विषयवस्तु आठ: तिनीहरूले अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउनेथिए (भाग तीन)
पूरक: पूर्वीय र पाश्चात्य परम्परागत संस्कृतिको विश्लेषण
मलाई भन, सत्यता के हो? के हामीले यस विषयमा पहिले नै सङ्गति गरेका छैनौँ र? (हो, गरेका छौँ।) ल त्यसोभए, तिमीहरूका आफ्नै शब्दहरूमा सत्यता के हो भनेर मलाई बताओ। (सत्यता भनेको सबै मानिस, घटना र कामकुराहरू नाप्ने सिद्धान्त र मापदण्ड हो।) राम्रो। अरू कोही छ? के यसलाई व्यक्त गर्ने अर्को तरिका छ? आफ्नो जवाफ दिन कुन धर्मसिद्धान्तका शब्दहरू प्रयोग गर्ने, वा परमेश्वरका वचनहरूका कुन पङ्क्ति रोज्ने भन्ने बारेमा नसोच, केवल तिमीहरूका आफ्नै वास्तविक अनुभव र वास्तविक बुझाइबाट शब्दहरू प्रयोग गरेर जवाफ देओ। ती त्यति गहन नभए पनि ठिकै छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्।” यो सही भए तापनि, यदि तँ यी वचनहरू बोल्न मात्र सक्षम छस्, तर तिनको वास्तविक अर्थ बुझ्दैनस् भने, ती तेरा लागि धर्मसिद्धान्त मात्र हुन्। अब एक कदम अगाडि बढौँ—सत्यता के हो? परमेश्वरका वचनहरू के हुन्? परमेश्वरका वचनहरूको सार के हो? के सत्यता भनेको मानिसहरूले सोच र विचारद्वारा उत्पन्न गर्ने मापदण्ड हो? (अहँ, होइन।) के सत्यता भनेको मानिसहरूले गरेका अनुभव र प्राप्त गरेका ज्ञानको समष्टि हो, वा एक प्रकारको सामाजिक संस्कृति, वा एक निश्चित सामाजिक सन्दर्भभित्र उत्पादित परम्परागत संस्कृति हो? (अहँ, होइन।) त्यसोभए, के सत्यता भनेको मानिसहरूले आफ्ना व्यवहार र कार्यहरूका निम्ति आफैँले सारांश गर्ने सिद्धान्तहरू हो? (अहँ, होइन।) त्यसोभए, यो ठ्याक्कै के हो त? यहाँ बोलिएका सिद्धान्तहरूलाई हामीले कसरी निर्दिष्ट गर्न सक्छौँ, ताकि तिनको एउटा निश्चित अर्थ होस् र मानिसहरूले त्यो सुन्ने बित्तिकै त्यो सत्यता हो भन्ने थाहा पाऊन्? हामीले मानिसहरूले त्यसलाई सारांशित र सटीक महसुस गर्ने गरी कसरी व्यक्त गर्न सक्छौँ? (मानिसको लागि परमेश्वरका मागहरू सबै सत्यता हुन्।) मानिसका लागि परमेश्वरका मागहरू सबै सत्यता हुन्, त्यो त सही छ, तर तैँले त्यसलाई अझ सटीक तरिकाले कसरी भन्न सक्छस्? (सत्यता सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हो।) यो पहिला बारम्बार भनिएको थियो। हामीले बारम्बार भनेका छौँ कि परमेश्वरका वचनहरू, उहाँले मानिसबाट गर्नुहुने मागहरू र सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता सत्यता नै हो—अरू के छ? (सत्यता भनेको मानिसहरूले कसरी मामिलाहरू सम्हाल्नुपर्छ र आफैँलाई कस्तो आचरणमा ढाल्नुपर्छ भन्ने कुराको मापदण्ड र मार्ग हो।) सत्यता भनेको मानिसहरूले कसरी मामिलाहरू सम्हाल्नुपर्छ र आफैँलाई कस्तो आचरणमा ढाल्नुपर्छ भन्ने कुराको मापदण्ड र मार्ग हो, यो पनि सही हो। अब यी सबै पक्षहरूलाई एकसाथ राख् र सत्यतालाई एक सारांशित वाक्यमा परिभाषित गर्। (परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ।) परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ; यो अलि धेरै फराकिलो, धेरै सामान्य भयो। यो अझ विशिष्ट हुनु आवश्यक छ, ताकि मानिसहरूले यसलाई सुन्दा, तिनीहरूलाई यो सटिक परिभाषा हो भन्ने महसुस होस्, तिनीहरूले यो खोक्रो नभई एकदम ठोस र व्यावहारिक छ, र उचित सुनिन्छ भन्ने महसुस गरून्। यसलाई फेरि सारांशमा प्रस्तुत गर्ने प्रयास गर्; तैँले यसलाई अझ सटीक रूपमा ठ्याक्कै कसरी व्यक्त गर्न सक्थिस्? (माथिले पहिल्यै नै, सङ्गति गर्नुभएको छ कि सत्यता भनेको मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड हो।) के त्यसलाई सारांशमा व्यक्त गरिएको छैन? (हजुर, छ।) सत्यता भनेको मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड हो। यसलाई मापदण्डका रूपमा किन परिभाषित गर्ने? हामीले यस “मापदण्ड” शब्दलाई शाब्दिक अर्थमा कसरी बुझ्नुपर्छ? (एक सटीक सिद्धान्तका रूपमा।) एक सटीक सिद्धान्त वा नियमका रूपमा; यसलाई प्रावधान पनि भन्न सकिन्छ। त्यसोभए, “मापदण्ड” ले केलाई जनाउँछ? (एउटा मानकलाई।) यसले एउटा मानक, सटीक नियम र सिद्धान्तलाई जनाउँछ। यसलाई हामी मापदण्ड भन्छौँ। मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड—यदि यी परिभाषाहरू सही छन् भने, यो मापदण्ड केसँग सम्बन्धित छ त? यहाँ यसले केलाई जनाउँछ? यो पहिले परिभाषित गरिए जस्तै छ मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड। सत्यता यही हो। अब, कसैले त्यो वाक्य पढ्दा, के उसले, “हाम्रो परम्परागत संस्कृति पनि त सत्यता हो” भनेर सोच्न सक्ला? के यसलाई सत्यताको श्रेणीमा राख्न सकिन्छ? (होइन, सकिन्न।) सकिन्न। के तिनीहरूले यसो भन्न सक्छन्, “हामीसँग एउटा प्राज्ञिक अनुसन्धानको निष्कर्ष छ र त्यो नै सत्यता हो,” वा “हाम्रा मानिसहरूसँग संस्कृति वा अनुभव वा असल नैतिक मानक छ त्यो पनि सत्यता नै हो”? के सत्यतालाई यसरी परिभाषित गर्न सकिन्छ? (अहँ, सकिन्न।) हामीले सत्यतालाई परिभाषित गर्न यी कुराहरू किन प्रयोग गर्न सक्दैनौँ? यी कुराहरूको सत्यतासँग कुनै सरोकार नै छैन भनेर हामी किन भन्छौँ? (परमेश्वरको आराधनासँग तिनको कुनै सरोकार हुँदैन।) सही हो। ती मानिसहरूका व्यवहारसँग सम्बन्धित हुन सक्छन्, तर ती परमेश्वरको आराधनासँग सम्बन्धित छैनन्। तिनीहरूले बताउने व्यवहारले केलाई जनाउँछ? तिनका मानक र नियमहरू के हुन्? शैतानबाट आउने असल आचरण। ती परमेश्वरको आराधनाका बारेमा होइनन्, ती त शैतानको आराधना र प्रतिरक्षाका बारेमा हुन्। ती मानव कल्पना र धारणाहरू, अनि मानिसहरूले असल नैतिकता वा आचरणका रूपमा विश्वास गर्ने कुराहरूबाट सारांशित गरिएका, व्यवहारसम्बन्धी भनाइ वा संस्कृतिहरूको एउटा सङ्ग्रह हुन्। तिनमा सत्यता वा परमेश्वरको आराधना समावेश छैन—परमेश्वरको आराधनासँग तिनको कुनै सरोकार छैन।
चिनियाँ मानिसहरूले एउटा परम्परागत संस्कृतिलाई सङ्क्षेपमा प्रस्तुत गरेका छन् जुन चिनियाँ मानिसहरूका लागि मात्र उपयुक्त छ, र यसलाई पश्चिमाहरूले स्वीकार गर्न सक्दैनन्। पश्चिमाहरूका आफ्नै राष्ट्रिय नायकहरू, नैतिक अखण्डताका राष्ट्रिय भावनाहरू, र राष्ट्रिय संस्कृतिहरू छन्, तर यदि तिनीहरूले आफ्ना संस्कृतिहरू पूर्वमा ल्याए भने, के त्यहाँका मानिसहरूले ती स्वीकार गर्नेथिए? (अहँ, तिनीहरूले गर्नेथिएनन्।) यी पनि त्यसैगरी स्वीकृत हुनेथिएनन्। तसर्थ, मानिसहरूले यी संस्कृतिहरूलाई जतिसुकै उच्च रूपमा हेरे तापनि, वा यी परम्पराहरूलाई जति नै महान् ठाने तापनि, के ती र सत्यताका बिचमा कुनै सम्बन्ध छ? (अहँ, छैन।) कुनै सम्बन्ध छैन। उदाहरणका लागि, पूर्वमा एक प्रकारको परम्परागत संस्कृति छ जसले के भन्छ भने लाटोकोसेराहरू शुभ जनावरहरू होइनन्। मानिसहरू के भन्छन्? “तिमीहरूले रुने लाटोकोसेरोको होइन, तर हाँस्ने लाटोकोसेरोको डर मान्नुपर्छ। तिनको आवाज सुन्यौ भने, खराब कुराहरू हुने अनिवार्य हुन्छ।” पूर्वीय परम्परागत संस्कृतिमा, लाटोकोसेरा लाई अपशकुन र अशुभ मानिन्छ। त्यसोभए, के पूर्वीयहरूले यस “अशुभ” जनावरलाई मन पराउँछन्? (अहँ, मन पराउँदैनन्।) यो घृणा केमा आधारित छ? यो पूर्वीय परम्परागत संस्कृति, र पुस्तौँ-पुस्तादेखि हस्तान्तरण भएको कुरामा आधारित छ, जसले भन्छ “लाटोकोसेरोको आवाज सुन्नु परिवारमा कसैको मृत्यु हुने पूर्वसङ्केत हो।” यो मानिसहरूद्वारा सारांशकृत गरिएको नियम, वा मानव कल्पना, वा संयोग हुन सक्छ, अनि त्यसपछि लाटोकोसेरो खराब हुन्छ भनेर मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा विश्वास गर्न थाले। तिनीहरूले सोच्छन् कि कसैले पनि तिनको आराधना गर्नुहुँदैन वा तिनीहरूलाई शुभ जनावरहरूको रूपमा व्यवहार गर्नुहुँदैन, अनि, यदि तिनीहरूले लाटोकोसेरो देखे भने, तिनीहरूले त्यसलाई तुरुन्तै खेदाउनुपर्छ, र त्यसलाई स्वागत गर्नुहुँदैन। के यो एक प्रकारको संस्कृति होइन र? (हजुर, हो।) यस प्रकारको संस्कृति सकारात्मक वा नकारात्मक जे भए तापनि, यो एक प्रकारको लोक विरासत हो। अहिलेका लागि, यो सही छ कि गलत भन्ने कुरा नगरौँ, र केवल यति भनौँ कि यस प्रकारको संस्कृतिलाई पूर्वको हरेक व्यक्तिले समर्थन गर्छ, विशेष गरी चीनमा। त्यहाँका हरेक व्यक्तिले आफ्नो हृदयमा लाटोकोसेराहरू खराब हुन् र ती शुभ जनावरहरू होइनन् भन्ने विश्वास गर्छन्, त्यसैले यदि तिनीहरूले त्यसलाई देखे भने त्यसबाट पन्छिन हतार गर्छन्। तर पश्चिममा, कतिपय मानिसहरू लाटोकोसेराहरू एक प्रकारका शुभ जनावर हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्, र लाटोकोसेरोका मूर्ति र चित्रहरूलाई सजावटको रूपमा प्रयोग गर्छन्। सबै प्रकारका बुट्टेदार कलाकृति र कुल चिह्नहरूमा पनि लाटोकोसेराका डिजाइनहरू हुन्छन्, र तिनलाई शुभ जनावरहरूका रूपमा लिइन्छ। शुभ जनावर हुनुको अर्थ के हो? यसको अर्थ यो हो कि यस जनावरले तेरा निम्ति सौभाग्य ल्याउन सक्छ, र तैँले त्यसको आवाज सुनेपछि वा त्यसलाई देखेपछि दुर्भाग्यको सामना गर्नुपर्नेछैन। पश्चिममा यो एक प्रकारको लोकप्रिय परम्परागत संस्कृति हो। हामी यीमध्ये कुन संस्कृति सही हो र कुन गलत हो भनेर मूल्याङ्कन् गर्ने छैनौँ; हामी यसको आलोचना गर्नेछैनौँ। तर यस मामिला मार्फत हामी देख्न सक्छौँ कि परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको एउटै जनावरप्रति पूर्व र पश्चिममा फरक विचार र धारणाहरू छन्, र साथै, ती पूर्ण रूपमा भिन्न छन्। पूर्वीय मानिसहरूले यसलाई असल कुराको रूपमा लिँदैनन् र लाटोकोसेरो चाहे हाँसोस् कि रोओस्, यो तिनीहरूका लागि राम्रो मानिँदैन, जबकि पश्चिमी मानिसहरूले चाहे त्यो रोए पनि वा हाँसे पनि शुभ हो, अनि त्यसलाई देखे मात्र पनि सौभाग्य मिल्न सक्छ भन्ने सोच्छन्, त्यसैले तिनीहरूले लाटोकोसेरा लाई शुभ जनावरका रूपमा लिन्छन्। यी दुई दृष्टिकोणहरू र लाटोकोसेरोसँग व्यवहार गर्ने तरिका परम्परागत संस्कृतिबाट आउँछन्: एउटाले लाटोकोसेरोलाई अशुभ मान्छ अनि अर्कोले शुभ मान्छ। अहिले यसलाई हेर्दा, कुनचाहिँ सत्यतासँग मेल खान्छ र कुन खाँदैन त? (दुवै सत्यतासँग मेल खाँदैनन्।) तिमीहरू त्यो दाबी केमा आधारित गरिरहेका छौ? (दुवै विचार परमेश्वरबाट आउँदैनन्।) त्यो सही हो। जब मानिसहरूले लाटोकोसेराहरू शुभ जनावरहरू होइनन् भन्छन्, तिनीहरूले त्यो केका आधारमा भनिरहेका हुन्छन्? यो पूर्वीय परम्परागत संस्कृति हो; तिनीहरूले जुन कुरालाई शुभ वा अशुभ ठान्छन्, वा जुन कुराले विपत्ति, दुर्भाग्य, वा सौभाग्य ल्याउँछ भन्ठान्छन्, त्यसलाई परम्परागत संस्कृतिअनुसार मापन गरिन्छ। यो कल्पना र धारणाहरूबाट उत्पन्न हुने कुराहरूलाई हेर्ने एउटा तरिका हो, जसबाट यस प्रकारको संस्कृतिको उत्पन्न हुन्छ। पश्चिमाहरूले यस प्रकारको जनावरले मानिसहरूमा सौभाग्य ल्याउन सक्छ भन्ने विश्वास गर्छन्, र निस्सन्देह, यो त्यसलाई अशुभ भनेर मान्नु र हेर्नुभन्दा अलिक असल र प्रगतिशील हुन्छ। यसले मानिसहरूलाई यो राम्रै जनावर हो भन्ने महसुस गराउँछ, र कम्तीमा पनि तिनीहरूले यसलाई देखेपछि शान्त र स्थिर महसुस गर्नेछन्, जुन अशुभ महसुस गर्नु भन्दा त राम्रो हो। तर यसलाई यसरी बुझेर तैँले के पाउन सक्छस्? के लाटोकोसेराहरूले साँच्चै तेरा निम्ति सौभाग्य ल्याउन सक्छन्? (अहँ, सक्दैनन्।) यदि तँ चीनमा जन्मेको भए, के लाटोकोसेराहरूले साँच्चै तेरो किस्मत निर्धारण गर्न सक्थे? त्यो पनि सक्दैनथे। त्यसोभए, यसबाट तैँले के देख्न सक्छस्? यस जनावरले तेरा निम्ति दुर्भाग्य वा सौभाग्य ल्याउन सक्छ भन्ने कुरामा तैँले विश्वास गरे वा नगरे तापनि, यो केवल मानव विश्वास र धारणा हो, तथ्य होइन। यसले के प्रमाणित गर्छ? (कि परम्परागत संस्कृति भनेको सत्यता होइन।) सही भनिस्; कुनै संस्कृति पनि सत्यता होइन। त्यसोभए तैँले लाटोकोसेराहरूलाई सत्यतासँग मेल खाने तरिकाले कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? यसले मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्डलाई छुन्छ। यहाँ मापदण्ड के हो? अर्थात्, तैँले त्यस जीवलाई कस्तो दृष्टिकोणबाट हेर्नुपर्छ, र जब त्यो तेरो अगाडि देखा पर्छ त्यसलाई तैँले कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ, चाहे त्यो रोइरहेको होस् वा हाँसिरहेको होस्—यी कुराहरूमा मापदण्ड समावेश हुन्छ। त्यो मापदण्ड के हो? (सत्यता।) त्यो मापदण्ड सत्यता हो। लाटोकोसेरोसँग कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने कुरा आउँदा, तैँले त्यसलाई केमा आधारित गर्नुपर्छ? (परमेश्वरका वचनहरूमा।) र यस प्रकारको जीवलाई कसरी व्यवहार गर्ने भन्नेबारेमा परमेश्वरको वचनले के भन्छ? उहाँका वचनहरूले निर्दिष्ट रूपमा यसो भन्दैनन्, “तैँले लाटोकोसेराहरूलाई सही तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ र यस विषयमा पूर्वाग्रही हुन् मिल्दैन। तैँले लाटोकोसेराहरू अशुभ हुन्छन् भन्न मिल्दैन, न त तिनले तेरा निम्ति सौभाग्य ल्याउनेछन् नै भन्न मिल्छ। तैँले लाटोकोसेराहरूलाई वस्तुनिष्ठ र निष्पक्ष रूपमा व्यवहार गर्नुपर्छ।” परमेश्वरले यो भन्नुभएन। त्यसोभए, लाटोकोसेराहरू बारे तेरा विचारहरूलाई मापदण्डअनुसार, सत्यताअनुसार बनाउनका निम्ति तँसँग हुनुपर्ने आधार के हो त? (परमेश्वरले यावत् थोक सृष्टि गर्नुभयो भन्ने तथ्य।) परमेश्वरले यावत् थोक सृष्टि गर्नुभयो भन्ने तथ्य नै तेरो आधार हुनुपर्छ, यो नै सत्यता हो। यावत् थोकको प्रकार्य, मिसन र अस्तित्वको मूल्य परमेश्वरका हातमा हुन्छन्। अरू के हुनसक्छ? (यावत् थोक परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट असल छन्।) सही, परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएका यावत् थोक असल छन्, तिनको अस्तित्वको मूल्य छ र ती अस्तित्वमा हुनु आवश्यक छ। कुनै कुरा परमेश्वरबाट नै आएसम्म र त्यो उहाँद्वारा नै बनाइएको भएसम्म, त्यो कहिल्यै अनावश्यक हुनेछैन। “कहिल्यै अनावश्यक नहुनु” को अर्थ के हो? यसको अर्थ यही हो कि यसले मानिसहरूमा अनायास दुर्भाग्य ल्याउनेछैन। के एउटा सानो लाटोकोसेरो ले साँच्चै तेरा निम्ति अनायास दुर्भाग्य ल्याउन सक्छ र? के त्यसले लाटोकोसेरोलाई अति शक्तिशाली बनाउने थिएन र? कुन उच्च हुन्छ: मानिस को लाटोकोसेरो? मानवहरू यावत् थोकका भण्डारेहरू हुन्, र तिनीहरूले लाटोकोसेराहरूको नियतिलाई नियन्त्रण गर्छन् भन्नु अझ सही हुन्छ, र तिनीहरूले सबै लाटोकोसेराहरूलाई त्यत्तिकै मेटाउन सक्छन्। लाटोकोसेराहरूले मानिसको नियति परिवर्तन गर्नु असम्भव छ। त्यसोभए, यस जीवलाई गरिने कस्तो किसिमको व्यवहार सत्यतासँग मेल खान्छ त? परमेश्वरका वचनहरूअनुसार यसलाई गरिने व्यवहार। परमेश्वरले यावत् थोकहरू, सबै विभिन्न जीवहरू र मानिसहरूलाई पनि सृष्टि गर्नुभयो। लाटोकोसेराहरू जीवहरू हुन्, त्यसैले हामीले तिनलाई त्यही दृष्टिकोणले व्यवहार गर्नुपर्छ जुन दृष्टिकोणअनुसार हामी सबै सृजित प्राणीहरूलाई व्यवहार गर्छौँ। पहिलो कुरा, हामीले यसको बाँच्ने नियमहरूलाई त्यत्तिकै नष्ट गर्न सक्दैनौँ। उदाहरणका लागि, लाटोकोसेराहरूको बानी र विशेषता भनेको दिनमा सुत्नु अनि रातमा शिकार गर्नु र सक्रिय हुनु हो। यदि तैँले कुनै एउटा घाइते लाटोकोसेरोलाई फेला पारिस् र तैँले त्यसलाई दया गरेर भित्र ल्याइस् भने, तैँले त्यससँग कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? (त्यसका बानीहरूअनुसार।) सही हो, तैँले त्यसका बाँच्ने नियमहरूको सम्मान गर्नुपर्छ। त्यसलाई रातमा सुत्न लगाउने बारे नसोच्, अनि त्यो सुतेन भने त्यसलाई निद्राको औषधि खुवाउने नगर्। यो गलत हो। यदि त्यसले राती सधैँ हल्ला गर्छ र तेरो विश्रामलाई बाधा दिन्छ भने, तैँले त्यसलाई तँलाई बाधा नदिने गरी कतै सार्न सक्छस्, तर तैँले त्यसका जिउने नियमहरूलाई अवरोध गर्न मिल्दैन वा त्यसको बाँच्ने तरिकालाई उल्लङ्घन गर्न मिल्दैन। के यो त्यसलाई व्यवहार गर्ने सही तरिका होइन? (हजुर, हो।) परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएका यावत् थोकहरूप्रति तेरो दृष्टिकोण यही हुनुपर्छ। सुरुमा, सही दृष्टिकोण राख्नु। कुनै पनि कार्य गर्दा तैँले उठाउनुपर्ने पहिलो कदम यही हो। दोस्रो, तैँले कामकुरा गर्दा वा मामिलाहरू सम्हाल्दा यो सही दृष्टिकोण प्रयोग गर्नैपर्छ, ताकि तैँले जे गर्छस् त्यो सत्यतासँग मेल खाओस्। यी मापदण्डहरू हुन्। स्पष्ट रूपमा भन्नुपर्दा, मापदण्डहरू सटीक नियम र कानूनहरू हुन्। उदाहरणका लागि, जब बिरालोले मुसो देख्छ, त्यसले मुसी समात्न चाहन्छ। मानौँ तैँले मुसाहरू पनि परमेश्वरका सृष्टिहरू हुन् भनी सोच्छस् र बिरालोलाई रोक्न चाहन्छस्, अनि त्यसलाई मुसो समात्नबाट रोक्न चाहन्छस्—के यो गलत हो? (हजुर, हो।) तँलाई यो दृष्टिकोण कस्तो लाग्छ? (यसले नियमको उल्लङ्घन गर्छ।) यो प्रकृतिको नियम विरुद्धमा हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले पानीमा माछा देख्दा यस्तो सोच्छन्, “सबैले भन्छन् कि पानीविना माछा बाँच्न सक्दैन। तर म यसलाई पानीबाट बाहिर निकालेर यसलाई जमिनमा जिउने बनाउनका लागि यथासम्भव प्रयास गर्नेछु।” यसको परिणामस्वरूप माछा एकैछिनमा मर्छ। यसलाई के भनिन्छ? (निरर्थक।) यो निरर्थक हो। लाटोकोसेराहरूको छलफलमार्फत, के तिमीहरूले मापदण्डहरू के हुन् र ती केमा आधारित हुन्छन् भनेर थोरबहुत बुझ्न सक्षम भएका छौ? (ती परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित हुन्छन्।) सही भन्यौ, ती परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित छन्। त्यसोभए, तिमीहरूले भविष्यमा लाटोकोसेराहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? यदि, कुनै साँझ, तेरो झ्याल छेउमा लाटोकोसेरो रोइरह्यो भने, तैँले त्यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? हामीलाई कम्तीमा यो त थाहा छ कि त्यसको रुने अधिकार छ, र हामीले त्यसलाई त्यो अधिकार दिनुपर्छ। यदि त्यसले धेरै हल्ला गर्यो भने, तैँले त्यसलाई लखेट्न सक्छस्, तर भोलिपल्ट दुर्भाग्य सामना गरिनेछ कि भनेर चिन्ता लिनु आवश्यक छैन। यो सोच्नु अनावश्यक हो, किनकि मानिसको भाग्य, जीवन र मृत्यु सबै परमेश्वरका हातमा र उहाँको सार्वभौमिकताका अधीनमा हुन्छन्। मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, त्यसैले तिनीहरू सजिलैसँग कामकुराहरूप्रति पूर्वाग्रही हुन्छन् अनि कल्पना र धारणाहरूसमेत राख्न सक्छन्, वा केही हदसम्म अन्धविश्वासी बन्न सक्छन्। यसले मानिसहरूलाई धेरै कामकुरा बारे गलत विचारहरू राख्ने तुल्याउँछ, र सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप कार्य गर्न वा सबै कुरामा मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड पूरा गर्न असफल बनाउँछ। यसको कारण के हो? (सत्यता नबुझ्नु।) सत्यता नबुझेका कारण यस्तो हुन्छ।
जब कतिपय पूर्वीय मानिसहरू पश्चिमाहरूका सम्पर्कमा आउँछन्, उनीहरूले तिनीहरूका विशिष्ट विशेषताहरू देख्छन्—तिनीहरूका उठेका नाकका डाँडीहरू, तिनीहरूका ठूला आँखाहरू, तिनीहरूका कपालका विविध रङहरू, र तिनीहरू सबै कति शालीन देखिन्छन्—अनि अचेत रूपमै तिनीहरूप्रति ईर्ष्या वा प्रशंसाको भावना विकास गर्छन्। त्यसपछि, निरन्तर सम्पर्कमार्फत, उनीहरूले पश्चिमी संस्कृतिलाई निरन्तर रूपमा स्वीकार गर्छन्। उनीहरू त्यसलाई किन स्वीकार गर्न सक्षम हुन्छन्? उनीहरूका हृदयमा भएको ईर्ष्या र तिनीहरूजस्तै बन्ने इच्छाका कारण। उनीहरू सोच्छन् कि स्वरूपहरू सबै परमेश्वरले निर्धारण गर्नुहुन्छ र तिनलाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन, तर यदि उनीहरूको खान-पान, पहिरन, वस्तुहरू प्रयोग गर्ने तरिका, साथै उनीहरूको बोल्ने शैली, सोच्ने तरिका र संस्कृति जस्ता कुराहरू पश्चिमी जीवनशैलीसँग मेल खाने हो भने उनीहरू प्रतिष्ठित हुनेथिए। यस्तो विचार तँलाई कस्तो लाग्छ? के यो सबैसँग हुन्छ? (हो, हुन्छ।) कतिपय पूर्वीय मानिसहरू पश्चिमाहरूको नक्कल गर्न मन पराउँछन् र उनीहरूले नक्कल गर्ने पहिलो कुरा भनेको कफी पिउनु हो। उनीहरूलाई पूर्वीयहरूले चिया पिउनु अति नै अपरिष्कृत जस्तो लाग्छ, त्यसैले उनीहरू पश्चिमाहरूबाट कफी पिउन सिक्छन्। विशेष गरी, कतिपय पूर्वीयहरूले कैयौँ पश्चिमाहरू हरेक बिहान आफ्नो कफीको कप समातेर काम गर्न दौडिरहेको देख्छन्, र समय बित्दै जाँदा उनीहरूले पनि यसो गर्न सिक्छन्, कहिलेकाहीँ आफू वास्तवमै व्यस्त नहुँदासमेत यसो गर्छन्। यसलाई नक्कल भनिन्छ। पूर्वीयहरूको वास्तवमा यो बानी हुँदैन, तर उनीहरू पश्चिमाहरूको चलन राम्रो, उच्च र परिष्कृत हुन्छ भन्ठान्छन्। उनीहरू विश्वास गर्छन् कि, यदि उनीहरूसँग यो बानी छैन भने, उनीहरूले यसलाई सिक्नुपर्छ र नक्कल गर्नुपर्छ, र यदि उनीहरूले यो बानी सिक्छन् र यसअनुसार जिउँछन् भने, उनीहरू पक्कै पनि पश्चिमाहरूको श्रेणीमा सामेल हुनेछन् र आफू तिनीहरूमध्ये एक बन्नेछन् भन्ठान्छन्। यो पश्चिमाहरूप्रति एक किसिमको आराधना हो। यदि तँलाई वास्तवमै केही मनपर्छ भने, त्यसलाई निश्चय नै अध्ययन गर्, तर यदि तँ अरूसामु रोब देखाउन देखावटका रूपमा यस प्रकारको चलन सिक्दैछस् भने, त्यो नक्कल हो। यदि कसैले सत्यतालाई बुझ्दैन भने, उसले गर्ने कुनै पनि कुरामा कुनै मापदण्ड हुनेछैन र ऊ टाउको नभएको झिँगाझैँ लक्ष्य र दिशाविहीन हुनेछ। जब उसले पश्चिमाहरूलाई देख्छ, उसले पश्चिमाहरूले कसरी व्यवहार गर्छन् भनी अध्ययन गर्नेछ; जब उसले संसारमा के कुरा प्रचलित छ भन्ने कुरा देख्छ, उसले त्यसको अध्ययन गर्नेछ। गैर-विश्वासीहरू यस्ता हुन्छन्, र यदि परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुनै व्यक्तिले पनि त्यस्तै गर्छ भने, ऊ कस्तो किसिमको व्यक्ति हो? (एक अविश्वासी।) सही भनिस्। के ऊसँग काम गर्ने कुनै मानक वा सिद्धान्तहरू हुन्छन्? (अहँ, हुँदैनन्।) उसँग कुनै सिद्धान्त हुँदैन। किन? किनभने उसले सांसारिक प्रचलन र दुष्टतालाई मन पराउँछ; उसले परमेश्वरको प्रशंसा गर्दैन, उसले आफ्नो हृदयमा सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, र उसले सत्यतालाई स्वीकार र त्यसको खोजी खोज्दैन। त्यस्ता मानिसहरू सबै अविश्वासीहरू हुन्। किनभने यस प्रकारको व्यक्तिमा यी सारहरू हुन्छन्, यदि उसले मण्डलीमा परमेश्वरका वचनहरू पढिरहेको र प्रवचनहरू सुनिरहेको भए तापनि, उसले मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड फेला पार्न अझै पनि सक्नेछैन। यसको तात्पर्य यो हो कि उसले कहिल्यै सत्यता प्राप्त गर्न सक्दैन। के त्यो सही होइन र? (हजुर, हो।) अरूले कफी पिउने कार्य नक्कल गर्नुले व्यक्तिको प्राथमिकताहरू, उसले लिने मार्ग र उसका कार्यहरूका सिद्धान्तहरू प्रकट गर्न सक्छ। मलाई बताओ, के चिया पिउनु सत्यता हो, वा कफी पिउनु सत्यता हो? (दुवै सत्यतासँग सम्बन्धित छैनन्।) सही भन्यौ। त्यसोभए, सत्यता के हो त? केही मानिसहरू भन्छन्: “परमेश्वरबाट आउने सबै कुरा सत्यता हो। मौसमी चीजहरू खानु तिमीहरूका लागि असल हो भन्ने परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्।” यो सही हो। सत्यता भनेको मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्ड हो। त्यसोभए, व्यवहारको मापदण्डमा के समावेश हुन्छ? यसले व्यवहारसँग सम्बन्धित सत्यताको हरेक पक्षलाई छुन्छ। कार्यहरूको मापदण्डमा चाहिँ के हुन्छ? यो तैँले कामकुराहरूलाई सम्हाल्ने शैली र माध्यम हो। भन्नुपर्ने आवश्यकता नै छैन, हामी सबैलाई परमेश्वरको आराधना गर्ने मापदण्ड थाहा छ। यस मापदण्डको दायराले यी कुराहरूलाई जनाउँछ, र ती सबैमा सत्यता समावेश हुन्छ। मानौँ कसैले यसो भन्छ, “तिमीलाई चिया किन मन पर्दैन?” अनि तैँले भन्छस्, “के मैले चिया मन नपराउनु सत्यतासँग मेल खाँदैन र?” अर्को व्यक्तिले भन्छ: “तिमी पश्चिममा छौ, त्यसोभए तिमीले किन कफी पिउन सिकेका छैनौ? कफी नपिउनु त बेस्वादको कुरा भयो!” अनि तैँले भन्छस्, “के तिमी मेरो निन्दा गर्न खोज्दैछौ? के कफी नपिउनु पाप हो? के ‘स्वाद’ सत्यता हो? स्वादको मूल्य कति हो?” त्यो त पूर्ण रूपमा मूल्यविहीन हुन्छ, होइन? सत्यता नबुझ्नु भनेको वास्तवमा मूल्यविहीन हुन्छ! यस उदाहरणमार्फत मानिसहरूले के बुझ्नुपर्छ? तिनीहरूले यी मानिस, घटना र कामकुराहरूप्रति कस्ता विचार राख्नुपर्छ, अनि परमेश्वरले माग गर्नुभएअनुसार ती सँग कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भनेर बुझ्नुपर्छ, ताकि उहाँले माग गर्नुभएका मानकहरू पूरा होऊन्। यी सबै कुराहरूबाट मानिसहरूले के बुझ्नु र खोज्नुपर्छ? सबै प्रकारका कामकुराहरू सम्हाल्न तिनीहरूले पछ्याउनुपर्ने मापदण्ड।
के तिमीहरूलाई परम्परागत संस्कृति वा राष्ट्रिय भावना “मापदण्ड” शब्दको योग्य हुन सक्छ जस्तो लाग्छ? (लाग्दैन।) उदाहरणका लागि, “मानव हुनु भनेको आफ्नै देशलाई प्रेम गर्नैपर्छ भन्ने हो”—के यो मापदण्ड हो? (अहँ, होइन।) “मानव हुनु भनेको आमाबाबुप्रतिको आफ्नो धर्म पूरा गर्नैपर्छ भन्ने हो”—के यो मापदण्ड हो? (अहँ, होइन।) कतिपयले यसो पनि भन्छन्, “महिलाहरू सद्गुणी हुनुपर्छ,” वा “महिलाहरूले कन्फ्युसियसका मान्यताहरू पालना गर्नुपर्छ,” तर के यी मापदण्डहरू हुन्? (अहँ, होइनन्।) “एउटा पुरूषले एउटै मात्र पत्नी राख्न सक्छ, र ऊ विश्वासयोग्य हुनैपर्छ”—के यो मापदण्ड हो? के यो सत्यता भनिन योग्य छ? (अहँ, छैन।) यो सही व्यवहार र नैतिकता हो, अनि मानवताभित्रको सबैभन्दा आधारभूत र मूलभूत कुरा हो, तर यो सत्यताको स्तरमा पुग्दैन। यो सामान्य मानवताको नैतिक र व्यवहारगत मापदण्डसँग मेल खान्छ, तर के यसलाई मापदण्ड मान्न सकिन्छ? मापदण्डले केलाई जनाउँछ? (सत्यतालाई।) मापदण्डले सत्यतालाई जनाउँछ, अनि सत्यताको स्तरमा नपुग्ने जुनसुकै कुरा तसर्थ मापदण्ड होइन। तिमीहरूले बुझ्छौ? के मैले भर्खरै उल्लेख गरेका परम्परागत संस्कृतिमा भएका, पुरुष र महिलाबाट गरिने मागहरू परमेश्वरका मागहरू हुन्? (अहँ, होइनन्।) त्यसोभए, परमेश्वरले पुरुषहरूबाट के माग गर्नुहुन्छ? बाइबलले के भन्छ? (कि तिनीहरूले आफ्ना परिवारलाई पाल्न श्रम गरून् र पसिना बगाऊन्।) यो परमेश्वरले पुरुषहरूबाट गर्नुहुने माग हो र यो पुरुषले गर्न सक्नुपर्ने सबैभन्दा आधारभूत कुरा हो। महिलाहरूका लागि परमेश्वरको नियम के छ? (कि तिनीहरूका चाहना तिनीहरूका पतिहरूप्रति हुनेछ।) परमेश्वरका वचनहरूले यही कुरा भन्ने भएकाले, यो सत्यता हो, र मानिसहरूले यसैलाई पालन गर्नुपर्छ। मानिसको परम्परागत संस्कृति वा नैतिक ग्रन्थहरूबाट आएका जुनसुकै कुरा, जति नै सही भए पनि, सत्यता होइन। म किन त्यसलाई सत्यता होइन भन्छु? (किनभने परमेश्वरले त्यसो भन्नुभएन।) परमेश्वरले जुन कुरा भन्नुहुन्न त्यो कुरा निश्चित रूपमा सत्यता होइन, र परमेश्वरका वचनहरूका मागहरूसँग कुनै सरोकार नराख्ने सबै कुरा निश्चित रूपमा नै सत्यता होइन। पूर्वीयहरूले महिलाहरूलाई परिभाषित गर्ने मानक के हुन्? तिनीहरू विश्वास गर्छन् कि असल महिलाहरू सबैभन्दा पहिला कोमल र सद्गुणी, सुसंस्कृत र परिष्कृत, आकर्षक र नाजुक हुनुपर्दछ, अनि विवाहपछि तिनीहरूले विना कुनै गुनासो, परिवारका अरू सबै, जवान तथा वृद्ध व्यक्तिको हेरचाह गर्नुपर्दछ। तिनीहरू दैलो-चटाइ हुन्। पूर्वीय मानिसहरूले सृजना गरेको महिलाहरूको छवि यही हो; यी महिलाहरूबाट माग गरिएका मानकहरू हुन्। अब हेरौँ पश्चिमाहरूले महिलाहरूबाट माग गर्ने मानकहरू के हुन्, अर्थात्, तिनीहरूले आफ्ना विचार र दृष्टिकोणहरूबाट के शिक्षा दिन्छन् र के वकालत गर्छन् त। पश्चिमाहरू विश्वास गर्छन् कि महिलाहरू स्वतन्त्र, आजाद र समान हुनुपर्छ—पश्चिमले वकालत गर्ने महिला अधिकारहरू मूलतः यिनै हुन्। यी अधिकारहरूमा महिलाहरूका लागि मूलभूत परिभाषा र माग हुन्छन्, अर्थात्, तिनले महिलाको जीवनशैली र स्वरूपका लागि आधारभूत अवधारणा प्रस्तुत गर्छन्। यो अवधारणा के हो? कि महिलाहरू दैलो-चटाइजस्तो समर्पित, दयनीय र सदाचारी हुनुपर्दैन। तिनीहरूले यसलाई खराब ठान्छन्, र महिलाहरू बलियो र निडर हुनुपर्छ भन्ने सोच्छन्। यी पश्चिमाहरूका हृदयमा महिलाहरूबाट माग गरिएका मानकहरू हुन्। तिनीहरू विश्वास गर्छन् कि महिलाहरू दैनिक रूपमा, कठिनाइहरूप्रति विनम्र रूपमा समर्पित भएर, अरूको हप्की वा हुकुमलाई पर्खेर बस्ने कठपुतलीहरूजस्तो हुनु आवश्यक छैन। तिनीहरूले यो आवश्यक छैन भन्ने ठान्छन्। पश्चिमाहरूले महिलाहरूलाई आफ्ना कार्यमा सक्रिय, स्वतन्त्र र साहसी हुनका निम्ति वकालत गर्छन्। निस्सन्देह, हामीले बुझ्ने कुरा तिनीहरूको सोचाइसँग पूर्ण रूपमा मिल्दो नहुन सक्छ, तर यो आधारभूत रूपमा पूर्वीय र पश्चिमी महिलाहरूबिचको मुख्य भिन्नता हो। यी दुई विचारहरूमध्ये कुन सही हो? (दुवै सही होइनन्।) वास्तवमा, यो कुरा सही र गलतको होइन। पूर्वीय सामाजिक पृष्ठभूमिअन्तर्गत, त्यस्तो समुदायभित्र, तँ त्यसरी नै जिउनुपर्छ। के तैँले चाहेको भए विद्रोह गर्न सक्थिस्? परिवारभित्र, यदि तैँले विद्रोह गरेमा तैँले मृत्युको जोखिम उठाउनुपर्छ। पश्चिममा, तँ पाश्चात्य महिलाजस्तै जिउन सक्छस्, तर तँ चाहे जसरी जिए पनि, जुन सामाजिक पृष्ठभूमिमा वा जुन समुदायमा जिए पनि, कुन विचार सत्यतासँग मेल खान्छ त? (तीमध्ये कुनै पनि सत्यतासँग मेल खाँदैनन्।) कुनै पनि विचार सत्यतासँग मेल खाँदैनन्, ती दुवैले त्यसलाई उल्लङ्घन गर्छन्। म किन यसो भन्छु? पूर्वीयहरू चाहन्छन् कि महिलाहरूले सधैँ असल व्यवहार गरून्, कन्फ्युसियसका मान्यताहरू अपनाऊन्, सद्गुणी र कोमल बनून्—कुन उद्देश्यका लागि? तिनीहरूलाई नियन्त्रण गर्न सजिलो बनाउनका लागि। यो पूर्वीय परम्परागत संस्कृतिबाट विकसित भएको घातक विचारधारा हो र यो वास्तवमा मानिसहरूका लागि हानिकारक छ, यसले अन्ततः महिलाहरूलाई दिशाविहीन रूपमा वा आफ्नै विचारहरूविना जीवन बिताउनमा डोऱ्याउँछ। यी महिलाहरूलाई आफूले के गर्नुपर्छ, कसरी गर्नुपर्छ वा कुन कार्यहरू सही वा गलत हुन् भन्ने थाहा हुँदैन। तिनीहरू आफ्नो परिवारका निम्ति आफ्नो जीवन अर्पणसमेत गर्छन्, तर अझ पनि आफूले पर्याप्त काम नगरेको महसुस गर्छन्। के यो महिलाहरूका निम्ति एक प्रकारको हानि हो? (हजुर, हो।) तिनीहरूका आफ्नै अधिकारहरू, तिनीहरूले उपभोग गर्नुपर्ने अधिकारहरू खोसिँदा, तिनीहरूले प्रतिरोधसमेत गर्दैनन्। तिनीहरूले किन प्रतिरोध गर्दैनन्? तिनीहरूले भन्छन्: “प्रतिरोध गर्नु गलत हो, यो सद्गुण होइन। फलानो-फलानोलाई हेर त, तिनीहरूले मभन्दा धेरै गरेका छन् र धेरै कष्ट भोग्छन्, तैपनि कहिल्यै गुनासो गर्दैनन्।” तिनीहरूले किन यस्तो सोच्छन्? (तिनीहरू परम्परागत सांस्कृतिक सोचबाट प्रभावित छन्।) यो यही परम्परागत संस्कृति हो जसले तिनीहरूभित्र गहिरो जरा गाडेको छ, र तिनीहरूलाई ठूलो कष्ट दिएको छ। तिनीहरूले यस्तो प्रकारको यातना कसरी सहन सक्छन्? तिनीहरूलाई राम्रोसँग थाहा छ कि यस्तो प्रकारको यातना पीडादायी हुन्छ, यसले तिनीहरूलाई असहाय महसुस गराउँछ र तिनीहरूको हृदयलाई चोट पुऱ्याउँछ, त्यसोभए तिनीहरूले यसलाई कसरी अझै पनि सहन सक्छन् त? यसको वस्तुगत कारण के हो? कि तिनीहरूको सामाजिक पृष्ठभूमि यही नै हो, त्यसैले तिनीहरू उम्कन सक्दैनन्, तर केवल विनम्रतापूर्वक यसैमा चित्त बुझाउँछन्। तिनीहरूले आत्मपरक रूपमा पनि यस्तै महसुस गर्छन्। तिनीहरूले सत्यता, वा महिलाहरूले कसरी इज्जतका साथ जिउनुपर्छ भनी, वा महिलाहरूले जिउने सही तरिका बुझ्दैनन्। तिनीहरूलाई कसैले पनि यी कुराहरू बताएको छैन। तिनीहरूलाई थाहा भएसम्म, महिलाहरूको व्यवहार र कार्यहरूको मापदण्ड के हो? परम्परागत संस्कृति। तिनीहरू