विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, त्यसपछि हटाउने वा निष्कासन गर्ने (भाग सात)

अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारी भनेको “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, त्यसपछि हटाउने वा निष्कासन गर्ने” हो। पछिल्लो पटक, हामीले विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने दोस्रो मापदण्डको बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ, जुन तिनीहरूको मानवतामा आधारित हुन्छ, र यसले तीन वटा प्रकटीकरणहरूलाई समावेश गर्छ। यी तीन वटा प्रकटीकरणहरू पढ। (ज. कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्नु; झ. कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्नु; ण. डगमगाउनु।) यी तीन वटा प्रकटीकरणहरूका बारेमा सङ्गति गरेपछि, के तिमीहरूले ती कुरा बुझेका छौ? (बुझ्यौँ।) यी समस्याहरू भएका धेरैजसो मानिसहरूमा सामान्यतया सत्यतालाई बुझ्ने क्षमताको कमी हुन्छ; तिनीहरूले सत्यता के हो भन्ने कुरा बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भन्ने नै बुझ्छन्। यसको साथै, तिनीहरूमध्ये कतिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भन्ने कुरालाई देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु धार्मिक विश्वास मात्रै हो र धार्मिक विधिहरू पालना गर्नु मात्रै पर्याप्त हुन्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको महत्त्वलाई बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्नुको महत्त्वलाई नै बुझ्छन्; परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भन्ने बारेमा तिनीहरूलाई हृदयमा स्पष्ट समेत हुँदैन, र परमेश्वरलाई पछ्याउने मार्ग सही छ कि छैन भन्ने कुरा तिनीहरूलाई पक्का हुँदैन। तिनीहरूले विश्वास गरेको जति वर्ष भए पनि, वा तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरूले कहिल्यै पनि साँचो मार्गमा जग बसाल्न सक्दैनन्। परिणाम स्वरूप, तिनीहरू डगमगाउँछन्, र यदि तिनीहरूलाई बेखुसी तुल्याउने कुनै घटना घट्यो भने, तिनीहरूले कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान वा मण्डलीलाई धोका दिन समेत सक्छन्। यी विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई निराकरण गर्ने कार्यका लागि परमेश्वरको घरका निश्चित सिद्धान्तहरू छन्। तिनीहरूको फरक-फरक परिस्थिति अनुसार, तिनीहरूलाई सम्हाल्ने र समाधान गर्ने निश्चित योजनाहरू छन्; हटाइनुपर्नेहरूलाई हटाइनेछ र निष्कासित गरिनुपर्नेहरूलाई निष्कासित गरिनेछ। यीमध्ये कति जना दुष्ट मानिसहरू नभए पनि, र तिनीहरू ख्रीष्ट-विरोधीहरू त हुँदै होइनन् भने पनि, तिनीहरूका यी प्रकटीकरणहरूको प्रकृति र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा रहेका तिनीहरूको मनोवृत्तिको आधारमा हेर्दा, तिनीहरू परमेश्वरको घरका मानिसहरू होइनन्, न त तिनीहरू साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू नै हुन्। तिनीहरू मण्डलीमा नै बसे पनि, तिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न निकै गाह्रो हुनेछ। तिनीहरूलाई सत्यता बुझ्न गाह्रो हुनुका अर्थहरू के-के हुन्? यसले के जनाउँछ भने तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न नसक्ने हुनाले र सत्यतालाई कहिल्यै बुझ्न नसक्ने हुनाले, तिनीहरूले अन्तिममा मुक्ति प्राप्त गर्न र तिनीहरू परमेश्वरद्वारा प्राप्त गरिन असफल हुनेछन्। अर्थात्, अन्तमा, तिनीहरू परमेश्वरको घरका मानिसहरू बन्न सक्दैनन्, तिनीहरू सृष्टि गरिएका साँचो प्राणीहरू बन्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले सृष्टि गरिएका प्राणीहरूको कर्तव्य पूरा गर्न र तिनीहरू परमेश्वरको अघि फर्केर आउन सक्दैनन्। यसको साथै, तिनीहरूले मण्डलीमा प्रायजसो नकारात्मक भूमिका खेल्छन्। तिनीहरूले सकारात्मक प्रभाव पार्न नसक्ने मात्र होइन, तर बेला-बेलामा, तिनीहरूले बाधा र विनाश पनि ल्याउँछन्, जसले गर्दा कतिपय मानिसहरूको स्थितिमा असर हुन्छ र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कतिपय मानिसहरूमा बाधा हुन्छ। त्यसकारण, मण्डलीले तिनीहरूलाई छोड्न मनाएर होस् वा तिनीहरूलाई सफाइ गरेर होस् वा निष्कासित गरेर होस्, तिनीहरूलाई सम्हाल्नका लागि सम्बन्धित उपायहरू अपनाउनुपर्छ। जे भए पनि, तिनीहरूलाई मण्डलीमा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउन दिनु हुँदैन।

विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने मापदण्ड र आधारहरू

आ. व्यक्तिको मानवताको आधारमा

ण. डगमगाउनु

डगमगाउने मानिसहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भनेर पुष्टि गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले विश्वास गर्ने परमेश्वर साँचो परमेश्वर हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भनेर पुष्टि गर्न सक्नु त परको कुरा हो। आज तिनीहरूले यहाँ खोजी गर्न चाहन्छन्, र भोलि तिनीहरू त्यहाँका कुराहरू जाँच्न चाहन्छन्, र तिनीहरूलाई साँचो मार्ग कुन हो भन्ने थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले सधैँ प्रतीक्षा गरेर हेर्ने मनोवृत्ति राख्छन्। यस्ता मानिसहरूको हकमा, तिनीहरूलाई यसो भन्दै तुरुन्तै बिदा गर: “तपाईंले कहिल्यै पनि परमेश्वरको काम साँचो मार्ग हो भनेर पुष्टि गर्न सक्‍नुहुन्‍न र आफ्ना कठिनाइहरूलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्नुहुन्‍न। यसरी विश्वास गरिरहिँदा के परिणाम आउन सक्छ? तपाईंले सत्यतालाई प्रेम नगर्ने हुनाले र तपाईंलाई मण्डली जीवन जिउन मन नलाग्ने हुनाले, तपाई आफ्नो निर्णयको आधारमा आफूलाई चासो लागेको ठाउँमा जानुपर्छ। के तपाईं अरूभन्दा माथि उठ्ने र ठूलो सफलता हासिल गर्ने कार्यलाई पछ्याउन चाहनुहुन्‍न र? त्यसोभए तपाईं संसारमा गएर यसका लागि लागिपर्नुपर्छ। सायद तपाईं धनी बन्न वा पदाधिकारी बन्न सक्‍नुहुन्छ र तपाईंले संसारमा आफ्ना सपनाहरू हासिल गर्न सक्‍नुहुन्छ। तपाईं अबदेखि परमेश्वरको घरमा बस्नु हुँदैन।” त्यस्ता मानिसहरूको हकमा, तैँले तिनीहरूलाई जबरजस्ती बस्न लगाउनु हुँदैन वा तिनीहरूलाई बस्नु भनेर फकाउने प्रयास गर्नु हुँदैन। यदि तिनीहरूले मण्डली छोड्न चाहन्छन् भने, तिनीहरूलाई छोडिदेओ। यी अविश्वासीहरूलाई निरन्तर सल्लाह दिने र प्रोत्साहन दिने र तिनीहरूलाई बस्न अनुरोध गर्ने कार्य परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुरूप हुँदैन। परमेश्वरको कामले मानिसहरूलाई कहिल्यै जबरजस्ती गर्दैन, र जब तैँले अनिच्छुक मानिसहरूलाई घिस्याउने र तान्‍ने कार्यलाई जारी राख्छस्, तब त्यसमा जबरजस्ती गर्ने तत्व हुन्छ। यी मानिसहरू काम गर्न बाहिर जान, पैसा कमाउन, र राम्रो जीवन जिउन, वा आफूले व्यक्तिगत रूपमा मन पराउने कुराहरू पछ्याउन चाहन्छन्। तिनीहरूसँग सधैँ यी अभिप्रायहरू हुन्छन्, र तिनीहरूसँग सधैँ आफ्नै आकांक्षा र योजनाहरू हुन्छन्। कसैलाई यो कुरा थाहा नभए पनि, तिनीहरूको व्यवहारले यो कुरा पहिले नै प्रकट गरिसकेको हुन्छ। उदाहरणको लागि, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा, तिनीहरू प्रायजसो आधा हृदयले गर्छन्, वा प्रायजसो बिर्सिने, झाराटारुवा हुने, र अल्याङटल्याङ गर्ने गर्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा विशेष अनिच्छा देखाउँछन्, तिनीहरूलाई सधैँ आफूलाई घाटामा परेको छ जस्तो लाग्छ, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा यसले तिनीहरूलाई पैसा कमाउनबाट रोक्छ भन्ने सोच्छन्। यस्ता मानिसहरूका हकमा, तिनीहरूलाई जानका लागि यसो भन्दै मनाउनुपर्छ: “तपाईं आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सधैँ आधा हृदयले र झाराटारुवा तरिकाले गर्नुहुन्छ, र अन्तमा तपाईंले सत्यता प्राप्त गर्न सक्‍नुहुनेछैन, र परमेश्वरले तपाईंलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछैन—त्यो कस्तो घाटा हुनेछ! तपाईंलाई सत्यताप्रति चासो नभएकोले, तपाईंले परमेश्वरको अस्तित्व वा उहाँको सार्वभौमिकतालाई पुष्टि गर्न नसक्ने हुनाले, र तपाईंले संसारलाई पछ्याउनुभयो भने तपाईं निकै सफल हुन र अरूभन्दा माथि उठ्न सक्‍नुहुन्छ भन्ने विश्वास गर्दै संसार शानदार छ भन्ने सोच्ने हुनाले, तपाईं संसारमा फर्केर गएर त्यहाँ लागिपर्नु नै राम्रो हुन्छ। यहाँ यो कठिनाइ भोग्नुको के अर्थ?” निश्चित रूपमा, यी मानिसहरूलाई प्रायजसो तिनीहरूसँग निश्चित क्षेत्रमा सीप छ, तिनीहरूसँग केही सीप र क्षमता छ भन्ने लाग्छ, र यदि तिनीहरूले समाज वा संसारमा ठूलो स्थान पाए भने, तिनीहरूले ख्याति र सम्पत्ति दुवै प्राप्त गर्न सक्छन्, र उच्च हैसियत र इनाम प्राप्त गर्न सक्छन् भन्ने विश्वास हुन्छ। तैपनि, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि र केही वर्ष यताउता झारा टारेपछि, तिनीहरूले कुनै बढुवा प्राप्त गरेका हुँदैनन् वा तिनीहरू कुनै महत्त्वपूर्ण पदका लागि छनौट भएका हुँदैनन्। अरूभन्दा माथि उठ्न नसक्दा, तिनीहरूलाई हृदयमा निकै पीडा हुन्छ र तिनीहरू अत्यन्तै अनिच्छुक हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मार्गमा हिँड्न अनिच्छुक हुन्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न त झन् अनिइच्छुक हुन्छन्। तिनीहरूको हृदय निरन्तर बेचैन हुन्छ र तिनीहरूको मन भट्किरहेको हुन्छ, र तिनीहरू चंचल र अस्थिर हुन्छन्। बेला-बेलामा, तिनीहरूले आफ्ना सहपाठी र साथीहरूले कसरी यस्तो राम्रो जागिर पाएका छन्, यति उच्च पदहरू हासिल गरेका छन्, र तिनीहरूले कसरी अरूको भन्दा उच्च स्तरको जीवन जिइरहेका छन् भन्ने बारेमा सोच्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूलाई विशेष गरी परमेश्वरमा विश्वास गरेर आफूलाई ठूलो रूपमा अन्याय गरेको छु भन्ने महसुस हुन्छ, र तिनीहरू केही न कामको, अयोग्य, र परमेश्वरमा विश्वास गरेर असफल भएको व्यक्ति हुँ, र आफ्ना आमाबुबा र पुर्खाहरूको अनुहार हेर्नका लागि साह्रै लज्‍जित भएको छु भन्ने सोच्छन्। यसले गर्दा तिनीहरू अझै व्याकुल हुन्छन् र अनिच्छुक हुन्छन्, र सुरुमा तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने निर्णय गरेकोमा तिनीहरूलाई निकै पछुतो हुन्छ! त्यसकारण तिनीहरूको मन अझै डगमगाउँछ। परमेश्वरमा विश्वास गरेको र आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेको वर्षौंको अवधिमा, तिनीहरूको विश्वास दह्रिलो नभएको मात्र होइन, तर तिनीहरूले पहिलेको सुरुवाती जोश पनि गुमाएका छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? (तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ।) यदि तैँले तिनीहरूलाई जानका लागि मनाइस् भने, तिनीहरूले यसो भन्न सक्छन्, “मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भयो, र आफ्नो शिक्षा, विवाह, र सम्भाव्यताहरूलाई त्यागेको छु। अहिले तपाईंले मलाई मण्डली छोड्न लगाइरहनुभएको छ—के यसको अर्थ मैले यी वर्षहरूमा भोगेको सबै कठिनाइ व्यर्थ भएको छ भन्ने हुँदैन र? के मेरो कुनै भविष्यको गन्तव्य हुनेछैन? त्यो दुवैतिर घाटा हुनु हो। के त्यो त आफ्नो ज्यान लिनु जस्तै होइन र?” के तिनीहरूलाई छोडेर जानका लागि मनाउनु अत्यन्तै निर्दयी हुनु हो? के यसो गर्नु उचित हुन्छ? (यस्ता मानिसहरूले सुरुमा समेत कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहेको हुँदैन। तिनीहरू आशिष्‌हरू प्राप्त गर्नका लागि मात्रै चलाकी गरेर मण्डलीमा घुसपैठ भएका हुन्छन्। जब तिनीहरूले मण्डली सधैँ परमेश्वरका वचनहरू खाने-पिउने र सत्यतामा सङ्गति गर्ने कार्यमा ध्यान दिइएको देख्छन्, तब तिनीहरूलाई यी कुराहरूप्रति वितृष्ण हुन्छ र तिनीहरू जान चाहन्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ। तिनीहरूलाई पक्रेर राख्न सकिने भए पनि, तिनीहरूको हृदय पक्रेर राख्न सकिँदैन।) यदि तिनीहरूले केही इमानदारीताका साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन् तर तिनीहरूमा सत्यताको स्पष्टताको कमी छ, वा तिनीहरूले बाधा र असफलताहरूको सामना गरेकोले वा काट-छाँटको अनुभव गरेकोले तिनीहरू केही समयका लागि अलिक नकारात्मक र कमजोर बन्छन् भने, यी मामलाहरूमा, तैँले तिनीहरूलाई सहयोग र साथ दिन सत्यतामा सङ्गति गर्न सक्छस्। तैपनि, मानौँ तिनीहरूको कमजोरी अस्थायी होइन, तर तिनीहरू निरन्तर झाराटारुवा हुन्छन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा झारा टार्छन्, र आधा हृदयले यसो गर्छन्, र तिनीहरू नपठाइएको कुरामा मात्रै असन्तुष्ट छन्; अनि मानौँ तिनीहरूले इमानदारिता वा जोशविना आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्, वा अझै सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूको कुनै उद्देश्य छैन र तिनीहरूले दिनहरू बिताइरहेका छन्—तिनीहरू यस्तै व्यक्ति हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट भयो भने, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउन सकिन्छ।

कतिपय मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन्। यदि तैँले तिनीहरू आधारभूत रूपमा सत्यतालाई प्रेम नगर्ने र श्रम गर्न समेत नचाहने मानिसहरू हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छस् भने, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ। तिनीहरूको मुख्य प्रकटीकरण के हो भने तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरका वचनहरू पढ्दैनन्, कहिल्यै भजनहरू सिक्दैनन्, कहिल्यै प्रवचन सुन्दैनन्, र कहिल्यै पनि सत्यतामा सङ्गति गर्दैनन् वा आफूलाई चिन्ने बारेमा कुरा गर्दैनन्। तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अनुभवात्मक गवाही सुन्न पनि मन पर्दैन। तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरको घरले निर्माण गरेका चलचित्र वा भजन भिडियोहरू वा अनुभवात्मक गवाहीका भिडियोहरू हेर्दैनन्, र तिनीहरूले हेरे पनि, यो मनोरञ्जनका लागि वा जिज्ञासाको कारण मात्रै हुन्छ, र त्यस्तो अवस्थामा तिनीहरूले मन नलागि-नलागि थोरै मात्रै हेर्छन्; अनि यो तिनीहरूको आफ्नै जीवन प्रवेशको बोझको बोधबाट आएको होइन, तर यो आनन्द र उत्साहका लागि हेर्ने कार्य मात्रै हो। तिनीहरूले आफ्नो धेरैजसो समय के काममा बिताउँछन्? कुराकानी गर्ने, गफ गर्ने, वा आफूलाई मन पर्ने कुराहरू हेर्न अनलाइन जाने। उदाहरणको लागि, तिनीहरूमध्ये कतिलाई स्टक बजार मन पर्छ र तिनीहरूले निरन्तर अनलाइन स्टक प्रचलनहरू जाँच गर्छन्; कतिलाई कार वा इलेक्ट्रोनिक उत्पादनहरू मन पर्छ र कुन-कुन ब्रान्डले नयाँ मोडेलहरू निकालेका छन् वा कुन नयाँ प्रविधि विकास गरेका छन् भनेर हेर्नका लागि सधैँ अनलाइन जाँच गरिरहेका हुन्छन्; अरूलाई स्वतन्त्र मिडियाले तयार गरेका अनलाइन समाचार रिपोर्टहरू हेर्न मन पर्छ; अनि कतिलाई सुन्दरता, मेकअप, वा स्वास्थ्य सेवा मन पर्छ र तिनीहरू सुन्दरता, स्वास्थ्य सेवा, वा राम्रो स्वास्थ्य कायम राख्ने र दीर्घायु हासिल गर्ने उपायहरूका बारेमा पढ्नका लागि बारम्बार अनलाइन जान्छन्। मुक्ति पाउनका लागि विश्वासीहरूले प्रवेश गर्नुपर्ने विभिन्न सत्यताहरू, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अनुभवात्मक गवाहीहरूमा यी मानिसहरूलाई कुनै चासो हुँदैन। मन नलागि-नलागि थोरै कर्तव्य पूरा गर्ने बाहेक, तिनीहरूले सधैँ गैर-विश्वासीहरूको संसारको परिवर्तन भइरहेको परिस्थिति, र संसारमा के-कस्ता नयाँ प्रचलन र महत्त्वपूर्ण समाचारहरू छन्, र तिनीहरूको आफ्नै देशका घटनाक्रमहरू, र अरू कुराहरू के हुन् त्यसैमा ध्यान दिन्छन्। तिनीहरूले यस्तो जानकारी मात्रै हेर्छन्। तिनीहरूले सधैँ यी कुराहरू हेर्ने हुनाले, तिनीहरूको हृदय त्यस्ता कुराहरूले मात्रै भरिएको हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरका विश्वासीहरूका रूपमा बुझ्नुपर्ने सत्यताहरूलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरूसँग जसले सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूलाई जीवन प्रवेशसँग सम्बन्धित कुराहरू, जस्तै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तिनीहरूले के-कस्ता सिद्धान्तहरू पालना गर्नुपर्छ, तिनीहरूले के-कस्ता भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्छन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा के-कस्ता समस्याहरू हुन्छन्, र मानिसहरूका लागि परमेश्वरले दिनुभएका र तिनीहरूले पूरा नगरेका विभिन्न मापदण्डहरूमध्ये कुनै कुराको चासो हुँदैन वा न त चिन्ता नै हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरे पनि, झारा टार्ने काम मात्रै गरिरहेका हुन्छन्, सत्यता सिद्धान्तहरूको अलिकति पनि खोजी गरिरहेका हुँदैनन्। त्यस्ता मानिसहरूले आफू परमेश्वरका विश्वासीहरू हुँ भनेर दाबी गर्ने भए पनि, तिनीहरूले भित्री रूपमा पैसा, हैसियत, र गैर-विश्वासीहरूका प्रचलनहरूलाई मन पराउँछन् र ध्यान दिन्छन्, र तिनीहरूलाई गैर-विश्वासीहरूका प्रचलनहरूलाई पछ्याउने मानिसहरूसँग सङ्गत गर्न मन पर्छ। गैर-विश्वासीहरूको संसारका मामलाहरूका बारेमा कुरा गर्दा, तिनीहरूले ठूलो जाँगर र अथक जोशको साथ यसो गर्छन्, यस विषयमा भव्य रूपमा र निरन्तर कुरा गर्छन्, तर जब तिनीहरूले सत्यताको बारेमा सङ्गति गर्न मन पराउने मानिसहरूसँग भेट्छन्, तब तिनीहरूसँग भन्ने कुरा केही हुँदैन। जब कुनै दाजुभाइ-दिदीबहिनीले “एउटा भजन अत्यन्तै सुन्दर छ, मैले सबै शब्दहरू याद गरेको छु” भनेर भन्छन्, तब तिनीहरूले सतही रूपमा भन्छन्, “तपाईंले याद गर्नुभएछ। एकदम राम्रो।” जब कुनै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीले “फलानो-फलानो बहिनीको अनुभव गवाही निकै राम्रो छ!” भनेर भन्छन्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “अहिले अनुभवको गवाहीका भिडियोहरू धेरै छन्, र कुन राम्रो छैन र? तिनीहरू सबै निकै राम्रा छन्।” तिनीहरूले यस्तो सतही तरिकाले प्रतिक्रिया मात्रै दिन्छन्; वास्तवमा, तिनीहरूलाई सत्यताप्रति कुनै चासो हुँदैन र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र तिनीहरूको भाषा मिल्दैन। जब कसैले तिनीहरूलाई “के परिस्थितिहरूको सामना गर्दा प्रार्थना गर्नुहुन्छ?” भनेर सोध्छ, तब तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “कसरी प्रार्थना गर्ने? केको लागि प्रार्थना गर्ने?” तिनीहरूले प्रार्थना गर्दैनन्, न त तिनीहरूसँग परमेश्वरलाई भन्ने केही कुरा नै हुन्छ। यी मानिसहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरामा चासो हुँदैन, र तिनीहरूको हृदय गैर-विश्वासीहरूको संसारका सबै किसिमका कुराहरूले भरिएको हुन्छ। तिमीहरूलाई के लाग्छ—के त्यस्ता मानिसहरूमा समस्या हुन्छ? (हुन्छ।) यदि तैँले तिनीहरू सधैँ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न आधा हृदयले तयार हुन्छन्, र कुनै पनि काम दिइँदा, तिनीहरू अत्यन्तै अधीर बन्छन्, तिनीहरूले थोरै कठिनाइ भोग्ने बित्तिकै गुनासो गर्छन्, र परमेश्वरमा विश्वास गरेको केही वर्षपछि, तिनीहरूले बारम्बार यस्ता विचारहरू प्रकट गर्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गरेर मैले घाटा भोगेको छु। यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास नगरेको भए, अहिले मेरो तलब यति-उतिले वृद्धि हुनेथियो, र मैले यस्तो-उस्तो हैसियत, र यति-त्यस्तो विलासितापूर्ण जीवनशैलीको आनन्द लिन सक्थेँ” भने, त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी निराकरण गर्ने? (तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ।) त्यस्ता मानिसहरूलाई जानका लागि मनाएर अबदेखि कुनै कर्तव्य पूरा गर्न नदे, किनभने तिनीहरू श्रम गर्न समेत अनिच्छुक हुन्छन्। तिनीहरूले विश्वासीको रूपमा भेलाहरूमा सहभागिता जनाउनु मात्रै सहनीय कुरा हो, तर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र परमेश्वरलाई पछ्याउने कार्यले तिनीहरूको महान् उद्यमको मार्गमा बाधा दिन्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु र परमेश्वरलाई पछ्याउनु तिनीहरूको सुखको पछ्याइको लागि ठूलो बाधा हो भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा नगरेका भए, तिनीहरू पहिले नै अरूभन्दा माथि उठेर, उच्च पदका अधिकारी बनेका हुनेथिए र संसारमा धेरै पैसा कमाउनेथिए भन्ने तिनीहरूले विश्वास गर्छन्। त्यसोभए हामीले किन तिनीहरूलाई रोक्‍ने? त्यसकारण, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनु सबैका लागि राम्रो कुरा हो। तिनीहरूलाई जबरजस्ती गर्नु वा बस्नका लागि फकाउने प्रयास गर्नु ठूलो गल्ती हुनेछ। तैँले त्यस्ता मानिसहरूलाई यसरी मनाउनुपर्छ: “तपाईंले किन परमेश्वरमा विश्वास गर्ने निर्णय गर्नुभयो? यदि तपाईंलाई सत्यताप्रति चासो छैन र तपाईं सधैँ परमेश्वरको बारेमा शङ्काले भरिनुहुन्छ भने के तपाईंले कहिल्यै सत्यता प्राप्त गर्न सक्‍नुहुन्छ? तपाईं विचार, पढाइ, र प्रतिभा भएको व्यक्ति हो—यदि तपाईंले संसारमा मेहनत गरिरहनुभएको थियो भने, तपाईं अवश्य नै कम्पनीको मालिक वा प्रमुख कार्यकारी अधिकारी बन्न सक्‍नुहुन्थ्यो, वा करोडपति वा अरबपति बन्न सक्‍नुहुन्थ्यो। परमेश्वरको घरमा यसरी बहकिएर हिँडेर त, सर्वप्रथम, तपाईं अरूभन्दा माथि उठ्न सक्‍नुहुन्‍न; दोस्रो, तपाईंले ठूलो सफलता हासिल गर्न सक्‍नुहुन्‍न; अनि अन्तिममा, तपाईंले आफ्ना पुर्खाहरूलाई महिमा दिन सक्‍नुहुन्‍न। यसको साथै, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा, तपाईं सधैँ झाराटारुवा बन्‍नुहुन्छ, जसले गर्दा तपाईं काट-छाँटमा पर्नुहुन्छ, र तपाईं सधैँ तल झर्नुहुन्छ। किन यो कष्ट भोग्नु? तँ संसारमा जानुपर्छ, चाहे त्यो राजनीतिमा होस् वा व्यापारमा होस्, र तपाईंले अवश्य नै आफ्नो लागि निश्चित स्तरको सफलता हासिल गर्नुहुनेछ। तपाईं हामीभन्दा फरक हुनुहुन्छ: तपाईंसँग शिक्षा र प्रतिभा दुवै छ, र तपाईं एउटा आदर्शमय व्यक्ति हुनुहुन्छ—हामी साधारण मानिसहरूका साथमा परमेश्वरमा विश्वास गर्नु तपाईंको लागि न्यून स्तरको कुरा होइन र? गैर-विश्वासीहरूले प्रायजसो भन्‍ने गर्छन्, ‘संसार तिम्रो रङ्गमञ्च हो’—तपाईंसँग अझै मौका हुँदा नै संसारमा अझै पनि केही ख्याति, प्राप्ति, र हैसियत पछ्याउने समयको फाइदा लिनुपर्छ। यहाँ बसेर आफूलाई अन्यायमा नपार्नुहोस्।” के यो तिनीहरूलाई मनाउने उचित तरिका हो? शब्दहरू निकै चलाख छन्, होइन र? (हो।) यसले तिनीहरूलाई चोट पुर्‍याउँदैन, र यो तिनीहरूले सुन्न चाहेको कुरा भन्नु पनि हो। मलाई लाग्छ यो शैली उचित छ, यसले तिनीहरूलाई सल्लाह स्वीकार गर्न सजिलो बनाउँछ, र तिनीहरू कुनै चिन्ताविना साहसका साथ जान सक्छन्। यस्ता मानिसहरूलाई निराकरण गर्दा, यदि तँ तिनीहरू अविश्वासी हुन् भन्ने कुरामा पक्का छस्, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा कुनै जोश राख्दैनन्, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा कहिल्यै इमानदार हुँदैनन्, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि जीवन प्रवेश प्राप्त गरेका हुँदैनन्—दीर्घकालीन रूपमा तिनीहरूले यो कुरा प्राप्त गर्ने सम्भावना पनि हुँदैन—भने तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ। यदि तैँले तिनीहरूलाई जानका लागि मनाइनस् भने, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सधैँ झाराटारुवा र मनतातो मनोवृत्ति अपनाउनेछन्, र तिनीहरूले ठूलो विपत्ति ल्याउने बेला आउन सक्छ।

