विषयवस्तु आठ: तिनीहरूले अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउनेथिए (भाग दुई)
पूरक: सामान्य मानवताका तीन पक्षबारे छोटो छलफल
यस पटक हाम्रो सङ्गतिमा हामी कथाहरू सुनाउने छैनौँ। हामी प्रायजसो चर्चा गरिने एउटा विषयबाट सुरु गर्नेछौँ: मानवता भनेको के हो। विगतमा हामीले यस विषयमा धेरै कुरा भनेका छौँ, र अहिले पनि भन्छौँ। यो बारम्बार उल्लेख गरिने विषय हो, व्यक्तिले आफ्नो दैनिक जीवनमा हरेक दिन सामना गर्ने समस्या हो, व्यक्तिले हरेक दिन सामना र अनुभव गर्न सक्ने विषय हो। विषय मानवता भनेको के हो भन्ने रहेको छ। मानवतामा धेरैवटा महत्त्वपूर्ण कुराहरू पर्छन्। व्यक्तिको दैनिक जीवनमा प्रकट हुने मानवताका सामान्य प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? (निष्ठा र इज्जत।) अरू के हो? विवेक र समझ, होइन र? (हो।) तिमीहरू तिनका बारेमा प्रायजसो बोल्छौ। अरू कुराहरू के-के छन् जसका बारेमा तिमीहरूले प्रायजसो कुरा गर्दैनौ? अर्थात्, प्रायः मानवताको बारेमा कुरा गर्दा तिमीहरूले मूलभूत रूपमा नछुने विषयहरू के-के हुन्? विवेक र समझ, निष्ठा र इज्जत—यी पहिल्यैदेखि रहिआएका विषयहरू हुन् जसलाई व्यक्तिले नियमित रूपमा सामना गर्नुपर्छ। तिमीहरूले प्रायजसो छलफल गर्ने विवेक, समझ, निष्ठा, र इज्जत अनि तिमीहरूको वास्तविक जीवनको बीचमा कति ठूलो सम्बन्ध छ? त्यो सामग्रीले तिमीहरूको वास्तविक जीवनको अभ्यास र प्रवेशमा कसरी सुधार ल्याएको छ र सहयोग गरेको छ? यो कति फाइदाजनक भएको छ? त्यसोभए, तिमीहरूको दैनिक, सामान्य मानव जीवनसँग निकट सम्बन्ध भएका अरू के-कस्ता कुराहरू छन्? म थोरै उदाहरणहरू भन्नेछु, र ती तिमीहरूले नियमित रूपमा सामना गर्ने विषयहरू हुन् कि होइनन् भनेर हामी हेर्नेछौँ। मानवतासँग सम्बन्धित हाम्रो सामग्रीबारे कुरा गर्दा, हामी सुरुमा उक्त सामग्री सकारात्मक छ कि नकारात्मक छ, र यो सामान्य मानवतासँग सम्बन्धित छ कि असामान्य मानवतासँग सम्बन्धित छ भन्ने कुरालाई थाती राख्नेछौँ। हामीले भर्खरै उल्लेख गरेका विषयहरू बाहेक, मानिसहरूले दैनिक जीवनमा विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई हेर्ने मनोवृत्ति पनि छ। के त्यो एउटा होइन र? के त्यो मानवतासँग सम्बन्धित छैन र? (छ।) अर्को पनि छ, जुन मानिसहरूले दैनिक जीवनमा आफ्नो व्यक्तिगत वातावरणको रेखदेख गर्ने कार्य हो, र अझै अर्को, विपरीत लिङ्गीसँग सम्पर्कमा आउँदा मानिसहरूले देखाउने मनोवृत्ति र व्यवहार हो। के यी तीन वटा कुरा मानवतासँग सम्बन्धित छन्? (छन्।) ती सबै सम्बन्धित छन्। अब हामीले छलफल गर्न लागेको विषयका सम्बन्धमा, हामी मानिसले सत्यता पछ्याउने कार्य, परमेश्वरमाथिको विश्वासमा कसरी सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने, र विभिन्न प्रकारका सबै सिद्धान्तहरू कसरी पालना गर्ने जस्ता विषयहरूलाई थाती राख्नेछौँ, र मानवताको बारेमा मात्र कुरा गर्नेछौँ। त्यसोभए, यी तीन वटा बुँदाहरू—के मानवतासँग तिनको ठूलै सम्बन्ध छ? (छ।) ती तीन वटा बुँदाहरू के-के हुन्? फेरि भन त। (पहिलो, मानिसहरूले दैनिक जीवनमा विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई हेर्ने दृष्टिकोण हो। दोस्रो मानिसहरूले दैनिक जीवनमा आफ्नो व्यक्तिगत वातावरणको रेखदेख गर्ने कार्य हो। तेस्रो, दैनिक जीवनमा विपरीत लिङ्गीसँग सम्पर्कमा आउँदा मानिसहरूले देखाउने मनोवृत्ति र व्यवहार हो।) अनि ती तीन वटा बुँदाहरूमा के कुरा समावेश छन्? (मानवता।) हामी किन यी तीन वटा कुराहरूमा मानवता समावेश छ, ती यससँग सम्बन्धित छन् भनेर भन्छौँ? हामीले किन यी तीन वटा कुरालाई प्रस्तुत गर्छौँ? हामीले किन विवेक र समझको पक्षका बारेमा कुरा गरिरहेका छैनौँ? हामीले किन यी तीन वटा बुँदाहरूका बारेमा कुरा गर्नका लागि सामान्यतया छलफल गरिने पक्षहरूलाई पन्छाइरहेका छौँ? यी तीन वटा बुँदाहरू हामीले पहिले चर्चा गरेका मानवतासँग सम्बन्धित विवेक, समझ, निष्ठा, र इज्जतभन्दा बढी उन्नत छन् कि बढी अपरिपक्व छन्? (ती बढी अपरिपक्व छन्।) त्यसोभए के यी कुराहरूका बारेमा छलफल गर्नु तिमीहरूको अवमूल्यन गर्नु हो? (होइन।) त्यसोभए, हामीले किन तिनको बारेमा छलफल गर्ने? (ती व्यावहारिक छन्।) ती बढी व्यावहारिक छन्। तिमीहरूसँग भएको कारण त्यही हो? हामी किन यसको बारेमा कुरा गर्न गइरहेका छौँ? किनभने मैले समस्याहरू भेट्टाएको छु; परिस्थितिहरू र मानिसहरूको दैनिक जीवनमा देखा पर्ने विभिन्न व्यवहारहरूका सम्बन्धमा, मैले मानिसहरूको वास्तविक जीवनसँग निकट रूपमा सम्बन्धित केही समस्याहरू भेट्टाएको छु, र तिनलाई एक-एक गरी सङ्गतिका लागि प्रस्तुत गर्नु जरुरी हुन्छ। यदि मानिसहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा वास्तविक जीवन, र सामान्य मानवता र दैनिक जीवनका विभिन्न व्यवहारहरूलाई पन्छाएर हठपूर्वक सत्यता—अर्थात् परमेश्वरले प्रेम गर्नुहुने व्यक्ति बन्नु जस्ता गहन सत्यताहरूलाई मात्र पछ्याए भने—ल भन, त्यसले के-कस्ता समस्याहरू ल्याउनेछ? सत्यता पछ्याउने क्रममा कुनै व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्ने आधारभूत सर्त के हो? (उसले वास्तविक जीवनमा नै यसो गर्नुपर्छ।) अरू के छ? (उसलाई सामान्य मानवता चाहिन्छ।) ठीक भन्यौ—उसमा सामान्य मानवता हुनु नै पर्छ, जसमा विवेक, समझ, निष्ठा, र इज्जत बाहेक, हामीले भर्खरै उल्लेख गरेका तीन वटा बुँदाहरू समावेश हुन्छन्। यदि कसैले मानवतासँग सम्बन्धित यी तीन वटा बुँदाहरूमा मापदण्डहरू पूरा गर्न वा सामान्यता हासिल गर्न सक्दैन भने उसले सत्यता पछ्याउने र खोजी गर्ने बारेमा कुरा गर्नु अलिक खोक्रो कुरा हुनेछ। सत्यता पछ्याउनु, सत्यता वास्तविकताको प्रवेश पछ्याउनु, मुक्ति पछ्याउनु—यी कुराहरू सबैले हासिल गर्न सक्दैनन्, सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सामान्य मानवता भएका थोरै मानिसहरूले मात्रै हासिल गर्न सक्छन्। यदि कसैलाई सामान्य मानवता भएको व्यक्तिमा के हुनुपर्छ, वा उसले के गर्नुपर्छ, वा निश्चित मानिस, घटना, र कामकुराहरूका सम्बन्धमा उसमा कस्तो मनोवृत्ति र दृष्टिकोण हुनुपर्छ भन्ने कुरा थाहा छैन भने, के त्यो व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ? के उसको सत्यता पछ्याइले नतिजाहरू ल्याउन सक्छ? दुःखको कुरा, सक्दैन।
क. मानिसहरूले अरू विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना र कामकुरालाई व्यवहार गर्दा देखाउने मनोवृत्ति
हामी सुरुमा मानवतासँग सम्बन्धित पहिलो बुँदाको बारेमा सङ्गति गर्नेछौँ, त्यो हो: मानिसहरूले दैनिक जीवनमा विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना र कामकुरालाई व्यवहार गर्दा देखाउने मनोवृत्ति। “दैनिक जीवन” भन्नुको अर्थ सबैले बुझ्छन्। यसलाई थप व्याख्या गर्नु आवश्यक छैन। त्यसोभए, मानवतासँग सम्बन्धित मुख्य मानिस, घटना, र कामकुराहरू के-के हुन्? अर्थात्, सामान्य मानवताको स्तरमा पुग्ने, यसको दायरासँग सम्बन्धित भएको, र यसलाई समेट्ने कुरा के छ? (मानिस र परिस्थितिहरूसँग संलग्न हुनु।) त्यो यसको एउटा अंश हो। व्यक्तिले सिक्नुपर्ने ज्ञान र व्यावसायिक सीपहरू पनि छन्, र दैनिक जीवनका लागि चाहिने सामान्य ज्ञान पनि छ। यी सबै सामान्य मानवता भएको व्यक्तिले बुझ्नुपर्ने र उसमा हुनुपर्ने कुराका पाटाहरू हुन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले सिकर्मी वा मिस्त्रीको काम सिक्छन्, र अरूले सवारी चलाउन वा गाडी मर्मत गर्न सिक्छन्। यी सीप र शिल्पहरू हुन्, र यस्तो शिल्प जान्नु भनेको त्यो शिल्पको व्यावसायिक उद्यममा निपुण हुनु हो। त्यसोभए, निपुण व्यक्तिका रूपमा गनिनका लागि व्यक्तिले कुन हद र कुन स्तरसम्मको सीप सिक्नुपर्छ? उसले कम्तीमा पनि स्वीकार्य मापदण्ड अनुसार तयारी उत्पादन दिन सक्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले अत्यन्तै कमसल काम गर्छन्। तिनीहरूले गर्ने कामहरू पर्याप्त स्तरका हुँदैनन्, यहाँसम्म कि तिनलाई हेर्न समेत सकिँदैन। त्यसमा भएको समस्या के हो? त्यसले आफ्नो उद्यमप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिलाई समेट्छ। कतिपय मानिसहरूमा विवेकशील मनोवृत्ति हुँदैन। तिनीहरूले सोच्छन्, “यदि मैले बनाएको कुराले काम गर्छ भने, त्यो नै ठिक्कको हुन्छ। केही वर्षसम्म यसैले काम चलाएर, यसलाई सुल्झाउँछु।” के सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने दृष्टिकोण यस्तै हो? (होइन।) कतिपय मानिसहरूमा बालै भएन नि भन्ने उदासीन मनोवृत्ति हुन्छ। तिनीहरूलाई “ठिक्कको” ले नै पुग्छ। यो एउटा गैरजिम्मेवार मनोवृत्ति हो। कनै पनि कुरालाई त्यति अमर्यादित र गैरजिम्मेवार ढङ्गले सम्हाल्नु भ्रष्ट स्वभावभित्र पर्ने कुरो हो: प्राय यसलाई मानिसहरू फोहोरीपन भन्छन्; आफूले गर्ने हरेक मामिलामा, तिनीहरू “त्यो लगभग सही छ” र “काफी नजिक छ” भन्ने हदसम्म काम गर्छन्; यो त “होला,” “सायद,” र “पाँचमा चार” भन्ने मनोवृत्ति हो; तिनीहरू कामचलाउ तवरले काम गर्छन्, न्यूनतम मात्रामा काम गर्नमा सन्तुष्ट छन्, र जालझेल गरेर माथि पुग्नमा सन्तुष्ट छन्; तिनीहरू कुनै पनि कुरालाई गम्भीर रूपमा लिनु वा ठ्याक्कै मिलाउनुको कुनै अर्थ देख्दैनन्, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूको खोजी गर्नुमा कुनै अर्थ देख्ने त कुरै नगरौँ। के यो भ्रष्ट स्वभावभित्र पर्ने कुरा होइन र? के यो सामान्य मानवताको प्रकटीकरण हो र? अहँ, होइन। यसलाई अहङ्कार भन्नु सही हुन्छ, र यसलाई दुराचारी भन्नु पनि सम्पूर्ण रूपमा उचित नै हुन्छ—तर यसलाई पूर्ण रूपमा बुझ्नको निम्ति मिल्ने शब्द “फोहोरी” हो। धेरैजसो मानिसहरूभित्र फोहोरीपन हुन्छ, त्यसको मात्रा मात्र फरक पर्ने हो। हरेक मामिलामा, तिनीहरू झाराटारुवा र लापर्बाही तरिकाले कामकुरा गर्ने इच्छा राख्छन्, र तिनीहरूले गर्ने हरेक कुरामा छलको गन्ध पाइन्छ। तिनीहरूले अरूलाई सकेसम्म धोका दिन्छन्, सकेसम्म चोर बाटो अपनाउँछन् र सम्भव भएसम्म समय बचाउँछन्। तिनीहरूले मनमनै विचार गर्छन्, “जबसम्म म खुलासा हुनबाट बच्न सक्छु र मैले कुनै समस्या खडा गर्दिन र मलाई जवाफदेही बनाइँदैन, तबसम्म म झारा टार्दै अघि बढ्न सक्छु। मैले निकै राम्रो काम गर्नुपर्दैन, त्यसो गर्दा ज्यादै दुःख हुन्छ।” यस्ता मानिसहरूले निपुण हुने गरी केही पनि सिक्दैनन्, अनि तिनीहरूले अध्ययन गर्नमा आफूलाई होम्ने वा कष्ट सहने र मूल्य चुकाउने काम गर्दैनन्। तिनीहरू कुनै विषयलाई सतही रूपमा मात्र बुझ्न चाहन्छन्, र त्यसपछि आफूले जान्नुपर्ने सबै कुरा जानिसकेको विश्वास गर्दै आफूलाई त्यस विषयको प्रवीण भन्छन्, र लटरपर गर्दै अगाडि बढ्नलाई त्यसैमा भर पर्छन्। अरू मानिसहरू, घटनाहरू र वस्तुहरूप्रति मानिसहरूको मनोवृत्ति यही हुन्छ होइन र? के यो असल मनोवृत्ति हो त? अहँ, यो असल होइन। सरल शब्दमा यसलाई “लटरपटर गर्दै अघि बढ्नु” भनिन्छ। यस्तो फोहोरीपन सबै भ्रष्ट मानवजातिमा विद्यमान छ। आफ्नो मानवतामा फोहोरीपन भएका मानिसहरू आफूले गर्ने जुनसुकै कुरामा “कामचलाउ तरिकाले लाग्ने” दृष्टिकोण र मनोवृत्ति राख्छन्। के यस्ता मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्न सक्षम हुन्छन्? हुँदैनन्। के तिनीहरू सिद्धान्तअनुसार कामकुरा गर्न सक्षम हुन्छन् त? यो त झनै असम्भव छ।
कतिपय मानिसहरू आफूले गर्ने कुनै पनि कुरामा समर्पित नभएर अव्यवस्थित, झाराटारुवा, र गैरजिम्मेवार हुन्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले गाडी चलाउन सिक्छन्, तैपनि गाडी चलाउँदा के कुरामा ध्यान दिनुपर्छ, वा कुन गतिमा चलाउँदा इन्जिनमा क्षति पुग्छ भनेर अनुभवी चालकहरूलाई कहिल्यै पनि सोध्दैनन्। तिनीहरूले सोध्दैनन्, चलाउने काम मात्र गर्छन्—अनि फलस्वरूप तिनीहरूले आफ्नो गाडी बिगार्छन्। तिनीहरू गाडीलाई लात्तीले हान्दै यसो भन्छन्, “यो त साह्रै कमजोर छ। मलाई मर्सिडीज वा बीएमडब्ल्यू देऊ, यो पुरानो गाडीको काम छैन—यो थोत्रो भइसक्यो!” त्यो कस्तो मनोवृत्ति हो? तिनीहरूले भौतिक चिजहरूप्रति माया र हेरचाह देखाउँदैनन्, र तिनलाई राम्रो अवस्थामा राख्ने सोच्दैनन्, बरु जानाजानी तिनलाई भत्काउँछन् र बिगार्छन्। कतिपय मानिसहरू लापरवाह र असावधान जीवन जिउँछन्। तिनीहरूले दिनभरि सबै कुरा हतारमा र लापरवाह तरिकाले गर्छन्। यिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिस हुन्? (ध्यान नदिने मानिसहरू।) “ध्यान नदिने मानिसहरू” भन्नु त यसलाई राम्रो भनेको भयो—तैँले तिनीहरूलाई “हेल्चेक्र्याइँ गर्ने मानिसहरू” भन्नुपर्छ; “नीच मानिसहरू” पनि सुहाउँछ। के त्यो हदभन्दा बढी भयो? कसैले भद्र र नीच मानिसहरूबीचको भिन्नता कसरी बताउन सक्छ? खालि कर्तव्यप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति र व्यवहारलाई हेर्, र समस्याहरू उत्पन्न हुँदा तिनीहरूले कुराहरूलाई कुन रूपमा लिन्छन् र कस्तो व्यवहार गर्छन् भनेर हेर्। निष्ठा र मर्यादा भएका मानिसहरू आफ्ना कार्यमा सावधान, कर्तव्यपरायण र मेहनती हुन्छन् र तिनीहरू मूल्य तिर्न तयार हुन्छन्। निष्ठा र मर्यादा नभएका मानिसहरू आफ्ना कार्यमा लापरवाही र असावधान हुन्छन्, तिनीहरू सधैँ कुनै न कुनै छल गर्ने र सधैँ लटरपटर गर्दै अघि बढ्ने हुन्छन्। तिनीहरूले जुनै कार्यविधि अध्ययन गरे पनि, त्यो लगनशील भई सिक्दैनन्, र त्यो सिक्न सक्दैनन्, अनि तिनीहरूले त्यो अध्ययन गर्न जति समय खर्चे पनि, तिनीहरू पूर्णतया अज्ञानी नै रहन्छन्। यिनीहरू खराब चरित्र भएका मानिस हुन्। धेरैजसो मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा झारा टार्छन्। त्यसमा कस्तो स्वभावले काम गरिरहेको हुन्छ? (फोहोरीपन।) फोहोरी मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्यलाई कसरी लिन्छन्? अवश्य नै, तिनीहरूमा त्यसप्रति सही मनोवृत्ति हुँदैन, र तिनीहरू अवश्य नै त्यसप्रति झाराटारुवा हुन्छन्। यसको अर्थ तिनीहरूमा सामान्य मानवता हुँदैन। अत्यन्तै फोहोरी मानिसहरू पशु जस्तै हुन्छन्। यो त कुकुर पाल्नु जस्तै हो: यदि तैँले रेखदेख गरिनस् भने, त्यसले सामानहरू चपाउनेछ र तेरा सबै फर्निचर र सामानहरू नष्ट गर्नेछ। त्यो त घाटा हुन्छ। कुकुरहरू पशु हुन्; तिनीहरूले वस्तुहरूलाई प्रेमपूर्वक स्याहार्ने सोच्दैनन्, र तैँले तिनीहरूसँग तर्क गर्न मिल्दैन—तैँले तिनीहरूलाई सम्हाल्नु मात्रै पर्छ। यदि तैँले त्यसो नगरेर एउटा पशुलाई दङ्गा मच्चाउन र तेरो जीवनमा बाधा दिन दिन्छस् भने, त्यसले तेरो मानवतामा केही कुराको कमी छ भन्ने देखाउँछ। त्यसोभए तँ पशुभन्दा त्यति फरक छैनस्। तेरो बौद्धिक क्षमता अत्यन्तै न्यून छ—तँ केही काम नलाग्ने व्यक्ति होस्। त्यसोभए, तैँले कसरी त्यसलाई राम्ररी सम्हाल्छस्? तैँले त्यसलाई निश्चित परिधिभित्र सीमित राख्ने उपाय सोच्नुपर्छ, वा त्यसलाई हरेक दिन दुई-तीन पटक छोड्ने गरी खोरमा राख्नुपर्छ, ताकि त्यसले पर्याप्त गतिविधि गर्न पाओस्। त्यसले जे पायो त्यही टोक्ने त्यसको बानीलाई नियन्त्रण गर्नेछ, र त्यसलाई स्वस्थ राख्नका लागि कसरत पनि प्रदान गर्नेछ। त्यसरी, कुकुरलाई राम्ररी सम्हाल्न सकिन्छ, र तेरो वातावरणको पनि सुरक्षा हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिले आफूले सामना गर्ने कुराहरूलाई सम्हाल्न सक्दैन र उसमा सही मनोवृत्ति छैन भने, उसको मानवतामा केही कुराको कमी हुन्छ। यसले सामान्य मानवताको मापदण्ड पूरा गर्न सक्दैन। अथवा, खाना पकाउने सन्दर्भमा भन्दा: साधारण मानिसहरूले तरकारी भुट्दा थोरै मात्र तेल प्रयोग गर्छन्, तर कतिपय महिलाहरूले धेरै तेल प्रयोग गर्छन्। तँ धनी नै भए पनि, तैँले तेल खेर फाल्नु हुँदैन—तैँले उचित मात्रामा प्रयोग गर्नुपर्छ। तर यी महिलाहरूलाई यसको मतलब हुँदैन; यदि तिनीहरूले तरकारी भुट्दा झुक्किएर धेरै तेल हाले भने, तिनीहरूले बढी भएको तेललाई निकालेर भुइँमा पोखाउँछन्। त्यो खेर फाल्नु हो, होइन र? भौतिक कुराहरूप्रति त्यस्तो मनोवृत्ति भएको व्यक्तिलाई प्रायः के भनेर बोलाइन्छ? “अपव्ययी”—वा, अपमानजनक भाषामा भन्दा, “फजुलखर्ची व्यक्ति।” भौतिक वस्तुहरू कहाँबाट आउँछन्? ती परमेश्वरले दिनुभएको हुन्छ। कतिपय मानिसहरू आफ्नो सम्पत्ति आफै कमाएको हुँ भनेर भन्छन्—तर परमेश्वरले दिनुभएन भने तैँले कति चाहिँ कमाउन सक्थिस्? उहाँले तँलाई जीवन दिनुभयो। यदि उहाँले तँलाई जीवन नदिनुभएको भए, तँसँग केही पनि हुनेथिएन र तँ केही पनि हुनेथिइनस्, त्यसकारण के तँसँग अझै पनि ती भौतिक चिजहरू हुन सक्थे र? परमेश्वरले तँलाई साधारण परिवारलाई भन्दा बढी दिनुभएको हुन सक्छ, तर तैँले जुन मनोवृत्ति र दृष्टिकोणले यसलाई फजुलमा उडाउँछस्, के त्यो सही हो? यसलाई मानवताको हिसाबमा कसरी चित्रण गर्ने? त्यस्तो व्यक्तिको मानवता कमजोर हुन्छ। फजुल खर्च, सामानहरूलाई फजुलमा उडाउने, सामानहरूको प्रेमपूर्वक हेरचाह गर्न नजान्ने—त्यस्तो व्यक्तिमा सामान्य मानवता हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको घरका कुराहरूलाई होसियारीका साथ सम्हाल्ने समेत सोच्दैनन्। कुनै कुरा परमेश्वरको घरको स्वामित्वमा हुन्छ। उसले यो कुरा देख्छ। तैपनि यदि पानी पर्न लाग्यो, र त्यो भिजेमा नराम्रो हुन्छ भने, उसले के सोच्छ? “भिज्यो भने पनि केही हुँदैन। आखिर यो मेरो होइन क्यारे। म यसलाई त्यतिकै छोड्नेछु।” त्यसपछि, ऊ निस्केर हिँड्छ। त्यो मनोवृत्तिलाई के भनिन्छ? स्वार्थीपन। के ऊ सोचाइमा सीधा हुन्छ? हुँदैन भने, कस्तो हुन्छ? (कुटिल।) यदि कुनै व्यक्ति सीधा छैन भने, के ऊ कुटिल हुँदैन र? के सीधा सोचाइ नराख्ने मानिसहरूमा सामान्य मानवता हुन्छ? अवश्य नै हुँदैन। हाम्रो पहिलो विषयवस्तु, अर्थात् मानिसहरूले विभिन्न प्रकारका मानिस, घटना र कामकुरालाई व्यवहार गर्दा देखाउने मनोवृत्तिको सम्बन्धमा, हामीले कति वटा पक्षहरूका बारेमा कुरा गर्यौँ? फोहोरीपन अर्थात् फोहोरको कुरा गर्यौँ। अरू के? (नीच र कुटिल हुनु।) यस्तो बोलीचालीको भाषा—के तिमीहरूले दैनिक जीवनमा आत्मचिन्तन गर्दा, आफूलाई चिन्दा, र विश्लेषण गर्दा यस्ता शब्दहरू प्रयोग गर्छौ? (गर्दैनौँ।) कसैले पनि गर्दैन। त्यसोभए, तिमीहरूले के-कस्ता शब्दहरू प्रयोग गर्छौ? तिमीहरू ठूला-ठूला शब्दहरूको प्रयोग गर्छौ—बोलीचालीको भाषा त कसैले प्रयोग गर्दैन।
धेरै मानिसहरू आफूलाई निकै महान् ठान्छन् किनकि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। केही सीप र व्यावसायिक ज्ञान भएका, वा विशेष गरी उच्च डिग्री समेत हासिल गरेका मानिसहरूलाई आफू साधारण मानिसभन्दा माथि छु भन्ने लाग्छ। आफूप्रति खुशी भएर, तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले मेरो राम्रो सांसारिक करियर समेत त्यागेँ, र म सित्तैँमा खाना खान परमेश्वरको घरमा आएको होइन। म जस्तो दक्ष व्यक्तिले परमेश्वरको घरमा योगदान दिन सक्छ। म परमेश्वरका लागि आफूलाई समर्पित गर्छु र कष्ट भोग्छु। म त यी साधारण मानिसहरूसँग सामूहिक रूपमा एउटै कोठामा बस्छु र एउटै खाना खान्छु। म कस्तो स्तरीय छु!” तिनीहरू सोच्छन् कि तिनीहरूसँगसँग अत्यन्तै सम्मानयोग्य निष्ठा छ, कि तिनीहरू अरू सबै जना भन्दा आदर्शमय छन्। तिनीहरूले यस कुरामा निरन्तर आनन्द लिन्छन्। तथ्य यो हो कि तिनीहरूको मानवतामा धेरै कुराको कमी हुन्छ, र तिनीहरूलाई यो कुरा थाहा नहुने मात्र होइन, तिनीहरू महान् छन्, तिनीहरूको चरित्र साधारण मानिसहरूको भन्दा महान् छ भन्ने सोचेर तिनीहरू मक्ख हुन्छन्। वास्तवमा, त्यसमा “सामान्य मानवता” को “मानवता” भन्दा पहिले आउने “सामान्य” शब्दको मापदण्ड पूरा गर्ने कुनै पनि कुरा हुँदैन। त्यसमा कुनै पनि कुराले त्यो मापदण्ड पूरा गर्दैन; सबै कुरा मापदण्ड भन्दा धेरै तल हुन्छ। तिनीहरूको विवेक कस्तो? तिनीहरूमा विवेक नै हुँदैन। तिनीहरूको चरित्र? त्यो राम्रो हुँदैन। तिनीहरूका निष्ठा र गुणहरू? ती कुनै पनि कुरा राम्रो हुँदैन। सबै जना सँगै बस्दा, कतिपय मानिसहरूसँग बहुमूल्य कुरा भएमा, तिनीहरूले त्यसलाई खुल्ला राख्ने आँट गर्दैनन्। किन? यसको एउटा पक्ष के हो भने तिनीहरूले अरूलाई भरोसा गर्दैनन्, र अर्को पक्ष के हो भने जहाँ धेरै मानिसहरू हुन्छन्, त्यहाँ भरहीन मानिसहरू हुन्छन्, र तिनीहरूमध्ये कतिले त लामो हात गर्न सक्छन्—तिनीहरूले चोर्न समेत सक्छन्। यी मानिसहरूको चरित्र खराब हुन्छ। कतिपय मानिसहरू खाना खाने बेला सबै भन्दा राम्रो भाग रोज्छन्, र आफूभन्दा पछाडि जति जनाले खान बाँकी भए पनि, तिनीहरूले ती कुरा अघाउञ्जेल खान्छन्। के त्यो अत्यन्तै स्वार्थी व्यवहार होइन र? कतिपयले खाँदा अरूका बारेमा सोच्छन्। यसले के कुरालाई चित्रण गर्छ? यसले के देखाउँछ भने यी पछिल्ला मानिसहरू अरूका बारेमा सोच्ने समझदार मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले अरूका लागि राखिदिन अलिक कम खान्छन्। गुणस्तरीय हुनु भनेको त्यही हो। परमेश्वरको घरमा, कतिपय मानिसहरूमा मानवता हुन्छ, तर कतिपयमा यसको अलिक कमी हुन्छ। तिनीहरूले सामान्य मानवताको मापदण्ड समेत पूरा गर्न सक्दैनन्। मैले उल्लेख गरेका व्यवहारहरूका आधारमा भन्दा, के तिमीहरूमध्ये सामान्य मानवता भएका मानिसहरू धेरै छन्? कि धेरै छैनन्? तिमीहरूले सामान्यतया यस्ता व्यवहारहरू प्रदर्शन गर्दा, के तिमीहरूले ती समस्या हुन् भनेर थाहा पाउन सक्छौ? तैँले कुनै भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्दा, के तँ त्यसको बारेमा सचेत हुन्छस्? यदि तँ त्यसको बारेमा सचेत हुन्छस्, तैँले त्यो महसुस गर्न सक्छस्, र तँ परिवर्तन हुन चाहन्छस् भने, तँमा थोरै मानवता छ—यो सामान्यतामा नपुगेको मात्र हो। यदि तँ त्यसको बारेमा नै सचेत छैनस् भने, के तँलाई मानवता भएको व्यक्ति मान्न सकिन्छ? सकिँदैन। यो असल वा खराब मानवताको, सामान्य वा असामान्य मानवताको कुरा होइन—तँमा कुनै मानवता छैन। उदाहरणका लागि, खाना खाने बेलामा, कतिपय मानिसहरूले एक थाल सुँगुरको मासु देख्दा बोसो भएको र नभएको सबै खान थाल्छन्, र नसकिञ्जेल रोकिँदैनन्। के तिमीहरूले कहिल्यै जनावरहरू खानाका लागि झगडा गरेको देखेका छौ? (देखेका छौँ।) दृश्य उस्तै हो, तर त्यो त जनावरको कुरा भयो; मानिसको हकमा, के त्यो लडाइँ सामान्य मानवताको पाटो हो? (त्यो सामान्य मानवता होइन।) सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले के गर्नेथिए? (तिनीहरू आफूसँग जे छ त्यसैमा सन्तुष्ट हुनेथिए, लोभी हुँदैनथिए।) त्यो निकै तथ्यगत अभिव्यक्ति हो। त्यसोभए व्यक्ति कसरी लोभी नहुन सक्छ? सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा यस समस्याप्रति के-कस्ता विचार र चासो हुनुपर्छ, जसमार्फत व्यक्तिले सटीक रूपमा काम गर्न सक्छ? पहिला, तेरो सोचाइ सही हुनुपर्छ। उदाहरणका लागि, एउटी महिलाले सोच्छे, “आज सुँगुरको मासु धेरै भुटिएको रहेछ। मलाई अझै बढी खान मन छ, तर वरिपरि मेरा दाजुभाइहरू देख्दा मलाई अलिक लाज लागेको छ। म के गरूँ? सायद म उनीहरूले खाइसकेपछि मात्र खान्छु होला। म चाहन्नँ कि अरूले म जस्तो महिला कसरी यति लोभी हुन सकेको भनेर सोचून्। त्यो कति अपमानजनक कुरा हुनेछ!” यस्तो सोच्नु एउटी महिलाका लागि सामान्य कुरा हो, किनभने तिनीहरू सामान्यतया अलिक संवेदनशील हुन्छन्। धेरैजसो पुरुषहरूले सोच्छन्, “भुटेको सुँगुरको मासु साह्रै मीठो हुन्छ। म चाहिँ खाइहाल्नुपर्यो।” तिनीहरू सुरुमै चपस्टिकले टिप्न पुग्छन्, र अरूले के सोच्छन् भनेर परवाह राख्दैनन्। तर कतिपय पुरुषहरू त्योभन्दा अलिक बढी चेतनशील हुन्छन्। तिनीहरूले एक गाँस खाएपछि, यसको बारेमा केही विचार गर्छन्: “मभन्दा पछाडि धेरै जना मानिसहरूले अझै खान बाँकी छ। मैले खान छोड्नुपर्छ र अरूका लागि राखिदिनुपर्छ।” तिनीहरूले त्यसरी सोच्न र व्यवहार गर्न सक्नुले तिनीहरू समझदार व्यक्ति हुन्, र तिनीहरूमा स्वाभाविक रूपमा नै सामान्य मानवता हुन्छ भन्ने देखाउँछ। कतिपय मानिसहरू तुकहीन विषयतर्फ मोडिन्छन्: “परमेश्वर मानिसहरूले सुँगुरको मासु खाएको चाहनुहुन्न, त्यसकारण म एक गाँस पनि खाँदिनँ। यसको अर्थ ममा अझै धेरै मानवता छ भन्ने हुन्छ, होइन र?” त्यो तुकहीन सोचाइ हो। म यस उदाहरणद्वारा के कुरा प्रदर्शन गरिरहेको छु? मानिसहरूले हरेक प्रकारको व्यक्ति, घटना, र कामकुराप्रति सही मनोवृत्ति अपनाउनुपर्छ भन्ने कुरा। मानवताको समझ, विवेक, निष्ठा, र इज्जतको दृष्टिकोणबाट लिइने सोचमार्फत यो सही मनोवृत्तिमा पुगिन्छ। यदि तैँले यस्तो मानसिकता बोकेर अभ्यास गरिस् भने, तँ मूलतः सामान्य मानवता अनुरूप हुनेछस्।
मानिस, घटना, र कामकुराहरूप्रति कसैको मनोवृत्ति भनेको उसले मानिस र परिस्थितिहरूसँग कसरी व्यवहार गर्छ भन्ने कुरा उसको दैनिक जीवनमा प्रकट हुने तरिका भन्दा बढी केही होइन। यी प्रकटीकरणहरू तैँले गर्नुपर्ने कामसँग त्यति धेरै सम्बन्धित नहुन सक्छन्, वा ती यसबाट टाढा हुन सक्छन्, तर परमेश्वरमाथिको विश्वास खोक्रो हुँदैन: परमेश्वरका विश्वासीहरू सून्यतामा होइन, वास्तविक जीवनमा जिउँछन्। तिनीहरूलाई वास्तविक जीवनबाट अलग गर्नु हुँदैन। मानिसहरूको मनोवृत्ति र सोचाइ कस्तो हुनुपर्छ, चाहे त्यो व्यावसायिक सीपप्रति होस् वा केही कुराबारे सामान्य बुद्धि वा ज्ञानप्रति? के सधैँ आलटाल गर्ने मानसिकता राख्नु सही हुन्छ? कतिपय मानिसहरू यी कुराहरूका बारेमा सधैँ अलमल्ल हुन्छन्—के त्यसले काम गर्नेछ? के तिनीहरूको दृष्टिकोणमा नै समस्या छैन र? तिनीहरूको दृष्टिकोणमा समस्या हुनु यसकै पाटो हो; त्यस बाहेक, यो तिनीहरूको चरित्रसँग सम्बन्धित हुन्छ। ठूलो रातो अजिङ्गरले चीनमा हजारौँ वर्षदेखि शासन गरेको छ, सधैँ अभियान र सङ्घर्षहरूमा संलग्न भएको छ। त्यसले अर्थतन्त्रको विकास गर्दैन, र साधारण मानिसहरूको जीवनबारे सोच्दैन। अन्तमा, मानिसहरूमा जे पर्छ त्यही टर्छ भन्ने एक प्रकारको फोहोरीपना विकास भयो। तिनीहरूले सबै काममा झारा टार्छन् र अदूरदर्शी दृष्टिकोण अपनाउँछन्। तिनीहरूले आफ्नो कुनै पनि अध्ययनमा उत्कृष्टता हासिल गर्ने लक्ष्य राख्दैनन्, न त तिनीहरूले यो कुरा हासिल गर्न नै सक्छन्। तिनीहरू सधैँ अदूरदर्शी दृष्टिकोणले काम गरिरहेका हुन्छन्: तिनीहरू बजारमा के कुराको आवश्यकता छ भनेर हेर्छन्, त्यसपछि केही पनि नसोची सम्पत्ति कमाइन्जेलसम्म हतार-हतार त्यो सामान उत्पादन गर्नतिर लाग्छन्। तिनीहरूले यस जगभन्दा अगाडि थप विकास गर्दैनन्, वा थप वैज्ञानिक अनुसन्धान गर्दैनन्, वा अझै सिद्ध उत्कृष्टता हासिल गर्न लागिपर्दैनन्, जसले गर्दा चीनका साना उद्योग, ठूला उद्योग, र अरू सबै क्षेत्रहरूको विश्व बजारमा कुनै अत्याधुनिक उत्पादनहरू छैनन्। तैपनि चिनियाँहरू घमण्ड गर्छन्: “चीनमा हामीसँग५,००० वर्षदेखिको पहिलो स्तरको परम्परागत संस्कृति छ। हामी चिनियाँहरू दयालु र मेहनती छौँ।” त्यसोभए, चीनले किन मानिसहरूलाई लुट्नका लागि नक्कली सामानहरू बनाइरहन्छ? किन तिनीहरूसँग विश्वव्यापी बजारमा प्रतिस्पर्धा गर्न सक्ने लगभग केही पनि छैन? त्यहाँ के भइरहेको छ? के चीनसँग अत्याधुनिक उत्पादनहरू छन्? चिनियाँ मानिसहरूसँग एउटा “अत्याधुनिक” चिज छ, र त्यो नक्कल गर्ने र नक्कली सामान बनाउने सीप हो—छल गर्ने सीप हो। त्यसमा तिनीहरूको फोहोरीपन हुन्छ। कतिपयले भन्नेछन्, “तपाईंले हामीलाई किन यसरी चित्रण गर्नुहुन्छ? के यसले तपाईंलाई यसले हाम्रो अवमूल्यन र अपमान हुन्छ जस्तो लाग्दैन र?” त्यस्तो हो त? चिनियाँहरूले गर्ने केही कुराहरूलाई हेर्दा, यसो भन्नु वास्तवमा उचित नै देखिन्छ। के बजारमा वा आम मानिसहरूमाझ आफ्नो काम आफूले गर्नुपर्ने काम गर्ने कोही चिनियाँ मानिसहरू छन्? निकै थोरै छन्, र सामाजिक वातावरण कति प्रतिकूल छ, र आफ्नो काम पूरा गर्ने मानिसहरूलाई कुनै फाइदा हुँदैन भन्ने देख्दा आफ्नो काम पूरा गर्न खोज्नेहरूको चाहना गुम्छ। तिनीहरूले प्रयास गर्न छोड्छन् र हरेस खान्छन्।
मानवजातिलाई प्रभावित पार्ने कुराहरू—अरू मानिसहरू, घटनाहरू अनि कामकुराहरूसित व्यवहार गर्दा मानिसहरूले प्रकट गर्ने आचरणहरू, सोचहरू, र दृष्टिकोणहरू—ती ज्यादै अर्थपूर्ण छन्। त्यसले के को बारेमा बताउँछन् त? त्यसले व्यक्तिको चरित्र, ऊ भद्र र सीधा छ कि छैन भन्ने कुरालाई कसरी देख्न सकिन्छ भन्ने कुरा बताउँछ। शालीन र सीधा हुनु भनेको के हो? के परम्परागत हुनु शालीन र सीधा हुनु हो? के सभ्य र सुशील बन्नु शालीन र सीधा हुनु हो? (होइन।) के नियमहरू अक्षरशः पालना गर्नु शालीन र सीधा हुनु हो? (होइन।) यीमध्ये कुनै पनि होइन। त्यसोभए, शालीन र सीधा हुनु भनेको के हो? यदि कुनै व्यक्ति वास्तवमै भद्र र सीधा छ भने, उसले जेसुकै गरे पनि, उसले एउटा निश्चित मानसिकताले त्यो काम गर्छ: “मलाई यो कुरा गर्न मन परे पनि, मन नपरे पनि, यो मेरो अभिरुचिहरूको क्षेत्रभित्र परे पनि, नपरे पनि वा यसमा मेरो थोरै अभिरुचि भए पनि, नभए पनि—यो मलाई गर्नको निम्ति दिइएको हो, त्यसैले म यसलाई राम्रोसित गर्नेछु। म यसलाई सुरुदेखि नै अध्ययन गर्न थाल्नेछु अनि समझदार र व्यवहारिक भएर म एकपल्टमा एउटा गरी यसको दायित्व वहन गर्नेछु। अन्त्यमा, म यस काममा जति टाढा पुगे पनि मैले मेरो सक्दो गरेको हुन्छु।” कम्तीमा, तँसित यथार्थवादी आचरण र मानसिकता हुनुपर्छ। यदि, कामको जिम्मा लिएको क्षणदेखि तैँले यसलाई अव्यवस्थित तरिकाले गर्छस् र यसको बारेमा अलिकति पनि वास्ता गर्दैनस्—यदि तैँले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनस् अनि सान्दर्भिक श्रोतहरूलाई हेर्दैनस्, विस्तारपूर्वक तयारीहरू गर्दैनस् अथवा अरूलाई खोज्दैनस् र तिनीहरूसित परामर्श लिँदैनस् भने; अनि यदि, त्यसभन्दा पर, तैँले त्यसलाई निरन्तर सुधार गर्न सकूँ, यो सीप वा पेसामा प्रवीणता हासिल गर्न सकूँ भनेर यस कुरालाई अध्ययन गर्न समय बढाउँदैनस्, तर यसप्रति अभिमानीपूर्ण लापरवाही आचरण तथा यससित व्यवहार गर्दा पलायनवादी आचरण कायम राख्छस् भने यो तेरो मानवताकै समस्या हो। के यो झारा टार्ने काम मात्रै होइन र? कतिले भन्छन्, “तपाईंले मलाई यस्तो काम दिनुभएको, मलाई यो मन पर्दैन।” यदि तँलाई मन पर्दैन भने यसलाई स्वीकार नगर्—अनि तैँले स्वीकार गरिस् भने तैँले यसलाई गम्भीर र जिम्मेवारपूर्ण आचरणसहित सुल्झाउनुपर्छ। तँसित हुनुपर्ने आचरण यही हो। के यो सामान्य मानवता भएको व्यक्तिमा हुनुपर्ने कुरा होइन र? भद्र र सीधा हुनु भनेको यही नै हो। सामान्य मानवताको यस पक्षमा, तँमा कम्तीमा पनि सावधानी, सचेतना र मूल्य चुकाउने इच्छा, साथमा यथार्थवादी, इमानदार र जिम्मेवार मनोवृत्ति आवश्यक हुन्छ। यी कुराहरू हुनु पर्याप्त छ।
मण्डलीमा सबै किसिमका मानिसहरू हुन्छन्। सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरूको मानवता राम्रो हुन्छ, र तिनीहरूले कुनै भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्दा, तिनीहरू सजिलै सच्चिन्छन्। सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूको मानवता खराब हुन्छ। यदि व्यक्तिले आफूलाई समर्पित गर्दैन र ऊ परमेश्वरको आज्ञाप्रति गैरजिम्मेवार हुन्छ भने, के ऊ श्रेय पाउन अयोग्य हुँदैन र? त्यस्तो मानवता व्यर्थ हुन्छ र त्यसको कुनै मूल्य हुँदैन। यो निकृष्ट हुन्छ। तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्छस्। चाहे त्यो तँलाई परमेश्वरले दिनुभएको आज्ञा होस् वा मण्डलीले दिएको होस्, यदि तैँले आफ्नो आज्ञालाई झाराटारुवा र गैरजिम्मेवार मनोवृत्तिले हेर्छस् भने, के तेरो मनोवृत्ति सामान्य मानवता भएको व्यक्तिमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति हो? कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “म दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले गर्न दिएका कामहरूलाई गम्भीर रूपमा लिँदिनँ, तर म परमेश्वरले गर्न दिनुभएका कामहरूमा सफल हुने कुरामा ग्यारेन्टी दिन्छु। म ती कामलाई राम्ररी लिनेछु।” के त्यो सही विचार हो? (होइन।) कुन हिसाबमा होइन? जो भरोसायोग्य छैन र जसमा सद्गुणको कमी छ, जसको मानवतामा यी कुराहरूको कमी छ—ऊ कोप्रति साँचो हुन सक्छ? कसैप्रति हुन सक्दैन। आफ्नै व्यक्तिगत कामकाजमा समेत, उसले ठग्ने र झारा टार्ने गर्छ। के त्यस्तो व्यक्ति नीच र बेकार होइन र? यदि कुनै व्यक्ति अरूले आज्ञा गरेका कामहरूमा समर्पित, जिम्मेवार र भरोसायोग्य हुन सक्छ भने, के उसले परमेश्वरबाट प्राप्त गरेको आज्ञालाई अझै खराब तरिकाले सम्हाल्छ र? यदि विवेक र समझ भएको ऊ जस्तो व्यक्तिले सत्यता बुझेको छ भने, उसले परमेश्वरबाट प्राप्त गरेको आज्ञा र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा अझै खराब कमजोर हुनु हुँदैन। सद्गुणको कमी भएका विवेकहीन मानिसहरूले भन्दा उसले अवश्य नै धेरै राम्रो काम गर्नेछ। तिनीहरूको चारित्रिक भिन्नता त्यही हो। कतिपयले भन्छन्, “यदि तपाईंले मलाई कुकुर वा बिरालोको हेरचाह गर्न लगाउनुभयो भने म त्यस कुरालाई गम्भीरतापूर्वक लिन्नथेँ, तर यदि मलाई परमेश्वरको घरको महत्त्वपूर्ण काम दिइयो भने, म अवश्यै त्यसलाई राम्ररी पूरा गर्नेथिएँ।” के यो मान्य कुरा हो? (होइन।) किन होइन? कुनै व्यक्तिले पाएको आज्ञा जेसुकै भए पनि, यदि उसले ठूला र साना दुवै मामलामा सही दृष्टिकोण राख्छ, र यदि ऊ हृदयमा सही छ र उसमा आदर्शमयी गुण छ, निष्ठा छ, र ऊ भरोसा योग्य, उसमा नैतिक आचरण छ भने, त्यो बहुमूल्य कुरा हो, र त्यो फरक कुरा हो। त्यस्ता मानिसहरूले कुनै पनि मामलालाई आफ्नो नैतिकता र विश्वसनीयताका साथ सम्बोधन गर्छन्। यदि कुनै अनैतिक र अविश्वसनीय व्यक्तिले “यदि परमेश्वरले मलाई कुनै काम गर्नका लागि सीधै आज्ञा दिनुभयो भने, म अवश्य नै यसलाई राम्ररी सम्हाल्नेछु” भनेर भन्यो भने, के त्यो साँचो हुनेछ? यो अलिक अतिशयोक्ति र छली कुरा हुनेछ। तँ विवेक वा समझविना अरूप्रति कसरी भरोसायोग्य हुन सक्छस्? तेरा शब्दहरू खोक्रा सुनिन्छन्—ती त चलाकी हुन्। परमेश्वरको घरमा कुनै बेला एउटा ठाउँको रक्षा गर्नका लागि दुई वटा स-साना कुकुरहरू पालिएका थिए। तिनीहरूलाई हेरचाह गर्ने काम कसैलाई दिइएको थियो, र उसले ती कुकुरहरूलाई आफ्नै जस्तो गरेर हेरचाह र रेखदेख गर्थ्यो। त्यो व्यक्तिलाई कुकुर त्यति मन पर्दैनथ्यो, तर उसले तिनको राम्ररी हेरचाह गर्थ्यो। कुनै कुकुर बिरामी हुँदा, उसले त्यसको उपचार गर्थ्यो, त्यसलाई नुहाइदिन्थ्यो, र समयमा नै खुवाउँथ्यो। उसलाई कुकुर मन पर्दैनथ्यो होला, तर उसले ती कुकुरहरूको हेरचाह गर्ने कामलाई आफूले पाएको आज्ञा र जिम्मेवारीको रूपमा लियो। के त्यसमा मानवतामा हुनुपर्ने कुनै कुरा छैन र? उसमा मानवता थियो, त्यसकारण उसले काम राम्ररी गर्थ्यो। पछि ती दुई वटा कुकुरलाई अर्को व्यक्तिको हेरचाहमा राखियो, र एक महिनाभित्र नै, ती दुब्लाएर दयनीय अवस्थामा पुगेका थिए। के भएको थियो? कुकुरहरू बिरामी हुँदा कसैले वास्ता गरेन वा ध्यान दिएन, र तिनीहरूको खराब मुडले तिनीहरूको रुचिमा असर गरेको थियो। यसरी तिनीहरू यति धेरै दुब्लाएका थिए; त्यस व्यक्तिले तिनीहरूको हेरचाह त्यसरी गरेको थियो। के मानिसहरूका बीचमा कुनै भिन्नता हुन्छ? (हुन्छ।) कहाँ? (तिनीहरूको मानवतामा।) के कुकुरको राम्रो हेरचाह गर्ने व्यक्तिले धेरै सत्यताहरू बुझेको थियो? बुझेको नै थियो भन्ने छैन। अनि तिनीहरूलाई राम्ररी हेरचाह नगर्ने व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै भएको थिएन भन्ने पनि थिएन। त्यसोभए, ती दुई जनाको बीचमा किन यस्तो ठूलो भिन्नता भयो? किनभने तिनीहरूको चरित्र नै फरक थियो। कतिपय मानिसहरू विश्वासयोग्य हुन्छन्। जब तिनीहरूले कसैलाई आफ्नो वचन दिन्छन्, तब तिनीहरूले अन्तमा आफूले बोलेको कुरा पूरा गर्छन् र त्यसको जिम्मेवारी लिन्छन्, चाहे तिनीहरूलाई त्यो काम गर्न मन परोस् वा नपरोस्। जब तिनीहरूले कुनै कामको जिम्मेवारी लिन्छन्, तिनीहरूले कठिनाइसँग जुध्दै त्यो काम अवश्यै पूरा गर्छन्। तिनीहरू अरूले देखाएको विश्वासलाई पूरा गर्छन्, र आफ्नो पनि चित्त बुझाउँछन्। तिनीहरूमा विवेक हुन्छ, र त्यसद्वारा, तिनीहरूले सबै कुरा मापन गर्छन्। कतिपय मानिसहरूमा विवेक नै हुँदैन। तिनीहरूले आफ्नो वचन दिन्छन् र पछि यसलाई पूरा गर्न केही पनि गर्दैनन्। तिनीहरूले यसो भन्दैनन्, “तिनीहरूले ममा विश्वास गरेका छन्। तिनीहरूको भरोसा कायम राख्नका लागि,मैले त्यो काम राम्ररी पूरा गर्नुपर्छ।” तिनीहरूमा त्यस्तो हृदय हुँदैन, र तिनीहरूले त्यसरी पनि सोच्दैनन्। के त्यो मानवताको भिन्नता होइन र? ल भन् त, के राम्रो काम गर्ने व्यक्तिलाई त्यसो गर्न कठिन लाग्यो? उसलाई त्यो अत्यन्तै थकाइलाग्दो वा कठिन लागेको थिएन। उसले कसरी काम राम्रोसँग गर्ने भनेर पत्ता लगाउनका लागि दिमाग खियाउँदैनथ्यो, र यस विषयमा बारम्बार प्रार्थना गर्दैनथ्यो। के गर्दा उचित हुन्छ भनेर उसलाई हृदयमा थाहा थियो, त्यसकारण उसले त्यो बोझ लियो। बोझ लिन नचाहने व्यक्तिले पनि कर्तव्यलाई स्विकार्यो, र यसलाई स्विकारेपछि उसलाई झन्झट लाग्यो। कुकुरहरू भुक्दा उसले झर्किएर तिनीहरूलाई हप्काउँथ्यो: “फेरि भुक् त, भुक्छस्? फेरि एकपटक भुकिस् भने म तँलाई लात्तीले हानेर मारिदिन्छु!” के यहाँ मानवताको भिन्नता छैन र? छ, ठूलो भिन्नता छ। तैँले केही काम गराउँदा कतिपय मानिसहरूलाई झिँजो लाग्छ, झमेला लाग्छ, तैँले तिनीहरूलाई कम स्वतन्त्रता दिएको छस् भन्ने लाग्छ। “अर्को काम? मैले गर्नुपर्ने काम धेरै छ—म यहाँ यतिकै समय कटाइरहेको छैनँ!” त्यसकारण, तिनीहरूले त्यो कुरालाई पन्छाउन, आफ्नो जिम्मेवारी पूरा नगरेकोमा आफूलाई क्षमा दिन सबै किसिमका बहानाहरू बनाउँछन्। तिनीहरूसँग कुनै विवेक वा समझ हुँदैन, न त तिनीहरूले आत्मजाँच नै गर्छन्, बरु आफ्नो खराब मानवताको बचाउ गर्नका लागि स्पष्टीकरण दिन्छन् र बहानाहरू बनाउँछन्। खराब मानवता भएका मानिसहरूले यसरी नै व्यवहार गर्छन्। त्यसोभए के त्यस्तो व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ? (सक्दैन।) किन सक्दैन? उसले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैन। कुरा त्यही होइन र? उसमा न त सामान्य मानवता हुन्छ न त सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता नै हुन्छ। ऊभित्र त्यो सार हुँदैन। त्यसोभए, सत्यता र सामान्य मानवताको बीचमा के सम्बन्ध हुन्छ? कुनै व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र उसले सत्यताको अभ्यास गर्नका लागि उसको मानवताभित्र हुनैपर्ने कुरा के हो? सुरुमा त उसमा विवेक र समझ हुनैपर्छ। उसले जे गरिरहेको भए पनि, उसमा सही मनोवृत्ति, सही सोचाइ, र सही दृष्टिकोण हुनैपर्छ। यी कुराहरू छन् भने मात्र व्यक्तिमा सामान्य मानवता हुन सक्छ—र सामान्य मानवता छ भने मात्र व्यक्तिले सत्यतालाई स्विकार्न र अभ्यास गर्न सक्छ।
