विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्‍ने, अनि सफाइ गर्ने (भाग पाँच)

मण्डलीको सफाइको कामप्रति अगुवा र कामदारहरूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति

यस वर्ष, हामीले निरन्तर अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू, र संलग्न सबै प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरिरहेका छौं। सङ्गतिका विषयहरू झन्-झन् विस्तृत र निश्चित बनेका छन्, जसमा सबै प्रकारका मानिसहरूका विभिन्न समस्याहरू समावेश छन्, र यी मानिसहरूका निश्चित प्रकटीकरणहरू र तिनीहरूलाई विभाजन गर्नुपर्ने वर्गहरूका बारेमा गरिएको सङ्गति पनि अत्यन्तै निश्चित र स्पष्ट भएको छ। यी विस्तृत समस्याहरूका बारेमा जति निश्चित र स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिन्छ, यसले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशका लागि त्यति नै सकारात्मक सहयोग र मार्गदर्शन प्रदान गर्नुपर्छ, र अगुवा र कामदारहरूलाई काम गर्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि त्यति नै बढी मार्गदर्शन र सहयोग प्रदान गर्नुपर्छ। तैपनि, सङ्गति जसरी अघि बढे पनि, सङ्गति जति नै निश्चित भए पनि, कतिपय अगुवा र कामदारहरूलाई मण्डलीका विभिन्न प्रकारका मानिसहरू र समस्याहरूलाई कसरी सम्हाल्ने र हटाउने भन्ने बारेमा अझै स्पष्ट हुँदैन। सबै प्रकारका मानिसहरूका समस्याहरूका बारेमा स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिन्छ, तैपनि कतिपय अगुवा र कामदारहरूले अझै पनि विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी चिन्ने र व्यवहार गर्ने भन्ने कुरा बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरूले अझै पनि सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले मण्डलीका विभिन्न प्रकारका मानिसहरू र समस्याहरूलाई सम्हाल्न सत्यताको प्रयोग नै गर्न सक्छन्। यसको कारण के हो? त्यस्ता मानिसहरूमा सत्यता वास्तविकताको कमी हुन्छ। सबै प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरेर, मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र नगर्ने, सत्यता पछ्याउने र नपछ्याउने, आज्ञाकारी र समर्पित हुने, र बाधा र व्यवधान ल्याउनेहरूका बारेमा आधारभूत बुझाइ प्राप्त गर्नुपर्छ र उचित बन्दोबस्तहरू गर्नुपर्छ। तैपनि, मण्डलीका सबै प्रकारका मानिसहरूको परिस्थितिलाई हेर्दा, स्पष्ट रूपमा दुष्ट रहेका मानिसहरू मात्रै हटाइएका छन्; धेरै अविश्वासीहरूलाई पूर्ण रूपमा हटाइएको छैन। मण्डली सफाइ गर्ने काममा, अगुवा र कामदारहरूले निष्क्रिय रूपमा यसको बारेमा विचार गर्नु, मानिसहरूलाई खुशी पार्ने मानिसहरू जस्तो व्यवहार गर्नु, वा स्पष्ट रूपमा दुष्ट रहेका मानिसहरूलाई सफाइ गरेपछि सबै कुरा साम्मे र ठीक भएको छ भन्ने सोच्नुको सट्टा दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूलाई जति सक्दो चाँडो सफाइ गर्ने परमेश्‍वरको काममा सहकार्य गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले हरेक समूहको कामलाई सक्रिय रूपमा निरीक्षण गर्नुपर्छ, हरेक समूहका सदस्यहरूको परिस्थितिहरू, सङ्ख्या बढाउनलाई मात्रै रहेका कुनै अविश्वासीहरू छन् कि छैनन् वा मण्डलीको काममा बाधा दिन नकारात्मकता र धारणाहरू फैलाउने अविश्वासीहरू छन् कि छैनन् भनेर प्रमाणित गर्नुपर्छ, र पत्ता लगाइएपछि, यी मानिसहरूलाई पूर्ण रूपमा खुलासा गर्नुपर्छ र हटाउनुपर्छ। यो अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम हो; तिनीहरू निष्क्रिय हुनु हुँदैन, तिनीहरूले माथिबाट आदेश र अनुरोध पर्खिरहनु हुँदैन, न त तिनीहरूले सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यसो गर्नुपर्छ भनेर भन्दा थोरै काम मात्रै गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरू आफ्‍नो काममा परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूप्रति विचारशील हुनुपुर्छ र उहाँप्रति इमानदार हुनुपर्छ। तिनीहरूको लागि काम गर्ने सबभन्दा राम्रो शैली भनेको सक्रिय भई समस्याहरू पहिचान र समाधान गर्नु हो। तिनीहरू, विशेषगरी आफूसँग आधारका रूपमा अहिलेका यी वचनहरू र सङ्गति हुँदा, निष्क्रिय रहनु हुँदै हुँदैन। तिनीहरूले सत्यता सङ्गति गरेर वास्तविक समस्या र कठिनाइहरू पूर्ण रूपमा समाधान गर्न पहल गर्नुपर्छ, र आफ्‍नो काम जसरी गर्नुपर्ने हो ठ्याक्कै त्यसरी नै गर्नुपर्छ। तिनीहरूले कार्यप्रगतिबारे तुरुन्तै र पूर्वसक्रिय रूपमा फलोअप गर्नुपर्छ; तिनीहरूले सधैँ माथिको आदेश र अनुरोध पर्खेर मात्र अनिच्छापूर्वक कामकारबाही गर्न मिल्दैन। यदि अगुवा र कामदारहरू सधैँ नकारात्मक र निष्क्रिय रहन्छन् र वास्तविक काम गर्दैनन् भने, तिनीहरू अगुवा र कामदारका रूपमा सेवा गर्न लायक हुँदैनन्, र तिनीहरूलाई बर्खास्त गरेर अर्को काम दिइनुपर्छ। अहिले आफ्‍नो काममा निष्क्रिय बन्‍ने अगुवा र सेवकहरू धेरै छन्। तिनीहरू माथिबाट आदेश र दबाब आएपछि मात्र अलि काम गर्छन्; नत्र, तिनीहरू सुस्ताउँछन् र बिलम्ब गर्छन्। कतिपय मण्डलीको काम निकै अव्यवस्थित भएको हुन्छ, त्यहाँ कर्तव्य निभाउने कतिपय मानिसहरू अत्यन्तै सुस्त र झाराटारुवा हुन्छन्, र तिनीहरूले कुनै परिणाम दिँदैनन्। यी समस्याहरू पहिल्यै अत्यन्तै गम्‍भीर र भयानक प्रकृतिका भइसकेका हुन्छन्, तर ती मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूले कर्मचारी र अधिपतिझैँ व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले कुनै व्यावहारिक काम गर्न मात्र होइन, समस्याहरू पहिचान वा समाधान गर्नसमेत सक्दैनन्। यसले मण्डलीको काम ठप्‍प पार्छ र गतिरोध उत्पन्‍न हुन्छ। जहाँ मण्डलीको काम भयानक रूपमा भताभुङ्ग भएको हुन्छ र त्यहाँ व्यवस्थितपनको कुनै छनक हुँदैन, तब अवश्य नै त्यहाँ झूटो अगुवा वा ख्रीष्टविरोधीले शक्ति लिएको हुन्छ। झूटो अगुवाले शक्ति लिएको हरेक मण्डलीमा, मण्डलीको सबै काम भताभुङ्ग र पूर्ण भद्रगोलको अवस्थामा हुन्छ—त्यसमा कुनै शङ्का छैन। उदाहरणका लागि, अमेरिकी मण्डलीहरूका धेरै समस्याहरू मैले आफ्नै कान वा आँखाले पत्ता लगाएँ। मैले देखेका धेरैजसो समस्याहरू ठाउँको-ठाउँ समाधान गरिए; अरू केही समस्याहरू, मैले अमेरिकी मण्डलीका अगुवाहरूलाई समाधान गर्न लगाएँ। तर, अगुवा र कामदारहरूले अधिकांश काम निकै निष्क्रिय रूपमा गर्छन्, पुनःजाँचको कार्य ज्यादै सुस्त र त्यसको प्रभावकारिता अत्यन्तै न्यून हुन्छ, तिनीहरूका अधिकांश दैनिक कार्यहरू माथिको आदेश र आग्रहपछि मात्र अघि बढ्छन्। माथिले कामको प्रबन्ध गरेपछि, तिनीहरू केही समय व्यस्त हुनेछन्, तर त्यो काम पूरा गरिसकेपछि, अब के गर्ने भनेर तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन किनकि तिनीहरू आफूले कस्ता कर्तव्यहरू गर्नुपर्छ भन्‍ने नै बुझ्दैनन्। अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूको दायराभित्रै गर्नुपर्ने कामको बारेमा तिनीहरूलाई कहिल्यै स्पष्ट थाहा हुँदैन; तिनीहरूका नजरमा, गरिनुपर्ने काम केही पनि हुँदैन। यदि मान्छेलाई पूरा गरिनुपर्ने कामको बारेमा थाहा छैन भने, त्यहाँ के भइरहेको हुन्छ? (तिनीहरूले बोझ लिइरहेका हुँदैनन्।) सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूले बोझ लिँदैनन्; तिनीहरू निकै अल्छी पनि हुन्छन् चैन-आरामको लोभ गर्छन्, सम्भव भए जति धेरै पटक विश्राम लिन्छन्, र कुनै पनि अतिरिक्त कामहरू पन्छाउने कोसिस गर्छन्। यी अल्छी मानिसहरूले प्राय यस्तो सोच्‍ने गर्छन्, “मैले किन यति धेरै चिन्ता गर्ने? धेरै चिन्ता गर्दा छिटो बूढो मात्र भइन्छ। त्यस्तो काम गरेर, यति धेरै भौँतारिएर, अनि आफूलाई त्यति थकाएर मलाई कसरी फाइदा हुन्छ? अत्यधिक थकानले म बिरामी भएँ भने के हुन्छ? मसँग उपचार गर्ने पैसा छैन। अनि म बूढो भएपछि कसले मेरो हेरचाह गर्छ?” यी अल्छी मानिसहरू यति निष्क्रिय र पछौटे हुन्छन्। तिनीहरूमा थोरै सत्यता पनि हुँदैन, र तिनीहरूले कुनै पनि कुरा स्पष्ट देख्‍न सक्दैनन्। तिनीहरू भ्रमित मानिसहरू हुन्, होइन र? तिनीहरू सबै अन्योलमा छन्, तिनीहरू सत्यताप्रति बेखबर छन् र तिनीहरूलाई यसमा कुनै चासो हुँदैन, अनि तिनीहरूलाई कसरी मुक्ति दिन सकिन्छ र? मानिसहरू किन जिउँदो लासझैँ सधैँ अनुशासनहीन र अल्छी हुन्छन्? यो तिनीहरूको प्रकृतिको मामिलासँग जोडिएको छ। मानव प्रकृतिमा एक प्रकारको आलस्य हुन्छ। मानिसहरूले जुनसुकै काम गरिरहेको भए पनि, तिनीहरूलाई निरीक्षण र प्रोत्साहन गर्ने कोही न कोही व्यक्ति सधैँ चाहिन्छ। कहिलेकाहीँ मानिसहरूले देहको वास्ता गर्छन्, भौतिक सहजताको तृष्णा गर्छन्, र सधैँ आफ्‍नो लागि केही कुरा जोगाइराख्छन्—यी मानिसहरू दुष्ट अभिप्राय र धूर्त योजनाहरूले भरिपूर्ण हुन्छन्; यिनीहरू साँच्‍चै काम नलाग्‍ने मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले जुनै महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निभाइरहेका भए पनि, सधैँ आफूले सक्‍नेभन्दा कम नै गर्छन्। यो गैरजिम्‍मेवार र अबफादारी हो। आज मैले तिमीहरूलाई काममा निष्क्रिय नहुन यी कुराहरू बताएको छु। म जे भन्छु तिमीहरूले त्यसलाई पालना गर्न सक्नैपर्छ। यदि म विभिन्न मण्डलीहरूमा गएँ वा तिमीहरूले धेरै काम गरेका छौ, तिमीहरूले अत्यन्तै प्रभावकारी रूपमा काम गरेका छौ, र काम अत्यन्तै छिटो अघि बढिरहेको छ, यो सन्तोषजनक स्तरमा पुगेको छ, र सबैले आफ्नो सक्दो प्रयास गरेका छन् भन्ने थाहा पाएँ भने, म निकै खुशी हुनेछु। यदि म विभिन्न मण्डलीहरूमा गएँ र सबै पक्षहरूमा कामको प्रगति ढिलो भइरहेको छ भन्ने देखेँ, र यसले तिमीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरेका छैनौ र सुसमाचार प्रचारको सामान्य गतिलाई पछ्याएका छैनौ भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्‍यो भने, मेरो मुड कस्तो हुनेछ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? के म अझै पनि तिमीहरूलाई देख्दा खुशी हुनेछु? (हुनुहुनेछैन।) म त्यस्तो हुनेछैनँ। यो काम तिमीहरूलाई सुम्पिएको छ, र मैले भन्नुपर्ने सबै कुरा बताइसकेको छु; तिमीहरूलाई अभ्यासका निश्चित सिद्धान्तहरू र मार्ग पनि बताइएको छ। तैपनि, तिमीहरूले व्यवहारमा उतार्दैनौ, काम गर्दैनौ, र म व्यक्तिगत रूपमा तिमीहरूको रेखदेख गर्छु र तिमीहरूलाई अनुरोध गर्छु कि, तिमीहरूलाई काट-छाँट गर्छु वा काम गर्न आदेश समेत दिन्छु कि भनेर पर्खिरहेका हुन्छौ। समस्या के हो? के यसलाई चिरफार गरिनु पर्दैन र? जब तिमीहरूले स्पष्ट रूपमा नै गर्नुपर्ने काम गरिरहेका हुँदैनौ र यसलाई पूरा गर्न सक्दैनौ—के म तिमीहरूप्रति राम्रो मनोवृत्ति राख्न सक्छु? (सक्‍नुहुन्‍न।) म किन तिमीहरूप्रति राम्रो मनोवृत्ति राख्न सक्दिनँ? (हामी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा अत्यन्तै गैरजिम्मेवार हुन्छौं।) किनभने तिमीहरूले आफ्नो सारा हृदय र शक्तिले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका हुँदैनौ, तर झाराटारुवा रूपमा मात्रै पूरा गरिरहेका हुन्छौ। आफ्नो कर्तव्यमा बफादार व्यक्तिले कम्तीमा पनि आफ्नो सबै सामर्थ्य लगाउनुपर्छ, तर तिमीहरूले यो कुरा समेत हासिल गर्न सक्दैनौ; तिमीहरूमा धेरै कुराको कमी छ! तिमीहरूको क्षमता अपर्याप्त छ भन्ने होइन; तिमीहरूको मानसिकता गलत छ र तिमीहरू गैरजिम्मेवार छौ। तिमीहरूको हृदयमा केही हास्यास्पद कुराहरू छन् जसले तिमीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नबाट रोक्छन्। यसको साथै, मानिसहरूलाई खुशी पार्ने मानसिकताले तिमीहरूलाई मण्डली सफाइको काम गर्नबाट रोक्छ। मण्डलीलाई सफाइ गर्नुको महत्त्व के हो भन्ने तिमीहरूलाई थाहा छ? परमेश्‍वरले किन मण्डलीलाई सफाइ गर्न चाहनुहुन्छ? मण्डलीलाई सफाइ नगर्नुका परिणामहरू के-के हुन्? तिमीहरू सबै यी कुराहरूका बारेमा अस्पष्ट छौ र तिमीहरूले सत्यताको खोजी गर्दैनौ, जसले तिमीहरूले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूलाई ध्यान दिँदैनौ भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्छ। तिमीहरू आफ्नो पदको सानो र नियमित काम गर्न इच्छुक हुन्छौ र विशेष कामहरू, विशेष गरी अरूलाई चिढ्याउन सक्ने कामहरूबाट टाढा बस्छौ। तिमीहरू सबैले यी कामहरू अरू कसैलाई सुम्पन मन पराउँछौ। के तिमीहरूले यसरी सोच्दैनौ र? के यो समाधान गर्नुपर्ने समस्या होइन र? तिमीहरूले सधैँ यसो भन्छौ, “मेरो क्षमता कमजोर छ, सत्यता सम्बन्धी मेरो बुझाइ सीमित छ, र मसँग कामको पर्‍याप्त अनुभव छैन। म कहिल्यै पनि मण्डली अगुवा भएको छैनँ, न त मैले मण्डली सफाइको काम नै गरेको छु।” के यो बहाना बनाउनु होइन र? मण्डली सफाइको कामको बारेमा स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएको छ। ख्रीष्ट-विरोधीहरू, दुष्ट मानिसहरू, र अविश्वासीहरूलाई सफाइ गर्नु अत्यन्तै सरल कुरा हो। के ती केही सिद्धान्तहरू साँच्चै बुझ्न गाह्रो छन्? यदि त्यस्ता सरल समस्याहरूलाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरियो र मानिसहरूले अझै पनि बुझेनन् भने, त्यसले के कुरालाई जनाउँछ? यसले के देखाउँछ भने तिनीहरूको क्षमता मानव भाषा बुझ्नका लागि अत्यन्तै कमजोर छ, वा तिनीहरू उचित कामहरूमा ध्यान नदिने बदमासहरू मात्रै हुन्छन्। अगुवा र कामदारहरूका बीचमा, पक्कै पनि कमजोर क्षमता भएका कतिपय मानिसहरू हुन्छन्, र पक्कै पनि वास्तविक काममा संलग्न नहुने तर अरूलाई खुसी पार्ने मानिसहरू हुन्छन्; उचित कामहरूलाई बेवास्ता गर्ने र लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्ने केही बदमासहरू पनि अवश्य नै हुन्छन्—यी सबै परिस्थितिहरू अस्तित्वमा हुन्छन्। पहिलो, उचित कामहरूलाई बेवास्ता गर्ने यी बदमासहरूलाई सफाइ गर्नुपर्छ। वास्तविक काम गर्न सक्ने जोकोहीलाई प्रयोग गर्नुपर्छ, अगुवाको रूपमा रहेका तर अरूलाई खुसी पार्ने मानिसहरूलाई अवश्य नै बर्खास्त गर्नुपर्छ, र मानव भाषा बुझ्न र केही वास्तविक काम गर्न सक्ने कमजोर क्षमता भएका मानिसहरूलाई राख्नुपर्छ। यी समस्याहरूलाई यसरी समाधान गर्नुपर्छ। यदि परमेश्‍वरले सङ्गति गर्नुभएपछि, तैँले अगुवा र कामदारहरूले समाधान गर्नुपर्ने मण्डलीको कामका समस्याहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छस् भने, तैँले थप ढिलाइ नगरी तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्नुपर्छ। तैँले माथिले व्यक्तिगत रूपमा कामहरू सुम्पन्छ वा आदेशहरू जारी गर्छ भनेर प्रतीक्षा नगरी अग्रसरता जनाएर काम गर्न सक्नुपर्छ। जस्तोसुकै समस्याहरू पैदा भए पनि, तिनले काममा असर गर्नुभन्दा पहिले तिनलाई समाधान गर्नुपर्छ। माथिले समस्याहरूको अनुसन्धान गर्न थाल्नुभन्दा पहिले नै, तैँले समस्याहरूका बारेमा रहेको तेरो बुझाइ र समाधानहरू, तिनलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू, र तिनलाई सम्हाल्ने परिणामहरूका बारेमा रिपोर्ट गरिसकेको हुनुपर्छ। त्यो कति राम्रो कुरा हुनेछ! के त्यसपछि पनि माथि तँप्रति असन्तुष्ट हुन सक्छ? अगुवा वा कामदारको रूपमा, यदि तँ निरन्तर कामलाई आफ्नो जिम्मेवारीको दायराभित्र रहेको देख्न असफल हुन्छस्, वा तँसँग केही चेतना वा विचारहरू भए पनि तैँले ढिलाइ गरिरहन्छस् र काम गरिरहन्छस्, सधैँ माथिले तेरो लागि कामहरू मिलाइदिओस् प्रतीक्षा गर्छस् भने, के यो कर्तव्यलाई बेवास्ता गर्नु होइन र? (हो।) यो एउटा गम्‍भीर जिम्मेवारी विमुखता हो! कर्तव्यलाई कसरी लिने भनेर अगुवा र कामदारको भूमिका सँगै आउने मनोवृत्ति र जिम्‍मेवारीलाई तैँले गुमाइसकेको हुन्छस्। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा माथिका मापदण्डहरूलाई नजिकबाट पछ्याउनुपर्छ; माथिले जेसुकै कुरामा सङ्गति गरेको भए पनि, तैँले त्यो कुरा बुझिसकेपछि तुरुन्तै लागू गर्नुपर्छ, काम गर्नुपर्छ र अबलम्बन गर्नुपर्छ। सत्यताद्वारा समस्याहरू समाधान गर्नु अगुवा र कामदारहरूको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण जिम्मेवारी हो, र तैँले कुनै पनि काम गर्नुभन्दा पहिले माथिले काम मिलाउञ्जेल निष्क्रिय रूपमा प्रतीक्षा गर्नु हुँदैन। यदि तँ सधैँ निष्क्रिय रूपमा प्रतीक्षा गरिरहेको हुन्छस् भने, तँ अगुवा वा कामदार बन्न योग्य छैनस्, तैँले यो कामको बोझ लिन सक्दैनस्, र जिम्मेवारी स्वीकार गर्नु र राजीनामा दिनु नै तैँले गर्नुपर्ने उचित कुरा हुनेछ।

परमेश्‍वरमा विश्वास गर्ने तीन प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरण र परिणामहरू

अ. श्रमकर्ताहरू

अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू जम्मा पन्ध्र वटा छन्, र हामीले पहिले नै चौधौँ जिम्मेवारीमा सङ्गति गरिसकेका छौं। अगुवा र कामदारहरूले समाधान गर्नुपर्ने मण्डलीभित्रका समस्याहरू, साथै यी समस्याहरूमा संलग्न हुने सबै प्रकारका मानिसहरूका समस्याहरूका बारेमा लगभग ८० देखि ९० प्रतिशतसम्म सङ्गति गरिएको छ। यी सबै अगुवा र कामदारहरूले लिनुपर्ने कामहरू र तिनीहरूले समाधान गर्नुपर्ने समस्याहरू हुन्। यसमा धेरै समस्याहरू समावेश हुन्छन्। एक हिसाबमा, यसले अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरूलाई छुन्छ; अर्को हिसाबमा, यो मण्डलीका सबै प्रकारका मानिसहरूका विभिन्न समस्याहरूसँग पनि सम्बन्धित हुन्छ। यस अवधिमा हाम्रो सङ्गतिको विषयवस्तु अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू र झूटा अगुवाहरूको खुलासा भए पनि, हामीले यस विषयवस्तुले छुने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूका समस्याहरू—र विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको स्थिति र सारको बारेमा पनि धेरै सङ्गति गरेका छौं। अवश्य नै, मण्डलीमा परमेश्‍वरलाई पछ्याउने सबै प्रकारका मानिसहरूमा यो निश्चित विषयवस्तुले फरक-फरक प्रभाव पार्छ। तिनीहरूमध्ये, यस्तो व्यक्ति पनि हुन्छ, जसले यो सबै सङ्गति सुनेपछि पनि, अझै पनि यस्तो मनोवृत्ति राख्छ, “मसँग असल मानवता छ, म परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छु, म परमेश्‍वरमाथिको विश्वासमा सबै कुरा त्याग्न तयार छु, र म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि मूल्य चुकाउन र कठिनाइ भोग्न तयार छु।” तिनीहरूले यस अवधिमा सङ्गति गरिएका सबै प्रकारका मानिसहरूको विभिन्न स्थिति, विभिन्न स्थितिहरूमा संलग्न सत्यता, वा मानिसहरूले बुझ्नुपर्ने सत्यता सिद्धान्तहरूका बारेमा वास्ता गर्दैनन्। के यो पनि एक प्रकारको व्यक्ति होइन र? के यस्तो व्यक्ति निकै प्रतिनिधिमूलक हुँदैन र? (हुन्छ।) यस्तो व्यक्तिले सधैँ निश्चित दृष्टिकोण राख्छ। यो दृष्टिकोण मुख्य रूपमा केबाट बनेको हुन्छ? मैले भर्खरै उल्लेख गरेका तीन वटा बुँदाहरू: पहिलो, तिनीहरूले आफ्‍नो मानवता खराब छैन, र यो असल छ भन्ने समेत विश्वास गर्छन्। दोस्रो, तिनीहरूले आफूले साँच्चै नै परमेश्‍वरमा विश्वास गरेको छु भन्ने सोच्छन्, जसको अर्थ तिनीहरूले साँच्चै नै परमेश्‍वरको अस्तित्व र सबै थोकमाथि रहेको परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्छन्, मानव नियति परमेश्‍वरको नियन्त्रणमा छ, यो परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतामा पर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्, जुन “परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नु” भन्ने शब्दको व्यापक अर्थ हो। तेस्रो, तिनीहरूले परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा यी कुराहरूलाई त्याग्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छु भन्ने विश्वास गर्छन्। यी तीन बुँदाहरू परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा यी मानिसहरूले पक्रिरहने सबैभन्दा आधारभूत, प्राथमिक, र केन्द्रीय तत्वहरू हुन् भनेर भन्न सकिन्छ। अवश्य नै, यी कुराहरूलाई परमेश्‍वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूको पूँजी, साथै तिनीहरूले पछ्याउने उद्देश्यहरू, र काम गर्ने तिनीहरूको उत्प्रेरणा र दिशाको रूपमा पनि लिन सकिन्छ। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने यी तीन वटा बुँदाहरू प्राप्त गर्दा तिनीहरूले मुक्ति पाउने तीन वटा आधारभूत सर्तहरू पूरा गर्न सक्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू परमेश्‍वरले प्रेम गर्नुहुने र स्वीकार गर्नुहुने मानिसहरू बन्छन्। यो एउटा गम्भीर गल्ती हो; यी तीन बुँदाहरू आफूसँग हुनुले थोरै मानवता छ भन्‍ने मात्रै देखाउँछ। के थोरै मानवता मात्रै भएर परमेश्‍वरको अनुमोदन पाउन सकिन्छ? अवश्य नै सकिँदैन; परमेश्‍वरले उहाँको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्नेहरूलाई अनुमोदन गर्नुहुन्छ। यी तीन बुँदाहरूले सत्यता वास्तविकताको मापदण्ड पूरा गर्दैनन्; ती श्रमकर्ता बन्ने तीन वटा मापदण्डहरू मात्रै हुन्। यसपछि, म तिमीहरूलाई स्पष्ट रूपमा बुझाउनका लागि यी तीन बुँदाका विवरणहरूमा सङ्गति गर्नेछु। पहिलो बुँदा भनेको असल मानवता हुनु हो। तिनीहरूले दुष्कर्म नगर्नु, बाधा र व्यवधानहरू पैदा नगर्नु, र परमेश्‍वरको घरका हितहरूमा हानि नगर्नु नै पर्याप्त हुन्छ, र यसको अर्थ तिनीहरूले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूलाई सन्तुष्ट पार्न र सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न सक्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। दोस्रो बुँदा “परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नु” हो। तिनीहरूका लागि, तिनीहरूले “परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नु” भनेर जुन कुरालाई भन्छन् त्यसको अर्थ परमेश्‍वरको अस्तित्व वा सबै थोकमाथि उहाँको सार्वभौमिकताको तथ्यमा कहिल्यै शङ्का नगर्नु, र मानव नियति परमेश्‍वरको हातमा छ, र यसले तिनीहरूलाई परमेश्‍वरलाई अन्त्यसम्म पछ्याउन सहयोग गर्नेछ भन्ने हो। तिनीहरूले परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गरे भने, तिनीहरूले उहाँको अनुमोदन प्राप्त गर्नेछन् भन्ने तिनीहरूले विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, परमेश्‍वरले जसरी नेतृत्व गर्नुभए पनि वा व्यवहार गर्नुभए पनि, वा तिनीहरूले जुनसुकै समस्याहरूको सामना गरे पनि, तिनीहरूले भन्छन्, “परमेश्‍वरलाई प्रेम गर, परमेश्‍वरलाई पछ्याऊ, परमेश्‍वरमा समर्पित बन।” समस्याहरू समाधान गर्ने तिनीहरूको विधि अत्यन्तै सरल छ; के त्यस्ता सामान्य शब्दहरूले कुनै पनि समस्या समाधान गर्न सक्छन्? तेस्रो बुँदा भनेको परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा कुराहरूलाई त्याग्न सक्नु, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्नु हो। तिनीहरूले यसलाई कसरी अभ्यास गर्छन्? तिनीहरूले परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने हुनाले, जब मण्डलीको काममा आवश्यकता हुन्छ वा जब तिनीहरूले परमेश्‍वरका आतुरी अभिप्रायहरू अनुभव गर्छन्, तब तिनीहरूले सक्रिय रूपमा आफ्नो परिवार, वैवाहिक जीवन, र करियरलाई त्याग्न, आफ्नो सांसारिक सम्भाव्यताहरूलाई पन्छाउन, र कहिल्यै पछुतो नगरी परमेश्‍वरलाई पछ्याउन र अडिग सङ्कल्पको साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्। परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूका लागि जुनसुकै कर्तव्य मिलाए पनि तिनीहरूले कठिनाइहरू भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्, चाहे यसको अर्थ थोरै खाने र थोरै सुत्ने अवस्था नै किन नहोस्। जिउने अवस्था जति नै कठिन भए पनि, वा केही प्रतिकूल वातावरणमा नै भए पनि, तिनीहरू अझै पनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा दृढ हुन सक्छन्। यी तीन बुँदाहरू बाहेक, सत्यतासँग सम्बन्धित अरू सबै पक्षहरूको अभ्यास तिनीहरूका लागि तिनीहरूसँग सम्बन्धित छैन जस्तो देखिन्छ। तिनीहरूले आफूले राम्रो वा सही ठानेको कुरा गर्छन्। परमेश्‍वरले मानिसलाई बताउनुभएका विभिन्न अभ्यासका सिद्धान्तहरू, साथै परमेश्‍वरले खुलासा गर्नुभएका मानिसहरूका विभिन्न भ्रष्ट स्वभावहरूका स्थिति, प्रकटीकरण, र सारको हकमा भन्दा, तिनीहरूलाई थोरै कुरा थाहा हुनु वा पटक्कै थाहा नहुनु ठीकै हुन्छ भन्ने लाग्छ; तिनीहरूलाई आफ्नो भ्रष्टता जाँच्न र आफ्ना कमीकमजोरीहरूलाई पूर्ति गर्नका लागि विभिन्न सिद्धान्तहरू निश्चित रूपमा र सावधानीपूर्वक खोजी गर्नु पर्दैन, वा अरूले आफ्नो विभिन्न अनुभवको गवाही बताएको सुन्‍न, त्यसपछि आत्म-रूपान्तरण हासिल गर्न, र इत्यादि कुराहरू गर्नका लागि बारम्बार भेलाहरूमा सहभागी हुनु पर्दैन भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले परमेश्‍वरमा यसरी विश्वास गर्नु अत्यन्तै समस्याग्रस्त हुन्छ, र यो अनावश्यक छ भन्ने महसुस गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्‍वरमाथिको विश्वास र स्वभाव परिवर्तनको बारेमा सतही बुझाइ, साथै परमेश्‍वरको कामको बारेमा रहेका विभिन्न धारणा र कल्पनाहरू लिएर परमेश्‍वरलाई पछ्याउँछन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्। के यस्तो व्यक्ति नमुना व्यक्ति होइन र? (हो।) तिनीहरूले आफ्नो लागि सबैभन्दा आधारभूत मापदण्ड तय गर्छन्, र परमेश्‍वरमा विश्वास गर्ने कार्यप्रति तिनीहरूमा सबैभन्दा आधारभूत मनोवृत्ति हुन्छ। यस बाहेक, तिनीहरूले सत्यता, परमेश्‍वरको न्याय र खुलासा, काट-छाँट, साथै मानिसहरूको विभिन्न भ्रष्ट स्वभाव र विभिन्न स्थिति, प्रकटीकरण, र इत्यादि कुराहरूलाई बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरूले यी समस्याहरूका बारेमा कहिल्यै चिन्तन-मनन गर्दैनन्। अर्थात्, यी मानिसहरूले आफूलाई असल मानवता भएको, असल व्यक्ति, र परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने व्यक्ति ठान्छन्; अनि मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ भनेर स्वीकार गर्ने क्रममा, तिनीहरूले परमेश्‍वरले खुलासा गर्नुभएका मानिसहरूको विभिन्न भ्रष्ट स्वभावका निश्चित स्थिति र प्रकटीकरणहरूलाई बेवास्ता गर्छन्, र यी कुराहरूको अनुसन्धान गर्न कुनै प्रयास गर्दैनन्। के यो प्रकारको व्यक्ति होइन र? के परमेश्‍वरमाथिको आफ्‍नो विश्वासमा यस्तो व्यक्तिका दृष्टिकोण र निश्चित प्रकटीकरणहरू नमुना हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) परमेश्‍वरमा विश्वास गर्ने बारेमा यी मानिसहरूका दृष्टिकोणहरू, मुक्तिको बारेमा रहेको तिनीहरूको बुझाइ, र मानिसहरूको विभिन्न भ्रष्ट स्वभावलाई खुलासा गर्ने परमेश्‍वरका वचनहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिलाई विचार गर्दा, यी मानिसहरूलाई कुन वर्गमा राख्नुपर्छ? (भ्रमित विश्वास भएका, सत्यता नपछ्याउने मानिसहरू।) यो सतही रूप मात्रै हो; यी मानिसहरूलाई साँच्चै कसरी वर्गीकरण गर्नुपर्छ? के मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू धेरै हुन्छन्? (हुन्छन्।) जब निश्चित समस्याहरूका बारेमा छलफल गरिन्छ र सम्बन्धित सत्यताहरूमा सङ्गति गरिन्छ, तब तिनीहरूलाई निद्रा लाग्छ, तिनीहरू झुल्छन्, वा तिनीहरू अन्योलमा पर्छन्, र कुनै चासो देखाउँदैनन्। यदि तिनीहरूलाई कुनै काम वा सानो काम दिइएको छ भने, तिनीहरूले कठिनाइ वा थकाइबाट पछि नहटी आफ्नो पाखुरा सुर्केर काम गर्छन्। यदि परमेश्‍वरमा विश्वास गर्नु यस्तो काम गर्नु जस्तै हुने भएको भए राम्रो हुनेछ भन्ने तिनीहरूले सोच्छन्—त्यसपछि तिनीहरू उत्प्रेरित हुन्छन्। जब कठिनाइ भोग्ने, मूल्य चुकाउने, र काममा मेहनत गर्ने समय आउँछ, तब तिनीहरूले साँचो इमानदारीता देखाउँछन्। तर के यो साँचो इमानदारीता र जोश बफादार हुनु सरह हो? के यो सत्यता सिद्धान्तहरू बुझेपछि व्यक्तिमा हुनुपर्ने प्रकटीकरण हो? (होइन।) मेरो सङ्गतिबाट, के तिमीहरूले यी मानिसहरूलाई कुन वर्गमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ भन्ने कुरा देख्न सक्छौ? (श्रमकर्ताहरू।) ठीक भन्यौ। यी मानिसहरू श्रमकर्ताहरू हुन्, र श्रमकर्ताहरूले परमेश्‍वरमा यसरी नै विश्वास गर्छन्।

