अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२५)
विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि त्यसपछि निकाला वा निष्कासित गर्ने (भाग चार)
विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने मापदण्ड र आधारहरू
आज, हामी अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारी: अर्थात् सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, र त्यसपछि निकाला वा निष्कासित गर्ने बारेको सङ्गतिलाई जारी राख्छौँ। अघिल्ला केही पटक, हामीले यो काम गर्दा अगुवा र कामदारहरूले खुट्ट्याउनुपर्ने विभिन्न पक्षहरूका बारेमा, साथै तिनीहरूले बुझ्नुपर्ने मुख्य सत्यताहरूका बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ; अर्थात्, हामीले सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरूलाई कसरी खुट्ट्याउने भन्ने बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ। सबै प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई कसरी परिभाषित गरिन्छ? तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेको नाममा परमेश्वरको घरमा घुसपैठ गर्ने मानिसहरू हुन्, तैपनि तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन् र मण्डलीको काममा बाधा पनि दिन्छन्; त्यस्ता सबै मानिसहरू दुष्ट मानिसहरूको वर्गमा पर्छन्। मण्डलीले निकाला वा निष्कासित गर्नुपर्ने मानिसहरू; अर्थात्, मण्डलीभित्र अस्तित्वमा रहने अनुमति नभएका मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्। हामी तीन वटा मुख्य मापदण्डहरू अनुसार सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरूलाई छुट्याउँछौँ र विश्लेषण गर्छौँ। यी तीन वटा मापदण्डहरू के-के हुन्? पहिलो त व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य हो। दोस्रो भनेको व्यक्तिको मानवता—मण्डलीले निकाल्नुपर्ने मानिसहरूमध्येमा त्यो व्यक्ति पनि पर्छ कि पर्दैन भनेर पत्ता खुट्ट्याउन र स्पष्ट रूपमा देख्नका लागि उसको मानवतालाई विश्लेषण गर्नु हो। तेस्रो मापदण्ड के हो? (आफ्नो कर्तव्यप्रतिको व्यक्तिको मनोवृत्ति।) आफ्नो कर्तव्यप्रतिको व्यक्तिको मनोवृत्ति तेस्रो मापदण्ड हो। पहिलो मापदण्डका बारेमा पहिले सङ्गति गरिएको थियो। दोस्रो मापदण्ड, अर्थात्—व्यक्तिको मानवताको हकमा भन्नुपर्दा, दुई वटा बुँदाहरूका बारेमा सङ्गति गरिएको थियो। पहिलो बुँदा के थियो? (तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनु।) अनि दोस्रो? (फाइदा उठाउन मन पराउनु।) यी दुई बुँदाहरूको विषयवस्तुबाट हेर्दा, यी कुराहरूलाई दुष्ट मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका रूपमा लिनु अपर्याप्त देखिन्छ होला, तर मैले यसभन्दा पहिले सङ्गति गरेका विस्तृत प्रकटीकरणहरूका आधारमा हेर्दा, यी दुई प्रकारका मानिसहरूले साँचो पश्चात्ताप नगरी वर्षौँदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्छन्; तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूले मण्डली जीवनमा, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका बीचमा रहेका सम्बन्धहरूमा बाधा र विनाश ल्याइसकेका हुन्छन्। यी दुई प्रकारका मानिसहरूको प्रकटीकरण र प्रकृति सारका आधारमा तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको वर्गमा पर्नुपर्छ। मण्डली अगुवाहरू र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनुपर्छ र चरित्रचित्रण गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई समयमा नै निकाल्नुपर्छ। के यो उचित छ? (छ।) यो पूर्ण रूपमा उचित छ। मण्डलीका यी दुई प्रकारका मानिसहरूको व्यवहारले अत्यन्तै नकारात्मक असर पार्छ; तिनीहरूलाई सत्यताप्रति कुनै चासो हुँदैन, न त तिनीहरू परमेश्वरको काममा नै समर्पित हुन्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा, तिनीहरू गैर-विश्वासीहरूभन्दा फरक जीवन जिउँछन् जस्तो देखिँदैन; तिनीहरूले प्रायजसो झूट बोल्छन् र अरूलाई ठग्छन्, झाराटारुवा तरिकाले र अलिकति पनि जिम्मेवारीबोधविना आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, र बारम्बार चेतावनी दिइँदा पनि तिनीहरू परिवर्तन हुँदैनन्। तिनीहरूले मण्डली जीवनमा असर गर्ने मात्र होइन, मण्डलीको काममा पनि गम्भीर रूपमा बाधा दिन्छन्। निस्सन्देह, तिनीहरू मण्डलीले निकाला वा निष्कासित गर्नुपर्ने मानिसहरूमध्येका हुन्, र तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गरेर त्यस्ता मानिसहरूको सूचीमा राख्नु पूर्ण रूपमा उचित हुन्छ—त्यो गर्नु पटक्कै पनि अतिशयोक्ति होइन। पहिलो प्रकारका, अर्थात् तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरूमा अनुचित कुराहरू भन्ने, वा अरूसँगको कुराकानीमा अवरोधहरू हुने जस्ता सरल समस्याहरू मात्रै हुँदैनन्; बरु, तिनीहरूको स्वभावमा नै समस्या हुन्छ। गहन स्तरमा, तिनीहरूको स्वभावको समस्या तिनीहरूको प्रकृति सारको समस्या हो। सतही स्तरमा, यो तिनीहरूको मानवताको समस्या हो; अर्थात्, तिनीहरूको मानवता अत्यन्तै नीच र घृणित हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले अरूसँग सामान्य रूपमा अन्तरक्रिया गर्न असम्भव हुन्छ। तिनीहरूमा अरूलाई भरणपोषण गर्ने, सहयोग गर्ने, वा प्रेम गर्ने जस्ता सकारात्मक प्रकटीकरणहरूको कमी मात्र हुँदैन, तिनीहरूको कार्य र व्यवहारले बाधा, विनाश, र विध्वंस ल्याउने काम मात्रै गर्दछ। यदि कतिपय मानिसहरू आफ्नो बानीले नै तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नमा संलग्न हुन्छन्, र तिनीहरूले खुलस्त होस् वा गुप्तमा होस्, सधैँ यसो गरिरहेका हुन्छन्, जसले गर्दा मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा गम्भीर रूपमा नकारात्मक असर पर्छ भने, तिनीहरू मण्डलीले निकाल्नुपर्ने मानिसहरूमध्येमा पर्छन्। अर्को प्रकारका मानिसहरू फाइदा उठाउन मन पराउने मानिसहरू हुन्। परिस्थिति जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले सधैँ फाइदा प्राप्त गर्ने प्रयास गर्छन्, र तिनीहरूको नजर सधैँ आफ्नै हितहरूमा हुन्छ। तिनीहरूले सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने कार्यमा ध्यान दिँदैनन्, न त तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने वा आफ्नै जिम्मेवारीहरू पूरा गर्ने कार्यमा नै ध्यान दिन्छन्। त्यसभन्दा बढी, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सामान्य रूपमा अन्तरक्रिया गर्ने, आफ्नै कमीकमजोरीहरूको परिपूर्ति गर्नका लागि अरूका सबल पक्षहरू प्रयोग गर्ने र सामान्य सम्बन्धहरू निर्माण गर्ने, वा सामान्य मण्डली जीवन जिउने कार्यमा ध्यान दिँदैनन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै कुरामा ध्यान दिँदैनन्—तिनीहरू फाइदा उठाउनका लागि मात्रै मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा आउँछन्। तिनीहरू मण्डलीमा उपस्थित हुन्जेल, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू तिनीहरूसँगको सम्पर्कमा रहुन्जेल, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भित्री रूपमा असहज महसुस हुनेछ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूका कार्य र व्यवहारप्रति विकर्षण महसुस गर्ने मात्र नभई मुख्य रूपमा, तिनीहरूलाई प्रायजसो आफ्नो हृदयमा धेरै हदसम्म हस्तक्षेप भएको र बन्धनमा परेको महसुस हुन्छ। “धेरै हदसम्म” ले केलाई जनाउँछ? यसको अर्थ वास्तविक जीवन परिस्थितिहरूमा, जब अविश्वासी वा दुष्ट मानिसहरूको दुर्व्यवहारको सामना गरिन्छ, तब कतिपय व्यक्तिहरू आफ्ना भावनाहरूको बन्धनमा पर्छन् र त्यसबाट मुक्त हुन सक्दैनन्, जबकि अरूलाई यो कुरा मन नपरे पनि, तिनीहरूले बोल्ने आँट गर्दैनन् तर सधैँ भित्री रूपमा बन्धनमा परेको महसुस गर्छन् र तिनीहरूमा शान्तिको कमी हुन्छ। के यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गम्भीर रूपमा बाधा दिनु होइन र? (हो।) त्यसकारण, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यी दुई प्रकारका व्यक्तिहरूलाई खुट्ट्याउनुपर्छ; दुष्ट मानिसहरू भनेर वर्गीकरण गरिएका सबै मानिसहरू मण्डलीले निकाल्नुपर्ने मानिसहरूमध्येका हुन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई सम्हाल्ने सम्बन्धी निश्चित सिद्धान्तहरूका बारेमा पछिल्लो भेलामा सङ्गति गरिसकिएको थियो, त्यसकारण अहिले फेरि पनि तिनका बारेमा विस्तृत रूपमा सङ्गति गरिनेछैन। सारांशमा भन्दा, माथि सङ्गति गरिएका दुई प्रकारका मानिसहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मण्डली जीवनमा मात्रै होइन, तिनीहरूले व्यवस्थित रूपमा कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा पनि बाधाहरू ल्याएका हुन्छन्; तिनीहरूमध्ये कतिले गर्ने व्यवहारले जग नभएका कतिपय नयाँ विश्वासीहरूलाई ठेस पुर्याउने सम्भावनासमेत हुन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूले कार्य गर्ने तरिका र माध्यमहरू, साथै तिनीहरूको मानवताका विभिन्न प्रकटीकरणहरू र यी प्रकटीकरणहरूले ल्याउने प्रतिकूल परिणामहरूका आधारमा हेर्दा, यी दुई प्रकारका मानिसहरू निकालिनुपर्ने मानिसहरूमध्येका हुन्, र तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको सूचीमा राख्नु अतिशयोक्ति हुँदैन। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने र फाइदा उठाउन मन पराउने मानिसहरूको व्यवहार मानव धारणाहरूमा परिभाषित भएका दुष्ट मानिसहरूको जस्तो अनुचित रूपमा कच्चा वा आक्रामक नदेखिए पनि—तिनीहरूमा त्यस्ता स्पष्ट प्रकटीकरणहरूको कमी भए पनि—तिनीहरूको व्यवहार र तिनीहरूको मानवताका प्रतिकूल परिणामहरूले गर्दा तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्नु आवश्यक हुन्छ। दुई प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू, र तिनलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू यिनै थिए, जुन कुरामा पछिल्लो पटक सङ्गति गरिएको थियो।
आ. व्यक्तिको मानवताका आधारमा
ग. लम्पट र असंयमित हुनु
आज, हामी तेस्रो प्रकारका मानिसहरूबाट सुरु गर्दै अरू धेरै प्रकारका मानिसहरूको मानवताका प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गतिलाई जारी राख्छौँ। यी मानिसहरूको मानवताको प्राथमिक विशेषता के हो? यो लम्पटपन र संयमको कमी हो। शाब्दिक दृष्टिकोणबाट लम्पटपन र संयमको कमीलाई बुझ्नु निकै सजिलो छ; यसको अर्थ यी व्यक्तिहरूको व्यवहार, आनीबानी, र बोलीवचन अनुचित देखिन्छ भन्ने हुन्छ—तिनीहरू इज्जतदार र सभ्य व्यक्तिहरू होइनन्। यस्ता मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेको आधारभूत बुझाइ यही हो। मण्डलीमा, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेसम्बन्धी कतिपय मानिसहरूको दृष्टिकोण र तिनीहरूले पछ्याउने तरिकाहरूमा विचलन वा गल्तीहरू समावेश हुन्छन् भन्ने कुरा अपरिहार्य नै हुन्छ। तिनीहरूको बोलीवचन र आनीबानीमा भक्तिको कमी हुन्छ, तिनीहरूको जीवनका प्रकटीकरण र तिनीहरूको मानवताको गुणस्तर सन्तहरूको शिष्टता अनुरूप हुँदै हुँदैन, र तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदयको पूर्ण कमी हुन्छ। समग्रमा, तिनीहरूको बोलीवचन, व्यवहार, र आनीबानीलाई लम्पट र असंयमित भनेर मात्रै व्याख्या गर्न सकिन्छ। अवश्य नै, निश्चित प्रकटीकरणहरू धेरै छन्, ती सबैले देख्न सक्छन्, र तिनलाई खुट्ट्याउन सजिलो छ। यी व्यक्तिहरू अविश्वासी र गैरविश्वासीहरू जस्तै हुन्छन्; खास गरी, तिनीहरूले विशेष रूपमा लम्पट व्यवहार देखाउँछन्। भेलाहरूमा, तिनीहरूको पहिरन र साजसज्जा अत्यन्तै साधारण हुन्छ। कतिपयले आफ्नो घरबाट निस्कनुभन्दा पहिले आफ्नो सरसफाइ गर्ने झन्झट गर्दैनन्, र फोहोरी अवस्थामा, कपाल नकोरी र मुख नधोई भेलाहरूमा आउँछन्। कतिपयको लुगा झुत्रेझाम्रे हुन्छ, तिनीहरूले थोत्रा चप्पल वा पाइजामा समेत लगाउँछन्। अरू मानिसहरू व्यक्तिगत सरसफाइलाई ध्यान नदिई लथालिङ्ग जीवन जिउँछन्, र तिनीहरूलाई भेलाहरूमा फोहोर लुगा लगाएर आउन हिचकिचाहट हुँदैन। यी सबै मानिसहरूले भेलाहरूलाई अत्यन्तै सामान्य रूपमा लिन्छन्, मानौँ तिनीहरू छिमेकीको घरमा गएका हुन्, र तिनीहरूले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन्। भेलाहरूमा, तिनीहरूको बोलीवचन र व्यवहार पनि असंयमित हुन्छ, र तिनीहरू कुनै हिचकिचाहटविना ठूलो स्वरमा बोल्छन्, खुसी हुँदा उत्साहित भएर र उन्मत्त रूपमा इसारा गर्ने, र चरम लिप्तता देखाउने समेत गर्छन्। जति मानिसहरू उपस्थित भए पनि, तिनीहरू हाँस्छन्, ठट्टा गर्छन्, र हात हल्लाउँदै कुरा गर्छन्, उपरखुट्टी लगाउँछन्, र आफू अरू सबैभन्दा माथि भए जस्तो व्यवहार गर्छन्; तिनीहरू निकै भड्किला र घमण्डीसमेत हुन्छन्, र अरूसँग कुरा गर्दा कहिल्यै कसैको आँखामा हेर्दैनन्, बरु आफ्नो नजर यताउता घुमाइरहन्छन्। के यो लम्पट होइन र? (हो।) यो अत्यन्तै लिप्त हुनु र अलिकति पनि संयम नहुनु हो। अवश्य नै, गैरविश्वासीहरूले त्यस्ता व्यक्तिहरूको राम्रो पालनपोषण नहुनुलाई तिनीहरूको बोलीवचन र व्यवहारका लागि जिम्मेवार ठहराउन सक्छन्, तर हामीले यसलाई फरक रूपमा बुझ्छौँ; यो राम्रो पालनपोषण नहुनुसँग मात्रै सम्बन्धित हुँदैन। वयस्कका रूपमा, व्यक्तिले अरूसँग बोल्ने, व्यवहार गर्ने, र अन्तरक्रिया गर्ने सही र उचित तरिकाहरू स्पष्ट रूपमा जान्नुपर्छ—विशेष गरी, व्यक्तिले सन्तहरूको शिष्टता अनुरूप, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुधार गर्ने, र सामान्य मानवता हुने तरिकाले त्यसो गर्नुपर्छ—अनि यो कुरा कसैले उसलाई भनिरहनु पर्दैन। विशेष गरी मण्डली जीवन जिउने क्रममा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको उपस्थितिमा, ढोँगको आवश्यकता नहुने भए पनि, संयमता भने हुनुपर्छ। त्यसोभए, यो संयमताको मापदण्ड र आवश्यक मानक के हो? यो सन्तहरूको शिष्टता अनुरूप हुनु हो। व्यक्तिको लुगा र वस्त्र इज्जतदार र सभ्य हुनुपर्छ, र अनौठो लुगा लगाउनु हुँदैन। परमेश्वरको उपस्थितिमा, व्यक्ति भक्त हुनुपर्छ, र उत्ताउलो हाउभाउ देखाउनु हुँदैन; अवश्य नै, अरू मानिसहरूको अगाडि तिनीहरूले भक्ति र मानव स्वरूपलाई पनि कायम राख्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले आफूलाई अरूका लागि उचित, फाइदाजनक, र सुधारात्मक तरिकाले प्रस्तुत गर्न सकून्। परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्ने कुरा यही हो। लम्पट र असंयमित मानिसहरूले मानवताका सबैभन्दा आधारभूत पक्षहरूअनुसार जिउने कार्यलाई पटक्कै ध्यान दिँदैनन्, र तिनीहरूको उदासीनताको एउटा स्पष्ट कारण भनेको भक्त व्यक्ति वा आदर पाउने निष्ठा र गरिमा भएको व्यक्ति कसरी बन्ने भन्ने बारेमा तिनीहरूको पूर्ण अज्ञानता हो; तिनीहरूले यी कुराहरू बुझ्दै बुझ्दैनन्। त्यसकारण, भेलाहरूमा सफा, इज्जतदार, र सभ्य लुगा लगाउने, अनौठा लुगा नलगाउने बारेमा मण्डलीले बारम्बार प्रावधान र मागहरू तोके पनि, तिनीहरूले यी नियमहरूलाई गम्भीरतापूर्वक नलिन जारी राख्छन्, र प्रायजसो चप्पल लगाएर, कपाललाई जिङ्ग्रिङ्ग बनाएर, वा पाइजामासमेत लगाएर आइपुग्छन्। यो लम्पट र असंयमित मानिसहरूको एउटा प्रकटीकरण हो।
लम्पट र असंयमित मानिसहरूले अर्को व्यवहार पनि प्रकट गर्छन्, जुन भेलाहरूमा फेशनेबल रूपमा लुगा लगाउनु र गाढा र चहकिलो मेकअप लगाउनु हो। हरेक भेलाभन्दा दुई दिन पहिले नै तिनीहरूले के-कस्तो मेकअप लगाउने, के-कस्ता गहना पहिरिने, कसरी कपाल कोर्ने, कुन वस्त्र लगाउने, कुन झोला बोक्ने, र कुन जुत्ता लगाउने भनेर मनन गर्दै सिँगारिन र सजिन थाल्छन्। कतिपय महिलाहरूले आकर्षक लिपस्टिक, गाजल, र नाक-पाउडर समेत लगाउँछन्, र झनै चरम अवस्थामा, कतिपय महिलाहरूले अत्यन्तै आकर्षक तरिकाले लुगा लगाउँछन् र सजिसजाउ गर्छन्, आफ्नो काँध र ढाड देखाउँछन्, र अनौठा लुगा लगाउँछन्। भेलाहरूमा, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सङ्गति ध्यान दिएर सुन्दैनन्, न त तिनीहरूले प्रार्थना नै गर्छन्; तिनीहरूले सङ्गतिमा सहभागिता जनाउनु वा आफ्नो व्यक्तिगत बुझाइ र अनुभवात्मक गवाहीहरू बाँड्नु त परको कुरा हो। बरु, तिनीहरूले आफूलाई अरू सबैसँग तुलना गर्छन्, आफूभन्दा राम्रो लुगा लगाउने को छ वा खराब लुगा लगाउने को छ, विशेष रूपमा प्रचलित ब्रान्डको लुगा कसले लगाइरहेको छ, सडक बजारको सस्तो लुगा कसले लगाइरहेको छ, कसैको चुरा कति मूल्यको हो, र इत्यादि कुराको चासो लिन्छन्; तिनीहरूले यी कुराहरूमा मात्रै ध्यान दिन्छन्, र प्रायजसो खुलेआम यस्ता तुलनाहरूसमेत गर्छन्। यी व्यक्तिहरूको पहिरन, साथै बोलीवचन, व्यवहार, र आनीबानीबाट के कुरा स्पष्ट हुन्छ भने, मण्डली जीवनमा तिनीहरूको सहभागिता र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगको तिनीहरूको अन्तरक्रिया सत्यता बुझ्ने कार्यप्रति लक्षित हुँदैन, र स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न जीवन प्रवेशको पछ्याइ गर्ने कार्यमा लक्षित हुनु त परको कुरा हो; बरु, तिनीहरूले भेलाहरूको समयलाई पैसा र भौतिक जीवनबाट आफूले लिएको आनन्दबारे देखावटी गर्नउ प्रयोग गर्छन्। कतिपय मानिसहरू धाक लगाउन नाम चलेका ब्रान्डका लुगा लगाएर भेला हुने स्थानहरूमा आउँछन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबीचमा फेशन र सामाजिक प्रचलनहरूप्रतिका आफ्ना चाहनाहरूमा पूर्ण रूपमा लिप्त हुन्छन्, अरूलाई यी प्रचलनहरू पछ्याउन लोभ्याउँछन् र अरूलाई तिनीहरूप्रति डाहा र आदर गर्न लगाउँछन्। कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूप्रति देखाउने घृणास्पद हेराइ र मनोवृत्ति देखे पनि, तिनीहरू बेवास्ता गरेर बस्छन्, तिनीहरूले आफ्नै तरिकाले काम गरिरहन्छन्, अल्गो हील लगाउँछन्, र डिजाइनर ब्याग बोक्छन्। कतिपयले भेलाहरूमा कम गुणस्तरीय अत्तर लगाएर धनी र सम्पन्न मानिसहरू जस्तो देखिने प्रयाससमेत गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू कोठामा प्रवेश गरेपछि अत्तर, टल्किने पाउडर र कपालमा लगाइने तेलको मिश्रित बास्नाले तीखो र अप्रिय गन्ध फैलिन्छ। भेलामा सहभागी हुने अरू धेरै मानिसहरू रुष्ट हुन्छन्, तैपनि बोल्ने आँट गर्दैनन्, यी मानिसहरूलाई देख्दै तिनीहरूलाई घृणा लाग्छ, र परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नेहरू तिनीहरूबाट टाढा बस्छन्। तिनीहरूको पहिरन र साजसज्जाअलिक उच्चस्तरीय भए पनि वा अलिक सामान्य भए पनि, त्यस्ता व्यक्तिहरूको पहिचान तिनीहरूको असाधारण रूपमा स्वतन्त्र र अनुशासनहीन बोलीवचन, व्यवहार, आनीबानी, र जीवनशैली हो, जुन भेलाहरूमा मात्र नभई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगको तिनीहरूको दैनिक अन्तरक्रियामा वा तिनीहरूको दैनिक जीवनमा पनि देखा पर्छ। सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरू अत्यन्तै लिप्त हुन्छन्, र अलिकति पनि संयमद्वारा शासित हुँदैनन्। तिनीहरूको दैनिक जीवनमा नियमित ढाँचाहरू हुँदैनन्; तिनीहरूले जे मन लाग्यो त्यही भन्छन्, लापरवाही र स्वेच्छाचारी रूपमा व्यवहार गर्छन्, कहिल्यै व्यक्तिगत अनुभवहरूका बारेमा छलफल गर्दैनन्, परमेश्वरका वचनहरूबारेको आफ्नो बुझाइ बिरलै बाँड्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सामना गरेका कठिनाइहरूका बारेमा खासै कुरा गदैनन्। तिनीहरूले छलफल गर्ने एउटै मात्र विषय के हुन्छ? सामाजिक प्रचलनहरू, फेसन, उच्चस्तरीय खाना, समाजका चर्चित व्यक्तित्वहरू र प्रसिद्ध कलाकारहरूको व्यक्तिगत जीवन, र समाजका असामान्य कथा र प्रसङ्गहरू। तिनीहरूका यी प्राकृतिक प्रकटीकरणहरूबाट, परमेश्वरमाथिको त्यस्ता मानिसहरूको विश्वास जीवनमा झारा टार्दै हिँड्ने कार्य मात्रै हो भन्ने कुरा देख्न गाह्रो हुँदैन। तिनीहरूको जीवन मण्डली जीवन जिउने, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने, वा सत्यता पछ्याउने जस्ता कुराहरूमा नभई खाने, पिउने, र रमाइलो गर्ने कार्यमा नै पूर्ण रूपमा केन्द्रित हुन्छ। “लम्पट र असंयमित” भन्नुको अर्थ के हो भने, यी व्यक्तिहरूको जीवनशैली, तिनीहरूले मानवतामा जिउने कुरा, साथै कामकुराहरूलाई सम्हाल्ने, अरूसँग व्यवहार गर्ने, र अरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने तिनीहरूको तरिका सबै लम्पट र असंयमित हुन्छ। तिनीहरूले प्रायजसो समाजका लोकप्रिय अभिव्यक्तिहरूको नक्कल गर्छन्; दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ती कुरा सुन्न मन पराए पनि वा मन नपराए पनि, अथवा तिनीहरूले ती कुरा बुझ्न सके पनि वा नसके पनि, यी व्यक्तिहरूले ती कुरा बोलिरहन्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो समाजका केही प्रसिद्ध व्यक्तित्वहरू र सङ्गीत र चलचित्रका चर्चित व्यक्तित्वहरूका भनाइहरूको समेत नक्कल गर्छन्। परमेश्वरको घरमा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा प्रायजसो प्रयोग गरिने सकारात्मक शब्दहरूको हकमा भन्दा, तिनीहरूले कहिल्यै कुनै चासो देखाउँदैनन्; तिनीहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा कहिल्यै सत्यताबारे सङ्गति गर्दैनन्। तिनीहरूले सांसारिक प्रचलनहरूलाई पूज्य मान्छन्; विभिन्न प्रसिद्ध व्यक्तित्व र चर्चित कलाकारहरू तिनीहरूको पूज्यता र अनुकरणका निसाना हुन्। उदाहरणका लागि, तिनीहरूले अनलाइनका लोकप्रिय शब्द र वाक्यांशहरू तुरुन्तै सिक्छन् र आफ्नो जीवनमा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगको कुराकानीमा तिनलाई प्रयोग गर्छन्। अवश्य नै, यी शब्दहरू पक्कै पनि सकारात्मक वा सुधारात्मक कुराहरू हुँदैनन्; ती सबै नकारात्मक हुन्छन्, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका लागि तिनको कुनै मूल्य हुँदैन, र तिनको कुनै अर्थ त झनै हुँदैन। ती भ्रष्ट र दुष्ट मानवजातिले उत्पादन गर्ने लोकप्रिय अभिव्यक्तिहरू हुन्, जसले पूर्ण रूपमा दुष्ट शक्तिहरूका विचार र दृष्टिकोणहरूलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्। दुष्ट प्रचलनहरूलाई मन पराउने मण्डलीका ती अविश्वासीहरूले प्रायजसो त्यस्ता शब्दहरूलाई ध्यान दिन्छन्, स्वीकार गर्छन्, र प्रयोग गर्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको आत्मिक शब्द र शब्दावलीदेखि पूर्ण रूपमा टाढा हुन्छन्, र तिनका बारेमा इमानदारीसाथ सुन्दैनन् वा सिक्दैनन्। यसको विपरीत, तिनीहरूले गैरविश्वासीहरूको संसारका नकारात्मक कुराहरू र नीच मानिसहरूले ध्यान दिने ती कुराहरूलाई तुरुन्तै टिपेर प्रयोग गर्छन्। त्यसकारण, यी व्यक्तिहरूलाई तिनीहरूको बाहिरी पहिरन, बोलीवचन, र व्यवहारद्वारा मूल्याङ्कन गरिए पनि, वा तिनीहरूले प्रकट गर्ने विभिन्न विचार र दृष्टिकोण र कामकुराहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिद्वारा मूल्याङ्कन गरिए पनि, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा असाधारण रूपमा अलग हुन्छन्। फरक हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ तिनीहरूको बोलीवचन, व्यवहार, र आचरण गैरविश्वासीहरूको जस्तै हुन्छ, र तिनीहरूले कुनै परिवर्तन देखाउँदैनन्; तिनीहरू अविश्वासीहरू मात्रै हुन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको घरको मञ्चमा दुई वटा भजन गाउँछन् र सबैको सराहना प्राप्त गर्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले आफूलाई चर्चित कलाकार वा ठूला व्यक्तिका रूपमा सोच्न थाल्छन्, प्रस्तुति दिँदा सधैँ भारी मेकअप लगाउने माग गर्छन्, निश्चित सेलिब्रेटीको कपालको शैली बनाउने जिद्दी गर्छन्, र यसलाई अनौठा रङ्गले रङ्गागाउँछन्। जब अरूले “विश्वासीहरूले इज्जत र शिष्टताका साथ लुगा लगाउनुपर्छ; तिम्रो शैलीले परमेश्वरको घरका मापदण्डहरू पूरा गर्दैन” भनेर भन्छन्, तब तिनीहरूले गुनासो गर्छन्, र भन्छन्, “परमेश्वरको घरका नियमहरू अत्यन्तै कडा छन्; यो साँच्चै नै समस्याजनक छ! चर्चित व्यक्ति बन्न किन यति गाह्रो भएको?” दुई वटा भजन मात्रै गाएपछि, तिनीहरूले आफूलाई चर्चित व्यक्ति ठान्छन् र आफू उत्कृष्ट भएको सोच्छन्, र जब-जब तिनीहरू व्यस्त हुँदैनन्, तब-तब तिनीहरूले निरन्तर यस्तो सोचिरहन्छन्: “गैर-विश्वासीहरूको संसारका चर्चित कलाकारहरूले माइक्रोफोन समाउँदा कति वटा औँला प्रयोग गर्छन्? तिनीहरूले मञ्चमा चढ्नका लागि कति कदम चाल्छन्? मैले किन यति राम्ररी गाउँदा पनि फूलहरू प्राप्त गर्दिनँ? संसारका चर्चित व्यक्तिहरूका एजेन्ट र सहयोगीहरू हुन्छन्; तिनीहरूले धेरैजसो मामलाहरू आफै सम्हाल्नु वा समाधान गर्नु पर्दैन, तिनीहरूका सहयोगीहरूले सबै कुरा गर्छन्। तर परमेश्वरको घरका गायकका रूपमा, मैले आफै खानेकुरा ल्याउने, लुगाफाटो किन्ने, र किनमेल गर्ने जस्ता साधारण कामहरूमा ध्यान दिनुपर्छ। परमेश्वरको घर अत्यन्तै रूढिवादी छ!” हृदयमा, तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरमा बस्दा सधैँ दुःख लाग्छ; तिनीहरूलाई निकै पीडा हुन्छ, तिनीहरू सधैँ असन्तुष्ट र गुनासाले भरिएका हुन्छन्। के त्यस्तो व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्न सक्छ? के तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्नेछन्? तिनीहरूले किन आत्मचिन्तन गर्दैनन्? कामकुराहरूप्रतिको तिनीहरूको दृष्टिकोण गैरविश्वासीहरूको दृष्टिकोण जस्तै अत्यन्तै विकृत हुन्छ; तिनीहरूले कसरी यो कुरा महसुस गर्न सक्दैनन्? परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई चर्चित व्यक्ति बन्नबाट रोक्दैन, तर के परमेश्वरको घरमा तिनीहरूका यी दृष्टिकोण र शैलीहरू—विश्वासीहरूका दृष्टिकोणहरू—व्यावहारिक हुन्छन्? ती आधारभूत रूपमै असमर्थनीय कुरा हुन्। तिनीहरूको सामान्य बोलीवचन र व्यवहार धेरैजसो मानिसहरूका लागि घृणित हुन्छन्। तिनीहरूको “खुला सोच” र चरम लिप्तताका कारण, त्यस्ता मानिसहरूले जे भने पनि वा जे गरे पनि त्यो लम्पट र असंयमित हुन्छ, जसले शैतानको स्वभावबाहेक केही पनि प्रकट गर्दैन।
दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले पुरुष र महिलाको बीचमा सीमा कायम राख्नुपर्छ, र विपरीत लिङ्गीसँग अल्झिन हुँदैन भनेर परमेश्वरको घरले बारम्बार जोड दिन्छ। तर, कतिपय मानिसहरू लम्पट र असंयमित हुन्छन्, तिनीहरूले यो सल्लाह पटक्कै मान्दैनन्, र गोप्य रूपमा अरूलाई आकर्षित गर्ने वा डेट गर्ने प्रयाससमेत गर्छन्, जसले गर्दा मण्डली जीवनमा बाधा हुन्छ। तिनीहरूलाई विपरीत लिङ्गीलाई सम्पर्क गर्न मन पर्छ, र तिनीहरूले सम्पर्क गर्न र जिस्किएर अन्तरक्रिया गर्नका लागि कारण र बहानाहरूसमेत खोज्छन्। कुनै आकर्षक विपरीत लिङ्गी वा तिनीहरूसँग मिल्ने व्यक्तिलाई देख्दा, तिनीहरू त्यस व्यक्तिसँग लट्ठारिन थाल्छन्, जिस्किन्छन् र ठट्टा गर्छन्, तिनीहरूको लुगा र कपाल चलाइदिन्छन्, र हिउँदको बेला तिनीहरूको लुगामा हिउँसमेत फ्याँकिदिन्छन्; कुनै सीमा वा आदरबोधविना, कुनै लाज नमानी तिनीहरू एक-अर्कासँग पशुजस्तै गरी खेल्छन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “त्यसलाई कसरी खेलेको भन्न सकिन्छ? तिनीहरूले स्नेह देखाइरहेका छन्; त्यो प्रेमपूर्ण व्यवहार गर्नु, र रोमान्टिक हुनु हो।” यदि तैँले रोमान्स खोजिरहेको छस् भने, तैँले गलत ठाउँ छनौट गरेका छस्। मण्डली त दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने ठाउँ हो; यो परमेश्वरको आराधना गर्ने ठाउँ हो, जिस्किने ठाउँ होइन। सबैको अगाडि सार्वजनिक रूपमा यस्तो व्यवहार प्रदर्शन गर्दा धेरैजसो मानिसहरूलाई घिन लाग्छ र विकर्षण हुन्छ। मुख्य कुरा के हो भने, यसले अरूलाई सुधार गर्दैन, र तैँले आफ्नो सत्यनिष्ठा र इज्जत पनि गुमाउँछस्। आखिर तँ कति वर्षको होस्? के तैँले दाहिने हातलाई देब्रे हातबाट छुट्याउन सक्दैनस् र? के तैँलेपुरुष र महिलाबीचको भिन्नता बुझ्दैनस् र? तैपनि तँ जिस्किने व्यवहारमा संलग्न हुन्छस्! सात-आठ वर्षका केटाकेटीहरू खेल्नु सामान्य कुरा हो; यस्तो व्यवहार र रुचिहरू तिनीहरूको उमेरका लागि सामान्य हुन्छन्। तर, यदि वयस्कहरूले यी व्यवहारहरू प्रदर्शन गर्छन् भने, के यो केटाकेटी जस्तो कुरा होइन र? सरल रूपमा भन्दा, यो कुरा ठीक त्यही हो। सारका हिसाबमा भन्दा, यो के हो? (लिप्तता, लम्पटपन।) यो सबै अत्यन्तै लम्पट कुरा हो! परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिमा इज्जतको बोध हुनुपर्छ। गैरविश्वासीहरूका बीचमा समेत, थोरैले मात्र यस्तो लम्पट व्यवहार गर्छन्। त्यस्ता भ्रष्ट व्यक्तिहरू कति बेपरवाह र घृणित हुन्छन्! उत्साहका लागि विपरीत लिङ्गीको लुगामा हिउँका डल्लाहरू हान्नु, उसलाई जिस्केर लखेट्ने मात्र नभई उसको पिठ्युँमा लातसमेत हान्नु—जब कसैले यस्तो व्यवहार अत्यन्तै लम्पट छ र यसले पुरुष र महिलाको बीचमा रहेका सीमाहरूलाई धूमिल बनाउँछ भन्ने तथ्यलाई खुलासा गर्छ, तब तिनीहरूले यस्तो जवाफ दिन्छन्, “हामी यति नजिक भएकाले मात्रै यसरी खेल्छौँ; मानिसहरूले बुझ्नुपर्छ।” तिनीहरू यति हदसम्म लिप्त हुन्छन् कि, आफू मात्र लिप्त हुँदैनन् तर अरूलाई पनि तिनीहरूको लिप्ततामा सहभागी हुन लोभ्याउँछन्। यो कस्तो नीच व्यक्ति हो? मलाई भन, के त्यस्ता मानिसहरू मण्डलीमा रहिरहनुपर्छ? (अहँ।) यस्तो व्यक्तिका बीचमा हुँदा सधैँ असहज र अप्ठ्यारो लाग्छ। जब तिनीहरूले कसैलाई भेट्छन्, तब तिनीहरूले सामान्य रूपमा अभिवादन गर्दैनन्; बरु, तिनीहरूले उसलाई मुक्काले हान्दै यसो भन्छन्, “तँ यति वर्ष कहाँ थिइस्, हँ? तँ त पृथ्वीबाट नै गायब भइस् कि भन्ने सोचेको थिएँ! के छ खबर?” तिनीहरूको अभिवादनको शैलीसमेत अत्यन्तै असभ्य र घमण्डी हुन्छ; तिनीहरूले असभ्य रूपमा बोल्ने मात्र नभई अरूलाई हातपात पनि गर्छन्। के यो बदमास र डाँकूहरूको व्यवहार जस्तो देखिँदैन र? के तिमीहरूलाई त्यस्ता मानिसहरू मन पर्छ? (मन पर्दैन।) के गिल्ला गरिनु र खेलाइनुको अनुभूति सहज हुन्छ? (हुँदैन।) यो असहज हुन्छ, र तैँले यसलाई व्यक्त गर्न समेत सक्दैनस्; तैँले यो कुरा भोग्नुको विकल्प हुँदैन, र अर्को पटक तिनीहरूलाई देख्दा, तँ तिनीहरूबाट टाढा बस्छस्। सारांशमा भन्दा, यसले त्यस्ता मानिसहरूको मानवताको गुणस्तरका बारेमा के भन्छ? (यो खराब हुन्छ।) तिनीहरूलाई जुनसुकै कोणबाट हेरिए पनि—चाहे त्यो तिनीहरूको बोलीवचन र व्यवहार, तिनीहरूको व्यक्तिगत आनीबानी, तिनीहरूले संसारसँग व्यवहार गर्ने तरिका, र अरूसँगको तिनीहरूको अन्तरक्रिया, गैरविश्वासीहरूको संसारका प्रचलनहरूप्रतिको तिनीहरूको दृष्टिकोण, वा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूको तरिका र परमेश्वर र उहाँका वचनहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिबाट भए पनि—यी व्यक्तिहरूमा भक्तिको वा परमेश्वरको डर मान्ने हृदयको कमी छ भन्ने कुरा देख्न गाह्रो हुँदैन। न त तिनीहरूमा सत्यताको खोजी गर्ने वा त्यसलाई स्वीकार गर्ने कुनै इमानदारी नै देख्न सकिन्छ। नियालिने कुरा भनेको तिनीहरूको लम्पटपन र संयमको कमी, तिनीहरूले निरन्तर चर्चित व्यक्तित्व र आदर्श व्यक्तिहरूलाई अनुकरण गर्ने कार्य, र सत्यतामा जसरी सङ्गति गरे पनि तिनीहरूमा मार्ग परिवर्तन गर्ने अभिप्रायको कमी हो। तिनीहरूको मानवताका विशेषताहरूलाई के भनेर सारांशित गर्न सकिन्छ? लम्पटपन र संयमको कमी। त्यसकारण, तिनीहरू परमेश्वरको घरमा घुसपैठ गरेका गैरविश्वासीहरू हुन् भनेर निश्चित रूपमा भन्न सकिन्छ; तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्।
मनमौजी र बेलगाम मानिसहरूले अविश्वासी संसारका डाँकू र गुन्डाहरूले जस्तै शब्दहरू छनौट गर्छन्; तिनीहरूलाई विशेषगरी चर्चित व्यक्तिहरू र समाजका नकारात्मक व्यक्तित्वहरूका बोली र शैली अनुकरण गर्न मन पर्छ, र तिनीहरूले आफ्नो भाषामा धेरैजसो गुन्डा वा बदमास मानिसहरूले बोल्नेजस्तो गन्दे शैली अपनाउँछन्। उदाहरणको लागि, जब एउटा गैरविश्वासी केही अनौठा वाक्यांशहरू बोल्दै ढोका ढकढक्याउन आइपुग्छ, तब विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यसो भन्छन्, “केही त गडबड छ; यो व्यक्ति किन चियो गर्ने वा जासूसजस्तो देखिन्छ?” त्यही बेला तिनीहरू निश्चित हुन नसक्ने भए पनि, यसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूलाई असहज महसुस हुन्छ। तैपनि, त्यो मनमौजी र बेलगाम व्यक्तिले प्रभावकारी ढङ्गमा यसो भन्छ, “चियो गर्ने? मलाई डर लाग्दैन! किन तिनीहरूसँग डराउने? यदि तिमीहरूलाई डर लाग्छ भने, तिमीहरू बाहिर जानु पर्दैन। तिनीहरूको मामला के हो म हेर्न जान्छु।” हेर त, तिनीहरू कति साहसी र हिम्मतवाला हुन्छन्। के तिमीहरू यसरी बोल्छौ? (अहँ, सामान्य मानिसहरू यसरी बोल्दैनन्; यो त डाँकूले बोल्नेजस्तो भाषा हो।) डाँकूहरू सामान्य मानिसहरूले भन्दा फरक तरिकाले बोल्छन्; तिनीहरू विशेषगरी रबाफ जमाउने हुन्छन्। मानिसहरू आफ्नो प्रकारअनुसारको भाषा सिक्छन्; विशेषगरी टोलअनुसार मानिसहरूले समाजको लोकप्रिय बोलीवचन अपनाउँछन्, डाँकू र गुन्डाहरू आफ्नैजस्तो बोल्ने शैली अपनाउँछन्, र अविश्वासीहरू गैरविश्वासीहरूजस्तै हुन्छन्, गैरविश्वासीहरूले भन्ने सबै कुरा भन्छन्। असल, मर्यादित, र शिष्ट मानिसहरूलाई घिन र घृणा लाग्छ; तिनीहरू कसैले पनि त्यस्तो बोलीवचन नक्कल गर्ने प्रयास गर्दैनन्। कतिपय अविश्वासीहरूले विश्वास गरेको दश-बीस वर्ष भएपछि पनि, अझै गैरविश्वासीहरूको भाषा प्रयोग गर्छन्, जानाजानी यस्तो बोली छनौट गर्छन्, र बोल्दा तिनीहरू गैरविश्वासीहरूको बर्ताव, अभिव्यक्ति र भाउभङ्गी नक्कलसमेत गर्छन्। के त्यस्ता व्यक्तिहरू मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको नजरमा प्रिय हुन सक्छन् र? (सक्दैनन्।) ती मानिसहरू धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मननपर्ने र हेर्नै अप्ठ्यारो लाग्ने लाग्छन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ, परमेश्वरले तिनीहरूप्रति कस्तो महसुस गर्नुहुन्छ? (घृणा।) यसको उत्तर स्पष्ट छ: घृणा। तिनीहरू जिउने कुरा, तिनीहरूको पछ्याइ, र तिनीहरूले हृदयमा आदर गर्ने मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूबाट के स्पष्ट हुन्छ भने तिनीहरू मानवतामा मर्यादा वा शिष्टता नै छैन र यसमा सन्तहरूको भक्ति र उचित शिष्टताको पनि कमी छ। तिनीहरूको मुखबाट विश्वासी वा सन्तहरूले बोल्ने वचनहरू, र अरूलाई सुधार गर्ने अनि मर्यादा र निष्ठा व्यक्त गर्ने वचनहरू सुन्न पाउनु एकदमै दुर्लभ हुन्छ; तिनीहरूले यी कुराहरू बोल्ने सम्भावनै हुँदैन। तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा आदर गर्ने, आकाङ्क्षा राख्ने, र पछ्याउने कुराहरू सन्तहरूले पछ्याउनुपर्ने र खोजी गर्नुपर्ने कुराहरूसँग आधारभूत रूपमा मिल्दै नमिल्ने हुन्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले बाहिरी रूपमा जिउने कुरा, तिनीहरूको बोलीवचन, र बर्ताव नियन्त्रण गर्न गाह्रो हुन्छ। तिनीहरूलाई संयमित हुन, मनमौजी वा भोगविलासी नबन्न, र मर्यादा र शिष्टता कायम राख्न लगाउनु एकदमै कठिन हुन्छ। सत्यता बुझ्ने र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने मानवता र समझ भएको व्यक्तिको रूपमा जिउनु त कुरै छोडौँ, तिनीहरू त सन्तहरूको शिष्टताअनुरूप, नियमहरू पालना गर्ने, र बाहिरी रूपमा तर्कसङ्गत देखिने अनि निष्ठा र मर्यादा भएको सामान्य व्यक्तिजस्तो बन्नसमेत सक्दैनन्। केही पहिले, एउटा व्यक्ति गाउँमा सुसमाचार प्रचार गर्न गयो र उसले केही विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू गरिब परिवारमा र भत्केको घरमा बस्छन् भन्ने देख्यो। उसले व्यङ्ग्यात्मक तरिकाले र गिल्ला गर्दै भन्यो, “यो घर त पूरै पत्रु भइसकेको छ, यो मानिसहरू बस्न लायकसमेत छैन; यो त सुँगुरहरूको लागि समेत मुस्किलले उपयुक्त छ। तपाईंहरू तुरुन्तै अन्त सर्नुपर्छ!” विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भने, “सर्नु त सजिलो छ नि, तर हामीलाई बस्ने अर्को घर कसले दिन्छ र?” ऊ लापरवाही रूपमा र जानाजानी बोल्थ्यो, र यसले अरूलाई पार्न सक्ने असरबारे विचार नगरी मनमा जे आयो त्यही बोल्थ्यो। यो त आफूमा नीच प्रकृति हुनु हो। विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सोधे, “हामी सर्यौँ भने, हामीलाई बस्ने घर कसले दिन्छ? के तपाईंसँग घर छ?” उसले केही बोल्न सकेन। उसले मानिसहरूलाई कठिनाइ आइपरेको देख्दा बोल्नुभन्दा पहिले नै उनीहरूको कठिनाइ समाधान गर्न सक्नुपर्थ्यो। उसले तिनीहरूको कठिनाइ समाधान गर्न सक्षम नभई लापरवाह रूपमा बोल्नुका परिणाम के थिए? के यो अत्यन्तै खुलस्त रूपमा र स्पष्ट बोल्ने समस्या थियो? अवश्य नै थिएन। त्यो समस्या त उसको नीचता अत्यन्तै गम्भीर भएकाले गर्दा थियो; ऊ मनमौजी र असंयम व्यक्ति थियो। त्यस्ता मानिसहरूसँग सत्यनिष्ठा, मर्यादा, बुझकीपन, सहनशीलता, वास्ता, आदर, बुझाइ, सहानुभूति, करुणा, विचारशीलता, सहयोग इत्यादि कुराको कुनै अवधारणा हुँदैन। सामान्य मानवतालाई अत्यावश्यक हुने यी गुणहरू मानिसहरूमा हुनुपर्छ। तिनीहरूसँग यी गुणहरूको कमी त हुन्छ नै, त्यसमाथि तिनीहरूले अरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा, कसैलाई कठिनाइहरू आइपरेको देख्दा उपहास गर्न, गिल्ला गर्न, निन्दा गर्न, र खिल्ली उडाउनसमेत सक्छन्; तिनीहरूले उनीहरूलाई बुझ्न वा सहयोग गर्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै उनीहरूको जीवनमा दुःख, विवशता, पीडा, र समस्यासमेत ल्याउँछन्। यस्तो गम्भीर नीचता भएका मानिसहरूको हकमा, धेरैजसो मानिसहरूले तिनीहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न त देख्छन् तर बारम्बार तिनीहरूलाई सहने गर्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूले साँचो रूपमा पश्चात्ताप गर्न सक्छन् भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? मलाई त यस्तो हुने सम्भावना छ जस्तो लाग्दैन। तिनीहरूको प्रकृति सार हेर्दा, तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरू होइनन्, त्यसकारण तिनीहरू काटछाँट र अनुशासनमा पर्नुलाई कसरी स्वीकार गर्न सक्छन् र? गैरविश्वासीहरू यी मानिसहरूलाई गैरविश्वासीहरू “आफ्नै बाटोमा लागिरहनु” वा “अरूले जे भने नि आफ्नै बाटो हिँडिरहनु” भन्नेजस्ता शब्दवालीहरू प्रयोग गरेर व्याख्या गर्छन्—यो कस्तो हास्यास्पद तर्क हो? प्रायजसो यो समाजमा तथ्यहरू बङ्ग्याउने र सही र गलतबीच अलमलमा पार्ने यी तथाकथित प्रसिद्ध भनाइ र भाषिक टुक्काहरूलाई सकारात्मक कुराहरूको रूपमा लिइन्छ। मनमौजी र बेलगाम मानिसहरूको मानवताका प्रकटीकरणहरूको हकमा, यसले आधारभूत रूपमा सबै कुरा समेट्छ।
लम्पट र असंयमित व्यक्तिहरूले मण्डली जीवनमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबीचका सामान्य सम्बन्धहरूमा, वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सामान्य रूपमा कर्तव्य निर्वाह गर्ने कार्यमा असर गरे पनि वा नगरे पनि, तिनीहरूको मानवताका प्रकटीकरण र प्रकाशहरूले प्रतिकूल प्रभाव र परिणामहरू ल्याउँछन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिन्छन् भने, यी समस्याहरूलाई समाधान गर्नुपर्छ, र त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई बेरोकटोक काम गर्न दिनुको सट्टा, तिनीहरूविरुद्ध उचित कदम चाल्नुपर्छ। सानातिना मामलाहरूका हकमा, सहयोग र साथ प्रदान गर्न सकिन्छ, वा तिनीहरूलाई काटछाँट र चेतावनी दिन सकिन्छ। गम्भीर मामलाहरूका हकमा, जहाँ तिनीहरूको व्यवहार र आचरण गैरविश्वासी वा अविश्वासीहरूको जस्तै विशेष रूपमा लम्पट हुन्छ, र तिनीहरूमा सन्तको जस्तो शिष्टता अलिकति पनि हुँदैन, त्यहाँ मण्डली अगुवा र कामदारहरूले यी व्यक्तिहरूलाई सम्हाल्न उचित समाधानहरू खोज्नुपर्छ। यदि बहुसङ्ख्यक दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सहमत छन् र परिस्थितिहरूले अनुमति दिए भने, यी व्यक्तिहरूलाई निकाल्नुपर्छ; कम्तीमा पनि, तिनीहरूलाई पूर्णकालीन कर्तव्य मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न दिनु हुँदैन। “सानातिना मामलाहरूका हकमा” ले केलाई जनाउँछ? यसको अर्थ कतिपय मानिसहरू नयाँ विश्वासीहरू हुन्छन्, जो मूल रूपमा गैर-विश्वासीहरू थिए, जसले कहिल्यै इसाई धर्ममा विश्वास गरेका हुँदैनन् र परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भन्ने कुरा बुझेका हुँदैनन्। तिनीहरूको बोलीवचन र आचरणले गैर-विश्वासीहरूका बानीबेहोराहरू प्रकट गर्छन्। तर, परमेश्वरको वचन पढेर, सत्यतामा सङ्गति गरेर, र मण्डली जीवन जिएर, तिनीहरू क्रमिक रूपमा पछाडि फर्किन्छन् र बदलिन्छन्, तिनीहरू विश्वासीहरू जस्तै हुन्छन्, र तिनीहरूले केही मानव स्वरूप देखाउँछन्। यी व्यक्तिहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको दर्जामा वर्गीकरण नगरी सहयोग गर्न सकिने मानिसहरूका रूपमा वर्गीकरण गर्नुपर्छ। अर्को वर्ग लगभग बीस वर्षका जवान मानिसहरू हुन्, जसले चार-पाँच वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेको भए पनि, अझै पनि ख्यालठट्टामा लिप्त हुन्छन्, तिनीहरू त्यति स्थिर हुँदैनन्, आफ्नो बाहिरी बोलीवचन र आचरणमा केही केटाकेटीपन देखाउँछन्—केटाकेटी जस्तो बोल्छन्, व्यवहार गर्छन्, र कार्य गर्छन्—इत्यादि, किनभने तिनीहरूको उमेर सानै हुन्छ। यी मानिसहरूलाई प्रेमका साथ सहयोग र साथ दिनुपर्छ; तिनीहरूमाथि अत्यन्तै कडा मागहरू नलादी क्रमिक रूपमा परिवर्तन हुन पर्याप्त समय दिनुपर्छ। अवश्य नै, धेरै वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका तर अझै पनि गैर-विश्वासीहरूले जस्तै लम्पट र असंयमित बोलीवचन, आनीबानी, आचरण, र कार्य प्रदर्शन गर्ने, र बारम्बार चेतावनी दिइँदा पनि परिवर्तन हुन नमान्ने वयस्कहरूका हकमा फरक शैली अपनाउनु उचित हुन्छ; तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका प्रावधानहरू अनुसार सम्हाल्नुपर्छ। यदि त्यस्ता व्यक्तिहरूको बोलीवचन, आचरण, र तिनीहरूको मानवताको प्रकटीकरणले बहुसङ्ख्यकलाई बाधा दिन्छ र मण्डलीमा प्रतिकूल प्रभाव पार्छ, जसले गर्दा धेरैलाई तिनीहरूलाई देख्नेबित्तिकै घृणा लाग्छ, तिनीहरू बोलेको सुन्न मन लाग्दैन, तिनीहरूले बोल्दा तिनीहरूको हाउभाउ हेर्न मन लाग्दैन, न त तिनीहरूको पहिरन हेर्न नै मन लाग्छ, र त्यस्ता व्यक्तिहरू भेलाहरूमा सहभागी नहुँदा धेरैजसो मानिसहरू झनै खुसी हुन्छन् र तिनीहरू झनै राम्रो अवस्थामा हुन्छन् भने—मण्डली जीवनमा तिनीहरूको सहभागिता र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा तिनीहरूको उपस्थितिले नै तिनीहरूलाई असहज र घृणा लाग्छ, मानौँ तिनीहरू झिज्याउने कीरा हुन्—त्यस्ता व्यक्तिहरू अवश्य नै दुष्ट मानिसहरू हुन्। अर्थात्, जब-जब तिनीहरूले मण्डली जीवन जिउँछन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, तब धेरैजसो मानिसहरूलाई बाधा हुन्छ र विशेष रूपमा तिनीहरूप्रति घृणा लाग्छ। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, यी व्यक्तिहरूलाई जति सक्दो चाँडो तह लगाउनुपर्छ, तिनीहरूलाई मनपरी गर्न एकलै छोड्नु वा थप निगरानीमा राख्नु हुँदैन। कम्तीमा पनि, तिनीहरूलाई पूर्णकालीन कर्तव्य मण्डलीबाट निकालिनुपर्छ र पश्चात्ताप गर्न साधारण मण्डलीमा पठाउनुपर्छ। किन यस कुरालाई यसरी सम्हाल्ने? (तिनीहरूले धेरैजसो मानिसहरूका लागि बाधा र प्रतिकूल परिणामहरू उत्पन्न गरेका हुन्छन्, जसले गर्दा मण्डली जीवनमा बाधा पुग्छ।) किनभने तिनीहरूको प्रकटीकरणका परिणाम र प्रभावहरू अत्यन्तै दुष्ट हुन्छन्! यस अनुसार, अगुवा र कामदारहरू, साथै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूप्रति आँखा चिम्लिनु हुँदैन र अन्धाधुन्ध तिनीहरूको व्यवहारलाई प्रश्रय दिनु हुँदैन। त्यस्ता व्यक्तिहरूले बहुसङ्ख्यकका निम्ति बाधा उत्पन्न गरे पनि, अगुवा र कामदारहरूले केही नगरी बस्नु अनुचित हुन्छ; त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई परमेश्वरको घरका प्रावधानहरू अनुसार मण्डलीबाट निकालिनुपर्छ—यो सबैभन्दा बुद्धिमानी छनौट हो।
