अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२१)
ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबाट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी छुट्ट्याउने
सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिको आधारमा तिनीहरूलाई छुट्ट्याउने
आज हामी अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीहरूबारे सङ्गति गर्न जारी राख्नेछौं। औपचारिक रूपमा सङ्गति सुरु गर्नुभन्दा पहिले, अब हामी यसअघि सङ्गति गरिएको ख्रीष्टविरोधीहरूसँग सम्बन्धित एउटा विषय पुनरावलोकन गरौँ: ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरूबाट कसरी छुट्ट्याउने, र यी दुई प्रकारका मानिसहरूबीच केकस्ता भिन्नताहरू छन्। सुरुमा, हामी ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी चिन्ने भन्नेबारे सङ्गति गर्नेछौं; यो त्यति गाह्रो छैन। सर्वप्रथम, तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूले प्रदर्शन गर्ने स्पष्ट विशेषतापूर्ण प्रकटीकरणहरू केके हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट देख्नुपर्छ, ताकि तैँले छोटो समयमा पक्का ख्रीष्टविरोधीलाई पहिचान गर्न सक्नेछस्, र ऊ अवश्य नै ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएको वा ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने व्यक्ति मात्रै होइन भन्ने कुरा निर्धारित गर्न सक्नेछस्। यसरी, तँसँग ख्रीष्टविरोधीहरूबारे समझ हुनेछ र तँ तिनीहरूको बहकाउ, पासो, र नियन्त्रणमा पर्न छोड्नेछस्। अब सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार भएका मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीचका स्पष्ट भिन्नताहरू छुट्ट्याउन सक्नु हो। यी दुई प्रकारका मानिसहरूलाई चिन्नको लागि, तैँले सुरुमा तिनीहरूका मुख्य विशेषताहरू बुझ्नुपर्छ। कति मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले दैनिक जीवनमा प्रकट गर्ने भ्रष्टताका प्रकटीकरणहरू, जस्तै आफ्नो हैसियत दाबी गर्ने र अरूलाई भाषण छाट्ने तिनीहरूको प्रवृत्ति मात्रै बुझ्छन्, तर ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार पत्ता लगाउन सक्दैनन्। के यो ठीक हुन्छ? (हुँदैन।) ख्रीष्टविरोधीहरूका सबैभन्दा प्रमुख प्रकटीकरणहरू तिनीहरूको अहङ्कार र घमण्ड हुन् भनेर भन्नेहरू पनि छन्, र तिनीहरूले सबै अहङ्कारी र घमण्डी मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधी नाम दिन्छन्। के यो सही हो? (होइन।) यो किन सही होइन? किनभने अहङ्कार र घमण्ड ख्रीष्टविरोधीहरूको सबैभन्दा प्रमुख प्रकटीकरणहरू होइनन्; ती सबै भ्रष्ट मानिसहरूमा आम रूपमा हुने भ्रष्ट स्वभावहरू हुन्। हरेक व्यक्तिमा अहङ्कारी र घमण्डी स्वभाव हुन्छ, त्यसकारण सबै अहङ्कारी र घमण्डी मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरू भनेर नाम दिनु गम्भीर गल्ती हो। त्यसोभए, ख्रीष्टविरोधीहरूका अपरिहार्य प्रकटीकरणहरू केके हुन्, जसले ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीच रहेका अपरिहार्य भिन्नताहरू झलक्क हेर्दा नै स्पष्ट पार्छ, र यी दुई प्रकारका मानिसहरूको सार फरक छ, र त्यस्ता मानिसहरूलाई फरक तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने कुरा खुट्याउन सहयोग गर्छ? कार्य, व्यवहार, र स्वभावजस्ता निश्चित पक्षहरूमा, के यी दुई प्रकारका मानिसहरूमा समानता र मिल्ने कुराहरू हुन्छन्? (हुन्छन्।) यदि तैँले यी दुई प्रकारका मानिसहरूको स्वभाव र सार ध्यान दिएर अवलोकन गर्दैनस्, गम्भीरतासाथ छुट्ट्याउँदैनस्, वा तँसँग हृदयमा सही बुझाइ र समझशक्ति छैन भने, यी दुई प्रकारका मानिसहरूलाई एउटै तरिकाले व्यवहार गर्न निकै सजिलो हुन्छ। तैँले ख्रीष्टविरोधीलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएको व्यक्ति भनेरसमेत सोच्न सक्छस् र ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएकोलाई ख्रीष्टविरोधी भनेर सोच्न सक्छस्, अर्थात्, तैँले सजिलै यस्ता गलत मूल्याङ्कनहरू गर्न सक्छस्। त्यसोभए, यी दुई प्रकारका मानिसहरूबीच रहेका मुख्य विशेषता र भिन्नताहरू केके हुन्, जसबा ख्रीष्टविरोधी को हो र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएको व्यक्ति को हो भनेर ठोस प्रमाण सहित छुट्ट्याउन मद्दत मिल्छ? तिमीहरू यो विषयप्रति अपरिचित हुनु हुँदैन, त्यसकारण अब हामी तिमीहरूका विचारहरू सुनौँ। (ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू छुट्ट्याउन प्रयोग गरिने एउटा पक्ष सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति हो; अर्को पक्ष तिनीहरूको मानवता हो। सत्यताप्रतिको आफ्नो मनोवृत्तिमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यतालाई घृणा गर्छन् र यसलाई पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले बाधा र व्यवधानहरू ल्याउने जति धेरै दुष्कर्म गरे नि, र तैँले तिनीहरूसँग जेजसरी सङ्गति गरे नि वा तिनीहरूलाई जेजसरी काटछाँट गरे नि, तिनीहरूले त्यो स्विकार्दैनन्, बरु तिनीहरू दृढ रूपमा अपश्चात्तापी रहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले पनि सत्यता नबुझ्दा वा सिद्धान्तहरू नबुझ्दा गलत कुराहरू गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूलाई काटछाँट गरिँदा, तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न, आफ्नो बारे मनन गर्न र आफूलाई चिन्न सक्छन्, र पछुतो र पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको सार के हो भने, तिनीहरूले सत्यतालाई घृणा गर्छन्, जबकि ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले सत्यता स्विकार्न सक्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको मानवताको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तिनीहरू विवेकको बोध वा लाजको बोध नभएका दुष्ट मानिसहरू हुन्, जबकि ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूमा विवेकको बोध र लाजको बोध हुन्छ।) तैँले दुई वटा विशेषताहरूबारे उल्लेख गरिस्; के यो विषयवस्तुबारे पहिले सङ्गति गरिएको थियो? के यी कुराहरूलाई स्पष्ट विशेषताहरू मानिन्छ? (मानिन्छ।) सत्यताप्रति ख्रीष्टविरोधीहरूको मनोवृत्ति र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको मनोवृत्ति पूर्ण रूपमा फरक हुन्छ। यो अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण कुरा हो, र यो स्पष्ट विशेषताहरू भएको प्रकटीकरण हो। ख्रीष्टविरोधीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन् र तिनीहरूले यसलाई पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनेर स्विकार्नुको सट्टा बरु मर्न रुचाउँछन्। तैँले सत्यताबारे जेजसरी सङ्गति गरे नि, तिनीहरूले भित्री रूपमा यसको विरोध गर्छन् र तिनीहरू यसप्रति वितृष्ण रहन्छन्। तिनीहरूले तँलाई भित्री रूपमा सराप्न, र गिल्ला र घृणा गर्नसमेत सक्छन्, र तँलाई तिरस्कारसाथ व्यवहार गर्न सक्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू सत्यताप्रति शत्रुवत् हुन्छन्; यो एउटा स्पष्ट विशेषता हो। अनि ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूका विशेषताहरूचाहिँ केके हुन् त? सही र वस्तुगत रूपमा भन्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका तर केही विवेक र समझ पनि भएका मानिसहरूले अरूले तिनीहरूसँग सत्यता सङ्गति गरेपछि आफ्ना धारणाहरू परिवर्तन गर्न र सत्यता स्विकार्न सक्छन्। यदि तिनीहरूलाई काटछाँट गरियो भने, तिनीहरू समर्पित पनि हुन सक्छन्। अर्थात्, जबसम्म ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले परमेश्वरमा इमानदारितासाथ विश्वास गर्छन्, तबसम्म तिनीहरूमध्ये धेरैजसोले फरकफरक हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्। सारांशमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले सत्यता स्विकार्न सक्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू आफै पढेर, परमेश्वरको अनुशासन र अन्तर्दृष्टि स्विकारेर, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको काटछाँट, सहयोग, र साथ स्विकारेर समर्पित हुन सक्छन्। यो एउटा स्पष्ट विशेषता हो। तैपनि ख्रीष्टविरोधीहरू फरक हुन्छन्। जोसुकैले सत्यता सङ्गति गरे नि, न त तिनीहरूले सुन्छन् न त तिनीहरू समर्पित नै हुन्छन्। तिनीहरूसँग एउटै मनोवृत्ति हुन्छ: तिनीहरूले सत्यता स्विकार्नुभन्दा बरु मर्न मन पराउँछन्। तैँले तिनीहरूलाई जेजसरी काटछाँट गरे नि त्यो व्यर्थ हुन्छ। तैँले सक्दो स्पष्ट रूपमा सत्यता सङ्गति गरे नि त्यो तिनीहरूले स्विकार्दैनन्; सत्यताप्रति तिनीहरूले आन्तरिक रूपमा विरोधसमेत गर्छन् र तिनीहरूलाई यसबारे वितृष्णासमेत हुन्छ। के सत्यतालाई घृणा गर्ने यस्तो स्वभाव भएको व्यक्ति परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्छ? अवश्य नै सक्दैन। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरका शत्रुहरू हुन्, र तिनीहरू छुटकारा दिन नसकिने मानिसहरू हुन्।
तिनीहरूको मानवताको आधारमा तिनीहरूलाई छुट्ट्याउने
भर्खरै, तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबाट छुट्ट्याउने अर्को विशेषताबारे पनि उल्लेख गरेका छौ, र त्यो मानवताको दृष्टिकोणबाट छुट्ट्याउनु हो। यो विशेषताबारे थप सङ्गति गर्न कसले चाहन्छ? (ख्रीष्टविरोधीहरूमा विशेष रूपमा दुर्भावपूर्ण मानवता हुन्छ; तिनीहरूले मानिसहरूलाई दमन गर्न र कष्ट दिन सक्छन्, र तिनीहरूले जति नै धेरै दुष्कर्म गरे नि, पश्चात्ताप गर्न सक्दैनन्।) ठीक भनिस्, ख्रीष्टविरोधीहरूको मुख्य विशेषता भनेको तिनीहरूको दुर्भावपूर्ण मानवता, तिनीहरूको लाजमर्दो स्वभाव, र तिनीहरूमा हुने विवेक र समझको कमी हो। तिनीहरूले मण्डलीमा जति धेरै दुष्ट कार्यहरू गरे नि वा मण्डलीको काममा जति धेरै हानि गरे नि, तिनीहरूले यसलाई लाजमर्दो ठान्दैनन्, न त तिनीहरूले आफूलाई पापी नै ठान्छन्। परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई खुलासा गरे नि वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई काटछाँट गरे नि, तिनीहरू अटेर नै रहन्छन्, र तिनीहरूलाई धिक्कार वा व्याकुलता महसुस हुँदैन। मानवताको हिसाबमा ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकटीकरण यही हो। तिनीहरूको मुख्य विशेषता विवेक र समझको कमी हुनु, र लाजको कमी हुनु, र अत्यन्तै क्रूर स्वभाव हुनु हो। तिनीहरूको हितहरूमा हात हाल्ने जोकोहीलाई तिनीहरूले आलोचना गर्छन् र कष्ट दिन्छन्, र तिनीहरूमा बदला लिने अत्यन्तै तीव्र इच्छा हुन्छ, र तिनीहरूले कसैलाई पनि छोड्दैनन्, चाहे ती आफ्ना आफन्तहरू नै किन नहोऊन्। ख्रीष्टविरोधीहरू यति क्रूर हुन्छन्। अर्कोतर्फ, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले भने जति नै धेरै भ्रष्टता प्रकट गरे नि, तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू नै हुन् भन्ने हुँदैन। तिनीहरूको मानवतामा तिनीहरूसँग जुनसुकै कमीकमजोरी वा त्रुटिहरू भए नि, तिनीहरूले जुनसुकै गल्तीहरू गर्न सके नि, वा जुनसुकै हिसाबमा तिनीहरूले असफल हुन र ठेस खान सके नि, तिनीहरूले पछि आफ्नो बारे मनन गर्न र पाठहरू सिक्न सक्छन्। जब तिनीहरूले काटछाँट सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले आफ्ना गल्तीहरू स्विकार्न र पछुतो गर्न सक्छन्; अनि जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई आलोचना वा खुलासा गर्छन्—तिनीहरूले आफूलाई अलिक बचाउने प्रयास गरे नि र त्यो बेला तिनीहरू स्विकार्न अनिच्छुक भए नि—तिनीहरूले वास्तवमा आफ्नो हृदयमा आफ्नो गल्ती स्विकारिसकेका र तिनीहरू समर्पित भइसकेका हुन्छन्। यसले प्रमाणित गर्छ कि, अझै पनि तिनीहरू सत्यता स्विकार्न र सुधार हुन सक्छन्। जब तिनीहरूले गल्ती गर्छन् वा कुनै समस्याहरू सामना गर्छन्, तब पनि तिनीहरूको विवेक र समझले अझै काम गर्न सक्छ; तिनीहरू सचेत हुन्छन्, चेतनाशून्य र असंवेदनशील, वा कठोर हुँदैनन् र तिनीहरूले कुराहरू स्विकार्न नमान्ने गर्दैनन्। यसको साथै, यस्तो व्यक्तिमा ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएकै भए नि, ऊ तुलनात्मक रूपमा सहानुभूतिपूर्ण र अलिक दयालु हुन्छ। जब तिनीहरूले विभिन्न कुराहरू सामना गर्छन्, तब मानवताको हिसाबमा तिनीहरूले देखाउने विशेषताहरूलाई—सबैभन्दा उपयुक्त र बुझ्न सजिलो तरिकाले भन्नुपर्दा—तुलनात्मक रूपमा अलिक उचित भनेर व्याख्या गर्न सकिन्छ। यदि तिनीहरूलाई गम्भीर रूपमा काटछाँट गरियो भने, तिनीहरूलाई बढीमा हृदयमा अलिक रिस उठ्न सक्छ, तर तिनीहरूको मानवताको प्रकटीकरण हेर्दा देख्न सकिन्छ कि तिनीहरूलाई अझै पनि लाजको बारेमा थाहा छ, तिनीहरूलाई तिनीहरूको विवेकले घोच्न सक्छ, र तिनीहरूको समझले तिनीहरूमा निश्चित प्रतिबन्धात्मक प्रभाव पार्न सक्छ। यदि तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूमा घाटा लाए वा कुनै पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गरे भने, तिनीहरूलाई भित्री रूपमा सधैँ असहज महसुस हुन्छ र तिनीहरूलाई आफूले परमेश्वरलाई निराश तुल्याएको अनुभूति हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले फरकफरक हदसम्म यी प्रकटीकरणहरू प्रकट गर्छन्। परिस्थितिहरू आइपर्दा यी मानिसहरूले तुरुन्तै व्यवहार सुधार नगरे नि वा सही छनौटहरू नगरे नि र सही तरिकाले अभ्यास नगरे नि, अझै तिनीहरूको हृदयमा चेतनाको बोध हुन्छ। तिनीहरूको विवेकले तिनीहरूलाई घोच्छ; तिनीहरूलाई आफूले गलत काम गरेका छु र अब फेरि त्यसरी व्यवहार गर्नु हुँदैन भन्ने थाहा हुन्छ, र तिनीहरूलाई आफू असल मानिस होइन भन्ने पनि महसुस हुन्छ—सूक्ष्म रूपमा तिनीहरू सबैले यी भावनाहरू अनुभूत गर्न सक्छन्। यति मात्र होइन, समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूको स्थिति पनि परिवर्तन हुनेछ, र तिनीहरूले साँचो रूपमा पश्चात्ताप गर्नेछन्। तिनीहरूले सुरुमा सही छनौटहरू नगरेकोमा वा सही रूपमा अभ्यास नगरेकोमा गहन पछुतो गर्नेछन्, र तिनीहरूलाई ग्लानि हुनेछ। यी प्रकटीकरणहरू भ्रष्ट मानिसहरूका सबैभन्दा आम र साधारण प्रकटीकरणहरू हुन्। तर ख्रीष्टविरोधीहरू विशेष हुन्छन्; तिनीहरू मानिसहरू होइनन्, दियाबलसहरू हुन्। तिनीहरूले दुष्कर्म गरेपछि वा पाप गरेपछि जति धेरै समय बिते नि, तिनीहरूलाई कुनै पछुतो हुँदैन; तिनीहरू जिद्दी भइरहन्छन्, र अन्त्यसम्मै त्यसैमा लागिरहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू साधारण काटछाँट सामना गर्दा समर्पित हुन सक्छन्। गम्भीर काटछाँट सामना गर्दा, तिनीहरूले आफ्नो पक्षमा तर्क गर्न, कुराहरू इन्कार्न, र यसलाई स्विकार्न नमान्न सक्छन्, तर पछि गएर तिनीहरूले आफ्नो बारे मनन गर्दै आफूलाई चिन्न, अनि पछुतो र पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। कसैले तिनीहरूलाई कुनै मानवता नभएको भनी गिल्ला गरे नि आलोचना गरे नि, तिनीहरूले हृदयमा पीडा महसुस त गर्न सक्लान् तर त्यो व्यक्तिसँग लड्ने वा उसलाई शत्रुको रूपमा लिने गर्दैनन्। तिनीहरूले अर्को व्यक्तिलाई बुझ्न सक्छन्, र यस्तो सोच्छन्, “त्यो गल्ती गरेकोमा म मात्रै दोषी छु; अरूले मलाई जेजसरी व्यवहार गर्छन् त्यो म जेको लायक छु त्योभन्दा बढी होइन।” यी प्रकटीकरणहरू फरकफरक मानिसहरूमा फरकफरक हदमा प्रकट हुन्छन्। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, यी प्रकटीकरणहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका, भ्रष्ट स्वभाव भएका मानिसहरूका सामान्य र प्राकृतिक प्रकटीकरण हुन्, र यही कुरामा तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा प्रस्ट फरक हुन्छन्। यी दुई स्थितिहरूका फरकफरक प्रकटीकरणहरूबाट, कुनकुन मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, र कुनकुन मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएकाहरू मात्रै हुन्, तर दुष्ट मानिसहरू होइनन् भन्ने कुरा तुरुन्तै स्पष्ट हुन्छ।
तिनीहरूले साँचो रूपमा पश्चात्ताप गर्छन् कि गर्दैनन् त्यसको आधारमा तिनीहरूलाई छुट्ट्याउने
ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीच रहेका भिन्नताहरूका दुई पक्षहरूबारे भर्खरै उल्लेख गरियो: पहिलो पक्ष सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति हो; सत्यताप्रतिको मानिसहरूको मनोवृत्ति भनेको परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति हो। यो पक्षमा, यी दुई प्रकारका मानिसहरूबीच स्पष्ट भिन्नता हुन्छ। दोस्रो कुरा, मानवताको हिसाबमा भन्दा, यी दुई प्रकारका मानिसहरूमा स्पष्ट रूपमै आधारभूत भिन्नता पनि हुन्छ। यी दुई विशेषताहरू अत्यन्तै स्पष्ट छन्; तिनीहरू पूर्ण रूपमा फरक प्रकारका मानिसहरू हुन्। यी दुई भिन्नताहरूबाहेक, अर्को पक्ष भनेको दुष्कर्म गरेपछि कुनै पश्चात्तापको प्रकटीकरण हुन्छ कि हुन्न भन्ने कुरा हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको हकमा भन्दा, तिनीहरूले जस्तोसुकै दुष्ट कार्यहरू गरे नि—तिनीहरूले मानिसहरूलाई कष्ट दिए नि, स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गरे नि, हैसियतको लागि परमेश्वरसँग प्रतिस्पर्धा गरे नि, भेटीहरू चोरे नि, वा अरू कुनै पनि कुरा गरे नि—र तिनीहरूलाई प्रत्यक्ष रूपमा खुलासा गरिए नि, तिनीहरूले यी दुष्कर्महरू स्विकार्दैनन्। यदि यी दुष्कर्महरू स्विकार्दैनन् भने, के तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्न सक्छन् त? तिनीहरू पश्चात्ताप गर्नुभन्दा बरु मर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले आफ्ना दुष्कर्महरूका तथ्यहरू स्विकार्दैनन्। खुलासा पूर्ण रूपमा सही छ भन्ने महसुस भए नि, तिनीहरूले यसको प्रतिरोध र विरोध गर्छन्। तिनीहरूले आफू गलत मार्गमा पो छु कि भनेर मनन गर्ने वा “मलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा चित्रण गरिएको छ। यो अत्यन्तै खतरनाक कुरा हो, र मैले पश्चात्ताप गर्नुपर्छ।” भनेर भन्ने कदापि गर्दैनन्। तिनीहरूको मनमा यस्ता विचारहरू पटक्कै हुँदैनन्। तिनीहरूको मानवतामा यी गुणहरू हुँदै हुँदैनन्। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूमा एउटा स्पष्ट विशेषता हुन्छ: तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै वर्ष भए नि, तिनीहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन् र कुनै वास्तविक परिवर्तन देखाउँदैनन्। जब तिनीहरूले सुरुमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाल्छन्, तब तिनीहरूलाई भीडभन्दा अलग हुन, शक्ति र नाफाको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न, मानिसहरूलाई कष्ट दिन, र गुटबन्दी गरेर मण्डली विभाजित गर्न मन पर्छ। शक्ति हातमा लिने प्रयास गर्नुपछाडिको तिनीहरूको उद्देश्य मण्डलीबाट फाइदा उठाउनु र स्वतन्त्र राज्य स्थापना गर्नु हो। विश्वास गरेको तीनदेखि पाँच वर्षपछि, जब तैँले तिनीहरूलाई फेरि भेट्छस्, तब पनि तिनीहरूले बिनाकुनै परिवर्तन यिनै प्रकटीकरण र विशेषताहरू प्रदर्शन गर्छन्। आठदश वर्षपछि पनि तिनीहरू उस्तै हुन्छन्। कति मानिसहरू भन्छन्, “२० वर्ष विश्वास गरेपछि तिनीहरू परिवर्तन होलान्!” के तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्छन् त? (सक्दैनन्।) तिनीहरू परिवर्तन हुनेछैनन्। तिनीहरूले केही व्यक्तिहरूसँग अन्तरक्रिया गरिरहेका भए नि वा बहुसङ्ख्यकसँग अन्तरक्रिया गरिरहेका भए नि, साधारण कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका भए नि वा अगुवा वा सेवकको रूपमा काम गरिरहेका भए नि, तिनीहरूले यिनै प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छन्। तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्ने वा पछाडि फर्कने कहिल्यै गर्दैनन्, र अन्त्यसम्म एउटै मार्गमा जिद्दीपूर्वक लागिरहन्छन्। तिनीहरूले किमार्थ पश्चात्ताप गर्दैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरू यस्तै हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको हकमा चाहिँ, कतिपय दुष्ट मानिसहरू नहोलान्, तर तिनीहरूमा पनि भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ। तिनीहरूले अहङ्कार, छल, स्वार्थ, नीचता, र अरू प्रकारका भ्रष्टता प्रकट गर्छन्। तिनीहरूले खराब मानवता पनि देखाउँछन्। जब तिनीहरूले सुरुमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाल्छन्, तब तिनीहरूले ख्याति र लाभको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न, मानिसहरूको आदर पाउनहेतु आफूलाई अलग देखाउन, र अगुवा बन्ने र शक्ति हत्याउने महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू राख्न पनि चाहन्छन्। यी प्रकटीकरणहरू भ्रष्ट मानिसहरूमा विभिन्न हदसम्म हुन्छन् र यी ख्रीष्टविरोधीहरूका भन्दा त्यति फरक हुँदैनन्। तैपनि, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने प्रक्रियामा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको न्याय र खुलासा अनुभव गरेर केही सत्यताहरू बुझ्छन्, र तिनीहरूले झन्झन् कम मात्रामा मात्रै यी भ्रष्ट स्वभावहरू म प्रकट गर्छन्। यी भ्रष्ट स्वभावहरू किन झन्झन् कम प्रकट हुँदै जान्छन्? किनभने सत्यता बुझेपछि, तिनीहरूले यी व्यवहार र प्रकटीकरणहरू भ्रष्ट स्वभावका प्रकटीकरणहरू हुन् भन्ने महसुस गर्छन्। यस विन्दुमा मात्रै तिनीहरूको विवेक सचेत हुन्छ, र तिनीहरूले आफू गहन रूपमा भ्रष्ट रहेछु र आफूमा साँच्चै नै मानव रूपको कमी रहेछ भन्ने देख्छन्। त्यसपछि तिनीहरू सत्यता पछ्याउन र यी भ्रष्ट स्वभावहरू कसरी त्याग्ने, यी बन्धनबाट आफू कसरी मुक्त हुन, अनि सत्यता पछ्याउने र अभ्यास गर्ने व्यक्ति बन्न सकिन्छ भनेर सोच्न तयार हुन्छन्। यो प्रकटीकरण के हो? के यो क्रमिक रूपमा पश्चात्ताप गर्नु होइन र? (हो।) परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने प्रक्रियामा, तिनीहरूले आफ्नै समस्याहरू पत्ता लगाउँछन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव पहिचान गर्छन्, र आफ्ना विभिन्न स्थितिहरू बुझ्छन्। तिनीहरूले आफ्नो मानवताको सार पनि चिन्छन्, र तिनीहरूको विवेक झन्झन् सचेत हुन्छ; तिनीहरूलाई आफू गहन रूपमा भ्रष्ट छु र परमेश्वरद्वारा प्रयोग गरिन अयोग्य छु र आफूले परमेश्वरको घृणा प्राप्त गरेको छु भन्ने झन्झन् महसुस हुन्छ, र तिनीहरूले भित्री रूपमा आफूलाई घृणा गर्छन्। अचेतन रूपमै, तिनीहरूले क्रमिक रूपमा हृदयको गहिराइमा पश्चात्ताप गर्छन्, र यो पश्चात्तापपछि, केही थोरै परिवर्तनहरू आउँछन्, र तिनीहरूको व्यवहारमा थोरै परिवर्तनहरू देख्न सकिन्छ। उदाहरणको लागि, सुरुमा जब कसैले तिनीहरूको समस्या खुलासा गर्थ्यो, तब तिनीहरूलाई रिस उठ्थ्यो, तिनीहरू लज्जित रूपमा आक्रोशित हुन्थे, र आफ्नो कुरा स्पष्ट पार्ने र आफूलाई सही साबित गर्ने प्रयास गर्थे, र आफूलाई रक्षा गर्न विभिन्न बहाना र कारणहरू खोज्ने सक्दो प्रयास गर्थे। तर निरन्तरको अनुभवहरूमार्फत, तिनीहरूले यो व्यवहार गलत छ भन्ने महसुस गर्छन् र तिनीहरू यो स्थिति र व्यवहार सुधार्न, सही दृष्टिकोणहरू स्विकार्न, र अरूसँग सद्भावपूर्ण सहकार्य गर्न लागिपर्न थाल्छन्। अनि जब तिनीहरूको जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरूले अरूसँग खोजी र सङ्गति गर्न सिक्छन्, र तिनीहरूले हृदयदेखि कुराकानी गर्न र अरूसँग मैत्रीपूर्ण तरिकाले उठबस गर्न सिक्छन्। के यी पश्चात्तापका प्रकटीकरणहरू हुन्? (हुन्।) परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, तिनीहरूले क्रमिक रूपमा प्रकट गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूका केही स्वभाव, व्यवहार र प्रकटीकरणहरूबारे साँचो बुझाइ प्राप्त गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरूले क्रमिक रूपमा आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्छन्, र तिनीहरू आफ्नो पहिलेको गलत जीवनशैली त्याग्न, र ख्याति र हैसियतको पछ्याइ त्याग्न सक्षम बन्छन्, र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्न, उचित आनीबानी प्रस्तुत गर्न, र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्षम बन्छन्। यस्तो परिवर्तन कसरी हासिल हुन्छ? के यो सत्यता स्विकारेर अनि निरन्तर आफूलाई परिवर्तन गर्दै पश्चात्ताप गरेर हासिल हुन्छ हो? (हो।) यी सबै कुराहरू निरन्तर पश्चात्तापको प्रक्रियामा हासिल हुन्छन्। त्यसपछि, तिनीहरूको स्थिति अवश्यै सुधार हुन्छ, तिनीहरूको अनुभव गहन हुँदै जाँदा तिनीहरूको कद पनि बढ्दै जान्छ, र जब परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरू आफ्नो बारे मनन गर्न सक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले बाधा वा असफलता जे सामना गरे नि, वा काटछाँट सामना गरे नि, तिनीहरूले यी मामलाहरू परमेश्वरअघि ल्याउँछन् र उहाँसँग प्रार्थना गर्छन्, र परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्थितिलाई यी वचनहरूसँग जोड्न, काटछाँट गर्न, र बुझ्न सक्छन्। परिस्थितिहरू आइपर्दा तिनीहरूले अझै भ्रष्टता प्रकट गर्न र गलत विचारहरू विकास गर्न सक्ने भए नि, तिनीहरूले आफ्नो बारे मनन गर्न र आफूविरुद्ध विद्रोह गर्न पनि सक्छन्। तिनीहरू यी समस्याहरूबारे सचेत हुन्जेल, तिनलाई समाधान गर्न निरन्तर सत्यता खोजी गर्न र पश्चात्ताप अभ्यास गर्न सक्छन्। यो प्रगति अत्यन्तै ढिलो र परिणामहरू न्यून हुने भए नि, तिनीहरू निरन्तर हृदयको अन्तस्करणमा परिवर्तन भइरहेका हुन्छन्। यस्ता मानिसहरूले सधैँ सक्रिय, सकारात्मक, र स्वअभिप्रेरित मनोवृत्ति र आफूलाई बदल्ने र पश्चात्ताप गर्ने स्थिति कायम राख्छन्। तिनीहरूले कहिलेकहीँ ख्याति र हैसियतको लागि अरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्छन् र ख्रीष्टविरोधीहरूका केही प्रकटीकरण र कार्यहरू फरकफरक हदसम्म प्रकट गर्छन्, तैपनि केही काटछाँट, आलोचना, र सजाय, वा परमेश्वरको अनुशासन अनुभव गरेपछि, यी भ्रष्ट स्वभावहरू फरकफरक हदसम्म त्यागिन्छन् र रूपान्तरित हुन्छन्। यी परिणामहरू हासिल हुनुको मुख्य कारण के हो भने, यस्ता व्यक्तिले आफ्नो हृदयको गहिराइमा आफ्ना भ्रष्ट स्वभाव र आफूले लिएका गलत मार्गहरूबारे मनन गर्न र बुझ्न, र आफूलाई बदल्न सक्छन्। तिनीहरूको बदलाइबाट आउने परिवर्तन, वृद्धि, र प्राप्तिहरू अत्यन्तै साना भए नि, र प्रगति अत्यन्तै ढिलो भए नि, र यो कुरा तिनीहरू आफैले महसुस नगर्ने हदका मात्र भए नि, तीनदेखि पाँच वर्ष त्यस्ता अनुभवहरू प्राप्त गरेपछि, तिनीहरूले आफूमा केही परिवर्तन अनुभव गर्न सक्छन्, र तिनीहरूका वरपर रहने मानिसहरूले पनि यो कुरा देख्न सक्छन्। जे होस्, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका त्यस्ता मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूबीच भिन्नता हुन्छ। यस सन्दर्भमा मुख्य विशेषताचाहिँ के हो त? (ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूले पश्चात्ताप गर्न सक्छन्।) तिनीहरूले जब कुनै गलत काम गर्छन्, अपराध गर्छन्, वा जब काटछाँट, न्याय र सजाय, ताडना वा अनुशासन सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। आफूले गलत काम वा गल्ती गरेको महसुस गर्दा नि, तिनीहरूले आफ्नो बारे मनन गर्न सक्छन् र हृदयमा आफूलाई बदल्ने र पश्चात्ताप गर्ने मनोवृत्ति अपनाउन सक्छन्। यो ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूबाट पूर्ण रूपमा अलग गर्ने विशेषतापूर्ण भिन्नता हो।
ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको मनोवृत्ति भएका मानिसहरूबीच रहेका भिन्नताहरूको सारांश
जो ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, तिनीहरू जीवित शैतानहरू हुन्। यो भन्न सकिन्छ कि तिनीहरू शैतानको रूपमा जिउँछन्; तिनीहरू मानिसहरूले देख्न सक्ने दियाबलस र शैतानहरू हुन्। त्यसैले, अब हामी ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीच रहेका आधारभूत भिन्नताहरू सारांशित गरौँ। एउटा पक्ष सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्, सकारात्मक कुरा हुन्, मानिसहरूलाई फाइदा गर्ने वचन हुन्, र सबै सकारात्मक कुराका मापदण्ड हुन्, र मानिसहरूले ती वचनहरू स्विकार्नुपर्छ, तिनमा समर्पित हुनुपर्छ, र तिनलाई अभ्यास गर्नुपर्छ भनेर मौखिक रूपमा स्विकार्न सक्छन्—तिनीहरूले यो सबै कुरा भन्न सक्छन्—तर तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न पटक्कै सक्दैनन्। तिनीहरूले किन ती वचनहरू अभ्यास गर्दैनन्? किनभने तिनीहरूले हृदयमा सत्यता स्विकार्दैनन्। मुखले त तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भन्छन्, तर त्यो पूर्ण फरक मनसायले भन्छन्: तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् भन्ने तथ्य ढाकछोप गर्न र मानिसहरूलाई बहकाउन मात्रै यसो भन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न सक्छन् भन्दैमा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनेर हृदयमा स्विकार्छन् भन्ने हुँदैन। तिनीहरूले आधारभूत रूपमा आफ्नो हृदयमा परमेश्वरका वचनहरूको सत्यता नस्विकार्ने हुनाले सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैनन्; तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नको लागि सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। अर्कोतर्फ, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूचाहिँ ख्रीष्टविरोधीहरू नै हुन् भन्ने हुँदैन। तिनीहरूमध्ये कतिले फरकफरक हदसम्म सत्यता, र सकारात्मक कुराहरू, र सही वचनहरू स्विकार्न र तिनमा समर्पित हुन सक्छन्—एउटा भिन्नता यही हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरू सत्यताप्रति शत्रुवत् हुन्छन्, र तिनीहरूले सत्यताप्रति पिठ्यूँ फर्काउँछन्, तर ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका कतिपय मानिसहरूले सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न सक्छन्। परमेश्वरका वचनहरू पढेर, अनि परमेश्वरको काम धेरै वर्ष अनुभव गरेपछि, सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति अलिअलि परिवर्तन हुन सक्छ। तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न नसके नि, तिनीहरूको हृदयभित्र सत्यता असल छ र यो सही छ भन्ने अनुभूति हुन्छ। यति हो कि तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्ने वा यसमा त्यति चासो लिने गर्दैनन्, त्यसकारण सत्यता अभ्यास गर्न केही मेहनत र सङ्घर्ष चाहिन्छ। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका तर केही विवेक र समझ भएका मानिसहरूले फरकफरक हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्। कम्तीमा पनि, तिनीहरू हृदयभित्र सत्यताप्रति प्रतिरोधी वा घिनाउने किसिमका हुँदैनन्, र तिनीहरूले सत्यताप्रति वितृष्णा राख्दैनन्। धेरैजसो मानिसहरू यस्तो स्थितिमा हुन्छन् र तिनीहरूले सत्यताप्रति यस्तो प्रकटीकरण देखाउँछन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई व्याख्या गर्ने यो तरिकाले तिनीहरूलाई न त राम्रो देखाउँछ न त बदनाम नै गर्छ। यो निकै वस्तुगत छ, होइन र? (हो।) अर्को पक्ष भनेको तिनीहरूलाई मानवताको दृष्टिकोणबाट छुट्ट्याउनु हो, अर्थात् तिनीहरूको विवेक, समझ, र तिनीहरूको मानवताको असलता वा दुष्टताको आधारमा छुट्ट्याउनु हो। जोसँग दुष्ट मानवता छ, जसले सत्यता स्विकार्दैन, र जसमा सत्यताप्रति विशेष वितृष्णा हुन्छ, ऊ अवश्य नै अविश्वासी वा ख्रीष्टविरोधी हो। कति मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् र तिनीहरूलाई यसप्रति कुनै चासो हुँदैन। जब अरूले सत्यता सङ्गति गर्छन्, तब तिनीहरू झुल्छन् र बेचैन बन्छन्। तैपनि, यस्ता मानिसहरूमा दुष्ट मानवता हुँदैन र तिनीहरूले अरूलाई कष्ट दिँदैनन्। यदि तैँले परमेश्वरका अभिप्रायहरू, सत्यता सिद्धान्तहरू, वा परमेश्वरको घरका नियमहरूबारे सङ्गति गरिस् भने, तिनीहरूले सुन्न सक्छन् र तिनीहरू सत्यता स्विकार्न र यसमा लागिपर्न तयार हुन्छन्, तर तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन् नै भन्नेचाहिँ हुँदैन। यदि तिनीहरू अगुवा बने भने, तिनीहरूले तँलाई सत्यता बुझ्न अगुवाइ गर्न वा परमेश्वरअघि ल्याउन नसक्ने हुन सक्छ, तर तिनीहरूले तँलाई कष्टचाहिँ कहिल्यै कदापि दिनेछैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको मानवता यही हो। जे होस्, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको मानवता त्यति दुष्ट हुँदैन; तिनीहरूले फरकफरक हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्। तर यसविपरीत, ख्रीष्टविरोधीहरूमा विवेक र समझको कमी हुने मात्र होइन, तिनीहरूमा अत्यन्तै क्रूर मानवता पनि हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूमा विवेकको बोध, र केही समझ हुन्छ, र तिनीहरूले निश्चित मामलाहरू तर्कसङ्गत रूपमा सम्हाल्न सक्छन्। उदाहरणको लागि, परमेश्वरको घरका मापदण्डहरू सम्हाल्ने, र मण्डलीका विभिन्न मानिसहरू सम्हाल्ने, र सकारात्मक र नकारात्मक कुराहरू सम्हाल्ने क्रममा कसरी छनौट गर्ने, कुन पक्ष लिने, र अरू त्यस्तै मामलाहरूको हकमा, तिनीहरूले त्यस्ता मामलाहरू छुट्ट्याउन सक्छन् र, अन्त्यमा, तिनीहरूले आफ्नो विवेकको आधारमा सही निर्णय गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरूमा त्यस्तो दुष्ट मानवता हुँदैन र तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा दयालु हृदयका हुन्छन्। अर्को भिन्नता पनि छ, जसबारे हामीले भर्खरै सङ्गति गरेका छौँ, र त्यो के हो भने, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका कति मानिसहरू सत्यता स्विकार्न सक्ने हुन्छन्, र जब तिनीहरूले गलत काम गर्छन्, तब तिनीहरूले यसबारे मनन गर्न सक्छन् र तिनीहरूमा पश्चात्ताप गर्ने हृदय हुन्छ। तर यसको ठ्याक्कै उल्टो रूपमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले यी दुई प्रकटीकरणहरू पटक्कै प्रदर्शन गर्दैनन्। तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण रहने, र सत्यता नस्विकार्ने हुने हुनाले, र तिनीहरूमा अत्यन्तै क्रूर मानवता हुने हुनाले, तिनीहरू जिद्दी र अपरिवर्तनीय हुन्छन्। यस्ता मानिसहरूले आफूलाई परिवर्तन गरेर पश्चात्ताप हासिल गर्नु असम्भव हुन्छ। कुनै व्यक्तिले साँचो रूपमा पश्चात्ताप गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा मुख्य रूपमा ऊसँग विवेक र समझ छ कि छैन भन्ने कुरामा, र सत्यताप्रतिको उसको मनोवृत्तिमा निर्भर हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूमा दुष्ट मानवता नहुने हुनाले, र तिनीहरूमा केही विवेक र समझ हुने हुनाले, र तिनीहरूले केही सत्यताहरू विभिन्न हदसम्म स्विकार्न सक्ने हुनाले, तिनीहरू परिवर्तन हुने सम्भावना हुन्छ। जब तिनीहरूले गल्ती वा अपराधहरू गर्छन्, तब काटछाँटमा परेपछि तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। यसले ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूसँग मुक्ति पाउने आशा हुन्छ भन्ने कुरा निर्धारित गर्छ, जबकि ख्रीष्टविरोधीहरू छुटकारा पाउन नसक्ने हुन्छन्; तिनीहरू दियाबलसहरू र शैतानजस्तै हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीच रहेका आधारभूत भिन्नताहरू यी धेरै विशेषताहरू नै हुन्। के यो सारांश निकै वस्तुगत छ? (छ।) ख्रीष्टविरोधीहरूका यी विभिन्न विशेषताहरूको हकमा, हामीले सङ्गति गरेका विस्तृत प्रकटीकरणहरू वस्तुगत छन् र तथ्यहरूअनुरूप छन्, र तिनमा कुनै पनि गालीबेइज्जतीको तत्त्व छैन। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सबैले यसको सामना गरेका र देखेका छन्; ख्रीष्टविरोधीहरू यस्तै हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको हकमा, हामीले विभिन्न प्रकटीकरणहरू पनि खुलासा गरेका छौँ, र मानिसहरूले ती सबै देख्न सक्छन् र ती तथ्यहरूअनुरूप छन्, र ती कुनैलाई पनि हामीले मिठो पारेर बताएका छैनौँ।
ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको मानवतामा धेरै कमीकमजोरी र त्रुटिहरू हुन्छन्, र तिनीहरूले विभिन्न हदसम्म विभिन्न भ्रष्ट स्वभावहरू पनि प्रकट गर्छन्। हरेक व्यक्तिमा यी भ्रष्ट स्वभावहरूका केही स्पष्ट विशेषताहरू हुन्छ। उदाहरणको लागि, कति मानिसहरू एकदमै अहङ्कारी हुन्छन्, कति मानिसहरू एकदमै षड्यन्त्रकारी र छली हुन्छन्, कति मानिसहरू एकदमै कठोर हुन्छन्, कति मानिसहरू एकदमै अल्छी हुन्छन्, र यस्तैयस्तै अरूहरू हुन्छन्। यी सबै ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूका प्रकटीकरण हुन्, र यी त्यस्ता मानिसहरूको मानवताका विशेषताहरू हुन्। यी मानिसहरूको हृदयमा केही न केही दया त हुन्छ—सरल रूपमा भन्दा, तिनीहरू अलिक राम्रो हृदयका हुन्छन्—तैपनि समस्याहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि भइरहेको स्पष्ट रूपमै देखे नि तिनीहरू अरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डरले कछुवा आफ्नै खोलमा लुकेझैँ लुक्छन्, र शैतानको दर्शनअनुसार जिउँछन्, र सत्यता सिद्धान्तहरू पालना गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। तिनीहरूलाई यस्तो व्यवहार गरेर हुँदैन र यसरी काम गरेर तिनीहरूले परमेश्वरमाथि अन्याय गरिरहेका हुन्छन् भन्ने भित्री मनमा महसुस हुने भए नि तिनीहरू मान्छे खुशी पारिहिँड्ने व्यक्ति नबनी बस्न सक्दैनन्। किन यस्तो हुन्छ? किनभने तिनीहरूले आफू बाँच्न र अस्तित्वमा रहनको लागि शैतानको दर्शनमा भरोसा गर्नुपर्छ, र यसरी मात्रै तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्न सक्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले मान्छे खुशी पारिहिँड्ने व्यक्ति बन्ने निर्णय गर्छन् र सत्यता अभ्यास गर्दैनन्। हृदयमा चाहिँ तिनीहरूले यसरी काम गर्दा तिनीहरू विवेकहीन र मानवताहीन बन्छन् भन्ने नै महसुस गर्छन्; तिनीहरू मानव होइनन् र तिनीहरू पाल्तु कुकुरभन्दा खराब छन् भन्ने नै महसुस गर्छन्। तैपनि, आफूलाई धिक्कारेपछि, अर्को परिस्थिति सामना गर्दा, तिनीहरूले अझै पनि पश्चात्ताप गर्दैनन् र फेरि उस्तै व्यवहार गर्छन्। तिनीहरू सधैँ कमजोर हुन्छन् र तिनीहरूले सधैँ दोषी महसुस गर्छन्। यसले के प्रमाणित गर्छ? यसले यो प्रमाणित गर्छ कि, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू आफै त ख्रीष्टविरोधी हुँदैनन्, तैपनि तिनीहरूको मानवतामा समस्या र कमीकमजोरी हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले निश्चित रूपमा धेरै भ्रष्टता प्रकट गर्छन्। त्यस्ता व्यक्तिका समग्र प्रकटीकरणहरू हेर्दा, तिनीहरू शैतानले गहन रूपमा भ्रष्ट तुल्याएको अवस्थामा अपरिवर्तित रहने व्यक्ति हुन्; परमेश्वरले शैतानको सन्तान भनेर भन्नुभएका मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू कसरी ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा असल हुन्छन्? ठ्याक्कै रूपमा भन्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका तर ख्रीष्टविरोधीहरूको सार नभएका मानिसहरूले शैतानका विभिन्न भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गरे नि तिनीहरू अवश्यै दुष्ट मानिसहरू होइनन्। तिनीहरूको परिस्थिति कुनै व्यक्ति विश्वासघाती र दुष्ट पनि छैन असल पनि छैन भनेर प्रायजसो भनिएजस्तै हुन्छ; यति मात्र हो कि तिनीहरूले परमेश्वरमा इमानदारितासाथ विश्वास गर्छन्, तिनीहरू पश्चात्ताप गर्न तयार हुन्छन्, र काटछाँटमा परेपछि तिनीहरूले केही समर्पण देखाएर सत्यता स्विकार्न सक्छन्। तर तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू नभए नि र तिनीहरूसँग अझै परमेश्वरको मुक्ति पाउने आशा भए नि, तिनीहरू परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने भनेर परमेश्वरले बताउनुहुने मापदण्डभन्दा निकै टाढा हुन्छन्! कति मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको तीनदेखि पाँच वर्ष भएको हुन्छ र केही परिवर्तन र प्रगति हासिल गरेका हुन्छन्। कति मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको आठदेखि दश वर्ष भएको हुन्छ तर तिनीहरूले कुनै प्रगति हासिल गरेका हुँदैनन्। कति मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको २० वर्ष भएको हुन्छ तैपनि तिनीहरूमा कुनै महत्त्वपूर्ण परिवर्तन आएको हुँदैन; तिनीहरू पहिलेका जस्तै हुन्छन्। तिनीहरू जिद्दी भएर आफ्ना धारणाहरूमा लागिरहन्छन्। यति मात्र हो, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सुनेका हुनाले र तिनीहरू परमेश्वरको घरका विभिन्न नियम र प्रावधानहरूद्वारा बाँधिएका हुनाले, तिनीहरूले ठूला गल्तीहरू गरेका हुँदैनन्, र परमेश्वरको घरमा गम्भीर घाटा ल्याउने दुष्कर्महरू गरेर ठूलाठूला विपत्तिहरू ल्याएका हुँदैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूलाई परमेश्वरले अन्त्यमा मुक्ति दिनुहुन्न। तिनीहरूमध्ये धेरैजसो सायद श्रमकर्ताहरू हुन्, र तिनीहरूमध्ये कतिलाई अवश्य नै हटाइनेछ। तर जे होस् तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू नभए नि कमजोर मानवता भएकै मानिसहरू हुन्। तिनीहरूको परिणाम र गन्तव्य अवश्यै उस्तै हुनेछैन। यो सबै तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्छन् कि सक्दैनन् र तिनीहरूले आफ्नो मार्ग कसरी छनौट गर्छन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “तपाईंका वचनहरू विरोधाभासपूर्ण छन्। के तपाईंले यी मानिसहरूले आफूलाई परिवर्तन गरेर पश्चात्ताप गर्न सक्छन् भनेर भन्नुभएन र?” मेरो तात्पर्य के हो भने, यी मानिसहरूले निश्चित प्रसङ्ग र फरकफरक वातावरणमा फरकफरक हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्। “फरकफरक हदसम्म” को अर्थ के हो? यसको अर्थ के हो भने, कति मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेको तीनदेखि पाँच वर्षपछि थोरथोरै परिवर्तन भएका हुन्छन्, र १० देखि २० वर्षपछि निकै परिवर्तन भएका हुन्छन्। कति मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको १० देखि २० वर्ष भएको हुन्छ तर तिनीहरू अझै पनि विश्वास गर्न थाल्दाको पहिलेको अवस्थामा जस्तै हुन्छन्, र तिनीहरू सधैँ “मैले पश्चात्ताप गर्नुपर्छ, मैले परमेश्वरको प्रेमको ऋण तिर्नुपर्छ!” भनेर चिच्याउँदै बस्छन् तर वास्तवमा तिनीहरूमा कुनै परिवर्तन आएको हुँदैन। तिनीहरूमा विवेकको बोध भएकोले मात्रै तिनीहरूको हृदयमा यस्तो इच्छा हुन्छ र तिनीहरू परिवर्तन भएर पश्चात्ताप गर्न तयार हुन्छन्। तैपनि, इच्छुक हुनु भनेको सत्यता अभ्यास गर्न सक्नुसरह होइन, न त यो वास्तविकतामा प्रवेश गर्नुसरह नै हो। इच्छुक हुनु भनेको त सत्यताको प्रतिरोध नगर्नु, सत्यताप्रति वितृष्ण नहुनु, सत्यतालाई खुलेआम निन्दा नगर्नु, परमेश्वरलाई खुलेआम आलोचना नगर्नु, दोष नदिनु, वा ईश्वरनिन्दा नगर्नु मात्रै हो—इच्छुक हुनु भनेको यी प्रकटीकरणहरू मात्रै हुन्। तर यसको अर्थ साँचो रूपमा समर्पित हुन र सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न सक्नु भन्ने होइन, न त यसको अर्थ देह र आफ्नै इच्छाहरूविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्नु नै हो। के यो वस्तुगत तथ्य हो? (हो।) वास्तवमा अवस्था यस्तै छ। आफ्नो मानवतामा केही विवेक र समझ र अलिकति पश्चात्ताप गर्ने हृदय हुनुको अर्थ व्यक्तिमा भ्रष्ट स्वभाव छैन भन्ने हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू आधारभूत रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा फरक हुन्छन्, तर यसको अर्थ तिनीहरू सत्यता स्विकार्न र त्यसमा समर्पित हुन सक्ने मानिसहरू हुन् नै भन्ने हुँदैन। यसको अर्थ तिनीहरू सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरू हुन्, वा तिनीहरू परमेश्वरले प्रेम गर्नुहुने मानिसहरू हुन् नै भन्ने पनि हुँदैन। यी दुई पक्षहरूबीच आधारभूत भिन्नताहरू छन्; यी पूर्ण रूपमा फरक छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू मानवताको हिसाबमा, सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिको हिसाबमा, र तिनीहरूको पश्चात्तापको स्तरको हिसाबमा अवश्य नै ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा निकै राम्रा हुन्छन्। तैपनि, मानिसहरूलाई मापन गर्ने परमेश्वरको मापदण्ड तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा कसरी फरक हुन्छन् भन्ने कुरामा आधारित हुँदैन; यो मापदण्ड होइन। परमेश्वरले व्यक्तिको मानवता मापन गर्नुहुन्छ, ऊसँग विवेक र समझ छ कि छैन, उसले सत्यतालाई प्रेम र स्वीकार गर्छ कि गर्दैन, उसले आफ्नो कर्तव्य बफादारितासाथ पूरा गर्छ कि गर्दैन, ऊ परमेश्वरमा समर्पित हुन्छ कि हुँदैन, र उसले सत्यता प्राप्त गर्न र मुक्ति हासिल गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा मापन गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले मानिसहरूलाई मापन गर्ने मापदण्डहरू यिनै हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूको लागि परमेश्वरले विभिन्न मापदण्डहरू अघि सार्नुभएको छ। परमेश्वरले ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव देखाउने मानिसहरूलाई मुक्ति दिने उद्देश्यले तिनीहरूलाई मापन गर्न यी मापदण्डहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ। यो कुरालाई यसरी भनिएको सुनेपछि, तिमीहरूले कुरा बुझ्छौ नि, होइन र? पहिलो कुरा त, तँमा ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव जति नै धेरै भए नि, तैँले सत्यता स्विकार्न सक्छस् भने, तँ ख्रीष्टविरोधी होइनस् भन्ने कुरा तँलाई स्पष्ट हुनुपर्छ। तर तँ ख्रीष्टविरोधी नभए नि यसको अर्थ तँ परमेश्वरमा समर्पित व्यक्ति होस् भन्नेचाहिँ हुँदैन। सत्यताप्रति घृणा नमान्नु वा सत्यताप्रति वितृष्णा नमान्नुको अर्थ तँ सत्यता अभ्यास गर्ने र त्यसमा समर्पित हुने व्यक्ति होस् भन्ने हुँदैन। केही विवेक र समझ हुनु, तुलनात्मक रूपमा दयालु हृदयको हुनु, र ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा राम्रो मानवता भएको व्यक्ति हुनुको अर्थ तँ असल व्यक्ति नै होस् भन्ने हुँदैन। कुनै व्यक्ति असल छ कि खराब छ भनेर मापन गर्ने मापदण्ड ख्रीष्टविरोधीहरूको मानवतामा आधारित हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरूले जति नै धेरै खराब कुरा गरे नि ती कुरा स्विकार्ने वा पश्चात्ताप गर्ने कहिल्यै गर्दैनन्, बरु तिनीहरू त्यही व्यवहार गर्दै अघि बढिरहन्छन्; तिनीहरू कहिल्यै पछाडि फर्कँदैनन्, र तिनीहरूले अन्त्यसम्मै परमेश्वरको विरोध गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका कति मानिसहरूले इमानदारितासाथ आफूलाई बदल्न र पश्चात्ताप गर्न चाहन सक्छन्, तर तिनीहरूले आफूलाई थोरथोरै बदल्दैमा तिनीहरूमा साँचो पश्चात्ताप छ भन्ने हुँदैन। पश्चात्ताप गर्ने सङ्कल्प हुनुको अर्थ सत्यता बुझ्न, सत्यता प्राप्त गर्न, र जीवन प्राप्त गर्न सक्नु हो भन्ने हुँदैन।
कति मानिसहरू भन्छन्, “म ख्रीष्टविरोधी होइनँ, त्यसकारण म ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा असल छु र म ख्रीष्टविरोधीहरूजति गहन रूपमा भ्रष्ट छैनँ।” के यी शब्दहरू सही छन्? के यो विकृत बुझाइ होइन र? (हजुर, हो।) ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभावमा ख्रीष्टविरोधीहरूजस्तै हुन्छन्, तर तिनीहरूको प्रकृति सार फरक हुन्छ। विचार गर त—के यो अभिव्यक्ति सही छ? (छ।) त्यसोभए यसलाई व्याख्या गर त। (ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूमा पनि ख्रीष्टविरोधीहरूको जस्तै भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ। तिनीहरू दुवैमा अहङ्कारी र दुष्ट स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरू दुवैले हैसियत पछ्याउँछन्। तैपनि, तिनीहरूको मानवताको सार फरक हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूमा केही विवेक हुन्छ, र तिनीहरूले फरकफरक हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्। तिनीहरूले सत्यताप्रति वितृष्णा राख्दैनन् र सत्यतालाई घृणा गर्दैनन्। अर्कोतर्फ, ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरूमा खराब मानवता सार हुन्छ। तिनीहरूसँग विवेकको कुनै बोध हुँदैन, र तिनीहरूले सत्यताप्रति वितृष्णा राख्छन् र सत्यतालाई घृणा गर्छन्। तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्दैनन्।) तिनीहरू सबैमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ, त्यसकारण किन परमेश्वरले ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधी र उहाँका शत्रुहरूको रूपमा निर्धारित गर्नुहुन्छ? (यो मुख्य रूपमा सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिमा आधारित हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यताप्रति वितृष्णा राख्छन् र सत्यतालाई घृणा गर्छन्, र सत्यतालाई घृणा गर्नु भनेको वास्तवमा परमेश्वरलाई घृणा गर्नु हो।) अरू केही छ? (ख्रीष्टविरोधीहरूको सार दियाबलसहरूको सार हो।) के दियाबलसहरूको सार भएका मानिसहरूसँग मुक्ति पाउने कुनै आशा हुन्छ? (हुँदैन।) यी मानिसहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन् र मुक्ति पाउन पनि सक्दैनन्। यी दुवै प्रकारका मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ, त्यसकारण मुक्ति पाउन सक्ने र मुक्ति पाउन नसक्ने मानिसहरूबीच के भिन्नता हुन्छ? यी दुई प्रकारका मानिसहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको हिसाबमा त उस्तै हुन्छन्, त्यसकारण किन ख्रीष्टविरोधीहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन्, जबकि ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका तर ख्रीष्टविरोधीहरूको सार नभएका मानिसहरूसँग मुक्ति पाउने थोरै आशा हुन्छ? (ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू सत्यता र सकारात्मक कुराहरूप्रति अत्यन्तै शत्रुवत् हुने ख्रीष्टविरोधीहरूजस्ता हुँदैनन्। तिनीहरूले सत्यतालाई विशेष रूपमा प्रेम नगरे नि सत्यतालाई घिनाउँदैनन्, बरु विभिन्न हदसम्म सत्यता स्विकार्न सक्छन्, र तिनीहरू बिस्तारै परिवर्तन हुँदै जान्छन्। यसको साथै, तिनीहरूको मानवतामा केही विवेकको बोध हुन्छ, जुन कुनै लाजको बोध नहुने ख्रीष्टविरोधीहरूको विपरीत कुरा हो।) मुक्ति पाउने आशा यहीँ लुकेको हुन्छ; आधारभूत भिन्नता यही हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको सारको आधारबाट हेर्दा, यस्ता व्यक्तिहरूलाई छुटकारा दिन सकिँदैन र तिनीहरूसँग मुक्ति पाउने कुनै आशा हुँदैन। तैँले तिनीहरूलाई मुक्ति दिन चाहे नि सक्दैनस्; तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्दैनन्। तिनीहरू शैतानको भ्रष्ट स्वभाव भएको साधारण प्रकारको व्यक्ति होइनन्, बरु दियाबलसहरू र शैतानको जीवन सार भएका व्यक्ति हुन्। यस्ता व्यक्तिहरूलाई अवश्य नै मुक्ति दिन सकिँदैन। तर अर्कोतर्फ, भ्रष्ट स्वभाव भएका साधारण मानिसहरूको सार के हो? तिनीहरूमा भ्रष्ट स्वभाव मात्रै हुन्छ; तैपनि, तिनीहरूमा निश्चित मात्रामा विवेक र समझ हुन्छ, र तिनीहरूले केही सत्यताहरू स्विकार्न सक्छन्। यसको अर्थ सत्यताले यी मानिसहरूमा निश्चित प्रभाव पार्न सक्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले मुक्ति पाउने आशा प्राप्त गर्न सक्छन्। यसप्रकारको व्यक्तिलाई परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अवश्य नै मुक्ति दिन सकिँदैन, तर के ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सकिन्छ? (सकिन्छ।) यदि हामीले तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्छन् भनेर भन्यौँ भने, यो वस्तुगत कुरा हुँदैन। हामीले तिनीहरूसँग मुक्ति पाउने आशा हुन्छ भनेर मात्रै भन्न सक्छौं—यो तुलनात्मक रूपमा अलि वस्तुगत हुन्छ। अन्त्यमा, व्यक्तिले मुक्ति पाउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा व्यक्तिमै निर्भर हुन्छ। यो तिनीहरूले साँचो रूपमा सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न, र सत्यतामा समर्पित हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। त्यसकारण, यस्तो व्यक्तिसँग मुक्ति पाउने आशा हुन्छ भनेर मात्रै भन्न सकिन्छ। त्यसोभए ख्रीष्टविरोधीहरूसँग चाहिँ किन मुक्ति पाउने कुनै आशा हुँदैन? किनभने तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्; तिनीहरूको प्रकृति शैतानको प्रकृति हो। तिनीहरू सत्यताप्रति शत्रुवत् हुन्छन्, तिनीहरूले परमेश्वरलाई घृणा गर्छन्, र सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्। के परमेश्वरले अझै पनि तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ? (सक्नुहुन्न।) परमेश्वरले भ्रष्ट मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, शैतान र दियाबलसहरूलाई होइन। परमेश्वरले सत्यता स्विकार्नेहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, सत्यतालाई घृणा गर्ने नीचहरूलाई होइन। के यसले यो कुरा स्पष्ट पार्छ? (पार्छ।) कति मानिसहरूले विकृत बुझाइ प्राप्त नगरून् भनेर हामी यसरी सङ्गति गर्छौं। ख्रीष्टविरोधीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीच भिन्नता छुट्याएपछि, कति मानिसहरूले तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू होइनन् भन्ने सोच्छन् र यसको अर्थ तिनीहरू सुरक्षित क्षेत्रमा छन्, तिनीहरूले आफ्नो लागि साँच्चै आश्रय सुरक्षित गरेका छन् र भविष्यमा अवश्य नै तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाइनेछैन, निष्कासित गरिनेछैन, वा निकालिनेछैन भन्ने सोच्छन्। के यो विकृत बुझाइ होइन र? मुक्ति पाउने आशा हुनुको अर्थ व्यक्तिले मुक्ति पाउँछ नै भन्ने हुँदैन। यो आशा पूरा गर्नको लागि अझै पनि मानिसहरूले अघि बढेर यो आशा पक्रिनुपर्ने हुन्छ। सत्यताप्रतिको तेरो मनोवृत्ति ख्रीष्टविरोधीहरूको भन्दा फरक छ। तँ सत्यताप्रति वितृष्ण छैनस्, तेरो मानवता ख्रीष्टविरोधीहरूको भन्दा अलिक राम्रो छ; तँसँग केही विवेक छ, तँ तुलनात्मक रूपमा दयालु हृदयको छस्, तँ अरूलाई हानि गर्दैनस्, कुनै गल्ती गर्दा तँ पश्चात्ताप गर्न जान्दछस्, र तँ आफूलाई परिवर्तन गर्न सक्छस्। यी केही गुणहरू हुनु भनेको तैँले सत्यता स्विकार्ने, सत्यको अभ्यास गर्ने, र मुक्ति प्राप्त गर्ने आधारभूत सर्तहरू पूरा गरेको छस् भन्ने मात्र हो। तर तँ ख्रीष्टविरोधी होइनस् भनेर भन्नुको अर्थ तैँले मुक्ति पाउँछस् नै भन्नेचाहिँ हुँदैन। तँ ख्रीष्टविरोधी होइनस्, तर तँ अझै पनि भ्रष्ट मानव होस्। के सबै भ्रष्ट मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? सक्छन् नै भन्ने छैन। व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी वा दुष्ट व्यक्ति नभए नि, उसले सत्यता पछ्याउँदैन भने मुक्ति पाउन सक्दैन। मानिसहरूले सत्यता स्विकारेर र पछ्याएर परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्छन्। मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव परमेश्वरविरुद्ध हुन्छ। कसैमा भ्रष्ट स्वभावहरू छन् भने, उसले अझै पनि परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्न, परमेश्वरको अवज्ञा गर्न, परमेश्वरलाई धोका दिन, र आदि इत्यादि कुराहरू गर्न सक्छ। त्यसकारण, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको न्याय, सजाय, परीक्षा, र शोधनहरू स्विकार्नुपर्छ; तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूको आपूर्ति र मार्गदर्शन, परमेश्वरको काटछाँट, अनुशासन, र दण्ड, आदि इत्यादि कुराको आवश्यकता हुन्छ—परमेश्वरले गर्नुहुने यो कुनै पनि काममा कमी हुनु हुँदैन। त्यसकारण, मुक्ति हासिल गर्नको लागि, पहिलो कुरा, परमेश्वरको काम चाहिन्छ, र यसअलावा, मानिसहरूमा सहकार्य गर्ने सङ्कल्प हुनुपर्छ। तिनीहरूले कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन, सत्यता बुझेपछि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, आदि इत्यादि कुराहरू गर्न सक्नुपर्छ। परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको मुक्ति प्राप्त गर्ने, र सत्यतासम्बन्धी बुझाइको आधारमा देहधारी परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिने अत्यन्तै दुर्लभ आशिष् प्राप्त गर्ने एउटै मात्र तरिका यही हो। यो कुरा यति सरल छ। हुन्छ, ल यो विषयको सङ्गति यहीँ समाप्त गरौँ।
