६५. कर्तव्य आशिष्हरू माग्ने आधार होइन
म सधैँ रोगले ग्रसित हुँदै आएको छु। म ११ वर्षको हुँदा नै मलाई रक्ताल्पताको रोग लागेको पत्ता लागेको थियो, त्यसकारण मेरो रोगप्रतिरोधात्मक क्षमता निकै कमजोर छ, मेरो शरीर कमजोर छ, मेरा हात-खुट्टा कमजोर छन्, र एक-दुई कदम हिँड्दा पनि थकाइ लाग्छ। मेरो अवस्था गम्भीर हुँदा, म ओछ्यानमा नै ग्रस्त हुनुपर्छ। मेरो डाक्टरले मेरो अवस्था निकै गम्भीर छ, म कमजोर रोगप्रतिरोधात्मक क्षमताको कारण मलाई सङ्क्रमण हुन सक्छ, जसले गर्दा धेरै ज्वरो आउँछ, र मलाई चोटपटक लाग्यो भने, रगत नरोकिन सक्छ, जसले ज्यान जोखिममा पार्छ भनेर भनेका थिए। मैले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको कामलाई स्वीकार गरेपछि, मेरो अवस्थामा सुधार आयो, र मैले मण्डलीमा कर्तव्य पनि पूरा गर्न थालेँ। धेरै वर्ष बित्यो, र मेरो रोगको कुनै लक्षण देखा परेन। मलाई यो परमेश्वरको आशिष् हो भन्ने थाहा भयो, र म परमेश्वरप्रति अत्यन्तै कृतज्ञ भएँ।
पछि, मैले परमेश्वरको घरको लागि भिडियो बनाउने काम गर्न थालेँ। यी चलचित्र र भिडियोहरूले परमेश्वरको कामको गवाही दिन्छन् भन्ने सोच्दा, मलाई यो काम गर्नु विशेष रूपमा अर्थपूर्ण छ भन्ने लाग्थ्यो। यसको साथै, मैले के सोच्थेँ भने यदि मैले परमेश्वरको लागि मेहनत गरेँ र परमेश्वरको गवाही दिन राम्रा भिडियोहरू बनाएँ भने, म यी महत्त्वपूर्ण असल कार्यहरूमा सहभागी हुनेछु, त्यसकारण मैले परमेश्वरको सुरक्षा र आशिष्हरू पाउने मात्र होइन, तर मैले परमेश्वरको मुक्ति पाउनेछु र म महा-विपत्तिमा बाँच्नेछु। यी कुराहरूको बारेमा सोच्दा मलाई मेरो व्यावसायिक सीप र सिद्धान्तहरूमा अझै धेरै मेहनत गर्न र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न अझै धेरै काम पूरा गर्न लागिपर्न मन लाग्यो। हरेक पटक भिडियो समाप्त हुँदा र मैले बनाउन सहयोग गरेको भिडियोको भाग देख्दा, मेरो हृदय खुशीले भरिन्थ्यो, र मलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अझै धेरै उत्प्रेरणा प्राप्त हुन्थ्यो। अझै राम्रा परिणामहरू हासिल गर्न, म सक्रिय रूपमा जानकारी खोज्थेँ र सम्बन्धित सीपहरू सिक्थेँ र मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूसँग छलफल गर्थेँ। कहिलेकहीँ त बिहान तीन बजेसम्म कुराकानी हुन्थ्यो, र मलाई सधैँ कमजोर महसुस हुन्थ्यो, त्यसकारण राती अबेरसम्म बस्दा मेरो शरीरले धान्न सक्दैनथियो। तर अर्को तरिकाले सोच्दा, वर्षौँदेखि मेरो शरीरमा कुनै समस्या आएको थिएन, र अध्ययन गर्नको लागि राती अबेर सम्म बस्नु भनेको आफ्नो कर्तव्यलाई अझै राम्ररी पूरा गर्नु थियो। आफ्नो कर्तव्यमा म अलिक प्रडक्टिभ पनि थिएँ, त्यसकारण परमेश्वरले मलाई रक्षा गर्नुहुनेछ भन्ने कुरामा म पक्का थिएँ। मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेँ, अझै उपलब्धि प्राप्त गरेँ, र योगदानहरू दिएँ भने, मैले मुक्ति पाउने ठूलो आशा पाउनेछु। अहिले मैले धेरै कष्ट भोग्नु परे पनि, यो सार्थक हुनेथियो।
एक दिन, मेरो सुपरभाइजरले मलाई भने, “ब्रदर, तपाईंको स्वास्थ्य स्थिति त्यति राम्रो छैन भन्ने हामी बुझ्छौँ। अहिले हाम्रो कामको बोझ निकै धेरै छ, र तपाईंले यसरी नै काम गरिरहनुभयो भने, तपाईंको अवस्था पहिलेको जस्तै खराब हुन्छ भन्ने हामीलाई चिन्ता छ। तपाईं जाँचको लागि अस्पताल जाँदा कस्तो होला? यदि सबै कुरा सामान्य नै छ बने, तपाईंले यहाँ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यलाई जारी राख्न सक्नुहुन्छ। यदि तपाईंको स्वास्थ्य स्थिति राम्रो छैन भने, तपाईं स्वास्थ्यलाभ गर्न घर जान सक्नुहुन्छ, र उपचार गर्ने क्रममा आफूले जे सक्नुहुन्छ त्यही काम गर्न सक्नुहुन्छ।” तर त्यो बेला, मैले भनेको मानिनँ, र आफ्नो हृदयलाई शान्त पार्न सकिनँ। मैले सोचेँ, “यो हाम्रो कर्तव्यको लागि महत्त्वपूर्ण समय हो, र मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूले असल कार्य बटुल्नको लागि सक्रिय रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका छन्। यस बेला मेरो शरीरमा