परमेश्वरलाई चिन्नु (२)
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३१
उहाँले मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभएलगत्तै, परमेश्वर मानिससँग संलग्न हुन र मानिससँग कुराकानी गर्न थाल्नुभयो, र उहाँको स्वभाव मानिससमक्ष प्रकट हुन थाल्यो। अर्को शब्दमा भन्दा, जब परमेश्वर मानवजातिसँग पहिलोपटक संलग्न हुनुभयो, त्यस समयदेखि नै उहाँले विनारोकावट मानिससामु उहाँको सार र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यो सार्वजनिक गर्न थाल्नुभयो। पहिलेका मानिसहरू वा आजका मानिसहरूले यसलाई देख्न वा बुझ्न सके पनि नसके पनि, परमेश्वर मानिससँग बोल्नुहुन्छ र मानिसहरूको माझमा काम गर्नुहुन्छ, र यस क्रममा आफ्नो स्वभाव प्रकट गर्नुहुन्छ र आफ्नो सार व्यक्त गर्नुहुन्छ—यो एउटा तथ्य हो र यसलाई कुनै पनि व्यक्तिले अस्वीकार गर्न सक्दैन। यसको अर्थ यो पनि हो कि परमेश्वरको स्वभाव, परमेश्वरको सार, र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यो उहाँ काम गर्नुहुँदा र मानिससित संलग्न हुनुहुँदा निरन्तर बाहिर निस्किरहन्छन् र प्रकट भइरहन्छन्। उहाँले कुनै कुरा कहिल्यै लुकाउनुभएको वा गुप्त राख्नुभएको छैन, उहाँ त सबै सार्वजनिक गर्नुहुन्छ र कुनै पनि कुरा नलुकाईकन आफ्नो स्वभाव प्रकट गर्नुहुन्छ। यसरी, मानिसले परमेश्वरलाई चिन्न र उहाँको स्वभाव र सार बुझ्न सक्छ भनी उहाँ आशा गर्नुहुन्छ। मानिसले उहाँको स्वभाव र सारलाई अनन्त रहस्यको रूपमा व्यवहार गरेको उहाँ चाहनुहुन्न, न त उहाँ मानवजातिले परमेश्वरलाई कहिल्यै समाधान गर्न नसकिने पहेली ठानेको नै चाहनुहुन्छ। जब मानवजातिले परमेश्वरलाई चिन्छ तब मात्र मानिसले अघि बढ्ने बाटो चिन्छ र परमेश्वरको मार्गनिर्देशन स्वीकार्न सक्छ, र केवल यस्तै मानिस मात्र परमेश्वरको अधीनमा बस्न र परमेश्वरका आशिष्हरूमाझ ज्योतिमा जिउन सक्छ।
परमेश्वरबाट बाहिर निस्किएका र प्रकट गरिएका वचनहरू र स्वभावले उहाँको इच्छालाई प्रतिनिधित्व गर्छन् र तिनले उहाँको सारलाई पनि प्रतिनिधित्व गर्छन्। जब परमेश्वर मानिससँग संलग्न हुनुहुन्छ, उहाँले जे भन्नुभए पनि वा गर्नुभए पनि वा जस्तै स्वभाव प्रकट गर्नुभए पनि, र मानिसले परमेश्वरको सारलाई र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई जस्तो देखे पनि ती सबैले मानिसका निम्ति परमेश्वरको इच्छालाई प्रतिनिधित्व गर्छन्। मानिस थाहा पाउन, सम्झन वा बुझ्न जति नै सक्षम भए पनि, त्यो सबैले परमेश्वरको इच्छालाई—मानिसको निम्ति परमेश्वरको इच्छालाई प्रतिनिधित्व गर्छ। यसमा कुनै शङ्का छैन! मानवजातिका लागि परमेश्वरको इच्छा भनेको उहाँ मानिसहरू कस्तो भएको चाहनुहुन्छ, उहाँ तिनीहरूले के गरेको चाहनुहुन्छ, उहाँ तिनीहरू कसरी बाँचेको चाहनुहुन्छ, र उहाँ तिनीहरू कसरी परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सक्षम बनेको चाहनुहुन्छ भन्ने हो। के यी परमेश्वरको सारबाट अलग हुन नसक्ने कुराहरू हुन्? अर्को शब्दमा भन्दा, परमेश्वरले उहाँको स्वभाव र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ ती सबै प्रकट गर्नुहुन्छ, त्यसको साथै उहाँले मानिसलाई मापदण्डहरू दिनुहुन्छ। त्यसमा कुनै झूट हुँदैन, कुनै ढोँग हुँदैन, लुकाउने कुनै कुरा हुँदैन, र कुनै अलङ्कार हुँदैन। तैपनि मानिस किन जान्न असमर्थ छ, र किन मानिसले कहिल्यै पनि परमेश्वरको स्वभावलाई राम्ररी बुझ्न सकेको छैन? किन मानिसले कहिल्यै परमेश्वरको इच्छालाई बुझ्न सकेको छैन? जुन कुरा परमेश्वर आफैले प्रकट गर्नुहुन्छ र बाहिर निकाल्नुहुन्छ त्यो उहाँ स्वयम्सँग जे छ र उहाँ स्वयम् जे हुनुहुन्छ त्यही हो; यो उहाँको वास्तविक स्वभावको प्रत्येक भाग र पक्ष हो—त्यसो भए, मानिसले चाहिँ किन देख्न सक्दैन त? किन मानिसले पूर्ण ज्ञान प्राप्त गर्न सक्दैन? यसको एउटा महत्त्वपूर्ण कारण छ। त्यसो भए, यो कारण के हो त? सृष्टिको समयदेखि यता मानिसले परमेश्वरसित कहिल्यै पनि परमेश्वरको रूपमा व्यवहार गरेको छैन। सुरुसुरुको समयमा, परमेश्वरले मानिसको सम्बन्धमा जे गर्नुभए पनि—भर्खरै सृष्टि गरिएको मानिसले परमेश्वरसँग एक मित्रसँग जस्तो, भर पर्न सकिने कुनै व्यक्तिसँग जस्तो मात्र व्यवहार गर्थ्यो, र मानिसलाई परमेश्वरको बारेमा कुनै ज्ञान वा बुझाइ नै थिएन। भन्नुको अर्थ, मानिसले उक्त अस्तित्वबाट के निस्केर आएको छ भनी जान्दैनथ्यो—त्यो अस्तित्व जसमाथि ऊ भर पर्थ्यो, जसलाई उसले आफ्नो मित्रको रूपमा हेर्थ्यो—त्यस्तो अस्तित्वबाट अर्थात् उहाँबाट निस्केर आएको कुरा परमेश्वरको सार थियो, र उक्त अस्तित्व सबै थोकमाथि शासन गर्नुहुने एउटै उहाँ हुनुहुन्छ भन्ने पनि उसलाई थाहा थिएन। सरल रूपमा भन्नुपर्दा, त्यस समयका मानिसहरूले परमेश्वरलाई चिन्दै चिन्दैनथे। तिनीहरू स्वर्ग र पृथ्वी अनि सबै थोक उहाँद्वारा बनाइएका हुन् भनी जान्दैनथे, र उहाँ कहाँबाट आउनुभएको हो भनेर तिनीहरूलाई थाहा थिएन र त्यसबाहेक, उहाँ के हुनुहुन्थ्यो भनेर पनि तिनीहरूलाई थाहा थिएन। अवश्य नै, त्यतिखेर परमेश्वर मानिसले उहाँलाई चिनोस् वा बुझोस्, वा उहाँले गर्नुभएका सबै कुरा बुझोस्, वा उहाँको इच्छाको बारेमा उसँग ज्ञान होस् भनी चाहनुभएको थिएन, किनकि त्यो समय मानवजातिलाई सृष्टि गरिएको सुरुसुरुको समय थियो। जब परमेश्वरले व्यवस्थाको युगको कामको तयारी गर्न थाल्नुभयो, परमेश्वरले मानिसका निम्ति केही गर्न र मानिसलाई केही मापदण्डहरू पनि दिन थाल्नुभयो, र त्यस क्रममा उहाँले मानिसलाई भेटीहरू कसरी चढाउनुपर्छ र परमेश्वरको आराधना कसरी गर्नुपर्छ भनेर बताउनुभयो। तब मात्र मानिसले परमेश्वरको बारेमा केही सामान्य विचारहरू प्राप्त गर्यो, र त्यसपछि मात्र उसले मानिस र परमेश्वरबीचको भिन्नताका साथै परमेश्वरले नै मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभएको हो भनी थाहा पायो। जब मानिसले परमेश्वर, परमेश्वर नै हुनुहुन्छ र मानिस, मानिस नै हो भनी थाहा पायो, तब परमेश्वर र मानिसको बीचमा निश्चित दूरी आयो, तर पनि परमेश्वरले मानिसमा उहाँको बारेमा ठूलो ज्ञान वा गहन बुझाइ हुनुपर्छ भनेर भन्नुभएन। यसरी, परमेश्वरले उहाँको कामका चरण र परिस्थितिहरूअनुसार मानिसबाट विभिन्न मापदण्डहरू अपेक्षा गर्नुहुन्छ। यसमा तँ के देख्छस्? तैँले परमेश्वरको स्वभावको कुन पक्षलाई बुझ्छस्? के परमेश्वर वास्तविक हुनुहुन्छ? के मानिसप्रति परमेश्वरका मापदण्डहरू उचित छन्? परमेश्वरले मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभएपछिको सुरुसुरुको समयमा, जब परमेश्वरले विजय गर्ने र मानिसलाई सिद्ध पार्ने काम गर्नु बाँकी नै थियो, र ऊसँग त्यति धेरै वचनहरू बोल्नुभएको थिएन, त्यस बेला उहाँले मानिसबाट थोरै कुरा मात्र अपेक्षा गर्नुभयो। मानिसले जे गरे पनि र जस्तै व्यवहार गरे पनि—उसले परमेश्वरलाई चिढ्याउने केही काम गरे पनि—परमेश्वरले क्षमा गर्नुभयो र ती सबलाई बेवास्ता गर्नुभयो। किनभने उहाँले मानिसलाई के दिनुभएको छ र मानिसभित्र के छ भनी परमेश्वर जान्नुहुन्थ्यो, र त्यसैले उहाँले मानिसलाई दिनुपर्ने मापदण्डहरूको स्तर जान्नुहुन्थ्यो। त्यस समयमा उहाँका मापदण्डहरूको स्तर एकदम कम भएको भए पनि, यसको अर्थ उहाँको स्वभाव महान् थिएन, वा उहाँको बुद्धि र सर्वशक्तिमान्ता खोक्रा वचनहरू मात्र थिए भन्ने होइन। मानिसका लागि परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम्लाई जान्ने एउटै मात्र उपाय छ: परमेश्वरको व्यवस्थापनको काम र मानवजातिको मुक्तिको कार्यका चरणहरू पछ्याउँदै परमेश्वरले मानवजातिसित बोल्नुहुने वचनहरू स्वीकार गर्ने। मानिसले परमेश्वरसित के छ र उहाँ के हुनुहुन्छ भनी जानेपछि र उसले परमेश्वरको स्वभावलाई जानेपछि, के उसले अझै पनि परमेश्वरलाई उहाँको वास्तविक व्यक्तित्व देखाउन बिन्ती गर्छ? गर्दैन, मानिसले बिन्ती गर्दैन, र सोध्ने हिम्मत पनि गर्दैन, किनकि परमेश्वरको स्वभाव र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ सो बुझिसकेपछि, मानिसले पहिले नै साँचो परमेश्वर स्वयम्लाई र उहाँको वास्तविक व्यक्तित्वलाई देखिसकेको हुन्छ। यो अपरिहार्य परिणाम हो।
परमेश्वरको कार्य र योजना निरन्तर अघि बढ्दै गएपछि, र उहाँले फेरि कहिल्यै जलप्रलयद्वारा यस संसारलाई नाश गर्नुहुनेछैन भन्ने एउटा चिह्नस्वरूप मानिससँग इन्द्रेनीको करार स्थापित गर्नुभएपछि, परमेश्वरले उहाँसित एकै मनका हुनसक्ने व्यक्तिहरूलाई प्राप्त गर्ने तीव्र इच्छा गर्नुभयो। पृथ्वीमा उहाँका इच्छा पूरा गर्न सक्ने मानिसहरूलाई प्राप्त गर्ने, अझ भन्ने हो भने अन्धकारको शक्तिबाट स्वतन्त्र हुन सक्ने र शैतानको वशमा नपर्ने मानिसहरूको समूह अर्थात् पृथ्वीमा उहाँको साक्षी दिन सक्ने मानिसहरूको समूह प्राप्त गर्ने तीव्र इच्छा पनि उहाँमा थियो। यस्ता मानिसहरूको समूहलाई प्राप्त गर्नु परमेश्वरको लामो समयदेखिको चाहना थियो, उहाँले सृष्टिको समयदेखि नै प्रतीक्षा गर्नुभएको कुरा त्यही थियो। यसैले, परमेश्वरले संसारलाई नष्ट पार्न प्रयोग गर्नुभएको जलप्रलय वा मानिससितको उहाँको करार जे-जस्तो भए पनि, परमेश्वरको इच्छा, मानसिकता, योजना, र आशाहरू सबै उही थियो। उहाँले जे गर्न चाहनुहुन्थ्यो अर्थात् उहाँले सृष्टिको समयभन्दा पहिलेदेखि नै चाहनुभएको कुरा भनेको मानवजातिको माझमा उहाँले प्राप्त गर्न चाहनुभएका मानिसहरूलाई प्राप्त गर्नु थियो—त्यस्ता मानिसहरूको झुन्ड प्राप्त गर्नु थियो जसले उहाँको स्वभावलाई जान्न र उहाँको इच्छालाई बुझ्न सक्छ, एउटा यस्तो झुन्ड जसले उहाँको आराधना गर्न सक्छ। त्यस्ता मानिसहरूको झुन्डले साँच्चै उहाँको गवाही दिन सक्थे, र यो भन्न सकिन्छ कि तिनीहरू उहाँकै विश्वासपात्रहरू हुन्थे।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३२
परमेश्वरले अब्राहामलाई एउटा छोरा दिने प्रतिज्ञा गर्नुभयो
उत्पत्ति १७:१५-१७ अनि परमेश्वरले अब्राहामलाई भन्नुभयो, तेरी श्रीमती साराईलाई तैँले साराई नामले नबोलाउनू, तर त्यसको नाम सारा हुनेछ। अनि म त्यसलाई आशिष् दिनेछु र त्यसबाट तँलाई एउटा छोरा पनि दिनेछु: हो, म त्यसलाई आशिष् दिनेछु र त्यो जातिहरूकी आमा हुनेछे; त्यसबाट मानिसहरूका राजाहरू आउनेछन्। तब अब्राहाम घोप्टो परेर हाँसे अनि आफ्नो हृदयमा भने, के सय वर्ष पुगेको व्यक्तिबाट बच्चा जन्मेला र? अनि के नब्बे वर्ष पुगेकी साराले बच्चा जन्माउलिन् र?
उत्पत्ति १७:२१-२२ तर म इसहाकसँग मेरो करार स्थापित गर्नेछु, जसलाई अर्को वर्ष तोकेको यस समयमा साराले तेरो निम्ति इसहाकलाई जन्माउनेछे। अनि उहाँ तिनीसँग बोल्न छोड्नुभयो र परमेश्वर अब्राहामदेखि माथि जानुभयो।
परमेश्वरले जुन काम गर्ने सङ्कल्प गर्नुहुन्छ त्यसमा कसैले बाधा दिन सक्दैन
तिमीहरू सबैले भर्खरै अब्राहामको कथा सुन्यौ, हैन त? जलप्रलयले संसारलाई नाश पारेपछि परमेश्वरले तिनलाई चुन्नुभएको थियो, तिनको नाउँ अब्राहाम थियो, र जब तिनी सय वर्षका भए र उनकी पत्नी सारा नब्बे वर्षकी भइन्, तब परमेश्वरको प्रतिज्ञा तिनीकहाँ आयो। परमेश्वरले तिनीसँग कस्तो प्रतिज्ञा गर्नुभयो? परमेश्वरले त्यो कुराको प्रतिज्ञा गर्नुभयो जुन कुरालाई धर्मशास्त्रमा उल्लेख गरिएको छ: “अनि म त्यसलाई आशिष् दिनेछु र त्यसबाट तँलाई एउटा छोरा पनि दिनेछु।” परमेश्वरले तिनलाई छोरा दिने प्रतिज्ञाको पछि के-कस्तो पृष्ठभूमि थियो? धर्मशास्त्रले निम्न विवरण दिएको छ: “तब अब्राहाम घोप्टो परेर हाँसे अनि आफ्नो हृदयमा भने, के सय वर्ष पुगेको व्यक्तिबाट बच्चा जन्मेला र? अनि के नब्बे वर्ष पुगेकी साराले बच्चा जन्माउलिन् र?” अर्को शब्दमा भन्दा, यस वृद्ध दम्पती सन्तान जन्माउनको लागि अति नै वृद्ध भइसकेका थिए। परमेश्वरले तिनीसित प्रतिज्ञा गर्नुभएपछि अब्राहामले के गरे? तिनी हाँस्दै घोप्टो परे, अनि आफैलाई भने, “के सय वर्ष पुगेको व्यक्तिबाट बच्चा जन्मेला र?” अब्राहामले त्यो असम्भव छ भन्ने विश्वास गरे—जसको अर्थ के हो भने, परमेश्वरले तिनीसँग गर्नुभएको प्रतिज्ञा एउटा ठट्टाभन्दा बढी केही पनि होइन भनी तिनले विश्वास गरे। मानिसको दृष्टिकोणबाट, यो मानिसद्वारा हासिल नहुने कुरा हो, र त्यस्तै यो परमेश्वरका निम्ति पनि हासिल गर्न नसकिने र असम्भव कुरा हो। सायद, अब्राहामका लागि यो हाँसोको कुरा थियो: “परमेश्वरले मानिसको सृष्टि त गर्नुभयो, तर त्यस्तो वृद्ध व्यक्तिले सन्तान जन्माउन सक्दैन भन्ने उहाँलाई थाहा छैन जस्तो छ; उहाँले मलाई छोरा जन्माउन लगाउन सक्नुहुन्छ भन्ने परमेश्वरलाई लाग्छ, उहाँ मलाई एउटा छोरा दिने कुरा गर्नुहुन्छ—यो निश्चय नै असम्भव छ!” यसैले, अब्राहाम मनमनै यो कुरा सोच्दै घोप्टो परे, अनि हाँसे: “असम्भव—परमेश्वरले मसँग ठट्टा गर्दै हुनुहुन्छ, यो सत्य हुन सक्दैन!” तिनले परमेश्वरका वचनहरूलाई गम्भीरताका साथ लिएनन्। यसैले परमेश्वरको नजरमा, अब्राहाम कस्तो किसिमका मानिस थिए? (धर्मी।) तिनी धर्मी मानिस भनेर कहाँ उल्लेख गरिएको थियो? तिमीहरूलाई लाग्छ कि परमेश्वर जसलाई बोलाउनुहुन्छ तिनीहरू सबै नै धर्मी र सिद्ध हुन्, तिनीहरू सबै नै परमेश्वरसँग हिँड्ने मानिसहरू हुन्। तिमीहरू धर्मसिद्धान्त पालन गर्छौ! तिमीहरूले स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्छ कि जब परमेश्वरले कसैलाई परिभाषित गर्नुहुन्छ, उहाँले मनमानी रूपमा त्यसो गर्नुहुन्न। यहाँ, परमेश्वरले अब्राहाम धर्मी थिए भन्नुभएन। उहाँको हृदयमा, परमेश्वरसँग प्रत्येक व्यक्तिलाई नाप्ने मापदण्डहरू हुन्छन्। परमेश्वरले अब्राहाम कस्तो किसिमका व्यक्ति थिए भनी नबताउनुभएको भए पनि, तिनको आचरणको हिसाबले, परमेश्वरमाथि अब्राहामको विश्वास कस्तो किसिमको थियो? के यो अलिअलि अमूर्त थियो? वा के तिनी ठूलो विश्वास भएको व्यक्ति थिए? होइन, तिनी त्यस्तो थिएनन्। तिनको हाँसो र विचारले तिनी वास्तवमा को हुन् भनेर देखाए, त्यसैले तिनी धर्मी थिए भन्ने तिमीहरूको विचार तिमीहरूको कल्पनाको कुरा मात्र हो, यो धर्मसिद्धान्तको अन्धाधुन्ध प्रयोग हो, र यो एक गैरजिम्मेवार मूल्याङ्कन हो। के परमेश्वरले अब्राहामको हाँसो र उनका थोरै अभिव्यक्तिहरू देख्नुभयो? के उहाँलाई ती कुराहरू थाहा थियो? परमेश्वरलाई थाहा थियो। तर के परमेश्वरले आफूले गर्न खोज्नुभएको कुरा बदल्नुभयो? बदल्नुभएन! जब परमेश्वरले योजना बनाउनुभयो र यो मानिसलाई चुन्ने सङ्कल्प गर्नुभयो, तब त्यो पूरा भयो। न त कुनै मानिसका विचारहरूले, न उसको आचरणले परमेश्वरलाई अलिकति पनि प्रभाव पार्न वा उहाँलाई हस्तक्षेप नै गर्न सक्छ; परमेश्वरले मनमानी ढङ्गले आफ्नो योजना परिवर्तन गर्नुहुन्न, न त उहाँले मानिसको आचरण, वा उसले अनजानमा गरेको व्यवहारको कारण आवेगमा आएर आफ्नो योजनालाई बदल्नुहुन्छ। अनि, उत्पत्ति १७:२१-२२ मा के लेखिएको छ? “तर म इसहाकसँग मेरो करार स्थापित गर्नेछु, जसलाई अर्को वर्ष तोकेको यस समयमा साराले तेरो निम्ति इसहाकलाई जन्माउनेछे। अनि उहाँ तिनीसँग बोल्न छोड्नुभयो र परमेश्वर अब्राहामदेखि माथि जानुभयो।” परमेश्वरले अब्राहामले सोचेका वा भनेका कुरामा अलिकति पनि ध्यान दिनुभएन। उहाँले बेवास्ता गर्नुको कारण के थियो? किनभने त्यतिखेर, परमेश्वरले ती मानिसमा ठूलो विश्वास भएको, वा तिनी परमेश्वरको ठूलो ज्ञान प्राप्त गर्न सक्ने, वा अझ भन्ने हो भने, तिनी परमेश्वरले गर्नुभएको वा भन्नुभएको कुरा बुझ्ने क्षमता भएको हुनुपर्छ भनी मापदण्ड निर्धारण गर्नुभएन। त्यसकारण, उहाँले सङ्कल्प गर्नुभएको काम, उहाँले चुन्ने सङ्कल्प गर्नुभएका मानिसहरू वा उहाँका कार्यका सिद्धान्तहरू मानिसले राम्ररी बुझ्नुपर्छ भनी उहाँले भन्नुभएन, किनकि मानिसको कद अपर्याप्त थियो। त्यस बेला, अब्राहामले जे गरे पनि र तिनले जसरी व्यवहार गरे पनि त्यसलाई परमेश्वरले सामान्य मान्नुभयो। उहाँले निन्दा वा गाली गर्नुभएन, तर केवल यति भन्नुभयो: “अर्को वर्ष तोकेको यस समयमा साराले तेरो निम्ति इसहाकलाई जन्माउनेछे।” परमेश्वरले यी वचनहरू घोषणा गर्नुभएपछि, यो कुरा एक-एक चरण गर्दै पूरा भयो; परमेश्वरको दृष्टिमा, उहाँको योजनाले जुन कुरा हासिल गर्नुपर्ने थियो त्यो पहिले नै हासिल भइसकेको थियो। यसका लागि बन्दोबस्तहरू पूरा गरिसकेपछि, परमेश्वर जानुभयो। मानिसले जे गर्छ वा सोच्छ, मानिसले जे बुझ्छ, अनि मानिसका योजनाहरू—यी कुनैको पनि परमेश्वरसित कुनै सम्बन्ध हुँदैन। सबै कुरा परमेश्वरको योजनाअनुसार, उहाँले तोक्नुभएको समय र चरणहरूलाई कायम गर्दै अगाडि बढ्छन्। परमेश्वरको कामको सिद्धान्त यस्तै हुन्छ। मानिसले सोच्ने वा जान्ने कुनै पनि कुरामा परमेश्वरले हस्तक्षेप गर्नुहुन्न, तैपनि मानिसले विश्वास गरेन वा बुझेन भन्दैमा उहाँले आफ्नो योजनालाई वा आफ्नो कामलाई त्याग्नुहुन्न। तसर्थ, तथ्यहरू परमेश्वरको योजना र विचारअनुसार पूरा हुन्छन्। हामी बाइबलमा ठ्याक्कै त्यस्तै देख्छौँ: परमेश्वरले इसहाकको जन्म उहाँले तय गर्नुभएको समयमै हुने बनाउनुभयो। के तथ्यहरूले मानिसको व्यवहार र आचरणले परमेश्वरको काममा बाधा पुर्यायो भनी प्रमाणित गर्छन्? तिनीहरूले परमेश्वरको काममा बाधा पुर्याएनन्! के परमेश्वरमाथिको मानिसको थोरै विश्वास, र परमेश्वरको बारेमा तिनीहरूको धारणा र कल्पनाले परमेश्वरको कामलाई असर गरे? अहँ, तिनीहरूले गरेनन्! थोरै पनि गरेनन्! परमेश्वरको व्यवस्थापन योजना कुनै मानिस, पदार्थ, वा वातावरणद्वारा प्रभावित हुँदैन। उहाँले गर्छु भनी अठोट गर्नुभएका सबै कुरा ठीक समयमा र उहाँको योजनाअनुसार पूरा हुन्छन्, र उहाँको काममा कुनै पनि मानिसले हस्तक्षेप गर्न सक्दैन। परमेश्वरले मानिसको मूर्खता र अज्ञानताका केही पक्षहरूलाई बेवास्ता गर्नुहुन्छ, र उहाँप्रतिको मानिसको प्रतिरोध र धारणाहरूका केही पक्षहरूलाई पनि बेवास्ता गर्नुहुन्छ, र चाहे जेसुकै भए पनि आफूले गर्नुपर्ने काम उहाँले गरिछाड्नुहुन्छ। यो परमेश्वरको स्वभाव हो, र यो उहाँको सर्वव्यापकताको प्रतिबिम्ब हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३३
अब्राहामले इसहाकलाई बलि चढाउँछन्
उत्पत्ति २२:२-३ अनि उहाँले भन्नुभयो, अब आफ्नो छोरो, तैँले माया गर्ने तेरो एकमात्र छोरो इसहाकलाई साथमा लिएर मोरीयाहको देशमा जा; अनि मैले तँलाई पर्वतहरूमध्ये जुन पर्वतमा जा भन्नेछु त्यसलाई त्यहाँ होमबलि चढा। अनि अब्राहाम बिहान सबेरै उठे र आफ्नो गधामा काठी कसे र आफूसँग आफ्ना जवान मानिसहरूमध्ये दुई जना र आफ्नो छोरो इसहाकलाई लिए, अनि होमबलिको निम्ति दाउरा चिरे, र उठे, अनि परमेश्वरले तिनलाई भन्नुभएको ठाउँमा गए।
उत्पत्ति २२:९-१० अनि तिनीहरू परमेश्वरले तिनलाई भन्नुभएको ठाउँमा आए; अनि अब्राहामले त्यहाँ एउटा वेदी बनाए अनि दाउरा मिलाएर राखे र आफ्नो छोरो इसहाकलाई बाँधे अनि उसलाई वेदीमा दाउरामाथि राखे। अनि अब्राहामले आफ्नो हात तन्काए अनि आफ्नो छोरोलाई मार्न छुरी लिए।
परमेश्वरको व्यवस्थापन कार्य र मानिसको मुक्ति अब्राहामले इसहाकलाई बलि चढाएको घटनाबाट सुरु हुन्छ
अब्राहामलाई एउटा छोरो दिनुभएपछि, परमेश्वरले अब्राहामलाई भन्नुभएको वचन पूरा भयो। यसको अर्थ परमेश्वरको योजना यहीँ रोकियो भन्ने होइन; यसको विपरीत, मानवजातिको व्यवस्थापन र मुक्तिको लागि परमेश्वरको भव्य योजना भर्खरै मात्र सुरु भएको थियो र उहाँले अब्राहामलाई एउटा छोरा दिनुभएको आशिष् त उहाँको समग्र व्यवस्थापन योजनाका लागि एक प्रारब्ध मात्र थियो। अब्राहामले इसहाकलाई बलि चढाउनेबित्तिकै शैतानसित परमेश्वरको लडाइँ चुपचाप सुरु भइसकेको थियो भनेर कसलाई थाहा थियो र?
मानिस मूर्ख छ कि छैन सो परमेश्वरले वास्ता गर्नुहुन्न—उहाँले केवल मानिस साँचो होस् भनेर मात्र भन्नुहुन्छ
यसपछि, हामी परमेश्वरले अब्राहामलाई के गर्नुभयो सो हेरौँ। उत्पत्ति २२:२ मा, परमेश्वरले अब्राहामलाई निम्न आज्ञा दिनुभयो: “अब आफ्नो छोरो, तैँले माया गर्ने तेरो एकमात्र छोरो इसहाकलाई साथमा लिएर मोरीयाहको देशमा जा; अनि मैले तँलाई पर्वतहरूमध्ये जुन पर्वतमा जा भन्नेछु त्यसलाई त्यहाँ होमबलि चढा।” परमेश्वरले भन्नुभएको वचनको अर्थ स्पष्ट थियो: उहाँले अब्राहामलाई तिनले प्रेम गर्ने तिनको एक मात्र छोरो इसहाकलाई होमबलि दिनू भनेर भन्नुभएको थियो। आज यसलाई हेर्दा, के परमेश्वरको आज्ञा अझै पनि मानव धारणासँग नमिल्दो छ? छ! त्यति बेला परमेश्वरले गर्नुभएका सबै कुरा मानिसको धारणाको विरुद्ध छ। यो मानिसका निम्ति बुझ्न नसकिने कुरा हो। तिनीहरूको धारणामा, मानिसहरू निम्न कुरामा विश्वास गर्छन्: जब मानिसले विश्वास नै गरेन, र यसलाई असम्भव ठान्यो, तब परमेश्वरले उसलाई एउटा छोरो दिनुभयो, र उसले एउटा छोरा पाएपछि, परमेश्वरले उसलाई आफ्नो छोराको बलि चढाउनू भन्नुभयो। के यो पूर्ण रूपमा अविश्वसनीय छैन र! परमेश्वरले वास्तवमा के गर्न चाहनुहुन्थ्यो? परमेश्वरको वास्तविक अभिप्राय के थियो? उहाँले विनासर्त अब्राहामलाई एउटा छोरा दिनुभयो, तर उहाँले अब्राहामलाई विनासर्त बलि चढाउनू पनि भन्नुभयो। के यो अति धेरै थियो? तेस्रो पक्षको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यो केवल अति धेरै मात्र होइन, केही हदसम्म “विनाकारण समस्या उत्पन्न गर्ने” मामला पनि थियो। तर परमेश्वरले अति धेरै कुरा माग्दै हुनुहुन्छ भन्ने अब्राहाम आफैले विश्वास गरेनन्। यसबारे तिनको आफ्नै केही थोरै धारणाहरू भएको भए पनि र तिनले परमेश्वरलाई केही शङ्का गरेको भए पनि, तिनी अझै पनि बलि चढाउन तयार भए। यस स्थितिमा, अब्राहाम आफ्नो छोराको बलि चढाउन तयार थिए भनी प्रमाणित गर्ने के कुरालाई देख्छस्? यी वाक्यहरूमा के भनिएको छ? मूल पाठले निम्न विवरणहरू दिन्छ: “अनि अब्राहाम बिहान सबेरै उठे र आफ्नो गधामा काठी कसे र आफूसँग आफ्ना जवान मानिसहरूमध्ये दुई जना र आफ्नो छोरो इसहाकलाई लिए, अनि होमबलिको निम्ति दाउरा चिरे, र उठे, अनि परमेश्वरले तिनलाई भन्नुभएको ठाउँमा गए” (उत्पत्ति २२:३)। “अनि तिनीहरू परमेश्वरले तिनलाई भन्नुभएको ठाउँमा आए; अनि अब्राहामले त्यहाँ एउटा वेदी बनाए अनि दाउरा मिलाएर राखे र आफ्नो छोरो इसहाकलाई बाँधे अनि उसलाई वेदीमा दाउरामाथि राखे। अनि अब्राहामले आफ्नो हात तन्काए अनि आफ्नो छोरोलाई मार्न छुरी लिए” (उत्पत्ति २२:९-१०)। जब अब्राहामले आफ्नो छोरोलाई मार्न हात बढाएर हतियार उठाए, के परमेश्वरले तिनका कार्यहरू देख्नुभयो? उहाँले देख्नुभयो। परमेश्वरले अब्राहामलाई तिनको छोराको बलि चढाउनू भन्नुभएदेखि अब्राहामले इसहाकलाई बलि चढाउन हतियार उठाएको सम्पूर्ण प्रक्रियाले सुरुदेखि नै परमेश्वरलाई अब्राहामको हृदय कस्तो छ भन्ने देखायो, र तिनको पहिलेको मूर्खता, अज्ञानता र परमेश्वरको बारेमा गलत बुझाइको बाबजुद पनि, त्यसबेला अब्राहामको हृदय परमेश्वरप्रति साँचो र इमानदार थियो, र तिनले परमेश्वरबाट पाएको आफ्नो छोरा इसहाकलाई फेरि साँच्चै नै परमेश्वरलाई नै फिर्ता दिन लागेका थिए। परमेश्वरले तिनमा आज्ञापालन देख्नुभयो, त्यस्तो आज्ञापालन जुन उहाँ चाहनुहुन्थ्यो।
मान्छेलाई परमेश्वरले बुझ्नै नसकिने र अविश्वसनीय धेरै कामहरू गर्नुहुन्छ भन्ने लाग्छ। जब परमेश्वरले कसैलाई योजनाबद्ध रूपमा चलाउन चाहनुहुन्छ, यो योजनाबद्ध कार्य प्रायः मानिसको धारणासँग मिल्दैन र उसले बुझ्न नसक्ने हुन्छ, तर यही बेमेल र बुझ्न नसक्ने कुरा नै मानिसको निम्ति परमेश्वरको परीक्षा र जाँच हो। यसबीच, अब्राहाम आफूभित्रै परमेश्वरप्रति आज्ञाकारिता प्रकट गर्न सक्षम थिए, जुन तिनी परमेश्वरको मापदण्ड पूरा गर्न सक्षम हुनुको सबैभन्दा आधारभूत सर्त थियो। जब अब्राहामले परमेश्वरको मापदण्ड पूरा गर्न सक्षम भएर इसहाकलाई बलि चढाए, तब मात्र परमेश्वर साँच्चै मानव जातिप्रति, अर्थात् उहाँले चुन्नुभएको अब्राहामप्रति आश्वस्तता र स्वीकृति महसुस गर्नुभयो। तब मात्र परमेश्वर उहाँले चुन्नुभएको यो व्यक्ति अति आवश्यक अगुवा हो, जसले उहाँको प्रतिज्ञा र त्यसपछिको व्यवस्थापन योजना पूरा गर्न सक्छ भनी निश्चित हुनुभयो। यो एउटा परीक्षा र जाँच मात्र रहेको भए पनि, परमेश्वरले सन्तुष्ट महसुस गर्नुभयो, उहाँले उहाँप्रतिको मानिसको प्रेम महसुस गर्नुभयो, र उहाँले यसअघि मानिसबाट कहिल्यै नपाएको सान्त्वना पाएको महसुस गर्नुभयो। जुन क्षण अब्राहामले इसहाकलाई मार्न छुरी उठाए, के परमेश्वरले तिनलाई रोक्नुभयो? परमेश्वरले अब्राहामलाई इसहाकको बलि चढाउन दिनुभएन, किनकि इसहाकको ज्यान लिने अभिप्राय परमेश्वरको थिएन। यसैले, परमेश्वरले ठीक समयमा अब्राहामलाई रोक्नुभयो। परमेश्वरका लागि, अब्राहामको आज्ञाकारिता यसअघि नै परीक्षामा सफल भइसकेको थियो, तिनले जे गरे त्यो पर्याप्त थियो, र परमेश्वरले आफूले गर्न चाहनुभएको कामको नतिजा देखिसक्नुभएको थियो। के यो नतिजा परमेश्वरको निम्ति सन्तोषजनक थियो? यो भन्न सकिन्छ कि यो नतिजा परमेश्वरको निम्ति सन्तोषजनक थियो, यही कुरा परमेश्वरले चाहनुभएको थियो, र यही कुरा हेर्ने परमेश्वरको तृष्णा थियो। के यो सत्य हो? विभिन्न सन्दर्भहरूमा, परमेश्वरले प्रत्येक व्यक्तिलाई जाँच्ने विभिन्न तरिकाहरू प्रयोग गर्नुहुने भए पनि, अब्राहाममा उहाँले जे चाहनुहुन्थ्यो त्यो देख्नुभयो, अब्राहामको हृदय साँचो छ, र तिनको आज्ञाकारिता सर्तरहित छ भन्ने देख्नुभयो। वास्तवमा परमेश्वरले चाहनुभएको पनि त्यस्तै “सर्तरहित” कुरा थियो। मानिसहरू प्रायः भन्छन्, “मैले यो पहिले नै चढाइसकेँ, मैले पहिले नै त्यो त्यागिसकेको छु—परमेश्वर अझै पनि किन मसँग सन्तुष्ट हुनुहुन्न? उहाँले किन मलाई परीक्षाहरू गरिरहनुहुन्छ? उहाँले किन मलाई जाँच गरिरहनुहुन्छ?” यसले एउटा तथ्यलाई प्रकट गर्छ: परमेश्वरले तेरो हृदय देख्नुभएको छैन, र तेरो हृदय प्राप्त गर्नुभएको छैन। भन्नुको तात्पर्य, जसरी अब्राहामले आफ्नै छोरालाई बलि चढाउनका निम्ति आफ्नै हातले हतियार उठाए, तिनले जुन इमानदारिता देखाए, त्यस्तो इमानदारिता उहाँले तँमा देख्नुभएको छैन। उहाँले तेरो सर्तरहित आज्ञाकारिता देख्नुभएको छैन, र तँबाट सान्त्वना पाउनुभएको छैन। यसैले, परमेश्वरले तँलाई जाँचिरहनु स्वाभाविक कुरा हो। के यो सत्य होइन र?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३४
अब्राहामलाई परमेश्वरको प्रतिज्ञा (छनौट गरिएका खण्डहरू)
उत्पत्ति २२:१६-१८ यहोवाले भन्नुभयो, म आफैले शपथ खाएको छु किनभने तैँले यो गरेको छस् र तैँले तेरो छोरा अर्थात् तेरो एक मात्र छोरा मलाई नदिई आफूसँग राखेको छैनस्: आशिष्मा म तँलाई आशिष् दिनेछु र वृद्धिमा तेरा सन्तानलाई बढाएर आकाशका ताराहरूसरह, र समुद्र किनारको बालुवासरह वृद्धि गर्नेछु; र तेरा सन्तानले त्यसका शत्रुहरूको प्रवेशद्वार कब्जा गर्नेछन्; र तेरा सन्तानमा पृथ्वीका सबै जातिहरूले आशिष् पाउनेछन्; किनभने तैँले मेरो वचन पालन गरेको छस्।
यो परमेश्वरले अब्राहामलाई दिनुभएको आशिष्को सम्पूर्ण विवरण हो। संक्षिप्त भए पनि, यसको विषयवस्तु समृद्ध छ: यसमा परमेश्वरले अब्राहामलाई वरदान दिनुको कारण, र पृष्ठभूमि, र उहाँले अब्राहामलाई दिनुभएको कुरा के थियो सो कुरा समावेश छन्। यसमा परमेश्वर आनन्द र उत्साहले ओतप्रोत भएर यी वचनहरू बोल्नुभएको, साथै उहाँको वचन सुन्न सक्नेहरूलाई प्राप्त गर्ने उहाँको चाहनाको तीव्रता पनि छ। यसमा, हामी परमेश्वरका वचनहरू पालन गर्ने र उहाँका आज्ञाहरू मान्नेहरूप्रति उहाँको स्नेह र प्रेम देख्छौँ। यसरी हामी परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्राप्त गर्न चुकाउनुहुने मूल्य, र मानिसहरूलाई प्राप्त गर्नको लागि उहाँले समर्पण गर्नुहुने वास्ता र विचारलाई देख्छौँ। यसबाहेक, “म आफैले शपथ खाएको छु,” भन्ने वचनहरू भएको यो खण्डले हामीलाई परमेश्वरले उहाँको व्यवस्थापन योजनाको यो कामको दृश्यपछाडि सहनुभएको तीतोपना र पीडाको कडा आभास दिलाउँछ। यो विचारोत्तेजक खण्ड हो, र यो घटनापछि आउनेहरूका लागि यसको विशेष महत्त्व थियो, र उनीहरूमा यसको दूरगामी प्रभाव पारेको थियो।
मानिसले उसको इमानदारिता र आज्ञापालनको कारण परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गर्छ
के हामीले यहाँ पढेको परमेश्वरले अब्राहामलाई दिनुभएको आशिष् महान् थियो? यो कतिसम्म महान् थियो? यहाँ एउटा मुख्य वाक्य छ: “र तेरा सन्तानमा पृथ्वीका सबै जातिहरूले आशिष् पाउनेछन्।” यो वाक्यले के देखाउँछ भने, अब्राहामले त्यस्ता आशिष्हरू पाए जुन तिनीभन्दा अघि वा पछि आएका कसैलाई पनि दिइएन। परमेश्वरले भन्नुहुँदा अब्राहामले तिनको एक मात्र प्रिय छोरा परमेश्वरलाई फर्काइदिए (यहाँ हामीले “बलि चढाउनु” भन्न सक्दैनौं; तिनले आफ्नो छोरा परमेश्वरलाई फर्काइदिए भनेर हामीले भन्नुपर्छ), परमेश्वरले अब्राहामलाई इसहाकको बलि चढाउनबाट मात्र रोक्नुभएन, उहाँले त तिनलाई आशिष् पनि दिनुभयो। उहाँले अब्राहामलाई कुन प्रतिज्ञाको आशिष् दिनुभयो? उहाँले तिनका सन्तानलाई वृद्धि गर्ने प्रतिज्ञा दिनुभयो। अनि तिनीहरू कतिसम्म वृद्धि हुनेवाला थिए? धर्मशास्त्रले निम्न विवरण दिन्छ: “आकाशका ताराहरूसरह, र समुद्र किनारको बालुवासरह; र तेरा सन्तानले त्यसका शत्रुहरूको प्रवेशद्वार कब्जा गर्नेछन्; र तेरा सन्तानमा पृथ्वीका सबै जातिहरूले आशिष् पाउनेछन्।” परमेश्वरले कुन सन्दर्भमा यी वचनहरू बोल्नुभयो? भन्नुको अर्थ, अब्राहामले कसरी परमेश्वरको आशिष् पाए? तिनले धर्मशास्त्रमा परमेश्वरले भन्नुभएजस्तै गरी ती प्राप्त गरे: “किनभने तैँले मेरो वचन पालन गरेको छस्।” अर्थात्, अब्राहामले परमेश्वरको आज्ञापालन गरेका थिए, तिनले परमेश्वरले भन्नुभएका, माग्नुभएका र आज्ञा गर्नुभएका सबै काम एउटै पनि गुनासो नगरी पूरा गरे, यसैले परमेश्वरले तिनीसित त्यस्तो प्रतिज्ञा गर्नुभयो। यस प्रतिज्ञामा एउटा महत्त्वपूर्ण वाक्य छ, जुन त्यस समयका परमेश्वरका विचारहरूसँग सम्बन्धित छ। के तिमीहरूले यो देखेका छौ? हुन सक्छ, तिमीहरूले “म आफैले शपथ खाएको छु” भन्ने परमेश्वरका वचनहरूमा त्यति ध्यान दिएका छैनौ होला। ती वचनहरूको अर्थ के हो भने, जब परमेश्वरले यी वचनहरू बोल्नुभयो, उहाँ आफैले शपथ खानुभयो। शपथ खाँदा मानिसहरू के कसम खाने गर्छन्? तिनीहरू स्वर्गको कसम खान्छन्, भन्नुको अर्थ, तिनीहरूले परमेश्वरसित शपथ खान्छन् र परमेश्वरको नाउँमा कसम खान्छन्। परमेश्वरले कुन घटनाको कारण आफ्नै नाममा कसम खानुभयो भन्नेबारेमा मानिसहरूलाई त्यत्ति ज्ञान नहुन सक्छ, तर मैले तिमीहरूलाई सही प्रकारले बताएपछि तिमीहरूले बुझ्न सक्नेछौ। परमेश्वरले उहाँको वचन मात्र सुन्ने तर उहाँको हृदयलाई नबुझ्ने एक जना मानिसको सामना गर्नुभएपछि एकचोटि फेरि उहाँले एकलो र अन्योल महसुस गर्नुभयो। निराशामा—र यो पनि भन्न सकिन्छ कि अवचेतन रूपमा—परमेश्वरले एउटा अत्यन्त स्वाभाविक काम गर्नुभयो: परमेश्वरले आफ्नो हात आफ्नो हृदयमा राख्नुभयो र अब्राहामलाई यो प्रतिज्ञा दिनुहुँदा आफैलाई सम्बोधन गर्नुभयो, र यस क्रममा परमेश्वरले “म आफैले शपथ खाएको छु” भन्नुभएको मानिसले सुन्यो। परमेश्वरका कार्यहरूद्वारा तँ आफ्नै बारेमा सोच्न सक्छस्। जब तँ आफ्नो हात आफ्नो हृदयमा राख्छस् र आफैसँग बोल्छस्, तब के तैँले आफूले भनेको कुरा स्पष्ट बुझ्छस्? के तेरो मनोवृत्ति इमानदार छ? के तँ आफ्नो हृदयसित खुलस्त कुरा गर्न सक्छस्? यसैले, हामी यहाँ देख्छौँ कि परमेश्वर अब्राहामसँग बोल्नुहुँदा उहाँ गम्भीर र इमानदार हुनुहुन्थ्यो। अब्राहामसँग बोल्नुहुँदा र तिनलाई आशिष् दिनुहुँदा, परमेश्वर आफैसित पनि बोलिरहनुभएको थियो। उहाँले आफैलाई भन्दै हुनुहुन्थ्यो: म अब्राहामलाई आशिष् दिनेछु, र त्यसका सन्तान आकाशका ताराहरूजत्तिकै असङ्ख्य र समुद्रको किनारको बालुवासरह प्रशस्त बनाउनेछु, किनकि त्यसले मेरो वचन पालन गर्यो र म त्यसैलाई चुन्छु। जब परमेश्वरले “म आफैले शपथ खाएको छु” भन्नुभयो, तब अब्राहाममा उहाँले इस्राएलको चुनिएका मानिसहरू जन्माउनुहुनेछ भनी सङ्कल्प गर्नुभयो र त्यसपछि उहाँले ती मानिसहरूलाई उहाँको कामको गतिअनुसार अगाडि बढाउनुहुनेथ्यो। अर्थात्, परमेश्वरले अब्राहामका सन्तानलाई परमेश्वरको व्यवस्थापनको काम वहन गर्न लगाउनुहुनेथ्यो, र परमेश्वरको काम र परमेश्वरद्वारा व्यक्त गरिएको कुरा अब्राहामबाट सुरु हुनेथ्यो र अब्राहामका सन्तानमा जारी रहनेथ्यो, र यस प्रकारले मानिसलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको इच्छा साकार हुनेथ्यो। तिमीहरू के भन्छौ, के यो एक आशिषित कुरा होइन र? मानिसका लागि योभन्दा ठूलो आशिष् अर्को कुनै छैन; यो भन्न सकिन्छ कि यो नै सबैभन्दा धेरै रूपमा आशिषित कुरा हो। अब्राहामले प्राप्त गरेको आशिष् तिनको सन्तान धेरै वृद्धि हुनु थिएन, बरु परमेश्वरद्वारा अब्राहामको सन्तानमा उहाँको व्यवस्थापन, उहाँको आज्ञा र उहाँको काम हासिल गर्नु थियो। यसको अर्थ के हो भने, अब्राहामले पाएका आशिष्हरू अस्थायी थिएनन्, ती आशिष् त परमेश्वरको व्यवस्थापन योजना अगाडि बढ्दै जाँदा निरन्तर रहिरहे। जब परमेश्वर बोल्नुभयो, जब परमेश्वरले आफ्नै नाउँमा शपथ खानुभयो, उहाँले पहिले नै सङ्कल्प गरिसक्नुभएको थियो। के त्यो सङ्कल्पको प्रक्रिया सत्य थियो? के त्यो वास्तविक थियो? त्यस समयदेखि यता, उहाँका प्रयासहरू, उहाँले तिर्नुभएको मूल्य, उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, उहाँका सबै थोक, र उहाँको जीवनसमेत अब्राहाम र अब्राहामका सन्तानहरूलाई दिइनेछ भनी परमेश्वरले सङ्कल्प गर्नुभयो। यसरी परमेश्वरले यो पनि सङ्कल्प गर्नुभयो कि मानिसहरूको त्यो झुन्डबाट सुरु गरेर, उहाँले आफ्ना कार्यहरू प्रकट गर्नुहुनेछ, र मानिसलाई उहाँको बुद्धि, अख्तियार र शक्ति देखाउनुहुनेछ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३५
अब्राहामलाई परमेश्वरको प्रतिज्ञा (छनौट गरिएका खण्डहरू)
उत्पत्ति २२:१६-१८ यहोवाले भन्नुभयो, म आफैले शपथ खाएको छु किनभने तैँले यो गरेको छस् र तैँले तेरो छोरा अर्थात् तेरो एक मात्र छोरा मलाई नदिई आफूसँग राखेको छैनस्: आशिष्मा म तँलाई आशिष् दिनेछु र वृद्धिमा तेरा सन्तानलाई बढाएर आकाशका ताराहरूसरह, र समुद्र किनारको बालुवासरह वृद्धि गर्नेछु; र तेरा सन्तानले त्यसका शत्रुहरूको प्रवेशद्वार कब्जा गर्नेछन्; र तेरा सन्तानमा पृथ्वीका सबै जातिहरूले आशिष् पाउनेछन्; किनभने तैँले मेरो वचन पालन गरेको छस्।
परमेश्वरलाई चिन्नेहरू र उहाँको गवाही दिन सक्नेहरूलाई प्राप्त गर्नु परमेश्वरको अपरिवर्तनीय इच्छा हो
परमेश्वरले आफैसँग बोल्ने क्रममा उहाँ अब्राहामसँग पनि बोल्नुभयो, तर परमेश्वरले तिनलाई दिनुभएको आशिष् सुन्नुबाहेक, के अब्राहामले त्यस बेला परमेश्वरका सबै वचनहरूमा उहाँको वास्तविक इच्छा बुझ्न सके? तिनले सकेनन्! यसैले, जब परमेश्वरले आफ्नै नाउँमा शपथ खानुभयो, त्यस बेला उहाँको हृदय एकलो र दुःखी थियो। उहाँले चाहनुभएको र योजना बनाउनुभएको कुरा बुझ्ने एक जना व्यक्ति पनि थिएन। त्यस बेला, अब्राहामलगायत कोही पनि उहाँसँग हिम्मतसाथ बोल्न सक्दैनथ्यो, उहाँले गर्नुपर्ने काममा उहाँसँग सहकार्य गर्न सक्ने कोही हुनु त झन् परै जाओस्। बाहिरबाट हेर्दा, परमेश्वरले अब्राहामलाई प्राप्त गर्नुभएको थियो, जसले उहाँको वचन पालन गर्न सक्थ्यो। तर वास्तवमा, यस व्यक्तिको परमेश्वरसम्बन्धी ज्ञान अति नै थोरै थियो। परमेश्वरले अब्राहामलाई आशिष् दिइसक्नुभएको थियो, तापनि परमेश्वरको हृदय अझै सन्तुष्ट थिएन। परमेश्वर सन्तुष्ट हुनुहुन्नथ्यो भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ उहाँको व्यवस्थापन भर्खरै मात्र सुरु भएको थियो, र उहाँले प्राप्त गर्न चाहनुभएका मानिसहरू, उहाँले हेर्न चाहनुभएका मानिसहरू, उहाँले प्रेम गर्नुभएका मानिसहरू अझै पनि उहाँबाट धेरै टाढा थिए; उहाँलाई समय चाहिएको थियो, उहाँले पर्खनु आवश्यक थियो, उहाँ धैर्यवान् हुनु आवश्यक थियो। किनकि त्यस समय उहाँलाई के चाहिएको थियो, वा उहाँले के प्राप्त गर्न चाहनुभएको थियो वा उहाँले के चाहनुहुन्थ्यो भनेर जान्ने परमेश्वर स्वयम्बाहेक अरू कोही थिएन। यसैले, परमेश्वर अत्यन्तै उत्साहित हुनुभएको त्यो बेला, उहाँले आफ्नो हृदय भारी भएको पनि महसुस गर्नुभयो। तैपनि उहाँले आफ्ना पाइलाहरू रोक्नुभएन, र उहाँले आफूले गर्नुपर्ने कामको अर्को चरणको योजना बनाउँदै जानुभयो।
परमेश्वरले अब्राहामलाई दिनुभएको प्रतिज्ञामा तिमीहरू के देख्छौ? परमेश्वरले अब्राहामलाई महान् आशिष् दिनुभयो, किनकि तिनले परमेश्वरको वचन पालन गरे। बाहिरबाट हेर्दा यो कुरा सामान्य देखिए पनि, र अवश्य नै यसमा हामी परमेश्वरको हृदय देख्छौँ: परमेश्वर विशेष गरी उहाँप्रतिको मानिसको आज्ञाकारितालाई मूल्यवान् ठान्नुहुन्छ अनि उहाँको बारेमा मानिसको बुझाइ र उहाँप्रतिको इमानदारितालाई कदर गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले यस्तो इमानदारितालाई कति हदसम्म कदर गर्नुहुन्छ? उहाँले त्यसलाई कति हदसम्म कदर गर्नुहुन्छ भनी तिमीहरू बुझ्न सक्दैनौ होला, अनि यसलाई महसुस गर्ने त झन् कोही पनि नहुन सक्छ। परमेश्वरले अब्राहामलाई एउटा छोरा दिनुभयो र त्यो छोरो ठूलो भएपछि परमेश्वरले अब्राहामलाई आफ्नो छोराको बलि चढाउनू भनी भन्नुभयो। अब्राहामले परमेश्वरको हरेक आज्ञा पालन गरे, तिनले परमेश्वरको वचन पालन गरे, र तिनको इमानदारिताले परमेश्वरको हृदय छोयो र परमेश्वरले यसलाई मूल्यवान् ठान्नुभयो। परमेश्वरले यसलाई कति मूल्यवान् ठान्नुभयो? अनि, परमेश्वरले यसलाई किन मूल्यवान् ठान्नुभयो? कसैले पनि परमेश्वरको वचन नबुझेको वा उहाँको हृदयलाई नबुझेको समयमा अब्राहामले यस्तो काम गरे जसले स्वर्ग हल्लायो र पृथ्वी थर्कायो, र त्यसले परमेश्वरलाई अभूतपूर्व सन्तुष्टि प्रदान गर्यो, र उहाँका वचनहरू पालन गर्न सक्ने कुनै व्यक्तिलाई प्राप्त गर्नुको आनन्द परमेश्वरलाई दियो। यो सन्तुष्टि र आनन्द परमेश्वरको आफ्नै हातले बनाएको प्राणीबाट आयो, र त्यो मानिसले परमेश्वरलाई चढाएको पहिलो “बलिदान” थियो र मानिसलाई सृष्टि गरिएको समयदेखि यता परमेश्वरले सबैभन्दा बढी त्यसलाई नै मूल्यवान् ठान्नुभएको थियो। यो बलिको प्रतीक्षा गर्न परमेश्वरलाई निकै कठिन भएको थियो, र उहाँले त्यसलाई उहाँले सृष्टि गर्नुभएको मानिसबाट पाउनुभएको पहिलो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण उपहारको रूपमा लिनुभयो। यसले परमेश्वरलाई उहाँको प्रयास र उहाँले तिर्नुभएको मूल्यको पहिलो फल देखायो, र यसले गर्दा उहाँले मानवजातिमा आशा देख्नुभयो। त्यसपछि, उहाँलाई साथ दिन, उहाँसित इमानदार व्यवहार गर्न, र इमानदारीसाथ उहाँको वास्ता गर्नका निम्ति परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूको झुन्डको अझ ठूलो चाहना गर्नुभयो। परमेश्वरले अब्राहाम जीवित रहिरहून् भन्नेसमेत आशा गर्नुभयो, किनकि उहाँले आफ्नो व्यवस्थापनलाई अगाडि बढाउँदै जाने क्रममा अब्राहामको जस्तो हृदयले उहाँलाई साथ देओस् र त्यस्तो हृदय उहाँको साथमा रहोस् भनी इच्छा गर्नुभयो। परमेश्वरले जे चाहनुभएको भए पनि त्यो एउटा इच्छा, एउटा विचार मात्र थियो—किनकि अब्राहाम त उहाँको आज्ञापालन गर्न सक्ने एक मानिस मात्र थिए, र तिनमा रत्तीभर पनि परमेश्वरको बारेमा बुझाइ वा ज्ञान थिएन। अब्राहाम त्यस्तो मानिस थिए जो मानिसबाट परमेश्वरले अपेक्षा गर्नुभएका मापदण्डहरूको स्तरभन्दा धेरै तल थिए, र ती मापदण्डहरू यी थिए: परमेश्वरलाई चिन्नु, परमेश्वरको गवाही दिन सक्नु, र परमेश्वरसँग एक मनको हुनु। यसैले अब्राहाम परमेश्वरसँग हिँड्न सकेनन्। अब्राहामले इसहाकलाई बलि चढाउने घटनामा परमेश्वरले अब्राहामको इमानदारिता र आज्ञाकारिता देख्नुभयो, र तिनले परमेश्वरको जाँचको सामना गर्न सकेको देख्नुभयो। परमेश्वरले तिनको इमानदारिता र आज्ञाकारितालाई स्वीकार गर्नुभएको भए पनि, तिनी परमेश्वरको विश्वासपात्र बन्न, परमेश्वरलाई चिन्ने र बुझ्ने व्यक्ति बन्न, र परमेश्वरको स्वभावको बारेमा ज्ञान भएको व्यक्ति बन्न अझै योग्य भइसकेका थिएनन्; तिनी परमेश्वरसँग एकै मनको हुने र परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सक्ने क्षमताबाट अझै धेरै टाढा थिए। त्यसकारण, हृदयमा परमेश्वर अझै एकलो र चिन्तित हुनुहुन्थ्यो। परमेश्वर जतिजति एकलो र चिन्तित हुनुभयो, त्यतित्यति नै उहाँले आफ्नो व्यवस्थापनलाई जतिसक्दो चाँडो निरन्तरता दिनु, र उहाँको व्यवस्थापन योजना पूरा गर्न र उहाँको इच्छा हासिल गर्न जतिसक्दो चाँडो मानिसहरूको एउटा झुन्ड चुन्नु र प्राप्त गर्नु आवश्यक भयो। यो परमेश्वरको उत्सुक इच्छा थियो, र यो सुरुदेखि आजसम्म अपरिवर्तित छ। आदिमा उहाँले मानिसलाई सृष्टि गर्नुभएदेखि यता, परमेश्वरले विजेताहरूको एउटा झुन्डको चाहना गर्नुभएको छ, यस्तो झुन्ड जुन उहाँको साथमा हिँड्नेछ र उहाँको स्वभावलाई जान्न र बुझ्न सक्षम छ। परमेश्वरको यो इच्छा कहिल्यै परिवर्तन भएको छैन। उहाँले अझै जति लामो समयसम्म पर्खनु परे पनि, अगाडिको बाटो जति नै कठिन भए पनि, र उहाँले चाहनुभएका उद्देश्यहरू जति नै टाढा भए पनि, परमेश्वरले मानिसबाट राख्नुभएका अपेक्षाहरू कहिल्यै पनि बदल्नुभएको वा त्याग्नुभएको छैन। अब मैले यो भनिसकेपछि, के तिमीहरूले परमेश्वरको इच्छाको बारेमा केही महसुस गर्यौ? सायद, तिमीहरूले जे महसुस गरेका छौ त्यो गहन नहोला—तर यो बिस्तारै आउनेछ!
