यस अघिको भेलामा, हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूमध्येको विषयवस्तु पाँचबारे सङ्गति गऱ्यौँ। विषयवस्तु पाँचबारे सङ्गति गर्ने क्रममा, हामीले झुटा अगुवाहरूका केही प्रकटीकरण र कार्यहरू चिरफार गऱ्यौँ, र हामीले यस विषयवस्तुबारे सङ्गति गरेर सक्कायौँ। अब हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूमध्येको विषयवस्तु छ र सातमा सङ्गति गर्नेछौँ। यी दुई विषयवस्तुको विशिष्ट अन्तर्वस्तु के हो? (विषयवस्तु छ: सबै किसिमका योग्य प्रतिभाको प्रवर्द्धन र जगेर्नामा सहयोग पुर्‍याउने ताकि सत्यतालाई पछ्याउने सबैले तालिम लिने मौका प्राप्त गर्न र जति सक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सकून्। विषयवस्तु सात: फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षका आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस्।) त्यसोभए हामी झुटा अगुवाहरूका विभिन्न कार्य र प्रकटीकरणलाई यी दुई विषयवस्तुका हिसाबमा चिरफार गरौँ। यी दुई विषयवस्तु एउटै वर्गका हुन्, जुन मण्डलीद्वारा गरिने हर प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन, जगेर्ना, र प्रयोगसँग सम्बन्धित हुन्छ। सुरुमा हामी हर प्रकारका योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नेबारे परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूमा सङ्गति गरौँ। त्यसरी, के तिमीहरूले मूल रूपमा यो काम गर्दा अगुवा र कामदारहरूले पालना गर्नुपर्ने केही सिद्धान्तहरू बुझ्न सक्नेछैनौ र? तिमीहरूले यस्तो सोच्न सक्छौ, “अगुवा र कामदारका रूपमा, हामी बारम्बार यी मामलाहरूको सम्पर्कमा आउँछौँ, हामी पहिल्यै यो कामसँग परिचित छौँ र हामीसँग यसको केही अनुभव छ, त्यसैले यदि तपाईँले यसबारे थप केही भन्नुभएन भने पनि हामी यसबारे स्पष्ट छौँ, र तपाईँले यसबारे विशेष रूपमा थप सङ्गति गर्नु आवश्यक नै छैन।” त्यसोभए, के यसबारे थप सङ्गति गर्नु आवश्यक छैन त? (हामीलाई यसबारे तपाईँको सङ्गति चाहिन्छ। हामीले अझै पनि यस सन्दर्भमा सिद्धान्तहरू बोध गरेका छैनौँ, र हामीले अझै पनि खुट्ट्याउन नजान्ने केही प्रतिभावान् मानिसहरू छन्।) धेरैजसो अगुवा र कामदारहरू यो कार्य कसरी गर्ने भन्नेबारे अझै पनि निकै अन्योलमा छन्, र अझै पनि यसलाई छामछुम गर्ने क्रममै छन्, र तिनीहरू सही सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, त्यसैले हामीले अझै पनि विवरणहरूबारे सङ्गति गर्नु आवश्यक छ।

विषयवस्तु छ: सबै किसिमका योग्य प्रतिभाको प्रवर्धन र जगेर्नामा सहयोग पुर्‍याउने ताकि सत्यतालाई पछ्याउने सबैले तालिम लिने मौका प्राप्त गर्न सकून् र जति सक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरून्

परमेश्वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको महत्त्व

परमेश्वरको घरले किन हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ? के हर प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना विज्ञान, शिक्षा, र साहित्यमा संलग्न हुनका खातिर हो? परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सबैलाई पहिल्यै थाहा हुनुपर्छ कि, जब परमेश्वरको घरले विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ, यो कुनै प्रकारको उच्चतम-प्राविधिक सामग्री उत्पादन गर्न र चमत्कार सृजना गर्न वा मानव विकासको इतिहासबारे अनुसन्धान सञ्चालन गर्न गरिएको हुँदैन, र मानवजातिको भविष्यका लागि कुनै प्रकारको योजना बनाउन गरिएको त झनै हुँदैन। त्यसोभए, परमेश्वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना किन गर्छ त? तिमीहरू यो कुरा बुझ्छौ कि बुझ्दैनौ? (राज्यको सुसमाचार फैलाउनका लागि।) राज्यको सुसमाचार फैलाउनका लागि—यो एउटा कारण हो। अरू के छ? (ताकि सत्यता पछ्याउने सबै जनाले तालिम प्राप्त गर्ने अवसर पाउन सकून्।) ठीक भन्यौ, यो उत्तर निकै व्यावहारिक र सटिक छ। यसो गर्नुको कारण सत्यता पछ्याउने अझ धेरै मानिसहरूले तालिम प्राप्त गर्ने अवसर पाउन सकून्, र तिनीहरू जतिसक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सकून् भनेर हो। तिमीहरूले भर्खरै दिएका यी दुवै उत्तर सही र सटिक छन्। परमेश्वरको घरले गर्ने हर प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना, एक हिसाबमा राज्यको सुसमाचार प्रसार र परमेश्वरको कामसँग सम्बन्धित हुन्छ, अनि अर्को हिसाबमा, यो व्यक्तिगत पछ्याइ र प्रवेशसँग सम्बन्धित हुन्छ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण दुई पक्षहरू यिनै हुन्। विशेष गरी भन्दा, परमेश्वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको महत्त्व के हो त? यी प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने यी मानिसहरूले मण्डलीमा विशेष गरी के काम गर्छन्? जब परमेश्वरको घरले कुनै व्यक्तिलाई समूह अगुवा, सुपरिवेक्षक, वा मण्डली अगुवा या कामदार बनाउन प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ, के उसलाई अधिकारी बनाइएको हुन्छ? (हुँदैन।) परमेश्वरको घरले मानिसहरूले सुसमाचारको काम, पठन-लेखनको काम, चलचित्र निर्माण काम, मलजल गर्ने काम, साथै केही साधारण मामला, इत्यादि जस्ता मण्डलीका कामका विभिन्न विषयवस्तुअन्तर्गतका विशिष्ट परियोजना वा कामहरूको जिम्मेवारी लिन सकून् भनेर तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ। त्यसोभए, तिनीहरूले यी विशिष्ट कार्यहरू कसरी गर्छन् त? परमेश्वरका मागहरू, परमेश्वरका वचनहरूका सत्यता सिद्धान्तहरू, र परमेश्वरको घरका कामका प्रबन्धहरूअनुसार मण्डलीको कामका विभिन्न विषयवस्तुको जिम्मेवारी लिएर, र यसरी परमेश्वरका मागहरूअनुसार आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेर अनि सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गरेर। यी मानिसहरूलाई कामको जिम्मेवारी लिन प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिइरहेको छ भन्ने तथ्यलाई हेर्दा, तिनीहरूसँग कुनै आधिकारिक पदवी वा हैसियत भएकाले तिनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्न सक्ने होइनन्। बरु, विशिष्ट कार्य वहन गर्नका लागि, अर्थात् परमेश्वरले तिनीहरूलाई सुम्पनुभएको कुरा, अर्को शब्दमा भन्दा, जिम्मेवारी बोकेको कुनै कर्तव्य र दायित्व वहन गर्नका लागि तिनीहरूसँग निश्चित क्षमता हुनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीको विषयवस्तु छमा उल्लेख गरिएअनुसार विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् व्यक्तिहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको विशिष्ट महत्त्व र परिभाषा यही हो। त्यसकारण, मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दा, परमेश्वरको घरको लक्ष्य भनेको परमेश्वरका मागहरू र परमेश्वरको घरको कामका प्रबन्धहरूअनुसार मण्डलीको कामका विभिन्न विषयवस्तु राम्ररी गर्नका लागि हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको जगेर्ना गर्नु हो; यी मानिसहरूलाई मण्डलीका विभिन्न विशिष्ट कार्यहरू वहन गर्न सक्षम तुल्याउनका लागि हो। साथसाथै, परमेश्वरको घरले यी मानिसहरूले परमेश्वरका वचनबारे कसरी चिन्तन गर्ने भन्ने सिकून्, सत्यताबारे सङ्गति गरून्, र सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गरून् भनेर तिनीहरूलाई जगेर्ना गर्छ र तालिम दिन्छ, जसले तिनीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न अनि परमेश्वरका वचनहरूअनुसार जिउन, अनि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्छ, र तिनीहरूलाई वास्तविक अनुभवहरू र गवाहीहरू प्राप्त गर्ने तुल्याउँछ, जसपछि तिनीहरूले अरूलाई अगुवाइ, मलजल र आपूर्ति गर्न, अनि मण्डलीको कामका विभिन्न विषयवस्तु राम्ररी गर्न सक्छन्, र साथसाथै, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरमा समर्पित हुन, परमेश्वरको गवाही दिन, र सुसमाचार प्रचार गर्ने कर्तव्य पूरा गर्न सक्षम तुल्याउन सकिन्छ। हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने विधि भनेको, एक हिसाबमा, मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्न, आफैलाई चिन्न, आफ्ना भ्रष्ट स्वभाव फाल्न र सत्यता वास्तविकताभित्र प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्नु हो; अर्को हिसाबमा, अगुवा र कामदारहरूले मानिसहरूलाई उनीहरूका कर्तव्य पूरा गर्न र परमेश्वरको जोरदार गवाही दिन अगुवाइ अनि जगेर्ना गर्नका लागि, बफादारी र समर्पणताको आफ्नै वास्तविक अनुभव प्रयोग गर्नु हो। विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको जगेर्ना गर्ने दुई प्रमुख अभ्यासका मार्ग यिनै हुन्। विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नामा संलग्न विशिष्ट काम यही हो, र यो तिनीहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको वास्तविक महत्त्व पनि हो।

परमेश्वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूका लागि आवश्यक मापदण्ड

अ. कामका विभिन्न विषयवस्तुका अगुवा र कामदार र सुपरिवेक्षकहरूका लागि आवश्यक मापदण्ड

“परमेश्वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरेका विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरू” ले क-कसलाई जनाउँछ? त्यसले के-कस्ता दायराहरू समेट्छ? पहिलो भनेको, कामका विभिन्न विषयवस्तुको सुपरिवेक्षक हुन सक्ने प्रकारका मानिसहरू हुन्। कामका विभिन्न विषयवस्तुका सुपरिवेक्षकहरूका लागि आवश्यक मानकहरू के-के हुन्? तीन वटा प्रमुख मानक छन्। पहिलो, तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने सक्षमता हुनुपर्छ। विना विकृति शुद्ध रूपमा सत्यता बुझ्न सक्ने र आँ गर्दा अलङ्कार बुझ्न सक्नेहरू मात्र असल क्षमता भएका मानिसहरू हुन्। असल क्षमता भएका मानिसहरूसँग कम्तीमा पनि आत्मिक बुझाइ हुनुपर्छ र तिनीहरूले स्वतन्त्र रूपमा परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन सक्नुपर्छ। परमेश्वरका वचनहरू खाने र पिउने क्रममा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको न्याय, सजाय, र काटछाँट स्वतन्त्र रूपमा स्विकार्न, र आफ्ना धारणा र कल्पनाहरू अनि आफ्नै इच्छाका मिसावटहरू, साथै आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्न सत्यता खोज्न सक्नैपर्छ—यदि तिनीहरू यो मानकसम्म पुगे भने, त्यसको अर्थ तिनीहरूलाई परमेश्वरको वचन कसरी अनुभव गर्ने भनी थाहा छ, र यो असल क्षमताको प्रकटीकरण हो। दोस्रो, तिनीहरूले मण्डलीको कामका लागि बोझ उठाउनुपर्छ। साँच्चै बोझ उठाउने मानिसहरूसँग जोस मात्र होइन, वास्तविक जीवन अनुभव पनि हुन्छ, तिनीहरूले केही सत्यताहरू बुझेका हुन्छन् र केही समस्याहरू छर्लङ्ग देख्न सक्छन्। तिनीहरूले मण्डलीका काममा र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमा समाधान गरिनुपर्ने कैयौँ कठिनाइ र समस्याहरू छन् भन्ने देख्छन्। तिनीहरूले यो आफ्नै आँखाले देख्छन् र आफ्ना हृदयमा यसबारे चिन्तित हुन्छन्—मण्डलीको कामका लागि बोझ उठाउनु भनेको यही हो। यदि कसैमा असल क्षमता र सत्यता बुझ्ने सक्षमता मात्रै छ, तर ऊ अल्छे छ, उसले देहसुखको लोभ गर्छ, ऊ वास्तविक काम गर्न इच्छुक छैन, र माथिले काम पूरा गर्नुपर्ने मिति जारी गर्दा, काम नगरी उम्किन नमिल्ने हुँदा, अलिकति मात्रै काम गर्छ भने, यो कुनै बोझ नउठाउने व्यक्ति हो। कुनै बोझ नउठाउने मानिसहरू सत्यता नपछ्याउने, इन्साफको बोध नभएका, र केही न कामका मानिसहरू हुन्, जो सारा दिन कुनै पनि कुराका बारेमा गम्भीरतापूर्वक नसोची, भौतिक सुखमा रमाउँदै बिताउँछन्। तेस्रो, तिनीहरूसँग काम गर्ने सक्षमता हुनुपर्छ। “काम गर्ने सक्षमता” भनेको के हो? सरल रूपमा भन्दा, यसको अर्थ के हो भने, तिनीहरूले काममा खटाउने र मानिसहरूलाई निर्देशन दिन सक्ने मात्र होइन नभई समस्याहरू पहिचान गरेर समाधान गर्न पनि सक्छन्—काम गर्ने सक्षमता हुनु भनेको यही हो। यसका साथै, तिनीहरूलाई सङ्गठनात्मक सीप पनि चाहिन्छ। सङ्गठनात्मक सीप भएकाहरू मानिसहरूलाई जम्मा गर्न, कामको बन्दोबस्त र प्रबन्ध गर्न, र समस्या समाधान गर्न निकै कुशल हुन्छन्, अनि काम प्रबन्ध गर्दा र समस्या समाधान गर्दा, तिनीहरूले मानिसहरूलाई राम्रोसँग मनाउन र पालन गर्ने तुल्याउन सक्छन्—सङ्गठनात्मक सीप हुनु भनेको यही हो। काम गर्ने सक्षमता साँच्चै हुनेहरूले परमेश्वरको घरले प्रबन्ध गरेका विशिष्ट कार्यहरू गर्न सक्छन्, अनि तीव्र र निर्णायक रूपमा, लापरवाही नगरी त्यसो गर्न सक्छन्, र त्यसमाथि विभिन्न कार्यहरू राम्ररी गर्न सक्छन्। अगुवा र कामदारहरूको जगेर्ना गर्ने परमेश्वरको घरका तीन मानकहरू यिनै हुन्। यदि कसैले यी तीन मानकहरू पूरा गर्छ भने, ऊ एक दुर्लभ, प्रतिभावान् व्यक्ति हो र उसलाई तुरुन्तै प्रवर्द्धन, जगेर्ना गरिनुपर्छ र तालिम दिइनुपर्छ, अनि केही अवधि अभ्यास गरिसकेपछि, उसले कामको जिम्मेवारी लिन सक्छ। जोसँग क्षमता छ, जसले बोझ उठाउँछ, र जोसँग काम गर्ने सक्षमता छ, उसका बारेमा मानिसहरूले सधैँ चिन्ता गर्ने र उसलाई काममा सुपरिवेक्षण अनि प्रेरित गर्ने गरिरहनुपर्दैन। ऊ सक्रिय हुन्छ, उसलाई कुन समयमा कुन कार्य गरिनुपर्छ, कुन कार्यको निगरानी र सुपरिवेक्षण गर्ने, र कुन कार्यहरूलाई नजिकबाट अनुगमन र अवलोकन गर्ने भनेर थाहा हुन्छ। ऊ यी कुराहरूबारे राम्रोसँग सचेत हुन्छ। यस्ता मानिसहरू आफ्ना काममा तुलनात्मक रूपमा भरपर्दा र विश्वासयोग्य हुन्छन्, अनि कुनै ठूलो समस्या आइपर्नेछैन। यदि समस्याहरू आई परिहाले भने पनि, ती ठूलो परिदृश्यलाई असर नगर्ने सानातिना मामला हुनेछन्, र परमेश्वरले यी मानिसहरूले गर्ने कामबारे चिन्ता लिनुपर्दैन। आफ्नो काममा आफ्नै दुई खुट्टामा साँच्चै उभिन सक्नेहरूसँग मात्र साँचो रूपमा काम गर्ने सक्षमता हुन्छ। जो आफ्नो दुई खुट्टामा उभिन सक्दैनन् र जसको चिन्ता सधैँ अरूले गरिदिनुपर्छ, जसमाथि नजर राख्नुपर्छ, जसलाई सुपरिवेक्षण गर्नुपर्छ र जसको हात समाइदिएर के गर्ने भनेर सिकाइदिनुसमेत पर्छ, तिनीहरू अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएका प्रकारका मानिसहरू हुन्। साधारण क्षमता भएका मानिसहरूले गर्ने कामका नतिजा निश्चित रूपमा साधारण नै हुन्छन्, र यी मानिसहरूले जेसुकै गर्न सक्नुभन्दा अगाडि तिनीहरूलाई अरूको निगरानी र सुपरिवेक्षणको खाँचो पर्छ। यसको विपरीत, राम्रो क्षमता भएका मानिसहरूलाई केही अवधिका लागि तालिम दिइएपछि, तिनीहरू आफ्नै दुई खुट्टामा उभिन सक्छन्, र हरेक पटक माथिले तिनीहरूलाई कुनै कार्यको निर्देशन दिँदा र केही सिद्धान्तहरू सङ्गति गर्दा, तिनीहरूले ती सिद्धान्त बोध गर्न, तीअनुसार काम कार्यान्वयन गर्न, र धेरै ठूला विचलन वा त्रुटिहरूविना मूलतः सही बाटो पछ्याउन सक्छन्, अनि हासिल गर्नुपर्ने नतिजाहरू हासिल गर्न सक्छन्—काम गर्ने सक्षमता हुनु भनेको यही हो। उदाहरणका लागि, परमेश्वरको घरले मण्डलीलाई पखाल्न, अनि ख्रीष्ट-विरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरूलाई पहिचान गरेर मण्डलीबाट निष्कासन गर्न आह्वान गर्छ, र यो कार्य गर्दै गर्दा काम गर्ने सक्षमता भएका मानिसहरू मूलतः विचलित हुँदैनन्। एउटा ख्रीष्ट-विरोधी देखा परेपछि, ऊ प्रकाश हुन र निकालिन कम्तीमा पनि छ महिना लाग्छ। यस समयावधिमा, काम गर्ने सक्षमता भएकाहरूले उसलाई पहिचान गर्न, त्यो ख्रीष्ट-विरोधीका प्रकटीकरणहरू चिरफार गर्नका लागि सत्यताबारे सङ्गति गर्न, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई उसलाई खुट्ट्याउन अनि बहकाउमा नपर्न मदत गर्न सक्छन्, त्यसरी तिनीहरू मिलेर त्यो ख्रीष्ट-विरोधीलाई खुलासा र निष्कासन गर्न उठ्न सक्षम हुन्छन्। जब ख्रीष्ट-विरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरू काम गर्ने सक्षमता भएका मानिसहरूको कामका दायरामा देखा पर्छन्, मूलतः धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बहकिने वा प्रभावित हुने गर्दैनन्। केही अन्योलमा परेका मानिसहरू अनि निकै कमजोर क्षमता भएकाहरू मात्र भ्रममा पर्छन्, र यो साधारण घटना हो। असल क्षमता भएका र काम गर्ने सक्षमता भएका मानिसहरूले आफ्नो काममा यी नतिजाहरू हासिल गर्न सक्छन्, अनि त्यस्ता मानिसहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ र तिनीहरू योग्य अगुवा र कामदारहरू हुन्।

मैले भर्खरै उल्लेख गरेका विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूमध्ये, पहिलो प्रकार भनेको कामका विभिन्न विषयवस्तुका सुपरिवेक्षक हुन सक्नेहरू थिए। तिनीहरूबाट गरिने पहिलो माग भनेको तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने सक्षमता र क्षमता हुनुपर्छ। यो न्यूनतम माग हो। दोस्रो माग भनेको तिनीहरूले बोझ उठाउनुपर्छ—यो अपरिहार्य छ। कतिपय मानिसहरूले साधारण मानिसहरूभन्दा निकै चाँडो सत्यता बुझ्छन्, तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ हुन्छ, तिनीहरू असल क्षमताका हुन्छन्, तिनीहरूसँग काम गर्ने सक्षमता हुन्छ, र केही समयका लागि अभ्यास गरेपछि, तिनीहरू पूर्ण रूपमा आफ्नै दुई खुट्टामा उभिन सक्छन्। तर यी मानिसहरूमा एउटा गम्भीर समस्या हुन्छ—तिनीहरूले कुनै बोझ उठाउँदैनन्। तिनीहरू खान, पिउन, रमाइलो गर्न, र चहारिरहन मन पराउँछन्। तिनीहरू यी कुराहरूमा अत्यन्तै रुचि राख्छन्, तर यदि तिनीहरूलाई कष्ट भोग्नुपर्ने र मूल्य तिर्नुपर्ने, र आफूलाई अलिकति रोक्नुपर्ने कुनै विशिष्ट काम गर्न आग्रह गरियो भने, तिनीहरू उदासीन हुन्छन् र आफूलाई कुनै रोग लागेको वा पीडा भएको, र तिनीहरूको हरेक अङ्गमा असहजता महसुस भइरहेको दाबी गर्छन्। तिनीहरू अनियन्त्रित, अनुशासनहीन, बेफिक्र, हठी, अनि उच्छृङ्खल हुन्छन्। तिनीहरू जहिले मन लाग्यो तहिले खान्छन्, सुत्छन्, र रमाइलो गर्छन्, अनि मुड आएको बेला मात्र अलिकति काम गर्छन्। यदि काम अलिकति कठिन वा थकाइलाग्दो छ भने, तिनीहरूले रुचि गुमाउँछन् र त्यस उप्रान्त आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न नै चाहँदैनन्। के यो बोझ उठाउनु हो? (होइन।) अल्छे अनि देहसुखको लोभ गर्ने मानिसहरू प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनुपर्ने मानिसहरू होइनन्। कुनै कार्यका लागि चाहिनेभन्दा बढी क्षमता भएका मानिसहरू पनि हुन्छन्, तर दुर्भाग्यवश तिनीहरूले बोझ नै उठाउँदैनन्, तिनीहरू जिम्मेवारी लिन मन पराउँदैनन्, तिनीहरूलाई समस्या मन पर्दैन, र चिन्ता लिन मन लाग्दैन। तिनीहरू पूरा गरिनुपर्ने कामप्रति अन्धा हुन्छन्, र त्यो काम देख्न सके पनि, तिनीहरू त्यसलाई सम्हाल्न नै चाहँदैनन्। के यस्ता प्रकारका मानिसहरू प्रवर्धन र जगेर्नाका उम्मेदवारहरू हुन् त? बिलकुलै होइनन्; प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि मानिसहरूले बोझ उठाउनैपर्छ। बोझ उठाउनुलाई जिम्मेवारीको बोध हुनु भनेर पनि वर्णन गर्न सकिन्छ। जिम्मेवारीको बोध हुनु मानवतासँग बढी सम्बन्धित हुन्छ; बोझ उठाउनु परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई मापन गर्न प्रयोग गर्ने मानकहरूमध्ये एउटा मानकसँग सम्बन्धित हुन्छ। बोझ उठाउने र साथ-साथै अरू दुई कुराहरू—सत्यता बुझ्ने सक्षमता र क्षमता, अनि काम गर्ने सक्षमता—हुने मानिसहरू प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिने प्रकारका मानिसहरू हुन्, र यो प्रकारका मानिसहरू कामका विभिन्न विषयवस्तुका सुपरिवेक्षक हुन सक्छन्। विभिन्न प्रकारका सुपरिवेक्षक बन्नका लागि मानिसहरूलाई गरिने प्रवर्द्धन र जगेर्नाका आवश्यक मानकहरू यिनै हुन्, र यी मानकहरू पूरा गर्नेहरू प्रवर्द्धन र जगेर्नाका उम्मेदवारहरू हुन्।

आ. विभिन्न पेसामा रहेका विशेष प्रतिभा र वरदान भएका प्रतिभावान् मानिसहरूका लागि आवश्यक मापदण्ड

कामका विभिन्न विषयवस्तुका सुपरिवेक्षक हुन सक्ने प्रकारका मानिसहरूबाहेक, प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिने अर्को प्रकारका मानिसहरू भनेको विशेष प्रतिभा वा वरदान भएका अथवा कुनै पेसागत सीपमा निपुणता हासिल गरेका मानिसहरू हुन्। यस्ता मानिसहरूलाई टोली अगुवाहरूमा जगेर्ना गर्न परमेश्वरको घरले माग गर्ने मानक के हो? सुरुमा तिनीहरूको मानवतालाई हेर—तिनीहरूले तुलनात्मक रूपमा सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गरेसम्म र तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू नभएसम्म, त्यो पर्याप्त हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले सोध्लान्, “तिनीहरूबाट सत्यता पछ्याउने व्यक्ति हुनुपर्ने माग किन गरिँदैन?” किनभने टोली अगुवाहरू मण्डली अगुवा वा कामदारहरू होइनन्, न त तिनीहरू मलजल गर्ने व्यक्तिहरू नै हुन्, र तिनीहरूबाट सत्यता पछ्याउने मानकको पूर्तिको माग गर्नु अत्यन्तै धेरै माग गर्नु हुनेथियो, र तिनीहरूमध्ये धेरै जसोका लागि त्यो पहुँचभन्दा बाहिर हुनेथियो। साधारण मामलाका काम गर्ने वा पेसागत कामका विशिष्ट विषयवस्तु गर्ने मानिसहरूबाट यो माग गरिँदैन; यदि गरिन्थ्यो भने, थोरै मात्र योग्य हुनेथिए, त्यसैले मानकहरू तल झारिनुपर्छ। मानिसहरूले आफ्नो पेसा बुझेसम्म र काम वहन गर्न सक्षम भएसम्म, र दुष्टता नगरेसम्म वा कुनै बाधा उत्पन्न नगरेसम्म, त्यो पर्याप्त हुन्छ। केही सीप र पेसामा विज्ञता, र केही सबलता भएका यी मानिसहरू, यदि तिनीहरू सीपको अलिकति ज्ञान चाहिने र परमेश्वरको घरमा तिनीहरूको पेसासँग सम्बन्धित हुने काम गर्न गइरहेका छन् भने, जबसम्म तिनीहरू चरित्रको हिसाबले तुलनात्मक रूपमा निर्दोष र सोझा हुन्छन्, दुष्ट हुँदैनन्, बुझाइमा विकृत हुँदैनन्, कष्ट सहन सक्छन्, र मूल्य चुकाउन इच्छुक हुन्छन्, त्यो पर्याप्त हुन्छ। तसर्थ, त्यस्ता मानिसहरूलाई टोली अगुवाहरूमा जगेर्ना गर्नका लागि पहिलो माग भनेको तिनीहरूले तुलनात्मक रूपमा सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्नुपर्छ, र त्यसका साथै, तिनीहरू कष्ट सहन र मूल्य चुकाउन सक्षम हुनुपर्छ। अरू के छ? (तिनीहरूसँग सोझो चरित्र हुनुपर्छ, र तिनीहरू दुष्ट हुनु हुँदैन, अनि आफ्नो बुझाइमा विकृत हुनु हुँदैन।) तिनीहरूको चरित्र तुलनात्मक रूपमा सोझो हुनुपर्छ, तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू हुनुहुँदैन, र तिनीहरू आफ्नो बुझाइमा विकृत हुनुहुँदैन। कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोध्लान्, “त्यसोभए के सत्यता बुझे तिनीहरूको क्षमतालाई उच्च मान्न सकिन्छ? सत्यता सुनेपछि, के तिनीहरू सत्यता वास्तविकताप्रति जागृत हुन सक्छन्, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्?” यी सब मागहरू गर्नुको कुनै आवश्यकता छैन; त्यस्ता मानिसहरू आफ्नो बुझाइमा विकृत हुनु हुँदैन भनी माग गर्नु नै पर्याप्त हुन्छ। जब बुझाइमा विकृत नभएका मानिसहरूले आफ्नो काम गर्छन्, त्यसको एउटा फाइदा भनेको, तिनीहरूले अवरोध पुऱ्याउने र कुनै बेतुका कार्य गर्ने सम्भावना हुँदैन। उदाहरणका लागि, परमेश्वरको घरले अभिनेताहरूको पहिरनको रङ्गसम्बन्धी सिद्धान्तहरूबारे बारम्बार सङ्गति गरेको छ, त्यो मर्यादित र सभ्य हुनुपर्छ, र बेरङ्गी भन्दा पनि रङ्गिन हुनुपर्छ। तैपनि त्यस्ता मानिसहरू छन् जसले तिनीहरूलाई भनिएको कुराको भेउ पाउनै सक्दैनन्, तिनीहरूले सुनेका कुराहरू बुझ्दैनन्, बुझ्न असमर्थ हुन्छन्, र परमेश्वरको घरका यी मागहरूभित्र रहेका सिद्धान्तहरू पहिचान गर्न नै सक्दैनन्, र अन्त्यमा पूरै खैरो पहिरन छनौट गर्छन्—के यो विकृत बुझाइ होइन र? (हो।) विकृत बुझाइ हुनु भनेको यही हो। तुलनात्मक रूपमा सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्नुको अर्थ मुख्यतः के हो? (सत्यता स्विकार्न सक्नु।) सही भन्यौ। त्यसको अर्थ सत्यताअनुसारका शब्दहरू र कामकुराहरू स्विकार्न सक्नु हो, र परमेश्वरका वचन अनि सत्यताका सबै पक्ष स्विकार्न र तिनमा समर्पित हुन सक्नु हो। त्यस्ता मानिसहरूले यी कुराहरू अभ्यास गर्न सके या नसके पनि, कम्तीमा, भित्र गहिराइमा तिनीहरू तीप्रति प्रतिरोधी हुनुहुँदैन या तीदेखि घिन मान्नुहुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू असल मानिसहरू हुन्, र बोलीचालीका भाषामा, तिनीहरू सभ्य मानिसहरू हुन् भनेर भन्न सकिन्छ। सभ्य मानिसहरूको विशेषता के-के हुन्? तिनीहरू गैर-विश्वासीहरूले गर्न मन पराउने दुष्ट कार्यहरू, साथै गैर-विश्वासीहरूले पछ्याउने दुष्ट प्रचलनहरूप्रति घिन, विकर्षण, र तिरस्कार महसुस गर्छन्। उदाहरणका लागि, गैर-विश्वासीहरूको संसारका प्रचलनहरूले दुष्ट शक्तिहरूको वकालत गर्छन्, र कैयौँ महिलाहरू कुनै धनी व्यक्तिलाई विवाह गर्न वा कसैको प्रेयसी बन्नको पछि लाग्छन्। के यो दुष्टता होइन? सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरूलाई यी कुरा निकै घृणास्पद लाग्छ र कतिपयले यस्तो भन्छन्, “यदि मैले विवाह गर्नका लागि कोही पाउन सकिनँ, यदि म गरिबीको कारण मर्न लागेँ भने पनि म कहिल्यै ती मानिसहरूजस्तो व्यवहार गर्नेछैनँ,” अर्को शब्दमा भन्दा, त्यस्ता मानिसहरूलाई उनीहरू तिरस्कार र अवहेलना गर्छन्। सभ्य मानिसहरूको एउटा विशेषता यो हुन्छ कि उनीहरू दुष्ट प्रचलनहरूलाई घृणा लाग्दो र तिरस्कारयोग्य पाउँछन्, र त्यस्ता प्रचलनहरूमा फसेकाहरूलाई घृणा गर्छन्। यी मानिसहरू तुलनात्मक रूपमा सोझा हुन्छन्; परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने र एक असल व्यक्ति बन्‍ने, सही मार्गमा हिँड्ने, परमेश्‍वरको डर मान्‍ने, दुष्टताबाट अलग बस्‍ने, दुष्ट प्रचलनबाट अलग बस्‍ने, र संसारका सबै दुष्ट व्यवहारहरूबाट अलग बस्‍ने कुरा उल्लेख गर्दा, अन्तस्करणमा उनीहरूलाई त्यो राम्रो कुरा नै हो जस्तो लाग्छ। उनीहरूले यो सब हासिल गर्नका निम्ति अघि बढ्न सके वा नसके पनि, परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने र सही मार्गमा हिँड्ने उनीहरूको आकाङ्क्षा जति ठूलो भए पनि, अन्त्यमा उनीहरूले भित्र हृदयबाट ज्योतिमा जिउने र धार्मिकता शक्तिमा रहेको स्थानमा बस्‍ने तृष्णा गर्छन्। यस्ता सोझा मानिसहरू सकारात्मक कुराहरूलाई तुलनात्मक रूपमा प्रेम गर्ने प्रकारका मानिसहरू हुन्। परमेश्‍वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनुपर्ने मानिसहरूसँग कम्तीमा पनि सोझो मानवता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने चरित्र हुनुपर्छ। यो पेसागत सीप र सामर्थ्य भएका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रकारलाई प्रवर्द्धन गर्नका लागि पहिलो आवश्यक मानक पनि हो। दोस्रो मानक भनेको, त्यस्ता मानिसहरू कठिनाइ भोग्‍न र मूल्य चुकाउन सक्षम हुनुपर्छ। अर्थात्, उनीहरू कुन कारणहरू वा कामको विषयमा उत्साही हुन्छन् त्यसका निम्ति उनीहरू आफ्ना इच्छाहरू, शारीरिक सुखसयल वा आरामदायक जीवनशैलीलाई पन्साउन सक्षम हुन्छन्, यहाँसम्म कि उनीहरूले आफ्नै भविष्यका सम्भावनाहरू त्याग्‍न पनि सक्छन्। यसबाहेक, थोरै कठिनाइ हुनु वा केही थकित महसुस गर्नु उनीहरूका लागि ठूलो कुरा हुँदैन; जबसम्म उनीहरूले केही अर्थपूर्ण र आफूलाई सही लाग्‍ने कुनै कार्य गरिरहेका हुन्छन्, तबसम्म उनीहरूले खुसीसाथ शारीरिक सुख-सयल र फाइदाहरू त्याग्छन्—वा कम्तीमा पनि, उनीहरूसँग त्यसो गर्ने आकाङ्क्षा र कामना हुन्छ। केही मानिसहरू भन्छन्, “कहिलेकाहीँ त्यो व्यक्तिले अझै शारीरिक आरामको लालसा गर्छ: कहिलेकाहीँ ऊ सुत्‍न चाहन्छ, वा मिठो भोजन खान चाहन्छ, र कहिलेकाहीँ ऊ बाहिर घुम्‍न जान चाहन्छ वा उट्पट्याङ गर्दै समय खेर फाल्न चाहन्छ—तर अधिकांश समय ऊ कठिनाइ भोग्‍न र मूल्य चुकाउन सक्षम हुन्छ; यति मात्र हो कि कहिलेकाहीँ उसको मनस्थितिले उसलाई त्यस्ता सोचहरूतिर डोर्‍याउँछ। के यसलाई समस्या मानिन्छ?” मानिँदैन। विशेष परिस्थितिहरूमा बाहेक उनीहरूलाई शारीरिक सुख सयल पन्छाउन लगाउनु अति नै धेरै माग गर्नु हुन्छ। सामान्यतः तैँले त्यस्ता मानिसहरूलाई केही कार्य गर्न दिँदा, चाहे त्यो कार्य ठूलो होस् वा नहोस्, वा त्यो उनीहरूले गर्न मन पराउने कार्य होस् वा नहोस्, र चाहे त्यो कार्य जति नै कठिन होस्, वा उनीहरूले जतिसुकै कठिनाइ भोग्नुपर्ने होस्, वा जेसुकै मूल्य तिर्नुपर्ने होस्, जबसम्म तैँले उनीहरूलाई त्यो काममा खटाउँछस्, तबसम्म उनीहरूले त्यो कार्य, उत्कृष्ट सक्षमताका साथ गर्ने निश्‍चित हुन्छ र तैँले उनीहरूमाथि नजर राखिरहनु वा उनीहरूलाई सुपरिवेक्षण गरिरहनु पर्दैन। त्यस्ता मानिसहरूले कठिनाइ भोग्छन् र मूल्य तिर्छन्, र यो सभ्य मानिसहरूको अर्को प्रकटीकरण हो। कठिनाइ भोग्‍ने र मूल्य चुकाउने हुन सक्‍नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ मिहिन हुनु, अत्यन्तै अर्पित र ध्यानपूर्ण हुनु हो, र कामकुराहरू राम्ररी पूरा गर्न कुनै पनि कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन इच्छुक हुनु हो। कामकुरा पूरा गर्ने सन्दर्भमा, त्यस्ता मानिसहरूले आफ्नो वाचा कायम राख्छन् र तिनीहरू भरपर्दा हुन्छन्, घिचुवा र अल्छे, आरामलाई प्रेम र श्रमलाई घृणा गर्ने, नाफालाई सबै कुरा भन्दा अगाडि राख्ने मानिसहरूभन्दा विपरीत हुन्छन्। ती मानिसहरूले आफ्ना वाचा तोड्छन्, अरूलाई छल्न र झुक्क्याउन निरन्तर झूटा शब्दहरू बोल्छन्, अनि आफ्ना उद्देश्य हासिल गर्नका लागि झूट बोल्न र झूटा कसम खान हिचकिचाउँदैनन्—परमेश्वरले ती मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन। परमेश्वरलाई इमानदार मानिसहरू मन पर्छ। इमानदार मानिसहरूले मात्र आफ्नो वाचा कायम राख्छन् र तिनीहरू आफ्ना कर्तव्यप्रति बफादार हुन्छन्, अनि परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्नका लागि कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्नेहरूले मात्र परमेश्वरको मुक्ति पाउन सक्छन्। परमेश्वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका निम्ति कष्ट भोग्न अनि मूल्य चुकाउन सक्षम हुनु भनेको व्यक्तिसँग हुनुपर्ने दोस्रो विशेषता र प्रकटीकरण हो। तेस्रो मानक भनेको आफ्नो बुझाइमा विकृत नहुनु हो। अर्थात्, परमेश्वरका वचनहरू सुनेपछि, उसले कम्तीमा पनि, ती वचनहरूले के जनाउँछन् भनी थाहा पाउन सक्छ, परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा बोध गर्न सक्छ, र उसको बुझाइमा कुनै विचलन वा बेतुकापन हुँदैन। उदाहरणका लागि, यदि तँ निलो रङ्गका बारेमा कुरा गर्छस् भने, उसले त्यसलाई कालो रङ्ग भनेर गलत अर्थ लगाउने छैन, र तँ खैरो रङ्गका बारेमा कुरा गर्छस् भने, उसले त्यसलाई बैजनी रङ्ग भनेर गलत अर्थ लगाउने छैन। यो न्यूनतम आवश्यकता हो। उसको बुझाइ कहिलेकाहीँ विकृत भइहाले पनि, अरूले त्यो औँल्याइदिँदा उसले स्विकार्न सक्छ, र यदि उसले अरू कसैको बुझाइ आफ्नोभन्दा अझै विशुद्ध रहेको देख्छ भने, उसले सहज रूपमा त्यसलाई स्विकार्न सक्छ—यस प्रकारको व्यक्तिसँग विशुद्ध बुझाइ हुन्छ। चौथो, ऊ दुष्ट मानिस हुनुहुँदैन। के यो बुझ्न सजिलो छ? दुष्ट व्यक्ति नहुनु भनेको कम्तीमा पनि एउटा कुरा गर्नु हो, जुन के हो भने, परमेश्वरको घरले उसबाट माग गरेको कुरा हासिल गर्न असफल भएपछि, वा सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गरेर केही गलत कुरा गर्दा, त्यस्तो व्यक्तिलाई काटछाँट गरिँदा, ऊ प्रतिरोध नगरी र नकारात्मकता वा धारणाहरू नफैलाई स्विकार्न र समर्पित हुन सक्नुपर्छ। यसका साथै, ऊ जुनसुकै समूहमा भए पनि, ऊ धेरै जसो मानिसहरूसँग मिल्न र तिनीहरूसँग सामञ्जस्यताका साथ जोडिन सक्छ। कसैले केही अप्रिय कुरा भनेर उसको चित्त दुखायो भने पनि, उसले लेखाजोखा नराखी सहन सक्छ, र यदि कसैले उसलाई हेप्यो भने, उसले दुष्टताको दण्ड दुष्टताले नै दिने गर्दैन, तर बरु केवल बुद्धिमानी तरिका अपनाएर दूरी राख्छ र टाढा जान्छ। त्यस्ता व्यक्तिहरू इमानदार मानिसका स्तरसम्म नपुगे पनि, कम्तीमा पनि तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा सीधा हुन्छन् र दुष्टता गर्दैनन्, र यदि कसैले तिनीहरूलाई चिढ्यायो भने, तिनीहरूले त्यो अर्को व्यक्तिसँग बदला लिने वा उसलाई यातना दिने वा दमन गर्ने गर्दैनन्। त्यसमाथि, त्यस्ता मानिसहरूले आफ्नै स्वतन्त्र राज्यहरू स्थापना गर्ने, परमेश्‍वरको घरका विरुद्धमा कार्य गर्ने, परमेश्‍वरबारे धारणाहरू फैलाउने, उहाँको आलोचना गर्ने र बाधा वा अवरोध दिने कार्य गर्ने कुनै प्रयास। माथिका चारवटा बुँदाहरू सामर्थ्य भएका अनि केही पेसागत सीपहरू बुझ्ने प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नका लागि आधारभूत मापदण्ड हुन्। जबसम्म उनीहरूले यी चारवटा मापदण्डहरू पूरा गर्छन्, उनीहरूले मूलतः केही कर्तव्यहरू वहन गर्न र केही कार्यहरू उचित तरिकाले गर्न सक्छन्।