सोच्छन् कि पुस्तौँ-पुस्तादेखि हस्तान्तरित भइआएको कुरा सही हुन्छ, र यदि कसैले त्यसको उल्लङ्घन गर्छ भने, उसको विवेकको निन्दा गरिनुपर्छ। तिनीहरूको “मापदण्ड” यही हो। तर के यो मापदण्ड वास्तवमा सही छ? के यसलाई उद्धरण चिन्हहरूभित्र राखिनुपर्छ? (हो, राखिनुपर्छ।) यो मापदण्ड सत्यतासँग मेल खाँदैन। यस्तो प्रकारको सोच र दृष्टिकोणको नियन्त्रणअन्तर्गत कसैको व्यवहार चाहे जति नै अनुमोदित वा अनुकूल भए तापनि, के यो वास्तवमा मापदण्ड हो? होइन, किनकि यो सत्यता र मानवता विरुद्ध जान्छ। लामो समयदेखि, पूर्वीय महिलाहरूले आफ्नो सम्पूर्ण परिवारको हेरचाह गर्नुपरेको छ, र तिनीहरू सबै साना मामुली मामलाहरूका लागि जिम्मेवार भएका छन्। के यो न्यायसङ्गत छ? (अहँ, छैन।) त्यसोभए तिनीहरूले कसरी त्यो सहन सक्छन् त? किनभने तिनीहरू यस प्रकारको सोच र दृष्टिकोणद्वारा बाँधिएका छन्। यसलाई सहन गर्ने तिनीहरूको क्षमताले सङ्केत गर्दछ कि, भित्री रूपमा, तिनीहरू ८०% निश्चित छन् कि यो नै सही कार्य हो, र यदि तिनीहरूले सहे मात्र भने, तिनीहरू परम्परागत संस्कृतिका मानकहरू पूरा गर्न सक्षम हुनेछन्। त्यसैले, तिनीहरू त्यस दिशातिर, ती मानकहरूतिर दौडिरहेका छन्। यदि, भित्री रूपमा, तिनीहरूले यो गलत हो र यसो गर्नु हुँदैन, यो मानवतासँग मेल खाँदैन, र यो मानवता र सत्यता विरुद्ध जान्छ भन्ने सोचे भने, के तिनीहरूले अझै त्यसो गर्न सक्नेथिए? (अहँ, सक्नेथिएनन्।) तिनीहरूले ती मानिसहरूबाट टाढा जाने र तिनीहरूका दास नबन्ने उपाय सोच्नुपर्ने हुन्थ्यो। तर धेरैजसो महिलाहरूले यसो गर्ने आँट गर्ने थिएनन्—तिनीहरूले के सोच्छन्? यही कि तिनीहरू आफ्नो समुदाय बिना बाँच्न त सक्थे, तर यदि तिनीहरूले छोडेर जाने हो भने तिनीहरूले भयानक कलङ्क बोक्नुपर्ने र निश्चित परिणामहरू भोग्नुपर्ने हुन्थ्यो। यसलाई मूल्याङ्कन गरेपछि, तिनीहरू सोच्छन् कि यदि तिनीहरूले त्यसो गरे भने, तिनीहरूका सहकर्मीहरूले तिनीहरू कसरी सद्गुणी थिएनन् भनेर कुरा काट्नेथिए, समाजले तिनीहरूलाई निश्चित तरिकाले निन्दा गर्नेथियो र तिनीहरूका बारेमा निश्चित रायहरू राख्नेथियो, अनि यी सबले गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउनेथिए। अन्तमा, तिनीहरूले यसबारे विचार गर्छन् र यस्तो सोच्छन्, “यसलाई सहिदिनु नै राम्रो हुन्छ। अन्यथा, निन्दाको भारले मलाई थिच्नेछ!” पुस्तौँ-पुस्तादेखि पूर्वीय महिलाहरू यस्तै छन्। यी सबै असल कार्यहरू पछाडि तिनीहरूले के सहनुपर्छ? तिनीहरूको मानवीय मर्यादा र अधिकारको हनन्। के यी विचार र दृष्टिकोणहरू सत्यतासँग मेल खान्छन्? (अहँ, खाँदैनन्।) ती सत्यतासँग मेल खाँदैनन्। तिनीहरू आफ्नो मर्यादा र मानव अधिकारबाट वञ्चित भएका छन्, र तिनीहरूले आफ्नो निष्ठा, आफ्नो स्वतन्त्र जीवन र सोच्ने स्थान, अनि बोल्ने र आफ्ना चाहनाहरू व्यक्त गर्ने अधिकारहरू गुमाएका छन्—तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा ती घरका मानिसहरूका लागि हुन्छ। तिनीहरूले यसो गर्नुको उद्देश्य के हो? परम्परागत संस्कृतिले महिलाहरूबाट माग गर्ने मानकहरू पूरा गर्न, र अरू मानिसहरूबाट प्रशंसा प्राप्त गर्न, असल पत्नी र असल मानिस कहलिन। के यो एक किसिमको यातना होइन? (हजुर, हो।) यस्तो सोचाइ उचित हुन्छ कि विकृत? (यो विकृत हुन्छ।) के यो सत्यतासँग मेल खान्छ? (अहँ, खाँदैन।) परमेश्वरले मानवजातिका लागि स्वतन्त्र इच्छा सृष्टि गर्नुभयो, अनि यस स्वतन्त्र इच्छाबाट आउने सोचहरू के हुन्? के ती मानवतासँग मेल खान्छन्? यी सोचहरू कम्तीमा पनि मानवतासँग मेल खानुपर्छ। यसबाहेक उहाँले, मानिसहरूले आफ्नो जीवनको अवधिमा सबै मानिस, घटना र कामकुराहरूका बारेमा सही विचारहरू र बुझाइ प्राप्त गरेको, र त्यसपछि जिउने र परमेश्वरको आराधना गर्ने सही मार्ग रोजेको चाहनुभयो। यसरी जिइएको जीवन परमेश्वरले दिनुभएको थियो र त्यसको आनन्द लिइनुपर्छ। तर, मानिसहरू यी तथाकथित परम्परागत संस्कृतिहरू र नैतिक ग्रन्थहरूद्वारा आफ्नो जीवनभर प्रतिबन्धित, सीमित र विकृत हुन्छन्, र अन्ततः के बन्छन्? तिनीहरू परम्परागत संस्कृतिको कठपुतली बन्छन्। के मानिसहरूले सत्यता नबुझेका कारण यसो हुने होइन? (हजुर, हो।) के तिमीहरू भविष्यमा यही मार्गमा हिँड्न चाहनेथियौ? (अहँ, चाहनेथिएनौँ।) त्यसोभए, तैँले के गर्नुपर्छ? मानौँ कि तैँले यसो भन्छस्, “म तिनीहरूसँग लड्नेछु,” वा “म अब उप्रान्त तिनीहरूको सेवा गर्नेछैनँ। मसँग मानव अधिकारहरू छन्, र मसँग मेरो निष्ठा छ।” के यो ठीक छ? (अहँ, छैन।) यो ठीक छैन। यो त एक हदबाट सीधै अर्को हदमा पुग्नु हो, र त्यसो गर्नु परमेश्वरको गवाही दिनु वा उहाँलाई महिमित तुल्याउनु होइन। त्यसोभए तैँले कसरी कार्य गर्नुपर्छ? (सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप कार्यहरू गर्नुपर्छ।) निस्सन्देह रूपमा, सिद्धान्तहरू अनुरूप कार्य गर्नु सही हो, र तैँले सबैलाई सिद्धान्तहरू अनुरूप व्यवहार गर्नुपर्छ, यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भने तिनीहरूलाई दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूझैँ व्यवहार गर्नुपर्छ, र यदि तिनीहरूले गर्दैनन् भने तिनीहरूलाई गैर-विश्वासीहरूझैँ व्यवहार गर्नुपर्छ। आफैँलाई अन्याय गर्नु, आफ्नो निष्ठालाई विकृत तुल्याउनु, वा तिनीहरूका लागि आफ्नो जीवन बलिदान गरेर आफ्नो मर्यादा र अधिकारहरू त्याग्नु आवश्यक छैन। तिनीहरू यसको लायक छैनन्। यस संसारमा एक जना मात्र हुनुहुन्छ जसका लागि तैँले आफ्नो जीवन खर्च गर्नु योग्य हुन्छ। उहाँ को हुनुहुन्छ? (परमेश्वर।) किन? किनभने परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ, र उहाँका वचनहरू मानिसहरूको अस्तित्व, व्यवहार र कार्यहरूका लागि मापदण्ड हुन्। जबसम्म तँसँग परमेश्वर, र परमेश्वरका वचनहरू छन्, तबसम्म तँ विचलित हुनेछैनस्, र तैँले गर्ने व्यवहार र कार्यमा तँ सही हुनेछस्। एक पटक व्यक्तिलाई मुक्ति दिइएपछि परमेश्वरका वचनहरूले उसमा पार्ने अन्तिम प्रभाव यही हो।
“सत्यता के हो?” भन्ने विषय अत्यन्तै ठूलो छ। हामीले भर्खरै केही उदाहरणहरू दियौँ, जसमध्ये एउटाचाहिँ लाटोकोसेरालाई कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने थियो। अरू उदाहरणहरू के थिए? (पूर्वीयहरूले पश्चिमाहरूको कफी पिउने कार्यको नक्कल गरेको।) (महिलाहरूबाट पूर्वीय र पश्चिमाहरूले माग गर्ने मानक हरू।) यी सबैभन्दा स्पष्ट उदाहरणहरू हुन्। त्यसोभए, विभिन्न कामकुराहरूमा पूर्वीय र पश्चिमी मानिसहरूका विचारहरूमध्ये, मापदण्ड कुन चाहिँ हो त? (कुनै पनि होइन।) कुनैमा पनि सत्यता समावेश छैन, ती दुवै मानव विचार र रायहरू हुन्। अझ सटीक तरिकाले भन्नुपर्दा, ती दुवै त्रुटिपूर्ण दृष्टिकोण र भ्रमहरू हुन्। ती मापदण्डहरू होइनन्, ती मानिसहरूलाई हानि पुर्याउने शैतानका रणनीति, प्रतिपादित सिद्धान्त र दर्शनहरू हुन्। यस विषयमा यसरी सङ्गति गरेपछि, के तिमीहरूले यो कुरा अलि बढी बुझ्छौ? (हो, बुझ्छौँ।) यदि मैले यस बारेमा कुरा नगरेको भए, सायद कुनै दिन तिमीहरूले कफी पिएर र ह्यामबर्गर खाएर पश्चिमाहरूको नक्कल गर्दै तिनीहरूको अनुकरण गर्ने विचार गर्नेथियौ। के त्यो सिद्धान्तहरूअनुसार हुन्छ? यदि तैँले हरेक दिन पश्चिमी खाना खाइस् भने पनि, यदि तैँले सत्यतालाई पछ्याइनस् भने, यो सबै व्यर्थ हुनेछ, तँसँग अझै पनि कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने मापदण्ड हुनेछैन। मुख्य कुरा के तैँले सत्यता खोजी गर्न र सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने हो—यो तेरा लागि फाइदाजनक छ। मेरो यो सङ्गतिमार्फत, के तिमीहरूमा सत्यता र मापदण्डहरूका बारेमा केही बुझाइ आएको छ? (हो, आएको छ।) के मानिसहरूको परम्परागत संस्कृति वा नैतिक मापदण्डभित्र सत्यता छ? (अहँ, छैन।) के नैतिक ग्रन्थहरूमा सत्यता छ? (अहँ, छैन।) के अब तिमीहरू परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भन्ने कुरामा निश्चित हुन सक्छौ? (हो, हुन सक्छौँ।) उहाँका वचनहरू सत्यता हुन् भनी निश्चित भएपछि, तिमीहरूले यो ख्याल गर्नुपर्छ: परमेश्वरका वचनहरू के हुन्? उहाँका वचनहरूमा, माग गरिने सिद्धान्तहरू के हुन्? उहाँले मानिसलाई भन्नुभएका मापदण्डहरू के-के हुन्? परमेश्वरका वचनहरूसँग मेल खानका निम्ति तिनीहरूले ठ्याक्कै कसरी कार्य गर्नुपर्छ, अनि यसो गर्ने सही सिद्धान्तहरू के-के हुन्? तैँले खोज्नुपर्ने कुरा यही हो, तर अहिलेका लागि यस विषयमा यति नै।
पूरक:
सियाओजियको जीवनमा एक दिन
अब अर्को विषयमा जाऔँ। यो के हुनुपर्छ? मैले सायद एउटा कथा सुनाउनुपर्छ। कथाहरूले सत्यता र मानिसहरूको व्यवहार, कार्य र परमेश्वरको आराधनाका लागि मापदण्डलाई पनि छुन्छन्। सत्यता र मानव आचरणको मापदण्डसँग यस कथाको के सम्बन्ध छ भन्ने कुरालाई सुन। यसले सियाओजियको जीवनमा एक दिनका बारेमा बताउँछ। हाम्रो नायक सियाओजिय हो, र कथाको अनुमानित समयावधि कति हो? (एक दिन।) एक दिन। कतिपय मानिसहरूले भन्न सक्छन्, “के एक दिनका घटनाहरू पनि बताउन लायक हुन्छन्?” खैर, यो के भनिन्छ भन्ने कुरामा निर्भर गर्दछ। यदि यो सबै व्यर्थको गफ अनि सही र गलतको कुरा मात्र हो भने, यो बताउन लायक हुँदैन। तर यदि यसले सत्यतालाई छुन्छ भने एक दिनको त के कुरा—एक मिनेटको घटना पनि बताउन लायक हुन्छ, होइन र? (सही हो।)
सियाओजिय पछ्याउने कुरामा जोसिलो र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने सम्बन्धमा उत्साही व्यक्ति हो, र ऊ एक दिन बिहान सबेरै उठ्नेबित्तिकै उसको कथा सुरु हुन्छ। उठेपछि, परमेश्वरको वचन पढेर, आफ्नो भक्ति भावको अभ्यास गरेपछि, सियाओजिय बिहानको नास्ताको लागि गयो अनि उसले एक कचौरा दलिया र केही तरकारीहरू लियो। त्यसपछि उसले केही अन्डा देख्यो र सोच्यो: “मैले दुइटा लिनुपर्छ। दिनको दुइटा अन्डाले पर्याप्त पोषण दिन्छ।” तर हात बढाउँदै गर्दा ऊ हिचकिचायो, “दुइटा लिऊँ कि एउटा? यदि अरूले मैले दुइटा लिएको देखे भने त नराम्रो हुनेछ। यो त धेरै लोभी हुनु हो, र अरूले मलाई खन्चुवा ठान्नेछन्। एउटा मात्र लिनु राम्रो हुन्छ।” उसले फेरि हात बढाएर एउटा अन्डा लिनु अघि आफ्नो हात पछाडि ल्यायो। त्यति नै बेला, अर्को व्यक्ति अन्डा लिन आयो र उसले त्यसो गर्दा सियाओजियको मुटुको धड्कन थामियो। उसले सोच्यो: “वास्तवमा, अन्डा नखानु नै उत्तम हुन्छ। मसँग दलिया र तरकारी छँदै छ, साथै केही बफाइएका रोटीहरू छन्, र त्यसले बिहानको नास्ता पुगिहाल्छ। म त्यति लोभी हुनु हुँदैन। अनि अन्डा खाने चाहना नै किन गर्नुपर्यो? यदि अरूले देखे भने कति नराम्रो हुन्छ। के त्यो आराममा लिप्त हुनु हुनेथिएन र? म एउटा पनि खानेछैनँ।” यस्तो सोच्दै, सियाओजियले अन्डा फिर्ता राख्यो, अनि केही मिनेटपछि बिहानको नास्ता सकेर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न थाल्यो। उसले एकपछि अर्को कार्य पूरा गर्दै गर्न बाँकी कार्यहरूमा आफूलाई व्यस्त राख्यो। समय चाँडै बित्छ, र आँखा झिमिक्क नगर्दै दिउँसोको खाना खाने समय हुन्छ। अरू सबै खाना खान गए, तर सियाओजियले आफ्नो घडी हेर्यो र दिउँसोको १२:४० बजेको देख्यो। “एकै छिन। अरू सबै खाना खान जाँदा मैले खाना खान हतार गर्नु हुँदैन। यदि म अरू सबैसँग हतारिएर गएँ भने, के म तिनीहरू जस्तै हुनेछैनँ र, अनि खन्चुवा झैँ देखिनेछैनँ र? म अलिकति अझै पर्खनेछु।” उसले आफूले गरिरहेको कार्यलाई जारी राख्यो, तर उसको पेटले उसलाई साथ दिएन र गुडगुडाउन थाल्यो। उसले आफ्नो पेट च्याप्यो र ध्यान नै नदिई कम्प्युटरमा हेर्यो र यस्तो सोच्यो: “म साह्रै भोकाएको छु! आज दिउँसोको खाना के छ? के मासु छ होला? मैले अलिकति मासु खान पाए त निकै राम्रो हुनेथियो!” उसले सोच्दै गर्दा उसको पेट कराइरह्यो र निकै मुस्किलका साथ, अरू सबै दिउँसोको खाना खाएर नफर्कुञ्जेल पर्खेर बस्यो। कसैले उसलाई भन्यो: “तिमीले किन खाजा खाएनौ? चाँडो गरेर जाऊ, खाना चिसो हुँदैछ।” सियाओजियले भन्यो, “केही छैन। मैले आफ्नो कार्य पूरा गरिसकेको छैनँ। सकिएपछि जान्छु।” “के तिमीले खाएपछि कार्य जारी राख्दा राम्रो हुनेथिएन र?” “ठिकै छ। म चाँडै सिध्याउनेछु।” त्यसैले, सियाओजियले आफ्नो भोक सह्यो र आफ्नो कामलाई जारी राख्यो। वास्तवमा, ऊ अब निकै भोकाएको थियो र काम जारी राख्ने मनस्थितिमा थिएन, तर अझ पनि उनले आफ्नो भोकलाई सह्यो र आफ्नो ढोँगलाई कायम राख्यो। केही समयपछि उसले फेरि आफ्नो घडी हेर्यो, दिउँसोको १:३० बजेको देख्यो, अनि सोच्यो: “अब ठिक छ। म सायद अब खाजा खान जानुपर्छ।” ऊ उठेर खान जानै लागेको थियो, एउटी बहिनीले उसलाई खानाको किस्ती ल्याइन् र भनिन्: “धेरै ढिलो भयो! तिमी दिउँसोको खाना खान किन गएनौ? तिमी चाहे जति व्यस्त भए पनि, तिमीले खाना खानैपर्छ, र यदि तिमीले समयमै खाना खाएनौ भने तिमीलाई पेटको समस्या हुनेछ।” उसले जवाफ दियो: “ठिकै छ। काम सकिएपछि खानेछु।” “तिमी जानुपर्दैन। मैले तिम्रो खाना ल्याइदिएकी छु, त्यसैले छिटो खाऊ।” “केको हतार? मलाई अझै भोक लागेको छैन।” उसले आफू भोको नभएको कुरा भन्दै गर्दा उसियाओजियलेसको पेटले मेघ गर्जेको जस्तो आवाज निकालेर गडगडायो। आफ्नो पेट समात्यो, सङ्कोच मानेर मुस्कुरायो, र त्यो बहिनीलाई भन्यो: “मलाई फेरि खाना ल्याइदिने चिन्ता नगर।” “तर यदि मैले ल्याइन भने, खाना चिसो भएर फेरि तताउनुपर्ने हुन्छ। यसलाई एक पटक फेरि तताइसकिएको छ।” “त्यसो भए ठिकै छ, धन्यवाद!” मुख रसाउँदै, सियाओजियले बहिनीबाट आफ्नो खाना लियो। किस्तीलाई हेर्दै, ऊ निकै खुसी भयो: दुइटा बफाइएका रोटी, तरकारी, मासु र सूप। बफाइएका रोटीहरू देख्दा सियाओजियले अर्को कुरा सोच्यो र उसले बहिनीलाई भन्यो: “म दुई ओटा रोटी खान सक्दिनँ। म आजकल अति नै व्यस्त छु, राम्रोसँग सुत्न सक्दिनँ, र मलाई त्यति भोक पनि लाग्दैन। तिमीले मलाई दुई वटा रोटी दिँदा त खेर जाँदैन र? एउटा फिर्ता लैजाऊ।” “ठिकै छ। यदि तिमीले साँच्चै ती खान सकेनौ भने यसलाई फिर्ता पठाउन सक्छौ,” बहिनीले जानु अघि जवाफ दिई। सियाओजियले मनमनै सोच्यो: “चाँडो जाऊ। म अति भोकाइरहेको छु।” उसले कचौरा उठायो, वरिपरि कसैलाई नदेखे पनि अझै अलिकति लजाउँदै, उसले सावधानीपूर्वक एक चुस्की लियो। त्यसपछि उसले मासुलाई हेर्यो, “वाह! बिस्तारै भुटेर पकाइएको सुँगुरको मासुको बास्ना म मीलौँको दूरीबाट थाहा पाउन सक्थेँ। तर मैले यसलाई तुरुन्तै खान सक्दिनँ, किनकि मैले पहिला तरकारी खानु पर्छ। यदि मैले तरकारीले पेट भरेँ भने मैले मासु कम खानेछु, नत्र मैले आधा कचौरा मासु खाइसक्नेछु र त्यो त लाजमर्दो हुनेथिएन र?” उसले त्यसो गर्नु अघि एक पल सोच्यो। उसले बफाइएका रोटी र तरकारीहरू चपायो, र सूप पियो। खाना खाँदै गर्दा, उसलाई अलिकति मासु खान मन लाग्यो, त्यसैले उसले भुटेको सुँगुरको मासुको एक चौटा लियो। मुखमा ल्याउँदै, उसले आफ्ना आँखा चिम्लिएर त्यसको ध्यानपूर्वक स्वाद लियो, “कति स्वादिलो! मासु साँच्चै मीठो छ, तर म धेरै खानु हुन्न। केवल एक गाँस भए पुग्छ, त्यसपछि अझ बढी तरकारी अनि सूप।” उसले बफाइएका रोटी खान जारी राख्यो, तर खाँदै गर्दा उसले मासुलाई एक टक हेरिरह्यो, “के मैले यो मासु खाऊँ? यो यति स्वादिष्ट छ, यसलाई नखानु साँच्चै दुःखको कुरा हुनेछ।” उसको मुख फेरि रसाउन थाल्यो र उसले सोच्यो, “मलाई थाहा छ! म रोटीहरूलाई टुक्रा-टुक्रा पार्नेछु र तिनलाई झोलमा चोप्नेछु। के त्यो मासु खाएजस्तै हुँदैन र? यसरी अरूले मैले मासु खाइरहेको छैन भनी देख्न सक्नेछन्, तर अझै पनि मैले मासुको स्वाद पाउनेछु। कति राम्रो!” यस्तो सोचेर, उसले बफाइएका केही रोटीलाई झोलमा चोप्यो, अनि निकालेर खायो, त्यो स्वादिष्ट र लगभग मासु नै जस्तो थियो। सियाओजियले त्यसपछि तुरुन्तै पूरै रोटीलाई टुक्रा-टुक्रा पारेर झोलमा डुबायो…। दस मिनेटभन्दा पनि कम समयमा, उसले त्यो सबै खाइसकेको थियो, साथै सूप पनि सिध्यायो। उसले दोस्रो रोटी खाने आफ्नो चाहना मारेर र आफूलाई रोकेर, एउटा बफाइएको रोटी मात्र खाएको थियो। योजनाअनुसार सबै परिकार सकिएपछि, सियाओजिय लगभग अघायो र उसलाई थप खाना चाहिन्छ जस्तो लागेन। त्यसपछि उसले सोच्यो: “ओहो, साह्रै भोकाएझैँ गरेर यति चाँडो-चाँडो खानु वास्तवमै उचित होइन। म वास्तवमै निकै भोकाएको थिएँ, तर मानिसहरूले मलाई त्यसरी देख्नु राम्रो होइन। मैले बिस्तारै खानुपर्छ। तर अहिले खाएर सक्काइ सकेपछि त अब म के गर्न सक्छु र? ठीक छ, मसँग एउटा उपाय छ। म यसलाई दश मिनेटभित्र फिर्ता पठाउनेछु।” उसले आफ्नो घडी समात्यो र त्यसलाई हेर्यो, “पाँच मिनेट … दस … पन्ध्र … ठिक छ, दुई बज्यो। एकदम राम्रो, यसलाई फिर्ता पठा!” खुसी हुँदै, उसले बाँकी रहेको भुटेको सुँगुरको मासु र बफाइएको रोटी फिर्ता पठायो।
सियाओजिय फर्किँदा २ बजेर कटिसकेको थियो। उसका दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरू दिउँसोको विश्रामका लागि गएका थिए, र उसले एक्लै गर्ने काम केही थिएन, त्यसैले उसलाई वास्तवमै पट्यार लागेको थियो। उसले सोच्यो: “के म पनि एक निद्रा सुतूँ? खाना खाएपछि एक निद्रा सुत्नु सधैँ राम्रो नै हुन्छ। तर हुँदैन, यदि अरू सबै सुतेको बेला म सुतेँ भने, यसले मलाई के बनाउँछ? म सुत्न मिल्दैन। मैले पर्खनुपर्छ। तर कसरी जागा बसूँ? म उभिइरहेँ भने सुत्न सक्नेछैन, तर यदि म खडा भएर रहिरहेँ भने त कोही अचानक भित्र आयो भने ऊ तर्सिनेछ। अहँ, म उभिन मिल्दैन। ठिकै छ, त्यसोभए म मेरो कम्प्युटरको अगाडि त्यतिकै बस्नेछु। यदि कसैले मलाई देखेमा, उसले मैले काम गरिरहेको छु भन्ठान्नेछ, तर म वास्तवमा त मैले विश्राम लिइरहेको हुनेछु। कस्तो राम्रो उपाय।” त्यसैले ऊ कम्प्युटरलाई वाल्ल परेर हेर्दै त्यसको अगाडि सामान्य रूपमा बस्यो, तर पाँच मिनेटभित्र ऊ निदायो र किबोर्डमाथि घुर्न थाल्यो। चालीस मिनेटपछि, सियाओजिय अचानक आफ्नो गहिरो निद्राबाट ब्युँझियो र उफ्रियो, “के म उभिइरहेको छैनँ? म कसरी निदाएँ?” उसले समय हेर्यो, अबेर हुँदै थियो र कोही नभएको बेला ऊ आफ्नो मुख धुन गयो। शौचालयमा आफैँलाई देखेर, उसले भन्यो “ओहो, लौन! मेरो अनुहार त किबोर्डको छापले भरिएको छ। यसरी त म कसरी अरूसामु देखा पर्न सक्छु?” उसले हतारमा आफ्नो अनुहार रगड्यो, माड्यो र थपथपायो, र ऊ निकै बेर शौचालयमा बस्यो। त्यसपछि उसले ऐनामा हेर्यो र किबोर्डका छापहरू धेरैजसो हराएको देख्यो र आफ्नो मनमा रमायो: “यसलाई ध्यान दिएर नहेर्ने हो भने कसैले पनि थाहा पाउनेछैन।” यसपछि उसले आफ्नो कपाल कोर्यो र आफ्नो कठालो मिलायो, उसले अचानक महसुस गर्यो कि उसको हल्का रङको सर्टको कठालो अलि चिपचिपे थियो र नजिकबाट नियाल्दा उसका बाहुलाहरू पनि अलिक फोहोर थिए। उसले मनमनै सोच्यो, “मैले लुगा नधोएको वा नफेरेको केही दिन भयो, तर नधुनुका पनि केही फाइदा छन्। अलिकति फोहोरले कहिल्यै कसैलाई चोट पुर्याउँदैन, र अलिकति मैलाले मलाई असर गर्दैन। जे होस्, अलिकति फोहोरी हुँदा त झन् बढी आध्यात्मिक देखिन्न र?” उसले सरासर आफ्नो सर्टको कठालो र बाहुलाहरू बाहिर फर्कायो र फोहोरी भागहरू देखिने गरी ज्याकेटका बाहुलाहरू सुर्क्यो। निकै सन्तुष्ट भएर, ऊ प्रसन्न भयो र शान्तिपूर्वक शौचालयबाट बाहिर निस्कियो। केही समयपछि धेरैजसो मानिसहरू आ-आफ्ना ठाउँमा बसेर काममा व्यस्त हुन थाले। जब सियाओजियले अरू सबैलाई त्यहाँ देख्यो, उसले भन्यो: “तिमीहरूले त लामो झप्को लिएनौ! तिमीहरूले वास्तवमै कष्ट भोग्न र मूल्य तिर्न सक्छौ! मैले त झप्कोसमेत लिइनँ, तर अनुहारमा अलिकति पानी छर्किनु अघि एक मिनेटका लागि मेरा आँखालाई विश्राम मात्र दिएँ। नत्रता मसँग कुनै ऊर्जा नै हुने थिएन।” कसैले पनि जवाफ दिएन। उसलाई निकै पट्यार लाग्यो, त्यसैले उसले पनि काम गर्न थाल्यो। उसले दिउँसोको खानामा धेरै सूप पिएकोले, ऊ बारम्बार शौचालय जान चाहन्थ्यो तर यस्तो सोच्दै आफ्नो आवेगको प्रतिरोध गर्यो: “यदि म गएँ भने, मानिसहरूले मलाई अल्छी ठान्नेछैनन् र? त्यस्तो छवि त राम्रो होइन, त्यसैले म जान मिल्दैन।” त्यसैले उसले अरू कोही शौचालयमा नगएसम्म सहेर बस्यो, अनि उसले मौका देख्यो। ऊ यस्तो सोच्दै तुरुन्तै लाइनमा सामेल भयो, “भिडलाई पछ्याउनु धेरै राम्रो हो, किनकि कसैले मेरो बारेमा केही भन्नेछैन।”
त्यो दिउँसोको समय व्यस्त रह्यो। सियाओजियले उक्त व्यक्तिसँग सङ्गति गर्दै, त्यस व्यक्तिलाई प्रश्नहरू सोध्दै, स्रोतहरू खोज्दै, अनि आफ्ना कर्तव्यसँग सम्बन्धित सबै प्रकारका कार्यहरू गर्दै धेरै काम गर्यो। सबै दौडधुपपछि, अन्ततः बेलुकाको खाना खाने समय भयो। यस पटक सियाओजिय अरूभन्दा अलिकति मात्र ढिलो भएको थियो, तर उसले लगभग समयमै खाना खाएर सक्कायो। बेलुकाको खानापछिको अवधि सियाओजियका लागि दिनको सबैभन्दा खुसीको समय हुन्थ्यो, किनभने यो एक मात्र समय थियो जुन बेला उसले शान्त भएर कुनै आत्मनिन्दा वा अरूको आलोचनाविना, तर शान्त हृदयका साथ आफूलाई मन परेको कफी पिउन सक्थ्यो। किन? किनभने ऊसँग कफी पिउने पर्याप्त कारणहरू थिए, जुन अरू सबैका नजरमा पूर्ण रूपमा जायज कारणहरू थिए। त्यसैले त्यो उसको सबैभन्दा खुसीको समय थियो। कफी बनाउँदा, उसले मनमनै बडबडायो, “ह्या, आज फेरि ओभरटाइम काम गर्नुपर्ने भयो। कति समयका लागि भन्नेसमेत मलाई थाहा छैन। यो कफीले मलाई कति लामो समयसम्म जागा राख्न सक्छ होला।” मानौँ कि सबैलाई यो सुनाउनका लागि, उसले भर्खर उमालेको कफीलाई टेबुलमा जोडले राख्यो, “अनि के त? म मेरो कफी पिउँदैछु, तिमीले यस बारे के गर्नेवाला छौ?” उसले आफू वरिपरि भएकाहरूलाई झलक्क हेऱ्यो। कसैले पनि उसलाई हेरिरहेको थिएन, तर उसले केही भएको छैन जसो गरी आफ्नो गिलास उठायो र यस्तो सोच्दै कफीको एक चुस्की लियो: “सबैले कफी मीठो छ भन्छन्, र यो वास्तवमै छ। यसको स्वाद हरेक दिन फरक हुन्छ, अनि फरक अनुभव प्रदान गर्दछ। यो अद्भुत छ!” खुसी हुँदै, उसले गर्वसाथ आफ्नो कफीको चुस्की लियो, त्यसपछि खाली मनले आफ्नो साँझको कामलाई हेर्यो। उसको मनमा मूलतः कुनै लक्ष्य थिएन, अनि त्यो व्यस्त दिनपछि उसले थकित महसुस गर्यो, तर जबरजस्ती बल गरिरह्यो। ऊ उँघ्न मिल्थेन, अनि आफू थकित भएको वा आफ्नो काम वा कर्तव्य सम्हाल्ने सम्बन्धमा उसमा लापरवाह, गैरजिम्मेवार वा अनादरपूर्ण मनोवृत्ति थियो भन्ने कुरा अरूलाई देख्न दिन सक्थेन। उसले आफूलाई जबरजस्ती जागा राख्यो र काम जारी राख्न आफ्नो कम्प्युटर अगाडि बस्यो, अनि स्वतः एकपछि अर्को गर्दै कफी पियो। ऊ जति धेरै कफी पिउँथ्यो, त्यति सजग र जागा महसुस गर्थ्यो। सियाओजियले बेला-बेला आफ्नो घडी हेर्थ्यो, “एक बजिसकेको छ, तर मैले आफैसँग तीन बजेसम्मको लक्ष्य राखेको हुनाले म सुत्न मिल्दैन। म बिहान २:५० मा पनि सुत्न मिल्दैन, किनकि त्यसो गर्नु त आफ्नो प्रतिज्ञा भङ्ग गर्नु हुनेथ्यो र मसँग परमेश्वरलाई दिने कुनै स्पष्टीकरण हुनेथिएन। यो एउटा सृजित प्राणीले पूरा गर्नुपर्ने प्रतिज्ञा हो, त्यसैले मैले यसको सम्मान गर्नुपर्छ। मैले म बिहान ३ बजे सुत्छु भनेर भनेँ, त्यसैले मैले टन्नै कफी पिउनु परे तापनि, म बिहान ३ बजे नै सुत्नेछु।” त्यसैले, उसले कफी पियो र मानसिक रूपमा आफैँलाई बाँध्दै र नियन्त्रण गर्दै, आफ्नो थकानको प्रतिरोध गर्यो। तीन बजे, सियाओजियलाई एउटा महत्त्वपूर्ण काम गर्नु थियो, त्यसैले उसले आफ्नो फोन लियो र एउटा सन्देश पठायो जसमा यस्तो लेखिएको थियो: फलानी बहिनी, म सियाओजिय हुँ। मसँग तिम्रा लागि एउटा महत्त्वपूर्ण सम्झौटो छ; भोलि बिहान १० बजे समूह भेला छ भन्ने कुरा नबिर्सनू। यसमा सहभागी हुनु अनिवार्य छ, र ढिलो नगर्नू। हस्ताक्षर गर्ने: सियाओजिय। सन्देश पठाएपछि राहत महसुस गर्नाका साथ-साथै, सियाओजियले यो पनि सोच्यो: “यसलाई पठाउनु त एउटा कुरा हो, तर यदि तिनले यो प्राप्त गरिनन् भने के हुन्छ? के मैले तिनलाई सन्देश पठाएको छु भन्ने तिनलाई थाहा छ? म अझ पनि सुत्न सक्दिनँ। तिनले प्रतिक्रिया दिन्छिन् कि दिन्नन् भनेर मैले पर्खेर हेर्नुपर्छ।” आधा घण्टा पर्खिएपछि पनि कुनै प्रतिक्रिया आएन र उसले सोच्यो: “के तिनी सुतिसकिन्? कसरी तिनी यति चाँडो सुतिसकिन्? कति बेकार, तीन बजे नै सुतिसकेकी।” त्यस बहिनीले बिहान ३:५० मा जवाफ नदिएसम्म उसले पर्ख्यो: मैले भोलि बिहान १० बजेका बारेमा बिर्सिएकी छैन। मलाई आशा छ कि तिमीले पनि बिर्सनेछैनौ, र समयमै आउनेछौ। सियाओजियले त्यो पढ्यो र सोच्यो, “ओहो, यी कस्तो प्रकारकी व्यक्ति हुन्? तिनी मभन्दा ढिलो कसरी सुत्न सक्छिन्?” तर उसले अब उप्रान्त सहन सकेन। “अब योभन्दा बढी कफी पिउनु हुँदैन! यदि मैले योभन्दा बढी पिएँ भने आज राती म पटक्कै सुत्नेछैनँ। म सुत्न जानुपर्छ, किनकि म बिहान ५:३०, ढिलोमा बिहान ६ बजे उठ्नुपर्छ। म मेरा अन्य दाजुभाइ र बहिनीहरूभन्दा ढिलो हुन मिल्दैन, किनकि तिनीहरू उठेपछि तिनीहरू सबैलाई मैले प्रार्थना गरिरहेको, परमेश्वरका वचनहरू पढिरहेको, अनि प्रवचनहरू सुनिरहेको मैले देखाउनुपर्छ। त्यसैले म ढिलो उठ्न मिल्दैन। म चाँडै सुत्न जान नपाएको सबै यही सन्देशकै कारण हो। तर यसले फरक पार्दैन, अरूलाई म ढिलोसम्म जागा रहेको थाहा छ। यद्यपि मैले मेरो उद्देश्य हासिल गरेँ, र भोलि चार बजेसम्ममा सुतिसक्ने प्रयास गर्नेछु।” सियाओजियले सोच्ने प्रयास गर्दै गर्दा, उसले यति तन्द्रा महसुस गर्यो कि आफ्नो कोठामा जाँदा उसले आफ्नो कपडासमेत खोलेन। ऊ अर्ध-निद्रामै आफ्नो ओछ्यानमा पल्ट्यो, तर अझै पनि आफूलाई जबरजस्ती सम्झायो: बिहान अन्डा नखा, दिउँसोको खानाका लागि केवल एउटा बफाइएको रोटी मात्र खा, भुटेको सुँगुरको मासु नखा, बिहान ३ बजे सुत्, सन्देशहरू पठाउन अझै बाँकी छ…। सियाओजियले सोच्या-सोच्यै गऱ्यो र अन्तमा अचल भएर थकान, धपेडी, सपना र भ्रान्तिमा निदायो। र यो नै सियाओजियको जीवनमा एक दिन थियो।
मलाई बताओ, त्यो सबै के थियो? सधैँ त्यसरी ढोँग गर्नु सियाओजियका निम्ति थकाइलाग्दो हुन्थेन र? (हो, हुन्थ्यो।) रोबोटहरू दिनभर उस्तै काम गर्दा थाक्दैनन्, किनकि तिनीहरूसँग मन वा चेतना हुँदैन, तर मानिसहरूका लागि यो थकाइलाग्दो हुन्छ। सियाओजिय यति थकित हुँदा पनि किन त्यसरी जियो? उसले किन त्यसो गर्यो? के ऊसँग कुनै योजना थियो? (हो, थियो।) उसको योजना केको वरिपरि घुमेको थियो? (अरूसामु देखावट गर्नु।) के देखावट गरेर उसलाई कुनै फाइदा हुन्थ्यो? (त्यसले उसलाई मानिसहरूले सम्मान दिने तुल्याउन सक्थ्यो।) त्यसले उसलाई मानिसहरूले सम्मान दिने तुल्याउन सक्थ्यो। के सियाओजियको व्यवहार तिमीहरूका निम्ति परिचित छ? कस्ता प्रकारका मानिसहरूले त्यसरी व्यवहार गर्छन्? (फरिसीहरूले।) सही हो। फरिसीहरूले असल व्यवहार, र मानिसहरूका धारणाहरूसँग अनुरूप हुने व्यवहार र अभ्यासहरू अपनाउँछन्, अनि आफू असल देखिन र मानिसहरूबाट आराधना गरिनका निम्ति तिनलाई अरूको अगाडि प्रदर्शन गर्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई भ्रममा पार्ने आफ्नो लक्ष्य प्राप्त गर्न यो विधि प्रयोग गर्छन्। यसरी नक्कली व्यवहार गर्नु र अरू मानिसहरूसामु देखावट गर्न हर प्रकारका असल व्यवहारमा संलग्न हुनुको मुख्य प्रकृति के हो? त्यसको मुख्य प्रकृति ढोँग, छलछाम हो, भ्रममा पार्नु हो—अरू केही छ? (नक्कली आत्मिकता।) सियाओजियको दिनमा कति वटा कुराहरूमा स्वभावहरू सामेल थिए र जुन जालसाजी गर्न सक्षम सबैको साझा विशेषता हो? अन्डा, बफाइएका रोटी, भुटेको सुँगुरको मासु खानु, र कफी पिउनु। यी सबै बाह्य कुराहरू हुन्, तर तैँले तीभित्र के सार देख्न सक्छस्? ढोँग र आत्म-नियन्त्रण। केको ढोँग? (कष्ट भोगेको ढोँग।) मानिसहरूले कष्ट भोग्नुलाई असल कुराका रूपमा हेर्छन् कि खराब कुराको? (असल कुरा।) कष्ट भोग्नु असल व्यवहार हो जसको सबैले उच्च प्रशंसा गर्छन्। मानिसहरू यसलाई के भन्ठान्छन्? तिनीहरूले यसलाई सत्यताको अभ्यास भन्ठान्छन्। त्यसैले, सियाओजियले कष्ट भोग्न र मूल्य तिर्न हिचकिचाएन। उसको कष्टमा के कुरा समावेश थियो? राम्रो खाना नखाने र अबेरसम्म जागा रहने, सबेरै उठ्ने र आफ्नो शरीरलाई ताडना दिने। यी प्रकारका कष्टको प्रकृति के हो? ती सबै ढोँग हुन्। उसले सत्यता वा धार्मिकताका लागि होइन, तर अरूबाट सम्मान र श्रद्धा पाउनका लागि, अनि आफ्नो राम्रो मान र प्रतिष्ठाका लागि कष्ट भोग्यो। के उसले सत्यताका लागि कष्ट भोग्यो? (अहँ, होइन।) उसका कुन-कुन कार्यहरू सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप थिए, र के सियाओजियले आफैँ विरुद्ध विद्रोह गरिरहेको र सत्यताका खातिर आफ्नो व्यक्तिगत स्वार्थलाई पन्छ्याएको थियो? के त्यस्तो केही थियो? (थिएन।) उसको कष्टको प्रकृति कस्तो थियो? के त्यो सत्यता अभ्यास गर्नु थियो? के त्यो उसको सत्यताप्रति प्रेमको प्रकटीकरण थियो? (अहँ, थिएन।) त्यसो भए, त्यो के थियो त? (पाखण्ड।) त्यो पाखण्ड थियो, त्यो सत्यताप्रति वितृष्ण हुनु थियो, त्यो छलकपट, ढोँग, जालसाजी र भ्रममा पार्नु थियो; ती विशुद्ध रूपमा उसका आफ्नै कल्पना र धारणाहरूमा आधारित कार्य र छनौटहरू थिए, अनि ती उसको आफ्नै स्वार्थमा केन्द्रित थिए र सत्यतासँग त्यसको कुनै सरोकार थिएन। उसले सत्यता खोजी गरिरहेको थिएन, त्यसैले उसका कार्यहरू पनि सत्यता थिएनन्; तिनको सत्यतासँग बिलकुलै सरोकार नभएको मात्र होइन, ती उसको हृदयको गहिराइमा रहेको मानवताको सामान्य आवश्यकताहरूसँग पनि पूर्ण रूपमा विपरीत थिए। के अन्डा खानु पाप हो? (अहँ, होइन।) तर सियाओजियले अन्डा खानुलाई लोभी हुनुका रूपमा हेर्यो। अन्डा परमेश्वरले मानिसको लागि सृष्टि गर्नुभएको एक किसिमको खाना हो। यदि तँसँग ती खाने माध्यम छ भने, त्यसो गर्नु लोभी हुनु होइन, तर यदि तँसँग ती खाने माध्यम छैन, अनि तैँले अरूको अन्डा चोरेर खान्छस् भने, त्यो चाहिँ लोभी हुनु हो। सियाओजियले यस मामलालाई कसरी परिभाषित गर्यो? उसले के विश्वास गर्यो भने अन्डा खानु लोभी हुनु हो, र यदि अरूले देखे भने त त्यो झन् बढी लोभी हुनु हो। उसले सोच्यो कि यदि उसले कसैले नदेख्ने गरी, अरूले थाहै नपाउने गरी, अन्डा खान सक्यो भने, त्यो लोभी हुनु हुनेथिएन। लोभ नाप्ने उसको मानक के थियो? त्यो कसैले देख्छ छ कि देख्दैन भन्नेमा आधारित थियो। के उसले त्यसलाई परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित गर्थ्यो? गर्थेन, त्यो उसको आफ्नै व्यक्तिगत विचार थियो। वास्तवमा, अन्डा खाने यस मामलामा अरूको कुनै सोच वा विचार हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) यो विशुद्ध रूपमा सियाओजियले आफैँले रचेको मत थियो। बिहानको खानाका लागि अन्डा खानु भनेको लोभी हुनु, आराममा लिप्त हुनु, र देहलाई ख्याल गर्नु हो भन्ने उसले विश्वास गर्थ्यो। त्यसो भए, उसको विचारका आधारमा, अन्डा खानेहरू सबै आराममा लिप्त भइरहेका र देहलाई ख्याल गरिरहेका हुँदैनन् र? उसको तात्पर्य यो थियो: “तिमीहरू सबैले अन्डा खाँदा, तिमीहरूले देहलाई ख्याल गरिरहेका हुन्छौ। म देहलाई ख्याल गर्दिनँ, म आफैँलाई रोक्न सक्छु, त्यसैले म अन्डा खान्नँ। मेरो अगाडि नै अन्डा राख, मैले तिनलाई टिपिसकेपछि पनि फिर्ता राख्न सक्छु। मेरो सङ्कल्प र निश्चयता यस्तै छ, र म सत्यतालाई त्यति प्रेम गर्छु। के तिमीहरूले त्यसो गर्न सक्थ्यौ? यदि सक्थेनौ भने, तिमीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनौ।” उसले आफ्नो विचारलाई केका रूपमा लियो? सही र गलत मापन गर्ने मानकका रूपमा। के यो जालसाजी थिएन? (हो, थियो।) यो जालसाजी थियो।
सियाओजियले देखाएको अर्को प्रकटीकरण भनेको दिउँसोको खाना खाने समय हुँदा ऊ खान गएन। उसले यसको सट्टामा के गर्यो? (उसले यसलाई स्थगित गर्यो।) उसले आफ्नो भोकलाई दबायो र खान जाने स्थगित गर्यो। तर किन? (अरूलाई देखाउन।) उसले नाटक देखाइरहेको थियो, र अरूलाई देखाउनका लागि यस्तो गरिरहेको थियो। उसले अरूले यसबाट के देखुन् र बुझुन् भन्ने चाहन्थ्यो? उसले अरूलाई देखाउन चाहन्थ्यो कि उसले कति कष्ट सहन सक्थ्यो, र आफ्नो काममा ऊ कति लगनशील, बफादार, गम्भीर र जिम्मेवार थियो! ऊ साँच्चै नै असाधारण मानव हो भनेर अरूले देखुन् भन्ने चाहन्थ्यो! तब उसले आफ्नो लक्ष्य हासिल गरेको हुनेथियो; उसले चाहेको मूल्याङ्कन त्यही थियो। उसका लागि त्यो मूल्याङ्कनको अर्थ के थियो? त्यो उसको जीवन, उसको जीवनको मेरुदण्ड थियो। के यो सत्यताप्रतिको प्रेम हो? (अहँ, होइन।) त्यसोभए, ऊजस्ता मानिसहरूलाई के मन पर्छ? तिनीहरू देखावट गर्न, षड्यन्त्र गर्न र युक्ति निकाल्ने काममा संलग्न हुन, र मुखौटा लगाएर अरूलाई छल्न हिचकिचाउँदैनन्, तिनीहरूले कति कष्ट भोग्न सक्छन् भनेर देखाउँदै, उनीहरूबाट यस्ता टिप्पणीहरू प्राप्त गर्छन्: “तिमीले साँच्चै कष्ट सहन सक्छौ। तिमी परमेश्वरलाई साँचो प्रेम गर्ने मानिस हौ, र तिमी आफ्नो कर्तव्य बफादारीका साथ पूरा गर्छौ।” तिनीहरू खास तथ्यहरू लुकाउन, परमेश्वरलाई छल्न र अन्य मानिसहरूलाई ठग्न, अरूबाट असल शब्द वा अनुकूल मूल्याङ्कन प्राप्त गर्न झूटा स्वरूप र चालहरूको प्रयोग गर्न हिचकिचाउँदैनन्। यो कस्तो किसिमको स्वभाव हो? (दुष्ट स्वभाव।) यो दुष्ट हो। तिनीहरू ढोँग गर्न, र देखावट गर्न र चालहरू चल्न माहिर हुन्छन्! त्यो केवल खाना हो, शान्तिपूर्वक खान जानुमा के समस्या छ र? कुन जीवित व्यक्तिले खाँदैन? के समयमै खानु पाप हो र? के कोही भोकाएको बेला खाना खोज्नु पाप हो? (अहँ, होइन।) यो त शारीरिक आवश्यकता हो; यो व्यवहारिक छ। यी मानिसहरूले सबै व्यवहारिक आवश्यकताहरूलाई अव्यवहारिक ठान्छन् र तिनको निन्दा गर्छन्। तिनीहरूले केलाई बढावा दिन्छन् त? तिनीहरूले निरन्तर शारीरिक ताडनालाई, साँचो तथ्यहरू लुकाउनुलाई, र देखावटी व्यवहार प्रस्तुत गर्नुलाई बढावा दिन्छन् ताकि तिनीहरूले कसरी कष्ट भोग्छन्, तिनीहरूले कसरी आराममा लिप्त हुनबाट जोगिन्छन्, र तिनीहरूले कुनै पनि मूल्य कसरी तिर्छन्, र आफ्नो कामका लागि आफ्नो समय, ऊर्जा, र आफूसँग भएको सबै कुरा अर्पण गर्छन् भन्ने कुरा अरूले देख्न सकुन्। तिनीहरूले मानिसहरूले यही देखुन् भन्ने चाहन्छन्। के तिनीहरूले वास्तवमा यसै गर्छन्? अहँ, गर्दैनन्। तिनीहरूले झूटा स्वरूपहरूद्वारा अरूलाई बहकाउँछन्, र यो दुष्ट स्वभावको प्रकटीकरण हो। तिनीहरू खाना खाने जस्ता महत्त्वहीन कुरामा यति हदसम्म जान्छन्—तिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? के सामान्य मानवता भएको व्यक्तिले यसै गर्नुपर्छ? (अहँ, पर्दैन।) पर्दैन। यो त अत्यन्तै कपटी हो! कुनै सानो मामलामा यति धेरै देखावट गर्ने व्यक्तिका बारेमा सुन्दा अधिकांश मानिसहरूले यसलाई अनुमोदन गर्नेथिए कि विकर्षण महसुस गर्नेथिए? (तिनीहरूले विकर्षण महसुस गर्नेथिए।) के तिमीहरूले कहिल्यै यस्तो व्यवहार गर्न सक्थ्यौ? (कहिलेकाहीँ।) यतिकै गम्भीरतापूर्वक? (होइन।) भोक भनेको सहन कठिन हुने अनुभूति हो, तर केही मानिसहरू यो कष्ट सहन सक्षम हुन्छन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूमा समर्पित हुन, उहाँका वचनहरूमा मिहिनेत लगाउन, परमेश्वरका वचनको सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न, र इमानदारीपूर्वक बोल्न आग्रह गरिस् भने, तिनीहरूलाई यो धेरै कठिन र गाह्रो लाग्नेछ। यी मानिसहरूका लागि, आफ्नै स्वार्थ र घमन्ड त्याग्नु स्वर्ग आरोहण गर्नुभन्दा कठिन हुनेथियो, तर जे मूल्य तिर्नुपरे पनि, तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूलाई पन्छाउन, आफ्नै कल्पनाहरूअनुसार कार्य गर्न, र आफ्नै शारीरिक स्वार्थहरूको सुरक्षा गर्न इच्छुक हुन्छन्। के यो सत्यतालाई प्रेम नगर्नुको प्रकटीकरण होइन? (हजुर, हो।) यो एउटा पक्ष हो।
सियाओजियले अरू कस्ता प्रकटीकरणहरू प्रस्तुत गऱ्यो? उसलाई अत्यन्तै निद्रा लागेको थियो तर ऊ सुत्न गएन। मलाई बताओ, यदि कसैलाई निद्रा लाग्छ र केही समयको लागि सुत्न जान्छ, वा छोटो झप्की लिन्छ, र त्यसपछि उसले कामका लागि बढी बल पाउँछ भने, के यो व्यावहारिक होइन र? (हजुर, हो।) यो व्यावहारिक हो। के कसैले सियाओजियलाई सुतेकोमा निन्दा गर्नेथियो र? (अहँ, गर्नेथिएन।) त्यसोभए, यदि कसैले पनि उसको निन्दा गर्नेथिएन भने ऊ किन यति डरायो त? उसलाई के को डर थियो? (कुनै कुराको खुलासा होला कि भन्ने।) सही हो, ऊ कुनै कुराको खुलासा होला कि भनेर डराएको थियो। आफ्ना कल्पनाहरूमा, उसले के विश्वास गऱ्यो भने उसलाई सबैले उच्च मान्थे, सबैले ऊ कष्ट सहन निकै सक्षम थियो र असाधारण रूपले भक्त थियो भन्ने सोच्थे। उसले के महसुस गऱ्यो भने यदि उसको साँचो रूप खुलासा भयो भने, अनि सबैले ऊ त्यस्तो प्रकारको व्यक्ति नभएको कुरा पत्ता लगाए भने, उसको सम्पूर्ण असल छवि ध्वस्त हुनेथियो। उसले यस्तो हुन्छ भन्ने सोच सहन सकेन, अनि त्यसैले उसले आफूलाई झप्की लिनबाट समेत रोक्यो। ऊ आफैसँग त्यति कठोर थियो। ऊ कस्तो प्रकारको व्यक्ति हो? के ऊ मानसिक रूपमा बिरामी छैन? यस्ता मानिसहरूले प्रायः प्रवचनहरू सुन्छन्, परमेश्वरका वचनहरू पढ्छन् र सङ्गति गर्न भेला हुन्छन्, त्यसोभए तिनीहरूले कसरी सत्यतामा ध्यान केन्द्रित किन गर्दैनन्? सत्यताका सिद्धान्तहरूमाथि विचार गर्नु तेरा लागि ठूलो कुरा हो। परमेश्वरका वचनहरू के भन्छन् हेर्: के परमेश्वरका वचनहरूमा मानिसहरूले झप्की लिने बारेमा कुनै घोषणाहरू छन् र? (अहँ, छैनन्।) परमेश्वरले यस मामलाबारे कुनै घोषणा गर्नुभएन, न त उहाँले यसको उल्लेख नै गर्नुभयो। सामान्य मानवताको सोच भएको जो कोहीलाई यसलाई कसरी सम्हाल्ने भनेर थाहा हुनुपर्छ। निन्द्रा लाग्दा एक झप्को लिनु व्यावहारिक नै हुन्छ। तातो गर्मीका दिनमा दिउँसो आराम गर्नु व्यावहारिक नै हुन्छ। विशेष गरी, कतिपय वृद्ध मानिसहरू, जसले आफ्नो शरीर, ऊर्जाको स्तर, र यस्तै अन्य कुराको सन्दर्भमा पछि पर्छन्, दिउँसोको खाना पछि केही समय सुत्नु आवश्यक हुन्छ। यो तिनीहरूको जीवनशैलीका बानीहरूमा होइन, तर तिनीहरूको शारीरिक आवश्यकताहरूमा आधारित छ। परमेश्वरले तेरो आफ्नै काम र वातावरणअनुसार दैनिक खान-पान, परिश्रम र विश्राम सम्हाल्न दिनका लागि तँलाई सामान्य मानवताको जागरूकता, सचेतना र प्रतिक्रियाहरू दिनुभएको छ; तैँले आफैँलाई दुर्व्यवहार गर्नु हुँदैन। उदाहरणका लागि, मानौँ तैँले राजसी भोजन खाँदैनस् अनि यसो भन्छस्, “परमेश्वरले मानिसहरूलाई राम्रा खानेकुरा खान दिनुहुन्न; सधैँ राम्रा खानेकुरा खानाले मानिसहरूलाई लोभी बनाउँछ।” परमेश्वरले यसो कहिल्यै भन्नुभएन र उहाँले मानिसहरूबाट यस प्रकारको माग राख्नुहुन्छ। तर सियाओजियले यही सोच्यो र उसले परमेश्वरले पनि सायद यही सोच्नुहुन्छ भन्ठान्यो। उसले सोच्यो कि यदि कोही अति चाँडो सुत्छ भने, त्यो आराममा लिप्त हुनु हो र परमेश्वरलाई त्यो मन पर्दैन। के यो सत्यतालाई नबुझ्नु होइन? (अँ, हो।) सियाओजियले सत्यता नबुझ्दा, उसले त्यसलाई खोज्न सक्थ्यो, तर उसले त्यसो गरेन, उनले केवल आफ्नै व्यक्तिपरक इच्छाअनुसार काम गऱ्यो। उसले यसलाई कुन हदसम्म लग्यो? उसले एकै दिनमा तीन-चार कप कफी पियो, ताकि ऊ अबेरसम्म जागा रहन सकोस्। कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “मैले विगतका केही वर्षहरूमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा धेरै कफी पिएको छु ताकि मैले परमेश्वरको घरको काम गर्न सकूँ।” यदि अर्को व्यक्तिले यसो भन्छ, “तिमीलाई कफी पिउन कसले लगायो? के तिमीले नै यसलाई पिउने छनौट गरेका होइनौ?” भने, तिनीहरूले मनमनै यसो सोच्नेछन्, “म किन कफी पिउँछु तिमीलाई थाहा छ? यो अबेरसम्म जागा रहनलाई होइन, यो त तौल घटाउनलाई हो। के तिमीलाई त्यो थाहा थिएन? तर म तिमीलाई त्यो बताउन सक्दिनँ, किनभने त्यसपछि तिमीलाई थाहा हुनेछ। यदि तिमी मभन्दा पातलो भयौ भने के म पातलो देखिनेछु र?” यो वास्तवमै तुच्छ हुनु हो, होइन र? यसमा कुन दृष्टि र विचारधारा समावेश छन्? के यसमा सामान्य मानवताको कुनै बुझाइ वा चेतना छ? (अहँ, छैन।) होइन, यसभित्र बुद्धिमत्ताको लडाइँ, युक्ति र षड्यन्त्रहरू, ढोँग, जालसाजी र भ्रामक कुराहरू मात्र समेटिएका छन्। त्यसमा बस् यत्ति नै हुन्छ। यो त कुनै घटना घट्दा तुच्छ हुनु हो। तिनीहरूले आफ्ना साँचो विचार र सोचहरू कुनै पनि व्यक्तिलाई बिलकुलै बताउँदैनन्, सबैलाई थाहा पाउन वा परमेश्वरलाई देख्न त झनै दिँदैनन्। तिनीहरूको मानसिकता यस्तो हुँदैन, “म आफैँलाई उदाङ्गो राख्ने गर्छु। मेरा कार्यहरू मेरा सोचहरूअनुरूप हुन्छन्, र म यस्तै व्यक्ति हुँ।” तिनीहरूको मानसिकता निश्चय नै यस्तो होइन, त्यसोभए त्यो के हो त? तिनीहरूको अरूसामु भएको छवि भव्य, भक्तिपूर्ण वा पर्याप्त रूपमा आत्मिक नहोला भन्ने डरले तिनीहरूले सकेसम्म लुकाउँछन् र ढोँग गर्छन्।
सियाओजिय किन अबेरसम्म जागा रहन चाह्यो? धेरै प्रकारका कामका लागि राति अबेरसम्म जागिरहनु पर्दैन र मानिसहरूलाई राति १० बजेपछि प्रायः निद्रा लाग्छ। यदि तिनीहरूले काम गरिरहे पनि, त्यो प्रभावकारी हुनेथिएन, किनभने मानिसहरूसँग सीमित ऊर्जा हुन्छ। तर सियाओजियले सधैँ आफूलाई बाध्य पाऱ्यो, उसलाई त्यो प्रभावकारी हुँदैन भन्ने कुरा राम्रोसँग थाहा भए तापनि, उसले त्यसको प्रभावकारितालाई वास्ता गरेन। उसले सुत्नु अघि किन सन्देशहरू पठायो? (अरूले याद गरून् भनेर।) अरूलाई ऊ तीन बजे सुत्न गएको कुरा देख्ने तुल्याउन। तँ रातभरि नसुते पनि, अन्ततः निद्रा लाग्ने तँलाई नै होइन र? अनि के यो तैँले आफैँमाथि निम्त्याएको हुनेछैनस् र? कतिपय मानिसहरू अबेरसम्म जागा रहन्छन् र बिहान ३ बजे सन्देश पठाउँछन्। जब प्रापकले बिहान ४ बजे जवाफ दिन्छ, आफू अझ ढिलो सुत्छन् भनी देखाउन तिनीहरूले बिहान ५ बजेसम्म कुरेर जवाफ दिन्छन्। यसरी तिनीहरूले आफैँलाई यातना दिन्छन् र एक-अर्कालाई हानि पुऱ्याउँछन्, अनि अन्तमा तिनीहरूमध्ये कोही पनि रातभर सुत्न पाउँदैनन्। के तिनीहरू लापरवाह मूर्खहरूको जोडी होइनन् र? यो कस्तो प्रकारको व्यवहार हो? यो मूर्ख व्यवहार हो। यस प्रकारको व्यवहार कहाँबाट आउँछ? यो सबै एउटा भ्रष्ट स्वभावबाट आउँछ। अहिलेलाई, हामी यो व्यवहार कुन भ्रष्ट स्वभावबाट उद्धृत हुन्छ भनेर हेर्नेछैनौँ, हामी यो कति बेतुका छ मात्र भन्नेछौँ। यी मानिसहरूले अभ्यास गर्नका लागि परमेश्वरका कुनै पनि वचनहरूलाई चुनेर यस प्रकारको बेतुका व्यवहार र अभ्यासलाई परिवर्तन गर्न सक्थे। उहाँका कुनै पनि वचनहरूले तिनीहरूलाई शान्तिपूर्वक र सुरक्षित रूपमा जिउन सक्षम बनाउन सक्थ्यो, र तिनीहरूको जीवनलाई अझ यथार्थपरक र व्यावहारिक बनाउन सक्थ्यो। तिनीहरू परमेश्वरको वचनअनुसार जिउने छनौट किन गर्दैनन्? तिनीहरूले आफैँलाई किन यसरी यातना दिन्छन्? तिनीहरूले आफैले रोपेका बिउको फल पाइरहेका छैनन् र? (हजुर, हो।) यस्तो व्यक्तिले जतिसुकै कष्ट भोगे पनि, त्यो सधैँ व्यर्थ हुनेछ र उसले जतिसुकै कष्ट सहे पनि, त्यसको परिणाम उसले नै बेहोर्नेछ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “मैले यत्तिका वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेको छु र म २० वर्षदेखि अगुवा रहिआएको छु। म सधैँ अबेरसम्म जागा रहेँ र सुतिनँ, र अन्तमा, म स्नायु दुर्बलता पीडित भएँ।” म भन्छु: “तेरो स्नायु दुर्बलता त तैपनि ठीकै छ। यदि तैँले आफैँलाई मूर्खतापूर्वक यातना दिन र त्यस्तो व्यवहार गर्न जारी राखिस् भने, मनोविकार धेरै टाढा छैन।” यदि कोही रातमा सुत्दैन, सधैँ तनावमा रहन्छ र उसको शरीरले असामान्य रूपले काम गर्छ भने के ऊ स्वस्थ हुन सक्छ? उसले आफैँमाथि यो निम्त्यायो। मानौँ कि तैँले उसलाई भन्छस्, “त्यसो गरेर हुँदैन। आफ्नो कामलाई दिनमा गर्ने बन्दोबस्त गरेर आफ्नो उत्पादकता बढाउने सक्दो कोसिस गर। सबैले कामका बारेमा छलफल गर्दा, बकबक कम गर र महत्त्वहीन कुराहरूका बारेमा धेरै कुरा नगर। तिमीले छलफलका मुख्य बुँदाहरू, केन्द्रीय कुरा र विषयवस्तु बोध गर्नुपर्छ र, यो सकिएपछि, सबैजना आफ्नै कार्य गर्नतिर लाग्नुपर्छ। घुमाइ-फिराइ कुरा गरी नबस, र अल्याङटल्याङ नगर।” उसले तेरो कुरा सुन्नेछैन। ऊ आफैँलाई व्यक्त गर्नमा सिपालु छैन, तर उसले अनुभवहरूलाई सारांश गर्दैन, केवल समय बरबाद गर्नका निम्ति बिहानको एक-दुई बजेसम्म अर्थहीन कुरा गर्छ, न त आफू सुत्छ, न त अरूलाई सुत्न दिन्छ। के यो अरूलाई यातना दिनु र हानि पुऱ्याउनु होइन? अन्तमा, उसले सोच्छ, “परमेश्वर, तपाईँले देख्नुभयो, हैन? तीन बज्दा पनि म सुतेको थिइनँ!” परमेश्वरले देख्नुभयो। उहाँले ऊ बाहिरबाट कस्तो देखिन्छ भन्ने कुरा मात्र होइन, तर उसको भित्री हृदय पनि देख्नुभयो, र उहाँ भन्नुहुन्छ: “तेरो हृदय फोहोरी छ। तँ व्यर्थको यातनामा रातभरि जागा बस्छस्, तर परमेश्वरले यसलाई कहिल्यै सम्झनुहुनेछैन। सुत्ने समय हुँदा, तँ सुत्दैनस्, तर बरु जागा रहन आफैँलाई बाध्य पार्छस्। तैँले यो कष्ट आफैँमाथि ल्याएको होस्!” जब मानिसहरूलाई निद्रा लाग्छ, तिनीहरूका पलकहरू प्राकृतिक रूपमै बन्द हुन्छन्। यो एक प्राकृतिक प्रवृत्ति हो, त्यसैले यदि तँ सधैँ प्राकृतिक प्रवृत्ति र प्रकृतिका नियमहरूको विरुद्ध जान्छस् भने, तँ कष्ट भोग्न लायक छस्। परमेश्वरले तँलाई व्यर्थको कष्ट वा प्रकृतिका नियमहरूको उल्लङ्घन, वा सिद्धान्तहरू वा सत्यताको उल्लङ्घनले निम्त्याएको कष्ट सहन लगाउनुहुनेछैन। यदि तैँले यस प्रकारका कष्टहरू सहने जिद कस्छस् भने, त्यस्तै होस्। कतिपय मानिसहरूले कुनै व्यक्ति ३ बजेसम्म सुत्दैन भन्ने सुन्दा, यस्तो सोच्छन्, “के ऊ म जस्तै छैन र? ठिकै छ, भविष्यमा म बिहान ३:३० बजे सुत्नेछु।” त्यसपछि तिनीहरूले कुनै व्यक्ति बिहान ३:३० बजे सुत्छ भन्ने सुन्छन्, त्यसैले तिनीहरू बिहान ४ बजे सुत्न चाहन्छन्। के यो मानसिक रोग होइन? तैँले कुनै पनि कुरामा प्रतिस्पर्धा गर्न सक्थिस्, अनि सबैभन्दा अबेर को सुत्छ भनेर प्रतिस्पर्धा गर्ने छनौट गर्छस्—यसको अर्थ तँ मानसिक रूपमा असामान्य छस्। के त्यस्ता मानिसहरूमा बुझाइको समस्या हुन्छ? (हो, हुन्छ।) तिनीहरूले सत्यतालाई बुझ्न सक्दैनन्। जब तँसँग समय हुन्छ, बाहिरी व्यवहार, ढोँग र जालसाजी जस्ता कुराहरूमा मेहनत गर्न, आफ्नो दिमाग खियाउन र सोचविचार गर्न बन्द गर्। त्यसोभए, तैँले केमा मेहनत लगाउनुपर्छ त? परमेश्वरका वचनहरूले कसरी मानवजातिको भ्रष्ट प्रकृति र दुष्ट स्वभावलाई खुलासा गर्छन्, अनि कसरी उहाँले लापरवाही गर्ने मानिसहरूको खुलासा गर्नुहुन्छ, हेर्। मानिसलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका यी वचनहरूसँग आफैँलाई तुलना गर्नमा मेहनत लगा, परमेश्वरले खुलासा गर्नुभएका कति ओटा प्रकटीकरणहरू तँसँग छन्, र तीमध्ये कति ओटालाई तैँले प्रायः गर्ने अनि प्रकट गर्ने गर्छस् भन्ने बारेमा चिन्तन गर्। यी कुराहरूलाई सारांश गर्नु निकै राम्रो कुरा हो! कुनै व्यक्तिले सधैँ केही अण्डा वा बफाइएका रोटी, वा झोलमा चीजहरू चोप्ने कुरामा मिहिनेत लगाउनु कत्ति घृणास्पद कुरा हो! त्यो के हो? यो तुच्छ हुनु र बुद्धिको अभाव हुनु हो। त्यस्तो व्यक्ति के हो? (मूर्ख।) सही भन्यौ। जहिल्यै पनि कति अण्डा खाने, वा सधैँ राति जागा बस्नलाई कफी पिउने भनेर सोचिरहने मानिसहरूको कुरा गर्दा, तिनीहरूलाई खानाप्रति मोहग्रस्त मूर्खहरू भन्नु अतिशयोक्ति हुँदैन। तिनीहरू कुन क्षेत्रहरूमा मूर्ख हुन्छन्? यी मानिसहरू मूर्ख छन् भनेर हामी किन भन्छौँ? (तिनीहरूले भोग्ने कष्ट पूर्ण रूपमा मूल्यहीन हुन्छ।) यो पक्कै पनि मूल्यहीन हुन्छ। तँ किन त्यस्ता बचकाना कुराहरू गर्न चाहन्थिस् र? के तँ जीवनभर अन्डा नखानुले तँलाई सत्यता बुझ्न सक्षम तुल्याउनेछ भन्ने सोच्छस्? के यस्तो व्यवहार गर्नु मूर्खता होइन? (हजुर, हो।) मूर्ख कार्यहरू नगर्। कस्ता प्रकारका मानिसहरूले मूर्खतापूर्ण कार्यहरू गर्ने सम्भावना हुन्छ? (आत्मिक बुझाइ नभएका मानिसहरू।) के यी मानिसहरूसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “तिनीहरूको क्षमता असल छ, र तिनीहरूले निकै कुशलतापूर्वक प्रचार गर्न सक्छन्।” तिनीहरूले कुशलतापूर्वक प्रचार त गर्लान्, तर कार्य गर्ने समय आउँदा तिनीहरू किन बचकाना गतिविधिहरूमा संग्लग्न हुन्छन् त? तिनीहरूले किन यस्तो अपरिपक्व र बेतुके तरिकाले व्यवहार गर्छन् त? यहाँ के हुँदैछ? तिनीहरू एउटा तरिकाले कुरा गर्छन् तर अर्को तरिकाले व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले जे बोल्छन् त्यो तिनीहरूको धर्मसिद्धान्तको बुझाइ हो, अनि तिनीहरूले जे गर्छन्, ती तिनीहरूले साँच्चै बुझ्ने र स्वीकार गर्न सक्ने कुराहरू हुन्छन्। भित्र गहिराइमा, के तिनीहरूले प्रचार गर्ने धर्मसिद्धान्तहरूलाई तिनीहरूले समर्थन वा अनुमोदन गर्छन्? (अहँ, तिनीहरूले अनुमोदन गर्दैनन्।) तिनीहरूले ती कुराहरूलाई सत्यता, वा तिनीहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने र पालन गर्नुपर्ने मापदण्डहरूका रूपमा अनुमोदन गर्दैनन्। वास्तवमा, तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा भएका युक्ति र धारणाहरू, नक्कली विचार र अभ्यासहरू, अनि अरूले राम्रो ठानेका व्यवहारहरू नै अभ्यासका मापदण्ड र मार्गहरू हुन् भनी विश्वास गर्छन्। यदि त्यस्ता मानिसहरूले आफूलाई कहिल्यै सुल्टाएनन् भने के त्यस्ता मानिसहरू बरबाद हुनेछैनन् र? के तिनीहरूले मुक्तिको कुनै मौका पाउनेछन्? आशा निकै कम छ।
मलाई बताओ, के तातो घाममा छाता ओढ्नु वा परालको टोपी लगाउनु व्यावहारिक हुन्छ? (हजुर, व्यावहारिक हुन्छ।) घाममा काम गर्ने मानिसहरूले टोपी लगाएनन् भने तिनीहरू चाँडै डढ्नेछन्, त्यसैले त्यसो गर्नु पूर्ण रूपमा व्यावहारिक हुन्छ। कतिपय मानिसहरू यसरी सोच्दैनन्, र यसो भन्छन्: “परालको टोपी लगाउनु? के त्यो मेरो अपमान हुँदैन र? के म टोपी लगाउन सक्छु? म कष्टसँग डराउँदिन, न त छाला खैरो होला भनेर नै डराउँछु। वास्तवमा, त्यो त स्वास्थ्यकर हुन्छ।” यदि तिनीहरूले साँच्चै यस्तै सोच्छन् भने, यो समस्या होइन, तर मुख्य कुरा के हो भने, कतिपय मानिसहरूले भित्र गहिराइमा यसरी सोच्दैनन्। तिनीहरू सोच्छन्, “तिमीहरू आफैलाई हेर, तिमीहरूले परालको टोपी लगाउँछौ किनकि तिमीहरू गर्मी दिनमा छाला खैरो होला वा घामले डढिएला कि भनेर डराउँछौ। म त लगाउनेछैन! छाला खैरो हुनु वा घामले डढ्नुमा डराउनुपर्ने के छ र? परमेश्वरले ती कुराहरू मन पराउनुहुन्छ, त्यसैले मलाई अरू मानिसहरूले के सोच्छन् भन्ने कुराको वास्ता छैन!” यसो भन्ने मानिसहरूका बारेमा तँ के सोच्छस्? के तँलाई तिनीहरू अलिकति छली, अलिकति नक्कली लाग्छ? वास्तवमा, तिनीहरूले टोपी लगाउन नमान्नुको पछाडि एउटा उद्देश्य हुन्छ, जुन मानिसहरूलाई तिनीहरू कष्ट भोग्न सक्षम छन् र साँच्चै आत्मिक छन् भनेर देखाउनु हो। यस प्रकारको पाखण्डी व्यवहार घृणास्पद हुन्छ! के यति राम्ररी ढोँग गर्ने मानिसहरूले आफ्ना कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले आफ्ना कर्तव्यका लागि कष्ट भोग्न र मूल्य तिर्न सक्छन्? एक पटक तिनीहरूको छाला खैरो भएपछि वा तिनीहरू घामले डढेपछि, के तिनीहरूले गुनासो गर्ने अनि परमेश्वरलाई दोष दिने गर्नेछैनन् र? पाखण्डी फरिसीहरूले कहिल्यै सत्यता अभ्यास गर्दैनन्, तर आत्मिक भएको अभिनय गर्छन्। के तिनीहरूले साँच्चै नै कष्ट भोग्न र मूल्य तिर्न सक्थे? पाखण्डीहरूको सारका आधारमा, तिमीहरूले देख्न सक्छौ कि तिनीहरूसँग सत्यताप्रति कुनै प्रेम छैन, र तिनीहरू कष्ट भोग्न वा त्यसका लागि मूल्य तिर्न झनै सक्षम छैनन्। अझ के भने, तिनीहरूले सत्यताका वचनहरू जतिसुकै सुने तापनि, तिनलाई कहिल्यै सत्यताका रूपमा सुन्ने वा बुझ्ने गर्दैनन्, बरु तिनलाई एक प्रकारको आत्मिक मतका रूपमा लिन्छन् र प्रचार गर्छन्। मानिसहरू किन परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, उहाँ किन मानिसहरूलाई सत्यता प्रदान गर्न चाहनुहुन्छ, मानिसहरूले परमेश्वरको मुक्ति स्वीकार गर्ने प्रक्रिया कस्तो हुन्छ, यसको महत्त्व के हो, अनि परमेश्वरले भन्नुहुने मुक्तिको खास अर्थ के हो भन्ने कुरा यस प्रकारका पाखण्डीहरूले बुझ्दैनन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि सत्यताहरू बुझ्दैनन्। यदि मण्डलीमा सत्यतालाई प्रेम नगर्ने तर नक्कली हुन मन पराउने कुनै पाखण्डी छ भने, ऊ साँच्चै नै फरिसी हो। उसले आफ्नो हृदयमा व्यवहार, रूप र मानिसहरूको मूल्याङ्कनमा ध्यान दिन्छ, र जतिसुकै सत्यताहरू सुने तापनि उसले तिनलाई कहिल्यै अभ्यास गर्दैन। उसले भनेका सबै कुरा सही हुन्छ, र उसले सबै प्रकारका धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न सक्छ, तर उसले आफूले प्रचार गर्ने कुरा अभ्यास गर्दैन। यदि कोही वास्तवमै उसको साथ-साथै हिँडिरहेको हुन्छ भने, के त्यो उही किसिमको व्यक्ति हो? (हजुर, हो।) सामान्य सोच भएको व्यक्तिले यस पाखण्डीका प्रकटीकरणहरूलाई कसरी हेर्नेछ? उसले यसो सोच्नेछ, “उसको अभ्यासको विधि गलत छ, होइन र? त्यो किन यति अनौठो छ? खाना खाने समय हुँदा, उसले गएर खानुपर्ने मात्र हो, त्यसोभए किन उसले त्यो कार्य यति घुमाइ-फिराइ गर्छ?” उसले भन्नेछ कि त्यो व्यक्ति अनौठो छ, उसले अरूभन्दा फरक तरिकाले, विकृत तरिकाले कुरा बुझ्छ—र ऊ त्यस व्यक्तिबाट प्रभावित हुनेछैन। तर यदि कोही व्यक्ति यो पाखण्डीजस्तै छ, र बाहिरी व्यवहार र मानिसहरूका रायलाई विशेष ध्यान दिन्छ भने, उसले त्यस व्यक्तिसँग तुलना र प्रतिस्पर्धा गर्नेछ। यो त सियाओजियले बिहान ३ बजे सन्देश पठाए जस्तै र प्रापकले बिहान ४ बजे यस्तो सोचेर जवाफ दिएजस्तै हो: “तिमीले मलाई बिहान ३ बजे सन्देश पठायौ, त्यसैले म बिहान ४ बजे जवाफ दिनेछु,” र त्यसपछि सियाओजियले सोच्यो, “तिमीले मलाई बिहान ४ बजे जवाफ पठायौ, त्यसैले म बिहान ५ बजे मेरो जवाफ दिनेछु।” समय बित्दै जाँदा, यसरी प्रतिस्पर्धा गर्दै जाँदा, सबैजना बिस्तारै पाखण्डी बन्छन्। यदि एउटा मण्डलीको अगुवा यस प्रकारको व्यक्ति हो, र दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूमा सुझबुझको कमी छ भने, तिनीहरू खतरामा हुन्छन्, तिनीहरू कुनै पनि समयमा भ्रममा पर्न सक्छन्। म किन यसो भन्छु? सत्यता नबुझ्ने व्यक्तिलाई अरूको बाहिरी असल व्यवहारद्वारा बहकाउन र प्रभावित गर्न सजिलो हुन्छ। किनभने उसलाई के सही हो भन्ने थाहा हुँदैन, उसले आफ्नो धारणामा यस्तो व्यवहार असल हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छ। यदि अरू कसैले ती व्यवहारहरू गरे भने, त्यो व्यक्ति त्यसपछि उसको श्रद्धाको पात्र बन्नेछ, र उसले त्यो व्यक्ति अगुवा हुनुपर्छ, सिद्ध पारिनुपर्छ, र परमेश्वरद्वारा प्रेम गरिएको हुनुपर्छ भन्ने सोच्नेछ। उसले यस प्रकारको व्यवहारलाई अनुमोदन गर्नेछ, र त्यसलाई आफ्नो हृदयको गहिराइमा मान्यता दिनेछ। यदि उसले यसलाई मान्यता दियो भने के हुनेछ? उसले त्यस व्यक्तिलाई पछ्याउनेछ। यदि तिनीहरू दुवै अगुवाहरू हुन् भने, तिनीहरूले एक-अर्कासँग तुलना र प्रतिस्पर्धा गर्नेछन्। एक पटक, विभिन्न देशका मण्डलीहरूका अगुवाहरू र कामदारहरू अनलाइन भेला भए। म अनलाइन गएर केही बेर सुनेपछि, मलाई केही कुरा ठिक छैन जस्तो लाग्यो। मैले सोचेँ, “यी मानिसहरू यहाँ के गर्दैछन्? के तिनीहरू प्रचार गर्दैछन्?” परिस्थिति बुझेपछि, तिनीहरू प्रार्थना गरिरहेका थिए भनी मैले महसुस गरेँ। तिनीहरूले किन त्यसरी प्रार्थना गरिरहेका थिए भनेर मैले मनन गरेँ। त्यो त डरलाग्दो सुनिन्थ्यो, यस्तो लाग्थ्यो कि तिनीहरूले आफ्ना दाह्रा देखाउँदै थिए र आफ्ना नङ्ग्राहरू हल्लाउँदै थिए। त्यो आफैँमा ठूलो कुरा त होइन, त्यसोभए मुख्य समस्या के थियो त? तिनीहरू परमेश्वरको सामु होइन, आफ्ना आँखा खोलेर प्रार्थना गरिरहेकाझैँ देखिन्थे, अनि आफ्ना हृदयका कुरा भनिरहेका थिएनन्। बरु, तिनीहरू बोल्नमा सबैभन्दा कुशल कोचाहिँ छ, कसले बढी धर्मसिद्धान्तहरू सुनाउन सक्छ र कसले सबैभन्दा व्यापक र गहन रूपमा बोल्यो भनेर प्रतिस्पर्धा गरिरहेका थिए। यो एउटा अखाडामा भएको खेल जस्तो सुनिन्थ्यो, र निश्चय नै परमेश्वरसँग गरिने प्रार्थना जस्तो सुनिन्थेन। के यी मानिसहरू खतम भएका छैनन् र? के तिनीहरू बरबाद भएका छैनन् र? यस्ता मानिसहरूले अगुवाहरूका रूपमा सेवा गर्दा, तिनीहरूभन्दा मुनिकाहरूले कति कष्ट सहनुपर्ने हुन्छ? के तिनीहरूभन्दा मुनिका मानिसहरूलाई हानि भइरहेको हुँदैन र? प्रत्येक व्यक्तिले कम्तीमा २० मिनेटसम्म उत्साहपूर्वक प्रार्थना गर्यो, र कुनै पनि एक व्यक्तिले भेलाहरूमा प्रभुत्व जमाउनु हुँदैन, र मानिसहरूले ५ देखि १० मिनेटसम्मका लागि मात्र सङ्गति गर्न सक्छन् भनेर माथिले तोकेका भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि निर्लज्ज रूपमा प्रार्थना गर्न धेरै समय लगाए। पछि, मैले यति धेरै भेलाहरू बिहानदेखि रातिसम्म किन चल्छन् भन्ने बल्ल बुझेँ: यी तथाकथित अगुवाहरूले प्रार्थना गर्नका निम्ति मात्र, एकपछि अर्को गर्दै, लामो समय लिन्छन्, जबकि तिनीहरूभन्दा मुनिकाहरूले कष्ट भोग्छन्। यी झूटा अगुवाहरू वादविवाद गर्न, गनगन गर्न त्यहाँ हुन्थे, कतिपय त यति असङ्गत थिए कि तिनीहरूले कुनै कुरा पहिले बोलेका थिए कि थिएनन् भन्नेसमेत बिर्सन्थे। तिनीहरूका निम्ति, आफूले अरूले भन्दा लामो बोलेसम्म सबै ठिक हुन्थ्यो। म अन्योलमा थिएँ: जब कुनै व्यक्तिले प्रार्थना गर्छ, उसले आफ्ना आँखा चिम्लेर परमेश्वरसँग प्रार्थना गर्नुपर्छ, त्यसोभए तिनीहरूका आँखा किन खुला थिए? आफ्ना आँखा खुल्लै राखेर अरू मानिसहरूले कसरी प्रार्थना गरिरहेका छन् भनेर हेर्दा के त्यसले तिनीहरूका मनलाई साँच्चै बाधा पुर्याएन? विशेष गरी अरूले कसरी प्रार्थना गरिरहेका थिए र तिनीहरूले कुन शब्दहरू प्रयोग गरिरहेका थिए भनेर सोच्नुपर्दा, अनि उनीहरूभन्दा उच्च हुने चाहना राख्दै—के यस्ता कुराहरूले भरिएको हृदयले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नु र हृदयबाट बोल्नु सम्भव हुन्छ? के यो असामान्य समझ होइन? के यी सबै झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरूका झूटो आत्मिकताका प्रकटीकरणहरू होइनन् र? सबैजना सँगै भेला हुनु, र परमेश्वरका वचनहरू पढ्नु, र सत्यताबारे सङ्गति गर्नु राम्रो कुरा हो, तर कतिपय मानिसहरूले यस्तो रिपोर्ट गरेका छन्: “ओहो, तपाईँलाई केही थाहा छैन। जब ती अगुवाहरू भेला भएर प्रार्थना गर्छन्, यस्तो लाग्छ कि तिनीहरूले धर्मशास्त्र भट्ट्याइरहेका छन्; तिनीहरू एउटै कुराका बारेमा कुरा गरिरहन्छन्, र हरेक पटक हामी भेला हुँदा यस्तै हुन्छ। त्यो सुनेर म वाक्क भइसकेको छु।” यस प्रकारका भेलाहरूले मानिसहरूलाई कसरी सुधार्छ? झूटा अगुवाहरू र कामदारहरू जहिल्यै यसो गर्छन्; के तिनीहरू परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुसार हुन सक्छन्? तिनीहरू मानिसहरूलाई सत्यता बुझाउन मद्दत गर्न सत्यताबारे सङ्गति गर्ने कुरामा ध्यान दिँदैनन्, न त सत्यताबारे सङ्गति गरेर समस्या समाधान गर्ने कुरामा नै ध्यान दिन्छन्; बरु, तिनीहरू धर्मको झूटो आत्मिकतामा संलग्न हुन्छन्। के यो मानिसहरूलाई बहकाउनु होइन? यहाँ के समस्या छ? तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू, र उहाँले मानिसहरूबाट गर्नुहुने मागहरू पटक्कै बुझ्दैनन्। तिनीहरू केवल धार्मिक अनुष्ठानमा संलग्न हुन्छन् र देखावट गर्छन्! अझ नराम्रो कुरा, तिनीहरू अरूको खुलासा गर्न, अरूलाई आक्रमण गर्न र निन्दा गर्नका निम्ति प्रार्थनाको प्रयोग गर्छन्, जबकि कतिपयले आफूलाई जायज तुल्याउन प्रार्थनाको प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूका प्रार्थनाहरू परमेश्वरका कानका लागि भएजस्ता देखिन्छन्, तर वास्तवमा ती मानिसहरूका लागि हुन्। तसर्थ, यी मानिसहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय अलिकति पनि हुँदैन, तिनीहरू सबै परमेश्वरको घरको कामलाई बाधा दिइरहेका अविश्वासीहरू हुन्। यी झूटा अगुवाहरूले आफ्ना प्रार्थनाहरूमा कति धेरै कुरूपता प्रकट गर्छन्। कतिपयले यस्ता कुरा गर्दै प्रार्थना गर्छन्: “परमेश्वर, कतिपय मानिसहरूले मलाई गलत बुझेका छन्। मेरो कार्यको मनसाय त्यस्तो थिएन। म तपाईँलाई प्रार्थना गर्दैछु, म नकारात्मक महसुस गर्दिनँ, र अन्य मानिसहरूले जे मन लाग्छ त्यही सोच्न सक्छन्।” कतिपयले धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन्, र अरूले चाहिँ कसले बढी प्रवचनहरू सुन्छ, कसले सबैभन्दा बढी भजनका शब्दहरू वा परमेश्वरका वचनहरू सम्झन्छ, कसले प्रार्थनामा सबैभन्दा धेरै समय बिताउँछ, बोल्नमा सबैभन्दा कुशल को छ, वा कोसँग प्रार्थना गर्ने सबैभन्दा विविध तरिकाहरू छन्, र को धेरै प्रकारका प्रार्थनामा संलग्न हुन्छ भन्ने कुरामा प्रतिस्पर्धा गर्छन्। के यो प्रार्थना हो? (अहँ, होइन।) यो के हो? यो निर्लज्ज रूपमा दुष्टता गर्नु हो! यो सत्यतासँग खेलबाड गर्नु र त्यसलाई कुल्चीमिल्ची गर्नु हो, परमेश्वरको अपमान र ईश्वरनिन्दा गर्नु हो! यी दियाबलस र अविश्वासीहरूले प्रार्थनाद्वारा जे पनि भन्ने दुस्साहस गर्छन्—मलाई भन, के तिनीहरू साँचो विश्वासीहरू हुन्? के तिनीहरूमा अलिकति पनि भक्तिभाव छ? (अहँ, छैन।) अगुवाका रूपमा यस्ता मानिसहरूको हैसियत हटाइएपछि तिनीहरू नकारात्मक बन्छन्, तिनीहरू आफैँबारे पटक्कै चिन्तन गर्दैनन्, तर जताततै गुनासो गर्छन्: “मैले परमेश्वरका निम्ति आफ्नो काममा निकै कष्ट भोगेँ, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि मैले कुनै वास्तविक काम गरेको छैनँ र म झूटो अगुवा हुँ भने, अनि मलाई प्रतिस्थापित गरे। अझ के भने, कति मानिसहरूले मैले जति विस्तृत रूपमा धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न सक्छन्? म जत्तिकै प्रेमिलो कति छन्? मैले आफ्नो परिवार र करियर छोडेँ, र हरेक दिन मण्डलीमा मेरा दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूसँग भेला भएर बिताएँ, एक पटकमा चार-पाँच दिनसम्म प्रवचन दिएँ। तिनीहरूले मलाई त्यत्तिकै कसरी प्रतिस्थापन गर्न सके?” तिनीहरू अनाज्ञाकारी हुन्छन् र गुनासाहरू पालेर राख्छन्। त्यहाँ यस्तो दाबी फैलाउनेहरू पनि छन्: “परमेश्वरका घरमा अगुवा नबन। यदि तिमी अगुवाका रूपमा चुनियौ भने, तिमी समस्यामा पर्छौ, अनि तिमी प्रतिस्थापित भएपछि तिमीले साधारण विश्वासी बन्ने मौकासमेत पाउनेछैनौ।” यी शब्दहरू के हुन्? ती सबैभन्दा वाहियात र बेतुका शब्दहरू हुन्, र ती परमेश्वरविरुद्धको अनाज्ञाकारीता, असन्तुष्टि र ईश्वरनिन्दाका शब्दहरू हुन् पनि भन्न सकिन्छ। के ती शब्दहरूको अर्थ त्यही होइन र? (हजुर, हो।) ती शब्दहरू भित्र के समावेश हुन्छ? आक्रमण—ती शब्दहरू सामान्य आलोचना होइनन्! जथाभाबी खराब कामहरू गरेर अनि कुनै पनि वास्तविक काम गर्न असफल भएका कारण यी मानिसहरूलाई प्रतिस्थापित गरिएको थियो भनेर यी मानिसहरूले बताउँदैनन्, तर परमेश्वर तिनीहरूप्रति अधर्मी हुनुभयो, उहाँले आफ्ना कार्यहरूमा तिनीहरूको गौरवलाई ध्यानमा राख्नुभएन, र तिनीहरूले कस्तो महसुस गरे भन्ने कुरा र तिनीहरूको भावनात्मक लगानीलाई उहाँले बुझ्नुभएन भनी गुनासो गर्छन्। तिनीहरूको मानसिकता गैरविश्वासीको हो, तिनीहरू पूर्ण रूपमा सत्यता वास्तविकतारहित छन्!