के मण्डलीले यसभन्दा पहिले लम्पट र असंयमित मानिसहरूलाई सम्हालेको छ? (छ।) जब त्यस्ता मानिसहरूलाई सम्हालियो, तब कतिपय यसो भन्दै रोएका थिए, “यो जानी-जानी गरिको थिएन। यो मैले कहिलेकहीँ देखाउने व्यवहार मात्रै हो; म त्यस्तो व्यक्ति होइनँ। कृपया मलाई अर्को मौका दिनुहोस्! यदि मलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न दिइएन भने, म घर फर्केपछि, परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्नेछैन, जहाँ सबै गैर-विश्वासी छन्।” तिनीहरूले यति आकर्षक तरिकाले बोल्छन् र साँच्चै व्यथित देखिन्छन्, र परमेश्वरलाई त्याग्ने अनिच्छा व्यक्त गर्दै परमेश्वरको घरसँग पश्चात्ताप गर्ने अर्को मौका माग्छन्। तिनीहरूलाई अर्को मौका दिनु सम्भव छ, तर तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने नै मुख्य कुरा हो। यदि यो व्यक्तिमा अलिकति पनि मानवता छैन, उसमा कुनै विवेक वा समझ छैन, आधारभूत रूपमा ऊ कुनै हृदय र आत्मा नभएको प्राणी हो भनेर राम्ररी बुझिएको छ भने, उसलाई अर्को मौका दिनु हुँदैन; त्यो व्यर्थ हुनेछ। तर, यदि व्यक्तिको सारतत्त्व राम्रो छ, र उसको उमेर सानो भएकाले उसको मानवता अपरिपक्व भएको मात्रै हो, र ऊ केही वर्षभित्र पक्कै परिवर्तन हुनेछ भने, उसलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिनुपर्छ। उसलाई मण्डलीबाट बिलकुलै निकाल्नु हुँदैन; कुनै पनि असल व्यक्ति कहिल्यै बरबाद हुनु हुँदैन। कतिपय मानिसहरू अन्तर्निहित रूपमै अविश्वासी हुन्छन्; तिनीहरू अन्तर्निहित रूपमा लम्पट, अज्ञानी, र मूर्ख हुन्छन्, र तिनीहरूको मानवतामा तिनीहरूमा अन्तर्निहित रूपमा नै सम्मानको अवधारणाको कमी हुन्छ, र तिनीहरूलाई लज्जाबोध के हो भन्ने थाहा हुँदैन। सार्वजनिक रूपमा अपरिष्कृत रूपमा व्यवहार गरेपछि, धेरैजसो मानिसहरूलाई पछुतो हुन्छ र अरूको सामना गर्न लाज लाग्छ। यसअतिरिक्त, जब तिनीहरूले त्यस्ता कुराहरू गर्न चाहन्छन्, तब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका भावना र विचारहरूलाई ध्यान दिन, र आफ्नै सत्यनिष्ठा र इज्जतबारे सचेत रहन सक्छन्, र तिनीहरूले त्यस्तो व्यवहार गर्दैनन्; तिनीहरूले बढीमा सायद घरमा आफ्ना छोराछोरी वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग झगडा मात्रै गर्छन्। बाहिर गएको बेला, अपरिचित मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा, मानिसहरूले आदरबोध, शिष्टता, नियम, र इज्जतको अर्थ के हो भन्ने कुरा बुझ्नुपर्छ। के यी अवधारणाहरूका बारेमा बुझाइ नभएको व्यक्ति तेरो सहयोगले समेत परिवर्तन हुन सक्छ र? अहिले तिनीहरूलाई नियन्त्रणमा राखियो भने पनि, तिनीहरूले कति लामो समयसम्म सहन सक्छन्? तिनीहरूलाई आफ्नो पुरानो शैलीमा फर्केर जान धेरै समय लाग्दैन। त्यस्ता मानिसहरूको मानवतामा इज्जत र लज्जाबोध नहुने हुनाले, सन्तहरूको नियम, शिष्टता, वा मर्यादा के हो भन्ने थाहा नहुने हुनाले, र तिनीहरूको मानवतामा अन्तर्निहित रूपमै यी गुणहरू नहुने हुनाले, तैँले तिनीहरूलाई सहयोग गर्न सक्दैनस्। सहयोग गर्न नसकिने मानिसहरू परिवर्तन हुन नसक्ने, निर्देशन दिन वा प्रभाव पार्न नसकिने मानिसहरू हुन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा बाधाहरू पैदा गर्नबाट, यहाँ लाज ल्याउनबाट रोक्नका लागि जति सक्दो तुरुन्तै र चाँडो पखाल्नुपर्छ। परमेश्वरको घरलाई सङ्ख्या बढाउनका लागि मात्रै कसैको आवश्यकता पर्दैन। यदि परमेश्वरले कसैलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन भने, जतिसुकै सङ्ख्या बढाए पनि त्यो व्यक्तिको लागि कुनै फाइदा हुनेछैन। परमेश्वरले स्वीकार नगर्नुहुनेहरूलाई निकाल्नुपर्छ—परमेश्वरको घरमा रहिरहन नहुनेहरूलाई पखाल, नत्र भने यो एक जना व्यक्तिको उपस्थितिले अरू धेरैलाई प्रतिकूल असर गर्नेछ, जुन बहुसङ्ख्यकका लागि अन्यायपूर्ण हुन्छ। यदि तिमीहरूले लम्पट र असंयमित मानिसहरूको सारलाई छर्लङ्ग देख्यौ भने, तिमीहरूले तिनीहरूलाई अनिश्चितकालसम्म सहनुको सट्टा, जति सक्दो चाँडो सम्हाल्नुपर्छ र निकाल्नुपर्छ। कतिपयले भन्छन्, “तिनीहरूले कहिलेकाहीँ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा केही परिणामहरू निकाल्छन्। कामको त्यो पक्षका लागि अझै पनि तिनीहरूको आवश्यकता हुन्छ। तिनीहरूमा निकै मायालु हृदय पनि हुन्छ र तिनीहरूले थोरै भए पनि मूल्य चुकाउन सक्छन्।” तर परमेश्वरको घरमा रहनेहरूमध्ये कसले थोरै मूल्य चुकाउन सक्दैन र? आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा कसले केही परिणामहरू हासिल गर्न सक्दैन? यदि सबैले केही परिणामहरू निकाल्न सक्छन् भने, किन कर्तव्य पूरा गर्नका लागि इज्जतदार र सभ्य असल मानिसहरूलाई छनौट नगर्ने? किन बाधाहरू पैदा गर्न नीच मानिसहरू, बदमासहरू, र मूर्ख मानिसहरूलाई पूर्णकालीन कर्तव्य मण्डलीमा राख्न जिद्दी गर्ने? गैरविश्वासीहरू जस्तै जिउने ती अविश्वासीहरूलाई परमेश्वरको घरमा श्रम गर्न लगाउन किन जिद्दी गर्ने? परमेश्वरको घरमा श्रमिकहरूको कमी छैन; परमेश्वरको घरले परमेश्वरका लागि समर्पित हुनका लागि सत्यतालाई प्रेम गर्ने इमानदार मानिसहरू, सीधा मानिसहरू, र सत्यता पछ्याउन सक्ने मानिसहरू मात्रै चाहन्छ।
अहिले कर्तव्य पूरा गरिरहेकाहरूमध्ये धेरैजसो मानिसहरू पाँच-छ वर्षभन्दा धेरै समयदेखि परमेश्वरमा विश्वास गर्दै आइरहेकाहरू हुन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रक्रियामा सबै प्रकारका मानिसहरूको पूर्ण रूपमा प्रकाश भएको छ—अविश्वासी, भ्रमित मानिसहरू, झूटा अगुवाहरू, दुष्ट मानिसहरू, र ख्रीष्टविरोधीहरू सबै प्रकाश गरिएका छन्। परमेश्वरका चुनिएका धेरै मानिसहरूले यीमध्ये धेरैजसो मानिसहरूले बारम्बार चेतावनी पाउँदा पनि परिवर्तन हुन मान्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काममा गम्भीर बाधा र अवरोधहरू ल्याइसकेका छन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देखेका छन्। यी अविश्वासी, दुष्ट मानिसहरू, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पखाल्नुपर्ने समय आएको छ। तिनीहरूलाई पखालिएन भने, यसले मण्डलीको कामको सञ्चालन र परमेश्वरको राज्यको सुसमाचार प्रचारमा असर गर्नेछ। तिनीहरूलाई पखालिएन भने, यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा असर गर्नेछ; मण्डली जीवनमा बाधा भइरहनेछ र यसले कहिल्यै शान्ति प्राप्त गर्नेछैन। त्यसकारण, सबै स्तरका मण्डली अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुसार र परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित भएर मण्डलीलाई पखाल्न थाल्नुपर्छ। मलाई धेरै मानिसहरूमा मानवताको कमी छ भन्ने थाहा छ। भेलाहरूमा, कतिपयले सबै किसिमका अनुचित व्यवहार देखाउँछन्, र बस्दा होस् वा उठ्दा, तिनीहरूले उचित आचरण अपनाउँदैनन्, तिनीहरूले आफ्नो छेउमा चिया, मोबाइल फोन, मुखमा लगाउने क्रिम, र अत्तर तयार गरेर बसेका हुन्छन्। सुन्दर देखिन मन पराउने कतिपय मानिसहरूले निरन्तर ऐनामा आफ्नो रूप जाँचिरहेका हुन्छन् र मेकअप मिलाइरहेका हुन्छन्, र अरूले सधैँ पानी पिइरहेका हुन्छन्, समाचार पढ्न वा गैरविश्वासीहरूको संसारका भिडियोहरू हेर्नका लागि आफ्नो फोनमा स्क्रोल गरिरहेका हुन्छन्, उपरखुट्टी लगाएर बोलिरहेका र कुराकानी गरिरहेका हुन्छन्, रउचित आकारसमेत कायम नराखी आफ्नो जिउ बटारेर सर्प गुन्लिएको जस्तो देखिन्छन्। मैले कतिपय मानिसहरू राती आफ्नो शयनकक्षमा जान्छन् र जुत्तासमेत नखोली ओछ्यानमा सुत्छन्, र उषाकालसम्म सुत्छन् भन्ने पनि सुनेको छु। बिहान, तिनीहरूले प्रार्थना गर्न वा आत्मिक भक्तिमा संलग्न हुनका लागि नभई सुरुमा आफ्नो मोबाइलमा समाचार हेर्नका लागि आँखा खोल्छन्। खाना खाने बेला, जब तिनीहरूले स्वादिष्ट खाना, वा मासु देख्छन्, तब तिनीहरू हत्तपत्त गर्दै खान थाल्छन्—आफू नअघाउञ्जेल अरूले खान पाउँछन् कि पाउँदैनन् भन्ने कुराको वास्ता गर्दैनन्—अनि तिनीहरू सीधै फेरि सुत्न जान्छन्। तिनीहरूले गर्ने कुनै पनि कुरामा तिनीहरूमा मानव रूपको कमी हुन्छ, तिनीहरूले गैरविश्वासीहरूले जस्तै लम्पट र असंयमित व्यवहार गर्छन्, कुनै नियमहरू पालना गर्दैनन्, र तिनीहरूमा पशुहरू जस्तै अलिकति पनि आज्ञाकारिता वा समर्पण हुँदैन। मलाई भन, के यस्तो गम्भीर रूपमा नीच प्रकृति भएका मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? (सक्दैनन्।) त्यसोभए के तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको कुनै अर्थ हुन्छ? सत्यताको स्तरसम्म पुग्नै नसक्ने कमजोर क्षमता भएकाहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा तिनलाई बुझ्न सक्छन्? व्यक्ति बन्नुका कुनै नियमहरू साथमा नभई, के तिनीहरूको श्रम मापदण्ड अनुरूप हुन सक्छ? विवेक वा समझविना, के तिनीहरूले प्रवचनहरू र सत्यतामा गरिएको सङ्गति सुन्दा स्वीकार गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) यी व्यवहारहरू प्रदर्शन गर्नेहरूमा आधारभूत रूपमा नै मानवताको कमी हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले कसरी सत्यता प्राप्त गर्न सक्छन् र? मानवताविनाका मानिसहरू पशुहरू, दियाबलसहरू, आत्मा नभएका मरेका मानिसहरू हुन्, जसले सत्यता सुन्दा त्यो बुझ्न सक्दैनन् र तिनीहरू सत्यता सुन्नलायक हुँदैनन्। तिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्न दिनु भनेको बिरालोलाई चराउने वा सुँगुरलाई उड्न सिकाउने प्रयास गर्नु जस्तै हो—असम्भव कुरो! यसभन्दा पहिले, कस्ता प्रकारका मानिसहरू पशु हुन् भन्नेबारे कुरा गर्दा, “पशुहरू” भन्ने शब्दलाई प्रायजसो “कुकुर” भन्ने शब्दसँग जोडिन्थ्यो, त्यसकारण तिनीहरूलाई “कुकुर पशुहरू” भनेर भनिन्थ्यो। तर, कुकुर हुर्काएपछि र तिनीहरूसँग नजिकबाट हेलमेल गरेपछि, मैले कुकुरहरूमा मानिसहरूमा नभएका सबैभन्दा राम्रा कुराहरू हुन्छन् भन्ने पत्ता लगाएको छु: ती नियमहरू अनुसार चल्छन्, आज्ञाकारी हुन्छन्, र तिनहरूमा आत्म-सम्मानको बोध हुन्छ। तैँले तिनहरूलाई अभ्यास गर्नका लागि सीमा तय गर्छस्, र तिनले यसभित्र मात्रै अभ्यास गर्छन्, र तैँले तिनलाई जान निषेध गरेका स्थानहरूमा विना कुनै अपवाद ती पटक्कै जाँदैनन्। यदि तिनले गल्तीले सीमा पार गरे भने, ती तुरुन्तै पछि हट्छन्, निरन्तर आफ्नो पुच्छर हल्लाउँछन्, माफी माग्छन् र आफ्नो गल्ती स्वीकार गर्छन्। के मानिसहरूले यो कुरा हासिल गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) मानिसहरूमा यस्तो कुराको कमी हुन्छ। कुकुरहरूले मानिसहरूले जति नबुझ्ने भए पनि, तिनले एउटा कुरा बुझेका हुन्छन्: “यो मालिकको क्षेत्र, मालिकको घर हो। म मालिकले जहाँ जान दिनुहुन्छ त्यहाँ जान्छु र मलाई जान निषेध गरिएका ठाउँहरूबाट म टाढा बस्छु।” पिटाइ नखाँदा पनि, ती त्यहाँ जानबाट आफूलाई रोक्छन्; तिनमा आत्म-सम्मानको बोध हुन्छ। लाज भनेको के हो भन्ने कुरा कुकुरलाई समेत थाहा हुन्छ, तर किन मानिसहरूलाई थाहा हुँदैन? के लाज नभएकाहरूलाई पशुहरूका रूपमा वर्गीकरण गर्नु हदभन्दा बढी हो? (होइन।) यो पटक्कै हदभन्दा बढी होइन; धेरैजसो मानिसहरूमा कुकुरको जस्तो सद्गुणसमेत हुँदैन। भविष्यमा, जब हामी कतिपय मानिसहरूलाई पशु भन्छौँ, तब हामीले तिनीहरूलाई “कुकुर पशुहरू” भनेर भन्नु हुँदैन; त्यो कुकुरहरूको अपमान हुनेछ, किनभने यी मानिसहरू, यी पशुहरू कुकुरहरूभन्दा पनि खराब हुन्छन्। त्यसकारण, त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली जीवनमा वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा बाधा दिएपछि, तिनीहरूलाई तुरुन्तै निकाल्नुपर्छ—यो उचित, न्यायसङ्गत मात्रै हुन्छ, र यो हदभन्दा बाहिर जानु त हुँदै होइन। यो निर्दयी हुनु होइन; यो सिद्धान्त अनुसार व्यवहार गर्नु हो। लम्पट र असंयमित मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्यमा केही परिणामहरू देखाए पनि, के तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? के तिनीहरू सत्यता स्वीकार गर्ने मानिसहरू हुन्? तिनीहरूले आफ्नो व्यवहारलाई समेत नियन्त्रण गर्न सक्दैनन्, त्यसकारण के तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन्? तिनीहरूले आफ्नो इज्जत र गरिमा कायम राख्न सक्दैनन्, त्यसकारण के तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्? त्यो असम्भव कुरा हो। त्यसकारण, यी व्यक्तिहरूलाई यसरी सम्हाल्नु पटक्कै हदभन्दा बाहिर जानु होइन; यो पूर्ण रूपमा सिद्धान्तमा आधारित छ, र यो पूर्ण रूपमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई शैतानका बाधाहरूबाट रक्षा गर्ने उद्देश्यका लागि हो। सारांशमा भन्दा, त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूलाई मैले भर्खरै उल्लेख गरेका विभिन्न सिद्धान्तहरूका आधारमा सोही अनुसार सम्हाल्नुपर्छ। के साँच्चै नै लम्पट र असंयमित, र सन्तको शिष्टताविना साँच्चै नै देहमा लिप्त हुने यी मानिसहरूलाई गैरविश्वासी र अविश्वासी भनेर वर्गीकरण गर्नु हदभन्दा बढी हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूलाई गैरविश्वासी र अविश्वासीहरूका रूपमा वर्गीकरण गरिने हुनाले, तिनीहरूलाई मण्डलीले निकाल्नुपर्ने विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूको सूचीमा राख्नु हदभन्दा बढी हुँदैन। आफ्नो व्यवहार र आचरणलाई समेत नियन्त्रण गर्न नसक्ने मानिसहरूले निश्चय नै सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैनन्। के सत्यता स्वीकार गर्न नसक्नेहरू सत्यताका शत्रुहरू होइनन् र? (हजुर, हुन्।) के सत्यताका शत्रुहरूलाई दुष्ट मानिसहरूका रूपमा चित्रण गर्नु हदभन्दा बढी हो? (होइन।) यो पटक्कै हदभन्दा बढी होइन। त्यसकारण, तिनीहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू पूर्ण रूपमा उचित छन्।
घ. प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्नु
तेस्रो प्रकारका मानिसहरू, अर्थात् मनमौजी र बेलगाम मानिसहरूबारेको हाम्रो सङ्गति समाप्त भएको छ। यस्ता प्रकारका मानिसहरूबाहेक, दुष्ट मानिसहरूको वर्गमा पर्ने अरू धेरै मानिसहरू पनि छन्, र यी सबै प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई मण्डलीले चिन्नु र हटाउनुपर्छ। अब यसपछि, हामी चौथो प्रकारबारे छलफल गर्नेछौँ। मण्डलीले चिनेर र हटाउनुपर्ने विभिन्न दुष्ट मानिसहरूको चौथो प्रकारले महत्त्वपूर्ण चुनौती र समस्या प्रस्तुत गर्छ। तिनीहरू को हुन सक्छन्? तिनीहरू बदला लिने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू हुन्। “बदला लिने प्रवृत्ति भएका” भन्ने वाक्यांशबाटै थाहा हुन्छ कि ती मानिसहरू असल मानिसहरू होइनन्; बोलीचालीको भाषामा भन्दा, तिनीहरू कुहिएका आलुहरू हुन्। तिनीहरूको मानवताको निरन्तरका प्रकटीकरण र खुलासाहरू, साथै तिनीहरूको कार्यका सिद्धान्तहरूबाट मूल्याङ्कन गर्दा, तिनीहरूको हृदय दयालु हुँदैन। प्रचलित भनाइले भनेजस्तै, तिनीहरू “कामकुरा बिग्रेकाहरू हुन्।” हामी तिनीहरू दयालु प्रकारका मानिस होइनन् भनेर भन्छौँ; अझै तोकेर भन्दा, ती व्यक्तिहरू दयालु हृदयका हुँदैनन् तर तिनीहरूले उग्रता, दुराशय, र क्रूरता बोकेका हुन्छन्। जब कसैले ती व्यक्तिहरूका हित, इज्जत, वा हैसियतलाई छुने कुनै कुरा भन्छ वा गर्छ, वा तिनीहरूलाई चिढ्याउँछ भने, एकातिर, तिनीहरूले हृदयमा शत्रुता बोक्छन्। अर्कोतिर, तिनीहरूले यही शत्रुताका आधारमा काम गर्छन्; तिनीहरूले आफ्नो घृणा पोखाउने र आफ्नो रिस मार्ने उद्देश्य र आशयले काम गर्छन्, जुन बदला लिन खोज्ने व्यवहार हो। मानिसहरूमाझ सधैँ यस्ता मानिसहरू हुन्छन्। चाहे मानिसहरूले यसलाई तुच्छ बन्नु भनेर व्याख्या गरून्, वा रोबरवाफ जमाउनु, वा अति संवेदनशील बन्नु होस्, अर्थात् तिनीहरूको मानवता व्याख्या वा सारांशित गर्न प्रयोग गरिने शब्दहरू जेसुकै भए पनि, अरूसँगको तिनीहरूको अन्तरक्रियाको सामान्य प्रकटीकरण के हुन्छ भने, तिनीहरूलाई जसले गल्तीले वा जानीजानी चोट पुर्याउँछ वा चिढ्याउँछ, उसले यसको परिणाम भोग्नैपर्ने र सामना गर्नैपर्ने हुन्छ। यो त कतिपय मानिसहरूले यसो भनेजस्तै हो: “तिनीहरूलाई चिढ्या न, अनि तैँले मोलतोल गरेकोभन्दा बढी पाउनेछस्। यदि तैँले तिनीहरूलाई प्रहार गरिस् वा चोट पुर्याइस् भने, सजिलै उम्की भाग्छु भन्ने नसोच्।” के मानिसहरूमाझ त्यस्ता व्यक्तिहरू हुन्छन्? (हुन्छन्।) अवश्यै हुन्छन्। चाहे जेसुकै होस्, यो रिस वा दया गर्न लायक होस् कि नहोस्, बदला लिने झुकाउका मानिसहरू यसैलाई आफ्नो दैनिक कार्यसूचीमा राख्छन्, र यसैलाई सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराको रूपमा लिने गर्छन्। तिनीहरूलाई जोसुकैले चिढ्याए पनि त्यो अस्वीकार्य हुन्छ, र तिनीहरू उसले पनि बराबार मूल्य चुकाउनुपर्छ भन्ने माग गर्छन्, र यही नै तिनीहरूले मानिसहरूसित, र शत्रु हुन् भन्ने लागेका जोकोहीसित व्यवहार गर्ने सिद्धान्त हो। उदाहरणका लागि, मण्डली जीवनमा कतिपय मानिस आफ्नो स्थितिबारे सङ्गति गर्छन् वा सामान्य रूपमा आफ्नो अनुभवमा सङ्गति गर्छन् र ती बाँड्छन्, र आफ्नो स्थिति र भ्रष्टताबारे छलफल गर्छन्। त्यसो गर्ने क्रममा, तिनीहरूले अनजानमै अरूको स्थिति र भ्रष्टता पनि संलग्न गराउँछन्। त्यो बोल्ने व्यक्तिले अनजानमा बोलेको हुन सक्छ, तर सुन्ने व्यक्तिले यसलाई मनमा लिन्छ। अनि सुनेपछि, त्यो व्यक्तिले त्यसलाई सही रूपमा बुझ्न वा लिन सक्दैन, र उसले बदला लिने मानसिकता लिने सम्भावना हुन्छ। यदि ऊ त्यो कुरा त्याग्दैन र आक्रमण गर्न र बदला लिन जिद्दी गर्छ भने, यसले मण्डलीको काममा समस्या ल्याउनेछ, त्यसकारण यो मामला तुरुन्तै समाधान गरिनुपर्छ। जबसम्म मण्डलीमा दुष्ट मानिसहरू हुन्छन्, तबसम्म अवरोधहरू अपरिहार्य रूपमै पैदा हुनेछन्, त्यसकारण दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीमा बाधा पुऱ्याउने घटनाहरूलाई हल्का रूपमा लिनै हुँदैन। चाहे जानीजानी होस् वा अनजानमा होस्, तैँले तिनीहरूलाई रिस उठाउने वा चोट पुर्याउने गर्छन् भने, तिनीहरूले यो कुरालाई सजिलै छोड्दैनन्। तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “तिमीले आफ्नै भ्रष्टताबारे बोलिरहेको छौ त, किन मेरो बारेमा कुरा गरेको? तिमीले आफ्नो आत्मज्ञानबारे कुरा गर्दै छौ त, किन मलाई खुलासा गरेको? मेरो भ्रष्टता खुलासा गर्दा, मैले मेरो इज्जत र गौरव गुमाउँछु, त्यसले गर्दा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको नजर ममा हुन्छ, मैले प्रतिष्ठा गुमाउँछु, र मेरो मानसम्मानमा हानि हुन्छ। ठिकै छ त्यसोभए, म तिमीलाई बदला लिनेछु; तिमीले मोलतोल गरेको भन्दा बढ्ता पाउनेछौ! मलाई हेप्न सजिलो छ भन्ने नसोच, मेरो पारिवारिक अवस्था कमजोर छ र मेरो सामाजिक हैसियत उच्च छैन भन्दैमा मलाई पेलपाल गर्छु भन्ने नसोच। मलाई सहजै हेप्न सकिने व्यक्ति नसोच्; म कसैले खेलाँची गर्ने व्यक्ति होइनँ!” तिनीहरूले कसरी आफ्नो बदला लिन्छन् भन्ने कुरा यहीँ छोडिदिऔँ; यी मानिसहरू आफैमा कस्ता हुन्छन् भन्नेबारे विचार गरौँ: जब तिनीहरूले यी सानातिना कुराहरू अर्थात् मण्डली जीवनमा आम रूपमा हुने कुराहरू सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले यी कुराहरूलाई सही रूपमा लिन वा बुझ्न नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरूमा त घृणासमेत पैदा हुन्छ र तिनीहरूले बदला लिने अवसरहरूसमेत कुर्छन्, र बदला लिन अनैतिक माध्यमहरूसमेत प्रयोग गर्छन्। यसले तिनीहरूको मानवताबारे के भन्छ? (यो दुर्भावपूर्ण छ।) के तिनीहरू दयालु मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) सत्यता स्विकार्न सक्ने मानिसहरू नै सबैभन्दा असल मानिसहरू हुन्। जब तिनीहरूले अरूले सङ्गति गरेको र आफ्नो अनुभव बाँडेको सुन्छन्, तब तिनीहरू यसरी मनन गर्छन्: “ममा पनि यो भ्रष्टता छ। तिनीहरूले व्याख्या गरेको स्थिति मेरै हो कि जस्तो देखिन्छ। तिनीहरूले मलाई जानीजानी खुलासा गरिरहेका भए नि वा मेरो स्थितिजस्तो देखिने कुराबारे अनजानमै बताइरहेका भए नि, म यसलाई सही रूपमा बुझ्नेछु—तिनीहरूले यसलाई कसरी अनुभव गरेका छन्, र तिनीहरूले यो स्थिति समाधान गर्न कसरी सत्यता खोजी गर्छन्, र कसरी अभ्यास गर्छन् र कसरी प्रवेश गर्छन् भन्ने कुरा सुन्नेछु।” यो व्यक्ति साँचो रूपमा सत्यता स्विकार्ने व्यक्ति हो। अलिक नीचो स्तरको व्यक्तिले यो सुनेपछि यस्तो सोच्न सक्छ, “तिनीहरूले पहिचान गरेको भ्रष्ट स्वभाव कसरी मेरो स्थितिजस्तै भयो? के तिनीहरूले मेरो बारे कुरा गरिरहेका त छैनन्? ठिकै छ, तिनीहरूलाई बोल्न दिऊँ। आखिर, मैले कुनै घाटा बेहोरेको छैनँ, र धेरैजसो मानिसलाई यसबारे थाहा पनि हुँदैन। सायद तिनीहरूले आफ्नै बारेमा नै कुरा गरिरहेका होलान्, र यो संयोगवश मेरो स्थितिसँग मिलेको मात्रै हो; हामी सबैमा उस्तै स्थिति हुन्छ।” तिनीहरूले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन्, हृदयमा कुनै घृणा राख्दैनन्, र बदला लिने मानसिकता पाल्दैनन्। तैपनि, दयाहीन, दुष्ट मानिसहरूको अवस्था फरक हुन्छ। अरूले त्यही कुरालाई सामान्य कुराको रूपमा हेर्छन्, र त्यसलाई त्यहीअनुसार सम्हाल्छन् र त्यसप्रति त्यहीअनुसार व्यवहार गर्छन्। अनि अवश्य नै, सत्यता स्विकार्ने असल मानिसहरूले यसलाई सक्रिय र सकारात्मक रूपमा समाधान पनि गर्छन्। साधारण मानिसहरूले चाहिँ यसलाई सकारात्मक रूपमा त समाधान गर्दैनन्, तर मनमा घृणा पनि राख्दैनन्, झन् बदला लिन खोज्नु त परको कुरा हो। तर ती खराब मानिसहरूको हकमा भने, यस्तो सामान्य र अत्यन्तै साधारण कुराले पनि तिनीहरूमा भित्री रूपमा उत्पात पैदा गर्न सक्छ, जसले गर्दा तिनीहरू शान्त रहन सक्दैनन्। तिनीहरूले पैदा गर्ने कुराहरू सकारात्मक वा साधारण हुँदैनन्, तर क्रूर र दुष्ट हुन्छन्; तिनीहरू बदला लिन खोज्छन्। तिनीहरूको बदलाको कारण के हो? तिनीहरू के विश्वास गर्छन् भने, मानिसहरूले दुर्भावनापूर्ण टिप्पणी गरेर जानीजानी नै तिनीहरूको अहित चिताउँछन्, तिनीहरूका परिस्थिति, साथै कुरूप पक्ष र भ्रष्टता खुलासा गर्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूले भनेको कुरालाई जानीजानी भनिएको कुराको रूपमा लिन्छन्, र यसरी ती मानिसहरूलाई शत्रु ठान्छन्। अनि त्यसपछि, तिनीहरूले यो मामला समाधान गर्न बदला प्रयोग लिनु उचित हो भन्ने महसुस गर्छन्, र आफ्नो बदला लिने उद्देश्य हासिल गर्नको लागि विभिन्न माध्यमहरू प्रयोग गर्छन्। के यो क्रूर स्वभाव होइन र? (हो।) मण्डली जीवनमा, जब विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो स्थितिबारे कुरा गर्छन्, तब धेरैजसो सुन्नेहरूले यसलाई परमेश्वरबाट आएको भनेर जोडेर हेर्न र स्विकार्न सक्छन्। सत्यताप्रति वितृष्ण रहने र दुष्ट स्वभाव भएकाहरूले मात्रै यो सुनेपछि शत्रुता गर्ने र बदला लिने मानसिकतासमेत पैदा गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको प्रकृति सार पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छ। बदला लिने मानसिकता पैदा भएपछि, बदला लिने व्यवहार र कार्यहरू श्रृङ्खलाबद्ध रूपमा देखा पर्छन्। जब बदला लिने कार्यहरू देखा पर्छन्, तब मानिसहरूबीच रहेका सम्बन्धहरू के हुन्छन्? ती अबउप्रान्त उचित हुँदैनन्। अनि यसमा को वास्तवकि पीडित हुन्छ? (तिनीहरूले बदला लिने व्यक्ति।) ठिक भन्यौ। वास्तविक पीडितहरू तिनीहरू नै हुन् जसले आफ्नो अनुभवात्मक गवाहीबारे सङ्गति गर्छन्। त्यसपछि बदला लिने मानिसहरूले आफ्नो खुलासा गर्ने वा आफूहरूप्रति शत्रुता राख्ने भन्ठानेका मानिसहरूलाई विभिन्न परिस्थितिमा बोली वा व्यवहार प्रयोग गरेर आलोचना गर्छन्, आक्रमण गर्छन्, र झूटो आरोपसमेत लगाउँछन् वा निन्दा गर्छन्। बदला लिने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूले हृदयमा क्षणिक रूपमा घृणा बोकेर त्यसलाई त्यसैमा सीमित राख्ने गर्दैनन्; तिनीहरू बदला लिन लक्षित मानिसहरू, आफूले शत्रु ठानेका, र आफूलाई मन नपर्ने मानिसहरूलाई बदला लिन हरकिसिमका अवसरहरू खोज्ने र सिर्जना गर्नेसमेत गर्छन्। उदाहरणका लागि, अगुवाहरूको चुनावका क्रममा, यदि तिनीहरूले शत्रु ठानेको व्यक्तिले परमेश्वरको घरका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू पूरा गर्छ र ऊ अगुवाका रूपमा निर्वाचित हुन योग्य छ भने, तिनीहरूको शत्रुताले गर्दा तिनीहरूले त्यस व्यक्तिलाई आलोचना गर्छन्, निन्दा गर्छन्, र आक्रमण गर्छन्। तिनीहरू बदला लिन पर्दापछाडि रहेरसमेत कार्य गर्छन् वा त्यस व्यक्तिलाई हानि गर्ने कार्यहरू गर्छन्। सारांशमा भन्नुपर्दा, बदला पूरा गर्ने तिनीहरूको माध्यम विविध हुन्छन्। उदाहरणका लागि, तिनीहरूले कसैविरुद्ध प्रयोग गर्न सकिने कुराहरू खोजेर ऊबारे नराम्रो कुराहरू बोल्न सक्छन्, बढाइचढाइ कुरा गरेर र आधारहीन अफवाहद्वारा त्यस व्यक्तिबारे हल्ला फैलाउँछन्, वा त्यो व्यक्ति र अरूबीच कलह फैलाउन सक्छन्। तिनीहरूले त्यो व्यक्ति कर्तव्य निर्वाहमा अबफादार, नकारात्मक र प्रतिरोधी छ भनेर दाबी गर्दै अगुवाहरूअघि झूटो आरोप लगाउनसमेत सक्छन्। वास्तवमा यी सबै जानीजानी गरिएको बनावटी कुरा, र आधारहीन कुरा मात्र हुन्छन्। हेर त, त्यो व्यक्तिबारे तिनीहरूले गर्ने शङ्का र गलतबुझाइहरूबाट कसरी यति धेरै अनुचित व्यवहार र कार्यहरू पैदा हुन्छन्; यी सबै शैलीहरू तिनीहरूको बदला लिने प्रकृतिबाट आएका हुन्छन्। वास्तवमा, जब त्यो व्यक्तिले आफ्नो अनुभव गवाही बाँडेको थियो, तब त्यो तिनीहरूप्रति लक्षित नै थिएन; तिनीहरूप्रति कुनै बदख्वाइँको अभिप्राय थिएन। तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण रहने मानिसहरू भएकाले र तिनीहरूमा बदला लिने क्रूर स्वभाव भएको हुनाले नै अरूलाई तिनीहरूले आफ्नो खुलासा गर्न दिँदैनन्, न त तिनीहरूले आफूलाई चिन्नेबारे छलफल गर्न, भ्रष्ट स्वभावबारे छलफल गर्न, वा आफ्नो शैतानी प्रकृतिबारे कुरा गर्न नै दिन्छन्। जब त्यस्ता विषयहरूबारे छलफल गरिन्छ, तब तिनीहरू आफूलाई नै लक्षित र खुलासा गरिएको हो भन्ने अनुमान गर्दै रिसाउँछन्, र त्यसरी तिनीहरूमा बदला लिने मानसिकता विकास र सिर्जना हुन्छ। बदला लिने यस्तो व्यक्तका प्रकटीकरणहरू कुनै एउटा परिस्थितिमा मात्र सीमित हुँदैन। मैले किन यसो भन्दै छु? किनभने त्यस्ता व्यक्तिहरूमा क्रूर प्रकृति हुन्छ; कसैले पनि तिनीहरूलाई उक्साउन वा चिढ्याउन मिल्दैन। तिनीहरूसँग बिच्छी वा खजुरोमा जस्तै अन्तर्निहित रूपमै कुनै पनि व्यक्ति र कुनै पनि कुराप्रति लक्षित हुने आक्रामकता हुन्छ। त्यसकारण, कसैले जानीजानी वा अनजानमा बोलेर तिनीहरूलाई चिढ्यायो वा चोट पुर्यायो भने, र तिनीहरूलाई तिनीहरूको अभिमान वा प्रतिष्ठा गुमेको छ भन्ने लाग्यो भने, तिनीहरूले आफ्नो अभिमान र प्रतिष्ठा जसोतसो जोगाउने उपायहरू योजना गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू बदला लिने श्रृङ्खलाबद्ध कार्यहरूमा संलग्न हुन्छन्।
