अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२९)
विषयवस्तु पन्ध्र: सबै किसिमका कामका विभिन्न महत्त्वपूर्ण भागहरू पूरा गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपदेखि रक्षा गर्दै तिनीहरूको सुरक्षा गर्ने, र महत्त्वपूर्ण काम व्यवस्थित ढङ्गबाट अगाडि बढोस् भनेर तिनीहरूलाई सुरक्षित राख्ने
अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूबारे पछिल्लोपटक सङ्गति गर्दा हामीले कहाँ छोडेका थियौँ? (पछिल्लोपटक, हामीले मुख्य रूपमा अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीका अन्तिम तीनवटा प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गरेका थियौँ, जुन मानवताको आधारमा विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई चिन्नेबारेमा छन्। ती तीन प्रकटीकरणहरू यसप्रकार छन्: कायर र शङ्कास्पद हुनु, समस्या पैदा गर्ने प्रवृत्ति हुनु, र जटिल पृष्ठभूमि हुनु।) हामीले पछिल्लोपटक अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीका अन्तिम तीनवटा विषयहरूबारे सङ्गति गरिसकेका थियौँ, त्यसकारण आज हामी पन्ध्रौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्नेछौं। पन्ध्रौँ जिम्मेवारी के हो? (“विषयवस्तु पन्ध्र: सबै किसिमका कामका विभिन्न महत्त्वपूर्ण भागहरू पूरा गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपदेखि रक्षा गर्दै तिनीहरूको सुरक्षा गर्ने, र महत्त्वपूर्ण काम व्यवस्थित ढङ्गबाट अगाडि बढोस् भनेर तिनीहरूलाई सुरक्षित राख्ने।”) “सबै किसिमका कामका विभिन्न महत्त्वपूर्ण भागहरू पूरा गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपदेखि रक्षा गर्दै तिनीहरूको सुरक्षा गर्ने।” यो जिम्मेवारीमा अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको अर्को पक्ष संलग्न छ; यो अगुवा र कामदारहरूले राम्ररी पूरा गर्नुपर्ने कामको एउटा निश्चित पक्ष पनि हो। यो कामको विषयवस्तु केसँग सम्बन्धित छ? (यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सुरक्षित राख्नुसँग सम्बन्धित छ।) यसमा व्यक्तिगत सुरक्षाका समस्याहरू संलग्न छन्। के मण्डलीको काममा यो विषय बारम्बार सामना गरिँदैन र? के तिमीहरू यो विषयप्रति अपरिचित छौ? (छैनौँ।) यो विषय चिनियाँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको निम्ति अपरिचित छैन, किनभने चीनको सामाजिक वातावरणमा विश्वासीहरूमाथि सतावट र पक्राउ गरिन्छ, र तिनीहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा र जीवनका सबै पक्षहरूमा सुरक्षाको ग्यारेन्टी आवश्यक हुन्छ। त्यसकारण, यो काम अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको दायराभित्र पर्छ; यो वैकल्पिक कुरा होइन। कुनै देशमा धार्मिक स्वतन्त्रता भए नि नभए नि, विभिन्न महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने व्यक्तिहरूको उचित स्थानान्तर गर्ने कार्य अगुवा र कामदारहरूले लिनुपर्ने कामको एउटा निश्चित पक्ष हो। यो कामको मुख्य ध्यान वा विशिष्ट मापदण्डहरू फरकफरक हुन सक्छन्, तर यो सबै आधारभूत रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य सुरक्षित र निर्धक्क रूपमा निर्वाह गर्न सक्छन् कि सक्दैनन्, र तिनीहरूको कर्तव्यका परिणामहरू सुनिश्चित गर्न सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने कुरासँग सम्बन्धित हुन्छ। त्यसकारण, तँ लोकतान्त्रिक देशमा बस्छस् भन्दैमा यो कामलाई बेवास्ता नगर् वा तेरो लागि यो अप्रासङ्गिक छ भन्ने नठान्। तँ जहाँ बस्छस् त्यहाँको शासन प्रणाली जस्तोसुकै भए नि वा त्यहाँ विश्वासीहरूलाई सताउने गरिए नि नगरिए नि, यो काम अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको दायराभित्रै पर्छ; यो अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नैपर्ने काम हो—कसैलाई पनि यसबाट छूट हुँदैन, र यसलाई “अतिरिक्त” कामको रूपमा लिइनु हुँदैन। त्यसकारण आज, हामी यो विषयसँग सम्बन्धित सबै विभिन्न समस्याहरूबारे सङ्गति गरौँ।
