५९. आफ्नो कर्तव्यमा सही आचरण राख्नुको महत्त्व
सन् २०२० को अक्टोबरमा, मैले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको कामलाई स्वीकार गरेँ। मैले भेलाहरूमा सक्रिय भएर सहभागिता जनाउन र परमेश्वरको वचन सम्बन्धी मेरो बुझाइको बारेमा सङ्गति गर्न थालेँ, र दुई महिनापछि, म एउटा भेला समूहको अगुवा बनेँ। मलाई याद छ, पहिलो पटक मैले भेला संचालन गर्दा, म उत्साहित पनि थिएँ र नर्भस पनि थिएँ। म परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न पाउँदा उत्साहित थिएँ, तर यदि मैले राम्ररी संचालन गरिनँ भने, मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई नराम्रो ठान्नेछन् बन्ने चिन्ता पनि लागेको थियो। मलाई मेरो अगुवाले भेलाहरू अत्यन्तै राम्ररी संचालन गरेको कुरा याद आयो, त्यसकारण, यदि मैले उनकै तरिकाले गरेँ भने, म पनि भेलाको संचालन राम्रो गर्न सक्छु, त्यसपछि मेरो अगुवाले मलाई प्रशंसा गर्नेछिन् र ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई आदरको साथ हेर्नेछन् भन्ने कुरामा म पक्का थिएँ। त्यसकारण, मैले मेरो अगुवाको शैलीलाई अनुकरण गरेर भेलालाई संचालन गरेँ। मैले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूलाई प्रश्नहरू गर्दा, तिनीहरूले मसँग अन्तरक्रिया गर्न सके, र मैले मेरो बुझाइ बाँड्दा, तिनीहरूले “आमेन” भनेर सहमति जनाउँथे। भेलापछि, मेरो अगुवा छक्क परिन्, र म यो काम गर्न निकै सिपालु रहेछु भनेर भनिन्। अगुवाको प्रशंसा सुन्दा मलाई खुशी र गर्व लाग्यो। केही समयपछि नै मलाई मलजल डिकनमा बढुवा गरियो। म अत्यन्तै उत्साहित भएकी थिएँ, र ममा असल क्षमता छ भन्ने सोचेर नै अगुवाले मलाई यो कर्तव्य दिएको हुनुपर्छ भन्ने सोचेँ। सुरुमा त, त्यो कर्तव्य कसरी पूरा गर्ने मलाई थाहा थिएन, तर मेरा ब्रदर-सिस्टरहरू मप्रति निराश भएको म चाहँदिनथिएँ। त्यसकारण, हरेक भेलामा, म परमेश्वरको वचनले छलफल गरेका महत्त्वपूर्ण तत्वहरू खोज्ने प्रयास गर्थेँ। त्यसरी, मेरो सङ्गति स्पष्ट हुनेथियो र त्यसले महत्त्वपूर्ण बुँदाहरूलाई समावेश गर्नेथियो, अनि अरूले मैले परमेश्वरको वचन राम्ररी बुझेकी छु भनेर सोच्नेथिए, त्यसपछि तिनीहरू सबैले मलाई आदर गर्नेथिए। तर मेरो सङ्गतिपछि, जब मैले अरूले गरेको सङ्गति सुनेँ, तब मेरो सङ्गति तिनीहरूको जत्तिको स्पष्ट थिएन भन्ने मलाई थाहा भयो। मलाई निकै चिन्ता लाग्यो र सोचेँ, “अब नयाँ विश्वासीहरूले म राम्ररी सङ्गति गर्छु भनेर सोच्नेछैनन्, र तिनीहरूको ध्यान अरू ब्रदर-सिस्टरहरूमा नै हुनेछ।” नयाँ विश्वासीहरूले मलाई आदर गर्नेछैनन् भन्ने डरले, मैले अझै राम्रो सङ्गति गर्ने तरिकाहरू पत्ता लगाउन दिमाग खियाउन थालेँ। तर परमेश्वरको वचनको बारेमा मनन गर्न सक्ने गरी मैले आफूलाई शान्त गर्न सकिनँ। म जति राम्ररी सङ्गति गर्न चाहन्थेँ, मेरो सङ्गति त्यति नै खराब हुँदै गयो। म यस्तो चिन्ता गर्थेँ, “मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई के सोच्नेछन्? के मेरो अगुवा मप्रति खिन्न हुनेछ? किन मेरो सङ्गति अरूको जस्तो स्पष्ट हुँदैन? किन तिनीहरूले राम्ररी सङ्गति गरे, तर म त्यस्तो गर्न सक्दिनँ?” त्यो बेला, म निकै हताश थिएँ, र मलाई तिनीहरूभन्दा बढी परिश्रम गरेर तिनीहरूलाई उछिन्ने मन थियो।
