अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (६)
आज हामी अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीहरू र झुटा अगुवाका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति जारी राख्नेछौँ। यसअघिको भेलामा, हामीले अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीको विषयवस्तु छबारे सङ्गति गऱ्यौँ। यो विषयवस्तुको मुख्य कुरा के हो? (विषयवस्तु छ यस्तो छ: “सबै किसिमका योग्य प्रतिभाको प्रवर्द्धन र जगेर्नामा सहयोग पुर्याउने ताकि सत्यता पछ्याउने सबैले तालिम लिने मौका प्राप्त गर्न सकुन् र जतिसक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरून्।”) यसअघि, हामीले मुख्यतः परमेश्वरको घरले गर्ने मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सिद्धान्तहरूबारे, अनि परमेश्वरको घरले मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना किन गर्छ भन्नेबारे सङ्गति गऱ्यौँ। विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने कुरा आउँदा, झुटा अगुवाहरूमा रहेका समस्याहरू पनि हामीले चिरफार गऱ्यौँ। त्यसोभए, यी दुई विषयवस्तुहरूभित्र, झुटा अगुवाहरूका मुख्य प्रकटीकरणहरू केके हुन्छन् त? तिनीहरू झुटा अगुवाहरू हुन् भनेर हामी किन भन्छौँ? यसमा मुख्यतः दुई पक्षहरू हुन्छन्। एउटा पक्ष के हो भने, झुटा अगुवाहरूले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन, जगेर्ना अनि प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले यी सिद्धान्तहरू खोजी गर्ने नै गर्छन्। तिनीहरूलाई अगुवा वा सेवक बन्नका लागि मानिसहरूसँग क्षमताका कुनकुन पक्ष हुनु महत्त्वपूर्ण हुन्छ वा उनीहरूले कुनकुन मापदण्डहरू पुरा गर्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ भन्ने थाहै हुँदैन। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले मानिसहरूलाई आफ्नै धारणा र कल्पनाका आधारमा जथाभाबी प्रयोग गर्छन्। अर्को गम्भीर समस्या के हुन्छ भने, यी मानिसहरूको प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गरिसकेपछि, तिनीहरूले उनीहरूको काम अनुगमन वा निरीक्षण गर्ने गर्दैनन्, न त उनीहरूले कति राम्ररी काम गरिरहेका छन्, वा उनीहरूले वास्तविक काम गरिरहेका छन् कि छैनन्, वा उनीहरू आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्षम छन् कि छैनन्, वा उनीहरूको चरित्र कस्तो छ, वा यी मानिसहरूले पूरा गरिरहेका कर्तव्यहरू उनीहरूका लागि उपयुक्त छन् कि छैनन् भनेर नै पत्ता लगाउँछन्, र तिनीहरूले प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गर्ने मानिसहरूले मानक पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् अनि उनीहरू सिद्धान्तहरूअनुरूप छन् कि छैनन् भनेर ध्यान दिँदैनन्—तिनीहरूले यी कुराहरूको निरीक्षण कहिल्यै गर्दैनन्। झुटा अगुवाहरूले यो त मानिसहरूको प्रवर्द्धन गर्ने, उनीहरूका लागि काम प्रबन्ध गर्ने मामला मात्र हो, र योभन्दा बढी अरू केही होइन, अनि त्यसपछि तिनीहरूको जिम्मेवारी पूरा भइहाल्यो भन्ने सोच्छन्। झुटा अगुवाहरूले यसरी नै आफ्नो काम गर्छन्, र तिनीहरूले काम गर्दा तिनीहरूको मनोवृत्ति र दृष्टिकोण पनि यही हुन्छ। त्यसोभए, मानिसहरूको प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गर्ने कुरा आउँदा, के झुटा अगुवाहरूका यी दुई मुख्य प्रकटीकरणहरूले तिनीहरू आफ्ना जिम्मेवारी निभाउन र पूरा गर्न सक्दैनन् भन्ने प्रमाणित गर्न सक्छन्? (सक्छन्।) झुटा अगुवाहरूले काम निरीक्षण गर्ने वा विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई अवलोकन गर्ने गर्दैनन्, अनि सत्यता र सिद्धान्तहरूको कुरा आउँदा, विभिन्न प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरण र स्थितिहरूलाई आफूले बुझ्ने सत्यतासँग र परमेश्वरको घरले तोक्ने सिद्धान्तहरूसँग तुलना गर्ने कुरा आउँदा, तिनीहरू झनै सावधान हुँदैनन्; तिनीहरूले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको मानवता र सबल पक्षहरू परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई प्रयोग गर्नका लागि माग गर्ने सिद्धान्तहरूअनुरूप छन् कि छैनन् भनेर पनि खुट्टयाउन सक्दैनन्। यी कारणहरूले गर्दा, मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने अनि उनीहरूका लागि कामको प्रबन्ध गर्ने कुरा आउँदा, तिनीहरू अत्यन्तै अन्योल र लतपते हुन्छन्, र तिनीहरू आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूमा आधारित भएर झारा टार्ने अनि सतही काम गर्ने मात्र गर्छन्। यस्तो हुने हुनाले, यदि झुटा अगुवाहरूलाई विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवता र सबल पक्षहरूका आधारमा समझदारीपूर्वक र उचित रूपमा प्रयोग गर्न आग्रह गरियो भने, के तिनीहरूले यो व्यवस्थापन गर्न सक्छन् त? (अहँ, सक्दैनन्।) अहिलेका लागि झुटा अगुवाहरूको क्षमता कस्तो छ भन्ने कुरालाई पन्छाऔँ। कामप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति र काम गर्ने तिनीहरूको तरिका र विधिहरू मात्र हेर्दा, अनि तिनीहरूले वास्तविक काम पटक्कै नगर्ने, साधारण मामलाहरू मात्र सम्हाल्ने र आफूलाई चर्चामा ल्याउने अलिअलि सतही काम मात्र गर्ने, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई सत्यता आपूर्ति पटक्कै नगर्ने, र तिनीहरूलाई समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता कसरी प्रयोग गर्ने भनेर थाहै नहुने तथ्य हेर्दा—झुटा अगुवाहरूले मण्डलीको वास्तविक काम गर्नै सक्दैनन् भन्ने कुरा पर्याप्त रूपमा प्रमाणित हुन्छ। झुटा अगुवाहरूले वास्तविक काम नगर्ने, वा वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग गहन रूपमा नजोडिने, बरु एकदम वरिष्ठ भएझैँ गर्ने र हुकुम गरिरहने तथ्यका आधारमा मात्र पनि, तिनीहरू परमेश्वरको घरको लागि मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न मण्डलीको कामका सबै पक्षहरू राम्ररी निर्वाह गर्न असक्षम हुन्छन् भन्ने पुष्टि गर्न सकिन्छ।
विषयवस्तु सात: फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवता र सबल पक्षका आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस् (भाग एक)
विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवताका आधारमा समझदारीपूर्वक प्रयोग गर्ने
विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको प्रबन्ध र प्रयोग कसरी गर्ने भन्नेबारे तिमीहरूको बुझाइ के छ? (प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको लागि परमेश्वरको घरले माग गर्ने मानकहरू फरकफरक हुन्छन्, र मानिसहरूको प्रवर्द्धन गर्ने परमेश्वरको घरका सिद्धान्त र मानकहरूअनुरूप नै मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गरिनुपर्छ। यदि केही मानिसहरू अगुवा र सेवकहरू बन्न उपयुक्त छन् भने, उनीहरूलाई अगुवा, सेवक र सुपरिवेक्षकहरूको रूपमा जगेर्ना गरिनुपर्छ; यदि केही मानिसहरूसँग निश्चित विधामा पेसागत सबल पक्षहरू छन् भने, उनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यको प्रबन्ध उनीहरूका पेसागत सबल पक्षहरूअनुरूप गरिनुपर्छ, ताकि उनीहरूको खटनपटन र प्रयोग समझदारीपूर्वक होस्।) के कसैलाई केही थप्नु छ? (अर्को कुरा भनेको मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवताका आधारमा मापन गर्नु हो। यदि कसैको मानवता तुलनात्मक रूपमा असल छ, र उसले सत्यतालाई प्रेम गर्छ, र उसमा बुझ्ने क्षमता छ भने, ऊ प्रवर्द्धन र जगेर्नाको लायक व्यक्ति हो। यदि उसको मानवता औसत छ, तर ऊसँग सबल पक्षहरू छन् र उसले परमेश्वरका घरमा कर्तव्य पूरा गर्न र सेवा प्रदान गर्न सक्छ भने, यसप्रकारको व्यक्तिलाई उसका सबल पक्षहरूका आधारमा उचित कर्तव्यमा खटाउन पनि सकिन्छ, ताकि उसको सर्वोत्तम प्रयोग होस्। यदि ऊ अलि खराब मानवता भएको व्यक्ति हो र उसले बाधाहरू दिन र अवरोधहरू पुऱ्याउन सक्छ भने, उसलाई कर्तव्य पूरा गर्न लगाउनु चाहिँदोभन्दा बढी समस्या हुनेछ, त्यसैले उसले कर्तव्य पूरा गर्ने प्रबन्ध गर्नु उचित हुँदैन।) यदि मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवताका आधारमा छुट्टाइयो भने, उनीहरू दुष्ट नभएसम्म, उनीहरूले बाधा दिने र अवरोध पुऱ्याउने नगरेसम्म, र कर्तव्य पूरा गर्न सकेसम्म, उनीहरू मानिसहरूलाई प्रयोग गरिने परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुरूप नै हुन्छन्। अनि, दुष्ट मानिसहरू र दुष्टात्माहरूबाहेक, प्रयोग गर्न नसकिने प्रकारका मानिसहरूचाहिँ अपर्याप्त अक्कल भएकाहरू हुन्, अर्थात्, केही पनि हासिल नगर्नेहरू, कुनै पनि कार्य पूरा नगर्नेहरू, कुनै पनि पेसा सिक्न असक्षमहरू, सरल साधारण कामकाज पनि सम्हाल्न नसक्नेहरू, र शारीरिक श्रमसमेत गर्न नसक्नेहरू हुन्—अक्कल र मानवता अपर्याप्त रहेका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सकिँदैन। अपर्याप्त अक्कल हुने यो वर्गमा कुनकुन मानिसहरू पर्छन्? मानव भाषा नबुझ्नेहरू, विशुद्ध बोध क्षमताको अभाव हुनेहरू, कामकुराहरूलाई गलत बुझ्नेहरू, कामकुराहरूमा गल्ती गर्नेहरू, र प्रश्नहरूको असान्दर्भिक जबाफ दिनेहरू, र पटमूर्खहरूकै श्रेणीमा पर्ने अनि मानसिक रूपमा असक्त व्यक्तिहरू—यी सबै अपर्याप्त अक्कल भएका मानिसहरू हुन्। त्यसपछि, अत्यन्तै बेतुके मानिसहरू पनि छन्, जो हरप्रकारका कुरालाई सामान्य मानिसहरूभन्दा फरक रूपमा बुझ्छन्—उनीहरूमा पनि अक्कलकै समस्या हुन्छ। के अपर्याप्त अक्कल हुनुमा कुनै पनि कुरा सिक्न असक्षम हुने कुरा पनि समावेश हुन्छ? (हो, हुन्छ।) त्यसोभए लेखहरू लेख्न सिक्न नसक्नुलाई अपर्याप्त अक्कल हुनुमा गणना गरिन्छ? (अहँ, गरिँदैन।) यस्ता खालका मानिसलाई त्यसरी गणना गरिँदैन। उदाहरणका लागि, गाउन र नाच्न जान्ने, कम्प्युटरको सीप सिक्ने, वा विदेशी भाषा सिक्ने कुरालाई लिऊँ, यी कुराहरू सिक्न असक्षम हुनुलाई अपर्याप्त अक्कल हुनुको रूपमा गणना गरिँदैन। त्यसोभए, कस्ता प्रकारका कुरा सिक्ने असक्षमताले अपर्याप्त अक्कल भएको सङ्केत गर्छ त? उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूमा अलिअलि ज्ञान हुन्छ, तर अरूसँग कुराकानी गर्दा उनीहरू आफ्नो भाषालाई कसरी सुव्यवस्थित गर्ने भनी सिक्न असक्षम हुन्छन्। त्यसोभए के यसप्रकारका मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्दा सत्यताबारे सङ्गति गर्न, प्रार्थना गर्न, र अरूसँग सामान्य रूपमा अन्तरक्रिया गर्न सक्छन्? (अहँ, सक्दैनन्।) जब उनीहरूका मनमा कुनै अवधारणा आउँछ वा जब उनीहरू कुनै स्थितिमा हुन्छन्, र उनीहरूलाई मानिसहरूसँग त्यसबारे खुलस्त भएर कुराकानी गर्ने अनि समाधानको मार्ग खोज्ने चाहना हुन्छ, उनीहरू लगातार कैयौँ दिनसम्म त्यसबारे मनन गर्छन्, र उनीहरूलाई कहाँबाट सुरु गर्ने र आफूलाई कसरी व्यक्त गर्ने भन्ने नै थाहा हुँदैन। उनीहरू बोल्नेबित्तिकै अन्योलमा पर्छन् र अल्मलिँदै बोल्छन्, उनीहरूको ओठले उनीहरूको आदेश नै मान्दैन जस्तो देखिन्छ, अनि उनीहरूका विचारहरू जताततै छरपस्ट हुन्छन्। उदाहरणका लागि, तैँले उनीहरूलाई, “आज मौसम राम्रो छ, घाम लागिरहेको छ,” भनेर भन्छस् भने, उनीहरूले यस्तो प्रतिक्रिया जनाउनेछन्, “हिजो पानी परेको थियो, र त्यो बाटोमा कार दुर्घटना भएको थियो।” उनीहरू आफूले कुराकानी गरिरहेको व्यक्तिसँग साझा बुझाइमा हुँदैनन्। के यस्तो प्रकारको व्यक्तिमा अपर्याप्त अक्कल हुन्छ? (हो, हुन्छ।) उदाहरणका लागि, यदि उसको टाउको दुखिरहेको छ र तैँले उसलाई के भयो भनेर सोध्छस् भने, उसले उसको हृदय अलि असहज भइरहेको छ भनेर भन्नेछ। यो जबाफ प्रश्नसँग असान्दर्भिक भयो, होइन र? (हजुर, हो।) यो अत्यन्तै अक्कलहीन हुनु हो। यस्ता प्रकारका धेरै मानिसहरू हुन्छन्। के तिमीहरूले एउटा उदाहरण दिन सक्छौ? (कति मानिसहरू जबाफ दिँदा जहिले पनि विषयबाहिर जान्छन्, अरू मानिसहरूले उनीहरूलाई के सोधिरहेका छन् भनेर उनीहरूले बुझ्नै सक्दैनन्।) कुराकानी गर्दा बारम्बार विषयबाहिर जानु—यो अपर्याप्त अक्कल हुनु हो। त्यसपछि यस्ता मानिसहरू पनि हुन्छन् जो कुराकानी गर्दा भित्रका र बाहिरका मानिसहरू छुट्टयाउन सक्दैनन्, र बोल्दा कहिलेकाहीँ थाहै नपाई आफैलाई घात गर्छन्—यो पनि अपर्याप्त अक्कल हुनु हो। उदाहरणका लागि, कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू परिवारमा गैर-विश्वासी सदस्यहरूसँग जिउँछन्, र तिनीहरूले उनीहरूलाई यस्तो सोध्छन्, “तिमीहरूको परमेश्वरले तिमीहरूलाई के गर्न भन्नुहुन्छ?” उनीहरूले यस्तो प्रतिक्रिया दिन्छन्: “हामीले विश्वास गर्ने परमेश्वर निकै असल हुनुहुन्छ। उहाँले हामीलाई इमानदार मानिस बन्न, अनि हामीलाई कसैसँग झूट बोल्ने अनुमति छैन, र हामीले सबैसँग इमानदारीपूर्वक बोल्नुपर्छ भनेर सिकाउनुहुन्छ।” सतही रूपमा, उनीहरूले परमेश्वरले गर्नुहुने कामको गवाही दिइरहेका, परमेश्वरलाई महिमित तुल्याइरहेका, र सुन्नेहरूलाई विश्वासीहरूको असल छाप पर्ने र उनीहरूलाई भरोसा गर्ने तुल्याइरहेको जस्तै सुनिन्छ, तर के कुरा साँच्चै यही हो त? यो सुनेपछि गैरविश्वासीहरूले के भन्नेछन्? तिनीहरूले यस्तो भन्नेछन्, “तिमीहरूको परमेश्वरले तिमीहरूलाई इमानदार मानिस बन्न भन्नुभएकोले, हामीलाई इमानदारीपूर्वक भन: तिमीहरूको मण्डलीसँग कति पैसा छ? तिमीहरूको भेलास्थल कति वटा छ?” ती दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू त्यो सुनेर झस्किनेछन्, होइन र? के यस्ता मानिसहरू मन्दबुद्धिका हुँदैनन् र? उनीहरू दियाबलस र गैरविश्वासीहरूसँग किन इमानदार व्यक्ति बन्नेबारे कुरा गर्छन्? वास्तवमा, उनीहरू परमेश्वरसामु समेत त्यति इमानदार हुँदैनन्। त्यसैले, के उनीहरूले गैरविश्वासीहरूसँग त्यसबारे त्यति गम्भीर भएर आफैलाई घात गरिरहेका हुँदैनन् र? के यो आफ्नै लागि खाल्डो खनेर पासो थाप्नु होइन र? के उनीहरू मूर्ख होइनन् र? आफ्नो हृदय खुलस्त पार्दा वा कसैसँग इमानदारीपूर्वक बोल्दा, तैँले तँ कोसँग बोलिरहेको छस् भन्ने कुरा ध्यान दिनुपर्छ—यदि त्यो दियाबलस वा शैतान हो भने, के तैँले त्यसलाई वास्तवमा के भइरहेको छ भनेर भन्न मिल्छ त? त्यसैले, यस्ता मानिसहरूको कुरा आउँदा, “सर्पहरूझैँ बुद्धिमान् र ढुकुरहरूझैँ अहानिकारक” हुने अभ्यास गर्नु आवश्यक हुन्छ—परमेश्वरले मानवजातिलाई दिनुहुने शिक्षा यही हो। मूर्खहरूलाई यसो गर्न आउँदैन। उनीहरूलाई त प्रावधानमा टाँसिन, र “हामी विश्वासीहरू निकै इमानदार छौँ, हामी अबउप्रान्त छल गर्दैनौँ, हेर त तिमीहरू गैरविश्वासीहरू, तिमीहरू झुटले भरिएका छौ, जबकि हामी सबै इमानदारीपूर्वक बोल्छौँ” भन्नेजस्ता कुराहरू बोल्न मात्र आउँछ र उनीहरूले इमानदारीपूर्वक बोलिसकेपछि, मानिसहरूसँग उनीहरूविरुद्ध प्रयोग गर्ने गलचेप हुन्छ। के यो उनीहरू भित्रका र बाहिरका मानिसहरू छुट्टाउन असफल भइरहेका होइनन् र? के यो दिमाग अलि ठीकसँग नचल्नु होइन र? उनीहरूले केही धर्मसिद्धान्तहरू बुझ्छन् तर ती कसरी लागु गर्ने भनेर जान्दैनन्। उनीहरूले केही नाराहरू चिच्याउँछन् र त्यसपछि आफू निकै आत्मिक भएको महसुस गर्छन्, अनि आफूले सत्यता बुझ्ने र आफूसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने ठान्छन्, र उनीहरू सबैतिर धाक देखाउँछन्, तर अन्त्यमा, शैतान र दियाबलसहरूले यसको फाइदा उठाउँछन् र यसलाई उनीहरूविरुद्ध प्रयोग गर्छन्। यो अपर्याप्त अक्कल हो।
हामीले भर्खर अपर्याप्त अक्कल भएका कैयौँ प्रकारका मानिसहरूबारे कुरा गऱ्यौँ। एउटा प्रकार भनेको मानव भाषा नबुझ्नेहरू, र अरूका शब्दहरूको चुरो र मुख्य बुँदा बुझ्न र बोध गर्न असफल हुनेहरू हुन्; अर्को प्रकार भनेको मूर्खहरू हुन्, जो कुनै पनि कुरा हासिल गर्न सक्षम हुँदैनन्, र जे-जसरी कार्य गरे नि सिद्धान्त वा मुख्य बुँदाहरू बोध गर्न सक्दैनन्; अर्को प्रकार भनेको सबैथोकबारे अत्यन्तै पूर्वाग्रही र बेतुके विचार भएकाहरू हुन्। अझै अर्को प्रकार भनेको कुनै पनि कुरा सिक्न नसक्नेहरू, र बोल्न वा कुराकानी गर्नसमेत, वा आफ्ना सोच र राय अरूले बुझ्ने गरी स्पष्ट रूपमा व्यक्त गर्न सिक्नसमेत नसक्नेहरू हुन; उनीहरू अलिअलि त शिक्षित नै हुन्छन्, तर दिमागमा आफ्नो भाषा सुव्यवस्थित पार्न, वा स्पष्ट रूपमा बोल्न सक्दैनन्, न त सही विचार व्यक्त गर्न, वा कुनै कुरा हासिल गर्न नै सक्छन्। यी सबै अपर्याप्त अक्कल भएका मानिसहरू हुन्। चाहे जुनसुकै कला वा सीप सिके नि, उनीहरू सिद्धान्त र नियमहरू बोध गर्न निरन्तर असक्षम हुन्छन्। उनीहरूले कहिलेकाहीँ कुनै कला वा सीप राम्ररी प्रदर्शन गरे नि, त्यो संयोग मात्रै हुन्छ; उनीहरूले त्यो राम्ररी कसरी गरे भनेर उनीहरू आफैलाई थाहा हुँदैन। अर्कोपटक त्यो राम्ररी गर्न असफल हुँदा, त्यस्तो किन भयो भनेर पनि उनीहरूलाई थाहा हुँदैन। उनीहरू कुनै पनि कुरा सिक्न वा त्यसमा पोख्त बन्न असक्षम हुन्छन्। यदि उनीहरूलाई कुनै कला वा प्राविधिक सीप सिक्न आग्रह गरियो भने, उनीहरूले त्यो सिक्नका लागि चाहे जतिसुकै समय लगाए नि, केवल त्यसको सिद्धान्त मात्र बुझ्नेछन्। उनीहरूले अत्यन्तै धेर वर्षदेखि प्रवचन सुनेका हुन्छन् तर सत्यता बुझेका हुँदैनन्। यदि उनीहरूलाई परमेश्वरको घरले बारम्बार सङ्गति गर्ने यी शब्द र निश्चित वाक्यहरूलाई लिएर, तिनलाई सिद्धान्त र अभ्यासका मार्गमा परिणत गर्न भनियो भने, उनीहरूलाई जेजसरी सिकाइए नि, उनीहरूले मर्ने गरी काम गरे नि, उनीहरू त्यसो गर्न असक्षम नै हुनेछन्। यसले यी मानिसहरूमा अपर्याप्त अक्कल हुन्छ भन्ने पुष्टि गर्छ। कति मानिसहरूले त ५०-६० वर्षका उमेरमा पनि, ठ्याक्कै उनीहरूले ३० वर्षको हुँदा हासिल गरेका नतिजा मात्र हासिल गर्छन्, उनीहरूले बिलकुलै कुनै प्रगति गरेका हुँदैनन्। उनीहरूले आफ्नो पूरै जीवनकालमा एउटा कुरा पनि सफलतापूर्वक सिकेका हुँदैनन्। उनीहरूले समय खेर फालेका हुँदैनन्, उनीहरू अत्यन्तै ध्यानपूर्ण हुन्छन् र मेहनत गर्छन्, तैपनि कुनै कुरा सिक्न पनि सफल भएका हुँदैनन्; यसले उनीहरूसँग अपर्याप्त अक्कल हुन्छ भन्ने देखाउँछ। हामीले गरेको सङ्गतिका आधारमा, जेलाई अपर्याप्त अक्कल मानिन्छ, त्यसको दायरा फराकिलो भएको छ, होइन र? के तिमीहरूले आफूलाई अपर्याप्त अक्कल भएकाहरूमध्येमा गणना गर्नेछौ? (हजुर।) अलिकति, गर्नेछौ, थोरबहुत हदसम्म। म किन त्यसो भन्दै छु? धेरैजसो मानिसहरूले पाँच वर्ष प्रवचन सुनेका हुन्छन्, तर उनीहरूले अझै पनि सत्यता के हो, वा परमेश्वरका अभिप्रायहरू केके हुन् भनेर बुझ्दैनन्; र कति मानिसहरूले त १० वर्ष, वा २०-३० वर्ष प्रवचन सुनेका हुन्छन् तर अझै पनि सत्यता वास्तविकता के हो र शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू के हुन् भनेर बुझ्दैनन्, उनीहरूका मुख धर्मसिद्धान्तहरूले भरिएका हुन्छन्, र उनीहरूले ती धर्मसिद्धान्तहरू उत्कृष्ट रूपमा फलाक्छन्—यो उनीहरूको अक्कलको समस्या हो। अब अहिलेलाई सत्यताको बुझाइ पन्छाएर, मानिसहरूले मानव जीवनमा केही बाहिरी कामकुराहरूप्रति र सामान्य समझका मामलाहरूप्रति निम्न प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छन् भनेर मात्र भनौँ; उनीहरूले कुनै कार्य चाहे जति नै लामो समय गरेका भए नि, उनीहरूको परिस्थिति, स्थिति र बोध उस्तै हुन्छ, जस्तो उनीहरूले त्यो सुरुमा सिक्न थाल्दाखेरि थियो, अनि उनीहरूलाई चाहे जति नै मार्गदर्शन गरे नि, चाहे जति नै सिकाए नि, वा उनीहरूले जे-जसरी अभ्यास गरे नि, अझै कुनै प्रगति गर्दैनन्। यो अपर्याप्त अक्कल हो।