विषयवस्तु तेह्र: परमेश्वरका चुनिएका जनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण र गम्भीर हानिदेखि जोगाउने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न र आफ्नो हृदयबाट तिनीहरूलाई त्याग्न सक्ने बनाउने
ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा बाधा दिइरहेका छन् भन्ने कुरा पहिचान गर्दा अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने विभिन्न कामहरू
अब, हामी मुख्य विषयबारे सङ्गति गर्नेछौं। अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीबारे हाम्रो सङ्गति पूरा भएको छ। अबको सङ्गतिको लागि, हामी तेह्रौँ जिम्मेवारीबारे छलफल गर्नेछौं: “परमेश्वरका चुनिएका जनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण र गम्भीर हानिदेखि जोगाउने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न र आफ्नो हृदयबाट तिनीहरूलाई त्याग्न सक्ने बनाउने।” तेह्रौँ जिम्मेवारीमा अगुवा र कामदारहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने विषय समावेश छ। मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्दा अगुवा र कामदारहरूले के काम गर्नुपर्छ? पहिला त, यो जिम्मेवारीले के भन्छ भने, त्यस्ता समस्याहरू समाधान गर्दा, अगुवा र कामदारहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण, र गम्भीर हानिबाट रक्षा गर्न अघि बढ्नुपर्छ। तिनीहरूले गर्नुपर्ने पहिलो काम यही हो। जहाँसम्म ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कसरी बाधा दिन्छन्, बहकाउँछन्, नियन्त्रण गर्छन्, र गम्भीर रूपमा हानि गर्छन् भन्ने कुरा छ, यो विषयमा पहिले धेरै कुरा सङ्गति गरिएको छ, त्यसकारण आजको सङ्गतिको मुख्य विषय यो हुनेछैन। आज, हामी ख्रीष्टविरोधीहरूका यी व्यवहार र कार्यहरू सामना गर्दा अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानिबाट रक्षा गर्नको लागि केकस्ता जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नुपर्छ र तिनीहरूले केकस्ता काम गर्नुपर्छ भन्ने कुरामा ध्यान दिनेछौं। सर्वप्रथम, अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण, र गम्भीर हानिबाट रक्षा गर्नुपर्छ—यो अगुवा र कामदारहरूको धेरैमध्ये एउटा जिम्मेवारी हो। “धेरैमध्ये एउटा जिम्मेवारी” को अर्थ के हो? यसको अर्थ अगुवा र कामदारहरूले गर्ने धेरै कामहरूमध्ये, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा र गम्भीर हानिविना सामान्य मण्डली जीवन जिउन सकून् भनेर तिनीहरूको रक्षा गर्नु एउटा महत्त्वपूर्ण काम हो। यो एउटा अपरिहार्य काम पनि हो, र तिनीहरू यो जिम्मेवारीबाट पन्छिन मिल्दैन। अगुवा र कामदारहरूले यसलाई महत्त्व दिनुपर्छ र यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। मण्डली जीवनका कार्यप्रकियाहरू सामान्य रूपमै चलिरहने अवस्था कायम राख्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण काम हो र यो मण्डलीको सबै काममध्ये सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण काम हो। यो पनि अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। अगुवा र कामदारहरूको आधारभूत काम भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा डोर्याउनु हो। जब शैतान र ख्रीष्टविरोधीहरू मानिसहरूलाई बाधा दिन र बहकाउन, र परमेश्वरसँग उहाँका चुनिएका मानिसहरूको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न आउँछन्, तब अगुवा र कामदारहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्न खडा हुनुपर्छ ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई चिन्न सकून्, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई तिनीहरूको साँचो रूप प्रकट गर्न लगाउन सकून्, र त्यसपछि तिनीहरूलाई मण्डलीबाट हटाउन सकून्। यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको नियन्त्रणमा पर्न र तिनीहरूलाई गम्भीर रूपमा हानि हुनबाट रोकथाम गर्नको लागि हो। मण्डलीको काम गर्दा अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी यही हो। त्यसोभए यी कुराहरू रोकथाम गर्नुको अर्थ के हो? यी कुराहरू कसरी रोकथाम गर्नुपर्छ? “रोकथाम गर्नु” भन्ने शब्दले शाब्दिक रूपमा कुनै कुरा हुनबाट सक्दो हदसम्म रोक्नु भन्ने अर्थ दिन्छ। यसको मुख्य आशय के हो? घटनाहरू हुनबाट रोक्दा यसले रोकथाम हासिल गर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूका घटनाहरू सम्हाल्दा, अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने प्राथमिक काम भनेको ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बाधा दिन, बहकाउन, नियन्त्रण गर्न, र हानि गर्नबाट सक्दो हदसम्म रोक्नु हो। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिबाट जतिसक्दो बढी रक्षा गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने मुख्य काम यही हो, र तेह्रौँ जिम्मेवारीबारे हामीले स्पष्ट रूपमा सङ्गति गर्नुपर्ने कुरा यही हो। त्यसोभए परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कसरी रक्षा गर्न सकिन्छ? ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने यी दुष्ट कार्यहरूलाई हुनबाट रोकेर। ती कुराहरू रोक्ने धेरै तरिका र विधिहरू छन्, जस्तै खुलासा गर्ने, काटछाँट गर्ने, चिरफार गर्ने, र प्रतिबन्धित गर्ने। अरू के छ? (निष्कासित गर्ने।) यो अन्तिम चरण हो। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा अझै पनि समझको कमी हुन्छ र तिनीहरूलाई कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी भनेर थाहा हुँदैन, तर अगुवा र कामदारहरूले पहिले नै उसलाई त्यस्तो व्यक्तिको रूपमा पहिचान गरिसकेका हुन्छन्, तब यदि तिनीहरूले उसलाई सीधै निष्कासित गरे भने, समझको कमी भएका मानिसहरूले धारणा र रायहरू विकास गर्न सक्छन्, र कति मानिसहरू त ठेस खाएर लड्नसमेत सक्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ? मैले भर्खरै के कुरा उल्लेख गरेँ? (खुलासा गर्नु, काटछाँट गर्नु, चिरफार गर्नु, र प्रतिबन्धित गर्नु।) के ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दुष्कर्म गर्नबाट रोक्नको लागि तिमीहरूसँग कुनै असल विधिहरू छन्? के तिनीहरूको निगरानी गर्नु राम्रो विधि हो? के यसलाई सिद्धान्तहरूअनुरूप रहेको प्रभावकारी तरिका र विधिको रूपमा गन्ती गर्न सकिन्छ? (सकिन्छ।) ख्रीष्टविरोधीहरूलाई व्यवहार गर्ने उचित तरिका के हो? के ख्रीष्टविरोधीहरूमा न्याय, सजाय, परीक्षा, र शोधनले काम गर्न सक्छ? (सक्दैन।) किन सक्दैन? (ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन्; तिनीहरू यसप्रति वितृष्ण हुन्छन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यतालाई घृणा गर्छन् र यसलाई स्विकार्दैनन्, त्यसकारण ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्न परीक्षा, शोधन, न्याय, र सजाय प्रयोग गर्नु उचित हुँदैन। यसको साथै, परमेश्वरले पनि तिनीहरूमा यो काम गर्नुहुन्न। यो कुरा उचित छैन, त्यसकारण यो विधिले अवश्य नै काम गर्नेछैन। त्यसोभए कुन विधि उचित छ त? ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिबाट धेरै कष्ट भोगेका धेरै मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई गहन रूपमा घृणा गर्छन् र तिनीहरूलाई न्याय गरिनुपर्छ, दोषी ठहराइनुपर्छ, र सार्वजनिक रूपमै उदाङ्गो पारिनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूलाई मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्ना गल्तीहरू मान्न र खुलेर पापस्वीकार गर्न लगाइनुपर्छ र तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा लज्जित पारिनुपर्छ भन्ने लाग्छ। के तिमीहरूलाई यी विधिहरू अपनाउनु उचित हुन्छ भन्ने लाग्छ? (लाग्दैन।) यदि हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूको सारबारे विचार गर्यौँ भने, त्यस्ता कार्यहरू गर्नु वास्तवमा अत्यधिक हुँदैन—शैतानहरूलाई जेजसरी व्यवहार गरिए नि त्यो ठीकै हुन्छ; यो कुरा कीरा कुल्चिनुजत्तिकै सामान्य रूपमा गर्न सकिन्छ। त्यसकारण अगुवा र कामदारहरूले यसो गर्नुको उद्देश्य अत्यन्तै उचित र सही देखिन्छ, तर के यी विधिहरूमा कुनै समस्याहरू छन्? के यो काम अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको दायराभित्र पर्छ? यसरी काम गर्नु सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ कि हुँदैन? (हुँदैन।) स्पष्ट रूपमै, यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन। सिद्धान्तहरू कहाँबाट आएका हुन्छन्? (परमेश्वरका वचनहरूबाट।) ठीक भन्यौ। यस्ता कार्यका निसाना ख्रीष्टविरोधीहरू—दियाबलसहरू—नै भए पनि यसका विधिहरू सिद्धान्त र परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुरूप पनि हुनुपर्छ, किनभने यो काम गर्दा अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी निर्वाह गरिरहेका हुन्छन्, पारिवारिक मामला वा व्यक्तिगत मामलाहरू सम्हालिरहेका हुँदैनन्।
अ. खुलासा गर्ने
ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्नु र तिनीहरूलाई दुष्कर्म गर्नबाट र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन र हानि गर्नबाट रोक्नु अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। यसको उद्देश्य भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानिबाट रक्षा गर्नु हो, कसैलाई कष्ट दिनु वा कसैविरुद्ध बदला लिने अवसरको फाइदा लिनु होइन, र अवश्य नै कसैविरुद्ध कुनै अभियान चलाउनु पनि होइन। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सकेसम्म दुष्कर्म गर्नबाट रोक्नको लागि अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कामहरू केके हुन्? पहिलो काम भनेको तिनीहरूलाई खुलासा गर्नु हो। खुलासा गर्नुको उद्देश्य के हो? (मानिसहरूलाई समझशक्ति विकास गर्न मद्दत गर्नु।) ठीक भन्यौ। यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको सार पत्ता लगाउन मद्दत गर्नु, तिनीहरूलाई आन्तरिक रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूबाट टाढा बस्न र तिनीहरूको बहकाउमा नपर्न सक्ने तुल्याउनु, र यसरी—जब ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूलाई बहकाउने र नियन्त्रण गर्ने प्रयास गर्छन्—तिनीहरूले आफूलाई चालबाजी गरेर खेलौना बनाउन ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दिनुको सट्टा सक्रिय रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई इन्कार्न सक्छन्। त्यसोभए, के तिनीहरूलाई खुलासा गर्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ? (हुन्छ।) तिनीहरूलाई खुलासा गर्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ, तर तैँले तिनीहरूलाई सही रूपमा खुलासा गर्नुपर्छ। त्यसोभए तैँले तिनीहरूलाई कसरी खुलासा गर्नुपर्छ? तेरो खुलासाको आधार के हुनुपर्छ? के तिनीहरूलाई जथाभाबी नाम दिनु ठीक हुन्छ? के आधारविना लापरवाही ढङ्गले तिनीहरूलाई दोष दिनु ठीक हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने उद्देश्य हासिल गर्न तैँले तिनीहरूलाई कसरी सही रूपमा खुलासा गर्नुपर्छ? (एउटा कुरा त, हामीले तिनीहरूको दुष्कर्महरूको तथ्यको आधारमा तिनीहरूलाई वस्तुगत र साँचो रूपमा खुलासा गर्नुपर्छ। अर्को कुरा, हामीले परमेश्वरका वचनहरूअनुसार तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनु र चिरफार गर्नुपर्छ।) यी दुई अभिव्यक्तिहरू सही छन्; दुवै पक्ष अपरिहार्य छन्। एक हिसाबमा, तथ्यगत प्रमाण हुनुपर्छ। तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूले प्रकट गरेका गलत शब्दहरू, कार्यव्यवहारहरू, र हास्यास्पद विचार र दृष्टिकोणहरूको आधारमा तिनीहरूको सार मूल्याङ्कन र निर्धारण गर्नुपर्छ। तैपनि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको परमेश्वरका वचनहरूअनुसार तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनु र चिरफार गर्नु हो। तैँले परमेश्वरका कुनकुन वचनहरूलाई सन्दर्भको रूपमा लिनुपर्छ? कुनकुन वचनहरू सबैभन्दा प्रत्यक्ष र स्पष्ट छन्? (ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने वचनहरू।) ठीक भनिस्; तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मुखौटो उतार्ने केही वचनहरू खोजेर तिनीहरूको खुलासा गर्नुपर्छ र यस क्रममा पूर्ण सटीकता सुनिश्चित गर्दै उचित र निष्पक्ष रूपमा तुलना गर्नुपर्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो सुनेपछि कुरा बुझ्नेछन्; तिनीहरूले तुरुन्तै संलग्न व्यक्तिबारे समझ प्राप्त गर्नेछन्, र तिनीहरू तिनीहरूबाट सतर्क हुनेछन्। हृदयमा समझशक्ति पाएपछि, तिनीहरूले त्यो व्यक्तिलाई घृणा गर्नेछन्: “त्यसकारण, ऊ आखिर ख्रीष्टविरोधी नै हो! उसले मलाई पहिले सहयोग गरेको थियो र मलाई निगाहसमेत गरेको थियो। मलाई ऊ असल व्यक्ति हो भन्ने लागेको थियो। यो विश्लेषण र सङ्गतिमार्फत, उसको ढोँगीपन र उसका आधारभूत ख्रीष्टविरोधी प्रकटीकरणहरू खुलासा भएका छन्, जसले गर्दा यो व्यक्ति खतरनाक छ भन्ने कुरा देख्न सबैलाई मद्दत पुगेको छ। परमेश्वरका वचनहरूले उसलाई अत्यन्तै सही रूपमा खुलासा गरेका छन्! ऊ असल व्यक्ति होइन। उसले राम्रा कुराहरू बोल्छ र उसको व्यवहारमा कुनै समस्याहरू छैनन् जस्तो देखिन्छ, तर उसको सार खुलासा गरेर हेर्दा, अब प्रस्ट भएको छ, ऊ साँच्चै नै ख्रीष्टविरोधी हो।” मानिसहरूको सोचाइमा हुने रूपान्तरणको आधारमा हेर्दा, जब अगुवा र कामदारहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने काम गरिरहेका हुन्छन्, तब तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन र बाधा दिनबाट सक्दो हदसम्म रोकिरहेका हुन्छन्। अवश्य नै, तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको नियन्त्रण र गम्भीर हानिबाट रक्षा गर्ने जिम्मेवारी पनि पूरा गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्ना धेरै कामध्ये एउटा काम व्यावहारिक तरिकाले गरिरहेका हुन्छन्। यो कुन काम हो? ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्नु। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने काम परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्नको लागि अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कामहरूमध्ये एउटा हो। अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने विभिन्न कामहरूको कुरा आउँदा, हामी तिनलाई तिनको मात्रा वा तिनले हासिल गर्ने परिणामहरूअनुसार क्रमबद्ध गर्नेछैनौँ; सुरुमा अब हामी “खुलासा गर्ने” कार्यबारे सङ्गति गरौँ। ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार खुलासा गर्ने कार्यमा यी र यस्ता कार्यहरू पर्छन्: मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउने तिनीहरूका निरन्तरका दुष्कर्महरूका अभिप्राय, उद्देश्य, र परिणामहरू खुलासा गर्ने कार्य; ख्रीष्टविरोधीहरूले अगुवा र कामदारको रूपमा सेवा गर्दा कसरी मण्डलीको कुनै वास्तविक काम गर्दैनन् र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशलाई बेवास्ता गर्छन् भन्ने कुरा खुलासा गर्ने कार्य; ख्रीष्टविरोधीहरू आफूलाई पटक्कै नचिन्ने, सत्यता कहिल्यै अभ्यास नगर्ने, र मानिसहरूलाई बहकाउन शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्ने मानिसहरू भनेर ख्रीष्टविरोधीहरूको कुरूप अनुहार खुलासा गर्ने कार्य; अनि मानिसहरूको अगाडि र पिठ्युँपछाडि फरकफरक रूपमा बोल्ने र कार्य गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको व्यवहार खुलासा गर्ने कार्य। यी पक्षहरू राम्ररी खुलासा गर्दा, यसले शैतान र दियाबलसहरूको रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूको साँचो रूप देखाउँछ। यो अगुवा र कामदारहरूले लिनुपर्ने महत्त्वपूर्ण काम हो। त्यसोभए, यो काम पूरा गर्न अगुवा र कामदारहरूमा के कुरा हुनु आवश्यक हुन्छ? सर्वप्रथम, तिनीहरूसँग निश्चित बोझको बोध हुनुपर्छ, होइन र? (हो।) जब अगुवा र कामदारहरूले यो जिम्मेवारी लिन्छन्, तब तिनीहरूले प्राय यस्तो सोच्छन्, “त्यो व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो। कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू प्रायजसो प्रश्नहरू लिएर तिनीहरूकहाँ जान्छन्, सधैँ तिनीहरूसँग नजिक हुन्छन् र तिनीहरूसँग राम्रो सम्बन्ध कायम राख्छन्। त्यो व्यक्तिको बहकाउमा परेपछि, त्यो व्यक्तिलाई धेरै मानिसहरूले विशेष आदर्शको रूपमा लिन्छन्। यसबारे के गर्नुपर्छ होला?” तिनीहरू प्रार्थना गर्न परमेश्वरअघि आउँछन् र प्रायजसो सचेत रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू खोजी गर्छन्, र यस विषयमा आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरूले परमेश्वरलाई सही समय तयार गर्न अनुरोध गर्छन् वा यस विषयमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सङ्गति गर्न उपयुक्त समय र अवसर खोज्छन्। तिनीहरूले यसलाई आफ्नो बोझ र आफूले लिनुपर्ने महत्त्वपूर्ण कामको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले निरन्तर तयारी गरिरहेका, खोजी गरिरहेका, र मार्गदर्शनको लागि परमेश्वरलाई प्रार्थना गरिरहेका हुन्छन्; तिनीहरू सधैँ यस्तो मानसिकता र स्थितिमा हुन्छन्। बोझको बोध हुनु भनेको यही हो। यस्तो बोझ लिएर केही समय तयारी गरेपछि तिनीहरूले उपयुक्त अवस्था नभएसम्म पर्खनुपर्छ। कम्तीमा पनि, तिनीहरूले कुनै ख्रीष्टविरोधीलाई खुलासा गर्न सुरु गर्नुपहिले दुईतीन जना मानिसहरूले उसलाई वास्तविक रूपमा नचिनेसम्म पर्खनुपर्छ। यदि तिनीहरूले कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भन्ने कुरा तिनीहरूको भावनाको आधारमा मात्रै निर्धारित गर्छन्, तर त्यो व्यक्ति वास्तवमा ख्रीष्टविरोधी हो कि होइन भनेर छर्लङ्गसित देख्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले हतारमा काम गर्नु हुँदैन। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, यो काम गर्दा, यसमा अवश्य नै परमेश्वरको अन्तर्दृष्टि र अगुवाइ हुने नै छ। वास्तविक काम गर्नु र अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नु भनेको यही हो।
आ. काटछाँट गर्ने
ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने काम अघि बढेपछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले केही समझशक्ति प्राप्त गरे पनि, तिनीहरूको पूर्ण पर्दाफास हुनुपहिले, ती ख्रीष्टविरोधीहरूले अवश्य नै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउन र बाधा दिन अझै धेरै काम गर्छन्, जसले गर्दा अझै धेरै मानिसहरूले तिनीहरूलाई आदर्श ठान्छन्, आदर गर्छन्, र पछ्याउँछन्। यसले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने सही मार्ग प्रवेश गर्नमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई निकै ढिलाइ गराउँछ, र तिनीहरूको जीवन प्रवेशमा बाधा दिएर ठूलो हानि पुर्याउँछ। त्यसकारण अगुवा र कामदारहरूले लिनुपर्ने दोस्रो काम के हो भने, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउँछन् र बाधा दिन्छन्, वा जब तिनीहरूको बोलीवचन र व्यवहारले स्पष्ट रूपमा सत्यता सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरू प्रमाणहरू हातमा लिएर तुरुन्तै तिनीहरूलाई काटछाँट गर्न अघि सर्नुपर्छ, र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार तिनीहरूका दुष्कर्महरू खुलासा गर्नुपर्छ, ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको साँचो अनुहार चिन्न र देख्न सकून्। यो त परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू जोगाउने र परमेश्वरको घरको काम रक्षा गर्ने पन्छाउन नमिल्ने जिम्मेवारी हो। अगुवा र कामदारहरूले केही नगरी बस्ने वा आँखा चिम्लने गर्नु हुँदैन; तिनीहरूले तुरुन्तै अवसरहरू छोप्नुपर्छ, घटनाहरू औँल्याउनुपर्छ, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई काटछाँट गर्न अघि आउनुपर्छ, र सही रूपमा तिनीहरूको कार्य, महत्त्वाकाङ्क्षा, इच्छा, र सार खुलासा गर्नुपर्छ। अवश्य नै, ख्रीष्टविरोधीहरू कस्ता व्यक्तिहरू हुन् भनेर अझै सही रूपमा चित्रण गर्नु पनि अत्यावश्यक हुन्छ, ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सकून्, र ताकि ख्रीष्टविरोधीहरू आफैले पनि यो कुरा थाहा पाऊन्, र हरव्यक्ति ख्रीष्टविरोधीहरू चिन्न नसक्ने र तिनीहरूद्वारा मूर्ख पारिने हुँदैन भनेर जानून्—कम्तीमा पनि केही मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्य र व्यवहार देख्न सक्छन्, र तिनीहरूका गुप्त महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू, साथै तिनीहरूका सार देख्न सक्छन् भन्ने कुरा जानून्। अवश्य नै, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई काटछाँट गर्नुको उद्देश्य तिनीहरूको सार शब्दहरूद्वारा खुलासा गर्नु मात्रै होइन। अझै महत्त्वपूर्ण त्यो कुरा के हो? (एक हिसाबमा, त्यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्ति विकास गर्न सहयोग गर्नु, र ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू प्रतिबन्धित गर्नु हो।) ठीक भन्यौ। त्यो तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्नु हो, ताकि तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउने र बाधा दिने कुराहरू गर्दा, तिनीहरूसँग केही हिचकिचाहट होस् र तिनीहरूलाई केही डर महसुस होस्; यो तिनीहरूलाई प्रतिबन्धमा राख्नु, केही पावन्दी लागु गर्नु, र लापरवाही काम गर्ने आँट नगर्ने बनाउनु हो; यो परमेश्वरको घरमा सत्यता छ, र सत्यताले शक्ति चलाउँछ भन्ने मात्रै होइन, यसमा त प्रशासनिक आदेशहरू पनि छन्, र परमेश्वरको घरमा अत्याचारी र मनोमानी ढङ्गले लापरवाही काम गर्नु, परमेश्वरको घरका हितहरूमा, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्नु सम्भव छैन भनेर तिनीहरूलाई थाहा दिनु हो; र यो तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिने र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवनमा हानि गर्ने लापरवाह दुष्कर्म गरे, तिनीहरूलाई जवाफदेही तुल्याइनेछ भनेर तिनीहरूलाई थाहा दिनु पनि हो। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई तुरुन्तै काटछाँट गर्ने क्रममा, अगुवा र कामदारहरू तिनीहरूलाई खुलासा गर्न पनि खडा हुनुपर्छ, जसले गर्दा मानिसहरूलाई समझशक्ति विकास गर्न र ख्रीष्टविरोधीहरूका महत्त्वाकाङ्क्षा, इच्छा, अभिप्राय, र उद्देश्यहरू देख्न मद्दत मिलोस्। अवश्य नै, यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको रक्षा गर्नु र परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्नु पनि हो। यी सबै कुराहरू अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने कुराहरू हुन्, र यो काम अघि बढाउनु तिनीहरूको जिम्मेवारीको दायराभित्रै पर्छ; तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्नु वा यसप्रति लापरवाह हुनु हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरू पत्ता लगाए भने, तिनीहरू सधैँ तिनीहरूको बोली र व्यवहार र तिनीहरूले पर्दापछाडि फैलाउने भ्रमहरूप्रति सतर्क हुनुपर्छ, र तिनीहरूलाई काटछाँट र खुलासा गर्ने अभ्यास गर्नुपर्छ। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा र हानिबाट जोगाउने अगुवा र कामदारहरूको एउटा काम यही हो।
इ. चिरफार गर्ने