केही महिनापछि, कामको आवश्यकताको कारण, मलाई सुसमाचार प्रचार गर्न पठाइयो। समूहमा पुगेपछि, मैले समूह अगुवा को हो र मण्डली अगुवा को हो भनेर सोधेँ। यदि मैले सक्दो प्रयास गरेँ भने, मैले मण्डली अगुवाको अनुमोदन प्राप्त गर्न सक्छु र सायद समूह अगुवा पनि नियुक्त हुनेछु भन्ने सोचेँ। त्यसरी, अझै धेरै ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई आदरका साथ हेर्नेछन्। प्रचारमा, मैले कुनै कुरा नबुझ्दा म प्रायजसो परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्थेँ र उहाँमा भरोसा गर्थेँ। केही समयपछि, मैले आफ्नो कर्तव्यमा केही राम्रा परिणामहरू प्राप्त गरेँ, र यो कुराले मलाई निकै खुशी तुल्याएको थियो। तर यसको साथै, मलाई ग्लानि पनि भयो, किनभने ममा गलत आचरण छ भन्ने मलाई थाहा थियो। म अरूद्वारा आदर पाउन मात्रै चाहन्थेँ, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न होइन, तर परमेश्वरले हाम्रो हृदय देख्नुहुन्छ, र परमेश्वरले पक्कै पनि मेरो खोजीलाई घृणा गर्नुहुन्थ्यो। मैले परमेश्वरको अघि आएर प्रार्थना गरेँ, र मेरा गलत अभिप्रायहरूलाई त्याग्न सहयोग गर्नुहोस् भनेर अनुरोध गरेँ। प्रार्थना गरेपछि, मलाई अलिक ढुक्क भयो। तैपनि, म प्रायजसो अनजानमा नै मानिसहरूलाई मेरो आदर गराउन लागिपर्थेँ। अरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरिरहेको देख्दा, मलाई तिनीहरूलाई उछिन्न मन लाग्थ्यो। मलाई यस्तो सोचाइ गलत हो भन्ने थाहा थियो, तर म यसो नगरी बस्न सक्दिनथिएँ। मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्ने गरी आफूलाई शान्त पार्न सक्दिनथिएँ। मेरो स्थिति झन्-झन् खराब हुँदै गयो, र म आफ्नो कर्तव्यमा अप्रभावकारी भएँ। पछि, मैले परमेश्वरसँग प्रार्थना गरेँ, र मलाई यो गलत अभिप्राय त्याग्न सहयोग र अगुवाइ गर्नुहोस् भनी अनुरोध गरेँ। एक दिन, मैले एउटा गवाहीको भिडियोमा परमेश्वरको वचनको एउटा खण्ड भेटेँ जुन खण्डले मलाई आफ्नो बारेमा थोरै भए पनि ज्ञान दियो। सर्वशक्तिमान् परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “ख्रीष्टविरोधीहरूले आशिष्हरू प्राप्त गर्नको लागि मन नलागीनलागी आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छन्। तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गरेर आफ्नो प्रदर्शन गर्न र आदर पाउन सकिन्छ कि सकिन्न, र आफूले कर्तव्य निर्वाह गरेको कुरा माथिकालाई वा परमेश्वरलाई थाहा हुन्छ कि हुँदैन भनेरसमेत प्रश्न गर्छन्। कर्तव्य प गर्ने क्रममा तिनीहरूले विचार गर्ने कुराहरू यी मात्र हुन्। तिनीहरू सर्वप्रथम कर्तव्य निर्वाह गरेर के-कस्ता लाभहरू पाइन्छ र आफूलाई आशिष् प्राप्त हुन्छ कि हुँदैन भन्ने कुरा निर्धारित गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूको लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यही हो। तिनीहरूले कसरी परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई बुझ्ने र परमेश्वरको प्रेमको ऋण तिर्ने, र मानिसहरूले परमेश्वरको मुक्ति र खुशी प्राप्त गर्न सकून् भनेर कसरी सुसमाचार प्रचार गर्ने र परमेश्वरको गवाही दिने भन्नेबारे कहिल्यै विचार गर्दैनन्, तिनीहरूले सत्यता बुझ्ने, वा आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव समाधान गरेर मानव रूपमा कसरी जिउने भनेर खोजी गर्नु त परको कुरा हो। तिनीहरूले यी कुराहरूबारेमा कहिल्यै सोच्दैनन्। तिनीहरूले आशिष् पाउन र लाभहरू प्राप्त गर्न सकिन्छ कि सकिँदैन, कसरी स्थिर पकड प्राप्त गर्ने, कसरी हैसियत पाउने, कसरी मानिसहरूबाट आदर पाउने, र मण्डली र भीडमा कसरी पृथक बन्ने र उत्कृष्ट बन्ने भनेर मात्रै विचार गर्छन्। तिनीहरू साधारण अनुयायीहरू बन्न पटक्कै तयार हुँदैनन्। तिनीहरू मण्डलीमा सधैँ प्रथम बन्न, अन्तिम निर्णय आफै गर्न, अगुवाहरू बन्न, र सबैलाई आफ्नो कुरा सुन्ने बनाउन चाहन्छन्। त्यसपछि