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३६
परमेश्वरले सदोमलाई नष्ट गर्नैपर्ने हुन्छ (छनौट गरिएका खण्डहरू)
उत्पत्ति १८:२६ अनि यहोवाले भन्नुभयो, यदि मैले सदोममा सहरभित्र पचास जना धर्मी भेट्टाएँ भने, म तिनीहरूका खातिर त्यो सबै ठाउँलाई छोडिदिनेछु।
उत्पत्ति १८:२९ अनि तिनी फेरि उहाँसँग बोले र भने, केही गरी त्यहाँ चालीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३० अनि तिनले उहाँलाई भने, केही गरी त्यहाँ तीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३१ अनि तिनले भने, केही गरी त्यहाँ बीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसलाई नष्ट गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३२ अनि तिनले भने, केही गरी त्यहाँ दश जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसलाई नष्ट गर्नेछैनँ।
परमेश्वरका वचनहरू र उहाँका आज्ञाहरू पालन गर्न सक्नेहरूलाई मात्र उहाँले वास्ता गर्नुहुन्छ
माथिका खण्डहरूमा धेरै वटा मुख्य शब्दहरू अर्थात् सङ्ख्याहरू छन्। सबैभन्दा पहिला, यहोवाले सहरमा पचास जना धर्मी भेट्टाउनुभयो भने, उहाँले त्यो ठाउँलाई जोगाउनुहुनेछ भनी भन्नुभयो, यसको मतलब, उहाँले त्यो सहरलाई नष्ट पार्नुहुनेथेन। वास्तवमा, के सदोममा पचास जना धर्मी मानिस थिए त? थिएनन्। त्यसको लगत्तै, अब्राहामले परमेश्वरलाई के भने? तिनले भने, यदि त्यहाँ चालीस जना भेट्टाइयो भने? तर परमेश्वरले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ। फेरि, अब्राहामले भने, हुन सक्छ तीस जना भेट्टाइयो भने? तर परमेश्वरले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ। र कतै बीस जना भेट्टाइयो भने? म त्यसो गर्नेछैनँ। दस जना? म त्यसो गर्नेछैनँ। के त्यो सहरमा वास्तवमा दस जना धर्मी मानिसहरू थिए? त्यहाँ दस जना थिएनन्—तर एक जना थियो। अनि त्यो एक जना को थियो? ऊ लोत थियो। त्यस समयमा सदोममा एक जना मात्र धर्मी व्यक्ति थियो, तर के यो सङ्ख्या सुनेर परमेश्वरले धेरै कडा वा कठोर व्यवहार गर्दै हुनुहुन्थ्यो? होइन, गर्नुभएको थिएन! अनि जब मानिसले यसो भन्दै सोधिरह्यो, “चालीस जना भए के गर्नुहुन्थ्यो?” “तीस जना भए के गर्नुहुन्थ्यो?” आखिरीमा तिनले भने, “दस जना भए के गर्नुहुन्थ्यो?” परमेश्वरले भन्नुभयो, “यदि त्यहाँ दस जना मात्र भए पनि म सहरलाई नाश गर्दिनँ। म त्यसलाई जोगाउनेछु, र ती दस जनाबाहेक अरू मानिसलाई पनि क्षमा दिनेछु।” यदि त्यहाँ दस जना मात्र थिए भने पनि तिनीहरू दया पाउन योग्य हुन्थे, तर अवस्था यस्तो थियो कि सदोमको धर्मी जनको सङ्ख्या वास्तवमा त्यत्ति पनि थिएन। त्यसपछि तँ देख्छस् कि परमेश्वरको नजरमा त्यो सहरका मानिसहरूका पाप र दुष्टता यति धेरै थियो कि उनीहरूलाई नष्ट गर्नुबाहेक परमेश्वरसँग अर्को कुनै विकल्प थिएन। परमेश्वरले यदि त्यहाँ पचास जना धर्मी छन् भने उहाँले त्यो सहरलाई नष्ट गर्नुहुनेछैन भनी भन्नुभएको वचनको अर्थ के थियो? यी सङ्ख्याहरू परमेश्वरका लागि महत्त्वपूर्ण थिएनन्। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, त्यो सहरमा उहाँले चाहनुभएका धर्मीहरू छन् कि छैनन् भन्ने थियो। यदि सहरमा केवल एक जना मात्र धर्मी व्यक्ति हुन्थ्यो भने पनि, परमेश्वरले त्यस सहरको विनाश हुँदा उनीहरूलाई नोक्सानमा पर्न दिनुहुनेथेन। यसको अर्थ यो हो कि चाहे परमेश्वरले त्यो सहरलाई नष्ट गर्नुभए पनि वा नगर्नुभए पनि, र त्यसमा धर्मी मानिसहरू जति जना नै भए पनि, परमेश्वरको नजरमा त्यो पापी सहर श्रापित र निन्दनीय थियो, यसैले त्यसलाई नाश पारिनुपर्थ्यो, र परमेश्वरको नजरबाट त्यो विलुप्त हुनुपर्थ्यो, तर धर्मीजन भने बाँकी रहनुपर्थ्यो। युग जुनसुकै भए पनि, मानवजातिको विकासको चरण जुनसुकै भए पनि, परमेश्वरको मनोवृत्ति परिवर्तन हुँदैन: उहाँ दुष्टतालाई घृणा गर्नुहुन्छ, र उहाँको नजरमा जो धर्मी छन्, तिनैको वास्ता गर्नुहुन्छ। परमेश्वरको यो स्पष्ट मनोवृत्ति परमेश्वरको सारको साँचो प्रकाश पनि हो। त्यो सहरमा एक जना मात्र धर्मी व्यक्ति भएकोले, परमेश्वर धेरै हिचकिचाउनुभएन। अन्तिम परिणाम के थियो भने सदोम अनिवार्य रूपमा नष्ट हुने नै भयो। तिमीहरू यसमा के देख्छौ? त्यस युगमा, परमेश्वरले एउटा सहरमा पचास जना धर्मी भए त्यसलाई नाश पार्नुहुनेथिएन, र त्यहाँ दस जना भए पनि नाश पार्नुहुनेथिएन, र यसको अर्थ के हो भने, केही मानिसहरूले उहाँलाई आदर र आराधना गर्न सकेको कारण परमेश्वरले मानवजातिप्रति क्षमाशील र सहनशील हुने वा तिनीहरूलाई अगुवाइ गर्ने निर्णय गर्नुहुनेथ्यो। परमेश्वरले मानिसका धर्मी कार्यहरूलाई ठूलो महत्त्व दिनुहुन्छ, उहाँको आराधना गर्नेहरूलाई उहाँले ठूलो महत्त्व दिनुहुन्छ, अनि उहाँको अगाडि असल कार्यहरू गर्नेहरूलाई उहाँले ठूलो महत्त्व दिनुहुन्छ।
प्रारम्भिक कालदेखि आजसम्म, के तिमीहरूले कहिल्यै बाइबलमा परमेश्वरले कुनै व्यक्तिलाई सत्यता व्यक्त गर्नुभएको वा परमेश्वरको मार्गको बारेमा कुरा गरिरहनुभएको बारेमा पढेका छौ? छैनौ, कहिल्यै पढेका छैनौ। मानिसका लागि बोलिएका परमेश्वरका वचनहरू जुन हामीले पढेका छौँ, तिनले मानिसहरूलाई के गर्नुपर्छ भन्ने मात्र बताए। केहीले गरे, केहीले गरेनन्; कतिले विश्वास गरे, र कतिले गरेनन्। त्यहाँ भएको त्यत्ति नै थियो। त्यसैले त्यस युगका धर्मीहरू—जो परमेश्वरको नजरमा धर्मी थिए—तिनीहरू केवल ती व्यक्तिहरू थिए जसले परमेश्वरको वचन सुन्न र परमेश्वरका आज्ञाहरू पालन गर्न सक्थे। तिनीहरू मानिसहरूको माझमा परमेश्वरका वचनहरू लैजाने सेवकहरू थिए। के त्यस्ता मानिसहरूलाई परमेश्वर चिन्नेहरू भनेर भन्न सकिन्छ? के तिनीहरूलाई परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिएका मानिसहरू भनी भन्न सकिन्छ? सकिँदैन, तिनीहरूलाई त्यसो भन्न सकिँदैन। त्यसैले तिनीहरूको सङ्ख्या जति नै भए पनि, के परमेश्वरको नजरमा यी धर्मी व्यक्तिहरू परमेश्वरका विश्वासपात्र भनिन योग्य थिए? के तिनीहरूलाई परमेश्वरका साक्षीहरू भन्न सकिन्छ? अवश्य सकिँदैन! तिनीहरू अवश्य नै परमेश्वरका विश्वासपात्र र साक्षीहरू भनिन योग्य थिएनन्। त्यसो भए, परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई के भनेर बोलाउनुभयो? बाइबलको पुरानो करारमा हामीले भर्खर पढेका पदहरूसम्म, परमेश्वरले तिनीहरूलाई “मेरो सेवक” भनी सम्बोधन गर्नुभएका धेरै वटा उदाहरणहरू छन्। भन्नुको अर्थ, त्यो बेला परमेश्वरको नजरमा ती धर्मी मानिसहरू परमेश्वरका सेवकहरू थिए, तिनीहरू पृथ्वीमा उहाँको सेवा गर्ने मानिसहरू थिए। अनि परमेश्वरले यो विशेष उपाधिको बारेमा के सोच्नुभयो? उहाँले तिनीहरूलाई किन त्यसरी बोलाउनुभयो? के परमेश्वरको हृदयमा मानिसहरूलाई सम्बोधन गर्ने विशेष उपाधिहरूका मापदण्डहरू छन्? उहाँसित निश्चय नै छ। परमेश्वरले मानिसहरूलाई धर्मी, सिद्ध, सोझो वा सेवकहरू जे भनेर सम्बोधन गर्नुभए पनि उहाँसित मापदण्डहरू हुन्छन्। जब उहाँले कसैलाई उहाँको सेवक भन्नुहुन्छ, तब उहाँले त्यो व्यक्ति उहाँका सन्देशहरू ग्रहण गर्न, उहाँका आज्ञाहरू पालन गर्न र सन्देशवाहकहरूबाट आज्ञा गरिएका काम पूरा गर्न सक्छ भन्ने दृढ विश्वास गर्नुहुन्छ। यस व्यक्तिले के काम गर्छ? यस्ता व्यक्तिहरूले ती कार्यहरू गर्छन् जुन कार्यहरू परमेश्वरले मानिसलाई पृथ्वीमा गर्न र अघि बढाउन लगाउनुहुन्छ। त्यस बेला, के परमेश्वरले मानिसलाई पृथ्वीमा गर्नू र अघि बढाउनू भनी भन्नुभएको कामलाई परमेश्वरको मार्ग भन्न सकिन्छ? अहँ, सकिँदैन। किनकि त्यस समयमा, परमेश्वरले मानिसलाई केही साधारण कार्यहरू मात्र गर्न लगाउनुभएको थियो; उहाँले केही साधारण आज्ञाहरूमात्र गरेर, मानिसलाई यो वा त्यो गर्नू मात्र भन्नुभयो, त्योभन्दा बढी केही पनि गर्न लगाउनुभएन। परमेश्वरले आफ्नो योजनाअनुसार काम गर्दै हुनुहुन्थ्यो। किनकि, त्यस समयमा यसको लागि आवश्यक धेरै अवस्थाहरू छँदै थिएनन्, समय अझै आइपुगेको थिएन, र मानवजातिका लागि परमेश्वरको मार्ग वहन गर्नु गाह्रो थियो, र यसरी परमेश्वरको मार्ग अझै पनि परमेश्वरको हृदयदेखि जारी हुन बाँकी नै थियो। परमेश्वरले जुन धर्मी मानिसहरूको कुरा गर्नुभयो तिनीहरूलाई आफ्ना दासहरूका रूपमा देख्नुभयो—चाहे ती तीस जना हुन् वा बीस जना। जब परमेश्वरका दूतहरू यी दासहरूकहाँ आए, तिनीहरूले उनीहरूलाई स्वीकार गर्न सके, र उनीहरूका आज्ञाहरू अनुसरण गरे, र उनीहरूका वचनहरूअनुसार कार्य गरे। परमेश्वरको नजरमा जो सेवकहरू थिए तिनीहरूले वास्तवमा यसै गर्नुपर्छ, र यही कुरा हासिल गर्नुपर्छ। परमेश्वरले मानिसहरूसँग विवेकशील रूपमा अपील गर्नुहुन्छ। तिनीहरू अहिलेका तिमीहरूजस्तै भएको कारणले—तिनीहरूले धेरै प्रचार सुनेका, परमेश्वरले के गर्नुहुन्छ भनी जानेका, परमेश्वरको धेरै इच्छा बुझेका, उहाँको व्यवस्थापन योजनालाई बुझेका कारणले—होइन बरु तिनीहरू आफ्नो मानवतामा इमानदार रहेका र परमेश्वरका वचनहरू पालन गर्न सक्ने भएकाले उहाँले तिनीहरूलाई आफ्ना सेवकहरू भनी भन्नुभयो। जब परमेश्वरले उनीहरूलाई आदेश दिनुभयो, तिनीहरू आफूले जे गरिरहेका हुन्थे, ती सबैलाई पन्छाएर परमेश्वरले अह्राउनुभएको आदेश पूरा गर्न सक्थे। त्यसैले परमेश्वरका लागि, सेवक पदवीको अर्को तहको अर्थ के हो भने, उनीहरूले पृथ्वीमा उहाँको काममा सहकार्य गरे, र तिनीहरू परमेश्वरका सन्देशवाहकहरू नभएका भए पनि पृथ्वीमा तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू कार्यान्वयन र लागू गर्नेहरू थिए। त्यसैले तैँले यी सेवकहरू वा धर्मी मानिसहरूले परमेश्वरको हृदयको ठूलो बोझ बोकेको देख्छस्। परमेश्वरले पृथ्वीमा सुरु गर्नुपर्ने काम मानिसहरूले उहाँसँग सहकार्य नगरी हुन सक्दैनथ्यो, र परमेश्वरका सेवकहरूले लिएका भूमिका परमेश्वरका सन्देशवाहकहरूले पूरा गर्न सक्दैनथे। परमेश्वरले यी सेवकहरूलाई अह्राउनुभएका प्रत्येक काम उहाँका लागि ठूलो महत्त्वका थिए, र त्यसकारण उहाँले तिनीहरूलाई गुमाउन सक्नुहुन्नथ्यो। परमेश्वरसँग यी सेवकहरूको सहकार्य नभएको भए, मानवजातिको माझमा उहाँको कार्य ठप्प हुनेथ्यो, जसको परिणामस्वरूप परमेश्वरको व्यवस्थापन योजना र परमेश्वरको आशा व्यर्थ हुनेथ्यो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३७
परमेश्वरले सदोमलाई नष्ट गर्नैपर्ने हुन्छ (छनौट गरिएका खण्डहरू)
उत्पत्ति १८:२६ अनि यहोवाले भन्नुभयो, यदि मैले सदोममा सहरभित्र पचास जना धर्मी भेट्टाएँ भने, म तिनीहरूका खातिर त्यो सबै ठाउँलाई छोडिदिनेछु।
उत्पत्ति १८:२९ अनि तिनी फेरि उहाँसँग बोले र भने, केही गरी त्यहाँ चालीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३० अनि तिनले उहाँलाई भने, केही गरी त्यहाँ तीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसो गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३१ अनि तिनले भने, केही गरी त्यहाँ बीस जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसलाई नष्ट गर्नेछैनँ।
उत्पत्ति १८:३२ अनि तिनले भने, केही गरी त्यहाँ दश जना पाइए भने। अनि उहाँले भन्नुभयो, म त्यसलाई नष्ट गर्नेछैनँ।
परमेश्वरले जसलाई वास्ता गर्नुहुन्छ तिनीहरूप्रति उहाँ अत्यन्तै कृपालु हुनुहुन्छ, र जसलाई उहाँले घृणा र अस्वीकार गर्नुहुन्छ तिनीहरूप्रति उहाँ अति नै क्रोधित हुनुहुन्छ
बाइबलका विवरणहरूमा भनिएअनुसार, के सदोममा परमेश्वरका दसजना सेवक थिए? अहँ, थिएनन्! के त्यो सहर परमेश्वरद्वारा बचाइन योग्य थियो? त्यो सहरका एक व्यक्ति, अर्थात् लोतले मात्र परमेश्वरका सन्देशवाहकहरूलाई स्वागत गरे। यसको तात्पर्य के हो भने, त्यस सहरमा परमेश्वरका एक मात्र सेवक थिए, र परमेश्वरसँग लोतलाई बचाउनु र सदोम सहरलाई नाश गर्नुबाहेक अरू कुनै विकल्प थिएन। माथि उल्लेखित अब्राहाम र परमेश्वरबीचको कुराकानी सरल देखिन्छ, तर ती कुराकानीले केही गहन कुरालाई प्रस्ट पार्छन्: परमेश्वरका कार्यहरूका सिद्धान्तहरू हुन्छन्, र निर्णय लिनुअघि उहाँले लामो समयसम्म अवलोकन र सोचविचार गरेर बिताउनुहुन्छ; सही समय नआउञ्जेल उहाँले कुनै निर्णय गर्नुहुन्न वा झटपट कुनै पनि निष्कर्ष निकाल्नुहुन्न। अब्राहाम र परमेश्वरबीचको बातचितले हामीलाई के देखाउँछ भने, सदोमलाई नाश गर्ने परमेश्वरको निर्णय अलिकति पनि गलत थिएन, किनकि परमेश्वरलाई त्यो सहरमा चालीस जना, तीस जना, वा बीस जना पनि धर्मी जन छैनन् भन्ने कुरा पहिल्यै थाहा थियो। त्यहाँ दस जना पनि थिएनन्। सहरका एक मात्र धर्मी व्यक्ति लोत थियो। सदोममा भएका सबै घटनाहरू र यसका परिस्थितिहरूलाई परमेश्वरले अवलोकन गर्नुभयो, र उहाँको निम्ति यो कुरा आफ्नै हत्केलाजत्तिकै अत्यन्तै परिचित थियो। तसर्थ उहाँको निर्णय गलत हुन सक्दैनथ्यो। यसको विपरीत, परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ताको तुलनामा, मानिस अति चेतनाशून्य, अति मूर्ख र अज्ञानी, र अति अदूरदर्शी छ। अब्राहाम र परमेश्वरबीचको बातचितमा हामी यही कुरा देख्छौँ। सुरुदेखि अहिलेसम्म परमेश्वरले आफ्नो स्वभाव प्रस्तुत गर्दै आउनुभएको छ। त्यसै गरी, यहाँ हामीले देख्नैपर्ने परमेश्वरको स्वभाव पनि छ। सङ्ख्याहरू सरल हुन्छन्—तिनले केही पनि प्रदर्शन गर्दैनन्—तर यहाँ परमेश्वरको स्वभावको एउटा महत्त्वपूर्ण अभिव्यक्ति छ। पचास धर्मीहरू भएको भए परमेश्वरले त्यस सहरलाई नष्ट गर्नुहुनेथेन। के यो परमेश्वरको कृपाले गर्दा हो? के यो उहाँको प्रेम र सहनशीलताको कारणले गर्दा हो? के तिमीहरूले परमेश्वरको स्वभावको यो पक्षलाई देख्यौ? त्यहाँ दस जना धर्मीहरू मात्र भए पनि, परमेश्वरले ती दस जना धर्मी मानिसहरूको खातिर त्यो सहरलाई नष्ट गर्नुहुनेथेन। के यो परमेश्वरको सहनशीलता र प्रेम हो वा होइन? ती धर्मी मानिसहरूप्रतिको परमेश्वरको कृपा, सहिष्णुता, र चिन्ताको कारण, उहाँले सहरलाई नष्ट पार्नुहुनेथेन। यो परमेश्वरको सहनशीलता हो। अनि, अन्त्यमा हामी के परिणाम देख्छौँ? जब अब्राहामले भने, “केही गरी त्यहाँ दश जना पाइए भने,” र परमेश्वरले भन्नुभयो, “म त्यसलाई नष्ट गर्नेछैनँ।” त्यसपछि, अब्राहामले थप केही भनेनन्, किनकि सदोममा तिनले भनेका दस जना धर्मी व्यक्तिहरू थिएनन् र तिनीसँग भन्नुपर्ने कुनै कुरा थिएन, अनि त्यस बेला परमेश्वरले सदोमलाई किन नाश गर्ने सङ्कल्प गर्नुभयो भन्ने कुरा तिनले बुझे। यसमा, तँ परमेश्वरको कस्तो स्वभाव देख्छस्? परमेश्वरले कस्तो प्रकारको सङ्कल्प गर्नुभयो? परमेश्वरले सङ्कल्प गर्नुभयो कि यदि त्यो सहरमा दस धर्मीहरू नभएको भए, उहाँले यसको अस्तित्व रहन दिनुहुनेथेन र यसलाई अवश्य नै नाश गर्नुहुनेथ्यो। के यो परमेश्वरको क्रोध होइन र? के यो क्रोधले परमेश्वरको स्वभावको प्रतिनिधित्व गर्छ? के यो स्वभाव परमेश्वरको पवित्र सारको प्रकटीकरण हो? के यो मानिसले चिढ्याउनु नहुने परमेश्वरको धर्मी सारको प्रकटीकरण हो? सदोममा दस जना पनि धर्मी मानिस नभएको पुष्टि भएपछि, परमेश्वरले त्यो सहर नष्ट पार्ने निश्चय गर्नुभयो, र त्यस सहरभित्रका मानिसहरूलाई कठोर सजाय दिनेवाला हुनुहुन्थ्यो, किनकि उनीहरूले परमेश्वरको विरोध गरेका थिए र तिनीहरू अति फोहोरी र भ्रष्ट बनेका थिए।
हामीले यी खण्डहरूलाई किन यसरी विश्लेषण गरेका छौँ? किनभने यी केही सरल वाक्यहरूले परमेश्वरको प्रशस्त कृपा र गहिरो क्रोधको स्वभावलाई पूर्ण रूपमा व्यक्त गर्छन्। धर्मीहरूको कदर गर्ने र कृपा गर्ने, तिनीहरूप्रति सहिष्णु हुने र उनीहरूको वास्ता गर्नेबाहेक, परमेश्वरको हृदयमा सदोमका भ्रष्ट भइसकेका सबै मानिसहरूप्रति गहन घृणा थियो। यो प्रशस्त कृपा र गहिरो क्रोध थियो कि थिएन? परमेश्वरले कुन माध्यमले सहरलाई नाश गर्नुभयो? आगोद्वारा। उहाँले किन त्यसलाई आगोले जलाएर नाश गर्नुभयो? जब तँ कुनै थोक आगोमा जलिरहेको देख्छस्, वा जब तँ केही जलाउन थाल्छस्, तब त्यसप्रति तँमा कस्ता भावनाहरू आउँछन्? तँ त्यो किन जलाउन चाहन्छस्? के तँलाई अब त्यो आवश्यक छैन, तँ अब त्यसलाई हेर्न चाहँदैनस् भन्ने लाग्छ? के तँ त्यसलाई त्याग्न चाहन्छस्? परमेश्वरले आगोको प्रयोग गर्नु भनेको परित्याग र घृणा हो, र उहाँ अब सदोमलाई हेर्न चाहनुहुन्न भन्ने हो। यही भावनाको कारण परमेश्वरले सदोमलाई आगोले पूर्ण रूपले नाश पार्नुभयो। आगोको प्रयोगले परमेश्वर कति धेरै रिसाउनुभएको थियो भन्ने कुराको प्रतिनिधित्व गर्छ। परमेश्वरको कृपा र सहिष्णुता साँच्चै अस्तित्वमा छ, तर परमेश्वरले उहाँको क्रोध प्रकट गर्नुभएको बेलामा परमेश्वरको पवित्रता र धार्मिकताले मानिसलाई परमेश्वरको कुनै उल्लङ्घन नसहने पक्षलाई पनि देखाउँछ। जब मानिस परमेश्वरका आज्ञाहरू पालन गर्न र परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुसार काम गर्न पूर्ण रूपमा सक्षम हुन्छ, तब परमेश्वर मानिसप्रति प्रशस्त मात्रामा कृपालु हुनुहुन्छ; जब मानिस उहाँप्रतिको भ्रष्टता, घृणा र शत्रुताले भरिन्छ, परमेश्वर गम्भीर रूपले रिसाउनुहुन्छ। कुन हदसम्म उहाँ गम्भीर रूपले रिसाउनुहुन्छ? जबसम्म परमेश्वरले मानिसको प्रतिरोध र दुष्कर्महरू देख्नुहुनेछैन, जबसम्म तिनीहरू उहाँको नजरबाट हट्दैनन् तबसम्म उहाँको क्रोध रहनेछ। तब मात्र परमेश्वरको रिस हराउनेछ। अर्को शब्दमा भन्दा, व्यक्ति चाहे जो सुकै भए पनि, यदि तिनीहरूको हृदय परमेश्वरबाट टाढा भएको छ र परमेश्वरबाट कहिल्यै नफर्कने गरी तर्किगएको छ भने, चाहे जुनसुकै देखापराइ वा आफ्ना व्यक्तिगत चाहनाहरूको आधारमा तिनीहरूले जस्तै प्रकारले आराधना गर्ने, आफ्नो शरीर र सोचविचारमा परमेश्वरलाई पछ्याउने र आज्ञापालन गर्ने चाहना गरे पनि, परमेश्वरको क्रोध नरोकिने गरी बर्सिनेछ। मानिसलाई प्रशस्त मौकाहरू दिइसकेपछि जब परमेश्वरले गम्भीर रूपमा आफ्नो क्रोध पोखाउनुहुन्छ तब यस्तो अवस्था हुनेछ कि उहाँले त्यो फिर्ता लिने कुनै उपाय हुनेछैन, र उहाँ त्यस्तो मानव जातिसित फेरि कहिल्यै कृपालु र सहनशील हुनुहुनेछैन। यो परमेश्वरको स्वभावको एक पक्ष हो, जसले कुनै उल्लङ्घन सहँदैन। यहाँ, परमेश्वरले एउटा सहरलाई नाश पार्नु मानिसहरूलाई सामान्य लाग्छ, किनकि परमेश्वरको नजरमा, पापले भरिएको सहर अस्तित्वमा रहन र निरन्तर टिक्न सक्दैन, र त्यो परमेश्वरद्वारा नष्ट पारिनु तर्कसंगत थियो जस्तो लाग्छ। तैपनि उहाँले सदोमलाई नाश गर्नुभन्दा अघि र पछि जे भयो त्यसमा हामी परमेश्वरको स्वभावको सम्पूर्णता देख्छौँ। उहाँ दयालु र सुन्दर र असल कुराहरूप्रति सहनशील र कृपालु हुनुहुन्छ; खराब, पापी र दुष्ट कुराहरूप्रति उहाँ गम्भीर रूपमा क्रोधित हुनुहुन्छ, यहाँसम्म कि उहाँको क्रोध पनि कहिल्यै समाप्त हुँदैन। परमेश्वरका स्वभावका दुई वटा प्रमुख र अति महत्वपूर्ण पक्षहरू यिनै हुन्, र अझ भन्ने हो भने, यी पक्षहरू परमेश्वरद्वारा सुरुदेखि अन्त्यसम्मै प्रकट गरिएका छन्: प्रशस्त कृपा र गम्भीर क्रोध। तिमीहरूमध्ये धेरै जनाले परमेश्वरको केही कृपाको अनुभव गरेका छौ, तर तिमीहरूमध्ये थोरैले मात्र परमेश्वरको क्रोधलाई बुझेका छौ। परमेश्वरको कृपा र प्रेमिलोदयालुपन प्रत्येक व्यक्तिमा देख्न सकिन्छ; अर्थात्, परमेश्वर प्रत्येक व्यक्तिप्रति प्रशस्त रूपमा कृपालु हुनुभएको छ। तैपनि तिमीहरूमध्येको कुनै पनि व्यक्ति वा मानिसहरूको समूहप्रति बिरलै मात्र परमेश्वर अत्यन्तै रिसाउनुभएको छ—वा यसो पनि भन्न सकिन्छ कि उहाँ कहिल्यै पनि रिसाउनुभएकै छैन। ढुक्क होओ! ढिलो होस् वा चाँडो, परमेश्वरको क्रोधलाई प्रत्येक व्यक्तिले देख्नेछ र अनुभव गर्नेछ, तर अहिले त्यो समय आइसकेको छैन। किन यस्तो हुन्छ? किनकि जब परमेश्वर कोहीसँग निरन्तर रिसाउनुहुन्छ, अर्थात् जब उहाँले तिनीहरूमाथि आफ्नो गहिरो क्रोध प्रकट गर्नुहुन्छ, त्यसको अर्थ के हुन्छ भने, उहाँले लामो समयदेखि त्यस व्यक्तिलाई घृणा र अस्वीकार गर्दै आउनुभएको छ, उहाँले तिनीहरूको अस्तित्वलाई तुच्छ ठान्नुहुन्छ, र उहाँ तिनीहरूको अस्तित्वलाई सहन सक्नुहुन्न; उहाँको क्रोध तिनीहरूमाथि आउनेबित्तिकै तिनीहरू हराउनेछन्। आज, परमेश्वरको काम त्यस बिन्दुमा पुग्न बाँकी नै छ। परमेश्वर गहन रूपले रिसाउनुभएपछि तिमीहरूमध्ये कसैले पनि त्यसलाई सहन गर्न सक्नेछैनौ। तब तिमीहरू देख्छौ कि यस समयमा परमेश्वर तिमीहरू सबैप्रति प्रशस्त मात्रामा कृपालु हुनुहुन्छ, र तिमीहरूले उहाँको गहिरो रिस देख्न बाँकी नै छ। यदि यसमा विश्वस्त नभएका मानिसहरू छन् भने, तैँले परमेश्वरको क्रोध तँमाथि आओस् भनेर भन्न सक्छस्, ताकि तैँले परमेश्वरको क्रोध र मानिसको उल्लङ्घन नसहने उहाँको स्वभाव अस्तित्वमा छ कि छैन भनी अनुभव गर्नेछस्। के तिमीहरू हिम्मत गर्छौ?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३८
आखिरी दिनहरूका मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा मात्र उहाँको क्रोध देख्छन्, तर परमेश्वरको क्रोधलाई साँच्चै अनुभव गर्दैनन्
सृष्टिको समयदेखि आजसम्म, यस अन्तिम समूहले जस्तो परमेश्वरको अनुग्रह वा कृपा र प्रेमिलोदयालुपनको आनन्द कुनै समूहले उठाएको छैन। अन्तिम चरणमा, परमेश्वरले न्याय र सजायको काम गरिसक्नुभएको, र उहाँले उहाँको काम प्रताप र क्रोधको साथ गरिसक्नुभएको भए पनि, धेरैजसो समय परमेश्वरले आफ्नो काम पूरा गर्न केवल वचनहरूको मात्र प्रयोग गर्नुहुन्छ; उहाँले शिक्षा दिन र मलजल गर्न, आपूर्ति र पोषण प्रदान गर्नका लागि वचनहरूको प्रयोग गर्नुहुन्छ। यसबीच, परमेश्वरको क्रोधलाई सधैँ लुकाएर राखिएको छ, र परमेश्वरका वचनहरूमा उहाँको क्रोधपूर्ण स्वभावको अनुभव गरेको बाहेक, थोरै मानिसहरूले मात्र उहाँको क्रोध व्यक्तिगत रूपमा अनुभव गरेका छन्। भन्नुको अर्थ, परमेश्वरले न्याय र सजायको काम गर्नुभएको अवधिमा, परमेश्वरका वचनहरूमा प्रकट भएको क्रोधले मानिसहरूलाई परमेश्वरको प्रताप र उल्लङ्घनप्रतिको उहाँको असहिष्णुताको अनुभव गराउने भए पनि, यो क्रोध उहाँका वचनहरूभन्दा पर जान सक्दैन। अर्को शब्दमा भन्दा, परमेश्वरले मानिसलाई हप्काउन, मानिसलाई उदाङ्गो पार्न, मानिसको न्याय गर्न, मानिसलाई सजाय दिन र मानिसलाई दोषी ठहराउन समेत वचनहरूकै प्रयोग गर्नुहुन्छ—तर परमेश्वर अझैसम्म मानिससित असाध्यै रिसाउनुभएको छैन र उहाँले आफ्नो वचनबाहेक अन्य माध्यमद्वारा मानिसमाथि आफ्नो क्रोध थोरै मात्र प्रकट गर्नुभएको छ। यसरी, यस युगमा मानिसले अनुभव गरेको परमेश्वरको कृपा र प्रेमिलोदयालुपन परमेश्वरको वास्तविक स्वभावको प्रकाश हो भने, मानिसद्वारा अनुभव गरिएको परमेश्वरको क्रोध केवल उहाँका वाणीहरूको शैली र भावनाको प्रभाव हो। धेरै मानिसहरूले यो प्रभावलाई गलत प्रकारले साँचो अनुभव र परमेश्वरको क्रोधको सही ज्ञानको रूपमा लिन्छन्। फलस्वरूप, धेरैजसो मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा उहाँको कृपा र प्रेमिलोदयालुपन देखेको, र मानिसको उल्लङ्घनप्रतिको परमेश्वरको असहिष्णुता अवलोकन गरेको, र तीमध्ये धेरैले मानिसप्रति परमेश्वरको कृपा र सहिष्णुतालाई पनि बुझेको विश्वास गर्छन्। तर मानिसको व्यवहार जति नै खराब भए पनि, वा उसको स्वभाव जति नै भ्रष्ट भए पनि, परमेश्वरले सधैँ सहनुभएको छ। सहने क्रममा, उहाँको उद्देश्य भनेको आफूले बोलेका वचनहरू, आफूले गरेका प्रयासहरू र आफूले चुकाएको मूल्यले आफूले प्राप्त गर्न चाहेका व्यक्तिहरूमा प्रभाव पारून् भनेर प्रतीक्षा गर्नु हो। जसरी मानिसहरू जन्मनेबित्तिकै वयस्क हुँदैनन्, त्यसरी नै यस्तो परिणामको प्रतीक्षा गर्न समय लाग्छ, र यसको लागि मानिसलाई विभिन्न वातावरणहरूको निर्माण गरिदिनुपर्ने आवश्यकता हुन्छ; परिपक्व वयस्क बन्नका लागि अठार वा उन्नाइस वर्ष लाग्छ, र केही मानिसहरूलाई त बीस वा तीस वर्ष पनि लाग्छ। परमेश्वरले यो प्रक्रिया समाप्त भइञ्जेल पर्खनुहुन्छ, उहाँ त्यस्तो समयको प्रतीक्षा गर्नुहुन्छ, र उहाँले यो परिणाम आउने दिन कुर्नुहुन्छ। उहाँले प्रतीक्षा गर्ने समयभरि, परमेश्वरले प्रशस्त कृपा गर्नुहुन्छ। तैपनि, परमेश्वरको कामको अवधिमा, उहाँको गम्भीर विरोध गरेको कारण अत्यन्त थोरै मानिसहरूलाई मात्र प्रहार गरिन्छ, र केही मानिसहरूलाई दण्डित गरिन्छ। त्यस्ता उदाहरणहरू मानिसको उल्लङ्घन नसहने परमेश्वरको स्वभावको अझ ठूलो प्रमाण हुन्, र तिनले चुनिएका मानिसहरूप्रतिको परमेश्वरको सहिष्णुता र धैर्यताको वास्तविक अस्तित्वलाई पूर्ण रूपमा पुष्टि गर्छन्। अवश्य नै, यी ठेट उदाहरणहरूमा, यी मानिसहरूमा हुने परमेश्वरको स्वभावको केही भागको प्रकटीकरणले परमेश्वरको समग्र व्यवस्थापन योजनालाई कुनै असर गर्दैन। वास्तवमा, परमेश्वरको कामको यो अन्तिम चरणमा, आफूले पर्खिरहेको अवधिभरि परमेश्वरले सहनुभएको छ, र उहाँलाई पछ्याउनेहरूको मुक्तिको लागि उहाँले आफ्नो धैर्यता र जीवन दिनुभएको छ। के तिमीहरू यस कुरालाई देख्छौ? परमेश्वरले कुनै कारणविना आफ्नो योजना उल्टाउनुहुन्न। उहाँले आफ्नो क्रोध प्रकट गर्न सक्नुहुन्छ, र उहाँ कृपालु पनि हुन सक्नुहुन्छ; यो परमेश्वरको स्वभावका दुई मुख्य पाटोको प्रकाश हो। यो स्पष्ट छ कि स्पष्ट छैन? अर्को शब्दमा भन्दा, जब परमेश्वरको कुरा आउँछ, तब सही र गलत, धर्मी र अधर्मी, सकारात्मक र नकारात्मक—यी सबै कुरा मानिसलाई स्पष्ट रूपमा देखाइन्छ। उहाँले के गर्नुहुनेछ, उहाँलाई के मन पर्छ, उहाँले कुन कुरालाई घृणा गर्नुहुन्छ—यी सबै कुरा उहाँको स्वभावमा प्रत्यक्ष रूपमा झल्किन सक्छन्। त्यस्ता कुराहरू स्वाभाविक र स्पष्ट रूपमा परमेश्वरको काममा पनि देख्न सकिन्छ, र ती अस्पष्ट वा सामान्य छैनन्; बरु, ती कुराले त सबै मानिसहरूलाई परमेश्वरको स्वभाव र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई विशेष र ठोस रूपमा, सत्य र व्यावहारिक तरिकामा देखाउँछन्। साँचो परमेश्वर स्वयम् भनेकै यही हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ३९
परमेश्वरको स्वभावलाई मानिसबाट कहिल्यै लुकाइएको छैन—मानिसको हृदयचाहिँ परमेश्वरबाट तर्केर गएको छ
सृष्टिको समयदेखि नै, परमेश्वरको स्वभाव उहाँको काम सँगसँगै साथमा रहेको छ। यसलाई मानिसबाट कहिल्यै पनि लुकाइएको छैन, बरु यसलाई मानिसका लागि पूर्ण प्रचारित र स्पष्ट गरिएको छ। तैपनि, समय बित्दै जाँदा मानिसको हृदय परमेश्वरबाट झन्झन् टाढा हुँदै गएको छ, र मानिसको भ्रष्टता अझै गहिरो हुँदै जाँदा, मानिस र परमेश्वर एकअर्काबाट झन्झन् टाढा बनेका छन्। बिस्तारै तर निश्चित रूपमा, मानिस परमेश्वरको दृष्टिबाट हराएको छ। मानिस परमेश्वरलाई “देख्न” असमर्थ भएको छ, जसको कारण ऊ परमेश्वरको कुनै “खबर” बिना रहेको छ; तसर्थ, परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भन्ने उसलाई थाहा छैन, र ऊ परमेश्वरको अस्तित्वलाई नै पूर्ण रूपमा अस्वीकार गर्ने हदसम्म पुग्छ। फलस्वरूप, मानिसले परमेश्वरको स्वभावलाई, र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई बुझ्न नसक्नु परमेश्वर मानिसबाट लुक्नुभएकोले गर्दा होइन, उसको हृदय परमेश्वरबाट टाढा गएकोले गर्दा भएको हो। मानिसले परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि मानिसको हृदय परमेश्वररहित छ, र परमेश्वरलाई कसरी प्रेम गर्नुपर्छ भन्ने कुराप्रति ऊ अनभिज्ञ छ, र ऊ परमेश्वरलाई प्रेम गर्न पनि चाहँदैन, किनकि उसको हृदय कहिल्यै परमेश्वरको नजिक जाँदैन र ऊ सधैँ परमेश्वरदेखि टाढा रहन्छ। फलस्वरूप, मानिसको हृदय परमेश्वरदेखि टाढा छ। त्यसो भए, उसको हृदय कहाँ छ? वास्तवमा, मानिसको हृदय कहीँ पनि गएको छैन: परमेश्वरलाई हृदय दिनु वा परमेश्वरले हेरून् भनी हृदय देखाउनुको साटो उसले आफ्नो हृदय आफ्नै निम्ति राखेको छ। यस्तो हुँदाहुँदै पनि केही मानिसहरूले प्राय: “हे परमेश्वर, मेरो हृदयमा हेर्नुहोस्—म के सोच्छु ती सबै तपाईँ जान्नुहुन्छ” भन्दै प्रार्थना गर्छन् र कतिले त परमेश्वरलाई आफूमाथि नियाल्न दिने शपथसमेत खान्छन्, शपथ भङ्ग गरे दण्ड दिइओस् भनेरसमेत भन्छन्। मानिसले परमेश्वरलाई उसको हृदयभित्र हेर्ने अनुमति दिए पनि, त्यसको अर्थ मानिस परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरू पालन गर्न सक्षम छ भन्ने हुँदैन, न त उसले आफ्नो भाग्य र सम्भावनाहरू र उसका सबै कुराहरू परमेश्वरको नियन्त्रणमा छोडेको छ भन्ने नै हुन्छ। यसैले, तैँले परमेश्वरको अघि शपथ खाए पनि वा उहाँको अघि जे घोषणा गरे पनि परमेश्वरको नजरमा तेरो हृदय अझैसम्म उहाँका निम्ति बन्द रहेको छ, किनकि तैँले परमेश्वरलाई तेरो हृदयमा हेर्न मात्र दिन्छस् तर उहाँलाई त्यसमाथि नियन्त्रण गर्न दिँदैनस्। अर्को शब्दमा भन्दा, तैँले परमेश्वरलाई आफ्नो हृदय बिलकुलै दिएको छैनस्, र परमेश्वरलाई सुनाउनको लागि राम्रो सुनिने वचनहरू मात्र बोल्छस्; यस क्रममा तैँले परमेश्वरबाट आफ्ना विभिन्न छली अभिप्रायहरू लुकाउँछस्, यसको साथै तेरा षड्यन्त्र, युक्ति र योजनाहरू पनि लुकाउँछस् र तैँले आफ्नो सम्भाव्यता र नियतिलाई आफ्नै हातमा पक्रेर राख्छस्, र तँ ती कुरा परमेश्वरले खोस्नुहुनेछ भनी साह्रै डराउँछस्। यसप्रकार, परमेश्वरले कहिल्यै पनि उहाँप्रतिको मानिसको इमानदारिता देख्नुहुन्न। परमेश्वरले मानिसको हृदयको गहिराइलाई अवलोकन गर्नुहुने, र मानिसले के सोचिरहेको छ र उसले आफ्नो हृदयमा के गर्ने इच्छा गर्छ, र उसको हृदयभित्र के-कस्ता कुराहरू राखिएका छन् भनी देख्न सक्नुहुने भए तापनि, मानिसको हृदय परमेश्वरको स्वामित्वमा हुँदैन, र उसले परमेश्वरको नियन्त्रणमा रहने गरी आफ्नो हृदय दिएको हुँदैन। भन्नुको अर्थ, परमेश्वरसँग अवलोकन गर्ने अधिकार त हुन्छ, तर नियन्त्रण गर्ने अधिकार भने हुँदैन। मानिसले आफ्नो व्यक्तिपरक चेतनामा आफूलाई परमेश्वरको बन्दोबस्तमा सुम्पने चाह वा इच्छा गर्दैन। मानिसले आफैलाई परमेश्वरको लागि बन्द गरेको त छ नै, अझ यहाँ त त्यस्ता मानिसहरू पनि छन् जो झूटो प्रभाव पार्न र परमेश्वरको भरोसा जित्न चिप्ले कुरा र चापलुसी गर्दै, अनि आफ्नो वास्तविक अनुहार परमेश्वरको नजरबाट लुकाउँदै आफ्नो हृदय ढाक्ने उपायहरू सोच्छन्। परमेश्वरलाई देख्न नदिनुको पछाडि तिनीहरूको उद्देश्य भनेको तिनीहरू वास्तवमा कस्ता छन् त्यो परमेश्वरलाई बुझ्न नदिनु हो। तिनीहरू आफ्नो हृदय परमेश्वरलाई दिन चाहँदैनन्, बरु आफ्नै निम्ति राख्न चाहन्छन्। यसको भित्री अर्थ यही हो कि मानिसले जे गर्छ र उसले जे चाहन्छ ती सबै नै मानिस आफैद्वारा योजना, अनुमान र निर्णय गरिएको हुन्छ; उसलाई परमेश्वरको सहभागिता वा हस्तक्षेपको आवश्यकता पर्दैन, परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरू उसलाई आवश्यक हुने त कुरै नगरौँ। यसैले, चाहे परमेश्वरका आज्ञाहरू, उहाँका आदेशहरूको सम्बन्धमा होस् वा परमेश्वरले मानिससँग गर्नुभएका मापदण्डहरूको सम्बन्धमा होस्, मानिसका निर्णयहरू उसका आफ्नै इच्छा र चासोहरूमा, त्यो बेलाको उसको आफ्नै अवस्था र परिस्थितिहरूमा आधारित हुन्छन्। मानिसले जहिल्यै पनि ऊ हिँड्नुपर्ने बाटोको बारेमा मूल्याङ्कन गर्न र त्यसलाई चुन्न उसले जानेको ज्ञान र जानकारी, र उसको आफ्नै बुद्धिको प्रयोग गर्छ, र उसले परमेश्वरलाई हस्तक्षेप वा नियन्त्रणको अनुमति दिँदैन। परमेश्वरले देख्नुहुने मानिसको हृदय यही हो।
सुरुदेखि आजको दिनसम्म, मानिस मात्र परमेश्वरसँग कुराकानी गर्न सक्षम रहेको छ। अर्थात्, सबै जीवित प्राणीहरू र परमेश्वरका सृष्टिहरूमध्ये मानिसबाहेक अरू कुनै पनि जीव परमेश्वरसँग कुराकानी गर्न सक्षम रहेको छैन। मानिससित कान छन् जसद्वारा उसले सुन्न सक्छ, र उसँग आँखा छन् जसद्वारा उसले देख्न सक्छ; ऊसित भाषा छ, र आफ्नै विचारहरू र स्वतन्त्र इच्छा छ। ऊसित ती सबै कुराहरू छन् जुन परमेश्वर बोल्नुभएको सुन्न, परमेश्वरको इच्छा बुझ्न र परमेश्वरको आदेश स्वीकार गर्नका निम्ति चाहिन्छ, र यसकारण मानिस उहाँको जस्तै मनमस्तिष्क भएको सहयात्री होस् र उहाँको साथमा हिँड्न सकोस् भन्ने चाहना गर्दै परमेश्वरले उहाँका सबै चाहनाहरू मानिसलाई प्रदान गर्नुहुन्छ। जबदेखि परमेश्वरले व्यवस्थापन गर्न थाल्नुभयो, त्यसै बेलादेखि मानिसले आफ्नो हृदय उहाँलाई दिओस्, परमेश्वरलाई त्यो शुद्ध र सुसज्जित पार्न दिओस्, उसलाई परमेश्वरका निम्ति सन्तोषजनक र परमेश्वरको प्रिय बनाउन, उसलाई परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने बनाउन दिओस् भनेर उहाँले पर्खिरहनुभएको छ। परमेश्वरले सधैँ बाटो हेर्दै यो नतिजा पर्खिरहनुभएको छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४०
परमेश्वरद्वारा गरिएको र बाइबलमा भएको अय्यूबको मूल्याङ्कन
अय्यूब १:१ ऊज देशमा एक जना मानिस थिए, जसको नाम अय्यूब थियो; र त्यस मानिस सिद्ध र धर्मी थिए अनि तिनी परमेश्वरको भय मान्थे र दुष्टताबाट अलग बस्थे।
अय्यूब १:५ अनि भोजका दिन सकिएपछि अय्यूबले तिनीहरूलाई शुद्ध पार्थे, अनि बिहान सबेरै उठ्थे र ती सबैका सङ्ख्याबमोजिम होमबलि चढाउँथे: किनकि अय्यूबले भन्थे, मेरा छोराहरूले पाप गरे होलान् र आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई सरापे होलान्। अय्यूबले निरन्तर यसो गर्थे।
अय्यूब १:८ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।
तिमीहरूले यी खण्डहरूमा देख्ने मुख्य बुँदा के हो? धर्मशास्त्रका यी तीन संक्षिप्त खण्डहरू सबै नै अय्यूबसँग सम्बन्धित छन्। संक्षिप्त भए पनि, तिनी कस्ता किसिमका व्यक्ति थिए भनी यी खण्डहरूले स्पष्ट रूपमा बताउँछन्। अय्यूबको दैनिक व्यवहार र तिनको आचरणको विवरणमार्फत यी खण्डहरूले सबैलाई के कुरा बताउँछन् भने परमेश्वरले अय्यूबको बारेमा गर्नुभएको मूल्याङ्कन आधारहीन थिएन बरु उचित रूपमा तथ्यपरक थियो। यी खण्डहरूले हामीलाई चाहे अय्यूबको बारेमा मानिसले गरेको मूल्याङ्कन होस् (अय्यूब १:१), वा तिनको बारेमा परमेश्वरले गर्नुभएको मूल्याङ्कन (अय्यूब १:८), ती दुवै नै अय्यूबले परमेश्वर र मानिसको अघि गरेका कार्यहरूका नतिजा हुन् (अय्यूब १:५) भन्ने कुरा बताउँछन्।
पहिले हामी यो खण्ड पढौँ: “ऊज देशमा एक जना मानिस थिए, जसको नाम अय्यूब थियो; र त्यस मानिस सिद्ध र धर्मी थिए अनि तिनी परमेश्वरको भय मान्थे र दुष्टताबाट अलग बस्थे।” यो अय्यूबको बारेमा बाइबलमा गरिएको पहिलो मूल्याङ्कन हो, र यो वाक्य, लेखक आफैले गरेको अय्यूबको मूल्याङ्कन हो। स्वाभाविक रूपमा, यसले मानिसले गरेको अय्यूबको मूल्याङ्कनको पनि प्रतिनिधित्व गर्छ, जुन हो “त्यस मानिस सिद्ध र धर्मी थिए अनि तिनी परमेश्वरको भय मान्थे र दुष्टताबाट अलग बस्थे।” अर्को, हामी परमेश्वरले गर्नुभएको अय्यूबको मूल्याङ्कन पढौँ: “त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।” ती दुईमध्ये एउटा मानिसबाट र अर्को परमेश्वरबाट आयो; ती एउटै विषयवस्तु भएका दुईवटा मूल्याङ्कन हुन्। त्यसैले यो देख्न सकिन्छ कि अय्यूबको व्यवहार र आचरणको बारेमा मानिसलाई थाहा थियो र परमेश्वरद्वारा प्रशंसा गरिएको थियो। अर्को शब्दमा भन्दा, मानिसको अघि र परमेश्वरको अघि अय्यूबको आचरण एकसमान थियो; तिनले परमेश्वरद्वारा अवलोकन होस् भनेर हरसमय आफ्नो व्यवहार र अभिप्राय उहाँको सामु राख्थे र तिनी परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति थिए। यसरी, परमेश्वरको नजरमा, पृथ्वीका मानिसहरूमा अय्यूब मात्र सिद्ध र सोझो थिए, जो परमेश्वरको भय मान्थे र दुष्टताबाट अलग बस्थे।
अय्यूबले आफ्नो दैनिक जीवनमा परमेश्वरको भय मानेको र दुष्टताबाट अलग बसेको विशेष प्रकटीकरणहरू
यसपछि, हामी अय्यूबले परमेश्वरको भय मानेको र दुष्टताबाट अलग बसको विशेष प्रकटीकरणहरूलाई हेरौँ। यसभन्दा अघि र पछिका खण्डहरूबाहेक हामी अय्यूब १:५ पनि पढौँ, जुन अय्यूबले परमेश्वरको भय मानेको र दुष्टताबाट अलग बसेको एक विशेष प्रकटीकरण हो। यो खण्ड तिनी आफ्नो दैनिक जीवनमा कसरी परमेश्वरसँग डराउँथे र दुष्टताबाट टाढा बस्थे भन्ने कुरासित सम्बन्धित छ; सबैभन्दा मुख्य कुरा, तिनले परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्नका लागि जे गर्नुपर्थ्यो त्यो मात्र गरेनन्, आफ्ना छोराछोरीहरूका लागि समेत नियमित रूपमा परमेश्वरलाई होमबलि चढाए। तिनीहरूले भोज खाँदा “पाप गरे होलान् र आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई सरापे होलान्” कि भनी तिनी डराउँथे। अय्यूबमा यो डर कसरी प्रकट भयो? मूल पाठले निम्न विवरण दिन्छ: “अनि भोजका दिन सकिएपछि अय्यूबले तिनीहरूलाई शुद्ध पार्थे, अनि बिहान सबेरै उठ्थे र ती सबैका सङ्ख्याबमोजिम होमबलि चढाउँथे।” अय्यूबको आचरणले हामीलाई के देखाउँछ भने, परमेश्वरप्रतिको तिनको भय तिनको बाहिरी आचरणमा प्रकट हुनुको सट्टा तिनको हृदयभित्रबाट आएको थियो र परमेश्वरप्रतिको तिनको भय तिनको दैनिक जीवनको हरेक पक्षमा हरसमय पाउन सकिन्थ्यो, किनकि तिनले आफैलाई दुष्टताबाट अलग मात्र राख्दैनथे, आफ्ना छोराछोरीहरूको तर्फबाट समेत होमबलिहरू चढाउँथे। अर्को शब्दमा भन्दा, अय्यूब परमेश्वरको विरुद्धमा पाप गर्ने र आफ्नै हृदयमा परमेश्वरलाई इन्कार गर्नेबारेमा गहन रूपमा डराउने मात्र होइन, तिनका छोराछोरीहरूले परमेश्वरको विरुद्धमा पाप गरे होलान् र उनीहरूका हृदयमा उहाँलाई इन्कार गरे होलान् भनेर समेत चिन्तित हुन्थे। यसबाट देख्न सकिन्छ कि परमेश्वरप्रतिको अय्यूबको भयको सत्यता जाँचमा खरो उत्रन्छ, र यो कुनै पनि मानिसको शङ्काभन्दा पर छ। तिनले यो काम कहिलेकहीँ गर्थे कि बारम्बार गर्थे? पाठको अन्तिम वाक्य यस्तो छ, “अय्यूबले निरन्तर यसो गर्थे।” यी शब्दहरूको अर्थ यो हो कि अय्यूबले कहिलेकहीँ वा तिनलाई मन लागेको बेला मात्र गएर आफ्ना छोराछोरीहरूलाई हेर्दैनथे, न त तिनले प्रार्थनामार्फत नै परमेश्वरसामु पाप स्वीकार गर्ने गर्थे। बरु, तिनले आफ्ना छोराछोरीहरूलाई नियमित रूपमा पवित्र हुन पठाउँथे र तिनीहरूका लागि होमबलि चढाउँथे। यहाँ “निरन्तर रूपमा” भन्ने शब्दको अर्थ तिनले एक वा दुई दिन, वा एक क्षणका लागि त्यसो गर्थे भन्ने हुँदैन। यसले के भनिरहेको छ भने परमेश्वरप्रतिको अय्यूबको डर अस्थायी थिएन, र यो ज्ञान वा बोलेका वचनहरूमा सीमित थिएन; बरु, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गले तिनको हृदयलाई मार्गनिर्देशित गरेको थियो, त्यसले नै तिनको व्यवहारलाई निर्देशित गरेको थियो, र तिनको हृदयमा यो नै तिनको अस्तित्वको मूल थियो। तिनले निरन्तर यो कुरा गर्थे भन्ने तथ्यले के देखाउँछ भने, तिनी आफ्नो हृदयमा प्रायजसो आफैले पनि परमेश्वरको विरुद्धमा पाप गरिएला कि भनी डराउँथे र आफ्ना छोराछोरीहरूले पनि परमेश्वरको विरुद्ध पाप गर्लान् कि भनी डराउँथे। यसले तिनको हृदयमा परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने कुराको वजन कति थियो भन्ने कुरालाई दर्साउँछ। तिनले निरन्तर यो काम गरे, किनकि तिनको हृदयमा भय र डर थियो—तिनले परमेश्वरको विरुद्धमा दुष्कर्म र पाप गरे कि अनि तिनी परमेश्वरको मार्गबाट तर्केर गए कि र त्यसरी परमेश्वरलाई सन्तुष्ट तुल्याउन असक्षम भए कि भनी डराउँथे। यसको साथसाथै, तिनी आफ्ना छोराछोरीले परमेश्वरलाई रिस उठाए कि भनी तिनीहरूको बारेमा पनि चिन्तित हुन्थे। अय्यूबको दैनिक जीवनमा तिनको सामान्य आचरण ठीक यस्तै थियो। तिनको यही सामान्य आचरणले प्रमाणित गर्छ कि अय्यूब परमेश्वरसँग डराउँथे र दुष्टताबाट अलग बस्थे भन्ने कुरा केवल खोक्रा शब्दहरू थिएनन्, अय्यूब त साँच्चै नै त्यस्तो वास्तविकतामा जिउँथे। “अय्यूबले निरन्तर यसो गर्थे”: यी वचनले हामीलाई परमेश्वरको सामु अय्यूबले गर्ने गरेका दैनिक कार्यहरूको बारेमा बताउँछन्। जब तिनले निरन्तर त्यसो गरे, के तिनको व्यवहार र तिनको हृदय परमेश्वरको सामुन्ने पुग्यो? अर्को शब्दमा, के परमेश्वर तिनको हृदय र तिनको व्यवहारबाट प्रायजसो प्रसन्न बन्नुहुन्थ्यो? अनि, अय्यूबले कुन स्थिति र कुन सन्दर्भमा निरन्तर त्यसो गरिरहे? केही मानिसहरू भन्छन्: “परमेश्वर घरीघरी अय्यूबसामु देखा पर्नुहुन्थ्यो, त्यसैले तिनले त्यस्तो गरे।” कोही भन्छन्: “तिनमा दुष्टताबाट अलग बस्ने इच्छा भएकोले तिनले निरन्तर त्यसो गरे।” अनि, कोही भन्छन्: “सायद तिनलाई आफ्नो धनसम्पत्ति सजिलै प्राप्त भएको थिएन भन्ने लाग्थ्यो, र त्यो आफूलाई परमेश्वरले दिनुभएको हो भन्ने थाहा थियो, त्यसैले तिनी परमेश्वरको विरुद्ध पाप गर्दा वा उहाँलाई चिढ्याउँदा त्यो सम्पत्ति गुमाउनु पर्ला भनी साह्रै डराउँथे।” के यी दाबीहरूमध्ये कुनै सत्य छ? स्पष्ट छ, सत्य छैन। किनकि परमेश्वरको नजरमा त, परमेश्वरले अय्यूबको बारेमा जुन कुरा सबैभन्दा बढी स्वीकार र कदर गर्नुभएको थियो, त्यो कुरा अय्यूबले निरन्तर त्यसो गरे भन्ने तथ्य थिएन; बरु त्यो त अय्यूबको आचरण थियो जुन तिनलाई शैतानको हातमा सुम्पिँदा र तिनको परीक्षा हुँदा परमेश्वर, मानिस र शैतानसामु तिनले देखाएका थिए।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४१
शैतानले पहिलोपटक अय्यूबलाई परीक्षा गर्छ (तिनको पशुधन चोरिन्छ र तिनका छोराछोरीहरूमाथि विपत्ति आइपर्छ) (छनौट गरिएका खण्डहरू)
क. परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू
अय्यूब १:८ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।
अय्यूब १:१२ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, हेर्, त्यससँग भएको सबै तेरो शक्तिमा छ; त्यसमाथि मात्रै तैँले तेरो हात नलगा। त्यसैले शैतान यहोवाको छेउबाट गयो।
ख. शैतानको जबाफ
अय्यूब १:९-११ त्यसपछि शैतानले यहोवालाई जवाफ दियो र भन्यो, के अय्यूबले परमेश्वरको भय त्यत्तिकै मान्छ र? के तपाईंले तिनको वरिपरि, र तिनको घरवरिपरि, र तिनीसँग भएका सबै थोकलाई चारैतिरबाट बार हाल्नुभएको छैन र? तपाईंले तिनको हातका कामहरूमा आशिष् दिनुभएको छ र तिनको धनसम्पत्ति मुलुकभरि वृद्धि भएको छ। तर अहिले तपाईंको हात पसार्नुहोस्, र तिनीसँग भएका सबै थोक छोइदिनुहोस्, अनि तिनले तपाईंलाई सोझै सराप्नेछन्।
अय्यूबको विश्वास सिद्ध होस् भनेर परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा गर्ने अनुमति दिनुहुन्छ
अय्यूब १:८ त्यो पहिलो विवरण हो जहाँ हामी बाइबलमा यहोवा परमेश्वर र शैतानबीचको वार्तालाप देख्छौँ। त्यसो भए, परमेश्वरले के भन्नुभयो? मूल पाठले निम्न विवरण प्रदान गर्छ: “अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।” यो शैतानको अगाडि अय्यूबको विषयमा परमेश्वरले गर्नुभएको मूल्याङ्कन थियो; परमेश्वरले भन्नुभयो कि तिनी एक सिद्ध र सोझो मानिस हुन्, त्यस्तो व्यक्ति जो परमेश्वरको भय मान्थे र दुष्टताबाट अलग बस्थे। परमेश्वर र शैतानबीच यी कुराहरू हुनुभन्दा अघि, परमेश्वरले अय्यूबलाई जाँच्न शैतानलाई प्रयोग गर्ने—उहाँले अय्यूबलाई शैतानको हातमा सुम्पने सङ्कल्प गर्नुभएको थियो। एक हिसाबमा, यसले अय्यूबको सम्बन्धमा परमेश्वरको अवलोकन र मूल्याङ्कन सही र त्रुटिहीन छ भनी साबित गर्थ्यो, र अय्यूबको गवाहीद्वारा शैतान सर्ममा पर्नेथ्यो; अर्को हिसाबमा, त्यसले परमेश्वरमाथिको अय्यूबको विश्वास र परमेश्वरप्रतिको भयलाई सिद्ध बनाउँथ्यो। त्यसैले, जब शैतान परमेश्वरको सामु आयो, परमेश्वरले दोहोरो अर्थ लाग्ने कुरा गर्नुभएन। उहाँले सिधा कुरा गर्दै शैतानलाई सोध्नुभयो: “के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।” परमेश्वरको प्रश्नमा निम्न अर्थहरू छन्: शैतानले सबै ठाउँ घुम्ने गरेको र अय्यूबको बारेमा चियो गर्ने गरेको परमेश्वरलाई थाहा थियो। यसले अय्यूबलाई धेरैपटक परीक्षा र हमला गरेको थियो र त्यो परमेश्वरमाथिको तिनको विश्वास र परमेश्वरप्रतिको भय स्थिर रहिरहन सक्दैन भनी प्रमाणित गर्न तिनीमाथि विनाश ल्याउने उपायको खोजीमा थियो। अय्यूबले परमेश्वरलाई त्यागुन् र त्यसले तिनलाई परमेश्वरको हातबाट खोस्न सकोस् भनेर शैतानले अय्यूबलाई भताभुङ्ग पार्ने अवसरहरू पनि खोज्यो। तैपनि परमेश्वरले अय्यूबको हृदयभित्र हेर्नुभयो र तिनलाई अति सिद्ध र धर्मी, र परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्तिको रूपमा देख्नुभयो। अय्यूब सिद्ध र इमानदार मानिस हुन् जो परमेश्वरको भय मान्छ र दुष्टताबाट अलग बस्छ, अय्यूबले कहिल्यै परमेश्वरलाई त्याग्दैनन् र शैतानको पछि लाग्दैनन् भनी शैतानलाई बताउन परमेश्वरले एउटा प्रश्नको प्रयोग गर्नुभयो। परमेश्वरबाट अय्यूबको मूल्याङ्कन सुनेपछि शैतानमा अपमानको साथमा क्रोध उत्पन्न भयो अनि अय्यूबलाई खोसेर लिन त्यो अझ अधीर भयो, किनकि शैतानले कहिल्यै पनि कुनै व्यक्ति सिद्ध र इमानदार हुन सक्छ, वा उनीहरू परमेश्वरको डर मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्छन् भनी विश्वास गरेको थिएन। यसको साथै, शैतानले मानिसमा भएको सिद्धता र इमानदारितालाई पनि घृणा गर्थ्यो, र परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्ने मानिसहरूलाई घिनाउँथ्यो। यसैले अय्यूब १:९-११ मा यो लेखिएको छ, “त्यसपछि शैतानले यहोवालाई जवाफ दियो र भन्यो, के अय्यूबले परमेश्वरको भय त्यत्तिकै मान्छ र? के तपाईंले तिनको वरिपरि, र तिनको घरवरिपरि, र तिनीसँग भएका सबै थोकलाई चारैतिरबाट बार हाल्नुभएको छैन र? तपाईंले तिनको हातका कामहरूमा आशिष् दिनुभएको छ र तिनको धनसम्पत्ति मुलुकभरि वृद्धि भएको छ। तर अहिले तपाईंको हात पसार्नुहोस्, र तिनीसँग भएका सबै थोक छोइदिनुहोस्, अनि तिनले तपाईंलाई सोझै सराप्नेछन्।” परमेश्वर शैतानको द्वेषपूर्ण प्रकृतिसँग राम्ररी परिचित हुनुहुन्थ्यो, र शैतानले धेरै अघिदेखि अय्यूबमाथि विनाश ल्याउने योजना गरिरहेको छ भन्ने कुरा उहाँलाई राम्ररी थाहा थियो, यसैले परमेश्वरले अय्यूब सिद्ध र इमानदार छन्, तिनी परमेश्वरसँग डराउँछन् र दुष्टताबाट अलग बस्छन् भनी शैतानलाई फेरि बताउँदै त्यसलाई ठीक बाटोमा ल्याउन, त्यसको वास्तविक अनुहार देखाउन चाहनुभयो, र अय्यूबलाई आक्रमण गर्न र परीक्षामा पार्न दिनुभयो। अर्को शब्दमा भन्दा, परमेश्वरले जानीजानी अय्यूब सिद्ध र इमानदार छन्, र तिनी परमेश्वरसँग डराउँछन् र दुष्टताबाट अलग बस्छन् भनी जोड दिनुभयो, र यसरी अय्यूब सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति भएकोमा शैतानले घृणा र क्रोध गरेको कारण उहाँले शैतानलाई अय्यूबमाथि आक्रमण गर्ने अनुमति दिनुभयो। परिणामस्वरूप, परमेश्वरले अय्यूब सिद्ध र इमानदार, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति हुन् भन्ने देखाएर शैतानलाई लज्जित पार्नुहुनेथ्यो, र यसरी शैतान पूर्ण रूपले अपमानित र पराजित हुनेथ्यो। त्यसपछि, शैतानले अब अय्यूबको सिद्धता, इमानदारिता, परमेश्वरप्रतिको भय, वा दुष्टताबाट अलग बस्ने तिनको आचरणको बारेमा फेरि कहिल्यै शङ्का गर्ने वा आरोप लगाउनेथेन। यसरी, परमेश्वरको जाँच र शैतानको परीक्षा करिबकरिब अपरिहार्य नै थियो। परमेश्वरको जाँच र शैतानको परीक्षाको सामना गर्न सक्ने व्यक्ति अय्यूब मात्र थिए। यस वार्तालापपछि, शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा गर्ने अनुमति प्रदान गरियो। यसरी शैतानको आक्रमणको पहिलो चरण सुरु भयो। यी आक्रमणहरूको निसाना अय्यूबको सम्पत्ति थियो, किनकि शैतानले अय्यूबको विरुद्धमा निम्न आरोप लगाएको थियो: “के अय्यूबले परमेश्वरको भय त्यत्तिकै मान्छ र? … तपाईंले तिनको हातका कामहरूमा आशिष् दिनुभएको छ र तिनको धनसम्पत्ति मुलुकभरि वृद्धि भएको छ।” फलस्वरूप, परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबका सबै कुरा खोस्ने अनुमति दिनुभयो—परमेश्वरले शैतानसँग कुरा गर्नुको उद्देश्य यही थियो। यद्यपि, परमेश्वरले शैतानसँग एउटा सर्त राख्नुभयो: “त्यससँग भएको सबै तेरो शक्तिमा छ; त्यसमाथि मात्रै तैँले तेरो हात नलगा” (अय्यूब १:१२)। परमेश्वरले यही सर्तमा शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा गर्ने अनुमति दिनुभयो र अय्यूबलाई शैतानको हातमा राख्नुभयो, र उहाँले शैतानका लागि यो सीमा तोकिदिनुभयो: उहाँले शैतानलाई अय्यूबको कुनै हानि नगर्न आज्ञा दिनुभयो। अय्यूब सिद्ध र इमानदार छन् भनी परमेश्वरले पहिचान गर्नुभएको थियो, र उहाँको सामु अय्यूबको सिद्धता र इमानदारिता शङ्का गर्न नसकिने छ, परीक्षामा पर्दा तिनी खडा हुन सक्छन् भन्ने विश्वास उहाँलाई थियो, त्यसैले परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा गर्ने अनुमति दिनुभयो, तर शैतानलाई केही सीमाहरू तोकिदिनुभयो: शैतानलाई अय्यूबका सबै सम्पत्ति खोस्ने अनुमति दिइयो, तर त्यसले तिनीमाथि औंला उठाउन सक्दैनथ्यो। यसको अर्थ के हो? यसको अर्थ के हो भने, त्यसबेला परमेश्वरले अय्यूबलाई पूर्ण रूपमा शैतानको हातमा दिनुभएन। शैतानले आफूले चाहेको जुनसुकै तरिकाले अय्यूबको परीक्षा गर्न सक्थ्यो, तर त्यसले अय्यूबलाई चोट पुर्याउन सक्दैनथ्यो—तिनको टाउकोको एउटा कपालसमेत छुन सक्दैनथ्यो—किनकि मानिसका सबै कुरा परमेश्वरद्वारा नियन्त्रित हुन्छ, र किनकि मानिस बाँच्छ कि मर्छ भन्ने कुराको निर्णय परमेश्वरले गर्नुहुन्छ। शैतानसँग यो अनुमति छैन। परमेश्वरले शैतानलाई यो कुरा भन्नुभएपछि शैतानलाई त्यो काम सुरु गर्न आतुरी भयो। त्यसले अय्यूबलाई परीक्षा गर्न सबै माध्यमहरू प्रयोग गर्यो, र केही समयपछि नै अय्यूबले परमेश्वरले तिनलाई दिनुभएका कैयौँ भेडा र गोरुहरू र सबै सम्पत्ति गुमाइसकेका थिए…। यसरी परमेश्वरको परीक्षा तिनीमाथि आइपर्यो।
बाइबलले हामीलाई अय्यूबको परीक्षा कहाँबाट उत्पत्ति भयो भन्नेबारेमा बताउने भए पनि, ती परीक्षाहरूको शिकार भएका अय्यूब आफैलाई के भइरहेको छ भन्ने थाहा थियो? अय्यूब केवल एक मरणशील मानिस थिए; अवश्य नै, तिनलाई आफ्नो वरिपरि प्रकट भइरहेको घटनाको बारेमा केही पनि थाहा थिएन। तैपनि, तिनमा भएको परमेश्वरको भयका साथै तिनको सिद्धता र सोझोपनले तिनलाई आफूमाथि परमेश्वरको परीक्षा आएको छ भन्ने थाहा दिलायो। आत्मिक क्षेत्रमा के भएको थियो भन्ने तिनलाई थाहा थिएन, न त यी परीक्षाहरूका पछाडि रहेका परमेश्वरका अभिप्रायहरूको बारेमा नै तिनलाई थाहा थियो। तर उनीमाथि जे आइपरे पनि, तिनी आफ्नो सिद्धता र सोझोपनमा दृढ रहनुपर्छ, र परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा रहनुपर्छ भन्ने कुरा तिनलाई थाहा थियो। यी मामिलाहरूप्रतिको अय्यूबको मनोवृत्ति र प्रतिक्रियालाई परमेश्वरले स्पष्ट रूपमा देख्नुभएको थियो। परमेश्वरले के देख्नुभयो? उहाँले परमेश्वरको भय मान्ने अय्यूबको हृदय देख्नुभयो, किनकि सुरुदेखि अय्यूबको परीक्षा गरिएको बेलासम्म, अय्यूबको हृदय परमेश्वरप्रति खुला थियो, त्यो परमेश्वरको सामु उदाङ्गो पारिएको थियो, र अय्यूबले आफ्नो सिद्धता वा सोझोपन त्याग गरेनन्, न त तिनले परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्ग नै त्यागे, न त्यसबाट तर्केर नै गए—परमेश्वरका निम्ति योभन्दा बढी सन्तोषजनक अरू कुनै कुरा थिएन।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४२
शैतानले पहिलोपटक अय्यूबलाई परीक्षा गर्छ (तिनको पशुधन चोरिन्छ र तिनका छोराछोरीहरूमाथि विपत्ति आइपर्छ) (छनौट गरिएका खण्डहरू)
अय्यूबको प्रतिक्रिया
अय्यूब १:२०-२१ त्यसपछि अय्यूब उठे, आफ्नो खास्टो च्याते, आफ्नो कपाल खौरे, भूँइमा लम्पसार परे र आराधना गरे, अनि तिनले भने, म मेरी आमाको गर्भबाट नाङ्गै आएँ र म नाङ्गै फर्कनेछु: यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।
अय्यूब आफूसित भएका सबै थोक फर्काउन आफै तयार हुने अवस्था परमेश्वरप्रतिको तिनको भयबाट आउँछ
परमेश्वरले शैतानलाई “त्यससँग भएको सबै तेरो शक्तिमा छ; त्यसमाथि मात्रै तैँले तेरो हात नलगा,” भन्नुभएपछि, शैतान त्यहाँबाट गयो र त्यसको लगत्तै अय्यूब अचानक र भयङ्कर आक्रमणको शिकार भए: सुरुमा, तिनका गोरु र गधाहरू लुटिए र तिनका केही नोकरहरू मारिए; त्यसपछि तिनका भेडा र अन्य नोकरचाकर आगोमा भस्म भए। त्यसपछि, तिनका ऊँटहरू लगियो र तिनका अझ धेरै नोकरचाकरको हत्या गरियो। अन्त्यमा, तिनका छोराछोरीहरूको ज्यान लिइयो। यो चरणबद्ध आक्रमण अय्यूबले पहिलो परीक्षाको अवधिमा भोगेका यातनाहरू थिए। परमेश्वरको आज्ञाअनुसार, यी आक्रमणहरूको अवधिमा शैतानले अय्यूबका सम्पत्ति र छोराछोरीहरूलाई मात्र लक्षित गर्यो, तर अय्यूब स्वयम्लाई हानि गरेन। यद्यपि, अय्यूब धेरै सम्पत्ति भएको धनी मानिसबाट तुरुन्तै केही पनि नभएको व्यक्तिमा परिणत भए। कसैले पनि यो स्तब्ध पार्ने गरी अचानक गरिएको प्रहार सामना गर्न सक्दैनथ्यो वा त्यसप्रति उचित प्रतिक्रिया देखाउन सक्दैनथ्यो, तर अय्यूबले आफ्नो असाधारण पक्ष प्रकट गरे। धर्मशास्त्रले निम्न विवरण प्रदान गर्छ: “त्यसपछि अय्यूब उठे, आफ्नो खास्टो च्याते, आफ्नो कपाल खौरे, भूँइमा लम्पसार परे र आराधना गरे।” आफ्ना छोराछोरीहरू र सबै सम्पत्ति गुमाएको खबर सुनेपछि अय्यूबले दिएको पहिलो प्रतिक्रिया यही थियो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनी स्तब्ध भएको वा डरले ग्रस्त भएको देखिएका थिएनन्, तिनले क्रोध वा घृणा प्रकट गर्ने कुरा त परै जाओस्। त्यसपछि तँ के देख्छस् भने, आफ्नो हृदयमा तिनले यो बुझिसकेका थिए कि ती विपत्तिहरू संयोगले आएका होइनन्, वा ती मानिसको हातद्वारा भएका होइनन्, वा त्यो प्रतिशोध वा दण्डको आगमन त झन् हुनै सक्दैन। बरु, यहोवाको परीक्षा तिनीमाथि आएको थियो; तिनको सम्पत्ति र छोराछोरीहरू लिन चाहने यहोवा नै हुनुहुन्थ्यो। त्यस बेला अय्यूब एकदम शान्त र स्पष्ट विचारका थिए। तिनको सिद्ध र सोझो मानवताले तिनलाई आफूमा परेका विपत्तिहरूबारे तर्कसंगत र स्वाभाविक रूपमा सही विचार र निर्णय गर्न सक्षम तुल्यायो, र यसको परिणामस्वरूप तिनले असाधारण शान्तिका साथ व्यवहार गरे: “त्यसपछि अय्यूब उठे, आफ्नो खास्टो च्याते, आफ्नो कपाल खौरे, भूँइमा लम्पसार परे र आराधना गरे।” “आफ्नो खास्टो च्याते” भन्नुको अर्थ तिनी वस्त्रहीन थिए, र तिनीसित केही थिएन भन्ने हुन्छ। “आफ्नो कपाल खौरे” भन्नुको अर्थ तिनी नवजात शिशुको रूपमा परमेश्वरको सामु फर्के; “भूँइमा लम्पसार परे र आराधना गरे” भन्नुको अर्थ तिनी संसारमा नाङ्गै आएका थिए, र आज तिनीसित केही थिएन, तिनी नवजात शिशुजस्तो बनेर परमेश्वरको सामु फर्केका थिए। आफूमाथि परिआएका सबै कुराहरूप्रति अय्यूबको जुन मनोवृत्ति थियो, त्यो परमेश्वरको कुनै पनि प्राणीले हासिल गर्न सक्दैनथ्यो। यहोवामाथिको तिनको विश्वास विश्वासको क्षेत्रभन्दा पनि माथि पुगेको थियो; परमेश्वरप्रतिको तिनको भय, परमेश्वरप्रतिको तिनको आज्ञाकारिता यही थियो; तिनले परमेश्वरलाई उहाँले तिनलाई दिनुभएको निम्ति मात्र धन्यवाद दिएनन्, तिनीबाट उहाँले खोस्नुभएको निम्ति पनि धन्यवाद दिए। यसबाहेक, तिनले आफ्नो जीवनसहित आफ्नो स्वामित्वमा भएका सम्पूर्ण कुराहरू आफै परमेश्वरकहाँ फर्काउन सके।
परमेश्वरप्रतिको अय्यूबको भय र आज्ञाकारिता मानवजातिका लागि एउटा उदाहरण हो, र तिनको सिद्धता र सोझोपन मानिसमा हुनैपर्ने मानवताको चरम सीमा थिए। तिनले परमेश्वरलाई देखेका थिएनन्, तैपनि तिनले परमेश्वर साँच्चै नै हुनुहुन्छ भनी बुझे, र यो कुरा बुझेकाले नै तिनले परमेश्वरको भय माने, र परमेश्वरप्रतिको तिनको भयको कारण तिनले परमेश्वरको आज्ञापालन गर्न सके। तिनले आफूसँग भएका सबै थोकहरूमाथि परमेश्वरलाई स्वतन्त्र रूपमा नियन्त्रण गर्न दिए, तैपनि तिनले गुनासो गरेनन्, र परमेश्वरको सामु घोप्टो परे, र त्यस बेला यदि परमेश्वरले तिनको देह लिनुभयो भने पनि तिनले कुनै गुनासो नगरी खुसीसाथ उहाँलाई त्यसो गर्न दिनेथेँ भनी भने। तिनको सम्पूर्ण आचरण तिनको सिद्ध र सोझो मानवताको उपज थियो। भन्नुको अर्थ, तिनको निर्दोषता, इमानदारिता र दयाको परिणामस्वरूप, अय्यूब परमेश्वरको अस्तित्वसम्बन्धी आफ्नो बुझाइ र अनुभवमा अटल थिए। यही जगको आधारमा तिनले आफ्नै लागि मापदण्ड तय गरे अनि परमेश्वरले तिनलाई अगुवाइ गर्नुभएअनुसार र सबै थोकमाझ तिनले देखेका परमेश्वरका कार्यहरूअनुसार परमेश्वरको सामु आफ्नो सोचविचार, व्यवहार, आचरण र कार्य सिद्धान्तहरूलाई यही मापदण्डअनुरूप बनाए। समय बित्दै जाँदा, तिनका अनुभवहरूले तिनमा परमेश्वरप्रतिको साँचो र वास्तविक भय उत्पन्न गरायो र तिनलाई दुष्टताबाट अलग बस्ने बनायो। अय्यूबले दह्रिलो गरी पक्रेको निष्ठाको स्रोत यही थियो। अय्यूबमा निष्कपट, निर्दोष र दयालु मानवता थियो, र तिनीसँग परमेश्वरको भय मान्ने, परमेश्वरको आज्ञापालन गर्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने वास्तविक अनुभव थियो, साथै “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ” भन्ने ज्ञान पनि थियो। यी कुराहरूको कारणले गर्दा मात्र तिनी शैतानको त्यस्तो डरलाग्दो आक्रमणमाझ आफ्नो गवाहीमा दृढ भएर खडा हुन सकेका थिए, र त्यही कारणहरूले गर्दा मात्रै तिनले आफूमाथि परमेश्वरका जाँचहरू आइलाग्दा परमेश्वरलाई निराश नपार्न र सन्तोषजनक जबाफ दिन सके। त्यो पहिलो परीक्षाको अवधिमा अय्यूबको आचरण एकदम इमानदार किसिमको भए तापनि, पछिका पुस्ताहरूले जीवनभर प्रयत्न गरेपछि पनि यस्तो इमानदारी प्राप्त गर्ने निश्चित थिएन, न त उनीहरूमा माथि वर्णन गरिएको अय्यूबको आचरण हुन्छ भन्ने जरुरी नै थियो। आज, अय्यूबको इमानदार आचरणको सामना गर्नुपर्दा, र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र परमेश्वरलाई पछ्याउने दाबी गर्नेहरूले चिच्याउँदै परमेश्वरसामु देखाएको “पूर्ण आज्ञापालन र मृत्युपर्यन्त बफादारिता” को सङ्कल्पसँग तुलना गर्दा, के तिमीहरूलाई गहन रूपमा लाज हुन्छ कि हुँदैन?
जब तँ पवित्रशास्त्रमा अय्यूब र तिनको परिवारले भोगेका सबै कुराहरू पढ्छस्, तब तेरो प्रतिक्रिया कस्तो हुन्छ? के तँ आफ्ना विचारमा हराउँछस्? के तँ स्तब्ध हुन्छस्? के अय्यूबमाथि आइपरेका परीक्षाहरूलाई “डरलाग्दो” भनेर वर्णन गर्न सकिन्छ? अर्को शब्दमा भन्दा, धर्मशास्त्रमा वर्णन गरिएका अय्यूबका परीक्षाहरू पढ्दा नै भयावह लाग्छन्, वास्तविक जीवनमा त झन् ती कस्ता थिए होलान्! त्यसरी तँ देख्छस् कि अय्यूबमाथि आइपरेको कुरा एउटा “अभ्यास प्रशिक्षण” थिएन, तर वास्तविक “लडाइँ” थियो, जसमा वास्तविक “बन्दुकहरू” र “गोलीहरू” थिए। तर कसको हातद्वारा तिनी परीक्षाहरूमा पारिएका थिए? अवश्य नै, ती शैतानको काम थिए, र शैतानले आफ्नै हातले यी काम गरेको थियो। यसको बावजूद पनि, यी कुराहरू गर्ने अधिकार परमेश्वरले दिनुभएको थियो। के परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा कुन माध्यमद्वारा गर्नुपर्छ भनी बताउनुभएको थियो? उहाँले बताउनुभएको थिएन। परमेश्वरले केवल एउटा सर्त राख्नुभयो जुन शैतानले पालन गर्नुपर्थ्यो, र त्यसपछि अय्यूबमाथि परीक्षा आयो। जब अय्यूबमाथि परीक्षा आयो, त्यसले मानिसहरूलाई शैतानको दुष्टता र कुरूपता, मानिसप्रति त्यसको द्वेष र घृणा, अनि परमेश्वरसँगको त्यसको शत्रुताको ज्ञान दियो। यसमा हामी देख्छौँ कि त्यो परीक्षा कतिसम्म क्रूर थियो भन्ने कुरा शब्दहरूमा वर्णन गर्नै सकिँदैन। यो भन्न सकिन्छ कि शैतानले मानिससित जुन द्वेषपूर्ण प्रकृतिले दुर्व्यवहार गर्यो त्यो प्रकृति र त्यसको कुरूप अनुहार त्यो क्षणमा पूर्ण रूपमा प्रकट भएको थियो। शैतानले यो मौका अर्थात् परमेश्वरको अनुमतिमा प्रदान गरिएको मौकालाई उग्र र क्रूर रूपमा अय्यूबलाई दुर्व्यवहार गर्न प्रयोग गर्यो, र त्यो क्रूरताको तरिका र तह आजका मानिसहरूका निम्ति पूर्ण रूपमा अकल्पनीय र असहनीय छ। अय्यूब शैतानको परीक्षामा परेका थिए र यो परीक्षाको अवधिमा तिनी आफ्नो साक्षीमा दृढ रहे भनेर भन्नुभन्दा पनि परमेश्वरले तिनका निम्ति तय गर्नुभएका परीक्षाहरूमा अय्यूबले आफ्नो सिद्धता र इमानदारिताको रक्षा गर्न, र परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गको रक्षा गर्न शैतानसँग प्रतिस्पर्धा गरे भन्नु उपयुक्त हुन्छ। यस प्रतिस्पर्धामा, अय्यूबले अत्यन्तै धेरै मूल्यका भेडा र गाईवस्तुहरू गुमाए, तिनले आफ्नो सबै सम्पत्ति गुमाए, र तिनले आफ्ना छोराछोरीहरू गुमाए। तर तिनले आफ्नो सिद्धता, इमानदारी वा परमेश्वरप्रतिको डरलाई त्यागेनन्। अर्को शब्दमा भन्ने हो भने, शैतानसँगको यो प्रतिस्पर्धामा, अय्यूबले आफ्नो सिद्धता, इमानदारी र परमेश्वरप्रतिको डर गुमाउनुभन्दा पनि आफ्नो सम्पत्ति र छोराछोरी गुमाउन रुचाए। तिनले मानिस हुनु भनेको के हो त्यसको जड समात्न रुचाए। अय्यूबले आफ्नो सम्पत्ति गुमाएको सम्पूर्ण प्रक्रियाको बारेमा धर्मशास्त्रले संक्षिप्त विवरण प्रदान गर्छ, र साथै अय्यूबको आचरण र मनोवृत्ति बारेमा पनि वर्णन गर्छ। यी जटिल, संक्षिप्त विवरणहरूले अय्यूब यस परीक्षाको सामना गर्दा लगभग शान्त थिए भन्ने भाव प्रदान गर्छ, तर वास्तवमा जे भएको थियो त्यो घटनालाई पुन: सिर्जित गर्ने हो भने—यस क्रममा शैतानको द्वेषपूर्ण प्रकृतिलाई पनि ध्यानमा राखियो भने—स्थितिहरू यी वाक्यहरूमा वर्णन गरेझैँ सरल वा सजिलो हुनेथिएनन्। वास्तविकता अत्यन्तै क्रूर थियो। मानवजाति र परमेश्वरले स्विकार्नुहुने सबैसित शैतानले त्यस स्तरको विनाश र घृणाद्वारा व्यवहार गर्छ। यदि परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबको हानि नगर्नू भनी नभन्नुभएको भए, निश्चय नै शैतानले तिनलाई कुनै पछुतो नगरी मार्नेथ्यो। कुनै पनि मानिसले परमेश्वरको आराधना गरेको शैतान चाहँदैन, न त परमेश्वरको नजरमा धर्मी र सिद्ध साथै सोझो व्यक्तिले परमेश्वरको भय मानेको र खराबीबाट अलग बसेको नै त्यो चाहन्छ। मानिसहरू परमेश्वरसित डराउनु र दुष्टताबाट अलग रहनुको अर्थ तिनीहरूले शैतानलाई त्याग्नु र त्यसबाट अलग बस्नु हो, त्यसैले शैतानले परमेश्वरको अनुमतिको फाइदा उठायो र कुनै दया नगरी अय्यूबमाथि आफ्नो क्रोध र घृणा पोखायो। यसरी, अय्यूबले मनमस्तिष्कदेखि देहसम्म, भित्रदेखि बाहिरसम्म भोगेको यातना कति ठूलो थियो भनी तैँले देख्छस्। आज हामी त्यसबेला अवस्था कस्तो थियो भनी देख्दैनौँ र बाइबल विवरणहरूबाट त्यस बेला पीडामा पर्दा अय्यूबका भावनाहरू कस्ता थिए भन्ने संक्षिप्त झलक मात्र प्राप्त गर्न सक्छौँ।