अगुवा र कामदारहरूको अर्को काम के हो? चिरफार गर्नु। चिरफार गर्नु खुलासा गर्नुजस्तै हो, तर यसको हदमा भिन्नताहरू छन्। चिरफार गर्ने कुरा आउँदा, यसमा तथ्य, साँचो परिस्थिति, वा पृष्ठभूमि खुलासा गर्ने कार्य मात्रै गरिँदैन; यसमा त चरित्र तय गर्ने कुरा, अर्थात् ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव, त्यो आधारभूत जड कारण पनि संलग्न हुन्छ। परमेश्वर, सत्यता, आफ्नो कर्तव्य, र परमेश्वरको घरको कामप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति, साथै तिनीहरूले भ्रमहरू फैलाउनुपछाडिका तिनीहरूका मनसाय, अभिप्राय, र उद्देश्यहरू—तिनीहरूले यसो गर्नुका कारणहरू—चिरफार गर्नुपर्छ र तिनीहरूले प्रकट गर्ने तिनीहरूका विचार, दृष्टिकोण, बोली, व्यवहार, र स्वभाव र प्रकटीकरणहरूबाट तिनीहरूको सार के हो भनेर पत्ता लगाउनुपर्छ। यी कुराहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गरेर व्याख्या गर्नुपर्छ ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूबारे अझै गहन बुझाइ प्राप्त गर्न सकून् र तिनीहरूसामु ख्रीष्टविरोधीहरूले किन यी कुराहरू भन्छन् र गर्छन्, त्यस्ता मानिसहरूप्रति परमेश्वरको दृष्टिकोण के हुन्छ, र उहाँले तिनीहरूलाई कसरी चित्रण गर्नुहुन्छ भन्नेबारे व्यावहारिक दृष्टिकोणबाट स्पष्ट रूपमा देख्न सकून्। अवश्य नै, अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूबाट टाढा बस्न र तिनीहरूलाई इन्कार्न, र ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्य, व्यवहार, बोलीवचन, र दृष्टिकोणहरूद्वारा बहकाउमा पर्नबाट पनि सतर्क हुन लगाउनुपर्छ, र यसरी तिनीहरूलाई परमेश्वरबारे गलत बुझ्न, परमेश्वरबाट सतर्क हुन, परमेश्वरबाट आफूलाई टाढा राख्न, परमेश्वरलाई इन्कार्न, र ख्रीष्टविरोधीहरूले जस्तै परमेश्वरलाई भित्री रूपमा आलोचना र निन्दा गर्नबाट जोगिन लगाउनुपर्छ। खुलासा र काटछाँटजस्ता अरू कामहरूजस्तै, चिरफारको उद्देश्य पनि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन, बाधा दिन, र हानि गर्नबाट रोक्नु हो। यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले गम्भीर रूपमा हानि नगरून् र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने सही मार्गबाट तिनीहरू विचलित नहोऊन् भनेर तिनीहरूको रक्षा गर्नु हो। जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी बाधा दिन्छन् भन्ने तथ्य र साँचो परिस्थिति स्पष्ट रूपमा देख्नेछन् र जब तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको सार स्पष्ट रूपमा देख्नेछन्, तब तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा पर्न छोड्नेछन्। यदि कतिपय भ्रमित र मूर्ख मानिसहरूले अझै तिनीहरूलाई भित्री रूपमा आदर गरे नि र आदर्श माने नि र तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गरे नि र नजिक भए नि, ख्रीष्टविरोधीहरूले अबदेखि ठूला समस्याहरू पैदा गर्न सक्नेछैनन्। तिनीहरूले मूर्ख मानिसहरूमाथि मात्रै केही कुराहरू गर्नेछन्, परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा असर पुर्याउनेछैनन्, त्यसैले अब तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउन सक्नेछैनन्। यो स्तरमा पुग्नु नै अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्न सक्नुपर्ने कुरा हो। अर्थात्, तिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने र स्वेच्छाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले सामान्य मण्डली जीवन जिउन र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यसको साथै, तिनीहरूले यी मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ र व्यवधानहरूबाट जोगिन सकून्, र तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई इन्कार्न सकून् भन्ने कुरा पनि सुनिश्चित गर्न सक्नुपर्छ। यो भनेको ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्कर्म र व्यवधानहरूलाई सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्नु, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने प्रभाव पूर्ण रूपमा हासिल गर्नु हो। अवश्य नै, तैँले आफ्नो काम जति नै प्रभावकारी रूपमा गरे नि र तैँले जति नै पूर्ण रूपमा बोले नि, अपरिहार्य रूपमै केही मूर्ख मानिसहरू, कमजोर क्षमता भएकाहरू, र भ्रमित मानिसहरू हुने नै छन्, जो ख्रीष्टविरोधीहरूलाई इन्कार्न सक्दैनन् र जो अझै हृदयमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई नै सराहना र आदर गरिरहनेछन्। तर धेरैजसो मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई इन्कार्ने विन्दुमा पुगिसकेका हुनेछन्। यदि अगुवा र कामदारहरूले यो अवस्था हासिल गर्न सके भने, तिनीहरूले पहिले नै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सबैभन्दा बढी हदसम्म रक्षा गरिसकेका हुनेछन्, र चाहेको परिणाम पूर्ण रूपमा हासिल गरिसकेका हुनेछन्। जेजसरी सङ्गति गरे नि सत्यता बुझ्न नसक्ने ती मूर्खहरूको हकमा चाहिँ, यदि तिनीहरूले अझै थोरै परिश्रम गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूलाई केही हेरचाह र सहयोग, साथै थप प्रेम, धैर्यता, र सहनशीलता प्रदान गरिनुपर्छ। यो आफूले गर्नुपर्ने सबै कुरा गर्नु हो, र यसरी काम गर्नु सिद्धान्तअनुरूप हुन्छ। के यस्तो मापदण्ड पूरा गर्न सक्ने धेरै अगुवा र कामदारहरू हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसकारण, सक्दो प्रयत्न लाउनुपर्छ; तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई अथक रूपमा र अधिकतम हदसम्म रक्षा गर्नुपर्छ। “अधिकतम हदसम्म” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ आफूले बुझेका सत्यता सिद्धान्तहरू सङ्गति गर्न, पहिले नै प्राप्त भएका प्रमाणहरू—ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्मका विभिन्न प्रकटीकरणहरू—प्रस्तुत गर्न, तिनलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरूसँग जोडेर हेर्न, र तिनको बारे सङ्गति र चिरफार गर्न सक्दो गर्नु हो। यो यसैले गरिन्छ ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले वास्तविक र साँचो परिस्थिति स्पष्ट रूपमा देख्न सकून्, ख्रीष्टविरोधीहरूको सार चिन्न र देख्न सकून्, र ख्रीष्टविरोधीहरूप्रति रहेको परमेश्वरको मनोवृत्ति जानून्। यो अगुवा र कामदारहरूले जिम्मा लिनुपर्ने महत्त्वपूर्ण काम हो।
ई. प्रतिबन्धित गर्ने
अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने अर्को काम के हो? यो प्रतिबन्धित गर्नु हो। “प्रतिबन्धित” गर्ने यो काम गर्न सजिलो छ; यसमा प्रतिबन्धको परिणाम हासिल गर्न केही विशेष उपायहरू अपनाउने कार्य समावेश हुन्छ। उदाहरणको लागि, ख्रीष्टविरोधीहरूले सधैँ शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन्, सधैँ आफूलाई उचाल्छन्, कहिलेकहीँ अरूलाई होच्याउँछन्, भेलाहरूमा प्रायजसो तिनीहरूले कति धेरै कष्ट भोगेका छन् र परमेश्वरको घरमा केकस्ता योगदानहरू दिएका छन् भन्ने गवाही दिन्छन्, र अरूले तिनीहरूलाई कसरी आदर गर्छन्, तिनीहरू कसरी अरूभन्दा असल छन्, तिनीहरू कसरी अद्वितीय छन्, आदि इत्यादि कुराहरू गर्दै लाजमर्दो रूपमा आफ्नै बारेमा गवाही दिन्छन्। अगुवा र कामदारहरूले निरन्तर ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आड दिनुको सट्टा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउने र नियन्त्रण गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न दुष्कर्महरू प्रतिबन्धित गर्न सक्दो गर्नुपर्छ। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बोल्ने समय र छलफल गर्ने विषयहरू प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। यसको साथै, ख्रीष्टविरोधीहरूले सार्वजनिक रूपमा र व्यक्तिगत रूपमा गर्ने कार्यहरूबारे, जस्तै मानिसहरूलाई आफूतिर आकर्षित गर्न ससाना निगाहहरू प्रयोग गर्नु, कलह फैलाउनु, धारणा र नकारात्मक टिप्पणीहरू फैलाउनुजस्ता आदि इत्यादि कुराहरूबारे, अगुवा र कामदारहरूले बहिरा वा अन्धाजसरी व्यवहार गर्नु हुँदैन। तिनीहरूले तुरुन्तै ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्यहरूमा पकड हासिल गर्नुपर्छ; तिनीहरूले अरूलाई बहकाउने र बाधा दिने व्यवहारहरू पत्ता लगाएपछि ती व्यवहारहरू तुरुन्तै खुलासा र चिरफार गर्नुपर्छ र त्यसपछि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई मानिसहरूलाई बहकाउने र मण्डलीको काममा बाधा दिने काम गर्न दिनु हुँदैन। के यो अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने महत्त्वपूर्ण कामहरूमध्ये एउटा हो? (हो।) के तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई काटछाँट, खुलासा, र चिरफार गरेर मात्रै तिनीहरूका दुष्कर्महरू प्रतिबन्धित गर्न सक्छस्? (सक्दैनौँ।) तैँले तिनीहरूलाई यसरी प्रतिबन्धित गर्न सक्दैनस् किनभने तिनीहरू शैतान र दियाबलसहरू हुन्। तिनीहरूको हातखुट्टा बाँधिएको छैन, र मुखमा टेप लगाइएको छैन भने, तिनीहरूले भ्रमहरू फैलाइरहन्छन् र मानिसहरूलाई बाधा दिने दुष्ट शब्दहरू बोलिरहन्छन्। अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्न तुरुन्तै कारबाही चलाउनुपर्छ; विशेषगरी जब तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउन र बाधा दिन भ्रमहरू फैलाउँछन्, तब अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई समयमै छेक्नु र रोक्नुपर्छ। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई समझशक्ति प्राप्त गर्न र ख्रीष्टविरोधीहरूको साँचो अनुहार स्पष्ट रूपमा देख्न पनि मद्दत गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने वास्तविक काम यही हो।
उ. निगरानी गर्ने
ख्रीष्टविरोधीहरूलाई प्रतिबन्धित गरेपछि, गर्नुपर्ने अर्को कुरा तिनीहरूलाई निगरानी गर्नु हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले कसलाई बहकाएका छन् र तिनीहरूले पर्दापछाडि केकस्ता भ्रम र दुष्ट शब्दहरू फैलाएका छन् हेर, तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरको पक्षमा छन् कि छैनन् र तिनीहरूले यससँग साँठगाँठ गरिरहेका छन् कि छैनन्, तिनीहरूले धार्मिक समुदायसँग हात मिलाएका छन् कि छैनन्, तिनीहरूले गुप्त रूपमा आफ्ना गिरोहका सदस्यहरूसँग मिलेर कालो चाल चलिरहेका छन् कि छैनन्, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका केही महत्त्वपूर्ण जानकारी बेच्न सक्छन् कि सक्दैनन्, र यस्तै आदि इत्यादि कुराहरू जाँच। यो पनि अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी हो। ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्यहरू प्रकाशमा आउनुभन्दा पहिले, अगुवा र कामदारहरूले “आफूलाई सन्तहरूका पुस्तक पढ्नमा पूर्ण समर्पित गर्ने र बाह्य मामलाहरूमा कुनै ध्यान नदिने” गर्नु हुँदैन, बरु तिनीहरू सर्पजस्तै चलाख हुनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भन्ने पत्ता लगाएपछि, यदि त्यो व्यक्तिलाई सफाइ गरी हटाउने वा निष्कासित गर्ने समय अझै आएको छैन भने, तिनीहरूले उसलाई दुष्कर्म गर्नबाट रोक्नको लागि नजिकबाट निगरानी गर्नुपर्छ, र उसका बोली र व्यवहारहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले निगरानी गर्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति र शक्तिशाली मानिसहरूसँग सम्पर्क निर्माण गर्न मनपराउने हुनाले, अगुवा र कामदारहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले पर्दापछाडि सधैँ कोसँग अन्तरक्रिया गरिरहेका हुन्छन् र तिनीहरू धार्मिक मानिसहरूसँग सम्पर्कमा छन् कि छैनन् भनेर नजिकबाट हेर्नुपर्छ। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले प्रायजसो धार्मिक पाष्टर र एल्डरहरूसँग सङ्गत गर्छन्, र कतिले युनाइटेड फ्रन्ट वर्क डिपार्टमेन्टका मानिसहरूसँग समेत हिमचिम गर्छन्। जब त्यस्ता घटनाहरू देखा पर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले यो कुराप्रति आँखा चिम्लिनु हुँदैन, बरु ती ख्रीष्टविरोधीहरूप्रति सचेत हुनुपर्छ र सतर्कता अपनाउनुपर्छ। यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूलाई बहकाउने र आफूतिर आकर्षित गर्ने आफ्ना विधिहरूले परमेश्वरको घरमा काम गर्दैनन् र आफ्ना दुषकर्महरू खुलासा भएका छन्, र आफ्नो अन्त्य राम्रो हुनेछैन भन्ने थाहा भयो भने, उसले के गर्न सक्छ वा उसको दुष्टता कति हदसम्म जान्छ भनेर तैँले अनुमान गर्न सक्दैनस्। त्यसकारण, कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भन्ने कुरामा तँलाई हृदयमा निश्चित भएपछि, तैँले उसलाई सधैँ नजिकबाट निगरानी गर्नु र नियाल्नुपर्छ। यो तेरो जिम्मेवारी हो। यसो गर्नुको के अर्थ? यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्नु, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्न मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूविरुद्ध दुष्कर्म गर्नबाट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सक्दो हदसम्म रोक्नु हो। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले सधैँ भेटीहरूबारे सोधपुछ गर्छन्: “परमेश्वरको घरको पैसा कसले व्यवस्थापन गर्छ? कसले लेखा राख्छ? के लेखाहरू सही रूपमा राखिएका छन्? के हिनामिना भइरहेको हुनसक्छ? मण्डलीको पैसा कहाँ राखिन्छ? के यी कुराहरू सार्वजनिक गरेर सबैलाई जान्ने अधिकार दिनुपर्दैन र? परमेश्वरको घरसँग कति अचल सम्पत्ति छन्? सबैभन्दा बढी कसले दान दिएको छ? मलाई किन यी कुराहरू थाहा नभएको?” तिनीहरूको बोलीले त तिनीहरू परमेश्वरको घरका आर्थिक मामलाहरूबारे चिन्तित छन् जस्तो सुनिन्छ, तर वास्तवमा तिनीहरूको मनसाय फरक हुन्छ। पैसाको लोभ नगर्ने ख्रीष्टविरोधी एउटा पनि हुँदैन। त्यसोभए त्यस्ता परिस्थितिहरूमा अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ? पहिलो कुरा, तैँले भेटीहरू उचित रूपमा व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, र तिनलाई सुरक्षित राख्न भरोसायोग्य मानिसहरूलाई जिम्मा लाउनुपर्छ, र तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्न सफल हुन दिनु हुँदैन—यो कुरामा तँ भ्रमित हुनु हुँदैन। यस्तो परिस्थिति पैदा हुनेबित्तिकै, तैँले महसुस गर्नुपर्छ: “केही कुरा गलत छ। ख्रीष्टविरोधीले केही गर्दै छ। त्यसले मण्डलीको पैसालाई निसाना बनाइरहेको छ। त्यसले मण्डलीको पैसा लुट्न षड्यन्त्र गर्न ठूलो रातो अजिङ्गरसँग सहकार्य गर्ने योजना बनाइरहेको हुन सक्छ। हामीले यसलाई तुरुन्तै सार्नुपर्छ!” एउटा कुरा त, तैँले परमेश्वरको घरको आर्थिक कुरा कसले व्यवस्थापन गर्छ भनेर ख्रीष्टविरोधीहरूलाई थाहा दिनु हुँदैन। अर्को कुरा, यदि पैसा व्यवस्थापन गर्ने मानिसहरूलाई सुरक्षा खतरा छ भन्ने लाग्छ भने, पैसा अनि पैसा व्यवस्थापन गर्ने मानिसहरूलाई तुरुन्तै स्थानान्तर गर्नुपर्छ। के यो अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने कुरा र गर्नुपर्ने काम होइन र? (हो।) तर यसविपरीत, मूर्ख अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले यी कुराहरू बोलेको सुन्छन् र पनि उल्टै यस्तो सोच्छन्, “यो व्यक्तिले बोझ लिन्छ र परमेश्वरको घरको पैसाको वास्ता गर्न जान्दछ, त्यसकारण हामी उसलाई केही जिम्मेवारी दिऊँ र लेखाको काममा सहयोग गर्न लगाऊँ।” यसो गरेर, के तिनीहरू यहूदा बनेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) तिनीहरूले भेटीहरू रक्षा गर्न नसकेका मात्र हुँदैनन्, बरु उल्टै ती भेटीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई बेचिदिएका समेत हुन्छन्, र तिनीहरू यहूदा नै बनेका हुन्छन्। यी अगुवा र कामदारहरूबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? के तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन् र? के तिनीहरू दियाबलसहरू होइनन् र? तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न नसकेका मात्र हुँदैनन्, बरु उल्टै परमेश्वरका भेटीहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा सुम्पेका समेत हुन्छन्। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरू रहेका स्थानहरूमा, अगुवा र कामदारहरूले यसबारे कुनै सुराग पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूले अनुसन्धान सुरु गर्नुपर्छ र केही निश्चित काम गर्नुपर्छ, र त्यो कामअन्तर्गत “निगरानी गर्ने काम” एक अपरिहार्य कुरा हो।
अगुवा र कामदारहरूले गर्ने निगरानीको काम गुप्तचर वा कुनै जासूसी क्रियाकलापहरू गर्ने कार्यजस्तो हुँदैन; यो त आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्ने, अझै बढी चिन्ता गर्ने, अझै बढी ध्यान दिने, र ख्रीष्टविरोधीहरूले के गरिरहेका छन् र तिनीहरूसित के गर्ने अभिप्राय छ भनेर ध्यान दिने कार्यसँग मात्रै सम्बन्धित कुरा हो। यदि तिनीहरूले दुष्कर्म गरिरहेका र मण्डलीमा बाधा दिइरहेका छन् भन्ने कुनै लक्षणहरू तैँले पत्ता लगाइस् भने, तैँले जतिसक्दो चाँडो प्रतिउपायहरू अपनाउनुपर्छ; तैँले तिनीहरूलाई सफल हुन पटक्कै दिनु हुँदैन। यो ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिने घटनाहरू घटित हुनबाट सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्नु हो। स्वाभाविक रूपमै, यसले मण्डलीको कामको रक्षा गर्छ र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पनि सबैभन्दा राम्रो रूपमा रक्षा गर्छ। यो अगुवा र कामदारहरूले जिम्मेवारी पूरा गर्नुको प्रकटीकरण हो। निगरानी गर्नु भनेको कतिपय मानिसहरूलाई गुप्त एजेन्टको रूपमा काम गर्न लगाउनु, र मानिसहरूलाई जासूसहरूले जस्तै पछ्याउन, चियो गर्न, र नजर लाउन लगाउनु, वा तिनीहरूका घरहरू खोजतलास गर्न र कठोर सोधपुछ विधिहरू प्रयोग गर्न लगाउनु होइन। परमेश्वरको घर त्यस्ता क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुँदैन। तैपनि, तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूको परिस्थिति तुरुन्तै बुझ्नुपर्छ। तैँले तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरू वा तिनीहरूलाई चिन्ने वा तिनीहरूप्रति परिचित दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग कुरा गरेर तिनीहरूको हालैको परिस्थितिबारे सोधपुछ गर्न सक्छस्। के यी सबै यो काम गर्ने विधि र तरिकाहरू होइनन् र? यदि अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारीको दायराभित्र पर्ने र परमेश्वरले तोक्नुभएका सिद्धान्तहरूअनुरूपका कामहरू गरिरहेका छन् भने, तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरिरहेका हुन्छन्। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुको उद्देश्य के हो? यो बाधा र व्यवधानहरू ल्याउनबाट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई रोक्नको लागि सम्भव भएको हदसम्म आफूले सक्दो गर्नु, र यसरी ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्न र परमेश्वरको घरका हितहरूमा धोका दिनबाट रोक्नु हो। यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। के यसले ख्रीष्टविरोधी घटनाहरू घटित हुनबाट सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्दैन र? के यी कार्यहरू गर्ने अगुवा र कामदारहरूले मानव रूपमा सम्भव हुने सबै कुरा गरिरहेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) के यसो गर्नु गाह्रो छ? (छैन।) यो गाह्रो छैन; यो सत्यता बुझेका मानिसहरूले हासिल गर्न सक्ने कुरा हो। मानिसहरूले आफूले हासिल गर्न सक्ने कुरा हासिल गर्न सक्दो गर्नुपर्छ; बाँकी कुरा परमेश्वरले नै गर्नुहुन्छ, अर्थात् उहाँले आफ्नो सार्वभौमिकता प्रयोग गर्नुहुन्छ र सबै कुरा योजनाबद्ध गर्नुहुन्छ, र अगुवाइ गर्नुहुन्छ। हामीले सबैभन्दा कम चिन्ता यही कुराको गर्नुपर्छ। हाम्रो पछाडि परमेश्वर हुनुहुन्छ। हाम्रो हृदयमा मात्रै परमेश्वर हुनुहुन्न, हाम्रो साथमा साँचो विश्वास पनि हुन्छ। यो आत्मिक सहयोग होइन; वास्तवमा, परमेश्वरले पछाडि बसेर काम गर्नुहुन्छ, र उहाँ मानिसहरूको पक्षमा हुनुहुन्छ, सधैँ तिनीहरूको छेउमै उपस्थित हुनुहुन्छ। जब मानिसहरूले कुनै कुरा गर्छन् वा कुनै कर्तव्य निभाउँछन्, तब उहाँले हेरिरहनुभएको हुन्छ; उहाँ तँलाई कुनै पनि समय र स्थानमा सहयोग गर्न, र जोगाउन र रक्षा गर्नको लागि त्यहीँ रहनुहुन्छ। मानिसहरूले गर्नुपर्ने कुरा भनेको आफूले हासिल गर्नुपर्ने कुरा हासिल गर्न सक्दो गर्नु हो। यो तैँले गर्नुपर्ने कुरा हो, यो परमेश्वरले तँलाई दिनुभएको आज्ञा हो भन्ने कुरा जबसम्म तँलाई थाहा हुन्छ, जबसम्म तैँले हृदयमा महसुस गर्छस्, जबसम्म परमेश्वरका वचनहरूमा देख्छस्, जबसम्म तेरो वरिपरिका मानिसहरूले तँलाई याद दिलाउँछन्, वा जबसम्म तँलाई थाहा दिन परमेश्वरले कुनै सङ्केत वा साइत जुराउनुहुन्छ, तबसम्म तैँले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ र चुपचाप बस्नु हुँदैन वा तँ हात बाँधेर बस्नु हुँदैन। तँ रोबोट होइनस्; तँसँग मन र विचारहरू छन्। जब कुनै कुरा घटित हुन्छ, तब तैँले के गर्नुपर्छ भन्ने कुरा तँलाई अवश्यै थाहा हुन्छ, र तँसँग अवश्यै भावना र चेतना हुन्छ। त्यसकारण यी भावना र चेतनाहरूलाई वास्तविक परिस्थितिहरूमा लागू गर्, तिनलाई आफ्नो कार्यमा रूपान्तरण गर्, र यसरी, तैँले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको हुनेछस्। तँलाई थाहा हुन सक्ने कुराहरूको हकमा, तैँले आफूले बुझेका सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्नुपर्छ। यसरी, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न आफूले सक्नेजति काम गरिरहेको र सक्दो प्रयास गरिरहेको हुन्छस्। अगुवा वा कामदारको रूपमा, जब तैँले सक्दो प्रयास गर्छस्, अर्थात् जब तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरूलाई सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्छस्, तब तैँले यसरी अभ्यास गर्न सक्छस् भन्ने कुरामा परमेश्वर सन्तुष्ट हुनुहुनेछ। परमेश्वर किन सन्तुष्ट हुनुहुनेछ? परमेश्वरले त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूबारे यस्तो निर्धारण गर्नुहुनेछ: तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरिरहेका छन् र आफ्नो भूमिकासँग सम्बन्धित काम गर्न सक्दो प्रयास गरिरहेका छन्। के यो परमेश्वरको अनुमोदन हो? (हो।)
ऊ. निष्कासित गर्ने
अगुवा र कामदारहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारीमा तिनीहरूले पूरा गर्नुपर्ने निश्चित कामहरू समावेश छन्, जसमध्ये धेरैलाई हामीले सूचीबद्ध गरिसकेका छौं: तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने, काटछाँट गर्ने, चिरफार गर्ने, प्रतिबन्धित गर्ने, र निगरानी गर्ने अभ्यास गर्नुपर्छ। यी आधारभूत सिद्धान्तहरूबारेको सङ्गति समाप्त भएको छ। विशेष परिस्थितिहरूमा अगुवा र कामदारहरूले जेजस्ता विशिष्ट कार्यहरू गरे नि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने सिद्धान्तहरू अपरिवर्तित नै रहन्छन्। यसको साथै, यी कामहरूको मुख्य उद्देश्य भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्नु हो। मानौँ कि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले पहिले नै कुनै व्यक्तिलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा सर्वसम्मतिले पहिचान गरिसकेका छन् र त्यो ख्रीष्टविरोधीले सधैँ मानिसहरूलाई बहकाउने र नियन्त्रण गर्ने प्रयास गर्छ भन्ने कुरा पत्ता लगाएका र राम्ररी बुझेका छन्; ख्रीष्टविरोधीको उपस्थितिमा, कुनै पनि असल दिन वा असल मण्डली जीवन हुन सक्दैन भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, र सबैले सर्वसम्मतिले ख्रीष्टविरोधीलाई मण्डलीबाट हटाउन माग गर्छन्। यी परिस्थितिहरूमा, कति अगुवा र कामदारहरूले अझै पनि ख्रीष्टविरोधीलाई बस्न दिनुपर्छ र तिनीहरूलाई खुलासा गर्ने, काटछाँट गर्ने, चिरफार गर्ने, प्रतिबन्धित गर्ने, र निगरानी गर्ने अभ्यास तालिममा प्रयोग गरिनुपर्छ भनेर वकालत गर्छन्—के अझै पनि यी प्रक्रियाहरूमा जानु आवश्यक हुन्छ? कति अगुवा र कामदारहरूले यसो भन्न सक्छन्, “यदि हामी यी प्रक्रियाहरूमा गएनौँ भने, के मैले आफ्ना जिम्मेवारीहरू बेवास्ता गरिरहेको हुँदिनँ र? यी प्रक्रियाहरूमा जाँदा मात्रै अगुवाको रूपमा रहेको मेरो भूमिकाप्रति विशेष ध्यान आकर्षित हुन्छ। मैले यो काम पूरा गर्नैपर्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सहमत भए नि नभए नि, मैले सुरुमा ख्रीष्टविरोधीलाई रहन दिनुपर्छ। म सुरुमा तिनीहरूलाई खुलासा गर्नेछु, त्यसपछि तिनीहरूलाई काटछाँट र चिरफार गर्नेछु, र तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई थप पुष्टि गर्न लगाउनेछु। अनि सर्वसम्मतिले, हामी तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाउनेछौँ वा निष्कासित गर्नेछौँ। के यो अझै प्रभावकारी हुँदैन र?” परिणामस्वरूप, यो अवधिमा फेरि पनि ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूलाई बहकाउन र मण्डलीको काममा बाधा दिन धारणाहरू फैलाउन थाल्छ, जसले गर्दा सबै जना अत्तालिन्छन्, र कतिले त भेलाहरूमा आउनसमेत इन्कार गर्छन्। आफ्नो सङ्कल्प देखाउन र आफ्नो जिम्मेवारी बेवास्ता नगरेको कुरा प्रमाणित गर्नको लागि, यी अगुवा र कामदारहरूले सतही रूपमा झारा टार्छन् र काममा अल्याङटल्याङ गर्छन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले धेरै अनावश्यक घुमाउरो बाटोहरू अपनाउँछन्, मण्डली जीवनको सुव्यवस्थामा बाधा दिन्छन्, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सत्यता पछ्याउने बहुमूल्य समय बरबाद पार्छन्, र त्यसपछि मात्रै ख्रीष्टविरोधीलाई सफाइ गरी हटाउँछन्। के यो शैली स्वीकार्य छ? (छैन।) यसमा के गलत छ? (यो नियमहरू पालना गर्नु र झारा टार्नु मात्रै हो।) अगुवा र कामदारहरूले यी कामहरू गर्नुको उद्देश्य के हो? (परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्नु।) त्यसकारण, यदि कति मानिसहरूले अझै पनि ख्रीष्टविरोधीलाई चिनेका छैनन् र अझै पनि तिनीहरू ऊसँग निकै घनिष्ठ छन्, र जब अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीबाट ख्रीष्टविरोधीलाई निष्कासन गर्ने निर्णय गर्छन्, तब कतिपय मानिसहरू परमेश्वरको घर मानिसहरूप्रति प्रेमिलो वा निष्पक्ष छैन, यसको काम गर्ने तरिकामा सिद्धान्तहरूको कमी छ, र आदि इत्यादि कुराहरू भन्दै आक्रोशित हुन्छन्, र कतिपय मूर्ख मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीको बहकाउ र प्रभावमा समेत पर्छन् र तिनीहरूलाई मण्डलीबाट हटाइएपछि तिनीहरूलाई पछ्याएर जान चाहन्छन् भने, यस्तो अवस्थामा के गर्नुपर्छ? यो बेला, अगुवा र कामदारहरूले केही अत्यावश्यक काम गर्नुपर्छ, जस्तै ख्रीष्टविरोधीलाई काटछाँट गर्ने र तिनीहरूलाई खुलासा र चिरफार गर्न परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गर्ने अभ्यास गर्नुपर्छ ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले व्यावहारिक रूपमा पाठहरू सिकेर अन्ततः ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न सकून्। अनि एकदिन, तिनीहरूले भन्नेछन्, “यो व्यक्ति कति घृणित छ। ऊ साँच्चै नै दुष्ट व्यक्ति र ख्रीष्टविरोधी हो। हामी उसलाई तुरुन्तै सफाइ गरी हटाऔँ!” यो एक व्यक्तिको मात्र आवाज हुँदैन, बरु धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको आवाज हुन्छ। यस्तो अवस्थामा, के अझै पनि ख्रीष्टविरोधीलाई प्रतिबन्धित र निगरानी गर्ने काम गर्नु आवश्यक हुन्छ? हुँदैन, तिनीहरूलाई सीधै निष्कासन गर्। आफ्नो काममा यो स्तरसम्म पुग्ने अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिबाट रक्षा गर्ने परिणाम हासिल गरेका हुन्छन्। यसले के प्रमाणित गर्छ? एक हिसाबमा, यसले यो मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा समझशक्ति, क्षमता, र न्यायबोध छ भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। अर्को हिसाबमा, अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम गर्न सक्छन् भन्ने हुन सक्छ, वा यो ख्रीष्टविरोधीका कार्यहरू अत्यन्तै भद्दा छन्, उसको मानवता जनआक्रोश नै पैदा गर्ने खालको अत्यन्तै खराब र दुष्ट छ, र ऊ आफैले अग्रिम रूपमा आफ्नो मार्ग तोडेको छ, र यसले गर्दा अगुवा र कामदारहरूले उसलाई निराकरण गर्ने धेरै प्रक्रिया चलाउनु नै परेन भन्ने हुन सक्छ। के यसले धेरै अनावश्यक मेहनतबाट जोगाउँदैन र? यस्तो परिस्थितिमा, तिनीहरूलाई सफाइ गर्नु वा निष्कासित गर्नु राम्रो कुरा हो, होइन र? तर अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम व्यापक छ र यो एउटा काममा मात्रै सीमित छैन। के ख्रीष्टविरोधीलाई निष्कासित गर्नु नै यसको अन्त्य हो भन्ने तँलाई लाग्छ? के तँलाई सबै कुरा पूर्ण रूपमा सफल तुल्याएको छु भन्ने लाग्छ? यो त धेरै टाढाको कुरा हो! तैँले अरू पनि काम गर्नुपर्ने हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई तिनीहरूको हानिबाट रक्षा गर्नेबाहेक, अगुवा र कामदारहरूसँग परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूको वास्तविकतामा डोर्याउने, तिनीहरूलाई आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्न, र तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव समाधान गर्न डोर्याउने, र अरू धेरै महत्त्वपूर्ण कामहरू गर्ने पनि जिम्मेवारी हुन्छ। तैपनि, यदि यी कामहरू गरिरहेको बेला ख्रीष्टविरोधी देखा पर्यो भने, ख्रीष्टविरोधीलाई निराकरण गर्नु नै सर्वोच्च प्राथमिकता बन्छ। तिनीहरूले सुरुमा ख्रीष्टविरोधीलाई खुलासा र सम्बोधन गर्नुपर्छ, र सत्यताका अरू पक्षहरूबारे पनि सङ्गति गर्नुपर्छ। यदि ख्रीष्टविरोधीको बाधा देखा परेको छ र अरू काम अघि बढ्न निकै गाह्रो भएको छ, र त्यस कामले बाधा र हस्तक्षेप सामना गरेको छ र ख्रीष्टविरोधीले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवनवृद्धि, मण्डली जीवनको सुव्यवस्था, र कर्तव्य निर्वाह गर्ने वातावरणमा गम्भीर असर पारेको छ भने, अवश्य नै सुरुमा यो महाकष्ट र विपत्तिको जड समाधान गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीलाई हटाइएपछि र निराकरण गरिएपछि मात्रै अरू काम सामान्य र व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न सक्छ। त्यसकारण, यदि मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधी देखा पर्यो र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले छोटो अवधिमा उसलाई तुरुन्तै चिने र “ए ख्रीष्टविरोधी, गइहाल्!” भनेर सर्वसम्मतिले भनेका छन् भने, के यसले अगुवा र कामदारहरूलाई धेरै मेहनत गर्नबाट जोगाएको हुँदैन र? के तँ चुपचाप प्रसन्न हुनुपर्दैन र? तैँले यसो भन्न सक्छस्, “मलाई मैले यो ख्रीष्टविरोधी, यो दियाबलसलाई प्रतिबन्धित गर्न सक्दिनँ भन्ने चिन्ता लागेको थियो। मलाई त तिनीहरूले कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउमा पार्नेछन् र गम्भीर रूपमा हानि गर्नेछन्, तर ख्रीष्टविरोधीको सार खुलासा गर्न, यी कुराहरू राम्ररी चिरफार गर्न, र यो समस्या समाधान गर्नको लागि मेरो कद अत्यन्तै सानो छ भन्ने चिन्ता लागेको थियो।” अब, चिन्ता गर्नुपर्दैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको यो एउटा अभिव्यक्तिद्वारा, समस्या समाधान हुन्छ, र अगुवा र कामदारहरूको “बोझ” हट्छ। यो कति सुन्दर कुरा हो! तैँले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिनुपर्छ; यो परमेश्वरको अनुग्रह हो! ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने विषयबारे धेरै छलफल भएकोले, र तैँले अनुमान गरेजस्तै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू अगुवा र कामदारहरूभन्दा निकै कमजोर नहुने भएकाले मण्डलीमा यस्तो कुरा हुने सम्भावना हुन्छ। परमेश्वरका वचनहरूको अगुवाइमा, तिनीहरूसँग पनि स्वतन्त्र रूपमा सत्यता बुझ्ने र समस्याहरू समाधान गर्ने केही क्षमता हुन्छ। जब तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीलाई भोट गरेर निष्कासित गर्नको लागि एकजुट हुन्छन्, तब यो राम्रो कुरा हो, र यो राम्रो घटना हो! अगुवा र कामदारहरूले यसप्रति दुःखित, निराश, वा नकारात्मक महसुस गर्नुपर्दैन। यी बाधाहरू, यी ख्रीष्टविरोधीहरूलाई हटाइएपछि पनि अझै त्यसपछिको कामको हरेक चरण अगुवा र कामदारहरूको लागि गम्भीर परीक्षा नै रहन्छ। तिनीहरूले पूरा गर्नुपर्ने हरेक काम तिनीहरूको जिम्मेवारी र तिनीहरूको सामर्थ्य र कार्यक्षमतासँग सम्बन्धित समस्याहरूसँग जोडिएको हुन्छ।