मात्रै तिनीहरू सन्तुष्ट हुन्छन्। तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदय यस्ता कुराहरूले भरिएको हुन्छ भन्ने कुरा देख्न सक्छौ। के तिनीहरू साँचो रूपमा परमेश्वरमा समर्पित हुन्छन्? के तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफ्नो कर्तव्य सच्चा रूपमा निर्वाह गर्छन्? (गर्दैनन्।) त्यसो भए, तिनीहरूले के गर्न चाहन्छन्? (शक्ति हात पार्न।) ठीक भन्यौ। तिनीहरू भन्छन्, ‘म त बाहिरी संसारमा सबैलाई जित्न चाहन्छु। कुनै पनि समूहमा म नै पहिलो हुनुपर्छ। म दोस्रोमा आउन इन्कार गर्छु, र म कहिल्यै पनि पाखा लाग्न चाहन्नँ। म अगुवा बन्न चाहन्छु र म रहेको मानिसहरूको समूहमा अन्तिम निर्णय आफै गर्न चाहन्छु। यदि मैले अन्तिम निर्णय गर्न पाउँदिनँ भने, म तिमीहरू सबैलाई मनाउने, तिमीहरू सबैलाई मेरो आदर गर्ने, र मलाई अगुवाको रूपमा छनौट गर्ने बनाउन सम्भव भएका सबै उपाय प्रयोग गरी हेर्नेछु। मैले हैसियत पाएपछि, मैले नै अन्तिम निर्णय गर्न पाउँछु, र सबै जनाले मेरो कुरा सुन्नुपर्छ। तिमीहरूले मैले भनेबमोजिम काम गर्नुपर्छ, र तिमीहरू मेरो नियन्त्रणमा बस्नुपर्छ।’ ख्रीष्टविरोधीहरूले जे-जस्तो कर्तव्य निर्वाह गरे पनि, तिनीहरूले आफूलाई उच्च पदमा, वरिष्ठताको पदमा राख्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरू साधारण अनुयायीको रूपमा रहेको आफ्नो स्थानप्रति सन्तुष्ट बन्न सक्दैनन्। अनि, तिनीहरू के कुरामा सबैभन्दा बढी उत्साहित हुन्छन्? मानिसहरूको अगाडि बसेर आदेश दिँदै र तिनीहरूलाई अह्राउँदै, उनीहरूलाई आफूले भनेअनुसार काम गर्न लगाउन पाउँदाको क्षणले। आफ्नो कर्तव्य कसरी उचित रूपमा निर्वाह गर्ने भनेर तिनीहरूले कहिल्यै विचार गर्दैनन्—आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा, सत्यता अभ्यास गर्न र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट तुल्याउन सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्नु त परको कुरा हो। बरु, तिनीहरूले आफूलाई पृथक देखाउन, अगुवाहरूको नजरमा उच्च बन्न र बढुवा पाउनको लागि उपायहरू खोज्दै आफ्नो दिमाग खियाउँछन्, ताकि तिनीहरू आफै अगुवा वा सेवक बन्न सकून्, र अरूलाई नेतृत्व गर्न सकून्। तिनीहरूले सारा दिन यस्तै कुरा सोचिरहेका र आशा गरिरहेका हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू अरूको नेतृत्वमा हिँड्न तयार हुँदैनन्, न त तिनीहरू साधारण अनुयायी हुन नै इच्छुक हुन्छन्, तिनीहरूले प्रसिद्धिविना आफ्नो कर्तव्य चुपचाप निर्वाह गर्न चाहनु त परको कुरा हो। तिनीहरूको कर्तव्य जे भए पनि, यदि तिनीहरू अगाडि र केन्द्रमा पर्न सक्दैनन् भने, यदि तिनीहरूले अरूभन्दा माथि पुगेर अरूलाई अगुवाइ गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु न्यास्रोलाग्दो लाग्छ, र तिनीहरू नकारात्मक बनेर सुस्त बन्न थाल्छन्। अरूको प्रशंसा वा आराधनाविना, तिनीहरूलाई काम त्यति रोचक लाग्दैन, र कर्तव्य निर्वाह गर्ने तिनीहरूको इच्छा घटेर जान्छ। यदि कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा तिनीहरूले अगाडि र केन्द्रमा रहन र अन्तिम निर्णय गर्न पाउँछन् भने, तिनीहरू ढुक्क बन्छन्, र जुनसुकै कठिनाइ भोग्न पनि तयार हुन्छन्। कर्तव्यपालनको दौरान तिनीहरूले सधैँ व्यक्तिगत अभिप्रायहरू बोकेका हुन्छन्, र अरूलाई जित्ने आफ्नो जरुरत पूरा गर्न तिनीहरू सधैँ आफूलाई पृथक देखाउन, र आफ्नो इच्छा र महत्त्वाकाङ्क्षा पूरा गर्न चाहन्छन्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु नौ (भाग सात))। परमेश्वरको वचन