अय्यूबको अटल इमानदारिताले शैतानलाई सर्ममा पार्छ र त्यो आत्तिएर भाग्छ
अनि, अय्यूब त्यस यातनामा पर्दा परमेश्वरले के गर्नुभयो? परमेश्वरले अवलोकन गर्नुभयो, र हेर्नुभयो, र परिणामको प्रतीक्षा गर्नुभयो। जब परमेश्वरले अवलोकन गर्नुभयो र हेर्नुभयो, उहाँले कस्तो महसुस गर्नुभयो? उहाँले निश्चय पनि शोक महसुस गर्नुभयो। तर आफूले अनुभूति गरेको शोकको कारण, के परमेश्वरले शैतानलाई अय्यूबको परीक्षा गर्ने अनुमति दिनुभएकोमा पछुतो गर्नुभयो? यसको उत्तर हो, गर्नुभएन, उहाँले त्यस्तो पछुतो महसुस गर्नुभएन। किनकि अय्यूब सिद्ध र सोझो छन्, र तिनी परमेश्वरको भय मान्छन् र दुष्टताबाट अलग बस्छन् भन्ने कुरामा उहाँ पूर्ण विश्वास गर्नुहुन्थ्यो। परमेश्वरले शैतानलाई केवल परमेश्वरको सामु अय्यूबको धार्मिकता जाँच गर्न, र त्यसको आफ्नै दुष्टता र घृणितपन प्रकट गर्ने अवसर प्रदान गर्नुभएको थियो। यसबाहेक, यो घटना अय्यूबले संसारका मानिसहरू, शैतान र परमेश्वरलाई पछ्याउने सबैको सामु समेत आफ्नो धार्मिकता र आफूले परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने गरेको बारेमा गवाही दिने मौका थियो। के अन्तिम परिणामले अय्यूबप्रतिको परमेश्वरको मूल्याङ्कन ठीक र त्रुटिरहित थियो भन्ने प्रमाणित गर्यो? के अय्यूबले साँच्चै शैतानलाई पराजित गरे? यहाँ हामी अय्यूबले बोलेका मुख्य वचनहरू पढ्छौँ, र ती वचनहरू तिनले शैतानलाई पराजित गरेको प्रमाण हुन्। तिनले भने: “म मेरी आमाको गर्भबाट नाङ्गै आएँ र म नाङ्गै फर्कनेछु।” यो परमेश्वरप्रतिको अय्यूबको आज्ञाकारिताको मनोवृत्ति हो। त्यसपछि तिनले भने: “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।” अय्यूबले बोलेका यी वचनहरूले के प्रमाणित गर्छन् भने, परमेश्वरले मानिसको हृदयको गहिराइलाई अवलोकन गर्नुहुन्छ, उहाँले मानिसको मनमस्तिष्कभित्र देख्न सक्नुहुन्छ, र ती वचनहरूले प्रमाणित गर्छन् कि उहाँले अय्यूबलाई गर्नुभएको अनुमोदन गल्तीरहित थियो, परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुभएको यी व्यक्ति धर्मी थिए। “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।” यी वचनहरू परमेश्वरका लागि अय्यूबको गवाही हुन्। यी साधारण वचनहरूले नै शैतानलाई भयभीत पार्यो, त्यसलाई सर्ममा पार्यो र त्यो आत्तिएर भाग्यो, र त्यसबाहेक, त्यसले शैतानलाई साङ्ला लगायो र त्यसलाई कुनै स्रोतसाधनविहीन अवस्थामा छोडिदियो। त्यसै गरी, यी वचनहरूले शैतानलाई यहोवा परमेश्वरले गर्नुभएका कार्यहरूको अद्भुतता र सामर्थ्य महसुस गरायो र परमेश्वरको मार्गद्वारा सञ्चालित हृदय भएको व्यक्तिको असाधारण चमत्कार महसुस गरायो। त्यसबाहेक, ती वचनहरूले परमेश्वरसँग डराउने र दुष्टताबाट अलग रहने मार्गमा लागेको सानो र तुच्छ व्यक्तिले देखाएको शक्तिशाली जीवनशक्ति शैतानलाई देखाए। यसरी पहिलो प्रतिस्पर्धामा शैतानको हार भयो। “यसबाट शिक्षा” पाए पनि शैतानले अय्यूबलाई छोड्ने विचार गरेको थिएन, न त त्यसको द्वेषपूर्ण प्रकृतिमा कुनै परिवर्तन नै आएको थियो। शैतानले अय्यूबमाथि हमला गर्न कोसिस गर्यो, र फेरि एकपटक परमेश्वरको सामु आयो …
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४३
शैतानले फेरि एकपटक अय्यूबलाई परीक्षा गर्छ (अय्यूबको शरीरभरि खटिरा निस्कन्छन्) (छनौट गरिएका खण्डहरू)
क. परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू
अय्यूब २:३ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन। अनि, त्यो अझै आफ्नो निष्ठामा दृढ छ, यद्यपि कुनै कारणविना नै त्यसलाई नष्ट पार्न तैँले मलाई त्यसको विरुद्धमा उक्साइस्।
अय्यूब २:६ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, हेर्, त्यो तेरै हातमा छ; तर त्यसको जीवन बचा।
ख. शैतानले बोलेका वचनहरू
अय्यूब २:४-५ अनि शैतानले यहोवालाई जवाफ दियो र भन्यो, छालाको निम्ति छाला, हो, मानिसले आफ्नो जीवनको निम्ति आफूसँग भएको सब थोक दिनेछ। तर अहिले तपाईंको हात पसार्नुहोस् र त्यसको हाड र छालामा छोइदिनुहोस्, अनि त्यसले तपाईंलाई सोझै सराप्नेछ।
ग. अय्यूबले कसरी जाँचको सामना गर्दछ
अय्यूब २:९-१० तब तिनकी श्रीमतीले तिनलाई भनिन्, के तपाईं अझै पनि आफ्नो निष्ठा कायम राख्नुहुन्छ? परमेश्वरलाई सराप्नुहोस् र मर्नुहोस्। तर तिनले उनलाई भने, तिमी मूर्ख स्त्रीले जस्तै कुरा गर्छौ। के? के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने? यी सबै कुरामा अय्यूबले आफ्ना ओठहरूद्वारा पाप गरेनन्।
अय्यूब ३:३-४ म जन्मेको दिन र बालक जन्मिएको छ भनी भनिएको त्यो रात नष्ट होस्। त्यो दिन अन्धकार होस्; यसलाई परमेश्वरले माथिबाट वास्ता नगर्नुभएको होस्, न त त्यसमाथि ज्योति नै चम्कियोस्।
परमेश्वरको मार्गप्रतिको अय्यूबको प्रेमले सबै कुरालाई उछिन्छ
धर्मशास्त्रले परमेश्वर र शैतानबीचका वचनहरूलाई यसरी वर्णन गर्छ: “अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन। अनि, त्यो अझै आफ्नो निष्ठामा दृढ छ, यद्यपि कुनै कारणविना नै त्यसलाई नष्ट पार्न तैँले मलाई त्यसको विरुद्धमा उक्साइस्” (अय्यूब २:३)। यस बातचितमा, परमेश्वरले शैतानलाई पनि त्यही प्रश्न सोध्नुहुन्छ। यो यस्तो प्रश्न हो जसले हामीलाई पहिलो परीक्षाको अवधिमा अय्यूबले प्रदर्शन गरेको र जिएको जीवनको बारेमा यहोवा परमेश्वरले गर्नुभएको सकारात्मक मूल्याङ्कन देखाउँछ, र यो मुल्याङ्कन शैतानको परीक्षामा पर्नुअघि अय्यूबको बारेमा परमेश्वरले गर्नुभएको मूल्याङ्कनभन्दा फरक छैन। भन्नुको अर्थ, तिनीमाथि परीक्षा आउनुभन्दा पहिले, परमेश्वरको नजरमा अय्यूब सिद्ध थिए, र यसैले परमेश्वरले तिनी र तिनको परिवारलाई बचाउनुभयो, र तिनलाई आशीर्वाद दिनुभयो; तिनी परमेश्वरको नजरमा आशिषित हुन लायक थिए। परीक्षापछि, अय्यूबले आफ्नो ओठद्वारा पाप गरेनन्, किनकि तिनले आफ्नो सम्पत्ति र आफ्ना छोराछोरीहरू गुमाएको भए पनि तिनले यहोवाको नाउँको प्रशंसा गरिरहे। तिनको वास्तविक आचरणले गर्दा परमेश्वरले तिनको प्रशंसा गर्नुभयो र यसको कारणले गर्दा, परमेश्वरले तिनलाई पूर्णाङ्क दिनुभयो। किनकि अय्यूबको नजरमा, तिनका सन्तान वा सम्पत्ति तिनलाई परमेश्वरको त्याग गर्ने तुल्याउन काफी थिएनन्। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनको हृदयमा भएको परमेश्वरको स्थान तिनका सन्तान वा सम्पत्तिको कुनै भागले लिन सक्दैनथ्यो। पहिलो परीक्षाको अवधिमा, अय्यूबले परमेश्वरलाई उहाँप्रतिको तिनको प्रेम र परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने तिनको मार्गले अरू सबै कुरालाई उछिन्छ भनी देखाए। यो परीक्षाले अय्यूबलाई यहोवा परमेश्वरबाट इनाम प्राप्त गरिने र उहाँद्वारा आफ्नो सम्पत्ति र छोराछोरीहरू खोसिने अनुभव मात्र दियो।
अय्यूबका लागि, यो एउटा साँचो अनुभव थियो जसले तिनको आत्मालाई धोएर सफा गर्यो; यो जीवनको बप्तिस्मा थियो जसले तिनको अस्तित्वलाई पूरा गर्यो, र यसबाहेक, यो एक भव्य चाड थियो जसले परमेश्वरप्रतिको तिनको आज्ञाकारिता र डरको जाँच गर्यो। परीक्षाको कारण अय्यूब धनी मानिसदेखि केही पनि नभएको मानिसमा परिणत भए, र यसले तिनलाई शैतानले मानवजातिमाथि गर्ने दुर्व्यवहारको पनि अनुभव गरायो। अभावले तिनलाई शैतानको घृणा गर्ने बनाएन; बरु, शैतानका दुष्कर्महरूमा तिनले शैतानको कुरूपता र घृणित रूपका साथै शैतानको परमेश्वरसँगको शत्रुता पनि देखे, र त्यसले तिनलाई परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा दृढतासाथ सदा रहन प्रोत्साहित गर्यो। तिनले सम्पत्ति, छोराछोरी वा आफन्तहरूजस्ता बाह्य कारकहरूको कारण कहिल्यै पनि परमेश्वरलाई नत्याग्ने र परमेश्वरको मार्गलाई पिठ्यूँ नफर्काउने, र कहिल्यै पनि शैतान, सम्पत्ति वा कुनै पनि व्यक्तिको दास नहुने शपथ खाए। यहोवा परमेश्वरबाहेक अरू कोही पनि तिनका प्रभु वा परमेश्वर हुन सक्दैनथ्यो। अय्यूबको आकांक्षा त्यस्तै थियो। अर्कोतर्फ, अय्यूबले यस परीक्षाबाट केही प्राप्त पनि गरेका थिए: परमेश्वरले तिनलाई दिनुभएका परीक्षाहरूमाझ तिनले ठूलो धन कमाएका थिए।
अय्यूबले विगतका धेरै दशकहरूको आफ्नो जीवन अवधिमा यहोवाका कार्यहरू देखेका थिए र यहोवा परमेश्वरबाट आशिष् प्राप्त गरेका थिए। ती आशिष्हरूले गर्दा तिनलाई अत्यन्त असहज र ऋणी महसुस भएको थियो, किनकि तिनलाई आफूले परमेश्वरका निम्ति केही नगरेको, तैपनि यस्तो ठूलो आशिष् र यति धेरै अनुग्रह उपभोग गर्न पाएको विश्वास थियो। यसकारण, परमेश्वरको ऋण तिर्न सकूँ भन्ने आशा गर्दै, परमेश्वरको कार्य र महान्ताको गवाही दिने मौका पाउने आशा गर्दै, र परमेश्वरले आफ्नो आज्ञाकारिताको परीक्षा लिनुहुने आशा गर्दै, र यसबाहेक, तिनको आज्ञाकारिता र विश्वासले परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गरुन्जेलसम्म आफ्नो विश्वासलाई शुद्ध पार्न सकिने आशा गर्दै, तिनले आफ्नो हृदयमा बारम्बार प्रार्थना गर्थे। त्यसपछि जब अय्यूबमाथि जाँच आइलाग्यो, तब तिनले आफ्नो प्रार्थना परमेश्वरले सुन्नुभएछ भनी विश्वास गरे। अय्यूबले यस अवसरलाई सबैभन्दा बढी कदर गरे, यसैले तिनले यसलाई हल्कासँग लिने आँट गरेनन्, किनभने यसमार्फत तिनको जीवनभरको सबैभन्दा ठूलो इच्छा पूरा हुन सक्थ्यो। यस अवसरको आगमनको अर्थ परमेश्वरप्रतिको तिनको आज्ञाकारिता र डरलाई जाँच्न र शुद्ध बनाउन सकिन्छ भन्ने थियो। यसबाहेक, यसको अर्थ अय्यूबले परमेश्वरको स्वीकृति प्राप्त गरेर आफैलाई परमेश्वरको नजिक ल्याउने मौका पाएका थिए भन्ने थियो। परीक्षाको क्रममा, त्यस्तो विश्वास र खोजले तिनलाई अझ सिद्ध हुन, र परमेश्वरको इच्छाको अझ ठूलो बुझाइ प्राप्त गर्न सहयोग गर्यो। अय्यूब परमेश्वरको आशिष् र अनुग्रहका लागि पनि कृतज्ञ थिए, तिनले आफ्नो हृदयमा परमेश्वरका कामहरूको निम्ति ठूलो प्रशंसा गरे, र तिनी परमेश्वरको अझ बढी भय मान्ने र उहाँलाई आदर गर्ने व्यक्ति बने र तिनले अझ अधिक रूपमा परमेश्वरको प्रेम, महान्ता र पवित्रताको इच्छा गरे। यस समयमा, परमेश्वरको नजरमा अय्यूब अझै पनि परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति थिए, तैपनि उनका अनुभवहरूका हिसाबमा, अय्यूबको विश्वास र ज्ञानमा निकै ठूलो प्रगति हुँदै गयो: तिनको विश्वास बढेको थियो र तिनको आज्ञाकारिताले जग पाएको थियो, परमेश्वरप्रतिको तिनको डर अझै गहन बनेको थियो। यस परीक्षाले अय्यूबको आत्मा र जीवनलाई रूपान्तरण गरेको भए तापनि, त्यस्तो परिवर्तनले अय्यूबलाई सन्तुष्ट पारेन, न त यसले तिनको प्रगतिलाई नै सुस्त पार्यो। यस परीक्षाबाट आफूले के प्राप्त गरेको छु भन्ने हिसाबकिताब गर्दै, र आफ्नै कमीकमजोरीहरूलाई ध्यानमा राख्दै, तिनले चुपचाप प्रार्थना गरे, र तिनीमाथि अर्को परीक्षा आउने समयको प्रतीक्षा गरे, किनकि तिनी आफूमाथि आउने परमेश्वरको अर्को परीक्षाको अवधिमा आफ्नो विश्वास, आज्ञाकारिता र परमेश्वरप्रतिको भय अझ माथि पुगोस् भन्ने चाहन्थे।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४४
शैतानले फेरि एकपटक अय्यूबलाई परीक्षा गर्छ (अय्यूबको शरीरभरि खटिरा निस्कन्छन्) (छनौट गरिएका खण्डहरू)
क. परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू
अय्यूब २:३ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, के तैँले मेरो सेवक अय्यूबलाई विचार गरेको छस्? त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन। अनि, त्यो अझै आफ्नो निष्ठामा दृढ छ, यद्यपि कुनै कारणविना नै त्यसलाई नष्ट पार्न तैँले मलाई त्यसको विरुद्धमा उक्साइस्।
अय्यूब २:६ अनि यहोवाले शैतानलाई भन्नुभयो, हेर्, त्यो तेरै हातमा छ; तर त्यसको जीवन बचा।
ख. शैतानले बोलेका वचनहरू
अय्यूब २:४-५ अनि शैतानले यहोवालाई जवाफ दियो र भन्यो, छालाको निम्ति छाला, हो, मानिसले आफ्नो जीवनको निम्ति आफूसँग भएको सब थोक दिनेछ। तर अहिले तपाईंको हात पसार्नुहोस् र त्यसको हाड र छालामा छोइदिनुहोस्, अनि त्यसले तपाईंलाई सोझै सराप्नेछ।
चरम पीडामाझ, अय्यूबले साँचो रूपमा मानवजातिप्रतिको परमेश्वरको वास्ता महसुस गर्छन्
यहोवा परमेश्वरले शैतानलाई गर्नुभएको प्रश्नपछि शैतान गोप्य रूपमा खुसी थियो। किनकि परमेश्वरको नजरमा सिद्ध रहेको मानिसमाथि हमला गर्ने अनुमति फेरि एकपटक दिइनेछ भन्ने कुरा शैतानलाई थाहा भयो—शैतानको लागि, यो एउटा दुर्लभ अवसर थियो। शैतानले यस अवसरलाई अय्यूबको विश्वासको जग पुरै भत्काइदिन, तिनलाई परमेश्वरमाथिको विश्वास गुमाउन लगाउनका निम्ति प्रयोग गर्न चाहेको थियो र अबउप्रान्त तिनलाई परमेश्वरको भय नमान्ने वा यहोवाको नाउँलाई धन्यको नभन्ने बनाउन चाहन्थ्यो। यसले शैतानलाई एउटा मौका दिनेथ्यो: जुनसुकै ठाउँ वा समय जे भए पनि यसले अय्यूबलाई त्यसको आज्ञा मान्ने खेलौना बनाउनेथ्यो। शैतानले आफ्ना दुष्ट अभिप्रायहरूलाई एक कण पनि नदेखिने गरी लुकायो, तर त्यसले आफ्नो दुष्ट प्रकृतिलाई भने नियन्त्रणमा राख्न सकेन। यो मामिलाको वास्तविकताको छनक, धर्मशास्त्रमा लेखिएअनुसार, यहोवा परमेश्वरका वचनहरूप्रति त्यसले दिइएको उत्तरमा पाइन्छ: “अनि शैतानले यहोवालाई जवाफ दियो र भन्यो, छालाको निम्ति छाला, हो, मानिसले आफ्नो जीवनको निम्ति आफूसँग भएको सब थोक दिनेछ। तर अहिले तपाईंको हात पसार्नुहोस् र त्यसको हाड र छालामा छोइदिनुहोस्, अनि त्यसले तपाईंलाई सोझै सराप्नेछ” (अय्यूब २:४-५)। परमेश्वर र शैतानबीचको यस कुराकानीबाट शैतानको द्वेषको आवश्यक ज्ञान र अनुभूति प्राप्त नहुने त कुरै आउँदैन। शैतानका यी भ्रमहरूलाई सुनेपछि, सत्यलाई प्रेम गर्ने र दुष्टतालाई घृणा गर्ने सबैले अवश्य नै शैतानको तुच्छता र निर्लज्जतालाई अझ बढी घृणा गर्नेछन्, शैतानका भ्रमहरू देखेर भयभीत र विचलित हुन्छन्, र यसैबीच तिनीहरूले अय्यूबको निम्ति गहिरो प्रार्थना गर्छन् र हार्दिक शुभकामना दिन्छन्, र यी सोझा मानिसले सिद्धता प्राप्त गर्न सकून् भनेर प्रार्थना गर्छन्, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने यी व्यक्तिले शैतानको परीक्षामाथि सदा विजय प्राप्त गर्न सकून् र परमेश्वरको अगुवाइ र आशिष्हरूमाझ ज्योतिमा बाँचिरहन सकून् भनेर कामना गर्छन्; त्यसैगरी, त्यस्ता मानिसहरूले अय्यूबका धर्मी कार्यहरू सधैँ अघि बढिरहून् र परमेश्वरसँग डराउने र दुष्टताबाट अलग रहने मार्गमा हिँड्नेहरू सबैलाई प्रोत्साहन दिइरहून् भनी कामना गर्नेछन्। शैतानको द्वेषपूर्ण अभिप्राय यो घोषणामा देख्न सकिने भए पनि, परमेश्वर शैतानको “बिन्ती” मा निस्फिक्रीसाथ सहमत हुनुभयो—तर उहाँले एउटा सर्त पनि राख्नुभयो: “त्यो तेरै हातमा छ; तर त्यसको जीवन बचा” (अय्यूब २:६)। यसपटक शैतानले अय्यूबको हाड र मासुभित्रै हानि पुर्याउन आफ्नो हात फैलाउन पाऊँ भनी अनुरोध गरेको हुनाले परमेश्वरले भन्नुभयो, “तर त्यसको जीवन बचा।” यी वचनहरूको अर्थ के हो भने, उहाँले अय्यूबको देह शैतानलाई दिनुभएको थियो, तर अय्यूबको जीवनचाहिँ परमेश्वरकै हातमा थियो। शैतानले अय्यूबको जीवन लिन सक्दैनथ्यो, तर यसबाहेक शैतानले अय्यूबको विरुद्ध कुनै पनि माध्यम वा विधि प्रयोग गर्न सक्थ्यो।
परमेश्वरको अनुमति प्राप्त गरिसकेपछि, शैतान दगुरेर अय्यूबको अघि गयो, र तिनको छालामा कष्ट दिनका लागि आफ्नो हात बढायो र यसले गर्दा तिनको शरीरभरि खटिरा निस्क्यो, अनि अय्यूबले आफ्नो छालामा पीडा अनुभूति गरे। अय्यूबले यहोवा परमेश्वरको अद्भुतता र पवित्रताको प्रशंसा गरे, जसले शैतानको धृष्टतामा झनै उद्दण्डता ल्यायो। मानिसलाई चोट पुर्याउँदा शैतानलाई आनन्द महसुस भयो, यसैले यसले आफ्नो हात तन्कायो र अय्यूबको शरीरलाई प्रहार गर्यो, जसले गर्दा तिनको शरीरका खटिरा पाके। अय्यूबले तुरुन्तै आफ्नो शरीरमा अतुलनीय दुखाइ र पीडा महसुस गरे, र आफ्नो हातले शिरदेखि पाउसम्म सुमसुम्याउन बाध्य भए, मानौँ देहको पीडाद्वारा तिनको आत्मामा पुगेको चोटलाई यसले नै कम गर्छ। तिनलाई लाग्यो कि परमेश्वर तिनको छेवैमा रही तिनलाई हेर्दै हुनुहुन्छ, अनि तिनले आफैलाई सक्दो बलियो बनाउने कोसिस गरे। तिनले फेरि भुइँमा घुँडा टेके, र भने: “तपाईंले मानिसको हृदयभित्र हेर्नुहुन्छ, तपाईं उसको दुःख देख्नुहुन्छ; किन उसको कमजोरीले तपाईंलाई चिन्तित बनाउँछ? यहोवा परमेश्वरको नाउँको प्रशंसा होस्।” शैतानले अय्यूबको असह्य पीडा त देख्यो, तर अय्यूबले यहोवा परमेश्वरको नाउँलाई त्यागेको देखेन। यसैले तिनका अङ्गहरू टुक्राटुक्रा पार्ने उत्कट इच्छा गर्दै त्यसले अय्यूबका हाडहरूमा कष्ट पुर्याउनका लागि झट्टै आफ्नो हात फैलायो। तुरुन्तै, अय्यूबले अभूतपूर्व यातना महसुस गरे; मानौँ तिनका हाडहरूबाट मासु च्यातेर निकालिएको छ, मानौँ तिनका हाडहरू टुक्राटुक्रा पारी काटिएका छन्। यो कष्टदायी यातनाले गर्दा तिनले मर्नु नै राम्रो हुन्छ भनी सोचे…। पीडा सहने तिनको क्षमता सीमामा पुगिसकेको थियो…। तिनी चिच्याउन चाहन्थे, तिनी पीडा कम गर्ने प्रयासमा आफ्नो शरीरको छाला च्यात्न चाहन्थे—तैपनि तिनले आफ्नो चिच्याहट रोके, अनि आफ्नो शरीरको छाला च्यातेनन्, किनकि शैतानले तिनको कमजोरी देखोस् भन्ने तिनले चाहेनन्। त्यसैले अय्यूबले फेरि एकपटक घुँडा टेके, तर यसपटक तिनले यहोवा परमेश्वरको उपस्थिति महसुस गरेनन्। तिनलाई थाहा थियो, यहोवा परमेश्वर सधैँ तिनको अघि, तिनको पछाडि र तिनको दुवैपट्टि रहनुहुन्थ्यो। तर तिनको पीडाको घडीमा, परमेश्वरले एकपटक पनि हेर्नुभएन; उहाँले आफ्नो अनुहार छोप्नुभयो र लुक्नुभयो, किनकि उहाँले मानिसको सृष्टि गर्नुको अर्थ मानिसमाथि दुःख ल्याउनु थिएन। यस समयमा, अय्यूब रुँदैथिए र यो शारीरिक पीडा सहने सक्दो प्रयास गर्दैथिए, तैपनि तिनले अझै पनि परमेश्वरलाई धन्यवाद दिनबाट आफूलाई रोक्न सकेनन्: “मानिस पहिलो प्रहारमा ढल्छ, ऊ कमजोर र शक्तिहीन छ, ऊ जवान र अज्ञानी छ—तपाईं किन उसको त्यति धेरै वास्ता गर्नु र कोमल हुन चाहनुहुन्छ? तपाईंले मलाई प्रहार गर्नुभयो, तैपनि त्यसो गर्दा तपाईंलाई दुःख लाग्छ। मानिसको मोल कति छ र तपाईं त्यसको वास्ता र फिक्री गर्नुहुन्छ?” अय्यूबका प्रार्थनाहरू परमेश्वरको कानमा पुगे, तर परमेश्वर मौन रहनुभयो, कुनै आवाजविना हेरी मात्र बस्नुभयो…। भएभरका सबै प्रयास गर्दा पनि केही सीप नलागेपछि शैतान चुपचाप बिदा भयो, तर शैतान गए पनि पनि अय्यूबमाथि परमेश्वरको जाँचको अन्त्य भएन। अय्यूबमा प्रकट भएको परमेश्वरको शक्तिलाई सार्वजनिक गरिएको थिएन, त्यसकारण शैतान त्यहाँबाट गएपछि पनि अय्यूबको कथा अन्त्य भएन। अन्य पात्रहरूको प्रवेश भएपछि अचम्मका थप दृश्यहरू देखिन बाँकी नै थियो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४५
अय्यूबको परमेश्वरप्रतिको भय र दुष्टताबाट अलग बस्ने कार्यको अर्को प्रकटीकरण भनेको सबै कुरामा तिनले परमेश्वरको नाउँ उच्च पार्नु हो
अय्यूबले शैतानको विनाश भोगेका थिए, तैपनि तिनले यहोवा परमेश्वरको नाउँलाई त्यागेनन्। पहिले बाहिर आउने व्यक्ति तिनकी पत्नी थिइन् र सबै मानिसका आँखाले देख्ने गरी शैतानको भूमिका खेल्दै तिनले अय्यूबलाई आक्रमण गरिन्। मूल पाठले यसको वर्णन यसरी गर्छ: “तब तिनकी श्रीमतीले तिनलाई भनिन्, के तपाईं अझै पनि आफ्नो निष्ठा कायम राख्नुहुन्छ? परमेश्वरलाई सराप्नुहोस् र मर्नुहोस्” (अय्यूब २:९)। यी वचनहरू मानिसको भेषमा शैतानले बोलेका वचनहरू थिए। ती आक्रमण र आरोप थिए, साथसाथै प्रलोभन, परीक्षा र निन्दा पनि थिए। अय्यूबको देहमा आक्रमण गर्दा असफल भएपछि, शैतानले सीधै अय्यूबको निष्ठामाथि आक्रमण गर्यो, अनि अय्यूबलाई आफ्नो निष्ठा त्याग गर्न, परमेश्वरलाई इन्कार गर्न र अझै जिउने इच्छा मार्न लगाउनको लागि यसको प्रयोग गर्यो। त्यसैले पनि शैतानले अय्यूबलाई परीक्षा गर्न यस्ता शब्दहरू प्रयोग गर्ने इच्छा गर्यो: यदि अय्यूबले यहोवाको नाउँ त्यागे भने तिनले त्यस्तो पीडा सहनुपर्दैनथ्यो; तिनले आफूलाई देहको कष्टबाट मुक्त गर्न सक्थे। आफ्नी पत्नीको सल्लाह सुनेर अय्यूबले उनलाई यसो भन्दै हप्काए, “तिमी मूर्ख स्त्रीले जस्तै कुरा गर्छौ। के? के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” (अय्यूब २:१०)। अय्यूबले धेरै अघिबाटै यी वचनहरूको बारेमा जानेका थिए, तर यो समयमा तिनको बारेमा अय्यूबको ज्ञानको सत्यता प्रमाणित भयो।
जब तिनलाई तिनकी पत्नीले परमेश्वरलाई सरापेर मर्ने सल्लाह दिइन्, उनको भनाइको अर्थ यो थियो: “तपाईंका परमेश्वरले तपाईंसँग यस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यसैले उहाँलाई किन नसराप्ने? अझै पनि जिएर तपाईं के गर्दै हुनुहुन्छ? तपाईंका परमेश्वर तपाईंप्रति यति अन्यायी हुनुहुन्छ, तैपनि तपाईं अझै भन्नुहुन्छ ‘यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।’ जब तपाईं उहाँको नाउँलाई धन्यको भन्नुहुन्छ भने उहाँले तपाईंमाथि कसरी विपत्ति ल्याउन सक्नुहुन्छ? चाँडो गर्नुहोस् र परमेश्वरको नाउँ त्याग्नुहोस्, र अबउप्रान्त उहाँको पछि लाग्न छोड्नुहोस्। तब तपाईंका समस्याहरू समाप्त हुनेछन्।” यस समयमा, परमेश्वरले अय्यूबमा हेर्न चाहनुभएको गवाही उत्पन्न भयो। कुनै साधारण व्यक्तिले त्यस्तो गवाही दिन सक्नेथेन, न त हामी बाइबलका कुनै कथाहरूमा यस्तो कुरा पढ्न पाउँछौँ—तर अय्यूबले यी वचनहरू बोल्नुभन्दा धेरै अघि नै परमेश्वरले यो कुरा देखिसक्नुभएको थियो। परमेश्वरले अय्यूबलाई परमेश्वर सही हुनुहुन्छ भनी सबैसामु प्रमाणित गर्न दिन मात्र यस अवसरको प्रयोग गर्न चाहनुभयो। आफ्नी पत्नीको सल्लाह सुनेर, अय्यूबले आफ्नो निष्ठा त्याग्ने वा परमेश्वरलाई छोड्ने काम गरेनन्, बरू उल्टै आफ्नी पत्नीलाई समेत यसो भने: “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” के यी वचनहरूमा ठूलो वजन छ? यहाँ, यी वचनहरूको वजन प्रमाणित गर्न सक्ने एउटै मात्र तथ्य छ। यी वचनहरूको वजन भनेको के हो भने, ती वचनहरूलाई परमेश्वरले आफ्नो हृदयमा स्वीकार गर्नुभएको छ, परमेश्वरले चाहनुभएका कुराहरू तिनै हुन्, परमेश्वरले सुन्न चाहनुभएका वचनहरू तिनै हुन्, र परमेश्वरले देख्न चाहनुभएका परिणामहरू तिनै हुन्; यी वचनहरू अय्यूबको गवाहीको गुदी पनि हुन्। यसमा, अय्यूबको सिद्धता, इमानदारिता, परमेश्वरको भय, र दुष्टताबाट अलग बस्ने कार्य साबित भएका थिए। तिनी परीक्षामा पर्दा, तिनका सम्पूर्ण शरीर खटिराहरूले भरिँदा, तिनले अत्याधिक यातना भोग्नुपर्दा, र तिनकी पत्नी र मित्रहरूले तिनलाई सल्लाह दिँदा पनि तिनले यस्ता वचनहरू बोल्न सके, र यसैमा अय्यूबको बहुमूल्यता छ। अर्को प्रकारले भन्नुपर्दा, तिनलाई आफ्नो हृदयमा के विश्वास थियो भने, जुनसुकै परीक्षा आए पनि वा जस्तोसुकै गम्भीर कष्ट वा सतावट आए पनि, तिनीमाथि मृत्यु नै आइपरे पनि तिनले परमेश्वरलाई त्याग्नेछैनन् वा परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गलाई लत्याउनेछैनन्। त्यसैले तँ देख्छस् कि तिनको हृदयमा परमेश्वरको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण स्थान थियो, र तिनको हृदयमा परमेश्वर मात्र हुनुहुन्थ्यो। यसैकारण, हामी धर्मशास्त्रमा तिनको बारेमा यस्तो वर्णन पढ्छौं: यी सबै कुरामा अय्यूबले आफ्ना ओठहरूद्वारा पाप गरेनन्। तिनले आफ्नो ओठद्वारा पाप नगरेका मात्र नभई आफ्नो हृदयमा पनि कहिल्यै परमेश्वरबारे गुनासो गरेनन्। तिनले परमेश्वरको विषयमा चोट पुर्याउने वचनहरू बोलेनन्, न त तिनले परमेश्वरको विरुद्धमा पाप नै गरे। तिनको मुखले परमेश्वरको नाउँलाई धन्यको मात्र भनेन, तिनले त आफ्नो हृदयमा परमेश्वरको नाउँलाई धन्यको समेत भने; तिनको मुख र हृदय एकजस्तै भएका थिए। परमेश्वरले देख्नुभएको वास्तविक अय्यूब यही थियो, र यही कारणले गर्दा परमेश्वरले अय्यूबको कदर गर्नुभयो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४६
अय्यूबको विषयमा मानिसहरूमा भएका धेरै भ्रमहरू
अय्यूबले भोगेको कष्ट परमेश्वरले पठाउनुभएका सन्देशवाहकहरूको काम थिएन, न त त्यो परमेश्वरको आफ्नै हातद्वारा भएको थियो। त्यो त परमेश्वरको शत्रु शैतानले व्यक्तिगत रूपमा पैदा गरेको थियो। यसैको फलस्वरूप, अय्यूबले भोगेका कठिनाइहरूको स्तर प्रगाढ थियो। तैपनि, यस पलमा अय्यूबले निस्सन्देह रूपमा आफ्नो मनभित्र भएको परमेश्वरसम्बन्धी दैनिक ज्ञान, आफ्नो दैनिक कार्यका सिद्धान्तहरू र परमेश्वरप्रतिको आफ्नो मनोवृति प्रकट गरिरहेका थिए—सत्य यही हो। यदि अय्यूब परीक्षामा नपरेका भए, यदि परमेश्वरले अय्यूबमाथि जाँचहरू नल्याउनुभएको भए, अय्यूबले “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्,” भनेर भन्दा, तँ तिनलाई पाखण्डी भन्नेथिइस्; परमेश्वरले तिनलाई त्यत्ति धेरै सम्पत्तिहरू दिनुभएको थियो, त्यसैले तिनले अवश्य यहोवाको नाउँलाई धन्यको भन्नेथे। यदि परीक्षाहरूमा पर्नुभन्दा अघि अय्यूबले “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” भन्थे भने, तैँले अय्यूब बढाइचढाइ कुरा गर्दै छन्, र तिनले परमेश्वरको नाउँ त्याग्नेछैनन् किनकि तिनले बारम्बार परमेश्वरको हातबाट आशिष् पाएका छन् भनी भन्नेथिइस्। यदि परमेश्वरले तिनीमाथि विपत्ति ल्याउनुभएको भए, तिनले अवश्य नै परमेश्वरको नाउँलाई त्याग्नेथिए भनेर तैँले भन्नेथिइस्। तर जब अय्यूबले आफूलाई यस्तो परिस्थितिमा पाए जुन कसैले पनि चाहँदैन वा देख्न मन पराउँदैन, जुन परिस्थितिमा कोही पनि पर्न चाहँदैन, जुन परिस्थितिमा पर्ने डर तिनीहरूलाई थियो, जुन परिस्थितिलाई परमेश्वरले पनि हेर्न सक्नुभएन, तब अय्यूबले अझै पनि आफ्नो निष्ठा थामेर राख्न सके: “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्,” अनि “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” यस समयमा, अय्यूबको आचरणको सामना गर्नुपर्दा, ती ठूलठूला कुरा गर्ने अनि अक्षर र सिद्धान्तहरूको कुरा गर्न मन पराउने मानिसहरू सबै चुपचाप हुन्छन्। बोलीमा मात्र परमेश्वरको नाउँको गुणगान गर्ने, तर परमेश्वरका जाँचहरू कहिल्यै स्वीकार नगर्नेहरू अय्यूबको दृढ निष्ठाद्वारा दोषी ठहरिन्छन्, र मानिस परमेश्वरको मार्गमा दृढ रहन सक्षम छ भनी कहिल्यै पनि विश्वास नगर्नेहरू अय्यूबको साक्षीको न्यायमा पर्छन्। यी परीक्षाहरूको अवधिमा अय्यूबको आचरण र तिनले बोलेका शब्दहरूको सामना गर्नुपर्दा, कोहीकोही मानिसहरू अलमल्लमा पर्नेछन्, कतिले डाह महसुस गर्नेछन्, कसैलाई शङ्का लाग्नेछ र अझ कोही त चासो नभएको जस्तो गरी अय्यूबको साक्षीप्रति नाक बङ्ग्याउँछन्, किनभने तिनीहरूले जाँचको समयमा अय्यूबमाथि आइपरेको यातना देखेका, र अय्यूबले बोलेका वचनहरू पढेका मात्र नभई अय्यूबमाथि परीक्षाहरू आइपर्दा तिनले प्रकट गरेको मानव “कमजोरी” लाई पनि देखेका छन्। यो “कमजोरी” नै अय्यूबको सिद्धताको त्रुटि हो, परमेश्वरको नजरमा सिद्ध रहेको मानिसमा भएको खोट हो भन्ने तिनीहरू विश्वास गर्छन्। भन्नुको अर्थ, सिद्ध मानिसहरू त्रुटिरहित हुन्छन्, निष्खोट वा कपटरहित हुन्छन्, उनीहरूमा कुनै कमजोरी हुँदैन, पीडाको ज्ञान हुँदैन, उनीहरू कहिल्यै दुःखी वा निरास महसुस गर्दैनन्, र घृणा वा कुनै बाहिरी चरम व्यवहार गर्दैनन् भन्ने विश्वास गरिन्छ; फलस्वरूप, धेरैजसो मानिसहरू अय्यूब साँच्चै सिद्ध थिए भनी विश्वास गर्दैनन्। जाँचको अवधिमा तिनले देखाएका धेरैजसो व्यवहारलाई मानिसहरू स्वीकार गर्दैनन्। उदाहरणको लागि, जब अय्यूबले आफ्नो सम्पत्ति र छोराछोरीहरू गुमाए, मानिसहरूले सोचेजस्तो तिनी आँसुमा डुबेनन्। तिनमा “शिष्टताको अभाव” भएको कुराले मानिसहरूलाई तिनी कठोर मनका थिए भन्ने सोच्न बाध्य पार्छ, किनकि आफ्नो परिवारको निम्ति तिनमा आँसु र स्नेह थिएन। यो अय्यूबको बारेमा तिनीहरूमा परेको प्रारम्भिक नराम्रो छाप हो। तिनले त्यसपछि देखाएको व्यवहार उनीहरूलाई झन् अचम्मको लाग्छ: “आफ्नो खास्टो च्याते” को कुरालाई मानिसहरूले परमेश्वरप्रतिको उनको अनादरको रूपमा हेर्छन्, र “आफ्नो कपाल खौरे” भन्ने वाक्यलाई तिनीहरू परमेश्वरप्रतिको अय्यूबको निन्दा र विरोध हो भनेर गलत रूपमा विश्वास गर्छन्। अय्यूबका “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्,” भन्ने वचनहरूबाहेक, अय्यूबमा पाइएको र परमेश्वरले प्रशंसनीय ठान्नुभएको तिनको कुनै पनि धार्मिकताबारे मानिसहरूले केही पनि बुझेनन्, र यसरी तिनीहरूमध्ये धेरैले गर्ने अय्यूबको मूल्याङ्कन केवल नबुझेको कुरा, गलत बुझाइ, शङ्का, निन्दा र सैद्धान्तिक रूपमा मात्र दिइएको स्वीकृतिबाहेक अरू केही हुँदैन। तिनीहरूमध्ये कसैले पनि अय्यूब सिद्ध र इमानदार मानिस थिए, तिनी परमेश्वरसँग डराउने र दुष्टताबाट अलग रहने व्यक्ति थिए भनी यहोवा परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरूलाई साँच्चै बुझ्न र कदर गर्न सक्दैनन्।
माथि उल्लेख गरिएझैँ, अय्यूबको बारेमा आफूमा परेको छापको आधारमा, मानिसहरूले तिनको धार्मिकतामा अझ शङ्का गर्छन्, किनभने धर्मशास्त्रमा लेखिएका अय्यूबका कार्यहरू र तिनको आचरण मानिसहरूले कल्पना गरेजस्तो अत्यन्तै धर्ती हल्लाउने खालका थिएनन्। तिनले कुनै ठूला कार्यहरू नगरेका मात्र नभई तिनले खरानीमा बसेर आफैलाई कन्याउन माटोको भाँडाको खपटा पनि लिएका थिए। यो कार्यले पनि मानिसहरूलाई चकित पार्छ र तिनीहरूले अय्यूबको धार्मिकताको बारेमा शङ्का गर्ने, र इन्कारसमेत गर्ने गर्छन्, किनकि आफैलाई कन्याउँदा अय्यूबले परमेश्वरसँग प्रार्थना वा वाचा गरेनन्; न त तिनले पीडाको आँसु नै झारे। यस समयमा, मानिसहरू अय्यूबको कमजोरी मात्र देख्छन्, र अरू केही देख्दैनन्, र त्यसैले अय्यूबले, “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” भनेको सुन्दा पनि तिनीहरूमा कुनै प्रभाव पर्दैन, वा तिनीहरू अनिश्चित नै रहन्छन्, र अझै पनि अय्यूबका वचनहरूबाट तिनको धार्मिकतालाई पत्ता लगाउन सक्दैनन्। आफ्नो परीक्षा र सतावटको बेला अय्यूबले मानिसहरूमा छाड्ने आधारभूत छाप भनेकै तिनी गुलामझैँ लुरुक्क पर्ने खालको पनि थिएनन् र अहङ्कारी पनि थिएनन् भन्ने हो। तिनको हृदयको गहिराइमा देखा परेको व्यवहारपछाडिको कथालाई मानिसहरूले देख्दैनन्, न त उनीहरूले तिनको हृदयमा परमेश्वरको डर देख्छन् न त तिनले दुष्टबाट अलग रहने मार्गको सिद्धान्त पालना गरेको नै देख्छन्। तिनको धैर्यताको कारण, मानिसहरूले तिनको सिद्धता र इमानदारिता रित्तो वचनहरू मात्र थिए, परमेश्वरप्रतिको तिनको डर अफवाह मात्र थियो भन्ने ठान्छन्; यसैबीच, बाहिरी रूपमा तिनले प्रकट गरेको “कमजोरी” ले उनीहरूमा गहिरो प्रभाव पार्छ, जसले उनीहरूलाई त्यस विषयमा “नयाँ दृष्टिकोण” दिन्छ, र परमेश्वरले सिद्ध र इमानदार भनी परिभाषित गर्नुहुने यी मानिसप्रति “नयाँ बुझाइ” पनि दिन्छ। अय्यूबले आफ्नो मुख खोलेर आफू जन्मेको दिनलाई सराप्दा, तब यस्तो “नयाँ दृष्टिकोण” र “नयाँ बुझाइ” प्रमाणित हुन्छन्।
तिनले भोग्नुपरेको यातनाको स्तर कुनै पनि मानिसका लागि अकल्पनीय र नबुझिने रहेको भए पनि, तिनले कुनै धर्मविरोधी कुराहरू बोलेनन्, बरु आफ्नै तरिकाले आफ्नो शरीरको पीडा कम गरे। धर्मशास्त्रमा लेखिएझैँ तिनले भने: “म जन्मेको दिन र बालक जन्मिएको छ भनी भनिएको त्यो रात नष्ट होस्” (अय्यूब ३:३)। सायद कसैले पनि यी वचनहरूलाई महत्त्वपूर्ण ठानेको छैन होला, र सायद ती वचनमा ध्यान दिने मानिसहरू पनि छन् होला। तिमीहरूको विचारमा, के ती वचनहरूको अर्थ अय्यूबले परमेश्वरको विरोध गरेका हुन् भन्ने हो? के ती परमेश्वरविरुद्धका गुनासो हुन्? मलाई थाहा छ, तिमीहरूमध्ये धेरै जनामा अय्यूबले बोलेका यी वचनहरूबारे निश्चित विचारहरू छन् र तिमीहरूमध्ये धेरै जनाले के विश्वास गर्छौ भने, यदि अय्यूब सिद्ध र इमानदार थिए भने तिनले कुनै कमजोरी वा शोक देखाउँदैनथिए, र तिनले शैतानको कुनै पनि आक्रमणलाई सकरात्मक रूपमा सामना गर्नुपर्थ्यो, र शैतानका परीक्षाहरूको सामना गर्दा मुस्कुराउनु समेत पर्थ्यो। शैतानले तिनको शरीरमा ल्याएको कुनै पनि यातनाप्रति तिनले थोरै पनि प्रतिक्रिया दिनु हुँदैनथ्यो, न त तिनले आफ्नो हृदयमा भएको कुनै पनि भावनालाई नै देखाउनु हुन्थ्यो। तिनले परमेश्वरलाई ती परीक्षाहरू अझ कठोर बनाउनुहोस् भनेरसमेत अनुरोध गर्नुपर्थ्यो। अटल र परमेश्वरसँग साँच्चै डराउने र दुष्टताबाट टाढा रहने व्यक्तिले यही कुरा प्रकट गर्नुपर्छ र उसमा यही कुरा हुनुपर्छ। यस चरम यातनाको दौरान, अय्यूबले आफ्नो जन्म दिनलाई सराप्नेबाहेक केही पनि गरेनन्। उनले परमेश्वरको बारेमा गुनासो गरेनन्, तिनमा परमेश्वरको विरोध गर्ने कुनै अभिप्राय हुनु त परै जाओस्। यो गर्नुभन्दा भन्नु धेरै सजिलो छ, किनकि प्राचीन समयदेखि आजसम्म कसैले यस्ता परीक्षाहरूको सामना गरेको वा अय्यूबले भोगेका पीडा भोगेको छैन। त्यसो भए किन कसैलाई पनि अय्यूबको जस्तो परीक्षामा पारिएको छैन? किनभने परमेश्वर दृष्टिकोणमा, कसैले पनि त्यस्तो जिम्मेवारी वा आदेश लिन सक्दैन, अय्यूबले गरेजस्तै कसैले पनि गर्न सक्दैन, र यसबाहेक, आफूमाथि यातना आइपर्दा अय्यूबले जस्तो कसैले पनि आफ्नो जन्मदिनलाई सराप्नेबाहेक परमेश्वरको नाउँलाई नत्याग्ने बरु यहोवा परमेश्वरको नाउँलाई धन्यको भनिरहने कार्य गर्न सक्दैन। कसैले यो गर्न सक्छ? जब हामी अय्यूबको बारेमा यो कुरा भन्छौं, के हामी तिनको व्यवहारको प्रशंसा गरिरहेका हुन्छौं? तिनी एक धर्मी व्यक्ति थिए, र तिनले परमेश्वरको निम्ति त्यस्तो गवाही दिन सके, र तिनले शैतानलाई आफ्नो हातले टाउको छोपेर भाग्ने बनाउन सके, ताकि परमेश्वरलाई दोष लगाउन त्यो फेरि कहिल्यै उहाँको सामुन्ने नआओस्—त्यसो भए तिनको प्रशंसा गर्नुमा के गलत छ? के तिमीहरूको स्तर परमेश्वरको भन्दा उच्च भएकोले हुन सक्छ? के तिमीहरूमाथि परीक्षाहरू आउँदा तिमीहरू अय्यूबले भन्दा राम्रो व्यवहार गर्न सक्ने भएकोले हुन सक्छ? परमेश्वरले अय्यूबको प्रशंसा गर्नुभयो—यसबारेमा तिमीहरूलाई के आपत्ति हुन सक्छ?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४७
अय्यूबले आफ्नो जन्मदिनलाई सराप्छन्, किनकि तिनी आफूबाट परमेश्वरलाई कष्ट पुगेको चाहँदैनन्
म बारम्बार भन्छु कि परमेश्वरले मानिसको हृदयभित्र हेर्नुहुन्छ, जबकि मानिसहरूले बाहिर हेर्छन्। परमेश्वरले मानिसको हृदयभित्र हेर्नुहुने भएकोले, उहाँले तिनीहरूको सार बुझ्नुहुन्छ, जबकि मानिसहरूले अरू मानिसहरूको सार तिनीहरूको बाहिरी कुराको आधारमा परिभाषित गर्छन्। अय्यूबले आफ्नो मुख खोलेर आफू जन्मेको दिनलाई सराप्दा, यस कार्यले अय्यूबका तीन मित्रलगायत सबै आत्मिक व्यक्तिहरूलाई चकित पार्यो। मानिस परमेश्वरबाट आयो, र उहाँबाट आएको जीवन र देहका साथै आफ्नो जन्मदिनका लागि उहाँप्रति कृतज्ञ हुनुपर्छ, र उसले ती कुरालाई सराप्नु हुँदैन। यो साधारण मानिसहरूले बुझ्न र विचार गर्न सक्ने कुरा हो। परमेश्वरलाई पछ्याउने जोकोहीको लागि, यो बुझाइ पवित्र र अनुल्लङ्घनीय छ, र यो कहिल्यै परिवर्तन हुन नसक्ने सत्यता हो। तर अय्यूबले भने नियमहरू तोडे: तिनले आफ्नो जन्मदिनलाई सरापे। यसलाई साधारण मानिसहरूले निषेधित क्षेत्र पार गर्ने कार्य मान्छन्। अय्यूब मानिसहरूको बुझाइ र सहानुभूतिको हकदार नरहेको मात्र नभई परमेश्वरको क्षमाको पनि हकदार छैनन्। यसको साथै, अझ धेरै मानिसहरू अय्यूबको धार्मिकताप्रति शङ्कालु बन्छन्, किनकि अय्यूबलाई तिनीमाथि परमेश्वरले देखाउनुभएको कृपाले आफैप्रति लिप्त बनाएको थियो भन्ने देखिन्छ; यसले तिनलाई यति दुस्साहसी र लापरवाह बनायो कि तिनले आफ्नो जीवनकालमा आफूलाई आशिष् दिने र हेरचाह गर्नुहुने परमेश्वरलाई धन्यवाद नदिएका मात्र नभई आफ्नो जन्मदिनलाई समेत नाश होस् भनी धिक्कारे। यदि यो परमेश्वरको विरोध होइन भने, के हो त? त्यस्तो सतहीपनले मानिसहरूलाई अय्यूबको यस कार्यको भर्त्सना गर्ने प्रमाण प्रदान गर्छ, तर त्यसबेला अय्यूबले साँच्चै के सोचिरहेका थिए भनेर कसले थाहा पाउन सक्छ? अय्यूबले किन त्यस्तो व्यवहार गरे भनेर कसले जान्न सक्छ? केवल परमेश्वर र अय्यूबलाई मात्र यसको भित्री कथा र कारणहरू थाहा छ।
जब शैतानले अय्यूबका हाडहरूमा पीडा दिन आफ्नो हात फैलायो, अय्यूब यसको पकडमा परे र तिनीसँग उम्कने कुनै साधन वा प्रतिरोध गर्ने बल थिएन। तिनको शरीर र प्राणले ठूलो पीडा भोग्नुपरेको थियो र यस पीडाले तिनलाई देहमा जिउने मानवको तुच्छता, कमजोरी र शक्तिहीनताको गहन चेतना दिलायो। साथै, परमेश्वरले किन मानवजातिको वास्ता गर्न र उसलाई हेरचाह गर्न ध्यान दिनुहुन्छ भन्ने कुराको पनि तिनले गहन बोध र समझ प्राप्त गरे। शैतानको पकडमा हुँदा, अय्यूबले देह एवं रगतको मानिस वास्तवमै अति शक्तिहीन र कमजोर छ भन्ने महसुस गरे। जब तिनले घुँडा टेके र परमेश्वरलाई प्रार्थना गरे, परमेश्वरले आफ्नो अनुहार छोप्दै र लुक्दै हुनुहुन्छ जस्तो तिनले महसुस गरे, किनकि परमेश्वरले तिनलाई पूर्ण रूपमा शैतानको हातमा सुम्पिदिनुभएको थियो। त्यही समयमा, परमेश्वर पनि तिनको निम्ति विलाप गर्नुभयो, साथसाथै तिनको लागि दुःखी पनि हुनुभयो; परमेश्वर तिनको पीडाद्वारा पीडित हुनुभयो, र तिनको चोटद्वारा चोट सहनुभयो…। अय्यूबले परमेश्वरको पीडा महसुस गरे, साथसाथै यो परमेश्वरका लागि कति धेरै असहनीय थियो भनेर पनि महसुस गरे…। अय्यूबले परमेश्वरमा कुनै शोक ल्याउन चाहेनन्, न त तिनी परमेश्वरले तिनको लागि बिलौना गर्नुभएको नै चाहन्थे, आफूद्वारा परमेश्वरलाई पीडा पुगेको तिनले हेर्न चाहने कुरा त परै जाओस्। यस समयमा, देहले आफूमाथि ल्याएको पीडा अबदेखि सहन नपरोस् भनेर अय्यूबले आफ्नो शरीरबाट आफूलाई अलग पार्न मात्र खोजेका थिए, किनकि यसो गर्दा तिनको पीडाले पनि परमेश्वरलाई पीडा दिन छोड्थ्यो—तर तिनले त्यसो गर्न सकेनन्, र तिनले देहको पीडा मात्र नभई परमेश्वरलाई चिन्तित नतुल्याउन चाहेको कष्ट पनि सहनुपर्यो। एउटा शरीरबाट आएको र अर्को आत्माबाट आएको यी दुई पीडाहरूले अय्यूबलाई हृदयविदारक, कलेजो चिर्ने पीडा दियो, र देह एवं रगतले बनेको मानिसका सीमितताहरूले कसरी उसलाई निराश र असहाय महसुस गराउन सक्छ भन्ने महसुस गरायो। यस्तो परिस्थितिमा परमेश्वरप्रतिको तिनको चाहना झनै उत्कट र शैतानप्रतिको तिनको घृणा झनै तीव्र हुँदै गयो। यस समयमा, अय्यूबले उनको खातिर परमेश्वरले आँशु झार्नुभएको वा पीडा भोग्नुभएको देख्नुभन्दा आफू मानव संसारमा कहिल्यै नजन्मेको भए, र तिनी अस्तित्वमा नभएको भए हुनेथ्यो भन्ने कामना गरे। तिनले आफ्नो शरीरलाई गहन रूपमा घृणा गर्न थाले, आफू जन्मेको दिन, र आफूसँग जोडिएका सबै थोकका लागि समेत तिनले दिक्क र थकित महसुस गर्न थाले। तिनी आफू जन्मेको दिन वा त्यससँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरा सुन्न चाहँदैनथे, त्यसैले तिनले आफ्नो मुख खोले र आफ्नो जन्म दिनलाई सरापे: “म जन्मेको दिन र बालक जन्मिएको छ भनी भनिएको त्यो रात नष्ट होस्। त्यो दिन अन्धकार होस्; यसलाई परमेश्वरले माथिबाट वास्ता नगर्नुभएको होस्, न त त्यसमाथि ज्योति नै चम्कियोस्” (अय्यूब ३:३-४)। अय्यूबका वचनहरूले उनी आफैप्रतिको तिनको घृणालाई प्रस्तुत गर्छन्, “म जन्मेको दिन र बालक जन्मिएको छ भनी भनिएको त्यो रात नष्ट होस्,” साथै तिनले आफैप्रति अनुभव गरेको दोषलाई र परमेश्वरलाई पीडा दिएकोमा तिनी ऋणी भएको महसुस गरेको कुरालाई पनि यसले बताउँछ। “त्यो दिन अन्धकार होस्; यसलाई परमेश्वरले माथिबाट वास्ता नगर्नुभएको होस्, न त त्यसमाथि ज्योति नै चम्कियोस्।” यी दुई खण्डहरू अय्यूबलाई त्यो बेला कस्तो अनुभूति भएको थियो भन्ने कुराको चरम अभिव्यक्ति हुन्, र सबैको निम्ति यसले तिनको सिद्धता र इमानदारितालाई प्रदर्शन गर्छ। यसैबीच, अय्यूबले चाहेजस्तै, परमेश्वरप्रतिको तिनको विश्वास र आज्ञाकारिता र परमेश्वरप्रतिको डर साँच्चै उच्च भएका थिए। अवश्य नै, परमेश्वरले अपेक्षा गर्नुभएको उत्थान यही थियो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४८
अय्यूबले शैतानलाई पराजित गर्छन् र परमेश्वरको नजरमा साँचो मानिस बन्छन्
जब अय्यूबले पहिलोपल्ट आफ्ना परीक्षाहरू भोगेका थिए, तब तिनीबाट तिनका सबै सम्पत्ति र सबै छोराछोरी खोसियो, तर त्यसको परिणामस्वरूप तिनी पछारिएनन् वा परमेश्वरको विरुद्धमा बोलेर कुनै पाप गरेनन्। तिनले शैतानका परीक्षाहरूलाई जितेका थिए, र तिनले आफ्नो भौतिक सम्पत्ति, सन्तान र सबै सांसारिक सम्पत्ति गुमाउने जाँचहरूमा विजय हासिल गरेका थिए, जसको अर्थ के हो भने, परमेश्वरले तिनीबाट सबै थोक लैजानुहुँदा तिनले उहाँको आज्ञापालन गर्न सके, र परमेश्वरले गर्नुभएका कार्यका निम्ति तिनले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिन र प्रशंसा चढाउन पनि सके। शैतानको पहिलो परीक्षाको समयमा अय्यूबको आचरण यही थियो, र परमेश्वरको पहिलो जाँचको समयमा अय्यूबको गवाही पनि यही थियो। दोस्रो जाँचको अवधिमा शैतानले अय्यूबलाई कष्ट दिन आफ्नो हात फैलायो र अय्यूबले पहिला कहिल्यै अनुभव नगरेको पीडा भोग्नु परेको भए तापनि, तिनको गवाही फेरि पनि मानिसहरूलाई छक्क पार्न काफी थियो। तिनले फेरि एकपटक शैतानलाई पराजित गर्न आफ्नो धैर्यता, दृढ विश्वास र परमेश्वरप्रतिको आज्ञाकारिताको साथसाथै परमेश्वरप्रतिको आफ्नो भयको प्रयोग गरे, र परमेश्वरले तिनको आचरण र गवाहीलाई फेरि एकपटक स्वीकार र समर्थन गर्नुभयो। यो परीक्षामा पर्दा, अय्यूबले आफ्नो वास्तविक आचरणको प्रयोग गरेर, देहको पीडाले परमेश्वरप्रतिको तिनको विश्वास र आज्ञापालनलाई परिवर्तन गर्न वा परमेश्वरप्रतिको तिनको भक्ति र परमेश्वरप्रतिको भयलाई हटाउन सक्दैन भनी शैतानसामु घोषणा गरे; मृत्युको सामना गर्दा तिनले परमेश्वरलाई वा आफ्नो सिद्धता र इमानदारितालाई त्याग्नेवाला थिएनन्। अय्यूबको दृढ सङ्कल्पले शैतानलाई डरपोक बनायो, तिनको विश्वासले शैतानलाई काँतर र थुरथुर बनायो, उनले जुन तीव्रतासाथ शैतानविरुद्ध जीवनमृत्युको युद्ध लडे त्यसले शैतानमा गहिरो घृणा र आक्रोश उत्पन्न गरायो; तिनको सिद्धता र इमानदारिताले शैतानलाई तिनको विरुद्ध केही गर्न नसक्ने अवस्थामा छोड्यो, यहाँसम्म कि शैतानले तिनीमाथि आक्रमण गर्न छोडिदियो र यहोवा परमेश्वरसामु अय्यूबविरुद्ध आफूले लगाएको आरोपलाई त्याग्यो। यसको अर्थ अय्यूबले संसारलाई जितेका थिए, तिनले देहलाई जितेका थिए, तिनले शैतानलाई जितेका थिए, र तिनले मृत्युलाई पनि जितेका थिए; तिनी पूर्ण र समग्र रूपमा परमेश्वरको मानिस थिए। यी दुई परीक्षाको अवधिमा अय्यूब आफ्नो गवाहीमा अडिग थिए, तिनले वास्तवमा आफ्नो सिद्धता र इमानदारितामा जिए, र परमेश्वरसँग डराउने र दुष्टताबाट अलग बस्नेसम्बन्धी आफ्नो जीवनका सिद्धान्तहरूको दायरा फराकिलो बनाए। यी दुई परीक्षाहरू भोगिसकेपछि, अय्यूबमा एक समृद्ध अनुभवको जन्म भयो, र यो अनुभवले तिनलाई अझ परिपक्व र अनुभवी बनायो, यसले तिनलाई अझ बलियो र अझ ठूलो दृढ विश्वास भएको व्यक्ति बनायो, र यसले तिनलाई आफूले दह्रिलो गरी पक्रिराखेको सत्यनिष्ठाको सहीपन र सुयोग्यताप्रति अझ बढी विश्वस्त बनायो। यहोवा परमेश्वरले गर्नुभएको अय्यूबको जाँचले तिनलाई मानिसप्रतिको परमेश्वरको चिन्ताको गहिरो बुझाइ र अनुभूति प्रदान गर्यो, र परमेश्वरको प्रेमको अनमोलता महसुस गरायो, र यसपछि परमेश्वरप्रतिको तिनको डरमा परमेश्वरप्रतिको गहिरो वास्ता र प्रेम थपियो। यहोवा परमेश्वरले गर्नुभएको जाँचले अय्यूबलाई उहाँबाट अलग गर्नुको साटो तिनको हृदयलाई परमेश्वरको अझ नजिक बनायो। अय्यूबले भोगेको दैहिक पीडा चरम सीमामा पुगेपछि, तिनको बारेमा यहोवा परमेश्वरले गर्नुभएको चिन्ताको कारण तिनले आफ्नो जन्मदिनलाई सराप्नुबाहेक तिनीसँग अरू कुनै विकल्प थिएन। यस्तो आचरण धेरै पहिले योजना गरिएको थिएन, बरु तिनले आफ्नो हृदयमा परमेश्वरप्रति गरेको प्रेम र वास्ताको कारण प्राकृतिक रूपमा प्रकट भएको कुरा थियो, यो परमेश्वरप्रतिको तिनको वास्ता र प्रेमको प्राकृतिक प्रकटीकरण थियो। भन्नुको अर्थ, तिनले आफैलाई घृणा गर्थे, र तिनी परमेश्वरलाई यातना दिन इच्छुक थिएनन्, र यातना दिन पनि सक्दैनथे, त्यसैले तिनको वास्ता र प्रेम निःस्वार्थताको चरम सीमामा पुगेको थियो। यस समयमा, अय्यूबले आफ्नो लामो समयदेखिको परमेश्वरप्रतिको आदर र तिर्सना, अनि परमेश्वरप्रतिको भक्तिलाई परमेश्वरप्रतिको वास्ता र प्रेमको स्तरमा पुर्याए। साथै, तिनले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो विश्वास र आज्ञाकारिता र परमेश्वरप्रतिको भयलाई पनि वास्ता र प्रेमको स्तरसम्म पुर्याए। तिनले परमेश्वरलाई चोट पुर्याउने केही पनि गरेनन्, तिनले परमेश्वरलाई चोट पुर्याउने कुनै आचरण प्रस्तुत गरेनन्, र तिनले आफ्नै कारणले गर्दा परमेश्वरमा कुनै दुःख, शोक वा बेखुसी ल्याएनन्। परमेश्वरको नजरमा, अय्यूब पहिलेको अय्यूबजस्तै रहेका भए तापनि, अय्यूबको विश्वास, आज्ञाकारिता र परमेश्वरप्रतिको भयले परमेश्वरलाई पूर्ण सन्तुष्टि र आनन्द दियो। यस समयमा, परमेश्वरले अपेक्षा गर्नुभएको सिद्धतालाई अय्यूबले प्राप्त गरेका थिए; तिनी वास्तवमै परमेश्वरको नजरमा “सिद्ध र सोझो” व्यक्ति भनी बोलाउन योग्य मानिस बनेका थिए। तिनको धर्मी कामले तिनलाई शैतानमाथि विजय प्राप्त गर्न र परमेश्वरप्रतिको आफ्नो गवाहीमा दृढ रहने तुल्यायो। त्यसै गरी, तिनको धर्मी कामले तिनलाई सिद्ध पनि बनायो, र तिनको जीवनको मूल्यलाई पहिलेको भन्दा उच्च र सबैभन्दा अगाडि बनायो, र ती कुराहरूले तिनलाई शैतानले अबउप्रान्त आक्रमण गर्न वा परीक्षामा पार्न नसक्ने पहिलो व्यक्ति पनि बनायो। अय्यूब धर्मी भएका हुनाले, तिनलाई शैतानले दोष लगायो र परीक्षामा पार्यो; अय्यूब धर्मी भएका हुनाले नै, तिनलाई शैतानको हातमा सुम्पिइयो; अनि अय्यूब धर्मी भएका हुनाले नै, तिनले शैतानलाई जिते र हराए, र आफ्नो गवाहीमा दृढ रहे। त्यसउप्रान्त अय्यूब फेरि कहिल्यै शैतानको हातमा नपर्ने पहिलो मानिस बने, र तिनी वास्तवमै परमेश्वरको सिंहासनको अगाडि आए, र शैतानको जासुसी वा विनाशविनाको अवस्थामा परमेश्वरको आशिष्मुनि ज्योतिमा बाँचे…। तिनी परमेश्वरको नजरमा एक साँचो मानिस बनेका थिए। तिनी स्वतन्त्र भएका थिए …
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ४९
अय्यूबको दैनिक जीवनमा हामी तिनको सिद्धता, इमानदारिता, परमेश्वरप्रतिको भय, र दुष्टताबाट अलग बस्ने आचरण देख्छौँ
यदि अय्यूबको बारेमा कुरा गर्ने हो भने, हामीले यो कुरा परमेश्वरले उहाँको आफ्नै मुखद्वारा गर्नुभएको अय्यूबको मूल्याङ्कनबाट सुरु गर्नुपर्छ: “त्योजस्तो सिद्ध र सोझो, परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने पृथ्वीमा कोही पनि छैन।”
पहिले हामी अय्यूबको सिद्धता र सोझोपनको बारेमा जानौँ।
“सिद्ध” र “सोझो” भन्ने शब्दहरूसम्बन्धी तिमीहरूको बुझाइ के छ? के तिमीहरू अय्यूब दोष लाउन नसकिने, आदरणीय थिए भन्ने विश्वास गर्छौ? यो अवश्य नै “सिद्ध” र “सोझो” शब्दहरूको ठेट अर्थ र बुझाइ हुनेछ। अय्यूबलाई वास्तविक रूपले बुझ्नका निम्ति शब्द, पुस्तक, र सिद्धान्तहरूले मात्रै कुनै उत्तर प्रदान गर्दैनन्, यसको लागि त वास्तविक जीवनको सन्दर्भ अभिन्न हुन्छ। हामी अय्यूबको पारिवारिक जीवनलाई, र जीवनमा तिनको सामान्य आचरण कस्तो थियो भन्ने कुरालाई हेर्दै सुरु गर्नेछौँ। यसले हामीलाई तिनका जीवनका सिद्धान्तहरू र उद्देश्यहरूको बारेमा, साथसाथै उनको व्यक्तित्व र खोजीको बारेमा बताउँछ। अब हामी अय्यूब १:३ का अन्तिम वचनहरू पढौँ: “त्यस मानिस पूर्वका सबै मानिसहरूभन्दा महान् थिए।” यी वचनहरूले के भनिरहेका छन् भने, अय्यूबको स्थान र स्थिति एकदम उच्च थियो, तर तिनी पूर्वका सबै मानिसहरूमध्ये सबैभन्दा ठूलो हुनुको कारण तिनको प्रशस्त सम्पत्ति भएकोले हो कि तिनी सिद्ध र सोझो थिए र दुष्टताबाट टाढा बस्ने र परमेश्वरको डर मान्ने मानिस भएकोले हो सो कुरा हामीलाई नबताइएको भए पनि, समग्रमा, हामी सबैलाई थाहा छ कि अय्यूबको स्थान र स्थिति धेरै नै मूल्यवान् थियो। बाइबलमा लेखिएअनुसार, अय्यूबको बारेमा मानिसहरूमा आउने पहिलो विचार भनेकै अय्यूब सिद्ध छन्, तिनी परमेश्वरसँग डराउँछन् र दुष्टताबाट अलग बस्छन्, र तिनीसँग धेरै धन र सम्मानजनक हैसियत छ भन्ने थियो। त्यस्तो वातावरणमा र त्यस्ता परिस्थितिहरूमा जिइरहेको सामान्य व्यक्तिका लागि, अय्यूबको आहार, जीवनको गुणस्तर, र तिनको व्यक्तिगत जीवनका विभिन्न पक्षहरू नै अधिकांश व्यक्तिको ध्यानको केन्द्रबिन्दु हुनेथ्यो; यसर्थ, हामीले धर्मशास्त्र पढ्न जारी राख्नुपर्छ: “अनि तिनका छोराहरू जान्थे र आफ्नो पालोमा आ-आफ्ना घरमा भोज गर्थे; र तिनीहरूसँग खान र पिउनको निम्ति तिनीहरूले आफ्ना बहिनीहरू ल्याउँथे। अनि भोजका दिन सकिएपछि अय्यूबले तिनीहरूलाई शुद्ध पार्थे, अनि बिहान सबेरै उठ्थे र ती सबैका सङ्ख्याबमोजिम होमबलि चढाउँथे: किनकि अय्यूबले भन्थे, मेरा छोराहरूले पाप गरे होलान् र आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई सरापे होलान्। अय्यूबले निरन्तर यसो गर्थे” (अय्यूब १:४-५)। यो खण्डले हामीलाई दुईवटा कुरा बताउँछ: पहिलो के हो भने, अय्यूबका छोराछोरीहरूले नियमित भोज गर्थे, र धेरै खाने र पिउने गर्थे; दोस्रो कुरा के हो भने, अय्यूबले निरन्तर होमबलि चढाउँथे, किनभने तिनका छोराछोरीहरूले पाप गरे होलान् र आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई त्यागे होलान् भनी तिनले चिन्ता गर्थे। यसमा दुई फरक प्रकारका मानिसहरूको जीवनको बारेमा वर्णन गरिएको छ। पहिलो, अय्यूबका छोराछोरीहरू उनीहरूको सम्पन्नताको कारण प्राय: भोज गर्थे, खर्चिलो जीवन बिताउँथे, उनीहरूले आफ्नो हृदयले चाहेअनुसार पिउँथे र खान्थे, र भौतिक सम्पत्तिले ल्याएको उच्च गुणस्तरको जीवनको आनन्द उठाउँथे। त्यस्तो जीवन बिताएपछि, उनीहरूले प्रायजसो पाप गर्नु र परमेश्वरलाई अपमान गर्नु अपरिहार्य नै थियो—तैपनि तिनीहरूले आफैलाई पवित्र बनाउँदैनथे वा होमबलि चढाउँदैनथे। यसरी तैँले देख्छस् कि उनीहरूको हृदयमा परमेश्वरको निम्ति कुनै स्थान थिएन, उनीहरूले परमेश्वरको अनुग्रहको बारेमा कुनै विचार गर्दैनथे, न त परमेश्वरलाई चिढ्याउनेबारेमा नै तिनीहरू डराउँथे, उनीहरू आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई त्याग्नेबारेमा डराउनु त परै जाओस्। अवश्य पनि, हाम्रो ध्यान अय्यूबका छोराछोरीहरूमा नभई अय्यूबले त्यस्ता कुराहरूको सामना गर्दा के गर्थे भन्नेमा छ; यस खण्डमा वर्णन गरिएको अर्को कुरा यही हो, जसमा अय्यूबको दैनिक जीवन र तिनको मानवताको सार समावेश छ। जहाँ बाइबलले अय्यूबका छोराछोरीहरूको भोजको वर्णन गर्छ, त्यहाँ अय्यूबको उल्लेख गरिएको छैन; भनिन्छ कि तिनका छोराछोरीहरूले मात्रै प्रायजसो सँगै खानपान गर्थे। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनले भोजहरू आयोजना गर्दैनथे, न त उच्छृङ्खलताको साथ खानपान गर्न तिनी आफ्ना छोराछोरीहरूसँग सहभागी नै हुन्थे। धनी र धेरै सम्पत्ति र नोकरचाकरको मालिक भए पनि अय्यूबको जीवन एक विलासी जीवन थिएन। तिनी आफ्नो सर्वोत्कृष्ट जिउने वातावरणको धोकामा परेका थिएनन्, र तिनी आफ्नो सम्पत्तिको कारण देहको आनन्दमा मग्न हुँदैनथे वा होमबलि चढाउन बिर्सँदैनथे, ती कुराले तिनलाई आफ्नो हृदयभित्रबाट बिस्तारै परमेश्वरलाई त्याग्दै जाने बनाउने त कुरै नगरौँ। त्यसैले स्पष्ट छ, अय्यूब आफ्नो जीवनशैलीमा अनुशासित थिए, परमेश्वरले तिनलाई दिनुभएको आशिष्को कारण तिनी लोभी वा सुखवादी बनेका थिएनन् र तिनी जीवनको गुणस्तरमा लिप्त थिएनन्। बरु, तिनी नम्र र विनयी थिए, तिनी आडम्बरी थिएनन्, र तिनी परमेश्वरको सामु सतर्क र सावधान थिए। तिनले प्रायजसो परमेश्वरका अनुग्रह र आशिष्हरूमा ध्यान दिन्थे, र परमेश्वरको निरन्तर डर मान्थे। आफ्नो दैनिक जीवनमा, अय्यूब प्रायजसो चाँडै उठेर आफ्ना छोराछोरीहरूका लागि होमबलि चढाउँथे। अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, अय्यूब आफू मात्रै परमेश्वरसँग डराउँदैनथे, तिनी त आफ्ना छोराछोरीहरू पनि परमेश्वरसँग डराऊन् र परमेश्वरविरुद्ध पाप नगरून् भन्ने आशा गर्थे। अय्यूबको भौतिक सम्पत्तिहरूले तिनको हृदयमा कुनै स्थान लिएनन्, न त ती कुराले परमेश्वरले लिनुभएको स्थान नै लिए; चाहे तिनको आफ्नै लागि होस् वा तिनका छोराछोरीहरूका लागि होस्, अय्यूबका दैनिक कार्यहरू सबै परमेश्वरसँग डराउने र दुष्टताबाट टाढा रहने कुरासित सम्बन्धित थिए। यहोवा परमेश्वरप्रतिको तिनको डर तिनको मुखमा मात्र सीमित थिएन, बरु त्यो डर त तिनले आफ्नो दैनिक जीवनको हरेक भागमा लागू गर्ने र प्रतिबिम्बित गर्ने कुरा थियो। अय्यूबको यो वास्तविक आचरणले हामीलाई तिनी इमानदार थिए, र तिनीसँग न्याय र सकारात्मक कुराहरू मन पराउने सार थियो भन्ने देखाउँछ। अय्यूबले प्रायजसो आफ्ना छोराछोरीहरूलाई पठाउँथे र पवित्र पार्थे भन्नुको अर्थ तिनले आफ्ना छोराछोरीहरूको व्यवहारलाई प्रतिबन्ध गर्थे वा अनुमोदन गर्दैनथे; बरु, आफ्नो हृदयमा तिनी उनीहरूको व्यवहारबाट दिक्क थिए, र उनीहरूलाई निन्दा गर्थे। तिनी आफ्ना छोराछोरीहरूको व्यवहार यहोवा परमेश्वरलाई मन पर्दैन भन्ने निष्कर्षमा पुगेका थिए र यसैले तिनले उनीहरूलाई प्रायजसो यहोवा परमेश्वरको सामु जान र आफ्ना पापहरू स्वीकार गर्न आग्रह गर्थे। अय्यूबको कार्यले हामीलाई तिनको मानवताको अर्को पक्षलाई देखाउँछ, जसमा तिनी प्रायजसो पाप गर्ने र परमेश्वरलाई क्रोधित बनाउने मानिसहरूका साथ कहिल्यै हिँडेनन्, बरु तिनीहरूलाई त्यागे र तिनीहरूबाट टाढिए। यी मानिसहरू तिनका छोराछोरीहरू भए पनि, तिनले तिनीहरू आफ्ना प्रियजन हुन् भन्दैमा आफ्नो आचरणका सिद्धान्तहरू त्यागेनन्, न त तिनी आफ्नै भावनाका कारण तिनीहरूका पापहरूलाई नै सहेर त्यसमा लागे। बरु, तिनले उनीहरूलाई पश्चात्ताप गर्न र यहोवा परमेश्वरको सहनशीलता प्राप्त गर्न आग्रह गरे, र आफ्नै लोभी आनन्दको खातिर परमेश्वरलाई नत्याग्न चेतावनी दिए। अय्यूबले अरूसँग जसरी व्यवहार गर्थे त्यसका सिद्धान्तहरू परमेश्वरप्रतिको तिनको भय र दुष्टताबाट अलग बस्ने सिद्धान्तहरूबाट अलग गर्न नसकिने थिए। परमेश्वरले स्वीकार गर्नुभएको कुरालाई उनले प्रेम गर्थे, र परमेश्वरले घिनाउनुभएका कुरालाई तिनी घृणा गर्थे; तिनी हृदयबाट परमेश्वरको भय मान्नेहरूलाई मन पराउँथे, र परमेश्वरको विरुद्ध दुष्कर्म र पाप गर्नेहरूलाई घृणा गर्थे। त्यस्तो प्रेम र घृणा तिनको दैनिक जीवनमा प्रदर्शित हुन्थे, र यही नै परमेश्वरका आँखाले देखेको अय्यूबको सोझोपन थियो। स्वाभाविक रूपमा, अय्यूबले आफ्नो दैनिक जीवनमा अरूसँगको सम्बन्धमा प्रकट गर्ने गरेको साँचो मानवताको प्रकटीकरण र जियाइ यही थियो, र यसको बारेमा हामीले सिक्नैपर्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५०
परीक्षाहरूको बेला अय्यूबको मानवताका प्रकटीकरणहरू (परीक्षाहरूको अवधिमा अय्यूबद्वारा प्रदर्शित सिद्धता, इमानदारिता, परमेश्वरप्रतिको डर, र दुष्टताबाट अलग बस्ने आचरण)
जब अय्यूबले तिनको सम्पत्ति चोरी भएको, तिनका छोराछोरीहरूले आफ्नो ज्यान गुमाएका अनि तिनका नोकरहरू मारिएका खबर सुने तब तिनले यस्तो प्रतिक्रिया दिए: “त्यसपछि अय्यूब उठे, आफ्नो खास्टो च्याते, आफ्नो कपाल खौरे, भूँइमा लम्पसार परे र आराधना गरे” (अय्यूब १:२०)। यी वचनहरूले हामीलाई एउटा तथ्य बताउँछ: यो खबर सुनेपछि, अय्यूब डरले थरथर काँपेनन्, तिनी चिच्याएनन् वा समाचार ल्याउने नोकरहरूलाई दोष लगाएनन्, तिनले अपराध भएको घटनाको अनुसन्धान गरेर वास्तवमा के भएको थियो सो पत्ता लगाउन जाँचबुझ गर्नु त परै जाओस्। तिनले आफ्नो सम्पत्ति गुमाएकोमा कुनै पीडा वा अफसोस प्रकट गरेनन्, न त आफ्ना छोराछोरी र प्रियजन गुमाएकोले तिनी आँसुमा नै डुबे। त्यसको विपरीत, तिनले आफ्नो खास्टो च्याते, र कपाल खौरी भुइँमा घोप्टो परेर आराधना गरे। अय्यूबका व्यवहारहरू कुनै साधारण मानिसका जस्ता छैनन्। ती व्यवहारले धेरै मानिसहरूलाई अन्योलमा पार्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो हृदयभित्र अय्यूबलाई तिनको “कठोरता” का लागि गाली गर्छन्। अचानक आफ्नो सम्पत्ति गुमाउँदा, सामान्य मानिसहरू अत्यन्तै दुःखी वा निराश देखिन्छन् वा कतिपय मानिसहरू भने गहिरो उदासीनतामा पनि पर्न सक्छन्। किनकि मानिसहरूको हृदयभित्र तिनीहरूको सम्पत्तिले जीवनभरिको परिश्रमको प्रतिनिधित्व गर्छ—त्यसैमा तिनीहरूको अस्तित्व निर्भर हुन्छ, त्यसैको आशाले तिनीहरूलाई जीवित राख्छ; तिनीहरूले सम्पत्ति गुमाउनु भनेको तिनीहरूको परिश्रम व्यर्थ हुनु हो, तिनीहरू आशाविहीन हुनु हो, र तिनीहरूको भविष्य नै नहुनु हो। कुनै पनि सामान्य व्यक्तिसँग आफ्नो सम्पत्तिप्रति यस्तै मनोवृत्ति हुन्छ र त्योसित उसको घनिष्ठ सम्बन्ध हुन्छ, र मानिसहरूका नजरमा सम्पत्तिको महत्त्व पनि यस्तै हुन्छ। त्यसैले, धेरैजसो मानिसहरू अय्यूबले आफ्नो सम्पत्ति गुमाउँदा पनि उदासीन मनोवृत्ति देखाएकोले अलमल्ल पर्छन्। आज, हामी अय्यूबको हृदयभित्र के भइरहेको थियो भन्ने कुरा व्याख्या गरी यी सबै मानिसहरूले महसुस गरेका भ्रमहरूलाई हटाउनेछौं।
सामान्य ज्ञानले के भन्छ भने, परमेश्वरले यस्तो प्रशस्त सम्पत्ति दिनुभएकोले यी सम्पत्तिहरू गुमाउँदा अय्यूबले परमेश्वरको सामु लज्जित महसुस गर्नुपर्नेथ्यो, किनकि तिनले ती कुराको हेरचाह वा रेखदेख गरेनन्; परमेश्वरले तिनलाई दिनुभएको सम्पत्ति तिनले सम्हालेर राखेनन्। यसैले जब तिनले आफ्नो सम्पत्ति चोरी भएको सुने, त्यसबेला पहिलो प्रतिक्रियास्वरूप तिनले घटनास्थल गएर चोरी भएका सबै चीजबीजको सूची बनाउने र परमेश्वरसामु स्वीकार गर्ने कार्य गर्नुपर्थ्यो ताकि तिनले फेरि एकचोटि परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गरून्। तर अय्यूबले त्यसो गरेनन्, र तिनले त्यसो नगर्नुका आफ्नै स्वाभाविक कारणहरू थिए। अय्यूबले आफ्नो हृदयमा यो विश्वास गरेका थिए कि तिनीसँग भएका सबै थोक परमेश्वरले दिनुभएको थियो र ती तिनको आफ्नै परिश्रमका फल थिएनन्। त्यसैले तिनले ती आशिष्हरूलाई फाइदा उठाउनुपर्ने पूँजीको रूपमा लिएनन्, बरु यसको सट्टा तिनले सम्पूर्ण शक्ति लगाई आफ्नो जिउने सिद्धान्तलाई त्यही मार्गमा आधारित गरे जुन मार्गलाई तिनले पालन गर्नुपर्थ्यो। तिनले परमेश्वरका आशिष्हरूको कदर गरे अनि तिनका लागि उहाँलाई धन्यवाद दिए, तर तिनी आशिष्हरूद्वारा मोहित भएनन्, न त तिनले ती अझै बढी प्राप्त गर्न नै प्रयास गरे। सम्पत्तिप्रति तिनको मनोवृत्ति यस्तै थियो। तिनले न त आशिष् प्राप्त गर्नका लागि केही गरे, न त परमेश्वरका आशिष्हरूको कमी हुन्छ वा ती गुमाउनुपर्छ भनेर नै चिन्ता वा लोभ नै गरे; तिनी न त परमेश्वरका आशिष्हरूको कारण उग्र रूपमा उत्तेजित हुँदै खुसी भए, न त बारम्बार आशिष् पाएको कारण तिनले परमेश्वरको मार्गलाई बेवास्ता गर्ने वा परमेश्वरको अनुग्रहलाई बिर्सने कार्य नै गरे। आफ्नो सम्पत्तिप्रति अय्यूबले देखाएको मनोवृत्तिले मानिसहरूसामु तिनको वास्तविक मानवता प्रकट गर्छ: पहिलो कुरा, अय्यूब लोभी थिएनन्, र आफ्नो भौतिक जीवनमा तिनले अपेक्षाहरू गर्दैनथिए। दोस्रो कुरा, अय्यूबले कहिल्यै पनि आफूसँग भएका सबै थोक परमेश्वरले खोस्नुहुनेछ भनी चिन्ता वा डर मानेनन्, जुन तिनको हृदयमा भएको परमेश्वरप्रतिको आज्ञाकारिताको मनोवृत्ति थियो; अर्थात्, परमेश्वरले कहिले खोस्नुहुन्छ, वा उहाँले खोस्नुहुन्छ कि हुन्न भन्नेबारेमा कहिल्यै कुनै अपेक्षा वा गुनासो गरेनन्, र त्यसो गर्नुको कारण पनि सोधेनन्, केवल परमेश्वरको बन्दोबस्तहरू मात्र पालन गर्न खोजे। तेस्रो कुरा, तिनले आफ्नो सम्पत्ति आफ्नै परिश्रमबाट आएको हो भनी कहिल्यै विश्वास गर्दैनथे, बरु परमेश्वरले दिनुभएको हो भन्ने ठान्थे। परमेश्वरमाथिको अय्यूबको विश्वास यस्तै थियो र यो तिनको दृढ निश्चयताको सङ्केत हो। के अय्यूबको मानवता र तिनको दैनिक सच्चा खोज यी तीन-बुँदे सारांशमा स्पष्ट भएका छन्? अय्यूबको मानवता र खोज तिनले आफ्नो सम्पत्ति गुमाउनुपर्दा पनि तिनको शान्त आचरणको अभिन्न हिस्साको रूपमा रहेका थिए। तिनको दैनिक खोजको कारणले गर्दा नै परमेश्वरका जाँचहरू आएको समयमा अय्यूबमा यसो भन्न सक्ने कद र दृढ विश्वास थियो, “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्,” यी वचनहरू रातारात प्राप्त भएका थिएनन्, न त ती अय्यूबको दिमागमा अचानक देखा परेका नै थिए। ती त तिनले धेरै वर्ष जीवन अनुभव गर्ने क्रममा देखेका र प्राप्त गरेका कुराहरू थिए। परमेश्वरका आशिष्हरू मात्र खोज्ने र परमेश्वरले उनीहरूबाट खोस्नुहोला भनी डराउने, त्यसरी खोसिएको मन नपराउने र त्यसबारेमा गुनासो गर्ने सबै मानिसहरूको तुलनामा, के अय्यूबको आज्ञाकारिता एकदमै वास्तविक छैन र? परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्ने, तर परमेश्वरले सबै थोकमाथि शासन गर्नुहुन्छ भनी विश्वास नगर्नेहरूको तुलनामा, के अय्यूबमा ठूलो इमानदारिता र सोझोपन छैन र?