मानिसहरूसँग मानवता छ कि छैन भन्ने आधारमा उनीहरूको छनोट र प्रयोग गर्नु सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ; त्यसोभए मलाई भन् त, के हामीले कमजोर मानवता, अपर्याप्त अक्कल, वा दुष्टात्माको काम भएका मानिसहरूको जगेर्ना र प्रयोग गर्नुपर्छ? त्यो त पटक्कै ठिक हुनेछैन। मानिसहरूको प्रयोग गर्ने परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूसँग नमिल्ने यी धेरै प्रकारका मानिसहरूबाहेक, अरू धेरैजसो मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवताका आधारमा प्रयोग गर्न सकिन्छ। औसत मानवता भएकाहरू, जसलाई असल वा खराब दुवै भन्न सकिँदैन, उनीहरू केवल साधारण समूह सदस्यहरू हुन सक्छन्। अलिक राम्रै मानवता भएकाहरू, जो अलिक तर्कसङ्गत हुन्छन् र जोसँग अलिक विवेक हुन्छ, जसले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्, जो निकै सोझा हुन्छन्, जसमा इन्साफको बोध हुन्छ, र जो परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्न सक्छन्, यी मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नमा जोड दिन सकिन्छ। उनीहरूलाई अगुवा वा समूह अगुवाका रूपमा, वा कुनै महत्त्वपूर्ण काम गर्न जगेर्ना र प्रयोग गर्ने कि नगर्ने भन्ने कुराचाहिँ उनीहरूको क्षमता र सबल पक्षहरूमा निर्भर हुन्छ। यो भनेको विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई उनीहरूको मानवताका आधारमा कसरी प्रयोग गर्ने भनेर गरिने मापन हो।
विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई उनीहरूका सबल पक्षहरूका आधारमा प्रयोग गर्ने
विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई उनीहरूका सबल पक्षहरूका आधारमा कसरी प्रयोग गर्ने भन्नेबारे थप कुराकानी गरौँ। क्षमताको अतिरिक्त, कतिपय मानिसहरूसँग केही पेसागत सीपहरू पनि हुन्छन् जसमा उनीहरू उत्कृष्ट हुन्छन्। “सबल पक्षहरू” भन्ने शब्दहरूको अर्थ के हो? (कुनै विशिष्ट विधाबारे कुनै सीप हुनु, जस्तै सङ्गीत रचना गर्न सक्नु, कुनै वाद्यवादन बजाउन सक्नु, वा चित्रकला गर्न सक्नु।) सङ्गीतको सिद्धान्त, कला, र नृत्य अनि लेखन पनि—यी सबै सबल पक्षहरू हुन्। अभिनय र निर्देशन गर्नु चलचित्र निर्माणसँग सम्बन्धित सबल पक्षहरू हुन्, अनुवाद भनेको भाषागत सबल पक्ष हो, र भिडियो निर्माण र स्पेशल इफ्फेक्टस् पनि विशिष्ट विधा अन्तर्गतका सबल पक्षहरू हुन्। जब हामी सबल पक्षहरूबारे कुरा गर्छौँ, तब हामी मण्डलीको केन्द्रीय कामसँग सम्बन्धित पेसागत सीपहरू जनाइरहेका हुन्छौँ। कति मानिसहरूमा पहिल्यै आधारभूत तहको प्रवीणता हुन्छ, र कति मानिसहरूले परमेश्वरका घरमा आएपछि यी कुराहरू अध्ययन गर्छन्। यदि व्यक्तिमा आधारभूत प्रवीणता छ तर उसको मानवताले मानक पूरा गर्दैन, र ऊ अपर्याप्त अक्कल भएकाहरूमध्येको एक हो, दुष्ट व्यक्ति, वा दुष्टात्मा हो भने, उसलाई प्रयोग गर्न सकिन्न। यदि त्यो व्यक्तिको मानवताले मानक पूरा गर्छ र ऊसँग परमेश्वरको घरलाई आवश्यक सबल पक्ष छ भने, उसको प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गर्न सकिन्छ, उसलाई उसका सबल पक्षहरू उपयुक्त हुने, वा ऊसँग भएको पेसागत सीपसँग सम्बन्धित समूहमा खटाउन, अनि तुरुन्तै काममा लगाउन सकिन्छ। कति मानिसहरूमा अझै पनि कुनै पेसागत सबल पक्षहरू हुँदैनन्, तर उनीहरू सिक्न इच्छुक हुन्छन्, अनि एकदम चाँडो पनि सिक्छन्। यदि उनीहरूको मानवताले मानक पूरा गर्छ भने, परमेश्वरको घरले उनीहरूको जगेर्ना गर्न र उनीहरूका लागि सिक्ने परिस्थितिहरू सृजना गर्न सक्छ, र त्यस्ता मानिसहरूलाई पनि प्रयोग गर्न सकिन्छ। सारांशमा भन्नुपर्दा, कर्तव्यको खटनपटन मानिसहरूको क्षमता र सबल पक्षहरूका आधारमा हुन्छ, र सम्भव भएसम्म, विभिन्न सबल पक्ष भएका मानिसहरूलाई उनीहरूको आफ्नै विशेषज्ञताका विधामा काम गर्ने प्रबन्ध मिलाउनुपर्छ, ताकि उनीहरूले यी सबल पक्षहरूलाई राम्ररी प्रयोग गर्न सकुन्। यदि परमेश्वरको घरलाई अबउप्रान्त उनीहरूका सबल पक्षहरूको आवश्यकता हुँदैन भने, उनीहरूको क्षमता र मानवताका आधारमा, उनीहरू जे गर्न सक्षम हुन्छन्, त्यही गर्ने प्रबन्ध गर्नुपर्छ; समझदारीपूर्वक मानिसहरूको प्रयोग गर्नु यसैलाई भनिन्छ। यदि परमेश्वरको घरलाई उनीहरूका सबल पक्षहरूको अझै पनि आवश्यकता हुन्छ भने, उनीहरूलाई यही विधामा कर्तव्य पूरा गरिरहन दिनुपर्छ, र यो पेसामा चाहिनेभन्दा अति धेरै मानिसहरू कार्यरत नभएसम्म जथाभाबी स्थानान्तरण गर्नु हुँदैन, तर अति धेरैजना भएको अवस्थामा चाहिँ त्यो पेसामा सबैभन्दा कम दक्ष रहेका मानिसहरूलाई अरू कर्तव्यहरूमा पुनः खटाएर मानिसहरूको सङ्ख्या परिस्थितिअनुसार कम गर्नुपर्छ।
एउटा निश्चित प्रकारको व्यक्ति हुन्छ जोसँग कुनै विशेष सीप हुँदैन—उसले थोरै लेखहरू लेख्न सक्छ, र उसले गीत गाउँदा सुर समात्न, र कुनै पनि कुरा कसरी गर्ने भनी सिक्न सक्छ, तर ऊ यी कुरामा सर्वश्रेष्ठ हुँदैन। ऊ के कुरामा सर्वश्रेष्ठ हुन्छ त? उसमा अलिकति क्षमता हुन्छ, ऊसँग तुलनात्मक रूपमा इन्साफको बोध हुन्छ, र मानिसहरूको बारेमा कसरी निर्णय गर्ने र कसरी तिनीहरूलाई प्रयोग गर्ने भन्ने कुरा उसले थोरै जान्न सक्छ। त्यसबाहेक, ऊसँग उल्लेखनीय रूपमा सङ्गठनात्मक सीपहरू हुन्छन्। यदि तैँले त्यस्तो व्यक्तिलाई कुनै कार्य वा काम दिइस् भने, उसले त्यो गर्नलाई मानिसहरू सङ्गठित गर्न सक्छ। साथसाथै ऊसँग काम गर्ने सक्षमता पनि हुन्छ; अर्थात, यदि तैँले उसलाई कुनै कार्य दिइस् भने, ऊसँग त्यसलाई राम्ररी पूरा गरेर सक्काउने क्षमता हुन्छ। उसको मनमा योजना हुन्छ, जुन चरणबद्ध र सुसंरचित हुन्छ। मानिसहरूको प्रयोग कसरी गर्ने, समयको बाँडफाँड कसरी गर्ने र यो कार्यको निम्ति कसलाई प्रयोग गर्ने भन्ने कुरा उसलाई थाहा हुन्छ। कुनै समस्या देखा परेमा, कसरी सबैसँग समाधानबारे छलफल गर्ने भन्ने कुरा उसलाई थाहा हुन्छ। उसलाई यी सबै कुराहरूलाई कसरी सन्तुलन र समाधान गर्ने भन्ने कुरा थाहा हुन्छ। यस्तो व्यक्तिसँग काम गर्ने सक्षमता हुने मात्र होइन, उसले तुलनात्मक रूपमा राम्ररी पनि बोल्छ। उसका शब्दहरू स्पष्ट र व्यवस्थित हुन्छन्, र उसले मानिसहरूलाई अलमलमा पार्दैनन्। जब उसले काम बाँडफाँड गर्छ, कसले के गर्नुपर्ने हो भन्ने कुरा सबैले स्पष्टसँग बुझ्छन् र थाहा पाउँछन्; कोही पनि निष्क्रिय भई बस्दैन र काममा कुनै भुलचुक हुँदैन। उसले कामका विवरणबारे गरेको व्याख्या पनि तुलनात्मक रूपमा स्पष्ट र व्यवस्थित हुन्छ, अनि विशेष रूपमा जटिल रहेका विषयहरूमा उसले विस्तृत विश्लेषण, सङ्गति र विवरणहरू सुचीबद्ध गर्छ ताकि सबैले मामलाहरू बुझून्, काम कसरी गर्ने, र अघि कसरी बढ्ने भनेर थाहा पाउन्। त्यसबाहेक, कार्य गर्ने कुन तरिका त्रुटिपूर्ण हुन सक्छ, काम गर्ने कुन विधिहरूले प्रभावकारितामा केकसरी प्रभाव पार्छन्, मानिसहरूले आफ्नो कामको क्रममा केके कुराहरूमा ध्यान दिनुपर्छ, आदि इत्यादि कुराहरूमा उसले सङ्गति पनि गर्न सक्छ—अर्थात् उसले काम सुरु गर्नुअगाडि अरूले भन्दा बढी सोच्छ, उसले अरूले भन्दा विस्तृत रूपमा, बढी यथार्थपरक ढङ्गले, अनि बढी पूर्ण रूपमा सोच्छ। एक हिसाबमा, ऊसँग दिमाग हुन्छ र अर्को हिसाबमा ऊ कुशल वक्ता हुन्छ। ऊसँग दिमाग छ भन्नुको अर्थ उसले कुनै काम गर्दा व्यवस्थित ढङ्गले, चरणबद्ध रूपमा, योजनाअनुसार र धेरै स्पष्टतासाथ गर्छ। कुशल वक्ता हुनुको अर्थ उसले स्पष्टसँग र बुझिने गरी आफ्नो मनका विचार, योजना र हिसाबकिताब अभिव्यक्त गर्न भाषा प्रयोग गर्न सक्छ, र उसलाई सरल र संक्षेपमा कसरी बोल्ने ताकि सुन्नेहरू अलमलमा नपरून् भन्ने कुरा थाहा हुन्छ। उसले आफूलाई स्पष्ट, सही, सत्य र उचित शब्दहरूसाथ अभिव्यक्त गर्छ। कुशल वक्ता हुनुको अर्थ यही हो। यस्ता मानिसहरू कुशल वक्ता हुन्छन्, उनीहरूसँग काम गर्ने सक्षमता, सङ्गठनात्मक सीपहरू, र त्यसमाथि, जिम्मेवारीबोध पनि हुन्छ, र उनीहरू तुलनात्मक रूपमा अलिक इन्साफको बोध भएका पनि हुन्छन्। उनीहरू मान्छे खुसी पारिहिँड्ने वा शान्ति कायम राख्ने मानिसहरू होइनन्। दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीको काममा बाधा वा अवरोधहरू पुऱ्याएको देख्दा, वा आफ्ना उचित मामलाहरूमा ध्यान नदिने र लापरवाह रूपमा कार्य गर्ने मूर्ख र घृणास्पद मानिसहरू देख्दा, उनीहरूलाई रिस उठ्छ, उनीहरू अप्रसन्न हुन्छन्, र उनीहरूले तुरुन्तै यी समस्याहरू समाधान गर्न र सम्हाल्न सक्छन्, अनि परमेश्वरको घरको काम र हितहरू सुरक्षा गर्न सक्छन्। जिम्मेवारीबोध हुनु र इन्साफको बोध हुनु—के यी प्रकटीकरणहरू यसप्रकारको व्यक्तिको मानवताका प्रमुख विशेषताहरू होइनन् र? (हुन्।) यस्ता मानिसहरू समाजिक रूपमा घुलमिल हुने नहोलान्, वा कुनै निश्चित पेसागत सीपमा त्यति अब्बल नहोलान्, तर यदि तिनीहरूसँग मैले भर्खरै वर्णन गरेका विशेषताहरू हुन्छन् भने, तिनीहरूलाई अगुवा वा सेवकहरूका रूपमा जगेर्ना गर्न सकिन्छ। यी विशेषताहरू उनीहरूका सबल पक्षहरू पनि हुन्, अर्थात् उनीहरू कुशल वक्ता हुन्, उनीहरूसँग काम गर्ने सक्षमता र सङ्गठनात्मक सीपहरू छन्, र उनीहरू तुलनात्मक रूपमा अलिक इन्साफ-बोध भएकाहरू हुन्। इन्साफको बोध हुनु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। के दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूमा इन्साफको बोध हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) ख्रीष्टविरोधीहरूमा दुष्ट प्रकृति हुन्छ; उनीहरूसँग इन्साफको बोध हुनु असम्भव हुन्छ। अर्को महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको यसप्रकारको व्यक्तिमा आत्मिक बुझाइ र सत्यता बोध गर्ने क्षमता हुन्छ; यो उसको सामर्थ्यसँग सम्बन्धित कुरा हो। यसप्रकारको व्यक्तिका सबल पक्षहरूले मैले भर्खर उल्लेख गरेका मानवीय विशेषताहरू र प्रतिभाहरू जनाउँछ, र साथै सत्यता बोध गर्ने, मण्डलीको लागि बोझ उठाउने, र काम गर्ने क्षमता हुने तीन मानकहरू पनि जनाउँछ। यस्ता मानिसहरूलाई अगुवाका रूपमा जगेर्ना गर्न सकिन्छ; त्यसमा कुनै समस्या छैन। दिमाग र क्षमता हुनुअलावा, एउटा अगुवामा सत्यता बोध गर्ने क्षमता, सङ्गठनात्मक सीपहरू अनि आफ्नो कार्यमा काम गर्ने सक्षमता, साथसाथै वाक-कौशल हुनुपर्छ। कति मानिसहरूमा निकै असल क्षमता हुन्छ, उनीहरूसँग आत्मिक बुझाइ हुन्छ, तर जब भेलाहरूमा सङ्गति गर्ने कुरा आउँछ, उनीहरूले भन्न खोजेको कुरा पूरै अव्यवस्थित हुन्छ, उनीहरूसँग आफ्नो भाषा सुव्यवस्थित गर्ने क्षमता नै हुँदैन, र उनीहरूले भन्ने कुरा पूरै अतार्किक हुन्छ। के त्यस्ता मानिसहरूलाई अगुवाका रूपमा जगेर्ना गर्न सकिन्छ त? (अहँ, सकिँदैन।) कति मानिसहरू थोरै मानिसहरूसँग मात्र बल्लतल्ल कुरा गर्न सक्ने हुन्छन्; उनीहरूले केही स्थितिहरू, रायहरू अनि सत्यताको बुझाइबारे सङ्गति गर्न सक्छन्, अनि उनीहरूले अरूलाई साथ, आपूर्ति, र मदत दिन सक्छन्, तर अलि धेरै मानिसहरूअघि उनीहरू बोल्ने आँटै गर्दैनन्, र भयभीत हुन्छन्, अनि आँसु झर्ने गरी सन्त्रस्त हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूको जगेर्ना गर्न सकिन्छ? अलि कमजोर र डरपोक मानवता भएको यसप्रकारको व्यक्ति, र मञ्चमा जान डराउने व्यक्तिका सन्दर्भमा, यदि ऊसँग अगुवा बन्ने मानवता, सबल पक्षहरू, अनि बोध क्षमता छ भने, उसलाई समूह अगुवा वा मण्डली अगुवा बन्न जगेर्ना गर्न सकिन्छ। सुरुमा उसलाई जगेर्ना गर्ने र तालिम दिने मात्र गर; केही समयको अनुभव पाएपछि, उसले अन्तर्ज्ञान पाउनेछ र त्यसरी ऊ अलि बढी साहसी बन्नेछ, र त्यसउप्रान्त बोल्न वा मञ्चमा जान डर मान्नेछैन। सारांशमा भन्नुपर्दा, हामीले भर्खर सङ्गति गरेका मानवीय विशेषता र सबल पक्षहरू भएका मानिसहरूको कुरा आउँदा, उनीहरूको मानवताले मानक पूरा गरेसम्म, उनीहरूलाई अगुवा बन्न जगेर्ना गर्न सकिन्छ। हामीले यसभन्दा अघिल्लोपटक भनेजस्तै, कोही अगुवाका रूपमा जगेर्ना हुनका लागि, उसले सबै सत्यताहरू बुझ्नैपर्छ भन्ने हुँदैन, र ऊ परमेश्वरमा समर्पित हुनैपर्छ, ऊसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुनैपर्छ, र उसमा आदि इत्यादि कुरा हुनैपर्छ भन्ने हुँदैन। यी मापदण्डहरू पूरा गर्नु एकदमै अनिवार्य हुन्छ भन्ने हुँदैन। यदि कसैमा निश्चित क्षमता र आत्मिक बुझाइ छ, र ऊ सत्यता स्विकार्न सक्छ भने, उसको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्छ। के यो मानिसहरूलाई समझदारीपूर्वक प्रयोग गर्नु होइन र? (हो।) सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण मापदण्ड भनेको व्यक्तिको मानवताले मानक पूरा गर्छ कि गर्दैन भन्ने नै हो।
मैले भनेका कुरा सुनेपछि, कति मानिसहरू त आफूले अगुवा बन्ने मापदण्ड पूरा गरिसकेको र त्यसैले आफ्नो प्रवर्द्धन गरिनुपर्ने महसुस गर्छन्। यो तिनीहरूमा हुने गलतफहमी हो, होइन र? के अगुवा हुनु त्यति सरल मामला हो? तिनीहरू यस्तो सोच्छन्, “म निकै विधिबद्ध छु, मसँग सङ्गठनात्मक सीपहरू छन्, र म कुशल वक्ता हुँ, र म सबैभन्दा जटिल मामलाहरू पनि सरल रूपमा व्याख्या गर्न सक्छु, त्यसैले किन परमेश्वरको घरले मेरो प्रवर्द्धन गर्दैन? किन दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले मलाई अगुवा छनोट गर्दैनन्? किन वरिष्ठ अगुवाहरूले म प्रतिभावान् छु भनेर देख्दैनन्?” चिन्ता नगर्। यदि तैँले अगुवा वा कामदार बन्ने मापदण्ड साँच्चै पूरा गर्छस् भने, ढिलोचाँडो, तँलाई प्रवर्द्धन र तालिमको मौका दिइनेछ। अहिले महत्त्वको कुरोचाहिँ तैँले सत्यता अभ्यास गर्न र सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्न, र सक्रिय रूपमा अरूलाई मदत गर्न, अनि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न आफूले आफैलाई प्रशिक्षित गर्नु हो। जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तँसँग असल क्षमता छ र तैँले वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्छस् भन्ने देख्छन्, तब तिनीहरूले तँलाई सिफारिस र छनोट गर्नेछन्। यदि तैँले अलिकति पनि वास्तविक काम गर्ने पहल नगरेर माथिले तँलाई अपवादको रूपमा अगुवा छनोट गर्ने वा प्रवर्द्धन गर्ने दिन कुरेर बसे, त्यो कहिल्यै हुनेवाला छैन। तैँले केही वास्तविक काम गर्नैपर्छ ताकि सबैले त्यो देख्न सकुन्; एकपटक सबैले तेरा सबल पक्षहरू आफै देखेपछि र तँ प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गरिनुपर्ने व्यक्ति होस् भन्ने महसुस गरेपछि, तिनीहरूले तँलाई स्वतः सिफारिस र छनोट गर्नेछन्। यदि तँलाई अहिले नै आफू अगुवा हुन् उपयुक्त भएको महसुस हुन्छ, तर कसैले पनि तँलाई छनोट गरेको छैन, र परमेश्वरको घरले पनि तेरो प्रवर्द्धन गरेको छैन भने, त्यो किन हो त? एउटा कुरा पक्का छ: तँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको नजरमा अझै पनि पहिचान भएको छैनस्। सायद त्यो कुरा तेरो मानवता हुन सक्छ, सायद त्यो तेरो पछ्याइ हुन सक्छ, वा त्यो तेरो सबल पक्ष वा क्षमता हुन सक्छ। यदि दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले तेरा यीमध्ये कुनै एक पक्ष पहिचान र अनुमोदन गर्दैनन् भने, तिनीहरूले तँलाई सिफारिस वा छनोट गर्नेछैनन्। त्यसैले तैँले कडा मेहनत र पछ्याइ जारी राख्नुपर्छ अनि आफूले आफैलाई प्रशिक्षित गरिरहनुपर्छ, र जब तैँले वास्तवमै सत्यता बुझ्छस् अनि सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्न सक्छस्, तब मानिसहरूले स्वतः तँलाई सिफारिस र छनोट गर्नेछन्; परिस्थितिहरू सही हुँदा कामकुराहरूले आफ्नै प्राकृतिक बाटो लिने मामला हो यो। हरसमय अगुवा हुने आशा गरिरहने वा त्यसबारे सोचिरहने कुनै आवश्यकतै छैन; यो त एउटा लालची कामना हो। तँसँग साधारण हृदय हुनुपर्छ, तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति हुनुपर्छ, तैँले परमेश्वरका अभिप्रायहरू ख्याल गर्नुपर्छ, र तैँले समर्पित र धैर्य हुन सिक्नुपर्छ। तँ अन्धाधुन्ध अगुवा बन्न लागिपर्नु हुँदैन; त्यो त एउटा महत्त्वाकाङ्क्षा हो, र त्यो सही मार्ग होइन। तैँले जहिले पनि यही महत्त्वाकाङ्क्षा र यही कामना राखिराख्नु हुँदैन। यदि तँसँग साँच्चै क्षमता छ नै भने पनि, तँ अगुवा वा कामदारको रूपमा सेवा प्रदान गर्ने कार्य गर्न योग्य हुनुअघि, सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरुन्जेल तैँले कुर्नैपर्छ। यदि तँ सत्यता बुझ्दैनस् र तँलाई सत्यता कसरी अभ्यास गर्ने भन्ने थाहा छैन भने, तँलाई अगुवा वा कामदार बन्न चुनिए पनि, तैँले कुनै वास्तविक काम गर्न सक्नेछैनस् र तँलाई बर्खास्त गर्नुपर्ने वा हटाउनुपर्ने हुनेछ, जुन प्रायः भइरहने नै कुरा हो। यदि तँ आफू अगुवा हुन योग्य भएको, आफूमा अगुवाइका लागि प्रतिभा, क्षमता र मानवता भएको ठान्छस्, तैपनि परमेश्वरको घरले तँलाई बढुवा गरेको छैन र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई चुनेका छैनन् भने, तैँले यस मामलालाई कुन रूपमा लिनुपर्छ? यहाँ तैँले पछ्याउन सक्ने एउटा अभ्यासको मार्ग छ। तैँले आफूलाई राम्ररी चिन्नैपर्छ। मुख्य कुरा तेरो मानवतामै समस्या हो कि, वा तेरो भ्रष्ट स्वभावको केही पक्षको प्रकटीकरणले मानिसहरूलाई विकर्षित गरेको हो कि; वा तँसित सत्यता वास्तविकता नभएको र तँ अरूसामु विश्वसनीय नभएको, वा तेरो कर्तव्य निर्वाहले मानक पूरा नगरेको हो कि भनेर हेर्। तैँले यी सारा कुराहरूबारे चिन्तन गरेर तेरो कमीकमजोरी ठ्याक्कै कहाँनेर छ भनेर हेर्नैपर्छ। तैँले केहीबेर चिन्तन गरेर आफ्नो समस्या कहाँ छ भनी पत्ता लगाइसकेपछि, तैँले त्यसलाई समाधान गर्न तत्कालै सत्यता खोज्नुपर्छ, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नुपर्छ, अनि परिवर्तन र वृद्धि हुन लागिपर्नु पर्छ, ताकि तेरो वरिपरिकाले त्यो देख्दा तिनीहरूले यसो भनून्, “आजकाल ऊ पहिलेभन्दा धेरै राम्रो भएको छ। उसले दह्रो गरी काम गर्छ र आफ्नो पेशालाई गम्भीर रूपमा लिन्छ, साथै ऊ विशेष गरी सत्यता सिद्धान्तहरूमा केन्द्रित छ। उसले हडबडीमा र झाराटारुवा शैलीमा कामकुरा गर्दैन, र ऊ आफ्नो कामबारे झनै इमानदार र जिम्मेवार छ। ऊ बारम्बार ठूला कुरा गर्न मन पराउँथ्यो, र लगातार सान देखाउँथ्यो, तर अहिले ऊ धेरै नै विनम्र छ र घमन्डी छैन। ऊ केही कामकुरा गर्न सक्षम भए पनि, उसले त्यसबारे धाक लगाउँदैन, र उसले केही गरिसकेपछि केही गलत पो गरेँ कि भन्ने डरले त्यसबारे बारम्बार चिन्तन गर्छ। उसले पहिलेभन्दा धेरै सावधानपूर्वक र परमेश्वरको डर मान्ने हृदयले कार्य गर्छ—र सबैभन्दा बढी त उसले केही समस्याहरू समाधान गर्नका लागि सत्यताबारे सङ्गति गर्न सक्छ। ऊ वास्तवमै ठूलो भैसक्यो।” तँसित केही समय अन्तरक्रिया गरेका वरपरका मानिसहरूले तँमा स्पष्ट परिवर्तन र वृद्धि भएको पाउँछन्; तेरो मानव जीवन, आचरण र मामलाहरूको व्यवस्थापनमा, अनि आफ्नो कामप्रतिको तेरो मनोवृत्तिमा, र सत्यता सिद्धान्तहरूप्रतिको तेरो व्यवहारमा पनि, तँ पहिलेभन्दा धेरै प्रयत्न लगाउँछस्, र तैँले आफ्नो बोली र व्यवहारमा अत्यन्तै कडिकडाउ गर्छस्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो सबै कुरा देख्छन् र त्यसलाई हृदयमा लिन्छन्। सायद, त्यसपछि तैँले अर्को चुनावमा उम्मेद्वारी दिन सक्नेछस्, र तँ अगुवाका रूपमा चुनिने आशा हुनेछ। यदि तैँले साँच्चिकै केही महत्त्वपूर्ण कर्तव्य गर्न सकिस् भने, तैँले परमेश्वरको आशिष् प्राप्त गर्नेछस्। यदि तँमा साँच्चिकै बोझ र यस्तो जिम्मेवारी बोध छ, र तैँले भार बोक्ने इच्छा गर्छस् भने, चाँडो गरेर तालिम लि। सत्यता अभ्यास गर्नमा ध्यान दे र सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्। तैँले जीवन अनुभव पाएर गवाहीका लेखहरू लेख्न सक्ने भएपछि, तँ साँच्चै परिपक्व हुनेछस्। अनि यदि तैँले परमेश्वरका निम्ति गवाही दिन सक्छस् भने, तैँले निश्चय नै पवित्र आत्माको काम पाउन सक्छस्। यदि पवित्र आत्माले तँमा काम गरिरहनुभएको छ भने, यसको मतलब परमेश्वरले तँलाई निगाहका साथ हेर्नुहुन्छ, अनि तैँले पवित्र आत्माको मार्गदर्शन पाएपछि, तेरो अवसर चाँडै आउनेछ। अहिले तँसित बोझ होला, तर तेरो कद पर्याप्त छैन र तेरो जीवन अनुभव अति सतही छ, त्यसकारण यदि तँ अगुवा बनिहालिस् भने पनि, तैँले ठेस खाने सम्भावना हुन्छ। तैँले जीवन प्रवेश पछ्याउने, पहिला आफ्ना रवाफी चाहनाहरू सुल्झाउने, इच्छापूर्वक अनुयायी बन्ने, र परमेश्वरले जे योजनाबद्ध वा बन्दोबस्त गर्नुभए पनि त्यसप्रति कुनै गुनासो नगरी उहाँप्रति साँचो रूपमा समर्पित हुने काम गर्नैपर्छ। जब तँसँग यो कद हुन्छ, तब तेरो अवसर आउनेछ। तैँले गह्रौँ भार बोक्ने इच्छा गर्नु र तँमा यो बोझ हुनु राम्रो कुरा हो। यसले तँमा प्रगति गर्न खोज्ने सक्रिय हृदय छ र तँ परमेश्वरका अभिप्रायहरूप्रति विचारशील हुन र परमेश्वरको इच्छा पछ्याउन चाहन्छस् भन्ने देखाउँछ। यो कुनै महत्त्वाकाङ्क्षा नभई साँचो बोझ हो; यो सत्यता पछ्याउनेहरूको जिम्मेवारी र तिनीहरूको पछ्याइको लक्ष्य हो। तँसित कुनै स्वार्थी मनसायहरू छैनन् र तँ आफ्नै निम्ति काम गरिरहेको छैनस्, बरु परमेश्वरका निम्ति गवाही दिन र उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न खोजिरहेको छस्—परमेश्वरद्वारा सबैभन्दा आशिषित् कुरा यही हो, र उहाँले तेरा लागि उचित बन्दोबस्तहरू गर्नुहुनेछ। अहिलेको लागि, तैँले केवल जीवन प्रवेश पछ्याउनमा सरोकार राख्, सुरुमा आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्, अनि त्यसपछि परमेश्वरको गवाही दिन केही अनुभवात्मक गवाही लेखहरू लेख्। यदि तेरा गवाहीहरू साँचो र व्यावहारिक छन् भने, ती पढ्ने मानिसहरूले तँलाई कदर गर्नेछन् र मन पराउनेछन्, र तँसँग अन्तरक्रिया गर्न र तँलाई सिफारिस गर्न इच्छुक हुनेछन्, अनि त्यसरी तेरो अवसर आउनेछ। त्यसकारण, तैँले अवश्य नै अवसर आउनुअगावै आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्नुपर्छ। सुरुमा व्यावहारिक अनुभव आर्जन गर्, अनि त्यसपछि तँसँग स्वतः साँचो गवाही हुनेछ; तेरा कर्तव्यका नतिजाहरू झन्झन् राम्रा हुँदै जानेछन्, र त्यो बेलासम्म तैँले चाहे पनि तँ लुक्न सक्नेछैनस्, र तेरा वरपरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई सिफारिस गर्नेछन्। यस्तो किन हुन्छ भने, सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरू परमेश्वरको घरलाई मात्र होइन, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पनि आवश्यक हुन्छन्; सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूसँग सबैजना उठबस गर्न मन पराउँछन्, र सत्यता वास्तविकता भएका मित्रहरूसँग सबैजना जोडिन चाहन्छन्। यदि तैँले यो हदसम्म अनुभव गर्छस् भने, र सबैले तँसँग साँचो गवाही छ भन्ने देख्छन् र तँसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने मान्छन् भने, तैँले चाहेर पनि तँ अगुवा बन्नबाट उम्किन सक्नेछैनस्, र दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले तँलाई छनोट गर्नमै जोड दिनेछन्। के कुरा यही होइन र? जब उडन्ते पुत्र पछाडि फर्किन्छ अनि परमेश्वरकहाँ फिर्ता आउँछ, परमेश्वर प्रसन्न र खुसी हुनुहुन्छ र उहाँले हृदयमा सान्त्वना प्राप्त गर्नुहुन्छ। सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्ति भएपछि, तँ कसरी परमेश्वरद्वारा प्रयोग नगरिन सक्छस् र? त्यो त असम्भव हुनेछ। परमेश्वरको अभिप्राय उहाँका निम्ति गवाही दिन सक्ने अझ धेरै मानिसहरू प्राप्त गर्नु हो; उहाँलाई प्रेम गर्ने सबैलाई सिद्ध पार्नु, र सकेसम्म चाँडो मानिसहरूको एउटा समूहलाई उहाँसँग एउटै हृदय र मनको बनाउनु हो। त्यसकारण, परमेश्वरको घरमा, सत्यता पछ्याउनेहरू सबैका ठूला सम्भाव्यताहरू छन्, र इमानदारीपूर्वक परमेश्वरलाई प्रेम गर्नेहरूको सम्भाव्यता असीमित छ। सबैले परमेश्वरको अभिप्राय बुझ्नुपर्छ। यो बोझ हुनु वास्तवमै सकारात्मक कुरा हो, र यो विवेक र समझ भएकाहरूमा हुनुपर्ने कुरा हो, तर गह्रौँ भार बोक्न सबै जना सक्षम हुनेछन् भन्ने छैन। यो अन्तर कहाँबाट आउँछ? तेरा तागत र सामर्थ्यहरू जति नै भए पनि, र तेरो बौद्धिक क्षमता जति उच्च भए पनि, महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तेरो पछ्याइ र तैँले हिँड्ने मार्ग हो। यदि तेरो मानवताले मानक पूरा गर्छ र तँसँग निश्चित क्षमता पनि छ, तर तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होइनस्, र तँसँग असल मानवता र बोझको बोध अलिअलि मात्र छ भने, के तैँले मण्डली अगुवाको काम राम्ररी गर्न सक्छस्? के तैँले सत्यता प्रयोग गरेर समस्याहरू सुल्झाउने प्रत्याभूति दिन सक्छस्? यदि तैँले त्यो प्रत्याभूति दिन सक्दैनस् भने, तँ आफ्नो काममा अझै पनि अयोग्य छस्। यदि तँलाई अगुवा बन्न छनोट गरियो वा खटाइयो भने पनि, अझै तँ काम गर्न असक्षम नै हुनेछस्, त्यसैले त्यसको फाइदा के हुनेछ र? त्यसले तेरो आडम्बर सन्तुष्ट पारे पनि, दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूलाई हानि पुऱ्याउनेछ र मण्डलीको काममा ढिलाइ गराउनेछ। यदि तैँले अगुवा वा कामदार बन्ने मापदण्ड पूरा गर्छस् भने, र तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् भने, र यदि तँसँग केही अनुभवात्मक गवाहीहरू छन् भने, तैँले निश्चय नै अगुवाको रूपमा राम्रो काम गर्न सक्नेछस्, अनि तँसँग अनुभवात्मक गवाहीहरू हुने हुनाले, तँ सत्यता बुझ्ने व्यक्ति हुन्छस्, र तैँले मण्डली अगुवा हुने भारी बोझ वहन गर्न सक्छस्। तेरो मानवताले मानक पूरा गर्नु र तँसँग निश्चित सबल पक्षहरू पनि हुनु त परमेश्वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन, जगेर्ना, र प्रयोग गरिनको लागि चाहिने आधारभूत मापदण्डहरू मात्र हुन्, तर तैँले अगुवाको रूपमा असल कार्य गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुराचाहिँ तँसँग वास्तविक अनुभव र सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ—यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। कति मानिसहरू सही मानिसहरू हुन्छन् र सत्यता पछ्याउँछन्, तर तिनीहरूले केवल ३ देखि ५ वर्ष मात्र विश्वास गरेका हुन्छन् र तिनीहरूसँग कुनै वास्तविक अनुभव हुँदैन। के त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली अगुवाको काम राम्ररी गर्न सक्छन्? अफसोस तिनीहरू काममा योग्य नै हुँदैनन्। तिनीहरू कहाँ चुक्छन्? तिनीहरूसँग वास्तविक अनुभव नै हुँदैन र तिनीहरूले अझै सत्यता बुझ्न थालेका हुँदैनन्। तिनीहरूले धेरै शब्द र सिद्धान्तहरू बोल्न सक्ने भए नि सत्यता प्रयोग गरेर समस्याहरू सुल्झाउन अझै सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरू अगुवाको काममा अझै योग्य हुँदैनन् र तिनीहरूले सत्यताको बुझाइ र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश हासिल गर्न निरन्तर आफूले आफैलाई प्रशिक्षित गर्न जरुरी हुन्छ। उदाहरणको लागि, यदि कुनै व्यक्ति मानक पूरा गर्ने मानवताको छ र निकै इमानदार छ, र बिरलै झुटो बोल्ने वा छलछाम गर्ने गर्छ, र बाधा नदिई वा अवरोध नपुऱ्याई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छ, तर ऊ सत्यता पछ्याउनमा कमजोर छ भने, के त्यस्तो व्यक्तिलाई अगुवा वा कामदारको रूपमा जगेर्ना गर्न सकिन्छ? यो अति कठिन हुनेछ। यदि प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गरिनको लागि मापदण्ड पूरा गर्ने, तर सत्यता नपछ्याउने व्यक्तिलाई अगुवा वा कामदार बन्न प्रवर्द्धन गरियो भने, के ऊ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति बन्न सक्षम हुन्छ र? के उसले सत्यता पछ्याउन सुरु गर्न सक्नेछ? के केही समयसम्म अगुवा वा कामदारको रूपमा काम गरेपछि ऊ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नेछ? त्यो असम्भव हुनेछ। व्यक्तिले चाहे जुनसुकै मापदण्ड पूरा गरे नि, ऊ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति नहोउन्जेल, उसलाई अगुवा वा कामदारको रूपमा छनोट वा प्रवर्द्धन गर्न बिलकुलै सकिँदैन। यदि व्यक्तिसँग मानक पूरा गर्ने मानवता र क्षमता छ, र ऊ सत्यता स्विकार्न र केही परिवर्तनहरू भोग्न पनि सक्छ भने, उसको प्रवर्धन, जगेर्ना र प्रयोग गर्न सकिन्छ, र फलस्वरूप, उसले त्यसपछि तालिम लिने मौका पाउनेछ, अनि ऊ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछ, र मुक्ति एवं सिद्धताको मार्गमा हिँड्न थाल्नेछ। त्यसकारण, परमेश्वरको घरले चाहे जसलाई अगुवा, कामदार, वा सुपरिवेक्षकको रूपमा प्रवर्द्धन गरे नि, त्यसको उद्देश्य तेरा व्यक्तिगत कामना र महत्त्वाकाङ्क्षाहरू सन्तुष्ट पार्नु होइन, न त तेरा आदर्शहरू नै पूरा गर्नु हो, बरु तँलाई मुक्तिको मार्गमा हिँड्न थाल्ने अनि सिद्ध व्यक्ति बन्ने तुल्याउनु हो।
अलिक अपर्याप्त अक्कल भएका मानिसहरूको कुरा गर्नुपर्दा, तिनीहरूसँग पनि आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्ने आकाङ्क्षाहरू हुन्छन् र तिनीहरू पनि परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्न चाहन्छन्, तर तिनीहरूमा बुद्धि हुँदैन, तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य कसरी गर्ने थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले कुनै पनि मामला छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। कुनै न कुनै बेला, तिनीहरूले परीक्षा सामना गर्छन् र त्यसमा फस्छन्, र फलस्वरूप, तिनीहरूले मण्डलीका हितहरूमा घात गर्छन्, दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूलाई बेचिदिन्छन्, र परमेश्वरको घरको काममा हानि पुऱ्याउँछन्। हामीले यस्ता प्रकारका पटमूर्ख र अपर्याप्त अक्कलवाला मानिसहरूलाई कसरी निराकरण र व्यवहार गर्नुपर्छ? जब त्यस्ता आत्मिक बुझाइ नभएका र अपर्याप्त अक्कलवाला मूर्खहरूको कुरा आउँछ, ती हरेकलाई बर्खास्त गरेर नयाँ खटनपटन गरिनुपर्छ, ती एउटैलाई पनि प्रयोग गर्न सकिँदैन। यदि त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गरियो भने, तिनीहरूले कुनै पनि बेला मण्डलीको घरको काममा समस्या ल्याउन सक्छन्—यस्ता पाठहरू अत्यन्तै धेरै छन्। अचेल, बाह्य हिसाबमा मानव रूप भएका मानिसहरू धेरै हुन्छन्, तर तिनीहरूले कुनै पनि सत्यता वास्तविकता सङ्गति गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले कैयौँ वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्छन् तैपनि यही स्थितिमै रहिरहेका हुन्छन्। यो समस्याको जडलाई स्पष्ट रूपमा हेर्नुपर्छ; यो अत्यन्तै कमजोर क्षमता र आत्मिक बुझाइको अभाव रहेको समस्या हो। यस्ता मानिसहरूले चाहे जति धेरै वर्ष नै परमेश्वरमा विश्वास गरेका भए नि तिनीहरू परिवर्तन हुनेछैनन्, र तिनीहरूले त्यतिका धेरै प्रवचन सुनेका भए नि कुनै उल्लेखनीय प्रगति गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूलाई त एकातिर राख्न मात्र सकिन्छ र तिनीहरूले जेजति थोरै सेवा प्रदान गर्न सक्छन् त्यो सेवा प्रदान गर्न लाउन मात्र सकिन्छ। के यो तिनीहरूसँग व्यवहार गर्ने असल तरिका हो कि होइन र? (यो असल तरिका हो।) अपर्याप्त अक्कल र सबल पक्ष नभएका कति मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू कैयौँ वर्ष पढे नि पटक्कै बुझ्न सक्दैनन्, र कैयौँ वर्ष प्रवचनहरू सुने नि ती बुझ्न असफल हुन्छन्। के यस्ता मानिसहरूलाई अझै परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू प्रदान गर्नु उपयोगी नै हुन्छ त? (अहँ, हुँदैन।) परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू अपर्याप्त अक्कल भएका मानिसहरूलाई प्रदान गरिनु हुँदैन, किनभने त्यसो गर्नु अत्यन्तै व्यर्थ छ, त्यो खेर फाल्नुसरह हो, र तिनीहरूलाई प्रदान गरिएको कुनै पनि पुस्तक तुरुन्तै फिर्ता लिइनुपर्छ। यो कुरा तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने अधिकारबाट वञ्चित गर्नलाई नभई, बरु तिनीहरूको अक्कल एकमदै कम हुने भएकोले गरिनुपर्छ। त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली जीवन जिए नि सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, कर्तव्य पूरा गर्न सक्ने कुरा त परै जाओस्। त्यस्ता मानिसहरू रद्दीसमान हुन्छन्, होइन र? तिमीहरूलाई रद्दी कसरी सम्हाल्ने भनेर थाहा हुनुपर्छ। कति मानिसहरू बाहिर निकै छलहीन देखिन्छन्, तर तिनीहरूको अक्कल यति खराब हुन्छ कि तिनीहरूले कुनै पनि शारीरिक कार्यसमेत राम्ररी पूरा गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफूले गर्ने सबै कुरा भद्रगोल पारिदिन्छन्। यदि तिनीहरूलाई कुनै कार्य पूरा गर्न भनियो भने, तिनीहरूले निश्चय नै केही न केही क्षति गर्नेछन्, त्यसैले तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्न। यदि तैँले तिनीहरूलाई एक बाल्टिन पानी उचाल्न भनिस् भने, तिनीहरूले एक बोतल तेल पोख्नेछन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई एउटा कचौरा धुन भनिस् भने, तिनीहरूले प्लेट फुटाउनेछन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई खाना पकाउन भनिस् भने, तिनीहरूले कि त अति धेरै कि त अति थोरै खाना पकाउनेछन्, अथवा त्यो कि त अति नुनिलो कि त अति खल्लो हुनेछ। तिनीहरूले हृदय त लगाउँछन् तर कुनै पनि कार्य राम्ररी गर्न सक्दैनन् र शारीरिक श्रमका कार्यसमेत राम्ररी गर्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्छ? (सकिन्न।) त्यसोभए, यदि तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्न भने, तिनीहरूलाई के गर्न लाउनुपर्छ? के त्यसको अर्थ तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अनुमति छैन र परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई चाहँदैन भन्ने हुन्छ? अहँ, हुँदैन। तिनीहरूलाई कर्तव्य निभाउन मात्र नदे। यदि तिनीहरूले सामान्य मानव जीवनको दायराभित्र हुने—सामान्य सुझबुझका कामकुराहरू र दैनिक जीवनका दिनचर्याका मामलाहरूलगायतका—कुराहरू राम्ररी गर्दैनन् भने वा तिनीहरू यी कामकुराहरू गर्न असक्षम हुन्छन् भने, तिनीहरू परमेश्वरका घरमा कर्तव्य निभाउन उपयुक्त हुँदैनन्।
कति मानिसहरूसँग असल मानवता वा कुनै विशेष प्रतिभाहरू नभए नि, र तिनीहरू अगुवा बनाउन जगेर्ना गर्न झनै नसकिने हुने भए नि, तिनीहरूले अझै केही न केही शारीरिक कार्यहरू गर्न सक्छन्। उदाहरणको लागि, कुखुरा र हाँसहरूलाई खुवाउने, सुँगुरहरूलाई खुवाउने, र भेडाहरू रेखदेख गर्ने तिनीहरूले राम्ररी गर्न सक्ने कार्यहरू हुन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई सामान्य कार्य दिइस् भने, तिनीहरूले आफ्नो हृदय लगाउन्जेल त्यो कार्य गर्न सक्नेछन्, र त्यसरी त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरका घरमा कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्। त्यो एउटा सरल कार्य भए नि, तिनीहरूले त्यसमा आफ्नो हृदय लगाउन र जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छन्, अनि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्नै लागि मापदण्डहरू तोक्न पनि सक्छन्। चाहे कार्य ठुलो भए नि सानो भए नि, वा काम महत्त्वपूर्ण भए नि नभए नि, अन्ततः तिनीहरूले आफूलाई दिइएको एउटा काम त राम्ररी नै गर्न सक्छन्। तिनीहरूले कुखुराहरूलाई सामान्य रूपमा अण्डा पार्ने गरी खुवाउन सक्ने मात्र नभई ब्वाँसोद्वारा लगिनबाट पनि बचाउन सक्छन्। यदि ब्वाँसो कराइरहेको सुने भने, तिनीहरूले तुरुन्तै आफ्नो सुपरिवेक्षकलाई भन्नेछन्, र परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई सुम्पेको कार्य र दायित्व निर्वाह गर्दा हुनसक्ने कुनै पनि दुर्घटनाबाट जोगिन लागिपर्नेछन्। यदि तिनीहरू यसरी काम गर्छन् भने तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा समर्पित नै हुन्छन्, र यो आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्नु र काम राम्ररी गर्न सक्नुको रूपमा गणना हुन्छ। बाँकी रहेको कुरामा—तिनीहरूको व्यक्तिगत जीवन, र तिनीहरूले कसरी व्यवहार गर्छन् र कामकुरा कसरी सम्हाल्छन् भन्ने कुरामा—तिनीहरू अलिक पछि पर्छन्; उदाहरणको लागि, तिनीहरूलाई अरूसँग अन्तरक्रिया वा कुराकानी कसरी गर्ने, वा अरूसँग आफ्नो स्थितिबारे कसरी सङ्गति गर्ने भन्ने आउँदैन, र तिनीहरू कहिलेकाहीँ अलि मुर्मुरिन्छन्। के यसलाई समस्या मानिन्छ? के तिनीहरूलाई यी समस्याकै कारण प्रयोग नगर्नु ठिक हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) कति मानिसहरूको व्यक्तिगत सरसफाइ कमजोर हुन्छ; तिनीहरूले कम्तीमा १० दिनसम्म आफ्नो कपाल नुहाउँदैनन् र सामान्यतः गनाइरहन्छन्। कति अरूचाहिँ आफूवरपरका मानिसहरू विश्राम गरिरहँदा, खाँदैपिउँदै ठुल्ठुला आवाज निकाल्छन्, र अरूबेला पनि हल्ला गर्छन्, जस्तै हिँड्दा, ढोका लाउँदा, र बोल्दा—तिनीहरू अशिक्षित हुन्छन् र तिनीहरूमा कुनै शिष्टता हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गरिनुपर्छ? सबैजना बुज्झकी हुनुपर्छ, अनि तिनीहरूलाई प्रेमिल हृदयले सहयोग र साथ दिनुपर्छ, सामान्य मानवता के हो भन्नेबारे तिनीहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई अलिअलि गर्दै परिवर्तन हुने तुल्याउनुपर्छ। तिमीहरू सबैजना सँगै भएकाले, तिमीहरूले मिलेर अघि बढ्न सिक्नुपर्छ। त्यस्ता मानिसहरूले आफ्नो कार्य उचित रूपमा गर्न सकुन्जेल, र कार्यको जिम्मा लिन सकुन्जेल, र बाधा दिने र अवरोध पुऱ्याउने कुनै कुरा नगरुन्जेल तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्छ। कति मानिसहरू चलाख हुन्छन्, तिनीहरूसँग असल क्षमता हुन्छ, र तिनीहरू लागिपरेर काम गर्छन्, अनि आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न र अह्राइएको कार्य राम्ररी गर्न सक्छन्, त्यसैले तिनीहरूलाई जगेर्ना गरी प्रयोग गर्न सकिन्छ। तर कति मानिसहरू अत्यन्तै कमजोर क्षमताका हुन्छन् र तिनीहरूले एउटा कार्यसमेत राम्ररी गर्न सक्दैनन्; तिनीहरूले कुखुराहरूलाई खुवाउने कार्य मात्र बल्लतल्ल सम्हाल्न सक्छन्, तर यदि तिनीहरूले हाँस र बतकहरूलाई पनि खुवाउनुपऱ्यो भने, तिनीहरू आत्तिनेछन् र त्यो कसरी गर्ने भनेर जान्नेछैनन्। तिनीहरूले त्यो राम्ररी गर्न नचाहने भन्ने होइन, बरु तिनीहरूको क्षमता नै अत्यन्तै कमजोर हुन्छ। तिनीहरूको दिमागको आफ्नै सीमा हुन्छ, तिनीहरूलाई एउटा कार्य कसरी गर्ने भन्ने मात्र थाहा हुन्छ, र यदि तिनीहरूलाई अर्को एउटा कार्य गर्न दिइयो भने, तिनीहरूको दिमाग चल्नै छोड्छ। तिनीहरूलाई कसरी योजना गर्ने भन्ने नै थाहा हुँदैन, त्यसैले तिनीहरूले काम सबै भद्रगोल पार्छन्। त्यस्ता मानिसहरू एउटा समयमा एउटा कार्य गर्न मात्र उपयुक्त हुन्छन्। तिनीहरूलाई विविध कार्य नदे, किनभने तिनीहरू ती जिम्मेवारी लिन असक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले एउटा कार्य राम्ररी गर्न सक्छन् भने निश्चय नै दुई-तीनवटा कार्य पनि गर्न सक्छन् भन्ने नसोच्; त्यस्तै नै हुन्छ भन्ने छैन, र यो तिनीहरूको क्षमतामा निर्भर हुन्छ। सुरुमा तिनीहरूलाई दुइटा कार्य गर्ने प्रयास गर्न दे। यदि तिनीहरूको क्षमता असल छ र तिनीहरूले त्यो जिम्मेवारी लिन सक्छन् भने, त्यसपछि तैँले तिनीहरूको लागि त्यस्तै प्रबन्ध गर्न सक्छस्। यदि तिनीहरूले सँगसँगै दुइटा कार्य राम्ररी गर्न सक्दैनन्, र काम अस्तव्यस्त पारिदिन्छन् भने, त्यसको अर्थ त्यो तिनीहरूको क्षमता बाहिर छ भन्ने हुन्छ, त्यसैले तैँले तिनीहरूको दोस्रो कार्य तुरुन्तै फिर्ता लिनुपर्छ। किनभने अवलोकन र परीक्षणमार्फत तैँले तिनीहरू एउटा समयमा विविध जटिल कार्यहरूभन्दा एउटा कार्य गर्न मात्र उपयुक्त छन्, र तिनीहरूसँग विविध जटिल कार्यहरू गर्ने क्षमता छैन भन्ने पत्ता लगाइसकेको छस्। कति मानिसहरू तुलनात्मक रूपमा अलि चलाख र अलि असल क्षमताका हुन्छन्, र यदि तैँले तिनीहरूलाई धेरै कार्यहरू गर्न दिइस् भने, तिनीहरूले