कतिपय मानिसहरूले सोध्न सक्छन्: “प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि प्रतिभावान् मानिसहरूले पूरा गर्नुपर्ने मापदण्डमा, सत्यताको बुझाइ, सत्यता वास्तविकता हुनु, र परमेश्वरको डर मान्नु र दुष्टताबाट अलग बस्नु किन समावेश हुँदैन? तिनमा परमेश्वरलाई चिन्न सक्नु, परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्नु, परमेश्वरप्रति बफादार हुनु, र योग्य सृजित प्राणीहरू बन्नु किन समावेश हुँदैन? के यी कुराहरूलाई पछाडि नै छोडिएको छ र?” मलाई भन्, यदि कसैले सत्यता बुझ्छ र ऊ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छ भने, र परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्छ, अनि परमेश्वरप्रति बफादार छ, र ऊसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छ, र त्यसमाथि, परमेश्वरलाई चिन्छ, उहाँको प्रतिरोध गर्नेछैन, र एउटा योग्य सृजित प्राणी हो भने, के उसलाई अझै जगेर्ना गर्नुपर्छ? यदि उसले यो सबै साँच्चै हासिल गरेको छ भने, के जगेर्नाको नतिजा हासिल भइसकेको हुँदैन र? (हुन्छ।) त्यसकारण, प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि प्रतिभावान् मानिसहरूबाट गरिने मागहरूमा यी मापदण्ड समावेश हुँदैनन्। सत्यता नबुझ्ने र भ्रष्ट स्वभावहरूले भरिएका मानवहरूमाझबाट नै उम्मेदवारहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने हुनाले, यी प्रवर्द्धन र जगेर्ना भइरहेका उम्मेदवारहरूसँग पहिल्यै सत्यता वास्तविकता हुनु, वा तिनीहरू पहिल्यै परमेश्वरमा समर्पित हुनु असम्भव हुन्छ, पहिल्यै परमेश्वरप्रति पूर्ण रूपमा बफादार हुनु त झनै सम्भव हुँदैन, र तिनीहरू निश्चित रूपमा नै परमेश्वरलाई चिन्न अनि आफूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुनबाट निकै टाढा हुन्छन्। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि सबै प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूले पूरा गर्नुपर्ने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण मापदण्ड भनेको हामीले भर्खरै उल्लेख गरेकाहरू नै हुन्—यी सबैभन्दा व्यावहारिक र विशिष्ट हुन्। कतिपय झुटा अगुवाहरूले धेरै कमजोरीहरू देखाउँदै यस्तो भन्छन्, “हामीसँग यहाँ कोही प्रतिभावान् मानिस छैनन् जसलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्छ। फलानो-ढिस्कानोले सत्यता बुझ्दैन, फलानो-ढिस्कानोले परमेश्वरको डर मान्ने हृदय विना कामकुरा गर्छ, फलानो-ढिस्कानोले काटछाँट स्विकार्न सक्दैन, फलानो-ढिस्कानो बफादार छैन…” र इत्यादि। यी झुटा अगुवाहरूले यी कुराहरू भन्नुको तात्पर्य के हो? मानौँ ती मानिसहरूले सत्यता नबुझ्ने, र परमेश्वरको काम अनुभव नगर्ने, अनि तिनीहरूसँग अझै सत्यता वास्तविकता नभएको, इत्यादि कारणहरूले गर्दा तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्न, जबकि अगुवाहरू चाहिँ आफूसँग पहिल्यै व्यावहारिक अनुभव अनि सत्यता वास्तविकता भएका कारण अगुवा बन्न सकेका थिए। के तिनीहरूको तात्पर्य त्यही होइन र? तिनीहरूका नजरमा, तिनीहरूजत्तिको असल कोही पनि छैन, र तिनीहरू बाहेक कोही पनि अगुवा बन्न उपयुक्त छैन। यो झुटा अगुवाहरूको अहङ्कारी स्वभाव हो; परमेश्वरको घरले मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने सन्दर्भमा, तिनीहरू धारणा र कल्पनाहरूले भरिएका हुन्छन्।

इ. सामान्य मामला कर्मचारीका लागि आवश्यक मापदण्ड

मैले भर्खरै परमेश्वरको घरले जगेर्ना गर्नमा ध्यान दिने दुई प्रकारका मानिसहरू उल्लेख गरेँ। एउटा प्रकार भनेको अगुवा र सेवकहरू हुन सक्ने मानिसहरू हुन्, र अर्को प्रकार भनेको विभिन्न पेसागत कार्यहरूको जिम्मेवारी लिन सक्ने मानिसहरू हुन्। अर्को प्रकारको व्यक्तिहरू पनि हुन्छ, ऊसित निश्चित सामर्थ्य वा पेसागत सीप हुन्छ भन्न सकिँदैन; उसको काममा कुनै उन्नत प्रविधि सामेल हुँदैन, अर्थात् यी मानिसहरूले मण्डलीमा केही साधारण मामलाका कामहरू निर्वाह गर्छन्, उनीहरूले मण्डलीको सारगत कामसित असम्बन्धित केही निश्चित मामिलाहरू सम्हाल्छन्। उनीहरू सामान्य मामलाका काम-कारबाही गर्ने प्रकारका मानिसहरू हुन्। त्यस्ता मानिसहरूका लागि परमेश्‍वरको घरको मुख्य मागहरू के हुन्छन्? सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण माग यो हो कि उनीहरूले परमेश्‍वरको घरको हितको प्रतिरक्षा गर्न सक्छन्, परमेश्‍वरको घरलाई हानि पुर्‍याएर बाहिरका मानिसहरूलाई सहयोग गर्दैनन्, र शैतानको कृपापात्र बन्न परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई घात गर्ने काम गर्दैनन्। त्यति नै हो। उनीहरू चाहे वरदान पाएका सञ्चारक भए वा नभए पनि, समाजका कुलीन भए वा नभए पनि, वा विशेष प्रतिभा भए वा नभए पनि, परमेश्वरको घरका लागि बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्दा, उनीहरूले परमेश्‍वरको घरको हितको रक्षा गर्न सक्नुपर्छ। परमेश्‍वरको घरका हितहरूमा के-के कुराहरू सामेल हुन्छन्? रुपैयाँ-पैसा, सामाग्रीहरू, परमेश्‍वरको घरको र मण्डलीको इज्जत, र दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा—यी पक्षहरूमध्ये हरेक महत्त्वपूर्ण हुन्छ। परमेश्वरको घरको हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न जो सक्षम हुन्छ, ऊसँग सामान्य मानवता हुन्छ, र ऊ पर्याप्त मात्रामा सोझो, अनि सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक हुन्छ। कतिपय मानिसहरूमा भेद शक्ति नै हुँदैन, र यसो भन्छन्, “दुष्ट मानवता भएको एउटा व्यक्ति छ, तर उसले परमेश्वरको घरको कामको प्रतिरक्षा गर सक्छ।” के त्यो सम्भव छ? (अहँ, छैन।) दुष्ट मानिसहरूले परमेश्वरको घरको कामको प्रतिरक्षा कसरी गर्न सक्छन्? तिनीहरूले आफ्नै स्वार्थको मात्र प्रतिरक्षा गर्न सक्छन्। त्यसैले, यदि कोही परमेश्‍वरको घरको हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न साँच्‍चै सक्षम छ भने, ऊ असल चरित्र र मानवताको हुनु निश्‍चित हुन्छ; यो गलत हुन सक्दैन। यदि कसैले परमेश्‍वरको घरका लागि कार्यहरू गर्दा परमेश्‍वरको घरलाई हानि पुग्‍ने गरी बाहिरका व्यक्तिहरूलाई सहयोग गर्छ, र परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई विश्‍वासघात गर्छ, र परमेश्‍वरको घरलाई ठूलो आर्थिक र भौतिक हानि मात्र होइन, तर मण्डलीको इज्जतमा पनि ठूलो क्षति पुर्‍याउँछ भने, के त्यस्तो व्यक्ति असल व्यक्ति हो त? त्यस्ता मानिसहरू निश्चित रूपमा असल कुराहरू होइनन्। उनीहरूले परमेश्‍वरको घरले कति ठूलो भौतिक र आर्थिक हानि बेहोर्छ भन्ने वास्ता गर्दैनन्; उनीहरूका लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा आफैलाई फाइदा पुऱ्याउनु र गैर-विश्‍वासीहरूको कृपापात्र बन्नु हो; उनीहरूले गैरविश्वासीहरूलाई उपहारहरू पठाउने मात्र होइन, तर मोलतोल गर्ने क्रममा, लगातार तिनीहरूलाई सहुलियतहरू पनि दिन्छन्—उनीहरूलाई परमेश्‍वरको घरको हितका लागि लड्नुपर्छ भनी चेत आएकै छैन। र अझै पनि, उनीहरू परमेश्‍वरको घरसँग झुटो बोल्छन्, आफूले कसरी काम पूरा गरेँ र परमेश्‍वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गरेँ भनी बोलिबिस्तार लाउँछन्—जबकि वास्तविकतमा, मण्डलीको कामले ठूलो हानि बेहोरिसकेको हुन्छ र परमेश्वरको घरबाट गैर-विश्‍वासीहरूले ठूलो फाइदा उठाइसकेका हुन्छन्। यदि, हरेक हिसाबमा, बाह्य मामिलाहरू सम्हाल्दा, कुनै व्यक्ति परमेश्‍वरको घरको हितहरूको रक्षा गर्नका सक्षम हुन्छ भने, के त्यो व्यक्ति असल व्यक्ति हो? (हो।) र यदि यस प्रकारको व्यक्ति परमेश्‍वरको घरमा कुनै अरू काम गर्न असमर्थ हुन्छ, र यस प्रकारको सामान्य मामिलाको काम गर्न मात्र उपयुक्त हुन्छ भने, के उसलाई परमेश्‍वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन गरिनुपर्छ? (गरिनुपर्छ।) काम गर्ने क्षमता हुनु, अनि परमेश्वरको घरले माग गरका सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्नो काम गर्न सक्षम हुनुको साथ-साथै, ऊ परमेश्‍वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न पनि सक्षम हुन्छ, त्यसैले उसले मानक पूरा गर्छ, र त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन गरिनुपर्छ। यस विपरीत, जसले परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई निरन्तर हानि पुऱ्याउँछन्, जसले दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूको सुरक्षालाई निरन्तर जोखिममा पार्ने सम्भावना राख्छन्, र जसले निरन्तर परमेश्‍वरको घर र मण्डलीको इज्जतमा प्रतिकूल प्रभाव र परिणामहरू ल्याउँछन्—त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुहुँदैन; यदि तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र प्रयोग गरिएको छ भने, तिनीहरूलाई चाँडै बर्खास्त गर्नुपर्छ। आफ्ना कार्य गर्दा जहिल्यै समस्या पर्ने पनि केही मानिसहरू हुन्छन्, जस्तै सवारी चलाउँदा दुर्घटनामा परेर, आफूले सम्हाल्ने मामलाहरूमा गडबडी गरेर, वा द्वन्द्व निम्त्याएर, जसको परिणामस्वरूप निरन्तर गुनासाहरू आउँछन्, र यदि केही त्रुटिहरू छन् भने तिनीहरूलाई ती कसरी ठिक गर्ने भनेर थाहा हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू अशक्त-मनका, र साथै दुर्भाग्य निम्त्याउने, अनि कुलाङ्गार हुन्छन्। यदि यस्तो प्रकारको व्यक्ति समूह अगुवा, सुपरिवेक्षक, अगुवा वा सेवक बन्छ भने, उसलाई तुरुन्तै बर्खास्त गर्नुपर्ने मात्र होइन, तर उसलाई मण्डलीबाट निकाल्नु पनि पर्छ। किनभने विपत्तिको कारक र दुर्भाग्य निम्त्याउने व्यक्ति यस प्रकारको व्यक्ति नै हुन्छ। जबसम्म मण्डलीमा यस्ता एक-दुई जना मानिसहरू रहन्छन्, मण्डलीमा शान्ति हुन सक्दैन। यस्ता मानिसहरूभित्र दुष्ट आत्माहरू, वा महामारी भए जस्तो देखिन्छ। तिनीहरूको सम्पर्कमा आउने जोसुकैले दुर्भाग्य भोग्नेछ, त्यसैले यस्तो प्रकारको व्यक्तिलाई ढिलाइ नगरी जरै देखी उखेल्नुपर्छ। यी मानिसहरूको मुखाकृतिसमेत एकदम नमिल्दो हुन्छ, धूर्त वा दुष्ट बनोटले भरिएको वा घिनलाग्दो रूपमा कुरूप हुन्छ, र तिनीहरूको सम्पर्कमा आउने जो कोहीलाई पनि अपसगुन महसुस हुन्छ। यस्ता प्रकारका मानिसहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ वा निकालिनुपर्छ, अनि तब मात्र मण्डलीका लागि कामकुराहरू असल हुन सक्छन्। मण्डलीमा भएका विभिन्न मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाका लागि सिद्धान्तहरूको पालना र समझ-शक्तिको प्रयोग आवश्यक हुन्छ, ताकि सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न सकियोस्। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूमाझ, मण्डली अगुवा र सेवकहरूका रूपमा सेवा गर्ने मानिसहरू हुन्छन्। मण्डलीभित्र विभिन्न पेसाका लागि जिम्मेवार मानिसहरू हुन्छन्, र मण्डलीका लागि सामान्य मामला सम्हाल्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्। यी विविध प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूले पूरा गर्नुपर्ने विभिन्न मापदण्डहरूबारे पनि स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएको छ। जब तिमीहरू अगुवा र सेवकहरूको छनोट कसरी गर्ने र मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना कसरी गर्ने भन्ने सिद्धान्तहरूबारे स्पष्ट हुन्छौ, तब मण्डलीको सम्पूर्ण काम सही मार्गमा प्रवेश गर्नेछ।

कतिपय मानिसहरूले सोध्न सक्छन्, “परमेश्वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने यी मानिसहरूलाई किन प्रतिभावान् भनिन्छ?” हामीले कुरा गर्ने प्रतिभावान् मानिसहरूले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने उम्मेदवारहरूलाई जनाउँछ। विभिन्न कर्तव्यहरू पूरा गर्न सक्ने मानिसहरूका लागि विभिन्न मागहरू हुन्छन्, र तिनीहरू सबै प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने प्रक्रियामा नै रहेकाले, यी तथाकथित प्रतिभावान् मानिसहरूले, हामीले भर्खरै उल्लेख गरेका ती मापदण्ड पूरा गर्न सक्नु पर्याप्त नै हुन्छ। यी व्यक्तिहरूबाट पहिल्यै सत्यता व्यावहारिकता हुनुपर्ने, पहिल्यै समर्पित र बफादार हुनुपर्ने, र पहिल्यै परमेश्वरको डर मान्नुपर्ने अपेक्षा गर्नु अव्यावहारिक हुने थियो। त्यसैले, हामीले कुरा गर्ने प्रतिभावान् मानिसहरू भनेको सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने केही गुण र चरित्र भएका, अनि सत्यता बुझ्ने क्षमता भएका मानिसहरू मात्रै हुन्—तिनीहरूलाई योग्य मानिन्छ। यसको अर्थ तिनीहरूले सत्यता बुझिसके र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरिसके भन्ने होइन, न त यसको अर्थ तिनीहरूले परमेश्वरको न्याय र सजाय स्विकारेपछि परमेश्वरप्रति पूर्ण समर्पणता हासिल गरिसके, अनि यस्तै अरू कुराहरू, भन्ने नै हो। अवश्य नै, “प्रतिभावान् मानिसहरू” भन्ने शब्दहरूले विश्वविद्यालयमा पढेका वा पिएचडी पछ्याएका मानिसहरू, वा सुविधा सम्पन्न पारिवारिक पृष्ठभूमि भएका वा उच्च सामाजिक हैसियत भएका मानिसहरू, अथवा विशेष क्षमता भएका वा वरदान भएका मानिसहरूलाई जनाउँदैन—यसले यी मानिसहरूलाई जनाउँदैन। तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने हुनाले, पेसागत काम निर्वाह गर्न गइरहेका कतिपय मानिसहरूले त्यो पेसा पहिला कहिल्यै नगरेका वा त्यसको अध्ययन नगरेका हुन सक्छन्, तर जबसम्म तिनीहरूले प्रवर्द्धन र जगेर्नाका यी केही मापदण्डहरू पूरा गर्छन्, र सिक्न इच्छुक हुन्छन् अनि एउटा निश्चित पेसा सिक्नमा कुशल हुन्छन्, तब परमेश्वरको घरले तिनीहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सक्छ। मैले यसो भन्नुको तात्पर्य के हो? मेरो तात्पर्य यो होइन कि कुनै व्यक्ति एउटा निश्चित पेसामा प्राकृतिक रूपमै अब्बल भयो भने मात्र उसको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्छ। बरु, यो हो कि, यदि ऊसँग सिक्ने मनसा र अवस्था छ, वा ऊसँग यस पेसाका केही आधारभूत कुराहरू मात्र छन् भने पनि, उसलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सकिन्छ—सिद्धान्त यही हो। परमेश्वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न चाहने विभिन्न प्रतिभावान् मानिसहरूले पूरा गर्नुपर्ने मापदण्डबारे हाम्रो सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।

परमेश्वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको उद्देश्य

यसपछि हामी, परमेश्वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना किन गर्छ भन्नेबारे सङ्गति गर्नेछौँ। कतिपय मानिसहरूले यो त्यत्ति बुझ्दैनन्, र यस्तो सोच्छन्, “परमेश्वरको घरले विभिन्न प्रतिभावान् मानिसहरूलाई सीधै गएर प्रवर्द्धन र प्रयोग गरे पर्याप्त हुने थिएन र? त्यसले किन तिनीहरूलाई एउटा समयावधिका लागि जगेर्ना गर्नु र तालिम दिनुपर्छ र?” तिमीहरूले यो बुझ्छौ कि बुझ्दैनौ? सुरुमा, हामी ती प्रकारका मानिसहरूको कुरा गरौँ जो अगुवा र सेवकहरू बन्छन्। परमेश्वरको घरले बुझ्ने क्षमता भएका, मण्डलीका लागि बोझ उठाउने, र काम गर्ने सक्षमता भएका मानिसहरूलाई किन प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ त? किनभने तिनीहरू आफ्नो क्षमता अनि मापदण्ड पूरा गर्ने हिसाबमा योग्य भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि वास्तविक अनुभव पाएका हुँदैनन् र सत्यता बुझ्दैनन्, सत्यता कसरी अभ्यास गर्ने र सिद्धान्तहरूअनुसार कसरी कार्य गर्ने भनेर त तिनीहरूलाई झनै थाहा हुँदैन। तिनीहरूलाई एउटा समयावधिका लागि तालिम दिनुपर्छ र मार्गदर्शन गर्नुपर्छ, र तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने सिद्धान्तहरूमा निपुण भएपछि र तिनीहरूसँग वास्तविक अनुभव भएपछि मात्र तिनीहरूलाई औपचारिक रूपमा प्रयोग गर्न मिल्छ। यदि तिनीहरूले मण्डलीका ब्रदर-सिस्टरहरूजस्तै, परमेश्वरका वचनहरू खाने र पिउने, प्रवचनहरू सुन्ने, मण्डली जीवन जिउने, र कर्तव्य गर्नका लागि तालिम लिने गरेका भए, र एक पटक तिनीहरूको जीवन बढिसकेपछि मात्र तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने भएको भए, तिनीहरूको प्रगति अति सुस्त हुने थियो। त्यस अवस्थामा, तिनीहरू परमेश्वरद्वारा प्रयोग गरिनका लागी उपयुक्त हुन कति वर्ष लाग्ने थियो? के यसले मण्डलीका काममा असर गर्ने थिएन? त्यसकारण, जबसम्म कसैसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुन्छ, काम गर्ने सक्षमता हुन्छ, र बोझको बोध हुन्छ, उसको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुपर्छ अनि उसलाई अगुवा वा सेवकको कर्तव्य पूरा गर्नका लागि तालिम लिन आग्रह गर्नुपर्छ, र उसलाई बोझ दिइनुपर्छ। एक हिसाबमा, त्यसले उसलाई आफ्नो सामर्थ्यको अधिकतम मात्रा प्रयोग गर्ने तुल्याउँछ। अर्को हिसाबमा, उसले विशेष परिस्थितिहरू सामना गर्दा, उसका समस्याहरू समाधान गर्नका लागि उससँग सत्यताबारे सङ्गति गर्नु आवश्यक हुन्छ। कहिलेकाहीँ उसलाई काटछाँट पनि गर्नुपर्छ, र आवश्यक परेमा, उसलाई ताडना पनि दिनुपर्छ अनि कैयौँ परीक्षा र शोधन भोग्ने, र धेरै कष्ट सहने पनि तुल्याउनुपर्छ। त्यस्तो व्यावहारिक तालिम भोगेर मात्र उसले वास्तविक प्रगति गर्न सक्छ, र पाइला दर पाइला सत्यता बुझ्न अनि सिद्धान्तहरूमा निपुण हुन सक्छ, र त्यसपछि चाँडोभन्दा चाँडो अगुवा र सेवकहरूको काम वहन गर्न सक्छ। अगुवा र सेवकहरूलाई यसरी जगेर्ना गर्दा र तालिम दिँदा नतिजाहरू झनै राम्रा हुनेछन् र त्यसको गति तीव्र हुनेछ, जुन परमेश्वरको घरको कामका लागि अनि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशका लागि अझ बढी फाइदाजनक हुन्छ, किनभने व्यावहारिक अनुभव भएका अगुवा र सेवकहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सीधै मलजल र आपूर्ति गर्न सक्छन्। जब परमेश्‍वरको घरले कसैलाई अगुवा बनाउनका लागि प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ, तब उसलाई तालिम दिन, उसलाईपरमेश्‍वरमा निर्भर हुने, र सत्यतातर्फ लागिपर्ने तुल्याउनका लागि अझै ठूलो बोझ दिन्छ; त्यसपछि मात्रै उसको कद सक्दो चाँडो बढ्छ। उसलाई जति ठूलो बोझ दिइन्छ, ऊ त्यति नै ठूलो दबाबमा पर्छ, र ऊ त्यति नै सत्यताको खोजी गर्न र परमेश्‍वरमा निर्भर हुन बाध्य हुन्छ। अन्त्यमा, उसले आफ्‍नो काम राम्ररी गर्न र परमेश्‍वरको इच्‍छा पछ्याउन सक्छ, र त्यसरी उसले मुक्ति पाउने र सिद्ध हुने सही मार्गमा पाइला चालेका हुन्छ—परमेश्‍वरको घरले मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दा हासिल हुने प्रभाव यही हो। यी निश्‍चित कार्यहरू नगरीकन, तिनीहरूलाई आफूमा के कुराको कमी छ, सिद्धान्तहरूअनुसार कसरी कामकुरा गर्ने, र सत्यता वास्तविकता हुनु भनेको के हो भनेर थाहै हुनेथिएन। त्यसकारण निश्‍चित काम गर्दा, तिनीहरूलाई आफ्‍नो कमीकमजोरी पत्ता लगाउन र तिनीहरूका वरदान बाहेक, तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता छैन भनी देख्न सहयोग गर्छ; यसले तिनीहरूलाई तिनीहरू कति विपन्‍न र दयनीय छन् भनी बुझ्न सहयोग गर्छ, जसले तिनीहरूलाई तिनीहरू परमेश्‍वरमा निर्भर भएनन् र तिनीहरूले सत्यता खोजी गरेनन् भने, तिनीहरू कुनै पनि काम गर्न सक्नेछैनन् भन्‍ने महसुस गराउँछ; यसले तिनीहरूलाई आफैलाई साँच्चै चिन्ने अनि यदि तिनीहरूले सत्यता र आफ्‍नो स्वभाव परिवर्तन पछ्याएनन् भने, तिनीहरू परमेश्‍वरद्वारा प्रयोग योग्य हुन असम्‍भव हुनेछन् भनी स्पष्ट रूपमा देख्ने तुल्याउँछ। यी सबै नै अगुवा र सेवकहरूलाई जगेर्ना गरिँदा र तालिम दिँइदा हासिल हुनुपर्ने प्रभावहरू हुन्। यी पक्षहरू बुझेर मात्र मानिसहरूले वास्तविक रूपमा सत्यता पछ्याउन सक्छन्, शालीन रूपमा व्यवहार गर्न, आफ्नो काम गर्दा आफ्नैबारे धाक नलगाउने प्रत्याभूति दिन, लगातार परमेश्वरलाई उच्च पार्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा परमेश्वरको गवाही दिन, र पाइला दर पाइला सत्यता वास्तविकताभित्र प्रवेश गर्न सक्छन्। जब कसैलाई अगुवा बनाउनका लागि प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिन्छ, उसलाई विभिन्न मानिसहरूका स्थिति कसरी खुट्टयाउने भनेर सिक्न, विभिन्न मानिसहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्नका लागि सत्यता खोजी गर्नमा तालिम लिन, र विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई सहयोग र आपूर्ति गर्न, र मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा अगुवाइ गर्न सक्षम तुल्याइन्छ। साथसाथै, कामका अवधिमा सामना गरिने विभिन्न समस्याहरू र कठिनाइहरू समाधान गर्न, र विभिन्न प्रकारका ख्रीष्ट-विरोधीहरू, दुष्ट-मानिसहरू, र अविश्वासीहरूलाई कसरी खुट्टयाउने र निराकरण गर्ने अनि मण्डलीलाई पखाल्ने काम कसरी गर्ने भनी सिक्न पनि उसले तालिम लिनुपर्छ। यसरी, अरूसँग तुलना गर्दा, उसले धेरै मानिस, घटना र कामकुराहरू, अनि परमेश्वरद्वारा प्रबन्ध गरिएका अझ बढी वातावरणहरू अनुभव गर्न सक्छ, परमेश्वरका वचनहरू झन्-झन् बढी खान र पिउन सक्छ, र पहिलेकोभन्दा धेरै सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न सक्छ। यो त आफैलाई तालिम दिने मौका हो, होइन र? तालिम लिने मौकाहरू जति धेरै हुन्छन्, मानिसहरूका अनुभवहरू त्यति धेरै प्रशस्त हुन्छन्, तिनीहरूका अन्तर्ज्ञान त्यति धेरै हुन्छन्, र तिनीहरू त्यति नै चाँडो बढ्नेछन्। तर, यदि मानिसहरूले अगुवाको काम गर्दैनन् भने, तिनीहरूले व्यक्तिगत अस्तित्व र व्यक्तिगत अनुभवहरू मात्र सामना गर्नेछन् र भोग्नेछन्, अनि व्यक्तिगत भ्रष्ट स्वभावहरू र विभिन्न व्यक्तिगत स्थितिहरू मात्र पहिचान गर्नेछन्—जुन सबै तिनीहरू आफैसित मात्रै सम्बन्धित हुन्छन्। एक पटक तिनीहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले अझ बढी मानिस, घटना र अझ बढी वातावरणहरू सामना गर्छन्, जसले तिनीहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्न बारम्बार परमेश्वरसामु आउन प्रोत्साहित गर्छ। तिनीहरूका लागि, यी मानिस, घटना र कामकुराहरूले एउटा अदृश्य बोझ निर्माण गर्छन्, र प्राकृतिक रूपमै सत्यता वास्तविकतामा तिनीहरूको प्रवेशका लागि अनुकूल वातावरण पनि सृजना गर्छन्, जुन असल कुरा हो। र त्यसैले, क्षमता भएको, बोझ उठाउने, र काम गर्ने सक्षमता भएको व्यक्ति साधारण विश्वासीका रूपमा बिस्तारै, अनि अगुवा वा सेवकका रूपमा झन् छिटो प्रवेश गर्नेछ। मानिसहरूका लागि, सत्यता वास्तविकतामा छिटो प्रवेश गर्नु असल कुरा हो कि ढिलो प्रवेश गर्नु? (छिटो प्रवेश गर्नु।) त्यसकारण, क्षमता भएका, बोझ उठाउने र काम गर्ने सक्षमता भएका मानिसहरूको कुरा आउँदा, परमेश्वरको घरले अपवादका रूपमा त्यस्ता मानिसहरूको प्रवर्द्धन गर्छ, यदि तिनीहरू सत्यता पछ्याउने र सत्यतातर्फ लागिपर्ने मानिसहरू होइनन् भने, त्यस अवस्थामा, परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई जबरजस्ती गर्नेछैन। व्यक्तिसँग परमेश्वरमाथिको विश्वासको जग भएसम्म, उसले अगुवा वा सेवक बन्ने मापदण्ड पूरा गरेसम्म, र ऊ सत्यता पछ्याउन र परमेश्वरद्वारा प्रयोग गरिन इच्छुक भएसम्म, परमेश्वरको घरले उसलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नेछ, अगुवा वा सेवक बन्न तालिम लिने मौका दिनेछ, र मण्डलीको काम गर्न सिक्ने, र मानिसहरूलाई खुट्टयाउन सिक्ने, मण्डलीमा भएका सबै विविध समस्याहरू सम्हाल्न सिक्ने, र कामका प्रबन्धहरूअनुसार विभिन्न कार्यहरू गर्न सिक्ने तुल्याउनेछ। तालिम लिने अवधिमा, यदि मानिसहरू सत्यता र काटछाँट स्विकार्न, परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरू र प्रबन्धहरूमा समर्पित हुन, विभिन्न समस्याहरू समाधान गर्नका लागि सत्यता खोज्न, र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार हर प्रकारका मानिसहरूसँग व्यवहार गर्न अनि हर प्रकारका मानिसहरूलाई भेद गर्न र सम्हाल्न सक्छन् भने, तिनीहरूले सान्दर्भिक सत्यता सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्छन्, र सत्यता बुझ्न अनि वास्तविकतामा प्रवेश गर्न पुग्छन्—यी कुराहरू साधारण विश्वासीहरूले अनुभव वा प्राप्त गर्न सक्दैनन्। त्यसैले, यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, परमेश्वरको घरले कसैको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नु असल कुरा हो कि खराब कुरा? के यो उसका लागि फाइदाजनक हुन्छ, कि यो उसमाथि थोपरिएको कठिनाइ हो? यो उसका लागि फाइदाजनक हुन्छ। अवश्य नै, कतिपय मानिसहरूलाई भर्खरै प्रवर्द्धन गरिएको हुँदा, तिनीहरूलाई आफूले कुन कार्यहरू गर्नुपर्छ वा ती कसरी गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन, र अलि अन्योलमा पर्छन्। यो सामान्य हो; कोचाहिँ सबथोक गर्ने क्षमता लिएर जन्मेको थियो र? यदि तँ सबथोक गर्न सक्थिस् भने, त पक्कै पनि मानिसहरूमध्ये सबैभन्दा अहङ्कारी र अभिमानी हुने थिइस्; र कोहीसामु झुक्ने थिइनस्—जुन अवस्थामा, के तैँले अझै पनि सत्यता स्विकार्न सक्ने थिइस् त? यदि तैँले सबथोक गर्न सक्थिस् भने, के तँ अझै पनि उहाँमा निर्भर हुने र के तैँले उहाँतर्फ हेर्ने थिइस् त? के तेरा आफ्नै भ्रष्टताका समस्याहरू समाधान गर्न तैँले अझै पनि सत्यता खोज्ने थिइस् त? तैँले निश्चय नै त्यसो गर्ने थिइनस्। त्यसको विपरीत, तँ अहङ्कारी र अभिमानी हुने थिइस् र ख्रीष्ट-विरोधीहरूको मार्गमा हिँड्ने थिइस्, तँ शक्तिका लागि लड्नेथिइस् र कसैसामु झुक्ने थिइनस्, र तैँले मानिसहरूलाई बहकाउने र फसाउने थिइस्, अनि मण्डलीका काममा बाधा र अवरोध पुऱ्याउने थिइस्—जुन अवस्थामा, के तँ अझै पनि परमेश्वरको घरद्वारा प्रयोग गरिन सक्थिस् र? यदि तँलाई तँमा कैयौँ कमी-कमजोरीहरू छन् भन्ने थाहा छ भने, तैँले पालन गर्न र तँ समर्पित हुन सिक्नुपर्छ, र परमेश्वरको घरका मापदण्डहरूअनुसार विभिन्न कार्यहरू राम्ररी गर्नुपर्छ; यसले तँलाई बिस्तारै, मानक पूरा गरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्ने अवस्थासम्म पुग्ने तुल्याउनेछ। तर धेरै जसो मानिसहरू पालन गर्ने र समर्पित हुनेजस्तो सरल कुरा पनि गर्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना नगरेकोमा तिनीहरूले परमेश्वरको घरलाई दोष दिनुहुँदैन, किनभने तिनीहरू पालन गर्न असक्षम हुन्छन्। यदि तैँले पालन गर्नसमेत सक्दैनस् भने, के परमेश्वरको घरले तेरो प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने आँट गर्ने थियो? (गर्ने थिएन।) अनि किन गर्ने थिएन? तँलाई प्रयोग गर्नु अत्यन्तै जोखिमपूर्ण, निकै झन्झटिलो, निकै चिन्ताजनक हुने थियो! किनभने परमेश्वरको घरले तँलाई कहिल्यै प्रयोग गऱ्यो भने, तैँले मानिसहरूमाथि नियन्त्रण गर्न सक्छस्, र तिनीहरूलाई दुष्टताको मार्गमा अगुवाइ गर्न सक्छस्—त्यसैले त्यो अत्यन्तै जोखिमपूर्ण हुन्छ। यदि तँलाई प्रयोग गरिएको भए, तैँले जथाभाबी रूपमा दुष्कर्म गरेर कामलाई पूर्णतः अस्तव्यस्त पार्न सक्थिस् र परमेश्वरको घरले तँलाई बर्खास्त गर्नुपर्ने हुन्थ्यो अनि तैँले बिगारेको काम ठिक पार्नुपर्ने हुन्थ्यो—त्यसैले त्यो अत्यन्तै झन्झटिलो हुन्छ। र यदि तँलाई प्रयोग गरिएको भए, तँलाई कुनै पनि काम गर्न आउनेथिएन, र तैँले आफ्नो कामका सन्दर्भमा बिलकुलै कुनै प्रभाव पार्ने थिइनस्; तैँले गर्ने सबै काममा, तँलाई माथिले प्रोत्साहन, सुपरिवेक्षण, र निगरानी गर्नुपर्ने हुन्थ्यो, उनीहरूले सबै मामलामा हस्तक्षेप गर्नुपर्ने हुन्थ्यो—त्यसोभए तँलाई किन प्रयोग गर्नुपऱ्यो त? तँ अति चिन्ताजनक छस्! यस्तो प्रकारको व्यक्तिलाई पटक्कै प्रयोग गर्न सकिन्न। यदि उसलाई जगेर्ना गरियो भने पनि, त्यो व्यर्थ हुने थियो, अनि उसले कैयौँ समस्या पैदासमेत गर्ने र अरूको जगेर्नामा असर पनि गर्ने थियो; के त्यसमा लाभभन्दा बढी घाटा हुने थिएन र? (हुने थियो।)

