५४. खतराको माझमा
२०११ को डिसेम्बरमा, केही मण्डलीका ब्रदर-सिस्टरहरू एकपछि अर्को गर्दै पक्राउ परे। हाम्रो मण्डलीले सिस्टर चेन सी, सिस्टर लियाङ सिन र मलाई घटनापछिको परिस्थिति सम्हाल्न छुट्टाछुट्टै खटायो। २५ तारिख, मैले दिउँसोको खाना खाइसक्नेबित्तिकै, फोन आयो। फोनमा एकदमै आतुरी परेको आवाज भन्यो, “ली सिन, नराम्रो खबर छ!” त्यो चेन सीको आवाज हो भनेर सुनेपछि, मेरो मुटु बेस्सरी धड्कियो। उनले मलाई त्यो बिहान लियाङ सिनलाई प्रहरीले पक्राउ गरेको छ भनेर कूट भाषामा बताइन्, जसले मण्डलीको पैसा पनि जफत गरेको थियो। चेन सीले आफ्नो पनि पिछा भइरहेको हुन सक्ने बताइन्, र मलाई घटनापछिको परिस्थिति सम्हालेर चाँडै त्यहाँबाट भाग्ने उपाय खोज्न भनिन्।
म सोफामा थ्याच्च बसेँ र सोचेँ, “प्रहरीले केही समयदेखि हाम्रो पिछा र निगरानी गरिरहेको हुनुपर्छ, र तिनीहरू तयारीका साथ आएका थिए। मलाई मण्डलीका पुस्तकहरू र सम्पत्ति भण्डारण गरिएको एउटा ठाउँ थाहा छ। चेन सी र लिआङ सिन दुवै त्यहाँ गएका छन्। मैले यी सामानहरू तुरुन्तै सुरक्षित ठाउँमा सार्नुपर्छ, नत्र प्रहरीले कुनै पनि क्षण ती जफत गर्न सक्छ।” तर त्यसपछि मैले मनमनै सोचेँ, “त्यो ठाउँ पनि प्रहरीले पत्ता लगाइसकेको हुन सक्छ, यदि म अहिले गएँ भने, के म आफैँ खतराको मुखमा गइरहेकी हुनेछैन र? यदि म पक्राउ परेँ भने, प्रहरीले मलाई पक्कै यातना दिनेछ। यदि मैले यातना सहन नसकेर परमेश्वरलाई धोका दिएँ भने, मैले असल अन्त र गन्तव्य पाउनेछैनँ, होइन र?” मैले त्यसबारे जति धेरै सोचेँ, म त्यति नै डराएँ। मैले म जहाँ थिएँ त्यहीँ बसेर परिस्थिति शान्त हुन पर्खनु नै राम्रो होला भन्ने सोचेँ। तर मलाई एकदमै असहज महसुस भयो, किनभने अहिले मण्डलीका हितमा नोक्सान भएको थियो, र तिनको सुरक्षा गर्ने मेरो जिम्मेवारी थियो। यसबेला म कसरी डरपोक बन्न सक्थेँ र? म आफ्नै सुरक्षा र मण्डलीका हितबीच अलमलमा परेँ, र के गर्ने भनेर मलाई थाहा थिएन। तर त्यसपछि, मैले परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड सम्झेँ: “जब तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाउँछस्, तैँले आफ्नै हितहरू, आफ्नै व्यक्तिगत सुरक्षा, आफ्नै परिवारका सदस्यहरूको बारेमा सोचिरहन्छस्। तैँले मेरो लागि कहिले के गरेको छस्? तैँले कहिले मेरो बारेमा विचार गरेको छस्? कहिले तैँले आफूलाई हरहालतमा मेरो लागि र मेरो कामको लागि समर्पित गरेको छस्? मप्रति तेरो अनुकूलताको प्रमाण कहाँ छ? मप्रति तेरो वफादारिताको वास्तविकता कहाँ छ?” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। तैँले ख्रीष्टसँग अनुकूल हुने मार्ग खोजी गर्नुपर्छ)। परमेश्वरका वचनले मेरो स्थितिलाई ठ्याक्कै प्रकट गर्यो। ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा पक्राउ र सतावट गरिने कुराको सामना गर्दा, मैले सोचेको कुरा परमेश्वरका अभिप्रायहरूबारे विचारशील हुनु वा मण्डलीको कामको सुरक्षा गर्नु थिएन। बरु, मैले आफ्नै हितबारे मात्र सोचेँ। म पक्राउ पर्ने र यातना पाउने कुराले त्रसित थिएँ, र यातनाले मलाई तोड्नेछ, म यहूदा बन्नेछु, र त्यसरी मैले कहिल्यै असल अन्त र गन्तव्य पाउनेछैनँ भनेर म झनै डराएँ। मेरा सबै डर आफ्नै हितको रक्षा गर्नका लागि थिए। यस महत्त्वपूर्ण क्षणमा, मैले आफ्नो सुरक्षा गर्न मण्डलीका हितलाई बेवास्ता गरेँ र आफ्नो कर्तव्यबाट पन्छिन चाहेँ। म एकदमै स्वार्थी र घृणित थिएँ! प्रहरी जति नै क्रूर भए पनि, तिनीहरू अझै परमेश्वरका हातमा थिए, र परमेश्वरको अनुमतिविना, तिनीहरूले मेरो शीरको एउटा केश पनि हल्लाउन सक्दैनथे। यो सोच्दा, मलाई अझ शान्त र कम भय महसुस भयो। मैले कसरी प्रभु येशू सारा मानवजातिका लागि