ती राम्ररी गर्न सक्छन्। उदाहरणको लागि, यदि तैँले तिनीहरूलाई खाना पकाउन, कुखुराहरूलाई खुवाउन, अनि तरकारी बारी सम्हाल्न भनिस् भने, तिनीहरू फुर्सदको समयमा तरकारी बारी सम्हाल्दै, बगैँचामा मलजल गर्दै, र कुखुराहरूलाई खुवाउँदै, हरदिन समयमै खाना तयार गर्न सक्षम हुन्छन्। कति मानिसहरूले भन्न सक्छन्, “तिनीहरूसँग यो क्षमता भएकोले, तिनीहरूलाई मण्डलीको कामको जिम्मेवारी लिन र मण्डली अगुवा पनि बन्न दिनुस्।” के त्यो ठिक हुनेछ? तिनीहरू केही शारीरिक कार्यहरू र दैनिक कामकाजहरू जिम्मा लिन सक्षम भए नि, मण्डली अगुवा बन्ने कुरा आउँदा, छुट्टै मूल्याङ्कन गर्नुपर्ने हुन्छ; त्यो यी सरल बाहिरी कार्यहरू गर्ने आधारमा मापन गर्न सकिने कुरा होइन। किनभने मण्डली अगुवा हुनु भनेको शारीरिक कार्य होइन, त्यसलाई त अगुवाइका सिद्धान्तहरूमार्फत मापन गरिनुपर्छ। तर यदि यो व्यक्तिसँग मण्डली अगुवा बन्ने क्षमता र प्रतिभा छ, र उसको मानवता निकै असल छ भने, तैँले उसलाई बाहिरी कार्यहरूमा खटाउनु अनुपयुक्त हुन्छ; त्यो मानिसहरूलाई अनुपयुक्त रूपमा प्रयोग गर्नु हो। बढीमा, मण्डली अगुवाहरूले दैनिक जीवनसँग सम्बन्धित एउटा अंशकालिक कार्य गर्न सक्छन्, र आफू व्यस्त नहुँदा यसमा अलिकति बढी सरोकार राख्न सक्छन्—यसले तिनीहरूलाई थकित बनाउनेछैन। जब मामुली, दैनिक मामलाहरू र शारीरिक कार्यहरूको कुरा आउँछ, मानिसहरूले सकेजति गरे हुन्छ। तर के ती सबै कार्य जिम्मा लिन सक्ने कोही छ? के त्यस्तो क्षमता भएको कोही छ? (छैन।) उसको क्षमता र योग्यता पर्याप्त हुन सक्छ, तर ऊसँग एउटा कुरा पर्याप्त हुनेछैन, र त्यो हो, ऊर्जा। मानिसहरू मरणशील हुन्छन्, तिनीहरूको ऊर्जा सीमित हुन्छ, र तिनीहरूले जिम्मा लिन सक्ने कार्यहरूको सङ्ख्या पनि सीमित हुन्छ। धेरै ऊर्जा भएका मानिसहरू दिनमा १२ घण्टा काम गर्न सक्छन्, जबकि औसत ऊर्जा भएका मानिसहरू सामान्यतः ८ घण्टा मात्र काम गर्न सक्छन्, र कम ऊर्जा भएका मानिसहरू त चारपाँच घण्टा मात्र काम गर्न सक्छन्। त्यसकारण, तैँले कुनै व्यक्तिलाई चाहे शारीरिक कार्यमा लगाए नि, वा चाहे मण्डली अगुवाइ गर्ने कार्य, वा पेसागत सीप समावेश भएको कार्य गर्न लगाए नि, तैँले ऊ केको लागि सबैभन्दा उपयुक्त छ भनेर ख्याल गर्नुपर्छ, र उसलाई सबैभन्दा उपयुक्त काममा खटाएपछि पनि, यदि उसले त्यो गर्न सक्दैन भने, उसलाई अर्को कुनै काममा खटाउनुपर्छ। यदि ऊ जे गर्नको लागि सबैभन्दा उपयुक्त छ, त्यसअनुसार तैँले उसलाई काम दिइनस् भने, यो मानिसहरू प्रयोग गर्ने तेरो तरिकामा हुने गल्ती हो। प्रवर्द्धन, जगेर्ना, र प्रयोगको लागि प्राथमिकता दिइन नसकिने मानिसहरूलाई शारीरिक कार्यहरू गर्न लाउँदा पनि तिनीहरूको क्षमता र योग्यताको आधारमा यी कार्यहरू दिइनुपर्छ। यदि तिनीहरूले एउटा अह्राइएको काम राम्ररी गरिरहेकै समयमा अझै अरू कार्यहरू गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूलाई आंशिककालिक रूपमा थोरै अरू शारीरिक कार्यहरू दिन सकिन्छ, तर त्यसले तिनीहरूको मुख्य काममा असर पार्नु हुँदैन। कति मानिसहरू शारीरिक रूपमा बलवान् हुन्छन् र लगालग तिन्टा काम गर्न सक्छन्, तिनीहरूसँग अझै ऊर्जा बाँकी हुन्छ, र तिनीहरू धेरैजसो समय खाली नै हुन्छन्। तर झुटा अगुवाहरू अन्धा हुन्छन् र तिनीहरूलाई खटनपटन गर्न आउँदैन, र तिनीहरूले यो एउटा समस्या हो भनेर महसुस गरेका हुँदैनन्, त्यसैले तिनीहरूले ती मानिसहरूलाई एउटा कार्य गर्न मात्र खटाउँछन्, र त्यो एउटा गल्ती हो।
मैले भर्खर कुनै विशेष सीप नभएका र शारीरिक श्रम मात्र गर्न सक्ने अपर्याप्त अक्कल भएका मानिसहरूबारे कुरा गरिरहेको थिएँ। कति त केही रोग भएका र शारीरिक श्रमसमेत गर्न नसक्ने, अनि अलिकति शारीरिक श्रम समावेश भएको कुनै कार्य गर्दा टाउको दुख्ने, पेट दुख्ने, र ढाड दुख्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्। यदि यसप्रकारका मानिसहरू कर्तव्य निर्वाह गर्न उपयुक्त छन् भने तिनीहरूलाई कर्तव्यमा खटाउँदा के गर्नुपर्छ? तिनीहरू परमेश्वरका घरमा कुनकुन कर्तव्य निर्वाह गर्न उपयुक्त छन् भनी निश्चित गर्न तिनीहरूको स्वास्थ्य स्थिति साथसाथै मानवता र क्षमताजस्ता विभिन्न पक्षहरू हेर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूको स्वास्थ्य अति खराब छ र तिनीहरूले कुनै कार्य गर्न सक्दैनन्, र केही समय काम गरेपछि नै तिनीहरूले विश्राम गर्नुपर्ने हुन्छ, र कसैले तिनीहरूको ध्यान राख्नुपर्छ भने, र यदि तिनीहरूले आफै राम्ररी कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्दैनन् र तिनीहरूको हेरचाह गर्न सक्ने अरू कसैसँग तिनीहरूलाई सहकार्य गर्न लगाइनुपर्छ भने, त्यो बिलकुलै सार्थक हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू कर्तव्य निर्वाह गर्न उपयुक्त हुँदैनन्, त्यसैले तिनीहरूलाई घर गएर निको हुन दे। तैँले चाहे जे गरे नि, बतासले नै लडाउन सक्नेगरी गम्भीर बिरामी कसैलाई नि प्रयोग नगर्। यदि तिनीहरूको स्वास्थ्य अत्यन्तै कमजोर छैन र तिनीहरूले केवल गलत खाना खाएमा तिनीहरूको पेट दुख्छ, र दिमाग धेरै प्रयोग गरेमा तिनीहरूको टाउको दुख्छ, त्यसैले तिनीहरूले साधारण मानिसहरूभन्दा तीनचार घण्टा मात्र काम गर्न सक्छन्, वा साधारण व्यक्तिले गर्नेभन्दा आधा काम मात्र गर्न सक्छन् भने, त्यस्ता मानिसहरूले अरू मापदण्डहरू पूरा गरेसम्म तिनीहरूलाई अझै प्रयोग गर्न सकिन्छ। तर यदि तिनीहरूले आफै कुरा उठाएर, “मेरो स्वास्थ्य यी कठिनाइहरू भोग्नको लागि अत्यन्तै कमजोर छ। म निको हुन घर जान चाहन्छु। म निको भएपछि, फिर्ता आउनेछु र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेछु,” भनेर भनेमा, ढिलाइ नगरी सहमति जना र तिनीहरूको सोच्ने तरिकाबारे तिनीहरूलाई परामर्श दिने प्रयास नगर्; तैँले त्यसो गरे नि त्यसको कुनै प्रभाव हुनेछैन। भनाइ नै छ, “मन नलगाई गोरु जोते, खेत बाँझो रहन्छ”; सबैका आस्था, आकाङ्क्षा, र पछ्याइहरू फरकफरक हुन्छन्। कति मानिसहरूले भन्न सक्छन्: “तिनीहरूले कहिलेकाहीँ मात्र असहज र कम ऊर्जावान् महसुस गर्ने होइन र? मानिसहरूले गलत खानेकुरा खाए भने तिनीहरूलाई असहज हुन सक्छ, तर केही दिनपछि तिनीहरू ठिक हुनेछन्; के तिनीहरू घर गएर निको हुनु आवश्यक छ र? के एक रात मस्त निदाएपछि तिनीहरूलाई टाउको दुख्न र चक्कर लाग्न छोड्नेछैन र? के तिनीहरूले त्यसपछि सामान्य रूपमा काम गर्न सक्नेछैनन् र? के यो त्यस्तो ठूलो कुरा हो र?” यो तेरा लागि ठुलो कुरा नहुन सक्छ, तर कति मानिसहरू आफ्नो देहलाई कति हदसम्म माया गर्छन् भन्ने सन्दर्भमा अरूभन्दा फरक हुन्छन्, र कति मानिसहरूमा वास्तवमै स्वास्थ्य समस्याहरू हुन्छन्। त्यस्ता अवस्थाहरूमा, तिनीहरूले विश्राम गरेर निको हुन घर फर्कने अनुरोध प्रस्ताव गरेमा, मण्डली तुरुन्तै सहमत हुनुपर्छ, तिनीहरूमा माग थोपर्नुहुन्न, तिनीहरूको लागि कामकुरा कठिन बनाउनु हुँदैन, र विशेष गरी तिनीहरूलाई तिनीहरूको सोच्ने तरिकाबारे परामर्श दिने प्रयास गर्नुहुँदैन। कति झुटा अगुवाहरूले त यसो भन्दै, यस्ता मानिसहरूमा निरन्तर काम गर्छन्: “परमेश्वरको काम अहिले कुन हदमा पुगेको छ हेर। विपत्तिहरू झन्झन् ठूला भइरहेका छन्, चार रक्त-चन्द्रमाहरू देखा परेका छन्, र अहिले महामारी यति व्यापक भएको छ कि गैरविश्वासीहरू बाँच्ने कुनै उपाय नै छैन! तिमी परमेश्वरका घरमा छौ, कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छौ र तिमीले परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द उठाइरहेको छौ—तिमी खतराको जोखिममा हुनेछैनौ र तिमीले सत्यता र जीवन पनि प्राप्त गर्न सक्नेछौ—त्यो कति ठुलो आशिष् हो! तिम्रो यो सानो समस्या केही पनि होइन। तिमीले त्यसमाथि विजय प्राप्त गर्नुपर्छ र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ। परमेश्वरले निश्चय नै तिमीलाई निको पार्नुहुनेछ। केवल परमेश्वरका वचनहरू पढ, अझै केही भजनहरू सिक, र तिमीले आफ्नो रोगबारे सोचिरहेनौ भने, त्यो प्राकृतिक रूपमा आफै निको हुनेछ। के परमेश्वरका वचनहरूले, ‘रोगबिमारमा बास गर्नु भनेको बिरामी हुनु हो’ भन्दैनन् र? तिमी अहिले रोगबिमारमा बास गरिरहेको छौ। यदि तिमी बिरामी हुनेबारे सोचिरहन्छौ भने त्यो बिमारी गम्भीर हुनेछ। यदि तिमी त्यसबारे सोच्दैनौ भने तिम्रो रोग हराउनेछ, होइन र? त्यसरी, तिम्रो आस्था बढ्नेछ र तिमी विश्राम गर्न घर जान चाहनेछैनौ। तिमी विश्राम गर्न घर जानु भनेको देहगत सुखहरूको लालच गर्नु हो।” तिनीहरूको सोच्ने तरिकाबारे तिनीहरूलाई परामर्श गर्न नखोज् त्यसो गर्नु मूर्खता हुनेछ। तिनीहरू थोरै क्षणिक असहजतामा पनि टिक्न सक्दैनन् र केवल विश्राम गर्न घर जान चाहन्छन्, र सानो कठिनाइ पनि पार गर्न सक्दैनन्, र यसले निष्कपटसाथ तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य गरिरहेका छैनन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। समग्र वास्तविकतामा, यसप्रकारका मानिसहरूसँग लामो समय कर्तव्य निर्वाह गर्ने कुनै अभिप्राय हुँदैन, तिनीहरूले निष्कपटसाथ कर्तव्य निर्वाह गर्दैनन्, तिनीहरू मूल्य चुकाउन अनिच्छुक हुन्छन्, र अहिले तिनीहरूले बल्ल पूर्ण रूपमा उम्कने एउटा अवसर र बहाना भेट्टाएका हुन्छन्। तिनीहरू हृदयमा आफूसँग निकै तीक्ष्ण-बुद्धि भएको र यो रोग एकदम ठिक समयमै आएको भनेर रमाइरहेका हुन्छन्। त्यसैले तैँले चाहे जे गरे नि तिनीहरूलाई रहन प्रोत्साहन नदे। तिनीहरूलाई रहन प्रोत्साहन दिने जोकसैलाई तिनीहरूले घृणा गर्नेछन् र तिनीहरूको सोच्ने तरिकाबारे परामर्श दिन खोज्नेलाई तिनीहरूले सराप्नेछन्। के तैँले यो बुझ्दैनस्? अवश्य नै, कति मानिसहरू त साँच्चै नै बिरामी हुन्छन्, र लामो समयदेखि बिरामी रहिआएका हुन्छन्, र अझै केही समय काममै लागिरहे तिनीहरूको जीवन खतरामा हुनेछ भन्ने डर मान्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरमा कुनै समस्या ल्याउन, वा अरू मानिसहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर पार्न चाहँदैनन्। एकपटक तिनीहरूको स्वास्थ्य खराब भएपछि, तिनीहरू आफ्नो हेरचाहको लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा भर पर्नुपर्नेछ भन्ने महसुस गर्छन्, र परमेश्वरको घरलाई आफ्नो हेरचाहमा लगाउन तिनीहरूलाई नराम्रो लाग्छ, र त्यसैले तिनीहरूले बुद्धिमानीपूर्वक बिदा माग्ने पहल गर्छन्। यो परिस्थिति कसरी सम्हाल्नुपर्छ? उस्तै रूपमा र ढिलाइ नगरी तिनीहरूलाई घर गएर विश्राम गर्न दिएर सम्हाल्नुपर्छ। परमेश्वरको घरलाई समस्यासँग डर हुँदैन, तर यसले मानिसहरूलाई उनीहरूको इच्छाविपरीत कामकुराहरू लाद्न चाहँदैन। त्यसबाहेक के पनि हुन्छ भने, सबै मानिसहरूसँग केही न केही व्यक्तिगत र वास्तविक कठिनाइ हुन्छै हुन्छ। देहमा जिउने मानिसहरू सबै बिरामी हुन्छन्, र देहगत रोग यथार्थमै अस्तित्वमा हुने समस्या हो—हामी यी तथ्यहरूको सम्मान गर्छौँ। कति मानिसहरू निकै अस्वस्थ भएको कारण साँच्चै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न असक्षम हुन्छन्, र यदि परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई सुविधा दिनुपऱ्यो भने, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले औषधि वा केही उपचार परामर्श दिनुपऱ्यो भने, परमेश्वरको घर ती कुरा प्रदान गर्न खुसी नै हुनेछ। यदि तिनीहरू परमेश्वरको घरलाई सुविधा प्रदान गराउन चाहँदैनन् र तिनीहरूसँग आफै गएर रोगको उपचार गर्ने पैसा, साधन र माध्यम छ भने, त्यो पनि ठिकै हो। सारांशमा, यदि तिनीहरूको स्वास्थ्यले तिनीहरूलाई परमेश्वरका घरमा निरन्तर कर्तव्य निर्वाह गर्न वा परमेश्वरको घरद्वारा निरन्तर प्रवर्द्धन गरिन दिँदैन भने, तिनीहरूले जायज रूपमा अनुरोध राख्न सक्छन्, र परमेश्वरको घरले तुरुन्तै सहमति जनाउनेछ। कसैले पनि तिनीहरूलाई तिनीहरूको सोच्ने तरिकाबारे परामर्श दिनु हुँदैन, वा मागहरू लाद्नु हुँदैन, किनकि त्यसो गर्नु अनुचित र तर्कविसङ्गत हुनेछ। यस्ता प्रकारका मानिसहरूको लागि गरिएका प्रबन्धहरू यिनै हुन्।
केही विशेष प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
अ. आफ्नो उचित काममा ध्यान नदिने मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
कतिपय मानिसहरूमा सन्तोषजनक मानवता हुन्छ, तिनीहरूसँग सबल पक्षहरू अनि तेज दिमाग हुन्छ, तिनीहरू सामान्य रूपमा बोल्छन्, तिनीहरू सामान्यतया निकै आशावादी हुन्छन्, र तिनीहरू कर्तव्य निर्वाह गर्नमा निकै सक्रिय हुन्छन्, तर तिनीहरूमा एउटा खोट हुन्छ, र त्यो के हो भने, तिनीहरू अत्यन्तै भावुक हुन्छन्। परमेश्वरलाई पछ्याउँदा र मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, तिनीहरूले निरन्तर आफ्ना परिवार र आफन्तहरूलाई याद गर्ने, वा आफ्नो घरगाउँमा मिठो खाना खाएकोबारे सोच्ने गर्छन्, र ती खानेकुरा खान नपाउँदा तिनीहरूलाई पीडा हुन्छ, र त्यसले तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर गर्छ। एउटा अर्को प्रकारका व्यक्ति पनि हुन्छन्, जो आफ्नै निजी ठाउँमा, एक्लै एउटै स्थानमा जिउन मन पराउँछन्। जब ऊ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग हुन्छ, उसलाई कामको गति अति तीव्र भएको अनि ऊसँग निजी जिउने स्थान नै नभएको महसुस हुन्छ। उसले निरन्तर दबाब महसुस गर्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग जिउँदा सधैँ दबिएको र असहज महसुस गर्छ। ऊ जहिल्यै आफूखुसी गर्न अनि लिप्त हुनको लागि स्वतन्त्र हुन चाहन्छ। ऊ अरू सबैसँग कर्तव्य निर्वाह गर्न चाहँदैन, र ऊ घर फर्कनेबारे निरन्तर सोच्छ। उसलाई परमेश्वरका घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु सधैँ अप्रिय लाग्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू मिलनसार भए पनि र परमेश्वरको घरमा उसलाई कसैले नहेप्ने भए पनि, उसलाई काम र विश्रामको तालिकामा अडिग रहन अलिक गाह्रो नै हुन्छ-बिहान सबैजना उठिसकेपछि, ऊ सुतिरहन नै चाहन्छ, तर उसलाई त्यसो गर्न लाज लाग्छ, र जब राति सबैजनाले विश्राम गर्न थालिसकेका हुन्छन्, ऊ सुत्न जान चाहँदैन र आफूलाई चाख लाग्ने कुनै कुरा गर्न चाहन्छ। कहिलेकाहीँ उसलाई कुनै कुरा निकै खान मन लागेको हुन्छ, तर त्यो चमेना-गृहमा उपलब्ध हुँदैन, र उसलाई त्यो माग्न निकै लाज लाग्छ। कहिलेकाहीँ ऊ हिँडडुल गर्न जान चाहन्छ, तर अरू कसैले पनि त्यसो गरौँ भनेर भन्दैन, त्यसैले उसले आफै त्यसो गर्ने आँट नै गर्दैन। ऊ सधैँ होसियार र सावधान रहन्छ, र हाँसोको पात्र हुन, हेयको दृष्टिले हेरिन, वा बचकाना कहलिन डराउँछ। यदि उसले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा नगरेमा, कहिलेकाहीँ ऊ निराकरणमा पर्छ। ऊ हरदिन बेचैन महसुस गर्छ, मानौँ ऊ कच्चा पुलमा हिँडिरहेको छ, र ऊ अलिक बेखुसी नै हुन्छन्। उसले यसो सोच्छ, “मलाई याद छ जब म घरमा थिएँ, जब म परिवारको सानो बाबु थिएँ, स्वतन्त्र र नबाँधिएको, एउटा सानो स्वर्गदूतजस्तै थिएँ। म निकै खुसी थिएँ! म अहिले परमेश्वरका घरमा कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छु, मेरो पुरानो अस्मिताका चिन्हहरू कसरी मेटिए? म उप्रान्त, मैले गर्ने गरेको जस्तो, जे मन लाग्यो त्यो गर्न सक्दिनँ,” र त्यसैले ऊ यस प्रकारको जीवन जिउन चाहँदैन। तर उसले यो कुरा आफ्नो अगुवालाई उल्लेख गर्ने आँट नै गर्दैन, र आफू वरपरका मानिसहरूमा यी सोचहरू निरन्तर फैलाउँछ, उसलाई सधैँ घरको याद आउँछ, र ऊ राति खाटमा सुटुक्क रुन्छ। यस्ता प्रकारका मानिसहरूलाई के गर्नुपर्छ? यो मामलाबारे सचेत हुने जोकोहीले, ढिलाइ नगरी यसको रिपोर्ट गर्नुपर्छ, अगुवाले त्यो रिपोर्ट साँचो हो कि होइन भनेर तुरुन्तै निश्चित गर्नुपर्छ, र हो भने, त्यस व्यक्तिलाई घर जाने अनुमति दिन सकिन्छ। उसले परमेश्वरको घरको खान-पान, र सत्कारको आनन्द उठाइरहेको हुन्छ, तर ऊ अझै पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न अनिच्छुक हुन्छ र सधैँ आफ्नै मुडमा हुन्छ, दुखी र अप्रसन्न महसुस गर्छ, त्यसैले उसलाई सक्दो चाँडो आफ्नो बाटो लगाइदे। यस्ता खालका मानिसहरूका यी मुडहरू क्षणिक हुँदैनन्, र तिनीहरूले सोचविचार गरेर यी मुड समाधान गर्दैनन्—तिनीहरूको अवस्था त्यस्तो हुँदैन। कति मानिसहरूको त दृढतापूर्वक कर्तव्य निर्वाह गर्ने आत्मगत इच्छा हुन्छ, र घरको याद आए नि त्यो कस्तो खालको समस्या हो भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, र तिनीहरू सत्यता खोजेर त्यसलाई समाधान गर्न सक्षम हुन्छन्। यी मानिसहरूका मामलामा, तिनीहरूलाई जान दिनु वा तिनीहरूबारे चिन्ता गर्नु जरुरी हुँदैन। हामीले कुरा गरिरहेको अवस्थाचाहिँ आफ्नो जीवनको तेस्रो दशकमा हुँदा पनि अझै बच्चाहरूजस्तै व्यवहार गर्ने, कहिल्यै वयस्क नहुने, र सधैँ अस्थिर रहने मानिसहरूको हो। तिनीहरू अह्राएको कुरा मात्र गर्छन्, र केही काम नहुँदा, रमाइलो गर्ने र असान्दर्भिक विषयहरूबारे सोच्ने र गफगाफ गर्ने गर्छन्, तर आफ्नो उचित काममा ध्यान दिन कहिल्यै चाहँदैनन्। गैरविश्वासीहरू ३० वर्षको उमेरमा स्थापित भइसक्नेबारे कुरा गर्छन्। स्थापित हुनु भनेको आफ्नो उचित काममा ध्यान दिनु, कामको जिम्मा लिन र आफ्नो बन्दोबस्त आफै गर्न सक्षम हुनु, आफ्नो उचित व्यवसायमा ध्यान दिन जान्नु, रमाइलोमा कम समय बिताउनु, र आफ्नो उचित काममा ढिलाइ नपुर्याउनु हो। “बच्चाहरूजस्तै व्यवहार गर्नु” भन्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ कुनै पनि उचित काम लिन असक्षम हुनु, सधैँ मनलाई बरालिन दिन चाहनु, र निरन्तर डुल्न, घुम्न, मस्ती गर्न, खाजा खान, नाटक हेर्न, असान्दर्भिक कुराहरूबारे गफ गर्न, गेम खेल्न, र असामान्य घटना र असाधारण कथाहरूको लागि इन्टरनेटमा बस्न चाहनु हो। त्यसको अर्थ भेलाहरूमा सहभागी हुने झुकाव कहिल्यै नराख्नु, भेलाहरू हुँदा सधैँ सुत्न चाहनु, निन्द्रा लाग्नेबित्तिकै ढल्कन चाहनु, र भोक लाग्नेबित्तिकै खान चाहनु, स्वेच्छाचारी हुनु र उचित काममा ध्यान नदिनु हो। यस्ता मानिसहरूमा खराब मानवता नै हुन्छ भनेर त भन्न सकिँदैन, तर कुरा के हो भने, तिनीहरू कहिल्यै वयस्क हुँदैनन् र सधैँ अपरिपक्व रहिरहन्छन्। तिनीहरू ३० वर्षको उमेरमा पनि यस्तै हुन्छन्, र ४० वर्षको उमेरमा पनि अझै यस्तै नै हुन्छन्; तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले छोडी जाने अनुरोध गर्छन् र उप्रान्त आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न चाहँदैनन् भने, यो अवस्था कसरी सम्हाल्नुपर्छ? परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई यही बस भनेर भन्दैन। तैँले तिनीहरूलाई तुरुन्त जबाफ दिनुपर्छ—तिनीहरूलाई तुरुन्तै जान दे र गैरविश्वासीहरूमाझ फर्कन दे, र तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्छू भनेर तिमीहरूले बिलकुलै नभन्नू भनेर भन्दे। के आफ्ना उचित कामहरूमा ध्यान नदिने मानिसहरूले सत्यता पछ्याउन सक्छन् त? यदि तँ तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य निर्वाह गर्दै आफ्नो मानवताको हिसाबले परिपक्व हुने र आफ्नो उचित काममा ध्यान दिने, कुनै महत्त्वपूर्ण काम काँधमा लिन सक्षम हुने, र त्यसपछि सत्यता बुझ्ने र अभ्यास गर्ने र मानव रूपमा जिउने अपेक्षा राख्छस् भने, तँ त्यसमा बिलकुलै ढुक्क हुनुहुँदैन। कुनै पनि समूहमा तैँले यस्ता मानिसहरू भेट्नेछस्। गैरविश्वासीहरूसँग यस्ता मानिसहरूको उपनाम हुन्छ: “लाठे बच्चाहरू।” यस्ता मानिसहरू त आफ्नो उचित काममा कहिल्यै ध्यान नदिई ६० वर्षको हुन सक्छन्। तिनीहरूले अनुचित रूपमा बोल्ने र कामकुरा सम्हाल्ने गर्छन्, तिनीहरू जहिल्यै पनि हाँसिरहने, जिस्किरहने, र यताउता उफ्रिरहने गर्छन्, तर कुनै पनि कुरा गम्भीरतापूर्वक गर्दैनन्, र रमाइलो गर्न मात्र विशेष चाख राख्छन्। परमेश्वरको घरले यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सक्दैन।
