अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२०)
विषयवस्तु बाह्र: परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने; तिनलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यस्ता कुराहरूमार्फत समझशक्ति विकास गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून् (भाग आठ)
हामीले गत भेलामा अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गरिसकेका छौँ। के तिमीहरूले आफूलाई यस सङ्गतिको विषयवस्तुसँग तुलना गरेका छौ? के तिमीहरूले यस सङ्गतिबारे मनन गर्दै आएका छौ? एकपटक मेरो सङ्गति सुनिसकेपछि, जो सत्यतालाई प्रेम गर्छन् र जोसँग इन्साफको बोध र केही मानवता छ तिनीहरूले केही सत्यता बुझेपछि ती अभ्यास गर्न सक्छन्। सर्वप्रथम, तिनीहरूले आफूले बुझेका सत्यताहरूलाई आफ्नो अवस्थासँग मिलाउन, सत्यताका आधारमा आफूलाई जाँच्न, आफ्ना समस्याहरू पहिचान गर्न, र त्यसपछि वास्तविक जीवनका र कर्तव्य निर्वाह गर्दाका केही मामला र वातावरणहरू प्रयोग गरेर यी समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन्। क्रमिक रूपमा, तिनीहरूले आफूले बुझेका सत्यताहरूका सम्बन्धमा मानिसहरूले अभ्यास र पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू बुझ्छन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूले आफूबारे अझै गहन बुझाइ र ज्ञान प्राप्त गर्छन्, र अर्को हिसाबमा, तिनीहरूले सत्यताले वास्तवमा के भन्छ र यसमा के समावेश हुन्छ भन्ने कुरा अझै व्यावहारिक र सही रूपमा बुझ्छन्। तर, सत्यतालाई प्रेम नगर्ने र यसप्रति वितृष्ण राख्ने मानिसहरूले जति धेरै सत्यता सुने पनि, तिनीहरूमा कुनै चेतना वा परिवर्तन आउँदैन। तिनीहरूको स्थिति, कर्तव्य निर्वाह गर्दाको मनोवृत्ति, तिनीहरूले पछ्याउने उद्देश्यहरू, जीवनशैली, र आफूलाई आचरणमा ढाल्ने सिद्धान्तहरू पटक्कै परिवर्तन हुँदैनन्। तिनीहरू आफूले चाहेअनुसार काम गरिरहन्छन् र आफूलाई मन लागेअनुसार जिइरहन्छन्; यी सत्यताहरूले तिनीहरूमा कुनै प्रभाव पार्दैनन्, न त तिनीहरूलाई आफैलाई घृणा गर्ने हदसम्म आत्मचिन्तन गर्ने र आफूलाई चिन्ने तुल्याउन नै सक्छन्। यदि तिनीहरू आफूलाई घृणा गर्ने हदसम्म पुग्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले अवश्य नै साँचो पश्चात्ताप हासिल गर्न सक्दैनन्। साँचो पश्चात्तापविना, कुनै वास्तविक प्रवेश हुँदैन; वास्तविक प्रवेशविना, स्वभावमा निश्चय नै कुनै परिवर्तन आउँदैन। त्यसकारण, धेरै वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका धेरै मानिसले भेला हुने, कर्तव्य निर्वाह गर्ने गरे पनि, तिनीहरूले धेरै वर्षदेखि प्रवचन सुन्दै आएका, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग प्रायजसो अन्तरक्रिया गर्ने भए पनि, आफूबारे कुनै बुझाइ प्राप्त गरेका हुँदैनन्, कुनै परिवर्तन देखाउँदैनन्, र परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको आस्था पटक्कै बढ्दैन। तिनीहरू आफ्ना प्रारम्भिक धारणा र कल्पनाहरू अनि आशिष्हरू प्राप्त गर्ने अभिप्राय र चाहना बोकेर परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्। तिनीहरूले जति वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेका भए पनि, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे तिनीहरूको दृष्टिकोण, कामकुराबारे तिनीहरूको विचार, तिनीहरूले पछ्याउने विधि र तिनीहरूले पछ्याउने उद्देश्य, र कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा तिनीहरूको मनोवृत्ति पटक्कै परिवर्तन भएका हुँदैनन्। तिनीहरूका वर्तमान प्रकाशहरू र तिनीहरूले जिउने प्रकटीकरणहरू सत्यता नपछ्याउनुका परिणाम हुन्। हामीले अगुवा र कामदारहरूका बाह्रवटा जिम्मेवारीहरूबारे सङ्गति गर्यौँ, तैपनि कति अगुवा र कामदारहरूको व्यवहार पटक्कै परिवर्तन भएको छैन। कर्तव्य निर्वाह गर्दाको र परमेश्वरका मागहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति पटक्कै परिवर्तन भएको छैन। सङ्गति गरिएको विषयवस्तुले ती मानिसहरूलाई याद दिलाउने, सुपरिवेक्षण गर्ने, र प्रोत्साहित गर्ने काम गरे, जो तुलनात्मक रूपमा सत्यता पछ्याउँछन्, जोसँग केही मानवता छ र जसको विवेकमा अलिकति चेतना छ। तर, बढी हठी, धूर्त, र सत्यतालाई पटक्कै नस्विकार्ने कति मानिसहरूमा यसले कुनै प्रभाव पारेन। किन यस्तो भयो? किनभने सत्यताप्रति यी मानिसहरूमा प्रतिरोध र घृणाको मनोवृत्ति हुन्छ। जति धेरै सत्यतामा सङ्गति गरे पनि तिनीहरूको मनोवृत्ति उस्तै रहन्छ: “जे-जसरी भए पनि म आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेकै छु र परमेश्वरलाई पछ्याइरहेकै छु; म साँचो रूपमा परमेश्वरप्रति आफूलाई समर्पित गरिरहेकै छु। मैले जे-जस्तो व्यवहार गरे पनि, म अन्त्यसम्मै टिक्न सकेँ भने, आशिष्हरू प्राप्त गर्न सकिहाल्छु!” के यस्तो सोचाइमा कुनै समझ हुन्छ? खरानी भइसकेको मान्छेलाई आगोसँग केको डर, होइन र? के यो जिद्दी बन्नु र कुनै पनि परिस्थितिमा पश्चात्ताप गर्न नमान्नु होइन र? (हो।)
अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारी हो: “परमेश्वरको काम र मण्डलीहरूको सामान्य सुव्यवस्थामा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने; ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यस्ता कुराहरूमार्फत समझशक्ति विकास गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून्।” यसअघि, हामीले यस जिम्मेवारीबारे हाम्रो सङ्गतिलाई बाह्रवटा समस्याहरूमा विभाजित गरेका थियौँ। यी बाह्रवटा समस्याहरूको विषयवस्तुले मूलतः मण्डलीमा अवरोध र बाधाहरू सिर्जना गर्ने विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना, र कामकुरा देखा पर्दा परमेश्वरको घरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्था रक्षा गर्ने प्रभाव हासिल गर्न, र यसरी अगुवा र कामदारहरूले खेल्नुपर्ने भूमिका र पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नका लागि अगुवा र कामदारहरूले यी समस्याहरू कसरी सम्हाल्नु र तह लगाउनुपर्छ भन्ने कुरालाई नै सम्बोधन गर्छ। हामीले अगुवा र कामदारहरूको यस जिम्मेवारीभित्र रहेका हरेक समस्याहरूबारे विस्तृत रूपमा सङ्गति गरेका छौँ, र यसरी हरेकका केही निश्चित प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गरेका छौँ, र केही निश्चित उदाहरणहरू उद्धृत गरेका छौँ। सिद्धान्तहरूको कुरा गर्नुपर्दा, सङ्गति गरिएको विषयवस्तु निकै व्यावहारिक छ। त्यसमा दिइएका उदाहरणहरूले सबै कुरा नसमेटे पनि, विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूका आधारभूत समस्याहरू स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएका छन्। खासगरी, मण्डलीमा उत्पन्न हुने विभिन्न समस्याहरू समाधान गर्नका लागि अगुवा र कामदारका रूपमा तिमीहरूले सत्यताको यो पक्ष बुझ्नुपर्छ। सुरुमा, तिमीहरूले सङ्गति गरिएको विषयवस्तुबाट समस्याहरूको सार चिरफार गर्ने र तिनलाई समस्याहरूसँग जोड्ने शब्दहरू खोज्नुपर्छ। समस्याहरूको सार बुझ्दा, यसले त्यसअनुरूपका समाधानहरू खोज्न र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार समस्याहरू समाधान गर्न सजिलो बनाउँछ। समस्या समाधान गर्नुभन्दा पहिले यसको सार बुझ्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। समस्याको सार बुझेपछि, तैँले यो समस्या सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू पनि बुझ्नु र बोध गर्नुपर्छ। दुवै पक्ष अपरिहार्य छन्: एउटा समस्याको सार हो, र अर्को त्यस्ता समस्याहरू समाधान गर्ने सिद्धान्तहरू हो। अगुवा र कामदारहरू यी कुराबारे स्पष्ट हुनुपर्छ। प्रावधानहरू लागु गरेर समस्याहरूलाई बढाइचढाइ गर्नुभन्दा यी दुई सिद्धान्तहरू बोध गरेर मात्र तैँले सबै समस्या सही रूपमा समाधान गर्न र विभिन्न समस्याहरूमा संलग्न मानिस, घटना र कामकुराहरूलाई उचित रूपमा सम्हाल्न सक्छस्। अहिले, जब कतिपय अगुवा र कामदारले निश्चित समस्याहरू सम्हाल्छन्, तब केही हदसम्म तिनीहरू नियमहरू मात्रै पालना गर्छन्, र केही हदसम्म समस्याहरूको सार नै बुझ्न सक्दैनन्, जसले गर्दा तिनीहरूले सजिलै मानिसहरूमाथि अन्याय गर्छन् र विचलनहरू ल्याउँछन्। यसका लागि समस्याहरूका विवरण, भित्रीविशेष कुरा, र प्रसङ्गहरूबारे स्पष्ट बुझाइ चाहिन्छ। यसका साथै, व्यक्ति कुन वर्गमा पर्छ भनेर निर्धारित गर्न उसको निरन्तरको व्यवहार हेर्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यी पक्षहरूमा माहिर भएर मात्रै सिद्धान्तहरूअनुसार समस्याहरू सम्हाल्न सकिन्छ। कति अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम गर्दा समस्याहरूमा प्रावधानहरू मात्र लागु गर्छन् र तिनलाई धेरै बढाइचढाइ गर्छन्, जबकि तिनीहरूले संलग्न मानिसहरूको वास्तविक सार कस्तो छ, तिनीहरू असल मानिस हुन् कि खराब, र तिनीहरूको व्यवहार आदत बनेको छ कि बेलाबखतको उल्लङ्घन मात्र हो भन्ने कुरा छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले यी पक्षहरू खुट्ट्याउन सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूले गल्ती गर्ने निकै सम्भावना हुन्छ। त्यस्ता अवस्थामा, यदि मण्डलीले भोट गर्न सक्यो भने, यसले प्रभावकारी रूपमा केही गल्तीहरू रोकथाम गर्न सक्छ। अगुवा र कामदारहरूका काममा यी विचलन र गल्तीहरू आउँदा यसले तिनीहरूसँग समझशक्ति छ कि छैन र तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्ने गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा प्रकट गर्न सक्छ। यसले अगुवा र कामदारहरूमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरा पनि प्रकट गर्छ। यदि धेरै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेको अगुवा वा कामदारले यी वास्तविक समस्याहरू सम्हाल्न सक्दैन भने, यो अगुवा वा कामदार सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होइन भन्ने कुरा प्रमाणित गर्न यो नै पर्याप्त छ।
अगुवा र कामदारहरूले निर्वाह गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू, पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू, र तिनीहरूको कामको दायरा बुझेपछि, अब हामी सङ्गतिको यस चरणको मुख्य विषय: झूटा अगुवाहरूलाई खुलासा गर्ने भन्ने कुरामा फर्कनुपर्छ। मुख्य विषय यही हो। अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीका सम्बन्धमा, आज हामीले सङ्गति गर्ने विषय झूटा अगुवाहरूले आफ्नो जिम्मेवारीमा बेवास्ता गर्ने क्षेत्रहरू, र वास्तविक काम नगर्ने तिनीहरूका प्रकटीकरणहरू हो। सुरुमा, हामी बाह्रौँ जिम्मेवारीको विषयवस्तु पढौँ। (विषयवस्तु बाह्र: परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने; तिनलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यस्ता कुराहरूमार्फत समझशक्ति विकास गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून्।) बाह्रौँ जिम्मेवारीले कामका तीन पक्ष स्पष्ट रूपमा उल्लेख गरेको छ जसलाई अगुवा र कामदारहरूले बुझ्नुपर्ने हुन्छ। यो झूटा अगुवाहरूलाई खुलासा गर्नुसँग कसरी सम्बन्धित छ? (पहिला, हामीले यस काममा अगुवा र कामदारहरूका विभिन्न जिम्मेवारीहरू बुझ्न जरुरी छ। त्यसपछि, हामी झूटा अगुवाहरूले यी जिम्मेवारीहरू पूरा गरेका छन् कि छैनन्, र झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू के-के हुन् भनी तुलना गरेर हेर्छौँ; तिनीहरूलाई यो मानकअनुसार मापन गर्नु तुलनात्मक रूपमा सही हुन्छ।) ठिक भन्यौ। कुनै व्यक्ति झूटो अगुवा हो कि होइन भनेर खुट्ट्याउने काम आँखाले उसको अनुहार हेरेर उसको हुलिया असल छ कि दुष्ट छ भनेर नियालेर गरिँदैन, न त उसले बाह्य रूपमा कति कष्ट भोगेको देखिन्छ वा उसले कति दौडधुप गरेको छ भन्ने कुरा हेरेर नै गरिन्छ। बरु, तैँले तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् र वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भनेर हेर्न जरुरी छ। तिनीहरूलाई मूल्याङ्कन गर्ने एउटै मात्र सही मानक यही हो। कुनै व्यक्ति झूटो अगुवा हो कि होइन भनेर चिरफार गर्ने, खुट्ट्याउने, र निर्धारित गर्ने सिद्धान्त यही हो। यसरी गरिएको मूल्याङ्कन मात्रै न्यायोचित, सिद्धान्तअनुरूप, सत्यताअनुरूप, र सबैका लागि निष्पक्ष हुन सक्छ। कसैलाई झूटो अगुवा वा झूटो कामदार भनी चित्रण गर्दा त्यो पर्याप्त तथ्यहरूमा आधारित हुनुपर्छ। यो एकदुई वटा घटना वा अपराधमा आधारित हुनु हुँदैन, क्षणिक भ्रष्टताको प्रकटीकरणलाई यसको आधारका रूपमा प्रयोग गर्नु त झनै मिल्दैन। कुनै व्यक्तिको चरित्र चित्रण गर्ने एउटै मात्र सही मानक भनेको उसले वास्तविक काम गर्न सक्छ कि सक्दैन र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्छ कि गर्दैन, साथै ऊ सही व्यक्ति हो कि होइन, ऊ सत्यतालाई प्रेम गर्ने र परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्ने व्यक्ति हो कि होइन, र उसमा पवित्र आत्माको काम र अन्तर्दृष्टि छ कि छैन भन्ने हो। यी तथ्यहरूका आधारमा मात्र कुनै व्यक्तिलाई झूटो अगुवा वा झूटो कामदारका रूपमा सही तरिकाले चित्रण गर्न सकिन्छ। यी तत्त्वहरू नै कुनै व्यक्ति झूटो अगुवा वा झूटो कामदार हो कि होइन भनेर मुल्याङ्कन र निर्धारण गर्ने मानक र सिद्धान्त हुन्।
बाह्रौँ जिम्मेवारीभित्र अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने तीन कामहरू
१. अवरोध र बाधाहरू सिर्जना गर्ने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने
अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीमा तीन वटा काम, वा तीन चरणहरू समावेश छन्। यो काम पूरा गर्नका लागि यी तीन चरणहरू पछ्याएर, यो कामका सिद्धान्तहरू परिपालन गरिन्छन्, र यो कामका जिम्मेवारीहरू पूरा हुन्छन्। यी तीन कामहरू के-के हुन्? (पहिलो, परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। दोस्रो, तिनलाई रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने, र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने। तेस्रो, सत्यता सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले त्यस्ता कुराहरूमार्फत समझशक्ति विकास गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून्।) यी तीन कामहरू अगुवा र कामदारहरूले बाह्रौँ जिम्मेवारीमा पूरा गर्नुपर्ने कुरा हुन्। सुरुमा भन्नुपर्दा, अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको परमेश्वरको काम र मण्डली जीवनमा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्नु हो। यो तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्नु हो, सुस्त र असंवेदनशील रूपमा प्रतिक्रिया दिनु होइन, न त अन्धाधुन्ध र लापरवाह चित्रण गर्नु नै हो—अविवेकी चित्रणहरू स्वीकार्य हुँदैनन्। कति अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो कमजोर क्षमता र अलमलका कारण, मानिसहरूलाई लापरवाही रूपमा सानातिना मामलामा काटछाँट गर्ने र भाषण छाँट्ने गर्छन्, स्वेच्छाचारी रूपमा चित्रण गर्छन्, र सिद्धान्तहरू पालना नगरी कामकुरालाई अन्धाधुन्ध रूपमा परिभाषित गर्छन्। यसरी काम गर्दा सत्यता सिद्धान्तहरूको उल्लङ्घन हुन्छ। त्यसकारण, परमेश्वरको घरका अगुवा र कामदारहरू कम्तीमा पनि विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू खुट्ट्याउन सक्ने हुनुपर्छ। यस्तो खुट्ट्याउने क्षमताद्वारा मात्रै तिनीहरूले मण्डलीमा उत्पन्न हुने विभिन्न समस्याहरू तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्न सक्छन्। विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई खुट्ट्याउने क्षमता हासिल गर्नलाई चाहिने पहिलो कुरा के हो? सर्वप्रथम, फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूका लागि परमेश्वरले गर्नुभएका मागहरू, साथै विभिन्न मानिसहरूलाई र तिनीहरूले विकास गर्ने विभिन्न स्थितिहरूलाई परमेश्वरले कसरी परिभाषित गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा बुझ्नु जरुरी छ। यसका साथै, विभिन्न नकारात्मक स्थितिहरू कसरी पैदा हुन्छन् र तिनका जडहरू के-के हुन् भनेर चिरफार गर्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ। अझ भन्ने हो भने, परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूले पार्ने प्रभाव बुझ्नु अत्यावश्यक छ। यी सर्तहरू पूरा हुने आधार के हो? अगुवा र कामदारहरूले सर्वप्रथम कुन काम लिनुपर्छ? यदि अगुवा र कामदारहरू सधैँ अहङ्कारी भएर अलग बस्छन्, कर्मचारीहरूले जस्तो व्यवहार गर्छन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दैनन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका विभिन्न स्थितिहरू बोध गर्दैनन्, विभिन्न प्रकारका मानिसहरूसँग निकट सम्पर्क राख्दैनन्, र तिनीहरूबारे विस्तृत अवलोकन र गहन बुझाइ राख्दैनन् भने, के यो स्वीकार्य हुन्छ? यो अवश्य नै स्वीकार्य हुँदैन। कति अगुवा र कामदारहरू त प्रायजसो आफ्नै कोठामा लुकेर बस्छन्, अनि आत्मिक भक्ति प्रयोग गर्ने र अनुभवात्मक गवाही लेखहरू लेख्ने बहाना गर्दै मण्डलीको कामलाई बेवास्ता गर्ने र राम्रोसित नसम्हाल्ने गर्छन्। झट्ट हेर्दा, तिनीहरूले आफ्नो कोठामा लुकेर मण्डलीका मामलाहरूमै काम गरिरहेको जस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा तिनीहरूले आफूलाई मण्डलीको काम र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूबाट पहिले नै अलग गरिसकेका हुन्छन्। के काम गर्ने यो तरिकाले मण्डलीका विभिन्न कामहरूमा रहेका समस्याहरू समाधान गर्न सक्छ? के यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सहयोग गर्न सक्छ? जब तिनीहरू गवाही लेखहरू लेख्न आफ्नो कोठामा लुक्छन्, तब के तिनीहरूले परमेश्वरको काम अनुभव गरिरहेका हुन्छन्? त्यसकारण, यो कार्यशैली अनुचित छ। बाह्रौँ जिम्मेवारीअनुसार, अगुवा र कामदारहरूको पहिलो काम भनेको मण्डलीको काममा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता सिद्धान्तहरूका आधारमा तुरुन्तै पहिचान गर्नु हो। कति मानिसहरूले सोध्छन्, “के अगुवा र कामदारहरूलाई गहन रूपमा संलग्न हुन लगाउनुको उद्देश्य भनेको अवरोध र बाधाहरू सिर्जना गर्ने मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तिनीहरूले तुरुन्तै र सही रूपमा पहिचान गर्न सकून् भन्ने मात्र हो?” के यो बुझाइ सही छ? (छैन।) यो विकृत बुझाइ हो। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो कामप्रति सही मनोवृत्ति र शैली अपनाउनुपर्छ र तिनीहरू तल्लो तहको गहिराइमा पनि पुग्नैपर्छ। यसरी मात्रै तिनीहरूले समस्याहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान र समाधान गर्न सक्छन्। यदि तिनीहरू तल्लो तहको गहिराइमा पुग्दैनन् र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँग जिउँदैनन् भने, मण्डलीको कामका सबै समस्याहरू पहिचान गर्न निकै गाह्रो हुनेछ। यदि मानिसहरूले रिपोर्ट गरेपछि र समाधानहरू खोज्न थालेपछि मात्रै तिनीहरूले केही समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन् भने, यो कामको प्रभाव अत्यन्तै सीमित हुनेछ। अगुवा र कामदारहरूले काम गर्ने सबैभन्दा गलत तरिका भनेको प्राचीन विद्वानहरूले आफूलाई सन्तका पुस्तकहरू अध्ययन गर्नमा पूर्ण रूपमा समर्पित गरेको र बाहिरी मामलाहरूमा कुनै ध्यान नदिएको जस्तै गरी आफूलाई टाढा राखेर बन्द कोठामा काम गर्नु हो। यो मनोवृत्ति र जीवनशैली अगुवा र कामदारहरूका लागि अस्वीकार्य हुन्छ। तँ आफ्नो कोठामा एकलै प्रवचन सुन्दै, परमेश्वरका वचनहरू पढ्दै, आत्मिक भक्तिका नोटहरू लेख्दै, र प्रवचनहरू लेख्दै बस्छस्, तर के केही धर्मसिद्धान्त र वचनहरू प्राप्त गर्नुको अर्थ तैँले सत्यता बुझेको छस् भन्ने हुन्छ? के यसको अर्थ तैँले सत्यताद्वारा खुलासा गरिएका मानिसहरूको वास्तविक अवस्था र साँचो स्थिति बुझेको छस् भन्ने हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूका काममा आत्मिक भक्तिको जीवन आवश्यक त हुन्छ, तर सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराचाहिँ सही कार्यविधि र जीवनशैली अपनाउनु नै हो।
२. दुष्ट मानिसहरूलाई तुरुन्तै रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने
बाह्रौँ जिम्मेवारीमा अगुवा र कामदारहरूका लागि उल्लेख गरिएको दोस्रो माग के हो भने, तिनीहरूले मण्डलीका काममा अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई पहिचान गर्दा, तिनीहरूले तुरुन्तै र सही रूपमा मूल्याङ्कन गर्न सक्नुपर्छ। तिनीहरूले विभिन्न मानिस र घटनाहरूको प्रकृति स्पष्ट रूपमा खुट्ट्याउनुपर्छ, र तिनले मण्डली जीवनमा कसरी प्रभाव पार्छन्, तिनले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको स्थिति, जीवन प्रवेश, र कर्तव्य निर्वाहलाई खतरामा पार्ने, बाधा दिने, वा बिथोल्ने गर्छन् कि गर्दैनन्, र तिनले मानिसहरूको कर्तव्य निर्वाहका नतिजाहरूमा असर गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरा बुझ्नुपर्छ—अगुवा र कामदारहरूले यी कुराहरू तुरुन्तै र सही रूपमा मूल्याङ्कन र लेखाजोखा गर्नुपर्छ। यो नै अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। यदि तिनीहरूमा यसका लागि चाहिने दिमागको कमी छ र तिनीहरूमा सही क्षमता छैन भने, तिनीहरूले मण्डलीको काम गर्न सक्नेछैनन्। यसका साथै, अगुवा र कामदारहरूमा विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूप्रति तीक्ष्ण प्रतिक्रिया र समझशक्ति हुनुपर्छ। उदाहरणका लागि, जब मण्डलीमा विवादहरू पैदा हुन्छन् र विभिन्न बाधा र अवरोधहरू देखा पर्छन्, तब तैँले त्यो समस्या पहिचान गर्न सक्दैनस् र यसलाई महत्त्वहीन ठान्छस्, र यसले गर्दा धेरै मानिसहरूमा असर पर्छ र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्दैनन्। के त्यस्तो अगुवा वा कामदार चेतनाशून्य र अन्धो हुँदैन र? (हुन्छ।) यो अगुवा र कामदारहरूको समस्या हो। कसैले मण्डलीका काममा अवरोध र बाधा ल्याइरहेको छ भन्ने थाहा पाएपछि तैँले के गर्नुपर्छ? पहिला, तैँले समस्याको गम्भीरता निर्क्योल गर्नुपर्छ र त्यस्ता मानिसहरूको सार अनि मण्डलीको काम र मण्डली जीवनमा त्यस्ता कुराहरूले पार्ने प्रभाव र ल्याउने परिणामहरू मूल्याङ्कन र लेखाजोखा गर्नुपर्छ। त्यस्तो मूल्याङ्कनको आधार के हुनुपर्छ? यो परमेश्वरका वचनहरू र सत्यतामा आधारित हुनुपर्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “तपाईँ यसलाई कसरी परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित गर्नुहुन्छ? मलाई त यो खोक्रो कुरा हो जस्तो लाग्छ।” वास्तवमा, यो खोक्रो कुरा होइन। म किन यसो भन्दै छु? जब तैँले त्यस्ता कुराहरू सामना गर्छस् वा तिनलाई देख्छस् वा तिनका बारेमा सुन्छस्, तब तैँले तिनलाई बस परमेश्वरका वचनहरूले खुलासा गरेका समस्याहरूसँग तुलना गर्नुपर्छ। परमेश्वरका वचनहरूले त्यस्ता मानिस र मामलाहरूलाई कसरी खुलासा र चिरफार गर्छन्, र उहाँले यी समस्याहरूलाई कसरी चित्रण गर्नुहुन्छ त्यो हेर्, जस्तै उहाँले झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी खुलासा गर्नुहुन्छ, वा उहाँले विभिन्न मानिसहरूका भ्रष्ट स्वभावहरूलाई कसरी खुलासा गर्नुहुन्छ, आदि इत्यादि। त्यसपछि, यी मामलाहरूलाई ती वचनहरूअनुसार तुलना र चिरफार गर्, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगको सङ्गति र आफ्नै अवलोकनहरूमार्फत, तैँले बल्ल आफूले देख्ने मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई सही रूपमा मूल्याङ्कन र चित्रण गर्न, र सोहीअनुसारका समाधानहरू तयार पार्न सक्छस्। अवरोध र बाधा ल्याउने विभिन्न मानिसहरूमाझ रहन दृढ ती मानिसहरूलाई कसरी तह लगाउनुपर्छ? अरूलाई ती मानिसहरू खुट्ट्याउन मद्दत गर्नका लागि तिनीहरूलाई खुलासा र चिरफार गर्ने मात्रै होइन, रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने काम पनि गरिनुपर्छ, र बारम्बार चेतावनी दिँदा पनि सुधार गर्न नसकिनेहरूलाई निकालिनुपर्छ। तिनीहरूलाई रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने विधि र खास शैलीहरू के-के हुन्? (तिनीहरूलाई काटछाँट गर्नु र चेतावनी दिनु।) के काटछाँट गर्नु राम्रो विधि हो? (हो।) तिनीहरूका कार्यहरू खुलासा गर्नु, तिनीहरूका सबैभन्दा घोर समस्याहरू औँल्याउनु, तिनीहरूको सार चिरफार गर्नु, र चेतावनीहरू दिनु—के यी सबै व्यवहार्य विधि होइनन् र? अवश्य नै, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू पढेर सुनाउनु र तिनीहरूलाई सम्झाउन-बुझाउन र चिरफार गर्नका लागि परमेश्वरका वचनहरूलाई आधारका रूपमा प्रयोग गर्नु हो। यदि तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् र आफ्नो गल्ती स्विकार्न जिद्दी रूपमा इन्कार्छन् भने, अझै कठोर उपायहरू अपनाउनुपर्छ। सुरुमा, तिनीहरूलाई चेतावनी देओ, त्यसपछि तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्न मण्डलीका प्रशासनिक आदेशहरू प्रयोग गर, र तिनीहरूलाई लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्न र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिन नदेओ। तिनीहरूलाई काटछाँट र त्यसपछि सुपरिवेक्षण पनि गर्नुपर्छ। यी विधिहरू अत्यावश्यक हुन्छन्, र यो सबै कुरा मण्डलीको काम राम्ररी पूरा हुने कुरा सुनिश्चित गर्न र मानिसहरूलाई मुक्ति दिन, साथै तिनीहरूलाई सही मार्गमा डोर्याउनका लागि गरिन्छ। यी विधिहरू प्रयोग गर्दा अवश्य नै राम्रा नतिजाहरू प्राप्त हुनेछन्। एकातिर, मानिसहरूले बुझेको सत्यतालाई प्रयोग गरेर तिनीहरूलाई मनाउने र खुलासा गर्ने, तिनीहरूको स्वभाव र सार चिरफार गर्ने, तिनीहरूका कार्यहरूको प्रकृति र तिनले ल्याउने गम्भीर परिणामहरू खुलासा गर्ने गर—यो मानिसहरूले गर्न सक्ने न्यूनतम कुरा हो। अर्को चरण भनेको परमेश्वरका वचनहरूका आधारमा तिनीहरूलाई चिरफार गर्नु र खुट्ट्याउनु, र त्यसैअनुसार तिनीहरूलाई चित्रण गर्नु हो। यदि तिनीहरूले सल्लाह सुने, यसलाई स्विकारे, र पश्चात्ताप गरे भने, त्यो अवश्य नै सबैभन्दा राम्रो कुरा हुनेछ। तर, यदि तिनीहरूले यसलाई स्विकारेनन् र मण्डलीका काममा बाधा दिइरहे भने, त्यस्तो बेलामा के गर्नुपर्छ? त्यस्तो अवस्थामा, शिष्ट बन्नु आवश्यक हुँदैन। परमेश्वरको घरसँग प्रशासनिक आदेशहरू छन्, र यस विन्दुमा, परमेश्वरको घरका प्रशासनिक आदेशहरूअनुसार त्यो व्यक्तिलाई रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। यदि त्यो व्यक्ति सानो कदको नयाँ विश्वासी हो जसले सत्यता बुझ्दैन भने, उसलाई प्रेमपूर्वक सहयोग गर्न सकिन्छ; तैँले उसलाई आफूलाई चिन्न मद्दत गर्नका लागि सत्यता सङ्गति गर्न सक्छस्। जसले सत्यतालाई स्विकार्न र पश्चात्ताप गर्न सक्छन्, तिनीहरूलाई रोक्नु, प्रतिबन्धित गर्नु, वा काटछाँट गर्नु आवश्यक छैन। यदि तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् भने, यो सतही जग वा सानो कद भएको र सत्यता नबुझेको मामला होइन; यो तिनीहरूको मानवताको समस्या हो। त्यस्ता मानिसहरूलाई रोक्न र प्रतिबन्धित गर्न प्रशासनिक व्यवस्थापन र प्रशासनिक दण्ड प्रयोग गर्नुपर्छ। यसबाट हासिल हुने अन्तिम प्रभाव भनेको मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था कायम राख्नु, र यसरी मण्डली जीवनलाई सुव्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न दिनु हो। यसलाई परिस्थितिलाई परिवर्तन गरेको भनिन्छ, र अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा हासिल गर्नुपर्ने प्रभाव यही हो। यो प्रभाव हासिल गरेर मात्रै तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरिरहेका हुन्छन्। यदि अगुवा र कामदारहरूले कुनै पनि समस्याहरू आइपर्दा तिनलाई बेवास्ता गर्छन्, केही शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूद्वारा झाराटारुवा प्रतिक्रिया मात्रै दिन्छन्, वा मण्डलीका काममा बाधा र अवरोध ल्याउनेहरूलाई थोरै शब्दमा सरल तरिकाले हप्की लाउने र काटछाँट गर्ने गर्छन् भने, के यसले समस्या समाधान गर्न सक्छ? यसले समस्या समाधान गर्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै मण्डलीमा अझै ठूलो अराजकता पनि ल्याउँछ—धेरैजसो मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने इच्छा गुमाउँछन् र तिनीहरूलाई विभिन्न हदसम्म बाधा पुग्नेछ, जसले गर्दा तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर पर्छ। के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) यसले देखाउँछ कि ती अगुवा र कामदारहरू आफ्नो काममा योग्य छैनन्।
३. दुष्ट मानिसहरूका दुष्ट कार्यहरू खुलासा गर्ने, ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले समझशक्ति विकास गरून् र पाठहरू सिकून्
अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीको तेस्रो माग के हो भने, दुष्ट मानिसहरूले सिर्जना गरेका बाधा र अवरोधहरू सम्हाल्ने क्रममा, अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँगै परमेश्वरको वचन खानु र पिउनुपर्छ ताकि तिनीहरूले आत्मचिन्तन गर्न र आफूलाई चिन्न सकून्, र साँचो रूपमा आफ्नो मार्ग सच्याउन सकून्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव फाल्न, परमेश्वरलाई पछ्याउन, परमेश्वरमा समर्पित हुन, र परमेश्वरको गवाही दिन अगुवाइ गर्न सक्नुपर्छ। यो किसिमको काम मात्रै परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छ। एक हिसाबमा, यसरी काम गर्ने अगुवा र कामदारहरूले काम गर्ने क्रममा समस्याहरू समाधान गर्न र आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्न सक्छन्। यसका साथै, समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता सङ्गति गरेर, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न मद्दत गर्छन्, आत्मचिन्तन गर्ने र आफूलाई चिन्ने, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव फाल्ने, आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्ने, मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने र व्यवहार गर्ने, परमेश्वरलाई पछ्याउने र परमेश्वरमा समर्पित हुने, अरूको बन्धनमा नपर्ने, र आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुने तरिका सिक्न मद्दत गर्छन्। यो अगुवा र कामदारहरूको कर्तव्य पूरा गर्नु हो; मण्डलीको काम अघि बढाउने क्रममा समस्याहरू समाधान गर्न अगुवा र कामदारहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने सिद्धान्त यही हो। मण्डलीमा जस्तोसुकै समस्याहरू पैदा भए पनि, सबैभन्दा पहिले अगुवा र कामदारहरूले सत्यता खोजी गर्नुपर्छ, परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्नुपर्छ, र सँगै मिलेर परमेश्वरको मार्गदर्शन खोज्नुपर्छ। त्यसपछि तिनीहरूले विभिन्न विद्यमान समस्याहरू समाधान गर्न परमेश्वरका उपयुक्त वचनहरू खोज्नुपर्छ। समस्याहरू समाधान गर्ने क्रममा, अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग परमेश्वरका उपयुक्त वचनहरूबारे थप सङ्गति गर्नुपर्छ, र परमेश्वरका वचनहरूका आधारमा समस्याहरूको सार बुझ्नुपर्छ। तिनीहरूले यी समस्याहरू खुट्ट्याउनका लागि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पनि आफ्नो बुझाइबारे सङ्गति गर्न लगाउनुपर्छ। बहुसङ्ख्यक मानिसहरूमा एउटै बुझाइ भएपछि र तिनीहरू सहमतिमा पुगेपछि, समस्याहरू समाधान गर्न सजिलो हुन्छ। समस्याहरू समाधान गर्ने क्रममा, सधैँ घटनाहरूबारे दोहोर्याई तेहेर्याई कुरा नगर्नू, र सानातिना विवरणहरूको पछि लाग्ने वा समस्याहरूमा संलग्न व्यक्तिहरूलाई दोष दिइरहने नगर्नू। सुरुमा, सानातिना समस्याहरूमा ध्यान नदिनू; बरु, स्पष्ट रूपमा सत्यता सङ्गति गर्नू, किनभने यसले समस्याहरूको प्रकृति खुलासा गर्नेछ। यो शैलीले मात्रै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसार समस्याहरू खुट्ट्याउन, आइपर्ने मानिस, घटना, र कामकुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गर्न, र ती कुराहरूबाट व्यावहारिक पाठहरू सिक्न मद्दत गर्छ। यसले तिनीहरूलाई सामान्यतया आफूले बुझ्ने शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूलाई वास्तविक जीवनसँग तुलना गर्न पनि मद्दत गर्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले साँचो रूपमा सत्यता बुझ्न सक्छन्। के अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने नै यही होइन र? परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्ने कार्यमा मूलतः सत्यता प्रयोग गरेर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका धारणा र कल्पनाहरू र तिनीहरूका भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्ने कार्य समावेश हुन्छ। यो शैलीले सबैभन्दा राम्रा नतिजाहरू दिन्छ। अगुवा र कामदारहरूले समस्याहरू समाधान गर्न जति धेरै सत्यता प्रयोग गर्न सक्छन्, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले त्यति नै सजिलै सत्यता बुझ्न सक्छन्। यसरी, तिनीहरूले परमेश्वरको वचनलाई वास्तविक जीवनमा कसरी अभ्यास र लागू गर्ने भन्ने कुरा जान्नेछन्। यदि अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न बारम्बार अगुवाइ गरिरहन्छन् भने, तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा ल्याउन र परमेश्वरको वचनलाई आफ्नो दैनिक जीवनमा समाहित गर्न पनि सक्षम हुनेछन्। कति मानिसहरू भन्छन्, “के अगुवा र कामदारहरूका लागि यो माग अत्यन्तै कडा भएन र? हामीसँग कसरी यति धेरै बुझाइ हुन सक्छ र?” तँसँग पहिले यस्तो बुझाइ थिएन होला, तर के तैँले यो नतिजा हासिल गर्न सिक्न र अभ्यास गर्न सक्दैनस् र? परमेश्वरको कामले अगुवा र कामदारहरू, साथै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न तालिम दिने तरिका यही हो। यदि तँलाई कसरी गर्ने भन्ने थाहा छैन भने, तैँले सिक्न र अभ्यास गर्न सक्छस्। जस्तोसुकै समस्याहरू उत्पन्न भए पनि, तैँले परमेश्वरका वचनहरूका आधारमा आत्मचिन्तन गर्न र आफूलाई चिन्न सिक्नुपर्छ; अभ्यास गर्ने प्रक्रिया यही हो। एकदुई पटक अभ्यास गरेर नतिजाहरू हासिल गरेपछि, तँसँग मार्ग हुनेछ र तैँले सत्यता अभ्यास गर्न जान्नेछस्। जब परमेश्वर काम गर्न आउनुहुन्छ, तब उहाँले मानिसहरूलाई यही तरिकामा सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सिक्न अगुवाइ गर्नुहुन्छ। अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बारम्बार कुराकानी गरिरहनुपर्छ, मिलेर समस्याहरू सामना गर्नुपर्छ, मिलेर समस्याहरू समाधान गर्नुपर्छ, र राम्रोसित मण्डलीको काम गर्नुपर्छ। मण्डली अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कसरी अगुवाइ गर्नुपर्छ? मुख्य तरिका भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई वास्तविक जीवनका समस्याहरू पहिचान र समाधान गर्न, वास्तविक जीवनमा परमेश्वरको वचन अभ्यास र अनुभव गर्न अगुवाइ गर्नु हो, ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सत्यता अभ्यास गर्न मात्र होइन, नकारात्मक कुराहरू र नकारात्मक मानिसहरूअर्थात्, झूटा अगुवा, झूटा कामदार, दुष्ट मानिस, अविश्वासी, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन पनि सक्षम होऊन्। विभिन्न मानिसहरूलाई खुट्ट्याउनुको उद्देश्य भनेको समस्याहरू समाधान गर्नु हो। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले सिर्जना गर्ने बाधाहरू राम्ररी समाधान गरेर मात्रै मण्डलीको काम सहज रूपमा अघि बढ्न सक्छ, र मण्डलीमा परमेश्वरको इच्छा पूरा हुन सक्छ। त्यो सँगसँगै, दुष्ट मानिसहरूलाई सम्बोधन गर्दा यसले गल्तीहरू वा दुष्कर्म गर्नबाट जोगिने चेतावनीको काम पनि गर्छ, र यसबाट परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने क्षमता हासिल गर्न सकिन्छ। यसरी, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र जीवन प्रवेश प्राप्त गर्ने मात्र नभई, सत्यता पनि बुझ्नेछस् र तँ सत्यता वास्तविकतामा पनि प्रवेश गर्नेछस्। के यो एक काम दुई पन्थ होइन र? जब तैँले सत्यता बुझ्छस् र समस्याहरू समाधान गर्न सक्छस्, तब यसले तँसँग अगुवा वा कामदार बन्ने क्षमता छ र तैँले परमेश्वरका घरमा संवर्धन हुनका लागि चाहिने कुरा पूरा गर्छस् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ; तसर्थ, तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई वास्तविक जीवनमा विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू खुट्ट्याउन सिक्नमा; सत्यताको बुझाइ हासिल गर्नमा; मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने यावत् किसिमका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने भनेर जान्नमा; र सत्यता अभ्यास गर्ने, सिद्धान्तहरूअनुसार विभिन्न मानिसहरूलाई व्यवहार गर्ने, र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता सङ्गति गर्ने भनेर जान्नमा अगुवाइ र मार्गदर्शन गर्नुपर्छ। यो तेरो जिम्मेवारी हो। यसरी अभ्यास गरेर, तँ परमेश्वरका वचनहरूको वास्तविकतामा प्रवेश गर्छस्। तैँले वास्तविक जीवनमा आउने हरेक मामलाबाट पाठहरू सिक्नेछस्, समझशक्ति प्राप्त गर्नेछस्, र त्यसमा परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्नेछस्, जसले गर्दा तैँले मामलाहरू कसरी सम्हाल्ने, मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने, र आफ्नो कर्तव्य कसरी निर्वाह गर्ने भन्नेबारे अभ्यासका सिद्धान्तहरू प्राप्त गर्नेछस्। यसरी, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न सक्नेछस्। मानिसहरूप्रति परमेश्वरको माग भनेकै तिनीहरूले त्यस्ता नतिजाहरू हासिल गरून् भन्ने हो। त्यसकारण, जस्तोसुकै मामलाहरू उत्पन्न भए पनि, तैँले सधैँ पाठ सिक्न र समझशक्ति विकास गर्न जरुरी छ; तैँले तिनलाई उम्किन दिन मिल्दैन, न त तैँले पाठ सिक्ने र समझशक्ति विकास गर्ने कुनै अवसर गुमाउन नै मिल्छ। यो केही भइसकेको अवस्था हो, त्यसैले हामीले यसलाई नकारात्मक, र गुनासो गर्ने मनोवृत्तिले हेर्नु हुँदैन; बरु, हामीले यसलाई सकारात्मक मनोवृत्तिले सामना गर्नुपर्छ। कसरी त्यसो गर्ने? समस्या समाधान गर्न सत्यता खोजी गरेर। सबै मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरूको मानवता कि त असल कि त दुष्ट हुन सक्छ, त्यसकारण मानिसहरू भेला हुँदा समस्याहरू कसरी उत्पन्न नहोऊन् त? परमेश्वरले तेरा लागि यो वातावरण खडा गर्नुभएको छ, उहाँले तँलाई तेरो वरिपरि यस्ता मानिस, घटना, र कामकुराहरू देखा परेको देखाउनुभएको छ भने, तेरो मनोवृत्ति कस्तो हुनुपर्छ? तँसामु यी विभिन्न समस्याहरू उदाङ्गो पारिदिनुभएकोमा परमेश्वरलाई धन्यवाद दे। उहाँले तँलाई अभ्यास गर्ने र पाठहरू सिक्ने, अनि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने मौका दिइरहनुभएको छ। एक अगुवा वा कामदारका रूपमा, तँलाई यस्तो अवसर दिएकोमा पनि तैँले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिनुपर्छ। तँलाई जस्तोसुकै समस्याहरू आइपरे पनि, तैँले आफूसँगै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सिक्न, पाठहरू सिक्न, र अन्तर्ज्ञानहरू प्राप्त गर्न अगुवाइ गर्नुपर्छ। यसका साथै, तैँले तिनीहरूलाई यस समस्याका सम्बन्धमा मानिसहरूमा के-कस्ता धारणा र कल्पनाहरू छन्, के-कस्ता विकृत दृष्टिकोणहरू विद्यमान छन्, यो मामला सामना गर्दा के-कस्ता पाठहरू सिकिएका छन्, के-कस्ता गलत धारणा र दृष्टिकोणहरू समाधान भएका छन्, र अन्त्यमा के-कस्ता सत्यताहरू बुझिएका छन् भन्ने कुरा मनन गर्न र बुझ्न आफूसँगै अगुवाइ गर्नुपर्छ। एउटा पनि कुरा नछुटाई परमेश्वरको काम यसरी नै अनुभव गर्नुपर्छ। यदि तैँले धेरै वर्ष परमेश्वरको काम अनुभव गरेको छस् र धेरै समस्याहरू समाधान गरेको छस् भने, तैँले परमेश्वरका वचनहरू सबै सत्यता हुन् र तिनले मानिसहरूलाई अवश्य नै शुद्ध पार्न र शैतानको प्रभावबाट मुक्ति दिन सक्छन् भनेर देख्नेछस्। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् र प्राप्त गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू पूर्ण रूपमा साकार र हासिल भएका छन् भन्ने देख्नेछन्। जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्न सक्षम हुन्छन्, तब तिनीहरूले आफूले देखेको कुरा वा आफ्ना भावनाहरूमा, र धारणा र कल्पनाहरूमा भरोसा गर्नुको सट्टा, परमेश्वरका वचनहरूलाई आफ्नो वास्तविक जीवनमा समाहित गर्न सक्नेछन्, र मानिस र परिस्थितिहरूलाई हेर्न, र मानिसहरूलाई र तिनीहरूले गर्ने सबै कुरालाई परमेश्वरको वचनअनुसार मापन गर्नका लागि सही रूपमा परमेश्वरको वचन प्रयोग गर्न सक्नेछन्। तिनीहरूले यी पाठहरू सिकिसकेपछि, तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसार जिउन सजिलो हुन्छ, र तिनीहरू प्रायजसो परमेश्वरको उपस्थितिमा जिउन सक्छन्। यसरी, अगुवा र कामदारहरू आफ्नो काममा पूर्ण रूपमा मानकअनुरूप हुन्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेका हुन्छन्। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्दा मात्र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यी उपलब्धिहरू हासिल गर्न सक्छन्। यदि, तैँले सामना गर्ने धेरै अवस्थाहरूमा, तँलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पाठहरू सिक्न कसरी अगुवाइ गर्ने भन्ने नै थाहा छैन र तैँले विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू खुट्ट्याउन सक्दैनस् भने, तँ अन्धो होस्, बोधो र अबुझ अलमल्ल व्यक्ति होस्। त्यस्ता परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तँ ती कुरा कसरी सम्हाल्ने भन्ने थाहा नभएर, अनि त्यस्तो कामका लागि अयोग्य भएर आकुलव्याकुल त हुन्छस् नै, त्यसमाथि यसले यी मानिस, घटना, र कामकुराहरूबारे दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अनुभवमा पनि असर गर्नेछ। यदि तैँले कामकुराहरू अनुचित तरिकाले सम्हाल्छस्, कुनै पनि काम गर्दैनस्, सङ्गति गर्नुपर्ने सत्यता सङ्गति गर्नका लागि एक शब्द पनि बोल्दैनस्, र अरूलाई फाइदा वा सुधार गर्ने कुनै कुरा भन्न सक्दैनस् भने, जब धेरै मानिसहरूले बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्ने यी मानिस, घटना, र कामकुराहरू सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले यी कुरालाई परमेश्वरबाट आएका भनी स्विकार्न, सकारात्मक र सक्रिय रूपमा लिन, र तीबाट पाठहरू सिक्न नसक्ने मात्र होइन, बरु परमेश्वरप्रति तिनीहरूको धारणा र सतर्कता झन्झन् गम्भीर हुँदै जानेछ, साथै उहाँप्रति तिनीहरूको अविश्वास र शङ्का पनि झन्झन् गम्भीर हुँदै जानेछ। के यो अगुवा र कामदारहरूमा सत्यता वास्तविकताको कमी हुनु र तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्नलाई सत्यता प्रयोग गर्न नसक्नुको परिणाम होइन र? के यो अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन् भन्ने कुराको सङ्केत होइन र? तैँले मण्डलीको काम उचित रूपमा गरेको छैनस्, परमेश्वरले दिनुभएको आज्ञा पूरा गरेको छैनस्, अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गरेको छैनस्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई शैतानको सत्ताबाट बाहिर ल्याएको छैनस्। तिनीहरू अझै पनि भ्रष्ट स्वभाव र शैतानका परीक्षाहरूमा जिउँछन्। के तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा ढिलाइ गराइरहेको छैनस् र? तैँले मानिसहरूलाई गहिरो चोट पुर्याइरहेको छस्! अगुवा वा कामदार भएको नाताले, तैँले परमेश्वरको आज्ञा स्विकारेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई परमेश्वरसामु डोर्याउनुपर्छ, सत्यताको बुझाइ हासिल गर्न र सिद्धान्तअनुसार आफ्ना कर्तव्यहरू पूरा गर्नहेतु परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन दिनुपर्छ, र यसरी परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको आस्था बढाउनुपर्छ। तैँले यसरी अभ्यास गर्न सकेको छैनस्, र त्यसमाथि दुष्ट मानिसहरूले सिर्जना गर्ने बाधाहरूलाई पनि तैँले प्रतिबन्धित वा समाधान गरेको छैनस्, जसले गर्दा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा हानि पुगेको छ। धेरै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि, तिनीहरूले प्रगति नगरेका र सत्यता नबुझेका वा परमेश्वरबारे ज्ञान प्राप्त नगरेका मात्र नभई तिनीहरूले परमेश्वरबारे धेरै धारणा र गलतफहमीहरू समेत विकास गरेका हुन्छन्, र तिनीहरूसँग कुनै वास्तविक समर्पण हुँदैन। त्यसैले, के तैँले गरेको सबै कुराले वास्तवमा परमेश्वरका काममा बाधा र अवरोध निम्त्याएको हुँदैन र? तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा नडोर्याएको वा तिनीहरूलाई सुरक्षा नदिएको मात्र होइन, बरु उल्टै तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको बाधामा र ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा पर्न दिएको छस्। के तैँले आफ्नै मानिसहरूलाई चोट पुर्याउने र शत्रुहरूलाई खुसी पार्ने कामकुराहरू गरेको छैनस् र? के तैँले दुष्टतालाई साथ दिइरहेको र प्रोत्साहित गरिरहेको छैनस् र? तैँले यति लामो समयदेखि काम गरेको छस्; तर, तँ सकारात्मक परिणामहरू हासिल गर्न असफल भएको मात्र नभई तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र परमेश्वरबीचको दूरी झन्झन् ठूलो बनाएको छस्, र यस्तो अवस्था ल्याएको छस् कि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सत्यता नै नबुझी वा दुष्ट मानिसहरूको बाधा र अवरोधहरू कसरी खुट्ट्याउने भन्ने नै नबुझी वर्षौँदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको जीवन प्रवेशमा गम्भीर असर परेको छ। यसमा समस्या के हो? के यो ज्यादै दुष्कर्म गर्नु होइन र? अगुवा र कामदारहरूले जुनसुकै काम गरे पनि, यदि तिनीहरूले परमेश्वरका मागहरूअनुसार काम गर्न र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्न र समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूको प्रभाव आफूमा वा केही मानिसहरूमा मात्र सीमित हुनेछैन; यसले मण्डलीको काममा, मण्डलीमा रहेका परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्दाका परिणामहरूमा, राज्यको सुसमाचार प्रचार गर्दाका परिणामहरूमा, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई मुक्ति दिएर परमेश्वरको राज्यमा ल्याउन सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने कुरामा समेत असर गर्नेछ—यी सबै यसले प्रभाव पार्न सक्ने क्षेत्रहरू हुन्। कति मानिसहरूले त परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउँछन्, र फलस्वरूप तिनीहरूको बरबादी हुन्छ। यो त धार्मिक वृत्तका मानिसहरूको जस्तै कुरा हो, जो पाष्टर र एल्डरहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा पर्छन्, र परिणामस्वरूप परमेश्वरको पुनरागमन हुँदा तिनीहरू उहाँलाई स्वागत गर्न असफल हुन्छन् र उल्टै विपत्तिमा पर्छन्। यो सबै स्पष्ट रूपमा साँचो हो। त्यसैले, झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्नु परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशका लागि अत्यन्तै फाइदाजनक हुन्छ!
अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीले तिनीहरूलाई सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण तीन वटा काम पूरा गर्न लगाउँछ: पहिलो, तिनीहरूले मण्डलीका काममा बाधा र अवरोध सिर्जना गर्ने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू पहिचान गर्नैपर्छ। दोस्रो, तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याएर चित्रण गरेपछि, तिनीहरूलाई तुरुन्तै रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ; यो दोस्रो चरण हो। तेस्रो, दुष्ट मानिसहरूलाई रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने, अनि परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने क्रममा, तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूका दुष्ट कार्यहरू खुलासा गर्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बारम्बार परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्नुपर्छ, र यस सम्बन्धमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका प्रतिक्रिया र बुझाइहरू नजिकबाट निगरानी गर्नुपर्छ, र तिनीहरूसँग रहेका हरकुनै गलत दृष्टिकोणहरू तुरुन्तै सच्याउनुपर्छ। अवश्य नै, यदि सत्यता पछ्याउने केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा अन्तर्ज्ञानहरू छन् भने, तिनीहरूलाई अझ बढी सङ्गति गर्न प्रोत्साहन दिनुपर्छ। यसका साथै, अगुवा र कामदारहरूले कमजोर वा सानो कदका मानिसहरूलाई पनि मद्दत गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई अझै बढी बोल्न प्रोत्साहित गर्नुपर्छ। यसको अपेक्षित परिणाम भनेको दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्ति प्राप्त गर्न, अनि आइपर्ने घटनाहरूबाट पाठहरू सिक्न, र मानिस र मामलाहरू खुट्ट्याउन सिक्न मद्दत गर्नु हो। मानिस र मामलाहरू खुट्टयाउनुको उद्देश्य विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई सही रूपमा बुझ्न र तिनीहरूप्रति सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार सही विधिहरू प्रयोग गरेर व्यवहार गर्न सिक्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सक्षम तुल्याउनु हो, र यस क्रममा आफैले पनि पाठहरू सिक्नु हो। तिनीहरूले के-कस्ता पाठहरू सिक्नुपर्छ? तिनीहरूले परमेश्वरले यी मानिसहरूको स्थिति चिरफार र खुलासा गर्नुहुँदा तिनीहरूप्रति उहाँको मनोवृत्ति के हुन्छ भन्ने कुरा अवलोकन गर्नुपर्छ—यी मानिसहरूप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति थाहा पाउँदा, यसले आफू कस्तो व्यक्ति हुनुपर्छ र आफूले कस्तो मार्ग लिनुपर्छ भन्ने कुरा अझै स्पष्ट पार्छ, होइन र? (हो।) छोटकरीमा भन्दा, हासिल गर्नुपर्ने अन्तिम परिणाम भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सत्यता बुझ्नु र तिनीहरू वास्तविक जीवनका वातावरणहरूमा वास्तविकतामा प्रवेश गर्नु, सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्षम हुनु, र परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुनु हो। यसरी, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीको काम गर्दा तिनीहरूको कार्यसम्पादन परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुनेछ। यो काम गर्ने तीन वटा चरणका आधारमा हेर्दा, के अगुवा र कामदारहरूलाई यो काम राम्ररी पूरा गर्न गाह्रो हुन्छ? (हुँदैन।) यदि मानव दया र क्षमतामा भर परियो भने, यो काम राम्ररी पूरा गर्नु अलिक कठिन हुन सक्छ, किनभने तैँले परमेश्वरले तोक्नुभएको परिणाम हासिल गर्नेछैनस् र अगुवा र कामदारहरूका साँचो जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नेछैनस्। के तैँले भ्रष्ट मानव स्वभावहरूमा भर परिस् भने यो काम राम्ररी पूरा गर्न सक्छस्? (सक्दिनँ।) ठ्याक्कै भन्दा, यो काम गर्नका लागि भ्रष्ट स्वभावहरूमा भर पर्नु भनेको तेरा आफ्नै विचारहरूअनुसार काम गर्नु हो। यसले के परिणाम ल्याउनेछ? (यसले मण्डलीमा अराजकता निम्त्याउनेछ।) एउटा परिणाम यही हो: तैँले जति धेरै काम गर्छस्, परिस्थिति त्यति नै अराजक बन्छ। अराजकता भनेको के हो? अराजकताका खास स्थितिहरू के-के हुन्? यो तब हुन्छ, जब भेलाहरूमा मानिसहरूले सामान्य रूपमा परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन वा सत्यता सङ्गति गर्न सक्दैनन्। दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूले सधैँ बाधाहरू सिर्जना गरिरहेका हुन्छन्, वा निरन्तर विवादहरू भइरहेका हुन्छन्, र सबै जना आफ्नै दृष्टिकोणमा लागेर विभाजन र गुटबन्दी गरिरहेका हुन्छन्; दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा समझशक्तिको कमी हुन्छ र तिनीहरू अन्योलमा हुन्छन्, आत्मिक बुझाइ भएका र सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूलाई पनि बाधा पुग्छ, र तिनीहरूको जीवन वृद्धि हुँदैन। यस्तो मण्डलीमा, दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूले पूर्ण रूपमा शक्ति हातमा लिन्छन्, र पवित्र आत्माले काम गर्नुहुन्न। यस्तो मण्डलीमा, जेसुकै हुँदा पनि, मानिसहरू सबै एकैपटक बोलिरहेका हुन्छन्, यावत् किसिमका विचारहरू व्यक्त गरिरहेका हुन्छन्, तर सही विचारहरू भने बिरलै मात्र बोलिन्छन्। मण्डली तुरुन्तै धेरै गुटमा विभाजित हुन्छ, मानिसहरूमाझ कुनै एकता हुँदैन, र त्यहाँ पवित्र आत्माको काम वा मार्गदर्शनको कुनै सङ्केत देखिँदैन। मानिसहरू एकअर्काविरुद्ध सतर्क हुन्छन् र एकअर्कालाई शङ्काले हेर्छन्; दुईतीन वटा समूह शक्ति र लाभका लागि प्रतिस्पर्धा गर्छन्; सबैले आ-आफ्ना समर्थकहरू खोज्छन्, र विरोधीहरूलाई आक्रमण र बहिष्कार गर्छन्; अनि हरकिसिमका दुष्ट कार्यहरू गरिन सक्छ। यो नै अराजकताको दृश्य हो। यो अवस्था कसरी निम्तिन्छ? के यो अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम गर्न नसकेकाले निम्तिने होइन र? (हो।) अगुवा र कामदारहरूले आफ्नै विचारहरूअनुसार काम गर्दा यी परिणामहरू आउँछन्। आफ्नै विचारहरूअनुसार काम गर्नु भनेको के हो? यसको अर्थ सत्यता नबुझ्नु, सिद्धान्तहरूको कमी हुनु, अनि भ्रष्ट स्वभाव र मानव धारणा र कल्पनाहरूका आधारमा अन्धाधुन्ध काम गर्नु हो, जसले गर्दा मण्डलीमा अझ बढी अराजक स्थिति सिर्जना हुन्छ। कति मानिसहरूले यसो भन्न सक्छन्, “मण्डलीमा कसरी दुष्ट मानिसहरूले बाधाहरू सिर्जना गरिरहेका हुन सक्छन्? मलाई को सही र को गलत हो, वा कसको पक्ष लिनुपर्छ भन्ने थाहै छैन।” अरूले यसो भन्न सक्छन्, “मण्डली धेरै गुटहरूमा विभाजित छ। हामीले मण्डली जीवन कसरी जिउने? हरेक भेला फलहीन हुन्छ र समयको बरबादी मात्र हुन्छ। यसरी नै विश्वास गरिरहँदा त कुनै परिणाम प्राप्त हुँदैन।” जब कुनै मण्डली अत्यन्तै अराजक बनेर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू मण्डली जीवन जिउन नसक्ने अवस्थामा पुग्छन्, तब परमेश्वरले यसलाई पूर्ण रूपमा तिरस्कार गर्नुहुन्छ। यसले स्पष्ट रूपमा के देखाउँछ भने, दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूले शक्ति हातमा लिए भने, तिनीहरूले मण्डलीलाई बरबाद पार्नेछन्। असल मानिसहरू र अगुवा र कामदारका रूपमा सत्यता अभ्यास गर्ने मानिसहरूबिना मण्डलीले काम गर्न सक्दैन—तिनीहरूबिना, परिस्थितिलाई नियन्त्रणमा राख्न असम्भव हुनेछ! यदि दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूलाई प्रतिबन्धित गरिएन भने, मण्डली जीवन नै हुनेछैन, र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्था पूरै बिग्रिनेछ, र मण्डली अस्तव्यस्त हुनेछ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम राम्ररी नगर्दाको नतिजा यही हुन्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले सत्यता स्विकार्न, परमेश्वरका अभिप्रायहरूको ख्याल गर्न, वा परमेश्वरमा भरोसा गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले मण्डलीको काम राम्ररी गर्न सक्नेछैनन्। तिनीहरूले मण्डलीमा पैदा हुने कुनै पनि समस्याहरू समाधान गर्न वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सामना गर्ने कुनै पनि कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्नेछैनन्। यदि त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले शक्ति हातमा लिए भने, के तिनीहरूले राम्रा नतिजा दिन सक्छन्? तिनीहरूले मण्डलीमा अराजकता मात्रै ल्याउन सक्छन्—अन्ततः यस्तै अवस्था उत्पन्न हुन्छ। त्यसपछि यो मण्डली उजाड बन्छ, यो शैतानको शक्ति चल्ने ठाउँ बन्छ; यो बिग्रेर कुनै अर्कै कुरामा परिणत हुन्छ। परमेश्वरले यस्तो मण्डली स्विकार्नुहुनेछैन, र पवित्र आत्माले यसमा काम गर्नुहुनेछैन। यस्तो मण्डली नाम मात्रको मण्डली हो र यसलाई बन्द गरिनुपर्छ।
बाह्रौँ जिम्मेवारीका सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू चिरफार गर्ने
१. झूटा अगुवाहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूले बाधा र अवरोधका समस्याहरू पहिचान गर्न सक्दैनन्
बाह्रौँ जिम्मेवारीमा उल्लेख गरिएअनुसार अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने कामहरू यिनै हुन्; अब हामी थप खास उदाहरणहरूबारे सङ्गति गर्नेछैनौँ। आजको सङ्गतिको मूल विषय भनेको झूटा अगुवाहरूले यी कामहरू पूरा गर्ने क्रममा देखा पर्ने तिनीहरूका खास प्रकटीकरणहरू खुलासा गर्नु, र झूटा अगुवाहरूको सार प्रतिबिम्बित गर्ने र व्यक्तिलाई झूटो अगुवाका रूपमा चित्रण गर्नका लागि प्रयोग गर्न सकिने व्यवहारहरू कुन-कुन हुन् भनेर पहिचान गर्नु हो। आजको सङ्गतिको मुख्य विषय यही हो। पहिलो कुरा त, यस कामका अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने कुरा भनेको परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र अवरोध सिर्जना गर्ने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई तुरुन्तै पहिचान गर्नु हो। तुरुन्तै पहिचान गर्नु भनेको अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने एउटा मानक हो। जब केही कुरा आइपर्छ, जब कुनै कुरा गलत भएको अलिकति मात्र पनि सङ्केत देखिन्छ, जस्तै दुष्ट मानिसहरूले चलखेल गर्न थालेको, वा कसैले समस्या सिर्जना गर्न लागेको सङ्केत देखिन्छ, त्यसलगत्तै अगुवा र कामदारहरूले यसलाई महसुस गर्नुपर्छ र सतर्क हुनुपर्छ। यदि तिनीहरू बोधो र अबुझ छन् भने, यो समस्याजनक हुनेछ। विशेषगरी, दुष्ट मानिसहरूले बाधाहरू सिर्जना गरिरहेको अवस्थामा, यो समस्या देखा पर्न थाल्नेबित्तिकै र यी मानिसहरूले के गर्ने अभिप्राय राख्छन् वा परिस्थिति कसरी अघि बढ्छ भन्ने कुरा स्पष्ट नहुनेबित्तिकै, अर्थात् अगुवा र कामदारहरूले अझै पनि यो कुरा छर्लङ्ग देख्न नसकेको अवस्थामा, तिनीहरूले अन्धाधुन्ध काम गर्ने वा यी मानिसहरूलाई चाहिनेभन्दा पहिले नै सतर्क तुल्याउने गर्नु हुँदैन ताकि गलत मूल्याङ्कनबाट जोगिन सकियोस्। तर यसको अर्थ परिस्थिति देख्दै नदेख्नु र त्यसबारे अनजान रहनु भन्ने होइन। बरु, यसको अर्थ परिस्थितिहरू कसरी विकसित हुन्छन् र यी मानिसहरूका अभिप्राय, उद्देश्य, र मनसायहरू के-के हुन् भनेर हेर्न प्रतीक्षा र अवलोकन गर्नु हो। अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम यही हो। जब परिस्थिति निश्चित हदसम्म विकसित हुन्छ, र यी मानिसहरूले नकारात्मकता पोखाउन र भ्रमहरू फैलाउन थाल्छन्, जसले गर्दा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बाधा पुग्छ, तब अगुवा र कामदारहरूले तुरुन्तै काम गर्नुपर्छ। तिनीहरू हिचकिचाहटबिना यी व्यक्तिहरूका दुष्ट कार्यहरू खुलासा, चिरफार, र प्रतिबन्ध गर्न खडा हुनुपर्छ, र तिनीहरूले अरूलाई पाठहरू सिक्न र दुष्ट मानिसहरू खुट्ट्याउन र छर्लङ्ग देख्न मद्दत गर्नुपर्छ। बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्ने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू तुरुन्तै र सही रूपमा पहिचान गर्ने प्रक्रिया यही हो—अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्नु भनेकै यही हो। यो कामको मुख्य उद्देश्य भनेको मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू पहिचान गर्नु, र त्यसपछि तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्नु हो। अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्न सक्ने कुरा यही हो। त्यसोभए, यस काममा झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? हामी झूटा अगुवाहरूलाई कसरी चिरफार गर्न र खुट्ट्याउन सक्छौँ? प्रस्ट रूपमा, झूटा अगुवाहरूले मण्डलीका काममा दुष्ट मानिसहरूद्वारा निम्त्याइएका बाधाहरू तुरुन्तै र सही रूपमा पहिचान गर्न सक्दैनन्। झूटा अगुवाहरूले मण्डलीको काम गर्दा त्यसमा हुने सबैभन्दा स्पष्ट समस्या यही हो—तिनीहरूमा दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीका काममा सिर्जना गर्ने बाधाहरू खुट्ट्याउने क्षमता हुँदैन। झूटा अगुवाहरूले समस्याहरू पहिचान गर्न वा समस्याहरूको सार छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन् भनेर किन भन्ने? कति मानिसहरूका कार्यहरूले स्पष्ट रूपमै मण्डलीका काममा बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्छन्, तर झूटा अगुवाहरूले ती समस्याहरू खुट्ट्याउन वा महसुस गर्न सक्दैनन्; तिनीहरू अन्धा हुन्छन्। कति मानिसहरूले मण्डलीमा नकारात्मकता पोखाउँछन्, अरूलाई बहकाउँछन्, र बाधा दिन्छन्। अरूचाहिँ गुटबन्दी गर्छन्, गुप्त रूपले शङ्कास्पद गतिविधिहरूमा संलग्न हुन्छन्, र निश्चित व्यक्तिहरूलाई तिनीहरूको पिठ्युँपछाडि प्रायः आलोचना गरिरहन्छन्। अझै अरूले लापरवाही ढङ्गले एकअर्कालाई प्रलोभनमा पार्छन् र एकअर्कासँग जिस्किन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यी कुराहरू नदेखेको नाटक गर्छन्; तिनीहरू ती समस्याहरू कति गम्भीर छन् र ती समस्याहरू समाधान नभएमा सत्यता पछ्याउने र कर्तव्य निर्वाह गर्ने कति जना मानिसहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर पर्छ, साथै ती समस्याहरूले के-कस्ता परिणामहरू ल्याउँछन् भन्नेबारे पूर्ण रूपमा अनजान हुन्छन्, त्यसैले तिनीहरूले तिनलाई बेवास्ता गर्छन्। जब केही मानिसहरूले समस्याहरू देख्छन् र कुनै झूटो अगुवालाई तिनका बारेमा रिपोर्ट गर्छन्, तब उक्त झूटो अगुवाले यसो भन्न सक्छ, “तिनीहरू सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनी हुन्—केही भ्रष्टता त कसले प्रकाश गर्दैन र? भावना र चाहनाहरू कोसँग हुँदैनन् र? अरूलाई हल्का रूपमा आलोचना वा निन्दा गर्ने नगर्नू!” मण्डलीमा कुनै कुरा जति नै हास्यास्पद, दुष्ट, वा सत्यताविपरीत भए पनि, झूटा अगुवाहरूले यो देख्दै देख्दैनन्। कति मानिसहरूले भेलाहरूमा सधैँ यसो भन्दै नकारात्मक कुरा गर्छन्, “तिनीहरू परमेश्वरको दिन नजिक छ भनेर भनिरहन्छन्—त्यो दिन वास्तवमा कहिले आउँछ?” कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई त यसले थाहै नपाई असर पारेको हुन्छ, तर झूटो अगुवाको प्रतिक्रिया के हुन्छ? तिनीहरूले यसलाई सामान्य कमजोरी ठान्छन् र यो नकारात्मकता पोखाउनु, अरूलाई बहकाउनु, र बाधा दिनु हो भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्। कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नमा स्पष्ट रूपमै असर परेको हुन्छ। तिनीहरू अबदेखि सुसमाचार प्रचार गर्न चाहँदैनन् र सकारात्मक वा सक्रिय रूपमा भेलाहरूमा सहभागी हुन छाड्छन्। हरेकपटक भेला हुँदा, तिनीहरूलाई सहभागी हुन बोलाउनुपर्छ। तैपनि, झूटा अगुवाहरूले यसलाई समस्याका रूपमा हेर्दैनन्। यो समस्या पैदा हुँदा मण्डलीका सबै जनामा के-कस्ता परिवर्तनहरू देखा पर्छन् भन्ने कुरा तिनीहरूले देख्दैनन्। तिनीहरूले पर्दापछाडि के भइरहेको छ, मानिसहरूका स्थितिमा कस्ता परिवर्तनहरू आएका छन्, मानिसहरूमा के-कस्ता समस्याहरू छन्, ती कसले निम्त्याएको हो, मुख्य दोषीहरू को-को हुन्, समस्याहरू कोबाट सुरु भएका हुन्, र के-कस्ता समस्याहरू समाधान गरिनुपर्छ भन्ने कुरा केही पनि थाहा नपाई परम्पराका रूपमा यान्त्रिक तरिकाले मात्रै भेलाहरू आयोजना गर्छन्—तिनीहरूलाई यी केही पनि बुझ्न सक्दैनन्। के तिनीहरूमा दृष्टिको कमी भएकाले तिनीहरूले यी कुराहरू देख्न नसकेका हुन्? (होइन।) तिनीहरूमा दृष्टिको कमी छैन भने मण्डलीभित्र यस्ता गम्भीर बाधा, अवरोध, र स्पष्ट भ्रमहरू देखा पर्दा, तिनीहरूले किन तिनलाई देख्न वा पहिचान गर्न सक्दैनन् त? स्पष्ट रूपमा, यस्तो अगुवा अन्धो हुन्छ र उसमा आत्मिक बुझाइको कमी हुन्छ। कति मानिसहरूले भन्छन्, “तिनीहरूले यी समस्याहरू पहिचान गर्न नसके पनि, तिनीहरूले भेलाहरूमा मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू पढेर सुनाउन सक्छन्। तिनीहरूले पढेर सुनाउँदा मानिसहरूको बुझाइ जे-जस्तो भए पनि वा यसले कुनै परिणामहरू ल्याए पनि नल्याए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू निरन्तर पढिरहन्छन्। यही कारणले मात्रै पनि, तिनीहरूलाई असल अगुवा मान्न सकिन्छ।” तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू पढ्नमा मात्र ध्यान दिन्छन्—यदि यसले कुनै परिणाम ल्याउँदैन भने, के यो झारा टार्नु होइन र? यदि तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनन् भने, मानिसहरूले भेलाहरूबाट के फाइदा लिन सक्छन् र? त्यसोभए के यस्तो अगुवा झूटो अगुवा हो? (हो।) यो काम गर्दा झूटो अगुवाको एउटा प्रकटीकरण भनेको अन्धोपन हो। तिनीहरू अन्धो हुन्छन्—तिनीहरूकै अगाडि वा वरिपरि समस्या जति नै स्पष्ट भए पनि, तिनीहरूले यसलाई देख्न वा पहिचान गर्न सक्दैनन्। बाहिरी रूपमा हेर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई औसत व्यक्तिले भन्दा बढी प्रिय ठानेजस्तो देखिन्छ, तर तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू केका बारेमा छन्, तिनले कुन-कुन मानिसहरूलाई इङ्गित गर्छन्, वा कुन-कुन परिस्थितिहरूलाई सम्बोधन गर्छन् भन्ने कुरा बुझ्दैनन्—तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई वास्तविक जीवनसँग जोडेर हेर्न सक्दैनन्। त्यसोभए, तिनीहरूले सङ्गति गर्ने बुझाइ कस्तो हुन्छ? के ती सत्यताअनुरूप हुन्छन्? के तिनले वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) जब तिनीहरूले प्रचार गर्छन्, तब तिनीहरूले आफूमा सत्यताको राम्रो बुझाइ भएजस्तो गरी खोक्रो भाषण फलाक्छन्, तर तिनीहरूले मण्डलीमा दुष्ट मानिसहरूले ल्याएका स्पष्ट बाधाहरू पहिचान गर्न सक्दैनन्, बरु केही पनि भएको छैन जस्तो व्यवहार गर्छन्। के यसले तिनीहरूले सत्यता बुझ्छन् र तिनीहरूमा समझशक्ति छ भन्ने देखाउँछ? के तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरूको साँचो बुझाइ हुन्छ? (हुँदैन।) यदि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सामान्य रूपमा पढ्न सक्छन् भने, तिनीहरूले तिनलाई किन समस्याहरू हेर्न र समाधान गर्नका लागि प्रयोग गर्न सक्दैनन्? परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा किन तिनीहरूको दिमाग कहिल्यै खुल्दैन? परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा किन तिनीहरूमा उत्सुक हृदय हुँदैन? यो समस्याको जड के हो? तिनीहरू किन अन्धा हुन्छन्? तिनीहरूको अन्धोपनको कारण के हो? (कारण यो हो कि, तिनीहरूमा परमेश्वरको वचन बुझ्ने क्षमताको कमी हुन्छ र तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ।) ठीक भन्यौ। तिनीहरूको आँखा अन्धो हुँदैन, तर तिनीहरूको हृदय अन्धो हुन्छ। अन्धो हृदय हुनु भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ अत्यन्तै कमजोर क्षमता हुनु र परमेश्वरका वचनहरू बुझ्ने क्षमता नहुनु हो। तिनीहरूले परमेश्वरका जति धेरै वचनहरू पढे पनि सतही स्तरमा मात्रै बुझ्छन्। तिनीहरूले यसलाई मण्डलीमा देखा पर्ने विभिन्न मानिस, घटना, कामकुरा, र परिस्थितिहरूसँग जोडेर हेर्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले विभिन्न समस्याहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार हेर्न, सम्हाल्न, र समाधान गर्न नै सक्छन्। तिनीहरूको अन्धोपनको जड यही हो—तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूले यो काम गर्न सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूले जति नै लगनका साथ अध्ययन गरे पनि र कडाइका साथ तालिम लिए पनि, र आफ्नो क्षमताको कमी पूर्ति गर्न जति नै मेहनत गरे पनि, के तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्छन् त? सक्दैनन्। यी मानिसहरू निकै दयनीय हुन्छन्। तिनीहरूले आफूलाई शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूद्वारा जति नै सुसज्जित गरे पनि, तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न वा यो काम गर्न सक्दै सक्दैनन्।