हामीले ख्रीष्ट-विरोधीहरूको प्रकृति, सार, र विभिन्न प्रकटीकरणहरूका बारेमा, साथै ख्रीष्ट-विरोधीहरूको स्वभाव भएका तर वास्तवमा ख्रीष्ट-विरोधीहरू नरहेका मानिसहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरेर सुरु गर्‍यौँ। अहिले, हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूले छुने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरिरहेका छौं। सङ्गति गरिएका विषयहरू ख्रीष्ट-विरोधीहरू र झूटा अगुवाहरूका बारेमा रहेका भए पनि, हरेक विषयले छुने निश्चित समस्या र प्रकटीकरणहरू भ्रष्ट मानवजातिको भ्रष्ट स्वभावहरू, साथै भ्रष्ट स्वभावहरूको प्रभुत्वमा पैदा हुने विभिन्न स्थिति र प्रकटीकरणहरूसँग सम्बन्धित छन्। झूटा अगुवा र ख्रीष्ट-विरोधीहरू अल्पसंख्यक मात्रै हुने भए पनि, झूटा अगुवा र ख्रीष्ट-विरोधीहरूको स्वभाव, साथै तिनीहरूको विभिन्न स्थिति र प्रकटीकरणहरू हरेक व्यक्तिमा फरक-फरक हदसम्म हुन्छन्। अहिले यी समस्याहरूमा यति विस्तृत रूपमा सङ्गति गरिएको हुनाले, सत्यता पछ्याउनेहरूसँग सत्यता पछ्याउने, सत्यताको अभ्यास गर्ने, सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्ने, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने थप मार्ग र दिशा, र अझै स्पष्ट उद्देश्यहरू हुनेछन्। यो तिनीहरूका लागि राम्रो कुरा हो र आनन्दको कारण हो। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनीहरू परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा नयाँ कोसेढुङ्गोबाट अघि बढिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू उप्रान्त नियम, धार्मिक विधिहरू, वा शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू, र नाराहरू अनुसार जिउँदैनन्। बरु, तिनीहरूसँग अभ्यासका लागि अझै ठोस दिशा र उद्देश्यहरू हुन्छन्, र अवश्य नै पछ्याउनुपर्ने अझै निश्चित सिद्धान्तहरू हुन्छन्। निश्चित परिस्थितिहरूमा कसरी अभ्यास गर्ने र सत्यता सिद्धान्तहरू के-के हुन्, वा मानिसहरूमा के-कस्ता स्थिति र भ्रष्टताहरू हुन्छन् र तिनलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ, साथै तिनलाई समाधान गर्न कसरी सत्यताको खोजी गर्ने भन्ने कुरा—ख्रीष्ट-विरोधीहरू र झूटा अगुवाहरूका बारेमा सङ्गति गरिएका मुख्य दुई वटा विषयहरूले प्रायजसो यी विषयवस्तुहरूलाई छुन्छन्। सत्यता पछ्याउनेहरूका हकमा भन्दा, सत्यतामा जति निश्चित रूपमा सङ्गति गरिन्छ, तिनीहरूसँग अभ्यासको मार्ग त्यति नै हुन्छ। सत्यतामा जति निश्चित रूपमा सङ्गति गरिन्छ, मानिसहरूको हृदय त्यति नै उज्यालो र स्पष्ट हुन्छ, तिनीहरूले आफूलाई त्यति नै चिन्न र बुझ्न सक्छन्, र तिनीहरू अब केमा प्रवेश गर्नुपर्छ र तिनीहरूले अब के-कस्ता समस्याहरू समाधान गर्नुपर्छ भन्ने बारेमा त्यति नै सचेत हुन्छन्। अहिले श्रमकर्ताहरूका रूपमा उल्लेख गरिएका मानिसहरूका हकमा भन्दा, हामीले मानवजातिको भ्रष्ट स्वभावले पैदा गर्ने विभिन्न स्थितिहरू र समाधान गर्नुपर्ने भ्रष्टताका विभिन्न समस्याहरूका बारेमा व्यापक रूपमा सङ्गति गरेपछि पनि, तिनीहरू अझै पनि अछुतो नै रहन्छन्। अछुतो भएर बस्नु भनेको के हो? यसको अर्थ तिनीहरू अझै पनि सत्यताको पछ्याइ र परमेश्‍वरले बताउनुभएका मुक्तिको मार्गको बारेमा स्पष्ट हुँदैनन् र तिनलाई बुझ्न सक्दैनन् भन्ने हुन्छ। अझै गम्भीर रूपमा भन्दा, यति धेरै अत्यावश्यक प्रकटीकरण र समस्याहरूका बारेमा सङ्गति गरिसकेपछि पनि, तिनीहरूले अझै पनि सोच्छन्, “मसँग असल मानवता छ, म परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छु, म परमेश्‍वरमाथिको विश्वासमा सबै कुरा त्याग्न तयार छु, र म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मूल्य चुकाउन र कठिनाइ भोग्न तयार छु; यो नै पर्याप्त हुन्छ।” परिस्थितिहरूको सामना गर्दा, तिनीहरूले आफूलाई न त जाँच्छन् न त परमेश्‍वरका वचनहरूसँग आफूलाई तुलना गर्छन्, तर आफ्नो मानव भलाइ वा आफूसँग भएको थोरै विवेक र समझको आधारमा मात्रै समस्याहरू समाधान गर्ने प्रयास गर्छन्। अवश्य नै, कतिपय मानिसहरूले बारम्बार कष्ट भोग्ने क्रममा संयम र धैर्यतामा भरोसा गर्छन्, जब कि अरू सांसारिक व्यवहारका दर्शनहरूमा भरोसा गर्छन्, जसले गर्दा ठूला समस्याहरू सानातिना समस्याहरू जस्ता देखिन्छन्, त्यसपछि सानातिना समस्याहरू समस्याग्रस्त देखिँदैनन्। तिनीहरूले पछ्याउने उद्देश्य यस्तो हुन्छ: “परमेश्‍वरको काम समाप्त हुने दिनसम्म, यदि म अझै पनि मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको हुन्छु, र मलाई सफाइ गरिएन भने, त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। मैले आफ्नो बारेमा साँचो बुझाइ पाए पनि नपाए पनि, मेरो भ्रष्ट स्वभाव समाधान भए पनि नभए पनि, मसँग परमेश्‍वरप्रति साँचो समर्पण भए पनि नभए पनि, म परमेश्‍वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति भए पनि नभए पनि—ती सानातिना समस्याहरू हुन्, जसलाई उल्लेख गर्न लायक छैन। तपाईंले सबै कुरालाई ठूलो बनाउनुहुन्छ, सत्यतामा यति विस्तृत रूपमा सङ्गति गर्नुहुन्छ, सङ्गतिका लागि स-साना समस्याहरू समेत अटुट रूपमा उठाउनुहुन्छ, हामीलाई सधैँ यस्ता कुरा खट्ट्याउन लगाउनुहुन्छ; म सत्यताका यी सङ्गतिहरू सुन्न इच्छुक नै छैन, मलाई पटक्कै चासो छैन। जब परमेश्‍वरको दिन आउँछ, तब हामी सीधै राज्यमा प्रवेश गर्न पायौँ भने कति राम्रो हुनेथियो!” हरेकको धैर्यताका सीमाहरू हुन्छन् भन्ने कुरा साँचो भए पनि, त्यस्ता मानिसहरूको धैर्यता असीमित हुन्छ। किन? किनभने तिनीहरूले आफूसँग असल मानवता छ, तिनीहरूले परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छन्, तिनीहरूसँग परमेश्‍वरका विश्वासीहरूका रूपमा सबै कुरा त्याग्ने क्षमता छ, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मूल्य चुकाउन र कठिनाइ भोग्न इच्छा छ भन्ने विश्वास गर्छन्; जब कुनै कुराको सामना गर्छन्, तब तिनीहरूसँग आफ्नै समाधान हुन्छ, र अन्तिममा अझै पनि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य दृढतापूर्वक पूरा गर्न र तिनीहरू दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छन्। तैपनि, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा जसरी जिद्दी गरे पनि, वा तिनीहरूले अन्त्यसम्म जुनसुकै माध्यमद्वारा कष्ट भोगे पनि, तिनीहरूको उत्प्रेरणा जेसुकै भए पनि, एउटा कुरा निश्चित हुन्छ: तिनीहरूसँग परमेश्‍वरप्रति साँचो समर्पण हुँदैन, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई बुझ्दैनन्। अझै सटीक रूपमा भन्दा, यी मानिसहरूले आफूसँग भ्रष्टता छ भन्ने कुरालाई स्वीकार गर्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्‍वरले खुलासा गर्नुभएका मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावबाट पैदा हुने विभिन्न स्थिति र समस्याहरूलाई नै स्वीकार गर्छन्। तिनीहरूले कहिलेकहीँ यी स्थिति र समस्याहरूसँग आफूलाई तुलना गरे पनि, तिनीहरूले यसलाई तटस्थ शैलीले लिन्छन् र भन्छन्, “सबै जना समान रूपमा भ्रष्ट हुन्छन्। सबैका प्रकृति सार दियाबलसहरू र शैतानको सार हो; हामी सबै परमेश्‍वरका शत्रुहरू हौं। यो कसैले पनि परिवर्तन गर्न नसक्ने तथ्य हो। तर व्यक्ति आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा दृढ हुन्छ भने, परमेश्‍वरले अवश्य नै अनुमोदन गर्नुहुनेछ, र अन्त्यसम्म दृढ रहनेहरू नै विजेताहरू हुनेछन्।” तिनीहरूको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तिनीहरू परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा निकै दह्रिलो हुन्छन्, तर अनुभवको गवाही बाँड्ने क्रममा, तिनीहरू चुप बस्छन्, र एक शब्द पनि बोल्न सक्दैनन्। भेलाहरूमा सत्यतामा सङ्गति गर्ने बेलामा, तिनीहरूलाई निद्रा लाग्छ र तिनीहरूले यो कुरालाई स्वीकार गर्न सक्दैनन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई “आफ्नो कर्तव्यमा हरेक दिन परमेश्‍वरका वचनहरू कसरी अनुभव गर्नुहुन्छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले भन्छन्, “मण्डलीले मलाई जे गर्न लगायो, म त्यही गर्छु। के यसका लागि अनुभव गर्नु आवश्यक हुन्छ र?” तिनीहरूले बुझेका छैनन् जस्तो देखिन्छ। त्यसपछि यदि तैँले तिनीहरूलाई “के तपाईंमा कुनै भ्रष्टता प्रकट भएको छ? तपाईंले आफूलाई कसरी बुझ्‍नुहुन्छ?” भनेर सोधिस् भने तिनीहरूले भन्छन्, “म त परमेश्‍वरमा समर्पित मात्रै हुन्छु र परमेश्‍वरलाई प्रेम मात्र गर्छु; के-कस्ता समस्याहरू हुन सक्छन् र?” तिनीहरूको सोचाइ त्यति सरल हुन्छ। तिनीहरूको दृष्टिकोण यही हो: “परमेश्‍वरमा विश्वास गर्ने कार्य यस्तै हुनुपर्छ। किन यति धेरै सानातिना समस्याहरूको झमेला लिनु? तपाईंहरूले परिस्थितिलाई अत्यन्तै जटिल बनाइरहनुभएको छ!” त्यसकारण, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू कहिल्यै नपछ्याई, तर असल अभिप्राय र जोशको साथ काम गर्दै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन् र कामहरू पूरा गर्छन्। अझै सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूले यस्तो सोच्दै विवेक र समझको प्रभुत्वमा रहेर काम गर्छन्: “मैले पहिले नै धेरै हदसम्म कष्ट भोगेको छु र मूल्य चुकाइसकेको छु; मैले पहिले नै सत्यताको अभ्यास गरिसकेको छु र परमेश्‍वरलाई धेरै हदसम्म सन्तुष्ट पारेको छु; मबाट थप माग नगर्नुहोस्। अहिले जस्तो छ, म ठीक छु, म असल व्यक्ति हुँ, र म परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छु।” अवश्य नै, कहिलेकहीँ यी मानिसहरूले आवेग नपोखाई बस्‍न सक्दैनन्, त्यसपछि तिनीहरूको साँचो रङ खुलासा हुन्छ। तिनीहरूले धेरै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न सक्छन् तर तिनीहरूमा कुनै वास्तविक कद हुँदैन; अर्को शब्दमा भन्दा, तिनीहरूमा कुनै जीवन हुँदैन। जीवन नहुनुले निश्चित रूपमा केलाई जनाउँछ? (तिनीहरूमा कुनै सत्यता हुँदैन।) सत्यता नहुने अवस्था कसरी आउँछ? (तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, न त तिनीहरूले यसलाई पछ्याउँछन्।) तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरासँग समेत यो सम्बन्धित हुँदैन; सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार नै गर्दैनन्। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “तपाईंले कसरी तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन् भनेर भन्न सक्‍नुहुन्छ? तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न धेरै कठिनाइ भोग्छन् र ठूलो मूल्य चुकाउँछन्, बिहानदेखि साँझसम्म हरेक दिन परिश्रम गर्छन्; तिनीहरूसँग कुनै सत्यता छैन भनेर तपाईंले कसरी भन्न सक्नुहुन्छ?” के यसो भन्नु तिनीहरूलाई अन्याय गर्नु हो? तर यदि तैँले यी मानिसहरूलाई तिनीहरूको कष्ट भोग्ने र मूल्य चुकाउने कार्यको पछाडि हेरिस् भने, के तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा सत्यता सिद्धान्तहरूको दायराभित्र पर्छ? के तिनीहरूले आफूले गर्ने सबै कुरामा सिद्धान्तहरू खोज्छन्? के तिनीहरू परमेश्‍वरको डर मान्ने हृदय लिएर परमेश्‍वरको अघि आउँछन्, र परमेश्‍वरका वचनहरू र परमेश्‍वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्छन्? गर्दैनन्; यो सबै मानव कार्य, मानव संयम मात्र हुन्छ। तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार नगर्नुको मुख्य प्रकटीकरण के हो? के हो भने, तिनीहरूले कुनै काम गर्नुभन्दा पहिले कहिल्यै पनि सक्रिय रूपमा सत्यताको खोजी गर्दैनन्, न त तिनीहरूले सत्यताका सिद्धान्तहरू के हुन् भनेर कहिल्यै पनि गम्भीरताको साथ मनन गरेर परमेश्‍वरका वचनहरू अनुसार कडाइका साथ अभ्यास नै गर्छन्। के तिनीहरूमा त्यस्ता विचार र मनोवृत्तिहरू हुन्छन्? परमेश्‍वरले खुलासा गर्नुभएका मानवजातिको भ्रष्ट स्वभावका विभिन्न प्रकटीकरणहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? के तिनीहरूले यी वचनहरूलाई स्वीकार गर्छन्? के तिनीहरूले यी वचनहरू तथ्यगत छन् भनेर स्वीकार गर्छन्? के तिनीहरूले यी निश्चित प्रकटीकरणहरू भ्रष्टताका प्रकाशहरू हुन् भनेर स्वीकार गर्छन्? तिनीहरूले सहमतिमा शिर हल्लाउन वा बाहिरी रूपमा यसलाई स्वीकार गर्न सक्छन्, तर हृदयमा, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्दैनन्; तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्छन्। यसलाई बेवास्ता गर्नु भनेको के हो? निश्चित रूपमा भन्दा, यसको अर्थ स्वीकार नगर्नु, कुनै स्पष्ट मनोवृत्ति नहुनु, र कुनै स्पष्ट प्रतिरोध वा विरोध नहुनु, तर परमेश्‍वरले बोल्नुभएका यी वचनहरूप्रति तटस्थ व्यवहार गर्ने मनोवृत्ति अपनाउनु हो। “तटस्थ व्यवहार” भन्दा अलिक अमूर्त भयो; निश्चित रूपमा भन्दा, तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्, “तपाईंले मानिसहरूलाई अहङ्कारी र छली भनेर भन्नुहुन्छ, तर छली को हुँदैन र? कोसँग अलिकति चलाकी हुँदैन र? कसले केही अहङ्कार वा घमण्ड देखाउँदैन र? ठूलो कुरा के भयो र? व्यक्तिले कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छ भने, त्यो नै पर्याप्त हुन्छ।” के यो अस्विकारको मनोवृत्ति र निश्चित प्रकटीकरण होइन र? (हो।) यो सत्यतालाई स्वीकार गर्नु होइन। परमेश्‍वरको न्याय र खुलासाका वचनहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति बेवास्ता र अस्विकारको मनोवृत्ति हो। त्यसकारण, जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई दिने मूल्याङ्कन र स्मरण गराइहरूको कुरा आउँछ, र तिनीहरूका भ्रष्ट स्वभावका बारेमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले प्रदान गर्ने सङ्केतक र सहयोगको कुरा आउँछ, तब के तिनीहरूले यी कुराहरूलाई स्वीकार गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) त्यसोभए मलाई भन, तिनीहरूको निश्चित प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? तिनीहरूले किन यी कुराहरूलाई स्वीकार गर्न सक्दैनन्? यसो भन्ने तेरो प्रमाण कहाँ छ? उदाहरणको लागि, जब तैँले तिनीहरूलाई “तपाईंले यस्तो लापरवाही तरिकाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु हुँदैन; यो झाराटारुवा तरिका हो” भनेर भन्छस्, तब तिनीहरूको कुन-कुन प्रकटीकरणहरूले तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन् भन्ने प्रमाणित गर्छ? (तिनीहरूले यसो भन्‍नेथिए, “मैले पहिले नै यसमा आफ्नो हृदय लगाइसकेको छु। मैले पहिले नै कष्ट भोगेको छु र मूल्य चुकाइसकेको छु। मैले झाराटारुवा काम गरिरहेको छु भनेर कसरी भन्न सक्‍नुहुन्छ?”) यो त तिनीहरूले आफूलाई सही साबित गर्नु हो। के तिनीहरूले कहिलेकहीँ बहानाहरू खोज्छन्? तिनीहरूले हृदयमा स्वीकार गरे पनि, तिनीहरूले अझै पनि सोच्छन्, “मैले झाराटारुवा काम गरेँ, र के भयो त? को बिदा लिएर बस्दैन र? कसले सामान्य भावनाहरू अनुभव गर्दैन र? तर म झाराटारुवा भएको छु भनेर स्वीकार गर्न सक्दिनँ; मैले यसलाई ढाकछोप गर्ने बहाना खोज्नुपर्छ। मैले इज्जत गुमाउनु हुँदैन।” त्यसकारण, तिनीहरूले आफूलाई परिष्कृत रूपमा रक्षा गर्न धेरै कारण र बहानाहरू खोज्छन्, तिनीहरूले झाराटारुवा व्यवहार गरिरहेका छन् भन्ने तथ्यलाई स्वीकार गर्दैनन्, यस विषयमा रहेका आफ्ना समस्याहरूलाई स्वीकार गर्दैनन्, न त अरूबाट आएका सुझावहरू नै स्वीकार गर्छन्। यो सत्यतालाई स्वीकार नगर्नुको निश्चित प्रकटीकरण हो। वास्तविक परिस्थितिहरूको सामना नगर्दा, तिनीहरूले आफूलाई “परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने, असल व्यक्ति” भनेर भन्ठान्छन्। परिस्थितिहरूको सामना गर्दा, तिनीहरूले यस कुरालाई ढालको रूपमा प्रयोग गर्न नसक्ने भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि आफूलाई सही साबित गर्ने र रक्षा गर्ने, समस्यालाई लुकाउने, यसलाई अन्त्य गर्ने पर्याप्त कारणहरू खोज्छन्, त्यसपछि आफूलाई “असल व्यक्ति, असल मानवता भएको, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने, र आफूलाई त्याग्ने क्षमता भएको, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न कठिनाइ भोग्ने र मूल्य चुकाउने क्षमता भएको व्यक्ति” भनेर निरन्तर हेर्छन्। सटीक रूपमा भन्दा, त्यस्ता मानिसहरूको प्रकटीकरण, सार, श्रमकर्ताहरूको जस्तै हुन्छ। मण्डलीमा यो समूहले धेरै भाग ओगटेको हुन्छ। अन्तिममा, यी व्यक्तिहरूले ओगट्ने भाग जति नै ठूलो भए पनि, यदि तिनीहरूले कुनै पनि ठूलो अपराध नगरी, परमेश्‍वरका प्रशासनिक आदेशहरू उल्लङ्घन नगरी वा उहाँको स्वभावलाई चिढ्याई साँच्चै कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्, र अन्त्यसम्म कष्ट भोग्न र अडिग रहन सक्छन् भने, तिनीहरू बफादार र, रहन सक्ने श्रमकर्ताहरू हुन्। यो निकै ठूलो आशिष् हो! तिनीहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्‍वरको इच्छालाई पछ्याउन, परमेश्‍वरको गवाही दिन, वा परमेश्‍वरका वचन र कामको गवाहीको रूपमा काम गर्न नै सक्छन्—त्यो आशिष् प्राप्त गर्नु नै पनि निकै राम्रो कुरा हो। सत्यता नपछ्याई व्यक्तिले के प्राप्त गर्ने आशा गर्न सक्छ? बफादार सेवक बन्नु आफैमा पनि त्यति खराब कुरा होइन। कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “के यी व्यक्तिहरू परमेश्‍वरका मानिसहरू बन्न सक्छन्?” सक्छन्। यदि यी व्यक्तिहरूले त्याग गर्न र कष्ट भोग्न सक्ने आधारमा सत्यतालाई स्वीकार गर्न, आफ्नो भ्रष्टतालाई स्वीकार गर्न र सही रूपमा सामना गर्न सक्छन्, त्यसपछि यसलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्न सक्छन्, मानव भलाइ वा मानव संयम, स्थिरता, र लगनशीलताको आधारमा काम गर्दैनन्, तर सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार अभ्यास गर्छन्, जसले गर्दा अन्तमा, तिनीहरूको स्वभाव केही मात्रामा परिवर्तन हुन सक्छ भने, तिनीहरूसँग परमेश्‍वरका मानिसहरू बन्ने केही मौका हुन्छ। तैपनि, यदि तिनीहरूको कार्य र व्यवहार स्वभाव परिवर्तनसँग सम्बन्धित छैन, सत्यतालाई स्वीकार गर्ने र मुक्ति पाउने कार्यसँग सम्बन्धित छैन भने, परमेश्‍वरका मानिसहरू बन्ने तिनीहरूको मौका शून्य हुन्छ; यो तथ्य हो। बफादार सेवकहरूसँग व्यवहार गर्ने सिद्धान्त के हो? यो त यी मानिसहरूलाई मनमा स्पष्ट रहन सहयोग गर्न सक्दो प्रयास गर्नु हो। तिनीहरूलाई मनमा स्पष्ट बनाउने कार्यको उद्देश्य के हो? तिनीहरूलाई झूटो सपनाको आनन्द लिनबाट रोक्नु हो। कतिपयले यस्तो सोध्न सक्छन्, “‘झूटो सपनामा रमाउनु’ को अर्थ के हो?” जब मानिसहरूले आफूलाई “असल मानवता भएको, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गरेको, र त्याग गर्ने क्षमता र मूल्य चुकाउने इच्छा भएको” भनेर ठान्छन्, त्यसपछि परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुनेछ भन्ने अपेक्षा गर्छन् तब यस्तो अवस्था आउँछ, तर तिनीहरूले मुक्ति पाउनु असम्भव हुन्छ। “असल मानवता हुनु, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नु, र त्याग गर्ने क्षमता र मूल्य चुकाउने इच्छा हुनुले परमेश्‍वरको मुक्ति प्राप्त गर्न सकिन्छ” भन्ने दृष्टिकोण राख्नु गलत र मूर्खतापूर्ण कुरा हो भन्ने कुरा तिनीहरूलाई स्पष्ट पार्नुपर्छ। यी गुणहरू हुनुको अर्थ व्यक्तिले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्यागेको छ भन्ने हुँदैन, न त थोरै असल व्यवहारले नै व्यक्तिले मुक्ति पाउन सक्छ भन्ने हुन्छ, व्यक्तिले सत्यता प्राप्त गरेको छ भन्ने कुरालाई स्पष्ट पार्नु त परको कुरा हो, र तिनीहरूका दृष्टिकोणहरू उदेकलाग्दो, हास्यास्पद, र अमिल्दो छन् र परमेश्‍वरले व्यक्त गर्नुहुने सत्यतासँग पूर्ण रूपमा मिल्दैनन् भन्ने कुरालाई स्पष्ट पार्नुपर्छ। जिद्दी भएर धार्मिक धारणाहरूमा लागिरहने यी मानिसहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूलाई सहयोग गर्नुपर्छ; परमेश्‍वरका वचनहरू पढेर तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले अझै पनि सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्दैनन्, र तैँले सत्यतामा जसरी सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्दैनन् र तिनीहरूले खोजी गर्ने कुनै अभिप्राय देखाउँदैनन् भने, तिनीहरूलाई जबरजस्ती गर्नु पर्दैन। तिनीहरूले अन्तसम्मै श्रमकर्ताको रूपमा मात्रै सेवा गर्न सक्छन्।