यसपछि, म प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूका अरू प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गर्नेछु। कतिपयले झाराटारुवा रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेका हुनाले अगुवाहरूले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले असन्तुष्टि पाल्छन्। मलाई भन, के तिनीहरूलाई काटछाँट गर्नु उचित हुन्छ? (हुन्छ।) यो पूर्ण रूपमा उचित र सामान्य कुरा हो। यदि तैँले झाराटारुवा रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दै मण्डलीको काममा हानि गर्छस्, र तैँले सिद्धान्तहरू अनुसार कार्य गर्दैनस्, र कुनै व्यक्ति तँलाई खुलासा र काटछाँट गर्न खडा हुन्छ भने, त्यो उचित हुन्छ, र तैँले यसलाई स्वीकार गर्नुपर्छ। तर, प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूले यसलाई स्वीकार गर्न नमान्ने मात्र नभई असन्तुष्टि पनि पाल्छन्। अगुवा गएपछि, तिनीहरू गालीगलौज गर्न थाल्छन्: “तैँले केको धाक लगाइरहेको छस्? तँसँग आधिकारिक पद छ भन्ने मात्रै होइन र? यदि मसँग त्यस्तो पद भएको भए, मैले तैँलेभन्दा राम्रो गर्नेथिएँ! मलाई काटछाँट गर्ने रे, तैँले आफूलाई को ठानेको छस्? मलाई काटछाँट गरेकोमा म तँलाई घृणा गर्छु। म तँलाई कारले किचोस्, पानी पिउँदा सर्केरर तेरो मृत्यु होस्, खाना खाँदा सर्केर तेरो मृत्यु होस् भनी सराप्छु। म तँलाई बिजोग भएर तेरो मृत्यु होस् भनी सराप्छु! तैँले मलाई काटछाँट गर्ने आँट गर्ने? पृथ्वीमा मलाई काटछाँट गर्न आँट गर्ने कोही छैन!” जब त्यो अगुवालाई केही मामलाहरूका कारण माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूले काटछाँट गर्छन्, तब तिनीहरू त्यस अगुवाको दुर्गतिमा रमाउँछन् र अत्यन्तै खुसी हुन्छन्, र गीत गुनगुनाउँदै तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “कस्तो लाग्यो त? तैँले धाक लगाइस्, र अहिले तँलाई दण्ड दिइएको छ! जसले मलाई काटछाँट गर्छ, म उसको बिचल्ली पारिदिनेछु!” त्यस्ता मानिसहरूका बारेमा तिमीहरूलाई के लाग्छ? (तिनीहरू दुर्भावनापूर्ण हुन्छन्।) तिनीहरूको काटछाँट जति नै उचित भए पनि, तिनीहरूले त्यसलाई स्वीकार गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले निरन्तर तर्क गर्छन् र आफ्नो बचाव गर्छन्, र पछि तिनीहरूले अझै पनि झाराटारुवा रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहन्छन्, बारम्बार चेतावनी दिइँदा पनि तिनीहरू नसुध्रने अवस्थामा नै रहन्छन्। यदि तैँले सधैँ झाराटारुवा व्यवहार गरिस् भने, परमेश्वरको घरमा तँ काटछाँटमा पर्नेछस्; यदि तैँले अधार्मिक संसारमा जागिरमा खाँदै छस् र तैँले झाराटारुवा व्यवहार गरिस् भने, तँ बर्खास्त हुन सक्छस् र तैँले आफ्नो रोजीरोटी गुमाउन सक्छस्। परमेश्वरको घरमा प्रायजसो, सिद्धान्त भनेको सत्यतामा सङ्गति गर्नु र प्रेमसाथ सहयोग गर्नु हो, जसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूले सत्यता पछ्याउन र सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्। वास्तवमा, अगुवा र कामदारहरूका बीचमा, अल्पसङ्ख्यकहरूले मात्रै कठोर काटछाँटको सामना गर्न सक्छन्। धेरैजसो मानिसहरूले परमेश्वरको छानबिनलाई स्वीकार गर्दै आस्था, चेतना, विवेक, र समझका आधारमा काम गर्छन्, र तिनीहरूले गम्भीर गल्तीहरू गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले कठोर काटछाँटको सामना गर्दैनन्। तैपनि, काटछाँट गरिनु राम्रो कुरा हो; कति जना मानिसहरूले काटछाँटको सामना गर्छन्, विशेष गरी माथिबाट गरिने काटछाँट? यसले आत्मज्ञान र जीवन वृद्धिका लागि ठूलो अवसर प्रस्तुत गर्छ। विश्वासीहरूले कम्तीमा पनि काटछाँट गरिनुको महत्त्व बुझ्नुपर्छ, र यसलाई असल कुराका रूपमा पहिचान गर्नुपर्छ। निश्चित व्यक्तिहरूले गर्ने काटछाँट सिद्धान्तहरू अनुरूप नभए पनि, त्यसमा व्यक्तिगत झुकाव र आवेग मिसिएको हुने भए पनि, तैँले अझै पनि आफ्ना कार्यहरूका कुन-कुन पक्षहरू सिद्धान्तहरू अनुरूप छैनन् भनेर हेर्न आफूलाई जाँच्नुपर्छ र यसलाई सकारात्मक रूपमा स्वीकार गर्नुपर्छ; यसो गर्दा तँलाई फाइदा हुन्छ। तर, यी दुष्ट मानिसहरूले उचित काटछाँटलाई समेत स्वीकार गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले प्रतिशोध साँध्न कुनै कदम नउठाए पनि, तिनीहरूको हृदय ठूलो असन्तुष्टिले भरिएको हुन्छ, र तिनीहरूले श्राप दिन्छन् र अपशब्द बोल्छन्। जब तिनीहरूलाई काटछाँट गर्नेहरूले आफै काटछाँटको सामना गर्छन् वा तिनीहरूमाथि विपत्ति आइपर्छ, तब तिनीहरू नयाँ वर्ष मनाइरहेको बच्चाभन्दा बेसी खुसी हुन्छन्। यो दुष्ट मानिसहरूको प्रकटीकरण हो। कतिपय मानिसहरू यस्ता पनि हुन्छन्, जो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा प्रतिस्पर्धात्मक हुन्छन्; तिनीहरूले प्रायजसो सिद्धान्तहरू पालना गर्दैनन् र झाराटारुवा व्यवहार गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाह निष्फल हुन्छ। जब अगुवाले तिनीहरूको समस्याहरूका बारेमा सङ्गति गर्छ र तिनीहरूलाई काटछाँट गर्छ, तब प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूले यस कुरालाई सही तरिकाले लिन सक्दैनन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा देखाएको आफ्नो झाराटारुवापन र सिद्धान्तको कमीलाई आन्तरिक रूपमा स्वीकार गरे पनि, काटछाँट गरिनुको प्रत्युत्तरमा तिनीहरूले प्रतिशोध साँध्ने विचार र कार्यहरूको विकास गर्छन्। त्यसपछि, तिनीहरूले अगुवालाई झूटो आरोप लगाउँदै पत्रहरू लेख्छन्, अगुवालाई प्रतिस्थापन गर्ने प्रयासमा तिनीहरूका केही अभ्यास र भ्रष्टताको प्रकटीकरणको फाइदा उठाउँदै बढाइचढाइ गर्छन् र वरिष्ठहरूलाई रिपोर्ट गर्छन्। यदि तिनीहरूको उद्देश्य हासिल भएन भने, तिनीहरूले पर्दा पछाडि अन्तर्ध्वंस गर्छन् र बाधा ल्याउँछन्, र अगुवाका बन्दोबस्तहरूलाई जिद्दी भएर विरोध गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काम, परमेश्वरको घरले माग गर्ने सिद्धान्तहरू, वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यको प्रभावकारिताका बारेमा विचार गर्दैनन्; तिनीहरूले आफ्नो रिस पोखाउने कार्यमा मात्रै ध्यान दिन्छन्। तिनीहरूले कसैको कुरा सुन्न मान्दैनन्, अगुवा र कामदारहरूको चेतावनीलाई समेत इन्कार गर्छन्। तिनीहरू मुख नलागे पनि वा सीधै प्रतिरोध नगरे पनि, पर्दा पछाडि, तिनीहरूले नकारात्मकता पोखाउन, विरोधमा आफ्नो जिम्मेवारी त्याग्न, र परमेश्वरको घरका कामका बन्दोबस्तहरू वा अगुवा र कामदारहरूको विरुद्धमा प्रयोग गर्न कुनै पनि कमजोरीको फाइदा उठाउन सक्छन्। तिनीहरूले धारणाहरूसमेत फैलाउँछन्; तिनीहरू आफै नकारात्मक हुन्छन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अनिच्छुक हुन्छन्, तर तिनीहरूले अझै धेरै मानिसहरूलाई नकारात्मक र सुस्त हुन र आफ्नो कर्तव्यलाई बेवास्ता गर्न लगाउने प्रयास पनि गर्छन्। तिनीहरूको सिद्धान्त के हो? “मलाई मर्न डर लाग्दैन; मैले आफूसँगै घिसारेर लग्नका लागि कसैलाई खोज्नुपर्छ। अगुवाले मलाई मेरो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्य मापदण्ड अनुरूप छैन भनेर काटछाँट गर्छ—त्यसोभए म सबैले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा नगरून् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु। यदि मैले राम्ररी काम गरिरहेको छैनँ भने, तिमीहरू कसैले पनि गर्नेछैनौ! अगुवाले मलाई काटछाँट गर्छ, र तिमीहरू सबै मलाई हाँसोमा उडाउँछौ; म तिमीहरू सबैको जीवन कठिन बनाउनेछु!” जब तिनीहरूले झाराटारुवा ढङ्गले वा सिद्धान्तहरू विपरीत आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, र कसैले अगुवाहरूलाई यस कुराको रिपोर्ट गर्छ, तब तिनीहरूले यस विषयमा अनुसन्धान गर्छन्: “मेरो रिपोर्ट कसले गर्यो? कसले अगुवाहरूलाई मेरो बारेमा कुरा सुनायो? अगुवाहरूसँग को नजिकको सम्पर्कमा छ? यदि मैले माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई कसले मेरो रिपोर्ट गरेको हो भन्ने थाहा पाएँ भने, म त्यो व्यक्तिलाई कुनै शिष्टता देखाउनेछैनँ! म यस कुरालाई कहिल्यै छोड्नेछैनँ!” तिनीहरूले कठोर अभिव्यक्तिहरू दिन सक्ने मात्र नभई, अवश्य नै, तिनीहरूले यस्ता धम्कीहरू पनि दिन सक्छन्। यी व्यक्तिहरूसँग प्रतिशोध साँध्ने धेरै खराब र धूर्त रणनीतिहरू हुन्छन्, तिनीहरूले अरूको आलोचना र निन्दा गर्न कमजोरीको फाइदा मात्रै उठाउँदैनन्; कतिपयले प्रतिशोध साँध्न चाहेको व्यक्तिको ल्यापटप चार्जर जानी-जानी चोर्छन्, जसले गर्दा उसले आफ्नो ल्यापटप रिचार्ज गर्न सक्दैन र उसलाई कर्तव्य पूरा गर्नमा बाधा हुन्छ। अरूले कसैको खानामा खानै नसकिने गरी जानी-जानी धेरै नुन हाल्दिन्छन्। गैर-विश्वासीहरूका बीचमा आम हुने बदलाका यी निकृष्ट माध्यमहरूलाई मण्डलीभित्रका दुष्ट मानिसहरूले पनि प्रयोग गर्छन्। प्रतिशोध साँध्ने तिनीहरूका विधि यीभन्दा धेरै व्यापक हुन्छ, जसमा हामीले पहिले कहिल्यै नदेखेका केही निर्लज्ज रणनीतिहरू समावेश हुन्छन्; हामीले केही सरल उदाहरणहरू मात्रै उद्धृत गरिरहेका छौँ। तीमध्ये, कतिपय व्यक्तिहरूले जानी-जानी अरूका लागि समस्या, बाधा, र कठिनाइहरू पैदा गर्छन्; यो सामान्य घटना हो। हरेक समूहमा, विभिन्न परिस्थिति र वातावरणहरूमा, प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूको क्रूर स्वभावको निरन्तर खुलासा हुन्छ। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूका प्रतिशोधात्मक प्रकटीकरणहरू झनै स्पष्ट हुन्छन्। मण्डलीभित्र दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू रहुन्जेल, परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने र सत्यता पछ्याउने उहाँका चुनिएका मानिसहरू बाधामा पर्नेछन्। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू उपस्थित हुने हरेक दिन मण्डलीलाई कुनै शान्ति हुँदैन—असल मानिसहरूलाई आक्रमण र बहिष्कार गरिनेछ; विशेष गरी, सत्यता पछ्याउनेहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको शत्रुता र प्रतिशोधको सामना गर्नेछन्। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी अरूलाई कष्ट दिन्छन् र अरूविरुद्ध प्रतिशोध साँध्छन्? सुरुमा, तिनीहरूले सत्यता पछ्याउने र सिद्धान्तहरू पालना गर्नेहरूलाई निसाना बनाउँछन्। यी दुष्ट व्यक्तिहरूले सत्यता पछ्याउनेहरू मात्रै तिनीहरूका लागि सबैभन्दा हानिकारक हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा बुझ्छन्। सर्वप्रथम, सत्यता बुझ्ने मानिसहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्यउन सक्छन्; जबसम्म तिनीहरूले कुनै खराब काम गर्छन्, सत्यता बुझ्ने मानिसहरूले तिनीहरूलाई छर्लङ्गै देख्नेछन्। दोस्रो, सत्यता बुझ्ने मानिसहरू उपस्थित हुँदा, तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरू केही हदसम्म सीमित हुनेछन्, जसले गर्दा तिनीहरूलाई आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्न गाह्रो हुनेछ। यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, सत्यता पछ्याउनेहरू मात्रै मण्डलीको कामका रक्षकहरू हुन्। सत्यता पछ्याउने मानिसहरू उपस्थित हुँदा, ख्रीष्टविरोधी र दुष्ट मानिसहरूले अत्याचारी ढङ्गले काम गर्ने आँट गर्दैनन् र तिनीहरूले केही संयम प्रयोग गर्नैपर्छ। त्यसकारण, सत्यता पछ्याउनेहरू ख्रीष्टविरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरूका काँडा हुन्, तिनीहरूको टाउको दुखाइ हुन्, त्यसकारण तिनीहरूले प्रतिशोध साँध्ने उपायहरू खोज्छन्।
जब दुष्ट मानिसहरूले प्रतिशोध साँध्नछन्, तब तिनीहरूले क्रूर स्वभाव देखाउँछन्, तिनीहरू अव्यावहारिक हुन्छन् र तिनीहरूमा चेतनाको कमी हुन्छ। तिनीहरूसँग केही समय बिताएका र तिनीहरूलाई बुझेका मानिसहरू केही हदसम्म तिनीहरूदेखि डराउँछन्। तिनीहरूसँग कुराकानी गर्नका लागि अत्यन्तै होसियारी र शिष्टता चाहिन्छ, र यसका लागि धेरै आदर आवश्यक हुन्छ। तिनीहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई निरन्तर सन्तुष्ट पार्नुपर्छ र तिनीहरूका आवश्यकताहरूको ख्याल गर्नुपर्छ, र तिनीहरूमा रहेका कुनै पनि समस्या वा त्रुटिहरूलाई सीधै औँल्याउन सकिँदैन। बरु, तिनीहरूले यी समस्याहरूका बारेमा घुमाउरो तरिकाले, फकाइफुल्याइ गरेर छलफल गर्नुपर्छ, र कुरा गरेपछि, यसो भन्दै तिनीहरूको प्रशंसा पनि गर्नुपर्छ, “तपाईँमा यो त्रुटि वा कमीकमजोरी भए पनि, तपाईँले हामीभन्दा छिटो सीप सिक्नुहुन्छ, तपाईँको व्यावसायिक क्षमता अरूको भन्दा दह्रो छ, र तपाईँको कार्यकुशलता हाम्रोभन्दा धेरै छ। म तपाईँका गल्तीहरूलाई सबल पक्षहरूका रूपमा हेर्छु।” तिनीहरूले यस्ताहरूको चापलुसीसमेत गर्नुपर्छ। तिनीहरूले किन यसो गर्छन्? तिनीहरूको प्रतिशोधको डरले। यसरी, यी दुष्ट व्यक्तिहरू खुसी हुन्छन्, र तिनीहरूलाई हृदयमा ढुक्क लाग्छ। तिनीहरूको प्रतिशोधबाट जोगिनका लागि, धेरैजसो मानिसहरू आफूले पत्ता लगाएका कुनै पनि समस्याहरू तिनीहरूको आमने-सामने उठाउन डराउँछन्, न त तिनीहरूले यी समस्याहरूलाई रिपोर्ट गर्ने आँट नै गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि गरिरहेका छन्, र तिनीहरूको जिद्दीपन र लापरवाही स्वेच्छाचारिताका कारण मण्डलीको काममा ढिलाइ भइरहेको छ भन्ने कुरा स्पष्ट हुँदा, वा तिनीहरूको दिशा र सिद्धान्तहरूमा केही विकृति देखिएको छ भने पनि, कसैले पनि आपत्ति जनाउने वा माथिल्लो स्तरका मानिसहरूलाई तिनीहरूको रिपोर्ट गर्ने आँट गर्दैन। तिनीहरूको क्रूर स्वभाव र प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने तिनीहरूको मानवताका कारण, अरूलाई तिनीहरूको अलिक डर लाग्छ, तिनीहरूलाई रिस उठ्छ तर यसबारे बोल्न साह्रै डर लाग्छ। तिनीहरूसँगको कुराकानी अत्यन्तै शिष्ट र चलाख हुनुपर्छ, र तिनीहरूप्रति अत्यन्तै दयालु, कोमल, र शिष्ट मनोवृत्ति देखाइनुपर्छ। जब मानिसहरूले तिनीहरूसँग आदर र शिष्टताका साथ बोल्छन्, तिनीहरूसामु घुँडा टेक्छन्, तब तिनीहरूलाई भित्री रूपमा सहज लाग्छ। तर, यदि कसैले सीधा कुरा गर्छ, तिनीहरूका समस्याहरूको खुलासा गर्छ र सुझावहरू दिन्छ भने, तिनीहरूलाई यो कुराप्रति घिन लाग्छ, र तिनीहरूले यसलाई अनादरका रूपमा, अरूले तिनीहरूप्रति आपत्ति जनाएको वा शत्रुता देखाएको रूपमा लिन्छन्। यस कुराले तिनीहरूलाई त्यस व्यक्तिप्रति प्रतिशोध साँध्न र उसलाई कष्ट दिन प्रेरित गर्छ; तिनीहरूले उसलाई ढाल्नुपर्छ र उसको नामलाई बदमान गर्नुपर्छ। यदि त्यो व्यक्ति तिनीहरूको हातमा पर्यो भने, उसको अन्त्य राम्रो हुनेछैन। के त्यस्ता मानिसहरू डरलाग्दा हुन्छन्? (हुन्छन्।) यदि तैँले तिनीहरूलाई बुझ्दैनस् र तैँले तिनीहरूलाई चिढ्याइस् भने, तिनीहरूले तँविरुद्ध द्वेष पाल्नेछन्, खाने-सुत्ने बेलामा समेत तँसँग बदला लिने बारेमा विचार गर्नेछन्। तँ तिनीहरूको निसाना बनेपछि, समस्या अपरिहार्य रूपमा नै आउँछ, किनभने तिनीहरूले प्रतिशोध साँध्ने सङ्कल्प गरेका हुन्छन्। बाहिरी रूपमा तिनीहरूले तँसँग पहिले जस्तै कुरा गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले साँध्ने बारेमा विचार गर्नेबित्तिकै, तैँले तिनीहरूलाई यसभन्दा पहिले जे गरेको छस् वा भनेको छस्, त्यो सबै तिनीहरूको लागि हतियार बन्छ। तिनीहरूले तँलाई शत्रुका रूपमा लिनेछन्, र तिनीहरूले पर्याप्त रूपमा बदला लिएको महसुस नगरेसम्म र तिनीहरू पूर्ण रूपमा सन्तुष्ट नभएसम्म अलिअलि गर्दै प्रतिशोध साँध्नेछन्। दुष्ट मानिसहरूसँग सङ्गत गर्नुको परिणाम यही हो।
प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूले आफ्नो विभिन्न व्यवहारका आधारमा र आफ्नो कार्यका र तिनीहरू व्यक्ति हुनुका सिद्धान्त र विधिहरूका आधारमा, दयालु हृदय भएका र सबैप्रति मिलनसार र कसैसँग व्यवहार गर्दा सिद्धान्तहरूको कमी हुने मानिसहरूलाई बाहेक लगभग सबैलाई खतरामा पार्छन्—त्यस्ता व्यक्तिहरू क्रूर मानिसहरूका बीचमा सुरक्षित हुन्छन्। तर, विवेक वा इन्साफको अलिकति पनि बोध भएका मानिसहरूलाई प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूको उपस्थितिमा फरक-फरक हदसम्म र धेरथोर मात्रामा खतराको महसुस हुन्छ। गम्भीर अवस्थामा, तिनीहरूले शारीरिक हानिको सामना गर्न सक्छन् वा तिनीहरूको ज्यानसमेत खतरामा पर्न सक्छ, जबकि हल्का परिस्थितिहरूमा, तिनीहरू गालीगलौज, बदनामी, वा षड्यन्त्रको सिकार हुन सक्छन्। यी प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूको क्रूर स्वभावका समग्र प्रकाश र प्रकटीकरणहरूमा पर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूका समग्र प्रकटीकरणहरूका आधारमा भन्दा, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीभित्र पनि बाधाहरू पैदा गर्छन्। यी प्रतिशोधी मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने लगभग सबै जना तिनीहरूको प्रतिशोधको निसाना बन्छन् र लगभग सधैँ नै पीडित बन्छन्। प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूमा क्रूर स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरू कुनै पनि बेला विस्फोट हुन सक्ने टाइमबम जस्तै हुन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र सामान्य मण्डली जीवन जिउन भीडलाई पछ्याउन सक्ने भए पनि, तिनीहरूको मानवताका आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, तिनीहरूले कुनै पनि बेला प्रतिशोध साँध्न र अरूलाई खतरामा पार्न, र मानिसहरूलाई तिनीहरूदेखि डर मान्न र सतर्क हुन लगाउन सक्छन्। के यो बहुसङ्ख्यकका लागि पहिले नै बाधा होइन र? (हो।) तिनीहरूलाई चिढ्याउनबाट जोगिन, तिनीहरूलाई खुसी पार्न, र तिनीहरूको द्वेष र प्रतिशोधबाट जोगिनका लागि, मानिसहरूले सधैँ तिनीहरूको अभिव्यक्तिलाई ध्यान दिनुपर्छ र तिनीहरूको बोलीवचनको अन्तर्निहित अर्थ सुन्नुपर्छ, र तिनीहरूले बोल्दा तिनीहरूको अभिप्राय, उद्देश्य, र दिशा पत्ता लगाउने प्रयास गर्नुपर्छ। यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, के धेरैजसो मानिसहरूलाई तिनीहरूले बाधा मात्रै नदिई नियन्त्रण पनि गर्दैनन् र? (हो।) त्यसकारण, यस मामलाको प्रकृतिबाट हेर्दा, के त्यस्ता प्रतिशोधी व्यक्तिहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन् र? (हुन्।) तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गर्नुपर्छ भन्ने कुरा अत्यन्तै स्पष्ट छ। यदि त्यस्ता व्यक्तिको परिस्थिति बुझ्ने प्रयास गरियो भने, धेरैजसो मानिसहरूलाई तिनीहरूबारेको सत्यता बोल्न डर लाग्छ, र तिनीहरूका बारेमा सोधिएको हरेक प्रश्नलाई “ठीकै छ” जस्ता गैर-प्रतिबद्ध उत्तरहरूद्वारा पन्छाउँछन्, र तिनीहरूका समस्याहरूलाई रिपोर्ट गर्ने वा तिनीहरूका बारेमा कुरा गर्ने वा मूल्याङ्कन गर्ने आँट गर्दैनन्। के यो समस्याग्रस्त परिस्थिति होइन र? कतिपयले भन्छन्, “यस्ता दुष्ट मानिसहरूले कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा प्रतिशोध साँध्न सक्छन्; तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट कसले गर्छ र? यसको साथै, तिनीहरूले सधैँ आपराधिक तथा वैध वृत्त दुवैसँग आफ्नो सम्बन्ध रहेको दाबी गर्छन्, र कसैले तिनीहरूलाई चिढ्यायो भने, त्यस व्यक्तिलाई राम्रो हुनेछैन, तिनीहरूले उसलाई पाठ सिकाउनेछन्, र उसको परिवारलाई दयनीय रूपमा मार्नेछन् भनेर धम्की दिन्छन्। त्यसकारण, कसैले पनि तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट गर्दैन। तिनीहरूलाई त्यत्तिकै छोडिदिऊँ, र हामी आफ्ना लागि भलाइको कामना मात्रै गरौँ।” हेर् त, मण्डलीमा यस्तो परिस्थिति पैदा हुन्छ, जसको अर्थ तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई नियन्त्रण गरिसकेका छन् भन्ने हुन्छ। प्रतिशोध साँध्नुपछाडिको तिनीहरूको क्रूर स्वभाव देखेपछि, मानिसहरूले तिनीहरूलाई आरोप लगाउने वा काटछाँट गर्ने आँट गर्दैनन्, न त उनीहरूले तिनीहरूबारे आफ्नो साँचो मूल्याङ्कनका बारेमा बोल्ने आँट नै गर्छन्। तिनीहरूलाई चिढ्याउने डरले उनीहरूको कुराकानी तिनीहरूमा नै केन्द्रित हुनुपर्छ, र तिनीहरूको पिठ्युँपछाडि तिनीहरूको साँचो प्रकटीकरणहरूका बारेमा निश्चित रूपमा कुरा गर्नु समेत साह्रै डरलाग्दो हुन्छ। मानिसहरूलाई केको डर लाग्छ? तिनीहरूलाई तिनीहरूको कुरा प्रतिशोधी व्यक्तिको कानमा पुग्छ, र उसले तिनीहरूसँग प्रतिशोध साँध्नेछ भन्ने कुराको डर लाग्छ। बोलेपछि, तिनीहरूले निधारमा प्याट्ट हान्दै भन्छन्, “अहो, होइन, आज मैले गलत बोलेँ। हेर है त, मैले यसका लागि कष्ट भोग्नुपर्छ। म किन मुख बन्द गर्न सक्दिनँ?” त्यसबेलादेखि, तिनीहरू निरन्तर डर र तनावमा जिउँछन्, जीवनका सधैँ सतर्क रहन्छन्, त्यो व्यक्तिको वरिपरि हुँदा सधैँ नियाल्छन्, र सोच्छन्, “के उसलाई मैले भनेको कुरा थाहा छ? के यो कुरा उसको कानमा पुग्यो? के मेरो बारेमा उसको मनोवृत्ति पहिलेको जस्तै छ?” तिनीहरूले जति विचार गर्छन्, तिनीहरू त्यति नै व्याकुल हुन्छन्, र यो कुरा जति लामो समयसम्म चलिरहन्छ, तिनीहरूको डर त्यति नै ठूलो हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले यसो सोच्दै ऊबाट टाढा बस्नु नै राम्रो हुन्छ भन्ने निर्णय गर्छन्, “मैले उसलाई चिढ्याउने जोखिम लिन सक्दिनँ, तर कम्तीमा पनि म ऊबाट टाढा बस्न त सक्छु। मैले भनेको कुरा उसलाई थाहा भए पनि वा नभए पनि, के म ऊबाट टाढा बस्न सक्दिनँ र?” यो डर यति ठूलो बन्छ कि तिनीहरूले भेलाहरूमा सहभागी हुने आँटसमेत गर्दैनन्, र यो क्रूर व्यक्ति हुन सक्ने कुनै पनि ठाउँबाट टाढा बस्छन्, चाहे त्यो तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्ने ठाउँ नै किन नहोस्, र तिनीहरू साह्रै डराउँछन्।