त. कायर र शङ्कास्पद हुनु

हामीले दशौं प्रकटीकरणको बारेमा सङ्गति गरिसकेका छौं—डगमगाउनु। अब, यसपछि हामी एघारौँ प्रकटीकरणलाई हेरौँ—कायर र शङ्कास्पद हुनु। कायर मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? (कायर मानिसहरूलाई पक्राउ र सतावटको सामना गर्दा डर लाग्छ। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न त चाहन्छन् तर आँट गर्दैनन्।) त्यो एउटा सानो पक्ष मात्रै हो। मुख्य समस्या के हो भने तिनीहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा एउटा दृष्टिकोण हुन्छ: तिनीहरूलाई सधैँ परमेश्वरका विश्वासीहरू यस संसारमा स्थानहीन देखिन्छन् भन्ने लाग्छ; तिनीहरूलाई परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास लाजमर्दो छ भन्ने लाग्छ। विशेष गरी कतिपय निरङ्कुश देश वा धार्मिक स्वतन्त्रता नभएका देशहरूमा, जहाँ परमेश्वरका विश्वासीहरू कानुनद्वारा असुरक्षित मात्र होइन तर सतावटको पनि शिकार हुन्छन्, त्यहाँ कतिपय मानिसहरूले आफू परमेश्वरमा विश्वास गर्छु भनेर स्वीकार गर्ने आँट गर्दैनन् र अरूले पत्ता लगाउनेछन् भन्ने डर मान्छन्। तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नु सहजै हुने र आदरणीय कुरा होइन भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले साँचो परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भन्ने तिनीहरूलाई थाहा भए पनि, तिनीहरूलाई यसमा कुनै सम्मानको महसुस हुँदैन, न त तिनीहरूमा आत्मविश्वास नै हुन्छ। जब समस्याको कुनै लक्षण देखा पर्छ वा जब तिनीहरूले सरकारले विश्वासीहरूलाई पक्राउ गरिरहेको, सताइरहेको, दमन गरिरहेको, र बहिष्कार गरिरहेको देख्छन्, तब तिनीहरू यसमा पर्न सक्छन् भन्ने कुराप्रति विशेष रूपमा चिन्तित हुन्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, कतिपय मानिसहरूले तुरुन्तै मण्डलीबाट आफूलाई अलग गर्छन्, र परमेश्वरको घरमा पुस्तकहरू फर्काउन समेत हतार-हतार गर्छन्। अरूले पक्राउ पर्छु भन्ने डरले, अबदेखि भेलाहरूमा सहभागी हुने आँट गर्दैनन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग भेट हुँदा अभिवादन गर्ने आँट गर्दैनन्। विशेष गरी आफ्नो विश्वासमा तुलनात्मक रूपमा चर्चित वा पहिले पक्राउ परेका मानिसहरूका हकमा, यी मानिसहरूले तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने आँट त झन् गर्दै-गर्दैनन्—तिनीहरू यति हदसम्म कायर हुन्छन्। अझै खराब कुरा त, सरकारले पक्राउको ठूलो लहर सुरु गरेको छ भन्ने सुनेपछि, तिनीहरूले यसभन्दा पहिले तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेका थिए र कुन-कुन मानिसहरूले विश्वास गर्छन् भन्ने कुरालाई सक्रिय रूपमा स्वीकार गर्नका लागि अधिकारीहरूकहाँ हतार-हतार जान्छन्, र दया पाउनका लागि, आत्मसंरक्षणको एउटै उद्देश्यका लागि परमेश्वरका वचनहरूका पुस्तकहरू र परमेश्वरमाथिको विश्वाससँग सम्बन्धित अरू सामग्रीहरू सक्रिय रूपमा बेच्छन् र सुम्पन्छन्। मलाई भन, के यी कायरपनका प्रकटीकरणहरू होइनन् र? (हुन्।) विशेष गरी कतिपय मानिसहरूका हकमा, परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, तिनीहरूलाई सधैँ अरूले तिनीहरूको विश्वास पत्ता लगाउनेछन् भन्ने डर लाग्छ, र कसैलाई पक्राउ गरियो भने, तिनीहरूलाई धोका दिइनेछ भन्ने अझै बढी डर लाग्छ। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भन्ने कसैले थाहा पाउने बित्तिकै, तिनीहरूले हतार-हतार आफूले अब विश्वास गर्दिनँ भनेर व्याख्या गर्छन्, र गैर-विश्वासीहरूलाई ऊ विश्वासी हो भन्ने शङ्का गराउन छोड्नका लागि हतार-हतार काम समेत गर्छन्। उदाहरणको लागि, तिनीहरूले गैर-विश्वासीहरूसँग सम्पर्क कायम राख्छन्, खाना खान, पार्टी गर्न, जुवा खेल्न, सँगै मद्यपान गर्न, र इत्यादि कुराहरू गर्छन्। समस्याको अलिकति पनि सङ्केत देख्दा, तिनीहरूले भेलाहरूमा सहभागी हुने आँट गर्दैनन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न छोड्छन्, र तिनीहरूसँग सम्पर्क गर्ने जोकोहीलाई बेवास्ता गर्छन्। जब सबै कुरा शान्त हुन्छ, तब तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्दा यसले कसरी आशिष्‌हरू ल्याउँछ, व्यक्ति मर्ने अवस्थाबाट जोगिन्छ, र स्वर्ग जान र राम्रो गन्तव्य प्राप्त हुन्छ भन्ने बारेमा सोच्छन्—त्यसपछि तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने ऊर्जाले भरिएका हुन्छन्। तर तिनीहरूले अलिक खतरनाक वातावरणको सामना गर्ने बित्तिकै, तिनीहरू नाम-निशाना नदेखिने गरी हराउँछन्। त्यसपछि, जब परिस्थिति बित्छ र परिस्थिति फेरि शान्त हुन्छ, तब तिनीहरू फर्केर आउँछन्। यस्तो व्यक्ति प्रायजसो हराउने गर्छ। तिनीहरूलाई दिइएको कर्तव्य जति नै महत्त्वपूर्ण भए पनि, अलिकति खतरा पैदा हुने बित्तिकै, तिनीहरूले यसको निरन्तरताका लागि कुनै बन्दोबस्त नगरी तुरुन्तै आफ्नो काम छोड्न सक्छन्, र पछि कसैले पनि तिनीहरूसँग सम्पर्क गर्न सक्दैन। अरू मानिसहरूले पनि यस्तै खतरनाक वातावरणको सामना गर्दा, परिणामलाई उचित रूपमा सम्हाल्ने सबै किसिमका तरिकाहरू सोच्न सक्छन्। यदि अहिले वातावरण अत्यन्तै शत्रुवत छ र पक्राउको खतरा धेरै छ भने, तिनीहरूले खतरा बितिन्जेल पर्खिन्छन् अनि मात्र कामलाई जारी राख्छन्। वा, यदि तिनीहरू विश्वासीको रूपमा अत्यन्तै चर्चित छन् र तिनीहरूले काम गर्न आफ्नो अनुहार देखाए भने सजिलै पक्राउ पर्न सक्छन् भने, तिनीहरूले अरू कसैलाई यो काम गर्न लगाउँछन्। तर जब यी कायर मानिसहरूले अलिकति पनि समस्या महसुस गर्छन्, तब तिनीहरू हतार-हतार लुक्छन्, र आफ्नो शिर ढाकछोप गर्न र आफ्नो मुख लुकाउन लागिपर्छन्, मण्डलीको काम र सम्पत्तिलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता र अवहेलना गर्छन्, मण्डलीको कामको रक्षा गर्न वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्न कुनै प्रयास गर्दैनन्। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी केको डर लाग्छ? पहिलो, तिनीहरूलाई सरकारले तिनीहरूको विश्वासको बारेमा थाहा पाउनेछ भन्ने डर हुन्छ। दोस्रो, तिनीहरूलाई छिमेकीहरूले थाहा पाउनेछन् भन्ने डर हुन्छ। तेस्रो, तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी पक्राउ पर्न र जेल पर्न, वा कुटपिटमा परेर मार्नदेखि डर लाग्छ। त्यसकारण, जब कुनै घटना घट्छ, तब तिनीहरूले सोच्ने पहिलो कुरा भनेको तिनीहरू पक्राउ पर्न सक्छन् कि वा मर्न सक्छन् कि भन्ने हुन्छ। यदि कुनै पनि कुरा हुने सम्भावना १% छ भने, तिनीहरूले उम्कने उपाय खोज्छन्। उदाहरणको लागि, भेलाको बेला, कुनै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीले यसो भन्न सक्छ, “म यहाँ जाँदा, मैले नजिकै एक जना अपरिचित जस्तो देखिने व्यक्तिलाई देखेँ। के यो हामीलाई निगरानी गर्ने गैर-विश्वासी हुन सक्छ?” यो एउटा टिप्पणी सुनेपछि मात्रै, कायर मानिसहरू अर्को भेलामा सहभागी हुँदैनन् र तिनीहरूले सबैसँगको सम्पर्क तोड्छन्। के तैँले यसलाई सतर्क हुनु भनेर भन्छस्? (यो सामान्य सतर्कता होइन, तर कायरता हो—तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वरको लागि कुनै ठाउँ हुँदैन।) यो चरम रूपमा सतर्क हुनु हो। वातावरण विशेष रूपमा शत्रुवत भएका देश वा क्षेत्रहरूमा, विश्वासीहरू सतर्क हुनुपर्छ भन्ने कुरा साँचो हो, तर यसको अर्थ पक्राउ पर्छु कि भन्ने डरले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न वा भेलाहरूमा सहभागिता जनाउन छोड्नुपर्छ, तिनीहरू यति सतर्क हुनुपर्छ कि तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वरको लागि कुनै ठाउँ हुनु हुँदैन भन्ने होइन। सावधान हुने बारेमा कायर मानिसहरूको सिद्धान्त के हो? जेसुकै भए पनि—ठूलो भए पनि सानो भए पनि—तिनीहरूले सबै कुरा परमेश्वरको हातमा छ भन्ने कुरामा पटक्कै विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले कसैलाई पनि भरोसा गर्न सकिँदैन भन्ने सोच्छन्, र आफूलाई रक्षा गर्न आफूमा भर पर्छन्। यो तिनीहरूको सिद्धान्त हो। तिनीहरूले सबै कुरा परमेश्वरको हातमा छ; सबै कुरा परमेश्वरले योजनाबद्ध गर्नुभएको र मिलाउनुभएको छ; यदि कुनै कुरा साँच्चै नै भयो भने, परमेश्वरले अनुमति दिनुभएको छ, र परमेश्वरले अनुमति दिनुभएन भने, कोही पनि पक्राउ पर्नेछैन भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन्। यस विषयमा तिनीहरूमा कुनै विश्वास हुँदैन। बरु, तिनीहरूको हृदय कायरताले मात्रै भरिएको हुन्छ। यसको साथै, तिनीहरूको कायरतामा एउटा घातक कमीकमजोरी हुन्छ, र यो तिनीहरूको सबैभन्दा घृणित कुरा पनि हो: आफूलाई रक्षा गर्न र तिनीहरूलाई डर लाग्ने कुनै पनि वातावरणको सामना गर्नका लागि, तिनीहरूले आफ्नो “सर्वोच्च बुद्धि” को रूपमा आफूले हेर्ने कुरालाई पछ्याउँछन्, जुन के हो भने जेसुकै भए पनि—तिनीहरूलाई निगरानी गरिए पनि वा पक्राउ गरिए पनि र जेल हालिए पनि—कुनै कुरा गलत भएपछि र तिनीहरूको सुरक्षा खतरामा परेपछि, एक हिसाबमा, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छु भन्ने कुरालाई इन्कार गर्छन्, र अर्को हिसाबमा, तिनीहरूले केही कुरा नलुकाई आफूले जानेको सबै कुरा भनिदिन्छन्। तिनीहरूले किन यसो गर्छन्? आफूलाई शारीरिक कष्टबाट जोगाउनका लागि मात्रै; त्यसकारण, तिनीहरूले आफूले जानेको जेसुकै कुरा खुलासा गर्छन्। पहिलो, तिनीहरूले मण्डली अगुवाहरूलाई धोका दिन्छन्, र तिनीहरूले जिल्ला अगुवा र क्षेत्रीय अगुवाहरू को हुन् र तिनीहरू कहाँ बस्छन् भनेर खुलासा गर्छन्, र तिनीहरूले आफूले जानेको सबै कुरा खुलासा गर्छन्। तिनीहरूले यातना भोग्नुभन्दा पहिले नै सबै कुरालाई खुलासा गर्छन्। यसको साथै, “तीन-पत्री” मा हस्ताक्षर गर्न लगाइयो भने, तिनीहरूले यसको बारेमा विचार समेत नगरी तुरुन्तै हस्ताक्षर गर्छन्—तिनीहरू यसका लागि सधैँ तयारी अवस्थामा हुन्छन्। तिनीहरूले जेल पर्नबाट जोगिन, यातनाबाट जोगिन, र मृत्युको कुनै पनि खतराबाट टाढा रहन सकूँ भनेर यसो गर्छन्। तिनीहरू कति कायर हुन्छन्। तिनीहरूले न त परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्छन् न त तिनीहरूले आफ्नो ज्यान जोखिममा पार्न नै सक्छन्। बरु, तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्ने हरेक सम्भव तरिकाको बारेमा सोच्छन्। तिनीहरूका लागि, सबैभन्दा राम्रो विधि भनेको अरू र मण्डलीलाई धोका दिनु हो—सबैभन्दा प्रभावकारी तरिका यही हो। तिनीहरूले आफ्नो सुरक्षाको रक्षा गर्न र कुनै पनि पीडाबाट जोगिनका लागि अरूको धोकालाई मूल्यको रूपमा प्रयोग गर्छन्। यो तिनीहरूले धेरै पहिले नै योजना बनाएका कुरा हो—यो तिनीहरूको “सर्वोच्च बुद्धि” हो। मलाई भन, के यस्तो व्यक्तिको कायरता सामान्य कायरता हो? (होइन।) त्यसोभए समस्या के हो त? (तिनीहरू यति कायर हुन्छन् कि तिनीहरू कुनै पनि बेला र स्थानमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीलाई धोका दिन तयार हुने यहूदा बन्छन्। त्यस्ता मानिसहरू साँचो विश्वासी होइनन्।) तिनीहरू साँचो विश्वासी हुन् कि झूटा विश्वासी हुन् भन्ने कुरालाई अहिलेका लागि पन्छाऔं। तिनीहरूको मानवतालाई हेर त—तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको उत्कृष्ट र आदरणीय कुरा होइन तर धूर्त र लाजमर्दो कुरा हो भन्ने सोच्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुरालाई, यति उत्कृष्ट, आदरणीय, र सकारात्मक कुरालाई नकारात्मक कुराको रूपमा लिन्छन्—तिनीहरूलाई कस्तो मानिसहरू ठान्छौ? (भ्रमित मानिसहरू, जो तुलनात्मक रूपमा दुष्ट हुन्छन्।) परिस्थितिहरूलाई बुझ्ने तिनीहरूको दृष्टिकोण र तरिका सामान्य मानिसहरूको भन्दा फरक हुन्छ। कहिलेकहीँ तिनीहरूले सही र गलतको बीचमा भिन्नता छुट्याउन नसकेर सेतोलाई कालो समेत भन्न सक्छन्। परमेश्वरका विश्वासीहरू जानी-जानी धूर्त हुन कसरी सक्छन्? किनभने यो संसार अत्यन्तै दुष्ट छ—कानुनले धार्मिक स्वतन्त्रताको रक्षा गर्दैन, र अझै ठूलो हदसम्म शैतानी शासनले परमेश्वरलाई घृणा गर्छ र परमेश्वरको कामलाई शत्रुताको नजरले लिन्छ। यसले सकारात्मक कुराहरूलाई अस्तित्वमा हुन दिँदैन र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई सताउन धेरै प्रयास गर्छ। त्यसकारण, त्यस्ता सामाजिक परिस्थितिहरूमा, विश्वासीहरूसँग भेला हुँदा र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सतर्कताको साथ व्यवहार गर्ने बाहेक अरू कुनै विकल्प हुँदैन; तिनीहरूले खुलस्त यसो गर्ने आँट गर्दैनन्। बाहिरबाट हेर्दा, तिनीहरूले चोरहरूले जस्तै धूर्त व्यवहार गरिरहेका छन् जस्तो देखिँदैन, तर वास्तवमा यो पूर्ण रूपमा सतावटमा परेकोले गर्दा हो, होइन र? (हो।) त्यसोभए ठूलो रातो अजिङ्गरले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यहरूलाई कसरी व्याख्या गर्छ? “शङ्कास्पद व्यवहार” भनेर। के यो शङ्कास्पद व्यवहार हो? (होइन।) यो शङ्कास्पद व्यवहार होइन—यो मानिसहरूले गर्ने कुरा हो किनभने तिनीहरूसँग अरू कुनै विकल्प हुँदैन। के यी मानिसहरूले कुनै गैरकानुनी काम गरेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) तिनीहरूले कुनै गैरकानुनी काम वा सरकारको विरोध गर्ने काम गरेका हुँदैनन्, तिनीहरूले कानुन तोड्नु वा सार्वजनिक सुव्यवस्थामा बाधा दिनु त परको कुरा हो। यी मानिसहरूले के गरिरहेका हुन्छन्? तिनीहरूले सृष्टि गरिएका प्राणीहरूको कर्तव्य मात्रै पूरा गरिरहेका हुन्छन्। यो काम संसारको सबैभन्दा बहुमूल्य, अर्थपूर्ण, र न्यायसंगत उद्यम हो। तर यो संसार दुष्ट र अन्धकारमय भएकोले र यसले सेतोलाई कालो भनेर घोषणा गर्ने हुनाले, यसले सबैभन्दा न्यायसंगत, बहुमूल्य, र अर्थपूर्ण उद्यमलाई “शङ्कास्पद” भनेर भन्छ। शैतानको व्याख्या यही हो। के शैतानको व्याख्या सत्यता हो? के यो सकारात्मक छ? (छैन।) अवश्य नै छैन। तैपनि जब कायर मानिसहरूले यो व्याख्या सुन्छन्, तब तिनीहरू हृदयमा यस कुरामा पूर्ण रूपमा सहमत मात्र हुँदैनन्, तर तिनीहरूले शैतानको यो अर्थलाई स्वीकार पनि गर्छन्। परिणाम स्वरूप, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र गुप्तमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु अनुचित कुरा हो र यो अवश्य नै गलत कुरा हो भन्ने पनि सोच्छन्। तिनीहरूलाई पनि एक दिन समाज र सरकारले कष्ट दिनेछ, तिनीहरूसँग आफ्‍नो रक्षा गर्न कुनै तर्क गर्ने ठाउँ हुनेछैन र तिनीहरूलाई सहयोग गर्ने वा बचाउने कोही हुनेछैन भन्ने सधैँ डर हुन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूलाई मानिसहरूले परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासको बारेमा थाहा पाउँछ कि भन्ने कुराको बारेमा विशेष डर लाग्छ। तिनीहरूले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका वचनहरू सत्यता हुन्, वा परमेश्वरले मानिसहरूलाई हिँड्न अगुवाइ गर्नुहुने मार्ग सही मार्ग हो भनेर हृदयमा स्वीकार गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि परमेश्वरबाट आशिष्‌हरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्। के यो विरोधाभासपूर्ण कुरा होइन र? अन्त्यमा, तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गरेको र यस्तो वातावरणमा यी कठिनाइहरू भोगेकोमा अत्यन्तै पीडा हुन्छ। तिनीहरूलाई किन पीडा हुन्छ? किनभने तिनीहरूलाई यस संसारको दुष्ट शासन र दियाबलसहरू र शैतानहरूका दुष्ट शक्तिहरूसँग गहन रूपमा डर लाग्छ, र तिनीहरूलाई दियाबलसहरू र शैतानहरूले कष्ट दिनेछन् र तिनीहरूको ज्यान लिनेछन् भन्ने सधैँ डर हुन्छ। तिनीहरूसँग परमेश्वरमाथिको कुनै वास्तविक विश्वास नहुने हुनाले, तिनीहरूले विशेष रूपमा कायर व्यवहार गर्छन्, यहाँसम्म कि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पटक्कै पूरा गर्दैनन्। यदि कुनै खतरा छैन भने, तिनीहरू भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन् वा तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्छन्, वा मण्डलीका लागि केही काम गर्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, तिनीहरू मण्डलीको भाग हुन् भनेर स्वीकार गर्ने, वा परमेश्वरको गवाही दिन वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न खडा हुने आँट गर्दैनन्—तिनीहरूलाई गहन रूपमा डर लाग्छ। तिनीहरूसँग परमेश्वरमाथिको कुनै वास्तविक विश्वास हुँदैन, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि परमेश्वरबाट आशिष्‌हरू र राम्रो गन्तव्य प्राप्त गर्न चाहन्छन्। के तिमीहरूले यो विरोधाभासपूर्ण कुरा हो भनेर भन्छौ? (भन्छौँ।) के तिनीहरूको आफ्नै व्यक्तिगत हितहरूमा ध्यान दिने कार्यले तिनीहरूको मनलाई अँध्यारो तुल्याएको हुँदैन र? (हुन्छ।) यी मानिसहरू व्यक्तिगत फाइदाका लोभले पिरोलिएका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वर सबै थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि परमेश्वरबाट आशिष्‌हरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले पूरा गरिरहेका कर्तव्य न्यायसंगत, बहुमूल्य, र अर्थपूर्ण छन् भन्ने विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने बारेमा, वा अगुवा र कामदारहरूले प्रायजसो तिनीहरूलाई बाहिर गएर मामलाहरू सम्हाल्न लगाउँछन्, र कुनै कुरा गलत भयो भने, तिनीहरू फस्नेछन् भन्ने बारेमा डर लाग्छ। यी कायर मानिसहरू खतराको सामना गर्दा, यहूदा बन्न सक्छन् र तिनीहरूले मण्डलीलाई धोका दिन सक्छन्—यो पनि एक प्रकारको खतरनाक व्यक्ति हो।

कायर मानिसहरूमा अरू के-कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन्? यी मानिसहरूले कुनै पनि बेला परमेश्वरको नामलाई इन्कार गर्न र त्याग्न, कुनै पनि बेला परमेश्वरलाई धोका दिन, र तिनीहरू कुनै पनि बेला यहूदा बन्न सक्छन्। कायर मानिसहरू स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्न लायक हुँदैनन्—के यो कुरा साँचो होइन र? (हो।) कायर मानिसहरूको घातक कमजोरी के हो? (तिनीहरूलाई मृत्युको डर लाग्छ र तिनीहरू धोकामा संलग्‍न हुन सक्छन्।) यी मानिसहरू नीच रूपमा जीवनभरि भौँतारिन्छन्, तिनीहरूले ज्यानको माया गर्छन् र मृत्युको डर मान्छन्। मृत्युको डर तिनीहरूको घातक कमजोरी हो। तिनीहरू मर्नु परेन भने, तिनीहरू जेसुकै गर्न तयार हुन्छन्—चाहे त्यो यहूदा बन्नु होस्, विनाशको पुत्र बन्नु होस्, वा श्रापित बन्नु होस्—तिनीहरू बाँच्न सक्छन् भने, तिनीहरू जेसुकै गर्न तयार हुन्छन्। जिउनु नै तिनीहरूको सबैभन्दा ठूलो उद्देश्य हो। तैँले मानिसहरूको जीवन र मृत्यु परमेश्वरको हातमा छ; परमेश्वरले मानिसहरूको नियतिलाई नियन्त्रण गर्नुहुन्छ, उहाँ त्यसमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ, र उहाँले त्यसलाई योजनाबद्ध गर्नुहुन्छ; अनि मानिसहरू परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुनुपर्छ भनेर जसरी सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले यी वचनहरूमा विश्वास गर्दैनन् वा तिनलाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरूले यो मानवको रूपमा पुनर्जन्म पाउने दुर्लभ अवसर हो, त्यसकारण तिनीहरू अवश्य नै मर्नु हुँदैन भन्‍ने मात्रै सोच्छन्; तिनीहरूले मर्ने बित्तिकै र तिनीहरूको देह नष्ट भएपछि, तिनीहरूको आत्मा पशुको रूपमा पुनर्जन्म हुनेछ वा भड्किने भूत बन्नेछ, र तिनीहरूले फेरि कहिल्यै पनि मानवको रूपमा पुनर्जन्म पाउने मौका पाउनेछैनन् भन्ने पनि सोच्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूलाई मृत्युको बारेमा विशेष डर लाग्छ। तिनीहरूका लागि, मृत्यु एउटा विपत्ति हो, अर्को पुनर्जन्म पाउने राम्रो अवसर होइन, न त अर्को पुनर्जन्म पाउने नयाँ सुरुवात नै हो। त्यसकारण, तिनीहरूले आफ्नो जीवन रक्षा गर्नका लागि कुनै पनि कसर बाँकी राख्दैनन्। यसको लागि अरूलाई धोका दिनु वा मण्डलीको काममा कुनै हानि गर्नु नै परे पनि, तिनीहरू त्यसो गर्न हिचकिचाउँदैनन्; अनि यसको लागि परमेश्वरको नाम त्याग्‍नु नै परे पनि, तिनीहरूले परिणामहरूका बारेमा वास्ता गर्दैनन्—तिनीहरूलाई सुरक्षित रूपमा जिउने बारेमा मात्रै वास्ता हुन्छ। तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? (नीच अस्तित्व जिउने मानिसहरू।) तिनीहरू नीच अस्तित्व जिउने तल्‍लो स्तरका मानिसहरू हुन्! तिनीहरू इज्जत वा गरिमाविना जिउँछन्, जीवित रहनका लागि मात्रै पनि जेसुकै गर्न तयार हुन्छन्, र कुनै पनि हदसम्‍म झुक्छन्। कतिपय मानिसहरूले खतरनाक वातावरणको सामना गर्नुभन्दा पहिले के गर्ने भनेर हृदयमा पहिले नै हिसाब-किताब गरिसकेका हुन्छन्: “यदि मलाई पक्राउ गरियो भने, म बोल्नेछु। जब ठूलो रातो अजिङ्गरले तिमीहरूलाई यातना दिन्छ, धम्की दिन्छ, र डर देखाउँछ, र मण्डलीलाई धोका दिन जबरजस्ती गर्छ, तब तिमीहरू सबैले एक शब्द पनि बोल्न मान्दैनौ। म त, तिमीहरू जस्तो बोल्नुभन्दा शारीरिक पीडा भोग्न मन पराउने मूर्ख छैनँ। कुटपिट वा धम्कीमा पर्नुभन्दा पहिले नै म बोल्थेँ—हेर त म कति चलाख छु! भनाइ नै छ, ‘बुद्धिमान् व्यक्ति परिस्थिति अनुसार चल्छ।’ मैले मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिनुमा यति नराम्रो कुरा के छ र? सबै जना स्वार्थी हुनुपर्छ, होइन र? के आफ्नो रक्षा नगर्नु मूर्खता होइन र?” कुनै घटना घट्नुभन्दा पहिले, तिनीहरूले आफूलाई कसरी रक्षा गर्ने भनेर पहिले नै पत्ता लगाइसकेका हुन्छन्। तिनीहरूले यो कुरा धेरै पहिले नै विचार गरेका हुन्छन्। आफ्नो व्यवहार कसरी प्रस्तुत गर्ने भन्‍ने बारेमा तिनीहरूको आदर्श वाक्य के हुन्छ? “व्यक्तिले किन आफ्नो लागि जीवन कठिन बनाउने? किन यति जिद्दी हुने? आफूसँग राम्रो व्यवहार गरेर मात्रै यो जीवन व्यर्थमा जिइएको हुँदैन!” व्यवहार सम्‍बन्धी तिनीहरूको आदर्शवाक्य यही हो। तिनीहरूसँग कुनै नैतिक सीमा हुँदैन। यस्ता मानिसहरूलाई के गर्नुपर्छ जस्तो तिमीहरूलाई लाग्छ? (यदि त्यस्ता मानिसहरू भेटियो भने, तिनीहरूलाई बुद्धि लगाएर हटाउनुपर्छ—तिनीहरू टाइमबमहरू जस्तै हुन्।) ठीक भन्यौ, तिनीहरू टाइमबमहरू हुन्। तिनीहरू पूर्ण रूपमा कायर हुन्छन्, र खतरा आइपर्दा, तिनीहरूले मण्डलीलाई धोका दिन्छन्। यदि कुनै व्यक्तिमा सामान्य मानवता छ भने, उसले खतरनाक वातावरणमा प्रतिक्रिया दिन बुद्धिमानी विधिहरू प्रयोग गर्नेछ, र परमेश्वरमाथिको उसको विश्‍वास साँचो हुन्छ। तिनीहरूले भेलाहरूमा सहभागिता जनाउने वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा बाधा हुन दिँदैनन्, र आफ्नो कद र परिस्थितिहरूका आधारमा तिनीहरूले परमेश्वरका लागि आफूलाई समर्पित गर्न सक्दो गर्नेछन्। यो सामान्य मानवताको प्रकटीकरण हो। तर कायर मानिसहरूले विशेष रूपमा आफ्नो जीवनलाई बहुमूल्य ठान्छन्; तिनीहरूले जीवनको लोभ गर्छन् र मृत्युको डर मान्छन्, र आफ्नो जीवनलाई अरू सबै कुराभन्दा बढी महत्त्व दिन्छन्। तिनीहरूसँग परमेश्वरमाथिको कुनै वास्तविक विश्वास हुँदैन र परमेश्वर सबै थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्। त्यसकारण, जब तिनीहरूले सतावटको सामना गर्छन्, तब स्वाभाविक रूपमै तिनीहरू कायर मानिसहरू हुन् भन्‍ने प्रकट हुन्छ। कायर मानिसहरू आफूलाई रक्षा गर्नका लागि यहूदा बन्न सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरू खतरनाक तत्वहरू हुन्, तिनीहरू भयानक व्यक्तिहरू हुन्। मण्डलीले तिनीहरूलाई कुनै काम दिन सक्दैन, न त तिनीहरूलाई कुनै कर्तव्य पूरा गर्न नै दिन सक्छ। नत्र भने, यदि तिनीहरू धोकामा संलग्न भए भने, मण्डलीको काममा हुने हानि अत्यन्तै ठूलो हुनेछ; यसले फाइदाभन्दा बढी हानि गर्नेछ।

