विषयवस्तु सात: फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षको आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस् (भाग दुई)

यसअघिको सङ्गतिमा, अगुवा र अगुवाहरूको सातौँ जिम्मेवारी छलफल गरिएको थियो: “फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षको आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस्।” हामीले मुख्यतः यो जिम्मेवारीका तीनवटा पक्षहरू सङ्गति गऱ्यौँ। ती तीन पक्षहरू के-के हुन्? (एउटा, फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवताका आधारमा समझदारीपूर्वक प्रयोग गर्ने; अर्को, फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूका सबल पक्षहरूका आधारमा समझदारीपूर्वक प्रयोग गर्ने; अनि अर्को, केही विशेष प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार र प्रयोग गर्ने।) तीन पक्षहरू मूलतः यिनै हुन्। यी तीन पक्षहरूमार्फत हेर्दा, के परमेश्वरको घरको, मानिसहरूलाई प्रयोग गर्ने सिद्धान्त हरेक व्यक्तिलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकिने अनुरूप छ? (छ।) के यो सिद्धान्त सही छ? के यो मानिसहरूका लागि न्यायसङ्गत छ? (न्यायसङ्गत छ।) दुर्बल प्रज्ञा भएका मूर्खहरूको कुरा गर्दा, तिनीहरू कुनै पनि कुरा गर्न असक्षम हुन्छन्, र अलिकति पनि कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई कार्य खटाइस् भएन, चाहे त्यो पेसागत, प्राविधिक पक्षमा होस् वा श्रमको हिसाबले होस्, तिनीहरूले त्यो पूरा गर्न सक्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई बिलकुलै प्रयोग गर्न सकिँदैन, सेवा प्रदान गर्न समेत प्रयोग गर्न सकिँदैन। यो प्रज्ञाको हिसाबले हो। मानवताको हिसाबले, जसको मानवता खराब छ र जो दुष्ट मानिसहरू हुन्, तिनीहरूले केही काम गर्न र केही कर्तव्य पूरा गर्न सके पनि, तिनीहरूको मानवता अत्यन्तै दुष्ट भएकोले, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा बाधा दिनेछन् र अवरोध पुऱ्याउनेछन्, जसले लाभ भन्दा अझ धेरै क्षतिमा डोऱ्याउँछ, तिनीहरूले कुनै पनि कुरा राम्ररी गर्न सक्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरू कर्तव्य पूरा गर्न उपयुक्त हुँदैनन् र तिनीहरूलाई बिलकुलै प्रयोग गर्न सकिँदैन। निश्चित सबल पक्षहरू भएका मानिसहरू छन् भने, तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामका लागि माग गरिने सबै सर्तहरू पूरा गरे सम्म—योग्य मानवता भएका आधारमा—समझदारीपूर्वक तिनीहरूको प्रबन्ध र प्रयोग गर्न सकिन्छ। यस अघि, हामीले केही विशेष प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार र प्रयोग गर्ने भन्नेबारे पनि सङ्गति गऱ्यौँ। पहिलो प्रकार भनेको यहूदा जस्ता मानिसहरू हुन्, जो निकै कायर हुन्छन्। तिनीहरूको अधिक कायरताका आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, एकपटक ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा पक्राउ गरिए पछि, तिनीहरू यहूदा बन्ने सम्भावना शतप्रतिशत हुन्छ; यदि तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण काम खटाइयो भने, एकपटक केही भइहालेमा, तिनीहरूले सबथोकलाई धोका दिनेछन्। के यी खतरनाक पात्रहरू होइनन्? अविश्वासी जस्तै एउटा प्रकारका मानिसहरू पनि हुन्छन्, जसलाई हामी मण्डलीका मित्रहरू भन्छौँ। यी मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा आकाशमा कोही बुढो मान्छे छ भन्ने विश्वास गर्छन्, तर तिनीहरूलाई परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न, परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ, वा परमेश्वरले वास्तवमा नै उहाँको नयाँ काम गर्नुभएको छ कि छैन भन्ने थाहा हुँदैन, तिनीहरूले प्रायः परमेश्वरको अस्तित्वमा शङ्का गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा साँच्चै विश्वास गर्दैनन् र उहाँलाई पछ्याउँदैनन्। त्यसकारण, त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्न, तिनीहरू परमेश्वरका घरमा कर्तव्य पूरा गर्न अनुपयुक्त हुन्छन्। साँच्चै विश्वास गर्नेहरूले समेत आफ्नो कर्तव्य मानक पूरा गर्ने गरी गर्न सक्छन् भन्ने आवश्यक हुँदैन, अविश्वासीले, मण्डलीको मित्रले त्यसको गर्न सक्छ भन्ने त झनै हुँदैन! अर्को प्रकारका मानिसहरू भनेको बर्खास्त भएकाहरू हुन्; यो समूह पनि कैयौँ परिस्थितिहरूमा विभाजित हुन्छ।

अगुवा र अगुवाहरूको सातौँ जिम्मेवारी सम्बन्धी यस अघिको सङ्गतिको सामाग्रीले आधारभूत रूपमा यी तीन प्रमुख बुँदाहरू समेट्यो: एउटा, फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवताका आधारमा समझदारीपूर्वक प्रयोग गर्ने; अर्को, फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूका सबल पक्षहरूका आधारमा प्रयोग गर्ने; अनि अर्को, केही विशेष प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार र प्रयोग गर्ने। यी तीन बुँदाहरूलाई सातौँ जिम्मेवारीमा उल्लेख गरिएका कैयौँ पक्षहरूका आधारमा सङ्गति गरिएको थियो, र सिद्धान्तहरू सबै स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएका थिए। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्छन्: “सिद्धान्तहरू स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएका भए पनि, केही विशेष मामलाहरू र विशेष परिस्थितिहरूको कुरा आउँदा, हामीलाई अझै पनि यी सिद्धान्तहरू कसरी लागू गर्ने, मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने, वा व्यक्तिहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग कसरी गर्ने भनेर थाहा छैन; हामीलाई अझै पनि धेरै जसो समय के गर्ने भनेर थाहा नै हुँदैन।” के यस्तो समस्या अस्तित्वमा हुन्छ? (हुन्छ।) यो समस्या कसरी समाधान गरिनुपर्छ? मानिसहरूको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्दा ख्याल गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको परमेश्वरको घरको कामका आवश्यकताहरू हो। ख्याल गर्नुपर्ने दोस्रो कुरा भनेको परमेश्वरको घरका काममा कुनै व्यक्तिलाई प्रयोग गर्नुको प्रभाव हानिकारक भन्दा बढी लाभदायक हुन्छ कि उल्टो हुन्छ भन्ने हो। यदि व्यक्तिको मानवता त्रुटिपूर्ण छ, तर उसलाई प्रयोग गर्नु परमेश्वरको घरको कामका लागि हानिकारक भन्दा बढी लाभदायक हुन्छ भने, अझै असल व्यक्ति नभेट्टाउञ्जेल त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई अल्पकालिक रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ। यदि यो व्यक्तिलाई प्रयोग गर्दा लाभ भन्दा बढी हानि हुन्छ, फाइदा भन्दा बढी क्षति हुन्छ, त्यसले मण्डलीको कामलाई गडबडी र अस्तव्यस्ततामा मात्र डोऱ्याउँछ भने, त्यस्तो व्यक्तिलाई बिलकुलै प्रयोग गर्न सकिन्न। कुनै पनि उपयुक्त उम्मेदवारहरू नभएका अवस्थामा सुरुमा बोध गरिनुपर्ने, फाइदा र नोक्सान तौलने सिद्धान्त यही हो, र यो मानिसहरूलाई अल्पकालिक रूपमा प्रयोग गर्ने सिद्धान्त पनि हो। उपयुक्त उम्मेदवार भेट्टाउन नसकिँदा र तुलनात्मक रूपमा को बढी असल छ भनेर स्पष्ट नहुँदा, को कार्यका लागि पूर्ण रूपमा उपयुक्त छ भनेर प्रस्ट नहुँदा अनि सबै जना सामान्य देखिँदा, के गरिनुपर्छ? एउटै विकल्प भनेको सहकार्य गरेर सँगै काम गर्नका लागि तुलनात्मक रूपमा आत्मिक बुझाइ भएका, अर्थात्, विशुद्ध रूपमा सत्यता बुझ्ने दुई जना खोज्नु हो। तिनीहरूले आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्दै गर्दा, तिनीहरूसँग अझ बढी सत्यता सङ्गति गरिनुपर्छ, र तिनीहरूको अवस्था अवलोकन गरिनुपर्छ अनि बुझिनुपर्छ; यसले कोसँग तुलनात्मक रूपमा असल क्षमता छ भनेर निर्धारण गर्न सम्भव बनाउँछ, जसले सही उम्मेदवार खोज्न सहज बनाउँछ। कर्तव्य पूरा गर्न चाहे जसलाई प्रबन्ध गरिए पनि, त्यो उसको क्षमता, सबल पक्षहरू र चरित्रका आधारमा गरिनैपर्छ। यदि कसैले यी पक्षहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैन र त्यो व्यक्तिसँग के-कस्ता सबल पक्षहरू छन् भनेर बुझ्दैन बने, उसलाई सुरुमा एउटा सरल कर्तव्य, वा केही शारीरिक श्रम सुपुर्द गरिनुपर्छ, वा सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि उसलाई सुसमाचार स्विकार्ने व्यक्तिको तलास गर्ने प्रबन्ध गरिनुपर्छ। एउटा परीक्षण अवधि पछि, अनुगमन र थप अवलोकनले उसको अवस्था सही रूपमा मूल्याङ्कन गर्न सम्भव बनाउँछ अनि उसका लागि सबैभन्दा उपयुक्त कर्तव्य निर्धारण गर्न सहज बनाउँछ। यदि उसको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ र ऊसँग सबल पक्षहरू छैनन् भने, उसलाई केही शारीरिक काम खटाउनु पर्याप्त हुन्छ। अगुवाहरू र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण कामका सुपरिवेक्षकहरू, सुसमाचार निर्देशकहरू, प्रत्येक टोली अगुवा, चलचित्र निर्माण टोलीका निर्देशकहरू, र अन्य व्यक्तिहरूका बारेमा विभिन्‍न स्रोतहरूबाट बुझाइ प्राप्त गर्नैपर्छ, साथै यी मानिसहरूका बारेमा पक्‍का हुनका लागि तिनीहरूले उनीहरूको अझ तीव्र रूपले अवलोकन र जाँच गर्नुपर्छ। यसरी मानिसहरूलाई होसियारीसाथ कर्तव्य सुम्पेर मात्रै कार्य बन्दोबस्तहरू उचित हुने, र ती मानिसहरू आफ्‍नो कर्तव्यमा प्रभावकारी बन्‍ने पक्‍का हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “गैरविश्‍वासीहरूले समेत यसो भन्छन्, ‘आफूले काममा लगाएका मानिसहरूमाथि शङ्का नगर्नू न त शङ्का लागेकाहरूलाई काममा लाउनू।’ परमेश्‍वरको घरले किन भरोसा गर्न नसकेको? तिनीहरू सबै विश्‍वासी हुन्; तिनीहरू कति नै खराब हुन सक्छन् र? के तिनीहरू सबै असल मानिसहरू होइनन् र? किन परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई बुझ्नु, निरीक्षण गर्नु, र अवलोकन गर्नुपर्‍यो?” के यी शब्‍दहरू जायज छन्? के ती समस्याग्रस्त छन्? (छन्।) के कसैलाई बुझ्नु र तिनीहरूका बारेमा गहन अवलोकन गर्नु, र तिनीहरूसँग निकट रही कुराकानी गर्नु सिद्धान्तहरूअनुरूप छ? यो पूर्ण रूपमा सिद्धान्तअनुरूप छ। यो कुन सिद्धान्तअनुरूप छ? (अगुवाहरू र कामदारहरूका जिम्‍मेवारीहरूको चौथो बुँदा: विविध कामका सुपरिवेक्षकहरू र विविध महत्त्वपूर्ण कामहरूप्रति जिम्मेवार व्यक्तिहरूका परिस्थितिहरूको बारेमा सुसूचित रहने र आवश्यक परेमा तिनीहरूका कर्तव्य तुरुन्तै हेरफेर गर्ने वा तिनीहरूलाई बरखास्त गर्ने, ताकि अनुपयुक्त मानिसहरूलाई काममा राख्दा हुने क्षति रोक्‍न वा घटाउन सकियोस्, र कार्यकौशलता र सहज प्रगति सुनिश्चित गर्न सकियोस्।) यो राम्रो सन्दर्भ बिन्दु हो, तर त्यसो गर्नुको वास्तविक कारण के हो? त्यो के हो भने, मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव रहेको हुन्छ। आज, धेरै मानिसहरूले कर्तव्य पूरा गर्ने भए पनि, सत्यता खोजी गर्ने थोरै मात्र छन्। ज्यादै कम मानिसहरू आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा सत्यता पछ्याउने र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने गर्छन्; धेरैजसोको कुरा गर्दा, तिनीहरूको काम गर्ने शैलीमा अझै कुनै सिद्धान्त हुँदैन, तिनीहरू अझै पनि साँचो रूपमा परमेश्‍वरप्रति समर्पित हुने मानिसहरू होइनन्; तिनीहरू मुखले मात्र सत्यतालाई प्रेम गर्छु, र सत्यता पछ्याउन इच्‍छुक छु, अनि सत्यताप्रति लागिपर्न इच्‍छुक छु भनी दाबी गर्छन्, तैपनि तिनीहरूको सङ्कल्प कति लामो समयसम्‍म टिक्छ थाहा हुँदैन। सत्यता नपछ्याउने मानिसहरूले कुनै पनि समय वा स्थानमा आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्ने सम्भावना हुन्छ। तिनीहरूमा आफ्‍नो कर्तव्यप्रति कुनै जिम्‍मेवारीबोध हुँदैन, तिनीहरू प्राय: झारा टार्छन्, तिनीहरू जस्तो इच्छा लाग्छ त्यस्तै कार्य गर्छन्, र काटछाँट स्विकार्न समेत सक्दैनन्। नकारात्मक र कमजोर हुनेबित्तिकै तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य त्याग्ने सम्‍भावना हुन्छ—यो प्रायजसो भइरहन्छ, योभन्दा आम कुरा अरू केही छैन; सत्यता खोजी नगर्ने मानिसहरू सबैले व्यवहार गर्ने तरिका यस्तै हुन्छ। त्यसकारण, मानिसहरूले सत्यता अझै प्राप्त गरेका छैनन् भने, तिनीहरू भरोसा र विश्‍वास गर्न नसकिने हुन्छन्। तिनीहरू विश्‍वास गर्न नसकिने हुन्छन् भन्‍नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ तिनीहरूले कठिनाइ वा बाधा सामना गर्दा, तिनीहरू पतन हुने, र नकारात्मक र कमजोर बन्‍ने सम्‍भावना धेरै हुन्छ भन्‍ने हो। के प्रायजसो नकारात्मक र कमजोर भइरहने मानिस विश्‍वासयोग्य हुन्छ? अवश्यै हुँदैन। तर सत्यता बुझ्‍ने मानिसहरू फरक हुन्छन्। साँच्चिकै सत्यता बुझेका मानिसहरूमा अवश्यै परमेश्‍वरको डर मान्‍ने, र उहाँप्रति समर्पित हुने हृदय हुन्छ, र परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय भएका मानिसहरू मात्रै भरोसायोग्य मानिसहरू हुन्; परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय नभएका मानिसहरू भरोसायोग्य हुँदैनन्। परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय नभएका मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? अवश्य पनि तिनीहरूलाई प्रेमपूर्ण सहयोग र साथ दिइनुपर्छ। तिनीहरूले आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्दा, तिनीहरूलाई अनुगमन गर्नुपर्छ, र अझ धेरै सहयोग र निर्देशन दिनुपर्छ; त्यसपछि मात्रै तिनीहरूले आफ्‍नो कर्तव्य प्रभावकारी रूपमा पूरा गर्न सक्छन् भन्‍ने सुनिश्‍चित हुन्छ। अनि यसो गर्नुको उद्देश्य के हो? मुख्य उद्देश्य परमेश्‍वरको घरको काममा साथ दिनु हो। सहायक उद्देश्यचाहिँ तुरुन्तै समस्याहरू पहिचान गर्नु, तिनीहरूलाई भरणपोषण गर्नु, सहयोग गर्नु, वा काटछाँट गर्नु, तिनीहरूको विचलन सच्याउनु, र तिनीहरूका कमीकमजोरी र त्रुटिहरू पूर्ति गर्नु हो। यो मानिसहरूका लागि फाइदाजनक हुन्छ; यसमा कुनै पनि द्वेषपूर्ण कुरा हुँदैन। मानिसहरूको रेखदेख गर्नु, तिनीहरूलाई नियाल्नु, तिनीहरूलाई बुझ्ने प्रयास गर्नु—यो सबै तिनीहरूलाई परमेश्‍वरमाथिका विश्‍वासमा सही मार्गमा प्रवेश गर्न, परमेश्‍वरले अह्राउनुभएअनुसार र सिद्धान्तअनुरूप आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न सहयोग गर्न, तिनीहरूलाई कुनै पनि बाधा वा अवरोध सिर्जना गर्न नदिन, र तिनीहरूलाई व्यर्थको काम गर्न रोक्नका लागि हो। यसो गर्नुको उद्देश्य पूर्णतया तिनीहरूप्रति र परमेश्‍वरको घरको कामप्रतिको जिम्‍मेवारी देखाउनु हो; यसमा कुनै द्वेषभाव लुकेको हुँदैन। मानौँ कसैले यस्तो भन्छ, “त्यसोभए परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई गर्ने व्यवहारका सिद्धान्तहरू यी हुन्, तिनीहरूले प्रयोग गर्ने साधनहरू यिनै हुन्। म अबदेखि होसियार हुनुपर्छ। परमेश्वरका घरमा सुरक्षाको बोध नै हुँदैन। सधैँ कसैले हेरिरहेको हुन्छ; कर्तव्य पूरा गर्न नै गाह्रो हुन्छ!” के यो भनाइ सही हो? कस्ता प्रकारका मानिसहरूले यस्तो कुरा भन्नेथिए? (अविश्वासीहरूले।) अविश्वासी, निरर्थक मानिसहरू, र आत्मिक बुझाइ नभएकाहरूले—तिनीहरू सत्यता नै नबुझी अन्योलपूर्ण अनर्थ कुराहरू बोल्न प्रवृत्त हुन्छन्। यहाँ समस्या के हुन्छ? के यी मण्डलीको कामलाई आलोचना र निन्दा गर्ने शब्दहरू होइनन्? यो सत्यता र सकारात्मक कुराहरूको आलोचना र निन्दा पनि हो। यस्ता शब्दहरू बोल्न सक्ने मानिसहरू निश्चित रूपमा नै अन्योलमा परेका मानिसहरू हुन् जो सत्यता बुझ्दैनन्, तिनीहरू सबै सत्यतालाई प्रेम नगर्ने अविश्वासीहरू हुन्।