प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने ती दुष्ट मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ।) यो कुरा निकै सरल छ: दुई वटा शब्द मात्रै छ—तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ—अनि त्यो काम पूरा हुन्छ। यदि तिनीहरूलाई निकालिइयो र बहुसङ्ख्यक मानिसहरूले गहन सन्तुष्टि अनुभव गर्दै उत्सव मनाउँछन् भने, तिनीहरूलाई निकाल्नु सही निर्णय थियो। यसभन्दा पहिले, भेलाहरूमा, दुष्ट मानिसहरूको उपस्थितिले गर्दा धेरैजसो मानिसहरू सङ्गति गर्दा बाँधिएका हुन्थे; तिनीहरूलाई गलत शब्दले दुष्टहरूलाई चिढ्याउला भन्ने डर लाग्थ्यो, त्यसकारण तिनीहरूले बोल्दा उनीहरूप्रति सतर्कता अपनाउँथे र तिनीहरूबाट टाढा बस्थे। भेलाहरूमा एउटा अलिखित नियम देखा पर्यो: यदि कसैले आँखाले सङ्केत दियो भने, विषय तुरुन्तै परिवर्तन हुन्थ्यो। यस्तो परिस्थिति पैदा भएको थियो। प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्नेहरूलाई निकालिएपछि, मण्डलीमा शान्ति भयो, मण्डली जीवन सामान्य भयो, र मानिसहरूबीचका सम्बन्धहरू पनि सामान्य अवस्थामा फर्के। त्यस उपरान्त दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कसैको नियन्त्रणमा नपरी, कसैको डर नमानी, र कसैको अभिव्यक्तिलाई ध्यान नदिई परमेश्वरका वचनहरू स्वतन्त्र रूपमा बाँड्न र प्रार्थना-अध्ययन गर्न, र आफ्ना अनुभवात्मक गवाहीहरू स्वतन्त्र रूपमा बाँड्न सक्थे। यो परिणामका आधारमा हेर्दा, के त्यस्ता दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्नु सही थियो? (थियो।) अवश्य नै। तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ। तिनीहरूलाई ननिकालिएको भए, जीवन सबैका लागि असहनीय बन्नेथियो, र धेरै जना भेलाहरूमा सहभागी हुनदेखि साह्रै डराउनेथिए। कतिपय डरपोक व्यक्तिहरूले दुष्ट पिशाचहरूले तिनीहरूको घाँटी निमोठेकोडरलाग्दा सपनाहरूसमेत देख्न सक्थे। तिनीहरू भेलाहरूमा सधैँ अत्यन्तै सतर्क हुनेथिए, बोल्ने आँट कहिल्यै गर्नेथिएनन्, तिनीहरूले स्वतन्त्र र मुक्त महसुस गर्न सक्नेथिएनन्। दुष्ट मानिसहरूलाई निकालिएदेखि, तिनीहरू पूर्ण रूपमा परिवर्तन भएका छन्: अहिले तिनीहरूले भेलाहरूमा बोल्ने आँट गर्छन्, सङ्गति गर्दा तिनीहरू अझै सक्रिय भएका छन्, र तिनीहरूलाई स्वतन्त्र र मुक्त महसुस हुन्छ। के यो राम्रो कुरा होइन र? (हो।) क्रूर स्वभाव भएका त्यस्ता प्रतिशोधी व्यक्तिहरूलाई खुट्ट्याउन सजिलो हुन्छ। सामान्यतया, छ महिनाभन्दा बढी समयसम्म कसैसँग अन्तरक्रिया गरेपछि, सबैले ऊ त्यस्तो व्यक्ति हो कि होइन भनेर अनुभूति गर्न र स्पष्ट रूपमा देख्न सक्नुपर्छ; तिनीहरूसँग केही समय बिताएपछि यो कुरा स्पष्ट हुन्छ। मण्डलीका अगुवा र कामदारहरू त्यस्ता दुष्ट मानिसहरूलाई सम्हाल्दा निष्क्रिय हुनु हुँदैन। निष्क्रिय नहुनु भनेको के हो? यसको अर्थ तिनीहरूलाई निराकरण गर्नुअघि तिनीहरूले कतिपय मानिसहरूलाई बहकाएर र खराब कार्यहरू गरेर सबैलाई क्रोधित नबनाएसम्म पर्खिनु हुँदैन भन्ने हो—त्यसो गर्नु अत्यन्तै निष्क्रिय हुनेछ। त्यसोभए, दुष्ट मानिसहरूलाई तह लगाउने सबैभन्दा राम्रो समय कहिले हो? राम्रो समय त्यतिबेला हो, जब थोरै मानिसहरूलाई हानि गरिसकिएको हुन्छ र तिनीहरूलाई उनीहरूप्रति निकै वितृष्णा र सतर्कता महसुस भएको हुन्छ, र तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर राम्ररी चित्रण गरिएको हुन्छ। यस विन्दुमा, अझै धेरै मानिसहरूलाई हानि हुन नदिन, र डरपोकहरूलाई उनीहरूका कारण भयभीत हुन वा ठेस पर्नबाट जोगाउनका लागि तिनीहरूलाई तुरुन्तै तह लगाउनुपर्छ र निकाल्नुपर्छ। यहाँ सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? यदि दुष्ट मानिसहरूलाई मण्डलीभित्र धेरै समयसम्म बाधाहरू पैदा गर्न दिइयो भने, अन्तिम परिणाम के हुन्छ भने, तिनीहरूले मण्डली र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्छन्। कुरा यो हदसम्म पुग्यो भने, सबैले कष्ट भोग्छन्। सबैलाई हानिबाट जोगाउनका लागि, जब मानिसहरूको एउटा भागलाई हानि गरिएको हुन्छ, वा जब कतिपयले त्यस्ता व्यक्तिहरूप्रति तीव्र घृणा विकास गरेका हुन्छन् र त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई छर्लङ्ग देखेका हुन्छन्, अनि तिनीहरूलाई प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने दुष्ट मानिसहरूका रूपमा पहिचान गरेका हुन्छन्, तब मण्डली अगुवाहरूले तिनीहरूलाई तुरुन्तै निकाल्नुपर्छ। तिनीहरूले कुनै कदम चाल्ने निर्णय गर्नुभन्दा पहिले दुष्ट मानिसहरूले धेरै दुष्टता गरेका र सार्वजनिक आक्रोश पैदा गरेका अवस्थासम्म प्रतीक्षा गर्नु हुँदैन—त्यो अत्यन्तै निष्क्रिय हुनेछ; अनि के त्यस्ता मण्डली अगुवाहरू केही न कामका हुँदैनन् र? (हो।) यस्तो काम गर्ने क्रममा, मण्डली अगुवाहरू त्यस्ता व्यक्तिको स्थिति, प्रकटीकरण, र प्रकाशहरूप्रति विशेष रूपमा संवेदनशील हुनुपर्छ, र तिनीहरूको स्वभावलाई तुरुन्तै छर्लङ्ग देख्नुपर्छ, त्यसपछि तिनीहरू निकालिनुपर्ने दुष्ट मानिसहरू हुन् भनेर निर्धारित गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो सम्हाल्नुपर्छ। यदि सुरुमा निर्धारित गर्न सम्भव हुँदैन भने, निगरानीमा ध्यान दिनुपर्छ, तिनीहरूको बोलीवचन, व्यवहार, र चालचलनमा ध्यान दिनु, तिनीहरूको विचार र तिनीहरूको व्यवहारका प्रवृत्तिहरूलाई बुझ्नु अत्यावश्यक हुन्छ। तिनीहरूले प्रतिशोध साँध्ने अभिप्राय राखेका छन् भन्ने पत्ता लागेपछि, अझै धेरै मानिसहरूलाई हानि हुन र बदला भोग्नबाट जोगाउनका लागि तुरुन्तै तिनीहरूलाई निकाल्ने उपायहरू अपनाउनुपर्छ।
कतिपय मण्डली अगुवाहरूले भन्छन्, “हामी दुष्ट मानिसहरूको डर मान्दैनौँ; परमेश्वरको डर मान्ने बाहेक, हामी कसैको डर मान्दैनौँ। दुष्ट मानिसहरू हाम्रा लागि के हुन् र? हामीलाई शैतानको समेत डर लाग्दैन, न त हामीलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले गर्ने पक्राउ र सतावटको डर नै लाग्छ, त्यसकारण हामीले किन दुष्ट मानिसहरूको डर मान्ने? दुष्ट व्यक्ति सानोतिनो पिशाच मात्रै हो, किन त्यसको डर मान्ने? हामी तिनीहरूलाई मण्डलीमा राख्नेछौँ र बहुसङ्ख्यक दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि भोग्न दिनेछौँ। भोगेपछि, तिनीहरूको समझशक्ति वृद्धि हुनेछ, र समझशक्ति प्राप्त गरेपछि, तिनीहरू त्यस्ता दुष्ट मानिसहरूको बन्धन र सीमिततामा पर्न छोड्नेछन्। त्यो एकदम राम्रो हुनेछ!” के बहुसङ्ख्यकले यो कद हासिल गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) तिनीहरूले सक्दैनन्। तिनीहरूको आस्था अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, तिनीहरूले बुझ्ने सत्यताहरू अत्यन्तै थोरै हुन्छन्, र तिनीहरूको कद अत्यन्तै सानो हुन्छ। तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई देख्दा तिनीहरूबाट टाढा जान्छन्, र तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट गर्दैनन्। मृत्युको डर मान्ने र आफ्नै जीवनलाई महत्त्व दिने बाहेक, धेरैजसो मानिसहरूले आफ्ना विभिन्न देहगत हितहरूको रक्षा पनि गर्छन्; तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूले गर्ने विभिन्न कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गर्न वा पाठहरू सिक्न सक्दैनन्। त्यसकारण, यो विचार आधारभूत रूपमै अव्यावहारिक छ र यसले कुनै परिणामहरू दिन सक्दैन। यदि कुनै दुष्ट व्यक्ति मण्डलीमा देखा पर्यो भने, जब धेरैजसो मानिसहरूले त्यो व्यक्तिलाई दुष्ट ठानेका र निर्धारित गरेका हुन्छन्, तब कति जना मानिसहरूमा खडा हुने, दुष्टसँग सम्बन्ध तोड्ने, ऊविरुद्ध लडाइँ गर्ने, र परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्ने गरी इन्साफबोध हुन्छ? त्यो कति प्रतिशत हो?१०% हो? १०% होइन भने, ५% हो त? (लगभग त्यति।) यसको अर्थ बीस जनाको समूहमा, दुष्ट व्यक्तिसँग लडाइँ गर्ने, उसलाई परमेश्वरका वचनहरूद्वारा खुलासा गर् र चुनौती दिन, बहसमा संलग्न हुन, र उसलाई मण्डलीबाट निकाल्न खडा हुने व्यक्ति एक जना हुन सक्छ। त्यस्ता व्यक्तिहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूबीचका नायकहरू, मण्डलीका योग्य व्यक्तिहरू हुन्। कतिपय अगुवा र कामदारहरूलाई दुष्ट मानिसहरूलाई सम्हाल्न डर लाग्छ। के त्यस्ता मानिसहरू आफ्नो भूमिकाका लागि उपयुक्त हुन्छन्? के तिनीहरू परमेश्वरको गवाही दिन योग्य हुन्छन्? जब तिनीहरूले मण्डलीबाट निकालिनुपर्ने दुष्ट व्यक्तिका बारेमा सुन्छन्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “तिनीहरूलाई निकाल्दा अलिक झमेला हुन्छ। म तिनीहरूसँग निकै परिचित थिएँ। म कहाँ बस्छु र मेरो परिवारमा कसले परमेश्वरमा विश्वास गर्छ भन्ने तिनीहरूलाई थाहा छ। यदि मैले तिनीहरूलाई निष्कासित गरेँ भने, तिनीहरूले अवश्य नै मविरुद्ध प्रतिशोध साँध्नेछन्।” तिमीहरूलाई के लाग्छ, के त्यस्ता मानिसहरू अगुवा र कामदार बन्न लायक हुन्छन्? (हुँदैनन्।) निकालिनुपर्ने दुष्ट व्यक्ति पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूले सुरुमा आफ्नै हितहरूका बारेमा सोच्छन्, र त्यसदुष्ट व्यक्तिको प्रतिशोधको डर मान्छन्। दुष्ट व्यक्तिले भेला हुने ठाउँहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सम्पर्कसम्बन्धी जानकारी थाहा पाएको हुनाले, उसलाई निकालिएपछि उसले मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्छ कि सक्दैन, साथै यसलाई कसरी रोक्नुपर्छ भनेर तिनीहरूले विचार गर्दैनन्। तिनीहरूको प्राथमिक चिन्ता परमेश्वरको घरका हितहरू नभई दुष्ट व्यक्तिले तिनीहरूको पारिवारिक परिस्थिति थाहा पाएर धोका दिने र तिनीहरूको परिवारमा नकारात्मक असर पार्ने डर हो। के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले गवाही दिन्छन्? (दिँदैनन्।) कतिपय अगुवा र कामदारहरूले दुष्ट मानिसहरूले अत्याचारी व्यवहार गरिरहेका र मण्डलीलाई नियन्त्रण गर्ने प्रयास गरिरहेका देख्छन्, तैपनि तिनीहरूले बोल्ने आँट गर्दैनन्। बरु, तिनीहरू सम्झौता गर्छन् र भाग्छन्, र दुष्ट मानिसहरूलाई निराकरण गर्ने आँट गर्दैनन्। जब तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई देख्छन्, तब तिनीहरूलाई तीन-टाउके र छ-हाते दुष्ट पिशाच देखेकोझैँ डर लाग्छ, र तिनीहरू परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्न असफल हुन्छन्। यस बीच, कतिपय साधारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा केही इन्साफबोध हुन्छ, दुष्ट मानिसहरूलाई पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूमा खडा भएर दुष्टहरूलाई खुलासा गर्ने साहस र विश्वास हुन्छ, र उनीहरूले तिनीहरूविरुद्ध प्रतिशोध साँध्ने डर मान्दैनन्। तर, मण्डलीमा त्यस्ता व्यक्तिहरू अत्यन्तै थोरै हुन्छन्। तिमीहरूले यसभन्दा पहिले उल्लेख गरेका ५% त न्यूनतम अनुमान नभई अतिशयोक्ति हुन सक्छ। यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने क्रूर स्वभाव भएका व्यक्तिहरूप्रति बहुसङ्ख्यकको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? (धेरैजसो मानिसहरू आत्म-सुरक्षात्मक हुन्छन्।) तिनीहरूको पहिलो विचार भनेको आफ्नो सुरक्षा गर्नु हो, परमेश्वरको घर र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूको रक्षा गर्न कसरी खडा हुने र दुष्टहरूविरुद्ध कसरी लडाइँ गर्ने भनेर विचार गर्नु होइन, र आत्म-सुरक्षामा मात्रै ध्यान दिनु हो। यो आत्म-सुरक्षाले के समस्यालाई जनाउँछ? (यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै स्वार्थी हुन्छन्।) एक हिसाबमा, यसले गहन रूपमा स्वार्थी मानवतालाई प्रतिबिम्बित गर्छ, र अर्को हिसाबमा, यसले परमेश्वरमाथिको धेरैजसो मानिसहरूको आस्था अत्यन्तै कमजोर छ भन्ने देखाउँछ। तिनीहरूले मौखिक रूपमा “परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ; परमेश्वर हाम्रो आड हुनुहुन्छ” भनेर दाबी गर्छन्, तर वास्तविकताको सामना गर्दा, तिनीहरूलाई परमेश्वरमा भर पर्न सकिँदैन र आफूमा नै निर्भर हुनुपर्छ भन्ने लाग्छ, र तिनीहरूले आफ्नो आत्म-सुरक्षालाई नै प्राथमिकता दिन्छन्, जुन तिनीहरूले सबैभन्दा उच्च बुद्धिका रूपमा हेर्ने कुरा हो। यसको निहितार्थ के हो भने: “कसैले पनि मेरो सुरक्षा गर्न सक्दैन, परमेश्वरसमेत भरपर्दो हुनुहुन्न। परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ? हामीले उहाँलाई देख्न सक्दैनौँ! यसको साथै, परमेश्वरले मेरो सुरक्षा गर्नुहुन्छ कि गर्नुहुन्न, मलाई थाहा छैन। यदि उहाँले मेरो सुरक्षा गर्नुभएन भने के गर्ने?” मानिसहरूको विश्वास अत्यन्तै दयनीय छ। तिनीहरूले निरन्तर यसो भनेर घोषणा गर्छन्, “परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ; परमेश्वर हाम्रो आड हुनुहुन्छ,” तर जब परिस्थितिहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले आत्म-सुरक्षा मात्रै खोज्छन्, तिनीहरू शैतानविरुद्ध लड्न र आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुन सक्दैनन्, र तिनीहरूमा यति पनि आस्था हुँदैन। मानिसहरूको आस्था अत्यन्तै दयनीय छ; यो कुराले यसलाई पनि पूर्ण रूपमा खुलासा गरेको छ। तिनीहरूको कद त्यति सानो हुन्छ। प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने ती दुष्ट मानिसहरूका हकमा भन्दा, यदि केही व्यक्तिहरूले तिनीहरूलाई खुलासा गर्न चाहन्छन् तर तिनीहरूलाई एकलिएको र शक्तिहीन भएको महसुस हुन्छ र दुष्टहरूले दमन गर्नेछन् भन्ने डर लाग्छ भने, तिनीहरू धेरै अगुवा र कामदारहरू वा समझशक्ति भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग एकजुट हुनुपर्छ। तिनीहरू एकजुट भएपछि, तिनीहरूसँग विजयको पूर्ण आत्मविश्वास हुनेछ। त्यसपछि, तिनीहरूले त्यस्ता दुष्ट मानिसहरूका कार्य र व्यवहारहरूलाई खुलासा र विश्लेषण गर्न सक्छन्, जसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूले दुष्ट मानिसहरूको साँचो अनुहार खुट्ट्याउन र स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्, ताकि सबै जना हृदय र मनमा एक भई दुष्ट मानिसहरूलाई संयुक्त रूपमा निकाल्न सकून्। यसभन्दा पहिले, तिमीहरूले जब दुष्ट व्यक्तिहरू देखा पर्छन्, तब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका बीचमा लगभग बीस जनामध्ये एक जनामा न्यायसङ्गत रूपमा बोल्नका लागि इन्साफबोध हुन सक्छ, र तिनीहरूले त्यस्ता दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्नका लागि खडा हुने आँट गर्न सक्छन्। बीस जनामा एक जना अलिक थोरै भयो; यदि मण्डलीमा दश जना मानिसहरू मात्रै छन् भने, तिनीहरूले कसरी दुष्ट व्यक्तिहरूलाई पखालेर फाल्छन्? तिनीहरूले त्यसो गर्न सक्दैनन्; ती दश जना मानिसहरू दुष्टहरूको नियन्त्रणमा हुन्छन्, र तिनीहरूले ती मानिसहरूबाट दुर्व्यवहार भोग्छन्, जुन स्वीकार्य हुँदैन। दश जनामध्ये एक जना वा पाँच जनामध्ये एक जना मानिसमा समेत दुष्ट मानिसहरूविरुद्ध खडा भएर लडाइँ गर्ने साहस होस् भन्ने लक्ष्य राख्नु राम्रो हुनेछ! निरन्तर आफ्नो सुरक्षा गर्ने प्रयास गर्नाले शैतानको अघि गवाही गुमाउने मात्र परिणाम दिने होइन, तर अझै खराब कुरा त, परमेश्वरको अघि सत्यता प्राप्त गर्ने अवसर गुमाउने परिणाम पनि दिन्छ। एउटा दुष्ट व्यक्ति भएको मण्डलीमा, कम्तीमा पनि केही मानिसहरूलाई हानि हुनेछ; यदि दुई जना दुष्ट व्यक्तिहरू छन् भने, बहुसङ्ख्यकलाई हानि हुनेछ; अनि यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले शक्ति हातमा लियो, र उसको मातहतमा धेरै सहकर्मी र सेवकहरू छन् भने, मण्डलीका परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूलाई हानि हुनेछ। के कुरा यही हो? (हो।) दुष्टहरूविरुद्ध खडा हुने एक जना व्यक्तिले शक्तिको एउटा एकाइलाई प्रतिनिधित्व गर्छ, जबकि दुष्टहरूविरुद्ध खडा हुने दश जना मानिसहरूले शक्तिको दश एकाइलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्। त्यसोभए, के तिमीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूले एक जना व्यक्तिको डर मान्छन् भन्ने लाग्छ कि दश जनाभन्दा बढी मानिसहरूको? (दश जना मानिस।) त्यसोभए, यदि बीस, तीस, वा पचास जना मानिसहरू सबै दुष्टहरूविरुद्ध खडा भए भने, अन्तिममा कसले जित्छ? (दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले।) अन्तमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जित्नेछन्। के त्यसले दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्ने कार्यलाई निकै सजिलो बनाउँदैन र? सङ्ख्यामा शक्ति हुन्छ—यो सरल अवधारणा तिमीहरू सबैलाई स्पष्ट हुनुपर्छ। त्यसकारण, दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउनु र निकाल्नु निश्चित अगुवा वा कामदारको मात्रै जिम्मेवारी होइन नभई मण्डलीका परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूको सामूहिक जिम्मेवारी हो। दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्नका लागि अगुवा र कामदारहरूको प्रयास, साथै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सहकार्यद्वारा, सबैले राम्रा दिनहरूको आनन्द लिन सक्छन्। यदि दुष्ट मानिसहरूलाई निकालिएन र तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्छन् भन्ने आशामा तिनीहरूलाई मण्डलीमै छोडियो, तर छ महिना वा एक वर्षपछि कुनै सुधार देखिएन भने, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई असहनीय रूपमा बाधा दिइरहे भने, यो दुष्टताप्रति दया देखाउनुको परिणाम हो। दुष्ट मानिसहरूलाई अत्याचारी व्यवहार गर्न र मण्डलीलाई नियन्त्रण गर्न दिनु भनेको आफूलाई दुष्टहरूका हातमा सुम्पनु, साथै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको हातमा सुम्पनु, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई स्वतन्त्र रूपमा नियन्त्रण गर्न र गम्भीर रूपमा हानि गर्न दिनु जस्तै हो। के दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति हातमा लिएको वातावरणमा सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्न सजिलो हुन्छ? (हुँदैन।) समय बहुमूल्य छ। दुष्ट मानिसहरूलाई जति सक्दो चाँडो निकालेर, तैँले जति सक्दो चाँडो शान्ति पुनर्स्थापित गर्न र उचित मण्डली जीवनको आनन्द लिन, र अझ धेरै सत्यता बुझ्न सक्छस्। यदि तैँले दुष्ट मानिसहरूलाई निकालिनस् भने, तिनीहरूले बौलाहा कुकुरले जस्तै मानिसहरूका बीचमा बाधा र विनाश ल्याउनेछन्, र मनपरी बोल्नेछन् र गर्नेछन्। यसले तँलाई सत्यता प्राप्त गर्ने समयबाट वञ्चित गर्छ, जसको अर्थ तेरो समय र कर्तव्य निर्वाहलाई दुष्टहरूले नियन्त्रण गर्छन्। यो राम्रो कुरा हो कि खराब कुरा हो? (खराब कुरा।) सिद्धान्तगत रूपमा, यो खराब कुरा हो भन्ने सबैलाई थाहा हुन्छ, तर जब दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीमा बाधा दिइरहेका अवस्थाको सामना हुन्छ, तब तिनीहरूले यसरी सोच्दैनन्, र दुष्ट मानिसहरूको षड्यन्त्रमा वा तिनीहरूको गम्भीर हानिमा नपर्नमा मात्रै ध्यान दिन्छन्। यदि कुनै मण्डलीका परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूले यसरी दुष्ट मानिसहरूको डर मान्छन् भने, मण्डली सजिलै दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको नियन्त्रणमा पर्नेछ, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू पनि तिनीहरूको नियन्त्रणमा पर्नेछन्। के त्यसपछि परमेश्वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ? त्यो भन्न गाह्रो छ। यदि कुनै मण्डलीमा सत्यता बुझ्ने र परमेश्वरको गवाही दिने र उहाँको सेवा गर्ने कार्यमा एउटै हृदय र मन भएका दुई-तीन जना मानिसहरू छैनन् भने, यो निराशाजनक मण्डली हो, र त्यो एउटा दुःखद परिस्थिति हो।