छुटकाराको काम पूरा गर्न क्रूसमा टाँगिनुभयो भनेर सम्झेँ। प्रभु येशूले परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्न किन आफ्नो जीवनलाई अटल रूपमा अर्पण गर्न सक्नुभयो? मैले परमेश्वरका वचनका सान्दर्भिक भागहरू खोजेर पढेँ, जसमा भनिएको छ: “येशूले परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्न—अर्थात् सारा मानवजातिको छुटकाराको काम गर्न सक्षम हुनुहुन्थ्यो—किनकि उहाँले आफ्नै निम्ति कुनै योजनाहरू वा बन्दोबस्तहरू नगरी परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई ख्याल गर्नुभयो। त्यसै पनि, उहाँ परमेश्वर, अर्थात् परमेश्वर स्वयम्सँग अति घनिष्ठ हुनुहुन्थ्यो, जुन कुरा तिमीहरू सबैले राम्ररी बुझ्दछौ। (वास्तवमा, उहाँ परमेश्वर स्वयम् हुनुहुन्थ्यो, जुन कुराको साक्षी परमेश्वरले दिनुभयो। मैले यस विषयमा उदाहरण दिनका निम्ति येशूका तथ्यहरू प्रयोग गर्न यहाँ यो कुरा भन्दैछु।) उहाँले परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनालाई केन्द्रमा राख्न सक्नुहुन्थ्यो, अनि सधैँ स्वर्गमा हुनुहुने पितासँग प्रार्थना गर्नुभयो र उहाँको इच्छा खोज्नुभयो। उहाँले प्रार्थना गर्दै भन्नुभयो: ‘हे परमेश्वर पिता! तपाईंको इच्छा जे छ त्यो पूरा गर्नुहोस्, अनि मेरा इच्छाहरू अनुसार होइन, तर तपाईंको योजनाअनुसार काम गर्नुहोस्। मानिस कमजोर हुन सक्छ, तर तपाईं त्यसको किन वास्ता गर्नुहुन्छ? मानिस तपाईंको वास्ता पाउने योग्यको कसरी बन्न सक्छ? अर्थात् मानिस, जो तपाईंको हातमा एउटा कमिला जस्तो छ? मेरो हृदयमा, म तपाईंको इच्छा मात्र पूरा गर्न चाहन्छु, अनि तपाईंले आफ्नो इच्छाअनुसार ममा जे गर्न चाहनुहुन्छ त्यो गर्नुहोस् भन्ने म चाहन्छु।’ यरूशलेमतर्फ जाने बाटोमा येशू ठूलो वेदनामा हुनुहुन्थ्यो, मानौं उहाँको मुटुमा छुरी रोपेको थियो, तापनि उहाँमा आफ्नो वचनबाट पछि फर्कने अलिकति पनि इच्छा थिएन; सधैँ एउटा प्रबल शक्तिले काम गरिरहेको थियो, र त्यो शक्तिले उहाँलाई क्रूसमा टाँगिने स्थानतर्फ बढ्न बाध्य बनायो। अन्त्यमा, उहाँलाई क्रूसमा टाँगियो र मानवजातिको छुटकाराको काम पूरा गर्दै उहाँ पापी मानिस सरह हुनुभयो। उहाँ मृत्यु र पातलका बन्धनहरू तोडेर स्वतन्त्र हुनुभयो। उहाँको सामुन्ने मृत्यु, नरक र पातालले आफ्नो शक्ति गुमाए, र उहाँद्वारा पराजित भए” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुसार कसरी सेवा गर्ने)। परमेश्वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेपछि, म निकै प्रभावित भएँ। शैतानको शक्तिको अधीनमा जिएका मानवजातिलाई छुटकारा दिन, प्रभु येशूले आफूलाई क्रूसमा टाँगिन दिनुभयो र उहाँ मानवजातिका लागि पापबलि बन्नुभयो, उहाँले एकदमै धेरै पीडा र अपमान सहनुभयो। उहाँले कुनै सर्त वा बहानाविना, र आफ्नो प्राप्ति वा हानिलाई वास्ता नगरी परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्नुलाई सबैभन्दा माथि प्राथमिकता दिनुभयो। यसबीच, ममाथि कुनै कर्तव्य आउँदा, मैले परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई विचार गर्ने वा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्ने प्रयास गरिनँ। मैले आफ्नै सुरक्षा र अन्तिम गन्तव्यबारे मात्र सोचेँ। त्यस क्षणमा, मलाई आफैदेखि लाज लाग्यो, र विशेष गरी पछुतो र परमेश्वरप्रति ऋणी महसुस भयो। मैले तुरुन्तै घुँडा टेकेर पश्चात्ताप गर्न परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ।