पढिसकेपछि, मलाई निकै डर लाग्यो। मलाई तुरुन्तै मैले गरेका सबै कुराको बारेमा याद आयो। मलाई मेरा सबै विचार र कार्यहरू ज्योतिद्वारा प्रकाशित भएका छन् जस्तो लाग्यो। परमेश्वरको वचनले के प्रकट गर्यो भने कर्तव्य पूरा गर्दा ख्रीष्ट-विरोधीहरूले कहिल्यै पनि सत्यताको खोजी गर्ने वा आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने बारेमा विचार गर्दैनन्। बरु, तिनीहरू अरूलाई अगुवाइ गर्न सक्ने उच्च पदहरूको पछि लाग्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै पनि अरूलाई आफूभन्दा माथि देख्न चाहँदैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरलाई इन्कार गर्ने मार्गमा हिँड्छन्। सोचेर हेर्दा, मेरा पहिलेका सबै प्रकटीकरणहरू ख्रीष्ट-विरोधीहरूका जस्तै रहेछन् भन्ने देखेँ मैले आफ्नो कर्तव्य सुरु गर्ने बित्तिकै, म अरू सबैले मलाई आदर गरून् र प्रशंसा गरून् भन्ने चाहन्थेँ, त्यसकारण भेलाहरू संचालन गर्दा म आफ्नो अगुवाको अनुकरण गर्थेँ। मलजल डिकन बनेपछि, म हरेक भेलाको लागि परमेश्वरको वचन मनन गर्थेँ, र मेरो सङ्गतिमा मुख्य बुँदाहरू प्रस्तुत गर्ने आशा गर्थेँ, ताकि सबैले मेरो सङ्गति राम्रो थियो र त्यसले प्रकाश दियो भनेर भनून्। सुसमाचार झुण्डमा, मैले परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य कसरी पूरा गर्ने भन्ने बारेमा विचार गरिनँ। बरु, मैले सुरुमा समूह अगुवा र मण्डली अगुवा को-को हुन् भनेर सोधेँ, र मेरा प्रयासहरूद्वारा म समूह अगुवा छनौट हुनेछु भन्ने आशा गरेँ। मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको बारेमा आफ्नो बारेमा व्यक्त गर्न, र मेरो कर्तव्यको प्रभावकारीतालाई तिनीहरूको प्रभावकारीतासँग तुलना गर्ने सक्दो प्रयास गर्थेँ। अरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरिरहेका देख्दा, मलाई डाहा हुन्थ्यो र अप्ठ्यारो लाग्थ्यो, र तिनीहरूलाई उछिन्न र उत्कृष्ट हुन मन लाग्थ्यो। मैले गर्ने सबै कुराको उद्देश्य, इज्जत, प्रतिष्ठा, र मेरो प्रतिस्पर्धी प्रकृतिलाई सन्तुष्ट पार्ने प्रयास बाहेक केही हुँदैनथियो। यस्तो खोजीलाई कसरी परमेश्वरले घृणा नगरी बस्न सक्नुहुन्थ्यो र? कर्तव्य भनेको परमेश्वरबाट आउने आज्ञा हो, र यो हाम्रो दायित्व र जिम्मेवारी हो, तर मैले यसलाई आफ्नै जीविकाको रूपमा लिएकी थिएँ। मैले मेरो कर्तव्यलाई हैसियत प्राप्त गर्न र मानिसहरूले मलाई आदर गरून् भन्ने मेरो उद्देश्यलाई हासिल गर्न प्रयोग गरेँ। मेरो कर्तव्यमा यी अभिप्रायहरू राखेर यो कसरी परमेश्वरको इच्छा अनुरूप हुन सक्थ्यो र? यति भ्रष्ट बनेकोमा मलाई आफैप्रति घृणा जाग्यो। मलाई उप्रान्त यसरी जिउन मन लागेन। म परिवर्तन हुन चाहन्थेँ।
केही दिनपछि, मलाई अर्को सुसमाचार झुण्डमा स्थानान्तर गरियो। म आइपुगेपछि, म सुसमाचारको काममा ध्यान दिएर आफ्ना जिम्मेवारीहरू मात्रै पूरा गर्न चाहन्थेँ। मलाई मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्दा रहेछन् भन्ने थाहा भयो। सुसमाचार प्रचार गर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरको कामको सत्यतालाई राम्ररी बताउँदा रहेछन्, र धेरै जना सुसमाचार सुन्न इच्छुक मानिसहरू खोजी र अनुसन्धान इच्छुक हुन्थे। मेरो आफ्नै प्रचार भने अलिक अप्रभावकारी थियो, र सत्यता सम्बन्धी मेरो सङ्गति अस्पष्ट थियो, त्यसकारण पहिलो पटक, मलाई आफू निकै सानो भएको अनुभव भयो। अलि-अलि गर्दै, म पहिले जस्तो अहङ्कारी हुन छोडेँ। आफूलाई त्यति उच्च ठान्ने आँट आउन छोड्यो, र अरूले मलाई आदर गरून् भन्ने चाहना हराएर गयो। सुरुमा, मलाई मैले केही