कुनै समस्या देखियो भने, यो महत्त्वपूर्ण कर्तव्यमा मैले असल कार्य बटुल्न सक्दिनँ, र मैले असल काम र परिणामहरू पाउनेछैनँ। परमेश्वरको काम समाप्त भएपछि, म परमेश्वरलाई के प्रदान गर्नेछु? के अन्त्यमा म परमेश्वरद्वारा त्यागिएर विपत्तिमा पर्नेछैन र?” मैले पनि के सोचेँ भने मैले विगत केही वर्षमा केही कामहरू पूरा गरेको छु, त्यसकारण बिरामी भएर निको हुन घर गएँ र यो कर्तव्य पूरा गर्न सकिनँ भने, के मैले विगत केही वर्षमा चुकाएको मूल्यलाई व्यर्थ तुल्याइरहेको हुँदिनँ र? मेरा सहकर्मी ब्रदरहरूको स्वास्थ्य स्थिति राम्रो देख्थेँ, तिनीहरूलाई यस्तो कुनै चिन्ता थिएन, र तिनीहरूले शान्तिले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्थे, तर मैले सबै कुरा गुमाउन आँटेको थिएँ। मैले यसको बारेमा जति विचार गरेँ, मलाई त्यति नै नकरात्मक अनुभव भयो। मेरो भविष्य अँध्यारो देखिन्थ्यो, र मैले आफ्नो कर्तव्यप्रतिको रुचि गुमाएको थिएँ। पछि, मैले परमेश्वरसँग प्रार्थना गरेँ, “हे परमेश्वर! म अत्यन्तै दुःखी र नकारात्मक छु, र मसँग धेरै गुनासा र गलतफहमीहरू छन्। म यो स्थितिबाट निस्कन सक्दिनँ। कृपया मलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहोस् ताकि मैले तपाईंको इच्छा र मेरो भ्रष्ट स्वभावलाई बुझेर तपाईंका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन सकूँ।”
त्यसपछि, मैले परमेश्वरका यी वचनहरू पढेँ, “आजभोलि, धेरैजसो मानिसहरू यस्तै प्रकारको अवस्थामा छन्: आशिष्हरू प्राप्त गर्नको लागि, मैले आफूलाई परमेश्वरमा समर्पित गर्नुपर्दछ र उहाँको निम्ति मूल्य चुकाउनुपर्छ। आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि, मैले सबै कुरा परमेश्वरको लागि त्याग्नुपर्छ; मैले उहाँले मलाई सुम्पनुभएको काम पूरा गर्नुपर्छ र मैले मेरो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्नुपर्छ। यस्तो स्थिति आशिष्हरू पाउने अभिप्रायको प्रभुत्वमा हुन्छ, जुन परमेश्वरबाट इनाम र मुकुट प्राप्त गर्ने उद्देश्यले आफूलाई पूर्णतया उहाँमा अर्पण गर्नुको एउटा उदाहरण हो। त्यस्ता मानिसहरूको हृदयमा सत्यता हुँदैन, र यो निश्चित छ कि उनीहरूको बुझाइमा केही वचन र धर्मसिद्धान्त मात्र हुन्छ, जसलाई उनीहरूले जहाँ गए पनि देखाउँदै हिँड्छन्। उनीहरूको मार्ग पावलको मार्ग हो। त्यस्ता मानिसहरूको विश्वास भनेको निरन्तर परिश्रम गर्ने कार्य हो, र तिनीहरूले आफ्नो हृदयको गहिराइमा के सोचेका हुन्छन् भने, उनीहरूले जति धेरै परिश्रम गर्छन् त्यसले परमेश्वरप्रतिको उनीहरूको बफादारितालाई त्यतिकै प्रमाणित गर्छ; उनीहरूले जति धेरै परिश्रम गर्छन्, उहाँ त्यति नै धेरै निश्चित रूपमा सन्तुष्ट हुनुहुनेछ; र उनीहरूले जति धेरै परिश्रम गर्छन्, उनीहरू त्यति नै बढी परमेश्वरबाट मुकुट प्राप्त गर्ने योग्यका हुनेछन्, र उनीहरूले पाउने आशिष्हरू त्यति नै ठूला हुनेछन्। उनीहरूलाई के लाग्छ भने, यदि उनीहरूले कष्ट भोग्न, प्रचार गर्न र ख्रीष्टको लागि ज्यान दिन सके भने, यदि उनीहरूले आफ्नै जीवन बलिदान दिन सके भने, र यदि परमेश्वरले आफूलाई सुम्पनुभएका सबै जिम्मेवारीहरू उनीहरूले पूरा गर्न सके भने, उनीहरू परमेश्वरद्वारा सबैभन्दा बढी आशिषित हुने मानिसहरूमध्येमा पर्नेछन्, र उनीहरूले मुकुटहरू पाउने निश्चित हुनेछ। पावलले यही कल्पना गरेका थिए र तिनले यही कुरा खोजेका थिए। तिनले हिँडेको मार्ग ठीक यही थियो, र यस्तै विचारहरूको मार्गदर्शनमा तिनले परमेश्वरको सेवा गर्ने काम गरे। के त्यस्ता विचार र उद्देश्यहरू शैतानी स्वभावबाट उत्पन्न हुँदैनन् र? यो त पृथ्वीमा हुँदा आफू ज्ञानको पछि लाग्नुपर्छ, र त्यो प्राप्त गरेपछि भीडबाट माथि उठ्न, अधिकृतहरू बन्न र प्रतिष्ठा पाउन सकिन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्ने सांसारिक मानिसहरू जस्तै हो। उनीहरूलाई के लाग्छ भने, प्रतिष्ठा प्राप्त गरेपछि उनीहरूले आफ्नो महत्त्वाकाङ्क्षा पूरा गर्न र आफ्ना व्यवसायहरू र पारिवारिक अभ्यासलाई समृद्धिको एक निश्चित तहसम्म ल्याउन सक्छन्। के सबै गैरविश्वासीहरू यही मार्गमा हिँड्दैनन् र? यो शैतानी स्वभावको प्रभुत्वमा परेका मानिसहरू आफ्नो विश्वासमा पावलजस्तो मात्र हुन सक्छन्। उनीहरू सोच्छन्: ‘आफैलाई परमेश्वरको निम्ति अर्पण गर्न मैले सबै कुरा त्याग्नुपर्छ। म परमेश्वरको सामु वफादार हुनैपर्छ र आखिरमा, मैले अवश्य नै ठूला इनाम र ठूला मुकुट पाउनेछु।’ सांसारिक थोकहरूको पछि लाग्ने सांसारिक मानिसहरूको मनोवृत्ति पनि यस्तै हुन्छ। उनीहरू कुनै पनि हालतमा फरक हुँदैनन्, र उनीहरू उस्तै प्रकृतिको अधीनमा हुन्छन्। जब संसारमा मानिसहरूसित यस प्रकारको शैतानी स्वभाव हुन्छ, तब उनीहरूले ज्ञान, शिक्षा प्राप्त गर्न खोज्छन्, प्रतिष्ठा, र भीडभन्दा अलग हुन खोज्छन्। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरे भने, ठूला मुकुट र ठूला आशिष्हरू पाउने कोसिस गर्नेछन्। परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, यदि मानिसहरूले सत्यताको खोजी गर्दैनन् भने, निश्चय नै उनीहरूले यही मार्ग लिनेछन्। यो अपरिवर्तनीय तथ्य हो, र यो प्राकृतिक नियम हो। सत्यता नपछ्याउने मानिसहरूले हिँड्ने मार्ग पत्रुसको भन्दा बिलकुलै विपरीत मार्ग हो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। पत्रुसको मार्गमा कसरी हिँड्ने)। परमेश्वरका वचनहरूले मेरो स्थितिलाई सटीक रूपमा प्रकट गरे। उत्कृष्ट भिडियोहरू बनाउन आफ्नो कर्तव्यमा कठिनाइ भोगेर अनि मूल्य चुकाएर मैले राज्यको सुसमाचार प्रचार गर्ने कार्यमा आफ्नो योगदान दिन सक्दा मलाई परमेश्वरले पक्कै पनि स्याबासी र आशिष् दिनुहुनेछ, र अन्त्यमा, मलाई परमेश्वरले इनाम र मुक्ति दिनुहुनेछ भन्ने मैले सोचेको थिएँ। आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्नको लागि, म आफूले कति धेरै कष्ट भोगेँ भनेर गुनासो नै नगरी रातभर बस्थेँ, र स्वास्थ्य स्थितिको कारण आफ्नो कामलाई निरन्तरता दिन नसक्ने अवस्थामा पुग्दा, मैले आशिष् पाउने मेरो इच्छा चकनाचूर भएको देखेँ, त्यसकारण आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मेरो इच्छा हरायो, र म केही कुरा पनि समर्पण गर्न तयार थिइनँ। परमेश्वरमाथिको मेरो विश्वासमा मैले सधैँ लेनदेन गर्ने प्रयास गरेको रहेछु भन्ने मलाई थाहा भयो। मैले महत्त्वपूर्ण भूमिकामा काम गर्न पाउनु र कामहरू पूरा गर्नुलाई परमेश्वरबाट अनुग्रह र आशिष्हरू माग्ने माध्यमको रूपमा लिएको थिएँ। म सधैँ कष्ट भोग्न र समर्पित हुन तयार छु भन्थेँ, तर यो आशिष्हरू प्राप्त गर्ने उद्देश्यको लागि मात्रै थियो। मैले त परमेश्वरलाई छल गरिरहेको र प्रयोग गरिरहेको थिएँ। मेरा अभिप्रायहरू घृणित थिए! यसको बारेमा विचार गरेपछि, मैले यो वातावरणलाई उप्रान्त इन्कार गर्नु हुँदैन भन्ने महसुस गरेँ। म समर्पित हुनुपर्थ्यो, मैले सत्यताको खोजी गरेर, परमेश्वरमाथिको मेरो विश्वासका अशुद्धताहरूलाई र भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्नुपर्थ्यो।
त्यसपछि, म जाँचको लागि अस्पताल गएँ। रगतका विभिन्न तत्वहरू सामान्य मानिसहरूको भन्दा कमी रहेछ, र मेरो रगतको प्लाटेलेटको गन्ती सामान्यभन्दा कम रहेछ। मलाई राम्रो हेरचाह गरिएन भने मलाई सहजै रक्तअल्पता हुन सक्छ भनेर डाक्टरले भने। मेरा सुपरभाइजर, ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई केही समयको लागि घर जान र म निको भएपछि आफ्नो कर्तव्यलाई जारी राख्न सुझाव दिए। त्यसपछि, म उपचारको लागि घर गएँ, र बेला-बेलामा पुनरावलोकन जाँचको लागि गइरहन्थेँ। केही महिना बित्यो, र पनि मेरो स्वास्थ्य स्थितिमा सुधार आएन, त्यसकारण मलाई अलिक चिन्ता लाग्यो र एक जना वृद्ध परम्परागत चिनियाँ चिकित्सा डाक्टरकहाँ औषधि लिन गएँ। वृद्ध डाक्टरले भने, “तपाईंको स्वास्थ्य लाभ बिस्तारै हुनेछ। तपाईंको अवस्था गम्भीर छ, र निको हुन निकै धेरै समय लाग्छ।” डाक्टरले भनेको कुरा सुन्दा म निकै खिन्न भएँ। मैले घर गएर स्वास्थ्यलाभ प्राप्त गरेपछि, मेरो स्वास्थ्य स्थितिमा सुधार भयो भने म भिडियो बनाउने काममा फर्कन सक्छु भन्ने सोचेको थिएँ। तर मैले उपचार गरेको लगभग एक वर्ष