त्यस क्षणमा, मैले पत्रुसले आफ्नो परीक्षाको दौरान आफू चरम कष्टमा हुँदा गरेको प्रार्थना सम्झेँ: “मैले के गर्न सक्छु त्यो तपाईंलाई थाहा छ, र मैले कुन भूमिका निर्वाह गर्न सक्छु त्यो पनि तपाईंले जान्नुहुन्छ। म तपाईंको योजनाबद्ध कार्यको कृपामा हुन चाहन्छु, र मसँग भएको सबै कुरा तपाईंमा समर्पित गर्नेछु। मैले तपाईंको लागि के गर्न सक्छु त्यो तपाईंलाई मात्र थाहा छ। शैतानले मलाई धेरै झुक्काएको भए तापनि र मैले तपाईँको विरुद्ध विद्रोह गरेको भए तापनि, म यस कारणले गर्दा तपाईँ मेरा अपराधहरू याद गर्नुहुन्न र तपाईँ मप्रतिको व्यवहारका निम्ति त्यसलाई आधार बनाउनुहुन्न भन्ने विश्वास गर्छु। म मेरो सम्पूर्ण जीवन तपाईंमा नै समर्पित गर्न चाहन्छु। म केही कुरा पनि माग्दिन, नत मसँग अरू आशा वा योजना नै छ; तपाईंको अभिप्राय अनुसार काम गर्ने र तपाईंका अभिप्रायहरूलाई पछ्याउने मात्रै मेरो चाहना छ। तपाईंको तीतो कचौराबाट म पिउनेछु, र आज्ञा गर्नलाई म तपाईंकै हुँ” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। पत्रुसले येशूलाई कसरी चिने)। पत्रुसको प्रार्थनाले मेरो मन छोयो र मलाई प्रेरणा दियो। परमेश्वरलाई मेरो कद र मैले कुन कर्तव्यहरू पूरा गर्न सक्छु भन्ने थाहा थियो, र यो कर्तव्य ममाथि आएको हुनाले, मलाई आफूले यो विना हिचकिचाहट पूरा गर्नुपर्छ भन्ने थाहा भयो। यही बेला मैले आफ्ना व्यक्तिगत हित पन्छाउने परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई विचार गर्न सङ्कल्प पाएँ। भोलिपल्ट, म हतारहतार किताबहरू र सम्पत्ति सार्न गएँ। त्यसबेला म धेरै चिन्तित थिएँ। बाटोमा केही गडबड होला कि भन्ने मलाई डर लाग्यो, त्यसैले, मैले निरन्तर परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ। मैले परमेश्वरको वचन सम्झेँ: “यो वा त्यो कुराको डर नमान्, सेनाहरूका सर्वशक्तिमान् परमेश्वर अवश्य नै तेरो साथमा हुनुहुनेछ; उहाँ तेरो सहायक शक्ति हुनुहुन्छ, र उहाँ तेरो ढाल हुनुहुन्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। प्रारम्भमा ख्रीष्टका वाणीहरू, अध्याय २६)। परमेश्वरका यी वचनहरूले मलाई तुरुन्तै विश्वास दिए। म पूर्ण रूपमा परमेश्वरका हातमा थिएँ, र बाटोमा खतरा हुन्छ कि हुँदैन भन्ने कुरा परमेश्वरकै हातमा थियो। मेरो काम आफ्नो क्षमताले भ्याएसम्म आफ्नो काम पूरा गर्नु र आफूले सक्ने कुरा गर्नु थियो। मलाई परमेश्वरको साथ मिलेकाले, मैले डराउनुपर्ने कुनै कुरा थिएन। पछि, जब पुस्तकहरू र सम्पत्ति सुरक्षित ठाउँमा सारियो, मेरो मन बल्ल शान्त भयो।
एक वर्षपछि, २०१२ को डिसेम्बरमा, मैले आफूलाई सुसमाचार प्रचुर मात्रामा फैलिरहेको, र देशभरका धेरै मानिसले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको काम स्विकारिरहेको समयमा पाएँ। कम्युनिस्ट पार्टी क्रोधित थियो। त्यसले आफ्ना मिडिया मुखपत्रहरू प्रयोग गरेर सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डलीलाई आक्रमण र बदनाम गऱ्यो, र ब्रदर-सिस्टरहरूलाई पागलझैँ दमन र पक्राउ गर्यो। म बसेको सहरमा, दशभन्दा बढी ब्रदर-सिस्टर पक्राउ परे। एक दिन, म भेलाका लागि सहरबाहिर थिएँ, मलाई अचानक सिस्टर टियान हुईको फोन आयो। उनले घबराएर भनिन्, “नराम्रो खबर छ, केही भयो…।” सायद उनले फोनमा स्पष्टसँग बताउन सक्दिनन् भन्ने मैले बुझेँ, त्यसैले मैले फोन राखेँ र हतारिँदै फर्केँ। मैले टियान हुईलाई भेटेपछि, के थाहा पाएँ भने प्रहरीले सुसमाचार फैलाइरहेका दुई सिस्टरलाई खोजिरहेको रहेछ। प्रहरीले प्रचार पाटी, टेलिफोन खम्बा, कारखानाका गेट, र सडक गल्लीहरूमा उनीहरूको वान्टेड नोटिस टाँसेको थियो। उनीहरूले आउजाउ गर्ने गाडी र पैदलयात्रीहरूलाई एक-एक गरी जाँच्न काउन्टी चोकहरूमा उनीहरूको फोटो पनि प्रयोग गरे। टियान हुईले मलाई के बताइन् भने ब्रदर-सिस्टरहरूले ती दुई सिस्टरलाई लुक्ने अस्थायी ठाउँ भेट्टाउन मद्दत गरेका थिए। तर, हाम्रा धेरै ब्रदर-सिस्टरका