ख्रीष्टविरोधीहरूले बाधाहरू ल्याउँदा झूटा अगुवाहरूले प्रदर्शन गर्ने प्रकटीकरणहरू
हामीले अगुवा र कामदारहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारी “परमेश्वरका चुनिएका जनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण र गम्भीर हानिदेखि जोगाउने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न र आफ्नो हृदयबाट तिनीहरूलाई त्याग्न सक्ने बनाउने” भन्नेबारे सङ्गति गरिसकेका छौं। यसपछि, हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न नसक्ने मानिसहरू, अर्थात् झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरूलाई अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने कामसँग तुलना गरेर चिरफार र खुलासा गर्नेछौं। यो काम गर्दा अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने धेरै कामहरू हुन्छन्, र यसकारण तिनीहरूसँग निश्चित क्षमता हुनुपर्छ, र तिनीहरू ध्यान दिने, होसियार, इमानदार, जिम्मेवार, परमेश्वरको बोझप्रति विचारशील, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने प्रेमिलो हृदयका, र यस्तै अन्य गुणहरू भएका हुनुपर्छ। यी गुणहरूद्वारा मात्रै तिनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारी र दायित्वहरू पूरा गर्न सक्छन्। तैपनि झूटा अगुवाहरू यसको पूर्णविपरीत हुन्छन्; तिनीहरूको मानवतामा यी गुणहरूको कमी हुन्छ। तिनीहरूमा निश्चित क्षमता, सत्यता बुझ्ने र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्ने क्षमता हुन सक्छ, वा तिनीहरूमा अलिक कम क्षमता हुन सक्छ, र तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार पूर्ण रूपमा चिन्न नसके नि धेरै दुष्कर्महरू गर्ने केही एकदमै स्पष्ट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न सक्ने क्षमता हुन सक्छ; वा, तिनीहरूको क्षमता अति कमजोर भएर तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीचका भिन्नताहरू चिन्न वा देख्न नसक्ने हुन सक्छ। तर जे होस्, झूटा अगुवाहरूले यी दुई प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छन्: एउटाचाहिँ तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन् भन्ने कुरा हो; अर्कोचाहिँ के हो भने, तिनीहरू सतही र सामान्य मामलाहरूको काममा मात्रै संलग्न हुन्छन्, र तिनीहरूले वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न वा वास्तविक काम गर्न सक्दैनन्। तेह्रौँ जिम्मेवारीसँग सम्बन्धित काममा, झूटा अगुवाहरूका यी दुई विशेषतापूर्ण प्रकटीकरणहरू प्रमुख रूपमा रहन्छन्। यसपछि, हामी तिनीहरूमा कुनकुन खास प्रकटीकरणहरू हुन्छन् भन्नेबारे सङ्गति गर्नेछौं।
अ. ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डरले तिनीहरूलाई खुलासा गर्ने र सम्हाल्ने काम नगर्ने
जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बाधा दिन्छन्, बहकाउँछन्, नियन्त्रण गर्छन्, वा गम्भीर रूपमा हानि गर्छन्, तब झूटा अगुवाहरूको पहिलो प्रकटीकरण भनेको निष्क्रियता हो। निष्क्रियता भनेको के हो? यसको अर्थ वास्तविक काम नगर्नु हो। वास्तविक काम नगर्नुपछाडि कारणहरू हुन्छन्, र यो कारण मुख्य रूपमा मानिसहरूलाई चिढ्याउने डर हुनु र सिद्धान्तहरू पालना गर्ने साहसको कमी हुनु हो। अगुवा बनेपछि, यी मानिसहरूले आफ्नो शक्तिको धाक लगाउन, र यस्तो सोच्न थाल्छन्, “अहिले मसँग हैसियत छ, र म मण्डलीको अधिकारी हुँ। मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको गाँस, बास, कपास, र यातायात व्यवस्थापन गर्नुपर्छ; मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भनेको कुरा सत्यताअनुरूप छ कि छैन र यो सन्तहरूको शिष्टताअनुरूप छ कि छैन भनेर पत्ता लगाउनुपर्छ। तिनीहरू परमेश्वरप्रति इमानदार छन् कि छैनन्, तिनीहरूको आत्मिक जीवन सामान्य छ कि छैन, तिनीहरूले बिहान र साँझ प्रार्थना गर्छन् कि गर्दैनन्, तिनीहरूको नियमित भेलाहरू सामान्य छन् कि छैनन् भनेर मैले हेर्नुपर्छ—मैले यो सबै कुरा व्यवस्थापन गर्नुपर्छ।” झूटा अगुवाहरूले यी मामलाहरूबारे मात्रै वास्ता गर्छन्। औपचारिकताको हिसाबमा, तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छन् जस्तो देखिन्छ, तर जब सिद्धान्तसँग सम्बन्धित आधारभूत समस्याहरू देखा पर्छन्, वा जब ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्छन्, तब झूटा अगुवाहरू लुकेर सामसुम्म हुन्छन्, जहाँ तिनीहरू चुपचाप बस्छन् र थाहा नपाएजस्तो र केही पनि देख्न नसकेजस्तो बहाना गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले जुनसुकै भ्रम फैलाए नि तिनीहरूले नसुनेको भन्ने नाटक गर्छन्। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बाधा दिन्छन्, बहकाउँछन्, र नियन्त्रण गर्छन्, तब तिनीहरूले थाहा नपाएको बहाना गर्छन्, यस्तो लाग्छ यो सबै जानकारी तिनीहरूकहाँ पुगेपछि आफै हराउँछ। तिनीहरूले साधारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले समेत खुट्ट्याउन सक्ने ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन नसकेको बहाना गर्छन्, र भन्छन्, “म तिनीहरूको वास्तविकता देख्न सक्दिनँ। यदि मैले गलत व्यक्ति निष्कासित गरेँ भने के गर्ने? यदि मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गलत बुझेँ भने के गर्ने? यसबाहेक, परमेश्वरको घरलाई अझै पनि सेवा प्रदान गर्नको लागि मानिसहरूको आवश्यकता पनि छ!” अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीबाट उम्कन हरकिसिमका बहानाहरू प्रयोग गरेर, तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्नबाट जोगिन्छन् र तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिबाट रक्षा गर्दैनन्। कति झूटा अगुवाहरूले यसोसमेत भन्छन्, “यदि मैले सधैँ ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गरेँ भने, मलाई आक्रमण गर्न तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू लगाए भने के गर्ने? त्यसपछि अर्को निर्वाचनमा कसैले पनि मलाई भोट दिनेछैन, र म अबदेखि अगुवा बन्न पाउँदिनँ। मेरो प्रभाव तिनीहरूको जस्तो बलियो छैन!” आफ्नो हैसियत र व्यक्तिगत सुरक्षा जोगाउन, झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने आफ्नो जिम्मेवारी पटक्कै पूरा गर्दैनन्, न त ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्नबाट सक्दो हदसम्म रोक्ने काम नै गर्छन्। तिनीहरूले मान्छे खुशी पारिहिँड्ने व्यक्ति र आफ्नो खोलमा लुक्ने कछुवा दुवैको व्यवहार गर्छन्, र सँगसँगै तिनीहरू साथै स्वार्थी र घृणित व्यक्ति पनि बन्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्दैनन्, बरु आफूलाई कसरी रक्षा गर्ने भनेर पूराको पूरा सोचमग्न हुन्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले समझशक्ति प्राप्त गर्न सकून् भनेर ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने वा काटछाँट र खुलासा गर्ने कुरा आउँछ, तब तिनीहरू डराएर मरेतुल्य हुन्छन्, आफ्नो हैसियत गुम्ला भनेर चिन्तित हुन्छन्, र त्यसो गर्दा आफैलाई हानि हुन्छ भन्ने महसुस गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका हितहरू पूरै बेवास्ता गर्छन्, अनि आफ्नै हित, प्रतिष्ठा, व्यक्तिगत सुरक्षा, र आफ्नो परिवारको सुरक्षाबारे मात्रै विचार गर्छन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई गल्तीले चिढ्याउँदा तिनीहरूले निर्दयी रूपमा शत्रुता देखाउलान् र बदला लेलान् भन्ने डर मान्छन्। वास्तवमा यस्तो झूटा अगुवामा केही क्षमता हुन्छ। तिनीहरूको त्यो क्षमता र अन्तर्ज्ञानले, तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरू को हुन् भन्ने कुरा पूर्ण रूपमा थाहा हुन्छ, तर समस्या के हो भने, तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डर हुन्छ। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको क्रूर स्वभाव देख्दा तिनीहरूलाई चिढ्याउने आँट गर्दैनन्। अनि तिनीहरू आफूलाई रक्षा गर्न परमेश्वरको घर र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका हितहरू त्याग्न पटक्कै हिचकिचाउँदैनन्; तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा परेको उदासीनतासाथ हेर्छन्, र यसरी ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाहेअनुसार तिनीहरूलाई बहकाउन, नियन्त्रण गर्न, र गम्भीर रूपमा हानि गर्न अनुमति दिन्छन्। झूटा अगुवाहरूले राम्रो मानवता भएका केही तुलनात्मक रूपमा निष्कपट र तिनीहरूलाई कुनै खतरा नल्याउने मानिसहरूलाई मात्रै कहिलेकहीँ पर्दापछाडि यसो भन्छन्, “त्यो व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो। उसले अरूलाई बहकाउँछ। ऊ असल व्यक्ति होइन।” तर सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूसामु, तिनीहरूले कहिल्यै पनि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई एकचोटि पनि “हुँदैन” भन्ने आँट गर्दैनन्। तिनीहरूसँग ख्रीष्टविरोधीहरूको कुनै पनि दुष्कर्म वा सार खुलासा गर्ने साहस कहिल्यै हुँदैन। भेलाहरूमा समेत, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले समय हातमा लिएर एकदुई घण्टा बोल्छन्, तब तिनीहरूले चुइँक्क आवाज निकाल्नेसमेत आँट गर्दैनन्। यदि ख्रीष्टविरोधीहरूले टेबल ठट्टाएर मानिसहरूलाई खाउँलाझैँ हेरे भने पनि, तिनीहरूले आवाज निस्किने गरी सास फेर्नेसमेत आँट गर्दैनन्। अनि आफ्नो कामको दायराभित्र, सानो कद भएका, कायर मानवता भएका, र सत्यता पछ्याउन चाहने तर अझै समझशक्ति प्राप्त नगरेका मानिसहरू चिन्ताले डुन्छन्, किनभने ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू खुलासा गर्न र खुट्ट्याउन अघि सर्ने कुनै अगुवा वा कामदार हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा मनमानी व्यवहार गर्दा, जानीजानी लापरवाही रूपमा काम गर्दा र मण्डली जीवनमा बाधा दिँदा, तिनीहरूले असहाय रूपमा हेरी मात्र रहन्छन्, किनभने तिनीहरूसँग प्रतिरोध गर्ने कुनै माध्यम नै हुँदैन। तर यसबीच, झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि कुनै वास्तविक काम गर्दैनन् र वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्दैनन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू कठिनाइहरूमा पर्छन्, तब झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू खुलासा र प्रतिबन्धित गर्न नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरूले निष्पक्षताको एउटा शब्दसमेत बोल्ने आँट गर्दैनन्। यदि तिनीहरूको विवेकले केही कुरा महसुस गर्यो र तिनीहरूलाई अलिकति घोच्यो भने पनि, र तिनीहरूले बन्द ढोकाभित्र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दा केही आँसु बगाए भने पनि, भोलिपल्ट भेलाको बेला, जब तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरको कामबारे गैरजिम्मेवार टिप्पणीहरू गरेको र स्वेच्छाचारी ढङ्गले आलोचना गरेको, र अप्रत्यक्ष रूपमा परमेश्वरलाई नै आलोचना गरेको र परमेश्वरबारे धारणाहरू फैलाएको देख्छन्, तब यो गलत छ भन्ने थाहा भए नि तिनीहरूले यसबारे केही गर्दैनन्। जब तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले भेटीहरू बरबाद गरेको देख्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्ने मनोवृत्ति अपनाउँछन्। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई बिलकुलै पनि खुलासा वा प्रतिबन्धित गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले हृदयमा अलिकति निन्दासमेत महसुस गर्दैनन्—यो अत्यन्तै गैरजिम्मेवार कार्य हो! केही विवेक भएको जोकोहीले, आफ्नो शक्ति अत्यन्तै कमजोर छ भन्ने महसुस गरे नि, यो विषयमा सङ्गति गर्न र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी निराकरण गर्ने भनेर छलफल गर्न केही कद र समझ भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग एक हुनुपर्छ। तर झूटा अगुवाहरूमा त्यस्तो सङ्कल्प र साहसको कमी हुन्छ, र अझै बढी रूपमा, तिनीहरूमा यस्तो जिम्मेवारीबोधको कमी हुन्छ। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यसोसमेत भन्छन्, “ख्रीष्टविरोधीहरू अत्यन्तै क्रूर हुन्छन्। यदि हामीले तिनीहरूलाई चिढ्यायौँ भने, तिनीहरूले हाम्रो बारे सरकारलाई रिपोर्ट गर्नेछन्, र त्यसपछि हामीमध्ये कसैले पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्न पाउनेछैनौँ। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डली भेलाहरूको स्थान थाहा हुन्छ, तसर्थ हामीले तिनीहरूलाई चिढ्याउनु हुँदैन।” यो पूर्ण रूपमा हतियारहरू फ्याँकेर ख्रीष्टविरोधीहरूसामु आफूलाई आत्मसमर्पण गर्ने, शैतानसँग सम्झौता गर्ने र त्यससित कृपा माग्ने कुरूप व्यवहार हो।
झूटा अगुवाहरूले आफूलाई रक्षा गर्नेबाहेक अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कुनै पनि काम गर्दैनन्, जस्तै तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूप्रति समझ प्राप्त गर्न मद्दत गर्ने गर्दैनन्, र तिनीहरूले कुनै पनि जिम्मेवारी फिटिक्कै पूरा गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले निरन्तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई अगुवाको रूपमा निर्वाचित गरून् भन्ने चाहन्छन्। तिनीहरूले एउटा कार्यकाल पूरा गरेपछि, अर्को कार्यकालको लागि पनि निर्वाचित हुन चाहन्छन्। के यो लाजमर्दो र असुधार्य कुरा होइन र? के त्यस्ता मानिसहरू अगुवा बन्न लायक हुन्छन्? (हुँदैनन्।) परमेश्वरको घरले तँलाई बगाल सुम्पन्छ, तर जब जङ्गली पशुहरू आउँछन्, तब नाजुक क्षणमा, तैँले आफूलाई मात्रै रक्षा गर्छस् र बगाललाई ती जङ्गली पशुहरूको हातमा सुम्पन्छस्। तैँले खोलमा लुक्ने कछुवाले जस्तो व्यवहार गर्छस्, र लुक्नको लागि आश्रय, र सुरक्षित स्थल खोज्छस्। अनि परिणामस्वरूप, बगाललाई हानि हुन्छ—कति भेडाहरू टोकेर मारिन्छन्, र कति हराउँछन्। मानौँ, कुनै अगुवाले मण्डलीको काममा ख्रीष्टविरोधीहरूले बेइमानीसाथ बाधा दिइरहेका र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाइरहेको र नियन्त्रण गरिरहेको देख्यो रे, तैपनि उसले आफ्नो इज्जत, हैसियत, र रोजीरोटी रक्षा गर्न, र आफ्नो सुरक्षा सुनिश्चित गर्न यसलाई बेवास्ता गर्ने मनोवृत्ति अपनाउँछ। परिणामस्वरूप, परमेश्वरका चुनिएका धेरैजसो मानिसहरू बहकाउमा पर्छन्, तिनीहरूलाई असहाय महसुस हुन्छ, र तिनीहरू नकारात्मक र कमजोर बन्छन्; कति त ख्रीष्टविरोधीहरूले पकडमा पर्छन्, र कति जना आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। तैपनि ख्रीष्टविरोधीहरूले ल्याएका बाधाहरू देख्दा, यस्तो अगुवाले केही महसुस गर्दैन; उसको विवेकले कुनै हप्की महसुस गर्दैन। के यस्तो अगुवा वा कामदारमा कुनै मानवता हुन्छ? आत्मसंरक्षणको आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्नको लागि, तिनीहरूले कुनै हिचकिचाहटविना परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा सुम्पिदिन्छन् र तिनीहरूलाई बहकाउन, गम्भीर रूपमा हानि गर्न, र बरबाद गर्न ती ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अनुमति दिन्छन्। यो कस्तो अगुवा हो? (झूटो अगुवा।) के यो शैतानको मतियार होइन र? तिनीहरू वास्तवमा कुन पक्षका हुन्? तिनीहरूलाई झूटो अगुवाको रूपमा चित्रण गरिए पनि, यो समस्याको सार झूटो अगुवा बन्नुको सारभन्दा पनि गम्भीर हुन सक्छ। यो कार्य दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बेच्ने प्रकृतिको हुन्छ, यो कार्य पक्राउ परेर यातना भोगेपछि मानिसहरूले यहूदा बन्दै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गम्भीर रूपमा हानि गर्न ठूलो रातो अजिङ्गरको हातमा सुम्पिदिएजस्तै हुन्छ। त्यसैले, झूटा अगुवाले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा सुम्पनुको प्रकृति के हो? के त्यस्ता झूटा अगुवाहरू अत्यन्तै खराब हुँदैनन् र? ख्रीष्टविरोधीहरूको तुलनामा, यी झूटा अगुवाहरूसँग बाहिरी रूपमा सत्यताको विरोध गर्ने अभिप्राय नभएजस्तो देखिन्छ। यस्तो लाग्छ तिनीहरूले केही सत्यता सङ्गति गर्न सक्छन्, केही बोध क्षमता प्राप्त गर्न सक्छन्, र थोरथोरै सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन्, र तिनीहरूमध्ये कतिले कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउनसमेत सक्छन्। तैपनि, जब परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई परमेश्वरको बगाल सुम्पन्छ, र जब दुष्ट मानिसहरू र पिशाचहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्न सक्दो गर्न आफ्नो जीवन प्रयोग गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्नको लागि सकेजति सबै गर्छन्, र आफ्नै सुरक्षा र हितहरू सुरक्षित गर्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा ढालको रूपमा प्रयोग गर्छन्। यी मानिसहरू कति घृणित र स्वार्थी हुन्छन्! झट्ट हेर्दा त तिनीहरूको मानवतामा कुनै ठूला समस्याहरू नभएजस्तो देखिन्छ। तिनीहरूमा मानिसहरूप्रति प्रेम हुन्छ, तिनीहरूले अरूलाई सहयोग गर्न सक्छन्, र तिनीहरू मूल्य चुकाउन तयार हुन्छन् र कर्तव्य निर्वाह गर्दा कुनै पनि कठिनाइ भोग्न सक्छन्। तैपनि, जब ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले अनपेक्षित र अबोधगम्य कुराहरू गर्छन्: ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई जसरी बहकाए नि वा मण्डली जीवनमा जसरी बाधा दिए नि, तिनीहरूले केही गर्दैनन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूले जति धेरै मानिसहरूलाई आक्रमण गरे नि, बहिष्कार गरे नि, वा हानि गरे नि तिनीहरूले बेवास्ता गर्छन्। त्यसो गरेर, यी अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पूर्ण रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूको नियन्त्रणमा सुम्पिरहेका हुन्छन्, जसले गर्दा ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूलाई स्वेच्छाचारी रूपले बहकाउन र गम्भीर रूपले हानि गर्न सक्छन्, जबकि यी अगुवाहरूले आफै कुनै काम गर्दैनन्। जब ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सफाइ गरी हटाइन्छ र समस्या समाधान हुन्छ, तब यी अगुवाहरू आफ्नो आत्मज्ञानबारे सङ्गति गर्न, तिनीहरू कसरी कमजोर, कायर, भयभीत, स्वार्थी, र छली थिए, र तिनीहरू कसरी बफादार भएनन्, कसरी तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको राम्ररी रक्षा गरेनन्, अनि कसरी परमेश्वर र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निराश तुल्याए भन्नेबारे सङ्गति गर्न बाहिर आउँछन्। तिनीहरू अत्यन्तै पछुतोपूर्ण देखिन्छन्; तिनीहरू आफूलाई परिवर्तन गरेर पश्चात्ताप गर्न सक्ने अवस्थामा पुगेजस्ता देखिन्छन्। तैपनि, जब ख्रीष्टविरोधीहरू फेरि देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले पहिलेजस्तै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूतर्फ धकेल्छन्, र लुक्नको लागि सुरक्षित ठाउँ खोज्छन्। तिनीहरू आफैचाहिँ ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ वा हानिमा परेका हुँदैनन्, तर तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरै बेवास्ता गरेका हुन्छन् र परमेश्वरको आज्ञाप्रति धोका दिएका हुन्छन्, र यसरी कर्तव्यप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति, र तिनीहरूको साँचो सार पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छन्। हरेकपटक ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरको पक्षमा खडा भएर ख्रीष्टविरोधीहरूसँग अन्त्यसम्मै लड्ने निर्णय गर्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको रक्षार्थ भन्नुपर्ने कुरा भन्ने वा गर्नुपर्ने काम गर्ने अलिकति पनि गर्दैनन् र बरु उल्टै यसरी आफ्नो विवेकमा शान्ति महसुस गर्छन्, र अझै कम मात्रा मात्र तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू सन्तुष्ट पार्न अगुवाहरूको जिम्मेवारी पूरा गर्ने गर्छन्। झूटा अगुवाहरूका यी सबै छनौट र कार्यहरू पूर्ण रूपमा तिनीहरूको आफ्नै हैसियतलाई हानि हुनबाट जोगाउनको लागि हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन वा मृत्युको वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूको लागि त तिनीहरूको आफ्नै प्रतिष्ठा, हित, र हैसियतमा हानि भएन भने सबै कुरा ठीकै हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसले खुलासा गर्छ, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसले निष्कासित गर्छ, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कसरी निराकरण गरिनुपर्छ—यस्तो लाग्छ यी कुराहरूसँग तिनीहरूको कुनै सम्बन्ध नै छैन; तिनीहरूले वास्ता पनि गर्दैनन् वा हस्तक्षेप पनि गर्दैनन्। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा दिन्छन्, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्छन्, र सत्यता पछ्याउनेहरूलाई षड्यन्त्रमा पार्छन् र कष्ट दिन्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्छन्। यी कुराहरूबारे तिनीहरूलाई कुनै मतलब हुँदैन; तिनीहरूको हैसियतमा खतरा पुगेको छैन भने, तिनीहरूको लागि सबै कुरा ठीकै हुन्छ। यस्ता मानिसहरूबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? सामान्यतया, तिनीहरूको मानवता खराब देखिँदैन, र तिनीहरूले केही काम गर्न सक्छन् जस्तो देखिन्छ। जब तिनीहरूले काटछाँट सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले आफूलाई चिन्न सक्छन् जस्तो र तिनीहरूमा अलिक पछुतोको हृदय छ जस्तो देखिन्छ। तैपनि, जब तिनीहरूले मण्डलीमा बाधा दिने ख्रीष्टविरोधीहरू सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले पूर्ण रूपमा आफ्नो समझ गुमाउँछन्, तिनीहरूसँग कुनै न्यायबोध हुँदैन, र तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधीहरूसँग लड्ने साहससमेत हुँदैन। जब तिनीहरूले दियाबलस र शैतानहरू देख्छन्, तब तिनीहरूले सम्झौता गर्छन्; जब तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूले बाधाहरू ल्याइरहेको देख्छन्, तब तिनीहरूबाट टाढै बस्छन्। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिको आधारमा हेर्दा, तिनीहरूले कुन मार्ग पछ्याइरहेका हुन्छन्? के यसले तिनीहरूको समस्या स्पष्ट रूपमा देखाउँदैन र? (देखाउँछ।) यस्तो व्यक्ति बाहिरी रूपमा ख्रीष्टविरोधीजस्तो नदेखिन सक्छ, तर दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूका कार्य र व्यवहारहरूप्रति तिनीहरूले देखाउने मनोवृत्ति ठ्याक्कै ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव हो, र यसको प्रकृति भयानक हुन्छ। यो भन्न सकिन्छ कि यो आफ्नो जिम्मेवारी त्याग्ने र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बेच्ने प्रकृतिको कुरा हो। के यो प्रकृति अत्यन्तै गम्भीर हुँदैन र? के तिनीहरूले मण्डलीको काम र परमेश्वरको आज्ञाप्रति कुनै बफादारिता देखाउँछन्? के तिनीहरूसँग कुनै जिम्मेवारीको मनोवृत्ति हुन्छ? तिनीहरूलाई कुनै आज्ञा वा काम दिइएको जुनसुकै बेला, तिनीहरूको सिद्धान्त भनेको मानिसहरूलाई चिढ्याउनबाट जोगिनु र आफूलाई रक्षा गर्नु हो। व्यक्ति कसरी बन्ने भन्नेबारे र काम गर्नेसम्बन्धी सिद्धान्तबारे तिनीहरूको सबैभन्दा उच्च मापदण्ड यही हो, र यो कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैन। त्यस्ता मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने प्रश्न अहिलेको लागि पन्छाऔं, र अब ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने कामको हिसाबमा मात्रै हेर्दा, के यी झूटा अगुवाहरू परमेश्वरको आज्ञा स्विकार्न लायक हुन्छन्? के तिनीहरू अगुवा र कामदार बन्न लायक हुन्छन्? (हुँदैनन्।) यी मानिसहरू अगुवा र कामदार बन्न लायक हुँदैनन्। किनभने तिनीहरूमा विवेक र समझको कमी हुन्छ, र तिनीहरू मण्डली अगुवाहरूको काम लिन लायक हुँदैनन्; तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्नबाट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सक्दो हदसम्म रोक्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको रक्षार्थ यो जिम्मेवारी पूरा गर्न वा यो काम राम्ररी गर्न सक्दो प्रयास गर्दैनन्—यो होइन कि तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूले यो काम गर्न सक्दैनन्, बरु कुरा के हो भने, तिनीहरूले यो काम गर्दै गर्दैनन्। त्यसकारण, यो दृष्टिकोणबाट हेर्दा, अरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डर मान्ने मानिसहरू अगुवा र कामदार बन्न पूर्ण रूपमा अयोग्य हुन्छन्। के यस्ता अगुवा र कामदारहरू धेरै छैनन् र? (छन्।) जब केही हुँदैन, तब तिनीहरू अरूभन्दा उत्साहित भएर दौडधूप गर्छन्; तिनीहरू यति व्यस्त हुन्छन् कि तिनीहरूले कपाल कोर्न वा मुख धुनसमेत भ्याउँदैनन्, र तिनीहरू अत्यन्तै आत्मिक स्तरमा पुगेजस्ता देखिन्छन्। तर जब ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरू हराउँछन्; तिनीहरूले उम्कनको लागि हरकिसिमका बहानाहरू बनाउँछन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्दै गर्दैनन्। यो व्यवहारको प्रकृति के हो? यो आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा बफादारिताको कमी हुनु र विश्वासघाती हुनु हो। महत्त्वपूर्ण समयमा, तिनीहरू परमेश्वरलाई धोका दिएर शैतानको पक्षमा खडा हुनसमेत सक्छन्, र दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र हानि गर्दा आँखा चिम्लिन्छन्। तिनीहरू त गार्ड कुकुरजति पनि उपयोगी हुँदैनन्। यो झूटो अगुवाको एउटा प्रकार हो।