कायर र शङ्कास्पद मानिसहरूको शङ्कास्पद अवस्था कसरी प्रकट हुन्छ? कतिपय मानिसहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरको घरको कामका विभिन्न पक्षहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्। परमेश्वरले कुन काम गरिरहनुभएको छ, वा परमेश्वरले बोल्नुहुने वचनहरू सत्यता हुन् कि होइनन् भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन। तिनीहरूसँग यी कुराहरूका बारेमा सही बुझाइ वा दृष्टिकोण हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काममा वास्तवमा के भइरहेको छ, यो कामले के-कस्ता परिणामहरू हासिल गर्ने उद्देश्य राख्छ, वा यो मानिसहरूलाई मुक्ति दिने उद्देश्यले गरिएको हो कि होइन भनेर पुष्टि गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि कुरालाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्। मण्डली भनेको के हो भन्ने बारेमा पनि तिनीहरूलाई स्पष्ट हुँदैन। तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता बुझेका हुँदैनन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा सधैँ शङ्का गर्छन्, र मनमनै सोच्छन्, “यी मानिसहरू निरन्तर व्यस्त हुन्छन्, हरेक दिन आउँछन् र जान्छन्—तिनीहरूले वास्तवमा के गरिरहेका हुन्छन्?” विशेष गरी ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र कर्तव्य पूरा गर्ने सन्दर्भमा, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीको कामका निश्चित विषयवस्तुहरूमा—जस्तै प्रशासनिक काम, कर्मचारीको काम, सामान्य मामलाहरूको काम, र विशेष गरी जोखिमहरू लिने केही काम—गर्ने बारेमा साधारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई नबताई सङ्गति गर्छन् र छलफल गर्छन्। यसले तिनीहरूलाई रक्षा गर्छ, हानि गर्दैन। तैपनि, कतिपय मानिसहरूले यो कुरा बुझ्दैनन् र सधैँ यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्न चाहन्छन्। उदाहरणको लागि, तिनीहरूले पुस्तकहरू कहाँ छापिन्छन् वा निश्चित अगुवा र कामदारहरूलाई कहाँ बसाइएको छ भनेर सोधपुछ गर्छन्। के यी कुराहरू जानेर तँलाई फाइदा हुन्छ? (हुँदैन।) के यी कुराहरू थाहा नपाउँदा तैँले केही कुरा गुमाउँछस्? (गुमाउँदिनँ।) यी कुराहरू थाहा नहुँदा यसले परमेश्वरका वचनहरू खाने-पिउने तेरो कार्यमा असर गर्दैन, यसले सत्यता प्राप्त गर्ने तेरो कार्यमा असर गर्दैन, र यसले अवश्य नै तेरो जीवन प्रवेश वा तेरो स्वभाव परिवर्तनमा बाधा दिँदैन। त्यसोभए, के तैँले यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्नु र अनुसन्धान गर्नु अनावश्यक हुँदैन र? आश्रयदाता बन्‍ने कतिपय मानिसहरू सधैँ शङ्कास्पद हुन्छन्। जब अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई मण्डलीको कामको बारेमा हुने सङ्गति र छलफलहरूका बारेमा जानकारी दिँदैनन्, तब तिनीहरूले सोच्छन्, “अगुवा र कामदारहरू किन सधैँ मेरो पिठ्यूँ पछाडि भेला भएर सङ्गति गरिरहेका हुन्छन्? तिनीहरूले के-कस्ता क्रियाकलापहरू गर्न लागेका छन्?” तिनीहरूलाई कतिपय अगुवा र कामदारहरूको व्यक्तिगत जानकारीको बारेमा थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्, “तिनीहरूले मलाई किन यसको बारेमा थाहा दिँदैनन्? मलाई तिनीहरूको नाम, तिनीहरू कहाँ बस्छन्, वा तिनीहरूको वास्तविक अवस्था के हो भन्ने थाहा छैन। के यी मानिसहरूले मलाई परमेश्वरमाथिको मेरो विश्वासमा डोर्‍याउने क्रममा मलाई छल गर्न वा हानि गर्न सक्छन्?” भेटीहरू वा केही खतरनाक काम जस्ता केही संवेदनशील प्रकारका कामहरू पनि हुन्छन्—पहिलो कुरा त यी कुराहरूका बारेमा सोध्नु नै हुँदैन, तैपनि यी मानिसहरूले सधैँ तिनको बारेमा सोधपुछ गर्न चाहन्छन्। जब अरूले तिनीहरूलाई उत्तर दिँदैनन्, तब तिनीहरू अझै शङ्कास्पद बन्छन्। निश्चित रूपमा, कतिपय मानिसहरूले सुरुमा परमेश्वरमा त्यति धेरै विश्वास गरेका हुँदैनन्—परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, तिनीहरूले आफ्नो पारिवारिक व्यापार अझै राम्रो भइरहेको छ र तिनीहरूका परिवारका सदस्यहरू स्वस्थ छन् भन्ने देख्छन्, र तिनीहरूले यो परमेश्वरको अनुग्रह र आशिष्‌ हो भन्ने सोच्छन्। यो क्षणिक खुसीबाट, तिनीहरूले थोरै पैसा दिन्छन्, तर त्यसपछि तिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्, “मैले दिएको पैसा कहाँ खर्च भयो? के यसलाई मण्डलीको कामका लागि प्रयोग गरिएको थियो? के यसलाई व्यापारमा लगानी गरिएको थियो वा गैरकानुनी क्रियाकलापहरूका लागि प्रयोग गरिएको थियो?” तिनीहरूले सधैँ यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्न र तिनका बारेमा पत्ता लगाउन चाहन्छन्, र सधैँ यी कुराहरूको खास कुरा पत्ता लगाउन चाहन्छन्। कतिपय मानिसहरूको शङ्का अझै दह्रिलो हुन्छ। उदाहरणको लागि, जब मण्डलीले कामका आवश्यकताहरूका कारण केही उपकरण वा यन्त्र किन्छ, वा जब यसले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको दैनिक जीवनमा केही हेरचाह र सहयोग प्रदान गर्छ, तब यस्तो शङ्कास्पद व्यक्तिले सधैँ यस्तो शङ्का गर्छ, “पैसा त फरक-फरक प्रकारका धेरै क्षेत्रमा खर्च भइरहेको छ—यो कहाँबाट आउँछ? के मण्डलीले कुनै प्रकारको व्यापार पनि गरिरहेको छ? के पर्दा पछाडि यसको धनी संरक्षक वा कुनै शक्तिशाली समर्थक छ? के कुनै समूहले मण्डलीलाई सहयोग गरिरहेको छ?” विशेष गरी जब तिनीहरूले मण्डलीलाई बदनाम गर्ने अख्तियारहरूका केही आधारहीन अफवाह र दुष्ट शब्दहरू सुन्छन्—मण्डलीबाट आएका फलानो-फलानोले हत्या गरेका र कानुन तोडेका छन्, फलानो-फलानो व्यक्तिलाई राज्यले खोजी गरेको अपराधी हो, फलानो-फलानो व्यक्ति ठूलो रकम लिएर विदेश भागेको छ, र इत्यादि कुराहरू सुन्छन्—तब तिनीहरू मण्डली र परमेश्वरको कामप्रतिको तिनीहरूको शङ्का अझै दह्रिलो हुँदै जान्छ। के त्यस्ता मानिसहरूमा सामान्य सोचाइ हुन्छ? के तिनीहरूले विश्वासीहरूले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्? धेरैजसो मानिसहरूका हकमा, तिनीहरूले यो परमेश्वरको काम हो भन्ने कुरालाई पक्का गरेपछि, तिनीहरूसँग परमेश्वरको बारेमा कुनै शङ्का हुँदैन। मण्डलीमा जस्तोसुकै समस्याहरू वा जस्तोसुकै प्रकारका मानिसहरू देखा परे पनि, तिनीहरूले ती कुराहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू अनुसार लिन सक्छन्। दुष्ट मानिसहरू वा ख्रीष्ट-विरोधीहरूले बाधाहरू ल्याए पनि, तिनीहरूले यसलाई सही रूपमा बुझ्न सक्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वर वा परमेश्वरको काम, वा मण्डली वा परमेश्वरको घरको बारेमा शङ्का गर्दैनन्। बढीमा, तिनीहरूसँग निश्चित व्यक्तिहरूका बारेमा विचारहरू वा परमेश्वरको कामका बारेमा केही धारणाहरू हुन सक्छन्, तर तिनीहरूले मण्डली जीवन जिउँदै यी कुराहरूलाई क्रमिक रूपमा समाधान गर्न सक्छन्। तर शङ्कास्पद मानिसहरू फरक हुन्छन्। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासको सुरुदेखि नै, तिनीहरूले शङ्का र सबै किसिमका धारणाहरू बोकेका हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् कि होइनन् भन्ने कुरामा अनिश्चित हुन्छन्, परमेश्वरले यी वचनहरू व्यक्त गर्नु परमेश्वरको काम हो कि होइन भन्ने कुरामा तिनीहरू अनिश्चित हुन्छन्, र भेला हुने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू परमेश्वरको मण्डली हुन् कि होइनन् भन्ने कुरा अझै अनिश्चित हुन्छ। तिनीहरूले निरन्तर शङ्का बोक्छन्, र सधैँ आफ्नो शङ्का सही छ भनेर प्रमाणित गर्न तथ्यगत प्रमाण खोज्छन्। यो कस्तो मनोवृत्ति हो? के यस्तो मनोवृत्ति भएका मानिसहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा सत्यता बुझ्न सक्छन् भन्ने तँलाई लाग्छ? (लाग्दैन।) तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता बुझ्न सक्नेछैनन्। तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा सबैभन्दा बढी के कुरामा ध्यान दिन्छन्? तिनीहरूले सधैँ यस्तो मनन गरिरहेका हुन्छन्, “यी मानिसहरू को हुन्? के यो कुनै प्रकारको सामाजिक संस्था हो? मैले यी मानिसहरूलाई बास दिँदा क्रममा परमेश्वरको घरले यी तिनीहरूको जीविकोपार्जनको लागि प्रदान गर्ने भए पनि, मैले अझै पनि तिनीहरूको आश्रयदाता भएर जोखिम लिइरहेको हुन्छु। त्यसोभए, के परमेश्वरले मेरा असल कार्यहरूलाई याद गर्नुहुनेछ? यदि परमेश्वरले तिनलाई याद गर्नुहुन्‍न भने, के मैले आश्रय दिनु व्यर्थ हुनेछैन र?” तिनीहरूको हृदयमा निरन्तर त्यस्ता शङ्काहरू हुन्छन्। के तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई स्वेच्छाले बास दिन्छन् भन्ने तँलाई लाग्छ? (लाग्दैन।) तिनीहरूले आशिष्‌हरू प्राप्त गर्ने इच्छाको कारण नै पूर्ण रूपमा यसो गर्छन्, तर पनि तिनीहरू शङ्काले भरिएका हुन्छन्। विशेष गरी जब तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा देख्न नसक्‍ने केही कुराहरू सुन्छन् र तिनलाई आफ्ना धारणाहरू अनुसार नकारात्मक ठान्छन्, तब तिनीहरूको हृदयमा शङ्काहरू बढ्छन्। उदाहरणको लागि, भेलाहरूमा, कसैले ठूलो रातो अजिङ्गरको शासनका कार्यहरू र पिशाच राजाहरूको कुरूप अनुहारसँग सम्बन्धित विषयहरू उठाउन सक्छ, वा कहिलेकहीँ ठूलो रातो अजिङ्गरले गरेको दमन र पक्राउ, र ठूलो रातो अजिङ्गरको प्रकृति सार, र इत्यादि कुराको बारेमा सत्यतामा सङ्गति गर्न सक्छ। यी विषयहरू वास्तवमा राजनीतिसँग सम्बन्धित हुँदैनन्—तिनले मानिसहरूलाई ठूलो रातो अजिङ्गरलाई चिन्‍न र यसको अनुहार स्पष्ट रूपमा देख्न सिकाउन मात्रै सहयोग गर्छन्, ताकि तिनीहरूले ठूलो रातो अजिङ्गरलाई घृणा गर्न र इन्कार गर्न सकून् र तिनीहरू शैतानको प्रभावको साङ्ला र बन्धनमा पर्न छोडून्। तर जब शङ्कास्पद मानिसहरूले त्यस्ता विषयहरू सुन्छन्, तब तिनीहरू कायर र भयभीत हुन्छन्: “यी मानिसहरूले राजनीतिको बारेमा समेत छलफल गरिरहेका छन्! के तिनीहरू राजनीतिक अपराधीहरू होइनन् र? के तिनीहरू क्रान्तिकारीहरू होइनन् र? यी विषयहरू अत्यन्तै संवेदनशील छन्! छिटो, झ्यालहरू बन्द गर, ढोका बन्द गर, इन्टरनेट र फोन लाइनहरू काट! यदि सरकारले यो कुरा सुन्यो भने, हामी ठूलो समस्यामा पर्न सक्छौं! हामीलाई अवश्य नै आजीवन कारावास हुनेछ!” तिनीहरू त्यस्ता विषयहरू सुन्न अनिच्छुक हुन्छन् र तिनको बारेमा छलफल हुन नदिन सङ्गतिमा बाधा दिनका लागि हरेक माध्यम प्रयोग गर्नेछन्। तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्, “यी मानिसहरूले वास्तवमा कस्तो काम गर्छन्? परमेश्वर मानव राजनीतिमा संलग्‍न हुनुहुन्‍न भनेर भनिन्छ, तर पनि यी मानिसहरूले किन राजनीतिको बारेमा कुरा गरिरहेका हुन्छन्? के विश्वासीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने विषयमा मात्रै कुरा गर्नु पर्दैन र? तिनीहरूले किन यी कुराहरूका बारेमा छलफल गरिरहेका छन्? के यो समस्या खोज्नु मात्रै होइन र? यदि तिनीहरूले यी कुराहरूका बारेमा कुरा गर्न चाहन्छन् भने, तिनीहरूले आफूले चाहेको ठाउँमा गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले मेरो घरमा यसो गर्नु हुँदैन। म यस विषयमा तिनीहरूलाई ‘आड दिन’ चाहन्‍नँ!” तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा केही कुरा पनि देख्न सक्दैनन्। जब तिनीहरूले सरकारले बनाएर फैलाएका केही अफवाहहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूले ती कुरा खुट्ट्याउन नसक्‍ने मात्र होइन, तर तिनीहरूको शङ्का अझै दह्रिलो पनि बन्छ। यदि तिनीहरूले शक्तिमा रहेका पिशाचहरूको समूह वा धर्मभित्रका ख्रीष्ट-विरोधी शक्ति र दुष्ट आत्माहरूका सम्प्रदायहरूप्रति बारम्बार संदेह र शङ्का गर्ने गर्थे भने, त्यसले तिनीहरूलाई वास्तवमा आफूलाई रक्षा गर्न सहयोग गर्नेथियो। तर परमेश्वरले काम गर्नुहुने मण्डलीमा, परमेश्वरले धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि यसलाई बुझ्न सक्दैनन् र यो साँचो मार्ग हो भनेर निर्धारित गर्न सक्दैनन्। यति लामो समयसम्म प्रवचन सुनेपछि र परमेश्वरले धेरै कुरा गर्नुभएको देखेपछि, तिनीहरूको शङ्का समाधान हुँदैन, र तिनीहरूका धारणा र कल्पनाहरू हटेका हुँदैनन्। तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ, तिनीहरूमा कुनै बुझाइको क्षमता छैन, र तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मानिसहरू होइनन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासको सुरुदेखि नै, तिनीहरूले परमेश्वर सबै थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा कहिल्यै विश्वास गरेका हुँदैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका सबै वचनहरू सत्यता हुन् भन्ने कुरामा कहिल्यै विश्वास गरेका हुँदैनन्; तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामलाई पूर्ण रूपमा पवित्र आत्माले अगुवाइ गर्नुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्नु त परको कुरा हो। परिणाम स्वरूप, सबै कुराले तिनीहरूलाई शङ्कास्पद तुल्याउँछ। उदाहरणको लागि, भेलाहरूमा फरक-फरक प्रकारका मानिसहरूलाई चिन्‍ने बारेमा सङ्गति गर्दा, हामीले ख्रीष्ट-विरोधीहरूले मानिसहरूलाई कसरी बहकाउँछन्; वा कतिपय मानिसहरूले आफूले खाने सबै कुरा र परमेश्वरका भेटीहरू प्रयोग गरेर आफूलाई प्रदान गरिएको सबै कुराको आनन्द लिने गरेको बाबजुद पनि कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, जुन मण्डलीलाई चुस्‍नु सरह हो; वा कतिपय मानिसहरूले कसरी भेटीहरू चोर्छन् वा उडाउँछन्; वा मण्डलीका निश्चित व्यक्तिहरू कसरी कामुक क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुन्छन्; वा कतिपय मानिसहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा कसरी परमेश्वरलाई अपमानित गर्ने कुराहरू गर्छन् भन्ने बारेमा कुरा गर्न सक्छौं। हामी यी कुराहरूका बारेमा छलफल गर्छौं ताकि मानिसहरूले अरूलाई कसरी खुट्ट्याउने भनेर सिकून्, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार मानिसहरू र मामलाहरूलाई हेर्न सकून्, यी कुराहरूबाट पाठहरू सिकून् र जानून्, र अरूको बहकाउमा पार्न वा बन्धनमा पार्नबाट जोगिन सकून्। तैपनि, जब शङ्कास्पद मानिसहरूले यी कुराहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “अहो हुँदैन! यो परमेश्वरको घर हो, परमेश्वरको काम गरिने ठाउँ हो—यहाँ कसरी यस्ता कुराहरू हुन सक्छन्? मलाई पहिले शङ्का भएको ठीकै रहेछ। अबदेखि म अझै होशियार हुनुपर्छ। सबै मानिसहरू भरोसा गर्न नसकिने किसिमका हुन्छन्, र परमेश्वरको घरलाई पनि भरोसा गर्न सकिँदैन। त्यसोभए के परमेश्वरमा भरोसा गर्न सकिन्छ त? कसलाई थाहा—शायद परमेश्वर पनि भरपर्दो हुनुहुन्‍न।” हेर त, तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, न त तिनीहरूले यसलाई बुझ्न नै सक्छन्। परमेश्वरको घरले सत्यताको जुनसुकै पक्षमा सङ्गति गरे पनि, तिनीहरू सधैँ अन्त्यमा कुन निष्कर्षमा पुग्छन्? तिनीहरूले यति वर्षसम्म शङ्का गर्नु सही थियो, र यो अनावश्यक थिएन। यदि सत्यता पछ्याउने र सामान्य मानवताको सोचाइ भएका मानिसहरूले यी कुराहरू सुने भने, तिनीहरूले तिनलाई सही रूपमा लिन सक्छन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूको दृष्टिकोण फराकिलो हुन्छ र तिनीहरूले यी कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गर्छन्। अर्को हिसाबमा, तिनीहरूले यी कुराहरूबाट पाठहरू सिक्न र जान्‍न सक्छन्, र मानिसहरूले अरूलाई पछ्याउनु हुँदैन, तिनीहरूले अरूलाई नै खुट्ट्याउनुपर्छ र अझै धेरै सत्यता बुझ्नुपर्छ, र सत्यता नबुझेको व्यक्ति कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा बहकाउमा पर्न सक्छ, र उसले सत्यता बुझेपछि र ऊसँग कद भएपछि, ऊ अरूको बन्धनमा, बहकाउमा, वा नियन्त्रणमा पर्नेछैन भन्ने कुरा बुझ्न सक्छन्। तैपनि शङ्कास्पद मानिसहरूले कहिल्यै पनि यसरी सोच्दैनन्। परमेश्वरको घरले फरक-फरक प्रकारका मानिसहरू र मामलाहरूलाई खुट्ट्याउने बारेमा जति धेरै सङ्गति गर्छ, तिनीहरूलाई तिनीहरूको शङ्का सही छ र यो कुरा पुष्टि भएको छ भन्ने त्यति नै महसुस हुन्छ: “हेर्नुहोस् त, म नै चलाख रहेछु! म सतर्क भएको राम्रो भयो। मानिसहरूले प्रायजसो म शङ्कास्पद र अविश्वासी छु भनेर भन्छन्, तर तथ्यहरूले त मैले शङ्का गरेको सही रहेछ भन्ने प्रमाणित गर्छन्। तिमीहरू सबै कति मूर्ख छौ हेर त—परमेश्वरमाथिको तिमीहरूको विश्वासमा, तिमीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र आफ्नो अनुभवात्मक ज्ञानको बारेमा मात्रै कुरा गर्न आउँछ। त्यसको के फाइदा? के त्यसले तिमीलाई रक्षा गर्न सक्छ? सक्दैन! तिमीले जस्तोसुकै परिस्थितिहरूको सामना गरे पनि, तिमी अझै सचेत हुन्छौ र अझै धेरै कुराहरूको प्रश्न गर्छौ भने मात्रै आफूलाई रक्षा गर्न सक्छौ। तिमी सबैबाट सतर्क हुनुपर्छ। तिमीले आफूलाई जत्तिको अरू कसैलाई भरोसा गर्नु हुँदैन, चाहे त्यो आफ्ना आमाबुबा नै किन नहोऊन्!” मलाई भन, तिनीहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू परमेश्वरका विश्वासीहरू हुन्? (होइनन्।) परमेश्वरको घरले जुनसुकै प्रकारको कामको बारेमा सङ्गति गरे पनि वा यसले जुनसुकै प्रकारका मानिसहरूलाई खुट्ट्याए पनि, र परमेश्वरले मानिसहरूका लागि जुनसुकै वातावरण तय गर्नुभए पनि, यसको उद्देश्य भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यी कुराहरूबाट पाठहरू सिकून्, तिनीहरूले अझै व्यावहारिक तरिकाले राज्यमा तालिम प्राप्त गरून्, र तिनीहरूले यी—व्यावहारिक पाठहरूद्वारा—सत्यतालाई बुझ्न र मानिसहरूप्रति समझशक्ति प्राप्त गरून्, मानिसहरू र विभिन्न मामलाहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सकून्, र यसरी परमेश्वरले व्यक्त गर्नुहुने वचन र सत्यताहरूले कुन-कुन वास्तविक मानिसहरू, घटनाहरू, र कुराहरूलाई जनाइरहेका छन् भन्ने कुरा अझै राम्ररी बुझ्न सकून् भन्ने हो। तर शङ्कास्पद मानिसहरूले यी कुराहरूबाट कुनै पाठ सिक्न नसक्‍ने मात्र होइन, बरु तिनीहरू अझै शङ्कास्पद र धूर्त बन्छन्।