परिवारका सदस्यहरूले सरकारले विश्वासीहरूलाई तीव्र रूपमा पक्राउ गरिरहेको खबर सुने, र उनीहरू आफ्नो परिवारका सदस्यहरू पनि पक्राउ पर्लान् भनेर एकदमै चिन्तित भए, त्यसैले उनीहरूले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई घरमै राखे र भेलाका लागि बाहिर निस्कन दिएनन्। मैले टियान हुईसँग के गर्ने भनेर छलफल गरेँ, र हामीले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई छुट्टाछुट्टै मलजल गर्ने र साथ दिने निर्णय गर्यौँ, ताकि सबैले सत्यता बुझ्न सकून्, ठूलो रातो अजिङ्गरको अन्धकार शक्तिहरूद्वारा नियन्त्रित नहून्, र यस्तो वातावरणमा दृढ रहन सकून्।
एक दिन, म एउटी सिस्टरलाई साथ दिन गएँ, र हाम्रो सङ्गति सकिँदा मध्यरात नाघिसकेको थियो। म सुनसान र खाली सडकमा एक्लै हिँड्दै थिएँ, मनमनै सोच्दै थिएँ, “मैले यी सिस्टरलाई यति राती अबेरसम्म साथ दिनुपर्यो, र अझै पनि धेरै ब्रदर-सिस्टरलाई मलजल र साथको आवश्यकता छ। अहिले वातावरण कठोर छ, त्यसैले यदि म यसरी घर-घर दौडिरहेँ, र पक्राउ परेँ भने, प्रहरीले मलाई कस्तो प्रकारको यातना दिने हो, मलाई थाहा छैन। के कम्युनिस्ट पार्टीले परमेश्वरका विश्वासीहरूलाई घृणा गर्ने भएकाले मलाई कुटेर मार्नेछ? यदि मलाई कुटेर मारियो भने, मैले राज्यको सुन्दरता साकार भएको देख्न पाउनेछैनँ, पाउनेछु र? यो कर्तव्य पूरा गर्नु असाध्यै खतरनाक छ! अहिले मलाई मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूलाई साथ दिन कसैले स्पष्ट रूपमा खटाएको छैन, त्यसैले म यो जोखिम किन उठाइरहेकी छु?” मैले त्यसबारे जति धेरै सोचेँ, म त्यति नै डराएँ। जब म घर पुगेँ, तब मैले एउटी सिस्टरबाटपत्र पाएँ। उनी र एक दर्जनभन्दा बढी ब्रदर-सिस्टरहरू सुसमाचार प्रचार गरेकामा पक्राउ परेका थिए। उनी भर्खरै रिहा भएकी थिइन्। उनले पत्रमा जेलका ब्रदर-सिस्टरहरूले हामीलाई उनीहरूको चिन्ता नगर्न भनेका छन् भनेर भनेकी रहेछिन्। उनीहरू पक्राउ परेका, जेल परेका र केही कठिनाइ भोगिरहेका भए पनि, उनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गरेकामा सतावट भोग्नु सम्मानको कुरा हो भन्ने लागेको थियो। ती सिस्टरले के पनि भनिन् भने केही समयपछि, उनलाई प्रहरीले आफ्नो पिछा र निगरानी गर्न छाडेको कुरा निश्चित भएपछि, उनी फेरि सुसमाचार प्रचार गर्न जारी राख्नेछिन्। उनको पत्र पढेपछि, मलाई एकदमै दोषी महसुस भयो। यी ब्रदर-सिस्टरहरू जेलमा कष्ट भोगिरहेका थिए, तर गुनासो गर्नुको सट्टा, उनीहरूले सुसमाचार प्रचार गरेकामा सतावट भोग्नुलाई गौरवका रूपमा हेरे। त्यसपछि मैले आफूबारे सोचेँ। मैले केवल मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूलाई साथ दिइरहेकी थिएँ र पक्राउको लहरपछिका परिस्थिति सम्हाल्न केही काम गरिरहेकी थिएँ, तर म सधैँ पक्राउ पर्नेछु र कुटेर मारिनेछु भनेर चिन्तित थिएँ। मैले आफ्नै हित, अन्त्य, र गन्तव्यबारे मात्र सोचेँ। मैले त्यसबारे जति सोचेँ, त्यति नै पछुतो र दोषी महसुस गरेँ। म एकदमै स्वार्थी र घृणित, अनि परमेश्वरको मलजल र भरणपोषणको अयोग्य थिएँ। यही बेला मैले परमेश्वरको वचनको एउटा खण्ड सम्झेँ: “म पहाडमा फुल्ने लिली फूलहरूप्रति सराहना गर्छु; भिरालो भूमिभरि फूलहरू र घाँस फैलिएका छन्, तर वसन्त आउनुभन्दा पहिले लिली फूलहरूले पृथ्वीमा मेरो महिमामा शोभा थप्छन्—के मानिसले त्यस्ता कुराहरू हासिल गर्न सक्छ? के उसले मेरो पुनरागमनभन्दा पहिले पृथ्वीमा मेरो गवाही दिन सक्छ? के ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा उसले मेरो नामको खातिर आफूलाई समर्पित गर्न सक्छ?” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। सम्पूर्ण ब्रह्माण्डलाई परमेश्वरका वचनहरू, अध्याय ३४)। मैले अर्को खण्ड पनि पढेँ: “परमेश्वरलाई विरोध गर्ने देशमा यो सुरु भएको कारण, परमेश्वरका सबै कामले प्रचण्ड बाधाहरूको सामना गर्छ, अनि उहाँका धेरै वचनहरूतुरुन्तै पूरा हुन सक्दैनन्; यसर्थ, मानिसहरू परमेश्वरका वचनका कारण शोधन गरिन्छन्, जुन पनि कष्टकै भाग हो। त्यो ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा आफ्नो काम पूरा गर्नु परमेश्वरको निम्ति अत्यन्तै गाह्रो हुन्छ—तथापि यही कठिनाइद्वारा नै परमेश्वरले उहाँको बुद्धि र उहाँका अचम्मका कामहरू प्रकट गर्दै, अनि मानिसहरूको यो समूहलाई पूर्ण बनाउन यो मौका प्रयोग गर्दै, उहाँ आफ्नो कार्यको एउटा चरण गर्नुहुन्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। के परमेश्वरको कार्य मानिसले सोचे झैँ सरल छ र?)। परमेश्वरका वचनहरूमा मनन गरेपछि, मैले परमेश्वरको अभिप्रायबारे केही बुझेँ। परमेश्वरले हाम्रो विश्वास र समर्पणलाई सिद्ध पार्न ठूलो रातो अजिङ्गरलाई हामीलाई सताउन अनुमति दिनुहुन्छ। आखिरी दिनहरूमा, परमेश्वर मानिसहरूको एउटा समूहलाई विजेताहरू हुने गरी सिद्ध पार्नुहुन्छ, जो परिस्थिति जतिसुकै खतरनाक वा भयानक भए पनि, आफ्ना कर्तव्य कायम राख्न, सत्यता अभ्यास गर्न, र गवाहीमा दृढ रहनसक्छन्। म परमेश्वरका लागि गवाहीमा दृढ रहनुपर्ने समय यही हो, तर आफ्नै सुरक्षाका लागि, मैले आफ्नो कर्तव्य त्यागेर यस परिस्थितिबाट भाग्न चाहेँ। म साँच्चै स्वार्थी र घृणित थिएँ! मैले बाटो छेउछाउका फूल र बोटबिरुवाहरूबारे सोचेँ। जतिसुकै तीव्र जाडो वा गर्मी भए पनि, वातावरण जतिसुकै कठोर भए पनि, जबसम्म यो परमेश्वरले तिनीहरूलाई बढ्नका लागि निर्धारित गरेको ऋतु हो, तबसम्म तिनीहरू बढ्छन् र फुल्छन्, सृष्टिकर्ताका कार्यहरूको गवाही दिन्छन्। त्यसोभए, परिस्थिति अलिकति कठिन हुँदैमा किन म पीडित र कमजोर बनेँ? किन मैले सृजित प्राणीको अलिकति पनि कर्तव्य पूरा गर्न सकिनँ? म साँच्चै बाटो छेउछाउका फूल र बोटबिरुवाहरूभन्दा पनि तुच्छ थिएँ। म परमेश्वरको उपस्थितिमा जिउन कसरी योग्य हुन सक्थेँ र? मलाई एकदमै पछुतो लाग्यो, त्यसैले मैले आत्मचिन्तन गरेँ: मैले हरेकपटक ठूलो रातो अजिङ्गरको पक्राउ र सतावट सामना गर्दा र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्दा, किन सधैँ आफ्नै हितलाई मात्र विचार गरेँ र म मण्डलीको कामको रक्षा गर्न खडा हुन असफल भएँ?
पछि, मैले परमेश्वरको वचनको एउटा खण्ड पढेँ: “परमेश्वर सदासर्वदा सर्वोच्च हुनुहुन्छ र उहाँ सदासर्वदा आदरयोग्य हुनुहुन्छ भने, मानिसचाहिँ सदैव तुच्छ, र सदैव मूल्यहीन छ। किनभने परमेश्वरले सदासर्वदा मानवजातिका लागि आफैलाई अर्पित गर्नुहुन्छ र समर्पित गर्नुहुन्छ, जबकि मानिसले चाहिँ सधैँ केवल आफ्नो निम्ति माग गर्छ र आफ्नै निम्ति लागिपर्छ। परमेश्वरले सधैँ मानवजातिको अस्तित्वका लागि धेरै मेहनत गर्नुहुन्छ, तैपनि मानिसले कहिल्यै इन्साफ वा ज्योतिका खातिर कुनै योगदान गर्दैन, र मानिसले केही अस्थायी प्रयास गरे पनि, त्यसले एउटै प्रहार पनि सहन सक्दैन, किनभने मानिसको प्रयास सधैँ तिनीहरूकै निम्ति मात्र हुन्छ, अरूका लागि हुँदैन। मानिस सदासर्वदा स्वार्थी हुन्छ, जबकि परमेश्वर सदासर्वदा स्वार्थरहित हुनुहुन्छ। परमेश्वर सबै इन्साफ, असल र सुन्दर कुराहरूको मूल हुनुहुन्छ, जबकि मानिस त्यो हो, जसले सबै कुरूपता र दुष्टताको उत्तराधिकार लिन्छ र तिनलाई व्यक्त गर्छ। परमेश्वरले इन्साफ र सुन्दरताको आफ्नो सार कहिल्यै अदलबदल गर्नुहुनेछैन, तैपनि मानिस कुनै पनि समयमा र कुनै पनि परिस्थितिमा इन्साफलाई धोका दिएर परमेश्वरदेखि टाढा जान सक्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। परमेश्वरको स्वभाव बुझ्नु