आ. ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन नसक्नु
अर्को प्रकारको झूटो अगुवा पनि हुन्छ: जब ख्रीष्टविरोधीहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले तिनीहरूमा कस्तो स्वभाव र सार छ, तिनीहरूले के कुरा देखाउँछन् र प्रकट गर्छन्, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कस्तो प्रकारका बाधाहरू दिन्छन्, कुनकुन अभिव्यक्ति, विचार, दृष्टिकोण, र व्यवहारले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउन र बाधा दिन सक्छ, मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न ख्रीष्टविरोधीहरूले प्रयोग गर्ने विधिहरू केके हुन्, र कुन परिस्थितिमा ख्रीष्टविरोधीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउन, नियन्त्रण गर्न, र गम्भीर रूपमा हानि गर्न सक्छन् भन्नेजस्ता आदि इत्यादि कुराहरू पत्ता लगाउन सक्दैनन्—यी सबै झूटा अगुवाहरूले पत्ता लगाउन नसक्ने सवालहरू हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउँछन्; तिनीहरू र बहकाउमा परेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू आफ्नै भेलाहरू आयोजना गर्न र स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्न मण्डलीबाट अलग हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरको नेतृत्व स्विकार्दैनन्, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू स्विकार्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरको घरका कुनै पनि बन्दोबस्त वा मार्गदर्शनमा समर्पित हुँदैनन्, झन् तिनीहरू मानिसहरूप्रतिका परमेश्वरका कुनै पनि मापदण्डहरूमा समर्पित हुनु त धेरै परको कुरा हो। तर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने त्यस्ता सबै कार्यहरूलाई झूटा अगुवाहरूले समस्याहरूको रूपमा लिँदैनन्। तिनीहरूले यी परिस्थितिहरूमा के गलत छ भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्, झन् तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका शब्द, कार्य, विचार, र दृष्टिकोणहरूले मानिसहरूलाई कसरी बाधा दिन्छन्, बहकाउँछन्, र हानि गर्छन् भन्ने कुरा देख्नु त धेरै परको कुरा हो। तिनीहरूले यी नकारात्मक प्रभावहरू देख्न सक्दैनन् र तिनलाई कसरी चिन्ने तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। कति साधारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले त धेरै कुरा देखेका र सुनेका हुनाले, तिनीहरूमा अलिकति खुट्ट्याउने क्षमता, समझशक्ति, र चेतना हुन सक्छ, तर झूटा अगुवाहरूले यी कुराहरू वास्तवमै देख्न सक्दैनन्। कसैले मानिसहरूलाई बहकाउन र पर्दापछाडि गुटबन्दी गर्न फलानाफलानाले निश्चित कुराहरू गरिरहेका छन् भनेर औँल्याउँदा पनि, अझै झूटा अगुवाहरूले यसो भन्दै बाधा दिन्छन्, “हामीले यी अभिव्यक्तिहरू फैलाउनु हुँदैन। बाधाहरू पैदा नगर्नुहोस्। तिनीहरूको सम्बन्ध राम्रो छ—तिनीहरूले सँगै सङ्गति गर्नुमा के गलत छ र? हामीले मानिसहरूलाई स्वतन्त्रता दिनुपर्छ!” तिनीहरूले अझै पनि यो कुरा राम्रोसित देख्न सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले वास्तविकता देख्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले सत्यता बुझेका र केही समझशक्ति भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अवलोकन र खोजी, अनि सङ्गति गर्न सक्छन्। तैपनि, झूटा अगुवाहरू निकै आत्मधर्मी हुन्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई स्मरण गराउँछन्, तब तिनीहरूले यो कुरा स्विकार्दैनन्, बरु यस्तो सोच्छन्, “तपाईं अगुवा कि म? मलाई अगुवाको रूपमा छनौट गरिएको हुनाले, मैले साधारण व्यक्तिले भन्दा राम्ररी सत्यता बुझेको हुनुपर्छ। नत्रभने, किन अरू कसैको सट्टा मलाई नै छनौट गरियो त? यसले म तपाईंहरू हरेकभन्दा असल छु भन्ने प्रमाणित गर्छ। म तपाईंहरूभन्दा जेठो भए नि वा जवान भए नि, मेरो क्षमता पक्कै तपाईंहरूको भन्दा राम्रो छ। जब ख्रीष्टविरोधी देखा पर्छ, तब उसलाई पहिचान गर्ने पहिलो व्यक्ति मै हुनुपर्छ। यदि तपाईंहरूले सुरुमा तिनीहरूलाई पहिचान गर्नुभयो भने, म तपाईंहरूको मूल्याङ्कनमा सहमत हुनेछैनँ। हामीले कुनै काम गर्नुभन्दा पहिले मैले तिनीहरूलाई पहिचान गरुन्जेल प्रतीक्षा गर्नेछौं!” परिणामस्वरूप, ख्रीष्टविरोधीले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ धेरै विधर्म र भ्रमहरू फैलाउँछ, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूप्रति खुलेआम प्रतिरोध गर्छ, र मण्डली, परमेश्वरको घर, र माथिका कार्य बन्दोबस्तहरूविरुद्ध खुलेआम होहल्ला र विरोध गर्छ। त्यो ख्रीष्टविरोधीले खुला रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो पक्षमा ल्याएर विशेष भेलाहरूमा सहभागी गराउनेसमेत गर्छ, जहाँ सहभागीहरूले ख्रीष्टविरोधी आफैले प्रचार गरेको कुरा मात्र सुन्छन् र तिनीहरूको नेतृत्व मात्र स्विकार्छन्। मण्डलीको सबैभन्दा कमजोर क्षमता भएका मानिसहरूले पनि यो व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भनेर देख्न सक्छन्। यस्तो परिस्थितिमा मात्रै झूटा अगुवाहरूले यो कुरा स्विकार्छन्: “अहो, तिनीहरू त ख्रीष्टविरोधीहरू पो रहेछन्! मैले कसरी भर्खरै मात्रै यो कुरा महसुस गरेँ? होइन, मैले पहिले नै यो कुरा महसुस गरेको थिएँ, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कद सानो छ र तिनीहरूमा समझको कमी छ भन्ने डरले केही पनि भनेको थिइनँ।” तिनीहरूले आफ्नो लागि सुन्दर झूटसमेत बनाउँछन्। तिनीहरू आफै चेतनाशून्य, मूर्ख र कमजोर क्षमताका भएकाले, र ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न असक्षम भएकाले तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूबाट धेरै हानि हुन दिएका हुन् भन्ने कुरा प्रस्टै छ। तिनीहरूले दोषी महसुस गर्नुको सट्टा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई व्यर्थका कुराहरू बोलेको, आधारहीन अफवाहहरू फैलाएको, मानिसहरूलाई गलत रूपमा बुझेको, र आदि इत्यादि गरेको भनेर दोष दिन्छन्। यो कस्तो अगुवा हो? के तिनीहरू पूर्ण रूपमा भ्रमित हुँदैनन् र? त्यस्तो अगुवा मण्डलीको काम लिन आधारभूत रूपमा असमर्थ हुन्छ। सतही रूपमा त तिनीहरूले प्रायजसो परमेश्वरका वचनहरू खान्छन्-पिउँछन्, प्रार्थना गर्छन्, भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्, प्रवचनहरू सुन्छन्, आत्मिक टिपोटहरू लिन्छन्, र गवाही लेखहरू लेख्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले धेरै मेहनत गरेका छन् जस्तो देखिन्छ, तर जब समस्याहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले तिनलाई समाधान गर्न सक्दैनन्, परमेश्वरका वचनहरूअनुसार सत्यता खोजी गर्न सक्दैनन्, र अवश्य नै परमेश्वरका वचनहरूअनुसार ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न पनि सक्दैनन्। झूटा अगुवाहरूले प्रायजसो एक-दुई घण्टा प्रचार गर्न सक्छन्, र परमेश्वरका वचनहरू र आफ्नै अनुभवहरू सङ्गति गर्दा तिनीहरू अनवरत रूपमा बोलिरहन सक्छन्, तर जब ख्रीष्टविरोधीहरूले विधर्म र भ्रमहरू फैलाउँछन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउँछन् र मण्डलीको काममा बाधा दिन्छन्, तब तिनीहरूले भन्ने कुरा केही पनि हुँदैन र तिनीहरूले फिटिक्कै काम गर्दै गर्दैनन्। तिनीहरूले कुनै पनि निवारक उपायहरू लागू गर्न वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूका विधर्म र भ्रमहरू पत्ता लगाउन अगुवाइ गर्न नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरूले त ख्रीष्टविरोधीहरूले ल्याएका बाधा र व्यवधानहरू देख्दा पनि तिनलाई खुलासा वा चिरफार गर्दैनन्, न त तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई काटछाँट नै गर्छन्; तिनीहरूले कुनै पनि काम गर्दै गर्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूको समस्या के हो? (तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ।) तर तिनीहरूले आफ्नो क्षमता कमजोर भए नि अझै आफू आत्मिक मान्छे, असल अगुवा, र सत्यता पछ्याउने र परमेश्वरका वचनहरूलाई प्रेम गर्ने मान्छे भएको घमन्ड गर्छन्, र लाजमर्दो रूपमा तिनीहरूले आफूले अगुवा र कामदारका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न पारिवारिक र देहगत सुखहरू त्यागेको दाबी पनि गर्छन्। वास्तवमा, तिनीहरू गैरजिम्मेवार, विवेक र समझविनाका, र धेरै हदसम्म चेतनाशून्य र मूर्ख रहेका कट्टर झूटा अगुवाहरू हुन्—तिनीहरू पक्का ढोँगी फरिसीहरू हुन्। तिनीहरूलाई धर्मसिद्धान्तहरू कसरी प्रचार गर्ने र नाराहरू कसरी फलाक्ने भन्ने मात्रै थाहा हुन्छ। जब मानिसहरूले तिनीहरूलाई प्रश्नहरू गर्छन्, तब तिनीहरूलाई बहकाउन तिनीहरूले अनवरत सिद्धान्तहरू प्रस्तुत गर्न सक्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्नसमेत सक्दै सक्दैनन्। तैपनि, तिनीहरूले आफूलाई समझशक्ति र सत्यताको बुझाइ भएको व्यक्ति ठान्छन्। तिनीहरूलाई हृदयमा स्पष्ट थाहा हुन्छ कि मानिसहरूले तिनीहरूबाट समस्याका समाधानहरू खोज्दा तिनीहरूले सत्यताअनुरूपका उत्तरहरू प्रदान गर्न सक्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले अझै आफू असल अगुवा र आत्मिक मानिसहरू भएको नाटक गर्छन्। के यो केही हदसम्म निर्लज्ज कुरा होइन र? (हो।) धेरैजसो झूटा अगुवाहरूमा एउटा साझा विशेषता र एउटा साझा समस्या हुन्छ: निर्लज्ज हुनु। तिनीहरूले अगुवाको हैसियत र पद प्राप्त गर्दा र आत्मिक सिद्धान्तहरूबारे कुरा गर्न सक्दा, यसले तिनीहरूलाई आत्मिक व्यक्ति तुल्याउँछ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खानेपिउने, प्रवचनहरू सुन्ने, र परमेश्वरको घरका भिडियोहरू हेर्ने कार्यमा अरूभन्दा बढी समय बिताउँछन्, र परमेश्वरका वचनहरूबारे अरूसँग अझै धेरै सङ्गति गर्छन्, र त्यसकारण तिनीहरू आफूले अगुवा र कामदारहरूको काम गर्न र अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छु भन्ने विश्वास गर्छन्। तर वास्तविकता के हो भने, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कुनै हिचकिचाहटबिना बहकाउने र बाधा दिने मुख्य समस्या देखा पर्छ, तब तिनीहरूले हेरी मात्र रहन्छन्, केही गर्न सक्दैनन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूसँग जोडेर हेर्न र चिरफार गर्नको लागि परमेश्वरका वचनहरूका कुनकुन भागहरू प्रयोग गर्ने, ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले समझशक्ति प्राप्त गरून्, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई हृदयदेखि इन्कारून्, र तिनीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा पर्नबाट जोगिन सकून् भन्नेबारे तिनीहरूलाई केही थाहै हुँदैन। कहिलेकहीँ तिनीहरू भित्री रूपमा अलिक अत्तालिन्छन्, तैपनि अझै आफूले परमेश्वरमा धेरै वर्षदेखि विश्वास गरेको छु र धेरै प्रवचन सुनेको छु, र आफूले साधारण व्यक्तिले भन्दा राम्ररी सत्यता बुझेको छु र तिनीहरूभन्दा धाराप्रवाह रूपमा बोल्न सक्छु भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो यसो भनेर घमण्ड गर्छन्: “म आत्मिक छु। म प्रचार गर्न सक्छु। मैले ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउने र बाधा दिने समस्या समाधान गर्न नसक्ने भए नि, र मैले परमेश्वरका वचनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूसँग जोडेर तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन नसक्ने भए नि, मैले गर्नुपर्ने काम सबै गरेको छु र मैले भन्नुपर्ने कुरा सबै भनेको छु। जबसम्म दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बुझ्न सक्छन्, तबसम्म यो सब ठीकै हुन्छ!” जहाँसम्म अन्तिम परिणाम के हुनेछ, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गरिएको छ कि छैन भन्ने कुरा छ, यो कुराबारे तिनीहरू हृदयमा स्पष्ट हुँदैनन्। तिनीहरूले आफूलाई चलाख पनि ठान्छन् र समस्याहरू समाधान गर्ने बहाना गर्छन्, तर अन्त्यमा तिनीहरूले समस्याहरू समाधान नै नगरी धेरै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बोल्छन्। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा र चिरफार गर्न सत्यता सङ्गति गर्न सक्दैनन्। बरु त्यसको साटो, तिनीहरूले आफूलाई सही साबित गर्न र रक्षा गर्न शब्द र सिद्धान्तहरू फलाक्छन्, एकदुई घण्टासम्म बोलेको बोल्यै गर्छन् र मानिसहरूलाई पूर्ण रूपमा अन्योल बनाउँछन्, र तिनीहरूले सुरुमा बुझेका कुराहरूसमेत अस्पष्ट पारिदिन्छन्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउबाट जोगाउन असफल हुन्छन्, र तिनीहरू तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन र हृदयबाट इन्कार्न मद्दत गर्न पनि असफल हुन्छन्—तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्ने परिणाम कहिल्यै हासिल गर्दैनन्। तिनीहरूले यस्तो दुष्परिणाम देख्न सके नि आफूलाई अझै अगुवा नै मान्छन् र अरूसँग सत्यता खोजी गर्न आफूलाई नम्र तुल्याउने, वा समाधानहरू खोजी गर्न समस्याबारे माथि रिपोर्ट गर्ने काम गर्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरू दुर्जनहरू होइनन् र? तँ केही पनि होइनस्, तैपनि तैँले नाटक गर्छस्। तैँले केको लागि नाटक गरिरहेको छस्? तँ अगुवा हुन सक्दैनस्, त्यसकारण तैँले पद छोड्नुपर्छ, र अरू कतै गएर नाटक गर्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्नु हुँदैन! तैँले नाटक गरिरहेको बेला, ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूलाई बाधा दिने र नियन्त्रण गर्ने, धेरैलाई बहकाउने र हानि गर्ने धेरै दुष्कर्महरू गर्ने अवसर छोप्छन्! यसको जिम्मेवारी कसले लिनेछ? जिम्मेवार को हो भन्ने कुरा परमेश्वरको घरले पत्ता लगाउनेछ!
कति अगुवा र कामदारहरूले ख्रीष्टविरोधी घटनाहरू सम्हाल्दा कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न पनि सक्दैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूद्वारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाइएको र नियन्त्रण गरिएको अवधिमा, तिनीहरूले कहिल्यै पनि ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्म र सारलाई साँचो रूपमा खुलासा गर्दैनन्, न त तिनीहरूले तिनलाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या नै गर्न सक्छन्। पछि, समझशक्ति भएका परमेश्वरका चुनिएका केही मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा र निष्कासन गर्छन्, र यी झूटा अगुवाहरूले यो तिनीहरूको आफ्नै उपलब्धि हो भन्ने सोच्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निष्कासित गरिएपछि, तिनीहरूले सारांश प्रस्तुत गर्छन् र केही सिद्धान्त ओकल्छन्: “हेर्नुहोस् त, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले बोल्छन् र व्यवहार गर्छन्, तब मण्डली जीवन असामान्य बन्छ, मानिसहरूलाई बाधा हुन्छ, र मानिसहरूले आफ्नो जीवनमा घाटा भोग्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिबाट जोगिनको लागि, हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूको व्यवहार, बोली, मानवता, सार, आदि इत्यादि कुरा चिन्नुपर्छ—हामीले यी सबै कुरा बुझ्नुपर्छ। हामीले आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्न, समझशक्तिमा वृद्धि हुन, र हाम्रो कद सक्दो चाँडो बढाउन सकौँ भनेर परमेश्वरले मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई देखा पर्न दिनुहुन्छ, र तिनीहरूलाई काम गर्न र आफ्नै कुरूपता खुलासा गर्न दिनुहुन्छ, र यसरी ख्रीष्टविरोधीहरू प्रकट हुन्छन्—यसमा परमेश्वरका अभिप्रायहरू हुन्छन्! अहिले हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिनेका छौं र हामी अब तिनीहरूद्वारा बाधित छैनौँ; सबैले तिनीहरूलाई इन्कार्न सक्छन्। यो उत्सव मनाउन लायक कुरा हो!” अनि अन्त्यमा, झूटा अगुवाहरूले अधिकारीको शैली अपनाउँछन् र आफ्नो सारांश प्रस्तुत गर्छन्, मानौँ तिनीहरूले धेरै वास्तविक काम गरेका छन्, ठूलो मूल्य चुकाएका छन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निष्कासित गर्न महत्त्वपूर्ण भूमिका खेलेका छन्। के यो अलिक लाजमर्दो कुरा होइन र? स्पष्ट रूपमै, सुरुदेखि अन्त्यसम्मै, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधी भनेको के हो भनेर खुट्ट्याउन सकेका हुँदैनन्; ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी मानिसहरूलाई बहकाउँछन्, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई के गर्छन्, वा ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव सार के हो भन्ने कुरा तिनीहरूले बुझेका हुँदैनन्, तैपनि तिनीहरूले धेरै काम गरेका छन् जस्तो नाटक गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्ने र मण्डलीबाट निष्कासित गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू नै हुन् भन्ने कुरा स्पष्टै हुन्छ; झूटा अगुवाहरूले अगुवा र कामदारहरूले खेल्नुपर्ने भूमिका खेलेका छैनन् वा अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी पूरा गरेका छैनन् भन्ने कुरा स्पष्टै हुन्छ, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि सारांश निकाल्छन् र श्रेय आफै लिन्छन्, मानौँ तिनीहरूले धेरै पहिले नै सबै कुराको योजना बनाएका थिए र अहिले तिनीहरूले आफ्ना कार्यहरूले परिणाम ल्याएका छन् र ती ठूला सफलता हुन् भनेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बताइरहेका छन्। के यो लाजमर्दो कुरा होइन र? तैँले किन यस्तो औपचारिकताको भाव दिएर बोल्छस्? तैँले कुनै वास्तविक काम गर्दैनस् र पनि तँ अधिकारी जस्तै बोल्छस्। के तँ ठूलो रातो अजिङ्गरको अधिकारी होस्? के त्यस्ता मानिसहरू फरिसीहरू होइनन् र? (हुन्।) तिनीहरूलाई नाराहरू कसरी फलाक्ने र धर्मसिद्धान्तहरू कसरी प्रचार गर्ने भन्ने मात्रै थाहा हुन्छ। जब परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरूले ती कुराहरूलाई सही रूपमा लिन नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरूसँग त अभ्यासको कुनै मार्ग पनि हुँदैन। तिनीहरूले बस निरर्थक कुराहरू मात्र बोल्छन् र अन्धाधुन्ध नियमहरू लागू गर्छन्; तिनीहरूले कुनै पनि समस्या समाधान गर्न सक्दैनन्। परिस्थितिहरू बितिसकेपछि, तिनीहरूले केही नभएजस्तो व्यवहार गर्छन्, आफू असल मानिसहरू भएको बहाना गर्छन्, र निर्धक्क रूपमा लाज नमानी श्रेय आफै लिन्छन्। यी मानिसहरू पक्का फरिसीहरू हुन्। तिनीहरूले धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्न, नाराहरू फलाक्न, केही मेहनत गर्न, र केही कठिनाइ भोग्न मात्रै सक्छन्, तर कुनै पनि वास्तविक काम गर्न सक्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले अझै आफू आत्मिक मानिस भएको नाटक गर्छन्। तिनीहरू फरिसीहरू हुन्। यस्तो झूटा अगुवाको सार यस्तै हुन्छ। तिनीहरूले सबैको अगाडि त धेरै धर्मसिद्धान्त प्रचार गर्न सक्छन्, तर पनि तिनीहरूले किन ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्न र निराकरण गर्न सक्दैनन्? तिनीहरूले निरन्तर धेरै घण्टा प्रचार गर्न सक्छन् र तिनीहरूसँग राम्रो वाक्पटुता हुन्छ, तर पनि वास्तविक समस्याहरू सामना गर्दा—विशेष गरी ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू सामना गर्दा—तिनीहरूले किन ती कुराहरू सम्हाल्न सक्दैनन्, र तिनीहरू अक्क न बक्क हुन्छन्? यसको कारण के हो? किनभने तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ। कति कमजोर? तिनीहरूसँग आत्मिक बुझाइ हुँदैन। तिनीहरू शिक्षित र बुद्धिमानी हुन्छन्, बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्न निकै चलाख हुन्छन्, र तिनीहरूसँग कानुनबारे केही बुझाइ हुन्छ। तैपनि, जब परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मामलाहरू, आत्मिक मामलाहरू, र विभिन्न अत्यावश्यक सवालहरूको कुरा आउँछ, तब तिनीहरूले कुनै कुरा पनि खुट्ट्याउन र देख्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले कुनै सत्यता सिद्धान्तहरू नै भेट्टाउन सक्छन्। जब कुनै समस्या हुँदैन, तब तिनीहरू बल्छी खेल्ने मछुवाजस्तै शान्त भएर बस्छन्, तर जब समस्याहरू देखा पर्छन्, तब तिनीहरूले हास्यास्पद मूर्खहरूजस्तै, तातो प्यानमा राखिएका कमिलाहरूजस्तै व्यवहार गर्छन्, र आफ्नो दयनीय रूप देखाउँछन्। कहिलेकहीँ तिनीहरूले अत्यन्तै गम्भीर र गहन व्यवहारको नाटक देखाउँछन्। जब तिनीहरू गम्भीर हुँदैनन्, तब तिनीहरू सामान्य देखिन्छन्, तर जब तिनीहरू गम्भीर बन्छन्, तब यसले वास्तवमै मानिसहरूलाई हाँस उठाउँछ। किनभने तिनीहरू गम्भीर हुँदा, तिनीहरूले आत्मिक बुझाइ नभएका भ्रमपूर्ण कुराहरू र शब्दहरूबाहेक अरू केही पनि बोल्दैनन्, र ती सबै अपरिपक्व टिप्पणीहरू हुन्छन्। तैपनि, तिनीहरूले केही अप्ठ्यारो नमानी गम्भीरता देखाउँछन्—के यो हास्यास्पद कुरा होइन र? यदि कसैले तिनीहरूलाई केही महत्त्वपूर्ण प्रश्नहरू सोध्यो भने, तिनीहरू अन्योल पर्छन् र बोल्न नसक्ने अवस्थामा पुग्छन्, र तिनीहरू अत्यन्तै नमिठो सरममा परेका देखिन्छन्। त्यस्ता झूटा अगुवाहरू धेरै छन्। तिनीहरूको प्राथमिक प्रकटीकरण कमजोर क्षमता र आत्मिक बुझाइको कमी हो; तिनीहरू भ्रमित मानिसहरू हुन्। आत्मिक बुझाइको कमी हुनु भनेको के हो? जब आत्मिक मामलाहरू र सत्यतासँग सम्बन्धित मामलाहरूको कुरा आउँछ, तब तिनीहरूले प्राचीन ग्रीक भाषा अनुवाद गर्ने प्रयास गरिरहेका छन् जस्तै हुन्छ—तिनीहरूले यीमध्ये कुनै कुरा पनि बुझेका हुँदैनन्। तैपनि, तिनीहरूले अझै यसो भन्दै नाटक गर्छन्, “म आत्मिक छु। मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै भएको छ। मैले धेरै सत्यता बुझेको छु। तिमीहरू नयाँ विश्वासीहरू हौ, तिमीहरूले भर्खरै परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेका छौ र तिमीहरूले सत्यता बुझ्दैनौ। तिमीहरू भरपर्दा छैनौ।” तिनीहरूले आफूलाई सधैँ परमेश्वरमा लामो समयदेखि विश्वास गरेको र सत्यता बुझेको व्यक्ति ठान्छन्। त्यस्ता मानिसहरू घृणास्पद र हास्यास्पद दुवै हुन्छन्। अब त्यस्ता झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरूबारेको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।
इ. ख्रीष्टविरोधीहरूको सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्नु