अय्यूबको तर्कसङ्गतता
अय्यूबका वास्तविक अनुभवहरू र तिनको सोझोपन र इमानदार मानवताको अर्थ के हो भने, तिनले आफ्नो सम्पत्ति र आफ्ना छोराछोरीहरू गुमाउँदा सबैभन्दा तर्कसंगत निर्णय र छनौट गरे। त्यस्ता तर्कसंगत छनौटहरू तिनको दैनिक खोज र तिनले आफ्नो दैनिक जीवनको समयमा थाहा पाएका परमेश्वरका कार्यहरूबाट अलग गर्नै नसकिने थिए। अय्यूबको इमानदारिताले तिनलाई सबै थोकमाथि यहोवाको हात छ भनी विश्वास गर्न सक्षम बनायो। तिनको विश्वासले तिनलाई सबै कुरामाथि यहोवा परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ भन्ने तथ्यबारे थाहा दिलायो; तिनको ज्ञानले तिनलाई यहोवा परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरू पालन गर्न इच्छुक र सक्षम बनायो; तिनको आज्ञाकारिताले तिनलाई यहोवा परमेश्वरसित झन्झन् साँचो रूपमा डराउन समर्थ तुल्यायो; तिनको डरले दुष्टताबाट अलग बस्ने तिनको कार्यलाई झन्-झन् वास्तविक बनायो; अन्त्यमा, अय्यूब सिद्ध भए किनकि तिनी परमेश्वरसँग डराउँथे र दुष्टताबाट अलग बस्थे; तिनको सिद्धताले तिनलाई ज्ञानी बनायो र तिनलाई अत्याधिक तर्कसङ्गतता दिलायो।
हामीले यो “तर्कसंगत” भन्ने शब्दलाई कसरी बुझ्नुपर्छ? यसको शाब्दिक अर्थ राम्रो चेतनामा हुनु, आफ्नो सोचविचारमा तार्किक र समझदार हुनु, बोलीवचन, व्यवहार र निर्णयमा चुस्त हुनु, र सही अनि स्थिर नैतिक मापदण्डहरू धारण गर्नु भन्ने हुन्छ। तैपनि अय्यूबको तर्कलाई भने यति सजिलै वर्णन गर्न सकिँदैन। यहाँ अय्यूबमा अत्याधिक तर्कसङ्गतता थियो भनेर भनिँदा, यो तिनको मानवता र परमेश्वरसामु तिनको आचरणको सम्बन्धमा भनिएको हो। अय्यूब इमानदार भएका हुनाले, तिनी परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्न र यसलाई पालना गर्न सक्षम थिए जसले तिनलाई यस्तो अरू कसैले प्राप्त गर्न नसक्ने ज्ञान दियो, र यस ज्ञानले तिनलाई आफूमाथि आइलाग्ने कुराहरूलाई अझ राम्ररी पत्ता लगाउन, विचार गर्न, र परिभाषित गर्न सक्षम तुल्यायो, जसले तिनलाई के गर्नुपर्छ र कुन कुरा पक्रिनुपर्छ भनी सही र स्पष्ट रूपमा बुझ्न मदत गर्यो। भन्नुको अर्थ, तिनका वचनहरू, व्यवहार, तिनका कार्यपछाडिका सिद्धान्तहरू, र तिनको व्यवहारका आचार-संहिता नियमित, स्पष्ट, र विशिष्ट थिए, र ती अन्धाधुन्ध, आवेगपूर्ण वा भावनात्मक थिएनन्। तिनीमाथि जे आइपरे पनि त्यसप्रति कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ सो तिनलाई थाहा थियो, जटिल घटनाहरूबीचको सम्बन्धलाई कसरी सन्तुलनमा राख्नुपर्छ भनी तिनले जान्दथे, र समात्नुपर्ने बाटोलाई कसरी समात्नुपर्छ भन्ने तिनलाई थाहा थियो, र अझ भन्ने हो भने, यहोवा परमेश्वरले दिनुहुँदा र लिनुहुँदा कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ भनेर तिनी जान्दथे। अय्यूबको तर्कसङ्गतता यही थियो। अय्यूब यस्तै तर्कसङ्गतताले सुसज्जित भएको कारण नै तिनले आफ्नो सम्पत्ति र आफ्ना छोराछोरी गुमाउँदा पनि यसो भन्न सके, “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।”
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५१
अय्यूबको वास्तविक अनुहार: साँचो, शुद्ध, र झूटरहित
हामी अय्यूब २:७-८ लाई पढौँ: “यसैले शैतान यहोवाको छेउबाट गयो र अय्यूबको खुट्टाको पैतालादेखि टाउकोसम्मै पोल्ने खटिराहरू उब्जाइदियो। अनि तिनले आफूलाई कन्याउन माटोको भाँडाको एउटा खपटा लिए; अनि तिनी खरानीमा बसे।” यो अय्यूबको शरीरमा पीडादायक खटिराहरू निस्केको बेला तिनको आचरण कस्तो थियो भन्ने व्याख्या हो। यस समयमा, पीडा सहने क्रममा अय्यूब खरानीमा बसे। कसैले पनि तिनको उपचार गरेनन्, र कसैले पनि तिनको शरीरको पीडा कम गर्न मद्दत गरेनन्; बरु, तिनले खटिरा कन्याउन फुटेका माटोका भाँडाका टुक्राहरू प्रयोग गरे। सतही रूपमा, यो केवल अय्यूबको यातनाको एक चरण मात्र थियो, र तिनको मानवता र परमेश्वरप्रतिको भयसँग यसको कुनै सम्बन्ध थिएन, किनकि अय्यूबले यस बेला आफ्नो मनस्थिति र विचार व्यक्त गर्न कुनै शब्द बोलेनन्। तैपनि, अय्यूबका व्यवहारहरू र तिनको आचरण तिनको मानवताको वास्तविक अभिव्यक्ति नै हुन्। अघिल्लो अध्यायको अभिलेखमा हामीले पूर्वको संसारमा अय्यूब सबैभन्दा महान् व्यक्ति थिए भनेर पढ्यौँ। यसैबीच, दोस्रो अध्यायको यो खण्डले पूर्वका यस महान् व्यक्तिले खरानीमा बसेर फुटेका माटोका भाँडाका टुक्राहरू प्रयोग गरे भन्ने देखाउँछ। के यी दुई वर्णनबीच स्पष्ट भिन्नता छैन र? यो एउटा यस्तो भिन्नता हो जसले हामीलाई अय्यूबको वास्तविक जीवन देखाउँछ: आफ्नो प्रतिष्ठित स्थान र हैसियतको बाबजुद पनि, तिनले यी कुराहरूलाई कहिल्यै प्रेम गरेनन् न त यी कुराहरूमा कुनै ध्यान नै दिए; अरूले तिनको प्रतिष्ठालाई कसरी हेर्छन् भनेर तिनले वास्ता गरेनन्, न त तिनको काम वा आचरणले तिनको प्रतिष्ठामा कुनै नकारात्मक असर पार्ला कि भनेर नै तिनी चिन्तित थिए; तिनी हैसियतका लाभहरूमा लिप्त भएनन्, न त तिनले हैसियत र प्रतिष्ठाको साथमा आउने महिमाको आनन्द नै लिए। तिनले केवल यहोवा परमेश्वरको नजरमा आफ्नो मूल्य र आफ्नो जीवनको महत्त्वको बारेमा मात्रै चिन्ता गरे। अय्यूबको साँचो व्यक्तित्व नै तिनको सार थियो: तिनले प्रसिद्धि र सम्पत्तिलाई प्रेम गरेनन्, र तिनी प्रसिद्धि र सम्पत्तिका लागि जिएनन्; तिनी साँचो, र शुद्ध, अनि झूटरहित थिए।
अय्यूबले प्रेम र घृणालाई छुट्ट्याए
अय्यूबको मानवताको अर्को पक्षलाई तिनी र तिनकी पत्नीबीचको यो बातचितमा देखाइएको छ: “तब तिनकी श्रीमतीले तिनलाई भनिन्, के तपाईं अझै पनि आफ्नो निष्ठा कायम राख्नुहुन्छ? परमेश्वरलाई सराप्नुहोस् र मर्नुहोस्। तर तिनले उनलाई भने, तिमी मूर्ख स्त्रीले जस्तै कुरा गर्छौ। के? के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” (अय्यूब २:९-१०)। तिनले भोगेका यातना देखेर, अय्यूबकी पत्नीले तिनलाई त्यस पीडाबाट बच्न मदत गर्नलाई सल्लाह दिन खोजिन्, तर उनका “असल मनसायहरू” ले अय्यूबको स्वीकृति प्राप्त गरेनन्; बरु ती कुराले तिनलाई रिस उठ्यो, किनकि उनले यहोवा परमेश्वरमाथिको तिनको विश्वास र आज्ञापालनलाई इन्कार गरेकी थिइन्, र साथै यहोवा परमेश्वरको अस्तित्वलाई पनि इन्कार गरेकी थिइन्। अय्यूबको लागि यो असहनीय थियो, किनकि तिनले कहिल्यै पनि परमेश्वरको विरुद्ध वा उहाँलाई चोट पुर्याउने वा अरूको विषयमा केही भन्ने काम कहिल्यै गरेका थिएनन्। अरूले परमेश्वरको निन्दा र अपमान गर्ने कुरा बोलेको देख्दा तिनी कसरी उदासीन हुन सक्थे र? यसैले तिनले आफ्नी पत्नीलाई “मूर्ख स्त्री” भनी भने। आफ्नी पत्नीप्रति अय्यूबको मनोवृत्ति क्रोध र घृणाका साथसाथै निन्दा र हप्कीले भरिएको थियो। यो अय्यूबको मानवताको स्वाभाविक अभिव्यक्ति थियो—प्रेम र घृणाबीचको भिन्नता छुट्ट्याउने—यो तिनको सोझो मानवताको एक साँचो प्रतिनिधित्व थियो। अय्यूबमा न्यायको बोध थियो—जसले तिनलाई दुष्टताका बतास र छालहरूलाई घृणा गर्ने बनायो, वाहियात विधर्म, हास्यास्पद बहसहरू र लाजलाग्दो दाबीहरूलाई घृणा, निन्दा र अस्वीकार गर्ने बनायो, अनि तिनलाई भीडहरूले अस्वीकार गर्दा र नजिकका मानिसहरूले त्याग्दा पनि तिनलाई आफ्नै सही सिद्धान्तहरू र अडानप्रति सच्चा रहने व्यक्ति तुल्यायो।
अय्यूबको दयालुपन र इमानदारिता
अय्यूबको आचरणबाट हामी तिनको मानवताका विभिन्न पक्षहरूको अभिव्यक्ति देख्न सक्छौँ, त्यसकारण अय्यूबले आफू जन्मेको दिनलाई सराप्न मुख खोल्दा हामी तिनको मानवताको कुन कुरालाई देख्छौँ? तल हामी यही विषयमा बताउनेछौँ।
माथि, मैले अय्यूबले आफू जन्मेको दिनलाई सरापेको पृष्ठभूमि बताएको छु। तिमीहरू यसमा के देख्छौ? यदि अय्यूब कठोर हृदयको र प्रेमरहित थिए भने, यदि तिनी उदासीन र भावनाहीन र मानवता नभएका व्यक्ति भएका भए, के तिनले परमेश्वरको हृदयको चाहनाको वास्ता गर्थे होला? के तिनले परमेश्वरको हृदयको चाहनालाई वास्ता गरेको कारण आफू जन्मेको दिनलाई तुच्छ ठान्न सक्थे? अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, यदि अय्यूब कठोर हृदयका र मानवता नभएका व्यक्ति भएका भए, के तिनी परमेश्वरको पीडाले व्याकुल हुन सक्थे? के परमेश्वर तिनको कारण शोकमा डुब्नुभएकोले गर्दा तिनले आफ्नो जन्म दिनलाई सराप्न सक्थे? यसको उत्तर हो, बिलकुल होइन! अय्यूब दयालु थिए, यसैले तिनले परमेश्वरको हृदयको वास्ता गरे; अय्यूबले परमेश्वरको हृदयको वास्ता राखेकाले नै तिनले परमेश्वरको पीडा महसुस गरे; तिनी दयालु थिए, यसैले तिनले परमेश्वरको कष्टको अनुभव गरेर ठूलो यातना सहे; तिनले परमेश्वरको पीडा महसुस गरेकाले नै तिनले आफू जन्मेको दिनलाई घृणा गर्न थाले, र यसरी तिनले आफ्नो जन्मदिनलाई सरापे। बाहिरका मानिसहरूका निम्ति, अय्यूबको परीक्षाको अवधिमा तिनले देखाएको सम्पूर्ण आचरण उदाहरणीय छ। केवल तिनले आफू जन्मेको दिनलाई सरापेको कुराले मात्र तिनको सिद्धता र सोझोपनमाथि प्रश्न चिन्ह खडा गर्छ, वा एउटा फरक मूल्याङ्कन प्रदान गर्छ। वास्तवमा यो अय्यूबको मानवताको सारको सबैभन्दा साँचो अभिव्यक्ति थियो। तिनको मानवताको सार लुकाइएको वा पोको पारिएको थिएन, वा अरू कसैद्वारा संशोधित गरिएको थिएन। जब तिनले आफू जन्मेको दिनलाई सरापे, तब तिनले आफ्नो हृदयको गहिराइमा भएको दयालुपन र इमानदारिता प्रदर्शित गरे; तिनी त जरुवा मूलजस्तै थिए, जसको पानी यति स्वच्छ र पारदर्शी हुन्छ कि त्यसको भुइँ पनि देखिन्छ।
अय्यूबको बारेमा यी सबै कुरा जानिसकेपछि, धेरैजसो मानिसहरूमा अवश्य नै अय्यूबको मानवताको सारको सही र वस्तुपरक मूल्याङ्कन हुनेछ। उनीहरूमा परमेश्वरले भन्नुभएको अय्यूबको सिद्धता र सोझोपनको बारेमा पनि गहन, व्यावहारिक र अझ उच्च बुझाइ र कदर हुनुपर्छ। आशा छ, यो बुझाइ र कदरले मानिसहरूलाई परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा हिँड्ने कार्यको थालनी गर्न मदत गर्नेछ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५२
परमेश्वरले अय्यूबलाई शैतानको हातमा सुम्पनुभएको तथ्य र परमेश्वरको कामका उद्देश्यबीच रहेको सम्बन्ध
अधिकांश मानिसले अब अय्यूब सिद्ध र सोझो थिए र तिनी परमेश्वरसँग डराउँथे र दुष्टताबाट अलग बस्थे भनी बुझ्ने भए पनि, यस्तो कुराको पहिचानले उनीहरूलाई परमेश्वरको इच्छाको बृहत बुझाइ प्रदान गर्दैन। यसको साथसाथै अय्यूबको मानवता र खोजप्रति ईर्ष्या गर्दै, उनीहरूले परमेश्वरको बारेमा निम्न प्रश्नहरू सोध्छन्: अय्यूब यति सिद्ध र सोझो थिए, मानिसहरूले तिनलाई यति धेरै मन पराउँथे भने, किन परमेश्वरले तिनलाई शैतानको हातमा सुम्पनुभयो र त्यति धेरै यातना भोग्न लाउनुभयो? यस्ता प्रश्नहरू धेरै मानिसको हृदयमा अवश्य उत्पन्न हुन सक्छ वा यो शङ्का नै धेरै मानिसको हृदयमा प्रश्नको रूपमा रहेको हुन सक्छ। यसले यति धेरै मानिसलाई अलमल्ल पारेको हुनाले, हामीले यो प्रश्नलाई उठाएर यसलाई राम्रोसँग व्याख्या गर्नुपर्छ।
परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा आवश्यक र असाधारण महत्त्वका छन्, किनकि उहाँले मानिसमा गर्नुहुने सबै काम उहाँको व्यवस्थापन र मानवजातिको मुक्तिसित सम्बन्धित छन्। स्वाभाविक रूपमा, अय्यूब परमेश्वरको नजरमा सिद्ध र इमानदार भएका भए पनि, उहाँले तिनमा गर्नुभएको काम अरूभन्दा फरक छैन। अर्को शब्दमा भन्दा, परमेश्वरले चाहे जे गर्नु भए पनि वा जुनसुकै साधनहरूद्वारा त्यो काम गर्नु भए पनि, मूल्य जति लागे पनि, उहाँको ध्येय जेसुकै नै भए पनि उहाँका कार्यहरूको उद्देश्य परिवर्तन हुँदैन। परमेश्वरको उद्देश्य मानिसभित्र परमेश्वरका वचनहरू काममा लगाउनु हो, साथै मानिसका निम्ति रहेका उहाँका मापदण्डहरू र इच्छालाई पनि मानिसभित्र काममा लगाउनु हो; अर्को शब्दमा भन्दा, यो भनेको परमेश्वरले सकारात्मक भनी विश्वास गर्नुभएका सबैकुरा उहाँका चरणहरूअनुसार मानिसभित्र गराउनु हो, जसले मानिसलाई परमेश्वरको हृदय बुझ्न र परमेश्वरको सार बोध गर्न सक्षम बनाउँछ, र मानिसलाई परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरू पालन गर्ने मौका दिन्छ, र यसरी मानिसले परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने आचरण हासिल गर्न सक्छ—यो सबै कुरा परमेश्वरले गर्नुहुने हर कार्यमा रहेको उहाँको उद्देश्यको एक पक्ष हो। अर्को पक्ष के हो भने, शैतान परमेश्वरको काममा प्रतिभार र सेवा गर्ने पात्र भएकोले मानिसलाई प्रायः शैतानको हातमा नै सुम्पिइन्छ; मानिसहरूलाई शैतानका परीक्षा र आक्रमणहरूमा शैतानको दुष्टता, कुरूपता र घिनलाग्दो अवस्था देखाई, उहाँले मानिसलाई शैतानलाई घृणा गर्ने, र नकारात्मक कुरा चिन्न र बुझ्न सक्ने तुल्याउनुहुन्छ। यो प्रक्रियाले तिनीहरूलाई बिस्तारै शैतानका नियन्त्रण र आरोपहरू, हस्तक्षेप र आक्रमणहरूबाट स्वतन्त्र हुन मदत गर्छ, र यो तबसम्म जारी रहन्छ जबसम्म परमेश्वरका वचनहरू, परमेश्वरको बारेमा तिनीहरूको ज्ञान र आज्ञापालन, परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास र उहाँप्रतिको भयको कारण तिनीहरूले शैतानका आक्रमण र आरोपहरूमाथि विजय हासिल गर्दैनन्; अनि मात्र तिनीहरूले शैतानको राज्यक्षेत्रबाट पूर्ण रूपमा छुटकारा पाउनेछन्। मानिसहरूको छुटकाराको अर्थ शैतान हारेको छ भन्ने हो, र यसको अर्थ तिनीहरू अबउप्रान्त शैतानको मुखभित्रको आहार हुँदैनन्—निल्नुको साटो शैतानले तिनीहरूलाई छोडिदिएको छ भन्ने हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू सोझा भएकाले, तिनीहरूसित परमेश्वरप्रतिको विश्वास, आज्ञापालन र भय भएकोले, र तिनीहरू पूर्ण रूपमा शैतानबाट अलग भएकोले त्यस्तो हुन्छ। तिनीहरूले शैतानलाई लज्जित बनाउँछन्, तिनीहरूले शैतानलाई कायर बनाउँछन्, र तिनीहरूले शैतानलाई पूर्ण रूपमा पराजित गर्छन्। परमेश्वरलाई पछ्याउने, उहाँको आज्ञापालन गर्ने र उहाँको भय मान्ने तिनीहरूको दृढ विश्वासले नै शैतानलाई पराजित गर्छ, र शैतानलाई पूर्ण रूपमा तिनीहरूलाई त्याग्ने बनाउँछ। यस्ता मानिसहरू मात्र वास्तवमा परमेश्वरद्वारा साँचो रूपमा प्राप्त गरिएका हुन्छन्, र परमेश्वरले मानिसलाई मुक्ति दिनुको अन्तिम उद्देश्य पनि यही हो। यदि परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरू मुक्ति पाउन र परमेश्वरद्वारा पूर्ण रूपमा प्राप्त गरिन चाहन्छन् भने, तिनीहरू सबैले शैतानबाट आउने ठूला र साना दुवै किसिमका परीक्षा र आक्रमणहरूको सामना गर्नुपर्छ। जो यी परीक्षा र आक्रमणहरू पार गरी बाहिर निस्कन्छन् र शैतानलाई पूर्ण रूपले पराजित गर्न सक्षम हुन्छन्, तिनीहरू नै परमेश्वरबाट मुक्ति पाउनेहरू हुन्। भन्नुको अर्थ, जसले परमेश्वरतर्फको मुक्ति पाएका हुन्छन् तिनीहरू परमेश्वरका जाँचहरूमार्फत गुज्रेका, र शैतानका अनगन्ती परीक्षा र आक्रमणमा परेकाहरू हुन्। परमेश्वरतर्फको मुक्ति पाएकाहरूले परमेश्वरका इच्छा र मापदण्डहरू बुझ्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूलाई कुनै विरोध नगरी स्वीकार गर्न सक्छन्, र शैतानका परीक्षाहरूको माझमा पनि तिनीहरूले परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग रहने मार्ग छोड्दैनन्। परमेश्वरतर्फको मुक्ति पाएकाहरूमा इमानदारिता हुन्छ, तिनीहरू दयालु हृदयका हुन्छन्, तिनीहरूले प्रेम र घृणाबीच भिन्नता छुट्याउँछन्, तिनीहरूसँग न्यायको चेतना हुन्छ र तिनीहरू तर्कसङ्गत हुन्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरलाई वास्ता गर्न र परमेश्वरका सबै थोकलाई मूल्यवान् सम्झेर राख्न सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरू शैतानको बन्धन, जासुसी, आरोप वा दुर्व्यवहारमा पर्दैनन्; तिनीहरू पूर्ण रूपमा स्वतन्त्र हुन्छन्, तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा मुक्ति र छुटकारा दिइएको हुन्छन्। अय्यूब त्यस्तै स्वतन्त्र मानिस थिए, र परमेश्वरले तिनलाई शैतानको हातमा सुम्पनुको अर्थ पनि ठीक यही थियो।
शैतानले अय्यूबलाई दुर्व्यवहार गरेको थियो, तर तिनले अनन्त स्वतन्त्रता र छुटकारा पनि पाएका थिए, र तिनले फेरि कहिल्यै पनि शैतानको भ्रष्टता, दुर्व्यवहार र आरोपहरूको अधीनमा नपर्ने, बरु परमेश्वरको मुहारको ज्योतिमा स्वतन्त्र र भारमुक्त जीवन जिउन पाउने र परमेश्वरका आशिष्हरूमाझ जिउने अधिकार प्राप्त गरेका थिए। यो अधिकार कसैले पनि खोस्न वा नष्ट गर्न वा कब्जा गर्न सक्दैनथ्यो। यो अय्यूबलाई तिनको विश्वास, दृढ सङ्कल्प, र परमेश्वरप्रतिको आज्ञाकारिता र भयको सट्टामा दिइएको थियो; अय्यूबले पृथ्वीमा आनन्द र खुसी प्राप्त गर्न, र अधिकार र हक प्राप्त गर्नको लागि आफ्नो जीवनको मूल्य चुकाए, जुन पृथ्वीमा परमेश्वरको साँचो सृष्टिको रूपमा विनाबाधा सृष्टिकर्ताको आराधना गर्नका निम्ति स्वर्गद्वारा पूर्वनिर्धारित र पृथ्वीद्वारा स्वीकृत गरिएको कुरा थियो। अय्यूबले भोगेका परीक्षाहरूको सबैभन्दा ठूलो प्रतिफल पनि यही थियो।
जब मानिसहरूलाई मुक्ति दिन बाँकी नै हुन्छ, तिनीहरूको जीवनलाई बारम्बार शैतानले हस्तक्षेप र नियन्त्रणसमेत गरेको हुन्छ। अर्को शब्दमा भन्दा, मुक्ति नपाएका मानिसहरू शैतानका कैदीहरू हुन्, तिनीहरूसँग स्वतन्त्रता हुँदैन, तिनीहरूलाई शैतानले त्यागेको हुँदैन, तिनीहरू परमेश्वरको आराधना गर्न योग्य वा हकदार हुँदैनन्, र तिनीहरूलाई शैतानले नजिकबाट खेदो र भयानक आक्रमण गरेको हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूसँग बताउन सकिने कुनै खुसी हुँदैन, तिनीहरूसँग बताउन सकिने सामान्य अस्तित्वको कुनै अधिकार हुँदैन, र यसबाहेक तिनीहरूसँग बताउन सकिने कुनै मर्यादा हुँदैन। यदि तँ खडा भएर परमेश्वरप्रतिको आफ्नो विश्वास र उहाँप्रतिको आज्ञापालन र भयलाई जीवन र मृत्युको लडाइँ लड्ने हतियारको रूपमा प्रयोग गर्दै शैतानसित युद्ध गरिस् भने मात्र तैँले शैतानलाई पूर्ण रूपमा पराजित गर्नेछस्, र त्यसलाई पिठिउँ फर्काएर भाग्ने र तँलाई देख्दा डरछेरुवा बन्ने तुल्याउन सक्छस्, ताकि त्यसले तेरो विरुद्धका आक्रमण र आरोपहरूलाई पूर्ण रूपमा त्यागोस्—तब मात्र तैँले मुक्ति र स्वतन्त्रता पाउँछस्। यदि तँ शैतानबाट पूर्ण रूपमा अलग हुन चाहन्छस् तर शैतानलाई पराजित गर्न मदत गर्ने हातहतियारहरूद्वारा सुसज्जित छैनस् भने तँ अझै पनि खतरामै छस्। समय बित्दै जाँदा, जब तँ शैतानद्वारा अत्यन्तै धेरै सताइएर तँमा अलिकति पनि शक्ति बाँकी रहँदैन, जब तँ अझै पनि गवाही दिन असमर्थ रहन्छस्, जब तैँले अझै पनि आफूलाई आफूविरुद्धका शैतानका आरोप र आक्रमणहरूबाट पूर्ण रूपमा स्वतन्त्र तुल्याएको हुँदैनस्, तब तँमा मुक्ति पाउने आशा निकै थोरै हुनेछ। आखिरीमा, जब परमेश्वरको कामको समाप्तिको घोषणा गरिनेछ, आफैलाई स्वतन्त्र पार्न नसक्ने गरी तँ अझै पनि शैतानको पकडमै हुनेछस्, र यसरी तँसँग कहिल्यै पनि मौका वा आशा हुनेछैन। अनि, यसको तात्पर्य भनेको, त्यस्ता मानिसहरू पूर्ण रूपमा शैतानको कैदमा परेका हुनेछन् भन्ने हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५३
परमेश्वरका जाँचहरूलाई स्वीकार गर, शैतानका परीक्षाहरूलाई जित, र परमेश्वरलाई तिमीहरूको सम्पूर्ण अस्तित्व प्राप्त गर्न देओ
मानिसहरूका निम्ति परमेश्वरको अनन्त प्रबन्ध र सहयोगको कामको अवधिमा उहाँले मानिसलाई आफ्नो सम्पूर्ण इच्छा र आवश्यकताहरूको बारेमा बताउनुहुन्छ र उहाँको काम, स्वभाव अनि उहाँसित के छ र को हुनुहुन्छ भनी मानिसलाई देखाउनुहुन्छ। यसको उद्देश्य मानिसलाई कदले सुसज्जित पार्नु हो, र मानिस परमेश्वरको पछि लाग्दा उसलाई उहाँबाट विभिन्न सत्यताहरू प्राप्त गर्न दिनु हो—ती सत्यताहरू परमेश्वरले मानिसलाई शैतानसित लड्नका निम्ति दिनुभएका हतियारहरू हुन्। यसरी सुसज्जित भएपछि मानिसले परमेश्वरका परीक्षाहरूको सामना गर्नैपर्छ। परमेश्वरसित मानिसलाई परीक्षा गर्ने धेरै वटा साधन र उपायहरू छन्, तर ती सबैमा परमेश्वरको शत्रु शैतानको “सहकार्य” आवश्यक पर्छ। भन्नुको अर्थ, मानिसलाई शैतानसँग लड्ने हातहतियारहरू दिनुभएपछि परमेश्वरले उसलाई शैतानको हातमा सुम्पिनुहुन्छ र शैतानलाई मानिसको कद “जाँच्ने” अनुमति दिनुहुन्छ। यदि मानिस शैतानको युद्ध संरचनाबाट निस्कन सक्यो भने, यदि ऊ शैतानको घेराउबाट उम्केर अझै जीवित रहन सक्यो भने, मानिस त्यो जाँचमा सफल भएको हुनेछ। तर यदि मानिस शैतानको युद्ध संरचना छोड्न असफल हुन्छ र शैतानको अघि आत्मसमर्पण गर्छ भने, ऊ त्यो जाँचमा सफल भएको हुनेछैन। परमेश्वरले मानिसको जुनसुकै पक्षलाई जाँच्नु भए पनि, उहाँको मापदण्डचाहिँ शैतानले आक्रमण गर्दा मानिस आफ्नो गवाहीमा दृढ रूपमा खडा हुन्छ कि हुँदैन, र शैतानको पासोमा परेपछि उसले परमेश्वरलाई त्यागेर शैतानको अघि समर्पित हुन्छ कि हुँदैन भन्ने नै हुन्छ। यो भन्न सकिन्छ कि मानिसले मुक्ति पाउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा उसले शैतानलाई जित्न र पराजित गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरामा निर्भर गर्छ, र उसले स्वतन्त्रता हासिल गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा शैतानसित लड्नका लागि परमेश्वरले उसलाई दिनुभएका हातहतियारहरू उसले आफ्नै बलबूताले उठाउन सक्छ कि सक्दैन र शैतानलाई पूर्ण रूपमा आशा मार्ने र उसलाई दुःख दिन छोड्ने बनाउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। यदि शैतानले आशा मारेर कसैलाई छोडेर जान्छ भने त्यसको अर्थ यही हुन्छ कि अब फेरि शैतानले त्यस व्यक्तिलाई परमेश्वरबाट खोस्ने कोसिस कहिल्यै गर्नेछैन, त्यस व्यक्तिलाई फेरि कहिल्यै पनि आरोप लगाउने र हस्तक्षेप गर्नेछैन, फेरि उसलाई कहिल्यै पनि कष्ट दिइरहन वा आक्रमण गरिरहन मात्र चाहँदैन; त्यस्तो व्यक्ति मात्र वास्तवमा परमेश्वरद्वारा प्राप्त गरिएको हुनेछ। परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्राप्त गर्ने सम्पूर्ण प्रक्रिया यही हो।
अय्यूबको साक्षीले पछिका पुस्ताहरूलाई दिएको चेतावनी र अन्तर्ज्ञान
परमेश्वरले कुनै मानिसलाई जुन प्रकारले पूर्ण रूपमा प्राप्त गर्नुहुन्छ त्यस प्रक्रियालाई बुझ्ने क्रममा, मानिसहरूले परमेश्वरले अय्यूबलाई शैतानको हातमा सुम्पनुको उद्देश्य र महत्त्व पनि बुझ्नेछन्। मानिसहरू अब फेरि अय्यूबको यातनाबाट विचलित हुँदैनन्, र त्यसको महत्त्वको नयाँ बुझाइ प्राप्त गर्छन्। तिनीहरू अब आफू पनि अय्यूबकै जस्तो परीक्षामा परिन्छ कि भनी चिन्तित हुँदैनन्, र अब फेरि उनीहरूले परमेश्वरका जाँचहरू आउँदा तिनको विरोध वा इन्कार गर्दैनन्। अय्यूबको विश्वास, आज्ञाकारिता र शैतानलाई जितेको तिनको गवाही मानिसहरूका निम्ति ठूलो सहयोग र उत्साहको स्रोत भएर आएको छ। अय्यूबमा तिनीहरूले आफ्नै मुक्तिको आशा देख्छन्, अनि विश्वास र आज्ञापालनका साथै परमेश्वरको भयद्वारा शैतानलाई पराजित गर्न, शैतानमाथि विजय पाउन पूर्ण रूपमा सम्भव छ भनी बुझ्छन्। तिनीहरूले यो देख्छन् कि जबसम्म उनीहरूले कुनै विरोध नगरी परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूलाई स्वीकार गर्छन्, जबसम्म सबै कुरा गुमाइसकेपछि पनि परमेश्वरलाई नत्याग्ने दृढ सङ्कल्प र विश्वास गर्छन्, तबसम्म उनीहरूले शैतानलाई लज्जित पार्न र हराउन सक्छन्, र उनीहरूले आफ्नो प्राण गुमाउनु परे पनि शैतानलाई भयभीत बनाउन र तुरुन्तै धपाउनको लागि उनीहरूमा आफ्नो गवाहीमा दृढ भई खडा हुने सङ्कल्प र दृढता मात्र हुनुपर्छ भनी बुझ्छन्। अय्यूबको गवाही पछिका पुस्ताहरूका लागि एउटा चेतावनी हो, र यो चेतावनीले उनीहरूलाई भन्छ कि यदि उनीहरूले शैतानलाई पराजित गरेनन् भने उनीहरूले शैतानका आरोपहरू र हस्तक्षेपबाट आफूलाई कहिल्यै पनि छुटकारा दिलाउन सक्नेछैनन्, न त उनीहरू कहिल्यै शैतानको दुर्व्यवहार र आक्रमणहरूबाट उम्कन नै सक्नेछन्। अय्यूबको गवाहीले पछिका पुस्ताहरूलाई अन्तर्दृष्टि प्रदान गरेको छ। यो अन्तर्दृष्टिले मानिसहरूलाई उनीहरू सिद्ध र सोझो छन् भने मात्र परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्छन् भन्ने कुरा सिकाउँछ; यसले के पनि सिकाउँछ भने, उनीहरू परमेश्वरको भय मान्छन् र दुष्टताबाट अलग बस्छन् भने मात्र उनीहरूले परमेश्वरको बलियो र जोडदार गवाही दिन सक्छन्; उनीहरूले परमेश्वरको निम्ति बलियो र जोडदार गवाही दिन्छन् भने मात्र उनीहरू कहिल्यै शैतानको नियन्त्रणमा पर्न सक्दैनन् र परमेश्वरको अगुवाइ र सुरक्षाको अधीनमा जिउन सक्छन्—तब मात्र उनीहरूले वास्तविक रूपमा मुक्ति पाएका हुनेछन्। अय्यूबको व्यक्तित्व र तिनको जीवनको खोजलाई मुक्तिको खोजी गर्ने प्रत्येक व्यक्तिले अनुकरण गर्नुपर्छ। तिनले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन जसरी जिए र जाँचहरूको अवधिमा तिनको आचरण जस्तो थियो, ती सबै नै परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गको खोजी गर्नेहरूको लागि अनमोल सम्पत्ति हुन्।
अय्यूबको गवाहीले परमेश्वरलाई सान्त्वना दिलाउँछ
यदि मैले अहिले तिमीहरूलाई अय्यूब एक माया लाग्दो व्यक्ति हुन् भनेर भनेँ भने तिमीहरू यी वचनहरूभित्रका अर्थलाई सायद महसुस गर्न सक्दैनौ, र मैले यी सबै कुराहरू बोल्नुपछाडिको भावनालाई सायद बुझ्न सक्दैनौ; तर त्यो दिनसम्म पर्ख जब तिमीहरूले अय्यूबले जस्तै वा अय्यूबका जस्तै जाँचहरू भोग्नेछौ, जब तिमीहरू कठिन परिस्थितिहरूबाट गुज्रनेछौ, जब परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपले तिमीहरूका निम्ति मिलाउनुभएका जाँचहरूको अनुभव गर्नेछौ, र जब तिमीहरूले शैतानमाथि विजय प्राप्त गर्न र परिक्षाहरूमाझ परमेश्वरको साक्षी दिनका लागि तिमीहरूले आफ्नो सबै कुरा दिनेछौ, र अपमान र कठिनाइ सहनेछौ—तब मैले बोलेका यी शब्दहरूको अर्थ तैँले महसुस गर्न सक्नेछस्। त्यस बेला तैँले आफूलाई अय्यूबभन्दा धेरै सानो भएको महसुस गर्नेछस्, तैँले अय्यूब कति सानदार छन् र तिनी अनुकरणयोग्य छन् भन्ने महसुस गर्छस्। जब त्यो समय आउँछ, तब अय्यूबले बोलेका ती उत्कृष्ट वचनहरू भ्रष्ट र यस समयमा बाँचिरहेको मानिसका लागि कति महत्त्वपूर्ण छन् भनी तैँले बुझ्नेछस्, र आजका मानिसहरूका निम्ति अय्यूबले हासिल गरेका कुराहरू हासिल गर्न कति गाह्रो छ भनी बुझ्नेछस्। जब तैँले यो गाह्रो भएको महसुस गर्छस्, तब परमेश्वरको हृदय कतिको चिन्तित र व्याकुल छ भनी बुझ्नेछस्, त्यस्ता मानिसहरूलाई प्राप्त गर्न परमेश्वरले तिर्नुभएको मूल्य कति उच्च छ, र परमेश्वरले मानवजातिका निम्ति गर्नुहुने काम र खर्च कति बहुमूल्य छ भनी बुझ्नेछस्। अहिले तिमीहरूले यी वचनहरू सुनिसकेका छौ, के अब तिमीहरूसँग अय्यूबको बारेमा सही बुझाइ र सही मूल्याङ्कन छ? तिमीहरूको नजरमा, के अय्यूब साँचो रूपमा परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने एक सिद्ध र सोझो मानिस थिए? मलाई विश्वास छ, अधिकांश मानिसले अवश्य नै थिए भनी भन्नेछन्। किनकि अय्यूबले जे व्यवहार गरे र जे प्रकट गरे ती तथ्यहरूलाई कुनै पनि व्यक्ति वा शैतानले इन्कार गर्न सक्दैन। ती अय्यूबले शैतानमाथि हासिल गरेको विजयको सबैभन्दा शक्तिशाली प्रमाण हुन्। यो प्रमाण अय्यूबमै पैदा भएको थियो, र यो परमेश्वरले प्राप्त गर्नुभएको पहिलो गवाही थियो। त्यसकारण, जब शैतानका परीक्षाहरूमा अय्यूब विजयी भए, र परमेश्वरको गवाही दिए, तब परमेश्वरले अय्यूबमा आशा देख्नुभयो र अय्यूबबाट उहाँको हृदयलाई सान्त्वना मिल्यो। सृष्टिको समयदेखि अय्यूबको समयसम्म, परमेश्वरले सान्त्वना वास्तवमा कस्तो हुन्छ, र मानिसबाट सान्त्वना पाउनु भनेको के हो सो अनुभव गर्नुभएको यो पहिलोपटक थियो। उहाँको निम्ति दिइएको साँचो गवाही उहाँले देख्नुभएको र प्राप्त गर्नुभएको यो पहिलोपटक थियो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५४
अय्यूबले कानको सुनाइद्वारा परमेश्वरको बारेमा सुन्छन् (छनौट गरिएका खण्डहरू)
अय्यूब ९:११ हेर्नुहोस्, उहाँ मेरो छेउबाट हिँड्नुहुन्छ, र म उहाँलाई दख्दिनँ: उहाँ जानुहुन्छ, तर म उहाँलाई देख्दिनँ।
अय्यूब २३:८-९ हेर्नुहोस्, म अगाडि बढ्छु तर उहाँ त्यहाँ हुनुहुन्न; अनि पछाडि फर्कन्छु, तर उहाँलाई देख्दिनँ: देब्रे हातपट्टि, जहाँ उहाँ काम गर्नुहुन्छ, तर म उहाँलाई देख्न सक्दिनँ: मैले नदेखूँ भनेर उहाँले आफैलाई दाहिने हातपट्टि लुकाउनुहुन्छ।
अय्यूब ४२:२-६ मलाई थाहा छ तपाईंले सबै थोक गर्न सक्नुहुन्छ, अनि तपाईंदेखि कुनै पनि विचारलाई लुकाउन सकिन्न। कसले ज्ञानविना सल्लाहलाई लुकाउँछ? यसैले मैले नबुझ्ने कुरा मैले बोलेको छु; मेरो निम्ति अत्यन्तै अचम्मका कुराहरू, जुन मलाई थाहा थिएन। सुन्नुहोस्, म तपाईंलाई बिन्ती गर्छु, अनि म बोल्नेछु: म तपाईंसँग माग गर्छु र तपाईंलाई मतर्फ घोषणा गर्छु। मेरो कानको सुनाइद्वारा मैले तपाईंको बारेमा सुनेको छु: तर अब मेरो आँखाले नै तपाईंलाई देख्छ। म किन आफैलाई घृणा गर्छु, अनि धुलो र खरानीमा पश्चात्ताप गर्छु।
परमेश्वरले आफैलाई अय्यूबको सामु प्रकट नगर्नुभएको भए पनि, अय्यूबले परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्छन्
यी वचनहरूले जोड दिएको कुरा के हो? यसमा एउटा तथ्य छ भन्ने कुरा तिमीहरू कसैलाई थाहा छ? सर्वप्रथम, अय्यूबले परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर कसरी थाहा पाए? अनि, परमेश्वरले नै स्वर्ग, पृथ्वी र सबै थोकमाथि शासन गर्नुहुन्छ भनी तिनले कसरी जाने? यो एउटा खण्डले यी दुई प्रश्नको उत्तर दिन्छ: “मेरो कानको सुनाइद्वारा मैले तपाईंको बारेमा सुनेको छु: तर अब मेरो आँखाले नै तपाईंलाई देख्छ। म किन आफैलाई घृणा गर्छु, अनि धुलो र खरानीमा पश्चात्ताप गर्छु।” यी वचनहरूबाट हामी के सिक्छौं भने परमेश्वरलाई आफ्नै आँखाले देख्नुको सट्टा अय्यूबले परमेश्वरबारे किंवदन्तीहरूबाट जानेका थिए। यिनै परिस्थितिमा तिनी परमेश्वरलाई पछ्याउने मार्गमा हिँड्न थाले, अनि पछि तिनले आफ्नो जीवनलगायत सबै कुरामा परमेश्वरको अस्तित्व भएको पुष्टि गरे। यहाँ एउटा इन्कार गर्न नसकिने तथ्य छ—त्यो के हो त? परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा लाग्न सके पनि अय्यूबले परमेश्वरलाई कहिल्यै देखेका थिएनन्। यस कुरामा तिनी आजका मानिसजस्तै थिएनन् र? अय्यूबले कहिल्यै परमेश्वरलाई देखेका थिएनन्, यसको अर्थ, तिनले परमेश्वरबारे सुनेको भए पनि, परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ वा परमेश्वर कस्तो हुनुहुन्छ वा परमेश्वरले के गर्दै हुनुहुन्छ भन्ने कुरा तिनलाई थाहा थिएन। यी सबै व्यक्तिपरक कुराहरू हुन्; वस्तुपरक रूपमा भन्नुपर्दाचाहिँ, तिनले परमेश्वरलाई पछ्याएको भए पनि परमेश्वर कहिल्यै तिनको अघि देखा पर्नुभएन वा तिनीसँग बोल्नुभएन। के यो तथ्य होइन र? परमेश्वरले अय्यूबसँग बोल्नुभएको वा तिनलाई कुनै आज्ञा दिनुभएको थिएन, तैपनि अय्यूबले परमेश्वरको अस्तित्व र सबै कुरामाथि रहेको उहाँको सार्वभौमिकतालाई देखेका थिए, र अय्यूबले कानको सुनाइमार्फत परमेश्वरबारे किंवदन्तीहरूबाट थाहा पाएपछि परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने जीवन बिताउन थालेका थिए। अय्यूबले परमेश्वरलाई पछ्याउने कार्यको सुरुवात र प्रक्रिया यही थियो। तर तिनले परमेश्वरको जति नै भय माने पनि र दुष्टताबाट जति नै अलग बसे पनि, आफ्नो निष्ठामा जति नै अडिग भए पनि, परमेश्वर अझै तिनीकहाँ देखा पर्नुभएन। हामी यो खण्ड पढौं। तिनले भने, “हेर्नुहोस्, उहाँ मेरो छेउबाट हिँड्नुहुन्छ, र म उहाँलाई दख्दिनँ: उहाँ जानुहुन्छ, तर म उहाँलाई देख्दिनँ” (अय्यूब ९:११)। यी वचनहरूको अर्थ के हो भने अय्यूबले आफ्नो वरिपरि परमेश्वरको अनुभव गरेका हुन पनि सक्छ वा नहुन पनि सक्छ—तर तिनले परमेश्वरलाई कहिल्यै पनि देख्न सकेका थिएनन्। कहिलेकहीँ तिनले परमेश्वर आफ्नो अघिअघि जानुभएको, वा उहाँले काम गर्नुभएको, वा मानिसलाई अगुवाइ गर्नुभएको कल्पना गर्थे, तर त्यस्तो घटना घटेको तिनले कहिल्यै थाहा पाएनन्। परमेश्वर मानिसकहाँ त्यसबेला आउनुहुन्छ जब उसले आशा गरेको हुँदैन; परमेश्वर कहिले आफूकहाँ आउनुहुन्छ वा कहाँ उसको सामु आउनुहुन्छ सो उसलाई थाहा हुँदैन, किनकि मानिसले परमेश्वरलाई देख्न सक्दैन, यसैले मानिसको लागि परमेश्वर ऊबाट लुक्नुभएको हुन्छ।
परमेश्वर अय्यूबबाट लुक्नुभएको तथ्यले उहाँमाथिको तिनको विश्वास हल्लिएन
त्यसपछि, तलको धर्मशास्त्रको खण्डमा, अय्यूब भन्छन्, “हेर्नुहोस्, म अगाडि बढ्छु तर उहाँ त्यहाँ हुनुहुन्न; अनि पछाडि फर्कन्छु, तर उहाँलाई देख्दिनँ: देब्रे हातपट्टि, जहाँ उहाँ काम गर्नुहुन्छ, तर म उहाँलाई देख्न सक्दिनँ: मैले नदेखूँ भनेर उहाँले आफैलाई दाहिने हातपट्टि लुकाउनुहुन्छ” (अय्यूब २३:८-९)। यस विवरणमा हामी के थाहा पाउछौं भने अय्यूबको अनुभवमा परमेश्वर पूर्ण रूपमा तिनीबाट लुक्नुभएको थियो; परमेश्वर खुल्लमखुल्ला तिनीकहाँ देखा पर्नुभएको थिएन, न त उहाँले तिनीसँग खुल्लमखुल्ला कुनै वचन नै बोल्नुभएको थियो, तर पनि अय्यूब आफ्नो हृदयमा परमेश्वरको अस्तित्वप्रति विश्वस्त थिए। तिनले सधैँ परमेश्वर तिनको अघिअघि हिँडिरहनुभएको हुन सक्छ, वा तिनको छेउमा काम गरिरहनुभएको हुन सक्छ, र तिनले परमेश्वरलाई देख्न नसके पनि परमेश्वर तिनको छेउमा हुनुहुन्छ, र तिनीसँग सम्बन्धित सबथोक सञ्चालन गर्दै हुनुहुन्छ भन्ने विश्वास गर्थे। अय्यूबले कहिल्यै परमेश्वरलाई देखेका थिएनन्, तर तिनी आफ्नो विश्वासमा दृढ रहन सक्षम थिए, जुन अरू कनै पनि व्यक्तिले गर्न सकेन। किन अरू मानिसले त्यसो गर्न सकेनन्? किनकि परमेश्वर अय्यूबसँग बोल्नुभएन वा तिनको सामु देखा पर्नुभएन, र यदि तिनले साँच्चै विश्वास नगरेको भए तिनी निरन्तर त्यसो गरिरहन सक्नेथेनन्, न त तिनी परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा नै लागिरहन नै सक्थे। के यो सत्य होइन? जब तँ अय्यूबले भनेका यी वचनहरू पढ्छस् तब तँलाई कस्तो लाग्छ? के तँलाई अय्यूबको सिद्धता र सोझोपन र परमेश्वरको सामु तिनको धार्मिकता साँचो हो, र परमेश्वरको तर्फबाट भएको अतिशयोक्ति होइन भन्ने लाग्छ? परमेश्वरले अय्यूबलाई अन्य मानिसहरूलाई जस्तै व्यवहार गर्नुभयो र तिनको सामु देखा पर्नुभएन वा कुरा गर्नुभएन, तैपनि अय्यूब अझै पनि आफ्नो निष्ठामा अडिग रहे, तिनले अझै पनि परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास राखे र यसबाहेक, परमेश्वरलाई चिढ्याउँछु कि भन्ने डरको कारण तिनले बारम्बार होमबलि चढाए र परमेश्वरलाई प्रार्थना गरे। परमेश्वरलाई नदेखे पनि उहाँको भय मान्ने अय्यूबको क्षमतामा, हामी तिनले सकारात्मक कुराहरूलाई कति धेरै प्रेम गर्थे, र तिनको विश्वास कति दृढ र वास्तविक थियो भन्ने कुरा देख्छौं। तिनले परमेश्वर तिनीबाट लुक्नुभयो भन्दैमा परमेश्वरको अस्तित्वलाई इन्कार गरेनन्, न त परमेश्वरलाई कहिल्यै नदेखेको कारण आफ्नो विश्वास नै गुमाए र परमेश्वरलाई नै त्यागे। बरु, सबै थोकमाथि शासन गर्ने परमेश्वरको लुकेको कामको माझमा तिनले परमेश्वरको अस्तित्वलाई बुझेका र परमेश्वरको सार्वभौमिकता र शक्ति महसुस गरेका थिए। परमेश्वरलाई नदेखे पनि तिनी सोझो हुन छाडेनन्, न त परमेश्वर तिनको अगाडि कहिल्यै देखा नपर्नुभएको कारणले नै तिनले परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टाबाट अलग बस्ने मार्गलाई नै त्यागे। परमेश्वर आफ्नो अस्तित्व प्रमाणित गर्न तिनको अघि देखा परून् भनेर अय्यूबले कहिल्यै अनुरोध गरेनन्, किनकि तिनले सबै थोकमाथिको परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई देखिसकेका थिए र अरूले प्राप्त नगरेका आशिष् र अनुग्रह आफूले प्राप्त गरेको छु भन्ने तिनलाई विश्वास थियो। परमेश्वर तिनीबाट लुक्नुभएको भए पनि परमेश्वरमाथिको तिनको विश्वास कहिल्यै डगमगाएन। यसैले, तिनले अरू कसैले नपाएको फल अर्थात् परमेश्वरको अनुमोदन र परमेश्वरको आशिष् प्राप्त गरे।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५५
अय्यूब परमेश्वरको नाउँलाई धन्यको भन्छन् र आशिष् वा विपत्तिबारे सोच्दैनन्
धर्मशास्त्रमा भएका अय्यूबका कथाहरूमा कहीँ पनि उल्लेख नभएको एउटा तथ्य छ, र आज हामी यही तथ्यमा ध्यान केन्द्रित गर्नेछौं। अय्यूबले कहिल्यै पनि आफ्नै आँखाले परमेश्वरलाई देखेका वा आफ्नै कानले परमेश्वरका वचनहरू सुनेका थिएनन्, तैपनि अय्यूबको हृदयमा परमेश्वरको स्थान थियो। परमेश्वरप्रति अय्यूबको मनोवृति कस्तो थियो? यो “यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्” भनेर पहिले उल्लेख गरिएजस्तै थियो। तिनले विनासर्त, जस्तोसुकै परिस्थिति भए पनि र कुनै तर्कको बन्धनमा नबाँधिई परमेश्वरको नाउँलाई धन्यको भने। हामी देख्छौं कि अय्यूबले आफ्नो हृदय परमेश्वरलाई दिएका थिए, र त्यसलाई परमेश्वरद्वारा नियन्त्रित हुन दिएका थिए; तिनका सबै सोच, सबै निर्णय, र तिनले आफ्नो हृदयमा बनाएका सबै योजना परमेश्वरको अघि खुला रूपमा राखिएका थिए, र ती कुराहरू परमेश्वरबाट लुकाइएका थिएनन्। तिनको हृदय परमेश्वरको विरोधमा उभिएको थिएन, र तिनले परमेश्वरसँग कहिल्यै पनि आफ्नो निम्ति केही गर्न वा दिन आग्रह गरेनन्, र परमेश्वरको आराधनाबाट सबै कुरा प्राप्त गर्ने अनावश्यक चाहना राखेनन्। अय्यूबले परमेश्वरसँग व्यापारको कुरा गरेनन्, र कुनै बिन्ती वा मागहरू गरेनन्। तिनले परमेश्वरको नाउँको प्रशंसा गर्नुको कारण सबै थोकमाथि शासन गर्ने परमेश्वरको महान् शक्ति र अख्तियार थियो, र त्यो तिनले आशिष् पाएको वा विपत्तिले प्रहार गरेको कुरामा निर्भर थिएन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई आशिष् दिनुभए पनि वा तिनीहरूमाथि विपत्ति ल्याउनुभए पनि, उहाँको शक्ति र अख्तियार परिवर्तन हुँदैन, यसैले कुनै व्यक्तिका परिस्थितिहरू जस्तोसुकै भए पनि परमेश्वरको नाउँको प्रशंसा गरिनुपर्छ भन्ने तिनलाई विश्वास थियो। परमेश्वरको सार्वभौमिकताको कारण मानिसले परमेश्वरबाट आशिष् पाउँछ, र जब मानिसमाथि विपत्ति आइलाग्छ, त्यो पनि परमेश्वरको सार्वभौमिकताकै कारणले हुन्छ। परमेश्वरको शक्ति र अख्तियारले मानिसको सम्बन्धमा सबै कुराको शासन र प्रबन्ध गर्छन्; मानिसको नियतिका परिवर्तनहरू परमेश्वरको शक्ति र अख्तियारकै प्रकटीकरण हुन्, र व्यक्तिको दृष्टिकोण जस्तोसुकै भए पनि परमेश्वरको नाउँको प्रशंसा गरिनुपर्छ। अय्यूबले आफ्नो जीवनकालमा अनुभव गरेको र थाहा पाएको कुरा यही हो। अय्यूबका सबै विचार र कार्य परमेश्वरको कानमा परे र उहाँसामु आइपुगे, र उहाँले त्यसलाई महत्त्वपूर्ण कुराको रूपमा हेर्नुभयो। परमेश्वरले अय्यूबको यो ज्ञानको कदर गर्नुभयो, र त्यस्तो हृदय भएकोमा अय्यूबलाई मूल्यवान् ठान्नुभयो। त्यो हृदयले सधैँ परमेश्वरको आज्ञा पर्खन्थ्यो र जुनसुकै समय वा ठाउँ भए पनि आफूमाथि आइपरेको हर कुराको स्वागत गर्थ्यो। अय्यूबले परमेश्वरसँग कुनै माग राखेनन्। तिनले परमेश्वरबाट आएका सबै प्रबन्धहरूको प्रतीक्षा, स्वीकार, सामना, र पालन गर्ने मापदण्ड आफ्नै लागि तय गरे; तिनले त्यसो गर्नु आफ्नो कर्तव्य हो भन्ने विश्वास गरे, र परमेश्वर पनि ठीक त्यस्तै चाहनुहुन्थ्यो। अय्यूबले कहिल्यै पनि परमेश्वरलाई देखेका थिएनन्, न त तिनले उहाँले कुनै वचन बोल्नुभएको, कुनै आदेश जारी गर्नुभएको, कुनै शिक्षा दिनुभएको वा तिनलाई निर्देशन दिनुभएको नै सुनेका थिए। आजका शब्दमा भन्नुपर्दा, परमेश्वरले सत्यताको सम्बन्धमा तिनलाई कुनै अन्तर्दृष्टि, मार्गनिर्देशन वा भरणपोषण प्रदान नगर्नुभएको अवस्थामा पनि, तिनमा परमेश्वरप्रतिको त्यस्तो ज्ञान र मनोवृति हुनु बहुमूल्य कुरा थियो, र तिनले त्यस्तो कुरा प्रकट गर्नु परमेश्वरका लागि पर्याप्त थियो, र तिनको गवाहीलाई परमेश्वरले प्रशंसा र कदर गर्नुभयो। अय्यूबले कहिल्यै परमेश्वरलाई देखेका वा परमेश्वरले आफूलाई व्यक्तिगत तवरमा कुनै शिक्षा दिनुभएको सुनेका थिएनन्, तर परमेश्वरका निम्ति तिनको हृदय र तिनी स्वयम् ती सबै व्यक्तिहरूभन्दा धेरै बहुमूल्य थिए जो परमेश्वरको सामु गहन सिद्धान्तको हिसाबमा मात्र कुरा गर्न सक्थे, जसले केवल बलिदानहरू चढाएका कुराहरूको गफ लाउन र घमन्ड गर्न सक्थे, जोसँग परमेश्वरबारे कहिल्यै पनि साँचो ज्ञान थिएन, र जो कहिल्यै पनि परमेश्वरको भय मान्दैनथे। किनभने अय्यूबको हृदय शुद्ध र परमेश्वरबाट लुकेको थिएन, र तिनको मानवता इमानदार र दयालु थियो, र तिनले न्याय र सकारात्मक कुरालाई प्रेम गर्थे। यस्तो हृदय र मानवता भएको मानिसले मात्र परमेश्वरको मार्ग अनुसरण गर्न सक्थ्यो, र परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्थ्यो। त्यस्तो व्यक्तिले परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई देख्न सक्थ्यो, उहाँको अख्तियार र शक्तिलाई देख्न सक्थ्यो, र उहाँको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूप्रतिको आज्ञापालन हासिल गर्न सक्थ्यो। केवल त्यस्तो मानिसले मात्र परमेश्वरको नाउँको प्रशंसा गर्न सक्थो। किनकि परमेश्वरले तिनलाई आशिष् दिनुहुन्छ कि तिनीमाथि विपत्ति ल्याउनुहुन्छ भन्ने कुरालाई तिनले हेरेनन्; किनकि सबै कुरा परमेश्वरकै हातले नियन्त्रण गर्छ, र मानिसले चिन्ता गर्नु भनेको मूर्खता, अज्ञानता र तर्कहीनताको सङ्केत हो, सबै कुरामा परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ भन्ने तथ्यमा शङ्का गर्नुको सङ्केत हो र परमेश्वरसँग नडराउनुको सङ्केत हो भन्ने तिनी जान्दथे। अय्यूबको ज्ञान परमेश्वरले चाहनुभएको जस्तै थियो। त्यसो भए, के अय्यूबसँग परमेश्वरबारे तिमीहरूमा भन्दा बढी सैद्धान्तिक ज्ञान थियो? त्यस समयमा परमेश्वरका काम र वाणीहरू थोरै थिए, त्यसकारण परमेश्वरको ज्ञान प्राप्त गर्नु सजिलो कुरा थिएन। अय्यूबले त्यस्तो उपलब्धि हासिल गर्नु निकै ठूलो कुरा थियो। तिनले परमेश्वरको कामको अनुभव गरेका थिएनन्, तिनले न त उहाँ बोल्नुभएको सुनेका थिए, न त परमेश्वरको अनुहार नै देखेका थिए। परमेश्वरप्रति तिनले त्यस्तो मनोवृति अँगाल्न सक्षम हुनुको कारण पूर्णतया तिनको मानवता र तिनको व्यक्तिगत खोजी नै थियो, जुन मानवता र खोजी आजका मानिसहरूमा छैनन्। त्यसैल त त्यो युगमा परमेश्वरले भन्नुभयो, “तिनी जस्तो सिद्ध र सोझो, पृथ्वीमा कोही पनि छैन।” त्यो युगमा परमेश्वरले तिनको बारेमा पहिले नै त्यस्तो मूल्याङ्कन गरिसक्नुभएको थियो, र त्यस्तै निष्कर्षमा पुगिसक्नुभएको थियो। आज त्यो अझ कति सत्य हुन्थ्यो होला?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५६
परमेश्वर मानिसबाट लुक्नुभएको भए पनि, सबै थोकमाझ भएका उहाँका कामहरू नै उहाँलाई जान्नका निम्ति पर्याप्त छन्
अय्यूबले परमेश्वरको अनुहार देखेका वा परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू सुनेका थिएनन्, व्यक्तिगत रूपमा तिनले परमेश्वरको कामको अनुभव गर्ने त कुरै नगरौं। यद्यपि तिनका परीक्षाहरूको समयमा परमेश्वरप्रतिको तिनको भय र गवाहीलाई सबैले देखे, र ती कुरालाई परमेश्वरले मन पराउनुभयो, ती कुराप्रति उहाँ प्रसन्न हुनुभयो र ती कुरालाई उहाँले प्रशंसा गर्नुभयो, र मानिसहरूले तिनको ईर्ष्या गरे, र सराहना गरे, र त्योभन्दा पनि बढी तिनीहरूले तिनको प्रशंसा गरे। तिनको जीवनमा महान् वा असाधारण कुरा केही पनि थिएन: एउटा सामान्य व्यक्तिले जस्तै तिनले सामान्य जीवन जिउँथे, बिहान सूर्य उदाउँदा काम गर्न बाहिर जान्थे र सूर्य अस्ताएपछि आराम गर्न घर फर्कन्थे। फरक यति मात्र हो कि तिनको जीवनका अति सामान्य धेरै दशकहरूमा, तिनले परमेश्वरको मार्गबारे अन्तर्दृष्टि प्राप्त गरे, र अन्य कुनै व्यक्तिले कहिल्यै थाहा नपाएको परमेश्वरको महान् शक्ति र सार्वभौमिकताबारे थाहा पाए र बुझे। तिनी कुनै साधारण व्यक्तिभन्दा चतुर थिएनन्, तिनको जीवन खासै कठोर थिएन, र यसबाहेक तिनीसँग कुनै विशेष सीप पनि थिएन। तर तिनमा यस्तो व्यक्तित्व थियो जुन इमानदार, दयालु र सोझो थियो, यस्तो व्यक्तित्व जसले निष्पक्षता, धार्मिकता र सकारात्मक कुराहरू मन पराउँथ्यो—यस्ता कुनै पनि कुरा साधारण मानिसहरूमा हुँदैनन्। तिनले प्रेम र घृणाबीच भिन्नता छुट्याउँथे, तिनमा न्यायको बोध थियो, तिनी नझुक्ने र दृढ थिए, र आफ्नो सोचविचारमा विस्तृत सावधानी आपनाउँथे। यसरी पृथ्वीमा बितेको आफ्नो साधारण समयमा तिनले परमेश्वरले गर्नुभएका सबै असाधारण कामहरू देखे, र परमेश्वरको महानता, पवित्रता र धार्मिकता देखे, र मानिसका निम्ति परमेश्वरको चासो, अनुग्रह र सुरक्षा देखे, र सर्वोच्च परमेश्वरको सम्माननीयता र अख्तियार देखे। कुनै पनि सामान्य मानिसले प्राप्त गर्न नसक्ने यी कुराहरू अय्यूबले प्राप्त गर्न सक्नुको पहिलो कारण तिनमा एउटा शुद्ध हृदय हुनु, र तिनको हृदय परमेश्वरको स्वामित्वमा र सृष्टिकर्ताद्वारा डोर्याइएको अवस्थामा हुनु थियो। दोस्रो कारण तिनको खोजी थियो: तिनले निर्दोष र सिद्ध हुनेबारेमा खोजी गरे, र स्वर्गको इच्छा पालन गर्ने, परमेश्वरद्वारा प्रेम गरिएको र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति बन्नेबारेमा खोजी गरे। परमेश्वरलाई देख्न वा परमेश्वरका वचनहरू सुन्न नसकेका बेला तिनमा यी कुराहरू थिए र तिनी यिनै कुराका पछि लागे। तिनले परमेश्वरलाई कहिल्यै नदेखेका भए पनि, परमेश्वरले जुन साधनहरूमार्फत सबै थोकमाथि शासन गर्नुहुन्छ ती साधनहरूको बारेमा तिनले जानेका, र परमेश्वरले जुन बुद्धिमार्फत त्यस्तो शासन गर्नुहुन्छ त्यो बुद्धिलाई बुझेका थिए। तिनले परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू कहिल्यै पनि नसुनेका भए पनि, मानिसलाई दिने र मानिसबाट फिर्ता लिने सबै काम परमेश्वरबाटै हुन्छ भनी तिनले जानेका थिए। तिनको जीवनका वर्षहरू कुनै साधारण व्यक्तिको भन्दा फरक नभएका भए पनि, तिनले आफ्नो जीवनको सामान्यताद्वारा परमेश्वरको सबै कुरामाथिको सार्वभौमिकतासम्बन्धी तिनको ज्ञानमा असर पर्न, वा उहाँको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गको अनुसरण गर्ने कार्य प्रभावित हुन दिएनन्। तिनको नजरमा, सबै थोकका नियमहरू परमेश्वरका कार्यहरूले भरिएका थिए, र परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई व्यक्तिको जीवनको जुनसुकै भागमा देख्न सकिन्थ्यो। तिनले परमेश्वरलाई देखेका थिएनन्, तर तिनले परमेश्वरका कामहरू जताततै छन् भनी बुझ्न सके र पृथ्वीमा बितेको तिनको अति सामान्य समयमा तिनले आफ्नो जीवनको हरेक कुनामा परमेश्वरका असाधारण र अचम्मका कामहरू देख्न र महसुस गर्न सके, र तिनले परमेश्वरको अचम्मका प्रबन्धहरू देख्न सके। परमेश्वरको लुप्तपन र मौनताले अय्यूबलाई उहाँको काम बुझ्न बाधा दिएनन्, न त ती कुराले सबै कुरामाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ भन्ने तिनको ज्ञानलाई नै प्रभावित गरे। तिनको जीवन, तिनको दैनिक जीवनको अवधिमा, सबै थोकहरूमाझ लुक्नुभएका परमेश्वरका सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूको साकार रूप थियो। परमेश्वर सबै कुराको माझमा मौन रहनुभएर पनि उहाँले सबै कुराका नियमहरू सञ्चालन गर्दै उहाँको हृदयको आवाज र उहाँका वचनहरू व्यक्त गर्नुहुन्छ, र अय्यूबले आफ्नो दैनिक जीवनमा परमेश्वरको हृदयको त्यो आवाज र परमेश्वरका ती वचनहरू सुने र बुझे। यसैले तिमीहरू देख्न सक्छौ कि यदि मानिसहरूमा अय्यूबको जस्तै मानवता र खोजी छन् भने तिनीहरूले पनि अय्यूबले जस्तै अनुभूति र ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन्, अनि परमेश्वरको सबै थोकमाथिको सार्वभौमिकताबारे अय्यूबले जस्तै बुझाइ र ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन्। परमेश्वर अय्यूबको सामु देखा पर्नुभएको वा तिनीसँग बोल्नुभएको थिएन, तैपनि तिनी सिद्ध र सोझो हुन, अनि परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सके। अर्को शब्दमा भन्दा, परमेश्वर मानिसको सामु देखा पर्नु वा बोल्नुभएन भने पनि सबै थोकमाझ परमेश्वरले गर्नुभएका कामहरू र उहाँको सबै थोकमाथिको सार्वभौमिकता नै परमेश्वरको अस्तित्व, शक्ति र अख्तियारको बारेमा सचेत रहन मानिसका निम्ति पर्याप्त हुन्छ, र परमेश्वरको शक्ति र अख्तियार नै मानिसलाई परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गको अनुसरण गर्न लगाउन पर्याप्त हुन्छ। अय्यूबजस्ता साधारण व्यक्तिले परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग रहन सके भने, परमेश्वरलाई पछ्याउने प्रत्येक साधारण व्यक्तिले पनि त्यसो गर्न सक्नुपर्छ। यी शब्दहरू तार्किक अनुमान जस्तो लाग्न सक्ने भए पनि यस कुराले कामकुराका नियमहरू उल्लङ्घन गर्दैन। यद्यपि, तथ्यहरू अपेक्षाहरूसँग मेल खाएका छैनन्: परमेश्वरको भय मान्नु र दुष्टताबाट अलग बस्नु, यो केवल अय्यूबका लागि मात्र आरक्षण गरिएको कुरा हो जस्तो देखिन्छ। “परमेश्वरको भय मान्नु र दुष्टताबाट अलग बस्नु” भनेर उल्लेख गर्नेबित्तिकै मानिसहरूले यो केवल अय्यूबले मात्र गर्नुपर्ने कुरा हो भन्ने सोच्छन्, मानौं परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने कुरामा अय्यूबको लेबल टाँसिएको छ र अरू मानिससँग त्यसको केही सम्बन्ध छैन। यसको कारण स्पष्ट छ: अय्यूबसँग मात्र त्यस्तो व्यक्तित्व थियो जुन इमानदार, दयालु र सोझो थियो, र जसले निष्पक्षता, धार्मिकता र सकारात्मक कुरालाई प्रेम गर्थ्यो, त्यसैले अय्यूब मात्र परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा हिँड्न सके। तिमीहरूले यहाँ इङ्गित अर्थलाई बुझेको हुनुपर्छ—किनकि इमानदार, दयालु र सोझो मानवता भएको, निष्पक्षता र धार्मिकतालाई प्रेम गर्ने, र सकारात्मक मानवता भएको कोही पनि नभएको हुनाले कसैले पनि परमेश्वरको भय मान्दैन र कोही पनि दुष्टताबाट अलग बस्न सक्दैन, र त्यसकारण मानिसहरूले परीक्षाहरूमाझ कहिल्यै पनि परमेश्वरको आनन्द प्राप्त गर्न वा दृढ भएर खडा हुन सक्दैन। यसको अर्थ यो पनि हो कि अय्यूबबाहेकका सबै मानिस अझै पनि शैतानद्वारा बाँधिएका र त्यसको पासोमा छन्; तिनीहरू सबैलाई यसले दोषारोपण, आक्रमण र दुर्व्यवहार गर्छ। तिनीहरू सबैलाई शैतानले निल्न खोज्छ, र तिनीहरू सबै स्वतन्त्रताविहीन छन्, र तिनीहरू शैतानले बन्दी बनाएका कैदीहरू हुन्।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५७
यदि मानिसको हृदयमा परमेश्वरप्रति दुस्मनी छ भने, उसले कसरी परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सक्छ?
आजका मानिसहरूसँग अय्यूबको जस्तै मानवता नभएको हुनाले, तिनीहरूको प्रकृति र सार, र परमेश्वरप्रति तिनीहरूको मनोवृति कस्तो हुन्छ? के तिनीहरू परमेश्वरसित डराउँछन्? के तिनीहरू दुष्टताबाट अलग बस्छन्? जो परमेश्वरसँग डराउँदैनन् वा दुष्टताबाट अलग बस्दैनन्, तिनीहरूलाई दुई शब्दमा व्याख्या गर्न सकिन्छ: “परमेश्वरका शत्रुहरू”। तिमीहरूले प्रायजसो यी दुई शब्द बोल्छौ, तर कहिल्यै पनि त्यसको वास्तविक अर्थ जानेका छैनौ। “परमेश्वरका शत्रुहरू” भन्ने शब्दहरूमा सार छ: यी शब्दहरूले मानिसलाई परमेश्वरले शत्रुको रूपमा हेर्नुहुन्छ भनेर भन्दैनन्, बरु मानिसले परमेश्वरलाई शत्रुको रूपमा हेर्छ भनेर भन्छन्। सर्वप्रथम, जब मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाल्छन्, तीमध्ये कोसँग चाहिँ आफ्नै उद्देश्य, प्रेरणा र महत्त्वाकाङ्क्षाहरू हुँदैनन्? तिनीहरूको एक भागले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्ने र उहाँको अस्तित्वलाई देख्ने भए पनि, उहाँमाथिको तिनीहरूको विश्वासमा अझै पनि ती अभिप्रायहरू हुन्छन्, र उहाँमा विश्वास गर्नुको तिनीहरूको अन्तिम लक्ष्य उहाँको आशिष् र आफूले चाहेको कुरा प्राप्त गर्नु रहेको हुन्छ। मानिसहरूले जीवन अनुभवहरू गर्ने क्रममा प्रायजसो मनमनै सोच्ने गर्छन्: “मैले परमेश्वरका लागि आफ्नो परिवार र जागिर छोडेको छु, तर उहाँले चाहिँ मलाई के दिनुभएको छ र? मैले यसमा थप्नुपर्छ, र यसलाई पुष्टि गर्नुपर्छ—के मैले हालसालै कुनै आशिष् पाएको छु र? यस समयमा मैले धेरै थोक दिएको छु, धेरै दौडधूप गरेको छु, र धेरै दुःख भोगेको छु—के त्यसको सट्टामा परमेश्वरले मेरो लागि कुनै प्रतिज्ञा गर्नुभएको छ? के उहाँले मेरा असल कामहरू याद गर्नुभएको छ? मेरो अन्त्य कस्तो हुनेछ? के म परमेश्वरको आशिष् पाउन सक्छु? …” प्रत्येक व्यक्तिले निरन्तर आफ्नो हृदयभित्र यस्तो हिसाबकिताब गर्ने गर्छ, र तिनीहरूले आफ्ना अभिप्राय, महत्त्वाकाङ्क्षा र लेनदेनको मानसिकताले भरिएका मागहरू परमेश्वरसँग गर्छन्। भन्नुको अर्थ, मानिसले आफ्नो हृदयमा निरन्तर परमेश्वरको जाँच गरिरहेको हुन्छ, परमेश्वरबारे निरन्तर योजनाहरू बनाइरहेको हुन्छ, उसको आफ्नै व्यक्तिगत उद्देश्यका लागि निरन्तर परमेश्वरसँग तर्क गरिरहेको हुन्छ, र उसले चाहेको कुरा परमेश्वरले दिन सक्नुहुन्छ कि सक्नुहुन्न भनी हेर्नलाई परमेश्वरबाट अभिव्यक्ति निकाल्ने कोसिस गरिरहेको हुन्छ। परमेश्वरको पछि लाग्ने क्रममा, मानिसले परमेश्वरलाई परमेश्वरजस्तो व्यवहार गर्दैन। मानिसले जहिले पनि उहाँसँग सौदाबाजी गर्ने कोसिस गरेको छ, निरन्तर उहाँसँग मागहरू गरेको छ, र उसलाई औँलो दिँदा डुँडुलो निल्ने कोसिस गर्दै हरेक पाइलामा उहाँलाई दबाब दिएको छ। मानिसले परमेश्वरसँग सौदाबाजी गर्ने क्रममा उहाँसँग तर्क पनि गर्ने गर्छ, र कति मानिसहरू त यस्ता पनि छन्, जो आफूमाथि परीक्षाहरू आइलाग्दा वा आफूले कुनै विशेष परिस्थितिको सामना गर्नुपर्दा, आफ्नो काममा कमजोर, निष्क्रिय र सुस्त हुन्छन्, र परमेश्वरबारे गुनासैगुनासो गर्छन्। मानिसले पहिलोपटक परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेको समयदेखि नै उसले परमेश्वरलाई प्रशस्तताको स्रोत, र हर समस्याको समाधान ठानेको छ र उसले आफूलाई परमेश्वरको सबैभन्दा ठूलो ऋणदाता ठानेको छ, मानौं परमेश्वरबाट आशिष् र प्रतिज्ञाहरू प्राप्त गर्न खोज्नु उसको जन्मजात अधिकार र कर्तव्य हो, र परमेश्वरको जिम्मेवारीचाहिँ मानिसको सुरक्षा र वास्ता गर्नु अनि उसको निम्ति प्रबन्ध गरिदिनु हो। “परमेश्वरमाथिको विश्वास” बारे उहाँमा विश्वास गर्नेहरू सबैको आधारभूत बुझाइ यही हो, र यही नै परमेश्वरमाथिको विश्वासको अवधारणाबारे तिनीहरूको सबैभन्दा गहन बुझाइ पनि हो। मानिसको प्रकृति र सारदेखि उसको व्यक्तिपरक खोजसम्म, कुनै कुरा पनि परमेश्वरको भयसँग सम्बन्धित छैन। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसको उद्देश्य र उसले गर्ने परमेश्वरको आराधनाको बीचमा सम्भवतः कुनै सम्बन्ध छैन। भन्नुको अर्थ, परमेश्वरमा विश्वास गर्दा उहाँको भय मान्नु र आराधना गर्नु पनि आवश्यक छ भन्ने कुरा मानिसले न त कहिल्यै विचार गरेको न त बुझेको नै छ। यस्ता अवस्थाहरूलाई विचार गर्दा, मानिसको सार स्पष्ट हुन्छ। यो सार के हो त? यो यही हो कि मानिसको हृदय द्वेषपूर्ण छ, यसभित्र धोखा र छल हुन्छ, यसले निष्पक्षता र धार्मिकता र जे सकारात्मक छ त्यो मन पराउँदैन, र यो घृणित र लोभी हुन्छ। मानिसको हृदय परमेश्वरको निम्ति योभन्दा बढी बन्द हुन सक्दैन; उसले त्यो हृदय परमेश्वरलाई पटक्कै दिएको छैन। परमेश्वरले मानिसको साँचो हृदय कहिल्यै देख्नुभएको छैन, न त कहिल्यै मानिसद्वारा उहाँको आराधना नै भएको छ। परमेश्वरले जति नै ठूलो मोल तिर्नुभए पनि वा जति नै धेरै काम गर्नुभए पनि, वा मानिसका निम्ति जति नै धेरै प्रबन्ध गर्नु भए पनि, मानिस अन्धो नै रहन्छ र ती सबैप्रति पूर्ण रूपमा उदासीन भइदिन्छ। मानिसले आफ्नो हृदय परमेश्वरलाई कहिल्यै दिएको छैन, उसले केवल आफ्नै लागि आफ्नो हृदयलाई ध्यान दिन, र आफ्नै निर्णयहरू गर्न चाहन्छ—यसको अर्थ के हो भने, मानिसले परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने बाटो पछ्याउन वा परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरू पालन गर्न चाहँदैन, न त उसले परमेश्वरलाई परमेश्वरको रूपमा आराधना गर्न नै चाहन्छ। आज मानिसको स्थिति यस्तै छ। अब हामी फेरि अय्यूबलाई हेरौं। सबैभन्दा पहिला, के तिनले परमेश्वरसँग लेनदेन गरे? के परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने तिनको दृढ अडानको पछाडि तिनको कुनै अभिप्राय थियो? त्यस बेला, के परमेश्वरले कसैसँग आउनेवाला अन्त्यबारे कुरा गर्नुभएको थियो? त्यस बेला, परमेश्वरले कसैसँग पनि अन्त्यको बारेमा प्रतिज्ञा गर्नुभएन, र यही पृष्ठभूमिमा अय्यूबले परमेश्वरको भय मान्न र दुष्टताबाट अलग बस्न सके। के आजका मानिसहरू अय्यूबको दाँजोमा खडा हुन सक्छन्? यसमा धेरै ठूलो असमानता छ; तिनीहरू फरक समूहमा पर्छन्। अय्यूबसँग परमेश्वरबारे त्यति धेरै ज्ञान नभएको भए पनि, तिनले आफ्नो हृदय परमेश्वरलाई दिएका थिए र तिनको हृदय परमेश्वरको स्वामित्वमा थियो। तिनले परमेश्वरसँग कहिल्यै पनि कुनै लेनदेन गरेनन्, र परमेश्वरप्रति तिनको कुनै उग्र चाहना वा मागहरू थिएनन्; बरु, तिनले “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ” भन्ने विश्वास गरे। आफ्नो जीवनको धेरै वर्षको अवधिमा परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गप्रति सच्चा रहेर तिनले यही देखेका र प्राप्त गरेका थिए। त्यसै गरी, तिनले यी वचनहरूले प्रतिनिधित्व गर्ने प्रतिफलहरू पनि प्राप्त गरेका थिए: “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र दुष्टताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” यी दुई वाक्य तिनले जीवनको अनुभव गर्ने क्रममा परमेश्वरप्रतिको आफ्नो आज्ञाकारी मनोवृतिको परिणामस्वरूप देखेका र जानेका थिए, र यी कुरा तिनका सबैभन्दा शक्तिशाली हतियार थिए जसद्वारा तिनले शैतानका परीक्षाहरूमा विजय पाएका थिए, र यी कुरा नै परमेश्वरको गवाही दिन तिनी दृढ भएर खडा हुनुको आधार थिए। यस क्षणमा, के तिमीहरू अय्यूबलाई एक सानदार व्यक्तिको रूपमा कल्पना गर्छौ? के तिमीहरू त्यस्तो व्यक्ति बन्ने आशा गर्छौ? के तिमीहरू शैतानका परीक्षाहरूबाट गुज्रनुपर्छ कि भनी डराउँछौ? के तिमीहरू परमेश्वरसित आफूलाई पनि अय्यूबको जस्तै परीक्षाहरूमा पारिदिनुहोस् भनी प्रार्थना गर्ने सङ्कल्प गर्छौ? निस्सन्देह, धेरैजसो मानिसहरूले यस्ता कुराहरूका लागि प्रार्थना गर्ने आँट गर्दैनन्। त्यसैले यो स्पष्ट छ कि तिमीहरूको विश्वास अति नै सानो छ; अय्यूबको तुलनामा तिमीहरूको विश्वास उल्लेख गर्नु पनि अयोग्य छ। तिमीहरू परमेश्वरका शत्रु हौ, तिमीहरू परमेश्वरसँग डराउँदैनौ, तिमीहरू परमेश्वरप्रतिको आफ्नो गवाहीमा अडिग रहन सक्दैनौ, र तिमीहरू शैतानको आक्रमण, आरोप र परीक्षाहरूमाथि विजयी हुन सक्दैनौ। कुन कुराले तिमीहरूलाई परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरू प्राप्त गर्न योग्य बनाउँछ? अय्यूबको कथा सुनेपछि र मानिसलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको अभिप्राय र मानिसको मुक्तिको अर्थ बुझिसकेपछि, के तिमीहरूसँग अब अय्यूबले जस्तै परीक्षाहरू स्वीकार गर्ने विश्वास छ? के तिमीहरू आफैले परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्गमा लाग्ने थोरै सङ्कल्प गर्नुपर्दैन र?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५८
परमेश्वरका परीक्षाहरूबारे कुनै शङ्का नगर
अय्यूबको जाँच समाप्त भई तिनीबाट गवाही प्राप्त गरेपश्चात्, परमेश्वरले अय्यूबजस्ता मानिसहरूको एउटा समूह—वा एकभन्दा बढी समूहहरू—प्राप्त गर्ने सङ्कल्प गर्नुभयो, तर शैतानलाई फेरि आफूसित बाजी लगाएर अय्यूबका निम्ति प्रयोग गरिएको युक्तिद्वारा कुनै पनि व्यक्तिलाई परीक्षा, आक्रमण र दुर्व्यवहार गर्न नदिने दृढ सङ्कल्प गर्नुभयो। परमेश्वरले शैतानलाई फेरि कहिल्यै पनि मानिसमाथि त्यस्तो गर्ने अनुमति दिनुभएन—मानिस कमजोर, मूर्ख र अनजान छ, त्यसैले शैतानले अय्यूबलाई परीक्षा गर्नु नै काफी थियो! शैतानलाई त्यसले चाहेअनुसार मानिसहरूसित दुर्व्यवहार गर्न नदिनु परमेश्वरको कृपा हो। परमेश्वरका लागि, अय्यूबले शैतानको परीक्षा र दुर्व्यवहार भोग्नु नै काफी थियो। परमेश्वरले शैतानलाई फेरि त्यस्तो कुनै पनि कार्य गर्ने अनुमति दिनुभएन, किनकि परमेश्वरलाई पछ्याउने सबै मानिसहरूको जीवन र सबै थोकलाई उहाँले नै शासन र योजनाबद्ध गर्नुहुन्छ, र परमेश्वरले चुन्नुभएका जनहरूलाई आफ्नो इच्छाअनुसार प्रभावित गर्ने अधिकार शैतानसँग छैन—तिमीहरूले यो कुरा स्पष्ट बुझ्नुपर्छ! परमेश्वरले मानिसको कमजोरीको वास्ता गर्नुहुन्छ, र उसको मूर्खता र अज्ञानतालाई बुझ्नुहुन्छ। मानिसले पूर्ण रूपमा मुक्ति पाओस् भनेर परमेश्वरले उसलाई शैतानको हातमा सुम्पनैपर्छ, तैपनि परमेश्वर कहिल्यै पनि शैतानले मानिसलाई मूर्ख बनाएको र दुर्व्यवहार गरेको देख्न चाहनुहुन्न, र उहाँ मानिसले सधैँ दुःख भोगेको पनि देख्न चाहनुहुन्न। मानिसलाई परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको थियो, र परमेश्वरले उसका सबै कुरालाई शासन र प्रबन्ध गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा स्वर्गले पूर्वनिर्धारण र पृथ्वीले स्वीकार गरेको कुरा हो; यो परमेश्वरको जिम्मेवारी हो, र यो त्यही अख्तियार हो जसद्वारा परमेश्वरले सबै कुरामाथि शासन गर्नुहुन्छ! परमेश्वरले शैतानलाई मनलाग्दो किसिमले मानवजातिलाई दुर्व्यवहार र दुरुपयोग गर्ने अनुमति दिनुहुन्न, उहाँले मानवजातिलाई बहकाउन शैतानलाई विभिन्न युक्तिहरू प्रयोग गर्न दिनुहुन्न, र यसबाहेक, उहाँले शैतानलाई मानवजातिमाथि रहेको परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा हस्तक्षेप गर्ने अनुमति दिनुहुन्न, न त त्यसलाई यावत् थोकमाथि परमेश्वरले शासन गर्ने ती सबै नियम कुल्चन र नाश गर्न नै दिनुहुन्छ, मानवजातिलाई व्यवस्थापन गर्ने र मुक्ति दिने परमेश्वरको महान् कार्य बिथोल्न उहाँले त्यसलाई अनुमति दिनुहुने त प्रश्नै उठ्दैन! परमेश्वरले जसलाई बचाउन चाहनुहुन्छ, र जसले परमेश्वरबारे गवाही दिन सक्छन्, तिनीहरू नै परमेश्वरको छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजनाको केन्द्र र सर्वोत्कृष्ट परिणाम हुन्, यसको साथै तिनीहरू उहाँको छ हजार वर्षे कामका प्रयासहरूको मूल्य पनि हुन्। परमेश्वरले कसरी तिनीहरूलाई सहजै शैतानको हातमा दिन सक्नुहुन्छ र?
मानिसहरू प्रायजसो परमेश्वरको जाँचको बारेमा चिन्ता गर्छन् र डराउँछन्, तैपनि तिनीहरू जहिल्यै पनि शैतानको पासो र खतरनाक क्षेत्रमा जिइरहेका हुन्छन् जहाँ तिनीहरूलाई शैतानले आक्रमण र दुर्व्यवहार गर्छ—तैपनि तिनीहरू डराउँदैनन्, र निश्चिन्त रहन्छन्। यो के हुँदै छ? परमेश्वरमाथिको मानिसको विश्वास उसले देख्न सक्ने कुराहरूमा मात्र सीमित छ। उसमा मानिसप्रतिको परमेश्वरको प्रेम र चासो, वा उहाँको कोमलता र ध्यानप्रति थोरै पनि कदर छैन। तर परमेश्वरको परीक्षा, न्याय र सजाय, अनि महिमा र क्रोधबारे सानो चिन्ता र डरको कारण मानिससँग परमेश्वरका असल अभिप्रायहरूबारे थोरै बुझाइ पनि छैन। परीक्षाहरूबारे उल्लेख गर्नेबित्तिकै, मानिसहरू परमेश्वरको गोप्य उद्देश्य छ कि भन्ने महसुस गर्छन् र कसैकसैले त परमेश्वरले दुष्ट योजनाहरू बनाउनुहुन्छ भन्नेसमेत विश्वास गर्छन्, तर परमेश्वरले तिनीहरूलाई वास्तवमा के गर्नुहुनेछ भनी जान्दैनन्; त्यसकारण, तिनीहरूले परमेश्वरका सार्वभौमिकता र व्यवस्थाहरूप्रतिको आज्ञाकारिताबारे कुरा गर्दैगर्दा, तिनीहरू मानिसमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता र मानिसको निम्ति उहाँका प्रबन्धहरूको विरोध गर्न आफूले गर्नसक्ने सबै कुरा गर्छन्, किनकि तिनीहरू के विश्वास गर्छन् भने, यदि तिनीहरू होसियार भएनन् भने तिनीहरू परमेश्वरद्वारा बहकिनेछन्, यदि तिनीहरूले आफ्नै नियतिमा बलियो पकड कायम राख्दैनन् भने तिनीहरूसित भएका सबै कुरा परमेश्वरले लिन सक्नुहुनेछ, र तिनीहरूको जीवनसमेत अन्त्य हुनेछ। मानिस शैतानको शिविरमा छ, तर ऊ शैतानद्वारा दुर्व्यवहार हुनेबारेमा कहिल्यै चिन्तित हुँदैन, अनि उसलाई शैतानले दुर्व्यवहार गर्छ, तर शैतानले कैद गर्ला भनी कहिल्यै डराउँदैन। उसले परमेश्वरको मुक्तिलाई स्वीकार गर्छु भनेर भनिरहन्छ, तर उसले कहिल्यै परमेश्वरमा विश्वास गरेको हुँदैन वा परमेश्वरले मानिसलाई साँच्चै शैतानको पन्जाबाट मुक्त गर्नुहुनेछ भनी विश्वास गरेको हुँदैन। यदि, मानिस अय्यूबजस्तै, परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्यहरू र प्रबन्धको अधीनमा रहन सक्छ भने, यदि उसले आफ्नो सम्पूर्ण अस्तित्व परमेश्वरको हातमा दिन सक्छ भने, के मानिसको अन्त्य पनि अय्यूबको जस्तै हुनेछैन र? अर्थात् के उसले परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गर्नेछैन र? यदि मानिसले परमेश्वरको नियमलाई स्वीकार गर्न र यसमा ऊ समर्पित हुन सक्छ भने, गुमाउनुपर्ने के छ र? यसैले, म सल्लाह दिन्छु कि तिमीहरू आफ्ना कार्यहरूमा होसियार होओ, र तिमीहरूमाथि आउनेवाला सबै कुराप्रति सतर्क बस। विवेकहीन वा लापरवाही नहोओ, अनि परमेश्वर र उहाँले तिमीहरूको निम्ति प्रबन्ध गर्नुभएका मानिसहरू, मामिला र वस्तुहरूसित आफ्नो तातो रगत वा प्राकृतिकतामा भर पर्दै वा आफ्ना कल्पना र धारणाअनुसार व्यवहार नगर; परमेश्वरको क्रोध जगाउनदेखि बच्नलाई तिमीहरू आफ्ना कार्यहरूमा सतर्क हुनैपर्छ, र तिमीहरूले प्रार्थना गर्नैपर्छ र अझ बढी खोजी गर्नैपर्छ। यो कुरा याद राख!