ख. आफ्ना परिवेशहरूप्रति मानिसहरूको व्यवस्थापन
दोस्रो बुँदा: आफ्ना दैनिक जीवनका परिवेशहरूप्रति मानिसहरूको व्यवस्थापन। यस बुँदाले सामान्य मानवताको कुन क्षेत्रलाई समेट्छ? (आफ्नो जियाइ वातावरणलाई।) अनि त्यसमा के-के समावेश हुन्छन्? यसमा मुख्य गरी दुई वटा व्यापक क्षेत्रहरू समावेश हुन्छन्: व्यक्तिको व्यक्तिगत जीवनमा मात्र सीमित रहने उसको जिउने वातावरण, र उसले बारम्बार सामना गर्ने सार्वजनिक वातावरण। अनि यी दुई वटा व्यापक क्षेत्रहरूमा खास गरी के-के पर्छन्? व्यक्तिको जीवनशैली, साथै उसले गर्ने स्वच्छता व्यवस्थापन र उसको वातावरण। यसलाई अझै टुक्र्याएर हेर्दा, व्यक्तिको जीवनशैलीमा के-के पर्छन्? काम र आराम, आहार, र दैनिक रूपमा आफ्नो स्वास्थ्यको रक्षा जस्ता कुराहरू, साथै दैनिक जीवनबारे सामान्य ज्ञान। हामी पहिलो अर्थात्, काम र आरामबाट सुरु गर्नेछौँ। ती कुरा नियमित र निर्धारित तरिकाले नै गर्नुपर्छ। कामको कारणले राती अबेरसम्म वा तोकिएको समयभन्दा बढी समयसम्म काम गर्नुपर्ने जस्ता विशेष परिस्थितिहरूमा बाहेक काम र आराम प्रायजसो नियमित र निर्धारित नै हुनुपर्छ। त्यो नै सही तरिका हो। कतिपय मानिसहरू राति जागराम बस्न मन पराउँछन्। तिनीहरू साँझमा सुत्दैनन्, बरु यावत् किसिमका कामकुराहरूमा व्यस्त हुन्छन्। अरूले बिहानै उठेर काम सुरु नगरेसम्म तिनीहरू सुत्दैनन्, र राति अरू सुत्ने बेलामा, तिनीहरू उठेर काम गर्न थाल्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू हुँदैनन् र? सधैँ अरूसँग नमिल्ने, सधैँ विशेष हुने—त्यस्ता मानिसहरू त्यति समझदार हुँदैनन्। विशेष अवस्थामा बाहेक, सामान्य परिस्थितिहरूमा सबैको समयतालिका आधारभूत रूपमा मिल्नुपर्छ। अर्को के हो? (आहार।) सामान्य मानवताका आहारगत आवश्यकताहरू पूरा गर्न सजिलो हुन्छ, होइन र? (हो।) यो सजिलो छ। तर, के मानिसहरूमा आहारबारे केही भ्रमपूर्ण दृष्टिकोणहरू हुँदैनन् र? कतिपयले भन्छन्, “हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्छौँ, र सबै कुरा उहाँको हातमा छ। जुन तरिकाले खाए पनि पेटमा असर गर्दैन। हामी स्वतन्त्र रूपमा आफ्नो इच्छाले आफूलाई मन परेको कुरा खान्छौँ। परमेश्वरले हाम्रो रक्षा गर्नुहुने हुनाले यो कुनै समस्याको विषय नै होइन।” के त्यस्तो बुझाइ भएका मानिसहरू छैनन् र? के यसमा अलिक विकृत कुरा छैन र? त्यस्तो बुझाइ असामान्य हो; त्यस्तो बुझाइ भएकाहरूको सोचाइ सामान्य हुँदैन। अरू त्यस्ता पनि हुन्छन् जो जियाइसम्बन्धी सामान्य, अर्थात् आम ज्ञान र देहको ख्याल गर्नुबीच झूक्किन्छन्। तिनीहरू जियाइसम्बन्धी सामान्य ज्ञानमा ध्यान दिनु भनेको देहको ख्याल गर्नु हो भन्ने विश्वास गर्छन्। के त्यस्तो विश्वास गर्ने मानिसहरू छैनन् र? (छन्।) उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूमा पेट पोल्ने समस्या हुन्छ र तिनीहरू मसालेदार, उत्तेजक खानेकुरा खाँदैनन्। कतिपयले तिनीहरूलाई यसो भन्छन्, “त्यो त तिम्रो खानपानसम्बन्धी रुचि हो; तिमी देहको ख्याल गरिरहेका छौ। तिमीले यस विरुद्ध विद्रोह गर्नुपर्छ। तिमी त्यस्ता ठाउँहरूमा जानेछौ जहाँ खानेकुरा त्यही नै हुन्छ, अनि तिमीले त्यो खानु नै पर्ने हुन्छ। तिमीले कसरी नखाइ बस्न सक्छौ?” के त्यस्तो बुझाइ भएका मानिसहरू छैनन् र? (छन्।) कतिपय मानिसहरूले कुनै निश्चित कुरा खान सक्दैनन् तर पनि देहको विरुद्धमा विद्रोह गर्नका लागि, हैरान सहँदै त्यो खान अड्डी कस्छन्। म भन्छु, “तँलाई खान मन छैन भने, नखा। खाइनस् भनेर कसैले पनि तँलाई निन्दा गर्नेछैन।” तिनीहरूले भन्छन्, “हुँदैन, मैले खानुपर्छ!” त्यस्तो अवस्थामा, तिनीहरू असहजता भोग्न लायक हुन्छन्। तिनीहरू आफैले यो कुरा निम्त्याएका हुन्छन्। तिनीहरूले नै आफ्ना लागि प्रावधानहरू बनाउँछन्, त्यसकारण तिनलाई तिनीहरूले नै पालन गर्नुपर्छ। त्यसोभए के त्यो कुरा नखानु गलत हुन्छ? (हुँदैन।) हुँदैन। निश्चित स्वास्थ्य समस्या भएका अरू मानिसलाई कतिपय खानाको एलर्जी हुन्छ। तिनीहरूले ती कुराहरूबाट जोगिएर ती खानु हुँदैन। कतिपयलाई खुर्सानीको एलर्जी हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले ती खान हुँदैन, तैपनि तिनीहरूले खान जिद कस्छन्। तिनीहरूले त्यो नै देहको विरुद्धमा विद्रोह गर्नु हो भन्ने विश्वास गर्दै ती खाइरहन्छन्। के त्यो विकृत बुझाइ होइन र? हो त। यदि तिनीहरूले कुनै कुरा खानु हुँदैन भने, ती कुरा खानु हुँदैन। तिनीहरूले आफ्नो शरीरको विरुद्धमा केका लागि लडाइँ गरिरहेका हुन्छन्? के त्यो तिनीहरू लापरवाही हुनु होइन र? (हो।) त्यो नियम पालना गर्नु पर्दैन, न त त्यसरी आफ्नो देहको विरुद्धमा विद्रोह नै गर्नु पर्छ। हरेकको आफ्नै शारीरिक अवस्था हुन्छ: कतिको पेट खराब हुन्छ; कतिको मुटु कमजोर हुन्छ; कतिको आँखा कमजोर हुन्छ; कतिलाई धेरै पसिना आउँछ; कतिलाई कहिल्यै पसिना आउँदैन। हरेक व्यक्तिको अवस्था फरक हुन्छ; तैँले आफ्नै अवस्था अनुसार समायोजन गर्नुपर्छ। यी अवस्थाहरूलाई एउटै वाक्यले स्पष्ट पार्छ: जीवनमा अलिक आम सुझबुझ सिक्ने गर। यहाँ “आम सुझबुझ” को अर्थ के हो? यसको अर्थ तैँले के खाँदा आफ्नो लागि हानिकारक हुन्छ र के खाँदा फाइदाजनक हुन्छ भनेर जान्नुपर्छ भन्ने हो। यदि कुनै चिजको स्वाद मीठो छैन तर त्यो तेरो स्वास्थ्यका लागि राम्रो हुन्छ भने, तैँले आफ्नो स्वास्थ्यको खातिर त्यो खानैपर्छ; यदि कुनै चिज स्वादिलो छ, तर खाएपछि तँ बिरामी हुन्छस् भने, त्यो चिज नखा। त्यो आम सुझबुझ हो। त्यस बाहेक, मानिसहरूले स्वस्थ रहन केही सामान्य सुझबुझका तरिकाहरू पनि थाहा जान्नुपर्छ। वर्षको चारवटै याममा, समय, मौसम, र ऋतुले नै तेरो खानपानलाई निर्धारित गर्नुपर्छ—यो एउटा मुख्य सिद्धान्त हो। आफ्नो शरीरसँग लडाइँ नगर्—यो सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने विचार र बुझाइ हो। कतिपय मानिसहरूमा पेट सम्बन्धी रोग हुन्छ र उत्तेजक खानेकुरा खाँदा तिनीहरूलाई पखाला लाग्छ। त्यसकारण, त्यस्ता कुरा नखाओ। तैपनि कतिपयले “मलाई डर लाग्दैन। परमेश्वरले मलाई रक्षा गरिरहनुभएको छ” भन्छन्, अनि फलस्वरूप खाना खाएपछि तिनीहरू पखालाले ग्रस्त हुन्छन्। तिनीहरूले त परमेश्वरले नै तिनीहरूलाई परीक्षा भोगाइरहनुभएको र शोधन गरिरहनुभएको छ भनेर समेत भन्छन्। के तिनीहरू हास्यास्पद मानिस होइनन् र? यदि तिनीहरू हास्यास्पद होइनन् भने, परिणामहरूबारे ध्यान नदिई खाने भयानक घिचुवा हुन्। त्यस्ता मानिसहरूमा धेरै समस्याहरू हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो भोकलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनन्, बरु यसो भन्छन्, “मलाई डर लाग्दैन। परमेश्वरले मलाई रक्षा गरिरहनुभएको छ!” समस्याको बारेमा तिनीहरूको बुझाइ कस्तो छ? यो विकृत छ; तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, तैपनि यसलाई अन्धाधुन्ध लागु गर्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरूलाई पेट पोल्ने समस्या छ, र पनि तिनीहरू जे पायो त्यही खान्छन्, अनि परिणाम स्वरूप तिनीहरूलाई पखाला लाग्दा, तिनीहरूले यो परमेश्वरले परीक्षा लिइरहनुभएको र शोधन गरिरहनुभएको हो भनेर भन्छन्—के त्यो प्रावधानहरूलाई अन्धाधुन्ध लागु गर्ने कार्य होइन र? त्यस्तो मूर्ख व्यक्तिले यस्तो बकवास कुरा भन्नु भनेको—के त्यो परमेश्वरविरुद्धको ईश्वरनिन्दा होइन र? के पवित्र आत्माले त्यस्तो मूर्ख व्यक्तिमा काम गर्नुहुन्छ? (गर्नुहुन्न।) यदि तैँले सत्यता बुझेको छैनस् भने, कामकुराहरूमा नियमहरू अन्धाधुन्ध रूपमा लागु गर्नु हुँदैन। के परमेश्वरले कुनै पनि व्यक्तिलाई अन्धाधुन्ध परीक्षा लिनुहुन्छ? निश्चय नै लिनुहुन्न। तँ त त्यसका लागि योग्य समेत हुँदैनस्; तेरो कद त्यहाँ पुगेको हुँदैन—त्यसकारण, परमेश्वरले तेरो परीक्षा लिनुहुन्न। कस्ता-कस्ता खानेकुरा खाँदा बिरामी भइन्छ भन्ने थाहा नभएको व्यक्ति कमजोर बौद्धिकता भएको मूर्ख व्यक्ति हो। के चेतना र बौद्धिकतामा कमजोर भएका मानिसहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्न सक्छन्? के तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) त्यसोभए के परमेश्वरले त्यस्तो व्यक्तिको परीक्षा लिनुहुन्छ? अहँ, लिनुहुन्न। समझको कमी हुनु र बकवास बोल्नु भनेको यही हो। परमेश्वरले मानिसहरूलाई जाँच्नुका सिद्धान्तहरू छन्; ती सत्यतालाई प्रेम गर्ने र पछ्याउने मानिसहरूप्रति, परमेश्वरले प्रयोग गर्नुहुने र उहाँको गवाही दिन सक्ने मानिसहरूप्रति लक्षित हुन्छन्। उहाँले उहाँलाई पछ्याउन र गवाही दिन सक्ने साँचो विश्वास भएका मानिसहरूको परीक्षा लिनुहुन्छ। सहजता र आनन्द मात्रै खोज्ने र सत्यता पटक्कै नपछ्याउने, र निश्चय नै कुराहरूका बारेमा विकृत बुझाइ भएको कुनै पनि व्यक्तिमा पवित्र आत्माको काम हुँदैन। त्यसोभए, के परमेश्वरले तिनीहरूलाई परीक्षामा पार्नुहुन्छ? यो पूर्ण रूपमा असम्भव कुरा हो।
कतिपय मानिसहरूसँग चिनियाँ जडिबुटीका औषधीहरू वा स्वास्थ्य खाद्य पदार्थहरूमा पहुँच हुन्छ, र तिनीहरूले अनावश्यक रूपमा तिनको सेवन गर्छन्। कतिपय महिलाहरू प्रायजसो छालाको रक्षा गर्ने, त्यसलाई गोरो र कसिलो बनाउने कुराहरू अनुहारमा दल्छन्। तिनीहरू हरेक दिन दुई घण्टा मेकअप लगाउँछन् र त्यसलाई तीन घण्टा लगाएर हटाउँछन्, र अन्तिममा चिन्नै नसकिने गरी आफ्नो छाला बिगार्छन्। तिनीहरूले यसो समेत भन्छन्, “बढ्दो उमेरसँगै सुन्दरता हराउँदै जाने प्राकृतिक नियमलाई कसैले पनि जित्न सक्दैन—मेरो यो बूढो हुँदै गएको छालालाई नै हेर न!” तथ्य के हो भने तिनीहरूले आफ्नो अनुहारमा जथाभाबी चिजहरू नदलेका भए, तिनीहरू यति वृद्ध देखिनेथिएनन्—ती उत्पादनहरू घसेकाले नै तिनीहरू वृद्ध देखिएका हुन्। तिमीहरू त्यसलाई कसरी अर्थ्याउँछौ? (तिनीहरू आफैले यो कुरा निम्त्याएका हुन्।) तिनीहरूले पाउनुपर्ने त्यही हो। सामान्य मानवतामा जिउनका लागि केही सामान्य ज्ञान हुन्छ, र व्यक्तिले यसलाई बोध गर्नुपर्छ, जस्तै आफ्नो स्वास्थ्यको रक्षा गर्ने र रोगहरूबाट बच्नेबारे सामान्य ज्ञान: उदाहरणका लागि, खुट्टाहरू चिसिए भने ढाड दुख्ने समस्या हुन सक्छ, वा प्रारम्भिक रूपमा देखा पर्ने दूरदृष्टिको समस्यालाई कसरी समाधान गर्नुपर्छ, वा लामो समयसम्म कम्प्युटर चलाउँदा त्यसले ल्याउने हानिहरू के-के हुन्। आफ्नो स्वास्थ्यको यस्तो सामान्य हेरचाहको बारेमा व्यक्तिले थोरै भए पनि बुझ्नुपर्छ। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नका लागि, उहाँका वचनहरू मात्रै पढ्नुपर्छ। स्वास्थ्यको सामान्य हेरचाह सम्बन्धी यी सब कुराहरू सिकेर के फाइदा हुन्छ? मानिसको आयु परमेश्वरले निर्धारित गर्नुहुन्छ; स्वास्थ्यको हेरचाहबारे जति नै धेरै ज्ञान भए पनि कुनै फाइदा हुँदैन। जब तिम्रो मर्ने समय आउँछ, तब कसैले पनि तिमीलाई बचाउन सक्दैन।” झट्ट हेर्दा यो सही देखिन्छ, तर वास्तवमा, यो अलिक हास्यास्पद छ। यो त आत्मिक बुझाइ नभएको व्यक्तिले भन्ने कुरा हो। तिनीहरूले थोत्रा शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू भट्याउन सिक्छन् र तिनीहरू आत्मिक देखिन्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरूसँगमा कुनै शुद्ध बुझाइ बिलकुलै हुँदैन। तिनीहरूलाई चुनौतीहरू आइपर्दा तिनीहरूले कुनै सत्यताको अभ्यास नगरी सके जति राम्रो बोल्दै प्रावधानहरू लागु गर्ने प्रयास गर्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूलाई मकैको जाउलो पौष्टिक हुन्छ, र स्वास्थ्यका लागि राम्रो हुन्छ भनेर भन्न सक्छन्। त्यो कुरा तिनीहरूले बुझ्दैनन्। तैपनि कसैले सुँगुरको भुटेको मासु स्वस्थकर हुन्छ भनेर भनेको सुनेपछि, तिनीहरूले अर्कोपटक देख्नासाथ पेटभरि खान्छन्, र चपाउँदै गर्दा पनि यसो भन्छन्, “म के गर्नु त? मैले यो खानुपर्छ; यो मेरो स्वास्थ्यको लागि हो!” के त्यसो भन्नु छली कुरा होइन र? (हो।) यो छल हो। सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने कुराहरू आफूसँग हुनु, मानिसहरूले जान्नुपर्ने कुरा जान्नु, तेरो उमेर अनुरूपको जीवनको चरणमा तैँले जान्नुपर्ने कुरा जान्नु—सामान्य मानवता हुनु भनेको त्यही नै हो। बिसको दशकमा पुगेका कतिपय मानिसहरूले जे पायो त्यही खान्छन्। तिनीहरूले कठ्याङ्ग्रिने दिनमा आइस क्युब खान्छन्। त्यो देख्दा ठूलाहरू डराउँछन्, र तिनीहरूलाई पेट दुख्छ, नखाओ भनेर भन्छन्। “पेट दुख्छ? केही हुँदैन,” तिनीहरूले भन्छन्, “हेर्नुहोस् त: म उत्कृष्ट शारीरिक अवस्थामा छु!” तिनीहरूलाई त्यो उमेरमा त्यस्ता कुराहरूबारे थाहा हुँदैन। तिनीहरू चालीस वर्ष पुगेपछि हेर्; त्यसपछि तिनीहरूलाई आइस क्युब खान दे। के तिनीहरूले खान्छन्? (खाँदैनन्।) अनि जब तिनीहरू उमेर साठी वर्षका हुन्छन्, तब तिनीहरूले बरफ खाने कुरा त बिर्सिदे—तिनीहरूलाई यसको नजिक जान पनि डर लाग्छ। यसको चिसो तिनीहरूको शरीरले सहनै सक्दैन। त्यसलाई अनुभव—अर्थात् जीवनका पाठहरू सिकेको भनिन्छ। यदि साठी वर्ष पुगेको व्यक्तिलाई अझै पनि उसको पेटले धेरै आइस क्यूब सहन सक्दैन, उसको शरीरले त्यो लिन सक्दैन, त्यसले उसलाई बिरामी पार्छ भन्ने थाहा छैन भने, त्यसलाई के भनिन्छ? के उसमा सामान्य मानवताको कमी हुन्छ? उसमा जियाइ अनुभवको कमी हुन्छ। यदि साठी वर्षको हाराहारीमा रहेको कुनै व्यक्तिलाई अझै पनि ढाडको लागि चिसो राम्रो होइन, र खुट्टा चिसो हुँदा ढाड दुख्ने समस्या हुन्छ भन्ने थाहा छैन भने, उसले ती साठी वर्षको अवधि कसरी जिएको होला? उसले पक्कै पनि अल्याङटल्याङ गरेर जिएको हुनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले चालिसको दशकमा पुग्दासम्म जीवनका बारेमा धेरै सामान्य ज्ञानका कुराहरू बुझेका हुन्छन्: उदाहरणका लागि स्वास्थ्यसम्बन्धी सामान्य ज्ञान; अनि भौतिक वस्तुहरू, पैसा, काम, आफ्ना आफन्तहरू, संसारका मामलाहरू, र जीवन, इत्यादि कुराहरूका सम्बन्धमा तिनीहरूमा केही सही दृष्टिकोणहरू हुन्छन्। तिनीहरूसँग यी कुराहरूका बारेमा शुद्ध बुझाइ हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास नगरे पनि, तिनीहरूले यी कुराहरूलाई आफूभन्दा साना उमेरका मानिसहरूले भन्दा अलिक राम्ररी बुझेका हुन्छन्। यिनीहरू सही र गलतको बारेमा बोध भएका, र सामान्य सोचाइ भएका मानिसहरू हुन्। बिसको दशकपछि बाँचेका दुई दशकको अवधिमा, तिनीहरूले धेरै कुरा बुझेका हुन्छन्, जसमध्ये केही त सत्यताको नजिक पुग्छन्। यसले तिनीहरू बुझाइ क्षमता भएका, र राम्रो क्षमता भएका मानिसहरू हुन् भन्ने देखाउँछ। अनि यदि तिनीहरू सत्यता पछ्याउने व्यक्ति हुन् भने, सत्यता वास्तविकतामा तिनीहरूको प्रवेश निकै छिटो हुनेछ, किनभने तिनीहरूले ती बिस वर्षमा धेरै कुरा अनुभव गरेका हुनेछन्, र केही सकारात्मक कुराहरू प्राप्त गरेका हुनेछन्। तिनीहरूका अनुभवहरू परमेश्वरले चर्चा गर्नुभएका सत्यता वास्तविकतासँग मिल्नेछन्। तर, यदि त्यस व्यक्तिको मानवतामा धेरै कुराको कमी छ, र ऊसँग सही दृष्टिकोणहरू, वा सामान्य मानवताको सोचाइ छैन, जीवनको सम्बन्धमा, र ती बिस वर्षमा मानिस, घटना, र कामकुराहरूका सम्बन्धमा आउने सामान्य मानवताको बौद्धिकता त झनै छैन भने, तिनीहरूले ती वर्ष व्यर्थमा जिएका हुनेछन्। म पुगेका धेरै ठाउँहरूमा, मैले कतिपय वृद्धा दिदीबहिनीहरूलाई खानेकुरा पकाउन आउँदैन रहेछ भनेर पत्ता लगाएको छु। तिनीहरूले सन्तुलित भोजन मिलाउन समेत सक्दैनन्। तिनीहरूले भुट्नुपर्ने चिजलाई सूप बनाउँछन्, र सूप बनाउनुपर्ने चिजलाई भुट्छन्। मौसम अनुसार खाद्यवस्तु परिवर्तन हुन्छ, तैपनि तिनीहरूको टेबलमा सधैँ एउटै किसिमका खानेकुरा हुन्छन्। त्यहाँ के भइरहेको छ? त्यो त साँच्चिकै बुद्धिको कमी हो, होइन र? तिनीहरूमा सामान्य मानवताको क्षमताको कमी हुन्छ। तिनीहरूले दैनिक जीवनमा भेटिने विभिन्न खाद्यपदार्थहरू, जस्तै बन्दागोभी र आलु समेत पकाउन सक्दैनन्। तिनीहरूले सबैभन्दा सरल कामहरू समेत पूरा गर्न र तिनलाई सम्पन्न गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले पछिल्ला पचास-साठी वर्ष कसरी टारे होलान्? के साँच्चै तिनीहरूको हृदयले जीवनसँग कुनै मागहरू नगरेको हुन सक्छ? यदि कसैले आफूले गर्ने कुनै पनि कुराबाट अनुभव लिन सक्दैन भने, त्यस्तो व्यक्तिले कस्तो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्छ? तथ्य यो हो कि मानिसहरूले आफूलाई समर्पित गरेर केही समय तालिम मात्र लिए भने पनि कामकुरा गर्न सिक्न सक्छन्। यदि कसैले धेरै वर्षको अध्ययनपछि पनि कुनै काम गर्न सक्दैन भने, उसको बुद्धि र क्षमता निकै कमजोर हुनुपर्छ!
अब हामी स्वच्छता व्यवस्थापनका बारेमा थोरै कुरा गरौँ। म भर्खरै दुई ठाउँमा गएको थिएँ जहाँ घरको वरिपरि पूरै लथालिङ्ग थियो। सुरुमा त्यहाँ सबै कुरा निकै व्यवस्थित थिए, त्यसोभए ती ठाउँहरू कसरी यस्तो “सुँगुरको खोर” जस्तो बन्न पुगे? यसको कारण के हो भने त्यहाँका मानिसहरूले परिस्थितिहरूमाथि नियन्त्रण राख्न जान्दैनन्। तिनीहरूसँग सरसफाइ सम्बन्धी सामान्य मानवताका चेतना र मापदण्डहरू छैनन्। तिनीहरू अल्छी भएको मात्र होइन; त्यस बाहेक, तिनीहरूलाई त्यस्ता अवस्थाहरूमा बस्ने बानी परेको हुन्छ। तिनीहरूले कुनै नियम वा बन्देजविना भुइँमा फोहोर छर्छन् र सामानहरू जतासुकै राख्छन्। तिनीहरूले ठाउँ सफा गरेपछि त्यसलाई एकदुई दिन मात्र सफा राख्न सक्छन्; केही दिनपछि, त्यो यति अस्तव्यस्त र फोहोरी हुन्छ कि त्यसलाई हेर्न पनि गाह्रो हुन्छ। ल भन्, त्यस्तो वातावरणलाई के भनिन्छ? अनि त्यहाँका मानिसहरू त्यस्तो अवस्थामा आनन्दले खान र सुत्न सक्छन्—तिनीहरू कस्ता मानिस हुन्? तिनीहरू सुँगुर जस्तै छन्, छैनन् र? सरसफाइ, आफ्नो वातावरण, संरचना, र व्यवस्थापनबारे तिनीहरूमा कुनै चेतना हुँदैन र तिनीहरूले केही बुझ्दैनन्। ठाउँ जति नै फोहोरी वा अस्तव्यस्त भए पनि तिनीहरूले यो कुरा देख्दैनन्। यसले तिनीहरूलाई असर गर्दैन; तिनीहरू यसबारे चिन्तित र तरङ्गित हुँदैनन्। तिनीहरू यो-त्यो नभनी र कुनै मागहरूविना पहिले जसरी नै जिइरहन्छन्। कतिपय ठाउँहरूमा सरसफाइ र वातावरणको राम्रो हेरचाह गरिएको हुन्छ, र तँलाई त्यहाँका मानिसहरूले सफाइलाई ध्यान दिन्छन्, आफ्नो परिवेशलाई व्यवस्थापन गर्न जानेका छन् भन्ने लाग्छ—तर जाँच हुनुभन्दा पहिले तिनीहरूले ठाउँ सफा गर्न मानिसहरू पठाएका हुन्छन् भन्ने कुरा छड्के जाँच नगरेसम्म कसैलाई थाहा हुँदैन। यदि तैँले तिनीहरूलाई पहिले नै आउँदैछु भनेर भनिस् भने, त्यो ठाउँ अवश्यै सफा हुनेछ; यदि तँ तिनीहरूलाई पूर्वसूचना नदिई गइस् भने, तैँले फरक वातावरण भेट्टाउनेछस्, जुन पक्कै पनि फोहोरी र अस्तव्यस्त हुनेछ। कतिपय केटीहरूका कोठामा लुगा र जुत्ताहरू छरिएका हुन्छन्, र बाहिर, कोदालो र गैँती जस्ता औजारहरू लुगासँगै थुप्रिएका हुन्छन्। त्यहाँका कतिपयले आफू अत्यन्तै व्यस्त भएको कारण सफा गर्ने फुर्सद नमिलेको भन्न सक्छन्। के तिनीहरू त्यति व्यस्त थिए? के तिनीहरूले सास फेर्ने फुर्सद समेत पाएका छैनन् र? यदि पाएका छैनन् भने, त्यो व्यस्तता हो, ठीक छ—तर तिनीहरू पक्कै पनि त्यति धेरै व्यस्त त नहुनु पर्ने हो? आफू बसेको ठाउँ व्यवस्थापन गर्नुमा त्यति गाह्रो के छ? सफा र सुव्यवस्थित वातावरण कायम राख्नुमा यति थकाइलाग्दो के छ? के मानवतासँग यसको कुनै सम्बन्ध छ? मानिसहरूलाई किन “सुँगुरको खोर” मा बस्न यति धेरै मन पर्छ? तिनीहरू यस्तो वातावरणमा किन यति सहज मान्छन्? तिनीहरू कसरी यस्तो परिवेशप्रति पूर्ण रूपमा उदासीन हुन सक्छन्? त्यहाँ के भइरहेको छ? वातावरणको राम्रोसँग व्यवस्थापन नहुनुको कारण के हो? यदि म कहिलेकहीँ कुनै ठाउँमा गएँ र तिनीहरूलाई अग्रिम रूपमा जानकारी गराएँ भने, तिनीहरूले त्यस ठाउँलाई सफा र चिटिक्क बनाउँछन्, तर यदि म त्यहाँ बारम्बार गएँ भने तिनीहरूले सफा गर्न छोड्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “तपाईं यहाँ प्रायः आइरहनुहुन्छ, त्यसकारण हामी औपचारिकताहरूलाई त्याग्नेछौँ। हामी यस्तै छौँ। सधैँ सफा गरिरहनु थकाइलाग्दो कुरा हो! कोसँग ऊर्जा हुन्छ? हामी दिनभरि काममा यति व्यस्त हुन्छौँ कि हामीसँग कपाल कोर्ने फुर्सद समेत हुँदैन!” तिनीहरूले यस्ता स्पष्टीकरणहरू दिन्छन्। अनि तिनीहरूले अरू कस्ता स्पष्टीकरण दिन्छन्? “यो सबै अस्थायी कुरा हो। हामीले यसलाई सिद्ध रूपमा मिलाउनु पर्दैन। जस्तो छ त्यसैले काम चल्छ।” वास्तवमा, सबै कुरा अस्थायी नै हुन्—तर तँ पालमा नै बसे पनि, तैँले यसको हेरचाह गर्नु नै पर्ने हुन्छ, होइन र? त्यो सामान्य मानवता हो। यदि तँमा त्यति पनि सामान्य मानवता छैन भने, तँ पशुहरूभन्दा कति नै फरक हुन्छस् र?
परमेश्वरको घरको एउटा मण्डली छ, जुन पहाड र पानीको नजिक निकै राम्रो स्थानमा अवस्थित छ। त्यहाँ सडक निर्माण गरिएको छ, र नजिकैको नदीको किनारमा रूखहरू लहरै छन्। यहाँ एउटा सानो पौवा पनि छ, जसको छेउमा सजावटी ढुङ्गाहरू छन्। साँच्चै, यो निकै सुन्दर छ। एक दिन, मैले निकै टाढाबाट त्यो सफा सडकमा एउटा सानो, पहेँलो चिज देखेँ। नजिक आएपछि, मैले त्यो सुन्तलाको बोक्रा रहेछ भन्ने देखेँ। कसले त्यहाँ सजिलै फोहोर फालिदिन्छ, कसलाई थाहा। अनि त्यो सफा पौवामा, कसैले सूर्यमुखीको बियाँ खाएर सबै खोस्टा भुइँभरि फालेको रहेछ। ल भन्, के त्यो व्यक्ति नियमहरू जानेको व्यक्ति थियो? सामान्य मानवतामा, व्यक्तिको सरसफाइ र वातावरणसम्बन्धी आवश्यक मापदण्डहरू हुन्छन् कि हुँदैनन्? कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “मैले कसरी मापदण्डहरू पूरा गरिनँ र? म हरेक साँझ खुट्टा धुन्छु। कतिपय मानिसहरूले त धुँदैनन्। कतिपय मानिसहरूले त बिहान उठेपछि मुख समेत धुँदैनन्।” तेरो खुट्टा सफा होला, ठीक छ, तर तेरो काम गर्ने वातावरण चाहिँ किन सुँगुरको खोर जस्तो भएको? तेरो त्यो सफाइले के अर्थ दिन्छ? बढीमा, यसले तँ अत्यन्तै स्वार्थी छस् भन्ने देखाउँछ। तँ सबै कुरालाई व्यवस्थापन गर्न चाहन्छस्—यदि तँ आफ्नो घर आँगन समेत व्यवस्थापन गर्न सक्दैनस् भने, तँ कसरी सबै थोकका मालिक बन्न सक्छस्? त्यो साँच्चै लाजमर्दो कुरा हो! यी मानिसहरूले व्यवस्थापन गर्न नसक्ने आफ्नो वातावरण मात्र होइन—तिनीहरूले आफ्नो सरसफाइ समेत व्यवस्थापन गर्न सक्दैनन्, र भुइँमा फोहोर फ्याँक्छन्। तिनीहरूले कसरी यस्तो बानीको विकास गरे? तिनीहरूले फलफूलको बोक्रा भुइँमा फ्याँकेर त्यो मल बन्छ भनेर आफूलाई सही साबित गर्न सक्छन्। त्यसोभए त्यसलाई किन मलको थुप्रो वा फोहोर हाल्ने टोकरीमा नराख्ने त? त्यसलाई किन सडकमा वा पौवामा फाल्नु? के पौवा कुहिने फोहोर राख्ने ठाउँ हो? के त्यो नियमहरूलाई बेवास्ता गर्नु होइन र? (हो।) यो त मानवता, समझ, र नैतिकताको अत्यन्तै कमी हुनु हो—तिनीहरू नीच मानिस हुन्! ल भन्, के यो समस्यालाई समाधान गर्ने कुनै उपाय छ? यसलाई कसरी रोक्न सकिन्छ? के रेखदेखले काम गर्नेछ? यस्ता कुराहरूलाई कसले हेरिरहन सक्छ? के गर्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई जरिबाना तिराउनुपर्छ।) हो, अन्तिम उपाय त्यही हो। एउटा उचित प्रणाली लागु गर्नैपर्छ। दण्डहीनताको अन्त्य हुनुपर्छ। यी मानिसहरू अत्यन्तै फोहोरी छन्—तिनीहरूलाई सच्याउनै सकिँदैन! कतिपय ठाउँमा, कुहिएका काटुन, कुहिएका बोर्ड, र कागजका टुक्राहरू सबैतिर छरिएका हुन्छन्, र त्यहाँका मानिसहरूले पछि प्रयोग गर्नका लागि राखेका हौँ भनेर भन्छन्। ती उपयोगी चिजहरू हुन् भने, तिनलाई किन प्रकार अनुसार मिलाएर नराख्ने? त्यसो गर्दा राम्रो देखिने र थोरै ठाउँ ओगट्ने हुँदैन र? धेरैजसो मानिसहरूलाई व्यवस्थापनबारे थाहा हुँदैन। सामानहरू यसरी जथाभाबी रूपमा थुप्रिएका र छरपष्ट भएका हुन्छन् कि कुनै खाली ठाउँ नै हुँदैन। त्यो थुप्रो बढ्दै जाँदा झन्-झन् अस्तव्यस्त बन्छ, र अस्तव्यस्त हुँदै गएपछि धुलो आउँछ, र त्यो ठाउँ फोहोर फ्याँक्ने ठाउँ बन्छ, र हेर्दा सबैलाई घिन लाग्छ। के त्यस्ता वातावरणमा जिउने मानिसहरूमा सामान्य मानवता हुन्छ? यदि तिनीहरूले आफू बस्ने वातावरणमाथि नियन्त्रण राख्न सक्दैनन् भने के तिनीहरू क्षमता भएका मानिस हुन्? त्यस्ता मानिसहरू र पशुहरूका बीचमा के भिन्नता हुन्छ? धेरैजसो मानिसहरूले आफू बस्ने ठाउँलाई व्यवस्थापन गर्न नजान्नुको एउटा कारण के हो भने कसैमा पनि सरसफाइको बारेमा चेतना हुँदैन, न त कसैले आफ्नो वातावरणलाई व्यवस्थापन गर्न नै जान्दछ। तिनीहरूको मनमा यी कुराहरू उठ्दैनन्, र तिनीहरूलाई मानिसहरूको जिउने वातावरण कस्तो हुनुपर्छ भनेर थाहा हुँदैन। तिनीहरू आफू कस्तो वातावरणमा जिउनुपर्छ भन्ने बारेमा थाहा नभएका पशुहरू जस्तै हुन्। अर्को पक्ष व्यवस्थापकहरूले यी कुराहरूलाई व्यवस्थापन गर्न नजान्नुसँग सम्बन्धित छ। व्यवस्थापकहरूले यी कुराहरूलाई गर्न जान्दैनन्, र व्यवस्थापन गरिएका मानिसहरू यी कुराहरूका बारेमा सक्रिय वा सचेत हुँदैनन्। अन्तमा, सबैको “सहकार्यमा”, त्यो ठाउँ “सुँगुरको खोर” बन्छ। जब यी मानिसहरू कुनै स्थानमा केही समयदेखि बसेका हुन्छन्, तब म एउटा निश्चित अनुभूति लिएर त्यस ठाउँबाट बाहिर निस्किन्छु: “यो ठाउँ किन कहिल्यै सफा हुँदैन? यो किन कहिल्यै पनि घर जस्तो देखिँदैन?” ल भन्, के त्यस्तो ठाउँ देख्दा व्यक्तिको मुड राम्रो हुन सक्छ? (सक्दैन।) के त्यहाँ जाँदा त्यसले तिमीहरूलाई राम्रो मुडमा पुर्याउँछ? (हामीलाई त्यसबारे त्यति धेरै अनुभूति हुँदैन।) तिमीहरूको साँचो प्रतिक्रिया त्यही नै हुनेछ—त्यति धेरै अनुभूति नहुनु। मैले तीमध्ये केही ठाउँहरूका लागि योजनाहरू बनाएको थिएँ, अनि जब काम सकियो र कामकुरालाई नयाँ तरिकाले मिलाइयो, तब सबैले त्यहाँको दृश्यको आनन्द लिए। तर केही दिनपछि, परिस्थितिहरू फेरि पनि अस्तव्यस्त बने। यदि सरसफाइ कायम राख्ने हो भने, मैले कामको व्यवस्थापन गर्नका लागि उपयुक्त व्यक्ति खोज्नुपर्थ्यो। किनभने धेरैजसो मानिसहरू अत्यन्तै फोहोरी हुन्छन्, तिनीहरूले जे काम गरिरहेका छन् त्यसलाई अस्तव्यस्त पार्छन्। कतिपय मानिसहरूले तरकारी टिप्छन् तर तिनीहरूलाई धुने सही ठाउँ थाहा हुँदैन। तिनीहरूले यसलाई धुनका लागि सफा ठाउँ खोज्न अड्डी कस्छन्, जसले गर्दा त्यो ठाउँ फोहोर बन्छ। त्यो देख्दा तँलाई कस्तो लाग्नेथियो? के यी मानिसहरू पशुहरूको बगाल होइनन् र? तिनीहरूमा कुनै मानवता हुँदैन! सरसफाइप्रति कुनै वास्ता नगर्ने र आफ्नो वातावरणको व्यवस्थापन कसरी गर्ने भन्ने थाहा नभएका यी मानिसहरूलाई हेर्दा, तँ रिसले चूर हुन्थिस्! यी मानिसहरूलाई बस्नका राम्रो वातावरण दिइएको छ, जहाँ सबथोक राम्ररी मिलेको छ। वसन्तमा यावत् किसिमका फूल र घाँसहरू देखा पर्छन्; त्यहाँ पहाड, पानी, र पौवा छ; तिनीहरूले काम गर्ने ठाउँ, बस्ने ठाउँ, र सबै किसिमका सुविधाहरू पाएका छन्। कति राम्रो! तर अन्त्यमा यो कस्तो बन्न पुग्यो? तिनीहरूले यसलाई सामान्य रूपमा लिए; तिनीहरूले दयालाई कदर गरेनन्। तिनीहरूले सोचे, “बस्नका लागि यो ठाउँ धेरैजसो ठाउँभन्दा राम्रो छ, तर यो अलि गाउँ जस्तै छ। भुइँमा घाँस र हिलो बाहेक केही पनि छैन।” त्यो मानसिकता लिएर, तिनीहरूले त्यो ठाउँमा जथाभाबी फोहोर पारे। तिनीहरूले आफ्नो वातावरण व्यवस्थापन गर्ने बारेमा सोचेनन्। त्यस्तो मानवतामा कति धेरै कुराहरूको कमी हुन्छ! त्यसमा मानवतामा हुनुपर्ने कुराहरू हुँदैनन्; ती मानिसहरूले आफ्नो जिउने वातावरणका विभिन्न पक्षहरूमाथि सबैभन्दा आधारभूत तरिकाले नियन्त्रण राख्न पनि सक्दैनन्। ल भन्, मानिसहरूले कसरी आफू बस्ने यस्तो सुन्दर वातावरणलाई बहुमूल्य नठान्न सक्छन्? तिनीहरू कसरी यसको हेरचाह गर्ने बारेमा नसोची बस्न सक्छन्? किन? के तिनीहरू आफ्नो कर्तव्यमा अत्यन्तै व्यस्त भएको कारण तिनीहरूसँग समयको कमी भएकोले हो? कि तिनीहरूलाई अरू के भइरहेको हुन्छ? के कुनै व्यक्ति आफ्नो कर्तव्यमा व्यस्त हुँदैन र? तिमीहरूभन्दा खराब वातावरणमा बस्ने मानिसहरू पनि छन्, तैपनि तिनीहरूले आफ्नो ठाउँको निकै राम्रो हेरचाह गर्छन्। मानिसहरूले यो देखेपछि आदर र सम्मानका साथ तिनीहरूलाई स्याबासी दिन्छन्। अनि त्यसपछि, तिमीहरूको जिउने वातावरणको कुरा आउँछ—अरू भित्र समेत जानु पर्दैन; बाहिरी भाग हेरेरै तिनीहरूले तँलाई खिसी गर्नेछन्। के यो तैँले नै गर्दा भएको होइन र? तेरा क्रियाकलाप र व्यवहारहरूले तँ बस्ने यो अत्यन्तै जर्जर वातावरण सिर्जना गरेको हो। जब मानिसहरूले तेरो जिउने वातावरण देख्छन्, त्यो तिनीहरूले तेरो सारलाई देख्नु जस्तै हो। त्यसोभए, के तिनीहरूले तँलाई खिसी गरेकोमा तैँले तिनीहरूलाई दोष दिन मिल्छ? एउटा व्यक्ति उच्चस्तरीय छ कि निम्नस्तरीय छ, कुलीन छ कि नीच छ भन्ने कुरा अरूको मूल्याङ्कनले निर्धारित गर्दैन, बरु ऊ कसरी जिउँछ भन्ने कुराले निर्धारित गर्छ। यदि तँमा सामान्य मानवताका कुराहरू छन् भने, तँ साँचो मानव स्वरूपमा जिउन सक्छस्। तैँले आफ्नो आदर्शमय गुण प्रदर्शन गर्न सक्नेछस्, र अरूले स्वतः तँलाई महत्त्व दिनेछन् र सम्मान गर्नेछन्। यदि तँसँग ती कुराहरू छैनन्, तँसँग सरसफाइ सम्बन्धी सामान्य ज्ञान छैन, तँलाई आफ्नो वातावरणको हेरचाह कसरी गर्ने भन्ने थाहा छैन, र तँ सबै दिन “सुँगुरको खोर” मा बस्छस् र त्यसबारे निकै खुसी हुन्छस् भने, यसले तेरो पाशविक गुण प्रकाश गर्छ। यसको अर्थ तँ नीच र निम्नस्तरीय होस् भन्ने हुन्छ। यस्तो नीच र निम्नस्तरीय मानवता भएको, सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने सोचाइ, दृष्टिकोण, मापदण्ड, र पछ्याइ पटक्कै नभएको नीच र निम्नस्तरीय व्यक्ति—तीमध्ये कुनै पनि कुरा छैन भने, के त्यस्तो व्यक्तिले सत्यतालाई बुझ्न सक्छ? के ऊ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ? (सक्दैन।) के तिमीहरूलाई पनि उसले सक्दैन भन्ने लाग्छ? किन सक्दैन? कतिपयले भन्नेछन्, “हामीले परमेश्वरमा विश्वास गरेका वर्षहरूमा ती सबै सांसारिक कुराहरूबाट आफूलाई मुक्त गरेको धेरै भएको छ। हामीलाई त्यस्ता कुराहरूको वास्ता हुँदैन! ‘गुणस्तरीय जीवन जिउनु’—त्यो एउटा सांसारिक कुरा हो!” के यसो भन्नेहरू छैनन् र? त्यसोभए के तैँले सास फेर्ने हावा सांसारिक कुरा हो? तैँले लगाउने लुगा, तैँले प्रयोग गर्ने सबै भौतिक सामानहरू—के ती सांसारिक कुराहरू हुन्? तैँले भेला हुनलाई किन बाहिर कुनै खुला ठाउँ खोज्दैनस्? किन कोठामा भेला हुने? के यसो भन्ने मानिसहरू हास्यास्पद होइनन् र? म तँलाई एउटा तथ्य बताउँछु: यदि त्यस्तो व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न चाहन्छ भने, उसलाई त्यो गाह्रो हुनेछ। यदि कुनै व्यक्तिले सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने इच्छा गर्छ भने, उसमा पहिले सामान्य मानवता हुनैपर्छ; त्यस बाहेक, उसले जीवनको गुणस्तर, शिष्टाचार, र नैतिकता भएको शैली र उद्देश्यलाई पछ्याउनका लागि आफ्नो जीवनका ती खराब बानीबेहोरालाई त्याग्नुपर्छ। के यसलाई यसरी व्यक्त गर्नु उपयुक्त हो? त्यसोभए, के यी समस्याहरू सच्याउन सजिला छन्? आफ्नो जीवनशैली परिवर्तन गर्न र आफ्नो जीवनको कुनै खराब बानीलाई हटाउन कति समय लाग्छ? यसमा जति सक्दो चाँडो प्रवेश गर्नका लागि कुन विधि प्रयोग गर्न जरुरी छ? दण्ड बाहेक अरू के-कस्ता विधिहरू छन्? (आपसी रेखदेख।) आपसी रेखदेख एउटा विधि हो; यो कुरा मानिसहरूले यसलाई स्वीकार गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। मेरो दृष्टिकोणमा, जरिबाना तिराउनु एउटा शक्तिशाली कदम हो, र यो साँच्चै नै प्रभावकारी कदम हो। तैँले नगद जरिबानामा हात हाल्ने बित्तिकै, तैँले मानिसहरूका हितहरूमा हात हालिरहेको हुन्छस्। तिनीहरूको हितमा असर पर्न सक्छ भन्ने डरले तिनीहरूसँग पालना गर्ने बाहेक अरू कुनै विकल्प हुँदैन। जरिबाना तिराएर हासिल हुने कुरा त्यही हो। तर किन ती मानिसहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गरेर केही हासिल हुँदैन? किनभने तिनीहरूमा सामान्य मानवता वा सत्यतालाई स्विकार्नका लागि आवश्यक सर्तहरू हुँदैन। त्यसकारण तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्नु अप्रभावकारी विधि हो। कुनै पनि कार्य वातावरणमा, सुरुमा वस्तुहरूलाई प्रकार अनुसार वर्गीकरण गर्न, दोस्रोमा सुव्यवस्थित अवस्था कायम राख्न, तेस्रोमा सरसफाइ र स्वच्छता कायम राख्न, त्यसपछि, फोहोरलाई बढार्ने बानीको विकास गर्न सिक्। सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने कुरा त्यही हो।