अर्को प्रकारका झूटा अगुवा अझै घृणित हुन्छन्। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्न सक्नु त कता हो कता, बरु उल्टै प्रेमिलो सहयोगको बहाना बनाउँदै तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिने ती ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरूलाई आड दिन्छन् र ती ख्रीष्टविरोधीहरूको सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्छन्। मानिसहरूलाई बहकाउन ख्रीष्टविरोधीहरूले जति नै धेरै भ्रम फैलाए नि ती झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खण्डन वा खुलासा नगर्ने मात्र नभई, तिनीहरूलाई आफ्नो दृष्टिकोण स्वतन्त्र रूपमा व्यक्त गर्ने र बोल्ने अवसरहरूसमेत प्रदान गर्छन्। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले जस्तोसुकै बाधाहरू, बहकाउने कार्यहरू, वा हानि भोगे नि तिनीहरू उदासीन नै रहन्छन्। कति मानिसहरूले यो कुरा औँल्याउँछन्: “यी व्यक्तिहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्। यिनीहरू परमेश्वरको घरले प्रतिबन्धित गर्नुपर्ने मानिसहरू हुन्; यिनीहरूलाई बढुवा वा तालिम दिनु हुँदैन, र अवश्य नै यिनीहरूलाई सुरक्षा दिनु पनि हुँदैन। यिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पर्याप्त रूपमा हानि गरेका छन्। यिनीहरूसँग हिसाबकिताब गरेर यिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा खुलासा र निराकरण गर्ने समय आएको छ।” तर झूटा अगुवाहरू ख्रीष्टविरोधीहरूकै पक्षमा बोल्न अघि बढ्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको उमेर, परमेश्वरमा विश्वास गरेका धेरै वर्षहरू, र पहिलेका योगदानजस्ता कुराहरू ध्यानमा राख्दा, तिनीहरूले आफ्नो पक्षमा बोल्न र आफ्नो रक्षा गर्न विभिन्न बहानाहरू प्रयोग गर्छन्। जब माथिल्लो स्तरका अगुवाहरू काम निरीक्षण गर्न वा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्न जान्छन्, तब झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्मका तथ्यहरू माथिकहाँ रिपोर्ट गर्नबाट दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रोक्छन्। तिनीहरूले माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा बाधा दिइरहेका छन् भन्नेबारे थाहा नहोस् भनेर मण्डली बन्द गर्ने उपायहरूसमेत अपनाउँछन्, र तिनीहरूले समझ भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पनि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्नबाट रोक्छन्। झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्नको लागि जुनसुकै बहाना प्रयोग गरे नि वा तिनीहरूको उद्देश्य जेसुकै भए नि, त्यसो गर्दा तिनीहरूले अन्ततः मण्डली र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको हितमा धोका दिँदै ख्रीष्टविरोधीहरूका हितहरू रक्षा गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई रक्षा गर्न विभिन्न बहानाहरू प्रयोग गर्छन्, जस्तै “ख्रीष्टविरोधीहरूले पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र तिनीहरूसँग पनि परमेश्वरको घरमा बोल्ने अधिकार छ” र “तिनीहरूले पहिले खतरनाक कर्तव्यहरू निर्वाह गरेका छन्; परमेश्वरको घरले तिनीहरूको विगतका योगदानहरू विचार गर्नुपर्छ।” तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्नबाट रोक्छन् र माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई तिनीहरूका विभिन्न दुष्कर्महरूबारे जान्न दिँदैनन्, र यसको साथै तिनीहरूले आफै पनि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्दैनन् र अवश्य नै तिनीहरूलाई काटछाँट पनि गर्दैनन्। यी ख्रीष्टविरोधीहरू तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरू, नजिकका साथीहरू पनि हुन सक्छन्, वा अझै बढी सम्भावना त, तिनीहरूले आदर्श मान्ने र भावनात्मक रूपमा त्याग्न गाह्रो मानेका मानिसहरू हुन सक्छन्। परिस्थिति जस्तोसुकै होस्, तर यी मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन् भनेर थाहा भएर पनि तिनीहरूले अझै ती मानिसका दुष्कर्महरू प्रतिरक्षा गर्छन् भने, र अरूलाई तिनीहरूप्रति प्रेमसाथ व्यवहार गर्न लगाउँछन्, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन र बाधा दिन ख्रीष्टविरोधीहरूलाई विभिन्न भ्रमहरू फैलाउने अवसरहरू प्रदान गर्ने विभिन्न माध्यमहरूसमेत प्रयोग गर्छन् भने, यी प्रकटीकरणहरूले देखाउँछन् कि तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताकै रूपमा काम गरिरहेका छन्। कति झूटा अगुवाहरूले अरू क्षेत्रमा थोरथोरै वास्तविक काम गरेका हुन सक्छन्, तर जब ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने कुरा आउँछ, तब तिनीहरूले परमेश्वरको घरका मापदण्डहरूअनुसार तिनीहरूलाई सम्हाल्ने गर्दैनन्। यति मात्र होइन, तिनीहरूले परमेश्वरको घरले तोकेअनुसार अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा पनि गर्दैनन्—तिनीहरूले मण्डलीका मानिसहरूलाई बहकाउन धारणा, नकारात्मक भावना, विधर्म, र भ्रमहरू फैलाउनबाट ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्ने गर्दैनन्। बरु यसको साटो, तिनीहरूले प्रायजसो ख्रीष्टविरोधीहरूले बोल्ने मिथ्या सिद्धान्तहरू, साथै ज्ञान वा शैतानको दर्शनमा आधारित तिनीहरूका अभिव्यक्ति र टिप्पणीहरूलाई सकारात्मक कुराहरूको रूपमा लिन्छन्। यी सबै ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्ने तिनीहरूका कार्यका प्रकटीकरणहरू हुन्। अनि अवश्य नै, कति झूटा अगुवाहरू त यस्ता पनि हुन्छन्, जसले समाजमा रहेको ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रभावलाई महत्त्व दिन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई निराकरण गर्दैनन्। तिनीहरूले भन्छन्, “धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू समाजको तल्लो तहका मानिसहरू हुन् र तिनीहरूसँग कुनै प्रभाव हुँदैन। यो व्यक्ति दुष्ट मानवता भएको ख्रीष्टविरोधी भए नि संसारमा उसको शक्ति र प्रभाव छ र ऊ सक्षम छ। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीले खतरा सामना गर्छन्, तब के हामीलाई अगाडि आएर रक्षा गर्ने एउटा शक्तिशाली व्यक्ति चाहिँदैन र? त्यसकारण, हामी तिनीहरूका गलत कार्यप्रति आँखा चिम्लिदिऊँ र यसबारे त्यति गम्भीर नबनौँ।” झूटा अगुवाहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्न तयार हुन्छन् ताकि ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूको पक्षमा खडा भएर तिनीहरूलाई साथ दिऊन्—यो कुरा पनि झूटा अगुवाहरूको लागि स्तरभन्दा तल हुँदैन। कति झूटा अगुवाहरू यस्ता पनि हुन्छन् जसले गलत दृष्टिकोणहरू पालेरै राखेका हुन्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “समाजमा केही ख्रीष्टविरोधीहरूको हैसियत र प्रभाव हुन्छ; तिनीहरूसँग प्रतिष्ठा हुन्छ। हाम्रो मण्डलीमा त्यस्ता दुई व्यक्तिहरू छन्। तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी नै भए नि, यदि हामीले तिनीहरूलाई हटायौँ भने, मानिसहरूले हाम्रो मण्डलीमा कुनै सक्षम मानिसहरू छैनन् भन्ने सोच्नेछन्, र धार्मिक क्षेत्रका मानिसहरूले हामीलाई हेला गर्नेछन्। हामीले तिनीहरूलाई देखाउनकै लागि भए नि राख्नुपर्छ। त्यसकारण, यी दुई जना मानिसहरू हाम्रो मण्डलीका सम्पत्तिहरू हुन्; कसैले पनि तिनीहरूलाई खुट्ट्याउने वा सफाइ गरी हटाउने कार्य गर्नु हुँदैन। तिनीहरूलाई रक्षा गरिनुपर्छ।” यो कस्तो तर्क हो? तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई प्रतिभाको रूपमा लिन्छन्, र त्यसकारण तिनीहरूलाई रक्षा गर्छन्। के यी झूटा अगुवाहरू दुर्जनहरू होइनन् र? (हुन्।) परिस्थिति जस्तोसुकै होस्, तर अगुवा र कामदारहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डलीमा आफूले चाहेको कुरा गर्न र मण्डलीको काममा बाधा दिन दिन्छन् भने, तिनीहरू झूटा अगुवा र कामदारहरू नै हुन्। ख्रीष्टविरोधी र दुष्ट मानिसहरूले जेजसरी भ्रमहरू फैलाए नि, जति नै धेरै मानिसहरू बहकाए नि, तिनीहरूले सकारात्मक व्यक्तित्वहरूलाई जेजसरी आक्रमण गरे नि र एक्लो पारे नि, र परमेश्वरका चुनिएका जति नै मानिसहरूलाई हानि गरे नि, झूटा अगुवाहरूले बेवास्ता गर्छन् र थाहा नपाएको नाटक गर्छन्—तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्न सके भने, तिनीहरूको लागि यो कुरा ठीकै हुन्छ। झूटा अगुवाहरूका प्राथमिक प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले जे भने नि वा जे गरे नि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन र इन्कार्न सकून् भनेर तिनीहरूलाई खुलासा गर्दैनन्, चिरफार गर्दैनन्, वा प्रतिबन्धित गर्दैनन्। बरु यसको साटो, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्नो घरपालुवा जनावरलाई जस्तै पालनपोषण गर्छन्, प्रतिष्ठित व्यक्तिहरूलाई जस्तै सेवा र सुरक्षा गर्छन्, र यसरी तिनीहरूलाई अनुमोदन गर्छन्, र तिनीहरूको लागि प्रस्तुति दिने विभिन्न अवसरहरू सिर्जना गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई यसरी आफ्नो स्वतन्त्रताको पूर्ण आनन्द लिन दिँदा कसका हितहरू परित्याग हुन्छन्? (परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका हितहरू।) झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डली नियन्त्रण गर्न पनि दिन्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गोरु र घोडाले जस्तै, र दासले जस्तै ख्रीष्टविरोधीहरूको सेवा गर्न लगाउँछन्, र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको आदेश पालना गर्न, तिनीहरूको भ्रामक टिप्पणी र विचार र दृष्टिकोणहरू स्विकार्न, र तिनीहरूको नियन्त्रण स्विकार्न, र तिनीहरूले गर्ने गम्भीर हानिसमेत स्विकार्न, र आदि इत्यादि गर्न लगाउँछन्। झूटा अगुवाहरूले गर्ने काम यही हो। के तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई गम्भीर हानि गर्नबाट सबैभन्दा बढी हदसम्म रोक्दै हुन्छन् त? के तिनीहरूले अगुवा र कामदारका जिम्मेवारीहरू पूरा गरेका हुन्छन् त? के तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्ने काम गरेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) छोटकरीमा भन्दा, कारण जेसुकै भए नि, कुनै काम नगरी ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफूले चाहेअनुसार गर्न अनुमोदन दिने जोकोही अगुवा झूटो अगुवा हो। तिनीहरू झूटा अगुवाहरू हुन् भनेर म किन भन्छु? किनभने जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउँछन् र नियन्त्रण गर्छन्, तब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूबाट विभिन्न हानि भोग्न दिन्छन्, र यसरी तिनीहरू परमेश्वरले तिनीहरूलाई दिनुभएको आज्ञा पूरा गर्नमा असफल हुन्छन्। परमेश्वरको घरले परमेश्वरका भेडाहरू, अर्थात् परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू तँलाई सुम्पेको छ, तर तैँले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको छैनस्। तँ परमेश्वरको आज्ञा स्विकार्न लायक छैनस्! तेरो कारण वा तेरो औचित्य जेसुकै भए नि, यदि अगुवाको रूपमा रहेको तेरो कार्यकालमा तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गरिस्, र यसले गर्दा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण, र गम्भीर हानिबाट अत्यन्तै धेरै कष्ट भोग्नुपरेको छ भने, तँ सबै युगको लागि पापी होस्। किनभने यो होइन कि तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न वा तिनीहरूको सार देख्न सक्दैनस्—बरु कुरा के हो भने, ख्रीष्टविरोधीहरू शैतान र दियाबलसहरू हुन् भन्ने कुरा तँलाई हृदयमा स्पष्ट रूपमा थाहा हुन्छ, तैपनि तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई तिनीहरूलाई खुलासा गर्न र चिन्न दिँदैनस्। यसको साटो, तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको कुरा सुन्न, स्विकार्न, र पालना गर्न लगाउँछस्। यो पूर्ण रूपमा सत्यताविपरीत कुरा हो। के यसले तँलाई सबै युगको लागि पापी बनाउँदैन र? (बनाउँछ।) तैँले इमानदारितासाथ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने र सत्यता पछ्याउनेहरूलाई रक्षा गर्न नसकेको मात्र होइन, त्यसमाथि तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अगुवा र कामदारहरूको पदमा पनि बढुवा दिएको छस्, र तिनीहरूलाई घरपालुवा जनावरलाई जस्तै पालनपोषण गरेको छस् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको आदेश पालना गर्न लगाएको छस्। परमेश्वरको घरले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूका दास वा तेरा दासहरूको रूपमा सेवा गर्न लगाउन होइन, बरु परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई शैतान र ख्रीष्टविरोधीहरूसँग लड्न र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न र इन्कार्न अगुवाइ गर्न, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सामान्य मण्डली जीवन जिउन, सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न, सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, र परमेश्वरको अगुवाइमा परमेश्वरमा समर्पित हुन र उहाँको गवाही दिन मद्दत गर्नको लागि तेरो हातमा सुम्पिएको हो। यदि तैँले यो जिम्मेवारीसमेत पूरा गर्न सक्दैनस् भने, के तँ मानव भनेर भनिन लायक छस् र? तर अझै पनि तँ ख्रीष्टविरोधीहरूलाई रक्षा गर्न चाहन्छस्। ख्रीष्टविरोधीहरू तेरा पुर्खाहरू हुन् कि आदर्श व्यक्तिहरू? यदि तिनीहरूसँग तेरो रगतको सम्बन्ध नै भए नि तैँले सत्यता सिद्धान्तहरू पालना गर्नुपर्छ र न्यायलाई परिवारभन्दा माथि राख्नुपर्छ। तैँले अगुवा र कामदारका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्ने कर्तव्य महसुस गर्न सक्नुपर्छ—ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने, खुट्टयाउने, र इन्कार्ने, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्ने, र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हानिमा पर्नबाट रोक्न सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ। यो बफादारितासाथ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु र परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्नु हो; यसो गरे मात्रै तँलाई मापदण्डअनुरूपको अगुवा वा कामदार भनेर भन्न सकिन्छ। यदि तँ अगुवा र कामदारका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न असफल भइस् र स्वेच्छाले ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गरिस् भने, तँ सबै युगको लागि पापीबाहेक अरू के नै हुन सक्छस्? ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्ने झूटा अगुवाहरूबारेको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ। स्पष्टै छ, त्यस्ता मानिसहरूलाई झूटा अगुवाहरूको सूचीमा राख्नु पटक्कै अन्यायपूर्ण कुरा होइन; यो त खाट्टी झूटा अगुवाहरूका धेरैमध्येको एउटा प्रकटीकरण हो।
ई. ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएका मानिसहरूबारे वास्ता गर्ने वा सोध्ने नगर्नु
झूटा अगुवाहरूको अर्को प्रकटीकरण पनि छ जुन अझै रिस उठाउने किसिमको छ। कति झूटा अगुवाहरूले आफ्नो अन्तरक्रियाको बेला केही हदसम्म ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्छन् तर तिनीहरूलाई तुरुन्तै निराकरण गर्न सक्दैनन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न र इन्कार्न सकून् भनेर आफ्नो विभिन्न व्यवहारद्वारा ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू र सार तुरुन्तै खुलासा र चिरफार गर्न पनि तिनीहरू असफल हुन्छन्। यो कुरा अगुवा र सेवकका जिम्मेवारीहरू पूरा नगर्नुको रूपमा पहिले नै गन्ती हुन्छ। जब केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बहकाउमा पर्छन् र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउँछन्, तब यी झूटा अगुवाहरू उदासीन हुन्छन्, मानौँ तिनीहरूसँग यसको कुनै सम्बन्ध नै छैन। यसको साथै, तिनीहरूले हृदयमा कुनै आत्मदोष वा आत्मनिन्दा अनुभूत गर्दैनन्। तिनीहरूलाई आफूले परमेश्वर वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निराश तुल्याएको छु भन्ने लाग्दैन। बरु, तिनीहरूले प्रायजसो यो “उत्कृष्ट” हरफ बोलिरहन्छन्: “यी मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएका थिए। तिनीहरू यसैको लायक थिए! समझशक्तिको कमी हुनु तिनीहरूको दोष हो। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई नपछ्याएकै भए नि, तिनीहरू परमेश्वरको घरले हटाउने निसानै बन्नेथिए।” ख्रीष्टविरोधीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाएपछि यी झूटा अगुवाहरूले कुनै आत्मनिन्दा वा ग्लानि महसुस नगर्ने मात्र होइन, बरु अझै बढी रूपमा तिनीहरूले मनन वा पश्चात्तापसमेत गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले यस्ता अमानवीय कुराहरू बोल्छन्, र यी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउमा पर्नलायक थिए भनेर दाबी गर्छन्। यी शब्दहरूबाट के कुरा देख्न सकिन्छ? के यी मानिसहरूसँग कुनै मानवता हुन्छ? (हुँदैन।) यो निश्चित छ कि तिनीहरूमा मानवताको कमी हुन्छ। त्यसोभए तिनीहरूले किन यी कुराहरू बोल्छन् त? (जिम्मेवारीबाट पछि हट्न।) पहिला त, यो जिम्मेवारीबाट पछि हट्नु, मानिसहरूलाई बहकाउनु र मूर्ख तुल्याउनु हो। तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्: “ती मानिसहरूमा समझशक्तिको कमी भएकोले ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूलाई बहकाएका हुन्, र मसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन। तिनीहरूले सत्यता पछ्याएनन्, त्यसकारण तिनीहरू बहकाउमा पर्न लायक थिए!” “लायक थिए” को अर्थ के हो? यसको अर्थ यी मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाउ र नियन्त्रणमा पार्नैर्थ्यो, र गम्भीर रूपमा हानि पुर्याउनैपर्थ्यो—तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूबाट जुनसुकै व्यवहार पाए नि तिनीहरू त्यसैका लायक थिए; तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउन लायक थिए। यसको तात्पर्य के हो भने यी मानिसहरूले परमेश्वरलाई होइन बरु ख्रीष्टविरोधीहरूलाई नै पछ्याउनुपर्थ्यो, र परमेश्वरलाई पछ्याउनु तिनीहरूको गल्ती थियो, र परमेश्वरले तिनीहरूलाई छनौट गर्नु पनि गल्ती थियो, र तिनीहरू परमेश्वरको घरमा प्रवेश गरेका भए नि ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूलाई डोर्याउनु नै अपरिहार्य थियो। के झूटा अगुवाहरूको तात्पर्य यही होइन र? तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मात्र होइन, परमेश्वरको पनि निन्दा गर्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू घृणास्पद हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) तिनीहरू अत्यन्तै घृणास्पद हुन्छन्! तिनीहरूले जिम्मेवारीबाट पछि हट्दै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा नगरेको तथ्य र सत्यता ढाकछोप गर्नेबाहेक, यी मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउमा पर्न लायक थिए र तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न र परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्न लायक छैनन् भन्दै तिनीहरूलाई आक्रमणसमेत गर्छन्। यो एउटा अभिव्यक्तिले तिनीहरूको चरित्र कति दुष्ट छ भन्ने कुरा प्रकट गर्छ! तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले जस्तो सीधै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा, बहकाउ, वा दमनमा पारेनन्, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीप्रति, परमेश्वरको आज्ञाप्रति, र परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई सुम्पिएको बगालप्रति रहेको तिनीहरूको मनोवृत्तिले तिनीहरू साँच्चै कति निर्दयी र क्रूर छन् भन्ने कुरा देखाउँछ! परमेश्वरको काम स्विकार्ने कसैले नि त्यो सजिलै स्विकारेको हुँदैन; यसमा सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूको त्याग र सहकार्य लागेको हुन्छ। यसको लागि धेरै जनशक्ति र स्रोतसाधनहरू खर्च हुन्छ, र, अझै बढी रूपमा, यसमा परमेश्वरको लगनशील मेहनत लागेको हुन्छ। मानिसहरूलाई आफ्नो अघि ल्याउन विभिन्न मानिस, घटना, परिस्थिति, र वातावरणहरू मिलाउने परमेश्वर नै हुनुहुन्छ। झूटा अगुवाहरूले यीमध्ये कुनै पनि कुरामा ध्यान दिँदैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले जोसुकैलाई बहकाए नि तिनीहरूले यसलाई एउटै वाक्यांशले खण्डन गर्छन्: “तिनीहरू त्यसैका लायक थिए!” यसरी, तिनीहरूले यसमा संलग्न सबैको मेहनत र परमेश्वरको मिहिन परिश्रमलाई शून्य पार्छन्, र व्यर्थको चीज बनाउँछन्। “तिनीहरू त्यसैका लायक थिए” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ, “तिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्न कसले तिमीलाई लगायो? तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न लायक छैनन्। तिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्नु गल्ती थियो। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउनू भनेर तिनीहरूलाई कसले भन्यो? मैले कुनै वास्तविक काम नगरे नि तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरू पछ्याउन भनेको होइन। तिनीहरूले आफै जिद्दी गरे; तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउन लायक थिए!” यस्तो व्यक्तिमा कस्तो मानवता हुन्छ? के उसमा कुनै हृदय हुन्छ? तिनीहरू त निर्दयी पशु हुन्, र गार्ड कुकुरभन्दा खराब हुन्छन्, तैपनि तिनीहरू अगुवा नै हुन्? तिनीहरू अयोग्य छन्! तिमीहरूसँग समझशक्ति हुनुपर्छ: त्यस्ता मानिसहरूमा विवेक र समझको कमी छ र तिनीहरू यति कठोर छन् भन्ने देखेपछि, तिनीहरूलाई अगुवाको रूपमा छनौट गर्नु हुँदैन। भ्रमित नबन! तिनीहरूले घाटा पूर्ति गर्न र ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएका मानिसहरूलाई फिर्ता ल्याउन सक्दो प्रयास गर्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै यस्ता क्रूर कुराहरू पनि बोल्छन्—तिनीहरू कति दुर्भावपूर्ण छन्! यस्तो व्यक्तिको समस्या औसत झूटो अगुवाको भन्दा पनि गम्भीर प्रकृतिको हुन्छ। तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा लिन नसकिने भए नि, तिनीहरूको प्रकटीकरणको आधारमा हेर्दा, तिनीहरूमा कुनै मानवता हुँदैन र तिनीहरू अगुवा वा सेवक बन्न लायक हुँदैनन् भन्ने स्पष्ट हुन्छ। तिनीहरू कुरूप र अकृतज्ञ विश्वासघातीहरूबाहेक अरू केही होइनन्! तिनीहरूलाई परमेश्वरको आज्ञा के हो भन्ने थाहै हुँदैन, न त तिनीहरूले कुन काम गर्नुपर्छ भनेर नै तिनीहरूलाई कुनै चेतना हुन्छ। तिनीहरूले यसलाई विवेक र समझसाथ लिँदैनन्; तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको अगुवा बन्न र परमेश्वरको आज्ञा स्विकार्न लायक हुँदैनन्। खासगरी, झूटा अगुवाहरूमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूप्रति कुनै प्रेम हुँदैन। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बहकाउमा पर्छन्, तब तिनीहरू निराश हुँदा तिनीहरूलाई लातसमेत मार्छन्, र “तिनीहरू त्यसैका लायक थिए” भनेरसमेत भन्छन्, र कुनै सहानुभूति देखाउँदैनन्। त्यस्तो व्यक्तिले कसैलाई दुर्भाग्य वा कठिनाइमा परेको देख्यो भने, ऊ निराश हुँदा उसलाई मद्दत गर्नुको साटो लात हान्नेछ। तिनीहरूको विवेकले कुनै आत्मनिन्दा महसुस गर्नेछैन, र तिनीहरूले सधैँजस्तै अगुवा बनिरहन जारी राख्नेछन्। के यो लाजमर्दो कुरा होइन र? (हो।) दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूप्रति मात्र होइन, यदि असल गैरविश्वासीलाई दियाबलसहरूले गम्भीर रूपमा हानि गरेको छ भने नि, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा, सामान्य मानवता भएको जोकोहीले सहानुभूति महसुस गर्छ; परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएका र हानि गरेका छन् भने त झन् तिनीहरूको हृदयमा कति धेरै पीडा हुँदो हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले दुष्कर्म गर्दा र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गर्दा यी झूटा अगुवाहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरू र सार खुलासा वा चिरफारसमेत गर्दैनन्, झन् तिनीहरूमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको वास्तविकता बुझ्न र हृदयबाट तिनीहरूलाई इन्कार्न मद्दत गर्ने बोझको बोध हुनु त धेरै परको कुरा हो। तिनीहरूलाई यो मामलाबारे कुनै जिम्मेवारीबोध हुँदैन। मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाउँदा पनि, तिनीहरूले यस्तो क्रूर र निर्दयी टिप्पणी मात्रै गर्छन्, “तिनीहरू त्यसैका लायक थिए।” यो साँच्चै नै रिस उठ्दो कुरा हो! जिम्मेवारीबाट पछि हट्न, आफूलाई रक्षा गर्न, अझै धेरै मानिसहरूलाई बहकाउन र मूर्ख बनाउन, र परमेश्वरद्वारा दोषी ठहरिनबाट जोगिन, तिनीहरूले यस्ता अमानवीय कुराहरू बोल्छन्। के यो घृणास्पद कुरा होइन र? (हो।) तैँले जेसुकै भन्, तर तैँले तेरो जिम्मेवारी पूरा गरेको छैनस्, र तैँले तेरो काम उचित रूपमा पूरा गरेको छैनस्—यी झूटा अगुवाका प्रकटीकरणहरू हुन्; तैँले जति नै धेरै प्रयास गरे नि यी कुराहरू नकार्न सक्दैनस्। तँ झूटो अगुवा होस्।
ख्रीष्टविरोधीहरूले केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाएपछि, कति झूटा अगुवाहरूले यी मानिसहरू बहकिनै लायक थिए भन्दै क्रूर, निर्दयी, र गैरजिम्मेवार व्यवहार गर्ने मात्र नभई, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूले तुलनात्मक रूपमा असल मानवता भएका र तिनीहरूमाझ पुनर्प्राप्त गर्न सकिने आशा भएकाहरूलाई सक्दो हदसम्म फर्काउने आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न लगाए नि यी झूटा अगुवाहरूले अझै वास्तविक काम गर्दैनन्। कति मानिसहरूले मण्डलीमा फर्केर आउँछु भनेर अनुरोध गर्दा नि तिनीहरू उदासीन र बेवास्तापूर्ण रहन्छन्, र मानिसहरूको जीवनलाई बहुमूल्य कुराको रूपमा लिँदैनन्। तिनीहरूले ती बहकाउमा परेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सक्दो हदसम्म फिर्ता ल्याउन असफल हुन्छन्। तिनीहरूले यो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्दैनन्, र त्यो पूरा गर्नको लागि कुनै प्रयाससमेत गर्दैनन्। परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूले यो काम राम्ररी पूरा गरिनुपर्छ भनेर बारम्बार माग गरे नि झूटा अगुवाहरू डेग चल्दैनन्, र कुनै कुरा पनि व्यवहारमा उतार्दैनन् र कुनै पनि काम गर्दैनन्। परिणामस्वरूप, ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएका र अलग गरिएका वा हटाइएका कतिपय मानिसहरू अझै पनि परमेश्वरको घरमा फर्केर आउन सक्दैनन् र तिनीहरूले सामान्य मण्डली जीवन सुरु गरेकै हुँदैनन्। अवश्य नै, कति मानिसहरूले त साँच्चै नै विभिन्न पक्षहरूमा परमेश्वरको घरले पुनर्प्राप्त गर्नको लागि तय गरेका सर्तहरू पूरा गर्दैनन्, तर अरू पनि धेरै छन् जसलाई पुनर्प्राप्त गर्न सकिन्छ। यदि प्रेमपूर्ण सहयोग र धैर्यसाथ तिनीहरूले सत्यता बुझ्न, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्याउन, र इन्कार्न सक्छन् भने, तिनीहरू पुनर्प्राप्त हुन सक्छन्। तैपनि, अगुवा र सेवकहरूले वास्तविक काम नगर्ने, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू लागू नगर्ने, अनि यी मानिसहरूको जीवनलाई महत्त्वपूर्ण नठान्ने हुनाले, कति मानिसहरू अझै पनि बाहिर नै भट्किरहन्छन्। यी अगुवा र सेवकहरूले विभिन्न बहानाहरू प्रयोग गरेर परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीमा फर्केर आउन चाहने र स्वीकारको लागि मण्डलीका सर्तहरू पूरा गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समेत बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरूले यी मानिसहरूको मानवता खराब छ, तिनीहरूले सुरक्षा जोखिमहरू सामना गर्छन्, तिनीहरू राम्रो वेशभूषामा सजिन मन पराउँछन्, तिनीहरू देहगत सुखहरूमा रमाउँछन्, तिनीहरू हैसियत मन पराउँछन्, र आदि इत्यादि भन्दै हरकिसिमका बहानाहरू बनाउँछन्। तिनीहरूले यी बनावटी बहाना र तर्कहरू प्रयोग गरेर, तिनीहरूलाई मण्डलीमा फर्केर आउन दिन मान्दैनन्। यी मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा परेका हुन्छन्, तर तिनीहरू गमेकोमा झूटा अगुवाहरूलाई कुनै चिन्ता हुँदैन। तिनीहरूसँग कुनै जिम्मेवारीबोध वा विवेकबोध हुँदैन। सायद तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई पुनर्प्राप्त गर्नु गाह्रो वा खतरनाक हुन्छन् भन्ने सोच्छन् होला, वा सायद तिनीहरू मनभित्र अनिच्छुक र असहमत हुन्छन् होला। तर जे भए नि, विभिन्न कारणले गर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरको घरको माथि उल्लेखित कार्य बन्दोबस्तहरू पटक्कै लागू गर्दैनन्। यस्ता झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। तिनीहरूले परमेश्वर वा परमेश्वरको घरले दिएको कुनै पनि काममा सक्रिय रूपमा सहकार्य गर्न र आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै कसैले तिनीहरूको जिम्मेवारीमा भएको बेवास्ताहरू खुलासा गर्दा आफ्नो रक्षा गर्छन्, आफ्नो बेवास्ताको सत्यता ढाकछोप गर्न आफ्नो जिम्मेवारीबाट उम्कने कुराहरू बोल्छन् र आफूलाई सही साबित गर्न खोज्छन्। के त्यस्ता झूटा अगुवाहरू अझै घृणास्पद हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) सारांशमा भन्दा, यी झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई गम्भीर रूपमा हानि गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निराकरण गर्ने कार्यमा पनि लापरवाह गर्छन्, र कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरले आवश्यक गरेको यो कामको हरेक विवरणहरू बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरू कठिनाइ भोग्न वा मूल्य चुकाउन अनिच्छुक हुन्छन्, आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्न र आफूले चाहेअनुसार गर्न मात्रै रुचाउँछन्—मन लागेको बेला थोरथोरै काम गर्छन् तर मन नलागेको बेला केही पनि गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्छन्, परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई सुम्पिएको कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू बेवास्ता गर्छन्, र तिनीहरूले विशेष रूपमा परमेश्वरका अभिप्राय र मापदण्डहरू बेवास्ता गर्छन्। यी मानिसहरूसँग कुनै मानवता र विवेक हुँदैन; तिनीहरू जिउँदा लासहरू हुन्। के तिमीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने क्रममा मुक्ति पछ्याउने आफ्नो जीवनको यो मुख्य मामलालाई मानवताविनाका मानिसहरूको हातमा सुम्पने आँट गर्छौ? (गर्दैनौँ।) तिनीहरूले तँलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा नसुम्पे नि, के ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउँदा र गम्भीर रूपमा हानि गर्दा तिनीहरूविरुद्ध लड्न सक्दो गर्नेछन् र? अहँ, गर्नेछैनन्, किनभने त्यस्ता मानिसहरू जिम्मेवारीबोध नभएका निर्दयी पशुहरू हुन्। तिनीहरूले आफ्नै लागि फाइदाहरू सुरक्षित गर्न मात्रै अगुवाको रूपमा काम गर्छन्।