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ५९
परीक्षाहरूपछिका अय्यूब (छनौट गरिएका खण्डहरू)
अय्यूब ४२:७-९ अनि यस्तो भयो, यहोवाले अय्यूबसँग यी वचनहरू बोल्नुभएपछि, यहोवाले एलीपज तेमानीलाई भन्नुभयो, मेरो क्रोध तँ र तेरा दुई मित्रहरूको विरुद्ध दन्केको छ: किनभने मेरो सेवक अय्यूबले बोलेजस्तो तिमीहरूले मेरो बारे ठीक कुरा बोलेका छैनौ। यसकारण, अहिले नै आफूसँग सात वटा साँढे र सात वटा भेडाहरू लैजाओ, र मेरो सेवक अय्यूबकहाँ जाओ, आफ्नो निम्ति होमबलि चढाऊ, र मेरो सेवक अय्यूबले तिमीहरूको निम्ति प्रार्थना गरिदिनेछ: किनभने म त्यसलाई स्वीकार गर्नेछु: नत्र तिमीहरूले मेरो सेवक अय्यूबले जस्तै मेरो बारेमा ठीक नबोलेकोमा म तिमीहरूसँग तिमीहरूको मूर्खताअनुसार व्यवहार गर्छु। त्यसैले एलीपज तेमानी, बिल्दाद शुही र सोपर नमाती गए र यहोवाले आज्ञा गर्नुभएबमोजिम गरे: यहोवाले अय्यूबलाई स्वीकार पनि गर्नुभयो।
अय्यूब ४२:१० अनि अय्यूबले आफ्ना मित्रहरूको निम्ति प्रार्थना गरेपछि यहोवाले तिनलाई बन्धनमुक्त गराउनुभयो: यहोवाले अय्यूबलाई पहिले तिनीसँग भएको भन्दा दुई गुणा बढी दिनुभयो।
अय्यूब ४२:१२ त्यसैले यहोवाले अय्यूबको उत्तरार्धमा तिनको पूर्वार्धमा भन्दा बढी आशिष् दिनुभयो: किनभने तिनीसित चौध हजार भेडा, छ हजार ऊँट, एक हजार हल गोरु र एक हजार पोथी गधा थिए।
अय्यूब ४२:१७ यसरी अय्यूब वृद्ध र दीर्घायु भएर मरे।
परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्नेहरूलाई उहाँ कदरका साथ हेर्नुहुन्छ, तर मूर्खहरूलाई तुच्छ व्यक्तिको रूपमा हेर्नुहुन्छ
अय्यूब ४२:७-९ मा, परमेश्वरले अय्यूब उहाँको सेवक हुन् भनी भन्नुभएको छ। अय्यूबलाई उल्लेख गर्न उहाँले “सेवक” शब्दको प्रयोग गर्नुभएको तथ्यले, उहाँको हृदयमा रहेको अय्यूबको महत्त्वलाई दर्साउँछ; परमेश्वरले अय्यूबलाई कुनै सम्मानजनक नामले नबोलाउनुभएको भए पनि, यो पदवीले परमेश्वरको हृदयभित्र रहेको अय्यूबको महत्त्वमा कुनै असर पारेको थिएन। यहाँ “सेवक” शब्द परमेश्वरले अय्यूबलाई दिनुभएको उपनाम हो। “मेरो सेवक अय्यूब” भनी परमेश्वरले धेरैपटक उल्लेख गर्नुभएको तथ्यले अय्यूबसँग उहाँ कति धेरै प्रसन्न हुनुहुन्थ्यो भन्ने देखाउँछ। परमेश्वरले “सेवक” शब्दपछाडिको अर्थ नखुलाउनुभएको भए पनि, “सेवक” शब्दको परिभाषा धर्मशास्त्रको यस खण्डमा दिइएका उहाँका वचनहरूमा देख्न सकिन्छ। एलीपज तेमानीको बारेमा परमेश्वरले सर्वप्रथम यसो भन्नुभयो: “मेरो क्रोध तँ र तेरा दुई मित्रहरूको विरुद्ध दन्केको छ: किनभने मेरो सेवक अय्यूबले बोलेजस्तो तिमीहरूले मेरो बारे ठीक कुरा बोलेका छैनौ।” यी वचनहरू परमेश्वरले अय्यूबको परीक्षा गर्नुभएपछि तिनले भनेका र गरेका सबै कुरा सही र सत्य हुन् भनी उहाँले स्वीकार गर्नुभएको छ भनी मानिसहरूलाई खुला रूपमा पहिलोपटक बताउनुभएका कुरा हुन् र अय्यूबले गरेका र भनेका सबै कुराको सटीकता र सहीपनलाई उहाँले खुला रूपमा पहिलोपटक पुष्टि गर्नुभएका कुरा हुन्। परमेश्वर एलीपज र अरूसँग तिनीहरूका गलत र अनुचित कुराहरूको कारण रिसाउनुभएको थियो, किनकि अय्यूबले जस्तै तिनीहरूले परमेश्वरको उपस्थिति देख्न वा उहाँले तिनीहरूको जीवनमा बोल्नुभएका वचनहरू सुन्न सकेका थिएनन्, तैपनि अय्यूबसँग परमेश्वरबारे त्यस्तो सही ज्ञान थियो, तर तिनीहरूले भने परमेश्वरबारे अन्धाधुन्ध अनुमान मात्र गर्न सक्थे, र तिनीहरू आफूले गर्ने सबै कुरामा परमेश्वरको इच्छाको उल्लङ्घन गर्थे र उहाँको धैर्यको जाँच गर्थे। फलस्वरूप, अय्यूबले गरेका र भनेका सबै कुरालाई स्वीकार गर्दै परमेश्वर अरूप्रति क्रोधित हुनुभयो, किनकि उहाँले तिनीहरूमा वास्तविक रूपमा परमेश्वरको कुनै डर देख्न नसक्नुभएको मात्र होइन, तिनीहरूले भनेका कुराहरूमा पनि परमेश्वरको डरको कुनै कुरा सुन्नुभएन। त्यसकारण परमेश्वरले तिनीहरूलाई निम्न कुराको आदेश गर्नुभयो: “यसकारण, अहिले नै आफूसँग सात वटा साँढे र सात वटा भेडाहरू लैजाओ, र मेरो सेवक अय्यूबकहाँ जाओ, आफ्नो निम्ति होमबलि चढाऊ, र मेरो सेवक अय्यूबले तिमीहरूको निम्ति प्रार्थना गरिदिनेछ: किनभने म त्यसलाई स्वीकार गर्नेछु: नत्र तिमीहरूले मेरो सेवक अय्यूबले जस्तै मेरो बारेमा ठीक नबोलेकोमा म तिमीहरूसँग तिमीहरूको मूर्खताअनुसार व्यवहार गर्छु।” यस खण्डमा परमेश्वरले एलीपज र अरूलाई आफ्ना पापबाट छुटकारा दिलाउने केही कुरा गर्नू भनी भन्दै हुनुहुन्छ, किनकि तिनीहरूको मूर्खता यहोवा परमेश्वरको विरुद्धमा पाप थियो र यसरी तिनीहरूले आफ्ना गल्तीहरू समाधान गर्न होमबलि चढाउनुपर्नेथ्यो। होमबलिहरू प्रायजसो परमेश्वरलाई चढाइन्छ, तर त्यसमा अनौठो कुरा के थियो भने ती होमबलि अय्यूबलाई चढाउनुपर्नेथ्यो। अय्यूबलाई परमेश्वरले स्विकार्नुभयो, किनकि तिनले आफ्नो परीक्षाको बेला परमेश्वरको गवाही दिएका थिए। यसैबीच, अय्यूबका यी साथीहरूलाई तिनको परीक्षाको समयमा पर्दाफास गरियो, तिनीहरू आफ्नो मूर्खताको कारण परमेश्वरद्वारा निन्दित भए र तिनीहरूले परमेश्वरको क्रोधलाई उक्साए, र उहाँले दण्ड दिनुपर्यो—अय्यूबको सामु होमबलि चढाउन लगाई दण्ड दिनुर्यो—त्यसपछि अय्यूबले तिनीहरूप्रतिको परमेश्वरको दण्ड र क्रोध हटाउन प्रार्थना गरे। परमेश्वरको उद्देश्य तिनीहरूलाई सर्ममा पार्नु थियो, किनकि तिनीहरू परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मानिसहरू थिएनन् र तिनीहरूले अय्यूबको निष्ठाको निन्दा गरेका थिए। एकातिर, परमेश्वरले तिनीहरूलाई उहाँले तिनीहरूका कार्यहरू स्वीकार गर्नुहुन्न, तर अय्यूबलाई महान् रूपमा स्वीकार गर्नुहुन्छ र तिनमा आनन्दित हुनुहुन्छ भनेर भन्दै हुनुहुन्थ्यो; अर्कोतिर, उहाँले तिनीहरूलाई के भन्दै हुनुहुन्थ्यो भने, उहाँद्वारा स्वीकार भएमा मानिस परमेश्वरसामु उच्च पारिइनेछ, र मानिसको मूर्खताको कारण परमेश्वरले उसलाई घृणा गर्नुहुन्छ, र यही मूर्खताको कारण उसले परमेश्वरलाई चिढ्याउँछ, र परमेश्वरको नजरमा ऊ तुच्छ र घृणित हुन्छ। परमेश्वरले दुई प्रकारका मानिसबारे दिनुभएका परिभाषा यिनै हुन्, यी दुई प्रकारका मानिसप्रतिको परमेश्वरका मनोवृति यिनै हुन्, र परमेश्वरले यी दुई प्रकारका मानिसबारे बताउनुभएको मूल्य र स्तर यिनै हुन्। परमेश्वरले अय्यूबलाई उहाँको सेवक भनेर बोलाउनुभएको भए पनि, उहाँको नजरमा यी सेवक प्रिय थिए र तिनलाई अरूका निम्ति प्रार्थना गर्ने र तिनीहरूका गल्तीहरू क्षमा गर्ने अधिकार दिइएको थियो। यी सेवकले परमेश्वरसँग सीधै कुरा गर्न सक्थे र उहाँसामु सीधै आउन सक्थे, र तिनको हैसियत अरूको भन्दा उच्च र सम्मानजनक थियो। परमेश्वरले भन्नुभएको “सेवक” शब्दको वास्तविक अर्थ यही हो। अय्यूबले परमेश्वरको भय मानेकाले र दुष्टताबाट अलग बसेकाले तिनलाई यो विशेष सम्मान दिइएको थियो, र अरूले परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग नबस्ने नगरेकाले उहाँले तिनीहरूलाई सेवक भनी बोलाउनुभएन। परमेश्वरका अति नै फरक यी दुई मनोवृति दुई थरीका मानिसप्रति उहाँका मनोवृति हुन्: परमेश्वरको भय मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्नेहरूलाई परमेश्वरले स्वीकार गर्नुहुन्छ र तिनीहरू उहाँको नजरमा बहुमूल्य हुन्छन्, अर्कोतिर मूर्खहरूले परमेश्वरको भय मान्दैनन् र तिनीहरू दुष्टताबाट अलग बस्न असक्षम हुन्छन् र तिनीहरूले परमेश्वरको कृपा प्राप्त गर्न सक्दैनन्, परमेश्वरले तिनीहरूलाई प्रायः घृणा र निन्दा गर्नुहुन्छ, र तिनीहरू परमेश्वरको नजरमा तुच्छ हुन्छन्।
परमेश्वरले अय्यूबलाई अख्तियार प्रदान गर्नुहुन्छ
अय्यूबले आफ्ना साथीहरूका लागि प्रार्थना गरे, र केही पछि, अय्यूबको प्रार्थनाको कारण, परमेश्वरले तिनीहरूसँग तिनीहरूको मूर्खताअनुसार व्यवहार गर्नुभएन—उहाँले तिनीहरूलाई कुनै दण्ड दिनुभएन वा तिनीहरूको कुनै प्रतिकार गर्नुभएन। त्यस्तो किन भयो? किनकि परमेश्वरका सेवक अय्यूबले तिनीहरूका लागि गरेका प्रार्थनाहरू उहाँको कानमा पुगेका थिए; परमेश्वरले तिनीहरूलाई क्षमा दिनुभयो, किनकि उहाँले अय्यूबका प्रार्थनाहरू स्वीकार गर्नुभयो। अनि, हामी यसमा के देख्छौं? जब परमेश्वरले कसैलाई आशिष् दिनुहुन्छ, उहाँले तिनीहरूलाई केवल भौतिक कुराहरू मात्र नभई धेरै इनामहरू दिनुहुन्छ: परमेश्वरले तिनीहरूलाई अख्तियार पनि दिनुहुन्छ, अरूका लागि प्रार्थना गर्ने अधिकार दिनुहुन्छ, र ती व्यक्तिहरूका अपराधहरूलाई भुलिदिनुहुन्छ र बेवास्ता गरिदिनुहुन्छ, किनभने उहाँले यी प्रार्थनाहरू सुन्नुहुन्छ। परमेश्वरले अय्यूबलाई यही अख्तियार दिनुभयो। तिनीहरूको निन्दा रोक्ने अय्यूबको प्रार्थनाद्वारा यहोवा परमेश्वरले ती मूर्ख मानिसहरूलाई सर्ममा पार्नुभयो—जुन अवश्य पनि, एलीपज र अन्य व्यक्तिहरूका लागि उहाँको विशेष दण्ड थियो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६०
अय्यूब फेरि एकपल्ट परमेश्वरद्वारा आशिषित हुन्छन्, र फेरि कहिल्यै पनि शैतानको आरोप खेप्दैनन्
यहोवा परमेश्वरका वाणीहरूमा “मेरो सेवक अय्यूबले बोलेजस्तो तिमीहरूले मेरो बारे ठीक कुरा बोलेका छैनौ” भन्ने वचनहरू छन्। अब, अय्यूबले भनेको कुराचाहिँ के थियो त? हामीले यसबारेमा, साथै अय्यूबको पुस्तकमा अय्यूबले बोलेका कुराहरूका रूपमा उल्लेख गरिएका धेरै पृष्ठका वचनहरूका बरेमा पहिल्यै कुरा गरेका थियौं। यी सबै, धेरै पृष्ठका वचनहरूमा, अय्यूबले एकपटक पनि परमेश्वरबारे गुनासो वा शङ्का गरेनन्। तिनी केवल परिणाम पर्खन्छन्। यो पर्खाइ नै तिनको आज्ञाकारी मनोवृति थियो, अनि यो मनोवृति र तिनले परमेश्वरलाई भनेका वचनहरूको फलस्वरूप, तिनी परमेश्वरद्वारा स्वीकार गरिए। जब तिनले परीक्षाहरू सहे र कठिनाइ भोगे, परमेश्वर तिनको साथमा रहनुभयो, र उहाँको उपस्थितिले तिनको कठिनाइ कम नभएको भए पनि, उहाँले जे देख्ने इच्छा गर्नुभएको थियो त्यही देख्नुभयो र उहाँले जे सुन्ने इच्छा गर्नुभएको त्यही सुन्नुभयो। अय्यूबको प्रत्येक वचन र काम परमेश्वरको आँखा र कानमा पुगे; परमेश्वरले सुन्नुभयो, र देख्नुभयो—यो तथ्य हो। परमेश्वरसम्बन्धी अय्यूबको ज्ञान, र त्यसबेला, त्यस अवधिमा तिनको हृदयमा परमेश्वरबारे रहेका विचारहरू, वास्तवमा आजका मानिसहरूको जस्तो सुस्पष्ट थिएनन्, तर त्यस समयको सन्दर्भमा, परमेश्वरले अझै पनि तिनले भनेका सबै कुरालाई मान्यता दिनुभयो, किनकि तिनको व्यवहार र तिनको हृदयमा रहेका विचार, साथै तिनले व्यक्त र प्रकट गरेका कुराहरू उहाँका मापदण्डका लागि पर्याप्त थिए। अय्यूब परीक्षामा परेका बेला, तिनले आफ्नो हृदयमा सोचेका र सङ्कल्प गरेका कुराहरूले परमेश्वरलाई परिणाम देखाए, जुन परमेश्वरको लागि सन्तोषजनक थियो। त्यसपछि परमेश्वरले अय्यूबको परीक्षा हटाउनुभयो र अय्यूब समस्याहरूबाट बाहिर निस्किए, र तिनका परीक्षाहरू सकिए र ती फेरि तिनीमाथि आइलागेनन्। अय्यूब पहिले नै परीक्षाहरूमा परेका थिए र ती परीक्षाको बेला तिनी दृढ भएर खडा भएका थिए, र शैतानमाथि पूर्ण विजयी भएका थिए, त्यसैले परमेश्वरले तिनलाई आशिष्हरू दिनुभयो जुन पाउन तिनी योग्य थिए। अय्यूब ४२:१०, १२ मा उल्लेख गरिएअनुसार, अय्यूबलाई फेरि आशिष् दिइयो र तिनले पहिलेको भन्दा बढी आशिष् पाए। त्यस समयमा शैतान पछि हटेको थियो, र त्यपछि त्यसले केही पनि भनेन वा गरेन, र त्यसबेलादेखि यता शैतानले अय्यूबलाई फेरि कुनै हस्तक्षेप वा आक्रमण गरेन, र अय्यूबले परमेश्वरबाट पाएका आशिष्हरूको विरुद्धमा शैतानले फेरि कुनै आरोप लगाएन।
अय्यूबले आफ्नो जीवनको उत्तरार्ध परमेश्वरका आशिष्हरूमाझ बिताउँछन्
त्यसबेला परमेश्वरका आशिष्हरू केवल भेडा, गाईवस्तु, ऊँट, भौतिक सम्पत्ति आदिमा मात्र सीमित रहेको भए पनि, उहाँले आफ्नो हृदयबाटै अय्यूबलाई दिन चाहनुभएका आशिष्हरू तीभन्दा बढी थिए। त्यसबेला, के उहाँले अय्यूबलाई दिन चाहनुभएका अनन्त प्रतिज्ञाहरू उल्लेख गरिएका थिए? परमेश्वरले अय्यूबलाई दिनुभएका आशिष्हरूमा, उहाँले तिनको अन्त्यबारे चर्चा वा विषय उठान गर्नुभएन। परमेश्वरको हृदयमा अय्यूबको जेजस्तो महत्त्व वा स्थान रहेको भए पनि सारांशमा भन्नुपर्दा, परमेश्वर उहाँका आशिष्हरूमा अत्यन्तै होसियार हुनुभएको थियो। परमेश्वरले अय्यूबको अन्त्यको घोषणा गर्नुभएन। यसको अर्थ के हो? त्यस बेला, परमेश्वरको योजना मानिसको अन्त्यको घोषणा गर्ने स्थितिमा पुग्न बाँकी नै थियो, त्यो योजना अझै उहाँको कामको अन्तिम चरणमा प्रवेश गर्न बाँकी नै थियो, त्यसैले परमेश्वरले मानिसलाई भौतिक आशिष्हरू मात्र प्रदान गर्नुभयो तर अन्त्यको कुनै उल्लेख गर्नुभएन। यसको अर्थ यही हो कि अय्यूबको जीवनको उत्तरार्ध परमेश्वरका आशिष्हरूमाझ बितेको थियो, जुन कुराले तिनलाई अरू मानिसहरूभन्दा फरक बनायो—तर तिनीहरूझैं तिनी बुढा भए, र कुनै पनि सामान्य मानिसजस्तै तिनले संसारबाट बिदा लिने दिन आयो। त्यसैले यो उल्लेख गरिएको छ कि “यसरी अय्यूब वृद्ध र दीर्घायु भएर मरे” (अय्यूब ४२:१७)। यहाँ “दीर्घायु भएर मरे” भन्नुको अर्थ के हो? परमेश्वरले मानिसहरूको अन्त्यको घोषणा गर्नुभन्दा अघिको युगमा, उहाँले अय्यूबको जीवनको अपेक्षित आयु निर्धारित गर्नुभयो, र जब तिनको उमेर पुग्यो तब उहाँले तिनलाई यस संसारबाट स्वाभाविक रूपमा बिदा हुने अनुमति दिनुभयो। अय्यूबले दोस्रो आशिष् पाएदेखि तिनको मृत्युसम्म परमेश्वरले कुनै कठिनाइ थप्नुभएन। परमेश्वरका लागि, अय्यूबको मृत्यु स्वाभाविक र आवश्यक थियो; त्यो अति सामान्य कुरा थियो, र त्यो न त न्याय थियो, न त दण्ड नै थियो। अय्यूबले आफू जीवित छँदा परमेश्वरको आराधना गरे अनि उहाँको भय माने; मृत्युपछि तिनको कस्तो प्रकारको अन्त्य भयो भन्ने सम्बन्धमा, परमेश्वरले केही पनि भन्नुभएन, न त यसबारे कुनै टिप्पणी नै गर्नुभयो। परमेश्वरसित आफूले भन्ने र गर्ने कुरामा गहन औचित्यको भाव हुन्छ, र उहाँका वचनहरूका विषयवस्तु र सिद्धान्तहरू उहाँको कामको चरण र उहाँले काम गरिरहनुभएको युगअनुरूप हुन्छ। अय्यूबजस्तो कुनै व्यक्तिको निम्ति परमेश्वरको हृदयमा कस्तो किसिमको अन्त्य हुन्थ्यो? के परमेश्वरले आफ्नो हृदयमा कुनै पनि प्रकारको निर्णय गर्नुभएको थियो? अवश्य पनि उहाँले गर्नुभएको थियो! यति मात्र हो कि मानिसको निम्ति त्यो अज्ञात थियो; परमेश्वरले त्यो कुरा मानिसलाई बताउन चाहनुभएन, न त मानिसलाई त्यो बताउने उहाँको कुनै अभिप्राय नै थियो। यसरी सतही रूपमा भन्नुपर्दा, अय्यूब दीर्घायु भएर मरे, र अय्यूबको जीवन त्यही थियो।
अय्यूबले आफ्नो जीवनकालमा जिएको मूल्य
के अय्यूबले मूल्यवान् जीवन जिए? मूल्य कहाँ थियो? किन तिनले मूल्यवान् जीवन बिताए भनेर भनिन्छ? मानिसको निम्ति तिनको मूल्य के थियो? मानिसको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तिनी शैतान एवं संसारका मानिसहरूको सामु परमेश्वरको सानदार गवाही दिने कार्यका लागि परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुभएको मानवजातिका प्रतिनिधि थिए। तिनले परमेश्वरको एक सृष्टिले पूरा गर्नुपर्ने कर्तव्य पूरा गरे, एउटा उदाहरण बसाले, र परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुभएकाहरू सबैको लागि नमुनाको रूपमा काम गरे, र यसरी मानिसहरूलाई परमेश्वरमाथि भरोसा राखेर शैतानमाथि विजयी हुन सम्भव छ भनेर देखाए। परमेश्वरका लागि तिनको मूल्य के थियो? परमेश्वरका लागि, अय्यूबको जीवनको मूल्य उहाँको भय मान्ने, उहाँको आराधना गर्ने, उहाँका कामहरूको गवाही दिने, र उहाँका कार्यहरूको प्रशंसा गर्ने, र यसरी उहाँका निम्ति सान्त्वना र आनन्द ल्याउन सक्ने तिनको क्षमतामा निहित छ; परमेश्वरका लागि अय्यूबको जीवनको मूल्य अय्यूबले मानवजातिमाझ परमेश्वरलाई महिमा प्राप्त होस्, उहाँको हृदयलाई सान्त्वना मिलोस् र उहाँको उत्सुक हृदयले परिणाम र आशा देखोस् भनी आफ्नो मृत्युअघि कसरी परीक्षाहरूको सामना गरे, शैतानमाथि विजय पाए, अनि शैतान र संसारका मानिसहरूसामु परमेश्वरको सानदार गवाही दिए भन्ने कुरामा पनि निहित छ। तिनको गवाहीले परमेश्वरको गवाही भई दृढ भएर खडा हुन सक्ने क्षमता र मानवजातिलाई व्यवस्थापन गर्ने परमेश्वरको काममा उहाँको तर्फबाट शैतानलाई लज्जित पार्ने सामर्थ्यको नजीर प्रस्तुत गर्यो। के यो अय्यूबको जीवनको मूल्य होइन र? अय्यूबले परमेश्वरको हृदयलाई सान्त्वना दिलाए, परमेश्वरलाई महिमा प्राप्त गर्नुको आनन्दको पूर्वानुभव गराए, र परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनाका लागि एउटा राम्रो सुरुवात प्रदान गरे। त्यस समयदेखि यता, अय्यूबको नाउँ परमेश्वरको महिमा प्राप्तिको प्रतीक र शैतानमाथिको मानवजातिको विजयको चिह्न बन्यो। अय्यूबले आफ्नो जीवनकालमा जुन कुरालाई जीवनको रूपमा जिए त्यो कुराका साथै शैतानमाथिको तिनको उल्लेखनीय विजयलाई परमेश्वरले सदासर्वदा कदर गर्नुहुनेछ, र तिनको सिद्धता, सोझोपन र परमेश्वरको भयलाई भावी पुस्ताहरूले श्रद्धा र अनुकरण गर्नेछन्। परमेश्वरले तिनलाई सधैँ एक निष्खोट, चम्किलो मोतीझैं मोल गर्नुहुनेछ र त्यसरी नै तिनी मानिसद्वारा मूल्यवान् ठानिनका लागि पनि योग्य छन्!
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६१
व्यवस्थाको युगका नियमहरू
दश आज्ञा
वेदीहरू निर्माण गर्ने सिद्धान्तहरू
नोकरहरूसँग व्यवहार गर्ने नियमहरू
चोरी र क्षतिपूर्तिका नियमहरू
शबाथ वर्ष र तीनवटा चाड मनाउने
शबाथ दिनका नियमहरू
बलिहरूका नियमहरू
होमबलि
अन्नबलि
मेलबलि
पापबलि
दोषबलि
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने बलिहरूका (हारून र तिनका छोराहरूलाई मान्न आदेश दिइएका) नियमहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने होमबलिहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने अन्नबलिहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने पापबलिहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने दोषबलिहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने मेलबलिहरू
पूजाहारीहरूद्वारा चढाइने बलिहरू खाने नियमहरू
शुद्ध र अशुद्ध पशुहरू (खान हुने र नहुने पशुहरू)
सुत्केरी भएपछि स्त्रीहरूलाई शुद्धीकरण गरिने नियमहरू
कुष्ठरोगीलाई जाँच्ने मापदण्डहरू
कुष्ठ रोगबाट निको भएकाहरूका निम्ति नियमहरू
सङ्क्रमित घरहरू शुद्धीकरण गर्ने नियमहरू
धातु रोगले ग्रस्त व्यक्तिहरूका निम्ति नियमहरू
वर्षमा एकचोटि मनाउनुपर्ने प्रायश्चितको चाड
गाईवस्तु र भेडाहरू काट्ने नियमहरू
अन्यजातिहरूका घृणित चालचलन पालन गर्न मनाही (हाडनाताकरणी नगर्ने, आदि)
मानिसहरूले पालन गर्नैपर्ने नियमहरू (“तिमीहरू पवित्र हुनेछौ: किनभने म तिमीहरूको परमेश्वर यहोवा पवित्र छु” (लेवी १९:२))
आफ्ना छोराछोरीहरू मोलोखलाई बलि चढाउनेहरूलाई प्राणदण्ड
व्यभिचारको अपराधका निम्ति दिइने दण्डका नियमहरू
पूजाहारीहरूले पालन गर्नुपर्ने नियमहरू (तिनीहरूका दैनिक व्यवहार, पवित्र थोकहरू उपभोग गर्ने नियमहरू, बलिहरू चढाउने नियमहरू, आदि)
पालन गर्नुपर्ने चाडहरू (शबाथ दिन, निस्तार-चाड, पेन्तिकोस, प्रायश्चितको दिन, आदि)
अन्य नियमहरू (बत्तीहरू बाल्ने, पुनर्स्थापनाको वर्ष, जमिनको छुटकारा, शपथहरू खाने, दशांश दिने, आदि)
व्यवस्थाको युगका नियमहरू परमेश्वरले सारा मानवजातिलाई मार्गनिर्देशन गर्नुहुन्छ भन्ने कुराको वास्तविक प्रमाण हुन्
त्यसो भए, तिमीहरूले व्यवस्थाको युगका यी नियम र सिद्धान्तहरू पढेका छौ, होइन त? के ती नियमहरूले विस्तृत दायरा समेट्छन्? पहिले, तिनीहरूले दश आज्ञाको कुरा गर्छन्, त्यसपछि वेदीहरू कसरी बनाउने भन्ने सम्बन्धी र अन्य नियमहरू छन्। यी पछि शबाथ-दिन पालन गर्ने र तीनवटा चाड मनाउने सम्बन्धी नियमहरू छन्, अनि त्यसपछि बलिहरू चढाउने नियमहरू छन्। के तिमीहरूले कति प्रकारका बलिहरू छन् भन्ने देख्यौ? होमबलि, अन्नबलि, मेलबलि, पापबलि, आदि छन्। ती पछि पूजाहारीहरूले चढाउने बलिहरूका नियमहरू छन् जसमा पूजाहारीले चढाउने होमबलि र अन्नबलि, साथै अन्य प्रकारका बलिसम्बन्धी नियमहरू हुन्। नियमहरूको आठौं समूह पूजाहारीहरूले बलिहरू खानेसँग सम्बन्धित छ। त्यसपछि मानिसहरूको जीवन अवधिमा के पालन गर्नुपर्छ भन्ने नियमहरू छन्। यसमा मानिसहरूको जीवनका धेरै पक्षका लागि नियमहरू छन्, जस्तै उनीहरूले के खानु हुन्छ र के खानु हुँदैन, सुत्केरी भएपछि स्त्रीहरूको शुद्धीकरण, र कुष्ठ रोगबाट निको भएकाहरू सम्बन्धी नियमहरू। यी नियमहरूमा, परमेश्वरले रोगको बारेमा पनि कुरा गर्नुभएको छ, र भेडा र गाईवस्तु, आदिलाई मार्ने सम्बन्धी नियमहरू पनि छन्। भेडा र गाईवस्तुहरू परमेश्वरले बनाउनुभएको थियो, र परमेश्वरले भन्नुभए अनुसार मात्र तैँले तिनीहरूलाई मार्नुपर्छ; अवश्य नै, परमेश्वरका वचनहरूको पछाडि कारण छ; अवश्य नै परमेश्वरले घोषणा गर्नुभए अनुसार यो काम गर्नु नै उचित छ, र यो निश्चय नै मानिसको लाभदायक छ! यसमा पालन गर्नुपर्ने चाड र नियमहरू पनि छन्, जस्तै शबाथ दिन, निस्तार-चाड, र अन्य—यी सबैको बारेमा परमेश्वरले बताउनुभएको छ। अब हामी अन्तिम नियमहरूलाई हेरौं: अन्य नियमहरू—बत्तीहरू बाल्नु, पुनर्स्थापनाको वर्ष, जमिनको छुटकारा, शपथ खानु, दशांश चढाउनु, आदि। के यी कुराहरूले विस्तृत दायरालाई समेट्छन्? यहाँ कुरा गर्नुपर्ने पहिलो विषय भनेको मानिसहरूले चढाउने बलि हो। त्यसपछि चोरी र क्षतिपूर्ति, र शबाथ दिनको पालन गर्ने नियमहरू छन्…; जीवनको हरेक कार्य यसमा समावेश छ। भन्नुको अर्थ, जब परमेश्वरले आफ्नो व्यवस्थापन योजनाको आधिकारिक काम सुरु गर्नुभयो, त्यसबेला उहाँले ती धेरै नियमहरू स्थापित गर्नुभयो जुन मानिसले पालन गर्नुपर्थ्यो। ती नियमहरू मानिसलाई पृथ्वीमा मानिसको सामान्य जीवन जिउन दिनका निम्ति थिए, यस्तो सामान्य जीवन जुन परमेश्वर र उहाँको मार्गनिर्देशनबाट अलग गर्न नसकिने हुन्छ। परमेश्वरले मानिसलाई पहिले वेदीहरू कसरी बनाउने, वेदीहरू कसरी स्थापित गर्ने भन्ने कुरा बताउनुभयो। त्यसपछि, उहाँले मानिसलाई बलिहरू कसरी चढाउने भनी बताउनुभयो, र मानिस कसरी जिउनुपर्छ—उसले जीवनमा कुन कुरामा ध्यान दिनुपर्छ, उसले के पालन गर्नुपर्छ अनि उसले के गर्नुपर्छ र के गर्नु हुँदैन भन्ने कुराहरू स्थापित गर्नुभयो। परमेश्वरले मानिसका लागि जे प्रबन्ध गर्नुभयो त्यो सबै कुरा समेट्ने किसिमको थियो र यी रीतिथिति, नियम र सिद्धान्तहरूद्वारा उहाँले मानिसको व्यवहारको मानकीकरण गर्नुभयो, तिनीहरूको जीवनलाई अगुवाइ गर्नुभयो, परमेश्वरको व्यवस्थातर्फ तिनीहरूको सुरुवात निर्देशित गर्नुभयो, तिनीहरूलाई परमेश्वरको वेदीको अघि आउन डोर्याउनुभयो, र तिनीहरूलाई उहाँले मानिसका निम्ति बनाउनुभएका सबै कुरामाझ सुव्यवस्था, निरन्तरता र सन्तुलनसहितको जीवन बिताउन डोर्याउनुभयो। परमेश्वरले सबैभन्दा पहिले यी साधारण नियम र सिद्धान्तहरू मानिसका लागि सीमा तोक्न प्रयोग गर्नुभयो, ताकि पृथ्वीमा मानिससँग परमेश्वरको आराधना गर्ने सामान्य जीवन होस्; उहाँको छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजनाको सुरुको विशेष विषय यही हो। ती नीति र नियमहरूले धेरै व्यापक विषय समेट्छन्, ती व्यवस्थाको युगमा परमेश्वरले मानवजातिलाई दिनुभएका मार्गनिर्देशनका विशिष्ट कुराहरू हुन्, व्यवस्थाको युगभन्दा पहिले आएका मानिसहरूले ती स्वीकार र पालन गर्नुपर्थ्यो, ती व्यवस्थाको युगमा परमेश्वरले गर्नुभएका कामहरूको लिखित विवरण हुन्, र ती सारा मानवजातिमाथि परमेश्वरको नेतृत्व र मार्गनिर्देशनका वास्तविक प्रमाण हुन्।
मानवजाति परमेश्वरका शिक्षा र प्रबन्धहरूबाट सदा अभिन्न छ
यी नियमहरूमा हामी उहाँको कामप्रति, उहाँको व्यवस्थापनप्रति र मानवजातिप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति गम्भीर, विवेकशील, कठोर र जिम्मेवार छ भन्ने देख्छौं। उहाँले मानवजातिमाझ गर्नुपर्ने काम आफ्ना चरणहरूअनुसार अलिकति पनि भिन्नता नगरी गर्नुहुन्छ, र उहाँले आफूले बोल्नुपर्ने वचनहरू थोरै त्रुटि पनि नगरीकन वा कुनै कुरा नछुटाईकन बोल्दै, मानिस परमेश्वरको नेतृत्वबाट अभिन्न छ भनी देखाउँदै, र उहाँले मानवजातिका लागि गर्नुहुने र भन्नुहुने सबै कुरा कति महत्त्वपूर्ण छन् भनी देखाउँदै त्यसो गर्नुहुन्छ। मानिस अर्को युगमा जस्तोसुकै हुने भए पनि, सुरुमा अर्थात् व्यवस्थाको युगको अवधिमा, परमेश्वरले यी साधारण कार्यहरू गर्नुभयो। परमेश्वर, संसार र त्यस युगका मानवजातिप्रतिका मानिसहरूका अवधारणाहरू परमेश्वरका लागि अमूर्त र अस्पष्ट थिए, र उनीहरूसँग केही सचेत विचार र अभिप्रायहरू रहेका भए पनि, ती सबै अस्पष्ट र गलत थिए, र यसरी मानवजाति तिनीहरूप्रतिको परमेश्वरको शिक्षा र प्रबन्धहरूबाट अभिन्न थियो। प्रारम्भिक मानवजातिलाई केही पनि थाहा थिएन, त्यसैले परमेश्वरले जीवन-अस्तित्वका अति सतही र आधारभूत सिद्धान्तहरू र जीउनका लागि आवश्यक नियमहरूबाट मानिसलाई सिकाउन थाल्नुपर्यो र मानव हृदयमा यी कुराहरू बिस्तारै आत्मसात् गराउँदै लानुपर्यो। वचनहरूको रूपमा रहेका यी नियमहरू र यी विधानहरूमार्फत, परमेश्वरले मानिसलाई उहाँको बारेमा क्रमिक बुझाइ, उहाँको नेतृत्वको बारेमा क्रमिक बोध र ज्ञान, अनि मानिस र उहाँबीचको सम्बन्धको आधारभूत अवधारणा प्रदान गर्नुभयो। यस प्रभावलाई हासिल गरिसकेपछि मात्र, परमेश्वरले पछि गर्नुपर्ने काम अलिअलि गर्दै गर्न सक्नुभयो। यसरी, यी नियमहरू र व्यवस्थाको युगमा परमेश्वरले गर्नुभएका कामहरू मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँको कार्यको आधारशिला हुन् र परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनाको कामको पहिलो चरण हुन्। व्यवस्थाको युगको कार्यअघि, परमेश्वरले आदम, हव्वा र तिनीहरूका सन्तानहरूसँग बोल्नुभएको भए पनि, ती आज्ञा र शिक्षाहरू मानिसलाई एकएक गरी जारी गर्न सकिने गरी व्यवस्थित वा विशिष्ट थिएनन्, र ती लेखिएका थिएनन्, न त ती नियम बनेका नै थिए। किनभने त्यस समयमा, परमेश्वरको योजना त्यति टाढासम्म पुगेको थिएन; परमेश्वरले मानिसलाई त्यो चरणमा ल्याउनुभएपछि मात्र, उहाँले व्यवस्थाको युगका ती नियमहरू बोल्न, र मानिसहरूलाई ती पूरा गर्न लगाउन थाल्न सक्नुभयो। यो एउटा आवश्यक प्रक्रिया थियो, र यसको परिणाम अपरिहार्य थियो। ती साधारण परम्परा र नियमहरूले मानिसलाई परमेश्वरको व्यवस्थापन कार्यका चरणहरू र उहाँको व्यवस्थापन योजनामा प्रकट भएका ईश्वरीय बुद्धिलाई देखाउँछ। उहाँको गवाही दिने मानिसहरूको समूह प्राप्त गर्नको लागि, र उहाँको जस्तै मन भएका मानिसहरूको समूह प्राप्त गर्नको लागि, सुरुवात गर्न कुन विषयवस्तु र साधन प्रयोग गर्ने, र निरन्तरताको लागि कस्ता साधनहरूको प्रयोग गर्ने र अन्त्य गर्नको लागि कस्ता साधनको प्रयोग गर्ने भनेर परमेश्वरलाई थाहा हुन्छ। मानिसभित्र के छ त्यो उहाँलाई थाहा हुन्छ, र मानिसमा के अभाव छ त्यो उहाँलाई थाहा हुन्छ। आफूले के प्रदान गर्नुपर्छ र कसरी मानिसलाई अगुवाइ गर्नुपर्छ भन्ने उहाँलाई थाहा छ र त्यसरी नै मानिसले के गर्नुपर्छ र के गर्नु हुँदैन भन्ने पनि उहाँलाई थाहा छ। मानिस कठपुतली जस्तै हो: उसलाई परमेश्वरको इच्छाको बारेमा कुनै ज्ञान नभएको भए पनि परमेश्वरको व्यवस्थापन कामको अगुवाइमा, एकपछि अर्को चरण गर्दै आजसम्म आइपुग्नुबाहेक उसँग कुनै विकल्प थिएन। आफूले के गर्नुपर्छ भन्नेबारेमा परमेश्वरको हृदयमा कुनै पनि अस्पष्टता थिएन; उहाँको हृदयमा एकदम प्रस्ट र स्पष्ट योजना थियो, र सतहीदेखि गहनतर्फ अघि बढ्दै आफ्ना चरणहरू र योजनाहरूअनुसार नै उहाँले आफूले चाहनुभएको काम अघि बढाउनुभयो। उहाँले पछि आफूले गर्नुपर्ने कामको बारेमा कुनै सङ्केत नगर्नुभएको भए पनि, त्यसपछिका उहाँका कार्यहरू उहाँको योजनाअनुसार नै गरिँदै र अघि बढ्दै गए, जुन परमेश्वरसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको प्रकटीकरण, र परमेश्वरको अख्तियार पनि हो। उहाँले व्यवस्थापन योजनाको जुनै चरणमा काम गरिरहनुभएको भए पनि, उहाँको स्वभाव र उहाँको सारले उहाँ स्वयमलाई प्रतिनिधित्व गर्छ। यो बिलकुलै सत्य कुरा हो। कामको युग, वा चरणको बाबजुत पनि, कहिल्यै परिवर्तन नहुने कुराहरू पनि छन्: परमेश्वरले कस्ता किसिमका मानिसहरूलाई प्रेम गर्नुहुन्छ, कस्ता मानिसहरूलाई घृणा गर्नुहुन्छ, उहाँको स्वभाव र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यो सबै परिवर्तन हुँदैनन्। परमेश्वरले व्यवस्थाको युगको क्रममा स्थापना गर्नुभएका यी नियम र सिद्धान्तहरू आजका मानिसहरूका लागि धेरै सरल र सतही देखिने भए पनि, र तिनलाई बुझ्न र प्राप्त गर्न सजिलो भए पनि, त्यसमा परमेश्वरको बुद्धि छ, र त्यसमा परमेश्वरको स्वभाव र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यो कुरा छ। यी साधारण देखिने नियमहरूभित्र मानवजातिप्रतिको परमेश्वरको जिम्मेवारी र वास्ता, साथसाथै उहाँका विचारहरूको अति उत्तम सार व्यक्त गरिएको छ, र यसरी मानिसहरूलाई वास्तवमै परमेश्वरले सबै थोकहरूमाथि शासन गर्नुहुन्छ र सबै थोकहरूलाई उहाँको हातले नै नियन्त्रण गर्छ भन्ने कुरा महसुस गराउँछ। मानवजातिले जत्ति नै ज्ञान हासिल गरे पनि, वा उसले जत्ति नै सिद्धान्त वा रहस्यहरू बुझे पनि, परमेश्वरको लागि यी कुनै पनि कुराले मानवजातिप्रतिको उहाँको प्रबन्ध, र नेतृत्वको स्थान लिन सक्दैन; मानवजाति सदासर्वदा परमेश्वरको मार्गदर्शन र परमेश्वरको व्यक्तिगत कार्यबाट अभिन्न हुनेछ। मानिस र परमेश्वरबीचको सम्बन्ध यस्तो अभिन्न छ। परमेश्वरले तँलाई एउटा आज्ञा, वा एउटा नियम दिनुभए पनि, वा उहाँको इच्छा बुझ्नका लागि तँलाई सत्यता प्रदान गर्नुभए पनि, उहाँले जेसुकै गर्नुभए पनि, परमेश्वरको उद्देश्य भनेको मानिसलाई सुन्दर भोलिको दिनतिर डोर्याउनु हो। परमेश्वरद्वारा बोलिएका वचनहरू र उहाँले गर्नुहुने कामहरू, दुवै उहाँको सारको एक पक्षको प्रकाश हो, र उहाँको स्वभाव र उहाँको बुद्धिको एक पक्षको प्रकाश हो; ती उहाँको व्यवस्थापन योजनाको अपरिहार्य चरण हुन्। यस कुरालाई नजरअन्दाज गर्नु हुँदैन! परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यसमा उहाँको इच्छा हुन्छ; परमेश्वर गलत टिप्पणीहरूदेखि डराउनुहुन्न, न त उहाँबारे मानिसको कुनै धारणा वा विचारहरूसँग नै उहाँ डराउनुहुन्छ। उहाँले कुनै पनि व्यक्ति, पदार्थ, वा वस्तुको पावन्दीमा नपरी केवल आफ्नो काम गर्नुहुन्छ र आफ्नो व्यवस्थापन योजनाअनुसार आफ्नो व्यवस्थापनलाई जारी राख्नुहुन्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् २
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६२
परमेश्वरले संसारको सृष्टि गर्नुभएपश्चातका उहाँका सोच, विचार, र कार्यहरूको पुनरावलोकन
आज हामी परमेश्वरका विचारहरू, योजनाहरू अनि मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभन्दा अघि उहाँको हरेक चालको बारेमा पहिले सारांश प्रस्तुत गर्नेछौँ। संसारको सृष्टि गर्नुभएदेखि अनुग्रहको युगको आधिकारिक प्रारम्भ भएको समयसम्म उहाँले कुन काम सम्पन्न गर्नुभएको थियो, हामी त्यसबारे हेर्नेछौँ। त्यसपछि हामी मानिसलाई परमेश्वरका कुन-कुन विचार तथा योजनाहरू ज्ञात रहेनछन् भनी पत्ता लगाउन सक्नेछौँ अनि त्यहाँबाट हामी परमेश्वरको व्यवस्थापनसम्बन्धी योजनाको क्रमलाई प्रस्ट्याउन सक्नेछौँ अनि उहाँले व्यवस्थापन कार्य सृष्टि गर्नुहुँदाको सन्दर्भ, यसको श्रोत र विकास प्रक्रियालाई हामी पूर्ण रूपले बुझ्न सक्नेछौँ, अनि उहाँको व्यवस्थापन कार्यबाट उहाँले कस्ता परिणामहरू चाहनुहुन्छ भन्ने कुरालाई पनि हामी पूर्ण रूपले बुझ्न सक्नेछौँ—उहाँको व्यवस्थापनसम्बन्धी कामको गुदी तथा उद्देश्य यही नै हो। यी कुराहरू बुझ्न हामी अतीतको एउटा शान्त र सुनसान समयमा फर्किनुपर्छ जब त्यहाँ कुनै मानिसहरू नै थिएनन् …
परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमा पहिलो जीवित व्यक्ति सृष्टि गर्नुहुन्छ
जब परमेश्वर आफ्नो ओछ्यानबाट उठ्नुभयो, तब उहाँको पहिलो विचार यो थियो: एउटा जीवित व्यक्ति सृष्टि गर्नु—एउटा वास्तविक, जीवित मानिस—एउटा यस्तो मानिस जसको साथमा बस्न सकियोस् र जो उहाँको निरन्तरको साथी हुन सकोस्; यस व्यक्तिले उहाँको कुरा सुन्न सक्थ्यो, अनि उहाँले ऊमाथि भरोसा गर्न र ऊसित कुराकानी गर्न सक्नुहुन्थ्यो। त्यसपछि, पहिलोपल्ट, परमेश्वरले एक मुठ्ठी माटो जमिनबाट उठाउनुभयो र उहाँको मनमा उहाँले कल्पना गरे-अनुसार उहाँको स्वरूपमा पहिलो जीवित व्यक्ति सृष्टि गर्नको निम्ति त्यस माटोलाई प्रयोग गर्नुभयो, अनि त्यसपछि उहाँले यस जीवित प्राणलाई एउटा नाउँ दिनुभयो—आदम। जब परमेश्वरसित यो जीवित अनि सास फेर्ने व्यक्ति थियो उहाँले कस्तो महसुस गर्नुभयो? पहिलोपल्ट उहाँले प्रियजन वा साथी साथमा हुनुको आनन्द अनुभव गर्नुभयो। उहाँले पहिलोपल्ट पिता हुनुको जिम्मेवारी र त्यसको साथमा आउने फिक्री पनि अनुभव गर्नुभयो। यस जीवित तथा सास फेर्ने व्यक्तिले परमेश्वरलाई खुशी तथा आनन्द पनि दियो; उहाँले पहिलोपल्ट चैन अनुभव गर्नुभयो। परमेश्वरले गर्नुभएको पहिलो कुरा उहाँको विचार वा वचनहरूले सम्पन्न भएको थिएन, तर उहाँको आफ्नै हातहरूद्वारा सम्पन्न भएको थियो। जब यस्तो प्रकारको प्राणी—जुन जीवित तथा सास फेर्ने थियो—परमेश्वरको सामु देह र रगतद्वारा बनिएको, शरीर र रूप भएको अनि परमेश्वरसित कुरा गर्न सक्ने भएर खडा भयो, तब उहाँले पहिले कहिल्यै अनुभव नगरेको एक प्रकारको आनन्द अनुभव गर्नुभयो। परमेश्वरले साँचो रीतिले आफ्नो जिम्मेवारी अनुभव गर्नुभयो अनि यस जीवित प्राणीले उहाँको हृदयलाई झट्का दिएको मात्र होइन तर उसको हरेक चालले उहाँको हृदयलाई न्यानो पनि पारेको थियो, उहाँको हृदयलाई छोएको पनि थियो। जब यो जीवित प्राणी परमेश्वरको सामु खडा भयो, तब उहाँले पहिलोपल्ट त्यस्ता धेरै मानिसहरू प्राप्त गर्ने विचार गर्नुभयो। परमेश्वरसित भएको यस पहिलो विचारबाट सुरु भएको घटनाका शृङ्खलाहरू यही थियो। परमेश्वरको निम्ति, यी सबै घटनाहरू पहिलोपल्ट घटिरहेका थिए तर यी पहिलो घटनाहरूमा, त्यसबेला उहाँले आनन्द, जिम्मेवारी, फिक्री जे अनुभव गर्नुभएको भए तापनि, ती कुराहरू उहाँले बाँडचुँड गर्नको निम्ति त्यहाँ कोही थिएन। त्यस क्षणदेखि परमेश्वरले पहिले कहिल्यै अनुभव नगरेको एकलोपन र दुःख साँचो रूपमा महसुस गर्नुभयो। मानिसले उहाँको प्रेम तथा फिक्री, मानिसको निम्ति उहाँका अभिप्रायहरू ग्रहण गर्न वा बुझ्न सक्दैन भन्ने उहाँले महसुस गर्नुभयो, त्यसैले उहाँले आफ्नो हृदयमा अझै शोक तथा पीडा अनुभव गर्नुभयो। उहाँले मानिसकै निम्ति यी कुराहरू गर्नुभए तापनि, मानिसलाई त्यस कुराको ज्ञान थिएन अनि उसले बुझेन। मानिसले उहाँलाई खुशी, आनन्द र चैन ल्याउने बाहेक त्यसको साथमा उहाँलाई पहिलोपल्ट पीडा तथा एकलोपनको भावनाहरू पनि ल्याइदियो। त्यस समय परमेश्वरका विचार तथा भावनाहरू यही नै थिए। जब परमेश्वरले यी कुराहरू गरिरहनुभएको थियो, तब उहाँ आफ्नो हृदयमा आनन्ददेखि दुःख अनि दुःखदेखि पीडा भएर जानुभयो, अनि यी भावनाहरू चिन्ता मिश्रित थिए। उहाँले गर्न चाहना गर्नुभएको कुरा केवल हतारका साथ यस मानिसलाई, यस मानवजातिलाई उहाँको हृदयमा भएको कुरा जान्ने तुल्याउनु थियो, उहाँका अभिप्रायहरू चाँडै बुझ्ने तुल्याउनुथियो। तब, तिनीहरू उहाँका अनुयायीहरू हुनेथिए र उहाँका विचारहरूमा सहभागी हुनेथिए अनि उहाँको इच्छाको पक्षमा खडा हुनेथिए। तिनीहरू उप्रान्त केवल परमेश्वर बोल्नुभएको सुनेर अवाक् मात्र हुने थिएनन्; उहाँको काममा कसरी सम्मिलित हुने भनी तिनीहरू उप्रान्त अनजान हुने थिएनन्; विशेष गरी, तिनीहरू परमेश्वरका अपेक्षाहरूप्रति उदासीन हुने मानिसहरू हुने थिएनन्। परमेश्वरले गर्नुभएका ती प्रथम कुराहरू ज्यादै अर्थपूर्ण थिए र उहाँको व्यवस्थापन योजना तथा आजको मानवजातिको निम्ति त्यसले ठूलो महत्त्व राख्छ।
सबै कुरा र मानवजातिलाई सृष्टि गरिसक्नुभएपछि, परमेश्वरले विश्राम लिनुभएन। उहाँको व्यवस्थापनलाई अघि बढाउन, अनि मानवजातिमध्येमा उहाँले असाध्यै प्रेम गर्नुभएको मानिसहरूलाई हासिल गर्न उहाँ बेचैन र उत्सुक हुनुहुन्थ्यो।
परमेश्वरले व्यवस्थाको युगको बेलातिर श्रृंखलाबद्ध रूपमा अभूतपूर्व कार्यहरू गर्नुहुन्छ
अर्को कुरा, परमेश्वरले मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभएको लामो समय नबित्दै, हामी सारा संसारमा ठूलो जलप्रलय आएको कुरा बाइबलमा देख्छौँ। नोआलाई जलप्रलयको वृत्तान्तमा उल्लेख गरिएको छ, अनि नोआ नै परमेश्वरबाट तोकिएको काम पूरा गर्न उहाँसित सहकार्य गर्नको निम्ति उहाँको बोलावट पाउने पहिलो व्यक्ति थिए। अवश्य नै, पृथ्वीमा उहाँको आज्ञाअनुसार कुनै कुरा गर्नको निम्ति परमेश्वरले कुनै व्यक्तिलाई बोलाउनुभएको पनि यो पहिलोपल्ट नै थियो। एकपल्ट नोआले ठूलो जहाज बनाइसकेपछि, परमेश्वरले पहिलोपल्ट पृथ्वीमा जलप्रलय ल्याउनुभयो। जब परमेश्वरले पृथ्वीलाई जलप्रलयले नष्ट गर्नुभयो, तब मानवजातिलाई सृष्टि गरिसक्नुभएपछि परमेश्वर तिनीहरूप्रति घृणाले भरिनुभएको यो पहिलोपल्ट थियो; यही कुराले नै यस मानवजातिलाई जलप्रलयद्वारा नष्ट गर्ने दुःखदायी निर्णय गर्न परमेश्वरलाई बाध्य बनायो। जलप्रलयले पृथ्वीलाई नष्ट गरिसकेपछि, परमेश्वरले मानिसहरूसित उहाँको पहिलो करार बाँध्नुभयो, पृथ्वीलाई जलप्रलयद्वारा फेरि कहिल्यै नष्ट गर्नुहुनेछैन भनी देखाउनको निम्ति गरिएको एउटा करार। यस करारको चिन्ह इन्द्रेनी थियो। यो मानवजातिसित परमेश्वरको पहिलो करार थियो, त्यसैले इन्द्रेनी परमेश्वरद्वारा दिइएको करारको पहिलो चिन्ह थियो; इन्द्रेनी अस्तित्वमा रहेको एउटा वास्तविक, भौतिक कुरा हो। इन्द्रेनीको यही अस्तित्वले नै प्रायः परमेश्वरलाई उहाँले गुमाउनुभएको अघिल्लो मानवजातिको निम्ति दुःखी अनुभव गराउँछ, अनि तिनीहरूलाई के भएको थियो भनी उहाँलाई याद दिलाउने काम गर्दछ…। परमेश्वरले आफ्नो कदमलाई सुस्त गराउनुभएन—आफ्नो व्यवस्थापनमा अर्को कदम चाल्न उहाँ बेचैन र उत्सुक हुनुहुन्थ्यो। त्यसपश्चात, परमेश्वरले इस्राएलभरि आफ्नो कामको निम्ति आफ्नो पहिलो छनोटको रूपमा अब्राहामलाई चुन्नुभयो। परमेश्वरले त्यस्तो उम्मेदवार चुन्नुभएको पनि पहिलोपल्ट नै थियो। परमेश्वरले यस व्यक्तिद्वारा मानवजातिलाई मुक्ति दिने आफ्नो कामलाई अघि बढाउन अनि यस व्यक्तिका सन्तानहरूका बीचमा आफ्नो कामलाई निरन्तरता दिन सुरु गर्ने अठोट गर्नुभयो। अब्राहमसित परमेश्वरले यही गर्नुभयो भन्ने बारेमा हामी बाइबलमा देख्न सक्छौँ। तब, परमेश्वरले इस्राएललाई आफ्नो पहिलो चुनिएको भूमि बनाउनुभयो, अनि आफ्ना चुनिएका मानिसहरू अर्थात् इस्राएलीहरूद्वारा व्यवस्थाको युगको आफ्नो काम सुरु गर्नुभयो। फेरि एकपल्ट, पहिलोचोटि परमेश्वरले इस्राएलीहरूलाई मानवजातिले पछ्याउनुपर्ने स्पष्ट नियम तथा व्यवस्थाहरू दिनुभयो, अनि त्यसलाई सविस्तार बयान गरिदिनुभयो। परमेश्वरले मानवजातिलाई त्यस्ता निश्चित, मापदण्डपूर्ण नियमहरू दिनुभएको पहिलोपल्ट थियो जसभित्र तिनीहरूले कसरी बलिदानहरू दिनुपर्छ, कसरी बाँच्नुपर्छ, तिनीहरूले के गर्नु हुन्छ, के गर्नु हुँदैन, तिनीहरूले कुन चाड र दिवसहरू मान्नुपर्छ, अनि तिनीहरूले गर्ने हरेक कुरामा तिनीहरूले पछ्याउनुपर्ने सिद्धान्तहरू पर्दछन्। तिनीहरूले आफ्नो जीवन कसरी जिउनुपर्छ भन्ने सम्बन्धमा परमेश्वरले त्यस्ता विस्तृत, मापदण्डपूर्ण नियमन तथा सिद्धान्तहरू मानवजातिलाई दिनुभएको यो पहिलोपल्ट थियो।
हरेक पल्ट मैले “पहिलोपल्ट” भन्दा, यसले परमेश्वरले पहिले कहिल्यै नलिनुभएको प्रकारको कामलाई सङ्केत गर्दछ। यसले पहिले कहिल्यै अस्तित्वमा नरहेको कामलाई सङ्केत गर्दछ, अनि परमेश्वरले मानवजाति र सबै प्रकारका सृष्टि तथा जीवित प्राणीहरूलाई सृष्टि गर्नुभएको भए तापनि, यो चाहिँ एक प्रकारको काम हो जुन उहाँले पहिले कहिल्यै गर्नुभएको थिएन। यो सबै कामभित्र परमेश्वरले गर्नुभएको मानवजातिको व्यवस्थापन समावेश थियो; यो सबै मानिसहरू तथा उहाँको मुक्ति र तिनीहरूको व्यवस्थापनसित सम्बन्धित थियो। अब्राहामपछि परमेश्वरले फेरि अर्को पहिलो पल्टको काम गर्नुभयो—उहाँले अय्यूबलाई चुन्नुभयो जो व्यवस्थाको अधीनमा जिएका थिए अनि जसले शैतानका परीक्षाहरूको सामना गर्न सके अनि निरन्तर रूपमा परमेश्वरको भय मान्दै, खराबीलाई इन्कार गर्दै परमेश्वरको निम्ति गवाही भएर जिए। कुनै व्यक्तिलाई परीक्षा गर्न परमेश्वरले अनुमति दिनुभएको पनि यो पहिलोपल्ट नै थियो, अनि उहाँले शैतानसित बाजी थाप्नुभएको पनि पहिलो पटक नै थियो। अन्त्यमा, पहिलोपल्ट उहाँले कसैलाई हासिल गर्नुभयो जो गवाहीको रूपमा खडा भएर उहाँको निम्ति गवाही हुन सक्षम भयो र शैतानको सामना गर्दै त्यसलाई पूर्ण रूपले लाजमा पार्न सक्यो। परमेश्वरले मानवजातिलाई सृष्टि गर्नुभए यता, परमेश्वरले हासिल गर्नुभएको पहिलो व्यक्ति यिनै थिए जो उहाँको गवाही हुन सक्षम भए। उहाँले यस मानिसलाई हासिल गरिसक्नुभएपछि, परमेश्वर आफ्नो व्यवस्थापनलाई निरन्तरता दिन अनि आफ्नो कामको अर्को चरण कार्यान्वयन गर्न, त्यसको निम्ति उहाँले चुन्नुहुने स्थान तथा मानिसहरू तयार गर्न अझ बढी इच्छुक हुनुभयो।
यो सबैको बारेमा सङ्गति गरिसकेपछि, परमेश्वरको इच्छाको बारेमा के तिमीहरूसित साँचो समझ छ त? मानवजाति सम्बन्धी उहाँको व्यवस्थापन, उहाँको मुक्तिको यस घटनालाई परमेश्वरले अरू कुनै पनि कुराभन्दा पनि महत्त्वपूर्ण सम्झनुहुन्छ। उहाँले यी सबै कुराहरूलाई केवल आफ्नो मनले मात्र होइन, केवल आफ्ना वचनहरूले मात्र पनि होइन, अनि साधारण मनोवृत्तिले त निश्चय नै होइन—उहाँले यी सबै कुराहरू एउटा योजनासहित, एउटा लक्ष्यसहित, मापदण्डहरूसहित, अनि आफ्नो इच्छासहित गर्नुहुन्छ। यो स्पष्ट भइसकेको छ कि मानवजातिलाई मुक्ति दिने यो कामले परमेश्वर र मानिस दुवैका निम्ति ठूलो महत्त्व राख्दछ। काम जतिसुकै कठिन नै किन नहोस्, बाधाहरू चाहे जतिसुकै ठूला नै किन नहोऊन्, मानिसहरू चाहे जतिसुकै कमजोर नै किन नहोऊन्, मानवजातिको विद्रोहीपन जतिसुकै गहिरो नै किन नहोस्, यो कुनै पनि कुरा परमेश्वरको निम्ति कठिन छैन। आफ्नो ठूलो परिश्रम लगाएर अनि आफैले गर्न चाहनुभएको कामलाई व्यवस्थापन गर्दै परमेश्वरले आफैलाई व्यस्त राख्नुहुन्छ। उहाँले सबै कुरालाई पनि व्यवस्थित गर्दैहुनुहुन्छ अनि जसमाथि उहाँले काम गर्नुहुनेछ, ती सबै मानिसहरूमाथि र उहाँले पूरा गर्न चाहनुभएको सबै काममाथि उहाँ आफ्नो सार्वभौमिकता अभ्यास गर्दैहुनुहुन्छ—यी मध्ये कुनै पनि कुरा पहिले कहिल्यै गरिएको थिएन। परमेश्वरले यी विधिहरू प्रयोग गर्नुभएको र मानवजातिलाई व्यवस्थित तथा मुक्ति दिने वृहत् परियोजनाको निम्ति मूल्य चुकाउनुभएको यो पहिलोपल्ट हो। जब परमेश्वरले यो काम गर्दैहुनुहुन्थ्यो, तब उहाँले बिस्तारै-बिस्तारै आफ्नो ठूलो परिश्रम, उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, उहाँको बुद्धि तथा असीमित शक्ति तथा उहाँको स्वभावको हरेक पक्षलाई मानवजातिको सामने पूर्ण रूपले प्रकट गर्दै र खोल्दै हुनुहुन्थ्यो। उहाँले यी कुराहरू खोल्नुहुन्छ र प्रकट गर्नुहुन्छ, जुन उहाँले पहिले यसो कहिल्यै गर्नुभएको थिएन। त्यसैले, सारा ब्रह्माण्डमा परमेश्वरले व्यवस्थित र उद्धार गर्ने लक्ष्य राख्नुभएका मानिसहरू बाहेक, कुनै पनि सृष्टि परमेश्वरसित यति नजिक रहेका छैनन् जसको उहाँसित त्यस्तो घनिष्ठ सम्बन्ध रहेको होस्। उहाँको हृदयमा उहाँले व्यवस्थित गर्न र मुक्ति दिन चाहनुभएको मानवजाति अत्यन्त महत्त्वपूर्ण छ; उहाँले यस मानवजातिलाई सबैभन्दा बढी महत्त्व दिनुहुन्छ। तिनीहरूका निम्ति उहाँले ठूलो मूल्य चुकाउनुभएको भए तापनि, र तिनीहरूले उहाँलाई निरन्तर चोट पुर्याए तापनि, उहाँको अवज्ञा गरे तापनि, उहाँले कहिल्यै तिनीहरूलाई वास्ता गर्न छोड्नुहुन्न अनि कुनै गुनासो र अफसोस नगरीकन नै उहाँ आफ्नो काममा अथकतापूर्वक लागिरहनुहुन्छ, किनभने उहाँलाई थाहा छ कि ढिलो वा चाँडो, उहाँको बोलावटप्रति मानिसहरू जागी उठ्नेछन् र उहाँका वचनहरूद्वारा प्रेरित हुनेछन् अनि सृष्टिका प्रभु उहाँ नै हुनुहुन्छ भनी चिनेर उहाँतिर फर्कनेछन् …
आज यी सबै कुरा सुनिसकेपछि, परमेश्वरले गर्नुहुने हरेक कुरा धेरै सामान्य रहेछन् भन्ने तिमीहरूलाई लाग्यो होला। मानिसहरूका निम्ति परमेश्वरका अभिप्रायहरू सधैँ उहाँका वचनहरू र उहाँको कामबाट तिनीहरूले अनुभव गरेका रहेछन् भन्ने प्रतीत हुन्छ तर तिनीहरूका भावनाहरू अथवा तिनीहरूको ज्ञान र परमेश्वरले के सोचिरहनुभएको छ भन्ने कुराबीच सधैँ एउटा निश्चित दूरी हुन्छ। त्यसैले, परमेश्वरले मानवजातिलाई किन सृष्टि गर्नुभयो अनि उहाँले आशा राख्नुभएको मानवजाति हासिल गर्ने उहाँको चाहनाको पछि रहेको पृष्ठभूमिको बारेमा सबै मानिसहरूलाई बताउनु आवश्यक छ भन्ने मेरो विचार छ। यस कुरा सबैलाई बताउनु अत्यावश्यक छ, ताकि हरेक व्यक्तिले आफ्नो हृदयमा प्रष्ट हुन र बुझ्न सकून्। परमेश्वरको हरेक सोचाइ तथा विचार, अनि उहाँको कामको हरेक चरण तथा हरेक अवधि उहाँको समग्र व्यवस्थापनसम्बन्धी कामसित बाँधिएको तथा घनिष्ठ रूपले जोडिएको हुनाले जब तँ परमेश्वरका विचारहरू, योजनाहरू र उहाँको कामको हरेक कदममा उहाँको इच्छालाई बुझ्छस्, यो उहाँको व्यवस्थापनसम्बन्धी योजनाको काम कसरी हुन आयो भनी बुझेको समान नै हुन्छ। यही जगमाथि नै परमेश्वर सम्बन्धी तेरो बुझाइ गहिरो हुन्छ। यद्यपि, संसारलाई पहिलो चोटि सृष्टि गर्नुहुँदा परमेश्वरले गर्नुभएको हरेक कुरा, जुन मैले पहिल्यै उल्लेख गरिसकेको छु, तँलाई अहिले सत्यताको खोजीसित असान्दर्भिक केवल एउटा “जानकारी” जस्तो मात्र लाग्ला, तथापि तेरो अनुभवको दौरानमा यस्तो एउटा दिन पनि आउनेछ, जब तैँले यो केवल साधारण एक दुई टुक्रा जानकारीहरू मात्र हुन् भनी सोच्नेछैनस्, न त यो केवल एक प्रकारको रहस्य हो भनेर नै सोच्नेछस्। तेरो जीवन अघि बढ्दै जाने क्रममा, जब तेरो हृदयमा परमेश्वरको केही स्थान हुन्छ, अथवा जब तँ उहाँको इच्छालाई अझ पूर्ण रूपले र गहिरो प्रकारले बुझ्छस्, तब तैँले आज मैले जे कुरा गरिरहेको छु, त्यसको महत्त्व र आवश्यकतालाई साँचो रीतिले बुझ्नेछस्। अहिले चाहे जुन हदसम्म तिमीहरूले यो स्वीकार गरे तापनि, तिमीहरूले यी कुराहरूलाई बुझ्नु र जान्नु अझै आवश्यक नै हुन्छ। जब परमेश्वरले केही गर्नुहुन्छ, जब उहाँले आफ्नो काम गर्नुहुन्छ, चाहे त्यो उहाँको विचारहरूद्वारा होस् वा उहाँको आफ्नै हातद्वारा होस्, चाहे त्यो उहाँले पहिलोपल्ट गर्नुभएको होस् वा अन्तिम पल्ट, आखिरमा, परमेश्वरसित एउटा योजना छ, अनि उहाँका उद्देश्यहरू र उहाँका विचारहरू उहाँले गर्नुहुने हरेक कुरामा हुन्छन्। यी उद्देश्यहरू तथा विचारहरूले परमेश्वरको स्वभावलाई प्रतिनिधित्व गर्दछन् र त्यसले उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसलाई प्रकट गर्छन्। यी दुई कुराहरू, अर्थात् परमेश्वरको स्वभाव तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई हरेक व्यक्तिले बुझ्नैपर्छ। जब कुनै व्यक्तिले उहाँको स्वभाव तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई बुझ्दछ, तब परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ, सो उहाँले किन गर्नुहुन्छ अनि उहाँले जे भन्नुहुन्छ, सो उहाँले किन भन्नुहुन्छ भन्ने कुरालाई तिनीहरूले बिस्तारै बुझ्न सक्छन्। त्यसबाट, परमेश्वरलाई पछ्याउन, सत्यतालाई अनुसरण गर्न अनि आफ्नो स्वभावलाई परिवर्तन गर्नको निम्ति तिनीहरूसित धेरै विश्वास हुनसक्छ। यसको अर्थ, परमेश्वरको बारेमा मानिसको बुझाइ तथा परमेश्वरमाथिको उसको विश्वास अभिन्न कुरा हुन्।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६३
यदि मानिसहरूले ज्ञान हासिल गरेको र समझ प्राप्त गरेको कुरा परमेश्वरको स्वभावको बारेमा हो अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको बारेमा हो भने तिनीहरूले हासिल गर्ने कुरा परमेश्वरबाट आएको जीवन हुनेछ। जब यो जीवन तँभित्र बनिनेछ, तब परमेश्वरप्रतिको तेरो भय झन्-झन् ठूलो हुँदै जानेछ। यो अत्यन्तै स्वभाविक रूपमा आउने प्राप्ति हो। यदि तँ परमेश्वरको स्वभाव वा उहाँको सारतत्व बुझ्न वा जान्न चाहँदैनस् भने, यदि तँ यी कुराहरूमाथि मनन वा ध्यान केन्द्रित नै गर्न चाहँदैनस् भने, म निश्चयता पूर्वक भन्न सक्छु, कि तैँले परमेश्वरमा अहिले जुन विश्वासलाई अनुसरण गर्दैछस्, त्यसले तँलाई कहिल्यै उहाँको इच्छा पूरा गर्न वा उहाँको प्रशंसा हासिल गर्न दिनेछैन। अझ त्यसभन्दा बढी, तैँले कहिल्यै साँचो उद्धार प्राप्त गर्नेछैनस्—यी नै अन्तिम परिणामहरू हुन्। जब मानिसहरूले परमेश्वरलाई बुझ्दैनन् अनि उहाँको स्वभावलाई जान्दैनन्, तब तिनीहरूको हृदय उहाँप्रति कहिल्यै साँचो रीतिले खुल्न सक्दैन। जब तिनीहरूले परमेश्वरलाई चिनेका हुन्छन्, तब तिनीहरूले उहाँको हृदयभित्र जे छ, त्यसलाई अभिरुचि र विश्वासका साथ सराहना गर्न अनि त्यसको आनन्द लिन थाल्नेछन्। जब तैँले परमेश्वरको हृदयमा जे छ, त्यसलाई सराहना गर्न अनि त्यसको आनन्द लिन थाल्छस्, तब तेरो हृदय बिस्तारै अलि-अलि गर्दै उहाँप्रति खुल्दै जानेछ। जब तेरो हृदय उहाँप्रति खुल्नेछ, तब परमेश्वरसितको तेरा कुराकानीहरू, परमेश्वरसितको तेरा मागहरू, अनि तेरा आफ्नै अनावश्यक चाहनाहरू कति घिनलाग्दा र तुच्छ रहेछन् भनी तैँले महसुस गर्नेछस्। जब तेरो हृदय परमेश्वरप्रति साँचो रीतिले खुल्दछ, तब तैँले उहाँको हृदय त एउटा अनन्त संसार नै रहेछ भनी देख्नेछस्, अनि तँ आफूले पहिले कहिल्यै अनुभव नगरेको राज्यभित्र प्रवेश गर्नेछस्। यस राज्यमा कुनै धोका हुँदैन, कुनै छल हुँदैन, कुनै अन्धकार अनि कुनै खराबी हुँदैन। त्यहाँ केवल निष्कपटता र विश्वासयोग्यता मात्रै हुन्छ; केवल ज्योति र सच्चाइ हुन्छ; केवल धार्मिकता र दया हुन्छ। यो प्रेम र वास्ताले भरिपूर्ण हुन्छ, करुणा र सहिष्णुताले भरिपूर्ण हुन्छ, अनि यसद्वारा तैँले जीवित हुनुको खुशी र आनन्दलाई अनुभव गर्छस्। जब तैँले परमेश्वरप्रति आफ्नो हृदय खोल्छस्, तब परमेश्वरले यिनै कुराहरू तँलाई प्रकट गरिदिनुहुनेछ। यो अनन्त संसार परमेश्वरको बुद्धि तथा सर्वशक्तिमान्ताले भरिपूर्ण छ; यो उहाँको प्रेम तथा अख्तियारले पनि भरिपूर्ण छ। यहाँ तैँले परमेश्वरसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, कुन कुराले उहाँलाई आनन्द ल्याउँछ, किन उहाँ चिन्ता गर्नुहुन्छ अनि उहाँ किन दुःखी बन्नुहुन्छ, उहाँ किन रिसाउनुहुन्छ त्यसको हरेक पक्षलाई देख्न सक्छस्…। आफ्नो हृदय परमेश्वरको निम्ति खोल्ने र उहाँलाई भित्र आउन दिने हरेक व्यक्तिले यो कुरा देख्न सक्छ। यदि तैँले आफ्नो हृदय परमेश्वरको निम्ति खोलिस् भने मात्र परमेश्वर तेरो हृदयमा आउन सक्नुहुन्छ। यदि उहाँ तेरो हृदयमा आउनुभएको छ भने तैँले उहाँसित जे छ र उहाँ जो हुनुहुन्छ, त्यसलाई मात्र देख्न सक्छस्, तँप्रतिको उहाँका अभिप्रायहरू मात्र तैँले देख्न सक्छस्। त्यस समयमा, परमेश्वरको बारेमा सबै कुरा बहुमूल्य छ, उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यो मूल्यवान् ठानेर जोगाउन लायकको छ भनी तैँले पत्ता लगाउनेछस्। त्यसको तुलनामा, तेरो वरिपरि रहेका मानिसहरू, तेरो जीवनमा रहेका थोक तथा घटनाहरू, तेरा प्रियजनहरू समेत पनि, तेरो जीवनसाथी, अनि तैँले प्रेम गर्ने थोकहरू पनि मुस्किलले उल्लेखनीय हुन्छन्। तिनीहरू साह्रै सानो हुन्छन्, साह्रै नीच हुन्छन्; कुनै भौतिक वस्तुले तँलाई फेरि खिँच्न सक्नेछैन, अथवा कुनै भौतिक वस्तुले तँलाई कहिल्यै लोभ्याएर त्यसको निम्ति कुनै मूल्य चुकाउन लगाउनेछैन भन्ने तैँले महसुस गर्नेछस्। परमेश्वरको नम्रतामा तैँले उहाँको महान्ता र उहाँको सर्वोच्चतालाई देख्नेछस्। यसको साथै, तैँले पहिले एकदम सानो ठानेको परमेश्वरको कुनै काममा तैँले उहाँको अनन्त बुद्धि तथा उहाँको सहनशीलता देख्नेछस्, तैँले उहाँको धैर्य, उहाँको सहिष्णुता, तँप्रतिको उहाँको बुझाइलाई देख्नेछस्। यसले तँभित्र उहाँको निम्ति श्रद्धा उत्पन्न गर्नेछ। त्यस दिन, मानवजाति कस्तो अशुद्ध संसारमा बाँचिरहेका रहेछन्, अनि तेरो पक्षमा रहेका मानिसहरू अनि तेरो जीवनमा घट्ने घटनाहरू, तैँले प्रेम गर्ने मानिसहरू समेत, तेरो निम्ति तिनीहरूको प्रेम, अनि तेरो निम्ति तिनीहरूको कथित सुरक्षा वा वास्ता समेत पनि उल्लेखनीय छैनन् भन्ने तैँले महसुस गर्नेछस्—केवल परमेश्वर मात्र तेरो प्रिय हुन्छ, अनि केवल परमेश्वरलाई मात्रै तैँले सबैभन्दा बढी मूल्यवान् ठान्छस्। जब त्यो दिन आउँछ, तब यसो भन्ने केही मानिसहरू हुनेछन् भन्ने म विश्वास गर्छु: परमेश्वरको प्रेम अत्यन्त महान् छ, अनि उहाँको सारतत्व अत्यन्त पवित्र छ—परमेश्वरमा कुनै छल छैन, कुनै खराबी, कुनै ईर्ष्या, कुनै कलह छैन, तर केवल धार्मिकता र विश्वसनीयता मात्रै छ, अनि परमेश्वरमा जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, ती हरेक कुरालाई मानिसहरूले चाहना गर्नुपर्छ। मानिसहरूले त्यसको निम्ति संघर्ष गर्नुपर्छ। यो प्राप्त गर्ने मानिसजातिको क्षमता कुन आधारमाथि बनिएको हुन्छ? यो परमेश्वरको स्वभावबारे तिनीहरूको बुझाइमाथि, परमेश्वरको सारबारे तिनीहरूको बुझाइमाथि बनिएको हुन्छ। त्यसैले, परमेश्वरको स्वभाव अनि उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई बुझ्नु हरेक व्यक्तिको निम्ति एउटा जीवनभरिको पाठ हो; आफ्नो स्वभावलाई परिवर्तन गर्न र परमेश्वरलाई चिन्न संघर्ष गर्ने हरेक व्यक्तिले जीवनभर पछ्याउने लक्ष्य यही हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६४
परमेश्वर काम गर्नका निम्ति पहिलोपटक देह बन्नुहुन्छ
यदि हामी परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसको बारेमा धेरै बुझ्न चाहन्छौँ भने, हामी पुरानो नियममा वा व्यवस्थाको युगमा रोकिन सक्दैनौं—परमेश्वरले आफ्नो काममा लिनुभएका कदमहरूलाई पछ्याएर हामी निरन्तर अघि बढ्नुपर्छ। त्यसकारण, परमेश्वरले व्यवस्थाको युग सिध्याएर अनुग्रहको युग सुरु गर्नुभएकोले, हाम्रा आफ्नै कदमहरूले पनि अनुग्रहको युगतर्फ पछ्याएको होस्—अनुग्रह तथा उद्धारले भरिपूर्ण युगभित्र। यस युगमा, परमेश्वरले फेरि पहिले कहिल्यै नगरिएको कुनै महत्त्वपूर्ण काम गर्नुभयो। यस नयाँ युगमा गरिएको काम परमेश्वर तथा मानवजातिको निम्ति एउटा नयाँ सुरुवाती बिन्दु थियो—एउटा यस्तो सुरुवाती बिन्दु जसमा परमेश्वरले पहिले कहिल्यै नगरिएको काम गर्नुभएको कुरा समावेश थियो। यो नयाँ काम अभूतपूर्व थियो, यस्तो कुरा जुन मानव तथा सारा सृष्टिको कल्पनाको शक्तिभन्दा परको कुरा थियो। यो यस्तो कुरा थियो जुन अहिले सबै मानिसहरूलाई ज्ञात भइसकेको छ—पहिलो पल्ट, परमेश्वर मानिस हुनुभयो, अनि पहिलो पल्ट उहाँले मानिसको रूप लिएर मानिसको नयाँ पहिचानमा रही नयाँ काम सुरु गर्नुभयो। परमेश्वरले व्यवस्थाको युगमा आफ्नो काम गरिसक्नुभएको थियो अनि अब उपरान्त उहाँले व्यवस्थाको अधीनमा केही पनि गर्नुहुने वा भन्नुहुने थिएन भन्ने कुरालाई यस नयाँ कामले इङ्गित गरेको थियो। न त उहाँले व्यवस्थाको रूपमा अर्थात् व्यवस्थाका सिद्धान्तहरू वा नियमहरू अनुसार केही कुरा भन्नु वा गर्नुहुने नै थियो। यसको अर्थ, उहाँको व्यवस्थामा आधारित सबै काम सदाको निम्ति रोकिएको थियो र यो जारी रहनेथिएन किनभने परमेश्वरले नयाँ काम सुरु गर्न र नयाँ कुराहरू गर्न चाहनुभएको थियो। फेरि एक पल्ट उहाँको योजनाको एउटा नयाँ सुरुवाती बिन्दु भयो, अनि त्यसैले परमेश्वरले मानवजातिलाई अर्को चरणमा डोर्याउनुपर्यो।
मानिसहरूको लागि यो समाचार आनन्ददायक थियो कि अनिष्ट सूचक भन्ने कुरा हरेक व्यक्तिको सारमा निर्भर हुन्थ्यो। कसै-कसैको लागि यो आनन्ददायक समाचार नभई अनिष्ट सूचक थियो भन्न सकिन्छ किनभने जब परमेश्वरले आफ्नो नयाँ काम सुरु गर्नुभयो, तब जुन मानिसहरूले केवल व्यवस्था तथा नियमहरूलाई मात्र पछ्याउँथे, जसले परमेश्वरको भय नमानेर केवल सिद्धान्तहरूलाई मात्र पछ्याउँथे, तिनीहरूले आफ्नो पुरानो कामलाई प्रयोग गरेर उहाँको नयाँ कामलाई दोष्याउने प्रवृत्ति थियो। ती मानिसहरूको निम्ति यो अनिष्ट समाचार थियो। तर जो निर्दोष तथा खुला थिए, जो परमेश्वरप्रति सच्चा थिए र उहाँको उद्धारलाई ग्रहण गर्न इच्छुक थिए, तिनीहरू सबैका निम्ति परमेश्वरको पहिलो देहधारण अत्यन्तै आनन्ददायक समाचार थियो। किनभने, पहिलो पटक मानिसहरूलाई अस्तित्वमा ल्याइएको दिनदेखि यता परमेश्वर आत्मामा नभई शरीरमा मानिसहरूकहाँ देखापर्नुभएको र तिनीहरूको माझमा वास गर्नुभएको यो पहिलो पटक थियो; यस पल्ट, उहाँ मानिसको रूपमा जन्मिनुभयो अनि मानिसको पुत्रको रूपमा मानिसहरूको माझमा वास गर्नुभयो, अनि तिनीहरूको बीचमा काम गर्नुभयो। यसले “पहिले” मानिसहरूको धारणाहरूलाई तोड्यो; यो सबै कल्पनाभन्दा परको कुरा थियो। यसबाहेक, परमेश्वरका सबै अनुयायीहरूले एउटा ठोस फाइदा हासिल गरे। परमेश्वरले पुरानो युगलाई मात्रै अन्त्य गर्नुभएन तर उहाँले काम गर्ने पुराना तरिकाहरू तथा काम गर्ने शैलीलाई पनि अन्त्य गर्नुभयो। उहाँले आफ्ना सन्देशवाहकहरूलाई उपरान्त आफ्नो इच्छा जाहेर गर्न लगाउनुभएन, उहाँ उपरान्त बादलहरूमा लुक्नुभएको थिएन, अनि उपरान्त मानिसहरूलाई गर्जनद्वारा हुकुम दिँदै देखापर्नुभएन वा बोल्नुभएन। अघिको कुनै पनि कुराभन्दा पृथक्, मानिसहरूको निम्ति बुझ्न वा स्वीकार गर्न कठिन र तिनीहरूको निम्ति एउटा अकल्पनीय विधिद्वारा—देह बनेर—उहाँ त्यस युगको काम सुरु गर्नको निम्ति मानिसको पुत्र हुनुभयो। परमेश्वरको यस कार्यले मानवजातिलाई पूर्ण रूपले बेतैयार भएको अवस्थामा भेट्टायो; यसले तिनीहरूलाई अप्ठ्यारोमा पार्यो, किनकि परमेश्वरले एक पल्ट फेरि नयाँ काम सुरु गर्नुभएको थियो जुन उहाँले पहिले कहिल्यै गर्नुभएको थिएन।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६५
येशूले खानका लागि शबाथको दिनमा गहुँका बाला टिप्नुहुन्छ
मत्ती १२:१ त्यस बेला येशू शबाथको दिन गहुँ बारी भएर जानुभयो; अनि उहाँका चेलाहरू भोकाए र गहुँका बालाहरू टिपेर खान थाले।
मानिसको पुत्र नै शबाथका प्रभु हुनुहुन्छ
मत्ती १२:६-८ तर म तिमीहरूलाई भन्छु, यस ठाउँमा मन्दिरभन्दा महान् एक जना हुनुहुन्छ। तर यदि तिमीहरूले यसको अर्थ के हो भन्ने थाहा पाएका भए, म कृपा होइन, बलिदान लिनेछु, तिमीहरूले निर्दोषलाई दोष लगाउने थिएनौ। किनकि मानिसको पुत्र शबाथको दिनको समेत प्रभु हुनुहुन्छ।
पहिले यस खण्डलाई हेरौँ: “त्यस बेला येशू शबाथको दिन गहुँ बारी भएर जानुभयो; अनि उहाँका चेलाहरू भोकाए र गहुँका बालाहरू टिपेर खान थाले।”
मैले किन यस खण्डलाई छानेँ? परमेश्वरको स्वभावसँग यसको के सम्बन्ध छ? यस पाठमा, हामीले जान्ने पहिलो कुरा भनेको त्यो शबाथको दिन थियो तर येशू बाहिर जानुभयो र आफ्ना चेलाहरूलाई गहुँ बारी भएर लानुभयो भन्ने हो। अझ बढी “छली” कुरा त तिनीहरूले “गहुँका बालाहरू टिपेर खान” समेत थाले। व्यवस्थाको युगमा, यहोवा परमेश्वरको व्यवस्थाले मानिसहरूले शबाथको दिनमा अनौपचारिक रूपमा बाहिर जान वा क्रियाकलापहरूमा भाग लिन सक्दैनन् भन्ने कुरा निर्धारित गरेको थियो—शबाथको दिनमा गर्न नसकिने धेरै कुराहरू थिए। प्रभु येशूले गर्नुभएको यो कार्य व्यवस्थाको अधीनमा धेरै लामो समयसम्म जिउँदै आएकाहरूको निम्ति बुझ्न कठिन कुरा थियो र त्यसले आलोचना निम्त्यायो। तिनीहरूको अन्योल र येशूले जे गर्नुभएको थियो त्यसको बारेमा तिनीहरूले कसरी कुरा गरे भन्ने कुरालाई अहिलेको निम्ति पन्छाऔँ र पहिले प्रभु येशूले सबै दिनहरूमध्ये शबाथको दिनमा नै किन यसो गर्नुभयो र व्यवस्थाको अधीनमा जिइरहेका मानिसहरूलाई यस कार्यबाट के कुरा बताउन चाहनुहुन्थ्यो भन्ने बारेमा छलफल गरौँ। यस खण्ड र मैले कुरा गर्न चाहेको परमेश्वरको स्वभाव बीचको सम्बन्ध यही हो।
जब प्रभु येशू आउनुभयो, तब उहाँले मानिसहरूलाई परमेश्वरले व्यवस्थाको युगलाई बिदा गर्नुभएको छ र नयाँ काम सुरु गर्नुभएको छ र यस नयाँ कामले शबाथ दिन पालन गर्न आवश्यक छैन भनी बताउन आफ्नो व्यवहारिक क्रियाहरूको प्रयोग गर्नुभयो। परमेश्वर शबाथ दिनको सीमाहरूबाट बाहिर निस्केर आउनु उहाँको नयाँ कामको एउटा पूर्वाभास मात्र थियो; वास्तविक र महान् काम आउन अझै बाँकी नै थियो। जब प्रभु येशूले आफ्नो काम सुरु गर्नुभयो, तब उहाँले व्यवस्थाको युगका “साङ्लोहरू” लाई पछाडि छोडी सक्नुभएको थियो, अनि त्यस युगका विधिविधान तथा सिद्धान्तहरूलाई तोडेर बाहिर निस्कनुभएको थियो। उहाँमा, व्यवस्थासँग सम्बन्धित कुनै छाप थिएन; उहाँले त्यसलाई पूर्ण रूपले हटाइसक्नुभएको थियो र उपरान्त त्यसलाई पालना गर्नुभएन, र त्यस उपरान्त मानवजातिलाई उहाँले पालना गर्न लगाउनुभएन। त्यसैले, यहाँ तँ देख्न सक्छस् कि प्रभु येशू शबाथ दिनमा गहुँका खेतहरूबाट भएर जानुभयो, र प्रभु येशूले विश्राम लिनुभएन; उहाँले बाहिर काम गरिरहनुभएको थियो, विश्राम लिइरहनुभएको थिएन। उहाँको यो कार्य मानिसहरूका धारणाहरूको लागि एउटा झड्को थियो र उहाँ त्यस उपरान्त व्यवस्थाको अधीनमा जिउनुहुन्न, उहाँले शबाथ दिनका बन्धनहरूलाई छोड्नुभएको छ र नयाँ काम गर्ने शैलीको साथमा नयाँ स्वरूपमा उहाँ मानवजातिको माझमा देखापर्नुभएको छ भन्ने बारे यसले तिनीहरूलाई बतायो। उहाँले आफूसित नयाँ काम ल्याउनुभएको छ, यस्तो काम जुन व्यवस्थाको अधीनमा रहेको अवस्थाबाट उत्पन्न भएर शबाथ दिनबाट बिदा हुँदै सुरु भयो भन्ने कुरा उहाँको यस कार्यले मानिसहरूलाई बतायो। जब परमेश्वरले आफ्नो नयाँ कामलाई अघि बढाउनुभयो, तब उहाँ उपरान्त विगतमा टाँसिनुभएन, अनि उहाँ व्यवस्थाको युगका विधिविधानहरूको बारेमा उपरान्त चिन्तित हुनुभएन। न त उहाँ पहिलेको युगको आफ्नो कामद्वारा नै प्रभावित हुनुभयो, तर अरू दिनमा झैं शबाथ दिनमा पनि उहाँले आफ्नो काम गर्नुभयो, अनि जब उहाँका चेलाहरू शबाथ दिनमा भोकाउँथे, तब तिनीहरूले खानका निम्ति गहुँका पातहरू टिप्न सके। यो सबै परमेश्वरको दृष्टिमा साह्रै सामान्य थियो। परमेश्वरको निम्ति, उहाँले गर्न चाहनुभएको नयाँ काममध्ये धेरैजसोको र उहाँले भन्न चाहनुभएको नयाँ वचनहरूमध्ये धेरैजसोको नयाँ सुरुवात हुनु उचित नै हुन्छ। जब उहाँले कुनै नयाँ काम सुरु गर्नुहुन्छ, न त उहाँले विगतको कामलाई उल्लेख गर्नुहुन्छ, न त त्यसलाई जारी नै राख्नुहुन्छ। परमेश्वरसित उहाँको कामसम्बन्धी सिद्धान्तहरू हुने भएकाले, जब उहाँले मानवजातिलाई आफ्नो कामको नयाँ चरणमा ल्याउन चाहनुहुन्छ, अनि जब उहाँको काम उच्च स्तरमा प्रवेश गर्छ तब उहाँले नयाँ काम सुरु गर्न चाहनुहुन्छ। यदि मानिसहरूले पुराना भनाइहरू र विधिविधानहरू अनुसार नै निरन्तर काम गरिरहन्छन् वा तिनीहरूलाई निरन्तर पक्री राख्छन् भने, उहाँले त्यसलाई सम्झने वा अनुमोदन गर्ने गर्नुहुन्न। किनभने उहाँले पहिले नै नयाँ काम ल्याइसक्नुभएको छ, अनि उहाँको कामको नयाँ चरणमा प्रवेश गरिसक्नुभएको छ। जब उहाँले नयाँ काम सुरु गर्नुहुन्छ, उहाँ पूर्ण रूपले एउटा नयाँ प्रतिरूपमा, पूर्ण रूपले नयाँ कोणबाट अनि पूर्ण रूपले नयाँ तरिकाले मानवजातिकहाँ देखा पर्नुहुन्छ ताकि मानिसहरूले उहाँको स्वभावका विभिन्न पक्षहरू तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ सो देख्न सकून्। यो उहाँको नयाँ कामका लक्ष्यहरूमध्ये एउटा हो। परमेश्वर पुराना कुराहरूमा टाँसिनुहुन्न वा मानिसहरू हिँडिसकेको बाटो हिँड्नुहुन्न; जब उहाँले काम गर्नुहुन्छ र बोल्नुहुन्छ, उहाँ मानिसहरूले कल्पना गरे जतिकै निषेधक हुनुहुन्न। परमेश्वरमा सबै स्वतन्त्र र मुक्त छन्, अनि त्यहाँ कुनै निषेध, कुनै बन्देज छैन—उहाँले मानवजातिकहाँ ल्याउनुहुने कुरा भनेका स्वतन्त्रता तथा छुटकारा हो। उहाँ एक जीवित परमेश्वर हुनुहुन्छ, एक परमेश्वर जो सच्चा र साँचो रूपले अस्तित्वमा हुनुहुन्छ। उहाँ कठपुतली वा माटोको मूर्ति हुनुहुन्न, अनि उहाँ मानिसहरूले प्रतिस्थापन गर्ने र आराधना गर्ने मूर्तिहरूभन्दा पूर्ण रूपमा अलग हुनुहुन्छ। उहाँ जीवित र सक्रिय हुनुहुन्छ, अनि उहाँका वचनहरू तथा कामले मानवजातिलाई दिने भनेका सबै जीवन र ज्योति, सबै स्वतन्त्रता तथा छुटकारा हुन् किनकि उहाँमा सत्यता, जीवन र बाटो छ—उहाँको कुनै पनि काममा उहाँ कुनै कुराद्वारा करमा पर्नुहुन्न। मानिसहरूले उहाँको नयाँ कामको बारेमा जे भने पनि र तिनीहरूले त्यसलाई जसरी हेरे तापनि वा मूल्याङ्कन गरे तापनि, उहाँले मनको कुनै सन्तापविना नै आफ्नो कामलाई अघि बढाउनुहुन्छ। उहाँको काम वा वचनको सम्बन्धमा कसैका धारणाहरू वा औंला ठड्याउने कुरा वा उहाँको नयाँ कामको सम्बन्धमा तिनीहरूको कडा विरोध वा प्रतिरोधप्रति उहाँ चिन्तित हुनुहुनेछैन। सारा सृष्टिमध्ये कसैले पनि मानव तर्क वा मानव कल्पना, ज्ञान वा नैतिकता प्रयोग गरेर परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ, त्यसलाई मापन वा व्याख्या गरेर उहाँको कामलाई बदनाम गर्ने, भङ्ग गर्ने वा नोक्सानी पुर्याउने गर्न सक्दैन। उहाँको काममा र उहाँले जे गर्नुहुन्छ त्यसमा कुनै प्रतिबन्ध छैन; कुनै मानिस, घटना वा वस्तुद्वारा यसलाई बन्धनमा पारिनेछैन, न त कुनै प्रतिरोधी शक्तिहरूद्वारा यो भङ्ग गरिनेछ। जहाँसम्म उहाँको नयाँ कामको कुरा छ, उहाँ सदा विजयी राजा हुनुहुन्छ, अनि कुनै पनि प्रतिरोधी शक्तिहरू र मानवजातिका सबै विश्वास-विरोधी तथा झूटा तर्कहरूलाई उहाँको पाउदानमुनि कुल्चिइन्छ। उहाँले आफ्नो कामको जुनसुकै नयाँ चरण अघि बढाइरहनुभएको भए पनि, यो निश्चय नै मानवजातिको माझमा विकास र विस्तार हुनेछ, अनि यो निश्चय नै उहाँको महान् काम पूर्ण नभएसम्म सारा ब्रह्माण्डभरि विना अवरोध अघि बढ्नेछ। परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता र बुद्धि, उहाँको अख्तियार र शक्ति यही हो। यसैले, प्रभु येशूले शबाथ दिनमा खुला रूपमा बाहिर गएर काम गर्न सक्नुभयो किनकि उहाँको हृदयमा मानवजातिबाट उत्पन्न भएका कुनै नियमहरू, ज्ञान वा सिद्धान्त थिएनन्। उहाँसँग परमेश्वरको नयाँ काम र परमेश्वरको बाटो थियो। उहाँको काम मानवजातिलाई स्वतन्त्र गर्ने, मानिसहरूलाई मुक्त गर्ने, तिनीहरूलाई ज्योतिमा अस्तित्वमा रहन र बाँच्न दिने बाटो थियो। यसै बीच, मूर्ति वा झूटा ईश्वरहरूको आराधना गर्नेहरू हरेक दिन सबै किसिमका नियम र निषेधहरूबाट नियन्त्रित भई शैतानको बन्धनमा बाँच्छन्—आज एउटा कुरो निषेध गरिन्छ र भोलि अर्को कुरो—तिनीहरूको जीवनमा कुनै स्वतन्त्रता छैन। तिनीहरू आनन्दविनाको जीवन जिइरहेका, हतकडी लगाइएका कैदी जस्ता छन्। “निषेध” ले केको प्रतिनिधित्व गर्छ? यसले वाधाहरू, बन्धनहरू र दुष्टको प्रतिनिधित्व गर्छ। कुनै व्यक्तिले मूर्ति पूजा गर्ने बित्तिकै तिनीहरूले एक झूटो ईश्वर, एक दुष्ट आत्माको पूजा गरिरहेका हुन्छन्। यस्ता क्रियाकलापहरूमा संलग्न भएसँगै निषेध आउँछ। तैँले यो वा त्यो खानुहुँदैन, आज तँ बाहिर जान सक्दैनस्, भोलि तैँले पकाउनु हुँदैन, अर्को दिन तँ नयाँ घरमा सर्न सक्दैनस्, विवाहहरू र मृत्यु-संस्कारहरूका साथै बच्चा जन्माउनका लागि समेत निश्चित दिनहरू छनौट गर्नुपर्छ। यसलाई के भनिन्छ? यसलाई निषेध भनिन्छ; यो मानवजातिको बन्धन हो र यो मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने र तिनीहरूको हृदय र शरीरहरूलाई नियन्त्रण गर्ने शैतान र दुष्ट आत्माहरूको हतकडी हो। के यी निषेधहरू परमेश्वरसँग मौजुद छन्? परमेश्वरको पवित्रताको बारेमा कुरा गर्दा, तैँले पहिले यो सोच्नुपर्छ: परमेश्वरसँग कुनै निषेधहरू छैनन्। आफ्ना वचनहरू र काममा परमेश्वरसँग सिद्धान्तहरू छन्, तर निषेधहरू छैनन् किनकि परमेश्वर स्वयम् सत्य, बाटो र जीवन हुनुहुन्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६६