अत्यन्त महत्त्वपूर्ण हुन्छ)। परमेश्वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेपछि, म गहन रूपमा प्रभावित भएँ। मानवजातिलाई शैतानको शक्तिबाट मुक्ति दिन, परमेश्वर दुईपटक देह बन्नुभयो, र उहाँले जतिसुकै अपमान वा कष्ट सहनुभए तापनि, परमेश्वरले सधैँ सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ र मानिसहरूको मुक्तिका लागि काम गर्नुभएको छ, र उहाँले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने आफ्नो उद्देश्यलाई कहिल्यै त्याग्नुभएको छैन। उहाँको सार निस्वार्थ र असल छ। यसबीच, म भने “अरूको होइन, आफ्नो दुनो सोझ्याउनुपर्छ” र “इनामविना औँलो पनि नउठाउनू” जस्ता शैतानी दर्शनहरूद्वारा जिएँ, मैले सधैँ हरेक कुरामा आफ्नै हितलाई पहिले विचार गरेँ, र मण्डलीको कामलाई पटक्कै विचार गर्न सकिनँ। जब कुनै ठूलो कष्ट भोग्नु पर्दैनथ्यो, र मेरो भविष्य र गन्तव्य संलग्न हुँदैनथ्यो, म अलिकति आफूलाई समर्पित गर्न वा त्याग गर्न सक्थेँ। म आफू पक्राउ र सतावटको खतरा सामना गर्नेबित्तिकै, पक्राउ पर्ने, कुटेर मारिने, अनि कहिल्यै असल अन्त्य र गन्तव्य प्राप्त गर्न नसकिने हो कि भनेर निरन्तर डराउँथेँ। बारम्बार, मैले आफ्नो कर्तव्य त्याग्न चाहेँ। मैले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको नकारात्मकता र कमजोरीबारे सोचिनँ, न त परमेश्वरका चिन्ताहरूबारे नै सोचेँ। मैले आफ्नै हितलाई मात्र विचार गरेँ। ममा विवेक छ भनेर कसरी भन्न सकिन्थ्यो र? यो सोच्दा, मलाई विशेष गरी लाज लाग्यो, त्यसैले मैले घुँडा टेकेर परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ, “हे परमेश्वर! म स्वार्थी, घृणित छु, र ममा कुनै मानवता छैन। म तपाईँसमक्ष पश्चात्ताप गर्न, अनि मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मलजल गर्न र साथ दिन चाहन्छु।” प्रार्थना गरेपछि, मैले परमेश्वरको वचनको अर्को भजन सम्झेँ:
सत्यताको लागि सबै त्याग्नुपर्छ
१ मानवका रूपमा र परमेश्वरलाई पछ्याउने व्यक्तिका रूपमा, तैँले आफ्नो जीवनलाई होसियारीपूर्वक ख्याल गर्न र सम्हाल्न सक्नुपर्छ—तैँले आफैलाई परमेश्वरमा कसरी अर्पण गर्नुपर्छ, परमेश्वरमा तैँले कसरी अझै अर्थपूर्ण विश्वास राख्नुपर्छ, र परमेश्वरलाई तैँले प्रेम गर्ने हुनाले उहाँलाई अझै शुद्ध, अझै सुन्दर, अझै असल तरिकाले तैँले कसरी प्रेम गर्नुपर्छ भन्नेबारे ख्याल गर्नुपर्छ। आज तँलाई जसरी विजय गरिएको छ त्यसप्रति मात्रै तँ सन्तुष्ट हुन सक्दैनस्, तैँले तेरो अगाडि रहेको मार्गमा कसरी हिँड्नुपर्छ भन्ने बारेमा पनि विचार गर्नैपर्छ। तँसँग सिद्ध पारिनका लागि सङ्कल्प र साहस हुनैपर्छ। तैँले सत्यताका लागि कष्ट भोग्नैपर्छ, तैँले सत्यताका लागि आफ्नो बलिदान गर्नैपर्छ, तैँले सत्यताका लागि अपमान सहनैपर्छ, र अझै बढी सत्यता प्राप्त गर्नका खातिर तैँले अझै बढी कष्ट भोग्नैपर्छ। तैँले गर्नुपर्ने कुरा यही हो।
२ पारिवारिक सौहार्दको आनन्द उठाउनका खातिर तैँले सत्यतालाई फ्याँक्नु हुँदैन र अल्पकालिक आनन्दका खातिर तैँले जीवनभरको मर्यादा र निष्ठा गुमाउनु हुँदैन। तैँले सुन्दर र असल सबै कुरा पछ्याउनुपर्छ, र तैँले जीवनमा अझै अर्थपूर्ण रहेको मार्ग पछ्याउनुपर्छ। यदि तैँले त्यस किसिमको साधारण र सांसारिक जीवन जिउँछस्, र तँसँग पछ्याउनका लागि कुनै पनि लक्ष्यहरू छैनन् भने, के यो तैँले आफ्नो जीवनलाई खेर फाल्नु होइन र? यस्तो जीवनबाट तैँले के प्राप्त गर्न सक्छस्? एउटा सत्यताका खातिर तैँले देहका सबै आनन्दहरू त्याग्नुपर्छ, र थोरै आनन्दका खातिर सारा सत्यतालाई फ्याँक्नु हुँदैन। यस किसिमका मानिसहरूसँग कुनै निष्ठा वा मर्यादा हुँदैन; तिनीहरूको अस्तित्वको कुनै अर्थ हुँदैन!