भर्खरै, हामीले यी झूटा अगुवाहरूको एउटा प्रकटीकरणबारे सङ्गति गर्यौँ, र त्यो के हो भने तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्यहरूले मण्डलीमा बाधाहरू ल्याउँछन् भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको सार छर्लङ्गै देख्न नै सक्छन्। दुष्ट मानिसहरूले बाधा र अवरोधहरू ल्याउने मामलाहरू आइपर्दा, कहिलेकहीँ तिनीहरूले थोरथोरै सुराग देख्न सक्छन्, वा तिनीहरूले आफ्नो अनुभव, भावना, वा अन्तर्ज्ञान जेमार्फत भए पनि, केही कुरा अलिक ठीक छैन, यो व्यक्तिको हाउभाउ, उसको आँखाको हेराइ, र उसको बोलीवचन अलिक असामान्य छ भन्ने मात्रै महसुस गर्न सक्छन्। तिनीहरूमा थोरै भए पनि भावना होला, तर तिनीहरूले धेरै कुराहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र धेरैजसो समस्याहरू पहिचान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले समस्याहरूको सार छर्लङ्ग देख्न नसक्नुको कारण के हो? यसमा अर्को समस्या पनि संलग्न हुन्छ। तिनीहरू अत्यन्तै लगनशील हुन्छन्, दिनभरि कोठामै बसेर प्रवचन लेख्छन्, आफ्नो आत्मिक भक्तिबारे नोटहरू बनाउँछन्, परमेश्वरका वचनहरूसम्बन्धी आफ्ना बुझाइ र अनुभवहरू लेखेर राख्छन्, भजनहरू सिक्छन्, अनि कति पटक प्रार्थना गर्ने, परमेश्वरका वचनहरू कति पढ्ने, र हरेक दिन कति वटा प्रवचन सुन्ने, र अनुभवात्मक गवाही लेख लेख्नका लागि कति समय छुट्याउने भन्ने उद्देश्यहरू तय गर्छन्—तिनीहरूले यी सबै कामहरू पूरा गर्छन्, तर पनि किन तिनीहरूले परिस्थितिहरू आइपर्दा अझै पनि तिनलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्? तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्। तिनीहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू फलाक्न मात्रै सक्छन् तर वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनन्। कति मानिसहरूले अरूलाई बहकाउन सधैँ शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोलिरहेका हुन्छन्, तर झूटा अगुवाहरूले यो कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले कहिलेकाहीँ केही गडबड छ, समस्या रहेको हुन सक्छ भन्ने महसुस त गर्छन्, तर ती मानिसहरू दुष्ट देखिँदैनन् भन्ने देखेर तिनीहरूले अन्योलमा परेर समस्यालाई त्यतिकै छोडिदिन्छन्। तिनीहरूले त्यस्ता समस्याहरू खुट्ट्याउनका लागि सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले त्यस्ता मानिसहरूको स्थिति र सार खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू पढेका भए पनि तिनलाई यी परिस्थितिहरूसँग कसरी जोड्ने भनेर जान्दैनन्। तिनीहरूको मन धूमिल हुन्छ र तिनीहरूले यी कुराहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। जब तिनीहरूले खोजी गर्न चाहन्छन्, तब यसलाई कसरी व्यक्त गर्ने तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। तिनीहरूले समस्याको सार व्याख्या नगरी, र त्यस्ता मानिसहरूका समग्र प्रकटीकरणहरू कस्ता छन्, तिनीहरूको मानवता, पछ्याइ, कर्तव्य निर्वाह, र परमेश्वरका लागि आफूलाई समर्पित गर्ने सङ्कल्प कस्ता छन्, वा सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो छ, र तिनीहरू सत्यता स्विकार्ने मानिस हुन् कि होइनन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या नगरी लामो समयसम्म कुरा मात्र गरिरहन्छन्। यी झूटा अगुवाहरूले यी कुराहरूलाई छर्लङ्ग देख्न वा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई समस्या छ भन्ने महसुस त हुन्छ, तर तिनीहरूले धेरै थोक बताउँदै बकबक मात्र गरिरहन्छन्, र आफ्नो कुरा प्रस्ट पार्दैनन्। तिनीहरूको कुरा सुन्ने व्यक्तिहरूले तिनीहरूले सोधिरहेका प्रश्नहरू, र व्याख्या गरिरहेको व्यक्तिको समग्र स्थिति जान्न, र अन्त्यमा त्यो व्यक्ति दुष्ट छ कि असल छ, ऊ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति हो कि श्रमिक मात्रै हो भनेर उसको सार चित्रण गर्नका निम्ति तिनीहरूका शब्दहरू खुट्ट्याउन सक्नुपर्छ, मुख्य बुँदाहरू निकाल्न सक्नुपर्छ, र तिनीहरूका शब्दहरू विश्लेषण गर्न सक्नुपर्छ। जब तैँले कुनै झूटो अगुवालाई कुनै समस्या व्याख्या गर्न वा प्रश्न उठाउन लगाउँछस्, तब उसले समस्याको जड र सार वा यसको निचोड स्पष्ट रूपमा कहिल्यै व्याख्या गर्न सक्दैन। छोटकरीमा भन्दा, झूटा अगुवाहरूसँग आफूले छर्लङ्ग देख्न नसक्ने समस्याहरूप्रति कुनै खास मनोवृत्ति हुँदैन, र तिनीहरूले केही सुरागहरू देख्न सक्ने मामलाहरूमा पनि तिनीहरूले ती समस्याहरूको सार छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। कति मानिसहरूले मण्डली जीवनमा प्रतिकूल असर पर्नेगरी नकारात्मकता पोखाउँदा र धारणाहरू फैलाउँदा पनि, तिनीहरूले यो कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले सतहबाटै वा सुरुवाती चरणबाटै समस्याको सार छर्लङ्ग देख्न वा चित्रण गर्न सक्दैनन्। समस्याको सार छर्लङ्ग देख्नु अवश्य नै सरल कुराचाहिँ होइन। मण्डलीको काममा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको परमेश्वरका वचनहरूका आधारमा विभिन्न मानिसहरूको सार छर्लङ्ग देख्नु हो। यो कुरा सत्यता बुझेका मानिसहरूले हासिल गर्न सक्छन्, तर झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरूले हासिल गर्न सक्दैनन्। मण्डलीका काममा ख्रीष्टविरोधीहरूले बाधा दिइरहेका देख्दा, तिनीहरूले समस्याको सार छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन् र यसो भन्दै ख्रीष्टविरोधीहरूको बचाउसमेत गर्छन्, “बस तिनीहरूले केही भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गरिरहेका छन्, र तिनीहरू अलिक अहङ्कारी, मनोमानी, र स्वेच्छाचारी भइरहेका छन्। तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा कष्ट सहन सक्छन्। त्यसकारण हामीले तिनीहरूलाई आलोचना र निन्दा गर्नु हुँदैन; हामीले यसलाई ठूलो कुरा बनाउनु हुँदैन।” अरूले सोध्छन्, “यदि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा कष्ट सहन सक्छन् भने, के तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मानिस हुन्? के तिनीहरूले पर्दापछाडि अरूलाई उक्साएका, बहकाएका, वा आफ्नो पक्षमा उभ्याएका छन्? के तिनीहरूले आफूलाई उच्च पारेका र आफ्नै गवाही दिएका छन्?” झूटा अगुवाहरूले यी कुराहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। कति मानिसहरू त यस्ता पनि छन्, जो परमेश्वरको गवाही दिने नाममा जानीजानी परमेश्वरको बदनाम र ईश्वरनिन्दा गर्छन् र उहाँबारे तिनीहरूका आफ्नै धारणाहरू चिरफार गर्दै र ती थाहा भएको भन्दै जानीजानी आधारहीन अफवाह फैलाउँछन्। तिनीहरूले यसो गरेको सुनेपछि, झूटा अगुवाहरूलाई तिनीहरूले भनेको कुरा अलिक अनौठो लाग्न सक्छ, तर तिनीहरूले यो समस्याको गम्भीरता छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, झन् यी शब्दहरूले ल्याउने नकारात्मक प्रभाव र गम्भीर परिणामहरू देख्न सक्नु त परको कुरा हो। त्यसकारण, झूटा अगुवाहरूको आँखा अगाडि नै आउने विभिन्न बाधा र अवरोधहरू पनि या त तिनीहरूको दृष्टिमा पर्दै पर्दैनन्, या त तिनीहरूको दृष्टिमा परे नि, तिनलाई कसरी चित्रण गर्ने वा परमेश्वरका वचनहरू र यी अवस्थाहरूलाई कसरी जोड्ने भनेर तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। यी अत्यन्तै स्पष्ट कुराहरू पनि तिनीहरूका लागि अन्योलमय गोलमाल बन्छन्। झूटा अगुवाहरू बुद्धु हुन्छन्। मण्डलीमा, तिनीहरूले कुन-कुन मानिसहरूले सत्यता पछ्याइरहेका छन्, र कुन-कुन मानिसहरू सत्यता स्विकार्न सक्ने साँचो विश्वासी हुन् भनेर खुट्ट्याउन सक्दैनन्। तिनीहरूले कुन-कुन मानिसहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन्, तर पनि श्रम गर्न सक्छन् र जो प्रायजसो मूल्य चुकाउन र सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्न तयार हुन्छन्, र कहिलेकाहीँ केही नकारात्मक शब्दहरू बोले पनि तुलनात्मक रूपमा आज्ञाकारी र समर्पित नै हुन्छन् भनेर खुट्ट्याउन सक्दैनन्। तिनीहरूले कुन-कुन मानिसहरूले नकारात्मक भूमिका खेल्ने, नकारात्मकता पोखाउने र अरूलाई आलोचना गर्ने काम मात्र गर्छन् भनेर पनि खुट्ट्याउन सक्दैनन्, र तिनीहरूसँग सधैँ परमेश्वरको घरका सबै कार्य बन्दोबस्तहरूबारे र परमेश्वरको घरका सबै कामहरूसँग सम्बन्धित नियम र मागहरूबारे धारणाहरू बोकेका हुन्छन्, तिनीहरूले स्वीकारको भन्दा पनि प्रतिरोधको मनोवृत्ति बोकेका हुन्छन्, र यी कुराहरूप्रति अत्यन्तै अनादरपूर्ण व्यवहार देखाउँछन्, र यी कुराहरूको आलोचनासमेत गर्छन्। छोटकरीमा भन्दा, झूटा अगुवाहरूले कुनै पनि प्रकारका मानिसहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। अझै खराब कुरा त, मण्डलीमा केही त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन् जो बारम्बार धारणाहरू फैलाउँछन्, नकारात्मकता पोखाउँछन्, र भेलाहरूमा परमेश्वरका वचनहरूसमेत पढ्दैनन्। तिनीहरूले सधैँ गुटबन्दी गर्छन्, र तिनीहरू डाहा र कलहमा संलग्न हुन्छन्। कति मानिसहरू सधैँ अगुवा बन्न चाहन्छन्, सधैँ मण्डलीकै भरमा बाँच्न चाहन्छन्, र सधैँ परमेश्वरको घरको सम्पत्ति हत्याउन चाहन्छन्। कति मानिसहरू यस्ता पनि हुन्छन् जसले बाहिरी रूपमा केही असल व्यवहार देखाए पनि आफ्नो कर्तव्यमा कुनै सकारात्मक भूमिका खेल्दैनन्। झूटा अगुवाहरूले यी नकारात्मक पात्रहरूलाई छर्लङ्ग देख्न र वर्गीकरण गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले यी मानिसहरूले कुन मार्ग लिइरहेका छन्, तिनीहरूको सार के हो, र तिनीहरू सत्यता स्विकार्ने मानिस हुन् कि होइनन् भन्ने कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। के यो झूटा अगुवाहरूको क्षमताको समस्या होइन र? यी झूटा अगुवाहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ। तिनीहरूले जे गरे पनि त्यो पूरै गन्जागोल हुन्छ, र तिनीहरूले गर्ने जुनसुकै काम पनि पूरै अस्तव्यस्त हुन्छ।
परमेश्वरको घरका लागि सरसामान किन्दा कति मानिसहरूले सिद्धान्तहरूविना भेटीहरू खर्च गर्छन्, र अनुमति नलिई स्वेच्छाचारी ढङ्गले सामानहरू किन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यो देखेपछि यसोसमेत भन्छन्, “तिनीहरूले अलिक बढी पैसा खर्च गरेका भए पनि तिनीहरूको अभिप्राय राम्रै थियो। परमेश्वरको घरका लागि सामानहरू किन्दा, हामीले सबैभन्दा राम्रो किन्नुपर्छ; यो पैसा बरबाद गर्नु होइन। के भेटीहरू यसरी नै प्रयोग गर्नुपर्ने होइन र?” के तिनीहरूका शब्दहरूमा सिद्धान्तहरू छन्? (छैनन्।) त्यसोभए, यी कस्ता शब्दहरू हुन्? के ती अलमल्ल छैनन् र? सिद्धान्तबिनाका शब्दहरू अलमल्ल शब्द हुन्, र आधारहीन शब्दहरू पनि अलमल्ल शब्द हुन्। कति मानिसहरूले मण्डली जीवनको अवधिमा बारम्बार शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन्; तिनीहरू बोल्न विशेष सिपालु हुन्छन्, र तिनीहरूले व्यवस्थित तरिकाले एकदमै मिलाएर कुरा गर्छन्, र तिनीहरूमा बोल्ने उत्कृष्ट सीप हुन्छ। झूटा अगुवाहरूले त्यस्ता मानिसहरूबारे के भन्छन्? “हाम्रो मण्डली जीवन पूर्ण रूपमा फलानोमा निर्भर छ। तिनीहरू सबैभन्दा स्पष्ट बोल्ने मानिसहरू हुन् र तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरूको सबैभन्दा राम्रो बुझाइ छ। तिनीहरूबिना, हाम्रो मण्डली जीवन अत्यन्तै सुक्खा र न्यास्रो हुनेथ्यो।” यी मानिसहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्रै बोलिरहेका छन् भन्ने कुरा तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। कुनै व्यक्तिले तिनीहरूको कुरा जति धेरै सुने पनि, उसले कुनै सुधार प्राप्त गर्नेछैन, उसले सत्यता बुझ्नेछैन, वा आफ्नो स्थिति बुझ्न र आफ्ना समस्याहरू समाधान गर्न सत्यतालाई कसरी आफूसँग जोडेर हेर्ने भनेर जान्नेछैन। झूटा अगुवाहरूको चापलुसी र उक्साहटमा, शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्ने मानिसहरू, चर्चामा रहन मन पराउने मानिसहरू, र आफ्नो भाषणमा प्रायजसो विषयभन्दा बाहिर जाने, हरेक भेलामा लालची, अर्थहीन र व्यापक विषयहरूबारे व्यर्थ कुरा गर्ने मानिसहरू सबैलाई आफ्नो प्रस्तुति दिने ठाउँ दिइन्छ। झूटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्दैनन् र तिनीहरूलाई प्रतिभाशाली मानिससमेत ठान्छन्, र यसो भन्दै तिनीहरूको चापलुसी गर्छन्, “तिमीहरू यति राम्रो बोल्छौ; तिमीहरू किन अनुभवात्मक गवाही लेखहरू लेख्दैनौ? यो त नराम्रो भयो नि!” मण्डलीमा, ती झूटा अगुवाहरूले विश्वविद्यालयका विद्यार्थीहरू, प्राध्यापकहरू, र बुद्धिजीवीहरूलाई खजानाका रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “यी बुद्धिजीवी र प्राध्यापकहरू प्रतिभाशाली व्यक्तिहरू हुन्। यिनीहरूसँग अथाह अनुभव छ र समाजमा यिनीहरूको ख्याति छ। यदि यिनीहरू मण्डलीका अगुवा र कामदार बने भने, अझै धेरै काम गर्न सकिन्छ, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले अझ बढी लाभ लिन र अझै धेरै कुरा प्राप्त गर्न सक्छन्। भविष्यमा, मण्डलीको काम पूर्ण रूपमा यिनीहरूमै निर्भर हुनेछ। यी बुद्धिजीवीहरूले हामीलाई अगुवाइ गरेपछि, परमेश्वरमाथिको हाम्रो आस्थाले अवश्य नै आशिष्हरू ल्याउनेछ।” त्यसकारण, झूटा अगुवाहरूको उपस्थिति रहेका मण्डलीहरूमा, समाजमा हैसियत भएका, ज्ञान भएका, बोल्न सिपालु, शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूबारे खोक्रा कुरा गर्ने, केही प्रतिष्ठा भएका, आदि इत्यादिले—अर्थात् कुनै पनि सत्यता वास्तविकता नभएका यी सबै मानिसहरूले—मण्डलीमा प्रमुख पदहरू ओगट्छन् र झूटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई प्रमुख शक्ति र मण्डलीका तथाकथित खम्बाका रूपमा समेत लिन्छन्। जब मण्डलीमा कुनै घटना घट्छ, तब झूटा अगुवाहरूले भन्छन्, “जाओ, फलानोलाई सोध; उनी एउटा कम्पनीका सिईओ थिए,” वा “जाओ, फलानीलाई सोध; उनी फलानो विश्वविद्यालयकी प्राध्यापक थिइन्,” वा “जाओ, फलानोलाई सोध; उनी एउटा ल फर्मको उच्च वकिल थिए।” झूटा अगुवाहरूले यी मानिसहरूलाई मण्डलीका खम्बा र प्रमुख शक्तिका रूपमा लिन्छन्। के त्यस्ता परिस्थितिहरूमा मण्डली जीवन राम्रो हुन सक्छ? (सक्दैन।) त्यसोभए, नतिजा के हुन्छ? ती तथाकथित प्रमुख शक्ति र खम्बाहरूले गुप्त वा खुला रूपमा समेत हैसियतका लागि प्रतिस्पर्धा गर्छन् र गुटबन्दी गर्छन्, साथै बारम्बार धारणा र आधारहीन अफवाहहरू फैलाउँछन्। मण्डलीका साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, जो सत्यतालाई प्रेम गर्छन्, जो सत्यता स्विकार्न सक्छन्, र जसमा सत्यताबारे शुद्ध बुझाइ हुन्छ, तिनीहरूलाई प्रायजसो तिनीहरूले बहिष्कार र दमन गर्छन्। ती तथाकथित प्रतिष्ठित सामाजिक व्यक्तित्वहरू, चाहे तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा होस् वा कुनै पनि कामको जिम्मेवारी लिँदा होस्, तिनीहरूमा कुनै बफादारी हुँदैन र तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार कहिल्यै काम गर्दैनन्—तिनीहरूले पूर्ण रूपमा गैरविश्वासी समाजका मार्गहरू पछ्याउँछन्। त्यसकारण, यस्तो मण्डलीमा, जो साँचो रूपमा सत्यता पछ्याउँछन्, जोसँग शुद्ध बुझाइ छ, र जोसँग केही मानवता र इन्साफको बोध छ तिनीहरूसँग बोल्ने ठाउँ र बोल्ने अधिकार हुँदैन, र अवश्य नै निर्णय गर्ने अधिकार पनि हुँदैन। मण्डलीमा जस्तोसुकै कुरा आइपरे पनि अन्तिम निर्णयकर्ताहरू सधैँ तिनै तथाकथित मुख्य सदस्यहरूकै समूह हुन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यी मानिसहरूलाई आदर्श ठान्छन् र अन्धाधुन्ध विश्वास गर्छन्, त्यसकारण कुनै कुरा आइपर्दा तिनीहरू अन्ततः समाधानका लागि तिनीहरूमै भर पर्छन्। यदि यी मानिसहरूले सत्यता पछ्याए र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार काम गरे भने, त्यो राम्रो कुरा हुनेथियो। तर, यी धेरैजसो मानिसहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन्। तिनीहरूसँग केही ज्ञान र शिक्षा हुन्छ, तिनीहरूसँग सामाजिक हैसियत हुन्छ, र त्यसमाथि, तिनीहरूसँग छली र घातक मानवता पनि हुन्छ, र तिनीहरू बोल्न सिपालु र अरूलाई बहकाउन माहिर हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार ठ्याक्कै यही हो। झूटा अगुवाहरू यी मानिसहरूमाथि भर पर्नुको परिणाम के हुन्छ? तिनीहरूले मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सुव्यवस्थालाई पूर्ण रूपमा अस्तव्यस्त पार्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेश बरबाद गर्छन्, जसले गर्दा मण्डलीले आफ्नो गवाही पूर्ण रूपमा गुमाउँछ। कति झूटा अगुवाहरूले त मण्डलीमा राजनीति र समसामयिक घटनाहरू सबै बुझ्ने प्रभावशाली व्यक्ति राख्न पाए हुन्थ्यो भन्ने आशासमेत गर्छन्, र यस्तो सोच्छन्, “यदि मण्डली बिस्तार गर्ने, यसको प्रभाव बढाउने, र यसको प्रतिष्ठा सुदृढ बनाउने कोही यस्तो व्यक्ति भएको भए त, सुसमाचार प्रचारको काममा आशा हुनेथियो। त्यो साँच्चै नै खुसीको कुरा हुनेथियो!” झूटा अगुवाहरूको नियन्त्रणमा रहेका मण्डलीहरूमा, मण्डली जीवनको अवधिमा कति मानिसहरूले राजनीति, समसामयिक घटनाहरू, अन्तर्राष्ट्रिय अवस्था, र आन्तरिक मामलाहरूबारे व्यापक रूपमा कुरा गर्छन्; तिनीहरूले उच्च राजनीतिक व्यक्तित्वहरूको निजी जीवनबारे छलफल गर्छन् र यी राजनीतिक व्यक्तित्वहरूका षड्यन्त्र र खुलेआम युक्तिहरूको स्पष्ट र तार्किक रूपमा विश्लेषणसमेत गर्छन्। झूटा अगुवाहरू डाहाले र्याल काढ्दै यसो भन्छन्, “बल्ल, हाम्रो मण्डलीले हाम्रो इज्जत जोगाउने प्रभावशाली व्यक्ति पाएको छ! मलाई सधैँ निराश, हताश, र आफ्नो शिर ठाडो पारेर हिँड्न सक्दिनँ भन्ने महसुस हुन्थ्यो, किनभने हाम्रो मण्डलीमा यस्तो प्रभावशाली व्यक्तिको कमी थियो। तर अब हामीले मण्डलीमा त्यस्तो व्यक्ति पाएका छौँ। त्यसकारण, हामीले यो व्यक्तिलाई चाहेको काम गर्न र चाहेको कुरा भन्न दिनुपर्छ, र उसलाई स्वतन्त्रता दिनुपर्छ। के परमेश्वरको घरले स्वतन्त्रता र मानव अधिकार अभ्यास गर्दैन र? के राज्यको युगले मानव अधिकारमा जोड दिँदैन र?” झूटा अगुवाहरूले राजनीतिको कुरा गर्न र प्रसिद्ध मानिसहरूमाथि टिप्पणी गर्न मन पराउने, मानिसहरूमाझ प्रायजसो उच्च र खोक्रा विचारहरू बोलेको बोल्यै गर्ने मानिसहरूलाई दुर्लभ खजानाका रूपमा लिन्छन् र तिनीहरूलाई मण्डलीका खम्बा र मुख्य आधारका रूपमा संवर्धन गर्न चाहन्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले यिनीहरूलाई बारम्बार प्रोत्साहन र प्रशंसा गर्छन्, किनभने तिनीहरूलाई यी मानिसहरू नकारात्मक बने भने यसले मण्डलीको काममा असर गर्नेछ भन्ने डर हुन्छ। छोटकरीमा भन्दा, यी झूटा अगुवाहरू संवेदनशून्य र अन्धा हुन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने विभिन्न मानिसहरूलाई तुरुन्तै पहिचान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले यिनीहरूलाई पहिचान गरिहाले पनि, दुष्ट मानिसहरूको सार छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले गुटबन्दी गर्ने र स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्नेजस्ता ख्रीष्टविरोधीहरूको वर्गमा पर्ने स्पष्ट रूपका दुष्ट मानिसहरूलाई समेत छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले गुटबन्दी गरिरहेको, आफ्नो सान देखाइरहेको, र आफूसँग भएको ठूलो शक्ति प्रयोग गरेर आफूले चाहेअनुसार गरिरहेको देख्दा, झूटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई कसरी मूल्याङ्कन गर्छन्? “यी व्यक्तिहरू असाधारण छन्, यिनीहरू साँच्चै नै उल्लेखनीय छन्! मैले यस्ता प्रतिभा पहिले देखेको थिइनँ; यिनीहरू मभन्दा निकै सिपालु छन्, र यिनीहरूले मलाई साँच्चै लज्जित तुल्याएका छन्। यिनीहरूको क्षमता हेर त—यिनीहरूले कुनै कुरा लिन पनि सक्छन् र त्याग्न पनि सक्छन्, यिनीहरू स्तरीय रूपमा बोल्न सक्छन्, र आफूले बोलेको कुरा पूरा गर्छन्। अर्कोतर्फ, म त्यति राम्रो छैनँ; म त डरपोक बच्चीजस्तै छु।” तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निकै आदर गर्छन्, तिनीहरू तिनीहरूसामु झुक्छन्, र स्वेच्छाले तिनीहरूका अनुयायी बन्छन्। झूटा अगुवाहरूको यो प्रकटीकरणको एउटा विशेषता अन्धोपन हो, र अर्को विशेषता संवेदनशून्यता हो। समग्रमा भन्नुपर्दा, झूटा अगुवाहरूको यो समस्याको सार कमजोर क्षमता हो।
मानिसहरूसँग आँखा हुन्छ ताकि तिनीहरूले वस्तुहरू देख्न सकून्। व्यक्तिले कुनै कुरा देखेपछि, उसको मनले प्रतिक्रिया दिन्छ र मूल्याङ्कन गर्छ, र मूल्याङ्कन गरेपछि, उसले दृष्टिकोण विकास गर्छ र अभ्यासको मार्ग प्राप्त गर्छ। यसले तिनीहरू अन्धा होइनन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ—तिनीहरूले जेसुकै देखे पनि, तिनीहरूको प्रतिक्रिया सामान्य हुन्छ र यसलाई कसरी सामना गर्ने र सम्हाल्ने भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ। यो सामान्य सोचाइ भएको व्यक्ति हो। आफूले देखेको कुराप्रति प्रतिक्रिया दिने मानिसहरूको एउटा प्रक्रिया हुन्छ; तिनीहरूले यसबारे धेरथोर मात्रामा मनन र विचार गर्ने गर्छन्। तिनीहरूको विचार उजागर हुने क्रममा, तिनीहरूको मनमा त्यो कुराले विस्तारै चित्रको रूप लिन्छ, र तिनीहरूले आफ्नै दृष्टिकोण, मनोवृत्ति, र शैलीहरू विकास गर्छन्। त्यसोभए, यी कुराहरू पैदा गर्ने पूर्वसर्त के हो? व्यक्तिको आँखाले वस्तुहरू देख्न सक्नुपर्छ, र त्यसपछि सङ्कलित जानकारीलाई चिन्तनमननका लागि आफ्नो दिमाग र मनमा स्थानान्तर गर्न सक्नुपर्छ। यदि कुनै व्यक्तिले आफ्नो आँखाले वस्तुहरू देख्न सक्छ भने, ऊ अन्धो होइन, र उसले त्यसपछि सोच्न र मनन गर्न सक्छ, र ऊसँग चेतना, मनोवृत्ति, र दृष्टिकोणहरू हुन्छन्, र उसले अन्त्यमा सही निष्कर्ष निकाल्न सक्छ। अवश्य नै, यी निष्कर्षहरूमा पुग्नका लागि केही समय लाग्छ। यी निष्कर्षहरूमा पुग्नुपहिले चेतना, दृष्टिकोण, र मनोवृत्तिहरू हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ व्यक्तिको मन सक्रिय छ, संवेदनशून्य छैन भन्ने हुन्छ, जसले यो व्यक्ति जीवित छ, मरेको छैन भन्ने प्रमाणित गर्छ। झूटा अगुवाहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ। यो कुन तरिकाले कमजोर हुन्छ? झूटा अगुवाहरूमा यी दुवै गुणहरूको कमी हुन्छ। तिनीहरूको आँखा खुला हुन्छ तर तिनीहरूले घटनाहरू घटिरहेको वा उजागर भइरहेको देख्न सक्दैनन्, जुन अन्धोपन हो। यसका साथै, जब तिनीहरूले वस्तुहरू देख्छन्, तब तिनीहरूको मनमा कुनै प्रतिक्रिया हुँदैन, तिनीहरूले कुनै दृष्टिकोण वा विचारहरू निर्माण गर्दैनन्, र तिनीहरूसँग मूल्याङ्कन गर्ने र यसरी निष्कर्ष निकाल्ने माध्यम वा सही तरिका हुँदैन। यो आत्माको संवेदनशून्यता हो। संवेदनशून्य आत्मा भएका मानिसहरूले केही पनि खुट्ट्याउन सक्दैनन्, तिनीहरूसँग कुनै ठीक मूल्याङ्कन वा सही न्याय हुँदैन, र अन्ततः तिनीहरूले सही निष्कर्ष निकाल्न सक्दैनन्, र तिनीहरूलाई आफ्नो हातमा रहेका मामलाहरू कसरी हेर्ने, सम्हाल्ने, वा समाधान गर्ने भन्ने कुरा थाहै हुँदैन। यो संवेदनशून्य र मोटो बुद्धिको हुनु हो। जब कुनै व्यक्ति आत्मामा यति संवेदनशून्य र मोटो बुद्धिको हुन्छ र उसले कुनै घटना घट्दा पटक्कै प्रतिक्रिया दिँदैन, तब यो मृत हुनु हो—ठ्याक्कै भन्दा कुरो यही हो। अहिलेका लागि झूटा अगुवाहरू साँच्चै मृत हुन्छन् कि हुँदैनन् भन्ने कुरालाई थाती राखौँ, र तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ भनेर मात्रै भनौँ। ठ्याक्कै भन्नुपर्दा, यो कति कमजोर हुन्छ? जति नै महत्त्वपूर्ण घटना घटे पनि तिनीहरूले त्यो देख्न सक्दैनन्, र देखे नै भने पनि त्यो छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। उदाहरणका लागि, झूटा अगुवाहरूले जति लामो समयसम्म काम गरे पनि, तिनीहरूले कुनै मामलाको सार के हो, यसलाई कसरी वर्गीकरण गर्ने, यसलाई कसरी चित्रण गर्ने, वा चित्रणको आधार के हो भन्नेबारे निष्कर्ष निकाल्न सक्दैनन्; तिनीहरूलाई यी कुराहरू कसरी मूल्याङ्कन गर्ने भन्ने थाहै हुँदैन, र तिनीहरूसँग तिनलाई मूल्याङ्कन गर्ने कुनै मानक वा सिद्धान्त हुँदैन। तिनीहरू आत्मिक बुझाइ नभएका अलमल्ल मानिस हुन्। पहिलो काममा झूटा अगुवाहरूले देखाउने प्रमुख प्रकटीकरण यही हो। तिनीहरू अन्धा, मूर्ख, बेवकुफ, र संवेदनशून्य हुन्छन्, तैपनि तिनीहरू अगुवा नै बन्न चाहन्छन्। के यसले काममा ढिलाइ गरिरहेको हुँदैन र? के यो अत्यन्तै कष्टदायक कुरा होइन र? यदि कसैले पहिले कहिल्यै अगुवाका रूपमा सेवा गरेको छैन, र यदि उसले भर्खरै पहिलो पटक कुनै कुरा सामना गरिरहेको छ, तर यो मामला परमेश्वरका वचनहरूमा उल्लेख गरिएको छैन र यो मानिसहरूमाझ कहिल्यै सुनिएको छैन—अर्थात्, यदि ऊसँग यो मामलाको कुनै अनुभव वा ज्ञान छैन भने—यस्ता परिस्थितिहरूमा त्यो व्यक्तिले सही अन्तर्ज्ञान, मनोवृत्ति, र दृष्टिकोणहरू विकास गर्न समय लाग्छ। तर किन झूटा अगुवाहरूलाई संवेदनशून्य र अन्धा भनेर भनिन्छ? किनभने मैले धेरै वचनहरू बोलेको छु, तर मैले जति नै धेरै कुरा खुलासा र चिरफार गरे पनि, वा जति धेरै उदाहरणहरू दिए पनि, मेरा वचनहरू सुनेपछि झूटा अगुवाहरूलाई केवल मामलाहरूको जानकारी हुन्छ, तर ती वचनहरूबाट तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन्। यसका साथै, म जति बोल्छु, तिनीहरू त्यति नै अन्योलमा पर्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “त्यति धेरै मामलाहरू, त्यति धेरै वचनहरू, त्यति धेरै कथाहरू छन्, त्यसकारण कसले पो ती सबै कुरा याद गरेर वास्तविक जीवनसँग जोड्न सक्छ र? त्यति धेरै कुरा नभन्नुहोस्, मलाई त्यो सब ग्रहण गर्न र बुझ्न अलिक गाह्रो भइरहेको छ। यो व्यक्तिलाई कसरी सम्हाल्ने, त्यति मात्रै बताउनुहोस्: उसलाई निष्कासन गर्ने कि राख्ने?” के यो संवेदनशून्यता होइन र? यो चरम संवेदनशून्यता हो! वास्तवमा, तिनीहरू संवेदनशून्य छन् भनेर भन्नु भनेको तिनीहरूलाई केही छुट दिनु हो, किनभने यो व्यक्ति जवान हुन सक्छ, वा सायद अशिक्षित हुन सक्छ, वा ऊ अत्यन्तै वृद्ध र अलिक अलमल्ल हुन सक्छ—यसरी भन्दा उसको अभिमानमा चोट पुग्दैन। तर वास्तवमा, यो कमजोर क्षमता र सत्यता बुझ्ने क्षमताको कमी हुनु हो। यो व्याख्याले यो कुरा स्पष्ट पार्छ।