परमेश्‍वरको घरले कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको सुपरिवेक्षण, अवलोकन गर्छ, अनि तिनीहरूलाई बुझ्ने प्रयास गर्छ। के तिमीहरू परमेश्‍वरको घरको यो सिद्धान्त स्वीकार गर्न सक्छौ? (सक्छौँ।) यदि तैँले परमेश्‍वरको घरलाई तेरो सुपरिवेक्षण, अवलोकन गर्न, र त्यसले गर्ने तँलाई बुझ्ने प्रयासलाई स्विकार्न सक्छस् भने त्यो राम्रो कुरा हो। यसले तँलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न मदत गर्छ, मानक पूरा गर्ने रूपमा कर्तव्य पूरा गर्न र परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू पूरा गर्न सक्षम हुन मदत गर्छ। यसबाट तँलाई फाइदा र सहयोग पुग्छ, यसमा कुनै पनि घाटा छैन। तैँले यो सिद्धान्त बुझेपछि, अगुवाहरू, अगुवाहरू, र परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको सुपरिवेक्षणप्रति तँमा उप्रान्त प्रतिरोध वा सावधानीको भावना नहुनुपर्ने होइन? कहिलेकहीँ कसैले तँलाई बुझ्ने, अवलोकन गर्ने, तेरो कामलाई सुपरिवेक्षण गर्ने प्रयास गरे पनि, तैँले यो मनमा लिनुपर्ने कुरा होइन। म किन यसो भन्छु? किनभने तैँले अहिले पाएका कामहरू, तैँले निभाउने कर्तव्य, र तैँले गर्ने कुनै पनि काम तेरो निजी मामला वा व्यक्तिगत जागिर होइन; ती परमेश्‍वरको घरको कामसँग सम्‍बन्ध भएका र परमेश्‍वरको कामको एक भागसँग जोडिएका हुन्छन्। त्यसकारण, जब कसैले तँसँग खुला हृदयले कुरा गर्ने र यस बेला तेरो अवस्था के छ भनेर पत्ता लगाउने कोसिस गर्दै केही समय तेरो निरीक्षण वा अवलोकन गर्छ, वा तँलाई गहन रूपमा बुझ्ने प्रयास गर्छ, अनि तिनीहरूको मनोवृत्ति कहिलेकाहीँ केही कठोर भएको बेला तिनीहरूले तँलाई अलि काटछाँट गर्छन्, अनुशासनमा राख्छन्, र हप्काउँछन्, तब यो सबै परमेश्‍वरको घरप्रतिको तिनीहरूको कर्तव्यनिष्ठ र जिम्मेवार आचरणकै कारणले गर्दा हो। यसप्रति तँसँग नकारात्मक विचार वा संवेग हुनु हुँदैन। यदि अरूले तँलाई निरीक्षण, अवलोकन र बुझ्ने प्रयास गर्दा तैँले स्विकार्न सक्छस् भने त्यसको अर्थ के हुन्छ? त्यसको अर्थ, तैँले आफ्नो हृदयमा परमेश्‍वरको सूक्ष्म परीक्षणलाई स्विकार्छस् भन्‍ने हुन्छ। यदि तँ तँलाई मानिसहरूले निरीक्षण, अवलोकन र बुझ्ने प्रयास गर्दा त्यो स्विकार्दैनस् भने—यदि तँ यी सबैलाई इन्कार गर्छस् भने—के तँ परमेश्‍वरको सूक्ष्म परीक्षणलाई स्वीकार गर्न सक्षम हुन्छस्? मानिसहरूले तँलाई बुझ्ने प्रयास गर्नुभन्दा परमेश्‍वरको सूक्ष्म परीक्षण विस्तृत, गहन र सही हुन्छ; परमेश्‍वरका मागहरू अझ निश्‍चित, स्पष्ट र गहन हुन्छ। यदि तैँले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूबाट गरिने निरीक्षण स्विकार्न सक्दैनस् भने, तैँले परमेश्‍वरको सूक्ष्म परीक्षण स्वीकार गर्छस् भन्‍ने तेरो दाबी खोक्रा शब्दहरू मात्र हुँदैनन् र? परमेश्‍वरको सूक्ष्म परीक्षण र जाँचलाई स्वीकार गर्न सक्षम हुनको निम्ति, सर्वप्रथम तँ परमेश्‍वरको घर, अगुवाहरू र कामदारहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको निरीक्षणलाई स्विकार्न सक्षम हुनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्छन्, “मेरा मानवअधिकारहरू छन्, मसँग मेरो स्वतन्त्रता छ, मेरो आफ्नो काम गर्ने तरिका छ। म आफूले गर्ने सबथोकमा सुपरिवेक्षण र निरीक्षण अधीनमा पर्नु, यो त एकदम दबिने तरिकामा जिउनु होइन र? मेरा मानव अधिकारहरू कहाँ छन्? मेरो स्वतन्त्रता कहाँ छ?” के यो भनाइ सही हो? के मानव अधिकार र स्वतन्त्रता सत्यता हुन्? ती सत्यता होइनन्। मानव अधिकार र स्वतन्त्रता भनेको त मानव समाजमा मानिसहरूलाई व्यवहार गर्ने, तुलनात्मक रूपमा सभ्य र प्रगतिशील तरिकाहरू मात्र हुन्, तर परमेश्वरका घरमा, परमेश्वरको वचन र सत्यता सबैभन्दा माथि हुन्छन्—तिनलाई “मानव अधिकार” र “स्वतन्त्रता” सँग-सँगै उल्लेख गर्न सकिँदैन। त्यसकारण, परमेश्वरका घरमा, जे गरिन्छ त्यो गैर-विश्वासीहरूको संसारको उच्च प्रतिपादित सिद्धान्तहरू वा ज्ञानका आधारमा हुँदैन, तर परमेश्वरको वचन र सत्यताका आधारमा हुन्छ। त्यसैले, केही मानिसहरूले तिनीहरूलाई मानव अधिकार र स्वतन्त्रता चाहियो भन्दा, के त्यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ त? (हुँदैन।) त्यो कर्तव्य पूरा गर्ने सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन भन्ने कुरा निकै स्पष्ट नै छ। तँ परमेश्वरका घरमा छस्, सृजित प्राणीको कर्तव्य पूरा गरिरहेको छस्, पैसा कमाउन समाजमा काम गरिरहेको छैनस्। त्यसकारण, तेरो मानव अधिकारको सुरक्षा गर्नका लागि कोही तेरा लागि उभिनु आवश्यक नै हुँदैन; त्यस्ता कुराहरू अनावश्यक हुन्छन्। के धेरै जसो मानिसहरूसँग मानव अधिकार र स्वतन्त्रतासम्बन्धी सुझबुझ हुन्छ? यी मानव सोच अनि परिप्रेक्ष्यका कुरा हुन् र यिनलाई सत्यता सँगसँगै उल्लेख गर्न सकिँदैन; त्यस्ता अवधारणाहरू परमेश्वरका घरमा टिक्दैनन्। एउटा अगुवाले तेरो काम सुपरिवेक्षण गर्नु असल कुरा हो। किन? किनकि त्यसको अर्थ उसले मण्डलीको कामको जिम्मेवारी लिइरहेको छ भन्ने हुन्छ; यो उसको कर्तव्य, उसको जिम्मेवारी हो। उसले यो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्नुले ऊ एउटा योग्य अगुवा, एउटा असल अगुवा हो भनी प्रमाणित गर्छ। यदि तँलाई पूर्ण रूपमा स्वतन्त्रता र मानव अधिकारहरू दिइयो भने, र तैँले जे मन लाग्यो त्यही गर्न, आफ्ना कामनाहरू पछ्याउन, र पूर्ण स्वतन्त्रता र लोकतन्त्रको आनन्द उठाउन पाउँथिस् भने, र तैँले चाहे जे गरे पनि वा त्यो जसरी गरे पनि, अगुवाले वास्ता वा सुपरिवेक्षण गरेन भने, तँलाई कहिल्यै प्रश्न गरेन भने, तेरो काम जाँचेन भने, समस्याहरू पत्ता लाग्दा बोलेन भने, र तँलाई कि त फुस्ल्याउने या तँसँग सम्झौता गर्ने मात्र गऱ्यो भने, के ऊ असल अगुवा हुनेथियो? स्पष्ट रूपमा हुनेथिएन। त्यस्तो अगुवाले तँलाई हानि गरिरहेको हुन्छ। उसले तेरो दुष्कर्मलाई जान दिन्छ, तँलाई सिद्धान्तहरू विरुद्ध जान अनि मनपरी गर्न दिन्छ—उसले तँलाई आगोको कुण्डतर्फ धकेलिरहेको हुन्छ। यो एउटा जिम्मेवार, मानक पूरा गर्ने अगुवा होइन। अर्कोतर्फ, यदि एउटा अगुवाले नियमित रूपमा तेरो सुपरिवेक्षण गर्न, तेरो काममा भएका समस्याहरू पहिचान गर्न र तँलाई तुरुन्तै सम्झाउन वा आलोचना अनि खुलासा गर्न, र तैँले कर्तव्य पुरा गर्ने क्रममा हुने तेरा गलत पछ्याइ र विचलनहरूलाई सामयिक रूपमा सच्याउन र तिनमा तँलाई सहयोग गर्न सक्छ भने, अनि, उसको सुपरिवेक्षण, फटकार, आपूर्ति, र सहयोगले कामतर्फको तेरो गलत मनोवृत्ति परिवर्तन हुन्छ, तैँले आफ्ना केही निरर्थक विचारहरूलाई खारेज गर्न सक्छस्, तेरो आवेगबाट उत्पन्न हुने तेरा आफ्नै अवधारणा र कुराहरू बिस्तारै कम हुन्छन्, र तैँले सही अनि सिद्धान्तअनुरूप हुने भनाइ र विचारहरूलाई शान्त रूपमा स्विकार्न सक्छस् भने, के यो तेरा लागि फाइदाजनक हुँदैन र? फाइदाहरू वास्तवमै अत्यन्तै धेरै हुन्छन्।

परमेश्वरको घरले त्यसका अगुवा र अगुवाहरूसँग सुपरिवेक्षण, अवलोकन, र बुझाइ लागू गरेर व्यवहार गर्छ। मानिसहरूलाई यसरी व्यवहार गर्नुको आधार के हो? मानिसहरूलाई यसरी किन व्यवहार गर्ने? के यो आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादार, गम्भीर, र जिम्मेवार हुने सिद्धान्तहरूबाट उत्पन्न हुने विधि र तरिका होइन र? (हो।) यदि अगुवाले कर्तव्य पूरा गर्दा कहिले पनि आफूले जिम्मेवारी लिएका मानिसहरूको सुपरिवेक्षण, अवलोकन गर्ने, वा तिनीहरूलाई गहन रूपमा बुझ्ने गर्दैन भने, के उसलाई आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादार रहेको अगुवा मान्न सकिन्छ? स्पष्ट रूपमा, सकिँदैन। के तिमीहरूका अगुवा, अगुवा, र सुपरिवेक्षकहरूले कहिल्यै तेरो काम जाँचेका छन्? के तिनीहरूले तेरो कामको प्रगतिबारे सोधपुछ गरेका छन्? के तिनीहरूले तेरो काममा उत्पन्न हुने समस्याहरू समाधान गरेका छन्? के तिनीहरूले तेरो काममा रहेका स्पष्ट त्रुटी र विचलनहरू सच्याएका छन्? के तिनीहरूले तेरो मानवता अनि जीवन प्रवेशको पछ्याइका विभिन्न प्रकटीकरण र प्रकाशहरू सम्बन्धी सहयोग, आपूर्ति, मदत, वा काटछाँट प्रस्ताव गरेका छन्? यदि एउटा अगुवाले साधारण कर्तव्य पूरा गरिरहेकाहरूलाई कहिल्यै मार्गदर्शन प्रदान नगर्ने मात्र नभई, महत्त्वपूर्ण काममा संलग्न भएकाहरूलाई कहिल्यै सङ्गति, सहयोग, वा मदत पनि गर्दैन भने—सुपरिवेक्षण, अवलोकन, वा गहन बुझाइको त कुरै नगरौँ—यी प्रकटीकरण र कार्यहरूबिना, के यो अगुवालाई ठोस काम गर्ने अगुवा मान्न सकिन्छ? के अगुवाका रूपमा उसले मानक पूरा गर्छ? (गर्दैन।) कतिपय मानिसहरूले यस्तो भन्छन्, “हाम्रो अगुवाले हाम्रा लागि केवल हप्ताको दुई पटक भेला राख्छ, एकैछिन परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्छ, अनि माथिका केही सङ्गतिहरू पढ्छ, र कहिलेकाहीँ उसले आफ्नो व्यक्तिगत अनुभवात्मक बुझाइबारे सङ्गति गर्छ। तर उसले कहिले पनि हाम्रा विभिन्न स्थिति, साथसाथै हामीले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा वा आफ्नो जीवन प्रवेशमा सामना गर्ने समस्याहरू सम्बन्धी कुनै सल्लाह, आपूर्ति, वा मदत प्रस्ताव गरेको छैन।” तँ यस अगुवाका बारेमा के सोच्छस्? (उसले मानक पूरा गर्दैन, ऊ एउटा झुटो अगुवा हो।) यदि एउटा अगुवाले आफ्नै कार्य वा आफू मुनि रहेका मानिसहरूको विभिन्न स्थितिबारे वास्ता गर्दैन, न त आफ्ना जिम्मेवारीहरू नै पूरा गर्छ भने, उसले अगुवाका रूपमा मानक पूरा गर्दैन। उसले कसैलाई सुपरिवेक्षण, अवलोकन गर्दैन, वा बुझ्ने प्रयास गर्दैन। हरेक पटक, ऊसँगको तेरो वार्तालाप यस्तो हुन्छ: “यो व्यक्तिले अहिले कस्तो गरिरहेको छ?” “मैले हालै उसलाई अवलोकन गरिरहेको छु।” “तिमीले अवलोकन गरेको कति भयो? के तिमी ऊसँग परिचित भयौ?” “मैले उसलाई एक-दुई वर्षदेखि अवलोकन गरिरहेको छु। म अझै पनि ऊसँग त्यति परिचित भएको छैनँ।” “अनि त्यो व्यक्ति चाहिँ?” “म अझै पनि ऊबारे धेरै स्पष्ट भएको छैनँ, तर उसले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा कठिनाइ सहन सक्छ, ऊसँग सङ्कल्प छ, र ऊ आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्न इच्छुक छ।” “त्यो त सब सतही भयो। उसको सत्यता पछ्याइ कस्तो छ?” “मैले त्यसबारे पनि बुझ्नुपर्छ? ल, म त्यो पनि अन्वेषण गर्नेछु।” उसले अन्वेषण गर्नेछु भने पछि नतिजाका लागि तैँले कति समय पर्खनुपर्छ भन्ने थाहा नै हुँदैन, त्यो अनिश्चित हुन्छ। त्यस्तो झुटो अगुवा आफ्नो काममा भरोसायोग्य हुँदैन।

के तिमीहरूको मण्डली अगुवा र सुपरिवेक्षकहरूमा तिमीहरूको कामप्रति जिम्मेवार मनोवृत्ति छ? के तिनीहरूले कामसम्बन्धी तिमीहरूका स्थितिहरू साँच्चै बोध गर्ने र बुझ्ने गर्छन्? के कामको यस पक्षलाई राम्ररी सम्बोधन गरिएको छ? (छैन।) तिनीहरूमध्ये कसैले पनि यस पक्षलाई राम्ररी सम्बोधन गरेका छैनन्; तिनीहरूमध्ये कोही पनि आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादार र कामका लागी गम्भीर र जिम्मेवार हुने अवस्थामा पुगेका छैनन्। त्यसोभए, के यो हासिल गर्न सजिलो हुन्छ? के यो कठिन हुन्छ? यो कठिन हुँदैन। यदि तँमा साँच्‍चै केही निश्‍चित हदको क्षमता छ, तैँले आफ्नो जिम्मेवारीको दायराभित्र व्यावसायिक सीपलाई राम्ररी बुझेको छस्, र तँ तेरो कार्यक्षेत्रभन्दा बाहिरको मान्छे होइनस् भने, तैँले एउटा वाक्यांश मात्र पालना गर्नुपर्छ, अनि तँ आफ्‍नो कर्तव्यमा निष्ठावान्‌ हुन सक्‍नेछस्। कुन वाक्यांश? “आफ्‍नो हृदय लगाउनु।” यदि तैँले काममा र मानिसहरूमा हृदय लगाउँछस् भने, तँ आफ्‍नो कर्तव्यमा निष्ठावान्‌ र जिम्‍मेवार हुन सक्छस्। के यो वाक्यांश अभ्यास गर्नु सजिलो छ? तैँले यसलाई कसरी अभ्यास गर्छस्? यसको अर्थ सुन्‍न कान प्रयोग गर्नु होइन, र सोच्न दिमाग प्रयोग गर्नु होइन—यसको अर्थ हृदय प्रयोग गर्नु हो। यदि कुनै व्यक्तिले साँच्‍चै आफ्नो हृदय लगाउन सक्छ भने, जब उसको आँखाले कुनै व्यक्तिले केही गरिरहेको, कुनै तरिकाले कार्य गरिरहेको, वा कुनै किसिमले कुनै कुराको प्रतिक्रिया दिइरहेको देख्छ, वा जब उसको कानले कतिपय मानिसहरूका राय र तर्कहरू सुन्छ, तब यी कुराहरूका बारेमा मनन र विचार गर्नका लागि उसले आफ्‍नो हृदय प्रयोग गर्छ र उसको मनमा केही विचार, दृष्टिकोण, र मनोवृत्ति प्रकट हुन्छन्। यी विचार, दृष्टिकोण, र मनोवृत्तिले गर्दा उसले उक्त व्यक्ति वा वस्तुको बारेमा गहन, विशेष र सही बुझाइ प्राप्त गर्छ, र साथमा यसबाट उचित र सही मूल्याङ्कन र सिद्धान्तहरू पनि प्राप्त हुन्छ। कुनै व्यक्तिमा आफ्‍नो हृदय प्रयोग गर्ने यी प्रकटीकरणहरू हुँदा मात्रै ऊ आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादार भएको हुन्छ। तर यदि तँ कामकुरामा आफ्नो हृदय लगाउँदैनस्, तँसँग यसो गर्ने हृदय छैन भने, तेरा आँखाले जे देख्छन् त्यसप्रति प्रतिक्रिया जनाउँदैनन्, र तेरा कानले जे सुन्छन्, त्यसप्रति प्रतिक्रिया जनाउँदैनन्। तेरा आँखाले कहिले पनि मानिस, घटना र कामकुराहरूलाई अवलोकन गर्दैनन्; तैँले सामना गर्ने जानकारीलाई तिनले अवलोकन गर्दैनन्। तेरो हृदयमा तैँले आफूले सुन्ने विभिन्न आवाज र बहसहरूलाई खुट्टयाउने छैनस्, तँ आफूले सुनेका जानकारी खुट्टयाउन असक्षम हुनेछस्। यो त आँखा खुल्लै भए पनि अन्धो हुनु समान हो। जब व्यक्तिको हृदय अन्धो हुन्छ, उसका आँखा पनि अन्धा हुन्छन्। त्यसैले, आँखाले कामकुरा अवलोकन गरेर र कानले जानकारी प्राप्त गरेर अवधारणाहरू, विचारहरू र मनोवृत्तिहरू निर्माण गर्नमा के कुराले डोऱ्याउँछ त? यो सबै, तैँले कामकुराहरूमा तेरो हृदय लगाउने अनि तैँले सत्यता खोजी गर्ने कार्यमा निर्भर हुन्छ। यदि तैँले कामकुराहरूमा हृदय लगाउँछस् भने, तैँले जब पनि जानकारी प्राप्त गर्छस्, चाहे त्यो देखिएको होस् वा सुनिएको, तैँले व्यक्ति वा कामकुराबारे विचारहरू निर्माण गर्न र गहन बुझाइ प्राप्त गर्न सक्नेछस्। तर यदि तैँले कामकुराहरूमा हृदय लगाउँदैनस् भने, जति सुकै जानकारी प्राप्त भए पनि त्यो उपयोगी हुँदैन; यदि तैँले त्यसलाई खुट्टयाउन वा छर्लङ्ग देख्नका लागि हृदय लगाउँदैनस् भने, तैँले केही पनि प्राप्त गर्नेछैनस्, तँ व्यर्थ हुनेछस्, बेकार हुनेछस्। जो बेकार हुन्छ उसले के जनाउँछ? त्यसले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा हृदय नलगाउने व्यक्तिलाई जनाउँछ—ऊसँग आँखा र कान हुन्छ, तर ती कुनै कामका हुँदैनन्। हृदयविहीन व्यक्ति आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादार हुनेछैन न त उसले आफ्नो कामप्रति गम्भीर र जिम्मेवार मनोवृत्ति नै हासिल गर्नेछ।

परमेश्वरको घरले सम्भव भएसम्म चाँडो मण्डलीको काम सुधार्ने र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने सही मार्गमा मार्गदर्शन गर्ने उद्देश्यले अगुवा र अगुवाहरूमाथि हरेक तलमा सुपरिवेक्षण अभ्यास गर्छ, तिनीहरूलाई गहन तलमा अवलोकन गर्ने र बुझ्ने गर्छ। त्यसकारण, अगुवा र अगुवाहरूलाई सुपरिवेक्षण र अवलोकन गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ र त्यसको अभ्यास यही तरिकामा गरिनुपर्छ। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सुपरिवेक्षणले, यदि अगुवा र अगुवाहरू वास्तविक काममा संलग्न नभइरहेको कुरा पत्ता लाग्छ र तिनीहरूलाई तुरुन्तै निराकरण र सम्बोधन गरिन्छ भने, यो मण्डलीको कामको प्रगतिका लागि फाइदाजनक हुन्छ। अगुवा र अगुवाहरूको सुपरिवेक्षण परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जिम्मेवारी हो, र त्यसो गर्नु पूर्ण रूपमा परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छ। अगुवा र अगुवाहरूसँग भ्रष्ट स्वभावहरू हुने हुनाले, यदि तिनीहरूको सुपरिवेक्षण गरिएन भने, त्यो तिनीहरूका लागि हानिकारक हुने मात्र नभई त्यसले मण्डलीको कामलाई पनि सीधै प्रभाव पार्नेथियो। कस्ता परिस्थितिहरूमा अगुवा र अगुवाहरूलाई उप्रान्त परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सुपरिवेक्षण आवश्यक पर्दैन त? जब अगुवा र अगुवाहरूले सत्यता पूर्ण रूपमा बुझ्छन्, सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्छन्, अनि सिद्धान्तहरूसाथ कार्य गर्छन्, परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिएका र प्रयोग गरिएका मानिसहरू बन्छन्। त्यस्ता अवस्थामा, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सुपरिवेक्षण अनावश्यक बन्न जान्छ, र परमेश्वरको घरले उप्रान्त यस मामलालाई जोर दिनेछैन। तर, परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिएको व्यक्ति पूर्ण रूपमा गल्ती र विचलनहरूरहित हुन्छ भन्ने पक्का हुन्छ त? त्यस्तो हुन्छ भन्ने आवश्यक छैन। त्यसैले, परमेश्वरको छानबिन, र सत्यता बुझ्ने मानिसहरूको सुपरिवेक्षण अझ पनि आवश्यक हुन्छ; यो अभ्यास पूर्ण रूपमा परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छ। सबै मानवहरूमा भ्रष्ट स्वभावहरू हुने भएकोले, सुपरिवेक्षणद्वारा मात्र अगुवा र अगुवाहरूलाई आफ्नो कामको जिम्मेवारी लिन र आफ्ना कर्तव्यप्रति बफादार हुन प्रोत्साहन गर्न सकिन्छ। सुपरिवेक्षण बिना, धेरै जसो अगुवा र अगुवाहरूले स्वेच्छाचारी जथाभाबीपनका साथ कार्य गर्नेथिए, र लापरवाह शैली अपनाउने थिए—यो एउटा वस्तुगत तथ्य हो। यदि तँ अगुवा वा अगुवा होस् र तेरो वरपरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले, तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् कि होइनस् भनेर बुझ्ने प्रयास गर्दै, तँलाई बारम्बार सुपरिवेक्षण र अवलोकन गर्छन् भने, तेरा लागि, यो असल कुरा हुन्छ। यदि तिनीहरूले तँमा समस्या पत्ता लगाए र तँ यसलाई सम्भव भएसम्म चाँडो हल गर्न सक्षम हुन्छस् भने, यो तेरो सत्यता पछ्याइ अनि जीवन प्रवेशका लागि फाइदाजनक हुन्छ। यदि तिनीहरूले तैँले अपराध गरिरहेको, र एकान्तमा विविध दुष्ट व्यवहार प्रदर्शन गरेको, अनि तँ निश्चित रूपमा नै सत्यता पछ्याउने व्यक्ति नभएको पत्ता लगाए भने, तिनीहरूले तँलाई खुलासा गरेर तेरो पदबाट बर्खास्त गर्नेछन्, जसले परमेश्वरका चुनिएका जनहरूका निम्ति एउटा प्रकोप हटाउनेछ, र त्यसले तँलाई पनि अझ बढी गम्भीर दण्डबाट जोगिने तुल्याउनेछ: त्यस्तो सुपरिवेक्षण सबैका लागि फाइदाजनक हुन्छ। र त्यसैले, अगुवा र अगुवाहरूसँग परमेश्वरका चुनिएका जनहरूका सुपरिवेक्षणको सही प्रतिक्रिया हुनुपर्छ। यदि तँ परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने व्यक्ति होस् भने, तँलाई परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको सुपरिवेक्षण आवश्यक छ भन्ने महसुस हुनेछ, र त्यो भन्दा पनि बढी, तँलाई तिनीहरूको सहायता आवश्यक छ भन्ने महसुस हुनेछ। यदि तँ दुष्ट व्यक्ति होस्, र तँमा दोषी विवेक छ भने, तँलाई सुपरिवेक्षण गरिन डर लाग्नेछ र तँ त्यसबाट जोगिने प्रयास गर्नेछस्; यो अपरिहार्य हुन्छ। त्यसकारण, परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको सुपरिवेक्षणलाई प्रतिरोध गर्ने र त्यसप्रति वितृष्णा महसुस गर्ने सबै जनाले केही लुकाइरहेका हुन्छन्, र तिनीहरू निश्चित रूपमा नै इमानदार मानिसहरू होइनन् भन्ने कुरामा कुनै शङ्का नै हुँदैन; सुपरिवेक्षणको डर छली मानिसहरूले भन्दा बढी अरू कसैले मान्दैन। त्यसोभए अगुवा र अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको सुपरिवेक्षणप्रति कस्तो प्रतिक्रिया जनाउनुपर्छ त? के त्यो नकारात्मकता, सावधानी, प्रतिरोध, र रुष्टता हुनुपर्छ कि परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरू र प्रबन्धहरूप्रतिको आज्ञापालन, अनि विनम्र स्वीकार हुनुपर्छ? (विनम्र स्वीकार हुनुपर्छ।) विनम्र स्वीकारले के जनाउँछ? त्यसको अर्थ परमेश्वरबाट आउने सबथोक स्विकार्नु, सत्यता खोज्नु, सही मनोवृत्ति अपनाउनु, र आवेगी नहुनु हुन्छ। यदि कसैले साँच्चै तँमा भएको समस्या पत्ता लगाउँछ र तँलाई त्यो औँल्याइदिन्छ, तँलाई त्यो खुट्टयाउन अनि बुझ्न मदत गर्छ, यो समस्या समाधान गर्न तँलाई सहयोग गर्छ भने, ऊ तँप्रति, परमेश्वरको घरको कामप्रति अनि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको जीवन प्रवेशप्रति जिम्मेवार भइरहेको हुन्छ; यो गरिनुपर्ने सही कुरा हो, र यो पूर्ण रूपमा प्राकृतिक र जायज हुन्छ। यदि मण्डलीको सुपरिवेक्षणलाई शैतानबाट, अनि दुराचारी अभिप्रायहरूबाट उत्पन्न भएको कुरा मान्ने मानिसहरू छन् भने, तिनीहरू दियाबलसहरू र शैतानहरू हुन्। त्यस्तो दुष्ट प्रकृतिका साथ, तिनीहरूले निश्चित रूपमा नै परमेश्वरको छानबिन स्विकार्ने थिएनन्। यदि कसैले सत्यतालाई साँच्चै प्रेम गर्छ भने, ऊसँग परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको सुपरिवेक्षणको सही बुझाइ हुनेछ, उसले त्यसलाई प्रेमका कारण गरिएको, परमेश्वरबाट आएको मान्न सक्नेछन्, र तिनीहरूले त्यसलाई परमेश्वरबाट स्विकार्न सक्नेछन्। तिनीहरू निश्चित रूपमा नै आवेगी हुनेछैनन् वा उत्तेजनामा आएर कार्य गर्नेछैनन्, तिनीहरूको हृदयमा प्रतिरोध, सावधानी, वा सन्देह त झनै देखा पर्नेछैन। परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको सुपरिवेक्षणलाई व्यवहार गर्ने सबैभन्दा सही मनोवृत्ति यस प्रकार छ: तेरा लागि सहयोगी हुने कुनै पनि शब्द, कार्य, सुपरिवेक्षण, अवलोकन, वा सच्च्याइ—काँटछाँट समेतलाई, तैँले परमेश्वरबाट स्विकार्नुपर्छ; आवेगी नहो। आवेगी हुनु दुष्टबाट, शैतानबाट आउँछ, त्यो परमेश्वरबाट आउँदैन, र मानिसहरूमा सत्यताप्रति हुनुपर्ने मनोवृत्ति त्यो होइन।