परमेश्वरको घरद्वारा कहिल्यै प्रवर्द्धन वा प्रयोग नगरिएका कारण, कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोच्छन् अनि भन्छन्, “माथिले किन कहिल्यै मलाई देख्दैनन्? परमेश्वरको घरले किन कहिल्यै मेरो प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दैन? यो त न्यायोचित होइन!” त्यसोभए, सुरुमा, तिनीहरूले पालन गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् र परमेश्वरको घरका प्रबन्धहरूमा समर्पित हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भनी तिनीहरूले लेखाजोखा गर्नुपर्छ। दोस्रो, मानिसहरूले अगुवा र सेवकहरू बन्नका लागि परमेश्वरको घरका आवश्यक मापदण्डहरू—सत्यतालाई बुझ्न सक्नु, बोझ उठाउनु, अनि काम गर्ने सक्षमता हुनु—पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् भनी मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले यी मापदण्डहरू पूरा गर्छन् भने, तिनीहरूसँग प्रवर्द्धन, जगेर्ना र प्रयोग गरिने मौका ढिलो-चाँडो हुनेछ। परमेश्वरको घरले तिनीहरूको प्रवर्द्धन गर्नका निम्ति, तिनीहरूबाट आग्रह गरिने केही कुराहरू हुन्छन्। र यी कुराहरू के-के हुन्? तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरू र मापदण्डहरूअनुसार कार्य गर्न माग गरिन्छ; तिनीहरूबाट आग्रह गरिएको कुरा तिनीहरूले गर्नैपर्छ, र आग्रह गरिएकै शैलीमा गर्नुपर्छ, यसरी तिनीहरूलाई सुरुमा सिद्धान्तपूर्ण शैलीमा कार्य गर्न, र सत्यता खोज्न अनि सत्यतामा समर्पित हुन, अनि सामञ्जस्यताका साथ सहकार्य गर्न जगेर्ना गरिन्छ। तिनीहरूलाई जगेर्ना गरिने समयावधिमा, परमेश्वरको घरले कहिलेकाहीँ तिनीहरूलाई काटछाँट गर्नेछ; कहिलेकाहीँ त्यसले गम्भीर रूपमा गाली गर्नेछ; कहिलेकाहीँ त्यसले तिनीहरूको कामको प्रगतिका बारेमा सोध्नेछ; त्यसले कहिलेकाहीँ काम ठ्याक्कै कसरी अघि बढिरहेको छ भनेर सोध्नेछ, र तिनीहरूको काम अनुगमन गर्नेछ; र कहिलेकाहीँ, त्यसले कुनै निश्चित कामकुराप्रति तिनीहरूको दृष्टिकोण के छ भनेर जाँच्नेछ। यी जाँचहरूको उद्देश्य तिनीहरूका लागि कामकुरा गाह्रो बनाइदिन होइन, बरु तिनीहरूलाई, यी मामलाहरूमा, परमेश्वरका अभिप्रायहरू के-के हुन्, र तिनीहरूसँग कुन मनोवृत्ति र सिद्धान्तहरू हुनुपर्छ भनी बुझ्ने तुल्याउनका लागि हो। परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई तालिम दिन अनि तिनीहरूलाई अभ्यास गराउनका लागि यसो गर्छ। अनि मानिसहरूलाई तालिम दिनुको लक्ष्य र उद्देश्य के हो त? तिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न सक्षम तुल्याउनु हो। सत्यता बुझ्नुको लक्ष्य भनेको मानिसहरूलाई सत्यतामा समर्पित हुन र सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न, आफ्नो स्थानमा रहन र बफादारीसाथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, अनि, कर्तव्य गर्ने क्रममा, विभिन्न सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न र आफ्नो स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्न सक्षम तुल्याउनु हो। परमेश्वरको घरले अगुवा र सेवकहरूलाई यसरी तालिम दिन्छ। जबसम्म अगुवा र सेवकहरूले सत्यता बुझ्छन्, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता बुझ्नमा अगुवाइ गर्न तिनीहरू सक्षम हुने आशा हुन्छ। अगुवा र सेवकहरूले जति धेरै सत्यता बुझ्छन्, तिनीहरूले अगुवाइ गर्ने मानिसहरूले त्यति नै धेरै सत्यता बुझ्ने आशा हुन्छ। जब अगुवा र सेवकहरूले आफ्नो कामका सत्यता सिद्धान्तहरू बोध गर्छन्, तिनीहरूले अगुवाइ गर्ने मानिसहरूले पनि ती सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्छन् अनि आफ्नो काममा सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्। त्यसकारण, तालिमबाट गुज्रने अगुवा र सेवकहरूसँग अरू मानिसहरूभन्दा राम्रो क्षमता हुनुपर्छ। तिनीहरूलाई नै सबैभन्दा पहिला सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्न र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम तुल्याइन्छ, अनि त्यसपछि तिनीहरूले अझ धेरै मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्नमा अगुवाइ गर्छन्। तिमीहरू त्यस्तो तौर-तरिकाहरूबारे के सोच्छौ? (त्यो राम्रो हो।) त्यस्ता मानिसहरू निकै शिक्षित वा बोल्नमा कुशल नहुन सक्छन्, वा तिनीहरूले प्रविधि वा समसामयिक मामलाहरू र राजनीतिबारे धेरै नबुझ्न सक्छन्। तिनीहरू कुनै पेसामा त्यत्ति दक्षसमेत नहुन सक्छन्। तर तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन्, र परमेश्वरका वचनहरू सुनेपछि, तिनलाई अभ्यास र अनुभव गर्न सक्छन्, र सत्यता सिद्धान्तहरू भेट्टाउन सक्छन्, र अझ धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूका वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र सत्यता सिद्धान्तहरू पालना गर्नमा अगुवाइ गर्न सक्छन्। अगुवाका रूपमा सेवा गर्नका लागि प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रकारका बारेमा कुरा गरिरहँदा हामीले यिनैका बारेमा कुरा गरिरहेका हुन्छौँ। के यो अस्पष्ट छ? (अहँ, छैन।) कतिपय मानिसहरूले सोध्न सक्छन्: “तपाईँ प्रतिभावान् मानिसहरूका बारेमा कुरा गर्नुहुन्छ, त्यसोभए के तिनीहरू समाजका कुलीनहरू हुन्? के तिनीहरूले कुनै प्रकारको व्यवसाय चलाएको, वा तिनीहरू बाहिर समाजमा कुनै प्रकारको प्रमुख कार्यकारी वा व्यवसायी रहेको हुनुपर्छ? के तिनीहरू राजनीतिक पृष्ठभूमि भएका नेताहरू, वा उद्योगपति, वा कला र साहित्य क्षेत्रका प्रतिभाहरू हुन्? के तिनीहरू अद्भुत वरदान पाएका मानिसहरू हुन्?” परमेश्वरको घरमा उल्लेख गरिएका प्रतिभावान् मानिसहरू बाहिर संसारमा भएका ती प्रतिभावान् मानिसहरूभन्दा फरक हुन्छन्। हामीले भन्ने गरेको, “प्रतिभावान् मानिसहरू” भन्ने यी शब्दहरूको अर्थ के हो? यसको अर्थ हो—सत्यता बुझ्न सक्नु, मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा अगुवाइ गर्न सक्नु, र विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी खुट्टयाउने, अनि मानिसहरूले आफूलाई राख्ने विभिन्न स्थिति र पार्ने विभिन्न कठिनाइहरूलाई कसरी समाधान गर्ने भनेर जान्नु, र मामलाहरू सामना गर्दा सही विचार र मनोवृत्ति हुनु, र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अनि उहाँलाई पछ्याउने मानिसहरूमा हुनुपर्ने विचार र मनोवृत्ति हुनु। यसले कुनै आत्मिक बुझाइ नभएका मानिसहरूलाई, वा पाखण्डी मानिसहरूलाई, वा उच्च सुनिने शब्दहरू बोल्ने र बुद्धिवाद फलाक्ने मानिसहरूलाई जनाउँदैन। बरु, यसले सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूलाई जनाउँछ। “प्रतिभावान् मानिसहरू” को अर्थ यही हो। के यो खोक्रो छ र? (छैन।) के परमेश्वरको घरले अगुवा र सेवकहरू बनाउनका लागि प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने यस प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूसँग माग गर्ने यी मापदण्डहरू निकै व्यावहारिक छैनन् र? (छन्।) अत्यन्तै व्यावहारिक छन्! यस्ता उम्मेदवारहरूबाट उन्नत शैक्षिक योग्यताहरू माग गरिँदैन, तर तिनीहरूसँग कम्तीमा पनि सत्यता बुझ्ने क्षमता हुनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले यसो भन्न सक्छन्: “यदि तिनीहरूबाट उन्नत शैक्षिक योग्यता माग गरिँदैन भने, के तिनीहरू साक्षर नभए पनि हुन्छ?” थोरै शिक्षा नभई त परमेश्वरको वचन पढ्न सम्भव नै हुने थिएन नि। तिनीहरूले लिखित शब्द बुझ्नु आवश्यक हुन्छ, तर तिनीहरूलाई उन्नत शैक्षिक योग्यता चाहिन्न। परमेश्वरको घरमा प्रवर्द्धन गरिनेहरूमा उच्च शिक्षा स्नातकहरू, विश्वविद्यालय स्नातकहरू र पिएचडी स्नातकहरू समावेश हुन्छन्, त्यसैले शैक्षिक स्तरका सन्दर्भमा, त्यहाँ कुनै सीमा हुँदैन। त्यसका साथै, व्यक्तिको सामाजिक हैसियतका सन्दर्भमा पनि कुनै सीमा हुँदैन। किसानहरू र बुद्धिजीवीहरूदेखि, व्यापारी र गृहिणीहरूसम्म—हर प्रकारका मानिसहरूलाई स्वागत गरिन्छ। त्यहाँ शैक्षिक स्तर र सामाजिक हैसियतमा कुनै सीमा नहुनु बाहेक, माग गरिने मापदण्डहरू भनेका ती मैले उल्लेख गरेका कैयौँ बुँदाहरू मात्र हुन्। के त्यो व्यावहारिक छ? (छ।) अत्यन्तै व्यावहारिक छ नि! अब के तिमीहरूले मैले “परमेश्वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने प्रतिभावान् मानिसहरू” भन्नुको अर्थ के हो भनेर अलिक बढी बुझ्छौ? (बुझ्छौँ।) सत्यता बुझ्नु, बोझ उठाउनु, र काम गर्ने सक्षमता हुनु—यी कैयौँ मापदण्डहरू पूरा गर्ने मानिसहरू परमेश्वरको घरद्वारा गरिने प्रवर्द्धन र जगेर्नाका उम्मेदवारहरू हुन्। यदि तिनीहरूले यी मापदण्डहरू पूरा गर्छन् भने, तिनीहरू योग्य हुन्छन्। शिक्षा, पारिवारिक पृष्ठभूमि, सामाजिक हैसियत, व्यक्तिको रूप, र इत्यादि जस्ता कुराहरूका लागि, मापदण्डहरू त्यति उच्च छैनन्। यो मानिसहरूलाई अगुवा र सेवकहरू बनाउनका लागि गरिने प्रवर्द्धन र जगेर्नाका बारेमा हो।

हामीले भर्खरै सीप भएका वा पेसागत प्रतिभावान् मानिसहरूले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि पूरा गर्नुपर्ने कैयौँ मापदण्डहरूबारे छलफल गऱ्यौँ, जुन के हुन् भने, तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्नुपर्छ र सत्यता स्विकार्न सक्नुपर्छ, तिनीहरू आफ्नो बुझाइमा विकृत हुनुहुँदैन, तिनीहरूले बफादारीसाथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्नुपर्छ, गुनासो नगरी कठिनाइ भोग्नुपर्छ र मूल्य तिर्नुपर्छ, र कम्तीमा पनि दुष्टता गर्नुहुँदैन—यी मानिसहरूका हकमा यी विभिन्न मापदण्डहरू अत्यावश्यक हुन्छन्। त्यसोभए यी मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको उद्देश्य के हो त? त्यसैगरी, जब यी मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा र निश्चित काम गर्दा समस्याहरू सामना गर्छन्, तिनीहरूले ती समस्याहरू समाधान गर्नका लागि सत्यता खोज्न, र सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न सक्छन् भन्ने हो। प्रवेश अभ्यास गर्ने प्रक्रियामा, तिनीहरूलाई थाहा नै नहुने गरी तालिम दिइरहेको र नियमन गरिइरहेको हुन्छ, अनि तिनीहरूले आफ्ना अभिप्रायहरू त्याग्ने, सांसारिक मानिसहरूबारे आफ्ना गलत र वाहियात दृष्टिकोणहरू सच्याउने, केही बचकाना सोचहरू त्याग्ने, र परमेश्‍वरमाथिको आस्थाबारे पूर्वाग्रह, धारणा, र कल्पनाहरू त्याग्ने, इत्यादि कुराहरू अभ्यास गरिरहेका हुन्छन्। अवश्य नै, जे भए पनि, अभ्यास गर्ने यो प्रक्रिया मानिसहरूलाई बिस्तारै सत्यता बुझ्न, समर्पित हुन सिक्न, र विभिन्न सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न सिक्न सक्षम बनाउनका लागि हो। सिक्ने प्रक्रियामा, तिनीहरूले बिस्तारै सत्यता वास्तविकताहरूमा महारथ हासिल गर्छन्, परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु भनेको के हो, र सत्यता अभ्यास गर्नु भनेको के हो, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु भनेको के हो भनी थाहा पाउँछन्, अनि अन्त्यमा, तिनीहरूले बिस्तारै मानक अनुरूप आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न तिनीहरूले के गर्नुपर्छ, विश्‍वासीले गर्नुपर्ने तरिकाले तिनीहरूले कामकुराहरू कसरी गर्नुपर्छ, इत्यादि जस्ता कुरा बुझ्छन्—मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिसकिएपछि तिनीहरू बिस्तारै प्रवेश गर्ने कुराहरू यी सबै नै हुन्। मानिसहरू बिस्तारै प्रवेश गर्ने प्रक्रिया नै जगेर्नाको प्रक्रिया हो, र जगेर्ना गरिने प्रक्रिया नै वास्तवमा मानिसहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने अभ्यासको प्रक्रिया हो। तर यदि तँलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिएको छैन भने, र तँ भेलाहरूमा सहभागी हुने, परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्ने, सत्यताबारे सङ्गति गर्ने, वा भजनहरू सिक्ने साधारण विश्‍वासी जस्तै कार्य गर्छस् भने, यसरी परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेर तैँले सृजित प्राणीका रूपमा आफ्नो कर्तव्य साँचो रूपमा पूरा गरिरहेको हुँदैनस्, त्यसैले तँ मानक अनुरूप आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नबाट धेरै टाढा हुन्छस्। तँ त आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा आफूले कुन सिद्धान्तहरू बोध गर्नुपर्छ भन्नेबारे समेत स्पष्ट हुँदैनस्, र केही धर्मसिद्धान्तहरू र नाराहरू मात्र फलाक्न सक्छस्; त्यसकारण, तँ अझैसम्म सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छैनस्, र तेरो जीवन प्रवेश सुस्त छ। त्यसैगरी, पेसागत कार्यहरूमा संलग्न हुने यी मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको लक्ष्य र उद्देश्य भनेको तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा झन् चाँडो प्रवेश गरून् र तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूबारे अझ राम्रो र सही बोध प्राप्त गरून् भन्ने हो। सत्यता सिद्धान्तहरू बोध गर्न र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नेहरू—परमेश्‍वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने प्रतिभावान् मानिसहरू यिनै हुन्। यस प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूले कसलाई जनाउँछ? यसले ती मानिसहरूलाई जनाउँछ जसले—सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने, कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्ने, र आफ्नो बुझाइमा विकृत नहुने, अनि दुष्ट मानिसहरू नहुने आधारमा—सत्यता सिद्धान्तहरूको बुझाइ हासिल गरेका हुन्छन् र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेका हुन्छन्, तिनीहरू परमेश्‍वर अनि परमेश्‍वरका घरका प्रबन्धहरूमा समर्पित हुन सक्षम हुन्छन्, र तिनीहरूसँग धेरथोर परमेश्‍वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ। यो मैले बताइरहेको प्रतिभावान् मानिसहरूको दोस्रो प्रकार हो। तिनीहरूबाट गरिने मागहरू पनि व्यावहारिक, पर्याप्त रूपमा निर्दिष्ट छन्, र अमूर्त छैनन्। के त्यसोभए यस प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरू समाजको उत्कृष्ट तप्का हुनु, र सामाजिक अनुभव, र निश्चित शैक्षिक योग्यता, अनि निश्चित सामाजिक हैसियत भएका मानिसहरू हुनु आवश्यक छ? (छैन।) परमेश्‍वरको घरले मानिसहरूबाट सामाजिक हैसियत, ख्याति, शैक्षिक योग्यता वा उच्च स्तरको ज्ञान माग गर्दैन—यी कुराहरू कहिले पनि आवश्यक हुँदैनन्। मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दा, परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूको रूप, अर्थात्, तिनीहरू कति कुरूप वा आकर्षक छन् भनेर हेर्दैन। गैरविश्‍वासीहरूजस्ता देखिने, वा कुरूप वा दुष्ट देखिने मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना नगर्नु बाहेक, अरू मापदण्डहरू मैले भर्खरै उल्लेख गरेकाहरू नै हुन्—यी सबैभन्दा व्यावहारिक छन्। जब गैरविश्‍वासीहरूले कसैलाई प्रवर्द्धन गर्छन्, तिनीहरूले सुरुमा त्यस व्यक्तिको रूप हेर्छन्; पुरुषहरू अधिकारीहरूझैँ रूपवान् हुनुपर्छ, र महिलाहरू परीहरूझैँ सुन्दर हुनुपर्छ। त्यसका साथै, तिनीहरूले मानिसहरूको शैक्षिक योग्यता, सामाजिक हैसियत, पारिवारिक पृष्ठभूमि, र युक्तिहरू पनि तुलना गर्छन्। यदि तँसँग उन्नत शैक्षिक योग्यताहरू छन् तर युक्तिहरू छैनन् भने, त्यसले पनि काम गर्नेछैन, तँलाई कहिल्यै प्रवर्द्धन गरिने छैन र कसैले तँलाई उच्च सम्मान गर्ने छैन। यदि तँसँग उन्नत शैक्षिक योग्यताहरू छन् र वास्तविक प्रतिभा छ, तर तँ त्यति राम्रो देखिँदैनस्, तँ होचो छस्, र तँलाई आफूभन्दा वरिष्ठहरूको चापलुसी गर्न वा तिनीहरूसँग नजिकिन आउँदैन भने, तँ जिउञ्जेल तँलाई कहिल्यै प्रवर्द्धन वा जगेर्ना गरिनेछैन, र कसैले तँलाई ध्यान दिनेछैन। त्यसकारण, गैरविश्‍वासीहरूसँग यो भनाइ हुन्छ, “द्रुत घोडाहरू धेरै हुन्छन्, तर थोरैले मात्रै तिनीहरूलाई चिन्न सक्छन्।” के परमेश्‍वरको घरमा यो लागू हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) त्यसोभए, “साँचो सुन अन्तमा चम्किन्छ” भन्ने भनाइ लागू हुन्छ त? के त्यो जायज हो? (होइन।) संशयवादी र कसैको सामु नझुक्ने मानिसहरूले बारम्बार यसो भन्ने गर्छन्। सधैँ चम्कन चाहनु—यो एउटा मानव महत्त्वाकाङ्क्षा हो। परमेश्‍वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरू सुन होइनन्, तिनीहरू साधारण मानिसहरू मात्र हुन्। हामीले कुरा गर्ने प्रवर्द्धन र जगेर्ना त बोल्ने तरिका मात्र हो; वास्तवमा, यसले परमेश्‍वरद्वारा उत्थान गरिनुलाई जनाउँछ। के तँ, एउटा सृजित प्राणी, सृष्टिकर्ताको सामु सुन होस्? तँ धुलो मात्र होस्, तँ त पित्तल वा फलाम समेत होइनस्। म किन तँ सुनभन्दा बरु धुलो होस् भन्छु? मानिसहरूबारे प्रशंसनीय केही पनि हुँदैन। कतिपयले सोध्न सक्छन्: “तपाईँले भन्नुभएको कुरा विरोधाभासी छैन र? के तपाईँले भर्खरै, कसैले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने मापदण्ड पूरा गऱ्यो भने उसलाई प्रवर्द्धन गर्न सकिन्छ भन्नुभएको होइन?” व्यक्तिका रूपमा, के तैँले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्नुपर्दैन? यदि तँ केही सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छस् भने, के त्यसले तँलाई सुन बनाउँछ? के त्यसले तँलाई चम्किने तुल्याउँछ? यदि तँ केही सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छस् भने, के त्यसको मतलब तँसँग सत्यता छ भन्ने हुन्छ? सत्यता भएमा मात्र व्यक्ति चम्किन्छ। यदि तँसँग सत्यता छैन भने, तँ चम्किन्छस् भनेर कसरी भन्न सकिन्छ? तथ्य के हो भने, एउटा सृजित प्राणीले कुनै पनि सत्यता बुझ्दैन। अलिकति मानवता हुनु, र सत्यता बुझ्ने अलिकति सक्षमता र क्षमता हुनुको अर्थ व्यक्तिसँग स्वतः सत्यता हुन्छ भन्ने होइन। मानिसहरूसँग सत्यता हुँदैन, र तिनीहरूको मानवता सोझो र दयालु भए पनि, यी कुराहरू सत्यता होइनन्, ती त सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने गुणहरू मात्र हुन्। त्यसकारण, चम्किनेबारे कुरा नगर्। त्यसोभए, व्यक्ति कहिलेचाहिँ अलिकति चम्किन सक्छ त? जब उसले अय्यूबका यी शब्दहरू बोल्न सक्छ, “यहोवाले दिनुभयो, र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्” (अय्यूब १:२१), तब ऊ अलिकति चम्किन्छ र ज्योतिमा जिउँछ भनेर भन्न सकिन्छ। जब तैँले आफूसँग भएको सत्यता वास्तविकता र तैँले बुझ्ने सत्यता अरूलाई आपूर्ति गर्न, अरूलाई सहयोग गर्न र अगुवाइ गर्न प्रयोग गर्न सक्छस्, जसमार्फत तिनीहरू परमेश्‍वरसामु अनि सत्यता वास्तविकतामा ल्याइन, परमेश्‍वरमा समर्पित हुन र परमेश्‍वरको आराधना गर्न सक्छन्, तब मात्र तँ अलिकति चम्किन सक्छस्।

परमेश्‍वरको घरले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरू अलौकिक वरदान पाएका मानिसहरू होइनन्, तिनीहरू केवल साधारण, भ्रष्ट मानिसहरू हुन्। जबसम्म तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न, पालन गर्न र समर्पित हुन सक्छन्, अनि तिनीहरूसँग निश्चित क्षमता हुन्छ, परमेश्‍वरको घरले अपवादका रूपमा तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नेछ। जब म मानिसहरूलाई अपवादका रूपमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने कुरा गर्छु, यो परमेश्‍वरद्वारा उत्थान गरिनु बारेमा हुन्छ, यो तँलाई परमेश्‍वरको सामु आएर परमेश्‍वरको अगुवाइ स्विकार्न, अनि परमेश्‍वरले तँलाई गर्नुहुने प्रवर्द्धन र दिनुहुने तालिम स्विकार्न मौका दिनेबारे हुन्छ, ताकि यस अवधिमा तँ सक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र सत्यता सिद्धान्तहरू सही रूपमा बोध गर्न, मानक अनुरूप आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, र मानव रूपमा जिउन सक्। परमेश्‍वरको घरमा “प्रतिभावान् मानिसहरू” भन्ने शब्दहरूको अर्थ यही हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू अलिकति पनि ठूला वा प्रभावशाली हुँदैनन्, तिनीहरूले केवल सत्यता बुझ्छन् र तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निष्ठापूर्ण र जिम्मेवार रूपमा पूरा गर्न सक्छन्, र तिनीहरू अलिकति निष्कपट हुन्छन् र तिनीहरूले अलिकति मूल्य चुकाउन सक्छन्, अनि आफ्ना धारणाहरू र कल्पनाहरूका आधारमा जथाभाबी कार्य गर्दैनन्। के परमेश्‍वरको घरले यी मापदण्डहरू पूरा गर्ने मानिसहरूलाई अपवादका रूपमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नु, र तिनीहरूलाई तालिम दिनु उचित हुन्छ? के यो मानिसहरूका लागि फाइदाजनक हुन्छ? यो मानिसहरूका लागि अत्यन्तै फाइदाजनक हुन्छ! अरू विश्‍वासीहरूजस्तै, प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिएकाहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन्, र परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्छन्, र प्रवचनहरू सुन्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, तर अरू विश्‍वासीहरूको तुलनामा, तिनीहरू चाँडो बढ्नेछन् र तिनीहरूले धेरै लाभ प्राप्त गर्नेछन्। के तिमीहरूले धेरै लाभ प्राप्त गर्न चाहने थियौ, कि अलिकति मात्र? (धेरै लाभ प्राप्त गर्न।) धेरै जसो मानिसहरूमा यो चाहना हुन्छ, अर्थात् तिनीहरू सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्। कहिलेकाहीँ म केही समूहहरूसँग जीवन प्रवेशबारे सङ्गति गर्छु, र धेरै नै मानिसहरू सँगसँगै सुन्न आउँछन्, जसले के देखाउँछ भने, धेरैजसो मानिसहरूमा सत्यताको उत्कट चाहना छ, र तिनीहरू सत्यताबारे अझ धेरै बुझ्न इच्छुक छन्, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न पनि इच्छुक छन्। सुरुमा, मैले केही मानिसहरूसँग सङ्गति गर्थेँ र तिनीहरू निकै भावशून्य हुन्थे। म लामो समयसम्म बोल्थेँ तर तिनीहरूले प्रतिक्रिया जनाउँथेनन्, वा मुस्कानको सङ्केतसमेत देखाउँथेनन्। म तिनीहरूसँग एक-दुई वर्षसम्म सम्पर्कमा रहेपछि, तिनीहरूमध्ये धेरैजसोको हाउभाउ सहज भयो र तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन थाले, र समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूको प्रतिक्रिया झन् चाँडो आउन थाल्यो। अर्थात्, तिनीहरू मृत मानिसहरूबाट जीवित मानिसहरूमा रूपान्तरित भए, र तिनीहरूको आत्मा जागृत भयो। यो कसरी हासिल भयो? यदि मानिसहरू सत्यता बुझ्दैनन् भने, तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई जतिसुकै प्रेम गरे पनि, वा तिनीहरू जतिसुकै चलाख वा बुद्धिमान भए पनि, तिनीहरू अझै पनि मृत मानिसहरू हुन्छन्। कतिपय मानिसहरू सुरुमा मूर्ख र मन्दबुद्धिका हुन्छन्, बाहिरी संसारमा कसैले पनि तिनीहरूका बारेमा उच्च राय राख्दैन, र तिनीहरू न धेरै शिक्षित हुन्छन् न त जानकार नै। तर परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्न पुगेपछि, तिनीहरूले कैयौँ सत्यता बुझ्न र कैयौँ कुराहरू स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्, अनि त्यसपछि मानव रूपमा जिउँछन्, र त्यसरी जीवित मानिसहरू बन्छन्। “जीवित मानिसहरू” भनेको के हो? यो तेरो भौतिक शरीर जीवित छ कि मृत छ, वा तेरो शरीर चल्न वा त्यसले सास लिन सक्छ कि सक्दैन भन्नेबारे होइन, बरु तेरो आत्मा परमेश्‍वरका वचनहरू र सत्यताप्रति चेतनशील र संवेदनशील छ कि छैन भन्नेबारे हो। जीवित मानिसहरूले सत्यता र परमेश्‍वरका वचनहरूप्रति प्रतिक्रिया जनाउँछन्। परमेश्‍वरका वचनहरू सुनेपछि, तिनीहरूमा चेतना, मार्ग, योजना, र उद्देश्य हुन्छ। मृत मानिसहरूमा यी प्रकटीकरणहरू हुँदैनन्। त्यसैले, यदि परमेश्‍वरको घरले कसैलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ भने, त्यो व्यक्तिले तुलनात्मक रूपमा धेरै प्राप्त गर्नेछ। त्यसोभए यी मापदण्डहरू पूरा नगर्ने र प्रवर्द्धन वा जगेर्ना नगरिने मानिसहरूले कसरी पर्याप्त रूपमा लाभ प्राप्त गर्न सक्छन् त? तिनीहरू कसरी चाँडै सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन् त? तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्न सिक्नुपर्छ, कैयौँ सत्यताहरूको बुझाइ हासिल गर्नुपर्छ, र मानिसहरूलाई खुट्टयाउन र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता लागू गर्न पनि सक्नुपर्छ—तब तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्।

कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “परमेश्‍वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ र तिनीहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा सक्दो चाँडो प्रवेश गर्ने तुल्याउँछ भन्ने कुरालाई ध्यानमा राख्दा, के त्यसको अर्थ त प्रतिभा नभएका मानिसहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्दैनन् भन्ने हुँदैन र?” के त्यसो भन्नु सही हुन्छ? (अहँ, गलत हुन्छ।) त्यसोभए, यस विषयबारे सङ्गति गरिसकेपछि, के यसले केही मानिसहरूलाई उत्साहित र अरूलाई दिक्दार र निराश बनाएको छ? व्यक्तिले यसलाई यसरी हेर्नुपर्छ: प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिएकाहरू घमन्डी हुनु हुँदैन। तैँले धाक लगाउनुपर्ने कुनै कुरा छैन, यो परमेश्‍वरको अनुग्रह र आशिष् हो। जब परमेश्‍वरले तँलाई बढी दिनुहुन्छ, उहाँले तँलाई आफ्नो तर्फबाट पनि बढी दिन भन्नुहुन्छ। यदि परमेश्‍वरको घरले तँलाई अपवादका रूपमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्छ भने, त्यसको अर्थ तैँले पनि अझ उच्च मूल्य चुकाउनुपर्ने हुन्छ। यदि तँ यो कठिनाइ सहन सक्छस् भने, अवश्य नै तैँले बढी प्राप्त गर्नेछस्। यदि तँ “म यो कठिनाइ सहन इच्छुक छैन,” भन्छस् भने, तैँले सत्यता प्राप्त गर्नेछैनस्, न त परमेश्‍वरको आशिष् नै प्राप्त गर्नेछस्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “म ती कुराहरू प्राप्त गर्न चाहन्छु तर म सक्छु जस्तो लाग्दैन, किनभने परमेश्‍वरको घरले अपवादका रूपमा मलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना नै गर्दैन। मैले मापदण्ड नै पूरा गर्दिनँ।” यदि तैँले मापदण्ड पूरा गर्दैनस् भने त्यसले फरक पार्दैन। जबसम्म तँ सत्यता पछ्याउँछस् र त्यसप्रति मेहनतका साथ लागिपर्छस्, परमेश्‍वरले तँसँग अन्यायपूर्ण व्यवहार गर्नुहुनेछैन। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने यी मानिसहरू तिनीहरूको क्षमता र विभिन्न अवस्थाका कारण सत्यता वास्तविकतामा चाँडो प्रवेश गर्न मात्र सक्छन्। तर, यो अग्रिम प्रवेशको अर्थ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नेहरू तिनीहरू मात्र हुन् भन्ने होइन। यसको अर्थ तिनीहरूले अलि चाँडो लाभ प्राप्त गर्न सक्छन्, र अलि चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन् भन्ने मात्र हो। प्रवर्द्धन नगरिएकाहरू तिनीहरूभन्दा अलि पछि पर्नेछन्, तर यसको अर्थ तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्दैनन् भन्ने होइन। कुनै व्यक्ति सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा उसको पछ्याइमा निर्भर हुन्छ। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिएका यी व्यक्तिहरू जगेर्नाको प्रक्रियाको क्रममा सत्यता सिद्धान्तहरू अझ चाँडो बोध गर्न र सत्यता वास्तविकतामा अझ चाँडो प्रवेश गर्न सक्छन्, जसले परमेश्‍वरको घरको कामलाई फाइदा पुऱ्याउँछ। त्यसकारण, असल क्षमता भएका र सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नु सही कुरा हो। यदि कसैले यी मानिसहरू भेट्टाउन अनि तिनीहरूको ईर्ष्या नगरी वा तिनीहरूलाई नोक्सान नपुर्‍याई, बरु तिनीहरूलाई हेरचाह प्रदान गरेर तिनीहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न सक्छ भने, उसले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूको ख्याल गरिरहेको हुन्छ। त्यस विपरीत, यदि केही मानिसहरूले ईर्ष्या गर्छन्, र यी मानिसहरू उनीहरूभन्दा राम्रा छन् र तिनीहरूले उनीहरूलाई उछिन्छन् भन्ने चिन्ता गर्दै तिनीहरूलाई बहिष्कार गर्छन् र नोक्सान पुर्‍याउँछन् भने, यो स्पष्ट रूपमा एउटा दुष्ट कार्य अनि ख्रीष्टविरोधीले प्रायः गर्ने कुरा हो। दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मात्र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आक्रमण र बहिष्कार गर्छन्।

परमेश्‍वरको घरले मानिसहरूलाई गर्ने प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सन्दर्भमा व्यक्तिमा हुनुपर्ने बुझाइ र मनोवृत्ति

हामीले भर्खर सङ्गति गरेको कुरा परमेश्‍वरको घरले हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुपछाडिका उद्देश्यहरू नै हुन्। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न चुनिएकाहरूले चाहे जस्तो प्रकारको काम गरे पनि—चाहे त्यो प्राविधिक काम होस्, साधारण काम होस्, वा मण्डलीको साधारण मामला होस्—छोटकरीमा भन्दा, त्यो सब तिनीहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्ने र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने तुल्याउनका खातिर हो, र तिनीहरूले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू पूरा गर्न मानक अनुरूप सक्दो चाँडो कर्तव्य पूरा गर्न सकून् भनी हो—परमेश्‍वरले मानिसहरूबाट यही माग गर्नुहुन्छ, र अवश्य नै, मण्डलीको कामका लागि चाहिने पनि यही नै हो। के तिमीहरूले अब परमेश्‍वरको घरले हर प्रकारका मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको महत्त्व बुझ्यौ? के अझै पनि कुनै गलतफहमीहरू छन् र? (छैनन्।) कतिपय मानिसहरूले यसो भन्छन्, “अब यो मानिस आगुवामा प्रवर्द्धन भएकाले, र ऊसँग हैसियत भएकाले, ऊ अब साधारण मानिस होइन।” यसो भन्नु सही हो कि गलत हो? (यो गलत हो।) अरूले यसो भन्न सक्छन्: “अगुवा बन्नेहरूसँग हैसियत हुन्छ, तर टुप्पोमा एक्लै भइन्छ। जति अल्गो चढ्यो, त्यति नै नराम्ररी झरिन्छ!” यसो भन्नु सही हो कि गलत हो? यो स्पष्ट रूपमा गलत हो। “जति अल्गो चढ्यो, त्यति नै नराम्ररी झरिन्छ” भन्ने भनाइले कुन मानिसहरूलाई जनाउँछ? यसले महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरू भएका मानिसहरूलाई जनाउँछ, यसले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई जनाउँछ। सत्यता पछ्याउनेहरू अगुवा बन्दा, त्यो अल्गो चढ्नु होइन—त्यो त परमेश्‍वरले अपवादका रूपमा तिनीहरूको उत्थान गर्नुभएको हो, र तिनीहरूमाथि यो बोझ राख्ने र तिनीहरूलाई अगुवाको काम गर्न सक्षम बनाउने त परमेश्‍वरको आशिष् नै हो। “जति अल्गो चढ्यो, त्यति नै नराम्ररी झरिन्छ” भन्ने निष्कर्ष गैरविश्‍वासीहरूले निकालेका हुन्, र त्यसले निजामती सेवामा करियर पछ्याउने गैरविश्‍वासीहरूको नतिजा वर्णन गर्छ। ती गैर-विश्‍वासीहरूमा कुनै समझशक्ति हुँदैन र तिनीहरूले यो भनाइ सकारात्मक मानिसहरूमा लागू गर्छन्, जुन गम्भीर गल्ती हो। अरूले यसो भन्न सक्छन्: “ऊ ग्रामीण क्षेत्रमा जन्मेको थियो, र अहिले ऊ मण्डली अगुवा बनेको छ—निम्न स्तरबाट सुरु गरी उच्च स्थानमा पुगेको एउटा अमर पक्षी।” यसो भन्नु सही हुन्छ कि गलत? यी गैरविश्‍वासीहरूका दुष्ट शब्दहरू हुन् र तिनलाई परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूमा लागू गर्न मिल्दैन। परमेश्‍वरका घरमा, परमेश्‍वरले सत्यता पछ्याउनेहरू, इमानदार हुनेहरू, दयालु-हृदय हुनेहरू, र परमेश्‍वरको घरको कामको प्रतिरक्षा गर्नेहरूलाई आशिष् दिनुहुन्छ। यी मानिसहरूले सत्यता बुझेपछि र अलिकति कद प्राप्त गरेपछि, झुटा अगुवाहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई प्रतिस्थापन गर्नका लागि, तिनीहरू ढिलो-चाँडो जगेर्ना र अभ्यासका लागि प्रवर्द्धन गरिनेछन्। परमेश्‍वरका घरमा, कैयौँ परीक्षा र जाँच भोगेका अनि निरन्तर परमेश्‍वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गरेका सकारात्मक मानिसहरू नै परमेश्‍वरको अनुमोदन प्राप्त गर्ने मानिसहरू हुन्छन्, र यी मानिसहरूको वर्णन गर्न गैरविश्‍वासीहरूका दुष्ट शब्दहरू प्रयोग गर्नु अनुपयुक्त हुनेथियो। त्यसकारण, परमेश्‍वरको घरका मामलाहरू वर्णन गर्न र आफ्नै विचार व्यक्त गर्न सधैँ गैरविश्‍वासीहरूका दुष्ट शब्दहरू प्रयोग गर्ने मानिसहरू सत्यता नबुझ्ने अनि कामकुराहरूबारे वाहियात विचारहरू राख्ने मानिसहरू हुन्। कामकुराहरूप्रति तिनीहरूका विचार पटक्कै परिवर्तित भएका हुँदैनन्, र ती अझै पनि गैरविश्‍वासीहरूकै विचार हुन्छन्, र तिनीहरूले कैयौँ वर्ष परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरे तापनि कुनै सत्यता प्राप्त गरेका हुँदैनन्, र तिनीहरूले कामकुराहरूलाई अझै पनि परमेश्‍वरका वचनहरूअनुसार हेर्न सक्दैनन्—त्यसैले, यी मानिसहरू अविश्‍वासीहरू र गैरविश्‍वासीहरू हुन्। जब कसैलाई अगुवा वा कामदारका रूपमा बढुवा गरिन्छ, वा उसलाई कुनै प्राविधिक कामको सुपरिवेक्षक बन्नका लागि जगेर्ना गरिन्छ, तब त्यो परमेश्‍वरको घरले उसलाई एउटा बोझ सुम्पेको बाहेक अरू केही होइन। यो एउटा आज्ञा, एउटा जिम्मेवारी हो, र यो अवश्यै एउटा विशेष कर्तव्य, एउटा विशेष अवसर पनि हो, र यो असाधारण उत्थान हो—तिनीहरूमा प्रशंसायोग्य केही हुँदैन। जब कसैलाई परमेश्‍वरको घरले प्रवर्धन र जगेर्ना गर्छ, त्यसको मतलब यो होइन कि परमेश्‍वरको घरमा उसको विशेष स्थान वा हैसियत छ, ताकि उसले विशेष व्यवहार र निगाह पाउन सकोस्। बरु, परमेश्‍वरको घरले उसलाई असाधारण रूपमा उत्थान गरेपछि, उसलाई परमेश्‍वरको घरबाट तालिम प्राप्त गर्ने, मण्डलीको कुनै ठूलो काम गर्न अभ्यास गर्ने उत्कृष्ट परिवेश दिइन्छ, र त्योसँगसँगै परमेश्‍वरको घरले यस व्यक्तिका लागि अझ उच्च आवश्यक मानकहरू स्थापित गर्नेछ, जुन उसको जीवन प्रवेशका लागि निकै लाभदायक हुन्छ। जब कुनै व्यक्तिलाई परमेश्‍वरको घरमा प्रवर्धन र जगेर्ना गरिन्छ, यसको अर्थ तिनीहरूबाट कडा मागहरू गरिन्छ र तिनीहरूलाई कडाइका साथ सुपरिवेक्षण गरिन्छ भन्ने हुन्छ। तिनीहरूले गर्ने कामलाई परमेश्‍वरको घरले कडाइका साथ निरीक्षण, सुपरिवेक्षण गर्छ र अघि धकेल्छ, र तिनीहरूको जीवन प्रवेशलाई बुझ्ने र ध्यान दिने प्रयास गर्छ। यी दृष्टिकोणहरूबाट हेर्दा, के परमेश्‍वरको घरले प्रवर्धन र जगेर्ना गरेका मानिसहरूले विशेष व्यवहार, विशेष हैसियत, र विशेष पद पाउँछन् त? अवश्य नै पाउँदैनन्, र तिनीहरूले विशेष पद पाउनु त अझै परको कुरा हो। यदि प्रवर्धन र जगेर्ना गरिएका मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य धेरथोर प्रभावकारी रूपमा पूरा गरेको प्रतिफलस्वरूप आफूसँग पुँजी छ भन्ने ठान्छन्, र गतिहीन भई सत्यता पछ्याउन छोड्छन् भने, परीक्षा र सङ्कष्ट सामना गर्दा तिनीहरू खतरामा पर्नेछन्। यदि मानिसहरूको कद अत्यन्तै सानो छ भने, तिनीहरू दृढ रहन नसक्ने सम्भावना हुन्छ। कतिले भन्छन्, “यदि कसैलाई अगुवाका रूपमा प्रवर्धन र जगेर्ना गरिएको छ भने, तिनीहरूसँग पद-प्रतिष्ठा हुन्छ। तिनीहरू ज्येष्ठ पुत्रहरूमध्येका एक नभए पनि, तिनीहरूसँग कम्तीमा पनि परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्येको एक बन्ने आशा हुन्छ। मलाई कहिल्यै प्रवर्धन वा जगेर्ना गरिएको छैन, त्यसकारण म परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्येको एक बन्ने आशा नै छैन?” यसरी विचार गर्नु गलत हुन्छ। परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्येको एक बन्नका लागि, तँसँग जीवन अनुभव हुनैपर्छ, र तँ परमेश्‍वरमा समर्पित हुने व्यक्ति हुनैपर्छ। तँ अगुवा, कामदार, वा साधारण अनुयायी भए पनि, सत्यता वास्तविकताहरू भएको व्यक्ति परमेश्‍वरका मानिसहरूमध्येको एक हो। तँ अगुवा वा कामदार नै भए पनि, यदि तँमा सत्यता वास्तविकताहरू छैनन् भने, तँ अझै पनि श्रमिक नै हुन्छस्। वास्तवमा, प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने मानिसहरूमा कुनै विशेष कुरा हुँदैन। अरूभन्दा भिन्न एउटै कुरा भनेको तिनीहरूसँग झनै अनुकूल वातावरण हुन्छ, झनै अनुकूल अवसरहरू हुन्छन्, र सत्यता सिद्धान्तहरूसँग सम्बन्धित विशिष्ट कामहरू गर्ने झनै राम्रा परिस्थितिहरू हुन्छन्। तिनीहरूले गर्ने अधिकांश काम निश्चित पेसासँग सम्बन्धित भए पनि, यदि त्यसलाई नियमन गर्ने र नियन्त्रण गर्ने कुनै सत्यता सिद्धान्तहरू हुँदैनन् भने, तिनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्य सिद्धान्तहरूअनुरूप हुनेछैन, र तिनीहरूले केवल श्रम गरिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले निश्चित रूपमा परमेश्‍वरको अनुमोदन प्राप्त गर्नेछैनन्। प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने विभिन्न प्रतिभावान् मानिसहरूबाट परमेश्‍वरको घरले गर्ने मागहरू के-के हुन्? परमेश्‍वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि, कम्तीमा पनि तिनीहरू विवेक र समझ भएका, सत्यता स्विकार्न सक्ने, बफादारीसाथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने, अनि परमेश्‍वरका योजनाबद्ध कार्यहरू र प्रबन्धहरूमा समर्पित हुन सक्ने मानिसहरू हुनुपर्छ, र कम्तीमा पनि तिनीहरूले काटछाँट सामना गर्दा स्विकार्न र समर्पित हुन सक्नुपर्छ। परमेश्‍वरको घरद्वारा गरिने प्रवर्द्धन र दिइने तालिम भोगिरहेका मानिसहरूले हासिल गर्नुपर्ने परिणाम भनेको तिनीहरू अधिकारी र हाकिम बन्न सक्छन्, वा समूहको अगुवाइ गर्छन् भन्ने होइन, अनि तिनीहरूले मानिसहरूका सोचमाथि काम गर्न सक्छन् भन्ने होइन, अनि अवश्य नै, तिनीहरूसँग अझ राम्रा पेसागत सीपहरू वा उच्च स्तरीय शिक्षा, वा अझ ठूलो प्रतिष्ठा हुन्छ, वा तिनीहरूलाई पेसागत सीप वा राजनैतिक उपलब्धिहरूका लागि संसारमा प्रतिष्ठित व्यक्तिहरू सँग-सँगै उल्लेख गर्न सकिन्छ भन्ने त झनै होइन। बरु, हासिल गरिनुपर्ने परिणाम भनेको त तिनीहरूले सत्यता बुझ्छन् र परमेश्‍वरका वचनहरू जिउँछन्, र तिनीहरू परमेश्‍वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मानिसहरू हुन् भन्ने हो। तिनीहरूले तालिम लिँदै गर्दा, तिनीहरू सत्यता बुझ्न र सत्यता सिद्धान्तहरू बोध गर्न, अनि परमेश्‍वरमाथिको आस्था ठ्याक्कै के हो र परमेश्‍वरलाई कसरी पछ्याउने भनी अझ राम्ररी जान्न सक्षम हुन्छन्—सिद्धता हासिल गर्न सत्यता पछ्याउनेहरूका लागि यो अत्यन्तै फाइदाजनक हुन्छ। हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूलाई प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरेर परमेश्‍वरको घरले हासिल गर्न चाहने परिणाम र मानक यही हो, र यो प्रवर्द्धन र प्रयोग गरिनेहरूले पाउने सबैभन्दा ठूलो मेहनतको फल पनि हो।

कतिपय मानिसहरूले तुलनात्मक रूपमा जिम्मेवार भएर आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्छन् र परमेश्‍वरका चुनिएकाहरूले तिनीहरूलाई अनुमोदन गर्छन्, त्यसकारण मण्डलीले तिनीहरूलाई अगुवा वा कामदार बन्नका लागि जगेर्ना गर्छ। हैसियत पाएपछि, तिनीहरूले आफू भीडभन्दा माथि छु भन्ने महसुस गर्न थाल्छन् र सोच्छन्, “किन परमेश्‍वरको घरले मलाई छनौट गर्‍यो? म तिमीहरू सबैभन्दा राम्रो भएर होइन र?” के यो बच्चाले बोल्ने कुराजस्तो सुनिँदैन र? यो अपरिपक्व, हास्यास्पद, र बुद्धू कुरा हो। वास्तवमा, तिनीहरू अरू मानिसहरूभन्दा अलिकति पनि राम्रा हुँदैनन्। यति मात्र हो कि, तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरद्वारा जगेर्ना गरिन चाहिने मापदण्डहरू पूरा गर्छन्। तिनीहरूले यो जिम्मेवारीको बोझ उठाउन, यो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न वा सुम्पिइएको यो काम पूरा गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा फरक विषय यो। जब दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले कसैलाई अगुवा बन्न छनौट गर्छन्, वा उसलाई परमेश्‍वरको घरद्वारा कुनै एक निश्चित काम गर्न वा एक निश्चित कर्तव्य निर्वाह गर्नका लागि प्रवर्धन गरिन्छ, तब यसको अर्थ उसको विशेष प्रतिष्ठा वा पद छ, वा उसले बुझेका सत्यताहरू अन्य मानिसहरूले बुझेका सत्यताभन्दा गहिरो र धेरै छन् भन्ने होइन—उसले आफूलाई परमेश्‍वरमा समर्पित गर्न सक्छ, र उहाँलाई धोका दिनेछैन भन्ने त कुरै छोडौँ। निश्चय नै, यसको अर्थ उसले परमेश्‍वरलाई चिन्छ, र ऊ परमेश्‍वरको डर मान्ने व्यक्ति हो भन्ने पनि होइन। वास्तवमा, उसले यीमध्ये कुनै पनि कुरा हासिल गरेको हुँदैन। प्रवर्धन र जगेर्ना त सरल अर्थमा प्रवर्धन र जगेर्ना मात्रै हो, र यो उसलाई परमेश्‍वरले पूर्वनिर्धारण र अनुमोदन गर्नुभए बराबर होइन। उसको प्रवर्धन र जगेर्नाको सामान्य अर्थ उसलाई प्रवर्धन गरिएको छ, र ऊ आफ्नो जगेर्ना हुने प्रतीक्षामा छ भन्ने मात्र हो। अनि यो जगेर्नाको अन्तिम परिणाम यो व्यक्तिले सत्यता पछ्याउँछ कि पछ्याउँदैन, र सत्यता पछ्याउने मार्ग छनौट गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। यसैले, जब मण्डलीमा कसैलाई अगुवा हुनका निम्ति प्रवर्धन र जगेर्ना गरिन्छ, उसलाई सरल अर्थमा प्रवर्धन र जगेर्ना मात्र गरिएको हुन्छ; यसको अर्थ उनीहरू पहिलेदेखि नै मानक पूरा गर्ने र दक्ष अगुवा हुन्, उनीहरू नेतृत्वको काम गर्नपहिल्यैदेखि सक्षम छन्, र वास्तविक काम गर्न सक्छन् भन्‍ने होइन—यस्तो होइन। धेरैजसो मानिसहरूले यी कुराहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नै कल्पनाहरूका आधारमा प्रवर्धन गरिएकाहरूलाई आदर गर्छन्। यो गल्ती हो। ती प्रवर्धन गरिएकाहरूले परमेश्‍वरमा जति नै वर्ष विश्‍वास गरेका भए पनि, के तिनीहरूसँग साँच्चै नै सत्यता वास्तविकता हुन्छ? हुन्छ नै भन्ने हुँदैन। के तिनीहरू परमेश्‍वरको घरको कामका बन्दोबस्त लागू गर्न सक्षम हुन्छन्? हुन्छन् नै भन्ने हुँदैन। के तिनीहरूसँग जिम्मेवारी बोध हुन्छ? के तिनीहरू बफादार हुन्छन्? के तिनीहरू समर्पित हुन सक्छन्? जब तिनीहरूले कुनै समस्याको सामना गर्छन्, त्यस बेला के तिनीहरूले सत्यताको खोजी गर्न सक्छन्? यो सब अज्ञात हुन्छ। के यी मानिसहरूमा परमेश्‍वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ? अनि, परमेश्‍वरको डर मान्ने उनीहरूको हृदय कति ठूलो हुन्छ? के उनीहरू कामकुरा गर्दा आफ्नै इच्छा नपछ्याउन सक्षम हुन्छन्? के तिनीहरूले परमेश्‍वरको खोजी गर्न सक्छन्? उनीहरूले नेतृत्वको काम गरिरहेका बेला के उनीहरू बारम्बार परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू खोज्न परमेश्‍वरसामु आउन सक्छन्? के उनीहरूले मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा डोर्‍याउन सक्छन्? तिनीहरू निश्चय नै त्यस्ता कुराहरू गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले तालिम प्राप्त गरेका हुँदैनन् र पर्याप्त अनुभवहरू पाएका हुँदैनन्, त्यसकारण तिनीहरू यी कुराहरू गर्न सक्ने अवस्थामा हुँदैनन्। त्यही कारणले गर्दा कसैलाई प्रोत्साहन र जगेर्ना गर्नुको अर्थ उनीहरूले पहिलेबाटै सत्य बुझेका छन् भन्‍ने होइन, न त यसको अर्थ उनीहरू पहिलेबाटै आफ्नो कर्तव्य मानक पूरा गर्ने रूपमा गर्न सक्षम छन् भन्‍ने नै हो। त्यसो भए, कसैलाई प्रोत्साहन र जगेर्ना गर्नुको उद्देश्य र महत्त्व के हो त? यही कि यो मान्छेलाई, एउटा व्यक्तिका रूपमा प्रवर्द्धन गरिन्छ ताकि उसले अभ्यास गरोस्, र उसलाई विशेष रूपमा मलजल र तालिम दिइयोस्, यसरी उसलाई सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्ने, अनि विभिन्न कामकुराहरू गर्ने र विभिन्न समस्याहरू समाधान गर्ने सिद्धान्तहरू, माध्यमहरू र विधिहरू बुझ्ने तुल्याइन्छ, साथसाथै तिनीहरूले सामना गर्ने विभिन्न प्रकारका वातावरण र मानिसहरूलाई परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूअनुसार, अनि परमेश्‍वरको घरका हितहरूको सुरक्षा गर्ने तरिकाअनुसार कसरी सम्हाल्ने र व्यवहार गर्ने भनी बुझ्ने तुल्याइन्छ। श्‍वश्‍व यी बुँदाहरूका आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, के परमेश्‍वरको घरद्वारा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने प्रतिभावान् मानिसहरू प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने अवधिमा वा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनुअघि नै राम्रोसित आफ्नो काम गर्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न पर्याप्त रूपमा सक्षम हुन्छन् त? अवश्य नै हुँदैनन्। यसैले, जगेर्नाको अवधिमा, यी मानिसहरूले काँटछाँट, न्याय र सजाय, खुलासा र बर्खास्ती समेत भोग्‍नु अपरिहार्य हुन्छ; यो सामान्य कुरा हो, यो तालिम र जगेर्ना हो। मानिसहरूले प्रोत्साहन र जगेर्ना गरिएकाहरूबाट कुनै उच्च आशाहरू राख्‍नु वा उनीहरूमा अवास्तविक मापदण्डहरू थोपर्नु हुँदैन; त्यसो गर्नु अनुचित हुनेछ, र उनीहरूलाई अन्याय हुनेछ। तिमीहरूले उनीहरूको काम सुपरिवेक्षण गर्न सक्‍छौ। यदि तिमीहरूले उनीहरूको कामको दौरान समस्याहरू वा सिद्धान्त उल्लङ्घन गर्ने कुराहरू पत्ता लगायौ भने, तिमीहरूले यी समस्याहरूबारे कुरा उठाउन अनि तिनलाई सुल्झाउन सत्यता खोजी गर्न सक्छौ। तर तिमीहरूले उनीहरूलाई आलोचना, निन्दा, आक्रमण वा बहिष्कारचाहिँ गर्नु हुँदैन, किनकि उनीहरू केवल जगेर्ना अवधिमा हुन्छन्, र उनीहरूलाई सिद्ध पारिसकिएका व्यक्तिहरूको रूपमा हेरिनु हुँदैन, र उनीहरूलाई निर्दोष वा सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूका रूपमा हेरिनु त झनै हुँदैन। तिमीहरू जस्तै, उनीहरू केवल तालिम दिइने अवधिमा हुन्छन्। फरक यति हो कि उनीहरूले सामान्य मानिसहरूले भन्दा धेरै काम र जिम्मेवारीहरू लिन्छन्। उनीहरूसँग धेरै काम गर्ने जिम्मेवारी र दायित्व हुन्छ; उनीहरूले धेरै मूल्य चुकाउनुपर्छ, अझ धेरै कठिनाइहरू भोग्नुपर्छ, धेरै मानसिक मेहनत लगाउनुपर्छ, अझ बढी समस्याहरू समाधान गर्नुपर्छ, मानिसहरूबाट अझ धेरै निन्दा सहनुपर्छ, र अवश्य नै तिनीहरूले अझ बढी मेहनत पनि लगाउनुपर्छ, र आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्ने साधारण मानिसहरूका तुलनामा—अलिकति कम सुत्नुपर्छ, असल कुराहरूको आनन्द अलि कम उठाउनुपर्छ, र त्यति धेरै गफगाफमा संलग्‍न हुनुहुँदैन। उनीहरूको विशेष कुरा यही हो; यसबाहेक, उनीहरू अरूजस्तै हुन्छन्। मैले यो कुरा भन्‍नुको उद्देश्य के हो? सबैलाई उनीहरूले परमेश्‍वरको घरले प्रोत्साहन र जगेर्ना गर्ने विभिन्‍न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूलाई सही ढङ्गले हेर्नुपर्छ, उनीहरूले कठोर भएर यी मानिसहरूमा कडा मापदण्डहरू थोपर्नु हुँदैन, र अवश्यै उनीहरूले उनीहरूबारे अव्यावहारिक राय पनि बोक्नु हुँदैन भनी थाहा दिनु हो। उनीहरूलाई अत्यधिक प्रशंसा गर्नु वा आदरभावले हेर्नु मूर्खता हो, उनीहरूलाई अत्यधिक कठोर मागहरू राख्नु अमानवीय र अव्यावहारिक हुन्छ। त्यसो भए, उनीहरूसित व्यवहार गर्ने सबैभन्दा मनासिब तरिका के हो त? उनीहरूलाई साधारण मानिसहरूको रूपमा लिनु र कुनै समस्याको सम्बन्धमा कोही व्यक्तिकहाँ जान आवश्यक परेमा उनीहरूसँग सङ्गति गर्नु र एकअर्काको सबल पक्षबाट सिक्‍नु र एकअर्काको परिपूरक बन्‍नु। यसबाहेक, अगुवा र सेवकहरूले वास्तविक काम गरिरहेका छन् कि छैनन्, र उनीहरूले समस्या सुल्झाउन सत्यता प्रयोग गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भनी निगरानी गर्ने जिम्मेवारी सबैको हो; कुनै अगुवा वा सेवक मानकअनुसार छ कि छैन भनेर मापन गर्ने मापदण्ड र सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। यदि कुनै अगुवा वा सेवकले साधारण समस्याहरू सम्‍हाल्‍न र समाधान गर्न सक्छ भने, ऊ सक्षम छ। तर यदि तिनीहरू साधारण समस्याहरू पनि सम्‍हाल्‍न र समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरू अगुवा वा सेवक हुन लायक छैनन्, र तिनीहरूलाई तुरुन्तै तिनीहरूको पदबाट हटाइनुपर्छ। अरू कसैलाई छनोट गर्नुपर्छ, र परमेश्‍वरको घरको काममा ढिलाइ गर्नु हुँदैन। परमेश्‍वरको घरको काममा ढिलाइ गर्नु भनेको आफैलाई र अरूलाई चोट पुर्‍याउनु हो, यो कसैको लागि राम्रो हुँदैन।