यदि मण्डलीमा गम्भीर बाधा र अवरोधहरू देखा पर्छन्, तर झूटा अगुवाहरूले यी समस्याहरूको सार छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन् भने, के तिनीहरू अगुवाइको कामका लागि योग्य हुन्छन्? के तिनीहरूको अगुवाइमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिन सकिन्छ? के मण्डलीको काम, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने वातावरण, र मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्थाको रक्षा गर्न र त्यसलाई कायम राख्न सकिन्छ? अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्नुपर्ने सबैभन्दा आधारभूत कुराहरू यिनै हुन्। के झूटा अगुवाहरूले यी कुराहरू हासिल गर्न सक्छन्? अहँ, सक्दैनन्। तिनीहरूले बाधा र अवरोधहरू ल्याउने मानिस, घटना, र कामकुराहरू पहिचान गर्न वा तिनलाई छर्लङ्ग देख्न त सक्दैनन् भने, तिनीहरूले आफ्नो कामका अरू चरणहरूलाई कसरी अघि बढाउन सक्छन् र? तिनीहरूले असल व्यक्ति भनेको के हो, खराब व्यक्ति भनेको के हो, छली व्यक्ति भनेको के हो, वा पाखण्ड भनेको के हो भन्नेजस्ता सबैभन्दा आधारभूत कुराहरूसमेत खुट्ट्याउन सक्दैनन्—तिनीहरूले कसरी मण्डलीको काम सम्हाल्न सक्छन् र? तिनीहरू यो काम गर्न असक्षम हुन्छन्। यो होइन कि तिनीहरूले जानीजानी वास्तविक काम गर्दैनन्, वा तिनीहरू अल्छी हुन्छन् र हैसियतका लाभहरूमा लिप्त हुन्छन्; यति मात्र हो कि, तिनीहरूको क्षमता नै कमजोर हुन्छ र तिनीहरू आफ्नो काम गर्न नै असक्षम हुन्छन्। समस्याको सार यही हो। अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएका मानिसहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू फलाक्न, र प्रावधानहरू पालना गर्न मात्रै सक्छन्; भेलाहरूमा, तिनीहरूले अरूलाई यस्ता कुराहरू भनेर ललाइफकाइ गर्न र अर्ती दिन मात्रै सक्छन्, “परमेश्वरमा उचित तरिकाले विश्वास गर! यस्तो बेला तिमी कसरी दैहिक सहजतामा लिप्त हुन सक्छौ? तिमीले कसरी अझै पनि पैसा र सांसारिक कुराहरूको लोभ गर्न सक्छौ? परमेश्वरको हृदय अवश्यै टुट्यो होला!” तिनीहरूले यस प्रकारका प्रवचनहरू मात्रै दिन सक्छन्। बाधा, अवरोध, र नकारात्मकता पोखाउने जस्ता विभिन्न दुष्ट कार्यहरू देखा पर्दा, तिनीहरूले तिनलाई देख्न वा पहिचान गर्न सक्दैनन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सामान्य मण्डली जीवन जिउन चाहन्छन् तर सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नका लागि उपयुक्त वातावरण होस् भन्ने चाहन्छन् तर पाउन सक्दैनन्। झूटा अगुवाहरूले यी समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूको के काम? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू मण्डली जीवन जिउन, सत्यता बुझ्न र आफ्ना कठिनाइ र नकारात्मक स्थितिहरू समाधान गर्न चाहन्छन्। तिनीहरू यी वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न अगुवा र कामदारहरूले स्पष्टसित र पूर्ण रूपमा सत्यता सङ्गति गर्न सकून् भन्ने उत्कट आशा गर्छन्। यदि कुनै मण्डली झूटा अगुवाहरूले शक्ति चलाउने मण्डली हुन्छ भने, के यी वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सकिन्छ? झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको हृदय बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले यी मानिसहरूका कठिनाइहरू नै देख्न सक्छन्। बरु, तिनीहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोलिरहन्छन् र उच्च र खोक्रा विचारहरूबारे फलाकिरहन्छन्, जसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमा ठूलो निराशा सिर्जना गर्छ। अझै को चाहिँ नियमित रूपले भेलाहरूमा सहभागी हुन चाहन्छ र? के झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरूको ख्याल राख्न सक्छन्, र दुष्ट मानिसहरू, अविश्वासीहरू, अवसरवादीहरू, र छाडा मानिसहरू, जो दुष्ट छन् र सांसारिक कुराहरू मन पराउँछन्, तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचन र मापदण्डहरूअनुसार मण्डलीबाट सफाइ गरी हटाउन, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हस्तक्षेप गर्न र बाधा दिनबाट रोक्न, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सामान्य मण्डली जीवन जिउन मद्दत गर्न सक्छन्? के झूटा अगुवाहरूले यो कुरा हासिल गर्न सक्छन्? सक्दैनन्। जब कसैले यस्तो अनुरोध गर्छ, तब झूटा अगुवाहरूले के भन्छन्? “तिमी कति जिद्दी छौ! के तिमीलाई लाग्छ कि परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने र कर्तव्य निभाउँदा बफादार हुन चाहने एउटै व्यक्ति तिमी मात्र हो? त्यस्तो चाहना कसलाई हुँदैन र? तिनीहरूले पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र तिनीहरू पनि परमेश्वरद्वारा चुनिएका हुन्। तिनीहरूसँग केही समस्याहरू भए पनि हामीले तिनीहरूलाई सही तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ। सधैँ अरूको गल्ती नकोट्याऊ। अवसरको फाइदा लिएर आत्मचिन्तन गर, र आफूलाई अझै राम्ररी चिन; तिमीले सहनशील र धैर्य हुन सिक्नैपर्छ।” झूटा अगुवाहरू अलमल्ल र अन्धा हुन्छन्, र फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भन्नेबारे तिनीहरूसित कुनै सिद्धान्त हुँदैन। तिनीहरूले प्रतिबन्धित गरिनुपर्ने वा निकालिनुपर्ने मानिसहरूलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, बरु यी मानिसहरूलाई मण्डलीमा आफूले चाहेको कुरा गर्न र तानासाही व्यवहार गर्न छूट दिन्छन्, तिनीहरूलाई आफ्नो कार्यव्यवहार सञ्चालन गर्न प्रशस्त ठाउँ दिन्छन्, जसले गर्दा मण्डली गन्जागोल बन्छ, यहाँसम्म कि कति मण्डलीहरूमा रहेको विविधताको स्तरलाई त एउटै वाक्यांशले व्याख्या गर्नसमेत सकिन्छ: ती साँच्चिकै खिच्रिमिच्रिको झोला बन्छन्। दुष्ट मानिसहरू, अविश्वासीहरू, व्यभिचारहरू, स्थानीय तानासाहहरू, र अलिकति खतरा आइपर्दा मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई विश्वासघात गर्ने कति मानिसहरूसमेत यी मण्डलीहरूमा सँगै मिसिएका हुन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यी मानिसहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूलाई तह लगाउने वा सम्बोधन गर्ने गर्दैनन्। त्यसकारण, त्यस्ता अन्धा र संवेदनशून्य झूटा अगुवाहरूको अगुवाइमा, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सुरक्षित हुन सक्दैनन्, र मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था पनि अवश्य नै कायम राख्न सकिँदैन। सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यतालाई स्विकार्न इच्छुक हुनेहरूले यस्तो मिश्रित मण्डली जीवनमा कसरी सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्न सक्छन् र? के ती मानिसहरूलाई हृदयमा पीडा महसुस हुनेछैन र? यदि मण्डली अगुवाले मण्डलीको काम, मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका लागि कर्तव्य निर्वाह गर्ने वातावरण उचित रूपमा कायम राख्न सक्दैन, वा यी कुराहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सक्दैन भने, यो अगुवा निस्सन्देह झूटो अगुवा हो। तिनीहरूलाई किन झूटो अगुवाको उपाधि दिइन्छ? किनभने तिनीहरू अन्धा र संवेदनशून्य हुन्छन्, जसले गर्दा दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने घटनाहरू बारम्बार घटित हुन्छन्; अझ भन्ने हो भने, यसले परिणामहरू ल्याइसकेको हुँदा पनि, तिनीहरूले तुरुन्तै र सही रूपमा समस्याहरू सम्हाल्न र समाधान गर्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मण्डली जीवनलाई उचित रूपमा कायम राख्न नै सक्छन्। नम्र रूपमा भन्दा, त्यस्ता अगुवाहरू आफ्नो काममा सक्षम हुँदैनन्; ठ्याक्कै भन्दा, तिनीहरू आफ्नो जिम्मेवारीमा गम्भीर रूपमा असफल भइरहेका हुन्छन्। अगुवाका रूपमा सेवा गरे पनि, तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूका हित र शैतानका नोकरहरूका हितहरूको रक्षा गर्छन्, तर मण्डलीको काम र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशलाई बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि हुने गरी मण्डली जीवनमा बाधा र अवरोध ल्याउने ती दुष्ट मानिसहरूको रक्षा गर्छन् र तिनीहरूलाई छूट दिन्छन्। तिनीहरूको क्षमता र प्रकटीकरणहरूका आधारमा हेर्दा, तिनीहरू क्षमतामा कमजोर र आफ्नो काममा अयोग्य मात्र हुन्छन्, र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गर्न मिल्दैन, तर मण्डलीका काममा तिनीहरूका कार्यका परिणामहरू गम्भीर हुन्छन्। तिनीहरूका कार्यहरूको प्रकृति ख्रीष्टविरोधीहरूले स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्ने र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई दमन गर्ने कार्यको जस्तै नै हुन्छ। दुवैले दुष्ट मानिसहरूलाई संरक्षण र छूट दिन्छन्, र शैतानका नोकरहरूलाई मण्डलीमा आफूले चाहेअनुसारका क्रियाकलाप गर्न छूट दिन्छन्। यति मात्र हो कि झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले जस्तो खुलस्त र निर्लज्ज रूपमा दुष्कर्म गर्ने र मण्डलीको काममा बाधा दिने गर्दैनन्। तिनीहरूले जानीजानी मानिसहरूलाई आफूतिर आकर्षित गर्ने र आफ्नो कुरा पालन गर्न लाउने गर्दैनन्, तर अन्तिम परिणाम ख्रीष्टविरोधीहरूले स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्ने कार्यको जस्तै नै हुन्छ। दुवैको परिणामस्वरूप सत्यतालाई प्रेम गर्ने र इमानदारीका साथ कर्तव्य निर्वाह गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले नै हानि र बरबादी भोग्नुपर्छ, र बाँच्नका लागि तिनीहरूसँग कुनै उपाय बाँकी रहँदैन। यस्तो वातावरण र मण्डली जीवनमा, इमानदारीका साथ कर्तव्य निर्वाह गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जीवनमा प्रगति गर्न निकै गाह्रो हुन्छ, र तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न पनि निकै गाह्रो हुन्छ। स्वाभाविक रूपमा, सुसमाचार फैलाउने काम र मण्डलीका विभिन्न कामहरूमा पनि ठूलो बाधा पुग्छ र ती सामान्य रूपमा अघि बढ्न सक्दैनन्। बाह्रौँ जिम्मेवारीका सम्बन्धमा हामीले चिरफार गरिरहेको झूटा अगुवाहरूको पहिलो प्रकटीकरण यो हो—आफ्नो वरपर देखा पर्ने मानिस, घटना, र कामकुराहरू छर्लङ्गै देख्न नसक्नु। त्यस्ता मानिसहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा चित्रण गर्न यो प्रकटीकरण नै पर्याप्त छ।
२. झूटा अगुवाहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल्दैनन्
अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीमा उल्लेख गरिएको दोस्रो कामको सन्दर्भमा, हामी झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू खुलासा र चिरफार गर्नेछौँ। यो दोस्रो काम भनेको अगुवा र कामदारहरूले समस्याहरू पहिचान भएपछि तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्न सत्यता सिद्धान्तहरू प्रयोग गर्नुपर्छ भन्ने कुरा हो। तर, झूटा अगुवाहरू यो काममा पनि अयोग्य हुन्छन्। त्यसकारण, हामीले चिरफार गर्न लागेको झूटा अगुवाहरूको दोस्रो प्रकटीकरण भनेको तिनीहरूलाई परमेश्वरको काम र मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र अवरोध ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू थाहा हुँदैन भन्ने कुरा हो। जब झूटा अगुवाहरू मण्डली जीवनमा सहभागी हुन्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खान्छन्-पिउँछन् र परमेश्वरका वचनहरू प्रार्थनार्थ पढ्छन्, तैपनि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको अर्थ के हो भनेर कहिल्यै बुझ्दैनन्, परमेश्वरले भन्नुभएका सबै कुराका सिद्धान्तहरू कहिल्यै बोध गर्दैनन्, र विभिन्न मामलाहरूका लागि परमेश्वरले तोक्नुभएका सिद्धान्त र मानकहरू जान्दैनन्। यसले झूटा अगुवाहरूमा सत्यता बुझ्ने क्षमताको कमी हुन्छ र तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ भनेर थप प्रमाणित गर्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “तपाईंले तिनीहरूको क्षमता कमजोर छ भनेर कसरी भन्न सक्नुहुन्छ? तिनीहरूले धेरै राम्रो खाना बनाउँछन्, स्टाइलिस लुगा लगाउँछन्, र अरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा मिठो तरिकाले बोल्छन्; र सबैलाई तिनीहरूको कुरा सुन्न मनपर्छ।” के व्यक्तिको रूपले उसको सारको प्रतिनिधित्व गर्न सक्छ? के केही बाहिरी कुराहरू राम्ररी गर्न सक्नुको अर्थ तिनीहरूमा राम्रो क्षमता छ भन्ने हुन्छ? कुनै पनि कुरालाई मूल्याङ्कन, मापन, र चित्रण गर्नका लागि, सधैँ सही मानक हुनैपर्छ। व्यक्तिको क्षमता मापन गर्ने मानक भनेको उसले शुद्ध रूपमा परमेश्वरका वचनहरू बुझ्छ कि बुझ्दैन भन्ने कुरा हो। यी मानिसहरूको क्षमता कमजोर छ भन्नाले मुख्यतया सत्यता बुझ्ने तिनीहरूको क्षमताको कमी जनाउँछ। हामी व्यक्तिको क्षमतालाई परमेश्वरका वचनहरू बुझ्ने उसको क्षमताका आधारमा मापन गर्छौं। के यो अत्यन्तै वस्तुगत र निष्पक्ष कुरा होइन र? (हो।) सृजित प्राणीका रूपमा, यदि तैँले सृष्टिकर्ताका वचनहरू बुझ्न सक्दैनस् भने, तँसँग के क्षमता हुन्छ? के तेरो दिमागले काम गर्छ? त्यस्तो व्यक्तिसँग मानव क्षमताको कमी हुन्छ; उसको क्षमता यति कमजोर हुन्छ कि उसले परमेश्वरका वचनहरूसमेत बुझ्न सक्दैन—के त्यस्तो व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिका रूपमा सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ?
अब हामी झूटा अगुवाहरूको दोस्रो प्रकटीकरणको सङ्गति र चिरफार गर्नेछौँ। झूटा अगुवाहरूलाई मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउनेहरूलाई कसरी निराकरण गर्ने भन्ने कुरा थाहा हुँदैन र तिनीहरूले विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू खुट्ट्याउन सक्दैनन्। झूटा अगुवाहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ, तिनीहरूमा सत्यता बुझ्ने क्षमताको कमी हुन्छ, र परमेश्वरका वचनहरू बोध गर्ने क्षमता हुँदैन भन्ने कुरा देखाउन यो नै पर्याप्त छ। उदाहरणका लागि, कुनै व्यक्तिले जो अगुवा हो ऊप्रति सधैँ अवज्ञा गर्छ। झूटा अगुवाहरूले पनि यस व्यक्तिमा समस्याहरू भएको देख्न सक्छन् र ऊ दुष्ट व्यक्ति र ख्रीष्टविरोधीजस्तो देखिन्छ भन्ने महसुस गर्न सक्छन्। तिनीहरूले कामकुराबारे केही सुरागहरू पत्ता लगाउन सक्छन्, जुन त्यति खराब कुरा होइन। तर यदि तैँले तिनीहरूलाई “के कुराले गर्दा तपाईंले ऊ ख्रीष्टविरोधी र दुष्ट व्यक्तिजस्तो देखिन्छ भनेर भन्नुभयो? के प्रमाणका रूपमा खास प्रकटीकरणहरू छन्? के तपाईँले ऊ सधैँ जोसुकै अगुवाविरुद्ध अवज्ञाकारी हुने भएकै कारण ऊ ख्रीष्टविरोधी र दुष्ट व्यक्ति हो भनेर निर्धारित गर्न मिल्छ? उसलाई यसरी चित्रण गर्न त्यो मात्रै पर्याप्त हुँदैन; यो त स्वभावको कुरा मात्र हो, अहङ्कार र आत्म-धार्मिकताको समस्या मात्रै हो। के उसमा ख्रीष्टविरोधीको प्रकृति छ? के ऊ सत्यताप्रति वितृष्ण र सत्यतालाई घृणा गर्ने व्यक्ति हो? के उसले मण्डलीको काममा बाधा दिएको छ? के उसले सबै अगुवा र कामदारहरूलाई झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीका रूपमा दोषी ठहर्याएको छ? के उसले यीमध्ये कुनै काम गरेको छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले “त्यस्तै देखिन्छ” भनेर जबाफ दिन्छन्। त्यसपछि, यदि तैँले “त्यसोभए हामीले उसलाई कसरी चित्रण गर्नु र सम्हाल्नुपर्छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले थाहा छैन भन्छन्। यदि तैँले “यस्तो व्यक्तिका हकमा, के हामीले उसलाई चेतावनी दिनुपर्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्ति प्राप्त गर्न मद्दत गर्न, के उसको खुलासा गर्नुपर्छ?” भनेर सोधिस् भने तिनीहरूलाई त्यो पनि थाहा हुँदैन। यो त अनभिज्ञ हुने र कुनै पनि कुरा छर्लङ्ग देख्न नसक्ने अवस्था हो। तिनीहरूले केही सुरागहरू देख्न त सक्छन् तर तिनीहरूलाई त्यस्ता मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार कसरी चित्रण गर्ने वा सम्हाल्ने भन्ने थाहा हुँदैन। के तिनीहरूले वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पाठहरू सिक्न मद्दत गर्न सक्छन्? त्यस्ता व्यक्तिहरू दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधी हुने हुनाले, तिनीहरूलाई ढिलोचाँडो निष्कासित गरिनेछ। तर, यदि तैँले तिनीहरूलाई कुनै दुष्ट कार्य गर्नुभन्दा पहिले नै निकालिस् वा अलग गरिस् भने, तिनीहरूले अवज्ञा व्यक्त गर्नेछन्, र तैँले किन त्यसो गरिस् भनेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बुझ्न सक्नेछैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूलाई केही समयका लागि काम गर्न दिनु आवश्यक हुन्छ। जब तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरू झन्झन् स्पष्ट हुँदै जान्छन्, र जब तिनीहरूले भ्रम र आधारहीन अफवाहहरू फैलाउन, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउन र आफ्नो पक्षमा पार्न खोज्न, शक्ति र प्रभावका लागि प्रतिस्पर्धा गर्न, स्वतन्त्र राज्य स्थापना गर्न, र मण्डलीको काम तोड्ने प्रयास गर्न थाल्छन्, तब धेरैजसो मानिसहरूले स्पष्ट रूपमै तिनीहरूको प्रकृति सार पहिचान गर्न सक्नेछन्, र स्वाभाविक रूपमै तिनीहरू तिनीहरूलाई खुलासा गर्न, खुट्ट्याउन, र इन्कार्नका लागि खडा हुन सक्नेछन्। त्यसपछि, तैँले तिनीहरूलाई निकाल्न र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार तह लगाउन सक्नेछस्। यसरी काम गर्दा मात्रै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्ति विकास गर्न मद्दत मिल्नेछ। के झूटा अगुवाहरूले समस्याहरूलाई यसरी सम्हाल्न र समाधान गर्न सक्छन्? झूटा अगुवाहरूमा यो क्षमता र बुद्धिको कमी हुन्छ। के तैँले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई तुरुन्तै निराकरण गर्न सक्ने कुनै झूटा अगुवा देख्छस्? एउटा पनि देख्दैनस्। त्यसकारण, झूटा अगुवाहरूले दुष्ट मानिसहरूको बाधा र ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउबाट दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बिलकुलै सुरक्षा दिनेछैनन्। धेरैजसो झूटा अगुवाहरूले बर्खास्त भएपछि आफूलाई चिन्न नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरूले धेरै गुनासोसमेत गर्छन्, र परमेश्वरको घरले तिनीहरूसँग अनुचित व्यवहार गर्यो भनेर गनगन गर्छन्, यो त “अघायो सुँगुर पल्टायो डुँड” भनेजस्तै भयो भनेर भन्छन्, र तिनीहरूले मेहनत गरे पनि कुनै कदर प्राप्त नगरेको र तिनीहरू अन्यायमा परेको दाबी गर्छन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा खुलासा गरिस् भने, तिनीहरू अवज्ञाकारी नै रहन्छन्, र यस्तो सोच्छन्: “मैले अगुवाका रूपमा धेरै वर्ष सेवा गरेँ; मैले कुनै उपलब्धि हासिल नगरे पनि कम्तीमा कठिनाइ त सहेँ। मलाई किन बर्खास्त गरियो? यो त अघायो सुँगुर पल्टायो डुँड भनेजस्तै भयो!” तैँले तिनीहरूलाई जसरी खुलासा गरे पनि तिनीहरू अवज्ञाकारी नै रहन्छन्। तिनीहरूले यसोसमेत भन्छन्, “जब मैले ख्रीष्टविरोधी पत्ता लगाउँथेँ, तब म यति चिन्तित हुन्थेँ कि मुखमा प्राय घाउ आउँथ्यो र म राम्ररी सुत्न सक्दिनथेँ। यदि म झूटो अगुवा भएको भए मैले कसरी यस्तो बोझ लिन सक्थेँ?” तिनीहरूले कुनै पनि आवश्यक काम गर्थेनन्, तिनीहरू कुनै पनि काम गर्न सक्ने अवस्थामा हुन्थेनन्, र तिनीहरूलाई के गर्ने भनेरसमेत थाहा हुन्थेन, तैपनि तिनीहरूले अझै आफूलाई आदर गर्न भ्याएका छन्। के यो समस्याग्रस्त कुरा होइन र? कति घिनलाग्दो कुरो!