परिवर्तन हासिल गरेकी छु जस्तो लागेको थियो, तर जब मैले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरेकोमा प्रशंसा पाएको देखेँ, तब मेरो भ्रष्टता फेरि आफै प्रकट भयो। मैले सोचेँ, “म पनि मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको प्रशंसा र आदर पाउन चाहन्छु।” त्यसपछिको मेरो कर्तव्यमा, सुसमाचार सुन्न इच्छुक व्यक्तिहरूलाई प्रवचनहरू सुन्न पागलले झैँ निम्तो दिन थालेँ, तर तिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छन् कि गर्दैनन् वा तिनीहरूले सुसमाचार प्रचारका मापदण्डहरू पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरा पत्ता लगाउने प्रयास गर्दिनथिएँ। परिणाम स्वरूप, मैले केही गैर-विश्वासीहरूलाई प्रवचनहरू सुन्न बोलाएछु। तर त्यो बेला, मलाई निकै दुःख लाग्यो, “मैले आफ्नो कर्तव्य प्रभावकारी रूपमा पूरा गरिनँ। मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई के सोच्नेछन्? के तिनीहरूले म खराब रहेछु भनेर सोच्नेछन्?” ती दिनहरूमा, म निकै नकरात्मक थिएँ, र भेलाहरूमा मलाई रुन मन लाग्थ्यो, तर मलाई सधैँ परमेश्वरको वचनको एउटा खण्ड याद आउँथ्यो। “के मलाई मनमा राखेर तेरा उद्देश्यहरू र अभिप्रायहरू बनाएका छस्? के तेरा हरेक वचन र कार्यहरू मेरो उपस्थितिमा भनिन्छन् र गरिन्छन्? म तेरा सारा सोचाइ र विचारहरूलाई जाँच्छु। के तँ दोषी अनुभूति गर्दैनस्?” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। प्रारम्भमा ख्रीष्टका वाणीहरू, अध्याय १३)। परमेश्वरको वचनले मलाई यो कुरा स्मरण गरायो, “हो, मेरो कर्तव्यप्रति ममा गलत अभिप्रायहरू पो छन् कि त्यस विषयमा मैले मनन र जाँच गर्नुपर्छ।” मनन गरेर, मलाई मेरो पुरानो समस्या फेरि बल्झिएको छ भन्ने थाहा भयो: म आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेर मानिसहरूको ध्यान र उच्च आदर कमाउन चाहन्छु। यो महसुस गरेपछि म निकै व्याकुल भएँ। किन हैसियत प्रतिको मेरो इच्छा त्यति दह्रिलो र मेरो भ्रष्टता यति गहन भयो? योभन्दा पनि खराब कुरा, म यसप्रति अचेत थिएँ। मलाई मेरो स्थिति गलत छ भन्ने समेत थाहा थिएन।
मैले एक जना सिस्टरसँग मेरो स्थितिको बारेमा छलफल गरिरहेकी थिएँ, त्यसबेला उनले मलाई परमेश्वरको वचनको एउटा खण्ड पठाइन्। त्यो खण्ड पढेपछि मैले बल्ल आफ्नो बारेमा केही ज्ञान प्राप्त गरेँ। परमेश्वरका वचनहरूले भन्छन्, “केही मानिसहरूले विशेष गरी पावललाई आदर्श मान्छन्। तिनीहरू बाहिर गएर भाषण दिन र काम गर्न मन पराउँछन्, भेलाहरूमा उपस्थित हुन र प्रवचन दिन मन पराउँछन्, अनि तिनीहरू मानिसहरूले तिनीहरूलाई सुनेको, पुजेको, र तिनीहरूको वरिपरि घुमेको मन पराउँछन्। तिनीहरू अन्य व्यक्तिहरूको हृदयमा आफ्नो स्थान बनाउन चाहन्छन् र तिनीहरूले प्रस्तुत गरेको प्रतिरूपलाई अन्य व्यक्तिहरूले भाउ दिएमा तिनीहरू त्यसको सराहना गर्छन्। अब यी व्यवहारहरूबाट तिनीहरूको प्रकृति चिरफार गरौँ। तिनीहरूको प्रकृति के हो? यदि तिनीहरूले साँच्चै यसरी नै व्यवहार गर्छन् भने, तिनीहरू अहङ्कारी र अभिमानी छन् भनी देखाउन यही काफी हुन्छ। तिनीहरूले परमेश्वरको आराधना गर्दै गर्दैनन्; तिनीहरूले अझ उच्च हैसियत खोज्छन् र अन्य व्यक्तिहरू उपर अधिकार जमाउन, तिनीहरूलाई स्वामित्वमा लिन र तिनीहरूको हृदयमा आफ्नो स्थान बनाउन चाहन्छन्। यो शैतानको चिरपरिचित प्रतिरूप हो। तिनीहरूको प्रकृतिको सहजै देख्न सकिने पक्षहरू भनेका अहङ्कार र अभिमान, परमेश्वरको आराधना गर्न अनिच्छुक हुनु, र अन्य व्यक्तिहरूले आफ्नो आराधना गरून् भन्ने चाहना गर्नु जस्ता कार्य हुन्। त्यस्ता