कतिपय महिलाहरू कपाल कोर्छन् र झरेको कपाल नसोहोरी बाहिर जान्छन्। तिनीहरू हरदिन यसै गर्छन्। के त्यस्तो बानीलाई परिवर्तन गर्न सकिन्छ? तैँले आफ्नो कपाल कोरिसकेपछि, तुरुन्तै सफा गरेर चिटिक्क पार्नुपर्छ। अरूलाई सफा गर्न नलगा—आफ्नो वातावरण आफै राम्ररी व्यवस्थापन गर्। यदि तँ आफ्नो वातावरण राम्ररी व्यवस्थापन गर्न चाहन्छस् भने, तैँले आफैबाट सुरु गर्नुपर्छ। पहिले आफ्नो ठाउँ सफा गर्। त्यस बाहेक, व्यक्ति आफू बसोबास गर्ने सार्वजनिक वातावरणप्रति विचारशील र जिम्मेवार हुनुपर्छ। उदाहरणका लागि, मानिसहरू बस्ने र आराम गर्ने ठाउँहरूको व्यवस्थापन गर्ने जिम्मेवारी सबैको हुनुपर्छ। यदि तैँले भुइँमा सुन्तलाको एकदुई वटा बोक्रा देखिस् भने, टिपेर फोहोर राख्ने भाँडोमा हाल्। कतिपय कार्यस्थलहरूमा, काम सकिएपछि जताततै काठका टुक्राटाक्री, काठको भुस, फलामका टुक्राहरू, र काँटीहरू छरिएका हुन्छन्। त्यहाँ गएर तँ होसियार भइनस् भने सजिलै तेरो खुट्टामा काँटी बिझ्न सक्छ। त्यो अत्यन्तै असुरक्षित हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो काम गरिसकेपछि किन सफा गरेर स्वच्छता कायम राख्दैनन्? त्यो कस्तो घिनलाग्दो बानी हो? यसो गरेर के तिनीहरूले आफ्नो बारेमा स्पष्टीकरण दिन सक्छन्? यस्तो लथालिङ्ग र फोहोरी कार्यस्थल देख्दा मानिसहरूले के सोच्लान्? के पशुहरूले आफ्नो काम यसरी नै गर्दैनन् र? मानवता भएका मानिसहरूले काम सकेपछि सबै कुरा राम्रो तरिकाले सफा गर्नुपर्छ, ताकि अरूले झलक्क हेर्दा नै त्यो काम मानिसले गरेको हो भनेर थाहा पाऊन्। पशुहरूले काम गरिसकेपछि सफा गर्दैनन्, मानौँ सफा गर्ने काम तिनीहरूको होइन र यो तिनीहरूसँग सम्बन्धित छैन। त्यो कस्तो तर्क हो? मैले धेरै मानिसहरू देखेको छु जो काम गरेपछि सफा गर्दैनन्। तिनीहरू सबैमा यस्तो खराब बानी हुन्छ। मैले तिनीहरूलाई हरेक दिन, जब तिनीहरूको काम समाप्त हुन्छ, तब तिनीहरूले कसैलाई फोहोर सफा गर्न लगाउनुपर्छ भनेर भनेँ। हरेक दिन सफा गर्। त्यसो गरेमा, ठाउँ सफा हुनेछ। तिनीहरूले त्यस्तो बानीको विकास गर्नैपर्छ। जीवनको बानी विकास गर्नका लागि, व्यक्तिले सुरुमा राम्रो वातावरण कायम गरेर बिस्तारै यस्तो बानी बसाल्नुपर्छ। त्यसपछि कुनै दिन, जब त्यो वातावरण परिवर्तन हुन्छ, तब कुनै कुरा फोहोर छ भन्ने देख्दा तिनीहरू आफैलाई नरमाइलो लाग्नेछ। यो त चारपाँच वर्ष विदेशमा बसेका कतिपय मानिसहरूले सबथोक त्यहाँकै राम्रो छ भन्ने सोचे जस्तै हो। एक दिन तिनीहरू आफ्नो गाउँघरमा फर्केर आउँछन्, र तिनीहरूलाई आफू अचानक आकर्षक बनेको छु भन्ने लाग्छ। तिनीहरू सरसफाइमा ध्यान नदिने, र घर सफा नराख्ने अरू मानिसहरूलाई खिसी गर्छन्। तिनीहरू एकदुई दिन ननुहाइ बस्न पनि सक्दैनन्। के तिनीहरूको वातावरणले निर्धारण गरेको होइन र? त्यस्तो चाहिँ भएको हो। त्यसकारण, तैँले सुरुमा आफ्नो व्यक्तिगत सरसफाइ र आफ्नो वातावरणको व्यवस्थापन गर्नुपर्छ। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सहज महसुस गर्ने तरिका त्यही हो; सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने कुरा पनि यही हो। म पुगेका धेरै ठाउँहरूमा, मैले केटीहरूका कोठाहरू पूर्ण रूपमा लथालिङ्ग र अव्यवस्थित देखेको छु। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “तपाईंले हामी सफासुग्घर भएको चाहनुहुन्छ; के यो तालिम शिविरमा जस्तै हुनुपर्छ?” त्यो सबै गर्नु पर्दैन। हरेक दिन आफ्नो ओछ्यान मिला अनि कोठा सफा गर्। स्वच्छता कायम राख्। यसो गर्ने बानी बसाल्। यदि तैँले हरेक दिन यी कामकुराहरू गरिस्, र ती कुराहरू एउटा बानी, नियम बन्यो, र खाना खाए जस्तै स्वाभाविक भयो भने, तैँले यस्तो दैनिक जीवनको बानी बसालेको हुनेछस्, र आफ्नो परिवेशप्रतिको तेरो मापदण्ड निकै माथि पुगेको हुनेछ। अनि जब ती माथि पुगेका हुन्छन्, तब तेरो समग्र चालढाल, तेरो मानसिक दृष्टिकोण, तेरो स्वाद, तेरो मानवता, र तेरो इज्जत सबै माथि पुग्नेछन्। तर यदि तँ “सुँगुरको खोर” मा, अर्थात् मानव बस्ने ठाउँमा नभई पशुको गुफा जस्तो ठाउँमा बस्छस् भने, तँमा मानव स्वरूप छैन। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरू कुनै कोठामा प्रवेश गर्दा, कोठा र यसको भुइँ सफा छ भन्ने देखेपछि, तिनीहरूले बाहिर केहीबेर आफ्नो जुत्तालाई घोटेर फोहोर निकाल्नेछन्। तिनीहरूलाई अझै पनि मैलो महसुस हुनेछ, त्यसकारण तिनीहरूले कोठामा प्रवेश गर्नुभन्दा पहिले आफ्नो जुत्ता खोल्नेछन्। जब कोठाका मालिकले तिनीहरू कति सफा र आदरपूर्ण छन् भन्ने देख्छन्, तब उसले पनि तिनीहरूलाई आदर गर्नेछ। अरू मानिसहरू हिलोले लतपतिएका जुत्ता लाएर भित्र जान्छन्, र भुइँमा हिलो लाग्छ भनेर बिलकुलै सोच्दैनन्। तिनीहरू यसप्रति पूर्ण रूपमा असंवेदनशील हुन्छन्। कोठाका मालिकले तिनीहरू नियमहरूप्रति ध्यान नदिने स्वभावको देख्छ। उसले तिनीहरूलाई नराम्रो दृष्टिले हेर्छ, खिसी गर्छ, र भविष्यमा कोठामा प्रवेश दिँदैन। उसले तिनीहरूलाई बाहिर पर्खन लगाउनेछ, र त्यसको अर्थ यस्तो हुनेछ: “तिमी भित्र आउन लायक छैनौ—भित्र आयौ भने तिमीले ठाउँ बरबाद गर्नेछौ, अनि मैले यसलाई सफा गर्न कति लामो समय बिताउनु पर्छ!” उसले तिनीहरूलाई आदर गर्नेछैन। जब उसले तिनीहरूसँग मानव स्वरूप छैन भन्ने देख्छ, तब उसले तिनीहरूलाई आदर समेत गर्दैन। यदि कुनै व्यक्ति जीवनको यो विन्दुमा पुग्यो भने, के ऊ अझै पनि मानव नै हुन्छ? ऊभन्दा त कुनै घरपालुवा जनावर नै राम्रो हुन्छ। त्यसकारण, मानिसहरू मानव कहलिनका लागि मानव स्वरूपमा जिउनुपर्छ, र मानव स्वरूपमा जिउनका लागि तिनीहरूसँग सामान्य मानवता हुनैपर्छ। कुनै व्यक्ति जहाँ बस्ने भए पनि, उसले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गर्ने भए पनि, उसले नियमहरू पालना गर्नैपर्छ। उसले आफ्नो ठाउँ र सरसफाइलाई ध्यान दिन, उसमा जिम्मेवारीको बोध हुन, र असल जीवन बानीहरू हुन जरुरी हुन्छ। उसले आफूले गर्ने सबै कुरामा ध्यान दिनुपर्छ र ऊ गम्भीर हुनुपर्छ, र उसले काम राम्ररी र मापदण्ड अनुसार नगरेसम्म यो कार्यलाई जारी राख्नुपर्छ। यसरी, मानिसहरूले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा साथै मानिस र परिस्थितिहरूलाई सामना गर्ने तरिकामा तँ सीधा र सभ्य छस्, तँ एक असल व्यक्ति होस् भन्ने कुरा देख्नेछन्। तिनीहरूले तँप्रति प्रशंसा महसुस गर्नेछन्, र स्वाभाविक रूपमै तिनीहरूले तँलाई आदर गर्नेछन्। तिनीहरूले पनि तँलाई सम्मान गर्नेछन् र महत्त्व दिनेछन्, त्यसकारण तिनीहरूले तँलाई मूर्ख बनाउनेछैनन् वा हेप्नेछैनन्। तिनीहरूले कुनै गिल्ला वा अवहेलना नगरी तँसँग गम्भीर रूपमा कुरा गर्नेछन्। मलाई मानिसहरूले मेरो रूपलाई कसरी लिन्छन् भन्ने थाहा छैन, तर मलाई यस्तो महसुस हुन्छ: जब म धेरैजसो मानिसहरूलाई भेट्छु, तब तिनीहरूले मजाक गर्ने वा बेकारको कुरा गर्ने गर्दैनन्। त्यस्तो किन हुन्छ, त्यो मलाई थाहा छैन। सायद मानिसहरूले यस्तो अनुभूति गर्छन्: “तपाईं यति गम्भीर व्यक्ति हुनुहुन्छ, र तपाईं आफ्नो बोलीवचन र व्यवहारमा पनि गम्भीर हुनुहुन्छ। तपाईं एउटा सीधा व्यक्ति हुनुहुन्छ; तपाईंसँग अन्तरक्रिया गर्दा म मजाक गर्ने आँट गर्दिनथेँ। तपाईं त्यस्तो व्यक्ति हुनुहुन्न भन्ने कुरा पहिलो नजरमा नै स्पष्ट हुन्छ।” कुनै ठाउँमा गएर तैँले मानिसहरूसँग कुराकानी गर्दा, मानिसहरूसँग गफ गर्दा, मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा, यदि तिनीहरूले तेरो मानवता र नैतिकतामा केही कुरा छ भन्ने महसुस गर्छन् भने—तिनीहरूले यो के हो भनेर स्पष्ट रूपमा भन्न सक्दैनन् होला, तर तैँले हरेक दिन केको बारेमा सोच्छस् भनेर तँलाई थाहा हुनेछ, र परिस्थितिहरूलाई कसरी हेर्ने र मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने बारेमा तँसित सधैँ सिद्धान्त र मापदण्डहरू हुनेछन्—यदि तैँले अरूसँग यसरी नै व्यवहार र अन्तरक्रिया गर्छस् भने, तिनीहरूले तँ अत्यन्तै विवेकशील छस्, आफूले गर्ने सबै कुरामा तँ अत्यन्तै गम्भीर र विवेकशील छस्, अर्थात् तँ सिद्धान्तहरू अनुरूप छस् भनेर भन्नेछन्। यसले अन्तमा तिनीहरूमा कस्तो भावना पैदा गराउनेछ? त्यसबारे बिस्तारै घोरिएर सोच्। यदि तँ आफ्नो व्यवहारमा सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने कुराहरूद्वारा सुसज्जित छस् भने, मानिसहरूले तेरो पिठ्यूँ पछाडि तँलाई कसरी मूल्याङ्कन गर्छन् भन्ने कुराले फरक पार्दैन। यदि तिनीहरूले आफ्नो अन्तस्करणमा तँ एउटा सीधा, विवेकशील व्यक्ति होस्, सबै कुराहरूप्रति गम्भीर, जिम्मेवार मनोवृत्ति भएको, उच्च सद्गुण भएको व्यक्ति होस् भन्ने महसुस गर्छन् भने, केही समयसम्म तँसँग व्यवहार र अन्तरक्रिया गरेपछि, तिनीहरूले तँलाई अनुमोदन र सम्मान गर्नेछन्। त्यसपछि, व्यक्तिको रूपमा तेरो केही मूल्य हुनेछ। यदि, केही समयसम्म तेरो सङ्गत गरिसकेपछि, तिनीहरूले तँ केही पनि राम्ररी गर्दैनस्, तँ अल्छी र लोभी छस्, केही पनि सिक्न चाहँदैनस्, तेरा मापदण्डहरू तेरो क्षमताभन्दा माथि छन्, तँ निकै लोभी र स्वार्थी छस्—अनि अझै बढी, तँलाई सरसफाइप्रति केही मतलब छैन, र तैँले आफ्नो वातावरणको हेरचाह गर्ने बारेमा विचार गर्दैनस् भन्ने देखे भने; यदि तिनीहरूले तँलाई आफूले गर्ने कुनै पनि कामको अनुभव छैन, तँ निकै कमजोर क्षमताको छस्, र तँ श्रेय पाउन लायक छैनस्, आफूलाई दिइएको कुनै पनि काम राम्ररी गर्न सक्दैनस् भन्ने देखे भने, तँ मानिसहरूका लागि तेरो बिलकुलै महत्त्व हुनेछैन, र तँ व्यक्तिको रूपमा अमान्य ठहरिनेछस्। समग्रमा अरूका लागि बिलकुलै महत्त्व नराख्नु ठूलो कुरा होइन—के चाहिँ महत्त्वपूर्ण हो भने यदि तँ त्यसरी नै परमेश्वरको हृदयमा पनि हृदय वा आत्मा नभएको पशु जस्तै तल्लो स्तरको, नीच, र व्यर्थको छस् भने, तँ समस्यामा पर्छस्। तँ अझै पनि मुक्ति पाउने अवस्थाबाट धेरै टाढा हुन्छस्! जुन व्यक्तिको चरित्र मापदण्ड अनुरूप छैन, जसको बोलीवचन र क्रियाकलापहरू पूर्ण रूपमा अनियन्त्रित छन्, जो पशु जस्तो छ, के त्यस्तो व्यक्तिले मुक्ति पाउने कुनै आशा हुन्छ? मैले देखे अनुसार ऊ खतरामा हुन्छ। ढिलो-चाँडो, उसलाई हटाइनेछ।
ग. विपरीत लिङ्गीसँगको सम्पर्कमा मानिसहरूको मनोवृत्ति र व्यवहार
हाम्रो तेस्रो बुँदा, दैनिक जीवनमा विपरीत लिङ्गीसँगको सम्पर्कमा मानिसहरूको मनोवृत्ति र व्यवहार भन्ने हो। यो अरू मानिसहरूमाझ जिउने हरेक व्यक्तिले उमेरको बाबजुद पनि सामना गर्ने समस्या हो। यसमा मानवताको कुन पक्ष समावेश हुन्छ? यसमा व्यक्तिको इज्जत, उसको लाजको भावना, र उसको आचरण शैली समावेश हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले विपरीत लिङ्गीसितको सम्पर्कलाई निकै चानचुने कुराको रूपमा लिन्छन्। केही नभएसम्म यो ठूलो मामिला होइन, अनि न त अभिलाषापूर्ण विचारहरूमा लिप्त हुनु वा केही अधर्मी लालसा प्रकट गर्नु नै ठूलो मामिला हो जस्तो तिनीहरूलाई लाग्छ। के सामान्य मानवता भएको व्यक्तिसित यस्ता विचारहरू हुनु हुन्छ त? क य सामान्य मानवताको चिन्ह हो? जब तँ विवाह गर्ने उमेरको छस् र तँ विपरीत लिङ्गसित सम्पर्कमा आउँछस्, र तँ सम्बन्धमा बस्न चाहन्छस्, तब त्यसलाई सामान्य ढङ्गले गर् अनि कसैले हस्तक्षेप गर्नेछैन। तर कतिपय मानिसहरू सम्बन्धमा बस्न चाहँदैनन्—कसैसित आँखा लागेपछि, तिनीहरू त्यससित केही दिनसम्म कामाशक्त हुन्छन् अनि तिनीहरूलाई मोहित पार्न सक्ने र तिनीहरूले रुचाएको व्यक्ति भेट्टाएपछि, तिनीहरूले प्रदर्शन गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले कसरी देखावटी गर्छन् त? आँखीभौँ उठाएर, आँखा झिम्क्याएर वा कुरा गर्दा आफ्नो आवाजको सुर बद्लेर वा तिनीहरू निश्चित प्रकारले चलफिर गर्छन् वा अरूलाई ध्यानाकर्षण गर्न तिनीहरू हास्यास्पद टिप्पणी गर्छन्; यो नै देखावटीपन हो। जब सामान्यतया यसो नगर्ने व्यक्तिले, यस्ता हाउभाउहरू प्रकट गर्छन्, तब तँ निश्चित हुन सक्छस् कि नजिकै तिनीहरूले रुचाएको विपरीत लिङ्गका मानिसहरू छन्। यी मानिसहरू को हुन् त? तैँले भन्न सक्लास् कि ती तिनीहरूले खराब शैलीमा व्यवहार गर्छन् वा तिनीहरूले पुरुष वा स्त्रीबीच स्पष्ट सीमाहरू कायम राख्दैनन्, तर तिनीहरूले कुनै निन्दनीय व्यवहार प्रदर्शन गरेका छैनन्। केहीले भन्लान् कि तिनीहरू केवल चञ्चल भएका हुन्। अर्को शब्दमा, तिनीहरूले अशोभनीय चालचलन देखाउँछन्; चञ्चल मानिसहरूसँग आत्म-सम्मानको विचार हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले प्रतिदिनको जीवनमा यस्ता लक्षणहरू प्रकट गर्छन्, तर यसले तिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने कामलाई असर पर्दैन, त्यसोभए, यो साँच्चै नै समस्या हो त? कतिले भन्छन्: “यसले तिनीहरूको सत्यता पछ्याइलाई बाधा दिँदैन भने, के यसको बारेमा कुरा गर्नु खाँचो हुन्छ त?” यो केसित सम्बन्धित छ त? व्यक्तिको मानवताको लाज र इज्जतसित। व्यक्तिको मानवता लाज र इज्जत रहित हुन सक्दैन अनि तीविना तिनीहरूको मानवता सामान्य हुन सक्दैन। केही मानिसहरू विश्वसनीय हुन्छन्, तिनीहरूले गर्ने हरेक कुरामा तिनीहरू गम्भीर, जिम्मेवार हुन्छन्, र तिनीहरूले कठिन परिश्रम गर्छन्। तिनीहरूसँग कुनै ठूलो समस्या हुँदैन, तर तिनीहरूले आफ्नो जीवनको यस पक्षलाई गम्भीर रूपमा लिँदैनन्। जब तँ विपरीत लिङ्गको सदस्यसित कामाशक्त हुन्छस्, यो संरचनात्मक छ कि हानीकारक? तँ जोसित कामाशक्त व्यवहार गर्छस्, ऊ तँसित मायामा फस्यो भने नि? तैँले यसो भन्न सक्छस्, “मैले चाहेको त्यो होइन”; अँ, यदि तँ कसैसित कामाशक्त व्यवहार गर्छस् जब कि तैँले चाहेको त्यो होइन भने, के तैँले तिनीहरूसित खेलबाड गरिरहेको हुँदैनस् र? तैँले तिनीहरूलाई हानि गरिरहेको हुन्छस्! यो नैतिक बोधको कमी हुनु हो। यसो गर्ने मानिसहरू खराब चरित्रका मानिसहरू हुन्। यसको अतिरिक्त, यदि तँ यस सम्बन्धलाई अघि बढाउन चाहँदैनस् र यसको बारेमा गम्भीर छैनस्, तापनि तँ अझै आँखीभौँ उठाउँछस् अनि विपरीत लिङ्गलाई आँखा झिम्क्याउँछस्, रमाइलो र हाँसोद्वारा देखावटी गर्छस्, सबै कुरामा हाउभाउ देखाउँछस्, तँ सुन्दर वा सुन्दरी होस् भनी देखाउन काम गरिरहेको छस्, तेरो राम्रो रूपहरू देखाइरहेको छस्—यदि तँ यसरी देखावटी गर्छस् भने वास्तवमा तैँले के गरिरहेको हुन्छस्? (मानिसहरूलाई लोभ्याउने काम।) यसमा लोभ्याउने अभिप्राय हुन्छ। अब यस्तो प्रकारको लोभ्याउने व्यवहार शिष्ट कुरा हो कि नराम्रो कुरा? (यो नराम्रो कुरा हो।) यहाँ उप्रान्त कुनै प्रतिष्ठा हुँदैन। यस संसारका कस्ता मानिसहरूले अरूलाई यौन प्रलोभनमा पार्छन्? वेश्याहरू, छाडा महिलाहरू, बदमास मानिसहरू—यी मानिसहरूलाई लाज भन्ने थाहा हुँदैन। लाज थाहा नहुनु भनेको के हो? यसको अर्थ तिनीहरू अपमानित हुने कुराप्रति असंवेदनशील हुन्छन्। निष्ठा, लाज, र सम्मान, साथै इज्जत र ख्याति—तिनीहरूले यीमध्ये कुनै कुरालाई वास्ता गर्दैनन्। यस्ता मानिसहरू अङ्ग प्रदर्शन गर्दै र जिस्किँदै हिँड्छन्। तिनीहरूलाई एकदुई जनासँग जिस्किएर पुग्दैन, र तिनीहरूलाई आठदश जनासँग जिस्किनु बढी हो भन्ने लाग्दैन। तिनीहरूलाई खुसी पार्न हजारौँ हजार जना चाहिन्छ। कतिपय विवाहित महिलाहरूका दुई छोराछोरी छन्, र घर बाहिरको कसैलाई यसको बारेमा थाहा हुँदैन। तिनीहरूले किन मानिसहरूलाई थाहा दिँदैनन्? तिनीहरूले आफू विवाहित भएको र कसैको भइसकेको भनेर भनेपछि, आफूले जिस्किने कार्यमा थप सफलता पाउनेछैन, साथै आफ्नो कामुकता र आकर्षण गुम्नेछ भनेर डर मान्छन्। त्यसकारण तिनीहरू यसबारेको खुलस्त हुँदैनन्। के त्यस्ता मानिसहरू लाजप्रति असंवेदनशील हुँदैहोइनन् र? यदि कसैको मानवतामा यस्ता कुराहरू छन् भने के त्यो सामान्य हो? होइन। यसको आशय के हो भने यदि तँमा त्यस्तो मानवता र त्यस्ता व्यवहारहरू छन् भने, तेरो सामान्य मानवतामा कमी छ; यसमा लाज र इज्जतको कमी छ। कतिपय मानिसहरूले विपरीत लिङ्गी मानिसहरूको नजिक पर्नेबित्तिकै आफ्नो कपाल सुमसुम्याउन र लुगा मिलाउन थाल्छन्, वा तिनीहरूले लाली पाउडर घसेर आफूलाई सुन्दर बनाउन सक्दो प्रयास गर्छन्। यसमा तिनीहरूको उद्देश्य के हुन्छ? तिनीहरूको उद्देश्य भनेको प्रलोभनमा पार्नु हो। यो कुरा सामान्य मानवतामा हुनु हुँदैन। यसरी मानिसहरूलाई प्रलोभनमा पारेर केही महसुस नगर्न सक्नु, यो एकदम सामान्य र साधारण कुरा हो, यो ठूलो कुरा होइन भन्ने सोच्नु भनेको लाजको भावना नहुनु र के गर्नुपर्छ र के गर्नु हुँदैन भन्ने समेत थाहा नहुनु हो। कतिपय मानिसहरू दश हजार युआन दिइयो भने सडकमा पूर्णतया नग्न भएर तलमाथि हिँड्न तयार हुन्छन्। तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिस हुन्? तिनीहरू लाजको भावना नभएका मानिस हुन्। तिनीहरूले पैसाका लागि लाज नमानी जे पनि गर्छन्। तिनीहरूका लागि निष्ठा, चरित्र, लाज, र इज्जतको कुनै अर्थ हुँदैन र ती व्यर्थ हुन्छन्। तिनीहरूलाई आफूले अङ्ग प्रदर्शन गर्न र अरूलाई प्रलोभनमा पार्न सक्नु तिनीहरूको एउटा प्रतिभा भएको, र धेरै मानिसहरूको निगाह प्राप्त गर्दा र धेरै मानिसहरूलाई आफ्नो पछि लगाउँदा मात्र तिनीहरूले आनन्द पाउने महसुस हुन्छ। त्यस्तो महिलाका लागि यो नै सबैभन्दा ठूलो सम्मान हो; तिनीहरूले त्यसैलाई बहुमूल्य ठान्छन्। तिनीहरूले इज्जत, लाजको भावना वा चरित्र जस्ता कुराहरूलाई बहुमूल्य ठान्दैनन्। के यो असल मानवता हो? (होइन।) के तिमीहरूले यस्ता व्यवहारहरू प्रदर्शन गरेका छौ? (गरेका छौँ।) त्यसोभए के तिमीहरूले ती कुरालाई नियन्त्रण गर्न सक्छौ? तिमीहरूले ती कुरालाई प्रायजसो नियन्त्रण गर्न सक्छौ कि कहिलेकहीँ मात्रै? के तिमीहरूसँग आत्मसंयम अपनाउने क्षमता छ? जसको हृदयमा लाज हुन्छ तिनीहरू नै आत्मसंयम अपनाउन सक्ने मानिसहरू हुन्। हरेक व्यक्तिले क्षणिक रूपमा आवेग र छाडापनको अनुभव गरेको हुन्छ, तर जब आत्मसंयम अपनाउन सक्नेहरूले यस्तो अनुभव गर्छन्, तब तिनीहरूले आफूले गरिरहेको कुरा ठिक होइन, यसले तिनीहरूको इज्जत घटाउँछ, तिनीहरू तुरुन्तै सच्चिनुपर्छ, र तिनीहरूले यो काम गर्न छोड्नुपर्छ भन्ने महसुस गर्छन्। अनि पछि, तिनीहरूलाई फेरि यस्तो आइपर्दा, तिनीहरूले आत्मसंयम अपनाउन सक्छन्। यदि तेरो मानवतामा आत्मसंयम अपनाउने यति सानो क्षमता समेत छैन भने, सत्यताको अभ्यास गर्न आह्वान गर्दा तैँले केको विरुद्धमा विद्रोह गर्न सक्छस्? केही मानिसहरूले राम्रा रूप पाएका हुन्छन्, अनि तिनीहरूलाई निरन्तर विपरीत लिङ्गका व्यक्तिहरूले पछ्याइरहेका हुन्छन्; जति बढी मानिसहरूले तिनीहरूलाई पछ्याउँछन्, तिनीहरूले देखावटी गर्न त्यति नै सक्छन् भन्ने तिनीहरूलाई लाग्छ। के तिनीहरूका लागि यो खतरनाक हुँदैन र? तैँले यस्तो अवस्थामा के गर्नुपर्छ? (यो गुप्त समस्यालाई चिन्ने र यसदेखि टाढा बस्ने।) यो साँच्चै नै गुप्त समस्या हो जसदेखि तँ टाढा बस्नुपर्छ—यदि तँ टाढा बसिनस् भने, कुनै व्यक्तिले तँलाई पासोमा पारेको कुरा तैँले पत्ता लगाउनेछस्। तँ पासोमा पर्नुभन्दा अघि नै तैँले यस गुप्त समस्यादेखि आफूलाई टाढा राख्नु आवश्यक हुन्छ; यसलाई आत्मसंयम भनिन्छ। आत्मसंयम हुनेहरूसित लाज र गरिमा हुन्छ। जोसित यो हुँदैन, तिनीहरू आफूलाई लोभ्याउने जोकोहीद्वारा पनि लोभ्याइन सक्छन् र जब कसैले तिनीहरूलाई पछ्याउँछ, तब उसले यस कुराला स्वीकार गर्छ, जसले समस्या ल्याउन सक्छ। यसबाहेक, तिनीहरूले जानी-जानी देखावटी पनि गर्छन्, आफूलाई सजाउँछन् र राम्रो कपडा लगाउँछन्, अनि तिनीहरूले लगाउनुपर्ने जुनसुकै कपडाले तिनीहरूलाई धेरै सुन्दर, धेरै आकर्षक र राम्रो बनाउँछ भने तिनीहरूले विशेष रूपले त्यही कपडा लगाउने निर्णय गर्छन्; यो तिनीहरूको लागि खतरनाक कुरा हो र यसले के कुरा देखाउँछ भने तिनीहरू अरूलाई जानीबुझीकनै लोभ्याउन खोजिरहेका छन्। यदि तँ यी कपडाहरूमा अति आकर्षक र अति कामोत्तेजक देखिन्छस् भने तैँले आफ्नो देहको विरुद्धमा विद्रोह गरेर यी लुगा लगाउन छोड्नुपर्छ। यदि तैँले यस बारेमा दृढ संकल्प गरेको छस् भने, तैँले यो कुरा गर्न सक्छस्। तथापि, यदि तँसित यो संकल्प छैन, र तँ जोडी खोज्न चाहन्छस् भने, गएर एउटा खोज्: एक-अर्कालाई नलोभ्याइकन सामान्य रूपले कुरा गर्। यदि तँ जोडी खोजिरहेको होइनस् तर अरूलाई लोभ्याउँछस् भने यसलाई लाज विहीनताको रूपमा परिभाषित गर्न सकिन्छ। तैँले के छनौट गरिरहेको छस् बन्ने कुरामा तँ स्पष्ट हुनुपर्छ। के तिमीहरू सबैले सिद्धान्तहरू पालना गर्न सक्छौ? (हामीसित यो संकल्प छ।) यदि तिमीहरूसित यो संकल्प छ भने, तिमीहरूसित ऊर्जा छ, उत्प्रेरणा छ अनि तिनलाई पालना गर्न तिमीहरूलाई सजिलो हुनेछ। कतिपय मानिसहरू स्वभावैले भद्र प्रकृतिका हुन्छन्, यसबाहेक, परमेश्वरमा विश्वास गरिसकेपछि तिनीहरूले सत्यतालाई पछ्याउँछन् र सही मार्ग लिन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूसित त्यो चाहना हुँदैन, अनि तिनीहरूले तिनीहरूलाई लोभ्याउने प्रयासहरू गर्ने कसैलाई पनि प्रत्युत्तर दिँदैनन्। केही मानिसहरू यसमा पर्ने धेरै खतरामा हुन्छन्, भने कसैले यसलाई कुनै ध्यानै दिँदैनन्; केही मानिसहरूसित यो संकल्प रहेको प्रतीत हुन्छ, तर तिनीहरू आफै पनि वास्तवमा यसो गर्छन् कि गर्दैनन् भनी बताउन सक्दैनन्। विपरीत लिङ्गका मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने विषयमा, तैँले सही प्रकारले लिनुपर्ने र पुनःपरीक्षण गर्नुपर्ने कुरा यही हो, र सामान्य मानवताको गरिमा तथा लाजको अभिन्न भाग हो भनी पहिचान गर्नुपर्ने कुरा हो। लाजको भावनाको कमी मानवताको कमीसँग कसरी सम्बन्धित हुन्छ? यदि व्यक्तिमा लाजको भावना छैन भने, उसमा कुनै मानवता हुँदैन भन्नु उचितै हुन्छ। मानवताको कमी भएको हरेक व्यक्तिले किन सत्यतालाई प्रेम गर्दैन? अनि हामी किन व्यक्तिमा मानवता छ भने उसले सत्यता पछ्याउन सक्छ भनेर भन्छौँ? ल भन्, के लाजको भावना नभएका मानिसहरूलाई के राम्रो हो र के राम्रो होइन भन्ने थाहा हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए, जब तिनीहरूले परमेश्वरको विरोध गर्ने, उहाँलाई धोका दिने र सत्यतालाई उल्लङ्घन गर्ने खराब कामकुराहरू गर्छन्, तब के तिनीहरूलाई कुनै आत्म-ग्लानि हुन्छ? (हुँदैन।) यदि तिनीहरूको विवेकले तिनीहरूलाई घोचेन भने के तिनीहरू सही मार्गमा जान सक्छन्? के तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन सक्छन्? छाडा, र निर्लज्ज मानिसहरू असंवेदनशील हुन्छन्; तिनीहरूले सकारात्मक र नकारात्मक कुराहरू, वा परमेश्वरले केलाई प्रेम गर्नुहुन्छ र केलाई घृणा गर्नुहुन्छ भनेर स्पष्ट रूपमा छुट्याउन सक्दैनन्। त्यसकारण, जब परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार हुन भन्नुहुन्छ, तब तिनीहरूले भन्छन्, “झूट बोल्दैमा के हुन्छ? झूट बोल्नु अपमानजनक कुरा होइन!” के लाज नभएको व्यक्तिले यस्तै भन्दैन र? यदि लाजको भावना भएको व्यक्तिले साँचो कुरा भन्न सकेन र यो कुरा सबैले थाहा पाए भने, के उसको अनुहार रातो हुँदैन र? के उसलाई भित्री रूपमा असहज हुँदैन र? (हुन्छ।) अनि लाज नभएको व्यक्तिले के भन्छ? “इमानदार व्यक्ति भएको नाताले, अरूले के सोच्छन्, तिनीहरूका लागि मेरो के मूल्य छ, वा तिनीहरूले मलाई कति महत्त्व दिन्छन्—यी कुनै पनि कुराले मलाई फरक पार्दैन!” उसले मतलब नै गर्दैन। त्यसोभए के उसले अझै पनि सत्यता पछ्याउन सक्छ? यदि उसले झूट बोलेपछि उसलाई हृदयमा छटपटी भएको छ कि छैन वा उसलाई कुनै आत्मग्लानि भएको छ कि छैन भने भनेर सोधिस् भने, उसले भन्नेछ, “शान्तिमा हुनु भनेको के हो? आत्मग्लानि हुनु भनेको के हो? यसलाई किन यति ठूलो समस्या बनाउने?” उसमा त्यस्तो कुनै चेतना हुँदैन। के त्यस्तो खराब समझ भएको व्यक्तिले परमेश्वरलाई पछ्याउन सक्छ? के उसले सत्यता पछ्याउन सक्छ? उसले यसलाई पछ्याउँदैन। उसका लागि, सकारात्मक र नकारात्मक कुराहरूबीच, सत्यता र यसलाई उल्लङ्घन गर्ने कुराबीच कुनै भिन्नता हुँदैन—ती सबै एउटै हुन्। जे भए पनि, उसले के सोच्छ भने, यदि सबैले प्रयास गरे, आफ्नो कर्तव्य पूरा गरे, र मूल्य चुकाए भने ठीकै हुन्छ। यी कुराहरूबीच भिन्नता छुट्याउने कुनै पनि कुरा हुँदैन। उसले परमेश्वरको विरोध गर्ने कुनै काम गरिसकेपछि, सत्यता सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गर्ने कुनै काम गरिसकेपछि, अरू कसैका हितहरूमा घाटा हुने कुनै काम गरिसकेपछि, वा मण्डलीको काममा बाधा दिने कुनै काम गरिसकेपछि उसलाई कुनै आत्मनिन्दा महसुस हुँदैन। उसले बिलकुलै आत्मनिन्दा गर्दैन। यस हिसाबमा, के उसमा लाजको भावनाको कमी छैन र? लाजको भावना नभएका मानिसहरूले यस्ता कुराहरू खुट्याउन सक्दैनन्। तिनीहरूलाई आफूले चाहेको कुरा गर्न पाए भइहाल्छ। जे गरे पनि हुन्छ; मूल्याङ्कन गर्नलाई सत्यता प्रयोग गरिरहनु आवश्यक हुँदैन। त्यसकारण, लाजको भावना नभएका मानिसहरूले सत्यतालाई बुझ्न वा अभ्यास गर्न सक्दैनन्। लाजको भावना नहुनु र मानवताको कमी हुनुबीचको सम्बन्ध यही हो। त्यसोभए, तिमीहरूले किन यसो भन्न सकेनौ? तिमीहरू सबैले यस्तो सोचिरहेका छौ, “तपाईंले जे प्रचार गरिरहनुभएको छ, त्यो सत्यतासँग त्यति धेरै सम्बन्धित छैन; यो सत्यताभन्दा निकै फरक छ। हामी प्रायः यी कुराहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छौँ, तसर्थ के हामीलाई अझै पनि तपाईंले ती कुराहरूका बारेमा भन्नु आवश्यक छ र?” यदि तिमीहरूलाई सत्यतासँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने लाग्छ भने, तिमीहरू सत्यता वास्तविकतामा कतिसम्म प्रवेश गरेका छौ? के तिमीहरू सामान्य मानवता जिउँछौ? के तिमीहरू साँच्चै सत्यता र मानवता भएका मानिस बनेका छौ? तिमीहरू कदमा अत्यन्तै साना छौ र तिमीहरूले यी कुराहरू समेत पत्ता लगाउन सक्दैनौ, त्यसकारण तिमीहरूमा कस्तो सत्यता वास्तविकता हुन सक्छ र?
परमेश्वरको घरका दश वटा प्रशासनिक आदेशहरूमध्ये एउटाले भन्छ: मानिसमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ र त्यसबाहेक ऊसँग भावनाहरू छन्। जस्तै कि, परमेश्वरको सेवा गर्दा विपरीत लिङ्गका दुई सदस्यहरू मात्र एकलै रहेर काम गर्न पूर्ण रूपमा निषेध गरिएको छ। जो कसैले पनि त्यसो गरेको थाहा पाइएको खण्डमा, कुनै अपवादविना हटाइनेछ। मानिसहरूले यो प्रशासनिक आदेशलाई कसरी लिन्छन्? यदि कुनै पुरुषले तीस जनाभन्दा बढी महिलाहरूसँग अनुचित सम्बन्ध राखेको छ भने, ल भन्, यो कुरा सुनेका मानिसहरूलाई यसको बारेमा कस्तो महसुस हुन्छ होला? (तिनीहरूले पत्याउनेछैनन्।) यो सुन्दा तँलाई अचम्म लाग्नेछ; तैँले चकित हुँदै भन्नेछस्, “अहो, कति धेरै! त्यो त घिनलाग्दो कुरा हो, होइन र?” अनि त्यो मानिसले तँलाई यो कुरा बताउँदा कस्तो अनुभूति गर्थ्यो होला? (उसले त्यो कुराले आफूलाई फरक नपर्ने जस्तो गरेको हुन्थ्यो।) उसका लागि त्यो कुनै ठूलो कुरा हुने थिएन। उसलाई आज के खाने भनेर सोध्: “भात।” उसलाई कति जना महिलासँग सुतेको छस् भनेर सोध्: “तीस जना वा त्योभन्दा बढी।” उसले यी दुइटै कुरा बिलकुल उस्तै आवाजमा र उस्तै मानसिकताका साथ भन्नेछ। के त्यस्तो मानवता भएको व्यक्तिका लागि कुनै मुक्ति हुन्छ? हुँदैन, चाहे उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको नै किन नहोस्। त्यस्तो कुरा फ्याट्ट बोल्दा उसलाई लाज नहुने कसरी हुन सक्छ? यो त अपमानजनक कुरा हो! त्यसोभए उसले कसरी फ्याट्ट यसो भन्न सक्यो? ल भन्, के उसमा कुनै लाजको भावना बाँकी हुन्छ? अहँ, हुँदैन। उसको मानवताभित्रको विवेक पहिले नै असंवेदनशील भइसकेको हुन्छ, र ऊसँग अब कुनै बोध क्षमता बाँकी हुँदैन। यो चरित्र भ्रष्ट हुने मामला मात्र होइन—लाज वा इज्जतविनाका मानिसहरू अब मानिस रहँदैनन्। बाहिरबाट त तिनीहरू अझै पनि मानिस जस्तै देखिन्छन्, तर तिनीहरूले कुनै कुरा सम्हाल्नुपर्ने बित्तिकै सबै कुरा बिग्रिन्छ। तिनीहरूले कुनै लाज नमानी जे पनि गर्न सक्छन्—अनि त्यसको अर्थ तिनीहरू अब मानिस रहेनन् भन्ने हुन्छ। यी विषयहरूबारे हाम्रो कुराकानीलाई यहीँ समाप्त गरौँ।
आज हामीले छलफल गरेको सामान्य मानवताका यी तीन पक्षहरूका बारेमा घोरिएर विचार गर्—के ती महत्त्वपूर्ण छन्? के सामान्य मानवताका यी कुराहरू सत्यताको पछ्याइबाट अलग छन्? (छैनन्।) त्यसोभए सत्यताको पछ्याइसँग तिनको के सम्बन्ध छ? यदि परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिको मानवतामा सावधानी, जिम्मेवारीको बोध, वा आफ्ना कामहरूमा ध्यान दिन सक्ने क्षमता छैन भने—यदि उसमा त्यस्तो मानवता छैन भने, उसले परमेश्वरमाथिको विश्वास र सत्यताको पछ्याइमा के प्राप्त गर्न सक्छ? हामीले वर्षौँदेखि हरेक क्षेत्रका धेरै सत्यताहरूका बारेमा सङ्गति गरेका छौँ। यदि मानिसहरूले मेहनत गर्दैनन् वा यी सत्यताहरूलाई विवेकपूर्ण मानसिकताले हेर्दैनन्, हचुवाको भरमा काम गर्छन् र विवेकपूर्ण ढङ्गले केही पनि गर्दैनन् भने, के तिनीहरूले यसरी सत्यताको बुझाइ हासिल गर्न सक्छन्? कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “यदि म सत्यताको बुझाइसम्म पुग्न सकिनँ भने, के मैले यी धर्मसिद्धान्त र शब्दावलीहरूलाई याद गर्दा हुँदैन र?” के तैँले अन्तमा यसरी सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछस्? यदि तँमा यस्तो सामान्य मानवता छैन र तेरो मानवताभित्र यी कुराहरू छैनन्, अर्थात् तँमा विभिन्न कुराप्रति विवेकपूर्ण, सावधानीपूर्ण, इमानदार, र जिम्मेवार मनोवृत्ति छैन भने, सत्यता तेरो लागि धर्मसिद्धान्त र थेगोहरूमा परिणत हुन्छ—यो प्रावधानहरूमा परिणत हुन्छ। तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्दैनस्, किनभने तँ यसलाई बुझ्न असक्षम छस्। त्यस बाहेक, यदि तैँले आफ्नो व्यक्तिगत जीवनको वातावरण, दिनचर्या, र शैलीलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्न सक्दैनस् भने, के तँ सत्यतासँग सम्बन्धित विभिन्न सिद्धान्त र भनाइहरूमा प्रवेश गर्न सक्षम हुनेछस्? हुनेछैनस्। यसका साथै, मानिसहरूले जीवनमा सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्नुपर्छ, साथै नकारात्मक र दुष्ट कुराहरूप्रति हृदयको गहिराइमा तिरस्कार र घृणाको मनोवृत्ति राख्नुपर्छ। केही सत्यताहरूमा प्रवेश गर्ने एउटै मात्र तरिका यही हो। यसको अर्थ सत्यताको पछ्याइमा, तँसँग सही मनोवृत्ति र उचित मानसिकता हुनैपर्छ; तँ इमान्दार र गम्भीर व्यक्ति हुनैपर्छ। यस्ता मानिसहरूले मात्र सत्यता प्राप्त गर्न सक्छन्। यदि कुनै व्यक्तिमा कुनै लाजको भावना छैन, र धेरै दुष्ट कुराहरू, परमेश्वरको विरुद्धमा विद्रोह गर्ने र सत्यताको उल्लङ्घन गर्ने धेरै कुराहरू गरेपछि पनि ऊ यो ठूलो कुरा होइन भन्ने सोचेर हृदयमा भावशून्य र बेखबर रहन्छ भने—के यस्तो अवस्थामा उसका लागि सत्यताको कुनै काम हुन्छ? यसको कुनै काम हुँदैन। सत्यताले उसमा कुनै प्रभाव पार्दैन, र यसले उसलाई बन्धनमा पार्न, हप्काउन, मार्गदर्शन गर्न, वा दिशा र बाटो देखाउन सक्दैन, यसको अर्थ ऊ समस्यामा हुन्छ। लाजको भावना समेत नभएको व्यक्तिले कसरी सत्यतालाई बुझ्न सक्छ? कुनै व्यक्ति सत्यता बुझ्न सक्ने हुनका लागि, सुरुमा ऊ सकारात्मक र नकारात्मक कुराहरूप्रति हृदयमा संवेदनशील हुनुपर्छ। नकारात्मक वा दुष्ट कुराको उल्लेख गर्दा वा सामना गर्दा समेत उसलाई घृणा लाग्छ, र ऊ आफैले यस्तो काम गर्यो भने, उसलाई लाज लाग्छ र छटपटी हुन्छ। उसले सत्यताप्रति प्रेम महसुस गर्छ र आफ्नो हृदयमा सत्यतालाई स्विकार्न सक्छ; उसले यसलाई प्रयोग गरेर आफूलाई नियन्त्रण गर्न र आफ्नो गलत स्थितिलाई उल्ट्याउन सक्छ। के यी कुराहरू सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने कुराहरू होइनन् र? (हुन्।) के यी कुराहरू प्राप्त गरेपछि व्यक्तिलाई सत्यता पछ्याउन सजिलो हुँदैन र? अनि यदि कसैमा तीमध्ये कुनै पनि कुरा छैन भने, सत्यता पछ्याउने बारेमा बोल्नु खोक्रो कुरा मात्रै हुन्छ—उसको हृदयमा सकारात्मक कुराहरू छैनन् भने उसले कसरी त्यो काम गर्न सक्छ? तेरो सामान्य मानवतामा यी कुराहरू नभएसम्म सत्यताले तँभित्र जरा गाड्ने, त्यो फुल्ने, र त्यसले फल दिने हुँदैन—त्यतिञ्जेलसम्म यसले प्रभाव ल्याउनेछैन। जब तैँले सत्यता बुझेको हुन्छस्, तब तैँले आफ्नो सोचाइलाई परिवर्तन गर्न र आफ्नो व्यवहारलाई नियन्त्रण गर्न सक्नेछस्, र तेरा भ्रष्ट विचारहरू झन्-झन् कम हुनेछन्। यो नै साँचो परिवर्तन हो।
तिमीहरूमा आज हामीले छलफल गरेका सामान्य मानवताका यीमध्ये कति वटा प्रकटीकरणहरू छन्? तिमीहरूमा कति वटाको कमी छ? तिमीहरूमा कुन प्रकटीकरण छ? (लाजको भावना।) लाजको भावना—त्यो राम्रो कुरा हो। तँमा कम्तीमा पनि लाजको भावना हुनुपर्छ। अरू के छ? के तिमीहरू सबैसँग मानिस, घटना, र कामकुराहरूका सम्बन्धमा विवेकपूर्ण, र सावधानीपूर्ण मानसिकता र मनोवृत्ति छन्? म देख्छु कि तिमीहरूले जे पनि गर्छौ, त्यसमा तिमीहरू लापरवाह छौ, अल्याङटल्याङ गर्छौ र सुस्ताउँछौ, र तिमीहरूले गर्ने ती कुराहरू देख्दा, मेरो हृदयमा चिन्ता बढ्छ। के तिमीहरूले यी समस्याहरूलाई आफै पत्ता लगाउन सक्छौ? तिमीहरूले ती पत्ता लगाउँदा के तिमीहरू चिन्तित हुन्छौ? (हुन्छौँ।) कुन रूपमा? यसको बारेमा कुरा गर्। (अहिले भर्खरै परमेश्वरको सङ्गति सुनेपछि, मलाई मसँग त्यति धेरै मानवता छैन, र मेरो कर्तव्य र मेरो जीवनका घटनाहरूप्रति ममा लापरवाही मानसिकता छ भन्ने लागेको छ। म परमेश्वरका मापदण्डहरूबाट निकै टाढा छु। यो अलिक डरलाग्दो कुरा हो।) तेरो मानवतामा धेरै कुराको कमी छ, त्यति नै हो? तँलाई के लाग्छ भने तैँले वर्षौँदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेको छस् र धेरै सत्यता सुनेको छस्, तैपनि तँसित मानवताका सबैभन्दा आधारभूत कुराहरू समेत छैनन्—तँ कसरी चिन्तित नभई बस्न सक्छस्? कतिपय मानिसहरूसँग थोरै प्राविधिक सीप हुन्छ, तर तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा तुच्छ हुन्छ। यो सबै न्यून स्तरको हुन्छ, मापदण्ड अनुरूप हुँदैन, र तिनीहरूले उन्नत र स्तरीय विधिहरू के हुन् भनेर जाँच्दैनन्। के यो तिनीहरूको प्रतिगामी सोच होइन र? उदाहरणका लागि, एक पटक तिनीहरूलाई ढोका हाल्न लगाउँदा तिनीहरूले यसो भने: “हाम्रो ठाउँतिर त धेरैजसो ढोका एक पाटे मात्रै हुन्छ।” तिनीहरूको त्यो सानो ठाउँले मापदण्ड तय गर्दैन। तिनीहरूले ठूला सहरका व्यावसायिक र आवासीय भवनहरूका ढोकाहरूको शैली हेर्नुपर्छ, त्यसपछि वास्तविक परिस्थिति अनुसार आफ्नो काम गर्नुपर्छ। तैपनि यहाँ, तिनीहरूले मुख खोलेर भने: “हाम्रो घरतिर त दुई पाटे ढोका बनाउँदैनौँ, र यहाँ धेरै मानिसहरू पनि छैनन्। धेरै भए पनि ठूलो कुरा हुनेथिएन—तिनीहरू चेपाचेप गरेर पस्न सक्छन्।” अर्कोले भन्यो: “यदि मानिसहरू धेरै लामो समयसम्म चेपाचेप भए भने, ढोकाको पल्ला भाँचिनेछ। यस विषयमा कुरा गरौँ। यस पटक हामी अपवादको रूपमा दुई पाटे ढोका बनाऊँ, हुन्छ?” त्यसपछि तिनीहरूले भने: “हुँदैन! म एक पाटे ढोका नै बनाउँछु; म दुई पाटे ढोका बनाउन सक्दिनँ। यो कसरी बनाउने भन्ने कुरा मलाई थाहा हुन्छ कि तपाईंलाई? मलाई—त्यसोभए यस विषयमा तपाईं किन मेरो कुरा सुन्नुहुन्न? तपाईंले मेरो कुरा सुन्नुपर्छ!” तिनीहरूलाई परिस्थिति अनुसार काम गर्न भनियो, तर तिनीहरूले सुनेनन् र सानो ढोका नै बनाउन अड्डी कसे। के यो झन्झट होइन र? प्रकाश आओस् र ठाउँ सानो नदेखियोस् भनेर भित्री र बाहिरी भागका बीचमा सिसाको पार्टिसन हाल्न लगाउँदा, तिनीहरूले भने, “किन सिसा हाल्ने? त्यो सुरक्षाको जोखिम हुनेछ, होइन र? म त सिसा हाल्दिनँ; यी दुई वटा ढोकाहरू नै काफी छन्। हाम्रोतिर त यस्तो ढोका मात्र प्रयोग गर्छौँ।” तिनीहरूले अरूलाई दबाउन सधैँ “हाम्रोतिर”, “हाम्रो घरतिर”, “मैले प्राविधिक कुराहरू अध्ययन गरेको छु” जस्ता कुराहरू दोहोर्याइरहन्छन्। के ती कुराहरू सत्यता हुन्? (होइनन्।) बाहिरी मामलाहरूप्रति यस्तो मनोवृत्ति अपनाउनका लागि, तिनीहरूको मानवताभित्र के कुराको कमी हुनुपर्छ? चेतना। अनि तिनीहरूको चेतनामा विशेष गरी कुन कुराको कमी हुनुपर्छ? अन्तर्ज्ञान। तिनीहरूलाई सधैँ आफ्नो ठाउँको सबै कुरा ठिक हो, सबैभन्दा उच्च कुरा त्यही हो, त्यो सबै सत्यता हो भन्ने लाग्छ। के तिनीहरूको चेतना कमजोर छैन र? सामान्य चेतना कस्तो देखिनुपर्छ? सामान्य चेतना भएको भए तिनीहरूले यसो भन्नेथिए, “म धेरै वर्षदेखि यो व्यवसायमा छु, तर मैले त्यति धेरै कुरा देखेको छैनँ। हाम्रोतिर त हामी सबैले ढोकाहरू यसरी नै बनाउँछौँ, त्यसकारण यहाँका ढोकाहरू कति ठूला हुन्छन् हेरौँ। यहाँका मानिसहरूले जे गर्छन् हामी त्यसैमा सहमत हुनेछौँ। यो फरक ठाउँ हो, र यो काममा, म लचकदार हुनुपर्छ।” के त्यो चेतना होइन र? (हो।) त्यसोभए के त्यस्तो व्यक्तिमा यस्तो चेतना हुन्छ? हुँदैन—उसमा कुनै चेतना हुँदैन। अनि अन्त्यमा यसलाई कसरी सम्हालियो? काम पुनः गर्नु पर्यो। के काम पुनः गर्नु घाटा होइन र? (हो।) हो, घाटा हो। के यस्ता घटनाका उदाहरणहरू धेरै छन्? छन् नि। त्यो व्यक्ति पूरै जिद्दी छ। ऊ कति जिद्दी छ? जसले जे भने पनि उसले सुन्दैनथ्यो; उसले मेरो कुरा समेत सुन्दैनथ्यो, र उसले मेरो खण्डन समेत गर्थ्यो। मैले भनेँ, “तैँले यो कुरा परिवर्तन गर्नुपर्छ। गरिनस् भने, यो काम तेरो लागि होइन।” अनि उसले यसो भन्ने दुस्साहस गर्यो, “तपाईंलाई मेरो आवश्यकता नपरे पनि म यत्रै ढोका बनाउँछु!” त्यो कस्तो स्वभाव हो? के त्यो सामान्य मानवता हो? (होइन।) यो सामान्य मानवता होइन—त्यसोभए यो कस्तो मानवता हो त? मेरो विचारमा, तिनीहरू अलिक पशु जस्तै छन्। यो त गोरु तिर्खाएको जस्तै हो: यसले गाडामा जति धेरै सामान वा मानिसहरू बोकिरहेको भए पनि, यसले एउटा पानीको खाडल वा नदी देख्ने बित्तिकै, गाडालाई सीधै त्यतै तानेर लग्नेछ। जति नै मानिसहरू भए पनि त्यसलाई तानेर लैजान सकिँदैन। हामी त एउटा पशुको कुरा गरिरहेका छौँ। के मानिसहरूमा पनि यस प्रकारको स्वभाव हुन्छ? जब तिनीहरूमा यस्तो स्वभाव हुन्छ, तब यो सामान्य मानवता होइन, र त्यो खतरनाक कुरा हो। तिनीहरूले तँलाई इन्कार गर्ने, र तेरो कुरा सुन्न छोड्ने बहाना पाउनेछन्। तिनीहरू अत्यन्तै जिद्दी र मूर्ख हुन्छन्। दैनिक जीवनका त्यस्ता कुराहरूमा, यदि तँमा विनम्र रूपमा स्विकार्ने, अरूका रायहरू सुन्ने मनोवृत्ति छैन भने, यदि तँमा अध्ययन गर्ने मनोवृत्ति छैन भने, तँ कसरी सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्षम हुनेछस्? तैँले यसलाई कसरी अभ्यास गर्न सक्नेछस्? सबैले दुई पाटे ढोका बनाउनु नै उपयुक्त हुन्छ भनेर भन्छन्। तैँले त्यो समेत गर्न सक्दैनस्, र त्यो सत्यताको अभ्यास गर्ने कुराको नजिक पनि भएन—तैँले कुनै उचित सुझाव समेत सुन्दैनस्। के तैँले सत्यतासँग सम्बन्धित कुनै कुरा सुन्न सक्नेछस्? तैँले सधैँ जस्तै सुन्दैनस्। यस्तो स्वभाव भएको व्यक्तिले यो कुरा बुझ्दैन र त्यो उसको लागि ठूलो समस्या हुन्छ। यदि कसैको मानवतामा यस्तो समझ समेत छैन भने, उसले कुन सत्यता अभ्यास गर्न सक्छ? तिनीहरू हरेक दिन व्यस्त हुने ती कुराहरू कसका लागि गर्छन्? तिनीहरूले ती कामहरू पूर्ण रूपमा आफ्नै रुचि, आफ्नै स्वार्थी चाहनाहरू अनुसार गर्छन्। हरेक दिन, तिनीहरूले दैनिक जीवनमा वरिपरिका मानिस, घटना, र कामकुराहरूप्रति यस प्रकारको दृष्टिकोण राख्छन्: “म जे मन लाग्छ त्यही गर्नेछु, जे सोच आउँछ त्यही गर्नेछु, र जे विश्वास लाग्छ त्यही गर्नेछु।” यसलाई के भनिन्छ? दिनभरि, तिनीहरूले सोच्ने सबै कुरा पूर्ण रूपमा दुष्ट हुन्छ। अनि यदि तिनीहरू हृदयमा यति दुष्ट छन् भने, तिनीहरूका कार्यहरू कस्ता होलान्? के त्यस्तो व्यक्ति हुन्छ जसका सबै विचार दुष्ट छन्, तर उसका सबै कार्यहरू अझै पनि सत्यतासँग मिल्छन्? यो ठिक होइन—यो विरोधाभास हुनेछ। उसका विचारहरू सबै दुष्ट छन्, र उसको सुरुवाती विन्दु पूर्ण रूपमा दुष्ट छ, त्यसकारण उसले गर्ने कामकुराहरू कम्तीमा पनि स्मरण गर्न लायक हुनेछैनन्। अनि स्मरण नगरिने कुराहरूमध्ये, कतिपय बाधा र व्यवधानहरू हुन्छन्, कतिपय विनाशकारी हुन्छन्, तर अरू त्यति खराब हुँदैनन्। यदि यी कुराहरूलाई गम्भीरतापूर्वक लिइयो भने, उसलाई दोषी ठहर्याउनुपर्थ्यो। खास कुरा यस्तो हो।