मण्डलीमा पैदा हुने विभिन्न समस्याहरूका सम्बन्धमा, झूटा अगुवाहरूलाई ती समस्याहरू मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने प्रकृतिका हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमै थाहा हुन्छ, तैपनि तिनीहरूले तिनलाई बेवास्ता गर्छन्। स्पष्ट समस्याहरू देख्दा, तिनीहरूले झारा टार्छन् र समस्याहरूको अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण सार खुलासा गर्ने आँट गर्दैनन्। तिनीहरूले समस्याहरूलाई ठोस रूपमा सम्बोधन नगरी धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्छन्, र केही नराम्रो भयो भनेर सङ्केतहरू गर्ने र केही अर्तीहरू दिने काम मात्र गर्छन्, र कुरो त्यतिमै सक्किन्छ। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू सामना गर्दा, तिनीहरू अन्योलमा पर्छन्, र तिनीहरूसँग यसको कुनै सम्बन्ध नै नभएजसरी उदासीनताको मनोवृत्ति अपनाउँछन्। तिनीहरूलाई यी समस्याहरूलाई कुन रूपमा लिने भन्नका लागि सबैभन्दा उचित तरिका के हो, समस्याहरू समाधान गर्न के भन्ने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कसरी सुरक्षा दिने भन्ने थाहै हुँदैन, र तिनीहरूसँग कुनै बोझ पनि हुँदैन। तिनीहरूसँग अलिकति सद्भाव मात्रै हुन्छ: “मलाई तिमी दुष्ट व्यक्ति हौ भन्ने थाहा छ। म तिमीलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिन र हानि गर्न दिनेछैनँ। म यो पदमा रहुन्जेलसम्म, मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिनुपर्छ र अन्त्यसम्मै आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ।” यसको के फाइदा? के तैँले समस्या समाधान गरेको छस् र? तँ चिन्ता गर्नमा व्यस्त हुँदा, के ख्रीष्टविरोधीहरू निष्क्रिय नै रहनेछन् र? के तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिन छोड्नेछन् र? जब तिनीहरूले तँ व्यर्थको कायर अगुवा होस्, कुनै बुद्धि नभएको र पक्कै काम गर्ने क्षमता नभएको सास फेर्न मात्र जन्मेको व्यक्ति होस् भन्ने देख्छन्, तब तिनीहरूले तँलाई बिलकुलै गम्भीर रूपमा लिनेछैनन्। धेरैजसो ख्रीष्टविरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरू अत्यन्तै चतुर र घातक हुन्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउँछन् र बाधा दिन्छन्, र तँसित तिनीहरूलाई रोक्ने वा प्रतिबन्धित गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। न त तँलाई समस्याहरू समाधान गर्न कोबाट मद्दत खोज्ने भन्ने नै थाहा हुन्छ; तँ बस चिन्तित र व्याकुल हुन्छस्, र प्रार्थना गर्दै रुन्छस्। तँ अत्यन्तै दयनीय देखिन्छस्; तैँले परमेश्वरका अभिप्रायहरूको अत्यन्तै ख्याल गर्ने र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अत्यन्तै वास्ता गर्ने जस्तो देखिन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूजस्ता यति स्पष्ट दुष्ट मानिसहरूलाई समेत तैँले सम्बोधन गर्न सक्दैनस्। तैँले सत्यताअनुसार ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्य र व्यवहारहरू चिरफार गर्न सक्दैनस्, न त तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्ति विकास गर्न मद्दत गर्नका लागि ख्रीष्टविरोधीहरूका अभिप्राय, मनसाय, र व्यवहारहरू सार्वजनिक रूपमा खुलासा गर्न नै सक्छस्। तैँले यीमध्ये कुनै पनि काम गर्न सक्दैनस्। कति झूटा अगुवाहरूले त यसोसमेत भन्छन्, “कसैले पनि ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा गर्नु हुँदैन। यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन् भन्ने थाहा भयो र तिनीहरू टाढा बसे भने, ख्रीष्टविरोधीहरूले बदला लिन खोज्नेछन्।” के यो बेकामे कायर हुनु होइन र? के त्यस्ता मानिसहरूले मण्डलीको काम सम्हाल्न सक्छन्? के तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सामान्य मण्डली जीवन जिउन सक्ने गरी सुरक्षा दिन सक्छन् र? यो समस्या समाधान गर्ने कस्तो विधि हो? केही नभइरहेको अवस्थामा तिनीहरूले अनवरत रूपमा धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्न सक्छन्, तर जब केही आइपर्छ, तब तिनीहरू अन्योलमा पर्छन् र भ्रमित हुन्छन्, र रुन मात्रै सक्छन्। के तिनीहरू व्यर्थका कायर होइनन् र? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएको र दुष्ट मानिसहरूले बाधा दिएको देख्दा, तिनीहरूले केही सोच्नै सक्दैनन्, र तिनीहरूसँग प्रतिक्रिया जनाउने कुनै उपाय हुँदैन। तिनीहरूलाई तुलनात्मक रूपमा अलिक इन्साफको बोध भएका, मानवता भएका, अनि सत्यता स्विकार्न सक्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग एकताबद्ध हुने, सँगै सङ्गति गर्ने, यी समस्याहरू समाधान गर्न परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गर्ने, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने र खुट्याउने सबैभन्दा आधारभूत कामसमेत गर्न आउँदैन। के त्यस्तो व्यक्ति खत्तम होइन र? (हो।) कति झूटा अगुवाहरू अत्यन्तै सतर्क, कायर, र काम नलाग्ने हुन्छन्। तिनीहरू कति हदसम्म कायर र काम नलाग्ने हुन्छन्? जब दुष्ट मानिसहरू मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध दिन आउँछन्, र अत्यन्तै कठोर र अहङ्कारी रूपमा बोल्छन्, तब तिनीहरू यति डराउँछन् कि तिनीहरू काँप्छन्, र सोच्छन्, “म तिनीहरूलाई निराकरण गर्ने आँट गर्दिनँ। तिनीहरू खतरनाक छन्; तिनीहरू संसारका दुष्ट व्यक्ति हुन्। यदि मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिन तिनीहरूको खुलासा गरेँ भने, तिनीहरूले अवश्य नै मेरो विरुद्ध केही न केही फेला पार्नेछन् र प्रतिकार गर्नेछन्। त्यसपछि त म कसरी अगुवा रहिरहन सक्छु र? तिनीहरूलाई म कहाँ बस्छु भन्ने थाहा छ। के तिनीहरूले मेरो परिवारलाई हानि गर्नेछन्? के तिनीहरूले मलाई परमेश्वरमा विश्वास गरेकोमा रिपोर्ट गर्नेछन्?” त्यस्ता झूटा अगुवाहरूले मण्डलीको कामको जिम्मेवारी लिन सक्दैनन्। तिनीहरू चरम डरका कारण निष्क्रियतामा डुबिरहन्छन्; स्वाभाविक रूपमा, तिनीहरूले त्यस्ता समस्याहरू र त्यस्ता मानिसहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू पनि बिलकुलै बुझ्न सक्दैनन्। मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने व्यक्ति भनेर चित्रण गरिएको कुनै पनि व्यक्ति कहिलेकाहीँ मात्र गल्ती गर्ने व्यक्ति हुँदैन। बरु, तिनीहरूको मानवता यति दुष्ट हुन्छ कि तिनीहरूले सधैँ लापरवाह रूपमा गलत कार्यहरू गरिरहेका हुन्छन् र धेरै किसिमका दुष्ट कार्यहरू गरिरहेका हुन्छन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूमा निस्सन्देह दुष्ट मानिसहरूको सार हुन्छ। दुष्ट मानिसहरू सम्हाल्न पनि केही बुद्धिमानी विधिहरू चाहिन्छ। तैँले पृष्ठभूमि र वातावरण के छ र दुष्ट मानिसहरूले निराकरण भएपछि के-कस्ता कार्यहरू गर्न सक्छन्, र यसले मण्डलीमा समस्या ल्याउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा ख्याल गर्नुपर्छ। यी पक्षहरूलाई ध्यान दिएर विचार गरेपछि मात्रै तैँले उक्त मामलालाई सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप र बुद्धि प्रयोग हुनेगरी उचित रूपमा सम्हाल्न सक्छस्। सत्यता बुझेका मानिसहरूले त्यस्ता समस्याहरू सम्हाल्दा अचेतन रूपमै सिद्धान्तहरू बुझ्छन्। यो काम गर्ने क्रममा, तिनीहरूले विभिन्न मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने भनेर विस्तारै बुझ्दै जान्छन्, र तरिका र विधिहरू विकास गर्छन्, र तिनीहरूको हृदयमा बुद्धि पलाउँछ। तर झूटा अगुवाहरूमा यी तरिका, विधि, र बुद्धि हुँदै हुँदैन। किनभने तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई ख्याल गर्दैनन्; तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काममा असर पर्छ कि पर्दैन, वा अगुवा र कामदारहरूले खतरा सामना गर्नेछन् कि छैनन् भन्ने कुरालाई ख्याल गर्दैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई ख्याल नगर्ने हुनाले, तिनीहरूले सिद्धान्तहरूबिना र अझ बुद्धिबिना मामलाहरू सम्हाल्छन्। झूटा अगुवाहरूले यी समस्याहरू सम्हाल्न सक्दैनन् र ती कुराहरूबाट पाठहरू सिक्दैनन्, र यसले प्रमाणित गर्छ कि तिनीहरू सिक्न अनिच्छुक छन्, अयोग्य छन्, र तिनीहरू उचित कामहरूलाई बेवास्ता गर्छन्, र कुनै पनि काम गर्न सक्षम हुँदैनन्। जब तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले दुष्टता गरिरहेका र बाधाहरू ल्याइरहेका देख्छन्, तब तिनीहरूले न त यी मानिसहरूको खुलासा गर्छन् न त समस्याहरू नै समाधान गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काम वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशप्रति कुनै ध्यान नदिई आफ्नै हितहरूको रक्षा गर्नेबारे मात्रै विचार गर्छन्। कति झूटा अगुवाहरूले आफूभन्दा शक्तिशालीहरूको डर मान्दामान्दै पनि कमजोरहरूलाई हेप्छन्; तिनीहरूले तुलनात्मक रूपमा सोझा मानिसहरूलाई अथक रूपमा हेप्छन् र आफ्नो शक्तिको धाक देखाउँछन्, तर दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू भेट्दा, तिनीहरू मुस्कुराउने र चापलुसी गर्ने मात्र गर्छन्। के परमेश्वरले त्यस्ता सिद्धान्तहीन झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरूलाई मन पराउन सक्नुहुन्छ? अवश्य नै सक्नुहुन्न। के परमेश्वरको घरले कमजोरलाई हेप्ने र बलियाको डर मान्ने, र इन्साफको बोध नभएका मानिसहरूलाई अगुवा र कामदार बन्न संवर्धन गर्न सक्छ? अवश्य नै सक्दैन! यी सबै मानिसहरू कुनै विवेक वा समझ नभएका र सत्यता पटक्कै नस्विकार्ने अविश्वासी र गैरविश्वासी हुन्, र परमेश्वरको घर तिनीहरूलाई चाहँदैन।
जब कुनै झूटो अगुवाको काममा समस्याहरू देखा पर्छन्, तब उसको प्रतिक्रिया सधैँ जिम्मेवारीबाट पछि हट्नु नै हुन्छ। उसको सबैभन्दा आम भनाइ यस्तो हुन्छ, “मैले तिनीहरूसँग सङ्गति गरेको छु।” यसको तात्पर्य “मैले आफूले बताउनुपर्ने सबै कुरा बताइसकेको छु, त्यसकारण केही गडबड भयो भने त्यो तिनीहरूको जिम्मेवारी हो। त्योसँग मेरो कुनै सम्बन्ध हुँदैन” भन्ने हुन्छ। त्यसकारण “मैले तिनीहरूसँग सङ्गति गरेको छु” भन्ने वाक्य झूटा अगुवाहरूको मन्त्र र आदर्श वाक्य हो। यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले नियम आफ्नो हातमा लिएको, मनोमानी काम गरेको, र मण्डलीमा बाधा ल्याएको कुरा कुनै झूटा अगुवाले देख्यो भने, उसले सङ्गति र सहयोगको विधि पनि प्रयोग गर्छ। केही अर्ती र चेतावनीका शब्दहरू बोलेपछि, उसले अब ख्रीष्टविरोधी आज्ञाकारी र समर्पित हुनेछ, र उसले अबदेखि मानिसहरूलाई बहकाउने वा मण्डली जीवनमा बाधा दिने गर्नेछैन भन्ने अनुमान गर्छ। के यो मूर्ख अनुमान होइन र? ख्रीष्टविरोधीहरूका बाधाहरू प्रतिबन्धित गर्न यस्तो मूर्ख शैली प्रयोग गर्नु नै झूटा अगुवाले गर्ने काम हो, र यो साँच्चै नै पूर्ण रूपमा मूर्खतापूर्ण कुरा हो! झूटा अगुवाहरू व्यस्त काममा अन्धाधुन्ध लाग्नेबाहेक अरू केही गर्दैनन्। तिनीहरू आफूलाई सामान्य मामलाहरूमा मात्र व्यस्त राख्छन् तर आधारभूत काम गर्न असक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्नेहरूलाई मलजल गर्दैनन्, बाधा र अवरोध ल्याउनेहरूलाई प्रतिबन्धित गर्दैनन्, र बारम्बार चेतावनी दिँदा पनि लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गरिरहने र परिवर्तन हुन नमान्नेहरूलाई निकाल्दैनन्। तिनीहरूले खासगरी ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी दुष्टता गर्छन् र बाधाहरू निम्त्याउँछन् भन्नेप्रति ध्यान दिँदैनन्। तिनीहरूले तिनीहरूलाई न त खुलासा गर्छन् न त खुट्ट्याउँछन्, न त तिनीहरूले तिनीहरूलाई निकाला वा निष्कासन नै गर्छन्, जसले गर्दा ख्रीष्टविरोधीहरूले दुष्टता गर्न र मण्डलीको काममा बाधा दिन पाउँछन्। तिनीहरूले वास्तै गर्दैनन् र ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्ट कार्यहरूसँग आफ्नो कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने सोच्छन्। झूटा अगुवाहरूले आफ्नो काममा झारा टार्न मात्रै सक्छन्; तिनीहरूले सामान्य मामलाहरूको थोरै काम गर्छन् र त्यसपछि आफूले वास्तविक काम गरेको छु र अगुवा र कामदारका रूपमा मानक पूरा गरेको छु भन्ने सोच्छन्। मण्डलीको काममा जसले बाधा र अवरोध ल्याए पनि तिनीहरूले केवल केही धर्मसिद्धान्तहरू सुनाउँछन्, केही अर्तीहरू दिन्छन् र सम्झाइबुझाइ गर्छन्, अनि समस्या समाधान भयो भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले आफूलाई दिनभरि ठूलासाना दुवै कुराहरूमा व्यस्त राख्छन्, र आफूले राम्रो काम गरिरहेको भन्ठान्छन्। तिनीहरूले यसो भन्दै फुइँ लाउनेसमेत गर्छन्, “हाम्रो मण्डलीलाई हेर त। सबैलाई राम्रोसित प्रयोग गरिएको छ: सुसमाचार प्रचार गर्न सक्नेहरूले सुसमाचार प्रचार गरिरहेका छन्, भिडियो बनाउन सक्नेहरूले भिडियो बनाइरहेका छन्, गीत गाउन सक्नेहरूले भजन रेकर्ड गरिरहेका छन्—हाम्रो मण्डली जीवन फस्टाइरहेको छ!” तर, तिनीहरूले मण्डलीका धेरै गुप्त समस्याहरू फिटिक्कै देख्दैनन्। तिनीहरूले मण्डली जीवनमा निरन्तर बाधा र अवरोध ल्याउने ती दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरूलाई तह लाउने आँट गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्छन्। मानिसहरूलाई आफूतिर आकर्षित गरेर आफ्नै साना समूहहरू बनाउने प्रयास गर्दै आफ्नै तरिकाले काम गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूप्रति तिनीहरूले आँखा चिम्लिन्छन्। तिनीहरूले धार्मिकताका लागि भोकाउने र तिर्खाउने नयाँ विश्वासीहरूले उठाउने धेरै प्रश्नहरूलाई सम्बोधन गर्न सक्दैनन्। यी वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्ने उपायहरू खोज्नुको सट्टा, झूटा अगुवाहरू सधैँ यी कुराबाट तर्किन खोज्छन्, र अझै पनि “मण्डली जीवन फस्टाइरहेको छ” भन्ने दाबी गर्छन्। के यो ढोँग र ठगीमा संलग्न हुनु होइन र? झूटा अगुवाहरूले यी अविश्वासीहरू, दुष्ट मानिसहरू, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई ननिकाली वा निराकरण नगरी त्यतिकै मण्डलीमा छोड्छन्, र यसरी तिनीहरूलाई लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्न र मण्डली जीवन पूरै अस्तव्यस्त पार्न दिन्छन्, र तिनीहरूले त्यो नदेखेको नाटक गर्छन्। त्यस्ता झूटा अगुवाहरू अत्यन्तै अन्धा हुन्छन्! तिनीहरूले अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरूका लागि सुरक्षा-छाताको काम गर्छन्, र यी पतित मानिसहरूलाई ननिकाल्नु भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई प्रेम गर्नु र सुरक्षा दिनु हो भन्ने सोच्दै यसप्रति गर्व पनि गर्छन्। के यो मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउनु होइन र? के यो जानीजानी परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नु र उहाँविरुद्ध जानु होइन र? तर झूटा अगुवाहरू यसबारे पूर्ण रूपमा अनभिज्ञ हुन्छन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई यी वास्तविक समस्याहरू समाधान भएका छन् कि छैनन् भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले “मैले तिनीहरूलाई काटछाँट गरेको छु; मैले तिनीहरूसँग सङ्गति गरेको छु” भनेर भन्छन्, जसको आशय समस्याहरू समाधान भएका छन् र अब ऊसँग यी कुराहरूको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने हुन्छ। के यो जिम्मेवारीबाट पछि हट्नु होइन र? कुनै झूटो अगुवाका लागि, जब कसैले कुनै दुराचरण गर्छ, तब उसले सो उत्पीडकलाई झाराटारुवा तरिकाले काटछाँट गरेको छ र केही कुरा सम्झाएको र अर्ती दिएको छ भने, उसको काम पूरा भएको हुन्छ र उसले समस्या समाधान गरेको जस्तो गर्छ। के यो छलमा संलग्न हुनु होइन र? झूटा अगुवाहरूले अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पक्कै पनि समयमै निकल्दैनन्, अनि यसो भन्दै भ्रामक बहाना बनाउँछन्, “मैले तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गरेँ, तिनीहरू सबैले आफूले गरेका कुरा चिनेर अफसोस माने, र तिनीहरू सबैले नै रुँदै अवश्य पश्चात्ताप गर्ने र अबदेखि आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापित गर्ने प्रयास नगर्ने भनेर भने।” के यी झूटा अगुवाहरूले बच्चाले नाटक गरेजसरी आफूलाई धोका दिइरहेका हुँदैनन् र? यी अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरू सबै सत्यताप्रति वितृष्ण मानिसहरू हुन्। तिनीहरू कसैले पनि सत्यता बिलकुलै स्विकार्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरको मुक्तिका लक्षित पात्र होइनन्, बरु परमेश्वरका तिरस्कार र घृणाका लक्षित पात्र हुन्। तर झूटा अगुवाहरूले यी अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबाहिनीहरूका रूपमा व्यवहार गर्छन्, र तिनीहरूलाई प्रेमपूर्वक सहयोग गर्छन्। यहाँ, समस्याको प्रकृति के हो? के मूर्खता र अज्ञानताले तिनीहरूलाई स्पष्टसित यी मानिसहरू चिन्नबाट रोकिरहेको हो, कि तिनीहरूले ती मानिसहरू चिढिएलान् भन्ने डरले तिनीहरूलाई खुसी पार्न खोजिरहेका हुन्? कारण जेसुकै भए पनि, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्, र सत्यता स्विकार्दैनन् वा काटछाँटमा पर्दा आफ्नो गल्ती स्विकार्दैनन्। झूटा अगुवाहरूमा सत्यता वास्तविकता पटक्कै हुँदैन भनेर प्रमाणित गर्न यो नै काफी छ। तिनीहरूले परमेश्वरको घरका कार्य प्रबन्धहरूअनुसार काम गर्दैनन्, र विशेष गरी मण्डलीलाई सफा गर्ने काममा, तिनीहरूले झाराटारुवा तरिकाले काम गर्छन्। तिनीहरूले स्पष्ट रूपमै दुष्कर्मी देखिएका थोरैलाई हटाएर झारा मात्र टार्छन्। खुलासा र काटछाँटमा पर्दा तिनीहरू जिम्मेवारीबाट पन्छिन र आफ्नो पक्षमा तर्क गर्नका लागि अनेक कारण र बहाना बनाउँछन्। त्यसकारण, वास्तविक काम नगर्ने झूटो अगुवा परमेश्वरको इच्छा पूरा हुन नदिने बाधक हो। झूटा अगुवाहरूले सतही, सामान्य काम मात्र सम्हाल्छन्, जसको कुनै मूल्य हुँदैन। तिनीहरूले मण्डलीमा देखा पर्ने विभिन्न समस्याहरू कहिल्यै समाधान गर्दैनन्; तिनीहरू केवल तीबाट पन्छिन्छन्। यसले गर्दा मण्डलीको कामको सामान्य प्रगतिमा ढिलाइ मात्रै हुँदैन, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा पनि असर पुग्छ। झूटा अगुवाहरूले प्रस्ट रूपमै मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउँछन्, र अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरूको सुरक्षा छाताका रूपमा काम गर्छन्। आत्मिक युद्धको महत्त्वपूर्ण घडीमा, तिनीहरू परमेश्वरलाई प्रतिरोध र छल गर्न दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको पक्षमा उभिन्छन्। के यो परमेश्वरलाई धोका दिनुको प्रकटीकरण होइन र? झूटा अगुवाहरूका दृष्टिकोण र व्यवहारहरूलाई हेर्दा, तिनीहरू सत्यता खोजी गर्ने मानिस हुँदै होइनन्, तिनीहरूले सत्यता पटक्कै बुझ्दैनन्, र तिनीहरू अगुवाइको काम गर्न पूर्ण रूपमा असमर्थ हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ।
झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका वचनहरूअनुसार नभई आफ्नै अभिरुचिहरूअनुसार मानिसहरूलाई व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले बिनाकुनै सिद्धान्त काम गर्छन्, र जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा बाधा दिइरहेको देख्दा, झूटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई घृणा गर्दैनन्। तिनीहरू त ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका केही वचनहरू पढेर सुनाए तिनीहरूको बाधा र अवरोधहरू रोक्न सकिन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू कस्ता किसिमका मानिस हुन्? तिनीहरू दियाबलस हुन्, तिनीहरू शैतान हुन्! ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरमा जतिसुकै वर्ष विश्वास गरेका भए पनि सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन् र तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउन र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा बाधा दिन सक्छन्। तिनीहरू वास्तविक जीवनका दियाबलस र शैतानहरू हुन्। झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूका केही खण्ड पढेर सुनाएपछि तिनीहरूले पछुतो मान्ने र तिनीहरूको मन बदलिने आशा गर्छन्। के यो अत्यन्तै मूर्खतापूर्ण कुरा होइन र? ख्रीष्टविरोधीजस्ता मानिसहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले जतिसुकै दुष्ट कार्यहरू गरे पनि आत्मचिन्तन गर्दैनन् वा आफूलाई चिन्दैनन्, र तिनीहरूले जतिसुकै गल्तीहरू गरे पनि ती गल्तीहरू स्विकार्दैनन्। तिनीहरू नरक जाने नियति भएका अलच्छिना हुन्, तैपनि तँ परमेश्वरका वचनहरूका केही खण्ड पढेर सुनाउँदा र केही अर्तीका वचन दिँदा तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सकिन्छ भन्ने सोच्छस्—के यो मनोकामना होइन र? यदि भ्रष्ट मानवजातिले यति सजिलै सत्यता स्विकार्न सक्थ्यो भने, परमेश्वरले न्याय र सजायको काम नै गर्नुपर्दैनथ्यो। परमेश्वरले आफ्नो काममा किन यति धेरै वचनहरू बोल्नुहुन्छ र यति धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ? किनभने मानिसहरूलाई मुक्ति दिनु सजिलो छैन, किनभने मानिसहरूका कठिनाइहरू धेरै छन् र तिनीहरूको विद्रोह अत्यन्तै ठूलो छ! सत्यता स्विकार्न सक्नेहरूले मात्रै मुक्ति पाउन सक्छन्। सत्यताप्रति वितृष्णा राख्ने र त्यसलाई घृणा गर्नेहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन्। तर, झूटा अगुवाहरूले यो विश्वास गर्छन् कि, यदि तिनीहरूले अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई केही कठोर शब्दहरू भनेमा, ती व्यक्तिहरूले पछुतो मान्नेछन् र आफूलाई चिन्नेछन्, र त्यसपछि यदि तिनीहरूले तिनीहरूलाई केही अर्ती र सान्त्वनाका शब्दहरू भनेमा, तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्नेछन्, र यसरी तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्यमा निर्वाहमा ध्यान दिन, बफादार बन्न, र स्वभाव परिवर्तन गर्न सक्नेछन्, अनि तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आज्ञाकारी भेडामा परिणत गर्न सक्नेछन्। के यो मूर्ख विचार होइन र? यो अत्यन्तै मूर्ख विचार हो! यो त पागलले बरबराउनुजस्तै हो—कुराहरू कसरी यति सरल हुन सक्छन् र! परमेश्वरले तीस वर्षभन्दा पहिलेदेखि न्यायको काम गर्दै आउनुभएको छ, र पनि मानिसहरूले कति नै आत्मज्ञान र रूपान्तरण हासिल गरेका छन् र? अल्पसङ्ख्यक मानिसहरूले मात्रै केही परिणामहरू हासिल गरेका छन्। जसले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् तिनीहरूले जतिसुकै प्रवचन सुने पनि बढीमा केही धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बुझ्छन्। तिनीहरूको जीवन स्वभाव पटक्कै परिवर्तन भएको हुँदैन, र तिनीहरूमा असल व्यवहार र असल कार्यहरूसमेत बिरलै देखिन्छन्। तिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिस हुन्? तिनीहरू भातमारा हुन्—तिनीहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरको अनुग्रह लिनमा मात्रै ध्यान दिन्छन् र आशिष्हरू मात्रै पछ्याउँछन्; तिनीहरू कपडा लाएका पशुबाहेक अरू केही होइनन्! मानिसहरूलाई शैतानले गहन रूपमा भ्रष्ट तुल्याएको छ; तिनीहरू भ्रष्ट स्वभावहरूले भरिएका छन्, र तिनीहरूका हाड र रगत शैतानका विषहरूले भरिएका छन्। यदि तिनीहरू सत्यता, वा परमेश्वरको न्याय र सजाय स्विकार्न सक्दैनन् भने, तिनीहरू कसरी परमेश्वरमा साँचो रूपमा समर्पित हुन सक्छन्? तिनीहरूले कसरी बफादारीपूर्वक आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्? तिनीहरू कसरी परमेश्वरको डर मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्छन्? के मुक्ति प्राप्ति मानिसहरूले कल्पना गरेजस्तो सरल हुन सक्छ र? शैतानले मानिसहरूलाई हजारौँ वर्षदेखि भ्रष्ट तुल्याएको छ, यहाँसम्म कि तिनीहरू दियाबलस नै बनिसकेका छन्। अहिले परमेश्वर तिनीहरूलाई मुक्ति दिन आउनुभएको छ, तर उहाँले जति धेरै वचनहरू बोल्नुभए पनि, दियाबलस बनिसकेका मानिसहरूलाई साँचो मानवमा परिणत गर्नु अत्यन्तै गाह्रो कार्य हो। परमेश्वरले धेरै सत्यताहरू व्यक्त गर्नुपर्ने मात्र होइन, मानिसहरूले पनि सत्यता पछ्याएर, स्विकारेर, अनि अभ्यास गरेर सहकार्य गर्न सक्दो गर्नुपर्छ—त्यसपछि मात्रै तिनीहरूले शैतानको प्रभावबाट उन्मुक्ति पाएर परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्। परमेश्वरले एकपटक भन्नुभएको छ, “धेरैलाई बोलाइन्छ, तर थोरैलाई चुनिन्छ।” धेरै मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि, साँचो रूपमा परमेश्वरको न्याय र सजाय अनुभव गर्ने, र उहाँको काममा पूर्ण रूपमा समर्पित हुनेहरू मात्रै शुद्ध गरिन र सिद्ध पारिन सक्छन्। अलिकति पनि सत्यता नस्विकार्ने ती अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरू हृदयमा सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्; तिनीहरूले कहिल्यै परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्नेछैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरको कामद्वारा प्रकाश गरिन र हटाइन मात्रै सक्छन्। झूटा अगुवाहरूमा परमेश्वरको कामसम्बन्धी कुनै बुझाइ हुँदैन। तिनीहरू मानिसहरूलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको कामबारे यति सरल तरिकाले सोच्छन्, र दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका केही वचनहरू पढेर सुनाइयो र काटछाँटका केही कठोर शब्दहरू भनियो भने, तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्ने र तिनीहरू परिवर्तन हुने, साथै कर्तव्य निभाउँदा तिनीहरू बफादार हुने विश्वास गर्छन्। यसमा के समस्या छ? सत्यता नपछ्याउने र सत्यता नबुझ्नेबाहेक, झूटा अगुवाहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर भएकाले पनि यस्तो हुन्छ; त्यसकारण, परमेश्वरको काम र परमेश्वरले मानिसहरूलाई कसरी मुक्ति दिनुहुन्छ भन्नेबारे तिनीहरूले बिलकुलै बुझेका हुँदैनन्। व्यक्तिको सार के हो, उसमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन, र उसलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भनेर हेर्न, उसको क्षमता र सत्यताप्रतिको उसको मनोवृत्तिलाई ख्याल गर्नु आवश्यक हुन्छ—तैँले सत्यताबारे उसको बुझाइ कस्तो छ र उसले सत्यता स्विकार्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा अवलोकन गर्नैपर्छ। त्यसकारण, व्यक्तिले सत्यता बुझ्न सक्छ कि सक्दैन भनेर मापन गर्ने आधार के हो? यो मुख्य रूपमा उसको क्षमताको गुणस्तरमा र परमेश्वरका वचनहरूबारे उसको बुझाइ शुद्ध छ कि छैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। कति मानिसहरू पचाससाठी वर्षसम्म जिएका हुन्छन् र पनि तिनीहरूले अझै मानवजातिको भ्रष्टताको सार र वास्तविकता छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले अझै पनि मानव समाज सुन्दर छ भन्ने कल्पना गर्छन् र तिनीहरू अरूसँग शान्ति र सद्भावमा जिउन चाहन्छन्। के यो अत्यन्तै मूर्ख र भोलाभाला कुरो होइन र? यदि परमेश्वरमा विश्वास गर्दा सबै मानिसहरू असल बन्छन् भने, के मानिसहरूलाई मुक्ति दिनका लागि परमेश्वरको न्याय र सजायको काम आवश्यक हुन्थ्यो र? झूटा अगुवाहरूले विभिन्न मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूका आधारमा चित्रण गर्दैनन्, बरु तिनीहरूको बाहिरी व्यवहार र व्यक्तिगत प्रभावहरूअनुसार मात्रै चित्रण गर्छन्। तिनीहरूले गर्ने काम पनि केटाकेटीले भाँडाकुटी खेलेजस्तै अत्यन्तै सतही हुन्छ। तिनीहरूले सोच्छन् कि कहिलेकहीँ तिनीहरूले निश्चित परिस्थितिमा लागू गर्नका लागि परमेश्वरका सही वचनहरू भेट्टाउन सक्छन्, र मानिसहरूलाई परमेश्वरका केही वचनहरू पढेर सुनाउँदा मात्रै पनि यसले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्नेछ: “हेर, मेरो अगुवाइ र अर्तीमा, मेरो प्रेमिलो सहयोगमा, परमेश्वरका वचनहरूले मानिसहरूमा प्रभाव पारेका छन्। तिनीहरू अबदेखि ख्रीष्टविरोधी बन्न चाहँदैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे आफ्नो दृष्टिकोण परिवर्तन गर्न इच्छुक छन्। तिनीहरूले अबदेखि शक्ति र लाभका लागि प्रतिस्पर्धा गर्नेछैनन्, न त तिनीहरूले स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना नै गर्नेछन्; तिनीहरूले अबदेखि मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउनेछैनन्, र अबदेखि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउमा पार्ने वा आफूतिर तान्नेछैनन्!” के तैँले तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्न सक्छस्? बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्ने साँच्चिकै दुष्ट मानिसहरूलाई तैँले कहिल्यै प्रतिबन्धित गर्न सक्दैनस्। तिनीहरूमा दुष्ट मानिसहरूको सार हुने हुनाले, तिनीहरूले दिन वा रात कुनै पनि समयमा दुष्ट कार्यहरू गर्छन्; मौका मिल्नेबित्तिकै तिनीहरूले दुष्टता गरिहाल्छन्। के तैँले तिनीहरूलाई मण्डलीबाट ननिकाल्नु ठीक हो? के तिनीहरूले स्वेच्छाले आफ्ना दुष्ट कार्यहरू रोक्नेछन्? तिनीहरू मानव होइनन्; तिनीहरू दियाबलस र शैतान हुन्! दियाबलस र शैतानले कति वर्षदेखि परमेश्वरको प्रतिरोध गर्दैआएको छ? तिनीहरूले आजको दिनसम्म पनि परमेश्वरको प्रतिरोध गर्छन्। परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र अवरोध ल्याउने ख्रीष्टविरोधी र यावत् किसिमका दुष्ट मानिसहरू वास्तविक जीवनका दियाबलस र शैतान हुन्; तिनीहरू वास्तविक जीवनका शत्रु हुन्। के तैँले बोलेका केही शब्दहरूका कारण वा तेरो प्रेमिलो हृदयका कारण तिनीहरूले आफ्नो सार परिवर्तन गर्न सक्छन्? तँ कति मूर्ख छस्! के तँलाई तैँले थोरै धर्मसिद्धान्त बुझेको छस् भन्दैमा मानिसहरूलाई पापबाट मुक्ति दिन सक्छु भन्ने लाग्छ? के तैँले तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सक्छस्? तिनीहरूको नियति नै नरक जाने हो, तर तँ केही राम्रा शब्दहरूले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्छु भन्ने सोच्छस्। के यो कुरा त्यति सजिलो छ? यदि मानिसहरूलाई मुक्ति दिन यति सजिलो भएको भए, परमेश्वरले यति धेरै वचनहरू बोल्नु वा न्याय र सजायको काम गर्नु नै पर्दैनथ्यो। के उहाँले मानिसहरूलाई मुक्ति दिन यति धेरै समय र रगत-पसिना खर्चनुपर्थ्यो र?