आ. परमेश्‍वरका मानिसहरू

बफादार श्रमकर्ताहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरिसकेपछि, हामी अर्को प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा कुरा गरौँ। सबै प्रकारका मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावको बारेमा परमेश्‍वरले गर्नुभएका विभिन्न खुलासा र मूल्याङ्कनहरू सुनेपछि, यी व्यक्तिहरूले यसको तुलनामा, आफ्नो विगतका भ्रष्ट स्वभावका विभिन्न प्रकटीकरणहरू र तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावको प्रभुत्वमा पैदा हुने परमेश्‍वर र सत्यताप्रतिको तिनीहरूको विभिन्‍न मनोवृत्तिहरूका बारेमा थप सोच्छन्—तिनीहरूले आफ्‍ना विभिन्‍न प्रकटीकरणहरूका बारेमा मनन गर्न र तिनलाई चिन्न, आफूलाई परमेश्‍वरका वचनहरूसँग तुलना गर्न, आफ्नो कर्तव्यप्रतिको आफ्नो मनोवृत्ति जाँच्न, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा र परमेश्‍वरले तय गर्नुभएका विभिन्न मानिस, घटना, र कुराहरूका बीचमा तिनीहरूले प्रकट गर्ने विभिन्न भ्रष्टताहरूका बारेमा जाँच गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले परमेश्‍वरको न्याय, खुलासा, र अनुशासनलाई स्वीकार गर्ने प्रयास गर्ने क्रममा आफूलाई हरेक विवरणबाट जाँच्छन् र चिन्छन्। यी व्यक्तिहरू कुन-कुन तरिकाले श्रमकर्ताहरूभन्दा असल हुन्छन्? तिनीहरूले सत्यता, परमेश्‍वरका वचनहरू, र परमेश्‍वरले खुलासा गर्नुभएका हरेक भ्रष्ट स्वभावलाई सक्रिय र सकारात्मक रूपमा स्वीकार गर्न सक्छन्। कहिलेकहीँ तिनीहरू नकारात्मक बने पनि, टाढा बस्ने भए पनि, वा हरेस खाने विचार समेत गर्ने भए पनि, जेसुकै भए पनि, तिनीहरूसँग अझै पनि आफूलाई सत्यता स्वीकार गर्न लगाउने जोस बाँकी हुन्छ। यो जोस के हो? यो यस्तो हुन्छ: “परमेश्‍वरका वचनहरूले मानिसहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्छन्। व्यक्तिले सत्यतालाई स्वीकार गर्छ भने, यी सबै समस्या र भ्रष्ट स्वभावहरूलाई समाधान गर्न सकिन्छ, र व्यक्तिले मुक्ति पाउन सक्छ। यदि म मुक्ति पाउन चाहन्छु भने, मैले परमेश्‍वरको काममा सहकार्य गर्नुपर्छ र सत्यतालाई स्वीकार गर्नुपर्छ।” उदाहरणको लागि, इमानदार व्यक्ति बन्ने बारेमा रहेको सत्यता सुनेपछि, कतिपयले आफ्नो बारेमा मनन गर्न थाल्छन् र तिनीहरू संलग्न हुने छल र चलाकी, साथै तिनीहरूको धूर्त र दुष्ट पक्षहरूलाई अझै स्पष्ट रूपमा देख्न थाल्छन्। तिनीहरूलाई तिनीहरूको हृदय वा स्मरणमा बाँकी रहेका आफ्ना विगतका झूट र छलका तरिकाहरू याद आउँछ, जुन चलचित्रका दृश्यहरू जस्तै तिनीहरूको मनमा बारम्बार देखा पर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूलाई झन्-झन् लाज, पीडा, र दुःखको महसुस हुन्छ। निरन्तर आत्म-परीक्षण र आत्म-चिन्तन गरेपछि, तिनीहरूलाई अपराधीहरू जस्तो महसुस हुन्छ, तिनीहरू तुरुन्तै पूर्ण रूपमा लत्रिन्छन् र खडा हुन सक्दैनन्। तिनीहरूलाई तिनीहरू असल मानिसहरू होइनन् तर दुष्ट मानिसहरू हुन् भन्ने लाग्छ, र तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई प्रत्यक्ष रूपमा विरोध नगरेका हुनाले तिनीहरू भाग्यमानी छन् भन्ने लाग्छ, जुन साँच्चै नै धन्‍नले बाँचेको अवस्था हो! त्यसपछि तिनीहरू व्यक्तिको रूपमा यसरी असफल हुन नचाहने गरी बिउँझन थाल्छन्, र संकल्प गर्न थाल्छन्: “मैले नयाँ सुरुवात गर्नुपर्छ र म इमानदार व्यक्ति बन्नुपर्छ, नत्र, मैले परमेश्‍वरको मुक्ति पाउन सक्दिनँ। मुक्ति पाउनका लागि, म इमानदार व्यक्ति हुनुपर्छ। अहिले मैले हरेस खानु हुँदैन!” यी मानिसहरूले ढिलो-चाँडो जहिले सत्यतालाई स्वीकार गरे पनि, र परमेश्‍वरका वचनहरूको बारेमा तिनीहरूको बुझाइ गहन भए पनि, सतही भए पनि, परमेश्‍वरका वचनहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति तिरस्कारको मनोवृत्ति हुँदैन, यो वितृष्ण वा प्रतिरोधको मनोवृत्ति हुनु त परको कुरा हो। बरु, तिनीहरूले सक्रिय रूपमा परमेश्‍वरका वचनहरूलाई मान्छन् र स्वीकार गर्छन्, त्यसपछि तिनीहरू तिनलाई अभ्यास गर्न सधैँ तयार हुन्छन्। जब तिनीहरूले काम गर्छन् वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरूमा सिद्धान्तहरू खोजी गर्न सक्दो गर्छन् त्यसपछि यी सिद्धान्तहरू अनुसार सचेत रूपमा काम गर्छन्। कहिलेकहीँ तिनीहरूले निश्चित सिद्धान्तहरू भेट्टाउन वा दिशा बुझ्न नसके पनि, तिनीहरूको अभिप्राय भनेको आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नु, परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू अनुसार र सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप गर्नु हो। यी मानिसहरू र श्रमकर्ताहरूको मानवता प्रायजसो उस्तै हुन्छ; उच्च र नीच, वा आदर्शमय र खराबको बीचमा कुनै भिन्नता हुँदैन। अवश्य नै, यस्ता मानिसहरूमध्ये धेरैले आफूलाई “असल मानवता भएको, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गरेको, र परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने व्यक्तिको रूपमा त्याग गर्ने क्षमता भएको, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मूल्य चुकाउने र कठिनाइ भोग्ने इच्छा भएको व्यक्ति” भनेर हेर्छन्। तर यी मानिसहरू र श्रमकर्ताहरूका बीचमा के भिन्नता छ? तिनीहरूले मानिसहरूलाई न्याय गर्ने र खुलासा गर्ने परमेश्‍वरका वचनहरू सुनेपछि, तिनीहरूको मनोवृत्ति भनेको बेवास्ता गर्नु होइन, तर्किनु होइन, तर सक्रिय र इमानदारिताको साथ स्वीकार गर्नु हो। यी वचनहरू सुनेपछि तिनीहरूलाई व्याकुलता र निराशा भए पनि, तिनीहरूले आफ्नो प्रकट गरिएको भ्रष्टताप्रति रिस समेत व्यक्त गरे पनि, अन्तमा, तिनीहरूले अझै पनि तिनलाई सही रूपमा सामना गर्न, सक्रिय रूपमा स्वीकार गर्न, र सक्रिय रूपमा अभ्यास गर्न र तिनमा प्रवेश गर्न सक्छन्। के यो पनि एक प्रकारको व्यक्ति होइन र? (हो।) के यी मानिसहरू निश्चित हदसम्म नमुना मानिसहरू होइनन् र? (हुन्।) के यस्ता मानिसहरू धेरै हुन्छन्? (त्यति धेरै हुँदैनन्।) अहिले धेरै नभए पनि, तिनीहरूको सङ्ख्या बढ्ने आशा छ। त्यसोभए, यी मानिसहरूलाई कुन वर्गमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ? के यी निश्चित प्रकटीकरणहरूले यी मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् र तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छन् भन्ने कुरालाई देखाउन सक्छन्? (सक्छन्।) सक्छन्। कमजोर बुझाइ क्षमता भएका कतिपय मानिसहरूले सत्यतालाई ढिलो, तर गहन रूपमा स्वीकार गर्ने भए पनि, तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्छन् र तिनीहरूसँग सक्रिय रूपमा प्रवेश गर्ने मानसिकता हुन्छ। जब कसैले सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप नयाँ ज्योतिमा वा अभ्यासका मार्गहरूमा सङ्गति गर्छ, तब तिनीहरूको आँखा उज्यालो हुन्छ, तिनीहरूको हृदय छर्लङ्ग हुन्छ, र तिनीहरू यस्तो सोच्दै आनन्दित हुन्छन्, “बल्‍ल, कसैले यो ज्योतिमा सङ्गति गरेको छ। ममा यही कुराको कमी छ।” तिनीहरूले सधैँ आफूमा के कुराको कमी छ भन्ने कुरा बुझ्न, आफूलाई आतुरी रूपमा चाहिने र आफूमा कमी भएको ज्योति र अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्न, र आफ्ना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सङ्गति गरेको साँचो अनुभवात्मक बुझाइबाट आफूलाई चाहिने सत्यता सिद्धान्तहरू पत्ता लगाउन सक्छन्। यी निश्चित प्रकटीकरणहरूका आधारमा हेर्दा, के तिनीहरूको हृदयले सत्यताको तृष्णा गर्दैन र? (गर्छ।) यदि हामीले यी मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् भनेर भन्यौँ भने, यो अभिव्यक्ति त्यति वस्तुगत वा सटीक हुँदैन। तैपनि, यी मानिसहरूको निश्चित प्रकटीकरणको आधारमा हेर्दा, तिनीहरूले सत्यताको तृष्णा गर्छन्। यो तृष्णा कहाँबाट आउँछ? यो तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्ने, आफ्नो जीवन प्रवेशमा तिनीहरूले सामना गर्ने विभिन्न समस्या र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्ने, र सत्यतामा प्रगति गर्ने, अझै गहन रूपमा प्रवेश गर्ने तिनीहरूको आशा, साथै सिद्धान्तहरू अनुसार साँचो रूपमा काम गर्न, मार्ग अनुसार अभ्यास गर्न, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको प्रकटीकरणबाट तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावको सार के हो, र तिनलाई कसरी समाधान गर्ने र त्याग्ने भन्ने कुरालाई अझै सटीक रूपमा पहिचान गर्ने तिनीहरूको आशाबाट आउँछ। यी मानिसहरू प्रायजसो हैसियतका लागि प्रतिस्पर्धा गर्ने, जिद्दी भएर आफ्नै मार्गमा लागिरहने, र पाखण्डी, अहङ्कारी, छली, वा कठोर हुने जस्ता भ्रष्ट स्वभावहरूमा जिउने भए पनि, निरन्तर परमेश्‍वरका वचनहरू खाने-पिउने र परमेश्‍वरको काम अनुभव गर्ने क्रममा, यी स्पष्ट समस्याहरूलाई क्रमिक रूपमा जाँचिनेछ र पहिचान गरिनेछ। त्यसपछि, तिनीहरूले यी कुराहरूलाई समस्याहरू, सत्यता अनुरूप नभएका र परमेश्‍वरले घृणा गर्नुहुने भ्रष्ट स्वभावका प्रकटीकरणहरूका रूपमा पहिचान गर्न सक्छन्। तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावको बारेमा थाहा पाएपछि, तिनीहरूलाई तिनलाई समाधान गर्न र त्याग्न अझै बढी तृष्णा हुन्छ। यो सत्यताप्रतिको तिनीहरूको तृष्णाको एउटा स्रोत हो। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनीहरूमा आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्ने आवश्यकता, र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई त्याग्ने आतुर मानसिकता हुन्छ। यसको साथै, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावले प्रकट गर्ने विभिन्न स्थिति, समस्या, र कठिनाइहरू पत्ता लगाएपछि, तिनीहरू यी समस्याहरूका लागि परमेश्‍वरका सटीक वचन र मापदण्डहरू के-के हुन्, र परमेश्‍वरका कुन-कुन सत्यता वा वचनहरूले तिनलाई समाधान गर्न सक्छन् भनेर बुझ्न अझै उत्सुक हुन्छन्। सत्यताप्रतिको तिनीहरूको तृष्णाका निश्चित प्रकटीकरण र स्रोतहरू यिनै हुन्। के यो वस्तुगत अभिव्यक्ति हो? (हो।) यी मानिसहरूलाई सत्यतालाई प्रेम गर्छन् भनेर भन्न सकिँदैन। यदि तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्थे भने, तिनीहरू अत्यन्तै सक्रिय हुनेथिए, र तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू अझै सकारात्मक हुनेथिए। तैपनि, यी मानिसहरूको विभिन्न प्रकटीकरण र तिनीहरूको वास्तविक कदको आधारमा हेर्दा, तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने अवस्थामा पुगेका हुँदैनन् तर तिनीहरूले यसको तृष्णा मात्रै गर्छन्। यो अभिव्यक्ति पहिले नै निकै वस्तुगत छ। त्यसोभए, यी मानिसहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूलाई हेर्दा, तिनीहरूलाई कुन वर्गमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ? सटीक रूपमा भन्दा, यी मानिसहरू परमेश्‍वरका मानिसहरूको वर्गमा पर्छन्। यो दाबीको आधार छ। कुन आधारमा? यी मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव अरूको जस्तै हुन्छ। मानवताको हिसाबमा भन्दा, तिनीहरूको मानवता असल छ भनेर भन्न सकिँदैन, न त परमेश्‍वरको नजरमा तिनीहरू सिद्ध छन् भनेर नै भन्न सकिन्छ; तिनीहरूमध्ये धेरैजसोमा औसत मानवता हुन्छ। यहाँ “औसत” को अर्थ के हो? यसको अर्थ निश्चित स्तरको विवेक र समझ हुनु हो। तर सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण पक्ष यो होइन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? के हो भने परमेश्‍वरका वचनहरू र परमेश्‍वरका मापदण्डहरू सुनेपछि, परमेश्‍वरका वचनहरूले खुलासा गरेका सबै प्रकारका मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावको बारेमा सुनेपछि, तिनीहरू उदासीन हुँदैनन् तर तिनीहरू उत्साहित हुन्छन् र तिनीहरूले काम गर्छन्। काम गर्नु भनेको के हो? यसको अर्थ परमेश्‍वरका यी वचनहरू र यी सत्यताहरू सुनेपछि, तिनीहरू अबदेखि भ्रष्ट स्वभावमा जिउन र आफ्नो पहिलेको जीवनको माध्यमलाई जारी राख्न अनिच्छुक हुन्छन्। बरु, तिनीहरूले पहिले भरोसा गरेका विभिन्न विचार, दृष्टिकोण, र अस्तित्व र जीवनशैलीलाई परिवर्तन गर्ने प्रयास गर्छन्। यसको साथै, तिनीहरूले लापरवाह र स्वेच्छाचारी हुनुको सट्टा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा र परमेश्‍वरले तय गर्नुभएका विभिन्न परिस्थितिहरूमा सक्रिय रूपमा सत्यताको खोजी गर्छन्, र परमेश्‍वरका वचनहरूलाई अभ्यासको आधार र सिद्धान्तहरूका रूपमा प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूको मानवता, क्षमता, परमेश्‍वरका वचनहरू, परमेश्‍वरको काम, र परमेश्‍वरका मापदण्डहरू, र इत्यादिप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति र दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यी मानिसहरू परमेश्‍वरले मुक्ति दिने अभिप्राय राख्नुभएका मानिसहरू हुन्। तिनीहरूसँग आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्ने र मुक्ति पाउने आशा श्रमकर्ताहरूको भन्दा बढी हुन्छ। सत्यतालाई स्वीकार गर्ने र मुक्ति पाउनका लागि आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्न सक्नेहरूलाई मात्रै परमेश्‍वरका मानिसहरू मानिन्छ। के यो परिभाषा निकै उचित छैन र? (छ।) यो सबैभन्दा उचित छ। मुक्ति पाउनु भनेको थोरै मेहनत गर्नु र रहनका लागि थोरै मूल्य चुकाउनु, त्यसपछि सबै कुरा समाधान हुन्छ भन्‍ने सोच्‍नु होइन। मुक्ति पाउन सक्नेहरूको स्थिति के हो? यो यस्तो स्थिति हो जसद्वारा परमेश्‍वरका वचनहरू र कामलाई स्वीकार गरेर र अनुभव गरेर, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव समाधान हुन्छ। यस प्रक्रियामा, तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई चिन्न, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई बुझ्न, र परमेश्‍वरका वचनहरूमा वास्तविक र ठोस सङ्गति र अनुभवहरू प्राप्त गर्न सक्छन्, यसरी तिनीहरूले परमेश्‍वरको गवाही दिन सक्छन्—तिनीहरूले परमेश्‍वरको गवाही दिन सक्छन्। तिनीहरूले परमेश्‍वरका कुन-कुन पक्षहरूका बारेमा गवाही दिन्छन्? तिनले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू, परमेश्‍वरको स्वभाव, परमेश्‍वरसँग के छ र उहाँ के हुनुहुन्छ, परमेश्‍वरको पहिचान, र परमेश्‍वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने कुराको गवाही दिन्छन्। मुक्ति प्राप्त गरेपछि व्यक्तिमा प्रकट हुन सक्ने कुरा यही हो। मानिसहरूले मुक्ति पाएपछि किन यी परिणामहरू हासिल गर्न सक्छन्? तिनीहरूले आफूलाई “असल मानवता भएको, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गरेको, र परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने व्यक्तिको रूपमा त्याग गर्ने क्षमता भएको, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मूल्य चुकाउने र कठिनाइ भोग्ने इच्छा भएको व्यक्ति” ठान्‍ने हुनाले यो हासिल गर्छन् भन्‍ने हुँदैन। यसको एउटै मात्र कारण—र सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा—तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आफ्नो जीवनको रूपमा स्वीकार गर्न सक्छन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई त्याग्न सत्यताको अभ्यास गर्न सक्छन्, आफ्नो मूल, र पुरानो जीवन शैली र जीवनका दृष्टिकोणहरूलाई पन्छाउन सक्छन्, र परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आफ्नो नयाँ जीवनको रूपमा लिन सक्छन्। तिनीहरूले आफ्नो आनीबानी प्रस्तुत गर्न, काम गर्न, परमेश्‍वरलाई पछ्याउन, परमेश्‍वरमा समर्पित हुन, र परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्नका लागि परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आधारको रूपमा प्रयोग गर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूमा हासिल हुन सक्‍ने परिणाम यही हो। मुक्ति हासिल गर्नुको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण पक्ष के हो? (सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्नु।) ठीक भन्यौ। सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्नु नै यसको कुञ्‍जी हो।

कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यदि मैले परमेश्‍वरका लागि आफूलाई अन्त्यसम्म समर्पित गरेँ भने, के परमेश्‍वरले मलाई धेरै आशिष् दिनुहुनेछ?” यदि तैँले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनस्, तर अझै पनि परमेश्‍वरलाई अन्त्यसम्म पछ्याउन, आखिरीसम्म परिश्रम गर्न सक्छस्, जुन अवधिमा कुनै ठूलो अपराध हुँदैन र तैँले परमेश्‍वरको स्वभावलाई चिढ्याउँदैनस् भने, त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, परमेश्‍वरले तँलाई रहन पाउने बफादार सेवक भन्ने ठान्नुहुनेछ। कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “रहन पाउनु कस्तो आशिष् हो?” यो सानो आशिष् होइन! यदि मौका र सम्भावना छ भने, तैँले परमेश्‍वरको वास्तविक व्यक्तिलाई देख्न सक्छस्, र यो कुरा परमेश्‍वरले अर्को युगमा के गर्नुहुन्छ त्यसमा निर्भर हुन्छ। यदि अझै धेरै दशकसम्म रहने र जिउने मौका मिल्यो भने, त्यो आशिष् निकै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यो आशिष् कसरी आउँछ? “मसँग असल मानवता छ, म परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्छु, म आफूलाई त्याग्न सक्छु, र म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मूल्य चुकाउन र कठिनाइ भोग्न तयार छु” भन्ने दृष्टिकोणलाई कायम राख्दै बफादारिताको साथ परिश्रम गरेर यो हासिल हुन्छ। के श्रमकर्ताहरूले सन्तुष्ट हुन जान्नु पर्दैन र? (पर्छ।) तिनीहरू यो आशिष् प्राप्त गर्नमा नै सन्तुष्ट हुनुपर्छ। तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू समेत स्वीकार गर्दैनन्, तैपनि परमेश्‍वरले तिनीहरूको बफादारिता र यस अवधिमा तिनीहरू पछि नहटी, परमेश्‍वरको स्वभावलाई नचिढ्याइकन वा उहाँका प्रशासनिक आदेशहरू उल्लङ्घन नगरी, ठूला अपराध नगरी अन्तसम्मै परिश्रम गर्ने तिनीहरूको क्षमतालाई देख्नुभएको हुनाले, उहाँले तिनीहरूलाई यो आशिष् र अनुग्रह दिनुहुन्छ—मानवजातिको सृष्टि भएदेखि नै, बफादार रूपमा मात्रै परिश्रम गरेका तर मुक्ति प्राप्त नगर्ने भ्रष्ट मानिसहरूलाई परमेश्‍वरले दिनुहुने सबैभन्दा ठूलो उपहार यही हो। तिनीहरूले थोरै मेहनत मात्रै गरेका हुन्छन्, र तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू समेत स्वीकार गर्दैनन्—यस्तो ठूलो आशिष् प्राप्त गर्न सक्नु नै निकै राम्रो कुरा हो; यो परमेश्‍वरको असीम अनुग्रह हो। अर्को वर्ग परमेश्‍वरका मानिसहरू हुन्, जसको बारेमा हामीले भर्खरै कुरा गरेका थियौँ। परमेश्‍वरका मानिसहरूले प्राप्त गर्ने आशिष्‌हरू अवश्य नै श्रमकर्ताहरूले प्राप्त गर्ने आशिष्‌हरूभन्दा ठूला हुन्छन्। त्यसोभए परमेश्‍वरका मानिसहरूको आशिष् के हो? अवश्य नै, यो कुरा रहन पाउनु वा परमेश्‍वरको वास्तविक व्यक्तिलाई देख्ने मौका पाउनु जस्तो सरल कुरा होइन। अरू धेरै आशिष्‌हरू छन्, तर हामी तिनको बारेमा यहाँ छलफल गर्नेछैनौँ। यसको बारेमा कुरा गर्नु वास्तविक हुँदैन, यसको साथै, मैले तिमीहरूलाई भने पनि, तिमीहरूले अहिले ती कुरा बुझ्नेछैनौ वा प्राप्त गर्नेछैनौ। परमेश्‍वरले मुक्ति दिने अभिप्राय राख्नुहुने मानिसहरू परमेश्‍वरका मानिसहरू नै हुन्, र सारा मानवजातिको बीचमा, तिनीहरूले सबैभन्दा ठूला आशिष्‌हरू प्राप्त गर्छन्; यो कुनै पनि हालतमा अतिशयोक्ति होइन। किन? किनभने, परमेश्‍वरको काममा, मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्‍वरको छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजनाको कामभित्र, परमेश्‍वरका मानिसहरूले परमेश्‍वरका वचनहरूलाई स्वीकार गर्न सकेपछि, परमेश्‍वरका वचनहरूलाई सत्यता र आफ्नो अस्तित्वका सिद्धान्तहरूका रूपमा लिन सकेपछि, र परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आफ्नो जीवन बनाएर, शैतानको भ्रष्ट स्वभावलाई त्यागेका हुन्छन् र परमेश्‍वरका वचनहरूमा जिइरहेका हुन्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले परमेश्‍वरको लागि दह्रिलो र सानदार गवाही दिएका हुन्छन्। तिनीहरूले आफूले जिउने कुरा, अर्थात् आफ्नो जीवनलाई शैतानलाई प्रतिप्रहार गर्न र लाजमा पार्न प्रयोग गर्न सक्छन्, मानवजातिको बीचमा परमेश्‍वरको गवाही दिन सक्छन्, यसरी परमेश्‍वरलाई महिमा दिन सक्छन्। त्यसकारण, परमेश्‍वरले मुक्ति दिने अभिप्राय राख्नुहुने मानिसहरू, र मुक्ति प्राप्त गर्नेहरू परमेश्‍वरका मानिसहरू नै हुन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यी व्यक्तिहरूले परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आफ्नो जीवन बनाउन, परमेश्‍वरका वचनहरू अनुसार जिउन, र परमेश्‍वरको गवाही दिन सक्ने हुनाले, के त्यसले तिनीहरूलाई परमेश्‍वरका प्रिय पुत्रहरू, परमेश्‍वर प्रसन्‍न हुनुहुने मानिसहरू तुल्याउँछ?” तैँले धेरै सोचिरहेको छस्; परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्ये एक हुनु नै पर्याप्त कुरा हो। यदि परमेश्‍वरले तँलाई आफ्नो पुत्र, आफ्‍नो सन्तान, वा प्रिय पुत्र भन्नुभयो भने, त्यो परमेश्‍वरको मामला हो, तर कुनै पनि बेला, तैँले कहिल्यै पनि परमेश्‍वरको प्रिय पुत्र, परमेश्‍वरको पुत्र, वा परमेश्‍वरको प्रिय भनेर दाबी गर्नु हुँदैन। आफ्नो बारेमा त्यस्ता दाबीहरू नगर्, र आफूलाई त्यस्ता व्यक्तिको रूपमा नहेर्; तँ सृष्टि गरिएको प्राणी होस्—यो सही कुरा हो। यदि कुनै दिन तँलाई परमेश्‍वरका मानिसहरू मध्येको भनेर भनियो भने पनि, वा तैँले पहिले नै मुक्ति पाउने मार्ग लिएको छस् भने पनि, तँ अझै पनि सृष्टि गरिएको प्राणी मात्रै होस्। यदि तैँले यसरी विचार गरिस् भने, यसले तँ जुन मार्गमा छस् त्यो सही मार्ग हो भन्ने प्रमाणित गर्छ। यदि तैँले सधैँ परमेश्‍वरको प्रिय पुत्र बन्न, परमेश्‍वरको प्रेम पाउन, परमेश्‍वरलाई प्रसन्‍न पार्ने व्यक्ति बन्‍न खोज्छस् भने, तैँले लिइरहेको मार्ग गलत हुन्छ; यो मार्गले कहीँ पनि लैजान सक्दैन, र तँ त्यस्तो आकाङ्क्षी सोचमा संलग्न हुनु हुँदैन। परमेश्‍वरले कहिल्यै यस्ता शब्दहरू बोल्नुभएको भए पनि, वा मानिसहरूलाई यस्तो प्रतिज्ञा दिनुभएको भए पनि, तैँले आफूलाई यसरी हेर्नु हुँदैन; तैँले हासिल गर्ने प्रयास गर्नु पर्ने कुरा यो होइन। परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्ये एक बन्नु नै पर्याप्त कुरा हो; परमेश्‍वरका मानिसहरू सृष्टि गरिएका प्राणीहरूका रूपमा पहिले नै मापदण्डको स्तरमा पुगिसकेका हुन्छन्—तँ अझै पनि त्यस्तो व्यक्ति भएको छैनस् भन्ने कुरा दुःखको कुरा हो। त्यसकारण, ती अस्पष्ट, भ्रमपूर्ण, र खोक्रा कुराहरूको पछि नलाग्। मुक्ति पछ्याउन सक्नु भनेको, निश्चित हदसम्म, पहिले नै मुक्ति पाउने मार्गमा हिँड्नु हो। परमेश्‍वरका मानिसहरूका प्राथमिक विशेषताहरू के हुन् भने तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छन् र तिनीहरूले सत्यताप्रतिको प्रेम देखाउँछन्। परमेश्‍वरको काम अनुभव गर्ने र मुक्ति पछ्याउने प्रक्रियामा, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव, पुराना विचारहरू, र तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावसँग सम्बन्धित विभिन्न नकारात्मक स्थिति र प्रकटीकरणहरूलाई फरक-फरक हदसम्म समाधान गर्न, त्याग्न, र परिवर्तन गर्न सकिन्छ। त्यसपछि, तिनीहरू इमानदार व्यक्ति, सत्यता सिद्धान्तहरू बुझेको व्यक्ति, बफादारिता र समर्पण भएको व्यक्ति, र परमेश्‍वरको डर मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्ने व्यक्ति बन्ने परमेश्‍वरका मापदण्डहरू अनुसार जिउन सक्छन्। मापदण्ड अनुरूपको र परमेश्‍वरको मापदण्डको रूपमा रहेको व्यक्ति कसरी बन्ने भन्ने कुराको हकमा भन्दा, हामी यहाँ यसको बारेमा विस्तृत रूपमा व्याख्या गर्नेछैनौं; आजको हाम्रो सङ्गतिको विषय त्यो होइन।