अगुवा र अगुवाहरूको सातौँ जिम्मेवारीसम्बन्धी सङ्गतिमा हामी यति मात्र थप्नेछौँ। त्यसोभए के यसको अर्थ यो जिम्मेवारीबारे, कुनै पनि थप विशिष्ट समाग्री थप्नु नपर्ने गरी, पूर्ण रूपमा सङ्गति गरिएको छ भन्ने हो त? होइन, प्रत्येक जिम्मेवारीमा अझ बढी विशिष्ट र विस्तृत सामाग्री अझै पनि बाँकी छ। मैले सङ्गति गरेका कुराहरू त दिशानिर्देश गर्ने सिद्धान्तहरू हुन्; बाँकी रहेका, विशिष्ट विवरणहरू कसरी कार्यान्वयन गर्ने र यी सिद्धान्तहरू कसरी अभ्यास र लागू गर्ने भन्ने कुरा, तिमीहरूले आफ्नै अनुभवद्वारा गर्ने संलग्नतामा निर्भर हुन्छ। यदि तिमीहरू अझै पनि यी सिद्धान्तहरूलाई छर्लङ्ग देख्न वा ती कसरी लागु गर्ने भनेर जान्न सक्दैनौ भने, सँगै खोजी र सङ्गति गर। यदि सँगै गरिएको सङ्गतिले पनि नतिजामा पुऱ्याउँदैन भने, तिमीहरूभन्दा उच्च रहेकाहरूलाई सोधपुछ गर। छोटकरीमा भन्दा, चाहे त्यो कुनै पनि प्रकारका व्यक्तिसँग व्यवहार गर्दा होस् वा कसको प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्ने भन्ने निर्णय गर्दा होस्। ती सबले सिद्धान्तहरूको पालना गर्नुपर्छ। निश्चित प्रतिभावान् व्यक्तिहरूका सन्दर्भमा, कसैले पनि तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्न वा बुझ्न नसक्ने अवस्थाहरूमा, तिनीहरूलाई मण्डलीको कामका आवश्यकताअनुसार प्रारम्भिक रूपमा प्रवर्द्धन र प्रयोग गर्न सकिन्छ—काममा ढिलाइ नगर, र मानिसहरूको जगेर्नामा ढिलाइ नगर; यो मुख्य कुरा हो। कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोध्छन्, “तिनीहरूलाई प्रयोग गरिसकेपछि तिनीहरूले काम भद्रगोल पारे भने के गर्ने? को जिम्मेवार हुन्छ?” तैँले कसैलाई प्रयोग गर्दा, के त्यो तैँले उसलाई अरू कसैसँग सम्पर्क गर्ने उपायविहीन बनाउँदै सुनसान टापुमा राखेको जस्तो हुन्छ र? के विशिष्ट कार्यहरूमा ऊ वरपर वास्तवमा अरू धेरै जना संलग्न हुँदैनन् र? यी सब मामलाहरू समाधान गर्ने तरिकाहरू हुन्छन्; नाम लिनुपर्दा, उसको सुपरिवेक्षण, अवलोकन गर्नु, र उसलाई बुझ्नु, र, यदि परिस्थितिहरूले दिएमा, ऊसँग नजिकैबाट सम्पर्क गर्नु। नजिकैबाट सम्पर्क गर्नु भनेको ठ्याक्कै के हो? त्यो भनेको तिनीहरूसँगै काम गर्नु हो; काम गर्ने प्रक्रिया भनेको तिनीहरूलाई बुझ्ने प्रक्रिया हो। के यस प्रकारको सम्पर्कद्वारा तँ बिस्तारै तिनीहरूलाई बुझ्न पुग्नेछैनस् र? यदि तँसँग सम्पर्क गर्ने अवसर छ, तर तँ त्यसो गर्दैनस्, र केही प्रश्नहरू सोध्न एउटा फोन कल मात्रै गर्छस्, र त्यत्तिमा नै छोडिदिन्छस् भने, तिनीहरूलाई बुझ्नु असम्भव हुन्छ। तैँले समस्याहरू हल गर्नका निम्ति आफूले सम्पर्क गर्न सक्नेहरूसँग सम्पर्क गर्नुपर्छ। त्यसकारण, अगुवा र अगुवाहरू आफ्नो काममा अल्छे हुनुहुँदैन। त्यसोभए, यदि तँ कसैलाई अवलोकन गर्न र बुझ्न चाहन्छस् भने, तैँले त्यो कसरी गर्नुपर्छ त? (तिनीहरूसँग सम्पर्क गरेर।) हो? मुख्य कुरा भनेको तैँले त्यसमा आफ्नो हृदय लगाउनुपर्छ! तैँले आफ्नो मनमा राख्न सक्ने जानकारी बाँदरले मकै टिप्ने कार्य जस्तै हुन्छ—त्यसले हिँड्दै गर्दा टिप्दै जान्छ, टिप्दै जाँदा खसाल्दै जान्छ, र अन्तिममा, एउटा मात्र मकैको गेडा बाँकी रहन्छ, सम्पूर्ण मेहनत व्यर्थ हुन्छ। प्रवचन सुनेपछि अन्त्यमा, तिमीहरू अघि सङ्गति गरिएको सामाग्री सम्झिन नै सक्दैनौ; यसको कारण के हो? (हामी त्यसमा हृदय नै लगाउँदैनौँ।) तिमीहरू सामान्यतया सत्यता अभ्यास गर्नमा केन्द्रित हुँदैनौ, त्यसैले तिमीहरूको हृदय यी कुराहरूमा केन्द्रित हुँदैन। कसरी सत्यता बुझ्ने र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने, कसरी आफैलाई चिन्ने, र कसरी सत्यतासाथ विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूको सार छर्लङ्ग देख्ने भन्ने सन्दर्भमा, तिनीहरूसँग कुनै प्रवेश छैन; त्यसैले, तेरो हृदयमा यी मामलाहरूको जग नै छैन। सत्यता वास्तविकताभित्रको प्रवेश समावेश हुने कुराहरूबारे, तिमीहरू जहिल्यै अलमलमा हुन्छौ। अहिले, तिमीहरू प्रवचन सुन्नका लागि अझै पनि हरेक हप्ता भेलामा सहभागी हुन्छौ। यदि तिमीहरूले प्रवचनहरू सुनेनौ भने, तिमीहरूको हृदय भित्र भएको परमेश्वरमाथिको त्यो थोरै आस्था बिलाइरहेको, अलि अलि गर्दै हराइरहेको हुँदैन र? यो खतरनाक सङ्केत हो! के तिमीहरूले त्यसमा आफ्नो हृदय लगाउन सक्छौ कि सक्दैनौ? मैले तिमीहरूलाई सबै विवरणहरू भनेको छु; यदि तँसँग साँच्चै त्यस्तो हृदय छ भने, तँ त्यसो गर्न सक्षम हुनेछस्। यदि तँसँग त्यस्तो हृदय छैन भने, मैले चाहे जसरी बोले पनि, तैँले बुझ्नेछैनस्। यस विषयबारे हाम्रो सङ्गति यत्ति हो।

विषयवस्तु आठ: काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट गर्ने र खोजी गर्ने (भाग एक)

अगुवा र कामदारहरूले कठिनाइहरू तुरुन्तै पहिचान अनि समाधान गर्नुपर्छ

आज, हामी अगुवा र कामदारहरूको आठौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्न गइरहेका छौँ: “काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट अनि खोजी गर्ने।” हामी यस जिम्मेवारीका सन्दर्भमा झुटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूलाई खुलासा गर्नेछौँ। काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट अनि खोजी गर्नु—के यो अगुवाहरू र कामदारहरूको काम र कर्तव्यहरूको एउटा भाग होइन? (हो।) अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा अपरिहार्य रूपमा केही जटिल समस्याहरू सामना गर्नेछन्, वा मण्डलीको कामको दायराभन्दा बाहिरका कठिनाइहरू सामना गर्नेछन्, वा सत्यता सिद्धान्तहरू समावेश नहुने विशेष अवस्थाहरू सामना गर्नेछन्, र यी अवस्थाहरू कसरी सम्हाल्ने भनेर अनभिज्ञ हुनेछन्। वा, तिनीहरूको क्षमता कमजोर भएकोले र त्यसकारण तिनीहरूले सही रूपमा सिद्धान्तहरू बोध गर्न नसक्ने भएकाले, तिनीहरूले अपरिहार्य रूपमा केही समाधान गर्न कठिन अन्योलता र कठिनाइहरू सामना गर्छन्। यी अन्योलता र कठिनाइहरू व्यक्ति प्रयोग गर्ने समस्याहरूसँग, काम सम्बन्धी समस्याहरूसँग, बाहिरी वातावरणबाट उत्पन्न हुने समस्याहरूसँग, मानिसहरूको जीवन प्रवेश सम्बन्धी समस्याहरूसँग, दुष्ट मानिसहरूले दिने बाधा र पुऱ्याउने अवरोधहरूसँग, साथै मानिसहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासन गर्ने समस्याहरूसँग, र इत्यादिसँग सम्बन्धित हुन सक्छन्। यी सबै समस्याहरूका सन्दर्भमा, परमेश्वरको घरसँग विशिष्ट माग र प्रावधानहरू हुन्छन्, वा केही मौखिक निर्देशनहरू हुन्छन्। यी विशिष्ट प्रावधानहरू बाहेक, उल्लेख नगरिएका केही विशेष अवस्थाहरू अपरिहार्य रूपमा हुन्छन्। यी विशेष अवस्थाहरूका सन्दर्भमा, कतिपय अगुवाहरूले तिनलाई परमेश्वरको घरले माग गर्ने सिद्धान्तहरू पालना गरेर सम्हाल्न सक्छन्, जस्तै परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्नु, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नु, र मण्डलीको कामको सहज सञ्चालन कायम गर्नु—र, त्यसका साथै, तिनीहरूले त्यो निकै राम्ररी गर्छन्—जबकि केही अगुवाहरू त्यसो गर्न असफल हुन्छन्। सम्हाल्न नसकिने समस्याहरूलाई के गरिनुपर्छ? कतिपय अगुवा र कामदारहरू अलमल्ल रूपमा काम गर्छन्, समस्याहरू पहिचान गर्न सक्दैनन्, र गरे पनि, तिनलाई समाधान गर्न सक्दैनन्। तिनीहरू माथिबाट समाधान नखोजी झारा मात्र टार्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई केवल यस्तो भन्छन्, “आफै समाधान गरौ; परमेश्वरमा भर परौ र समाधानका लागि परमेश्वरतर्फ हेरौ,” अनि त्यसपछि तिनीहरूले त्यो पूर्ण रूपमा व्यवस्थित भयो भन्ने मान्छन्। चाहे जति समस्याहरू थुप्रिए पनि, तिनीहरूले ती आफै समाधान गर्न सक्दैनन्, तैपनि माथितिर त्यसको रिपोर्ट गर्दैनन् वा ती कसरी समाधान गर्ने भनेर खोजी गर्दैनन्, तिनीहरू सम्भवतः माथिले तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्नेछन् र तिनीहरूले इज्जत गुमाउनेछन् भनी डराउँछन्। माथिलाई कहिल्यै समस्या रिपोर्ट नगर्ने केही अगुवा र कामदारहरू पनि हुन्छन्, र तिनीहरूले किन त्यसो गर्छन् भन्ने मलाई थाहा छैन। माथितिर रिपोर्ट गर्नु भनेको सीधै माथिलाई नै रिपोर्ट गर्नु नै हो भन्ने आवश्यक हुँदैन; व्यक्तिले निश्चित रूपमा सुरुमा कुनै जिल्ला वा इलाकाका अगुवाहरूलाई रिपोर्ट गर्न सक्छ। र यदि तिनीहरूले त्यो समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तब अगुवा र कामदारहरूलाई त्यो सीधै माथिलाई रिपोर्ट गर्न आग्रह गर्न सक्छौ। यदि तैँले अवस्था प्रस्ट्याउँदै, कुनै अगुवा वा कामदारलाई कुनै मामला माथिलाई रिपोर्ट गर्न आग्रह गर्छस् भने, के उसले त्यो मामलालाई दबाउन र बेवास्ता गर्न सक्छ त? त्यस्ता मानिसहरू दुर्लभ हुन्छन्। त्यस्ता अगुवाहरू वास्तवमै भए पनि, समस्या दबाउने र रिपोर्ट नगर्नेको खुलासा गर्न तैँले अरू अगुवा र कामदारहरूलाई त्यो मामला प्रस्ट्याउन सक्छस्। यदि यी अरू अगुवा र कामदारहरूले अझै पनि मामला रिपोर्ट गर्दैनन् भने, एउटा अन्तिम उपाय हुन्छ: तैँले मामला माथिसामु पुऱ्याउन सीधै परमेश्वरको घरको वेबसाइटमा गएर लेख्न सक्छस्, यसरी माथिलाई समस्याबारे रिपोर्ट गरेको सुनिश्चित गर्न सक्छस्। किनभने माथिले पहिला पनि अनेकौँ पटक यस्ता पत्रहरूसँग व्यवहार गरेका छन्, र त्यसपछि तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूलाई मामला सम्हाल्ने जिम्मा सीधै सुम्पेका छन्। वास्तवमा, माथिलाई समस्या रिपोर्ट गर्ने अनेकौँ उपायहरू हुन्छन्; त्यो अभ्यास गर्न सजिलो हुन्छ, यो कुरा त्यस व्यक्तिले त्यो समस्या साँच्चै समाधान गर्न चाहन्छ कि चाहँदैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। तैँले निश्चित अगुवा वा कामदारलाई भरोसा नगरे पनि, परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ र माथिले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप कार्य गर्छन् भन्ने कुरा तैँले अझै पनि विश्वास गर्नुपर्छ। यदि परमेश्‍वरप्रति तँमा साँचो विश्‍वास छैन, र परमेश्‍वरको घरमा सत्यताले शासन गर्छ भन्‍ने कुरामा तँ विश्‍वास गर्दैनस् भने, तैँले कुनै उपलब्धि हासिल गर्न सक्दैनस्। धेरै मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरमा सत्यताले शासन गर्छ भन्‍नेमा विश्‍वास गर्दैनन्, र तिनीहरूमा परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय हुँदैन। तिनीहरूले संसारका अधिकारीहरूले एकअर्कालाई सुरक्षा दिइरहेका हुन्छन्, र परमेश्‍वरको घरले पनि त्यसै गर्नुपर्छ भनेर सधैँ सोचिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्‍वर सत्यता र धार्मिकता हुनुहुन्छ भन्‍नेमा विश्‍वास गर्दैनन्। त्यसकारण, यस्तो व्यक्तिलाई अविश्‍वासी भन्‍न सकिन्छ। तैपनि, अल्‍पसङ्ख्यक मानिसहरूले वास्तविक समस्याहरू रिपोर्ट गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरूलाई परमेश्‍वरको घरका हितहरू रक्षा गर्ने मानिसहरू भनेर भन्‍न सकिन्छ; तिनीहरू जिम्‍मेवार मानिस हुन्। कतिपय अगुवा र कामदारहरू आफूले देखेका गम्‍भीर समस्याहरू समाधान गर्न असफल हुने मात्र होइनन्, तिनीहरूले यसबारेमा माथितिर रिपोर्ट पनि गर्दैनन्। माथिले यसबारेमा अनुसन्धान गरेपछि मात्रै तिनीहरूले समस्याको गम्‍भीरता अनुभूति गर्न थाल्छन्। यसले काममा ढिलाइ हुन्छ। त्यसकारण, तँ साधारण ब्रदर वा सिस्टर, अथवा अगुवा वा कामदार भए पनि, आफूले समाधान गर्न नसक्‍ने र बृहत् कार्य सिद्धान्तहरूसँग सम्‍बन्धित कुनै समस्या सामना गर्दा, तैँले यसबारे माथितिर रिपोर्ट गर्नुपर्छ र समयमै समाधान खोज्‍नुपर्छ। यदि तैँले अन्योलता वा कठिनाइहरू सामना गर्छस् तर तिनलाई समाधान गर्दैनस् भने, कतिपय काम अघि बढ्न सक्‍नेछैनन्; त्यस कामलाई पन्छाउनु र रोक्‍नुपर्ने हुन्छ। यसले मण्डलीको कामको प्रगतिमा असर गर्छ। त्यसकारण, जब त्यस कामको प्रगतिमा प्रत्यक्ष असर गर्ने समस्याहरू पैदा हुन्छन्, तिनलाई खुलासा गरेर समयमै समाधान गरिनुपर्छ। यदि समस्या समाधान गर्न सजिलो छैन भने, तैँले सत्यता बुझ्‍ने र त्यस क्षेत्रमा विशेषज्ञता भएका मानिसहरूलाई खोजेर, तिनीहरूसँग मिलेर सँगै अनुसन्धान गरी समस्या समाधान गर्नुपर्छ। यस्ता समस्याहरू समाधान गर्ने काममा ढिलाइ हुनु हुँदैन! तैँले तिनलाई समाधान गर्दा जति दिन ढिलाइ गर्छस् कामको प्रगतिमा पनि त्यति नै दिन ढिलाइ हुन्छ। यो एउटा व्यक्तिका मामलालाई बाधा दिने कुरा होइन; यसले मण्डलीको काममा असर गर्छ, साथै परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले आफ्‍नो कर्तव्य कसरी पूरा गर्छन् भन्‍ने कुरामा असर गर्छ। त्यसकारण, जब तैँले यस प्रकारको कुनै अन्योलता वा कठिनाइ सामना गर्छस्, तब त्यसलाई तुरुन्तै समाधान गरिनुपर्छ, ढिलाइ गर्न मिल्दैन। यदि तँ साँच्‍चै यसलाई समाधान गर्न सक्दैनस् भने, तैँले तुरुन्तै यसबारेमा माथि रिपोर्ट गर्नुपर्छ। तिनीहरू यसलाई समाधान गर्न सीधै अधि आउनेछन्, वा तिनीहरूले तँलाई बाटो देखाउनेछन्। यदि कुनै अगुवाले यस्ता समस्याहरू सम्हाल्न सक्दैन, अनि यसलाई माथि रिपोर्ट गरेर तिनीहरूबाट समाधान खोज्नुको सट्टा, समस्यालाई हेरेर बस्छ भने, त्यो अगुवा अन्धो छ; ऊ मरेतुल्य हुन्छ, र बेकामको हुन्छ। उसलाई बर्खास्त गरेर पदबाट हटाइनुपर्छ। यदि उसलाई उसको पदबाट हटाइएन भने, मण्डलीको काम अघि बढ्न सक्नेछैन; उसको हातमा यो बरबाद हुनेछ। तसर्थ, यसलाई तुरुन्तै समाधान गरिहाल्‍नुपर्छ।