अहिले, मण्डलीमा विभिन्न मानिसहरूलाई तिनीहरूको प्रकारअनुसार प्रकाश गर्ने रछुटाउने काम भइसकेको छ। हरेक व्यक्तिलाई आ-आफ्नो प्रकारअनुसार वर्गीकरण गरिनुपर्छ, र परमेश्वरको घरमा फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने र तह लगाउने भन्नेबारे यसका सिद्धान्त र प्रशासनिक आदेशहरू छन्। परमेश्वरसँग धैर्य र सहनशीलता, कृपा र प्रेमिलोदयालुपन, र धर्मी स्वभाव छ—तर यो पनि नबिर्सनू कि परमेश्वरसँग क्रोध र प्रताप पनि छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “परमेश्वरले हरेक व्यक्तिले मुक्ति पाएको चाहनुहुन्छ र कसैले पनि अनन्त विनाश भोगेको चाहनुहुन्न।” यो साँचो हो, तर परमेश्वरले “हरेक व्यक्तिले” मुक्ति पाओस् भन्ने चाहनुहुन्छ, हरेक चीज वा हरेक दियाबलसले होइन। जब मानिसहरूले अनन्त विनाश भोग्छन्, तब परमेश्वरले दुःख र शोक महसुस गर्नुहुन्छ। जब दियाबलसहरूले अनन्त विनाश भोग्छन्, तब यो तिनीहरूको उचित अन्त्य र तिनीहरूले पाउनुपर्ने दण्ड हुन्छ; परमेश्वरले तिनीहरूका लागि शोक मनाउनुहुन्न। परमेश्वरको स्वभाव र मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने उहाँको सिद्धान्त यही हो। मानिसहरू सधैँ ती अविश्वासी, दुष्ट मानिस, र ख्रीष्टविरोधीहरू पनि मानव हुन् भन्ने सोचेर परमेश्वरको खण्डन गर्न चाहन्छन्। तिनीहरू मण्डलीका काममा निरन्तर बाधा र अवरोध ल्याउनेहरू पनि मानव नै हुन्, हैसियतका लागि प्रतिस्पर्धा गर्ने र स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्नेहरू पनि मानव नै हुन्, र निरन्तर व्यभिचारमा लाग्नेहरू पनि मानव नै हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले यी सबै दियाबलस प्रकारका मानिसहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमा सूचीबद्ध गर्छन्। के यो हास्यास्पद कुरा होइन र? के यो परमेश्वरको चाहनाविरुद्ध हुँदैन र? मामलाहरूबारे तिनीहरूको दृष्टिकोण परमेश्वरका वचनहरू र सत्यतासँग पूर्ण रूपमा बाझिने हुनाले, विभिन्न नकारात्मक व्यक्तित्वहरू, दियाबलसहरू, र शैतानहरूबारे तिनीहरूका रायहरू परमेश्वरका वचनहरू भन्दा पूर्ण विपरीत, र अचाक्ली फरक हुन्छन्। परमेश्वरले शैतानलाई पछ्याउने दियाबलसहरूलाई कहिल्यै मानवका रूपमा व्यवहार गर्नुभएको छैन। परमेश्वरले यी मानिसहरूलाई कसरी चित्रण गर्नुहुन्छ? तिनीहरू दियाबलस शैतानका नोकर हुन्; तिनीहरू पशु हुन्। झूटा अगुवाहरूले आफ्ना असल अभिप्रायहरू र भ्रमित प्रेमका आधारमा, र आफ्नै मनोकामनाद्वारा बाध्य भएर यी अविश्वासी, दियाबलस, र शैतानका नोकरहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा व्यवहार गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले तिनीहरूलाई ठूलो प्रेम र दया देखाउँछन्, र निरन्तर सहयोग र साथ दिन्छन्। परिणामस्वरूप, झूटा अगुवाहरूले ती मानिसहरूलाई साथ, सहयोग, र अगुवाइ प्रदान गर्ने हुनाले, परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुहुने साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू गम्भीर रूपमा हतोत्साहित हुन्छन्; मण्डली जीवन कहिल्यै पनि सही मार्गमा प्रवेश गर्न सक्दैन, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कहिल्यै पनि दुष्ट मानिसहरूको कुनै बाधाविना सामान्य रूपमा परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन र सत्यता सङ्गति गर्न सक्दैनन्। के यो झूटा अगुवाहरूको “उपलब्धि” होइन र? तिनीहरूको “उपलब्धि” निकै उल्लेखनीय छ: तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिन असफल हुने मात्र नभई, बरु उल्टै ती दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अनुचित आदर र सुरक्षा पनि दिन्छन्। के यो मण्डलीको काममा बाधा दिनु होइन र? झूटा अगुवाहरूले यसो गर्दा यो बाधा दिने प्रकृतिको हुन्छ, तैपनि तिनीहरू आफूले मण्डलीको काम परिपालन गरिरहेको र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सहयोग र साथ दिइरहेको सोच्छन्। परमेश्वरले झूटा अगुवाहरूका यी कार्यहरूलाई कसरी हेर्नुहुन्छ? परमेश्वरले तिनलाई तिरस्कार गर्नुहुन्छ, विशेष रूपमा तिरस्कार गर्नुहुन्छ! झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्, बरु दुष्ट मानिसहरूको रक्षा गर्नमा ध्यान दिन्छन्, र शैतानका नोकरका रूपमा काम गर्छन्। यसले गर्दा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू—अर्थात्, सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरूले—मण्डली जीवन जिउनुका बाबजुद मण्डलीको साथ र भरणपोषण प्राप्त गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउन त चाहन्छन्, तर तिनीहरूको सुरक्षाको प्रत्याभूति हुन सक्दैन। झूटा अगुवाहरू यी कुराहरूबारे पूर्ण रूपमा अनजान हुन्छन् र सोच्छन्, “म सबैलाई समान रूपमा व्यवहार गर्छु, तैपनि तिमीहरू किन गुनासो गरिरहेका छौ? तिमीहरूलाई सन्तुष्ट पार्न मैले के गर्नुपर्ने हो? मानिसहरूलाई निष्पक्ष व्यवहार गर्नु भनेको यही हो। तिमीहरू नाटीकुटी मात्रै गरिरहेका छौ र सजिलै खुसी हुँदैनौ! जे भए पनि, म परमेश्वरप्रति जबाफदेही छु; म सबै कुरा परमेश्वरसामु गरिरहेको छु!” के तिनीहरूले यस्तो शब्दजाल फलाक्न सक्नु भनेको तिनीहरूमा समझ नछिर्ने भएकाले होइन र? के तिनीहरू चरम रूपमा मूर्ख छैनन् र? तिनीहरू साँच्चै नै समझ नछिर्ने र चरम रूपमा मूर्ख छन्। परमेश्वरको घरले हरदिन परमेश्वरले मानवजातिलाई कसरी मुक्ति दिनुहुन्छ भन्नेबारे कुरा गर्छ, तर झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका वचनहरू कहिल्यै बुझ्दैनन्। तिनीहरूले सोच्छन् कि चाहे व्यक्ति जोसुकै होस्, उसको सार जस्तोसुकै होस्, उसले गरेका कामकुरा जतिसुकै दुष्ट होऊन्, र उसको मानवता जतिसुकै दुर्भावपूर्ण होस्, परमेश्वरका वचनहरूको मार्गदर्शनमा र मानिसहरूको प्रेमपूर्ण सहयोगमा, उसले अन्ततः पश्चात्ताप गर्नेछ र ऊ फर्केर आउनेछ। के यो दृष्टिकोण पूर्ण रूपमा गलत छैन र? (छ।) परमेश्वरका वचनहरूबारे गम्भीर रूपमा गलत बुझाइ राख्नेबाहेक, झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझेको नाटक पनि गर्छन् र एकतर्फी रूपमा सोच्दै र आफ्नै स्वार्थी चाहनाहरूअनुसार काम गर्दै, दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दया र प्रेम देखाउँछन्। अनि परिणाम के हुन्छ? तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको ढाल बन्छन्, तिनीहरूका मतियार बन्छन्, र तिनीहरूलाई मण्डलीको काम र मण्डली जीवनमा बाधा र अवरोध ल्याउने अवसर र स्थान प्रदान गर्छन्। तर यसैबीच, साँच्चै नै सुरक्षाको खाँचोमा रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई झूटा अगुवाहरूले बेवास्ता गर्छन्, र कहिल्यै पनि यसरी सोध्दैनन्, “मण्डलीमा यी दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू भएको, र नकारात्मकता पोखाउने र धारणाहरू फैलाउनेहरूबारे, तिमीहरूलाई कस्तो लाग्छ? के तिमीहरू तिनीहरूलाई मण्डलीमा राखिराख्न सहमत छौ? के तिमीहरू तिनीहरूसँगै आफ्नो कर्तव्य निभाउन र मण्डली जीवन जिउन तयार छौ?” तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि कुराबारे दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कस्तो लाग्छ भनेर कहिल्यै सोध्दैनन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ—के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरू निकै घृणित हुँदैनन् र? तिनीहरूले अगुवा र कामदार भएको नाममा काम गर्छन्, त्यस्ता पदहरू धारण गर्छन्, तर तिनीहरूले वास्तवमा शैतान र शैतानका नोकरहरूको रक्षा गर्ने काम गरिरहेका हुन्छन्। यो साँच्चै नै दुःखको कुरा हो! यदि तैँले त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूको क्षमता कमजोर छ र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन् भनेर भनिस् भने, तिनीहरू विश्वस्त नहुन सक्छन्। तिनीहरूले आफूलाई अन्याय गरिएको महसुस गर्नेछन्, र सोच्नेछन्—आफू हरदिन व्यस्त छु र त्यतिकै बसिरहेको छैनँ, त्यसैले यसलाई कसरी वास्तविक काम नगरेको भन्न मिल्छ? तर मानिसहरूका दुवै समूह महत्त्वपूर्ण छन् भन्ने महसुस गर्ने, दुवै समूहलाई समान रूपमा व्यवहार गरिनुपर्छ भन्ने सोच्ने, दुष्ट मानिसहरू र बाधा र अवरोध ल्याउनेहरूलाई मण्डलीमा प्रभुत्व जमाउन, र मण्डलीमा विभिन्न दुष्ट कार्यहरू गर्न दिनका लागि निष्पक्ष व्यवहारलाई बहानाका रूपमा प्रयोग गर्नेजस्ता तिनीहरूका प्रकटीकरणहरूका आधारमा यी अगुवा र कामदारहरू के हुन्? तिनीहरूका प्रकटीकरणहरू, तिनीहरूको काम गर्ने तरिका र सिद्धान्तहरू, र काम गर्नुपछाडिको मनसायका आधारमा हेर्दा, तिनीहरू पक्कै पनि झूटा अगुवा र अन्योलमा परेका मूर्खहरू हुन्। के यसो भन्नु सही हुन्छ? (हुन्छ।)
समाजमा, मानिसहरू जुनसुकै समूह वा वर्गका भए पनि, तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र असल मानिसहरूबीच भिन्नता छुट्ट्याउँदैनन्, शैतानले मानिसहरूलाई कसरी भ्रष्ट तुल्याउँछ वा भ्रष्ट मानवजातिको सार के हो भनेर त झनै छलफल गर्दैनन्; तिनीहरूले असल र दुष्टबीच समेत भिन्नता छुट्ट्याउँदैनन्। तर परमेश्वरका घरमा, सबै कुरा परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित हुन्छन्; सत्यता कहिल्यै परिवर्तन हुँदैन, र परमेश्वरका वचनहरूले सबै कुरा हासिल गर्छन्। मण्डलीमा, परमेश्वरका वचनहरूले सबै प्रकारका मानिसहरू प्रकाश गर्छन्, र तिनीहरूलाई स्वाभाविक रूपमै आ-आफ्नो प्रकारअनुसार वर्गीकृत गरिन्छ। सबै प्रकारका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता, पछ्याइ, र सारको आधारमा सबैभन्दा राम्रो तरिकाले प्रयोग गरिनुपर्छ। के यो मानिसहरूलाई दर्जाअनुसार छुट्ट्याउनु हो त? यो मानिसहरूलाई दर्जाअनुसार छुट्ट्याउनु होइन, बरु तिनीहरूलाई वर्गीकरण गर्नु हो। हरेक व्यक्तिलाई उसको प्रकारअनुसारको वर्गमा राखिनुपर्छ—तिनीहरूलाई आ-आफ्नो ठाउँमा राखिनुपर्छ। सँगै मिसाउनु स्वीकार्य हुँदैन; मिसाउने भनेको अस्थायी कुरा हो र यसको निश्चित अवधि हुन्छ। उदाहरणका लागि, जब सामा र गहुँ मिसिएको हुन्छ, तब यदि सामा उखेल्दा यसले गहुँलाई असर गर्छ र गहुँ मर्न सक्छ भने, सामा अहिले नै उखेल्नु हुँदैन। तर तिनलाई नउखेल्नुको अर्थ तिनलाई वर्गीकरण गरिएको छैन भन्ने होइन—त्यसोभए तिनलाई कहिले उखेल्नुपर्छ त? सही समयमा; परमेश्वरले समय तयार गर्नुहुनेछ। हरेकलाई आफ्नो प्रकारअनुसारको वर्गमा राख्ने समय यही हो; सबै प्रकारका मानिसहरूलाई वर्गीकरण गरिनुपर्छ। यो जरुरी कुरा हो। यो काम किन गर्नैपर्छ? सैद्धान्तिक दृष्टिकोणबाट हेर्दा, परमेश्वरका वचनहरूको आधार छ; वास्तविक परिस्थितिको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यो गर्न जरुरी छ—यसको व्यावहारिक मूल्य छ, र त्यसो गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। जब सामा उखेल्दा यसले गहुँलाई असर गर्दैन, तब सामा उखेल्नैपर्छ र यसलाई गहुँबाट अलग गर्नैपर्छ। यदि अविश्वासी र दुष्ट मानिसहरू—जो सामा हुन्—तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूजस्तै व्यवहार गरिन्छ भने, परमेश्वरका लागि सच्चा रूपमा आफूलाई समर्पित गर्ने सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यो अति अन्याय हुन्छ। एक हिसाबमा, यी मानिसहरूलाई प्रायजसो मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने दुष्ट मानिसहरूले बाधा, प्रभाव, र हानि पुर्याउनेछन्। अर्को हिसाबमा, सानो कदका कति मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, र बाधा र अवरोध ल्याउने दुष्ट मानिसहरूको सम्पर्कमा आउँदा, तिनीहरू बन्धनमा पर्छन्, नकारात्मक र कमजोर बन्छन्, वा तिनीहरूले ठेससमेत खान्छन्। अझ भन्ने हो भने, बाधा र अवरोध ल्याउनेहरूले गर्ने हरेक कुरा र तिनीहरूले बोल्ने हरेक शब्दले अराजकता, अस्तव्यस्तता र उच्छृङ्खल अवस्थाहरू ल्याउँछन्। सबैभन्दा वास्तविक अवस्था के हो भने, जब तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्छन् वा कुनै काम गर्छन्, तब तिनीहरूले लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्छन् र सिद्धान्तहरू पालना गर्दैनन्, र त्यसले गर्दा तिनीहरूले प्रशस्त जनशक्ति, भौतिक स्रोतसाधन, र आर्थिक स्रोतसाधन खेर फाल्छन्, तर कुनै नतिजा हासिल गर्दैनन्। अन्त्यमा के हुन्छ? जब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिन्छ, तब सबैले तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरूको मूल्य चुकाउनुपर्छ। काम पुनः दोहोर्याएर गरिनुपर्छ, र ती व्यक्तिहरू बर्खास्त हुनुभन्दा पहिले लगाइएको जनशक्ति, भौतिक स्रोतसाधन, समय, र सबैले खर्चेको सबैभन्दा बहुमूल्य ऊर्जा तिनीहरूको लापरवाह दुष्कर्मका कारण खेर जान्छन् र यसको पूर्ति हुन सक्दैन। तिनीहरूले यो काममा ल्याएको नकारात्मक प्रभाव अत्यन्तै ठूलो हुन्छ! कसैले पनि यो जिम्मेवारी वहन गर्न सक्दैन। पछि काम राम्ररी नै गरिए पनि, पहिलेको घाटालाई कसैले पूर्ति गर्न सक्दैन। कति मानिसहरू त तिनीहरूलाई पैसा तिराउनुपर्छ भन्छन्; यो पनि गर्नुपर्छ, तर के पैसाले समय किन्न सकिन्छ? के पैसाले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको समय र ऊर्जा, वा तिनीहरूले चुकाएको सच्चा मूल्य किन्न सकिन्छ? अहँ, सकिँदैन—ती अमूल्य छन्! मण्डलीमा जति नै मानिसहरूले बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गरे पनि त्यसका परिणामहरू अथाह हुन्छन्। कैयौँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवन प्रवेश प्रभावित हुनेछ। घाटा ठूलो हुन्छ र यसको पूर्ति गर्न सकिँदैन। के दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवनमा भएको यो घाटा पूर्ति गर्न सकिन्छ? यो घाटाको मूल्य कसले तिर्छ? त्यसकारण, यी दुष्ट मानिसहरूलाई हटाइनैपर्छ। तिनीहरू सत्यता पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीजस्ता हुँदैनन्। तिनीहरू दियाबलस र शैतानहरूको समूहमा पर्छन्, जो बाधा दिन र विनाश गर्न परमेश्वरको घर आउँछन्। यदि यी दुष्ट मानिसहरूलाई मण्डलीबाट निकालिएन भने, मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सुव्यवस्था कहिल्यै प्रत्याभूत हुन सक्दैन। कुनै निश्चित समूहमा जति जना मानिसहरू भए पनि, जबसम्म तिनीहरूमध्ये बाधा र अवरोध ल्याउने एक जना व्यक्ति हुन्छ—त्यस्तो व्यक्ति जसले लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्छ, सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू कहिल्यै सम्हाल्दैन, सकारात्मक कुराहरू वा सत्यता कहिल्यै स्विकार्दैन, कसैको कुरा सुन्दैन, आफूसँग कुनै हैसियत वा शक्ति भए पनि नभए पनि मनोमानीपूर्ण स्वेच्छाचारीका साथ काम गर्छ, र जो सारगत रूपमा जीवित शैतान हुन्छ—जबसम्म त्यस्तो व्यक्ति मण्डलीमा बस्छ, तबसम्म उसले ढिलोचाँडो मण्डलीको काममा ठूलो बाधा र विनाश ल्याउने नै छ। जब तिनीहरूलाई निकाल्ने र तह लगाउने दिन आउँछ, तब कति जना मानिसहरूले तिनीहरूले निम्त्याएका दुष्ट परिणामहरू र अव्यवस्थित अवस्थाहरू सफा गर्नुपर्छ! त्यसकारण, यी दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासन गर्ने काम अगुवा र कामदारहरूले जिम्मेवारी लिनुपर्ने महत्त्वपूर्ण काम हो र यसमा तिनीहरू लापरवाह हुनु हुँदैन। तर, झूटा अगुवाहरूले निकाला वा बहिष्कार गरिनुपर्ने मानिसहरूप्रति दया र प्रेम देखाउँछन्, तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरूप्रति आँखा चिम्लिन्छन्, तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा सहन्छन् र स्विकार्छन्, र तिनीहरूका लागि उपयोगी हुनेहरूलाई प्रतिभाशाली मानिससमेत ठान्छन् र तिनीहरूलाई संवर्धन र प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूले जे-जस्ता खराब कामकुरा गरे पनि, झूटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई दोषमुक्त गर्ने बहानाहरू भेट्टाउँछन्, र तिनीहरूलाई प्रेमपूर्ण सहयोग र साथसमेत दिन्छन्। केही हदसम्म, के यो जानीजानी बाधा दिनु होइन र? (हो।) झूटा अगुवाहरूले आफ्नै विचार साथै आफ्नै दया र जोशअनुसार काम गर्छन्, जसले गर्दा अन्त्यमा मण्डली र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ठूलो समस्या आइपर्छ! यदि यी दुष्ट मानिसहरूले शक्ति हातमा लिए भने, तिनीहरूले मण्डलीमा ल्याउने विपत्ति र परिणामहरू अकल्पनीय हुन्छन्।
अहिले परमेश्वरको घरमा जसले दुष्कर्म गरे पनि, यदि यसले परमेश्वरको घरलाई घाटा तुल्याउँछ भने, उसले क्षतिपूर्ति तिर्नैपर्ने प्रावधान रहेको छ। यदि घाटा अत्यन्तै ठूलो छ र परिणामहरू गम्भीर छन् भने, के पैसाले क्षतिपूर्ति तिरेर मात्रै समस्या समाधान गर्न सकिन्छ? कतिपय घाटाहरू जतिसुकै रकमको क्षतिपूर्तिले पनि पूर्ति गर्न सकिँदैन; ती अपूरणीय र पुनर्प्राप्त गर्न नसकिने हुन्छन्। अहिले हरेक दिन अत्यन्तै बहुमूल्य र महत्त्वपूर्ण छ। के एकपटक दिन बितिसकेपछि त्यो समय फिर्ता पाउन सकिन्छ? त्यो पनि पुनर्प्राप्त गर्न नसकिने हुन्छ। केही निश्चित कुराहरू गुमाउनु भनेको जीवनभरिको पछुतो हो भनेर हामी किन भन्छौँ? ठ्याक्कै किन हो भने, समय फेरि प्राप्त गर्न सकिँदैन। मैले यसो भन्नुको अर्थ के हो? समस्याहरू देखा परेपछि तिनलाई समाधान गर्न पैसा खर्च गर्नुको सट्टा, ती समस्याहरू देखा पर्नुभन्दा पहिले नै तिनलाई रोक्नु उत्तम हुन्छ; समस्याहरू समाधान गर्ने सबैभन्दा राम्रो तरिका यही हो। “रोगले च्यापेपछि ओखती गर्नु” त अन्तिम उपाय मात्र हो। समस्या आउनुभन्दा पहिले नै रोकथाम गर्नु सबैभन्दा राम्रो हुन्छ। यसको अर्थ कुनै पनि बाधा वा अवरोधहरू देखा पर्नुभन्दा पहिले, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीका विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई प्रस्ट रूपमा खुट्ट्याएको र राम्ररी बुझेको हुनुपर्छ, र विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको स्थिति, स्वभाव, र पछ्याइहरू, साथै कर्तव्य निर्वाह गर्दा तिनीहरूको मनोवृत्ति र दृष्टिकोणहरू ध्यान दिएर अवलोकन गर्नुपर्छ र तुरुन्तै बुझ्नुपर्छ, ताकि सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नका लागि सामान्य मण्डली जीवन र वातावरण पाएका छन् भन्ने कुरा सुनिश्चित होस्। यसरी, मण्डलीको काम व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न सक्छ। यी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारी हुन्। अवश्य नै, झूटा अगुवाहरू यो काम गर्न सक्ने अवस्थामा हुँदैनन्; तिनीहरू अन्योलमा परेका मूर्ख र काम नलाग्ने मानिस हुन्। अब तिनीहरूमा एउटा चलाख विचार उब्जेको छ: “सिद्धान्तहरू नपछ्याउने र काम बिगार्ने जोकोहीलाई जरिबाना तिराइनेछ! यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले केही गलत काम गर्यो भने, उसलाई जरिबाना तिराइनेछ!” तिनीहरूले जरिबाना तिराउनु नै उत्तम समाधान र उत्तम अभ्यासको सिद्धान्त हो भन्ने सोच्छन्। यदि सबै समस्याहरू जरिबाना तिराएर समाधान गर्न सकिन्थ्यो भने, सत्यता पछ्याउनुको के फाइदा हुन्थ्यो र? झूटो अगुवालाई किन झूटो भनिन्छ? किनभने तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, र तिनीहरूले प्रावधानहरू पालना गर्नुलाई सत्यता अभ्यास गर्नुका रूपमा लिन्छन् र आफूले बुझेका शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूलाई सत्यताका रूपमा लिन्छन्, अनि जब परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरूले सही सिद्धान्तहरू वा दिशा भेट्टाउन सक्दैनन् र समस्याहरूलाई जराबाटै समाधान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझेका हुँदैनन् र परमेश्वरले के भन्न चाहनुभएको हो भन्ने कुरा पटक्कै बुझ्न सक्दैनन्, तर पनि तिनीहरू काम गर्न र अगुवा वा कामदार बन्न चाहन्छन्—कस्तो मूर्खता! यस सम्बन्धमा, झूटा अगुवाको मुख्य प्रकटीकरण के हो? तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको सार छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, तिनीहरूलाई वर्गीकरण गर्न सक्दैनन्, र अवश्य नै तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्न र सम्हाल्न पनि सक्दैनन्। झूटा अगुवाको मनमा, यी सबै अन्योलपूर्ण कुराहरू हुन्। तिनीहरूले आफ्नो जोश र आफ्नै धारणा र कल्पनाहरूका आधारमा परमेश्वरका वचनहरू र उहाँको तात्पर्य के हो भन्नेबारे अनुमान लगाउँछन्। सँगसँगै, तिनीहरूले यी कुराहरू सत्यतासँग मेल खान्छन्, परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग मेल खान्छन्, र यी कुराले परमेश्वरले चाहनुहुने कुराहरू प्रतिनिधित्व गर्न सक्छन् भन्ने विश्वास गर्दै परमेश्वरमा आफ्नो दया, जोश, र व्यक्तिगत कल्पना र धारणाहरू थोपर्छन्। तसर्थ, तिनीहरू काम गर्न र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई अगुवाइ गर्न यी कुराहरूमाथि भर पर्छन्। झूटो अगुवाको मुख्य प्रकटीकरण यही हो। हामी झूटा अगुवाहरूको दोस्रो प्रकटीकरणबारे हाम्रो सङ्गति यहीँ टुङ्ग्याउनेछौँ।
३. झूटा अगुवाहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई खुलासा गर्ने र रोक्ने गर्दैनन्