इ. भाडाका कामदारहरू

श्रमकर्ता र परमेश्‍वरका मानिसहरू बाहेक, अरू वर्गका व्यक्तिहरू पनि छन्, जो परमेश्‍वरले चुन्नुभएका मानिसहरूमध्ये सबैभन्दा दयनीय हुन्छन्। परमेश्‍वरले व्यक्त गर्नुभएका विभिन्न सत्यताहरू र मानवजातिलाई दिनुभएका उहाँको खुलासाका विभिन्न वचनहरू सुनेपछि, तिनीहरूको व्यवहार, तिनीहरू जिउने परिस्थिति, र तिनीहरूको पछ्याइ पटक्कै परिवर्तन हुँदैन। तैँले तिनीहरूसँग सत्यताको बारेमा जसरी सङ्गति गरे पनि, तिनीहरू उदासीन नै रहन्छन्: “म परिवर्तन हुन चाहन्नँ। म जसरी जिउन चाहन्छु त्यसरी जिउनेछु, र कसैले पनि मलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैन। तपाईंले जे गर्न चाहनुहुन्छ, गर्नुहोस्, मलाई वास्ता छैन! अहिले मेरो मुड राम्रो छैन, त्यसकारण तिमीहरू कसैले पनि मलाई चिढ्याउनु हुँदैन। यदि त्यसो गर्‍यौ भने, म शिष्ट व्यवहार गर्नेछैनँ!” तिनीहरूले आफूलाई “मसँग असल मानवता छ, म परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्छु, म त्याग गर्न सक्छु, र म कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन तयार छु” भन्ने निर्णायक मनोवृत्ति वा दृष्टिकोणले लिँदैनन्, तर तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा अझै निर्णायक मनोवृत्ति देखाउँछन्। यो मनोवृत्ति के हो? यो यस्तो हुन्छ, “म आफूले चाहे अनुसार काम गर्नेछु, आफूले चाहे अनुसार गर्नेछु। कसैले पनि मलाई सत्यता स्वीकार गर्न लगाउनु हुँदैन, कसैले पनि मलाई परिवर्तन गर्ने प्रयास गर्नु हुँदैन। मलाई सत्यता स्वीकार गर्न लगाउने जोकोही व्यक्तिले समस्या मात्रै खोजिरहेको हुन्छ, र यदि कसैले मलाई काट-छाँट गर्ने प्रयास गर्‍यो भने, म आफ्नो ज्यान दिएर लडाइँ गर्नेछु!” परमेश्‍वरले बोल्नुभएका कुनै पनि वाक्यप्रति तिनीहरूलाई कुनै चासो हुँदैन, न त परमेश्‍वरले गर्नुहुने कामप्रति नै तिनीहरूलाई चासो हुन्छ। अवश्य नै, मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव र काम गर्ने सिद्धान्तहरू, साथै परमेश्‍वरप्रति मानिसहरूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति र तिनीहरूले अन्तरव्यक्तिगत अन्तरक्रियाहरूमा पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू—जसलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भेलाहरूमा वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा उल्लेख गर्छन्—तिनीहरूले तिनलाई तिरस्कारको मनोवृत्तिले लिन्छन्। कतिपय व्यक्तिहरूले कर्तव्य पूरा गर्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्छन्, र आफूले योजना बनाए अनुसार काम गर्छन्। तैँले तिनीहरूसँग सिद्धान्तहरूमा सङ्गति गरिसकेपछि तुरुन्तै, तिनीहरू तेरो अगाडि सहमत त हुन्छन् तर पछाडि फर्केर लापरवाह र स्वेच्छाचारी रूपमा काम गर्न थाल्छन्, यसरी तिनीहरूले आफ्नो पैशाचिक पक्ष देखाउँछन्। बाहिरी रूपमा सभ्य जस्ता देखिने मानिसहरू पनि हुन्छन्, तर जब तैँले तिनीहरूसँग कुरा गर्छस् वा गफ गर्छस्, तब तिनीहरूको दृष्टिकोण गलत हुन्छ, तिनीहरूको शैली गलत हुन्छ, र अझै महत्त्वपूर्ण कुरा के हो भने तिनीहरूको स्वभाव गलत हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूसँग कुराकानी गर्नु असम्भव हुन्छ। जब तैँले तिनीहरूलाई “के संसारमा परमेश्‍वर हुनुहुन्छ?” भनेर सोध्छस्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई थाहा छैन।” तैँले भन्छस्, “यो त यसरी गर्नुपर्छ, यो परमेश्‍वरको अभिप्राय हो।” तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्, “के तपाईंलाई म अप्रिय लाग्छ? के तपाईंले मलाई समस्यामा पार्न खोजिरहनुभएको छ? के तपाईंले मलाई निष्कासित गर्ने प्रयास गरिरहनुभएको छ?” तँ भन्छस्, “यसरी व्यवहार गर्नु धारणाहरू फैलाउनु र नकारात्मकता पोखाउनु हो, जसले गर्दा कतिपय नयाँ विश्‍वासीहरूलाई ठेस लाग्‍न सक्छ। हामीले परमेश्‍वरको घरका नियमहरू पालना गर्नुपर्छ, र मानिसहरू बीचको अन्तरक्रिया र सङ्गतिका क्रममा पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरूका बारेमा हामी स्पष्ट हुनुपर्छ। यदि भनिएको र गरिएको कुराले अरूलाई सुधार गर्न वा सहयोग गर्न सक्दैन भने, कम्तीमा पनि, यसले अरूलाई नकारात्मक असर गर्नु हुँदैन। सामान्य मानवता भएको व्यक्तिमा हुनुपर्ने समझ यही हो।” तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई सामान्य मानवताको बारेमा कुरा गर्दा, नियमहरूका बारेमा भाषण दिँदा, तपाईंले आफूलाई को ठान्‍नुहुन्छ? मैले नकारात्मकता पोखाउनुमा के गलत छ र? हरेक नयाँ विश्‍वासीले ठेस खान्छ भने, एक जना नयाँ विश्‍वासी घट्छ—मलाई तिनीहरूलाई भेटिरहने झमेला त हुँदैन!” तिनीहरूसँग नियमहरूको कुरा गर्नु व्यर्थ हुन्छ, र मानवताको बारेमा छलफल गर्नु पनि व्यर्थ हुन्छ। सत्यतामा सङ्गति गर्ने, परमेश्‍वरका वचनहरूमा सङ्गति गर्ने बारेमा के भन्ने? तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरूको सङ्गति पनि सुन्दैनन्। कसैले पनि तिनीहरूलाई आलोचना गर्ने आँट गर्दैन, तिनीहरूलाई झिज्याउने वा चिढ्याउने आँट गर्दैन। के मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? (हुन्छन्।) हटाइएका मानिसहरूमध्ये, साँच्चै नै त्यस्ता मानिसहरू पनि छन्। यी मानिसहरू श्रमकर्ताहरू, परमेश्‍वरका मानिसहरू हुन् कि के हुन्? (तिनीहरू हटाइएका मानिसहरू हुन्।) तिनीहरूलाई किन हटाइयो? (सत्यतालाई स्वीकार नगरेकोमा; सत्यताप्रति वितृष्ण गरेकोमा।) समस्याको सार यही हो। त्यसोभए तिनीहरूले किन सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्? तिनीहरूले किन सत्यताप्रति वितृष्ण गर्छन्? यसको जड के हो? (यी मानिसहरूको सार अविश्‍वासीहरूको सार हो।) ठीक भन्यौ, तिनीहरूको सार अविश्‍वासीहरूको सार हो। मण्डलीमा धेरै अविश्‍वासीहरू हुन्छन्, तर के सबै अविश्‍वासीहरू यस्तै हुन्छन्? (हुँदैनन्।) सबैभन्दा आधारभूत मानव नैतिकता र तालिमको कमी भएका यी मानिसहरू—के तिनीहरू अविश्‍वासी भएकाले मात्रै तिनीहरूलाई हटाइन्छ त? तिनीहरूलाई किन हटाइन्छ? यसको जडमा, यो मानवताको समस्या हो; यी मानिसहरूमा खराब र दुर्भावनापूर्ण मानवता हुन्छ। यसलाई सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूमा मानवताको कमी हुन्छ। तिनीहरूमा मानवताको कमी हुने हुनाले, तिनीहरू के हुन्? तिनीहरू दियाबलस प्रकृतिका मानिसहरू हुन्। दियाबलस प्रकृतिका मानिसहरू कसरी पशुहरूसँग तुलना हुन्छन्? मलाई लाग्छ तिनीहरू पशुहरूभन्दा पनि खराब हुन्छन्; कतिपय पशुहरू आज्ञाकारी हुन सक्छन् र तिनीहरू दुष्कर्म गर्नबाट जोगिन सक्छन्। उदाहरणको लागि, कुकुरहरू निकै राम्रा हुन सक्छन्; कतिपय कुकुरहरू साँच्चै नै उत्कृष्ट घरपालुवा जनावर बन्छन्, र तिनीहरू मानिसहरूसँग असाधारण रूपमा राम्ररी मिलेर बस्छन्! तिनीहरू विशेष रूपमा आज्ञाकारी र समझदार हुन्छन्, मानिसहरूले भन्ने सबै कुरा बुझ्छन्, र तिनीहरू घरभित्र राख्न लायक हुन्छन्। त्यस्ता कुकुरहरू अनाज्ञाकारी मानिसहरूभन्दा निकै असल हुन्छन्। असल कुकुरहरूभन्दा पनि खराब मानिसहरू धेरै हुन्छन्। त्यसोभए, के तिनीहरू अझै पनि मानव हुन्छन्? अहँ, तिनीहरू मानव होइनन्; तिनीहरू गैर-मानव हुन्। धेरै मानिसहरूले मानव भाषा बुझ्दैनन्; तिनीहरूसँग कुराकानी गर्नु असम्भव हुन्छ। सत्यतामा जसरी सङ्गति गरिए पनि तिनीहरूले स्वीकार गर्दैनन्, काट-छाँटमा पर्दा गुनासो गर्छन्, र तिनीहरूलाई हटाइएपछि तिनीहरू रिसाएर फोहोरी शब्द बोल्छन्, र तिनीहरूले विश्‍वास गरेको जति वर्ष भए पनि तिनीहरू पटक्कै परिवर्तन हुँदैनन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई अझै पनि परमेश्‍वरको घरमा बस्न दिन सकिन्छ? (सकिँदैन।) तिनीहरूलाई बस्न दिनु हुँदैन। त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई कुन वर्गमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ? सर्वप्रथम, के यी व्यक्तिहरूलाई परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूका रूपमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ? (गर्नु हुँदैन।) यदि तिनीहरू परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूमध्ये होइनन् भने, तिनीहरूलाई कुन वर्गमा राख्नुपर्छ? परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूमध्ये होइन—यसलाई कसरी अर्थ लगाउने? यसको अर्थ तिनीहरूले प्रदर्शन गर्ने र जिउने मानवताको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यो अविश्‍वासी बन्नुको सरल मामला मात्रै होइन; तिनीहरूको सार मानव हुँदैन। धेरै मानिसहरू अविश्‍वासीहरू हुन्छन्—के तिनीहरू सबै यी व्यक्तिहरू जस्तै खराब र दुर्भावनापूर्ण हुन्छन्? हुँदैनन्। गैर-विश्‍वासीहरूका बीचमा समेत, सबै जना त्यति खराब हुँदैनन्; कतिपय मानिसहरूसँग सबैभन्दा आधारभूत नैतिक मापदण्डहरू हुन्छन्। त्यसोभए यी व्यक्तिहरूका बारेमा के भन्ने? तिनीहरूमा गैर-विश्‍वासीहरूमा हुने सबैभन्दा आधारभूत नैतिकता र संस्कारको समेत कमी हुन्छ; सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूको प्रकटीकरण र तिनीहरूले जिउने जीवन मानव नैतिकताका मापदण्डहरू अनुरूप हुँदैन। यी मानिसहरूको सार भनेको दियाबलसपन हो। त्यसोभए तिनीहरूको सारको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, के परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ? (दिनुहुन्‍न।) परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्न। किन? किनभने तिनीहरूको मानवता खराब र दुर्भावनापूर्ण हुन्छ, र त्यो दुष्ट प्रकृतिको हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले सत्यताप्रति वितृष्ण गर्छन् र यसको प्रतिरोध गर्छन्। वास्तवमा, यसलाई यसरी भन्दा तिनीहरूलाई उचाल्नु हो; सटीक रूपमा भन्दा, यी व्यक्तिहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई वितृष्ण गर्छन् र घृणा गर्छन्, तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण गर्ने र यसलाई स्वीकार नगर्ने स्तरमा पनि पुगेका हुँदैनन्। तिनीहरूले सबैभन्दा आधारभूत सकारात्मक कुराहरूलाई समेत वितृष्णा गर्छन्, घृणा गर्छन्, र प्रतिरोध गर्छन्; सामान्य मानवता भएको व्यक्तिले पालना गर्नुपर्ने नियमहरू र उसमा हुनुपर्ने संस्कार जस्ता कुराहरू नै तिनीहरूलाई घिन लाग्ने कुराहरू हुन्। के तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छन्? (तिनीहरूमा त्यो कुराको कमी हुन्छ।) हो, तिनीहरूमा त्यो कुराको कमी हुन्छ; तिनीहरू श्रमकर्ता समेत हुँदैनन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “तिनीहरू श्रमकर्ता समेत होइनन् भने, तिनीहरूलाई परमेश्‍वरको घरमा केको रूपमा लिइन्छ? तिनीहरू कसरी परमेश्‍वरको घरमा प्रवेश गरे?” यदि हामीले तिनीहरूलाई व्याख्या गर्ने हो भने, वर्गीकरण गर्ने हो भने, सटीक रूपमा भन्दा, यी व्यक्तिहरू गैर-विश्‍वासीहरूबाट ल्याइएका भाडामा लिइएका कामदहरू वा अस्थायी कामदारहरू जस्तै हुन्। के यसको अर्थ स्पष्ट छ? यो तिनीहरूको वर्ग हो, साथै परमेश्‍वरको घरमा तिनीहरूले खेल्ने भूमिका पनि यही हो। तिनीहरू श्रमकर्ता समेत होइनन्; म तिनीहरूलाई श्रमकर्ताको रूपमा लिँदिनँ, तिनीहरू योग्यका हुँदैनन्! श्रमकर्ताहरूमा असल मानवता हुनु, परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्नु, र मूल्य चुकाउने इच्छा, र कठिनाइ भोग्ने क्षमता हुनु जस्ता विशेषताहरू हुन्छन्, र तिनीहरू यी कुराहरू अनुसार जिउँछन्। यी व्यक्तिहरूमा यी गुणहरू समेत हुँदैनन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई भाडामा लिइएका कामदारहरूको रूपमा वर्गीकरण गर्नु भनेको तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी दया देखाउनु हो र यो अत्यन्तै शिष्ट व्यवहार गर्नु हो। भाडामा लिइएका कामदार वा अस्थायी कामदार बन्नु भनेको के हो? यसको अर्थ, निश्चित अवधिहरूमा विशेष आवश्यकताहरूको कारण, परमेश्‍वरको घरले निश्चित कामहरू पूरा गर्न मुक्ति पाउनका लागि अप्रासंगिक रहेका केही व्यक्तिहरूलाई काममा लगाउँछ। यी कामहरू पूरा भएपछि, यी व्यक्तिहरूको साँचो रङ्ग प्रकट हुन्छ। परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा पर्याप्त रूपमा कष्ट भोगेका हुन्छन्, तिनीहरूप्रति असहनीय हदसम्म दिक्क मान्छन्, र तिनीहरूको बारेमा पर्याप्त समझशक्ति पनि प्राप्त गरेका हुन्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, यी व्यक्तिहरूलाई हटाउनुपर्छ; त्यस्ता कार्यहरूका लागि सबैभन्दा उचित समय यही हो। के यी व्यक्तिहरू कसरी पैदा हुन्छन् भन्ने कुरालाई भर्खरै स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिएको थियो? (हो।) तिनीहरू मुक्तिसँग सम्बन्धित नभएका, मण्डलीको कामका विशेष अवधिहरूमा ल्याइएका भाडामा लिइएका सेवकहरू हुन्। केही समयसम्म सानातिना काम गरेपछि र सेवा दिएपछि, यी व्यक्तिहरूले परमेश्‍वरको घरमा लापरवाह दुष्कर्म गर्छन्, जसले गर्दा धेरै बाधा र व्यवधानहरू पैदा हुन्छन्। तिनीहरूले खेल्ने भूमिका नकारात्मक चरित्रहरूको भूमिका हो। तिनीहरूले शैतान र दियाबलसहरूको साँचो अनुहारलाई पूर्ण रूपमा प्रतिबिम्बित गर्छन्, मण्डलीको काममा बाधा दिन्छन्, र मण्डली जीवनको सुव्यवस्थालाई नष्ट गर्छन्। अझै ठोस रूपमा भन्दा, यी व्यक्तिहरूले परमेश्‍वरको घरका हितहरूमा ठूलो हानि गर्छन्, जस्तै परमेश्‍वरको घरका धेरैजसो उपकरण, मेसिन, बहुमूल्य कुराहरू, र इत्यादि कुराहरूमा क्षति पुर्‍याउँछन् भनेर भन्न सकिन्छ। यी व्यक्तिहरूको कार्य र व्यवहारले व्यापक रिस पैदा गरेको हुन्छ भनेर भन्न सकिन्छ। अवश्य नै, तिनीहरूले अझै धेरै मानिसहरूलाई पाठहरू सिक्न र समझशक्ति प्राप्त गर्न, दियाबलस भनेको के हो र मानवताको कमी हुनु भनेको के हो, र अविश्‍वासीहरूको साँचो अनुहार के हो त्यो कुरालाई स्पष्ट रूपमा देख्न सहयोग गरेका हुन्छन्; तिनीहरूले मानिसहरूलाई अविश्‍वासीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू के-के हुन्, तिनीहरूले के कुरा पछ्याउँछन्, तिनीहरूले आफ्नो हृदयभित्र के कुराको आकांक्षा गर्छन्, परमेश्‍वर र सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ, र आफ्नो कर्तव्यप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ, र सकारात्मक कुराहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ, र परमेश्‍वरको घरले तय गरेका निश्चित प्रावधानहरूप्रति यी व्यक्तिहरूले राख्ने मनोवृत्तिहरू समेत के-के हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट र अझै ठोस तरिकाले हेर्न सहयोग गरेका हुन्छन्। जब यो कुरा यति निश्चित हुन्छ, तब यी व्यक्तिहरूले आफ्नो मानवता कसरी जिउँछन्, तिनीहरूको मानवताको सार, र तिनीहरूले के पछ्याउँछन् भन्ने कुराहरू पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छन्। त्यसपछि यी व्यक्तिहरूलाई मण्डलीमा राख्नु व्यर्थ देखिन्छ; यसले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ठूलो हानि गर्नेछ र तिनीहरूलाई पटक्कै फाइदा हुनेछैन। तिनीहरू जाने समय यही हो। त्यसोभए, यदि हामीले परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूलाई सत्यता स्वीकार गर्न र परमेश्‍वरको आराधना गर्नका लागि पर्याप्त समय र अवसरहरू दिएको छ भनेर भन्छौं भने, के यो अभिव्यक्ति सही हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए यस कुरालाई कसरी भन्‍ने? परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूलाई परिवर्तन हुनका लागि प्रशस्त अवसर र पर्याप्त समय दिएको छ, तर अन्तिम परिणामले एउटा तथ्य प्रकट गर्छ: दियाबलस सधैँ कुनै पनि बेला दियाबलस नै हुन्छ र ऊ कहिल्यै परिवर्तन हुन सक्दैन। तथ्य यही हो। के ठूलो रातो अजिङ्गरलाई परमेश्‍वरको हैसियत र पहिचानलाई स्वीकार गर्न लगाउन सकिन्छ? दुष्ट प्रकृतिका यी मानिसहरूलाई परिवर्तन गराउनु र केही नियमहरू पालना गर्न लगाउनु—के यो कुरा हासिल गर्न सकिन्छ? (सकिँदैन।) तिनीहरूले यो कुरा हासिल गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई सत्यतालाई स्वीकार गर्न, परमेश्‍वरले गर्नुभएको कामलाई पहिचान गर्न, वा सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्नका लागि होइन, तर तिनीहरूलाई परिवर्तन हुने मौका दिनका लागि अवसरहरू दिनु हो। यदि तिनीहरू परिवर्तन भएका छन् भन्ने अलिकति पनि सङ्केत देखियो भने, तिनीहरूको अन्तिम परिणाम परिवर्तन हुन सक्छ। तैपनि, यी मानिसहरूलाई तिनीहरूका लागि के राम्रो हो भन्ने थाहा हुँदैन; तिनीहरूको दुष्ट प्रकृति सधैँ त्यही हुनेछ। तिनीहरूलाई जति धेरै समय वा जति धेरै अवसरहरू दिइए पनि, तिनीहरू जुन कुरामा जिउँछन् त्यो र तिनीहरूको सार परिवर्तन हुँदैन; यो तथ्य हो। त्यसकारण, यी मानिसहरूलाई सम्हाल्ने अन्तिम तरिका भनेको तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्यबाट मुक्त गर्नु, तिनीहरूलाई मण्डली छोड्न लगाउनु, र परमेश्‍वरको घरसँग अबदेखि तिनीहरूको कुनै नाता वा सम्बन्ध छैन भन्ने कुरालाई सुनिश्चित गर्नु हो। के त्यस्ता व्यक्तिहरू हुन्छन् जसले तिनीहरूलाई गएको हेर्न नचाहने र यसो भन्दै तिनीहरूप्रति दया गर्ने मानिसहरू हुनेछन्, “यी मानिसहरू अझै पनि निकै जवान छन्; समय बित्दै जाँदा तिनीहरू उत्कृष्ट बन्नेछन्। तिनीहरूको क्षमता यति राम्रो छ, तिनीहरू अत्यन्तै वरदानप्राप्त र प्रतिभाशाली छन्—तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सके भने कति राम्रो हुनेथियो! यदि परमेश्‍वरको घर अझै प्रेमिलो र सहनशील हुन सक्यो, र तिनीहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने अझै धेरै मौका दिन सक्यो भने, तिनीहरू ठूलो भएपछि, सायद परिस्थिति फरक हुनेछ”? कस्तो प्रकारका मानिसहरूले यसरी सोच्छन्? (भ्रमित मानिसहरू, अन्योलमा परेका मानिसहरू।) ठीक भन्यौ। तिनीहरू सबै भ्रमित, अन्योलमा परेका मानिसहरू हुन्—बदमासहरू! परमेश्‍वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्न, र परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूलाई बस्न दिँदैन—तिनीहरूलाई दया गर्नुको के फाइदा? परमेश्‍वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन भनेर भन्नुभएको छ, तैपनि तैँले तिनीहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिने सुझाव दिन्छस्। के तैँले मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सक्छस्? के यो परमेश्‍वरको विरुद्धमा जानु होइन र? के तैँले अरूलाई तँ परमेश्‍वरभन्दा प्रेमिलो छस् भनेर सोच्न लगाउने प्रयास गरिरहेको छस्? के तँसँग सत्यता वास्तविकता छ? के तैँले व्यक्तिको सारलाई पारदर्शी रूपमा देख्न सक्छस्? मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सक्ने को हो, परमेश्‍वर कि तँ? परमेश्‍वरको विरुद्धमा जाने आँट गर्नु—यो अत्यन्तै अहङ्कारी, पाखण्डी, र समझको कमी हुनु हो, होइन र? के यो ठूलो विद्रोह होइन र? के यो शैतान र दुष्ट आत्माहरूले पुनर्जन्म लिनु, र सधैँ परमेश्‍वरको विरुद्धमा जान पाउँदा आनन्द मान्‍नु होइन र? भर्खरै उल्लेख गरिएका अविश्‍वासीहरू पशुहरूभन्दा नीच हुन्छन्। तिनीहरूलाई सत्यतामा जसरी सङ्गति दिइए पनि, यसको कुनै काम हुँदैन; तिनीहरूलाई काट-छाँट गर्नु समेत व्यर्थ हुन्छ। तिनीहरूमा शैतानको प्रकृति हुन्छ र तिनीहरू कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैनन् भनेर भन्न सकिन्छ। यदि कसैले यी शैतानी प्रकारका मानिसहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिन चाहन्छ भने, तिनीहरूलाई त्यस्ता मानिसहरूको भरणपोषण गर्न देऊ; तिनीहरूसँग साँच्चै प्रेम छ कि छैन भन्ने कुरा हामी देख्नेछौं। सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार नगर्ने ती अविश्‍वासीहरू मण्डलीका सबैभन्दा खराब मानिसहरू हुन्; तिनीहरू सबै पशुहरू जस्तै हुन्छन्, जो समझभन्दा बाहिरका हुन्छन् र मुक्ति पाउन नसक्ने हुन्छन्। चाहे विगतमा होस् वा वर्तमानमा होस्, मण्डलीले तिनीहरूलाई दिएको व्यवहार सबैभन्दा उचित थियो; मण्डलीले तिनीहरूसँग ठूलो धैर्यता र सहनशीलता देखाएको छ, र तिनीहरूलाई पर्याप्त अवसरहरू दिएको छ। तर अहिलेसम्म, तिनीहरू पटक्कै परिवर्तन भएका छैनन्, र तिनीहरूको शैली अझै तीव्र हुँदै गइरहेको छ। सुरुमा, जब यी मानिसहरूले आफ्ना धारणा, कल्पना, र आशिष् हरू प्राप्त गर्ने इच्छा लिएर परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन्, तब तिनीहरूले अलिक संयमित भएर केही उत्साह र जोशको साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्। तैपनि, अन्तमा, जब तिनीहरूले “परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु भनेको सत्यता पछ्याउनु, परमेश्‍वरको काम चिन्नु, र परमेश्‍वरमा समर्पित हुनु हो, र यसमा यति मात्रै हुन्छ” भन्ने देख्छन्, तब परमेश्‍वर र सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति, साथै तिनीहरूको साँचो रङ्ग पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छन्। खुलासा हुने कुरा के हो? तिनीहरूमा मानवता, विवेक, र समझको कमी मात्रै हुँदैन, तर तिनीहरू अत्यन्तै आक्रमक, दुष्ट, र निर्दयी पनि हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्‍वर र सत्यतालाई घृणा गर्छन्, र परमेश्‍वरको घरका मापदण्ड र नियमहरू—र परमेश्‍वरका प्रशासनिक आदेशहरूलाई—शत्रुता र अवज्ञाको साथ समेत लिन्छन्। तिनीहरूको यी प्रकटीकरणहरूले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूप्रति अनुभव गर्ने घृणा र तिरस्कारलाई तीव्र बनाएको हुन्छ, र परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूलाई सफाइ गर्ने गतिलाई पनि तीव्र तुल्याएको हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरू बस्छन् कि जान्छन् भनेर निर्धारित हुन्छ, र तिनीहरूको परिणाम र नियतिको निर्णय हुन्छ। तिनीहरूको परिणाम र नियति तिनीहरूले नै कमाएका हुन्छन्, ती कसैको उक्साहट वा पहलको कारण, वा कसैले यी मानिसहरूलाई जबरजस्ती वा परीक्षामा पार्ने कार्य गरेको कारण पैदा भएका हुँदैनन्, र ती वस्तुगत परिस्थितिहरूको कारण पैदा भएका नै हुँदैनन्; तिनीहरूका परिणाम र नियतिहरू आफैले ल्याएका हुन्छन्, ती तिनीहरूको आफ्नै निर्णयको कारण आएका हुन्छन्, र ती तिनीहरूको प्रकृति सार र तिनीहरूले लिएका मार्गहरूद्वारा निर्धारित भएका हुन्छन्। यी मानिसहरूको परिणाम र नियति निर्धारित गरिएको हुन्छ; तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको सूचीबाट हटाइएपछि, तिनीहरू श्रमकर्ता समेत रहँदैनन्। तिनीहरूले कस्तो नियति पाउनेछन् भन्ने कुरा कल्पना गर्न सकिन्छ—यहाँ उल्लेख गर्न लायक छैन, किनभने तिनीहरू अयोग्य छन्।