के तिमीहरूलाई यी “लाठे बच्चाहरू” खराब हुन्छन् जस्तो लाग्छ? के ती दुष्ट मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) तीमध्ये केहीचाहिँ दुष्ट मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरू निकै सरल हुन्छन्, र खराब हुँदैनन्। तीमध्ये केहीचाहिँ निकै दयालु हृदयका अनि अरूलाई मदत गर्न इच्छुक हुने खालका हुन्छन्। तर तिनीहरू सबैमा एउटा खोट हुन्छ—तिनीहरू स्वेच्छाचारी हुन्छन्, रमाइलो गर्न मन पराउँछन्, अनि आफ्नो उचित काममा ध्यान दिँदैनन्। उदाहरणको लागि, मानौँ कि एउटी महिलाले विवाह गर्छे, तर उसले घरगृहस्थीको काम गर्न सिक्दिन। उसले खुसी हुँदा मात्र खाना पकाउँछे, बेखुसी हुँदा पकाउँदिन—उसलाई हरसमय फकाउनुपर्छ। यदि कसैले उसलाई केही गराउन चाहन्छ भने, ऊसँग सम्झौता गर्नुपर्ने, र उसको निगरानी गर्नुपर्ने हुन्छ। उसलाई जहिल्यै पनि राम्रा पहिरन लगाउन मन पर्छ र त्यसैले ऊ किनमेल गर्न, कपडाहरू र सौन्दर्य सामाग्रीहरू किन्न अनि ब्यूटी ट्रिट्मन्ट गर्न बाहिर जान चाहिरहन्छे। जब ऊ घर फर्किन्छे, उसले एउटा पनि काम गर्दिन, केवल तास र माह्जोंग खेल्न मात्र चाहन्छे। यदि तैँले उसलाई एक किलो बन्दाको कति मूल्य पर्छ भनेर सोधिस् भने, उसलाई थाहा हुँदैन; यदि तैँले उसलाई भोलि उसले के खाने हो भनेर सोधिस् भने, त्यो पनि उसलाई थाहा हुँदैन; र यदि तैँले उसलाई केही पकाउन भनिस् भने, उसले त्यसलाई भद्रगोल पार्छे। तर त्यसोभए ऊ के कुरामा चाहिँ सबैभन्दा पोख्त छे त? ऊ कुन रेस्टुराँले सर्वोत्तम खाना बनाउँछ, कुन पसलमा सबैभन्दा फेसनेबल कपडाहरू पाइन्छ, र कुन पसलले किफायती र प्रभावकारी सौन्दर्य-सामाग्री बेच्छ भन्नेजस्ता कुरामा पोख्त छे, तर दिन कसरी बिताउने, वा सामान्य मानव जीवनमा आवश्यक सीपहरू के-के हुन् भन्नेजस्ता अरू कुराहरू बुझ्ने वा सिक्ने उसले गर्दै गर्दिन। के उसमा अपर्याप्त क्षमता भएकोले उसले यी कुराहरू नसिक्ने हो त? होइन, कुरा त्यो होइन। ऊ जे कुरामा पोख्त छे त्यो मूल्याङ्कन गर्दा, ऊसँग क्षमता छ, तर ऊ आफ्नो उचित काममा ध्यान दिँदिन। ऊसँग खर्च गर्नको लागि पैसा भएसम्म, ऊ रेस्टुराँमा खान र मेकअपका सरसामान र कपडा किन्न बाहिर जान्छे। यदि घरमा दिउरी र तावा नभएर उसलाई ती किन्न भनियो भने, उसले भन्छे, “मीठो खाना बाहिर जति पनि पाइन्छ, मैले दिउरी र तावा किन किन्नुपर्यो?” यदि घरमा भ्याक्युम क्लिनर बिग्रिएको छ भने, र उसलाई नयाँ भ्याक्युम क्लिनर किन्नको लागि पैसा जोगाउन एउटा कपडा कम किन्न भनियो भने, उसले भन्छे, “मैले भविष्यमा पैसा कमाउँदा, म घर सफा गर्न कामदार राख्नेछु, त्यसैले भ्याक्युम क्लिनर जरुरी छैन।” सामान्यतया, यदि ऊ गेम वा माह्जोंग खेलिरहेकी हुँदिन भने, चलनचल्तीको पहिरन किनिरहेकी हुन्छे, र उसले कहिल्यै घर सफा गर्दिन। यो आफ्नो उचित काममा ध्यान नदिनु हो, होइन र? अनि केही पुरुषहरू पनि छन्, जो अलिकति पैसा कमाउनेबित्तिकै कार किन्छन् वा जुवा खेलेर त्यो पैसा उडाउँछन्। यदि घरमा केही बिग्रिएको छ भने, मर्मत गर्दैनन्। तिनीहरूले उचित रूपमा दिन बिताउँदैनन्। घरमा, तिनीहरूको फ्रिज चल्दैन, न वासिङ्ग मेसिन नै चल्छ, नालीहरू जमेका हुन्छन्, र पानी पर्दा छाना चुहिन्छ, र तिनीहरूले यी कुराहरू लामो समयसम्म मर्मत गर्दैनन्। तिमीहरू यस्ता पुरुषहरूबारे के सोच्छौ? तिनीहरूले आफ्नो उचित काममा ध्यान दिँदैनन्। पुरुष होऊन् वा महिला, परमेश्वरको घरले अति स्वेच्छाचारी र आफ्नो उचित काममा ध्यान नदिने मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सक्दैन।
कति मानिसहरूले आमाबाबुको रूपमा आफ्नो उचित काममा ध्यान दिँदैनन्, र तिनीहरू छोराछोरीको उचित हेरचाह गर्न असफल हुन्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरूका छोराछोरीहरूलाई उम्लेको पानीले पोल्छ वा तिनीहरूले ठक्कर वा घर्षणको चोट लाग्छ; कति छोराछोरीहरूले नाक भचाउँछन्, कति अरूले आफ्नो नितम्ब चुलोमा पोल्छन्, र कति अरूले उम्लेको पानी पिएर घाँटी पोल्छन्। यस्ता मानिसहरूले आफूले गर्ने कुनै पनि कुरामा ध्यान दिँदैनन्, र कुनै पनि कुरा उचित रूपमा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले उचित काममा ध्यान दिँदैनन्, र हावादारी काम गर्छन्, र तिनीहरू स्वेच्छाचारी हुन्छन् र रमाइलो गर्न मन पराउँछन्, र तिनीहरू एउटा व्यक्तिले वहन गर्नुपर्ने जिम्मेवारी वहन गर्न असक्षम हुन्छन्। तिनीहरू आमाबाबुको रूपमा आफ्ना जिम्मेवारी पूरा गर्न असक्षम हुन्छन् र तिनीहरू ध्यानशील हुँदैनन्। त्यसैले, के त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरको घरमा सामान्य मानिसहरूले वहन गर्नुपर्ने जिम्मेवारी वहन गर्न सक्छन् त? अहँ, पटक्कै सक्दैनन्। आफ्नो उचित काममा ध्यान नदिने मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सकिँदैन। यदि तिनीहरूले अबउप्रान्त आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न चाहँदिनँ भनेर भन्छन् र घर फर्कने अनुरोध गर्छन् भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै जान दे। कसैले पनि तिनीहरूलाई यही बस भनेर जोड दिनु वा आग्रह गर्नुहुँदैन, किनकि यो तिनीहरूको प्रकृतिसँग सम्बन्धित समस्या हो, यो कहिलेकाहीँ हुने, क्षणिक प्रकटीकरण होइन। परमेश्वरका घरमा कर्तव्य निर्वाह गर्न आउँदा ती मानिसहरू भ्रमहरूले भरिएका थिए; तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्नु र परमेश्वरलाई पछ्याउनु भनेको अदनको बगैँचामा आउनु, र कनानको असल भूमिमा हुनुजस्तै हो भन्ठान्थे। तिनीहरूले कल्पना गरेको जीवन अद्भुत थियो, त्यहाँ दिनभर खानपिन गर्नको लागि असल कुराहरू हुन्थे, स्वतन्त्रता हुन्थ्यो र कुनै बन्धन हुन्थेन, र पूरा गरिनुपर्ने काम त झन् बिलकुलै हुन्थेन। तिनीहरू फुर्सदिलो को चिन्तामुक्त जीवन जिउन चाहन्थे, तर तिनीहरूको कल्पनाभन्दा एकदम फरक अवस्था हुन पुग्यो। ती मानिसहरूले चाहिँदोभन्दा बढी अनुभव गरिसके, र अब तिनीहरूलाई यो स्थान झ्याउलाग्दो र निरस लाग्छ, र तिनीहरू छोडिजान चाहन्छन्, त्यसैले ढिलाइ नगरी तिनीहरूलाई जान दे, परमेश्वरको घरले ती मानिसहरूलाई रहिरहन आग्रह गर्दैन। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई जोरजबर्जस्ती गर्दैन, र तिमीहरूले पनि गर्नुहुन्न; सत्यता अभ्यास गर्नु र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्नु यही हो। तिमीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप काम गर्नुपर्छ, तिमीहरू परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्ने, बुद्धिमान् व्यक्ति बन्नुपर्छ—अन्योलमा परेको व्यक्ति नबन, वा अन्धाधुन्ध मान्छे खुसी पारिहिँड्ने व्यक्ति नबन। आफ्नो उचित काममा ध्यान नदिने मानिसहरूलाई यसरी सम्हाल—के यसलाई प्रेमिल नहुनु वा मानिसहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका नदिनु मान्न सकिन्छ? (अहँ, सकिँदैन।) परमेश्वर सबैसँग निष्पक्ष हुनुहुन्छ, र परमेश्वरको घरसँग तेरो प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गर्ने अधिकार हुन्छ। यदि तँ कर्तव्य निर्वाह गर्न अनिच्छुक हुन्छस् भने, र तँ मण्डली छोड्ने अनुरोध गर्छस् भने, त्यो तेरो स्वतन्त्र छनोट हो, त्यसैले मण्डली तेरो अनुरोधसँग सहमत हुनुपर्छ, मण्डलीले तँलाई पटक्कै जोरजबर्जस्ती गर्नेछैन। यो नैतिकताअनुरूप हुनु हो, मानवताअनुरूप हुनु हो, र अवश्य नै, यो विशेष रूपले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुनु हो। यो कार्यविधि एकदम उचित छ! यदि कसैले निश्चित समयको लागि कर्तव्य निर्वाह गर्छ, र उसलाई त्यो थकाइलाग्दो र कठिन लाग्छ, र अब ऊ त्यो कर्तव्य निर्वाह गर्न खुसी छैन, र फलस्वरूप कर्तव्य त्याग्न र परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्न चाहन्छ भने, म तँलाई आज यसको स्पष्ट जबाफ दिन्छु, र त्यो के हो भने, परमेश्वरको घर यसम सहमत हुनेछ, र यसले कहिल्यै तँलाई यही बसिरहन बाध्य पार्ने, वा तेरो लागि परिस्थिति कठिन बनाउने काम गर्नेछैन। यसमा कुनै दुबिधा छैन, र तैँले आफू अप्ठ्यारोमा परेको, वा आफूले इज्जत गुमाएझैँ महसुस गर्नुपर्दैन। यो परमेश्वरको घरको लागि पनि कुनै समस्या होइन, र परमेश्वरको घरले तँमाथि कुनै मागहरू थोपर्दैन। अझ भन्ने हो भने, यदि तँ छोडी जान चाहन्छस् भने, परमेश्वरको घरले तेरो निन्दा गर्ने वा तेरो बाटो छेक्नेछैन, किनकि यो तैँले चुनेको मार्ग हो, र परमेश्वरको घरले तेरा मागहरू पूरा गरिदिन मात्र सक्छ। के यो उचित कार्यविधि हो? (हो।)
मैले भर्खर मानिसहरूले आफ्ना काममा ध्यान नदिने कैयौँ परिस्थितिहरूको सूची प्रस्तुत गरेको छु। परमेश्वरको घरले यी मानिसहरूलाई जोरजबर्जस्ती गर्नेछैन; यदि तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न अनिच्छुक हुन्छन् वा तिनीहरूलाई कुनै व्यक्तिगत कठिनाइ हुन्छ र तिनीहरूले उप्रान्त कर्तव्य निर्वाह नगर्ने अनुरोध गर्छन् भने, परमेश्वरको घर सहमत हुनेछ। यसले उप्रान्त तिनीहरूलाई प्रयोग गर्नेछैन, र तिनीहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्न दिनेछैन। त्यस्ता मानिसहरूलाई यसरी नै सम्हालिन्छ, र यो पूर्ण रूपमा उचित कार्यविधि हो।
आ. यहूदाहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
कति मानिसहरू अत्यन्तै कमजोर हृदयका हुन्छन्, र तिनीहरू कुनै दाजुभाइ वा दिदीबहिनी पक्राउ परेको खबर सुन्दा आफू पक्राउ परिन्छ भनेर अत्यन्तै डराउँछन्। यो स्पष्ट छ कि, यदि तिनीहरू पक्राउ परे भने, तिनीहरूले मण्डलीलाई घात गर्ने खतरा हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू कसरी सम्हाल्नुपर्छ? के यी मानिसहरू महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निभाउन उपयुक्त हुन्छन्? (अहँ, हुँदैनन्।) कति मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्, “कसले चाहिँ आफू यहूदा बन्नेछैन भनेर प्रत्याभूति दिन सक्छ र?” यदि यातना दिइयो भने, कसैले पनि तिनीहरू कहिल्यै यहूदा बन्नेछैनन् भनेर प्रत्याभूति दिन सक्दैन। त्यसोभए, परमेश्वरको घरले यहूदा बन्न सक्ने डरपोक मानिसहरूलाई किन प्रयोग गर्दैन? किनकि स्पष्ट रूपका डरपोक मानिसहरूले कुनै पनि बेला पक्राउ परेर मण्डलीलाई घात गर्न सक्छन्; यदि त्यस्ता मानिसहरूलाई महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्न प्रयोग गरियो भने, कामकुरा बिग्रने अत्यन्तै धेरै सम्भावना हुन्छ। मूलभूमि चीनको खतरनाक वातावरणमा मानिसहरू छनोट र प्रयोग गर्दा, यो बुझ्नैपर्ने एउटा सिद्धान्त हो। एउटा विशेष परिस्थिति पनि छ, र त्यो के हो भने, कतिपय मानिसहरूलाई गम्भीर रूपमा लामो समयसम्म यातना दिइएको हुन्छ, जसले तिनीहरूको जीवन खतरामा गऱ्यो, र अन्ततः तिनीहरूले साँच्चै सहन नसकेनर अनि तिनीहरूको कमजोरीको कारण यहूदा बनेका हुन्छन् र केही नगण्य कुराहरू खुलासा गरेर तिनीहरूले मण्डलीलाई घात गरेका हुन्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई कसैले पनि छर्लङ्ग देख्न सक्दैन, र ती मानिसहरूलाई अझै पनि प्रयोग गर्न सकिन्छ। तर पक्राउ पर्नुअघि नै आफू उम्किने बाटो तयार पारेर राखेका मानिसहरू पनि हुन्छन्। तिनीहरूले पक्राउ परेपछि कुनै पनि यातना भोग्नु नपर्ने गरी कसरी तुरुन्तै रिहाइ सुरक्षित गर्ने—पहिलो कुरा, यातनाबाट जोगिने, दोस्रो कुरा, सजाय सुनाइनबाट जोगिने, र तेस्रो कुरा, कैद पर्नबाट जोगिने—भनेर लामो समय गहन रूपमा सोचविचार गरेका हुन्छन्। तिनीहरूले सोचविचार गर्ने भनेकै यसरी नै हो। यहूदा बन्नुभन्दा त बरु कष्ट वा कैद भोग्छु भन्ने सङ्कल्प तिनीहरूसँग हुँदैन। तिनीहरूले त यातनै नभोगी मण्डलीलाई घात गर्न सक्छन्, त्यसैले के तिनीहरू पक्राउ र कैद पर्नुअघि नै यहूदा भइसकेका हुन्छन् भनी भन्न सकिन्न र? (सकिन्छ।) वास्तविक यहूदाहरू यिनै हुन्। के मण्डलीले यसप्रकारका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने आँट गर्छ? (अहँ, गर्दैन।) यदि तिनीहरूलाई पहिचान गर्न सकियो भने, तिनीहरूलाई जगेर्ना र प्रयोग बिलकुलै गर्नुहुँदैन। ती मानिसहरूले सामान्यतया आफूलाई कसरी प्रकट गर्छन्? तिनीहरू अत्यन्तै कमजोर हृदयका हुन्छन्। केही गलत हुनेबित्तिकै, तिनीहरू पहिलो मौकामै आफ्ना जिम्मेवारीहरूबाट पन्छिन्छन्, र अलिकति जोखिम सामना गर्दैमा तिनीहरू कर्तव्य त्यागेर भाग्छन्। हरेकपटक वातावरण खतरनाक बनेको छ भन्ने सुन्दा, तिनीहरूले लुक्नको लागि सुरक्षित ठाउँ खोज्छन्; कसैले पनि तिनीहरूलाई भेट्टाउन सक्दैन, र तिनीहरू कसैको सम्पर्कमा रहँदैनन्। तिनीहरूले अत्यन्तै राम्ररी गर्ने कार्य भनेकै लुकेर बस्नु हो। तिनीहरूले मण्डलीको कामले के कठिनाइहरू भोगिरहेको छ भन्ने वास्ता गर्दैनन्, र तिनीहरू हरप्रकारको महत्त्वपूर्ण काम पन्छाउन सक्षम हुन्छन्; तिनीहरू आफ्नै सुरक्षालाई अरू कुनै पनि कुराभन्दा महत्त्वपूर्ण ठान्छन्। त्यसमाथि, खतरा सामना गर्दा, जबजब केही कुरा आइपर्छ, तिनीहरूले अरूलाई खतरा र जोखिम उठाउन लगाउँछन्, जबकि यसबीच आफ्नो सुरक्षा गर्छन्। तिनीहरूले अरूलाई चाहे जति नै धेरै खतरामा पारे नि आफ्नो सुरक्षाको खातिर यसो गर्नु सार्थक र उचित हुन्छ भन्ने सोच्छन्। साथै, खतरा सामना गर्दा, तिनीहरू प्रार्थना गर्न हतारिँदै परमेश्वरसामु आउने गर्दैनन्, न त तिनीहरूले खतरामा परेका दाजुभाइ-दिदीबहिनी वा मण्डलीको सम्पत्ति स्थानान्तर गर्ने प्रबन्ध नै गर्छन्। बरु, तिनीहरूले सुरुमै कसरी उम्किने, कसरी लुक्ने र कसरी आफूलाई खतराबाट निकाल्ने भनेर निकै गहन रूपमा सोचविचार गर्छन्। तिनीहरूसँग त उम्केर भाग्ने योजना—अर्थात् पक्राउ परेमा सुरुमा कसलाई घात गर्ने, यातनामा पर्नबाट कसरी जोगिने, कैद सजाय हुनबाट कसरी जोगिने, र प्रतिकूल परिस्थितिबाट कसरी जोगिने भन्ने युक्ति पहिल्यै तयार हुन्छ। जबजब तिनीहरूले कुनै प्रकारको प्रतिकूल परिस्थिति सामना गर्छन्, तिनीहरू अत्यन्तै डराउँछन् र तिनीहरूसँग एकरत्ती पनि आस्था हुँदैन। के यसप्रकारका मानिसहरू खतरनाक हुँदैनन् र? यदि तिनीहरूलाई जोखिमयुक्त काम लिन आग्रह गरियो भने, तिनीहरू त्यसबारे निरन्तर गनगन गर्छन्, तिनीहरू डराउँछन् र भागेर जानेबारे निरन्तर सोच्छन्, र त्यो काम गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। यस्ता खालका मानिसहरूले पक्राउ पर्नुभन्दा अघि नै यहूदा बन्ने सङ्केत देखाइसक्छन्। अनि पक्राउ परेपछि, शतप्रतिशत तिनीहरूले मण्डलीलाई घात गर्छन्। परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, तिनीहरू आफूलाई जोखिममा नपारी चर्चामा ल्याउने सबथोकमा निकै सक्रिय हुन्छन्; तर जोखिम लिने कुरा आउँदा, तिनीहरू पछि हट्छन्, र तैँले तिनीहरूलाई कुनै जोखिमपूर्ण कार्य गर्न भनिस् भने, तिनीहरूले त्यो गर्नेछैनन्, त्यो जिम्मेवारी नै लिनेछैनन्। एकपटक कतै भएको खतराबारे सुनेपछि, उदाहरणको लागि, ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गरिरहेको छ, वा केही विश्वासीहरू पक्राउ परेका छन् भन्ने कुरा सुनेपछि, तिनीहरू भेलामा सहभागी हुन छोड्छन्, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सम्पर्क गर्न छोड्छन्, र तिनीहरूलाई कसैले भेट्टाउन सक्दैन। तर अफवाहहरू सेलाएपछि र सबथोक ठिक भए पछि, तिनीहरू फेरि देखा पर्छन्। के यसप्रकारका मानिसहरू भरपर्दा हुन्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्? (अहँ।) किन सक्दैनन्? तिनीहरूसँग यहूदा नबन्ने सङ्कल्प वा आकाङ्क्षासमेत हुँदैन; तिनीहरू डरपोक, रुन्चे, र केही न कामका हुन्छन्। यस्ता खालका मानिसहरूको एउटा स्पष्ट विशेषता हुन्छ, र त्यो के हो भने, तिनीहरूसँग जेसुकै सबल पक्षहरू वा क्षमताहरू भए नि, यदि परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई प्रयोग गर्छ भने, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्न कहिल्यै पनि सम्पूर्ण हृदयले आफूलाई समर्पित गर्नेछैनन्। के तिनीहरू परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्न असक्षम हुने हुनाले तिनीहरूले त्यसो नगर्ने हुन् त? अहँ, कुरो त्यो होइन; तिनीहरूसँग यो क्षमता भए नि तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्नेछैनन्। तिनीहरू खाँटी यहूदाहरू हुन्। आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा जबजब तिनीहरूले गैरविश्वासीहरूसँग व्यवहार गर्नुपर्ने हुन्छ, तबतब तिनीहरूले उनीहरूसँग सामञ्जस्यपूर्ण सम्बन्ध कायम राख्छन् र उनीहरूले तिनीहरूलाई उच्च ठान्ने, सम्मान र प्रशंसा गर्ने कुरा सुनिश्चित पार्छन्। त्यसोभए तिनीहरूले यो सब प्राप्त गर्नको लागि तिर्ने मूल्य के हो त? त्यो भनेको, व्यक्तिगत महिमा र स्वार्थको सट्टामा, परमेश्वरको घरका हितहरूमा घात गर्नु हो। यसप्रकारको व्यक्ति पक्राउ पर्नुअघि नै विशेष रूपमा डरपोक हुन्छ, र पक्राउ परेपछि त ऊ द्रोही हुने शतप्रतिशत निश्चित हुन्छ। परमेश्वरको घरले यस्ता मानिसहरू—यी यहूदाहरूलाई बिलकुलै प्रयोग गर्न सक्दैन—र त्यसैले तिनीहरूलाई सक्दो चाँडो हटाइनुपर्छ।