चलचित्र निर्माण काम पनि परमेश्वरको घरका लागि कामको एउटा महत्त्वपूर्ण विषयवस्तु हो। चलचित्र निर्माण समूहहरूले बारम्बार एउटा समस्या सामना गर्छन् जसमा सबैले पटकथाबारे विवाद गर्छन्। उदाहरणका लागि, निर्देशकले पटकथा वास्तविक जीवनभन्दा फरक र विचलित छ अनि छायाङ्कन गरिए पछि अवास्तविक देखिनेछ भन्ने विश्वास गर्छ, र त्यसैले ऊ हेरफेर गर्न चाहन्छ। तर, पटकथा लेखक दृढ रूपमा असहमत हुन्छ, उसले पटकथा व्यावहारिक रूपमा लेखिएको छ भन्ने विश्वास गर्छ र निर्देशकले पटकथा अनुसार छायाङ्कन गर्नुपर्ने माग गर्छ। अभिनेताहरूको पनि आफ्नै असहमतिहरू हुन्छन्, तिनीहरू निर्देशक र पटकथा लेखक दुवै सँग असहमत हुन्छन्। अभिनेताले यस्तो भन्छ, “यदि निर्देशकले त्यसरी नै छायाङ्कन गर्ने जिद कस्छ भने, म अभिनय नै गर्नेछैनँ!” पटकथा लेखकले यस्तो भन्छ, “यदि निर्देशकले पटकथा हेरफेर गर्छ भने, कुनै पनि समस्या उत्पन्न हुँदा तिमीहरू सबै जिम्मेवार हुनेछौ!” निर्देशकले यस्तो भन्छ, “यदि मलाई पटकथाले माग गरे अनुसार छायाङ्कन गर्न लगाइयो र गल्तीहरू भए भने, परमेश्वरको घरले मलाई जबाफदेही तुल्याउनेछ। यदि तिमी म छायाङ्कन गरूँ भन्ने चाहन्छौ भने, त्यो मेरो आफ्नै सोचमा आधारित भएर गरिनुपर्छ; होइन भने, म निर्देशन गर्नेछैनँ।” अब, तिनवटै पक्षहरू अड्किन्छन्, होइन त? स्पष्ट छ कि काम अघि बढ्न सक्दैन। के यो उत्पन्न भएको अन्योल होइन र? त्यसोभए, कोचाहिँ वास्तवमा सही छ त? सबैको आ-आफ्नै सिद्धान्तहरू हुन्छन्, आ-आफ्नै तर्कहरू हुन्छन् र कोही पनि सम्झौता गर्न इच्छुक हुँदैन। तिनवटै पक्ष अड्किँदा, कसलाई हानि हुन्छ? (परमेश्वरको घरको कामलाई।) परमेश्वरको घरको काममा अवरोध र हानि पुग्छ। के तिमीहरूले त्यस्ता अवस्थाहरू सामना गर्दा तनावग्रस्त र चिन्तित महसुस गरेका छौ? यदि छैनौ भने, त्यसले तिमीहरूले यसमा साँच्चै आफ्नो हृदय लगाएका छैनौ भनी प्रमाणित गर्छ। जब त्यस्ता अन्योल र अड्चन उत्पन्न हुन्छन्, कतिपय मानिसहरू यति तनावग्रस्त हुन्छन् कि तिनीहरू खान वा सुत्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्, “के गरिनुपर्छ? यसरी बहस गर्नु र हल्लिनै नमान्नुले त कहीँ पुऱ्याउँदैन। के यसले चलचित्र निर्माणको प्रगतिलाई असर गरिरहेको छैन र? यसले पहिले नै कैयौँ दिनको ढिलाइ गराइसक्यो र यसलाई उप्रान्त पछि सार्न सकिँदैन। छायाङ्कन सहज रूपमा होस् र काममा ढिलाइ नहोस् भनी सुनिश्चित गर्न हामीले यो समस्या कसरी समाधान गर्न सक्छौँ? यो समस्या समाधान गर्न हामी कसकहाँ जानुपर्छ?” यदि तँमा हृदय छ भने, तैँले अगुवाहरूबाट समाधानहरू खोज्नुपर्छ, र यदि अगुवाहरूले समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तैँले यसलाई तुरुन्तै माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। यदि तँ साँच्चै परमेश्वरका अभिप्रायहरूको ख्याल गर्छस् भने, तैँले सक्दो चाँडो यस समस्यालाई समाधान गर्न सके जति सबै गर्नुपर्छ; यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। र यदि तँ चिन्तित छैनस् भने नि? तैँले त्यसबारे यस्तो सोच्दै मनन गर्न सक्छस्, “तिनीहरू गलत छन्। म आफ्नो दृष्टिकोणमा अडिग रहन्छु—तिनीहरूले मलाई केही गर्न सक्छन् जस्तो मलाई लाग्दैन। म खान्छु अनि केही बेर सुत्छु, जे भए पनि दिउँसो गर्नैपर्ने कार्य कुनै छैन।” तेरा खुट्टा भारी हुन्छन्, तँलाई चक्कर आउन थाल्छ, तेरो हृदयको तागत हराउँछ, र तँ अल्छे बन्छस्। समस्याहरूको थुप्रो हुन्छ, तर तँ अध्यानपूर्वक र अल्छे हुन्छस्, त्यसैले त्यो समस्या समाधान गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। किन हुँदैन? किनभने तँमा त्यो समाधान गर्ने जोस र कामनाको कमी हुन्छ, त्यसैले तँ समाधान सोच्न नै सक्दैनस्। तँ मनमनै यस्तो सोच्छस्: “कठिनाइहरू उत्पन्न भएर काम ठप्प हुने प्रायः हुँदैन। म यो मौका छोपेर केही दिन विश्राम र अलिक आराम गर्नेछु। सधैँ किन थकित हुनु? यदि मैले अहिले विश्राम लिएँ भने, कसैले त्यसबारे केही भन्न पाउँदैन। आखिरकार, मैले सुस्ती गरिरहेको वा म आफ्नो कामप्रति गैर-जिम्मेवार भइरहेको छैनँ। म जिम्मेवार हुन चाहन्छु, तर हाम्रो मार्गमा यो कठिनाइ छ—यसलाई कसले समाधान गर्नेवाला छ त? यो समाधान नगरी हामी कसरी छायाङ्कन गर्न सक्छौँ? यदि हामीलाई छायाङ्कन गर्न रोक्ने समस्याहरू छन् भने, के हामीले बस विश्राम लिनुपर्दैन र?” तेरो सामु यस्तो ठुलो समस्या हुँदा, यदि त्यो तुरुन्तै समाधान गरिएन भने, परिणाम के हुनेछन्? यदि समस्याहरू उत्पन्न भइरहे र ती कुनै पनि समाधान भएनन् भने, के कामको प्रगति जारी रहन सक्छ? यसले अज्ञात ढिलाइ निम्त्याउनेछ। कामको प्रगति पछाडि होइन, अगाडि मात्र जान सक्छ, त्यसैले यो समस्याले कठिनाइहरू ल्याउँछ भनी थाहा हुँदा, तैँले थप आलटाल गर्नुहुँदैन; तैँले त्यसलाई तुरुन्तै समाधान गर्नु आवश्यक हुन्छ। एकपटक यो समस्या समाधान भएपछि, अर्को समस्या उत्पन्न हुँदा, समय बरबाद नगर्न लागी परेर त्यसलाई समाधान गर्न हतार गर् ताकि काम तालिकाअनुरूप सहज रूपमा अघि बढ्न र पूरा हुन सकोस्। त्यो कस्तो सुनिन्छ? (राम्रो।) हृदय भएकाहरूले यही मनोवृत्तिका साथ अन्योल र कठिनाइहरू सामना गर्छन्। तिनीहरूले समय बरबाद गर्दैनन्, आफ्नै लागि बहानाहरू बनाउँदैनन्, र देहगत सुख-सयलहरूको लालच गर्दैनन्। अर्को तर्फ, हृदय नभएकाहरूले भुल-बिरामहरूको दुरुपयोग गर्छन्; तिनीहरूले बहानाहरू बनाउनेछन् र विश्राम लिने मौकाहरू खोज्नेछन्, सबथोक सुस्त गतिमा अनि हतारको बोध वा तनावबिना गर्नेछन्, तिनीहरूमा कष्ट भोग्ने वा मूल्य तिर्ने कुनै सङ्कल्प हुँदैन। अनि तब अन्तिममा के हुन्छ? अन्योल वा कठिनाइ सामना गर्दा, सबैले कैयौँ दिनका लागि अड्किनेछन्। न त निर्देशक, अभिनेता, न पटकथा लेखकहरूले नै समस्या रिपोर्ट गर्छन्। जबकि अगुवाहरू, अन्धा हुन्छन् र त्यसलाई समस्याका रूपमा पहिचान गर्न असक्षम हुन्छन्; तिनीहरूले त्यसलाई समस्याका रूपमा पहिचान गरे पनि तर आफै समाधान गर्न नसके पनि, तिनीहरूले माथितिर त्यसको रिपोर्ट गर्दैनन्। स्तर दर स्तर गर्दै माथिलाई रिपोर्ट गरिउञ्जेलसम्म, दस-पन्ध्र दिन बितिसकेको हुन्छ। यो दस-पन्ध्र दिनमा के गरियो त? के कसैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको थियो त? अहँ, तिनीहरू खाँदै, पिउँदै, रमाउँदै आफ्नो समय नष्ट गरिरहेका थिए! के तिनीहरू सित्तैमा खाइरहेका हुँदैनन्? आफ्नो काममा सामना गरिने अन्योल र कठिनाइहरूका लागी तुरुन्तै समाधानहरू खोज्न नसक्ने ती सबै सुपरिवेक्षकहरू सित्तैमा खाइरहेका मात्र हुन्छन्, उद्देश्यबिना आफ्ना दिनहरू बिताइरहेका हुन्छन्। त्यस्ता मानिसहरू छोटकरीमा “आलसीहरू” कहलिन्छन्। किन “आलसीहरू” कहलिन्छन्? किनभने यी मानिसहरूले आफ्ना कर्तव्यहरूलाई गम्भीर, जिम्मेवार, दृढता, वा सकारात्मक मनोवृत्तिका साथ लिँदैनन्, तर बरु लापरवाह, नकारात्मक हुन्छन् र सुस्ती गर्छन्, कठिनाइ वा अड्चन उत्पन्न होस् भन्ने आशा मात्र गर्छन् ताकी तिनीहरूसँग दोकान बन्द गरेर काम रोक्ने बहाना होस्।

अगुवा र कामदारहरूले काममा सामना गरिने अन्योल र कठिनाइहरूलाई तुरुन्तै समाधान गर्ने मात्र होइन तर तुरुन्तै जाँचबुझ गरेर यी समस्याहरू पहिचान पनि गर्नुपर्छ। यसो किन गरिनुपर्छ? यसो गरिनुको एउटै मात्र उद्देश्य हुन्छ: परमेश्वरको काम र परमेश्वरको घरको कामको सुरक्षा गर्नु हो, ताकि कामको हरेक विषयवस्तु सहज रूपमा अघि बढिरहेको छ र कामको सामान्य समयावधिमा पूरा भइरहेको छ भन्ने सुनिश्चित गर्न सकियोस्। काम सहज रूपमा अघि बढिरहेको छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्न, कुन समस्याहरू समाधान गर्नु आवश्यक हुन्छ त? सुरुमा, मण्डलीको काममा बाधा दिने कुनै पनि अड्चन वा गतिरोधहरूलाई पूर्ण रूपमा निकाल्नु, अविश्वासीहरू र दुष्ट मानिसहरूलाई समस्या सृजना गर्नबाट रोक्नका लागि प्रतिबन्ध गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। यसका साथै, कामको हरेक विषयवस्तुका सुपरिवेक्षकहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न अनि अभ्यासको मार्ग खोज्न मार्गनिर्देशन गर्नुपर्छ, सामञ्जस्य रूपमा सहकार्य गर्न अनि एक-अर्काको सुपरिवेक्षण गर्न सिक्नुपर्छ। यसरी मात्र कामको सम्पन्नताको प्रत्याभूति दिन सकिन्छ। चाहे जे कठिनाइ वा अन्योलता सामना गरे पनि, यदि अगुवा र सुपरिवेक्षकहरूले ती समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले तुरुन्तै त्यो समस्या माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ र समाधानहरू खोज्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले, चाहे जुन काम गरे पनि, समस्याको समाधानलाई प्राथमिकता दिनुपर्छ, कामसँग सम्बन्धित प्राविधिक समस्याहरू र सिद्धान्तका समस्याहरूलाई, साथै मानिसहरूले आफ्नो जीवन प्रवेशका सन्दर्भमा सामना गर्ने विभिन्न कठिनाइहरूलाई सम्बोधन गर्नुपर्छ। यदि तैँले अन्योलता र कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्दैनस् भने, तैँले आफ्नो काम राम्ररी गर्न सक्नेछैनस्। त्यसकारण, जब तैँले असाधारण कठिनाइहरू वा आफूले समाधान गर्न नसक्ने अन्योलताहरू सामना गर्छस्, तैँले तुरुन्तै माथिलाई ती रिपोर्ट गर्नुपर्छ। समय खेर नफाल्, किनकि तीन देखि पाँच दिनको ढिलाइले काममा क्षति पुग्न सक्छ, र यदि त्यो पन्ध्र दिन वा महिना दिन ढिलो भयो भने, क्षति अत्यन्तै ठुला हुनेछन्। त्यसमाथि, समस्या चाहे जे भए पनि, त्यसलाई सत्यता सिद्धान्तहरूका आधारमा निराकरण गरिनुपर्छ। चाहे जे भए पनि, समस्याहरू समाधान गर्न संसारसँग व्यवहार गर्ने मानव दर्शनहरू कहिल्यै प्रयोग नगर्। गम्भीर समस्याहरूलाई साना समस्याहरूमा परिणत नगर्, अनि त्यसपछि साना समस्याहरूलाई नगण्यमा परिणत नगर्, वा समस्यामा संलग्न दुवै पक्षलाई गाली गर्ने अनि केही मिठो कुराले तिनीहरूलाई फेरि शान्त पार्ने नगर्, समस्याको वृद्धिसँग डराएर सधैँ सम्झौतामा भर पर्ने र तिनीहरूलाई फकाउने नगर्। यसले समस्या आधारभूत तलमा समाधान नहुनेतर्फ डोऱ्याउँछ, जसले गर्दा पछि पनि समस्याहरू रहिरहन्छन्। के यो कामकुरा पुर्नु मात्र होइन र? यदि तँलाई कुनै समस्याका सबै मानव समाधानहरू सक्किसके अनि त्यसलाई साँच्चै नै समाधान गर्न सकिँदैन जस्तो लाग्छ, र तैँले समस्या भित्र रहेका प्राविधिक समस्याहरूका लागि सिद्धान्तहरू बिलकुलै भेट्टाउन सक्दैनस् भने, तैँले तुरुन्तै यी समस्याहरू माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ र नपर्खी वा आलटाल नगरी समाधानहरू खोज्नुपर्छ। समाधान गर्न नसकिने कुनै पनि समस्याको समाधान खोज्न तुरुन्तै माथिलाई रिपोर्ट गरिनुपर्छ। यो सिद्धान्त तिमीहरूलाई कस्तो लाग्यो? (राम्रो।)

के चलचित्र निर्माण र पटकथा समूह छायाङ्कनका समस्याहरूमा बारम्बार अड्किन्छन् त? हरेकको आफ्नै तर्क हुन्छ, र तिनीहरू एकमतमा पुग्न सक्दैनन्, सधैँ मौखिक युद्धमा संलग्न भइरहन्छन्। के अगुवाहरूले यी समस्याहरू उत्पन्न हुँदा तिनलाई समाधान गर्न सक्छन् त? (कहिलेकाहीँ सक्छन्।) के तिमीहरूले कहिल्यै अगुवाले सङ्गति मार्फत केही समस्याहरू समाधान गरेको, र त्यो पूर्ण रूपमा व्यावहारिक अनि सैद्धान्तिक रूपमा ठोस् भएको, तर त्यो परमेश्वरको घरका वा सत्यता सिद्धान्तहरूका मागअनुरूप छ कि छैन भनी तिमीहरू अनिश्चित भएको अवस्था सामना गरेका छौ? (छौँ।) तिमीहरूले त्यस्ता अवस्थाहरूलाई कसरी सम्हाल्यौ? (कहिलेकाहीँ हामी माथिबाट खोजी गर्थ्यौँ।) त्यो सही तरिका हो। के तिमीहरू कहिल्यै यस्तो अवस्थामा परेका छौ जहाँ तिमीहरूले माथिका दाजु अलिक व्यस्त रहेको देखेकोले कुनै समस्याबारे सोधपुछ नगर्ने निर्णय गऱ्यौ, र त्यो मामला सैद्धान्तिक रूपमा सही भएसम्म ठिकै हुन्छ भन्ने सोच्यौ, अनि त्यसपछि चाहे त्यो सत्यताअनुरूप भए वा नभए पनि छायाङ्कन गर्न अघि बढ्ने निर्णय गऱ्यौ? (हामीले विगतमा यसबारे गम्भीर समस्या भोगेका थियौँ। यसले हामीलाई कामकुरा फेरि गर्नुपर्ने तुल्यायो र काममा बाधा दियो अनि अवरोध पुऱ्यायो।) अवस्था गम्भीर छ! चलचित्र निर्माण समूहले सामना गर्ने धेरै जसो समस्याहरू अन्ततः वास्तवमा पटकथा लेखन समूहकै जिम्मेवारी हुन्। उदाहरणका लागि, यदि अढाई घण्टाको गलफती कुराकानी भएको चलचित्र बन्यो भने, मुख्यतः जिम्मेवार त पटकथा लेखकहरू नै हुन्छन्। तर निर्देशकको जिम्मेवारी चाहिँ के हो नि? यदि पटकथा गलफती छ भने, के निर्देशकहरूले यो देख्न सक्नुपर्छ? सैद्धान्तिक रूपमा, तिनीहरूले देख्न सक्नुपर्छ। तर, निर्देशकहरूले त्यस्तो परिस्थितिमा चलचित्र पूरा गर्न महिनौँ बिताएर उल्लेखनीय जनशक्ति, सामाग्री स्रोतहरू, र धन खपत गर्न सक्छन्। यो कस्तो खालको समस्या हो? निर्देशकका रूपमा, तिमीहरूको जिम्मेवारी के हो? पटकथा प्राप्त गर्दा, तैँले यस्तो सोच्नुपर्छ, “यो पटकथा निकै लामो र विषय-वस्तु सम्पन्न छ, तर यसमा मूल तत्त्व, एउटा केन्द्रीय विषयको कमी छ; पूरै ढाँचा नै प्राणविहीन छ। यो पटकथालाई छायाङ्कन गर्न सकिँदैन; यसलाई परिमार्जन गर्न पटकथा लेखकहरूकहाँ फिर्ता पठाइनुपर्छ।” के तिमीहरू यसो गर्न सक्षम छौ? के तिमीहरूले कहिल्यै कुनै पटकथालाई फिर्ता पठाएका छौ? (अहँ।) के त्यो तिमीहरूले समस्याहरू देख्न नसक्ने भएकाले हो, वा तँलाई यो फिर्ता पठाउन डर लागेकोले हो? कि तँलाई कसैले यस्तो भनेर तेरो मूल्याङ्कन गर्नेछ भन्ने डर लाग्छ, “तिनीहरूले तिमीलाई यो तयार पटकथा दिए, र तिमीले यसलाई एक शब्दले नै इन्कारेर फिर्ता पठाउँदै छौ—तिमी अत्यन्तै अहङ्कारी छौ, होइन र?” तिमीहरू कुनचाहिँ कुराको डर मान्छौ? तिमीहरूले समस्या देख्छौ, त्यसैले लेखकहरूलाई पटकथा किन फर्काउँदैनौ त? (हामी आफ्नो चलचित्र निर्माण काममा जिम्मेवार छैनौँ।) चलचित्र निर्माण समूहहरूका लागि, मण्डली बाहेक, निर्देशकहरूले सुपरिवेक्षकका रूपमा, फैसला गर्ने र अन्तिम निर्णय गर्ने व्यक्तिका रूपमा काम गर्नुपर्छ। तँ निर्देशक भएको हिसाबले, तैँले यस मामलाको पूर्ण जिम्मेवारी लिनुपर्छ, पटकथा पाएकै क्षणदेखि त्यसलाई होसियारीसाथ जाँच्नुपर्छ। मानौँ तैँले एउटा पटकथा प्राप्त गरिस् र सुरुदेखि अन्त्यसम्म त्यसलाई समीक्षा गरिस्, तँलाई विषयवस्तु निकै राम्रो लाग्यो। त्यसमा मूल तत्त्व र केन्द्रीय विषय छ, संरचना मुख्य कथावस्तुकै वरपर घुम्छ, र समग्र पटकथामा कुनै ठुलो समस्या नभएझैँ देखिन्छ—त्यो राम्रै देखिन्छ, छायाङ्कन गर्न लायक देखिन्छ, र त्यसैले त्यो पटकथा स्विकार्न सकिन्छ। तर, यदि पटकथा लामो छ, जसमा कुनै केन्द्रबिन्दु वा मुख्य कथावस्तुबिना नै कुनै व्यक्तिको कथा सुरुदेखि अन्त्यसम्म सुनाइन्छ, पटकथाले के व्यक्त गर्ने लक्ष्य राखेको छ, दर्शकहरूमा के प्रभाव पार्न चाहन्छ, वा त्यसको केन्द्रीय अवधारणा र आत्मिक अर्थ के हो भन्ने कुरा अस्पष्ट नै छोडिदिन्छ—त्यो केवल एउटा गलफती विवरण, एउटा उल्झिएको पटकथा हो भने—के यो कथा स्विकार्न सकिन्छ? यस्तो अवस्थामा निर्देशकहरूले के गर्नुपर्छ? तिनीहरूले पटकथा फिर्ता गर्नुपर्छ र पटकथा लेखकका लागि परिमार्जनहरू सुझाउनुपर्छ। पटकथा लेखन समूहका मानिसहरूले यस्तो भन्दै विरोध गर्न सक्छन्, “यो न्यायसङ्गत भएन! हामीले लेखेको पटकथा परीक्षण गर्ने तिनीहरू को हुन्? तिनीहरूले किन फैसला गर्न पाउँछन्? परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई निष्पक्ष र व्यावहारिक रूपमा व्यवहार गर्नुपर्छ!” तब के गर्नुपर्छ? यदि निर्देशकहरूले पटकथामा समस्याहरू पहिचान गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूले फैसला गर्न हतार गर्नुहुँदैन तर यो मामलाबारे सुरुमा मण्डली अगुवा अनि चलचित्र निर्माण समूहका सदस्यहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्छ। यदि, आफ्ना विगतका वर्षका चलचित्र निर्माणको अनुभव र बुझाइका आधारमा, सबैले एकरूप भएर कुनै पटकथाले मानक पूरा गर्दैन भन्ने निधो गर्छन् भने, र त्यसलाई छायाङ्कन गर्दा त्यसले चलचित्र निर्माण काममा ढिलाइ गर्ने मात्र होइन, तर त्यसमा समावेश सारा मानव, भौतिक र आर्थिक स्रोतहरूलाई खेर फाल्नेछ, र कसैले यस्तो जिम्मेवारी वहन गर्न सक्दैन भन्ने विश्वास गर्छन् भने, यो पटकथा फिर्ता पठाइनुपर्छ। गलफती पटकथालाई बिलकुलै छायाङ्कन गर्नुहुँदैन; यो एउटा सिद्धान्त हो। यदि सबैले त्यस पटकथाबारे उस्तै महसुस गर्छन् भने, पटकथा लेखकहरूले बिना कुनै सर्त त्यसलाई स्विकार्नुपर्छ र चलचित्र निर्माण समूहका सुझावअनुसार त्यसलाई परिमार्जन गर्नुपर्छ। यदि अझै पनि असहमतिहरू हुन्छन् भने, कसका तर्क सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप छन् भनेर हेर्न दुवै पक्षका सदस्य र अगुवाहरूले सँगै बहस गर्न सक्छन्। यदि निष्कर्षमा पुग्न नसकेर निस्सारको अवस्था रहिरह्यो भने, अन्तिम उपाय लगाउनुपर्छ, जुन आज सङ्गति गरिएको, अगुवा र कामदारहरूको आठौँ जिम्मेवारी हो: “काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट अनि खोजी गर्ने।” गतिरोधमा परेका र समाधान गर्न नसकिने समस्याहरूलाई अन्योलता र कठिनाइहरू भनिन्छ। हरेक पक्षले आफ्नो तर्क सही छ भन्ठान्छ, र कसैले पनि फैसला गर्न सक्दैन। यसरी अघि-पछि गर्दा समस्या झन् धुमलिन्छ, जसले यस समस्याको समष्ट विवरणको बुझाइ र लिइनुपर्ने दिशाबारे सबैको बुझाइलाई अस्पष्ट बनाइदिन्छ। यस अवस्थामा, अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूको काममा देखा पर्ने यी समस्या र अन्योलताहरू तुरुन्तै रिपोर्ट गर्ने र समाधान खोज्ने जिम्मेवारी लिनुपर्छ, तिनलाई कामको प्रगतिमा अवरोध पुऱ्याउन नदिन, र अझ बढी, तिनलाई झन् थुप्रिन नदिन तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्न लागिपर्नुपर्छ। यी समस्याहरूलाई तुरुन्तै र रिपोर्ट गर्नु र कसरी समाधान गर्ने भनेर खोजी गर्नु—के यो काम गर्नु होइन? के यो कामप्रति गम्भीर र जिम्मेवार मनोवृत्ति देखाउनु होइन? के यो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा आफ्नो हृदय लगाउनु होइन? के यो बफादार हुनु होइन? (हो।) यो आफ्नो कर्तव्यप्रति बफादारी हुनु हो।