भइसकेको थियो। म किन निको भइरहेको थिइनँ? त्यस वर्ष, परमेश्वरको घरले धेरै वटा चलचित्र र भिडियोहरू बनाएको थियो, तर शारीरिक अस्वस्थ्यताको कारण मैले यी भिडियो बनाउने काममा सहभागिता जनाउन पाएको थिइनँ। मलाई भविष्यमा यो कर्तव्य पूरा गर्न पाउँदिन होला भन्ने डर लागेको थियो। पर्याप्त असल कार्यविना, के परमेश्वरको काम समाप्त हुँदा मलाई उहाँले अझै मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ? मैले यसको बारेमा जति विचार गरेँ, मलाई त्यति नै नकरात्मक अनुभव भयो। घर जाने क्रममा, मैले बतासले पातहरू उडाएको देखेँ, र मलाई यी झरेका पातहरूको लागि कुनै आशा छैन भन्ने लाग्यो। म निकै विवश र निराश भएँ, र म गुनासो नगरी बस्न सकिनँ। मेरा ब्रदर-सिस्टरहरू सुस्वास्थ्य छन्, तर मलाईचाहिँ किन यो रोग लाग्यो? यदि मैले मेरो कर्तव्यमा अल्याङटल्याङ गरेको भए, र बाधा र खलबली ल्याएको भए, वा अप्रभावकारी भएको, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न नसकेको भए, मैले पश्चात्ताप गरी परिवर्तन भएर यो कुरालाई सुधार गर्न सक्थेँ। तर कमजोर स्वास्थ्य स्थिति त जन्मजात अवस्था हो, र मैले यो कठिन परिश्रम गरेर परिवर्तन गर्न सक्ने कुरा होइन। यसको बारेमा विचार गर्दा, मलाई परमेश्वरले त्याग्नुभएको छ जस्तै लाग्यो, जसले गर्दा मलाई निकै हैरान र दुःख लाग्यो। घर पुगेपछि, मलाई हावा उडेर गएको बेलुन हुँ जस्तै लाग्यो, र कुनै कुराले पनि मेरो आत्मालाई उचाल्न सकेन। मैले सोचेँ, “मेरो रोग नै यस्तै छ। यसलाई परिवर्तन गर्न सक्ने केही पनि छैन। यदि म यो महत्त्वपूर्ण काममा सहभागी हुन सकिनँ भने, मुक्ति पाउने के आशा छ र?” मैले पूर्ण रूपमा लत्ता छाड्न थालेँ। हरेक दिन, म सांसारिक चलचित्र र टिभी हेर्दै र अनलाइनमा गएर मानिसहरूसँग कुरा गर्दै समय बिताउन थालेँ। परमेश्वरसँगको मेरो सम्बन्ध टाढिँदै गयो, र मेरो आत्मा झन्-झन् अँध्यारो र खोक्रो हुँदै गयो। एक दिन मैले अचानक मैले यस्तो सोचेँ, “के मेरो स्थिति अविश्वासीको जस्तै छैन र? यो कसरी परमेश्वरको विश्वासी जस्तो भयो र? म त गैर-विश्वासी बाहेक केही पनि होइन! यदि म यसरी नै पतित हुँदै गएँ भने, म झन्-झन् भ्रष्ट मात्रै हुँदै जानेछु, र अन्त्यमा परमेश्वरले मलाई हटाउनुहुनेछ।” यस कुरालाई सोच्दा, मलाई अलिक डर लाग्यो। म यसरी जिउनु हुँदैन भन्ने मलाई थाहा थियो। मैले आफ्ना समस्याहरूलाई समाधान गर्न आफ्नो बारेमा मनन गरेर सत्यताको खोजी गर्नुपर्थ्यो।
त्यसपछि, मैले परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेँ। “जब मानिसहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैनन्, तब यो सबैभन्दा विद्रोही कुरा हुन्छ, र तिनीहरू सबैभन्दा बढी खतरामा हुन्छन्। यदि तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्। यदि यस्तो व्यक्तिको आशिष् पाउने इच्छा चकनाचुर हुन्छ भने, उसले परमेश्वरलाई छोड्नेछ। किन यस्तो हुन्छ? (किनभने तिनीहरूले पछ्याउने कुरा भनेको आशिष् पाउनु र अनुग्रहको आनन्द लिनु हो।) तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास त गर्छन् तर सत्यता पछ्याउँदैनन्। तिनीहरूको लागि, मुक्ति त आभूषण र राम्रो सुनिने शब्द मात्र हो। तिनीहरूको हृदयले इनाम, मुकुट, र इच्छाका कुराहरू पछ्याउँछ—तिनीहरू यो जीवनमा सय गुणा बढी प्राप्त गर्न, र आउने संसारमा अनन्त जीवन प्राप्त गर्न चाहन्छन्। यदि तिनीहरूले यी कुराहरू प्राप्त गर्न सकेनन् भने, तिनीहरूले विश्वास गर्नेछैनन्; तिनीहरूको साँचो अनुहार देखा पर्नेछ, र तिनीहरूले परमेश्वरलाई छोड्नेछन्। तिनीहरूले हृदयमा विश्वास गर्ने कुरा परमेश्वरको काम होइन, न त यो परमेश्वरले व्यक्त गर्नुहुने सत्यताहरू नै हो, र तिनीहरूले पछ्याउने कुरा मुक्ति होइन, झन् सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा राम्रोसित कर्तव्य निभाउने हुनु त परै जाओस्; बरु, यो त पावलको जस्तै कुरा हो—प्रचुर रूपमा आशिष् पाउनु, ठूलो शक्ति प्राप्त गर्नु, ठूलो मुकुट लगाउनु, र परमेश्वरको स्तरमा पुग्नु हो। यी कुराहरू तिनीहरूका महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू हुन्। त्यसकारण, जबजब परमेश्वरको घरमा कुनै फाइदा वा इच्छित कुरा हुन्छ, तबतब तिनीहरूले त्यो प्राप्त गर्न संघर्ष गर्छन्, योग्यता र वरिष्ठता अनुसार मानिसहरूलाई वर्गीकरण गर्न थाल्छन्, र मनमनै सोच्छन्, ‘म योग्य छु। मैले पनि यसको हिस्सा पाउनुपर्छ। मैले यो प्राप्त गर्न संघर्ष गर्नैपर्छ।’ तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरको घरको अग्रणी स्थानमा राख्छन्, र त्यसपछि तिनीहरूले परमेश्वरको घरका यी फाइदाहरू प्राप्त गर्नु मात्रै उचित कुरा हो भन्ने सोच्छन्। … स्पष्टै छ कि उसको हृदय पहिले नै उसले पछ्याएका यी कुराहरूले भरिएको थियो, र उसले पछ्याएका कुराहरू सत्यतासँग पूर्ण रूपमा मिल्दैनन् भन्ने कुरा देखाउन यही नै पर्याप्त छ। उसले जति धेरै काम गरे पनि, उसको उद्देश्य र अभिप्राय मुकुट प्राप्त गर्नुबाहेक अरू केही थिएन—त्यो पावलको उद्देश्य र अभिप्रायजस्तै थियो—र ऊ यसैमा एकदमै अडिग रहन्थ्यो र उसले यसलाई कहिल्यै छोड्थेन। उसलाई सत्यता जेजसरी सङ्गति गरे पनि, उसलाई जेजसरी काटछाँट, खुलासा र चिरफार गरिए पनि, ऊ अझै पनि आशिष् पाउने अभिप्रायमै जिद्दीपूर्वक लागिरहन्थ्यो र यसलाई त्याग्दैनथ्यो। उसले परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त नगरेपछि र आशिष् पाउने आफ्नो इच्छा चकनाचुर भएको देखेपछि, ऊ नकारात्मक बन्यो र पछि हट्यो, अनि कर्तव्य त्याग्यो र भाग्यो। उसले साँचो रूपमा कर्तव्य निर्वाह गरेको वा राज्यको सुसमाचार प्रचार कार्यमा राम्रो सेवा गरेको थिएन, र यसले उसमा परमेश्वरप्रति साँचो विश्वास थिएन, ऊ साँचो रूपमा समर्पित हुन्थेन, र ऊसँग साँचो अनुभवको सानो टुक्रा पनि थिएन भन्ने तथ्य पूर्ण रूपमा खुलासा गर्छ—ऊ त भेडाको भेसमा भेडाको बगाल घुसेको ब्वाँसो मात्रै थियो। अन्ततः भित्री नलीहाडसम्मै अविश्वासी रहेको यो व्यक्तिलाई पूर्ण रूपमा खुलासा गरियो र हटाइयो, र विश्वासीको रूपमा रहेको उसको जीवन समाप्त भयो” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु नौ (भाग पाँच))। परमेश्वरको वचनले मभित्रका तुच्छ अभिप्रायहरूलाई पूर्ण रूपमा प्रकट गर्यो। मैले निको हुन घर जान सहमत जनाएको भए पनि, मैले मेरो हृदयमा चाँडै निको भएर भिडियोहरू बनाउने कामलाई जारी राख्ने आशा गरेको थिएँ। बारम्बार उपचार गर्दा पनि भनेको परिणाम नपाउँदा, मलाई अब महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्न पाउने कुनै आशा छैन, आशिष्हरू पाउने मेरो इच्छा बरबाद भयो भन्ने लाग्यो, र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुनै जोश-जाँगर थिएन। मलाई अन्योलतामा डुबेको छु, मेरो जीवनमा सन्तुलन छैन जस्तो लाग्यो, र परमेश्वरले मसँग अनुचित व्यवहार गर्नुभएको छ भन्ने सोचेँ, त्यसकारण मैले हरेस खान थालेँ। मलाई परमेश्वरका वचनहरू पढ्न, र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न मन लाग्न छोड्यो। मैले सांसारिक प्रचलनहरूलाई पछ्याएर समेत परमेश्वरप्रतिको मेरो असन्तुष्टिलाई प्रकट गरेँ। मैले आशिष्हरू पाउनको लागि परमेश्वरमा विश्वास गरेको थिएँ र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने गरेको थिएँ। मैले आशिष्हरू नपाएपछि, परमेश्वरलाई शत्रुजस्तो व्यवहार गर्न थालेँ। मैले शैतानको दुष्ट स्वभाव मात्रै प्रकट गरेको थिएँ, र ममा कुनै विवेक र समझ नै थिएन। यसले मेरा पहिलेका सबै मेहनत झूटा र परमेश्वरलाई धोका दिने माध्यम थिए भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्यो। परमेश्वरमाथिको मेरो विश्वासको यतिका वर्षहरूमा, परमेश्वरले मलाई धेरै सत्यता र धेरै अनुग्रह दिनुभएको थियो। परमेश्वरको सुरक्षाविना, म धेरै पहिले नै मरिसकेको हुनेथिएँ, तर मैले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिने र उहाँको ऋण तिर्ने नगरेको मात्र होइन, तर मैले मलाई राम्रो शरीर नदिनुभएकोमा परमेश्वर मसँग अनुचित व्यवहार गर्नुभएको छ भनेर गुनासो समेत गरेँ। म पूर्ण रूपमा अविवेकी थिएँ र ममा कुनै मानवता थिएन!