मण्डलीले कतिपय मानिसहरूलाई पदोन्‍नति र मलजल गर्छ, र तिनीहरूले तालिम पाउने राम्रो मौका पाउँछन्। यो राम्रो कुरा हो। यो भन्‍न सकिन्छ कि उनीहरूलाई परमेश्‍वरले उत्थान गर्नुभएको र अनुग्रह दिनुभएको हो। त्यसो भए, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य कसरी पूरा गर्नुपर्छ? तिनीहरूले पालन गर्नुपर्ने पहिलो सिद्धान्त भनेको सत्यतालाई बुझ्नु हो, तिनीहरूले सत्यता नबुझ्दा सत्यताको खोजी गर्नैपर्छ, र यदि आफैले खोजी गरेपछि पनि तिनीहरूले अझै बुझ्दैनन् भने, तिनीहरूले सङ्गति र खोजी गर्न सत्यता बुझ्‍ने व्यक्तिलाई खोज्‍नुपर्छ, र यसरी समस्यालाई शीघ्र र समयमै समाधान गर्न सकिन्छ। यदि तैँले सत्यताको बुझाइ हासिल गर्न र समस्या समाधान गर्नको लागि एक्लै परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्नमा र यी वचनहरू मनन गर्नमा धेरै समय दिन मात्रै ध्यान दिन्छस् भने, यो अत्यन्तै ढिलो हुन्छ; र यो “सुस्त समाधानले तात्कालिक आवश्यकता पुरा गर्न सक्दैन” भनेजस्तै हुन्छ। यदि सत्यताको हकमा तैँले चाँडो प्रगति गर्न चाहन्छस् भने, तैँले अरूसँग सहकार्य गर्न, अनि अझै बढी प्रश्‍नहरू गर्न, र अझै धेरै खोजी गर्न सिक्‍नुपर्छ। त्यसपछि मात्रै तेरो जीवन अझै शीघ्र रूपमा वृद्धि हुनेछ, र तैँले कुनै ढिलाइ नगरी समस्याहरू तुरुन्तै समाधान गर्न सक्‍नेछस्। तँलाई भर्खरै बढुवा गरिएको र तँ अझै पनि परीक्षण अवधिमा रहेको हुनाले, अनि तैँले साँचो रूपमा सत्यतालाई बुझिनसकेकोले वा तँमा सत्यता वास्तविकता नभएकोले—तँमा अझै पनि यो कदको कमी भएकोले—तँलाई बढुवा गर्नुको अर्थ तँमा सत्यता वास्तविकता छ भन्‍ने नसोच्; यस्तो हुँदैन। कामप्रति तँमा बोझको बोध रहेकोले र तँमा अगुवाको क्षमता भएकोले मात्रै बढुवा र मलजल गर्नको लागि तँलाई छनौट गरिएको हो। तँमा यो कुराको समझ हुनुपर्छ। यदि बढुवा भएर तँ अगुवा वा सेवक बनेपछि, तैँले आफ्नो हैकम जमाउन थाल्छस्, र आफू सत्यता पछ्याउने व्यक्ति भएको र आफूमा सत्यता वास्तविकता भएको विश्‍वास गर्छस् भने—र दाजुभाइहरूको समस्या जे-जस्तो भए पनि, यदि तैँले ती समस्या बुझेको, र आफू आत्मिक व्यक्ति भएको बहाना बनाउँछस् भने—यो मूर्खतापूर्ण तरिका हो, र यो ढोँगी फरिसीहरूकै शैली हो। तैँले सत्यतामा आधारित भएर बोल्‍ने र काम गर्ने गर्नुपर्छ। जब तैँले कुरा बुझ्दैनस्, तैँले अरूलाई सोध्‍न वा माथिबाट सङ्गति खोज्न सक्छस्—यसो गर्नु कुनै लाजमर्दो कुरा होइन। तैँले सोधिनस् भने पनि, माथिकालाई तेरो साँचो कदको ज्ञान हुन्छ, र तँमा सत्यता वास्तविकता छैन भन्‍ने थाहा हुन्छ। तैँले गर्नुपर्ने काम भनेको खोजी र सङ्गति गर्नु हो; यो सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने समझ हो, र अगुवा र सेवकहरूले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त हो। यो लाज मान्‍नुपर्ने कुरा होइन। यदि तँलाई अगुवा भएपछि सिद्धान्तहरू नबुझ्नु, वा निरन्तर रूपमा अरू मानिसहरू वा माथिलाई प्रश्नहरू सोध्नु लाजमर्दो कुरा हो भन्‍ने लाग्छ, र तँलाई अरूले हेप्लान् भन्‍ने डर लाग्छ, यसको फलस्वरूप, तैँले नाटक गर्छस्, र आफूले सबथोक बुझेको, आफूलाई सबथोक थाहा भएको, आफूमा कार्यक्षमता भएको, आफूले मण्डलीको कुनै पनि काम गर्न सक्ने, र तँलाई कसैले सम्झाउनु वा सङ्गति गर्नु नपर्ने, वा तँलाई कसैको सहयोग वा साथ नचाहिने भनी बहाना गर्छस् भने, यो खतरनाक कुरा हो, र तँ अत्यन्तै अहङ्कारी र आत्मधर्मी छस्, तँमा समझको एकदमै कमी छ। तँलाई आफ्‍नै हदसमेत थाहा छैन—के यसले तँलाई अन्योलमा परेको व्यक्ति बनाउँदैन र? त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्‍वरको घरबाट प्रवर्धन र जगेर्ना पाउने मापदण्ड पूरा गर्दैनन्, र ढिलोचाँडो तिनीहरूलाई बरखास्त गरिनेछ र हटाइनेछ। र त्यसकारण, भर्खरै बढुवा पाएको हरेक अगुवा वा कामदार, आफूमा सत्यता वास्तविकता छैन भनेर प्रस्ट हुनुपर्छ, तिनीहरूमा यो आत्म-चेतना हुनुपर्छ। परमेश्‍वरले तँलाई नियुक्त गर्नुभएकोले तँ अहिले अगुवा वा कामदार भएको होइनस्, बरु न अरू अगुवा र कामदारहरूले तँलाई बढुवा दिएका भएकोले वा परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले तँलाई चुनेकाले त्यसो भएको हो; यसको अर्थ तँसित सत्यता वास्तविकता र साँचो कद छ भन्‍ने होइन। जब तैँले यो कुरा बुझ्छस्, तँसित थोरै समझ हुनेछ, जुन अगुवा र कामदारहरूमा हुनैपर्ने समझ हो। के तैँले अब बुझिस्? (हजुर।) त्यसोभए, तिमीहरूले ठ्याक्कै कसरी काम गर्नुपर्छ त? तिमीहरूले सामञ्जस्य सहकार्य कसरी अभ्यास गर्नुपर्छ त? तिमीहरूले जब पनि समस्याहरू सामना गर्छौ, ती समाधान गर्न कसरी सत्यता खोज्नुपर्छ त? यी कुराहरू बुझ्नुपर्छ। यदि भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकाश भए भने, सत्यता खोजेर सक्दो चाँडो तिनको समाधान गर। यदि ती समयमा नै समाधान भएनन् र तिनले तेरो काममा असर गरे भने, यो समस्या हो। यदि तँ कुनै पेसासँग परिचित छैनस् भने, तैँले ढिला-सुस्ती नगरी सिक्नु पनि पर्छ। केही कर्तव्यहरूमा पेसागत ज्ञान समावेश हुने भएकोले, यदि तैँले कुनै पेसागत सीप बोध नगरी सत्यता मात्र बुझ्छस् भने, त्यसले पनि तेरो कामका नतिजाहरूलाई असर गर्नेछ। कम्तीमा पनि, तैँले केही आधारभूत पेसागत ज्ञान बोध गर्नु र बुझ्नुपर्छ, ताकि तँ मानिसहरूको काम अनुगमन र मार्गदर्शन गर्न प्रभावकारी हुन सक्। यदि तँ केवल एउटा पेसामा पोख्त छस् तर सत्यता बुझ्दैनस् भने, तेरा काममा त्यसैगरी कमीहरू हुनेछन्, त्यसकारण तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नका लागि, सत्यता पछ्याउनु अनि सत्यता बुझ्ने मानिसहरूसँग सहकार्य पनि गर्नुपर्नेछ। तँ पेसागत सीपहरूमा वा निश्चित ज्ञानका क्षेत्रमा पोख्त छस् भन्दैमा, तैँले सिद्धान्तहरूअनुसार कामकुरा गर्न सक्छस् भन्ने हुँदैन, त्यसैले सत्यता बुझ्ने मानिसहरूसँग सङ्गति खोज्नु अत्यावश्यक हुन्छ—यो तैँले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त हो। तैँले जेसुकै गरे पनि, ढोँग गर्नुहुँदैन। तँ तालिम र जगेर्नाको अवधिमा छस्, र तेरो स्वभाव भ्रष्ट स्वभाव छ, अनि तैँले सत्यता बिलकुलै बुझ्दैनस्। ल भन् त, के परमेश्‍वरलाई यी कुराहरूबारे थाहा हुन्छ? (हुन्छ।) त्यसोभए यदि तैँले ढोँग गरिस् भने, के तँ मूर्ख देखिँनेछैनस् र? के तिमीहरू मूर्ख मानिसहरू हुन चाहन्छौ? (अहँ, चाहँदैनौँ।) यदि तिमीहरू मूर्ख मानिसहरू हुन चाहँदैनौ भने, तिमीहरू कस्तो प्रकारका मानिस हुनुपर्छ त? समझ भएको, विनम्र भएर सत्यता खोज्न र सत्यता स्विकार्न सक्ने मानिस बन। ढोँग नगर, पाखण्डी फरिसी नहोऔ। तँलाई जेजति थाहा छ त्यो केही पेशागत ज्ञान मात्र हो, त्यो सत्यता सिद्धान्तहरू होइन। तैँले आफ्ना पेशागत सामर्थ्यको उचित रूपमा लाभ लिने र आफूले हासिल गरेको ज्ञान र सिकाइलाई सत्यता सिद्धान्तहरूको बुझाइका आधारमा प्रयोगमा ल्याउने उपाय खोज्नुपर्छ। के यो एउटा सिद्धान्त होइन र? के यो अभ्यासको मार्ग होइन र? तैँले एकपटक यसो गर्न सिकेपछि, तँसित पछ्याउनका लागि मार्ग हुनेछ अनि तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुनेछस्। तैँले जे गरेपनि, जिद्दी नहो, र ढोँग नगर्। जिद्दी हुनु र ढोँग गर्नु कामकुरा गर्ने विवेकी तरिका होइन। बरु, यो त कामकुरा गर्ने सबैभन्दा मूर्ख तरिका हो। आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरूले जिउने मानिसहरू सबैभन्दा मूर्ख मानिसहरू हुन्। सत्यता खोज्ने र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्नेहरू मात्र सबैभन्दा अक्कली मानिस हुन्।

यस सङ्गतिमार्फत, के तिमीहरूसँग अब, परमेश्वरको घरले गर्ने हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सन्दर्भमा सही बुझाइ र विचार छ? (हजुर।) अब तिमीहरूसँग यसबारे सही विचार भएकोले, के तिमीहरूले यी मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने सही तरिका अपनाउन सक्छौ? तिमीहरूले तिनीहरूका सामर्थ्य, साथै तिनीहरूको मानवता, काम, पेसा र अरू विभिन्न पक्षका हिसाबले तिनीहरूमा रहेका कमजोरी र कमीहरूलाई—यी सबै कुराहरूलाई सही व्यवहार गर्नुपर्छ। चाहे तिमीहरूलाई अगुवा वा सेवकमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिए वा नगरिए पनि, वा तिमीहरू विभिन्न पेसाका प्रतिभावान् व्यक्तिहरू भए वा नभए पनि, तिमीहरू सबै साधारण छौ, तिमीहरू सबै शैतानद्वारा भ्रष्ट तुल्याइएका छौ, र तिमीहरूमध्ये कसैले पनि सत्यता बुझ्दैनौ। त्यसकारण, तिमीहरूमध्ये कसैले ढोँग गर्नु वा आफैलाई ढाक्नु हुँदैन; बरु तिमीहरूले सङ्गतिमा आफूलाई खुलस्त पार्न सिक्नुपर्छ। यदि तिमीहरू बुझ्दैनौ भने, बुझ्दैनौँ भनेर स्वीकार गर। यदि तिमीहरूलाई कुनै कुरा गर्न आउँदैन भने, त्यो गर्न आउँदैन भनेर स्वीकार गर। जेसुकै समस्या वा कठिनाइहरू देखा परे पनि, सबैजनाले सङ्गति गर्नुपर्छ अनि समाधान पत्ता लगाउन सँग-सँगै सत्यता खोज्नुपर्छ। सत्यताको अगाडि हरेक व्यक्ति नवजात शिशुजस्तै हुन्छ, हरेक व्यक्ति विपन्न र दयनीय, अनि अत्यन्तै अभावमा हुन्छ। मानिसहरूले गर्नुपर्ने भनेकै सत्यताको अगाडि समर्पित हुनु, तिनीहरूसँग नम्र र तृषित हृदय हुनु र तिनीहरूले सत्यता खोज्नु र स्विकार्नु अनि त्यसपछि सत्यता अभ्यास गर्नु र परमेश्वरप्रतिको समर्पणता हासिल गर्नु हो। यसो गरेर, मानिसहरू, कर्तव्य निर्वाह गर्दै गर्दा अनि तिनीहरूको वास्तविक जीवनमा परमेश्‍वरका वचनहरूको सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्। सत्यताको अघि सबै जना समान छन्। बढुवा र वृद्धि-विकास गरिएका मानिसहरू अरूभन्दा धेरै उत्तम हुन्छन् भन्‍ने छैन। हरेकले परमेश्‍वरको कामलाई उति नै समय अनुभव गरेका हुन्छन्। बढुवा वा वृद्धि-विकास नगरिएका मानिसहरूले पनि आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्दा सत्यताको पछ्याउनुपर्छ। कसैले पनि अरूलाई सत्यताको खोजी गर्ने अधिकारबाट वञ्चित गर्नु हुँदैन। कतिपय मानिसहरू सत्यताको खोजीमा निकै उत्सुक हुन्छन् र तिनीहरूमा केही क्षमता हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूलाई बढुवा र वृद्धि-विकास गरिन्छ। यो परमेश्‍वरको घरको कामका खाँचोहरूका कारण गरिन्छ। त्यसो भए, किन परमेश्‍वरको घरमा मानिसहरूलाई बढुवा र प्रयोग गर्ने सिद्धान्तहरू हुन्छन्? किनभने मानिसहरूको क्षमता र चरित्रमा भिन्‍नता हुन्छ, र हरेकले फरकफरक मार्ग अपनाएका हुन्छन्, जसले गर्दा परमेश्‍वरप्रतिको मानिसहरूको विश्‍वासमा फरकफरक परिणाम आउँछ। सत्यताको खोजी गर्नेहरूले मुक्ति पाउँछन् र तिनीहरू उहाँको राज्यका मानिसहरू बन्छन्, जबकि सत्यतालाई पटक्‍कै स्वीकार नगर्ने र आफ्‍नो कर्तव्य गर्नमा बफादार नहुनेहरू हटाइन्छन्। मानिसहरूले सत्यताको खोजी गर्न सक्छन् कि सक्दैनन्, र तिनीहरू आफ्‍नो कर्तव्य गर्नमा बफादार छन् कि छैनन् भन्‍ने आधारमा परमेश्‍वरको घरले मानिसहरूको वृद्धिविकास र प्रयोग गर्छ। परमेश्‍वरको घरमा काम गर्ने विभिन्‍न मानिसहरूको कुनै तहगत भिन्‍नता हुन्छ? अहिलेको लागि, विभिन्‍न मानिसहरूको पद, योग्यता, हैसियत वा स्थानमा कुनै तहगत भिन्‍नता छैन। कम्तीमा पनि, मानिसहरूलाई मुक्ति दिन र अगुवाइ गर्नको लागि परमेश्‍वरले काम गर्नुहुने अवधिमा, विभिन्‍न मानिसहरूको श्रेणी, पद, योग्यता, वा हैसियतमा कुनै भिन्‍नता हुँदैन। एउटै मात्रै भिन्‍नता भनेको व्यक्तिले गर्ने काम र कर्तव्यको विभाजन मात्रै हो। अवश्य नै, यो अवधिमा, विशेष कार्यहरू गर्नका लागि, अपवादस्वरूप कतिपय मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिन्छ, र तिनीहरूले केही विशेष काम गर्न पाउँछन्, जबकि कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूको क्षमतासम्बन्धी समस्या वा पारिवारिक वातावरणजस्ता विभिन्‍न कारणहरूले गर्दा त्यस्तो अवसर पाउँदैनन्। तर त्यस्ता अवसरहरू नपाउनेहरूलाई के परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुन्‍न? त्यस्तो त हुँदैन। के तिनीहरूको मोल र स्थान अरूको भन्दा सानो हुन्छ? हुँदैन। सत्यताको अगाडि सबै समान हुन्छन्, सबैले सत्यता खोजी गर्ने र प्राप्त गर्ने मौका पाउँछन्, र परमेश्‍वरले सबैलाई निष्पक्ष र उचित रूपमा व्यवहार गर्नुहुन्छ। कुन बेला मानिसहरूको पद, भाउ, र हैसियतमा उल्लेखनीय भिन्नताहरू आउँछन्? जब मानिसहरू आफ्नो मार्गको अन्त्यमा पुग्छन्, र परमेश्वरको काम सम्पन्न हुन्छ, अनि हरेक व्यक्तिले मुक्ति पछ्याउने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रक्रियामा प्रदर्शन गरेका मनोवृत्ति र विचारहरूबारे, साथ-साथै परमेश्वरप्रति तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू र मनोवृत्तिबारे अन्ततः एउटा निष्कर्ष निकालिन्छ—अर्थात्, जब परमेश्वरको लेख-पुस्तिकामा पूर्ण अभिलेख हुन्छ—त्यस बेला, मानिसहरूका परिणाम र गन्तव्यहरू फरक हुने भएकाले, तिनीहरूको भाउ, पद र हैसियतमा पनि भिन्नता हुनेछ। तब मात्र यी सबै कुराहरूलाई नजर दिएर लगभग निश्चित गर्न सकिन्छ, जबकि अहिले सबै जना एउटै छन्। के तिमीहरूले बुझ्यौ? के तिमीहरू त्यो दिनको बाटो हेरिरहेका छौ? के तिमीहरूले त्यसको बाटो हेर्दै गर्दा, सँग-सँगै डर पनि मानिरहेका छौ? तिमीहरूले के बाटो हेरिरहेका छौ भने, त्यो दिनमा अन्ततः नतिजा आउनेछ, र सबै कठिनाइ भोगे पनि, तिमीहरू त्यो दिनमा पुगेका हुनेछौ; र तिमीहरूले केको डर मानिरहेका छौ भने, तिमीहरू मार्गमा राम्ररी हिँडेका हुनेछैनौ, र मार्गमा लडेका र असफल भएका हुनेछौ, र अन्तिम परिणाम असन्तोषजनक हुनेछ, तिमीहरूले कल्पना र अपेक्षा गरेकोभन्दा खराब हुनेछ—त्यो कति दुखलाग्दो, पीडादायी, र निराशाजनक हुनेथियो! त्यत्ति अगाडिसम्म नसोच्, त्यत्ति अगाडिसम्म सोच्नु अव्यावहारिक हुन्छ। सुरुमा, आफ्नो आँखाकै अगाडि के छ भनेर हेर्, आफ्नो पाउमुनिको मार्गमा राम्ररी हिँड्, आफ्ना हातमा भएका काम राम्ररी गर्, र परमेश्वरले तँलाई सुम्पनुभएका कर्तव्य र जिम्मेवारीहरूलाई पूरा गर्। यो सबैभन्दा निर्णायक र सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अहिले नै बुझिनुपर्ने सत्यता र सिद्धान्तहरू बुझ्, अनि ती पूर्ण रूपमा स्पष्ट नभएसम्म तीबारे सङ्गति गर्—ताकि तँ आफ्नो मनमा तीबारे विश्वस्त बन्, र तैँले गर्ने सबै कुरामा, सिद्धान्तहरू के हुन् भनी स्पष्ट र सही रूपमा थाहा पाउन सक्—र तैँले सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गर्दैनस्, वा तीबाट विचलित हुँदैनस्, वा बाधा वा अवरोध पुऱ्याउँदैनस्, वा परमेश्वरको घरको हितहरूलाई हानि गर्ने कुनै कुरा गर्दैनस् भनी सुनिश्चित गर्न सक्—यी सबै तँ अहिले नै प्रवेश गर्नुपर्ने कुराहरू हुन्। हामीले यसपछि कुनै पनि कुराबारे कुराकानी गर्नु आवश्यक छैन, र न त तिमीहरूले यसबारे प्रश्न सोध्नु वा सोच्नु नै आवश्यक छ। त्यत्ति अगाडिसम्म सोच्नु व्यर्थ हुन्छ—त्यो तिमीहरूले सोचिरहनुपर्ने कुरा होइन। कतिपयले सोध्न सक्छन्: “हामीले यसबारे किन सोच्नुपर्दैन र? विपत्तिको स्थिति यति ठूलो भएको छ, त्यस्ता कुराहरूबारे सोच्ने बेला भएन र?” बेला भयो र? के विपत्ति ठूला छन् भन्ने तथ्यले सत्यतामा तेरो प्रवेशलाई प्रभाव पार्छ र? (अहँ, पार्दैन।) विपत्तिको अवस्था यति ठूलो भइसकेको छ, तैपनि, विशेष गरी विपत्तिका सन्दर्भमा मैले कहिलेचाहिँ भेला गर्ने वा प्रवचन प्रचार गर्ने गर्छु? म विपत्तिका मामलामा कहिल्यै ध्यान केन्द्रित गर्दिनँ। म जहिल्यै केवल सत्यताका बारेमा मात्र बोल्छु, ताकि तिमीहरूले सत्यता बुझ्न अनि परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्न सक, र ताकि तिमीहरूले आफ्नो कर्तव्य कसरी राम्ररी पूरा गर्ने र सत्यता वास्तविकतामा कसरी प्रवेश गर्ने भनेर बुझ्न सक। अचेल, कतिपय मानिसहरूले सत्यता वास्तविकता के हो र धर्मसिद्धान्तहरू के हुन् भनी समेत बुझ्दैनन्। तिनीहरू दिनहुँ उही थोरै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू र रित्तो बोली मात्र फलाक्छन् र तैपनि आफू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको महसुस गर्छन्। म तिनीहरूका लागि चिन्तित छु, तर तिनीहरू आफ्नैबारे चिन्ता गर्दैनन्। तिनीहरू अझै पनि भविष्यमा रहेका ती टाढाका कुराहरूबारे सोच्छन्—ती कुराहरूबारे सोच्नु व्यावहारिक हुँदैन।

हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको उद्देश्य तिनीहरूलाई सक्रिय मानिसहरूमा परिणत गर्नु होइन, न त तिनीहरूलाई भविष्यमा कुनै प्रकारको आधार-स्तम्भ बनाउने योजना गर्नु नै हो, तर केही मानिसहरू, जो, तुलनात्मक रूपमा भन्नुपर्दा, अझ बढी सत्यता पछ्याउँछन् र जो प्रवर्द्धन र जगेर्नाका मापदण्डहरू पूरा गर्छन्, तिनीहरूलाई उपयुक्त वातावरणमा र अझ बढी अनुकूल परिस्थितिहरूमा तालिम प्राप्त गर्ने मौका दिनु हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न, सत्यता बुझ्न अनि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नुपर्छ। के परमेश्वरमा विश्वास गरेर मानिसहरूले हासिल गर्नुपर्ने कुरा यही होइन? के परमेश्वरमा विश्वास गरेर मानिसहरूले प्राप्त गर्नुपर्ने कुरा यही होइन? सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका लागि, तिमीहरूले अहिले पछ्याउनुपर्ने सबैभन्दा प्रमुख कुरा के हो? के त्यो गर्नका लागि तिमीहरूसँग कुनै योजना वा कदम छ? म तिमीहरूलाई एउटा सरल, सजिलो र छिटो हुने युक्ति बताउँछु। सरल शब्दमा भन्दा, सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नु भनेको वास्तवमा सत्यता अभ्यास गर्नु हो। सत्यता अभ्यास गर्न, सुरुमा व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभावहरूलाई निराकरण गर्नु आवश्यक हुन्छ। व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभावहरू निराकरण गर्नका लागि सबैभन्दा छिटो हुने सुरुआती बिन्दु के हो? तिमीहरूका लागि, सबैभन्दा सरल, छिटो हुने र सबैभन्दा समस्यारहित तरिका भनेको सुरुमा आफ्नो कर्तव्यमा लापरवाह हुने समस्या समाधान गर्नु हो, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावहरू पाइला दर पाइला समाधान गर्नु हो। तिमीहरूलाई त्यो समाधान गर्न कति लामो समय लाग्न सक्छ होला? के तिमिहरूसँग योजना छ? धेरै जसो मानिसहरूसँग योजना हुँदैन, तिनीहरू औपचारिक रूपमा त्यसको सुरुआत कहिले गर्ने भनेर थाहा नै नपाई, केवल त्यसलाई आफ्नो मनमा खेलाइरहन्छन्। तिनीहरूलाई आफू लापरवाह भएको थाहा भए पनि, तिनीहरू त्यसलाई समाधान गर्न सुरिँदैनन् र तिनीहरूसँग कुनै निश्चित हल हुँदैन। आफ्नो कर्तव्यमा होसियार नभई अल्छे हुनु, र गैरजिम्मेवार हुनु, र त्यसलाई गम्भीर रूपमा नलिनु—यी सबै लापरवाह हुनुका प्रकटीकरणहरू हुन्। पहिलो कदम भनेको लापरवाह हुने समस्या समाधान गर्नु हो। दोस्रो कदम भनेको आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्ने समस्या समाधान गर्नु हो। बेइमान रूपमा बोल्नु, वा छली वा अहङ्कारी स्वभाव प्रकट गर्नु जस्ता अरू कुराका सन्दर्भमा, अहिलेका लागि ती कुराहरूबारे चिन्ता नगर। के सुरुमा लापरवाह हुनु र आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्नुलाई निराकरण गर्नु बढी व्यावहारिक र प्रभावकारी हुँदैन र? के यी दुई समस्याहरू पत्ता लगाउन सबैभन्दा सजिला हुँदैनन् र? के ती समाधान गर्न सजिला हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) के तँ लापरवाह हुँदा सचेत हुन्छस्? के तैँले अल्छे हुनेबारे सोचिरहँदा आफूले थाहा पाउँछस्? के तैँले चालहरू चल्ने वा चतुराइ गर्ने सोचिरहँदा आफूले थाहा पाउँछस्? (पाउँछु।) यदि थाहा पाउँछस् भने, त्यो समाधान गर्न सजिलो हुन्छ। तैँले सजिलै पत्ता लगाउन सक्ने र तँ भित्री रूपमा सचेत रहेका समस्याहरू समाधान गरेर सुरु गर्। आफ्नो कर्तव्यमा लापरवाह हुनु भएको एउटा निकै स्पष्ट र आम समस्या हो, तर यो समाधान गर्न निकै गाह्रो एउटा जटिल समस्या पनि हो। कर्तव्य पूरा गर्दा, व्यक्ति गम्भीर, कठोर, होशियार र जिम्मेवार हुन सिक्नुपर्छ, र उसले त्यसलाई दृढ व्यावहारिक शैलीमा पूरा गर्नुपर्छ, अर्थात्, एक-एक पाइला गरी गर्नुपर्छ। ऊ जबसम्म, उसले त्यो कर्तव्य कसरी पूरा गरेको छ भन्ने कुरामा सन्तुष्ट हुँदैन, तबसम्म उसले त्यो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न आफ्नो सारा सामर्थ्य लगाउनुपर्छ। यदि व्यक्तिले सत्यता बुझ्दैन भने, उसले सिद्धान्तहरू खोज्नुपर्छ, र ती अनि परमेश्वरका मागहरूअनुसार कार्य गर्नुपर्छ; उसले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नका लागि इच्छुक भई अझ बढी मेहनत लगाउनुपर्छ, र त्यसलाई कहिल्यै लापरवाह शैलीमा पूरा गर्नुहुँदैन। यसरी अभ्यास गरेर मात्र व्यक्तिले अन्तस्करणको निन्दा नखेपी, आफ्नो हृदयमा शान्ति महसुस गर्न सक्छ। के लापरबाहीलाई समाधान गर्न सजिलो हुन्छ? जबसम्म तँसँग विवेक र समझ हुन्छ, तैँले त्यसलाई समाधान गर्न सक्छस्। सुरुमा, तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ: “परमेश्वर, म आफ्नो कर्तव्य सुरु गर्दै छु। यदि म लापरवाह भएँ भने, तपाईँ मलाई हृदयमा ताडना दिनुहोस् र हप्काउनुहोस् भनेर म आग्रह गर्छु। तपाईँ मलाई आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न अनि लापरवाह नहुन अगुवाइ गर्नुहोस् भनेर पनि म आग्रह गर्छु।” हरदिन यसरी अभ्यास गर् र तेरो लापरबाहीको समस्या समाधान हुन, तेरा लापरवाह स्थितिहरू घट्न, तेरो कर्तव्यमा हुने प्रदूषण झन्-झन् कम हुन, अनि तेरो कर्तव्य निर्वाहमा वास्तविक नतिजाहरू सुध्रिन र तेरो प्रभावकारिता बढ्न कति लामो समय लाग्छ भनेर हेर्। लापरवाह नभई आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नु—के तैँले यो आफैमा भर परेर हासिल गर्न सक्ने कुरा हो? तँ लापरवाह हुँदा, के तैँले त्यो नियन्त्रण गर्न सक्छस्? (त्यो सजिलो हुँदैन।) त्यसोभए त्यो अप्ठ्यारो हुन्छ। यदि तँलाई यो नियन्त्रण गर्न साँच्चै अप्ठ्यारो हुन्छ भने, तँ ठूलो समस्यामा छस्! त्यसोभए तँ कुन-कुन कुराहरूचाहिँ लापरवाह नभई गर्न सक्छस् त? कतिपय मानिसहरू आफ्नो खाने-बारे निकै निर्दिष्ट हुन्छन्; यदि कुनै भोजन तिनीहरूलाई मन पर्दैन भने, तिनीहरू दिनभर राम्रो मुडमा हुनेछैनन्। कतिपय महिलाहरू पहिरनहरू लगाउन र मेक-अप गर्न मन पराउँछन्, कपालको एउटा रेसा समेत तिनीहरूको ध्यानबाट उम्कँदैन। कतिपय मानिसहरू व्यापार गर्नमा राम्रा हुन्छन्; तिनीहरूले एक-एक पैसा ध्यानपूर्वक हिसाब गर्छन्। यदि तिमीहरू यस्तो प्रकारको गम्भीर मनोवृत्तिका साथ कार्य गर्छौ भने, तिमीहरू लापरवाह हुनबाट जोगिन सक्छौ। सुरुमा, लापरवाह हुने समस्या समाधान गर, त्यसपछि, आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्ने समस्या समाधान गर। आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्नु एउटा आम समस्या हो, र यो मानिसहरूले आफैभित्र पत्ता लगाउन सक्ने अर्को समस्या हो। अलिकति आत्म-चिन्तनका साथ, व्यक्तिले ऊ आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्छ भनेर पहिचान गर्न सक्छ, जुन सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार हुँदैन। मानिसहरूले पहिचान गर्न सक्ने समस्याहरू समाधान गर्न सजिला हुन्छन्। पहिले यी दुई समस्याहरू समाधान गर्नतर्फ ध्यान देओ, एउटा लापरवाहीको समस्या र अर्को आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्ने समस्या। एक वा दुई वर्षभित्रमा नै आफूले गर्ने कुनै पनि कार्यमा नतिजाहरू हासिल गर्न, लापरवाह नहुन, वा आफ्नै इच्छाअनुसार वा आफ्नो इच्छाका मिसावटसाथ कार्य नगर्न लागिपर। एकपटक यी दुई समस्या समाधान भएपछि, तिमीहरू आफ्‍नो कर्तव्य, मानक पूरा गर्ने तरिकामा निर्वाह गर्नबाट त्यति टाढा हुनेछैनौ। अनि यदि तिमीहरूले यी समस्याहरूलाई समाधानसमेत गर्न सक्दैनौ भने, तिमीहरू परमेश्‍वरमा समर्पित हुनबाट वा उहाँका अभिप्रायहरूको ख्याल गर्नबाट अझै पनि टाढा हुनेछौ—तिमीहरू यसको छेउछाउ समेत पटक्कै पुगेका हुँदैनौ।

हामीले भर्खर, विभिन्न प्रकारका योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुका मापदण्ड र उद्देश्यहरूबारे, साथै, परमेश्वरको घरले गर्ने विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सन्दर्भमा, व्यक्तिमा हुनुपर्ने बुझाइ र विचारबारे सङ्गति गऱ्यौँ। अझै अर्को पक्ष भनेको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिने विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूप्रति व्यक्तिमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति र तौर-तरिकाका हो। विषयवस्तु छमा सङ्गति गरिनुपर्ने केही मामलाहरू यिनै हुन्। त्यसकारण, यसपछि, विषयवस्तु छका सन्दर्भमा विशिष्ट रूपमा, झुटा अगुवाहरूले विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना कसरी गर्छन् भनी खुलासा र चिरफार गरौँ। हामीले सङ्गति गर्ने मुख्य विषयवस्तु यही हुनेछ।

हर प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने सन्दर्भमा झुटा अगुवाहरूको मनोवृत्ति र प्रकटीकरणहरू