व्यवहारहरूले तिनीहरूको प्रकृतिको बारेमा एकदमै स्पष्ट दृष्टिकोण प्रदान गर्न सक्छन्” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। मानिसको प्रकृति कसरी चिन्ने)। परमेश्वरको वचन पढेपछि, मैले आफ्नै बारेमा मनन गर्न थालेँ। पावलले मानिसहरूलाई तिनकै आराधना गर्न र तिनलाई नै आदर गर्न चाहन्थे, तिनले अरूको हृदयमा हैसियत पाउन चाहन्थे, र अरूले तिनको छविमा ध्यान दिएको चाहन्थे भनेर परमेश्वरले भन्नुभएको छ। म मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई आदर गरून् र मेरो आराधना गरून् भन्ने पनि चाहन्थेँ। भेलाहरूमा, म अरूले भन्दा राम्ररी सङ्गति गर्न चाहन्थेँ। मेरो कर्तव्यमा, अरूले मैलेभन्दा राम्ररी काम गरेको देख्दा, मेरो प्रतिस्पर्धी प्रकृति देखा पर्थ्यो। म तिनीहरूभन्दा श्रेष्ठ हुन चाहन्थेँ, र मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूलाई जित्न चाहन्थेँ। मैले भन्ने र गर्ने सबै कुरा महत्वाकांक्षा र इच्छाले भरिएका हुन्थे, र मेरो स्वभाव अत्यन्तै अहङ्कारी थियो। मेरा अभिप्राय र बानीबेहोराहरू सबै पावलको जस्तै थिए। पावलको प्रकृति घमण्डी र अहङ्कारी थियो। तिनले परमेश्वरको आराधना गर्दैनथिए, तर जहाँ गए पनि धाक लगाउँथे र आफ्नै गवाही दिन्थे, अरूले तिनलाई आदर गरून् र तिनको आराधना गरून् भनेर लागिपर्थे, र तिनले मानिसहरूको हृदयमा स्थान चाहन्थे। म पनि त्यस्तै थिएँ। मैले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरे पनि, म सबै कुरा ख्याति र हैसियतको लागि नै गर्थेँ, परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नको लागि होइन। मैले जस्तो यस्ता कुराहरूको पछि लाग्नु परमेश्वरलाई विरोध गर्नु हो र यस कार्यलाई परमेश्वरले निन्दा गर्नुहुन्छ। हैसियतको पछि लाग्नु भनेको हैसियत वा पद प्राप्त गर्नु मात्रै होइन। यसको उद्देश्य मानिसहरूको हृदयमा स्थान लिनु, अरूलाई आफ्नो आराधना गर्नु, र अरूको हृदयमा परमेश्वरको स्थान लिनु हो। परमेश्वरको वचनमा यसो भनिएको छ, “यो शैतानको चिरपरिचित प्रतिरूप हो।” यो निकै डरलाग्दो कुरा हो! मलाई के पनि याद आयो भने, हैसियतको खोजी गर्न र अरूको उच्च आदर पाउन, म आफ्नो कर्तव्यमा छोटो-मीठो सफलता पाउने प्रयास गर्थेँ र सिद्धान्तहरूविना नै सुसमाचार प्रचार गर्थेँ, जसले गर्दा कतिपय गैर-विश्वासीहरू पनि समूहमा आएका थिए र सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूको समय र शक्ति खेर गएको थियो। यदि यी मानिसहरू मण्डलीमा प्रवेश गरेका भए, तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा पुर्याउनेथिए, जुन अझै खराब हुनेथियो। यो समस्याको सार निकै गम्भीर थियो! यदि म पश्चात्ताप गरेर परिवर्तन नभएकी भए, परमेश्वरले अवश्य नै मलाई घृणा गर्नुहुनेथियो, त्यसकारण उप्रान्त म हैसियत र अरूबाटको उच्च आदरको खोजी गर्न चाहन्नथिएँ।
त्यसपछिका भेलाहरूमा, मैले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको सङ्गति ध्यान दिएर सुनेँ र सबै जना आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न लागिपरेका रहेछन् भन्ने देखेँ। एक जना सिस्टरको अनुभवले मलाई निकै भावुक तुल्यायो। उनले आफ्नो कर्तव्यमा आएका कठिनाइहरूलाई जित्न उनले कसरी परमेश्वरमा भरोसा गरेकी थिइन् र उनले कसरी सुसमाचार सुनाउने काम गरिन् भन्ने बारेमा सङ्गति गरिन्। यो सुनेपछि, मैले आफैलाई सोधेँ, “के म आफ्नो कर्तव्यलाई गम्भीर रूपमा लिन्छु? के मैले परमेश्वरको वचन अनुसार अभ्यास गरिरहेकी छु? अरू सबैसँग व्यावहारिक अनुभव छ, र फरक-फरक वातावरणमा सत्यता अभ्यास