खुलासा गरिने र हटाइने मानिसहरूको हकमा भन्दा, तिनीहरूको विभिन्न दुष्ट कार्यहरूका प्रकटीकरणहरू, साथै तिनीहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा प्रकट गर्ने दुर्भावनापूर्ण शब्द र वाणीहरू स्पष्ट रूपमा नै देखिन्छन्। तैपनि, कतिपय अगुवा र कामदारहरूले यी दुष्ट मानिसहरूलाई तिनीहरू वास्तवमा के हुन् भनेर चिन्न, वा तिनीहरूको प्रकृति सारलाई देख्न सक्दैनन्। यी अगुवा र कामदारहरूलाई तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू र अवि‍श्‍वासीहरू हुन् भन्ने थाहा हुँदैन जस्तो देखिन्छ, त्यसकारण तिनीहरूलाई मण्डलीबाट सफाइ गर्ने, वा तिनीहरूलाई उचित रूपमा निराकरण गर्ने कुनै योजना तिनीहरूसँग हुँदैन। यो अगुवा वा कामदारले कर्तव्यलाई गम्भीर रूपमा बेवास्ता गर्नु हो। तिनीहरूले दुष्ट प्रकृतिका यी मानिसहरूले परमे‍श्‍वरको घरका कुनै पनि नियमहरू पालना नगर्ने, तिनीहरू उन्मत्त भएको र लापरवाह रूपमा मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सुव्यवस्थामा बाधा दिने र तोड्ने कार्यलाई ट्वाल्‍ल परेर हेर्छन्; तिनीहरूले यी मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने नाममा दुस्साहसी र लापरवाही रूपमा काम गर्दा, बेइमान व्यवहार गर्दा, र परमे‍श्‍वरको घरका हितहरूमा हानि गर्दा समेत यी यिनीहरूलाई आड दिने गर्छन्। परमे‍श्‍वरको घरका हितहरूमा हानि गर्नुका कार्यहरूमा धेरै कुराहरू समावेश हुन्छन्: परमे‍श्‍वरको घरका मेसिन र विभिन्न उपकरणहरूमा क्षति पुर्‍याउनु, यसका विभिन्न कार्यालयका यन्त्र र आपूर्तिहरूमा क्षति पुर्‍याउनु, परमे‍श्‍वरका भेटीहरूलाई आफूले चाहे अनुसार उडाउनु, र इत्यादि। अझै गम्भीर कुरा के हो भने तिनीहरूले स्वेच्छाचारी ढङ्गले विभिन्न विधर्म र भ्रमहरू फैलाउँछन्, जसले गर्दा परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले शान्तिमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न नसक्‍ने गरी बाधा दिन्छन्, कमजोर र नकारात्मक मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य त्याग्ने र परमे‍श्‍वरलाई पछ्याउने कार्यमाथिको वि‍श्‍वास गुमाउने किसिमको बाधा पैदा गर्छन्। यी दुष्ट मानिसहरूले यी सबै खराब कुराहरू गर्छन्, तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउने र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्ने यी सबै दुष्ट कार्यहरू गर्छन्, तैपनि अगुवा र कामदारहरूले आँखा चिम्लिन्छन्, सुने पनि नसुनेको जस्तो गर्छन्; तिनीहरूमध्ये कतिले यसो समेत भन्छन्, “मलाई थाहा थिएन, कसैले पनि मलाई कहिल्यै बताएन!” त्यो पशु र दियाबलसहरूको समूहले मण्डलीमा बरबादी ल्याएको हुन्छ, र अराजकता पैदा गरेको हुन्छ, तैपनि अगुवा र कामदारहरू यसप्रति पूर्ण रूपमा अनभिज्ञ र अनजान रहन्छन्! के तिनीहरू नीच मानिसहरू होइनन् र? तिनीहरूको हृदय कहाँ हुन्छ? तिनीहरूले के गरिरहेका हुन्छन्? के तिनीहरू व्यर्थको गफमा मात्रै संलग्न हुँदैनन् र? के तिनीहरूले आफ्नो उचित कामलाई बेवास्ता गरिरहेका हुँदैनन् र? त्यस्ता झूटा अगुवाहरू काममा रहेका हरेक दिन सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरूले लापरवाही रूपमा मण्डलीमा बाधा दिने र परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्ने थप एक दिन हुन्छ। झूटा अगुवाहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा नगर्ने हुनाले नै पशुहरूको समूह दिनभरि व्यर्थमा समय बिताउँछन्, तिनीहरूले कुनै कर्तव्य पूरा गर्दैनन् वा कुनै नियमहरू पालना गर्दैनन्, परमे‍श्‍वरको घरको भरमा पेट पाल्छन्, परमे‍श्‍वरको घरका विभिन्न भौतिक लाभ र कल्याणबाट सित्तैँमा आनन्द लिन्छन्—तिनीहरूले जानी-जानी मण्डलीको काममा बाधा समेत दिन्छन्, परमे‍श्‍वरको घरका मेसिन र उपकरणहरूमा क्षति समेत पुर्‍याउँछन्। तिनीहरूले यसरी नै व्यवहार गर्छन्, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि परमे‍श्‍वरको घरमा काम नगरी जीवन जिउने र आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्ने अपेक्षा गर्छन्, र तिनीहरूलाई कसैले पनि झिजो गर्नु वा चिढ्याउनु हुँदैन। यो यति गम्भीर समस्या हो, तैपनि अगुवा र कामदारहरूले यस कुरालाई पन्छाउँछन्, अरूले रिपोर्ट गरे पनि यसलाई समाधान गर्दैनन्—तिनीहरू वास्तविक काम नगर्ने कसिङ्गर होइनन् र? के यो कर्तव्यलाई गम्भीर बेवास्ता गर्नु होइन र? (हो।) कतिपयले भन्छन्, “म अरू काममा व्यस्त भएकोले मैले समस्या समाधान गरिनँ। मैले यसलाई तह लगाउने उपाय भेटिनँ!” के यी शब्दहरू सही छन्? यदि तँ त्यस्तो गम्भीर समस्या समाधान गर्दैनस् भने तँ यति व्यस्त केमा हुन्छस्? के तँ व्यस्त रहेका कुराहरूमा कुनै मूल्य हुन्छ? के तैँले आफ्नो कामलाई प्राथमिकता दिन सक्छस्? तँ काममा जति नै व्यस्त भए पनि के समस्याहरू समाधान गर्ने कार्यलाई प्राथमिकता दिनु पर्दैन र? मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई तुरुन्तै बुझ्नु र निराकरण गर्नु अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। यदि तँ वास्तविक समस्याहरूलाई पन्छाएर अरू मामलाहरूमा व्यस्त हुन्छस् भने, के तैँले वास्तविक काम गरिरहेको हुन्छस्? यदि तैँले कुनै समस्या पत्ता लगाइस् वा कसैले तँलाई समस्याको बारेमा रिपोर्ट गर्‍यो भने, तैँले हातमा रहेको कामलाई पन्छाएर तुरुन्तै स्थलगत रूपमा गएर समस्याको स्रोत के हो भनेर हेर्नुपर्छ। यदि कुनै दुष्ट व्यक्तिले मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याएको हो भने, तैँले सुरुमा यो दुष्ट व्यक्तिलाई सफाइ गर्नुपर्छ। त्यसपछि, अरू समस्याहरू समाधान गर्न सजिलो हुनेछ। यदि तैँले समस्या पत्ता लगाइस् र यसलाई समाधान गरिनस्, र तँ अत्यन्तै व्यस्त छस् भनेर दाबी गरिस् भने, के तँ वास्तवमा पिँजडामा रहेको लोखर्के जस्तै यता-उता हिँडिरहेको मात्रै हुँदैनस् र? आखिर तँ यति व्यस्त के कुरामा हुन्छस्? के यो वास्तविक काम हो? के तैँले यसलाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्छस्? के तेरा तर्क र बहानाहरू सही हुन्छन्? तैँले किन समस्याहरू समाधान गर्नुलाई महत्त्वहीन ठान्छस्? तैँले किन समयमा नै समस्याहरू समाधान गर्दैनस्? तँ किन बहाना खोज्छस् र तैँले ती कुराहरू नसम्हालेर व्यस्त छु भनेर झारा टार्छस्? के यो गैरजिम्मेवार हुनु होइन र? मण्डलीका अगुवाको रूपमा, समस्या समाधानलाई प्राथमिकता नदिने, विभिन्न सानातिना मामलाहरूमा व्यस्त हुने, महत्त्वपूर्ण समस्याहरूको अस्तित्वलाई पहिचान गर्न नसक्ने, कामको महत्त्व र आतुरीलाई छुट्याउन र महत्त्वपूर्ण बुँदाहरूलाई बुझ्न नसक्ने—यी कुराहरू असाधारण रूपमा कमजोर क्षमताका प्रकटीकरणहरू हुन्, र त्यस्तो व्यक्ति भ्रमित व्यक्ति हो। तिनीहरू जति वर्ष अगुवा बने पनि, तिनीहरूले मण्डलीको काम राम्ररी गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले जिम्मेवारी स्वीकार गर्नुपर्छ र राजीनामा दिनुपर्छ। यदि कुनै अगुवाको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ भने, कुनै पनि तालिम व्यर्थ हुन्छ; उसले अवश्य नै कुनै पनि काम हासिल गर्न सक्दैन—ऊ झूटो अगुवा हो, जसलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ र अर्को काममा सुम्पिनुपर्छ। जब झूटा अगुवाहरू काम गरिरहेका हुन्छन्, तब परिणामहरू के-के हुन्छन्? वस्तुगत रूपमा भन्दा, झूटा अगुवाहरूले गर्ने सबै कुराले मण्डलीलाई बहुपक्षीय रूपमा घाटा हुन्छ। एक हिसाबमा, मण्डलीको अत्यावश्यक काम राम्ररी पूरा हुँदैन, जसले गर्दा मण्डलीको कामका विभिन्न भागहरूको प्रभावकारितामा प्रत्यक्ष रूपमा बाधा हुन्छ। यसको साथै, यसले परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा पनि हानि गर्छ र असर गर्छ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, यसले राज्यको सुसमाचारको फैलावटमा असर गर्छ। यी सबै परिणामहरू झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काम नगरेको तथ्यसँग सीधै सम्बन्धित हुन्छन्। यसलाई अझै स्पष्ट रूपमा भन्दा, यी सबै झूटा अगुवाहरू वास्तविक काममा संलग्न नहुनुको कारण आएका हुन्छन्। यदि अरू अगुवा र कामदारहरू सक्रिय रूपमा कुनै वास्तविक काममा संलग्न हुन सक्छन्, जसले गर्दा समस्या समाधानको गति द्रुत हुन्छ र लाग्‍ने समय छोट्टिन्छ भने, के झूटा अगुवाहरूले परमे‍श्‍वरको घरमा ल्याएका विभिन्न घाटाहरू केही हदसम्म कम हुनेछैन र? तिनलाई कम्तीमा पनि घटाउन सकिन्छ। परमे‍श्‍वरको घरले तँलाई समस्याहरू देखा पर्दा तुरुन्तै तिनलाई सम्हाल्न लगाएन भने पनि, कम्तीमा पनि, समस्याहरू रिपोर्ट भएपछि, तैँले तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्न थाल्नुपर्छ: दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट परिस्थितिको बारेमा सोधपुछ गर्, र समस्याहरू कसरी समाधान गर्ने भन्ने बारेमा अरू अगुवा र कामदारहरूसँग छलफल र सङ्गति गर्। यदि समस्या गम्भीर छ र यसलाई कसरी समाधान गर्ने भन्ने तँलाई थाहा छैन भने, तैँले तुरुन्तै यसको बारेमा माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ र समाधानहरू खोज्नुपर्छ। सबै अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्नुपर्ने कुरा यही हो। तर वर्तमान समस्या के हो भने यी अगुवा र कामदारहरूले समस्याहरू समाधान गर्न नसके पनि, माथिल्लो स्तरमा रिपोर्ट गर्दैनन्। तिनीहरूलाई आफ्नो अयोग्यता, अत्यन्तै कमजोर क्षमता, र वास्तविक काम गर्न नसक्ने कुराको बारेमा माथिलाई रिपोर्ट गर्न निकै डर लाग्छ; तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनेछ भन्‍ने बारेमा चिन्ता लाग्छ। तैपनि, तिनीहरूले काम गर्न अग्रसरता लिँदैनन्; तिनीहरू मूर्ख र अबुझ हुन्छन्, र काम गर्नमा ढिलो हुन्छन्। समस्याहरू समाधान गर्ने बाटोविना, तिनीहरू झारा मात्रै टार्छन्, जसले समाधान नभएका समस्याहरू थुप्रिँदै जान्छन्, यसरी दुष्ट मानिसहरूलाई अवसरहरू प्रदान गरिन्छ। यस बेला, झूटा अगुवाहरू केही कामका छैनन् भन्ने देखेर, ती दुष्ट मानिसहरू र महत्त्वाकाङ्क्षा भएका मानिसहरूले त्यो अवसरलाई लापरवाही रूपमा दुष्ट कार्यहरू गर्ने मौकाको रूपमा प्रयोग गर्छन्, जसले गर्दा मण्डली अराजकता र अस्तव्यस्ततामा डुब्छ, र कामका सबै पक्षहरूलाई अवरुद्ध गर्छ। झूटा अगुवाहरूले प्राथमिक जिम्मेवारी लिनुपर्ने भए पनि, अरू अगुवा र कामदारहरूले पनि आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेका हुँदैनन्। के यो अगुवा र कामदारहरूले कर्तव्यलाई गम्भीर रूपमा बेवास्ता गर्नु होइन र? वास्तवमा, मण्डलीमा पैदा हुने धेरैजसो समस्याहरू दुष्ट मानिसहरू र अवि‍श्‍वासीहरूले पैदा गर्ने बाधाहरूसँग सीधै सम्बन्धित हुन्छन्। यदि अगुवा र कामदारहरूले तुरुन्तै समस्याहरूको जड पहिचान गर्न सक्दैनन्, समस्याहरू पैदा गर्ने मुख्य दोषीहरूलाई भेट्टाउन सक्दैनन्, र सधैँ अरू ठाउँमा कारणहरू खोज्छन् भने, तिनीहरूले समस्याहरूलाई आधारभूत रूपमा समाधान गर्न सक्दैनन्, र भविष्यमा पनि समस्याहरू देखा परिरहनेछन्। यदि समस्या पैदा गर्ने वा पर्दा पछाडि समस्याहरू पैदा गर्नेहरूलाई रङ्गेहात पक्रियो र सीधै जिम्मेवारी तुल्याइयो भने, समस्याहरूलाई सम्हाल्ने यो तरिका सबैभन्दा प्रभावकारी हुन्छ। कम्तीमा पनि, यसले के कुरालाई सुनिश्चित गर्छ भने ती अवि‍श्‍वासी र दुष्ट मानिसहरूले अझै पनि उन्मत्त हुने र बाधा र व्यवधानहरू पैदा गर्ने आँट गर्दैनन्। के अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्नुपर्ने कुरा यही होइन र? (हो।) मण्डलीका समस्याहरूको सङ्ख्या बढ्नुको मुख्य कारण र ती समयमा नै समाधान नहुनुका मुख्य कारण अगुवा र कामदारहरूको गैरजिम्मेवारिता, वा झूटा अगुवाहरूमा सत्यता वास्तविकताको कमी हुने भएकोले र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न नसक्ने हुनाले हो भनेर निश्चित रूपमा भन्न सकिन्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीमा पैदा हुने विभिन्न समस्याहरूलाई समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले अवश्य नै आफ्नो पदमा निहित रहेको काम गर्न सक्दैनन्। यहाँ स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्ने विभिन्न परिस्थिति र कारणहरू छन्: यदि अगुवा र सेवकहरू अनुभवविनाका नयाँ व्यक्तिहरू हुन् भने, तिनीहरूलाई धैर्यताको साथ सहयोग गर्नुपर्छ, समस्याहरू समाधान गर्न अगुवाइ गर्नुपर्छ, र तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्ने प्रक्रियामा, केही कुराहरू सिक्नुपर्छ र सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्नुपर्छ। यसरी, तिनीहरूले बिस्तारै समस्याहरू समाधान गर्न सिक्नेछन्। यदि अगुवा र कामदारहरू सही मानिसहरू होइनन्, जसले सत्यतालाई स्वीकार गर्न पूर्ण रूपमा इन्कार गर्छन् र समस्याहरू समाधान गर्न गैर-वि‍श्‍वासीहरूका दृष्टिकोण र विधिहरू प्रयोग गर्छन् भने, यो सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू अगुवा र कामदार हुन लायक हुँदैनन् र तिनीहरूलाई समयमा नै बर्खास्त गर्नुपर्छ र हटाउनुपर्छ; त्यसपछि, उपयुक्त अगुवा र कामदारहरूलाई छनौट गर्न अर्को निर्वाचन गर्नुपर्छ। यो शैलीले मात्रै समस्यालाई पूर्ण रूपमा समाधान गर्न सक्छ। मण्डली अगुवा बन्नु सजिलो काम होइन, र कतिपय समस्याहरूलाई सम्हाल्न सकिँदैन भन्ने कुरा अपरिहार्य नै हुन्छ। तैपनि, यदि व्यक्तिमा समझ छ भने, उसले समाधान गर्न नसक्ने समस्याहरूको सामना गर्दा, समस्याहरूलाई लुकाउनु वा दमन गर्नु हुँदैन र त्यसलाई बेवास्ता गर्नुपर्छ। बरु, सामूहिक रूपमा समाधान खोज्नका लागि सत्यता बुझेका धेरै मानिसहरूसँग परामर्श लिनुपर्छ, र यसले सत्तरीदेखि अस्सी प्रतिशत समस्याहरू समाधान गर्न सक्छ, कम्तीमा पनि प्रमुख समस्याहरू पैदा हुनबाट अस्थायी रूपमा रोक्न सक्छ। यो व्यावहारिक मार्ग हो। यदि समस्याहरूलाई साँच्चै समाधान गर्न सकिँदैन भने, व्यक्तिले माथिबाट समाधानहरू खोज्नुपर्छ, जुन बुद्धिमानी निर्णय हो। यदि, तैँले इज्जत गुमाउनेछस् भन्ने डरले वा माथिले तेरो अयोग्यताको कारण तँलाई काट-छाँट गर्नेछ भन्ने डरले, तैँले समस्याहरू लुकाउँछस् र रिपोर्ट गर्दैनस् भने, यो पूर्ण रूपमा निष्क्रिय हुनु हो। यदि तैँले के गर्ने भन्ने थाहा नभएको अवस्थामा अबुझ, र मूर्खले जस्तो व्यवहार गरिस् भने, यसले मामलाहरूमा ढिलाइ गर्नेछ। त्यस्ता परिस्थितिहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई सजिलै अवसरहरू प्रदान गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले अराजकताबाट फाइदा लिएर काम गर्न सक्छन्। तिनीहरूले काम गर्नका लागि अराजकताको फाइदा लिन्छन् भनेर किन भन्‍ने? किनभने तिनीहरूले यही अवसरको प्रतीक्षा गरिरहेका हुन्छन्। जब अगुवा र कामदारहरूले कुनै पनि समस्याहरू सम्हाल्न सक्दैनन्, र परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई चिन्ता र असहज महसुस भइरहेको हुन्छ र तिनीहरूले पहिले नै तिनीहरूमाथिको भरोसा गुमाएका हुन्छन्, तब दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूले यो अन्तरबाट फाइदा उठाउने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले के सोच्छन् भने मण्डली कुनै नेतृत्व वा व्यवस्थापन नभएको स्थितिमा छ। तिनीहरूले परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई तिनीहरूको आदर गर्न, तिनीहरूलाई साथ दिन, र अगुवा र कामदारहरूको तुलनामा, तिनीहरूको क्षमता अझै राम्रो छ, तिनीहरू समस्याहरू समाधान गर्न र अगुवाइ गर्न अझै सक्षम छन्, र अराजकताको बीचमा तिनीहरूले यस कार्यलाई अझै राम्ररी परिवर्तन गर्न सक्छन् भन्ने वि‍श्‍वास गराउनका लागि आफ्नो क्षमता प्रदर्शन गर्न यो मौका लिन चाहन्छन्। के दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूले सबैभन्दा बढी गर्न चाहने कुरा यही होइन र? यस बेला, जब अगुवा र कामदारहरू शक्तिहीन हुन्छन्, र दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरू खडा भएर समस्याहरू समाधान गर्छन्, यहाँसम्म कि बाटो समेत देखाउँछन्, तब परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले कसलाई वि‍श्‍वास गर्नेछन्? स्वाभाविक रूपमै, तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूका शक्तिहरूमा वि‍श्‍वास गर्नेछन्। यसले के देखाउँछ? यसले के देखाउँछ भने अगुवा र कामदारहरू केही कामका हुँदैनन् र तिनीहरूले केही पनि हासिल गर्दैनन्, र तिनीहरू महत्त्वपूर्ण क्षणहरूमा असफल हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू अझै पनि अगुवा र कामदार बन्न लायक हुन्छन्? ख्रीष्ट-विरोधीहरूमा सत्यता वास्तविकताको कमी भए पनि र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न नसक्ने भए पनि, तिनीहरू सबैसँग विभिन्न हदसम्म केही वरदानहरू हुन्छन् र तिनीहरू बाहिरी मामलाहरूमा तुलनात्मक रूपमा अझै चलाख हुन्छन्, जुन कुरा नै तिनीहरूको फाइदा हो र तिनीहरूले मानिसहरूलाई कसरी बहकाउन सक्छन् भन्ने कुरा हो। तर यदि तिनीहरू अगुवा र कामदार बने भने, के तिनीहरूले साँच्चै नै परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूका समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको प्रयोग गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले साँच्चै नै परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमे‍श्‍वरका वचनहरू खान-पिउन, सत्यता बुझ्न, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्न सक्छन्? अवश्य नै सक्दैनन्। तिनीहरूसँग केही वरदान भए पनि र तिनीहरू बोल्न सिपालु भए पनि, तिनीहरूमा जुनसुकै सत्यता वास्तविकताको कमी हुन्छ। के तिनीहरू मण्डलीका अगुवा र कामदार हुन योग्य हुन्छन्? पटक्कै हुँदैनन्! यो कुरा परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले पारदर्शी रूपमा देख्नुपर्ने कुरा हो; तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूले कहिल्यै पनि बहकाउनु हुँदैन वा फुस्ल्याउनु हुँदैन। अवि‍श्‍वासी, दुष्ट मानिसहरू, र ख्रीष्ट-विरोधीहरूले सत्यता पटक्कै पछ्याउँदैनन् र तिनीहरूमा अलिकति पनि सत्यता वास्तविकता हुँदैन। त्यसोभए मलाई भन, के तिनीहरूले विवेक र समझको साथ यस्तो कुरा भन्न सक्छन्, “अहिले मण्डलीको इन्चार्ज कोही नभए पनि, हामीले आफ्नै पहलमा काम गर्नुपर्छ। परमे‍श्‍वरको घरका नियमहरूलाई तोड्न सकिँदैन, परमे‍श्‍वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूलाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन। हामीले गर्नुपर्ने कुरा गर्नुपर्छ; सबैले आफूले गर्नुपर्ने कर्तव्यमा लागिरहनुपर्छ, आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ, र व्यवस्थामा बाधा दिनु हुँदैन”? के तिनीहरूले यस्तो कुरा भन्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) अवश्य नै सक्दैनन्! यी अवि‍श्‍वासी र दुष्ट मानिसहरूले के-कस्ता कार्यहरू गर्नेछन्? रेखदेख र सुपरिवेक्षणविना, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य समेत पूरा गर्दैनन्, खाने-पिउने, खेल खेल्ने, र रमाइलो गर्ने, व्यर्थको कुराकानी गर्ने, ठट्टा गर्ने, र जिस्किने समेत गर्छन्। कतिपयले रातभरि गैर-वि‍श्‍वासीहरूको संसारका भिडियोहरू हेर्छन्, त्यसपछि सुस्त हुन र धेरै सुत्नका लागि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न रातीभरि बसेको बहाना प्रयोग गर्छन्। यी दुष्ट मानिसहरूका कार्यहरू हुन्, जो दियाबलसहरूको वर्गमा पर्छन्। जब तिनीहरूले यी खराब कार्यहरू गर्छन्, तब के तिनीहरूलाई कुनै ग्लानि हुन्छ? के तिनीहरूले अचानक विवेक प्राप्त गर्छन् र केही मानव जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न र परमे‍श्‍वरको घर, मण्डली, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका लागि फाइदाजनक कुरा गर्न अग्रसरता जनाउँछन्? अवश्य नै त्यसो गर्दैनन्। जब कसैले हेरिरहेको हुन्छ, तब तिनीहरूले खाना खानका लागि मात्रै भए पनि मन नलागि-नलागि कुनै काम गर्छन् जसले गर्दा तिनीहरू राम्रो देखिन्छन्। तिनीहरूले गर्न सक्ने एउटै मात्र कुरा यही हो; यस बाहेक, यी मानिसहरूसँग एउटा पनि छुटकारा दिने विशेषता हुँदैन। त्यसोभए, के यी मानिसहरू परमे‍श्‍वरको घरमा बस्नुको कुनै अर्थ हुन्छ? यसको कुनै अर्थ हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू अनावश्यक हुन्छन् र तिनीहरूलाई सफाइ गरिनुपर्छ।

कसैले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन भनेर तैँले कसरी मापन गर्छस्? म तिमीहरूलाई एउटा उदाहरण दिन्छु ताकि तिमीहरूले बुझ्न सक। कतिपय मानिसहरू कुनै पेसामा संलग्न हुन्छन्, र तिनीहरूले जति धेरै सिक्छन्, तिनीहरूले आफ्नो अध्ययन जति अघि बढाउँछन्, तिनीहरूले त्यति नै धेरै बुझ्छन्, तिनीहरू यसमा संलग्न हुन त्यति नै इच्छुक हुन्छन् र तिनीहरू पेसा छोड्न त्यति नै कम इच्छुक हुन्छन्। यो कस्तो प्रकटीकरण हो? के यसको अर्थ तिनीहरूलाई यो पेसा साँच्चै मन पर्छ भन्ने हुन्छ? (हो।) तिनीहरूले जति नै धेरै कठिनाइ भोगे पनि, मूल्य जति नै चुकाए पनि, तिनीहरूले जति नै धेरै प्रयास गरे पनि, तिनीहरूले कुनै पछुतो नगरी, र हताश नबनी आफ्नो पेसालाई जारी राख्छन्। यो साँचो स्नेह, गहन रूपमा र मनैदेखि मन पर्नु हो। मानौँ कुनै व्यक्तिले निश्चित काम मन पराउँछु भनेर दाबी गर्छ तर व्यावसायिक सीपहरू सिक्ने प्रक्रियामा कठिनाइ भोग्न वा मूल्य चुकाउन अनिच्छुक हुन्छ, र जब काममा धेरै समस्याहरू देखा पर्छन्, तब उसले समस्याको डरले समाधानहरू खोज्दैन, र प्रायजसो यो पेसामा संलग्न हुनु झमेला वा बोझ हो भन्ने समेत महसुस गर्छ। तैपनि, पेसा परिवर्तन गर्न सजिलो हुँदैन, र यो पेसाले ल्याउन सक्ने भौतिक फाइदाहरूलाई ध्यानमा राख्दै, यो व्यक्ति मन नलागि-नलागि यसमा संलग्न हुन्छ, तर यो ऊ पेसामा कहिल्यै पनि उत्कृष्ट व्यक्ति बन्नेछैन। त्यसोभए, के तिनीहरूलाई साँच्चै नै यो पेसा मन पर्छ? (मन पर्दैन।) अवश्य नै मन पर्दैन। अर्को प्रकारको व्यक्ति पनि छ, अर्थात् निश्चित पेसाप्रति आफ्नो स्नेह मौखिक रूपमा व्यक्त गर्ने र यसमा संलग्न हुने, तर व्यावसायिक सीप राम्ररी सिक्नका लागि कहिल्यै कठिनाइ नभोग्ने वा मूल्य नचुकाउने व्यक्ति। तिनीहरूले सिकाइको प्रक्रियाको अवधिमा पेसाप्रति घृणा वा तिरस्कार समेत विकास गर्न सक्छन्, र तिनीहरू सिक्न झन्-झन् अनिच्छुक हुँदै जान सक्छन्। जब तिनीहरूको घृणा निश्चित स्तरमा पुग्छ, तब तिनीहरूले करियर परिवर्तन गर्छन्, र पछि त्यो पेसामा संलग्न हुँदाको कुनै पनि प्रक्रिया, कथा, वा अरू कुनै कुराको उल्लेख गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई साँच्चै नै पेसा मन पर्छ? (मन पर्दैन।) तिनीहरूलाई यो मन पर्दैन। तिनीहरूले सजिलै पेसालाई त्याग्न सक्छन्, र तिनीहरूलाई घृणा लाग्छ र तिनीहरूले करियर समेत परिवर्तन गर्न सक्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूलाई पेसा साँचो रूपमा मन पर्दैन भन्ने कुरा प्रमाणित हुन्छ। तिनीहरूले यो पेसा त्याग्न सक्नुको कारण के हो भने, धेरै समय, ऊर्जा, र मूल्य लगानी गरेपछि, पेसाले तिनीहरूलाई आफूले चाहेको धनी जीवन जिउन वा राम्रो भौतिक व्यवहार प्राप्त गर्न दिँदैन। तिनीहरूले हृदयमा यस पेसाप्रति वितृष्ण गर्छन् र यसलाई श्राप दिन्छन्, अरूलाई यसको बारेमा उल्लेख गर्न समेत मन पराउँदैनन्, आफै यसको बारेमा उल्लेख गर्न छोड्छन्, र यसभन्दा पहिले यो पेसामा संलग्न भएकोमा र यसलाई आफ्नो आदर्श र जीवनको पछ्याउने सबैभन्दा उच्च उद्देश्यको रूपमा लिएकोमा लाज समेत मान्छन्। तिनीहरूले पेसाप्रति जति हदसम्म वितृष्ण गर्न सक्छन् भन्ने कुरालाई हेर्दा, के पेसाप्रति तिनीहरूले सुरुमा देखाएको स्नेह साँचो थियो? (थिएन।) एउटा प्रकारको व्यक्तिले मात्रै साँचो रूपमा पेसालाई मन पराउँछ—पेसाले उसलाई राम्रो भौतिक जीवन दिए पनि नदिए पनि वा पर्याप्त फाइदाहरू दिए पनि नदिए पनि, र उसले यस पेसामा जति नै कठिनाइहरूको सामना गरे पनि वा जति नै धेरै कष्ट भोगे पनि, ऊ यसमा अन्त्यसम्मै दह्रिलो गरी लागिपर्न सक्छ। साँचो स्नेह यही हो। व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन भन्ने कुराको हकमा पनि यही कुरा लागू हुन्छ। यदि तँ साँच्चै नै सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छस्, सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गरेर सत्यतालाई प्रेम गर्न पुगेको छस् भने, तैँले जस्तोसुकै परिस्थितिहरूको सामना गरे पनि, तैँले आफ्नो जीवनको उद्देश्य परिवर्तन नगरी सत्यताको खोजी र पछ्याइमा जिद्दी गर्नेछस्। यदि तैँले लापरवाह रूपमा परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्न छोड्न र मुक्तिको मार्ग त्याग्न सक्छस् भने, यो साँचो रूपमा सत्यतालाई प्रेम गर्नु होइन। सत्यता नपछ्याउने तर नछोड्नेहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूको स्थिरताको एउटै मात्र कारण हुन्छ: तिनीहरूले के सोच्छन् भने राम्रो परिणाम र गन्तव्य, राम्रो भविष्यको थोरै पनि आशा छ भने, यसको लागि जोखिम लिनु सार्थक हुन्छ, र तिनीहरू अन्त्यसम्मै स्थिर हुनुपर्छ। तिनीहरूले यो स्थिरता अत्यावश्यक छ भन्ने वि‍श्‍वास गर्छन्; विपत्तिहरू बढिरहेका हुन्छन् र जाने अरू कुनै ठाउँ हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरूले यहाँ बसेर आफ्नो भाग्यमा बाजी लगाउनु नै राम्रो हुन्छ। के त्यस्ता मानिसहरूको हृदयमा सत्यताप्रति अलिकति पनि प्रेम हुन्छ? (हुँदैन।) हुँदैन। जब तिनीहरूले सुरुमा परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्न थाल्छन्, तब यी मानिसहरूले संसारलाई घृणा गर्ने, शैतानलाई घृणा गर्ने, नकारात्मक कुराहरूलाई घृणा गर्ने, सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने, र ज्योतिको तृष्णा गर्ने बारेमा पनि कुरा गर्छन्। तर तिनीहरू परमे‍श्‍वरको घरमा, मण्डलीमा प्रवेश गरेपछि तिनीहरूको व्यवहार कस्तो हुन्छ? तिनीहरू श्रमकर्ता हुन्, तिनीहरूको कार्य, व्यवहार, र प्रकृति परमे‍श्‍वरको लागि अप्रिय छन् भन्ने महसुस गर्दा तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? तिनीहरूले कस्तो व्यवहार देखाउँछन्? जब तिनीहरूले परमे‍श्‍वरको घरमा अबदेखि तिनीहरूलाई निगाह दिइँदैन, तिनीहरूलाई हटाइनेछ भन्ने अनुभूति गर्छन्, महसुस गर्छन्, वा सोच्छन्, तब कतिपयले जाने निर्णय गर्छन्। अरू, मन नलागि-नलागि मण्डलीमा बसे पनि, तिनीहरू निराश हुन्छन्, र अन्तमा तिनीहरू जान बाध्य हुन्छन्। त्यस्ता मानिसहरूले सत्यतालाई पटक्कै प्रेम गर्दैनन्; जब आशिष्‌हरू पाउने तिनीहरूको इच्छा टुक्रिएको हुन्छ, तब तिनीहरूले परमे‍श्‍वरलाई धोका दिन र उहाँबाट पछि हट्न सक्छन्। यी विभिन्न प्रकटीकरणहरूले सत्यताप्रतिको फरक-फरक मानिसहरूको मनोवृत्तिलाई देखाउँछन्।