झुटा अगुवाहरूले सत्यता बुझ्दैनन् र सत्यता खोज्दैनन्। त्यसकारण, परमेश्वरको घरमा रहेका हर प्रकारका योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने महत्त्वपूर्ण कामको कुरा आउँदा, त्यसलाई भद्रगोल पनि पारिदिन्छन्, पूर्ण रूपमा अस्तव्यस्त बनाइदिन्छन्, र परमेश्वरको घरका मागहरू पूरा गर्न नै असफल हुन्छन्। विभिन्न प्रकारका योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सन्दर्भमा, तिनीहरूले मापदण्ड नबुझ्ने, परमेश्वरका अभिप्रायहरू त झनै नबुझ्ने हुनाले, अनि विभिन्न प्रकारका योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाको महत्त्व पनि नबुझ्ने हुनाले, तिनीहरूलाई यो काम मानक पूरा गर्ने तरिकामा र सिद्धान्तअनुसार गर्न निकै गाह्रो हुन्छ। झुटा अगुवाहरूले आफ्नो कामका अवधिमा जगेर्ना गर्ने विभिन्न प्रकारका “प्रतिभावान्” मानिसहरू निश्चित रूपमा मिश्रित खालका हुन्छन्। योग्य प्रतिभाहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्नुको सट्टा, झुटा अगुवाहरूले कुनै पनि हालतमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना नगरिनुपर्ने मानिसहरूलाई अगुवा वा सेवकहरूका रूपमा सेवा प्रदान गर्न प्रवर्द्धन गर्छन्, र यी मानिसहरूलाई मण्डलीमार्फत जीविकोपार्जन गर्न र परमेश्वरका भेटीहरू उडाउन दिन्छन्। सबै झुटा अगुवाहरूले यस्ता कामकुरा गर्छन्, सत्यता पछ्याउने र इन्साफको बोध भएका कतिपय मानिसहरूलाई कुल्चीमिल्ची हुने र प्रवर्द्धन र प्रयोग नै नगरिने तुल्याउँछन्। बरु, यी झुटा अगुवाहरूका नजरमा, केही न कामका मानिसहरू तथाकथित प्रतिभावान् मानिसहरू बन्छन्, र तिनीहरूद्वारा प्रवर्द्धन गरिन्छन् अनि जगेर्ना गरिन्छन्। त्यसोभए यो काम गर्दा झुटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू के-के हुन्छन् त? मानौँ कि, उदाहरणका लागि, परमेश्वरको घरको कामको आवश्यकताहरूका कारण, त्यसले, बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्नका लागि केही मानिसहरू खोज्नुपर्ने छ। त्यसोभए, त्यसले कुन मानिसहरू खोज्नुपर्छ? मैले भर्खर कैयौँ मापदण्डहरू सूचिकृत गरेँ, किटेरै भन्नुपर्दा, काम गर्ने सक्षमता हुनु, परमेश्वरको घरले माग गरेका सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्न सक्षम हुनु, र परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न सक्षम हुनु। के कुनै झुटो अगुवालाई यी सिद्धान्तहरू थाहा हुन्छ? पक्कै पनि थाहा हुँदैन नि, त्यसोभए तिनीहरूले बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्न मानिसहरू कसरी खोज्छन् त? तिनीहरूले मनमनै यस्तो सोच्छन्: “बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्न कसले सक्छ? तेज बुद्धि र छिटो प्रतिक्रिया दिने एउटा बहिनी छिन्, उनी कुशल वक्ता हुन् र मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्ने भनेर उनलाई आउँछ। उनी बोल्दा उनका आँखा लेखाजोखा गर्दै यता-उता फन्को मारिरहन्छन्, र औसत व्यक्तिले उनलाई बुझ्न सक्दैन। उनी मण्डली अगुवा हुन त अलिकति अनुपयुक्त नै हुनेथिइन्, तर बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्न उनी उत्तम हुनेथिइन्, त्यसैले म उनलाई नै छनोट गर्छु। कुरा यति मात्र हो कि उनको शैक्षिक स्तर अलि कम भएकोले, गैरविश्वासीहरूले उनलाई हेयको दृष्टिले हेर्नेछन् भन्ने मलाई चिन्ता छ, त्यसैले म उनको सहकर्मीका रूपमा एउटा विश्वविद्यालय स्नातक खोज्छु—जो उनको विद्यार्थी सङ्गठनको अध्यक्ष थिइन्। ती महिला अलि तीक्ष्ण नै छिन् तर उनको सामाजिक अनुभव तुलनात्मक रूपमा कम छ र उनले संसार तुलनात्मक रूपमा कम देखेकी छिन्, त्यसोभए उनले आफ्नो सहकर्मीसँग सिक्न सक्छिन्। यी दुई मानिसहरूमध्ये, एउटीको शैक्षिक स्तर कम छ र अर्की निकै शिक्षित छिन्, एउटीको सामाजिक अनुभव छ र अर्कीको छदै छैन—तिनीहरूको जोडी उपयुक्त हुन्छ, होइन र?” एउटी कुशल-वक्ता र वाक्पटु छिन्, तेज बुद्धिकी छिन्, र समाजमा लोकप्रिय छिन्; जब उनी गैर-विश्वासीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्छिन्, तिनीहरूले उनी विश्वासी हुन् भनेर भन्न नै सक्दैनन्। अर्की निकै शिक्षित छिन् र उनको सामाजिक हैसियत छ; जब उनी गैर-विश्वासीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्छिन्, तिनीहरूले उनलाई हेयको दृष्टिले हेर्दैनन्। यो झुटो अगुवाले यी दुई मानिसहरूलाई छनोट गर्ने सिद्धान्तहरूका बारेमा तिमीहरू के सोच्छौ? त्यो झुटो अगुवाले के विश्वास गर्छ भने, जबसम्म कसैसँग बोल्ने वरदान, तीक्ष्ण बुद्धि, र द्रुत प्रतिक्रिया हुन्छ, उसले परमेश्वरको घरका साधारण मामलाहरू सम्हाल्न सक्छ। के त्यो मानिसहरू छनोट गर्ने उपयुक्त तरिका हो? (होइन।) त्यो कसरी उपयुक्त होइन? (त्यस्ता मानिसहरू प्रायः अलि चतुर हुन्छन्; तिनीहरू अरूसँग, संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शनहरूमा संलग्न हुन सके पनि, र तिनीहरूलाई मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्ने भनी थाहा भए पनि, तिनीहरू परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न अनिवार्य रूपमा सक्षम नहुन सक्छन्।) सही हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको, व्यक्तिले परमेश्वरको घरका लागि चाहे जे मामलाहरू सम्हाले पनि, ऊ कम्तीमा सोझो र परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न सक्षम हुनुपर्छ। के चतुर वक्ता हुनु र मरेकालाई ब्युँताउने गरी बोल्न सक्नुको अर्थ उसले परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न सक्छ भन्ने हुन्छ र? के तीक्ष्ण-बुद्धि, कुशल वक्ता, र वाक्पटु हुनुको अर्थ उसले परमेश्वरको घरको प्रतिरक्षा गर्न सक्छ भन्ने हुन्छ र? (अहँ, हुँदैन।) उसले कसम नै खाए पनि, त्यो बेकार हुन्छ, र यदि तैँले ऊसामु मागहरू राखिस् भने, त्यो निरर्थक हुन्छ—उसमा त्यो चरित्र हुनुपर्छ। तर झुटो अगुवाले यी कुराहरू अनुसन्धान गर्दैन, उसले कोसँग सामाजिक अनुभव छ, को चतुर छ, तीक्ष्ण बुद्धिको छ, कुशल वक्ता र वाक्पटु छ, परिस्थिति उपयुक्त व्यवहार कसरी गर्ने भनी कसलाई आउँछ, र को छेपारो जस्तो छ, अनि समाजमा लोकप्रिय छ भन्ने मात्र हेर्छ। उसले, त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरको घरमा साधारण मामलाहरू सम्हाल्न सक्छ भनी सोच्छ। के यो गल्ती होइन? मानिसहरूको छनोट गर्ने सिद्धान्तहरू र मानकहरूको हिसाबले यो गल्ती हो। तथ्य के हो भने, यस्तो प्रकारको व्यक्ति चरम रूपमा चतुर वक्ता हुन्छ: उसले चाहे जोसुकैसँग व्यवहार गरिरहेको भए पनि, उसले भन्ने सबै कुरा झूट हुन्छ, र उसले जतिसुकै कसम खाए पनि ऊ परिवर्तन हुन सक्दैन। कामकुरा गर्दा, उसले आफ्नै स्वार्थहरूको मात्र प्रतिरक्षा गर्छ, र विशेष गरी, खतरा सामना गर्दा, उसले सर्वप्रथम आफ्नै सुरक्षा गर्छ, र कहिल्यै एक पटक पनि परमेश्वरको घरका हितहरूको ख्याल गर्दैन। गैरविश्वासीहरूसँग उसको सम्बन्ध राम्रो भएसम्म, त्यो उसका लागि पर्याप्त हुन्छ; र परमेश्वरको घरका हितहरूलाई हानि पुग्यो कि पुगेन भन्ने कुरा आउँदा, उसले वास्ता नै गर्दैन। न उसले दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूको हिफाजतको ख्याल गर्छ, न त उसले परमेश्वरको नाम अपमानित हुन्छ कि भनेर नै वास्ता गर्छ; उसले केवल आफ्नै प्रतिरक्षा मात्र गर्छ। झुटो अगुवाले यस्तो प्रकारको व्यक्तिलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैन र परमेश्वरको घरका बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्नका लागि यस्ता मानिसहरू सबैभन्दा उपयुक्त हुन्छन् भन्ने सोच्छ। के यो मूर्खता होइन? त्यस व्यक्तिले परमेश्वरको घरका हितहरूलाई धोका दिन्छ तर झुटो अगुवालाई त्यो थाहा समेत हुँदैन र तैपनि उसले त्यस व्यक्तिलाई महत्त्वपूर्ण कामहरू खटाउँछ, र सबै थोकका लागि त्यस व्यक्तिमा निर्भर हुन्छ। के यो चरम मूर्खता होइन? के कुशल वक्ता, वाक्पटु, र तीक्ष्ण बुद्धि भएका मानिसहरू सोझा अभिप्रायहरू भएका मानिसहरू हुन्? यदि तैँले तिनीहरूसँग व्यवहार गरेको वा तिनीहरूलाई होसियारीपूर्वक नियालेको छैनस् भने, तँलाई थाहा हुनेछैन। जब तैँले तिनीहरूसँग व्यवहार गर्छस् र मामलाहरू सम्हाल्छस्, तिनीहरूले बोल्ने कुरा तिनीहरूको कार्यसँग मेल खान्छ कि खाँदैन भन्ने मात्र हेर्। यसलाई एउटा घटनामार्फत जाँच्न सकिन्छ। भनौँ, उदाहरणका लागि, तैँले वस्तुहरू सारिरहेको छस्। तिनीहरूले यो देख्दा, तँलाई सहयोग गर्नेछैनन्। तैँले काम सक्काइसकेपछि मात्र तिनीहरूले आएर यसो भन्नेछन्, “यस्तो थकाइलाग्दो काम तिमीले आफै कसरी गर्न सकेको? मलाई भनेको मात्रै भए, म जतिसुकै व्यस्त भए पनि, सहयोग गरिहाल्थेँ नि। तिमी निकै थकित देखिन्छौ। म पछि तिम्रा लागि खाना पकाइदिन्छु, आज तिमीले पकाउनुपर्दैन।” त्यसो भनेपछि, तिनीहरू हराउँछन्। तँ अत्यन्तै थकित हुन्छन् र तैपनि तैँले अझै पनि खाना पकाउनुपर्ने हुन्छ। अनि एकपटक तैँले खाना पकाइसकेपछि, तिनीहरू खान आइपुग्छन् र यस्तो समेत भन्छन्, “तिमीले खान पकाउन सुरु गर्नै लाग्दा मलाई किन नबोलाएको? तिमी पूरै थकित छौ र तैपनि तिमी अझै पनि मेरा लागि खाना पकाउँदैछौ—त्यो कसरी सही भयो र? अब तिमीले पकाइसकेकाले, म खाइदिन्छु। म अर्को भोजन पकाउँछु, र भविष्यमा कुनै काम गर्नुपर्ने बेला मलाई यसो आवाज दिनु।” तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्न यो एउटा घटना पर्याप्त हुन्छ। तिनीहरू निकै चतुर वक्ता, तीक्ष्ण बुद्धिका हुन्छन्, र के बोल्ने भनेर तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ। तिनीहरूलाई परिस्थिति उपयुक्त व्यवहार कसरी गर्ने भनी आउँछ, र तिनीहरू जहिले पनि कर्ण-प्रिय कुराहरू बोल्ने मात्र गर्छन्, कहिल्यै पनि कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरू भर पर्दा हुन्छन्? यदि तैँले तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरको साधारण मामलाहरू सम्हाल्न आग्रह गर्छस् भने, के तिनीहरूले त्यसका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्न सक्छन् त? के तिनीहरूले मण्डलीको इज्जत कायम राख्न र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको हिफाजतको सुरक्षा गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) के परमेश्वरको घरको सम्पत्ति र त्यसका सबै हितहरू तिनीहरूको पहिलो प्राथमिकता हो? पटक्कै होइन। झुटा अगुवाहरूका आँखा र मन यस्ता सजिलै पत्ता लगाउन सकिने समस्याहरूप्रति अन्धा हुन्छन्, तिनीहरूले ती देख्न नै सक्दैनन्। बरु, तिनीहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बोल्न सक्छन्। परमेश्वरले कसलाई प्रेम गर्नुहुन्छ र कसलाई प्रेम गर्नुहुन्न, कसले सत्यतालाई प्रेम गर्छ र कसले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, व्यक्तिको परमेश्वरमाथिको आस्थामा जग हुनुको अर्थ के हो र कस्ता प्रकारका मानिसहरूको कुनै जग हुँदैन, कस्ता प्रकारका मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा बफादार हुन्छन् र कस्ता प्रकारका मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा बफादार हुँदैनन्—तिनीहरू यी कुराहरूबारे व्यावहारिक र तर्कसङ्गत तरिकाले बोल्छन्, र तिनीहरूले ती कुरा साँच्चै बुझे झैँ देखिन्छ, तर त्यो सब रित्तो बोली र धर्मसिद्धान्तहरू हुन्छन्। जब पनि तिनीहरूलाई मानिसहरू खुट्टयाउन आग्रह गरिन्छ, तिनीहरूका आँखा र मन अन्धा हुन्छन्; मानिसहरूलाई कसरी छर्लङ्ग बुझ्ने भनेर तिनीहरूलाई आउँदै आउँदैन। तिनीहरूले यस्ता प्रकारका मानिसहरूसँग चाहे जति लामो समय अन्तरक्रिया गरे पनि, तिनीहरूले अझै उनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र उनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण कार्यहरू समेत खटाउँछन्।

झुटा अगुवाहरूले गलत मानिसहरू प्रयोग गर्नु पहिल्यै घिनलाग्दो कुरा हो, तैपनि तिनीहरूले झन् बढी घिनलाग्दा कुराहरू गरेर यस दुष्कर्ममा थप्छन्। भनौँ, उदाहरणका लागि, कि कुनै झुटो अगुवाले गलत व्यक्तिलाई प्रयोग गऱ्यो। यो व्यक्ति सुपरिवेक्षक हुन बिलकुलै उपयुक्त छैन र प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनका लागि उसले परमेश्वरको घरका मापदण्डहरू पुरा गर्दैन। तैपनि झुटो अगुवाले उसलाई प्रयोग गर्नमा जोड गर्छ र यस्तो विश्वास गर्दै, यस व्यक्तिको कामलाई कहिल्यै निरीक्षण गर्दैन, “आफूले प्रयोग गरेकालाई शङ्का नगर्नु र शङ्का गरेकालाई प्रयोग नगर्नु। मैले तिमीलाई छनोट गरेर प्रवर्द्धन गरेकोले, तिमीले यो काम राम्ररी गर्न सक्नेछौ, त्यसैले केवल अघि बढेर आफूलाई जसरी उचित लाग्छ, त्यसरी काम गर। तिमीले चाहे जे गरे पनि म तिमीलाई समर्थन गर्नेछु, र कसैले यसमा विरोध जनाउनुको कुनै तुक हुँदैन!” उसले गलत व्यक्ति प्रयोग गऱ्यो, र तैपनि उसले अन्तिम सम्म नै आफ्नो गल्तीलाई रहिरहन दियो—उसले आफूमा त्यति विश्वास गर्छ। झुटा अगुवाहरू सबै अन्धा हुन्छन्। तिनीहरूले कुनै समस्या देख्न सक्दैनन्, कुन मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू वा अविश्वासीहरू हुन् भनेर खुट्टयाउन सक्दैन, र मण्डलीको काममा चाहे जसले बाधा दिए वा अवरोध पुऱ्याए पनि, तिनीहरूलाई त्यसबारे कुनै सचेतना हुँदैन, र तिनीहरूले अन्योलमा परेका मानिसहरूलाई महत्त्वपूर्ण कार्यमा समेत खटाउँछन्। झुटा अगुवाहरूले, आफूले प्रवर्द्धन गरेका जोसुकैलाई निकै भरोसा गर्छन्, निश्चिन्त रूपमा तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण काम सुम्पन्छन्। नतिजा स्वरूप, ती मानिसहरूले मण्डलीको काम बिगार्छन्, गम्भीर रूपमा सुसमाचारको प्रचारलाई असर गर्छन् र परमेश्वरको घरका हितहरूलाई हानि पुऱ्याउँछन्। झुटा अगुवाहरूले तिनीहरूलाई यसबारे केही थाहा नभएको ढोँग समेत गर्छन्। माथिले तिनीहरूलाई यसो सोध्छन्, “तिमीले प्रवर्द्धन गरेको त्यो व्यक्तिले आफ्नो काममा कस्तो गरिरहेको छ? के ऊ यो काम निर्वाह गर्न उपयुक्त छ? के उसले मण्डलीको कामको र परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गरिरहेको छ? निर्णायक क्षणहरूमा, उसले आफ्नो सुरक्षा गर्नेछ कि मण्डलीको कामको प्रतिरक्षा गर्नेछ?” यो झुटा अगुवाहरूले यस्तो प्रतिक्रिया दिन्छन्: “उसले मण्डलीको कामको प्रतिरक्षा गर्ने कसम खाएको छ। त्यसबाहेक, उसले परमेश्वरमा २० वर्ष विश्वासदेखि गरेको छ, उसले कसरी आफ्नै सुरक्षा गरेर परमेश्वरको घरका हितहरूलाई घात गर्न सक्थ्यो र? उसले सम्भवतः परमेश्वरको घरका हितहरूको नै प्रतिरक्षा गर्नेछ।” माथिले प्रतिक्रिया जनाउँछन्: “के तिमीले भनेको कुरा सही छ? के तिमीले उसको काम निरीक्षण गरेका छौ?” यी झुटा अगुवाहरूले यस्तो जबाफ दिन्छन्, “मैले उसको काम निरीक्षण गरेको त छैन, तर मैले उसलाई आफ्नो स्वार्थहरूको प्रतिरक्षा नगर्नु, र उसले मण्डलीको कामको प्रतिरक्षा गर्नुपर्छ भनेर भनेको छु, र उसले त्यसो गर्ने वाचा गरेको थियो।” त्यस व्यक्तिले उसलाई वाचा गर्नुको के फाइदा? त्यस व्यक्तिले परमेश्वरसामु खाएको कसम त पूरा गर्न सक्दैन। के उसले, त्यस व्यक्तिले उसलाई केवल वाचा गऱ्यो भन्दैमा, ऊ भर पर्दो छ भन्ने सोच्छ? के उसले वाचा गरेको कुरा निश्चित रूपमा नै गर्न सक्छ? यी झुटा अगुवाहरूले त्यस व्यक्तिको काम निरीक्षण नगरेका हुनाले, ऊ परमेश्वरको घरका हितहरूको प्रतिरक्षा गर्ने व्यक्ति हो भनेर तिनीहरूलाई कसरी थाहा हुन्छ? तिनीहरूले किन ऊमाथि त्यति धेरै विश्वास गर्छन्? के त्यस्ता झुटा अगुवाहरू बदमास होइनन्? गलत व्यक्तिलाई प्रयोग गरेर, तिनीहरूले ठूलो गल्ती गरिसकेका हुन्छन्, र त्यसपछि यस व्यक्तिको कामका बारेमा कहिले पनि सोधपुछ, अनुसन्धान, वा निगरानी नगरेर, र त्यसको सुपरिवेक्षण वा अवलोकन नगरेर तिनीहरूले आफ्‍नो गल्ती अझै बढाउँछन्। तिनीहरू केवल यस व्यक्तिले जथाभाबी काम गरेको र दुष्कर्म गरेको सहिरहन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यसरी नै काम गर्छन्। जब कुनै कामका विषयवस्तुमा मानिसहरूको कमी हुन्छ, तब झूटा अगुवाहरूले खुसीसाथ कसैलाई त्यसको जिम्मेवारी लिने प्रबन्ध मिलाउँछन् र त्यसपछि त कामै सकिन्छ; तिनीहरूले कामको निरीक्षण कहिल्यै गर्दैनन्, वा त्यस व्यक्तिसँग अन्तरक्रिया गर्न, उसलाई अवलोकन गर्न, र ऊबारे अझै बढी कुरा पत्ता लगाउन वास्तवमै कार्यस्थलमा जाने गर्दैनन्। कतिपय ठाउँमा तिनीहरूलाई भेट्ने र तिनीहरूसँग समय बिताउने वातावरण हुँदैन, तर ती अगुवाहरूले त्यस व्यक्तिको कामबारे सोधखोज गर्नुपर्छ, र उसले के गरिरहेको छ, र कसरी गरिरहेको छ भनेर अप्रतक्ष्य प्रश्नहरू सोध्नुपर्छ—तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा तिनीहरूको नजिकको कसैलाई सोध्न सक्छन्। के यसो गर्न सकिँदैन? तर झूटा अगुवाहरूले कुनै प्रश्‍न सोध्ने वास्ता नै गर्दैनन्, तिनीहरू यति ढुक्‍क हुन्छन्। तिनीहरूको काममा, तिनीहरू केवल भेला आयोजना गरेर धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्ने मात्र गर्छन्, र भेला सकिएपछि र कामको प्रबन्ध भएपछि, तिनीहरूले अरू केही गर्दैनन्; तिनीहरू आफूले छनौट गरेको व्यक्तिले वास्तविक काम गर्न सक्छ कि सक्दैन भनेर अनुगमन गर्न वा पत्ता लगाउन जाँदैनन्। सुरुमा, तिनीहरूले त्यो व्यक्तिलाई बुझेका थिएनन्, तर उसको क्षमता, अनि सतही प्रकटीकरण र जोसका आधारमा, तिनीहरूलाई त्यो व्यक्ति यो कामका लागि उपयुक्त भए झैँ महसुस भयो अनि तिनीहरूले उसलाई प्रयोग गरे—यसमा कुनै गल्ती छैन, किनकि मानिसहरू कस्ता भएर निस्किन्छन् भनेर कसैलाई थाहा हुँदैन। तर तिनीहरूको प्रवर्धन गरेपछि, के ती अगुवाहरूले, उसले वास्तविक काम गर्छ कि गर्दैन, उसले कसरी काम गर्छ, र ऊ लापरवाह, ठग, वा अल्छे भएको छ कि छैन भनेर अनुगमन गर्ने र हेर्ने गर्नुपर्दैन र? तिनीहरूले गरिरहेका हुनुपर्ने काम यही हो, तर तिनीहरूले यी मध्ये कुनै पनि गर्दैनन्, तिनीहरूले कुनै जिम्‍मेवारी लिँदैनन्। तिनीहरू झुटा अगुवाहरू हुन्, र तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ रहटाइनुपर्छ।

झुटा अगुवाहरूले एउटा गम्भीर गल्ती गर्छन्, जुन के हो भने, तिनीहरूले मानिसहरूको प्रवर्द्धन गरेपछि, उनीहरूलाई काम बुझाउँछन्, त्यसपछि अलिकति धर्मसिद्धान्त फलाक्छन्, अलिकति प्रोत्साहनका शब्दहरू भन्छन् अनि त्यत्तिमै छोडिदिन्छन्, कहिल्यै पनि अनुगमन गर्ने वा निश्चित कार्यहरूमा संलग्न हुने गर्दैनन्। यदि तिनीहरूले तिनीहरूको क्षमता कमजोर छ र तिनीहरू मानिसहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन् भन्छन् भने, तिनीहरूले अनुगमन गर्न र विशिष्ट कार्यहरू कसरी अघि बढिरहेका छन् भनेर पत्ता लगाउन सक्थे, र परिस्थितिलाई पूर्ण रूपमा सम्हाल्न सक्थे। तर, झुटा अगुवाहरूले अनुगमन गर्ने र काम कसरी अघि बढिरहेको छ भनेर पत्ता लगाउने गर्दैनन्। उदाहरणका लागि, पुस्तकहरू छाप्ने कार्य लिऊँ, जुन एउटा विशिष्ट काम हो। झुटो अगुवाले कुनै व्यक्तिलाई यस कामको प्रभारीका रूपमा खटायो, तर छ महिनामा एक पटक पनि उसको अनुगमन गरेन। नतिजा स्वरूप, छ महिनापछि, छापिएका सबै पुस्तकहरू त्रुटिपूर्ण निस्किए—कस्तो बिजोग! झुटा अगुवाहरू यस्तै नै हुन्छन्—तिनीहरू कुनै निश्चित काम गर्दै गर्दैनन्। तैँले पुस्तक छाप्ने प्रबन्ध गरिरहेको छस् भने तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले सुरुमा उपयुक्त सुपरिवेक्षक तोक्नुपर्छ, अनि उसले त्यो कार्य कति राम्ररी गरिरहेको छ, र उसले त्यो बिगारी पो रहेको छ कि भनेर सुपरिवेक्षण र अनुगमन गर्नुपर्छ। तैँले कामको सुपरिवेक्षण र अनुगमन गर्नुपर्छ, र कुनै समस्या पत्ता लागेमा सीधै समाधान गर्नुपर्छ—यसले मात्र कुनै समस्या देखा नपर्ने सुनिश्चित गर्न सक्छ। तर झुटा अगुवाहरूले यो गर्दैनन्। तिनीहरू सोच्छन् कि तिनीहरूको जिम्मेवारी भनेको केवल मानिसहरूलाई धर्मसिद्धान्तहरू फलाक्नु, र तिनीहरूलाई धर्मसिद्धान्तहरू बुझ्ने तुल्याउनु हो, अनि मानिसहरूले धर्मसिद्धान्तहरू बुझेसम्म, समस्याहरू समाधान गर्न सकिन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूले धर्मसिद्धान्तहरू फलाक्ने र नाराहरू चिच्याउने कार्यमा मात्र ध्यान दिन्छन्, र निश्चित कार्यहरूमा संलग्न हुँदैनन्। जहाँसम्म झुटा अगुवाहरूको कुरा छ, तिनीहरूले सोच्छन् कि निश्चित कार्यहरूमा संलग्न हुनु तिनीहरूको मामला होइन, र यो त तिनीहरूभन्दा मुनिका मानिसहरूको चासो हुनुपर्ने हो। त्यसोभए, तिनीहरू आफैले चाहिँ के गर्छन् त? तिनीहरूले उच्च ठाउँबाट समग्र परिस्थितिमा हैकम चलाउँछन् र प्रभावहीन अधिकारी बन्छन्। काम जेसुकै भए पनि, तिनीहरू त्यसमा उपस्थित वा संलग्न हुँदैनन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई धर्मसिद्धान्त भनेपछि, यदि तिनीहरूलाई मामलाको विवरण वा निश्चित मार्गबारे सोधियो भने, तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, “यो निश्चित काम तिमीहरूमै निर्भर छ, म यो कुरा बुझ्दिनँ।” त्यसकारण, तिनीहरूलाई ऊमुनिका मानिसहरूले काम कसरी गरिरहेका छन् भन्ने थाहा नै हुँदैन। सुपरिवेक्षक दक्ष र समर्थ छ कि छैन, वा उसको मानवता कस्तो छ, वा ऊ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति हो कि होइन, वा ऊ कर्तव्य पूरा गर्नमा जिम्मेवार छ कि छैन, वा ऊ लापरवाह छ या खराब कार्यहरू गर्दै जथाभाबी दौडिन्छ कि, वा काममा ढिलाइ भएका छन् कि छैनन्, र इत्यादि कुरा आउँदा—झुटा अगुवाहरूलाई यो कुनै कुराबारे थाहा हुँदैन, तिनीहरू गैर-विश्वासी, कलम चलाउने अधिकारीहरूजस्तै, कुनै वास्तविक काम नगरी हिँडडुल मात्रै गर्छन्। झुटा अगुवाहरू काम गर्ने मण्डलीमा, कतिपय सुपरिवेक्षकहरूले काम ठप्प पार्दा, वा कतिपय सुपरिवेक्षकहरूले आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापना गरिरहँदा, वा कतिपय सुपरिवेक्षकहरू आफ्ना उचित कर्तव्यहरूमा संलग्न नभई, बरु खान-पान गर्दै र रमाउँदै दिन बिताउँदा, झुटा अगुवाहरूले थाहा नै पाउँदैनन्, र कतिपय सुपरिवेक्षकहरूको क्षमता निकै कमजोर हुँदा, बुझाइ विकृत हुँदा, र उनीहरूले बिलकुलै काम गर्न नसक्दा, त्यसलाई बेवास्ता समेत गरिदिन्छन्। त्यस्ता झुटा अगुवाहरू केवल खोक्रा बोक्रा हुन्, तिनीहरू नाम मात्रका अगुवाहरू हुन्, र तिनीहरूले अगुवाले गर्नुपर्ने कुनै सार्थक काम गर्दैनन्। सतहमा, यी झुटा अगुवाहरू निकै शिष्ट देखिन्छन्। तिनीहरूले कामको हरेक विषयवस्तुका लागि सुपरिवेक्षक खटाउँछन्, ती मानिसहरूलाई बेला-बेला भेलाका लागि जम्मा गर्छन्, र बाकीँ समय आत्मिक भक्तिमा संलग्न हुँदै, प्रार्थना गर्दै, परमेश्वरका वचनहरू पढ्दै, प्रवचनहरू सुन्दै, भजनहरू सिक्दै, र आफ्नै भजनहरू लेख्दै बिताउँछन्। कतिपय झुटा अगुवाहरू हप्ताभर आफ्नो कोठाबाट समेत निस्किँदैनन्। यस्ता झुटा अगुवाहरू पनि छन् जो अनलाइन भेला गर्ने बाहेक केही गर्दैनन्, परिस्थिति बुझ्नका लागि कार्यस्थलहरूमा कहिल्यै जाँदैनन्। दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले लामो-लामो अवधिसम्म तिनीहरूलाई व्यक्तिगत रूपमा देख्दैनन्, र ती झुटा अगुवाहरूका जीवन अनुभवहरू वा कद कस्ता छन् भन्नेबारे उनीहरूलाई केही थाहा हुँदैन। भेलाका अवधिमा, झुटा अगुवाहरूले केही साधारण मामलाहरूमात्र सम्हाल्छन्, तर हरेक सुपरिवेक्षकले विशिष्ट रूपमा के गरिरहेको छ, र उनीहरूले प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरेका मानिसहरू दिइएको कामका लागि उपयुक्त छन् कि छैनन्, वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यप्रति उनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो छ, वा उनीहरू आफ्नो काममा ध्यानपूर्ण र लगनशील छन् कि छैनन्, वा तिनीहरू नकारात्मक र लापरवाह छन् कि, वा यी मानिसहरूले सही मार्ग पछ्याइरहेका छन् कि छैनन्, वा तिनीहरू सही मानिस हुन् कि होइनन् भन्ने, यी कुनै पनि मामलाहरूबारे झुटा अगुवाहरूले वास्ता वा सोधपुछ गर्ने गर्दैनन्, र तीबारे जान्न पनि चाहँदैनन्। के यो समस्याको प्रकृति गम्भीर छैन र? (छ।)

परमेश्वरको घरलाई निश्चित पेसागत क्षेत्र बुझ्ने र निश्चित सीप भएका केही प्रतिभावान् मानिसहरूको आवश्यकता हुन्छ, र त्यसले यी मानिसहरूले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य पूरा गर्न सकून् भनेर तिनीहरूलाई ती पेसाहरू अध्ययन गर्नका लागि जगेर्ना गर्छ। तिमीहरूलाई, झुटा अगुवाहरूले कस्ता प्रकारका मानिसहरू भेट्टाउँछन् जस्तो लाग्छ? तिनीहरूले, विश्वविद्यालय गएका र आफ्ना आमाबाबुलाई पछ्याएर परमेश्वरमा विश्वास गरेका युवाहरू सबैलाई सँगै भेला गर्छन्, र को कुशल वक्ता छ र कसलाई ध्यानको केन्द्र हुन मन पर्छ भनी हेर्छन्, र तिनीहरूलाई यसो भन्छन्, “परमेश्वरको घरले तिमीहरूको जगेर्ना गर्न चाहन्छ; तिमीहरू आरक्षित सेना र नयाँ बल हौ।” त्यसपछि, तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्न खटाउँछन्। वास्तवमा, यी मानिसहरूले कहिल्यै कर्तव्य निर्वाह गरेका हुँदैनन्, उनीहरूमा विविध प्रकारका अनुभवको अभाव हुन्छ, र उनीहरूले कहिँ-कतै सत्यता बुझ्दैनन्। तर झुटा अगुवाहरूले उनीहरूलाई निगाह गर्छन् र मन पराउँछन्, त्यसैले उनीहरूको जगेर्ना गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई उनीहरूको विशेषज्ञताका आधारमा उनीहरू जे सिक्न उपयुक्त छन्, तिनै कर्तव्य पुरा गर्न खटाउँछन्; कतिपयलाई लेखन-पठनका काममा खटाइन्छ, कतिपयलाई चलचित्र निर्माणमा खटाइन्छ, कतिपयलाई भिडियोहरू बनाउन खटाइन्छ, र कतिपयलाई अभिनेता बन्न खटाइन्छ। झुटा अगुवाहरूका निम्ति, यी मानिसहरूसँग पूरा गर्नका लागि कर्तव्य भएसम्म, त्यो पर्याप्त हुन्छ। झुटा अगुवाहरूले यी मानिसहरूले सत्यता प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन् वा उनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्छन् कि सक्दैनन्, या यी मानिसहरूले के पछ्याइरहेका छन् वा उनीहरूका उद्देश्यहरू के हुन् भन्ने पनि हेर्दैनन्। अन्त्यमा के हुन्छ? यीमध्ये कतिपय मानिसहरू हटाइन्छन्। किनकि उनीहरू उच्छृङ्खल र अनियन्त्रित हुन्छन्, अनि उनीहरूले सांसारिक प्रचलनहरू पछ्याउँछन्, र पहिरनहरू लगाएर र अरूसँग लसपस गरेर नै दिन बिताउँछन्, र उनीहरूले कुनै पनि नियम बुझ्दैनन् वा उनीहरूमा शिष्टाचार पटक्कै हुँदैन—यो स्पष्ट छ कि उनीहरू अविश्वासी र गैर-विश्वासी हुन्। उनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा उचित काममा संलग्न हुँदैनन्, र उनीहरूले सबै कुरा लापरवाह रूपमा गर्छन्, तर झुटा अगुवाहरूले यो बिलकुलै देख्न सक्दैनन्। के झुटा अगुवाहरू आँखाका अन्धा हुँदैनन् त? (हुन्छन्।) यो आँखाको अन्धोपनको कारण के हो? के झुटा अगुवाहरू मनका अन्धा भएकाले होइन र? आँखाको अन्धो हुनु र मनको अन्धो हुनु झुटा अगुवाहरूका दुई चरित्र हुन्। तिनीहरूका आँखा पूर्णतः खुला भए पनि, झुटा अगुवाहरूले कुनै पनि कुरा बुझ्न वा कसैलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्—अर्थात्, तिनीहरूका आँखा अन्धा हुन्छन्। तिनीहरूको मनमा, तिनीहरूसँग कुनै पनि व्यक्ति वा कामकुराबारे भेद शक्ति वा विचार हुँदैन, र तिनीहरूले चाहे जे देखे पनि, तिनीहरूसँग सही र गलत छुट्टयाउने क्षमता हुँदैन, र तिनीहरूमा कुनै मनोवृत्ति, कुनै राय र कुनै परिभाषा हुँदैन—यो मनको अन्धो हुनुको एउटा गम्भीर अवस्था हो। झुटा अगुवाहरू सबै जना, वर्षौँदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका र बारम्बार प्रवचनहरू सुन्ने मानिसहरू हुन्, त्यसोभए, तिनीहरूले ती अविश्वासीहरूलाई किन चिन्न सक्दैनन् त? झुटा अगुवाहरू कमजोर क्षमताका हुन्छन्, तिनीहरू सत्यता बुझ्न असक्षम हुन्छन्, र तिनीहरूले चाहे जति सत्यताहरू सुने पनि, त्यो व्यर्थ हुन्छ, र तिनीहरूले ती बुझ्दैनन् भन्ने कुराको थप प्रमाण हो यो। तिनीहरू आँखाका र मनका अन्धा हुन्छन्, र मानिसहरूलाई खुट्टयाउन पूर्ण रूपमा असक्षम हुन्छन्। तिनीहरू कसरी मण्डलीमा अगुवा वा सेवकहरू हुन उपयुक्त हुन सक्थे र? तिनीहरू, असल वक्ताहरू प्रतिभावान् मानिसहरू हुन्, र गाउन र नाच्न सक्ने मानिसहरू पनि प्रतिभावान् व्यक्तिहरू हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्; तिनीहरूले चस्मा लगाएका वा विश्वविद्यालय पुगेर आएका मानिसहरू देख्दा, उनीहरूलाई प्रतिभावान् व्यक्तिहरू भन्ठान्छन्, र समाजमा हैसियत भएका मानिसहरू, धनी मानिसहरू, व्यापार गर्न जान्ने र छली अभ्यासमा संलग्न हुने मानिसहरू, अनि समाजमा कुनै प्रकारको महत्त्वपूर्ण काम गर्ने मानिसहरू देख्दा, झुटा अगुवाहरूले उनीहरूलाई प्रतिभावान् व्यक्तिहरू भन्ठान्छन्। परमेश्वरको घरले यस्ता प्रकारका मानिसहरूको जगेर्ना गर्नुपर्छ भन्ने तिनीहरू विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले यी मानिसहरूको चरित्र वा परमेश्वरमाथिको विश्वासमा उनीहरूको जग छ कि छैन भनी हेर्दैनन्, र यी मानिसहरूले परमेश्वरलाई र सत्यतालाई व्यवहार गर्दा कस्तो मनोवृत्ति अपनाउँछन् भनेर त झनै हेर्दैनन्। तिनीहरूले मानिसहरूको सामाजिक हैसियत र पृष्ठभूमि मात्र हेर्छन्। के झुटा अगुवाहरूले मानिस र कामकुराहरूलाई यसरी हेर्नु हास्यास्पद कुरा होइन? झुटा अगुवाहरूले मानिस र कामकुराहरूलाई गैर-विश्वासीहरूले हेर्ने तरिकामा नै हेर्छन्—कामकुराहरूप्रति तिनीहरूको विचार गैर-विश्वासीहरूको विचार हो। झुटा अगुवाहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने र बुझ्ने मानिसहरू होइनन्, अनि तिनीहरूमा कुनै भेद शक्ति हुन्छ भनी पुष्टि गर्न यो पर्याप्त छ। के तिनीहरू अति सतही छैनन् र? तिनीहरू साँच्चै अन्धा छन्—अत्यन्तै अन्धा छन्!