यहूदा प्रकारका मानिसहरूको कुरा आउँदा, बाहिर दुष्ट व्यक्तिहरूझैँ नदेखिए पनि, तिनीहरू वास्तवमै अत्यन्तै कम निष्ठा र दुष्ट चरित्र भएका मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने नि वा परमेश्वरका वचनहरू पढे नि सत्यता बुझ्नै सक्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि पुऱ्याउनु सबैभन्दा लज्जास्पद, दुष्ट, र द्वेषपूर्ण कुरा हो भन्ने नै महसुस गर्छन्। आफूतर्फ ध्यान आकर्षित गर्ने कामकुरा आउँदा तिनीहरू अघि बढ्न इच्छुक हुन्छन्, तर जोखिमपूर्ण, वा सम्हाल्न जटिल कामकुराहरू आउँदा, तिनीहरूले ती अरूलाई जिम्मा लिन र सम्हाल्न दिन्छन्। तिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू अत्यन्तै कम निष्ठा भएका मानिसहरू होइनन् र? कति मानिसहरूले परमेश्वरको घरको लागि सामानहरू किन्छन्, र त्यसो गर्दा, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू ख्याल गर्नुपर्ने, अनि निष्पक्ष र समझदार हुनुपर्ने हुन्छ। तर यहूदा प्रकारका मानिसहरू परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्न असफल हुने मात्र नभई, बरु उल्टै परमेश्वरको घरलाई घाटा हुनेगरी गैरविश्वासीहरूलाई सहयोग गर्छन्, र हरेक मौकामा गैरविश्वासीहरूका मागहरू पूरा गर्छन्, र यदि त्यसले तिनीहरूलाई गैरविश्वासीहरूको चापलुसी गर्न मदत गर्छ भने बरु परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि पुग्न दिन्छन्। यसलाई नै आफैले खाने थालमा थुक्नु भनिन्छ, र यो सद्गुणहीन हुनु हो! के यो घृणास्पद मानवता हुनु होइन र? यो यहूदाले प्रभु अनि आफ्ना मित्रहरूलाई घात गर्नु भन्दा त्यति राम्रो कुरा होइन। परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई चाहे जे सुम्पे नि तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू ख्याल गर्दैनन्। कुनै कुरा किन्न भनिँदा, तिनीहरू ठगीबाट जोगिन, परमेश्वरको घरको अलिकति भए नि पैसा जोगाउन, र परमेश्वरको घरका हितहरूलाई हानिबाट सुरक्षित गर्न विभिन्न पसलहरू घुमेर विभिन्न बिक्रेताहरूले प्रस्ताव गर्ने मूल्य, गुणस्तर अनि बिक्रीपछिका सेवाहरू तुलना गर्ने, र त्यसपछि होसियारीसाथ विकल्पहरू तौलने र उचित जाँचहरू गर्ने गर्दैनन्—तिनीहरूले त्यसो कहिल्यै गर्दैनन्। यदि कुनै दाजुभाइ वा दिदीबहिनीले पसलहरू घुम्नु उत्तम हुनेथ्यो भनेर सुझाव दियो भने, तिनीहरूले यसो भन्छन्, “पसलहरू घुम्नुपर्ने आवश्यकता नै छैन; विक्रेताले उसको समान सर्वोत्कृष्ट छ भनेको छ।” जब त्यो दाजुभाइ वा दिदीबहिनीले तिनीहरूलाई, “त्यसोभए तिमीले ऊसँग मूल्य मोलतोल गर्न सक्छौ?” भनेर सोध्छ, तिनीहरूले यस्तो जबाफ दिन्छन्, “मूल्य किन मोलतोल गर्नु? उसले मलाई मूल्य भनिसक्यो, र मैले ऊसँग मोलमोलाइ गर्न थालेँ भने, त्यो त निश्चय नै लाजमर्दो हुनेछ, र हामीसँग पैसा नै छैन जस्तो देखिनेछ। परमेश्वरको घर धनवान् छ, होइन र?” कुनै वस्तु चाहे जति नै महँगो भए नि वा त्यसको गुणस्तर जेजस्तो भए नि, तिनीहरूलाई त्यो उपयुक्त लागेसम्म, तिनीहरूले तुरुन्तै कसैलाई त्यो किन्न लगाउनेछन्, र त्यो किन्न ढिलाइ गर्ने जोकोहीलाई आलोचना, गाली वा निन्दासमेत गर्नेछन्। तिनीहरूको अगाडि कसैले नि “हुँदैन” भन्ने आँट गर्दैन, र कसैले नि कुनै राय राख्ने आँट गर्दैन। चाहे तिनीहरूले परमेश्वरको घरको लागि ठूलो सौदा गरिरहेका होऊन् वा सानो कार्य गरिरहेका होऊन्, तिनीहरूका सिद्धान्तहरू के हुन्छन्? “परमेश्वरको घरले बस पैसा तिर्नुपर्छ, अनि परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि पुग्छ कि पुग्दैन भन्ने कुराको मसँग कुनै सरोकार हुँदैन। म यसरी नै कामकुराहरू पूरा गर्छु; मैले गैरविश्वासीहरूसँग राम्रो सम्बन्ध स्थापित गर्नुपर्छ। गैरविश्वासीहरूले जे भन्छन्, त्यो सही हुन्छ, र म त्यसमा सहमत हुनेछु। म परमेश्वरको घरका मापदण्डहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्नेछैनँ। यदि तिमी मलाई प्रयोग गर्न चाहन्छौ भने, प्रयोग गर; यदि मलाई प्रयोग गर्न चाहँदैनौ भने, प्रयोग नगर—त्यो तिमीमै निर्भर हुन्छ। म यस्तै नै छु!” के यो दुष्ट प्रकृति होइन र? त्यस्ता मानिसहरू गैरविश्वासी र अविश्वासीहरू हुन्। के तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरको लागि मामलाहरू सम्हाल्न प्रयोग गर्न सकिन्छ? यसप्रकारको व्यक्तिसँग अलिकति शिक्षा, केही सबल पक्षहरू, र केही बाहिरी क्षमताहरू हुन्छन्, र ऊ बोल्नमा कुशल हुन्छ, र उसले केही मामलाहरू सम्हाल्न सक्छ। तर उसले परमेश्वरको घरको लागि चाहे जे मामलाहरू सम्हाले नि अपरिहार्य रूपमै त्यो जथाभाबी र स्वेच्छाचारी शैलीमा गर्छ, जसले गर्दा परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि पुग्छ। उसले निरन्तर परमेश्वरको घरलाई छल्ने र मामलाहरूको वास्तविक स्थिति लुकाउने पनि गर्छ, र उसले एकपटक कामकुरा भद्रगोल पारेपछि, त्यो सफा गर्न परमेश्वरको घरले अरू कसैको प्रबन्ध गर्नुपर्छ। यो परमेश्वरको घरका हितहरूमा घात गर्न बाहिरी मानिसहरूसँग मिलेमतो गर्नुको ठेट उदाहरण हो। यो यहूदाले प्रभु र मित्रहरूलाई घात गरेको कार्यभन्दा कसरी फरक छ र? जब यसप्रकारका मानिसहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्न प्रयोग गरिन्छ, तिनीहरू परमेश्वरको घरलाई सेवा प्रदान गर्न चुक्ने मात्र नभई अन्त्यमा निकम्मा र दुर्भाग्य निम्त्याउनेसमेत बन्छन्। तिनीहरू सेवाकर्ता हुनसमेत योग्य हुँदैनन्; विशुद्ध र सरल रूपमा भन्दा, तिनीहरू पतित हुन्! त्यस्ता मानिसहरू ठ्याक्कै शैतानका चम्चा र ठूलो रातो अजिङ्गरका सन्तान हुन्, र एकपटक खुलासा भएपछि, तिनीहरूलाई तुरुन्तै निकाल्नु र हटाउनुपर्छ। परमेश्वरको विश्वासी र परमेश्वरको घरको सदस्यको रूपमा, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका हितहरू रक्षा गर्ने जिम्मेवारीसमेत पूरा गर्न सक्दैनन्, के तिनीहरूमा अझै पनि विवेक र समझ हुन्छ र? तिनीहरू त चौकीदार कुकुरभन्दा पनि खराब हुन्छन्!
यहूदा प्रकारका मानिसहरूको निधारमै “यहूदा” भन्ने शब्द पोतिएको त हुँदैन, तर तिनीहरूको आचरण र कार्यहरू ठ्याक्कै यहूदाकै प्रकृतिका हुन्छन्, र तैँले कहिल्यै पनि यसप्रकारका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्नु हुँदैन। मैले “कहिल्यै पनि प्रयोग गर्नु हुँदैन” भन्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ के हो भने, तिनीहरूलाई कहिल्यै महत्त्वपूर्ण मामलाहरू सुम्पनु हुँदैन। यदि मामला मामुली छ जसले परमेश्वरको घरका हितहरूमा कुनै प्रभाव पार्दैन भने, तिनीहरूलाई अस्थायी रूपमा प्रयोग गर्नु ठिकै हुन्छ, तर यसप्रकारको व्यक्ति निश्चित रूपमै, मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन, किनभने ऊ यहूदा भएरै जन्मेको हुन्छ, र ऊ जन्मजात रूपमै खराब हुन्छ। छोटकरीमा भन्दा, यी मानिसहरू खतरनाक चरित्रका हुन्छन्, र तिनीहरूलाई बिलकुलै प्रयोग गरिनु हुँदैन। तैँले जति लामो समय यसप्रकारका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्छस्, तँलाई त्यति नै असहज महसुस हुनेछ, र भविष्यमा त्यसको त्यति नै धेरै दुष्परिणामहरू हुनेछन्। त्यसकारण, यदि तैँले पहिले नै तिनीहरू यहूदा प्रकारका मानिसहरू हुन् भनेर स्पष्ट देख्छस् भने, तैँले तिनीहरूलाई बिलकुलै प्रयोग गर्नु हुँदैन—यो सबै सत्य हो। के तिनीहरूप्रति यस्तो व्यवहार गर्नु उचित हुन्छ? कति मानिसहरूले भन्न सक्छन्: “तिनीहरूप्रति यस्तो व्यवहार गर्नु प्रेमहीन हुन्छ। तिनीहरूले कसैलाई घात गरेका छैनन्; तिनीहरू कसरी यहूदा हुन सक्छन् र?” के तैँले तिनीहरूले कसैलाई घात गरुन्जेल कुर्नु जरुरी छ? यहूदाले आफूलाई कसरी प्रकट गऱ्यो? के उसले प्रभुलाई घात गर्न लागेको छ भन्ने कुनै सङ्केतहरू थिए? (थिए, उसले प्रभु येशूको पैसाको थैलीबाट पैसा चोरेको थियो।) परमेश्वरको घरका हितहरूमा निरन्तर घात गर्ने मानिसहरूको प्रकृति यहूदाको जस्तै हुन्छ, जसले थैलीबाट पैसा चोरेको थियो। एकपटक यस्ता मानिसहरू पक्राउ परेपछि, तिनीहरूले घात गर्छन्, र कुनै पनि कुरा बाँकी नराखी आफूलाई थाहा भएको सबथोक शैतानलाई सुम्पिदिन्छन्। यसप्रकारको व्यक्तिसँग यहूदाको सार हुन्छ। उसको सार पहिले नै स्पष्ट रूपमा प्रकट र खुलासा भएको हुन्छ; तैपनि यदि तैँले उसलाई प्रयोग गरिस् भने, के तैँले समस्या निम्त्याइरहेको हुँदैनस् र? के यो जानाजान परमेश्वरको घरलाई हानि गर्नु होइन र? कति मानिसहरूले खुल्लमखुल्ला यसो भन्छन्, “यदि कसैले मलाई काँटछाँट गर्छ, वा यदि कसैले मेरा स्वार्थहरू वा मैले यहाँ गरिरहेको असल कामकुराहरू बिगार्छ भने, म उसलाई छोड्नेछैनँ!” यो भनिरहनै पर्दैन, यसप्रकारको व्यक्तिमा यहूदाको सार हुन्छ; यो सब एकदम स्पष्ट छ। तिनीहरू यहूदा भएको कुरा तिनीहरू आफैले अरूलाई भन्छन्, त्यसैले यसप्रकारको व्यक्तिलाई निश्चय नै प्रयोग गर्न सकिन्न।
इ. मण्डलीका मित्रहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
अर्को खाले मानिसहरू हुन्छन्, जसलाई न त राम्रो मान्न सकिन्छ, न नराम्रो नै, र जो नाम मात्रका विश्वासी हुन्छन्। यदि तैँले कहिलेकाहीँ तिनीहरूलाई केही गर्न भनिस् भने, तिनीहरूले गर्न सक्छन्, तर यदि तैँले नै तिनीहरूका निम्ति कर्तव्यको बन्दोबस्त गरिनस् भने, तिनीहरूले सक्रिय रूपमा आफ्नो कर्तव्य गर्नेछैनन्। फुर्सद हुनेबित्तिकै तिनीहरू भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्, तर आफ्नो निजी समयमा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खाने र पिउने, भजनहरू सिक्ने, वा प्रार्थना गर्ने गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरा थाहा हुँदैन। तर, तिनीहरू परमेश्वरको घर र मण्डलीप्रति तुलनात्मक रूपले मित्रवत् हुन्छन्। तुलनात्मक रूपले मित्रवत् भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ के हो भने, यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई केही गर्न भनेमा, तिनीहरू त्यो काम गर्न सहमत हुनेछन्; सँगैका विश्वासी हुनका खातिर, तिनीहरूले आफ्ना क्षमताले भ्याएसम्म केही कामहरू फत्ते गर्न मदत गर्न सक्छन्। तर, यदि तिनीहरूलाई ठूलो प्रयत्न गर्न वा कुनै प्रकारको मूल्य चुकाउन भनियो भने, तिनीहरूले कदापि त्यसो गर्नेछैनन्। यदि कुनै दाजुभाइ वा दिदीबहिनी कुनै कठिनाइमा परेको छ र उसलाई तिनीहरूबाट कहिलेकाहीँ घरको रेखदेख गरिदिने, खाना पकाइदिने, वा कहिलेकाहीँ सानातिना घरायसी कामहरू गरिदिने जस्ता मदतहरू चाहिएको छ—अथवा तिनीहरूले कुनै विदेशी भाषा जानेका छन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई चिठीहरू पढ्न मदत गर्न सक्छन् भने—तिनीहरू यस्तो कुरामा मदत गर्न सक्छन् र तुलनात्मक रूपले मित्रवत् हुन्छन्। तिनीहरू सामान्यतया अरूसँग राम्रोसँग मिलेर बस्छन् र मानिसहरूसँग हिसाबकिताब राख्दैनन्, तर तिनीहरू भेलाहरूमा नियमित रूपमा सहभागी हुँदैनन् र कुनै कर्तव्य निर्वाह गरूँ कि भनेर सोध्दैनन्, कुनै महत्त्वपूर्ण वा खतरनाक कामको जिम्मा लिने कुरा त परै जाओस्। यदि तैँले तिनीहरूलाई कुनै खतरनाक काम गर्न भनिस् भने, तिनीहरूले पक्कै पनि तेरो अनुरोधलाई यसो भन्दै नकार्नेछन्, “म त शान्ति खोज्नका निम्ति परमेश्वरमा विश्वास गर्छु, त्यसकारण मैले कसरी खतरनाक कामहरू गर्न सक्छु त? के त्यो मैले आफैलाई समस्यातिर धकेलिरहेको हुनेछैन र? म कदापि त्यसो गर्न सक्दिनँ!” तर यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीले तिनीहरूलाई कुनै सानो काम गर्न अनुरोध गरे भने, तिनीहरू साथीले जस्तै सानो सहयोग र नाम मात्रको प्रयास गर्न सक्छन्। यसरी लागिपर्नु र सहयोग गर्नुलाई कर्तव्य निर्वाह गरेको भन्न मिल्दैन, न त यसलाई सत्यता सिद्धान्तहरूबमोजिम कार्य गरेको नै भन्न मिल्छ, र यसलाई सत्यता अभ्यास गरेको त झन् भन्नै मिल्दैन; यो त केवल तिनीहरूमा परमेश्वरका विश्वासीहरूको राम्रो छाप बसेको र तिनीहरू उनीहरूप्रति मित्रवत् भएको, र कसैलाई सहायता चाहिएमा तिनीहरूले सहयोग गर्न सक्ने कुरा हो। यस्ता खाले मानिसहरूलाई के भनिन्छ? परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई मण्डलीका साथीहरू भन्छ। मण्डलीका साथी हुने खालका मानिसहरूलाई कस्तो व्यवहार गरिनुपर्छ? यदि तिनीहरूमा क्षमता र केही बल छ र तिनीहरूले मण्डलीलाई केही बाह्य मामलाहरू सम्हाल्न मदत गर्न सक्छन् भने, तिनीहरू पनि सेवाकर्ता र मण्डलीका साथी हुन्। किनभने यस्ता खाले मानिसहरूलाई परमेश्वरका विश्वासीका रूपमा लिइँदैन, र परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई मान्यता दिँदैन। अनि यदि तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरले मान्यता दिँदैन भने, के परमेश्वरले तिनीहरूलाई विश्वासीका रूपमा मान्यता दिन सक्नुहुन्छ? (सक्नुहुन्न।) त्यसकारण, यस्ता खालका मानिसहरूलाई कहिल्यै कतै पनि पूर्णकालीन रूपमा कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूका पङ्क्तिमा सामेल हुन अनुरोध नगर्। यस्तो भन्नेहरू पनि छन्: “कतिपय मानिसहरूले पहिलोपटक विश्वास गर्न थाल्दा थोरै आस्था बोकेका हुन्छन् र मण्डलीका साथी बन्न मात्र चाहन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे धेरै कुरा बुझ्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरू कसरी कुनै कर्तव्य निर्वाह गर्न इच्छुक हुन सक्छन् त? तिनीहरू कसरी सम्पूर्ण हृदयले आफूलाई समर्पित गर्न इच्छुक हुन सक्छन् त?” हामी तीनदेखि पाँच महिना वा एक वर्षसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेका मानिसहरूबारे कुरा गरिरहेका छैनौँ, बरु भन्नका लागि मात्र परमेश्वरमा तीन वर्षभन्दा बढी वा पाँचदेखि दश वर्षसम्म समेत विश्वास गरेका मानिसहरूबारे कुरा गरिरहेका छौँ। यस्ता मानिसहरूले परमेश्वर मात्र एउटै साँचो परमेश्वर हुनुहुन्छ र सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डली मात्र साँचो मण्डली हो भनेर मुखले जतिसुकै स्विकारे पनि, यसले तिनीहरू साँचो विश्वासी हुन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्दैन। यस्ता खाले मानिसहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू र तिनीहरूको आस्थाको पद्धतिका आधारमा, हामी तिनीहरूलाई मण्डलीका साथीहरू भन्छौँ। तिनीहरूलाई दाजुभाइ वा दिदीबहिनीका रूपमा नलि—तिनीहरू दाजुभाइ वा दिदीबहिनी होइनन्। यस्ता मानिसहरूलाई पूर्णकालीन मण्डली कर्तव्यमा आबद्ध हुन नदे, र तिनीहरूलाई पूर्णकालीन कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको पङ्क्तिमा सामेल हुन नदे; परमेश्वरको घरले यस्ता मानिसहरूलाई उपयोग गर्दैन। कतिपयले भन्लान्: “के तिमी यस्ता खाले मानिसहरूविरुद्ध पक्षपाती छौ? तिनीहरू बाहिरबाट हेर्दा अल्छे देखिए पनि, वास्तवमा तिनीहरू भित्री रूपमा निकै जोशिला हुन्छन्।” इमानदार विश्वासीहरूले पाँच-दस वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेर पनि अल्छे हुनु असम्भव छ; यस्ता खाले मानिसहरूको व्यवहारले नै तिनीहरू अविश्वासी हुन्, परमेश्वरका वचनहरूभन्दा बाहिरका मानिस हुन्, र गैरविश्वासी हुन् भनेर पूर्ण रूपमा प्रकाश गर्छ। यदि तैँले अझै पनि तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनी भनेर बोलाउँछस्, र अझै तिनीहरूलाई अनुचित व्यवहार गरिँदै छ भनेर भन्छस् भने, त्यो तेरा धारणा र भावनाहरू बोलेको हो।
हामीले जो मण्डलीका मित्र हुन् त्यसप्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? तिनीहरू न्यानो हृदयका हुन्छन् र थोरथोरै मामलाहरू सम्हाल्ने कुरामा मदत गर्न इच्छुक हुन्छन्। यदि तिनीहरूको आवश्यकता पर्छ भने, तैँले तिनीहरूलाई थोरथोरै मामलाहरू सम्हाल्ने अवसर दिन सक्छस्। यदि तिनीहरू केही गर्न सक्छन् भने, गर्न दे। तिनीहरूले राम्ररी गर्न नसक्ने, र भद्रगोलसमेत पार्न सक्ने कामकुराहरू निश्चित रूपमै तिनीहरूको जिम्मामा नछोड्, ताकि समस्या सृजित हुनबाट जोगिन सकियोस्—तिनीहरूका असल अभिप्रायहरूको कारण तिनीहरूलाई काम गर्न दिनैपर्छ भनेर तैँले महसुस गर्नु हुँदैन। तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, न त सिद्धान्तहरू नै बुझ्छन्। यदि तिनीहरूले सम्हाल्न सक्ने बाहिरी मामलाहरू छन् भने, तिनीहरूलाई ती काम गर्न दे। तर तिनीहरूलाई मण्डलीको काममा प्रभाव पार्ने ठूला मामलाहरू सम्हाल्न कहिल्यै नदे—त्यस्तो अवस्थामा, तिनीहरूका असल अभिप्राय र उत्साहजनक सहयोगहरू इन्कार्नुपर्छ। जब तैँले यसप्रकारको व्यक्ति सामना गर्छस्, तिनीहरूसँग सतही रूपमा मात्र व्यवहार गर्; तर कुरा त्यत्तिकैमा छोडिदे; तिनीहरूसँग गम्भीर नबन्। तँ तिनीहरूसँग किन गम्भीर बन्नु हुँदैन? किनभने तिनीहरू मण्डलीका मित्र मात्र हुन्, र तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बिलकुलै होइनन्। के त्यस्ता मानिसहरू परमेश्वरको घरको मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने सिद्धान्तअनुरूप हुन्छन्? (अहँ, हुँदैनन्।) त्यसकारण, यदि यस्तो व्यक्ति भेलाहरूमा सहभागी हुँदैन, प्रवचनहरू सुन्दैन, वा कर्तव्य निर्वाह गर्दैन भने, उसलाई आमन्त्रित गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन। यदि उसले परमेश्वरका वचनहरू खाने र पिउने वा प्रार्थना गर्ने गर्दैन भने, यदि उसले कामकुराहरू आइपर्दा सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्दैन भने, र यदि ऊ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग संलग्न हुन अनिच्छुक हुन्छ भने, उसलाई साथ दिनुपर्ने वा मदत गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन। बस तीन शब्दहरू—उसलाई ध्यान नदे। मण्डलीका मित्र अनि अविश्वासी प्रकारका मानिसहरूसँग गम्भीर नहू, र तिनीहरूलाई ध्यान नदे। तिनीहरूबारे चिन्तित हुनुपर्ने, र तिनीहरूबारे सोधपुछ गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन। तिनीहरूबारे सोधपुछ किन नगर्ने? हामीसँग सरोकार नै नरहेका मानिसहरूबारे सोधपुछ गर्नुको के अर्थ हुन्छ? त्यो अनावश्यक छ, होइन र? के तिमीहरू यसप्रकारका मानिसहरूलाई ध्यान दिन चाहन्छौ? सायद तिमीहरूलाई व्यस्त हुन मन पर्न सक्छ अनि चिन्तित हुन मन लाग्न सक्छ, र तिमीहरूले यस्तो सोच्न सक्छौ, “तिनीहरूलाई अहिले कस्तो छ? तिनीहरूले विवाह गरे कि गरेनन्? के तिनीहरू ठिकै छन्? तिनीहरूले अहिले के काम गरिरहेका छन्?” तिनीहरू चाहे जेजस्ता भए नि त्यो तेरो सरोकारको कुरा होइन। तैँले त्यसबारे चिन्ता गर्नुको के अर्थ हुन्छ? तिनीहरूलाई कुनै ध्यान नदे, र तिनीहरूबारे कुनै टिप्पणी पनि नगर्। कति मानिसहरू टिप्पणी गर्न मन पराउँछन्, जस्तै: “देख्यौ? तिनीहरूले परमेश्वरमा राम्ररी विश्वास गर्दैनन्, तिनीहरू हरदिन निराशाजनक र दुर्बल अस्तित्व जिउँछन्, र तिनीहरू हरसमय निकै थकित र ऊर्जाहीन देखिन्छन्,” वा “देख्यौ? तिनीहरूले परमेश्वरमा राम्ररी विश्वास गर्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूमा शान्ति छैन, र तिनीहरूको परिवारमा फेरि केही नराम्रो घटना घट्यो।” यो सब बकवास हो, र यो अनावश्यक छ। तिनीहरूले आफ्नो जीवन कसरी जिउँछन् र आफ्नो मार्ग कसरी हिँड्छन् भन्ने तेरो सरोकारको विषय होइन। ती कुरा उल्लेखसमेत नगर्; तँ तिनीहरूको मार्गमा छैनस्। तँ निष्कपट रूपमा आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्छस् र पूरै समय आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छस्, तँ केवल सत्यता प्राप्त गर्ने र मुक्ति हासिल गर्ने पछ्याइ गर्न चाहन्छस्, र परमेश्वरले चाहे जे भन्नुभए नि उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न तँ सक्दो गर्न चाहन्छस्; ती मानिसहरूको हृदयमा यी कुराहरू छैनन्। जब तैँले दुष्ट प्रचलनहरू देख्छस्, तँ तीबाट विकर्षित र घिन महसुस गर्छस्, तँलाई यो संसारमा जिउँदा खुसी मिल्दैन भन्ने लाग्छ, र तैँले परमेश्वरमा विश्वास गरेर मात्र खुसी भेट्टाउन सक्छस्; जबकि तिनीहरू तँभन्दा ठ्याक्कै विपरीत हुन्छन्: यसले तिनीहरू तँ भएको मार्गमा छैनन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। यसप्रकारको व्यक्ति सम्हाल्ने परमेश्वरको घरको सिद्धान्त के हो भने, यदि ऊ मदत गर्न इच्छुक छ भने, कुनै सम्भावित दुष्परिणामहरू नभएसम्म परमेश्वरको घरले उसलाई अवसर दिन सक्छ। यदि परमेश्वरको घरको लागि उसको उपयोग बिलकुलै छैन भने, विनम्रतापूर्वक इन्कार्नु नै बेस हुन्छ—आफ्नै लागि समस्या सृजना नगर्। विश्वासीहरूले हरदिन सत्यता सङ्गति गर्छन् र काँटछाँट स्विकार्छन्, तैपनि झाराटारुवा काम गर्न सक्छन्, त्यसैले के मण्डलीका मित्रहरूले बदलामा कुनै पारिश्रमिक नपाई काम राम्ररी सम्हाल्न सक्छन् त? (अहँ, सक्दैनन्।) मलाई भन् त, के यो सोच मानिसहरूको लागि झन् खराब हुन्छ? के यो मानिसहरूलाई अत्यन्तै नकारात्मक रूपमा हेर्नु हो? (अहँ, होइन।) यो त तथ्यमा आधारित भएर, मानिसहरूको सारमा आधारित भएर बोल्नु हो। अज्ञानी नहू, मूर्ख नहू, र कुनै मूर्खतापूर्ण काम नगर्। विश्वासीहरूको कर्तव्यनिर्वाह अलिअलि गर्दै परमेश्वरको अभिप्रायअनुरूप हुनुअघि, तिनीहरूले अझै काँटछाँट, न्याय र सजाय, कठोर अनुशासन, ताडना, र खुलासा भोग्नुपर्ने हुन्छ। मण्डलीको मित्र वा गैरविश्वासीले सत्यता बिलकुलै स्विकार्दैन, र उसले केवल आफ्नै स्वार्थहरूबारे सोच्छ, त्यसैले उसले परमेश्वरको घर वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको लागि मामलाहरू सम्हाल्दा उसबाट के राम्रो आउन सक्छ र? त्यो पूरै असम्भव छ! यसप्रकारका मानिसहरूलाई कुनै ध्यान नदिनु नै उचित हुन्छ, होइन र? (हो।) “तिनीहरूलाई कुनै ध्यान नदिनु” भन्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई विश्वासी मान्दैन भन्ने हो। तिनीहरूले जसरी मन लाग्यो त्यसरी परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छन्, तर परमेश्वरको घरको काम र मामलाहरू तिनीहरूसँग कहीँकतै सम्बन्धित हुँदैनन्। तिनीहरू मदत गर्न इच्छुक हुन्छन्, तर हामीले परिस्थिति तौलनुपर्छ र तिनीहरू त्यो गर्न उपयुक्त छन् कि छैनन् भनेर मापन गर्नुपर्छ, र यदि तिनीहरू उपयुक्त छैनन् भने, हामीले तिनीहरूलाई यो अवसर दिन सक्दैनौँ। मलाई भन् त, के यसरी काम गर्नु सिद्धान्तअनुरूप हुन्छ? के हामीसँग यस्ता मानिसहरूलाई यसरी व्यवहार गर्ने अधिकार छ? एकदमै छ!