ई. यी तीन प्रकारका मानिसहरूका फरक-फरक परिणामहरू

भर्खरै, हामीले तीन प्रकारका मानिसहरूका विशेषताहरूका बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ: श्रमकर्ताहरू, भाडामा लिइएका कामदारहरू, र परमे‍श्‍वरका मानिसहरू। तिनीहरूको विशेषताहरूबाट, तिनीहरूको अन्तिम परिणाम वस्तुगत वातावरण वा परिस्थितिहरूद्वारा निर्धारित हुँदैनन्, तर तिनीहरूको आफ्नै पछ्याइ र तिनीहरूको प्रकृति सारद्वारा निर्धारित हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। अवश्य नै, वस्तुगत रूपमा भन्दा, मानिसहरूको नियति निर्धारित गर्ने परमे‍श्‍वर नै हुनुहुन्छ, तर मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन् र तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने आधारमा परमे‍श्‍वरले यी कुराहरू निर्धारित गर्नुहुन्छ। श्रमकर्ताहरूले पनि सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छु भनेर दाबी गर्छन्, तर अन्त्यमा, जब परमे‍श्‍वरको काम समाप्त हुन्छ, तब परमे‍श्‍वरको बारेमा रहेका तिनीहरूका धारणा र कल्पनाहरू, परमे‍श्‍वरप्रति तिनीहरूले गर्ने लालची मागहरू, र परमे‍श्‍वरप्रतिको तिनीहरूको धोका अपरिवर्तित नै रहन्छन्। किनभने, परमे‍श्‍वरको कामको अवधिमा, परमे‍श्‍वरलाई पछ्याउने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रक्रियामा, तिनीहरूले कहिल्यै पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान नगर्नुको जडको कारण के हो भने तिनीहरूले आधारभूत रूपमा सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूसँग परमे‍श्‍वरमा समर्पित हुने इच्छा भए पनि, तिनीहरूले साँचो रूपमा त्याग गर्ने क्षमता र मूल्य चुकाउने इच्छा मात्रै प्रकट गर्छन्, र तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू वा परमे‍श्‍वरमा समर्पणको मार्ग कहिल्यै खोज्दैनन्। अन्तिम परिणाम के हुन्छ भने धेरै प्रयास गरे पनि, तिनीहरूसँग परमे‍श्‍वरको बारेमा अलिकति पनि ज्ञान हुँदैन। तिनीहरूले अझै पनि परमे‍श्‍वरलाई धोका दिन र अरू मानिसहरू र शैतानको अगाडि उहाँका बारेमा आफ्ना धारणा र कल्पनाहरू र उहाँप्रति रहेका आफ्ना अनुचित मागहरू व्यक्त गर्न सक्छन्। जब परमे‍श्‍वरको काम समाप्त हुन्छ, तब तिनीहरूले अझै पनि आफूलाई “असल मानवता भएको, परमे‍श्‍वरमा साँचो रूपमा वि‍श्‍वास गरेको, त्याग गर्न सक्‍ने र कठिनाइ भोग्न सक्ने, र अवश्य नै मुक्ति पाउन सक्ने व्यक्ति” ठान्छन्, र यसले गर्दा, तिनीहरूलाई शान्ति हुन्छ। वास्तवमा, तिनीहरू सधैँ सत्यता नपछ्याई श्रमकर्ताको बाटोमा हिँडेका हुन्छन्; त्यसकारण, तिनीहरूले सधैँ श्रमकर्ताको पहिचानलाई कायम राख्छन्। अर्को वर्गका मानिसहरू, अर्थात् भाडामा लिइएका कामदारहरूका हकमा भन्दा, हामी तिनको बारेमा छलफल गर्नेछैनौँ। अझै अर्को वर्ग परमे‍श्‍वरका मानिसहरू हुन्, जसलाई हामीले भर्खरै उल्लेख गरेका छौं। परमे‍श्‍वरलाई पछ्याउने क्रममा, तिनीहरूले श्रमकर्ताहरूले जस्तै उहाँको लागि आफूलाई समर्पित गर्छन्, आफ्नो समय र ऊर्जा, र आफ्नो जवानी समेत समर्पित गर्छन्, र धेरै कष्ट भोग्छन् र धेरै मूल्य चुकाउँछन्। यो त श्रमकर्ताहरू जस्तै हो। त्यसोभए के कुरा फरक छ त? के हो भने जब परमे‍श्‍वरको काम समाप्त हुन्छ, तब परमे‍श्‍वरप्रति रहेका तिनीहरूको धेरै धारणा, कल्पना, र लालची मागहरूलाई सम्बोधन गरिएको हुनेछ। तिनीहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावभित्र स्पष्ट रूपमा नै रहेका परमे‍श्‍वरलाई विरोध गर्ने भ्रष्टताका प्रकटीकरण, स्थिति, र प्रकाशहरूलाई त्याग्‍नेछन्। अझै समाधान नभएका कुराहरू तिनीहरूले अनुभवद्वारा क्रमिक रूपमा सत्यतालाई बुझ्ने क्रममा बिलाएर जानेछन्। तिनीहरूले आफ्‍नो भ्रष्ट स्वभाव पूर्ण रूपमा त्यागेका त हुँदैनन्, तर तिनीहरूको जीवन स्वभाव केही मात्रामा परिवर्तन भएको हुनेछ। प्रायजसो, तिनीहरूले आफूले बुझेका सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार अभ्यास गर्न सक्नेछन्, र तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावका प्रकटीकरणहरू निकै घटेका हुनेछन्। तिनीहरूले कुनै पनि वातावरणमा ती कुरा प्रकट गर्दैनन् भन्ने भए पनि, यी मानिसहरूले एउटा आधारभूत मापदण्ड पूरा गरेका हुनेछन्: तिनीहरूले इमानदार बन्ने परमे‍श्‍वरको मापदण्ड पूरा गरेका हुनेछन्; तिनीहरू आधारभूत रूपमा इमानदार मानिसहरू हुनेछन्। यसको साथै, जब यी मानिसहरूले भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्छन्, वा अपराधहरू गर्छन्, वा परमे‍श्‍वरको विरुद्धमा धारणा र विद्रोहहरू राख्छन्, तब तिनीहरूले जुनसुकै वातावरणमा त्यसो गरे पनि, तिनीहरूमा पश्चात्ताप गर्ने मनोवृत्ति हुन्छ। अनि अर्को कुरा पनि छ जुन सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ: परमे‍श्‍वरले आखिरी दिनहरूको न्यायको काममा जुनसुकै निश्चित कार्यहरू गर्नुभए पनि र उहाँले जसरी काम गर्नुभए पनि, उहाँले भविष्यमा जेसुकै गर्ने अभिप्राय राख्नुभए पनि, उहाँले मानवजातिको नियति जसरी मिलाउनुभए पनि, र तिनीहरू आफूले तय गरेको वातावरणमा जसरी जिए पनि, तिनीहरू सबैमा समर्पित हृदय र समर्पणको मनोवृत्ति हुनेछ, तिनीहरू व्यक्तिगत छनौटहरूबाट मुक्त हुनेछन् र तिनीहरू व्यक्तिगत योजना र लक्ष्यहरूबाट मुक्त हुनेछन्। यी विभिन्न सक्रिय र सकारात्मक प्रकटीकरणहरूका कारण, तिनीहरू पहिले नै परमे‍श्‍वरले चाहनुहुने किसिमका, परमे‍श्‍वरको मार्ग पछ्याउने, अर्थात् उहाँको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति बनेका हुनेछन्। तिनीहरू अझै पनि परमे‍श्‍वरको साँचो मापदण्डको स्तरबाट—“परमे‍श्‍वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने, र सिद्ध मानिस बन्ने” अवस्थाबाट—टाढा हुने भए पनि, परमे‍श्‍वरले भन्नुभए अनुसार, जब परमे‍श्‍वरका परीक्षाहरू तिनीहरूमा आइपर्छन्, तब तिनीहरूले खोजी गर्न र तिनीहरू समर्पित हुन सक्छन्, जुन पर्याप्त हुन्छ। तिनीहरूले कुनै गुनासो गर्नेछैनन्; तिनीहरूले प्रतीक्षा मात्रै गर्नेछन् र तिनीहरू समर्पित मात्रै हुनेछन्। तिमीहरूको वर्तमान परिस्थिति अझै पनि त्यस्तो परिणामबाट टाढा हुन सक्ने भए पनि, र कतिपयका लागि, यो अत्यन्तै टाढा र पहुँच गर्न नसकिने जस्तो देखिए पनि, यदि तिमीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न र परमे‍श्‍वरका वचनहरूलाई अस्तित्वको आफ्नो सिद्धान्त र जगको रूपमा लिन सक्छौ भने, कुनै दिन, तिमीहरू, वा तिमीहरू सबै परमे‍श्‍वरका प्रिय साँचो मानिसहरू बन्ने अवस्थाबाट टाढा हुनेछैनौ—त्यो दिन नजिकै छ भन्ने कुरामा वि‍श्‍वास गर। अहिले यो अगमवाणी गरिएको भए पनि वा यो अहिले देखिने भए पनि, अन्तिम परिणाम कुनै पनि हालतमा कल्पना होइन, तर वास्तविकता बन्न लागेको र पूरा हुने तथ्य हो। यो तथ्य वास्तवमा कसमा पूरा हुनेछ, कुन-कुन मानिसहरूमा पूरा हुनेछ भन्ने कुरा तिमीहरूले वास्तवमा कसरी सत्यता पछ्याउँछौ भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। अर्को शब्दमा भन्दा, तैँले सत्यतालाई पछ्याउन र अभ्यास गर्न सक्ने हदसम्म यसलाई साँचो रूपमा प्रेम गरे पनि, वा तँसँग सत्यताप्रतिको थोरै प्रेम मात्रै भए पनि तैँले यसलाई पूर्ण रूपमा स्वीकार गर्न र अभ्यास गर्न सक्दैनस् भने, अन्तिम परिणामले तँलाई उत्तर प्रदान गर्नेछ। हुन्छ, हामी यस विषयमा रहेको हाम्रो सङ्गतिलाई यहीँ समाप्त गर्नेछौं।

विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने मापदण्ड र आधारहरू

आ. व्यक्तिको मानवताको आधारमा

यसपछि, हामी अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीको बारेमा सङ्गतिलाई जारी राख्छौं: “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्‍ने, अनि सफाइ गर्ने” सबै प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने मापदण्डहरूलाई तीन वटा मुख्य वर्गमा विभाजित गरिएको छ। हामीले यसभन्दा पहिले व्यक्तिले परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्नुको उद्देश्यको बारेमा सङ्गति गरेका छौं, त्यसपछि उसको मानवताको बारेमा कुरा गर्‍यौँ। व्यक्तिको मानवताको हिसाबमा भन्दा, हामीले धेरै फरक-फरक प्रकटीकरणहरूलाई पनि वर्गीकरण गरेका छौं। हामीले पहिले नै सङ्गति गरिसकेका विभिन्न प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? पढ। (सबै प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने सम्‍बन्धी दोस्रो बुँदा व्यक्तिको मानवतासँग सम्बन्धित छ।१. तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनु; २. फाइदा लिन मन पराउनु; ३. लम्पट र असंयमित हुनु; ४. बदला लिने प्रवृत्ति हुनु; ५. आफ्‍नो जिब्रो काबुमा राख्‍न नसक्‍नु।) हामीले तिनीहरूले आफ्‍नो जिब्रो काबुमा राख्‍न सक्दैनन् भन्‍ने बारेमा रहेको पाँचौं बुँदामा सङ्गति गरेका छौं। हामीले मानवताको निश्चित प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरिरहेका भए पनि वा अरू कुराहरूका बारेमा सङ्गति गरिरहेका भए पनि, मैले भने जस्तै, यसले फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूमा फरक-फरक असर पार्नेछ। सत्यता पछ्याउनेहरूले सुनेपछि, आफूलाई जाँच्नमा ध्यान दिनेछन्; तिनीहरूले आफूलाई मेरो सङ्गतिसँग मापन गर्नेछन् र तिनीहरू सक्रिय र सकारात्मक रूपमा प्रवेश गर्नेछन्। तैपनि, श्रमकर्ताहरू जस्ता, सत्यता नपछ्याउनेहरूले सुन्छन्, बस् त्यति हो। तिनीहरूले यसलाई हृदयमा लिँदैनन् वा सुन्नमा आफ्नो हृदय लगाउँदैनन्। कहिलेकहीँ, तिनीहरू प्रवचन सुन्दा निदाउन समेत सक्छन्। तिनीहरूले यसलाई अवशोषित गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले यस्तो समेत सोच्छन्, “यी सानातिना कुराहरू सुन्नुको के फाइदा? यो समयको बरबादी हो—मैले अझै पनि मेरो हातमा भएको काम समेत पूरा गरेको छैनँ!” तिनीहरूलाई सधैँ मेहनत गर्नुपर्ने कामहरूका बारेमा चिन्ता हुन्छ। तिनीहरू विशेष रूपमा मेहनत गर्न, बफादारिता देखाउनमा उत्साहित र समर्पित हुन्छन्, तर तिनीहरूले सत्यतासँग सम्बन्धित मामलाहरूका लागि ऊर्जा जुटाउन सक्दैनन्। यसले स्पष्ट रूपमा के प्रकट गर्छ भने त्यस्ता मानिसहरूलाई सत्यताप्रति चासो हुँदैन; तिनीहरू परिश्रम गर्नमा मात्रै सन्तुष्ट हुन्छन्। मानिसहरूको अर्को समूह छन्, जसले परमे‍श्‍वरको घरले सत्यतामा जसरी सङ्गति गरे पनि तिनीहरूले त्यही मनोवृत्ति कायम राख्छ: “म प्रतिरोधी र विरोधी मात्रै हुँ। तपाईंले मेरा समस्याहरूलाई औँल्याउनुभयो र मेरा प्रकटीकरण, प्रकाश, र स्वभावहरूलाई खुलासा गर्नुभयो भने पनि, म यस कुरालाई ध्यान दिनेछैनँ वा गम्भीरतापूर्वक लिनेछैनँ। त्यसोभए अरूलाई मेरो खुलासा भइरहेको छ भन्ने थाहा भयो भने के गर्ने?” तिनीहरूले लाजमर्दो रूपमा अवज्ञा र विरोध गरिरहन्छन्, जुन कुरालाई समाधान गर्न सकिँदैन। जेसुकै भए पनि, फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूलाई छुट्याउन सकिन्छ। सत्यता—यसलाई पछ्याउनेहरूका हकमा होस्, मेहनत गर्न तयार हुने तर यसलाई प्रेम नगर्नेहरूका हकमा होस्, वा सत्यताप्रति घृणा र वितृष्ण गर्नेहरूका हकमा होस्—यसले दुईधारे तरवार, र सुन जाँच्ने ढुङ्गाको रूपमा काम गर्छ। यसले सत्यताप्रतिको मानिसहरूको मनोवृत्तिलाई मापन गर्न सक्छ र तिनीहरूले हिँडिरहेका मार्गलाई पनि मापन गर्न सक्छ।

च. अनुचित र जानी-जानी समस्याग्रस्त हुनु, र तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट गर्ने कोही नहुनु

यसभन्दा पहिले, हामीले विभिन्न दुष्ट मानिसहरूका पाँच वटा प्रकटीकरणहरूलाई खुट्ट्याउने बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ। आज, हामी छैटौंको बारेमा सङ्गतिलाई जारी राख्छौं। छैटौं व्यक्ति पनि एक प्रकारको दुष्ट व्यक्तिको प्रकटीकरण हो, वा अझै राम्ररी भन्दा, मानिसहरूले यस प्रकारको व्यक्तिलाई दुष्ट नठाने पनि, सबैले उसलाई घृणा गर्छ। किन? किनभने यी मानिसहरूमा विवेक र समझको कमी हुन्छ, सामान्य मानवताको कमी हुन्छ, र तिनीहरूसँगको अन्तरक्रिया विशेष रूपमा समस्याग्रस्त र गाह्रो हुन्छ, जसले गर्दा घृणा पैदा हुन्छ। यी मानिसहरूका निश्चित प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? यो समझहीन र जानाजान झमेला गर्नु, र तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट गर्ने कोही नहुनु के मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? धेरै नभए पनि, अवश्य नै हुन्छन्। अनि तिनीहरूका निश्चित प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? सामान्य परिस्थितिहरूमा, यी मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न र अरूसँग सामान्य रूपमा अन्तरक्रिया गर्न सक्छन्; तैँले तिनीहरूबाट आक्रमक स्वभाव देख्नेछैनस्। तैपनि, जब तिनीहरूको कार्य सत्यता सिद्धान्तहरू विपरीत हुन्छ र तिनीहरूलाई काट-छाँट गरिन्छ, तब तिनीहरू रिसले चूर हुन्छन्, र आफ्नो लागि परिष्कृत बहानाहरू बनाउँदै सत्यतालाई पूर्ण रूपमा इन्कार गर्छन्। अचानक, तैँले तिनीहरू काँडाले ढाकिएको दुम्सी, छुन नसकिने बाघ जस्तै हुन् भन्ने महसुस गर्छस्। तैँले सोच्छस्, “मैले यो व्यक्तिसँग यति लामो समयदेखि अन्तरक्रिया गरेको छु, र ऊ असल मानवता भएको, बुझ्ने, र बोल्न सजिलो रहेको व्यक्ति हो भन्ने सोचेको थिएँ, उसले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छ भन्ने वि‍श्‍वास गरेको थिएँ। ऊ समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने व्यक्ति हुनेछ भन्ने मैले अपेक्षा गरेको थिइनँ। भविष्यमा ऊसँगको अन्तरक्रियामा म अझै होशियार हुनुपर्छ, आवश्यक नभएसम्म सम्पर्कलाई न्यूनीकरण गर्नुपर्छ, र उसलाई चिढ्याउनबाट जोगिनको लागि आफूलाई टाढा राख्नुपर्छ।” के तिमीहरूले त्यस्तो समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने मानिसहरूलाई देखेका छौ? सामान्यतया, तिनीहरूलाई बुझेका मानिसहरूलाई तिनीहरू कति भयानक छन् भन्ने थाहा हुन्छ र तिनीहरूले विशेष शिष्टता र सतर्कताका साथ तिनीहरूसँग कुरा गर्छन्। निश्चित रूपमा, जब तैँले तिनीहरूसँग कुरा गर्छस्, तब तैँले तिनीहरूलाई पटक्कै चोट पुर्‍याउँन सक्दैनस्, नत्र यसले तिनीहरूबाट अटुट समस्या ल्याउनेछ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यी कुटिल मानिसहरू वास्तवमा को हुन्? हामीले तिनीहरूलाई अझै भेट्टाएका छैनौँ।” त्यस्तो अवस्थामा, हामीले साँच्चै नै यसको बारेमा कुरा गर्नुपर्छ। उदाहरणको लागि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो अनुभवको बारेमा सङ्गति गरिरहेका बेला, जब कतिपयले आफ्नो भ्रष्ट स्थिति वा व्यक्तिगत कठिनाइहरूको बारेमा उल्लेख गर्छन्, तब अरूले पनि यस्तै अनुभव वा भावनाहरू अनुभव गरेका हुनाले सहानुभूति दिनु अपरिहार्य हुन्छ। यो निकै सामान्य कुरा हो। सुनेपछि, कसैले यस्तो सोच्न सक्छ, “मैले पनि त्यस्ता अनुभवहरू प्राप्त गरेको छु, त्यसकारण हामी सँगै यो विषयमा सङ्गति गरौँ। तपाईंले यो कुरा कसरी भोग्नुभयो भन्ने कुरा सुन्न चाहन्छु। यदि तपाईंको सङ्गतिमा ज्योति छ, र यो मेरो समस्यासँग सम्बन्धित छ भने, म यसलाई स्वीकार गर्नेछु र परिणामहरू के हुनेछन् भनेर हेर्नका लागि तपाईंको अनुभव र मार्ग अनुसार अभ्यास गर्नेछु।” अरूले आफूलाई चिन्ने बारेमा सङ्गति गरेको र आफ्नो भ्रष्टता र कुरूपतालाई खुलासा गरेको सुनेपछि, यो अप्रत्यक्ष रूपमा आफूलाई खुलासा गर्ने र आलोचना गर्ने कार्य हो भन्ने वि‍श्‍वास गर्ने एक प्रकारको व्यक्ति मात्रै हुन्छ, र ऊ रिसले टेबल नठट्टाई बस्‍न सक्दैन: “कसमा भ्रष्टता हुँदैन र? को खोक्रापनमा जिउँछ? मेरो दृष्टिकोणमा, तिमीहरूको भ्रष्टता मेरोभन्दा पनि खराब छ! मलाई निसाना बनाउन, खुलासा गर्नका लागि तिमीहरूसँग के-कस्ता योग्यताहरू छन्? मेरो दृष्टिकोणमा, तिमीहरूले मलाई कठिनाइमा पार्न, र निष्कासित गर्न मात्रै चाहन्छौ! के म गाउँबाट आएको हुँ र तिमीहरूलाई चापलुसी गर्नका लागि मीठा शब्दहरू बोल्न नसक्ने हुनाले मात्रै यसो गर्छौ होइन र? के मेरो शिक्षा तिमीहरूको जस्तो उच्च नभएकोले होइन र? परमे‍श्‍वरले मलाई हेला समेत गर्नुहुन्न, त्यसकारण मलाई हेला गर्ने अधिकार तिमीहरूलाई केले दिन्छ!” अरूले भन्छन्, “यो सामान्य सङ्गति हो, र यो तपाईंलाई लक्षित गरिएको होइन। के सबैको भ्रष्ट स्वभाव उस्तै हुँदैन र? जब कसैले कुनै विषयको बारेमा सङ्गति गरिरहेको हुन्छ र आफ्नो भ्रष्ट स्थितिको बारेमा उल्लेख गरिरहेको हुन्छ, तब अरू पनि यस्तै स्थितिमा पर्नु अपरिहार्य हुन्छ। यदि तपाईंलाई आफू पनि उस्तै स्थितिमा छु भन्ने लाग्छ भने, तपाईंले पनि आफ्ना अनुभवहरूका बारेमा सङ्गति गर्न सक्‍नुहुन्छ।” र यसप्रति उसले यस्तो जवाफ दिन्छ, “हो त? म एउटा व्यक्तिको यस्तो सङ्गतिलाई सहन सक्छु, तर तिमीहरू किन मलाई हेप्न दुई-तीन जना मिलेर काम गरिरहेका छौ? के मलाई घरी यता घरी उता गर्न सजिलो छ जस्तो लाग्यो?” के तिनीहरूले जति बोल्छन्, तिनीहरूको बोलीवचन त्यति नै अपमानजनक हुँदै गइरहेको हुँदैन र? (हो।) के त्यस्ता मानिसहरूमा यी शब्दहरू बोल्‍नुका कारणहरू हुन्छन्? (हुँदैनन्।) यदि तँलाई अरूको सङ्गतिको विषय तँलाई लक्षित गरिएको छ भन्ने साँच्चै लाग्छ भने, तैँले यस विषयमा छलफल वा सङ्गति गर्न सक्छस्; किसानको रूपमा रहेको तेरो पृष्ठभूमि, तेरो न्यून स्तरको शिक्षा, वा मानिसहरूले तँलाई हेला गर्ने कार्यको बारेमा कुरा गर्नुको सट्टा, यो तँलाई लक्षित हो कि होइन भनेर सीधै सोध्। यी कुराहरू भन्नुको के फाइदा? के त्यो सही र गलतको बारेमा कुरा गर्नु होइन र? के यो समझहीन र जानाजान झमेला गर्नु होइन र? (हो।) के तिमीहरूलाई त्यस्ता मानिसहरू भयानक हुन्छन् भन्ने लाग्दैन र? (हो।) उसले यस्तो दृश्य देखाएपछि, ऊ कस्तो व्यक्ति हो भन्ने कुरा सबैलाई थाहा हुन्छ, र भविष्यका भेलाहरूमा सङ्गति गर्दा, तिनीहरूले सधैँ होशियार भएर बोल्नुपर्छ र उसका अभिव्यक्तिहरू अध्ययन गर्नुपर्छ। यदि उसको अभिव्यक्ति खिन्‍न छ भने, अरू बोल्न हिचकिचाउँछन्, र भेलाहरूमा सङ्गति गर्दा सबैलाई दबाबको महसुस हुन्छ। के यो उसको समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने व्यवहारले ल्याउने बन्धन र व्यवधान होइन र? (हो।) समझहीन र जानाजान झमेला गर्नेहरू सबै तर्क गर्न नसकिने मानिसहरू हुन्; त्यस्ता व्यक्तिहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन् र तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन्।

समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने यस्तो व्यक्तिको अर्को प्रकटीकरण हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले भेलाहरूमा सधैँ यसो भन्छन्, “मैले अबदेखि झाराटारुवा व्यवहार गर्नु हुँदैन। मैले सत्यताको अभ्यास गर्ने कार्यमा ध्यान दिनुपर्छ; मैले सिद्धता पछ्याउनुपर्छ। म स्वाभाविक रूपमा नै उत्कृष्ट हुन लागिपर्छु। मैले जे गरे पनि, यसलाई राम्ररी गर्नुपर्छ।” तिनीहरूले अनवरत कुरा गर्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा झाराटारुवा व्यवहार गर्छन्, र तिनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यमा धेरै समस्याहरू हुन्छन्, र तिनीहरू परमे‍श्‍वरको गवाही दिने प्रभाव हासिल गर्ने अवस्थाभन्दा निकै टाढा हुन्छ। जब अगुवाहरूले तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा देखाउने समस्याहरूलाई औँल्याउँछन् र काट-छाँट गर्छन्, तब तिनीहरू तुरुन्तै रिसाउँछन्, र भन्छन्, “मलाई यो कुरा थाहा थियो। तिमीहरू सबैले मेरो व्यावसायिक सीप कमजोर छ भनेर मेरो पिठ्युँ पछाडि मलाई आलोचना गर्छौ। के तिमीहरू सबैले मलाई हेला गरिरहेका छैनौ र? यो त सानो गल्ती मात्रै थियो। के मलाई यसरी काट-छाँट गर्नु आवश्यक छ? यसको साथै, कसले गल्ती गर्दैन र? म झाराटारुवा व्यवहार गर्छु भनेर भन्दा के तिमी पनि पहिले आफ्नो काममा झाराटारुवा थिएनौ र? के तिमी मलाई आलोचना गर्न योग्य छौ? मेरो सहकार्यविना, तिमीहरूमध्ये कसले यो कामको बोझ लिन सक्छौ र?” त्यस्ता मानिसहरूका बारेमा तिमीहरूलाई के लाग्छ? तिनीहरूले गर्ने कुनै पनि कुरामा, अरूले आफ्ना कमीकमजोरीहरू औँल्याएको वा सुझावहरू दिएको चाहँदैनन्; तिनीहरूले उचित काट-छाँट समेत स्वीकार गर्दैनन्। जसले बोल्छ, तिनीहरू उनीहरूको विरुद्धमा जान्छन् र विरोध गर्छन्, अनुचित शब्दहरू बोल्छन्, अनि तिनीहरूलाई हेला गरिन्छ, वा तिनीहरू एकलै र शक्तिहीन भएकोमा तिनीहरूलाई हेपिन्छ, वा अरू त्यस्तै कुराहरू समेत भन्छन्। के यो अनियन्त्रित, समझहीन र जानाजान झमेला गर्नु होइन र? कतिपय मानिसहरू यस्ता पनि हुन्छन् जसले काट-छाँटमा परेपछि आफ्नो कर्तव्य त्याग्ने गर्छन्: “म अबदेखि यो काम गर्नेछैनँ। यदि तिमीहरूले गर्न सक्छौ भने, ठीक छ गर। त्यसपछि तिमीहरूले अझै पनि मविना काम अघि बढाउन सक्छौ कि सक्दैनौ हेरौँ!” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई मनाउने प्रयास गर्छन्, तर तिनीहरूले सुन्दैनन्। अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गर्दा पनि, तिनीहरूले स्वीकार गर्न मान्दैनन्; तिनीहरूले नाटक गर्न र आफ्नो कर्तव्य त्याग्न थाल्छन्। भेलाहरूमा, तिनीहरू अल्छी हुन्छन्, न परमे‍श्‍वरका वचनहरू पढ्छन् न त सङ्गति नै गर्छन्, र सधैँ अन्तिममा आउने र सुरुमा जाने गर्छन्। तिनीहरू जाँदा, खुट्टा बजार्छन् र ढोका झ्याम्‍म लगाउँछन्, र तिनीहरूलाई कसरी निराकरण गर्ने भन्ने बारेमा धेरैजसो मानिसहरू अन्योलमा हुन्छन्। जब त्यस्ता मानिसहरूको जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरूले मूर्ख तर्क र बक्वासहरू बोल्छन्; तिनीहरू अनियन्त्रित हुन्छन् र समानहरू फ्याँक्छन् र तिनीहरू समझशक्तिभन्दा बाहिर जान्छन्। कतिपयमा अझै गम्भीर प्रकटीकरणहरू हुन्छन्: यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई अभिवादन गरेनन् भने, तिनीहरू असन्तुष्ट हुन्छन् र भेलाहरूमा मौका लिएर रुन्छन्: “तिमीहरू सबैले मलाई हेला गर्छौ भन्ने मलाई थाहा छ। भेलाहरूमा, तिमीहरू सबैले परमे‍श्‍वरका वचनहरूमा सङ्गति गर्ने र आफ्ना अनुभवात्मक बुझाइहरूका बारेमा छलफल गर्ने कार्यमा मात्रै ध्यान दिन्छौ। कसैले पनि मेरो वास्ता गर्दैन, कसैले मलाई मुस्कुराएर हेर्दैन, र म जाँदा कसैले पनि मलाई बिदा गर्दैन। तिमीहरू कस्तो वि‍श्‍वासी हौ? तिमीहरूसँग साँच्चै नै मानवताको कमी छ!” तिनीहरूले मण्डलीमा यसरी रिसको झोँक देखाउँछन्। तिनीहरू सानातिना कुराहरूमा समेत रिसाउँछन्, र आफ्नो जम्मा भएका सबै गुनासाहरू पोखाउँछन्। स्पष्ट रूपमा नै, तिनीहरूले आफ्‍नै भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गरिरहेका हुन्छन्, तर तिनीहरूले न त आफ्नो बारेमा मनन गर्छन् न त आफूलाई नै चिन्छन्, र तिनीहरूसँग परिवर्तन वा सत्यता पछ्याउने कुनै इच्छा हुँदैन। बरु, तिनीहरूले अरूमा समस्या खोज्छन्, आफ्नो मानसिकता सन्तुलनमा पार्न विभिन्न बहानाहरू खोज्छन्—अनि तिनीहरूले यसो गर्दा, तिनीहरूले आफ्नो गुनासो पोखाउने अवसरहरू खोज्छन्। अझै महत्त्वपूर्ण कुरा, मानिसहरूका बीचमा केही प्रतिष्ठा र ध्यान प्राप्त गर्नका लागि अझै धेरै मानिसहरूलाई तिनीहरूको बारेमा थाहा पाउने र तिनीहरूको डर मान्ने बनाउनु नै तिनीहरूको उद्देश्य हुन्छ। यस्ता मानिसहरू कति समस्याग्रस्त हुन्छन्! तिनीहरूले जे भने पनि, कसैले पनि “होइन” भनेर भन्ने आँट गर्दैन; कसैले पनि तिनीहरूलाई हल्का रूपमा मूल्याङ्कन गर्ने आँट गर्दैन; अनि कसैले पनि तिनीहरूसँग खुलस्त कुरा गरेर सङ्गति गर्ने आँट गर्दैन। तिनीहरूमा केही कमीकमजोरी र भ्रष्ट स्वभावहरू देखिए पनि, कसैले पनि तिनलाई औँल्याउने आँट गर्दैन। भेलाहरूमा, जब सबैले आफ्नो व्यक्तिगत अनुभव र परमे‍श्‍वरका वचनहरूको बुझाइको बारेमा सङ्गति गर्छन्, तब तिनीहरू यस व्यक्तिलाई चिढ्याउँछु र समस्या ल्याउनेछु भन्ने डरले “अरिङ्गालको गोला” जस्तो यस्तो व्यक्तिबाट टाढा बस्छन्। कतिपय मानिसहरूलाई घरमा वा काममा दुर्व्यवहारको सामना गरेपछि वा असन्तुष्टिको सामना गरेपछि भेलाहरू आफ्‍नो रिस पोखाउँछन्। स्पष्ट रूपमा नै, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो भावना र रिस पोखाउने ठाउँ बनाइरहेका हुन्छन्। तिनीहरू व्याकुल हुँदा, मूर्ख तर्कहरू गर्छन्, रुन्छन्, र आक्रोश पोखाउँछन्। त्यसपछि तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्ने आँट कसले गर्छ र? यदि तिनीहरूसँग सङ्गति गरियो, र कुनै शब्दले तिनीहरूलाई छोयो भने, तिनीहरूले आत्महत्या गर्ने धम्की दिन्छन्। त्यो अझै झमेलामय हुनेछ। त्यस्ता मानिसहरूका हकमा, सामान्य सङ्गतिले हुँदैन; सामान्य कुराकानीले हुँदैन; अत्यन्तै न्यानो वा अत्यन्तै चिसो दुवै भएर हुँदैन; तिनीहरूबाट टाढा बसेर हुँदैन; अत्यन्तै नजिक भएर हुँदैन; अनि यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको खुशीसँग मिल्ने गरी खुशी व्यक्त गर्दैनन् भने, त्यसले पनि हुँदैन; अनि जब यी मानिसहरूले कुनै कठिनाइको सामना गर्छन्, तब यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको हैरानीमा सहानुभूति देखाउन सक्दैनन्, त्यसले पनि हुँदैन। तिनीहरूलाई केही कुरा गरे पनि हुँदैन। जेसुकै गरे पनि तिनीहरूलाई झिजो लाग्छ र रिस उठ्छ। तिनीहरूलाई जसरी व्यवहार गरिए पनि, तिनीहरू कहिल्यै पनि सन्तुष्ट हुँदैनन्। निश्चित मानिसहरूको स्थितिको बारेमा मैले दिने प्रवचन र सङ्गतिले समेत तिनीहरूलाई चिढ्याउन सक्छ। यसले तिनीहरूलाई कसरी चिढ्याउँछ? तिनीहरूले सोच्छन्, “के यो मलाई खुलासा गरेको हो? तपाईंले मसँग अन्तरक्रिया समेत गर्नुभएको छैन, र मैले व्यक्तिगत रूपमा के गरेको छु भन्ने बारेमा मैले तपाईंलाई केही पनि बताएको छैनँ। तपाईंलाई कसरी थाहा भयो? कसैले पक्‍कै पनि पोल लगाइरहेको हुनुपर्छ। मैले तपाईंसँग को सम्पर्कमा आएको छ, कसले षड्यन्त्र गरेको छ, कसले मेरो बारेमा रिपोर्ट गरेको छ भनेर पत्ता लगाउनुपर्छ; म यसलाई त्यतिकै छोड्दिनँ!” समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने यस्तो व्यक्तिले कुनै पनि कुराको बारेमा विकृत विचारहरू राख्न सक्छ, र उसले कुनै पनि कुरालाई सही रूपमा लिन सक्दैन। तिनीहरू समझभन्दा बाहिर हुन्छन्! समझशक्ति तिनीहरूको पहुँचभन्दा बाहिर हुन्छ, र तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्नु त परको कुरा हो। तिनीहरू मण्डलीमा बस्नु हानिकारक हुन्छ, फाइदाजनक हुँदैन। तिनीहरू त बोझ मात्रै हुन्, तुरुन्तै हटाउनुपर्ने बोझ; तिनलाई तुरुन्तै सफाइ गरिनुपर्छ!