प्रभारी अगुवा र कामदारहरूले काममा देखा पर्ने कुनै पनि समस्या तुरुन्तै याद गर्नुपर्छ अनि समाधान गर्नुपर्छ, किनकि त्यसो गर्दा मात्र कामको सहज प्रगति सुनिश्चित हुन्छ। समस्याहरू समाधान गर्न नसक्ने सबै अगुवा र कामदारहरूमा सत्यता वास्तविकता हुँदैन र तिनीहरू झुटा अगुवा र कामदारहरू हुन्। समस्या पत्ता लगाउने तर ती समाधान गर्न असफल हुने, बरु तिनलाई पन्छाउने वा ढाक-छोप गर्ने जो कोही, व्यर्थको निकम्मा हो जसले कामलाई ध्वस्त मात्र पार्छ। विवादित मामलाहरू सङ्गति र बहसमार्फत समाधान गरिनुपर्छ। यदि यिनले सही नतिजा ल्याउँदैनन् तर बरु अवस्थालाई झन् धमिल्याउँछ भने, प्रमुख अगुवाले व्यक्तिगत रूपमा नै मामला सम्हाल्ने प्रभार लिनुपर्छ, समाधान र विधिहरू तुरुन्त प्रस्ताव गर्ने, साथसाथै अवस्थाको परिणाम कस्तो आउनेछ भनेर तुरुन्त अवलोकन गर्ने, बुझ्ने, र मूल्याङ्कन गर्ने गर्नुपर्छ। कुनै समस्याबारे अझ पनि विवादहरू रहँदा र कुनै निर्णयमा पुग्न नसकिँदा, कामकुरा पुर्न खोज्नु, कुर्नु, वा आलटाल गर्नु, र विशेष गरी समस्यालाई बेवास्ता गर्नुभन्दा बरु समाधान खोज्नका निम्ति माथिलाई त्यो समस्या तुरुन्तै रिपोर्ट गरिनुपर्छ। के तिमीहरूका हालका अगुवा र कामदारहरूले यसरी नै काम गर्छन्? तिनीहरूले तुरुन्तै अनुगमन र कामको प्रगतिलाई जोड गरिरहेको हुनुपर्छ, र साथ-साथै विभिन्न साना समस्याहरूलाई पनि बेवास्ता नगरी काममा देखा पर्ने विभिन्न द्वन्द्वहरूलाई पहिचान गरिरहेको हुनुपर्छ। जब महत्त्वपूर्ण समस्याहरू पहिचान गरिन्छन्, तिनलाई समाधान गर्नका निम्ति प्रमुख अगुवा र कामदारहरू उपस्थित हुनुपर्छ, समष्ट विवरणको, समस्या देखा परेको कारणको, र संलग्न मानिसहरूको परिप्रेक्ष्यको सही बुझाइ प्राप्त गर्नुपर्छ, ताकि वास्तवमा के भइरहेको छ भनेर सही रूपमा बोध गर्न सकियोस्। त्यही बेला, तिनीहरू यी समस्याहरूको सङ्गति, बहस र विवाद गर्न समेत सहभागी हुनुपर्छ। यो एउटा आवश्यकता हो; सहभागिता अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ, किनकि यसले तँलाई काममा देखा पर्ने समस्याहरू मूल्याङ्कन गर्न र समाधान गर्न मदत गर्छ। यदि तँ संलग्न नभई सुन्छस् मात्रै, सधैँ हात बाँधेर कक्षामा सुन्न बसिरहेको व्यक्तिझैँ व्यवहार गर्दै छेउमा उभिन्छस्, काममा देखा पर्ने कुनै पनि समस्या तेरो सरोकारको विषय होइन भन्ने सोच्छस् र तँमा त्यस मामलाबारे कुनै निर्दिष्ट विचार वा मनोवृत्ति हुँदैन भने, तँ स्पष्ट रूपमा झुटो अगुवा होस्। जब तँ संलग्न हुन्छस्, तैँले यी कुराहरू विस्तृत रूपमा थाहा पाउनेछस्—काममा के समस्याहरू देखा परेका छन्, तिनका कारण के हुन्, को जिम्मेवार छ, मुख्य समस्या कहाँ छ, र त्यो मानिसहरूका धारणा र कल्पनाका कारण भएका हुन् कि प्राविधिक र पेसागत अपर्याप्तताका कारण भएका हुन्—समस्यालाई निष्पक्ष रूपमा सम्हाल्न र समाधान गर्न यी सब प्रस्ट पारिनुपर्छ। जब तँ यस काममा सहभागी हुन्छस् र तैँले समस्याहरू मानव-निर्मित होइनन् वा तिनलाई कसैले जानीजानी सृजना गरेका होइनन् भनी पत्ता लगाउँछस्, तैपनि समस्याको सार औँल्याउन तँलाई गाह्रो हुन्छ र तँलाई यो समाधान कसरी गर्ने भनी थाहा हुँदैन, दुवै पक्ष लामो समयदेखि बहस गरिरहेका छन्, वा सबैले एउटा समस्याका लागी आफ्नो हृदय र मेहनत अर्पित गरेका छन् तैपनि अझै त्यसलाई समाधान गर्न सक्दैनन्, अनि सिद्धान्तहरू वा दिशा खोज्न असफल भएका छन्, जसले काम रोकिरहेको छ, र यही जारी राख्दा थप गल्तीहरू, अवरोधहरू, र नकारात्मक परिणामहरू सृजना गर्नेछ भन्ने डर सबैलाई लाग्छ भने, तैँले के गर्नुपर्छ? अगुवा र कामदारहरूले सबैभन्दा गर्नुपर्ने कार्य भनेको सबैसँग उपाय र समाधानहरू छलफल गर्नु होइन, तर बरु सक्दो चाँडो माथिलाई समस्या रिपोर्ट गर्नु हो। अगुवा र कामदारहरूले काममा रहेका समस्याहरूलाई सारांश र अभिलेख गर्नुपर्छ र आलटाल नगरी, नकुरी, वा भाग्यमा निर्भर हुने मनस्थिति नपाली, रातीको निन्द्राले प्रेरणा वा आकस्मिक स्पष्टता ल्याउला—जुन एउटा दुर्लभ घटना हो र सम्भवतः त्यसो हुनेछैन—भन्ने नसोची माथिलाई तुरुन्तै रिपोर्ट गर्नुपर्छ। त्यसैले, सर्वोत्कृष्ट समाधान भनेको माथिलाई समस्या रिपोर्ट गरेर सक्दो चाँडो समाधान खोज्नु हो, जसले समस्या तुरुन्तै र सक्दो चाँडो समाधान हुने कुरा सुनिश्चित गर्छ; साँच्चै काम गर्नु यही हो।

अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा बारम्बार सामना गर्ने अन्योलता र कठिनाइहरू

अ. अन्योलताहरू

हामीले भर्खरै छलफल गरेको विषयवस्तुका आधारमा, “दुविधाहरू” र “कठिनाइहरू” भनेका ठ्याक्कै के हुन् भनेर सारांश निकालौँ। यी दुई उही कुरा होइनन्। पहिला, म “दुविधा” शब्दको व्याख्या गर्नेछु। दुविधा भनेको तँ कुनै मामलाबारे छर्लङ्ग हुन नसक्नु हो; तँ सिद्धान्तहरूअनुरूप वा सही तरिकाले मूल्याङ्कन गर्न वा खुट्ट्याउन जान्दैनस्। तैँले केही हदसम्म छर्लङ्ग देख्न सकिस् भने पनि, तँ आफ्नो विचार सही हो कि होइन भनेर निश्चित हुँदैनस्, तैँले त्यो मामला सम्हाल्न वा समाधान गर्न जान्दैनस्, अनि तँलाई त्यसबारे निष्कर्षमा पुग्न कठिन हुन्छ। छोटकरीमा भन्दा, तँ त्यसबारे अनिश्चित हुन्छस् र निर्णय गर्न सक्दैनस्। यदि तैँले अलिकति पनि सत्यता बुझ्दैनस् र अरू कसैले त्यो समस्या समाधान गर्दैन भने, त्यो समाधान गर्न नसकिने बन्छ। के यो कठिन चुनौती सामना गर्नु होइन र? यस्ता समस्याहरू सामना गर्नुपर्दा, अगुवाहरू र कामदारहरूले माथिलाई तिनको रिपोर्ट गर्नुपर्छ र समस्याहरू चाँडो समाधान गर्न सकियोस् भनेर माथिबाट सल्लाह लिनुपर्छ। के तिमीहरूले बारम्बार दुविधाहरू सामना गर्छौ? (गर्छौँ।) नियमित रूपमा दुविधाहरू सामना गर्नु आफैमा एउटा समस्या हो। मानिलिऊँ, तँलाई कुनै समस्या आइपरेको छ र तँलाई त्यो सम्हाल्ने उचित तरिका थाहा छैन। कसैले एउटा समाधान बताउँछ, जुन तँलाई मनासिब लाग्छ, अनि अर्को व्यक्तिले पनि फरक समाधान बताउँछ, जुन तँलाई त्यो पनि मनासिब लाग्छ, अनि सबैका फरक-फरक रायहरूका कारण र समस्याको मूल जड वा सार कसैले बुझ्न नसकेका कारण, तैँले कुन समाधान बढी उपयुक्त छ भनेर प्रस्ट रूपमा बुझ्न सकिनस् भने, त्यस समस्याको समाधानमा गल्तीहरू अवश्यै देखिनेछन्। तसर्थ, कुनै समस्या समाधान गर्नका लागि, त्यसको मूल जड र सार निर्धारण गर्नु अत्यावश्यक र महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यदि अगुवाहरू र कामदारहरूले खुट्ट्याउन सक्दैनन्, समस्याको सार बुझ्न सक्दैनन्, र सही निष्कर्षमा पुग्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले तत्कालै त्यस समस्याबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्नैपर्छ र माथिबाट समाधान खोज्नैपर्छ; यो जरुरी काम हो र कुनै अनावश्यक प्रतिक्रिया होइन। नसुल्झिएका समस्याहरूले गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउन र मण्डलीको कामलाई प्रभावित पार्न सक्छन्—यो कुरा राम्रोसँग बुझ्नैपर्छ। यदि तँ चिन्ताले ग्रस्त छस्, सधैँ माथिले तेरो साँचो क्षमता देख्नुहोला वा तैँले वास्तविक काम गर्न नसक्ने देखेर तेरो कर्तव्य हेरफेर गर्लान् वा तँलाई बरखास्त गर्नुहोला भनेर डराउँछस्, र त्यसकारण तैँले उक्त समस्याको रिपोर्ट गर्ने आँट गर्दैनस् भने, यसले सजिलैसँग कामहरूमा ढिलाइ गर्न सक्छ। यदि तैँले आफै समाधान गर्न नसक्ने दुविधाहरू सामना गरिस्, तैपनि माथिलाई त्यसको रिपोर्ट गरिनस् भने, यसले गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउँदा र माथिले तँलाई उत्तरदायी ठहराउनुहुँदा, तँ ठूलो समस्यामा पर्नेछस्। के यसको दोषी तँ आफै मात्र होइनस् र? यस्ता दुविधाहरू सामना गर्नुपर्दा, यदि अगुवाहरू र कामदारहरू जिम्मेवारी हुँदैनन् र केवल केही धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन् र झाराटारुवा तरिकाले समस्या समाधान गर्न केही प्रावधानहरू लागु गर्छन् भने, त्यो समस्या समाधान भएको हुँदैन र परिस्थिति जस्ताका तस्तै रहन्छ, र काम अघि बढ्न सक्दैन। दुविधाहरू समाधान नहुँदा ठ्याक्कै यही हुन्छ; त्यसले सजिलै ढिलाइ गराउँछ।

जब अन्योलताहरू देखा पर्छन्, कतिपय अगुवा र कामदारहरूले समस्या आएको बोध गर्न सक्छन्, जबकि अरू अगुवा र कामदारहरूले समस्या पत्ता लगाउन सक्दैनन्—पछिल्लो समूहका मानिसहरूमा अत्यन्तै कमजोर क्षमता हुन्छ, र तिनीहरू बोधो र मन्द-बुद्धिका हुन्छन्; तिनीहरूमा कुनै पनि समस्याप्रति संवेदनशीलता हुँदैन। चाहे जति ठूलो अन्योलता अगाडि आए पनि, तिनीहरूले प्रदर्शन गर्ने भनेको बोधोपन र मन्द-बुद्धिपन नै हुन्छ; तिनीहरूले समस्यालाई बेवास्ता गर्छन् र समस्यालाई टार्न खोज्छन्—यो भनेको झुटा अगुवाहरू वास्तविक काममा संलग्न नहुनु हो। त्यस्ता अवस्थाहरू देखा पर्दा निश्चित मात्रामा क्षमता अनि काम गर्ने सक्षमता हुने ती अगुवा र कामदारहरूले त्यो महसुस गर्न सक्छन्: “यो एउटा समस्या हो। मैले यसबारे टिपोट गर्नुपर्छ। माथिले यसअघि यस प्रकारको समस्याबारे कहिल्यै उल्लेख गरेको छैन, र यसलाई हामी पहिलोपटक सामना गर्दैछौँ, त्यसैले यस्तो प्रकारको अवस्था सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू ठ्याक्कै के हुन्? यो विशिष्ट समस्या कसरी समाधान गरिनुपर्छ? ममा केही अनुभूतिक सोचहरू छन् जस्तो देखिन्छ, तर ती अस्पष्ट छन्, र ममा यस्ता मामलाहरूप्रति एउटा मनोवृत्ति त छ, तर मनोवृत्ति मात्र हुनु अपर्याप्त हुन्छ; समस्या समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। सबैले सँगै सङ्गति र छलफल गर्नका लागि हामीले यो मामला उजागर गर्नुपर्छ।” एक चरण सङ्गति र छलफल गरे पछि, यदि तिनीहरूसँग समस्या समाधान गर्नका लागि अभ्यासको सटिक योजना हुँदैन, तिनीहरूलाई अझै पनि कसरी अघि बढ्ने भन्ने थाहा हुँदैन, र अन्योलता कायम नै रहन्छ भने, तिनीहरूले माथिबाट समाधान खोज्नुपर्छ। यस अवस्थामा, समस्याबारे अन्योलताका बुँदाहरू टिपोट गर्ने जिम्मेवारी अगुवा र कामदारहरूको हुन्छ, ताकि समय आउँदा तिनीहरूले अन्योलताको समस्या ठ्याक्कै के हो र ठ्याक्कै के कुराको खोजी भइरहेको छ भनेर स्पष्ट रूपमा वर्णन गर्न सकुन्। अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने यही नै हो।

आ. कठिनाइहरू

क. कठिनाइहरू के हुन्

यसपछि, “कठिनाइहरू” भन्ने शब्दलाई हेरौँ। शाब्दिक दृष्टिकोणबाट हेर्दा, कठिनाइहरू अन्योलताभन्दा झन् गम्भीर हुन्छन्। त्यसोभए, कठिनाइहरूले ठ्याक्कै के जनाउँछन् त? कसैले व्याख्या गर त। (परमेश्वर, हाम्रो बुझाइ के छ भने कठिनाइहरू सामना गरिने वास्तविक समस्याहरू हुन्, जुन व्यक्तिले समाधान गर्न प्रयास गरिसकेको हुन्छ तर अझै समाधान गर्न सक्दैन; यिनैलाई कठिनाइ मानिन्छ।) (त्यस बिन्दुमा जोड्दा, कहिलेकाहीँ व्यक्तिले केही निकै जटिल समस्याहरू सामना गर्न सक्छ जुन पहिला कहिल्यै सामना गरिएका थिएनन्, जसमा सबैको अनुभवको अभाव हुन्छ, सबैजना अत्यन्तै अन्योलमा हुन्छन्, कसैसँग कुनै राय वा अवधारणा हुँदैन—यी एकप्रकारका निकै चुनौतीपूर्ण समस्याहरू हुन्।) निकै चुनौतीपूर्ण समस्याहरूलाई कठिनाइ भनिन्छ, हो? कठिनाइको सबैभन्दा सरल, र सीधा वर्णन भनेको ती वास्तवमै अवस्थित समस्याहरू भन्ने हो। उदाहरणका लागि, व्यक्तिको क्षमता, पेसागत सीप, शारीरिक बिमारी, साथै वातावरणगत र अल्पकालिक समस्याहरू, र इत्यादि, यी वास्तवमै अवस्थित समस्याहरूलाई कठिनाइ भनिन्छ। तर, हामीले अहिले सङ्गति गरिरहेको, अगुवा र कामदारहरूको आठौँ जिम्मेवारी भनेको तिनीहरूले काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट अनि खोजी गर्नु हो। यहाँ, कठिनाइले व्यापक रूपमा परिभाषित गरिएका, वास्तवमै अवस्थित समस्याहरूलाई नभई, काममा सामना गरिने निकै जटिल, सम्हाल्न नसकिने समस्याहरूलाई जनाउँछ। यी कस्ता प्रकारका समस्याहरू हुन् त? सत्यता वास्तविकताहरूसँग विशेष रूपमा सम्बन्ध नराख्ने बाहिरी मामलाहरू हुन्। यी समस्याहरूमा सत्यता वास्तविकता समावेश नभए पनि, ती साधारण समस्याहरूभन्दा जटिल हुन्छन्। ती कसरी जटिल हुन्छन्? उदाहरणका लागि, तिनमा कानुनी र सरकारी प्रावधानहरू समावेश हुन्छन् वा ती मण्डलीभित्र रहेका केही मानिसहरूको सुरक्षासँग सम्बन्धित हुन्छन्, र इत्यादि। यी सबै, अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा सामना गर्ने समस्याहरू हुन्। उदाहरणका लागि, विदेशमा रहेर परमेश्वरमा विश्वास गर्दा, व्यक्ति चाहे जुन देशमा बसे पनि, मण्डलीका सबै काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू जिउने वातावरणले स्थानीय सरकारी प्रावधानहरूको पालना गर्नुपर्छ र त्यसमा स्थानीय नियम र नीतिहरूको बुझाइ आवश्यक हुन्छ। यी मामलाहरूमा बाहिरी संसारहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने र बाहिरी मामलाहरूसँग व्यवहार गर्ने कार्य समावेश हुन्छ; ती मण्डलीका आन्तरिक व्यक्तिहरूका समस्याका तुलनामा अझ बढी जटिल हुन्छन्। जटिलता कहाँ हुन्छ? यो मण्डलीका मानिसहरूलाई परमेश्वरमा समर्पित हो, आज्ञाकारी हो, सत्यता अभ्यास गर्, बफादारीपूर्वक कर्तव्य पूरा गर्, र सत्यता बुझ् अनि मामलाहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल मात्र भन्नु जस्तो सरल हुँदैन—यी कुराहरू भन्नु मात्रले समस्याहरू समाधान गर्नेछैन। बरु, त्यसमा त्यो देशको नियम, नीति, र प्रावधानहरूको, अनि अरू कुरा बाहेक स्थानीय चलन र अभ्यासहरूको बुझाइ आवश्यक हुन्छ। यी बाहिरी मामलाहरूमा कैयौँ कारकहरू समावेश हुन्छन्, र आकस्मिक समस्याहरू अनि मण्डलीका सिद्धान्तहरू प्रयोग गरेर सम्बोधन गर्न कठिन हुने समस्याहरू देखा पर्नु आम नै हुन्छ, अनि यी समस्याहरूको उद्भवमा समस्याहरू सामेल हुन्छन्। उदाहरणका लागी, मण्डली भित्र आन्तरिक रूपमा, यदि केही मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य लापरबाहीका साथ पूरा गरे भने, यी समस्याहरूलाई सङ्गति गरेर, काँटछाँट गरेर, वा सहयोग वा मदत प्रदान गरेर समाधान गर्न सकिन्छ। तर बाहिरी रूपमा, के तैँले मामलाहरू सम्हाल्न यी सिद्धान्त र विधिहरू प्रयोग गर्न सक्छस्? के यो तरिकाले त्यस्ता समस्याहरू समाधान गर्छ? (गर्दैन।) त्यसोभए के गरिनुपर्छ त? त्यस्ता समस्याहरूलाई सम्हाल्न र तिनको प्रतिक्रिया दिन केही बुद्धिमान विधिहरू प्रयोग गरिनुपर्छ। यी बाहिरी मामलाहरूसँग व्यवहार गर्ने प्रक्रियामा, परमेश्वरको घरले केही सिद्धान्तहरू पनि तय गरेको छ, तर यिनलाई चाहे जसरी व्याख्या गरे पनि, अझै पनि हर प्रकारका कठिनाइहरू बारम्बार देखा पर्छन्। किनभने यो संसार, यो समाज, र यो मानवजाति अत्यन्तै अँध्यारो र अत्यन्तै जटिल छ, र ठूलो रातो अजिङ्गरका दुष्ट शक्तिहरूको बाधाले गर्दा, यी बाहिरी मामलाहरूसँग व्यवहार गर्दा, केही अप्रत्याशित र थप कठिनाइहरू हुनेछन्। यी कठिनाइहरू देखा पर्दा, यदि तिमीहरूलाई “केवल परमेश्वरका प्रबन्धहरू समर्पित होऔ, सबथोक परमेश्वरद्वारा नै योजनाबद्ध गरिएका हुन्छन्, यो समस्यालाई केवल बेवास्ता गर”: भनेर एउटा सरल सिद्धान्त मात्र दिइन्छ भने, के यसले समस्या समाधान गर्न सक्छ? (सक्दैन।) यदि समस्या समाधान गर्न सकिँदैन भने, के हुन्छ भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्ने वातावरणमा, अनि तिनीहरूको जिउने वातावरणमा बाधा हुन्छ, दमन उन्छ र क्षति हुन्छ। के यसले समस्याहरू देखा पर्नतर्फ डोऱ्याउदैन र? तब के गरिनुपर्छ? के त्यसलाई आवेगका साथ सम्बोधन गर्न सकिन्छ? पक्कै पनि सकिन्न। कतिपयले यस्तो भन्छन्, “त्यसोभए के हामीले त्यसलाई कानुनी माध्यमले समाधान गर्न सक्छौँ र?” धेरै कामकुराहरू कानुन द्वारा समाधान हुन सक्दैनन्। उदाहरणका लागि, के कानुनले ठूलो रातो अजिङ्गरले दखल दिने र हस्तक्षेप गर्ने स्थानहरूमा समस्याहरू समाधान गर्न सक्छ त? त्यहाँ कानुनको कुनै प्रभाव हुँदैन। धेरै स्थानहरूमा, मानव शक्तिले कानुनलाई प्रायः उछिन्छ, त्यसैले कानुनमा भर परेर समस्याहरू समाधान गर्ने अपेक्षा नराख। तिनलाई समाधान गर्न मानव विधि र आवेग प्रयोग गर्नु पनि उपयुक्त हुँदैन। त्यस्ता अवस्थामा अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ त? के यी समस्या देखा पर्दा शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र फलाक्न सक्नेहरूले ती समाधान गर्न सक्छन् त? के यी विशेष रूपमा जटिल समस्याहरू होइनन्? के तँलाई ती समाधान गर्न वकिल नियुक्त गरेर अदालत जानुले काम गर्छ जस्तो लाग्छ? के ती मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन्? यस संसारमा तार्किकताको कुनै ठाउँ हुँदैन; कानुनी देशका न्यायाधिशहरूले पनि सधैँ कानुनअनुसार कार्य गर्दैनन्, बरु त्यसको सट्टा, तिनीहरूले निष्पक्षता रहित भएर, को संलग्न छ भन्ने आधारमा आफ्नो फैसला समायोजन गर्छन्। यस संसारमा, जहाँसुकै होस्, मानिसहरू आफ्नो बोली प्रबल बनाउन बलमा, शक्तिमा भर पर्छन्। त्यसोभए, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने हामी के मा भर पर्नुपर्छ त? हामीले परमेश्वरका वचनहरूअनुरूप, सत्यताअनुरूप मानिसहरूसँग व्यवहार अनि मामलाहरूलाई सम्हाल्ने गर्नुपर्छ। तर यदि हामी परमेश्वरका वचनहरू अनि सत्यतामा भर पर्‍यौ भने संसारमा हाम्रो लागि सबथोक सहज रूपमा अघि बढ्न सक्छ त? अहँ, सक्दैन; यसका लागि बुद्धि आवश्यक हुन्छ। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले यस्ता समस्याहरू सामना गर्दा, यदि तिनीहरूलाई मामला अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ र तिनीहरूले त्यसलाई अनुचित रूपमा सम्हाल्न सक्छन् र यसरी अप्रिय प्रभाव वा परिणामहरू ल्याउँदै परमेश्वरको घरमा समस्याहरू निम्त्याउन सक्छन् जस्तो लाग्छ भने, तिनीहरूका लागि त्यस्ता समस्याहरू कठिन हुन्छन्। तिनीहरूले समाधान गर्न नसक्ने कठिनाइहरू सामना गर्दा, तिनीहरू तुरुन्तै माथिलाई तीबारे रिपोट गर्नुपर्छ अनि समस्याहरू समाधान गर्न उपयुक्त विधिहरू खोज्नुपर्छ; अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने यही हो।