झूटा अगुवाहरूले कहिलेकहीँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूप्रति वास्ता देखाउँछन्; तिनीहरूले तिनीहरूलाई कुनै कुरा चाहिन्छ कि, खाने र बस्ने मामलामा तिनीहरूको अवस्था कस्तो छ, र यस्तैयस्तै कुराहरू सोध्छन्। दैनिक जीवनसँग सम्बन्धित मामलाहरूमा तिनीहरूले निकै ध्यान दिन्छन्, तर परमेश्वरको आज्ञा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवन र मृत्यु, र सत्यता सिद्धान्तहरूसँग सम्बन्धित मामलाहरूमा, तिनीहरू उदासीन हुन्छन् र जसले जे अह्राए नि केही गर्दैनन्। तिनीहरूले मानिसहरूको देहगत आनन्द, खाना, लुगाफाटा, बस्ने ठाउँ, यातायात, वा भौतिक फाइदाहरूबारे मात्रै वास्ता गर्छन्, र तिनीहरूले त्यस्ता कुराहरू मात्रै सम्हाल्छन्। कति मानिसहरूले भन्छन्, “तपाईंका वचनहरू विरोधाभासपूर्ण छन्। के तपाईंले तिनीहरू निर्दयी हुन्छन् भनेर भन्नुभएन र? के निर्दयी व्यक्ति अरूको लागि यी कुराहरू गर्न तयार हुन्छ त?” के निर्दयी व्यक्ति सबैको लागि यी कुराहरू गर्न सक्ने गरी दयालु हृदयको हुन्छ? (हुँदैन।) वास्तवमा, कति निर्दयी मानिसहरूले साँच्चै नै यी कुराहरू गर्छन्, र यसका दुई कारणहरू छन्। एउटा के हो भने, तिनीहरूले सबैको लागि काम गरिरहेको बेला आफ्नै लागि पनि काम गरिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले यसबाट फाइदा प्राप्त गर्छन्। यदि तिनीहरूले कुनै काम गरेर कुनै फाइदा प्राप्त गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले अझै यो काम गर्छन् कि गर्दैनन् त्यो हेर—तिनीहरूले तुरुन्तै आफ्नो मनोवृत्ति परिवर्तन गर्नेछन् र यो कार्य रोक्नेछन्। यसको साथै, तिनीहरूले यी कुराहरू गर्न र सबैको लागि फाइदाहरू खोज्नको लागि कसको पैसा प्रयोग गरिरहेका हुन्छन्? बिल भर्ने त परमेश्वरको घरले नै हो। परमेश्वरको घरका स्रोतसाधन चलाउनमा उदार हुनु यी मानिसहरूको विशेषज्ञता हो। तिनीहरूले व्यक्तिगत रूपमा फाइदाहरू प्राप्त गर्छन् भने तिनीहरूले कसरी यी कुराहरू गर्दैनन् र? तिनीहरूले सबैको फाइदा खोजिरहेको बेला, वास्तवमा आफ्नै लागि काम गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू अरू सबैको खातिर फाइदाहरू खोज्ने गरी दयालु हुँदैनन्! यदि तिनीहरूले साँच्चै नै सबैको लागि फाइदाहरू खोजिरहेका हुन्थे भने, तिनीहरूसँग कुनै स्वार्थी मनसाय हुनुहुन्थेन, र तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्नुपर्थ्यो। तर तिनीहरूले सधैँ आफ्नै लागि फाइदाहरू खोजिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशबारे कुनै विचार गर्दैनन्। यसको साथै, तिनीहरूले सबैको लागि काम गर्छन् ताकि मानिसहरूले तिनीहरूलाई आदर गर्दै यसो भन्न सकून्, “यो व्यक्तिले हाम्रो फाइदा खोज्छ र हाम्रा हितहरू रक्षा गर्न लागिपर्छ। यदि हामीमा कुनै कुराको कमी छ भने, हामीले उसलाई नै यो कुरा सम्हाल्न लाउनुपर्छ। ऊ साथमा छ भने, हामीले कुनै खराब व्यवहार झेल्नुपर्दैन।” तिनीहरूले यी कुराहरू गर्छन् ताकि सबैले तिनीहरूलाई धन्यवाद दिऊन्। यसरी व्यवहार गरेर, तिनीहरूले ख्याति र फाइदा दुवै प्राप्त गर्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले किन यी कुराहरू नगरून् र? यदि तिनीहरूले सबैको लागि फाइदाहरू खोजे, तर यो तिनीहरूले गर्दा भएको हो भनेर कसैलाई थाहा भएन, र सबैले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिए, र कसैले तिनीहरूप्रति कृतज्ञता व्यक्त गरेन भने, के तिनीहरूले अझै त्यसो गर्नेछन् र? तिनीहरू अवश्यै त्यसो गर्ने मुडमा हुनेछैनन्; तिनीहरूको साँचो सार खुलासा हुनेछ। जब यस्ता मानिसहरूले कुनै कुरा गर्छन्, तब तिनीहरूको प्रकृति सार पूर्ण रूपमा खुलासा भइहाल्छ। त्यसकारण, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा बाधा दिन्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई रक्षा गर्न कहिल्यै कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्।
भर्खरै हामीले के सङ्गति गरेका थियौँ भने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ, नियन्त्रण, र हानि भोगेपछि पनि झूटा अगुवाहरूले अझै यसप्रति आँखा चिम्लिन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पुनर्प्राप्त गर्ने कुनै उपाय विचार गर्दैनन्, न त तिनीहरूले आफ्ना दायित्व र जिम्मेवारीहरू नै पूरा गर्छन्। तिनीहरूले आफ्नै भावना, मुड, र हितहरूबारे मात्रै विचार गर्छन्। तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दैनन् र आफूलाई जबाफदेही तुल्याउँदैनन्; बरु, तिनीहरू आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्छन् र तर्कन्छन्। अनि तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले बहकाएपछि र नियन्त्रण गरेपछि, यिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्दैनन् भनेर आलोचना गर्दै आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्छन् र यस क्रममा तिनीहरूले विवेकको कुनै घोचाइ महसुस गर्दैनन्। यी झूटा अगुवाहरू सबैभन्दा घृणित हुन्छन्। हामीले छलफल गरेका झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकारका प्रकटीकरणहरू सबै नै निकै घृणित छन्, तर यो अन्तिममा उल्लेख गरिएको प्रकारको व्यक्तिसँग चाहिँ कुनै पनि मानवता कहीँकतै हुँदैन। यस्तो व्यक्ति निर्दयी पशु हो, मानव वस्त्र धारण गरेको पशु हो; उसलाई मानवजातिको भाग भनेर भन्न सकिँदैन, उसलाई त पशुहरूमाझ वर्गीकरण गरिनुपर्छ। यस्ताहरूले किन आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दैनन्? किनभने तिनीहरूसँग कुनै मानवता, विवेक वा समझ हुँदैन। जिम्मेवारी, दायित्व, प्रेम, धैर्यता, करुणा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा—यीमध्ये कुनै पनि कुरा तिनीहरूको हृदयमा हुँदैन; तिनीहरूसँग यी गुणहरू हुँदै हुँदैनन्। तिनीहरूको मानवतामा यी गुणहरू नहुनु मानवता नहुनुजस्तै हो। चौथो प्रकारको झूटा अगुवाका प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्।
यी अगुवा र सेवकहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारीभित्र खुलासा गरिनुपर्ने झूटा अगुवाका चार प्रकारका प्रकटीकरणहरू लगभग यिनै हुन्। अवश्य नै, अरू केही यस्तै प्रकटीकरणहरू पनि छन्, तर यी चार प्रकारले यो काम पूरा गर्ने क्रममा झूटा अगुवाहरूले देखाउने विभिन्न प्रकटीकरणहरू, साथै तिनीहरूको मानवताको सार प्रतिनिधित्व गरिसकेका छन्। हामीले तिनीहरूको प्रकटीकरणलाई जति नै धेरै वर्गमा विभाजन गरे पनि, झूटा अगुवाहरूका दुई प्रमुख प्रकटीकरणहरू अझै पनि यी चार वर्गभित्र पाउन सकिन्छ: तीमध्ये एउटा वास्तविक काम नगर्नु हो, र अर्को वास्तविक काम गर्न नसक्नु हो। झूटा अगुवाहरूका दुई वटा प्रमुख प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। झूटा अगुवाहरूको मानवता र क्षमता जेजस्तो भए नि, र तिनीहरूले सत्यतालाई जेजसरी लिए नि, यी दुई प्रकटीकरणहरू यी चार वर्गभित्रै समावेश हुन्छन्। अगुवा र सेवकहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारीबारेको हाम्रो आजको सङ्गतिको झूटा अगुवाहरूलाई खुलासा गर्ने यो विषयवस्तु यहीँ समाप्त हुन्छ।
पूरक: प्रश्नहरूको उत्तर
के तिमीहरूसँग कुनै प्रश्नहरू छन्? (परमेश्वर, म एउटा प्रश्न सोध्न चाहन्छु। भेलाको सुरुमा, परमेश्वरले हामीलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू र वास्तविक ख्रीष्टविरोधीहरूबीच के भिन्नता छ, र ख्रीष्टविरोधीहरूको सारका ठेट विशेषताहरू केके हुन् भनेर सोध्नुभयो। त्यो बेला, हामी अक्क न बक्क भएका थियौँ, र केही समयसम्म मनन गरेपछि, हामीले केही अत्यन्तै सरल शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्रै सोच्न सकेका थियौँ। परमेश्वरले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्नेसम्बन्धी सत्यताहरू सङ्गति गर्नुभएको एक वर्षभन्दा बढी भएको छ, तर हामीले तीमध्ये थोरै कुरा मात्रै बुझ्न र अभ्यास गर्न सकेका छौं। यसको एउटा कारण के हो भने, हामीले यी सत्यताहरूमा मेहनत गरेका छैनौँ, र अर्को कुरा के हो भने, हामीले तुलनात्मक रूपमा थोरै ख्रीष्टविरोधीहरू मात्र सामना गरेका छौं र ती वास्तविक परिस्थितिहरूसँग कसरी सम्बन्धित छन् भनेर हेरेर यी सत्यताहरू बुझेका छैनौँ। त्यसकारण, अहिले पनि हामीसँग यी सत्यताहरूमा कुनै प्रवेश छैन, हामीसँग ख्रीष्टविरोधीहरूबारे त्यति धेरै समझ छैन, र हामी आफैभित्र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभावका धेरै प्रकटीकरणहरू छन् जसलाई हामीले अझै पहिचान गरेका छैनौँ। म यो समस्या कसरी समाधान गर्ने भनेर सोध्न चाहन्छु।) सत्यताको कुनै पनि पक्षको हकमा, तेरो हृदयभित्र सत्यताका वचनहरू छापिनको लागि तँसँग केही वास्तविक अनुभव र अनुभवगत ज्ञान हुनुपर्छ, र तैँले साँचो बुझाइ हासिल गर्नुपर्छ। सत्यता प्राप्त गर्ने प्रक्रिया सधैँ यस्तै हुन्छ। तैँले याद गर्न सक्ने कुराहरू तेरो अनुभवहरूबाट प्राप्त गरेका कुराहरू हुन्; ती सबैभन्दा गहन प्रभावहरू हुन्। त्यसकारण, आज हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूको विषयमा सङ्गति गरिरहेको बेला, मैले तिमीहरूलाई सुरुमा यो विषयवस्तु पुनरावलोकन गर्न लगाएको हुँ। तिमीहरूले यसको केही भाग याद गर्न सकेका थियौ। तिमीहरूले याद गर्न सक्ने कुराहरूमध्ये, तिमीहरूको लागि केही कुरा सैद्धान्तिक छन्, तर स्वाभाविक रूपमै त्यसमा तिमीहरूले वास्तविक जीवनसँग लगभग दाँजेर हेर्न सक्ने ख्रीष्टविरोधीहरूका केही प्रकटीकरणहरू पनि छन्—सबैले यसलाई यसरी नै अनुभव गर्नुपर्छ। मानिसहरूको सामान्य परिस्थिति भनेकै के हो भने, प्रवचनहरू सुन्दा तिनीहरूले जति नै राम्ररी बुझेजस्तो देखिए नि, तिनीहरूले सैद्धान्तिक हिसाबमा र धर्मसिद्धान्तको हिसाबमा मात्रै बुझेका हुन्छन्, र तिनीहरूसँग सत्यताको कुनै ज्ञान हुँदैन। व्यक्तिले कहिले सत्यता बुझ्न सक्छ? व्यक्तिले यी कुराहरू अनुभव गरिसकेपछि मात्रै उसले केही व्यावहारिक ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छ। वास्तविक परिस्थितिहरू अनुभव नगरी, कसैले पनि ज्ञान प्राप्त गर्न सक्दैन। त्यसकारण, आज हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूको विषयमा सङ्गति गरिरहेको बेला, हामीले छोटो पुनरावलोकन गरेर तिमीहरूलाई सरल रूपमा सम्झाउनु अत्यावश्यक थियो। अब यसपछि, हामीले अगुवा र सेवकका जिम्मेवारीहरूबारे सङ्गति गरे नि वा झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गरे नि, यो कम्तीमा तिमीहरूको लागि अत्यन्तै खोक्रोचाहिँ हुनेछैन—कुरो त्यही हो। तैपनि, तिमीहरूले अझै ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे थप परिचितता प्राप्त गर्नुपर्छ। कति मानिसहरूले भन्छन्, “यदि परमेश्वरले केही वास्तविक मानिस, घटना, र परिस्थितिहरू बन्दोबस्त गर्नुभएन भने, हामीले कहाँ त्यो परिचितता प्राप्त गर्न सक्छौं र? हामीले आफै ख्रीष्टविरोधीहरू खोज्न सक्दैनौँ, सक्छौँ र?” तैँले तिनीहरूलाई खोज्नुपर्दैन। सबैभन्दा सरल समाधान के हो भने, जब तैँले ख्रीष्टविरोधीहरू भेट्छस्, तब तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गर्ने सक्दो प्रयास गर्। तिनीहरूका बाहिरी प्रकटीकरण, अभिव्यक्ति, व्यवहार, र स्वभाव, साथै तिनीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू, र दुनियाँसँग आफ्नो आनीबानी र व्यवहार प्रस्तुत गर्ने तिनीहरूका तरिका, तिनीहरूका जीवनशैली, आदि इत्यादि कुराहरूलाई तुलना गर्—अर्थात्, तिनलाई हामीले छलफल गरेका ख्रीष्टविरोधीहरूका पन्ध्र प्रकटीकरणहरूसँग तुलना गर्। जति धेरै सक्छस्, तिनलाई त्यति धेरै तुलना गर्। मानिसहरूको बुझाइ यस्तै हुन्छ: तिनीहरूले स्मरणबाट धेरै कुरा याद गर्न सक्दैनन् किनभने मानवको स्मरण शक्ति सीमित हुन्छ। मानिसहरूले प्रत्यक्ष अनुभवबाट साँचो रूपमा प्राप्त गरेका कुराहरूबारे राम्ररी बोल्न सक्छन्। तिनीहरूले जति धेरै कुरा बोले नि यो स्मरणमा आधारित हुँदैन, बरु यो अनुभव र तिनीहरूले भोगेका कुरामा आधारित हुन्छ। तिनीहरूले हासिल गरेका यी कुराहरू सत्यता र तथ्यगत रूपमा साँचो कुरासँग सबैभन्दा बढी सम्बन्धित रहेका हुन्छन्—मानिसहरूले अनुभवद्वारा हासिल गर्ने कुराहरू यिनै हुन्। तीबाहेक, मानव धारणा र कल्पनाअनुरूपका कुराहरू र ज्ञानमा आधारित कुराहरू सत्यताअनुरूप हुँदैनन्, चाहे ती कुराहरू सुरुमा तेरो मनमा प्रवेश गरेपछि ती कुराले तेरो मनमा जति नै वर्षसम्म प्रमुख स्थान ओगटेकै किन नहोस्। जब तैँले साँचो रूपमा सत्यता बुझ्छस्, तब ती कुराहरू हट्नेछन् र त्यागिन्छन्। तैपनि, सत्यतासँग नजिकबाट सम्बन्धित रहेका र सत्यताअनुरूप रहेका, अर्थात् तैँले अनुभवद्वारा प्राप्त गरेका कुराहरू नै बहुमूल्य हुन्छन्। आज मैले सोधेका प्रश्नहरू तिमीहरूले पूर्ण रूपमा बुझे नि नबुझे नि, यसमा तिमीहरूले बुझ्न सक्ने ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्ने विषयको एउटा भाग पक्कै छ, किनभने तिमीहरू सबैले ख्रीष्टविरोधीहरूका केही बहकाउ र व्यवधान अनुभव गरेका छौ। यसले तिमीहरूलाई अलि भए नि समझशक्ति दिएकै छ, र जब तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले दुष्कर्म गरिरहेको र मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेको देख्छौ, तब तिमीहरूले यी सत्यताहरू लागू गर्न सक्छौ। तिमीहरूले वास्तविक वातावरण सामना गर्दा मात्रै यी वचनहरू लागू हुन्छन्। यदि तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ अनुभव गरेका छैनौ र आफ्नो मनमा तिनीहरूको कार्यबारे कल्पना मात्रै गरेका छौ भने, यो व्यर्थ हुन्छ। तेरो कल्पना जति नै राम्रो भए नि यसको अर्थ तैँले ती कुराहरू खुट्ट्याउन सक्छस् भन्ने हुँदैन। वास्तविक वातावरण सामना गर्दा मात्रै मानिसहरूले अन्तर्निहित रूपमा प्रतिक्रिया दिन्छन्, यी कुराहरू सामना गर्न र सम्हाल्न आफ्नै विचार र दृष्टिकोणहरू, आफूले परिचितता हासिल गरेका केही सिद्धान्तहरू, र आफूले सिकेका केही धर्मसिद्धान्त, विधि, र तरिकाहरू प्रयोग गर्छन्, र अन्त्यमा विभिन्न निर्णयहरू गर्छन्। तर मानिसहरूले यी परिस्थितिहरू सामना गर्नुभन्दा पहिले नै, तिनीहरूसँग विभिन्न सिद्धान्तहरूबारे शुद्ध बुझाइ र धारणा छ भने त्यो निकै राम्रो हुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई भेट्नुभन्दा पहिले तपाईंले यति धेरै कुरा भन्नुको के फाइदा छ र?” यो उपयोगी छ। के ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने वचनहरू पुस्तकमा छापिएका छैनन् र? के ती वचनहरू तैँले एकदुई दिनमा पूर्ण रूपमा अनुभव गर्न र बुझ्न सक्ने कुरा हुन् र? होइनन्। तिनलाई पुस्तकमा छाप्नुको अर्थ तिमीहरूलाई मुक्ति दिने उद्देश्य हो र यो तिमीहरूलाई यी वचनहरू बारम्बार पढ्न, र यी सत्यताहरू बुझ्न, साथै भविष्यमा तिमीहरूले विभिन्न परिस्थितिहरू सामना गर्दा परमेश्वरका वचनहरू पढ्न र जीवनको भरणपोषण प्राप्त गर्न मद्दत गर्नु हो—चाहे यो ख्रीष्टविरोधी घटना नै किन नहोस्, वा चाहे आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्ने कार्यमा आएका कठिनाइहरू वा अरू कुनै कुरा नै किन नहोस्। यो पुस्तकमा समावेश गरिएका परमेश्वरका वचनहरू तँलाई यी कुराहरू अनुभव गर्न र सम्हाल्न अनि सत्यताका यी पक्षहरूमा प्रवेश गर्नको लागि दिइएका स्रोत हुन्। तैँले प्रवचनहरू सुन्दा कति कुरा बुझ्न सक्छस् भन्ने कुराले तँसँग कति धेरै वास्तविकता छ भन्ने कुरा प्रतिनिधित्व गर्दैन। यदि तैँले कुनै कुरा एकैपटकमा पत्ता लगाउन वा याद गर्न सक्दैनस् भने, यसको अर्थ भविष्यमा तैँले कहिल्यै यसको अनुभव गर्नेछैनस् वा कहिल्यै यसलाई बुझ्नेछैनस् भन्ने हुँदैन। छोटकरीमा भन्दा, मानिसहरूले अनुभवद्वारा प्राप्त गर्ने र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार जानेका कुराहरू मात्रै सत्यतासँग सम्बन्धित हुन्छन्, र यो तिमीहरूले बुझ्नुपर्छ। मानिसहरूले याद गर्ने र आफ्नो मनमा बुझेका कुराहरू प्रायजसो सत्यतासँग सम्बन्धित हुँदैनन्; ती सिद्धान्तगत कुरा मात्रै हुन्छन्। सत्यताको हकमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू के हुन्? सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू अनुभव र प्रवेश हुन्। सत्यताको कुनै पनि पक्षको हकमा, जब मानिसहरूले यसलाई वास्तवमा अनुभव गर्छन्, तब तिनीहरूको अन्तिम फसल सत्यताको फल र तिनीहरूको अस्तित्वको मार्ग हुन्छ। त्यसकारण, याद नगर्नु कुनै समस्या होइन।
यदि मैले भेलाको सुरुमै मुख्य विषयबारे छलफल गर्न थालेको भए, के तिमीहरू समयमै प्रतिक्रिया दिन असमर्थ हुनेथिएनौ र? त्यसकारण, मैले केही विधिहरू प्रयोग गर्नु जरुरी थियो, र सुरुमा तिमीहरूलाई यसरी सोध्नुपर्यो, “के तिमीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरूबीचको भिन्नता याद छ?” सुरुमा यो प्रश्न गर्नुपछाडिको मेरो उद्देश्य तिमीहरूलाई स्तब्ध पार्नु वा उदाङ्गो पार्नु थिएन, बरु तिमीहरूलाई चेतावनी दिनु थियो। त्यसपछि, हामीले पुनरावलोकन गर्यौँ, र केही मानिसहरूले बिस्तारै यस्तो कुरा याद गरे: “हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यतालाई कसरी लिन्छन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूको मानवता कस्तो हुन्छ भन्नेबारे पहिले सङ्गति गरिसकेका छौं।” ख्रीष्टविरोधीहरूबारेका कति विषयवस्तुहरूले त पहिले नै तँमा गहन प्रभाव पारेका छन्; यी विषयवस्तुहरू तैँले त्यस्ता कुराहरू अनुभव गर्दा प्रयोग गरिनको लागि, र तेरो अभ्यासको मार्गदर्शन र दिशाको रूपमा काम गर्नको लागि प्रतीक्षारत छन्। तर यहाँ अझै बढी विषयवस्तुहरू पनि छन् जसलाई तैँले पहिलोपटक सुनेपछि पटक्कै बुझेको थिएनस्। यी विषयवस्तुहरूलाई पनि अनुभव गर्नुपर्छ। जब तँ यी अनुभवहरूबाट गुज्रन्छस् र त्यसपछि यी वचनहरू खाने-पिउने, र प्रार्थना-वाचन गर्ने काम गर्छस्, तब तैँले अझै धेरै कुरा प्राप्त गर्नेछस्। यी विषयवस्तु तैँले बुझेको भए नि नबुझेको भए नि, यी कुराहरूबाट गुज्रेपछि, यी सबै कुरा मिश्रित हुनेछन्। तैँले आफूले याद गरेका धर्मसिद्धान्तहरू अनुभव गरेपछि ती तेरो व्यावहारिक बुझाइ र तेरा प्राप्तिहरू बन्छन्। तैँले बुझ्दै नबुझेको विषयवस्तुको हकमा भन्दा, तैँले यसलाई एकपटक अनुभव गरेपछि, तँसँग केही बुझाइ हुन सक्छ, तर यो अलिकति धारणागत ज्ञान मात्रै हुनेछ। यो धारणागत ज्ञान धर्मसिद्धान्तको स्तरमा मात्रै रहन सक्छ। त्यसपछि तैँले फेरि यस्तै कुराहरू अनुभव गर्नुपर्छ, र त्यो पलपश्चात् यसले तँलाई अगुवाइ गर्नेछ, दिशा दिनेछ, र अभ्यासको मार्ग प्रदान गर्नेछ। परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्नु र सत्यता अनुभव गर्नु भनेको यस्तै प्रक्रिया हो। के तिमीहरूलाई मैले सोधेको प्रश्नको उत्तर कसरी दिने भन्ने थाहा नहुनु लाजमर्दो कुरा हो त? यो लाजमर्दो कुरा होइन। यदि तिमीहरूले मलाई अचानक एउटा प्रश्न सोध्यौ भने, मैले पनि यसबारे त्यही बेला मनन गर्नुपर्ने हुन्छ, र यसको अर्थ के हो र यसमा सत्यताका कुनकुन पक्षहरू समावेश छन् भनेर विचार गर्नुपर्ने हुन्छ। मानव मस्तिष्क र मनले यसरी नै काम गर्छन्—प्रतिक्रिया दिनको लागि तिनलाई समय चाहिन्छ। यो कुरा तेरो लागि निकै परिचित नै छ, तर यदि तैँले यसको सामना गरेको धेरै भएको छैन भने, तैँले फेरि अचानक यसको सामना गर्दा प्रतिक्रिया दिन अझै समय चाहिन्छ। तिमीहरूले कुनै कुरा जति नै गहन रूपमा अनुभव गरेका भए नि, यदि धेरै दिन वा वर्षपछि तिमीहरूले फेरि यसको सामना गर्यौ भने, तिमीहरूलाई प्रतिक्रिया दिन अझै समय लाग्छ—अनि, ख्रीष्टविरोधीहरूको विषयबारे तिमीहरूको बुझाइ पनि त शब्द र सिद्धान्तहरूको स्तरमा मात्रै छ, र त्यसैले तिमीहरूले यसलाई वास्तविक जीवनमा सामना गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूसँग अझै तुलना गर्न सक्दैनौ, र तिमीहरूले आधारभूत रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अझै चिन्न सक्दैनौ। त्यसकारण, यी सत्यताहरू तिमीहरूद्वारा व्यावहारिक रूपमा अनुभव गरिनको लागि प्रतीक्षारत छन्—त्यसपछि मात्रै तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको साँचोपन र सहीपन पुष्टि गर्न सक्छौ। उदाहरणको लागि, हामीले यसभन्दा पहिले ख्रीष्टविरोधीहरू कट्टर अपश्चात्तापी मानिसहरू हुन् भनेर सङ्गति गरेका थियौँ। मानौँ कि तैँले यो कुरा याद गरेको छस् र यसो भन्छस् रे, “परमेश्वरले ख्रीष्टविरोधीहरू कट्टर अपश्चात्तापी मानिसहरू हुन् भनेर भन्नुभएको छ। तिनीहरूले परमेश्वरलाई अन्त्यसम्मै अवज्ञा र विरोध गर्नेछन्। तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् र परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनेर कहिल्यै कुनै पनि हालतमा स्विकार्नेछैनन्। तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्।” तैँले यो अभिव्यक्तिलाई धर्मसिद्धान्तको हिसाबले मात्रै बुझेको, स्विकारेको, वा त्यसबारे धारणा बनाएको छस्; यो अलिकति धारणागत ज्ञान मात्र हो। तेरो अवचेतनमा, तँलाई यो अभिव्यक्ति सही छ भन्ने लाग्छ, तर ख्रीष्टविरोधीहरूले बोल्ने कुनकुन खास शब्दहरू, तिनीहरूले प्रकट गर्ने कुनकुन भ्रष्ट स्वभावहरू, र तिनीहरूलाई उत्प्रेरित गर्ने कुन प्रकृति, र अरू यस्तै कुराहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरूसँग मिल्छन् र तीसँग सम्बन्धित छन्? तीमध्ये कुनले परमेश्वरले गर्नुहुने खुलासा वास्तविक छ भनेर देखाउन सक्छन्? यसको लागि तैँले कि त ख्रीष्टविरोधीलाई व्यक्तिगत रूपमा भेट्नुपर्छ, कि त अवलोकनकर्ताहरूबाट ख्रीष्टविरोधीका कार्य र शब्दहरूबारे सुन्नुपर्छ, अनि अन्त्यमा, तैँले यस्तो महसुस गर्छस्, “परमेश्वरका वचनहरू अत्यन्तै व्यावहारिक छन्, ती पूर्ण रूपमा सही छन्। यो व्यक्तिलाई धेरैपटक ख्रीष्टविरोधी ठहर्याएर बर्खास्त गरिएको छ। उसलाई अझै निष्कासित गरिएको वा सफाइ गरी हटाइएको नभए नि उसका प्रकटीकरण र खुलासाहरूले देखाउँछन् कि उसले सत्यता पटक्कै स्विकार्दै स्विकार्दैन, ऊ दृढ रूपमा अपश्चात्तापी छ, र ऊसँग ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव मात्रै होइन, ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार पनि छ—ऊ साँच्चै नै पूर्ण रूपमा ख्रीष्टविरोधी हो।” अनि एकदिन, जब यो व्यक्तिलाई निष्कासित गरिन्छ, तब तैँले हृदयमा यो कुरा पुष्टि गर्छस्: “परमेश्वरका वचनहरू कति सही छन्! ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव भएका मानिसहरू परिवर्तन हुन सक्छन्, तर ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएकाहरू परिवर्तन हुँदैनन्।” यी वचनहरूले तेरो हृदयमा जरा गाड्छन्। यो स्मरण वा सानो छाप मात्रै हुँदैन, न त यो एकप्रकारको धारणात्मक ज्ञान मात्रै नै हुन्छ। यसको साटो, तैँले परमेश्वरका वचनहरूलाई गहन रूपमा बुझ्छस् र स्विकार्छस्: “ख्रीष्टविरोधी परिवर्तन हुँदैन; उसले अन्त्यसम्मै परमेश्वरको विरोध गर्छ। परमेश्वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्न भन्ने कुरा ठिकै हो; परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूमा काम गर्नुहुन्न भन्ने कुरामा कुनै आश्चर्य छैन। तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्दा कहिल्यै अन्तर्दृष्टि वा ज्योति प्राप्त नगर्नु र कुनै वृद्धि देखाउनु—तिनीहरूले आफ्नै बाटो हिँड्ने सङ्कल्प गर्नु कुनै अनौठो कुरा होइन। यो व्यक्ति त साँच्चै नै ख्रीष्टविरोधी हो!” जब तैँले परमेश्वरका वचनहरूको सहीपन पुष्टि गर्छस्, तब तैँले मनमनै सोच्छस्: “परमेश्वरका वचनहरू साँच्चै नै सत्यता हुन्। यी वचनहरू सही छन्। आमेन!” तैँले आमेन भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ, तेरो अनुभवहरूबाट तैँले परमेश्वरका वचनहरू सबैथोक मापन गर्ने मापदण्ड हुन्, परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्, अनि यो युग र यो मानवजाति बितेर गए नि परमेश्वरका वचनहरू बितेर जाँदैनन् भन्ने कुरा बुझेको छस्। ती किन बितेर जाँदैनन्? किनभने जहिलेसुकै होस्, ख्रीष्टविरोधीहरूको सार कहिल्यै परिवर्तन हुँदैन, र ख्रीष्टविरोधीहरूको सार खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू कहिल्यै परिवर्तन हुँदैनन्। यो युग बितेर जाने भए नि, यो भ्रष्ट मानवजाति बितेर जाने भए नि, परमेश्वरका यी वचनहरू सधैँ सत्यता नै रहनेछन्—यो कुरा कसैले इन्कार्न सक्दैन। यो परमेश्वरको वचन हो! जब तँलाई परमेश्वरका वचनहरू तैँले देख्ने र सामना गर्ने तथ्यहरूअनुरूप छन् र तीसँग मिल्छन् भन्ने लाग्छ, र जब तेरो हृदयले सुनिश्चितता प्राप्त गर्छ, र जब यो परमेश्वरका वचनहरू सही हुनुपर्छ वा परमेश्वरका वचनहरू गलत छैनन् भन्ने भावना मात्रै हुँदैन, बरु तैँले व्यक्तिगत रूपमै यो कुरा देखेको र अनुभव गरेको र यसबाट गुज्रेको हुन्छस्, तब तैँले स्वाभाविक रूपमै परमेश्वरका वचनहरूप्रति आमेन भन्नेछस्। त्यो बेला, यदि मैले फेरि “ख्रीष्टविरोधीहरूको सार भएका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू केके हुन्?” भनेर सोधेँ भने, तेरो भित्री बुझाइ तुरुन्तै बाहिर आउनेछ। तँसँग आफूमा परेको एउटा छाप, स्मरण गरिएको एउटा वाक्यांश, वा एकप्रकारको चेतना वा धारणागत ज्ञान मात्रै हुनेछैन। तैँले तुरुन्तै भन्नेछस्, “ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन् र तिनीहरू दृढ रूपमा अपश्चात्तापी हुन्छन्!” यो अभिव्यक्तिको संरचना त्यति तर्कसङ्गत नहुने भए नि, यो कुरा निकै अचानक रूपमा बोलिने भए नि, र मानिसहरूले सुरुमा यो कुरा नबुझ्ने भए नि, तैँले यसको अर्थ के हो भनेर बुझेको हुन्छस्, किनभने तैँले यसलाई अनुभव गरेको र आफ्नै आँखाले देखेको छस्। ख्रीष्टविरोधीहरू ठ्याक्कै त्यस्ता दुष्ट कुराहरू हुन्—तिनीहरूले कहिल्यै पश्चात्ताप गर्नेछैनन्। यी वचनहरूलाई अनुभव गरिनुपर्छ; तिनलाई अनुभव नगर्ने कसैले केही प्राप्त गर्नेछैन।
अक्टोबर २, २०२१