प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्नु दुष्ट आचरणको प्रकटीकरण हो, र यो क्रूर स्वभावले पैदा गर्ने व्यवहार र प्रकटीकरणहरूमध्येको एक हो। त्यस्ता व्यक्तिहरूले यो निश्चित व्यवहार प्रदर्शन गर्दा, तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गर्नुपर्छ। अवश्य नै, कतिपय मानिसहरू तुच्छ भएकाले, तिनीहरूमा अन्तर्ज्ञानको कमी भएकाले, वा तिनीहरू सत्यता नबुझ्ने नयाँ विश्वासी भएकाले, सधैँ अरूसँग झगडा गर्थे, तिनीहरूसँग प्रतिकूल व्यवहार गर्ने वा हानि गर्ने मानिसहरूप्रति घृणा पाल्थे, वा कुनै बेला निश्चित व्यक्तिहरूप्रति प्रतिशोध साँध्नका लागि केही माध्यमहरू प्रयोग गर्थे—तर प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू हुन् र तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निकालिनुपर्छ भन्ने सुनेपछि, तिनीहरूले आफ्नो विचार परिवर्तन गर्छन्, गुप्तमा आफूलाई भित्री रूपमा बदल्छन्, र आफ्नो व्यवहारमा केही सन्तुलन र संयम देखाउँछन्। मलाई भन, के त्यस्ता मानिसहरूलाई दुष्टको वर्गमा पर्छन् भनेर मानिन्छ? (मानिँदैन।) यसलाई के कुराले सङ्केत गर्छ? (आफूलाई परिवर्तन गर्ने तिनीहरूको क्षमता।) आफूलाई परिवर्तन गर्ने तिनीहरूको क्षमताले के कुरालाई देखाउँछ? यसले तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन् भन्ने कुरालाई देखाउँछ; यो राम्रो कुरा हो। तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन् भनेर हामी किन भन्छौँ? किनभने, यस विषयमा सत्यता सुनेपछि र प्रतिशोध साँध्नु भनेको दुष्ट मानिसहरूको प्रकटीकरण हो भनेर बुझेपछि, तिनीहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्थितिका बारेमा मनन गर्छन्, आफ्नो भ्रष्ट सारलाई स्वीकार गर्छन्, त्यसपछि परमेश्वरको अघि पश्चात्ताप गर्छन्, परमेश्वरका वचनहरू अनुसार कार्य गर्छन्, र आफ्नो व्यवहारलाई नियन्त्रण गर्छन्। यो सत्यता स्वीकार गर्नुको प्रकटीकरण हो। हामीले यहाँ कुरा गरेका दुष्ट मानिसहरूले सत्यता स्वीकार गर्दैनन्। तैँले तिनीहरूसँग सत्यतामा जति स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्दैनन्; तिनीहरू जिद्दी भइरहन्छन्, र कसैको कुरा सुन्न मान्दैनन्। तैँले तिनीहरूलाई, “तपाईंका कार्यहरूले गर्दा तपाईंलाई सफाइ निकालिनेछ” भनेर चेतावनी दिइस् भने पनि, तिनीहरूले वास्ता गर्दैनन् र आफ्नो मार्गमा अघि बढिरहन्छन्, तिनीहरूलाई कसैले पनि परिवर्तन गर्न सक्दैन। जब तैँले तिनीहरूलाई खुलासा गर्छस्, तब तिनीहरूले आफ्ना गल्तीहरू स्वीकार गर्दैनन्। जब तैँले तिनीहरूलाई तिनीहरू प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने व्यक्ति हुन्, तिनीहरू दुष्ट छन्, र तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ भनेर भन्छस्, तब पनि तिनीहरूले आफ्नो दुष्कर्मलाई त्याग्नेछैनन् र तिनीहरूले अवश्य नै बाटो बदल्नेछैनन्। तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुने मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्—तिनीहरूको स्वभाव सारलाई जसरी चित्रण गरिए पनि, तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरूलाई जसरी खुलासा गरिए पनि, वा तिनीहरूलाई जसरी सम्हालिए पनि, तिनीहरू प्रभावित हुँदैनन्, तिनीहरूले बिलकुलै आफ्नो शिर झुकाउँदैनन् र आफ्ना गल्तीहरूलाई स्वीकार गर्दैनन्, र अवश्य नै यस कुरालाई त्यत्तिकै जान दिँदैनन्। यो आफ्नो बाटो बदल्न नसक्नु हो। आफ्नो बाटो नबदल्नुको सार के हो? यो सत्यता स्वीकार गर्न नमान्नु हो। यदि तिनीहरूले सत्यताको एउटा सही अभिव्यक्ति वा एउटा पक्षसमेत स्वीकार गर्न सक्ने भए, तिनीहरू पछाडि नफर्की गलत मार्गमा अघि बढिरहनेथिएनन्। तिनीहरूले आफ्नो मार्ग परिवर्तन गर्थे, आफ्ना गल्तीहरू स्वीकार गर्थे, र केही हदसम्म, तिनीहरूले पहिले जिद्दी गरेको कुरालाई त्याग्थे। तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू भएकाले, क्रूर स्वभाव भएका दुष्ट व्यक्तिहरू भएकाले, प्रतिशोध साँध्ने तिनीहरूको व्यवहार यस्तो स्वभावबाट पैदा भएपछि, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूले खुलासा गरेको कुरा, काटछाँट गरिने कार्य, वा यस्तो चित्रणलाई स्वीकार गर्न नमान्ने मात्र होइन, तर यसको विपरीत तिनीहरूले अन्त्यसम्मै आफ्नो मार्गमा अडिग रहन्छन्। तिनीहरूले चरित्रचित्रण वा खुलासा गरिनुलाई स्वीकार गर्ने मनसाय राख्दैनन्, न त तिनीहरूले आफ्नो भ्रष्टता स्वीकार गर्ने अभिप्राय नै राख्छन्। अवश्य नै, तिनीहरूले आफ्नो भ्रष्टता स्वीकार नगरी, प्रतिशोध साँध्ने आफ्नो व्यवहार र कार्यहरू त्याग्ने मनसाय राख्दैनन्, न त व्यक्ति कसरी बन्ने भन्ने बारेका आफ्ना सिद्धान्तहरू त्याग्ने मनसाय नै राख्छन्। तिनीहरू सरासर र पूर्ण रूपमा दुष्ट हुन्छन्। के त्यस्ता दुष्ट मानिसहरू दियाबलसहरू होइनन् र? (हुन्।) तिनीहरू पूर्ण रूपमा शैतानको सार भएका दियाबलसहरू हुन्। तैँले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्दैनस्। किन तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन? यसको जड तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न पटक्कै नमान्नु हो। तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता, कुनै पनि सही अभिव्यक्ति, सकारात्मक शब्द, वा सकारात्मक कुरालाई इन्कार गर्छन्। तिनीहरूले मौखिक रूपमा परमेश्वरका वचनहरूलाई सत्यता र सकारात्मक कुराहरूका रूपमा स्वीकार गरे पनि, तिनीहरूको हृदयले सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गर्दैन, न त तिनीहरूले व्यक्ति बन्ने र काम गर्ने तिनीहरूको तरिकालाई परिवर्तन गर्नका लागि परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्ने मनसाय नै राख्छन्। कहिलेकाहीँ, तिनीहरूले आफ्नो कार्य पूर्ण रूपमा शैतानको दर्शनमा आधारित छ भनेर मौखिक रूपमा स्वीकार गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले अझै पनि सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्ने जोकोहीप्रति तिनीहरूले घिन मान्छन्, र उनीहरूलाई घृणा र आलोचना समेत गर्छन्, र तिनीहरूलाई खुलासा गर्ने र खुट्ट्याउने कुनै पनि व्यक्ति, जोसुकै भए पनि तिनीहरूको घृणा र बदलाको निसाना बन्छन्—तिनीहरूले आफ्नै आमाबुबालाई समेत छोड्दैनन्। के तिनीहरू छुटकारा पाउन नसक्ने मानिसहरू होइनन् र? (हुन्।) तिनीहरू छुटकारा पाउन नसक्ने मानिसहरू हुन्। के तिनीहरूलाई निकाल्नु दुःखको कुरा हो? (होइन।) त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई निकाल्नुपर्छ वा निष्कासित गरिनुपर्छ। प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्ने मानिसहरूका सबै प्रकटीकरणहरू आधारभूत रूपमा यिनै हुन्; तिनीहरूको विशेषता, स्वभाव, काम गर्ने तरिका र विधि र तिनीहरूको सोचाइका प्रक्रियाहरू, साथै सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति यिनै हुन्—आधारभूत रूपमा कुरा यही हो। मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा तिनीहरूले पार्ने प्रभावका बारेमा छलफल गरिसकिएको छ, त्यसकारण यसबार फेरि सङ्गति गर्नु आवश्यक छैन। चौथो प्रकारका मानिसहरू—प्रतिशोधप्रति झुकाव राख्नेहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा गरिएको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।
ई. आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु
यसपछि, हामी पाँचौं प्रकारका मानिसहरूका बारेमा सङ्गति गर्नेछौं, अर्थात् आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूका बारेमा। के यो गम्भीर समस्या हो? यसलाई शाब्दिक अर्थमा हेर्दा, आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु ठूलो समस्या जस्तो देखिँदैन। कतिपयमा यी व्यक्तिहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गर्ने बारेमा निश्चित विचारहरू हुन सक्छन्: “मानिसहरूको मुख हुने हुनाले, तिनीहरूले कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा बोल्न सक्छन्; तिनीहरूले कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा मामलाहरूका बारेमा छलफल गर्न सक्छन्। के आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नेहरूलाई हटाइनुपर्ने दुष्टहरूका बीचमा वर्गीकरण गर्नु अलिक हदभन्दा बढी होइन र?” तिमीहरूलाई यसको बारेमा के लाग्छ? (यदि तिनीहरूले मण्डली जीवन वा मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याए, जसले गर्दा प्रतिकूल परिणामहरू आएका छन् भने, तिनीहरूलाई पनि निष्कासित गरिनुपर्छ।) त्यस्ता मानिसहरूको समस्या भनेको आफ्नो जिब्रो काबुमा नराख्नु होइन; यो तिनीहरूको मानवताको समस्या हो। यदि तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई, मण्डली जीवनमा, र मण्डलीको काममा बाधा दिए भने, वा तिनीहरूका शब्दहरूले मण्डलीलाई धोका दिएका र विश्वासघात गरेका छन्, र परमेश्वरको घर र परमेश्वरको नाम समेत बदनाम गरेका छन् भने, त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई तह लगाउनै पर्छ। सुरुमा हामी आफ्नो जिब्रोलाई काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूका बारेमा छलफल गरौँ, त्यसपछि तिनीहरूलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने बारेमा छलफल गरौँ। के आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूलाई “ठूलो-मुखे” भनेर भन्न सकिन्छ? (सकिन्छ।) हो त? के यस्तो मानिसहरूको विशेषता यही हो? के ठूलो-मुखे हुनु भनेको के भन्नुपर्छ वा के भन्नु हुँदैन भन्ने कुरा थाहा नहुने मूर्ख बन्नु र परिणामहरूलाई नसोची मनमा जे आउँछ त्यही बोल्नु हो? के आफ्नो जिब्रो काबुमा नराख्नु भनेको यही हो? (होइन।) कतिपय मानिसहरू बोल्न र कुराकानी गर्न सिपालु हुन्छन्; तिनीहरू सीधा बोल्छन्, र तुलनात्मक रूपमा सरल र इमानदार हुन्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो अरूसँग आफ्ना भित्री सोच र विचारहरू, भ्रष्टताको बारेमा रहेका आफ्ना प्रकटीकरणहरू, आफूले अनुभव गरेका कुराहरू, र आफ्ना गल्तीहरू समेत बाँड्छन्। तैपनि, यी व्यक्तिहरू मूर्ख नै हुन्छन् वा आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्ने हुन्छन् भन्ने हुँदैन। तिनीहरूले सबै कुराको बारेमा कुरा गर्छन् र तिनीहरू निकै सरल र इमानदार हुन्छन् जस्तो देखिन्छ; तर जब नाजुक समस्याहरू, परमेश्वर वा परमेश्वरको घरलाई लाजमा पार्न सक्ने समस्याहरू, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीलाई धोका दिने कार्यसँग सम्बन्धित हुन सक्ने समस्याहरू आउँछन्, जसले गर्दा तिनीहरू यहूदाको रूपमा ठहरिन्छन्, तब तिनीहरूले एक शब्द पनि बोल्दैनन्। आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्नु भनेको यही हो। त्यसकारण, सीधा मानिसहरू, ठूलो-मुखे मानिसहरू, वा बोल्न सिपालु मानिसहरूले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्दैनन् भन्ने होइन। आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु भनेको के हो? आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु भनेको सिद्धान्तहरूविना बोल्नु, र दर्शक, अवसर, वा प्रसंगलाई नसोची लापरवाही रूपमा बोल्नु हो। यसको साथै, यसमा मण्डलीको काम र परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा कसरी गर्ने भन्ने बारेमा पटक्कै थाहा नहुनु, वा यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई वा मण्डली जीवनमा फाइदा गर्छ कि गर्दैन भन्ने कुरालाई पटक्कै वास्ता नगर्नु, र जे मनमा आयो त्यही भन्नु जस्ता कार्य समावेश हुन्छ। “मनमा जे आयो त्यही बोल्नुको” परिणाम के हुन्छ? यो परमेश्वरको घरका हितहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूमा अनजानमा धोका दिनु हो। अनजानमा, तिनीहरूको लापरवाह बोलीवचन र आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नुको कारण, तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरूलाई परमेश्वरको घरको विरुद्धमा निहुँको कुरा दिन्छन्, गैर-विश्वासीहरूलाई निश्चित दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको गिल्ला गर्न दिन्छन्, र गैर-विश्वासी र परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मानिसहरूलाई तिनीहरूले थाहा पाउन नहुने धेरै कुराहरू बताउँछन्। परिणाम स्वरूप, यी मानिसहरूले परमेश्वरको घरका मामलाहरू र मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरूका बारेमा स्वतन्त्र रूपमा टिप्पणी गर्छन् र अनादरणीय टिप्पणीहरू गर्छन्, र परमेश्वरको निन्दा र ईश्वरनिन्दा गर्ने कुराहरू भन्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, मण्डली, र परमेश्वरको घरको कामको बारेमा अफवाहहरू समेत बनाउन सक्छन्, जसले प्रतिकूल परिणामहरू ल्याउन सक्छ। यसले परमेश्वरको घरको काममा बाधा दिन्छ र यसलाई दुष्कर्म मानिन्छ। कतिपय व्यक्तिहरूले मण्डलीका अगुवा र कामदारहरू को हुन्, तिनीहरूको पारिवारिक ठेगाना, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारी, मण्डलीको आर्थिक र लेखाको काम, लेखाको कर्मचारी, र मण्डलीबाट सफाइ गरिएका वा बहिष्कार गरिएका मानिसहरूको सूचीको बारेमा सिक्न र अनुसन्धान गर्नमा विशेष ध्यान दिन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको कामका बन्दोबस्तहरूका बारेमा सिक्नमा पनि विशेष ध्यान दिन्छन्। यस्तो व्यवहार अत्यन्तै शङ्कास्पद हुन्छ र यसले तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरका कमजोरी वा जासूसहरू हुन् भन्ने कुरालाई जनाउन सक्छ। यदि यी विवरणहरू अविश्वासी दियाबलसहरूले थाहा पाए, जसले गर्दा ठूलो रातो अजिङ्गरलाई ती कुरा थाहा भयो भने, परिणामहरू अकल्पनीय हुनेछन्। कतिपयले मूर्खता र अज्ञानताले गर्दा, यो जानकारी वा यसको एउटा भागलाई आफ्नो गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग बाँड्न सक्छन्, जसले यस कुरा ठूलो रातो अजिङ्गरका एजेन्टहरूलाई बताउन वा प्रदान गर्छन्। यसले सम्भावित जोखिमहरू पैदा गर्न सक्छ र मण्डलीको काममा धेरै समस्याहरू ल्याउन सक्छ, र यसका अकल्पनीय परिणामहरू आउन सक्छन्। कतिपय मानिसहरूले मण्डलीका यी आन्तरिक मामलाहरूलाई प्रायजसो अनजानमा गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग बाँड्छन्, जसले कुनै कुरा बाँकी नराखी सबै कुरा खुलासा गर्छन्। अनि ती कुराहरू तिनीहरूका गैर-विश्वासी आफन्त र साथीहरूसँग समेत बाँडफाँट हुन्छन्। यसले गर्दा तिनीहरूको शब्दद्वारा मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू बाहिरी संसारमा निरन्तर चुहावट हुन्छन्। यी चुहावटका परिणामहरू के-के हुन्? तिनीहरूका धेरै गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरू, आफन्तहरू, र साथीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समेत थाहा नभएका मण्डलीका धेरै आन्तरिक मामलाहरू, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरको ठेगाना, तिनीहरूको वास्तविक नाम, र व्यक्तिगत वैवाहिक मामलाहरूका बारेमा थाहा पाउँछन्। यी मण्डलीका मामलाहरू कसरी चुहावट हुन्छन्? गैर-विश्वासीहरूले कसरी तिनको बारेमा थाहा पाउँछन्? मण्डलीभित्र “पत्रकारहरू” हुन्छन्! त्यस्ता मानिसहरूलाई के भनिन्छ? (आफ्नो जिब्रोलाई काबुमा राख्न नसक्नेहरू।) वास्तवमै हो। तिनीहरूले मण्डली जीवनमा दैनिक रूपमा हुने सबै कुरा वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सम्बन्धित कुराहरू आफ्ना गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग बाँड्छन्, जस्तै निश्चित बहिनीको डिभोर्स, अर्को बहिनीको श्रीमानको व्यापारमा घाटा भएको वा उसको अनाज्ञाकारी छोरा, वा निश्चित विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीले घर किनेको, र इत्यादि कुरा। तिनीहरूले ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गरेका र यहूदा बनेका, वा आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा पनि कुरा गर्छन्, र मण्डली अगुवाहरूले तिनीहरूलाई काट-छाँट समेत गरेका छन् भनेर उल्लेख गर्छन्। घरमा तिनीहरूले गर्ने कुराकानी पूर्ण रूपमा यी विषयहरूमा केन्द्रित हुन्छ। तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरूले तिनीहरूलाई अगुवाहरू, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, वा तिनीहरूसँग मिलेर बस्न नसक्ने, तिनीहरूलाई चुनौतीहरू प्रस्तुत गर्ने, वा खुलासा गर्ने मण्डलीका अरू जोकोही विरुद्धमा काम गर्न सहयोग गर्नका लागि सल्लाह र रणनीतिहरू समेत प्रदान गर्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा हुने भेलाहरूमा, त्यस्ता व्यक्तिहरू विशेष रूपमा आज्ञाकारी र राम्रो व्यवहार भएका देखिन्छन्, थोरै बोल्छन्, कुराकानी गर्न सिपालु हुँदैनन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको बारेमा कहिल्यै कुरा गर्दैनन्, आफ्नो अनुभवात्मक बुझाइमा कहिल्यै सङ्गति गर्दैनन्, र बिरलै प्रार्थना समेत गर्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सतर्कताको साथ व्यवहार गर्छन्, जबकि आफ्ना गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूलाई परमेश्वरको घरका सदस्यहरू हुन् जस्तो व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीका सबै विवरणहरू आफ्नो परिवारका सदस्यहरूलाई नछुटाइ सुनाउँछन्, सबै कुरा तिनीहरूसँग बाँड्छन्, जसमा मण्डलीले परमेश्वरको वचनका पुस्तकहरू कसरी छापेको छ, मण्डलीमा कोसँग के प्रतिभा छ, र अरू धेरै कुराहरू समावेश हुन्छन्—यी सबै कुरालाई तिनीहरूका परिवारका सदस्यहरू र परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मानिसहरूसँग छलफल गरिन्छ। त्यसो गर्ने तिनीहरूको उद्देश्य जेसुकै भए पनि, अन्तिम परिणाम के हुन्छ भने तिनीहरूले मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन्छन्। तिनीहरूलाई मण्डलीका हरेक प्रमुख सदस्यको अवस्थाको बारेमा थाहा हुन्छ। अवश्य नै, यी मानिसहरू तिनीहरूले गुप्तमा गर्ने छलफल र मूल्याङ्कनका विषयहरू पनि बन्छन्, र तिनीहरू गुप्तमा धोका दिने मानिसहरू समेत बन्न सक्छन्। यदि तिनीहरूसँग कसैको सम्बन्ध राम्रो छ भने, तिनीहरूले आफ्नो परिवारको अगाडि निरन्तर त्यो व्यक्तिलाई प्रशंसा गर्छन्। यसको विपरीत, यदि तिनीहरूसँग कसैको सम्बन्ध नराम्रो छ भने, तिनीहरूले निरन्तर त्यस व्यक्तिको विरुद्धमा आफ्नो परिवारको अगाडि गालीगलौज गर्छन्, र तिनीहरूको परिवारलाई मौखिक दुर्व्यवहारमा सहभागी हुन समेत लगाउँछन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मूर्ख भन्छन् वा तिनीहरू खराब छन् भनेर भन्छन्। गैर-विश्वासीहरूका जुनसुकै अपमानजनक शब्दहरू प्रयोग गरेर यी व्यक्तिहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अपमान गर्छन्। तिनीहरू गैर-विश्वासीहरू जस्तै हुन्छन्; तिनीहरू विशुद्ध रूपमा अविश्वासीहरू हुन्; तिनीहरू असल मानिसहरू होइनन्, र त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई तुरुन्तै हटाउनुपर्छ।
ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने हरेक व्यक्तिको जानकारी गोप्य राख्नुपर्छ, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू विदेश जाँदा पनि, तिनीहरूको जानकारी गोप्य नै रहनुपर्छ। किनभने ठूलो रातो अजिङ्गरका जासूसहरू संसारका हरेक देशमा फैलिएका हुन्छन्, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका बारेमा जानकारी सङ्कलन गर्ने निश्चित उद्देश्य लिएर तिनीहरू जताततै घुसपैठ हुन्छन्। मुख्य भूमि चीनमा, परमेश्वरलाई पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अवस्था अत्यन्तै कठिन र खतरनाक छ। तिनीहरू विदेश जाँदा पनि, निश्चित स्तरको खतरा हुन्छ। यदि ठूलो रातो अजिङ्गरका जासूसहरूले तिनीहरूको जानकारी बटुले भने, एक हिसाबमा, उसलाई प्रत्यर्पित गरिने खतरा हुन्छ, र अर्को हिसाबमा, कम्तीमा पनि, मुख्य भूमि चीनका उसका परिवारका सदस्य र आफन्तहरूलाई फसाइन सक्छ। सुरक्षाका कारणहरू र व्यक्तिप्रतिको आदरको हिसाबले, सबैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारी गोप्य राख्नुपर्छ र परमेश्वरमा विश्वास नगर्नेहरूलाई यो जानकारी दिनु हुँदैन। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका बीचमा समेत, व्यक्तिको अनुमतिविना अरूलाई लापरवाह रूपमा व्यक्तिगत जानकारी खुलासा गर्नु हुँदैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, मण्डलीको काम, आफूले पूरा गर्ने कर्तव्यहरू, सङ्गतिमा बाँडेका अनुभवहरू, वा अरू विवरणहरूका बारेमा रहेको कुनै पनि जानकारीलाई आफ्नो खाली समयमा गैर-विश्वासीहरूसँग बाँड्ने विषयहरूको रूपमा लिनु पूर्ण रूपमा अनुचित हुन्छ। तिनीहरूसँग यी कुराहरूका बारेमा छलफल गर्नुका परिणामहरू के-के हुन्? के कुनै सकारात्मक वा रचनात्मक परिणाम छ? (छैन।) त्यस्ता छलफलहरूको परिणाम के हुन्छ भने यी गैर-विश्वासी दियाबलसहरूले फाइदा लिन्छन्, गिल्ला गर्छन्, र आलोचना गर्छन्, र श्राप दिन्छन् र बदनाम समेत गर्छन्। के यो राम्रो कुरा हो? (होइन।) मण्डलीको काम र मण्डली जीवनका वास्तविक परिस्थितिहरू जस्ता विवरणहरू छलफल गर्ने, साथै कसले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छ, सत्यता पछ्याउँछ, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छ, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दैन, को प्रायजसो नकारात्मक हुन्छ, कसको विश्वास भ्रमित छ यी कुराको बारेमा, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा व्यक्तिगत जानकारी र परिस्थितिहरूका बारेमा सबै कुरा गैर-विश्वासी र अविश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग निश्चित रूपमा छलफल गर्ने भित्री मनसाय बोकेर आएका मानिसहरू मण्डलीभित्र छन् कि छैनन् भनेर तिमीहरूले जाँच्नुपर्छ। त्यस्ता व्यक्तिहरूका बारेमा जाँच गर। मण्डलीभित्रका मानिसहरूलाई समेत थाहा हुन नहुने कुराहरू हुन्छन्, तैपनि त्यस्ता व्यक्तिहरूको गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूलाई मण्डलीभित्रका मानिसहरूलाई भन्दा बढी यी मामलाहरूका बारेमा थाहा हुन्छ—र तिनीहरूलाई अझै स्पष्ट रूपमा थाहा हुन्छ। यो कसरी हुन्छ? यो भित्री भित्रै रहेको छुचुन्द्रोको “योगदान” हो। यो छुचुन्द्रोले आफ्ना परिवारका सदस्यहरूलाई मण्डली अगुवाहरूलाई जस्तै व्यवहार गर्छ, र आफ्नो परिवारसँगको आफ्नो भावनात्मक सम्बन्धलाई बढाउने र गहन बनाउने प्रयासमा मण्डलीमा आफूले देखेको कुनै पनि कुराको बारेमा घरका आफ्ना “अगुवाहरूलाई” रिपोर्ट गर्छ। मण्डलीका यी सबै मामलाहरूका बारेमा आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्ने ती ठगहरूले धोका दिएका छन् भन्ने कुरा स्पष्टै हुन्छ। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आदर गर्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काम र हितहरूको रक्षा नै गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई समाज वा सार्वजनिक स्थान जस्तै व्यवहार गर्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गैर-विश्वासीहरू हुन् जस्तै गरी लापरवाह रूपमा टिप्पणी र आलोचना गर्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई स्वतन्त्र रूपमा आलोचना गर्न अविश्वासी र गैर-विश्वासीहरूसँग समेत आबद्ध हुन्छन्। यसको साथै, कतिपय व्यक्तिहरू अगुवाहरूले काट-छाँट गरेपछि वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग द्वन्द्व, विवाद, र कलह भएपछि, घर गएर नाटक गर्छन्, र आफ्नो परिवारलाई यसको बारेमा सबै थाहा भएको छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्छन्। परिणाम के हुन्छ भने तिनीहरूको परिवारले मण्डलीलाई धोका दिने र ढाल्ने उद्देश्यले अगुवा वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बदला लिन खोज्छन्। के यो राम्रो अवस्था हो? (होइन।) मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू, र कति जना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मण्डली जीवन जिउँछन्, र सबैले के-कस्ता कर्तव्यहरू पूरा गर्छन् जस्ता कुराहरू परिवारका सदस्यहरू, आफन्तहरू, र साथीहरूसँग बाँड्नु—तिनीहरू कस्तो प्रकारका दुष्ट मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू साँचो विश्वासीहरू हुन्? (होइनन्।) के तिनीहरू परमेश्वरको घरका सदस्यहरू हुन्? के तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनी भनेर भन्न सकिन्छ? (सकिँदैन।) विगतमा होस्, वर्तमानमा होस्, वा भविष्यमा होस्, त्यस्ता मूर्ख र विश्वासघातीहरूलाई मण्डलीभित्र लुकाउने कार्यले परमेश्वरको घर र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा ठूलो समस्या ल्याउनेछ। तिनीहरूले मण्डली जीवनमा धेरै दुष्ट कार्यहरू नगरेका जस्तो देखिए पनि, तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरू, शैतानहरू, र दियाबलसहरूलाई परमेश्वरको घरका बारेमा विभिन्न विवरणहरू गुप्तमा बताउनुका परिणाम र प्रभावहरू अत्यन्तै हानिकारक हुन्छन्! के त्यस्ता बदमासहरूलाई मण्डलीमा रहन दिनु हुन्छ? (दिनु हुँदैन।) के तिनीहरू परमेश्वरको घरका सदस्यहरू भनेर बोलाउन लायक हुन्छन्? के तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा व्यवहार गर्न लायक हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो हटाउनुपर्छ।) तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो हटाउनुपर्छ! तिनीहरूलाई निकाल! तिनीहरूलाई हटाउनुको कारण यही हो: “तैँले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्दैनस्, तँलाई के फाइदाजनक छ भनेर पहिचान गर्न सक्दैनस्, तँलाई खुवाउने हातलाई टोक्छस्। तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्छस् र उहाँको अनुग्रह, साथै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सहयोग, प्रेम, धैर्यता, र वास्ताको आनन्द लिन्छस्, तैपनि तैँले अझै पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीलाई यसरी धोका दिन्छस्। तँ खराब रहेछस्; जा!” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका मामलाहरू, मण्डलीका मामलाहरू, र परमेश्वरको घरको कुनै पनि काम गैर-विश्वासीहरूलाई खुलासा गर्नु हुँदैन, न त तिनलाई व्यर्थको कुराकानीका विषयहरूका रूपमा नै प्रयोग गर्न मिल्छ। तिनीहरू यस्ता कुरा सुन्न लायक हुँदैनन्! जसले यस्तो जानकारी फैलाउँछ ऊ श्रापित व्यक्ति बन्छ, तिनीहरूले मण्डलीले हटाउनुपर्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले इन्कार गर्नुपर्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीलाई धोका दिने, गैर-विश्वासीहरूसँग लापरवाह कुरा गर्दा मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू बाँड्ने तिनीहरूको कार्यको आधारमा मात्रै पनि, तिनीहरू अवश्य नै मण्डलीबाट हटाइनुपर्ने धोकेबाज, नीच, र दुष्ट मानिसहरू हुन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मण्डलीभित्र गरिने जुनसुकै कामको बारेमा—जस्तै कसलाई सफाइ गरिनुपर्छ वा निश्चित घटनाहरू के हुनेछ भन्ने बारेमा—आवश्यक भए अनुसार स्वतन्त्र रूपमा सङ्गति र बहस गर्न सक्छन्—तर यसलाई गैर-विश्वासीहरूसँग बाँड्नु हुँदैन, र यसको बारेमा गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग कुरा गर्नु हुँदैन। निश्चित रूपमा, सानो कदका नयाँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत र पारिवारिक परिस्थितिहरूका बारेमा बाहिरी मानिसहरूलाई खुलासा गर्नु हुँदैन। यदि तँलाई यो कुरा आफूसँग राख्न गाह्रो हुन्छ भने, तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र आत्म-नियन्त्रण सिक्नका लागि उहाँमा भरोसा गर्नुपर्छ, र तँ केही अर्थपूर्ण क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनुपर्छ। यदि तैँले साँच्चै आफूलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनस् भने, तैँले सुरुमा समाधान खोज्न, प्रतिकूल परिणामहरूबाट जोगिनका लागि मण्डलीमा रिपोर्ट गर्नुपर्छ, किनभने यस्तो जानकारी फैलाउने कार्यले समस्याहरू पैदा गर्ने सबैभन्दा बढी सम्भावना हुन्छ। उदाहरणको लागि, व्यक्तिगत फोन नम्बरहरू, घरको ठेगाना, कसैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको कति वर्ष भयो, व्यक्तिगत परिवार र वैवाहिक अवस्था, र इत्यादि कुराहरू संवेदनशील विषयहरू हुन्। सत्यता वा जीवन प्रवेशसँग यी कुराहरूको कुनै सम्बन्ध हुँदैन; ती व्यक्तिगत गोपनीयतासँग सम्बन्धित हुन्छन्। एजेन्ट र ठगहरूले मात्रै निश्चित रूपमा यी कुराहरूको अनुसन्धान गर्छन्। यदि तँलाई त्यस्ता कुराहरूका बारेमा सिक्न र प्रचार गर्न मन पर्छ भने, त्यसले कस्तो स्वभावलाई जनाउँछ? यो अलिक खराब स्वभाव हो! सत्यता नपछ्याउनु तर गफमा ध्यान दिनु, ठग वा जासुसको रूपमा काम गर्नु र ठूलो रातो अजिङ्गरको लागि सेवा गर्नु—के त्यो खराब र दुष्ट कुरा होइन र? संवेदनशील विषयहरू र अरूका व्यक्तिगत मामलाहरूका बारेमा निश्चित रूपमा सोधपुछ गर्ने, अनुसन्धान गर्ने, र लापरवाही ढङ्गले फैलाउने जोकोहीले गुप्त मनसाय राखिरहेको हुन्छ र ऊ अविश्वासी हो। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू त्यस्ता व्यक्तिहरूप्रति विशेष रूपमा सावधान हुनुपर्छ। यदि त्यस्ता मानिसहरूले पश्चात्ताप गरेनन् भने, तिनीहरूको मण्डली जीवनलाई रोक्नुपर्छ, किनभने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिनु सबैभन्दा अनैतिक, घृणित, र लाजमर्दो कार्य हो। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू यी व्यक्तिहरूबाट टाढा बस्नुपर्छ। मण्डली जीवनमा, मानिसहरूलाई यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्न र छलफल गर्नबाट रोक्नुपर्छ, किनभने सत्यतामा सङ्गति गर्ने कार्यसँग तिनको कुनै सम्बन्ध हुँदैन, र तिनको बारेमा कुरा गर्दा अरूलाई कुनै फाइदा हुँदैन।
परमेश्वरको घरका विभिन्न प्रशासनिक आदेश र प्रावधानहरू छन् जसलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले पालना गर्नुपर्छ। मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू, अगुवा र कामदारहरूमा हुने कर्मचारी समायोजन, मण्डलीको सफाइको काम, र माथिबाट आएका बन्दोबस्तहरू जस्ता कुराहरूलाई अविश्वासी र दुष्ट मानिसहरूले धोका दिएर शैतानकहाँ पुर्याउन नदिनका लागि मण्डलीभित्र लापरवाह रूपमा फैलाउनु हुँदैन। यसको कारण के हो भने परमेश्वरको घर समाजभन्दा फरक छ; परमेश्वरले मानिसहरूलाई सत्यता पछ्याउन, परमेश्वरको वचन अझै बढी पढ्न, अझै बढी मनन गर्न र सङ्गति गर्न लगाउनुहुन्छ। परमेश्वरका वचनहरू प्रचार गर्दा र परमेश्वरको गवाही दिँदा मात्रै उचित वातावरण निर्माण हुन सक्छ; अझै धेरै अनुभवात्मक गवाहीहरू बाँड्दा मात्रै यस्तो वातावरण निर्माण हुन सक्छ। यसको साथै, परमेश्वरको घरमा धेरै नयाँ विश्वासीहरू हुन्छन् जसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको छोटो समय मात्रै भएको हुन्छ। कतिपय अविश्वासीहरू अझै खुलासा भएका छैनन् भन्ने कुरा अपरिहार्य नै हुन्छ। निश्चित रूपमा, विश्वासका पहिलो पाँच-दश वर्ष मानिसहरूको साँचो वास्तविकता प्रकट गर्ने समय हो; यस अवधिमा, को दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छ र को सक्दैन भन्ने कुरा अनिश्चित हुन्छ, न त मण्डलीमा बाधा दिन सक्ने कति जना दुष्ट मानिसहरू अझै अस्तित्वमा छन् भन्ने नै स्पष्ट हुन्छ। सधैँ लापरवाही रूपमा व्यक्तिगत जानकारी र त्यस्ता बाहिरी मामलाहरू, साथै सत्यतामा सङ्गति गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित नरहेका मामलाहरू फैलाउँदा, धेरै प्रतिकूल परिणामहरू आउन सक्छन्। उदाहरणको लागि, कसैले सोध्न सक्छ, “निश्चित अगुवा कहाँको हो? तिनीहरू कहाँ बस्छन्?” यो संवेदनशील जानकारी परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले जान्नुपर्ने कुरा होइन। अरू कसैले सोध्न सक्छ, “परमेश्वरका वचनहरूको पुस्तक छाप्नका लागि परमेश्वरको घरलाई कति खर्च लाग्छ?” के यो कुरा जान्नु उपयोगी हुन्छ? (हुँदैन।) के मुद्रणको मूल्य तेरो लागि कुनै चासोको विषय हो? के तँलाई यसको लागि पैसा तिर्न लगाइएको छ? यो तँसँग सम्बन्धित छैन जस्तो देखिन्छ, होइन र? कतिपयले यस्तो सोध्न सक्छन्, “अहिले परमेश्वरको घरमा माथिल्लो स्तरका अगुवाहरू को हुन्?” यदि तिनीहरूले तँलाई सीधै अगुवाइ गरिरहेका छैनन् भने, के यो कुरा नबुझ्दा यसले तँलाई असर गर्छ? (गर्दैन।) मुख्य भूमि चीनमा, यी कुराहरू जान्नु समस्याको कुरा हुन सक्छ। यदि तँलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्रेको छ र तँलाई कठोर यातना दिइयो भने, यदि तँलाई यी कुराहरू थाहा छैन भने, तिनीहरूले तँलाई जसरी कुटपिट गरे पनि, तैँले केही पनि खुलासा गर्न सक्दैनस्, त्यसकारण तँ यहूदा बन्नेछैनस्। तर यदि तँलाई थाहा छ र तैँले तिनीहरूले गर्ने आक्रमक कुटपिटहरू सहन सक्दैनस् भने, तैँले मुख खोल्न सक्छस् र तँ यहूदा बन्न सक्छस्। त्यो बेला, तैँले यस्तो सोच्न सक्छस्, “त्यो बेला मैले किन लापरवाही ढङ्गले ती प्रश्नहरू सोधेँ? थाहा नपाउनु निकै राम्रो हुनेथियो। कुटपिट गरेर मारिए पनि, म अझै पनि ती कुराहरूका बारेमा अनजान हुनेथिएँ; मैले बनावटी उत्तरहरू दिन चाहे पनि, मैले बनाउन सक्नेथिइनँ। त्यस्तो अवस्थामा, म यहूदा बन्नेथिइनँ। मैले अहिले आफ्नो पाठ सिकेको छु; सत्यतासँग सम्बन्धित नभएका यी कुराहरूका बारेमा धेरै नबुझ्नु नै राम्रो हुन्छ। त्यस्ता कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्नुको कुनै फाइदा हुँदैन; नबुझ्नु नै राम्रो हुन्छ।” अनि अरूले यस्तो सोध्न सक्छन्, “परमेश्वरको घरमा कति वटा समूहले विशेष काम गरिरहेका छन्?” यससँग तेरो के सरोकार? आफ्नो समूहलाई जुनसुकै काम दिइएको छ त्यसलाई पूरा गर्। यो कुरा थाहा नहुनुले सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने, आफ्नो विश्वासमा सत्यता पछ्याउने, वा मण्डली जीवन जिउने तेरो क्षमतामा असर गर्दैन; यसले केही कुरामा असर गर्दैन। यो कुरा थाहा नहुनुले तँलाई सत्यता पछ्याउन वा विश्वासीको रूपमा मुक्ति हासिल गर्नबाट रोक्दैन, त्यसकारण किन सोध्ने झमेला लिन्छस्? “धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू शहरी क्षेत्रका हुन् कि ग्रामीण क्षेत्रका हुन्? तिनीहरू शिक्षित छन् कि अशिक्षित?” के यी कुराहरू जान्नु उपयोगी हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए तिनीहरू सबै ग्रामीण क्षेत्रका छन् भने के गर्ने? अनि तिनीहरू सबै सहरका हुन् भने के गर्ने? सत्यतासँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन। कतिपयले सोध्न सक्छन्, “अहिले सुसमाचारको काम कसरी फैलिरहेको छ?” यसको बारेमा थोरै सोध्नु ठीकै हुन्छ, तर कतिपय मानिसहरूले जिज्ञासाको कारण सुसमाचारको काम कति देशमा फैलिएको छ भनेर विस्तृत रूपमा सोध्छन्, जुन अनावश्यक हुन्छ। तिनीहरूलाई यो कुरा थाहा भए पनि, यसले तिनीहरूलाई कस्तो असर पार्नेछ? त्यस्ता विवरणहरू थाहा पाउँदा के फाइदा हुन्छ? यदि तँसँग सत्यता वास्तविकता छैन भने, तँलाई थाहा भए पनि तँसँग यो कुरा हुनेछैन; यो ज्ञानले तँलाई आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सहयोग गर्नेछैन वा तेरो जीवन प्रवेशमा कुनै सहयोग प्रदान गर्नेछैन। केही सामान्य मामलाहरूका बारेमा सोधपुछ नगर्नु ठीकै हुन्छ; वास्तवमा, यो थाहा नहुनु नै राम्रो हुन्छ। धेरै कुरा थाहा पाउनु बोझको कुरा हो। त्यस्ता जानकारीहरू चुहावट भएपछि, यो समस्या र अपराध बन्छ। यी कुराहरू जान्नु राम्रो होइन: तँलाई जति थाहा हुन्छ, यसले त्यति नै धेरै समस्या ल्याउन सक्छ। सत्यता बुझेका मानिसहरूलाई के भन्नुपर्छ र के भन्नु हुँदैन भन्ने थाहा हुन्छ। आत्मिक बुझाइ नभएका भ्रमित मानिसहरूले बोल्दा भित्री र बाहिरी व्यक्तिहरूको बीचमा भिन्नता छुट्याउन सक्दैनन्, र मूर्खता मात्रै बोल्छन्। त्यसकारण, सत्यता मण्डलीका नबुझ्ने मानिसहरूलाई यी कुराहरूका बारेमा रिपोर्ट गर्नु हुँदैन। यी कुराहरू थाहा पाउँदा यसले कुनै पनि हालतमा फाइदा ल्याउँदैन। एक हिसाबमा, यी मानिसहरूले समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्न सक्दैनन्। दोस्रो, तिनीहरूले मण्डलीको कामको रक्षा गर्न सक्दैनन्। अनि तेस्रो, तिनीहरूले परमेश्वरको घरको बारेमा राम्रो कुरा गरिरहनु पर्दैन। परमेश्वरका सबै वचनहरू सत्यता हुन्, र परमेश्वरका सबै कार्यहरू धर्मी छन्—आत्मिक बुझाइ नभएका ती अविश्वासी र गैर-विश्वासीहरूबाट चिप्लो घस्ने कार्य र चापलुसीको कुनै आवश्यकता हुन्छ र? हुँदैन। यदि सम्पूर्ण संसारको कुनै पनि प्राणीले परमेश्वरलाई पछ्याएन वा उहाँको आराधना गरेन भने पनि, परमेश्वरको हैसियत र सार अपरिवर्तित नै रहनेछ। परमेश्वर परमेश्वर नै हुनुहुन्छ, जो सधैँ अपरिवर्तनीय हुनुहुन्छ, परिस्थितिहरूद्वारा कुनै परिवर्तन नहुने परमेश्वर हुनुहुन्छ। परमेश्वरको पहिचान र हैसियत अनन्त रूपमा अपरिवर्तित हुन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूले बुझ्नुपर्ने सत्यताहरू यिनै हुन्। ती अविश्वासी र गैर-विश्वासीहरूले भित्री र बाहिरी व्यक्तिहरूलाई नखुट्ट्याई बोल्छन् र व्यवहार गर्छन्—के तिनीहरूलाई धेरै कुरा थाहा हुनु परमेश्वरको घरको कामका लागि फाइदाजनक हुन्छ? के तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामको बारेमा जान्नु अत्यावश्यक हुन्छ? तिनीहरू यो ज्ञान पाउन लायक हुँदैनन्! कतिपयले सोध्न सक्छन्, “के यी सबै कुराहरू रहस्य हुन्, त्यसकारण ती कुरा थाहा पाउन सकिँदैन?” यस विन्दुसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरिसकेपछि, के तिमीहरूलाई यी मामलाहरूमा रहस्यहरू छन् भन्ने लाग्छ? (लाग्दैन।) तर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँग सत्यनिष्ठा र इज्जत हुन्छ; तिनीहरू गैर-विश्वासीहरूको छलफल वा गिल्लाको पात्र बन्नु हुँदैन। परमेश्वरको घर, मण्डली, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, चाहे समूहको रूपमा होस् वा व्यक्तिहरूको रूपमा होस्, तिनीहरू सबैसँग इज्जत हुन्छ; तिनीहरू सबै सकारात्मक हुन्छन्, र कसैले पनि तिनीहरूलाई अशुद्ध पार्ने प्रयास गर्नु हुँदैन। परमेश्वरको घरको प्रतिष्ठालाई लापरवाही रूपमा अशुद्ध पार्न र लापरवाही रूपमा बदनाम गर्न वा हानि गर्न, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको प्रतिष्ठामा हानि गर्न शैतान र दियाबलसहरूलाई दिने तरिकाले काम गर्ने जोकोही व्यक्ति श्रापित हुन्छ! त्यसकारण, मण्डलीले आफ्नो जिब्रोलाई काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूको अस्तित्वलाई पटक्कै अनुमति दिँदैन। पहिचान भएपछि, तिनीहरूलाई हटाइनुपर्छ! के यो शैली सिद्धान्तहरू अनुरूप छ? (छ।)
कतिपय मानिसहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बोल्दा, कुराकानी गर्दा, अन्तरक्रिया गर्दा, वा सङ्गत गर्दा विशेष रूपमा होशियार र सतर्क हुन्छन्, तर तिनीहरू घर पुगेपछि, तिनीहरू ठूलो-मुखे बन्छन्, सबै कुरा बताउँछन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारी समेत बताउँछन्, जसले गर्दा तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरू, कुनै विश्वास नभएका गैर-विश्वासीहरू, र नाममा मात्र विश्वास गर्नेहरूलाई मण्डलीका मामलाहरूका बारेमा धेरै कुरा थाहा हुन्छ। त्यस्तो व्यक्ति त छुचुन्द्रो, विश्वासघाती—यहूदा हो—र मण्डलीले हटाउनुपर्ने व्यक्ति ठीक त्यही हो। तिनीहरू मण्डलीमा जति लामो समयसम्म बस्छन्, तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा त्यति नै धेरै जानकारी थाहा हुन्छ, तिनीहरू त्यति नै धोकामा संलग्न हुन्छन्, र गैर-विश्वासीहरूले प्रयोग गर्नका लागि र बदनाम गर्नका लागि प्रयोग गर्ने त्यति नै धेरै मामलाहरू हुन्छन्। यदि तँलाई तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरूलाई यो जानकारी बताउँछन् भन्ने डर लाग्दैन भने, तिनीहरूलाई राख्; यदि तँ आफ्नो व्यक्तिगत जानकारी र मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू तिनीहरूको मुखबाट फैलिएको चाहँदैनस् भने, तैँले यी छुचुन्द्रोहरूलाई जति सक्दो चाँडो हटाउनुपर्छ। के यो उचित छ? (छ।) त्यस्ता व्यक्तिहरूप्रति कुनै दया देखाउनु हुँदैन; तिनीहरूमा कुनै असल अभिप्राय हुँदैन र तिनीहरू आफै पनि असल हुँदैनन्। त्यस्ता मानिसहरू पहिले उल्लेख गरिएका ती दुई प्रकारका मानिसहरू, बदला लिने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू र लम्पट र असंयमित मानिसहरूसँग कसरी तुलना हुन्छन्? ती असल हुन्छन् कि खराब हुन्छन्? (खराब।) यी व्यक्तिहरूले पनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्, केही मेहनत गर्न सक्छन्, र केही कठिनाइ भोग्न सक्छन्; तिनीहरूले परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई जेसुकै गर्न लगाए पनि त्यसमा सहकार्य गर्न सक्छन् र तिनीहरूले इन्कार गर्दैनन्, तर एउटा समस्या छ: तिनीहरूले परमेश्वरको घरको बारेमा सबै कुरा गैर-विश्वासीहरूलाई खुलासा गर्छन्। तिनीहरूले हरेक दिन धोकेबाज, छुचुन्द्रो, र ठगको भूमिका खेल्छन्। यही कारणले गर्दा मात्रै, मण्डलीले तिनीहरूलाई सहन सक्दैन र तिनीहरूलाई हटाउनुपर्छ। बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) तिनीहरू मण्डलीभित्र खुशी भए पनि बेखुसी भए पनि, तिनीहरूलाई जसले चिढ्याए पनि, तिनीहरूसँग जोसुकै मिले पनि, तिनीहरूलाई मण्डली अगुवाको रूपमा निर्वाचित गरिए पनि बर्खास्त गरिए पनि—जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले सधैँ आफ्नो गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूलाई हरेक विवरण बताउनुपर्छ। तिनीहरूले आफ्नो गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरू र गैर-विश्वासीहरूले तुरुन्तै जानकारी पाएका छन् र मण्डलीको आन्तरिक परिस्थितिलाई तुरुन्तै बुझेका छन् भन्ने कुरालाई सुनिश्चित गर्छन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूका हकमा, तैँले तिनीहरूलाई कुनै दया वा माया देखाउनु हुँदैन; कुनै यस्तो व्यक्ति पत्ता लगाइस् भने, हटाइहाल्। यो शैली कस्तो छ? (उचित छ।) के यसरी काम गर्नु निर्दयी कार्य हो? (होइन।) यो निर्दयी हुनु होइन। तैँले तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका रूपमा व्यवहार गर्छस्, तर तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूको रक्षा पटक्कै गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले हरेक मोडमा परमेश्वरको घर र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूलाई धोका दिन्छन्। तैँले तिनीहरूलाई परिवारको रूपमा लिन्छस्, तर के तिनीहरूले तँलाई परिवारको रूपमा लिन्छन्? (लिँदैनन्।) त्यसोभए तिनीहरूलाई दया नगर्; यदि तिनीहरूलाई हटाउनुपर्छ भने, हटा। यस विन्दुसम्म, के तिमीहरूले त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई भेटेका छौ? (छौँ। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा सबै कुरा आफ्नो परिवारका सदस्यहरूसँग बाँड्थे, र कहिलेकहीँ तिनीहरूले मण्डलीभित्रका निश्चित मामलाहरू र निश्चित बन्दोबस्तहरूका बारेमा सुन्ने बित्तिकै आफ्ना परिवारका सदस्यहरूलाई जानकारी दिन्थे। त्यसपछि तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरूले मण्डलीको पिठ्यूँ पछाडि यसको बारेमा कुरा काट्नका लागि यसलाई हतियारको रूपमा बटुल्थे।) के यी व्यक्तिहरूलाई हटाइएको छ? (छ।) हटाइएपछि, के तिनीहरूले गुनासो गरे? तिनीहरूलाई यो अनुचित लाग्यो होला, र तिनीहरूले यस्तो सोचे होलान्, “मैले केही पनि गरेको छैनँ; यो प्रशासनिक आदेशहरूको उल्लङ्घन होइन, न त मैले बाधा वा व्यवधानहरू नै ल्याएको छु, तर पनि मलाई किन हटाइयो?” के तिमीहरूलाई तिनीहरूको कार्यको प्रकृति बाधा र व्यवधानहरू पैदा गर्नुभन्दा गम्भीर हुन्छ भन्ने लाग्छ? (लाग्छ।) के त्यस्ता मानिसहरूलाई छुटकारा दिन सकिन्छ? के तिनीहरूलाई परिवर्तन हुन सजिलो हुन्छ? (हुँदैन।) यो कुरा सजिलो हुनेछैन भनेर तँलाई किन भन्नुहुन्छ? कुन पक्षले तिनीहरूलाई परिवर्तन हुन गाह्रो हुन्छ भन्ने देखाउँछ? (तिनीहरू परमेश्वरको घरका सदस्यहरू होइनन्, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होइनन्; तिनीहरूको सार अविश्वासी र गैर-विश्वासीहरूको सार हो।) तिनीहरूको सार यही हो। त्यसोभए, तिनीहरू गैर-विश्वासी र अविश्वासीहरू हुन् भनेर तैँले कसरी भन्न सक्छस्? (मण्डलीमा तिनीहरूसँग जुनसुकै भावनाहरू भए पनि, तिनीहरूले आफ्नो परिवारलाई पोखाउँछन्, जसले के देखाउँछ भने जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले यसलाई परमेश्वरबाट आएको कुराको रूपमा स्वीकार गर्दैनन्, तिनीहरूले कुनै पाठहरू सिक्नु त परको कुरा हो। त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरको काम अनुभव गर्दैनन् र सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूको सार अविश्वासीहरूको सार हो।) तिनीहरूको यो सारलाई स्पष्ट पारिएको छ। तिनीहरूले आफ्नो परिवारलाई आफ्ना भावनाहरू पोखाउँछन् र सबै कुरालाई आफ्ना भावनाहरूको आधारमा लिन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको भाग होइनन्, तर परमेश्वरको घरमा घुसपैठ भएका गैर-विश्वासीहरू हुन् भनेर तिमीहरूले कसरी भन्न सक्छौ? (किनभने तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूलाई धोका दिन सक्छन्, र विश्वासघाती र ठगको रूपमा काम गर्न सक्छन्, र तिनीहरू आधारभूत रूपमा परमेश्वरको घरको काम र हितहरूको रक्षा गर्ने मानिसहरू होइनन्। त्यसकारण, यी व्यक्तिहरू परमेश्वरको घरसँग एउटै हृदयका हुँदैनन्।) यो व्याख्याले राम्रोसँग निशानालाई प्रहार गरेन। म व्याख्या गर्छु। यी व्यक्तिहरूले मण्डली जीवनमा सहभागिता जनाए पनि र आफ्नो कर्तव्य पूरा गरे पनि, के तिनीहरूले कहिल्यै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो परिवारको रूपमा लिएका हुन्छन्? सरल रूपमा भन्दा, के तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नै नजिकका मानिसहरूका रूपमा लिएका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई के ठान्छन्? (बाहिरका मानिसहरू।) ठीक भन्यौ, बाहिरका मानिसहरू, र शत्रुहरूका रूपमा। त्यसोभए तिनीहरूले परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई के ठान्छन्? के यो तिनीहरूका लागि काम गर्ने ठाउँ मात्रै होइन र? (हो।) तिनीहरूले परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई गैर-विश्वासीहरूको संसारका कम्पनी वा संघहरू जस्ता ठान्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाहिरी मानिसहरू, सतर्क हुनुपर्ने मानिसहरू, र शत्रुहरूका रूपमा लिन्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले आधारभूत रूपमा परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मानिसहरूलाई सहजै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा विभिन्न प्रकारका जानकारी र विभिन्न वास्तविक परिस्थितिहरू खुलासा गर्न सक्छन्। यी गैर-विश्वासी मानिसहरूले भन्ने कुनै असल कुराहरू हुँदैनन्, र तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निन्दा समेत