गरेको गवाही छ। मसँग किन यी कुराहरू छैनन्? किन मेरो अभिप्राय आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने छैन?” मलाई निकै ग्लानि भयो। परमेश्वरले मलाई कर्तव्य पूरा गर्ने मौका दिनुभएको थियो, तर मैले यसलाई गम्भीर रूपमा लिएकी थिइनँ वा यसलाई राम्ररी पूरा गरिनँ। उचित रूपमा काम गर्नुको सट्टा, म पूरा मन लगाएर अरूको आदरको पछि दौडिएँ। म साँच्चै नै परमेश्वरले गर्नुभएको उत्थान र उहाँले दिनुभएको अनुग्रहको योग्य थिइनँ। त्यो अवधिमा, मैले आफ्नो बारेमा गम्भीर रूपमा मनन गरेँ, र मैले पत्रुसको अनुभवको बारेमा पनि विचार गरेँ। पत्रुसले कहिल्यै पनि धाक लगाउँदैनथिए वा अरूको आदर खोज्दैनथिए। सबै कुरामा तिनले सत्यताको खोजी गर्ने, आफ्नै भ्रष्टताको बारेमा मनन गर्ने, अनि आफ्नो जीवन स्वभाव परिवर्तन गर्ने कार्यमा ध्यान दिन्थे। तिनले परमेश्वरमाथिको विश्वासमा सफल मार्ग हिँडेका थिए। म पनि स्वभाव परिवर्तन गर्न चाहन्थेँ, त्यसकारण म परमेश्वरलाई निरन्तर प्रार्थना गरिरहन्थेँ, र आफूलाई चिन्न सहायता गर्नुहोस् भनेर अगुवाइ मागिरहन्थेँ। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा मलाई अरूले आदर गरून् भन्ने चाहना उत्पन्न हुने बित्तिकै, म सचेत भएर मेरा गलत अभिप्रायहरूलाई त्याग्थेँ, किनभने म आफ्नो भ्रष्ट स्वभावबाट मुक्त भएर आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न चाहन्थेँ।
एक दिन, मैले परमेश्वरका वचनहरूको एउटा पढेँ र अभ्यासको मार्ग भेटेँ। परमेश्वरका वचनहरूले भन्छन्: “यदि परमेश्वरले तँलाई मूर्ख बनाउनुभएको हो भने, तेरा मूर्खतामा अर्थ लुकेको छ; यदि उहाँले तँलाई तेज दिमागवाला बनाउनुभएको छ भने, तेरो तेज दिमागको पनि अर्थ छ। परमेश्वरले तँलाई जुनसुकै प्रतिभा दिनुभए पनि, तेरा सबल पक्षहरू जेसुकै भए पनि, तेरो बौद्धिक स्तर जेजस्तो भए पनि, परमेश्वरका लागि ती सबैको उद्देश्य हुन्छ। यी सबै कुरा परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको हुन्छ। तैँले जीवनमा खेल्ने भूमिका र तैँले पूरा गर्ने कर्तव्य परमेश्वरले धेरै पहिले नै पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको हो। कतिपय मानिसहरू आफूमा नभएको सबल पक्ष अरूमा देख्छन् र तिनीहरू असन्तुष्ट हुन्छन्। तिनीहरू अझै धेरै सिकेर, अझै धेरै खोजेर, अनि अझै धेरै लगनशील भएर परिस्थिति बदल्न चाहन्छन्। तर तिनीहरूको लगनशीलताले हासिल गर्न सक्ने कुराको सीमा हुन्छ, र तिनीहरूले यी प्रतिभा र विशेषज्ञता भएकाहरूलाई उछिन्न सक्दैनन्। तैँले जति नै संघर्ष गरे पनि यो व्यर्थ हुन्छ। तँ के बन्नेछस् भन्ने कुरा परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको हुन्छ, र यसलाई कसैले पनि केही गरी परिवर्तन गर्न सक्दैन। तँ जुन कुरामा सिपालु छस्, तैँले त्यही कुरामा प्रयास गर्नुपर्छ। तँ जुन कर्तव्यका लागि उपयुक्त छस्, तैँले त्यही कर्तव्य निर्वाह गर्नुपर्छ। तेरो सीपको क्षेत्रबाहिर आफूलाई जबरजस्ती लैजाने प्रयास नगर् र अरूको डाहा नगर्। हरेकको आ-आफ्नै कार्य हुन्छ। तैँले सधैँ अरूको स्थान लिने र आफूलाई प्रदर्शन गर्ने इच्छा गर्दै सबै कुरा राम्ररी गर्न सक्छु वा तँ अरूभन्दा सिद्ध वा असल छस् भनेर नसोच्। यो भ्रष्ट स्वभाव हो। आफूले कुनै पनि काम राम्ररी गर्न सक्दिनँ, र आफूसँग कुनै सीपै छैन भनेर सोच्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्। यदि त्यस्तो अवस्था छ भने, तँ व्यावहारिक तरिकामा सुन्ने र समर्पित हुने व्यक्ति बन्नुपर्छ। आफूले गर्न सक्ने काम गर् र आफ्नो सारा शक्तिले राम्रोसित गर्। त्यही नै