कतिपय शङ्कास्पद मानिसहरू, जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा कुनै कुरा भन्छन् वा गर्छन्, तब तिनीहरू सधैँ अत्यन्तै सतर्क हुन्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई काट-छाँट गर्नेछन् वा कष्ट समेत दिनेछन् भन्ने निरन्तर डर मान्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोडेर मण्डली छोडेँ भने, के मण्डलीले मेरो विरुद्धमा बदला लिनेछ?” तिनीहरू यस विषयमा ढुक्क हुनुपर्छ। यदि अविश्वासीले मण्डली छोड्यो भने, यो सबै पक्षका लागि खुशीको कुरा हुन्छ—यसबाट सबैलाई फाइदा हुन्छ। त्यसकारण, यदि तँ घर फर्केर आफ्नो जीवन जिउनका लागि मण्डली छोड्न वा आफ्नो कर्तव्य त्याग्न चाहन्छस् भने, तैँले कुनै चिन्ता नगरी साहसका साथ यसको बारेमा कुरा उठाउनुपर्छ। तैँले यसो भन्दै एउटा अभिव्यक्ति पनि लेख्न सक्छस्: “यस मितिमा, म आधिकारिक रूपमा सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डली छोड्छु र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको श्रेणीबाट पछि हट्छु।” यसो गर्न पूर्ण रूपमा अनुमति छ। परमेश्वरको घरका ढोकाहरू खुला छन्, र कसैले तँलाई बदला लिनेछ भन्ने चिन्ता नगरी तँ साहसका साथ जान सक्छस्। डराउनु वा शङ्का गर्नु पर्दैन। के मण्डलीका यी मानिसहरूका बीचमा तैँले कुनै दुष्ट मानिसहरू देख्छस्? अवश्य नै देख्दैनस्। दुष्ट मानिसहरू भए पनि, तिनीहरूलाई सफाइ गरिनुपर्छ। धेरैजसो मानिसहरू निकै शिष्ट हुन्छन् र तिनीहरूलाई जीवनमा सही मार्गमा हिँड्न मन पर्छ। अरूको विरुद्धमा बदला लिँदा वा तिनीहरूलाई हानि गर्दा सत्यता सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन हुन्छन्, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि त्यस्तो कुरा गर्न सक्दैनन्। शङ्कास्पद मानिसहरूले आफ्नो व्यवहार प्रस्तुत गर्दा के गलत हुन्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? तिनीहरूमा अविश्वासको मन मात्रै हुन्छ तर कुनै बुद्धि हुँदैन। तिनीहरूले आफ्नो व्यवहार कसरी प्रस्तुत गर्छन् भन्ने कुराको हकमा तिनीहरूको धूर्त, छली, र अविश्वासी मन नै सबैभन्दा उच्च बुद्धि हो भन्ने तिनीहरूले विश्वास गर्छन्। तिनीहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरू वा परमेश्वरको काम र वचनहरूमा चासो हुँदैन—तिनीहरूले न त यो कुरा बुझ्छन् न त तिनीहरूले यसलाई बुझ्‍ने प्रयास नै गर्छन्। बरु, तिनीहरू शैतानका दर्शनहरू अनुसार मात्रै जिउँछन्, र सोच्छन्, “मलाई जेसुकै आइपरे पनि, मैले अझै धेरै कुराहरूमा प्रश्न गर्नुपर्छ। यसको साथै, मलाई लाग्छ, मैले जोसुकैप्रति शङ्का गरे पनि, मैले त्यसो गर्नु उचित हुन्छ, र मेरा शङ्काहरू तथ्यहरूसँग मिले पनि नमिले पनि, यो उचित हुन्छ। सारांशमा भन्दा, परिस्थितिहरूको सामना गर्दा थप शङ्का गर्दा मलाई फाइदा हुन्छ।” परिणाम स्वरूप, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति वर्ष भए पनि, कहिल्यै पनि परमेश्वरका वचनहरूमा सत्यताको खोजी गर्दैनन्, न त तिनीहरूले आफूसँग रहेका विभिन्‍न समस्या र शङ्काहरूलाई समाधान गर्न परमेश्वरका वचनहरूमा उत्तरहरू नै खोज्छन्। बरु, तिनीहरूले यी कुराहरूलाई विश्लेषण गर्न र सम्हाल्न आफ्नै मन, अविश्वासको मानसिकता, सांसारिक व्यवहारका दर्शनहरू, वा आफ्नै जीवन अनुभवहरूमा भरोसा गर्छन्। अन्तमा, तिनीहरूले विभिन्‍न परिस्थितिहरूको जति सामना गर्छन् र विभिन्‍न प्रकारका जानकारीहरू जति धेरै सुन्छन्, तब तिनीहरूको शङ्कास्पद प्रकृति अपरिवर्तित नै रहने मात्र होइन, तर तिनीहरूको शङ्काहरू झन्-झन् बढ्छन्। उदाहरणको लागि, जब यस्तो शङ्कास्पद व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गरेको एक-दुई वर्ष भएको हुन्छ र परमेश्वरको घरको बदनाम गर्न चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीले सिर्जना गरेको झाओयुआन प्रकरणको बारेमा सुन्छ, तब उसले सोच्छ, “सायद यो परमेश्वरको घरले गरेको हो। यदि यसो गर्न परमेश्वरको घरले आदेश नदिएको भए पनि, यो कुरालाई तलका केही विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले नै गरेका हुनुपर्छ, र तिमीहरूले यसलाई स्वीकार मात्रै गरिरहेका छैनन्।” तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको चार-पाँच वर्ष भएपछि पनि, तिनीहरूले अझै पनि घटनाहरूको बारेमा ठूलो रातो अजिङ्गरको फैलाएको अफवाहमा विश्वास गर्छन्। आठ-दश वर्षपछि पनि, परमेश्वरको घरप्रतिको तिनीहरूको शङ्का समाधान हुँदैन। तिनीहरूले मण्डलीलाई षड्यन्त्रमा पार्ने र बदनाम गर्ने ठूलो रातो अजिङ्गर थियो भन्ने विश्वास गर्दैनन्; तिनीहरूले यो परमेश्वरको घरका मानिसहरूले गरेका हुन् भन्ने मात्रै अनुमान गर्छन्। हेर् त, जब तिनीहरूले कुनै मामलालाई हेर्छन्, तब तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरका वचनहरू वा सत्यता सिद्धान्तहरूका आधारमा हेर्दैनन्—तिनीहरूले ठूलो रातो अजिङ्गरको कुरा पत्याउँछन् र यस मामलालाई दियाबलसहरू र शैतानको दृष्टिकोणबाट हेर्छन्। शैतानले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई जसरी दमन गरे पनि र निर्दयी व्यवहार गरे पनि, तिनीहरूलाई यो कुरा उचितै हो भन्ने लाग्छ, तर तिनीहरूले परमेश्वरको घर निर्दोष छ वा परमेश्वरमा विश्वास गरेकोमा सतावट भोग्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू निर्दोष छन् भन्ने कुरामा कहिल्यै विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सबै राम्रो व्यवहार गर्ने र आफ्नो स्थानमा बस्‍ने मानिसहरू हुन् भन्ने आफ्नै आँखाले देखे पनि, तिनीहरूले ठूलो रातो अजिङ्गरले मण्डलीलाई बदनाम गर्न गरेका कुराहरूमा सधैँ हृदयमा विश्वास गर्छन्, त्यसमा कुनै शङ्का गर्दैनन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्दा, त्यस्ता मानिसहरूले कठिनाइ भोग्‍न, मूल्य चुकाउन, र भेटी समेत दिन सक्‍ने भए पनि, तिनीहरू अन्तिममा अझै पनि अविश्वासी नै हुन्छन्। वास्तवमा, शङ्कास्पद मानिसहरू सत्यतालाई प्रेम नगर्ने वा स्वीकार नगर्ने मानिसहरूभन्दा समस्याग्रस्त हुन्छन्। तिनीहरू कुन हिसाबमा अझै समस्याग्रस्त हुन्छन्? सत्यताप्रति चासो नभएका मानिसहरू मण्डलीको काम र कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यप्रति पूर्ण रूपमा उदासीन हुन्छन् र तिनीहरूलाई चासो हुँदैन; विश्वासीहरूले परमेश्वरलाई जसरी पछ्याए पनि वा आफ्नो कर्तव्य जसरी पूरा गरे पनि, तिनीहरूका लागि यो कुरा महत्त्वपूर्ण हुँदैन। परिणाम स्वरूप, तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने वा कर्तव्य पूरा गर्ने विषयमा कुनै शङ्का हुँदैन, र तिनीहरूले मण्डलीका मामलाहरूका बारेमा लगभग कहिल्यै सोधपुछ गर्दैनन्। तर शङ्कास्पद मानिसहरू ठीक यसको विपरीत हुन्छन्—तिनीहरूलाई सुनेको कुराको बारेमा सोधपुछ गर्न मन पर्छ। तिनीहरूले किन यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्न चाहन्छन्? तिनीहरूको एउटा उद्देश्य अवश्य नै यो हुन्छ: “यदि मैले थप सोधपुछ गरेँ र थप कुरा थाहा पाएँ भने, यसले मलाई अग्रिम रूपमा मेरो उम्कने योजना तयार गर्न, र कुनै पनि बेला बस्‍ने कि जाने भनेर निर्णय गर्न सहयोग गर्नेछ।” तिनीहरूले निश्चित अगुवा वा कामदारको वास्तविक नाम के हो, तिनीहरू कहाँ बस्छन्, बाहिरी संसारमा तिनीहरूको करियर कस्तो छ, वा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न किन आफ्नो घर छोडेका हुन् जस्ता निश्चित मामलाहरूका बारेमा सोधपुछ गर्ने कार्यमा पनि ध्यान दिन्छन्। तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूका बारेमा पनि सोधपुछ गर्न सक्छन्, जस्तै तिनीहरूले कसलाई प्रचार गरेका छन्, तिनीहरूको परिवारका कुन-कुन सदस्यहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, तिनीहरूले कति वर्ष सुसमाचार प्रचार गरेका छन्, तिनीहरूले कति जना मानिसहरूलाई विश्‍वासमा ल्याएका छन्, र इत्यादि। तिनीहरूले यी सबै कुराहरूका बारेमा विस्तृत रूपमा सोधपुछ गर्छन्। शङ्कास्पद मानिसहरूलाई यस्तो जानकारी सङ्कलन गर्न मन पर्छ, र तिनीहरूले यो सङ्कलन गरेपछि, तिनीहरूलाई यी कुराहरू जान्नु अत्यन्तै अत्यावश्यक छ, र तिनीहरूले यो जानकारीलाई महत्त्वपूर्ण समयमा प्रयोग गर्न सक्छन् भन्ने सोच्दै ढुक्‍क हुन्छ। शङ्कास्पद मानिसहरूलाई धेरै कुरा थाहा हुन्छ। तिनीहरू “जानकारी डाटाबेसहरू” हुन्, र तिनीहरूलाई अगुवा र कामदारहरूलाई थाहा नभएका केही कुराहरू समेत थाहा हुन्छ, जस्तै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न को विदेश गएको छ र तिनीहरू कुन देशमा गएका छन्—तिनीहरूलाई अरू देशमा जाने मानिसहरूका बारेमा यी कुराहरू समेत थाहा हुन्छ। तर यदि तैँले तिनीहरूलाई प्रवचनहरूको कुन भाग हालै जारी गरिएको हो भनेर सोधिस् भने, तिनीहरूले तँलाई भन्न सक्दैनन्। तिनीहरूले जीवन प्रवेशका मामलाहरूमा कहिल्यै ध्यान दिँदैनन्, तर जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारी र मण्डलीका केही परिस्थितिहरूका कुरा आउँछ, तब तिनीहरू ती कुराहरूका बारेमा अत्यन्तै स्पष्ट हुन्छन्। बारम्बार कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्नुको एउटा उद्देश्य भनेको सबै प्रकारका परिस्थितिहरूका बारेमा थप जान्नु हो, त्यसपछि तिनीहरूले कुनै पनि बेला आफ्‍नो लागि उम्कने बाटो तयार गर्न सक्छन्। तिनीहरूले आफ्नो उम्कने बाटोको बारेमा विचार नगर्नु अत्यन्तै मूर्खतापूर्ण हुनेछ भन्ने विश्वास गर्छन्—गैर-विश्वासीहरूका शब्दहरूमा भन्दा, “धोकेबाजलाई विश्‍वास गर्नु!” वास्तवमा, तिनीहरू कुहिएका बासी खानाहरू जस्तै हुन्छन्, जसको मूल्य एक पैसाको पनि हुँदैन, तैपनि तिनीहरूले आफूलाई अत्यन्तै बहुमूल्य ठान्छन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ, के यी मानिसहरू शङ्कास्पद हुन्छन्? (हुन्छन्।) तिनीहरू साँच्चै नै शङ्कास्पद मानिसहरू हुन्। शङ्कास्पद मानिसहरूमा विशेष रूपमा धूर्त र छली मानवता हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले धूर्तता र छललाई उच्च बुद्धिको लक्षणको रूपमा हेर्छन्, तर यो गलत कुरा हो। वास्तवमा, यी धूर्त र छली मानिसहरू अत्यन्तै मूर्ख हुन्छन् र तिनीहरूमा कुनै पनि क्षमताको कमी हुन्छ। तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, र यसलाई परिवर्तन गर्न पहिले नै गाह्रो हुन्छ; तिनीहरूको धूर्तताले गर्दा पनि तिनीहरूलाई सुधार गर्न अझै गाह्रो हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिको क्षमता कमजोर मात्रै छ तर ऊ तुलनात्मक रूपमा इमानदार छ र धूर्त छैन, र उसले इमानदारिताको साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छ भने, सायद ऊसँग अझै पनि मुक्ति पाउने केही आशा हुन्छ। यदि तिनीहरूको क्षमता कमजोर छ र तिनीहरू अलिक छली छन् तर तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न र आफूलाई चिन्‍न सक्छन् भने, तिनीहरूसँग सायद आफ्नो छली स्वभाव त्याग्ने थोरै आशा हुन्छ। यदि तिनीहरूले सत्यता बुझ्न र क्रमिक रूपमा जान्न र यसमा प्रवेश गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूको शङ्कालाई बिस्तारै हटाउन सकिन्छ। तर दुःखको कुरा, यी मानिसहरूमा दुवै क्षमताको कमी हुन्छ, र तिनीहरू छली र धूर्त हुन्छन्, र तिनीहरू निकै हदसम्म मूर्ख पनि हुन्छन्। यो त अन्धो व्यक्तिले आँखाको समस्या भोग्‍नु जस्तै हो—कुनै उपचार हुँदैन, होइन र? (हो।) त्यस्ता मानिसहरू अपरिवर्तनीय हुन्छन्। यी मानिसहरू अपरिवर्तनीय हदसम्म शङ्कास्पद हुने हुनाले, तिनीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? (यदि त्यस्ता मानिसहरू पत्ता लागे भने, तिनीहरूबाट सतर्क हुनुपर्छ। तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्न मण्डलीलाई धोका दिन सक्छन्; तिनीहरू खतरनाक व्यक्तिहरू हुन्। हामीले तिनीहरूलाई खुलासा गर्ने र सफाइ गर्ने अवसरहरू खोज्न सक्छौं, वा यदि हामीले त्यसो गर्ने अवसर भेट्टाउन सकेनौँ भने, तिनीहरूलाई बुद्धिमानी ढङ्गले जानका लागि मनाउन सक्छौं।) कुनै व्यक्ति शङ्कास्पद व्यक्ति हो भन्ने कुरा पक्का भएपछि, ऊसँग संलग्‍न नबन्। तिनीहरूसँग संलग्‍न हुँदा यसले समस्या मात्रै ल्याउँछ। यदि तँ तिनीहरूसँग संलग्‍न भइस् भने, तिनीहरूले सधैँ तँलाई राम्ररी चिन्‍ने प्रयास गर्नेछन्। यदि तँ बाहिर जाँदैछस् भने, तिनीहरूले तँलाई नजिकबाट नियाल्नेछन्, र निरन्तर सोधिरहनेछन्, “तपाईं कहाँ जाँदै हुनुहुन्छ? तपाईं कति दिनको लागि जानुभएको हो? तपाईंले के गर्नुहुनेछ?” जब तँ फर्केर आउँछस्, तब तिनीहरूले सोध्छन्, “तपाईंले कसलाई भेट्नुभयो? के तपाईंले आफ्नो काम पूरा गर्नुभयो? तपाईंहरू सबैले केको बारेमा कुरा गर्नुभयो?” यदि तैँले तिनीहरूलाई उत्तर दिइनस् भने, तिनीहरूले गुनासो गर्नेछन्: “तिनीहरूले मलाई कुनै कुराको बारेमा थाहा दिँदैनन्। तिनीहरूले मलाई भरोसा गर्दैनन्, होइन र? तिनीहरूले मलाई परमेश्वरको घरको सदस्यलाई जस्तो व्यवहार गरिरहेका छैनन्! तिनीहरूले मण्डलीको काम गर्नेछु भनेर भने, तर तिनीहरूले किन यो कुरा मबाट लुकाइरहेका थिए? तिनीहरू अवश्य नै कुनै गैरकानुनी काम गर्न गएका हुन्।” तिनीहरूले सधैँ तेरो पिठ्यूँ पछाडि तेरो चियो गर्नेछन्। त्यस्ता मानिसहरू साँच्चै नै समस्याग्रस्त हुन्छन्। तिनीहरूले सबै कुरा जान्‍न चाहन्छन्, त्यसकारण धेरै कुराको बारेमा सोधपुछ गर्छन्। तर तिनीहरूले ती कुराहरू जानेपछि, तिनलाई शुद्ध रूपमा बुझ्न वा तिनलाई सही रूपमा लिन सक्दैनन्, र तिनीहरूले तिनमा शङ्कास्पद पक्षहरू पनि खोज्ने प्रयास गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको शङ्का झन्-झन् ठूलो हुँदै जान्छ। मानौँ तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्दै सल्लाह दिइस्, “तपाईंसँग परमेश्वरप्रति यति ठूला शङ्काहरू भएका हुनाले, र तपाईंले परमेश्वरका वचनहरू सत्यताहरू हुन्, र तिनले मानिसलाई शुद्ध पार्न र मुक्ति दिन सक्छन् भन्ने कुरामा विश्वास नगर्ने हुनाले, तपाईंले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्नुपर्छ!” तिनीहरू त्यसो गर्न तयार हुनेछैनन्—तिनीहरूले अझै पनि विश्वास गर्न र आशिष्‌हरू प्राप्त गर्न चाहनेछन्। के यी मानिसहरू समस्याग्रस्त मानिसहरू होइनन् र? (हुन्।) यी मानिसहरूलाई सम्हाल्न सजिलो हुन्छ। यदि तिनीहरूले मण्डलीमा ठूलो समस्या ल्याउन सक्छन् भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै जानका लागि मनाओ। यी मानिसहरू भरपर्दा हुँदैनन्, तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुँदैन, र तिनीहरूले थोरै कर्तव्य पूरा गर्न सके पनि, तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा ठूलो समस्या ल्याउनेछन्—तिनीहरूले फाइदाभन्दा बढी हानि गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनु अत्यावश्यक हुन्छ।

कायर मानिसहरू समस्याग्रस्त हुन्छन्, र शङ्कास्पद मानिसहरू पनि समस्याग्रस्त हुन्छन्। तर कायर र शङ्कास्पद मानिसहरू अझै समस्याग्रस्त हुन्छन्। यी मानिसहरू अत्यन्तै डरपोक हुन्छन् र तिनीहरूलाई मृत्युको डर लाग्छ, र तिनीहरू सबै कुरामा शङ्का गर्छन्, परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि यसले गर्दा तिनीहरू छलमा पर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने बारेमा निरन्तर शङ्का गर्छन्। तिनीहरूलाई तिनीहरूको सम्भाव्यतामा बाधा आउन सक्छ भन्ने डर लाग्छ र तिनीहरूलाई पक्राउ र सतावटमा पारेर मारिनु त्यति सार्थक हुँदैन भन्ने लाग्छ। यदि तिनीहरू यति हदसम्म शङ्कास्पद हुन्छन् भने, तिनीहरूका लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको के फाइदा? के यो आफ्‍नो लागि परिस्थिति कठिन बनाउने कार्य मात्रै होइन र? तिनीहरू ठगहरूबाट जसरी सतर्क हुन्छन् त्यसरी नै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र परमेश्वरको घरको हरेक कामका बन्दोबस्तहरूप्रति सतर्क हुन्छन्, मानौँ तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गर वा दियाबलसहरू र शैतानहरूबाट सतर्क भइरहेका छन्। कतिपय मानिसहरूले अझै पनि तिनीहरूलाई यसो भन्दै सल्लाह दिने प्रयास गर्छन्, “परमेश्वरमा लगनशीलताको साथ विश्वास गर्नुहोस्, सत्यता पछ्याउनुहोस्, र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नुहोस्, अनि परमेश्वरले तपाईंलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछ।” तर तिनीहरूले भित्री रूपमा के सोचिरहेका हुन्छन्? “तपाईंले मलाई आफ्नो कर्तव्य उचित रूपमा पूरा गर्न लगाउनुहुन्छ, तर म प्रसिद्ध भएपछि र ठूलो रातो अजिङ्गरले मलाई पक्राउ गरेपछि, के मेरो अन्त्य हुनेछैन र?” यदि तिनीहरूको मानसिकता साँच्चै यही हो भने, तिनीहरूलाई सल्लाह दिने प्रयास गर्नुको कुनै अर्थ हुँदैन। तिनीहरू अत्यन्तै डरपोक हुन्छन्, र तिनीहरूले सधैँ मृत्युको डर मान्छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरका विश्वासीहरू पक्राउ परेका छन् भन्ने सुन्छन्, तब तिनीहरू यति डराउँछन् कि तिनीहरूले डरले पिसाब गर्छन्। तर जब व्यापारमा मानिसहरूलाई ठग्ने र लुट्ने कुरा आउँछ, तब तिनीहरू जति नै धेरै समस्यामा परे पनि, तिनीहरूलाई पटक्कै डर लाग्दैन—तिनीहरू यस विषयमा निकै निर्भीक हुन्छन्। तैपनि, जब परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मामलाहरू आउँछन्, तब तिनीहरू अत्यन्तै डरपोक हुन्छन्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, परमेश्वरको घर, र विशेष गरी परमेश्वर र परमेश्वरका वचन र कामको बारेमा सबै किसिमका शङ्काहरूले भरिएका हुन्छन्, र जति धेरै सङ्गति दिइए पनि त्यसले यी शङ्काहरूलाई समाधान गर्न सक्दैन। तिनीहरूले विश्वास गरेको जति वर्ष भए पनि, तिनीहरूलाई अझै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो वा तिनीहरूले किन भेला भएर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ भन्ने थाहा हुँदैन। यी मानिसहरूको बुद्धि कमजोर हुन्छ, र तिनीहरू निकै धूर्त र छली हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्टै छ। त्यस्ता मानिसहरूलाई तुरुन्तै जानका लागि मनाउनुपर्छ। यदि तिनीहरू कायर भएकाले वा अरू कुनै कारणले गर्दा भेलाहरूमा आउन छोडेका हुन्छन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न चाहँदैनन् भने, त्यो एकदम राम्रो कुरा हो—यसले तिनीहरूलाई सफाइ गर्ने झमेलाबाट जोगाउँछ र दुःख गरिरहनुबाट जोगाउँछ। यदि कुनै दिन तिनीहरूले फेरि परमेश्वरमा विश्वास गर्नमा रुचि लिन्छन् र तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न फर्केर आउन चाहन्छन् भने, तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्‍न सक्छस्, “परमेश्वरको विश्वासीको रूपमा, तपाईंलाई कुनै पनि बेला पक्राउ गरेर जेल समेत हालिन सक्छ, र तपाईंको ज्यान समेत जाने खतरा हुन्छ। तर यदि तपाईंले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुभएन तर संसारमा व्यापार गर्नुभयो र धेरै पैसा कमाउनुभयो भने, सायद तपाईंले केही सहज दिनहरूको आनन्द लिन पाउनुहुनेछ।” यो सुनेपछि, तिनीहरूको हृदय पूर्ण रूपमा शान्त हुनेछ, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा सोच्न छोड्नेछन्। तिनीहरूले यस्तो सोच्नेछन्, “बल्‍ल, मेरो वर्षौँको चिन्ता र भय समाप्त भयो। मैले मण्डली, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, वा परमेश्वरको घरलाई अबदेखि शङ्का गर्नु पर्दैन। मैले बल्ल स्वतन्त्रता पाएँ।” अनि यसरी नै, यी कायर र शङ्कास्पद मानिसहरू जानका लागि विश्वस्त हुन्छन्। यसले ठूलो समस्या समाधान गर्छ, होइन र? (हो।) यो मामला समाधान गर्ने उत्कृष्ट तरिका हो।

ठ. समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुनु

हामी अर्को प्रकटीकरणलाई हेरौँ: समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुनु। कस्तो प्रकारका मानिसहरूमा समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ? के मण्डलीमा तिमीहरूले यस्तो व्यक्तिलाई भेटेका छौ जसमा समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ? तिनीहरूको उमेर, लिङ्ग, वा संसारमा तिनीहरूको पेसा जेसुकै भए पनि, यदि तिनीहरूले सधैँ समस्या पैदा गर्छन् र सधैँ कानुन र नियमहरू उल्लङ्घन गर्ने, मण्डलीमा नकारात्मक असर पार्ने र सुसमाचारको काममा ठूलो बाधाहरू ल्याउने कुराहरू गर्छन् भने, मण्डलीले यी मानिसहरूलाई तुरुन्तै तह लगाउनुपर्छ। सुरुमा, तिनीहरूलाई चेतावनी देओ, र यदि परिस्थिति अत्यन्तै गम्भीर छ भने, तिनीहरूलाई निष्कासित गर वा सफाइ गर। तैँले तिनीहरूलाई कुनै शिष्टता देखाउनु हुँदैन। समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरूले संसारमा व्यापार गर्दा वा कारखानाहरू चलाउँदा, कालो धन्दा गर्ने व्यक्तिहरूसँग सङ्गत गर्छन् र प्रायजसो कानुन र नियमहरू उल्लङ्घन गर्ने कुराहरू गर्छन्। आज, तिनीहरू करहरूबाट जोगिन्छन् वा थोरै कर रकम तिर्छन्; भोलि, तिनीहरू ठगी र छलमा संलग्‍न हुन्छन्, वा ज्यान मारेकोमा कानुनी मामलाहरूमा समेत संलग्‍न हुन्छन्। यी कुराहरूका कारण, तिनीहरूले प्रायजसो अदालतबाट बोलावट आदेश प्राप्त गर्छन्, आफ्नो दिनहरू मुद्दामा व्यस्त भएर बिताउँछन्, र निरन्तर विवादहरूमा डुब्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूले इमानदारीताको साथ परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छन्? त्यो असम्भव कुरा हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्छु भनेर दाबी गर्ने तर अत्यन्तै अनौठा र असामान्य तरिकाले व्यवहार गर्ने कतिपय मानिसहरू पनि हुन्छन्। आज, तिनीहरूले विपरीत लिङ्गीलाई दुर्व्यवहार गरिरहेका हुन्छन्; भोलि, तिनीहरूले कसैलाई यौन दुर्व्यवहार गर्न सक्छन् र रिपोर्टमा पर्न सक्छन्। के यी मानिसहरूमा समस्या ल्याउने प्रवृत्ति हुन्छ भनेर भन्छौ? (भन्छौँ।) त्यसोभए, के त्यस्ता मानिसहरूले इमानदारीताका साथ परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका यी मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि सधैँ समाजका काला व्यक्तिहरूसँग सङ्गत गर्छन् र निरन्तर भावनात्मक मामलाहरू, वित्त, सम्पत्ति, वा व्यक्तिगत हितहरूका बारेमा विवादहरू जस्ता कुराहरू पैदा गर्छन्। वा, तिनीहरूको कुनै सम्बन्धमा तनाव पैदा गर्ने कुनै घटनाको कारण, वा तिनीहरूले खराब काम गरेर कमाएका नाफाहरू असमान रूपमा बाँडफाँट भएकोले, सधैँ तिनीहरूलाई समस्यामा पार्न खोज्ने मानिसहरू हुन्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू कहिलेकहीँ तिनीहरूको घरमा जान्छन्, तब तिनीहरूले यी काला मानिसहरूलाई भेट्न सक्छन्। तिनीहरू भेलाहरूमा हुँदा वा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा पनि, यी काला मानिसहरू कहिलेकहीँ ढोकामा देखा पर्छन् वा दुर्व्यवहारका मेसेजहरू पठाउँछन्, त्यसकारण समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका यी मानिसहरूको साथमा रहेका जोकोही व्यक्ति तिनीहरूको समस्यामा मुछिने सम्भावना हुन्छ; निश्चित रूपमा, मण्डलीको काम र प्रतिष्ठामा यी मानिसहरू आकर्षित हुने र तिनीहरूले यसलाई हानि गर्ने सम्भावना अझै बढी हुन्छ। मलाई भन, के त्यस्ता मानिसहरू मण्डलीमा बस्नु राम्रो हुन्छ? (हुँदैन।) यस्तो व्यक्तिलाई पनि सफाइ गरिनुपर्छ र तह लगाउनुपर्छ।