तिमीहरू भेलाहरूमा प्रायः कति समयसम्म प्रार्थना गर्छौ? के त्यसले सबैको धेरै समय लिन्छ? के तिमीहरूका प्रार्थनाहरूले कहिल्यै मानिसहरूलाई दिक्क पार्छ? कतिपय मानिसहरूले प्रार्थना गर्न धेरै समय लगाउँछन्, र तिनीहरूलाई सुनेर सबै वाक्क-दिक्क महसुस गर्छन्, तैपनि यी मानिसहरूले अझै पनि आफूलाई सबैभन्दा आत्मिक ठान्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेका धेरै वर्षहरूमा प्राप्त गरेको र फत्ते गरेको काम यही नै हो भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूलाई केही घण्टा प्रार्थना गरेपछि पनि थकाइ लाग्दैन, जुन अवधिमा तिनीहरू उही पुराना, असान्दर्भिक कुराहरू दोहोऱ्याउँछन्, ती सबै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू, र आफूलाई थाहा भएका नाराहरू, वा अरूबाट सुनेका कुराहरू, वा आफूले सृजना गरेका कुराहरू बोल्छन्। तिनीहरूले सबैजना वाक्क-दिक्क भए वा नभए पनि, र उनीहरूलाई त्यो मन परे पनि वा नपरे पनि यसो गर्छन्। के तिमीहरू यसरी नै प्रार्थना गर्छौ? मलाई बताओ, छोटो प्रार्थना गर्नु सही हो कि लामो? (त्यहाँ सही वा गलत भन्ने हुँदैन।) सही हो। तिमीहरूले यीमध्ये कुन सही हो वा कुन गलत हो भनेर निर्णय दिन सक्दैनौ, तिमीहरूले केवल आफ्नो हृदयको आवश्यकताअनुसार परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ। कहिलेकाहीँ प्रार्थनाका निम्ति कुनै समारोहको आवश्यकता पर्दैन, जबकि कहिलेकाहीँ आवश्यकता पर्छ; यो वातावरण र घटेको घटनामा निर्भर गर्दछ। यदि तँलाई प्रार्थना गर्न केही समय लाग्न सक्छ जस्तो लाग्छ भने, आफ्ना व्यक्तिगत मामिलाहरूका बारेमा परमेश्वरलाई निजी रूपमा प्रार्थना गर्। भेलाहरूमा ती सबैबारे प्रार्थना गरेर सबैको समय लिने काम नगर्। यसलाई समझ भनिन्छ। आफ्नो गौरव र प्रतिष्ठाका खातिर, कतिपय मानिसहरूले यसलाई ध्यान दिँदैनन्। त्यो अज्ञानी हुनु र समझको अभाव हुनु हो। के समझको अभाव भएका मानिसहरूलाई कुनै लाज हुन्छ? तिनीहरूलाई यो पनि थाहा छैन कि तिनीहरूले प्रार्थना गरेको देख्दा सबै वितृष्ण हुन्छन्। के यति थोरै अनुभूति वा सचेतनासमेत नभएका मानिसहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन् त? सक्दैनन्। मानिसले अभ्यास गरोस् भनी परमेश्वरले माग गर्नुहुने सत्यता सिद्धान्तहरू सबै उहाँका वचनहरूमा छन्, र सत्यता अभ्यासका सम्बन्धमा परमेश्वरले सङ्गति गर्नुहुने सबै वचनहरूमा सिद्धान्तहरू समावेश छन् र तिनलाई मानिसहरूले होसियारीका साथ मनन गर्नुपर्ने हुन्छ। सत्यतालाई अभ्यास गर्ने बारेमा परमेश्वरका वचनहरूमा कैयौँ सिद्धान्तहरू छन्; हर प्रकारका मामिला, परिस्थिति र सन्दर्भहरूमा कसरी अभ्यास गर्ने भन्ने सिद्धान्तहरू तथा मार्गहरू छन्, मुख्य कुराचाहिँ तिमीहरूसँग आत्मिक बुझाइ छ कि छैन, र बुझ्ने क्षमता छ कि छैन भन्ने हो। यदि कसैसँग यो बुझ्ने क्षमता छ भने, तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन्। तर यदि तिनीहरूसँग छैन भने, परमेश्वरका वचनहरू जतिसुकै विस्तृत भए तापनि, तिनीहरूले प्रावधानहरू मात्र बुझ्नेछन्, र यो सत्यता बुझ्नु होइन। त्यसकारण, परमेश्वरले तँलाई एउटा सिद्धान्त दिनुहुन्छ ताकि तैँले त्यसलाई विभिन्न परिस्थितिहरूमा समायोजन गर्न सक्छस्। उहाँका वचनहरू सुनेर र उहाँलाई चिनेर, विभिन्न अनुभवहरू र सङ्गतिमार्फत, साथै पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टिमार्फत, तैँले उहाँले बोल्नुहुने सिद्धान्तहरूको एउटा पक्ष, अनि एक किसिमको मामिलाका लागि उहाँले माग गर्नुहुने मापदण्डहरू बुझ्नेछस्। तब तैँले सत्यताको त्यस पक्षलाई बुझेको हुनेछस्। यदि परमेश्वरले सबै कुरा विस्तृत रूपमा व्याख्या गर्नुपरेको भए, र मानिसहरूलाई यो वा त्यो मामलामा कसरी कार्य गर्ने भनेर भन्नुपरेको भए, उहाँले बोल्नुहुने सिद्धान्तहरू व्यर्थ हुनेथिए। यदि परमेश्वरले यो विधि प्रयोग गर्नुभयो, र मानवजातिलाई एकपछि अर्को कुराका लागि प्रावधानहरू बताउनुभयो भने, मानिसहरूले अन्ततः के प्राप्त गर्नेथिए? केवल केही अभ्यास र व्यवहारहरू। तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू वा उहाँका वचनहरूलाई कहिल्यै बुझ्नेथिएनन्। यदि मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्दैनन् भने, तिनीहरूले सत्यतालाई कहिल्यै पनि बुझ्न सक्नेछैनन्। के यो यस्तै होइन? (हजुर, हो।) के तिमीहरू सत्यता बुझ्न सक्षम छौ? धेरैजसो मानिसहरू सक्दैनन्, र आत्मिक बुझाइ भएका र सत्यतालाई प्रेम गर्ने थोरैले मात्र यसलाई साँच्चै हासिल गर्न सक्छन्। त्यसोभए, यो हासिल गर्न सक्षम हुनेहरूका लागि पूर्व-सर्तहरू के हुन्? यदि तिनीहरूसँग आत्मिक बुझाइ, बुझ्ने क्षमता छ, तिनीहरू निष्कपटताका साथ पछ्याउँछन्, अनि सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन् भने तिनीहरूले यसलाई हासिल गर्न सक्छन्। यसलाई हासिल गर्न नसक्ने बाँकी रहेकाहरूको कुरा आउँदा, एक हिसाबले, यो तिनीहरूको क्षमता वा बुझाइमा भएको समस्याहरूका कारण हो, र अर्कोचाहिँ, यो समयको समस्या हो। यो आफ्नो जीवनको २० को दशकमा रहेका मानिसहरू जस्तै हो—यदि तैँले तिनीहरूलाई ५० वर्षका मानिसहरूले हासिल गर्न सक्ने र हासिल गर्नुपर्ने कुरा हासिल गर्न आग्रह गरिस् भने, के यो तिनीहरूलाई आफ्नो क्षमताभन्दा बाहिरको कुरा गर्न बाध्य पार्नु होइन र? (हजुर, हो।) अब सोच्, कुनै व्यक्तिको सत्यतालाई बुझ्ने सक्षमता केसँग सम्बन्धित हुन्छ? (तिनीहरूको क्षमतासँग।) यो तिनीहरूको क्षमतासँग सम्बन्धित हुन्छ। अरू के हुनसक्छ? (तिनीहरूले सत्यता पछ्याउँछन् कि पछ्याउँदैनन् भन्ने कुरासँग।) तिनीहरूको पछ्याइसँग यसको निश्चित सम्बन्ध हुन्छ। कतिपय मानिसहरू वास्तवमा आफ्नो बुझाइ, दिमागको गति र बौद्धिकताका हिसाबले पर्याप्त छन्, र सत्यतालाई बुझ्न सक्छन्, तर तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् वा पछ्याउँदैनन्। तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा सत्यताप्रति केही पनि महसुस गर्दैनन्, र तिनीहरूले यस सम्बन्धमा कुनै मेहनत नै लगाउँदैनन्। यस्ता मानिसहरूका लागि, सत्यता सधैँ कुनै अस्पष्ट र पहिचान गर्न नसकिने कुरा हुनेछ, र तिनीहरूले जतिसुकै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरे तापनि, त्यो बेकार हुनेछ।
ठिकै छ, मैले मेरा कथाहरू भनिसकेको भनेर सक्काइसकेको छु। के यी कथाहरूको कथावस्तु र सामग्रीले तिमीहरूलाई केही सत्यताहरू बुझ्न मद्दत गर्न सक्छन्? (सक्छन्।) म किन यी कथाहरू भन्छु? यदि यी कथाहरू मानिसहरूका जीवनका परिस्थितिहरू, तिनीहरूले प्रकट गर्ने स्वभावहरू, र वास्तविक जीवनका तिनीहरूका सोचहरूसँग असम्बन्धित भएका भए के यी कथाहरू भन्नु आवश्यक हुनेथियो। (हुनेथिएन।) आवश्यक हुनेथिएन। हामीले छलफल गरेका कुराहरू सबै आम घटनाहरू हुन् र मानिसहरूले आफ्नो जीवनमा प्रायः प्रकट गर्ने कुराहरू हुन्, र ती मानव स्वभाव, विचार र सोचहरूसँग सम्बन्धित छन्। यदि, यी कथाहरू सुनेपछि, तिमीहरूलाई ती केवल कथाहरू हुन्, ती थोरै रमाइला र हल्का रूपमा चाखलाग्दा छन् तर त्यति मात्र हो भन्ने सोच्छौ, र तिमीहरू तिनमा भएका सत्यताहरू बुझ्न असमर्थ छौ भने, ती तिमीहरूका लागि कुनै कामका हुनेछैनन्। तिमीहरूले यी कथाहरूबाट केही सत्यताहरू बुझ्नुपर्छ—यसले कम्तीमा पनि तिमीहरूको व्यवहारमा, विशेष गरी केही निश्चित कामकुराहरूप्रति तिमीहरूका विचारहरूमा, सुधारात्मक प्रभाव पार्नेछ, र तिमीहरूलाई आफ्नो बुझाइको विकृत विधिहरूबाट पछाडि फर्केर यस प्रकारका कुराहरूको शुद्ध बुझाइ प्राप्त गर्न सक्षम तुल्याउनेछ। यो तिमीहरूको व्यवहार परिवर्तन गर्नका लागि मात्र होइन, तर भ्रष्ट स्वभावहरूद्वारा सिर्जना गरिएका यी स्थितिहरूको जरैदेखि समाधान गर्नका लागि हो। के तिमीहरूले बुझ्यौ? अब, मुख्य विषयमा सङ्गति गरौँ।
ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउँछन् भन्ने कुराको विश्लेषण
ई. ख्रीष्टविरोधीहरूले अलिकति अनुभव र ज्ञान प्राप्त गरेपछि आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्नुको विश्लेषण
यसअघि, हामीले ख्रीष्ट-विरोधीहरूका प्रकटीकरणहरूको आठौँ बुँदाका बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ—तिनीहरूले अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई, आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउँछन्। बुँदा आठलाई जम्मा चार वटा उप-विषयहरूमा विभाजित गरिएको छ। हामीले प्रथम तीन वटा उप-विषयहरूबारे सङ्गति गरिसकेका छौँ, त्यसकारण चौथो उप-विषय के हो त? (ख्रीष्ट-विरोधीहरूले अलिकति अनुभव र ज्ञान प्राप्त गरेपछि, र केही पाठहरू सिकेपछि आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्छन्।) यो आठौँ बुँदाको चौथो उप-विषय हो। अवश्य नै, यसमा आठौँ बुँदाको विषयवस्तुका प्रकटीकरणहरूको एउटा पक्ष पनि समावेश हुन्छ—ती सम्बन्धित छन्। यो विषयवस्तु के हो? तिनीहरूले अरूलाई सत्यता वा परमेश्वरप्रति नभई आफूप्रति मात्र समर्पित हुन लगाउँछन्। हामी यो उप-विषयलाई विभाजित गरेर यसबारेमा क्रमिक रूपमा कुरा गरौँ। क्रमगत रूपमा, अनुभव, ज्ञान, र पाठहरू भनेका के हुन्? कस्ता मानिसहरूसँग ती हुन्छन्? कस्तो प्रकारका मानिसहरूले ती कुराहरूले आफूलाई सुसज्जित गर्न मन पराउँछन्? कस्तो प्रकारका मानिसहरूले आफूलाई सत्यताले भन्दा यी कुराहरूले सुसज्जित गर्नमा जोड दिन्छन्? कस्तो प्रकारका मानिसहरूले यी कुराहरूलाई सत्यता मान्छन्? सुरुमा, एउटा कुरा त निश्चित छ: यी मानिसहरूको क्षमता जस्तोसुकै भए पनि, र तिनीहरूको बोध जस्तोसुकै भए पनि, तिनीहरूले ज्ञानलाई अत्यन्तै प्रेम गर्छन्, र ज्ञानप्रतिको तिनीहरूको प्रेमले सत्यता वास्तविकताप्रतिको तिनीहरूको प्रेमलाई उछिन्छ। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा तिनीहरूले पछ्याउने उद्देश्य र दिशा भनेको केही तथाकथित अनुभव र ज्ञान प्राप्त गर्नु हो। तिनीहरूले आफूलाई सशक्त बनाउन र प्रस्तुत गर्नका लागि यो ज्ञान र अनुभव प्रयोग गर्न चाहन्छन् ताकि तिनीहरू अझै चाखलाग्दो, अझै आकर्षक, अझै सुसंस्कृत, र अझै बढी सम्मान र आराधना पाउन सक्ने बन्न सकून्। यो ज्ञान र अनुभवका साथ, तिनीहरूले आफ्नो जीवन अझै बहुमूल्य, अझै सन्तुष्ट, र आत्म-विश्वासले भरिएको हुन्छ भन्ठान्छन्। तिनीहरूको दृष्टिकोणमा, तिनीहरू आफूलाई यो ज्ञानले अनि ईश्वरशास्त्रसँग र सामान्य समझ, ज्ञान, र पाठहरूका विभिन्न पक्षहरूसँग सम्बन्धित भनाइहरूले सुसज्जित गर्नका लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले आफूलाई यी कुराहरूद्वारा सुसज्जित गरेर, परमेश्वरका घरमा र मानिसहरूको यो समूहमा स्थान ओगट्न सक्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले हरेक दिन हृदयमा जे सोच्छन्, जे आराधना गर्छन्, र जे पछ्याउँछन्, त्यो सबै ज्ञान, अनुभव, र इत्यादिसँग सम्बन्धित हुन्छ।
सुरुमा हामी ज्ञान, अनुभव, र पाठहरू कस्ता प्रकारका हुन्छन्, साथै यीमध्ये कुन-कुनलाई सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्नु हो भनेर भन्न सकिन्छ भन्ने हेरौँ। पहिलो, सत्यतासँग यी कुराहरूको कुनै सम्बन्ध हुँदैन, ती सत्यताअनुरूप हुँदैनन्, र ती सत्यताको विपरीत हुन्छन् भनेर निश्चितताको साथ भन्न सकिन्छ। यी कुराहरू मानिसहरूका धारणाहरूअनुसार सही हुन सक्छन्, तिनीहरूका धारणाहरूअनुसार सकारात्मक र सुन्दर अनि असल हुन सक्छन्। तर वास्तवमा, परमेश्वरका नजरमा, यी कुराहरू सत्यतासँग सम्बन्धित हुँदैनन्, र आधारभूत रूपमा, यी कुराहरू मानिसहरूले सत्यताप्रति गर्ने निन्दाको स्रोत, परमेश्वरप्रति मानिसहरूले गर्ने प्रतिरोध र उहाँका बारेमा रहेका तिनीहरूका धारणाहरूको जड र स्रोत समेत हुन्। अनुभव, ज्ञान, र पाठहरू—के यी कुराहरू प्राप्त गर्ने मानिसहरूमाझ उमेर र लिङ्गको भिन्नता हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) सम्भवतः हुँदैन। कतिपय मानिसहरूसँग वरदानहरू हुन्छन्। वरदानहरू के हुन्? उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले कुनै प्रतिपादित सिद्धान्त वा भनाइ सुनेपछि र त्यस्तो प्रतिपादित सिद्धान्तको केन्द्र वा आधारभूत अवधारणाहरू बुझेपछि, तिनीहरूको मस्तिष्कले तुरुन्तै प्रतिक्रिया दिन्छ। तिनीहरूले तुरुन्तै त्यस्तो प्रतिपादित सिद्धान्त वा भनाइलाई कसरी व्याख्या गर्ने र यसलाई अरूसँग कुरा गर्नका लागि प्रयोग गर्न आफ्नै भाषामा कसरी रूपान्तरण गर्ने भन्ने कुरा जान्दछन्। यी कुराहरू सुनेपछि, तिनीहरूले तुरुन्तै ती कुराहरू याद गर्छन्; तिनीहरूको बोध गर्ने क्षमता राम्रो हुने भएकाले होइन, तर तिनीहरूको स्मरण शक्ति उत्कृष्ट हुने भएकाले हो, जुन एक किसिमको विशेष वरदान नै हो। के यस्तो वरदान भएको कोही हुन्छ? (हुन्छ।) यस्ता मानिसहरू पनि हुन्छन्, जसले तैँले एउटा कुरा भनेपछि, अर्कै कुराबारे आकलन गर्न तुरुन्तै त्यो कुरालाई प्रयोग गर्न सक्छन्। तिनीहरूलाई कुनै विषयको एउटा पक्षबारे जानकारी प्रस्तुत गरिएपछि, तिनीहरूले यसलाई अरू क्षेत्रहरूमा लागू गर्न सक्छन्। तिनीहरू छलफल भइरहेको विषयलाई प्रयोग गरेर आफ्ना विचार अघि सार्न निकै सिपालु हुन्छन्। बाहिरी मामला र प्रतिपादित सिद्धान्तहरू जस्ता तार्किक र भाषागत कुराहरूमा तिनीहरू अत्यन्तै सिपालु हुन्छन्। भन्नुको अर्थ, तिनीहरू शब्दहरूको खेल खेल्न र अरूलाई आकर्षित गर्न अनि विश्वस्त गराउन प्रतिपादित सिद्धान्तहरू प्रयोग गर्नमा अब्बल हुन्छन्। यस्तो वरदान भएका केही मानिसहरू छन्। तिनीहरू बोल्न अत्यन्तै सिपालु, अत्यन्तै तेज सोचाइ र प्रतिक्रियाहरू दिने क्षमता भएका मानिसहरू हुन्। सत्यताको एउटा पक्षबारे सुनेपछि, तिनीहरूले आफ्नो तुच्छ चलाकी र वरदानद्वारा, सत्यताको यो पक्षलाई एक प्रकारको ज्ञान र सिकाइका रूपमा बुझ्छन्, त्यसपछि अरूसँग सङ्गति गर्न र तथाकथित मलजल र अगुवाइको काम गर्न यस्तो सिकाइको प्रयोग गर्छन्। यसले मानिसहरूमा कस्तो प्रभाव पार्छ? के कुनै असल परिणामहरू हुन्छन्? (अहँ, हुँदैनन्।) किन? (यो व्यावहारिक छैन, र मानिसहरूले यो सुन्दा अभ्यास गर्ने कुनै मार्ग पाउँदैनन्।) यी मानिसहरूले भनेका कुरा सुनेपछि, अरूले के सोच्छन् भने तिनीहरूले भनेको सबै कुरा सही छ, एउटा पनि शब्द गलत छैन र एउटा पनि शब्द सिद्धान्तहरू विपरीत छैन—सबै कुरा सही छ। तर, तिनलाई अभ्यास गर्दा, तिनीहरूलाई, यी शब्दहरू खोक्रा छन्, अभ्यास गर्दा कुनै उद्देश्य वा दिशा छैन, र यी शब्दहरूलाई अभ्यासका सिद्धान्तहरूका रूपमा प्रयोग गर्न सकिँदैन भन्ने लाग्छ। त्यसोभए, यी शब्दहरू के हुन् त? (धर्मसिद्धान्तहरू।) ती एक प्रकारका धर्मसिद्धान्त, एक प्रकारका ज्ञान हुन्। ख्रीष्ट-विरोधीहरूका यस्ता प्रकटीकरणहरू अत्यन्तै स्पष्ट र विशिष्ट हुन्छन्। तिनीहरूले सत्यतालाई ज्ञान, शैक्षिक कुरा, र प्रतिपादित सिद्धान्तका रूपमा लिन्छन्। कुराहरू आधा मात्रै बुझेर पनि, तिनीहरू सधैँ अरूलाई यो वा त्यो गर्न माग गर्छन्। जब अरूले बुझ्दैनन् र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई विस्तृत रूपमा व्याख्या गर्न आग्रह गर्छन्, तब तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनन् बरु खण्डन गरेर प्रतिक्रिया दिन्छन्: “तिमीले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनौ। यदि तिमीले सत्यतालाई प्रेम गर्थ्यौ भने, तिमीले मैले भनेको कुरा बुझ्न सक्नेथ्यौ र तिमीसँग अभ्यासको मार्ग हुनेथ्यो।” यो सुनेपछि, अन्योलमा परेका र समझशक्तिहीन कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोच्छन्, “ठीक भन्नुभयो। यदि मैले साँच्चै नै सत्यतालाई प्रेम गर्ने भएको भए, मैले तिनीहरूका वचनहरू बुझ्न सक्नेथिएँ।” समझशक्ति नभएका मानिसहरूलाई यो व्यक्तिले भनेको कुरा सही हो—तिनीहरूले सत्यता बुझेका छैनन् भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले जिम्मेवारी आफै लिन्छन् र यसरी ख्रीष्ट-विरोधीहरूद्वारा बहकिएर बाटो बिराउँछन्।
अब अनुभवका बारेमा कुरा गरौँ। अनुभव भनेको लामो समयसम्म कामकुराहरू अनुभव गरेर सारांश गरिने विधि हो। के दुई दिन काम गरेका मानिसहरूसँग कुनै अनुभव हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए १०-२० वर्ष काम गरेका मानिसहरूसँग त अवश्य नै अनुभव हुन्छ। कतिपय मानिसहरूलाई तिनीहरूले धेरै वर्ष काम गरेको कारण तिनीहरूसँग अनुभव छ, निश्चित परिस्थितिहरू आइपर्दा तिनीहरूले के गर्नुपर्छ, निश्चित प्रकारका मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्ने, र कुन प्रकारका मानिसहरूलाई कस्ता किसिमका धर्मसिद्धान्तहरू बताउने भन्ने कुराबारे तिनीहरूलाई सबै थाहा छ भन्ने लाग्छ। परिणामस्वरूप, कुनै दिन तिनीहरूलाई थाहा नभएको नयाँ घटना घट्दा, तिनीहरू आफ्नो विगतका २० वर्षको कामका विवरणहरू खोतल्छन्, तीबारे मनन गर्छन्, त्यसपछि यी विगतका भनाइ र अभ्यासहरूलाई अन्धाधुन्ध रूपमा लागू गर्छन्। तिनीहरूले यसरी व्यवहार गर्दा, सत्यता नबुझ्नेहरूले अझै पनि तिनीहरूले गरिरहेको कुरा सत्यताअनुरूप नै छ भन्ने सोच्छन्, जबकि सत्यता बुझेकाहरूले हेरेर यसो भन्छन्, “यो व्यक्तिले अन्धाधुन्ध रूपमा काम गरिरहेको छ। उसको काममा कुनै सिद्धान्त नै छैन; ऊ पूर्ण रूपमा अनुभवमा मात्रै भर पर्छ र उसले परमेश्वरको अभिप्रायलाई बुझ्दैन, न त उसले परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा अनि र मानिसहरूसँग व्यवहार गर्नेबारे परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार कसरी गर्ने भन्ने कुरा नै बुझ्छ। उसले अन्धाधुन्ध रूपमा प्रावधानहरू लागू गरिरहेको हुन्छ।” यहाँ एउटा समस्या छ। यदि औसत व्यक्तिले छोटो समयका लागि मात्रै काम गरेको छ भने, ऊसँग यसो भन्ने पुँजी नहुन सक्छ, “मसँग अनुभव छ; मलाई डर लाग्दैन। मैले कैयौँ वर्ष काम गरेको छु। मैले कस्तो प्रकारको व्यक्ति भेटेको छैनँ र, अनि मैले कस्ता-कस्ता मामलाहरू सम्हालेको छैनँ र?” तर यी मानिसहरूले यसो भन्ने आँट गर्छन्। तैँले धेरै कामकुरा र धेरै फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूको सामना गरेको भए पनि, के तैँले हरेक मामलालाई सम्हाल्दा र हरेक व्यक्तिसँग व्यवहार गर्दा सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार नै काम गरिरहेको हुन्छस् भनेर ग्यारेन्टी दिन सक्छस्? वास्तवमा, यो कुरा तैँले ग्यारेन्टी दिने दुस्साहस गर्ने कुरा होइन। तर अनुभव र नियमिततालाई सत्यताका रूपमा लिनेहरूका हकमा भन्दा, यदि कसैले तिनीहरूविरुद्ध आपत्ति जनायो भने, तिनीहरूले यसो भन्छन्: “मैले कैयौँ वर्षदेखि काम गरिरहेको छु। मैले तिमीले हिँडेका बाटोहरूभन्दा धेरै त पुल नै तरेको छु, तैपनि तिमी मसँग असहमत हुने दुस्साहस गर्छौ? घर गएर प्रार्थना गर, किन गर्दैनौ!” तिनीहरूका अगाडि, कसैले पनि “होइन” भन्ने शब्द बोल्ने, फरक रायहरू अघि सार्ने, वा असहमति व्यक्त गर्ने आँट गर्दैन। यो व्यवहार के हो? यो त अनुभवलाई सत्यता मान्नु र आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको विश्वास गर्नु हो। कतिपयले यस्तो भन्छन्: “म आफूलाई सत्यताको मूर्त रूप मान्दिनँ—त्यस्तो उपाधि बोक्ने आँट कसले गर्छ? परमेश्वर मात्रै सत्यता हुन्। मैले कहिल्यै पनि त्यसरी व्यवहार गरेको छैनँ, न त मैले कहिल्यै त्यस्तो सोचेको नै छु।” व्यक्तिगत रूपमा भन्दा, तैँले त्यसरी सोच्दैनस्, न त तैँले त्यसरी व्यवहार गर्ने अभिप्राय नै राख्छस्। तर वस्तुगत रूपमा भन्दा, काम गर्ने तेरो तरिका, तेरो व्यवहार, र तेरो कार्यहरूको सारले अन्ततः तँलाई आफूलाई सत्यताको मूर्त रूप ठान्ने व्यक्तिका रूपमा चित्रण गर्छ। तैँले किन मानिसहरूलाई तेरा सुझावहरू अक्षरशः पालन गर्न लगाउँछस्? यदि तँ आफूलाई परमेश्वर ठान्दैनस् र तँ साधारण व्यक्ति मात्रै होस् भने, के तँ अरूलाई तेरो पालन गर्न लगाउन योग्य छस् त? (अहँ, छैनँ।) एउटा परिस्थितिमा मात्रै, अर्थात् तैँले सत्यता बुझ्छस् भने मात्रै मानिसहरूले तँलाई पालन गर्न मिल्छ—यदि तँ सत्यता बुझ्ने व्यक्ति होस् भने मात्रै। तर फेरि पनि, यदि तँ सत्यता बुझ्ने व्यक्ति होस् नै भने पनि, तँ साधारण व्यक्ति मात्रै होस्, र के साधारण व्यक्ति सत्यताको मूर्त रूप हुन सक्छ? (अहँ, सक्दैन।) यदि कसैले परमेश्वरले बोल्नुभएका सबै वचनहरू र मानिसहरूले बुझून् भनी माग गर्नुहुने सबै सत्यताहरू बुझ्न सक्छ भने, के त्यो व्यक्ति सत्यताको मूर्त रूप बन्न सक्छ? (अहँ, सक्दैन।) कतिपयले भन्छन्: “तिनीहरू सिद्ध नपारिएकाले यस्तो भएको हुन सक्छ। पत्रुस सिद्ध पारिएको मानिस थियो। के पत्रुसलाई सत्यताको मूर्त रूप भन्न सकिन्छ?” सिद्ध पारिनुले व्यक्तिलाई सत्यताको मूर्त रूप बनाउँदैन, किन थाहा छ? (सारमा भिन्नता हुन्छ।) सारमा भिन्नता हुन्छ; यो यसको एउटा पक्ष हो। मानिस सत्यताको मूर्त रूप बन्न सक्छ कि सक्दैन—यो हामीले छलफल गर्नैपर्ने मामला हो। मानिस सत्यताको मूर्त रूप हुन सक्दैन भनेर किन भनिन्छ? के सत्यताको मूर्त रूप सारसँग सम्बन्धित प्रश्न मात्रै हो त? कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “मानिस सृजित प्राणीका रूपमा जन्मिन्छ, र जो स्वर्गमा हुनुहुन्छ उहाँ अन्तर्निहित रूपमा नै सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ। हामीले यस मामलामा बहस गर्नै पर्दैन—परमेश्वर सधैँ सत्यताको मूर्त रूप रहनुहुनेछ। त्यसोभए के ख्रीष्टले सत्यता बुझ्नुहुने भएकोले र उहाँसँग सत्यता भएकोले उहाँ सत्यताको मूर्त रूप हुनुभएको हो? यदि हामीले परमेश्वरबाट सबै सत्यता प्राप्त गरेका छौँ भने, के हामीलाई पनि सत्यताको मूर्त रूप भन्न सकिन्छ?” अरूले भन्छन्: “सकिन्न। मानिसहरूले धेरै सत्यताहरू बुझेपछि, तिनीहरू ख्रीष्ट र परमेश्वर बन्न सक्छन् भन्ने मलाई लाग्थ्यो। अहिले मलाई यो सार प्रतिस्थापन गर्न नसकिने र अपरिवर्तनीय छ भन्ने थाहा भयो।” तिनीहरूको बुझाइ यो विन्दुमा पुगेको हुन्छ। त्यसोभए, के तिमीहरूले यो कुरालाई अझै गहन रूपमा बुझ्न सक्छौ? मैले तिमीहरूलाई सङ्गति दिइसक्दा तिमीहरूले यो कुरा बुझ्नुपर्छ। जब हामी सत्यताको मूर्त रूपका बारेमा कुरा गर्छौँ, तब यो “मूर्त रूप” भनेको चाहिँ के हो त? यो शब्द अलिक अस्पष्ट छ, त्यसकारण यसलाई सरल शब्दहरूले व्याख्या गरौँ। परमेश्वर स्वयम् नै सत्यता हुनुहुन्छ, र उहाँसित सबै सत्यताहरू छन्। उहाँ सत्यताको स्रोत हुनुहुन्छ। हरेक सकारात्मक कुरा र हरेक सत्यता परमेश्वरबाटै आउँछ। उहाँले सबै थोक र सबै घटनाको सहीपन र गलतपनको विषयमा न्याय गर्न सक्नुहुन्छ; उहाँले भइसकेका कुराहरूमाथि, अहिले भइरहेका कुराहरूमाथि, र मानिसले अझै नजानेको भविष्यका कुराहरूमाथि न्याय गर्न सक्नुहुन्छ। परमेश्वर मात्रै सबै कुराको सहीपन र गलतपनका बारेमा न्याय गर्न सक्ने न्यायकर्ता हुनुहुन्छ, र यसको अर्थ सबै थोकको सहीपन र गलतपनका बारेमा परमेश्वरले मात्र न्याय गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने हुन्छ। उहाँलाई सबै कुराका मानकहरू थाहा छ। उहाँले कुनै पनि समय र स्थानमा सत्यताहरू व्यक्त गर्न सक्नुहुन्छ। परमेश्वर सत्यताको मूर्तरूप हुनुहुन्छ, मतलब उहाँ स्वयम्मा सत्यताको सार छ। यदि मानिसले सत्यता बुझ्छ र परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिइन्छ भने पनि, के सत्यताको मूर्तरूपसँग उसको कुनै सरोकार हुन्छ? हुँदैन। यो निश्चित छ। जब मानिसलाई सिद्ध पारिन्छ, तब परमेश्वरको वर्तमान काम र परमेश्वरले मानिसबाट माग गर्नुहुने विभिन्न मानकहरू अभ्यास गर्नका लागि उसँग सही मूल्याङ्कन र विधिहरू हुनेछ, र उसले परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई पूर्ण रूपमा बुझ्नेछ। तिनीहरूले परमेश्वरबाट के आउँछ र मानिसबाट के आउँछ सोबीचको भिन्नता, साथै सही के हो र गलत के हो सोबीचको भिन्नता छुट्याउन सक्छन्। तर पनि मानिसहरूका निम्ति अप्राप्य र अस्पष्ट रहने कुराहरू, अर्थात् परमेश्वरले तिनीहरूलाई बताउनुभएपछि मात्रै तिनीहरूले जान्ने केही कुराहरू छन्। के मानिसले अज्ञात कुराहरू, अर्थात् परमेश्वरले अझसम्म उसलाई नबताउनुभएका कुराहरू जान्न वा भविष्यवाणी गर्न सक्छ? उसले कदापि सक्दैन। अझ भन्ने हो भने, यदि मानिसले परमेश्वरबाट सत्यता प्राप्त गऱ्यो, सत्यता वास्तविकता प्राप्त गऱ्यो, र धेरै सत्यताहरूको सार जान्यो, र सही र गलत छुट्ट्याउन सक्यो भने पनि, के ऊसित सबै कुरालाई नियन्त्रण र शासन गर्ने क्षमता हुन्छ र? तिनीहरूसँग यो क्षमता हुँदैन। परमेश्वर र मानिसबीचको भिन्नता नै त्यही हो। सृजित प्राणीहरूले सत्यताको स्रोतबाट सत्यता प्राप्त गर्न मात्र सक्छन्। के तिनीहरूले मानिसबाट सत्यता प्राप्त गर्न सक्छन्? के मानिस सत्यता हो? के मानिसले यो सत्यता प्रदान गर्न सक्छ? उसले सक्दैन, र त्यहीँ नै भिन्नता छ। तैँले सत्यता प्राप्त गर्न मात्र सक्छस्, प्रदान गर्न सक्दैनस्। के तँलाई सत्यता भएको व्यक्ति भनेर भन्न सकिन्छ? के तँलाई सत्यताको मूर्तरूप भनेर भन्न सकिन्छ? अवश्य सकिँदैन! सत्यताको मूर्त रूपको वास्तविक सार के हो? यो सत्यता प्रदान गर्ने स्रोत हो, सबै थोकमाथिको प्रशासन र सार्वभौमिकताको स्रोत हो, र यो सबै थोक र सबै घटनाहरूको न्याय गर्ने एकमात्र मानक र मापदण्ड हो। सत्यताको मूर्त रूप यही नै हो। ख्रीष्ट-विरोधीहरूले बारम्बार यो बुँदालाई स्वीकार गर्न इन्कार गर्छन्। तिनीहरूले ज्ञान भनेको सामर्थ्य हो, अनुभव भनेको मानिसहरूले शक्तिशाली बन्नहेतु आफूलाई सुसज्जित गर्नका लागि प्रयोग गर्नुपर्ने हतियार हो, र जब मानिसहरूसँग अनुभव, ज्ञान, र यी पाठहरू हुन्छन्, तब तिनीहरूले सबै कुरा नियन्त्रण गर्न सक्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूको भाग्य नियन्त्रण गर्न, मानिसहरूका सोचलाई नियन्त्रण गर्न र प्रभावित पार्न, र मानिसहरूको व्यवहारमा समेत प्रभाव पार्न सक्छन्। वा, कतिपयले यी कुराहरूले मानिसहरूलाई सिकाउन सक्छन्, मानिसहरूको मन परिवर्तन गर्न सक्छन्, र मानिसहरूका स्वभाव परिवर्तन गर्न सक्छन् भन्ने सोच्छन्। यी कस्तो प्रकारका सोचहरू हुन्? (ख्रीष्ट-विरोधीहरूका सोचहरू।) यी ख्रीष्ट-विरोधीहरूका सोचहरू हुन्। परमेश्वरले कसरी मानवजातिको भाग्यमाथि सार्वभौमिकता राख्न सक्नुहुन्छ? परमेश्वर सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हुनुहुन्छ, र उहाँका वचनहरू सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हुन्। परमेश्वरको सार के हो? उहाँको सार सत्यता हो, र त्यसैले उहाँले मानवजातिको भाग्यमाथि सार्वभौमिकता राख्न सक्नुहुन्छ। ख्रीष्ट-विरोधीहरूले यो बुँदा देख्दैनन् वा पहिचान गर्दैनन्, यसलाई स्वीकार त झनै गर्दैनन्। तिनीहरूले सत्यतालाई मानिसहरूबाट, ज्ञानबाट, र समाजबाट आएका र दुष्ट मानवजातिले सम्मान गर्ने कुराका रूपमा लिन्छन्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउन, मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न, अनि मण्डली र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमाझ स्थान प्राप्त गर्न यी कुराहरूलाई प्रयोग गर्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउनुको उद्देश्य के हो? यी कुराहरू अध्ययन गर्ने र आफूलाई यी कुराहरूद्वारा सुसज्जित गर्नुको पछाडि तिनीहरूको उद्देश्य के हो? मानिसहरूलाई तिनीहरूको पालन गर्ने र कुरा सुन्ने तुल्याउनु हो। मानिसहरूलाई आफ्नो कुरा सुन्ने तुल्याउनुको पछाडि तिनीहरूको उद्देश्य के हो? (उनीहरूलाई नियन्त्रण गर्नु।) ठीक भन्यौ, तिनीहरूको उद्देश्य भनेको उनीहरूलाई नियन्त्रण गर्नु हो। यसको अर्थ जब तिनीहरूले केही शब्दहरू बोल्छन्, तब मानिसहरूले तिनीहरूलाई पालन गर्नेछन् र मानिसहरू तिनीहरूको चालबाजीमा पर्नेछन्, तिनीहरूका औजार र दासहरू बन्नेछन्। मानिसहरूले तिनीहरूको दृष्टिकोण र तिनीहरूका तथाकथित अनुभव, ज्ञान, र पाठहरूलाई स्वीकार गर्ने हुनाले, यी मानिसहरूले त्यसपछि तिनीहरूको आराधना गर्छन्। के तिनीहरूको आराधना गर्नुको अर्थ तिनीहरूको कुरा सुन्नु हो? (हजुर, हो।) के तिनीहरूको कुरा सुन्नु भनेको यी मानिसहरू सजिलै चालबाजीमा पर्न सक्छन् भन्ने हुँदैन र? के ख्रीष्ट-विरोधीहरू सफल भएका हुँदैनन् र? (हो, तिनीहरू सफल भएका हुन्छन्।) एकपटक कसैले तिनीहरूको कुरा सुनेपछि, के यसको अर्थ तिनीहरू परमेश्वरबाट टाढा लगिएका छन् भन्ने हुँदैन र? (हजुर, हुन्छ।) यसले ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई खुसी तुल्याउँछ; तिनीहरूको उद्देश्य यही हो। वास्तवमा, तिनीहरूको हृदयको गहिराइमा, तिनीहरूले आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको र आफू सत्यता भएको कुरामा स्पष्ट रूपमा विश्वास गर्दैनन्, तर तिनीहरूले त्यसरी नै सोच्ने र व्यवहार गर्नेचाहिँ गर्छन्। तिनीहरूले किन त्यसरी सोच्ने र व्यवहार गर्ने गर्छन् त? तिनीहरूले आफ्नो ज्ञान, अनुभव, र आफ्नो वरदानबाट आएका सबै कुरा सही छन् भन्ने विश्वास गर्छन्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न र मानिसहरूलाई दह्रो गरी आफ्नो काबुमा राख्नका लागि यी कुराहरू प्रयोग गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूका केही ज्ञान, अनुभव, र पाठहरू स्पष्ट रूपमा नै मानिसहरूलाई छलछाम गर्नका लागि प्रयोग गरिने दुष्ट शब्दहरू हुन्। कतिपय मानिसहरूभित्र, युक्तिहरू, धूर्त साजिस र षड्यन्त्रहरू लुकेका हुन्छन्, यद्यपि यो कुरा स्पष्ट भने हुँदैन, र ती कुरा छर्लङ्ग देख्न नसक्नेहरू बहकाइनेछन्। बहकिनुका परिणामहरू के-के हुन्? मानिसहरू परमेश्वरबाट टाढा जान्छन् र त्यसउप्रान्त सत्यता बुझ्दैनन्, मानव ज्ञान, अनुभव, र पाठहरूलाई सत्यताका रूपमा लिन्छन् र परमेश्वरका वचनहरूलाई पन्छाउँछन्। मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू निकै अस्पष्ट लाग्छ, तर तिनीहरूले यो ज्ञान र अनुभवलाई निकै वास्ता गर्छन् र यसलाई सम्मान गर्छन्, र त्यसलाई अभ्यास र लागू गर्नमा निकै मेहनत समेत लगाउँछन्। ख्रीष्ट-विरोधीहरूको कार्यको उद्देश्य यही हो। यदि तिनीहरूमा मानिसहरूसँग चालबाजी गर्ने, मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने, र आज्ञाकारी बनाउने त्यस्तो महत्त्वाकाङ्क्षा नभएको भए, के तिनीहरूले आफूलाई यी कुराहरूले सुसज्जित गर्नेथिए त? तिनीहरूले त्यसतर्फ कुनै मेहनत लगाउनेथिएनन्। तिनीहरूको एउटा उद्देश्य हुन्छ; तिनीहरूको उद्देश्य बोध अत्यन्तै स्पष्ट हुन्छ। यो स्पष्ट उद्देश्य के हो? (मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्नु।) यो मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्नु हो। चाहे तिनीहरूले मानिसहरूको एउटा पूरै समूहलाई नियन्त्रण गरे पनि वा तिनीहरूमध्ये केहीलाई मात्रै नियन्त्रण गरे पनि, के तिनीहरूले सैद्धान्तिक आधारविना कसैलाई नियन्त्रण गर्न सक्नेथिए त? तिनीहरूले सुरुमा मानिसहरूका धारणा र कल्पनाहरूसँग सबैभन्दा बढी मिल्ने र मानिसहरूको स्वादका लागि सबैभन्दा उपयुक्त हुने सोच र सिद्धान्तहरूको संग्रह खोज्नुपर्छ, र मानिसमाझ तिनलाई फैलाउनका लागि हरसम्भव माध्यम प्रयोग गर्नुपर्छ। यसको अर्थ मानिसहरूको मगज धुलाइ गर्नु, तिनीहरूमा मनोवैज्ञानिक काम गर्नु, तिनीहरूलाई निरन्तर सैद्धान्तिकरण गर्नु, र मानिसहरूलाई यी सोच र दृष्टिकोणहरू सुन्ने, तीसँग परिचित हुने, र तिनलाई स्वीकार गर्ने तुल्याउनु हो। वास्तवमा, मानिसहरूलाई निष्क्रिय रूपमा सैद्धान्तिकरण गरिन्छ र निष्क्रिय रूपमा मगज धुलाइ गरिन्छ, र तिनीहरूले अचेत रूपमा नै यी विचारहरूलाई स्वीकार गर्छन्। मानिसहरूमा सही र गलत छुट्याउने भित्री क्षमता नहुने भएकोले, सत्यता बुझ्नुभन्दा अघि, तिनीहरूसँग यी कुराहरूको प्रतिरोध गर्ने क्षमता हुँदैन—तिनीहरूमा यसका लागि कुनै प्रतिजन हुँदैन। जब मानिसहरूले यी भ्रमपूर्ण विचारहरूलाई स्वीकार गर्छन्, तब तिनीहरू तुरुन्तै तिनका कब्जामा पर्छन्। “कब्जामा पर्छन्” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ यी दृष्टिकोणहरूलाई स्वीकार गरेपछि, मानिसहरू यी कुराहरू सही छन् भन्ने कुरामा विश्वास गर्नमा झन्-झन् जिद्दी हुन्छन् र आफूलाई र अरूलाई विश्वस्त गराउन यी विचारहरू निरन्तर प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूलाई बहकाइएको र नियन्त्रण गरिएको हुन्छ, र मानिसहरूलाई बहकाउँदा शैतानले यसरी नै आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्छ।