कतिपय मानिसहरूमा एक प्रकारको गलत दृष्टिकोण हुन्छ, जुन कुरा अरूलाई निकै घृणित लाग्छ। यी मानिसहरूमा केही वरदान वा सबल पक्षहरू हुन्छन्, वा सायद कुनै शिल्प, केही दक्षता, वा केही क्षेत्रमा विशेष क्षमता हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेपछि, आफूलाई विशिष्ट मानिस ठान्छन्। के यो मनोवृत्ति सही छ? यो दृष्टिकोणबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? के यो सामान्य मानवताको सोचाइमा पर्ने कुरा हो? होइन। त्यसोभए यो कस्तो विचार हो त? के यो समझको कमी हुनु होइन र? (हो।) तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “म साधारण मानिसहरूभन्दा माथि छु किनभने म यो शिल्प जान्दछु, र म परमेश्वरको घरको साधारण व्यक्तिभन्दा राम्रो छु। म शिल्पकला र क्षमता भएको मानिस हुँ, र म बोल्न सिपालु र प्रतिभाशाली छु। म परमेश्वरको घरको अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण व्यक्ति हुँ। म सबैको प्यारो व्यक्ति हुँ। कसैले पनि मलाई आदेश दिन, अगुवाइ गर्न, र कुनै काम गर्ने हुकुम दिन सक्दैन। मसँग यो सीप छ, त्यसकारण म जे चाहन्छु त्यही गर्नेछु। मैले सिद्धान्तहरूका बारेमा सोच्नु पर्दैन—म जे गर्छु त्यो सही र सत्यता अनुरूप हुन्छ।” यो दृष्टिकोणको बारेमा तिमीहरूलाई के लाग्छ? के यस्ता मानिसहरू छैनन् र? त्यस्ता मानिसहरूको कमी छैन, र तिनीहरू आफ्नो प्रदर्शन गर्नका लागि परमेश्वरको घरमा आएका हुन्छन्। यदि तिनीहरूले आफ्ना सामर्थ्य र सीपहरूलाई परमेश्वरको घरमा कर्तव्य पूरा गर्नमा प्रयोग गरे भने, त्यो ठीकै हुनेछ, तर यदि तिनीहरू आफ्नो प्रदर्शन गर्न आएका हुन् भने त्यो अर्कै प्रकृतिको समस्या हो। यसलाई किन “आफ्नो प्रदर्शन गर्ने” भनेर भनिन्छ? तिनीहरूले परमेश्वरका विश्वासीहरूलाई मूर्ख र केही नभएको जस्तो ठान्छन्। के तिनीहरूको सोचाइमा केही गडबडी भएको छैन र? के तिनीहरूको चेतनामा केही समस्या छैन र? के परिस्थिति वास्तवमा यस्तै हुन्छ? के परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू साँच्चै नै मूल्यहीन हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए ती मानिसहरूले उनीहरूलाई किन त्यो रूपमा हेर्छन्? तिनीहरूले किन त्यस्तो सोच्छन्? के कुराले यस्तो विचार पैदा गराउँछ? के तिनीहरूले यो कुरा गैरविश्वासीहरूबाट सिक्छन्? तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू केही पनि होइनन्, उनीहरू सबै घरगृहस्थ श्रीमान-श्रीमती हुन्, उनीहरू सबै किसान हुन्, र उनीहरू समाजको तल्लो तहका मानिस हुन् भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले ठूलो रातो अजिङ्गरको दृष्टिकोण बोकेका हुन्छन्। तिनीहरूले के सोच्छन् भने परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू असक्षम हुन्छन्, उनीहरूले समाजमा आफ्नो बाटो बनाउन सक्दैनन्, र उनीहरूका लागि त्यहाँ कुनै बाटो नभएकाले, र जाने कुनै ठाउँ नभएकाले मात्रै उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेका हुन्। तिनीहरू आफूसँग केही क्षमता भएको, आफूलाई कुनै पेसाको बारेमा थोरै थाहा भएको, वा आफूसँग केही प्राविधिक ज्ञान भएको कारण आफू परमेश्वरको घरको प्रतिभाशाली व्यक्ति भएको ठान्छन्। के त्यो विचार सही हो? (होइन।) त्यसमा के कुरा गलत छ? तिनीहरू परमेश्वरको घरमा कुनै सक्षम मानिसहरू छैनन् भन्ठान्छन्, र तिनीहरूको थोरै व्यावसायिक ज्ञानले गर्दा, तिनीहरूले शक्ति प्रयोग गर्न र विभिन्न कुराहरूबारे अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार राख्न चाहन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू छन्? के तिमीहरूमाझ, वा तिमीहरूसँग परिचित वा तिमीहरूले चिनेका मानिसहरूमाझ यस्ता मानिसहरू छन्? कुनै निश्चित क्षेत्रको दक्षता भएका मानिसहरू धेरै छन्, र जब तैँले तिनीहरूलाई समूहका अगुवा वा सुपरभाइजरको रूपमा काम गर्न लगाउँछस्, तब तिनीहरूलाई लाग्छ कि तिनीहरूले कुनै आधिकारिक पद प्राप्त गरेका छन्। तिनीहरूलाई के लाग्छ भने परमेश्वरको घरमा तिनीहरूको अन्तिम निर्णय चल्छ, तिनीहरूले जस्तो अरू कसैले पनि परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्दैनन् वा यसका हितहरूको रक्षा तिनीहरूले भन्दा बढी कसैले गर्दैन, र तिनीहरू जस्तो बफादार कोही छैन। तिनीहरू सबै कुराको व्यवस्थापन गर्न र सबै कुरामा सहभागी हुन चाहन्छन्, तर तिनीहरूले राम्रोसँग केही पनि व्यवस्थापन गर्दैनन्, न त तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूको खोजी नै गर्छन्। तिनीहरू मेरो कुरा समेत सुन्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरू छन्? (छन्।) त्यस्ता मानिसहरू छन्। तिनीहरू आफूसँग भएको निश्चित सीपको नाममा सबैलाई व्यवस्थापन गर्न र पदमा बस्न चाहन्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई मन नपर्ने कुरा गर्दा, तिनीहरूले यसो भन्छन्: “हामीले यी मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्नुपर्छ—तिनीहरू उद्दण्ड छन्!” जब परमेश्वरका विश्वासीहरूमा समस्या हुन्छ, तब तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति दिनुपर्छ। यो कुनै सैन्य शिविर होइन, जहाँ सैन्य नियन्त्रण अभ्यास गर्नुपर्छ। मण्डलीका मामलाहरूमा, परमेश्वरका वचनहरूबारे सङ्गति गरेर अनि मानिसहरूलाई सत्यता बुझाएर मात्र समस्याहरू समाधान गर्न सकिन्छ। सत्यतालाई नस्विकार्ने र स्वेच्छाचारी र लहडी ढङ्गले काम गर्नेहरू काटछाँटमा पर्न सक्छन्—सत्यतालाई स्वीकार नगर्न दृढ रूपमा लागि परेका मानिसहरूलाई मात्रै अनुशासनमा राख्न सकिन्छ। सुपरभाइजर वा अगुवा र सेवकका रूपमा सेवा गरेका कतिपय मानिसहरूसँग स्पष्ट रूपमा नै सत्यता वास्तविकता हुँदैन, तर पनि तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा सधैँ शक्ति प्रयोग गर्न र अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार राख्न चाहन्छन्। के यी मानिसहरूमा विवेक र समझ हुन्छ? तिनीहरूलाई कुनै पनि व्यवसायका केही जुक्तीहरू मात्रै थाहा हुन्छ तर तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता बुझ्दैनन्। तिनीहरू आफूलाई उपयोगी र सक्षम ठान्छन्, र आफू परमेश्वरको घरको औसत व्यक्तिभन्दा असल भएको ठान्छन्, साथै तिनीहरू शक्तिको पदबाट मण्डलीमा आफूले चाहेको कुरा गर्न—अर्थात् एकल र अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार राख्न चाहन्छन्। तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्दैनन् बरु आफ्नो इच्छा अनुसार, आफ्नो रुचि अनुसार काम गर्छन्। समस्या के हो? के यो ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव होइन र? के यस्ता मानिसहरूमा सामान्य मानवताको समझ हुन्छ? तिनीहरूमा यसको एउटा झिल्को पनि हुँदैन। हामी सामान्य मानवता सम्बन्धी हाम्रो सङ्गतिलाई यहीँ समाप्त गर्नेछौँ।
ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउँछन् भन्ने कुराको चिरफार
इ. ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो काममा अरूलाई हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, वा सुपरिवेक्षण गर्न नदिनुको चिरफार
हाम्रो पछिल्लो सङ्गतिको विषयलाई जारी राख्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू प्रकट हुने विभिन्न तरिकाहरूको आठौं बुँदा यस्तो छ:तिनीहरूले अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित गराउँछन्। हामीले यो बुँदालाई चार उपखण्डमा विभाजन गरेका छौं। दुई वटा हामीले हाम्रो पछिल्लो भेलामा छलफल गर्यौँ: पहिलो, तिनीहरूले कसैसँग सहकार्य गर्न सक्दैनन् भन्ने थियो; दोस्रो, तिनीहरूसँग मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने र जित्ने इच्छा र महत्त्वाकाङ्क्षा हुन्छ भन्ने थियो। तेस्रो के होला? अरूलाई आफूले लिएको कुनै पनि काममा हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, वा सुपरिवेक्षण गर्न नदिनु। तिनीहरूले लिएको कुनै पनि काममा के समावेश हुन सक्छ? यसमा अगुवा वा सेवक जिम्मेवार हुन सक्ने कुनै पनि कार्यक्रम, साथै समूह सुपरभाइजर वा समूह अगुवा जिम्मेवार हुने काम समावेश हुन्छ; यो कुनै क्षेत्रको व्यावसायिक काम, वा कुनै एक व्यक्तिको काम पनि हुन सक्छ। यो कुनै काम लिने व्यक्ति अगुवा वा सेवक पनि हुन सक्छ, वा ऊ कुनै साधारण विश्वासी दाजुभाइ वा दिदीबहिनी पनि हुन सक्छ। यदि तिनीहरूले अरूलाई हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, वा सुपरिवेक्षण गर्न दिँदैनन् भने, तिनीहरू कुन स्थितिमा हुन्छन्? यो निषेधसँग के-कस्ता व्यवहारहरू सम्बन्धित छन्? यो ख्रीष्टविरोधीहरूको आठौं प्रकटीकरणमा पर्ने अर्को व्यवहार हो, र तिनीहरूको सारको अर्को खुलासा हो। हरेक प्रकारको कर्तव्यमा, केही कामहरू व्यावसायिक काम हुन्छन्, र कतिपय कामहरू प्रत्यक्ष रूपमा जीवन प्रवेशसँग सम्बन्धित हुन्छन्। व्यावसायिक काममा प्रविधि, ज्ञान, सिकाइ, र कर्मचारी नियुक्तिजस्ता सबै पक्षहरू समावेश हुन्छन्। यसमा यी सबै समावेश हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले काम लिएपछि, आफै यसमा काम गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले यसबारे अरूसँग छलफल गर्दैनन्, र जब तिनीहरूलाई कठिनाइ हुन्छ, तब तिनीहरूले अरूको विचार लिन चाहँदैनन्; तिनीहरू एक्लो निर्णायक हुन र अन्तिम निर्णय आफै गर्ने व्यक्ति बन्न चाहन्छन्। अरूले तिनीहरूलाई अलिकति भए पनि सहयोग गर्ने आशा गर्दै आफ्नो विचार र प्रतिक्रिया दिन सक्छन्—तर के तिनीहरूले त्यो स्वीकार गर्छन् त? (गर्दैनन्।) अहँ, गर्दैनन्। त्यो कस्तो स्वभाव हो? कुन स्वभावले तिनीहरूलाई सञ्चालित गरिरहेको हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाहमा अरूलाई हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, वा सुपरिवेक्षण गर्न दिँदैनन्? तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “मलाई यो क्षेत्रको कामबारे थाहा छ, र मलाई सिद्धान्त थाहा छ। मण्डलीले मलाई यो काम दिएको छ। त्यसकारण, यो काम म आफै गर्नेछु।” तिनीहरूले कामसँग सम्बन्धित कुनै पनि जानकारी वा कामको प्रगतिबारे अरूलाई जानकारी दिन अस्वीकार गर्नुको औचित्य स्पष्ट पार्नको लागि प्रायजसो मैले यो पेसा बुझेको छु र म एक आन्तरिक व्यक्ति हुँ भनेर दाबी गर्छन्। तिनीहरूले काममा देखा पर्ने भुल, गल्ती, वा दुर्घटनाहरूबारे पनि अरूलाई बताउन चाहँदैनन्। अरू कसैले यस्तो कुराबारे थाहा पाएपछि र यसबारे सोधपुछ गर्न, संलग्न हुन, वा थप कुरा पत्ता लगाउन चाहनेबित्तिकै, तिनीहरूले जवाफ दिन मान्दैनन्, बरु यसो भन्छन्, “मेरो कामको क्षेत्रभित्रका कुराहरू मेरा कुराहरू हुन्। तपाईंसँग सोधपुछ गर्ने अधिकार छैन। मण्डलीले तपाईंलाई यो काम दिएको होइन—यसले यो काम मलाई दिएको हो, र मैले यो कुरा गुप्त राख्नुपर्छ।” के त्यो उचित स्पष्टीकरण हो? के तिनीहरूले “गु्प्त राख्नु” सही हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? के कामको स्थिति, यसमा देखा परेका गल्ती र समस्याहरू, र यसको योजना र दिशाबारे अरूसँग सङ्गति गर्नु जानकारी खुस्काउनु हो र? (होइन।) जानकारी बाहिर जाँदा मण्डलीको सुरक्षामा खतरा ल्याउने केही निश्चित विवरणहरू अरूलाई बताउनु अनुचित हुन्छ, तर यो त्यस्तो कार्य होइन। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, ती कुरा नबताउनु ठीक हो। तर यदि तिनीहरूले गोपनीयतालाई स्पष्टीकरणको रूपमा प्रयोग गरिरहेका छन्, र आफ्नो कामको दायराभित्र पर्ने कुनै पनि कुरा अरूलाई बताउँदैनन्, र साधारण विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र अगुवा र सेवकहरूबाट आएका सोधपुछ, प्रश्न, वा अनुरोधहरूलाई प्रतिरोध र इन्कार गर्छन् भने, यहाँ समस्या के हो त? उदाहरणको लागि, तिनीहरूले निश्चित तरिकाले कुनै काम गर्न चाहन सक्छन्। अनि, अरू कसैले तिनीहरूलाई भन्छ, “यदि तपाईंले त्यसरी गर्नुभयो भने, यसले परमेश्वरको घरका हितहरूमा घाटा ल्याउनेछ, र तपाईं सही मार्गबाट टाढा जानुहुनेछ। यसको सट्टा हामीले यसरी गर्दा हुँदैन र?” तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्, “यदि मैले तैँले भनेअनुसार गरेँ भने, त्यसले अरूलाई मेरो तरिका राम्रो छैन भन्ने देखाउनेछ, होइन र? त्यसपछि कामको श्रेय तँलाई नै जानेछ, होइन र? त्यसरी हुँदैन; म तैँले भनेको कुरा गर्नुभन्दा बरु गलत तरिकाले गर्छु। म आफ्नो मार्गमै लागिरहनुपर्छ। यसले परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि गरे पनि मलाई मतलब छैन; मेरो प्रतिष्ठा र हैसियत नै महत्त्वपूर्ण छ—मेरो इज्जत नै महत्त्वपूर्ण छ!” तिनीहरूले गर्ने काम गलत भए पनि, तिनीहरू बस गलत नै भइरहनेछन्, र कसैलाई पनि हस्तक्षेप गर्न दिनेछैनन्। के त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव होइन र? (हो।) अरूलाई हस्तक्षेप गर्न नदिनुको सार के हो? यो आफ्नै उद्यममा संलग्न हुनु हो। तिनीहरूको लागि परमेश्वरको घरका हितहरू महत्त्वपूर्ण हुँदैनन्, र यसको काममा तिनीहरूको ध्यान हुँदैन। तिनीहरूले त्यो सिद्धान्तअनुसार काम गर्दैनन्। बरु यसको साटो, तिनीहरूले आफ्नो व्यक्तिगत हित र आफ्नो हैसियत र प्रतिष्ठामा ध्यान दिएर काम गर्छन्; परमेश्वरको घरको काम र हितहरूले तिनीहरूको आफ्नै हैसियत र हितहरूमा सेवा पुर्याउनुपर्छ। त्यसकारण त तिनीहरूले अरूलाई तिनीहरूको काममा हस्तक्षेप वा सोधपुछ गर्न दिँदैनन्। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, कसैले तिनीहरूको काममा हस्तक्षेप गरेपछि, तिनीहरूका हैसियत र हितहरू खतरामा पर्नेछन्, र तिनीहरूका कमीकमजोरी र त्रुटिहरू, साथै तिनीहरूको कामका समस्या र विचलनहरू खुलासा हुने सम्भावना हुनेछ। त्यसकारण, तिनीहरूले अरूलाई आफ्नो काममा हस्तक्षेप गर्नबाट रोक्न कम्बर कसेका हुन्छन्, र तिनीहरूले अरू कसैको सहकार्य वा सुपरिवेक्षण स्वीकार गर्दैनन्।
ख्रीष्टविरोधी जुनसुकै काममा संलग्न भए पनि, ऊ माथिले यसबारेमा थप कुरा थाहा पाउनेछ र सोधपुछ गर्नेछ भन्ने कुरामा डराउँछ। यदि माथिले कामको स्थिति वा कर्मचारी नियुक्तिबारे सोधपुछ गर्यो भने, तिनीहरूले केही सानातिना कुराहरूको झाराटारुवा विवरण दिनेछन्, अर्थात् माथिले थाहा पाउँदा केही नहुने, र थाहा पाउँदा पनि कुनै दुष्परिणामहरू नआउने भनेर तिनीहरूले सोचेका कुराहरूको विवरण दिनेछन्। यदि माथिले अरू बाँकी कुराबारे सोधपुछ गर्यो भने, उसले तिनीहरू उसको कर्तव्य र उसको “आन्तरिक मामला” मा हस्तक्षेप गर्दै छन् भन्ने विश्वास गर्छ। उसले तिनीहरूलाई थप कुरा भन्नेछैन, बरु मूर्खको नाटक गर्दै धोका दिनेछ र कुराहरू ढाकछोप गर्नेछ। के उसले परमेश्वरको घरको सुपरिवेक्षण इन्कार गरिरहेको हुँदैन र? (हुन्छ।) अनि कसैले उसको समस्या पत्ता लगाएको छ र त्यसबारे खुलासा गर्न र माथि रिपोर्ट गर्न लागेको छ भने उसले के गर्नेछ? उसले यसलाई रोक्नेछ, हस्तक्षेप गर्नेछ—उसले यस्तो धम्कीसमेत दिनेछ: “यदि तैँले यो कुरा भनिस् र यसले गर्दा हामीलाई माथिले काटछाँट गर्यो भने, यसको दोषी तँ नै हुनेछस्। यदि कसैलाई काटछाँट गरिनु छ भने, त्यो तँ नै हुनेछस्!” के यस्ताहरूले स्वतन्त्र राज्य स्थापना गर्ने प्रयास गरिरहेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) तिनीहरूले माथिलाई सोधपुछ गर्न समेत दिँदैनन्, र तिनीहरूको कामको क्षेत्रभित्र पर्ने कुराहरूबारे जान्ने वा ती कुराहरूबारे प्रश्न गर्ने अधिकार कसैलाई हुँदैन, झन् सिफारिसहरू गर्ने अधिकार हुनु त धेरै परको कुरा हो। यदि तिनीहरूले कुनै कामको कार्यक्रम हात पारेका छन् भने, त्यो कामको क्षेत्रभित्र पर्ने मामलाहरूबारे तिनीहरूले मात्रै अन्तिम निर्णय गर्न सक्छन्; तिनीहरूले मात्रै पञ्च-निर्णय गर्न सक्छन्; तिनीहरूले मात्रै आफूले चाहेअनुसार काम गर्न र बोल्न सक्छन्, र तिनीहरूले जसरी काम गरे पनि, तिनीहरूसँग यसको स्पष्टीकरण हुन्छ। कसैले सोधपुछ गर्यो भने, तिनीहरूले अपनाउने कार्यशैली कस्तो हुन्छ? झाराटारुवा र ढाकछोप। अनि अरू केके छन्? (छल।) ठीक भन्यौ: छल—तिनीहरूले तँलाई देखावटी रूपसमेत देखाउनेछन्। उदाहरणको लागि, कतिपय मण्डलीमा, अगुवा वा सुसमाचार डिकनले एक महिनाको अवधिमा आफूले जिम्मेवारी पाएको मण्डलीमा तीन जना मात्रै मानिसहरूलाई विश्वासमा ल्याएको हुन सक्छ, जुन अरू मण्डलीको भन्दा निकै नै कम हो। तिनीहरूलाई यसबारे माथिसमक्ष कुनै हिसाब दिन सकिँदैन भन्ने लाग्छ—त्यसैले, तिनीहरूले के गर्छन्? जब तिनीहरूले आफ्नो कामको रिपोर्ट दिन्छन्, तब तिनीहरूले तीन अङ्कपछि शून्य थप्छन् र तीस जना मानिसहरूलाई विश्वासमा ल्याइएको छ भनेर भन्छन्। अरू कसैले यसबारे थाहा पाउँछ र तिनीहरूलाई प्रश्न गर्छ: “के त्यो छल होइन र?” तिनीहरूले भन्छन्, “छल? किन, हामीले अर्को महिना यसको पूर्ति गर्न तीस जना मानिसहरू विश्वासमा ल्याएपछि यो ठीक हुनेछ, होइन र?” यसको लागि, तिनीहरूसँग स्पष्टीकरण हुन्छ। यदि अरू कसैले यो कुरालाई गम्भीरतापूर्वक लियो र माथिलाई तथ्यहरू रिपोर्ट गर्न चाह्यो भने, तिनीहरूले त्यो व्यक्तिले तिनीहरूको लागि समस्या ल्याउँदै छ, र यो कुरा बाहिर फैलाउँदै छ भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले उसलाई दमन गर्नेछन् र तह लगाउनेछन्—उसलाई समस्यामा पार्नेछन्। यसमा, के तिनीहरूले मानिसहरूलाई दण्ड दिइरहेका हुँदैनन् र? के तिनीहरूले दुष्कर्म गरिरहेका हुँदैनन् र? तिनीहरूले आफ्नो काममा कहिल्यै पनि सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्दैनन्, त्यसकारण काम गर्ने क्रममा तिनीहरूको उद्देश्य के हुन्छ? आफ्नै हैसियत र रोजीरोटी रक्षा गर्नु भन्ने हुन्छ। तिनीहरूले जेजस्ता खराब कुराहरू गरे पनि, तिनीहरूले आफूले गर्ने कामको अभिप्राय र मनसाय मानिसहरूलाई बताउँदैनन्। तिनीहरूलाई त ती कुराहरू कडाइसाथ गोप्य राख्नुपर्छ; तिनीहरूको लागि ती कुराहरू गुप्त जानकारी हुन्। यस्ता मानिसहरूको लागि सबैभन्दा संवेदनशील विषय के हो? यो कि, जब तैँले तिनीहरूलाई यस्तो प्रश्न गर्छस्, “तपाईं आजभोलि के गर्दै हुनुहुन्छ? के तपाईंले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा कुनै परिणामहरू प्राप्त गर्नुभएको छ? के तपाईंको कामको क्षेत्रमा कुनै व्यवधान वा बाधाहरू आएका छन्? तपाईंले तिनलाई कसरी सम्हाल्नुभयो? के तपाईं आफ्नो काममा जहाँ हुनुपर्ने हो त्यहाँ हुनुहुन्छ? के तपाईंले आफ्नो कर्तव्य बफादारीसाथ पूरा गरिरहनुभएको छ? के तपाईंका कामका निर्णयहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूमा घाटा ल्याएका छन्? के योग्य नभएका अगुवाहरूलाई प्रतिस्थापन गरिएको छ? के तुलनात्मक रूपमा सत्यता पछ्याउने राम्रा क्षमता भएका मानिसहरूलाई बढुवा र जगेर्ना गरिएको छ? के तपाईंले तपाईंप्रति अटेरी मानिसहरूलाई दबाउनुभएको छ? तपाईंको भ्रष्ट स्वभावबारे तपाईंसँग के ज्ञान छ? तपाईं कस्तो व्यक्ति हुनुहुन्छ?” यी विषयहरू तिनीहरूको लागि सबैभन्दा संवेदनशील विषय हुन्। यी प्रश्नहरू सोधिनु नै तिनीहरूको लागि सबैभन्दा बढी डरलाग्दो कुरा हो, त्यसकारण, तैँले प्रश्न सोधुन्जेल पर्खनुको सट्टा, तिनीहरूले हतारहतार आफूलाई ढाकछोप गर्ने अर्को विषय खोज्छन्। तिनीहरूले तँलाई सबै माध्यमद्वारा बहकाउँदै अहिले वास्तवमा परिस्थिति कस्तो छ भनेर जान्नबाट तँलाई रोक्न चाहन्छन्। तिनीहरूले तँलाई सधैँ अन्धकारमा राखिरहेका हुन्छन्, र तँलाई तिनीहरू आफ्नो काममा कति अघि बढेका छन् भन्ने कुरा जान्नबाट सधैँ रोक्ने गर्छन्। तिनीहरूमा अलिकति पनि पारदर्शिता हुँदैन। के त्यस्ता मानिसहरूमा परमेश्वरप्रति साँचो विश्वास हुन्छ? के तिनीहरूमा परमेश्वरको डर हुन्छ? हुँदैन। तिनीहरूले कहिल्यै पनि सक्रिय रूपमा कामको रिपोर्ट गर्दैनन्, न त आफ्नो कामका दुर्घटनाहरूबारे नै सक्रिय रूपमा रिपोर्ट गर्छन्; तिनीहरूले आफ्नो काममा सामना गरेका चुनौती र अन्योलबारे कहिल्यै पनि सोध्ने, खोज्ने, वा खुलस्त कुरा गर्ने गर्दैनन्, बरु ती कुराहरू ढाकछोप गर्ने, अरूको आँखामा छारो हाल्ने र छल गर्ने हदसम्म जान्छन्। तिनीहरूको काममा कुनै पारदर्शिता हुँदैन, र माथिबाट तिनीहरूलाई तथ्यगत रिपोर्ट र विवरण दिन दबाब दिइएपछि मात्रै तिनीहरूले मन नलागी-नलागी अलिअलि बताउनेछन्। तिनीहरू आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियतसँग सम्बन्धित कुनै पनि समस्याहरूबारे कुरा गर्नुभन्दा मर्न चाहन्छन्—तिनीहरू यसबारे एक शब्द नबोली मर्नेछन्। बरु, तिनीहरूले नबुझेको बहाना गर्छन्। के त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव होइन र? यो कस्तो व्यक्ति हो? के यस्तो समस्या सहजै समाधान हुन्छ? यदि माथिले तिनीहरूको काममा मार्गदर्शन दियो भने, त्यसप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? झाराटारुवा। तिनीहरूले सहमति जनाएजस्तो गर्छन्, र नोटबुक वा कम्प्युटर निकालेर उत्साहसाथ टिपोटसमेत लिन्छन्—तर ती टिपोट लिएपछि, के तिनीहरूले मार्गदर्शन बुझेका हुनेछन् र के तिनीहरूले काम गर्न थाल्नेछन्? (थाल्नेछैनन्।) तिनीहरूले तँलाई देखाउन मात्रै नाटक गरिरहेका हुन्छन्, तँलाई बहकाउन देखावटी काम गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले वास्तवमा के सोचिरहेका हुन्छन्? “यो काम गर्न मलाई दिइएको हुनाले, मैले जे भन्छु त्यही हुन्छ। म जे गर्न चाहन्छु त्यसमा कसैले पनि हस्तक्षेप गर्न सक्दैन। ‘संघीय अधिकारीभन्दा स्थानीय अधिकारीसँग बढी नियन्त्रण क्षमता हुन्छ’ त्यसकारण मसँग यो अधिकार छ। होइन भने, मलाई यो काम सम्हाल्न नदिए हुन्छ। मलाई बर्खास्त गरे हुन्छ।” तिनीहरूले यस्तै सोच्छन्, र यसरी नै व्यवहार गर्छन्। यो कस्तो स्वभाव हो? के यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव होइन र? (हो।) यसको अर्थ समस्या भन्ने हुन्छ। तँलाई हस्तक्षेप वा सोधपुछ गर्ने अनुमति छैन, न त सोधखोज र प्रश्नहरू गर्ने नै अनुमति छ। तिनीहरू यसप्रति निकै संवेदनशील हुन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “के यो माथिले मेरो समस्या र काम जाँच गर्ने प्रयास गरेको हो? कसले पोल खोल्यो?” आत्तिएर, तिनीहरूले कसले आफ्नो पोल खोलिदियो भनेर पत्ता लगाउन ठोस प्रयास गर्छन्। अन्ततः, तिनीहरूको शङ्का दुई जना मानिसहरूमा सीमित हुन्छ, र तिनीहरूले ती मानिसहरूलाई झोलातुम्बी बोकाएर घर पठाउँछन्। यो के समस्या हो? यो ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हो।
ख्रीष्टविरोधीको स्वभावको मुख्य विशेषता के हो? हैसियतमै झुन्डिरहनु र अरूलाई नियन्त्रण गर्नु। तिनीहरूले अरूलाई नियन्त्रण गर्नकै लागि हैसियत प्राप्त गर्छन्। तिनीहरूसँग हैसियत छ भने, तिनीहरूले वैध रूपमै मानिसहरूलाई आफ्नो नियन्त्रणमा राख्नेछन्। तिनीहरूले वैध रूपमै त्यसो गर्नेछन् भनेर म किन भन्दै छु? किनभने तिनीहरूको काम तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरले दिएको हो; तिनीहरूलाई यो काम गर्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले नै छनौट गरेका हुन्। त्यसैले के तिनीहरूले त्यसो गर्नु वैध हुन्छ भन्ने महसुस गर्दैनन् र? (गर्छन्।) यसरी, यसले तिनीहरूलाई पुँजीको रूपमा प्रयोग गर्ने कुरा दिन्छ, र तिनीहरूले मनमा यस्तो सोच्छन्: “तिमीहरूले नै मलाई छनौट गरेका हौ, होइन र? यदि तिमीहरूले मलाई छनौट गर्छौ भने, मलाई भरोसा पनि गर्नुपर्छ। गैरविश्वासीहरूको भनाइ नै छ: ‘आफ्नो कामदारमा शङ्का नगर, र शङ्का लाग्नेलाई काममा नलगाऊ।’” यहाँ, तिनीहरूले शैतानी उक्तिसमेत लागू गर्छन्। के यो भनाइ सत्यता हो? (होइन।) यो शैतानी विधर्म र भ्रम हो। यदि तैँले तिनीहरूको कामबारे सोधपुछ गरिस् भने, तिनीहरू यस्तो सिद्धान्त लिएर आउँछन्: “‘आफ्नो कामदारमा शङ्का नगर, र शङ्का लाग्नेलाई काममा नलगाऊ।’ यदि तिमी मलाई प्रयोग गर्छौ भने, मलाई शङ्का गर्नु हुँदैन। यदि तिमीलाई म कस्तो व्यक्ति हुँ भन्ने थाहा छैन भने, यदि तिमीले मेरो वास्तविकता देखेको छैनौ भने, मलाई प्रयोग नगर। तर तिमीले मलाई प्रयोग गरिरहेको छौ, र त्यसकारण, म यो पदमा दह्रिलो गरी खडा हुनुपर्छ। मैले भनेकै कुरा हुनुपर्छ।” तिनीहरूले जे भन्छन् त्यो सबै कामकाजमा लागू हुनुपर्छ; तिनीहरूलाई यसो गर्न नदिँदा, वा तिनीहरूको लागि सहकर्मी खोज्दा, वा अरूलाई तिनीहरूको सुपरिवेक्षण र मार्गदर्शन गर्न लगाउँदा, काम हुँदैन। यदि कुनै व्यक्ति तिनीहरूको कामबारे जाँच गर्न आयो भने, तिनीहरूले हुँदैन भनेर भन्छन्—तिनीहरूलाई आफूले केही गल्ती गरेको छैन र जाँच गरिनु पर्दैन भन्ने लाग्छ। अधिकारको हिसाबले, तिनीहरूले अरू मानिसहरू, कार्यस्थल, र मण्डलीको काम नियन्त्रण गर्न आफ्नो हैसियत र अख्तियार प्रयोग गर्छन्। के तिनीहरूले स्वतन्त्र राज्य स्थापना गरिरहेका हुँदैनन् र? के तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी होइनन् र? परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई यो काम र यो कर्तव्य गर्न लगाउन सक्छ, तर यसले तिनीहरूलाई तानाशाहीको रूपमा शक्ति प्रयोग गर्न दिँदैन। के त्यस्ता व्यक्तिले परमेश्वरको अभिप्राय र उहाँको घरका बन्दोबस्तहरू गलत रूपमा बुझेका हुँदैनन् र? तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नुको सट्टा किन सधैँ हैसियत र शक्ति पाउन खोजिरहेका हुन्छन्? (तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी स्वभावद्वारा सञ्चालित हुन्छन्।) ठीक भन्यौ—ख्रीष्टविरोधी स्वभाव यस्तै हुन्छ। मण्डलीले तिनीहरूको लागि काम मिलाउँदा तिनीहरूले किन यसलाई गलत रूपमा बुझ्छन्? किनभने तिनीहरूलाई अन्तर्निहित रूपमै मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न मन पर्छ। तिनीहरूको प्रकृति सार यही हो—तिनीहरू यस्तै हुन्छन्। तिनीहरूको लागि काम मिला, अनि तिनीहरूले अब आफूसँग शक्ति र हैसियत छ, र आफ्नो क्षेत्रमा आफ्नो नियन्त्रण छ भन्ने सोचिहाल्छन्। यदि तँ तिनीहरूको क्षेत्रमा गइस् भने, तैँले तिनीहरूले भनेको मान्नुपर्छ। उदाहरणको लागि, परमेश्वरको घरले एक पटक एउटा अगुवालाई ख्रीष्टविरोधीको काम जाँच्न लगाएको थियो। त्यो अगुवा र त्यो ख्रीष्टविरोधी दुवै मण्डली अगुवा थिए; तिनीहरू एउटै पदका थिए। त्यो ख्रीष्टविरोधीले भन्यो, “तपाईं मण्डली अगुवा हुनुहुन्छ, र म पनि मण्डली अगुवा हुँ। हामी एउटै स्तरका हौँ। तपाईंले मेरो काममा हस्तक्षेप नगर्नुहोस्, र म पनि तपाईंको काममा हस्तक्षेप गर्नेछैनँ। मसँग सङ्गति नगर्नुहोस्—तपाईं त्यो पदमा हुनुहुन्न! अनि तपाईं हाम्रो मण्डलीमा काम कसरी भइरहेको छ भनेर सोध्न चाहनुहुन्छ—के माथिले तपाईंलाई यसो गर्न निर्देशन दिएको छ? मलाई प्रमाण देखाउनुहोस् त।” त्यो अगुवाले भन्यो, “माथिले मलाई एउटा सन्देश प्रवाह गर्न लगाएको हो। मेरो कुरामा विश्वास लागेन भने गएर सोध्नुहोस्।” त्यो ख्रीष्टविरोधीले भन्यो, “त्यसोभए मसँग सङ्गति गर्न र मेरो विरुद्धमा आरोप लगाउन तपाईंलाई केले अधिकार दिन्छ? मेरो कामअन्तर्गतका कुराहरूबारे सोधपुछ गर्ने अधिकार तपाईंलाई केले दिन्छ? तपाईं त्यसो गर्ने स्थानमा हुनुहुन्न!” के यी शब्दहरू सत्यता अनुरूप छन्? (छैनन्।) यो कस्तो कार्य हो? ख्रीष्टविरोधीले मात्रै गर्ने कार्य। गैरविश्वासीहरूमाझ एउटा भनाइ छ: “शक्तिले भक्ति ल्याउँछ।” तिनीहरू कसको पद उच्च छ, कसको शक्ति धेरै छ, र को बढी सक्षम छ भनेर हेर्न प्रतिस्पर्धा गर्छन्। तिनीहरूले को बढी मानिसहरूको इन्चार्ज हो भनेर हेर्न प्रतिस्पर्धा गर्छन्। अनि परमेश्वरको घरमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले यिनै कुराहरू हेर्न अरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्छन्। के तिनीहरू गलत ठाउँमा आएका छैनन् र? के भ्रष्ट स्वभाव भएको, तर ख्रीष्टविरोधी नरहेको व्यक्तिले सामान्यतया आफूजस्तै स्तरको मण्डली अगुवालाई भेट्दा यस्तो सोच्नेछ? तिनीहरूले केही कुराहरू प्रकट त गर्नेछन्, तर तिनीहरूले सामान्य रूपमै त्यो मण्डली अगुवासँग सङ्गति गर्न सक्नेछन्। तिनीहरूले अवश्य नै यसो भन्नेछैनन्, “के तपाईं मेरो कामबारे सोधपुछ गर्न सक्ने स्थानमा हुनुहुन्छ?” तिनीहरूले त्यसो भन्नेछैनन्, किनभने तिनीहरूमा सामान्य समझ हुन्छ, र तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ। सामान्य समझ भएको व्यक्तिले कसरी व्यवहार गर्नेछ? तिनीहरूले यस्तो सोच्नेछन्, “हामीलाई मण्डलीको नेतृत्व गर्न लगाउनु—त्यो परमेश्वरले हामीलाई उत्थान गर्नुभएको हो; यो उहाँको आज्ञा हो, र यो हाम्रो कर्तव्य हो। यदि परमेश्वरले हामीलाई यसो गर्ने आज्ञा नदिनुभएको भए, हामी केही न कामका हुनेथ्यौँ। यो कुनै आधिकारिक पद होइन। म तपाईंसँग मण्डलीको कामबारे, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको काम कसरी भइरहेको छ भन्नेबारे, र मेरो कामको अनुभवबारे सङ्गति दिन सक्छु।” के ख्रीष्टविरोधीहरूले यी कुराहरूबारे अरूसँग सङ्गति गर्नेछन्? गर्नेछैनन्—तिनीहरूले अवश्य नै यी कुराहरू खुलासा गर्नेछैनन्। त्यसैले त ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटा विशेषता भनेको हैसियत र शक्तिप्रतिको इच्छा हो जुन साधारण मानिसहरूको भन्दा धेरै हुन्छ, र त्यसैले यसअलावा तिनीहरू साधारण मानिसहरूभन्दा धूर्त र छली पनि हुन्छन्। तिनीहरूको धूर्तता र छलीपन कहाँ प्रकट हुन्छ? (तिनीहरूले अरूलाई केही पनि भन्दैनन्। तिनीहरूले अरूलाई सीधै केही पनि भन्दैनन्।) तिनीहरूलाई हरेक मामला गुप्त, र अरूलाई बताउन नहुने कुरा हो भन्ने लाग्छ। हरेक मामलामा, तिनीहरू अरूप्रति सतर्क हुन्छन्; तिनीहरूले सबै कुरा लुकाएर, ढाकछोप गर्दै छोपेर राख्छन्। के तिनीहरूले अरूसँगको व्यवहारमा सामान्य अन्तरक्रिया र कुराकानी गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले हृदयबाट केही भन्न सक्छन्? सक्दैनन्। तिनीहरूले तँलाई अन्तर्निहित परिस्थिति मूल्याङ्कन गर्नबाट रोक्न केही सतही उत्साहका कुरा र मनमोहक शब्दहरू मात्रै प्रदान गर्छन्। तिनीहरूसँग केही समय सम्पर्कमा आएपछि, तैँले यस्तो महसुस गर्नेछस्, “हेर, यो व्यक्ति दुष्टजस्तो देखिँदैन, तर पनि किन मलाई सधैँ उसको हृदय अरू मानिसहरूबाट अति टाढा छ जस्तो लाग्छ? उसको सम्पर्कमा हुँदा किन सधैँ अनौठो लाग्छ? मलाई सधैँ ऊ बुझ्न नसकिने खालको व्यक्ति हो भन्ने महसुस हुन्छ।” के तँलाई त्यस्तो महसुस हुन्छ? (हुन्छ।) त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हो: तिनीहरू सबैप्रति सतर्क हुन्छन्। अनि किन तिनीहरू सतर्क हुन्छन्? किनभने तिनीहरूको नजरमा, जोकोहीले तिनीहरूको हैसियत खतरामा पार्न सक्छ। यदि तिनीहरू सतर्क भएनन् भने, यदि तिनीहरूले आफ्नो सतर्कता छोडे भने, तिनीहरूले अरूलाई तिनीहरूको वास्तविकता, तिनीहरूको वास्तविक पहिचान के हो भनेर थाहा दिन सक्नेछन्—अनि तिनीहरूको हैसियत कायम रहनेछैन। त्यसकारण, जब तिनीहरूले आफ्नो कामको स्थिति र कर्तव्यबारे सोधपुछ गर्ने, वा आफ्नो व्यक्तिगत स्थितिबारे सोधपुछ गर्ने व्यक्ति सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले आफूले ढाकछोप गर्न सक्ने कुरा ढाकछोप गर्छन् र लुकाउन सक्ने कुरा लुकाउँछन्। तिनीहरूले लुकाउन नसक्ने कुराहरूलाई सामान्य बनाउने उपाय खोज्छन्, वा तिनीहरू आफै तँबाट लुकेर बस्छन्। कति ख्रीष्टविरोधीहरूमा विचित्र स्वभाव हुन्छ: तिनीहरू अरूको माझ्मै बस्ने भए पनि, तैँले तिनीहरूले कसैसँग पनि सामान्य अन्तरक्रिया गरेको देख्नेछैनस्, र अरूसँग तिनीहरूको कुनै सामान्य कुराकानी हुँदैन। हरदिन, तिनीहरू एक्लै बस्छन्, खाने बेला देखा पर्छन् र पछि फेरि हराउँछन्। तिनीहरू सधैँ हराउने गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले किन अरूसँग अन्तरक्रिया गर्दैनन्? तिनीहरूले आफ्नो परिवारलाई जे पनि भन्नेछन्, तर किन तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई केही भन्दैनन्? गैरविश्वासीहरूको एउटा भनाइ छ: “धेरै मुख चलाउनेले गल्ती पनि धेरै नै गर्छ।” त्यस्ता मानिसहरू यो सिद्धान्तप्रति प्रतिबद्ध हुन्छन्; तिनीहरू लापरवाही रूपमा बोल्दैनन्, किनभने तिनीहरूले भनेको कुराले तिनीहरूको खेल उदाङ्गो पार्न सक्छ, र तिनीहरूको कमजोरी पर्दाफास गर्न सक्छ। कुन शब्दले तिनीहरूलाई अरूको नजरमा नीच देखाउँछ र तिनीहरूको वास्तविकता के हो भनेर खुलाइदिन्छ भन्ने कुरा थाहा हुँदैन, त्यसैले तिनीहरू अरूबाट तर्कने सक्दो प्रयास गर्छन्। के तिनीहरूको यो तर्काइ अनजानमा हुने कुरा हो, कि यसभित्र यसलाई नियन्त्रण गर्ने केही कुरा हुन्छ? यसलाई नियन्त्रण गर्ने केही न केही हुन्छ। यो कुरा न्यायोचित र आदरणीय हो, कि यो खराब कुरा हो? (खराब कुरा।) अवश्य नै यो खराब कुरा हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले व्यवहार गर्ने एउटै तरिका यो मात्र होइन—धेरैजसो समय तिनीहरूले अरूसँग सामान्य रूपमा कुराकानी वा अन्तरक्रिया नै गर्दैनन्; कहिलेकहीँ, तिनीहरूले अत्यन्तै स्पष्ट कुरा गर्न र बोल्न पनि सक्छन्—तर तिनीहरूले के-कस्ता कुराहरूबारे कुरा गर्छन्? तिनीहरूको विषयवस्तु के हुन्छ? तिनीहरूले आफ्नो प्रदर्शन गर्दै शब्द र सिद्धान्तहरू प्रचार गर्छन्। तिनीहरू वास्तविक काम गर्न र वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्छु भनेर भन्छन्, जबकि वास्तवमा तिनीहरूसँग कुनै वास्तविक सीप हुँदैन। तिनीहरूलाई तिनीहरूसँग के-कस्ता कमीकमजोरीहरू छन्, तिनीहरूमा अहङ्कारी स्वभाव छ कि छैन भनेर सोध्, अनि तिनीहरूले भन्नेछन्, “भ्रष्ट मानवजातिमाझ को अहङ्कारी छैन र?” हेर त—तिनीहरूको अहङ्कारको पनि आधार हुन्छ। यसले सबैलाई समावेश गर्छ, मानौँ तिनीहरूको अहङ्कार उचित कुरा हो। तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता खोजी गर्दैनन्, र यस्तो लाग्छ तिनीहरूले काममा कुनै समस्या वा कठिनाइहरू छन् भन्ने कुरा महसुसै गर्दैनन्। अनि तैँले तिनीहरूलाई सोधेर वास्तविक परिस्थिति पत्ता लगाउनेछैनस्। जब तिनीहरूको कुनै काम हुँदैन, तब तिनीहरू चुपचाप बस्छन्, र जब तिनीहरूले बोल्छन्, तब आफ्नो योग्यताबारे कुरा गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै खुलेर कुरा गर्दैनन्; तिनीहरूले आफूभित्र के-कस्ता विद्रोहीपन वा लालची इच्छाहरू छन्, वा तिनीहरूले परमेश्वरसँग कसरी सौदा गर्ने प्रयास गर्छन्, वा तिनीहरूले कोसित झूट बोलेका छन्, वा काम गर्ने क्रममा तिनीहरूको महत्त्वाकाङ्क्षा के हुन्छ भनेर कहिल्यै बताउँदैनन्। तिनीहरूले यी समस्याहरूबारे कहिल्यै कुरा उठाउँदैनन्, र अरूले कुरा उठाउँदा, तिनीहरूले कुनै चासो लिँदैनन्। तिनीहरूको कामको क्षेत्रभित्रका कुराहरू छुने प्रश्नहरूबारे पनि, तिनीहरूले थोरै सतही कुरा मात्रै बोल्छन्। छोटकरीमा भन्दा, तिनीहरूको सम्पर्कमा जति लामो समय रहे पनि, तिनीहरूको कर्तव्यको क्षेत्रभित्र रहेको कुनै पनि कुराबारे थप जान्न चाहेमा, त्यो जान्न हरकसैलाई निकै गाह्रो हुनेछ, चाहे त्यो कुरा कर्मचारीबारेमा, वा चाहे व्यावसायिक अभ्यासबारेमा, वा कामको प्रगतिबारेमा होस्। तैँले जुनसुकै कोणबाट पहुँच गरे पनि—तैँले आफ्नो प्रश्न अप्रत्यक्ष रूपमा प्रस्तुत गर्ने प्रयास गरे नि, वा सीधै सोधे नि, वा तिनीहरूको नजिकको कसैलाई सोधे नि—तैँले सजिलै परिणामहरू प्राप्त गर्नेछैनस्। त्यो अत्यन्तै कठिन हुन्छ। के त्यो धूर्त कुरा होइन र? (हो।) तिनीहरूबाट विभिन्न कुराबारे वास्तविक जानकारी लिन किन यति कठिन हुन्छ? किन तिनीहरूले ती कुराहरू यसरी छोपेर राख्छन्? तिनीहरूको उद्देश्य के हो? तिनीहरू आफ्नो हैसियत र रोजीरोटीमा सुरक्षित रहन चाहन्छन्। तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “यो हैसियत पाउन, आज म जहाँ छु त्यहाँ आइपुग्न सजिलो थिएन—एकैछिनको लापरवाहले, मैले मूर्ख भएर गल्ती गरेँ भने, के म समस्यामा पर्दिनँ र? यसको साथै, यदि परमेश्वरको घरलाई मैले गरेका खराब कुराहरू थाहा भयो भने, तिनीहरूले मलाई ठेगान लाउनेछन् कि छैनन् भनेर कसले भन्न सक्छ?” तैँले खुलस्त हुनेबारे, र इमानदार व्यक्ति बन्नेबारे, र बफादारी रूपमा कर्तव्य निर्वाह गर्नेबारे जति नै कुरा गरे पनि, के यो कुरा तिनीहरूमा छिर्छ र? अहँ, छिर्दैन। तिनीहरूको लागि त एउटै आदर्श वाक्य हुन्छ: कुरा फुत्क्यो कि पद खुस्क्यो। यदि तँ अरूलाई सबै कुरा बताउँछस् भने, त अयोग्य होस्—काम न काजको व्यक्ति होस्! तिनीहरूको आदर्श वाक्य त्यही हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव यस्तै हुन्छ।