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। पत्रुसका अनुभवहरू: सजाय र न्यायसम्बन्धी उनको ज्ञान
परमेश्वरका वचनहरूलाई मनन गर्दा, म गहन रूपमा प्रभावित भएँ। कुनै दिन म साँच्चै पक्राउ परेर जेल परेँ, वा यातना दिएर मारिएँ भने पनि, त्यो सृजित प्राणीको कर्तव्य निर्वाहमा सहिदको मृत्यु हुनेथ्यो, जुन सम्मानजनक कुरा हो। मृत्युको बन्धनबाट पार पाउन र सृजित प्राणीको कर्तव्य पूरा गर्न सक्नु शक्तिशाली र प्रभावशाली गवाही हो, जुन आफ्नो भ्रष्ट स्वभावमा फसेर जिउनु र नीच अस्तित्वमा रहनुभन्दा सयगुणा उत्तम हो। यी कुराहरू बुझेपछि, मलाई छुटकाराको गहन बोध भयो।
भोलिपल्ट, हामीले केही ब्रदर-सिस्टरलाई एकसाथ भेला हुन बोलायौँ। परमेश्वरका वचनहरूमाथिको सङ्गतिमार्फत, सबैले के बुझे भने परमेश्वरको बुद्धि शैतानको चालका आधारमा प्रयोग गरिन्छ, परमेश्वर हाम्रो विश्वासलाई सिद्ध पार्न सतावट र सङ्कष्टहरू आउन दिनुहुन्छ, र ठूलो रातो अजिङ्गर परमेश्वरको काममा केवल सेवा गर्ने वस्तु मात्र हो। यो सङ्गतिपछि, सबै जना अन्य ब्रदर-सिस्टरहरूलाई साथ दिनका लागि आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्न इच्छुक भए। जब मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई आफ्नो नकारात्मकता र कमजोरीबाट बाहिर निस्केर अझ बलियो भएका देखेँ, तब म एकदमै प्रभावित भएँ। मैले कुनै पनि शत्रुवत् शक्तिले परमेश्वरका वचनहरूको अख्तियार र शक्तिलाई दबाउन सक्दैन भन्ने देखेँ। यस सतावट र पक्राउको लहर अनुभव गरेपछि, सबैमा परमेश्वरप्रति अझ धेरै विश्वास भयो, र यो परमेश्वरको अनुग्रहद्वारा भएको हो भन्ने मलाई थाहा भयो। मैले परमेश्वरको वचन सम्झेँ: “परमेश्वरका मानिसहरू अझ परिपक्व हुँदै जाँदा, त्यसले ठूलो रातो अजिङ्गरको थप पतन भइरहेको प्रमाणित गर्छ; मानिसले यो प्रस्ट रूपमा देख्न सक्छ। परमेश्वरका मानिसहरूको परिपक्वता शत्रुको विनाशको पूर्वसङ्केत हो” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। “सम्पूर्ण ब्रह्माण्डलाई परमेश्वरका वचनहरूका” रहस्यहरूको अर्थ-उद्घाटन, अध्याय १०)। परमेश्वरले आफ्ना चुनिएका मानिसहरूलाई सिद्ध पार्न ठूलो रातो अजिङ्गरको उन्मत्त पक्राउलाई आफ्नो सेवामा प्रयोग गर्नुभयो। यसको सतावटमार्फत, परमेश्वरले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको विश्वास र समर्पणालाई सिद्ध पार्नुभयो, र सबैले आफ्नो जीवनमा प्रगति गरे। परमेश्वरको कामले हासिल गर्ने लक्ष्य राखेको नतिजा ठ्याक्कै यही हो। परमेश्वरका वचनहरू पूरा भएको देख्दा, मेरो आस्था बढ्यो, र कर्तव्य पूरा गर्ने मेरो प्रेरणा पहिलेभन्दा अझ बढी भयो।
यस घटनाको केही समयपछि, मैले के खबर पाएँ भने प्रहरीले टेलिफोन निगरानीमार्फत दुई वान्टेड सिस्टरहरूलाई लुकिरहेको पत्ता लगाएको छ र तिनीहरू उनीहरूलाई खोज्न घर-घर गइरहेका छन्। प्रहरीले सडकहुँदो खोजी चेकपोइन्टहरू पनि स्थापना गरेको थियो। केही ब्रदर-सिस्टरले जोखिम मोलेर ती दुई सिस्टरलाई सहरबाहिरको एउटा ओडारमा लगे। ती दुई दिन मौसम धेरै चिसो थियो, ती दुई सिस्टर लुकेर भाग्दै जिउँदा थकित भएका थिए, र उनीहरूले केही खान पाएका थिएनन्, त्यसैले उनीहरूलाई ओडारमा लामो समयसम्म बस्न असम्भव थियो। हामीले उनीहरूलाई उद्धार गर्न आवश्यक थियो। मैले सोचेँ, “मेरा सिस्टरहरूका लागि वान्टेड नोटिसहरू सडकभरि टाँसिएका छन्, र प्रहरीले आवतजावत गरिरहेका गाडीहरू जाँच गरिरहेको छ। यदि हामीले सिस्टरहरूलाई गाडीमा राखेर बाहिर निस्कने प्रयास गर्यौँ र प्रहरीद्वारा पक्राउ पर्यौँ भने, हामीलाई निश्चित रूपमा भगौडाहरूलाई आश्रय दिएको आरोप लगाइनेछ। प्रहरीले हामीलाई पक्रेपछि, मरणासन्न हुने गरी कुट्नेछ, र यदि मलाई कुटेर मारियो भने, मैले कसरी सत्यता पछ्याउनेछु र मुक्ति पाउनेछु?” जब त्यो सोच मेरो मनमा आयो, तब मैले आफू फेरि स्वार्थी, घृणित हुँदै छु र आफ्नै बारेमा मात्र सोच्दै छु भनेर बुझेँ, त्यसैले मैले तुरुन्तै परमेश्वरलाई मनमनै प्रार्थना गरेँ र व्यक्तिगत हितलाई विचार नगरीकन उहाँको पक्षमा खडा हुन सक्न मेरो हृदयको सुरक्षा गर्न उहाँलाई अनुरोध गरेँ। त्यस क्षणमा, मैले परमेश्वरका वचनको एउटा खण्ड सम्झेँ: “मानिसको कर्तव्य र उसले आशिष्हरू पाउँछ कि दुर्भाग्य भोग्छ भन्ने बीच कुनै अन्योन्याश्रित सम्बन्ध छैन। कर्तव्य भनेको मानिसले पूरा