ई. बर्खास्त गरिएका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
अर्को खाले मानिसहरू पनि छन्, अर्थात् ती, जो बरखास्त भएका छन्। हामीले तिनीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? चाहे यी मानिसहरू वास्तविक काम गर्न असमर्थ भएका कारण र झूटा अगुवाका रूपमा वर्गीकृत भएका कारण बरखास्त भएका होऊन्, वा चाहे तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्ग पछ्याएका कारण र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधी मानिसहरूका रूपमा वर्गीकृत गरिएका कारणले बरखास्त भएका होऊन्, तिनीहरूलाई उचित तरिकाले अन्य काममा खटाउन, र तिनीहरूका लागि उचित बन्दोबस्तहरू गर्न जरुरी छ। यदि तिनीहरू धेरै दुष्ट कामकुरा गरेका ख्रीष्टविरोधीहरू हुन् भने, तिनीहरूलाई अवश्यै निष्कासित गर्नुपर्छ; यदि तिनीहरूले धेरै दुष्ट कामकुरा गरेका छैनन्, तर तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधीको सार छ र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गरिन्छ भने, तिनीहरूले अझै पनि अवरोध वा बाधा नदिई कुनै न कुनै रूपमा सेवा प्रदान गर्न सकुञ्जेल, तिनीहरूलाई निष्कासन गर्न आवश्यक छैन—तिनीहरूलाई सेवा प्रदान गरिरहन दे र पश्चात्ताप गर्ने एउटा मौका दे। बरखास्त गरिएका झूटा अगुवाहरूलाई तिनीहरूका सबल पक्षहरू र तिनीहरूले निर्वाह गर्न सुहाउँदा कर्तव्यहरूका आधारमा फरक काम गर्न खटा, तर अबउप्रान्त तिनीहरूलाई मण्डली अगुवाका रूपमा सेवा गर्ने अनुमति दिनु हुँदैन; अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएका र कुनै पनि काम गर्न असमर्थ भएका कारण बरखास्त भएका अगुवा र कामदारहरूलाई पनि तिनीहरूका सबल पक्षहरू र तिनीहरूले निर्वाह गर्न सुहाउँदा कर्तव्यहरूका आधारमा फरक काममा खटा, तर तिनीहरूलाई अबउप्रान्त अगुवा वा कामदारमा बढुवा गर्न मिल्दैन। किन मिल्दैन? तिनीहरूलाई प्रयोग गरेर हेरिसकिएको छ। तिनीहरूलाई प्रकाश गरियो, र यस्ता मानिसहरूको सामर्थ्य र कार्यक्षमताले तिनीहरूलाई अगुवा हुन अयोग्य तुल्याउँछ भन्ने कुरा प्रस्टै देखिन्छ। यदि तिनीहरू अगुवा हुन अयोग्य छन् भने, के तिनीहरू अन्य कर्तव्य गर्न अयोग्य हुन्छन् त? हुन्छन् नै भन्ने छैन। तिनीहरूको कमजोर क्षमताले तिनीहरूलाई अगुवा हुन अयोग्य बनाउँछ, तर तिनीहरूले अन्य कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरू बरखास्त भएपछि, तिनीहरूले आफूसुहाउँदो काम गर्न सक्छन्। तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाह गर्ने अधिकार खोस्नु हुँदैन; भविष्यमा तिनीहरूको कद वृद्धि भएपछि तिनीहरूलाई पुनः प्रयोग गर्न सकिन्छ। कतिपयलाई सानै भएकाले र जीवनको कुनै अनुभव नभएकाले, र कामको अनुभव नभएकाले पनि बरखास्त गरिन्छ, त्यसकारण तिनीहरू कामको जिम्मेवारी लिन असमर्थ हुन्छन् र अन्त्यमा बरखास्त हुन्छन्। यस्ता मानिसहरूलाई बरखास्त गर्दा त्यसमा केही लचकता अपनाइन्छ। यदि तिनीहरूको मानवताले मापदण्ड पूरा गर्छ र तिनीहरूको क्षमता पर्याप्त छ भने, तिनीहरूलाई पदावनति गरेपछि प्रयोग गर्न सकिन्छ, वा तिनीहरूलाई मिल्ने अर्को काममा लगाउन सकिन्छ। सत्यताबारे तिनीहरूको बुझाइ प्रस्ट हुनुका साथै तिनीहरू मण्डलीको काममा केही परिचित र अनुभवी भएपछि, यस्ता मानिसहरूलाई अझै पनि तिनीहरूको क्षमताको आधारमा पुनः प्रवर्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्छ। यदि तिनीहरूको मानवताले मानक पूरा गर्छ तर तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ भने, तिनीहरूलाई जगेर्ना गर्नुको कुनै मूल्य हुँदैन, र तिनीहरूलाई बिलकुलै जगेर्ना गर्न वा राख्न मिल्दैन।
बरखास्त गरिएकाहरूमध्ये, दुई प्रकारका मानिसहरूलाई पुनः बढुवा र जगेर्ना गर्न कदापि मिल्दैन। एउटा त ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, र अर्कोचाहिँ अत्यन्तै न्यून क्षमता हुनेहरू हुन्। त्यसपछि केही मानिसहरू हुन्छन्, जो ख्रीष्टविरोधी मानिँदैनन्, तर तिनीहरू कमजोर मानवताका, स्वार्थी र छली मात्र हुन्छन्, र कतिपय यस्ता मानिसहरू अल्छी हुन्छन्, देहसुखको लालसा गर्छन् र कष्ट सहन असक्षम हुन्छन्। यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै राम्रो क्षमताका भए पनि, तिनीहरूलाई पुनः बढुवा गर्न मिल्दैन। यदि तिनीहरूमा थोरै क्षमता छ भने, तिनीहरूलाई तिनीहरू जे गर्न सक्षम छन्, त्यही गर्न दे, तर त्यसका लागि उचित बन्दोबस्तहरू गरिएको हुनुपर्छ; छोटकरीमा भन्दा, तिनीहरूलाई अगुवा वा कामदारमा बढुवा नगर्। क्षमता र कार्य योग्यता हुनुबाहेक, अगुवा र सेवकहरूले सत्यता बुझ्न, मण्डलीका लागि बोझ बोक्न, कडा परिश्रम गर्न र कष्ट सहन सक्षम हुन आवश्यक छ, साथै तिनीहरू लगनशील हुनैपर्छ र अल्छी हुनु हुँदैन। यसअलावा, तिनीहरू तुलनात्मक रूपले इमानदार र सच्चा हुनैपर्छ। तैँले छली मानिसहरूलाई किमार्थ चयन गर्नु हुँदैन। जो अत्यन्तै कुटिल र छली छन् तिनीहरू सधैँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, आफूभन्दा माथिका व्यक्तिहरू र परमेश्वरको घरका विरुद्ध षडयन्त्र गर्छन्। तिनीहरूले कपटपूर्ण विचारहरू मात्र गरेर दिन बिताउँछन्। यस्ता व्यक्तिहरूसँग व्यवहार गर्दा, तिनीहरूले वास्तवमा के सोचिरहेका छन् भन्ने कुराको अनुमान तैँले लगाउनुपर्छ, तैँले हालसालै तिनीहरूले ठ्याक्कै के गर्दै आएका छन् भनेर सोधपुछ गरिरहनुपर्छ, र तैँले सधैँ तिनीहरूमाथि आफ्नो नजर राख्नुपर्छ। तिनीहरूलाई प्रयोगमा ल्याउनु अत्यन्तै थकाउने र अत्यन्तै चिन्ताजनक काम हो। यदि यस्तो व्यक्तिलाई कर्तव्य निभाउनको लागि पदोन्नति गरिन्छ भने, तिनीहरूलाई थोरै धर्मसिद्धान्तको ज्ञान छ भने पनि, तिनीहरूले यसलाई अभ्यासमा ल्याउन सक्दैनन् तर आफूले गर्ने हरेक कामबाट लाभ र फाइदाहरूको आशा राख्नेछन्। यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्नु अत्यन्तै चिन्ताजनक र धेरै समस्या निम्त्याउने किसिमको हुन्छ, यसैले यस्ता मानिसहरूको पदोन्नति गर्न सकिन्न। त्यसकारण, जब ख्रीष्टविरोधीहरू, अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएकाहरू, खराब मानवता भएकाहरू, अल्छीहरू, देहसुखको लालसा गर्ने र कष्ट सहन नसक्नेहरू, र अत्यन्तै कुटिल र छलीहरूको कुरा आउँछ—यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोगमा ल्याएर प्रकाश र बरखास्त गरिएपछि, तिनीहरूलाई दोस्रो पटक बढुवा नगर्; तिनीहरूलाई छर्लङ्गै देखिसकेपछि फेरि पनि गलत काममा प्रयोग नगर्। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “यो व्यक्तिलाई पहिला ख्रीष्ट-विरोधी भनेर परिभाषित गरिएको थियो। अहिले केही समय यता उसले राम्रो प्रदर्शन गरिरहेको हामीले याद गरेका छौँ, ऊ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सामान्य रूपमा अन्तरक्रिया गर्न र उप्रान्त अरूलाई नबाँध्न सक्षम भएको छ। के उसको प्रवर्द्धन गर्न सकिन्छ?” त्यस्तो हतारमा नहो—एकपटक उसको प्रवर्द्धन गरिएपछि र उसले हैसियत हासिल गरेपछि, उसको ख्रीष्ट-विरोधी प्रकृति खुलासा हुनेछ। अरूले यसो भन्न सक्छन्: “पहिले यस व्यक्तिको क्षमता अत्यन्तै कमजोर थियो; दुई जनाको काम सुपरिवेक्षण गर्न भनिँदा उसलाई कार्यहरू खटनपटन कसरी गर्ने भन्ने थाहा हुँदैनथ्यो, र यदि एकै समयमा दुइटा कुरा भए भने, उसलाई समझदारीपूर्वक प्रबन्धहरू गर्न आउँदैनथ्यो। अहिले ऊ अलिक बुढो भएकोले, ऊ यी कुराहरूमा राम्रो हुनेछ, होइन र?” के यो दाबी सही छ? (अहँ, छैन।) एकै समयमा दुइटा घटना घट्दा, त्यो व्यक्ति अन्योलमा पर्छ र ती कसरी सम्हाल्ने भनेर उसलाई थाहा हुँदैन। उसले कुनै पनि कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैन। उसको क्षमता यति कमजोर हुन्छ कि ऊसँग काम गर्ने सक्षमता र बुझ्ने क्षमता नै हुँदैन। त्यस्तो व्यक्तिलाई फेरि पनि अगुवाका रूपमा प्रवर्द्धन गर्न बिलकुलै सकिँदैन। यो उमेरको मामला नै होइन। कमजोर क्षमता भएका मानिसहरू ८० वर्ष पुग्दा पनि कमजोर क्षमताकै हुन्छन्। यो मानिसहरूले कल्पना गरे जस्तो, व्यक्ति बुढो हुँदै जाँदा र उसले अझ बढी अनुभवहरू प्राप्त गर्दै जाँदा, उसले सबै कुरा बुझ्न सक्छ भन्ने हुँदैन—कुरो त्यस्तो हुँदैन। ऊसँग जीवनका केही अनुभवहरू मात्र हुनेछन्, तर जीवनको अनुभव हुनु भनेको क्षमता हुनु समान होइन। व्यक्तिले चाहे जति धेरै कामकुराहरू अनुभव गरे पनि वा जति धेरै पाठहरू सिके पनि, त्यसको अर्थ उसको क्षमता सुध्रिनेछ भन्ने हुँदैन।
यदि कसैको मानवता अत्यन्तै स्वार्थी, अत्यन्तै छली, र अत्यन्तै दुष्ट छ भने, र यदि ऊ धूर्त षड्यन्त्रहरूले भरिएको छ, र ऊ आफूबारे मात्र सोच्छ भने, के यस्तो प्रकारको व्यक्ति परिवर्तन हुन सक्छ? ऊ यिनै कारणले गर्दा बर्खास्त भएको थियो; अहिले १० वर्ष बितेका छन् र उसले धेरै प्रवचनहरू सुनेको छ—के उसको मानवता अब उप्रान्त स्वार्थी, बदमास र छली छैन र? म तँलाई भन्छु: यस्तो प्रकारको व्यक्ति परिवर्तन हुनेछैन, ऊ आगामी २० वर्षमा पनि उस्तै नै रहनेछ। त्यसकारण, यदि तैँले उसलाई २० वर्ष पछि फेरि भेटिस् र ऊ उत्तिकै स्वार्थी र छली छ कि छैन भनेर सोधिस् भने, उसले त्यो आफैले समेत स्विकार्नेछ। कमजोर मानवता भएका मानिसहरू किन परिवर्तन हुनेछैनन्? के तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्छन्? मानौँ कि तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्छन्, त्यसो हुने आधार र सर्तहरू के के हुनुपर्नेथ्यो? तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्नैपर्छ। कमजोर क्षमता भएका मानिसहरूले सत्यता स्विकार्दैनन्, र तिनीहरू भित्रभित्रै सकारात्मक कुराहरूलाई घृणा, तिरस्कार, उपहास गर्छन् र तीप्रति शत्रुवत् हुन्छन्—तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्दै सक्दैनन्। त्यसकारण, चाहे जति सुकै वर्षहरू बितेका भए पनि, तिनीहरूको प्रवर्द्धन नगर्, किनकि तिनीहरू परिवर्तन हुन असक्षम हुन्छन्। २० वर्षको समयमा, तिनीहरू अझै कपटी हुन सिकेका, र कर्णप्रिय अनि अरूलाई छल्ने कुराहरू भन्नमा झनै पोख्त भएका हुन सक्ने सम्भावना हुन्छ। तर यदि तँ यी मानिसहरूसँग संलग्न भइस् र तैँले तिनीहरूका कार्य नियालिस् भने, तैँले एउटा तथ्य पत्ता लगाउनेछस्, जुन के हो भने तिनीहरू बिलकुलै परिवर्तन भएका हुँदैनन्। तँ सोच्छस् कि कैयौँ वर्ष बिते र तिनीहरूले अत्यन्तै धेरै प्रवचनहरू सुनेर लामो समय परमेश्वरका घरमा कर्तव्यहरू निर्वाह गरेपछि, तिनीहरू परिवर्तित भएका हुनुपर्ने हुन्—तँ गलत छस्! तिनीहरू परिवर्तन हुनेछैनन्। किन? तिनीहरूले अत्यन्तै धेरै प्रवचनहरू सुनेका र परमेश्वरका अत्यन्तै धेरै वचनहरू पढेका छन्, तर तिनीहरूले एउटा वाक्य समेत स्विकार्ने वा अभ्यास गर्ने गर्दैनन्, त्यसैले तिनीहरू अलिकति पनि परिवर्तित भएका छैनन्, तिनीहरू परिवर्तन हुन असम्भव छ। एकपटक यस्ता मानिसहरू प्रकाश भएर बर्खास्त भएपछि, तिनीहरूलाई फेरि प्रयोग गर्न सकिँदैन, र यदि तैँले तिनीहरूलाई प्रयोग गरिस् भने, तैँले परमेश्वरको घर अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि पुऱ्याइरहेको हुन्छस्। यदि तँ निश्चित छैनस् भने, तिनीहरूले कसरी व्यवहार गर्छन् भनी मात्र अवलोकन गर्, र तिनीहरूले आफ्नो स्वार्थहरूलाई परमेश्वरको घरका हितहरूसँग विवादमा ल्याउने कामकुराहरू सामना गर्दा कसका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्छन् भनेर हेर्; तिनीहरू आफ्ना स्वार्थहरू बलिदान गरेर परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न बिलकुलै लागिपर्नेछैनन्। त्यसलाई यस हिसाबले हेर्दा, तिनीहरू भरोसायोग्य हुँदैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र प्रयोग गरिन योग्य हुँदैनन्। त्यसै कारण त्यस्ता मानिसहरू प्रयोग नगरिने कुरा निर्धारित नै हुन्छ। के सत्यता नस्विकार्ने मानिसहरू अझै पनि परिवर्तन हुन सक्छन् त? त्यो सम्भव नै छैन, र यो अव्यावहारिक चाहना हो!