ख्रीष्टविरोधीले जुनसुकै काम गरिरहेको भए पनि, उसले अरूलाई हस्तक्षेप गर्न वा सोधपुछ गर्नबाट निषेध गर्छ, र अझै बढी रूपमा उसले परमेश्वरको घरलाई सुपरिवेक्षण गर्नबाट निषेध गर्छ। यसो गर्नुको तिनीहरूको उद्देश्य के हुन्छ? तिनीहरूले मुख्यतः परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न, र आफ्नो हैसियत र शक्ति सुरक्षित गर्न चाहन्छन्, र यसको अर्थ तिनीहरूले आफ्नो रोजीरोटी रक्षा गर्नु हो। तिनीहरूको मुख्य उद्देश्य त्यही हो। यदि तिमीहरू अगुवा वा सेवक हौ भने, के तिमीहरूलाई परमेश्वरको घरले तिमीहरूको कामको बारेमा जाँचबुझ र सुपरिवेक्षण गर्छ भन्ने डर लाग्छ? के तिमीहरूलाई परमेश्वरको घरले तिमीहरूको कामका भूलचूक र गल्तीहरू पत्ता लगाएर तिमीहरूको काट-छाँट गर्नेछ भन्ने डर लाग्छ? के तिमीहरूलाई तिमीहरूको वास्तविक क्षमता र कदबारे माथिलाई थाहा भएपछि, उसले तिमीहरूलाई फरक नजरले हेर्नेछ र तिमीहरूलाई प्रवर्धन गर्नेबारे विचार गर्नुहुनेछैन भन्ने डर लाग्छ? यदि तँसित यी डर छन् भने, यसले तेरो प्रेरणा मण्डलीको कामका निम्ति होइन, तँ ख्याति र हैसियतका लागि काम गरिरहेको छस् भन्ने साबित गर्छ, जसबाट तँमा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव छ भन्ने प्रमाणित हुन्छ। यदि तँमा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव छ भने, तँ ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्गमा हिँड्ने, र ख्रीष्टविरोधीहरूले गरेको सबै दुष्टता गर्ने सम्भावना हुन्छ। यदि तेरो हृदयमा परमेश्वरको घरले तेरो कामको रेखदेख गर्छ भन्ने डर छैन, र तँ माथिकाले सोधेका प्रश्न र सोधपूछको साँचो जवाफ केही नलुकाई, र आफूलाई थाहा भएजति दिन सक्छस् भने, तेरो कुरा सही वा गलत जे भए पनि, तैँले जस्तो भ्रष्टता प्रकट गरे पनि—तैँले ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव प्रकट गरे पनि—तँ ख्रीष्टविरोधी कदापि ठहरिनेछैनस्। मुख्य कुरा भनेको तैँले आफ्नो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव चिन्न सक्छस् कि सक्दैनस्, र यो समस्या हल गर्न सत्यता खोज्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने हो। यदि तँ सत्यता स्विकार्ने व्यक्ति होस् भने, तेरो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव सच्याउन सकिन्छ। यदि तँलाई आफूमा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव छ भन्ने कुरा राम्ररी थाहा भएर पनि त्यो हटाउन सत्यता खोज्दैनस्, यदि तँ आइपर्ने समस्याहरू लुकाउने वा समस्याबारे झूट बोल्ने र जिम्मेवारी पन्छाउने कोसिस समेत गर्छस्, अनि काटछाँटमा पर्दा सत्यता स्विकार्दैनस् भने, यो गम्भीर समस्या हो, र तँ ख्रीष्टविरोधीभन्दा फरक छैनस्। तँमा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव छ भन्ने जानेर पनि किन तँ यसलाई सामना गर्ने आँट गर्दैनस्? किन तँ यसलाई खुलस्त रूपमा लिएर यसो भन्न सक्दैनस्, “यदि माथिबाट मेरो कामबारे सोधपुछ गरिन्छ भने, म आफूलाई थाहा भएको सबै कुरा भन्नेछु, र यदि मैले गरेका खराब कुराहरू खुलासा भए पनि, र उसलाई थाहा भएपछि माथिकोले मलाई प्रयोग गर्न छोडे पनि, र मैले आफ्नो हैसियत गुमाए पनि, म आफूले भन्नुपर्ने कुरा स्पष्ट रूपमा भन्नेछु”? परमेश्वरको घरले तेरो कामको रेखदेख र सोधखोज गर्नेछ भन्ने तेरो डरले तैँले सत्यताभन्दा बढी हैसियतलाई बहुमुल्य ठान्छस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। के यो ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव होइन र? हैसियतलाई सबैभन्दा माथि राख्नु ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हो। तैँले किन हैसियतलाई यति बहुमूल्य ठान्छस्? तैँले हैसियतबाट कस्ता-कस्ता फाइदाहरू प्राप्त गर्न सक्छस्? यदि हैसियतले तँमाथि विपत्ति, कठिनाइ, बेइज्जती, र पीडा ल्याउँछ भने, के तैँले अझै पनि यसलाई बहुमूल्य ठान्थिस्? (ठान्नेथिइनँ।) हैसियत हुँदा प्राप्त हुने कैयौँ लाभहरू छन्, जस्तै अरू मानिसहरूको डाहा, सम्मान, आदर, र चापलुसी, साथै तिनीहरूको आदर र सम्मान। तेरो हैसियतले तँलाई श्रेष्ठता र सौभाग्यको पनि अनुभूति गराउँछ जसले तँलाई गर्व र आत्मसम्मानको अनुभव गराउँछ। यसको साथै, तैँले अरूले उपभोग गर्न नपाउने कुराहरू पनि उपभोग गर्न सक्छस्, जस्तै हैसियतका लाभहरू र विशेष व्यवहार। यी कुराहरूबारे तैँले सोच्नसमेत आँट गर्दैनस्, र यी तैँले सपना देखेका र तृष्णा गरेका कुराहरू हुन्। के तँ यी कुराहरूलाई बहुमूल्य ठान्छस्? यदि हैसियत कुनै वास्तविक महत्त्वविनाको खोक्रो कुरा हो भने, र यसको प्रतिरक्षा गरेर कुनै वास्तविक उद्देश्य पूरा हुँदैन भने, के यसलाई बहुमूल्य ठान्नु मूर्खता होइन र? यदि तैँले देहका हित र आनन्दजस्ता कुराहरूलाई त्याग्न सक्छस् भने, प्रसिद्धि, प्राप्ति, र हैसियतले अबउप्रान्त तँलाई बन्धनमा पार्नेछैन। त्यसकारण, हैसियतलाई बहुमूल्य ठान्ने र पछ्याउने समस्या समाधान गर्नुभन्दा पहिले कुन कुरा समाधान गर्नुपर्छ? सबभन्दा पहिले, दुष्कर्म र चलाकी गर्ने, कुरा लुकाउने, र ढाकछोप गर्ने, साथै हैसियतका लाभहरूमा रमाउन परमेश्वरको घरको सुपरिवेक्षण, सोधखोज, र अनुसन्धान इन्कार गर्ने कार्यमा सहभागी हुने समस्याको प्रकृतिलाई स्पष्टसित देख्न सक्नुपर्छ। के यो परमेश्वरविरुद्धको ठाडो प्रतिरोध र विरोध होइन र? यदि तैँले हैसियतका लाभहरूको लोभ गर्नुका प्रकृति र परिणामहरू स्पष्ट देख्न सक्छस् भने, हैसियतको पछि लाग्ने समस्या समाधान हुनेछ। यदि तैँले हैसियतका लाभहरूको लोभ गर्नुको सार छर्लङ्गै चिन्न सक्दैनस् भने, यो समस्या कहिल्यै समाधान हुनेछैन।
के तिमीहरू काम गर्न र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न साझेदारी गर्छौ? के तिमीहरूले सुपरिवेक्षण स्वीकार गर्छौ? के तिमीहरूले अरूलाई हस्तक्षेप वा सोधपुछ गर्नबाट रोक्न केही गरेका छौ? यदि कसैले सोधपुछ गर्यो भने, के तैँले उसलाई विरोध गर्छस् र यसो भन्छस्, “मेरो काममा हस्तक्षेप गरेर तपाईंले आफूलाई के सोच्नुभएको छ? म हैसियतमा तपाईंभन्दा माथि छु, र मेरो काममा मैले भनेको कुरा हुन्छ। माथिले त सोधपुछ गरेको छैन, तपाईंलाई केले यस्तो अधिकार दियो?” त्यस्तो कुनै कुरा बोलेका छौ? ख्रीष्टविरोधीहरूको मुख्य स्वभाव के हो? हैसियत ओगट्नु र शक्ति पकडमा राख्नु; परमेश्वरको घरको काममा फाइदा पुर्याउने कुनै पनि कुरा नगर्नु, यसका हितहरूबारे विचार नगर्नु, बरु झाराटारुवा र छली व्यवहार गर्नु, र अल्याङटल्याङ गर्नु। बाहिरबाट हेर्दा, तिनीहरू आफ्नो काममा निकै ऊर्जासाथ व्यस्त भएका देखिन्छन्, तर तिनीहरूले गर्ने कुराहरू हेर, पहिलो कुरा त, तिनीहरूले कुनै प्रगति नै गर्दैनन्; दोस्रो कुरा, तिनीहरू अप्रभावकारी हुन्छन्; अनि तेस्रो कुरा, तिनीहरूले गर्ने कामको प्रभाव खासै केही हुँदैन—त्यो सब पूरै भद्रगोल पारिएको हुन्छ। तिनीहरूले बस एउटा कुरा मात्रै त्याग्दैनन्, र त्यो भनेको तिनीहरूले आफ्नो कामले प्रदान गर्ने अवसर प्रयोग गरेर शक्ति हत्याउनु र त्यसलाई नछोड्नु हो। अनि जबसम्म तिनीहरूसँग शक्ति हुन्छ, तबसम्म तिनीहरू ठीकै हुन्छन्। तिनीहरूले जुनसुकै काम गरिरहेका भए पनि, चाहे यो पेसासँग सम्बन्धित होस्, वा चाहे बाहिरी मामलाहरूसँग सम्बन्धित होस्, प्राविधिक सीपसँग सम्बन्धित होस्, वा चाहे अरू पक्षहरूसँग सम्बन्धित होस्, यसमा र यो सबमा कुनै पारदर्शिता हुँदैन। के यो पारदर्शिताको कमी अनजानमा भएको हुन्छ र? होइन—अनजानमा हुने कुरा त स्वभावसँग सम्बन्धित नै हुँदैन, बरु क्षमताको कमी हुनुसँग र काम कसरी गर्ने भनेर नबुझ्नुसँग सम्बन्धित हुन्छ। त्यसोभए, मैले किन यो स्वभाव ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हो भनेर भनेँ त? तिनीहरूले जानीजानी नाटक गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूभित्र एउटा अभिप्राय हुन्छ: तिनीहरूले सचेत रूपमै तँलाई यी कुराहरू थाहा पाउनबाट रोक्छन्, र सचेत रूपमै तँबाट यी कुराहरू लुकाउँछन् र तँलाई देखाउँदैनन्। तिनीहरूले तँसँगको आफ्नो बोली र कुराकानी न्यूनतम पार्छन्; तिनीहरूले तँसँगको आफ्नो गफगाफ न्यूनतम पार्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूको खुलासालाई न्यूनतम पार्छन्, ताकि तैँले सधैँ तिनीहरूलाई दोष दिनेछैनस् र तिनीहरूबारे सोधपुछ गर्नेछैनस्, ताकि तँलाई वास्तवमा के भइरहेको छ भन्नेबारे धेरै कुरा थाहा हुनेछैन, र ताकि तैँले तिनीहरूको साँचो अनुहार चिन्नेछैनस्। के त्यो जानीजानी गरिने काम होइन र? के यसमा अभिप्राय लुकेको हुँदैन र? तिनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्य के हुन्छ? तिनीहरूले तँलाई छल गर्न, र धोकेबाज तरिकाले अगाडि बढ्न चाहन्छन्; तिनीहरूले तँलाई भ्रामक छाप प्रदान गर्छन् र परिस्थितिहरू वास्तवमा कस्ता छन् भन्ने कुरा जान्नबाट तँलाई रोक्छन्। यो तरिकामार्फत, तिनीहरूले आफ्नो हैसियत सुरक्षित गरेका हुन्छन्, र यो कुराले तिनीहरूलाई खुशी पार्छ। के यसको प्रकृति त्यही होइन र? (हो।) यो ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव हो, र त्यो सचेत रूपमै छल गर्नु, धोका दिनु, र विभिन्न कुराहरू ढाकछोप गर्नु हो। यो सबै सचेत रूपमै गरिएको हुन्छ। मलाई भन त, अरूसँग भेट्ने समय नै नहुने गरी मानिसहरूलाई यति व्यस्त राख्ने कुन कार्यक्रम हुन्छ? कुनै पनि हुँदैन, होइन र? कुनै पनि कार्यक्रमले व्यक्तिलाई खाना खाने वा सुत्ने समय नहुने गरी वा अरूसँग भेट्ने समय नहुने गरी व्यस्त बनाउँदैन। परिस्थिति अझै त्यति व्यस्त भएको छैन। ती कुराहरूको लागि समय निकाल्न सकिन्छ। त्यसोभए, किन यी मानिसहरूसँग समय हुँदैन त? तिनीहरूले तँलाई भेट्न चाहँदैनन्; तैँले तिनीहरूको कामबारे सोधपुछ गरेको चाहँदैनन्। के त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव होइन र? (हो।) तिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू अविश्वासीहरू होइनन् र? हुन्—हरेक ख्रीष्टविरोधी एक अविश्वासी हो। यदि तिनीहरू अविश्वासी नभएका भए, तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामलाई आफ्नै हातमा लिने, वा परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई आफ्नै शक्तिमा नियन्त्रण गर्ने काम नगर्नेथिए। तिनीहरूले त्यस्ता कुराहरू नगर्नेथिए। अविश्वासीहरूको पहिलो व्यवहार के हो भने, तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हँदै हुँदैन। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बहानामा आफ्नै हितहरूको लागि षड्यन्त्र गर्छन्; तिनीहरू दुस्साहसी र लापरवाह बन्छन्, र तिनीहरू पटक्कै डराउँदैनन्। परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास साँचो विश्वास हुँदैन, केवल नारा हुन्छ। परमेश्वरप्रति तिनीहरूको हृदयमा कहीँकतै कुनै डर हुँदैन।
आफ्नो काममा कसैले हस्तक्षेप गर्ने र सुपरिवेक्षण गर्नेवाला छ भन्ने सुन्दा, कतिपय मानिसहरूले कस्तो मनोवृत्ति अपनाउँछन्? “सुपरिवेक्षण गर्नु ठीकै हो। म सुपरिवेक्षण स्विकार्छु। सोधपुछ गर्नु पनि ठीकै हो—तर यदि तपाईंले मलाई साँच्चै सुपरिवेक्षण गर्नुभयो भने, मेरो काम अघि बढाउने कुनै उपाय हुनेछैन। मेरो हात बाँधिएको हुनेछ। यदि तपाईंले सधैँ अन्तिम निर्णय गर्नुहुन्छ र मलाई लागुकर्ता बनाउनुहुन्छ भने, म काम गर्न सक्दिनँ। ‘नाइके एउटा मात्रै हुनसक्छ।’” के यो सिद्धान्त होइन र? यो ख्रीष्टविरोधीहरूको सिद्धान्त हो। यसो भन्ने व्यक्तिमा कस्तो स्वभाव हुन्छ? के यो ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हो? “नाइके एउटा मात्रै हुनसक्छ” भन्नुको अर्थ के हो? तिनीहरूले माथिले सोधपुछ गर्दा त्यसलाई पालनासमेत गर्दैनन्। यदि माथिले सोधपुछ गरेन भने, के तेरा कार्यहरूले सत्यता उल्लङ्घन गर्दैनन्? के सोधपुछको कारण तैँले कुनै गलत काम गर्नेछस्? के माथिले तेरो काममा बाधा दिनेछ? मलाई भन् त, काम राम्रो होस् भनेर कि नराम्रो होस् भनेर माथिले मार्गदर्शन दिन्छ, यसबारे सोधपुछ गर्छ, र यसको सुपरिवेक्षण गर्छ? (काम राम्रो होस् भनेर।) त्यसोभए, किन कतिपय मानिसहरूले ती सुधारका परिणामहरू स्वीकार गर्दैनन्? (तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी स्वभावद्वारा सञ्चालित हुन्छन्।) ठीक भन्यौ। यो तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हो—तिनीहरूले आफूलाई रोक्न सक्दैनन्। कसैले तिनीहरू जिम्मेवार रहेको कामबारे सोधपुछ गर्नेबित्तिकै, तिनीहरूलाई यो कुराले चिढ्याउँछ। तिनीहरूलाई तिनीहरूका हितहरू, साथै तिनीहरूको हैसियत र शक्ति अरूको हातमा सुम्पिइनेछ भन्ने लाग्छ। त्यसकारण, तिनीहरूलाई असहज हुन्छ। तिनीहरूलाई तिनीहरूका योजना र प्रक्रियाहरू भताभुङ्ग भएका छन् भन्ने लाग्छ। अनि के त्यसले तिनीहरूको काम गर्नेछ त? यदि माथिले कसैले बढुवा दिन्छ र त्यो व्यक्तिलाई तिनीहरूसँग सहकार्य गर्न लगाउँछ भने, तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले यो व्यक्तिलाई प्रयोग गर्ने कुनै योजना बनाएको थिइनँ, तर माथिले ऊ असल छ भनेर जिद्दी गर्दै उसलाई बढुवा दियो। मलाई यो राम्रो लागेको छैन। मैले ऊसँग सहकार्य गरेर कसरी सँगै काम गर्ने? यदि माथिले उसलाई प्रयोग गर्यो भने, म त काम छोड्नेछु!” तिनीहरूले मुखले त यसो भन्छन्, तर के तिनीहरूले वास्तवमा आफ्नो हैसियत त्याग्न सक्छन् त? तिनीहरूले सक्दैनन्—तिनीहरूले गरिरहेको कुरा त मुकाबला हो। के तिनीहरूले आफ्नो हैसियत खतरामा पार्ने, आफूलाई प्रसिद्धि नदिने, आफ्नो वर्तमान परिदृश्य बिगार्ने काम गर्ने जोकोहीलाई काम गर्न अनुमति दिनेछन् त? अहँ, दिनेछैनन्। उदाहरणको लागि, जब माथिले कसैलाई बढुवा दिन्छ वा प्रतिस्थापन गर्छ, तब तिनीहरूले के सोच्छन्? “कस्तो ठूलो धोका! तिनीहरूले मलाई समेत सोधेनन्। अरू सबै कुरा छोडौँ, म अझै पनि अगुवा नै हुँ—तिनीहरूले मलाई किन पहिले केही बताउँदैनन्? किन, मेरो कुनै महत्त्व छैन जस्तो व्यवहार गरिएको!” आखिर तँ को होस्? के त्यो तेरो काम हो? पहिलो कुरा त, यो तेरो क्षेत्र होइन, र दोस्रो कुरा, यी मानिसहरूले तँलाई पछ्याउँदैनन्, त्यसकारण किन तँ तिनीहरूको लागि यति महत्त्वपूर्ण हुनुपर्छ? के त्यो सत्यताअनुरूप हुन्छ? कुन सत्यता? व्यक्तिलाई बढुवा दिने वा व्यक्तिलाई प्रतिस्थापन गर्नेबारेमा माथिका सिद्धान्तहरू छन्। माथिले किन कसैलाई बढुवा दिन्छ? किनभने कामको लागि तिनीहरूको आवश्यकता हुन्छ। माथिले किन कसैलाई प्रतिस्थापन गर्छ? किनभने कामको लागि अब तिनीहरूको आवश्यकता पर्दैन—तिनीहरूले काम गर्न सक्दैनन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई प्रतिस्थापन गर्दैनस्, र माथिलाई समेत त्यसो गर्न दिँदैनस् भने, के तँ बेसमझ भइरहेको हुँदैनस् र? (हो।) कतिपयले भन्छन्, “माथिले कसैलाई बर्खास्त गर्नु—त्यो मेरो लागि कति लाजमर्दो कुरा हो। यदि तिनीहरूले कसैलाई प्रतिस्थापन गर्ने अभिप्राय राखे भने, तिनीहरूले मलाई व्यक्तिगत रूपमा बताउनुपर्छ, र म आफै त्यो काम गर्नेछु। त्यो मेरो काम हो; त्यो मेरो कामको भाग हो। यदि मैले तिनीहरूलाई प्रतिस्थापन गरेँ भने, यसले म मानिसहरूप्रति कति सचेत छु, र म वास्तविक काम गर्न सक्छु भन्ने कुरा सबैलाई देखाउनेछ। त्यो कति सम्मानको कुरा हुनेथ्यो!” के तिमीहरूले यस्तो सोच्छौ? कतिपय मानिसहरू राम्रो नाम र गौरव चाहन्छन्, र तिनीहरूले यस्तो स्पष्टीकरण दिन्छन्। के त्यसले काम गर्छ? के त्यो उचित हुन्छ? एक हिसाबमा, परमेश्वरको घरले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्नो काम गर्छ; अर्को हिसाबमा, यसले परिस्थितिहरू जेजस्ता छन् त्यहीअनुसार काम गर्छ। कुनै पनि आदेशको स्तर उपेक्षा गर्नु भन्ने कुरै हुँदैन, विशेषगरी माथिले गर्ने बढुवा र प्रतिस्थापनहरू, वा कुनै कार्य परियोजनाको लागि माथिले दिने मार्गदर्शन र निर्देशनहरूको हकमा—त्यस्तो अवस्थामा, यो आदेशको स्तर उपेक्षा गर्ने मामला झनै हुँदैन। त्यसोभए, ख्रीष्टविरोधीहरू किन यी “दोषहरू” खोजी गर्छन् त? एउटा कुराचाहिँ निश्चित छ: तिनीहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले आफ्नो मानव मस्तिष्क र संसारमा उपलब्ध रहेका ती प्रक्रियाहरूद्वारा परमेश्वरको घरको काम मूल्याङ्कन गर्छन्। त्यसबाहेक, तिनीहरूको मुख्य उद्देश्य आत्मसुरक्षा गर्नु हुन्छ, र तिनीहरूलाई आफूप्रति गर्व हुनैपर्छ। तिनीहरू आफूले गर्ने सबै कुरामा नरम र चलाख हुन्छन्; तिनीहरूले आफूभन्दा मुनिका मानिसहरूलाई तिनीहरूमा कुनै कमीकमजोरी वा त्रुटिहरू छन् भनेर देखाउन सक्दैनन्। तिनीहरूले कति हदसम्म देखावटी रूप कायम राख्नेछन्? यति हदसम्म कि अरूले तिनीहरूलाई कुनै भ्रष्टता वा कमीकमजोरी नभएको, त्रुटिरहित व्यक्तिको रूपमा हेर्नेछन्। अरूले तिनीहरूलाई माथिले प्रयोग गर्नु उचित हुन्छ र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले छनौट गर्नुपर्छ—तिनीहरू सिद्ध व्यक्ति हुन् भनेर हेर्नेछन्। के तिनीहरूले परिस्थिति यस्तै होस् भन्ने चाहँदैनन् र? के त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव होइन र? (हो।) हो, त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हो।
हाम्रो भर्खरैको सङ्गति ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटा प्राथमिक व्यवहारबारेमा थियो—तिनीहरूले अरूलाई आफ्नो कुनै पनि काममा हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, वा रेखदेख गर्न दिँदैनन्। परमेश्वरको घरले तिनीहरूको काम फलोअप गर्न, वा यसबारेमा थप जान्न, वा यसको सुपरिवेक्षण गर्न जुनसुकै बन्दोबस्तहरू गरे पनि, तिनीहरूले त्यसलाई रोक्न र इन्कार्न हरकिसिमका विधिहरू प्रयोग गर्नेछन्। उदाहरणको लागि, जब माथिले कतिपय मानिसहरूलाई कुनै परियोजना दिन्छ, तब केही समय बित्छ र पनि कुनै प्रगति हुँदैन। तिनीहरूले यसमा काम गरिरहेका छन् कि छैनन्, वा यो कसरी अघि बढिरहेको छ, वा हस्तक्षेप गर्नुपर्ने कुनै कठिनाइ वा समस्याहरू छन् कि छैनन् भनेर माथिलाई बताउँदैनन्। तिनीहरूले कुनै प्रतिक्रिया दिँदैनन्। कतिपय कामहरू आतुर हुन्छन् र त्यसमा ढिलाइ गर्न सकिँदैन, तैपनि तिनीहरूले लामो समयसम्म काम नसकी ढिलासुस्ती गरिरहन्छन्। त्यसपछि माथिले सोधपुछ गर्नैपर्छ। जब माथिले सोधपुछ गर्छ, तब ती मानिसहरूलाई सोधपुछ असहनीय रूपमा लाजमर्दो लाग्छ, र तिनीहरूले हृदयदेखि प्रतिरोध गर्छन्: “मलाई यो काम दिइएको दश दिन मात्रै भएको छ। मैले यसमा राम्रोसित हातसमेत हालेको छैन र पनि माथिले सोधपुछ गर्न थालिसक्यो। मानिसहरूप्रति तिनीहरूका मापदण्डहरू अत्यन्तै उच्च छन्!” तिनीहरू सोधपुछमा गल्तीहरू खोजिरहेका हुन्छन्। यसमा के समस्या छ? मलाई भन त, के माथिबाट सोधपुछ हुनु सामान्य कुरा होइन र? यसको एउटा भाग भनेको कामको प्रगतिको अवस्था, साथै समाधान गरिनुपर्ने कठिनाइहरू के-के हुन् भन्नेबारे थप जान्ने इच्छा हो; यसको साथै, यो तिनीहरूले काम सुम्पेका मानिसहरूको क्षमता कस्तो छ, र तिनीहरूले वास्तवमा समस्याहरू समाधान गर्न र काम राम्ररी गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्नेबारे थप जान्ने इच्छा पनि हो। माथिले वास्तविक तथ्यहरू जान्न चाहन्छन्, र प्रायजसो त्यस्ता परिस्थितिहरूमा सोधपुछ गरिरहन्छन्। के त्यो तिनीहरूले गर्नुपर्ने कुरा होइन र? तँलाई समस्याहरू कसरी समाधान गर्ने थाहा छैन र तैँले काम सम्हाल्न सक्दैनस् कि भन्ने चिन्ता माथिलाई हुन्छ। त्यसकारण तिनीहरूले सोधपुछ गर्छन्। कति मानिसहरू त्यस्ता सोधपुछप्रति निकै प्रतिरोधी हुन्छन् र तिनीहरूलाई यसप्रति घृणा लाग्छ। तिनीहरू मानिसहरूलाई सोधपुछ गर्न दिन अनिच्छुक हुन्छन्, र मानिसहरूले सोधपुछ गरे भने, तिनीहरू प्रतिरोधी हुन्छन् र तिनीहरूमा शङ्का हुन्छ, र सधैँ मनमनै विचार गर्छन्, “तिनीहरूले किन सधैँ सोधपुछ गरिरहेका र थप जान्न खोजिरहेका हुन्छन्? के तिनीहरूले मलाई भरोसा नगरेकोले र मलाई नीच ठानेकोले हो? यदि तिनीहरूले मलाई भरोसा गर्दैनन् भने, तिनीहरूले मलाई प्रयोग गर्नु हुँदैन!” तिनीहरूले कहिल्यै पनि माथिका सोधपुछ र सुपरिवेक्षणलाई बुझ्दैनन्, बरु तिनलाई प्रतिरोध गर्छन्। के यस्ता मानिसहरूमा समझ हुन्छ? तिनीहरूले किन माथिलाई आफूसित सोधपुछ गर्न र सुपरिवेक्षण गर्न दिँदैनन्? यसको साथै, तिनीहरू किन प्रतिरोधी र अवज्ञाकारी हुन्छन्? यहाँ समस्या के हो? तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य प्रभावकारी रूपमा पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् वा यसले कामको प्रगतिमा बाधा दिन्छ कि दिँदैन भन्ने कुरालाई वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्दैनन्, बरु आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्। तिनीहरूले कामका परिणामहरू वा प्रभावकारिताबारे कुनै विचार गर्दैनन्, र परमेश्वरको घरका हितहरूबारे पटक्कै विचार गर्दैनन्, परमेश्वरले के अभिप्राय राख्नुहुन्छ र के मापदण्ड दिनुहुन्छ भन्ने कुरा विचार गर्नु त परै जाओस्। तिनीहरूको सोचाइ यस्तो हुन्छ, “आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने मेरा आफ्नै तरिका र तालिकाहरू छन्। मबाट धेरै माग गर्ने वा कामकुराहरू विस्तृत रूपमा गर्नुपर्ने मापदण्डहरू दिने नगर। मैले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु नै पर्याप्त कुरा हो। मैले अत्यन्तै थकित हुनु वा अत्यन्तै धेरै कष्ट भोग्नु हुँदैन।” तिनीहरूले तिनीहरूका कामबारे थप जान्नको लागि माथिले गरेका सोधपुछ र प्रयासहरू बुझ्दैनन्। तिनीहरूको यो बुझाइको अभावमा के कुराको कमी छ? के यो समर्पणको कमी होइन र? के यो जिम्मेवारीबोधको कमी हुनु होइन र? बफादारिताको कमी? यदि तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा साँच्चै नै जिम्मेवार र बफादार थिए भने, के तिनीहरूले आफ्नो कामबारे माथिले गरेका सोधपुछहरू इन्कार्नेथिए र? (थिएनन्।) तिनीहरूले यो कुरा बुझ्न सक्थे। यदि तिनीहरूले साँच्चै नै यो कुरा बुझ्न सक्दैनन् भने, एउटा मात्र सम्भावना हुन्छ: तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्यलाई आफ्नो पेशा र जीविकोपार्जनको रूपमा हेर्छन्, र यसबाट फाइदा लिन्छन्, र तिनीहरूले आफूले निर्वाह गर्ने कर्तव्यलाई सधैँ इनाम प्राप्त गर्ने सर्त र सौदाबाजीको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले माथिलाई टार्नको लागि प्रतिष्ठाको काम मात्रै अलिअलि गर्छन्, र परमेश्वरको आज्ञालाई आफ्नो कर्तव्य र दायित्वको रूपमा लिने कुनै प्रयास गर्दैनन्। त्यसकारण, जब माथिले तिनीहरूको कामबारे सोधपुछ गर्छ वा यसको सुपरिवेक्षण गर्छ, तब तिनीहरू घृणा गर्ने प्रतिरोधी मानसिकतामा जान्छन्। के यस्तै हुँदैन र? (यस्तै हुन्छ।) यो समस्या कहाँबाट आएको हो? यसको सार के हो? त्यो के हो भने, कार्य परियोजनाप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति नै गलत हुन्छ। तिनीहरूले कामको प्रभावकारिता र परमेश्वरको घरका हितहरूबारे सोच्नुको सट्टा देहगत सहजता र आराम, र आफ्नै हैसियत र अभिमानबारे मात्रै विचार गर्छन्। तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्ने प्रयास पटक्कै गर्दैनन्। यदि तिनीहरूमा साँच्चै नै अलिकति विवेक र समझ थियो भने, तिनीहरूले माथिका सोधपुछ र सुपरिवेक्षणलाई बुझ्न सक्थे। तिनीहरूले हृदयदेखि यसो भन्न सक्थे, “माथिले सोधपुछ गर्नु राम्रो कुरा हो। नत्र त मैले सधैँ आफ्नै इच्छाअनुसार काम गरिरहेको हुन्थेँ, जसले गर्दा कामको प्रभावकारितामा बाधा पर्नेथ्यो, वा काम नै बरबादसमेत हुनेथ्यो। माथिले सङ्गति गरिरहन्छ र विभिन्न कुराहरू जाँचिरहन्छ, र यसले वास्तवमै वास्तविक समस्याहरू समाधान गरेको छ—यो कति राम्रो कुरा हो!” यसले तिनीहरू जिम्मेवार व्यक्ति हुन् भन्ने देखाउँछ। यदि तिनीहरूले काम आफै लिए भने, यदि कुनै गल्ती वा दुर्घटना भयो, र यसले परमेश्वरको घरको काममा कुनै क्षति ल्यायो र त्यसलाई समाधान गर्ने कुनै उपाय हुनेछैन भने, त्यो तिनीहरूले लिन नसक्ने जिम्मेवारी हुनेछ भनेर तिनीहरूलाई डर लाग्छ। के त्यो जिम्मेवारीबोध होइन र? (हो।) यो जिम्मेवारीबोध हो, र यो तिनीहरूले आफ्नो बफादारिता पूरा गरिरहेको सङ्केत पनि हो। अरूलाई आफ्नो कामबारे सोधपुछ गर्न नदिने मानिसहरूको मनमा के हुन्छ? “यो काम मेरो मामला हो, काम जिम्मा लिने व्यक्तिको रूपमा हेर्दा कुरा यही हो। म आफ्नो मामलामा आफै निर्णय गर्छु; मसँग अरू कोही संलग्न हुनुपर्दैन!” तिनीहरूले विभिन्न कुराहरूबारे आफै सोचविचार गर्छन्, र आफ्नो व्यक्तित्वले तय गरेअनुसार आफूले चाहेको कुरा गर्छन्। तिनीहरूले आफूलाई जुन कुराले फाइदा गर्छ त्यही गर्छन्, र कसैलाई पनि यी कुराहरूबारे सोध्ने अनुमति हुँदैन—कसैलाई पनि वास्तविक अवस्थाबारे जान्ने अनुमति हुँदैन। यदि तैँले तिनीहरूलाई “त्यो काम कस्तो भइरहेको छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले “पख्नोस्” भन्नेछन्। त्यसपछि यदि तैँले “के प्रगति भइरहेको छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले “सक्न लाग्यो” भन्नेछन्। तैँले तिनीहरूलाई जेसुकै सोधे पनि, तिनीहरूले एकदुई शब्द मात्रै बोल्नेछन्। एक बोलीमा केही शब्द मात्रै निकाल्नेछन्, र त्योभन्दा बढी बोल्नेछैनन्—तिनीहरूले एउटै पनि सटीक र निश्चित वाक्य बताउनेछैनन्। के तिमीहरूलाई यस्ता मानिसहरूसँग कुरा गर्नु दिक्क लाग्दो हुन्छ भन्ने लाग्दैन र? तिनीहरूले तँलाई थप केही पनि भन्न चाहँदैनन् भन्ने कुरा स्पष्टै छ। यदि तैँले थप प्रश्नहरू सोधिस् भने, तिनीहरू अधीर हुन्छन्: “तपाईंले सानो कुराबारे सोधिरहनुहुन्छ, मानौँ मैले काम पूरा गर्नै सक्दिनँ—मानौँ म कामको लागि योग्यै छैनँ!” तिनीहरू मानिसहरूलाई प्रश्न गर्न दिनै मन पराउँदैनन्। अनि यदि तैँले तिनीहरूलाई प्रश्न गरिरहिस् भने, तिनीहरूले भन्नेछन्, “म तपाईंको लागि के हुँ, पेल्नलाई पालिएको गधा वा घोडा हुँ? यदि तपाईं मलाई भरोसा गर्नुहुन्न भने, मलाई प्रयोग नगर्नुहोस्; यदि तपाईं मलाई प्रयोग गर्नुहुन्छ भने, तपाईंले मलाई भरोसा गर्नुपर्छ—र मलाई भरोसा गर्नुको अर्थ तपाईंले सधैँ सोधपुछ गरिरहनु हुँदैन भन्ने हो!” तिनीहरूमा यस्तो मनोवृत्ति हुन्छ। के तिनीहरूले कार्यक्रमहरूलाई आफ्नो कर्तव्यको रूपमा लिइरहेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूले कामलाई आफ्नो कर्तव्यको रूपमा लिँदैनन्, बरु आशिष् र इनाम प्राप्त गर्ने आधारको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरू श्रम गर्नमा मात्रै पनि सन्तुष्ट हुन्छन्, जसलाई तिनीहरूले आशिष्सँग साट्न चाहन्छन्। त्यसैले तिनीहरूले झाराटारुवा मनोवृत्ति लिएर काम गर्छन्। यसको एउटा पक्ष के हो भने, तिनीहरूले आफ्नो इज्जत र गरिमा जोगाउन अरूलाई आफ्नो काममा हस्तक्षेप गर्न दिन चाहँदैनन्। तिनीहरू आफूले निभाउने कर्तव्य र आफूले गर्ने काम व्यक्तिगत रूपमै आफ्नो स्वामित्वका कुरा हुन् र ती आफ्नै व्यक्तिगत मामलाहरू हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसैले तिनीहरू अरूलाई हस्तक्षेप गर्न दिँदैनन्। यसको अर्को पक्ष के हो भने, यदि तिनीहरूले काम राम्ररी गरे भने, तिनीहरूले यसको श्रेय दाबी गर्न र इनाम माग्न सक्छन्। यदि कसैले हस्तक्षेप गर्यो भने, यो श्रेय तिनीहरू एक्लैको हुँदैन। तिनीहरूलाई अरूले तिनीहरूको श्रेय खोस्लान् भन्ने डर लाग्छ। त्यसैले तिनीहरूले आफ्नो काममा अरूको हस्तक्षेप हुन दिन कदापि सहमति जनाउँदैनन्। के ख्रीष्टविरोधीहरू मानिसहरू स्वार्थी र दुष्ट हुँदैनन् र? तिनीहरूले जुनसुकै कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका भए पनि, यो तिनीहरूले आफ्नो व्यक्तिगत मामला सम्हालिरहेजस्तै हुन्छ। तिनीहरू आफैले काम गर्दा त्यो जेजसरी अघि बढे पनि, तिनीहरूले अरूलाई हस्तक्षेप गर्न वा सहभागी हुन दिँदैनन्। यदि तिनीहरूले काम राम्ररी गरे भने, तिनीहरूले त्यसको श्रेय आफूलाई मात्रै दिन्छन्, तर अरू कसैलाई पनि त्यो श्रेय र कार्य नतिजाहरूको भागीदारी दाबी गर्न दिँदैनन्। के त्यो समस्याजनक कुरा होइन र? यो कस्तो स्वभाव हो? यो शैतानको स्वभाव हो। जब शैतानले काम गर्छ, तब यसले कसैलाई पनि हस्तक्षेप गर्न दिँदैन, यसले गर्ने सबै कुरामा आफै अन्तिम निर्णय गर्न र सबै कुरालाई आफ्नो नियन्त्रणमा राख्न चाहन्छ, र कसैले पनि सुपरिवेक्षण वा सोधपुछ गर्न सक्दैन। यदि कसैले हस्तक्षेप गर्यो वा कोही बीचमा आयो भने, त्यो त झन् स्वीकार्य हुँदै हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीले यसरी नै व्यवहार गर्छ; तिनीहरूले जे गरे पनि, कसैलाई सोध्ने अनुमति हुँदैन, र तिनीहरूले पर्दापछाडि जे-जसरी काम गरे पनि, हस्तक्षेप गर्ने अनुमति कसैलाई हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीको व्यवहार यस्तै हुन्छ। एक हिसाबमा तिनीहरूमा अत्यन्तै अहङ्कारी स्वभाव भएकोले र अर्को हिसाबमा तिनीहरूमा समझको कमी भएकोले तिनीहरूले यस्तो व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूमा समर्पणको पूर्ण अभाव हुन्छ, र तिनीहरूले कसैलाई पनि तिनीहरूको रेखदेख वा तिनीहरूको कामको निरीक्षण गर्न दिँदैनन्। यी कार्यहरू साँच्चै नै दुष्टका काम हुन्, जुन सामान्य व्यक्तिको कामभन्दा पूर्ण रूपमा फरक हुन्छन्। काम गर्ने जोकोहीलाई अरूसँगको सहकार्य चाहिन्छ, उसलाई मानिसहरूको सहयोग, सुझाव, र सहकार्यको आवश्यक पर्छ, र यदि कसैले सुपरिवेक्षण वा रेखदेख गर्छ भने पनि त्यो नराम्रो कुरा होइन, त्यो आवश्यक कुरा हो। कामको एउटा भागमा गल्तीहरू भए, र रेखदेख गर्ने मानिसहरूले ती पत्ता लगाए, अनि तिनलाई तुरुन्तै समाधान गरियो, र काममा भएका घाटाहरू पूर्ति गरियो भने, के यो ठूलो सहयोग हुँदैन र? त्यसकारण, जब बाठा मानिसहरूले काम गर्छन्, तब तिनीहरूलाई अरू मानिसहरूले सुपरिवेक्षण, अवलोकन, र सोधपुछ गरेको मन पर्छ। यदि संयोगले गल्ती भयो, र यी मानिसहरूले यो गल्ती औँल्याइदिन सके, अनि गल्तीलाई तुरुन्तै सुधार गरियो भने, के यो निकै चाहना गरिने परिणाम होइन र? यो संसारमा अरूको सहयोग नचाहिने कोही पनि छैन। अटिजम वा डिप्रेसनमा परेका मानिसहरू मात्रै एकलै बस्न र अरू मानिसहरूसँग सम्पर्कमा वा सञ्चारमा नबसी रहन मन पराउँछन्। जब मानिसहरूलाई अटिजम वा डिप्रेसन भएको हुन्छ, तिनीहरू सामान्य हुँदैनन्। तिनीहरूले आफूलाई नियन्त्रण गर्न सक्न छोडेका हुन्छन्। यदि मानिसहरूको मन र समझ सामान्य छ, र तिनीहरू अरूसँग कुराकानी गर्न चाहँदैनन् र तिनीहरूले आफूले गर्ने कुनै पनि कुरा अरूले थाहा नपाऊन् भन्छन्, तिनीहरू विभिन्न कुरा लुकेर, गुप्त रूपमा, पर्दा पछाडि गर्न चाहन्छन् भने, र तिनीहरूले अरूको कुरा पटक्कै सुन्दैनन् भने, त्यस्ता मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, होइनन् र? तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्।
एकपटक, मैले एउटा मण्डलीको अगुवालाई भेट्दा, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य कसरी निर्वाह गरिरहेका छन् भनेर सोधेँ। मैले सोधेँ, “के मण्डलीमा अहिले मण्डली जीवनमा बाधा दिने कोही छ?” उसले के भन्यो, अनुमान गर्न सक्छस्? “सब ठीक छ; तिनीहरू सबै राम्रै छन्।” मैले सोधेँ, “फलानी बहिनीले कसरी आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेकी छे?” उसले भन्यो, “राम्ररी गरिरहेकी छे।” त्यसपछि मैले सोधेँ, “उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको कति वर्ष भयो?” उसले भन्यो, “ठीकै छ।” मैले भनेँ, “यो टेबल यहाँ हुनु हुँदैन; यसलाई सार्नुपर्छ।” उसले भन्यो, “म यसबारेमा विचार गर्नेछु।” मैले भनेँ, “के यो जग्गामा पानी हाल्ने बेला भएको छैन र?” उसले भन्यो, “हामी यो विषयमा सङ्गति गर्नेछौं।” मैले भनेँ, “तैँले यो वर्ष यो जग्गामा रोपेको फसल यही हो। के तैँले अर्को वर्ष पनि यही रोप्नेछस्?” उसले भन्यो, “हाम्रो निर्णयकर्ता समूहको एउटा योजना छ।” उसले दिएका उत्तरहरू यस्तै थिए। तिनलाई सुन्दा तँलाई कस्तो अनुभव हुन्छ? के तैँले तिनमा कुनै कुरा बुझ्छस्? के तैँले कुनै जानकारी प्राप्त गर्छस्? (कुनै पनि गर्दैनौँ।) उसले तँलाई मूर्ख र बाहिरी व्यक्ति ठानेर तँलाई अलमलाइरहेको छ भन्ने कुरा तैँले तुरुन्तै थाहा पाउन सक्छस्। बाहिरी व्यक्ति वास्तवमा को हो भन्ने कुरा उसलाई थाहै हुँदैन; गैरविश्वासीहरूले यसलाई “पाहुना भएर घरधनीले जस्तो व्यवहार गर्नु” भनेर भन्छन्। उसलाई आफ्नो पहिचान नै थाहा हुँदैन। मैले भनेँ, “तिमीहरू यहाँ धेरै जना बसोबास गर्छौ, र हावा राम्रोसँग आवतजावत हुँदैन। तिमीहरूले पङ्खा लगाउनुपर्छ, नत्र यहाँ धेरै गर्मी हुनेछ, र मानिसहरू गर्मीले ढल्नेछन्।” उसले भन्यो, “हामी यसबारेमा कुरा गर्नेछौं।” मैले उसलाई भनेको सबै कुराको लागि, उसले त्यसबारे कुरा गर्नुपर्थ्यो, सङ्गति गर्नुपर्थ्यो, र सोच्नुपर्थ्यो। मैले जेजस्ता बन्दोबस्तहरू गरे पनि, जेजस्ता कुराहरू भने पनि, उसको लागि यसको कुनै अर्थ थिएन। उसको लागि, ती बन्दोबस्त वा आदेशहरू थिएनन्, र उसले तिनलाई लागू गरेन। त्यसैले उसले मेरा वचनहरूलाई के ठान्यो? (उसलाई विचार गर्न दिइएका सुझावहरू।) के मैले उसलाई विचार गर्न सुझाव दिइरहेको थिएँ त? होइन—मैले उसलाई उसले के गर्नुपर्थ्यो, के गर्न जरुरी थियो भनेर भनिरहेको थिएँ। के उसले मैले भनेको कुरा बुझिरहेको थिएन हो? यदि उसले बुझिरहेको थिएन भने, ऊ आफ्नो पहिचान के हो वा उसले निभाइरहेको कर्तव्य के हो भन्ने थाहा नभएको मूर्ख थियो। त्यहाँ घरभित्र एयर कन्डिसनविना वा झ्याल नखोली धेरै मानिसहरू बसिरहेका थिए। उसले त पङ्खासमेत जोडेको थिएन, र यसको आधारमा ऊ कति बुद्धिमान हुन सक्छ र? उसले तुरुन्तै घर गइहाल्नुपर्छ—ऊ कसिङ्गर हो, र परमेश्वरको घरलाई कसिङ्गर चाहिँदैन। मानिसहरूलाई कुनै कुराबारे पनि सबै थाहा हुँदैन, तर तिनीहरूले सिक्न सक्छन्। मैले नबुझेका केही कुराहरू छन्, त्यसकारण म ती कुरा अरूसँग छलफल गर्छु: “यसलाई पुरा गर्ने राम्रो तरिका के हो जस्तो तिमीहरूलाई लाग्छ? तिमीहरूले स्वतन्त्र रूपमा सुझावहरू दिन सक्छौ।” यदि केही मानिसहरूले कुनै तरिका सर्वोत्तम हो भन्ने सोचे भने, म भन्छु, “ठीक छ, तैँले भनेअनुसार नै गरौँ न त। आखिर, हामीले के गर्नुपर्छ भनेर मैले अझै सोचेको छैनँ। हामी तैँले भनेकै कुरा गर्नेछौँ।” के त्यो सामान्य मानवताको सोचाइ होइन र? अरूसँग मिलेर बस्नु भनेको यही हो। अरूसँग मिलेर काम गर्दा, मानिसहरूले को श्रेष्ठ छ वा को नीच छ, वा कसले प्रसिद्धि पाउँछ र कसले पाउँदैन, वा कसले विभिन्न कुराबारे अन्तिम निर्णय गर्छ भनेर भिन्नता छुट्याउनु हुँदैन। यी भिन्नताहरू छुट्याउनु आवश्यक छैन—जसको तरिका सही र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप छ, उसैको कुरा सुन्नुपर्छ। के तिमीहरूले यसो गर्न सक्छौ? (सक्छौँ।) कतिपय मानिसहरू त्यस्ता हुँदैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरू त्यस्ता हुँदैनन्—तिनीहरूले अन्तिम निर्णय आफूले नै गर्नुपर्छ भनेर जिद्दी गर्छन्। त्यो कस्तो कुरा हो? अरूले उठाएको कुरा उचित नै भए पनि तिनीहरूले सुन्दैनन्; तिनीहरूलाई यो सही र उचित छ भन्ने थाहा हुन्छ, तर तिनीहरूले अरूले प्रस्ताव गरेको कुनै पनि कुरा पालना गर्दैनन्—कुनै कुरा प्रस्ताव गर्ने तिनीहरू आफै हुन् भने मात्रै तिनीहरू खुसी हुन्छन्। यो सानो कुरामा पनि, तिनीहरूले श्रेष्ठताको लागि लडाइँ गर्छन्। त्यो कस्तो स्वभाव हो? ख्रीष्टविरोधी स्वभाव। तिनीहरूले हैसियत, ख्याति, र अभिमानलाई अति नै महत्त्व दिन्छन्। कति महत्त्व? तिनीहरूको लागि ती कुराहरू तिनीहरूको जीवनभन्दा महत्त्वपूर्ण हुन्छन्—आफ्नो ज्यान नै दिनुपरे पनि, तिनीहरूले आफ्नो हैसियत र प्रसिद्धि रक्षा गरिछोड्नेछन्।