ख. कठिनाइहरू सामना गर्दा व्यक्तिसँग हुनुपर्ने सही दृष्टिकोण र मनोवृत्तिहरू

मैले तिमीहरूलाई यहाँ वर्णन गर्नुपर्ने कुरा अगुवा र कामदारहरूप्रति मात्र नभई, उपस्थित सबैप्रति लक्षित छ—यो एउटा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण सिद्धान्त हो। तिमीहरूले चाहे जहाँ रहेर मण्डलीको काम, कर्तव्य पूरा वा सुसमाचार प्रचार गरिरहेका भए पनि, चुनौतीहरू सधैँ आउनेछन्। परमेश्वरको आफ्नै काम पनि कठिनाइहरूले गाँजिएको हुन्छ—के तिमीहरू सबैले यो तथ्य याद गरेका छौ? तिमीहरूलाई विवरणहरू थाहा नभए पनि वा तिमीहरूले ती स्पष्ट रूपमा नबुझे पनि, तिमीहरू सबै समग्र परिस्थितिबारे सचेत छौ। परमेश्वरको सुसमाचार प्रचार गर्नु सहज हुँदैन, र तिमीहरू सबै मानसिक रूपमा तयार हुनुपर्छ र तिमीहरू सबैले यो महसुस गर्नुपर्छ। यो स्थापित तथ्य यहाँ प्रस्तुत गरिएको छ, त्यसोभए सबैभन्दा उचित, सबैभन्दा समझदार, अनि सबैभन्दा सही हुन हामीले यी मामलाहरूप्रति कस्तो मनोवृत्ति अपनाउनुपर्छ त? के भित्रभित्रै त्रसित र भयभीत हुनु सही हुन्छ? (हुँदैन।) त्रसित र भयभीत हुनु सही नभएकोले, के तिमीहरूमा स्वर्ग र पृथ्वीको डर नमान्ने, संसारको शत्रु हुने, अन्त्यसम्मै सम्पूर्ण संसारको प्रतिरोध गर्ने, र प्रवाह विपरीत जाने मनोवृत्ति र दृष्टिकोण हुनु सही हो त? (होइन।) यो सामान्य मानवताको चेतना हो के आवेग हो? यी गलत दृष्टिकोणहरू सबै आवेगका प्रतिविम्ब हुन्, वास्तविक आस्था होइनन्। त्यसोभए कस्ता प्रकारका दृष्टिकोण र मनोवृत्ति सही हुन्छन् त? म केही तिमीहरूका लागि सूचिकृत गरिदिन्छु। मानिसहरूसँग हुनुपर्ने पहिलो दृष्टिकोण यो हो: चाहे चीनमा वा विदेशमा भए पनि सम्पूर्ण हृदयका साथ आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्नु र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको सारा मानवजातिमाझको प्राचीन समयदेखि वर्तमानसम्मको सबैभन्दा जायज अभियान हो। हाम्रो कर्तव्य निर्वाह खुला र स्पष्ट छ, गुप्त छैन, किनभने हामीले अहिले जे गरिरहेका छौँ, त्यो मानवजातिमध्येको सबैभन्दा जायज अभियान हो। यो “जायज”ले के जनाउँछ? यसले सत्यता, परमेश्वरको इच्छा, सृष्टिकर्ताका प्रबन्ध र आज्ञालाई जनाउँछ; यो मानव नैतिकता, नीति र कानुनभन्दा पूर्ण रूपमा पार हुन्छ, र यो सृष्टिकर्ताको अगुवाइ र हेरचाहमा गरिएको अभियान हो। के यो सबैभन्दा सही दृष्टिकोण होइन र? एक हिसाबले, यो दृष्टिकोण साँच्चै अवस्थित तथ्य हो; अर्को हिसाबले, यो व्यक्तिले पूरा गर्ने कर्तव्यको सबैभन्दा सही मान्यता पनि हो। मानिसहरूसँग हुनुपर्ने दोस्रो दृष्टिकोण यो हो: परमेश्वर यावत् थोक र यावत् घटनाहरूमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ। संसारका शासक र संसारमा भएको कुनै पनि शक्ति, धर्म, सङ्गठन, र जाति परमेश्वरकै हातद्वारा शासित र नियन्त्रित हुन्छन्—कसैले पनि आफ्नो नियति आफै नियन्त्रण गर्दैन। हामी कुनै अपवाद होइनौँ; हाम्रा नियति परमेश्वरकै हातद्वारा शासित र नियन्त्रित हुन्छन्, र हामी कहाँ जान्छौँ र कहाँ रहन्छौँ भन्ने कुरा कसैले परिवर्तन गर्न सक्दैन, न त कसैले हाम्रो भविष्य र गन्तव्य नै परिवर्तन गर्न सक्छ। बाइबलले भने जस्तै नै: “राजाको हृदय यहोवाको हातमा छ, पानीका नदीहरूजस्तै: उहाँले जता चाहनुहुन्छ यसलाई उतै फर्काउनुहुन्छ” (हितोपदेश २१:१)। हामी नगण्य मानवहरूको नियतिका बारेमा त कुरै नगरौँ! हामी बसोबास गर्ने देशको शासकको नियम र प्रणाली, साथै यस देशको जिउने वातावरण, चाहे त्यो हामीप्रति त्रासदीपूर्ण, शत्रुवत्, या मैत्रीपूर्ण होस्—यो सब परमेश्वरको सार्वभौमिकता मुनि हुन्छ, र हामीले चिन्ता गर्नुपर्ने वा चासो लिनुपर्ने कुनै कुरा छैन। मानिसहरूले राख्नुपर्ने दृष्टिकोण र तिनीहरूसँग हुनुपर्ने मनोवृत्ति, साथ-साथै तिनीहरूसँग हुनुपर्ने र तिनीहरूले बुझ्नुपर्ने सत्यता यही हो। र तेस्रो दृष्टिकोण यो हो जुन अवश्य नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ: चाहे हामी जहाँ, जुन देशमा जिए पनि, र हाम्रो क्षमताका सक्षमता चाहे जस्तो भए पनि, हामी नगण्य सृजित प्राणीहरूको भिडको एउटा भाग मात्र हौँ। हामीले पूरा गर्नुपर्ने एक मात्र जिम्मेवारी र कर्तव्य भनेको सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकता, प्रबन्धहरू र योजनाबद्ध कार्यहरूमा समर्पित हुने मात्र हो; अरू केही पनि छैन, यो त्यति सरल छ। हामी हाल एउटा स्वतन्त्र देशमा र स्वतन्त्र वातावरणमा भए पनि, यदि एक दिन परमेश्वरले हामीलाई सताउन र हानि गर्न शत्रुवत् शक्ति उठाउनुभयो भने पनि, हामीले जे होस् कुनै गुनासा गर्नुहुँदैन। हामीले किन कुनै गुनासा गर्नुहुँदैन? किन भने हामी लामो समय देखि तयार रहेका छौँ; हाम्रो दायित्व, जिम्मेवारी र कर्तव्य भनेको परमेश्वरले गर्नुहुने सबथोकमा, परमेश्वरले योजनाबद्ध गर्नुहुने सबथोकमा समर्पित हुनु हो। के यो समर्पण सत्यता हो? के यो मानिसहरूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति हो? (हो।) यदि एक दिन, सारा मानवजाति र सम्पूर्ण वातावरण हामी विरुद्ध गए, र हामीले मृत्यु सामना गऱ्यौँ भने, के हामीले गुनासा गर्नुपर्छ? (गर्नुहुँदैन।) कतिपयले यसो भन्छन्, “के हामीले उप्रान्त शैतानको क्रूर सतावटको कष्ट नभोग्नुपरोस् भनेर नै परमेश्वरले हामीलाई विदेशमा डोऱ्याउनुभएको होइन र? के त्यो हामीले स्वतन्त्र रूपमा आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्न र स्वतन्त्रताको सास फेर्न सकौँ भनेर नै गरिएको होइन र?” यी शब्दहरू सही होइनन्। परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरूमा अनि प्रबन्धहरूमा समर्पित हुनु एउटा मनोवृत्ति हो, परमेश्वरप्रति, परमेश्वरको सार्वभौमिकताप्रति मानिसहरूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति हो। यो एउटा सृजित प्राणीसँग हुनुपर्ने मनोवृत्ति हो।

मानिसहरूले महसुस गर्नुपर्ने अर्को अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण कुरा छ: विदेश तुलनात्मक रूपमा स्थिर र स्वतन्त्र भए पनि, ठूलो रातो अजिङ्गरले बारम्बार गर्ने सतावटबाट जोगिन कठिन हुन्छ। ठूलो रातो अजिङ्गरको सतावट भोग्दा, कतिपय मानिसहरू चिन्तित हुन्छन्: “ठूलो रातो अजिङ्गरको शक्ति अत्यन्तै ठूलो छ। त्यसले संसारभरका महत्त्वपूर्ण व्यक्तित्वहरूलाई त्यसका निम्ति सेवा प्रदान गर्न, त्यसका पक्षमा काम गर्न पैसा खुवाउन सक्छ। त्यसकारण, हामी विदेश भागे पनि, हामी अझै पनि खतरामा, आसन्न जोखिममा छौँ! हामी के गर्न सक्छौँ?” हरेक पटक समाचारका ती अंश सुन्दा, कतिपय मानिसहरू चिन्तित र भयभीत बन्छन्, सम्झौता गर्न चाहन्छन्, भाग्न चाहन्छन्, कहाँ लुक्ने भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन। जब पनि यसो हुन्छ, कतिपयले यस्तो सोच्छन्, “संसार कति विशाल छ, तैपनि मेरा लागि कुनै ठाउँ छैन! ठूलो रातो अजिङ्गरको शक्तिमुनि, र त्यसको अख्तियारको दायराबाहिर पनि, म त्यसको सतावटको कष्ट भोग्छु, म किन त्यसद्वारा अझै पनि बाधित हुन्छु? ठूलो रातो अजिङ्गरको शक्ति अत्यन्तै ठूलो छ; संसारको अन्त्यसम्म भागे पनि, त्यसले कसरी मलाई अझै पनि भेट्टाउन सक्छ?” मानिसहरू भयभीत हुन र के गर्ने भनेर अनिश्चित हुन बाहेक केही गर्न सक्दैनन्। के यो आस्था हुनुको प्रकटीकरण हो? यहाँ समस्या के छ? (परमेश्वरमाथिको आस्थाको अभाव।) के यो परमेश्वरमाथिको आस्थाको अभाव मात्र हो त? के तिमीहरूले हृदय भित्र तिमीहरू अरूभन्दा कम छौ भन्ने महसुस गर्छौ? के तिमीहरू सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्दा र मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा, चोरजस्तो अलिक गोपनीय महसुस गर्छौ? के तिमीहरू धर्मको संसारमा रहेकाहरू भन्दा अलिक निकृष्ट महसुस गर्छौ? “तिनीहरूको शक्ति हेर; तिनीहरूसँग आधिकारिक पाष्टर र राज्यद्वारा मान्यता प्राप्त भव्य गिर्जाघरहरू छन्, ती कति ऐश्वर्यपूर्ण छन्! तिनीहरूसँग विभिन्न देशमा गायन समूह र संस्थाहरू छन्। तर हामीलाई हेर, हामी जहाँ गए पनि सधैँ हेपिन्छौँ, बहिष्कृत हुन्छौँ—हामी तिनीहरूभन्दा किन फरक छौँ? हामी जहाँ गए पनि त्यसबारे किन खुलस्त हुन सक्दैनौँ? हामी किन यति पीडित भएर जिउनुपर्ने? विशेष गरी, अनलाइनमा ती सब नकारात्मक भ्रामक प्रचार छन्। अरू मण्डलीहरूले यो किन सहँदैनन्, हामीले नै किन जहिल्यै यी कुराहरूको कष्ट भोग्नुपर्ने? अरू विश्वासीहरू जहान गए पनि, इसाई धर्ममाथिको आफ्नो आस्था खुला रूपमा दाबी गर्छन्, तर हामी सर्वशक्तिमान् परमेश्वरका विश्वासीहरू खुला रूपमा बोल्ने आँट नै गर्दैनौँ, खराब मानिसहरूले हामीलाई रिपोर्ट गरिदेलान् अनि हामी पक्राउ पर्नेछौँ भनी डराउँछौँ।” हालै, एउटा सरकारी अधिकारी भएको दाबी गरिरहेको व्यक्तिले केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई केही प्रश्नहरू सोध्यो भन्ने मैले सुनेँ। एउटा अधिकारीले तिनीहरूलाई प्रश्न गरिरहेको देख्दा, तिनीहरू अलिक भयभीत भए र तिनीहरूले आफूलाई थाहा भएको सबै कुरा खोलिदिए, जे सुकै सोधिए पनि जबाफ दिए। तिनीहरूले यसरी व्यवहार गर्दा त्यसमा समस्या के थियो? तँ परमेश्वरको विश्वासी होस्—तँ अधिकारीहरूसँग किन डराउनुपऱ्यो? यदि तैँले कुनै पनि गैर-कानुनी कार्य गरेको छैनस् भने, डराउनु पर्ने कुनै कारण नै छैन। यदि तँसँग सत्यता छ भने, दियाबलस र शैतानहरूसँग किन डराउनुपऱ्यो? के तँलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नु सही मार्ग होइन जस्तो लाग्छ? के तँलाई आफूले केही गैर-कानुनी कार्य गरेको जस्तो लाग्छ? त्यसोभए तँ एउटा अधिकारीसँग किन डराउँछस्? के त्यस्ता मानिसहरू मूर्ख र अज्ञानी हुँदैनन्? कतिपय मानिसहरूले मुख्य भूमिमा अत्यन्तै ठूलो हदको खेदो र सतावट भोगे; विदेश आए पछि, के तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे दोषी महसुस गर्छन्? के तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरको सतावटका कारण अपमानित महसुस गर्छन्? के तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेर कर्तव्य पूरा गर्न विदेश भाग्न बाध्य भएकोमा आफ्ना पुर्खासामु जान लज्जित र कलङ्कित महसुस गर्छन्? के तिनीहरूले शैतानी शासन र धार्मिक समुदायहरूले परमेश्वरलाई र मण्डलीलाई शत्रुवत् रूपमा व्यवहार गरेको देखेर निकृष्ट, सायद अपराध गरे भन्दा बढी कलङ्कित महसुस गर्छन्? के तिमीहरूमा यी भावनाहरू छन्? (छैनन्।) तिमीहरूले यी सोच र भावनाहरू खेलाउन नचाहेर, सतहमा आफ्नो टाउको हल्लाउन सक्छौ, तर वास्तविक अवस्था सामना गर्दा, व्यक्तिको मानसिकता, उसको व्यवहार, र उसले गर्ने अचेत कार्यहरूले अपरिहार्य रूपमा उसको हृदयको सबैभन्दा गहन, लुकेका पक्षहरूको खुलासा गर्छ। यहाँ के भइरहेको छ? यदि तिमीहरूमा यी कुराहरू छैनन् भने, तिमीहरू किन भयभीत छौ? के कानुन नतोडेको मानिस प्रहरीसँग डराउँछ? के ऊ न्यायाधिशसँग डराउँछ? डराउँदैन। कानुन तोडेकाहरू मात्र प्रहरीसँग डराउँछन्, र चिनियाँहरू, जसलाई प्रहरीले गर्ने दमनको बानी परिसक्यो, तिनीहरूसँग सबैभन्दा बढी डराउँछन् किनभने सिसिपी प्रहरी कानुनविहीन हुन्छन् र जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्। त्यसकारण, जब चिनिया मानिसहरू पहिलोपटक विदेश आइपुग्छन्, प्रहरी देखे भने मात्र पनि तिनीहरू डराउँछन्। यो ठुलो रातो अजिङ्गरको शासनले सन्त्रस्त गरिनुको नतिजा हो, यो तिनीहरूको अवचेतनमा प्रकाश हुने कुरा हो। पश्चिमा देशहरूमा, तेरो स्थिति वैधानिक हुन्छ, तँसँग आवासीय अधिकार हुन्छ, तैँले कुनै पनि कानुन तोडेको हुँदैनस्, न त तैँले सरकारको विरोध नै गरेको हुन्छस्, र तैँले कुनै अपराध गरेको हुँदैनस्। धार्मिक समुदायमा तेरो विश्वासले चाहे जति धेरै प्रपञ्च मच्चाए पनि, एउटा तथ्य निश्चित रहन्छ: तेरो आस्था कानुनी रूपमा सुरक्षित छ, त्यो वैधानिक र स्वतन्त्र छ, र यो तेरो वैध मानव अधिकार हो। तैँले कुनै पनि कानुन तोडेको छैनस्, त्यसैले यदि कोही प्रहरी अधिकारी भएको दाबी गर्छ र “के तिमी सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छौ? मलाई तिम्रो परिचयपत्र देखाऊ! तिमी कहाँबाट आएका हौ? तिमी कति वर्षको भयौ? तिमी कति वर्षदेखि विश्वासी रहिआएका छौ? तिमी कहाँ बस्छौ? मलाई तिम्रो ठेगाना भन!” भनेर तँलाई प्रश्न सोध्छ भने, तैँले कसरी प्रतिक्रिया जनाउनेथिस्? (गर्छौँ।) तैँले “गर्छौँ” किन भन्नेथिस्? के यो तथ्यमा आधारित छ? कि तँलाई यदि सोधिएमा तैँले “गर्छौँ” भन्नुपर्ने, नागरिकका रूपमा तेरो जिम्मेवारी हो? कि तँलाई परमेश्वरले “गर्छौँ” भन्न निर्देशन दिनुभएको छ? तेरो आधार के हो? तिनीहरू दोस्रो कुरा “मलाई तिम्रो परिचयपत्र देखाऊ!” भनेर सोध्दा के तैँले त्यो देखाउनेथिस्? (अहँ।) अनि तेस्रो प्रश्न: “तिमी कहाँ बस्छौ? तिम्रो ठेगाना लेख।” के तैँले त्यो लेखिदिनेथिस्? (अहँ।) चौथो प्रश्न: “तिमीले कति वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरिआएका छौ? तिनीहरूको आस्थाबारे तिमीलाई कसले परिचय गरायो? तिमी किन विश्वास गर्छौ? तिमी विदेशमा भएको कति वर्ष भयो?” के तैँले यिनको जबाफ दिनेथिस्? पाँचौँ प्रश्न: “तिमीले यहाँ के कर्तव्य पूरा गरिरहेका छौ? तिम्रो अगुवा को हो?” के तैँले यसको प्रतिक्रिया जनाउनेथिस्? (अहँ।) किन जनाउनेथिनस्? (म तिनीहरूलाई भन्न बाध्य छैनँ।) त्यसोभए पहिलो प्रश्नमा नै फर्किऊँ: तँलाई के तिमी सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छौ भनेर सोधियो भने, तिमीहरू सबैले “गर्छौँ” भन्नेथियौँ भनेर एकरूप भएर भन्यौ। के यसरी उत्तर दिनु सही हो? (होइन।) त्यो किन गलत हो त? (किनभने आस्था भनेको व्यक्तिगत स्वतन्त्रताको कुरा हो। त्यसमा प्रहरीलाई हस्तक्षेप गर्ने अधिकार छैन। त्यसकारण, मसँग तिनीहरूलाई नभन्ने अधिकार छ।) त्यसोभए तैँले तिनीहरूलाई किन भन्नेथिनस् त? (किनभने सुरुमा म, तिनीहरूले किन मलाई प्रश्न सोधिरहेका छन्, कुन हैसियतले त्यसो गरिरहेका छन्, र तिनीहरूको प्रश्न वैधानिक छ कि छैन भनेर स्पष्ट हुनुपर्छ। यदि तिनीहरूको उद्देश्य र पहिचान अस्पष्ट छन् भने, म तिनीहरूको प्रश्नको उत्तर दिन बाध्य छैनँ।) यो भनाइ सही हो। सुरुमा, तिमीहरू सबैले आफ्नो उत्तर “गर्छौँ” भन्ने हो भनी बतायौ, तर मैले सोध्दै जाँदा, तिमीहरूले केही गडबड छ भनेर महसुस गर्न थाल्यौ, आफ्नो प्रतिक्रिया गलत छ भन्ने महसुस गर्‍यौ। के तिमीहरूले समस्या पहिचान गर्‍यौ त? यस मामलामा, तिमीहरूमा हुनुपर्ने बुझाइ यो हो: हामीले परमेश्वरमा विश्वास गरेर कुनै पनि कानुन उल्लङ्घन गरेका छैनौँ, हामी अपराधी होइनौँ। जो कोहीले हामीलाई मनपरी सोधपुछ गर्न र प्रश्न सोध्न सक्दैन। हामीलाई जसले प्रश्न सोधे पनि हामीले साँचो रूपमा उत्तर दिनुपर्छ भन्ने होइन, हामी त्यसो गर्न बाध्य छैनौँ। के यी शब्दहरू सही छन्? (छन्।) चाहे जो सुकै होस्, कसैले हामीलाई जथाभाबी सोधपुछ गर्नु गैर-कानुनी हुन्छ; हामीले कानुन बुझ्नुपर्छ र आफ्नो सुरक्षा गर्न त्यसलाई कसरी प्रयोग गर्ने भनी जान्नुपर्छ। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँग हुनुपर्ने बुद्धि यही हो। त्यसोभए, तैँले भविष्यमा त्यस्तो अवस्था सामना गरिस् भने के गर्नेथिइस्? यदि कसैले तँलाई के तिमी सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छौ भनेर सोध्यो भने, तैँले कसरी प्रतिक्रिया जनाउनेथिस्, त्यसलाई कसरी सम्हाल्नेथिस्? तैँले सुरुमै “तिमी को हौ? तिमीले कुन अधिकारका साथ मलाई यो सोधेको? के म तिमीलाई चिन्छु?” भन्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले तिनीहरू कुनै सरकारी निकायका कर्मचारी हुन् भनेमा, तैँले तिनीहरूलाई तिनीहरू पहिचान प्रमाण देखाउन भन्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले आफ्नो परिचय प्रमाण देखाउँदैनन् भने, तैँले “तिमी मसँग कुरा गर्न योग्य छैनौ, र म तिमीलाई उत्तर दिन बाध्य छैनँ। सरकारी कर्मचारीहरू त धेरै छन्; के मैले तिनीहरू सबैलाई उत्तर दिनुपर्छ? सरकारले मानिसहरूलाई निश्चित कार्यहरू सम्हाल्न नियुक्त गरेको छ—के तिमी साँच्चै यो मामलाको प्रभारी हौ? यदि तिमी हौ भने पनि, मैले कानुन त तोडेको छैनँ, त्यसोभए मैले किन तिमीलाई उत्तर दिनुपऱ्यो? मैले किन तिमीलाई सबथोक भन्नुपऱ्यो? यदि तिमीलाई मैले केही गल्ती गरेर कानुन तोडेको छु भन्ने लाग्छ भने, तिमी प्रमाण देखाउन सक्छौ। तर यदि मैले तिम्रो कुनै पनि प्रश्नको उत्तर दिऊँ भन्ने चाहन्छौ भने, गएर मेरो वकिलसँग कुरा गर। म तिमीलाई उत्तर दिन बाध्य छैनँ, र तिमीसँग प्रश्न सोध्ने अधिकार छैन।” प्रतिक्रियाको यो विधि कस्तो छ? के यसले मर्यादा प्रदर्शन गर्छ? (गर्छ।) त्यसोभए तिमीहरूको प्रतिक्रियाले के देखायो? के त्यसले मर्यादा प्रदर्शन गर्यो? (गरेन।) तिमीहरूको तरिकाले प्रतिक्रिया दिनुले कानुनको अज्ञानता देखाउँछ। तैँले अरूले सोधेका जुनसुकै प्रश्नहरूको उत्तर मात्र दिन्छस्, अनि अन्त्यमा के हुन्छ? तँ यहूदा बन्छस्। तैँले जथाभाबी उत्तर दिन सक्छस्, र त्यसको कारण यो हो: ठूलो रातो अजिङ्गरको देशका मानिसहरूलाई परमेश्वरका विश्वासीहरू अज्ञानी, निम्न-वर्गका, र राज्यद्वारा सताइएका मानिसहरू हुन्, तिनीहरू यो देशमा मानव अधिकार र मर्यादा बिना जिउनुपर्छ भनेर प्रशिक्षण र मगज धुलाइ गरिएको हुन्छ; त्यसकारण, विश्वासीहरूले आफूलाई तल्लो हैसियतमा स्थानान्तरण गर्छन्। पश्चिमा देशहरूमा आएपछि, तिनीहरूले मानवअधिकारहरू के हुन्, मर्यादा के हो, वा नागरिकका दायित्वहरू के हुन् भनी बुझ्दैनन्। त्यसैले, कसैले के तिमी परमेश्वरमा विश्वास गर्छौ भनेर सोध्दा, तँ डराएर हतारमा स्वीकार गर्छस्, तिनीहरूलाई आफूलाई थाहा भएको सबथोक बताउँछस् र कद बिलकुलै देखाउँदैनस्। यो सब कसका कारण भएको हो? यो सब ठूलो रातो अजिङ्गरको प्रशिक्षण र शासनका कारण भएको हो। मुख्यभूमिमा रहेका सबैको अवचेतनाको गहिराइमा, एकपटक परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, तैँले समाजमा, मानवजातिमाझ सबैभन्दा तल्लो हैसियत ओगट्छस्; तँ समाज र मानवजातिबाट अलग हुन्छस् भन्ने धारणा छ। त्यसकारण, यी मानिसहरूमा मर्यादा, मानव अधिकार, र आफ्नो सुरक्षा गर्ने सचेतनाको अभाव हुन्छ; तिनीहरू मूर्ख, अज्ञानी हुन्छन् र तिनीहरूमा अन्तर्ज्ञान हुँदै, जसकारण तिनीहरूलाई अरूले हेप्ने र चालबाजी गर्ने तुल्याउँछ। तेरो मनस्थिति यही हो। परमेश्वरको गवाहीमा दृढ हुनु भन्दा टाढा, तैँले कुनै पनि क्षण उहाँलाई घात गर्छस्, कुनै पनि क्षण यहूदा बन्छस्। त्यसैले, तँ मर्यादाका साथ कसरी कार्य गर्न सक्छस्? तँलाई प्रश्न सोध्ने अपरिचित व्यक्तिलाई तैँले कसरी सामना गर्नुपर्छ? सुरुमा, तिनीहरूलाई तिनीहरू को हुन् भनेर सोध्, त्यसपछि तिनीहरूलाई आफ्नो परिचय प्रमाण देखाउन भन्। यो उचित कानुनी प्रक्रिया हो। पश्चिमा देशहरूमा, प्रहरी वा अरू कुनै सरकारी कर्मचारीले, सरकारका पक्षमा काम गरिरहेका प्रतिनिधिका रूपमा जनसाधारणसँग अन्तरक्रिया गर्दा, सुरुमा जहिल्यै आफ्नो परिचय प्रमाण देखाउँछन्। तिनीहरूको परिचय प्रमाणका आधारमा तिनीहरूको पहिचान पुष्टि गरे पछि, तब तैँले तिनीहरूका प्रश्नहरूको कसरी प्रतिक्रिया दिने वा तिनीहरूले तँबाट गरेका मागहरू सँग कसरी व्यवहार गर्ने भनेर निर्णय गर्छस्। अवश्य नै, यस मामलामा, तँसँग छनोटहरू गर्ने ठाउँ निश्चित रूपमा हुन्छ, तँसँग पूर्ण स्वायत्तता हुन्छ, तँ कठपुतली होइनस्। तँ चिनियाँ अनि सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डलीको सदस्य भए पनि, तँ आफू बसोबास गर्ने देशको वैधानिक र मान्यता प्राप्त सदस्य होस। तँसँग स्वायत्तता छ भन्ने कुरा नबिर्सी; तँ कुनै देशको दास वा कैदी होइनस्, तँ यस देशको कानुन, मानव अधिकार, र प्रणालीहरूको आनन्द उठाउन सक्ने व्यक्ति होस्।