चीनमा, परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्दा ठूलो रातो अजिङ्गरले दमन र सतावट ल्याउँछ, र धेरै मानिसहरू सतावटमा पर्छन् र तिनीहरू घर जान सक्दैनन्। तैपनि, कतिपय मानिसहरूले सतावट भोगेपछि र घर फर्केर आउन नसकेपछि, तिनीहरूले लायकी वा योग्यता प्राप्त गरेका छन् भन्ने वि‍श्‍वास गर्छन्। तिनीहरू आश्रयदाता परिवारसँग बस्छन्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई तिनीहरूको सेवा गर्न मात्रै लगाउँदैनन्—यदि कुनै कुरा तिनीहरूको इच्छा विपरीत भयो वा तिनीहरूलाई घरको याद आयो भने, तिनीहरूले नाटक गर्न थाल्छन्, र अरूले तिनीहरूलाई फकाउनुपर्छ र सहनुपर्छ। के त्यस्ता मानिसहरू समझहीन र जानाजान झमेला हुँदैनन् र? धेरै मानिसहरूलाई सतावट भएको हुन्छ, र धेरै आश्रयदाता परिवारहरू हुँदैनन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले प्रेमको कारण घर फर्केर आउन नसक्नेहरूलाई आश्रय दिन्छन्। तिनीहरूले तिनीहरूलाई सडकमा पुग्‍नबाट जोगाउँछन् र आफ्नो घरमा बस्न दिन्छन्। के यो परमे‍श्‍वरको अनुग्रह होइन र? तैपनि, कतिपयले परमे‍श्‍वरको अनुग्रहलाई बुझ्न नसक्ने मात्र होइन, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको प्रेमलाई पनि देख्न सक्दैनन्। बरु, तिनीहरूलाई चोट लागेको महसुस हुन्छ, र तिनीहरूले गुनासो समेत गर्छन् र तिनीहरू अनियन्त्रित समेत हुन्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरको बस्ने अवस्था वास्तवमा तिनीहरूको आफ्नै घरमा भन्दा अलिक राम्रो हुन्छ। विशेष गरी परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने हिसाबमा भन्दा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरमा बस्नु आफ्नै घरमा बस्नुभन्दा पनि राम्रो हुन्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग मिलेर सहकार्य गर्नु एकलै बस्नुभन्दा सधैँ नै निकै राम्रो हुन्छ। कतिपय क्षेत्रहरूमा जिउने अवस्थाहरू अलिक नराम्रो भए पनि, ती अझै पनि औसत जिउने स्तरमा पुगेका हुन्छन्। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो भने तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बस्न, बारम्बार भेला हुन र परमे‍श्‍वरका वचनहरू खान-पिउन, अझै धेरै सत्यताहरू बुझ्न, र आफ्नो पछ्याइका उद्देश्यहरू के-के हुन् भनेर जान्न पाउँछन्। त्यसकारण, सत्यता पछ्याउनेहरूले त्यो मूल्य चुकाउन र त्यो कष्ट भोग्न सक्छन्। यसप्रति धेरैजसो मानिसहरूमा सही मनोवृत्ति हुन्छ; तिनीहरूले यो कष्ट भोग्नु सार्थक छ, र यो कष्ट भोग्नु तिनीहरूको कर्तव्य हो भन्ने थाहा पाएर यसलाई परमे‍श्‍वरबाट आएको हो भनेर स्वीकार गर्न सक्छन्। तिनीहरूले यसलाई सही रूपमा लिन सक्छन्। तर कतिपय समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने मानिसहरूले यसरी कुराहरू बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरू एक हप्तासम्म घर फर्केर आउन नपाउने अवस्थालाई समेत बल्‍लतल्‍ल सहन सक्छन् होला, तर दुई हप्तापछि, तिनीहरूको मुड खराब हुन्छ, र एक-दुई महिनाभित्र, तिनीहरू अनियन्त्रित हुन्छन्, र भन्छन्, “तपाईंहरूको परिवार किन खुशीसाथ सँगै रहन पाउँछ र म किन आफ्नो घरमा फर्केर जान पाउँदिनँ? तिमीहरू सबै आफूले चाहे अनुसार आउन र जान सक्छौ जबकि मसँग किन कुनै स्वतन्त्रता छैन?” अरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्: “के यो ठूलो रातो अजिङ्गरको सतावटले पैदा भएको होइन र? के हामीले परमे‍श्‍वरका अनुयायीहरूका रूपमा यस्तो कष्ट भोग्नु सही मात्रै हुँदैन र? यो थोरै कष्टमा ठूलो कुरा के छ र? परिस्थितिहरूलाई हेर्दा, यो भएन त्यो भएन भन्‍ने के कुरा छ? यदि अरूले यो कष्ट भोग्न सक्छन् भने, तिमीले किन सक्दैनौ?” समझहीन र जानाजान झमेला गर्नेहरूले कष्ट भोग्न चाहँदैनन्। यदि तिनीहरूलाई पक्राउ गरेर जेल हालियो भने, तिनीहरू अवश्य नै यहूदाहरू बन्नेथिए। आश्रयदाता परिवारमा बस्दा आखिर कति कष्ट हुन्छ र? पहिलो, खानेकुरा मानवले खाने नै हुन्छ; दोस्रो, कसैले पनि तँलाई कठिनाइमा पार्दैन; अनि तेस्रो, कसैले पनि तँलाई हेप्दैन। यति मात्र हो कि तँ घर गएर आफ्नो परिवारसँग भेट्न सक्दैनस्—अनि समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने मानिसहरूका लागि त्यो थोरै कष्ट भोग्नु स्वीकार्य हुँदैन। जब अरूले तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गर्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न मान्दैनन्, तर यस्ता कुराहरू भन्छन्, “मलाई ती महान् धर्मसिद्धान्तहरूका बारेमा भाषण नदेऊ। मैले तिमीले भन्दा कम बुझेको छैनँ; मलाई यो सबै थाहा छ! मलाई भन, म कहिले घर जान पाउँछु? ठूलो रातो अजिङ्गरले मेरो घरको निगरानी कहिले रोक्छ? ठूलो रातो अजिङ्गरले मलाई पक्राउ नगरी म कहिले घर जान पाउँछु? म कहिले घर जान पाउँछु भन्‍ने मलाई थाहा छैन भने, म नबाँच्नु नै राम्रो हुन्छ!” तिनीहरूले फेरि उदाङ्ग मच्चाउँछन्, र यसो गर्ने क्रममा, तिनीहरू भुइँमा बसेर खुट्टा बजार्छन्—अनि तिनीहरूले जति खुट्टा बजार्छन्, तिनीहरू त्यति रिसाउँछन्, र तिनीहरू चिच्याउँदै र रुँदै अनियन्त्रित रूपमा विस्फोट हुन्छन्। अरूले भन्छन्, “अलिक बिस्तारै बोल न। यदि तिमीले यसो गरिरह्यौ र छिमेकीहरूले यहाँ बाहिरी मानिसहरू बस्छन् भन्ने थाहा पाए भने, त्यसले हामीलाई खुलासा गर्नेछ, होइन र?” तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “मलाई मतलब छैन, म नाटक मात्रै गर्न चाहन्छु! तिमीहरू सबै घर जान पाउँछौ, तर म जान पाउँदिनँ। यो निष्पक्ष भएन! म यस्तो नाटक देखाउनेछु कि तिमीहरू पनि म जस्तै घर जान पाउनेछैनौ!” तिनीहरूको अनियन्त्रित प्रस्फुटन घट्दैन, र तिनीहरूको तिरस्कार देखा पर्छ; कसैले पनि तिनीहरूलाई सम्झाउन सक्दैन, कसैले पनि तिनीहरूलाई मनाउन सक्दैन। जब तिनीहरूको मुड अलिक सुधार हुन्छ, तब तिनीहरू शान्त हुन्छन् र नाटक देखाउन छोड्छन्। तर कसलाई थाहा—कुनै दिन, तिनीहरू फेरि अनियन्त्रित हुन सक्छन् र नाटक देखाउन सक्छन्: तिनीहरू बाहिर हिँड्न पाउनु र स्वतन्त्र हुन पाउनु मात्रै पर्छ, र घरभित्र ठूलो आवाजमा बोल्नुपर्छ; तिनीहरूले निरन्तर घर जाने षड्यन्त्र गर्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई चेतावनी दिन्छन्: “घर जानु अत्यन्तै जोखिमपूर्ण कुरा हो; पुलिसले ठाउँको निगरानी चियो र निगरानी गरिरहेको हुन्छ।” तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्, “मलाई मतलब छैन, म फर्केर जान चाहन्छु! तिनीहरूले मलाई पक्रे भने, पक्रून्! ठूलो कुरा के भो र? बढीमा, म यहूदा मात्रै हुनेछु!” के यो पागलपन होइन र? (हो।) तिनीहरू यहूदा बन्‍न तयार छन् भनेर खुलस्त भन्छन्। तिनीहरूलाई बास दिने आँट कसले गर्छ? के कसैले यहूदालाई बास दिन चाहन्छ? (चाहँदैन।) के त्यस्तो व्यक्ति परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गर्ने व्यक्ति हो? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई परमे‍श्‍वरका वि‍श्‍वासीको रूपमा स्वागत गर्छन्। यदि तिनीहरूमा केही हदसम्म मानवताको कमी छ भने, त्यसलाई सहन सकिन्छ; सत्यता नपछ्याउने कुरालाई पनि सहन सकिन्छ। तर तिनीहरूले मण्डलीलाई धोका दिएर र यहूदा बनेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्न सक्छन्, र यसरी धेरै मानिसहरू आफ्नो घरमा फर्केर जान वा आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न नसक्ने अवस्थामा पुग्न सक्छन् भने—यी परिणामहरूका लागि कसले जिम्मेवारी लिन सक्छ? के तैँले यस्तो शत्रुलाई बास दिने आँट गर्छस्? के तिनीहरूलाई बास दिने कार्य आफैलाई समस्यामा पार्नु मात्रै होइन र?

समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने मानिसहरूले कार्य गर्दा आफ्नै स्वार्थहरूबारे मात्र सोच्छन्, र आफूलाई जे मन लाग्छ त्यही गर्छन्। तिनीहरूका शब्दहरू समझहीन तर्क र विधर्म बाहेक केही होइनन्, र तिनीहरूलाई समझले छुँदैन। तिनीहरूको द्वेषपूर्ण स्वभाव भरिएर पोखिएका हुन्छन्। तिनीहरूसँग उठबस गर्न कसैले आँट गर्दैन, र आफूमाथि विपत्ति आउने डरले तिनीहरूसित सत्यता सङ्गति गर्न कोही इच्छुक हुँदैन। तिनीहरूलाई मन नपर्ने वा तिनीहरूको इच्‍छासँग नमिल्‍ने एउटा शब्द बोले पनि तिनीहरूले यसैलाई आधार मानेर उनीहरूमाथि घोर आरोपहरू लगाउनेछन् भन्‍ने डरले अरू मानिसहरू तिनीहरूलाई मनको कुरा बताउँदा आकुलव्याकुल हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू दुष्टहरू होइनन् र? के तिनीहरू जीवित पिशाचहरू होइनन् र? आक्रामक स्वभाव र अनुचित तर्क भएका मानिसहरू सबै जीवित पिशाचहरू हुन्। अनि जब कसैले जीवित पिशाचसँग अन्तरक्रिया गर्छ, उसले क्षणिक लापरवाही गर्दा नै आफूमाथि विपत्ति ल्याउन सक्छ। के त्यस्ता जीवित पिशाचहरू मण्डलीमा भए भने यसले ठूलो समस्या ल्याउँदैन र? (आउँछ।) यी जीवित पिशाचहरूले आवेग र रिस पोखाएपछि, केही समयसम्‍म मानवजस्तै बोलेर माफी माग्‍न सक्छन्, तर पछि तिनीहरू परिवर्तन हुनेछैनन्। कुन बेला मुड खराब भएर तिनीहरूले फेरि रिसको झोँक देखाउँदै समझहीन तर्कहरू फलाक्छन्, कसलाई के थाहा। तिनीहरूको रिस र आक्रोशको निसाना हरेकपटक फरक हुन्छ, तिनीहरूको आक्रोशको स्रोत र पृष्ठभूमि पनि फरक नै हुन्छ। भन्‍नुको मतलब, कुनै पनि कुराले तिनीहरूको रिस भड्काउन सक्छ, कुनै पनि कुराले तिनीहरूलाई असन्तुष्ट तुल्याउन सक्छ, र कुनै पनि कुराले तिनीहरूलाई रिसको झोँक देखाउने र अनियन्त्रित व्यवहार देखाउने तुल्याउन सक्छ। कस्तो डरलाग्दो, कस्तो समस्याग्रस्त कुरो! यी पागल दुष्ट मानिसहरूले कुनै पनि बेला आफ्नो होस गुमाउन सक्छन्, तिनीहरूले के गर्न सक्छन् कसैलाई थाहा हुँदैन। मलाई त्यस्ता मानिसहरूप्रति सबैभन्दा बढी घृणा लाग्छ। तिनीहरू प्रत्येकलाई सफाइ गर्नुपर्छ—तिनीहरू सबैलाई हटाउनुपर्छ। म तिनीहरूसँग उठबस गर्न चाहन्‍नँ। तिनीहरू सोचमा भ्रमित र स्वभावमा पाश्विक हुन्छन्, तिनीहरू समझहीन तर्क र दुष्ट वचनहरूहरूले भरिएका हुन्छन्, र आफ्नो जीवनमा कुनै परिस्थिति आइपर्दा, तिनीहरूले आवेगपूर्ण व्यवहार गर्छन्। आक्रोश पोख्दा तिनीहरूमध्ये कतिपय रुन्छन्, अरू चिच्याउँछन्, र कसैले खुट्टा बजार्छन्, साथै कतिपयले त टाउको झट्कार्दै हातखुट्टा फर्फराउँछन्। तिनीहरू साँच्‍चै पशु हुन्, मानव होइनन्। कतिपय भान्सेहरूले रिस उठ्दा भाँडाकुँडा फाल्छन्; अरू, सुँगुर वा कुकुर पाल्नेहरूले, रिस उठ्दा ती जनावरहरूलाई लात हान्छन् र कुट्छन्, आफ्नो सारा रिस तिनीहरूमाथि पोख्छन्। यी व्यक्तिहरू, चाहे जे भए पनि, सधैँ रिसाएर प्रतिक्रिया जनाउँछन्; तिनीहरू न त चिन्तन गर्न आफूलाई शान्त पार्छन् न परमेश्‍वरबाट आएको भनेर स्वीकार नै गर्छन्। तिनीहरूले प्रार्थना वा सत्यताको खोजी गर्दैनन्, न त अरूसित सङ्गति गर्न खोज्छन्। तिनीहरूसित विकल्प नहुँदा, तिनीहरूले सहन्छन्; तिनीहरू सहन अनिच्छुक हुँदा, बौलाउँछन्, तिनीहरूले समझहीन तर्कहरू ओकल्छन्, अरूलाई दोषारोपण र निन्दा गर्छन्। तिनीहरूले प्राय: यस्ता कुराहरू भन्छन्, “मलाई थाहा छ, तिमीहरू सबै शिक्षित छौ र मलाई हेयका दृष्टिले हेर्छौ”; “मलाई थाहा छ, तिमीहरूका परिवार समृद्ध छन्, र तिमीहरूले मलाई गरिब भएकोमा तिरस्कार गर्छौ”; वा, “मलाई थाहा छ, मेरो आस्थामा जग नभएका कारण तिमीहरूले मलाई तिरस्कार गर्छौ, र मैले सत्यता नपछ्याउने भएकाले तिमीहरूले मलाई तिरस्कार गर्छौ।” प्रस्ट रूपमा आफ्ना अनेकौँ समस्याहरूबारे सचेत हुँदाहुँदै पनि, तिनीहरूले तिनलाई समाधान गर्न कहिल्यै सत्यता खोज्दैनन्, न त अरूसँगको सङ्गतिमा आफूलाई चिन्‍नेबारे छलफल नै गर्छन्। तिनीहरूका आफ्नै समस्याहरूको उल्लेख हुँदा, तिनीहरू पन्छिन्छन्, र झूटो प्रत्यारोप लगाउँचन्, सारा समस्या र जिम्मेवारीहरूलाई अरूमाथि थोपर्छन्, साथै अरूले तिनीहरूलाई दुर्व्यवहार गरेकाले नै आफ्नो व्यवहार यस्तो भएको भनेर गुनासो समेत गर्छन्। यस्तो लाग्छ, मानौँ तिनीहरूका झर्कोफर्को र झमेला गर्ने उक्साहटहरू अरूका कारण भएका हुन्, मानौँ अरू सबै जना दोषी छन्, तिनीहरूसित यस्तो व्यवहार गर्नुको विकल्प नै छैन—तिनीहरू आफूले वैधानिक रूपमा आफ्नो प्रतिरक्षा गरिरहेका छन्। जबजब तिनीहरू असन्तुष्ट हुन्छन्, तब तिनीहरूले आफ्नो रिसईबी पोख्न र बकवाद ओकल्न थाल्छन्, अरू सबै गलत भएझैँ गरी आफ्ना समझहीन तर्कहरूमा जिद कस्छन्, मानौँ तिनीहरू मात्रै राम्रा छन् अनि अरू सबै खलपात्र हुन्। तिनीहरूले जतिसुकै झर्कोफर्को गरे पनि वा समझहीन तर्कहरू ओकले पनि, आफूबारे राम्रो बोलियोस् भन्‍ने माग गर्छन्। तिनीहरूले गल्ती गर्दा समेत, अरूलाई तिनीहरूको खुलासा वा आलोचना गर्नबाट निषेध गर्छन्। यदि तैँले तिनीहरूको सानो समस्या औँल्याइस् भने, तिनीहरूले तँलाई अन्त्यहीन विवादहरूमा अल्झाउनेछन्, अनि त्यसपछि तैँले शान्तिपूर्वक जिउने कुरा बिर्से हुन्छ। यो कस्तो प्रकारको व्यक्ति हो? यो समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने व्यक्ति हो, र यसो गर्नेहरू दुष्ट मानिस हुन्।

समझहीन र जानाजान झमेला गर्ने मानिसहरूले सामान्यतया कुनै पनि ठूलो धोकेबाजपूर्ण वा दुष्ट कार्यहरू नगर्न सक्छन्, तर तिनीहरूको हित, प्रतिष्ठा, वा इज्जत संलग्न हुने बित्तिकै, तिनीहरू तुरुन्तै रिसाउँछन्, आक्रोशित हुन्छन्, अनियन्त्रित रूपमा व्यवहार गर्छन्, र आत्महत्या गर्ने समेत धम्की दिन्छन्। मलाई भन, यदि परिवारमा यस्तो हास्यास्पद र अनुचित रूपमा कच्ची व्यक्ति देखा पर्‍यो भने, के पूरै परिवारले कष्ट भोग्नेछैन र? त्यसपछि घर अराजकतामा डुब्छ, रुने र चिच्याउने कार्यले भरिन्छ, जसले गर्दा बाँच्न असहनीय हुन्छ। कतिपय मण्डलीहरूमा त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्; सबै कुरा सामान्य हुँदा यो कुरा स्पष्ट नहुने भए पनि, तिनीहरू कहिले प्रस्फुटन भएर प्रकट हुन सक्छन् भन्ने कुरा तँलाई कहिल्यै थाहा हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरूको प्राथमिक प्रकटीकरणहरूमा आक्रोश पैदा गर्ने, मूर्ख तर्कहरू बोल्ने, र सार्वजनिक रूपमा फोहोरी बोल्‍ने कार्यहरू, र अरू कुराहरू समावेश हुन्छन्। यदि यी व्यवहारहरू महिनामा एक पटक वा हरेक छ महिनामा एक पटक मात्रै देखा परे पनि, तिनले ठूलो हैरानी र कठिनाइ पैदा गर्छन्, र धेरैजसो मानिसहरूको मण्डली जीवनमा विभिन्न हदसम्म बाधा ल्याउँछन्। यदि कुनै व्यक्ति साँच्चै नै यो वर्गमा पर्छ भन्ने कुरा पुष्टि भयो भने, उसलाई तुरुन्तै तह लगाएर मण्डलीबाट हटाउनुपर्छ। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “यी मानिसहरूले कुनै दुष्कर्म गर्दैनन्। तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर भन्न सकिँदैन; हामी तिनीहरूसँग सहनशील र धैर्य हुनुपर्छ।” मलाई भन, के त्यस्ता मानिसहरूलाई तह नलगाउनु ठीक हुन्छ? (अहँ, ठीक हुँदैन।) किन हुँदैन? (किनभने तिनीहरूको कार्यले धेरैजसो मानिसहरूलाई ठूलो समस्या दिन्छ र हैरानी गर्छ, र मण्डली जीवनमा पनि बाधाहरू ल्याउँछ।) यो परिणामको आधारमा हेर्दा, मण्डली जीवनमा बाधा दिनेहरू दुष्ट मानिसहरू वा ख्रीष्ट-विरोधीहरू नभए पनि, तिनीहरू मण्डलीमा बस्नु हुँदैन भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। किनभने त्यस्ता मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् तर यसलाई वितृष्णा गर्छन्, र तिनीहरूले परमे‍श्‍वरमा वि‍श्‍वास गरेको जति वर्ष भए पनि वा तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूले कुनै खराब काम गरेपछि र काट-छाँटमा परेपछि, तिनीहरूले आवेग पोखाउँछन् र व्यर्थका कुराहरू बोल्छन्। कसैले तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गर्दा पनि, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूसँग कसैले तर्क गर्न सक्दैन। जब म तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्छु, तब तिनीहरू बाहिरी रूपमा चुप लागेर बस्न सक्छन् तर भित्री रूपमा यसलाई स्वीकार गर्दैनन्। वास्तविक परिस्थितिहरूको सामना गर्दा, तिनीहरूले सधैँ जस्तै व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले मेरा वचनहरू सुन्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले तिमीहरूको सल्लाहलाई अझै कम स्वीकार गर्नेछन्। यी मानिसहरूले ठूलो दुष्कर्म नगरे पनि, तिनीहरूले सत्यतालाई अलिकति पनि स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूको प्रकृति सारलाई हेर्दा, तिनीहरूमा विवेक र समझको कमी हुने मात्र होइन, तर तिनीहरू समझहीन, जानाजान झमेला गर्ने, र समझशक्तिहीन पनि हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूले परमे‍श्‍वरको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्? अवश्य नै सक्दैनन्! सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार नगर्ने मानिसहरू अवि‍श्‍वासीहरू हुन्, तिनीहरू शैतानका सेवकहरू हुन्। जब परिस्थितिहरू तिनीहरूको तरिका अनुसार अघि बढ्दैनन्, तब तिनीहरूले रिसले रिस पोखाउँछन्, निरन्तर मूर्ख तर्कहरू गर्छन्, र सत्यतामा जसरी सङ्गति गरिए पनि तिनीहरूले कुरा सुन्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूले समझहीन र जानाजान झमेला गर्छन्, र पक्‍का दियाबलसहरू र दुष्ट आत्माहरू हुन्; तिनीहरू पशुहरूभन्दा खराब हुन्छन्! ती खराब समझ भएका मानसिक रोगीहरू हुन्, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि साँचो पश्चात्ताप गर्न सक्दैनन्। तिनीहरू मण्डलीमा जति लामो समयसम्म बस्छन्, तिनीहरूसँग परमे‍श्‍वरको बारेमा त्यति नै धेरै धारणाहरू हुन्छन्, तिनीहरूले परमे‍श्‍वरको घरलाई त्यति नै अनुचित मागहरू गर्छन्, र तिनीहरूले मण्डली जीवनमा त्यति नै ठूलो बाधा र हानि ल्याउँछन्। यसले परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेश र मण्डलीको कामको सामान्य प्रगतिमा असर गर्छ। मण्डलीको काममा तिनीहरूले गर्ने हानि दुष्ट मानिसहरूको भन्दा कम हुँदैन; तिनीहरूलाई मण्डलीबाट चाँडै हटाउनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “के तिनीहरू अलिक अनाज्ञाकारी मात्रै हुँदैनन् र? तिनीहरू दुष्ट बन्ने हदसम्म पुग्दैनन्, त्यसकारण के तिनीहरूलाई प्रेमको साथ व्यवहार गर्नु राम्रो हुँदैन र? यदि हामीले तिनीहरूलाई राख्यौँ भने, सायद तिनीहरूले परिवर्तन भएर मुक्ति पाउन सक्छन्।” म तँलाई भन्छु, यो असम्भव कुरा हो! यसमा कुनै “सायद” छैन—यी मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सकिँदैन। किनभने तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, यसलाई स्वीकार गर्नु त परको कुरा हो; तिनीहरूमा विवेक र समझको कमी हुन्छ, तिनीहरूको सोचाइको प्रक्रिया असामान्य हुन्छ, र तिनीहरूमा मानव हुनका लागि चाहिने सबैभन्दा आधारभूत सामान्य समझको समेत कमी हुन्छ। तिनीहरू कमजोर समझ भएका मानिसहरू हुन्। परमे‍श्‍वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई अवश्य नै मुक्ति दिनुहुन्न। अलिक सामान्य सोचाइ भएका र अलिक राम्रो क्षमता भएका मानिसहरूले पनि सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गरेनन् भने, मुक्ति पाउन सक्दैनन्, कमजोर समझ भएका मानिसहरूले मुक्ति पाउनु त परै जाओस्। त्यस्ता मानिसहरूलाई अझै पनि प्रेमको साथ व्यवहार गर्नु र तिनीहरूका लागि आशा राख्नु, के त्यो अत्यन्तै मूर्ख र अज्ञानी कार्य होइन र? अहिले म तिमीहरूलाई यो कुरा भनिरहेको छु: समझहीन, जानाजान झमेला गर्ने, र समझशक्तिहीन मानिसहरूलाई मण्डलीबाट सफाइ गरेर फ्याँक्‍नु पूर्ण रूपमा सही कुरा हो। यसले मण्डली र परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूप्रतिको तिनीहरूको दुर्व्यवहारलाई आधारभूत रूपमा रोक्छ। यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। यदि कुनै मण्डलीमा त्यस्ता अनुचित मानिसहरू छन् भने, परमे‍श्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ, र अगुवा र कामदारहरूले त्यस्ता रिपोर्टहरू प्राप्त गरेपछि, तिनीहरूले तुरुन्तै तिनीहरूलाई सम्हाल्नुपर्छ। छैटौं प्रकारका मानिसहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्त यही हो—समझहीन र जानाजान झमेला गर्नेहरूलाई।