यसपछि, हामी झूटा अगुवाहरूको तेस्रो प्रकटीकरणबारे सङ्गति गर्नेछौँ, जुन मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने मानिसहरूलाई बेवास्ता गर्नु र तिनीहरूबारे सोधपुछ नगर्नु हो—दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेका छन् भन्ने पत्ता लागे पनि तिनीहरूले यसमा ध्यान नदिनु हो। प्रकृतिको हिसाबमा यो पहिलो दुई प्रकटीकरणभन्दा बढी गम्भीर छ। यो किन बढी गम्भीर छ भनेर भनिएको हो? पहिलो दुई प्रकटीकरणहरूमा झूटा अगुवाहरूको क्षमता संलग्न छ, तर यो प्रकटीकरणमा झूटा अगुवाहरूको मानवता संलग्न छ। कति झूटा अगुवाहरूको क्षमता यति कमजोर हुन्छ कि तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने कार्यको प्रकृति छर्लङ्ग देख्नै सक्दैनन्। कति झूटा अगुवाहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्छन्, तर दुःखको कुरा तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन् र यी समस्याहरू सम्हाल्न र समाधान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरू सधैँ आफ्नै विचार र जोशअनुसार काम गर्छन्, र आफूलाई मन लागेको कामकुरा गर्छन्, र हृदयमा यस्तो सोच्छन्, “मैले मण्डलीको काम गरिरहेको छु भने, त्यो ठीकै हुन्छ; जसले बाधा र अवरोध ल्याउँछ, त्यो उसको व्यक्तिगत मामला हो र त्यससँग मेरो कुनै सम्बन्ध हुँदैन।” कतिपय त्यस्ता झूटा अगुवाहरू पनि हुन्छन् जोसँग अलिअलि क्षमता हुन्छ र जसले अलिअलि काम गर्न सक्छ, र हरप्रकारको व्यक्ति सम्हाल्ने सिद्धान्तहरूबारे अलिअलि थाहा पाएको हुन्छ। तर, तिनीहरूलाई मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डर हुन्छ, त्यसकारण दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले बाधा र अवरोधहरू निम्त्याइरहेका छन् भन्ने पत्ता लाग्दा, तिनीहरूले तिनीहरूलाई खुलासा गर्ने, रोक्ने, वा प्रतिबन्धित गर्ने आँट गर्दैनन्। तिनीहरू शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउँछन्, र आफूसँग कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने लागेका कुराहरूप्रति आँखा चिम्लिदिन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको कामका परिणामहरू कस्ता छन्, वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा कति असर परेको छ भन्ने कुरालाई पटक्कै वास्ता गर्दैनन्; तिनीहरू त्यस्ता कुराहरूसँग आफ्नो कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने सोच्छन्। त्यसकारण, त्यस्तो झूटो अगुवाको कार्यकालमा, मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था कायम रहँदैन, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कर्तव्य र जीवन प्रवेशको सुरक्षा हुँदैन। यो कस्तो प्रकृतिको समस्या हो? यी झूटा अगुवाहरूको क्षमता कमजोर भएर तिनीहरूले काम गर्न सक्दैनन् भन्ने होइन; तिनीहरूको मानवता कमजोर भएकाले, र तिनीहरूमा विवेक र समझको कमी भएकाले, तिनीहरूले वास्तविक काम नगरेका हुन्। झूटा अगुवाहरू कुन हिसाबमा झूटा हुन्छन्? तिनीहरूमा मानवताको विवेक र समझको कमी हुन्छ; त्यसकारण, तिनीहरूले अगुवाका रूपमा काम गर्ने अवधिमा, दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने समस्या पटक्कै समाधान हुँदैन। कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई त ठूलै हानि हुन्छ, र मण्डलीको काममा पनि ठूलै घाटा हुन्छ। जब यस्तो झूटो अगुवाले समस्या देख्छ, जब उसले दुष्ट व्यक्ति वा ख्रीष्टविरोधीले बाधा वा अवरोध निम्त्याएको देख्छ, तब उसलाई आफ्नो जिम्मेवारी के हो, उसले के गर्नुपर्छ र कसरी गर्नुपर्छ भन्ने थाहा हुन्छ, तैपनि उसले केही गर्दैन, र उसले थाहा नपाएको नाटकसमेत गर्छ, यसलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्छ, र आफ्ना वरिष्ठहरूलाई यसबारे रिपोर्ट गर्दैन। तिनीहरू आफूलाई केही थाहा नभएको र आफूले केही नदेखेको ढोँग गर्छन्, र दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउन दिन्छन्। के तिनीहरूको मानवतामा समस्या छैन र? के तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूकै वर्गका मानिस होइनन् र? तिनीहरूले अगुवाका रूपमा कस्तो सिद्धान्त अपनाउँछन्? “म कुनै बाधा वा अवरोध सिर्जना गर्दिनँ, तर म अरूलाई चिढ्याउने वा अरूको इज्जतमा चोट पुग्ने काम पनि केही गर्दिनँ। मलाई झूटा अगुवा नै भन, तर पनि म अरूलाई चिढ्याउने केही गर्दिनँ। मैले आफ्नो लागि उम्कने बाटो राख्नुपर्छ।” यो कस्तो खालको तर्क हो? यो शैतानको तर्क हो। अनि यो कस्तो प्रकारको स्वभाव हो? के यो धेरै धूर्त र छली भएन र? यस्तो व्यक्ति परमेश्वरको आज्ञाप्रति अलिकति पनि इमानदार हुँदैन; ऊ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा सधैँ कपटी र धूर्त हुन्छ, कैयौँ घटिया हिसाबकिताब गर्छ, सबै कुरामा आफ्नो बारेमा मात्रै सोच्छ। उसले मण्डलीको कामप्रति अलिकति पनि विचार गर्दैनन् र उसमा विवेक वा समझ पटक्कै हुँदैन। ऊ आधारभूत रूपमा मण्डली अगुवाका रूपमा सेवा गर्न अयोग्य हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूले मण्डलीको काम वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशका लागि अलिकति पनि बोझ लिँदैनन्। तिनीहरूलाई आफ्नै हित र आनन्दको मात्रै चिन्ता हुन्छ; तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू कस्तो स्थितिमा छन् भन्नेबारे कुनै चिन्ता नगरी हैसियतका लाभहरूमा लिप्त हुनमा मात्रै ध्यान दिन्छन्। के यो सबैभन्दा स्वार्थी र घृणास्पद व्यक्ति होइन र? तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेका छन् भनेर पत्ता लगाए पनि त्यसप्रति ध्यान दिँदैनन्, मानौँ यी कुराहरूसँग तिनीहरूको कुनै सम्बन्ध नै छैन। यो त ब्वाँसोले भेडा खाइरहेको देखेर पनि केही नगर्ने, आफ्नो जीवन रक्षा गर्नेबारे मात्रै वास्ता गर्ने गोठालोजस्तै हो। यस्तो व्यक्ति गोठालो बन्न योग्य हुँदैन। यस्तो झूटो अगुवाले गर्ने सबै कुरा भनेको आफ्नो प्रतिष्ठा, हैसियत, शक्ति, र आफूलाई हाल प्राप्त भइरहेका विभिन्न लाभहरूको सुरक्षा बढाउनका लागि मात्रै हुन्छ। परमेश्वरको आज्ञा, मण्डलीको काम, वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशप्रति तिनीहरूका हृदयमा कुनै बोझ हुँदैन, जुन तिनीहरूका कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू हुन्; तिनीहरूले कहिल्यै यी कुराहरूलाई ख्याल गर्दैनन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “अगुवाले किन यी कामहरू गर्नैपर्छ? यी कामहरू नगर्दा किन काटछाँट र निन्दामा परिन्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूद्वारा इन्कार गरिन्छ?” तिनीहरूले बुझ्दैनन् र तिनीहरू पूर्ण रूपमा उदासीन हुन्छन्। मेरो हृदयमा, यस्तो व्यक्ति जतिसुकै सुशील, वा जतिसुकै नियम पालना गर्ने, वा मौन, वा परिश्रमी र योग्य देखिए पनि, उसले सिद्धान्तहरूबिना काम गर्ने र मण्डलीको कामको जिम्मेवारी नलिने कुराले गर्दा म उसलाई नयाँ दृष्टिकोणले हेर्न बाध्य हुन्छु। अन्त्यमा, मैले यस्तो व्यक्तिलाई यसरी परिभाषित गरेँ: तिनीहरूले कुनै ठूलो गल्ती नगर्लान्, तर तिनीहरू अत्यन्तै धूर्त र छली छन्; तिनीहरूले कुनै जिम्मेवारी लिँदै लिँदैनन्, न त तिनीहरूले मण्डलीको काममा पटक्कै साथ दिन्छन्, तिनीहरूमा कुनै मानवता छैन। मलाई त तिनीहरू एक प्रकारको पशुजस्तै लाग्छन्—धूर्ततामा तिनीहरू अलि स्यालजस्तै छन्। मानिसहरूले स्यालहरू धूर्त हुन्छन् भनेर भन्छन्, तर वास्तवमा यी मानिसहरू स्यालभन्दा पनि धूर्त छन्। झट्ट हेर्दा, तिनीहरूले कुनै दुष्टता गरेका छैनन् जस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा तिनीहरूले भन्ने र गर्ने सबै कुरा आफ्नै ख्याति, प्राप्ति, र हैसियतका लागि हुन्छ। तिनीहरूले जे गर्छन् ती सबैको उद्देश्य आफ्नो हैसियतका लाभहरू प्राप्त गर्ने नै हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई पटक्कै ख्याल गर्दैनन्। तिनीहरूले मण्डलीको काममा पैदा हुने समस्याहरू अलिकति पनि समाधान गर्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशसँग सम्बन्धित वास्तविक समस्याहरूलाई नै सम्बोधन गर्छन्। यी झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा डोर्याउनका लागि कुनै काम गर्दैनन्। तिनीहरूले गर्ने सबै कुराको उद्देश्य के हुन्छ? के यो मानिसहरूलाई खुसी पार्न र आफूलाई उच्च मानियोस् भन्नका लागि मात्र होइन र? तिनीहरू कसैलाई नचिढ्याएर सबैले आफूलाई राम्रो मानून् भन्ने प्रयास गर्छन्, र यसरी आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियतका लाभहरूमा रमाउँछन्। तिनीहरूबारे सबैभन्दा बढी घृणा पैदा गराउने कुरा भनेको तिनीहरूका सबै कार्यहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा कुनै फाइदा नल्याउनु हो; बरु, तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउँछन्, र यसरी अरूलाई आफूलाई आदर गर्ने र आदर्श व्यक्ति मान्ने बनाउँछन्। के यी मानिसहरू स्यालभन्दा पनि धूर्त र छली हुँदैनन् र? तिनीहरू कट्टर, र साँच्चिकै झूटा अगुवा हुन्। तिनीहरूसँग अगुवाको हैसियत हुन्छ र तिनीहरूले यो पद धारण गर्छन्, तर कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, केवल केही देखिने र सतही सामान्य मामलाहरू मात्रै सम्हाल्छन्, वा माथिबाट विशेष रूपमा तोकिएको काम मन नलागीनलागी थोरथोरै गर्छन्। यदि माथिबाट कुनै विशेष काम अह्राइएको छैन भने, तिनीहरूले मण्डलीको कुनै पनि अत्यावश्यक काम गर्दैनन्। मण्डलीको काम र मण्डली जीवनको सुव्यवस्था कायम राख्ने कार्यसँग सम्बन्धित मामलाहरूका सम्बन्धमा, तिनीहरू मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि भनेर डराउँछन् र सिद्धान्तहरू पालना गर्ने आँट गर्दैनन्। तिनीहरूले मण्डलीको काममा थुप्रिएका कुनै पनि समस्याहरू समाधान गर्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सरसम्पत्ति ख्रीष्टविरोधी र दुष्ट मानिसहरूले उडाएको देख्दा पनि, तिनीहरूले यसलाई रोक्न वा प्रतिबन्धित गर्न केही पनि गर्दैनन्। यी मानिसहरूले दुष्टता गरिरहेका छन् र परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि गरिरहेका छन् भनेर तिनीहरूलाई हृदयमा स्पष्ट रूपमा थाहा हुन्छ, तैपनि तिनीहरूले थाहा नपाएझैँ गर्छन्, र एक शब्द पनि बोल्दैनन्। धूर्त र छली मानिसहरू यिनै हुन्। के यी मानिसहरू स्यालभन्दा धूर्त हुँदैनन् र? तिनीहरू बाहिरी रूपमा सबैप्रति मिलनसार हुन्छन् र तिनीहरूले कसैलाई हानि गर्ने काम गर्दैनन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेश, मण्डलीको काम, र सुसमाचार फैलाउने कामजस्ता मुख्य मामलामा ढिलाइ गर्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू अगुवा र कामदार बन्न लायक हुन्छन् त? के तिनीहरू शैतानका नोकर होइनन् र? के मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने तिनीहरू नै होइनन् र? झट्ट हेर्दा तिनीहरूले कुनै स्पष्ट दुष्टता नगरेका भए पनि, तिनीहरूले यसरी काम गर्नुका परिणामहरू दुष्टता गरेकोभन्दा पनि गम्भीर हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्नमा बाधा दिन्छन्, परमेश्वरको प्रतिरोध गर्छन्, र मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउँछन्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्छन् र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको मुक्ति पाउने आशासमेत नष्ट गर्न सक्छन्। मलाई भन् त, के यो दुष्टता गर्नु होइन र? मान्छे खुसी पारिहिँड्ने र सिद्धान्तहरू पटक्कै पालना नगर्ने व्यक्तिले ठ्याक्कै यही गर्छ। सत्यता नबुझ्ने मानिसहरूले झूटा अगुवाहरूले यसरी काम गर्नुका भयानक परिणामहरू राम्ररी बुझ्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले तिनीहरूका अभिप्राय, मनसाय, र उद्देश्यहरू नै बुझ्न सक्छन्। तिनीहरूले हृदयमा वास्तवमा के गर्न चाहन्छन् भन्ने कुरा तैँले कहिल्यै बुझ्नेछैनस्—त्यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै धूर्त हुन्छन्! आलङ्कारिक रूपमा भन्नुपर्दा, तिनीहरू धूर्त स्याल हुन्; ठ्याक्कै भन्दा, तिनीहरू जीवित दियाबलस हुन्, मानिसहरूमाझका जीवित दियाबलस हुन्!
यी झूटा अगुवाहरूलाई कसरी चित्रण गर्ने भन्ने कुरा आउँदा, तिनीहरूको स्वभाव सारका आधारमा, तिनीहरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा दुष्ट मानिस, ख्रीष्टविरोधी, पाखण्डी, आदि इत्यादि वर्गमा राख्नु हुँदैन। तर, तिनीहरूले प्रकट गर्ने कुराहरू, जस्तै तिनीहरूको मानवताका प्रकटीकरणहरू र मण्डलीको कामप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति, साथै तिनीहरूले आफैले पत्ता लगाएका समस्याहरू समाधान नगर्ने कुराका आधारमा हेर्दा, तिनीहरू सबैभन्दा चरित्रभ्रष्ट प्रकारका झूटा अगुवा हुन्। तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूका आधारमा हेर्दा, तिनीहरूले सक्रिय रूपमा गुटबन्दी नगर्ने वा आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापना नगर्ने, र बिरलै मात्र आफ्नो गवाही दिने भए पनि, र तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग राम्ररी मिलेर बस्न सक्ने, कष्ट सहने, मूल्य चुकाउने, भेटी नचोर्ने, र विशेषाधिकारहरू खोज्नबाट आफूलाई कडाइसाथ रोक्न सक्ने भए पनि, तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू, वा भेटीहरू फजुलमा उडाउने र परमेश्वरको घरको सम्पत्तिमा क्षति पुर्याउने विभिन्न मानिसहरू सामना गर्दा तिनीहरूलाई रोक्ने वा सम्हाल्ने गर्दैनन्, तिनीहरूले केही पनि भन्दैनन् वा कुनै पनि काम गर्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरू भयानक हुन्छन्! तिनीहरू सबैभन्दा घृणास्पद प्रकारका झूटा अगुवा हुन्; तिनीहरू असुधार्य हुन्छन्! म किन तिनीहरू असुधार्य हुन्छन् भनेर भन्छु? यो होइन कि तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ वा तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न सक्दैनन्—तिनीहरूमा निश्चित बुझ्ने क्षमता र कार्य सामर्थ्य हुन्छ, तर जब मण्डलीको काममा कसैले बाधा र अवरोध ल्याइरहेको पत्ता लाग्छ, तब तिनीहरूले त्यो समस्या सम्हाल्ने वा सुल्झाउने गर्दैनन्। तिनीहरूले आफ्ना वरिष्ठ अगुवाहरूको कडा सुपरिवेक्षण र बारम्बार सोधपुछ सामना गरेपछि, वा काटछाँटमा परेपछि मात्रै मन नलागीनलागी यो काम अलिअलि गर्छन्। तिनीहरूले यो काम गरे पनि नगरे पनि, वा तिनीहरूले यो काम जसरी गरे पनि, आफ्नो रक्षा गर्नु नै तिनीहरूको प्रमुख प्राथमिकता हुन्छ। तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पटक्कै पूरा गर्दैनन्। तिनीहरूले आफ्नो रक्षा गर्ने र आफ्नै हितहरू कायम राख्नेबाहेक कुनै अत्यावश्यक काम गर्दैनन्, र तिनीहरूले गर्नुको विकल्प नै नभएको सतही काम मात्रै अलिअलि गर्छन्। आफ्नो रक्षा गर्नेबाहेक, तिनीहरूले अरू केही कुराको वास्ता गर्दैनन्। के तिनीहरू स्यालभन्दा धूर्त र चतुर हुँदैनन् र? कति मानिसहरू भन्छन्, “स-साना जनावरहरू खानु स्यालको नैसर्गिक प्रवृत्ति हो, त्यसकारण के आफ्नो रक्षा गर्नु पनि झूटा अगुवाहरूको नैसर्गिक प्रवृत्ति होइन र?” के यो नैसर्गिक प्रवृत्ति हो त? यो त तिनीहरूको प्रकृति हो! यी झूटा अगुवाहरूले आफ्नो हैसियत, प्रतिष्ठा, र इज्जतको रक्षा गर्छन्, मानिसहरूसँग सम्बन्धलाई जोगाइराख्छन्, र कसैलाई चिढ्याउँदैनन्, र यसबापत परमेश्वरको घरका हितहरूलाई हानि गर्छन् र मण्डलीको काम बिगार्छन्। तिनीहरूले कर्मचारीहरूको बर्खासी वा समायोजनलाई व्यक्तिगत रूपमा सम्हाल्दैनन्, बरु अरूलाई नै तिनीहरूका लागि यो काम गर्न लगाउँछन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “यदि त्यो व्यक्तिले बदला लिन खोज्यो भने, ऊ मलाई खोज्दै आउनेछैन। मैले सामना गर्ने कुनै पनि अवस्थामा मैले सुरुमा आफ्नै रक्षा गर्नुपर्छ।” यी मानिसहरू अत्यन्तै धूर्त हुन्छन्! एक अगुवाका रूपमा, तैँले यो जिम्मेवारीसमेत लिन सक्दैनस्, त्यसकारण के तँ अगुवा बन्न लायक छस्? तँ त काम नलाग्ने कायर मात्रै होस्! यति थोरै साहस पनि छैन भने, के तँ अझै परमेश्वरको विश्वासी होस्? के आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्नका लागि छलकपटको सहारा लिने मानिसहरू परमेश्वरका अनुयायी हुन् त? परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरू चाहनुहुन्न। यी झूटा अगुवाहरू स्यालजस्तै धूर्त र चतुर हुन्छन्। जब तिनीहरूले कसैले बाधा वा अवरोध निम्त्याएको देख्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई न त सम्हाल्छन् न समाधान गर्छन्—तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दै गर्दैनन्। तिनीहरूलाई जे-जसरी खुलासा र काटछाँट गरिए पनि तिनीहरूले कामै गर्दैनन्। तैँले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा नगर्ने भएपछि, तैँले किन त्यो पद ओगटिरहेको छस्? के सजावटको हिस्सा हुन सकूँ भनेर हो? के हैसियतका लाभहरूमा लिप्त हुन सकूँ भनेर हो? त्यसको लागि तँ योग्य छैनस्! वास्तविक काम नगर्ने र पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई श्रद्धा गरून् र आदर्श मानून् भन्ने चाहनु—के यो दियाबलसको मानसिकता होइन र? यो त अति लाजमर्दो कुरा हो! कति मानिसहरू अगुवा बन्न बिलकुलै चाहन्नँ भनेर भन्छन्। त्यसोभए तैँले किन आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियतचाहिँ जोगाइराखेको त? मानिसहरूलाई बहकाउनुमा तेरो उद्देश्य के हो? यदि तँ अगुवा बन्न चाहँदैनस् भने, तैँले सक्रिय रूपमा राजीनामा दिन सक्छस्। तँ किन राजीनामा दिँदैनस्? तैँले किन त्यो पद ओगटिरहन्छस् र राजीनामा दिँदैनस्? यदि तँ राजीनामा दिन चाहँदैनस् भने, तैँले कर्तव्यनिष्ठ भएर केही वास्तविक काम गर्नैपर्छ। अरू कुनै विकल्प छैन—यो तेरो जिम्मेवारी हो। यदि तैँले वास्तविक काम गर्न सक्दैनस् भने, तैँले जबाफदेही भएर राजीनामा दिनु नै उत्तम हुन्छ; तैँले मण्डलीको काममा ढिलाइ गर्नु, वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्नु हुँदैन। यदि तँसँग यति थोरै विवेक र समझसमेत छैन भने, के तँमा अझै पनि कुनै मानवता हुन्छ? तँ मानव कहलिन लायक छैनस्! परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू अगुवा वा कामदार हुन सक्ने भए पनि नभए पनि, तिनीहरूसँग कम्तीमा थोरै विवेक र समझ छ भने मात्रै तिनीहरू मानव कहलिन लायक हुन्छन्।
अगुवा वा कामदार बन्नका लागि, व्यक्तिमा निश्चित स्तरको क्षमता हुनुपर्छ। व्यक्तिको क्षमताले उसको कार्य सामर्थ्य र उसले सत्यता सिद्धान्तहरू कति हदसम्म बुझ्छ भन्ने कुरा निर्धारित गर्छ। यदि तेरो क्षमतामा केही हदसम्म कमी छ र तँसँग सत्यताबारे पर्याप्त रूपमा गहन बुझाइ छैन, तर तैँले आफूले बुझ्न सकेजति अभ्यास गर्न सक्छस्, र आफूले बुझेको कुरालाई व्यवहारमा उतार्न सक्छस्, र तँ हृदयमा शुद्ध र इमानदार छस्, र तैँले आफ्नो पक्षमा कुनै कुराका लागि षड्यन्त्र गर्ने वा ख्याति, प्राप्ति, र हैसियत पछ्याउने गर्दैनस्, र तैँले परमेश्वरको छानबिन स्विकार्न सक्छस् भने, तँ सही व्यक्ति होस्। तर, झूटा अगुवाहरूसँग यी गुणहरू हुँदैनन्। तिनीहरूले मण्डलीमा उत्पन्न हुने विभिन्न बाधा र अवरोधका समस्याहरूबारे चिन्ता गर्दैनन्; तिनीहरूले यी समस्याहरू देखे पनि तीप्रति ध्यान दिँदैनन्। अवस्थाबारे अवगत छौ कि छैनौ भनेर सोधिएमा, तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई यसबारे थोरथोरै थाहा छ जस्तो लाग्छ, तर सबै कुरा थाहा छैन।” यो तेरै आँखाअगाडि भएको थियो—तँ किन यसबारे थाहा छैन भनेर भन्छस्? के तैँले मानिसहरूलाई छल गर्न खोजिरहेको छैनस् र? तँलाई यसबारे थाहा भएकाले, के तैँले यसलाई कसरी सम्हाल्ने भन्नेबारे सोचेको छस्? के तैँले केही काम गरेको छस्? के तैँले कुनै समाधान निकाल्ने प्रयास गरेको छस्? तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “त्यो व्यक्तिको क्षमता मेरो भन्दा राम्रो छ, र ऊ वाक्पटु र बोल्न सिपालु छ; म उसलाई हस्तक्षेप गर्ने आँट गर्दिनँ। यदि मैले वास्तवमा समस्या नै नभएको कुरा सम्बोधन गरेर उसलाई चिढ्याएँ भने के गर्ने? त्यसले त पछि मेरो काम गाह्रो मात्र बनाउनेछ!” तैँले आँट नगर्ने हुनाले, तँ काम नलाग्ने कायर होस् र आफ्नो जिम्मेवारीमा चुकेको छस्, र तँ अगुवा बन्नलायक छैनस्! जब तँलाई यस्तो परिस्थिति आइपर्छ, तब के यसलाई कसरी सम्हाल्ने भनेर तँलाई थाहा हुन्छ? तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई यो कसरी सम्हाल्ने भन्ने थाहा भए पनि म आँट गर्दिनँ। के यो माथिले गर्ने काम होइन र? अनि निर्णयकर्ताको समूह पनि छ। यो कामको दायित्व ममा कसरी आउन सक्छ र?” तैँले यो कुरा देखेको र यसबारे थाहा पाएको हुनाले, यो अवस्था तैँले नै सम्हाल्नुपर्छ। यदि तेरो कद अत्यन्तै सानो छ र तैँले यो समस्या समाधान गर्न सक्दैनस् भने, के तैँले आफ्ना वरिष्ठहरूलाई उक्त समस्याबारे बताएको छस्? के तैँले यसबारे रिपोर्ट गरेको छस्? के तैँले आफ्नो जिम्मेवारीको दायरामा पर्ने कुराहरू र आफ्नो काँधमा आउने कामहरू पूरा गरेको छस्? के तैँले आफ्नो कुनै पनि जिम्मेवारी पूरा गरेको छस्? पटक्कै छैनस्! हृदयमा, तिनीहरूलाई यो कुरा राम्ररी थाहा हुन्छ: “मलाई यो समस्याबारे थाहा थियो, तर मैले काम गरिनँ। मलाई ग्लानि महसुस भएको छ! मैले त्यस मामलाबारे रिपोर्ट गर्नुपर्थ्यो, तर गरिनँ। तर अरूले पनि गरेनन्—मसँग यसको के सम्बन्ध छ र?” के अरू मानिसहरू पनि अगुवा हुन् र? अरू मानिसहरूले यो काम गर्छन् कि गर्दैनन् त्यो तिनीहरूको हो—तैँले चाहिँ किन गरेको छैनस्? यदि अरू मानिसहरूले त्यसो गर्दैनन् भने, के यसको अर्थ तैँले पनि त्यसो गर्नुपर्दैन भन्ने हुन्छ? के यो सत्यता हो? यदि अरू मानिसहरूले त्यो काम गरेका भए पनि, के त्यो तैँले गर्नुको प्रतिस्थापन हुन सक्छ? तैँले जे गर्छस्, त्यो तेरो मामला हो। के तैँले जिम्मेवारी र दायित्वहरू पूरा गरेको छस्? यदि गरेको छैनस् भने, तँ आफ्ना जिम्मेवारीहरूमा चुकेको हुन्छस्, र तँ अगुवा बन्न अयोग्य हुन्छस्, र तैँले जबाफदेही भएर राजीनामा दिनुपर्छ। तँलाई कसरी उत्थान गरिएको छ भन्ने कुरालाई तैँले कदर नै गर्दैनस्, तँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको भरोसाको लायक छैनस्, तँ परमेश्वरको घरको भरोसाको लायक छैनस्, र तँ झनै परमेश्वरको बढाइ पाउन लायक छैनस्। तँ निर्दयी नीच व्यक्ति होस्। तेस्रो प्रकारको झूटो अगुवामा चरित्रको समस्या हुन्छ। तिनीहरूको व्यक्तिगत पछ्याइ र जीवन प्रवेश जे-जस्तो भए पनि तिनीहरूले आफ्नो कार्यकालमा कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, मण्डलीले बेहोरेको कुनै पनि घाटा पूर्ति गर्दैनन्, र निश्चय नै दुष्ट मानिसहरूका दुष्ट कार्यहरू तुरुन्तै रोक्न वा सम्हाल्न सक्दैनन् भन्ने तथ्यलाई मात्रै हेर्दा पनि, यस्ता व्यक्तिहरूमा कमजोर क्षमता र वास्तविक काम नगर्ने समस्या मात्र हुँदैन, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरूमा कुनै मानवता नै हुँदैन। तिनीहरूको विवेक पूर्ण रूपमा कुहिएको हुन्छ, र तिनीहरूमा कुनै किसिमको समझ हुँदैन। आम भाषामा भन्दा, तिनीहरू नैतिक रूपमा गिरेका हुन्छन्; तिनीहरू हदैसम्म स्वार्थी र घृणास्पद हुन्छन्, र तिनीहरू भरोसायोग्य हुँदैनन्। हामीले चिरफार गरेका तीन प्रकारका मानिसहरूमध्ये, यस प्रकारका मानिसहरूको मानवता सबैभन्दा खराब हुन्छ। पहिलो दुई प्रकारका मानिसहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ, तिनीहरूले काम गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई संवर्धन र प्रवर्द्धन गर्ने परमेश्वरको घरका सिद्धान्त र मानकहरू पूरा गर्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूलाई संवर्धन वा प्रयोग गर्न सकिँदैन। तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, तिनीहरू अन्धा र संवेदनशून्य हुन्छन्, र तिनीहरू व्यावहारिक रूपले मृत मानिस हुन्—तिनीहरू खुलासा र चिरफार गर्न लायक हुँदैनन्। तेस्रो प्रकारको व्यक्तिचाहिँ सबैभन्दा खराब हुन्छ। मानवताको हिसाबले तिनीहरू अत्यन्तै घृणास्पद हुन्छन्, र हामी यस्ता मानिसहरूलाई धूर्त र चतुर भनेर चित्रण गर्छौँ। यी मानिसहरू स्यालभन्दा पनि धूर्त हुन्छन्। तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूसँग प्रशस्त बहाना हुन्छ र तिनीहरू पूर्ण रूपमा ढुक्क हुन्छन्। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा जे-जसरी बाधा दिए पनि तिनीहरू यसबारे कुनै तनाव वा चिन्ता लिँदैनन् र अझै पनि अगुवा रहिरहन चाहन्छन्। तिनीहरूलाई किन शक्तिको यति लत लागेको हुन्छ? यी अगुवाहरूले भन्छन्, “खोला पो तलतिर बग्छ, मान्छे त उँभै जान चाहन्छ। शक्ति त सबैलाई नै मन पर्छ!” तिनीहरू कुनै वास्तविक काम गर्न चाहँदैनन् तर आफ्नो पदमा टाँसिरहन र आफ्नो हैसियतका लाभहरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्। यो कस्तो प्रकारको नीच व्यक्ति हो? तिनीहरू विशुद्ध रूपमा शैतानको प्रकारमा पर्छन्, तिनीहरू पटक्कै असल होइनन्।
आज हामीले अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीका बारेमा तीन वटा बुँदाहरूमा सङ्गति गर्यौँ। हामीले बाह्रौँ जिम्मेवारीमा चिरफार गरेका झूटा अगुवाहरू मूलतः हामीले पहिले खुलासा गरेका झूटा अगुवाहरू जस्तै हुन्। हामीले तीन वटा बुँदालाई चिरफार गरेको भए पनि, तिनले मुख्य रूपमा दुई वटा समस्याहरूलाई समेट्छन्: एउटा के हो भने तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन्; अर्को के हो भने तिनीहरूको मानवता खराब, घृणित, छली, र धूर्त हुन्छ, र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्। झूटा अगुवाहरूका आधारभूत र सारगत समस्याहरू यिनै हुन्। कसैमा यी दुई समस्याहरूमध्ये एउटा छ भने, ऊ झूटो अगुवा हो। यसमा कुनै शङ्का छँदै छैन।
सेप्टेम्बर ४, २०२१