यो सोच्दा मलाई ग्लानि भयो र आफैप्रति घृणा जाग्यो। मलाई आशिष्हरू प्राप्त गर्ने मेरो आफ्नै इच्छालाई समाधान गर्न र परमेश्वरलाई अवज्ञा गर्न छोड्न इच्छा जाग्यो, त्यसकारण मैले खोजी गर्न परमेश्वरसँग प्रार्थना गरेँ, त्यसपछि परमेश्वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेँ। “आशिषित हुनु मानिसहरूले पछ्याउने उचित उद्देश्य होइन, त्यसैले उचित उद्देश्यचाहिँ के हो त? सत्यता पछ्याउनु, स्वभाव परिवर्तनको खोजी गर्नु, र परमेश्वरका सबै योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन सक्षम हुनु: मानिसहरूले खोजी गर्नुपर्ने उद्देश्यहरू यिनै हुन्। उदाहरणको लागि, मानौँ तँलाई काटछाँट गरिन्छ, अनि तँमा धारणा र गलतफहमीहरू पैदा हुन्छन्, र तँ समर्पित हुन असमर्थ बन्छस्। यसमा, तँ किन समर्पित हुन सक्दैनस्? किनभने तँलाई तेरो गन्तव्य वा आशिषित हुने तेरो सपनामा चुनौती खडा भएको छ भन्ने लाग्छ। तँ नकारात्मक र व्याकुल बन्छस्, र आफ्नो कर्तव्य त्याग्न चाहन्छस्। यसको कारण के हो? तेरो खोजीमा एउटा समस्या छ। अनि, यसलाई कसरी समाधान गर्नुपर्छ? तैँले यी गलत विचारहरूलाई तुरुन्तै त्याग्नु जरुरी छ, र तेरो भ्रष्ट स्वभावको समस्या समाधान गर्न तुरुन्तै सत्यता खोजी गर्नु अनिवार्य छ। तैँले आफूलाई यसो भन्नुपर्छ, ‘मैले हरेस खानु हुँदैन, मैले अझै पनि सृष्टि गरिएको प्राणीले गर्नुपर्ने कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्नुपर्छ, र आशिषित हुने मेरो इच्छालाई पन्छ्याउनुपर्छ।’ जब तैँले आशिषित हुने इच्छा त्याग्छस्, र सत्यता पछ्याउने मार्ग हिँड्छस्, तेरो काँधबाट बोझ हट्छ। अनि के तँ अझै पनि नकारात्मकतामा रहन सक्नेछस् त? कहिलेकहीँ तँ अझै पनि नकारात्मक हुने भए पनि, तँ यसबाट बाधित हुँदैनस्, र आफ्नो हृदयमा, तँ प्रार्थना गरिरहन्छस् र लडिरहन्छस्, आशिषित हुने र गन्तव्य पाउने तेरो खोजीको उद्देश्यलाई सत्यताको खोजीमा परिणत गर्छस्, र तैँले मनमनै सोच्छस्, ‘सत्यताको खोजी गर्नु सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य हो। आज निश्चित सत्यताहरू बुझ्नुजत्तिको महान् फसल अरू हुँदैन, यो नै सबैभन्दा ठूलो आशिष् हो। यदि परमेश्वरले मलाई चाहनुहुन्न, र मैले राम्रो गन्तव्य पाउँदिनँ, अनि आशिषित हुने मेरो आशा चकनाचूर हुन्छ भने पनि, मैले अझै आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्नुपर्छ, यसो गर्नु मेरो दायित्व हो। कारण जेसुकै भए पनि, म यसलाई मेरो उचित कर्तव्यपालनमा असर गर्न दिनेछैन, म यसलाई परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्नमा असर गर्न दिनेछैन; म यही सिद्धान्तअनुसार व्यवहार गर्छु।’ अनि के यसरी, तैँले देहका व्यवधानहरूलाई पार गरेको हुँदैनस् र?” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। सत्यताको अभ्यासमा मात्र जीवन प्रवेश हुन्छ)। त्यो बेला परमेश्वरका वचनहरू पढिसकेपछि, मैले आशिष्हरू प्राप्त गर्ने मेरो इच्छा चकनाचूर हुँदा म किन गुनासो गर्थेँ, नकारात्मक हुन्थेँ र आफूमाथिको नियन्त्रण गुमाउँथेँ भन्ने कुरा बुझेँ। समस्याको जड खोजी प्रतिको मेरो गलत विचार नै रहेछ। म आशिष्हरू र राम्रो गन्तव्यको पछि लागेको थिएँ, त्यसकारण म सधैँ मेरो भविष्य र भाग्यको बन्धनमा हुन्थेँ। आशिष्हरू पाउने मेरो इच्छा बरबाद हुने बित्तिकै, म अत्यन्तै निष्क्रिय भएर अघि बढ्न सकिनँ। आशिष्हरू पाउने मेरो इच्छा अत्यन्तै धेरै थियो। म सृष्टि गरिएको प्राणी हुँ। मैले आशिष्हरू र असल गन्तव्य पाए पनि नपाए पनि, मैले आफ्नो कर्तव्य उही रूपमा पूरा गर्नुपर्छ। यदि मैले आशिष्हरू पाइनँ नै भने पनि, यदि मैले मेरो जिम्मेवारी र कर्तव्य पूरा गरेँ भने, कम्तीमा पनि मसँग कुनै पनि पछुतो हुनेछैन। यसको बारेमा विचार गरेपछि, मेरो हृदय उज्यालो भयो। मैले परमेश्वरको वचनले देखाएको मार्गलाई अभ्यास गर्नुपर्थ्यो, आशिष्हरू पाउने मेरो इच्छालाई त्याग्नुपर्थ्यो, खोजी सम्बन्धी मेरो गलत दृष्टिकोणलाई परिवर्तन गर्नुपर्थ्यो, र मेरो क्षमताले भ्याइञ्जेलसम्म सक्दो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्थ्यो। यसको साथै, मेरो अवस्था एक दिन खराब भयो भने पनि, मैले परमेश्वरलाई दोष दिन सक्दिनथिएँ। सृष्टि गरिएको प्राणीमा हुनुपर्ने समझशक्ति यही हो। मैले के महसुस गरेँ भने यदि मैले अरू कर्तव्य पूरा गर्न सक्दिनँ भने, म घरमा बसेर लेखहरू लेख्न अभ्यास गर्न, आफ्ना अनुभव र ज्ञानको बारेमा लेख्न, र भेलाहरूमा मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूसँग त्यो बाँड्न सक्छु। त्यसरी, मैले परमेश्वरको गवाही दिइरहेको र आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको हुन्थेँ। यसरी अभ्यास गर्न थालेपछि, म निकै चिन्तामुक्त भएँ, र म आफ्नो भाग्य र भविष्यको त्यति धेरै नियन्त्रणमा पर्न छोडेँ।