ख्रीष्टविरोधीहरूले आफूले गर्ने कुनै पनि काममा अरू कसैको हस्तक्षेप, सोधपुछ, वा सुपरिवेक्षणलाई निषेध गर्छन्, र यो निषेध विभिन्न तरिकाले प्रकट भएको हुन्छ। एउटाचाहिँ इन्कार हो, जुन स्पष्ट र सरल छ। “मैले काम गर्दा हस्तक्षेप गर्न, सोधपुछ गर्न, र सुपरिवेक्षण गर्न छोड। मैले गर्ने जुनसुकै काम मेरो जिम्मेवारीमा हुन्छ, यो काम कसरी गर्ने मलाई थाहा छ र मलाई कसैले रेखदेख गरिरहनु पर्दैन!” यो सीधै गरिने इन्कार हो। अर्को प्रकटीकरण भनेको स्विकार्ने व्यक्तिजस्तो बन्नु हो, “हुन्छ, सङ्गति गरौँ र काम कसरी गर्ने हेरौँ न” भनी भन्नु, तर जब अरूले साँच्चै सोधपुछ गर्न थाल्छन् र आफ्नो कामको बारेमा थप कुरा जान्न वा जब केही समस्याहरू औँल्याउन र केही सुझावहरू दिन थाल्छन्, तब तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? (तिनीहरू अग्रहणशील हुन्छन्।) ठीक भन्यौ—तिनीहरूले स्वीकार गर्न मान्दैनन्, अरूका सुझावहरूलाई इन्कार गर्न तिनीहरूले निहुँ र बहाना बनाउँछन्, तिनीहरूले गलतलाई सही र सहीलाई गलत अर्थ्याउँछन्, तर वास्तवमा, तिनीहरूलाई हृदयमा आफूले जबरजस्ती तर्क गर्दै छु, उत्कृष्ट सुनिने शब्दहरू बोल्दै छु, आफूले भनेको कुरा उपमा मात्र हुन्, आफूले बोलेका शब्दहरूमा अरूले भनेका कुराको वास्तविकता छैन भनेर थाहा हुन्छ। तैपनि आफ्नो हैसियतको रक्षा गर्न—अनि आफू गलत छु र अरू मानिसहरू सही छन् भन्ने पूर्ण रूपमा जानेर पनि—तिनीहरूले अरूको सही कुरालाई गलत बनाउँछन्, र आफ्ना गलत कुरालाई सही बनाउँछन्, अनि यही कार्यलाई निरन्तरता दिइरहन्छन्, र यसरी सही र सत्यताअनुरूप रहेका कामकुराहरू आफू भएको स्थानमा प्रस्तुत वा लागू गर्न दिँदैनन्। के तिनीहरूले मण्डलीको कामलाई खेल, र ठट्टाको रूपमा लिइरहेका हुँदैनन् र? के तिनीहरूले सोधपुछ र सुपरिवेक्षण स्विकार्न इन्कार गरिरहेका हुँदैनन् र? तिनीहरूले तँलाई “मेरो काममा हस्तक्षेप गर्ने अनुमति तपाईंलाई छैन” भन्दै भद्दा रूपमा तिनीहरूको यो “निषेध” व्यक्त गर्दैनन्। तिनीहरूले गर्ने कुरा त्यस्तो देखिँदैन, तर तिनीहरूको मानसिकता त्यस्तै हुन्छ। तिनीहरूले निश्चित चलाकीहरू प्रयोग गर्छन्, र बाहिरबाट हेर्दा तिनीहरू निकै भक्त देखिन्छन्। तिनीहरूले भन्नेछन्, “अहिले हामीलाई सहयोग चाहिएको नै हो, त्यसैले अहिले तपाईं यहाँ आउनुभएको हुनाले, हामीसँग अलिकति सङ्गति गर्नुहोस्!” तिनीहरूको उच्च अगुवाले तिनीहरूले साँच्चै यसो भनेका हुन् भन्ने विश्वास गर्छ, त्यसकारण उसले खास परिस्थितिहरूबारे जस्ताको तस्तै बताउँछ। तिनीहरूले अगुवाको कुरा सुनेपछि यस्तो सोच्नेछन्: “ए, तेरो दृष्टिकोण त त्यस्तो पो रहेछ—ठिकै छ, तँलाई खण्डन गर्न र गलत साबित गर्न म तँसँग यो विषयमा विवाद गर्नेछु। म तँलाई लज्जित पार्नेछु।” के त्यो स्विकार्ने मनोवृत्ति हो र? (होइन।) त्यसोभए यो कस्तो मनोवृत्ति हो त? यो तिनीहरूले गर्ने काममा अरूले हस्तक्षेप गर्दा, सोधपुछ गर्दा, वा तिनीहरूको सुपरिवेक्षण गर्दा त्यसलाई स्विकार्न नमान्नु हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले त्यसो गर्छन् भन्ने कुरालाई ध्यानमा राख्दा, तिनीहरूले किन मानिसहरूअगाडि झूटो रूप धारण गर्छन् र स्वीकार्ने मनोवृत्ति देखाउँछन्? तिनीहरूले यसरी मानिसहरूलाई छल गर्छन् भन्ने कुराले तिनीहरू कति धूर्त छन् भन्ने कुरा देखाउँछ। तिनीहरूलाई आफ्नो वास्तविकता मानिसहरूले देख्लान् भन्ने डर हुन्छ। अहिले, विशेषगरी केही हदसम्म समझशक्ति भएका मानिसहरू पनि छन्, त्यसकारण यदि ख्रीष्टविरोधीले अरूको सुपरिवेक्षण र सहयोग सीधै इन्कार गर्यो भने, मानिसहरूले यसबारेमा बताउन र उसलाई छर्लङ्गै चिन्न सक्छन्। त्यसपछि उसले आफ्नो अभिमान र हैसियत गुमाउँछ, र भविष्यमा उसलाई अगुवा वा सेवकको रूपमा निर्वाचित हुन सजिलो हुँदैन। त्यसकारण, जब माथिल्लो स्तरको अगुवाले उसको काम जाँच गर्छ, तब उसले यसलाई स्विकारेको बहाना गर्छ, मीठो र मक्ख पार्ने कुराहरू बोल्छ, सबैलाई यस्तो सोच्ने तुल्याउँछ, “हेर हाम्रो अगुवा कति भक्त छन्, उनी कति धेरै सत्यता खोजी गर्ने व्यक्ति हुन्! हाम्रा अगुवाले हाम्रो जीवन र मण्डलीको काम हेरचाह गरिरहेका छन्। उनले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा जिम्मेवारी लिन्छन्। हामी अर्को निर्वाचनमा फेरि उनैलाई छनौट गर्नेछौं।” तर हुनै लागेको के कुराचाहिँ कसैले देख्दैनन् भने, माथिल्लो स्तरको अगुवा गएपछि, तुरुन्तै त्यो ख्रीष्टविरोधीले यसो भन्नेछ: “काम जाँच गर्ने त्यो व्यक्तिले भनेको कुरा ठीकै थियो, तर यो हाम्रो मण्डलीका अवस्थाहरूसित मिल्छ भन्ने छैन। हरेक मण्डलीमा परिस्थिति फरक हुन्छ। हामीले तिनीहरूले भनेको कुरा पूर्ण रूपमा लागू गर्न सक्दैनौँ—हामीले यसलाई हाम्रो वास्तविक परिस्थितिको आधारमा विचार गर्नुपर्छ। हामीले नियमहरू एकएक गरी लागू गर्नु हुँदैन!” अनि यो सही हो भन्ने सोच्दै सबैले यो कुरा मान्छन्। के तिनीहरू बहकाउमा परेका हुँदैनन् र? ख्रीष्टविरोधीले गर्ने कामको एउटा पाटो भनेको मनमोहक शब्दहरू बोल्नु र अरूको सुपरिवेक्षण स्विकारेको बहाना गर्नु हो; त्यसपछि तुरुन्तै, उसले भित्री रूपमा अरूलाई बहकाउने र दिमाग भुट्ने काम सुरु गर्छ। उसले यो दृष्टिकोणका दुवै भागहरूलाई एकैपटक लागू गर्छन्। के यस्ताहरूसँग चलाकीहरू हुँदैनन् र? वास्तवमै धेरै हुन्छन्! बाहिरी रूपमा, तिनीहरूले राम्रो बोल्छन् र स्विकारेको नाटक गर्छन्, र यसरी तिनीहरूले सबैलाई तिनीहरू कामप्रति निकै जिम्मेवार छन्, तिनीहरूले आफ्नो पद र हैसियत त्याग्न सक्छन्, तिनीहरू निरङ्कुश होइनन्, बरु माथिले वा अरूले गर्ने सुपरिवेक्षण स्विकार्न सक्छन् भनेर विश्वास गराउँछन्—तिनीहरूले यसो गर्दा, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई विभिन्न कुराका फाइदा र हानिहरूबारे “स्पष्ट पार्छन्”, र विभिन्न परिस्थितिहरूबारे पनि “स्पष्ट पार्छन्।” तिनीहरूको लक्ष्य के हुन्छ? अरू मानिसहरूको हस्तक्षेप, सोधपुछ, वा सुपरिवेक्षण स्वीकार नगर्नु, अनि तिनीहरूको अहिलेको काम गर्ने शैली उचित, सही, र परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूअनुरूप छन्, र कार्यका सिद्धान्तहरूसँग मिल्दो छन्, त्यसकारण अगुवाको रूपमा तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार गरिरहेका छन् भन्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सोचाउनु। वास्तवमा मण्डलीका थोरै मानिसहरूले मात्रै सत्यता बुझेका हुन्छन्; धेरैजसो मानिसहरू सही-गलत छुट्याउन नसक्ने अवस्थामा हुन्छन्, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको वास्तविकतालाई देख्न सक्दैनन्, जसले गर्दा स्वाभाविक रूपमै तिनीहरू ती ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउमा पर्छन्। उदाहरणको लागि, कति मानिसहरूले केही निश्चित कारणले निद्रा गुमाउँछन्। तिनीहरू रातभरि नसुती बस्छन्। यस्ता दुई प्रकारका मानिसहरू हुन्छन्, र तिनीहरूले निद्रा गुमाएका छन् भन्ने कुरा दुई तरिकाले बाहिर देखा पर्छ। पहिलो प्रकारका मानिसहरू दिनको समयमा मौका पाउनेबित्तिकै सुतिहाल्छन्। तिनीहरूले अरूलाई तिनीहरू सुतेनन् भन्ने कुरा थाहै दिँदैनन्। यो एउटा परिस्थिति हो, यो कुरा यसरी हुने एउटा तरिका हो। यसको पछाडि कुनै अभिप्राय हुँदैन। अर्को प्रकारको व्यक्ति खाना खाँदा झुल्छ र सबैलाई भन्छ, “हिजो राति म सत्दै सुतिनँ!” कसैले सोध्छ, “किन सुत्नुभएन?” अनि उसले भन्छ, “अनलाइन भेला थियो, र मैले कामका केही समस्याहरू भेट्टाएँ। म ती कुराहरू समाधान गर्न रातभरि बसेँ।” यस्ताहरूले आफू रातभरि सुतेको छैन भन्दै निरन्तर घोषणा गरिरहन्छन्। के तिनीहरू रातभरि बस्न अनिच्छुक थिए? तिनीहरूले किन समूहसामु यो कुरा बखान गरिरहेका हुन्छन्? अनि के त्यो बखानभित्र केही कुरा लुकेको हुन्छ? तिनीहरूको उद्देश्य के हुन्छ? तिनीहरू आफूले के गरेँ भन्ने कुरा अरूलाई थाहा नहोला भन्ने डरले सम्पूर्ण संसारलाई आफ्नो कुरा बताउन चाहन्छन्। तिनीहरू आफूले कष्ट भोगेको, रातभरि नसुतेको, परमेश्वरमाथिको विश्वासमा मूल्य चुकाउन तयार रहेको, र सहजताको तृष्णा नगर्ने गरेको कुरा सबैलाई थाहा होस् भन्ने चाहन्छन्। यसमार्फत, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सहानुभूति र अनुमोदन प्राप्त गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले यस्तो सतही कुरा प्रस्तुत गरेर मानिसहरूको हृदय फुस्ल्याउँछन्, र त्यसो गरेर तिनीहरूले अरूलाई आफ्नो आदर गर्ने बनाउँछन्, र मानिसहरूको हृदयमा प्रतिष्ठा हासिल गर्छन्। अनि तिनीहरूले हैसियत प्राप्त गरेपछि, अवश्य नै अख्तियारसाथ बोल्छन्। तिनीहरूले अख्तियारसाथ बोल्दा, के तिनीहरूले हैसियतसँग आउने विशेष व्यवहारको आनन्द लिन पाउँदैनन् र? (पाउँछन्।) के तिनीहरूले यो अवसर राम्ररी छोपेका छन् भन्ने तँलाई लाग्छ? के तिमीहरूले राती नसुतेको वा रातभरि बसेको हुँदा, यो कुरा अरूलाई बताउँछौ? (हामीले बताएका छौँ।) जब तिमीहरूले त्यसो गर्यौ, तब के यो अनजानमा थियो, कि यसपछाडि कुनै अभिप्राय थियो? के तिमीहरूले कसैलाई यो कुरा बताउँदा अचानक बतायौँ कि तिमीहरूले भव्य घोषणा र नाटक गरिरहेका थियौ? (यो अचानक भयो।) यसलाई अचानक बताउँदा, यसपछाडि कुनै अभिप्राय हुँदैन; यसले स्वभावको समस्या सङ्केत गर्दैन। यो कुरा जानीजानी बोल्नु र अनजानमा बोल्नुको प्रकृतिमा अवश्य नै भिन्नता हुन्छ। जब कुनै ख्रीष्टविरोधीले काम गर्छ, तब उसले बाहिरी रूपमा अरूको हस्तक्षेप र सोधपुछ स्वीकार गरिरहेजस्तो देखिए नि, वा उसले ती कुरा ठाडै इन्कार गरिरहेको भए नि—कुरा जे भए नि, उसले गरिरहेको कामपछाडि के मनसाय हुन्छ? तिनीहरूले हैसियत र शक्ति पक्रिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले यसलाई छोड्दैनन्। के तिनीहरूको मनसाय त्यही होइन र? (हो।) ठीक भन्यौ—तिनीहरूले मरीमरी प्राप्त गरेको शक्ति, मरीमरी प्राप्त गरेको हैसियत र प्रतिष्ठा यसैयत्तिकै ध्यान हटेर क्षणभरमै फुत्किजान दिँदैनन्; तिनीहरूको काममा हस्तक्षेप गरेर वा यसबारे सोधपुछ गरेर तिनीहरूको शक्ति र प्रभाव कमजोर बनाउन कसैलाई दिँदैनन्। तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्: कर्तव्य निर्वाह गर्नु, कार्यक्रमहरू लिनु साँचो कर्तव्य होइन, र तिनीहरूले यसलाई दायित्वको रूपमा पूरा गर्नु पर्दैन; बरु, यो त निश्चित शक्ति प्राप्त गर्न, र केही मानिसहरूलाई आफ्नो नियन्त्रणमा राख्नको लागि हो। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, शक्ति पाएपछि, तिनीहरूले अब कसैसँग सल्लाह लिनु पर्दैन, बरु अब तिनीहरूसँग इन्चार्ज बन्ने मौका र शक्ति हुन्छ। तिनीहरूको कर्तव्यप्रतिको मनोवृत्ति यस्तै हुन्छ।
अरू केही व्यक्तिहरू पनि छन्, जसलाई माथिले तिनीहरूको कामबारे सोधपुछ गर्दा झारा टार्छन्। तिनीहरूले सतही प्रस्तुति दिन्छन् र केही व्यर्थका कुराहरू सोध्छन्, मानौँ तिनीहरू सत्यता खोजी गर्ने व्यक्ति हुन्। उदाहरणको लागि, यदि स्पष्ट रूपमा बाधा र व्यवधान हुने कुनै घटना देखा पर्यो भने, तिनीहरूले यो पैदा गर्ने व्यक्तिलाई तह लगाउनुपर्छ कि पर्दैन भनेर माथिलाई सोध्नेछन्। के त्यस्तो कुरा तिनीहरूको कामकै भाग होइन र? (हो।) यसबारे माथिलाई सोध्नुपछाडिको तिनीहरूको उद्देश्य के हुन्छ? तिनीहरूले तँलाई तिनीहरूको देखावटी रूप देखाउन चाहन्छन्, र तिनीहरूले त्यस्ता कुराहरूसमेत सोध्छन् भने, यही नै प्रमाण हो, तिनीहरू निष्क्रिय छैनन्, तिनीहरूले काम गरिरहेका छन् भनेर देखाउन चाहन्छन्। तिनीहरूले तँलाई बहकाउन देखावटी रूप मात्रै बनाइरहेका हुन्छन्। वास्तवमा तिनीहरूको हृदयमा केही वास्तविक समस्याहरू हुन्छन्, र तिनलाई समाधान गर्न कसरी सत्यता सङ्गति गर्ने तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन, न त तिनीहरूलाई कुन सिद्धान्तहरू अभ्यास गर्नुपर्छ भन्ने नै थाहा हुन्छ। मानिसहरू र मामलाहरू सम्हाल्ने क्रममा केही कुराहरू तिनीहरूको लागि अस्पष्ट हुन्छन्, तर तिनीहरूले कहिल्यै पनि तिनको बारेमा सोध्ने वा खोजी गर्ने गर्दैनन्। तिनीहरू हृदयमा यी कुराहरूबारे अनिश्चित हुने हुनाले, के तिनीहरूले यी कुराहरूबारे माथिलाई सोध्नुपर्दैन र? (पर्छ।) तिनीहरू यी कुराहरूबारे निश्चित हुँदैनन् र तिनको वास्तविकता छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, बरु अन्धाधुन्ध काम गरिरहन्छन्—त्यसका परिणामहरू के हुनेछन्? के तिनीहरूले के हुनेछ भनेर भविष्यवाणी गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले ती परिणामहरूको जिम्मेवारी लिन सक्छन्? अहँ, सक्दैनन्। त्यसोभए, तिनीहरूले किन यी कुराहरूबारे सोध्दैनन्? तिनीहरूले नसोध्नुको पछाडि केही विचारहरू हुन्छन्। एउटा कारणचाहिँ माथिले तिनीहरूको वास्तविकता पत्ता लगाउँछ भन्ने डर हो: “यदि मैले यो सानो कुरासमेत सम्हाल्न सकिनँ, र यसबारे सोध्नुपर्छ भने, माथिले मेरो क्षमता त्यति राम्रो छैन भन्ने सोच्नेछ। के यसले गर्दा माथिले मेरो वास्तविकता छर्लङ्गै देख्नेछैन र?” यसमा के कुरा पनि सोचविचार गरिएको हुन्छ भने, यदि तिनीहरूले सोधे, र माथिको निर्णय तिनीहरूको आफ्नै दृष्टिकोणसँग बाझिन्छ र त्यो फरक हुन्छ भने, तिनीहरूलाई छनौट गर्न गाह्रो हुनेछ। यदि तिनीहरूले माथिले भनेको कुरा गरेनन् भने, तिनीहरूले कामका सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गरिरहेका छन् भनेर माथिले भन्नेछ; यदि तिनीहरूले गरे भने, यसले तिनीहरूको आफ्नै हितहरूमा हानि गर्नेछ। त्यसकारण, तिनीहरूले सोध्दैनन्। के त्यो कुरा सोचविचार गरिएको हुँदैन र? (हुन्छ।) हो। यी कुराहरू सोचविचार गर्ने तिनीहरू कस्ता व्यक्तिहरू हुन्? (ख्रीष्टविरोधीहरू।) तिनीहरू साँच्चै नै ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्। कुनै पनि कुराबारे तिनीहरूले सोधे नि नसोधे नि, तिनीहरूले त्यसबारे कुरा उठाए नि वा सोचे मात्रै भने नि, तिनीहरूले सत्यता खोजी गर्दैनन् वा सिद्धान्तहरू अनुसार त्यो कुरालाई लिँदैनन्; सबै कुरामा, तिनीहरूले आफ्नै हितहरूलाई पहिलो स्थानमा राख्छन्। तिनीहरूको हृदयमा एउटा सूची हुन्छ, जसमा तिनीहरूले माथिलाई सोधपुछ गर्न र थाहा पाउन दिन सक्ने कुराहरू, र तिनीहरूले माथिलाई पटक्कै थाहा दिन नचाहने कुराहरू हुन्छन्। तिनीहरूले ती क्षेत्रहरूलाई सीमाङ्कित गरेर दुई वर्गमा विभाजित गरेका हुन्छन्। तिनीहरूले माथिलाई टार्नको लागि तिनीहरूको हैसियतमा कुनै खतरा नपुर्याउने ती सानातिना कुराहरूबारे माथिसँग उत्सुकतासाथ कुरा गर्छन्; तर तिनीहरूको हैसियतलाई खतरामा पार्न सक्ने कुराहरूबारे, तिनीहरूले एक शब्द पनि बोल्दैनन्। अनि यदि माथिले ती कुराहरूबारे सोध्यो भने, तिनीहरूले के गर्छन्? तिनीहरूले तिनीहरूलाई टार्न केही शब्दहरू बोल्नेछन्; तिनीहरूले भन्नेछन्, “ठीक छ, हामी यसबारे छलफल गर्नेछौं… हामी निरन्तर खोजी गर्नेछौं…”—प्रतिरोधको रूपमा लिन सकिने केही कुरा नबोली, तँलाई मुखभरिको सकारात्मक अभिपुष्टि प्रदान गर्नेछन्। हेर्दा त, तिनीहरू निकै समर्पित देखिन्छन्—तर वास्तवमा, तिनीहरूका आफ्नै हिसाबकिताबहरू हुन्छन्। तिनीहरूसँग माथिलाई निर्णय गर्न दिने कुनै योजना हुँदैन; माथिका सुझावहरू लिने र तिनीहरूलाई निर्णय गर्न दिने, वा माथिबाट कुनै मार्ग खोज्ने कुनै योजना हुँदैन। तिनीहरूको त्यस्तो कुनै योजना हुँदैन। तिनीहरूले माथिलाई हस्तक्षेप गर्न वा वास्तवमा के भइरहेको छ भनेर थाहा दिन चाहँदैनन्। त्यसोभए माथिलाई थाहा हुँदा, त्यसले तिनीहरूलाई के खतरा दिन्छ त? (तिनीहरू आफ्नो हैसियतमा असुरक्षित हुनेछन्।) तिनीहरू आफ्नो हैसियतमा असुरक्षित हुने मात्र होइन—तिनीहरूका योजना र उद्देश्यहरू अब लागू गर्न नसकिने बन्छन्, र यसरी तिनीहरूले आफ्नो दुष्कर्ममा वैधता पाउन नसक्ने अवस्था हुनेछ; तिनीहरूले अब आफ्ना योजनाहरूलाई वैध रूपमा, खुलस्त ढङ्गले र निर्धक्कसाथ पछ्याउन सक्नेछैनन्। तिनीहरूले सामना गर्ने समस्या यही हो। त्यसोभए, के तिनीहरूले आफूलाई फाइदा हुने तरिकाले कसरी व्यवहार गर्ने भनेर निधो गर्न सक्छन् त? तिनीहरूले यसबारे अवश्य नै आफ्ना विचार र हिसाबकिताबहरू गर्छन्। के तिमीहरूले पनि यस्ता कुराहरू सामना गर्छौ? त्यसोभए तिमीहरू तिनीहरूबारे के सोच्छौ? तिमीहरू तिनीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्छौ? म एउटा उदाहरण दिन्छु। एक पटक एउटा व्यक्ति अगुवा बन्यो र यसैमा ऊ लागिपर्यो; उसलाई सधैँ अरूको आदर पाउन अरूको अगाडि धाक लगाउन मन पर्थ्यो। उसले आफूले चिनेको एउटा गैरविश्वासी भेट्यो, र त्यो व्यक्तिले पैसा सापट लिन चाह्यो। त्यो गैरविश्वासीले यति दयनीय तरिकाले आफ्नो मामला सुनायो कि अगुवाले आवेग र क्षणिक जोसमा सहमति जनायो, त्यसपछि उसले शान्त भएर कुनै हिचकिचाहट नमानी सोच्यो, “मण्डलीको अगुवा म नै हुँ—मण्डलीको पैसाबारे अन्तिम निर्णय मैले नै गर्नुपर्छ। जब परमेश्वरको घर, मण्डली, र भेटीहरूको कुरा आउँछ—कार्यालय मेरै हो, त्यसैले मैले भनेकै कुरा लागू हुन्छ। आर्थिक कुराहरू व्यवस्थापन गर्ने काम मेरै हो, र कर्मचारी व्यवस्थापन गर्ने काम पनि मेरै हो—यो सबै कुराबारे अन्तिम निर्णय मैले नै गर्नुपर्छ!” त्यसकारण, उसले परमेश्वरको घरको पैसा त्यो गैरविश्वासीलाई ऋण दियो। यसो गरेपछि, उसलाई अलिक अप्ठ्यारो लाग्यो, र यसबारे माथिलाई भन्ने कि नभन्ने भनेर विचार गर्यो। यो कुरा उसले भनेको भए, माथिले यसमा सहमति जनाउन सक्दैनथ्यो—त्यसकारण, उसले माथिलाई छल गर्न झूट र बहानाहरू बनाउन थाल्यो। माथिले उसलाई सत्यता सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति दियो, तैपनि उसले यसमा कुनै ध्यान दिएन। उसले यसरी नै व्यक्तिगत रूपमा भेटीहरू दुरुपयोग गर्ने दुष्ट कार्य गर्यो। त्यस्तो व्यक्तिले किन भेटीहरूको विषयमा योजना बनाउने आँट गर्छ? तँ केवल मण्डली अगुवा होस्—के तँसँग भेटी व्यवस्थापन गर्ने अधिकार छ? के तैँले भेटी र आर्थिक मामलाहरूबारे अन्तिम निर्णय गर्न पाउँछस्? यदि तँ सामान्य मानवता र समझ भएको, सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् भने, तैँले परमेश्वरका भेटीहरूलाई कसरी लिनुपर्छ? के भेटीहरूसँग सम्बन्धित मामलाहरूबारे परमेश्वरको घरले के निर्णय गर्छ भनेर हेर्न माथिलाई सोधपुछ गर्नुपर्दैन र? के यस्तो ठूलो कुराबारे जान्ने अधिकार माथिसँग हुँदैन र? हुन्छ। यो तैँले हृदयमा स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्ने कुरा हो; तँमा हुनुपर्ने समझ यही हो। आर्थिक मामलाहरूको हकमा, ठूलो र सानो रकम दुवैको हकमा, माथिलाई जान्ने अधिकार हुन्छ। माथिले सोध्दैन भने त्यो एउटा कुरा हो—तर माथिले सोध्यो भने, तैँले साँचो रूपमा जवाफ दिनुपर्छ, र माथिले जेसुकै निर्णय गरे पनि तँ त्यसमा समर्पित हुनुपर्छ। के तँसँग हुनुपर्ने समझ यही होइन र? (हो।) तर के ख्रीष्टविरोधीहरूले यसो गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) ख्रीष्टविरोधीहरू र सामान्य मानिसहरूबीच रहेको भिन्नता त्यही हो। यदि तिनीहरूलाई माथिले कुनै कुराप्रति सहमति नदिने, र तिनीहरूको गौरवमा चोट पुग्ने सम्भावना शतप्रतिशत छ भन्ने लाग्यो भने, तिनीहरूले यसलाई लुकाउन, माथिलाई यो कुरा थाहा नदिन हरकिसिमका उपायहरू खोज्छन्। तिनीहरूले आफूभन्दा मुनिका मानिसहरूलाई समेत धम्की दिएर भन्छन्: “यदि कसैले यो कुरा खुलासा गर्यो भने, ऊ मेरो विरुद्ध हुन्छ। उसले मेरो भनाइ खानेछ। चाहे जेसुकै नै भए पनि, म उसलाई तह लाउनेछु!” अनि तिनीहरूका ती डरलाग्दा शब्दहरू सुनेपछि, यो कुरा कसैले पनि माथि रिपोर्ट गर्ने आँट गर्दैन। तिनीहरूले किन त्यसो गर्छन्? तिनीहरूले ठान्छन्, “यो मेरो अख्तियारको क्षेत्रभित्र पर्छ। मेरो अधिकार क्षेत्रभित्र रहेका मानिसहरू, पैसा, र सामग्रीहरू परिचालन र बाँडफाँट गर्ने अधिकार मसँग छ!” परिचालन र वितरण गर्ने तिनीहरूका सिद्धान्तहरू के-के हुन्? तिनीहरूले आफूले चाहेअनुसार बन्दोबस्तहरू गर्छन्, र कुनै पनि सिद्धान्तहरू लागू नगरी स्वेच्छाचारी ढङ्गले पैसा र सामग्रीहरू प्रयोग गर्छन् र बाँड्छन्, तिनीहरूले यी कुराहरू अन्धाधुन्ध उडाउँछन् र बरबाद गर्छन्, तर हस्तक्षेप गर्ने अधिकार अरू कसैसँग हुँदैन—यी सबै कुरामा अन्तिम निर्णय गर्ने तिनीहरू आफै हुनुपर्छ। के तिनीहरूले यस्तै सोच्दैनन् र? अवश्य नै, तिनीहरूले यस्तो कुरा स्पष्ट रूपमा भन्दैनन्—तर हृदयमा, तिनीहरूले ठ्याक्कै यही सोचिरहेका हुन्छन्: “आधिकारिक पद हुनुको के अर्थ? के यो सबै पैसा, र खानलाउनकै लागि होइन र? अहिले, म आधिकारिक पदमा छु; मसँग त्यो हैसियत छ। के मैले आफूले चाहेअनुसार गर्नको लागि आफ्नो शक्ति प्रयोग नगर्नु मूर्खता हुनेछैन र?” के तिनीहरूले यही विश्वास गर्दैनन् र? (गर्छन्।) तिनीहरूमा यस्तो स्वभाव हुने भएकोले, र तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्ने हुनाले, नैतिकताबारे कति पनि नसोची, र कुनै पनि परिणामबारे ध्यान नदिई, तिनीहरूले यस्तो कुरालाई आफूले कल्पना गर्न सक्ने जुनसुकै तरिका र माध्यम प्रयोग गरेर लुकाउने आँट गर्छन्। कुरा यही होइन र? (हो।) तिनीहरूले कुरा सही हो कि होइन, वा गर्नुपर्ने सही कुरा के हो, वा सिद्धान्तहरू के-के हुन् भनेर मूल्याङ्कन गर्दैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरू विचार गर्दैनन्; तिनीहरूले आफ्नो हितहरू कसले हेरचाह गर्नेछ भन्ने कुरा मात्रै विचार गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू धूर्त, स्वार्थी, र दुष्ट कुरा हुन्! तिनीहरू कति दुष्ट हुन्छन्? यसलाई एउटै शब्दमा व्याख्या गर्न सकिन्छ: तिनीहरूले लाजपचुवा हुन्छन्! ती मानिसहरू तेरा होइनन्, न त ती कुराहरू नै तेरा हुन्, र त्यो पैसा तेरो हुनु त झन् परको कुरा हो—तैपनि तैँले यसलाई आफ्नै पैसाको रूपमा लिन, र आफूलाई इच्छा लागेअनुसार प्रयोग गर्न चाहन्छस्। अरूसँग त यसबारे जान्ने अधिकारसमेत हुँदैन; तैँले ती कुराहरू उडाइस् र बरबाद गरिस् नै भने पनि, अरूसँग सोधपुछ गर्ने अधिकार हुँदैन। तँ कुन हदसम्म पुगेको छस्? तँ लाजमर्दो अवस्थामा पुगेको छस्! के यो लाजमर्दो कुरा होइन र? (हो।) त्यो ख्रीष्टविरोधी हो। पैसाको हकमा औसत व्यक्तिसँग कस्तो सीमा हुन्छ जसलाई तिनीहरूले पार गर्दैनन्? तिनीहरूले ती परमेश्वरका भेटीहरू हुन्, र भेटीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले उहाँलाई दिएका हुन्छन्, त्यसकारण ती परमेश्वरका हुन्—र कतिपयले भनेजस्तै, ती उहाँका “व्यक्तिगत सम्पत्ति” हुन् भन्ने सोच्छन्। जुन कुरा परमेश्वरको हो त्यो सर्वसाधारणको होइन, न त त्यो कुनै पनि व्यक्तिको नै हो। परमेश्वरको घरको मालिक को हो? (परमेश्वर।) हो, त्यो मालिक परमेश्वर हो। अनि परमेश्वरको घरमा के समावेश हुन्छ? यसमा हरेक मण्डलीका उहाँका चुनिएका मानिसहरू, साथै हरेक मण्डलीका सबै आपूर्तिका सरसामान र सम्पत्तिहरू समावेश हुन्छन्। यी सबै कुरा परमेश्वरकै हुन्। ती कुनै पनि व्यक्तिको होइनन्, र तिनलाई आफूखुसी प्रयोग गर्ने अधिकार कसैको हुँदैन। के ख्रीष्टविरोधीले यस्तो सोच्छन्? (सोच्दैनन्।) तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, भेटी जसले व्यवस्थापन गर्छ, जसले त्यसबाट फाइदा लिने मौका पाउँछ त्यो उसैको हो, र यदि कुनै व्यक्ति अगुवा हो भने, त्यसको आनन्द लिने अधिकार उसको हुन्छ। त्यसकारण तिनीहरूले निरन्तर आफ्नो सबै शक्तिले हैसियत पछ्याइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले यो कुरा प्राप्त गरेपछि, बल्ल तिनीहरूका सबै आशाहरू पूरा भएका हुन्छन्। तिनीहरूले किन हैसियत पछ्याउँछन्? यदि तैँले तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न लगाउँदै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई इमान्दारीपूर्वक अगुवाइ गर्न लगाउँथिस्, तैपनि तिनीहरूलाई मण्डलीको सम्पत्ति वा परमेश्वरको भेटी छुन दिँदैनथिस् भने, के तिनीहरू अझै पनि माथि जाने आफ्नो प्रयासमा सक्रिय हुन्थे र? अवश्य नै हुँदैनथे। तिनीहरूले निष्क्रिय रूपमा प्रतीक्षा गर्नेथिए, र परिस्थितिलाई आफै अघि बढ्न दिनेथिए। तिनीहरूले यस्तो सोच्नेथिए, “यदि म निर्वाचित भएँ भने, म काम गर्नेछु र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नेछु; यदि निर्वाचित भइनँ भने, म कसैको पछि लाग्नेछैनँ। म यसबारेमा केही भन्ने वा गर्नेछैनँ।” ख्रीष्टविरोधीहरूले अगुवाको रूपमा मण्डलीको सबै सम्पत्तिमा हुकुम चलाउने र आनन्द लिने अधिकार व्यक्तिसँग हुन्छ भन्ने सोचेको कारणले नै, तिनीहरूले हैसियत प्राप्त गर्न र हैसियतले ल्याउने सबै कुराको आनन्द लिनको लागि दिमाग खियाउँदै माथि चढ्ने प्रयास गर्छन्, र तिनीहरू लाजपचुवा हुने अवस्थामा समेत पुग्छन्। लाजपचुवा हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ लाजमर्दा कुराहरू गर्नु हो—लाजपचुवा हुनु भनेको यही हो। यदि कसैले तिनीहरूलाई “तपाईंले जे गरिरहनुभएको छ त्यो अत्यन्तै लाजमर्दो कुरा हो!” भनेर भन्यो भने पनि, तिनीहरूले कुनै वास्ता गर्दैनन्, बरु यस्तो सोच्छन्, “यसमा त्यस्तो लाजमर्दो कुरा के छ र? कसलाई हैसियत मन पर्दैन र? हैसियत पाउँदा कस्तो महसुस हुन्छ के तपाईंलाई थाहा छ? पैसा नियन्त्रण गर्न पाउँदा कस्तो हुन्छ, थाहा छ? के तपाईंलाई त्यो आनन्द थाहा छ? के तपाईंलाई त्यो विशेष लाभको अनुभूति थाहा छ? के तपाईंले यसको स्वाद चाख्नुभएको छ?” ख्रीष्टविरोधीहरूले हृदयभित्र हैसियतलाई यसरी नै हेर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले हैसियत प्राप्त गरेपछि, सबै कुरा नियन्त्रण गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरू पनि आफ्नो नियन्त्रणमा लिनेछन्। तिनीहरूले पैसा खर्च हुने मण्डलीको कामको कुनै पनि भागबारे माथिबाट परामर्श नलिई अन्तिम निर्णय आफै गर्न चाहन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको पैसाको मालिक बन्छन्, र परमेश्वरको घर तिनीहरूको बन्छ। तिनीहरूसँग यसबारेमा अन्तिम निर्णय आफै गर्ने, यसलाई के गर्ने भनेर आफै निर्धारित गर्ने, आफूले चाहेअनुसार यो पैसा यो र त्यो व्यक्तिलाई दिने, र यसको एकएक पैसा कसरी खर्च गर्ने भनेर आफै निर्धारित गर्ने अधिकार हुन्छ। परमेश्वरका भेटीहरूको हकमा, तिनीहरूले सिद्धान्तहरू अनुसार कहिल्यै पनि होसियारी र सतर्कतासाथ व्यवहार गर्दैनन्; यसको साटो, तिनीहरू अनावश्यक रूपमा खर्चालु हुन्छन्, र तिनीहरूले जे भन्छन् त्यही हुन्छ। त्यस्तो व्यक्ति खाट्टी ख्रीष्टविरोधी हो।
एकपटक एउटा व्यक्तिले परमेश्वरका भेटीहरू गुप्त रूपले दुरुपयोग गर्यो। यो एउटा गम्भीर समस्या थियो, यो साधारण अपराध थिएन; यो उसको प्रकृति सारको समस्या थियो। जब उसले कतिपय मामलाहरू सम्हाल्दा गैरविश्वासीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्थ्यो, तब उसले आफूसँग पैसा र शक्ति छ भन्ने मानिसहरूलाई सोचाउन धाक लगाइरहन्थ्यो। परिणामस्वरूप, मानिसहरूले उसलाई पैसा सापट दिन अनुरोध गरे। यो व्यक्तिले तिनीहरूलाई इन्कार नगरेको मात्र होइन, बरु उल्टै तिनीहरूलाई पैसा ऋण दिनेसमेत वचन दियो, त्यसपछि परमेश्वरको घरविरुद्ध छली रणनीतिहरू प्रयोग गर्दै त्यसो गर्यो। यो व्यक्तिमा गम्भीर समस्या थियो। तैँले यस्तो ठूलो मामला आइपर्दा माथि रिपोर्ट गर्नुपर्छ, र तथ्यहरू व्याख्या गर्नुपर्छ; तैँले आफ्नो श्रेय र अभिमानको खातिर परमेश्वरका भेटीहरू प्रयोग गर्दै मानिसहरूसँग व्यवहार गर्नु हुँदैन। परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएको समझदार व्यक्तिले यस्ता कुराहरू सामना गर्दा तिनलाई यसरी नै सम्हाल्छ। तर के ख्रीष्टविरोधीहरूले त्यसो गर्छन् त? तिनीहरूलाई किन ख्रीष्टविरोधीहरू भनिन्छ? किनभने तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय कति पनि हुँदैन; तिनीहरूले आफूले चाहेअनुसार काम गर्छन्, र परमेश्वर, सत्यता, र परमेश्वरका वचनहरूलाई दिमागको पछिल्तिर धकेल्छन्। तिनीहरूसँग परमेश्वरप्रति कुनै साँचो समर्पण हुँदैन, र तिनीहरू आफ्नै हितहरू, आफ्नै ख्याति, प्राप्ति, र हैसियतलाई सर्वोच्च स्थान दिन्छन्। तिनीहरू मण्डली अगुवा र सेवकहरूलाई बहकाउन, र गैरविश्वासीहरूलाई पैसा ऋण दिन छलपूर्ण माध्यमहरू प्रयोग गर्छन्। के त्यो तिनीहरूको पैसा हो र? केही शब्दमै, तिनीहरूले सापटी दिन्छन्—के त्यो परमेश्वरका भेटीहरूलाई उपहार बाँड्नु होइन र? यो ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने कुरा हो, र कतिपयले वास्तवमै यस्ता कुराहरू गरेका छन्। तिनीहरूले यस्तो काम गर्न सक्नको लागि, तिनीहरूको स्वभाव अत्यन्तै अहङ्कारी र अत्यन्तै धूर्त दुस्साहसी स्वभाव हुनुपर्छ। यो पनि प्रस्टै छ कि तिनीहरू महामूर्ख, र हुनसक्ने हदसम्मका मूर्खहरू हुन्—तिनीहरू आफूले खनेको खाडलमा आफै पर्ने निश्चित छ। मलाई भन त, त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी तह लाउनुपर्छ? (तिनीहरूलाई निष्कासन गर्नुपर्छ।) त्यति मात्र? निष्कासन मात्र? ती घाटाहरू पूर्ति कसले गर्छ? तिनीहरूलाई क्षतिपूर्ति गर्न लाउनुपर्छ, त्यसपछि निष्कासन गर्नुपर्छ। त्यस्तो काम गर्न सक्ने हुँदा, के ख्रीष्टविरोधीहरू दुस्साहसी हुँदैनन् र? तिनीहरू प्रधान स्वर्गदूतभन्दा कसरी फरक हुन्छन् र? प्रधान स्वर्गदूतले निर्धक्कसाथ भन्नेथ्यो, “स्वर्ग र पृथ्वी र यावत् थोक सृष्टि गर्ने म नै हुँ—मानवजाति त मैले नियन्त्रण गर्ने कुरा हुन्!” यसले मानवजातिलाई मनलाग्दी ढङ्गले कुल्चीमिल्ची पार्छ र भ्रष्ट तुल्याउँछ। जब ख्रीष्टविरोधीले शक्ति लिन्छ, तब यसले भन्छ, “तिमीहरू सबैले मलाई विश्वास गर्नुपर्छ र मलाई पछ्याउनुपर्छ। यहाँ मैले शासन गर्छु, र मैले नै अन्तिम निर्णय गर्छु। सबै मामलाहरूमा मलाई सोध, र मण्डलीको पैसा मकहाँ ल्याओ!” कति मानिसहरूले भन्छन्, “हामीले तपाईंलाई मण्डलीको पैसा किन दिनुपर्यो?” अनि ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “म अगुवा हुँ। यसको व्यवस्थापन गर्नु मेरो अधिकारको कुरा हो। मैले भेटी लगायत सबै कुरा व्यवस्थापन गर्नुपर्छ!” अनि त्यसपछि, तिनीहरूले सबै कुरा आफ्नो नियन्त्रणमा लिन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो जीवन प्रवेशमा के-कस्ता समस्या वा कठिनाइहरू सामना गर्छन्, वा तिनीहरूलाई कुन-कुन प्रवचनका पुस्तकहरू र परमेश्वरका वचनहरूको कमी छ भन्नेबारे वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूले वास्ता गर्ने भनेको त मण्डलीको पैसा कसले सुरक्षित राख्छ, र त्यो कति छ, र त्यसलाई कसरी प्रयोग गरिन्छ भन्ने मात्र हो। यदि माथिले त्यो मण्डलीको आर्थिक स्थितिबारे सोधपुछ गर्यो भने, तिनीहरूले मण्डलीको पैसा हस्तान्तरण नगर्ने मात्र होइन—तिनीहरूले माथिलाई तथ्यहरूसमेत थाहा पाउन दिँदैनन्। तिनीहरूले किन त्यसो गर्दैनन्? किनभने तिनीहरू मण्डलीको पैसा हिनामिना गर्न र आफ्नै लागि लिन चाहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई भौतिक कुराहरू, अनि पैसा, र हैसियतप्रति सबैभन्दा बढी चासो हुन्छ। तिनीहरू निश्चय नै त्यस्ता हुँदैनन्, जसरी तिनीहरू बाहिरी रूपमा बोल्छन्, “म परमेश्वरमा विश्वास गर्छु। म संसारको पछि लाग्दिनँ, र म पैसाको लोभ गर्दिनँ।” तिनीहरू आफूले बोलेजस्तो हुँदै हुँदैनन्। तिनीहरू किन आफ्नो सबै शक्तिले हैसियत पछ्याउने र त्यसलाई कायम राख्ने गर्छन्? किनभने तिनीहरूले आफ्नो अधिकारभित्र पर्ने सबै कुरा खासगरी पैसा र भौतिक कुराहरू प्राप्त गर्न, वा नियन्त्रण र कब्जा गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले यो पैसा र यी भौतिक कुराहरू आफ्नो हैसियतबाट आएका फाइदाहरू हुन् जस्तो गरी आनन्दसाथ प्रयोग गर्छन्। तिनीहरू नाम र वास्तविकता दुवैमा शैतानको प्रकृति सार भएका प्रधान स्वर्गदूतका सच्चा सन्तान हुन्। हैसियत पछ्याउने र पैसालाई महत्त्व दिने सबै मानिसहरूको प्रकृति सारमा निश्चय नै समस्या हुन्छ। यो कुरा तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हुन्छ भन्नेजस्तो सरल कुरा होइन: तिनीहरू अत्यन्तै महत्त्वाकाङ्क्षी हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको पैसा नियन्त्रण गर्न चाहन्छन्। यदि तिनीहरूलाई कुनै कामको जिम्मेवारी दिइएको छ भने, सर्वप्रथम तिनीहरूले अरूलाई हस्तक्षेप गर्न दिँदैनन्, न त तिनीहरूले माथिको सोधपुछ वा सुपरिवेक्षण नै स्वीकार गर्छन्; यसबाहेक, जब तिनीहरू कुनै पनि कामको सुपरभाइजर हुन्छन्, तब तिनीहरूले आफूलाई प्रदर्शन गर्ने, आफूलाई रक्षा गर्ने, र आफूलाई उचाल्ने उपायहरू खोज्छन्। तिनीहरू सधैँ सबैभन्दा माथि उठ्न, र अरूमाथि शासन र नियन्त्रण गर्ने मानिसहरू बन्न चाहन्छन्। तिनीहरूले उच्च हैसियत उपभोग गर्न र त्यसको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न, र परमेश्वरको घरको हरेक भाग, र विशेषगरी यसको पैसा नियन्त्रण गर्न चाहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पैसाप्रति विशेष प्रेम हुन्छ। जब तिनीहरूले पैसा देख्छन्, तब तिनीहरूको तीन नेत्र बल्छ; तिनीहरूले आफ्नो मनमस्तिष्कमा सधैँ पैसाबारे र यसको लागि मेहनत गर्नेबारे सोचिरहेका हुन्छन्। यी सबै ख्रीष्टविरोधीहरूका चिन्ह र सङ्केतहरू हुन्। यदि तैँले तिनीहरूसँग सत्यता सङ्गति गरिस्, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अवस्था जान्ने प्रयास गरिस्, र तिनीहरूमध्ये कति जना कमजोर र नकारात्मक छन्, तिनीहरू प्रत्येकले कर्तव्यमा के-कस्ता परिणामहरू प्राप्त गरिरहेका छन्, र तिनीहरूमध्ये को कर्तव्यको निम्ति उपयुक्त छैनन् भन्नेजस्ता प्रश्नहरू गरिस् भने, ख्रीष्टविरोधीहरूले चासो दिनेछैनन्। तर जब परमेश्वरका भेटीहरूको कुरा आउँछ—पैसा कति छ, यसको रक्षा कसले गरिरहेको छ, यसलाई कहाँ राखिएको छ, यसको पासकोड के हो, भन्नेजस्ता कुराहरूको प्रसङ्ग आउँछ—तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी चासो लाग्ने कुरा यही हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीलाई यी कुराहरूमा असाधारण ज्ञान हुन्छ। तिनीहरूले यी कुराहरू राम्ररी जानेका हुन्छन्। यो पनि ख्रीष्टविरोधीको लक्षण हो। ख्रीष्टविरोधीहरू राम्रो सुनिने शब्दहरू बोल्न सिपालु हुन्छन्, तर तिनीहरू वास्तविक काम गर्दैनन्, बरु सधैँ परमेश्वरका भेटीहरूबाट आनन्द लिनेबारे सोचिरहन्छन्। मलाई भन त, के ख्रीष्टविरोधीहरू अनैतिक हुँदैनन् र? तिनीहरूमा कुनै मानवता हुँदैन—तिनीहरू पूर्ण रूपमा दियाबलसहरू हुन्। आफ्नो काममा, तिनीहरूले सधैँ अरूको हस्तक्षेप, सोधपुछ, र सुपरिवेक्षण निषेध गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको आठौं प्रकटीकरण देखाउने तेस्रो व्यवहार यही हो।
केही समयअघि, एउटा देशको एक मण्डलीले एउटा भवन किन्यो, र यसलाई नवीकरण गर्नुपर्ने भयो, र संयोग यस्तो भयो कि त्यो देशको मण्डली अगुवा ख्रीष्टविरोधी थिई जसले अझै आफ्नो साँचो चरित्र देखाइसकेकी थिइन। त्यो ख्रीष्टविरोधीले कसैले नचिनेको एउटा व्यक्तिलाई नवीकरणको काम दिई, र ऊसँग उसको सम्बन्ध कस्तो थियो भन्ने कुरा कसैलाई थाहा थिएन। परिणामस्वरूप, त्यो दुष्ट व्यक्तिले परिस्थितिबाट फाइदा लियो, र नवीकरणको काममा खर्च गर्नै नपर्ने धेरै पैसा खेर गयो। त्यो घरसँगै केही उपयोगी फर्निचरहरू आएका थिए, तर ती सबैलाई हटाएर र त्यसको ठाउँमा नयाँ फर्निचर खरिद गरियो। त्यसपछि हटाइएका ती पुराना फर्निचर त्यो दुष्ट व्यक्तिले पैसाको लागि बेचिदियो। ती वास्तवमा भाँचिएका थिएनन्—तिनलाई अझै प्रयोग गर्न सकिन्थ्यो—तर त्यो दुष्ट व्यक्तिले पैसा कमाउन, र परिस्थितिबाट फाइदा लिन नयाँ फर्निचर किन्न थप रकम खर्च गर्यो। के त्यो ख्रीष्टविरोधीलाई यी कुराहरूबारे थाहा थियो? थाहा थियो। त्यसोभए, उसले किन त्यसलाई त्यसरी व्यवहार गर्न अनुमति दिई? किनभने तिनीहरूको सम्बन्ध अवश्य नै अस्वाभाविक किसिमको थियो। कतिपय मानिसहरूले समस्या देखे र तिनीहरूले यो कसरी अघि बढिरहेको छ भनेर हेर्न निर्माण कार्यबारे फलोअप र जाँच गर्न लागेका थिए। तिनीहरूले निर्माण कार्य हेर्छौँ भनेर भन्नेबित्तिकै, त्यो ख्रीष्टविरोधी चिन्तित भई र अत्तालिई, अनि उसले भनी: “हुँदैन! अन्तिम म्याद अझै आइसकेको छैन—कसैले पनि हेर्न मिल्दैन!” उसको जबाफ अत्यन्तै कडा, अत्यन्तै संवेदनशील थियो—के यसभित्र केही कुरा भइरहेको थियो? (थियो।) अब अलिक सचेत भएका ती मानिसहरूले यो विषयमा छलफल गरे: “यसरी हुँदैन। उसले हामीलाई निर्माणको काम हेर्न दिँदिन। यहाँ अवश्य नै समस्या छ; हामीले गएर यो स्थल हेर्नुपर्छ।” तर काम पूरा भएर हस्तान्तरण गर्ने बेला नभएसम्म ख्रीष्टविरोधीले यसलाई देखाइन। मलाई भन त, के ती मानिसहरू भ्रमित भएका थिएनन् र? त्यो ख्रीष्टविरोधीले निर्माणको काम हेर्न नदिनुको अर्थ त्यहाँ केही भइरहेको थियो भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। तिनीहरूले तुरुन्तै माथि रिपोर्ट गर्नुपर्थ्यो, वा उसलाई संयुक्त रूपमा बर्खास्त गर्नुपर्थ्यो, वा जबरजस्ती निर्माणको काम निरीक्षण र जाँच गर्नुपर्थ्यो। त्यो तिनीहरूको जिम्मेवारी थियो। यदि तिनीहरूले त्यो जिम्मेवारी लिन सक्दैनथे भने, त्यसको अर्थ तिनीहरू व्यर्थका, र अयोग्य कायरहरू थिए। ती अयोग्य कायरहरू अडिग रहन सकेनन्। यो तिनीहरूको आफ्नै घरको समस्या थिएन, त्यसकारण तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गरे। तिनीहरू यति स्वार्थी र गैरजिम्मेवार थिए। अनि जब काम पूरा भएर हस्तान्तरण गरियो, तब मैले एउटा भिडियोबाट त्यहाँ समस्या रहेछ भन्ने देखेँ। मैले के समस्या देखेँ? एउटा बैठक कोठाको बीचमा एउटा टेबल थियो, र यसको वरपर झकिझकाउ अफिसहरूमा प्रयोग गरिनेजस्तै छालाका कुर्सीहरू थिए। म बस्ने कुर्सीहरू सबै साधारण कुर्सीहरू हुन्, त्यसकारण के ती साधारण मानिसहरूले त्यस्ता झकिझकाउ कुराहरू प्रयोग गर्नुपर्छ त? (पर्दैन।) ती दुई जनाले राखेका फर्निचर त्यस्ता खालका थिए, र त्यहाँका मानिसहरूलाई ती सिटहरूमा बस्दा निकै खुशी लाग्यो। समस्या पत्ता लगाएपछि, मैले त्यो बेइमानलाई कल गरेँ र यो विषयमा अनुसन्धान गर्न थालेँ। सबैतिर र हरेक कोठामा जाँच गर्दा, यसले धेरै समस्याहरू रहेको र धेरै आर्थिक घाटाहरू भएको कुरा पर्दाफास गर्यो। घरका पहिलेका केही फर्निचरहरू प्रयोग गर्न लायक थिए, तैपनि त्यो दुष्ट व्यक्तिले ती निकालेर बेच्यो र पैसा लुँड्यायो; यति मात्र होइन, उसले ती महँगा र नयाँ फर्निचरहरू किन्दा पनि थप पैसा लुँड्यायो; त्यति मात्र होइन, त्यसले मण्डलीमा राख्न नहुने केही उपकरणहरू पनि मण्डलीमा राखिदियो। त्यो दुष्ट व्यक्तिले कसैसँग सल्लाह नलिई यो काम गरेको थियो। जब उसले यसो गर्यो, तब के त्यो ख्रीष्टविरोधीलाई यसबारेमा थाहा थियो? उसलाई पक्कै पनि थाहा थियो। ऊ हरेक दिन काम गर्ने ठाउँमा जान्थी, र त्यो कुरा देखेपछि, उसले कुनै रिपोर्ट गरिन, बरु उल्टै उसले गरेको फजुल खर्चमा सहमति जनाई। कस्तो दुस्साहस! के ऊ परमेश्वरको विश्वासी हो त? परमेश्वरमा २० वर्ष विश्वास गरेपछि पनि, ऊ यति घृणित थिई, र उसले यस्तो काम गरी—ऊ कस्तो व्यक्ति हो? ऊ त व्यक्ति नै होइन! गैरविश्वासीहरूमाझ रहेका असल मानिसहरूले पनि त्यसो गर्दैनन्; कस्तो अनैतिकता! माथिले निर्माणको कामबारे उसलाई सोध्दा, हरेक पटक उसले माथिको आँखामा छारो हाल्न आफूले नजानेजस्तो नाटक गरी, र कुराहरू ढाकछोप गर्ने र लुकाउने काम गरी, र अन्त्यमा धेरै समस्याहरू पैदा भए। त्यसोभए, के उसलाई निष्कासन गर्नु र घाटा पूर्ति गर्नको लागि पैसा कमाउन जागिर खोज्न लाउनु अतिशय हुन्छ र? (हुँदैन।) मलाई भन त, त्यो ख्रीष्टविरोधीले पैसा फर्काउन सके पनि, के उसले यो जीवनमा शान्ति पाउनेछे र? के उसले सहज समय पाउन सक्छे र? मलाई त लाग्छ उसले आफ्नो सारा जीवन कष्ट भोगेर बिताउनुपर्नेछ। यदि उसको व्यवहारले यस्तो अवस्था ल्याउनेछ भनेर उसले थाहा थियो भने, त्यो बेला उसले आखिर किन यस्तो काम गरी त? आखिर उसले किन त्यसो गरी त? यो उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको एक-दुई वर्ष मात्रै भएको कुरा पनि थिएन र उसलाई उहाँको घरका नियमहरू थाहा नभएको, वा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुनु भनेको के हो, वा बफादारिता भनेको के हो भन्ने कुरा थाहा नभएको भन्ने कुरा पनि थिएन—उहाँमा विश्वास गरेको यति धेरै वर्षपछि पनि, ऊ पटक्कै परिवर्तन भएकी थिइन, र उसले थोरै सेवा दिन सकेकी भए पनि, उसले अझै पनि यस्तो दुष्कर्म गरी! यति घृणित भएकोमा, उसलाई निश्चय नै हटाइनु र श्रापित गरिनुपर्छ!