विगतमा, मैले एउटा झुटो अगुवा भेटेको थिएँ जो मसँग कुराकानी गर्दा बोल्ने र हाँस्ने गर्थ्यो, तर मैले उसलाई कामका बारेमा सोध्ने बित्तिकै, ऊ भावशून्य भयो र वाल्ल परेर टोलायो, र उसले मैले भनेको कुनै पनि कुराको प्रतिक्रिया जनाएन। यस व्यक्तिको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ, त्यसैले उसलाई प्रयोग गर्न सकिँदैन। मैले उसलाई भनेको कुनै पनि कुरा उसले बुझेन र गर्न सकेन भन्ने कुरा आश्चर्यजनक छैन। मैले ऊसँग जे कुराका बारेमा कुरा गरे पनि, उसले यसो भनिरह्यो, “मैले केही दिन अघि भेला राखेँ र काम निरीक्षण गरेँ।” मैले भनेँ, “के भेला राख्नु बाहेक तिम्रो अरू कुनै कार्य छैन? मण्डलीमा कति धेरै काम गर्न बाँकी नै छ, गर्नलाई अरू कुनै कार्य किन खोज्दैनौ?” उसले भयो: “अगुवा वा सेवक हुनु भनेको त भेलाहरू राख्नु नै होइन र? भेला राख्नबाहेक अरू कुनै कार्य नै छैन, मलाई अरू कुनै कार्य गर्न नै आउँदैन!” यसले के देखाउँछ भने, उसले पद धारण गर्दा नै ऊ झुटो अगुवा बन्ने निर्धारित थियो, र उसले कुनै वास्तविक काम गर्न सक्दैन, किनकि उसको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ! अत्यन्तै कमजोर क्षमताले आँखाको अन्धोपन र मनको अन्धोपनमा डोऱ्याउँछ। आँखाको अन्धोपन भनेको के हो? त्यो भनेको, व्यक्तिले चाहे जे देखे पनि, उसले विशिष्ट समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्दैन, र त्यसैले उसका आँखा केही न कामका हुन्छन् भन्ने हो। मनको अन्धोपन भनेको के हो? त्यो भनेको, चाहे जे भए पनि, व्यक्ति, त्यस भित्र रहेको समस्याबारे अचेत र त्यसलाई बुझ्न असक्षम हुन्छ, र उसले समस्याको सार कहाँ छ भनेर देख्न सक्दैन भन्ने हो—मनको अन्धो हुनु भनेको यही हो। यदि कुनै व्यक्ति मनको अन्धो छ भने, ऊ पूर्णतः बरबाद हुन्छ। झुटा अगुवाहरू यसरी नै आँखाका र मनका आधा हुन्छन्। के तिमीहरूले, झुटा अगुवाहरूले यी वचनहरू सुन्दा, तिनीहरूलाई असहज महसुस हुन्छ भनी भन्नेथियौ? तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्, “मेरा आँखा ठुला नै छन्, तर उहाँ त म आँखाको अन्धो छु भन्नुहुन्छ; र मेरा मनमा असल अभिप्रायहरू नै छन्; तैपनि उहाँ त म मनको अन्धो छु भन्नुहुन्छ—उहाँको परिभाषा त्यति सही छैन, होइन र? मलाई केवल झुटो अगुवा नै किन नभनेको? म आँखाको र मनको अन्धो छु भनेर किन थप्नुपऱ्यो?” यदि मैले त्यसरी भनिनँ भने त, झुटा अगुवाहरूको क्षमताअनुसार मूल्याङ्कन गर्दा, के तिनीहरूले तिनीहरू कमजोर क्षमताका छन् भनेर महसुस गर्न सक्थे? (अहँ, सक्दैनथे।) के यी झुटा अगुवाहरू आँखा र मनका अन्ध हुन्छन् भन्दा, त्यसले मामलालाई एकदम सही रूपमा व्याख्या गर्दैन र? उदाहरणका लागि, भनौँ कि एउटा ख्रीष्ट-विरोधीले मण्डलीमा आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापना गरिरहेको छ। तर झुटो अगुवाले यसो भन्छ, “यो व्यक्ति निकै सक्षम छ। ऊ विश्वविद्यालयको प्राध्यापक हुने गर्थ्यो, र ऊ स्पष्ट, विधिगत, र सुव्यवस्थित अनि कुशल रूपमा बोल्छ। अझ बढी त के भने, दर्शक चाहे जति नै धेरै भए पनि, उसलाई मञ्चमा बोल्न डर लाग्दैन।” उसले उल्लेख गरेको व्यक्ति, आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापना गरिरहेको फरिसी हो भन्ने कुरा निकै स्पष्ट छ, तैपनि झुटो अगुवाले अझै पनि उसको प्रशंसा गर्छ। के त्यो मनको अन्धोपन होइन र? (हो।) यदि कसैले बेसुरा गाइरहेको छ र तैँले थाहा पाउँदैनस् भने, के त्यसलाई मनको अन्धोपन मान्न सकिन्छ? (अहँ।) त्यो क्षमताको मामला भन्दा पनि पेसागत मामला हो। तर यति धेरै सत्यता सुनिसकेपछि, झुटा अगुवाहरूले ख्रीष्ट-विरोधीहरूको वास्तविकता खुट्टयाउन समेत सक्दैनन्, र व्यक्तिको मानवता असल छ कि खराब भनेर पहिचान गर्न सक्दैनन्, वा कुनै व्यक्ति परमेश्वरको घरले गर्ने प्रवर्द्धन र जगेर्नाको उम्मेदवार हो कि होइन, वा कुनै व्यक्ति अविश्वासी हो कि उसले परमेश्वरमा निष्कपट रूपमा विश्वास गर्छ, अनि कुनै व्यक्ति आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा बफादार छ कि छैन भनेर पहिचान गर्न सक्दैनन्—त्यसोभए, तिनीहरूले यत्तिका वर्ष प्रवचनहरू सुनेर के प्राप्त गरेका हुन्छन् त? तिनीहरूले कुनै सत्यता प्राप्त गरेका हुँदैनन्, जसको अर्थ तिनीहरू अन्धा मूर्खहरू हुन्; अन्धा झुटा अगुवाहरू यस्तै नै हुन्छन्। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, एउटा अगुवाको मुख्य काम भनेको प्रवचन प्रचार गर्न सक्नु, र दुई-तीन घण्टासम्म प्रचार गर्नु, अनि उसले शब्द र सिद्धान्तहरू बोल्न, नाराहरू चिच्याउन, र मानिसहरू उत्तेजित गर्न सकेसम्म, ऊ मानक पूरा गर्ने अगुवा हो, उसले काम वहन गर्न सक्छ, ऊसँग सत्यता वास्तविकता छ, र परमेश्वर ऊसँग सन्तुष्ट हुनहुन्छ। यो कस्तो खालको तर्क हो? झुटा अगुवाहरूले सत्यता नबुझ्ने र तिनीहरू अत्यन्तै कमजोर क्षमताका, अनि आँखाका र मनका अन्धा हुने हुनाले, तिनीहरूसँग विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई खुट्टयाउने क्षमता पटक्कै हुँदैन, र तिनीहरूले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। त्यसोभए, के तिनीहरूले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई व्यावहारिक रूपमा प्रयोग गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) तिनीहरूको एउटै रणनीति हुन्छ: शिक्षक रहेकाहरूलाई प्रवचन प्रचार गर्न खटाइन्छ, वैदेशिक व्यापारमा संलग्न भएकाहरूलाई साधारण मामलाहरू सम्हाल्न खटाइन्छ, अङ्ग्रेजी बोल्न सक्नेहरूलाई अनुवादक हुन खटाइन्छ, र जो बोल्न कुशल अनि सहनशील छ उसलाई सुसमाचार प्रचार गर्न खटाइन्छ; डरपोकहरूलाई घरमै अनुभवात्मक गवाही लेख्न खटाइन्छ, आँटिला र अभिनय गर्न मन पराउनेलाई अभिनेताका रूपमा नियुक्त गरिन्छ, र अधिकारी बन्न चाहनेहरूलाई अगुवा वा कार्यकारीका रूपमा नियुक्त गरिन्छ। झुटा अगुवाहरूले मानिसहरूलाई यसरी नै प्रयोग गर्छन्, सिद्धान्तहरूको प्रयोग बिलकुलै नगरी।

झूटा अगुवाहरू जिम्मेवार रहेका कामको दायराभित्र, प्रायजसो केही मानिसहरू हुन्छन्, जसले साँच्चै सत्यता पछ्याउँछन् र बढुवा र जगेर्नाका मापदण्डहरू पूरा गर्छन् जसलाई पछाडि नै अड्काएर राखिन्छ। यीमध्ये कतिपय मानिसहरूले सुसमाचार प्रचार गर्छन्, र कतिपयलाई अतिथिसेवा कर्तव्यमा खटाइन्छ। तथ्य के हो भने तिनीहरू सबैमा क्षमता हुन्छ, र केही सत्यताहरू बुझ्छन्, साथै अगुवा र कामदारका रूपमा जगेर्ना गर्न लायक हुन्छन्, यति मात्र हो कि तिनीहरू शान देखाउन वा ध्यानको केन्द्रमा पर्न रुचाउँदैनन्। र तैपनि, झूटा अगुवाहरूले यी मानिसहरूलाई कुनै प्रकारको ध्यान दिँदैनन्। तिनीहरूले उनीहरूसँग सम्पर्क गर्ने वा उनीहरूबारे सोधपुछ गर्ने गर्दैनन्, साथै तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरका लागि प्रतिभाशाली मानिसहरूलाई कहिल्यै जगेर्ना गर्दैनन्। तिनीहरू, आफ्नै स्वार्थी चाहनाहरू पूरा गर्नका निम्ति, सधैँ आफ्नो खुसामद गर्नेहरूलाई जालमा पार्नमा मात्र केन्द्रित हुन्छन्। फलस्वरूप, साँचो रूपमा सत्यता पछ्याउने मानिसहरूले बढुवा वा जगेर्ना पाउँदैनन्, जबकि जो ध्यानको केन्द्र बन्‍न रुचाउँछन्, जो वाक्पटु छन्, जो मानिसहरूलाई चिल्लो घस्न जान्दछन्, र जो ख्याति, लाभ र हैसियत रुचाउँछन्—ती सबैले बढुवा पाउँछन्, साथै बाहिर समाजमा अधिकारी, संस्थाका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत रहेका, वा व्यवसाय व्यवस्थापन अध्ययन गरेकाहरूलाई समेत महत्त्वपूर्ण पदहरूमा खटाइन्छन्। ती मानिसहरू चाहे साँचो विश्‍वासी भए पनि या नभए पनि, वा तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मानिस भए पनि या नभए पनि, झूटा अगुवाहरू जिम्मेवार रहने कामको दायराभित्र बढुवा पाउने र प्रयोग हुने मानिसहरू तिनै हुन्। के यो मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुरूप प्रयोग गर्नु हो? के झूटा अगुवाहरूले यस्ता मानिसहरूलाई मात्रै बढुवा दिनु ठ्याक्कै गैरविश्‍वासी समाजजस्तो होइन र? झूटा अगुवाहरूले काम गरिरहेको अवधिमा, जसले कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा कामकुरा वास्तवमै फत्ते गर्न सक्छन्, जोसित इन्साफको भावना छ, र जो सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्—तिनीहरूले बढुवा वा जगेर्ना पाउँदैनन्, र तिनीहरूलाई तालिम का अवसरहरू पाउन कठिन हुन्छ। बरु, जो वाक्पटु छन्, जो शान देखाउन मन पराउँछन् र मानिसहरूलाई चिल्लो घस्न जान्दछन्, साथै जो ख्याति, लाभ, र हैसियत रुचाउँछन्, तिनीहरूलाई नै महत्त्वपूर्ण पदहरूमा खटाइन्छ। ती मानिसहरू निकै अक्कली भएझैँ देखिन्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरूमा कुनै बुझ्ने क्षमता हुँदैन, निकै खराब क्षमता र कमजोर मानवता हुन्छ, तिनीहरूले आफ्ना कर्तव्यप्रति कुनै वास्तविक बोझ वहन गर्दैनन्, र तिनीहरू पटक्कै जगेर्ना गर्न लायक छैनन्। तर, मण्डलीमा अगुवा र कामदारका पदहरू ओगट्ने तिनीहरू नै हुन्छन्। फलस्वरूप, मण्डलीको धेरैजसो काम समयमै सहज रूपमा सुरु हुन सक्दैन, वा कार्यप्रगति ढिलो हुन्छ, र परमेश्‍वरको घरका कामका प्रबन्धहरू कार्यान्वयन हुन अत्यन्तै लामो समय लाग्छ। झूटा अगुवाहरूले मानिसहरूलाई अनुचित रूपमा प्रयोग गरेर मण्डलीको काममा पारेका असर र ल्याएका परिणामहरू यिनै हुन्।

धेरैजसो झूटा अगुवाहरू कमजोर क्षमताका हुन्छन्। तिनीहरू वाक्पटु देखिए पनि, तिनीहरूमा सत्यता बुझ्ने क्षमता पटक्कै हुँदैन, यतिसम्म कि तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ नै हुँदैन। तिनीहरूको आँखा र मनका अन्धा हुन्छ, तिनीहरूले कुनै पनि मामलालाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन् र सत्यतालाई बिलकुलै बुझ्दैनन्, जुन आफैमा एउटा घातक समस्या हो। तिनीहरूसित, अर्को अझै गम्भीर समस्या हुन्छ, जुन के हो भने जब तिनीहरूले केही शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बुझेका र तिनमा निपुण भएका हुन्छन् र केही नाराहरू फलाक्न सक्छन्, तब तिनीहरूले आफूमा सत्यता वास्तविकता छ भन्ने ठान्छन्। त्यसकारण तिनीहरूले जुन सुकै काम गरेपनि र जोसुकैलाई प्रयोगमा ल्याउन रोजेपनि, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्दैनन्, र अरूसँग सङ्गति गर्दैनन्, अनि परमेश्‍वरको घरका कामका प्रबन्ध हरू र सिद्धान्तहरू त झनै पालना गर्दैनन्। तिनीहरूमा यति आत्मविश्‍वास हुन्छ कि, तिनीहरू सधैँ आफ्ना विचारहरू सही भएको भन्ठान्छन् र आफूलाई जे इच्छा लाग्यो त्यही गर्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरूले कुनै कठिनाइ वा असाधारण परिस्थिति सामना गर्दा, तिनीहरू अलमल्ल पर्छन्। यसका साथै, तिनीहरूले बारम्बार यो गलत विश्‍वास राख्छन् कि, तिनीहरूले धेरै वर्षदेखि परमेश्‍वरका घरमा काम गर्दै आएको र त्यहाँ अगुवाका रूपमा सेवा गरेको पर्याप्त अनुभव भएकाले, तिनीहरूलाई मण्डलीको काम कसरी सञ्चालन र विकास गर्ने भन्‍ने थाहा छ। तिनीहरूले यी कुराहरू बुझेजस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा, तिनीहरूलाई कुनै पनि काम गर्न बिलकुलै आउँदैन। तिनीहरू आफ्नै धारणा र कल्पनाहरू, तिनीहरूका अनुभव र दिनचर्याका साथै आफ्नै प्रावधानहरू पालना गरेर मनपरी रूपमा मण्डलीको काम गर्छन्। यसले मण्डलीका विभिन्‍न कामहरूमा अस्तव्यस्तता र अराजकता सिर्जना गर्छ, र तिनीहरूलाई कुनै वास्तविक नतिजाहरू निकाल्नबाट रोक्छ। यदि टोलीमा दुई-चार जना सत्यता बुझ्ने र केही वास्तविक काम गर्न सक्ने मानिसहरू छन् भने, तिनीहरूले त्यस टोलीको काममा सामान्यता कायम गर्न सक्छन्। तर, तिनीहरूको झूटो अगुवासँग यसको पटक्कै सम्बन्ध हुँदैन। काम राम्रोसँग सम्पन्‍न हुन सक्नुको कारण यो हो कि, टोलीमा केही असल मानिसहरू छन् जसले केही वास्तविक काम गर्न र कामलाई निरन्तरता दिन सक्छन्; यसको मतलब तिनीहरूको अगुवाले वास्तविक काम गरेको छ भन्‍ने होइन। केही यस्ता मानिसहरू प्रभारी नभए कुनै पनि काम पूरा गर्न सकिँदैन। झूटा अगुवाहरूले आफ्नो काम गर्न सक्दै सक्दैनन्, र तिनीहरूले कुनै प्रकारको भूमिकामा सेवा प्रदान गर्दैनन्। झूटा अगुवाहरूले किन मण्डलीको काम अस्तव्यस्त पार्छन्? पहिलो कारण यो हो कि झूटा अगुवाहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, समस्याहरू समाधान गर्नहेतु सत्यताबारे सङ्गति गर्न सक्दैनन्, र समस्याहरूलाई कसरी समाधान गर्ने भनी खोजी गर्दैनन्, फलस्वरूप, समस्याहरू थुप्रिँदै जान्छन् र मण्डलीको काम ठप्प हुन्छ। दोस्रो कारण के हो भने, झूटा अगुवाहरू अन्धा हुन्छन्, र तिनीहरू प्रतिभाशाली व्यक्तिहरू चिन्‍न सक्दैनन्। तिनीहरू समूह सुपरभाइजरका लागि उचित रूपमा कर्मचारी समायोजन गर्न सक्दैनन्, जसको नतिजा स्वरूप कतिपय काममा उचित प्रभारी व्यक्ति नै हुँदैन, र त्यो काम ठप्प हुन्छ। तेस्रो कारण यो हो कि झूटा अगुवाहरू ज्यादै नै अधिकारीहरूझैँ व्यवहार गर्छन्। तिनीहरू कामको पर्यवेक्षण गर्ने वा डोऱ्याइ दिने गर्दैनन्, र काममा जहाँ कमजोर कडी हुन्छ, त्यहाँ तिनीहरू सक्रिय रूपमा सहभागी हुने वा कामको निश्चित पक्षहरूमा मार्गदर्शन गर्ने गर्दैनन्। उदाहरणका लागि, मानौँ, कामका निश्चित विषयवस्तु गर्ने धेरै मानिसहरू खासै जग नभएका नयाँ विश्‍वासीहरू छन्, तिनीहरू सत्यता बुझ्दैनन्, कामको त्यो क्षेत्रसित खासै परिचित छैनन्, र तिनीहरूले कामका सिद्धान्तहरू खासै बोध गरेका छैनन्। कुनै झूटो अगुवाले, ऊ अन्धो भएका कारण, यी समस्याहरू देख्न सक्दैन। उसले के विश्वास गर्छ भने, यदि कसैले काम गरिरहेको छ भने ठिकै छ; काम राम्रोसँग गरिएको छ कि खराब तरिकाले भन्‍ने कुराले फरक पार्दैन। उसलाई थाहा हुँदैन कि मण्डलीको काममा जहाँ कुनै कमजोर कडी हुन्छ त्यहाँ उसले अनुगमन, निरीक्षण गर्नुपर्छ, डोऱ्याइ दिनुपर्छ, समस्याहरू समाधान गर्न ऊ आफै सहभागी हुनुपर्छ र आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्नेहरूले सत्यता बुझुञ्जेल, सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न र सही मार्गमा प्रवेश गर्न सकुञ्जेल, तिनीहरूलाई सहयोग गर्नुपर्छ। यो अवस्थामा मात्र उसले त्यति धेरै चिन्ता लिनुपर्दैन। झूटा अगुवाहरू यो तरिकाले काम गर्दैनन्। जब तिनीहरूले काम गर्ने मान्छे छ भन्ने देख्छन्, तिनीहरूले त्यसप्रति ध्यान दिन छोड्छन्। काम चाहे जसरी सुकै चलिरहेको भए पनि, तिनीहरूले कुनै सोधपुछ गर्दैनन्। काममा जहाँ कमजोर कडी हुन्छ, वा कमजोर क्षमता भएको कुनै पर्यवेक्षक हुन्छ, त्यहाँ तिनीहरू व्यक्तिगत रूपमा काममा मार्गदर्शन प्रदान गर्दैनन्, र काममा आफै सहभागी हुँदैनन्। अनि जब कुनै पर्यवेक्षक कार्य वहन गर्न सक्षम हुन्छ, तब झूटा अगुवाहरूले कामकुरा जाँच्ने वा डोऱ्याइ प्रदान गर्ने त झनै गर्दैनन्; तिनीहरूले त्यसलाई सहज रूपमा लिन्छन्, र कसैले कुनै समस्या रिपोर्ट गरे पनि, तिनीहरूले त्यसबारे सोध्दैनन्—तिनीहरूले सोध्नु आवश्यक नै छैन भन्ठान्छन्। झूटा अगुवाहरूले यी मध्ये कुनै पनि विशिष्ट काम गर्दैनन्। सारांशमा, झूटा अगुवाहरू पतित मानिसहरू हुन् जो अलिकति पनि वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले विश्‍वास गर्छन् कि, कुनै पनि काममा, जबसम्म काममा कोही प्रभारी व्यक्ति हुन्छ र सबै हातहरू जिम्मेवारी लिन उपस्थित नै हुन्छन्, तब कामकुरा सकिएको र पुरा भएको हुन्छ। तिनीहरू के सोच्छन् भने, तिनीहरूले गर्नुपर्ने भनेको बेलाबेलामा भेला राख्ने र कुनै समस्या उत्पन्‍न भएमा सोधपुछ गर्ने मात्र हो। यसरी काम गर्ने क्रममा, झूटा अगुवाहरू, अझै पनि आफूले राम्रो काम गरिरहेको विश्‍वास गर्छन् र आफैसँग निकै प्रसन्न हुन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “कुनै पनि काममा समस्याहरू छँदै छैनन्। सबै कर्मचारीहरू पूर्ण रूपमा व्यवस्थापित छन्, र पर्यवेक्षकहरू पनि ठाउँमै छन्। म यो काममा अति राम्रो छु, अति प्रतिभाशाली छु!” के यो लाजमर्दो कुरा होइन र? तिनीहरू आँखा र मनका यति अन्धा हुन्छन् कि तिनीहरूले कुनै गरिनुपर्ने काम देख्दैनन् र कुनै पनि समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्दैनन्। कतिपय ठाउँहरूमा, काम ठप्प हुन्छ, तैपनि तिनीहरू सन्तुष्ट हुन्छन् र सोच्छन्, “सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू जवान नै छन्, उनीहरू सबैमा तातो रगत छ। उनीहरूले अत्यन्तै ऊर्जावान् रूपमा आफ्ना कर्तव्यहरू सामना गर्छन्; उनीहरूले पक्कै पनि काम राम्रोसँग गर्न सक्छन्।” खासमा भन्‍नुपर्दा, यी जवान मानिसहरू कुनै पेशागत सीप नभएका नयाँ सिकारुहरू हुन्। काम गर्दै जाँदा, तिनीहरूले सिक्दै जानुपर्छ। तिनीहरूलाई अहिलेसम्म कुनै पनि काम गर्न आउँदैन भन्‍नु जायज नै हुन्छ: कतिपयले अलिअलि बुझ्न त बुझ्लान्, तर तिनीहरू विज्ञ होइनन्, र तिनीहरूले सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन्, र तिनीहरूले कुनै कार्य गर्दा, त्यसलाई बारम्बार सच्याउनु वा धेरैपटक फेरि सुरु देखि गर्नु समेत आवश्यक हुन्छ। कतिपय जवान मानिसहरू यस्ता पनि हुन्छन् जो तालिमप्राप्त हुँदैनन् र जसले काटछाँटको अनुभव गरेका हुँदैनन्। तिनीहरू अत्यन्तै फोहोरी र अकर्मण्य हुन्छन् र आरामको लोभ गर्छन्; तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता स्विकार्दैनन्, र अलिकति कष्ट भोग्दा तिनीहरू झर्किरहन्छन्। तिनीहरूमध्ये धेरैजसो आरामको लालसा गर्ने झाराटारुवा पतित मानिस हुन्। तैँले यस्ता जवान मानिसहरूसित सत्यताबारे बारम्बार सङ्गति गर्नैपर्छ, र अझ बढी तिनीहरूलाई काटछाँट गर्नैपर्छ। यी जवान मानिसहरूको प्रभार लिने र निगरानी गर्ने मान्छे हुनैपर्छ। कुनै अगुवा वा कामदारले तिनीहरूको कामको व्यक्तिगत जिम्मेवारी लिनैपर्छ र तिनीहरूलाई व्यक्तिगत सुपरिवेक्षण गर्नैपर्छ र डोऱ्याइ दिनैपर्छ। त्यसपछि मात्र तिनीहरूको काम अलि फलदायी हुन सक्छ। यदि अगुवा वा कामदारले कार्यस्थल छोड्यो र काममा हाजिर भएन वा त्यसबारे सोधपुछ गरे भने, यी मानिसहरू अव्यवस्थित हुनेछन्, र तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहले पटक्कै फल दिनेछैन। तैपनि झूटा अगुवाहरूमा यसबारे कुनै अन्तर्ज्ञान हुँदैन। तिनीहरूले सबैलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा, आज्ञाकारी र समर्पित मानिसहरूका रूपमा हेर्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले उनीहरूलाई निकै भरोसा गर्छन्, उनीहरूलाई कामहरूमा खटाउँछन् र त्यसपछि ध्यान दिनै छोड्छन्—झुटा अगुवाहरूको आँखा र मनको अन्धोपनको सर्वोत्कृष्ट उदाहरण यही हो। झूटा अगुवाहरूले सत्यता बिलकुलै बुझ्दैनन्, मामलाहरू प्रस्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्, र कुनै पनि समस्याहरू पत्ता लगाउन असक्षम हुन्छन्, तैपनि आफूले ठिकै गरिरहेको ठान्छन्। तिनीहरूले केका बारेमा सोचेर दिन कटाउँछन्? तिनीहरू कसरी अधिकारीझैँ व्यवहार गर्ने र हैसियतका फाइदाहरूको आनन्द कसरी उठाउने भन्‍नेबारे सोच्छन्। झूटा अगुवाहरूले, विचारहीन मानिसहरूलेझैँ, परमेश्‍वरका अभिप्रायहरूलाई कत्ति पनि ख्याल गर्दैनन्। तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरू परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई प्रशंसा गरोस् र बढुवा दियोस् भन्ने पर्खाइमा हुन्छन्। साँच्चै भन्‍नुपर्दा, तिनीहरूलाई लाज भन्‍ने कुरै थाहा हुँदैन।

झुटा अगुवाहरू आफ्ना कार्य गर्न पूर्ण रूपमा बेकार हुन्छन्, र तिनीहरूबारे प्रशंसनीय कुरा केही पनि हुँदैन। तिनीहरूले ठुलो परिदृश्यका सन्दर्भमा सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, विशिष्ट विस्तृत कामसँग सम्बन्धित सिद्धान्तहरू बोध गर्न त झनै सक्दैनन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूमा पेसागत दक्षताहरू प्रबल हुन्छ तर मानवता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, जबकि अरूमा मानवताका सन्दर्भमा कुनै समस्या हुँदैन, तर तिनीहरूको क्षमता र पेसागत दक्षता कमजोर हुन्छ। यी मानिसहरूलाई व्यावहारिक तरिकामा कसरी प्रयोग र बाँडफाँड गर्ने भन्ने कुरा आउँदा, झुटा अगुवाहरूलाई यी विशिष्ट र विस्तृत मामलाहरूबारे झनै थाहा हुँदैन। त्यसैले जब झुटा अगुवाहरूलाई, तिनीहरूले केही हदसम्म असल क्षमता भएको जगेर्ना गर्न मिल्ने कोही भेटेका छन् कि भनी सोधिन्छ, तिनीहरूले अहिलेसम्म कोही नभेटेको बताउँछन्। झुटा अगुवाहरू अत्यन्तै अन्धा हुन्छन्—तिनीहरूले कसरी कोही भेट्न सक्थे र? यदि तैँले तिनीहरूलाई फलानो बहिनी कस्ती छिन् भनेर सोधिस् भने, उनले देहगत सुख-सयलको लालच गर्छिन् भनेर तिनीहरूले भन्नेछन्; तिनीहरूलाई फलानो भाइ कस्ता छन् भनेर सोध्, अनि तिनीहरूले उनी बारम्बार नकारात्मक हुन्छन् भनी भन्नेछन्; तिनीहरूलाई अरू कोही कस्तो छ भनेर सोध्, र तिनीहरूले तँलाई त्यो व्यक्तिले लामो समयदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेको छैन र उसमा जग छैन भन्नेछन्। तिनीहरूका नजरमा, कोही पनि योग्य हुँदैन। तिनीहरूले अरू मानिसहरूका त्रुटिहरू, कमजोरीहरू र अपराधहरू मात्र हेर्छन्; तिनीहरू कुनै व्यक्तिले परमेश्वरको घरले गर्ने प्रवर्द्धन र जगेर्नाका सिद्धान्तहरू पूरा गर्छ कि गर्दैन, वा ऊ प्रवर्द्धन र जगेर्नाको असल उम्मेदवार हो कि होइन भनी पहिचान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले, को प्रवर्द्धन र जगेर्नाका लागि साँच्चै उपयुक्त छ भनी पहिचान गर्न सक्दैनन्, तर परमेश्वरको घरका माग र सिद्धान्तहरू पूरा नगर्नेलाई ठूलो जोस र द्रुत गतिका साथ प्रवर्द्धन गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीमा सबै समृद्ध महिलाहरू, धनाढ्य पुरुषहरू, र धनी परिवारका छोराछोरीहरू, साथै बाहिर संसारमा अधिकारीका रूपमा सेवा प्रदान गरेकाहरू, कुशल वक्ताहरू, र छलछाम गर्न जान्नेहरूको प्रवर्द्धन गर्छन्—खैर, तिनीहरूले बाहिरी संसारमा चिरपरिचित र विशिष्ट रहेका र ध्यानको केन्द्र बन्न मन पराउनेहरूको प्रवर्द्धन गर्छन्। तिनीहरू विश्वास गर्छन् कि यी मानिसहरू मात्र प्रतिभावान् हुन्छन्, अनि बुझ्ने क्षमता साँच्चै भएको र सत्यता स्विकार्न सक्ने एउटा व्यक्तिलाई पनि पहिचान गर्दैनन् वा उसको प्रवर्द्धन गर्दैनन्। झुटा अगुवाहरूलाई, परमेश्वरको घरका लागि एउटा, साँच्चै योग्य प्रतिभा प्रदान गर्नु आफूलाई चन्द्रमामा पुऱ्याउनु भन्दा पनि गाह्रो हुनेथियो। उदाहरणका लागि, भनौँ परमेश्वरको घरलाई हाल लेखन-पठन कामका लागि प्रतिभावान् व्यक्तिहरूको आवश्यकता छ—मण्डलीमा यस्तै प्रकारको एउटा व्यक्ति छ जो एउटा झुटो अगुवाको प्रभारमा छ, तर त्यो झुटो अगुवाले यस व्यक्तिको नाम अगाडि सार्दैन। जब त्यो झुटो अगुवालाई उसले त्यस व्यक्तिको प्रवर्द्धन र जगेर्ना किन नगरेको भनेर सोधिन्छ, उसले यसो भन्छ: “त्यो व्यक्ति विश्वविद्यालयमा हुँदा, दुई पटक व्यभिचारमा संलग्न भएको थियो, तर उसले विवाह गरिसकेपछि फेरि त्यसो गरेको छै। उसको प्रवर्द्धन गर्नुपर्छ कि पर्दैन भनेर मलाई थाहा नै भएन।” यो कस्तो प्रकारको वक्तव्य हो? के त्यो झुटो अगुवाले उसले प्रवर्द्धन गरेका समृद्ध र शक्तिशाली मानिसहरू कहिल्यै पनि व्यभिचारमा संलग्न भएका छैनन् भन्ने प्रत्याभूति दिन सक्छ? के ती मानिसहरूले झन् बढी त्यसो गर्दैनन् र? उसले त्योचाहिँ किन देख्दै देख्दैन? झुटा अगुवाहरू अति झुटा रूपमा आत्मिक हुन्छन्, आफूले केही सिद्धान्तहरू जानेको जताउँछन्, र प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनुपर्नेहरूलाई प्रवर्द्धन नगरेको औचित्य देखाउन बहानाहरू खोज्छन्। तिनीहरूका नजरमा, सबैजना तिनीहरूभन्दा निकृष्ट हुन्छन्। अन्तिममा के हुन्छ? के झुटा अगुवाहरूले प्रवर्द्धन गरेका “कुलीन” र “प्रतिभावान् मानिसहरू” दृढ रहेका हुन्छन्? हामी यी मानिसहरू निश्चित रूपमा नै असल मानिस होइनन् भनेर भनिरहेका छैनौँ। हामी मुख्य रूपमा के खुलासा गरिरहेका छौँ भने मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने झुटा अगुवाहरूको सिद्धान्त भनेको, सत्यतालाई मापका रूपमा प्रयोग नगरी, मानव धारणाहरूलाई प्रयोग गर्नु हो, र मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने तिनीहरूको सिद्धान्त भनेको, परमेश्वरको घरले माग गर्ने मानकहरू प्रयोग गर्नुको सट्टा। आफ्नै धारणा, कल्पना, र प्राथमिकताअनुसार, अनि पूर्ण रूपमा गैर-विश्वासीहरूको दृष्टिकोणअनुसार कार्य गर्नु हो। झुटा अगुवाहरू किन यसो गर्न सक्षम हुन्छन्? किनकि तिनीहरूले सत्यता वा परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्दैनन्, परमेश्वरको घरका मागहरू पूरा नै नगर्नेहरूको प्रवर्द्धन गर्न, उनीहरूको जगेर्नामा केन्द्रित हुन, र परमेश्वरको घरमा उनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण कार्यहरू सम्हाल्न दिन तिनीहरू सक्षम हुन्छन्। झुटा अगुवाहरूले गर्ने काम यस्तो हुन्छ। तिमीहरू वरपरका झुटा अगुवाहरूलाई हेर; के तिनीहरूले यसरी नै काम र मानिसहरूसँग व्यवहार गर्दैनन् र?