कतिपय मानिसहरू यस्ता पनि हुन्छन्, जसको समाजमा जस्तोसुकै पेसा भए पनि, तिनीहरू सधैँ सरकार, सरकारी अधिकारीहरू, वा निश्चित सामाजिक समूह र सार्वजनिक व्यक्तित्वहरूसँग बाझिने व्यक्तिहरू हुन्छन्। आज, तिनीहरूले सरकारका अनुचित कार्यहरूलाई खुलासा गरिरहेका हुन्छन्; भोलि, तिनीहरूले कुनै समूह वा संगठनलाई मुद्दा हालिरहेका हुन्छन्, क्षतिपूर्ति माग गरिरहेका हुन्छन्; भोलिपल्ट, तिनीहरूले सार्वजनिक व्यक्तिको व्यक्तिगत जीवन खुलासा गरिरहेका हुन्छन्, जसले गर्दा मानिसहरू तिनीहरूको खोजी गर्न आउँछन्। के यो समस्या पैदा गर्नु होइन र? (हो।) तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि, तिनीहरू अझै पनि सामाजिक मामलाहरूमा संलग्‍न हुन चाहन्छन्। जब तिनीहरूले असन्तुष्ट र आक्रोशित महसुस गराउने कुनै कुरा देख्छन्, तब तिनीहरू सधैँ आफूलाई प्रदर्शन गर्नका लागि न्यायको पक्षमा खडा हुन, वा त्यस मामलाका सही र गलत कुराहरूको आलोचना गर्नका लागि टिप्पणी वा लेख लेख्न चाहन्छन्। अन्त्यमा के हुन्छ? तिनीहरूले केही हासिल गर्दैनन्, तर अन्तमा आफूलाई धेरै समस्यामा पार्छन्, मुद्दाहरूमा फस्छन् र तिनीहरूको प्रतिष्ठा बरबाद हुन्छ। अनि समाजका काला मानिसहरूले सधैँ तिनीहरूको खोजी गर्छन्, तिनीहरूको विरुद्धमा बदला लिन वा कारबाही गर्न चाहन्छन्, त्यसकारण तिनीहरू चरम डरमा जिउँछन्। यस्तो जीवनबाट उम्कन र समस्याबाट जोगिनका लागि, तिनीहरूले धेरै घर किन्छन्, र यसो भनेर व्याख्या गर्छन्, “भनाई नै छ, ‘चलाख खरायोका तीन वटा गुफा हुन्छन्।’ मेरा तीन वटा घरमध्ये एउटा मात्रै मानिसहरूलाई थाहा छ; अरू दुई वटाको बारेमा कसैलाई थाहा छैन। म त्यस घर मण्डलीलाई प्रयोग गर्न दिन र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बस्न दिनका लागि राखिरहेको छु।” के विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू त्यहाँ बस्दा सुरक्षित हुन्छ भन्ने तँलाई लाग्छ? (अहँ, हुँदैनन्।) तिनीहरूका शब्दहरू सबै अत्यन्तै राम्रा सुनिन्छन्, र यसो गर्ने तिनीहरूको अभिप्राय राम्रो हुन्छ, तर तिनीहरूको चरित्र र समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति गर्ने तिनीहरूको कमजोरीको आधारमा, तिनीहरूको घरमा बस्ने आँट कसले गर्छ र? यदि तँ त्यहाँ बसिस् भने, मानिसहरूले तँलाई तिनीहरूको परिवारको भाग होस् भन्ने सोच्न सक्छन्। यदि कसैले तिनीहरूलाई कुटपिट गर्न खोजिरहेको छ तर भेट्टाउन सकेन भने, के तिनीहरूले तँलाई कुटपिट गर्दैनन् र? कतिपय मानिसहरूले समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। जब तिनीहरू सामान्य रूपमा सवारी चलाएर बाहिर जान्छन् र तिनीहरू दुर्गम क्षेत्रमा जान्छन्, तब तिनीहरूलाई कसैले रोक्न सक्छ, त्यसपछि कसैले तिनीहरूलाई कारबाट तानेर, निर्घात रूपमा कुटपिट गर्न, र चेतावनी दिन सक्छ। तिनीहरूले सुरुमा कसैलाई चिढ्याएकाले र आफूलाई समस्यामा पारेकाले, र तिनीहरूले चिढ्याएका जोकोहीले तिनीहरूलाई कष्ट दिन चाहेकोले यस्तो भएको हो भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ। के यो तिनीहरूले पाउनुपर्ने कुरा होइन र? यस्तो व्यक्ति समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएको व्यक्ति हो। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेपछि, मण्डलीले जुनसुकै विषयमा छलफल गरिरहेको भए पनि, तिनीहरू सधैँ हस्तक्षेप गर्न चाहन्छन्; तिनीहरूले यस विषयमा आफ्नो विचार राख्न र केही टिप्पणी गर्न चाहन्छन्, साथै मानिसहरूलाई आफ्‍नो कुरा सुनाउने प्रयास पनि गर्छन्। यदि मण्डलीले तिनीहरूको सुझाव अपनाएन भने, तिनीहरू सीधै असन्तुष्ट र अप्रसन्‍न हुन्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्नै क्षमताको बारेमा थाहा हुँदैन। तिनीहरूले जति धेरै घाटा भोगे पनि, तिनीहरूले ती कुरा कहिल्यै याद गर्दैनन् वा आफ्ना असफलताहरूबाट पाठहरू सिक्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्दा पनि समस्या निम्त्याउँछन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन् तर पनि तिनीहरू सधैँ मण्डलीको काममा संलग्‍न हुन चाहन्छन्, सबै कुरामा हस्तक्षेप गर्ने प्रयास गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउँछन्। अर्कोतर्फ, जब तिनीहरूले कुनै पनि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीसँग धेरै समय बिताउँछन्, तब तिनीहरूले आफ्‍नो जीवनमा पनि समस्या ल्याउँछन्। समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै पीडादायी हुन्छन्। के समस्या पैदा गर्ने मानिसहरू तरङ्ग नल्याउने मानिसहरू हुन् भन्ने तँलाई लाग्छ? के तिनीहरू आफ्नो उचित स्थानमा बस्‍ने मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) तिनीहरू पक्कै पनि आफ्नो उचित स्थानमा बस्‍ने मानिसहरू होइनन्। सामान्यतया, सभ्य जीवन जिउने मानिसहरूमा आफ्नो उचित स्थानमा बस्ने प्रवृत्ति हुन्छ। परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासले सामाजिक मामलाहरूसँग कुनै सम्बन्ध राख्दैन भने, तिनीहरू ती कुराहरूमा पटक्कै संलग्‍न हुँदैनन् वा तिनीहरूले तिनको बारेमा सोधपुछ गर्दैनन्। समझदार बन्नु, समयलाई बुझ्नु, र परिस्थितिहरूको अर्थ बुझ्नु भनेको यही हो। यो समाज र मानवजाति अत्यन्तै दुष्ट र जटिल छन्। गैर-विश्वासीहरूको भनाइ छ, “यो अराजक युग र अराजक संसारमा, मानिसहरूले आफूलाई कसरी रक्षा गर्ने भनेर सिक्नुपर्छ।” यसको साथै, तैँले सधैँ सामाजिक मामलाहरूका बारेमा टिप्पणी गरिरहेको हुन्छस् र तँ त्यसमा संलग्‍न हुन चाहन्छस्, तर तैँले जीवनमा हिँड्नुपर्ने मार्ग त्यो होइन। ती कुराहरू गर्नुको कुनै मूल्य हुँदैन र यो जीवनको सही मार्ग होइन। तैँले निष्पक्ष रूपमा बोल्न सके पनि, त्यो न्यायसंगत कार्यको रूपमा गन्ती हुँदैन। किन हुँदैन? किनभने यस संसारमा कुनै निष्पक्षता छैन; दुष्ट प्रचलनहरूले यसलाई अनुमति दिँदैनन्। यदि तैँले परमेश्वरको घरमा साँच्चै नै निष्पक्ष र इमानदार शब्दहरू बोल्न सक्छस् भने, त्यो कुराको मूल्य र महत्त्व हुन्छ। तर यदि तैँले मानिसको यो दुष्ट, भ्रष्ट, र अराजक संसारमा निष्पक्ष शब्दहरू र इमानदार शब्दहरू बोलिस् भने, त्यस्ता शब्दहरूले सजिलै समस्या ल्याउँछन् र खतरा ल्याउँछन्। के त्यसोभए त्यस्ता शब्दहरू बोल्नु अत्यन्तै मूर्खतापूर्ण कुरा हुँदैन र? यसो गर्दा तैँले मूल्यवान् तरिकाले जिउन नपाउने मात्र होइन, तर यसले तँलाई अनवरत समस्या पनि दिनेछ। त्यसकारण, चलाख मानिसहरूले यी सामाजिक मामलाहरू कष्ट हुन् भन्ने देख्छन् र आफूलाई ती कुराबाट टाढा राख्छन् र ती कुराबाट जोगिन्छन्, जबकि मूर्ख मानिसहरू ती कुराहरूप्रति अघि बढ्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले आफूमाथि धेरै समस्या ल्याउँछन्। कतिपय मानिसहरूले विशेष रूपमा, केही दिनसम्म मार्सल आर्टमा तालिम लिएपछि, केही आकर्षक विधिहरू सिक्छन् र थोरै ख्याति प्राप्त गर्छन्, त्यसपछि गरिबलाई सहयोग गर्न न्यायका लागि लडाइँ गर्न र धनीलाई लुट्न चाहन्छन्। तिनीहरूले घुमन्ते शूरवीर वा तरवारधारीको भूमिका लिन, गल्तीहरू सुधार गर्न हिँड्न चाहन्छन्, र अन्याय देखेपछि सहयोग गर्न अघि बढ्छन्। परिणाम स्वरूप, यसले समस्या ल्याउँछ—समाज कति जटिल छ भन्ने तिनीहरूलाई महसुस हुँदैन। मलाई भन, जब तँ सहयोग गर्न अघि बढ्छस्, तब के तैँले कतिपय मानिसहरूलाई चिढ्याउनेछैनस् र? के तैँले कतिपय मानिसहरूले गरेका सावधानीपूर्ण योजनाहरूलाई बरबाद गर्नेछैनस् र? (हो।) जब तैँले ती मानिसहरूको सावधान योजनाहरूलाई बरबाद गर्छस्, तब के तिनीहरूले तँलाई यसबाट उम्कन दिनेछन्? (दिनेछैनन्।) तैँले यसो भन्न सक्छस्, “मैले जुन कुरा गरिरहेको छु त्यो न्यायसंगत कार्य हो,” तर यो न्यायसंगत कार्य भए पनि, त्यसले काम गर्दैन—यो संसारले तँलाई न्यायसंगत कार्य गर्न दिनेछैन। यदि तैँले त्यसो गरिस् भने, तैँले समस्याहरू पैदा गरिरहेको हुनेछस्। मूर्खहरूले यो कुरा बुझ्दैनन्, तिनीहरूले संसारको वास्तविकता देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूले सधैँ के सोच्छन् भने, तिनीहरू घुमन्ते शूरवीर हुनाले, तिनीहरूले अरूलाई सहयोग गर्न अघि बढ्नुपर्छ। तर अन्तमा, तिनीहरूले कसैका होशियारी योजनाहरूलाई बरबाद गर्छन्, र त्यो व्यक्तिले तिनीहरूप्रति बदला लिन्छ र त्यो कुरा छोड्न मान्दैन। तिनीहरूले यसरी नै विपत्ति पैदा गर्छन्। अर्को व्यक्तिले गुप्तमा तिनीहरूको नाम, तिनीहरू कहाँ बस्छन्, तिनीहरूको पारिवारिक अवस्था के हो, तिनीहरूको परिवारका सदस्यहरू को हुन्, त्यो क्षेत्रमा तिनीहरूको कुनै प्रभाव छ कि छैन, र तिनीहरूको विरुद्धमा कसरी सबैभन्दा राम्रो कारबाही गर्ने भनेर पत्ता लगाउन थाल्छ। यो सबै कुराको बारेमा तिनीहरूलाई स्पष्ट बुझाइ भएपछि, तिनीहरूले “घुमन्ते शूरवीर” को विरुद्धमा चाल गर्न थाल्छन्, जसको जीवन त्यही बेलादेखि कठिन हुँदै जान्छ। यस्ता मानिसहरूले प्रायजसो समस्या पैदा गर्छन् र तिनीहरूले जति नै ठूलो घाटा भोगे पनि, तिनीहरूले कहिल्यै पनि आफ्नो पाठ सिक्दैनन्। जब तिनीहरूले अन्यायपूर्ण ठानेको कुराको सामना गर्छन्, तब पनि तिनीहरूले न्यायका लागि लडाइँ गर्न, र अघि बढेर सहयोग गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले आफूमाथि समस्या ल्याउने मात्र होइन, तर तिनीहरूले आफ्नो परिवारलाई खतरामा पार्छन्, र कहिलेकहीँ आफ्ना साथीभाइ वा सहकर्मीहरूलाई समेत यसमा तान्छन्। यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरे र मण्डलीमा प्रवेश गरे भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पनि तिनीहरूद्वारा खतरामा पर्न सक्छन्। उदाहरणको लागि, यदि तिनीहरू समाजमा समस्यामा पर्छन् र कसैले तिनीहरूको विरुद्धमा बदला लिन चाहन्छ, र तँ तिनीहरूसँग भेलाहरूमा सहभागी हुन्छस् भन्ने त्यो व्यक्तिलाई थाहा छ भने, तिनीहरू तेरो व्यक्तिगत र पारिवारिक परिस्थितिको बारेमा जानकारी लिन तँकहाँ आउन सक्छन्। त्यसोभए, तैँले त्यो व्यक्तिलाई भन्नेछस् कि भन्नेछैनस्? यदि तैँले त्यसो गरिस् भने, यो तिनीहरूलाई धोका दिनु जस्तै हुनेछ, जसले गर्दा तिनीहरूमा समस्या आउनेछ; यदि तैँले त्यसो गरिनस् भने, त्यो व्यक्तिले तँलाई कष्ट दिन सक्छ। यस संसारमा धेरै दुष्ट मानिसहरू छन्, र दुष्ट मानिसहरू सबै समझहीन हुन्छन्। यदि कसैले तिनीहरूलाई चिढ्यायो भने, तिनीहरूले बदला लिनका लागि कुनै पनि माध्यमको सहारा लिनेछन्। के कुरा त्यही होइन र? (हो।) समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू जस्तोसुकै समस्यामा परे पनि, यसले सधैँ तिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा समस्या र व्यवधान ल्याउँछ र यसले फरक-फरक हदसम्म मण्डलीको काममा असर पनि पार्न सक्छ। यदि कसैले निरन्तर समस्या पैदा गर्छ भने, के तिमीहरूलाई तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गरेर यो समस्या समाधान गर्न सकिन्छ भन्ने लाग्छ? (लाग्दैन।) यस्ता मानिसहरूमा प्रायजसो समझको कमी हुन्छ। तिनीहरू समस्यामा पर्दा पनि, यसलाई समस्याको रूपमा लिँदैनन्; तिनीहरूले आफूसँग न्यायको बोध छ भन्ने समेत सोच्न सक्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्नु व्यर्थ हुन्छ किनभने तिनीहरू विकृत बुझाइ भएका मानिसहरू हुन्, तिनीहरू हास्यास्पद व्यक्तिहरू हुन्। मूर्ख व्यक्तिहरूले सजिलै सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्। कतिपय मानिसहरूले यसो भन्न सक्छन्, “तिनीहरूले कठिनाइको सामना गरिरहेका छन्; हामीले तिनीहरूलाई कसरी बेवास्ता गर्न सक्छौं? हामी कसरी तिनीहरूलाई केही दया नदेखाई बस्‍ने? हामीले तिनीहरूलाई प्रेमको साथ व्यवहार गर्नुपर्छ।” तिनीहरूलाई प्रेमको साथ व्यवहार गर्नु ठीकै हुन्छ, तर के तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न सक्छन्? यदि तिनीहरूले सत्यतालाई पटक्‍कै स्वीकार गर्दैनन् र आफ्नै दृष्टिकोणहरूलाई पक्रिराख्ने कार्यलाई जारी राख्छन् भने, के तैँले तिनीहरूसँग सत्यतामा अनवरत सङ्गति गरिरहनु उचित हुन्छ? (हुँदैन।) यो किन उचित हुँदैन? (यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरमा इमानदारिताको साथ विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूको सार अविश्वासीहरूको सार हो। हामीले तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गरे पनि, यसले समस्या समाधान गर्दैन, र तिनीहरूले अझै पनि मण्डलीमा धेरै समस्या ल्याउन सक्छन्।) त्यसोभए, के यस्ता मानिसहरूलाई हटाउनुपर्छ? (हो, हटाउनुपर्छ।)

अर्को प्रकारका मानिसहरू पनि छन्, जोसँग समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। मण्डलीमा, तिनीहरूले सधैँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निश्चित कुराहरू गर्न लगाइरहेका हुन्छन्। उदाहरणको लागि, तिनीहरूले भन्छन्: “सरकारले गरेको त्यो कार्य र उसले तय गरेको नीति अनुचित छन्। इसाईहरूका रूपमा, हामीले धार्मिकताको अभ्यास गर्नुपर्छ, हामी बोल्नुपर्छ र हामीले कायरहरूले जस्तै आफ्नो पुच्छर लुकाउनु हुँदैन। हामीले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, हाम्रो मण्डली, र सारा मानवजातिको भलाइका लागि लडाइँ गर्दै ब्यानरहरू लिएर सडकमा जुलुस निकाल्‍नुपर्छ र विरोध गर्नुपर्छ!” अनि यसको परिणाम के हुन्छ? तिनीहरूले जुलुस गर्नुभन्दा पहिले नै, सरकारले थाहा पाइसकेको हुन्छ, र अदालतले बोलावट आदेश पठाउँछ। मलाई भन, मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू हुनु सौभाग्यपूर्ण कुरा हो कि दुर्भाग्यपूर्ण कुरा हो? (दुर्भाग्यपूर्ण कुरा।) कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “हाम्रो मण्डलीमा यस्तो प्रतिभाशाली व्यक्ति छ रहेछ—यो व्यक्ति नेतृत्व गर्न लायक छ! हाम्रो मण्डलीका मानिसहरूलाई हेर त; तिनीहरू सबै सोझा छन् र सामान्य छन्, र समाजमा तिनीहरूको कुनै प्रभाव छैन। तिनीहरू डरपोक छन् र तिनीहरूले कुनै पनि ठूला मामलाहरू लिने आँट गर्दैनन्, र तिनीहरूलाई समस्यामा पर्न निकै डर लाग्छ। यो व्यक्ति फरक छ—ऊ साहसी, अन्तर्दृष्टिशील, र निर्णायक छ; समाजमा पनि उसको प्रभाव छ, ऊ सक्षम छ, र जब उसले अन्याय देख्छ, तब उसले उभिने र अघि बढ्ने आँट गर्छ। कानुनी मुद्दाको सामना गर्दा पनि, तिनीहरू व्याकुल हुँदैनन् वा तनावमा पर्दैनन्। तिनीहरूको मानसिक क्षमताले नै तिनीहरूलाई स्वाभाविक रूपमा पदाधिकारी बन्न उपयुक्त तुल्याउँछ। यदि यो व्यक्ति राजनीतिमा संलग्‍न भयो भने, ऊ या त एउटा प्रान्तको प्रतिनिधि बन्छ वा कम्तीमा पनि गभर्नर हुन्छ। हामी पर्‍याप्त रूपमा असल छैनौँ। त्यसकारण, मण्डलीले तिनीहरूलाई अगुवाको रूपमा छनौट गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले हामीलाई अगुवाइ गरे भने, हामीले अवश्य नै मुक्ति प्राप्त गर्नेछौं!” कतिपय मूर्ख मानिसहरूले समाजमा समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूलाई विशेष रूपमा उच्च आदर गर्छन् र तिनीहरूलाई आदर्श ठान्छन्, र तिनीहरूलाई मण्डली अगुवाको रूपमा निर्वाचित समेत गर्न चाहन्छन्। के तिमीहरूलाई यो उचित लाग्छ? (लाग्दैन।) यो किन उचित हुँदैन? के मण्डलीलाई त्यस्ता “सक्षम मानिसहरू” चाहिँदैन र? (मण्डलीलाई त्यस्ता मानिसहरूको आवश्यकता पर्दैन। मण्डली अगुवाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई भेलाहरूमा सँगै परमेश्वरका वचनहरू खान-पिउन, सत्यता पछ्याउन, र सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अगुवाइ गर्नुपर्छ। त्यस्ता मानिसहरूमा बाहिरी रूपमा तथाकथित साहस, अन्तर्ज्ञान, र निर्णय गर्ने क्षमता भएको जस्तो देखिए पनि, तिनीहरूले यस्तो काम गर्न सक्दैनन् र तिनीहरूले मण्डलीमा अटुट समस्या ल्याउनेछन्। त्यसकारण, तिनीहरू मण्डली अगुवा बन्न लायक हुँदैनन्।) म तँलाई भन्छु, यस्तो व्यक्ति मण्डलीमा बस्नु गल्ती हो, र त्यस्ता मानिसहरूलाई अगुवाको रूपमा निर्वाचित गर्नु अझै विनाशकारी हुनेछ। तिनीहरूले मण्डलीलाई कतातिर डोर्‍याउनेछन्? तिनीहरूले मण्डलीलाई धार्मिक समूहमा परिणत गर्नेछन्! किनभने जब तिनीहरूले समाजमा अन्यायहरू देख्छन्, तब तिनीहरूले मुद्दा दायर गर्छन्; जब तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूले गरिबहरूलाई हेपिरहेका देख्छन्, तब तिनीहरूले उनीहरूका लागि लडाइँ गर्छन्; जब तिनीहरूले भ्रष्ट अधिकारीहरूले मानिसहरूलाई निर्दयी रूपमा हानि गरेको देख्छन्, तब तिनीहरू स्वर्गको पक्षमा भएर न्यायको पक्षमा खडा हुन चाहन्छन्। परिणाम स्वरूप, तिमीहरू सबै क्रमिक रूपमा न्यायका लागि लडाइँ गर्ने घुमन्ते-शुरवीरहरू बन्छौ। यसरी, के तैँले अझै पनि मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छस्? झट्ट हेर्दा, समस्याहरू समाधान गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू निकै सक्षम देखिन्छन् होला, तर अन्त्यमा, के हुन्छ? मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याएकोमा तिनीहरू सबैलाई हटाइन्छ, किनभने तिनीहरूले पछ्याउने मार्ग सही मार्ग हुँदैन। तिनीहरूले जस्तोसुकै समस्या ल्याए पनि, तिनीहरू सही मार्गमा हिँडिरहेका हुँदैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरको इच्छा नै पछ्याइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले गर्ने कुनै पनि कुराको मण्डली, परमेश्वरको काम, वा परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग कुनै सम्बन्ध हुँदैन; तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा परमेश्वरका अभिप्रायहरूबाट टाढा हुन्छन् र तिनीहरू सही मार्गबाट टाढा जान्छन्। तिनीहरूले समस्या पैदा गर्नुको प्रकृति के हो भने तिनीहरू दियाबलसहरूसँग रुमलिरहेका र गाँठो परिरहेका हुन्छन्; तिनीहरूलाई दियाबलसहरूले सताइरहेका हुन्छन्। त्यसकारण, परमेश्वरको घरले आफू र त्यस्ता मानिसहरूका बीचमा स्पष्ट रेखा तय गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले बारम्बार समस्या पैदा गर्छन्, तिनीहरूलाई सल्लाह दिने जोसुकैले प्रयास गरे पनि सुन्न मान्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्ना गल्तीहरूबाट सिक्दैनन्, तर तिनीहरू समस्यामा पर्छन्, तिनीहरूले लापरवाह दुष्कर्म समेत गर्छन् भने, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ। तैँले यसो भन्न सक्छस्: “तपाईंले पैदा गर्नुभएका सबै समस्याहरूले गर्दा, यो मण्डलीको काममा कति ठूलो बाधा भएको छ, र कति जना मानिसहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर परेको छ भन्ने कुरालाई हेर्नुहोस्। तपाईंले कसरी यो कुरा महसुस गर्नुभएन? तपाईंको मनको चौडाइ अत्यन्तै व्यापक छ—यो सम्पूर्ण संसारलाई नाघ्‍ने किसिमको व्यापक छ। तपाईं जस्तो व्यक्तिले त संसारमा यसो गर्नुपर्छ; तपाईंले आफूलाई वृद्धि-विकास गर्नुपर्छ र संसारमा शान्ति ल्याउन राष्ट्रलाई शासन गर्नुपर्छ। तपाईं उच्च पदका अधिकारीहरूसँग सङ्गत गर्न लायक हुनुहुन्छ; त्यसपछि मात्रै तपाईंले दैनिक सामान्य कुराभन्दा माथि उक्लेर आफ्नो पखेटा फैलाउन र उड्न सक्‍नुहुन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूसँग दिनभरि बस्नु—के त्यसले तपाईंको भव्य महत्त्वाकाङ्क्षाहरूलाई रोक्ने र आफ्नो पखेटा फैलाउने र उड्ने तपाईंको क्षमतालाई सीमित गर्दैन र? हामीलाई हेर त—हामीमध्ये कसैसँग पनि ठूला आकांक्षाहरू छैनन्। हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, केही सत्यताहरू बुझ्नका लागि परमेश्वरका अझै धेरै वचनहरू पढ्ने, र कम दुष्कर्म गर्ने कार्यमा मात्रै ध्यान केन्द्रित छौँ, त्यसपछि सायद हामीले परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्न सक्छौं—त्यो मात्रै हो। हामी सबै सांसारिक मानिसहरूले निन्दा गर्ने र अपमान गर्ने, संसारले इन्कार गर्ने मानिसहरू हौं, त्यसकारण तपाईंले हामी जस्ता मानिसहरूसँग सङ्गत गर्नु हुँदैन। तपाईं संसारमा फर्केर त्यहाँ लागिपर्नुभयो भने तपाईंलाई राम्रो हुनेछ; सायद तपाईंले ठूलो सफलता हासिल गर्नुहुनेछ र आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षाहरू पूरा गर्नुहुनेछ।” के तिनीहरूलाई यसरी जानका लागि मनाउनु उचित हुन्छ? के यो समस्या समाधान गर्ने राम्रो तरिका हो? (हो।) मण्डलीले त्यस्ता अविश्वासीहरूलाई यसरी नै सम्हाल्नुपर्छ; यसरी मामला समाधान गर्नु पूर्ण रूपमा सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप हुन्छ।

अरू कस्तो प्रकारका मानिसहरूमा समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ? एक प्रकारको व्यक्ति विपरीत लिङ्गीसँग विशेष रूपमा लोकप्रिय हुन्छ र ऊ सधैँ काला व्यक्तिहरूसँग जिस्किन्छ। तिनीहरूले उचित रोमान्टिक सम्बन्ध पछ्याइरहेका हुँदैनन्; बरु, विपरीत लिङ्गका धेरै मानिसहरूसँग तिनीहरूले अत्यन्तै घनिष्ठ र अनुचित सम्बन्ध कायम राख्छन्। तिनीहरूले यी सम्बन्धहरूलाई उचित रूपमा सम्हाल्न नसक्‍ने हुनाले, तिनीहरू जिस्किने मानिसहरूले एक-अर्काप्रति डाहा गर्ने वा बदला समेत लिने सम्भावना हुन्छ। के यो तिनीहरूका लागि समस्या हो? (हो।) यो पनि ठूलो समस्या हो। कतिपय मानिसहरूलाई यी कुराहरूप्रति वास्ता नहुन सक्छ, तर त्यस्ता कुराहरूले प्रायजसो तिनीहरूको व्यक्तिगत जीवन र तिनीहरूको विश्वासमा समस्या ल्याउँछन्, र यसले तिनीहरूको व्यक्तिगत सुरक्षामा समेत असर पार्न सक्छ। यी समस्याहरूले तिनीहरूलाई निरन्तर पछ्याउँछन्, र तिनीहरूसँग बारम्बार अन्तरक्रिया गर्नेहरू पनि यसबाट अछुत हुन सक्दैनन्। चाहे तिनीहरू विपरीत लिङ्गका यी व्यक्तिहरूसँग साँचो रूपमा रोमान्टिक सम्बन्धमा हुन् वा एक-अर्कासँग जिस्किरहेका र एक-अर्कालाई प्रयोग गरिरहेका मात्रै हुन्, हामीलाई त्यस्ता कुराहरूका बारेमा चासो हुँदैन। हामीलाई के कुराको चासो हुन्छ? तिनीहरूले ल्याउने समस्याहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीमा कुनै हानिकारक असर पार्छन् कि पार्दैनन् भन्ने बारेमा हामीलाई चासो हुन्छ। यदि प्रभाव पर्छ भने, मण्डलीले समस्या समाधान गर्न र यसलाई सम्हाल्न, र यी समस्याहरूलाई उचित रूपमा सम्हाल्नका लागि तिनीहरूलाई सल्लाह दिनुपर्छ। तिनीहरूले यसलाई कसरी सम्हाल्छन् भन्ने कुराको हकमा भन्दा, हामी त्यस कुरामा हस्तक्षेप गर्नेछैनौँ। यदि तिनीहरूलाई जसरी सल्लाह दिइएको भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि सुन्न मान्दैनन् र यी समस्याहरूलाई सम्हाल्दैनन् वा समाधान गर्दैनन् भने, तिनीहरूलाई अलग राख्‍नुपर्छ र चेतावनी दिनुपर्छ: “तपाईंले सुरुमा आफ्ना व्यक्तिगत समस्याहरू सम्हाल्नुपर्छ। तिनलाई सम्हालेपछि, तपाईंले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न थाल्न सक्‍नुहुन्छ। यदि तपाईंले तिनलाई उचित रूपमा सम्‍हाल्‍नुभएन भने, तपाईंलाई अलग नै राखिनेछ।” तिनीहरू विश्वासी भए पनि र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्‍ने भए पनि—महत्त्वपूर्ण कर्तव्य समेत पूरा गर्न सक्‍ने भए पनि—तिनीहरूको व्यक्तिगत जीवनका गम्भीर समस्याहरू र तिनीहरूले सामना गर्ने समस्याले मण्डलीको काममा असर पार्न सक्‍ने हुनाले, मण्डली अगुवाहरूले यसलाई बेवास्ता गर्न मिल्दैन, किनभने यी समस्याहरूले सम्भावित जोखिमहरू ल्याउँछन्। उदाहरणको लागि, तिनीहरूले सम्बन्धमा राख्ने मानिसहरूले तिनीहरूबाट मण्डलीका केही परिस्थितिहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा व्यक्तिगत जानकारी थाहा पाउन सक्छन्। यदि तिनीहरूले यो जानकारी खराब अभिप्राय भएका व्यक्तिहरू वा ठूलो रातो अजिङ्गरलाई बताए भने, यो मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू दुवैका लागि हानिकारक हुनेछ। त्यसकारण, मण्डलीका लागि, यी सबै समस्या वा सम्भावित जोखिमहरू तिनीहरूले नै ल्याउँछन्, त्यसकारण मण्डलीले तिनीहरूलाई सुरुमा आफ्ना व्यक्तिगत समस्याहरू समाधान गर्न लगाउनुपर्छ। यदि तिनीहरूले समस्याहरूलाई पूर्ण रूपमा सम्हाले भने, परमेश्वरको घरले तिनीहरूको परिस्थितिको आधारमा तिनीहरूलाई फेरि स्वीकार गर्ने निर्णय गर्न सक्छ। तर यदि तिनीहरू समस्याहरू समाधान नगरी बस्छन् तर पनि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न चाहन्छन् भने, के गर्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न दिनु हुँदैन।) त्यस्तो अवस्थामा, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउनुपर्छ वा हटाउनुपर्छ। छोटकरीमा भन्दा, चाहे मण्डली अगुवाहरू होस् वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होस्, तिनीहरूले मण्डलीमा समस्या ल्याउने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू छन् भन्ने पत्ता लगाएपछि, सिद्धान्तहरू अनुसार यस मामलालाई सम्बोधन गरेर तुरुन्तै सम्हाल्नुपर्छ। तिनीहरूले यसलाई सम्हाल्नु र समाधान गर्नुभन्दा पहिले यी व्यक्तिहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खतरामा पारिञ्जेल वा मण्डलीको काममा समस्या ल्याइञ्जेल पर्खिनु हुँदैन।