मैले गरेको सङ्गतिको विषयवस्तुका आधारमा, तिमीहरूले अचानक आउने वातावरण र अप्रत्याशित घटनाहरूलाई कसरी सामना गर्नुपर्छ? यो हामीले सङ्गति गर्ने चौथो बुँदा हो—डरपोक नहुनु। कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोध्छन्, “के डरपोक नहुनु भनेको मूर्खतापूर्ण साहसी रूपमा कार्य गर्नु हो त?” होइन, डरपोक नहुनु भनेको कुनै पनि शक्तिसँग नडराउनु हो किनभने हामी अपराधी होइनौँ, हामी दास होइनौँ; हामी परमेश्वरका चुनिएका मर्यादित मानिस हौँ, सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकतामा रहेका मर्यादित सृजित मानवहरू हौँ। तैँले यो मामलालाई व्यवहार गर्दा, सर्वप्रथम, डरपोक नहोऊ; त्यसका साथै, सक्रिय रूपमा आफ्नो कर्तव्य अनि आफूले कर्तव्य गर्ने वातावरण कायम राख, र हामीलाई निशाना बनाउने विभिन्न वातावरण र भनाइहरू, कार्यहरू, र विभिन्न शक्तिका अरू कुराहरूलाई सक्रिय मनोवृत्तिका साथ सामना पनि गर। तिनीहरूलाई सक्रिय रूपमा सामना गर्नु र डरपोक नहुनु—तिमीहरूलाई यो मनोवृत्ति कस्तो लाग्छ? (यो असल छ।) यसरी जिउनु एउटा व्यक्तिझैँ, मर्यादित हुन्छ; त्यो अपमानजनक रूपमा झारा टारेर जिउनु हुँदैन। हामी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न विदेश आउँछौँ, पेट भर्न वा गुजारा गर्न होइन; हामीले कुनै कानुन तोडेका छैनौँ, कुनै देशका लागि समस्या सृजना गरेका छैनौँ, र हामी निश्चित रूपमा नै कुनै देशको दास होइनौँ। हामी परमेश्वरको घरभित्र सृजित प्राणीको कर्तव्य पूरा गरिरहेका छौँ; हामी आफैलाई सहारा दिन्छौँ, अरूमा निर्भर हुँदैनौँ; यो पूर्ण रूपमा वैधानिक हुन्छ।

हामीले भर्खर छलफल गरेका चार बुँदाहरूमध्ये, प्रत्येक अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छन्। पहिलो बुँदा के थियो? (चाहे विदेशमा वा चीनमा भए पनि, सम्पूर्ण हृदयका साथ आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्नु र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको सारा मानवजातिमाझको प्राचीन समयदेखि वर्तमानसम्मको सबैभन्दा जायज अभियान हो। हाम्रो कर्तव्य निर्वाह खुला र स्पष्ट छ, गुप्त छैन, किनभने हामीले अहिले जे गरिरहेका छौँ, त्यो मानवजातिमध्येको सबैभन्दा जायज अभियान हो।) अनि दोस्रो? (परमेश्वर यावत् थोक र यावत् घटनाहरूमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ। संसारका शासक लगायत सबथोक र संसारमा भएको कुनै पनि शक्ति परमेश्वरकै हातद्वारा शासित र नियन्त्रित हुन्छन्—कसैले पनि आफ्नो नियति आफै नियन्त्रण गर्दैन। हामी कुनै अपवाद होइनौँ; हाम्रा नियति परमेश्वरकै हातद्वारा शासित र नियन्त्रित हुन्छन्, र हामी कहाँ जान्छौँ र कहाँ रहन्छौँ भन्ने कुरा कसैले परिवर्तन गर्न सक्दैन, न त कसैले हाम्रो भविष्य र गन्तव्य नै परिवर्तन गर्न सक्छ। हामी बसोबास गर्ने देशको शासकको नियम र प्रणाली जे-जस्तो भए पनि, साथै यस देशको जिउने वातावरण जस्तो भए पनि, चाहे त्यो हामीप्रति त्रासदीपूर्ण, शत्रुवत्, या मैत्रीपूर्ण होस्—यो सब परमेश्वरको सार्वभौमिकता मुनि हुन्छ, र हामीले चिन्ता गर्नुपर्ने वा चासो लिनुपर्ने कुनै कुरा छैन।) तेस्रो बुँदा? (चाहे हामी जहाँ भए पनि, र हाम्रो क्षमताका सक्षमता चाहे जस्तो भए पनि, हामी नगण्य सृजित प्राणीहरूको भिडको एउटा भाग मात्र हौँ। हामीले पूरा गर्नुपर्ने एक मात्र जिम्मेवारी र कर्तव्य भनेको सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकता, प्रबन्धहरू र योजनाबद्ध कार्यहरूमा समर्पित हुने मात्र हो; हामी हाल एउटा स्वतन्त्र देशमा भए पनि, यदि एक दिन परमेश्वरले हामीलाई सताउन र हानि गर्न शत्रुवत् शक्ति उठाउनुभयो भने, हामीले जे होस् कुनै गुनासा गर्नुहुँदैन। यस्तो किन भने हाम्रो दायित्व, जिम्मेवारी, र कर्तव्य भनेको परमेश्वरले गर्नुहुने सबथोकमा, परमेश्वरले योजनाबद्ध गर्नुहुने सबथोकमा समर्पित हुनु हो।) चौथो बुँदा भनेको सबै बाहिरी मानिसहरू, घटनाहरू र कामकुराहरूलाई भयरहित भएर सक्रिय रूपमा सामना गर्नु हो। यी चार बुँदाहरू भनेको आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने सबैसँग हुनुपर्ने मनोवृत्ति र बुझाइहरू हुन्, र ती आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने सबैले बुझ्नुपर्ने सत्यता पनि हुन। यी चार बुँदाहरू आज सङ्गति गरिएको अगुवा र सेवकहरूको आठौँ जिम्मेवारीसँग त्यति सम्बन्धित नभए पनि, हामीले कामका कठिनाइहरूबारे कुरा गरिरहेकाले, हामीले अझै पनि यी मामलाहरूलाई छुनुपर्छ; यो व्यर्थमै गरिएको होइन।

ग. कठिनाइहरू सामना गर्दा अगुवा र सेवकहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू

कतिपय अगुवा र सेवकहरूले बाहिरी मामलाहरूमा सम्हाल्न निकै कठिन हुने समस्याहरू सामना गर्छन् र अन्त्यमा तिनीहरूलाई के गर्ने भनेर थाहा हुँदैन, तिनीहरूले समस्याको जड छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, त्यसलाई कसरी व्यवहार गर्ने भनेर थाहा पाउँदैनन्। तिनीहरूले केवल त्यसलाई बेवास्ता गरिदिन्छन्, जसले गर्दा मामलामा ढिलाइ हुन्छ। यो कस्तो समस्या हो? यो झुटा अगुवाहरूले काम गर्न नसक्नु अनि ढिलाइ मात्र सृजना गर्नु हो; तिनीहरूले समस्याहरू सम्हाल्न नसक्ने भएकोले, तिनीहरूले त्यो माथिलाई किन रिपोर्ट गर्दैनन् त? यदि तैँले माथिलाई कुनै समस्या रिपोर्ट गरिस् भने, हामीले सँगै त्यसको सामना गर्न सक्छौँ, अनि अन्ततः समस्या समाधान हुनेछ। तिमीहरूले छर्लङ्ग देख्न नसक्ने केही कामकुराहरू छन्; म तिमीहरूलाई ती विश्लेषण गर्न सहयोग गर्नेछु। हामीले कानुन वा सरकारी प्रावधानहरू नतोडेसम्म, विजय पाउन नसकिने ठूलो समस्या कुनै पनि हुँदैन। सत्यता सिद्धान्तहरू समावेश भएका समस्याहरूको कुरा गर्दा, हामी आफै तिनलाई समाधान गर्छौँ; कानुन समावेश भएका समस्याहरूका कुरा गर्दा, हामी सहायताका लागि कानुनी परामर्श खोज्छौँ अनि कानुनी मध्यमहरूबाट तिनको समाधान गर्छौँ। परमेश्वरको घरको काममा चाहे जुन दुष्ट शक्तिले जानीजानी बाधा दिएर क्षति पुऱ्याए पनि, एउटा कुरा याद राख: हामीले कानुन नतोडेसम्म वा सरकारी प्रावधानहरू उल्लङ्घन नगरेसम्म, हामीलाई कसैले पनि केही गर्न सक्दैन। किनभने धेरैजसो विदेशी राष्ट्रहरू प्रजातान्त्रिक अनि कानुनद्वारा शासित हुन्छन्; यदि दुष्ट शक्तिहरूले कानुनविरुद्ध कार्य गर्छन् भने समेत, तिनीहरूले खुलासा अनि कानुनी कारबाहीको डर पनि मान्छन्। यो तथ्य हो। ठुलो रातो अजिङ्गरका काला हातहरूले चाहे परमेश्वरको घरको कामलाई जसरी क्षति पुऱ्याए पनि, वा हाम्रो सामान्य जीवनलाई जसरी तनावग्रस्त बनाए पनि, वा खराब कामकुरा गर्न कसैलाई पैसा दिए पनि, हामीले फोटोहरू खिच्नुपर्छ र वास्तविक भिडियोहरू बनाउनुपर्छ, गम्भीर रूपमा सही अभिलेखहरू बनाउनुपर्छ, अनि स्पष्ट रूपमा त्यसको समय, स्थान र संलग्न मानिसहरूको टिपोट गर्नुपर्छ। सही समय आउँदा, हामीले कानुनी माध्यमहरू मार्फत तिनलाई समाधान गर्नेछौँ, र हामीले त्यसको डर मान्नु आवश्यक हुँदैन। ठूलो रातो अजिङ्गरको दमन चाहे जति विक्षिप्त भए पनि, हामी त्योसँग डराउँदैनौँ किनभने परमेश्वर हाम्रो सहारा हुनुहुन्छ, र त्यसलाई नष्ट गर्न एकदिन परमेश्वरले विपत्तिहरू पठाउनुहुनेछ, परमेश्वरले त्यसविरुद्ध सीधै बदला जारी गर्नुहुनेछ, र हामीले केही पनि गर्नु आवश्यक हुँदैन। कहिलेकाहीँ तिमीहरूले केही समस्याहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनौ; त्यस अवस्थामा, तैँले त्यसबारे तुरुन्तै माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ, अनि माथिले तँलाई मार्ग देखाउनेछन्, ठूला समस्या साना हुने अनि साना समस्या समाधान हुने तुल्याइदिनेछन्। धेरै समस्याहरूका सन्दर्भमा, तिमीहरूलाई ती कसरी विश्लेषण गर्ने भनेर थाहा हुँदैन र तिमीहरूले तिनको सार छर्लङ्ग देख्न सक्दैनौ, र अवस्था महत्त्वपूर्ण र गम्भीर छ भन्ठान्छौ, तर माथिको विश्लेषण पछि, त्यो आधारभूत रूपमा केही पनि होइन; त्यो डर मान्नुपर्ने वा महत्त्वपूर्ण कुरा होइन भनेर बुझ्नेछौ—केवल अविचलित दृष्टिकोण अपनाऊ, अनि केही समयपछि समस्या आफै समाधान हुनेछ। दुष्ट शक्तिका बाधाहरूले ठुलो हलचल मच्चाउन सक्दैन; तिनीहरू सार्वजनिक रूपमा खुलासा भइन्छ भनेर सबैभन्दा बढी डराउँछन्, त्यसैले तिनीहरू सीमा पार गर्ने आँट गर्दैनन्। यदि केही मूर्खहरूले सीमा पार गर्ने आँट गर्छन् भने, हामी कानुनी माध्यम अपनाएर, त्यसलाई कानुनी रूपमा समाधान गर्न सक्छौँ। यो सबै अगुवा र कामदारहरूले छर्लङ्ग देख्नुपर्ने कुरा हो। तिमीहरूले चाहे जस्तो अवस्था सामना गरे पनि, तिमीहरूले अलमल्ल या मूर्ख रूपमा कार्य गर्नु बिलकुलै हुँदैन। यदि तैँले कुनै अवस्थालाई छर्लङ्ग देख्न वा सम्हाल्न सक्दैनस् भने, तैँले तुरुन्तै त्यसबारे माथितिर रिपोर्ट गर्नुपर्छ र माथिलाई तँलाई सल्लाह र रणनीतिहरू प्रदान गर्न दिनुपर्छ। एउटै वास्तविक डर भनेको झुटा अगुवाहरूले समस्याहरू छर्लङ्ग देख्न वा सम्हाल्न सक्दैनन् तैपनि माथिलाई त्यसबारे रिपोर्ट गर्ने वा जानकारी दिने गर्दैनन्; अवस्था बढेर त्यसले काममा ढिलाइ नगरेसम्म तिनीहरू माथितिर त्यसबारे रिपोर्ट गर्न पर्खिन्छन्, जसले गर्दा समस्या सम्हाल्ने सर्वोत्तम अवसर सम्भवतः गुम्छ। यो त क्यान्सर भएको तर समयमा त्यसको उपचार नगर्ने व्यक्ति जस्तै हो, जो क्यान्सर भएको अन्तिम अवस्थातिर मात्र उपचार गराउन अस्पताल जान्छ, तर त्यतिबेला निकै ढिलो भइसकेको हुन्छ र ऊ मृत्यु कुरेर बस्न मात्र सक्छ। त्यसकारण, झुटा अगुवाहरूले आफ्नो कामका मामलाहरूमा ढिलाइ गर्ने सम्भावना सबैभन्दा बढी हुन्छ। झुटा अगुवाहरू मानसिक रूपमा असक्त हुन्छन्, तिनीहरू बदमासहरू हुन्, जो परमेश्वरको घरको कामको न जिम्मेवारी लिन्छन् न त त्यसलाई कायम नै राख्छन्। झुटा अगुवाहरू कवाडी, विनाशका अग्रदूतहरू, अत्यन्तै समझहीन मूर्खहरू हुन्छन् भनेर किन भन्ने त? कारण त्यही हो। परमेश्वरको घरको काममा थप ढिलाइ हुन बाट जोगिनका लागि, बाहिरी मामलाहरूसमेत सम्हाल्न नसक्ने अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएको कुनै पनि झुटो अगुवालाई फेरि कहिल्यै प्रयोग नगर्ने गरी, तुरुन्तै बर्खास्त गर्नुपर्छ र हटाउनुपर्छ। झुटा अगुवाहरूको काम सबैभन्दा बढी अवरोधकारी हुन्छ। प्रायः, कुनै समस्या देखा पर्दा, सबैसँग सामयिक परामर्श गरेर त्यसको समाधान गर्न सकिन्छ; एउटै मात्र चिन्ता भनेको प्रभारी झुटो अगुवा मानसिक रूपमा असक्त हुन्छ, ऊ त्यो समस्या आफै समाधान गर्न असक्षम हुन्छ र तैपनि ऊ निर्णय-गर्ने समूहसँग त्यसबारे छलफल गर्दैन वा त्यसबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्दैन, र उसले समस्यालाई बेवास्ता गर्ने, ढाक-छोप गर्ने र दबाउने मनोवृत्ति अपनाउँछ—मामलामा सबैभन्दा ढिलाइ गर्ने कुरा नै यही हो। यदि मामलामा ढिलाइ गरियो र परिस्थितिहरू परिवर्तन भए भने, त्यसले समस्या सम्हाल्ने पहल गुमाउनेतर्फ डोऱ्याउन सक्छ, जसले निष्क्रिय अवस्थामा डोऱ्याउँछ। यसले के प्रमाणित गर्छ? कतिपय कामकुराहरूमा ढिलाइ गर्न मिल्दैन र त्यसलाई तुरुन्तै, पहिलो मौकामा नै निराकरण गर्नुपर्छ। तर, झुटा अगुवाहरू यसबारे सचेत हुँदैनन्, त्यसैले अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएका व्यक्तिहरूले बिलकुलै अगुवाइ गर्नु हुँदैन। झुटा अगुवाहरूलाई केही शब्द र सिद्धान्तहरू फलाक्न मात्र आउँछ र तिनीहरूले कुनै पनि वास्तविक समस्या समाधान गर्न सक्दैनन्; तिनीहरूले केवल कि त मानिसहरूलाई हानि गर्छन् वा ढिलाइ गर्छन्। यी झुटा अगुवाहरूलाई बर्खास्त गरेर अनि जिम्मेवारीको बोझ र बोध हुने व्यक्तिहरूलाई अगुवाका रूपमा छनोट गरेर मात्र मण्डलीको कामले सामान्य रूपमा प्रगति गर्न सक्छ। चाहे जे समस्याहरू सामना गरे पनि, तैँले सत्यता खोज्न सकेसम्म, तिनलाई समाधान गर्ने मार्ग हुन्छ। बाहिरी मामलाहरू र ठुलो रातो अजिङ्गरले सृजना गरेका बाधाहरूलाई आवश्यक पर्दा कानुनी माध्यमहरू बात समाधान गर्न सकिन्छ, त्यो कुनै ठुलो कुरा होइन। हामीले कानुन नतोडेसम्म वा सरकारी प्रावधानहरू उल्लङ्घन नगरेसम्म, कसैले पनि हामीलाई केही गर्न सक्दिन, र यो आत्मविश्वासका हुँदा, हामीले शैतान वा दियाबलसहरूबाट आउने कुनै पनि बाधासँग डर मान्नुपर्दैन।