संसारमा केही विशेष पेशागत सीपहरू सिकेका कतिपय मानिसहरू, वा समाजमा निश्चित सामाजिक हैसियत भएका मानिसहरूले, परमेश्वरका घरमा आएपछि एउटा साझा सोच राख्छन्, जसले तिनीहरूमा एउटा आम प्रकटीकरण उत्पन्न गर्छ। यो सोच के हो? तिनीहरूले आफूलाई समाजका कुलीन भन्ठान्छन्। कुलीन वर्ग के हुन्? तिनीहरू समूहमा विलक्षण देखिने मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले केही विशेष उच्च शिक्षा प्राप्त गरेका हुन्छन्, र तिनीहरूको प्रतिभा, क्षमता, र वरदान अरूको भन्दा एक स्तर माथि हुन्छ। अरूको भन्दा एक स्तर माथि हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ के हो भने, मानिसहरूको समूहमाझ, तिनीहरूको सोचाइ, बुद्धि, र वाक्पटुता उत्कृष्ट हुन्छ, र तिनीहरूमा निश्चित कामकुराहरू र सीपहरू बुझ्ने विशेष क्षमता हुन्छ। अरूको भन्दा एक स्तर माथि हुनु भनेको यही हो, र यी मानिसहरूलाई समाजका कुलीन भनेर चिनिन्छ। हरेक देशले यस्तो व्यक्तिलाई जगेर्ना गर्छ। तिनीहरूलाई जगेर्ना गर्नुको उद्देश्य के हो? देशलाई छिटो विकास गर्ने तुल्याउन। जब त्यस्ता मानिसहरूले आफूलाई विभिन्न पदहरूमा अर्पित गर्छन्, तब जीवनका सबै क्षेत्रहरूको विकासको गति बढ्छ। समाजमा त्यस्ता मानिसहरूको हैसियत उच्च हुन्छ कि न्यून हुन्छ? (उच्च।) तिनीहरूको हैसियत पक्कै पनि साधारण हुँदैन। तिनीहरूसँग केही विशेष प्रतिभा हुन्छन्, तिनीहरूले केही विशेष ज्ञान सिकेका हुन्छन्, र केही विशेष शिक्षा प्राप्त गरेका हुन्छन्। तिनीहरूको क्षमता, प्रतिभा, र सिकेको ज्ञान साधारण मानिसहरूको भन्दा उच्च हुन्छ। यदि यी मानिसहरू मण्डलीमा आए भने, तिनीहरूको मानसिकता कस्तो हुन्छ? तिनीहरूको पहिलो सोच के हुन्छ? सुरुमा, तिनीहरूले सोच्छन्: “कमजोर भालुले पनि मृगलाई पछार्छ। परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, मैले संसार नपछ्याए पनि वा त्यहाँ ख्यातिको आनन्द नउठाए पनि, मैले प्राप्त गरेको विशेष शिक्षा, साथै मैले सिकेको ज्ञान र मलाई सुसज्जित गर्ने प्रतिभालाई हेर्दा, म तिमीहरूका बीचमा त अगुवा हुनुपर्छ। परमेश्वरका घरमा, म एउटा आधारस्तम्भ र खम्बा हुनुपर्छ। अगुवाइ र मार्गदर्शन गर्ने म नै हुनुपर्छ।” के तिनीहरूले यस्तै सोच्दैनन् र? यो सोचाइ केमा आधारित छ? यदि तिनीहरू साधारण किसान भएका भए, के तिनीहरूले यसरी सोच्ने आँट गर्नेथिए? (गर्नेथिएनन्।) किन? (तिनीहरूसँग पुँजी हुँदैन।) तिनीहरूसँग यसरी सोच्ने पुँजी हुँदैन। त्यसोभए, कस्तो प्रकारका मानिसहरूले यसरी सोच्न सक्छन्? तिनीहरू सबै निश्चित ज्ञान, प्रतिभा, वरदान, र तथाकथित क्षमता भएका मानिसहरू हुन्। जब तिनीहरू परमेश्वरका घरमा आउँछन्, तब तिनीहरूले सोच्छन्: “म अबउप्रान्त संसारलाई पछ्याउँदिनँ। संसार अत्यन्तै दुष्ट छ, त्यसकारण म परमेश्वरका घरमा आउँछु र बरु त्यहाँ पछ्याउँछु। परमेश्वरका घरमा, मैले कम्तीमा पनि अगुवा वा सेवकको पद प्राप्त गर्न सक्छु।” के तिनीहरूले असल अभिप्रायहरू राखेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) तिनीहरूले किन असल अभिप्रायहरू राखेका हुँदैनन्? तिनीहरूले सिकेका कुराहरू र तिनीहरूको सामाजिक हैसियतले तिनीहरूलाई भयानक रूपमा हानि गर्छ। यदि तिनीहरूले सत्यता पछ्याएनन् भने, तिनीहरू आफ्नो जीवनमा त्यस्तो पदबाट कहिल्यै पनि तल ओर्लनेछैनन्। तिनीहरूलाई सधैँ तिनीहरू अत्यन्तै उच्च स्थानमा छन् भन्ने लाग्नेछ, तर वास्तवमा, परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तिनीहरू कुनै पनि साधारण सृजित प्राणीभन्दा कहिँकतै फरक हुँदैनन्। तिनीहरूले जहिल्यै पनि आफूलाई उच्च स्थानमा राख्नेछन्। के यो खतरनाक कुरा होइन र? यदि तिनीहरू खसे भने, साह्रै नराम्ररी खस्छन्, र तिनीहरूको जीवन खतरामा पर्न सक्छ! त्यस्ता मानिसहरूलाई किन आफूसँग उच्च हैसियत हुनुपर्छ, तिनीहरूको आराधना गरिनुपर्छ, तिनीहरूको वरिपरि धेरै मानिसहरू हुनुपर्छ, सबै कुरामा तिनीहरूको परामर्श लिइनुपर्छ र तिनीहरूको राय सुनिनुपर्छ, र सबै कुरामा तिनीहरूलाई सम्झनुपर्छ र तिनीहरूलाई प्राथमिकता दिइनुपर्छ भन्ने लाग्छ? तिनीहरूले किन यति धेरै “गर्नुपर्छ” भन्ने कुराका बारेमा सोच्छन्? किनभने तिनीहरूले आफ्नो सामाजिक हैसियत, ज्ञान, र आफूले सिकेका विशेष कुराहरूलाई ठूलो महत्त्व दिन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “सत्यता चाहे जति नै धेरै वा जति नै उच्च रूपमा बोलिए पनि, मेरा यी कुराहरू अझै बहुमूल्य छन्; ती सत्यताभन्दा बहुमूल्य छन् र तिनलाई सत्यताले प्रतिस्थापन गर्न सक्दैन। समाजमा, म एउटा कम्पनीको मालिक हुँ। म हजारौँ मानिसहरूलाई व्यवस्थापन गर्छु। मेरो हातको एक इसारामा, सबैले मेरो कुरा सुन्नुपर्छ। मसँग यस्तो ठूलो शक्ति छ—त्यसकारण मेरो पद र हैसियत कस्तो होला भन्ने सोच त! परमेश्वरको घरका यी साना मानिसहरूका बीचमा, कतिजना मभन्दा उच्च छन्? वरिपरि हेर्दा, म त्यति धेरै विशेष मानिसहरू देख्दिनँ। मैले तिनीहरूलाई व्यवस्थापन गर्ने हो भने, मेरा लागि त्यो समस्या नै हुनेथिएन; यो ठूलो कुरा नै हुनेथिएन!” मानौँ तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्छस्: “ठीक छ। तिमीसँग यो महत्त्वाकाङ्क्षा हुनु राम्रो कुरा हो। म तिम्रो कामना पूरा गर्नेछु, म तिमीलाई मण्डली अगुवाका रूपमा सिफारिस गर्नेछु। तिमीले यी मानिसहरूलाई परमेश्वरको अघि ल्याऊ ताकि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू कसरी पढ्ने र सत्यतालाई कसरी अभ्यास गर्ने भन्ने जानून्, र तिमीले कमजोर, नकारात्मक, र आफ्नो कर्तव्य पूरा नगर्नेहरूलाई सहयोग गर।” तिनीहरूले यसो भन्नेछन्: “त्यो सजिलो छ। व्यापारमा हुँदा, म ती सबै मनोवैज्ञानिक काम गर्थेँ। यो कुरामा त म सिपालु छु।” मण्डलीका तीस जनाभन्दा बढी मानिसहरूलाई तिनीहरूको हातमा राखिएपछि के हुन्छ? दुई महिनाभन्दा कमको अवधिमा, कमजोर मानिसहरू झन् कमजोर हुन्छन्, नकारात्मक मानिसहरू झन् नकारात्मक हुन्छन्, र सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूले मानिसहरूलाई विश्वासमा ल्याउन सक्दैनन्। परमेश्वरको वचन कसरी पढ्ने भनी थाहा नभएका मानिसहरू भेलाको समय हुनेबित्तिकै उम्छन् र उप्रान्त माथिका प्रवचनहरू सुन्न समेत चाहँदैनन्। यस्तो सोधियो भने: “के तिमी निकै सक्षम थिएनौ र?” तिनीहरूले भन्छन्: “हो, म मालिक थिएँ। मेरा क्षमताहरू स्पष्ट छन्!” तँ संसारमा जस्तोसुकै प्रकारको मालिक भए पनि, त्यो व्यर्थ हुन्छ। यदि तँ सत्यता बुझ्दैनस् भने, तँ मण्डलीको काम गर्ने साधारण मानिस होस्। यदि यी मानिसहरूलाई सुसमाचार कामको कार्यवाहक हुन दिइयो भने, तिनीहरू व्यर्थ र सतही औपचारिकताहरूमा मात्रै संलग्न हुनेछन्, तिनीहरूले कुनै परिणाम हासिल गर्नेछैनन्, र दर्जनौँ मानिसहरू भएको मण्डलीलाई राम्ररी मलजल गरिनेछैन। यहाँ के भइरहेको छ? त्यस्ता ज्ञानवान् मानिसहरू कुनै बेला समाजका संस्थागत मालिक र कार्यकारीहरू थिए, त्यसोभए परमेश्वरका घरमा आएपछि तिनीहरूले किन आफ्नो सीप प्रदर्शन गर्न सक्दैनन् त? (पवित्र आत्माले तिनीहरूलाई संरक्षण गर्नुहुन्न।) पवित्र आत्माले तिनीहरूलाई संरक्षण गर्नुहुन्न भन्ने कुरा एउटा पक्ष हो, तर मुख्य कारण के हो? तिनीहरू सत्यता बुझ्दैनन्, त्यसकारण मानिसहरूको स्थिति, मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव, मानिसप्रति परमेश्वरका मागहरू, मानिसलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू, र परमेश्वरले बोल्नुहुने शैलीको कुरा आउँदा, तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइको कमी हुन्छ र तिनीहरू यी कामकुराहरूमा के भइरहेको छ भन्ने कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले अन्धाधुन्ध र सतही रूपमा मात्रै काम गर्छन्। तिनीहरूलाई के लाग्छ भने मण्डलीको काम संसारमा व्यापार चलाउनु जस्तै हो, र तिनीहरूले मानिसहरूको मनलाई प्रेरित गरे भने, र तिनीहरूको जोश जगाए भने, तिनीहरूले राम्रो काम गरेका हुनेछन्। तिनीहरूले के सोच्छन् भने, एक हिसाबमा, तिनीहरूले मनोवैज्ञानिक काम गर्नुपर्छ, र अर्को हिसाबमा, संसारमा कामकुराहरू सम्हाल्ने तिनीहरूको स्थापित तरिकाको राम्रो उपयोग गर्नुपर्छ, आफूभन्दा माथि रहेकाहरूलाई घुस दिने र आफूभन्दा तलकाहरूलाई किन्ने प्रयास गर्नुपर्छ। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने मानिसहरूलाई पैसा पाउने कुरा सुनिश्चित गरियो भने, तिनीहरूले सुन्नेछन् र पछ्याउनेछन्—तिनीहरूलाई यो त्यति सरल छ भन्ने लाग्छ। बाहिरी कुराहरूमा सत्यता समावेश हुँदैन। परमेश्वरमा विश्वास गर्दा, व्यक्तिले गर्ने सबै कुरामा सत्यता र स्वभाव परिवर्तन समावेश हुन्छ। के तिनीहरूले संसारमा प्रयोग गरेका तिनै विधिहरू प्रयोग गर्नु सार्थक हुनेछ? (हुनेछैन।) त्यसले काम गर्नेछैन। मानिसहरूको स्थितिलाई कसरी सम्हाल्ने, मानिसहरूको कमजोरीलाई कसरी सम्हाल्ने, मानिसहरूलाई कसरी राम्ररी सहयोग गर्ने, परमेश्वरबारे मानिसहरूका धारणाहरूलाई कसरी सम्हाल्ने, मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकाश गर्दा तिनीहरूले आफैलाई चिन्ने कसरी तुल्याउने, र मानिसहरूलाई कसरी इमानदार बन्न लगाउने भन्ने कुरा आउँदा, तिनीहरूलाई अत्तोपत्तो हुँदैन र तिनीहरूले बक्वाद गर्ने र अन्धाधुन्ध प्रावधानहरू लागू गर्ने समेत गर्छन्। उदाहरणका लागि, यदि कसैले अपरिपक्व र आत्मिक बुझाइ नभएको कुरा भन्यो भने, तिनीहरूले यो व्यक्ति कमजोर क्षमता भएको व्यक्ति हो र उसले सत्यता पछ्याउँदैन भन्नेछन्। तिनीहरूले केवल अन्धाधुन्ध प्रावधानहरू लागू गर्छन्, र तिनीहरूले त्यो यति जथाभाबी रूपमा गर्छन् कि अरूसँग अघि बढ्ने कुनै बाटो नै हुँदैन, उनीहरूलाई बाधा पुऱ्याउँछन्, निरुत्साहित तुल्याइदिन्छन्। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूसँग उप्रान्त यसका लागि कुनै ऊर्जा नै बाँकी रहदैन, जबकि नकारात्मक हुनेहरू झन् बढी नकारात्मक बन्छन्। कतिपय मानिसहरूले के भन्छन् भने त्यस्तो व्यक्तिले आफ्नो मण्डलीको अगुवाइ गर्छ भने त तिनीहरू घरमै बसेर परमेश्वरका वचनहरू पढ्नु राम्रो हुनेथ्यो। यो के कारणले भयो? जब तिनीहरूले मण्डलीको अगुवाइ गर्छन्, तब तिनीहरूले मानिसहरूलाई अनुत्प्रेरित बनाउँछन्, जसले गर्दा तिनीहरूले उप्रान्त परमेश्वरमा विश्वास गर्न नै चाहँदैनन्। मानिसहरूले किन विश्वास गर्न चाहँदैनन्? किनभने मानिसहरूसँग सुरुमा अलिक स्पष्ट दृष्टिकोण थियो, तर यस व्यक्तिका कार्यहरूले तिनीहरूलाई बाधा दिन्छ र अन्योलमा पार्छ। सुरुमा नै यी मानिसहरूका हृदयमा कुनै सत्यता थिएन—धर्मसिद्धान्तहरूको बुझाइ मात्रै थियो। यो व्यक्तिले तिनीहरूलाई बाधा दिएपछि, तिनीहरू अझै अलमल्ल पर्छन्, र तिनीहरूले उप्रान्त पवित्र आत्माको काम बोध गर्न सक्दैनन्। परमेश्वर स्वयम्को अस्तित्व पनि अलिक अस्पष्ट हुन्छ। त्यसोभए, मानिसहरूलाई यो विन्दुमा पुर्याउन तिनीहरूले कस्ता विधिहरू प्रयोग गर्छन्? उदाहरणका लागि, के “मानिसलाई परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको थियो” भन्ने वाक्य साँचो हो? (हो।) तैँले यो भनाइलाई प्रमाणित गर्न आफ्नो वास्तविक अन्तर्ज्ञान, बुझाइ, र अनुभव प्रयोग गर्नुपर्छ ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो भनाइ साँचो हो र यो सही छ भन्ने कुरामा अझै दृढतापूर्वक विश्वास गर्न सकून् र मानवजाति परमेश्वरबाट आएको हो भन्ने कुरामा विश्वस्त हुन सकून्, यसरी परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको आस्था बढ्छ। कुनै व्यक्तिले परमेश्वरमा आस्था राखेपछि, जब उसले ताडना स्वीकार गर्छ वा केही कठिनाइ वा सतावट भोग्छ, तब उसको हृदयमा सामर्थ्य हुनेछ। यो तथ्य हो। तर यी मानिसहरू के भन्छन्? “एउटा टिभी कार्यक्रममा भनिएको थियो, मानवजाति १० करोड वर्ष पहिले कबिलामा बस्थे भन्ने पत्ता लागेको छ।” जब तिनीहरूले आफ्नो ज्ञान प्रदर्शन गर्छन् र यसरी इतिहासबारे कुरा गर्छन्, तब तिनीहरूलाई सुन्ने सबैजना अन्योलमा पर्छन्: “के मानिसलाई परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको थियो भनेर भनिँदैन र? यस्तो कुरा सुन्दा त, त्यस्तो लाग्दैन। के मानिस बाँदरबाट आएको हो?” हेर त, तिनीहरूले मानिसहरूलाई कहाँ लगेका छन्? के यो मानिसहरूलाई हानि गर्नु होइन र? (हो।) जब-जब तिनीहरूले मौका पाउँछन्, तब-तब तिनीहरूले आफ्नो ज्ञानको धाक लगाउँछन् र यी कुराहरूको धाक देखाउँदै इतिहास, दर्शन, र तिनीहरूले संसारमा सरकारी अधिकारीहरूसँग कसरी व्यवहार र मिलेमतो गर्छन् भन्ने बारेमा कुरा गर्छन्। जब तिनीहरूले यसरी धाक देखाउँछन्, र जब सानो कद, सानो आस्था र कमजोर रहेका केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यी कुराहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूको हृदय कता जान्छ? (संसारतिर दौडिरहेको हुन्छ।) ठीक भन्यौ। त्यसको अर्थ के हुन्छ? तिनीहरूलाई सुम्पिएका यी मानिसहरूलाई तिनीहरूले अलपत्र पारे। तिनीहरू स्पष्ट रूपमा नै अनाडी हुन्। तिनीहरूले जीवन प्रवेशका मामिलाहरू नबुझ्ने मात्र होइन, तर तिनीहरूले आफ्नो काम के हो भन्ने कुरा पनि बुझेका हुँदैनन्, जीवनका आत्मिक विषयहरू वा स्वभाव परिवर्तनहरूको कुरा त झनै बुझ्दैनन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि कुरा बुझेका हुँदैनन्, तैपनि अझै सत्यता बुझ्ने व्यक्ति हुँ भनेर ढोँग गर्छन् र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई अगुवाइ गर्ने गोठाला हुन चाहन्छन्। के यो बेतुके कुरा होइन र? यदि तैँले जीवनका आत्मिक मामालाहरू बुझ्दैनस् भने, तँ अगुवाका रूपमा छनौट हुँदा तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले यसो भन्नुपर्छ: “म एउटा अनाडी हुँ, र मैले कहिल्यै पनि मण्डलीको अगुवाइ गरेको छैनँ। मैले कामका प्रबन्धहरूले यस विषयमा के कुराहरू तोकेका छन् भनेर खोजी गर्नुपर्छ र हेर्नुपर्छ, र काम कसरी अघि बढाउनुपर्छ भनेर सङ्गति गर्नका लागि यो कुरा बुझेका मानिसहरूलाई खोज्नुपर्छ, वा सत्यता बुझेका र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेटेर तिनीहरूसँग समन्वय गर्नुपर्छ।” के यो सही मनोवृत्ति हो? (हो।) तर कतिपय मानिसहरूले यसो गर्दैनन्। तिनीहरूले धाक लगाउँदै भन्छन्, “तपाईँ म अरूसँग समन्वय गरूँ भन्ने चाहनुहुन्छ—मभन्दा वरिष्ठ योग्यता कसको छ? मभन्दा माथिल्लो सामाजिक हैसियत कसको छ र? म समाजमा निकै चर्चित छु। मलाई भेट्ने जोकोहीले मलाई अलिकति भए पनि सम्मान त गर्नैपर्छ।” तिनीहरूले यसरी आफ्नो क्षमताबारे ठूला कुरा गर्छन् र त्यसको देखावट गर्छन्। जब तिनीहरूले यसरी मण्डलीको अगुवाइ गर्छन्, तब के दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अझै पनि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने आशा हुन्छ? (हुँदैन।) हुँदैन। अनि परिस्थिति यस्तो भए पनि, यी मानिसहरूले अरूलाई अझै पनि सबै कुरा तिनीहरूकहाँ रिपोर्ट गर्न लगाउँछन्। यी दियाबलसहरू केही समयका लागि विश्वविद्यालय गए, र तिनीहरूसँग अलिकति ज्ञान हुन्छ, र परिणामस्वरूप तिनीहरूले सांसारिक समाजमा घमण्ड गर्ने र ठगी गर्ने, र हर प्रकारका खराब कुराहरू गर्ने आँट गर्छन्। तिनीहरूसँग केही बाँच्ने माध्यम हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरू केही कुरा हासिल गर्न परमेश्वरका घरमा आउन चाहन्छन्। हैसियत प्राप्त गर्न र आफ्ना पुर्खाहरूलाई महिमित तुल्याउनका लागि, तिनीहरूले सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग समेत गर्न चाहन्छन् ताकि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूको कुरा सुनून् र तिनीहरूलाई पछ्याऊन्। तिनीहरूका लागि “सत्यताको मूर्त रूप” भन्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ, “मेरो हरेक सोचाइ, शैली, र रायलाई तिमीहरू सबैले सत्यताका रूपमा पालना गर्नुपर्छ। मैले तेरा लागि एउटा नियम तय गरेको छु: सबै बिलहरू, चाहे त्यो पाँच डलरभन्दा कम मूल्यको किन नहोस्, मलाई रिपोर्ट गर्नैपर्छ।” अरूले भन्छन्: “पाँच डलरको बिल रिपोर्ट गर्नु पर्दैन। हामीसँग पनि अख्तियारको दायरा छ। के हामीले सिद्धान्तअनुसार काम गरे हुँदैन र?” तिनीहरूले के सोच्छन्? “त्यो कसरी ठीक हुन सक्छ? यो ठूलो मामला हो। म अगुवा हुँ। अन्तिम निर्णय गर्ने व्यक्ति म मात्रै हुँ!” तिनीहरूले यो कुरा नबोले पनि, तिनीहरूले हृदयमा यस्तै सोच्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई यसरी नै नियन्त्रण गर्छन्। तिनीहरूले खराब वा अरूलाई छल गर्ने जे सुकै पनि गर्न सक्छन्। जब तिनीहरूले अरूलाई छल र हानि गर्छन्, तब तिनीहरूले आँखा झिमिक्क समेत गर्दैनन्, तिनीहरूको हृदयको धड्कन एक पटक पनि रोकिँदैन, र तिनीहरूलाई भित्री रूपमा असहज महसुस हुँदै हुँदैन। परमेश्वरका घरमा पद दिइँदा, तिनीहरूले यो पद लिने आँट गर्छन्। तिनीहरूले एकपटक त्यो पद लिएपछि, हट्न नै चाहँदैनन् र अरूलाई पालन गराउनका निम्ति सत्यताको मूर्त रूप भएको नाटक गर्न चाहन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू अस्तित्वमा छन्? (छन्।)
कतिपय मानिसहरू छन्, जसले परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि, उहाँका लागि स्वेच्छाले र खुसीसाथ मेहनत गर्दैनन्, बरु मन नलागी-नलागी आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छन्। तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्न श्रम गर्ने बारेमा मात्रै सोच्छन् तर तिनीहरू सत्यतातर्फ लागिपर्न इच्छुक हुँदैनन्। आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, तिनीहरूले प्रायजसो झाराटारुवा व्यवहार गर्छन् र तिनीहरू सतर्क हुँदैनन्, र तिनीहरू केही परिणामहरू हासिल गर्नमै सन्तुष्ट हुन्छन् ताकि तिनीहरूलाई नहटाइयोस्। तर मानिसहरूले परमेश्वरमा साँच्चै विश्वास गरे पनि वा नगरे पनि र उहाँप्रति आफूलाई समर्पित गरे पनि वा नगरे पनि, उहाँले मानिसहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिनुहुन्छ। तैँले सत्यता नबुझेकोले वा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा झाराटारुवा व्यवहार गरेकोले परमेश्वरले तँलाई निन्दा गर्नुहुनेछैन। तैँले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् र तैँले साँच्चै पश्चात्ताप गर्न र सही जीवन मार्ग लिन सक्छस् कि सक्दैनस् भनेर हेर्नका लागि परमेश्वरले तँलाई निरन्तर छानबिन गर्नुहुनेछ। यो कुरा तेरो रोजाइको तरिकामा निर्भर हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न थाल्दा कुनै सत्यता बुझेका थिएनन्, तर तिनीहरूले बारम्बार प्रवचन सुनेकाले र बारम्बार भेला भएर सङ्गति गरेकाले, तिनीहरूले बिस्तारै सत्यता बुझ्न पुग्छन्। तिनीहरूको हृदय झन्-झन् उज्यालो हुँदै जान्छ, र तिनीहरूले आफूमा धेरै कुराको कमी छ, आफूमा सत्यता पटक्कै छैन, र आफूले कर्तव्य निर्वाह गर्दा त्यसमा कुनै सिद्धान्त नै हुँदैन, र तिनीहरूले आफ्नै इच्छा अनुसार केही काम मात्रै गर्छन् भन्ने देख्नेछन्। तिनीहरूलाई यसरी आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुँदैन भन्ने लाग्छ, र तिनीहरूको हृदय पछुतोले भरिन्छ। तिनीहरू सत्यतातर्फ लागिपर्न थाल्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा झन्-झन् राम्रा परिणामहरू हासिल गर्छन्। यसरी नै, एकातिर, तिनीहरूले जीवन प्रवेश प्राप्त गर्छन्, र अर्कोतिर, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न बिस्तारै योग्य बन्दै जान्छन्। यो व्यक्ति आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्ने व्यक्ति हो। सत्यताप्रतिको उसको बुझाइ क्रमिक रूपमा स्पष्ट हुँदै जाँदा, उसले आफ्नै भ्रष्टताको प्रकटीकरणहरू स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छ। उसले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न र आफ्नो हृदयमा परमेश्वरमा भर पर्न सक्छ, आफ्नो भ्रष्टता फाल्न, सत्यता अभ्यास गर्न, र सत्यता पछ्याउने मार्ग लिन इच्छुक हुन सक्छ। यो आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा हुने जीवनको क्रमिक वृद्धि हो। परमेश्वरलाई पछ्याउने सबैले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा सत्यता बुझ्न र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न पुग्छन्। यदि व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन भने, के त्यस्तो परिवर्तन आउन सक्छ? निश्चित रूपमा आउँदैन। कतिपय मानिसहरू अत्यन्तै अहङ्कारी र अभिमानी हुन्छन्। जब तिनीहरू परमेश्वरका घरमा आउँछन्, विशेष गरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेपछि, यसको हद स्पष्ट हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो हात बाँधेर वा कम्मरमा हात राखेर, अवज्ञा र असन्तुष्टि देखाउँछन्। तिनीहरू किन यति अहङ्कारी हुन्छन्? तिनीहरूले हृदयमा यसो भन्छन्: “परमेश्वरमा विश्वास गर्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि, मैले संसार, आफ्नो परिवार, र आफ्नो जागिर त्यागेको छु। के यो मूल्य अति उच्च होइन र? मैले परमेश्वरका लागि धेरै कुरा त्यागेको छु। के परमेश्वरले मलाई केही क्षतिपूर्ति दिनुपर्दैन र? यसको साथै, समाजमा रहेको मेरो हैसियत र आम्दानीअनुसार, के परमेश्वरको घरले मलाई कम्तीमा पनि उस्तै व्यवहार गर्नु पर्दैन र? अहिले मैले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको हुनाले, के परमेश्वरले मलाई केही विशेष निगाह दिन सक्नुहुन्न र? म विशेष प्रतिभा भएको व्यक्ति हुँ, साधारण मानिसहरूभन्दा निकै राम्रो छु। परमेश्वरका घरमा मैले हैसियत पाउनुपर्छ। यदि अरूले अगुवाइ गर्न सक्छन् भने, म पनि अगुवाइ गर्न सक्छु। मेरो हैसियत अरूको भन्दा निम्न हुनु हुँदैन, र मैले साधारण मानिसहरूको भन्दा उच्च व्यवहारको आनन्द उठाउन पाउनुपर्छ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, के परमेश्वरले मलाई, मैले आशिष्हरू प्राप्त गर्नेछु र भविष्यमा मेरो गन्तव्य असल हुनेछ भन्ने कुरामा आश्वासन दिन सक्नुहुन्छ?” तिनीहरूको हृदयमा भएका सोचहरूबाट, हामी के देख्न सक्छौँ भने, तिनीहरू परमेश्वरसँग सौदा गर्न आएका हुन्छन्, इमानदारिताको साथ उहाँप्रति आफूलाई समर्पित गर्नका लागि होइन। तिनीहरूले पनि पावलले जस्तै सोच्छन्, परमेश्वरका आशिष्हरूको बदलामा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न चाहन्छन्। तर तिनीहरूको समझ पावलको भन्दा निकै खराब हुन्छ—त्यो पावलको भन्दा निकै निकृष्ट हुन्छ। म किन यसो भन्छु? किनभने पावलले सुसमाचार प्रचार गर्ने क्रममा, कैयौँ वर्ष साँच्चै नै धेरै कष्ट भोगेको थियो, र उसले सुसमाचार प्रचार गरेको परिणाम साधारण मानिसहरूको भन्दा निकै राम्रो थियो। कम्तीमा पनि, उसका पाइलाहरूले युरोपको धेरैजसो क्षेत्रमा यात्रा गरे; उसले युरोपभरि धेरै मण्डलीहरू स्थापना गर्यो। यस सन्दर्भमा, साधारण ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई पावलको समझ वा उसको श्रमसँग तुलना गर्न सकिँदैन। तर मैले भर्खरै उल्लेख गरेको व्यक्ति, आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेपछि अत्यन्तै अहङ्कारी बन्छ। के त्यो समझको अति नै कमी हुनु होइन र? ऊ अत्यन्तै अविवेकी हुन्छ, र डाँकुले जस्तै, एक पटक आशिष्हरू प्राप्त गर्ने मौका पाएपछि त्यसलाई छोड्नै सक्दैन। त्यस्ता मानिसहरूले सधैँ जानाजान रूपमा परमेश्वरका घरमा चर्चामा आउने अवसरहरू खोजिरहेका हुन्छन्, चाहे त्यो टोली अगुवा वा सुपरिवेक्षक बन्नु मात्रै किन नहोस्। छोटकरीमा भन्दा, परमेश्वरका घरमा आउँदा, तिनीहरू साधारण अनुयायी बन्न अनिच्छुक हुन्छन्। तिनीहरू साधारण सृजित प्राणी हुन्, तिनीहरू अरू सबै जीवित प्राणीहरू जस्तै साधारण सृजित प्राणी हुन् भनेर चाहे जसले स्विकार्न सके पनि, तिनीहरूले चाहिँ यो दृष्टिकोणलाई कहिल्यै स्वीकार गर्नेछैनन्—तिनीहरूले कहिल्यै आफूलाई यसरी अन्यायमा पर्न दिनेछैनन्। तिनीहरूलाई विशेष व्यवहार गरिनुपर्छ र परमेश्वरले तिनीहरूलाई विशेष अनुग्रह र आशिष्हरू दिनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका घरमा हैसियतका विशेष फाइदाहरूको आनन्द पनि उठाउन चाहन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरलाई तिनीहरूको प्रतिभामा शङ्का गर्न दिँदैनन्, र मानिसहरूलाई तिनीहरूको कामबारे सोधपुछ गर्न त झनै दिँदैनन्—तिनीहरूले परमेश्वरका लागि सबै कुरा त्यागेका हुनाले र तिनीहरू उहाँप्रति पूर्ण रूपमा बफादार भएका हुनाले सबैले तिनीहरूमा पूर्ण आस्था राख्नुपर्छ। के यो अव्यावहारिक अनुरोध होइन र? के यस व्यक्तिमा कुनै समझ हुन्छ? त्यस्ता मानिसहरू कति जना हुन्छन्? मण्डलीको कति प्रतिशत हुन सक्छ? त्यस्ता मानिसहरूले सधैँ आफूसँग केही क्षमता र प्रतिभा छ भन्ने सोच्छन्, त्यसकारण आफू निकै तेजस्वी भएको धाक लगाउँछन्। त्यसोभए, यो तथाकथित प्रतिभाको अर्थ के हो? यसको अर्थ तिनीहरूले ठूल्ठूला कुरा गर्न सक्छन्, धेरै बकवाद गर्न सक्छन्, तिनीहरूले जोसँग कुरा गरिरहेका छन् त्यस आधारमा आफ्नो बोल्ने शैली परिवर्तन गर्न सक्छन्, र तिनीहरूमा साधारण मानिसहरूको भन्दा बढी छल गर्ने सीप हुन्छ। तिनीहरूले यो प्रतिभा र क्षमता हो भन्ने विश्वास गर्छन्, र तिनीहरूले यो क्षमतालाई रवाफ देखाउन र बहकाउन प्रयोग गर्न चाहन्छन्। साँचो प्रतिभा भनेको के हो? त्यसको अर्थ विशेष सीपहरू हुनु हो। जब परमेश्वरले मानिसलाई सृष्टि गर्नुभयो, तब उहाँले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई फरक-फरक सीपहरू दिनुभयो। कतिपय मानिसहरू साहित्यमा राम्रा हुन्छन्, कतिपय मानिसहरू चिकित्सामा राम्रा हुन्छन्, कतिपय मानिसहरू सीपहरूको अध्ययन गर्नमा राम्रा हुन्छन्, कतिपय मानिसहरू वैज्ञानिक अनुसन्धान गर्नमा राम्रा हुन्छन्, र इत्यादि। मानिसहरूका विशेषज्ञताहरू परमेश्वरले दिनुभएको हुन्छ र ती धाक देखाउने कुरा होइनन्। व्यक्तिसँग जस्तोसुकै विशेषज्ञता भए पनि, यसको अर्थ उसले सत्यता बुझ्छ भन्ने हुँदैन, र यसको अर्थ उसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने त निश्चित रूपमा नै हुँदैन। मानिसहरूमा निश्चित विशेषज्ञताहरू हुन्छन्, र यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भने, तिनीहरूले यी विशेषज्ञताहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि प्रयोग गर्नुपर्छ। यो परमेश्वरका लागि स्वीकार्य कुरा हो। निश्चित विशेषज्ञताबारे धाक लगाउनु वा परमेश्वरसँग सौदा गर्न यसको प्रयोग गर्न चाहनु—यो समझको अत्यन्तै कमी हुनु हो। परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई निगाह गर्नुहुन्न। कतिपय मानिसहरूसँग निश्चित सीप हुन्छ, र त्यसकारण जब तिनीहरू परमेश्वरका घरमा आउँछन्, तब तिनीहरूलाई आफू अरूभन्दा एक तह माथि छु भन्ने लाग्छ, तिनीहरूले विशेष व्यवहारको आनन्द लिन चाहन्छन्, र तिनीहरूलाई आफूसँग जीवनभरिका लागि हातमुख जोड्ने आधार छ भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले यो सीपलाई एक प्रकारको पुँजी मान्छन्—कस्तो अहङ्कार! त्यसोभए, तैँले यी वरदान र विशेषज्ञताहरूलाई कसरी हेर्नुपर्छ? यदि परमेश्वरका घरमा यी कुराहरू उपयोगी छन् भने, ती तेरो