“तर म तिमीहरूलाई भन्छु, यस ठाउँमा मन्दिरभन्दा महान् एक जना हुनुहुन्छ। तर यदि तिमीहरूले यसको अर्थ के हो भन्ने थाहा पाएका भए, म बलिदान होइन, कृपा लिनेछु, तिमीहरूले निर्दोषलाई दोष लगाउने थिएनौ। किनकि मानिसको पुत्र शबाथको दिनको समेत प्रभु हुनुहुन्छ” (मत्ती १२:६-८)। यहाँ “मन्दिर” शब्दले केलाई जनाउँछ? यसलाई सरल भाषामा भन्नुपर्दा, यसले एउटा भव्य, अग्लो भवनलाई सङ्केत गर्दछ, अनि व्यवस्थाको युगमा, मन्दिर पूजाहारीहरूले परमेश्वरलाई आराधना गर्ने एउटा ठाउँ थियो। जब प्रभु येशूले, “यस ठाउँमा मन्दिरभन्दा महान् एक जना हुनुहुन्छ” भन्नुभयो, तब “एक जना” ले कसलाई सङ्केत गर्यो? स्पष्ट रूपले, “एक जना” देहधारी प्रभु येशू हुनुहुन्थ्यो, किनकि केवल उहाँ मात्र मन्दिरभन्दा महान् हुनुहुन्थ्यो। ती वचनहरूले मानिसहरूलाई के बतायो? त्यसले मानिसहरूलाई मन्दिरबाट बाहिर निस्कन निर्देशन दियो—किनकि परमेश्वरले मन्दिरलाई छोडी सक्नुभएको थियो अनि उपरान्त त्यसमा काम गरिरहनुभएको थिएन, त्यसैले मानिसहरूले मन्दिरभन्दा बाहिर परमेश्वरका पाइलाहरू खोज्नुपर्छ अनि उहाँको नयाँ काममा उहाँका कदमहरूलाई पछ्याउनुपर्छ। जब प्रभु येशूले यो भन्नुभयो, उहाँका वचनहरू पछाडि एउटा आधार थियो, जुन के थियो भने, व्यवस्थाको अधीनमा, मानिसहरूले मन्दिरलाई स्वयम् परमेश्वरभन्दा महान् छ भनी हेर्न थालेका थिए। यसको अर्थ, मानिसहरूले परमेश्वरको सट्टामा मन्दिरलाई आराधना गर्थे, त्यसैले प्रभु येशूले तिनीहरूलाई मूर्तिहरू पूजा नगर्नू, बरु परमेश्वरलाई आराधना गर्नू भनी चेतावनी दिनुभयो किनकि उहाँ सर्वोच्च हुनुहुन्छ। यसरी, उहाँले भन्नुभयो: “म बलिदान होइन, कृपा लिनेछु।” यो स्पष्ट छ कि प्रभु येशूको दृष्टिमा, व्यवस्थाको अधीनमा जिइरहेका अधिकांश मानिसहरूले यहोवाको आराधना गरिरहेका थिएनन्, तर विना कुनै रुचि बलिदानहरू मात्रै चढाइरहेका थिए, अनि यो मूर्तिपूजा सरह भएको प्रभु येशूले ठहर गर्नुभयो। यी मूर्तिपूजकहरूले मन्दिरलाई परमेश्वरभन्दा महान् र उच्च देखे। तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वर नभई केवल मन्दिर मात्र थियो अनि यदि तिनीहरूले मन्दिर गुमाएका भए, तिनीहरूले आफ्नो वासस्थानलाई नै गुमाउने थिए। मन्दिरविना आराधना गर्नको निम्ति तिनीहरूसित कुनै ठाउँ थिएन अनि तिनीहरूले बलिदानहरूको काम गर्न सक्दैनथे। तिनीहरूको कथित “वासस्थान” यस्तो ठाउँ थियो जसलाई तिनीहरूले मन्दिरमा रहन र आफ्नै कामकाजहरू सम्पन्न गर्न यहोवा परमेश्वरलाई आराधना गर्ने झूटा बहानाको रूपमा प्रयोग गर्थे। तिनीहरूको कथित “बलिदान” मन्दिरमा सेवा गर्ने नाममा आफ्नै व्यक्तिगत लाजमर्दो कारोबारहरू सम्पन्न गर्ने कार्य मात्रै थियो। यही कारणले मानिसहरूले त्यो बेला परमेश्वरभन्दा मन्दिरलाई महान् देखे। प्रभु येशूले मानिसहरूको निम्ति चेतावनीको रूपमा यी वचनहरू बोल्नुभयो किनभने मानिसहरूलाई र परमेश्वरलाई धोका दिनको निम्ति तिनीहरूले मन्दिरलाई एउटा आवरणको रूपमा, अनि बलिदानहरूलाई एउटा लुक्ने ठाउँको रूपमा प्रयोग गरिरहेका थिए। यदि यी वचनहरूलाई तैँले वर्तमानमा प्रयोग गरिस् भने, ती अझै पनि उत्तिकै जायज र उत्तिकै सान्दर्भिक हुन्छन्। आजका मानिसहरूले व्यवस्थाको युगका मानिसहरूले भन्दा परमेश्वरको बेग्लै कामको अनुभव गरे तापनि, तिनीहरूको प्रकृति र सार उही नै छ। आजको कामको सन्दर्भमा, मानिसहरूले अझै पनि त्यही प्रकारका कुराहरू गर्नेछन् जसलाई यी शब्दहरूले प्रतिनिधित्व गर्छन्, “परमेश्वरभन्दा महान् मन्दिर छ।” उदाहरणको निम्ति, मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कुरालाई कामको रूपमा हेर्छन्; तिनीहरूले परमेश्वरको निम्ति गवाही हुने तथा ठूलो रातो अजिङ्गरसित लडाईं गर्ने कुरालाई मानव अधिकारको रक्षार्थ, प्रजातन्त्र तथा स्वतन्त्रताको निम्ति गरिने राजनीतिक क्रियाकलापहरूको रूपमा हेर्छन्; तिनीहरूले कर्तव्यलाई आफ्नो जीवनचर्यामा सीप उपयोग गर्ने कुराको रूपमा लिन्छन्, तर परमेश्वरको भय मान्ने र खराबीलाई घृणा गर्ने कुरालाई तिनीहरूले पालना गर्नुपर्ने धार्मिक सिद्धान्तको एउटा भागको रूपमा लिन्छन्; अनि यस्तै इत्यादि। के यी सबै व्यवहारहरू वास्तवमा “परमेश्वरभन्दा मन्दिर महान् छ” भन्ने सरह नै छैन र? फरक यो छ कि, दुई हजार वर्षअघि, मानिसहरूले भौतिक मन्दिरमा व्यक्तिगत व्यापार गर्दैथिए, तर आज मानिसहरूले अमूर्त मन्दिरहरूमा आफ्नो व्यक्तिगत व्यापार गर्छन्। ती मानिसहरू जसले नियमहरूलाई महत्त्व दिन्छन्, तिनीहरूले नियमहरूलाई परमेश्वरलाई भन्दा महान् ठान्छन्, ती मानिसहरू जसले हैसियतलाई प्रेम गर्छन्, तिनीहरूले हैसियतलाई परमेश्वरभन्दा महान् ठान्छन्, ती जसले जीवनचर्यालाई प्रेम गर्छन्, तिनीहरूले जीवनचर्यालाई परमेश्वरभन्दा महान् ठान्छन्, आदि इत्यादि—तिनीहरूका सबै अभिव्यक्तिहरूले मलाई यसो भन्न बाध्य गर्छ: “मानिसहरूले आफ्ना शब्दहरूद्वारा परमेश्वरलाई सबैभन्दा महान् हुनुहुन्छ भनी प्रशंसा त गर्छन् तर तिनीहरूको दृष्टिमा सबै कुरा परमेश्वरभन्दा महान् छन्।” किनभने मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउने आफ्नो मार्गमा आफ्नो प्रतिभा देखाउने वा आफ्नो व्यवसाय वा आफ्नो जीवनचर्या गर्ने अवसर पाउनेबित्तिकै तिनीहरूले परमेश्वरदेखि आफैलाई टाढा बनाउँछन् अनि आफ्नो प्रिय जीवनचर्यामा हाम फाल्छन्। परमेश्वरले तिनीहरूलाई जे सुम्पनुभएको छ, अनि उहाँको इच्छा के छ भन्ने सम्बन्धमा चाहिँ, ती कुराहरूलाई लामो समयदेखि नै परित्याग गरिएका छन्। यी मानिसहरू र दुई हजार वर्ष अघि मन्दिरमा आफ्नै व्यवसाय गर्ने ती मानिसहरूका बीचमा के फरक छ?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६७
“मानिसको पुत्र शबाथको दिनको समेत प्रभु हुनुहुन्छ” भन्ने वाक्यले परमेश्वरको हरेक कुरा भौतिक प्रकृतिको छैन, अनि परमेश्वरले तेरा सबै भौतिक खाँचोहरू पूरा गर्न सक्नुभए तापनि तेरा सबै भौतिक खाँचोहरू पूरा भइसकेपछि, के यी कुराहरूबाट आउने सन्तुष्टिले तैँले गर्ने सत्यताको खोजीको स्थान लिन सक्छ र? यो स्पष्ट रूपमै सम्भव छैन! परमेश्वरको स्वभाव अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, ती दुवै सत्यता नै हुन् जसको बारेमा हामीले सङ्गति गरेका छौँ। यसको मूल्यलाई भौतिक वस्तुहरूसित तुलना गर्न सकिँदैन चाहे ती जतिसुकै मूल्यवान् नै किन नहोऊन्, न त यसको मूल्यलाई पैसा वा सम्पत्ति जस्ता कुराहरूमा आकलन गर्न सकिन्छ किनकि यो भौतिक वस्तु होइन, अनि यसले हरेक व्यक्तिको हृदयका खाँचोहरू पूर्ति गर्दछ। हरेक व्यक्तिको निम्ति, यस्ता अमूर्त सत्यताको मूल्य तैँले मूल्यवान् ठान्ने कुनै पनि भौतिक वस्तुहरूको मूल्यभन्दा ठूलो हुनुपर्छ, होइन र? यस अभिव्यक्तिमाथि तिमीहरू धेरै अल्मलिरहनु पर्दैन। मैले भनेको कुराको मुख्य बुँदा के हो भने, परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, अनि परमेश्वर सम्बन्धी हरेक कुरा प्रत्येक व्यक्तिको निम्ति सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू हुन् र कुनै भौतिक थोकले त्यसको स्थान लिन सक्दैन। म तँलाई एउटा उदाहरण दिन्छु: जब तँ भोकाउँछस्, तँलाई भोजन चाहिन्छ। यो खाना धेरथोर मीठो वा धेरथोर असन्तोषजनक हुन सक्छ, तर पेट भरिएपछि, भोक लागेको त्यो नमीठो अनुभूति हुनेछैन—यो जानेछ। तँ शान्तिमा बस्न सक्नेछस्, अनि तेरो शरीर विश्राममा हुनेछ। मानिसहरूको भोक भोजनले मेट्छ, तर जब तँ परमेश्वरलाई पछ्याइरहेको हुन्छस् र तँसँग उहाँको बुझाइ छैन भन्ने महसुस गर्छस्, तब तैँले तेरो हृदयको खालीपनलाई कसरी समाधान गर्न सक्छस्? के यसलाई भोजनद्वारा समाधान गर्न सकिन्छ? अथवा, जब तैँले परमेश्वरलाई पछ्याइरहेको हुन्छस् अनि उहाँको इच्छालाई बुझ्दैनस्, तब तेरो हृदयको भोकलाई मेटाउनको लागि तैँले के प्रयोग गर्न सक्छस्? परमेश्वरद्वारा प्राप्त हुने तेरो मुक्तिको अनुभवको प्रक्रियामा, तेरो स्वभावमा परिवर्तन गर्न खोजिरहँदा, यदि तैँले उहाँको इच्छा बुझ्दैनस् वा उहाँको सत्यता के हो भनी जान्दैनस् भने, यदि तैँले परमेश्वरको स्वभावलाई बुझ्दैनस् भने, के तैँले असहज महसुस गर्दैनस् र? के तैँले तेरो हृदयमा ठूलो भोक र तिर्खाको महसुस गर्नेछैनस् र? के यी अनुभूतिहरूले तँलाई तेरो हृदयमा विश्रामको अनुभव गर्नबाट रोक्नेछैन र? त्यसोभए, तैँले तेरो हृदयको त्यो भोकलाई कसरी मेटाउन सक्छस्—के त्यसलाई समाधान गर्ने कुनै उपाय छ? कोही मानिसहरू किनमेल गर्न जान्छन्, कतिपय आफ्नो मनको कुरा गर्न साथीहरूकहाँ जान्छन्, कोही लामो सुताइमा लिप्त हुन्छन्, कोही परमेश्वरका वचनहरू धेरै पढ्छन्, वा आफ्ना कर्तव्यहरू पूरा गर्न अझै बढी कडा परिश्रम गर्छन् अनि धेरै प्रयास गर्छन्। के यी कुराहरूले तेरा वास्तविक कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न सक्छन् र? तिमीहरू सबैले यस प्रकारका अभ्यासहरूलाई पूर्ण रूपले बुझ्दछौ। जब तँ शक्तिहीन महसुस गर्छस्, जब तैँले सत्यताको वास्तविकता र उहाँको इच्छा जान्नको लागि अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्ने ठूलो इच्छाको महसुस गर्छस्, तब तँलाई चाहिने सबैभन्दा ठूलो कुरो के हो? तँलाई चाहिने कुरा भनेको पूरा भोजन होइन, अनि केही दयाका वचनहरू पनि होइन, देहको क्षणिक आराम र सन्तुष्टिको कुरा त परै छाडौं—तैँले के गर्नुपर्छ र कसरी गर्नुपर्छ भन्ने कुरा परमेश्वरले तँलाई प्रत्यक्ष रूपमा र स्पष्ट रूपमा बताउनुभएको, सत्यता के हो सो स्पष्ट रूपमा बताउनुभएको चाहिँ तँलाई चाहिने कुरा हो। यसलाई बुझिसकेपछि यदि तैँले थोरै बुझाइ मात्र पनि प्राप्त गरिस् भने के तँ तेरो हृदयमा तैँले मीठो भोजन खाएको भन्दा बढी सन्तुष्ट हुँदैनस् र? जब तेरो हृदय सन्तुष्ट हुन्छ, के तेरो हृदय र तेरो पूरा व्यक्तित्वले साँचो विश्राम प्राप्त गर्दैन र? यस उपमा तथा विश्लेषणद्वारा, मैले किन तिमीहरूसित “मानिसको पुत्र शबाथको दिनको समेत प्रभु हुनुहुन्छ” भन्ने यो वाक्य बाँड्न चाहेँ भन्ने कुरा के तैँले अहिले बुझ्छस्? यसको अर्थ के हो भने, परमेश्वरबाट जे आउँछ, उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, अनि उहाँको बारेमा रहेका हरेक कुरा अरू कुनै पनि कुराभन्दा ठूलो हुन्छ, जसभित्र तैँले बहुमूल्य भनी विश्वास गरेको थोक वा व्यक्ति पनि पर्दछन्। भनाइको अर्थ, यदि कुनै व्यक्तिले परमेश्वरको मुखबाट आएका वचनहरू हासिल गर्न सक्दैनन् वा तिनीहरूले परमेश्वरको इच्छालाई बुझ्दैनन् भने तिनीहरूले विश्राम प्राप्त गर्न सक्दैनन्। आज तिमीहरूले यो खण्ड हेरेको म किन चाहन्छु भन्ने कुरा तिमीहरूको भविष्यका अनुभवहरूमा तिमीहरूले बुझ्नेछौ—यो धेरै महत्त्वपूर्ण छ। परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा सत्यता र जीवन हो। सत्यता यस्तो कुरा हो जसको कमी मानिसहरूको जीवनमा हुनुहुँदैन, र यो यस्तो कुरा हो जुनविना मानिसहरूले केही पनि गर्न सक्दैनन्; यो नै सबैभन्दा ठूलो कुरा हो भनेर पनि तैँले भन्न सक्छस्। तैँले यसलाई देख्न वा छुन नसके तापनि, तेरो निम्ति यसको महत्त्वलाई बेवास्ता गर्न सकिँदैन; तेरो हृदयमा विश्राम ल्याउन सक्ने एउटै मात्र कुरा यही हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६८
के सत्यता सम्बन्धी तिमीहरूको बुझाइ तिमीहरूको आफ्नै अवस्थाहरूसित जोडिएको छ? वास्तविक जीवनमा, तैँले सामना गरेका मानिसहरू, घटनाहरू र वस्तुहरूसित कुन-कुन सत्यताहरू सम्बन्धित छन् भनेर तैँले सुरुमा विचार गर्नुपर्छ; यिनै सत्यताहरूको माझमा तैँले परमेश्वरको इच्छा पत्ता लगाउन सक्छस् र उहाँको इच्छामा तैँले जे भेटेको छस्, त्यससित जोडिन सक्छस्। यदि तैँले सामना गरेका कुराहरूसित सत्यताका कुन-कुन पक्षहरूले सम्बन्ध राख्छन् भन्ने तँलाई थाहा छैन तर प्रत्यक्ष रूपमा परमेश्वरको इच्छा खोजी गर्न जान्छस् भने, यो एउटा अन्धो तरिका हो जसले परिणामहरू हासिल गर्न सक्दैन। यदि तँ सत्यताको खोजी गर्न र परमेश्वरको इच्छा बुझ्न चाहन्छस् भने, पहिले तैँले कस्ता कुराहरू तँमा घटेका छन्, सत्यताको कुन पक्षहरूसित ती सम्बन्धित छन् सो हेरेर, परमेश्वरको वचनमा निश्चित सत्यताको खोजी गर्नु आवश्यक हुन्छ, जुन तैँले अनुभव गरेको कुरासित सम्बन्धित छन्। त्यसपछि तैँले त्यस सत्यतामा तेरो लागि सहि रहेको अभ्यासको मार्गलाई खोजी गर्नुपर्छ; यसरी, तैँले परमेश्वरको इच्छाको अप्रत्यक्ष बुझाइ हासिल गर्न सक्छस्। सत्यताको खोजी गर्नु र अभ्यास गर्नु यान्त्रिक रूपले सिद्धान्त प्रयोग गर्नु वा सूत्रलाई पालन गर्नु होइन। सत्यता सूत्रबद्ध हुँदैन, न त यो नियम नै हो। यो मरेको छैन, यो आफैमा जीवन हो, यो सजीव कुरा हो, र यो सृष्टि गरिएको थोकले जीवनमा पछ्याउनुपर्ने नियम र मानिससित जीवनमा हुनुपर्ने नियम हो। यो तैँले अनुभवद्वारा जतिसक्दो धेरै बुझ्नुपर्ने कुरा हो। तेरो अनुभवमा तँ जुन अवस्थामा आइपुगे तापनि, तँलाई परमेश्वरको वचन वा सत्यतादेखि अलग गर्न सकिँदैन, र परमेश्वरको स्वभावको बारेमा तँ जे बुझ्छस्, र परमेश्वरसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसबारे तँलाई जे थाहा छ, ती सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूमा व्यक्त गरिएका छन्; ती सत्यतासित फुकाउनै नमिल्ने गरी गाँसिएका छन्। परमेश्वरको स्वभाव अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, ती आफैमा सत्यता हुन्; सत्यता परमेश्वरको स्वभाव तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको विशुद्ध प्रस्फुटन हो। यसले उहाँसित जे छ, र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसलाई ठोस बनाउँछ र यसले उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसको प्रष्ट अभिव्यक्ति दिन्छ; परमेश्वरले के मन पराउनुहुन्छ अनि के मन पराउनुहुन्न, तैँले के गरेको उहाँ चाहनुहुन्छ, अनि उहाँले तँलाई के गर्न अनुमति दिनुहुन्न, कुन मानिसहरूलाई उहाँले तुच्छ ठान्नुहुन्छ, कुन मानिसहरूमा उहाँले आनन्द लिनुहुन्छ त्यसबारे यसले तँलाई अझ प्रत्यक्ष रूपमा बताउँछ। परमेश्वरले व्यक्त गर्नुहुने सत्यताहरूको पछाडि, मानिसहरूले उहाँको आनन्द, रिस, शोक र खुशीको साथै उहाँको सारलाई देख्न सक्छन्—यो उहाँको स्वभावको प्रकटीकरण हो। परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ भनी जान्नु, अनि उहाँको वचनबाट उहाँको स्वभाव बुझ्नु बाहेक, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण खाँचो भनेको व्यक्तिगत अनुभवद्वारा यो बुझाइसम्म पुग्नु हो। यदि परमेश्वरलाई चिन्नको लागि व्यक्तिले आफूलाई वास्तविक जीवनबाट हटाउँछ भने, तिनीहरूले त्यसलाई हासिल गर्न सक्षम हुनेछैनन्। परमेश्वरको वचनबाट केही बुझाइ हासिल गर्न सक्ने मानिसहरू छन्, तापनि तिनीहरूको बुझाइ सिद्धान्तहरू तथा शब्दहरूमा सीमित हुन्छ, अनि परमेश्वर स्वयम् वास्तवमा कस्तो हुनुहुन्छ भन्ने कुराबारे भेद उत्पन्न हुन्छ।
अहिले हामीले कुराकानी गरिरहेको विषय बाइबलमा नै लेखिएका कथाहरूको क्षेत्रभित्र छ। यी कथाहरूद्वारा, अनि घटेका यी घटनाहरूलाई विश्लेषण गर्दा, मानिसहरूले उहाँले प्रकट गर्नुभएको उहाँको स्वभाव अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ सो कुरा बुझ्न सक्छन्, अनि यसले गर्दा परमेश्वरको हरेक पक्षलाई तिनीहरूले अझ वृहत् रूपमा, अझ गहिरो प्रकारले अनि विस्तार पूर्वक जान्न सक्छन्। त्यसोभए, परमेश्वरको हरेक पक्षलाई जान्ने एउटै मात्र तरिका यी कथाहरूद्वारा मात्रै हो? होइन, एउटै मात्र तरिका यो होइन! किनकि राज्यको युगमा परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ र उहाँले जुन काम गर्नुहुन्छ, त्यसले मानिसहरूलाई उहाँको स्वभावबारे अझ राम्रोसित जान्न र त्यसबारे पूर्ण रूपले जान्न सहायता गर्नसक्छ। तथापि, मलाई के लाग्छ भने, बाइबलमा लेखिएका, मानिसहरूका निम्ति परिचित केही उदाहरण तथा कथाहरूद्वारा नै हामीलाई परमेश्वरको स्वभाव जान्न तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई बुझ्न अलिक सजिलो हुनेछ। यदि यस प्रकारले उहाँलाई चिन्नको निम्ति तँलाई सक्षम तुल्याउन मैले न्याय र सजायका वचनहरू तथा परमेश्वरले आज व्यक्त गर्नुहुने सत्यताहरूलाई एक-एक शब्द गरी लिएँ भने, तैँले यो अति सुस्त र वाक्क लाग्दो छ भन्ने महसुस गर्नेछस्, अनि कोही मानिसहरूले त परमेश्वरका वचनहरू सूत्र बद्ध छन् भन्ने समेत महसुस गर्नेछन्। तर यदि मैले मानिसहरूलाई परमेश्वरको स्वभाव जान्न सहायता गर्नको निम्ति बाइबलका यी कथाहरूलाई लिएँ भने तिनीहरूले यसलाई दिक्क लाग्दो महसुस ठान्नेछैनौ। तैँले भन्न सक्छस्, कि यी उदाहरणहरू व्याख्या गर्ने क्रममा, त्यस समय परमेश्वरको हृदयमा के थियो त्यसका विवरणहरू—उहाँको मनस्थिति तथा मनोभाव, उहाँका सोचाइ तथा विचारहरू—मानिसहरूलाई मानव भाषामा नै बताइएको थियो, अनि यो सबैको लक्ष्य परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यो सूत्र बद्ध होइन भनी तिनीहरूलाई बुझाउन, महसुस गर्न दिनु हो। यो दन्त्यकथा वा मानिसहरूले देख्न नसक्ने वा छुन नसक्ने कुनै कुरा होइन। यो साँच्चिकै अस्तित्वमा रहेको कुनै कुरा हो, जसलाई मानिसहरूले महसुस तथा सराहना गर्न सक्छन्। अन्तिम लक्ष्य यही हो। तैँले भन्न सक्छस् कि यस युगमा बाँचिरहेका मानिसहरू धन्यका हुन्। तिनीहरूले परमेश्वरको पहिलेका कार्यको बारेमा वृहत् बुझाइ प्राप्त गर्न बाइबलका कथाहरू प्रयोग गर्न सक्छन्; तिनीहरूले उहाँले गर्नुभएको कामद्वारा उहाँको स्वभावलाई देख्न सक्छन्; परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका यी स्वभावहरूद्वारा तिनीहरूले मानवजातिको निम्ति उहाँको इच्छालाई बुझ्न सक्छन्, अनि उहाँको पवित्रताका ठोस प्रकटीकरणहरू तथा मानवको निम्ति उहाँको वास्तालाई बुझ्न सक्छन्, अनि यसरी तिनीहरूले परमेश्वरको स्वभावको बारेमा अझ विस्तृत र अझ गहिरो ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन्। मलाई विश्वास छ, कि तिमीहरू सबैले अहिले यो महसुस गर्न सक्छौ!
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ६९
प्रभु येशूले अनुग्रहको युगमा पूरा गर्नुभएको यस कामको क्षेत्रभित्र, तैँले परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको अर्को पक्षलाई देख्न सक्छस्। यो पक्षलाई उहाँको देहद्वारा प्रकट गरिएको थियो, अनि मानिसहरूले उहाँको मानवताको कारण यसलाई देख्न र बुझ्न सके। परमेश्वरले कसरी देहमा आफ्नो मानवता जिउनुभयो सो कुरा मानिसहरूले मानिसको पुत्रमा देखे, अनि परमेश्वरको ईश्वरत्व देहद्वारा प्रकट भएको तिनीहरूले देखे। यी दुई प्रकारका प्रकटीकरणहरूले मानिसहरूलाई एउटा वास्तविक परमेश्वरलाई देख्ने तुल्यायो, अनि त्यसले मानिसहरूलाई परमेश्वरको एउटा फरक अवधारणा निर्माण गर्न लगायो। तथापि, संसारको सृष्टि र व्यवस्थाको युगको अन्त्य बीचको समयावधिमा अर्थात् अनुग्रहको युगभन्दा पहिले मानिसहरूले देखेका, सुनेका र अनुभव गरेका परमेश्वरका पक्षहरू भनेका परमेश्वरको ईश्वरत्व, परमेश्वरले अभौतिक क्षेत्रभित्र गर्नुभएका र भन्नुभएका, अनि उहाँले उहाँको देख्न वा छुन नसकिने वास्तविक व्यक्तित्वबाट प्रकट गर्नुभएका कुराहरू मात्रै पर्छन्। प्रायजसो, यी कुराहरूले मानिसहरूलाई परमेश्वर आफ्नो महानतामा यति उच्च हुनुहुन्छ कि मानिसहरू उहाँको नजिक जान सक्दैनन् भन्ने महसुस गरायो। परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्रायजसो दिनुभएको भाव के थियो भने उहाँलाई बुझ्ने तिनीहरूको क्षमताबाट उहाँ घरी देखिनुहुन्थ्यो र घरी हराउनुहुन्थ्यो, अनि मानिसहरूले यो पनि महसुस गरे कि उहाँको हरेक विचार तथा धारणा यति रहस्यमय छ र यति भ्रमपूर्ण छ कि तिनलाई पहुँच गर्ने कुनै बाटो छैन, उहाँलाई बुझ्ने र सराहना गर्ने प्रयासको कुरा त परै छोडौं। मानिसहरूको निम्ति, परमेश्वरको हरेक कुरा धेरै टाढाको थियो, यति टाढाको कि मानिसहरूले त्यसलाई देख्न सक्दैनथे, त्यसलाई छुन सक्दैनथे। उहाँ उच्चमा आकाशमाथि हुनुहुन्छ भन्ने प्रतीत हुन्थ्यो, अनि उहाँ बिलकुल अस्तित्वमा हुनुहुन्न जस्तै प्रतीत हुन्थ्यो। यसैकारण मानिसहरूको निम्ति, परमेश्वरको हृदय र मन वा उहाँको कुनै पनि सोचलाई बुझ्नु अप्राप्य थियो, अनि तिनीहरूको पहुँचभन्दा पनि परको कुरा थियो। परमेश्वरले व्यवस्थाको युगमा केही ठोस काम गर्नुभएको भए तापनि, अनि मानिसहरूलाई उहाँको सराहना गर्न तथा उहाँको बारेमा केही वास्तविक ज्ञान प्राप्त गर्न लगाउनको निम्ति उहाँले केही विशेष वचनहरू जारी गर्नुभएको तथा केही विशेष स्वभावहरू प्रकट गर्नुभएको भए तापनि, अन्त्यमा, परमेश्वरसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसका प्रकटीकरणहरू एउटा अभौतिक क्षेत्रबाट आएको थियो, अनि मानिसहरूले जे बुझे, तिनीहरूले जे जाने, त्यो अझै पनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको ईश्वरीय पक्षसँग सम्बन्धित थियो। उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको यस अभिव्यक्तिद्वारा मानवजातिले उहाँको ठोस अवधारणा प्राप्त गर्न सकेन, अनि परमेश्वरबारे तिनीहरूको विचार अझै पनि “पहुँच गर्न नसकिने, अनुभूतिबाट बाहिर-भित्र गरिरहने आत्मिक शरीर” कै क्षेत्रभित्र अड्की बस्यो। परमेश्वरले मानिसहरूको सामु देखा पर्न भौतिक क्षेत्रको कुनै विशेष वस्तु वा स्वरूपको प्रयोग नगर्नुभएको कारण, मानव भाषा प्रयोग गरेर बयान गर्न तिनीहरू असमर्थ रहे। परमेश्वरको निम्ति स्तर स्थापित गर्न, उहाँलाई ठोस बनाउन र मानवीकरण गर्न, जस्तै उहाँ कति अल्गो हुनुहुन्छ, उहाँ कति ठूलो हुनुहुन्छ, उहाँलाई वास्तवमा के मन पर्छ अनि उहाँको व्यक्तित्व के हो, त्यसको लागि मानिसहरूले आफ्नो हृदय र मनहरूमा सधैँ आफ्नो भाषा प्रयोग गर्न चाहन्थे। वास्तवमा, मानिसहरूले यस प्रकारले सोचिरहेका छन् भन्ने कुरा परमेश्वरले आफ्नो हृदयमा जान्नुहुन्थ्यो। मानिसहरूका खाँचोहरूको बारेमा परमेश्वरलाई अत्यन्तै स्पष्ट रूपमा थाहा थियो, अनि अवश्य नै, उहाँले के गर्नुपर्छ भन्ने पनि उहाँलाई थाहा थियो, त्यसैले उहाँले अनुग्रहको युगमा बेग्लै तरिकाले आफ्नो काम गर्नुभयो। यो नयाँ तरिका ईश्वरीय र मानवीय दुवै थियो। प्रभु येशूले काम गरिरहनुभएको समयावधिमा, परमेश्वरसित धेरै मानव अभिव्यक्तिहरू छन् भनी मानिसहरूले देख्न सक्थे। उदाहरणको निम्ति, उहाँले नाच्न सक्नुहुन्थ्यो, उहाँ विवाहहरूमा सहभागी हुन सक्नुहुन्थ्यो, उहाँले मानिसहरूसित कुराकानी गर्न सक्नुहुन्थ्यो, तिनीहरूसित छलफल गर्न सक्नुहुन्थ्यो। त्यसको अतिरिक्त, प्रभु येशूले उहाँको ईश्वरत्वलाई प्रतिनिधित्व गर्ने धेरै काम पनि पूरा गर्नुभयो, अनि वास्तवमा उहाँको यो सबै काम परमेश्वरको स्वभावको अभिव्यक्ति र प्रकाश थियो। यस अवधिमा, जब परमेश्वरको ईश्वरत्व मानिसहरूले देख्न र छुन सकिने प्रकारले देहमा प्रकट भयो, तब उहाँ तिनीहरूको बुझाइबाट भित्र-बाहिर गरिरहनुहुन्छ वा तिनीहरू उहाँको नजिक जान सक्दैनन् भन्ने कुरालाई मानिसहरूले उपरान्त महसुस गर्न छोडे। यसको विपरीत, तिनीहरूले उहाँको हरेक चालद्वारा, वचनहरूद्वारा, अनि मानिसको पुत्रको कामद्वारा परमेश्वरको इच्छालाई जान्न वा बुझ्न प्रयास गर्न सके। मानिसको देहधारी पुत्रले परमेश्वरको ईश्वरत्वलाई आफ्नो मानवताद्वारा प्रकट गर्नुभयो अनि मानवजातिलाई परमेश्वरको इच्छा प्रकट गर्नुभयो। अनि परमेश्वरको इच्छा तथा स्वभावलाई प्रकट गरेर, उहाँले आत्मिक संसारमा बास गर्नुहुने परमेश्वरलाई मानिसहरूकहाँ प्रकट पनि गरिदिनुभयो, जसलाई देख्न वा छुन सकिँदैन। मानिसहरूले जे देखे, त्यो भौतिक स्वरूपमा देह र रगतले बनेको परमेश्वर स्वयम् हुनुहुन्थ्यो। त्यसैले, मानिसको देहधारी पुत्रले परमेश्वर स्वयम्को पहिचान, परमेश्वरको हैसियत, प्रतिरूप, स्वभाव अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई ठोस र मानवीय बनाउनुभयो। परमेश्वरको प्रतिरूपको सम्बन्धमा मानिसको पुत्रको बाह्य रूपमा केही सीमितताहरू भएको भए तापनि, उहाँको सार अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसले परमेश्वर स्वयम्को पहिचान तथा हैसियतलाई पूर्ण रूपमा प्रतिनिधित्व गर्न सक्थ्यो—व्यक्त गर्ने शैलीमा मात्र केही भिन्नताहरू थिए। मानिसको पुत्रले उहाँको मानवतामा र उहाँको ईश्वरीयता दुवैमा परमेश्वर स्वयम्को पहिचान तथा हैसियतलाई प्रतिनिधित्व गरेको थियो भन्ने कुरालाई हामी इन्कार गर्न सक्दैनौँ। तथापि, यस समयावधिमा परमेश्वरले देहद्वारा काम गर्नुभयो, देहको दृष्टिकोणबाट बोल्नुभयो, अनि मानिसको पुत्रको पहिचान र हैसियतमा मानवजातिको सामु उभिनुभयो र यसले मानिसहरूलाई परमेश्वरले मानवजातिको सामु दिनुभएका साँचो वचनहरू तथा कामलाई देख्ने र अनुभव गर्ने अवसर दियो। यसले मानिसहरूलाई नम्रताको बीचमा उहाँको ईश्वरत्व तथा उहाँको महानता देख्ने अन्तर्दृष्टि दिनुको साथै परमेश्वरको विशुद्धता तथा वास्तविकताको प्रारम्भिक बुझाइ तथा परिभाषा प्राप्त गर्न पनि दियो। प्रभु येशू ले पूरा गर्नुभएको काम, उहाँले काम गर्ने तरिकाहरू र उहाँले बोल्ने दृष्टिकोण, आत्मिक क्षेत्रमा रहेको परमेश्वरको वास्तविक व्यक्तित्वभन्दा फरक थियो, तैपनि उहाँको हरेक कुराले परमेश्वर स्वयम्लाई साँचो रूपमा प्रतिनिधित्व गर्यो, जसलाई मानवजातिले कहिल्यै देखेका छैनन्—यसलाई इन्कार गर्न सकिँदैन। भन्नुको अर्थ, परमेश्वर जुनसुकै रूपमा प्रकट हुनुभए तापनि, उहाँले जुनसुकै दृष्टिकोणबाट बोल्नुभए तापनि, अथवा उहाँले जुनसुकै प्रतिरूपमा मानवजातिको सामना गर्नुभए तापनि, परमेश्वरले अरू केहीलाई होइन, तर आफैलाई प्रतिनिधित्व गर्नुहुन्छ। उहाँले अरू कुनै मानवलाई प्रतिनिधित्व गर्न सक्नुहुन्न, न त भ्रष्ट मानवजातिमध्ये कसैलाई प्रतिनिधित्व गर्नुहुन्छ। परमेश्वर, परमेश्वर स्वयम् नै हुनुहुन्छ र यसलाई इन्कार गर्न सकिँदैन।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७०
हराएको भेडाको दृष्टान्त
मत्ती १८:१२-१४ तिमीहरू कसरी सोच्छौ? यदि कुनै मानिससँग एक सय भेडा छन् र तीमध्ये एउटा बरालिन्छ भने के उसले उनान्सयलाई छाडेर पर्वतहरूतिर गई बरालिएको भेडालाई खोज्दैन र? अनि यदि उसले भेट्टायो भने, म तिमीहरूलाई साँच्चै भन्दछु, ऊ नबरालिएका अन्य उनान्सय भेडाहरूको भन्दा त्यस भेडाको निम्ति धेरै आनन्द मनाउँछ। त्यसरी नै स्वर्गमा हुनुहुने तिमीहरूका पिताको इच्छा यो छैन, कि यी सानाहरूमध्ये एक जना पनि नष्ट होस्।
यो अध्याय एउटा दृष्टान्त हो—यसले मानिसहरूलाई कस्तो प्रकारको अनुभूति दिन्छ? यहाँ प्रयोग गरिएको अभिव्यक्तिको तरिका—दृष्टान्त—मानव भाषाको एउटा अलङ्कार हो, अनि त्यस अर्थमा यो मानव ज्ञानको क्षेत्रभित्र पर्दछ। यदि परमेश्वरले व्यवस्थाको युगमा त्यस्तै प्रकारको कुनै कुरा भन्नुभएको भए मानिसहरूले परमेश्वर जो हुनुहुन्छ, त्यससित ती वचनहरू साँचो रीतिले अनुरूप छैनन् भन्ने महसुस गर्थे तर जब मानिसको पुत्रले अनुग्रहको युगमा यी वचनहरू बोल्नुभयो, यसले मानिसहरूलाई सान्त्वना, न्यानोपन अनि घनिष्ठताको आभास गरायो। जब परमेश्वर देह हुनुभयो, जब उहाँ मानिसको रूपमा देखा पर्नुभयो, तब उहाँको हृदयको आवाज व्यक्त गर्न उहाँले आफ्नै मानवताबाट आएको एउटा उचित दृष्टान्त प्रयोग गर्नुभयो। यो आवाजले परमेश्वरको आफ्नै आवाज अनि उहाँले त्यस युगमा गर्न चाहनुभएको कामलाई प्रतिनिधित्व गर्यो। यसले अनुग्रहको युगमा मानिसहरूप्रतिको परमेश्वरको मनोवृत्तिलाई पनि प्रतिनिधित्व गर्यो। मानिसहरूप्रति परमेश्वरको मनोवृत्तिको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, उहाँले हरेक व्यक्तिलाई एउटा भेडासित तुलना गर्नुभयो। यदि एउटा भेडा हरायो भने, त्यसलाई भेट्टाउन उहाँले जे पनि गर्नुहुन्थ्यो। जब उहाँ देहमा हुनुहुन्थ्यो, तब मानवजातिको माझमा परमेश्वरले गर्नुभएको कामको सिद्धान्तलाई यसले प्रतिनिधित्व गर्यो। परमेश्वरले त्यस काममा उहाँको अठोट र मनोवृत्ति कस्तो थियो त्यसलाई बयान गर्न यस दृष्टान्तलाई प्रयोग गर्नुभयो। परमेश्वर देह बन्नुको फाइदा यही नै थियो: उहाँले मानवजातिको ज्ञानको फाइदा लिन सक्नुहुन्थ्यो अनि मानिसहरूसित बोल्न र आफ्नो इच्छा व्यक्त गर्न मानव भाषाको प्रयोग गर्न सक्नुहुन्थ्यो। उहाँले मानिसलाई मानवीय तरिकामा आफ्नो गहन, ईश्वरीय भाषा व्याख्या गर्नुभयो अथवा “अनुवाद गर्नुभयो” जसलाई मानव भाषामा बुझ्न मानिसहरूलाई कठिन हुन्थ्यो। यसले उहाँको इच्छा बुझ्न र उहाँले के गर्न चाहनुहुन्छ भन्ने कुरा जान्न मानिसहरूलाई सहायता गर्यो। उहाँले मानव भाषा प्रयोग गरेर, अनि तिनीहरूले बुझ्ने किसिमले बताएर पनि मानिसहरूसित मानव दृष्टिकोणमा बातचित गर्न सक्नुहुन्थ्यो। उहाँले मानव भाषा प्रयोग गरेर बोल्न र काम गर्न पनि सक्नुहुन्थ्यो ताकि मानिसहरूले परमेश्वरको दया तथा घनिष्ठतालाई महसुस गर्न सकून्, ताकि तिनीहरूले उहाँको हृदयलाई देख्न सकून्। यसमा तिमीहरूले के देख्छौ? के परमेश्वरका वचन तथा कामहरूमा कुनै प्रतिबन्ध छ त? मानिसहरूको दृष्टिकोणमा त, परमेश्वर स्वयम्ले के भन्न चाहनुभयो, जुन काम उहाँले गर्न चाहनुभयो त्यसको बारेमा कुरा गर्न वा उहाँको इच्छा व्यक्त गर्न परमेश्वरले कुनै पनि प्रकारले मानव ज्ञान, भाषा वा बोल्ने तरिकाहरू प्रयोग गर्न सक्नुहुन्न। तर यो गलत सोचाइ हो। परमेश्वरले यस प्रकारको दृष्टान्त प्रयोग गर्नुभयो ताकि मानिसहरूले परमेश्वरको वास्तविकता र सच्चाइ महसुस गर्न सकून् अनि त्यस अवधिमा मानिसहरूप्रतिको उहाँको मनोवृत्ति देख्न सकून्। यस दृष्टान्तले लामो समयदेखि व्यवस्थामुनि जिउँदै आइरहेका मानिसहरूलाई सपनाबाट ब्यूँझायो, अनि यसले एकपछि अर्को पुस्ताका मानिसहरूलाई प्रेरित गर्यो जो अनुग्रहको युगमा बाँचेका थिए। यस दृष्टान्तको अध्यायलाई पढेर, मानवजातिलाई मुक्ति दिने कार्यमा परमेश्वरको इमानदारीतालाई जान्न र परमेश्वरको हृदयमा मानवजातिलाई प्रदान गरिएको वजन तथा महत्त्वलाई मानिसहरूले बुझ्दछन्।
यस अध्यायको अन्तिम वाक्यलाई हामी हेरौं: “त्यसरी नै स्वर्गमा हुनुहुने तिमीहरूका पिताको इच्छा यो छैन, कि यी सानाहरूमध्ये एक जना पनि नष्ट होस्।” यो प्रभु येशूका आफ्नै वचनहरू हुन्, कि स्वर्गमा हुनुहुने पिताका वचनहरू हुन्? बाहिरबाट हेर्दा, यो प्रभु येशूले बोलिरहनुभएको जस्तो देखिन्छ तर उहाँको इच्छाले परमेश्वरको इच्छालाई प्रतिनिधित्व गर्दछ, त्यसैले उहाँले यसो भन्नुभएको हो: “त्यसरी नै स्वर्गमा हुनुहुने तिमीहरूका पिताको इच्छा यो छैन, कि यी सानाहरूमध्ये एक जना पनि नष्ट होस्।” त्यस समयमा मानिसहरूले स्वर्गमा बस्नुहुने पितालाई मात्रै परमेश्वरको रूपमा मान्थे अनि तिनीहरूले आफ्नो सामु जुन व्यक्तिलाई देखे, तिनी केवल उहाँले पठाउनुभएका व्यक्ति मात्र हुन् अनि तिनले स्वर्गमा बस्नुहुने पितालाई प्रतिनिधित्व गर्न सक्दैनन् भनी तिनीहरूले विश्वास गर्थे। त्यसैकारण, प्रभु येशूले यस दृष्टान्तको अन्त्यमा यो वाक्य थप्नु परेको थियो, ताकि मानिसहरूले साँचो रीतिले मानवजातिको निम्ति परमेश्वरको इच्छालाई महसुस गर्न सकून् अनि उहाँले जे भन्नुभयो, त्यसको वास्तविकता र विशुद्धतालाई महसुस गर्न सकून्। यो वाक्य भन्नको निम्ति सरल भए पनि यसलाई वास्ता र प्रेमसहित बोलिएको थियो अनि यसले प्रभु येशूको नम्रता र गुप्तपनलाई प्रकट गरेको थियो। परमेश्वर देह हुनुभए तापनि वा उहाँले आत्मिक क्षेत्रमा काम गर्नुभए तापनि, उहाँले मानव हृदयलाई सर्वोत्तम रीतिले जान्नुहुन्थ्यो, अनि मानिसहरूलाई के खाँचो छ सो सर्वोत्तम रीतिले बुझ्नुहुन्थ्यो, मानिसहरूले केको बारेमा चिन्ता गर्छन् सो जान्नुहुन्थ्यो, अनि तिनीहरूलाई कुन कुराले अन्योलमा पार्छ सो उहाँले जान्नुहुन्थ्यो, त्यसैले उहाँले यो वाक्य थप्नुभयो। यस वाक्यले मानवजातिमा लुकेर रहेको एउटा समस्यालाई प्रकाशमा ल्यायो: मानिसको पुत्रले जे भन्नुहुन्थ्यो सो बारेमा मानिसहरू शङ्कालु हुन्थे, भनाइको अर्थ, जब प्रभु येशूले बोलिरहनुभएको हुन्थ्यो, तब उहाँले यो कुरा थप्नु पर्थ्यो: “त्यसरी नै स्वर्गमा हुनुहुने तिमीहरूका पिताको इच्छा यो छैन, कि यी सानाहरूमध्ये एक जना पनि नष्ट होस्,” अनि यही आधारमा मात्रै मानिसहरूलाई त्यसको विशुद्धतामा विश्वास गर्ने तुल्याउन र त्यसको विश्वसनीयता सुधार गर्नको लागि उहाँका वचनहरूले फल फलाउन सक्थ्यो। यसले के देखाउँछ भने, जब परमेश्वर मानिसको सामान्य पुत्र हुनुभयो, तब परमेश्वर र मानवजातिबीचको सम्बन्ध अत्यन्तै अप्ठ्यारो भयो, अनि मानिसको पुत्रको अवस्था निकै लाजमर्दो थियो। यसले त्यस समयमा मानिसहरूको माझमा प्रभु येशूको हैसियत कति महत्त्वहीन थियो सो कुरालाई पनि देखाउँछ। जब उहाँले यो कुरा भन्नुभयो, तब यो वास्तवमा मानिसहरूलाई यो कुरा बताउनको निम्ति थियो: तिमीहरू सुनिश्चित हुन सक्छौ—यी वचनहरूले मेरो हृदयमा के छ भन्ने कुरालाई प्रतिनिधित्व गर्दैन, तर ती परमेश्वरको इच्छा हुन् जो तिमीहरूको हृदयमा हुनुहुन्छ। मानिसको निम्ति के यो व्यंग्यात्मक कुरा होइन र? देहमा काम गरिरहनुभएको परमेश्वरसँग उहाँको व्यक्तित्वमा नभएका धेरै फाइदाहरू रहेको भए तापनि, उहाँले तिनीहरूका शङ्का तथा तिरस्कारहरूको साथै तिनीहरूको संवेदना शून्यता तथा सुस्तपनालाई सामना गर्नुपरेको थियो। यसो भन्न सकिन्छ कि मानिसको पुत्रको कामको प्रक्रिया भनेको मानवजातिको तिरस्कार अनुभव गर्नु तथा उहाँको विरुद्धमा तिनीहरूले गर्ने होडबाजीको प्रक्रियालाई अनुभव गर्नु थियो। त्यसभन्दा बढी, यो निरन्तर रूपमा मानवजातिको भरोसा जित्न अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसद्वारा अनि उहाँको आफ्नै सारद्वारा मानवजातिलाई जित्नको निम्ति काम गर्ने प्रक्रिया थियो। यो देहधारी परमेश्वरले शैतानको विरुद्धमा भूमिमा लडाइँ लडिरहनुभएको छ भन्ने कुरासँग त्यति सम्बन्धित थिएन; यो त परमेश्वर एउटा साधारण मानिस हुनुभयो र उहाँलाई पछ्याउनेहरूसित उहाँले संघर्ष गर्नुभयो, अनि यस संघर्षमा मानिसको पुत्रले आफ्नो नम्रताद्वारा, उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसद्वारा, अनि उहाँको प्रेम र बुद्धिद्वारा आफ्नो काम सिध्याउनुभएको कुरासँग सम्बन्धित थियो। उहाँले चाहना गर्नुभएका मानिसहरूलाई उहाँले प्राप्त गर्नुभयो, उहाँले पाउन योग्य पहिचान र हैसियतलाई उहाँले जित्नुभयो अनि उहाँ आफ्नो सिंहासनमा “फर्किनुभयो”।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७१
सत्तरी गुणा सात पल्ट क्षमा देऊ
मत्ती १८:२१-२२ तब पत्रुस उहाँकहाँ आए र भने, प्रभु, मेरो भाइले मेरो विरुद्ध कति पटक पाप गर्दा मैले क्षमा गर्ने? सात पटकसम्म? येशूले तिनलाई भन्नुभयो, म तिमीलाई सात पटकसम्म भन्दिन: तर, सत्तरी गुणा सात पल्टसम्म।
प्रभुको प्रेम
मत्ती २२:३७-३९ येशूले तिनलाई भन्नुभयो, तैँले परमप्रभु आफ्ना परमेश्वरलाई आफ्नो सम्पूर्ण हृदयले, आफ्नो सम्पूर्ण प्राणले, आफ्नो सम्पूर्ण मानले प्रेम गर्नू। यो पहिलो र महान् आज्ञा हो। र दोस्रोचाहिँ यस्तै छ, तैँले आफ्नो छिमेकीलाई आफैलाई झैँ प्रेम गर्नुपर्छ।
यी दुई अध्यायहरूमध्ये, एउटाले क्षमाको बारेमा बताउँदछ भने अर्कोले प्रेमको बारेमा। यी दुई विषयहरूले प्रभु येशूले यस अनुग्रहको युगमा गर्न चाहनुभएको कामलाई वास्तविक रूपमा प्रकाशमा ल्याउँछन्।
जब परमेश्वर देह बन्नुभयो, तब उहाँले आफ्नो साथमा आफ्नो कामको एउटा चरण ल्याउनुभयो जुन उहाँले यो युगमा व्यक्त गर्न चाहनुभएको निश्चित काम कार्यहरू र स्वभाव थियो। त्यस अवधिमा, मानिसको पुत्रले गर्नुभएको हरेक कुरा यस युगमा परमेश्वरले गर्न चाहनुभएको कामसँग सम्बन्धित थियो। उहाँले योभन्दा बढी पनि गर्नुहुन्नथियो कम पनि गर्नुहुन्नथियो। उहाँले भन्नुभएको हरेक कुरा र उहाँले गर्नुभएको हरेक प्रकारको काम सबै यस युगसित सम्बन्धित थियो। चाहे उहाँले त्यसलाई मानव भाषामा मानव तरिकाले व्यक्त गर्नुभए पनि वा ईश्वरीय भाषामा व्यक्त गर्नुभए पनि, अनि चाहे उहाँले जुनसुकै तरिकाले वा जुनसुकै दृष्टिकोणबाट त्यसो गर्नुभए पनि, उहाँको लक्ष्य भनेको उहाँले के गर्न चाहनुहुन्थ्यो, उहाँको इच्छा के हो, अनि मानिसहरूप्रति उहाँका मापदण्डहरू के हुन् सो बुझ्न मानिसहरूलाई सहायता गर्नु थियो। उहाँको इच्छा बुझ्न र जान्न, अनि मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँको काम बुझ्नको निम्ति मानिसहरूलाई सहायता गर्न उहाँले विभिन्न माध्यम तथा भिन्नाभिन्नै दृष्टिकोणहरू प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ। त्यसैकारण, अनुग्रहको युगमा, प्रभु येशूले मानवजातिलाई आफूले बताउन चाहेको कुरा व्यक्त गर्न उहाँले प्रायजसो मानव भाषाकै प्रयोग गर्नुभएको हामी देख्छौँ। अझ बढी, हामी उहाँलाई एउटा साधारण मार्गदर्शकको दृष्टिकोणबाट उहाँले मानिसहरूसित बोलिरहनुभएको, तिनीहरूका खाँचोहरू पूरा गरिरहनुभएको, तिनीहरूले अनुरोध गरेका कुरामा तिनीहरूलाई सहायता गरिरहनुभएको देख्छौँ। यस प्रकारको काम व्यवस्थाको युगमा देखिएको थिएन जुन अनुग्रहको युगभन्दा पहिले आएको थियो। उहाँ मानवजातिसित अझै बढी घनिष्ठ र दयालु हुनुभयो साथै रूप तथा व्यवहार दुवैमा उहाँले अझै बढी व्यवहारिक परिणामहरू हासिल गर्न सक्नुभयो। मानिसहरूलाई सत्तरी गुणा सात पल्ट क्षमा गर्नुपर्छ भन्ने उपमाले साँच्चिकै यस बुँदालाई स्पष्ट पार्दछ। यस उपमामा सङ्ख्याले हासिल गरेको उद्देश्य भनेको प्रभु येशूले त्यस समयमा उहाँको अभिप्रायको बारेमा मानिसहरूलाई बुझ्न लगाउनको लागि यो कुरा बताउनुभएको हो। उहाँको अभिप्राय मानिसहरूले अरूलाई क्षमा गरुन् भन्ने थियो—एक पल्ट वा दुई पल्ट होइन, अनि सात पल्ट पनि होइन, तर सत्तरी गुणा सात पल्ट। “सत्तरी गुणा सात” को धारणाभित्र कस्तो प्रकारको विचार सामेल छ त? यो मानिसहरूलाई तिनीहरूको जिम्मेवारीको रूपमा, तिनीहरूले सिक्नैपर्ने कुराको रूपमा, अनि तिनीहरूले पछ्याउनै पर्ने “मार्ग” को रूपमा स्वीकार गर्न लगाउनु थियो। यो एउटा उपमा मात्रै भए तापनि, यसले एउटा निर्णायक बुँदालाई प्रकाशमा ल्याउन सहायता गर्दछ। यसले मानिसहरूलाई उहाँको भनाइको अर्थ के हो त्यसलाई गहिरो प्रकारले बुझ्न अनि अभ्यासका उचित तरिकाहरू र सिद्धान्तहरू तथा अभ्यासका मापदण्डहरू पत्ता लगाउन सहायता गर्यो। यस उपमाले मानिसहरूले क्षमाको बारेमा सिक्नुपर्छ र विना सर्त अनगिन्ती पटक क्षमा गर्नुपर्छ तर सहनशीलता र अरूलाई बुझ्ने मनोवृत्तिसहित यसो गर्नुपर्छ भनेर स्पष्ट रूपमा बुझ्न तिनीहरूलाई सहायता गर्यो र तिनीहरूलाई उचित अवधारणा दियो। जब प्रभु येशूले यो भन्नुभयो, तब उहाँको हृदयमा के थियो? के उहाँले साँच्चिकै “सत्तरी गुणा सात” सङ्ख्याको बारेमा सोचिरहनुभएको थियो त? होइन, उहाँले त्यसो गरिरहनुभएको थिएन। परमेश्वरले मानिसलाई क्षमा गर्ने कुनै सङ्ख्या छ र? यहाँ उल्लेख गरिएको “सङ्ख्याको गुणा” मा धेरै मानिसहरूले निकै चासो लिन्छन्, जसले साँच्चिकै यस सङ्ख्याको उत्पत्ति र अर्थलाई बुझ्न चाहन्छन्। तिनीहरू प्रभु येशूको मुखबाट यो सङ्ख्या किन निस्कियो सो बुझ्न चाहन्छन्; यस सङ्ख्यामा गहिरो आशय छ भन्ने विश्वास तिनीहरू गर्दछन्। तर वास्तवमा, यो परमेश्वरले प्रयोग गर्नुभएको एउटा मानव अलङ्कार मात्र थियो। कुनै पनि आशय वा अर्थलाई मानवजातिको निम्ति प्रभु येशूका मागहरू अनुसार लिइनुपर्छ। जब परमेश्वर अझै देहधारी भइसक्नुभएको थिएन, त्यो बेला उहाँले भन्नुभएको अधिकांश कुरा मानिसहरूले बुझेनन्, किनकि उहाँका वचनहरू पूर्ण ईश्वरत्वबाट आएका थिए। उहाँले भन्नुभएको कुराको दृष्टिकोण र सन्दर्भ मानवजातिको लागि अदृश्य र अगम्य थियो यो आत्मिक क्षेत्रबाट व्यक्त गरिएको थियो जसलाई मानिसहरूले देख्न सक्दैनथे। देहमा जिउने मानिसहरू आत्मिक क्षेत्रबाट भएर जान सक्दैनथिए। तर परमेश्वर देह बनिसक्नुभएपछि उहाँले मानवजातिको दृष्टिकोणबाट बोल्नुभयो, अनि उहाँ आत्मिक क्षेत्रको सीमादेखि बाहिर आउनुभयो र त्यसलाई नाघ्नुभयो। मानवजातिले परमेश्वरलाई बुझ्न र चिन्न सकून्, उहाँको अभिप्राय तथा उहाँको अपेक्षित स्तरहरूलाई तिनीहरूको क्षमताको सीमाभित्र तथा तिनीहरूले सक्ने स्तरसम्म आत्मसात् गर्न सकून् भनेर आफ्नो ईश्वरीय स्वभाव, इच्छा तथा मनोवृत्तिलाई मानवले कल्पना गर्न सक्ने कुराहरू, तिनीहरूले आफ्नो जीवनमा देखेका तथा सामना गरेका कुराहरूद्वारा अनि मानिसहरूले स्वीकार गर्न सक्ने विधिहरू प्रयोग गरेर तिनीहरूले बुझ्न सक्ने ज्ञानद्वारा व्यक्त गर्न सक्नुभयो। मानवजातिमा उहाँको कामको विधि तथा सिद्धान्त यही नै थियो। देहमा काम गर्ने परमेश्वरका धेरैजसो तरिका तथा उहाँका सिद्धान्तहरू मानवताको माध्यमले वा मानवताद्वारा हासिल गरिएको भए तापनि, यसले प्रत्यक्ष रूपमा ईश्वरत्वद्वारा काम गरेर हासिल गर्न नसकिने परिणामहरू हासिल गर्न सक्यो। परमेश्वरले मानवत्वद्वारा गर्नुभएको काम अझै बढी ठोस, विशुद्ध तथा लक्षित थियो, विधिहरू अझ धेरै लचकदार थिए, अनि यो व्यवस्थाको युगमा सम्पन्न गरिएको कामलाई नाघ्ने किसिमको थियो।
यसपछि, हामी प्रभुलाई र तेरो छिमेकीलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर्ने विषयमा कुरा गरौँ। के यो ईश्वरत्वमा प्रत्यक्ष रूपले व्यक्त गरिएको कुरा हो? होइन, स्पष्ट रूपले नै होइन! यी सबै कुराहरू मानिसको पुत्रले मानवतामा बोल्नुभएका कुराहरू हुन्; केवल मानवले मात्रै “छिमेकीलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर,” र “तिमीहरूले आफ्नै जीवनलाई हेरचाह गरेजस्तै अरूलाई प्रेम गर” भन्ने जस्ता कुरा भन्छन्। यस्तो प्रकारले बोल्ने शैली नितान्त रूपले मानवीय शैली हो। परमेश्वरले कहिल्यै पनि यस प्रकारले बोल्नुभएको छैन। कम्तीमा, परमेश्वरको ईश्वरत्वमा उहाँसित यस्तो प्रकारको भाषा छैन किनकि मानवजातिलाई नियमबद्ध गर्न उहाँलाई “छिमेकीलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर” भन्ने जस्ता सिद्धान्तको आवश्यकता पर्दैन, किनकि मानवजातिको निम्ति परमेश्वरको प्रेम उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसको स्वभाविक प्रकटीकरण हो। के तिमीहरूले कहिल्यै परमेश्वरले यस्तो भन्नुभएको सुनेका छौ: “म मानवजातिलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर्छु”? तिमीहरूले यस्तो कुरा सुनेका छैनौ, किनकि प्रेम परमेश्वरको सारमा अनि उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसैमा छ। मानवजातिको निम्ति परमेश्वरको प्रेम, र उहाँको मनोवृत्ति, अनि उहाँले मानिसहरूलाई व्यवहार गर्ने तरिका, उहाँको स्वभावको स्वभाविक अभिव्यक्ति तथा प्रकटीकरण हुन्। छिमेकीलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर्ने कुरालाई हासिल गर्न उहाँले सतर्क भएर एउटा निश्चित प्रकारले यसो गर्न, वा सतर्क भएर कुनै निश्चित विधि वा नैतिक नियमलाई पछ्याउनु पर्दैन—उहाँसँग पहिले नै यस प्रकारको सार हुन्छ। यसमा तँ के देख्छस्? जब परमेश्वरले मानवजातिकहाँ काम गर्नुभयो, उहाँका धेरै विधिहरू, वचनहरू, अनि सत्यताहरू मानवीय तरिकामा व्यक्त भएका थिए। तर, त्यसको साथसाथै, परमेश्वरको स्वभाव, उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, अनि उहाँको इच्छालाई, मानिसहरूले जान्न र बुझ्नको निम्ति नै व्यक्त गरिएका थिए। तिनीहरूले जे जाने र बुझे, त्यो वास्तवमै उहाँको सार तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यही थियो, जसले परमेश्वर स्वयम्को अन्तर्निहित पहिचान तथा हैसियतलाई प्रतिनिधित्व गर्दछ। भनाइको अर्थ, देहमा मानिसको पुत्रले जुन हदसम्म सम्भव हुन्छ, र जति ठीक किसिमले सम्भव हुन्छ, त्यति नै मात्रामा परमेश्वरको अन्तर्निहित स्वभाव तथा सारलाई प्रकट गर्नुभयो। मानिसको पुत्रको मानवता स्वर्गमा हुनुहुने परमेश्वरसितको मानिसको कुराकानी र अन्तरक्रियाको निम्ति बाधा नभएको मात्र होइन, तर यो सृष्टिका प्रभुसित मानवजातिलाई जोड्ने एउटै मात्र माध्यम तथा एउटै मात्र पुल थियो। अब, यस क्षणमा, के अनुग्रहको युगमा प्रभु येशूले गर्नुभएको कामको प्रकृति तथा विधिहरू र कामको हालको चरणबीच धेरै समानताहरू छन् भन्ने तिमीहरूलाई लाग्दैन? कामको हालको चरणले पनि परमेश्वरको स्वभावलाई प्रकट गर्न धेरै मानव भाषा प्रयोग गर्छ, अनि परमेश्वर स्वयम्को इच्छालाई प्रकट गर्न मानवजातिको दैनिक जीवन तथा मानव ज्ञानका धेरै भाषा तथा विधिहरूको प्रयोग गर्दछ। परमेश्वर देह बनिसक्नुभएपछि, उहाँले मानव दृष्टिकोणबाट बोलिरहनुभएको भए तापनि वा ईश्वरीय दृष्टिकोणबाट बोलिरहनुभएको भए तापनि, उहाँका धेरैजसो भाषा तथा अभिव्यक्तिका विधिहरू मानव भाषाको माध्यम तथा विधिको माध्यमद्वारा आउँदछ। अर्थात् जब परमेश्वर देह बन्नुहुन्छ, तब तेरो निम्ति यो परमेश्वरको सर्वशक्ति तथा उहाँको बुद्धि, अनि परमेश्वरको हरेक वास्तविक पक्ष जान्ने सर्वोत्तम अवसर हो। जब परमेश्वर देह हुनुभयो, उहाँ हुर्कँदै जाने क्रममा, उहाँले मानवजातिको ज्ञान, सामान्य बोध, भाषा, अनि मानवताको प्रकटीकरणका विधिहरू बुझ्नुभयो, जान्नुभयो र बोध गर्नुभयो। देहधारी परमेश्वरसित यी कुराहरू निहित थिए जुन कुराहरू, उहाँले सृष्टि गर्नुभएको मानिसहरूबाट आएका थिए। ती उहाँको स्वभाव तथा उहाँको ईश्वरत्वलाई प्रकट गर्नको निम्ति देहमा हुनुभएका परमेश्वरका औजारहरू भए, अनि जब उहाँ मानव दृष्टिकोणबाट अनि मानव भाषा प्रयोग गरेर मानवजातिको माझमा काम गरिरहनुभएको थियो, यसले उहाँको कामलाई अझ सान्दर्भिक, अझ विशुद्ध, अझ सही बनायो। यसले उहाँको कामलाई मानिसहरूको निम्ति अझ सुलभ अनि अझ सजिलै बुझ्न सकिने बनायो, यस प्रकारले परमेश्वरले चाहनुभएका परिणामहरू हासिल भए। के यस प्रकारले देहमा काम गर्नु परमेश्वरको निम्ति अझ व्यवहारिक कुरा होइन र? के यो परमेश्वरको बुद्धि होइन र? जब परमेश्वर देह बन्नुभयो, जब परमेश्वरको देहले आफूले गर्न चाहेको काम गर्न सक्यो, त्यसबेला नै उहाँले आफ्नो स्वभाव तथा उहाँको काम व्यवहारिक रूपले प्रकट गर्नुहुन्थ्यो, अनि त्यो यस्तो समय पनि थियो जब उहाँले मानिसका पुत्रको रूपमा आधिकारिक रूपले आफ्नो सेवकाई सुरु गर्न सक्नुहुन्थ्यो। यसको अर्थ के थियो भने, परमेश्वर र मानिसको बीचमा उपरान्त कुनै “पुस्ताको अन्तराल” थिएन, परमेश्वरले सन्देशवाहकहरूद्वारा सञ्चार गर्ने आफ्नो काम रोक्नु हुनेथियो, अनि परमेश्वरले चाहनुभए अनुसार उहाँ आफैले व्यक्तिगत रूपले देहमा सबै वचनहरू तथा काम प्रकट गर्न सक्नुहुन्थ्यो। यसको अर्थ यो पनि थियो कि परमेश्वरले मुक्ति दिनुभएका मानिसहरू उहाँसित नजिक थिए, उहाँको व्यवस्थापनको काम नयाँ क्षेत्रभित्र प्रवेश गरिसकेको थियो, अनि सबै मानवजातिले एउटा नयाँ युगको सामना गर्न लागेका थिए।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७२
प्रभु येशू जन्मनुभएको बेला धेरै घटनाहरू घटे भन्ने कुरा बाइबल पढेका हरेकले जान्दछन्। ती घटनाहरूमध्ये सबैभन्दा ठूलो उहाँलाई दियाबलसहरूका राजाले खेदेको घटना थियो, जुन यति चरम थियो कि त्यसबेला सहरका दुई वर्षका र त्यसभन्दा मुनिका सबै बच्चाहरू संहार गरिएका थिए। यो स्पष्ट छ कि मानिसहरूको माझमा देह भएर परमेश्वरले ठूलो जोखिम उठाउनुभयो; मानवजातिलाई उद्धार गर्ने व्यवस्थापन पूरा गर्नको निम्ति उहाँले चुकाउनुभएको मूल्य ठूलो थियो भन्ने कुरा पनि स्पष्ट छ। परमेश्वरले मानवजातिको निम्ति देहमा आफ्नो कामको निम्ति सँगाल्नुभएको महान् आशाहरू पनि प्रष्टै छन्। जब परमेश्वरको देहले मानवजातिको माझमा काम सम्हाल्न सक्षम भयो, तब उहाँले कस्तो महसुस गर्नुभयो? मानिसहरूले केही हदसम्म त्यसलाई बुझ्न सक्षम हुनुपर्छ, होइन र? कम्तीमा, परमेश्वर खुशी हुनुहुन्थ्यो किनकि उहाँले मानवजातिको माझमा आफ्नो नयाँ काम गर्न सुरु गर्न सक्नुभयो। जब प्रभु येशूले बप्तिस्मा लिनुभयो र उहाँले आफ्नो सेवकाई पूरा गर्ने आफ्नो काम आधिकारिक रूपमा सुरु गर्नुभयो, तब परमेश्वरको हृदय आनन्दले भाव-विभोर भएको थियो किनकि धेरै वर्षहरूको प्रतीक्षा र तयारीपछि, अन्ततः उहाँले एउटा सामान्य मानिसको देह धारण गर्नुभई मासु र रगतको रूपमा आफ्नो नयाँ काम सुरु गर्न सक्नुभयो जसलाई मानिसहरूले हेर्न र छुन सक्थे। अन्ततः मानिसको पहिचानमा उहाँले मानिसहरूसित आमने-सामने घनिष्ठ भएर बोल्न सक्नुभयो। अन्ततः परमेश्वर मानवीय तरिकाहरू तथा मानव भाषाद्वारा मानवजातिसित आमने-सामने आउन सक्नुभयो; उहाँले मानव भाषा प्रयोग गरेर मानवजातिको निम्ति जुटाउन सक्नुभयो, तिनीहरूलाई अन्तर्दृष्टि दिन सक्नुभयो, अनि तिनीहरूलाई सहायता गर्न सक्नुभयो; उहाँले तिनीहरूसित एउटै टेबुलमा खान सक्नुभयो अनि त्यही ठाउँमा बस्न सक्नुभयो। उहाँले मानिसहरूलाई, थोकहरूलाई अनि हरेक कुरालाई मानिसहरूले जुन प्रकारले त्यसलाई देख्थे, त्यही प्रकारले तिनीहरूका आँखाहरूद्वारा देखेजस्तै गरी देख्न सक्नुभयो। परमेश्वरको निम्ति, यो पहिले नै देहमा उहाँको कामको पहिलो विजय थियो। यसो पनि भन्न सकिन्छ कि यो एउटा ठूलो कामको परिपूर्णता थियो—यो वास्तवमै यस्तो कुरा थियो जसमा परमेश्वर अत्यन्त खुशी हुनुहुन्थ्यो। त्यसबेला देखि सुरु गरेर, पहिलो पल्ट मानवजातिको माझमा आफ्नो काममा परमेश्वरले एक प्रकारको चैन महसुस गर्नुभयो। हुन आएका सबै घटनाहरू अति व्यवहारिक तथा अति स्वभाविक थिए, अनि परमेश्वरले महसुस गर्नुभएको चैन अत्यन्त साँचो थियो। मानवजातिको निम्ति, जब हरेक पटक परमेश्वरको कामको नयाँ चरण पूरा हुन्छ, अनि जब हरेक पल्ट परमेश्वरले सन्तुष्ट महसुस गर्नुहुन्छ, त्यसबेला मानवजाति परमेश्वर र मुक्तिको नजिक आउन सक्छ। परमेश्वरको निम्ति, यो उहाँको नयाँ कामको सुरुवात, उहाँको व्यवस्थापन योजनालाई अघि बढाउनु हो, अनि त्यसबाहेक यी उहाँका अभिप्रायहरू पूरा हुने समय पनि हुन्। मानवजातिको निम्ति, त्यस्तो अवसरको आगमन सौभाग्यपूर्ण, र अत्यन्तै असल कुरा हो; परमेश्वरको मुक्तिको प्रतीक्षा गर्ने सबैको लागि, यो अति महत्त्वपूर्ण र आनन्ददायी समाचार हो। जब परमेश्वरले कामको एउटा नयाँ चरण अघि बढाउनुहुन्छ, तब उहाँसित एउटा नयाँ सुरुवात हुन्छ, अनि जब यस नयाँ काम र नयाँ सुरुवातलाई मानवजातिको माझमा सुरुवात तथा परिचित गराइन्छ, त्यसबेला कामको यो नयाँ सुरुवातलाई पहिल्यै निर्धारित र पूरा गरिएको हुन्छ अनि अन्तिम असर तथा फललाई परमेश्वरले पहिल्यै देखिसक्नुभएको हुन्छ। यो यस्तो बेला पनि हो जब यी असरहरूले परमेश्वरलाई सन्तुष्ट महसुस गराउँछन्, अनि वास्तवमै, यो उहाँको हृदय खुशी हुने समय पनि हो। परमेश्वरले आश्वस्त महसुस गर्नुहुन्छ किनकि उहाँको दृष्टिमा, उहाँले खोजी गरिरहनुभएका मानिसहरूलाई उहाँले पहिल्यै देखिसक्नुभएको र निर्धारण गरिसक्नुभएको हुन्छ, अनि यस समूहका मानिसहरूलाई पहिल्यै हासिल गरिसक्नुभएको हुन्छ, जुन समूहले उहाँको कामलाई सफल तुल्याउन र उहाँलाई सन्तुष्टि दिन सक्छन्। यस प्रकारले, उहाँले आफ्ना फिक्रीहरूलाई पन्छ्याउनुहुन्छ, अनि उहाँले खुशी महसुस गर्नुहुन्छ। अर्को शब्दमा, जब परमेश्वरको देहले मानिसको माझमा नयाँ कामको सुरुवात गर्न सक्छ, अनि उहाँले जुन काम गर्नैपर्छ, त्यसलाई विना अवरोध सुरु गर्नुहुन्छ, अनि जब उहाँले सबै पूरा भइसकेका छन् भनी महसुस गर्नुहुन्छ, तब उहाँको निम्ति अन्त्य पहिले नै देख्न सकिने कुरा भइसकेको हुन्छ। यसको कारणले उहाँ सन्तुष्ट हुनुहुन्छ, अनि उहाँको हृदय खुशी हुन्छ। परमेश्वरको खुशी कसरी प्रकट हुन्छ? यसको उत्तर के हुनसक्छ भनेर के तिमीहरूले कल्पना गर्न सक्छौ? के परमेश्वर रुनुहुन्छ होला? के परमेश्वर रुन सक्नुहुन्छ? के परमेश्वरले ताली बजाउन सक्नुहुन्छ? के परमेश्वर नाच्न सक्नुहुन्छ? के परमेश्वर गाउन सक्नुहुन्छ? यदि सक्नुहुन्छ भने उहाँले के गाउनुहुन्छ? अवश्य, परमेश्वरले एउटा सुन्दर, हृदयस्पर्शी गीत गाउन सक्नुहुन्छ, जुन गीतले उहाँको हृदयको आनन्द र खुशीलाई प्रकट गर्न सक्छ। उहाँले मानवजातिको निम्ति, आफ्नो निम्ति, अनि सबै कुराहरूको निम्ति गाउन सक्नुहुन्छ। परमेश्वरको खुशीलाई कुनै पनि तरिकाले प्रकट गर्न सकिन्छ—यो सबै सामान्य नै छ किनकि परमेश्वरसित आनन्द र पीडाहरू छन्, अनि उहाँका विभिन्न भावनाहरूलाई विभिन्न प्रकारले प्रकट गर्न सकिन्छ। यो उहाँको अधिकार हो, अनि यो भन्दा कुनै पनि कुरा बढी सामान्य तथा उचित हुन सक्दैन। मानिसहरूले यसको बारेमा अन्यथा सोच्नु हुँदैन। तिमीहरूले परमेश्वरलाई उहाँले यस्तो वा उस्तो प्रकारले काम गर्नु हुँदैन भनी “पट्टी मन्त्र”[क] प्रयोग गर्ने कोसिस गर्नु हुँदैन, अनि यस प्रकारले उहाँसित भएको उहाँको खुशी वा कुनै भावनालाई सीमित गर्नु हुँदैन। मानिसहरूको हृदयमा परमेश्वर खुशी हुन सक्नुहुन्न, आँसु बगाउन सक्नुहुन्न, बिलौना गर्न सक्नुहुन्न—उहाँले कुनै भावनालाई प्रकट गर्न सक्नुहुन्न। यी दुई सङ्गतिको अवधिमा हामीले गरेको कुराकानीद्वारा, म विश्वास गर्छु कि तिमीहरूले उपरान्त परमेश्वरलाई यस प्रकारले हेर्नेछैनौ, तर परमेश्वरलाई केही स्वतन्त्रता र छुटकारामा जिउन दिनेछौ। यो अति राम्रो कुरा हो। भविष्यमा, तिमीहरूले परमेश्वर दुःखी हुनुभएको सुन्दा यदि तिमीहरूले साँच्चि नै परमेश्वरको दुःख अनुभव गर्न सक्छौ अनि तिमीहरूले उहाँ खुशी हुनुभएको सुन्दा तिमीहरूले साँच्चि नै परमेश्वरको खुशी अनुभव गर्न सक्छौ भने कम्तीमा तिमीहरूले परमेश्वरलाई कुन कुराले खुशी बनाउँछ र कुन कुराले दुःखी बनाउँछ भन्ने कुरालाई स्पष्ट प्रकारले जान्न र बुझ्न सक्छौ। परमेश्वर दुःखी भएको कारण जब तैँले दुःख महसुस गर्न सक्छस्, अनि परमेश्वर खुशी हुनुभएको कारण जब तैँले खुशी महसुस गर्न सक्छस्, तब उहाँले तेरो हृदयलाई पूर्ण रूपले हासिल गरिसक्नुभएको हुन्छ अनि तेरो र उहाँको बीचमा उपरान्त कुनै बाधा हुनेछैन। तैँले मानव कल्पना, धारणा र ज्ञानले अबउप्रान्त उहाँलाई बाँध्ने प्रयास गर्नेछैनस्। त्यस समयमा, तेरो हृदयमा परमेश्वर जीवित हुनुहुनेछ र जीवन्त हुनुहुनेछ। उहाँ तेरो जीवनको परमेश्वर र तेरो सबै कुराको मालिक हुनुहुनेछ। के तिमीहरूसित यस प्रकारका आकांक्षाहरू छन्? के तिमीहरूले यसलाई हासिल गर्न सक्छौ भन्नेमा तिमीहरू विश्वस्त छौ?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
फूटनोट:
क. “पट्टी मन्त्र” एउटा मन्त्र हो जुन भिक्षु ताङ सन्जाङले ‘पश्चिमतर्फको यात्रा’ नामक चिनियाँ उपन्यासमा प्रयोग गरेका छन्। उनले सन वुकोङलाई नियन्त्रण गर्न यो मन्त्रको प्रयोग गर्छन्। यसको लागि उनले तिनको टाउकोवरिपरि एउटा धातुको पट्टी बाँधिदिन्छन्, तिनलाई त्यो पट्टीले गम्भीर रूपमा टाउको दुखाउँछ, अनि मन्त्र प्रयोग गरी तिनलाई नियन्त्रणमा ल्याउँछन्। यो कुनै व्यक्तिलाई बाँध्ने वस्तुको व्याख्या गर्ने एउटा उपमा बनेको छ।
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७३
प्रभु येशूका दृष्टान्तहरू
बीउ छर्नेको दृष्टान्त (मत्ती १३:१-९)
सामाको दृष्टान्त (मत्ती १३:२४-३०)
रायोको दानाको दृष्टान्त (मत्ती १३:३१-३२)
खमिरको दृष्टान्त (मत्ती १३:३३)
सामाको दृष्टान्त व्याख्या गरिएको (मत्ती १३:३६-४३)
गाडधनको दृष्टान्त (मत्ती १३:४४)
मोतीको दृष्टान्त (मत्ती १३:४५-४६)
महाजालको दृष्टान्त (मत्ती १३:४७-५०)
पहिलो, बीउ छर्नेको दृष्टान्त हो। यो एउटा अत्यन्त चाखलाग्दो दृष्टान्त हो; बीउ छर्नु मानिसहरूको जीवनको एउटा साधारण घटना हो। दोस्रो सामाको दृष्टान्त हो। बाली रोप्ने जोकोहीले पनि, विशेष गरी प्रौढहरूले, “सामा” के हो भन्ने जान्दछन्। तेस्रो दृष्टान्त रायोको बिउको दृष्टान्त हो। रायो के हो भनी तिमीहरू सबैले जान्दछौ नि, होइन र? यदि तिमीहरूलाई थाहा छैन भने, तिमीहरूले बाइबलमा हेर्न सक्छौ। चौथो दृष्टान्त खमिरको दृष्टान्त हो। अब खमिर खमिर-प्रक्रियाको निम्ति प्रयोग गरिन्छ, र यो मानिसहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा प्रयोग गर्छन् भन्ने धेरैजसो मानिसहरूलाई थाहा छ। छैठौँ दृष्टान्त अर्थात् गाडधनको दृष्टान्त; सातौँ, मोतीको दृष्टान्त; अनि आठौँ, अर्थात् महाजालको दृष्टान्त लगायत अरू थप दृष्टान्तहरू सबै मानिसहरूको वास्तविक जीवनबाट निकालिएका र ल्याइएका हुन्। यी दृष्टान्तहरूले कस्तो चित्र प्रस्तुत गर्दछन् त? यो परमेश्वर एउटा सामान्य व्यक्ति बनेर मानिसहरूसित बातचित गर्न अनि तिनीहरूलाई जे खाँचो छ, त्यो जुटाउन जीवनको भाषा, अर्थात् मानव भाषाको प्रयोग गर्दै मानवजातिको साथमा जिइरहनुभएको एउटा चित्र हो। जब परमेश्वर देह बन्नुभयो र लामो समयसम्म मानवजातिको माझमा बस्नुभयो, तब उहाँले मानवजातिका विभिन्न जीवनशैलीहरू अनुभव गर्नुभएपछि र त्यसलाई देख्नुभएपछि यी अनुभवहरू आफ्नो ईश्वरीय भाषालाई मानव भाषामा परिवर्तन गर्ने उहाँका शैक्षिक सामग्रीहरू भए। अवश्य नै, जीवनमा उहाँले देख्नुभएका र सुन्नुभएका यी कुराहरूले मानिसको पुत्रको मानव अनुभवलाई सम्पन्न तुल्यायो। जब मानिसहरूले केही सत्यतालाई बुझेको, परमेश्वरका केही इच्छालाई बुझेको उहाँले चाहनुहुन्थ्यो, तब उहाँले परमेश्वरको इच्छा तथा मानवजातिबाट उहाँले चाहनुभएका कुराहरू बताउन माथिका जस्तै दृष्टान्तहरू प्रयोग गर्न सक्नुहुन्थ्यो। यी दृष्टान्तहरू मानिसहरूको जीवनसँग सम्बन्धित थिए; मानव जीवनको सम्पर्कदेखि बाहिर रहेको एउटै पनि दृष्टान्त थिएन। जब प्रभु येशू मानवजातिको माझमा जिउनुभयो, तब उहाँले किसानहरू खेतमा काम गरिरहेको देख्नुभयो, अनि उहाँले सामाहरू के हुन् अनि खमिर प्रयोग गर्नु भनेको के हो भन्ने कुरा जान्नुभयो; मानिसहरूले सम्पत्तिलाई प्रेम गर्छन् भनी उहाँले बुझ्नुभयो, त्यसैले उहाँले सम्पत्ति र मोतीका उपमाहरू प्रयोग गर्नुभयो। जीवनमा, उहाँले मछुवाहरूले आफ्ना जालहरू फ्याँकिरहेको बारम्बार देख्नुहुन्थ्यो; प्रभु येशूले मानव जीवनसँग सम्बन्धित यो र अन्य क्रियाकलापहरू देख्नुभयो, अनि उहाँले त्यस प्रकारको जीवन पनि अनुभव गर्नुभयो। अन्य कुनै पनि सामान्य मानवले जस्तै उहाँले तिनीहरूको दैनिक दिनचर्या र दिनको तीन पल्ट खाना खाने चलनको अनुभव गर्नुभयो। उहाँले व्यक्तिगत रूपमा सामान्य व्यक्तिको जीवन अनुभव गर्नुभयो अनि अरूको जीवनलाई पनि अवलोकन गर्नुभयो। जब उहाँले यो सबै अवलोकन गर्नुभयो र व्यक्तिगत रूपले अनुभव गर्नुभयो, तब उहाँले कसरी असल जीवन जिउने वा कसरी स्वतन्त्र र आरामदायी जीवन जिउने भन्ने बारेमा विचार गर्नुभएन। बरु, विशुद्ध मानव जीवनका अनुभवहरूबाट प्रभु येशूले मानिसहरूको जीवनका कठिनाइहरूलाई देख्नुभयो। उहाँले शैतानको अधिकारक्षेत्रमा जिइरहेका र शैतानको भ्रष्टतामुनि पापको जीवन जिइरहेका मानिसहरूको कठिनाइ, दयनीय अवस्था र दुःख देख्नुभयो। जब उहाँले मानव जीवनलाई व्यक्तिगत रूपले अनुभव गर्दैहुनुहुन्थ्यो, तब उहाँले भ्रष्टताको बीचमा जिउने मानिसहरू कति असहाय छन् सो अनुभव गर्नुभयो, अनि उहाँले पापमा जिउने, शैतान र दुष्टताले दिएको उत्पीडनको बीचमा सबै दिशा गुमाएका मानिसहरूको दयनीय अवस्थाहरू अनुभव गर्नुभयो। जब प्रभु येशूले यी कुराहरू देख्नुभयो, तब उहाँले त्यसलाई आफ्नो ईश्वरत्वद्वारा देख्नुभयो कि आफ्नो मानवताद्वारा? उहाँको मानवता साँच्चिकै अस्तित्वमा थियो अनि धेरै नै जीवन्त थियो; उहाँले यो सबै अनुभव गर्न र देख्न सक्नुहुन्थ्यो। तर, अवश्य नै, उहाँले यी कुराहरू आफ्नो सारमा, अर्थात् उहाँको ईश्वरत्वमा देख्नुभयो। यसको अर्थ, ख्रीष्ट आफै, प्रभु येशू जो एउटा मानिस हुनुहुन्थ्यो, उहाँले यसलाई देख्नुभयो अनि उहाँले देख्नुभएको हरेक कुराले उहाँलाई उहाँ देहमा जिउनुभएको समय अवधिमा उहाँले लिनुभएको कामको महत्त्व र आवश्यकता अनुभूति गरायो। देहमा उहाँले लिनुपर्ने जिम्मेवारी अत्यन्तै विशाल छ, र उहाँले सामना गर्नुहुने पीडा कति निर्दयी हुनेछ भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा थियो, तैपनि जब उहाँले मानिसजातिलाई पापमा असहाय भएको देख्नुभयो, जब उहाँले व्यवस्थाको अधीनमा तिनीहरूको जीवनको दयनीय अवस्था अनि तिनीहरूले गरेका कमजोर संघर्षहरू देख्नुभयो, तब उहाँ धेरैभन्दा धेरै शोकित हुनुभयो, अनि पापबाट मानिसजातिलाई मुक्ति दिनका निम्ति उहाँ धेरै भन्दा धेरै चिन्तित हुनुभयो। उहाँले जस्तोसुकै कठिनाइको सामना गर्नुपरे तापनि वा जस्तोसुकै पीडा सहनु परे तापनि, पापमा जिइरहेका मानवजातिलाई उद्धार गर्ने उहाँको अठोट बढ्दै गयो। के भन्न सकिन्छ भने, यस प्रक्रियामा, उहाँले आफूले गर्नुपर्ने काम तथा आफूलाई सुम्पिएको कामको बारेमा प्रभु येशूले अत्यन्तै स्पष्ट प्रकारले बुझ्न थाल्नुभयो। उहाँले जुन काम गर्नुपर्ने थियो त्यसलाई पूरा गर्न, अर्थात्, मानवजाति अब उप्रान्त पापमा नजिऊन् भनेर तिनीहरूका पापहरू आफूमाथि लिन, मानवजातिको निम्ति प्रायश्चित गर्न उहाँ झन्-झन् उत्सुक हुनुभयो, यसको साथ साथै पापबलिको कारणले परमेश्वर मानिसका पापहरू क्षमा गर्न सक्षम हुनुभयो अनि यसले गर्दा उहाँले मानवजातिलाई मुक्ति दिने आफ्नो कामलाई अझ अगाडि बढाउन सक्नुहुन्थ्यो। यसो भन्न सकिन्छ, कि प्रभु येशूको हृदयमा, उहाँ आफैलाई मानवजातिको निम्ति अर्पण गर्न, आफैलाई बलिदान गर्न इच्छुक हुनुहुन्थ्यो। उहाँ पापबलिको रूपमा काम गर्न, क्रूसमा टाँगिन पनि इच्छुक हुनुहुन्थ्यो, अनि वास्तवमै उहाँ यो काम पूरा गर्न उत्सुक हुनुहुन्थ्यो। जब उहाँले मानव जीवनको दयनीय अवस्थाहरू देख्नुभयो, तब उहाँले एक मिनेट वा अझ एक सेकेण्ड ढिलाइ नगरिकन जतिसक्दो चाँडो आफ्नो मिशन पूरा गर्न अझ बढी चाहनुभयो। त्यस्तो अपरिहार्यतालाई महसुस गरेर, उहाँले आफ्नो पीडा कति ठूलो हुनेछ भनी विचार गर्नुभएन, न त कति धेरै अपमान सहनुपर्ने हो भन्ने बारेमा नै विचार गरिरहनुभयो। उहाँले आफ्नो हृदयमा एउटै अठोट गर्नुभयो: उहाँले आफैलाई अर्पण गर्नुभयो भने, पापबलिको रूपमा उहाँ क्रूसमा टाँगिनुभयो भने, परमेश्वरको इच्छा पूरा हुनेछ अनि परमेश्वरले नयाँ काम सुरु गर्न सक्नुहुनेछ। मानिसजातिको जीवन तथा पापमा तिनीहरूको अस्तित्वको अवस्था पूर्ण रूपले परिवर्तन हुनेथियो। उहाँको अठोट तथा उहाँले जे गर्ने निर्धारण गर्नुभएको थियो, त्यो मानिसलाई मुक्ति दिने कार्यसित सम्बन्धित थियो अनि उहाँको केवल एउटै उद्देश्य थियो जुन परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्नु थियो ताकि परमेश्वरले आफ्नो कामको अर्को चरण सफलतापूर्वक सुरु गर्न सक्नुभएको होस्। त्यस बेला प्रभु येशूको मनमा यही कुरा थियो।