ग. निरन्तर कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनु

सातौं प्रकार भनेको कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनेहरू हुन्, जुन प्रायजसो उल्लेख गरिने समूह हो। तिनीहरूको मानवताको प्रकटीकरण त्यति दुष्ट नभए पनि—कलह पैदा गर्ने, वा दुष्ट कार्यहरू गर्ने र व्यवधान ल्याउने जस्ता कुराहरू नगरे पनि—तिनीहरूमा एउटा साझा विशेषता हुन्छ, जुन के हो भने विपरीत लिङ्गसँगको तिनीहरूको सम्बन्धमा सधैँ समस्या र घटनाहरू देखा पर्छन्। अवसरहरू जुनसुकै भए पनि, तिनीहरूका लागि सधैँ त्यस्ता समस्याहरू देखा पर्छन्, र यदि अवसरहरू छैनन् भने, तिनीहरूले ती अवसर पैदा गर्छन्, ताकि त्यस्ता “कथाहरू” जसरी भए पनि देखा पर्न सकून्। परिस्थिति जस्तोसुकै भए पनि, अर्को व्यक्ति जो भए पनि, वा त्यो व्यक्ति तिनीहरूबाट जति टाढा भए पनि, तिनीहरूको जीवनमा बेला बेलामा यस्ता घटनाहरू घट्छन्। कस्तो प्रकारका घटनाहरू? तिनीहरूले कसैसँग डेट गर्छन्, वा सधैँ कसैको नजिक हुन चाहन्छन्, वा कसैप्रति प्रेममा पर्छन्, वा कसैलाई आँखा लगाउँछन्, र यस्तै अरू कुराहरू। तिनीहरू सधैँ सामान्य रूपमा जिउन र आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न असफल हुन्छन्, र तिनीहरू निरन्तर कामुक इच्छाहरूको प्रभावमा हुन्छन्। अर्थात्, सामान्य मानिसहरू त्यस्ता समस्याहरूमा संलग्न नहुने साधारण परिस्थितिहरूमा, तिनीहरू प्रायजसो संलग्न हुन्छन्। तिनीहरूका लागि अवसरहरू सिर्जना गर्ने कुनै विशेष परिस्थिति वा कसैको आवश्यकता पर्दैन; यी घटनाहरू स्वाभाविक रूपमा नै घट्छन्। त्यस्ता घटनाहरू घटेपछि, परिणामहरू जेसुकै भए पनि, मानिसहरूको एउटा समूह वा निश्चित व्यक्तिले यसको लागि सधैँ मूल्य चुकाउनुपर्छ। तिनीहरूले के-कस्ता मूल्य चुकाउँछन्? तिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर पर्छ; मण्डलीको काममा ढिलाइ र व्यवधान हुन्छ; कतिपय जवान मानिसहरू बाधामा पर्छन् र परीक्षामा पर्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने रुचि गुमाउँछन्; अनि कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य समेत गुमाउँछन् वा त्याग्छन्। कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुने मानिसहरू अत्यन्तै झमेलामय हुन्छन्। हरेक मोडमा, विपरीत लिङ्गका मानिसहरू तिनीहरूको वरिपरि घुमफिर गर्छन्, तिनीहरूसँग नजिक हुन्छन्, तिनीहरूसँग जिस्किन्छन्, र ठट्टामा समेत संलग्न हुन्छन्। कुनै पनि अत्यावश्यक प्रकृतिका गम्भीर समस्याहरू देखा नपर्न सक्ने भए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा तिनीहरूको सामान्य स्थितिमा गम्भीर रूपमा बाधा दिन्छन्। तिनीहरू जहाँ गए पनि, तिनीहरूले अरूको जीवनमा, काममा, र मण्डलीमा समस्या र व्यवधान ल्याउँछन्, र कुनै पनि अवसरमा आफूले आकर्षक ठानेका विपरीत लिङ्गका सदस्यहरूलाई समेत लोभ्याउँछन्, र तिनीहरूसँग सम्बन्धहरू निर्माण गर्छन्। यो अत्यन्तै घृणित कार्य हो। ऊ कसैको प्रेममा परेपछि, त्यो व्यक्ति दुर्भाग्यको अवस्थामा पुग्छ, र उसले परमेश्वरमा सामान्य रूपमा विश्वास गर्न वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैन। परिणामहरू अकल्पनीय हुन्छन्। त्यो व्यक्तिले प्रलोभनमा पार्ने व्यक्तिलाई सम्पर्क नगरी वा नदेखी हुँदैन, र ऊ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा व्यस्त हुँदा, उसले विवाह गर्न वा घरजम गर्न सक्दैन, र सम्बन्ध तोड्न नसकिने अवस्थामा रहन्छ। अन्त्यमा के हुन्छ? तिनीहरूले भयानक रूपमा, र यति पीडाको साथ कष्ट भोग्न थाल्छन्! यदि तिनीहरूले विपत्तिहरूमा दण्ड नपाइञ्जेलसम्म कष्ट भोगे भने, तिनीहरूका लागि सब खत्तम हुन्छ, र मुक्ति पाउने तिनीहरूको आशा खत्तम हुन्छ। कतिपयले एक पटक अपराध गर्छन् र काट-छाँटमा परेपछि पश्चात्ताप गर्दैनन्, तर दोस्रो वा तेस्रो पटक अपराध गर्छन्, दुई-तीन वर्षमा तीन-चार वटा सम्बन्धमा संलग्न हुन्छन्, जसले गर्दा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू र मण्डली जीवनमा बाधा हुन्छ, र यसले गर्दा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई घृणा गर्छन्। यसले तिनीहरूमा एउटा कलङ्क हालिदिन्छ, जसको लागि तिनीहरूले आफ्नो बाँकी जीवनभरि पछुतो गर्छन्।

कतिपय मानिसहरू अलिक सुन्दर देखिने, र तिनीहरूमा निश्चित मात्रामा सलिनता र केही वरदान र प्रतिभा हुने भएकोले, वा तिनीहरूले कुनै महत्त्वपूर्ण काम लिएका हुनाले, सधैँ विपरीत लिङ्गका सदस्यहरूले तिनीहरूलाई भुसुनाले जस्तै घेरिरहेका हुन्छन्। कतिले तिनीहरूलाई खाना खान दिन्छन्, कतिले तिनीहरूको ओछ्यान मिलाइदिन्छन्, कतिले लुगा धोइदिन्छन्, कतिले तिनीहरूलाई स्वास्थ्य सामग्री र सौन्दर्य सामग्री किनिदिन्छन् र स-साना उपहार दिन्छन्, र इत्यादि। तिनीहरूले सबैलाई स्वागत गर्छन्, अरूको यस्तो व्यवहार अनुचित छ भन्ने थाहा पाए पनि यसलाई कहिल्यै इन्कार गर्दैनन्, यसरी विपरीत लिङ्गका धेरै जना सदस्यहरूलाई एकै पटक प्रलोभनमा पार्छन्। ती मानिसहरू तिनीहरूको सेवा गर्ने मौकाका लागि एक-अर्कासँग प्रतिस्पर्धा गर्छन्, यसरी तिनीहरू एक-अर्कासँग प्रतिस्पर्धा गर्छन् र एक-अर्काप्रति डाहा गर्छन्, जबकि कामुक व्यक्तिले आफूलाई अत्यन्तै आकर्षक ठानेर यो अनुभूतिको आनन्द लिन्छ। वास्तवमा, पुरुष र महिलाका मामलाहरू वयस्कहरूले राम्ररी बुझ्छन्, र कतिपय नाबालिगहरूले समेत ती कुरा बुझ्छन्; मूर्ख, बौद्धिक अशक्त, वा मानसिक रोगीहरूले मात्रै ती कुरा बुझ्दैनन्। यी मानिसहरूले किन विपरीत लिङ्गको सदस्यको सेवा गर्न र उसलाई खुशी पार्न यति आक्रमक रूपमा प्रतिस्पर्धा गर्छन्? यो सबै प्रलोभनमा पार्न चाहने कार्यमा आधारित हुन्छ, होइन र? यसलाई स्पष्ट पार्नु पर्दैन; के भइरहेको छ भन्ने कुरा सबैलाई थाहा हुन्छ। यो कुरा मानिसहरूलाई राम्ररी थाहा हुन्छ, जुन स्पष्ट रूपमा अनुचित कुरा हो, तैपनि त्यो व्यक्तिले यसलाई इन्कार गर्दैन, तर चुपचाप सहमति जनाउँछ—त्यसलाई के भनिन्छ? यसलाई जिस्किनु भनिन्छ। यो पुरुष र महिला बीचमा हुने प्रलोभन हो भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, तर देहका वासनाहरूलाई सन्तुष्ट पार्दा आउने उत्साहको हकमा, तिनीहरूले इन्कार गर्न चाहँदैनन्। तिनीहरूलाई यो अनुभूति एक प्रकारको आनन्द हो, संसारको कुनै पनि स्वादिष्ट खानाभन्दा पनि राम्रो हो भन्ने लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरूले इन्कार गर्दैनन्। जब सम्बन्धित व्यक्तिले इन्कार गर्दैन, तब उसलाई प्रलोभनमा पार्नेहरू अझै खुशी हुन्छन्, र आफूलाई त्यो व्यक्तिले मन पराएको व्यक्ति ठान्छन्, र परिस्थितिप्रति आन्तरिक रूपमा आनन्द लिन्छन्। अनि त्यो व्यक्तिले के सोच्छ भने कुनै दह्रिलो सम्बन्ध विकास भएको छैन भने, यो कुनै गम्भीर कुराको रूपमा गन्ती हुँदैन, गैर-विश्वासीहरू बीचमा हुने कामुकता निकै खराब हुन्छ, र यसलाई बढीमा प्रलोभनको रूपमा लिइन्छ, सामान्य डेटिङ जस्तै। तर के डेटिङ यसरी हुनुपर्छ? आज एक जनासँग, भोलि अर्को व्यक्तिसँग, जोसुकैसँग डेटिङ र प्रलोभनमा लापरवाही रूपमा बारम्बार संलग्न हुने। त्यस्ता कामुक मानिसहरूले जहाँ गए पनि, आफ्ना कामुक इच्छाहरू खुलासा गर्नु, आफ्‍नो प्रदर्शन गर्नु, र कामुक प्रलोभनमा संलग्‍न हुनुलाई प्राथमिकता दिन्छन्। तिनीहरूले जति धेरै मानिसहरूलाई प्रलोभनमा पार्छन्, तिनीहरूलाई त्यति नै खुशी लाग्छ। आखिरमा के हुन्छ? तिनीहरूले बारम्बार आफ्‍नो प्रदर्शन गरेपछि, कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको व्यवहारलाई खुट्ट्याउनेछन् र सामूहिक रूपमा माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई पत्र लेख्छन्। अनुसन्धानले तिनीहरूको दाबीलाई पुष्टि गर्छ, र कामुक व्यक्तिलाई मण्डलीबाट सफाइ गरिन्छ। के हुन्छ हेर त? के परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूको मार्ग यहीँ समाप्त हुँदैन र? तिनीहरूको नतिजा प्रकट हुन्छ। मानिसहरूले असहनीय ठानेका तिनीहरूको कार्य र व्यवहार परमेश्वरका लागि अझै घृणित हुन्छन्। यी मानिसहरूले प्रदर्शन गर्ने व्यवहारले मानिसहरूका बीचमा रहेका उचित सम्बन्धहरूलाई प्रतिनिधित्व गर्दैन, न त यसले सामान्य मानवका आवश्यकताहरूलाई नै प्रतिबिम्बित गर्छ। तिनीहरूको कार्यलाई एउटै शब्दले व्याख्या गर्न सकिन्छ: “कामुकता।” कामुकताले केलाई जनाउँछ? यसको अर्थ विपरीत लिङ्गका मानिसहरूसँग लापरवाही रूपमा सम्बन्धमा संलग्न हुनु, अरूलाई मनोमानी ढङ्गले गैरजिम्मेवार रूपमा प्रलोभनमा पार्नु, र विपरीत लिङ्गका मानिसहरूलाई प्रलोभनमा पार्नु र सताउनु हो। यो त कामवासनासँग खेल्‍नु हो, र मूल्य वा परिणामहरूलाई नसोची यसो गर्नु हो। यदि अन्तमा कुनै व्यक्ति तिनीहरूको प्रलोभनमा पर्छन् र रोमान्टिक रूपमा जिस्किन्छ भने, तिनीहरूले यसो भन्दै यस कुरालाई स्वीकार गर्न मान्दैनन्, “मैले त ठट्टा मात्रै गरिरहेको थिएँ। के तिमीले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लियौ? मैले वास्तवमा यसो भन्न चाहेको थिइनँ; तिमीले त पत्याइहालेछौ।” के यो दियाबलसले मानिसहरूलाई परीक्षामा पार्ने कार्य होइन र? एक जना व्यक्तिलाई परीक्षा गरेपछि, तिनीहरूले अर्को निसाना खोज्छन्, र अरूलाई प्रलोभनमा पार्छन्। तिनीहरू कति भयानक र दुष्ट हुन्छन्! कसैलाई प्रलोभनमा पारेपछि, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न मान्दैनन्। यदि कुनै व्यक्ति त्यस्तो व्यक्तिद्वारा बहकाउमा परेर फस्छ भने, के त्यो घिनलाग्दो कुरा होइन र? (हो।) के लापरवाही ढङ्गले अरूलाई प्रलोभनमा पार्ने मानिसहरू घृणास्पद हुन्छन्? (हुन्छन्।) यदि कुनै व्यक्ति विवाह गर्ने उमेरमा पुगेको छ र ऊ वयस्क भएको छ भने, परमेश्वरको घरले उसको सामान्य डेटिङ वा उसले सामान्य रूपमा विवाह गरेर दिनहरू सँगै बिताउँदा त्यस कार्यको विरोध गर्दैन, र उसलाई त्यस कार्यमा संलग्न हुन अनुमति दिन्छ र उसलाई स्वतन्त्रता दिन्छ भनेर परमेश्वरको घरले सुरुदेखि नै घोषणा गरेको छ। तैपनि, केही सर्तहरू छन्: कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुन अनुमति छैन; लापरवाही ढङ्गले अर्को लिङ्गको व्यक्तिलाई प्रलोभनमा पार्ने र जिस्किने, र लापरवाह रूपमा उसलाई सताउने कार्य अनुमति छैन। परमेश्वरको घरले डेटिङ प्रतिबन्धित गर्दैन, तर यसले लापरवाह प्रलोभनलाई अनुमति दिँदैन। लापरवाह प्रलोभन भनेको के हो? यसको अर्थ विपरीत लिङ्गको कुनै पनि सदस्यलाई दुर्व्यवहार गर्नु, र त्यसो गरेपछि, दुर्व्यवहार गरेको छु भनेर स्वीकार नगर्नु हो। तिनीहरूले दुर्व्यवहार गर्ने मानिसहरू तिनीहरूको साँचो प्रेम हुँदैनन्; तिनीहरूले दीर्घकालीन सम्बन्धमा संलग्न हुने वा विवाह गर्ने अभिप्राय राख्दैनन् तर अर्को व्यक्तिलाई प्रलोभनमा पार्न, खेलौना बनाउन, तिनीहरूबाट उत्साह, जोशको खोजी गर्न, धेरै जनासँग संलग्न हुन, र व्यभिचारीले जस्तो व्यवहार गर्न मात्रै चाहन्छन्—कामुकता भन्ने कुरा यही हो। मण्डलीमा, कामुकता अनुमति छैन, र यदि यस्तो भयो भने, संलग्न व्यक्तिहरूलाई मानिसहरूलाई सफाइ गर्ने सिद्धान्तहरू अनुसार सम्हाल्नुपर्छ। अवश्य नै, सुसमाचार समूहभित्र, सुसमाचार प्रचार गर्ने मानिसहरूका हकमा यस्ता परिस्थितिहरू देखा पर्न दिइँदैन, चाहे तिनीहरू पूर्णकालीन कर्तव्यका मण्डलीहरूबाट आएका मानिसहरू हुन् वा साधारण मण्डलीहरूबाट आएका मानिसहरू हुन्। यदि कसैले लापरवाही ढङ्गले अरूलाई प्रलोभनमा पार्न सुसमाचार प्रचारको बहाना प्रयोग गर्छ, सहकार्य गर्न विपरीत लिङ्गका सदस्यहरूलाई मात्रै छनौट गर्छ, वा विपरीत लिङ्गका सदस्यहरूलाई मात्रै सुसमाचार प्रचार गर्छ, यसरी अनुचित सम्बन्धहरूमा संलग्न हुने अवसर लिन्छ भने, यसले परमेश्वरको सुसमाचारको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउँछ। अगुवा र कामदारहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गर्नुपर्छ।

विपरीत लिङ्गका सदस्यहरूलाई भेट्न र कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनका लागि, कतिपय मानिसहरूले उमेरलाई ध्यान दिँदैनन् र तिनीहरूको उमेरको कुनै सीमा हुँदैन। तिनीहरूले अलिकति पनि लाज नमानी सके जति धेरैलाई प्रलोभनमा पार्ने प्रयास गर्छन्। कतिपयले विपरीत लिङ्गका मानिसहरूलाई प्रलोभनमा पार्दै आफ्नो देहका वासनाहरूलाई सन्तुष्ट पार्ने मात्र गर्दैनन्—तिनीहरूले अर्को पक्षलाई आफ्नो जीविकोपार्जनको खर्च तिर्न, तिनीहरूलाई सामान किन्न, र इत्यादि कुरा गर्न समेत लगाउँछन्। यदि तिमीहरूले त्यस्ता मानिसहरू भेट्टायौ वा कसैले त्यस्ता घटनाहरूका बारेमा रिपोर्ट गर्‍यो भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै सम्हाल्नुपर्छ। एउटै मात्र समाधान भनेको यी मानिसहरूलाई हटाउनु, तिनीहरूलाई स्थायी रूपमा हटाउनु हो। किनभने यस्ता समस्या भएका मानिसहरूका हकमा, यो क्षणिक समस्या मात्रै हुँदैन। विवाह भएका मानिसहरूका हकमा यो कुरा विशेष रूपमा लागू हुन्छ—घरमा श्रीमान-श्रीमती भए पनि, तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्ने बहानामा विपरीत लिङ्गका मानिसहरूलाई निश्चित रूपमा निसाना बनाउँछन्। तिनीहरूले धनी होस् वा गरिब होस्, कुनै पनि प्रकारको व्यक्ति खोजी गर्छन्, र तिनीहरूले मन पर्ने व्यक्ति भेट्टाए भने, तिनीहरू उनीहरूसँग भाग्न समेत सक्छन्, र तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार समेत गर्न छोड्छन्—परमेश्वरमा विश्वास नै गर्न छोड्छन्। यदि त्यस्ता मानिसहरूलाई चाँडै पत्ता लगाउन सकियो भने, तिनीहरूलाई अर्को मौका नदिई, र थप अवलोकनमा नराखी सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूको वर्गबाट तिनीहरूलाई तुरुन्तै र स्थायी रूपमा हटाउनुपर्छ। बुझ्यौ? कतिपयले भन्छन्, “कतिपयका लागि, जीवन कठिन हुन्छ। यदि तिनीहरूले विपरीत लिङ्गको कसैलाई परिवार बनाउन प्रलोभनमा पारे, र अर्को व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्न र उसलाई साथ दिन सक्छ भने, के त्यो दुवै जनाको लागि फाइदा हुनेछैन र?” म तँलाई भन्छु, त्यस्ता मानिसहरूलाई जति सक्दो चाँडो हटाउनुपर्छ; तिनीहरू पारिवारिक जीवनका लागि होइन तर कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनका लागि यसमा संलग्न हुन्छन्। म किन यति निश्चित छु? यदि तिनीहरू कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुने मानिसहरू होइनन् भने, परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, तिनीहरूले त्यस्तो व्यवहारलाई पटक्कै जारी राख्नेथिएनन् र ती कुरालाई घृणित ठान्नेथिएनन्, विशेष गरी यदि तिनीहरू विवाहित छन् भने। अहिले सम्पूर्ण संसारका प्रचलनहरू कामुक रूपमा छाडा र दुष्ट छन्; मानिसहरू आफ्नो अभिलाषामा डुब्छन् र कुनै पनि संयमताविना विपरीत लिङ्गका अझै बढी सदस्यहरूलाई कसले प्रलोभनमा पार्न सक्छ भनेर प्रतिस्पर्धा गर्छन्, किनभने यो समाज र यो मानवजातिले यी कार्यहरूलाई निन्दा गर्दैनन् वा गिल्ला गर्दैनन्। त्यसकारण, यदि तिनीहरूले कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न भएर र आफ्नो देह बेचेर पैसा कमाउन सक्छन् भने, यो सीप वा क्षमताको चिन्ह हो भन्ने मानिसहरूले सोच्छन्। तिनीहरूले यसलाई गर्व गर्नुपर्ने कुराको रूपमा लिन्छन्। तैपनि, परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, यी कुराहरूप्रतिको मानिसहरूको दृष्टिकोण पूर्ण रूपमा परिवर्तन हुन्छ। तिनीहरूले देहका वासनाहरूलाई सम्हाल्ने सही तरिका खोज्छन्, जुन पहिलो र मुख्य रूपमा संयमतासँग सम्बन्धित हुन्छ। व्यक्तिले कसरी संयमताको अभ्यास गर्न सक्छ? मानिसहरूले लाजलाई चिन्नुपर्छ र तिनीहरूमा लाजको बोध हुनुपर्छ। सामान्य मानवता भनेको यही हो। हरेक व्यक्तिमा कामवासना हुन्छ, तर लाजको बोध हुनका लागि मानिसहरूले आफूलाई नियन्त्रण गर्न जान्नुपर्छ। तिनीहरूसँग यस्ता केही विचारहरू भए पनि, तिनीहरूले आफूलाई काबुमा राख्नुपर्छ किनभने तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र तिनीहरूसँग विवेक र समझ हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो मनमा अनुचित विचारहरू पछ्याउनु हुँदैन, तिनमा डुब्नु त परको कुरा हो। तिनीहरूले यी समस्याहरूलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ। तिनीहरू सत्यता नबुझ्ने नयाँ विश्वासीहरू भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि आफूलाई मानव नैतिकताको सबैभन्दा आधारभूत मापदण्डहरू अनुसार मापन गर्नुपर्छ। यदि तँमा यस्तो स्तरको संयमताको कमी छ भने, तँमा सामान्य मानवता र सामान्य मानवताको विवेक र समझको कमी छ। सबै प्रकारका पशुहरूले यस विषयमा निश्चित सुव्यवस्था पालना गर्छन् र नियमहरू पालना गर्छन्, लापरवाही व्यवहार गर्दैनन्; मानिसहरूका रूपमा, लापरवाह व्यवहार गर्ने सम्भावना अझै कम हुनुपर्छ, र तिनीहरूसँग अझै बढी संयमता हुनुपर्छ। यदि तँमा यस्तो स्तरको संयमता र आत्म-नियन्त्रणको कमी छ भने, तैँले कसरी सत्यताको खोजी गर्ने र अभ्यास गर्ने आशा गर्न सक्छस्? यदि तैँले आफ्नो दुष्ट इच्छालाई समेत समाधान गर्न सक्दैनस् भने, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई कसरी समाधान गर्न सक्छस्? परमेश्वरलाई विरोध गर्ने र धोका दिने तेरो प्रकृतिलाई समाधान गर्न अझै असम्भव हुनेछ, होइन र? (हो।) यदि तैँले देहका कामवासनाहरूलाई समेत सम्हाल्न सक्दैनस् भने, तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्ने आशा कसरी गर्न सक्छस्? यसको बारेमा विचार समेत नगर्। तैँले यसलाई हासिल गर्न सक्नेछैनस्।

कतिपय मानिसहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा सधैँ डेटिङ गर्ने अवसरहरू खोज्छन्, र यस्ता घटनाहरू प्रायजसो देखा पर्छन्। आफ्नो उचित कामलाई बेवास्ता गर्दै नियमित रूपमा रोमान्टिक सम्बन्धमा संलग्न हुनेहरूलाई सफाइ गरिएको छ र तह लगाएको छ, जबकि कहिलेकहीँ अपराध गर्नेहरूलाई चेतावनी दिइन्छ। दुष्ट स्वभाव भएका यी व्यक्तिहरूले सही परिस्थितिहरू भेट्टाएपछि र आफूले प्रेमी मान्ने व्यक्तिसँग भेट्टाएपछि, तिनीहरू परीक्षामा पर्छन्। यसरी परमेश्वरमा विश्वास गरेर आशिष्‌हरू प्राप्त गर्ने तिनीहरूको अभिप्राय तिनीहरूको दुष्ट अभिलाषाको बीचमा हराउँछ। तिनीहरू रोमान्टिक सम्बन्धमा प्रवेश गर्ने बित्तिकै, तिनीहरूले अरू सबै कुरालाई बेवास्ता गर्छन्, आशिष् पाउने आफ्नो अभिप्रायलाई समेत त्याग्छन्, र देहको खुशीलाई मात्रै पछ्याउँछन्। एक-दुई पटक अपराध गरेपछि, तिनीहरूलाई अलिक आत्म-निन्दा र व्याकुलता महसुस हुन सक्छ, तर तीन-चार पटक गरेपछि, यो कामुकता बन्छ। कामुकता पैदा भएपछि, तिनीहरूलाई आत्म-निन्दा वा हैरानीको महसुस हुँदैन किनभने व्यक्तिको मानवताको आधारभूत आधार अर्थात् लाजको तह पहिले नै तोडिएको हुन्छ। तिनीहरूले अबदेखि कामुकतालाई लाजमर्दो ठान्दैनन् र यसरी यसमा संलग्न भइरहन्छन्। कामुकतामा निरन्तर संलग्न हुन सक्नेहरू विशेष रूपमा आफ्नो कामुक इच्छाहरूमा समर्पित हुन्छन्, र कुनै संयम देखाउँदैनन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई मण्डलीमा अनुमति हुँदैन, र तिनीहरूलाई सफाइ गरिनुपर्छ; तिनीहरूलाई राख्नका लागि कुनै बहाना नबनाओ। परमेश्वरको घरमा सुसमाचार प्रचार गर्ने मानिसहरूको कमी छैन; यसलाई ठाउँ मात्रै ओगट्ने यस्ता व्यभिचारीहरूको आवश्यकता छैन, किनभने यसले परमेश्वरको गम्भीर बदनाम गर्छ। त्यसकारण, यदि कसैले रिपोर्ट गर्‍यो वा तैँले व्यक्तिगत रूपमा सुसमाचार प्रचार गर्ने समूहभित्र त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई भेट्टाइस् भने, तैँले के गर्ने भन्ने कुरा जान्नुपर्छ। यदि कतिपय नयाँ विश्वासीहरूमा यो समस्या छ भने, तिमीहरूले सुरुमा यस समस्याको बारेमा सत्यतामा सङ्गति गर्नुपर्छ, र लापरवाही कार्यहरू गर्नेहरूप्रति मण्डलीका सिद्धान्त र मनोवृत्तिहरू के-के हुन् भनेर सबैलाई थाहा दिनुपर्छ। कम्तीमा पनि, तिनीहरूलाई यसमा पर्नबाट र सुसमाचारको प्रचारलाई त्यस्ता व्यवहारहरूमा संलग्न हुने अवसरको रूपमा प्रयोग गर्नबाट रोक्नका लागि प्रारम्भिक चेतावनी दिइनुपर्छ, र अन्तिममा अग्रिम रूपमा उपयुक्त सत्यता सिद्धान्तहरूमा सङ्गति नगरेकोमा इन्चार्जहरू वा अगुवा र कामदारहरूलाई दोष दिनुपर्छ। त्यसकारण, त्यस्ता घटनाहरू आउनुभन्दा पहिले, कतिपय मानिसहरूलाई त्यस्ता व्यक्ति र मामलाहरूप्रति परमेश्वरको घरको मनोवृत्तिको बारेमा थाहा हुनुभन्दा पहिले, जब मानिसहरूलाई यी समस्याहरूका बारेमा स्पष्ट थाहा हुँदैन, तब अगुवा र कामदारहरूले तोकेर स्पष्ट रूपमा यी सिद्धान्तहरूमा सङ्गति गर्नुपर्छ ताकि तिनीहरूले यी मामलाहरू कस्तो व्यवहार र प्रकृतिमा पर्छन्, र त्यस्ता मामला र व्यक्तिहरूप्रति परमेश्वरको घरको मनोवृत्ति कस्तो छ भन्ने कुरा जानून्। यी सिद्धान्तहरूमा राम्ररी सङ्गति गरिसकेपछि, यदि यी सिद्धान्तहरू थाहा पाए पनि तिनीहरू अझै पनि आफ्नै मार्गमा लागिरहन्छन् र आफ्नो मार्गमा जिद्दी हुन्छन् भने, तिनीहरूलाई तह लगाउनुपर्छ र त्याग्नुपर्छ, तिनीहरूलाई हटाइनुपर्छ। यदि त्यस्ता व्यक्तिहरू मण्डलीमा देखा पर्छन्, जसले प्रायजसो अरूलाई प्रलोभनमा पार्दै वा विपरीत लिङ्गका मानिसहरूलाई बारम्बार दुर्व्यवहार गर्ने कार्य गर्छन् भने, तिनीहरूसँग अवश्य नै समस्याहरू हुन्छन्। कुनै ठोस समस्याहरू देखा परेका छैनन् भने पनि, अगुवा र कामदारहरूले यी व्यक्तिहरूलाई चेतावनी दिनुपर्छ र तह लगाउनुपर्छ, वा मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने ठाउँहरूबाट तिनीहरूलाई हटाउनुपर्छ; गम्भीर अवस्थामा, तिनीहरूलाई सीधै निष्कासन गर्नुपर्छ। मानिसहरूको मानवताको प्रकटीकरणहरूको सातौं पक्षको बारेमा रहेको हाम्रो सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।

डिसेम्बर १८, २०२१