कर्तव्य पूरा गर्ने औजारहरू मात्रै हुन्। सत्यतासँग तिनको कुनै सरोकार हुँदैन। तँसँग जतिसुकै वरदान र प्रतिभाहरू भए पनि, ती मानव विशेषज्ञताहरू मात्रै हुन् र सत्यतासँग तिनको कुनै सरोकार हुँदैन। तँसँग वरदान र विशेषज्ञताहरू हुनुको अर्थ तैँले सत्यता बुझ्छस् भन्ने हुँदैन, र तिनको अर्थ निश्चय नै तँसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने हुँदैन। यदि तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नका लागि आफ्ना वरदान र विशेषज्ञताहरूलाई प्रयोग गरिस् भने, तिनलाई सही ठाउँमा प्रयोग गरिएको हुन्छ, र तिनको प्रयोगलाई परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ। तर यदि तैँले आफ्नो वरदान र विशेषज्ञताहरूलाई धाक लगाउन, आफ्नै गवाही दिन, र स्वतन्त्र राज्य निर्माण गर्न प्रयोग गर्छस् भने, तेरा पापहरू ठूला हुनेछन्, र तँ परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने ठूलो अपराधी बन्नेछस्। वरदानहरू परमेश्वरले दिनुभएको हुन्छ। यदि तैँले तिनलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र परमेश्वरको गवाही दिन प्रयोग गर्न सक्दैनस् भने, तँ अत्यन्तै अविवेकी हुनेछस् र तँमा समझको कमी हुनेछ, र तँ परमेश्वरप्रति अत्यन्तै ऋणी हुनेछस्—यो भयानक विद्रोहीपन हो! तर तैँले आफ्नो वरदान र विशेषज्ञताहरूलाई जति नै राम्ररी प्रयोग गरे पनि, यसको अर्थ तँसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने हुँदैन। सत्यताको अभ्यास गर्नु र सिद्धान्त अनुसार व्यवहार गर्नु भनेको तँसँग सत्यता वास्तविकता हुनु हो। वरदान र प्रतिभाहरू सधैँ वरदान र प्रतिभाहरू नै हुन्छन्। सत्यतासँग तिनको कुनै सरोकार हुँदैन। तँसँग चाहे जति धेरै वरदान र प्रतिभाहरू भए पनि, र तेरो प्रतिष्ठा चाहे जति नै उच्च भए पनि वा तेरो हैसियत जति नै उच्च भए पनि, यसको अर्थ तँसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने कहिल्यै हुनेछैन। वरदान र प्रतिभाहरू कहिल्यै पनि सत्यता बन्नेछैनन्। सत्यतासँग तिनको कुनै सरोकार नै हुँदैन। तर ख्रीष्ट-विरोधीहरूले यसरी सोच्दैनन्, र तिनीहरूले यी कुराहरूलाई नै ठूलो महत्त्व दिन्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूसँग अभिनय गर्ने प्रतिभा हुन्छ। परमेश्वरको घरमा छायाङ्कन गरिएको चलचित्रमा मुख्य भूमिका निर्वाह गरेपछि, तिनीहरूले धाक लगाउन थाल्छन्। तिनीहरूलाई मेकअप लगाउन सहयोग गर्ने तीन जना मानिसहरू समेत तिनीहरूका आवश्यकताहरू पूरा गर्न पर्याप्त हुँदैनन्। तिनीहरू पहिले साधारण व्यक्ति थिए, तर अहिले तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुनाले, अभिनेताको रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेपछि, तिनीहरूले धाक लगाउन थाल्छन्। के तिनीहरूले मृत्युसँग खेलिरहेका हुँदैनन् र? मलाई लाग्छ तिनीहरूले ठ्याक्कै त्यही गरिरहेका हुन्छन्! तिनीहरूको रूप विशेष हुँदैन, र तिनीहरूको अभिनय क्षमता औसत हुन्छ। तिनीहरू निश्चित भूमिका निर्वाह गर्नका लागि मात्रै उपयुक्त हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई अर्को भूमिका दिइन्छ—के यो तिनीहरूलाई उचाल्नु होइन र? आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मौका दिँदा, तिनीहरूले धाक समेत लगाउँछन्। अभिनय गर्दा, तिनीहरूले मानिसहरूलाई चिया ल्याउन र पानी हाल्न लगाएर सेवा गर्ने हुकुम दिन्छन्, जसले गर्दा देख्ने सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रिस उठ्छ। मैले भनेँ, “तिनीहरूलाई सफा गरिदेओ!” त्यसकारण मण्डलीले तिनीहरूलाई हटायो। के यी मानिसहरू निकालिनु पर्दैन र? तिनीहरूले, मण्डलीले तिनीहरूविना चलचित्रहरू नै बनाउन सक्दैन भन्ने सोचे, त्यसकारण धाक लगाउने आँट गरे। तिनीहरूले यस्तो परिणामको अपेक्षा गरेका थिएनन्। यो तिनीहरूको प्रकृतिले गर्दा भएको थियो। त्यस्ता मानिसहरूले ज्ञान, प्रतिभा, सिकाइ, र अनुभवलाई कदर गर्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई अति नै महत्त्व दिन्छन्, तर सबैभन्दा बहुमूल्य कुरालाई बेवास्ता गर्छन्—सत्यतालाई। परमेश्वरका घरमा सत्यताले शासन गर्छ भन्ने कुरा तिनीहरू बुझ्दैनन्। यदि तिनीहरूले सत्यता पछ्याएनन् भने, तिनीहरूको ज्ञान चाहे जति नै उच्च भए पनि वा तिनीहरूको वाक-कौशल जति नै राम्रो भए पनि, तिनीहरू खडा रहन सक्दैनन्। ढिलो-चाँडो, तिनीहरूलाई खुलासा गरिनेछ र हटाइनेछ। के मानिसहरूलाई यो सानो धर्मसिद्धान्त बुझ्न सहज हुन्छ? धेरै वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका तर यो कुरा छर्लङ्ग देख्न नसक्ने मानिसहरू मूल्यहीन अलमल्ल मानिसहरू मात्रै हुन्। यदि तिनीहरू अलिक समझदार भएका भए, तिनीहरू त्यति अहङ्कारी हुनेथिएनन्। त्यस्ता मानिसहरू आफैलाई धोका दिइरहेका दियाबलस र शैतानहरू हुन्। अहिले, मैले यो मामलालाई सीधै औँल्याएँ ताकि तिमीहरूले पनि यसलाई स्पष्ट रूपमा बुझ्न सक; ताकि तिमीहरूले यो मामलालाई अलिक खुट्टयाएर यसलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक। यदि मैले यसलाई स्पष्ट रूपमा नऔँल्याएको भए, के तिमीहरूले यसलाई यसरी खुट्टयाउन सक्नेथियौ? के तिमीहरूले तिनीहरूलाई निकाल्न सक्नेथियौ? मानिसहरूले समस्या देख्न सक्दैनन्, त्यसकारण मैले सीधै बताउनुपर्छ। यदि मैले सीधा कुरा गरिनँ भने, समस्या समाधान हुन सक्दैन। तिमीहरूले बुझ्ने केही धर्मसिद्धान्तहरूमा मात्रै भरोसा गरेर, कुनै पनि समस्या समाधान गर्न सकिँदैन।
ख्रीष्ट-विरोधीहरूले सधैँ आफूलाई विशेष प्रतिभा भएको व्यक्ति ठान्छन्। तिनीहरूले आफूलाई गहन रूपमा शिक्षित र ज्ञानको धनी कलेजबाट स्नातकप्राप्त व्यक्ति सोच्छन्। तिनीहरूले आफ्नो ज्ञान र आफूले सिकेका प्रतिपादित आत्मिक सिद्धान्तहरूलाई निकै कदर गर्छन् र मूल्यवान् ठान्छन्, र यी कुराहरूलाई सत्यताका रूपमा समेत लिन्छन्। त्योभन्दा बढी त, तिनीहरूले प्रायजसो, आफूले सही ठानेका यो ज्ञान र अनुभव लिन्छन्, र यसलाई आफ्ना वरिपरिका मानिसहरूलाई निर्देशन दिन, बहकाउन, वा अभ्यस्त पारिदिनका लागि प्रयोग गर्छन्। विशेष गरी, तिनीहरूले आफ्नो “महिमित” विगतका बारेमा बारम्बार कुरा गर्छन्, जुन कुरालाई तिनीहरूले अरूलाई मनाउन र विश्वस्त पार्न, र आफ्नो सम्मान र आराधना गर्ने तुल्याउन प्रयोग गर्छन्। अनि तिनीहरूका यी “महिमित” विगतहरू के-के हुन् त? तिनीहरूमध्ये कतिले यसो भन्नेछन्: “म कुनै बेला विश्वविद्यालयको प्राध्यापक थिएँ। मेरा सबै विद्यार्थीहरू मास्टर्स वा पिएचडीका विद्यार्थीहरू थिए। जब-जब म प्रशिक्षण दिन्थे, तब एउटा सिट पनि खाली हुँदैनथियो; हरेक विद्यार्थी पूर्ण रूपमा चुपचाप बस्थे, आफ्नो आँखामा श्रद्धा र आदरका साथ मलाई हेरिरहेका हुन्थे। म नर्भस समेत हुन्थिनँ। यो सब कति भव्य र प्रभावशाली थियो! म यस्तो प्रतिभा र साहस लिएर जन्मेको हुँ।” अरूले भन्नेछन्: “मैले १४ वर्षको उमेरमा नै ड्राइभिङ सिकेँ। मैले अहिले सवारी चलाएको ४० वर्षभन्दा बढी समय भयो र मेरो सवारी चलाउने सीप उत्कृष्ट छ।” तिनीहरूले यसो भन्नुको अर्थ के हो? तिनीहरूको अर्थ यो हो: “तिमीहरूले सवारी चलाएको केही दिन मात्रै भएको छ। तिमीहरूलाई के थाहा छ? म जस्तो अनुभवी चालकले, आफ्नो जीवनभरि सवारी चलाएको छु। मसँग हरप्रकारका अनुभवहरू छन्। भविष्यमा, तिमीहरूले केही बुझेनौ भने मलाई सोध्नुपर्छ। तिमीहरूले मैले भनेको कुरा सुन्नैपर्छ।” जब ख्रीष्ट-विरोधीहरूसँग कुनै प्रकारको सीप हुन्छ, तब तिनीहरूले आफूलाई उल्लेखनीय ठान्छन्, तिनीहरूले आफूलाई रहस्यमय बनाउँछन्, र तिनीहरूले आफ्नै देखावट गर्छन् र आफ्नै बारेमा गवाही दिन्छन्, यसरी अरूलाई आफ्नो आदर र आराधना गर्ने तुल्याउँछन्। जब यस्ता मानिसहरूसँग थोरै सामर्थ्य वा कुनै वरदान हुन्छ, तब त्यसले तिनीहरूलाई आफू अरूभन्दा असल छु भन्ने सोच्न लगाउँछ, र तिनीहरूले अरूलाई अगुवाइ गर्ने आकाङ्क्षा राख्छन्। जब अरू मानिसहरू उत्तरहरू खोज्न तिनीहरूकहाँ आउँछन्, तब ख्रीष्ट-विरोधीहरूले उनीहरूलाई माथि बसेर व्याख्या दिन्छन्, र यदि त्यसपछि पनि ती मानिसहरूले बुझेनन् भने, तिनीहरूले यो उनीहरूको क्षमता कमजोर भएकोले हो भनेर बताउँछन्, तैपनि वास्तवमा, स्पष्ट व्याख्या प्रदान नगर्नेहरू ख्रीष्ट-विरोधीहरू आफै हुन्छन्। उदाहरणका लागि, कसैले बिग्रेको मेसिन मर्मत गर्न नसकेको देखेर, ख्रीष्ट-विरोधीले यसो भन्नेछ: “यो काम कसरी गर्ने भन्ने तिमीलाई अझै पनि कसरी थाहा भएन? के मैले तिमीलाई यो कसरी गर्ने भनेर पहिले नै बताइसकेको छैनँ र? मैले यो कुरा निकै स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरेको थिएँ, तैपनि तिमीले अझै बुझेका छैनौ। तिम्रो क्षमता साँच्चै कमजोर छ। मैले तिमीलाई यो कसरी गर्ने भनेर सिकाउँदा तिमी हरेक पटक नै सिक्न असफल हुन्छौ।” तैपनि जब त्यो व्यक्तिले उसलाई मेसिन मर्मत गर्न आग्रह गर्छ, तब उसले यसलाई निकै लामो समयसम्म हेर्नेछ र उसलाई पनि त्यो कसरी मर्मत गर्ने भन्ने थाहा हुनेछैन, र उसले त्यो मर्मत गर्न आउँदैन भन्ने तथ्यलाई पनि त्यस व्यक्तिबाट लुकाउँछ। त्यस व्यक्तिलाई पठाएपछि, ख्रीष्ट-विरोधीले सुटुक्क अनुसन्धान गर्नेछ र मेसिन कसरी मर्मत गर्ने भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गर्नेछ, तर उसले अझै पनि यसलाई ठीक गर्न सक्नेछैन। उसले मेसिनलाई खोलखाल गरेर टुक्रा-टुक्रा पार्नेछ, र त्यसलाई फेरि जोड्न सक्नेछैन। त्यसपछि, अरूले देख्नेछन् भन्ने डरले, उसले ती टुक्रा-टाक्रीहरू लुकाउनेछ। के केही कुराहरू गर्न नआउनु लाजमर्दो कुरा हो? के सबै कुरा गर्न सक्ने कोही छ? केही कुराहरू गर्न नआउनु लाजमर्दो कुरा होइन। तँ साधारण व्यक्ति मात्रै होस् भन्ने नबिर्सी। कसैले पनि तँलाई आदर वा आराधना गर्दैन। साधारण व्यक्ति भनेको त्यही हो: साधारण व्यक्ति। यदि तँलाई कुनै कुरा गर्न आउँदैन भने, तँलाई त्यो कसरी गर्ने भन्ने थाहा छैन भनेर भन् न। तैँले किन आफूलाई ढाकछोप गर्ने प्रयास गर्छस्? यदि तैँले जहिल्यै आफूलाई ढाकछोप गरिरहेको हुन्छस् भने मानिसहरूले तँसँग घिन मान्नेछन्। ढिलो-चाँडो, तेरो कुरा खुलासा हुनेछ, र त्यस बेला, तैँले आफ्नो गरिमा र निष्ठा गुमाउनेछस्। यो ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हो—उसले जहिल्यै आफूलाई सबै कुराको ज्ञान भएको, सबै कुरा गर्न सक्ने, सबै कुरामा सक्षम र योग्य व्यक्तिको रूपमा लिन्छ। के यसले उसलाई समस्यामा पार्नेछैन र? यदि उसँग इमानदार मनोवृत्ति भएको भए उसले के गर्नेथियो? उसले यसो भन्नेथियो: “म यो प्राविधिक सीपमा सिपालु छैनँ; मसँग अलिकति अनुभव मात्रै छ। मैले आफूले जानेका सबै कुरा लागू गरेँ, तर हामीले सामना गरिरहेका यी नयाँ समस्याहरू मैले बुझेको छैनँ। त्यसकारण, यदि हामी आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न चाहन्छौँ भने हामीले केही पेसागत ज्ञान सिक्नुपर्छ। पेसागत ज्ञानमा निपुण भएमा यसले हामीलाई आफ्नो कर्तव्य प्रभावकारी रूपमा पूरा गर्ने तुल्याउनेछ। परमेश्वरले हामीलाई यो कर्तव्य सुम्पनुभएको छ, त्यसकारण यसलाई राम्ररी पूरा गर्ने जिम्मेवारी हाम्रो हो। हामीले आफ्नो कर्तव्यको जिम्मेवारी वहन गर्ने मनोवृत्तिका आधारमा यो पेसागत ज्ञान सिक्नुपर्छ।” सत्यताको अभ्यास गर्नु यही हो। ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्तिले यसो गर्नेथिएन। यदि कुनै व्यक्तिमा अलिकति समझ छ भने, उसले यसो भन्नेछ: “मलाई यति मात्रै थाहा छ। तिमीले मलाई सम्मान गर्नु पर्दैन, र मैले धाक लगाउनु पर्दैन—के त्यसले कामकुरालाई झन् सहज बनाउनेछैन र? सधैँ आफूलाई ढाकछोप गर्नु दुःखदायी कुरा हो। यदि हामीलाई कुनै कुरा थाहा छैन भने, हामीले सँगै सिक्न सक्छौँ अनि हाम्रो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सामञ्जस्यताका साथ काम गर्न सक्छौँ। हामीसँग जिम्मेवार मनोवृत्ति हुनुपर्छ।” यो देख्दा, मानिसहरूले यसो सोच्नेथिए, “यो व्यक्ति हामीभन्दा असल छ; उसलाई समस्या आइपर्दा, उसले अन्धाधुन्ध आफूलाई आफ्नो सीमाभन्दा बाहिर जबरजस्ती धकेल्दैन, न त उसले यसलाई अरूको काँधमा थोपरिदिने वा जिम्मेवारीबाट पन्छिने नै गर्छ। बरु, उसले यस कुराको जिम्मेवारी आफै लिन्छ र यसलाई गम्भीर र जिम्मेवार मनोवृत्तिका साथ व्यवहार गर्छ। यो एउटा असल व्यक्ति हो जो आफ्नो काम र कर्तव्यप्रति गम्भीर र जिम्मेवार छ। ऊ भरोसायोग्य हुन्छ। परमेश्वरको घरले उसलाई यो महत्त्वपूर्ण कार्य सुम्पेर ठीक गर्यो। परमेश्वरले साँच्चै नै मानिसहरूको हृदयको गहिराइलाई छानबिन गर्नुहुन्छ!” यसरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेर, उसले आफ्ना सीप सुधार्नेछ र सबैको अनुमोदन प्राप्त गर्नेछ। यो अनुमोदन कसरी आउँछ? पहिलो कुरा, उसले आफ्नो कर्तव्यलाई गम्भीर र जिम्मेवार मनोवृत्तिका साथ व्यवहार गरिरहेको हुन्छ; दोस्रो कुरा, ऊ एउटा इमानदार व्यक्ति बन्न सक्छ, र उसँग व्यावहारिक र अध्ययनशील मनोवृत्ति हुन्छ; तेस्रो कुरा, उसँग पवित्र आत्माको मार्गदर्शन र अन्तर्दृष्टि हुन्छ भन्ने कुरालाई नकार्न सकिँदैन। त्यस्तो व्यक्तिसँग परमेश्वरको आशिष् हुन्छ; विवेक र समझ भएको व्यक्तिले हासिल गर्न सक्ने कुरा यही हो। उसमा भ्रष्ट स्वभाव, कमी र कमजोरीहरू हुने भए पनि, र उसलाई धेरै कुरा कसरी गर्ने भन्ने थाहा नहुने भए पनि, ऊ अझै पनि अभ्यासको सही मार्गमा हुन्छ। उसले आफूलाई ढाकछोप गर्ने वा छल गर्ने गर्दैन; आफ्नो कर्तव्यप्रति उसमा गम्भीर र जिम्मेवार मनोवृत्ति हुन्छ, र सत्यताको तृष्णा गर्ने र भक्तिको मनोवृत्ति हुन्छ। ख्रीष्ट-विरोधीहरूले कहिल्यै यी कुराहरू गर्न सक्नेछैनन् किनभने तिनीहरूको सोच्ने तरिका सत्यतालाई प्रेम गर्ने र पछ्याउने मानिसहरूको भन्दा सधैँ फरक हुनेछ। तिनीहरूले किन फरक तरिकाले सोच्छन्? किनभने तिनीहरूभित्र शैतानको प्रकृति हुन्छ; तिनीहरू शक्ति ग्रहण गर्ने आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्न शैतानको स्वभाव अनुसार जिउँछन्। तिनीहरूले सधैँ युक्ति र चलाकीहरूमा संलग्न हुन विभिन्न माध्यमहरू प्रयोग गर्न खोज्छन्, मानिसहरूलाई साम, दाम, दण्ड, भेदमार्फत बहकाएर आफ्नो आराधना गर्न र आफूलाई पछ्याउन लगाउँछन्। त्यसकारण, मानिसहरूको आँखामा छारो हाल्नका लागि, तिनीहरूले आफूलाई ढाकछोप गर्ने, चलाकी गर्ने, झूट बोल्ने, र छल गर्ने, अरूलाई तिनीहरू सबै कुरामा सही छन्, तिनीहरू सबै कुरामा सक्षम छन्, र तिनीहरूले जे पनि कुरा गर्न सक्छन्; तिनीहरू अरूभन्दा चलाख छन्, तिनीहरू अरूभन्दा बुद्धिमानी छन्, तिनीहरूले अरूले भन्दा बढी बुझ्छन्; तिनीहरू सबै कुरामा अरूभन्दा सिपालु छन्, र तिनीहरू हरेक हिसाबमा अरूभन्दा माथि छन्—तिनीहरू कुनै पनि समूहमा सर्वोत्कृष्ट छन् भन्ने कुरा विश्वास दिलाउन हर प्रकारका तरिकाहरू खोज्छन्। तिनीहरूमा यस्तो खाँचो हुन्छ; ख्रीष्ट-विरोधीहरूको स्वभाव यही हो। यसरी, तिनीहरूले आफू जे होइन त्यसको ढोँग गर्न सिक्छन्, र यस्ता विभिन्न अभ्यास र प्रकटीकरणहरू पैदा गर्छन्।
यसबारे विचार गर: आफू जे होइन त्यही नै हो भनी ढोँग गर्न मन पराउने मानिसहरूमा कस्तो स्वभाव हुन्छ? तिनीहरूले आफू के भएको ढोँग गर्छन्? तिनीहरूले दियाबलस वा नकारात्मक व्यक्तिका रूपमा ढोँग गर्दैनन्; तिनीहरूले उच्च, असल, सुन्दर, र दयालु, मानिसहरूले सम्मान र प्रशंसा गर्न लायक भएको ढोँग गर्छन्—तिनीहरू मानिसहरूले प्रशंसा गर्ने वा अनुमोदन गर्न लायक भएको ढोँग गर्छन्। तिनीहरूले सबै कुरा जानेको र बुझेको ढोँग गर्छन्; तिनीहरूले आफूसँग सत्यता भएको, आफू सकारात्मक व्यक्तित्व भएको, र सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्ति भएको ढोँग गर्छन्। के यो आफ्नै विनाशको खोजी गर्नु होइन र? के तिनीहरूमा त्यो वास्तविकता हुन्छ? के तिनीहरूमा त्यो सार हुन्छ? हुँदैन। तिनीहरूसँग त्यस्ता कुरा नभएकै कारण तिनीहरूले ढोँग गरिरहेका छन् भनेर भनिएको हो। त्यसोभए, के तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता भएकोले तिनीहरू सत्यताको मूर्त रूप हुन् भनेर कसैले भन्नेछ? के यो अभिव्यक्तिमा दम छ? (अहँ, छैन।) यदि तँसँग केही सत्यता वास्तविकताहरू भए पनि, तँ कुनै पनि हालतमा सत्यताको मूर्त रूप होइनस्। त्यसकारण, सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्ने जोकोही व्यक्ति अहङ्कारी व्यक्ति हो र बेतुके किसिमको व्यक्ति हो! आफूसँग अलिकति मात्र सत्यता वास्तविकता भएको तैपनि सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्ने आँट गर्ने व्यक्ति, विशाल र सीमाहीन समुद्र हुँ भनेर दाबी गर्ने पानीको एउटा थोपा जस्तै हुन्छ। के यो अहङ्कारको पराकाष्ठा होइन र? के यो दुस्साहसी निर्लज्जता होइन र? कुनै व्यक्तिसँग, सत्यताको मूर्त रूप हुँ भन्ने ढोँग गर्नका लागि, त्यसो गर्ने पुँजी हुनुपर्छ। अनि ख्रीष्ट-विरोधीहरूले सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्न के प्रयोग गर्छन्? मैले भर्खरै उल्लेख गरेका ती कुराहरू—ज्ञान, अनुभव, र पाठहरू। यसमा मानिसहरूले सिकाइमार्फत प्राप्त गर्ने विशेष सीप र प्रतिभाहरू साथै तिनीहरूले जन्मजात रूपमा लिएर आएका वरदानहरू समावेश हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूसँग भाषाहरू बोल्ने वरदान हुन्छ, जब कि अरूमा प्रचार गर्ने वरदान वा वाक-कौशल हुन्छ। अरूले निश्चित विशेष प्रकारका पेसागत सीपहरू सिकेका वा महारथ हासिल गरेका हुन्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरू नृत्य, सङ्गीत, ललित कला, भाषा, वा साहित्यमा अति उत्कृष्ट हुन्छन्; जबकि अरू राजनीतिमा सिपालु हुन्छन्, जसको अर्थ तिनीहरू मानिसहरूसँग चालबाजी गर्नमा निकै सिपालु हुन्छन्, तिनीहरू कूटनीतिमा अब्बल हुन्छन्, र इत्यादि। छोटकरीमा भन्दा, यसमा जीवनका सबै क्षेत्रका विशेष प्रतिभा भएका मानिसहरू समावेश हुन्छन्। विशेष प्रतिभा वा वरदानहरू भएका यी मानिसहरूसँग समाजमा निश्चित हैसियत वा निर्धारित कर्म-क्षेत्र हुन्छ नै भन्ने जरुरी छैन। कतिपय मानिसहरू स-साना ठाउँमा जिउँछन्, तैपनि तिनीहरूले विगतदेखि वर्तमानसम्मका विभिन्न मामिलाहरूका बारेमा स्पष्ट र तार्किक रूपमा, र निकै कुशल तरिकाले बोल्न सक्छन्। यदि यी विशेष प्रतिभा भएका मानिसहरूमा ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव छ भने, तिनीहरू परमेश्वरका घरमा आउँदा यथास्थितिसँग सन्तुष्ट हुनेछैनन्; तिनीहरूले निश्चित महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरू पाल्नेछन्, र तिनीहरूलाई क्रमिक रूपमा प्रकाश गरिनेछ।
ख्रीष्ट-विरोधीहरूले अलिकति अनुभव र ज्ञान प्राप्त गरेपछि, र केही पाठहरू सिकेपछि सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्छन् भन्ने विषयवस्तुको सन्दर्भमा, हामीले त्यस्ता ज्ञान, अनुभव, र पाठहरूको दायराबारे छलफल गरेका छौँ। अनि यो छलफलको केन्द्र के थियो? (ढोँग गर्नु।) ठीक भन्यौ। यसको केन्द्र बिन्दु भनेको ख्रीष्ट-विरोधीहरूले आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्नु हो। ज्ञान, अनुभव, पाठहरू—यीमध्ये कुनै पनि कुरा सत्यता होइनन्; सत्यतासँग यी कुराको कुनै सरोकार हुँदैन। यी कुराहरू सत्यताको विरुद्धमा समेत जान्छन् र परमेश्वरद्वारा निन्दित हुन्छन्। उदाहरणका लागि, ज्ञानलाई लिऊँ, के इतिहासलाई ज्ञानका रूपमा गणना गरिन्छ? (गरिन्छ।) मानव इतिहास, निश्चित देश वा जातीय समुदायहरूको इतिहास, आधुनिक इतिहास, प्राचीन इतिहास, वा निश्चित अनौपचारिक इतिहासहरूकाबारे रहेका ज्ञान र इतिहासका पुस्तकहरू कसरी आए? (ती मानिसहरूले लेखेका थिए।) त्यसोभए, के मानिसहरूले लेखेका कुराहरू वास्तविक इतिहाससँग मिल्छन्? के मानिसहरूका अवधारणा र विचारहरू परमेश्वरका कार्यहरूका सिद्धान्त, मार्ग, र माध्यमहरूसँग बाझिँदैनन् र? के मानिसले बोलेका यी वचनहरू वास्तविक इतिहाससँग सम्बन्धित छन्? (छैनन्।) तीबीच कुनै सम्बन्ध हुँदैन। त्यसकारण, इतिहासका पुस्तकहरूमा समावेश भएका अभिलेखहरू चाहे जति नै सटीक भए पनि, ती ज्ञान मात्रै हुन्। ती इतिहासकारहरू चाहे जति नै सुबोध भए पनि, र तिनीहरूले यी इतिहास चाहे जति नै तार्किक र स्पष्ट रूपमा सुनाए पनि, ती कुराहरू सुनेपछि तँ के निष्कर्षमा पुग्नेछस्? (हामीले ती घटनाहरूका बारेमा थाहा पाउनेछौँ।) हो, तिमीहरूले ती घटनाहरूका बारेमा थाहा पाउनेछौ। तर के तिनीहरूले तँलाई ती इतिहास सुनाउनुको उद्देश्य ती घटनाहरूका बारेमा जानकारी दिनु मात्रै हो त? तिनीहरूसँग एउटा निश्चित विचार हुन्छ, जसद्वारा तिनीहरूले तँलाई सैद्धान्तिकरण गर्न चाहन्छन्। अनि तिनीहरूको सैद्धान्तिकरण केमा केन्द्रित हुन्छ? हामीले विश्लेषण र चिरफार गर्नुपर्ने कुरा नै यही हो। म एउटा उदाहरण दिन्छु ताकि तिनीहरूले मानिसहरूलाई के कुराद्वारा सैद्धान्तिकरण गर्न चाहन्छन् भनेर तिमीहरूले बुझ्न सक। प्राचीन समयदेखि आजको दिनसम्मको इतिहासलाई पुनरावलोकन गरेपछि, मानिसहरूले अन्तिममा एउटा भनाइ निकालेका छन्; तिनीहरूले मानव इतिहासमा एउटा तथ्य अवलोकन गरेका छन्, जुन यस्तो छ: “जित्नेले श्रीपेच पाउँछ, हार्नेले केही पाउँदैन।” के यो ज्ञान हो? (हो।) यो ज्ञान ऐतिहासिक तथ्यहरूबाट आउँछ। परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुने तरिका र माध्यमहरूसँग, के यो भनाइको कुनै सम्बन्ध छ? (छैन।) वास्तवमा, यो त्यसको विपरीत छ; यो त्यससँग बाझिन्छ र त्यसको विरुद्धमा जान्छ। त्यसोभए, तँलाई यो भनाइले सैद्धान्तिकरण गरिएको छ, र यदि तैँले सत्यता बुझ्दैनस्, वा तँ गैर-विश्वासी होस् भने, यो सुनेपछि तैँले के सोच्न सक्छस्? तैँले यस भनाइलाई कसरी लिनेथिइस्? सर्वप्रथम, यी इतिहासकार वा इतिहासका पुस्तकहरूले यस प्रकारका सबै घटनाहरूलाई सूचीकृत गर्छन्, र यो भनाइको सटीकतालाई पुष्टि गर्न पर्याप्त प्रमाण र ऐतिहासिक घटनाहरू प्रयोग गर्छन्। सुरुमा, तैँले यो भनाइ पुस्तकबाट मात्रै सिकेको हुन सक्छस्, र तँलाई यस भनाइबारे जानकारी मात्र हुन्छ। तँ यी घटनाहरूबारे सचेत नभएसम्म तैँले यसलाई एउटा स्तर वा निश्चित हदसम्म मात्रै बुझेको हुन सक्छस्। तर तैँले एक पटक यी ऐतिहासिक तथ्यहरू सुनेपछि, यो भनाइप्रतिको तेरो पहिचान र स्वीकार गहन बन्नेछ। तैँले यस्तो त अवश्य नै भन्नेछैनस्, “कतिपय कुराहरू त्यस्ता हुँदैनन्।” बरु, तैँले यसो भन्नेछस्, “वास्तविकता यस्तै हुन्छ; प्राचीन समयदेखि आजको दिनसम्मको इतिहासलाई हेर्दा, मानवजाति यसरी नै विकसित भएको छ—जित्नेले श्रीपेच पाउँछ, हार्नेले केही पाउँदैन!” जब तैँले यस मामिलालाई यसरी बुझ्छस्, तब तैँले आफ्नो आचरण करियर, र तेरो दैनिक जीवन, साथै तेरो वरिपरिका मानिसहरू, घटनाहरू, र कामकुराहरूप्रति के-कस्ता दृष्टिकोण र मनोवृत्तिहरू राख्नेछस्? के त्यस्तो बुझाइले तेरो मनोवृत्ति परिवर्तन गर्नेछ? (गर्नेछ।) सबैभन्दा बढी, यसले नै परिवर्तन गर्नेछ। त्यसोभए, यसले तेरो मनोवृत्तिलाई कसरी परिवर्तन गर्नेछ त? के यसले तेरो जीवनको दिशा र संसारसँग व्यवहार गर्ने तेरा विधिहरूलाई मार्गदर्शन र परिवर्तन गर्नेछ? सायद तैँले यसअघि यस्तो विश्वास गर्थिस् होला, “सामञ्जस्यता सम्पत्ति हो भने सहनशीलता चमक हो” र “असल व्यक्तिको जीवनमा शान्ति हुन्छ।” अब, तैँले यस्तो सोच्नेछस्, “‘जित्नेले श्रीपेच पाउँछ, हार्नेले केही पाउँदैन,’ त्यसकारण यदि म अधिकारी बन्न चाहन्छु भने, मैले फलानो-फलानो कुरालाई ध्यान दिएर ख्याल गर्नुपर्छ। तिनीहरू मेरा पक्षमा छैनन्, त्यसकारण मैले तिनीहरूलाई बढुवा दिनु हुँदैन—तिनीहरू बढुवा पाउन योग्य नै किन नहुन्।” तैँले कामकुराहरूबारे यसरी सोच्दै जाँदा, तेरो मनोवृत्ति परिवर्तन हुनेछ—र त्यो तुरुन्तै परिवर्तन हुनेछ। यो परिवर्तन किन आउँछ? किनभने तैँले “जित्नेले श्रीपेच पाउँछ, हार्नेले केही पाउँदैन” भन्ने विचार र दृष्टिकोणलाई स्वीकार गरेको हुन्छस्। धेरै तथ्यहरू सुनेपछि यसले तेरो लागि वास्तविक मानव जीवनमा यो दृष्टिकोणको सहीपनलाई थप पुष्टि मात्रै गर्नेछ। तैँले आफ्नो भावी जीवन र सम्भावनाहरूलाई पछ्याउनका लागि यो दृष्टिकोणलाई आफ्ना कार्य र आचरणमा लागू गर्नुपर्छ भन्ने कुरा तँलाई गहन रूपमा विश्वास हुनेछ। त्यसपछि के यो विचार र दृष्टिकोणले तँलाई परिवर्तन गरेको हुनेछैन र? (हुनेछ।) अनि यसले तँलाई परिवर्तन गर्दै गर्दा, यसले तँलाई भ्रष्ट पनि तुल्याइरहेको हुनेछ। कुरो त्यही हो। त्यस्तो ज्ञानले तँलाई परिवर्तन गर्छ र भ्रष्ट तुल्याउँछ। त्यसकारण, यस मामलाको जडलाई हेर्दा, यी इतिहास जति नै सटीक रूपमा प्रस्तुत गरिएका भए पनि, ती अन्ततः यो भनाइमा सारांशित हुन्छन्, र तँ यो विचारद्वारा सैद्धान्तिकरण गरिएको हुन्छस्। यो ज्ञान सत्यताको मूर्त रूप हो कि शैतानको तर्क हो त? (शैतानको तर्क।) ठीक भन्यौ। के मैले यसबारे पर्याप्त रूपमा व्याख्या गरेको छु? (गर्नुभएको छ।) अहिले यो कुरा स्पष्ट भएको छ। यदि तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनस् भने, दुई जुनीपछि पनि तैँले यो कुरा बुझ्नेछैनस्—तँ जति धेरै जिउँछस्, तँलाई त्यति नै आफू मूर्ख छु भन्ने लाग्नेछ, र तँ पर्याप्त रूपमा निर्दयी छैनस्, र तँ अझै निर्दयी, अझै धूर्त, अझै कुटिल, र अझै खराब र अझै दुष्ट व्यक्ति हुनुपर्छ भन्ने तँलाई लाग्छ। तैँले मनमनै यसो सोच्नेछस्: “यदि उसले मार्न सक्छ भने, मैले आगजनी गर्नुपर्छ। यदि उसले एक जनालाई मार्छ भने, मैले १० जनालाई मार्नुपर्छ। यदि उसले कुनै निशान नै नछोडी मार्छ भने, म मानिसहरूलाई थाहै नदिई हानि गर्नेछु—तिनीहरूका सन्तानलाई पनि तीन पुस्तासम्म मलाई धन्यवाद दिने बनाउनेछु!” शैतानको दर्शन, ज्ञान, अनुभव, र पाठहरूले मानवजातिमा पारेको प्रभाव यही हो। वास्तवमा, यो त दुर्व्यवहार र भ्रष्टता मात्रै हो। त्यसकारण, यस संसारमा जुनसुकै प्रकारको ज्ञान प्रचार भइरहेको वा फैलिरहेको भए पनि, त्यसले तँलाई एउटा विचार वा दृष्टिकोणका साथ सैद्धान्तिकरण गर्नेछ। यदि तैँले यो कुरा खुट्टयाउन सक्दैनस् भने, तँ विषाक्त हुनेछस्। समग्रमा, अहिले एउटा कुरा निश्चित छ: यो ज्ञान आम मानिसहरूबाट आए पनि वा आधिकारिक स्रोतहरूबाट आए पनि, यसलाई अल्पसङ्ख्यकले आदर गरे पनि वा बहुसङ्ख्यकले आदर गरे पनि—त्यसमध्ये कुनै पनि सत्यतासँग सम्बन्धित हुँदैन। सत्यता नै सम्पूर्ण सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हो। त्यसको सहीपन त्यसलाई स्वीकार गर्ने मानिसहरूको सङ्ख्याले निर्धारित गर्दैन। सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता आफै सत्यता हो। कसैले पनि यसलाई परिवर्तन गर्न सक्दैन, न त कसैले यसलाई इन्कार नै गर्न सक्छ। सत्यता सधैँ सत्यता नै हुनेछ।