देहमा जिउनुहुँदा, देहधारी परमेश्वरमा सामान्य मानवता थियो; उहाँसित एउटा सामान्य मानिसका भावनाहरू तथा चेतना थियो। खुशी के हो, पीडा के हो सो उहाँलाई थाहा थियो, अनि जब मानवजातिले यस प्रकारको जीवन जिइरहेको उहाँले देख्नुभयो, तब उहाँले मानिसहरूलाई केही शिक्षा दिनु, तिनीहरूलाई केही जुटाइदिनु वा तिनीहरूलाई केही सिकाउनु मात्रै तिनीहरूलाई पापबाट बाहिर निकाल्नको निम्ति पर्याप्त हुनेछैन भन्ने कुरालाई उहाँले गहिरो प्रकारले महसुस गर्नुभयो। न त तिनीहरूलाई आज्ञाहरू पालन गर्न लगाएर मात्र तिनीहरू पापमुक्त हुन सक्थे—उहाँले मानवजातिको पाप लिएर पापपूर्ण देह बन्नुभएपछि मात्रै उहाँले मानवजातिको स्वतन्त्रता अनि मानवजातिको निम्ति परमेश्वरको क्षमादान हासिल गर्न सक्नुहुनेथियो। त्यसैले, जब प्रभु येशूले मानिसहरूको पापको जीवन अनुभव गर्नुभयो र देख्नुभयो, तब उहाँको हृदयमा मानिसहरूलाई पापमा संघर्ष गर्ने तिनीहरूको जीवनबाट मुक्त गराउने एउटा तीव्र इच्छा प्रकट भयो। यस इच्छाले उहाँलाई उहाँ जतिसक्दो छिटो र सकेसम्म चाँडै क्रूसमा गएर मानवजातिका पापहरू लिनुपर्छ भन्ने तीव्र रूपमा महसुस गरायो। मानिसहरूसित जिएपछि र पापमा तिनीहरूले जिएको जीवनको दुर्गति देखेपछि, सुनेपछि र महसुस गरेपछि त्यस समयमा प्रभु येशूमा आएका विचारहरू यिनै थिए। मानवजातिको निम्ति देहधारी परमेश्वरको त्यस्तो प्रकारको इच्छा हुन सक्थ्यो, उहाँले यस्तो प्रकारको स्वभावलाई व्यक्त गर्न र प्रकट गर्न सक्नुहुन्थ्यो—के यो सामान्य व्यक्तिले प्राप्त गर्न सक्ने कुरा होइन र? यस्तो प्रकारको वातावरणमा जिउने सामान्य व्यक्तिले के देख्नेथियो? तिनीहरूले के सोच्नेथिए? यदि सामान्य व्यक्तिले यो सबै कुराको सामना गर्यो भने के तिनीहरूले समस्याहरूलाई एउटा उच्च दृष्टिकोणबाट हेर्नेथिए र? पक्कै पनि हेर्ने थिएनन्! देहधारी परमेश्वरको बाहिरी रूप दुरुस्त मानिसको जस्तो भए तापनि, अनि उहाँले मानव ज्ञान सिक्नुहुने र मानव भाषा बोल्नुहुने भए तापनि, अनि कहिलेकाहीँ मानवजातिको आफ्नै विधिहरू वा बोल्ने तरिकाहरूद्वारा आफ्ना विचारहरू व्यक्त गर्नुभए तापनि, उहाँले जुन प्रकारले मानिसहरूलाई हेर्नुहुन्छ र कुराहरूको सारलाई हेर्नुहुन्छ, त्यो भ्रष्ट मानिसहरूले मानवजाति तथा कुराहरूको सारलाई हेर्ने तरिका जस्तो छैन। उहाँको दृष्टिकोण र उहाँ जुन उचाइमा खडा हुनुहुन्छ, त्यो भ्रष्ट व्यक्तिको निम्ति अप्राप्य कुरा हो। किनकि परमेश्वर सत्य हुनुहुन्छ, किनकि उहाँले जुन देह धारण गर्नुहुन्छ, त्यसमा पनि परमेश्वरको सार छ, अनि उहाँका विचारहरू र उहाँको मानवताद्वारा व्यक्त हुने कुरा पनि सत्यता नै हुन्। भ्रष्ट मानिसहरूका निम्ति, उहाँले देहमा जे व्यक्त गर्नुहुन्छ, ती सत्यता अनि जीवनका प्रबन्धहरू हुन्। यी प्रबन्धहरू एउटा व्यक्तिको निम्ति मात्र होइनन्, तर सारा मानवजातिको निम्ति हुन्। कुनै भ्रष्ट व्यक्तिको हृदयमा केवल त्यस्ता थोरै मानिसहरू मात्र हुन्छन् जो तिनीहरूसित सम्बन्धित हुन्छन्। तिनीहरूले यी थोरै मानिसहरूका निम्ति मात्र वास्ता गर्छन् र चिन्ता गर्छन्। जब विनाश आउन लागेको हुन्छ, तिनीहरूले पहिले आफ्नै छोराछोरीहरू, जीवनसाथी वा आमाबाबुको बारेमा सोच्छन्। बढीमा, अलिक बढी दयालु व्यक्तिले कोही आफन्त वा असल साथीको केही विचार गर्लान्, तर त्यस्तो दयालु व्यक्तिका विचारहरू समेत त्यसभन्दा पर जान्छ र? अहँ, कदापि जाँदैन। किनकि मानिसहरू आखिर मानिसहरू नै हुन्, अनि तिनीहरूले मानवको उचाइ तथा दृष्टिकोणबाट मात्र सबै कुरालाई हेर्न सक्छन्। तथापि, देहधारी परमेश्वर भ्रष्ट मानिसभन्दा पूर्ण रूपमा फरक हुनुहुन्छ। परमेश्वरको देहधारी शरीर चाहे जतिसुकै साधारण, जतिसुकै सामान्य र न्यून भए तापनि अथवा मानिसहरूले जतिसुकै नीच दृष्टिकोणले उहाँलाई तिरस्कार गरे तापनि, मानवजातिप्रति उहाँका विचारहरू तथा उहाँको मनोवृत्ति यस्ता कुराहरू हुन्, जुन कुनै मानिसले हासिल गर्न सक्दैन, कुनै मानिसले अनुकरण गर्न सक्दैन। उहाँले मानवजातिलाई सधैँ ईश्वरत्वको दृष्टिकोणबाट, सृष्टिकर्ताको रूपमा रहेको उहाँको उच्च स्थानबाट अवलोकन गर्नुहुन्छ। उहाँले मानवजातिलाई सधैँ परमेश्वरको सार र मानसिकताबाट हेर्नुहुन्छ। उहाँले मानवजातिलाई एउटा औसत व्यक्तिको न्यून उचाइबाट वा एउटा भ्रष्ट मानिसको दृष्टिकोणबाट बिलकुल हेर्नुहुन्न। जब मानिसहरूले मानवजातिलाई हेर्छन्, तिनीहरूले मानव दृष्टिद्वारा हेर्छन्, अनि तिनीहरूले मानव ज्ञान र मानव नियम तथा सिद्धान्तहरू जस्ता कुराहरूलाई तिनीहरूका मापकको रूपमा प्रयोग गर्छन्। यो मानिसहरूले आफ्नो आँखाले हेर्न सक्ने परिधिभित्र र भ्रष्ट मानिसहरूले हासिल गर्न सक्ने परिधिभित्र पर्दछ। जब परमेश्वरले मानवजातिलाई हेर्नुहुन्छ, उहाँले ईश्वरीय दृष्टिले हेर्नुहुन्छ, अनि उहाँले आफ्नो सार तथा उहाँसित जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यसलाई मापकको रूपमा प्रयोग गर्नुहुन्छ। यो परिधिभित्र मानिसहरूले देख्न नसक्ने कुराहरू पर्दछन्, अनि देहधारी परमेश्वर तथा भ्रष्ट मानिसहरू पूर्ण रूपले भिन्न हुनु स्थान यहीँ नै हो। यो भिन्नता मानिसहरू र परमेश्वरको भिन्नाभिन्नै सारहरू द्वारा निर्धारित हुन्छ—यही भिन्नाभिन्नै सारहरूले नै उहाँहरूको पहिचान अनि स्थानहरू, साथै उहाँहरूले जुन दृष्टिकोण तथा उचाइबाट कुराहरू देख्नुहुन्छ, त्यसलाई निर्धारण गर्दछ। के तिमीहरूले प्रभु येशूमा परमेश्वर स्वयम्को अभिव्यक्ति र प्रकाशलाई देख्छौ? तिमीहरू भन्न सक्छौ, कि प्रभु येशूले जे गर्नुभयो र भन्नुभयो, त्यो उहाँको सेवकाई र परमेश्वरको आफ्नै व्यवस्थापनको कामसित सम्बन्धित थियो, त्यो परमेश्वरको सारको सम्पूर्ण अभिव्यक्ति तथा प्रकाश थियो। उहाँसँग मानव प्रकटीकरण थियो, तापनि उहाँको ईश्वरीय सार र उहाँको ईश्वरत्वको प्रकाशलाई इन्कार गर्न सकिँदैन। के यो मानव प्रकटीकरण साँच्चिकै मानवताको प्रकटीकरण थियो? उहाँको मानव प्रकटीकरण, त्यसको सारमा, भ्रष्ट मानिसहरूको मानव प्रकटीकरणबाट पूर्ण रूपले भिन्न थियो। प्रभु येशू देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्थ्यो। यदि उहाँ साँच्चिकै साधारण, भ्रष्ट मानिसहरूमध्ये एउटा हुनुहुन्थ्यो भने, के उहाँले मानवजातिको पापलाई ईश्वरीय दृष्टिकोणबाट देख्न सक्नुहुन्थ्यो? बिलकुलै सक्नुहुन्नथियो! मानिसको पुत्र र साधारण मानिसहरू बीचको फरक यही हो। भ्रष्ट मानिसहरू सबै पापमा जिउँछन्, अनि जब कसैले पापलाई देख्छन्, तब तिनीहरूसित यसबारे कुनै निश्चित भावना हुँदैन; तिनीहरू सबै हिलोमा बस्ने सुँगुर जस्तै हुन्, जसले कुनै असुविधा वा फोहोरको अनुभूति गर्दैनन्—यसको विपरीत, त्यसले राम्ररी खान्छ र राम्रोसित निदाउँछ। यदि कसैले सुँगुरको खोर सफा गर्यो भने सुँगुरले वास्तवमा बिरामी महसुस गर्दछ अनि त्यो सफा नै रहिरहनेछैन। तुरुन्तै, फेरि त्यो हिलोमा सहजताको साथ लडीबुडी खेल्नेछ, किनकि यो एउटा फोहोरी जनावर हो। मानिसहरूले सुँगुरहरूलाई फोहोरी जनावरको रूपमा हेर्छन्, तर यदि तैँले सुँगुर बस्ने कोठाहरूलाई सफा गर्छस् भने पनि यसले कुनै राम्रो अनुभूति गर्दैन—त्यसैले कसैले सुँगुरलाई आफ्नो घरभित्र राख्दैन। मानिसहरूले सुँगुरहरूलाई जुन प्रकारले हेर्छन्, त्यो सुँगुरहरू आफैले कस्तो महसुस गर्छन् भन्ने कुराबाट सधैँ भिन्न हुन्छ किनकि मानिसहरू र सुँगुरहरू उही प्रकारका होइनन्। अनि देहधारी मानिसको पुत्र पनि भ्रष्ट मानिसहरू जस्तै होइन, त्यसकारण देहधारी परमेश्वर मात्रै ईश्वरीय दृष्टिकोणमा परमेश्वरको उचाइमा खडा रहन सक्नुहुन्छ, जहाँबाट उहाँले मानवजाति र सबै कुरालाई देख्नुहुन्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७४
उहाँ देह हुनुहुँदा अनि मानवजातिको माझमा जिउनुहुँदा परमेश्वरले अनुभव गर्नुहुने कष्टको बारेमा के भन्ने? यो कष्ट के हो? के कसैले यसलाई साँचो रीतिले बुझ्न सक्छ? कोही मानिसहरू भन्छन् कि परमेश्वरले अति कष्ट भोग्नुहुन्छ, कि उहाँ परमेश्वर स्वयम् हुनुभए तापनि मानिसहरूले उहाँको सारलाई बुझ्दैनन्, तर उहाँलाई सधैँ व्यक्ति झैँ व्यवहार गर्ने तिनीहरूको प्रवृत्ति हुन्छ, जसले गर्दा उहाँले पीडित भएको तथा अन्यायमा परेको अनुभव गर्नुहुन्छ—तिनीहरू भन्छन्, कि यी कारणहरूले गर्दा, परमेश्वरको कष्ट साँच्चै ठूलो छ। अरू मानिसहरू भन्छन्, परमेश्वर निर्दोष हुनुहुन्छ र पापरहित हुनुहुन्छ, तर उहाँले मानवजातिले जस्तै कष्ट भोग्नुहुन्छ, उहाँले मानवजाति सँगसँगै सतावट, निन्दा, अपमान भोग्नुहुन्छ; तिनीहरू भन्छन्, उहाँले उहाँका अनुयायीहरूको गलत बुझाइ र अनाज्ञाकारिता पनि सहनुहुन्छ—यसरी, परमेश्वरको कष्टलाई साँच्चिकै मापन गर्न सकिँदैन भनेर तिनीहरू भन्छन्। अब, यस्तो प्रतीत हुन्छ कि तिमीहरूले साँचो रूपमा परमेश्वरलाई बुझ्दैनौ। वास्तवमा, तिमीहरूले जुन कष्टको बारेमा कुरा गर्छौ, त्यो परमेश्वरको निम्ति साँचो कष्टको रूपमा गणना हुँदैन किनकि योभन्दा पनि ठूलो कष्ट छ। त्यसोभए, परमेश्वर स्वयम्को निम्ति साँचो कष्ट के हो त? परमेश्वरको देहधारी शरीरको निम्ति साँचो कष्ट के हो त? परमेश्वरको निम्ति, मानवजातिले उहाँलाई नबुझ्नु कष्टको रूपमा गणना हुँदैन, न त परमेश्वरको बारेमा मानिसहरूसित गलत बुझाइ हुनु र उहाँलाई परमेश्वरको रूपमा नहेर्नु नै कष्टको रूपमा गणना हुन्छ। तथापि, मानिसहरूले प्रायजसो के महसुस गर्छन् भने, परमेश्वरले ठूलो अन्याय भोगेको हुनुपर्छ, अनि परमेश्वरले देहमा बिताउनुभएको समयावधिमा, उहाँले मानवजातिलाई उहाँको व्यक्तित्व देखाउन सक्नुहुन्न र मानिसहरूलाई उहाँको महानता देख्न दिन सक्नुहुन्न, अनि परमेश्वरले नम्रतापूर्वक एउटा महत्त्वहीन देहमा आफैलाई लुकाइरहनुभएको छ र यो उहाँको निम्ति एउटा ठूलो यातना हुनुपर्छ। मानिसहरूले परमेश्वरको कष्टको बारेमा जे बुझ्न सक्छन् र जे तिनीहरूले देख्न सक्छन्, त्यसबाट नै तिनीहरू प्रभावित हुन्छन् अनि परमेश्वरमाथि सबै प्रकारका सहानुभूति व्यक्त गर्छन् र प्रायजसो उहाँको कष्टको निम्ति अलिकति प्रशंसा समेत चढाउँछन्। यथार्थमा, परमेश्वरको कष्टको बारेमा मानिसहरूले जे बुझ्दछन् र उहाँले जे साँचो रूपमा महसुस गर्नुहुन्छ, त्यसबीच एउटा भिन्नता छ; एउटा अन्तर छ। म तिमीहरूलाई सत्यता भन्दैछु—परमेश्वरको निम्ति, चाहे त्यो परमेश्वरका आत्मा होस् कि परमेश्वरको देहधारी शरीर होस्, माथि बताइएको कष्ट साँचो कष्ट होइन। त्यसोभए, परमेश्वरले वास्तवमा केको कष्ट भोग्नुहुन्छ त? हामी देहधारी परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट मात्रै परमेश्वरको कष्टको बारेमा कुरा गरौँ।
जब परमेश्वर देहधारी भई एउटा औसत, सामान्य मानिसमा बदलिनुहुन्छ, मानवजातिको माझमा मानिसहरू सँगसँगै जिउनुहुन्छ, के उहाँले मानिसहरूका जिउने सम्बन्धी विधिहरू, व्यवस्थाहरू, अनि दर्शनहरूलाई देख्न र महसुस गर्न सक्नुहुन्न र? जिउने सम्बन्धी यी विधिहरू तथा व्यवस्थाहरूले उहाँलाई कस्तो महसुस गराउँछन्? के उहाँले आफ्नो हृदयमा घृणाको महसुस गर्नुहुन्छ? किन उहाँले घृणाको महसुस गर्नुहुन्छ? जिउने सम्बन्धी मानवजातिका विधि तथा व्यवस्थाहरू के-के हुन् त? कुन सिद्धान्तहरूमा तिनीहरूले जरा बसालेका छन्? तिनीहरू कुन कुरामा आधारित छन्? मानवजातिका विधि, व्यवस्था, अनि आदि इत्यादि कुरा ती जिउने तरिकासित सम्बन्धित भएकोले—यो सबै शैतानको तर्क, ज्ञान र दर्शनको आधारमा सृष्टि गरिएका हुन्। यस प्रकारका व्यवस्थाहरूको अधीनका जिइरहेका मानिसहरूको कुनै मानवता, कुनै सत्यता हुँदैन—तिनीहरू सबैले सत्यताको विरोध गर्छन् र परमेश्वरप्रति प्रतिरोधी हुन्छन्। यदि हामी परमेश्वरको सारप्रति दृष्टि लगाउँछौँ भने, हामी उहाँको सार शैतानको तर्क, ज्ञान र दर्शनको ठीक विपरीत छ भन्ने देख्छौँ। उहाँको सार धार्मिकता, सत्यता र पवित्रता, अनि सबै सकारात्मक कुराहरूको अन्य वास्तविकताहरूले भरिपूर्ण छ। यस्तो सारले सुसम्पन्न हुनुभएका अनि मानवजातिको माझमा वास गर्नुहुने परमेश्वरले कस्तो अनुभूति गर्नुहुन्छ? उहाँले आफ्नो हृदयमा कस्तो अनुभूति गर्नुहुन्छ? के यो पीडाले भरिपूर्ण हुँदैन र? उहाँको हृदय पीडाले भरिपूर्ण हुन्छ, एउटा यस्तो पीडा जुन कुनै व्यक्तिले बुझ्न वा अनुभव गर्न सक्दैन। यसको कारण के हो भने, उहाँले सामना गर्नुहुने, जम्काभेट गर्नुहुने, सुन्नुहुने, देख्नुहुने अनि अनुभव गर्नुहुने सबै मानवजातिको भ्रष्टता, खराबी, अनि सत्यताप्रतिको विरुद्धमा अनि प्रतिरोधमा रहेको तिनीहरूको विद्रोह हो। मानिसहरूबाट आउने भनेका सबै उहाँको कष्टका श्रोत हुन्। भनाइको अर्थ, उहाँको सार भ्रष्ट मानिसहरूको जस्तै नभएको हुनाले, मानिसहरूको भ्रष्टता उहाँको सबैभन्दा ठूलो कष्टको श्रोत बन्दछ। जब परमेश्वर देहधारी बन्नुहुन्छ, के उहाँले उहासँग आम भाषा भएको कसैलाई भेट्टाउन सक्नुहुन्छ? त्यस्तो व्यक्तिलाई मानवजातिको माझमा भेट्टाउन सकिँदैन। परमेश्वरसित बातचित गर्न सक्ने वा परमेश्वरसित कुराकानी गर्न सक्ने कसैलाई पनि भेट्टाउन सकिँदैन—यसको बारेमा परमेश्वरसित कस्तो प्रकारको अनुभूति हुन्छ भनेर तैँले भन्छस्? मानिसहरूले छलफल गर्ने, प्रेम गर्ने, खोजी गर्ने र चाहना गर्ने सबै कुरा पाप र दुष्ट प्रवृत्तिहरूसित सम्बन्धित हुन्छन्। जब परमेश्वरले यी सबैको सामना गर्नुहुन्छ, के यो उहाँको हृदयको निम्ति छुरा जस्तो हुँदैन र? यस्ता कुराहरूको सामना गर्दा, के उहाँको हृदयमा आनन्द हुनसक्छ र? के उहाँले सान्त्वना भेट्टाउन सक्नुहुन्छ र? उहाँसित बसिरहेका मानिसहरू विद्रोह तथा खराबीले भरिपूर्ण मानिसहरू हुन्—उहाँको हृदयले कसरी कष्ट नभोग्न सक्छ र? यो कष्ट वास्तवमा कति ठूलो छ, अनि यसको बारेमा कसले वास्ता गर्छ र? कसले ध्यान दिन्छ र? अनि यसलाई कसले बुझ्न सक्छ? परमेश्वरको हृदय बुझ्ने कुनै उपाय मानिसहरूसित छैन। उहाँको कष्ट यस्तो कुरा हो जसलाई मानिसहरूले बुझ्न सक्दैनन्, अनि मानवजातिको चिसोपना र संवेदनाशून्यताले परमेश्वरको कष्टलाई अझ बढी गहिर्याउँदछ।
केही मानिसहरूले ख्रीष्टको दयनीय अवस्थाप्रति प्रायजसो सहानुभूति राख्छन् किनकि बाइबलमा एउटा पद छ जसले भन्छ: “फ्याउराहरू बस्ने दुला छन् र पक्षीहरूका गुँड छन्; तर मानिसको पुत्रको निम्ति आफ्नो टाउको राख्ने ठाउँ छैन।” जब मानिसहरूले यो सुन्छन्, तब तिनीहरू यसबाट प्रभावित हुन्छन् अनि परमेश्वरले सहनुभएको र ख्रीष्टले सहनुभएको सबैभन्दा ठूलो कष्ट यही हो भन्ने विश्वास गर्छन्। अब, तथ्यहरूको दृष्टिकोणबाट हेरेर भन्दा, के साँचो कुरा त्यही नै हो त? होइन; परमेश्वरले यी कठिनाइहरूलाई कष्ट हुन् भनी विश्वास गर्नुहुन्न। आफूले देहमा भोग्नुभएका कठिनाइहरूको कारणले उहाँले कहिल्यै अन्यायको विरुद्धमा कराउनुभएको छैन, अनि उहाँले मानिसहरूलाई कुनै कुराको भुक्तानी गर्न वा प्रतिफल दिन लगाउनुभएको छैन। तथापि, जब उहाँले मानवजाति र भ्रष्ट जीवन अनि भ्रष्ट मानिसहरूको खराबीको बारेमा सबै कुरा देख्नुहुन्छ, जब मानवजाति शैतानको पकडमा छ अनि शैतानद्वारा बन्दी बनाइएको र उम्कन नसकेको अवस्थामा छ, पापमा जिइरहेका मानिसहरूले सत्यता के हो भनी जान्दैनन् भन्ने देख्नुहुन्छ, तब उहाँले यी पापलाई सहन गर्न सक्नुहुन्न। मानिसहरूप्रतिको उहाँको घृणा दिनदिनै बढ्दै जान्छ, तर उहाँले यी सबैलाई पनि सहनुपर्ने हुन्छ। परमेश्वरको ठूलो कष्ट यही हो। परमेश्वरले आफ्ना अनुयायीहरूको माझमा आफ्नै हृदयको आवाज वा भावनाहरूलाई समेत पूर्ण रूपमा व्यक्त गर्न सक्नुहुन्न, अनि उहाँका अनुयायीहरूको माझमा कसैले पनि उहाँको कष्टलाई साँचो रीतिले बुझ्न सक्दैन। कसैले पनि उहाँलाई बुझ्न वा उहाँको हृदयलाई सान्त्वना दिने कोसिस गर्दैन, जुन हृदयले यो कष्टलाई दिन-प्रतिदिन, वर्षैपिच्छे अनि बारम्बार सहिरहन्छ। यो सबैमा तिमीहरू के देख्छौ? परमेश्वरले मानिसहरूबाट उहाँले जे दिनुभएको छ, त्यसको बदलामा केही पनि चाहनुहुन्न, तर परमेश्वरको सारको कारणले, उहाँले मानवजातिको खराबी, भ्रष्टता र पापलाई बिलकुल सहन सक्नुहुन्न, बरु अत्यन्त वितृष्णा र घृणा अनुभूति गर्नुहुन्छ जसले परमेश्वरको हृदय तथा उहाँको देहलाई अन्त्यहीन कष्टमा डोर्याउँछ। के तिमीहरूले यो कुरालाई देखेका छौ? सायद तिमीहरूमध्ये कसैले यसलाई देख्न सक्दैनौ, किनकि तिमीहरूमध्ये कसैले परमेश्वरलाई साँचो रीतिले बुझ्न सक्दैनौ। समयको अन्तरालमा, यसलाई तिमीहरूले क्रमिक रूपमा आफै अनुभव गर्नुपर्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७५
येशूले पाँच हजारलाई खुवाउनुहुन्छ
यूहन्ना ६:८-१३ उहाँका चेलाहरूमध्ये एक, सिमोन पत्रुसका भाइ अन्द्रियासले उहाँलाई भने, यहाँ एउटा केटो छ, जोसँग जौका पाँच ओटा रोटी र दुई ओटा माछा छन्: तर यति धेरैका माझमा ती त के हुन् र? अनि येशूले भन्नुभयो, मानिसहरूलाई बस्न लगाओ। त्यस ठाउँमा धेरै घाँस थियो। यसैले लगभग पाँच हजार मानिसहरू बसे। अनि येशूले रोटी लिनुभयो; र उहाँले धन्यवाद दिनुभएपछि, उहाँले चेलाहरूलाई बाँड्नुभयो र चेलाहरूले बसेकाहरूलाई बाँडे; अनि यसैगरी तिनीहरूले सकेसम्म माछा पनि बाँडे। जब तिनीहरू अघाए, उहाँले चेलाहरूलाई भन्नुभयो, उब्रेका टुक्राहरू बटुल ताकि केही पनि खेर नजाओस्। यसैले तिनीहरूले ती बटुले र पाँच जौका रोटीका टुक्राहरूले बाह्र डाला भरे, जुन तिनीहरूले खाएको भन्दा ज्यादा थियो।
“पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछा” को धारणा के हो? साधारणतया, पाँच रोटी र दुई वटा माछाले कति जना मानिसहरूलाई पर्याप्त रूपले खुवाउन सकिन्छ? यदि तैँले तेरो मापनलाई औसत व्यक्तिको भोकमा आधारित गरिस् भने, यो केवल दुई जनालाई मात्र पर्याप्त हुन्छ। सबैभन्दा आधारभूत रूपले यही नै “पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछा” को धारणा हो। तथापि, यस अध्यायमा पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछाले कति जना मानिसहरूलाई खुवाइयो? धर्मशास्त्रमा अभिलिखित कुरालाई तल दिइएको छ: “त्यस ठाउँमा धेरै घाँस थियो। यसैले लगभग पाँच हजार मानिसहरू बसे।” पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछाको तुलनामा के पाँच हजार ठूलो हो? यो संख्या यति ठूलो हो भनेर केले देखाउँछ? मानव दृष्टिकोणबाट हेर्दा, पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछा पाँच हजार मानिसहरूको निम्ति बाँडिँदिन असम्भव हुनेथियो, किनकि मानिसहरू र खानाको मात्रा बीचको भिन्नता अति ठूलो छ। यदि हरेक मानिसले एउटा सानो टुक्रा मात्रै खाए पनि यो पाँच हजार मानिसहरूका निम्ति अझै अपर्याप्त हुनेथियो। तर यहाँ, प्रभु येशूले एउटा आश्चर्यकर्म गर्नुभयो—पाँच हजार मानिसहरूले पेटभरि खाएको मात्र उहाँले सुनिश्चित गर्नुभएन तर खाना उब्रियो पनि। धर्मशास्त्रले भन्दछ: “जब तिनीहरू अघाए, उहाँले चेलाहरूलाई भन्नुभयो, उब्रेका टुक्राहरू बटुल ताकि केही पनि खेर नजाओस्। यसैले तिनीहरूले ती बटुले र पाँच जौका रोटीका टुक्राहरूले बाह्र डाला भरे, जुन तिनीहरूले खाएको भन्दा ज्यादा थियो।” यस आश्चर्यकर्मले मानिसहरूलाई प्रभु येशूको पहिचान र हैसियतलाई देख्न, अनि परमेश्वरको लागि केही पनि असम्भव छैन भनी देख्न सक्षम तुल्यायो—यस प्रकारले तिनीहरूले परमेश्वरको सर्वशक्तिको सत्यतालाई देख्न सके। पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछा पाँच हजार जना मानिसहरूलाई खुवाउन पर्याप्त थियो, तर यदि त्यहाँ कुनै खाना नभएको भए, के परमेश्वरले पाँच हजार मानिसहरूलाई खुवाउन सक्नुहुन्थ्यो त? अवश्य, उहाँले सक्नुहुन्थ्यो! यो एउटा आश्चर्यकर्म थियो, त्यसैले अपरिहार्य रूपले नै मानिसहरूले यो समझभन्दा बाहिरको, विश्वासै गर्न कठिन अनि रहस्यमय छ भन्ने महसुस गरे, तर परमेश्वरको निम्ति त्यस्तो कुरा गर्नु त केही पनि थिएन। परमेश्वरको निम्ति यो साधारण कुरा थियो भने, यसलाई व्याख्याको निम्ति अहिले किन अलग गर्ने? किनकि यस आश्चर्यकर्मको पछाडि प्रभु येशूको इच्छा छ, जुन इच्छालाई मानवजातिले कहिल्यै महसुस गर्न सकेको छैन।
पहिले, हामी यी पाँच हजार मानिसहरू कस्ता प्रकारका थिए सो बारेमा बुझ्ने कोसिस गरौँ। के तिनीहरू प्रभु येशूका अनुयायीहरू थिए? धर्मशास्त्रबाट हामी जान्दछौँ कि तिनीहरू उहाँका अनुयायीहरू थिएनन्। के तिनीहरूले प्रभु येशू को हुनुहुन्छ भनी जान्दथे? निश्चय नै जान्दैनथे! कम्तीमा, तिनीहरूले तिनीहरूको सामु उभिरहनुभएको व्यक्ति ख्रीष्ट नै हुनुहुन्छ भनी जान्दैनथे, वा हुनसक्छ, उहाँको नाउँ के थियो भनी केही मानिसहरूले जान्दथे र उहाँले गर्नुभएका केही कुराहरूको बारेमा जान्दथे वा सुनेका थिए। प्रभु येशूप्रतिको तिनीहरूको उत्सुकता तब मात्रै जागेको थियो जब तिनीहरूले उहाँको बारेमा कथाहरू सुनेका थिए तर तिनीहरूले उहाँलाई पछ्याउँथे भनी तैँले पक्कै पनि भन्न सक्दैनस्, तिनीहरूले उहाँलाई चिनेका थिए भन्ने कुरा त परै छोडौँ। जब प्रभु येशूले यी पाँच हजार मानिसहरूलाई देख्नुभयो, तिनीहरू भोकाएका थिए र तिनीहरूले केवल आफ्नो पेट भर्ने बारेमा मात्रै सोच्न सक्थे, त्यसैले यही सन्दर्भमा प्रभु येशूले तिनीहरूको इच्छालाई सन्तुष्ट पार्नुभयो। जब उहाँले तिनीहरूको इच्छालाई सन्तुष्ट पार्नुभयो, उहाँको हृदयमा के थियो? केवल आफ्नो पेट मात्रै भर्न चाहने यी मानिसहरूप्रति उहाँको मनोवृत्ति के थियो? त्यस समयमा, प्रभु येशूका विचारहरू तथा मनोवृत्ति परमेश्वरको स्वभाव तथा सारसित सम्बन्धित थिए। केवल पेटभरि खान मात्रै चाहना गर्ने अनि खाली पेट बोकेका यी पाँच हजार मानिसहरूको सामना गर्दा, उहाँको निम्ति उत्सुकता र आशाले भरिएका यी मानिसहरूको सामना गर्दा, प्रभु येशूले यस आश्चर्यकर्मलाई तिनीहरूमाथि अनुग्रह प्रदान गर्नको निम्ति उपयोग गर्ने बारेमा मात्रै सोच्नुभयो। तथापि, तिनीहरू उहाँका चेलाहरू होलान् भनेर उहाँले आफ्नो आशालाई माथि उठाउनुभएन किनकि उहाँलाई थाहा थियो, तिनीहरू केवल रमाइलो गर्न चाहन्थे र पेटभरि खान चाहन्थे, त्यसैले उहाँले त्यहाँ उहाँसित जे थियो, त्यसको सदुपयोग गर्नुभयो र पाँच हजार मानिसहरूलाई खुवाउन पाँच वटा रोटी र दुई वटा माछाको प्रयोग गर्नुभयो। उहाँले उत्साहजनक कुराहरू हेर्न मन पराउने, आश्चर्यकर्महरू हेर्न चाहने मानिसहरूका आँखालाई खोलिदिनुभयो अनि तिनीहरूले देहधारी परमेश्वरले पूरा गर्न सक्नुहुने कुराहरू आफ्नै आँखाले देखे। प्रभु येशूले छुन सकिने ठोस वस्तुबाट तिनीहरूको उत्सुकतालाई सन्तुष्ट पार्नु भएको भएतापनि, यी पाँच हजार मानिसहरूले केवल राम्रो खाना खान चाहन्छन् भन्ने कुरा उहाँलाई आफ्नो हृदयमा पहिले नै थाहा थियो, त्यसैले उहाँले तिनीहरूलाई प्रचार गर्नुभएन वा केही पनि भन्नुभएन—उहाँले तिनीहरूलाई त्यो आश्चर्यकर्म जसरी घट्यो, त्यसरी नै देख्न दिनुभयो। उहाँले यी मानिसहरूलाई उहाँलाई साँचो रीतिले पछ्याउने उहाँका चेलाहरूलाई जस्तो व्यवहार गर्न सक्नुभएन तर परमेश्वरको हृदयमा सबै सृष्टि उहाँको शासनमुनि हुन्छन्, अनि उहाँको दृष्टिमा भएका सबै सृष्टिलाई उहाँले जब आवश्यक हुन्छ, तब परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिन दिनुहुन्छ। यी मानिसहरूले रोटी र माछा खाइसकेपछि पनि उहाँ को हुनुहुन्थ्यो भनी जानेनन् र उहाँलाई बुझेनन् वा उहाँको बारेमा कुनै विशेष छाप तिनीहरूमाथि परेन वा उहाँप्रति तिनीहरू कृतज्ञ भएनन्, तैपनि परमेश्वरले यसलाई विशेष मुद्दाको रूपमा लिनुभएन—उहाँले तिनीहरूलाई परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिने एउटा सुन्दर अवसर दिनुभयो। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, कि परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ, त्यसमा उहाँ सिद्धान्तवादी हुनुहुन्छ, अनि उहाँले अविश्वासीहरूलाई रेखदेख वा रक्षा गर्नुहुन्न, र विशेष गरी तिनीहरूलाई उहाँको अनुग्रहको आनन्द लिन दिनुहुन्न। के वास्तवमा कुरा यही हो त? परमेश्वरको दृष्टिकोणमा, जबसम्म तिनीहरू उहाँ आफैले सृष्टि गर्नुभएका उहाँका जीवित सृष्टिहरू हुन्, तबसम्म उहाँले तिनीहरूको व्यवस्था र वास्ता गर्नुहुन्छ, र कैयौँ तरिकाले तिनीहरूसँग व्यवहार गर्नुहुन्छ, तिनीहरूको निम्ति योजना बनाउनुहुन्छ र तिनीहरूलाई शासन गर्नुहुन्छ। सबै कुराहरूप्रति परमेश्वरका विचार तथा मनोवृत्ति यिनै हुन्।
रोटी र माछा खाने पाँच हजार मानिसहरूले प्रभु येशूलाई पछ्याउने योजना नबनाए तापनि उहाँले तिनीहरूमाथि कुनै कडा मागहरू राख्नुभएन; तिनीहरूले आफ्नो पेटभरि खाइसकेपछि, प्रभु येशूले के गर्नुभयो, तिमीहरूलाई थाहा छ? के उहाँले तिनीहरूलाई प्रचार समेत गर्नुभयो त? यो गरिसकेपछि उहाँ कहाँ जानुभयो? प्रभु येशूले तिनीहरूलाई केही भन्नुभयो भनी धर्मशास्त्रले उल्लेख गर्दैन, यति मात्रै भनिएको छ कि आफ्नो आश्चर्यकर्म गरिसक्नुभएपछि उहाँ त्यहाँबाट चुपचाप जानुभयो। के उहाँले यी मानिसहरूबाट कुनै मागहरू गर्नुभयो? त्यहाँ कुनै घृणा थियो? अहँ, तीमध्ये कुनै पनि कुरा थिएन। उहाँलाई पछ्याउन नसक्ने यी मानिसहरूलाई उहाँले उप्रान्त कुनै ध्यान दिन चाहनुभएन अनि यस बेला उहाँको हृदय पीडामा थियो। उहाँले मानवजातिको भ्रष्टता देखिसक्नुभएको कारणले अनि मानवजातिबाट आफ्नो तिरस्कार महसुस गरिसक्नुभएको कारणले, जब उहाँले यी मानिसहरूलाई देख्नुभयो र उहाँ तिनीहरूसित हुनुहुन्थ्यो, तब मानव मन्दबुद्धि र अज्ञानताप्रति उहाँ दुःखी हुनुभयो, अनि उहाँको हृदय पीडामा थियो, उहाँले चाहनुभएको एउटै कुरा सकेसम्म चाँडो तिनीहरूलाई छोडेर जानु नै थियो। उहाँको हृदयमा उहाँले तिनीहरूबाट कुनै माग गर्नुभएन, तिनीहरूप्रति उहाँले कुनै ध्यान दिन चाहनुभएन, अनि, त्यति मात्र होइन, उहाँले तिनीहरूमाथि आफ्नो कुनै शक्ति खर्च गर्न चाहनुभएन। तिनीहरूले उहाँलाई पछ्याउन सक्दैनन् भन्ने उहाँलाई थाहा थियो तर यो सबैको बाबजुद, तिनीहरूप्रतिको उहाँको मनोवृत्ति अझै पनि स्पष्टै थियो। उहाँले तिनीहरूलाई दयालु व्यवहार गर्न, तिनीहरूलाई अनुग्रह प्रदान गर्न चाहनुहुन्थ्यो, र उहाँको शासनमुनि रहने हरेक सृष्टिप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति यही नै थियो—हरेक सृष्टिलाई दयापूर्वक व्यवहार गर्ने, तिनीहरूलाई जुटाउने अनि भरणपोषण गर्ने। प्रभु येशू देहधारी हुनुभएको यही कारणले गर्दा नै उहाँले अत्यन्तै स्वभाविक रूपमा परमेश्वरको आफ्नै सार प्रकट गर्नुभयो र यी मानिसहरूलाई दयापूर्वक व्यवहार गर्नुभयो। उहाँले तिनीहरूलाई उदारता तथा सहनशीलताको हृदयले व्यवहार गर्नुभयो, अनि त्यस्तै हृदयले उहाँले तिनीहरूलाई दया देखाउनुभयो। यी मानिसहरूले प्रभु येशूलाई जसरी देखे तापनि, अनि जस्तो प्रकारको परिणाम निस्के तापनि, उहाँले सारा सृष्टिको प्रभुको हैसियतले हरेक सृष्टिसँग व्यवहार गर्नुभयो। उहाँले प्रकट गर्नुभएको हरेक कुरा, परमेश्वरको स्वभाव, अनि उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यही नै थियो। प्रभु येशूले चुपचाप यो कुरा गर्नुभयो, अनि चुपचाप जानुभयो—यो परमेश्वरको स्वभावको कुन पक्ष हो? के यो परमेश्वरको प्रेमपूर्ण दया हो भनेर तिमीहरू भन्न सक्छौ? के यो परमेश्वरको निस्वार्थपन हो भनी तिमीहरू भन्न सक्छौ? के यो साधारण मानिसले गर्न सक्ने कुरा हो? पक्कै पनि होइन! आधारभूत रूपमा, प्रभु येशूले पाँच वटा रोटी र दुई माछा प्रयोग गरी खुवाउनुभएका यी पाँच हजार जना मानिसहरू को थिए? के तिनीहरू उहाँ अनुरूपका मानिसहरू थिए भनेर तिमीहरू भन्न सक्छौ? के तिनीहरू सबै परमेश्वरका प्रतिरोधी थिए भनेर तिमीहरू भन्न सक्छौ? यो निश्चयताका साथ भन्न सकिन्छ कि तिनीहरू प्रभु अनुरूपका थिएनन्, अनि तिनीहरूको सार पूर्ण रूपमा परमेश्वरप्रति शत्रुवत् थियो। तर, परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुभयो? परमेश्वरप्रतिको मानिसहरूको शत्रुतालाई शान्त गर्न उहाँले एउटा विधि प्रयोग गर्नुभयो—यस विधिलाई “दया” भनिन्छ। भनाइको अर्थ, प्रभु येशूले तिनीहरूलाई पापीहरूको रूपमा देख्नु भएको भए तापनि, परमेश्वरको दृष्टिमा तिनीहरू उहाँकै सृष्टि थिए, त्यसैले उहाँले ती पापीहरूलाई दयापूर्वक नै व्यवहार गर्नुभयो। परमेश्वरको सहनशीलता यही हो, अनि यो सहनशीलता परमेश्वरको आफ्नै पहिचान तथा सारद्वारा निर्धारित हुन्छ। त्यसैले, यो यस्तो कुरा हो जुन कार्य गर्न परमेश्वरद्वारा सृष्टि गरिएका कुनै पनि मानिस सक्षम छैनन्—केवल परमेश्वरले मात्रै यो गर्न सक्नुहुन्छ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७६
जब तैँले मानवजातिप्रति परमेश्वरका विचारहरू तथा मनोवृत्तिलाई साँचो रीतिले बुझ्न सक्छस्, जब तैँले सृष्टिका हरेक प्राणीको निम्ति परमेश्वरका भावनाहरू तथा चिन्तालाई साँचो रीतिले बुझ्न सक्छस्, तब सृष्टिकर्ताद्वारा सृष्टि भएका मानिसहरू प्रत्येकको लागि खर्चिने समर्पण तथा प्रेमलाई तैँले बुझ्न सक्नेछस्। जब यो हुनेछ, तब परमेश्वरको प्रेमलाई बुझ्न तैँले दुई वटा शब्दहरू प्रयोग गर्नेछस्। ती दुई शब्दहरू के-के हुन्? कतिपय मानिसहरूले “निस्वार्थ” भन्छन् र कतिपय मानिसहरूले “परोपकारी” भन्छन्। यी दुई शब्दहरूमध्ये “परोपकारी” भन्ने शब्द परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्न सुहाउँदो छैन। मानिसहरूले उदार वा विशाल मन भएको व्यक्तिलाई व्याख्या गर्न यो शब्दको प्रयोग गर्छन्। यो शब्दलाई म घृणा गर्छु किनकि यसले जथाभाबी, कुनै भेदभाव नगरी, कुनै सिद्धान्तको परवाह नगरीकन परोपकार गर्ने कुरालाई जनाउँछ। यो अत्यन्तै भावुक झुकाव हो, जुन मूर्ख तथा अन्योलग्रस्त मानिसहरूका निम्ति सामान्य नै हुन्छ। जब परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्न यो शब्दको प्रयोग गरिन्छ, तब त्यसमा ईश्वरनिन्दाको भाव अवश्य नै हुन्छ। परमेश्वरको प्रेमलाई उपयुक्त ढङ्गले बयान गर्ने मसित यहाँ दुई वटा शब्दहरू छन्। ती के-के हुन् त? पहिलो हो, “असीम”। के यो शब्द अत्यन्तै उत्प्रेरणात्मक छैन र? दोस्रो शब्द हो, “विशाल”। यी शब्दहरू पछाडि वास्तविक अर्थ छ जसलाई म परमेश्वरको प्रेम बयान गर्न प्रयोग गर्छु। अक्षरिक रूपमा लिँदा, “असीम” ले कुनै कुराको आयतन वा क्षमतालाई बयान गर्छ, तर त्यो कुरा जतिसुकै ठूलो भए तापनि, यो यस्तो कुरा हो जसलाई मानिसहरूले छुन वा देख्न सक्छन्। किनभने यसको अस्तित्व हुन्छ—यो एउटा अमूर्त वस्तु होइन तर मानिसहरूलाई तुलनात्मक रूपमा सही र व्यवहारिक ढङ्गले विचारहरू प्रदान गर्न सक्ने कुरा हो। यसलाई तैँले चाहे दुई वा तीन आयामको दृष्टिकोणले हेरे तापनि यसको अस्तित्वलाई तैँले कल्पना गर्नु आवश्यक छैन, किनकि यो वास्तवमै साँचो रूपले अस्तित्वमा भएको कुरा हो। “असीम” भन्ने शब्दले परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्दा यसले उहाँको प्रेमको परिमाणलाई निर्धारण गर्ने प्रयास गरेको जस्तो भाव दिए तापनि, यसले उहाँको प्रेमको परिमाणलाई निर्धारण गर्न सकिँदैन भन्ने अनुभूति पनि दिन्छ। म भन्छु कि परमेश्वरको प्रेमको परिमाणलाई निर्धारण गर्न सकिन्छ किनकि उहाँको प्रेम रित्तो छैन, न त यो मनगढन्ते कुरा हो। बरु, यो परमेश्वरको शासनमुनि रहेका सबै कुराहरूले पाउने कुरा हो, सारा सृष्टिहरूले विविध स्तरहरू तथा विभिन्न दृष्टिकोणहरूबाट उपभोग गर्ने कुरा हो। मानिसहरूले यसलाई देख्न वा छुन नसके तापनि, यस प्रेमले सबै कुराहरूलाई तब भरणपोषण गर्छ र जीवन दिन्छ जब यसलाई तिनीहरूको जीवनमा थोरै-थोरै गरेर प्रकट गरिन्छ, अनि तिनीहरूले बितेर जाने हरेक क्षणमा उपभोग गर्ने परमेश्वरको प्रेमलाई भरोसा गर्छन् र त्यसको गवाही दिन्छन्। म परमेश्वरको प्रेमको परिमाणलाई निर्धारण गर्न सकिँदैन भनी भन्छु किनकि सबै कुराको निम्ति परमेश्वरका विचारहरू, अनि निश्चित रूपमा मानिसहरूका लागि उहाँका विचारहरू जस्तै, परमेश्वरले सबै कुराहरूको निम्ति प्रबन्ध गर्नुहुन्छ अनि तिनीहरूलाई पालनपोषण गर्नुहुन्छ भन्ने कुराको रहस्यलाई बुझ्नु मानिसहरूको निम्ति कठिन छ। भन्नुको अर्थ, सृष्टिकर्ताले मानवजातिको निम्ति बगाउनुभएको रगत र आँसुलाई कसैले पनि जान्दैन। आफ्नै हातहरूले सृष्टि गर्नुभएको मानवजातिको निम्ति सृष्टिकर्तासित भएको प्रेमको गहिराइ वा वजन कसैले आत्मसात् गर्न सक्दैन, कसैले बुझ्न सक्दैन। परमेश्वरको प्रेमलाई असीम भनी बयान गर्नु भनेको मानिसहरूलाई यसको अस्तित्वको चौडाइ तथा सत्यतालाई सराहना तथा बुझ्न सहायता गर्नु हो। यो यसकारण पनि हो ताकि मानिसहरूले अझ गहिरो प्रकारले “सृष्टिकर्ता” को वास्तविक अर्थलाई राम्ररी बुझ्न सकून्, ताकि मानिसहरूले “सृष्टि” भन्ने संज्ञाको साँचो अर्थको गहिरो बुझाइ हासिल गर्न सकून्। “विशाल” भन्ने शब्दले सामान्यतया कुन कुराको व्याख्या गर्दछ? सामान्यतया समुद्र वा ब्रम्हाण्डका व्याख्या गर्न यसको प्रयोग गरिन्छ, उदाहरणको लागि: “विशाल ब्रम्हाण्ड” वा “विशाल समुद्र”। ब्रम्हाण्डका फैलावट तथा अति गहिराइ मानव समझभन्दा परको कुरा हो; यो यस्तो कुरा हो जसले मानिसको कल्पनालाई उत्तेजित गर्छ, यस्तो कुरा जसको निम्ति तिनीहरूले ठूलो विस्मयको अनुभूति गर्छन्। यसको रहस्य तथा गम्भीरतालाई देख्न त सकिन्छ तर यी पहुँचभन्दा पर छन्। जब तँ समुद्रको बारेमा सोच्छस्, तँ यसको चौडाइको बारेमा सोच्छस्—यो असीमित देखिन्छ, अनि तैँले यसको रहस्य र थोकहरूलाई थाम्न सक्ने यसको ठूलो क्षमतालाई अनुभूति गर्न सक्छस्। त्यसैले, यो कति बहुमूल्य छ भनी अनुभूति गर्न, उहाँको प्रेमको अथाह सुन्दरता अनि उहाँको प्रेमको शक्ति अनन्त र व्यापक छ भनी अनुभूति गर्न मानिसहरूलाई सहायता गर्नको लागि मैले परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्न “विशाल” भन्ने शब्दको प्रयोग गरेको हुँ। उहाँको प्रेमको पवित्रतालाई अनुभूति गर्न, र उहाँको प्रेमद्वारा प्रकट गरिएको परमेश्वरको गौरव तथा उल्लङ्घन गर्न नसकिने उहाँको स्वभाव अनुभूति गर्न मानिसहरूलाई सहायता गर्नको लागि मैले यो शब्दको प्रयोग गरेँ। अब, के परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्नको निम्ति “विशाल” भन्ने शब्द सुहाउँदो शब्द हो भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? के परमेश्वरको प्रेम “असीम” र “विशाल” भन्ने यी दुई शब्दको नापमा पुग्न सक्छ? अवश्य सक्छ! मानव भाषामा, यी दुई शब्द मात्रै केही हदसम्म सुहाउँदो छन्, अनि परमेश्वरको प्रेमलाई बयान गर्न तुलनात्मक रूपले उचित छन्। के तिमीहरूलाई त्यस्तो लाग्दैन? यदि मैले तिमीहरूलाई परमेश्वरको प्रेमबारे बयान गर्न लगाएँ भने के तिमीहरू यी दुई शब्दको प्रयोग गर्छौ? सायद तिमीहरूले त्यसो गर्दैनौ, किनकि परमेश्वरको प्रेम सम्बन्धी तिमीहरूको बुझाइ तथा सराहना दुई आयामको दृष्टिकोणको क्षेत्रभित्र सीमित छ, अनि यो तीन आयामको स्थानको उचाइमा उक्लेको छैन। यसैले, यदि मैले तिमीहरूलाई परमेश्वरको प्रेमको बयान गर्न दिएँ भने तिमीहरूले शब्दहरूको कमी भएको महसुस गर्नेथियौ, सायद तिमीहरू निःशब्द पनि हुने थियौ होला। आज दुई शब्दको बारेमा मैले तिमीहरूसित जुन कुरा गरेँ, त्यसबारे बुझ्न तिमीहरूलाई कठिन भयो होला वा सायद तिमीहरू पूर्ण रूपमा सहमत हुँदैनौ होला। यसले पनि देखाउँछ कि परमेश्वरको प्रेम सम्बन्धी तिमीहरूको सराहना तथा बुझाइ सतही छ र साँघुरो क्षेत्रभित्र सीमित छ। मैले अघि भनेँ कि परमेश्वर निःस्वार्थी हुनुहुन्छ; तिमीहरू “निःस्वार्थी” भन्ने यो शब्दलाई सम्झिन्छौ। के परमेश्वरको प्रेमलाई निःस्वार्थी भनेर मात्र बयान गर्न सकिन्छ भन्ने कुराको सम्भावना छ? के यो निकै साँघुरो क्षेत्र होइन र? तिमीहरूले यो विषयमा अझै बढी चिन्तन गर्नुपर्छ ताकि तिमीहरूले यसबाट केही हासिल गर्न सक।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७७
लाजरसको पुनरुत्थानले परमेश्वरलाई महिमित तुल्याउँछ
यूहन्ना ११:४३-४४ अनि जब उहाँले त्यसरी बोलिसक्नुभएपछि, उहाँले उच्च स्वरमा “लाजरस, बाहिर आऊ” भनी भन्नुभयो। तब तिनी, अर्थात् कात्रोले हात र खुट्टा बेह्रिएकै अवस्थामा मरेको मानिस बाहिर आए, अनि तिनको अनुहार रुमालले बेह्रिएको थियो। येशूले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, तिनका कपडाहरू निकाल र तिनलाई जान देओ।
यस अध्यायलाई पढिसकेपछि तिमीहरूलाई कस्तो अनुभव भयो? प्रभु येशूले गर्नुभएको यो आश्चर्यकर्मको महत्त्व पहिलेको भन्दा धेरै ठूलो छ, किनकि एउटा मरेको मानिसलाई चिहानबाट फर्काएर ल्याउनुभन्दा बढी विस्मयकारी कुनै आश्चर्यकर्म हुँदैन। त्यस युगमा, प्रभु येशूले त्यस्तो कुनै काम गर्नु अत्यन्तै अर्थपूर्ण थियो। परमेश्वर देह हुनुभएको कारणले, मानिसहरूले उहाँको शारीरिक रूप, उहाँको व्यवहारिक पक्ष, अनि उहाँको महत्त्वहीन पक्ष मात्र देख्न सक्थे। यदि कतिपय मानिसहरूले उहाँको चरित्रको केही कुरा वा उहाँमा भएको जस्तो देखिने केही विशेष क्षमताहरू देखे र बुझे भने पनि प्रभु येशू कहाँबाट आउनुभयो, उहाँको सारमा उहाँ साँच्चै को हुनुहुन्छ, उहाँ वास्तवमा अन्य कुन-कुन कुराहरू गर्न सक्षम हुनुहुन्छ भन्ने बारेमा कसैलाई थाहा थिएन। यी सबै कुरा मानिसजातिको निम्ति अज्ञात थियो। धेरै मानिसहरूले प्रभु येशू ख्रीष्टको बारेमा रहेका यी प्रश्नहरूको उत्तर दिन, अनि सत्यतालाई जान्नको लागि प्रमाण भेट्टाउन चाहन्थे। के परमेश्वरले आफ्नो पहिचानलाई प्रमाणित गर्न केही गर्न सक्नुहुन्थ्यो? परमेश्वरको निम्ति, यो साह्रै सजिलो थियो—यो सजिलै हासिल गर्न सकिने कुरा थियो। आफ्नो पहिचान तथा सारलाई प्रमाणित गर्न उहाँले केही कुरा कुनै पनि ठाउँमा, कुनै पनि समयमा गर्न सक्नुहुन्थ्यो तर परमेश्वरको काम गर्ने आफ्नै तरिकाहरू थिए—योजनासहित, अनि चरणबद्ध रूपमा। उहाँले अन्धाधुन्ध कामहरू गर्नुभएन, बरु जुन कुरा उहाँले मानिसलाई देखाउनुहुन्थ्यो, अर्थले भरिएको हुन्थ्यो त्यस्तो कुनै कुरा गर्न उहाँले ठीक समय र ठीक अवसर खोज्नुहुन्थ्यो। यस प्रकारले, उहाँले आफ्नो अख्तियार तथा पहिचानलाई प्रमाणित गर्नुभयो। त्यसोभए, के लाजरसको पुनरुत्थानले प्रभु येशूको पहिचानलाई प्रमाणित गर्न सक्यो त? धर्मशास्त्रको निम्न अध्यायलाई हेरौँ: “अनि जब उहाँले त्यसरी बोलिसक्नुभएपछि, उहाँले उच्च स्वरमा ‘लाजरस, बाहिर आऊ’ भनी भन्नुभयो। तब मरेको मानिस तिनी बाहिर आए…।” जब प्रभु येशू ख्रीष्टले यसो गर्नुभयो, तब उहाँले केवल एउटा कुरा गर्नुभयो: “लाजरस, बाहिर आऊ।” तब लाजरस उसको चिहानबाट बाहिर आए—प्रभुले उच्चारण गर्नुभएका केवल केही वचनहरूको कारणले यो कार्य सम्पन्न भएको थियो। त्यस समयावधिमा, प्रभु येशूले वेदी खडा गर्नुभएन, अनि उहाँले कुनै अन्य कामहरू गर्नुभएन। उहाँले केवल एउटै कुरा गर्नुभयो। यसलाई आश्चर्यकर्म भन्न सकिन्छ कि आज्ञा? अथवा, के त्यो कुनै प्रकारको जादुगरी थियो? झट्ट हेर्दा, यसलाई आश्चर्यकर्म भन्न सकिन्छ कि भन्ने देखिन्छ, अनि यदि तैँले यसलाई आधुनिक दृष्टिकोणबाट हेर्छस् भने तैँले यसलाई आश्चर्यकर्म नै भन्न सक्छस्। तैपनि, यसलाई मृतकबाट प्राण फर्काउनको निम्ति बोलाइने एक प्रकारको जादु भनेर निश्चय नै भन्न सकिँदैन, र यो कुनै पनि प्रकारको जादूगरी अवश्य थिएन। यो आश्चर्यकर्म सृष्टिकर्ताको अख्तियारको सबैभन्दा सामान्य अनि सानो प्रदर्शन थियो भन्नु सही हुन्छ। यो परमेश्वरको अख्तियार र शक्ति हो। कुनै व्यक्तिलाई मर्न दिने, उसको आत्मालाई उसको शरीर छोडेर मृत लोक वा त्यो जहाँसुकै जानुपर्ने हो त्यहाँ जान दिने अधिकार परमेश्वरसित छ। व्यक्तिको मृत्यु हुने समय र मृत्युपछि तिनीहरू जानुपर्ने ठाउँ—यी कुराहरू परमेश्वरद्वारा निर्धारित हुन्छन्। उहाँले यी निर्णयहरू मानवहरू, घटनाहरू, वस्तुहरू, स्थान वा भूगोलको दबाबमा नपरी कुनै पनि समयमा र कुनै पनि ठाउँमा गर्न सक्नुहुन्छ। यदि उहाँले यो गर्न चाहनुहुन्छ भने उहाँले यो गर्न सक्नुहुन्छ, किनकि सबै कुराहरू र जीवित प्राणीहरू उहाँको शासनको अधीनमा छन् र सबै कुराहरू उहाँको वचन र उहाँको अधिकारद्वारा जन्मन्छन्, जिउँछन्, र नष्ट हुन्छन्। उहाँले मृतकलाई बौरी उठाउन सक्नुहुन्छ, अनि यो पनि उहाँले कुनै पनि समयमा, कुनै पनि स्थानमा गर्नसक्ने कुरा हो। यो केवल सृष्टिकर्तामा निहित रहेको अख्तियार हो।
लाजरसलाई मृतकबाट फर्काउने जस्ता कार्यहरू गर्ने क्रममा प्रभु येशूको लक्ष्य भनेको मानिसहरू तथा शैतान देखाउन प्रमाण दिनु थियो, र मानिसहरू तथा शैतानलाई मानवजातिको बारेमा हरेक कुरा, मानवजातिको जीवन तथा मृत्यु परमेश्वरद्वारा निर्धारित हुन्छन्, अनि उहाँ देहधारी भइसक्नुभएको भए तापनि, देख्न सकिने भौतिक संसारको साथै मानिसहरूले देख्न नसक्ने आत्मिक संसारमाथि उहाँको हुकुम कायम छ भन्ने कुरा जान्न दिनु थियो। यो यसकारण गरिएको थियो ताकि मानवजातिको सबै कुरा शैतानको अधीनमा छैन भनी मानवजाति र शैतानले जान्न सकून्। यो परमेश्वरको अधिकारको प्रकाश तथा प्रदर्शन थियो, अनि यो मानवजातिको जीवन र मृत्यु परमेश्वरको हातमा छन् भनी सबै कुराहरूलाई सन्देश पठाउने परमेश्वरको एउटा तरिका पनि थियो। प्रभु येशूले लाजरसलाई गर्नुभएको पुनरुत्थान सृष्टिकर्ताले मानवजातिलाई शिक्षा र प्रशिक्षण दिने एउटा तरिका थियो। यो एउटा यस्तो ठोस कार्य थियो जसमा मानवजातिलाई शिक्षा दिन र प्रबन्ध गर्न उहाँले आफ्नो शक्ति र अख्तियारको प्रयोग गर्नुभयो। यी वचनहरू प्रयोग नगरी सबै कुराहरू उहाँको अधिकारमा छन् भन्ने सत्यता मानिसहरूलाई देखाउने सृष्टिकर्ताको तरिका थियो। यो उहाँद्वारा बाहेक अरू कसैमा मुक्ति छैन भनी मानवजातिलाई यी व्यवहारिक कार्यहरूद्वारा बताउने उहाँको एउटा तरिका थियो। मानवजातिलाई प्रशिक्षण दिन उहाँले प्रयोग गर्नुभएको यो शान्त विधि अनन्त, अमेट छ, जसले मानव हृदयहरूमा कहिल्यै ओइलाउन नसक्ने झट्का र अन्तर्दृष्टि ल्याउँछ। लाजरसको पुनरुत्थानले परमेश्वरलाई महिमित तुल्यायो—परमेश्वरका हरेक अनुयायीहरूमाथि यसको गहिरो प्रभाव छ। यो घटना गहिरो प्रकारले बुझ्ने हरेक व्यक्तिमा केवल परमेश्वरले मात्र मानवजातिको जीवन र मृत्युमाथि हुकुम चलाउन सक्नुहुन्छ भन्ने बुझाइ र दर्शनलाई यसले दृढतासहित स्थापित गरिदिन्छ। परमेश्वरसित यस्तो अख्तियार भए तापनि, लाजरसको मृत्युद्वारा उहाँले मानवजातिको जीवन र मृत्युमाथि आफ्नो सार्वभौमिकता छ भन्ने बारेमा सन्देश पठाउनुभएको भए तापनि, यो उहाँको प्राथमिक काम थिएन। परमेश्वरले अर्थविनाको कुनै काम गर्नुहुन्न। उहाँले गर्नुहुने हरेक कुरा ठूलो महत्त्वको हुन्छ र यो सम्पत्तिको भण्डारमा एउटा श्रेष्ठ रत्न हो। “एउटा व्यक्तिलाई त्यसको चिहानबाट बाहिर आउने तुल्याउनु” लाई उहाँले आफ्नो कामको प्राथमिक वा एक मात्र उद्देश्य वा अंश बनाउनुहुन्न। परमेश्वरले कुनै पनि काम अर्थविना गर्नुहुन्न। एक मात्र घटनाको रूपमा लाजरसको पुनरुत्थान परमेश्वरको अख्तियारलाई प्रदर्शन गर्न र प्रभु येशूको पहिचानलाई प्रमाणित गर्न पर्याप्त थियो। त्यसैकारण प्रभु येशूले यस प्रकारको आश्चर्यकर्म दोहोर्याउनुभएन। परमेश्वरले आफ्नै सिद्धान्तहरू अनुसार कामहरू गर्नुहुन्छ। मानव भाषामा भन्दा, परमेश्वरले आफ्नो मन गम्भीर विषयवस्तुहरूले मात्रै भर्नुहुन्छ भनेर भन्न सकिन्छ। भनाइको अर्थ, जब परमेश्वरले केही गर्नुहुन्छ, तब उहाँ आफ्नो कामको उद्देश्यबाट बहकिनुहुन्न। यस चरणमा उहाँले कुन काम गर्न चाहनुहुन्छ, के पूरा गर्न चाहनुहुन्छ सो उहाँ जान्नुहुन्छ अनि आफ्नो योजनाअनुसार उहाँले दृढतापूर्वक काम गर्नुहुनेछ। यदि भ्रष्ट व्यक्तिसित त्यस्तो प्रकारको क्षमता भएको भए, ऊ कति भयङ्कर छ भनी अरूले जानून्, तिनीहरू उसको सामु झुकून्, उसले तिनीहरूलाई नियन्त्रण गर्न र निल्न सकून् भनेर उसले केवल आफ्नो क्षमता प्रदर्शन गर्ने तरिकाहरूको बारेमा सोचिरहनेथियो। यो शैतानबाट आउने दुष्टता हो—यसलाई भ्रष्टता भनिन्छ। परमेश्वरसित यस्तो भ्रष्टता छैन, अनि उहाँसित यस्तो सार छैन। उहाँले केही गर्नुको पछाडि आफैलाई प्रदर्शन गर्नु होइन, तर मानवजातिलाई अझै बढी प्रकाश तथा मार्गदर्शन दिनु हो, त्यसैकारण मानिसहरूले बाइबलमा यस्तो प्रकारको घटनाको उदाहरणहरू अत्यन्तै थोरै मात्रै देख्छन्। यसको अर्थ प्रभु येशूका शक्तिहरू सीमित थिए, वा उहाँ त्यस्ता कुराहरू गर्न असक्षम हुनुहुन्थ्यो भन्ने होइन। कुरा केवल यति मात्रै हो कि परमेश्वरले त्यो गर्न चाहनुभएन किनकि प्रभु येशूले लाजरसलाई गर्नुभएको पुनरुत्थानको व्यवहारिक महत्त्व थियो, अनि यसको कारण यो पनि हो कि परमेश्वर देहधारी हुनुको प्राथमिक काम आश्चर्यकर्महरू गर्नु, मानिसहरूलाई मरेको अवस्थाबाट फर्काएर ल्याउनु थिएन, तर मानवजातिको उद्धारको काम थियो। त्यसकारण, प्रभु येशूले पूरा गर्नुभएको अधिकांश काम मानिसहरूलाई शिक्षा दिनु, तिनीहरूको निम्ति उपलब्ध गराउनु, र तिनीहरूलाई सहायता गर्नु थियो, अनि लाजरसलाई पुनरुत्थान गर्नु जस्ता घटनाहरू प्रभु येशूले गर्नुभएको सेवकाइको केवल एउटा सानो अंश मात्र थियो। यति मात्र होइन, के भन्न सकिन्छ भने, “प्रदर्शन गर्नु” परमेश्वरको सारको एउटा भाग होइन, त्यसैले धेरै आश्चर्यकर्महरू प्रदर्शन नगरेर उहाँले जानी-बुझी आफूमाथि प्रतिबन्ध गरिरहनुभएको थिएन, न त वातावरणीय सीमाहरूको कारणले यसो भएको थियो, अनि शक्तिको कमीको कारणले त निश्चय नै यसो भएको थिएन।
जब प्रभु येशूले लाजरसलाई मरेको अवस्थाबाट फर्काइ ल्याउनुभयो, तब उहाँले यी वचनहरू मात्र प्रयोग गर्नुभयो: “लाजरस, बाहिर आऊ।” यसबाहेक उहाँले अरू केही भन्नुभएन। त्यसैले, यी वचनहरूले के कुरालाई प्रदर्शन गर्छ? यी वचनहरूले मरेको मानिसलाई पुनरुत्थान गर्ने लगायत परमेश्वरले बोलेर जे पनि सम्पन्न गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने कुरालाई प्रदर्शन गर्छ। जब परमेश्वरले सबै थोक सृष्टि गर्नुभयो, जब उहाँले संसार सृष्टि गर्नुभयो, उहाँले वचनहरूद्वारा सो गर्नुभयो—बोलिएका आज्ञाहरू, अख्तियारपूर्ण वचनहरू, अनि यस प्रकारले सबै कुराहरू सृष्टि गरिए, अनि यसरी, यो सम्पन्न भयो। प्रभु येशूद्वारा बोलिएका यी केही वचनहरू स्वर्ग, पृथ्वी र यावत् थोक सृष्टि गर्ने क्रममा परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू जस्तै थिए; यही प्रकारले, तिनमा परमेश्वरको अख्तियार र सृष्टिकर्ताको शक्ति थियो। परमेश्वरको मुखबाट निस्केका वचनहरूको कारणले सबै थोक बनिए र दृढ भइ खडा रहे, अनि त्यही प्रकारले, प्रभु येशूको मुखबाट निस्केका वचनहरूको कारणले लाजरस आफ्नो चिहानबाट बाहिर निस्क्यो। उहाँको देहधारी शरीरमा प्रदर्शन गरिएको र पूरा भएको परमेश्वरको अख्तियार यही थियो। यस प्रकारको अख्तियार र क्षमता सृष्टिकर्ताको स्वामित्वको कुरा थियो अनि सृष्टिकर्ता साकार हुनुभएको मानिसको पुत्रको स्वामित्वको कुरा थियो। लाजरसलाई मरेको अवस्थाबाट बिउँताएर परमेश्वरले मानवजातिलाई सिकाउनुभएको बुझाइ यही थियो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७८
येशूमाथि फरिसीहरूको न्याय
मर्कूस ३:२१-२२ अनि जब उहाँका मित्रहरूले यो सुने, उहाँलाई समात्न तिनीहरू बाहिर निस्के: किनकि तिनीहरूले भने, उहाँ आफ्नो नियन्त्रणमा हुनुहुन्न। अनि येरूशलेमबाट आएका शास्त्रीहरूले भने, त्यससँग बालजिबुल छ, र त्यसले भूतहरूको राजकुमारद्वारा भूतहरूलाई निकाल्छ।
फरिसीहरूलाई येशूको हप्की
मत्ती १२:३१-३२ म किन तिमीहरूलाई भन्दछु, मानिसका सबै किसिमका पापहरू र ईश्वरनिन्दा क्षमा गरिनेछन्: तर मानिसले पवित्र आत्माको विरुद्ध गरेको ईश्वरनिन्दा क्षमा गरिनेछैन। र जसले मानिसको पुत्रको विरुद्धमा वचन बोल्छ, उसलाई क्षमा दिइनेछ: तर जसले पवित्र आत्माको विरुद्धमा बोल्छ, उसलाई क्षमा गरिनेछैन, न त यस संसारमा, न त आउनेवाला संसारमा।
मत्ती २३:१३-१५ तर शास्त्रीहरू र फरिसीहरू, ढोङ्गीहरू हो, तिमीहरूलाई धिक्कार छ! किनभने तिमीहरूले मानिसहरूको विरुद्ध स्वर्गको राज्य बन्द गर्छौ: किनभने न त तिमीहरू आफै जान्छौ, न भित्र प्रवेश गरिरहेकाहरूलाई नै प्रवेश गर्न दिन्छौ। शास्त्रीहरू र फरिसीहरू, ढोङ्गीहरू हो, तिमीहरूलाई धिक्कार छ! किनकि तिमीहरू विधवाका घरहरू निल्छौ र लामा प्रार्थना गरेको स्वाँग पार्छौ: यसैले तिमीहरूले ठूलो दण्ड पाउनेछौ। शास्त्रीहरू र फरिसीहरू, ढोङ्गीहरू हो, तिमीहरूलाई धिक्कार छ! किनभने एक जनालाई आफ्नो मतमा ल्याउनको लागि तिमीहरू समुद्र र भूमि चहार्छौ, अनि ऊ मतमा आएपछि उसलाई तिमीहरूभन्दा दुई गुणा बढी नरकको बालक बनाउँछौ।
माथिका दुई खण्डहरूको विषयवस्तु फरक छ। पहिले, हामी पहिलो खण्डलाई हेरौँ: येशूमाथि फरिसीहरूको न्याय।
बाइबलमा, येशू स्वयम् र उहाँले गर्नुभएका कामहरूको बारेमा फरिसीहरूको मूल्याङ्कन यस्तो थियो: “… तिनीहरूले भने, उहाँ आफ्नो नियन्त्रणमा हुनुहुन्न। … त्यससँग बालजिबुल छ, र त्यसले भूतहरूको राजकुमारद्वारा भूतहरूलाई निकाल्छ” (मर्कूस ३:२१-२२)। प्रभु येशूको बारेमा शास्त्री र फरिसीहरूको न्याय तिनीहरूले अन्य मानिसहरूका वचनहरू अनुकरण गरेर भनेका मात्र थिएनन्, न त त्यो आधारहीन अनुमान नै थियो—यो प्रभु येशूका कार्यहरूका बारेमा तिनीहरूले जे देखे र सुने त्यसबाट तिनीहरूले निकालेको निष्कर्ष थियो। तिनीहरूको निष्कर्ष बाहिरी रूपमा न्यायको नाउँमा गरिएको जस्तो अनि मानिसको नजरमा त्यो न्यायसङ्गत जस्तो देखिएको भए तापनि, तिनीहरूले जुन अहङ्कारले प्रभु येशूलाई न्याय गरे, त्यो तिनीहरूले समेत सहन कठिन थियो। प्रभु येशूप्रतिको तिनीहरूको घृणाको उन्मत्त ऊर्जाले तिनीहरूको आफ्नै जङ्गली आकांक्षाहरू अनि दुष्ट शैतानिक मुखाकृति, साथै द्वेषपूर्ण स्वभावलाई उजागर गरेको थियो जसद्वारा तिनीहरू परमेश्वरको विरोध गर्थे। प्रभु येशूको न्याय गर्दा तिनीहरूले भनेका यी कुराहरू तिनीहरूका पागलपूर्ण आकांक्षाहरू, ईर्ष्या, अनि परमेश्वर र सत्यताप्रति तिनीहरूको शत्रुताको कुरूप र द्वेषपूर्ण प्रकृतिबाट प्रेरित थिए। तिनीहरूले प्रभु येशूका कामहरूको स्रोतबारे अनुसन्धान गरेनन्, न त उहाँले भन्नुभएको वा गर्नुभएको कामको सारलाई नै अनुसन्धान गरे। त्यसको साटो, उहाँले गर्नुभएको कामलाई तिनीहरूले उन्मादपूर्ण उत्तेजनाको अवस्थामा अनि जानाजानी द्वेष भावनाले आक्रमण र अपमान गरे। यहाँसम्म कि उहाँको आत्मा अर्थात् पवित्र आत्मा, जुन परमेश्वरका आत्मा हो, उहाँलाई जानी-जानी अपमान गरे। तिनीहरूले “उहाँ आफ्नो नियन्त्रणमा हुनुहुन्न,” “बालजिबुल,” र “भूतहरूको राजकुमार” भनी भन्नुको अर्थ यही हो। भनाइको अर्थ, तिनीहरूले परमेश्वरका आत्मालाई बालजिबुल तथा दुष्ट आत्माहरूको राजकुमार हो भनी भने। परमेश्वरको देहधारी आत्मा, जसले देह धारण गर्नुभएको थियो, उहाँको कामलाई तिनीहरूले पागलपनको संज्ञा दिए। तिनीहरूले परमेश्वरका आत्मालाई बालजिबुल र दियाबलसहरूका राजा भनेर मात्र निन्दा गरेनन्, तर परमेश्वरको कामलाई तिरस्कार गरे अनि प्रभु येशूलाई तिरस्कार र निन्दा गरे। परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको विरोध र निन्दाको सार शैतान तथा दुष्ट आत्माद्वारा परमेश्वरप्रति गरिएको विरोध र निन्दाको सारसित पूर्ण रूपले समान थियो। त्यसले भ्रष्ट मानिसहरूलाई मात्र प्रतिनिधित्व गर्दैनथ्यो तर धेरै हदसम्म, ती शैतानको नै मूर्त रूप थिए। मानवजातिको माझमा तिनीहरू शैतानको माध्यम थिए, अनि तिनीहरू शैतानको मतियार तथा नोकर थिए। प्रभु येशू ख्रीष्टप्रतिको तिनीहरूको निन्दा र तिनीहरूको बदनामीको सार प्रतिष्ठाको निम्ति परमेश्वरसितको तिनीहरूको संघर्ष थियो, परमेश्वरसितको तिनीहरूको द्वन्द्व थियो, अनि परमेश्वरलाई तिनीहरूले गरेको अन्त्यहीन परीक्षा थियो। परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको विरोधको सार तथा उहाँप्रतिको तिनीहरूको शत्रुताको मनोवृत्ति, साथै तिनीहरूका वचन तथा तिनीहरूका विचारहरूले प्रत्यक्ष रूपमा परमेश्वरका आत्मालाई निन्दा गरेको र क्रोधित तुल्याएको थियो। यसरी, तिनीहरूले जे भने र गरे, त्यस अनुसार परमेश्वरले एउटा उचित न्याय निर्धारित गर्नुभयो, अनि तिनीहरूका कार्यहरूलाई पवित्र आत्माको विरुद्धमा गरिएको पाप भएको ठहर गर्नुभयो। यो पाप यस संसारमा अनि आउने संसारमा पनि अक्षम्य हुन्छ, जुन कुरालाई धर्मशास्त्रको निम्न खण्डमा प्रमाणित गरिएको छ: “मानिसले पवित्र आत्माको विरुद्ध गरेको ईश्वरनिन्दा क्षमा गरिनेछैन,” र, “जसले पवित्र आत्माको विरुद्धमा बोल्छ, उसलाई क्षमा गरिनेछैन, न त यस संसारमा, न त आउनेवाला संसारमा।” आज, हामी परमेश्वरबाट आएका यी वचनहरूको साँचो अर्थको बारेमा कुरा गरौँ: “उसलाई क्षमा गरिनेछैन, न त यस संसारमा, न त आउनेवाला संसारमा।” अर्थात्, परमेश्वरले कसरी वचनहरूलाई पूरा गर्नुहुन्छ भन्ने रहस्यलाई खोलौं: “उसलाई क्षमा गरिनेछैन, न त यस संसारमा, न त आउनेवाला संसारमा।”
हामीले कुरा गरेको हरेक कुरा मानिसहरू, घटना तथा काम-कुराहरूप्रति परमेश्वरको स्वभाव र मनोवृत्तिसँग सम्बन्धित छ। स्वभाविक रूपले, माथिका यी दुई अध्यायहरू पनि यसको कुनै अपवाद होइनन्। धर्मशास्त्रका यी दुई खण्डहरूमा तिमीहरूले केही याद गर्यौ? कोही मानिसहरूले भन्छन्, कि तिनीहरूले त्यसमा परमेश्वरको क्रोध देख्छन्। कोही मानिसहरू भन्छन्, कि तिनीहरूले परमेश्वरको स्वभावको त्यो पक्ष देख्छन् जसले मानवजातिको उल्लङ्घन सहँदैन, अनि यदि मानिसहरूले परमेश्वरप्रति कुनै निन्दात्मक काम गर्छन् भने तिनीहरूले परमेश्वरको क्षमा प्राप्त गर्ने छैनन्। यी खण्डहरूमा मानिसहरूले मानवजातिको उल्लङ्घनप्रति परमेश्वरको क्रोध तथा असहनशीलतालाई देख्छन् भन्ने तथ्यको बावजुद पनि, तिनीहरूले अझै उहाँको मनोवृत्तिलाई साँचो रीतिले बुझ्दैनन्। उहाँलाई निन्दा गर्ने र क्रोधित तुल्याउनेप्रति उहाँको साँचो मनोवृत्ति तथा उहाँको दृष्टिकोण यी दुई खण्डहरूमा अन्तर्निहित रूपमा लुकेका छन्। उहाँको मनोवृत्ति र दृष्टिकोणले निम्न खण्डको साँचो अर्थलाई प्रदर्शन गर्दछन्: “जसले पवित्र आत्माको विरुद्धमा बोल्छ, उसलाई क्षमा गरिनेछैन, न त यस संसारमा, न त आउनेवाला संसारमा।” जब मानिसहरूले परमेश्वरलाई निन्दा गर्छन् अनि जब तिनीहरूले उहाँलाई क्रोधित तुल्याउँछन्, तब उहाँले एउटा फैसला जारी गर्नुहुन्छ, अनि त्यो फैसला उहाँद्वारा जारी गरिएको परिणाम हो। यसलाई बाइबलमा यसरी व्याख्या गरिएको छ: “म किन तिमीहरूलाई भन्दछु, मानिसका सबै किसिमका पापहरू र ईश्वरनिन्दा क्षमा गरिनेछन्: तर मानिसले पवित्र आत्माको विरुद्ध गरेको ईश्वरनिन्दा क्षमा गरिनेछैन” (मत्ती १२:३१), र “तर शास्त्रीहरू र फरिसीहरू, ढोङ्गीहरू हो, तिमीहरूलाई धिक्कार छ!” (मत्ती २३:१३)। तथापि, ती शास्त्री तथा फरिसीहरू, साथै यी कुराहरू भन्नुभएपछि प्रभु येशू पागल हुनुहुन्छ भन्ने ती मानिसहरूको परिणाम के थियो भनेर के बाइबलमा लेखिएको छ? के तिनीहरूले कुनै दण्ड भोगे भनी लेखिएको छ? छैन—यसलाई निश्चित रूपमा भन्न सकिन्छ। यहाँ “छैन” भनेर त्यस्तो कुनै कुराको अभिलेख छैन भनिएको होइन, तर यति मात्रै कि वास्तवमा मानव आँखाले देख्न सकिने कुनै परिणाम थिएन। “लेखिएको थिएन” भन्नुले, निश्चित कुराहरूलाई परिचालन गर्नको निम्ति परमेश्वरको मनोवृत्ति तथा सिद्धान्तहरूको मामलालाई स्पष्ट पार्दछ। परमेश्वरलाई निन्दा गर्ने वा विरोध गर्ने वा उहाँलाई बदनाम समेत गर्नेहरूप्रति पनि—जानी-जानी उहाँलाई आक्रमण गर्ने, बदनाम गर्ने र सराप्ने मानिसहरू—तिनीहरूप्रति उहाँले आफ्नो आँखा चिम्लनुहुन्न वा आफ्नो कान बन्द गर्नुहुन्न तर तिनीहरूप्रति उहाँको स्पष्ट मनोवृत्ति छ। उहाँले यी मानिसहरूलाई तुच्छ ठान्नुहुन्छ, अनि आफ्नो हृदयमा तिनीहरूलाई दोषी ठहर्याउनुहुन्छ। तिनीहरूको परिणाम के हुनेछ भनी उहाँले खुल्लमखुल्ला घोषणा समेत गर्नुहुन्छ, ताकि उहाँलाई निन्दा गर्नेहरूप्रति उहाँको स्पष्ट मनोवृत्ति छ भनी मानिसहरूले जान्न सकून् अनि उहाँले तिनीहरूको परिणाम कसरी निर्धारण गर्नुहुन्छ भनी तिनीहरूले जान्न सकून्। तथापि, परमेश्वरले यी कुराहरू भनिसक्नुभएपछि परमेश्वरले ती मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्नुहुन्छ भन्ने सत्यतालाई मानिसहरूले विरलै मात्र देख्न सके, अनि परमेश्वरले तिनीहरूको निम्ति जारी गर्नुभएको परिणाम र फैसलापछाडिका सिद्धान्तहरू तिनीहरूले बुझ्न सकेनन्। भन्नुको अर्थ, तिनीहरूलाई सम्हाल्नको निम्ति परमेश्वरसँग जुन पद्धति र विधिहरू छन्, तिनलाई मानिसहरूले देख्न सकेनन्। यो, कामहरू गर्ने परमेश्वरका सिद्धान्तहरूसित सम्बन्धित छ। परमेश्वरले केही मानिसहरूको खराब आचरणको निराकरण गर्न तथ्यहरूको घटनालाई प्रयोग गर्नुहुन्छ। यसको अर्थ, उहाँले तिनीहरूको पापको घोषणा गर्नुहुन्न र त्यसको परिणाम निर्धारण गर्नुहुन्न तर तिनीहरूको भागमा परेको दण्ड र उचित बदला दिन उहाँले प्रत्यक्ष रूपमा तथ्यहरूको घटना प्रयोग गर्नुहुन्छ। जब यी तथ्यहरूको घटना घट्छन्, तब मानिसहरूको देहले दण्ड भोग्नेछन्, यसको अर्थ, यो मानव आँखाहरूले देख्न सक्ने दण्ड हुन्छ। केही मानिसहरूको खराब आचरणको निराकरण गर्दा परमेश्वरले तिनीहरूलाई केवल वचनहरूले सराप्नुहुन्छ अनि तिनीहरूमाथि उहाँको रिस बर्सन्छ तर तिनीहरूले पाउने दण्ड मानिसहरूले देख्न नसक्ने कुरा हुनसक्छ। तथापि, यस्तो प्रकारको परिणाम दण्ड दिइनु वा मारिनु जस्ता मानिसहरूले देख्न सक्ने परिणामहरूभन्दा बढी गम्भीर पनि हुनसक्छन्। यसको कारण, यस्तो मानिसलाई नबचाउने, तिनीहरूलाई कृपा वा सहनशीलता नदेखाउने अनि तिनीहरूलाई अब उप्रान्त कुनै अवसरहरू नदिने भनी परमेश्वरले निर्धारण गर्नुभएका परिस्थितिहरूमा उहाँले तिनीहरूप्रति राख्नुहुने मनोवृत्ति भनेको तिनीहरूलाई पन्छ्याउने नै हुन्छ। यहाँ “पन्छ्याउनु” को अर्थ के हो? यस शब्दको आधारभूत अर्थ भनेको कुनै कुरालाई एकातिर पन्छ्याउनु, त्यसलाई बेवास्ता गर्नु र अब उप्रान्त ध्यान नदिनु भन्ने हुन्छ। तर यहाँ जब परमेश्वरले “कसैलाई पन्छ्याउनुहुन्छ”, यसको अर्थका दुई भिन्न व्याख्याहरू हुन्छन्: पहिलो व्याख्या हो, उहाँले त्यस व्यक्तिको जीवन तथा त्यस व्यक्तिको सबै कुरा शैतानद्वारा निराकरण गरिनको निम्ति त्यसलाई सुम्पिदिनुहुनेछ, अनि परमेश्वर त्यस उपरान्त त्यसप्रति जिम्मेवार हुनुहुनेछैन र त्यस व्यक्तिलाई व्यवस्थित गर्नुहुनेछैन। त्यो व्यक्ति पागल होस् वा मूर्ख वा तिनीहरू मरेका होऊन् वा जीवित वा तिनीहरू दण्डको निम्ति नरकमा झरेका हुन्, यी कुनै पनि कुराले परमेश्वरसित सम्बन्ध राख्नेछैन। यसको अर्थ, त्यस्तो सृष्टिको सृष्टिकर्तासित कुनै सम्बन्ध हुनेछैन। दोस्रो व्याख्या हो, त्यस्तो व्यक्तिसित उहाँ स्वयम्ले उहाँको आफ्नै हातले केही गर्ने अठोट परमेश्वरले गर्नुभएको छ। यो सम्भव छ कि उहाँले यस व्यक्तिको सेवाको उपयोग गर्नुहुनेछ वा उहाँले तिनीहरूलाई प्रतिभारको रूपमा प्रयोग गर्नुहुनेछ। यो सम्भव छ कि यस प्रकारको व्यक्तिलाई निराकरण गर्ने विशेष तरिका उहाँसित छ, तिनीहरूलाई व्यवहार गर्ने एउटा विशेष तरिका छ, उदाहरणको निम्ति, पावलसित गरिएको व्यवहार। परमेश्वरको हृदयमा भएको सिद्धान्त तथा मनोवृत्ति यही हो, जसद्वारा उहाँले यस प्रकारको व्यक्तिलाई निराकरण गर्ने अठोट गर्नुभएको छ। त्यसैले, जब मानिसहरूले परमेश्वरलाई विरोध गर्छन्, उहाँलाई बदनाम र निन्दा गर्छन्, यदि तिनीहरूले उहाँको स्वभावलाई उत्तेजित गर्छन् वा यदि तिनीहरूले परमेश्वरलाई उहाँको सहनशीलताको सीमादेखि पर धकेल्छन् भने, परिस्थितिहरू सोच्न नसकिने हुन्छ। सबैभन्दा गम्भीर परिस्थिति भनेको परमेश्वरले तिनीहरूको जीवन र तिनीहरूको सबै कुरा सधैँको लागि शैतानको हातमा सुम्पिदिनुहुनेछ भन्ने हो। तिनीहरूलाई अनन्तसम्मै क्षमा गरिनेछैन। यसको अर्थ, यो व्यक्ति शैतानको मुखको भोजन, त्यसको हातको खेलौना बनेको हुन्छ, अनि त्यसभन्दा उता तिनीहरूसित परमेश्वरको कुनै सम्बन्ध हुनेछैन। शैतानले अय्यूबलाई परीक्षा गरेपछि कस्तो दुर्दशा भयो भनेर के तिमीहरू कल्पना गर्नसक्छौ? अय्यूबको जीवनमा हानि गर्न शैतानलाई अनुमति नदिइएको परिस्थितिमा समेत, अय्यूबले अझै धेरै कष्ट भोगे। अनि शैतानकै हातमा पूर्ण रूपले सुम्पिएको, शैतानकै पकडभित्र रहेको, परमेश्वरको वास्ता तथा कृपालाई पूर्ण रूपले गुमाइसकेको, उप्रान्त सृष्टिकर्ताको शासनमुनि नरहेको, परमेश्वरको आराधना गर्न र उहाँको शासनमुनि उहाँको सृष्टि हुने अधिकारदेखि वञ्चित भएको, अनि सृष्टिका प्रभुसितको आफ्नो सम्बन्ध पूर्ण रूपले तोडिएको व्यक्तिलाई शैतानले गर्ने विध्वंसहरूको कल्पना गर्न झन् कति गाह्रो छैन र? अय्यूबलाई शैतानले गरेको सतावट मानव आँखाले देख्न सकिन्थ्यो तर यदि परमेश्वरले कुनै व्यक्तिको जीवन शैतानको हातमा सुम्पिदिनुभयो भने, परिणामहरू मानव कल्पनाभन्दा बाहिर हुन्छन्। उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरू गाईको रूपमा, वा गधाको रूपमा जन्मिन्छन्, जब कि कतिलाई अशुद्ध, दुष्ट आत्माहरूले भरिएका र कब्जामा पारिएका हुन सक्छन्, इत्यादि। परमेश्वरले शैतानको हातमा सुम्पिदिनुभएका कतिपय मानिसहरूका परिणामहरू यस्तै हुन्छन्। बाहिरबाट हेर्दा, प्रभु येशूलाई तिरस्कार गर्ने, बदनाम गर्ने, दोष लगाउने, निन्दा गर्ने मानिसहरूले कुनै परिणामहरू नभोगेका जस्तो देखिन सक्छ। तैपनि, परमेश्वरसँग हरेक कुरासँग व्यवहार गर्ने शैली हुन्छ। उहाँले हरेक प्रकारको व्यक्तिसँग जसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यसको परिणाम मानिसहरूलाई बताउन उहाँले स्पष्ट भाषा प्रयोग नगर्न सक्नुहुन्छ। कहिलेकाहीँ, उहाँले प्रत्यक्ष रूपले बोल्नुहुन्न, बरु प्रत्यक्ष रूपले व्यवहार गर्नुहुन्छ। उहाँले यसको बारेमा बोल्नुहुन्न भन्दैमा त्यसको परिणाम हुँदैन भन्ने अर्थ लाग्दैन—वास्तवमा, त्यस्तो अवस्थामा परिणाम अझ बढी गम्भीर हुने सम्भावना हुनसक्छ। बाहिरबाट, परमेश्वरले कतिपयलाई आफ्नो मनोवृत्तिको बारेमा स्पष्ट प्रकारले बताउनुहुन्न भन्ने जस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा, परमेश्वरले तिनीहरूलाई लामो समयदेखि कुनै ध्यान दिन चाहनुभएको हुँदैन। उहाँले तिनीहरूलाई उप्रान्त हेर्न चाहनुहुन्न। तिनीहरूले गरेका कुराहरू र तिनीहरूको व्यवहारको कारणले, तिनीहरूको प्रकृति र सारको कारणले, परमेश्वरले तिनीहरूलाई उहाँको दृष्टिबाट हराएको मात्रै चाहनुहुन्छ, तिनीहरूलाई सीधै शैतानको हातमा सुम्पिदिन चाहनुहुन्छ, तिनीहरूको आत्मा, प्राण, शरीर शैतानलाई दिन चाहनुहुन्छ अनि त्यसले तिनीहरूसित जे गरेको चाहन्छ, सो गर्न दिने अनुमति दिन चाहनुहुन्छ। परमेश्वरले कति हदसम्म तिनीहरूलाई घृणा गर्नुहुन्छ, तिनीहरूदेखि उहाँ कति हदसम्म चिढिनुभएको छ भन्ने कुरा स्पष्ट छ। यदि कुनै व्यक्तिले परमेश्वरलाई यस्तो बिन्दुसम्म रिस उठाउँछ कि परमेश्वरले तिनीहरूलाई फेरि हेर्न समेत चाहनहुन्न अनि तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा छोडिदिन तयार हुनुहुन्छ, यस्तो बिन्दुसम्म कि उहाँ आफै तिनीहरूसित व्यवहार गर्न चाहनुहुन्न भने—यदि यो यस्तो बिन्दुसम्म आइपुग्छ जहाँ उहाँले तिनीहरूलाई शैतानको हातमा त्यसले चाहेअनुसार गर्न, तिनीहरूलाई नियन्त्रण गर्न, निल्न, र त्यसलाई जस्तो खुशी लाग्छ, त्यसरी व्यवहार गर्न दिनको निम्ति सुम्पिदिनुहुनेछ भने—तब त्यो व्यक्ति पूर्ण रूपमा सिद्धिनेछ। मानिस हुन पाउने त्यसको अधिकार सधैँको निम्ति रद्द भएको हुन्छ, अनि परमेश्वरको सृष्टि हुन पाउने तिनीहरूको अधिकार अन्त्यमा आइपुगेको हुन्छ। के यो सबैभन्दा कठोर प्रकारको सजाय होइन र?