कतिपय मानिसहरू समस्या पैदा गरेर झगडा र विवादमा पर्न छिटो हुन्छन्। तिनीहरूलाई सधैँ राम्रो प्रहार गर्न सक्छु भन्ने लाग्छ, तिनीहरूले सधैँ संसारका सबै जनालाई हराउन चाहन्छन्, वा, यदि तिनीहरूलाई अलिक राम्रो मार्शल आर्ट थाहा छ भने, सधैँ अरूको विरुद्धमा हिंसा र बल प्रयोग गर्न चाहन्छन्। के यस्तो व्यक्तिमा पनि समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुँदैन र? (हुन्छ।) कतिपय मानिसहरू जहाँ गए पनि आफ्नो उचित स्थानमा बस्दैनन्। तिनीहरूले नियमहरू पालना गर्दैनन् वा सार्वजनिक सुव्यवस्था पालना गर्दैनन् र तिनीहरू सधैँ अनौठा हुन चाहन्छन्। सवारी चलाउँदा, तिनीहरूले रातो लाइट बल्दा पनि चलाउन जिद्दी गर्छन्, वा अनुमति नभएको ठाउँमा बाँया मोड लिन जिद्दी गर्छन्, र पुलिसले रोकेर जरिबाना तिराउँदा, तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न मान्दैनन् र पुलिसलाई रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। हेर् त, तिनीहरूले जोसुकैलाई रिपोर्ट गर्ने आँट गर्छन्। पुलिसले कानुन अनुसार काम गरे पनि, तिनीहरूले अझै पनि तिनीहरूको बारेमा रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्—तिनीहरूले कानुनको अवहेलना गर्छन्। के यी मूर्खहरू पनि समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्तिका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएको यस्तो व्यक्तिले आफूले परमेश्वरमा विश्वास गरेकोले तिनीहरूले उसले उहाँमा भरोसा गर्न सक्छ, र मण्डलीमा धेरै मानिसहरू र यसको प्रभाव ठूलो छ, त्यसकारण उसले केही कुराको डर मान्‍नु पर्दैन भन्‍ने सोच्छ। तिनीहरूले आफ्नो क्षमता प्रदर्शन गर्न र तिनीहरू कति भयानक छन् भनेर देखाउनका लागि जताततै लापरवाह दुष्कर्म गर्छन्। कानुनी समस्यामा परेपछि पनि, तिनीहरूलाई आफ्नो मार्ग कसरी परिवर्तन गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन। अन्त्यमा, तिनीहरूले के भन्छन्? “यो संसार साँच्चै नै दुष्ट छ। न्यायका लागि खडा भएकोमा मात्रै पनि मलाई पक्राउ गरियो। यो संसार साँच्चै नै अनुचित छ!” तिनीहरूले अझै पनि आफ्ना गल्तीहरूलाई स्वीकार गर्न मान्दैनन्। तिनीहरूले आफूलाई चिढ्याउँछन् र समस्या ल्याउँछन्, तैपनि यो तिनीहरूप्रति भएको अनुचित कुरा हो भनेर तिनीहरूले गुनासो गर्छन्। के यो अत्यन्तै हास्यास्पद कुरा होइन र? (हो।) संसार जति नै दुष्ट र अन्धकारमय भए पनि, तिनीहरूले समस्या ल्याउनु अनुचित हुन्छ। परमेश्वरले कहिल्यै पनि कसैलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने नाममा समस्या पैदा गर्न लगाउनुभएको छैन, न त उहाँले कसैलाई स्वर्गको पक्षमा न्यायका लागि लडाइँ गर्न र न्याय लागू गर्न नै लगाउनुभएको छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यस संसारका नियमहरू सत्यता होइनन्, त्यसकारण तिनलाई पालना गर्नु पर्दैन।” कानुन सत्यता नभए पनि, परमेश्वरले तँलाई आफूले चाहे अनुसार व्यवस्था तोड्न सकिन्छ भनेर कहिल्यै भन्नुभएको छैन, न त उहाँले तँलाई हत्या गर्न वा आगजनी गर्न सकिन्छ भनेर नै भन्नुभएको छ। परमेश्वरले तँलाई समाजको व्यवस्था पालना गर्न र सार्वजनिक सुव्यवस्था पालना गर्न, जहाँ गए पनि नैतिक मापदण्डहरू पालना गर्न र नियमहरू पालना गर्न सिक्‍न, चिढ्याउने व्यवहार नगर्न, र समस्यामा नपर्न लगाउनुहुन्छ। यदि तैँले कानुन तोडिस् भने, परिणामहरू आफै भोग्नेछस्—परमेश्वरको घरले तेरो लागि जिम्मेवारी लिनेछ भनेर अपेक्षा नगर्, किनभने यो व्यक्तिगत व्यवहार हो र यसले तँलाई व्यक्तिको रूपमा मात्रै प्रतिनिधित्व गर्छ; परमेश्वरको घरले तँलाई कहिल्यै पनि कुनै गैरकानुनी काम गर्न निर्देशन दिएको छैन। तैँले जुनसुकै देशमा मामलाहरू सम्हाले पनि, परमेश्वरको घरले तँलाई कानुन जाँच गर्न र वकीलसँग परामर्श गर्न लगाउँछ। वकीलले जे उचित छ भनेर भन्छ, तैँले त्यही गर्नुपर्छ। यदि वकीलले तँलाई निश्चित तरिकाले व्यवहार गर्न सल्लाह दिएन, र तैँले अन्धाधुन्ध काम गरिस्, मामलाहरू बिगारिस्, र कानुन तोडिस् भने, तैँले आफै परिणामहरू भोग्नेछस्—परमेश्वरको घरमा समस्या ल्याउने नगर्। वकीलले सुझाव दिएको शैली सबैभन्दा राम्रो विकल्प नभए पनि, तैँले अझै पनि वकीलको सल्लाह पालना गर्नुपर्छ। यो कानुनी छ र यसले परमेश्वरको घरमा ठूलो हानि गर्दैन भने, यो काम गर्न सकिन्छ। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई सधैँ वकीलहरूको परामर्श लिन र कानुन अनुसार मामलाहरू सम्हाल्न लगाएको छ। तैपनि, कतिपय मानिसहरूले सोच्छन्, “परमेश्वरको घर संसारको होइन, त्यसकारण हामीले संसारका प्रचलनहरूलाई पछ्याउनु हुँदैन! कानुनले सत्यतालाई प्रतिनिधित्व गर्दैन—परमेश्वर मात्रै सत्यता हुनुहुन्छ, र परमेश्वर सर्वोच्च हुनुहुन्छ। हामी सत्यता र परमेश्वरमा मात्रै समर्पित हुन्छौं!” यो अभिव्यक्ति सही भए पनि, तँ अझै पनि यो संसारमा जिइरहेको छस् र तैँले धेरै वास्तविक समस्याहरूको सामना गर्नुपर्नेछ। त्यसकारण, तैँले व्यवस्था उल्लङ्घन गर्न मिल्दैन, न त तैँले सत्यता सिद्धान्तहरू नै उल्लङ्घन गर्न मिल्छ। परमेश्वरको श्रेष्ठताले परमेश्वरको पहिचान र हैसियतलाई जनाउँछ; यो तैँले समाजमा गैरकानुनी क्रियाकलापहरूमा संलग्‍न हुनु वा निरङ्कुश रूपमा व्यवहार गर्नु, आफूले चाहेको कुरा गर्नु, र जताततै समस्या ल्याउनुको कारण होइन। परमेश्वरले कसैलाई कुनै पनि काम गर्दा कानुन तोड्न प्रोत्साहन दिनुभएको छैन वा आदेश दिनुभएको छैन, बरु तँलाई कानुन पालना गर्न र सामाजिक नियमहरू पालना गर्न लगाउनुहुन्छ, यदि तैँले कानुन तोडिस् र तँलाई दण्ड दिइयो छ भने, तैँले दण्ड स्वीकार गर्नुपर्छ, र तैँले झमेला वा समस्या पैदा गर्नु हुँदैन भनेर भन्नुभएको छ। यदि तैँले सधैँ समस्याहरू पैदा गरिरहेको हुन्छस्, र तैँले परमेश्वरमा विश्वास गरेको हुनाले, परमेश्वरले तँलाई साथ दिनुभएको छ, त्यसकारण तैँले केही कुराको डर मान्‍नु पर्दैन भनेर सधैँ सोच्छस् भने, म तँलाई भन्छु, तैँले गलत रूपमा बुझेको छस्! सबै कुराको अगाडि तैँले देखाउने निर्भयतामा परमेश्वरले समर्थन गर्नुहुन्न, र परमेश्वरको घरले तेरो बदमासको जस्तो तर्कको लागि बेहोर्नेछैन। परमेश्वरको घरमा धेरै मानिसहरू छन् र यसले ठूलो प्रभाव पार्छ, त्यसकारण तैँले जे मन लाग्यो त्यही गर्न सक्छस् भन्ने कहिल्यै नसोच्। यदि तैँले यसरी विचार गर्छस् भने, तँ गलत छस्। यो शैतानको तर्क हो। परमेश्वरको घरले कहिल्यै यस्तो कुरा भनेको छैन, न त परमेश्वरले नै भन्नुभएको छ। परमेश्वरको घरले कसैलाई पनि यसरी व्यवहार गर्न प्रोत्साहन दिँदैन। परमेश्वरको घरमा धेरै मानिसहरू छन् भन्ने कुरा साँचो हो, तर मानिसहरूको सङ्ख्या—धेरै भए पनि थोरै भए पनि—कसैलाई साथ दिन, कसैलाई प्रोत्साहन दिन, वा कसैलाई समस्याबाट जोगाउन र सबै कुरालाई सहज बनाउनका लागि होइन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूले उहाँलाई पछ्याउन र उहाँको इच्छा पछ्याउन, सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा मापदण्ड पूरा गर्न र सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य पूरा गर्न सकून् भनेर छनौट गर्नुहुन्छ। तँ संसारको विरुद्धमा जान सक् भनेर होइन, तँलाई संसारमा भव्य सुनिने विचारहरू बोल्न लगाउनु होइन, र तैँले संसारलाई पाठ सिकाउन सक् भनेर त पक्कै पनि होइन। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको वहावको विरुद्धमा जानु होइन; वहावको विरुद्धमा जानु वा संसारलाई घृणा गर्नुसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। त्यसकारण, मानिसहरूका लागि परमेश्वरले राख्‍नुभएका अभिप्रायहरूलाई गलत नबुझ्, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको महत्त्वलाई गलत रूपमा अर्थ लगाउने वा गलत रूपमा बुझ्‍ने काम नगर्। परमेश्वरले मानिसहरूलाई छनौट गर्नुको उद्देश्य के हो? (मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याऊन्, परमेश्वरको इच्छालाई पछ्याऊन्, र सृष्टि गरिएका प्राणीहरूको कर्तव्य पूरा गरून् भनेर हो।) परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्राप्त गर्न, सृष्टि गरिएका साँचो प्राणीहरूलाई प्राप्त गर्न, परमेश्वरलाई साँचो रूपमा आराधना गर्ने मानिसहरूलाई प्राप्त गर्नका लागि चुन्नुहुन्छ; ताकि नयाँ मानवजाति देखा परोस्, जसले परमेश्वरको आराधना गर्न सक्छ। परमेश्वरले मानिसहरूलाई छनौट गर्नुको उद्देश्य तिनीहरू यो संसार वा मानवजातिको विरुद्धमा जान सकून् भन्‍ने होइन। त्यसकारण, समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएकाहरूलाई अरूको कर्तव्यमा असर गर्न नदिनका लागि मण्डलीबाट र मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने ठाउँहरूबाट जति सक्दो टाढा राख्नुपर्छ।

जहाँसम्म समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूको कुरा छ, तिनीहरूले जस्तोसुकै समस्या ल्याए पनि, यदि यसले मण्डलीमा समस्या ल्यायो र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर गर्‍यो भने, अगुवा र कामदारहरूले हस्तक्षेप गरेर मामला समाधान गर्नुपर्छ। यो कुरा पटक्कै जाँचविहीन रूपमा जान दिनु हुँदैन। तिनीहरूले तुरुन्तै परिस्थिति बुझ्नुपर्छ र जान्‍नुपर्छ, समस्याको जडलाई स्पष्ट पार्नुपर्छ, त्यसपछि उचित समाधान खोजेर यसलाई सम्हाल्नुपर्छ। किन यसलाई सम्हाल्नुपर्छ? एक हिसाबमा, यी समस्याहरूले मण्डलीको काम, मण्डली जीवन, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर गर्न सक्छन्। अर्कोतर्फ, समस्या ल्याउने प्रवृत्ति भएका यी व्यक्तिहरूलाई अरूले प्रतिभाशाली ठाने पनि वा खराब र बदमास ठाने पनि, तिनीहरूले समस्या ल्याए भने, तिनीहरूलाई समयमा नै सम्हाल्नुपर्छ। त्यसोभए तिनीहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? यो समस्यालाई सम्हाल्‍नु होइन, तर समस्या ल्याउन जिम्मेवार रहेका मानिसहरूलाई सम्हाल्नु हो। तिनीहरूलाई मण्डलीबाट सफाइ गरेर, समस्याको जड समाधान हुन्छ, र यसरी समस्या समाधान हुन्छ। समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका कतिपय मानिसहरू तेरो नजरमा सक्षम वा वरदानप्राप्त देखिएको भरमा मात्रै तँ कहिल्यै पनि दयालु हुनु हुँदैन। यदि तँ तिनीहरूलाई दया गर्न सक्छस् भने, तँ साँच्चै नै अत्यन्तै मूर्ख व्यक्ति होस् र तँ मण्डली अगुवा बन्न लायक छैनस्, र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई तेरो पदबाट हटाउनुपर्छ। यदि तैँले परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्दैनस् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्दैनस्, तर दुष्ट मानिसहरू र समस्या पैदा गर्नेहरूलाई रक्षा गर्छस्, तिनीहरूलाई हदभन्दा बढी आदर्श ठान्छस्, तिनीहरूलाई आदरणीय अतिथि र वरदान प्राप्त व्यक्तिहरूका रूपमा व्यवहार गर्छस्, तिनीहरूलाई मण्डलीमा भेट्टाउन गाह्रो हुने प्रतिभाशाली मानिसहरू हुन् भन्ने सोच्छस्, तिनीहरूलाई ठूला कामहरूमा प्रयोग गर्छस्, र तिनीहरूका समस्याहरू समेत समाधान गर्छस् भने—तँ मण्डली अगुवाको भूमिकाका लागि पूर्ण रूपमा अयोग्य छस्। तँ भ्रमित व्यक्ति र झूटो अगुवा होस्, र तँलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ र हटाउनुपर्छ। यदि मण्डली अगुवाले सल्लाह सुन्न मान्दैन र समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका कुनै दुष्ट व्यक्तिलाई रक्षा गर्न वा उसलाई ठूला कामहरूमा प्रयोग गर्न जिद्दी गर्छ भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अगुवालाई हटाउनु मात्रै होइन तर उसलाई समस्या पैदा गर्ने यो व्यक्तिसँग जोडेर दुवैलाई सफाइ गर्नुपर्छ। के तैँले समस्या पैदा गर्ने व्यक्तिलाई आदर्श ठान्दैनस् र? तिनीहरूलाई तैँले पनि सुरक्षा दिएको छस् भन्‍ने महसुस हुन्छ, र तिमीहरू अत्यन्तै राम्ररी मिलेर बस्छौ—ठीक छ, माफ गर, तर तिमीहरू दुवै जानुपर्छ। परमेश्वरको घरलाई तिमीहरू दुवैको आवश्यकता पर्दैन! यदि मण्डलीमा समस्या ल्याउने प्रवृत्ति भएका मानिसहरू छन्, र माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई यसको बारेमा थाहा छैन, जबकि मण्डली अगुवा भ्रमित छ र तिनीहरूमा समझको कमी छ भने, सत्यता बुझेका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले समस्या समाधान गर्न कदम चाल्नुपर्छ। एक हिसाबमा, तिनीहरूले तुरुन्तै माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूलाई यस विषयमा रिपोर्ट गर्नुपर्छ। यसको साथै, तिनीहरू सङ्गति गर्न र झूटा अगुवालाई चिन्‍नका लागि अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग एकजुट हुनुपर्छ। तिनीहरू झूटा अगुवा हुन् भन्ने कुरा पुष्टि भएपछि, तिनीहरूलाई बर्खास्त गर्नुपर्छ वा हटाउनुपर्छ, र नयाँ अगुवा निर्वाचित गर्नुपर्छ—परमेश्वरको घर, मण्डलीको काम, र मण्डली जीवनका हितहरूको रक्षा गर्न सक्‍ने व्यक्तिलाई। के यसरी अभ्यास गर्नु उचित हुन्छ? (हुन्छ।) यो मण्डली अगुवा र समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएको व्यक्तिलाई सँगै सफाइ गर। के तिनीहरू दुई जना मानिसहरू एउटै खराब गुण भएका कारण एक-अर्कालाई डाहा गर्दै र आदर गर्दै एक-अर्कासँग साह्रै मिल्‍ने मानिसहरू होइनन् र? त्यसपछि तिनीहरूको इच्छा पूरा गर अनि तिनीहरूलाई सँगै संसारमा फर्केर जान देओ—परमेश्वरको घरले तिनीहरू जस्ता मानिसहरूलाई चाहँदैन। यदि तिनीहरू मण्डलीमा बसे भने, तिनीहरूले समस्या निम्त्याउने र पैदा गर्ने काम मात्रै गर्छन्, जसले गर्दा मण्डलीको काममा ठूलो हानि हुनेछ। तिनीहरूलाई सफाइ गरिनुपर्छ। तिनीहरू जहाँ जान चाहन्छन् र तिनीहरूले जति नै ठूलो समस्या ल्याउन पैदा गर्न चाहन्छन्, त्यो तिनीहरूको आफ्नै मामला हो। जे भए पनि, मण्डलीसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन र यसले मण्डलीलाई मुछ्दैन। के त्यसले समस्या समाधान गर्नेछैन र? (गर्छ।) यो समाधान निकै राम्रो छ। समस्याहरू पैदा गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूका बारेमा रहेको बाह्रौँ प्रकटीकरणको बारेमा गरिएको हाम्रो सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।

ड. जटिल पृष्ठभूमि हुनु

हामी अर्को प्रकटीकरणलाई हेरौँ: जटिल पृष्ठभूमि हुनु। तिमीहरूलाई कस्तो प्रकारका मानिसहरूको पृष्ठभूमि जटिल हुन्छ जस्तो लाग्छ? (कतिपय मानिसहरू अपराधिक भूमिगत संसार र उचित क्षेत्र दुवैमा संलग्‍न हुन्छन्, र तिनीहरूको सामाजिक पृष्ठभूमि तुलनात्मक रूपमा जटिल हुन्छ—के तिनीहरू यो वर्गमा पर्छन्?) जब हामी जटिल पृष्ठभूमिहरूका बारेमा कुरा गर्छौं, तब हामीले अवश्य नै सांसारिक-बुद्धिमानी मानिसहरूलाई जनाइरहेका हुन्छौं। सांसारिक-बुद्धिमानी मानिसहरूको सामान्य शैली के हो? तिनीहरू बस्छन्, उपरखुट्टी लगाउँछन्, र निरन्तर कुरा गर्न थाल्छन्; तिनीहरूले पृथ्वीमुनि भएको सबै कुराको बारेमा फलाक्छन्, र तिनीहरूले आन्तरिक र अन्तर्राष्ट्रिय मामलाहरू दुवैका बारेमा केही समयसम्म कुरा गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले भनेको एउटा पनि शब्द साँचो हुँदैन—यो सबै ठूलो कुरा हो जुन कि त बनावटी हुन्छ कि कल्पना मात्रै हुन्छ। धाक लगाउनेहरू जटिल सामाजिक पृष्ठभूमि भएका मानिसहरू हुन् नै भन्‍ने हुँदैन। धाक लगाउनेहरू त नीच मानिसहरू मात्रै हुन सक्छन्, र साधारण मानिसहरू मात्रै हुन सक्छन्—तिनीहरू जहाँ गए पनि, तिनीहरूले मानिसहरूलाई बहकाउन र अरूलाई तिनीहरूको बारेमा राम्रो सोच्न लगाउनका लागि उच्च र अवास्तविक कुराहरूका बारेमा कुरा गर्दै ठूला कुरा गर्छन्, र तिनीहरूको प्रतिष्ठा बरबाद हुन त्यति धेरै समय लाग्दैन। कस्तो प्रकारका मानिसहरूको पृष्ठभूमि जटिल हुन्छ? उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरू समाजको राजनीतिक पार्टीमा आबद्ध हुन्छन्, तर धेरै वर्ष प्रयास गरेपछि पनि, तिनीहरूले कुनै हैसियत प्राप्त गर्दैनन्। त्यसपछि, तिनीहरू अर्को पार्टीमा आबद्ध हुन्छन्, र तिनीहरूले बल्ल सानो नेता वा सानो अधिकारीको पद प्राप्त गर्न सक्छन्। तिनीहरूको सामाजिक सम्बन्धहरू निकै जटिल हुन्छन्। तिनीहरूले सङ्गत गर्ने मानिसहरू तिनीहरूका मित्रहरू हुन् कि शत्रुहरू हुन् भनेर कसैले पनि निश्‍चित रूपमा भन्‍न सक्दैन—तिनीहरूको आफ्नै परिवारलाई समेत थाहा हुँदैन, तर तिनीहरूलाई मात्रै थाहा हुन्छ। के त्यस्ता मानिसहरूको पृष्ठभूमि जटिल हुँदैन र? (हुन्छ।) यी मानिसहरूको पृष्ठभूमि राजनीतिक रूपमा जटिल हुन्छ। आज तिनीहरूले यो पार्टीलाई समर्थन गर्छन्, भोलि अर्कोलाई समर्थन गर्छन्; आज तिनीहरूले एउटा व्यक्तिलाई निर्वाचनमा समर्थन गर्छन्, र भोलि अर्कोलाई समर्थन गर्छन्। छोटकरीमा भन्दा, तिनीहरूले वास्तवमा के सोच्छन् भन्‍ने कुरा कसैलाई थाहा हुँदैन। तिनीहरूले साधारण मानिसहरूलाई आफूले कसलाई समर्थन गर्छन्, वा तिनीहरूको राजनीतिक अडान वा राजनीतिक उद्देश्यहरू के-के हुन् भनेर बताउँदैनन्; तिनीहरू यी कुराहरूका बारेमा विशेष रूपमा गुप्त हुन्छन्, र साधारण मानिसहरूलाई—आफ्नो परिवारलाई समेत—तिनीहरूका बारेमा यी कुराहरू थाहा हुँदैन। तैपनि, तिनीहरूसँग राजनीतिप्रति विशेष रूपमा जोश हुन्छ, र तिनीहरूसँग राजनीतिक क्षेत्रका केही चिनेजानेका र परिचित मानिसहरू हुन्छन्; यति मात्र हो कि अहिलेका लागि, तिनीहरूले आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षाहरू हासिल गरेका हुँदैनन्। यस्तो व्यक्ति मण्डलीमा प्रवेश गरेपछि, तिनीहरूले विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू राजनीति नबुझ्ने वा तिनीहरू त्यसमा संलग्‍न नहुने साधारण मानिसहरू मात्रै हुन् भन्‍ने देख्छन्, र हृदयमा, तिनीहरूले परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्नेहरूलाई घृणा गर्छन्। तैपनि, तिनीहरूले सधैँ धार्मिक संसार र समाजमा रहेको मण्डलीको ख्यातिबाट फाइदा लिन वा आफूले चाहेको कुरा गर्न, आफ्नो पहुँचभन्दा बाहिरका इच्छाहरूलाई सन्तुष्ट पार्न वा आफ्नो राजनीतिक महत्त्वाकाङ्क्षाहरूलाई पूर्ण रूपमा पूरा गर्न मण्डलीको प्रभावबाट फाइदा लिन चाहन्छन्—अर्थात्, तिनीहरू मण्डलीभित्र लुक्न, र सही अवसरको प्रतीक्षा गर्न चाहन्छन्, ताकि तिनीहरूले आफ्नो राजनीतिक उद्देश्यहरू पूरा गर्न मण्डली समुदाय वा मण्डलीभित्रका निश्‍चित मानिसहरू, घटनाहरू, र कुराहरूलाई प्रयोग गर्न सकून्। के यस्तो व्यक्तिको पृष्ठभूमि जटिल हुन्छ भनेर भन्‍न सकिन्छ? (सकिन्छ।) राजनीतिमा संलग्‍न हुनेहरूले प्रयोग गर्ने विचार, मामलाहरू सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू, विभिन्‍न रणनीतिहरू, र बोल्ने रणनीति र विधिहरू साधारण मानिसहरूले पारदर्शी रूपमा देख्‍न नसक्‍ने कुराहरू हुन्। निश्‍चित रूपमा, जवान मानिसहरू वा सामाजिक अनुभव नभएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई पारदर्शी रूपमा पटक्‍कै देख्‍न सक्दैनन्। राजनीतिक रूपमा जटिल पृष्ठभूमि भएका यी मानिसहरूका हकमा, राजनीतिक बोध नभएका मानिसहरू तिनीहरूको हातका खेलौनाहरू हुन्, र तिनीहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई हेयको दृष्टिले हेर्छन्। अस्पष्ट उदाहरणको रूपमा भन्दा, पशुहरूको राज्यमा, सबैभन्दा धूर्त प्राणीहरू सर्प, स्याल, र बाघहरू हुन्। तिनीहरूको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, भेडा, खरायो, मिर्ग, र कुकुर जस्ता पशुहरू मूर्ख हुन्छन्। राजनीतिक पृष्ठभूमि भएका मानिसहरूले धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई स्याल र सर्प जस्ता धूर्त पशुहरूले भेडा, मिर्ग, र कुकुर जस्ता निश्छल पशुहरूलाई जसरी हेर्छन् त्यसरी नै हेर्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्‍न सक्छन्, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई पारदर्शी रूपमा देख्‍न सक्दैनन्। त्यसोभए हामीले राजनीतिक रूपमा जटिल पृष्ठभूमि भएका मानिसहरूलाई कसरी चिन्‍न सक्छौं? राजनीतिमा संलग्‍न हुने मानिसहरूको हृदय राजनीति र शक्तिमा केन्द्रित भएको हुन्छ। तिनीहरूलाई शक्ति मनपर्छ र तिनीहरू राजनीतिमा संलग्‍न हुन मनपर्छ भने, ढिलो-चाँडो तिनीहरूले राजनीतिमा सहभागिता जनाउनेछन्; तिनीहरू सधैँ मण्डलीमा लुकेर बस्‍न सक्दैनन्। जब तिनीहरूले आफूलाई खुलासा गर्छन्, तब तैँले यो कुरा बुझ्नेछस्: “त्यसोभए, तिनीहरूले राजनीतिक उद्देश्यका लागि परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन्! तिनीहरूको राजनीतिक पृष्ठभूमि हुन्छ र तिनीहरूले परमेश्‍वरमा इमानदारिताको साथ विश्‍वास गर्दैनन्। तिनीहरूसँग परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने अर्को उद्देश्य हुन्छ!” जब ती मानिसहरू पहिलो पटक मण्डलीमा प्रवेश गर्छन्, तब तिनीहरू विशेष रूपमा लुकेर बस्छन्, भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन् र तिनीहरूले सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्। तर जब समय आउँछ, तब तिनीहरूले आफूले चाहेको कुरा गर्न मण्डलीलाई प्रयोग गर्ने प्रयास गर्नेछन्, र स्वाभाविक रूपमै तिनीहरूका लालची इच्छाहरू र साँचो अनुहार खुलासा हुनेछन्। त्यसपछि मात्रै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरू अविश्‍वासीहरू हुन् भन्‍ने कुरा देख्‍न सक्‍नेछन्। जब तिनीहरू खुलासा हुन्छन्, तब तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन निकै सजिलो हुन्छ। उदाहरणका लागि, जब ब्वाँसा भेडाको वस्त्र धारण गरेर बगालसँग मिसिन्छ, तब तैँले यो ब्वाँसा हो कि भेडा हो भनेर खुट्ट्याउन सक्दैनस् होला, तर जब यसले भेडा खान थाल्छ, तब तैँले यसलाई ब्वाँसाको रूपमा खुट्ट्याउन सक्छस्। राजनीतिमा संलग्‍न हुनेहरू सबै मण्डलीमा घुसपैठ भएका अविश्‍वासीहरू हुन्। जब यी मानिसहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कुनै राजनीतिक पार्टीमा आबद्ध हुन र तिनीहरूसँग राजनीतिमा सहभागी हुन लगाउनलाई बहकाउने र आफूतिर तान्‍ने प्रयास गर्छन्, तब तैँले परमेश्‍वरमाथिको तिनीहरूको विश्‍वास झूटो छ, र तिनीहरूको साँचो उद्देश्य भनेको राजनीतिमा संलग्‍न हुनु हो भन्‍ने देख्‍नेछस्—तिनीहरूको पृष्ठभूमि जति नै जटिल भए पनि, यो कुरा देखा पर्नेछ र खुलासा हुनेछ। यस विन्दुमा, मानिसहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्‍नेछन्। जटिल पृष्ठभूमि भएको व्यक्तिको एउटा प्रकार यही हो—राजनीतिक रूपमा जटिल पृष्ठभूमि भएका मानिसहरू।