अब, झुटा अगुवाहरूको समस्यालाई चिरफार गरिनुपर्छ अनि बुझिनुपर्छ। मण्डलीको काम राम्ररी गर्नका लागि यो अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ! अब हामी, झुटा अगुवाहरूले आफैले समाधान गर्न नसक्ने समस्याहरू सामना गर्दा, किन अझै पनि तीबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्दैनन् भन्ने बारे सङ्गति गरौँ। हामीले यसलाई कसरी हेर्नुपर्छ? तिमीहरू सबैले यसलाई विश्लेषण अर्ना अनि त्यसो गरेर फाइदा लिन सक्छौ। झुटा अगुवाहरूले वास्तविक काम नगर्ने समस्या पहिले नै गम्भीर छ, तर एउटा समस्या अझ बढी गम्भीर छ: जब मण्डलीले दुष्ट मानिसहरू अनि ख्रीष्ट-विरोधीहरूको बाधा सामना गर्छ, झुटा अगुवाहरूले त्यसलाई नसम्हाल्ने मात्र होइन; अझ खराब कुरा त के हो भने तिनीहरू त्यसबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्न पनि असफल हुन्छन्, दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई मण्डलीलाई बाधा दिन दिन्छन्—तिनीहरू सुरक्षित रूपमा छेउबाट हेर्छन्, कसैलाई चिढ्याउँदैनन्। मण्डलीको कामलाई चाहे जुन हदसम्म बाधा पुगे पनि, झुटा अगुवाहरूले वास्ता गर्दैनन्। यहाँ समस्या के हो? के त्यस्ता झुटा अगुवाहरू अत्यन्तै नैतिकताविहीन हुन्छन्? त्यस्ता झुटा अगुवाहरूलाई निष्कासन गर्न यो तथ्य एक्लै पर्याप्त छ। झुटा अगुवाहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई स्वतन्त्र रूपमा मण्डलीलाई बाधा दिन दिनु भनेको मण्डली अनि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई यी दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूकहाँ सुम्पनु, दुष्ट मानिसहरू अनि ख्रीष्ट-विरोधीहरूको ढालका रूपमा कार्य गर्नु समान हो। यसले मण्डलीको काममा अत्यन्तै ठुलो क्षति पुऱ्याउँछ! यस कुराको आधारमा मात्रै, प्रश्न झुटा अगुवाहरू बर्खास्त गरिनुपर्छ कि पर्दैन भन्ने होइन, तर तिनीहरू निकालिनुपर्छ कि पर्दैन भन्ने हो। यी मध्ये कुन चाहिँ बढी गम्भीर प्रकृतिको हुन्छ: झुटा अगुवाहरूले वास्तविक काम नगर्नु कि झुटा अगुवाहरूले दुष्ट मानिसहरू अनि ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई मण्डलीलाई बाधा दिन दिनु? वास्तविक काम नगर्नुले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेश गनी मण्डलीको कामको प्रगतिलाई असर गर्न सक्छ; यसले पहिले नै महत्त्वपूर्ण मामलाहरूमा ढिलाइ गर्छ। तर, जब झुटा अगुवाहरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई, मण्डलीलाई जथाभाबी बाधा दिन दिन्छन्, समाधान खोज्दैनन् वा माथिलाई रिपोर्ट गर्दैनन्, परिणामहरू अकल्पनीय बन्छन्। कम्तीमा पनि, दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डली जीवनलाई पूर्ण रूपमा अराजकता र अस्तव्यस्ततामा जाक्छन्, र त्यसका साथै, मण्डलीको काम अव्यवस्थित र ठप्प हुन्छ। के यसले सुसमाचार फैलाउने कार्यलाई सीधै प्रभाव पार्दैन र? परिणामहरू वास्तवमै गम्भीर हुन्छन्! त्यसकारण, यदि झुटा अगुवाहरूले यो गल्ती गरे भने, तिनीहरूलाई निष्कासित गर्नुपर्छ। धेरै अगुवा र कामदारहरूसँग समस्याहरू माथिलाई रिपोर्ट गर्ने बारे फरक सोच र अवधारणाहरू हुन्छन्। कतिपयले यस्तो भन्छन्, “माथिलाई समस्या रिपोर्ट गरे पनि ती समाधान नहुन सक्छन्।” यो बेतुके कुरा हो! “ती समाधान नहुन सक्छन्” भन्नुको अर्थ के हो? तैँले ती समाधान गर्न सक्दैनस् भन्दैमा माथिले सक्दैनन् भन्ने हुँदैन। यदि माथिले तँलाई मार्ग दिन्छ भने, वास्तविकतामा समस्या सारगत रूपमा समाधान भइसक्यो; यदि माथिले मार्ग प्रदान गर्दैन भने, तँसँग कुनै मार्ग नै हुँदैन। तैँले यो सानो समस्या पनि छर्लङ्ग देख्न सक्दैनस्; तँ अत्यन्तै अहङ्कारी र आत्म-धर्मी छस्! कतिपयले यस्तो पनि भन्छन्, “जब हामीले कठिनाइ वा समस्याहरू सामना गर्छौँ, हामीले सुरुमा केही दिन मनन गर्नुपर्छ, अनि हामीले साँच्चै समाधान भेट्टाउन सकेनौँ भने मात्र रिपोर्ट गर्नुपर्छ।” यसो भन्नेहरूसँग केही समझ छ झैँ सुनिन सक्छ, तर के यी मनन गर्ने दिनहरूले सम्भवतः ढिलाइ गर्नेछैनन् र? के केही दिनको मननले समस्या समाधान गर्नेछ भनेर तँ निश्चित हुन सक्छस्? के तँ त्यसले थप ढिलाइ गर्नेछैन भनेर प्रत्याभूति दिन सक्छस्? अरूले यसो भन्छन्। “यदि हामीले कुनै समस्या तुरुन्तै रिपोर्ट गऱ्यौँ भने, के माथिले हामीले त यो सानो समस्या पनि छर्लङ्ग देख्न सक्दैनौ भनी सोच्नेछैनन् र? के तिनीहरूले हामीलाई मूर्ख र अज्ञानी भनेर काँटछाँट गर्नेछैनन् र?” तिनीहरूले यसो भन्नु गलत हो—तैँले चाहे समस्या रिपोर्ट गरे वा नगरे पनि, तेरो क्षमताको गुणस्तर पहिले नै स्पष्ट छ; माथिलाई त्यो सबै थाहा छ। के तँलाई, तैँले कुनै समस्या रिपोर्ट गरिनस् भने माथिले तँलाई उच्च मान्नेछ भन्ने लाग्छ? यदि तैँले समस्या रिपोर्ट गरिस् भने, र त्यसले महत्त्वपूर्ण मामलाहरूमा ढिलाइ गरेको छैन भने, परमेश्वरको घरले तँलाई जबाफदेही बनाउनेछैन। तर, यदि तैँले रिपोर्ट गरिनस् र त्यसले ढिलाइ गर्छ भने, सीधै तँलाई जिम्मेवार ठहराइनेछ, र तँलाई फेरि कहिल्यै प्रयोग नगर्ने गरी, तुरुन्तै बर्खास्त गरिनेछ। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले पनि तँलाई अज्ञानी, मूर्ख, कमजोर-दिमाग भएको र मानसिक रूपमा असक्त व्यक्तिका रूपमा हेर्नेछन्, र तँलाई घृणा गर्नेछन् र सधैँका लागि तिरस्कार गर्नेछन्। समस्याहरू रिपोर्ट गरेका कारण माथिले काँटछाँट गर्छ र हेयका दृष्टिले हेर्छ भनेर जहिल्यै डर मान्नेहरू कमजोर क्षमताका अनि सबैभन्दा मूर्ख हुन्छन्; तिनीहरूलाई फेरि कहिल्यै प्रयोग नगर्ने गरी बर्खास्त गर्नुपर्छ। त्यस्तो कमजोर क्षमता हुनु ई अझै पनि इज्जत जोगाउन खोज्नु—के त्यो अत्यन्तै लज्जास्पद होइन र? मलाई भन, आफ्नो काम राम्ररी नगर्ने मात्र नभई, महत्त्वपूर्ण मामलाहरूमा ढिलाइ गर्ने झुटा अगुवाहरू घृणास्पद हुँदैनन्? के तिनीहरूलाई बर्खास्त गर्नुपर्छ? (गर्नुपर्छ।) यदि तिनीहरूले ठूलो समस्या सामना गरे र तिनीहरूले ढिलाइ नगरी वा गम्भीर परिणामहरू नल्याई त्यसबारे तुरुन्तै रिपोर्ट गर्न सक्छन् भने, त्यस्ता अगुवाहरूलाई कसरी हेर्नुपर्छ? कम्तीमा पनि तिनीहरूसँग समझ छ र तिनीहरूले मण्डलीको काम कायम राख्न सक्छन् भनेर मान्न सकिन्छ। के त्यस्ता अगुवाहरूलाई प्रयोग गर्न जारी राख्नुपर्छ? राख्नुपर्छ। मानसिक रूपमा सबैभन्दा असक्त अगुवाहरू मात्र काँटछाँट गरिने डरले समस्याहरू रिपोर्ट गर्न डराउनेथिए। के त्यस्ता अगुवाहरूलाई भविष्यमा अझै पनि प्रयोग गर्न सकिन्छ? मलाई लाग्छ तिनीहरूलाई उप्रान्त प्रयोग गर्न सकिँदैन किनभने तिनीहरूलाई प्रयोग गर्दा अति नै ढिलाइ हुनेथ्यो। अहिले सम्ममा, तिमीहरू सबैजनाले यस्ता प्रकारका समस्याहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्नुपर्छ, होइन र? जब तिमीहरूले सम्हाल्न नसक्ने समस्याहरू सामना गर्छौ, तिनलाई तुरुन्तै रिपोर्ट गर र समाधानका लागि निर्णय गर्ने समूहसँग सङ्गति गर। यदि निर्णय गर्ने समूहले तिनलाई सम्हाल्न सक्दैन भने, तीबारे तुरुन्तै माथिलाई रिपोर्ट गर; यो कुरा र त्यो कुराबारे चिन्ता नलेऊ, समस्यालाई तुरुन्तै समाधान गर्न सक्नु सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। भर्खर उल्लेख गरिएको उदाहरण सबै मण्डलीहरूमा घटित हुन्छ; यी कठिनाइ र समस्याहरू उत्पन्न हुनेछन्। मण्डलीका केही आन्तरिक कठिनाइहरूका तुलनामा, यी बाहिरी समस्याहरूमा अझ बढी गम्भीर परिणामहरू समावेश हुन्छन्। त्यसकारण, मण्डलीका आन्तरिक समस्याहरूका तुलनामा बाहिरी मामलाहरूको कठिनाइ अलिक बढी नै हुन्छ। यदि तिमीहरूले बाहिरी समस्याहरू सामना गर्‍यौ भने, तिनलाई परामर्शद्वारा तुरुन्तै समाधान गर्नुपर्छ वा ती माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ; यो अत्यावश्यक हुन्छ। यसरी अभ्यास गरेर मात्र हामीले मण्डलीको कामको सामान्य प्रगति सुनिश्चित गर्न अनि राज्यको सुसमाचारको फैलावट अवरोधित नभएको प्रत्याभूति दिन सक्छौँ। मण्डलीका बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्ने सिद्धान्तहरूबारे हाम्रो सङ्गति यत्ति हो।

हरेक मण्डलीमा, कमजोर क्षमता भएका केही मानिसहरू हुन्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा जहिल्यै कठिनाइहरू सामना गर्छन्, तिनीहरूसँग सत्यताबारे चाहे जसरी सङ्गति गरिए पनि तिनीहरू अभ्यासका सिद्धान्तहरू भेट्टाउन सक्दैनन्, कुनै वास्तविक प्रभावकारिता बिना अन्धाधुन्ध प्रावधानहरू मात्रै लागु गर्छन्। त्यस्ता अवस्थाहरूमा, यी मानिसहरूका कर्तव्यहरू पुनः निर्धारण गरिनुपर्छ। कर्तव्यको यो पुनः निर्धारण भनेको व्यक्तिहरूको पुनः खटनपटन हो। उदाहरणका लागि, कुनै महत्त्वपूर्ण कार्यमा कुनै व्यक्ति खटाइएको छ, तर उसका काममा केही समस्याहरू छन् जसलाई, तैँले ऊसँग चाहे जसरी सङ्गति गरे पनि समाधान गर्न नै सकिँदैन। तैँले त्यो समस्याको सार वा यो व्यक्ति अझै पनि प्रयोग लायक छ कि छैन भनेर छर्लङ्ग देख्न सक्दैनस्, र अवलोकन अनि थप सङ्गतिले पनि कुनै नतिजा निकाल्दैन। यस व्यक्तिले काममा धेरै पटक ढिलाइ नगरे पनि, अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण समस्याहरू कहिल्यै समाधान हुँदैनन्, जसले तँलाई अलिक असहज महसुस गराउँछ। तैँले यो सामना गर्दा के गर्नुपर्छ? यो एउटा अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण समस्या हो। यदि तँ आफै यसलाई समाधान गर्न सक्दैनस् भने, तैँले यसलाई सङ्गति, चिरफार, र विश्लेषण गर्न अगुवा र कामदारहरूको भेलामा ल्याउनुपर्छ। यदि अन्ततः एकमतमा पुग्न सकिन्छ भने, समस्या समाधान हुनेछ। यदि यसरी अभ्यास गर्दा समस्या समाधान हुँदैन भने, त्यो लम्बिँदै जाँदा, के त्यसले महत्त्वपूर्ण मामलाहरूमा ढिलाइ गर्न सक्थ्यो त? यदि सक्थ्यो भने, तैँले सक्दो चाँडो यसबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ र समाधान खोज्नुपर्छ। छोटकरीमा भन्दा, तैँले आफ्‍नो काममा चाहे जे-जस्तो अन्योलता र कठिनाइहरू सामना गरे पनि, तिनले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्नमा असर गर्न सके सम्म वा मण्डलीको कामको सामान्य प्रगतिलाई बाधा दिन सके सम्म, ती समस्याहरूलाई तुरुन्तै समाधान गरिनुपर्छ। यदि तैँले कुनै समस्यालाई आफै समाधान गर्न सक्दैनस् भने, यसलाई समाधान गर्न तैँले सत्यता बुझ्ने केही मानिसहरू खोज्‍नुपर्छ। यदि यसले पनि काम गरें भने, तैँले समाधान खोज्न समस्यालाई अघि ल्याउनुपर्छ र तीबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ यो अगुवा र सेवकहरूको जिम्‍मेवारी र दायित्व हो। अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूले सामना गर्ने जुनसुकै कठिनाइ वा अन्योलताहरूलाई गम्भीर रूपमा लिनुपर्छ, त्यत्तिकै केही शब्द र धर्मसिद्धान्त प्रचार गर्ने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तताउन नाराहरू फलाक्ने, वा तिनीहरूलाई काँटछाँट गर्ने अनि समस्या र कठिनाइहरू पत्ता लगाए पछि त्यो निराकरण भयो भन्ठान्ने गर्नुहुँदैन। कहिलेकाहीँ शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूले केही सतही समस्याहरूलाई समाधान गर्न सक्छ, तर अन्त्यमा त्यसले जड समस्याहरूलाई समाधान गर्न सक्दैन। जड, भ्रष्ट स्वभाव, अनि मानिसहरूका धारणा र कल्पनाहरू समावेश भएका समस्याहरूलाई परमेश्वरका वचनमा आधारित सत्यताको सङ्गतिद्वारा समाधान गरिनुपर्छ। मानिसहरूका व्यक्तिगत कठिनाइहरू, वातावरणसँग सम्बन्धित समस्याहरू, र कर्तव्य पूरा गर्नका लागि आवश्यक पेसागत ज्ञानसँग सम्बन्धित समस्याहरू पनि हुन्छन्; यी व्यावहारिक समस्याहरू सबैले अगुवा र कामदारहरूबाट समाधान माग गर्छन्। यी समस्याहरूमध्ये, अगुवा र कामदारहरूले समाधान गर्न नसक्ने कुनै पनि अन्योलताहरू र कठिनाइहरूलाई कि त चिरफार, विश्लेषण र समाधान गर्नका लागि अगुवा र कामदारहरूको भेलामा ल्याउन, अथवा समाधानका लागि सत्यता खोज्न माथिलाई तीबारे सीधै रिपोर्ट गर्न सकिन्छ। यसलाई वास्तविक काम गर्नु भनिन्छ, र यसरी वास्तविक काम गर्ने तालिम प्राप्त गरेर मात्र व्यक्तिको कद बढ्न अनि उसले आफ्ना कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्छ। अगुवा र सेवकहरूले, तिनीहरूमा जिम्मेवारीको बोध भएसम्म, कुनै पनि समय र स्थानमा समस्याहरू पहिचान गर्नेछन्; तिनीहरूले हर दिन समाधान गर्नुपर्ने समस्याहरू हुन्छन्। उदाहरणका लागि, मैले भर्खर, कसैले तँलाई के तँ सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छस् भनेर सोध्छ भन्ने एउटा घटना उल्लेख गरेँ, अनि तिमीहरू सबैजना अन्योलमा पऱ्यौ। सुरुमा, सबैले हामी “गर्छौँ” भन्नेथियौँ भने, तर पछि कतिपयले त्यो सही प्रतिक्रिया होइन भने, र अरूले तिनीहरूलाई थाहा नै छैन भने; हरप्रकारका प्रतिक्रिया आएका थिए। अन्त्यमा, अगुवा र कामदारहरू पनि यस्तो सोच्दै चकित भएका थिए, “म परमेश्वरमाथि विश्वास ‘गर्दिनँ’ भन्नु त अरूसामु परमेश्वरलाई इन्कार गर्नु हुनेथियो, अनि त्यसपछि परमेश्वरले हामीलाई अनुमोदन गर्नुहुनेथिएन—तर परमेश्वरमा विश्वास ‘गर्छु’ भन्नुको परिणाम के हुनेथियो? दुवै छनोट गलत भए झैँ देखिन्छ।” अगुवा र कामदारहरूलाई यो समस्या कसरी समाधान गर्ने भन्ने थाहा भएन र तिनीहरूले निर्णय गर्न सकेनन्; त्यसकारण, जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले फेरि यस्ता अवस्था सामना गर्छन्, तिनीहरूमा सही दृष्टिकोण र मनोवृत्ति अझै पनि हुनेछैन, र समस्याहरू अझै पनि समाधान नभई रहनेछन्, जसको अर्थ अगुवा र कामदारहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरेका हुनेछैनन् र आफ्ना कर्तव्यहरूलाई बेवास्ता गरेका हुनेछन्। आफ्ना कर्तव्यहरूलाई बेवास्ता गर्नु भनेको क्षमता अनि सक्षमताको समस्या हो, तर त्यस्ता समस्याहरू देखा पर्दा, तँलाई ती समाधान भएका छैनन् भन्ने थाहा हुन्छ भने तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले सबैलाई स्वतन्त्र रूपमा अनि मनपरी कार्य गर्न दिँदै मामलालाई साम्य बनाउन तिनलाई बेवास्ता गर्नु वा मामलालाई दबाउनु हुँदैन। बरु, तैँले त्यस्तो अवस्थामा गरिनुपर्ने उपयुक्त कार्य र अभ्यासको मार्ग खोज्दै माथिलाई त्यसबारे रिपोर्ट गर्नुपर्छ। अन्ततः, यी अवस्थाहरूमा परमेश्वरका अभिप्रायहरू के हुन्, मानिसहरूले कस्ता सिद्धान्तहरू कायम राख्नुपर्छ, र तिनीहरूले कस्ता मनोवृत्ति र अडानहरू अपनाउनुपर्छ। त्यसपछि, भविष्यमा फेरि त्यस्ता अवस्थाहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्त बुझ्नेछन् र तिनीहरूसँग अभ्यासको मार्ग हुनेछ। यसरी, अगुवा र कामदारहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छन्। त्यसोभए यदि तिमीहरूलाई के तिमीहरू सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छौ भनेर सोधियो भने, तिमीहरूले सुरुमा “गर्छु” भन्नेथियौँ भनेर किन भन्यौ त? यसको एउटा कारण छ: अगुवा र कामदारहरूले यस्ता समस्याहरू कसरी समाधान गर्ने भनेर तिमीहरूसँग कहिल्यै सङ्गति गरेका छैनन्। तिनीहरूले यिनलाई साना मामला ठान्छन् जसमा सबैको आ-आफ्नै बुझाइ हुन्छ, जहाँ सबैले तिनलाई आफूलाई मन परे अनुसार बुझ्न र उपयुक्त लागे अनुसार अभ्यास गर्न सक्छन्। त्यसकारण, जब तिमीहरूलाई यो प्रश्न सोधियो, हरप्रकारका प्रतिक्रिया आए। त्यसोभए, के तिमीहरू यस मामलाबारे निष्कर्षमा पुगेका छौ त? यदि कसैले तँलाई के तँ सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्छस् भनेर सोध्यो भने तैँले के गर्नुपर्छ? सुरुमा, ऊ को हो भनेर सोध्। दोस्रो, उसलाई उसको पहिचान पत्र देखाउन भन्। यदि उसले तँलाई अरू व्यक्तिगत प्रश्नहरू सोध्यो भने, कुनै उत्तर नदे। यदि उसले पहिचान पत्र देखायो भने पनि, उसलाई केही नभन्, किनभने यो तेरो व्यक्तिगत गोपनीयता हो। तैँले कति वर्ष देखि परमेश्वरमा विश्वास गरिआएका छस्, तँलाई सुसमाचार कसले प्रचार गऱ्यो, तेरो आस्था कति बलियो छ, तैँले आफ्नो भावी मार्ग कसरी छनोट गर्छस्, तैँले सत्यता कसरी पछ्याउँछस् र प्राप्त गर्छस्—कुनै अपरिचितलाई त्यत्तिकै उजागर गरिदिनका लागि यी मामलाहरू हाम्रा लागि अत्यन्तै बहुमूल्य हुन्छन्। ऊसँग यस्ता महत्त्वपूर्ण जानकारीबारे सोधपुछ गर्ने कुनै अधिकार हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले यस्ता समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले समाधानहरू खोज्न अनि प्रतिक्रिया जनाउने उपयुक्त तरिकाहरू सोध्नका लागि माथिलाई तीबारे तुरुन्तै रिपोर्ट गर्नुपर्छ। माथिले तेरो उपहास गर्नेछैनन्; धेरै भए, तिनीहरू तँ मूर्ख छस् भन्नेछन्। जे होस्, समस्या समाधान गर्न सक्नु सर्वोत्कृष्ट नतिजा हो।

आज, अगुवा र कामदारहरूको आठौँ जिम्मेवारीका सन्दर्भमा—काममा सामना गरिने अन्योलता र कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न तुरुन्तै रिपोर्ट अनि खोजी गर्नु—हामीले मुख्यतः अन्योलता र कठिनाइहरूमा के समावेश हुन्छ, साथै अगुवा र कामदारहरूले यी समस्याहरू सामना गर्दा तिनलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ र समाधान गर्नुपर्छ, अनि यी मामलाहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भनी सङ्गति गऱ्यौँ। यी समस्याहरू सामना गर्दा झुटा अगुवाका प्रकटीकरणहरू हे हुन्छन् भन्ने सन्दर्भमा, हामी त्यो भाग यस पछिको सङ्गतिमा समेट्नेछौँ।

मार्च २७, २०२१