झुटा अगुवाहरूमा बारम्बार प्रकाश हुने एउटा निश्चित विचार हुन्छ: ज्ञान, हैसियत भएका, र बाहिरी संसारमा अधिकारीका रूपमा सेवा गरेकाहरू सबै प्रतिभावान् मानिसहरू हुन्, र त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेपछि परमेश्वरको घरले उनीहरूलाई जगेर्ना र प्रयोग गर्नुपर्छ भन्ने तिनीहरू सोच्छन्। तिनीहरू ती मानिसहरूलाई साँच्चै सम्मान र आराधना गर्छन्—तिनीहरूले उनीहरूलाई आफ्नै आफन्त र परिवारका सदस्य जस्तै व्यवहार समेत गर्छन्। जब तिनीहरूले ती मानिसहरूलाई अरूसँग परिचित गराउँछन्, तिनीहरूले प्रायः बाहिर संसारमा उनीहरू कुनै सङ्गठनका मालिक थिए, वा कुनै सरकारी विभागका अगुवा थिए, वा कुनै पत्रिकाका सम्पादक थिए, वा सामाजिक सुरक्षा विभागका कार्यकारी थिए, वा उनीहरू कति धनी छन् भन्नेबारे कुरा गर्छन्। झुटा अगुवाहरूले यस्ता मानिसहरूलाई निकै उच्च ठान्छन्। तिमीहरू के भन्छौ, के झुटा अगुवाहरूमा क्षमता हुन्छ? के तिनीहरू झुटो रूपमा आत्मिक हुने होइनन् र? झुटा अगुवाहरूले सोच्छन् कि यी मानिसहरू समाजमा प्रतिभावान् व्यक्तिहरू भएकाले, जब उनीहरू परमेश्वरको घरमा आउँछन्, त्यसले उनीहरूको जगेर्ना गर्नुपर्छ र उनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण भूमिका निभाउन दिनुपर्छ। के यो विचार सही हो? के यो सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप छ? यदि यी मानिसहरूले सत्यतालाई पटक्कै प्रेम गर्दैनन् भने, र उनीहरूसँग विवेक र समझ छैन भने, के परमेश्वरको घरले उनीहरूको जगेर्ना गर्न र उनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण भूमिका दिन सक्छ? उनीहरू जगेर्ना गरिन योग्य नै हुँदैनन्। उनीहरू गैर-विश्वासीहरूमाझ प्रतिभावान् थिए भन्ने तथ्यको अर्थ उनीहरू परमेश्वरको घरमा प्रतिभा भएका मानिसहरू हुन्छन् भन्ने हुँदैन, तर यी झुटा अगुवाहरूलाई अधिकारी बन्न मन पर्छ, र तिनीहरू अधिकारी रहेका मानिसहरूलाई विशिष्ट रूपमा आराधना गर्छन्। जब पनि तिनीहरूले बाहिर संसारमा अधिकारी रहेका वा हैसियत भएका मानिसहरू देख्छन्, तिनीहरू झुकेर चापलुसी गर्ने गर्छन् र उनीहरूसँग निकै चाकरी भावका साथ व्यवहार गर्छन्, दासहरूले आफ्नो मालिकलाई गर्ने व्यवहार जस्तै; तिनीहरू व्यग्रतापूर्वक उनीहरूलाई आमा वा बुबा, अथवा दिदी वा दाजु भन्न चाहन्छन्, र यी मानिसहरूलाई मण्डलीमा अगुवा वा सेवक हुन प्रवर्द्धन गरियोस् भन्ने कामना राख्छन्। मलाई भन, के यी मानिसहरू सत्यता पछ्याउनेहरू हुन्? के बाहिर संसारमा उनीहरूसँग अलिकति हैसियत हुनु र उनीहरूले अलिकति ख्यातिको आनन्द उठाउनुको अर्थ उनीहरू परमेश्वरको घरमा अगुवा वा सेवकका रूपमा सेवा प्रदान गर्न उपयुक्त छन् भन्ने हुन्छ? यदि उनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन् र उनीहरू अहङ्कारी र अभिमानी स्वभावहरूले भरिएका छन् भने, के तिनीहरू परमेश्वरका घरमा अगुवा वा सेवक हुन योग्य हुन्छन् त? के मानिसहरूको हैसियत र ख्यातिमा मात्र केन्द्रित भएर, अनि उनीहरूको चरित्रलाई बेवास्ता गरेर उनीहरूको प्रवर्द्धन गर्नु सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ त? के झुटा अगुवाहरूलाई, परमेश्वर कस्तो प्रकारका मानिसहरूलाई मन पराउनुहुन्छ, उहाँले कस्तो प्रकारका मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्नुहुन्छ भनी थाहा हुन्छ त? बारम्बार, परमेश्वरको घरको कामका प्रबन्धहरूले मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना तीन वटा मानकअनुरूप गर्नुपर्छ भनेर जोड दिएका छन्: पहिलो नम्बरमा, उनीहरूसँग मानवता, विवेक, र समझ हुनुपर्छ; दोस्रो नम्बरमा, उनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यता स्विकार्न सक्ने व्यक्ति हुनुपर्छ; र तेस्रो नम्बरमा, उनीहरूसँग निश्चित हदसम्मको क्षमता र काम गर्ने सक्षमता हुनुपर्छ। यी तीन मानकहरू पूरा गर्नेहरू मात्र प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिन सक्षम हुन्छन् अनि उम्मेदवार र अगुवा वा सेवक बन्न योग्य हुन्छन्। केवल क्षमता र प्रतिभा हुनु बिलकुलै पर्याप्त हुँदैन। सुरुमा चरित्र आउँछ, र दोस्रो, सत्यता स्विकार्न सक्नु अत्यावश्यक हुन्छ—यी दुई सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण मानकहरू हुन्। यदि सत्यतालाई प्रेम नगर्ने दुष्ट मानिसहरूको प्रवर्द्धन गरियो भने, नतिजाहरू विनाशकारी हुनेछन्, त्यसैले मानवता नभएकाहरूलाई प्रवर्द्धन गर्ने अनुमति बिलकुलै छैन। तर झुटा अगुवाहरूले परमेश्वरको घरका मागहरूलाई बेवास्ता गर्छन्। मानिसहरूलाई छनोट र प्रयोग गर्दा, तिनीहरू समाजमा त्यस व्यक्तिसँग हैसियत छ कि छैन, उसको पृष्ठभूमि र पद के हो, उसले उच्च शिक्षा प्राप्त गरेको छ कि छैन, र समाजमा उसको हैसियत कति उच्च छ भन्ने कुराहरूमा सधैँ केन्द्रित हुन्छन्—मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दा तिनीहरू केन्द्रित हुने पक्षहरू यिनै हुन्। के यो परमेश्वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ? के यो परमेश्वरका वचनहरूको सत्यताअनुरूप हुन्छ? समाजमा हैसियत भएका ती मानिसहरू को हुन्? उनीहरू सबै, कुनै पनि माध्यमले शक्ति र हैसियतका लागि लडाई गर्ने मानिसहरू हुन्, र उनीहरू शैतानको वर्गमा पर्छन् भनेर भन्न सकिन्छ। यदि परमेश्वरको घरमा उनीहरूले शक्ति चलाए भने, के परमेश्वरको घर अझै पनि परमेश्वरको मण्डली हुनेथियो? झुटा अगुवाहरूले शैतानको वर्गमा पर्ने मानिसहरूलाई अगुवा बन्नका लागि प्रवर्द्धन गर्नुको उद्देश्य के हो? के त्यसरी कार्य गर्नु, परमेश्वरको घरको, मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने कार्यको सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ? के यो खुलेआम मण्डलीका काममा बाधा दिनु र क्षति पुऱ्याउनु होइन? झुटा अगुवाहरूले गर्ने, मानिसहरूको सिद्धान्तविहीन प्रवर्द्धन र जगेर्नाले नै मण्डलीको काममा सबैभन्दा बढी बाधा दिन्छ र अवरोध पुऱ्याउँछ, र त्यसो गर्नु परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने एउटा तरिका हो।

झुटा अगुवाहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ र तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुँदै हुँदैन। तिनीहरूले चाहे जति धेरै प्रवचन सुने पनि वा जति धेरै परमेश्वरका वचनहरू पढे पनि, तिनीहरूले विशुद्ध रूपमा बुझ्दैनन्, वा सत्यता बुझ्दैनन्, र चाहे जति धेरै वर्ष धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गरेका भए पनि, तिनीहरूले आफैले बोलिरहेका कुराहरू बुझ्दैनन्, त्यो सब केवल बकवाद हुन्छ, र त्यसको छेउ-टुप्पो बुझ्न असम्भव हुन्छ! तिनीहरूले थोरै धर्मसिद्धान्तहरू याद गर्न र प्रचार गर्न सक्छन्, त्यसैले तिनीहरू आफूसँग सत्यता वास्तविकता भएको ठान्छन्, तर तिनीहरूले गर्ने कुनै पनि कार्य सत्यतासँग सम्बन्धित हुँदैन—यी सबै नमुना फरिसीहरू हुन्। बाहिरबाट, तिनीहरूले सत्यता बुझेझैँ गरी, मानिसहरूलाई प्रायः प्रचार गर्छन्, र कर्णप्रिय कुराहरू भन्छन् जस्तो देखिन्छ, तर तिनीहरूले जे गर्छन् त्यो सत्यताको विरोधमा हुन्छ र त्यसको विपरीत जान्छ। तिनीहरूले परमेश्वरको सेवा गरिरहेको र मण्डलीको काम गरिरहेको दाबी पनि गर्छन्, जबकि वास्तवमा तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा परमेश्वरप्रति अति नै शत्रुवत् हुन्छ। झुटा अगुवाहरूले परमेश्वरको घरका लागि उपयोगी प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन कहिल्यै गर्दैनन्, र साँच्चै सत्यता पछ्याउने तुलनात्मक रूपमा इमानदार मानिसहरूलाई बेवास्ता गर्छन् र नदेखेझैँ गर्छन्। बरु, तिनीहरूले चापलुसीमा संलग्न हुने, चतुर र छली मानिसहरू, अनि मण्डलीमा काम हात पार्ने महत्त्वाकाङ्क्षा र कामना भएका मानिसहरूको प्रवर्द्धन गर्छन्। यो सबको नतिजा के हुन्छ भने, एकपटक ती मानिसहरू निश्चित अवधिका लागि काममा रहेपछि, मण्डलीको कामका विभिन्न विषयवस्तु ठप्प हुन्छन् र झन्डै-झन्डै निष्क्रिय स्थितिमा नै प्रवेश गर्छन्, र यसरी यी झुटा अगुवाहरूका हातबाट मण्डलीको काम बरबाद हुन्छ। यी झुटा अगुवा जस्तो हुन्छन्, के त्यस्ता प्रकारका मानिसहरू तिरस्कार लायक हुँदैनन् र? के तिनीहरू बर्खास्त हुनुपर्छ? तिनीहरू बर्खास्त हुनैपर्छ! हरेक दिनको ढिलाइले मण्डलीको एक दिनको काममा प्रभाव पार्छ। कतिपय झुटा अगुवाहरूलाई आफू वास्तविक काम गर्न असक्षम भएको थाहा भए पनि, तिनीहरू स्वैच्छिक रूपमा राजीनामा दिन अनिच्छुक हुन्छन्, र निरन्तर हैसियतका लाभहरूको लालच गर्छन्, अनि मण्डलीको काममा हानि पुऱ्याउने हदसम्म समेत जानेछन्। के यी मानिसहरूमा अलिकति पनि समझ हुन्छ? झुटा अगुवाहरूमा बुझ्ने क्षमता, वा साँचो प्रतिभा र वास्तविक ज्ञान हुँदैन, र तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरूले हैसियतका लाभको लालच पनि गर्छन्—तिनीहरू लाज नभएका मानिसहरू हुन्; त्यसैले तिनीहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना पटक्कै गरिनु हुँदैन। यदि तँलाई तेरो क्षमता निकै कमजोर छ, र तँसँग सही र गलत छुट्टयाउने, अनि सत्यता बुझ्ने क्षमता छैन जस्तो लाग्छ भने, तैँले चाहे जे गरे पनि, आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षा र कामनाहरूमा लिप्त नहुनु, र मण्डलीमा कुनै अधिकारी बन्नतर्फ—मण्डली अगुवा बन्नतर्फ कसरी लागिपर्नुपर्छ भनेर मनन नगर्नु—मण्डली अगुवा हुन त्यति सजिलो छैन। यदि तँ इमानदार व्यक्ति होइनस् र तैँले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनस् भने, तँ कि त एउटा ख्रीष्ट-विरोधी या एउटा झुटो अगुवा हुनेछस्। ख्रीष्ट-विरोधी र झुटो अगुवा दुवै नै विवेक र समझ नभएका, अनि दुष्टता गर्न र मण्डलीको काममा बाधा पुऱ्याउन सक्षम मानिसहरू हुन्। ख्रीष्ट-विरोधीहरू दियाबलस र शैतान हुन् भन्नु सत्य नै भए पनि, झुटा अगुवाहरू पनि असल मानिसहरूचाहिँ होइनन्; कम्तीमा पनि, तिनीहरू विवेक र समझ नभएका छाडा लाज नभएका मानिसहरू हुन्। के झुटो अगुवा हुनु र बर्खास्त हुनुमा कुनै महिमित कुरा छ? यो लज्जास्पद कुरा हो, एउटा कलङ्क हो, र त्यसमा कुनै महिमित कुरा छैन। यदि तँसित मण्डलीको कामप्रति बोझको भावना छ, र यसमा संलग्‍न हुन चाहन्छ स् भने, यो राम्रो कुरा हो; तर तैँले आफूले सत्यता बुझ्छु कि बुझ्दिनँ, समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता सङ्गति गर्न सक्छु कि सक्‍दिनँ, परमेश्‍वरको काममा साँचो रूपमा समर्पित हुन सक्छु कि सक्‍दिनँ, र कार्य बन्दोबस्तअनुसार मण्डलीको काम उचित रूपमा अघि बढाउन सक्छु कि सक्‍दिनँ भनी मनन गर्नैपर्छ। यदि तँमा यी मापदण्डहरू पुग्छ भने, तैँले अगुवा वा कामदार बन्‍नको लागि दाबेदारी दिन सक्छस्। मैले यसो भन्‍नुको अर्थ के हो भने कम्तीमा पनि, मानिसहरूमा आत्मसचेतना हुनुपर्छ। पहिले तैँले मानिसहरूलाई खुट्टयाउन सक्छस् कि सक्दैनस्, सत्यता बुझ्‍न र सिद्धान्तअनुसार कामकुरा गर्न सक्छस् कि सक्दैनस्, त्यसलाई हेर्। यदि तैँले यी मापदण्डहरू पूरा गरिस् भने, तँ अगुवा वा सेवक बन्‍न योग्य हुन्छस्। यदि तँ आत्ममूल्याङ्कन गर्न सक्दैनस् भने, तैँले तँलाई चिन्‍ने तेरा वरपरका वा तेरा नजिकका मानिसहरूलाई सोध्‍न सक्छस्। यदि तिनीहरू सबैले तसँग अगुवा बन्‍ने पर्याप्त क्षमता छैन, र तैँले अहिलेको काम राम्रोसँग गर्नु नै पर्याप्त हो भनेर भन्छन् भने, तैँले तुरुन्तै आफूलाई चिन्‍नुपर्छ। तँ कमजोर क्षमताको भएकाले, अगुवा बन्‍ने चाहना गरेर आफ्‍नो सारा समय नबिता—आफूले सक्‍ने काम गर्, धरातलमा उभिएर अडिग भई आफ्‍नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्, ताकि तैँले मनमा शान्ति पाउन सक्छस्। यो पनि राम्रो कुरा हो। अनि, यदि तँ अगुवा बन्‍न योग्य छस् भने, यदि तँमा साँच्‍चै क्षमता र प्रतिभा छ भने, यदि तँसित कार्यक्षमता, र बोझको बोध छ भने, तँ ठ्याक्कै त्यही प्रकारको प्रतिभा भएको व्यक्ति होस् जसको परमेश्‍वरको घरमा अभाव छ, र तँलाई अवश्य नै बढुवा र वृद्धि-विकास गरिनेछ; तर सबै कुराको लागि परमेश्‍वरको समय हुन्छ। यो चाहना, अर्थात् बढुवा हुने चाहना महत्त्वाकाङ्क्षा हुनु हुँदैन, तर तँमा क्षमता भने हुनुपर्छ, र अगुवा बन्‍नको लागि तैँले मापदण्ड पूरा गर्नुपर्छ। यदि तेरो क्षमता कमजोर छ र पनि तँ सधैँ अगुवा बन्‍ने, वा कुनै महत्त्वपूर्ण काम गर्ने, वा समग्र कामको जिम्‍मेवारी लिने, वा आफूलाई पृथक तुल्याउने काम गर्ने चाहना गर्दै समय बिताउँछस् भने, म तँलाई भन्छु: यो महत्त्वाकाङ्क्षा हो। महत्त्वाकाङ्क्षाले विपत्ति ल्याउन सक्छ, त्यसैले तँ त्यसप्रति सतर्क हुनुपर्छ। सबै मानिसहरू प्रगति गर्ने चाहना राख्छन् र सत्यताप्रति लागिपर्न इच्‍छुक हुन्छन्, यो कुनै समस्या होइन। कतिपय मानिसहरूमा क्षमता हुन्छ, तिनीहरूले अगुवा बन्‍ने मापदण्ड पूरा गर्छन्, र सत्यताप्रति लागिपर्न सक्षम हुन्छन्, यो राम्रो कुरा हो। अरू मानिसहरूमा क्षमता हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरू आफ्नै कर्तव्यमा अडिनुपर्छ, आफूसामु रहेको कर्तव्य उचित रूपमा निर्वाह गर्नुपर्छ, साथै सिद्धान्त र परमेश्‍वरको घरका मापदण्डहरूअनुसार त्यो कर्तव्य निर्वाह गर्नुपर्छ; तिनीहरूका लागि, त्यो अझ राम्रो, सुरक्षित, र वास्तविक हुन्छ।

अगुवा र सेवक बन्न चुनिएका वा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिएका मानिसहरू, यस्तो महसुस गर्दै, कामनायुक्त विचारमा संलग्न हुनुहुन्न, “दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले अत्यन्तै धेरै मानिसहरूमाझबाट मलाई छनोट गरे, त्यसैले ममा वास्तवमै केही प्रतिभा छ, र म साधारण मानिसहरूभन्दा असल छु; साँचो सुन अन्तिममा जसरी पनि चम्किन्छ।” के यसरी सोच्नु सही हो? के यो भ्रष्ट स्वभावको प्रकटीकरण होइन? (हो।) प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिनु असल कुरा र एउटा राम्रो अवसर हो, तर तँ यो मार्गमा हिँड्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुरा तैँले यस अवसरलाई कसरी लिन्छस् र यसलाई कदर गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। परमेश्वरले तँलाई यो मौका दिनुभएको छ, तर त्यसको अर्थ तँ अरूभन्दा साँच्चै असल छस् भन्ने हुँदैन; तेरो क्षमता अरूको भन्दा अलि असल हुन सक्छ वा तँसँग केही वरदानहरू हुन सक्छन्, तर तेरो जीवन प्रवेश कस्तो छ र तँसँग सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरा ठम्याउन गाह्रो छ—किनकि सबैका भ्रष्ट स्वभावहरू उस्तै हुन्छन्, र तँ पनि भ्रष्ट तुल्याइएको मानवजातिको एउटा सदस्य होस्। यदि तैँले यो बुझ्न सक्छस् भने, तैँले परमेश्वरको घरले गर्ने तेरो प्रवर्द्धन र जगेर्नालाई सही रूपमा लिन सक्नेछस्। तैँले आफैलाई प्रतिभावान् व्यक्ति मान्नुहुँदैन, न त तैँले आफूसँग सत्यता वास्तविकता छ भन्ने सोच्नु हुन्छ। तँसँग अलिकति क्षमता छ र तँ सत्यतातर्फ अलिकति लागिपर्न पनि सक्छस् भन्ने मात्र हो, त्यसैले तैँले आफैलाई तालिम दिने तुल्याएको छस्। यो परीक्षण अवधि हो, र साँच्चै तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् कि होइनस्, वा तँ जगेर्ना गरिन योग्य छस् कि छैनस् भनेर अहिलेसम्म निश्चित भइसकेको छैन। यस अवधिमा परीक्षण गरिएपछि तँ दृढ रहन सक्नेछस् कि सक्नेछैनस् भनी भन्न गाह्रो छ। तँलाई राखेर तेरो जगेर्ना जारी राख्न सकिन्छ, वा तँ हटाइन सक्छस्—यो सबै तैँले कति मेहनत गर्छस् भन्नेमा निर्भर हुन्छ। अगुवा वा सेवकहरू बनाउन मानिसहरूको प्रवर्द्धन गर्नु भनेको यही हो, र तैँले त्यो बुझ्नुपर्छ। तैँले आफै, आफू प्रतिभावान् व्यक्ति हुँ भनी सोच्नु निरर्थक हुन्छ। यदि परमेश्वरको घरले तेरो प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दैन भने, तँ केही पनि होइनस्। यदि तँ सत्यता पछ्याउँदैनस् र परमेश्वरको घरद्वारा प्रयोग गरिन अनिच्छुक छस् भने, तैँले केही पनि हासिल गर्न सक्दैनस्। यदि त्यसपछि तँ, “परमेश्वरको घरले मलाई प्रयोग गर्दैन, म बाहिर समाजमा जानेछु,” भन्छस् भने, जा बाहिर समाजमा गएर प्रयास गर्, कसले तेरो प्रवर्द्धन गर्छ हेर्, र तैँले के हासिल गर्न सक्छस् भनी हेर्। मैले यसो भन्नुको अर्थ तिमीहरूले परमेश्वरको घरले गर्ने तिमीहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्नाप्रति सही बुझाइ र दृष्टिकोण राख्नुपर्छ भन्ने हो। कमजोर वा औसत क्षमता हुनेहरू र परमेश्वरको घरमा प्रवर्द्धन र जगेर्ना गरिन माग गरिने मानक पूरा गर्न नसक्नेहरूले विनीत र अडिग रूपमा आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ। तिनीहरूले पूरै हृदय र मनका साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सकेसम्म, परमेश्वरले तिनीहरूलाई न्यायहीन व्यवहार गर्नुहुन्न। त्यसकारण, प्रवर्द्धन र जगेर्नाका मामलाहरूमा झगडा नगर, तर तिनलाई इन्कार पनि नगर, केवल सबथोकलाई आफ्नो प्राकृतिक बाटो लिन देऊ; एक हिसाबमा, तिमीहरूले परमेश्वरको घरका प्रबन्धहरूको पालन गर्नुपर्छ, र अर्को हिसाबमा, तँसँग परमेश्वरमा समर्पित हुने हृदय हुनुपर्छ—सही मार्ग यही हो। के यो गर्न सरल छ? (हजुर, छ।) कमजोर क्षमता भएको व्यक्ति अगुवा हुनुमा कुनै फाइदा छ त? अन्त्यमा, जब उसलाई झुटो अगुवाका रूपमा वर्गीकृत गरिन्छ र हटाइन्छ, उसलाई यसबारे कस्तो महसुस हुनेछ? के त्यो उसले चाहेको जस्तो हुनेछ? (हुनेछैन।) उसले आफ्नो टाउको माथि “झुटो अगुवा” को पदवी बोक्नेछ, र ऊ जहाँ गए पनि, मानिसहरूले यो व्यक्ति कुनै समय झुटो अगुवा थियो भन्नेछन्। के त्यो असल कुरा हो कि खराब कुरा? त्यो असल कुरा होइन, र त्यो कुनै महिमित कुरा होइन। बढुवा र वृद्धि-विकासप्रति मानिसहरूमा सही बुझाइ र मनोवृत्ति हुनुपर्छ; यी मामलाहरूमा, तिनीहरूले सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ, र आफ्‍नो इच्‍छा पछ्याउने, वा महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरू राख्‍ने गर्नु हुँदैन। यदि तँलाई तँसँग राम्रो क्षमता छ भन्‍ने लाग्छ तर परमेश्‍वरको घरले तँलाई कहिल्यै बढुवा गरेको छैन, वा तँलाई वृद्धि-विकास गर्ने कुनै योजना बनाएको छैन भने, निराश नबन् वा गुनासो गर्न नथाल्, सत्यताको खोजी गर्नमा र अघि बढ्न लागिपर्नमा मात्र ध्यान दे। जब तँसँग केही कद हुन्छ र तँ वास्तविक काम गर्न सक्षम हुन्छस्, तब परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले स्वाभाविक रूपमै तँलाई अगुवाको रूपमा छनौट गर्नेछन्। अनि यदि तँलाई आफू कमजोर क्षमताको छु, र आफ्नो बढुवा वा वृद्धि-विकास हुने कुनै सम्भावना छैन, र आफ्ना महत्त्वाकाङक्षाहरू पूरा हुन असम्‍भव छ जस्तो लाग्छ भने, के यो राम्रो कुरा होइन र? यसले तँलाई रक्षा गर्नेछ! तँ कमजोर क्षमताको भएकाले, यदि तैँले एक हुल अन्धा खलबलेहरू भेटिस् जसले तँलाई अगुवाको रूपमा छनौट गरे भने, के तँलाई आगोको भुङ्ग्रोमा हिँडिरहेको जस्तो महसुस हुँदैन र? तँ कुनै काम गर्न सक्‍ने अवस्थामा हुँदैनस् र तेरा आँखा र मन बन्द भएका हुन्छन्। तैँले गर्ने हरेक कुरा अवरोध बन्छ; तेरो हरेक चाल दुष्कर्म बन्छ। तैँले अहिलेको आफ्नो कर्तव्यको काम राम्रोसित गर्नु नै बेस हुन्छ; कम्तीमा पनि तैँले आफूलाई लज्‍जित पार्नेछैनस्, र झूटो अगुवा बन्‍नु र पर्दापछाडि आलोचना खेप्‍नुभन्दा त यो नै बेस हुन्छ। व्यक्तिको रूपमा, तैँले आफूलाई मापन गरेको हुनुपर्छ, तँमा थोरै भए पनि आत्मसचेतना हुनुपर्छ; यस्तो भयो भने, तँ गलत मार्ग लिनबाट र गम्‍भीर गल्तीहरू गर्नबाट जोगिनेछस्।

तिमीहरू झुटा अगुवा कि साधारण अनुयायी हुन चाहन्छौ? (साधारण अनुयायी।) यदि दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले तँलाई चुन्छन् भने त्यसमा अगाडि बढ्; सायद उनीहरूको तँप्रतिको विचार तेरा आफैप्रतिका भावनाहरूभन्दा सही छन् होला। यदि दाजुभाइहरू र दिदीबहिनीहरूले तँ यो काम गर्न सक्‍छस् भनी सोच्छन् भने तैँले त्यसमा आफ्नो सम्पूर्ण कोसिस लगाउनुपर्छ। यदि तैँले आफुले सक्दो कोसिस गर्छस्, तर अझै पनि तँ आफ्नो काममा असफल बन्‍छस्, र तेरो हृदय चिन्ताले जल्छ, यसरी कि तँ खानपान गर्ने सक्दैनस् र त्यसले गर्दा तँ निदाउन नै सक्दैनस् र तँलाई त्यो काम ठिकसँग कसरी गर्ने थाहा छैन भने, तँ अगुवा वा सेवक हुन छोड्नुपर्छ—तँलाई त्यो काम धेरै गाह्रो भएको छ। यदि तँ निरन्तर काम गर्दै जान्छस् भने तँ सम्भवतः झुटो अगुवा बन्‍नेछस्, त्यसैले तैँले ढिलाइ नगरी “मेरो क्षमता कमजोर भएकोले र म वास्तविक काम गर्न असक्षम भएकोले, यदि मैले अगुवा हुन जारी राखेँ भने, चाँडै नै झुटो अगुवा बन्न पक्कै पुग्नेछु, त्यसैले म राजीनामा दिने, र इच्छुक भई पद त्याग्ने प्रस्ताव गर्छु।” भनी घोषणा गर्दै राजीनामा लेख्‍नुपर्छ। यो सबैभन्दा बुद्धिमान् र सबैभन्दा उपयुक्त कार्य हो! यो तर्कसंगत हुन्छ, र पद ओगटेर झुटो अगुवा हुनुभन्दा यसो गर्नु राम्रो हो। यदि तँलाई आफूमा योग्यताको कमी भएको र आफू अगुवा बन्‍न अयोग्य भएको कुरा पूर्ण रूपमा थाहा छ तर त्यो हैसियत छोड्ने कुरा सहन सक्‍दैनस र आफैलाई, “म यो किन गर्न सक्दिनँ? कसले मलाई अलि सहयोग गर्न सक्छ? अरू कसैले मेरा लागि सारा योजना र रणनीतिहरू बनाउँदै गर्दा मैले अगुवाका रूपमा आफ्नो हैसियत कायम राख्न पाए त कति राम्रो हुनेथियो! अहिले मेरो स्थान लिन उपयुक्त कोही पनि छैन, त्यसैले म अगुवा बन्न अनि मैले आफू कार्यमा रहेको हरदिन त्यसको आनन्द उठाउन जारी राख्न सक्छु; मैले त्यो काम गर्न नसके पनि, म अझै पनि अगुवा नै हुँ, र अगुवा हुनु साधारण दाजुभाइ वा दिदीबहिनी हुनु भन्दा त राम्रो नै हो। यदि परमेश्वरको घरले मलाई बर्खास्त गर्दैन र दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले मलाई हटाउँदैनन् भने, म राजीनामा दिन्नँ।” भन्छस् भने के यो उचित हुन्छ? (हुँदैन।) किन उचित हुँदैन? (त्यो अव्यावहारिक हुन्छ; यदि म वास्तविक काम गर्न असक्षम छु र तैपनि राजीनामा दिँदिनँ भने, त्यसले केवल मण्डलीको काममा ढिलाइ गर्नेछ।) यस प्रकारले काम गर्दा मण्डलीको काममा ढिलाइ हुन्छ—यसले अरूलाई चोट पुर्‍याउँछ, र यसले तँ आफैलाई चोट पुर्‍याउँछ। अगुवा हुनुको अर्थ के हो, तँलाई थाहा छ? यसको अर्थ यो हो कि धेरै जना मानिसहरूको जीवनमा प्रवेशसँग तेरो सीधा सम्बन्ध हुन्छ र उनीहरू आफ्नो अगाडिको मार्गमा कसरी हिंड्छन् भन्‍ने तथ्यसँग तेरो अगुवाइको सीधा सम्बन्ध हुन्छ। यदि तैँले राम्रोसँग अगुवाइ गर्छस् र उनीहरूलाई सही मार्गमा डोऱ्याउँछस् भने, उनीहरू सहि मार्गमा पाइला चाल्न सक्षम हुनेछन्। यदि तैँले कमजोर अगुवाइ गर्छस् र उनीहरूलाई खाल्डोमा डोऱ्याउँछस् भने, र र उनीहरू तँजस्तै फरिसी बन्छन् भने, तेरो पाप ठूलो हुन्छ! अनि, तैंले यो ठूलो पाप गरेपछि, यसको अन्त्य के हुनेछ? यसलाई परमेश्‍वरले अभिलेख गर्नुहुनेछ! तँलाई आफ्नो क्षमता कमजोर छ, आफू झुटा अगुवा हुँ, र वास्तविक काम गर्न असक्षम छु भन्‍ने थाहा छ, तैपनि तँ आफ्ना गल्ती मानेर राजीनामा दिँदैनस्, बरु छाडा भएर आफ्नो पदमा टाँस्सिएर बस्‍छस्, र अरू कसैका लागि त्यो छोड्दैनस्। यो पाप हो, र परमेश्‍वरले यसको लेखा राख्‍नुहुनेछ। अनि उहाँले राख्‍नुहुने लेखा भविष्यमा तेरा लागि राम्रो हुनेछ कि नराम्रो हुनेछ? तँ समस्यामा पर्नेछस्! म तँलाई इमानदार सत्य बताउँछु: परमेश्‍वरले प्रत्येक व्यक्तिका लागि त्यस्ता कुराहरूको लेखा राख्‍नुहुन्छ, र प्रत्येक विवरण स्पष्ट रूपमा लेखिएको हुन्छ। यदि तेरो मुक्तिको मार्गमा यति गम्भीर घटना घट्यो भने, तँमा पर्ने प्रभाव ठूलो हुनेथियो! तैँले जेसुकै गरे पनि, यो बाटो नहिँड्, र यस प्रकारको व्यक्ति नबन्।

विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने सम्बन्धमा झुटा अगुवाहरूका केही अभ्यास र प्रकटीकरणहरूबारे हामीले छोटकरीमा सङ्गति गरेका छौँ। सारांशमा, झुटो अगुवाको प्रकारको व्यक्तिले वास्तविक काम गर्दैन, र ऊ वास्तविक काम गर्न असक्षम हुन्छ। उसको क्षमता कमजोर हुन्छ, उसका आँखा र मन अन्धा हुन्छन्, ऊ समस्याहरू पत्ता लगाउन असक्षम हुन्छ, र उसले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैन, त्यसैले ऊ विभिन्न प्रकारका प्रतिभावान् मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्ने महत्त्वपूर्ण काम वहन गर्न असक्षम हुन्छ। यसरी, ऊसँग मण्डलीको काम राम्ररी गर्ने कुनै तरिका हुँदैन, र उसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा कैयौँ कठिनाइहरू उत्पन्न गराउनेछ। यी तत्त्वहरू ख्याल गर्दा, झुटा अगुवाहरू मण्डली अगुवा बन्न अनुपयुक्त हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट छ। अरू झुटा अगुवाहरू छन् जो मण्डलीको कुनै विशिष्ट काम गर्दैनन् र विशिष्ट कामका सुपरिवेक्षकहरूसँग कुनै सम्पर्क राख्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूलाई कुन प्रतिभावान् व्यक्तिहरू कुन काम गर्न सक्षम छन्, वा को के कामका लागि उपयुक्त छ, वा उनीहरूको काम सिद्धान्तअनुरूप छ कि छैन भन्ने थाहा हुँदैन। यसरी तिनीहरू प्रतिभा भएका मानिसहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्न असक्षम हुन्छन्। त्यसोभए, त्यस्ता मानिसहरूले कसरी मण्डलीको काम राम्ररी गर्न सक्थे त? झुटा अगुवाहरूले वास्तविक काम गर्न नसक्ने मुख्य कारण भनेको तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुनु हो; तिनीहरूसँग कुनै पनि कुराबारे अन्तर्ज्ञान हुँदैन र तिनीहरूलाई वास्तविक काम भनेको के हो भन्ने नै थाहा हुँदैन। यसले मण्डलीको कामलाई ठप्प र निष्क्रिय हुने स्थितिमा डोऱ्याउँछ। झुटा अगुवाहरूको वास्तविक काम गर्ने असमर्थतासँग यी सीधै सम्बन्धित हुन्छन्। विगत कैयौँ वर्षदेखि, परमेश्वरको घरले, दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरू पखालिनुपर्छ र झुटा अगुवाहरू र झुटा सेवकहरू बर्खास्त गरिनुपर्छ भनेर बारम्बार, जोड दिएको छ। किन विभिन्न दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरू पखालिनुपर्छ त? किनकि, वर्षौँ परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि, यी मानिसहरू अझै पनि सत्यता बिलकुलै स्विकार्दैनन्, र मुक्तिको आशाभन्दा पार हुने बिन्दुमा पुगेका हुन्छन्। र किन सबै झुटा अगुवाहरू र झुटा सेवकहरू बर्खास्त गरिनुपर्छ त? किनभने तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, र कहिले पनि सत्यता पछ्याउनेहरूको प्रवर्द्धन र जगेर्ना गर्दैनन्; बरु, निरर्थक मेहनतमा संलग्न भइरहन्छन्। यसले मण्डलीको कामलाई अस्तव्यस्तता र निष्क्रियतामा पुऱ्याउँछ, विद्यमान समस्याहरू समाधान नभई रहिरहन्छन्, र यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशलाई पनि सुस्त बनाउँछ। यदि सबै झुटा अगुवाहरू र झुटा सेवकहरू बर्खास्त भए भने, र मण्डलीको कामलाई बाधा दिने यी सबै दुष्ट मानिसहरू र अविश्वासीहरू पखालिए भने, मण्डलीको काम स्वतः सहज रूपमा अघि बढ्नेथियो, र परमेश्वरका चुनिएकाहरूले सामान्य रूपमा परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन र आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्न, अनि परमेश्वरमाथिको आस्थामा सही मार्गमा प्रवेश गर्न पाउनेथिए। परमेश्वरले यही हेर्न चाहनुहुनेथ्यो।

२७ फेब्रुअरी, २०२१