हामी परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने तथ्यबारे कुरा गरौँ। परमेश्वरले मानवजातिलाई डोर्याउन थालेदेखि, उहाँले इतिहास र लेखाजोखा पनि राख्नुभएको छ। परमेश्वरले मानव इतिहासलाई कसरी हेर्नुहुन्छ? परमेश्वर मानिसहरूले सत्यता देखून् भन्ने चाहनुहुन्छ, र मानिसहरूले कामकुराहरूका बारेमा गर्ने मूल्याङ्कन र निष्कर्षहरू सत्यता होइनन्। तर मानिसहरूले किन इतिहासलाई परमेश्वरका वचनहरू र सत्यताका आधारमा हेर्दैनन्? किनभने मानिसहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्, सत्यतालाई घृणा गर्छन्, र सत्यतालाई अलिकति पनि पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्। त्यसकारण तिनीहरूले अनेक किसिमका धूर्त, हास्यास्पद, र बेतुका सिद्धान्तहरू प्रतिपादन गर्न सक्छन्। उदाहरणका लागि, प्रभु येशू पवित्र आत्माद्वारा गर्भधारण गरिनुभएको थियो। यो सकारात्मक कुरा हो। तैपनि, यसबारे शैतानले के भन्छ? शैतानले पवित्र आत्माद्वारा गर्भधारण भएको तथ्यलाई स्वीकार गर्दैन, र प्रभु येशू अवैध सन्तान हुनुहुन्छ, उहाँ मानिसबाट जन्मनुभएको हो भनेर ईश्वरनिन्दा समेत गर्छ। शैतानले मानवजातिको सबैभन्दा फोहोरी शब्द, मानिसहरूले हेला र घृणा गर्ने अभिव्यक्तिलाई लिएर, त्यसलाई प्रभु येशूको जन्मको घटनामा लागू गर्छ। के यो तथ्यहरूलाई विकृत गर्नु होइन र? (हो।) पवित्र आत्माद्वारा हुने देहधारणको गर्भधारण परमेश्वरको काम हो। अनि त्यसले जस्तोसुकै रूप लिए पनि, परमेश्वरको कामबारे एउटा कुरा निश्चित हुन्छ: त्यो सत्यता हो, अपरिवर्तनीय सत्यता। त्यसोभए, शैतानले किन यस्तो स्पष्ट तथ्यलाई, परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको र साक्षी दिनुभएको तथ्यलाई स्वीकार गर्दैन? शैतानले किन यसलाई बेवास्ता गर्छ र प्रभु येशूलाई मानिसबाट जन्मेको अवैध सन्तानको रूपमा समेत वर्णन गर्छ त? (त्यसले सत्यतालाई घृणा गर्छ, सकारात्मक कुराहरूलाई घृणा गर्छ।) त्यसले जानाजान परमेश्वरलाई बदनाम गरिरहेको छ! शैतानलाई यो तथ्यबारे सबैभन्दा बढी थाहा छ; त्यसले यस कुरालाई आत्मिक क्षेत्रमा स्पष्ट रूपमा देख्छ। त्यसोभए त्यसले किन यसो गर्छ? त्यसको मनसाय के हो, त्यसको अभिप्राय के हो? त्यसले किन यस्तो अभिव्यक्ति फैलाउँछ? त्यसले जानी-जानी परमेश्वरको कुप्रचार गरिरहेको र उहाँलाई बदनाम गरिरहेको छ। त्यसले परमेश्वरलाई बदनाम गर्नुको उद्देश्य के हो? मानिसहरूलाई येशू अवैध सन्तान हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्ने, यो कुरा लाजमर्दो ठान्ने, र यसरी उहाँमा विश्वास नगर्ने तुल्याउनु हो। शैतानले सोच्छ, “यदि मानिसहरूले तपाईँमाथि कुनै आस्था राखेनन् भने, तपाईँले आफ्नो काम पूरा गर्न सक्नुहुनेछैन, होइन र?” वास्तवमा, सत्यता सधैँ सत्यता नै हुनेछ। त्यो बेला सम्पूर्ण मानवजातिले यसलाई इन्कार गरेको भए पनि, दुई हजार वर्षपछि, प्रभु येशूसँग अन्ततः संसारभरि उहाँका अनुयायीहरू र उहाँको प्रशंसा गर्ने मानिसहरू छन्, क्रूसलाई जताततै स्पष्ट रूपमा प्रदर्शन गरिन्छ, र शैतान असफल भएको छ। के शैतानको अभिव्यक्तिले काम गर्यो? (अहँ, गरेन।) त्यसकारण, त्यो सत्यता होइन; त्यो आधारहीन छ र उहाँलाई बदनाम गर्नु व्यर्थ हो। परमेश्वरले गर्नुभएको यो कुरा चाहे मानिसहरूका धारणा र कल्पनाहरूसँग मिले पनि वा नमिले पनि, वा यो मानवजातिको परम्परागत संस्कृति, भनाइ, वा नैतिकता विपरीत भए पनि नभए पनि, परमेश्वरले त्यो वास्ता गर्नुहुन्न। परमेश्वरले किन वास्ता गर्नुहुन्न त? यसले के कुरालाई छुन्छ? परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुने हुनाले, के शैतानका यी दुष्ट शब्दहरूले परमेश्वरको कामलाई नष्ट गर्न सक्छन्? तिमीहरूले यसलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनौ, होइन र? (सक्दैनौँ।) मलाई भन, के सबै कुरा परमेश्वरका हातमा छैन र? (छ।) के शैतानको दुष्ट अभिव्यक्तिले, ती केही शब्दहरूले मात्रै, परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनालाई नष्ट गर्न सक्छन्? के त्यो सम्भव छ? (अहँ, छैन।) शैतान सफल हुन चाहन्छ, तर के त्यसले त्यसो गर्न सक्छ? सत्यता सधैँ सत्यता नै हुनेछ। सत्यताको शक्ति यही हो। सत्यताको शक्ति त्यस्तो कुरा हो जसलाई कसैले पनि—शैतानले पनि—परिवर्तन गर्न सक्दैन। अहिले पनि, शैतानले त्यो अभिव्यक्ति फैलाउन जारी राख्छ। के यसले काम गर्छ? अहँ, गर्दैन। अनुग्रहको युगको काम सक्किएको छ; प्रभु येशूको सुसमाचार पृथ्वीको कुना-कुनासम्म फैलिएको छ र आखिरी दिनहरूको न्यायको नयाँ काम धेरै वर्षदेखि चलिरहेको छ। शैतान धेरै अघि नै असफल र अपमानित भइसकेको छ। त्यसोभए, के शैतान अहिले रिसाउनु र हतोत्साहित हुनुको कुनै अर्थ छ? अहँ, यसको कुनै अर्थ छैन। त्यसकारण, दृष्टिकोण जस्तोसुकै भए पनि, वा ज्ञानको स्तर चाहे जति नै उच्च भए पनि, वा दृष्टिकोण लागू गरिने र फैलाइने मानिसहरूको सङ्ख्या चाहे जति नै भए पनि, यो सबै व्यर्थ हुन्छ; यो टिक्नेछैन। परमेश्वरको कामलाई रोक्न सकिँदैन; शैतानले समेत यसलाई रोक्न सक्दैन। के केही नगण्य मानिसहरूले साँच्चै नै परमेश्वरको काम रोक्न सक्छु भन्ने सोच्छन्? त्यो त भ्रमपूर्ण कुरा हो! तिमीहरूमध्ये धेरै जना शैतानका भ्रामक विचारहरूलाई स्वीकार गर्दै, यी अफवाहहरू अपनाएर हुर्केका छौ; तिमीहरूको शिर शैतानको तर्क, दर्शन, ज्ञान, र विज्ञान जस्ता कुराहरूले भरिएको थियो। अनि त्यसपछि के भयो? जब परमेश्वरका वचनहरू तिमीहरूकहाँ आए, तब तिमीहरूले अझै पनि परमेश्वरको आवाज सुन्यौ र तिमीहरू फर्केर परमेश्वरसामु आयौ। शैतानका अफवाह र दुष्ट शब्दहरू व्यर्थ भए। तिनले परमेश्वरको कामलाई अघि बढ्नबाट अलिकति पनि रोकेनन्। सबै देशमा रहेका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको कामलाई स्वीकार गर्न थालेका छन्। हरेक दिन, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खान्छन् र पिउँछन्, प्रवचनहरू सुन्छन् र सङ्गति गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका लागि आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्छन् र उहाँको गवाही दिन्छन्। शैतानले यसो भन्दै यसबारे मनन गर्छ, “मेरो कैयौँ भ्रामक शब्दहरूले किन काम गरिरहेका छैनन्? मैले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई दमन गर्न, पक्राउ गर्न, र दुर्व्यवहार गर्न धेरै कार्यहरू गरेको छु, तर पनि किन ती कुराले त्यति प्रभाव पारेका छैनन्? बरु किन परमेश्वरका विश्वासीहरूको सङ्ख्या बढिरहेको छ?” त्यसपछि त्यसले आफ्नो हृदयमा, परमेश्वर साँच्चै सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ भन्ने कुरा थाहा पाउँछ, त्यसपछि त्यो पूर्ण रूपमा अपमानित हुन्छ—त्यसैले यो भनाइ लागू हुन्छ: “शैतान सधैँ परमेश्वरको हातद्वारा पराजित हुनेछ।” के यो तथ्य हो? (हो।) वास्तवमा नै सबै कुरा हासिल गर्न सक्ने परमेश्वरका वचनहरू नै हुन्! शैतान र सबै दियाबलस राजाहरूले परमेश्वरलाई सेवा प्रदान गरिरहेका छन्। परमेश्वरका हातमा तिनीहरू सेवापात्रहरू र प्रतिभारहरू हुन्। के यी सेवापात्र र प्रतिभारहरूसँग हाम्रो कुनै सरोकार हुन्छ? (हुँदैन।) अहँ, हुँदैन। हामीले परमेश्वरमाथि विश्वास गर्नमा मात्रै ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ, र हाम्रो तिनीहरूसँग कुनै सरोकार नै छैन। तिनीहरू राजा भए पनि वा डाँकु भए पनि, तिनीहरू शैतानका हुन् र तिनीहरूलाई नष्ट गरिनेछ। हामीले केवल परमेश्वरलाई आफ्नो सारा हृदयले पछ्याउनुपर्छ, शैतानलाई सधैँ धोका दिनुपर्छ, र परमेश्वरको पछि लाग्नुपर्छ, यति हो। यसो गर्नु सही हुन्छ।
मैले ज्ञान र अनुभवको एउटा उदाहरण दिएको छु, त्यसकारण तिमीहरूले अब यी कुराहरूलाई अझ बढी सटीक रूपमा बुझ्नुपर्छ। यी कुराहरूका बारेमा सङ्गति गर्नुको उद्देश्य के हो? एकातिर, तिमीहरूलाई ख्रीष्ट-विरोधीहरू खुट्टयाउन र ख्रीष्ट-विरोधीहरूको स्वभावको यो पक्षलाई तिमीहरू आफै भित्र पहिचान गर्नका लागि यी तथ्य र उदाहरणहरू प्रयोग गर्न सक्षम बनाउनु। अर्कोतिर, के यस्तो छलफलले कतिपय मानिसहरूलाई जथाभाबी व्यवहार गर्नबाट रोक्न सक्दैन र? (सक्छ।) विगतमा, निश्चित मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा अनुभव र पुरानो शैलीका तरिकाहरूमा भर पर्न प्रवण थिए, र तिनीहरूले कामकुरा गर्ने आफ्नै तरिकालाई पक्रिरहन्थे, त्यसकारण तिनीहरूले परमेश्वरको घरका काममा बाधा र अवरोध पुऱ्याउँथे, र परिणामस्वरूप तिनीहरूलाई निराकरण गरिन्थ्यो। तिनीहरूले आफ्नो पुराना अभ्यास र अनुभवलाई अरू सबै कुराभन्दा मूल्यवान् ठान्थे, र सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरूलाई कहिल्यै ख्याल गर्दैनथिए: परमेश्वरले मानिसहरूलाई के भन्नुभएको थियो वा उहाँले तिनीहरूबाट के माग गर्नुभएको थियो, वा कसरी सत्यता सिद्धान्तहरू पालना गर्ने भन्ने कुराहरू। तिनीहरू जिद कसेर आफ्ना पुराना अभ्यासहरू पक्रिरहन्थे, र साथै यसको आधारका रूपमा बेतुके तर्कको प्रयोग गर्थे: “हामीले सधैँ यसरी नै गरेका छौँ,” “हाम्रोतिर त यो सधैँ यसरी नै गरिएको छ। हाम्रा पुर्खाहरूले यसरी नै गरे।” तिनीहरूले किन सधैँ कुराहरूलाई यसरी जोड दिन्थे? यसले तिनीहरूले नयाँ कुराहरू स्वीकार गर्दैनन् भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्यो; तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूले यी पुराना तरिकाहरूको अव्यावहारिकता, पछौटेपन, र हास्यास्पद गुणलाई छर्लङ्ग देख्न सकेनन्। कामकुरा गर्ने नयाँ तरिकाहरू, अझै उन्नत, अझै सटीक, र अझै उचित तरिकाहरू छन् भन्नेबारे तिनीहरूलाई अनभिज्ञ थिए तिनीहरू सधैँ आफ्नो पुराना शैलीका तरिकाहरू पक्रिरहन्थे, आफ्नो पुरानो अनुभवमा भर पर्थे, ती निकै उन्नत छन् भन्ने सोच्थे; तिनीहरूले सत्यताको अभ्यास गरिरहेका छन् भन्ने सोच्थे। के यी बेतुका प्रकारका मानिसहरू होइनन् र? “हाम्रोतिर त यो सधैँ यसरी नै गरिएको छ,” “मैले पहिले गरेको तरिका,” “हामीले सधैँ यसरी नै गरेका छौँ”—के यी पुराना तरिकाहरू, यी पुरातनवादले सत्यता सिद्धान्तहरूलाई प्रतिस्थापन गर्न सक्छन्? के पुरानो शैलीमा कार्य गर्नुको अर्थ व्यक्तिले सत्यता अभ्यास गरिरहेको छ भन्ने हुन्छ? ती मानिसहरूले कुनै पनि कुरा बुझेका थिएनन्, न त तिनीहरूले कुनै कुरा छर्लङ्ग देख्न नै सके। के तिनीहरू पुराना शैली पक्रिरहने र जिद कस्ने पूराना रूढिवादीहरू होइनन् र? यस्ता मानिसहरूलाई सत्यता स्वीकार गर्न निकै गाह्रो हुन्छ! मलाई भन्, कुनै कुरा चाहे नयाँ भए पनि वा पुरानो भए पनि, तैँले त्यसलाई कसरी लिन्छस्? तैँले त्यसलाई कसरी सम्हाल्छस्? त्यसलाई सम्हाल्ने तेरो आधार के हो? यदि सबैजनासँग कुनै कुराबारे सीमित ज्ञान मात्र छ भने, तैँले यसलाई सही र सिद्धान्तहरूअनुरूप तरिकामा कसरी व्यवहार गर्छस्? तैँले सुरुमा यस क्षेत्रमा तुलनात्मक रूपमा विशेषज्ञता भएको व्यक्तिलाई सोध्नुपर्छ। तैँले ज्ञान भएको व्यक्ति भेट्टाएसम्म, तँसँग मार्ग हुनेछ। यदि तैँले ज्ञान भएको व्यक्ति भेट्टाउन सकिनस् भने, परामर्श खोज्न वा जानकारी खोज्न अनलाइन गएर समस्यालाई पूर्ण रूपमा समाधान गर्न सक्छस्। अनि खोजी गर्ने क्रममा, तैँले अझै पनि परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँतर्फ हेर्नुपर्छ; परमेश्वरलाई अघि बढ्ने मार्ग खोलिदिन दिनुपर्छ। हामी यसलाई के भन्छौँ? हामीले यसलाई अभ्यासका सिद्धान्तहरू भन्छौँ। तिमीहरूमध्ये कतिले मनमनै सोच्छौ, “म यस क्षेत्रको अनुभवको थुप्रो भएको एउटा विशेषज्ञ हुँ। मैले यसो गरेर अवार्ड समेत प्राप्त गरेको छु, त्यसकारण मसँग यो पुँजी छ। यो काम मलाई सुम्पिएको हुनाले, म नै यसको प्रभारी हुँ। निर्णय गर्ने अख्तियार मसँग छ र सबै कुरा ममा निर्भर छ। सबैले मेरा हुकुमहरू मान्नुपर्छ र मलाई पालन गर्नुपर्छ। अरू कसैले भनेको कुराको कुनै महत्त्व हुँदैन र मसँग असहमत हुने जोकोही चुप लाग्नुपर्छ!” के यो सोचाइको तरिका सही हो? यो निश्चित रूपमा नै सही होइन। तेरो मनोवृत्ति र तैँले प्रकट गरिरहेको स्वभाव समस्याग्रस्त छन्। तेरो हृदयमा, तँलाई यो आज्ञा स्वीकार गर्दा तँसँग शक्ति प्रयोग गर्ने हक हुन्छ भन्ने लाग्छ। तँ निर्णयहरू लिन चाहन्छस् र अरू कसैले कुरा राख्न पाउँदैन। यस्तो लाग्छ कि तँलाई सहकर्मी नै चाहिँदैन, वा सबैले आफ्नो विचार व्यक्त गर्नु आवश्यक नै छैन; सबै कुरा तैँले भनेअनुसार हुन्छ, यो सबै तेरो हातमा छ। यो कस्तो स्वभाव हो? के यो अत्यन्तै अहङ्कारी र समझको कमी हुनु होइन र? यो त ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हो। सायद तँ अरूको भन्दा अलिक राम्रो क्षमता भएको छस् होला, तँसँग यस विषयमा अलिक बुझाइ, र अलिक अनुभव छ होला। तैपनि, तँ एउटा कुराबारे स्पष्ट हुनुपर्छ: तँसँग भएका यीमध्ये कुनै पनि कुरा सत्यता होइनन्। यदि तँ आफूमा अलिक राम्रो क्षमता भएको, केही बुझाइ भएको, केही प्रतिभा भएको, र केही ज्ञान भएको विश्वास गर्छस्, र तैँले यी कुराहरूलाई सत्यताका रूपमा लिएको छस्, र आफू सत्यता भएको विश्वास गर्छस्, र सबैले तेरा हुकुमहरू पालना गर्नुपर्छ र तेरा प्रबन्धहरू पालना गर्नुपर्छ भन्ने सोच्छस् भने, के यो ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव होइन र? यदि तँ साँच्चै यही शैलीमा नै कार्य गर्छस् भने, तँ ख्रीष्ट-विरोधीभन्दा कम छैनस्। तैँले आफ्नो वरदानलाई सत्यता मान्दा त्यसमा के गल्ती हुन्छ र? तँसँग भएको क्षमता, बुझाइ, प्रतिभा, र ज्ञान गलत होइनन्। त्यसोभए, हामीले यहाँ के कुराको चिरफार गरिरहेका छौँ त? हामीले तेरो स्वभावलाई चिरफार गरिरहेका छौँ—यी कुराहरू पछाडि तैँले बोकेको भ्रष्ट स्वभाव; एउटा अहङ्कारी स्वभाव, आत्म-धर्मी स्वभाव। जब तैँले आफ्ना वरदानहरूलाई सत्यता मान्छस्, तब तँसँग यी वरदानहरू भएकाले तँसँग सत्यता छ भन्ने तैँले विश्वास गर्छस्। तैँले सत्यतालाई त्यस्ता वरदानहरूले प्रतिस्थापन गर्छस्, त्यसोभए यो कस्तो स्वभाव हो त? के यो ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव होइन र? ख्रीष्ट-विरोधीहरू सबैले आफ्ना विचार, आफ्ना सिकाइ, वरदान, र प्रतिभालाई सत्यता मान्छन्। तिनीहरूले के सोच्छन् भने, तिनीहरूसँग यी वरदानहरू हुनु तिनीहरूसँग सत्यता हुनु हो। त्यसकारण तिनीहरूले अरूलाई तिनीहरूलाई पालन गर्न, तिनीहरूको हुकुम मान्न, र तिनीहरूको शक्ति पालन गर्न लगाउँछन्। ख्रीष्ट-विरोधीहरूले गल्ती गर्ने ठाउँ यहीँ हो। के तँसँग साँच्चै सत्यता छ? तँसँग परमेश्वरबारे साँचो बुझाइ छैन, न त तँसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय नै छ, तँ परमेश्वरमा समर्पित हुने व्यक्ति त झनै होइनस्, र तँसँग अलिकति पनि सत्यता छैन, तैपनि तँ अहङ्कारी, अभिमानी, र आत्म-धर्मी छस्, र तँ आफूसँग सत्यता छ, र अरूले तँलाई पालन गर्नुपर्छ र तेरा हुकुमहरू मान्नुपर्छ भन्ने सोच्छस्। तँ साँचो ख्रीष्ट-विरोधी होस्।
सुसमाचार विस्तारको काममा विभिन्न परियोजनाहरू संलग्न हुन्छन् जसका लागि मानिसहरूले फरक-फरक सीप र पेसाहरू अध्ययन गर्नु र सिक्नुपर्ने हुन्छ; तैपनि, कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको अभिप्रायलाई बुझ्दैनन् र सजिलै बाटो बिराउँछन्। तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता नस्विकारी पेसागत ज्ञान र सीपहरू मात्रै अध्ययन गर्छन्। यो कस्तो प्रकारको व्यक्ति हो? (वरदानहरूमा केन्द्रित हुने ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्ति।) ठीक भन्यौ। हामीले खुलासा गरिरहेको व्यक्ति यही प्रकारको हो; यस्तो व्यक्तिमा ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हुन्छ र, गम्भीर अवस्थामा, ऊ ख्रीष्ट-विरोधी हुन्छ। तिनीहरूले यी कुराहरू सिक्न यो अवसरको प्रयोग गर्न चाहन्छन्, र त्यसपछि यो पेसा वा सीप जानेका सबैमध्ये सर्वोत्कृष्ट बन्न चाहन्छन्, यस क्षेत्रमा सबैभन्दा शिक्षित र निपुण बन्न चाहन्छन् ताकि अरूहरू, सबै कुरामा तिनीहरूमा भर परून्, र तिनीहरूले यस समूहभित्र अगुवाको भूमिका लिँदै गर्दा सत्यता अभ्यास गर्नुको सट्टा अरूहरूले तिनीहरूकै कुरा सुनून्। समस्या त्यहीँ छ। यस्ता मानिसहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? हरप्रकारका ज्ञान, सिकाइ, र अनुभवहरूको अध्ययन गर्न र त्यसद्वारा आफूलाई सुसज्जित गर्न खोज्ने मानिसहरू हुन्; जो सबथोक गर्न आफ्नो क्षमता, प्रतिभा, र वरदानमा भर पर्छन्। ढिलो-चाँडो, तिनीहरू सबै त्यस्ता बाटोमा हिँड्नेछन्। यो अपरिहार्य कुरा हो। यो पावलको मार्ग हो। तँ जुनसुकै क्षेत्र वा पेसामा भए पनि, तैँले सत्यता बुझ्छस् वा तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छस् भन्ने कुरा प्रदर्शन गर्न अरूको भन्दा अलिक बढी ज्ञान, अनुभव, वा पाठहरू हुनु पर्याप्त हुँदैन, र यसको अर्थ तैँले सत्यता प्राप्त गरेको छस् भन्ने निश्चय नै हुँदैन। त्यसोभए, यो कुरालाई केले पर्याप्त रूपमा प्रदर्शन गर्छ त? यी पेसागत सीपहरू अध्ययन गर्ने क्रममा, यस्तो प्रकारको कर्तव्य पूरा गर्ने सम्बन्धी सिद्धान्तहरू, साथै यो कर्तव्य पूरा गर्ने सम्बन्धी परमेश्वरको घरका मानकहरू राम्रोसँग बुझ्नुले। कतिपय मानिसहरूलाई तैँले पेसागत ज्ञान सिक्न लगाउने जति बढी प्रयास गर्छस् तिनीहरू त्यति नै बढी प्रतिरोधी बन्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु असम्भव छ भन्ने समेत लाग्छ, र तिनीहरूले यसो भन्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको त गैर-विश्वासीहरूको संसारबाट अलग हुने बारे हुनुपर्ने हो, त्यसकारण हामीले किन गैर-विश्वासीहरूको सीप र ज्ञान सिक्नुपर्ने?” तिनीहरूले सिक्न चाहँदैनन्। यो अल्छीपन हो। तिनीहरूले आफ्नो कामप्रति जिम्मेवार मनोवृत्ति राख्दैनन्, तिनीहरूमा बफादारीको कमी हुन्छ, र तिनीहरू त्यस्तो मामलामा कुनै मेहनत लगाउन नै अनिच्छुक हुन्छन्। पेसागत ज्ञान र सीपहरू सिक्नुको उद्देश्य भनेको आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नु हो। तैँले अझै सामना गर्नुपर्ने ज्ञान र सामान्य समझ धेरै छन् जुन तैँले सिक्नुपर्ने छ। यो परमेश्वरले मानिसबाट गर्नुहुने माग र उसलाई दिनुहुने आज्ञा हो। त्यसकारण, यी कुराहरू सिक्नु व्यर्थ हुनेछैन; यो सबै आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नका खातिर हो। कतिपय मानिसहरूले के सोच्छन् भने त्यस्ता सीपहरू सिकेपछि, तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा आफ्नो स्थान जमाउन सक्नेछन्। के यस्तो सोचाइले समस्या ल्याउँदैन र? यो दृष्टिकोण गलत छ। के यो मार्ग हिँड्न सक्ने कोही छ त? यस्तो प्रकारको व्यक्तिलाई जति धेरै शक्ति दिइन्छ, कामको दायरा त्यति नै ठूलो हुन्छ, उसलाई जति ठूलो जिम्मेवारी दिइन्छ, ऊ त्यति नै ठूलो खतरामा हुन्छ। यो खतरा कसरी उत्पन्न हुन्छ? अवश्य नै, तिनीहरूमा भ्रष्ट स्वभाव, र ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएकोले उत्पन्न हुन्छ। काम गर्दा, तिनीहरूले कसरी कार्य गर्ने र झारा टार्ने भन्नेमा मात्रै ध्यान केन्द्रित गर्छन्। तिनीहरूले सिद्धान्तहरू खोज्दैनन्। तिनीहरूले, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रक्रियाबाट, परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूलाई अझै बढी बुझ्छन् वा अझै बढी बोध गर्छन्। तिनीहरूले सिद्धान्तहरू खोज्दैनन्, न त तिनीहरूले आफूले प्रकट गर्ने भ्रष्टता, तिनीहरूमा उत्पन्न हुने गलत विचारहरू, वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा तिनीहरू पर्ने गलत स्थितिलाई जाँच्ने वा पुनरावलोकन गर्ने नै गर्छन्। तिनीहरूले बाहिरी अभ्यासहरूमा मात्रै ध्यान केन्द्रित गर्छन्, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा चाहिने विभिन्न प्रकारका ज्ञानहरूको महारथ हासिल गर्ने र तीद्वारा आफूलाई सुसज्जित गर्ने कार्यमा मात्रै ध्यान दिन्छन्। तिनीहरू के विश्वास गर्छन् भने, व्यक्ति जुनसुकै कामको क्षेत्रमा भए पनि, ज्ञानले सबै कुरालाई अगुवाइ गर्छ; यदि तिनीहरूसँग ज्ञान छ भने तिनीहरू समूहमा बलवान् बन्नेछन् र स्थापित हुनेछन्; अनि तिनीहरू जुनसुकै समूहमा भए पनि, उच्च तहको ज्ञान र उन्नत शैक्षिक डिग्री भएका मानिसहरूको हैसियत उच्च हुन्छ। उदाहरणका लागि, अस्पतालमा, अस्पतालको प्रबन्धक सामान्यतया त्यस पेसाका सबै पक्षहरूमा सर्वोत्तम व्यक्ति हुन्छ र उसँग सबैभन्दा बलियो प्राविधिक सीप हुन्छ, र त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरका घरमा पनि अवस्था त्यही हो भन्ने सोच्छन्। के कुराहरूलाई बुझ्ने यो तरिका सही छ? अहँ, छैन। यो कुरा यो भनाइ विरुद्ध जान्छ: “परमेश्वरका घरमा सत्यताले शासन गर्छ।” त्यस्ता मानिसहरूले के विश्वास गर्छन् भने परमेश्वरका घरमा ज्ञानले शासन गर्छ, जोसँग ज्ञान र अनुभव छ, जोसँग पर्याप्त वरिष्ठता र पर्याप्त पुँजी छ, ऊ नै परमेश्वरका घरमा स्थापित हुनेछ, र सबैले उसको कुरा सुन्नैपर्ने हुन्छ। के यो दृष्टिकोण गलत छैन र? कतिपय मानिसहरूले अचेत रूपमा यसरी सोच्न र व्यवहार गर्न सक्छन्; तिनीहरू यसलाई पछ्याउँछन्, र सायद एक दिन तिनीहरूले ठक्कर खानेछन्। किन तिनीहरूले ठक्कर खान सक्छन्? के सत्यतालाई प्रेम नगर्ने वा नपछ्याउने, सत्यतालाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्ने व्यक्तिले आफूलाई बुझ्न सक्छ? (सक्दैन।) अनि आफूलाई नबुझ्दा-नबुझ्दै, तिनीहरूले आफूलाई टन्नै ज्ञानले सुसज्जित गरेका हुन्छन्, परमेश्वरको घरका लागि केही मूल्य चुकाएका हुन्छन् र केही योगदानहरू गरेका हुन्छन्—तिनीहरूले यी कुराहरूलाई केमा परिणत गरेका छन्? तिनीहरूले ती कुरालाई पुँजीमा परिणत गरेका छन्। अनि तिनीहरूका लागि, यो पुँजी के हो? यो तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गरेको अभिलेख हो, तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको र तिनीहरूले सत्यतालाई बुझेको प्रमाण हो। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई त्यसैमा परिणत गरेका छन्। हरेक व्यक्तिको हृदयमा, सत्यतालाई बुझ्नु र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नुलाई असल र सकारात्मक कुराका रूपमा लिइएको हुन्छ। अवश्य नै, यस्तो व्यक्तिका नजरमा पनि त्यो साँचो नै हुन्छ। तैपनि, ऊ ज्ञानलाई सत्यता भनेर झुक्किएको छ भन्ने कुरा दुर्भाग्य हो। तैपनि, उसले अझै पनि यो गल्तीबारे राम्रो नै महसुस गर्छ। यो खतराको लक्षण हो। कस्तो व्यक्तिले यस्तो व्यवहार गर्नेछ? आत्मिक बुझाइ नभएका मानिसहरू सबैले यस्तो व्यवहार गर्नेछन्, अनजानमा गलत मार्गमा लाग्नेछन्। अनि तिनीहरू यसमा लाग्न थालेपछि, तैँले तिनीहरूलाई पछाडि तान्न सक्नेछैनस्। यदि तैँले तिनीहरूसँग सत्यताबारे सङ्गति गरिस्, तिनीहरूको स्थिति औँल्याइस्, र तिनीहरूको खुलासा गरिस् भने, तिनीहरूले बुझ्नेछैनन्, र यसलाई आफूसँग जोडेर हेर्न सक्नेछैनन्। यो आत्मिक बुझाइको गम्भीर कमी हो। त्यस्तो व्यक्तिले स्वतः आफ्नो ज्ञान, अनुभव, र पाठहरूलाई सत्यताका रूपमा लिन्छ। अनि उसले यी कुराहरूलाई एक पटक सत्यताका रूपमा लिएपछि, अन्ततः एउटा निश्चित परिस्थिति उत्पन्न हुनेछ। यो अपरिहार्य कुरा हो। मानौँ परमेश्वरले एउटा कुरा भन्नुहुन्छ र यस्तो व्यक्तिले अर्को कुरा भन्छ—तिनीहरूको दृष्टिकोण पक्कै पनि फरक हुनेछ। त्यसोभए, यस्तो व्यक्तिले कसको दृष्टिकोणलाई सही ठान्नेछ? उसले आफ्नै दृष्टिकोण नै सही हो भन्ने विश्वास गर्नेछ। त्यसोभए, के ऊ परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्नेछ त? (सक्नेछैन।) उसले के गर्नेछ? उसले आफ्नै दृष्टिकोण पक्रिरहनेछ र परमेश्वरले भन्नुभएका कुराहरूलाई इन्कार गर्नेछ। यसो गर्दा, के उसले आफूलाई सत्यताको मूर्त रूप ठानिरहेको हुँदैन र? (हुन्छ।) उसले के सोच्छ भने, उसले पनि बुद्धले जस्तै, बल्ल आत्म-संवर्धनमा सफलता हासिल गरेको छ; उसले परमेश्वरलाई इन्कार गर्दै गर्दा, अरूलाई ऊप्रति परमेश्वरलाई जस्तै व्यवहार गर्न लगाउँछ, र ऊ सत्यताको मूर्त रूप बनेको भन्ठान्छ। त्यो कति बेतुके कुरा हो! उदाहरणका लागि, मानौँ कुनै व्यक्ति ज्ञानको निश्चित क्षेत्र वा कार्य-क्षेत्रमा विशेष रूपमा पोख्त छ। यस क्षेत्रमा अनाडी भएको हुनाले, म तिनीहरूलाई यस क्षेत्रसँग सम्बन्धित प्रश्नहरू सोध्छु, तर जब म प्रश्न सोध्छु, तब तिनीहरूले धाक लगाउन थाल्छन्। यो कस्तो प्रकारको व्यक्ति हो? मलाई भन, के मैले तिनीहरूलाई प्रश्नहरू सोध्नु गलत हो? (होइन।) त्यसोभए, म किन तिनीहरूलाई प्रश्नहरू सोध्छु त? किनभने कतिपय मामलाहरू काम र पेसासँग सम्बन्धित हुन्छन्, र मैले ती नबुझ्ने हुनाले, मैले अरू कसैलाई सोध्नुपर्छ। यसको साथै, तिनीहरूसँग यी मामलाहरूबारे अनुभव र बुझाइ छ भन्ने मलाई थाहा छ। मैले तिनीहरूलाई प्रश्नहरू सोध्नु पूर्ण रूपमा उचित हुन्छ। के मेरो अभिप्राय र शैली सही छ? (छ।) यसमा केही गलत त नहुनुपर्ने हो, होइन र? त्यसोभए, त्यो व्यक्तिले यस मामलालाई सही तरिकाले कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ त? उसले आफूले बुझेका सबै कुरा मलाई बताउनुपर्छ। अनि त्यसपछि, उसले यसबारे कसरी सोच्नुपर्छ? यसबारे सोच्ने सही तरिका के हो? गलत तरिका के हो? सामान्य र विवेकी व्यक्तिले यसबारे कसरी सोच्नेथियो? ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्तिले यसबारे कसरी सोच्नेथियो? मैले यस्तो कुरा बुझेको छैन भन्ने सुन्दा कतिपय मानिसहरूले यसो भन्छन्, “अहो, तपाईँले बुझ्नुभएको छैन! हामीलाई यो काम गर्न कति गाह्रो भयो तपाईँलाई थाहा नै छैन! तपाईँलाई यो कुरा थाहा छैन र तपाईँले यो कुरा बुझ्नुहुन्न!” तिनीहरूले कुरा गर्दा, धाक लगाउन थाल्छन्। अनि यो धाक लगाउनुले केलाई जनाउँछ? समस्या छ भन्ने कुरा जनाउँछ। यी मानिसहरू प्रायजसो अत्यन्तै परिष्कृत र भक्त हुन्छन्, तर तिनीहरूले किन अचानक धाक लगाउन थाल्छन्? (तिनीहरूसँग अलिकति ज्ञान र अलिकति अनुभव भएका कारण तिनीहरूले आफूलाई सत्यता ठान्छन्।) ठीक भन्यौ। यसअघि, अरूले तिनीहरूलाई प्रश्न गर्दा, तिनीहरूले त्यो ठूलो कुरा हो भन्ने सोच्दैनथिए। तर जब म तिनीहरूलाई एउटा प्रश्न गर्छु, तब तिनीहरूले सोच्छन्, “के तपाईँ सत्यता हुनुहुन्न र? के तपाईँले सबै कुरा बुझ्नुपर्ने होइन र? तपाईँले कसरी त्यस्तो कुरा बुझ्न सक्नुभएन? यदि तपाईँले यो कुरा बुझ्नुहुन्न भने, म त तपाईँभन्दा माथि छु।” तिनीहरूले अलिकति धाक लगाउन चाहन्छन्। के तिनीहरूले यही सोचिरहेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) तिनीहरू सम्मानित महसुस गर्दैनन्, बरु तिनीहरूबाट एक प्रकारको शैतानी स्वभाव बिस्फोट हुन्छ। अचानक, तिनीहरूलाई पृथ्वी र स्वर्गमाझ आफू अत्यन्तै शक्तिशाली भएको भन्ने लाग्छ! के यो गलत बुझाइ होइन र? के तिनीहरू मूर्ख होइनन् र? (हुन्।) मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ। मूर्खले मात्रै यस्तो सोच्नेछ। के तिनीहरूले यस क्षेत्रबारे अलिकति मात्रै बुझेका हुँदैनन् र? मानिसहरूलाई थाहा नहुने धेरै कुरा हुन्छन्; तिनीहरूमा अलिकति आत्म-चेतना हुनु पर्ने हो। कतिपय मानिसहरूलाई लत्ता-कपडाका बारेमा थाहा हुन्छ र त्यसलाई छोएर मात्रै पनि यो कस्तो सामग्री हो भनेर भन्न सक्छन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई, “तपाईँलाई त लत्ता-कपडाका बारेमा राम्रोसँग थाहा रहेछ,” भनेर तारिफ गरिस् भने, तिनीहरूले यस्तो जवाफ दिनेछन्: “ठीक भन्नुभयो। तपाईँहरूले यसबारे सिक्नुभएको छैन, त्यसैले तपाईँहरूलाई यसबारे थाहा छैन। मैले त यसका बारेमा सिकेको छु, त्यसकारण म यस विषयमा तपाईँहरूभन्दा विज्ञ छु। मैले तपाईँलाई हेला गरेर भनेको होइन, तर तपाईँले अझै धेरै अध्ययन गर्नुपर्छ।” के यो निकै विकर्षक कुरा होइन र? अनि यस्ता मानिसहरू पनि छन् जो खाना पकाउन अलिकति जानेपछि र आफूले धेरै प्रकारका खानेकुरा बनाउन सक्छु र धेरै छाक पकाउन सक्छु भनेर धाक लगाउँछन्। कतिपय मानिसहरूले केही समय ग्रामीण स्वास्थ्य सेवकका रूपमा काम गरेका हुन्छन्। जब तिनीहरूका दाजुभाइ-दिदीबहिनी हल्का बिरामी पर्छन् र तिनीहरूलाई मालिस गरिदिन वा अकुपञ्चर वा कपिङ उपचार गरिदिन भन्छन्, र त्यसले रोग निको पार्न सक्छ कि सक्दैन भनेर सोध्छन्, तब तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्: “के तपाईँहरूलाई यसको उपचार यति सजिलै हुन्छ जस्तो लाग्छ? तपाईँहरूले यस्तो कुरा बुझ्नु नै भएको छैन। चिकित्सा पेसामा भएका हामी सबैलाई मानव शरीर जटिल छ भन्ने थाहा छ। परमेश्वरले मानिसलाई जसरी सृष्टि गर्नुभएको छ त्यसमा रहस्यहरू छन्। त्यसकारण, अकुपञ्चर वा कपिङ प्रयोग गर्न सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने कुरा परिस्थितिमा निर्भर हुन्छ।” वास्तवमा, तिनीहरूलाई पनि एकदमै कम थाहा हुन्छ। तिनीहरूले कुनै पनि स्वास्थ्य समस्यालाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न वा कैयौँ रोगहरूको उपचार गर्न सक्दैनन्। तर, आफ्नो इज्जत बचाउनका खातिर, तिनीहरूले अझै पनि विज्ञ भए झैँ देखावट, ढोँग र कार्य गर्छन्। यी फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूको प्रकटीकरणले के देखाउँछ भने भ्रष्ट मानिसहरू सबैमा शैतानको स्वभाव र ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हुन्छ। तैपनि, यस्ता अझै गम्भीर मामलाहरू पनि छन् जसमा मानिसहरूले आफूलाई अन्तिमसम्मै ढाकछोप गर्ने र ढोँग गर्ने गर्छन्। अरूले चाहे तिनीहरूको प्रशंसा गरे पनि वा नगरे पनि, तिनीहरूले आफूभित्र कालो सोच पालेका हुन्छन्। यो सोच के हो? “म मेरो साँचो पहिचान र मेरा साँचो क्षमताहरूका बारेमा कहिल्यै पनि कसैलाई पनि थाहा दिनेछैनँ।” उदाहरणका लागि, यदि तिनीहरू ग्रामीण स्वास्थ्य सेवक मात्रै हुन् भने पनि, तिनीहरूले सधैँ अरूलाई तिनीहरू प्रसिद्ध डाक्टर हुन् भनेर सोच्न लगाउने प्रयास गर्छन्, र तिनीहरू ग्रामीण स्वास्थ्य सेवक हुन्, वा तिनीहरूले वास्तवमा रोगहरूको उपचार गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भनेर कसैलाई थाहा पाओस् भन्ने चाहँदैनन्। तिनीहरूलाई अरू मानिसहरूले आफ्नो परिस्थितिको साँचो प्रकृति थाहा पाउँछन् भन्ने डर लाग्छ। अनि तिनीहरूले कुन हदसम्म आफूलाई ढाक-छोप गर्छन् त? यतिसम्म कि तिनीहरूको सम्पर्कमा आउने सबैले तिनीहरूले कहिल्यै गल्ती गर्दैनन् र तिनीहरूमा कुनै कमीकमजोरीहरू छैनन् भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूले सिकेको सबै कुरामा तिनीहरू पोख्त छन् र अरूलाई चाहिने जेसुकै कुरा गर्न सक्छन् भन्ने सोच्छन्। यदि अरूले तिनीहरूलाई खाना पकाउन आउँछ कि आउँदैन भनेर सोधे भने, तिनीहरूले सक्छु भनेर भन्नेछन्। तिनीहरूलाई मञ्चु-हानको भोज तयार गर्न सक्छौ कि सक्दैनौ भनेर सोधियो भने, तिनीहरूले मनमनै “त्यो त म गर्न सक्दिनँ” भनेर सोचे पनि, फेरि सोधियो भने तिनीहरूले “सक्छु!” भनेर जवाफ दिनेछन्। तैपनि, जब तिनीहरूलाई गर्न लगाइन्छ, तिनीहरूले इन्कार गर्ने बहाना बनाउँछन्। के यो छल होइन र? तिनीहरू सबै कुरा जान्दछु, सबथोक गर्न सक्छु, जे पनि गर्न सक्षम छु भन्ने ढोँग गर्छन्—के तिनीहरू मूर्ख होइनन् र? तर ख्रीष्ट-विरोधीहरू चाहे मूर्ख भए पनि वा तिनीहरूमा अलिकति क्षमता, केही सक्षमता, वा वरदान भए पनि, तिनीहरूमा आम रूपमा एउटा के कुरा हुन्छ? यो सबै कुरा बुझेको ढोँग गर्ने, आफू सत्यता भएको ढोँग गर्ने तिनीहरूको चाहना हो। तिनीहरूले सीधै आफू सत्यता भएको दाबी नगरे पनि, तिनीहरूले आफू सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता भएको, आफूले सबै कुरा गर्न सक्ने ढोँग गर्न चाहन्छन्। त्यसोभए, के यसको तात्पर्य, तिनीहरू सत्यताको मूर्त रूप हुन् भन्ने हुँदैन र? तिनीहरूले आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको, आफूले भन्ने सबै कुरा सही हुने, त्यो सत्यता हुने विश्वास गर्छन्।