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ७९
उहाँको पुनरुत्थानपछि उहाँका चेलाहरूलाई येशूका वचनहरू (छनौट गरिएका खण्डहरू)
यूहन्ना २०:२६-२९ अनि फेरि आठ दिनपछि उहाँका चेलाहरू भित्रै थिए र थोमा पनि तिनीहरूसँग थिए: तब ढोकाहरू बन्द भएको अवस्थामा येशू भित्र आउनुभयो र बीचमा खडा भएर भन्नुभयो, तिमीहरूलाई शान्ति होस्। तब उहाँले थोमालाई भन्नुभयो, तिम्रो औँला यहाँ ल्याऊ र मेरा हातहरू हेर; र तिम्रो हात यहाँ ल्याऊ र मेरो कोखामा छिराऊ: र अविश्वासी होइन, तर विश्वास गर्ने होऊ। अनि थोमाले उहाँलाई जवाफ दिएर भने, मेरा प्रभु र मेरा परमेश्वर। येशूले तिनलाई भन्नुभयो, थोमा तिमीले मलाई देखेको कारण विश्वास गरेका छौ: तिनीहरू आशिषित् हुन् जसले देखेका छैनन्, र पनि विश्वास गरेका छन्।
यूहन्ना २१:१६-१७ उहाँले तिनलाई फेरि दोस्रोपटक भन्नुभयो, यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ? तिनले उहाँलाई भने, हो, प्रभु; तपाईंलाई थाहा छ म तपाईंलाई प्रेम गर्छु। उहाँले तिनलाई भन्नुभयो, मेरा भेडालाई खुवाऊ। उहाँले तिनलाई तेस्रोपटक भन्नुभयो, यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ? पत्रुस दुःखित भए किनभने उहाँले तिनलाई तेस्रोपटक “के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ?” भनेर भन्नुभयो। अनि तिनले उहाँलाई भने, प्रभु, तपाईंलाई सबै कुरा थाहा छ; तपाईंलाई थाहा छ, म तपाईंलाई प्रेम गर्छु। येशूले तिनलाई भन्नुभयो, मेरा भेडालाई खुवाऊ।
यी खण्डहरूले प्रभु येशूले उहाँको पुनरुत्थानपछि आफ्ना चेलाहरूलाई गर्नुभएका र भन्नुभएका निश्चित कुराहरू बयान गरेका छन्। पहिले, हामी पुनरुत्थानअघि र पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूमा हुन सक्ने कुनै पनि भिन्नताहरूलाई हेरौं। के उहाँ केही दिनहरूअघिको त्यही प्रभु येशू हुनुहुन्थ्यो त? धर्मशास्त्रमा पुनरुत्थानपछिका प्रभु येशूलाई बयान गर्ने निम्न पङ्क्ति छ: “तब ढोकाहरू बन्द भएको अवस्थामा येशू भित्र आउनुभयो र बीचमा खडा भएर भन्नुभयो, तिमीहरूलाई शान्ति होस्।” यो एकदमै स्पष्ट छ कि त्यस बेला प्रभु येशू अबउप्रान्त देहको शरीरमा हुनुहुन्नथ्यो, उहाँ त अब आत्मिक शरीरमा हुनुहुन्थ्यो। किनभने उहाँले देहका सीमाहरूलाई पार गरिसक्नुभएको थियो; ढोका बन्द भए पनि, उहाँ मानिसहरूको माझमा आउन सक्नुभयो र तिनीहरूले उहाँलाई देख्न सके। पुनरुत्थानपछिका प्रभु येशू र पुनरुत्थानअघि देहमा जिइरहनुभएका प्रभु येशूबीचको सबैभन्दा ठूलो भिन्नता यही नै हो। त्यस क्षणको आत्मिक शरीरको रूप र त्यसभन्दा अघिका प्रभु येशूको रूपबीच कुनै भिन्नता नभएको भए पनि, त्यस क्षणमा प्रभु येशू मानिसहरूका निम्ति पराईजस्तो महसुस हुने व्यक्ति हुनुभएको थियो, किनकि मृतकहरूबाट पुनरुत्थान हुनुभएपछि उहाँ एउटा आत्मिक शरीर हुनुभएको थियो, र उहाँको पहिलेको देहको तुलनामा, उहाँको यो आत्मिक शरीर धेरै अलमल र अन्योलमा पार्ने खालको थियो। यसले पनि प्रभु येशू ख्रीष्ट र मानिसहरूबीचमा धेरै ठूलो दूरी सृजना गर्यो, र त्यस क्षणमा प्रभु येशू ख्रीष्ट धेरै रहस्यमय हुनुभएको छ भन्ने मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा महसुस गरे। मानिसहरूले गरेका यी अनुभूति र भावनाहरूले अकस्मात् तिनीहरूलाई देख्न वा छुन नसकिने परमेश्वरमा विश्वास गर्ने युगमा फर्काइल्यायो। त्यसैले, आफ्नो पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूले गर्नुभएको पहिलो कुरा सबैको सामुन्ने आफूलाई देखाउनु, उहाँ अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भनी पुष्टि गर्नु र उहाँको पुनरुत्थानको तथ्यलाई पुष्टि गर्नु थियो। यसका अतिरिक्त, यस कार्यले मानिसहरूसितको उहाँको सम्बन्धलाई उहाँले देहमा काम गर्नुहुँदा, उहाँ तिनीहरूले देख्न र छुन सक्ने ख्रीष्ट हुनुहुँदा जस्तो थियो त्यस्तै अवस्थामा पुनर्स्थापित गरिदियो। यसको एउटा परिणाम के थियो भने, प्रभु येशू क्रूसमा टाँगिनुभएपछि उहाँ बौरी उठ्नुभएको थियो भन्ने सम्बन्धमा मानिसहरूसित कुनै पनि शङ्का रहेन, र मानवजातिलाई उद्धार गर्ने प्रभु येशूको कामको बारेमा पनि तिनीहरूसित कुनै शङ्का रहेन। अर्को परिणाम के थियो भने, प्रभु येशू उहाँको पुनरुत्थानपछि मानिसहरूकहाँ देखापर्नुभएको र मानिसहरूलाई उहाँले आफूलाई देख्न र छुन दिनुभएको तथ्यले मानवजातिलाई अनुग्रहको युगमा दृढतापूर्वक सुरक्षित गर्यो, र प्रभु येशू “हराउनुभयो” वा उहाँ “एक शब्द नबोली जानुभयो” भन्ने कथित आधारमा अबउप्रान्त मानिसहरू पहिलेको व्यवस्थाको युगमा फर्कनेछैनन् भन्ने कुरा पनि सुनिश्चित गर्यो। यसरी प्रभु येशूले उहाँका शिक्षाहरू तथा उहाँले गर्नुभएका कामलाई तिनीहरूले पछ्याउनेछन् भन्ने कुरा पनि सुनिश्चित गर्नुभयो। यसरी, अनुग्रहको युगको काममा एउटा नयाँ चरणको औपचारिक सुरुवात भयो, अनि त्यस क्षणदेखि यता, व्यवस्थामुनि जिउँदै आइरहेका मानिसहरू औपचारिक रूपले व्यवस्थाबाट माथि उठे र नयाँ युगमा, नयाँ सुरुवातभित्र प्रवेश गरे। पुनरुत्थानपछि मानवजातिकहाँ प्रभु येशू देखा पर्नुभएको घटनाका बहुमुखी अर्थहरू यिनै हुन्।
प्रभु येशू अहिले आत्मिक शरीरमा वास गरिरहनुभएको थियो, त्यसकारण कसरी मानिसहरूले उहाँलाई छुन र देख्न सक्थे? यो प्रश्न मानवजातिकहाँ प्रभु येशू देखा पर्नुभएको घटनाको महत्त्वसँग सम्बन्धित छ। हामीले भर्खरै पढेका धर्मशास्त्रका खण्डहरूमा तिमीहरूले कुनै कुरा याद गर्यौ? सामान्यतया आत्मिक शरीरहरूलाई देख्न वा छुन सकिँदैन, र प्रभु येशूले जिम्मा लिनुभएको काम पुनरुत्थानपश्चात पूरा भइसकेको थियो। त्यसैले, सैद्धान्तिक हिसाबमा, उहाँ मानिसहरूलाई भेट्न तिनीहरूमाझ आफ्नो मूल स्वरूपमा फर्किजानु बिलकुलै आवश्यक थिएन, तर थोमाजस्ता मानिसहरूकहाँ प्रभु येशूको आत्मिक शरीर देखा पर्नुले उहाँ देखा पर्नुको महत्त्वलाई अझ बढी ठोस बनायो, त्यसैले यसले मानिसहरूको हृदयलाई अझ बढी गहिरो गरी छेड्यो। जब उहाँ थोमाकहाँ आउनुभयो, तब उहाँले शङ्कालु थोमालाई उहाँको हात छुन दिनुभयो र भन्नुभयो: “तिम्रो हात यहाँ ल्याऊ र मेरो कोखामा छिराऊ: र अविश्वासी होइन, तर विश्वास गर्ने होऊ।” यी वचन र कार्यहरू उहाँ पुनरुत्थान भएपछि मात्र प्रभु येशूले भन्न र गर्न चाहनुभएका कुराहरू थिएनन्; वास्तवमा, ती उहाँ क्रूसमा टाँगिनुभन्दा अघि उहाँले भन्न र गर्न चाहनुभएका कुराहरू थिए, किनकि थोमाका शङ्काहरू त्यस बेला मात्र सुरु भएका थिएनन्, उसका शङ्काहरू त उसले प्रभु येशूलाई पछ्याइरहेको पूरै समय ऊसितै थिए। यो स्पष्ट छ कि उहाँ क्रूसमा टाँगिनुभन्दा अघि नै प्रभु येशूले थोमाजस्ता मानिसहरूको बारेमा बुझिसक्नुभएको थियो। अनि, यसबाट हामी के देख्न सक्छौँ? उहाँ पुनरुत्थानपछि पनि अझै उही प्रभु येशू हुनुहुन्थ्यो। उहाँको सार परिवर्तन भएको थिएन। तथापि, प्रभु येशू मरेकाहरूबाट जिई उठ्नुभएको अनि आफ्नो मूल स्वरूप, आफ्नो मूल स्वभावमा आत्मिक संसारबाट फर्कनुभएको, साथै उहाँ देहमा रहनुभएको समयमा प्राप्त भएको मानवजातिको बुझाइसहित फर्कनुभएको थियो, त्यसैले थोमालाई उहाँको आत्मिक शरीर देखाउनको लागि मात्रै नभई उहाँको आत्मिक शरीर छुन र त्यसको अस्तित्व अनुभव गर्न दिन, र उसका शङ्काहरू पूर्ण रूपले हटाउनको निम्ति उहाँ पहिले थोमाकहाँ जानुभयो। प्रभु येशू क्रूसमा टाँगिनुभन्दा अघि, थोमा उहाँ ख्रीष्ट हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा सधैँ शङ्का गर्थे र विश्वास गर्न असमर्थ थिए। उसले आफ्नो आँखाले जे देख्न सक्थ्यो, उसले आफ्नो हातले जे छुन सक्थ्यो, त्यसको आधारमा मात्रै परमेश्वरमाथिको उसको विश्वास स्थापित थियो। यस प्रकारको व्यक्तिको विश्वासको बारेमा प्रभु येशूलाई राम्ररी थाहा थियो। त्यस्ता व्यक्तिहरूले केवल स्वर्गको परमेश्वरमा विश्वास गर्थे, तर परमेश्वरले पठाउनुभएका एक मात्र पुत्रलाई वा देहमा आउनुभएका ख्रीष्टलाई बिलकुलै विश्वास गर्दैनथे, न त तिनीहरूले उहाँलाई स्वीकार नै गर्थे। थोमाले प्रभु येशू ख्रीष्टको अस्तित्व र उहाँ साँच्चिकै देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्छ भनी स्वीकार र विश्वास गर्न सकोस् भनेर उहाँले थोमालाई हात बढाएर उहाँको करङ छुन दिनुभयो। के प्रभु येशूको पुनरुत्थानभन्दा अघि र पछिको थोमाको शङ्कामा कुनै भिन्नता थियो र? उसले सधैँ शङ्का गरिरहेको थियो अनि प्रभु येशूको आत्मिक शरीर व्यक्तिगत रूपमा ऊकहाँ प्रकट नभएसम्म र उसलाई उहाँको शरीरमा भएका कीलाका डोबहरू छुन नदिएसम्म कसैले पनि उसका शङ्काहरू निवारण गर्न र उसलाई शङ्का गर्न छोड्न लगाउन सक्दैनथ्यो। त्यसैले, प्रभु येशूले थोमालाई उहाँको करङ छुन र कीलाका डोबहरूको अस्तित्व साँच्चिकै महसुस गर्न दिनुभएको समयपछि, थोमाको शङ्का हट्यो, अनि उसले प्रभु येशू बौरी उठ्नुभएको हो भनी साँचो रीतिले जान्न सक्यो, अनि उसले प्रभु येशू साँचो ख्रीष्ट र देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्छ भनी स्वीकार र विश्वास गर्यो। यस समयमा, थोमाले अब फेरि कुनै शङ्का नगरेको भए पनि, उसले ख्रीष्टलाई भेट्ने अवसर सधैँका निम्ति गुमाइसकेको थियो। उसले उहाँको साथमा रहने, उहाँलाई पछ्याउने, उहाँलाई चिन्ने अवसर सधैँका लागि गुमाइसकेको थियो। उसले आफू ख्रीष्टद्वारा सिद्ध पारिइने मौका गुमाइसकेको थियो। प्रभु येशू देखा पर्नुभएको घटना र उहाँका वचनहरूले शङ्काले भरिएकाहरूको विश्वासमा एउटा निष्कर्ष र फैसला प्रदान गर्यो। स्वर्गका परमेश्वरलाई मात्र विश्वास गर्ने र ख्रीष्टलाई विश्वास नगर्ने शङ्कालुहरूलाई यो कुरा बताउन उहाँले आफ्नो वास्तविक वचन र कार्यहरू प्रयोग गर्नुभयो: परमेश्वरले तिनीहरूको विश्वासको तारिफ गर्नुभएन, न त शङ्का गर्दै उहाँलाई पछ्याएकोमा तिनीहरूको तारिफ नै गर्नुभयो। तिनीहरूले परमेश्वर र ख्रीष्टलाई पूर्ण रीतिले विश्वास गर्ने दिन मात्रै परमेश्वरले आफ्नो महान् काम पूरा गर्नुभएको दिन हुन सक्थ्यो। अवश्य नै, त्यो दिन तिनीहरूको शङ्कामाथि फैसला गरिने दिन पनि थियो। ख्रीष्टप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिले तिनीहरूको नियति निर्धारण गर्यो, र तिनीहरूसँग हठी शङ्का हुनुको अर्थ तिनीहरूको विश्वासले तिनीहरूको निम्ति कुनै फल फलाएन, र तिनीहरूमा कठोरता हुनुको अर्थ तिनीहरूका आशाहरू व्यर्थ भए। स्वर्गका परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास भ्रमहरूमा आधारित थियो, अनि ख्रीष्टप्रतिको तिनीहरूको शङ्का वास्तवमा ख्रीष्टप्रतिको तिनीहरूको साँचो मनोवृत्ति थियो, तिनीहरूले प्रभु येशूको शरीरमा भएका कीलाका डोबहरू छोएको भए तापनि, तिनीहरूको विश्वास अझै पनि व्यर्थको थियो र तिनीहरूको परिणाम इनारबाट डोकोमा पानी निकाल्नुझैँ थियो भनेर भन्न सकिन्छ—सबै व्यर्थ थियो। प्रभु येशूले थोमालाई जे भन्नुभयो, त्यो हरेक मानिसलाई यो कुरा बताउने उहाँको तरिका थियो भन्ने स्पष्ट छ: बौरी उठ्नुभएका प्रभु येशू नै मानिसहरूको माझमा काम गर्दै साढे तेत्तीस वर्ष बिताउनुहुने प्रभु येशू हुनुहुन्छ। उहाँलाई क्रूसमा टाँगिएको र उहाँले मृत्युछायाको घाटी अनुभव गर्नुभएको भए तापनि, र उहाँले पुनरुत्थानको अनुभव गर्नुभएको भए तापनि, उहाँले कुनै पनि पक्षमा कुनै परिवर्तन अनुभव गर्नुभएन। अहिले उहाँको शरीरमा कीलाका डोबहरू भए तापनि, र उहाँ पुनरुत्थान भई र चिहानबाट बाहिर निस्कनुभएको भए तापनि, उहाँको स्वभाव, मानवजातिसम्बन्धी उहाँको बुझाइ, र मानवजातिप्रतिका उहाँका अभिप्रायहरू अलिकति पनि बदलिएको थिएन। साथै, उहाँले मानिसहरूलाई उहाँ क्रूसबाट तल ओर्लेर आउनुभएको छ, पापमाथि विजयी हुनुभएको छ, कठिनाइहरूबाट पार पाउनुभएको छ, र मृत्युमाथि विजयी हुनुभएको छ भनी बताउँदै हुनुहुन्थ्यो। कीलाका डोबहरू शैतानमाथिको उहाँको विजयको प्रमाण, सारा मानवजातिलाई सफलतापूर्वक छुटकारा दिनको लागि पापबलि बन्नुभएको प्रमाण थियो। उहाँले पहिले नै मानवजातिको पाप लिइसक्नुभएको छ र उहाँले छुटकाराको आफ्नो काम पूरा गरिसक्नुभएको छ भनेर मानिसहरूलाई बताइरहनुभएको थियो। जब उहाँ आफ्ना चेलाहरूलाई भेट्न फर्कनुभयो, तब उहाँले आफ्नो उपस्थितिद्वारा तिनीहरूलाई यो सन्देश दिनुभयो: “म अझै जीवित छु, म अझै अस्तित्वमा छु; आज म साँच्चिकै तिमीहरूको माझमा उभिरहेको छु ताकि तिमीहरूले मलाई देख्न र छुन सक। म तिमीहरूको साथमा सधैँ हुनेछु।” प्रभु येशूले थोमाको उदाहरणलाई भविष्यका मानिसहरूका निम्ति चेतावनीको रूपमा पनि प्रयोग गर्न चाहनुहुन्थ्यो: तैँले प्रभु येशूमाथिको विश्वासमा उहाँलाई देख्न वा छुन नसके पनि, तेरो साँचो विश्वासको कारणले तँ धन्यको छस्, अनि तेरो साँचो विश्वासको कारणले तैँले प्रभु येशूलाई देख्न सक्छस्, अनि यस्तो प्रकारको व्यक्ति धन्यको हुन्छ।
थोमाकहाँ प्रकट हुनुहुँदा प्रभु येशूले बोल्नुभएको भनी बाइबलमा लेखिएका यी वचनहरू अनुग्रहको युगका सबै मानिसहरूको निम्ति अत्यन्तै उपयोगी छन्। उहाँ थोमाकहाँ देखा पर्नुभएको घटना र उहाँले तिनलाई भन्नुभएका वचनहरूले त्यसपछिका पुस्ताहरूमाथि गहिरो प्रभाव पारेको छ; ती दुवै कुराको अनन्त महत्त्व छ। परमेश्वरलाई विश्वास गरे पनि, परमेश्वरलाई शङ्का गर्ने व्यक्तिलाई थोमाले प्रतिनिधित्व गर्छ। तिनीहरू शङ्कालु प्रकृतिका हुन्छन्, तिनीहरूमा कुटिल हृदय हुन्छ, तिनीहरू विश्वासघाती हुन्छन्, र परमेश्वरले पूरा गर्न सक्नुहुने कुराहरूमा तिनीहरू विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता तथा उहाँको सम्प्रभुतामा विश्वास गर्दैनन्, न त तिनीहरूले देहधारी परमेश्वरमा नै विश्वास गर्छन्। तैपनि, प्रभु येशूको पुनरुत्थानले तिनीहरूका यी गुणहरूलाई प्रहार गर्यो, र यसले तिनीहरूलाई आफ्नो शङ्का पत्ता लगाउने, आफ्नो शङ्का पहिचान गर्ने, र आफ्नो विश्वासघातलाई स्वीकार गर्ने अवसर पनि प्रदान गर्यो, र यसरी तिनीहरू प्रभु येशूको अस्तित्व र पुनरुत्थानमा साँचो रीतिले विश्वास गर्ने अवस्थामा आइपुगे। थोमालाई जे भएको थियो, त्यो पछिका पुस्ताहरूको निम्ति एउटा चेतावनी र सावधानी थियो ताकि धेरै मानिसहरूले आफैलाई थोमाजस्तो शङ्कालु नहुन, र यदि तिनीहरू शङ्काले भरिए भने तिनीहरू अन्धकारभित्र डुब्नेछन् भनी चेतावनी दिन सकून्। यदि तँ परमेश्वरलाई पछ्याउँछस् तर थोमाले जस्तै, परमेश्वरको अस्तित्व छ कि छैन भनेर पुष्टि, प्रमाणित र अनुमान गर्न सधैँ प्रभुको करङ र उहाँका कीलाका डोबहरू छुन चाहन्छस् भने परमेश्वरले तँलाई त्याग्नुहुनेछ। त्यसैले, मानिसहरू थोमाजस्तो आफ्नै आँखाले देख्न सकेपछि मात्र विश्वास गर्ने नबनून् तर शुद्ध, इमानदार मानिसहरू बनून्, परमेश्वरप्रति शङ्काहरू नपालून्, केवल उहाँलाई विश्वास गरून् र पछ्याऊन् भन्ने चाहना प्रभु येशूको हुन्छ। यस्ता मानिसहरू धन्यका हुन्छन्। यो उहाँले मानिसहरूबाट गर्नुभएको एउटा सानो अपेक्षा हो, र यो उहाँका अनुयायीहरूको निम्ति एउटा चेतावनी हो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ८०
उहाँको पुनरुत्थानपछि उहाँका चेलाहरूलाई येशूका वचनहरू (छनौट गरिएका खण्डहरू)
यूहन्ना २१:१६-१७ उहाँले तिनलाई फेरि दोस्रोपटक भन्नुभयो, यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ? तिनले उहाँलाई भने, हो, प्रभु; तपाईंलाई थाहा छ म तपाईंलाई प्रेम गर्छु। उहाँले तिनलाई भन्नुभयो, मेरा भेडालाई खुवाऊ। उहाँले तिनलाई तेस्रोपटक भन्नुभयो, यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ? पत्रुस दुःखित भए किनभने उहाँले तिनलाई तेस्रोपटक “के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ?” भनेर भन्नुभयो। अनि तिनले उहाँलाई भने, प्रभु, तपाईंलाई सबै कुरा थाहा छ; तपाईंलाई थाहा छ, म तपाईंलाई प्रेम गर्छु। येशूले तिनलाई भन्नुभयो, मेरा भेडालाई खुवाऊ।
यस कुराकानीमा, प्रभु येशूले पत्रुसलाई बारम्बार एउटा कुरा सोध्नुभयो: “यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ?” यो साँचो रीतिले ख्रीष्टलाई विश्वास गर्ने र प्रभुलाई प्रेम गर्नमा लागिपर्ने पत्रुसजस्ता मानिसहरूबाट प्रभु येशूले आफ्नो पुनरुत्थानपछि अपेक्षा गर्नुभएको उच्च मापदण्ड हो। यो प्रश्न एक प्रकारको अनुसन्धान र केरकार थियो, तर त्यो भन्दा पनि बढी, यो पत्रुसजस्ता मानिसहरूको लागि एउटा मापदण्ड र अपेक्षा थियो। प्रभु येशूले यस प्रकारको प्रश्न गर्ने विधि प्रयोग गर्नुभयो ताकि मानिसहरूले आफैमाथि चिन्तन गरून् र आफैलाई नियालून् र यो प्रश्न सोधून्: मानिसहरूका निम्ति प्रभु येशूका मापदण्डहरू के-के हुन्? के म प्रभुलाई प्रेम गर्छु? के म परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हुँ? मैले परमेश्वरलाई कसरी प्रेम गर्नुपर्छ? प्रभु येशूले यो प्रश्न पत्रुसलाई मात्रै सोध्नुभएको भए तापनि, सत्य के हो भने, पत्रुसलाई यी प्रश्नहरू सोधेर आफ्नो हृदयमा उहाँले परमेश्वरलाई प्रेम गर्न खोज्ने धेरै मानिसहरूलाई यही प्रकारको प्रश्न सोध्न यो अवसरको प्रयोग गर्न चाहनुभयो। पत्रुसले यस प्रकारको व्यक्तिको प्रतिनिधिको रूपमा काम गर्न र प्रभु येशू स्वयम्को मुखबाट यो प्रश्न प्राप्त गर्ने सौभाग्य मात्र पाएका थिए।
आफ्नो पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूले थोमालाई भन्नुभएका “तिम्रो हात यहाँ ल्याऊ र मेरो कोखामा छिराऊ: र अविश्वासी होइन, तर विश्वास गर्ने होऊ” भन्ने वचनहरू र पत्रुसलाई “यूहन्नाको छोरा सिमोन, के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ?” भनेर तीनपल्ट गरिएको प्रश्नलाई तुलना गर्दा, यसले प्रभु येशूको मनोवृत्तिले कठोरता र प्रश्न गर्दाको समयमा उहाँले अनुभव गर्नुभएको आतुरताबारे मानिसहरूलाई अझै राम्ररी अनुभव गराउँछ। शङ्कालु थोमाको बारेमा कुरा गर्दा, उनको छलपूर्ण प्रकृतिको कारण, प्रभु येशूले उसलाई आफ्नो हात बढाएर उहाँको शरीरको कीलाका डोबहरू छुन दिनुभयो जसले उसलाई प्रभु येशू बौरी उठ्नुभएका मानिसको पुत्र हुनुहुन्छ भनी विश्वास गर्न र ख्रीष्टको रूपमा रहेको प्रभु येशूको पहिचानलाई स्वीकार गर्न अग्रसर गरायो। प्रभु येशूले थोमालाई कडा रूपले हप्काउनुभएन, र उसलाई मौखिक रूपले कुनै स्पष्ट न्याय पनि गर्नुभएन, तैपनि उहाँले उसलाई बुझ्नुभएको छ भनी थोमालाई थाहा दिन व्यवहारिक कार्यहरूको प्रयोग गर्नुभयो, साथै त्यस्तो व्यक्तिप्रतिको आफ्नो मनोवृत्ति तथा अठोटलाई पनि प्रदर्शन गर्नुभयो। त्यस्तो व्यक्तिप्रतिको प्रभु येशूका मापदण्ड र अपेक्षाहरू उहाँले भन्नुभएका कुराहरूबाट देख्न सकिँदैन, किनकि थोमाजस्ता मानिसहरूमा साँचो विश्वासको एक त्यान्द्रो पनि हुँदैन। तिनीहरूको निम्ति प्रभु येशूका मापदण्डहरू सीमित हुन्छन्, तर पत्रुसजस्ता मानिसहरूको निम्ति उहाँले प्रकट गर्नुभएको मनोवृत्ति भने पूर्ण रूपले भिन्न छ। पत्रुसले आफ्नो हात बढाएर उहाँका कीलाका डोबहरू छोएको उहाँले चाहनुभएन, न त उहाँले पत्रुसलाई “अविश्वासी होइन, तर विश्वास गर्ने होऊ” भनेर नै भन्नुभयो। बरु, उहाँले पत्रुसलाई बारम्बार उही प्रश्न सोध्नुभयो। यो प्रश्न विचारयोग्य र अर्थपूर्ण थियो, यस्तो प्रश्नले ख्रीष्टका हरेक अनुयायीलाई अफसोस र डर अनुभूति गराउने मात्र होइन प्रभु येशूको चिन्तित र दुःखी मनस्थितिलाई पनि अनुभूति गर्ने तुल्याउँछ। अनि जब तिनीहरू ठूलो पीडा र कष्टमा हुन्छन्, तब तिनीहरूले प्रभु येशूको चिन्ता र उहाँको वास्तालाई अझ बढी बुझ्न सक्छन्; तिनीहरूले उहाँको गम्भीर शिक्षा र शुद्ध, इमान्दार मानिसहरूप्रतिका उहाँका कडा मापदण्डहरू महसुस गर्छन्। प्रभु येशूको प्रश्नले मानिसहरूलाई के कुरा महसुस गराउँछ भने, यी सरल शब्दहरूमा प्रकट भएका प्रभुका अपेक्षाहरू केवल उहाँमा विश्वास गर्नु र उहाँलाई पछ्याउनु मात्र नभई प्रेमिलोपन प्राप्त गर्नु, आफ्नो प्रभुलाई र आफ्नो परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने आचरण हासिल गर्नु हो। यस्तो प्रकारको प्रेम वास्तापूर्ण र आज्ञाकारी हुन्छ। यो मानिसहरू परमेश्वरको निम्ति जिउनु, परमेश्वरको निम्ति मर्नु, सबै कुरा परमेश्वरको निम्ति समर्पण गर्नु, र सबै कुरा परमेश्वरको निम्ति खर्च गर्नु र दिनु हो। यस्तो प्रेम परमेश्वरलाई सान्त्वना दिनु, उहाँलाई गवाहीमा आनन्दित हुन र विश्राममा रहन दिनु पनि हो। यो मानवजातिले परमेश्वरको ऋण तिर्नु हो, र मानिसको जिम्मेवारी, दायित्व र कर्तव्य हो, र यो मानिसहरूले आफ्नो सम्पूर्ण जीवनभरि पछ्याउनुपर्ने साँचो बाटो हो। यी तीन प्रश्नहरू प्रभु येशूले पत्रुसबाट र सिद्ध तुल्याइने सबै मानिसहरूको लागि तय गर्नुभएको मापदण्ड र आग्रह थियो। यिनै तीन प्रश्नहरूले पत्रुसलाई जीवनको अन्त्यसम्म उहाँको मार्ग पछ्याउन अग्रसर र उत्प्रेरित गराए, अनि प्रभु येशू बिदाइ हुने समयमा यिनै प्रश्नहरूले पत्रुसलाई सिद्ध पारिने मार्गमा आफ्नो यात्रा सुरु गर्न अग्रसर गराए, र प्रभुप्रतिको उनको प्रेमको कारण यिनै प्रश्नले उनलाई प्रभुको हृदयको निम्ति वास्ता गर्न, प्रभुको आज्ञापालन गर्न, प्रभुलाई सान्त्वना प्रदान गर्न, र यही प्रेमको कारण, आफ्नो सम्पूर्ण जीवन र आफ्नो पूरा अस्तित्व अर्पण गर्न अग्रसर गराए।
अनुग्रहको युगको अवधिमा, परमेश्वरको कार्य मुख्य रूपमा दुई प्रकारका मानिसहरूका निम्ति थियो। पहिलो प्रकारको व्यक्ति उहाँमा विश्वास गर्ने र उहाँलाई पछ्याउने, उहाँका आज्ञाहरूलाई पालन गर्न सक्ने र क्रूस उठाउन सक्ने, अनि अनुग्रहको युगको साँचो मार्गलाई पछ्याइरहन सक्ने व्यक्ति थियो। यस प्रकारको व्यक्तिले परमेश्वरको आशिष् प्राप्त गर्न र परमेश्वरको अनुग्रहमा आनन्दित हुन सक्थ्यो। दोस्रो प्रकारको व्यक्ति सिद्ध तुल्याइन सकिने पत्रुसजस्तो व्यक्ति हो। त्यसैले, प्रभु येशूको पुनरुत्थान भएपछि, सर्वप्रथम उहाँले सबैभन्दा अर्थपूर्ण यी दुई कुराहरू गर्नुभयो। एउटा थोमासित गरिएको थियो भने अर्को चाहिँ पत्रुससित। यी दुई कुराहरूले केलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? के ती कुराले मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको साँचो अभिप्रायहरूलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? के ती कुराले मानवजातिप्रति परमेश्वरको इमानदारितालाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? थोमाको जीवनमा उहाँले गर्नुभएको काम मानिसहरूलाई शङ्कालु होइन, विश्वास गर्ने मानिसहरू बन्नू भनी चेतावनी दिनको लागि थियो। पत्रुसमाथि उहाँले गर्नुभएको काम पत्रुसजस्ता मानिसहरूको विश्वासलाई बलियो पार्न र यस्तो व्यक्तिबाट उहाँले अपेक्षा गर्नुभएका मापदण्डहरूलाई स्पष्ट पार्न र त्यस्ता व्यक्तिहरूले पछ्याइरहनुपर्ने लक्ष्यहरू औँल्याउनका लागि थियो।
प्रभु येशू बौरी उठ्नुभएपछि, उहाँ आफूले आवश्यक ठान्नुभएका मानिसहरूकहाँ प्रकट हुनुभयो, तिनीहरूसित बोल्नुभयो, र तिनीहरूलाई मापदण्डहरू दिनुभयो, र यसरी उहाँले मानिसहरूका निम्ति आफ्ना अभिप्रायहरू र तिनीहरूबाट गरिएका अपेक्षाहरू छोडेर जानुभयो। भनाइको अर्थ, देहधारी परमेश्वर भएको हैसियतले मानवजातिप्रति उहाँको चिन्ता र मानिसहरूको लागि उहाँको मापदण्ड कहिल्यै बदलिएको छैन; उहाँ देहमा हुनुहुँदा र उहाँ क्रूसमा टाँगिएर पुनरुत्थान भई आत्मिक शरीरमा हुनुभएपछि पनि यी उस्तै रहे। उहाँ क्रूसमा टाँगिनुभन्दा अगाडि चेलाहरूको निम्ति चिन्तित हुनुहुन्थ्यो, र उहाँको हृदयमा उहाँ हरेक व्यक्तिको अवस्थाको बारेमा स्पष्ट हुनुहुन्थ्यो, र उहाँले हरेक व्यक्तिको कमी कमजोरी बुझ्नुहुन्थ्यो, र अवश्य नै, उहाँ मर्नुभएपछि पुनरुत्थान भई आत्मिक शरीर बन्नुभएपछि पनि हरेक व्यक्तिको बारेमा उहाँको बुझाइ उहाँ देहमा हुनुभएको समयको जस्तै थियो। ख्रीष्टको रूपमा रहेको उहाँको पहिचानबारे मानिसहरू पूर्ण रूपले विश्वस्त छैनन् भन्ने उहाँलाई थाहा थियो, तर देहमा हुँदाको समयमा उहाँले मानिसहरूबाट कडा मापदण्डहरू अपेक्षा गर्नुभएन। तथापि, उहाँ पुनरुत्थान हुनुभएपछि, तिनीहरूकहाँ प्रकट हुनुभयो अनि प्रभु येशू परमेश्वरबाट आउनुभएको हो र उहाँ देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्छ भनी तिनीहरूलाई पूर्ण रूपले विश्वस्त तुल्याउनुभयो, अनि उहाँ देखा पर्नुभएको घटना र उहाँको पुनरुत्थानको तथ्यलाई मानवजातिको जीवनपर्यन्त खोजीको निम्ति सबैभन्दा ठूलो दर्शन र उत्प्रेरणाको रूपमा प्रयोग गर्नुभयो। मृत्युबाट भएको उहाँको पुनरुत्थानले उहाँलाई पछ्याउनेहरू सबैलाई सामर्थ्य मात्र दिएन यसले त मानवजातिको माझमा अनुग्रहको युगको उहाँको कामलाई पूर्ण रूपले कार्यान्वयन पनि गर्यो, र यसरी प्रभु येशूको अनुग्रहको युगको मुक्तिको सुसमाचार मानवजातिको हरेक कुनामा क्रमिक रूपमा फैलँदै गयो। के तँ पुनरुत्थानपछि प्रभु येशू देखा पर्नुभएको घटनाको कुनै महत्त्व थियो भनेर भन्थिस्? यदि तँ त्यस समयको थोमा वा पत्रुस भएको भए, र तेरो जीवनमा तैँले यो अत्यन्तै अर्थपूर्ण कुराको सामना गरेको भए, यसले तँमाथि कस्तो प्रकारको प्रभाव पार्नेथ्यो? के तैँले यसलाई परमेश्वरमाथि विश्वास गर्ने तेरो जीवनको सबैभन्दा उत्तम र सबैभन्दा ठूलो दर्शनको रूपमा देख्नेथिइस्? उहाँलाई पछ्याउने क्रममा, उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न प्रयास गर्ने क्रममा, अनि तेरो सारा जीवनमा परमेश्वरलाई प्रेम गर्न खोज्ने क्रममा, के यसलाई तैँले आफूलाई उत्प्रेरित गर्ने शक्तिको रूपमा देख्नेथिइस्? के तैँले यो महान् दर्शनलाई फैलाउन जीवनभरिको प्रयास अर्पण गर्नेथिइस्? के तैँले प्रभु येशूको मुक्ति फैलाउने कार्यलाई परमेश्वरको आज्ञाको रूपमा स्वीकार गर्नेथिइस्? तिमीहरूले यसलाई अनुभव नगरेको भए पनि, आधुनिक मानिसहरूका लागि परमेश्वर र उहाँको इच्छाको स्पष्ट बुझाइ प्राप्त गर्न थोमा र पत्रुसका उदाहरणहरू पहिल्यै पर्याप्त छन्। यो भन्न सकिन्छ कि परमेश्वर देहधारी भइसक्नुभएपछि, उहाँले व्यक्तिगत रूपमा मानवजातिमाझको जीवन अनुभव गरिसक्नुभएपछि, र व्यक्तिगत रूपमा मानव जीवन अनुभव गरिसक्नुभएपछि, र मानवजातिको भ्रष्टता र त्यस समयको मानव जीवनको अवस्था देखिसक्नुभएपछि, देहमा हुनुभएका परमेश्वरले मानवजाति कति असहाय, विलापमय र दयनीय रहेछ भनी झन् गहन रूपमा महसुस गर्नुभयो। देहमा जिउँदा परमेश्वरले धारण गर्नुभएको आफ्नो मानवताको कारणले, आफ्नो शारीरिक अन्तर्ज्ञानको कारण उहाँले मानव अवस्थाको निम्ति अझ धेरै सहानुभूति गर्नुभयो। यसले गर्दा उहाँले आफ्ना अनुयायीहरूका निम्ति अझ बढी फिक्री गर्नुभयो। सायद यी तिमीहरूले बुझ्न नसक्ने कुराहरू होलान्, तर देहमा रहनुभएका परमेश्वरले उहाँका सबै अनुयायीहरूका निम्ति महसुस गर्नुभएको यो चिन्ता र फिक्रीलाई म केवल दुई शब्द प्रयोग गरेर व्याख्या गर्न सक्छु: “उत्कट चिन्ता”। यो पदावली मानव भाषाबाट आएको भए पनि, र यो अत्यन्तै मानवको जस्तो भए पनि, यसले आफ्ना अनुयायीहरूप्रतिका परमेश्वरका भावनाहरूलाई साँचो रूपमा व्यक्त र व्याख्या गर्छ। मानिसहरूको निम्ति परमेश्वरको उत्कट चिन्ताको सम्बन्धमा भन्दा, तिमीहरूले आफ्ना अनुभवहरूको दौरान यसलाई विस्तारै महसुस गर्नेछौ र यसको स्वाद पाउनेछौ। तथापि, तिमीहरूले आफ्नै स्वभावमा परिवर्तनको खोजी गरेको आधारमा परमेश्वरको स्वभावलाई बिस्तारै बुझेर मात्रै यसलाई प्राप्त गर्न सकिन्छ। जब प्रभु येशू यसरी देखा पर्नुभयो, तब यसले मानवजातिमाझ रहेका उहाँका अनुयायीहरूप्रतिको उहाँको उत्कट चिन्तालाई वास्तविकतामा उतार्यो र उहाँको आत्मिक शरीरमा, अर्थात् उहाँको ईश्वरत्वमा स्थानान्तरण गरायो। उहाँ देखा पर्नुभएको घटनाले मानिसहरूलाई एकपल्ट फेरि परमेश्वरको चिन्ता र वास्ता अनुभव र अनुभूति गर्न दियो, साथै युगको आरम्भ गर्ने, युगको अनावरण गर्ने, अनि युगको अन्त्य पनि गर्ने परमेश्वर नै हुनुहुन्छ भन्ने कुरालाई पनि यसले शक्तिशाली रूपमा प्रमाणित गर्यो। उहाँ देखा पर्नुभएको घटनाद्वारा, उहाँले सबै मानिसहरूको विश्वासलाई बलियो बनाउनुभयो र संसारसामु उहाँ परमेश्वर स्वयम् हुनुहुन्छ भन्ने तथ्य प्रमाणित गर्नुभयो। यसले उहाँका अनुयायीहरूलाई अनन्त पुष्टि प्रदान गर्यो, र उहाँ देखा पर्नुभएको घटनामार्फत उहाँले उहाँको नयाँ युगको कामको एउटा चरण पनि आरम्भ गर्नुभयो।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ८१
पुनरुत्थानपछि येशूले रोटी खानुहुन्छ र धर्मशास्त्रको व्याख्या गर्नुहुन्छ
लूका २४:३०-३२ अनि यस्तो भयो, उहाँ तिनीहरूसँग खान बस्नुहुँदा, उहाँले रोटी लिनुभयो र त्यसलाई आशिष् दिनुभयो र त्यो भाँच्नुभयो र तिनीहरूलाई दिनुभयो। अनि तिनीहरूका आँखा खुले र तिनीहरूले उहाँलाई चिने; अनि उहाँ तिनीहरूका नजरबाट अलप हुनुभयो। अनि तिनीहरूले एक अर्कालाई भने, उहाँले हामीसँग कुरा गर्नुहुँदा र उहाँले हामीलाई धर्मशास्त्रको अर्थ खोलिदिनुहुँदा हाम्रो हृदय हामीभित्र जलेको थिएन र?
चेलाहरूले येशूलाई पोलेको माछा खान दिन्छन्
लूका २४:३६-४३ अनि जब तिनीहरू कुरा गरिरहेका थिए तब येशू स्वयम् तिनीहरूको माझमा खडा हुनुभयो र तिनीहरूलाई भन्नुभयो, तिमीहरूलाई शान्ति होस्। तर तिनीहरू भयभीत भएर डराए अनि आफूले प्रेत देख्यौँ भन्ने ठाने। अनि उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, तिमीहरू किन व्याकुल हुन्छौ? र तिमीहरूका मनमा किन विचारहरू उत्पन्न हुन्छन्? मेरा हात र मेरा खुट्टाहरू हेर, म स्वयम् नै हुँ: मलाई छोओ र हेर; किनकि प्रेतको देह र हाड हुँदैन, तिमीहरूले देख्छौ कि मेरा त छन्। अनि उहाँले बोल्नुभएपछि उहाँले तिनीहरूलाई आफ्ना हात र खुट्टा देखाउनुभयो। तिनीहरूले आनन्दको कारण विश्वास गर्न नसकेर छक्क पर्दा उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, तिमीहरूसँग केही मासु छ? अनि तिनीहरूले उहाँलाई पोलेको माछाको एक टुक्रा र महको चाका दिए। अनि उहाँले त्यो लिनुभयो र तिनीहरूका अगाडि खानुभयो।
यसपछि, हामी धर्मशास्त्रबाट लिइएका माथिका खण्डहरूलाई हेर्नेछौं। पहिलो खण्ड आफ्नो पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूले रोटी खानुभएको र धर्मशास्त्र व्याख्या गर्नुभएको बारेमा रहेको वृत्तान्त हो, र दोस्रो खण्ड प्रभु येशूले पोलेको माछा खानुभएको बारेमा रहेको वृत्तान्त हो। यी दुई खण्डहरूले तिमीहरूलाई कसरी परमेश्वरको स्वभाव जान्न सहयोग गर्छन्? प्रभु येशूले रोटी र त्यसपछि पोलेको माछा खानुभएको वृत्तान्तहरूबाट तिमीहरूको दिमागमा कस्तो प्रकारको चित्रको ख्याल आउँछ, के तिमीहरू कल्पना गर्न सक्छौ? यदि प्रभु येशू तिमीहरूको सामु रोटी खाँदै उभिरहनुभएको थियो भने, तिमीहरूले कस्तो महसुस गर्थ्यौ, के तिमीहरू कल्पना गर्न सक्छौ? वा, यदि उहाँ तिमीहरूसित एउटै टेबुलमा खाँदै हुनुहुन्थ्यो, मानिसहरूसित माछा र रोटी खाँदै हुनुहुन्थ्यो भने, त्यस क्षणमा तँलाई कस्तो अनुभूति हुनेथ्यो? यदि तँ प्रभुको धेरै नजिक भएको, अनि उहाँ तँसित अति घनिष्ठ रहनुभएको महसुस गर्छस् भने, यो अनुभूति ठीक हुन्छ। आफ्नो पुनरुत्थानपछि भेला भएका मानिसहरूको अघि रोटी र माछा खाएर प्रभु येशूले ठीक यही परिणाम ल्याउन चाहनुहुन्थ्यो। यदि प्रभु येशूले आफ्नो पुनरुत्थानपछि मानिसहरूसित बोल्नु मात्र भएको भए, यदि तिनीहरूले उहाँको देह र हाडहरूलाई महसुस गर्न नसकी उहाँलाई पहुँच प्राप्त गर्न नसकिने आत्माको रूपमा महसुस गरेका भए, तिनीहरूले कस्तो महसुस गर्नेथे? के तिनीहरू हतोत्साहित हुनेथेनन् र? हतोत्साहित अनुभव गरेर के मानिसहरूले त्यागिएको अनुभव गर्नेथिएनन् र? के तिनीहरूले आफू र प्रभु येशू ख्रीष्टको बीचमा दूरी अनुभव गर्नेथेनन् र? यस दूरीले परमेश्वरसँगको मानिसहरूको सम्बन्धमा कस्तो नकारात्मक प्रभाव सृजना गर्नेथ्यो? मानिसहरू निश्चय नै डराउनेथे, त्यसकारण तिनीहरू उहाँको नजिक जाने साहस गर्दैनथे, र यसरी तिनीहरूसँग उहाँलाई एउटा सम्मानजनक दूरीमा राख्ने मनोवृत्ति हुनेथ्यो। त्यस बेलादेखि तिनीहरूले प्रभु येशू ख्रीष्टसँगको घनिष्ठ सम्बन्धलाई तोड्नेथे र अनुग्रहको युगभन्दा पहिलेजस्तै मानवजाति र स्वर्गका परमेश्वरबीचको सम्बन्धमा फर्कनेथे। मानिसहरूले छुन वा महसुस गर्न नसक्ने आत्मिक शरीरले परमेश्वरसँगको तिनीहरूको घनिष्ठतालाई मेटाइदिनेथ्यो, र यसले प्रभु येशू ख्रीष्ट देहमा हुनुहुँदाको समयमा स्थापित उहाँ र मानिसहरूबीचको कुनै दूरी नभएको घनिष्ठ सम्बन्धलाई अस्तित्वविहीन बनाइदिनेथ्यो। आत्मिक शरीरद्वारा मानिसहरूमा उत्पन्न हुने कुराहरू त केवल डर, बेवास्ता र निःशब्द टोलाइ मात्र थिए। तिनीहरूले उहाँसित घनिष्ठ हुने वा उहाँसित कुराकानीमा तल्लीन हुने साहस पनि गर्न सक्दैनथे, उहाँलाई पछ्याउने, भरोसा गर्ने वा उहाँतर्फ दृष्टि लगाउने त परको कुरा हो। परमेश्वरले उहाँप्रति मानिसहरूसित यस प्रकारको भावना भएको देख्न चाहनुभएन। मानिसहरू उहाँबाट तर्किहिँडेको वा तिनीहरूले आफैलाई उहाँदेखि अलग गरेको उहाँले हेर्न चाहनुभएन; मानिसहरूले उहाँलाई बुझेको, र तिनीहरू उहाँको नजिक आएको र उहाँको परिवार बनेको मात्र उहाँ चाहनुहुन्थ्यो। यदि तेरो आफ्नै परिवारले, तेरा बालबच्चाले तँलाई देखे तर तँलाई चिनेनन् र तेरो नजिक आउने साहस गरेनन् बरु सधैँ तँबाट पन्छिन खोजे भने, यदि तैँले तिनीहरूका निम्ति गरेको सबै कुराको बारेमा तिनीहरूको बुझाइ प्राप्त गर्न सकिनस् भने, त्यसले तँलाई कस्तो महसुस गराउनेथ्यो? के त्यो पीडादायक हुनेथेन र? के तेरो हृदय तोडिनेथेन र? मानिसहरू उहाँबाट टाढा बस्दा परमेश्वरले ठीक यही अनुभूति गर्नुहुन्छ। त्यसैले, उहाँको पुनरुत्थानपछि, प्रभु येशू अझै पनि उहाँको देह र रगतको स्वरूपमा मानिसहरूकहाँ देखा पर्नुभयो, र फेरि पनि तिनीहरूसित खानपान गर्नुभयो। परमेश्वरले मानिसहरूलाई परिवारको रूपमा हेर्नुहुन्छ, र मानवजातिले पनि उहाँलाई तिनीहरूको सबैभन्दा प्रिय एकको रूपमा हेरेको परमेश्वर चाहनुहुन्छ; केवल यसरी मात्रै परमेश्वरले साँचो रीतिले मानिसहरूलाई प्राप्त गर्नुहुन्छ, र यसरी मात्रै मानिसहरूले परमेश्वरलाई साँचो रीतिले प्रेम र आराधना गर्न सक्छन्। अब, प्रभु येशूले आफ्नो पुनरुत्थानपछि रोटी खानुभएको र धर्मशास्त्र व्याख्या गर्नुभएको, र चेलाहरूले उहाँलाई पोलेको माछा खान दिएको वृत्तान्त सुनाउने धर्मशास्त्रका यी दुई खण्डहरूलाई उद्धृत गर्नुपछाडिको मेरो अभिप्रायलाई के तिमीहरू बुझ्न सक्छौ?
यो भन्न सकिन्छ कि आफ्नो पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूले श्रृंखलाबद्ध रूपमा भन्नुभएका र गर्नुभएका कुराहरूको निम्ति गम्भीर विचार गरिएको थियो। यी कुराहरू परमेश्वरले मानवजातिप्रति गर्नुभएको दया र स्नेहले भरिएका थिए, अनि आफू देहमा हुँदाको समयमा उहाँले मानवजातिसँग स्थापित गर्नुभएको घनिष्ठ सम्बन्धप्रतिको उहाँको स्नेहपूर्ण कदर र सूक्ष्म वास्ताले पनि भरिएका थिए। यति मात्र होइन, यी कुराहरू देहमा हुँदा उहाँले आफ्ना अनुयायीहरूसँग खानपान गरेको र जिएको जीवनको याद र तिर्सनाले भरिएका थिए। त्यसैले, मानिसहरूले परमेश्वर र मानिसबीचमा दूरी अनुभव गरेको परमेश्वरले चाहनुभएन, न त मानवजातिले आफैलाई परमेश्वरदेखि दूरी बनाएको नै उहाँले चाहनुभयो। त्यसभन्दा पनि बढी, पहिले मानिसहरूसित अत्यन्तै घनिष्ठ रहनुभएका प्रभु येशू उहाँको पुनरुत्थानपछि त्यही प्रभु हुनुहुन्न, उहाँ अबउप्रान्त मानवजातिको साथमा हुनुहुन्न किनकि उहाँ आत्मिक संसारमा फर्किसक्नुभएको छ, पिताकहाँ फर्किसक्नुभएको छ जसलाई देख्न वा जोकहाँ पुग्न मानिसहरू कहिल्यै सक्दैनन् भन्ने अनुभूति मानवजातिले गरेको परमेश्वरले चाहनुभएन। उहाँ र मानवजातिबीचमा हैसियतको कुनै भिन्नता पैदा भएको अनुभूति मानिसहरूले गरेको उहाँले चाहनुभएन। जब परमेश्वरले उहाँलाई पछ्याउन चाहने तर उहाँलाई सम्मानजनक दूरीमा राख्ने मानिसहरूलाई देख्नुहुन्छ, तब उहाँको हृदय पीडामा हुन्छ किनकि त्यसको अर्थ तिनीहरूको हृदय उहाँबाट अत्यन्तै टाढा रहेको छ र उहाँलाई तिनीहरूको हृदय प्राप्त गर्न एकदमै कठिन हुनेछ। त्यसैले, यदि उहाँ मानिसहरूकहाँ तिनीहरूले देख्न वा छुन नसक्ने आत्मिक शरीरमा प्रकट हुनुभएको भए, यसले मानिसलाई फेरि एकपल्ट परमेश्वरबाट टाढा राख्थ्यो, र यसले मानवजातिलाई ख्रीष्ट उहाँको पुनरुत्थानपछि उच्च हुनुभएको छ, मानवजातिभन्दा भिन्न प्रकारको बन्नुभएको छ, र मानिससित अबउप्रान्त एउटै टेबलमा बसेर खान नसक्ने व्यक्ति बन्नुभएको छ, किनकि मानिसहरू पापी, फोहोरी हुन्छन् र परमेश्वरको नजिक कहिल्यै जान सक्दैनन् भनी गलत प्रकारले हेर्ने तुल्याउँथ्यो। बाइबलमा लेखिएअनुसार, मानवजातिका यी गलत बुझाइहरूलाई हटाउन, प्रभु येशूले देहमा हुँदा गर्नुभएकै केही कुराहरू गर्नुभयो: “उहाँले रोटी लिनुभयो र त्यसलाई आशिष् दिनुभयो र त्यो भाँच्नुभयो र तिनीहरूलाई दिनुभयो।” उहाँले तिनीहरूलाई विगतमा जस्तै धर्मशास्त्र पनि व्याख्या गरिदिनुभयो। प्रभु येशूले गर्नुभएको यो सबै कुराले उहाँलाई देख्ने हरेक व्यक्तिलाई प्रभु येशू परिवर्तन हुनुभएको छैन, उहाँ त्यही प्रभु येशू नै हुनुहुन्छ भन्ने महसुस गरायो। उहाँलाई क्रूसमा टाँगिएको र उहाँले मृत्यु अनुभव गर्नुभएको भए तापनि, उहाँ पुनरुत्थान हुनुभएको थियो, र उहाँले मानवजातिलाई त्याग्नुभएको थिएन। उहाँ मानिसहरूको बीचमा रहनलाई फर्कनुभएको थियो, र उहाँको कुनै कुरा पनि परिवर्तन भएको थिएन। मानिसहरूको माझमा उभिरहनुभएका मानिसका पुत्र उही प्रभु येशू हुनुहुन्थ्यो। उहाँको चालढाल तथा मानिसहरूसित कुराकानी गर्ने उहाँको तौरतरिका अति चिरपरिचित लाग्थ्यो। उहाँ अझै दया, अनुग्रह र सहिष्णुताले अत्यन्तै भरिपूर्ण हुनुहुन्थ्यो—उहाँ अझै त्यही प्रभु येशू हुनुहुन्थ्यो जसले अरूलाई आफैलाई जस्तै प्रेम गर्नुहुन्थ्यो, जसले मानवजातिलाई सत्तरी गुणा सातपल्ट क्षमा गर्न सक्नुहुन्थ्यो। उहाँले पहिलेझैँ मानिसहरूसित खानपान गर्नुभयो, धर्मशास्त्रको छलफल गर्नुभयो, र त्यसभन्दा पनि महत्त्वपूर्ण कुरा, पहिलेजस्तै उहाँ देह र रगतले बनेको हुनुहुन्थ्यो र उहाँलाई छुन र देख्न सकिन्थ्यो। उहाँ मानिसको पुत्र नै हुनुहुन्थ्यो, र उहाँले मानिसहरूलाई घनिष्ठता, चैन र हराइसकेको कुनै कुरा भेट्दाको आनन्द अनुभूति गराउनुभयो। ठूलो चैनको साथमा, तिनीहरूले बहादुरीपूर्वक र निर्धक्कसाथ यस मानिसको पुत्रमाथि भर पर्न र उहाँतर्फ दृष्टि लगाउन थाले जो मानवजातिलाई आफ्ना पापहरूबाट क्षमा गर्न सक्नुहुन्थ्यो। तिनीहरूले विनाहिचकिचाहट प्रभु येशूको नाउँमा प्रार्थना गर्न थाले, उहाँको अनुग्रह, उहाँको आशिष प्राप्त गर्न, र उहाँबाट शान्ति र आनन्द प्राप्त गर्न, उहाँबाट वास्ता र सुरक्षा प्राप्त गर्न प्रार्थना गर्न थाले, र तिनीहरूले प्रभु येशूको नाउँमा रोगीलाई निको पार्न र भूतहरू धपाउन थाले।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू अंश ८२
प्रभु येशूले देहमा काम गर्नुभएको त्यस समयमा, उहाँका धेरैजसो अनुयायीहरूले उहाँको पहिचान र उहाँले भन्नुभएका कुराहरूलाई पूर्ण रूपले प्रमाणित गर्न सकेनन्। जब उहाँ क्रूसको नजिक जाँदै हुनुहुन्थ्यो, तब उहाँका अनुयायीहरूको मनोवृत्ति मूकदर्शकको थियो। त्यसपछि, उहाँ क्रूसमा टाँगिनुभएको समयदेखि उहाँलाई चिहानमा राखिएको समयसम्म, उहाँप्रतिको मानिसहरूको मनोवृत्ति निराशाको थियो। त्यस समयावधिमा, मानिसहरू आफ्नो हृदयमा प्रभु येशूले उहाँ देहमा हुनुहुँदाको समयमा भन्नुभएका कुराहरूलाई शङ्का गर्ने अवस्थाबाट उहाँलाई पूर्ण रूपमा इन्कार गर्ने अवस्थातर्फ सरिसकेका थिए। त्यसपछि, जब उहाँ चिहानबाट बाहिर निस्कनुभयो र एकएक गरी मानिसहरूकहाँ प्रकट हुनुभयो, तब उहाँलाई आफ्नै आँखाले देख्ने र उहाँको पुनरुत्थानको समाचार सुन्ने बहुसंख्यक मानिसहरूले आफ्नो मनोवृत्तिलाई इन्कारको तहदेखि बिस्तारै सुधार गरी शंकाको तहमा ल्याइपुर्याए। प्रभु येशूले आफ्नो पुनरुत्थानपछि थोमालाई उहाँको कोखामा हात राख्न दिनुभएपछि, अनि उहाँले रोटी भाँचेर भीडको सामु खानुभएपछि, र तिनीहरूकै सामु पोलेको माछा खान अघि बढ्नुभएपछि मात्रै तिनीहरूले प्रभु येशू देहमा आउनुभएका ख्रीष्ट हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई साँचो रीतिले स्वीकार गरे। के भन्न सकिन्छ भने, ती मानिसहरूको अघि उभिरहेको देह र रगतको यो आत्मिक शरीरले ती हरेकलाई सपनाबाट ब्यूँझाइरहेजस्तै देखिन्थ्यो: तिनीहरूको सामु उभिरहनुभएको मानिसको पुत्र अनन्तकालदेखि नै अस्तित्वमा रहनुभएका परमेश्वर हुनुहुन्थ्यो। उहाँसित एउटा स्वरूप, अनि देह र हाड थियो, र उहाँ मानवजातिको साथमा धेरै लामो समयदेखि रहनुभएको र खानुभएको थियो…। यस बेला, मानिसहरूले उहाँको अस्तित्व अत्यन्तै वास्तविक, अत्यन्तै अचम्मको छ भन्ने महसुस गरे। त्यसको साथै, तिनीहरू अत्यन्तै आनन्दित र खुशी पनि थिए र भावनाले ओतप्रोत थिए। उहाँ देखा पर्नुभएको घटनाले मानिसहरूलाई साँचो रीतिले उहाँको नम्रता देख्न, मानवजातिसँगको उहाँको घनिष्ठता तथा लगाव अनुभव गर्न, र उहाँले तिनीहरूको निम्ति कति धेरै विचार गर्नुभएको रहेछ भन्ने कुरा महसुस गर्न दियो। यो छोटो पुनर्मिलनले प्रभु येशूलाई देख्ने मानिसहरूलाई एक जीवनकाल नै बितिसकेजस्तो महसुस गरायो। तिनीहरूको व्याकुल, अन्योल, भयभीत, चिन्तित, तृषित र स्तब्ध हृदयले सान्त्वना पायो। तिनीहरू अबउप्रान्त शङ्कालु वा हतोत्साहित थिएनन् किनकि तिनीहरूले अब आशा र भर पर्नको लागि केही छ भन्ने महसुस गरे। तिनीहरूको अघि उभिरहनुभएको मानिसको पुत्र तिनीहरूको निम्ति हरसमयका रक्षक बन्नेवाला हुनुहुन्थ्यो; उहाँ तिनीहरूको बलियो धरहरा, सारा अनन्तकालको निम्ति तिनीहरूको आश्रय बन्नेवाला हुनुहुन्थ्यो।
प्रभु येशू पुनरुत्थान हुनुभएको भए पनि, उहाँको हृदय र उहाँको कामले मानवजातिलाई छोडेको थिएन। मानिसहरूकहाँ देखा परेर, उहाँले तिनीहरूलाई उहाँ जस्तोसुकै स्वरूपमा अस्तित्वमा रहनुभए तापनि उहाँले मानिसहरूलाई साथ दिनुहुनेछ, तिनीहरूसित हिँड्नुहुनेछ र हरपल र हरठाउँ तिनीहरूसित रहनुहुनेछ भनेर बताउनुभयो। उहाँले मानवजातिलाई हरपल र हरठाउँ भरणपोषण र रखवाली गर्नुहुनेछ, उहाँलाई हेर्न र छुन दिनुहुनेछ, र तिनीहरूले कहिल्यै असहाय अनुभव नगर्ने सुनिश्चितता ल्याउनुहुनेछ भनी उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो। तिनीहरू संसारमा कहिल्यै एक्लै जिउनुपर्दैन भनी तिनीहरूले जानून् भन्ने पनि प्रभु येशूको चाहना थियो। मानवजातिप्रति परमेश्वरको वास्ता छ; परमेश्वर तिनीहरूको साथमा हुनुहुन्छ। तिनीहरूले परमेश्वरमा सधैँ आड लिन सक्छन्, र उहाँका हरेक अनुयायीका निम्ति उहाँ परिवार हुनुहुन्छ। परमेश्वरको आड पाएर, मानवजाति अबउप्रान्त एक्लो वा असहाय हुनेछैन, र उहाँलाई आफ्नो पापबलिको रूपमा स्वीकार गर्नेहरू अबउप्रान्त पापमा बाँधिएका हुनेछैनन्। मानव नजरमा, प्रभु येशूले उहाँको पुनरुत्थानपछि गर्नुभएको कामका यी अंशहरू अत्यन्तै साना कुराहरू थिए, तर मेरो नजरमा, उहाँले गर्नुभएको एकएक कुरा अति अर्थपूर्ण, अति मूल्यवान्, अति महत्त्वपूर्ण र अत्यधिक सार्थकताले भरिएका छन्।
प्रभु येशूले देहमा काम गर्नुभएको समय कठिनाइ तथा दुःखकष्टहरूले भरिएको भए तापनि, उहाँले देह र रगतको आत्मिक शरीरमा देखा परेर मानवजातिलाई छुटकारा दिलाउन त्यस समयको उहाँको देहको कामलाई पूर्ण र सिद्ध प्रकारले पूरा गर्नुभयो। उहाँले देह बनेर आफ्नो सेवकाइ सुरु गर्नुभयो, र आफ्नो दैहिक स्वरूपमा मानवजातिकहाँ देखा परेर आफ्नो सेवकाइ समाप्त पार्नुभयो। ख्रीष्टको रूपमा रहेको आफ्नो पहिचानमार्फत नयाँ युग सुरु गरेर उहाँले अनुग्रहको युगको शुभारम्भ गर्नुभयो। ख्रीष्टको पहिचानमार्फत नै उहाँले अनुग्रहको युगको काम गर्नुभयो र अनुग्रहको युगका आफ्ना सारा अनुयायीहरूलाई सामर्थ्य दिनुभयो र डोर्याउनुभयो। परमेश्वरको कामको विषयमा के भन्न सकिन्छ भने, उहाँले जे सुरु गर्नुहुन्छ, त्यसलाई साँच्चिकै सिध्याउनुहुन्छ। त्यसमा चरणहरू र योजना हुन्छन्, र त्यो काम उहाँको बुद्धि, उहाँको सर्वशक्तिमान्ता, उहाँका अचम्मका कार्यहरू, र उहाँको प्रेम र कृपाले भरिपूर्ण हुन्छन्। अवश्य नै, परमेश्वरको सबै काममा क्रियाशील कडी मानवजातिप्रतिको उहाँको वास्ता नै हो; यो उहाँको फिक्रीका भावनाहरूले यसरी भिजेको छ कि उहाँले त्यसलाई कहिल्यै पन्साउन सक्नुहुन्न। बाइबलका यी पदहरूमा, आफ्नो पुनरुत्थानपछि प्रभु येशूले गर्नुभएको एकएक कुरामा मानवजातिप्रतिको उहाँको सूक्ष्म वास्ता तथा स्नेह प्रकट भएझैँ मानवजातिको निम्ति परमेश्वरका अपरिवर्तनीय आशा र फिक्री पनि प्रकट गरिएका छन्। यीमध्ये कुनै पनि कुरा हालको दिनसम्म पनि परिवर्तन भएको छैन—के तिमीहरूले यो कुरा देख्न सक्छौ? जब तिमीहरू यसलाई देख्छौ, तब के तिमीहरूको हृदय अचेतन रूपले परमेश्वरको नजिक खिचिँदैन र? यदि तिमीहरू त्यस युगमा बाँचेका भए, र प्रभु येशू तिमीहरूले देख्न सक भनी आफ्नो पुनरुत्थानपछि मूर्त रूपमा प्रकट हुनुभएको भए, र यदि उहाँ तिमीहरूको अगाडि बसेर रोटी र माछा खानुभयो र तिमीहरूलाई धर्मशास्त्र व्याख्या गरिदिनुभयो, र तिमीहरूसित बोल्नुभयो भने, तिमीहरूले कस्तो अनुभूति गर्नेथ्यौ? के तिमीहरूलाई खुशी लाग्थ्यो? कि तिमीहरूलाई खेद लाग्थ्यो? परमेश्वरसम्बन्धी पहिलेका गलत बुझाइहरू तथा उहाँबाट टाढा हुने काम, परमेश्वर विरुद्धका द्वन्द्व तथा शङ्काहरू—के ती सबै त्यत्तिकै हराउनेथिएनन् र? के परमेश्वर र मानवजातिबीचको सम्बन्ध अझ सामान्य र अझ उचित हुनेथेन र?
बाइबलका यी सीमित अध्यायहरूलाई व्याख्या गरेर, के तिमीहरूले परमेश्वरको स्वभावमा केही खोटहरू भेट्टाउँछौ? के तिमीहरूले परमेश्वरको प्रेममा केही मिसावट भेट्टाउँछौ? के परमेश्वरको सर्वशक्ति वा बुद्धिमा तिमीहरूले कुनै छल वा खराबी देख्छौ? निश्चय नै देख्दैनौ! अब, के तिमीहरूले निश्चयताका साथ परमेश्वर पवित्र हुनुहुन्छ भनी भन्न सक्छौ? के तिमीहरूले निश्चयताको साथ परमेश्वरको हरेक भावना उहाँको सार तथा स्वभावको प्रकाश हो भनी भन्न सक्छौ? म आशा गर्छु कि यी वचनहरू पढिसकेपछि, त्यसबाट तिमीहरूले हासिल गर्ने बुझाइले तिमीहरूलाई स्वभाव बदल्ने तथा परमेश्वरको डर मान्नेसम्बन्धी तिमीहरूको खोजीमा सहयोग गर्नेछ र तिमीहरूलाई लाभ पुर्याउनेछ, र त्यसले तिमीहरूमा दिनप्रतिदिन वृद्धि हुने फल फलाउनेछ, ताकि यस खोजीको प्रक्रियामा तिमीहरूलाई परमेश्वरको झन्झन् नजिक ल्याइयोस्, परमेश्वरले अपेक्षा गर्नुभएको मापदण्डको झन्झन् निकट पुर्याइयोस्। तिमीहरू अबउप्रान्त सत्यताको खोजीमा दिक्क हुनेछैनौ र सत्यता एवं स्वभाव परिवर्तनको खोजी कष्टप्रद वा निरर्थक कुरा हो भनी अबउप्रान्त अनुभव गर्नेछैनौ। बरु, परमेश्वरको साँचो स्वभावको अभिव्यक्ति तथा परमेश्वरको पवित्र सारबाट उत्प्रेरित भएर, तिमीहरूले ज्योतिको तिर्सना गर्नेछौ, न्यायको तिर्सना गर्नेछौ, र सत्यताको खोजी गर्ने, परमेश्वरको इच्छा सन्तुष्ट पार्ने चाहना गर्नेछौ, अनि तिमीहरू परमेश्वरद्वारा प्राप्त गरिएको व्यक्ति अर्थात् एक वास्तविक व्यक्ति बन्नेछौ।
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वरको काम, परमेश्वरको स्वभाव र परमेश्वर स्वयम् ३