ख्रीष्टविरोधीहरूको काम गर्ने शैलीमा एउटा कुरा आम हुन्छ: तिनीहरूले जुनसुकै काम गरिरहेको भए पनि, तिनीहरूले अरूलाई हस्तक्षेप वा सोधपुछ गर्नबाट निषेध गर्छन्। तिनीहरूले सधैँ कुराहरू लुकाउन र ढाकछोप गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूसित कुनै गुप्त योजना हुनुपर्छ; त्यसैले तिनीहरूले मानिसहरूलाई आफ्नो कामका समस्याहरू पत्ता लगाउन दिँदैनन्। यदि तिनीहरूले सत्यता र सिद्धान्तहरू अनुरूप, र सफा विवेकसाथ सीधा र स्पष्ट तरिकाले काम गर्ने हो भने, तिनीहरूले केबारे चिन्ता गर्नुपर्छ र? त्यसमा केचाहिँ उल्लेख गर्न नसकिने हुन्छ र? तिनीहरूले किन अरूलाई सोधपुछ र हस्तक्षेप गर्न दिँदैनन्? तिनीहरूलाई केको चिन्ता लाग्छ? तिनीहरूलाई केको डर लाग्छ? स्पष्ट रूपमै, तिनीहरूले केही न केही योजना बनाएका हुन्छन्—यो अत्यन्तै स्पष्ट कुरा हो! ख्रीष्टविरोधीहरूले कुनै पारदर्शिताविना काम गर्छन्। जब तिनीहरूले कुनै खराब काम गरेका हुन्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई लुकाउने र ढाकछोप गर्ने तरिकाहरू सोच्छन्, देखावटी झूटहरू बनाउँछन्, र स्पष्ट छलमा समेत संलग्न हुन्छन्। यसका परिणामहरू के-के हुन्? परमेश्वरले सबै कुरा सूक्ष्मजाँच गर्नुहुन्छ, र अरू मानिसहरूलाई केही समयको लागि कुनै कुराबारे थाहा नहुने भए पनि, र तिनीहरू केही समयको लागि बहकाउमा पर्न सके पनि, त्यो दिन आउने नै छ जुन दिन परमेश्वरले यो सब खुलासा गर्नुहुनेछ। परमेश्वरको नजरमा, सबै कुरा स्पष्ट हुन्छ, सबै कुरा प्रकटित हुन्छ। तैँले परमेश्वरबाट कुनै कुरा लुकाउनु व्यर्थ छ। उहाँ सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, र जब उहाँले तेरो खुलासा गर्ने निर्णय गर्नुहुन्छ, तब सबै कुरा स्पष्टसित उदाङ्गो हुनेछन्। आत्मिक बुझाइ नभएका, र प्रधान स्वर्गदूतको प्रकृति भएका ती मूर्खहरू, अर्थात् ख्रीष्टविरोधीहरूले मात्रै यस्तो विश्वास गर्छन्, “जबसम्म मैले कडाइसाथ कुराहरू ढाकछोप गर्छु, र तपाईंलाई हस्तक्षेप वा सोधपुछ गर्न दिँदिनँ, र तपाईंलाई यी कुराहरू सुपरिवेक्षण गर्न दिँदिनँ, तबसम्म तपाईंलाई केही थाहा हुनेछैन—अनि मैले यो मण्डली पूर्ण रूपमा नियन्त्रित गरेको हुनेछु!” तिनीहरू आफूले राजाको रूपमा शासन गरे, परिस्थिति नियन्त्रण गर्न सक्षम भइन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। के परिस्थिति वास्तवमै र साँच्चिकै यस्तै हुन्छ त? तिनीहरूलाई परमेश्वर सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ भन्ने थाहा हुँदैन; तिनीहरूको चलाकीपन स्वघोषित हुन्छ। परमेश्वरले सबै कुरा सूक्ष्मजाँच गर्नुहुन्छ। उदाहरणको लागि, मानौँ तैँले आज दुष्कर्म गरेको छस्। परमेश्वरले यसबारे सूक्ष्मजाँच गर्नुहुन्छ, तर उहाँले तँलाई खुलासा गर्नुहुन्न—उहाँले तँलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिइरहनुभएको हुन्छ। भोलि फेरि तैँले दुष्कर्म गर्छस्, र फेरि पनि तैँले यसबारे लेखा दिँदैनस् वा पश्चात्ताप गर्दैनस्; परमेश्वरले तँलाई अझै मौका दिनुहुन्छ, र तैँले पश्चात्ताप गर्छस् कि भनेर प्रतीक्षा गर्नुहुन्छ। तर यदि तैँले पश्चात्ताप गरिनस् भने, परमेश्वरले तँलाई त्यो मौका दिन चाहनुहुन्न। उहाँ तँलाई घृणा र तिरस्कार गर्नुहुनेछ, र आफ्नो हृदयको गहिराइमा, उहाँले तँलाई मुक्ति दिन चाहनुहुनेछैन, र उहाँले तँलाई पूर्ण रूपमा त्याग्नुहुनेछ। त्यस्तो अवस्थामा, उहाँले तँलाई खुलासा गर्नु त केही मिनेटको कुरो मात्रै हुनेछ, र तैँले ढाकछोप गर्न वा यसलाई रोक्न जेजसरी प्रयास गरे नि, त्यसले केही काम गर्नेछैन। तेरो हात जति नै ठूलो भए नि, के तैँले हातले आकाश छेक्न सक्छस् र? तँ जति नै सक्षम भए नि, के तैँले परमेश्वरको नजर छोप्न सक्छस् र? (सक्दिनँ।) ती मानिसका मूर्ख विचारहरू हुन्। जहाँसम्म सर्वशक्तिमान् परमेश्वर वास्तवमा कति शक्तिशाली हुनुहुन्छ भन्ने कुरा छ, यो कुरा मानिसहरूले पहिले नै उहाँका वचनहरूमा केही मात्रामा अनुभव गर्न सकेका छन्। अझ भन्ने हो भने, ठूलो दुष्कर्म गरेका र परमेश्वरको विरोध गर्ने यो भ्रष्ट मानवजातिका सबै सदस्यहरूले प्रत्यक्ष रूपमा विभिन्न दण्डहरू सामना गरेका छन्, र यो कुरा देख्ने सबै जना पूर्ण रूपमा विश्वस्त हुन्छन्, र यसलाई प्रतिशोध नै हो भन्ने मान्छन्। गैरविश्वासीहरूले समेत परमेश्वरको धार्मिकताले कुनै अपराध सहँदैन भनेर देख्न सक्छन्, त्यसकारण उहाँमा विश्वास गर्नेहरूले यो कुरा अझै बढी देख्न सक्नुपर्छ। परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता र बुद्धि अपरिमेय छ। मानिसले यी कुराहरू स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैन। यसको एउटा गीत छ—त्यो गीतले के भन्छ? (“परमेश्वरका कार्यहरू मापन गर्न सकिँदैन।”) यो परमेश्वरको सार हो, उहाँको पहिचान र सारको साँचो प्रकटीकरण हो। तेरा अड्कल वा अनुमानहरू आवश्यक छैन। तैँले यी वचनहरूमा विश्वास गरे मात्रै पुग्छ—त्यसपछि तैँले त्यस्ता मूर्ख कामकुराहरू गर्नेछैनस्। सबै मानिसहरूले आफूलाई चलाख ठान्छन्; तिनीहरूले पातले आँखा छोप्छन् र भन्छन्, “मलाई देख्न सक्नुहुन्छ?” परमेश्वरले भन्नुहुन्छ, “मैले तँलाई पूरै देख्न सक्ने मात्र होइन, तेरो हृदय पनि देख्न सक्छु, र तँ मानव संसारमा कस्तो रहँदै आएको छस् भनेर पनि देख्न सक्छु,” अनि मानिसहरू तीनछक्क पर्छन्। आफूलाई चलाख नठान्; यस्तो नसोच्, “परमेश्वरलाई यसबारे थाहा छैन, र उहाँलाई त्यसबारे थाहा छैन। कुनै पनि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले देखेनन्। कसैलाई थाहा छैन। मेरो आफ्नै सानो युक्ति छ। म कति चलाख छु हेर त!” सत्यता नबुझ्ने वा परमेश्वर सबैमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने विश्वास नगर्ने यो संसारका कुनै पनि मानिसहरू चलाख हुँदैनन्। तिनीहरूले जे भने नि वा जे गरे नि, अन्त्यमा यो सबै गलत हुन्छ, यो सबै सत्यता उल्लङ्घन गर्ने, यो सबै परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने हुन्छ। चलाख त एक प्रकारको व्यक्ति मात्रै हुन्छ। त्यो कस्तो प्रकारको हो? परमेश्वरले सबै कुरा सूक्ष्मजाँच गर्नुहुन्छ, उहाँले सबै कुरा देख्न सक्नुहुन्छ, र उहाँ सबै कुरामाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्ने प्रकारको। त्यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै चलाख हुन्छन्, किनभने तिनीहरू आफूले गर्ने सबै कुरामा परमेश्वरप्रति समर्पित हुन्छन्; तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा सत्यता अनुरूप हुन्छ, त्यो सबलाई परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ, र आशिष् दिनुहुन्छ। व्यक्ति चलाख छ कि छैन भन्ने कुरा ऊ परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ; यो उसले भनेको र गरेको कुरा सत्यता अनुरूप छ कि छैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। यदि तँसँग यो विचार छ भने: “यो विषयमा मलाई यस्तो लाग्छ, र मलाई त्यही गर्न मन लाग्छ, किनभने यसले मलाई फाइदा पुर्याउँछ—तर म अरूलाई यो कुरा बताउन चाहन्नँ, न त म तिनीहरूले यसबारे थाहा पाऊन् भन्ने नै चाहन्छु”—के यो सोच्ने सही तरिका हो? (होइन।) त्यो सोच्ने सही तरिका होइन भन्ने महसुस गरेपछि तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले आफूलाई पाठ सिकाउन, आफूलाई मज्जाले थप्पड हान्नुपर्छ। यदि तैँले भनिनस् भने, के तँलाई परमेश्वरले थाहा पाउनुहुनेछैन भन्ने लाग्छ? वास्तवमा तैँले त्यो विचार गरिरहेको बेलामै परमेश्वरले तेरो हृदय जान्नुहुन्छ। उहाँले कसरी जान्नुहुन्छ? परमेश्वरले मानिसको प्रकृति सार देख्नुभएको छ। त्यसोभए, उहाँले किन यो विषयमा तँलाई खुलासा गर्नुहुन्न? उहाँले खुलासा नगरे पनि, तैँले आफै क्रमिक रूपमा यो कुरा बुझ्न सक्नेछस्, किनभने तैँले उहाँका धेरै वचनहरू खाएको र पिएको छस्। तँसँग विवेक र समझ, मनमस्तिष्क, र सामान्य सोचाइ छ; तैँले आफै सही के हो र गलत के हो भनेर पत्ता लगाउन सक्नुपर्छ। तँ मूर्ख छस् कि छैनस् भनेर हेर्नको लागि परमेश्वरले तँलाई बिस्तारै राम्रोसित विचार गर्ने समय र मौका दिइरहनुभएको छ। केही दिनसम्म यो विषयमा विचार गरेपछि तैँले परिणामहरू देख्नेछस्: त्यसपछि तैँले तँ मूर्ख र अबुझ होस्, र तैँले यो मामला परमेश्वरबाट लुकाउने प्रयास गर्नु हुँदैन भन्ने कुरा जान्नेछस्। … सबै विषयहरूमा, तैँले सबै कुरा परमेश्वरको अघि उदाङ्गो पार्नुपर्छ र तँ खुलस्त हुनुपर्छ—यो एक मात्र सर्त र अवस्था हो जुन परमेश्वरको अगाडि कायम राखिनुपर्छ। तँ खुलस्त नहुँदा पनि तँ परमेश्वरको अगाडि खुला हुनुपर्छ। परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तँ यसको बारेमा खुलस्त हुन्छस् कि हुँदैनस् भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा हुन्छ। यदि तैँले त्यसको वास्तविकतालाई देख्न सक्दैनस् भने के तँ अत्यन्तै मूर्ख छैनस् र? त्यसो भए, तँ कसरी बाठो व्यक्ति हुन सक्छस् त? परमेश्वरको अघि आफूलाई उदाङ्गो पारेर। तँलाई थाहा छ, परमेश्वरले सबै कुरालाई सुक्ष्म तरिकाले जाँच्नुहुन्छ र सबै कुरा जान्नुहुन्छ, त्यसैले आफूलाई चलाख नठान्, अनि उहाँले थाहा पाउनुहुन्न होला भन्ने नसोच्; परमेश्वरले गोप्य रूपमा मानिसहरूको हृदय हेर्नुहुने हुनाले, बाठा मानिसहरू अझ खुलस्त, अझै शुद्ध र इमानदार हुनुपर्छ—यसो गर्नु बुद्धिमानी काम हो। सधैँ आफू चलाख छु भन्ने महसुस गर्नु; सधैँ आफ्ना ससाना रहस्यहरू लुकाएर राख्ने इच्छा गर्नु; सधैँ अलि गोपनीयता कायम राख्ने प्रयास गर्नु—के त्यो सोच्ने सही तरिका हो? अरूसँग त्यस्तो व्यवहार गर्नु ठीकै हुन्छ, किनभने कतिपय मानिसहरू सकारात्मक चरित्रका हुँदैनन् र तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्। यस्ता मानिसहरूसँग तैँले केही कुरा लुकाउन सक्छस्। तिनीहरूसामु आफ्नो हृदय उदाङ्गो नपार्। उदाहरणको लागि, मानौँ तैँले घृणा गर्ने कुनै व्यक्ति छ, र तैँले उसको पिठ्यूँपछाडि उसको बारे नराम्रो कुरा बोलेको छस्। के तैँले उसलाई यसबारे बताउनुपर्छ? पर्दैन—त्यस्तो कुरा फेरि नगर्नु मात्रै पनि पर्याप्त हुन्छ। यदि तैँले यसबारे कुरा गरिस् भने, यसले तिमीहरू बीचको सम्बन्धमा असर गर्नेछ। तँलाई तेरो हृदयमा थाहा हुन्छ तँ असल छैनस्, तँ भित्री रूपमा फोहोरी र दुष्ट छस्, तँ अरूप्रति डाहा गर्छस्, ख्याति र प्राप्तिको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न तैँले अरूको पिठ्यूँपछाडि कसैको चरित्र हत्या गर्दै खराब कुरा बताइस्—कस्तो निकृष्टता! तैँले आफू भ्रष्ट छु भन्ने कुरा स्वीकार गर्छस्; तँलाई थाहा हुन्छ तैँले जे गरिस् त्यो गलत थियो, र तेरो प्रकृति दुष्ट छ। त्यसपछि तँ परमेश्वरअघि आएर उहाँलाई प्रार्थना गर्छस्: “हे परमेश्वर, मैले गुप्त रूपमा जे गरेँ त्यो दुष्ट र नीच कुरा थियो—म तपाईंसँग क्षमादान माग्छु, म बिन्ती गर्छु मलाई अगुवाइ गर्नुहोस्, र मलाई गाली गर्नुहोस्। म फेरि त्यस्तो कुरा नगर्न लागिपर्नेछु।” यसो गर्नु ठीक हो। तैँले मानिसहरूसँगको अन्तरक्रियामा केही चलाकीहरू प्रयोग गर्न सक्छस्, तर परमेश्वरअघि आफूलाई खुलस्त गर्नु नै सबैभन्दा राम्रो हुन्छ, र यदि तैँले अभिप्रायहरू लुकाएर राख्छस् र चलाकीहरूको प्रयोग गर्छस् भने, तँ समस्यामा पर्नेछस्। आफ्नो मनमा तैँले सधैँ सोच्छस्, “परमेश्वरलाई मेरो बारेमा उच्च सोच राख्ने र मैले भित्र सोचेको कुरा थाहा नपाउने तुल्याउन मैले के भन्न सक्छु? भन्नुपर्ने सही कुरा के हो? मैले धेरै कुरा मसँगै राख्नुपर्छ, म केही बढी होसियार हुनुपर्छ, मसँग विधि हुनुपर्छ; तब सायद परमेश्वरले मलाई उच्च ठान्नुहुनेछ।” के तैँले सधैँ यसरी सोचिरहिस् भने परमेश्वरलाई थाहा हुनेछैन भन्ने सोच्छस्? परमेश्वरले तैँले जे सोचे पनि थाहा पाउनुहुन्छ। यसरी सोच्नु थकाइलाग्दो हुन्छ। इमानदार र साँचो बोल्नु धेरै सरल हुन्छ, र यसले तेरो जीवन झन् सहज बनाउँछ। परमेश्वरले तँ इमानदार र शुद्ध छस्, तँ खुला हृदयको छस् भन्नुहुनेछ—र यो असीमित रूपमा अमूल्य छ। यदि तँसँग खुलस्त हृदय र इमानदार मनोवृत्ति छ भने, तँ धेरै टाढा गएर मूर्खतापूर्वक काम गरेको बेलामा पनि, परमेश्वरको निम्ति यो उल्लङ्घन हुनेछैन; यो यति हिसाबकिताब गरिरहने बन्नुभन्दा असल हुन्छ र तेरो निरन्तरको चिन्तन तथा प्रशोधन प्रक्रियाहरूभन्दा असल हुन्छ। के ख्रीष्टविरोधीहरूले यी कुराहरू गर्न सक्छन्? (अहँ, सक्दैनन्।)
ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने सबैजना ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरू हुन्, र ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरू हिँड्ने बाटो ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हो—तैपनि ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूबीच अलि भिन्नता हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव छ र ऊ ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्छ भने, त्यसले ऊ ख्रीष्टविरोधी नै हो भन्ने कुरा जनाउँदैन। तर यदि उसले पश्चात्ताप गर्दैन र सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैन भने, ऊ ख्रीष्टविरोधी बन्न सक्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने मानिसहरूले अझै पनि पश्चात्ताप गर्ने आशा र मौका हुन्छ, किनभने तिनीहरू अझै ख्रीष्टविरोधी बनिसकेका हुँदैनन्। यदि तिनीहरूले अनेक किसिमका दुष्ट कामकुराहरू गर्छन् र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा वर्गीकरण गरियो, र तिनीहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गरी हटाइयो र निष्कासित गरियो भने, तिनीहरूले त्यसउप्रान्त पश्चात्ताप गर्ने मौका पाउनेछैनन्। यदि ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने व्यक्तिले अझै धेरै दुष्ट कामकुराहरू गरेको छैन भने, यसले कम्तीमा पनि ऊ अझै दुष्ट व्यक्ति होइन भन्ने देखाउँछ। यदि उसले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छ भने, उसको लागि आशाको एउटा किरण बाँकी हुन्छ। यदि तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्दैनन् भने, चाहे जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले हरकिसिमका दुष्कर्म नगरे पनि, मुक्ति पाउन तिनीहरूलाई निकै गाह्रो हुनेछ। किन ख्रीष्टविरोधीले मुक्ति पाउन सक्दैनन्? किनभने तिनीहरूले सत्यता अलिकति पनि स्वीकार गर्दैनन्। परमेश्वरको घरले इमानदार व्यक्ति बन्नेबारे जेजसरी सङ्गति गरे पनि—व्यक्तिले कसरी खुलस्त र स्पष्ट बन्नुपर्छ, खुलेर भन्नुपर्ने कुरा भन्नुपर्छ, र छलमा संलग्न हुनु हुँदैन भन्नेबारे जेजसरी सङ्गति गरे पनि—तिनीहरूले त्यो स्वीकार गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले मानिसहरू इमानदार भए भने तिनीहरूलाई घाटा हुन्छ र सत्य बोल्नु मूर्खतापूर्ण कुरा हो भन्ने निरन्तर महसुस गर्छन्। तिनीहरू इमानदार व्यक्ति नबन्न दृढ रूपले लागिपरेका हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति यही हो, जुन सत्यताप्रति वितृष्णा मान्ने र यसलाई घृणा गर्ने खालको हुन्छ। यदि कसैले अलिकति पनि सत्यता स्वीकार गर्दैन भने, उसले कसरी मुक्ति पाउन सक्छ र? यदि ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने व्यक्तिले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छ भने, ऊ र ख्रीष्टविरोधीबीच स्पष्ट भिन्नता हुन्छ। सबै ख्रीष्टविरोधीहरू अलिकति पनि सत्यता स्वीकार नगर्ने मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले जति नै धेरै गलत वा दुष्ट कुराहरू गरेका भए पनि, तिनीहरूले मण्डलीको काम र परमेश्वरको घरका हितहरूमा जति नै ठूलो घाटा ल्याएका भए पनि, तिनीहरूले कहिल्यै पनि आफ्नो बारे मनन गर्नेछैनन् र आफूलाई चिन्नेछैनन्। तिनीहरूलाई काटछाँट गरिए पनि, तिनीहरूले सत्यता पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्; त्यसैले मण्डलीले तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू, ख्रीष्टविरोधीहरू भनेर वर्गीकरण गर्छ। ख्रीष्टविरोधीले बढीमा उसका कार्यहरूले सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गर्छन् र ती सत्यताअनुरूप छैनन् भन्ने कुरा मात्रै स्वीकार गर्नेछन्, तर तिनीहरूले जानीजानी दुष्कर्म गर्छन्, वा जानीजानी परमेश्वरको विरोध गर्छन् भन्ने कुरा कहिल्यै स्वीकार गर्नेछैनन्। तिनीहरूले गल्तीहरू मात्रै स्वीकार गर्छन्, तर सत्यता स्वीकार गर्दैनन्; त्यसपछि, तिनीहरूले कुनै सत्यता अभ्यास नगरी पहिलेजस्तै दुष्कर्म गरिरहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीले कहिल्यै पनि सत्यता स्वीकार गर्दैन भन्ने तथ्यबाट के देख्न सकिन्छ भने, ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सार सत्यताप्रति वितृष्णा मान्नु र घृणा गर्नु हो। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै वर्ष भए पनि, तिनीहरू सधैँजस्तै परमेश्वरको विरोध गर्ने मानिसहरू नै रहिरहन्छन्। अर्कोतर्फ, साधारण र भ्रष्ट मानवजाति सबैमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हुन सक्छ, तर तिनीहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूबीच भिन्नता हुन्छ। धेरै मानिसहरू यस्ता पनि छन्, जो परमेश्वरका न्याय र खुलासाका वचनहरू सुनेपछि तिनलाई हृदयमा राख्न सक्छन्, र तिनको बारेमा बारम्बार मनन गर्न, र आत्मचिन्तन गर्न सक्छन्। त्यसपछि, तिनीहरूले यस्तो महसुस गर्न सक्छन्, “त्यसको मतलब, त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हो; ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्नु भनेको त्यही हो। कस्तो गम्भीर समस्या! ममा ती स्थिति र व्यवहारहरू छन्; ममा त्यस्तो सार छ—म त्यस्तो व्यक्ति हुँ!” त्यसपछि तिनीहरूले त्यो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव कसरी त्याग्न र साँचो रूपमा पश्चात्ताप गर्न सकिन्छ भनेर विचार गर्छन्, र त्यसपछि तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो नहिँड्ने निर्णय गर्न सक्छन्। तिनीहरूले आफ्नो काम र जीवनमा मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूप्रतिको र परमेश्वरको आज्ञाप्रतिको आफ्नो मनोवृत्तिमा, आफ्नो कार्य र व्यवहारबारे मनन गर्न सक्छन्, र तिनीहरू किन परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्दैनन्, किन तिनीहरू सधैँ शैतानी स्वभावअनुसार जिइरहेका हुन्छन्, किन तिनीहरूले देह र शैतानविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्दैनन् भन्नेबारे मनन गर्न सक्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नेछन्, र उहाँको न्याय र सजाय स्वीकार गर्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव र शैतानको प्रभावबाट बचाउन परमेश्वरलाई बिन्ती गर्छन्। तिनीहरूमा यसो गर्ने सङ्कल्प हुन्छ भन्ने तथ्यले तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। त्यसैगरी तिनीहरूले भ्रष्ट स्वभाव पनि प्रकट गर्छन्, र आफ्नै इच्छाअनुसार काम पनि गर्छन्; तर भिन्नता के हो भने, ख्रीष्टविरोधीले स्वतन्त्र राज्य स्थापना गर्ने महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू मात्रै राख्दैनन्—तिनीहरूले त जेसुकै भए पनि सत्यता स्विकार्दै स्विकार्दैनन्। यो ख्रीष्टविरोधीको मुख्य कमजोरी हो। अर्कोतर्फ, यदि ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएको व्यक्तिले सत्यता स्विकार्न, र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न र उहाँमा भरोसा गर्न सक्छ भने, र यदि उसले शैतानको भ्रष्ट स्वभाव त्याग्न, र सत्यता खोजी गर्ने मार्ग हिँड्न चाहन्छ भने, त्यो प्रार्थना र त्यो सङ्कल्पले उसको जीवन प्रवेशमा के-कस्ता तरिकाले फाइदा गर्छ? यसले कम्तीमा पनि उसलाई आत्मचिन्तन गर्न र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा आफूलाई चिन्न, र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्न मद्दत गर्छ, ताकि उसले सन्तोषजनक रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सकोस्। यसले उसलाई फाइदा गर्ने एउटा तरिका त्यही हो। त्यसबाहेक, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा उसले प्राप्त गर्ने तालिमले गर्दा, ऊ सत्यता खोजी गर्ने मार्ग हिँड्न सक्छ। उसले जुनसुकै कठिनाइहरू सामना गरे पनि, उसले सत्यता खोजी गर्न, सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न ध्यान दिन सक्छ; उसले क्रमिक रूपमा आफ्नो शैतानी स्वभाव त्याग्न, र परमेश्वरमा समर्पित हुन र उहाँको आराधना गर्न सक्छ। त्यसरी अभ्यास गरेर उसले परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छ। ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरूले कहिलेकहीँ भ्रष्टता प्रकट गर्न सक्छन्, र तिनीहरूले नचाहेर पनि अझै आफ्नै ख्याति, प्राप्ति, र हैसियतको हितमा बोल्न र व्यवहार गर्न सक्छन्, र अझै पनि आफ्नै इच्छाअनुसार काम गर्न सक्छन्—तर आफूले भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गरिरहेको छु भन्ने महसुस गर्नेबित्तिकै, तिनीहरूले पछुतो मान्छन्, र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छन्। यसले तिनीहरू सत्यता स्वीकार गर्न सक्ने, र परमेश्वरको काममा समर्पित हुने मानिसहरू हुन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ; यसले तिनीहरूले जीवन प्रवेश पछ्याइरहेका छन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। यस्ता व्यक्तिले जति नै वर्ष अनुभव गरेका भए पनि, र जति नै धेरै भ्रष्टता प्रकट गरेका भए पनि, तिनीहरू अन्ततः सत्यता स्वीकार गर्न, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको काममा समर्पित हुने मानिसहरू हुन्। अनि तिनीहरूले यो सब गरेपछि, यसले तिनीहरूले पहिले नै साँचो मार्गमा आफ्नो जग बसालेका छन् भन्ने कुरा देखाउँछ। तर ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँड्ने कतिपय मानिसहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैनन्। मुक्ति पाउन ख्रीष्टविरोधीहरूलाई जति गाह्रो हुन्छ, तिनीहरूलाई पनि त्यति नै गाह्रो हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू सुन्दा केही महसुस गर्दैनन्, बरु उदासीन र अप्रभावित रहन्छन्। जब सङ्गति ख्रीष्टविरोधी स्वभावको विषयतिर मोडिन्छ, तब तिनीहरूले आफूमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव छ र तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो हिँडिरहेका छन् भन्ने कुरा स्वीकार गर्छन्। तिनीहरूले यसबारेमा निकै राम्रो कुरा गर्छन्। तर जब सत्यता अभ्यास गर्ने समय आउँछ, तब तिनीहरूले त्यसो गर्न इन्कार गर्छन्; अझै पनि तिनीहरूले आफ्नै इच्छाअनुसार, आफ्नै ख्रीष्टविरोधी स्वभावमा भरोसा गरेर काम गर्छन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई यस्तो प्रश्न सोधिस् भने, “तपाईंले ख्रीष्टविरोधी स्वभाव प्रकट गर्दा तपाईंको हृदयमा संघर्ष हुन्छ? आफ्नो हैसियत रक्षा गर्न बोल्दा, के तपाईंलाई आत्मनिन्दा महसुस हुन्छ? जब तपाईंले ख्रीष्टविरोधी स्वभाव प्रकट गर्नुहुन्छ, तब के तपाईंले आत्मचिन्तन गर्नुहुन्छ र आफूलाई चिन्नुहुन्छ? आफ्नो भ्रष्ट स्वभावबारे थाहा पाएपछि के तपाईंलाई हृदयमा पछुतो हुन्छ? के त्यसपछि तपाईं पश्चात्ताप गर्नुहुन्छ वा परिवर्तन हुनुहुन्छ?” तब तिनीहरूले पक्कै पनि कुनै उत्तर दिँदैनन्, किनभने तिनीहरूले त्यस्तो कुनै अनुभव र सामनाहरू गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूले केही पनि भन्न सक्दैनन्। के यस्ता मानिसहरूले साँचो पश्चात्ताप गर्न सक्छन्? अवश्य नै, यो काम सजिलो हुँदैन। साँचो रूपमा सत्यता खोजी गर्नेहरूलाई आफूभित्र रहेको ख्रीष्टविरोधी स्वभावको कुनै पनि प्रकटीकरणले पीडा दिन्छ, र तिनीहरू चिन्तित हुन्छन्; तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्: “मैले किन यो शैतानी स्वभाव त्याग्न सक्दिनँ? मैले किन सधैँ भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गरिरहेको हुन्छु? मेरो यो भ्रष्ट स्वभाव किन यति जिद्दी र जटिल छ? सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न किन यति गाह्रो छ?” यसले तिनीहरूको जीवन अनुभव सतही छ, र तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव पटक्कै समाधान भएको छैन भन्ने देखाउँछ। त्यसैले, कुनै कुरा आइपर्दा, तिनीहरूको हृदयमा यति चर्को युद्ध हुन्छ, र त्यसैले तिनीहरूले त्यो कष्टको बोझ पनि लिन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो शैतानी स्वभाव त्याग्ने सङ्कल्प गरे पनि, तिनीहरूले पक्कै पनि हृदयमा यसविरुद्ध युद्धको अनुभव नगरी तिनीहरू अघि बढ्न सक्दैनन्—त्यो युद्धको स्थिति दिनप्रति दिन तीव्र हुँदै जान्छ। अनि तिनीहरूको आफ्नो बारेको ज्ञान गहन हुँदै जाँदा, र तिनीहरू कति गहन रूपमा भ्रष्ट छन् भन्ने देख्ने क्रममा, तिनीहरूले सत्यता प्राप्त गर्ने अझै बढी तृष्णा गर्छन्, र यसलाई अझै बढी बहुमूल्य ठान्छन्, र तिनीहरूले आफूलाई र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई चिन्ने क्रममा निरन्तर सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न सक्छन्। तिनीहरू क्रमिक रूपमा कदमा वृद्धि हुन्छन्, र तिनीहरूको जीवन स्वभाव साँच्चै परिवर्तन हुन थाल्छ। यदि तिनीहरूले यसरी नै अनुभव गर्ने प्रयास गरिरहे भने, तिनीहरूको परिस्थिति वर्षैपिच्छे झन्झन् राम्रो हुँदै जान्छ, र अन्त्यमा तिनीहरूले देहमाथि विजय प्राप्त गर्न र आफ्नो भ्रष्टता त्याग्न, बारम्बार सत्यता अभ्यास गर्न, र परमेश्वरप्रति समर्पण हासिल गर्न सक्छन्। जीवन प्रवेश पाउनु सहज छैन! यो त मर्नै लागेको व्यक्तिलाई पुनर्जीवित गर्नुजस्तै हो: व्यक्तिले पूरा गर्न सक्ने जिम्मेवारी भनेको सत्यता सङ्गति गर्नु, तिनीहरूलाई सहयोग गर्नु, र तिनीहरूलाई भरणपोषण गर्नु, वा काटछाँट गर्नु हो। यदि तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न सक्छन् र तिनीहरू यसमा समर्पित हुन सक्छन् भने, तिनीहरूको लागि आशा हुन्छ; तिनीहरू उम्कन सक्ने गरी भाग्यमानी हुन सक्छन्, र मृत्युको मुखबाट बच्छन्। तर यदि तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न मान्दैनन्, र आफ्नो बारे केही पनि जान्दैनन् भने, तिनीहरू खतरामा हुन्छन्। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले त तिनीहरूलाई हटाइएपछि एकदुई वर्ष बित्दा पनि आफूलाई चिन्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्ना गल्तीहरू स्वीकार गर्दैनन्। त्यस्तो अवस्थामा, तिनीहरूमा जीवनको कुनै लक्षण बाँकी हुँदैन, र त्यो तिनीहरूले मुक्ति पाउने आशा गुमाइसकेको प्रमाण हो। तिमीहरूलाई काटछाँट गरिएको बेला, के तिमीहरूले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छौ? (सक्छौँ।) त्यसोभए आशा छ—त्यो राम्रो कुरा हो! यदि तैँले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छस् भने, तँसँग मुक्ति पाउने आशा हुन्छ।
यदि तँ मुक्ति पाउन चाहन्छस् भने, तैँले धेरै बाधाहरू पार गर्नुपर्छ। ती के-कस्ता बाधाहरू हुन्? आफ्नो भ्रष्ट स्वभावसँगको निरन्तरको लडाइँ, र शैतान र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभावसँगको लडाइँ: यसले तँलाई नियन्त्रण गर्न चाहन्छ, र तँ यसबाट मुक्त हुन चाहन्छस्; यसले तँलाई बहकाउन चाहन्छ, र तँ यसलाई त्याग्न चाहन्छस्। यदि तैँले यो कुरा थाहा पाएपछि पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्न सक्दैनस् भने, तँ व्याकुल हुनेछस् र पीडामा हुनेछस्, र तैँले प्रार्थना गर्नेछस्। कहिलेकहीँ, जब तैँले केही समय बितिसकेको छ, र पनि तैँले अझै शैतानको स्वभावको नियन्त्रण हटाउन सकेको छैनस् भन्ने देख्छस्, तब तँलाई यो निराशाजनक छ भन्ने लाग्नेछ, तर तैँले हरेस खानेछैनस्, बरु यति नकारात्मक र निराश भएर अघि बढ्नु हुँदैन——सङ्घर्ष गरिरहनुपर्छ भन्ने महसुस गर्नेछस्। कर्तव्य निर्वाह गर्ने र परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने प्रक्रियामा, मानिसहरूमा फरक-फरक भित्री प्रतिक्रियाहरू हुन्छन्। छोटकरीमा भन्दा, जीवन भएका मानिसहरू सत्यता खोजी गर्ने मानिसहरू हुन्, र तिनीहरू भित्री रूपमा निरन्तर परिवर्तन भइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूको सोचाइ र दृष्टिकोण, तिनीहरूको व्यवहार र अभ्यास, र तिनीहरूको मनको गहिराइमा रहेका अभिप्राय, विचार र दृष्टिकोणहरूसमेत निरन्तर परिवर्तन हुनेछन्। यसको साथै, तिनीहरूले सही के हो र गलत के हो, र तिनीहरूले के-कस्ता गलत कुराहरू गरेका छन्, र कुनै सोच्ने तरिका सही हो कि गलत हो, र कुनै दृष्टिकोण सत्यताअनुरूप छ कि छैन, र कुनै तरिकाले काम गर्दा त्यसका सिद्धान्तहरू परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप छन् कि छैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरमा समर्पित हुने, सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हुन् कि होइनन् भन्ने कुरा झन्झन् स्पष्ट रूपमा छुट्याउनेछन्। यी कुराहरू तिनीहरूको हृदयमा क्रमिक रूपमा झन्झन् स्पष्ट हुँदै जानेछन्। त्यसोभए, यी परिणामहरूको प्राप्ति कुन जगमा निर्माण भएको हुन्छ? सत्यताहरू बुझ्दै जाँदा तिनलाई अभ्यास गर्ने र तिनमा प्रवेश गर्ने कार्यको जगमा। अनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले चाहिँ किन परिवर्तन हासिल गर्न सक्दैनन्? के तिनीहरू सत्यता बुझ्न नसक्ने हुन्छन्? (होइन।) तिनीहरूले बुझ्न त सक्छन्, तर अभ्यास गर्दैनन्, र सुनेर पनि लागू गर्दैनन्। तिनीहरूले यसलाई धर्मसिद्धान्तको रूपमा बुझिरहेका र स्वीकार गरिरहेका हुन सक्छन्, तर के तिनीहरूले बुझ्न सक्ने ती थोरै धर्मसिद्धान्त र नियमहरूसमेत अभ्यास गर्न सक्छन् त? अहँ, अलिकति पनि सक्दैनन्; यदि तैँले तिनीहरूलाई जबरजस्ती नै गरिस् भने पनि, र यदि तिनीहरूले थकित हुन्जेलसम्म प्रयास गरे भने पनि, तिनीहरूले ती कुराहरू अभ्यास गर्न सक्दैनन्। त्यसैले तिनीहरूको लागि, सत्यतामा प्रवेश गर्नु एक अनन्त शून्य नै रहन्छ। ख्रीष्टविरोधीले इमानदार व्यक्ति बन्नेबारे जति नै धेरै कुरा गरे पनि, उसका प्रयासहरू जति नै धेरै ठूला भए पनि, उसले अझै पनि एउटै इमानदार अभिव्यक्तिसमेत दिन सक्दैन; अनि उसले परमेश्वरका अभिप्रायहरूप्रति विचारशील बन्नेबारे जति नै धेरै कुरा गरे पनि, उसले आफ्ना स्वार्थी र दुष्ट मनसायहरू त्याग्दैन। तिनीहरूले स्वार्थी दृष्टिकोणले नै काम गर्छन्। जब तिनीहरूले कुनै राम्रो कुरा, तिनीहरूलाई फाइदा हुने कुनै कुरा देख्छन्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई देऊ—यो मेरो हो!” तिनीहरूले आफ्नो हैसियतको लागि फाइदाजनक जे हुन्छ त्यही भन्छन्, र आफूलाई जे कुरा फाइदाजनक हुन्छ त्यही गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको सार यही हो। तिनीहरूले क्षणिक उत्साहको उत्कर्षमा, थोरै भए पनि सत्यता बुझेको छु भन्ने महसुस गर्न सक्छन्। तिनीहरूमा जोश आउँछ, र तिनीहरूले केही सुत्रवाक्यहरू चिच्याउँछन्: “मैले अभ्यास गर्नुपर्छ, परिवर्तन हुनुपर्छ, र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्नुपर्छ!” तैपनि जब सत्यता अभ्यास गर्ने समय आउँछ, तब के तिनीहरूले त्यसो गर्छन् त? गर्दैनन्। परमेश्वरले जे भन्नुभए पनि, उहाँले जति धेरै सत्यता र तथ्यहरू प्रचार गर्नुभए पनि, र साथमा उहाँले जति धेरै वास्तविक उदाहरणहरू दिनुभए पनि, यसले ख्रीष्टविरोधीको मन छुन सक्दैन, न त यसले तिनीहरूको महत्त्वाकाङ्क्षा नै प्रभावित पार्न सक्छ। यो ख्रीष्टविरोधीको विशेषता र लक्षण हो। तिनीहरूले कुनै पनि सत्यता किमार्थ अभ्यास गर्दैनन्; जब तिनीहरूले राम्रोसँग बोल्छन्, तब यो कुरा अरूलाई सुनाउनको लागि हुन्छ, र तिनीहरूले जति नै राम्रोसँग बोले पनि, त्यो उत्कृष्ट सुनिने र खोक्रो कुरा मात्रै हुन्छ—तिनीहरूको लागि यो सिद्धान्त मात्र हो। त्यस्ता मानिसहरूले वास्तवमा आफ्नो हृदयमा सत्यतालाई केकस्तो स्थान दिन्छन्? मैले ख्रीष्टविरोधीको प्रकृति सार के हो भनेर तिमीहरूलाई पहिले के बताएको छु? (सत्यताप्रति घृणा गर्नु।) ठीक भन्यौ। तिनीहरूले सत्यतालाई घृणा गर्छन्। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, तिनीहरूको दुष्टता, तिनीहरूको स्वार्थीपन र नीचता, तिनीहरूको अहङ्कार, तिनीहरूको क्रूरता, तिनीहरूको हैसियत र सम्पत्तिमाथिको कब्जा, र तिनीहरूको अरूमाथिको नियन्त्रण नै सर्वोच्च सत्यता र सर्वोच्च दर्शन हुन्, र ती कुराहरूभन्दा उच्च अरू केही छैन। तिनीहरूले हैसियत प्राप्त गरेपछि र मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न सकेपछि, तिनीहरूले आफूले चाहेको जेसुकै कुरा गर्न सक्छन्, र तिनीहरूका सबै महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू हासिल गर्न सकिने बन्छन्। ख्रीष्टविरोधीको अन्तिम उद्देश्य नै यही हो।
ख्रीष्टविरोधीहरूले सत्यतालाई तिरस्कार र घृणा गर्छन्। के तैँले सत्यताप्रति वितृष्ण व्यक्तिलाई सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न लगाउन सक्छस्? (सक्दिनँ।) त्यसो गर्नु त गाईलाई रूख चढ्न लाउनु वा ब्वाँसोलाई घाँस खान लाउनुजस्तै हो—के त्यो तिनीहरूलाई असम्भव कुरा गर्न लाउनु होइन र? कहिलेकहीँ तैँले ब्वाँसो भेडासँग बस्न बगालमा घुसपैठ भएको देख्नेछस्। यो त भेडा खाने मौका कुर्दै चलाकी गर्नु मात्र हो। यसको प्रकृति कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैन। त्यसैगरी, ख्रीष्टविरोधीले सत्यता अभ्यास गर्नु भनेको ब्वाँसोले घाँस खाएर भेडा खाने उसको जन्मजात इच्छा त्याग्नुजस्तै हो: यो असम्भव कुरा हो। ब्वाँसोहरू मांसाहारी प्राणी हुन्। तिनीहरूले भेडा खान्छन्—तिनीहरूले सबै किसिमका पशुहरू खान्छन्। तिनीहरूको प्रकृति त्यही हो, र यसलाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन। यदि कसैले यसो भन्छ रे, “म ख्रीष्टविरोधी हो कि होइन थाहा छैन, तर जबजब सत्यता सङ्गति गरिएको सुन्छु, तबतब मेरो हृदय रिसले क्रोधित हुन्छ, र मलाई यसप्रति घृणा लाग्छ—र जसले मलाई काटछाँट गर्छ, उसलाई त म अझै बढी घृणा गर्छु,” तब के त्यो व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी होइन र? (हो।) अनि कसैले भन्छ, “तिम्रो जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्दा, तिमीले समर्पित भएर सत्यता पछ्याउनुपर्छ,” र त्यो पहिलो व्यक्तिले भन्छ, “समर्पित त नापियो! तेस्तो बोल्दै नबोल!” त्यो कस्तो कुरा हो? के यो रिसको झोक हो? (होइन।) यो कस्तो स्वभाव हो? (सत्यताप्रतिको घृणा।) तिनीहरूले यसबारे कुरासमेत गर्दैनन्, र तैँले सत्यता सङ्गति गर्नेबित्तिकै, तिनीहरूको प्रकृति प्रकट हुन्छ, र तिनीहरूले आफ्नो साँचो रूप देखाउँछन्। सत्यता खोजी गर्ने वा परमेश्वरमा समर्पित हुनेबारे कुनै पनि कुरा सुन्दा तिनीहरूलाई घृणा लाग्छ। तिनीहरूको तिरस्कार कति ठूलो हुन्छ? जब तिनीहरूले यस्तो कुरा सुन्छन्, तिनीहरू विस्फोट हुन्छन्। तिनीहरूको शिष्टता हराउँछ; तिनीहरूले आक्रोश पोखाउन डर मान्दैनन्। तिनीहरूको घृणा यति हदसम्म जान्छ। त्यसोभए के तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) सत्यता दुष्टको लागि होइन; यो त विवेक र समझ भएका, सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने मानिसहरूको लागि हो। यसको लागि यसलाई स्विकार्ने र अभ्यास गर्ने मानिसहरू आवश्यक पर्छ। अनि जहाँसम्म सत्यता र सकारात्मक कुराहरूप्रति अत्यन्तै शत्रुवत् हुने ख्रीष्टविरोधी सार भएका ती दुष्ट मानिसहरूको कुरा छ, तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै वर्ष भए पनि, तिनीहरूले जति नै धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरूले सत्यता स्वीकार वा अभ्यास गर्दैनन्। यो नसोच् कि तिनीहरूले सत्यता नबुझेर सत्यता अभ्यास नगरेका हुन्, र तिनीहरूले यसबारे थप सुनेपछि कुरा बुझ्नेछन्। यस्तो हुन असम्भव छ, किनभने सत्यताप्रति वितृष्णा राख्ने र यसलाई घृणा गर्ने सबै शैतानकोटिका मानिसहरू हुन्। तिनीहरू कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैनन्, र अरू कसैले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्दैनन्। यो त प्रधान स्वर्गदूतले परमेश्वरलाई धोका दिएपछिको अवस्थाजस्तै हो: के तिमीहरूले कहिल्यै परमेश्वरले म प्रधान स्वर्गदूतलाई मुक्ति दिन्छु भनेर भन्नुभएको सुनेका छौ? परमेश्वरले कहिल्यै यसो भन्नुभएको छैन। त्यसोभए, परमेश्वरले शैतानलाई के गर्नुभयो? उहाँले त्यसलाई मध्य आकाशमा फ्याँक्नुभयो र पृथ्वीमा उहाँको सेवा गर्न लगाउनुभयो, र त्यसलाई त्यसले गर्नुपर्ने काम गर्न लगाउनुभयो। अनि जब त्यसले सेवा प्रदान गरिसकेको हुन्छ, र जब परमेश्वरको व्यवस्थापन योजना पूरा भएको हुन्छ, तब उहाँले त्यसलाई नष्ट गर्नुहुनेछ, र त्यो कुरा समाप्त हुनेछ। के परमेश्वरले यसबारे थप एउटा कुरा पनि बताउनुहुन्छ र? (बताउनुहुन्न।) किन बताउनुहुन्न? किनभने एउटा शब्दमा भन्दा, यो व्यर्थ हुनेछ। यसबारे एउटा शब्द बताउनु पनि अनावश्यक हुनेछ। परमेश्वरले यो कुरा छर्लङ्गै देख्नुभएको छ: ख्रीष्टविरोधीको प्रकृति सार कहिल्यै परिवर्तन हुन सक्दैन। यो यस्तै हुन्छ।
जब तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधी सामना गर्छौ, तब तिमीहरूले त्यसलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? कतिपय अगुवाहरूलाई झूटा अगुवा वा ख्रीष्टविरोधीहरूको रूपमा चित्रण गरिएको छ र तिनीहरूलाई प्रतिस्थापन गरिएको छ। तिनीहरूमध्ये एउटाको हकमा, केही समयपछि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसले अझै पनि केही हदसम्म काम गर्न सक्छ, यसबीचमा उसले पश्चात्ताप गरेको छ र राम्रो काम गरिरहेको छ भनेर रिपोर्ट गरे। उसले व्यवहारमा राम्रो प्रदर्शन गरिरहेको हो कि, वा उसले मनमोहक रूपमा बोलिरहेको हो, वा ऊ आफ्नो भूमिकामा अझै अनुशासित बनेको हो भन्ने कुरा निश्चित रूपमा स्पष्ट भएन। विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसले राम्रो काम गरिरहेको छ भनेर भनेका हुनाले, र केही कामको लागि जनशक्तिको कमी रहेको हुनाले, उसले केही काम गर्नुपर्छ भन्ने बन्दोबस्त गरियो। अनि परिणामस्वरूप, दुई महिनापछि नै, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले फेरि रिपोर्ट गरे: “उसलाई तुरुन्तै प्रतिस्थापन गर्नुहोस्—उसले हामीलाई असहनीय रूपमा दमन गरिरहेको छ। यदि उसलाई प्रतिस्थापन गरिएन भने, हामीले हाम्रो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्नेछैनौँ।” तिनीहरूले कुनै पनि हालतमा उसलाई प्रयोग गर्ने सहमति जनाउँदैनथे; बरु तिनीहरूले जोसुकैलाई अगुवाको रूपमा निर्वाचित गर्न सक्थे, तर त्यो व्यक्तिचाहिँ हुनुहुन्थेन। ऊ उही पुरानो नीच व्यक्ति थियो—उसले राम्रो खेल खेल्यो, तर वास्तवमा ऊ अलिकति पनि परिवर्तन भएको थिएन। यहाँ के भइरहेको थियो? उसको प्रकृति पूर्ण रूपमा खुलासा भएको थियो। तँलाई के लाग्छ, यो मामला कसरी सम्हाल्नुपर्छ? विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यस्तो कडा प्रतिक्रिया दिएकाले, यसले तिनीहरूले साँच्चै नै अलिअलि समझशक्ति पाएछन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। उसले कतिपय मानिसहरूलाई बहकाएको थियो, र माथिले उसलाई तह लगाएपछि, केही व्यक्ति उसको प्रतिरक्षा गर्न आए, र पछि केहीले उसले पश्चात्ताप गरिसकेको छ भनेर भने। त्यसकारण, उसलाई फेरि बढुवा दिइयो, र केही समयपछि, ऊ पूर्ण रूपमा खुलासा भयो। अब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसको भित्री रूप छर्लङ्गै देखिसकेका थिए, र उसलाई हटाउन तिनीहरू एकजुट भएका थिए। यी मानिसहरूले अब समझशक्ति प्राप्त गरिरहेका छन् भन्ने माथिले देख्यो। तिनीहरूलाई मलजल गरिएको व्यर्थ भएको थिएन। त्यसकारण, तिनीहरू सबैले उसलाई प्रयोग गर्न अनुमति नदिएकाले, माथिले उसलाई प्रतिस्थापन गर्यो। तिनीहरूको समझशक्ति कहाँबाट आयो? (सत्यताको बुझाइबाट।) हो—तिनीहरूले सत्यता बुझेका थिए। सत्यताको बुझाइबाट समझशक्ति आउँछ। के अझै पनि सत्यता र परमेश्वरले त्यहाँ शासन गरिरहनुभएको थिएन र? (थियो।) तिनीहरूले समयमै समझशक्ति पाए: उसलाई बर्खास्त गरिएपछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसको नियन्त्रण भोग्न छोडे। उसको दमनमा मानिसहरूले धेरै कष्ट भोगेका थिए। ऊसँग कुनै मानवता थिएन। उसले उचित काम गरेको थिएन, बरु दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्नमा बाधा दिएको थियो—उसले आफ्नो शक्ति दुरुपयोग गर्दै तिनीहरूमाथि हुकुम चलाएको थियो। कसले त्यसो गर्ने सहमति दिन्छ? मूर्खले—त्यस्तोले मात्र दिन्छ! जब त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रतिस्थापन गरिन्छ, तब के तिनीहरूले यसबारे कुनै भावनाहरू अनुभव गर्छन् त? पछिल्लोपटक, त्यो व्यक्तिलाई माथिले बर्खास्त गर्यो; यसपटक, उसलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले हटाए, स्टेजबाट चिच्याउँदै लखेटे—यो जाने तरिका त्यति आकर्षक होइन! उसले सुरुमा पद पाउन चाहेको थियो। तर भयोचाहिँ के भने, उसले कुनै पद प्राप्त गरेन, बरु ऊ एकैचोटि गर्लम्मै गिर्यो, र उसलाई उसको मूल स्वरूपमा पुर्याइयो। के उसले आफ्नो बारे मनन गर्नुपर्थेन र? (हो।) यदि ऊ सामान्य व्यक्ति, गम्भीर रूपमा भ्रष्ट स्वभाव मात्रै भएको व्यक्ति भएको भए, के उसले पनि आफ्नो बारे पनि मनन गर्नु पर्दैनथ्यो र? (पर्थ्यो।) एक प्रकारको व्यक्ति हुन्छ, जो मनन गर्दै गर्दैन। तिनीहरूले आफू सही छु, आफूले जे गरे पनि सही हुन्छु भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूले तथ्यहरू स्वीकार गर्दैनन्, सकारात्मक कुराहरू स्वीकार गर्दैनन्, र तिनीहरूले अरूले गरेको मूल्याङ्कन स्वीकार गर्दैनन्। यी मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव सार भएका मानिसहरू हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मात्रै आफ्नो बारे मनन गर्न आउँदैन। यसको सट्टा तिनीहरूले केबारे मनन गर्छन्? “हुँ! म भाग्य चम्किने दिन अवश्य आउनेछ। तिमीहरू मेरो पकडमा आउन्जेल त पर्ख—त्यसपछि म तिमीहरूलाई कसरी कष्ट दिनेछु, त्यो तिमीहरूले देख्नेछौ!” के तिनीहरूले त्यसो गर्ने मौका पाउनेछन् र? (पाउनेछैनन्।) तिनीहरूको मौका सक्किसकेको छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले झन्झन् धेरै सत्यताहरू बुझ्दै जाँदा, र तिनीहरूले विभिन्न मानिसहरूको विभिन्न सबै स्थितिहरू चिन्न, र खासगरी ख्रीष्टविरोधीहरू चिन्न सकेपछि, ख्रीष्टविरोधीले दुष्कर्म गर्ने ठाउँ झन्झन् सानो हुँदै जान्छ, र तिनीहरूसँग त्यसो गर्ने अवसर झन्झन् कम हुँदै जान्छ। तिनीहरूलाई फर्केर आउने प्रयास गर्न सजिलो हुनेछैन। तिनीहरूले माथिले समझशक्तिबारे अलिक कम प्रचार गरोस् र तिनीहरू वास्तवमा को हुन् भनेर पत्ता नलगाओस् भन्ने आशा गर्छन्। जब तिनीहरूले त्यस्ता सत्यताहरूबारे सङ्गति सुन्छन्, तब तिनीहरूको लागि सबै कुरा सक्कियो भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, र तिनीहरूले आफू फर्केर आउने कुनै आशा छैन भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूको मनन यस्तो हुँदैन: “तिनीहरूले खुलासा र पहिचान गरिरहेको कुरा सही छ—यसले पूर्ण रूपमा मेरो स्थिति प्रतिबिम्बित गर्छ। म कसरी परिवर्तन हुने हो? यदि मैले यसरी नै व्यवहार गरिरहेँ भने, के त्यो मेरो लागि अन्त्य हुनेछैन र? मलाई अवश्यै हटाइनेछ। प्रधान स्वर्गदूतको बाटो हिँडेर परमेश्वरको विरोध गर्नुको के फाइदा हुन्छ र?” के तिनीहरूले यस्तो मनन गर्छन्? (गर्दैनन्।) तिनीहरूले यस्तो मनन गर्दैनन्, र तिनीहरूले अवश्य नै आफ्नो बारे मनन गर्ने र आफूलाई चिन्न खोज्ने पनि गर्दैनन्; बरु, तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्नुभन्दा मर्नु निको ठान्छन्। तिनीहरूको प्रकृति त्यही हो। तैँले जेजसरी सत्यता सङ्गति गरे पनि, यसले तिनीहरूलाई जागृत वा पश्चात्ताप गराउँदैन। के पश्चात्तापविना कुनै उम्कने ठाउँ हुन्छ र? (हुँदैन।) तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्दैनन्। तिनीहरूले आफ्नो बाटो कटु अन्त्यसम्मै, आफैले खोजेको विनाशसम्मै पछ्याउँछन्, र यो ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृतिले नै तय गर्ने कुरा हो।