अर्को प्रकारको व्यक्ति पनि जटिल पृष्ठभूमि भएका मानिसहरूको वर्गमा पर्छ। समाजका कतिपय मानिसहरू आफ्नो उचित स्थानमा बस्दैनन् र तिनीहरूले भद्र जीवन जिउँदैनन्, बरु तिनीहरू खराब व्यक्तिहरूसँग सङ्गत गर्न मन पराउँछन्। उदाहरणको लागि, यी व्यक्तिहरूमा जाल-साजी काम र ठगी गर्ने वा आपराधिक संसारका सदस्यहरू समावेश हुन्छन्; समाजमा हैसियत, ख्याति, र प्रतिष्ठा भएका, बाहिरी रूपमा सरकारी अधिकारी वा व्यापारीहरूको रूपमा काम गर्ने, तर सधैँ पर्दा पछाडि गैरकानुनी र आपराधिक क्रियाकलापहरूमा संलग्‍न हुने, राज्यले निषेध गरेको बन्दुक, लागूऔषध, वा अरू निषेधित कारोबार गर्न निश्‍चित अधिकारी वा अपराधी संसारका सदस्यहरूसँग मिलेर काम गर्ने मानिसहरू; साथै धेरै पटक दोषी ठहरिएका र जेल परेका र कुनै दुष्ट कार्यहरू गरेका मानिसहरू, जस्तै चिहान लुट्ने, बलात्कार गर्ने, यौन दुर्व्यवहार गर्ने, वा मानव तस्कर समेत रहेका मानिसहरू समावेश हुन्छन्। जटिल पृष्ठभूमि भएका यस्ता मानिसहरूले यस्ता व्यक्तिहरूसँग सङ्गत गर्छन्, यसको साथै तिनीहरूसँग विशेष रूपमा घनिष्ठ सम्बन्ध राख्छन्—तिनीहरूले एक-अर्कालाई “दाजुभाइ” भन्छन्, र तिनीहरूले एक-अर्कालाई प्रयोग गर्छन् र एक-अर्काका लागि काम गर्छन्। झट्ट हेर्दा, यी मानिसहरूले कुनै स्पष्ट रूपमा दुष्ट कार्य गर्दैनन्, र तिनीहरूले चोर्ने, लुट्ने, हत्या गर्ने, वा आगजनी गर्ने कार्य गर्दैनन्, तर तिनीहरूले सङ्गत गर्ने समूह र तिनीहरू सर्ने क्षेत्रहरू सबै यी अनुचित व्यक्तिहरूद्वारा बनेका हुन्छन्। के यस्तो व्यक्ति पनि निकै डरलाग्दो हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूले व्यापारमा लगानी गर्न यी व्यक्तिहरूसँग सहकार्य गर्छन्, र जब तिनीहरूको सहकर्मीले गैरकानुनी काम गर्छ र उसलाई तिनीहरूको सहयोग चाहिन्छ, तब तिनीहरूले सहयोग प्रदान गर्छन्। तिनीहरू मुख्य दोषी नहुने भए पनि, तिनीहरू सहकर्मी हुन्छन्। यस्तो व्यक्तिले प्रायजसो कानुनको सीमा तोड्छ भनेर भन्‍न सकिन्छ। “कानुनको सीमा तोड्नु” को अर्थ के हो? (यसको अर्थ तिनीहरू प्रायजसो कानुन तोड्ने सम्भावना भएका क्रियाकलापहरूमा संलग्‍न हुन्छन् भन्‍ने हुन्छ।) त्यो एउटा पक्ष हो। यसको साथै, तिनीहरूले प्रायजसो कानुनी कमजोरीहरूको फाइदा लिन्छन्, र तिनीहरू संलग्‍न हुने कुराहरू सबै प्रमुख कुराहरू हुन्छन्। यदि तिनीहरूलाई कुनै बेला पक्राउ गरियो भने, तिनीहरूले सहकर्मीको रूपमा समेत, १०-२० वर्षको जेल सजाय भोग्‍न, वा ठूलो जरिबाना तिर्न सक्छन्। के तैँले यस्तो व्यक्ति समस्याग्रस्त हुन्छ भनेर भन्दैनस् र? (भन्छु।) तैँले तिनीहरूलाई कहिल्यै पनि स्पष्ट रूपमा दुष्ट कार्य गरेको देखेको हुँदैनस्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई मार्ने, आगो लगाउने, वा कसैलाई ठग्‍ने वा षड्यन्त्रमा पार्ने गरेको तैँले देखेको हुँदैनस्, तर जब गैरकानुनी काम गरेर आफ्‍नो गोजी भर्ने र अपराधिक भूमिगत संसार र वैध क्षेत्र दुवैमा कानुन तोड्ने मानिसहरू ठूलो नाफा कमाउनका लागि गैरकानुनी क्रियाकलापहरूमा संलग्‍न हुन्छन्, तब यस्तो व्यक्तिले पनि लूटको भाग लिन्छ र उसले पाएको नाफाको भाग लिन्छ। के यस्तो व्यक्तिलाई जटिल पृष्ठभूमि भएको व्यक्तिको रूपमा गन्ती गरिन्छ भनेर तिमीहरू भन्छौ? (भन्छौँ।) के त्यस्ता मानिसहरू परमेश्‍वरको घरमा बस्‍नु राम्रो कुरा हो? (होइन।) तिनीहरूले अपराधी भूमिगत संसार र वैध क्षेत्रहरू दुवैसँग सङ्गत गर्छन्, र यति मात्र होइन, तिनीहरू गैरकानुनी क्रियाकलापहरूमा पनि संलग्‍न हुन्छन्—यो जटिल पृष्ठभूमि हो। यदि तिनीहरूले केही सरकारी अधिकारीहरूसँग सङ्गत गर्छन्, र तिनीहरूले सामान्य तरिकाले उनीहरूसँग सङ्गत गर्छन् र अन्तरक्रिया गर्छन् भने, त्यो स्वीकार्य हुन्छ। तैपनि, यदि तिनीहरूले सङ्गत गर्ने मानिसहरू विभिन्‍न गैरकानुनी र आपराधिक क्रियाकलापहरूमा संलग्‍न हुने नकारात्मक पात्रहरू हुन् भने, त्यो अत्यन्तै समस्याग्रस्त कुरा हो, र ढिलो-चाँडो, कुनै कुरा गलत हुनेछ। यस्तो व्यक्तिलाई ती मानिसहरूसँग सङ्गत गर्न मन पर्छ; तिनीहरूले पनि पैसा कमाउन, धनी हुन, र राम्रो जीवन जिउनका लागि तिनीहरूको प्रभावमा भरोसा गर्दै तिनीहरूसँग संलग्‍न पनि हुन्छन्। त्यसोभए के तिनीहरूलाई असल व्यक्ति भनेर भन्‍न सकिन्छ? (सकिँदैन।) मानिसहरूले प्रायजसो यसो भन्छन्, “सङ्गत गुनाको फल हुन्छ”—तिनीहरूले अपराधी संसारका सदस्यहरू र वैध क्षेत्रका सदस्यहरू दुवैसँग सङ्गत गर्न सक्छन्, के तँलाई तिनीहरू आफ्नो उचित स्थानमा बस्‍ने सभ्य व्यक्ति हुन् भन्‍ने लाग्छ? (लाग्दैन।) अवश्य नै होइनन्। तिनीहरूले एउटा हिसाबमा ती व्यक्तिहरूसँग सङ्गत गर्छन्, किनभने ती मानिसहरू सायद ती व्यक्तिहरूका लागि उपयोगी हुन्छन्—तिनीहरूले आफूले सङ्गत गर्नेहरूका लागि निश्‍चित कामहरू सम्हाल्न सक्छन्। अर्को हिसाबमा, तिनीहरूलाई आफूले सङ्गत गरेका अपराधिक भूमिगत संसार र वैध दुवै क्षेत्रका मानिसहरू मन पर्ने हुनाले यस्तो हुन्छ—यी मानिसहरूको सीप, क्षमता, र प्रभाव, र उनीहरूले तिनीहरूलाई दिने फाइदाहरू, सबै तिनीहरूलाई चाहिने र तिनीहरूले आनन्द लिने कुराहरू हुन्। त्यसोभए, तिनीहरू वास्तवमा कस्तो व्यक्ति हुन्? (तिनी सभ्य व्यक्ति होइनन्।) हामीले यसलाई यसरी मात्रै भन्‍न सक्छौं। तिनीहरू आफूले सङ्गत गर्ने मानिसहरू जस्तै हुन्छन्—तिनीहरू सबैले एक-अर्कालाई प्रयोग गर्छन्। यस संसारमा, तेरो लागि काम गर्न वा तँमा पूर्ण रूपमा भरोसा गर्न र तेरो साथी हुन सक्‍ने मानिसहरू धेरै हुँदैनन्, तर तिनीहरू अस्तित्वमा हुन्छन् नै—त्यस्ता मानिसहरूसँग सङ्गत गर्नु पर्दैन। यस्तो व्यक्तिले तिनीहरूसँग सङ्गत गर्छ, किनभने एउटा हिसाबमा तिनीहरूका साझा खराब गुणहरूका कारण तिनीहरू सँगै राम्ररी मिलेर बस्छन् र तिनीहरू एउटै ड्याङका मूला जस्तै हुन्छन्। अर्को हिसाबमा, यो व्यक्ति आफ्नो हितको लागि र बाहिरी संसारमा रहेको आफ्नो अस्तित्वका लागि कुनै पनि हदसम्म जान्छ, र मानिसहरूसँग सङ्गत गर्ने बारेमा तिनीहरूसँग कुनै सिद्धान्त हुँदैन, न त तिनीहरूसँग आफूले गर्ने कुनै पनि कुराको बारेमा नै कुनै सिद्धान्त हुन्छ। गैर-विश्‍वासीहरूले यसो समेत भन्छन्, “भद्र व्यक्तिले सम्पत्तिलाई प्रेम गर्छ तर यो सही तरिकाले प्राप्त गर्छ”, र तिनीहरूले यसलाई न्यूनतम मापदण्डको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले यो न्यूनतम मापदण्ड पूरा गर्न सके पनि नसके पनि, जे भए पनि, यसलाई मानवजातिको बीचमा अस्तित्वका लागि चाहिने तुलनात्मक रूपमा आदर्शमय रहेको दर्शनको रूपमा गनिन्छ। तैपनि, जटिल पृष्ठभूमि भएका यस्ता मानिसहरू आफ्नै हितहरू र नाफा प्राप्तिका लागि मानिसहरूसँग सङ्गत गर्दा बेइमान र अविवेकी हुन्छन्—तिनीहरूले फाइदाहरू प्राप्त गर्न सक्छन् भने, जोसुकैसँग सङ्गत गर्नेछन्। यति मात्र होइन, तिनीहरूलाई ती मानिसहरूसँग सङ्गत गर्न पाउँदा निकै गर्व लाग्छ, र तिनीहरूले मानिसहरूसँग सङ्गत गर्नका लागि प्रयोग गर्ने विधिहरू उत्कृष्ट छन् भन्‍ने सोच्छन्। त्यसोभए, हामीले यस्तो व्यक्तिलाई कसरी हेर्नुपर्छ? तिनीहरू अपराधी भूमिगत संसार र वैध क्षेत्रहरू दुवैमा संलग्‍न हुन्छन्—यो जटिल पृष्ठभूमि हो। यस्तो व्यक्ति कति डरलाग्दो हुन्छ! के तिनीहरूले देखाउने अनुहार वास्तविक हुन्छ? अहँ, तिनीहरूले सधैँ मुखौटो लगाइरहेका हुन्छन्। तैँले कहिल्यै पनि तिनीहरूलाई पारदर्शी रूपमा देख्‍न सक्दैनस् वा तिनीहरूले भित्री रूपमा के सोचिरहेका छन् भन्‍ने कुरा जान्‍न सक्दैनस्। तिनीहरूले तँसँग सङ्गत गर्दा मुखौटो लगाउँछन्, र तिनीहरू परमेश्‍वरका विश्‍वासीहरूका बीचमा समेत लुकेर बस्छन्। यो त मानिसहरूको भीडमा शैतान मिसिएको जस्तै हो, वा भेडाको बगालमा स्याल वा ब्वाँसा मिसिएको जस्तै हो। के त्यसले तँलाई सुरक्षित महसुस गराउँछ? (गराउँदैन।) तैँले किन यसो भन्छस्? यो तिनीहरूको धूर्त, आक्रमक, र दुष्ट प्रकृतिमा आधारित छ; तिनीहरूले निरन्तर तेरो विरुद्धमा षड्यन्त्र गरिरहेका हुन्छन्—मानौँ तेरो पछाडि सधैँ एक-दुई वटा धूर्त र दुष्ट आँखाहरूले हेरिरहेका छन्, र तेरो हरेक चाललाई नियालिरहेका छन्—अनि तिनीहरूले तँलाई नष्ट गर्ने र निल्‍ने अवसरको प्रतीक्षा मात्रै गरिरहेका हुन्छन्। के त्यो भयानक कुरा होइन र? (हो।) यस्तो व्यक्तिले तँलाई दिने अनुभूति कहिल्यै पनि सुरक्षाको अनुभूति हुँदैन, किनभने उसको प्रकृति र पृष्ठभूमिले तँलाई सधैँ ऊ तेरो लागि खतरा हुन् भन्‍ने महसुस गराउँछ। कस्तो खतरा? किनभने तिनीहरू नजिक हुँदा, तँलाई तिनीहरूले कुनै पनि बेला र स्थानमा तेरो विरुद्धमा षड्यन्त्र गर्न सक्छन्, तँलाई खेलौना बनाउन सक्छन्, र तेरो लागि पासोहरू लगाउन सक्छन् भन्‍ने अनुभूति हुन्छ, र तिनीहरूले कहिले तेरो प्रयोग गर्न वा तँलाई हानि गर्न सक्छन् भन्‍ने तँलाई कहिल्यै थाहा हुँदैन, र तँलाई तँ तिनीहरूको हातमा मर्छस् वा तिनीहरूको हातमा बरबाद हुन्छस् भन्‍ने निरन्तर अनुभूति हुन्छ। त्यसकारण त्यस्ता मानिसहरूलाई पटक्‍कै नजिक राख्‍नु हुँदैन। मलाई भन, के परिस्थिति यस्तै छैन र? (हो।) उदाहरणका लागि, ब्वाँसालाई भेडाको बगालमा राख्दा यसले भेडालाई रक्षा गर्छ कि बरबाद गर्छ? (यसले तिनीहरूलाई बरबाद गर्नेछ।) ब्वाँसाको प्रकृति अनुसार, यो कहिल्यै पनि भेडाको पक्षमा बस्‍नेछैन र यसले तिनीहरूको सुरक्षाको रक्षा गर्नेछैन, किनभने यसको मनमा, भेडा नै यसको खाना हो, र यो भोकाउँदा वा जहाँ भए पनि, यसले तिनलाई खान्छ; यसले भेडाप्रति कुनै दया गर्दैन र यसलाई छोडिदिँदैन। ब्वाँसासँग कुकुरको क्षमता हुँदैन। यदि कुकुर भेडासँगै हुर्केको छ भने, यसले भेडालाई रक्षा गर्नुपर्ने कुरा मान्छ, र जब ब्वाँसा भेडालाई आक्रमण गर्न वा खान आउँछ, तब कुकुर यससँग लड्नको लागि अघि बढ्छ, भेडाको रक्षा गर्ने जिम्मेवारीलाई आफ्नो दायित्वको रूपमा लिन्छ—कुकुरहरूमा यो अन्तर्निहित गुण हुन्छ। तर ब्वाँसाहरू फरक हुन्छन्; भेडा खान चाहनु ब्वाँसाहरूको अन्तर्निहित गुण हो। जब जटिल पृष्ठभूमि भएको यस्तो व्यक्ति मण्डलीमा घुसपैठ हुन्छ, तब यो भेडाको बगालमा ब्वाँसो घुसपैठ भएको जस्तै हुन्छ—जब ब्वाँसो भोकाउँदैन, तब यसले भेडाका लागि खतरा पैदा गर्न सक्दैन, तर जब यो भोकाउँछ, तब भेडा नै त्यसले खाने खाना बन्छ, र कसैले पनि यो तथ्यलाई परिवर्तन गर्न सक्दैन। यो यसको प्रकृतिले निर्धारित गर्छ। ब्वाँसाले भेडा खाने समस्यालाई समाधान गर्नका लागि, तैँले तुरुन्तै ब्वाँसालाई पहिचान गर्नुपर्छ। भेडाको वस्त्र धारण गरेको ब्वाँसा को हो भनेर पहिचान गरेपछि, तैँले यसलाई तुरुन्तै हटाउनुपर्छ—हिचकिचाउनु हुँदैन, र यसलाई कुनै कृपा देखाउनु हुँदैन। जटिल पृष्ठभूमि भएका यस्ता मानिसहरूलाई होशियारताको साथ व्यवहार गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले दुष्कर्म गरिरहेका र मण्डलीमा बाधा दिइरहेका छन् भन्‍ने तैँले पत्ता लगाइस् भने, तैँले तिनीहरूलाई कुनै शिष्टता देखाउनु हुँदैन। तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्‍नुपर्छ: “तपाईं सांसारिक रूपमा बुद्धिमानी व्यक्ति हुनुहुन्छ र तपाईं परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्न लायक हुनुहुन्न। तपाईंले परमेश्‍वरको घरमा आएर गलत ठाउँ छनौट गर्नुभएको छ; यो ठाउँ तपाईंको लागि सही छैन। तपाईंले समाजमा आफ्ना सम्भाव्यताहरूलाई पछ्याउनुपर्छ। परमेश्‍वरका विश्‍वासीहरूले केवल परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्छन्, सत्यतामा सङ्गति गर्छन्, र परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरू षड्यन्त्र र युक्तिहरूमा संलग्‍न हुँदैनन् वा राजनीतिमा सहभागी हुँदैनन्। यहाँ, तपाईं पदमा माथि उठ्न वा धनी बन्‍न, वा अरूको भन्दा माथिल्लो स्तरको जीवन जिउन सक्‍नुहुन्‍न। तपाईं यहाँ जति लामो समयसम्म बसे पनि, यो समयको बरबादी मात्रै हुनेछ।” यसरी, तिनीहरू जानका लागि मान्‍नेछन्, होइन र? (हो।) जटिल सामाजिक सम्पर्क भएका कतिपय मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू नै हुन्छन् भन्‍ने हुँदैन, न त तिनीहरूले ठूलो दुष्कर्म नै गरेका हुन्छन्, तर तिनीहरूले सत्यतालाई पटक्‍कै स्वीकार गर्दैनन् र तिनीहरू साँच्‍चै नै अविश्‍वासीहरूको वर्गमा पर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्न र सत्यता पछ्याउन लगाउने प्रयास गर्नु भनेको ब्वाँसालाई भेडामा परिवर्तन गर्ने प्रयास गर्नु जस्तै हो—यो असम्भव कुरा हो। ब्वाँसाले जति लामो समयसम्म भेडाको वस्त्र लगाए पनि, ऊ ब्वाँसा नै रहन्छ; ऊ कहिल्यै पनि भेडा बन्‍नेछैन। परिस्थिति यस्तै छ। त्यसकारण, यस्ता मानिसहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु त हाँस उठ्दो कुरा मात्रै हो; तिनीहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेर गलत कदम चालिरहेका मात्रै हुन्छन्!

जटिल पृष्ठभूमि भएको अर्को प्रकारको व्यक्ति पनि हुन्छ। तिनीहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरे पनि, तिनीहरूसँग फरक-फरक सम्प्रदायका केही धार्मिक अगुवा, अधिकारीहरू, वा हैसियत भएका मानिसहरूसँग नजिकका सम्बन्धहरू हुन्छन्। तिनीहरूलाई यी मानिसहरूसँग सङ्गत गर्न मन पर्छ र तिनीहरूले प्रायजसो विभिन्‍न सम्प्रदायका धार्मिक क्रियाकलापहरूमा सहभागिता जनाउँछन्; तिनीहरूले यी मानिसहरूसँग सम्पर्क र मित्रता निर्माण गर्छन्, र तिनीहरूले एक-अर्कालाई प्रयोग गर्छन् र एक-अर्काका लागि काम गर्छन्। बेला-बेलामा, चाहे जानी-जानी होस् वा अनजानमा होस्, तिनीहरूले यी व्यक्तिहरूलाई मण्डलीभित्रका सामान्य मामलाहरूको काम वा कर्मचारीहरूको कामका बारेमा समेत खुलासा गर्छन्। यो अत्यन्तै समस्याग्रस्त समस्या हो। यदि तँ धर्मका मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया मात्रै गर्छस् वा तँलाई ती धार्मिक स्थलहरूबाट आफूलाई मुक्त गर्न असम्भव लाग्छ, र तँलाई विभिन्‍न धार्मिक चाडपर्वका क्रियाकलापहरू र विभिन्‍न धार्मिक विधिहरूमा सहभागी हुन पनि मन पर्छ भने, त्यो स्वीकार्य कुरा हो। तैपनि, तैँले यी परिस्थितिहरूमा मण्डलीको काम वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा जानकारी खुलासा गर्नु हुँदैन। उदाहरणका लागि, तैँले “पूर्वीय ज्योति” लाई स्वीकार गर्ने निश्‍चित व्यक्ति, उसले सर्वशक्तिमान् परमेश्‍वरको मण्डलीमा कस्तो कर्तव्य पूरा गर्छ, ऊ कहाँ बस्छ, र उसले प्रायजसो कससँग सङ्गत गर्छ जस्ता कुराहरू खुलासा गर्नु हुँदैन—यदि तैँले यी कुराहरू खुलासा गरिस् भने, यसले तँ अत्यन्तै अनैतिक छस् भन्‍ने देखाउँछ। यदि कसैले सरकारलाई यो जानकारी रिपोर्ट गर्‍यो भने, परिणामहरू अकल्पनीय हुनेछन्। यदि तँ धर्मका मानिसहरूसँग अत्यन्तै नजिक छस्, वा तँसँग तिनीहरूका केही रुचिहरू जोडिएका छन् वा तैँले तिनीहरूसँग निगाहहरू साटासाट गरेको छस् भने, बढीमा, यसलाई तेरो पृष्ठभूमि जटिल छ भनेर मात्रै ठान्‍न सकिन्छ। तैपनि, यदि तैँले गुप्तमा अरू केही कुराहरू गर्छस्, जस्तै परमेश्‍वरको घरका कामका बन्दोबस्तहरू खुलासा गर्छस्, वा परमेश्‍वरको घरका आन्तरिक मामलाहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारी खुलासा गर्छस् भने, यसको प्रकृति धोकाको प्रकृति बन्छ, र यसलाई निन्दा गरिन्छ। निश्‍चित रूपमा, कतिपय विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अरूलाई तिनीहरूको परिस्थितिको बारेमा थाहा होस् वा यो कुरा खुलासा होस् भन्‍ने चाहँदैनन्, किनभने तिनीहरूलाई पहिले पक्राउ गरिएको हुन्छ वा तिनीहरू अहिले खोजी सूचीमा परेका हुन्छन्, तैपनि जटिल पृष्ठभूमि भएको यस्तो व्यक्तिले यो जानकारीलाई निश्‍चित फाइदाहरूसँग साट्ने कुराको रूपमा लिन्छ वा यसलाई महत्त्वहीन ठान्छ, र तिनीहरूले यो कुरा खुलासा गर्छन्, जसले गर्दा ती विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समस्या हुन्छ। यदि परमेश्‍वरको घरले त्यस्ता कुराहरू पत्ता लगायो भने, यसले त्यो व्यक्तिलाई हल्का रूपमा छोड्नेछैन; त्यस्ता मानिसहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गरिनुपर्छ। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेकोमा मानिसहरूलाई सतावट गरिने सामाजिक प्रसंगमा, विश्‍वासीहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्ने अवसर समेत प्राप्त गर्न गाह्रो हुन्छ, र हरेक व्यक्तिले यसलाई साँच्‍चै नै बहुमूल्य ठान्छ। अरूको कारणले वा आफ्नै मूर्खताको कारण आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा कसैले पनि जोखिम लिन चाहँदैन। त्यसकारण, यदि कसैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कुरामा वा तिनीहरूको व्यक्तिगत सुरक्षामा सम्भावित जोखिमहरू ल्याउँछ, वा यदि कसैले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने अरूको मार्गमा बाधा दिन्छ भने, परमेश्‍वरको घरले उसलाई हल्का रूपमा छोड्नेछैन। परमेश्‍वरको घरले तिनीहरूलाई पत्ता लगाएपछि, यसले तिनीहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गर्नेछ वा निष्कासित गर्नेछ, र यसले कुनै कसर बाँकी राक्‍नेछैन! यदि तिनीहरूले “मैले ध्यान नदिएकोले यो क्षणिक रूपमा फुत्केको कुरा हो” भनेर बहाना र बहानाहरू बनाएर आफूलाई बचाउँछन् भने, तैँले यसमा पटक्‍कै विश्‍वास गर्नु हुँदैन—यस्ता बहानाहरू सही हुँदैनन्। तिनीहरूले किन मानिसहरूलाई आफ्नो पारिवारिक मामलाहरूका बारेमा बताएनन् त? बरु तिनीहरूले किन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका मामलाहरूका बारेमा कुरा गरे? तिनीहरूमा स्पष्ट रूपमा नै खराब अभिप्रायहरू हुन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा जानकारी खुलासा गरे; यदि यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समस्या ल्यायो भने, तिनीहरूलाई श्राप दिनुपर्छ! के यस्ता मानिसहरूलाई श्राप दिनु पर्दैन र? (पर्छ।) मण्डलीले आफ्नो सुसमाचारको काम फैलाउने क्रममा, यस्ता कतिपय मानिसहरू मण्डलीमा आबद्ध हुनु अपरिहार्य नै हुन्छ। तिनीहरूलाई मण्डलीलाई धोका दिने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिने, र परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई धोका दिने बारेमा कुनै हिचकिचाहट हुँदैन। तिनीहरूले सबै प्रकारका मानिसहरूसँग व्यक्तिगत रूपमा सङ्गत गर्छन्, र तिनीहरूसँग सङ्गत गर्ने तिनीहरूको उद्देश्य शुद्ध हुँदैन। ती मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा, तिनीहरूले मुखमा जे आयो त्यही बोल्छन्, आफूले जानेका सबै मण्डलीको आन्तरिक जानकारी उनीहरूलाई बताउँछन्, र केही पनि कुरा बाँकी राख्दैनन्, र यसले अन्तमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीमा समस्या ल्याउँछ। यसको दोष मुखमा जे आयो त्यही बोल्‍ने यी मानिसहरूको हुन्छ। तिनीहरूमध्ये कतिले तिनीहरूले जानी-जानी यसो गरेका छैनन् भनेर भन्‍न सक्छन्, तर यो जानी-जानी नभए पनि, त्यसले यसलाई स्वीकार्य बनाउँदैन। यदि यो जानी-जानी भएको थिएन भने, तैँले किन आफूलाई हानि गरिनस्? तैँले किन अरूलाई मात्रै हानि गरिस्? तैँले मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समस्यामा पारेको छस्, यो स्थापित तथ्य हो। त्यसकारण, दोष तेरै हुनुपर्छ। यदि तैँले कसैलाई मारिस् र त्यसपछि “मैले जानी-जानी यसो गरेको होइनँ; मैले उसलाई मार्ने अभिप्राय कहिल्यै राखेको थिइनँ—मैले त्यस्तो सोचेको थिइनँ” भनेर भनिस् भने, के त्यो अभिव्यक्तिको कारण कानुनले तँलाई निर्दोष ठान्‍नेछ? (ठान्‍नेछैन।) तैँले सत्य कुरा भनिरहेको भए पनि, यो व्यर्थ हुनेछ। वास्तवमा तैँले कसैलाई मारेको छस्, र कानुनी हिसाबमा, यसको ठोस प्रमाण हुन्छ, त्यसकारण तँलाई तथ्यहरूको आधारमा दोषी घोषणा गरिनुपर्छ। तैँले हत्याको अपराध गरेको छस्, त्यसकारण तँ हत्यारा होस्, र कुनै पनि मात्रामा आफूलाई निर्दोषीकरण गर्ने तेरो तर्कले तँलाई सहयोग गर्नेछैन। कतिपय मानिसहरूले आफ्नो व्यवहारद्वारा मण्डलीमा बारम्बार समस्या ल्याउँछन्, र कहिलेकहीँ यो समस्या ठूलो हुन्छ, जसले गर्दा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ गरेर जेल मात्र पर्दैनन्, तर यसले मण्डलीको काममा पनि गम्भीर असर पार्छ। परमेश्‍वरको घरले त्यस्ता मानिसहरूलाई पटक्‍कै छोड्नेछैन; यसले पक्राउ गरेको हरेकलाई निष्कासित गर्नेछ, र तिनीहरूलाई श्राप दिनेछ—परमेश्‍वरको घर हात बाँधेर पटक्‍कै बस्‍नेछैन! यदि व्यवस्थाको युगमा यी कुराहरू भएका भए, दुष्कर्मीहरूलाई बाहिर लगेर लाठीले प्रहार गरेर मारिनेथियो वा ढुङ्गाले हानेर मारिनेथियो; त्यस्ता मामलाहरूलाई यसरी नै सम्हाल्नुपर्थ्यो। अहिले, यस्तो कार्य परमेश्‍वरको घरका प्रशासनिक आदेशहरूको भाग नभएको हुनाले, तिनीहरूलाई निष्कासित गरिनेछ, र विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सामूहिक रूपमा तिनीहरूलाई श्राप दिनेछन्। तिनीहरूले आशिष् वा मुक्ति प्राप्त गर्ने कुनै मौका हुँदैन—तिनीहरूलाई नरकमा पठाइनुपर्छ र दण्ड दिनुपर्छ!

