पद १

साँचो प्रार्थना हृदयको कुरा परमेश्‍वरलाई भन्नु,

उहाँको इच्छा बुझ्दै, वचनद्वारा उहाँसँग

सङ्गति गर्नु, उहाँ नजिकै हुनुभएको आभास गर्नु,

उहाँलाई केही भन्नु छ भनी आभास गर्नु हो।

कोरस १

हृदय उज्यालो भएको, उहाँ प्रेमिलो हुनुभएको,

तिमी प्रेरित भएको आभास गर्छौ।

हृदय ज्योतिले भरिएको, उहाँ प्रेमिलो हुनुभएको,

तिमी प्रेरित भएको आभास गर्छौ,

कोरस २

तिम्रो कुरा सुनी अरूले सन्तुष्टि पाउँछन्।

तिमीले बोल्ने शब्द तिनको हृदयको शब्दका

विकल्प हुन् भनी झैँ महसुस गर्नेछन्।

साँचो प्रार्थना भनेको यही हो।

पद २

साँचो प्रार्थनामा हृदय शान्त, कृतज्ञ हुन्छ

र उहाँलाई प्रेम गर्ने शक्ति बढ्न सक्छ,

उहाँलाई प्रेम गर्नु सबभन्दा मूल्यवान भनी जान्नेछौ।

यसले प्रार्थना प्रभावकारी भएको देखाउँछ।

कोरस ३

प्रार्थना कार्यविधि पछ्याउनु, वचनको पाठ वा

अरूको नक्कल गर्नु होइन। प्रार्थनामा,

उहाँलाई दिन, उत्प्रेरित गरिन, हृदय

खुला राख्न सक्नुपर्छ।

पद ३

प्रार्थना प्रभावकारी हुन, त्यो उहाँका

वचनको पठनमा आधारित हुनैपर्छ।

वचन भित्रबाट प्रार्थना गरेर मात्र, व्यक्तिले

अझ महान् अन्तर्दृष्टि, ज्योति पाउन सक्छ।

कोरस ४

साँचो प्रार्थनाका अभिव्यक्ति यी हुन्:

परमेश्‍वरका सबै मागको तृष्णा गर्ने र

उहाँको माग पूरा गर्न चाहने हृदय हुनु;

उहाँद्वारा घृणित कुरा घृणा गर्नु,

कोरस ५

यो जगमा टेक्दै, यसबारे बुझाइ पाउनु,

उहाँले भन्नुभएका सत्यताबारे ज्ञान, स्पष्टता हुनु।

सङ्कल्प, विश्‍वास, ज्ञान र प्रार्थना

अभ्यास गर्ने मार्ग हुँदा मात्र

त्यसलाई साँचो प्रार्थना भन्न सकिन्छ,

त्यो मात्र प्रभावकारी हुन सक्छ।

—वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। “प्रार्थनाको अभ्यासको सम्बन्धमा” बाट परिमार्जित