गर्नुपर्ने कुरा हो; यो उसको स्वर्गबाट पठाइएको कार्य हो, र उसले यो कार्य क्षतिपूर्ति नखोजी, र सर्तहरू वा कारणहरू बिनै गर्नुपर्छ। यसलाई मात्रै उसले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनिन्छ। आशिष्हरू प्राप्त गर्नुले न्यायको अनुभव गरिसकेपछि सिद्ध पारिँदा व्यक्तिले प्राप्त गर्ने आशिष्हरूलाई जनाउँछ। दुर्भाग्य भोग्नुले सजाय र न्याय भोगिसकेपछि पनि व्यक्तिको स्वभाव परिवर्तन नहुँदा—अर्थात्, तिनीहरू सिद्ध नपारिँदा उसले पाउने दण्डलाई जनाउँछ। तर चाहे तिनीहरूले आशिष्हरू पाऊन् वा दुर्भाग्य भोगून्, सृजित प्राणीहरूले आफूले गर्नुपर्ने कार्य गर्दै, र आफूले गर्न सक्ने कार्य गर्दै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ; कुनै पनि व्यक्ति, जो परमेश्वरको पछि लाग्छ, उसले गर्नुपर्ने न्यूनतम कार्य यही हो। तैँले आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि मात्रै आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु हुँदैन, र तैँले दुर्भाग्य भोग्नुपर्ने डरले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न इन्कार गर्नु हुँदैन। म तिमीहरूलाई यो एउटा कुरा बताउन चाहन्छु: मानिसले पूरा गर्ने आफ्नो कर्तव्य भनेको उसले गर्नुपर्ने कार्य हो, र यदि ऊ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न असक्षम छ भने, यो उसको विद्रोह हो” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। देहधारी परमेश्वरको सेवकाइ र मानिसको दायित्व बीचको भिन्नता)। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु सृजित प्राणीको बोलावट हो, र हामीले यो गर्दा कुनै सर्त राख्नु हुँदैन। वातावरण जतिसुकै खतरनाक भए पनि, वा हाम्रो अन्त्य र गन्तव्य असल होस् वा नहोस्, हामीले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ। सृजित प्राणीमा हुनुपर्ने समझ यही हो। मेरा सिस्टरहरूको सुरक्षा गर्नु मेरो कर्तव्य थियो। म सिस्टरहरूलाई लैजाँदै गर्दा पक्राउ परेँ र कुटेर मारिएँ भने पनि, सृजित प्राणीका रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाहको खातिर मर्नेछु, जुन एक गौरवमय कुरा हो! परमेश्वरको अभिप्राय बुझिसकेपछि, म अरूसँगै ती दुई सिस्टरलाई उद्धार गर्न बाहिर गएँ। हामीले उनीहरूलाई गाडीको डिक्कीमा लुकायौँ, र प्रहरीले हामीलाई पत्ता लगाउने डरले, हामीले मुख्य सडक छोडेर जङ्गलको सानो सडक समात्यौँ। यात्राभरि, मैले निरन्तर परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ र उहाँको सुरक्षा मागेँ। यस्तै करिब एक घण्टापछि, हामीले हाम्रा सिस्टरहरूलाई उनीहरूको गन्तव्यमा सफलतापूर्वक पुर्यायौँ, र मलाई ठूलो बोझ हटेको जस्तो महसुस भयो। हामी हतारहतार काउन्टी फर्कँदै गर्दा, हाम्रो गाडीलाई प्रहरीले रोक्यो, तर गाडीमा आफूले खोजिरहेको कोही नभएकाले, तिनीहरूले हामीलाई जान दिए। बालबाल बचियो!
मैले आफ्नो अनुभवमार्फत, के देखेँ भने परमेश्वरको काम ध्वस्त पार्न, परमेश्वरका विश्वासीहरूलाई दमन र पक्राउ गर्न, कम्युनिस्ट पार्टी पागलपनको हदमा पुगेको छ, तर यो जति नै उन्मत्त बने पनि, अझै परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूको अधीनमा छ, र यो परमेश्वरको हातमा केवल सेवा गर्ने वस्तु मात्र हो। मैले अन्ततः परमेश्वरले यसो भन्नुको अर्थ के हो भनेर पनि बुझेँ: “मेरा सबै योजनाहरूमा, त्यो ठूलो रातो अजिङ्गर मेरो प्रतिभार हो, मेरो शत्रु र मेरो नोकर पनि हो; त्यसैले, मैले त्यसबाट मेरा ‘मागहरू’ कहिल्यै खुकुलो पारेको छैन। यसैकारण मेरो देहधारणको कामको अन्तिम चरण त्यसको घरमा पूरा हुन्छ—ठूलो रातो अजिङ्गरलाई राम्रोसँग मेरो सेवा गर्न यो अझ बढी अनुकूल हुन्छ, जसको माध्यमबाट म त्यसलाई जित्नेछु र मेरो योजना पूरा गर्नेछु” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। सम्पूर्ण ब्रह्माण्डलाई परमेश्वरका वचनहरू, अध्याय २९)। आखिरी दिनहरूमा, परमेश्वरले चीनमा, ठूलो रातो अजिङ्गरको गुफामा आफ्नो काम पूरा गर्नु ठूलो महत्त्वको कुरा हो। परमेश्वर हाम्रो विश्वासलाई सिद्ध पार्न र मानिसहरूको एउटा समूहलाई विजेताहरू हुने गरी सिद्ध पार्न ठूलो रातो अजिङ्गरको सेवा प्रयोग गर्नुहुन्छ परमेश्वर साँच्चै बुद्धिमान् हुनुहुन्छ! सर्वशक्तिमान् परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्!