एक वर्षपछि, म औषधि लिन अस्पताल गएँ, र डाक्टरले भने, “तपाईंको रोग निको भयो। अब तपाईंले औषधि खानु पर्दैन। तपाईंले आफ्नो शरीरको अझै बढी ध्यान दिनुपर्छ र थकाइ लाग्ने गरी काम गर्नु हुँदैन।” डाक्टरले त्यसो भनेको सुन्दा, म अत्यन्तै हर्षित भएँ, र परमेश्वरलाई धन्यवाद नदिई बस्न सकिनँ। मलाई परिवर्तन गर्न र शुद्ध पार्नको लागि, परमेश्वरले धेरै मानिसहरू र अनुभव गर्नुपर्ने परिस्थितिहरू ल्याउनुभएको थियो। यो सोच्दा, मलाई म परमेश्वरको मुक्ति पाउन अझै अयोग्य छु जस्तो लाग्यो। पछि, मैले परमेश्वरका वचनहरूको अर्को खण्ड पढेँ, “म प्रत्येक व्यक्तिको गन्तव्य निर्धारण निजको उमेर, वरिष्ठता, कष्टको परिमाणका आधारमा गर्दिनँ, र उनीहरूको कारुणिक अवस्थाका आधारमा त झनै होइन्, तर उनीहरूसँग सत्य छ वा छैन भन्ने आधारमा गर्दछु। योभन्दा अर्को कुनै विकल्प छैन” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। तेरो गन्तव्यका लागि पर्याप्त असल कार्यहरू तयार गर्)। वास्तवमै हो। परमेश्वरले मानिसहरूसँग सत्यता छ कि छैन भन्ने आधारमा तिनीहरूको परिणाम निर्धारित गर्नुहुन्छ, र सत्यता प्राप्त नगर्नेहरूले अन्त्यमा मुक्ति पाउन सक्दैनन्। यदि म सत्यता वा स्वभाव परिवर्तनको खोजी गर्दिनँ भने, मैले जति नै मेहनत वा योगदान दिए पनि, अन्त्यमा, मेरो भ्रष्ट स्वभाव शुद्ध भएको छैन भने, मैले मुक्ति पाउन सक्दिनँ। यसको बाबजुद पनि, म कठिन परिश्रमद्वारा परमेश्वरलाई छल गरेर मलाई आशिष् दिन लगाउन चाहन्थेँ। के यो निरर्थक होइन र? यो मेरो कामना मात्र थियो। यस पटक, बाहिरी रूपमा हेर्दा रोगको कारण मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मौका गुमाएको छु जस्तो देखिए पनि, मेरो रोगद्वारा, मेरो गलत दृष्टिकोण र भ्रष्ट स्वभाव प्रकट भयो, जसले गर्दा मैले समयमा नै परिवर्तन ल्याउन सकेँ र सत्यताको खोजी गर्न थालेँ। यो मेरो लागि परमेश्वरको ठूलो सुरक्षा थियो। यसको बारेमा विचार गर्दा, मलाई ग्लानि र ऋणी भएको महसुस भयो, त्यसकारण मैले परमेश्वरको अघि घुँडा टेकेर प्रार्थना गरेँ, “हे परमेश्वर! म खोजी सम्बन्धी मेरा गलत दृष्टिकोणहरूलाई परिवर्तन गर्न चाहन्छु। म अबदेखि आशिष्हरू र इनामको पछि लाग्न चाहन्नँ। भविष्यमा मैले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरे पनि, म सत्यताको पछि लाग्न, स्वभाव परिवर्तनको पछि लाग्न, र तपाईंलाई सन्तुष्ट तुल्याउन आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न चाहन्छु।”
पछि, मैले परमेश्वरका केही वचन पढेँ, र आफ्नो कर्तव्यलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने बारेमा जानेर मेरो हृदय अलिक उज्यालो भयो। परमेश्वरका वचनहरूले भन्छ, “तेरो कर्तव्य पर्याप्त रूपमा पूरा गर्नका निम्ति, तैँले परमेश्वरमा कति वर्षदेखि विश्वास गरेको छस्, तैँले कति वटा कर्तव्यहरू निर्वाह गरेको छस् भन्ने कुराको कुनै महत्त्व हुँदैन, न त तैँले परमेश्वरको घरमा कति योगदान दिएको छस् भन्ने कुराको नै महत्त्व हुन्छ, तँ आफ्नो कर्तव्यमा कतिको अनुभवी छस् भन्ने कुरा त परै जाओस्। परमेश्वरले हेर्नुहुने मुख्य कुरा भनेको, व्यक्तिले कुन बाटो लिन्छ भन्ने तथ्य हो। अर्को शब्दमा, उहाँले सत्यताप्रतिको व्यक्तिको आचरण र व्यक्तिका कार्यहरूको पछाडिका सिद्धान्तहरू, दिशा, मूल र सुरुवाती बिन्दुलाई हेर्नुहुन्छ। परमेश्वरले यी कुराहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्नुहुन्छ; तिनै कुराहरूले तँ हिँड्ने बाटो निर्धारित गर्छन्” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। कर्तव्यको पर्याप्त कार्य-सम्पदान भनेको के हो?)