जटिल पृष्ठभूमि भएको अर्को प्रकारको व्यक्ति पनि हुन्छ; तिनीहरू विशेष मिसनहरू पूरा गर्नका लागि मण्डलीमा आउँछन्। यस्ता कतिपय व्यक्तिहरूलाई सरकारले पठाउँछ, जबकि अरूलाई निश्‍चित धार्मिक वा सामाजिक समूहहरूले मिसनहरू दिन्छन्। उदाहरणका लागि, यी मिसनहरूमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निगरानी गर्नु, मण्डलीको निगरानी गर्नु, वा फरक-फरक अवधिका मण्डलीको कामका विभिन्‍न कुराहरू र कामका बन्दोबस्तहरूमा घुसपैठ हुनु जस्ता कार्य समावेश हुन सक्छ। तिनीहरूको मिसन जेसुकै भए पनि, हाम्रो दृष्टिकोणबाट हेर्दा यस्तो व्यक्तिको पृष्ठभूमि जटिल हुन्छ। जटिल पृष्ठभूमि भएका यीमध्ये धेरैजसो मानिसहरू अविश्‍वासीहरू हुन्; तिनीहरू सत्यतालाई पटक्‍कै स्वीकार नगर्ने मानिसहरू हुन्। तिनीहरू थोरै विश्‍वास, कमजोर क्षमता, वा धेरै धारणा भएका मानिसहरूभन्दा फरक हुन्छन्—ती मानिसहरूले साँचो रूपमा विश्‍वास गर्छन्, जबकि जटिल पृष्ठभूमि भएका यी मानिसहरूमा गम्भीर समस्या हुन्छ। सुरुमा, विचार गरौँ: त्यस्ता मानिसहरूमा कस्तो मानवता हुन्छ? (तिनीहरूमा खराब मानवता हुन्छ, तिनीहरू दुष्ट हुन्छन्, र तिनीहरू शैतानको समूहका सदस्यहरू हुन्।) त्यसोभए, तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? (तिनीहरू दियाबलसहरू हुन्।) ठीक भन्यौ, तिमीहरूले ठ्याक्‍कै सही कुरा भन्यौ—तिनीहरू मण्डलीमा घुसपैठ हुने दियाबलसहरू हुन्। तिनीहरू मण्डलीमा घुसपैठ हुने र विभिन्‍न युक्ति र उद्देश्यहरू बोकेर अन्धकारमा जिउने मानिसहरू हुन्। त्यस्ता मानिसहरू दियाबलसहरू हुन्। यी मानिसहरू मण्डलीमा प्रवेश गर्न सुरु गरेको समयदेखि नै तिनीहरूसँग असल अभिप्रायहरू हुँदैनन्। तिनीहरूलाई जसले आज्ञा दिए पनि—कतिपयलाई सरकारले वा निश्‍चित समूहहरूले आज्ञा दिएको हुन सक्छ, अरूलाई कसैले पनि आज्ञा दिएको नहुन सक्छ र तिनीहरू आफै मण्डलीमा घुसपैठ हुन चाहेका हुन्छन्—त्यस्ता मानिसहरू पूर्ण रूपमा सांसारिक रूपमा बुद्धिमानी व्यक्तिहरू हुन्। तिनीहरूले विभिन्‍न प्रकारका मानिसहरूसँग सङ्गत गर्छन्, र तिनीहरूसँग जटिल अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्ध र सामाजिक सम्पर्कहरू हुन्छन्—तिनीहरूको पृष्ठभूमि जटिल हुन्छ। “जटिल पृष्ठभूमि” को अर्थ तिनीहरूको सामाजिक सम्पर्क, अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्ध, र जिउने वातावरण विशेष रूपमा अशुद्ध हुन्छ र यो सरल कुराबाट निकै टाढा हुन्छ भन्‍ने हुन्छ; तिनीहरू पैसा कमाउने र राम्रो जीवन जिउने प्रयास गर्ने साधारण मानिसहरू जस्ता हुँदैनन्। यी मानिसहरूले समाजमा खेल्ने भूमिकाहरू विभिन्‍न क्षेत्र र समूहहरूका प्रतिष्ठित व्यक्तिहरू, अगुवाहरू, वा तुलनात्मक रूपमा असाधारण व्यक्तित्वहरू बन्‍नु हो—तिनीहरू गैर-विश्‍वासीहरूले “सक्षम व्यक्तिहरू” वा “गुरूहरू” भनेर भन्‍ने प्रकारका मानिसहरू हुन्। तिनीहरू जहाँ भए पनि, तिनीहरू आफ्नो उचित स्थानमा बस्‍ने मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरू सभ्य मानिसहरू होइनन्। चाहे तिनीहरूले व्यक्तिगत फाइदा, वा शक्ति प्राप्त गर्ने प्रयास गरून्, वा विभिन्‍न समूह र क्षेत्रभित्रका अरूलाई नियन्त्रण गर्ने अवसरहरू खोजून्, तिनीहरूको उद्देश्य यही हुन्छ, र तिनीहरूको अस्तित्वको उद्देश्य यही हुन्छ। तिनीहरू जुनसुकै मण्डलीमा भए पनि, तिनीहरूको मानसिकता दियाबलसको जस्तै हुन्छ, जसले सधैँ घुमफिर गर्न मन पराउँछ, परिस्थितिहरूलाई नियन्त्रण गर्न, मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न, पैसा नियन्त्रण गर्न, आफ्‍नो प्रभाव चलाउन, र शक्ति प्रयोग गर्न चाहन्छ। यस्ता व्यक्तिका प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। त्यसकारण, त्यस्ता मानिसहरूको मिसन भए पनि नभए पनि, वा तिनीहरूलाई सरकारले वा कुनै सामाजिक समूहले आदेश दिए पनि नभए पनि, तिनीहरू मण्डलीमा आएपछि आफ्नो उचित स्थानमा बस्‍न सक्दैनन्। तिनीहरूको कुनै मिसन नभए पनि, र मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू तिनीहरूको शोषणको निसाना नभए पनि, तिनीहरू परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्न चाहने मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरू अवश्य नै परमेश्‍वरको अस्तित्वमा विश्‍वास गर्ने मानिसहरू होइनन्। मण्डलीमा आबद्ध हुनुको पछाडि तिनीहरूको उद्देश्य पटक्‍कै शुद्ध हुँदैन—कम्तीमा पनि, तिनीहरूका लागि एउटा कुरा अत्यन्तै वास्तविक हुन्छ, जुन “मण्डलीको काँधमा चढेर हिँड्नु” र आफ्नै एजेण्डाहरू अघि बढाउने अवसरको प्रतीक्षा गर्नु हो। यदि तिनीहरूले आफ्ना उद्देश्यहरू हासिल गर्न सकेनन् र तिनीहरूका इच्छाहरू टुक्रिए भने, तिनीहरूले कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जाने सम्भावना हुन्छ। तिनीहरूले प्रहार गर्ने उचित क्षणको प्रतीक्षा गरेर अवसरहरू खोज्छन्—यदि तिनीहरूले शोषण गर्न सक्‍ने कुनै व्यक्ति वा आफ्नो उद्देश्य, महत्त्वाकाङ्क्षा, वा आकांक्षाहरूलाई पूरा गर्न सक्‍ने उपयुक्त क्षण छ भने, तिनीहरूले त्यो व्यक्ति वा क्षणलाई पटक्‍कै छोड्नेछैनन्। यदि तिनीहरूले निरन्तर अवसर भेट्टाउन सकेनन् भने, तिनीहरू निराश र खिन्‍न हुन्छन्, र तिनीहरूले मण्डली छोडेर जान चाहन्छन्। त्यसकारण, यस्तो व्यक्ति पनि मण्डलीभित्रको खतरनाक व्यक्ति हो, र उसलाई चिन्‍नुपर्छ र ऊबाट टाढा बस्‍नुपर्छ। अझै महत्त्वपूर्ण सिद्धान्त के हो भने यदि तँ व्यक्तिको पृष्ठभूमि के हो भन्‍ने कुरामा अनिश्‍चित छस्, वा तँलाई उसको पृष्ठभूमि अत्यन्तै जटिल छ भन्‍ने अस्पष्ट रूपमा महसुस हुन्छ भने, अगुवा वा सेवकको रूपमा, तँलाई कम्तीमा पनि यो व्यक्तिलाई महत्त्वपूर्ण पदहरूमा नियुक्त गर्न, वा हैसियत वा शक्ति प्राप्त गर्न दिन, वा मण्डलीभित्र कुनै पनि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने अनुमति दिन सकिँदैन भन्‍ने कुरा थाहा हुनुपर्छ। यदि तैँले उसको वास्तविकता देख्‍न सक्दैनस् भने, तैँले उसलाई अवलोकन गर्न सक्छस्, तर तैँले हतारमा वा समय नभई काम गर्नु हुँदैन। यदि तैँले तिनीहरूलाई पारदर्शी रूपमा देख्‍न सक्‍नुभन्दा पहिले तिनीहरूलाई हैसियत दिइस् वा तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण कामको जिम्मेवारी समेत दिइस् भने, तैँले अत्यन्तै मूर्ख व्यवहार गरिरहेको हुन्छस्! तैँले तिनीहरूलाई पारदर्शी रूपमा जति कम देख्‍न सक्छस्, तैँले तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण काम त्यति नै कम रूपमा सुम्पनुपर्छ, तँ त्यति नै सतर्क हुनुपर्छ, र तैँले तिनीहरूलाई त्यति नै नजिकबाट नियाल्‍नुपर्छ र कडाइका साथ निगरानी गर्नुपर्छ। वास्तवमा, यस्ता मानिसहरूसँग मिसन भए पनि नभए पनि, जटिल पृष्ठभूमि भएका यिनीहरू अन्तिममा मण्डलीमा लामो समय बस्दैनन्। किनभने, यी अविश्‍वासीहरूलाई हृदयमा विश्‍वासका मामलाहरूप्रति तिरस्कार लाग्छ। नास्तिकहरूले परमेश्‍वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भन्‍ने विश्‍वास गर्दैनन्, र तिनीहरूलाई परमेश्‍वर, परमेश्‍वरको काम, वा परमेश्‍वरले व्यक्त गर्नुहुने सत्यतासँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरामा चासो हुँदैन। तिनीहरूले निरन्तर अनुसन्धान गरिरहेका हुन्छन्: “परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्दा के कुनै फाइदा हुन्छ? के मैले यसबाट धेरै पैसा कमाउन र धनी हुन सक्छु? के मैले संसारमा जस्तै यहाँ पनि मेरा युक्ति र चलाकीहरू प्रयोग गर्न सक्छु?” परमेश्‍वरको घरले यी कुराहरूलाई पदोन्‍नति गर्दैन, तर सधैँ इमानदार व्यक्ति बन्‍ने बारेमा कुरा गर्छ, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा झाराटारुवा वा आधा हृदय भएको जोकोहीलाई प्रायजसो काट-छाँट गर्छ भन्‍ने देख्दा, तिनीहरूलाई घृणा लाग्छ, र तिनीहरूलाई परमेश्‍वरको घरमा दुःखी र असन्तुष्टिको महसुस हुन्छ, र तिनीहरू सधैँ जानका लागि मौका खोज्न चाहन्छन्। यदि कुनै व्यक्ति साँच्‍चै नै परमेश्‍वरको भेडा हो, परमेश्‍वरले चुन्‍नुभएका मानिसहरूमध्ये एउटा हो भने, परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने क्रममा प्रायजसो छलफल गरिएका सत्यताहरू २०-३० वर्षसम्म छलफल गरिए पनि ऊ त्यो सुनेर थाक्दैन; उसले ती कुराहरू आफ्नो सम्पूर्ण जीवनभरि सुने पनि उसलाई त्यो अझै ताजा लाग्छ। तिनीहरूले जति सुन्छन्, यी सत्यताहरू तिनीहरूका लागि त्यति नै स्पष्ट हुन्छन्; तिनीहरूले जति सुन्छन्, तिनीहरूको हृदय त्यति नै पोषित हुन्छ; तिनीहरूले जति सुन्छन्, तिनीहरूलाई सत्यताको त्यति नै तृष्णा हुन्छ। तिनीहरूले हरेक दिन यी वचनहरू सुन्‍नु परे पनि, तिनीहरू त्यसो गर्न तयार हुन्छन्। निश्‍चित रूपमा, जब तिनीहरूले उपयोगी अनुभवहरूका गवाहीहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूलाई ठूलो भोजमा आनन्द लिएको छु जस्तो गरी खुशी र सन्तुष्टिको महसुस हुन्छ—तिनीहरूले सुनको टुक्रा उठाएको भन्दा पनि धेरै खुशी महसुस गर्छन्। यी अविश्‍वासीहरू, यी दियाबलसहरू—विशेष गरी जटिल पृष्ठभूमि भएका यी मानिसहरूले—सत्यतामा गरिएको सङ्गति जति सुन्छन्, तिनीहरूलाई त्यति नै झिजो लाग्छ; तिनीहरूले जति सुन्छन्, तिनीहरूलाई भित्री रूपमा त्यति नै व्याकुलता र घृणा लाग्छ। जब तिनीहरूले यी वचनहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूलाई ती न्यास्रोलाग्दा, खिन्‍नलाग्दा, र थकाइलाग्दा लाग्छ। यदि तैँले तिनीहरूलाई बसेर प्रवचनहरू सुन्‍न लगाइस् भने, तिनीहरूलाई यातना भोग्‍नु जस्तै लाग्छ। तिनीहरूले भन्छन्, “तिमीहरू सबै कसरी यी वचनहरू सुन्दा यति रमाउँछौ, मानौँ तिमीहरूले ठूलो भोज खाइरहेका छौ? ती कुरा सुन्दा मलाई किन यति तिरस्कार लाग्छ?” लामो समयसम्म सुनेपछि, तिनीहरू थपक्‍क बस्‍न सक्दैनन्। यदि तिनीहरू अगुवा हुन सक्दैनन् भने, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न वा कठिनाइ भोग्‍न अनिच्छुक हुन्छन्, र समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूलाई यो सबै व्यर्थ लाग्छ; आफ्नो विश्‍वास त्याग्‍ने विचारहरू देखा पर्न थाल्छन्। अविश्‍वासीहरू यसरी नै प्रकट हुन्छन्। जटिल पृष्ठभूमि भएका यी मानिसहरूका हकमा भन्दा, यदि तैँले तिनीहरूलाई अवलोकन गर्ने क्रममा तिनीहरूको मूल शङ्कास्पद छ र तिनीहरूको पृष्ठभूमि जटिल छ भन्‍ने पत्ता लगाइस् भने, तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउने मौका खोज्नका लागि हरेक सम्भव माध्यम प्रयोग गर्। सत्यतालाई पटक्‍कै स्वीकार नगर्ने त्यस्ता मानिसहरूका हकमा, केही बुद्धि प्रयोग गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्‍न सक्छस्, “तपाईं धनी बन्‍न चाहनुहुन्छ, र तपाईंले पदाधिकारी बन्‍ने सपना देख्‍नुहुन्छ—यदि तपाईं आफ्नो सम्पूर्ण जीवनकालमा पदाधिकारी बन्‍नुभएन भने तपाईंले वास्तवमा घाटा भोगिरहनुभएको हुन्छ! तपाईं पदाधिकारी बन्‍नुपर्छ, धनी बन्‍नुपर्छ, र संसारको पछि लाग्‍नुपर्छ—मूर्त फाइदाहरू तिनै हुन्। तपाईंसँग व्यापार गर्ने दिमाग छ र तपाईं अधिकारी बन्‍न योग्य हुनुहुन्छ—यदि तपाईं संसारको पछि लाग्‍नुभयो भने तपाईं अवश्य नै धनी बन्‍न र पदाधिकारी बन्‍न सक्‍नुहुन्छ।” जब तिनीहरूले यो सुन्छन्, तब तिनीहरूले आत्मीय आत्मा भेट्टाएको छु भन्‍ने सोच्छन् र भन्छन्: “तपाईंले एकदम सही भन्‍नुभयो! मलाई परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नुको कुनै अर्थ छैन जस्तो लाग्थ्यो—तपाईंले भन्‍नुभएको कुराले मेरो साँच्‍चै मन छोयो। विश्‍वासले वास्तवमा मनोवैज्ञानिक प्रभाव मात्रै पार्छ; तपाईंसँग विश्‍वास छ कि छैन भन्‍ने कुराले वास्तवमा फरक पार्दैन। जीवन छोटो छ—केही दशक त आँखा झिमिक्‍क गर्दा नै बित्छ। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने मानिसहरूसँग यहाँ बसेर सधैँ समय बरबाद गर्दा यसले मलाई केही पनि दिएको छैन, र मलाई सधैँ असन्तुष्टि लाग्छ। के यसो गरेर मैले आफूलाई अन्याय गरिरहेको छैनँ र? धेरै पैसा कमाउन बाहिर जानु नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो!” तिनीहरू तैँले भनेको कुरामा सहमत हुनेछन्। तिनीहरू सहमत भएपछि, सायद एक दिन तिनीहरूलाई मण्डलीमा बस्‍नु व्यर्थ छ भन्‍ने लाग्‍ने हुनाले, र यसको साथै, तिनीहरूका लागि केही कुराहरू गलत हुन्छन्, वा तिनीहरूले केही असफलता र बाधाहरू, र काट-छाँटको सामना गर्छन्, त्यसकारण तिनीहरू आफै जान्छन्। के त्यो राम्रो होइन र? (हो। यो बुद्धिमानी शैली हो।) दियाबलसहरूलाई मण्डलीबाट जान लगाउन सजिलो हुन्छ: तैँले तिनीहरूको मानसिकता पत्ता लगाएपछि, यदि तिनीहरूले कुनै कुरा चाहन्छन् भने, तिनीहरूलाई यो कुरा पछ्याउन प्रोत्साहन दे। यसरी, तैँले तिनीहरूलाई जानका लागि मनाउन सक्छस्। तिनीहरूलाई अगुवाइ गर्न बहावसँग काम गर्। यस्तो अविश्‍वासीलाई यसरी सम्हाल्नुपर्छ।

यदि मण्डलीमा जटिल पृष्ठभूमि भएका त्यस्ता मानिसहरूलाई भेट्टाइयो भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै जानका लागि मनाउनुपर्छ वा सफाइ गर्नुपर्छ; तिनीहरूलाई बस्‍न लगाउने प्रयास नगर्। किन नगर्ने? एक हिसाबमा, तिनीहरूले मण्डलीमा कुनै राम्रो भूमिका खेल्दैनन्; अर्को हिसाबमा, तिनीहरू परमेश्‍वरले चुन्‍नुभएका मानिसहरूमध्येका पटक्‍कै हुँदैनन्। यसको साथै, तिनीहरू मण्डलीमा नै बसे पनि, अन्तमा, तिनीहरूले मुक्ति पाउनका लागि परमेश्‍वरका वचनहरू, परमेश्‍वरको काम, वा परमेश्‍वरको सजाय र न्यायलाई स्वीकार गर्नु अझै पनि असम्भव हुनेछ। यदि तिनीहरू मण्डलीमा नै बसे भने, यसले मण्डलीको काममा हानि गर्नेछ, र तिनीहरूले सानो कदका कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाउन र प्रभाव पार्न सक्छन्। परमेश्‍वरको घरका मानिसहरूले तिनीहरूलाई अप्रिय ठान्छन्, र तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पनि त्यस्तै अप्रिय नजरले हेर्छन्। हृदयमा, तिनीहरूले सधैँ परमेश्‍वरको घर, मण्डली, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई शत्रुताको नजरले हेर्छन्। त्यसकारण मलाई भन, यदि मण्डलीमा त्यस्तो शत्रु, यस्तो विरोधी छ भने, के तिमीहरूलाई बाधा हुनेछ? (हुनेछ।) त्यसकारण, त्यस्ता मानिसहरूलाई बस्‍न नदिनु नै राम्रो हुन्छ। तिनीहरूलाई पत्ता लगाएपछि, तुरुन्तै जानका लागि मनाओ, सफाइ गर, वा निष्कासित गर। सुसमाचार प्रचार गर्ने प्रक्रियाको बेला त्यस्ता मानिसहरूलाई भेटियो भने तिनीहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (तिनीहरूबाट टाढा बस्नु र तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्नु मात्रै पर्छ।) जब तैँले यस्तो व्यक्तिलाई भेट्छस्, तब तैँले उसलाई सुसमाचार प्रचार गर्नु हुँदैन। तिनीहरूले यस्तो लालची, आधारहीन तरिकाले बोल्छन् र तिनीहरू निकै बोल्छन्, तर तिनीहरूसँग वास्तवमा कुनै प्रतिभा हुँदैन। परमेश्‍वरको घरलाई जटिल पृष्ठभूमि भएका यस्ता मानिसहरूको आवश्यकता पर्दैन; तिनीहरू परमेश्‍वरले चुन्‍नुभएका मानिसहरूमध्येका होइनन्। तिनीहरू अहिले विश्‍वासमा नै आए पनि, ढिलो-चाँडो, तिनीहरूलाई अझै पनि सफाइ गरिनुपर्ने हुन्छ। त्यसकारण, जब सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई भेट्छन्, तब तिनीहरूले उनीहरूलाई त्याग्‍नुपर्छ। परमेश्‍वरको घरले त्यस्ता मानिसहरूलाई न त चाहन्छ न त स्वागत नै गर्छ। जटिल पृष्ठभूमि भएका मानिसहरूलाई सम्हाल्ने तरिका यही हो, र सिद्धान्त यही हो। अवश्य नै, यो समस्यालाई सम्हाल्दा, परिस्थितिलाई हदभन्दा बाहिर ल्याउनु पर्दैन; तैँले व्यक्ति जटिल पृष्ठभूमि भएका मानिसहरूको वर्गमा पर्छ कि पर्दैन भन्‍ने कुरालाई स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्छ। यदि तिनीहरूको प्रकटीकरण यस्तो व्यक्तिको जस्तै छ भने, तिनीहरूलाई यो समूहको वर्गमा राखिनुपर्छ। तैपनि, यदि कसैले कहिलेकहीँ मात्रै घमण्ड गर्छ वा व्यर्थका कुराहरू बोल्छ र उसको हदभन्दा बढी घमण्डको कारण उसलाई जटिल पृष्ठभूमि भएको व्यक्ति भनेर गलत रूपमा ठानिएको हो, तर वास्तवमा, परमेश्‍वरमाथिको उसको विश्‍वास साँचो छ र ऊ यो वर्गमा पर्दैन भने, असल व्यक्तिलाई गलत रूपमा दोष दिनबाट जोगिनका लागि यो परिस्थितिलाई फरक तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ।

इ. आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा व्यक्तिमा हुने मनोवृत्तिको आधारमा

हामीले मानिसहरूको मानवताको आधारमा तिनीहरूलाई चिन्‍ने मापदण्डको बारेमा सङ्गति लगभग समाप्त गरेका छौं। अर्को मापदण्ड पनि छ—मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तिनीहरूमा रहेको मनोवृत्तिको आधारमा तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनु। हामीले यसभन्दा पहिलेका प्रवचनहरूमा यो मापदण्डको बारेमा धेरै कुरा गरेका छौं, त्यसकारण यसको बारेमा थप केही भन्‍नु पर्दैन।

एकदम राम्रो। आजको हाम्रो सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ। बिदा!

जुलाई ६, २०२४