हामीले यो पूरै समय ख्रीष्टविरोधीहरू चिन्ने विषयमा कुरा गरिरहेका छौँ। ख्रीष्टविरोधीहरूले यस्तो कुरा सुन्दा कस्तो अनुभूति गर्छन्, तिमीहरूलाई के लाग्छ? भेला हुने बेलामा, तिनीहरूले असहनीय कष्ट महसुस गर्छन्, र हृदयमा तिनीहरू प्रतिरोधी हुन्छन्। के तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू होइनन् र? (हुन्।) जब भ्रष्ट स्वभाव भएको सामान्य व्यक्तिले आफूमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव छ भन्ने थाहा पाउँछन्, तब तिनीहरूले थप कुरा सुन्न र बुझ्न धेरै इच्छा गर्छन्, किनभने तिनीहरूले त्यो बुझेपछि परिवर्तन पछ्याउन सक्छन्। तिनीहरूलाई लाग्छ, यदि तिनीहरूले बुझेनन् भने, तिनीहरूले बाटो बिराउनेछन्, र एक दिन ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटोमा पाइला चाल्न सक्नेछन्, जहाँ तिनीहरूले ठूलो दुष्कर्म गर्नेछन्, बेकाबु बाँध खोल्नेछन्, र यसरी मुक्ति पाउने मौका गुमाउनेछन्, र बरबाद हुनेछन्। तिनीहरूलाई यो कुराको डर हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीको मानसिकता फरक हुन्छ। तिनीहरूले अरू सबैलाई समझबारे बोल्न र त्यस्ता प्रवचनहरू सुन्नबाट रोक्ने बाहेक केही पनि गर्न चाहँदैनन्; तिनीहरू सबैजना भ्रमित र समझहीन होऊन्, र तिनीहरूद्वारा बहकाउमा परून् भन्ने चाहन्छन्। तिनीहरूलाई त्यही कुराले खुशी तुल्याउँछ। ख्रीष्टविरोधीको सबैभन्दा ठूलो इच्छा के हो? शक्ति लिनु। के तिमीहरू शक्ति लिन चाहन्छौ? (चाहँदैनौँ।) हृदयमा होइन, तर कहिलेकहीँ मानसिक रूपमा यो मनपर्ने कुराको रूपमा आउँछ, त्यसकारण वास्तवमा यो तैँले गर्न चाहने कुरा हो। तँभित्र त्यस्तो व्यक्ति नबन्ने, त्यो बाटो नलिने व्यक्तिपरक इच्छा, र भित्री तृष्णा हुन सक्छ, तर जब तेरो जीवनमा कुनै कुरा आइपर्छ, तब तेरो भ्रष्ट स्वभावले तँलाई बहकाउँछ र चलाउँछ। तैँले आफ्नो हैसियत र प्रभाव कसरी रक्षा गर्ने, आफूले कति जना मानिसहरू नियन्त्रण गर्न सकिन्छ, अरूको आदर पाउनको लागि कसरी अख्तियारसाथ बोल्ने भनेर सोच्दै आफ्नो मनमस्तिष्क तनावमा पार्छस्। जब तैँले सधैँ यी कुराहरूबारे विचार गरिरहेको हुन्छस्, तब तेरो हृदय उप्रान्त तेरो नियन्त्रणमा हुँदैन। यसलाई के कुराले नियन्त्रण गरिरहेको हुन्छ? (भ्रष्ट स्वभावले।) हो—यसलाई शैतानको भ्रष्ट स्वभावले नियन्त्रण गरिरहेको हुन्छ। मान्छेले आफ्ना देहगत हितहरू सम्बन्धी चासोहरूबारे पूरै दिनभर मनन गर्ने गर्छन्; तिनीहरूले सधैँ अरूसँग सङ्घर्ष गरिरहेका हुन्छन्, र यी सङ्घर्षहरू गर्ने क्रममा, तिनीहरूले केही पनि प्राप्त गर्दैनन्, र यो तिनीहरूको लागि अत्यन्तै पीडादायी हुन्छ—तिनीहरू देह र शैतानको लागि मात्रै जिउँछन्। यसरी व्यक्तिले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने र परमेश्वरको लागि जिउने आफ्नो सङ्कल्प तय गर्छ, र त्यसपछि परिस्थितिहरू आइपर्दा फेरि हैसियत र हितहरूको लागि सङ्घर्ष गर्छ: घरि यता, घरि उता हुने एउटा यस्तो सङ्घर्ष गर्छ, जसले उसलाई भित्रैदेखि थकाइ दिन्छ, र जसबाट उसले केही पनि प्राप्त गर्दैन। मलाई भन त, के त्यो जिउने थकाइलाग्दो तरिका होइन र? (हो।) तिनीहरू दिनप्रतिदिन यसरी नै जिउँछन्, र तिनीहरूलाई थाहै नभई, दशकौँ बितिसकेको हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको दशबीस वर्ष भइसकेको हुन्छ—तर तिनीहरूले कति सत्यता प्राप्त गरेका हुन्छन्? तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव कति परिवर्तन भएको हुन्छ? तिनीहरू हरेक दिन कसको लागि जिउँछन्? तिनीहरू के कुरामा व्यस्त हुन्छन्? तिनीहरूले केको लागि आफ्नो दिमाग खियाउँछन्? यो सबै देहको लागि हुन्छ। परमेश्वरले भन्नुभएको छ, “मानिसको हृदयको विचारहरूको हरेक कल्पना निरन्तर रूपमा दुष्ट मात्र हुन्छ।” के यी वचनहरूमा कुनै गल्ती छ? यसलाई चाख; यसको स्वाद लिएर हेर। जब तैँले यी वचनहरूबारे विचार गर्छस्, जब तैँले यी वचनहरू अनुभव गर्छस्, तब के तँ डराउँदैनस् र? तैँले यसो भन्न सक्छस्, “मलाई केही डर त लाग्छ नै। बाहिरी रूपमा, म दिनभरि मूल्य चुकाउँछु; म आफूलाई त्याग्छु, र समर्पित गर्छु, र कष्ट भोग्छु। मेरो देहले त्यही गर्छ—तर मेरो हृदयका सबै विचारहरू दुष्ट छन्। ती सबै सत्यताविरुद्ध जान्छन्। मैले गर्ने धेरै कुरामा, मेरो सुरुवाती विन्दु, मेरो मनसाय, र मेरा लक्ष्यहरू विशुद्ध रूपमा मेरो आफ्नै कल्पनाअनुसार दुष्टता गर्नेबारेमा छन्।” त्यस्तो व्यवहार गर्दा त्यसबाट के आउँछ? दुष्कर्महरू। तब के परमेश्वरले तिनीहरूलाई सम्झनुहुनेछ? कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको बीस वर्ष भयो। मैले सबै कुरा त्यागेको छु—र पनि, परमेश्वरले यो कुरा याद गर्नुहुन्न।” तिनीहरू दुःखी हुन्छन्, तिनीहरू पीडामा हुन्छन्। तिनीहरूलाई के कुराले पीडा दिन्छ? यदि परमेश्वर मानिससँग साँच्चै नै कठोर बन्नुभयो भने, मानिससँग घमन्ड गर्ने केही कुरा हुनेछैन। यो सबै परमेश्वरको अनुग्रह, उहाँको कृपा हो—परमेश्वर मानिसप्रति अत्यन्तै सहनशील हुनुहुन्छ। यसबारे विचार गर: परमेश्वर अत्यन्तै पवित्र, अत्यन्तै धर्मी, अत्यन्तै सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, र उँहाले उहाँका अनुयायीहरूले दिनभर पूर्ण रूपमा दुष्ट विचारहरू, र सत्यताविरुद्धका विचारहरू, र पूर्ण रूपमा हैसियत, ख्याति, र लाभसम्बन्धी हितका कुराहरूबारे विचारहरू गरेको हेर्नुहुन्छ। के परमेश्वरले आफ्ना अनुयायीहरूले आफूलाई यसरी विरोध गरेको र धोका दिएको सहनुहुनेछ? अवश्य नै सहनुहुनेछैन। यी विचार, सोचाइ, अभिप्राय, र मनसायहरूको प्रभुत्वमा परेका मानिसहरूले परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह र विरोध गर्दै खुलेआम काम गर्छन्, र यस क्रममा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको र परमेश्वरको काममा सहकार्य गरिरहेको घमण्ड गर्छन्। परमेश्वरले यो सब देख्नुहुन्छ, र पनि उहाँले यो सब सहनैपर्छ। उहाँले यसलाई कसरी सहनुहुन्छ? उहाँले सत्यता प्रदान गर्नुहुन्छ; उहाँले मलजल र खुलासा गर्नुहुन्छ; उहाँले अन्तर्दृष्टि र ज्योति दिनुहुन्छ, र मार्गदर्शन, र सजाय र अनुशासन प्रदान गर्नुहुन्छ—अनि जब त्यो अनुशासन कडा हुन्छ, उहाँले आश्वस्तता पनि प्रदान गर्नुपर्छ। त्यो सबै गर्नको लागि परमेश्वर कति धैर्य हुनुपर्छ! उहाँले यी मानिसहरूको विभिन्न भ्रष्ट स्वभाव देख्नुहुन्छ, तिनीहरूका सबै फरकफरक प्रकटीकरण, व्यवहार, र विचारहरू दुष्ट छन् भन्ने तथ्य देख्नुहुन्छ—र पनि, उहाँले यसलाई सहन सक्नुहुन्छ। मलाई भन त, के मानिसले यसो गर्न सक्थ्यो? (सक्थेन।) आमाबुबाले छोराछोरीलाई देखाउने धैर्यता वास्तविक हुन्छ, तर परिस्थितिहरू असहनीय बनेपछि तिनीहरूले उनीहरूलाई त्याग्न वा उनीहरूसँगको सम्बन्धसमेत तोड्न सक्छन्। अनि, परमेश्वरले व्यक्तिप्रति प्रदान गर्नुहुने धैर्यताचाहिँ कस्तो हुन्छ नि? तँ बाँच्ने हरेक दिन परमेश्वरले तँलाई आफ्नो धैर्यता प्रदान गर्नुहुन्छ। उहाँ यति धैर्य हुनुहुन्छ। त्यो धैर्यताभित्र के हुन्छ? (प्रेम।) प्रेम मात्रै होइन—उहाँले तँबाट अपेक्षा पनि गर्नुहुन्छ। त्यो अपेक्षा के हो? यो कि, उहाँले गर्नुहुने कामबाट उहाँलाई परिणाम र प्रतिफल देख्ने मौका मिलोस्, र मानिसलाई उहाँको प्रेम चाख्न सक्षम पार्न उहाँलाई सफलता मिलोस्। के मानिसमा त्यस्तो प्रेम हुन्छ? हुँदैन। थोरै सिकाइ र शिक्षा पाएपछि, थोरै वरदान वा प्रतिभा पाएपछि, व्यक्तिले आफूलाई अरूभन्दा आदर्शवान् स्थानमा छु भन्ने ठान्छ, र साधारण मानिसहरू उसको नजिक आउन सक्दैनन् भन्ने सोच्छ। यो मानिसको घृणित पक्ष हो। के परमेश्वरले यसरी नै व्यवहार गर्नुहुन्छ त? उहाँले यसको विपरीत व्यवहार गर्नुहुन्छ: यस्तो अकल्पनीय रूपमा फोहोरी, गहन रूपमा भ्रष्ट भएको मानवजाति नै परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुने मानिसहरू हुन्; यति मात्र होइन, उहाँ तिनीहरूसँगै बस्नुहुन्छ, तिनीहरूको आमनेसामने रही तिनीहरूसँग कुरा गर्नुहुन्छ र तिनीहरूलाई साथ दिनुहुन्छ। मानिसले त्यसो गर्न सक्दैन।
यसपछिको सङ्गति अर्को एउटा थप समस्याबारेमा छ। कति मानिसहरू गवाही दिँदा यसो भन्छन्, “जबजब मेरो जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तबतब म परमेश्वरको प्रेम र उहाँको अनुग्रहबारे सोच्छु, र म भावुक बन्छु। यी कुराहरूबारे सोच्दा म मेरो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्न छोड्छु।” धेरैजसो मानिसहरूलाई यो अभिव्यक्ति राम्रो छ, यसले साँच्चै नै भ्रष्ट स्वभावको प्रकटीकरणको समस्या समाधान गर्न सक्छ भन्ने लाग्छ। के यी वचनहरू साँच्चै उचित छन् त? अहँ, छैनन्। परमेश्वरको प्रेम, उहाँको सर्वशक्तिमान्ता, मानिसप्रतिको उहाँको सहनशीलता, र उहाँले मानिसमा गर्नुहुने सबै कामले व्यक्तिलाई छुन मात्र सक्छ—उसको त्यो भाग जुन मानवता हो, त्यो भाग जुन विवेक र समझ हो, त्यसलाई मात्र छुन सक्छ; तैपनि, यसले मानिसको भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्न सक्दैन, न त यसले मानिसको पछ्याइको उद्देश्य र दिशा नै परिवर्तन गर्न सक्छ। यही कारणले त परमेश्वरले आखिरी दिनहरूको न्यायको काम गर्नुहुन्छ: उहाँले मानिसको भ्रष्ट स्वभावको समस्या समाधान गर्न सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ र प्रदान गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले गर्नुहुने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? उहाँले सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ र सत्यता प्रदान गर्नुहुन्छ, र उहाँले मानिसलाई न्याय र सजाय प्रदान गर्नुहुन्छ। उहाँले तँलाई आफ्ना व्यवहारहरू वा उहाँले गर्नुहुने कुराहरूद्वारा तेरो पछ्याइको दिशा र उद्देश्य परिवर्तन गर्न तँलाई उत्प्रेरित गर्न चाहनुहुन्न। उहाँले त्यसरी काम गर्नुहुन्न। परमेश्वरले मानिससँग जति धैर्य छु, वा उहाँले मानिसलाई जति ठूलो मूल्य चुकाएर मुक्ति दिन्छु भनेर भन्नुभए पनि, उहाँले यो कुरा जेजसरी भन्नुभए पनि, परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने आफ्नो अभिप्राय मात्र मानिसलाई बुझाउन चाहनुहुन्छ। मानिसहरू उहाँको कुरा सुनेर कति भावुक भएका छन् भन्ने कुराको आधारमा तिनीहरूको हृदय नरम बनाउन र तिनीहरूलाई परिवर्तन हुन लगाउन उहाँले यी कुराहरू भन्नुहुन्न। त्यस्तो कार्य गर्न सकिँदैन। किन सकिँदैन? मानिसको भ्रष्ट स्वभाव नै उसको प्रकृति सार हो, र त्यो प्रकृति सार नै मानिसहरूले बाँच्न भरोसा गर्ने जग हो। यो अलिकति प्रोत्साहन दिएर परिवर्तन हुने खराब प्रचलन वा बानी होइन; व्यक्ति खुशी भएपछि, वा केही मात्रामा ज्ञान प्राप्त गरेपछि वा धेरै पुस्तकहरू पढेपछि यो परिवर्तन हुन्छ भन्ने हुँदैन। त्यो असम्भव छ। कसैले पनि मानिसको प्रकृति परिवर्तन गर्न सक्दैन। सत्यता स्विकारेर अनि प्राप्त गरेर मात्रै व्यक्ति परिवर्तन हुन सक्छ—मानिसहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्ने कुरा सत्यता मात्रै हो। यदि तँ आफ्नो जीवन स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्न चाहन्छस् भने, तैँले सत्यता पछ्याउनैपर्छ, र सत्यता पछ्याउनको लागि तैँले परमेश्वरले बोल्नुभएका सबै विभिन्न सत्यताहरूबारे स्पष्ट बुझाइ प्राप्त गर्दै सुरुवात गर्नैपर्छ। कति मानिसहरूलाई यो विश्वास हुन्छ कि, यदि कसैले सिद्धान्त बुझेको छ भने, उसले पक्कै सत्यता बुझेको हुन्छ। यो कुरा त योभन्दा गलत हुनै सक्दैन। यदि तैँले परमेश्वरमाथिको विश्वासको धर्मसिद्धान्त बुझेको छस् र केही आत्मिक सिद्धान्तहरू प्रस्तुत गर्न सक्छस् भने, तैँले सत्यता बुझेको छस् भन्ने हुँदैन। अब यसबारेमा विचार गर्: सत्यताले वास्तवमा के जनाउँछ? म किन सधैँ सत्यता नबुझ्ने मानिसहरू धेरै छन् भनेर भन्छु? तिनीहरूले यस्तो अनुमान गर्छन्, “यदि मैले परमेश्वरका वचनहरूको अर्थ बुझेँ भने, मैले सत्यता बुझेको छु भन्ने हुन्छ,” र “परमेश्वरका सबै वचनहरू सही छन्; ती सबै वचन बोलेर हाम्रो हृदयमा घुसाइन्छन्, त्यसकारण ती हाम्रो साझा भाषा हुन्।” मलाई भन् त, यो अभिव्यक्ति सही छ कि छैन? सत्यता बुझ्नु भनेको वास्तव के हो? तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन् भनेर हामी किन भन्छौं? हामी सुरुमा सत्यता के हो भन्ने बारेमा थोरै भए पनि कुरा गर्नेछौं। सत्यता सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हो। त्यसोभए, यी सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता मानिससँग कसरी सम्बन्धित हुन्छ? (परमेश्वर, मेरो बुझाइअनुसार त, व्यक्तिले सत्यता बुझेपछि यो प्रकट हुने तरिका के हो भने, उसले जुनसुकै मानिसहरू, घटनाहरू, र परिस्थितिहरू सामना गरे पनि, ऊसँग सिद्धान्तहरू हुन्छन्, र तीप्रति कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने उसलाई थाहा हुन्छ, र ऊसँग अभ्यास गर्ने मार्ग हुन्छ; सत्यताले उसका कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्छ र यो उसको जीवनको वास्तविकता बन्न सक्छ। परमेश्वरले भर्खरै के भन्दै हुनुहुन्थ्यो भने, व्यक्तिले धर्मसिद्धान्त बुझ्नु सत्यताको बुझाइ होइन—उसलाई आफूले सत्यता बुझेको छु जस्तो लाग्छ, तर उसले आफ्नो वास्तविक जीवनमा सामना गर्ने कुनै पनि समस्या र कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्दैन। ऊसँग त्यसको लागि कुनै मार्ग हुँदैन; उसले विभिन्न कुराहरूलाई सत्यतासँग जोड्न सक्दैन।) सत्यता नबुझ्नु भनेको यही हो। भर्खरै भनिएको एउटा कुराले ठ्याक्कै ठाउँमै छोयो: सत्यता के हो? (सत्यताले मानिसहरूलाई अभ्यास गर्ने मार्ग भेट्टाउन, र सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न मद्दत गर्न सक्छ; यसले मानिसहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्छ।) ठीक भन्यौ। आफूलाई सत्यता सिद्धान्तहरूसँग तुलना गर्नु र तीअनुसार अभ्यास गर्नु—त्यो नै मार्ग हो। यसले त्यही नै सत्यताको बुझाइ हो भन्ने प्रमाणित गर्छ। यदि तैँले सिद्धान्त मात्रै बुझेको छस्,र तँलाई कुनै कुरा आइपर्दा, यसलाई लागू गर्न सक्दैनस्, र सिद्धान्तहरू भेट्टाउन सक्दैनस् भने, त्यो सत्यताको बुझाइ होइन। सत्यता के हो त? सत्यता सबै कुरा गर्ने सिद्धान्त र मापदण्डहरू हो। होइन र? (हो।) जब म तिमीहरूले सत्यता बुझेका छैनौ भनेर भन्छु, तब मैले तिमीहरूले प्रवचन सुनेपछि धर्मसिद्धान्त मात्रै जानेका हुन्छौ भनेर भनिरहेको हुन्छु। यसभित्र रहेका सत्यताका सिद्धान्त र मापदण्डहरू के-के हुन्, वा तेरो जीवनमा आइपर्ने के-कस्ता घटनाहरू सत्यताको त्यो पक्षसँग सम्बन्धित हुन्छन्, वा कुन-कुन स्थितिहरू त्यससँग सम्बन्धित हुन्छन् भन्ने तँलाई थाहा हुँदैन, न त तँलाई सत्यताको त्यो पक्ष कसरी लागू गर्ने भन्ने नै थाहा हुन्छ। तँलाई तीमध्ये कुनै कुरा पनि थाहा हुँदैन। उदाहरणको लागि, मानौँ तिमीहरूले एउटा प्रश्न सोध्यौ। तिमीहरूले यो प्रश्न सोध्नुको अर्थ तिमीहरूलाई सम्बन्धित सत्यता थाहा छैन भन्ने हुन्छ। के यसबारे सङ्गति गरेपछि तिमीहरूले यो कुरा बुझ्नेछौ? (बुझ्नेछौँ।) सङ्गतिपछि तैँले अलिअलि बुझेको हुन सक्छस्, तर यदि तेरो जीवनमा फेरि यस्तै घटना घट्दा तैँले कुरा बुझ्दैनस् भने, त्यो सत्यताको साँचो बुझाइ होइन। तँलाई त्यो सत्यताका सिद्धान्त र मापदण्डहरूबारे केही थाहा छैन; तँलाई ती कुराहरूबारे कुनै बोध छैन। यसमा कुनै एउटा सत्यता हुन सक्छ, जुन तँलाई आफूले बुझेको छु जस्तो लाग्न सक्छ—तर यसले सम्बोधन गर्ने वास्तविकताहरू के-के हुन्, र यो मानिसका कुन-कुन स्थितिहरूप्रति लक्षित छ भन्ने हकमा कुरा गर्नुपर्दा, यदि तैँले त्यो सत्यता बुझेको छस् भने, के तैँले तेरो स्थितिलाई त्यससँग तुलना गर्न सक्छस्? यदि सक्दैनस्, र तेरो साँचो स्थिति के हो भनेर तँलाई कहिल्यै थाहा हुँदैन भने, के तँसँग सत्यताको बुझाइ हुन्छ र? (हुँदैन।) यो सत्यताको बुझाइ होइन। जब सत्यता र सिद्धान्तहरूको कुनै पक्षको कुरा आउँछ, तब यदि तँलाई कुन मामला र कुन स्थितिहरू त्यो सत्यतासँग सम्बन्धित छन्, र कुन प्रकारका मानिसहरू वा तेरा आफ्नै कुन-कुन स्थितिहरू त्यो सत्यतासँग सम्बन्धित छन् भन्ने थाहा छ, र तैँले ती कुराहरू समाधान गर्न त्यो सत्यता प्रयोग गर्न पनि सक्छस् भने, त्यसको अर्थ तैँले सत्यता बुझेको छस् भन्ने हुन्छ। यदि तँलाई प्रवचन सुन्दा नै बुझेजस्तो लाग्छ, तैपनि तँलाई सङ्गति गर्न लगाइयो भने, तैँले सुनेका वचनहरू मात्रै फलाक्छस्, तर विभिन्न स्थिति र वास्तविक परिस्थितिहरूको हिसाबमा यसबारे बोल्न र व्याख्या गर्न सक्दैनस् भने, के त्यो सत्यताको बुझाइ हो त? होइन, त्यो सत्यताको बुझाइ होइन। त्यसोभए, के तिमीहरूले प्रायजसो सत्यता बुझ्छौ, कि बुझ्दैनौ? (बुझ्दैनौँ।) किन बुझ्दैनौ? किनभने धेरैजसो सत्यताहरूको हकमा, तिमीहरूले ती सुनेपछि धर्मसिद्धान्त मात्र बुझेका हुन्छौ। तिमीहरूले गर्न सक्ने भनेकै यसलाई नियमको रूपमा पालना गर्नु मात्र हो; यसलाई कसरी लचकसाथ लागू गर्ने तिमीहरूलाई थाहै हुँदैन। जब तेरो जीवनमा कुनै कुरा आइपर्छ, तब तँ आश्चर्य चकित हुन्छस्; जब तेरो जीवनमा कुनै कुरा आइपर्छ, तब तैँले आफूले बुझेको त्यो सानो सिद्धान्त ठाउँको ठाउँ लागू गर्न सक्दैनस्—यो व्यर्थ हुन्छ। के त्यो सत्यताको बुझाइ हो, कि होइन? (होइन।) सत्यता नबुझ्नु भनेको त्यही हो। यदि तैँले सत्यता बुझेको छैनस् भने, के हुन्छ? तँ माथितिर लम्कनुपर्छ, र यसलाई पत्ता लगाउन कष्ट भोग्नुपर्छ। केही कुराहरू छन्, जुन तेरो मानवतामा अवश्य नै हुनैपर्छ: तँ आफूले सिक्ने र गर्ने कुरामा विवेकशील र सूक्ष्म रूपले सावधान हुनुपर्छ। यदि तँ सत्यता खोजी गर्न चाहन्छस् तर तँसँग सामान्य मानिसहरूको विवेक र समझ छैन भने, तैँले कहिल्यै पनि सत्यता बुझ्न सक्नेछैनस्, र तेरो विश्वास भ्रमित हुन्छ। यो तेरो क्षमतामा निर्भर हुँदैन; यो तँमा यस्तो मानवता छ कि छैन भन्ने कुरामा मात्रै निर्भर हुन्छ। यदि तँसँग यस्तो मानवता छ भने, तेरो क्षमता मध्यम भए पनि, तैँले अझै पनि आधारभूत सत्यताहरू बुझ्न सक्छस्। यसले कम्तीमा पनि सत्यता छुन्छ। अनि यदि तँसँग निकै राम्रो क्षमता छ भने, तैँले जे बुझ्छस् ती सत्यताका गहन स्तरका कुराहरू हुन सक्छन, र त्यस्तो अवस्थामा तँ यसमा अझै गहन रूपमा प्रवेश गर्न सक्नेछस्। यो तेरो क्षमतासँग सम्बन्धित हुन्छ। तर यदि तेरो मानवतामा विवेकशीलता र सूक्ष्म-सावधानीको मनोवृत्ति छैन, र तँ सधैँ अस्पष्ट र अनिश्चित, भ्रमित, सधैँ अन्धकारको स्थितिमा हुन्छस् भने—सबै मामलाहरूमा अन्धकारमय, अस्पष्ट, र झाराटारुवा हुन्छस् भने, तेरो लागि, सत्यता सधैँ प्रावधान र धर्मसिद्धान्त हुनेछ। तैँले यो प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। मैले यसो भनेको सुनेपछि, के तिमीहरूलाई अहिले सत्यता खोजी गर्नु गाह्रो छ भन्ने लाग्छ? यसमा केही हदसम्म कठिनाइ छ, तर यो धेरै हदसम्म पनि हुनसक्छ, वा थोरै हदसम्म पनि हुन सक्छ। यदि तैँले विचार गरिस् र प्रयत्न लाइस् भने, कठिनाइको हद घट्नेछ, र तैँले केही सत्यताहरू प्राप्त गर्नेछस्; यदि तैँले सत्यतामा कुनै प्रयत्न लाउँदैनस्, बरु धर्मसिद्धान्त र बाहिरी अभ्यासहरूमा मात्रै प्रयत्न लाउँछस् भने, तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्।
के तिमीहरूले यी सत्यताहरू बारेको मेरो व्यवस्थित सङ्गतिमार्फत केही कुराको सार राम्रोसित देखेका छौ? के तिमीहरूलाई केही कुरा महसुस भयो? के कुनै पनि कलेजको पाठ्यक्रमको ज्ञानमा भन्दा सत्यताको एउटा सानो भागमा अझै विस्तृत कुराहरू हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) अत्यन्तै धेरै विवरणहरू हुन्छन्। ज्ञानका कुराहरू त, मानिसहरूमा कण्ठ गर्ने र बुझ्ने क्षमता छ भने, केही वर्षको प्रयासमै, निरन्तर अभ्यास र व्यावहारिक अनुभवद्वारा, तिनीहरूले बोध गर्न सक्छन्। कुनै शैक्षिक विषय सिक्दा, व्यक्तिले समय र ऊर्जा खर्च गरेर, र यसमा ध्यान दिएर मात्रै पनि यसलाई बिस्तारै सिक्न सक्छ। तर सत्यता बुझ्नको लागि, आफ्नो मस्तिष्क प्रयोग गरेर मात्रै हुँदैन—तैँले आफ्नो हृदय पनि प्रयोग गर्नुपर्छ। यदि तैँले हृदयमा परमेश्वरका वचनहरू मनन गरिनस् वा हृदयमा तिनलाई अनुभव गरिनस् भने, तैँले सत्यता बुझ्न सक्नेछैनस्। आत्मिक बुझाइ भएका, विवेकशील, र बोधक्षमता भएका मानिसहरू मात्रै सत्यतासम्म पुग्न सक्छन्; आत्मिक बुझाइ नभएका, कमजोर क्षमता भएका, र बोधक्षमता नभएका मानिसहरू कहिल्यै पनि सत्यतासम्म पुग्न सक्दैनन्। के तिमीहरू लापरवाह मानिसहरू हौ, कि एकदमै राम्रो ध्यान दिने मानिसहरू हौ? (हामी लापरवाह मानिसहरू हौँ।) के त्यो खतरनाक कुरा होइन र? के तिमीहरू राम्रो ध्यान दिने हुन सक्छौ? (सक्छौँ।) यो राम्रो कुरा हो; मलाई यो कुरा सुन्न मन पर्छ। सधैँ सक्दिन भनेर नभन—तैँले प्रयास नगरेसम्म कसरी थाहा हुन्छ र? तैँले यो काम गर्न सक्नुपर्छ। तिमीहरूको पछ्याइमा रहेको तिमीहरूको वर्तमान संकल्प र मनोवृत्ति हेर्दा, तिमीहरूले आधारभूत सत्यताहरू बुझ्ने आशा छ। यो हासिल गर्न सम्भव छ। जबसम्म व्यक्ति आफ्नो हृदय प्रयोग गर्न र मूल्य चुकाउन तयार हुन्छ, र जबसम्म उसले आफ्नो हृदयमा सत्यताको लागि परिश्रम गर्छ, तबसम्म पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछ र उसलाई सिद्ध पार्नुहुनेछ। यदि उसले आफ्नो हृदयमा सत्यताको लागि मेहनत गर्दैन भने, पवित्र आत्माले काम गर्नुहुन्न। याद गर: व्यक्तिले सत्यता बुझ्नको लागि, उसले सक्रिय रूपमा प्रयास गर्नुपर्छ र मूल्य चुकाउनुपर्छ, तर यसबाट इच्छित परिणामको आधा भाग मात्र हासिल हुन सक्छ, यसबाट मानिसहरूले सहकार्य गर्नुपर्ने भाग मात्रै हासिल हुन सक्छ। अर्को आधा भाग सत्यता बुझ्ने कार्यको महत्त्वपूर्ण भाग हो, जुन कुराको कमी मानिसहरूमा हुन्छ, र यसलाई हासिल गर्नको लागि तिनीहरूले पवित्र आत्माको काम र सिद्धीकरणमा भरोसा गर्नुपर्छ। ज्ञान प्राप्त गर्न र विज्ञानबारे सिक्नको लागि मेहनतमा भर पर्नु नै पर्याप्त हुने भए पनि, सत्यता बुझ्नको लागि त्यसले काम गर्दैन भन्ने कुरा तिमीहरूले बिर्सनु हुँदैन। मस्तिष्कमा मात्रै भरोसा गर्नु व्यर्थ हुन्छ—मान्छेले आफ्नो हृदय प्रयोग गर्नैपर्छ, र उसले मूल्य चुकाउनैपर्छ। मूल्य चुकाएर के हासिल हुन्छ? पवित्र आत्माको काम। तर पवित्र आत्माको कामको जग के हो? व्यक्तिको मष्तिष्क पर्याप्त रूपमा शोधन गरिएको हुनुपर्छ; परमेश्वरले काम गर्नुभन्दा पहिले उसको हृदय पर्याप्त रूपमा शान्त र ढुक्क हुनुपर्छ, र पर्याप्त रूपमा इमानदार हुनुपर्छ। पवित्र आत्माको काम सूक्ष्म हुन्छ, र यसको स्वाद चाखेका मानिसहरूलाई यो कुरा थाहा हुन्छ। सत्यताप्रति बारम्बार प्रयास गर्ने मानिसहरूले प्रायजसो पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि अनुभव गर्न सक्छन्, त्यसकारण कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा तिनीहरूको अभ्यासको मार्ग सहज हुन्छ, र तिनीहरूको हृदयमा झन्झन् बढी स्पष्टता हुन्छ। अनुभवविनाका मानिसहरूले पवित्र आत्माको काम अनुभव गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि सही मार्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूको लागि सबै कुराहरू धमिलो र अस्पष्ट हुन्छन्; सही मार्ग के हो तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। वास्तवमा सत्यताको बुझाइ हासिल गर्न र अभ्यासको मार्ग स्पष्ट रूपमा देख्न गाह्रो छैन: यदि व्यक्तिको हृदयमा यी अवस्थाहरू छन् भने, पवित्र आत्माले काम गर्नुहुन्छ। तर यदि तेरो हृदय ती सर्तहरूभन्दा बाहिर जान्छ भने, तैँले पवित्र आत्माको काम पत्ता लगाउन सक्नेछैनस्। यो अमूर्त वा अस्पष्ट हुँदैन। तँ ती स्थितिहरूमा हुँदा र तेरो हृदय ती परिस्थितिहरूमा हुँदा, यदि तैँले खोजी गरिस्, प्रयास गरिस्, मनन गरिस्, र प्रार्थना गरिस् भने, पवित्र आत्माले तँमा काम गर्नुहुनेछ। तर यदि तँ भुलक्कड छस्, सधैँ हैसियतको पछि लाग्न र ख्याति र प्राप्तिको लागि सङ्घर्ष गर्न चाहन्छस्, सधैँ कोलाहल मच्चाउन र स्वरूपमा प्रयत्न लाग्ने चाहना गर्छस् भने—यदि तँ सधैँ परमेश्वरबाट भागिरहेको, लुकिरहेको, टाढा भइरहेको, र उहाँलाई इन्कार गरिरहेको हुन्छस्, र उहाँप्रति खुला हृदय लिएर उहाँसँग खुलस्त भइरहेको हुँदैनस् भने—पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछैन, उहाँले तँलाई ध्यान दिनुहुनेछैन, र तँलाई हप्कीसमेत प्रदान गर्नुहुनेछैन। पवित्र आत्माको हप्कीसमेत अनुभव नगरेको व्यक्तिले कति धेरै सत्यता बुझ्न सक्छ र? कहिलेकहीँ, पवित्र आत्माले तँलाई कुनै काम गर्ने सही र गलत तरिका बताउनको लागि हप्की प्रदान गर्नुहुन्छ। जब उहाँले तँलाई त्यस्तो अनुभूति दिनुहुन्छ, अन्त्यमा तैँले त्यसबाट के प्राप्त गर्नेछस्? तैँले सही र गलत छुट्याउने क्षमता प्राप्त गर्नेछस्, र त्यो कुराबारे तँलाई एकै नजरमा स्पष्ट हुनेछ: “त्यो तरिका गलत छ—त्यो सिद्धान्तहरूभन्दा बाहिरको कुरा हो। म त्यसो गर्न सक्दिनँ।” त्यो कुरामार्फत, तैँले सिद्धान्तहरू के हुन्, र परमेश्वरको अभिप्राय के हो, र सत्यता वास्तविकता के हो भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा जान्नेछस्, र त्यसकारण तैँले आफूले के गर्नुपर्छ भन्ने कुरा थाहा पाउनेछस्। तर यदि पवित्र आत्माले काम गर्नुभएन भने, यदि उहाँले तँलाई यस्तो अनुशासन दिनुभएन भने, तँ त्यस्ता कुराहरूको हकमा सधैँ भ्रमित स्थितिमा, र स्पष्टताविहीन नै रहनेछस्। जब ती कुराहरू तेरो जीवनमा आइपर्छन्, तब तँ अक्क न बक्क हुनेछस्; जब ती कुराहरू तेरो जीवनमा आइपर्छन्, तब तँलाई के भइरहेको छ भन्ने नै थाहा हुनेछैन, र तँ तेरो हृदयमा अत्यन्तै भ्रमित हुनेछस्—तँलाई तैँले के गर्नुपर्छ भन्ने कुरा नै स्पष्ट हुनेछैन। तँ चिन्ताले भरिन लायक हुन सक्छस्—तर पवित्र आत्माले किन काम गर्न पाउनुहुन्न? सायद तँभित्रका केही स्थिति सही छैनन्, र तैँले प्रतिरोध गरिरहेको छस्। तैँले केद्वारा प्रतिरोध गर्छस्? यदि तँ कुनै गलत दृष्टिकोण वा धारणामा अडिग छस् भने, परमेश्वरले काम गर्नुहुनेछैन, बरु त्यो धारणा वा दृष्टिकोण गलत छ भन्ने तैँले महसुस नगरेसम्म पर्खिरहनुहुनेछ। पवित्र आत्माले त्यो जगबाट मात्रै काम गर्नुहुन्छ। जब पवित्र आत्माले काम गर्नुहुन्छ, तब उहाँ तँलाई के सही र के गलत छ भनेर सचेत रूपमा थाहा पाउन दिन मात्र सीमित रहनुहुन्न। बरु थप रूपमा, उहाँले तँलाई बाटो के हो, दिशा र उद्देश्य के हो, र तेरो बुझाइ सत्यताबाट कति टाढा छ भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देखाउनुहुन्छ। उहाँले तँलाई यो कुरा स्पष्ट रूपमा थाहा दिनुहुन्छ। के तिमीहरूले त्यस्तो अनुभव गरेका छौ? यदि कसैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको दशबीस वर्ष भयो, तर पनि उसले त्यस्तो खास किसिमको सामना वा अनुभवहरू प्राप्त गरेको छैन भने, ऊ कस्तो व्यक्ति हो? ध्यान नदिने व्यक्ति। यस्ताहरूले प्रायजसो मौखिक रूपमा दोहोर्याइने धर्मसिद्धान्त र सुत्रवाक्यहरू मात्रै प्रस्तुत गर्न सक्छन्, र तिनीहरूका ती केही रणनीति र सरल विधिहरूद्वारा मात्रै समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन्। यसको लागि, तिनीहरूले थोरै प्रगति गर्ने त पक्का हुन्छ—तर तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता बुझ्नेछैनन्, र पवित्र आत्माले तिनीहरूमा काम गर्नुहुनेछैन। सत्यता पूर्ण रूपमा पहुँचभन्दा बाहिर हुने त्यस्ता ध्यान नदिने मानिसहरूको हकमा भन्नुपर्दा, पवित्र आत्माले तिनीहरूलाई अन्तर्दृष्टि दिनुभए पनि तिनीहरूले यसलाई बुझ्न सक्दैनन्। त्यसकारण, पवित्र आत्माले तिनीहरूमा काम गर्नुहुन्न। किन गर्नुहुन्न? के परमेश्वरले पक्षपात गरिरहनुभएको हुन्छ? होइन। त्यसोभए यसको कारण के हो त? त्यो के हो भने, तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, र यो तिनीहरूको पहुँचभन्दा बाहिर हुन्छ। पवित्र आत्माले काम गर्नुभए पनि तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्; यदि तिनीहरूलाई कुनै कुरा सिद्धान्त हो भनेर भनियो भने, के तिनीहरूसँग त्यो कुरा बुझ्ने क्षमता हुन्छ त? हुँदैन। त्यसैले, परमेश्वरले त्यसो गर्नुहुन्न। के तिमीहरूले यस्तो कुरा सामना गरेका छौ? सत्यता निष्पक्ष छ। तैँले यसलाई पछ्याउने क्रममा, तैँले यसलाई गहन रूपमा हेर्ने क्रममा, पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछ, र तैँले यसलाई प्राप्त गर्नेछस्। तर यदि तँ अल्छी छस् र आरामको लोभ गर्छस्, र सत्यतामा प्रयत्न लाउन अनिच्छुक छस् भने, तँ जोसुकै भए पनि पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछैन, र तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। अब बुझ्यौ? के तिमीहरूले अहिले सत्यता पछ्याइरहेका छौ? जसले यसलाई पछ्याउँछ उसले यसलाई प्राप्त गर्छ, र जसले अन्ततः सत्यता प्राप्त गर्छ तिनीहरू खजाना बन्छन्। यसलाई प्राप्त गर्न नसक्नेहरूले तिनीहरूको डाहा गर्न सक्छन्, तर केही हुनेछैन: यदि तिनीहरूले यो मौका गुमाए भने, कुरै सक्किनेछ।
सत्यता पछ्याउने सबैभन्दा राम्रो समय अवधि कुन हो? त्यो भनेको त्यस्तो अवधि हो, जसमा परमेश्वरले देहमा काम गरिरहनुभएको हुन्छ, र तँसँग आमनेसामने कुराकानी र सङ्गति गरिरहनुभएको हुन्छ, र तँलाई सल्लाह र सहयोग दिइरहनुभएको छ। त्यो सबैभन्दा राम्रो अवधि हो भनेर म किन भन्दै छु? किनभने देहधारी परमेश्वरको काम र वाणीले तँलाई पवित्र आत्माका अभिप्रायहरू बुझ्न, र पवित्र आत्माले कसरी काम गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा जान्न मद्दत गर्न सक्छ। देहधारी परमेश्वरले पवित्र आत्माको कामका सिद्धान्त, शैली, तरिका, र माध्यमहरू पूर्ण रूपमा बुझ्न सक्नुहुन्छ, र उहाँले तँलाई यसबारे बताउनुहुन्छ, ताकि तैँले आफै यसबारे छामछुम गर्दै सिक्नु नपरोस्। यो छोटो बाटो अपनाओ, र तिमीहरू तुरुन्तै यसमा पुग्न सक्नेछौ। जब देहधारी परमेश्वरले बोल्न छोड्नुहुन्छ र आफ्नो काम समाप्त गर्नुभएको हुन्छ, तब तैँले आफै यसबारे छामछुम गर्दै सिक्नुपर्नेछ। यो देहधारी देहको स्थानमा खडा हुन सक्ने, र तँलाई के गर्ने, र कहाँ जाने, र कस्तो बाटो लिने भनेर स्पष्ट रूपमा बताउन सक्ने कोही पनि छैन। ती कुराहरू तँलाई बताउन सक्ने कोही छैन; कुनै व्यक्ति जति नै आत्मिक भए पनि, उसले त्यो गर्न सक्नेछैन। यसका उदाहरणहरू छन्। यो दुई हजार वर्षदेखि विश्वास गरिरहेका येशूका विश्वासीहरूको हकमा जस्तै हुन्छ: तिनीहरूमध्ये कतिले एक कदम पछि सरेर अहिले पुरानो करार पढ्न र व्यवस्था पालना गर्न थालेका छन्; अनि कतिले क्रूस बोक्ने गर्छन्, आफ्नो कोठामा दश आज्ञा झुन्ड्याउँछन्, र प्रावधान र आज्ञाहरू पालना गर्छन्। अन्त्यमा तिनीहरूले के प्राप्त गरेका छन्? पवित्र आत्माले काम गर्नुभएको छ, तर स्पष्ट शब्दहरू बोल्नुभएको छैन, त्यसकारण तिनीहरू छामछुम गर्दै आफै सिक्ने अवस्थामा छोडिएका छन्। स्पष्ट शब्दहरूको कमी हुनुको अर्थ के हो? यसको अर्थ मानिसहरूले जुन कुरा छामछुम गर्दै प्राप्त गर्छन् त्यो कुरा दुविधापूर्ण हुन्छ भन्ने हो। तैँले यसो गर्नु सही हो र त्यसो गर्नु गलत हो भन्दै तँलाई निश्चितता दिन सक्ने कोही छैन। तँलाई त्यो कुरा भन्न सक्ने कोही छैन। यदि पवित्र आत्माले तँलाई अन्तर्दृष्टि दिनुभयो भने पनि, र तैँले यो सही हो भन्ने विश्वास गरे पनि, के परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ र? तँ आफै पनि निश्चित छैनस्, होइन र? (छैनँ।) प्रभु येशूका ती वचनहरू उहाँले दुई हजार वर्ष पहिले छोडेर जानुभयो र तिनलाई बाइबलमा अभिलेख गरियो—अहिले, दुई हजार वर्षपछि, प्रभुका विश्वासीहरूले उहाँको पुनरागमनको विषयमा हरकिसिमका व्याख्याहरू दिएका छन्, र यसको सही व्याख्या वास्तवमा के हो भन्ने कसैलाई थाहा छैन। त्यसकारण, कामको यो चरण स्विकार्नु तिनीहरूको लागि ठूलो तनावको कुरा हो। यसले के देखाउँछ? स्पष्ट रूपमा व्यक्त नगरिएका यी अस्पष्ट वचनहरूबारे, दश जनाले दश वटा, र सय जनाले, सय वटा व्याख्याहरू दिन्छन्। हरेकको आआफ्नै स्पष्टीकरण र तर्क हुन्छ। कुन व्याख्याचाहिँ सही छ? जबसम्म परमेश्वरले बोल्नुहुन्न वा निष्कर्ष दिनुहुन्न, तबसम्म मानिसले भनेको केही पनि महत्त्वपूर्ण हुँदैन। तेरो सम्प्रदाय जति नै ठूलो भए पनि, यसको सदस्य जति नै धेरै भए पनि, के परमेश्वरको नजरमा यो हिसाबमा आउँछ र? (आउँदैन।) परमेश्वरले तेरो शक्ति हेर्नुहुन्न। यदि संसारको एउटै व्यक्तिले पनि परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा स्विकार्न सक्दैन भने पनि, यो कुरा सही नै हुन्छ, र यो सत्यता नै हुन्छ। यो अनन्त र अपरिवर्तनीय तथ्य हो! सबै धर्म र सम्प्रदायहरूले यसलाई यसरी र त्यसरी व्याख्या गर्छन्, र अन्त्यमा के हुन्छ? के तेरो व्याख्या उपयोगी हुन्छ त? (हुँदैन।) परमेश्वरले यसलाई एउटै वाक्यले खण्डन गर्नुहुन्छ। तैँले यसलाई जेजसरी व्याख्या गरिरहे पनि, के परमेश्वरले तँलाई ध्यान दिनुहुनेछ? (दिनुहुनेछैन।) परमेश्वरले किन तँलाई ध्यान दिनुहुनेछैन? परमेश्वरले नयाँ काम गर्न थाल्नुभएको छ, र यो अहिले लगभग तीस वर्ष भएको छ। ती मानिसहरूले जति नै अहङ्कारी रूपमा आवाज उठाए पनि, के उहाँले तिनीहरूलाई ध्यान दिनुहुन्छ र? (दिनुहुन्न।) उहाँले कुनै ध्यान दिनुहुन्न। धर्मका मानिसहरूले त भन्नेछन्: “तपाईंले तिनीहरूलाई ध्यान दिनुभएन भने, के ती मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्?” वास्तवमा परमेश्वरका वचनहरूले धेरै पहिले नै सबै कुरा स्पष्ट पारेका छन्, र उहाँले जे भन्नुहुन्छ त्यही हुन्छ। धार्मिक संसारसँग जति नै धेरै शक्ति भए पनि, यसको कुनै काम छैन; तिनीहरूको सङ्ख्या जति नै ठूलो भए पनि, त्यसले तिनीहरूसँग सत्यता छ भन्ने प्रमाणित गर्दैन। परमेश्वरले आफूले जे गर्नुपर्ने हो त्यही गर्नुहुन्छ; उहाँले जहाँ सुरु गर्नुपर्ने हो, त्यहीँ सुरु गर्नुहुन्छ; उहाँले जसलाई छनौट गर्नुपर्ने हो, उसैलाई छनौट गर्नुहुन्छ। के उहाँ धार्मिक संसारको प्रभाव र बन्धनमा पर्नुहुन्छ र? (पर्नुहुन्न।) अलिकति पनि पर्नुहुन्न। यो परमेश्वरको काम हो। तैपनि, भ्रष्ट मानवजाति परमेश्वरसँग तर्क गर्न, र उहाँलाई दिनभर व्याख्या दिन चाहन्छ—के यसको कुनै काम छ र? तिनीहरूले आफूले चाहेअनुसार बाइबलका वचनहरूको अर्थसमेत लाउँछन्—तिनीहरूले स्पष्ट रूपमै तिनलाई प्रसङ्गबाहिर लान्छन्, र परमेश्वरले तिनलाई पूरा गर्नुहुन्छ भनेर प्रतीक्षा गर्दै सम्पूर्ण जीवनभर तिनमै लागिरहनसमेत चाहन्छन्। तिनीहरूले सपना देखिरहेका छन्! यदि कसैले परमेश्वरका वचनहरूमा सत्यता खोजी गर्दैन, र सधैँ परमेश्वरलाई यो र त्यो काम गर्न अनुरोध गर्न चाहन्छ भने, के त्यो व्यक्तिसँग अझै समझ हुन्छ र? तिनीहरूले के गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्? के तिनीहरूले विद्रोह गर्न चाहन्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरसँग लड्न चाहन्छन्? जब ठूलो विपत्ति आउँछ, तब सबैजना चकित हुनेछन्; तिनीहरू रुनेछन् र चिच्याउनेछन्, तर केही अर्थ हुनेछैन। के यो यस्तै हुनेछैन र? यस्तै हुनेछ।
अहिले नै सबैभन्दा राम्रो समय अवधि हो—यही नै परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिइरहनुभएको र तिनीहरूलाई सिद्ध पारिरहनुभएको समय हो। यो अवधि गुमाउने दिन आउन्जेल पर्खेर नबस, अनि यस्तो नसोच: “परमेश्वरले भन्नुभएको त्यो कुराको अर्थ के हो? त्यो बेला सोधेको भए राम्रो हुनेथ्यो, अब त सोध्न पनि सक्दिनँ। त्यसोभए म प्रार्थना मात्रै गर्नेछु; पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछ, र त्यो पनि उस्तै कुरा हो।” के उस्तै हुनेछ त? (हुनेछैन।) यदि त्यसो हुने भए त, दुई हजार वर्षदेखि प्रभुमा विश्वास गर्दै आएका यी मानिसहरू यस्ता हुँदै हुन्थेनन्। दोस्रो सहस्राब्दीको पहिलो भागमा तथाकथित सन्तहरूले लेखेका वचनहरूलाई हेर् त—ती कति सतही छन्, कति दयनीय छन्! अहिले सबै धर्म र सम्प्रदायका मानिसहरूले गाउने भजनहरूको एउटा ठूलो पुस्तक छ, र ती भजनहरूले परमेश्वरको अनुग्रह र आशिष् पाउनेबारे मात्रै कुरा गर्छन्—ती दुई कुराबारे मात्रै बताउँछन्। के त्यो परमेश्वरको ज्ञान हो त? अहँ, होइन। के यसमा केही सत्यता छ त? (छैन।) तिनीहरूलाई परमेश्वरले संसारका मानिसहरूलाई प्रेम गर्नुहुन्छ भन्ने मात्रै थाहा छ। संसारमा सधैँ एउटै भनाइ छ, जुन कहिल्यै परिवर्तन हुँदैन: “परमेश्वर प्रेम हुनुहुन्छ।” तिनीहरूलाई थाहा भएको एउटै वाक्य त्यही हो। त्यसोभए, परमेश्वरले मानिसहरूलाई कसरी प्रेम गर्नुहुन्छ? परमेश्वरले अहिले तिनीहरूलाई त्याग्नुहुन्छ र हटाउनुहुन्छ—के उहाँ अझै प्रेम हुनुहुन्छ? तिनीहरूको नजरमा, हुनुहुन्न—अब उहाँ प्रेम हुनुहुन्न। यसरी तिनीहरूले उहाँलाई दोष दिन्छन्। मानिसले सत्यता पछ्याउँदैन र सत्यता बुझ्न सक्दैन भन्ने कुरा सबैभन्दा दयनीय कुरा हो। अहिले यस्तो ठूलो अवसर छ। परमेश्वर सत्यता व्यक्त गर्न र व्यक्तिगत रूपमा मानिसहरूलाई मुक्ति दिन देहधारी हुनुभएको छ। यदि तैँले सत्यता पछ्याइनस् र सत्यता प्राप्त गरिनस् भने, यो अत्यन्तै दयनीय कुरा हुनेछ। यदि तैँले सत्यता पछ्याएको थिइस्, र जोशले पछ्याएको थिइस्, र पनि अन्त्यमा तैँले सत्यता बुझ्न सकिनस् भने, तँसँग शुद्ध विवेक हुनेथ्यो—कम्तीमा तैँले आफूलाई निराश तुल्याउनेथिइनस्। के तिमीहरूले अहिले आफ्नो पछ्याइ सुरु गरेका छौ? के कर्तव्य पूरा गर्नुलाई सत्यता पछ्याउनुको रूपमा गन्ती गर्न सकिन्छ? यो एकप्रकारको सहकार्यको रूपमा गन्ती हुन्छ, तर सत्यता पछ्याइ हासिल गर्ने हिसाबमा, र सत्यता पछ्याइको रूपमा गन्ती हुने हिसाबमा, यो अझै त्यो स्तरमा पुगेको हुँदैन। यो त व्यवहारको एउटा रूप, एकप्रकारको कार्य मात्रै हो—यो सत्यता पछ्याउने मनोवृत्ति हुनु मात्र हो। त्यसोभए, कुनै कुरा कसरी सत्यता पछ्याउने कार्यको रूपमा गन्ती हुन सक्छ त? तैँले यो कुरा सत्यता बुझेर सुरु गर्नुपर्छ। यदि तैँले सत्यता बुझेको छैनस्, र कुनै पनि कुरालाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनस्, र सत्यता खोजी नगरी वा सत्यता सिद्धान्तहरूमा ध्यान नदिई आफ्नो कर्तव्यमा झारा टार्छस्, र आफूले चाहेको जे पनि गर्छस् भने, के तैँले सत्यता बुझ्न सक्छस्? यदि तँ सत्यता नै बुझ्दैनस् भने, तैँले कसरी सत्यता पछ्याउन सक्छस्? के त्यो साँचो होइन र? (हो।) सत्यता नपछ्याउने मानिसहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? तिनीहरू मूर्खहरू हुन्। त्यसोभए, तैँले कसरी सत्यता पछ्याउँछस्? तैँले यो कार्य सत्यता बुझेर सुरु गर्नुपर्छ। के सत्यता बुझ्नु कठिन हुन्छ? अहँ, हुँदैन। तैँले आफू सम्पर्कमा आउने वातावरण र आफूले निर्वाह गर्ने कर्तव्यबाट सुरु गर्, र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास र तालिम गर्। यसो गर्दा, यसले तँ सत्यता पछ्याउने मार्ग हिँड्न थालेको छस् भन्ने देखाउँछ। सबैभन्दा पहिला, यी सिद्धान्तहरूबाट खोजी गर्न, मनन गर्न, प्रार्थना गर्न, र बिस्तारै अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्न थाल्—तैँले प्राप्त गर्ने त्यो अन्तर्दृष्टि नै तैँले बुझ्नुपर्ने सत्यता हो। पहिले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कार्यबाट सत्यता खोजी गर्, र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसारको कार्य पछ्या। यी सबै कुराहरू: जीवनमा तैँले सामना गर्ने मानिस, घटना, र परिस्थितिहरू, र तेरो कर्तव्यको दायराभित्र पर्ने कुराहरू वास्तविक जीवनबाट अलग गर्न नसकिने हुन्छन्। यी कुराहरूबाट सुरु गर्, र सत्यता सिद्धान्तहरूको बुझाइ प्राप्त गर्—त्यसपछि तैँले जीवन प्रवेश पाउनेछस्।
अक्टोबर २३, २०१९