। “परमेश्वरको निम्ति योगदान दिने सबैले इनाम प्राप्त गर्नुपर्छ भनेर मानिसले सोच्छ, र योगदान जति ठूलो हुन्छ, त्यति नै बढी तिनीहरूले परमेश्वरको निगाह प्राप्त गर्नुपर्छ भनेर भन्ने गरिन्छ। मानिसको दृष्टिकोणको सार लेनदेनमा आधारित छ, र सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा उसले आफ्नो कर्तव्य सक्रिय रूपमा निर्वाह गर्ने प्रयास गर्दैन। परमेश्वरका लागि, मानिसहरूले जति बढी परमेश्वरप्रति साँचो प्रेम र परमेश्वरप्रति पूर्ण समर्पण गर्न खोज्छन्—अर्थात्, सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न खोज्छन् भने—तिनीहरूले त्यति नै बढी परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्न सक्छन्। परमेश्वरको दृष्टिकोण भनेको मानिसलाई उसको मूल कर्तव्य र प्रतिष्ठालाई पुनर्प्राप्त गर्न लगाउनु हो। मानिस सृष्टि गरिएको प्राणी हो, र त्यसकारण मानिसले परमेश्वरबाट कुनै पनि मागहरू गरेर आफैलाई नाघ्नु हुँदैन, र सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफ्नो कर्तव्यलाई पूरा गर्नेबाहेक अरू केही पनि गर्नु हुँदैन। पावल र पत्रुसको गन्तव्यको मापन सृष्टि गरिएका प्राणीको रूपमा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सके कि सकेनन् भन्ने कुराअनुसार गरियो, तिनीहरूका योगदानको आकारअनुसार गरिएन; तिनीहरूले सुरुदेखि नै जे कुराको खोजी गरे त्यसअनुसार तिनीहरूको गन्तव्य निर्धारित भयो, तिनीहरूले कति धेरै काम गरे, वा अरू मानिसहरूले तिनीहरूको मुल्याङ्कन कसरी गरे त्यसअनुसार निर्धारित भएन। त्यसकारण, सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफ्नो कर्तव्य सक्रियताको साथ पूरा गर्न खोज्नु नै सफलताको मार्ग हो; परमेश्वरप्रतिको साँचो प्रेमको मार्ग खोज्नु नै सबैभन्दा सही मार्ग हो; आफ्नो पुरानो स्वभाव परिवर्तन गर्न खोज्नु, र परमेश्वरप्रतिको चोखो प्रेमको खोजी गर्नु नै सफलताको मार्ग हो। सफलताको त्यस्तो मार्ग नै सृष्टि गरिएको प्राणीको मूल कर्तव्य साथै मूल स्वरूप पुनर्प्राप्त गर्ने मार्ग हो। पुनर्प्राप्तिको मार्ग यही हो, र सुरुदेखि अन्त्यसम्मै परमेश्वरको सम्पूर्ण कार्यको उद्देश्य पनि यही नै हो” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। सफलता वा असफलता मानिसले हिँड्ने मार्गमा निर्भर हुन्छ)। परमेश्वरका वचनहरू पढिसकेपछि, मैले परमेश्वरको घरमा, कुनै ठूलो वा सानो कर्तव्य भन्ने हुँदैन। मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा तिनीहरूले कुन कर्तव्य पूरा गर्छन्, तिनीहरूको काम कति ठूलो छ, वा तिनीहरूले के हासिल गर्छन् भन्ने कुरासँग सम्बन्धित हुँदैन। तपाईंले सत्यताको खोजी गर्नुहुन्छ, सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य सक्रिय रूपमा पूरा गर्नुहुन्छ, र आफ्नो स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्न सक्नुहुन्छ भने, तपाईंले सत्यता प्राप्त गर्न र परमेश्वरको मुक्ति पाउन सक्नुहुन्छ। आफ्नो कर्तव्यमा प्रभावकारी हुन र परमेश्वरको घरमा योगदान दिन लागिपर्नु आफैमा गलत होइन। तपाईंको अभिप्राय परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्नु हो, र आफ्नो कर्तव्यमा तपाईं सत्यताको खोजी गर्नुहुन्छ र सिद्धान्तहरू अनुसार व्यवहार गर्नुहुन्छ बने, तपाईंले परमेश्वरको अनुमोदन पाउन सक्नुहुन्छ। कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको लाभ पाउने औजार होइन, न त यो इनाम पाउन प्रयोग गर्न सकिने मोलतोलको आधार नै हो, तर यो त सृष्टि गरिएको प्राणीको जिम्मेवारी हो। मैले आशिष् पाए पनि नपाए पनि, म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेछु। त्यसपछि, परमेश्वरको घरले मेरो शारीरिक अवस्था अनुसार मलाई उचित कर्तव्य दियो।
अब, म मेरो भविष्य र गन्तव्यद्वारा त्यति बन्धनमा परेको छैन, र मैले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गर्नुपरे पनि, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको सत्यता प्राप्त गर्नु नै हो भन्ने मलाई थाहा भयो। भविष्यमा मेरो अन्त्य राम्रो होस् या नराम्रो, यदि मैले आफ्नो कर्तव्यमा मेरा जिम्मेवारीहरूलाई पूरा गर्न सक्छु भने, मलाई ढुक्क र शान्ति अनुभव हुन्छ। परमेश्वर धन्यवाद!