अल्छे, देहगत सुख-सयलको लालच गर्ने, र अलिकति पनि कठिनाइ सहन नसक्ने मानिसहरूको कुरा गर्दा, तिनीहरू परिवर्तित हुन झनै कम सक्षम हुन्छन्। तिनीहरू अगुवा रहेको समयावधिमा, तिनीहरूले कुनै कठिनाइ भोग्दैनन्, तिनीहरूले त साधारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सहन सक्ने कठिनाइ समेत सहँदैनन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा झारा टार्ने मात्र गर्छन्—भेलाहरू बोलाउने र केही धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्ने, अनि आफ्नो हेरचाह राम्ररी गर्न सुत्न गइहाल्ने। यदि, राती, तिनीहरू अलिकति मात्रै ढिलो सुत्न गए भने, बिहान अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू उठ्दै गर्दा तिनीहरू अझै पनि निदाइरहेका हुनेछन्। तिनीहरू अलिकति थकित वा अलिकति व्यस्त हुन समेत, वा अलिकति कठिनाइ सहन समेत इच्छुक हुँदैनन्। तिनीहरूले कुनै मूल्य तिर्दैनन् र कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरू जहाँ गए पनि, मिठो खान-पान देख्नेबित्तिकै, यति खुसी हुन्छन् कि तिनीहरूले अरू सबैथोक बिर्सिन्छन्, र तिनीहरू कहीँ जाँदैनन्, तर त्यहीँ खान-पान गरेर रमाएर बस्छन्, र जे होस् कुनै पनि काम गर्दैनन्। माथिले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्दा तिनीहरू सुन्दैनन्, न त दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सम्झौटो र खुलासाहरू स्विकार्छन्। तिनीहरू सम्भव भएसम्म सबैभन्दा सहज रूपमा जीवन जिउने छनोट गर्छन्, कुनै मूल्य तिर्दैनन्, र आफ्ना जिम्मेवारीहरू वा कर्तव्य पूरा गर्दैनन्, र त्यसैले तिनीहरू निकम्मा बन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू परिवर्तन हुन सक्षम हुन्छन् त? यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै अल्छे हुन्छन्, देहगत सुख-सयलको लालच गर्छन्; तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्दैनन्। तिनीहरू अहिले यस्ता छन् र तिनीहरू भविष्यमा यस्तै नै हुनेछन्। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्: “त्यो व्यक्ति परिवर्तित भएको छ, उसले अहिले केही समय यता आफ्नो काममा निकै मेहनत लगाइरहेको छ।” त्यस्तो हतारमा नहो। यदि तैँले उसलाई अगुवाका रूपमा प्रवर्द्धन गरिस् भने, ऊ पुराना तरिकाहरूमा पुनःपतन हुनेछ—ऊ त्यस्तै नै हुन्छ। ऊ जुवाडे जस्तै हुन्छ, जो, पैसा सकिँदा, सापट नै लिनु परे पनि, घर बेच्नुपरे पनि, वा आफ्नो पत्नी वा छोराछोरीलाई समेत बेच्नुपरे पनि जुवा खेलिरहन्छ। उसले हालसालै जुवा खेलिरहेको छैन भने, त्यो जुवा घर बन्द भएको र जुवा खेल्ने ठाउँ नै नभएका कारण, वा उसका जुवाडे साथीहरू सबै पक्राउ परेका र उसले उप्रान्त जुवा खेल्न कोही नपाएका कारण, अथवा उसले बेच्न सक्ने सबै कुरा बेचिसकेको र ऊसँग जुवा खेल्ने पैसा नै बाँकी नभएका कारण हुन सक्छ। एकपटक हातमा पैसा आएपछि, उसले फेरि जुवा खेल्न थाल्नेछ र छोड्न सक्नेछैन—ऊ त्यस्तै नै हुन्छ। त्यसैगरी, अल्छे र देहगत सुख-सयलको लालच गर्नेहरू पनि परिवर्तन हुन असक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले एकपटक अलिकति हैसियत पाएपछि, तुरुन्तै आफ्नो मूल रूप सुचारु गर्नेछन्, र तिनीहरूको वास्तविक रङ्ग खुलासा हुनेछ। जब तिनीहरूसँग कुनै हैसियत हुँदैन, तिनीहरूलाई कसैले पनि उच्च मान्दैन र पर्खँदैन, र यदि तिनीहरूले केही पनि गर्दैनन् भने, तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ, किनकि मण्डलीले अकर्मण्य मानिसहरूलाई सहयोग गर्दैन, त्यसैले अनमनका साथ केही कामकुरा गर्नुबाहेक तिनीहरूसँग अर्को विकल्प नै हुँदैन। तिनीहरूले अरूभन्दा फरक रूपमा कामकुराहरू गर्छन्। अरूले सक्रिय रूपमा कामकुराहरू गर्छन्, जबकि तिनीहरूले ती निष्क्रिय रूपमा गर्छन्। बाहिर कुनै पनि भिन्नता नभए पनि, सारमा एउटा भिन्नता हुन्छ। जब अरूसँग हैसियत हुन्छ, तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने कार्य गर्छन् र आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्षम हुन्छन्; एकपटक यी मानिसहरूसँग हैसियत भएपछि, तिनीहरू आफ्नो हैसियतका लाभको आनन्द उठाउने मौका छोप्छन् र कुनै पनि काम गर्दैनन्, र तिनीहरूको अल्छे अनि सुख-सयलको लालसा गर्ने प्रकृति सार त्यसरी खुलासा हुन्छ। त्यसकारण, यस्ता प्रकारका मानिसहरू कुनै पनि परिस्थितिमा परिवर्तन हुनेछैनन्, र तिनीहरूलाई एकपटक प्रकाश र बर्खास्त गरे पछि, त्यस्ता मानिसहरूलाई कहिले पनि फेरि प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्नुहुँदैन—सिद्धान्त यही हो।
विभिन्न अवस्था भएका मानिसहरूको कुरा आउँदा, तिनीहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। न्यूनतम मानक भनेको तिनीहरू परमेश्वरका घरमा बाधा नदिई मेहनत लगाउन र सेवा प्रदान गर्न सक्छन् भन्ने हो; जुन अवस्थामा, तिनीहरूले परमेश्वरका घरमा कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्। यदि तिनीहरूले यो न्यूनतम मानक पनि पूरा गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षहरू चाहे जस्तो भए पनि, तिनीहरू कर्तव्य पूरा गर्नका लागि उपयुक्त हुँदैनन्, र यस प्रकारका मानिसहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको श्रेणीबाट हटाउनुपर्छ। यदि व्यक्तिको मानवता दुराशयी र ख्रीष्ट-विरोधीसमान हुन्छ भने, एकपटक ऊ ख्रीष्ट-विरोधी हो भनेर पुष्टि गरिसकेपछि, परमेश्वरको घरले कहिल्यै पनि उसको प्रयोग, प्रवर्द्धन वा जगेर्ना गर्नेछैन। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्: “के उसलाई सेवा प्रदान गर्न दिनु ठिकै हुन्छ?” त्यो अवस्थामा भर पर्छ। यदि उसले प्रदान गर्ने सेवाले परमेश्वरका घरमा नकारात्मक प्रभाव पार्न सक्छ र त्यहाँ प्रतिकूल परिणामहरू ल्याउन सक्छ भने, परमेश्वरको घरले उसलाई सेवा प्रदान गर्ने अवसर समेत दिनेछैन। यदि उसलाई ऊ निष्कासित गरिएको दुष्ट व्यक्ति वा ख्रीष्ट-विरोधी हो भन्ने थाहा हुन्छ, तर ऊ सेवा प्रदान गर्न इच्छुक हुन्छ, र उसले मण्डलीले उसका निम्ति चाहे जे प्रबन्ध गरे पनि त्यो कामकुरा गर्नेछ, अनि उसले परमेश्वरको घरका कुनै पनि हितहरूलाई हानि नपुऱ्याई शिष्ट रूपमा सेवा प्रदान गर्न सक्छ भने, त्यो अवस्थामा उसलाई राख्न सकिन्छ। यदि उसले राम्ररी सेवा प्रदान गर्न समेत सक्दैन, र उसको सेवाले राम्रो गर्नुभन्दा बढी हानि पुऱ्याउँछ भने, ऊसँग त्यो प्रदान गर्ने अवसर समेत हुनेछैन, र उसले सेवा प्रदान गऱ्यो भने पनि, परमेश्वरको घरले अझै पनि उसलाई प्रयोग गर्नेछैन, किनकि ऊ योग्य समेत हुँदैन वा उसले सेवा प्रदान गर्ने मापदण्डहरू समेत पूरा गर्दैन। त्यसैले यस प्रकारका मानिसहरू फिर्ता आउनुहुँदैन—तिनीहरूलाई जहाँ जान मन लाग्छ त्यहीँ जान दे। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्, “यदि परमेश्वरको घरले मलाई प्रयोग गर्दैन भने, म आफै सुसमाचार प्रचार गर्नेछु, र मैले सुसमाचार प्रचार गरेर प्राप्त गरेका मानिसहरू परमेश्वरको घरलाई सुम्पनेछु।” के त्यो ठिक हुनेथ्यो? (हुनेथ्यो।) कतिपयले यस्तो भन्न सक्छन्, “तपाईँले त्यस व्यक्तिलाई सेवा प्रदान गर्नका लागि समेत प्रयोग गर्नुहुन्नथ्यो, त्यसोभए तिनीहरूले केका आधारमा तपाईँलाई तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गरेर प्राप्त गरेका मानिसहरू दिनुपर्छ त? तिनीहरूले केका आधारमा तपाईँका लागि सुसमाचार प्रचार गर्नुपर्छ?” परमेश्वरको घरले विभिन्न पक्षहरूका कारण तिनीहरूलाई प्रयोग गर्दैन। एउटा, तिनीहरू परमेश्वरको घरको, मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैनन्। अर्को के हो भने, परमेश्वरको घरले यस प्रकारका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने आँट नै गर्दैन, किनकि एकपटक तिनीहरूलाई प्रयोगमा ल्याएपछि, समस्याको अन्त्य नै हुनेछैन। त्यसोभए, तिनीहरू सुसमाचार प्रचार गर्न इच्छुक हुने यो मामलालाई हामीले कसरी व्याख्या गर्नुपर्छ त? तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा गवाही दिने भएको परमेश्वरकै हो, र परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरको कामका कारण नै तिनीहरू मानिसहरू प्राप्त गर्न सक्षम हुन्छन्। यी मानिसहरू त्यस व्यक्तिको सुसमाचार प्रचार मार्फत प्राप्त गरिएका भए पनि, यो कुनै पनि तरिकामा तिनीहरूको श्रेयका रूपमा गणना हुँदैन। धेरै भए, यो तिनीहरूले व्यक्तिका रूपमा आफ्ना जिम्मेवारीहरू पुरा गरेका मात्र हुन्। चाहे तँ ख्रीष्ट-विरोधी या दुष्ट व्यक्ति भए पनि, वा तँलाई निकालिएको वा निष्कासित गरिएको भए पनि, व्यक्तिका रूपमा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु भनेको तैँले गर्नुपर्ने कार्य हो। म किन यो तैँले गर्नुपर्ने कार्य हो भनेर भन्छु त? तैँले परमेश्वरबाट सत्यताहरूको अत्यन्तै धेरै आपूर्ति पाएको छस्, र यो परमेश्वरको विचारशील मेहनत पनि हो। परमेश्वरको घरले कैयौँ वर्षदेखि तँलाई पानी हालेको र तेरो आपूर्ति गरेको छ, तर के परमेश्वरले तँबाट केही माग गर्नुहुन्छ र? अहँ। परमेश्वरको घरले वितरण गरेका सबै विभिन्न पुस्तकहरू निःशुल्क हुन्छन्, कसैले एक पैसा पनि खर्च गर्नु पर्दैन। त्यसैगरी, परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्रदान गर्नुहुने अनन्त जीवनको साँचो मार्ग र जीवनका वचनहरू निःशुल्क हुन्छन्, र परमेश्वरका घरका प्रवचनहरू र सङ्गतिहरू सबै, मानिसहरूलाई सुन्नका निम्ति निःशुल्क हुन्छन्। त्यसकारण, चाहे तँ साधारण व्यक्ति या विशेष समूहको सदस्य भए पनि, तैँले परमेश्वरबाट अत्यन्तै धेरै सत्यताहरू निःशुल्क पाएको छस्, र तैँले मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरको सुसमाचार प्रचार गर्नुपर्छ अनि मानिसहरूलाई परमेश्वरको उपस्थितिमा ल्याउनुपर्छ भन्ने कुरा निश्चित रूपमा नै सही हुन्छ नि, होइन र? परमेश्वरले मानवजातिलाई सबै सत्यताहरू प्रदान गर्नुभएको छ; कसले यस्तो महान् प्रेम फिर्ता तिर्न सक्छ? परमेश्वरको अनुग्रह, परमेश्वरका वचनहरू, र परमेश्वरको जीवन अमूल्य हुन्छ, र कुनै पनि मानवले ती फिर्ता तिर्न सक्दैन। के मानिसको जीवन त्यति बहुमूल्य हुन्छ? के त्यसको मूल्य सत्यता जत्तिकै हुन सक्छ? त्यसकारण, कसैले पनि परमेश्वरको प्रेम र अनुग्रह फिर्ता तिर्न सक्दैन, र त्यसमा मण्डलीद्वारा निकालिएकाहरू, निष्कासन गरिएकाहरू र हटाइएकाहरू पनि समावेश हुन्छन्—तिनीहरू कुनै अपवाद होइनन्। तँसँग अलिकति विवेक, समझ, र मानवता भएसम्म, परमेश्वरको घरले तँलाई जसरी व्यवहार गरे पनि, तैँले परमेश्वरका वचनहरू फैलाउने र उहाँको कामको गवाही दिने आफ्नो दायित्व पूरा गर्नुपर्छ। यो मानिसहरूले टार्नै नसक्ने जिम्मेवारी हो। त्यसकारण, तैँले चाहे जति मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू प्रचार गरे पनि र सुसमाचार फैलाए पनि, वा चाहे जति मानिसहरू प्राप्त गरे पनि, त्यसमा तेरो सराहना गर्नुपर्ने कुनै कुरा हुँदैन। परमेश्वरले अत्यन्तै धेरै सत्यताहरू व्यक्त गर्नुभएको छ र तैपनि तँ ती सुन्दैनस् वा स्विकार्दैनस्। निश्चित रूपमा, अलिकति सेवा प्रदान गर्नु र अरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्नु तँ तैँले गरिरहेको हुनुपर्ने कुरा हो, होइन र? तँ आज यति टाढा आइपुगेको छस् भन्ने कुरा हेर्दा, के तैँले पश्चात्ताप गर्नुपर्दैन? के तैँले परमेश्वरको प्रेम तिर्ने अवसरहरू खोज्नु पर्दैन? वास्तवमै पर्छ नि! परमेश्वरको घरसँग प्रशासनिक आदेशहरू हुन्छन्, र मानिसहरूलाई निकाल्ने, निष्कासन गर्ने, र हटाउने भनेको प्रशासनिक आदेश अनि परमेश्वरका मागहरूअनुसार गरिने कामकुराहरू हुन्—यी कामकुराहरू गर्नु सही हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्, “निकालिएका र निष्कासित गरिएकाहरूको सुसमाचार प्रचारद्वारा प्राप्त गरिएका मानिसहरूलाई मण्डलीभित्र स्वीकार गर्नु अलिक लज्जास्पद हुन्छ।” वास्तवमा, यो मानिसहरूले पूरा गर्नुपर्ने कर्तव्य हो, र त्यसमा लाज मान्नुपर्ने कुनै कुरा हुँदैन। मानिसहरू सबै सृजित प्राणीहरू हुन्। यदि तँलाई निकालिएको वा निष्कासित गरिएको छ, दुष्ट व्यक्ति वा ख्रीष्ट-विरोधीका रूपमा निन्दा गरिएको छ, वा तँ हटाइने निशानामा छस् भने पनि, के तँ अझै पनि सृजित प्राणी नै होइनस् र? एकपटक तँलाई निकालिएपछि, के परमेश्वर अझै पनि तेरो परमेश्वर हुनुहुन्न र? के परमेश्वरले तँलाई भन्नुभएका वचनहरू र तँलाई आपूर्ति गर्नुभएका कुराहरू एकै पटकमा मेटिन्छन् र? के तिनीहरू अस्तित्वमा हुन नै छोड्छन् र? तिनीहरू अझै पनि अस्तित्वमै हुन्छन्, तैँले तिनको कदर मात्रै गरेको हुँदैनस्। सबै धर्मान्तरित मानिसहरू, चाहे तिनीहरूलाई जसले धर्मान्तरण गरे पनि, सृजित प्राणीहरू हुन् र तिनीहरूले सृष्टिकर्तासामु आफूलाई समर्पित गर्नुपर्छ। त्यसकारण, यदि निकालिएका र निष्कासित भएका यी मानिसहरू सुसमाचार प्रचार गर्न इच्छुक हुन्छन् भने, हामी तिनीहरूलाई रोक्नेछैनौँ; तर तिनीहरूले चाहे जसरी प्रचार गरे पनि, परमेश्वरको घरका, मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू अनि परमेश्वरको घरका प्रशासनिक आदेशहरू अपरिवर्तनीय हुन्छन्, र यो कहिल्यै कुनै हालतमा परिवर्तन हुनेछैन।
बर्खास्त गरिएका यी विभिन्न प्रकारका मानिसहरूमध्ये, अधिकांशले साँच्चै पश्चात्ताप गर्ने सम्भावना हुँदैन र तिनीहरूलाई फेरि प्रयोग गर्नुहुँदैन। कामको अनुभव नभएका र त्यसकारण अल्पकालिक रूपमा आफ्नो काम गर्न सक्षम नभएका कारण बर्खास्त गरिएका वा कर्तव्य परिवर्तन गरिएका मानिसहरूलाई मात्र प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने ठाउँ हुन्छ। यस्ता प्रकारका मानिसहरू पर्याप्त क्षमताका हुन्छन् र तिनीहरूको मानवतामा कुनै ठुलो समस्या हुँदैन, तिनीहरूमा साना कमजोरीहरू, दोषहरू वा वंशाणुगत पारिवारिक खराब बानीहरू मात्र हुन्छन्—यी कुराहरूमध्ये कुनै पनि ठूलो समस्या होइन। यदि परमेश्वरको घरलाई तिनीहरूको आवश्यकता हुन्छ भने, सही समयमा तिनीहरूलाई फेरि प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्न सकिन्छ; यो समझदारी नै हुन्छ, किनकि तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन् र तिनीहरू ख्रीष्ट-विरोधीहरू बन्नेछैनन्। तिनीहरूको क्षमता पर्याप्त छ, तिनीहरूले लामो समय काम नगरिरहेका र तिनीहरूसँग अनुभव नभएको मात्र हो, त्यसैले तिनीहरू काम गर्न दक्ष थिएनन्, जुन गम्भीर समस्या होइन। यदि तिनीहरूलाई यी कारणले बर्खास्त गरिएको भए, तिनीहरूसँग भविष्यमा विकसित हुने ठाउँ हुन्छ र तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्छन्। कसैसँग काम गर्ने सक्षमता, क्षमता भएसम्म र उसको मानवताले मानक पूरा गरेसम्म, उसले परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने अनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने अवधिमा, यस प्रकारका मानिसहरू बिस्तारै परिवर्तन हुनेछन्, तिनीहरूको मानवता परिवर्तन हुनेछ, तिनीहरू आफ्नो जीवन प्रवेशमा बढ्नेछन्, तिनीहरूका स्वभावमा केही सान्दर्भिक परिवर्तनहरू हुनेछन्, तिनीहरूको सत्यता बुझाइमा अलिकति प्रगति हुनेछ। वातावरण, तिनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यहरू, तिनीहरूका व्यक्तिगत आकाङ्क्षाहरूका आधारमा, तिनीहरू विभिन्न हदसम्म परिवर्तन हुनेछन् र बढ्नेछन्, त्यसैले यस प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गरिनुपर्छ भनेर भन्न सकिन्छ। पहिला बर्खास्त भएका विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको फेरि प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू सामान्यतया यिनै हुन्।
अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीको विषयवस्तु सात यस प्रकार छ, “फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षका आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस्”। हाम्रो भर्खरको सङ्गतिमा, मानिसहरूलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्नुको अर्थ स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिसकिएको थियो। कसैको प्रवर्द्धनमा अलिकति पनि मूल्य भएसम्म, र उसको मानवताले मानक पूरा गरेसम्म, परमेश्वरको घरले उसलाई अवसरहरू दिनेछ। कसैले सत्यता पछ्याएसम्म र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गरेसम्म, परमेश्वरको घरले तिनीहरूसँग हार मान्नेछैन वा निकै तत्परताका साथ तिनीहरूलाई हटाउनेछैन। तेरो मानवता र क्षमताले मैले भर्खर सङ्गति गरेका मानकहरू पुरा गरेसम्म, परमेश्वरका घरमा तेरा लागि कर्तव्य पूरा गर्ने स्थान निश्चित रूपमा हुनेछ, र त्यसले निश्चित रूपमा समझदारीपूर्वक तेरो प्रयोग गर्नेछ, र तँलाई आफ्ना क्षमता चलाउन पर्याप्त ठाउँ दिनेछ। छोटकरीमा भन्दा, यदि तँसँग मण्डलीका काममा आवश्यक पर्ने निश्चित पेसाका सबल पक्षहरू र विज्ञता छ भने, परमेश्वरको घरले निश्चित रूपमा तँलाई उपयुक्त कर्तव्य पूरा गर्न दिनेछ। तर, यदि तँसँग कुनै आकाङ्क्षा र इच्छा छैनन् र तँ उँभो लाग्न चाहँदैनस् भने, तँ जे सक्छस् त्यही गर्, तैँले गर्न सक्ने क्षमताभित्र रहेको कुनै कर्तव्य पूरा गर्, र त्यो भन्दा बढी केही नगर्। यदि तँसँग आकाङ्क्षाहरू छन्, र तँ, “म अझै बढी सत्यताहरू बुझ्न र प्राप्त गर्न चाहन्छु, र जति सक्दो चाँडो मुक्तिको मार्गमा हिँड्न थाल्न चाहन्छु, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न चाहन्छु। म परमेश्वरका बोझहरूलाई ख्याल गर्न इच्छुक छु, परमेश्वरका घरमा भारी बोझ वहन गर्न, अरूभन्दा बढी कठिनाइहरू सहन, अझ बढी मेहनत लगाउन र अरूभन्दा बढी त्यागहरू गर्न इच्छुक छु,” भन्छस् भने र यदि तँ सबै हिसाबमा उपयुक्त छस्, तैपनि कसैले तँलाई प्रस्ताव गर्दैन भने, तैँले आफैलाई अघि सार्न पनि सक्छस्। के त्यो समझदारीपूर्ण हुँदैन र? सारांशमा, सबै प्रकारका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने परमेश्वरको घरका सबै सिद्धान्तहरू यिनै हुन्, यसको उद्देश्य मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न तुल्याउनुभन्दा बढी केही पनि होइन। सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नुका प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? ती हुन् सत्यता बुझ्नु, कामका सबै विभिन्न विषयवस्तुहरू गर्दा सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्नु, र कुनै पनि कुरा आइपर्दा अन्योलमा परेर के गर्न थाहा नहुनुभन्दा बरु, दैनिक जीवनमा हर प्रकारका मानिस, घटना र कामकुराहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा सान्दर्भिक सत्यताहरू अभ्यास गर्न सक्नु—उद्देश्य यही हो। यो उद्देश्य तोकिएको हुँदा, तैँले त्यसतर्फ पछ्याउनुपर्छ!
अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीहरूको विषयवस्तु सातबारे हाम्रो सङ्गति यहीँ सम्पात हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्न सक्छन्, “तपाईँले अझै सङ्गति गरेर पूरा गरिसक्नुभएको छैन, तपाईँले यस विषयवस्तुका सन्दर्भमा झुटा अगुवाहरूको खुलासा गर्नुभएको नै छैन।” म तिनीहरूको खुलासा गर्नुपर्ने आवश्यकता नै छैन भनेर प्रतिक्रिया दिनेछु। एक हिसाबमा, झुटा अगुवाहरू कमजोर क्षमताका हुन्छन् र वास्तविक काम गर्न असक्षम हुन्छन्; अर्को हिसाबमा, तिनीहरूसँग विवेक र समझ हुँदैन, तिनीहरूले कुनै बोझ वहन गर्दैनन्, काममा आफ्नो हृदय बिलकुलै लगाउँदैनन्, र केही सरल कामकुराहरू समेत राम्ररी गर्न सक्दैनन्। जब पनि तिनीहरूले कुनै जटिल समस्या, वा सत्यता सिद्धान्तहरूसँग सम्बन्धित समस्या सामना गर्छन्, तिनीहरूले त्यसलाई खुट्टयाउन बिलकुलै सक्दैनन्, र त्यो समस्याको सार छर्लङ्ग देख्न त झनै सक्दैनन्। त्यसैले, तिनीहरूको खुलासा गर्नुपर्ने आवश्यकता नै छैन। यदि तिनीहरूको खुलासा गरियो भने पनि, तिनीहरूले त्यो स्विकार्नेथिएनन्, र त्यो वचनहरूको बरबादी हुनेथ्यो। अझ के भने, तिनीहरूले गरेका कुराहरूबारे बोल्नु वाकवाकी लाग्दो हुनेथ्यो र त्यसले मानिसहरूलाई भित्र-भित्रै एकदम क्रोधित बनाउनेथ्यो। यी झुटा अगुवाहरूलाई यस्तो महत्त्वपूर्ण काम खटाउनु मानिसहरूको प्रयोगमा भएको एउटा गल्ती थियो। आफ्नो काम गर्न असक्षम हुनुले पहिले नै तिनीहरूलाई निकम्मा महसुस गराउँछ, र यदि तैँले तिनीहरूको खुलासा र चिरफार गरिस् भने, तिनीहरूले झन् बढी छटपटी महसुस गर्नेछन्। त्यसैले यी झुटा अगुवाहरूलाई आफ्नै स्थानमा रहेर जति सक्दो आफूलाई समीक्षा गर्न अनि आफ्नै समस्याहरू जाँच्न दे। यदि तिनीहरूले आफ्ना समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्छन् भने, तिनीहरूले भविष्यमा सुधार गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने हेर्; यदि तिनीहरूले ती पत्ता लगाउन सक्दैनन् भने, तिनीहरूले जाँच गर्न जारी राख्नुपर्छ, र तिनीहरूले त्यसलाई विश्लेषण गर्न र ठिक पार्नका लागि तिनीहरूलाई सहयोग गर्न आफू वरपरका मानिसहरूलाई पनि आग्रह गर्न सक्छन्। यदि अरूले तिनीहरूसँग सङ्गति गरे र तिनीहरूले त्यसमा आफ्नो हृदय लगाए, तर अझै पनि तिनीहरूले आफ्ना समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्दैनन्, र त्यसलाई कसरी पहिचान गर्ने र हल गर्ने भनी थाहा पाउँदैनन् भने, तिनीहरू साँच्चै झुटा अगुवाहरू हुन् र तिनीहरू हटाइनुपर्छ।
मार्च ६, २०२१