पर्याप्त छ। परमेश्वर सन्तुष्ट हुनुहुनेछ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। व्यक्तिको आचरणलाई मार्गदर्शन गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू)। परमेश्वरका वचनहरू पढेपछि, म निकै प्रभावित भएँ। मैले के बुझेँ भने म अत्यन्तै थकित हुन्थेँ र मैले धेरै कष्ट भोगेँ, किनभने मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा आफ्नो ऊर्जा लगाउँदिनथिएँ। बरु, मैले प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्न यसको प्रयोग गरेँ। कसैको कद ठूलो हुन्छ कि सानो, र तिनीहरूसँग प्रतिभा, वरदान र क्षमता हुन्छ कि हुँदैन भन्ने कुरा सबै परमेश्वरले नै पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको हुन्छ। मानिसहरूले आफ्नो क्षमताले भ्याउञ्जेलसम्म सक्दो गरेको मात्रै परमेश्वर चाहनुहुन्छ। उहाँले हामीलाई भीडभन्दा माथि उठ र अरूभन्दा उच्च होऊ भनेर भन्नुहुन्न। म जन्मनुभन्दा पहिले नै, परमेश्वरले सबै कुरा मेरो लागि बन्दोबस्त गर्नुभयो। परमेश्वरले मेरो प्रतिभा, क्षमता, वरदानहरू, म के-कस्ता कर्तव्यहरू पूरा गर्न योग्य छु, त्यो र अरू सबै कुरालाई पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको थियो। म परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुनुपर्थ्यो, आफ्नै स्थानमा बस्नुपर्थ्यो, र मैले वास्तविक रूपमा सक्दो काम गरेर, आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नुपर्थ्यो। यसको बारेमा राम्ररी विचार गरेपछि, मसँग कुनै विशेष सीप छैन भन्ने मलाई थाहा भयो, तर मैले परमेश्वरको वचनले भने अनुसार मात्रै गर्नु आवश्यक थियो, “यदि त्यस्तो अवस्था छ भने, तँ व्यावहारिक तरिकामा सुन्ने र समर्पित हुने व्यक्ति बन्नुपर्छ। आफूले गर्न सक्ने काम गर् र आफ्नो सारा शक्तिले राम्रोसित गर्। त्यही नै पर्याप्त छ। परमेश्वर सन्तुष्ट हुनुहुनेछ।” अब, म परमेश्वरका वचनहरू अनुसार अभ्यास गर्न र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न तयार थिएँ।
एक पटक, मैले एक जना सिस्टरले आफ्नो कर्तव्य अत्यन्तै प्रभावकारी रूपमा पूरा गरिरहेको देखेँ। मलाई अलिक ईर्ष्या र डाहा लाग्यो। मैले सोचेँ, “उनले कसरी यस्तो गर्छिन्?” मलाई फेरि पनि उनलाई उछिन्न मन लाग्यो, तर मैले मेरो भ्रष्टता प्रकट गरिरहेकी छु भन्ने मलाई थाहा भयो, त्यसकारण मैले आफूलाई त्याग्न परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ। प्रार्थना गरेपछि, मैले सोचेँ, “हामी सबैले फरक-फरक भूमिका निर्वाह गर्नुपर्छ, जसरी मेसिनका फरक-फरक भाग हुन्छन्, र हरेक भागको आ-आफ्नै काम हुन्छ। उनीसँग सबल पक्षहरू छन् र उनले आफ्नो कर्तव्यमा असल परिणामहरू हासिल गर्छिन्। यो राम्रो कुरा हो। मैले आफूलाई उनीसँग तुलना गर्नु हुँदैन, तर मैले उनीबाट सिक्नुपर्छ।” त्यसपछि, जब-जब मेरी सिस्टरले आफ्नो कर्तव्यको अनुभव र अभ्यासको बारेमा बताउँथिन्, तब-तब म ध्यान दिएर सुन्थेँ र नोटहरू लेख्थेँ। म सुसमाचार कार्यको अनुभव अरूबाट पनि सुन्थेँ। भेलाहरूमा, म आफूलाई शान्त पारेर परमेश्वरको वचनको बारेमा मनन गर्थेँ, परमेश्वरको वचनबाट आफूले बुझेको कुरा सङ्गति गर्थेँ, र आदर पाउने कुराको पछि लाग्न छोडेँ। यसरी अभ्यास गर्दा, प्रतिष्ठा र हैसियतप्रतिको मेरो चाहना क्रमिक रूपमा हटेर गयो। मलाई पहिलेजस्तो डाहा लाग्दैनथियो, र मलाई निकै ढुक्क र सहज हुन थाल्यो। मैले अहिले यो ज्ञान र अभ्यास पाउनुको कारण पूर्ण रूपमा परमेश्वरको कामले हासिल गरेको परिणाम नै हो। परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्!
