पद १

मानिसले तिनका निम्ति

परमेश्‍वरका हातमा भएका पूर्वनिर्धारित

आशिष् उपभोग गर्न जान्दैनन्, कारण तिनले

“आशिष्” र “कष्ट” दुवैको अर्थ बुझ्दैनन्।

यसकारण, उहाँको खोजीमा इमानदार छैनन्।

पद २

भोलिको अस्तित्व नभएको भए,

तिमीहरूमध्ये को उहाँ सामु उभिँदा

नटेकिएको हिउँ झैँ शुद्ध र

हिरा झैँ निष्कलङ्क हुन सक्थ्यौ?

कोरस १

के उहाँप्रतिको तिम्रो प्रेम

स्वादिष्ट भोजन, सुन्दर वस्त्र,

वा धेरै तलब भएको पदसँग

साट्न सकिने वस्तु मात्र हुनसक्छ?

के यसलाई तिमीप्रति अरूको प्रेमसँग

साट्न सकिन्छ?

कोरस २

जाँचद्वारा जानुले के

मानिसलाई उहाँप्रतिको प्रेम त्याग्न

उत्प्रेरित गर्न सक्छ?

के दुःख र कष्टले तिनलाई

उहाँका प्रबन्धबारे गुनासो गर्ने तुल्याउनेछ?

पद ३

उहाँको मुखमा भएको धारिलो तरवारलाई

कसैले पनि साँच्चै बुझेको छैन:

त्यसको भित्री आशय नै नबुझी

सतही अर्थ मात्र जान्दछन्।

पद ४

मानिसले परमेश्‍वरको वचनको तीखोपन

साँच्चै देख्न सक्ने भए,

मुसा झैँ आफ्नो प्वाल भित्र दौडिनेथिए।

तिनको बोधोपनको कारण,

कोरस ३

उहाँका वचनको सही अर्थ बुझ्दैनन्,

वचन कति शक्तिशाली छन्, मानव प्रकृति

कति प्रकट गर्छन् र वचनले तिनको भ्रष्टताको

कति न्याय गर्छन् भनी जान्दैनन्।

त्यसैले उहाँले भन्नुहुने कुराबारे

तिनका अधकल्चो विचारको

फलस्वरूप, धेरैले उदासीन मनोवृत्ति

अपनाएका छन्।

—वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। “सम्पूर्ण ब्रह्माण्डको लागि परमेश्‍वरका वचनहरू, अध्याय १५” बाट परिमार्जित