कतिपय मानिसहरूलाई माथिले विशेष कार्य खटाएको हुन्छ। यो थाहा पाएपछि, तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “यो कार्य माथिले मलाई सुम्पेको हो, त्यसकारण मेरो शक्ति अझै ठूलो भएको छ। अब मसँग आफ्नो प्रतिभा र शक्ति प्रदर्शन गर्ने अवसर हुनेछ। म आफूभन्दा मुनिका मानिसहरूलाई म कति शक्तिशाली छु भन्ने देखाउनेछु।” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा, तिनीहरूले यसो भन्दै हुकुम दिन्छन्: “गएर यो कार्य गर!” कसरी गर्ने भनेर सोधियो भने, तिनीहरूले यसो भन्छन्: “गर्ने कि नगर्ने? नगर्ने भए, म तिमीलाई तह लाउँछु! यो माथिबाट आएको आदेश हो। के तिमीले यो कार्यलाई रोकेर तिनीहरूलाई चिढ्याउन जोखिम लिन सक्छौ? जब माथिले जबाफदेहिता खोज्छ, तब यसको जिम्मेवारीको जोखिम कसले लिन सक्छ?” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्: “हामीले यसलाई लटरपटर रूपमा गर्ने र आफूलाई उचित लागेको जुन सुकै शैली लागू गर्नुको सट्टा, यो कार्य कसरी गर्ने भनेर पत्ता लगाउन र यसका सिद्धान्तहरू खोजी गर्न चाहन्छौँ। सबै कुरा सिद्धान्तहरूअनुसार गरिनुपर्छ। मामला जेसुकै भए पनि, वा यो चाहे जति नै जरुरी वा महत्त्वपूर्ण भए पनि; कार्य जसले सुम्पेको भए पनि, सिद्धान्तहरू पालना गर्नु एउटा अपरिवर्तनीय सत्यता हो। यो हाम्रो कर्तव्य हो र हामी जिम्मेवार हुनु नै पर्छ। सिद्धान्तहरू खोजी गर्नु नै परमेश्वरले हामीबाट गर्नुहुने माग हो। हामीले जिम्मेवार मनोवृत्तिका साथ स्पष्टीकरण खोजिरहेका र मागिरहेका छौँ। यसमा केही गलत छैन। तपाईँले हामीलाई यो मामला स्पष्ट पार्नुपर्छ।” तैपनि, तिनीहरूले यसो भनेर जबाफ फर्काउँछन्: “यस मामलाबारे भन्नुपर्ने कुरा के छ र? के माथिले भनेको कुरा गलत हुन सक्छ? छिटो गरेर पूरा गर!” यसप्रति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्: “माथिले यसो भनेको हुनाले, हामी अवश्य नै यसलाई झट्टै गर्नेछौँ। तर यो कार्य कसरी गर्ने भनेर के तपाईँले हामीलाई स्पष्ट रूपमा बताउन सक्नुहुन्छ? के कुनै निश्चित नियम वा निर्देशनहरू छन्?” तिनीहरूले भन्छन्: “जसरी उचित लाग्छ त्यसरी नै गर। माथिले दिएका निर्देशनहरू त्यति विस्तृत थिएनन्। आफै पत्ता लगाऊ!” यो कस्तो व्यक्ति हो? एक क्षणका लागि, हामी तिनीहरूले यसो गर्नुको मनसाय वा मूल कारणलाई बिर्सौँ; बरु, सुरुमा, हामी तिनीहरूको स्वभावलाई जाँचौँ। के तिनीहरूको यो शैली असल छ? (छैन।) तिनीहरूले कसरी यस्तो शैली अपनाउन सके? के यो सामान्य शैली हो? (अहँ, होइन।) यो सामान्य होइन। के यो तिनीहरूको मानसिक स्थिति वा तिनीहरूको स्वभावको समस्या हो? (तिनीहरूको स्वभावको समस्या हो।) ठीक भन्यौ, तिनीहरूको स्वभाव समस्याग्रस्त छ। “उचित समय पर्खनु” भन्ने एउटा भनाइ छ। यसको अर्थ के हो भने विगतमा, तिनीहरूले आफ्नो शक्ति विस्तार गर्ने सही मौका कहिल्यै पाएनन्; तैपनि, अहिले यस्तो मौका आएको हुनाले, तिनीहरूले यसलाई छोपेर कार्य गर्ने बहानाका रूपमा प्रयोग गर्नेछन्। यो कस्तो प्रकारको स्वभाव हो? तैँले माथिबाट जुनसुकै कर्तव्य प्राप्त गरे पनि, तेरो कार्यका सिद्धान्तहरू परिवर्तन हुन सक्दैनन्। जब माथिले तँलाई परियोजना वा कार्य सुम्पन्छ, तब यो केवल तँलाई सुम्पिएको एउटा आज्ञा हो। त्यसलाई पूरा गर्नु पनि तेरो कर्तव्य हो। तर, माथिबाट आज्ञा पाएपछि र कार्य लिएपछि, के तैँले सत्यताको पूर्णाधिकार प्राप्त राजदूत र विज्ञ भएको दाबी गर्न सक्छस्? के तँसँग अब अरूलाई आदेश दिने र मनपरी गर्ने अख्तियार हुन्छ? के तँलाई आफ्ना रुचिहरू पछ्याउने, आफ्ना प्राथमिकताहरू अनुसार र मनपरी तरिकाले काम गर्ने अनुमति हुन्छ? के माथिले प्रत्यक्ष रूपमा तँलाई कुनै काम सुम्पिनु अनि तैँले सामान्य रूपमा गरे जस्तै आफ्नो सामान्य कर्तव्य पूरा गर्नुको बीचमा कुनै भिन्नता हुन्छ? कुनै भिन्नता हुँदैन; ती दुवै तेरा कर्तव्य हुन्। दुवै तेरा कर्तव्य भएकाले, के कामकुरा गर्ने सिद्धान्तहरू परिवर्तन भएका हुन्छन्? अहँ, हुँदैनन्। त्यसकारण, तैँले आफ्नो कर्तव्य चाहे जहाँबाट प्राप्त गरे पनि, तेरो कर्तव्यको सार र प्रकृति उस्तै हुन्छन्। मैले यसो भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ तैँले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरिरहेको भए पनि सिद्धान्तहरू अनुसार कार्य गर्नैपर्छ भन्ने हुन्छ। माथिले प्रत्यक्ष रूपमा तँलाई कुनै काम सुम्पियो भन्दैमा, तैँले मनपरी रूपमा कार्य गर्न सक्छस्, र तैँले गर्ने कुनै पनि कुरा सही र जायज हुनेछ भन्ने हुँदैन। यदि तँसँग केही क्षमताहरू छन् भने पनि, के तँ सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्ने मार्गबाट बाहिर जान सक्छस्? तँ अझै पनि एउटा भ्रष्ट मानव नै होस्। तँ परमेश्वर बनेको छैनस्; तँ विशेष समूहमा छैनस्। तँ अझै पनि तँ नै हुन्छस्, र तँ सधैँ मानव नै हुनेछस्। बाइबलमा, धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमा बोलाउनुभएको थियो: मोशा, नोआ, अब्राहाम, अय्यूब र अरू धेरै। परमेश्वरसँग बोलेका मानिसहरू पनि धेरै छन्; तर, यीमध्ये एकजनाले पनि आफूलाई विशेष व्यक्तित्व वा विशेष समूहको सदस्य ठानेनन्। यी मानिसहरूमध्ये, कतिले परमेश्वर आगोको ज्वालामा देखा पर्नुभएको, व्यक्तिगत रूपमा देखे, अरूले आफ्नै कानले परमेश्वरको वाणी सुने, कतिले उहाँका दूतहरूले परमेश्वरका वचनहरू सुनाएको सुने, जबकि अरूले व्यक्तिगत रूपमा परमेश्वरका परीक्षाहरू प्राप्त गरे। अनि के तिनीहरूका बीचमा कोही यस्तो थियो जसलाई परमेश्वरले साधारण मानवभन्दा फरक ठान्नुभयो? (थिएन।) थिएन। परमेश्वरले त्यसरी हेर्नुहुन्न। तर यदि तैँले त्यसरी बुझेको छस् र आफूलाई सधैँ विशेष व्यक्तित्वका रूपमा हेर्छस् भने, तँमा कस्तो स्वभाव छ? (ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव।) यो साँच्चै नै ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हो, जुन डरलाग्दो हो! यदि परमेश्वरले तेरो शिरमा हात राखेर तँलाई ईश्वरीय शक्तिद्वारा समर्थित चमत्कारहरू गर्ने शक्ति दिनुभयो भने वा निश्चित कार्यहरू पूरा गर्ने शक्ति दिनुभयो भने पनि, तँ सधैँ मानव नै रहनेथिइस्; तँ सत्यताको मूर्त रूप बन्न सक्थिनस्। यसको अर्थ के हो? यसको अर्थ तैँले सत्यता विरुद्ध जान र मनपरी गर्न परमेश्वरको नाम प्रयोग गर्ने अधिकार कहिल्यै पाउनेछैनस् भन्ने हुन्छ, जुन प्रधान स्वर्गदूतको व्यवहार हो। कहिलेकहीँ, परमेश्वरले विशेष कामकुराहरू गर्न, विशेष कार्य गर्न, वा विशेष घटना वा कार्यहरू निश्चित मानिसहरूकहाँ पुऱ्याउन विशेष विधि वा विशेष माध्यमहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ। किनभने परमेश्वरले यी मानिसहरूले यस्तो काम वहन गर्न सक्छन्, तिनीहरूले परमेश्वरले तिनीहरूलाई सुम्पनुभएको काम पूरा गर्न सक्छन्, तिनीहरू परमेश्वरले भरोसा गर्न लायक छन् भन्ने विश्वास गर्नुहुन्छ—यसबाहेक अरू केही होइन। यदि तिनीहरूलाई परमेश्वर स्वयम्ले व्यक्तिगत रूपमा आज्ञा दिनुभएको भए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरको मुखबाट आएका वाणीहरू सुनेका भए पनि, वा परमेश्वरसँग कुरा गरेका भए पनि, तिनीहरू साधारण व्यक्तिभन्दा फरक हुनेछैनन्; न त तिनीहरू साधारण सृजित प्राणीबाट अद्वितीय वा उच्च सृजित प्राणीमा नै उचालिनेछन्। त्यो कहिल्यै हुनेछैन। त्यसकारण, मानवजातिका बीचमा, परमेश्वरका घरमा, व्यक्तिको प्रतिभा, पहिचान, हैसियत, अनुभव, वा पाठहरू जस्ता निश्चित कुराहरू चाहे जति नै विशेष भए पनि, तिनलाई सत्यताको मूर्त रूपमा रूपान्तरण गर्न सकिँदैन। यदि कसैले जथाभाबी त्यस्तो व्यक्ति भएको ढोँग गर्छ भने, त्यो व्यक्ति निस्सन्देह रूपमा ख्रीष्ट-विरोधी हो। कतिपय मानिसहरूले कहिलेकहीँ यस्तो स्वभाव प्रकट गरे पनि, तिनीहरूले अझै पनि सत्यतालाई स्वीकार गर्न र पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरूमा ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हुन्छ र तिनीहरू ख्रीष्ट-विरोधीको मार्गमा हिँड्छन्; तिनीहरूसँग अझै पनि मुक्ति पाउने आशा हुन्छ। तर, यदि कसैले निरन्तर आफू सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्छ, आफू सही छु भन्ने विश्वास जारी राख्छ र पश्चात्ताप गर्न इन्कार गर्छ भने, ऊ साँचो ख्रीष्ट-विरोधी हो। जो ख्रीष्ट-विरोधी हो, उसले सत्यताको एउटा अंश पनि स्वीकार गर्नेछैन। उसलाई प्रकाश गरेर हटाइयो भने पनि, तिनीहरूले अझै पनि आफूलाई चिन्न सक्दैनन्; न त तिनीहरू साँचो रूपमा पछुताउन नै सक्छन्। कतिपय अगुवा र कामदारहरूसँग ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव मात्रै हुन्छ। तिनीहरूले कार्य गर्ने सिद्धान्तहरू र तिनीहरूले छनौट गर्ने मार्गहरू ख्रीष्ट-विरोधीको समान हुन्छन्। तिनीहरूसँग पनि चेतनाको कमी हुन्छ र तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, तिनीहरूलाई आफ्ना कार्यहरूको प्रकृति र परिणामहरूका बारेमा थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले जथाभाबी व्यवहार गर्छन्। तर, तिनीहरूलाई के कुराले अलग गर्छ भने तिनीहरूमध्ये केहीले अझै पनि मैले भनेको कतिपय कुरालाई स्वीकार गर्न सक्छन्। मेरा वचनहरूले अझै पनि तिनीहरूलाई उत्प्रेरित गर्न र तिनीहरूका लागी चेतावनीका रूपमा काम गर्न सक्छन्। तिनीहरूमा ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि केही सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन्; तिनीहरूले केही काट-छाँट स्वीकार गर्न सक्छन्, तिनीहरूले साँच्चै पछुताउन र केही हदसम्म पश्चात्ताप गर्न सक्छन्। यसले तिनीहरूलाई ख्रीष्ट-विरोधीहरूबाट अलग गर्छ। यी मानिसहरू ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव मात्रै भएका मानिसहरू हुन्। ख्रीष्ट-विरोधीको प्रकृति सार हुनु र ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हुनुको बीचमा एउटा समानता हुन्छ। ती आधारभूत रूपमा एउटै हुन्, र ख्रीष्ट-विरोधी र ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्तिका बीचमा रहेको साझा विशेषता भनेको तिनीहरू दुवैमा ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव हुन्छ। तर, यीमध्ये कतिपयले सत्यतालाई स्वीकार गर्न र साँच्चै पछुताउन सक्छन्। त्यस्तो व्यक्ति ख्रीष्ट-विरोधी होइन, तर बरु ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्ति हो। ख्रीष्ट-विरोधी र ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएका मानिसहरूका बीचमा हुने भिन्नता यही हो। सत्यतालाई अलिकति पनि स्वीकार गर्न नसक्ने र साँचो रूपमा नपछुताउने जोकोही व्यक्ति साँचो ख्रीष्ट-विरोधी हो। सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्ने र साँच्चै पछुताउने जोकोही व्यक्ति ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्ति हो र उसलाई मुक्ति दिन सकिन्छ। तैँले यी दुई प्रकारका मानिसहरूलाई स्पष्ट रूपमा खुट्टयाउन सक्नुपर्छ र अन्धाधुन्ध मूल्याङ्कन गर्नु हुँदैन। तिमीहरू कुन प्रकारका मानिसहरू हौ? कतिपय मानिसहरूले यसो भन्न सक्छन्, “मलाई किन म ख्रीष्ट-विरोधी जस्तै छु जस्तो लाग्छ? कुनै भिन्नता छैन जस्तो देखिन्छ।” यो भावना सही छ, र कुनै स्पष्ट भिन्नता त छैन। यदि तैँले सत्यतालाई स्वीकार गर्न र साँचो रूपमा पछुताउन सक्छस् भने, भिन्नता त्यही मात्रै हो; मानवताको हिसाबमा पनि यसमा भिन्नता छ। अर्थात्, ख्रीष्ट-विरोधी दुष्ट व्यक्ति हो। अर्कोतर्फ, ख्रीष्ट-विरोधीको स्वभाव भएको व्यक्ति दुष्ट व्यक्ति होइन; उसमा भ्रष्ट स्वभाव हुने मात्रै हो। भिन्नता त्यही मात्रै हो। तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावहरूमा कुनै भिन्नता हुँदैन, यस हिसाबमा तिनीहरू सबै उस्तै हुन्छन्, र तिनीहरू सबैको समानता यही हो। परमेश्वरका वचनहरूले खुलासा गरेका भ्रष्ट मानवजातिका विभिन्न अवस्थाहरू पूर्ण रूपमा सही छन् र ती वास्तविकताबाट अलिकति पनि विकृत छैनन्। जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढ्छन्, तब तिनीहरू सबैलाई उस्तै महसुस हुन्छ; तिनीहरू सबैसँग एउटै बुझाइ हुन्छ, र तिनीहरूका अनुभवका गहिराइमा मात्रै भिन्नता हुन्छ। तिनीहरू सबैले आफ्नो अहङ्कार र समझको कमीलाई पहिचान गर्छन्। तिनीहरू सबैले आफूमा अत्यन्तै धेरै भ्रष्ट स्वभावहरू छन्, मानवजातिमा रहेको शैतानको भ्रष्टता अत्यन्तै गहिराइसम्म जान्छ, र मानवजातिलाई मुक्ति दिन परमेश्वरलाई सजिलो छैन भन्ने कुरा बुझ्न सक्छन्। यति धेरै कुरा भनिएको भए पनि, भन्नुपर्ने कुरा अझै धेरै छ। तिनीहरू सबैले मानवजाति दरिद्र र दयनीय, अन्धो र अज्ञानी छ भन्ने कुरालाई पहिचान गर्छन्। मानवजातिलाई अत्यन्तै गहन रूपमा भ्रष्ट तुल्याउने शैतान नै हो, मानवजातिको भ्रष्टता र दुष्टताको मूल कारण शैतानले मानवजातिलाई भ्रष्ट तुल्याउने र नियन्त्रण गर्ने भएकोले हो भनी तिनीहरू सबैलाई थाहा हुन्छ। शैतानद्वारा भ्रष्ट तुल्याइएपछि, मानवजाति शैतानको विषले कलङ्कित भयो, यसरी तिनीहरूमा शैतानको स्वभाव विकास भयो र तिनीहरूले सामान्य मानवको चेतना, विवेक, र समझ गुमाए। मानिसहरूमा सही र गलत बीचमा भिन्नता छुट्याउने क्षमताको कमी भयो। यदि परमेश्वरले मानवजातिका लागि व्यवस्थाहरू स्थापित नगर्नुभएको भए, कसैलाई कुटपिट गर्नु वा मार्नु सही हो कि गलत हो; वा चोर्नु वा व्यभिचारी हुनु सही हो कि गलत हो भन्ने कुरा मानिसहरूलाई थाहा हुनेथिएन। तिनीहरूले आफ्नो कार्य जायज छ र तिनीहरूले त्यस्तै तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने विश्वास गर्नेथिए। तर, परमेश्वरले व्यवस्थाहरू र आज्ञाहरू जारी गर्नुभएपछि, मानिसहरूले यी कुराहरू गर्नु पाप हो भनी सचेत भए; तिनीहरूको समझ अलि बढी सामान्य भयो। अवश्य नै, यो चेतनाको सबैभन्दा सतही स्तर मात्रै थियो, जुन तिनीहरूले सत्यता बुझेपछि स्वतः झन् गहन बन्दै जानेथियो। अहिले, यदि मानिसहरूले अझै धेरै सत्यताहरू बुझ्न, आफूलाई चिन्न, आफ्नो उचित स्थान भेट्टाउन, र आफ्नो क्षमता, अवधारणा, र सत्यतालाई बुझ्ने सक्षमताको हदलाई सटीक रूपमा मापन गर्न सक्छन् भने, र यदि तिनीहरूले सत्यतालाई मानकका रूपमा प्रयोग गर्न र परमेश्वरप्रति भ्रष्ट मानिसहरूले राख्ने विभिन्न मनोवृत्तिहरूमध्ये कुन सकारात्मक छन् र कुन छैनन्, र कुन धारणा र कल्पनाहरू हुन्, र कुन सत्यताअनुरूप छन् भन्ने कुरा पत्ता लगाउनका लागि परमेश्वरका वचनहरूमा भर पर्न सक्छन् भने, तिनीहरूको चेतना अझै सामान्य हुनेछ। त्यसकारण, सत्यताले मात्रै मानिसहरूलाई नयाँ जीवन दिन सक्छ। तर, यदि तैँले आफूलाई ज्ञानले सुसज्जित गर्छस्, निश्चित अभ्यासहरूलाई जोड दिन्छस्, र सधैँ धाक लगाउँछस्, सधैँ आफूलाई प्रदर्शन गर्छस्, र सधैँ त्यो अलिक अस्पष्ट, महत्त्वहीन ज्ञान वा सिकाइको रवाफ देखाउँछस् र सत्यता पछ्याउँदैनस् भने, के तँ यो नयाँ जीवन प्राप्त गर्न सक्षम हुनेछस्? अहँ, त्यो भ्रमपूर्ण कुरा हुनेछ। तैँले त्यो प्राप्त नगर्ने मात्र होइन, तर तैँले मुक्तिको अवसर पनि गुमाउनेछस्, र त्यो अत्यन्तै खतरनाक कुरा हो!
तिमीहरूमध्ये प्रत्येकले सत्यताबारे धेरै प्रवचनहरू सुनेका छौ र अहिले तिमीहरूले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई खुट्टयाउने क्षमता थोरबहुत प्राप्त गरेका छौ। तिमीहरूले दुष्ट मानिसहरू र खराब मानिसहरूलाई खुट्टयाउन सक्ने भए पनि, तिमीहरूले झूटा अगुवा र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई अझै पनि खुट्टयाउन सक्दैनौ। अहिले, परमेश्वरको घरले अलिकति पनि सत्यता स्वीकार नगर्ने, अझै पनि जथाभाबी व्यवहार गरेर परमेश्वरको घरका काममा बाधा र अवरोध ल्याउने सबैलाई मण्डलीबाट बिस्तारै पखालिरहेको छ। यसले के देखाउँछ भने परमेश्वरको काम यो चरणमा पुगेको छ, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू बिउँझन थालेका छन्। विगतमा, जब म निश्चित मानिसहरूको सम्पर्कमा आउँथेँ, तब मैले जहिले पनि तिनीहरूबाट एक प्रकारको “गन्ध” निस्केको महसुस गर्थेँ। कस्तो प्रकारको गन्ध? नजिक आउनुभन्दा पहिले नै रौँ ठडाएर कराउने जङ्गली पशु र हिंस्रक जनावरहरूको गन्ध जस्तै हुन्थ्यो। मानिसहरूले पनि पशुहरूसमान निश्चित व्यवहार देखाउँछन्। यी व्यवहारहरू कसरी उत्पन्न हुन्छन्? ती मानिसहरूसँग भएका भ्रष्ट शैतानी स्वभावहरूबाट आएका हुन्छन्। मैले “गन्ध” भन्नुको अर्थ के हो? मेरो तात्पर्य के हो भने तिनीहरूका आँखामा हेर्दा तैँले निष्कपटता देख्दैनस्; बरु, तैँले रित्तो र भट्किरहेको टोलाइ भेट्छस्। तिनीहरूलाई तँसँग नजर मिलाउन सकिँदैन जस्तो लाग्छ त्यसकारण तँलाई हेर्दा तिनीहरूको नजर भट्किन्छ। तैँले तिनीहरूले बोल्ने शब्दहरूमा पनि कुनै सच्चाइ भेट्टाउन सक्दैनस्, किनभने तिनीहरूभित्र कुनै सच्चाइ हुँदैन। तिनीहरूसँग कुनै सच्चाइ हुँदैन भनेर मैले भन्नुको अर्थ के हो? मेरो तात्पर्य के हो भने तिनीहरूले चाहे जोसँग अन्तरक्रिया गरे पनि, तिनीहरूभित्र एउटा प्रतिरक्षाको बाँध हुन्छ। तैँले तिनीहरूको हेराइबाट, तिनीहरूको आवाजको ध्वनिबाट, र तिनीहरूको बोली वचनको शैलीबाट यो प्रतिरक्षाको बाँधलाई पत्ता लगाउन। तिनीहरूको गन्ध यही प्रकटको हुन्छ; यसले कस्तो महसुस गराउँछ भने तिनीहरूले धेरै प्रवचनहरू सुनेका भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि सत्यता बुझेका छैनन्, न त तिनीहरू मुक्तिको मार्गमा नै हिँड्न थालेका छन्। तैँले तिनीहरूसँग सत्यताबारे चाहे जसरी सङ्गति गरे पनि वा मानवजातिको भ्रष्ट स्वभावलाई जसरी खुलासा गरे पनि; तैँले तिनीहरूसँग जति निष्कपट रूपमा व्यवहार गरे पनि, तिनीहरूको आपूर्ति गरे पनि, अगुवाइ गरे पनि, वा सहयोग गरे पनि, तैँले तिनीहरूबाट निष्कपट मनोवृत्ति प्राप्त गर्नेछैनस्। त्यसोभए, तिनीहरूभित्र के लुकेको हुन्छ? सावधानी, शङ्का—यी सब सबैभन्दा आम कुराहरू हुन्; यसको साथै, एक प्रकारको आत्म-सुरक्षा र सधैँ उच्च ठानिनुपर्ने चाहना पनि हुन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूका शब्दहरू, तिनीहरूको हेराइ, तिनीहरूको अनुहारको हाउभाउ, ती सबै कुराले अलिक अनौठो कुरा प्रकट गर्छन्। अर्थात्, तैँले तिनीहरूको हेराइ र हाउभाउबाट जे देख्छस्, त्यो तिनीहरूले मनको गहिराइमा सोचिरहेको कुराभन्दा फरक हुन्छ। छोटकरीमा भन्दा, व्यक्ति चाहे डरपोक भए पनि, वा सतर्क भए पनि, वा ऊभित्र कठिनाइहरू भए पनि, यदि तैँले तिनीहरूको सच्चाइ देख्न सक्दैनस् भने, के त्यो समस्याको कुरा हुनेथिएन र? (हुनेथियो।) वास्तवमै, यो एउटा समस्या हो। त्यसोभए, हामीले कसरी थाहा पाउन सक्छौँ? हामीले तिनीहरूको व्यवहार वा बोल्ने शैलीबाट थाहा पाउन सक्छौँ। तिनीहरूले आफ्नो मनमा जे छ त्यो भन्दैनन्; बरु, तिनीहरूले आफूलाई उचित लाग्ने शब्दहरू छनौट गर्छन् र आफूले पहिले नै विचार गरिसकेका कुराहरूका बारेमा तँसँग सङ्गति गर्छन्। यो गैर-विश्वासीहरूको आत्म-रक्षाको युक्ति हो। जब तिनीहरूमाथि कुनै कुरा आइपर्छ, तब सुरुमा तिनीहरू आफ्नो सुरक्षा गर्दै दुम्सीले जस्तो काँडा ठड्याउँछन्। तिनीहरूको सत्यता, तिनीहरूका क्षमता र प्रतिभा, तिनीहरूले गरेका गल्तीहरू, तिनीहरूको अन्यौलता—तिनीहरूको छल र पाखण्ड समेत—ती सबै तिनीहरूको मेरुदण्डमा बेरिएका हुन्छन्, बाहिरी संसारबाट लुकाइएका हुन्छन्, र मबाट समेत लुकाइएका हुन्छन्। तिनीहरूले आफूलाई ढाक-छोप गर्न र आफूलाई प्रस्तुत गर्नका लागि पनि धेरै मेहनत लगाउँछन्। यी कुराहरू कहाँबाट आएका हुन्छन्? शैतानले भ्रष्ट तुल्याएपछि मानवजातिले यी कुराहरू प्राप्त गरेको हो। सुरुमा, परमेश्वरले आदम र हव्वालाई सृष्टि गर्नुभएपछि, तिनीहरूलाई अदनको बगैँचामा जिउन अगुवाइ गर्नुभयो; तिनीहरूले कुन-कुन रूखको फल खानु हुन्छ, र कुन-कुन रूखको फल खानु हुँदैन भनेर उहाँले तिनीहरूलाई बताउनुभयो। तिनीहरू परमेश्वरको अघि नाङ्गै र निर्लज्ज थिए। अनि तिनीहरूले यसबारे के सोच्थे? तिनीहरूले के सोच्थे भने, परमेश्वरले तिनीहरूलाई यसरी नै सृष्टि गर्नुभएको हो, परमेश्वरले तिनीहरूलाई जे दिनुभएको जे छ तिनीहरूसँग त्यही छ, र तिनीहरू परमेश्वरबाट लुक्नु पर्दैन—तिनीहरूले त्यसो गर्ने बारेमा कहिल्यै सोच्दैनथिए। त्यसकारण, तिनीहरू परमेश्वरको अघि चाहे जसरी देखिए पनि, तिनीहरू सधैँ खुला हृदयका हुन्थे। तिनीहरूको नजरमा सच्चाइ देख्न सकिन्थ्यो; तिनीहरूको हृदयको गहिराइमा परमेश्वरको विरुद्धमा कुनै प्रतिरक्षा वा सुरक्षाको पर्खाल थिएन। तिनीहरूले परमेश्वरको अघि आफ्नो सुरक्षा गर्नु पर्दैनथियो, किनभने परमेश्वरले तिनीहरूलाई कुनै खतरा पुऱ्याउनु हुन्न भन्ने तिनीहरूलाई आफ्नो हृदयको गहिराइमा थाहा थियो; तिनीहरू पूर्ण रूपमा सुरक्षित थिए। परमेश्वरले नै तिनीहरूको रक्षा गर्नुहुनेथियो, प्रेम गर्नुहुनेथियो, र कदर गर्नुहुनेथ्यो। परमेश्वरले तिनीहरूलाई कहिल्यै हानि गर्नुहुनेथिएन। मनको गहिराइमा, तिनीहरूको सबैभन्दा आधारभूत र ठोस विचार यही थियो। तर यो कुरा कहिले परिवर्तन हुन थाल्यो? (जब तिनीहरूले असल र खराबको ज्ञानको रूखको फल खाए।) असल र खराबको ज्ञानको रूखको फल खानु, वास्तवमा प्रतीकात्मक छ। यसको अर्थ के हो भने, शैतानले पहिलो पटक हव्वालाई परीक्षामा पारेको क्षणदेखि नै, शैतानले बिस्तारै तिनीहरूलाई अलि-अलि गर्दै परीक्षामा पारेको थियो जसले गर्दा तिनीहरूले पाप गरे, गलत काम गरे, र गलत मार्गमा हिँडे; त्यसपछि, शैतानको विष तिनीहरूमा प्रवेश गर्यो। त्यसको केही समयपछि नै, परमेश्वर आउनुभन्दा पहिले नै, तिनीहरू परमेश्वरबाट बारम्बार लुक्थे, र परमेश्वरले तिनीहरूलाई नभेट्नुहोस् भन्ने चाहन्थे। तिनीहरूले किन यसो गर्थे? तिनीहरूलाई परमेश्वरबाट टाढा भएको महसुस हुन्थ्यो। अनि यो दूरी कसरी आयो? किनभने तिनीहरूभित्र केही फरक कुरा थियो। शैतानले तिनीहरूलाई निश्चित सोच र विचारहरू दिएको थियो; त्यसले तिनीहरूलाई एक प्रकारको जीवन दियो, जसले गर्दा तिनीहरूले परमेश्वरप्रति शङ्का गरे र सावधानी अपनाए। त्यसपछि तिनीहरूलाई नाङ्गै देख्दा परमेश्वर हाँस्नुहुनेछ कि भन्ने तिनीहरूले तुरुन्तै सोच्न थाले। यो विचार कहाँबाट आयो? (शैतानबाट।) शैतानले तिनीहरूलाई परीक्षामा पार्नुअघि तिनीहरूले किन यसरी सोचेनन्? त्यो बेला, तिनीहरूसँग परमेश्वरले दिनुभएको सबैभन्दा प्रारम्भिक जीवन थियो; परमेश्वर तिनीहरूमाथि हाँस्नुहुन्छ भन्ने डर तिनीहरूलाई थिएन, न त तिनीहरूसँग त्यस्ता सोचहरू थिए। तैपनि, शैतानको परीक्षामा परेपछि, सबै कुरा परिवर्तन हुन थाल्यो। सुरुमा, तिनीहरूले यस्तो सोचे, “हामीले केही पनि लगाइरहेका छैनौँ। के परमेश्वर हामीलाई देखेर हाँस्नुहुनेछैन र? के यसको अर्थ हामीसँग कुनै लाज छैन भन्ने हो?” तिनीहरूका मनमा प्रश्न नै प्रश्नहरूका श्रृङ्खला उठे। अनि एकपटक यी विचारहरू उत्पन्न भएपछि, तिनीहरू परमेश्वरबाट नलुकी बस्न सकेनन्। तिनीहरूले निश्चय नै मनमनै यस्तो सोच्थे, “परमेश्वर कहिले आउनुहुन्छ? यदि परमेश्वर आउनुभयो भने, मैले के गर्ने? म छिटो लुक्नुपर्छ!” तिनीहरूलाई सधैँ लुक्नुपर्ने खाँचो महसुस हुन थाल्यो। के यो भ्रष्ट स्वभाव हो? (हो।) शैतानको परीक्षा नै यो भ्रष्ट स्वभावको जड हो। परमेश्वरविरुद्ध सावधान रहँदा र उहाँबाट लुक्दा, के तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो हृदयमा परमेश्वरमा भरोसा गर्नेथिए र? के तिनीहरू अझै पनि उहाँमा भर पर्नेथिए? (पर्नेथिएनन्।) त्यसोभए, के बाँकी रह्यो र? (सावधानी।) बाँकी रहेका कुराहरू सावधानी र सन्देह, साथै दूरी, डर, र शङ्का मात्रै थिए—यी सबै आए। तिनीहरूले यस्तो समेत सोच्थे, “के परमेश्वरले हामीलाई हानि गर्नुहुनेछ? हामी नाङ्गै छौँ र आफ्नो प्रतिरक्षा गर्न हामीसँग केही पनि छैन। के परमेश्वरले हामीलाई प्रहार गर्न सक्नुहुन्छ? के उहाँले हामीलाई मार्न सक्नुहुन्छ?” परमेश्वरले नै तिनीहरूलाई जीवन दिनुभएको हो भन्ने तिनीहरूले कहिल्यै सोचेनन्, र उहाँले अवश्य नै तिनीहरूलाई त्यत्तिकै मार्नुहनेथिएन। तिनीहरूको मन धमिलो थियो, तिनीहरू अन्योलमा परेका थिए। शैतानले मानवजातिलाई आजको दिनसम्म भ्रष्ट तुल्याउन जारी राखेको छ; परमेश्वरप्रतिको मानवजातिको मनोवृत्ति मानिसहरूको आँखामा देख्न सकिन्छ, र त्यो कहिल्यै परिवर्तन भएको छैन। निष्कपटता हराएको छ; परमेश्वरमाथिको साँचो आस्था, भरोसा, र निर्भरता हराएको छ। यसको जड कहाँ हुन्छ? (शैतानको भ्रष्टतामा।) ठीक भन्यौ, यो शैतानको भ्रष्टतामा हुन्छ। शैतानले मानवजातिलाई भयानक रूपमा हानि गरेको छ! शैतानले मानवजातिलाई भ्रष्ट तुल्याउनुभन्दा पहिलेको समय निकै राम्रो थियो भन्ने मानिसहरूले सोचे पनि, वास्तवमा, मुक्ति पाएपछि र सत्यता बुझेपछि र परमेश्वरलाई चिनेपछिको समयसँग तुलना गर्दा, त्यो बेलाका कामकुराहरू अझै पनि मुक्ति पाएपछि जत्तिको राम्रा थिएनन्। यदि तिमीहरू चुन्न सक्थ्यौ भने, यीमध्ये कुन परिदृश्यलाई चुन्नेथियौ? (मुक्ति पाएपछिको समयलाई।) वास्तवमा, मानिसहरूले यीमध्ये कुनैलाई चुन्नु उचित हुँदैन; मानिसहरूले चुन्न मिल्दैन। यो परमेश्वरले निर्धारण गर्नुभएको कुरा हो, यो मानवजातिको भाग्य हो। शैतानले भ्रष्ट तुल्याउनुअघि, मानिसहरूले परमेश्वरमा भर पर्ने र उहाँलाई भरोसा गर्ने गरेका भए पनि, मानवजातिको पहिलो व्यक्तिले सत्यता बुझेको थिएन र परमेश्वर को हुनुहुन्छ भन्ने उसलाई थाहा थिएन। आजभोलि, मानिसहरूमा कम्तीमा पनि यसको अवधारणा त छ; तिनीहरूलाई मानवजाति परमेश्वरबाट आएको हो, तिनीहरू सृजित प्राणीहरू हुन् र परमेश्वर तिनीहरूको सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने थाहा छ। परमेश्वरले सबै कुरा नियन्त्रण गर्नुहुन्छ भन्ने तिनीहरूलाई थाहा छ। तर त्यो बेलाका मानिसहरूले यी कुराहरू बुझेका थिएनन्। तिनीहरू निकै सरल थिए, अर्थात् परमेश्वरले तिनीहरूलाई देख्नुहुन्छ वा तिनीहरूलाई देखेर हाँस्नुहुन्छ भन्ने डर तिनीहरूलाई लाग्दैनथियो, र तिनीहरूले सबै कुराका लागि परमेश्वरतर्फ हेर्थे। तिनीहरूका विश्वास यति सरल थिए। तैपनि, के तिनीहरूलाई परमेश्वर को हुनुहुन्छ भन्ने थाहा थियो? थिएन। त्यसकारण, मानवजातिका लागि परमेश्वरले गर्नुभएको सबै कामको गहन मूल्य र ठूलो महत्त्व हुन्छ। यो सबै असल हुन्छ। जब हामी परमेश्वरको विरुद्धमा मानवजातिले गरेको विद्रोहको इतिहासबारे कुरा गर्छौँ, तब के तिमीहरूलाई निकै दुःख महसुस हुन्छ? कुनै बेला घनिष्ठ रहेको मानवजाति र परमेश्वरबीचको सम्बन्धमा यति दूरी आएको छ। परमेश्वरले मानवजातिलाई निष्कपट रूपमा सुरक्षा दिनुहुन्छ र प्रेम गर्नुहुन्छ, तैपनि मानिसहरूले परमेश्वरलाई शङ्का गर्छन्; तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरबाट लुकाउँछन् र टाढा राख्छन्, र परमेश्वरलाई शत्रुका रूपमा समेत हेर्छन्। यसो भन्दा वास्तवमै साह्रै अफसोस लाग्छ। तर हामीले आफ्नो घृणा शैतानप्रति मात्रै केन्द्रित गर्न सक्छौँ; मानवजातिलाई यति भयानक रूपमा भ्रष्ट तुल्याउने शैतान नै हो। शैतानले मानवजातिलाई यो हदसम्म भ्रष्ट तुल्याएको भए पनि, परमेश्वरसँग मानवजातिलाई मुक्ति दिने तरिका हुन्छ। शैतानले चाहे जसरी बाधा दिए पनि, त्यसले मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरका काममा असर गर्नेछैन। यो परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता, परमेश्वरको अख्तियार हो।
ख्रीष्ट-विरोधीहरूले थोरै अनुभव र ज्ञान प्राप्त गरेपछि, र केही पाठहरू सिकेपछि तिनीहरू सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्छन्। हामीले यस विषयबारे लगभग पर्याप्त सङ्गति गरिसकेका छौँ। यसबाट तिमीहरूले के-कस्ता जानकारी प्राप्त गरेका छौ त? तिमीहरूले के-कस्ता सत्यताहरू बुझ्यौ? (हामीले ज्ञानलाई महत्त्व दिनु हुँदैन।) यो एउटा पक्ष हो। अरू केही छन्? (मानवजाति कहिल्यै पनि सत्यता हुन सक्दैन र उसले परमेश्वर बनेको ढोँग गर्नु हुँदैन।) सत्यता भएको ढोँग गर्नु आफैमा सकारात्मक कुरा होइन। सत्यता भनेको व्यक्तिले ढोँग गर्न सक्ने कुरा होइन; यो त परमेश्वरको सार हो। परमेश्वरले तँलाई केही सत्यता आपूर्ति गर्नुहुन्छ—अनि अलिकति सत्यता प्राप्त गर्नु नै पनि पर्याप्त रूपमा असल कुरा हो। तैपनि कतिपय मानिसहरू सत्यताको मूर्त रूप बन्न चाहन्छन्। यो असम्भव छ। त्यस्ता दाबीहरू पूर्ण रूपमा आधारहीन छन्। यसको साथै, यदि मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेर मुक्ति पाउन चाहन्छन् भने, तिनीहरूले व्यावहारिक रूपमा व्यवहार गर्न सिक्नुपर्छ र सिद्धता पछ्याउनु हुँदैन। “सिद्धता” भन्ने शब्द अस्तित्वमा भए पनि, सृजित मानवहरू सिद्ध बन्ने अवधारणा अप्राप्य छ। सिद्धता परमेश्वरमा मात्रै पाउन सकिन्छ। भ्रष्टताले भरिएका मानवहरूमध्ये, को सिद्ध छ? परमेश्वरले सृष्टि गर्नुहुने सबै कुरा त्रुटि रहित हुन्छन्। हामी यसैलाई “सिद्धता” भन्छौँ। समुद्रका माछाहरू, आकाशका चराचुरुङ्गीहरू, पृथ्वीमा हिँड्ने पशुपक्षीका बारेमा ख्याल गर—ती सबै सिद्ध छन्। के तैँले कुनै नराम्रो प्राणी भेट्टाउन सक्छस्? त्यसपछि सबै जीवित प्राणीहरूले निर्माण गरेको जैविक साङ्लो छ—त्यो कति सिद्ध छ! भ्रष्ट मानवजातिले विनाश मात्रै गर्न सक्छ, जसले गर्दा यो असिद्ध, दोषपूर्ण, र त्रुटिपूर्ण हुन्छ। यो कति स्वार्थी र घृणास्पद कुरा हो! परमेश्वरले सृष्टि गर्नुहुने सबै कुरा असल हुन्छन्। रूखका पात सबै आकारका हुन्छन्; ठूला र साना पशुहरू हर प्रकारका बनावटका हुन्छन्, र हरेकको आ-आफ्नै प्रकार्य हुन्छ। परमेश्वर मानवजातिको अत्यन्तै ख्याल गर्नुहुन्छ; तैपनि, शैतानले भ्रष्ट तुल्याएको कारण, मानवजाति यावत् थोकको हेरचाह गर्न असफल भएको छ। बरु, मानवजातिले सबै कुरा बरबाद गरेको छ र परमेश्वरको विचारशील अभिप्रायलाई व्यर्थ बनाइदिएको छ। मानवहरूले यो सब कुरालाई कदर गरेका छैनन्; बरु, तिनीहरूले यसलाई लगातार बरबाद गरेका छन्, सबै स्रोत-साधनहरूलाई चरम रूपमा बरबाद गरेका र खेर फालेका छन्। अनि यसको परिणाम के हुन्छ? अन्तिम परिणाम के हुन्छ? तिनीहरूले जे बिउ रोप्छन्, त्यही फल पाउँछन्! वातावरण नष्ट हुन्छ, खाद्य श्रृंङ्खालामा अवरोध पुग्छ, हावा प्रदूषित हुन्छ, र पानी दूषित हुन्छ। प्राकृतिक खाना बाँकी छैन; पिउनका लागि सफा पानी समेत छैन। त्यसकारण, शैतानले भ्रष्ट तुल्याएका मानवहरूमाझ “सिद्धता” भन्ने अवधारणा अस्तित्वमा नै हुँदैन। सत्यतालाई पछ्याउने नाममा आफूलाई सिद्ध भएको वा सिद्धताको खोजी गरिरहेको दाबी गर्ने कुनै पनि व्यक्तिले आधारहीन दाबी गरिरहेको हुन्छ—यो छली र भ्रामक झूट हो। र तैपनि त्यस्ता भ्रष्ट मानवहरूले सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्ने कामना राख्छन्! तिनीहरूले अत्यन्तै धेरै खराब कार्यहरू गरेका हुन्छन् तैपनि तिनीहरूले सत्यताको मूर्त रूप हुँ भनेर ढोँग गर्न सक्छु भन्ने सोच्छन्! के यसको अर्थ तिनीहरूको शैतानी प्रकृति अपरिवर्तित छ भन्ने हुँदैन र? (हुन्छ।) सत्यता पटक्कै नहुनु, तैपनि सत्यताको मूर्त रूप भएको ढोँग गर्न चाहनु, यी शैतानी प्रकारका मानिसहरू कति लाजमर्दा हुन्छन्!
नोभेम्बर २०, २०१९