गर्न सक्छन्, र परमेश्वरको घरको बदनाम समेत गर्न सक्छन् भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ—तिनीहरूलाई यो सबै थाहा हुन्छ, तैपनि तिनीहरूले अलिकति पनि संयमता नअपनाई यी गैर-विश्वासीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीका परिस्थितिहरू लापरवाही रूपमा खुलासा गर्छन्। स्पष्ट रूपमा नै, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाहिरी मानिसहरू, शत्रुहरूका रूपमा लिन्छन्, र जब कुनै अप्रिय घटना घट्छ, तब तिनीहरू तुरुन्तै गैर-विश्वासीहरूसँग मिलेर पिठ्यूँ पछाडि रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गिल्ला गर्छन्, बदनाम गर्छन्, र तिनीहरूको विरुद्धमा काम गर्छन्, यसरी तिनीहरूका आफ्नै इच्छाहरू सन्तुष्ट पार्छन्। तिनीहरूलाई कुनै पनि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई आलोचना गर्नु मण्डलीमा सम्भव हुँदैन भन्ने लाग्छ किनभने तिनीहरूले मण्डलीका मामलाहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका अगाडि छलफल गरे भने, तिनीहरूले परिणामहरू भोग्नुपर्छ भन्ने लाग्छ, जुन तिनीहरूका लागि प्रतिकूल हुनेछ। तर आफ्नो परिवारसँग यी कुराहरूका बारेमा छलफल गर्दा तिनीहरूले यसको परिणामहरू नभोगी यसले तिनीहरूको व्यक्तिगत आवेग, इच्छा, र भावनाहरूलाई पूर्ण रूपमा सन्तुष्ट पार्छ, किनभने आखिर परिवार त परिवार नै हो, कसले तिनीहरूलाई धोका दिँदैन र। तैपनि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हकमा त्यस्तो हुँदैन, जसले कुनै पनि बेला वा स्थानमा तिनीहरूलाई रिपोर्ट गर्न, खुलासा गर्न, र काट-छाँट गर्न, र तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य र पद समेत गुमाउने अवस्थामा पुर्याउन सक्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्ना विरोधीहरूका रूपमा लिन्छन् भनेर भन्दा त्यो पटक्कै झूटो हुँदै। शत्रु भनेको त्यस व्यक्ति हो जसबाट सतर्क हुनुपर्छ। त्यसकारण, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बोल्दैनन्, न त तिनीहरूसँग सङ्गति नै गर्छन् न त तिनीहरूसँग कुनै कुरा खुलासा नै गर्छन्। बरु, तिनीहरूले घरमा आफ्ना गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग “मण्डली जीवन जिउँछन्,” जहाँ तिनीहरूले सबै कुरा बाँड्छन् र आफ्नो हृदयको कुरा पोखाउँछन्। तिनीहरूले कुनै पनि हिचकिचाहटविना आफ्ना सोच, विचार, हैरानी, असन्तुष्टि, र सबै विकृत दृष्टिकोणहरू व्यक्त गर्छन्, र त्यसो गर्दा ढुक्क र आनन्द हुन्छन्। तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरूले तिनीहरूलाई तिरस्कार गर्दैनन् तर सहयोग र सहकार्य गर्छन्। यदि तिनीहरूले मण्डलीमा यसरी बोले भने, अविश्वासीको रूपमा रहेको तिनीहरूको साँचो प्रकृति पूर्ण रूपमा खुलासा हुनेछ, र मण्डलीले तिनीहरूलाई सफाइ गर्नुपर्ने हुन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई परिवारको रूपमा होइन तर शत्रुहरूका रूपमा लिन्छन्। यो एउटा पक्ष हो। अर्को पक्ष के हो भने तिनीहरूले आफूलाई कहिल्यै पनि मण्डलीको भागको रूपमा लिँदैनन्, त्यसकारण मण्डलीमा आइपर्ने कुनै पनि कुरा, चाहे त्यो धार्मिक समुदायबाट आएको बदनाम र ईश्वरनिन्दा होस्, गैर-विश्वासीहरूबाट आएका आधारहीन अफवाह र गिल्ला होस्, वा राष्ट्रिय सरकारले गरेको षड्यन्त्र र सतावट होस्, त्यो व्यक्तिगत रूपमा तिनीहरूका लागि अप्रासंगिक र महत्त्वहीन हुन्छ। मानौँ तिनीहरूले साँचो रूपमा यस्तै महसुस गर्छन्: “यदि मण्डलीको छविमा क्षति भयो, र परमेश्वरको नाममा अनादर भएको छ भने, विश्वासीको रूपमा रहेको हाम्रो इज्जतमा गम्भीर चुनौती हुन्छ। यसको कारण, म गैर-विश्वासीहरूसँग कहिल्यै पनि मण्डलीका मामलाहरू वा परमेश्वरको घरका मामलाहरूका बारेमा छलफल गर्दिनँ, र तिनीहरूलाई यसको बारेमा कुरा काट्न र हाँसोमा उडाउन दिँदिनँ। आफूलाई रक्षा गर्नका लागि समेत म मेरा गैर-विश्वासी परिवारका सदस्यहरूसँग परमेश्वरको घरका मामलाहरूका बारेमा लापरवाह रूपमा कुरा गर्दिनँ”—यदि तिनीहरूसँग त्यस्तो चेतना थियो भने, के तिनीहरूले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्नेथिएनन् र? त्यसोभए तिनीहरूले किन यसो गर्न सक्दैनन्? तिनीहरूले आफूलाई आधारभूत रूपमा परमेश्वरको घरको भाग ठान्दैनन्, न त तिनीहरूले आफूलाई विश्वासी नै ठान्छन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “तपाईंका शब्दहरू गलत छन्। यदि तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरको घरको भाग ठान्दैनन् भने, तिनीहरू किन अझै पनि भेलाहरूमा आउँछन्?” परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका बीचमा, सबै प्रकारका मानिसहरू हुन्छन्। के हामीले यस विषयमा पहिले सङ्गति गरेका छैनौँ र? विभिन्न अनुचित मनसाय र उद्देश्यहरू लिएर परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू धेरै हुन्छन्, र यो यस्तै एउटा प्रकार हो। मनोरञ्जनका लागि, न्यास्रोपनलाई कम गर्नका लागि, वा आत्मिक भरणपोषण पाउनका लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्नु—के त्यस्ता अविश्वासीहरू आम रूपमा हुँदैनन् र? के त्यस्ता मानिसहरू पर्याप्त सङ्ख्यामा भेट्टाउन सकिँदैन र? (सकिन्छ।) तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरका विश्वासीहरूका रूपमा समेत स्वीकार गर्दैनन्। अवश्य नै, मण्डलीको सबै काम र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यप्रति तिनीहरूलाई कुनै चासो हुँदैन, र तिनीहरूले तिनलाई ध्यान दिँदैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरूसँग मण्डलीको कामको अवस्था, मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा देखा पर्ने कुनै पनि समस्याहरूका बारेमा लापरवाह र हल्का रूपमा छलफल गर्न सक्छन्। गैर-विश्वासीहरूले बोलिसकेपछि, गफ, निन्दा, र व्यङ्ग्य गर्छन्, तर यसले तिनीहरूलाई अलिकति पनि झिज्याउँदैन। तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरूसँग मिलेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कुशब्द बोल्न, परमेश्वरको घरको आलोचना गर्न, र परमेश्वरको घरको काम र कामका बन्दोबस्तहरूका बारेमा टिप्पणी गर्न समेत सक्छन्। के तिनीहरू परमेश्वरका विश्वासीहरू हुन्? (होइनन्।) साँचो विश्वासीले कहिल्यै पनि यसरी व्यवहार गर्दैन। यदि तिनीहरूको आफ्नै इज्जत र हितहरूको रक्षा गर्नका लागि गरिएको भए पनि, तिनीहरू कहिल्यै पनि आफूलाई खुवाउने हातलाई काटेर मण्डलीभन्दा बाहिरका मानिसहरूसँग सामेल हुनेथिएनन्। होइन र? (हो।) त्यसकारण, त्यस्ता व्यक्तिहरू दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरू हुन्, जसलाई हटाइनुपर्छ। तिनीहरूलाई जति चाँडै हटाइन्छ, मण्डलीमा त्यति चाँडै शान्ति हुनेछ।
हामी तिमीहरूको बारेमा कुरा गरौँ। उदाहरणको लागि, यदि तेरा आमाबुबाले परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्, वा यदि तेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनी वा सबैभन्दा असल साथीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्, तर तिनीहरूले तेरो विश्वासको विरोध गर्दैनन् र वास्तवमा यसलाई निकै समर्थन गर्छन् भने, के तैँले तिनीहरूलाई मण्डलीमा हुने सबै कुराको बारेमा बताउँछस्? मानौँ तिमीहरूको एक जना महिला साथीले सोध्यो, “के तिमीहरूको मण्डलीमा कुनै पुरुषहरूले जीवनसाथी खोजिरहेका छन्? के कुनै व्यक्ति विशेष रूपमा निष्कपट, र अग्लो, धनी, र सुन्दर छ?” गैर-विश्वासीहरूका बीचमा रहेका केही सभ्य मानिसहरूले पनि आफ्नो दिन बिताउनका लागि सभ्य जीवनसाथी खोज्न चाहन्छन्। तेरो महिला साथीले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्ति खोज्न चाहन्छ, त्यसकारण के तँ उसलाई बताउन तयार हुनेछस्? (हुनेछैनँ।) तैँले उसलाई यसो भन्नुपर्छ, “विश्वासीहरूप्रति रहेको तेरो स्नेह व्यर्थ छ। तँ गैर-विश्वासी होस् र तँ विश्वासीहरूसँग आधारभूत रूपमा मिल्दैनस्। तिमीहरूको कुनै आम भाषा छैन; तिमीहरू फरक-फरक बाटोमा हिँड्छौ! यति तडकभडकको साथ लुगा लगाएको तँलाई हेर त—हाम्रो मण्डलीका कुन विश्वासी दाजुभाइले तँलाई मन पराउनेछ?” तैँले उसलाई त्यति राम्रो ठान्दैनस्, त्यसकारण के तैँले ऊसँग मण्डलीका मामलाहरूका बारेमा कुरा गर्न सक्छस्? (सक्दिनँ।) केही शब्द बोल्दा मात्रै कुराकानी टुक्रिन्छ, र पूर्ण रूपमा फरक-फरक दृष्टिकोणहरू हुन्छन्। यदि कतिपय गैर-विश्वासीहरूले विश्वासीहरूका बारेमा राम्रो धारणा राखे पनि, र तैँले विश्वास गरेपछि तिनीहरूसँग मित्रता कायम राखे पनि, के तँ तिनीहरूसँग मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तैँले सामना गर्ने कठिनाइहरूका बारेमा बाँड्न तयार हुन्छस्? (हुँदिनँ।) तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वासमा साथ दिए पनि, तिनीहरूसँग मण्डलीका मामलाहरूका बारेमा छलफल गर्नुको के फाइदा? उदाहरणको लागि, कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यहूदा नबनी ठूलो रातो अजिङ्गरको यातना र सोधपुछ सहन सकेका छन्। यो गैर-विश्वासीहरूले समेत आदर गर्ने गवाही हो—के तँ तिनीहरूसँग यो कुरा बाँड्न तयार हुनेछस्? (हुँदिनँ।) तँ किन यसको बारेमा छलफल गर्न तयार हुँदैनस्? (तिनीहरूका लागि त्यस्ता कुराहरू प्रासंगिक हुँदैनन्, र तिनीहरूले यी अनुभवात्मक गवाहीहरू बुझ्न सक्दैनन्।) तिनीहरूले बुझ्न सक्दैनन्। यी कुराहरूका बारेमा छलफल गर्दा के-कस्ता नकारात्मक प्रभावहरू आउन सक्छन्? (तिनीहरूले त मण्डलीलाई आलोचना गर्न सक्छन्।) तिनीहरूले यस्तो आलोचना गर्छन्: “तिमीहरूले किन आफूलाई यस्तो कुराबाट गुजार्छौ? किन राष्ट्रिय सरकारको विरुद्धमा जानु?” हेर त, एउटा टिप्पणीले तिनीहरूको प्रकृतिलाई खुलासा गर्न सक्छ। यसलाई कसरी राष्ट्रिय सरकारको विरुद्धमा गएको भनेर भन्न सकिन्छ? यस देशमा शासन गर्ने दियाबलस राजाले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई गम्भीर रूपमा हानि गरिरहेको छ, जसले गर्दा तिनीहरू बाँच्ने बाटो विहीन भएका छन् भन्ने कुरा स्पष्ट छ। तिनीहरूले यो कुरा देखे पनि, थाहा नभएको बहाना गर्छन्। तिनीहरूले सत्यतालाई उल्ट्याउने र तथ्यहरूलाई बङ्ग्याउने तरिकाले बोल्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट छ। तैँले तिनीहरूसँग अरू के कुराको बारेमा छलफल गर्न सक्छस्? तैँले तिनीहरूसँग परमेश्वरमाथिको विश्वाससँग सम्बन्धित कुनै पनि कुराको बारेमा बताउनु हुँदैन; तैँले तिनीहरूलाई यसको बारेमा केही पनि बताउनु हुँदैन। आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूले गैर-विश्वासीहरूलाई मण्डलीको बारेमा सबै कुरा बताउन सक्छन्। तिनीहरू स्पष्ट रूपमा नै अविश्वासीहरू हुन्; तिनीहरू परमेश्वरको घरमा झारा टार्न, विवेक वा समझको अलिकति नभएका तर आफूलाई खुवाउने हात चिथोर्न आउने दियाबलसहरू हुन्। तिनीहरूका लागि, परमेश्वरको घर वा मण्डलीका हित वा प्रतिष्ठामा हुने कुनै पनि हानिले तिनीहरूलाई पटक्कै असर गर्दैन, तिनीहरूको कुनै पनि हितमा असर गर्दैन, र तिनीहरूलाई अलिकति पनि दुःख हुँदैन; त्यसकारण, तिनीहरूले अलिकति पनि हिचकिचाहट नमानी गैर-विश्वासीहरू र परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मानिसहरूलाई मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरूका बारेमा बताउन सक्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू घृणास्पद हुन्छन्? (हुन्छन्!) दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई परिवारको रूपमा नहेर्ने तर गैर-विश्वासीहरूलाई आफ्नो परिवारको रूपमा हेर्ने अविश्वासीले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छ? (सक्दैन।) के तिनीहरूले परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ भनेर स्वीकार गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) आफूलाई मण्डलीको सदस्य नमान्ने व्यक्तिले परमेश्वरले मानिसलाई दिनुभएको मुक्तिका वचनहरू सुन्दा, के सत्यता पछ्याउन र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका लागि आफ्ना हितहरूलाई पन्छाउन सक्छ? (सक्दैन।) तिनीहरूको दैनिक क्रियाकलापमा मण्डलीका हितहरूलाई धोका दिनु, बाहिरी मानिसहरूको पक्षमा खडा हुनु, र तिनीहरूको मिसन यही हो जस्तो गरी ठग, यहूदा, र विश्वासघातीको रूपमा सेवा गर्नु जस्ता कार्य मात्रै समावेश हुन्छ। तिनीहरू उचित मार्गमा हिँड्दैनन् तर दुष्टता गर्न जिउँछन्; तिनीहरू मर्न र श्रापित हुन लायक हुन्छन्! आफूलाई खुवाउने हातलाई चिथोर्ने यी यहूदा, विश्वासघाती, र शैतानका सेवकहरू नकारात्मक दुष्टहरू हुन्, तिनीहरू मानवजातिका लागि हानिकारक हुन्छन्, र तिनीहरूलाई सबैले घृणा गर्छन्। त्यसोभए, के मण्डलीले तिनीहरूलाई तह लगाएर हटाउनु पूर्ण रूपमा उचित हुँदैन र? (हुन्छ।) यो पूर्ण रूपमा उचित कुरा हो! के तिमीहरूलाई धोकामा परेको मन पर्दैन होइन र? यदि मण्डली वा परमेश्वरको घरलाई धोका दिइएको छ भने, धेरैजसोले गहन रूपमा सहानुभूति जनाउन वा अत्यन्तै व्याकुल महसुस गर्न सक्दैनन्; तिनीहरूलाई भित्री रूपमा अलिक असहज मात्रै लाग्छ, किनभने आखिर, तिनीहरू यसको सदस्य त हुन्। तर यदि मण्डलीको कसैले तँलाई गैर-विश्वासीहरूको अघि धोका दियो, र तिनीहरूले तँलाई धोका दिएका कारण, गैर-विश्वासीहरूले तथ्यहरूलाई बङ्ग्याए, तँलाई बदनाम गरे, गिल्ला गरे, आलोचना गरे, र दोष दिए भने के गर्ने? त्यो बेला तँलाई कस्तो लाग्नेथियो? के तैँले मण्डली र परमेश्वरको घरले भोगेको अपमान र लाज अनुभव गर्नेछैनस् र? (हो।) यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, के त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई हटाउनु उचित हुन्छ? (हुन्छ।) तिनीहरूलाई हटाइनुपर्छ; तिनीहरूलाई दया देखाउनु पर्दैन। आफ्नो जिब्रोलाई काबुमा राख्न नसक्ने मानिसहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूले व्यक्तिको रूपमा कसरी जिउँछन् र तिनीहरू कस्तो जीवन जिउँछन् भन्ने कुराका विभिन्न प्रकटीकरणहरूका आधारमा भन्दा, तिनीहरू मण्डलीभित्रका अविश्वासीहरू हुन्, र तिनीहरू हटाइनुपर्ने एक प्रकारको दुष्ट व्यक्ति हुन्। तिनीहरूको कार्य गुप्तमा गरिएको भए पनि वा खुलस्त गरिएको भए पनि, कसैले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्दैन र तिनीहरूको मानवताको सार पूर्ण रूपमा अविश्वासीको जस्तो छ भन्ने पत्ता लागेपछि, तुरुन्तै अगुवा र कामदारहरूलाई यसको बारेमा रिपोर्ट गर, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जानकारी देओ। त्यस्ता व्यक्तिहरूका बारेमा समयमा नै र सही रूपमा पत्ता लगाउनुपर्छ, त्यसपछि तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो मण्डलीबाट हटाउनुपर्छ। तिनीहरूलाई मण्डली, यसको काम, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग कुनै संलग्न हुन नदेओ; तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा हटाउनु नै सही कार्य हो। मानवताको यो प्रकटीकरणको बारेमा गरिएको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ—आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु।
के आज सङ्गति गरिएका तीन प्रकारका मानिसहरू पहिले सङ्गति गरिएका दुई प्रकारका मानिसहरूको भन्दा गम्भीर मामलाहरू हुन्? (हजुर।) तिनीहरूको परिस्थिति अझै खराब हुन्छ, तिनीहरूको मानवता अझै नीच र घृणित हुन्छ, र मण्डली र सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूमा तिनीहरूले गर्ने हानि र असर अझै ठूलो हुन्छ। त्यसकारण, यी तीन प्रकारका मानिसहरूलाई हल्का रूपमा नलेऊ; तिनीहरूबाट सतर्क हुनुपर्छ र तिनीहरूसँग लीन हुनु हुँदैन। यदि कुनै व्यक्तिलाई यी तीन प्रकारमध्ये एउटाको रूपमा पहिचान गरियो भने, उसलाई तुरुन्तै खुलासा गर्नुपर्छ र चिखुट्याउनुपर्छ, त्यसपछि जति सक्दो चाँडो हटाउनुपर्छ। यदि तिनीहरूले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गरिरहेका छन् भने, तुरुन्तै तिनीहरूको कर्तव्य लिने कसैलाई खोज, त्यसपछि उसलाई त्यो कर्तव्यबाट हटाएर सफाइ गर। बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको विभिन्न स्थिति, फरक-फरक अवधिमा देखा परेका विभिन्न प्रकटीकरणहरू, मण्डलीको काम, र यसका केही आन्तरिक मामलाहरूका बारेमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा मात्रै छलफल र सङ्गति गर्न पाइन्छ। यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूका बारेमा अझै स्पष्ट बुझाइ र अन्तर्ज्ञान प्राप्त गर्न सकून्, यसरी सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्ने क्षमता हासिल गर्न सकून् भनेर हो। तैपनि, एउटा सिद्धान्त स्पष्ट हुनुपर्छ: चाहे यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशसँग सम्बन्धित सत्यताहरू वा सिद्धान्तहरू हुन्, वा चाहे यो सामान्य मामलाहरूका लागि जारी गरिएका प्रावधानहरू हुन्, ती कुरा गैर-विश्वासीहरूसँग बोल्न पटक्कै हुँदैन, जसले गर्दा गैर-विश्वासीहरूले टिप्पणी गर्छन् र औँला उठाउँछन्। यो कुरालाई पूर्ण रूपमा निषेधित गरिएको छ। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “यदि यसलाई पूर्ण रूपमा निषेधित गरिएको छ भने, के यसको अर्थ यो प्रशासनिक आदेश हो भन्ने हुन्छ?” यसलाई यसरी भन्न सकिन्छ; जसले जानकारी चुहावट गर्छ उसले यसका परिणामहरू पनि भोग्नेछ। तिनीहरूले किन परिणामहरू भोग्नुपर्छ? किनभने मण्डलीका आन्तरिक मामलाहरू चुहावट गर्नेहरूले मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्दैनन्, र तिनीहरूले सजिलै मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्छन्। तिनीहरूले धोका दिनेहरू र यहूदाहरूले जस्तै व्यवहार गर्ने हुनाले, तिनीहरूलाई उप्रान्त दया देखाउनु हुँदैन वा दाजुभाइ-दिदीबहिनी वा परिवारको रूपमा लिनु हुँदैन। तिनीहरूलाई विश्वासघाती र यहूदाको रूपमा हटाउनुपर्छ र सीधै मण्डलीबाट हटाउनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “मसँग ठूलो-मुखे व्यवहार गर्ने खराब बानी थियो, र ममा लापरवाह रूपमा बोल्ने प्रवृत्ति थियो। अहिले त्यस्ता कार्यहरूका परिणामहरू देख्दा, मैले लापरवाही रूपमा बोल्ने आँट गर्न छोडेको छु।” एकदम राम्रो। तैँले यसो भनेको हुनाले, तेरो व्यवहार अवलोकन हुनेछ। यदि तैँले साँचो रूपमा पश्चात्ताप गरिस् र आफूलाई परिवर्तन गरिस्, लापरवाही रूपमा जानकारी दिन वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितहरूलाई धोका दिन छोडिस्, र आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्छस् भने, परमेश्वरको घरले तँलाई एउटा मौका दिनेछ। यदि तैँले यसो गरेको छस्, जानकारी फैलाउने व्यक्ति तँ नै रहेछस् भन्ने कुरा फेरि पत्ता लाग्यो भने, तँलाई कुनै दया गरिनेछैन—मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू तँलाई सफाइ गर्न एकजुट हुनेछन्। जब यस्तो हुन्छ, तब रुने वा तँलाई अग्रिम रूपमा चेतावनी दिइएन भनेर गुनासो नगर्। अहिले यी कुराहरूका बारेमा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिएको हुनाले, यदि यस्तो फेरि भयो भने, परमेश्वरको घरले पटक्कै दया देखाउनेछैन। बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) यदि तिमीहरूले यो कुरा नबुझेको कसैलाई देख्यौ भने, उसलाई व्याख्या गरिदेओ; हामीले आज सङ्गति गरेको कुरा प्रयोग गरेर तिनीहरूलाई सङ्केतकहरू देओ। यदि तिमीहरूले कसैले यो व्यवहारका लक्षणहरू देखाएको वा पहिले यसरी व्यवहार गरेको देखेका छौ भने, तिनीहरूसँग कुराकानी गर, तिनीहरूलाई चेतावनी देओ, र त्यस्ता कार्यहरूको प्रकृति र परिणामहरू, साथै यी मामला र मानिसहरूप्रति परमेश्वरको घरको मनोवृत्ति के छ त्यसको बारेमा तिनीहरूलाई जानकारी देओ। कुराहरू स्पष्ट पारेपछि, तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् र भविष्यमा तिनीहरूले के गर्नेछन् भनेर हेर्न तिनीहरूलाई अवलोकन गर। यदि तिनीहरू परिवर्तन भए र तिनीहरूले यस्तो व्यवहार गर्न छोडे भने, तिनीहरूलाई फेरि स्वीकार गर्न सकिन्छ र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा व्यवहार गर्न सकिन्छ। तर यदि तिनीहरू जिद्दी भएर पश्चात्ताप गर्दैनन् र गुप्तमा यसरी व्यवहार गरिरहन्छन् भने, त्यस्तो व्यक्ति भेट्टाएपछि हटाओ। यदि तिमीहरूले दुई जनालाई भेट्टायौ भने, ती दुई जनालाई नै हटाओ; यदि तिमीहरूले एउटा समूह भेट्टायौ भने, सबैलाई हटाओ। कुनै दया नदेखाओ। कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “के मैले मेरो परिवारका ती मानिसहरूसँग कुरा गर्न सक्छु जसले कुनै बेला विश्वास गरेका थिए तर पछि तिनीहरूलाई सफाइ गरियो?” मुख चलाउन र कुरा काट्न मन पराउनेहरूलाई आफूलाई नियन्त्रण गर्न सजिलो हुँदैन जस्तो देखिन्छ, र तिनीहरूले त्यसो गर्न अनुमति छ कि छैन भनेर सधैँ सोध्ने गर्छन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ, के यसो गर्न अनुमति छ? (छैन।) यसको बारेमा कसैसँग कुरा गर्नु अनुमति छैन, किनभने यसले सजिलै परिणामहरू ल्याउँछ। त्यस्ता सबैलाई यहूदाको रूपमा हटाइनुपर्छ। गैर-विश्वासीहरू, हटाइएकाहरू, तेरो नजिकका मानिसहरू, भरपर्दा मानिसहरू, परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वासमा समर्थन गर्ने मानिसहरू, परमेश्वरमा विश्वास गरेको बारेमा सकारात्मक सोच राख्ने मानिसहरू, र नाममा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, मण्डली जीवन जिउने र परमेश्वरका केही वचनहरू पढ्ने तर आफ्नो कर्तव्य पटक्कै पूरा नगर्ने मानिसहरूसँग यस्तो कुरा गर्नु हुँदैन—यदि कसैले गर्यो भने, उसलाई यहूदाको रूपमा हटाइनेछ। बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) आफ्नो कर्तव्य पूरा नगर्नेहरूमा अरू को समावेश हुन्छ? के साधारण मण्डली सदस्यहरू समावेश हुन्छन्? (हुन्छन्।) यो कुरा नबिर्स; मूर्ख नबन। तिमीहरूले सिद्धान्तहरू राम्ररी बुझ्नुपर्छ। यहूदा बनेर परमेश्वरको घरलाई धोका दिने, थाहै नपाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिने, र यसप्रति गर्व समेत गर्ने गरी विश्वास गरिरहने कार्य नगर। आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न नसक्नु र मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कामलाई धोका समेत दिनु गम्भीर अपराध हो। यस्तो दुष्कर्म गर्ने जोकोहीको बारेमा परमेश्वरले रेकर्ड राख्नुहुन्छ। अहिले तँलाई यो कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिएको छ, र तैँले बुझेको छस्, त्यसकारण यदि तैँले फेरि यसो गरिस् भने, यो अब साधारण अपराध हुनेछैन; यो प्रशासनिक आदेशको उल्लङ्घन हो, जसले गर्दा तँ निष्कासनको निसाना बन्नेछस्, र तँ मुक्ति पाउने अधिकारबाट वञ्चित हुनेछस्। बुझिस्? (बुझेँ।)
डिसेम्बर ११, २०२१