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको दायरा
सुरुमा, पन्ध्रौँ जिम्मेवारीमा उल्लेख गरिएको “सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू” भन्ने शब्दले के जनाउँछ हेरौँ। के यो हामीले सङ्गति गर्नुपर्ने विषय होइन र? (हो।) त्यसोभए, “सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू” ले के जनाउँछ? सुरुमा हामी यो कामका उद्देश्यहरूको दायरा स्थापित गरौँ। यसबारे कसले बोल्न सक्छ? (सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूमा भिडियो समूहका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, चलचित्र निर्माण समूहहरू, शुद्धाशुद्धि हेर्ने समूहहरू, र भजन समूहहरू, र अरू महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरू पर्छन्। यसको साथै, यसमा कामका विभिन्न महत्त्वपूर्ण भागहरूमा मुख्य भूमिका खेल्ने केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, साथै हरेक समूहका सुपरभाइजरहरू पनि पर्छन्।) अरू कसले यसमा थप्न चाहन्छ? (यसमा अगुवा र कामदारहरू पनि पर्छन्।) अगुवा र कामदारहरूलाई वास्तवमै राम्ररी रक्षा गरिनुपर्छ। अरू को पर्छन्? (साधारण मामलाहरू सम्हाल्ने महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरू पनि पर्छन्, जस्तै वित्त हेर्ने व्यक्तिहरू।) (अनि परमेश्वरमा विश्वास गर्दै कर्तव्य निर्वाह गरेको कारण, पक्राऊ सूची वा पुलिसको रेकर्डमा रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पनि सुरक्षा चाहिन्छ।) यो अर्को वर्ग हो, र यो विशेष समूह हो। अब कति वर्गहरू छन् भनेर सारांशित गरौँ। पहिलो वर्गमा अगुवा र कामदारहरू समावेश हुन्छन्। दोस्रो वर्गमा परमेश्वरको घरको कामका विभिन्न कुराहरूको लागि अपरिहार्य रहेका व्यक्तिहरू, विशेषगरी राम्रो क्षमता र आत्मिक बुझाइ भएका, र सिद्धान्तहरू बुझ्न सक्ने र स्वतन्त्र रूपमा महत्त्वपूर्ण काम गर्न सक्ने क्षमता भएका कामका विभिन्न क्षेत्रहरूका समूह अगुवा र सुपरभाइजरहरू र काम गर्ने व्यक्तिहरू समावेश हुन्छन्। कामका विभिन्न भागहरू सम्हाल्ने व्यक्तिहरू धेरै प्रकारका हुन्छन्, जस्तै लेख-रचनाको काम गर्ने, भजनको काम गर्ने, चलचित्र निर्माणको काम गर्ने र अन्य काम गर्ने, साथै सुसमाचार प्रचार गर्ने, गवाही दिने, वा सुसमाचार निर्देशकको रूपमा काम गर्नेलगायतका व्यक्तिहरू। यसअलावा, यसमा वित्त, सुरक्षा, र बाहिरी मामलाहरूको काम सम्हाल्ने व्यक्तिहरू पनि समावेश हुन्छन्। यी व्यक्तिहरूले मण्डलीको काममा सहयोगी भूमिका खेल्छन् र तिनीहरू अपरिहार्य हुन्छन्; तिनीहरू सबै कामका विभिन्न भागहरू सम्हाल्ने कामदारवर्गको अङ्गकै रूपमा समावेश हुन्छन्। यो दोस्रो ठूलो वर्ग हो। तेस्रो प्रमुख वर्गमा मण्डलीको खतरनाक काममा संलग्न हुनेहरू पर्छन्। खासगरी, निरङ्कुश शासन भएका देशहरूमा जहाँ धार्मिक स्वतन्त्रता हुँदैन, त्यहाँ पुस्तकहरू छाप्ने, पुस्तकहरू स्थानान्तर गर्ने, मण्डलीका सम्पत्तिहरू रक्षा गर्ने, साथै महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने व्यक्तिहरूलाई बास दिने र स्थान बन्दोबस्त गर्नेजस्ता केही अत्यन्तै खतरनाक कामहरू हुन्छन्। अरू को पर्छन्? (बाहिर जानकारी प्रवाह गर्ने केही सामान्य मामलाका व्यक्तिहरू पनि हुन्छन्; तिनीहरूले निर्वाह गर्ने कर्तव्यहरू पनि तुलनात्मक रूपमा खतरनाक नै हुन्छन्।) यी व्यक्तिहरूलाई खतरनाक काममा संलग्न भएका व्यक्तिहरू मानिन्छ। तैपनि, यी मानिसहरूले अवश्य नै कहिलेकहीँ मात्रै यो काम गरिरहेका हुँदैनन्; बरु, तिनीहरू त यी महत्त्वपूर्ण र खतरनाक कामहरू पूरा गर्नमा विशेषज्ञ नै हुन्छन्, जस्तै जानकारी प्रवाह गर्ने, कार्य बन्दोबस्तहरू बाँडफाँट गर्ने, परमेश्वरको घरका सबै भिडियो, चलचित्र, वा प्रवचन रेकर्डिङहरू वितरण गर्ने, र आदि इत्यादि। धार्मिक स्वतन्त्रताविनाका निरङ्कुश देशहरूमा, परमेश्वरका चुनिएका कुनकुन मानिसहरूले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निभाइरहेका र खतरनाक काम गरिरहेका छन् भन्नेबारे अगुवा र कामदारहरू स्पष्ट हुनुपर्छ। छोटकरीमा भन्दा, यी मानिसहरू पनि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको एउटा वर्ग हुन्, र अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूको सुरक्षामा विशेष ध्यान दिनुपर्छ; यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। यो तेस्रो वर्ग हो। चौथो वर्ग मण्डलीको कामको अर्को अपरिहार्य समूह हो। यी व्यक्तिहरूमा विशेष सीप र वरदान भएकाहरू पर्छन्, जस्तै सुसमाचार प्रचार गर्ने, प्रवचनहरू दिने, मण्डलीमा मलजल गर्ने, वा कामका विशेष कुराहरू आयोजना गर्ने जिम्मेवारी लिने काममा दक्षता भएकाहरू। यी व्यक्तिहरू अगुवा र कामदारहरू, विभिन्न कामका सुपरभाइजरहरू, वा खतरनाक काममा संलग्न हुने मानिसहरू हुन सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरूविना, तिनीहरूले सम्हाल्ने महत्त्वपूर्ण काममा दरार हुनेछ, र अरू कसैले पनि तिनीहरूको भूमिका पूरा गर्न सक्दैन। त्यसकारण, यी व्यक्तिहरूलाई रक्षा गरिनुपर्छ, र उनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यो मानिसहरूको एउटा वर्ग हो। अर्को वर्ग भनेको धर्ममा सतावट भोग्ने देशहरूमा, परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासको कारण पक्राउको लागि खोजीसूचीमा पर्ने वा पुलिसको रेकर्डमा भएका मानिसहरू हुन्। वारेन्टको दायरा वा तिनीहरूले मण्डलीमा गर्ने काम जेसुकै भए नि, जबसम्म तिनीहरू परमेश्वरमाथिको विश्वास र कर्तव्य निर्वाह गरेको कारण खोजीसुचीमा परेका हुन्छन्, तबसम्म अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई रक्षा गर्ने उपायहरू खोज्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्नको लागि तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित स्थानहरूमा राख्नुपर्छ। धार्मिक विश्वासलाई सताउने सबै देशहरूमध्ये, चीनको सतावट सबैभन्दा गम्भीर छ। चीनका विभिन्न प्रान्त र क्षेत्रहरूमा, धेरै मानिसहरू पक्राउ परेका वा खोजीसुचीमा रहेका छन्, र तिनीहरू घर फर्केर आउन सक्दैनन्। संसारभरि र हरेक महाद्वीपमा चीनजस्ता धार्मिक विश्वासलाई सताउने केही देशहरू छन्, र यी देशहरूमा, सर्वशक्तिमान् परमेश्वरलाई स्विकारेको कारण, सतावट सामना गर्ने र घर फर्केर आउन नसक्ने मानिसहरू पनि छन्। सतावटमा परेका र घर फर्केर आउन नसक्नेहरूको हकमा, अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई सक्दो चाँडो पूर्णकालीन कर्तव्यको मण्डलीमा राख्ने बन्दोबस्त गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई स्थानीय अवस्थाअनुसार तुलनात्मक रूपमा अलि सुरक्षित वातावरणमा बसाल्नुपर्छ ताकि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सकून्। यो कामको प्राथमिकताको भाग हो जुन राम्ररी पूरा हुनुपर्छ। पक्राउ परेका वा खोजीसुचीमा रहेका यी व्यक्तिहरू सुरक्षा चाहिने पाँचौं वर्गका व्यक्तिहरू हुन्। महत्त्वपूर्ण कामका विभिन्न भागहरू सम्हाल्ने व्यक्तिहरूमा अर्को वर्ग पनि छ जुन विशेष छ। यी व्यक्तिहरू अहिले अगुवा वा कामदार नहुन सक्छन्, न त तिनीहरू खतरनाक काममा नै संलग्न भएका हुन सक्छन्, तर तिनीहरूले यसभन्दा पहिले धेरै कर्तव्य पूरा गरेका हुन्छन् र तिनीहरूको कामले विस्तृत क्षेत्र समावेश गरेको हुन्छ। तिनीहरूलाई धेरै आश्रयदाता परिवारहरू थाहा हुन्छ र केही व्यक्तिहरूले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका छन् भन्ने पनि थाहा हुन्छ। त्यसकारण, यदि त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई पक्राउ गरियो भने, यसले मण्डलीको काममा पनि विपत्ति ल्याउनेछ। यी व्यक्तिहरूलाई “भित्री जानकारी भएका मानिसहरू” भनेर भनिनुपर्छ, र तिनीहरूलाई महत्त्वपूर्ण काम गर्ने सबै प्रकारका व्यक्तिको सूचीमा पनि समावेश गरिनुपर्छ। परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूको सुरक्षा प्रत्याभूति गर्न र मण्डलीको काम सामान्य रूपमा अघि बढ्न सक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नको लागि अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यो विशेष वर्गका कतिपय व्यक्तिहरू निकै लापरवाह हुन्छन्; तिनीहरूलाई सतर्क हुनुपर्छ भन्ने थाहै हुँदैन, र तिनीहरूमा त्यति धेरै बुद्धि नै हुँदैन। तिनीहरूले सधैँ जोश देखाउने, र बाहिर लापरवाही रूपमा काम गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। कहिल्यै पक्राउ परेका वा यातना भोगेका नहुनाले, तिनीहरूलाई कुनै कुरा गलत भयो भने त्यसमा हुने खतरा र त्यसका सम्भावित परिणामहरूबारे थाहै हुँदैन, ती परिणामहरूको गम्भीरता के हुनेछ भनेर तिनीहरूले बुझ्नु त झन् परको कुरा हो। तिनीहरूले आफूले परमेश्वरमा विश्वास मात्रै गरिरहेको छु, केही नराम्रो गरिरहेको छुइनँ भन्ने विश्वास गर्ने हुनाले, केही कुराको पनि डर मान्दैनन्। परिणामस्वरूप, केही समयसम्म स्थानीय स्तरमा काम गरेपछि, तिनीहरू निकै चर्चित हुन सक्छन् र त्यसपछि सरकारी निगरानीमा पर्न सक्छन्। के त्यसले खतरा पैदा गर्दैन र? तिनीहरू पक्राउ परेपछि, यदि तिनीहरूले यातनाद्वारा गरिएको सोधपुछ सहन सकेनन् भने, तिनीहरू यहूदा बन्न सक्छन्, र तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्छन्। यसले मण्डलीमा ठूलो घाटा ल्याउनेछ र अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मुछ्नेछ, र तिनीहरू पक्राउ पर्ने र जेल जाने खतरा हुन्छ, र यसले मण्डलीको कामका विभिन्न भागहरूमा गम्भीर असर पार्नेछ। त्यसकारण, मण्डलीले त्यस्ता व्यक्तिहरूको सुरक्षालाई पनि प्राथमिकता दिनुपर्छ। यदि तिनीहरूलाई लुकाउनको लागि स्थानीय रूपमा कुनै सुरक्षित ठाउँ भेट्टाउन सकिएन भने, तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नको लागि तुलनात्मक रूपमा अलि सुरक्षित ठाउँमा स्थानान्तर गर्नुपर्छ। यो मानिसहरूको एउटा अर्को वर्ग हो। तिनीहरूको विशेष खालको परिस्थितिको कारण, अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूको स्थान मिलाउने बन्दोबस्त गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूलाई पनि सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूहरूको सूचीमा समावेश गरियोस्। समग्रमा कतिवटा वर्गका मानिसहरू छन्? (छवटा। पहिलो वर्ग अगुवा र कामदारहरू हुन्। दोस्रो परमेश्वरको घरको कामका विभिन्न भागहरू सम्हाल्ने अपरिहार्य व्यक्तिहरू हुन्; यसमा सुपरभाइजरहरू, समूह अगुवाहरू, र सुसमाचार निर्देशकहरू; र कामको बोझ लिन सक्ने मानिसहरू समावेश हुन्छन्। तेस्रो वर्ग मण्डलीको खतरनाक काममा संलग्न हुने मानिसहरू हुन्। चौथो विशेष सीप र वरदान भएका मानिसहरू हुन्। पाँचौं वर्गमा पुलिस रेकर्डमा भएका मानिसहरू, सतावटमा परेका मानिसहरू, र खोजीसुचीमा परेका मानिसहरू पर्छन्। अनि छैटौं वर्ग भनेको भित्री जानकारी भएका मानिसहरू हुन्।) हामीले कामका विभिन्न विषयहरूमा संलग्न रहेका सबै महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूलाई आधारभूत रूपमा समावेश गरिसकेका छौं, तर थप्नुपर्ने एउटा वर्ग बाँकी छ: यदि मण्डलीका कुनै पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न बाहिर जाँदा, पक्राउ पर्दा, वा अरू कुनै अप्रत्याशित परिस्थिति सामना गर्दा, तिनीहरूले आफ्ना नाबालिग छोराछोरीको हेरचाह गर्न सक्दैनन् भने, अगुवा र कामदारहरूले यी छोराछोरीलाई उचित घरमा राख्ने बन्दोबस्त गर्नुपर्छ ताकि तिनीहरूलाई खानेबस्ने माध्यम उपलब्ध होस्। यो पनि कामको एउटा विशेष पक्ष हो। कामको यो पक्ष मण्डलीको कामसँग सम्बन्धित नभए नि, र यो पक्ष परिस्थितिहरूबाट मात्रै पैदा हुने भए नि, यी नाबालिग छोराछोरीको लागि उपयुक्त स्थानहरू मिलाउने जिम्मेवारी अगुवा र कामदारहरूले लिनुपर्छ। यदि तिनीहरूसँग उपयुक्त आफन्तहरू छैनन्, वा यदि तिनीहरूका आफन्तहरू गैरविश्वासी छन् र उनीहरूले तिनीहरूलाई घरमा लिन चाहँदैनन् भने, मण्डलीले तिनीहरूलाई स्विकार्नुपर्छ। मण्डलीले तिनीहरूको लागि उपयुक्त आश्रयदाता परिवारको बन्दोबस्त गर्ने मात्र होइन, तिनीहरूको हेरचाहको जिम्मेवारीमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खटाउनु पनि पर्छ। तिनीहरूको लागि उपयुक्त स्थान बन्दोबस्त गरेपछि, यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भने, त्यो अवश्य नै आदर्शमय हुन्छ, र तिनीहरू वयस्क भएपछि, तिनीहरूले मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्। यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन् भने, जब तिनीहरू वयस्क हुन्छन् र तिनीहरू समाजमा प्रवेश गर्छन्, तब तिनीहरू मण्डलीसँग जोडिन छोड्नेछन्, र हाम्रो जिम्मेवारी पूरा हुनेछ। हामीले त्यो विन्दुभन्दा अगाडि तिनीहरूको मामलामा ध्यान दिनुपर्दैन। के यो उचित छ? (छ।) यो काममा मण्डलीको कामका विभिन्न पक्षहरू समावेश नभए नि अझै यसलाई अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको दायरामै समावेश गरिनुपर्छ। यदि मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने गरेका तर स्थानान्तर आवश्यक परेका मानिसहरूका छोराछोरी छन् भने, अगुवा र कामदारहरूले परिस्थिति थाहै नभएको अवस्थामा बाहेक, यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। यदि तिनीहरूलाई यसबारे थाहा छ भने, तिनीहरूले प्रश्नहरू सोध्नुपर्छ, यसलाई सम्हाल्नुपर्छ, र तिनीहरू रहने उचित स्थान बन्दोबस्त गर्ने जिम्मेवारी लिनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू—विशेषगरी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू—यस मामलामा चिन्तामुक्त हुनसक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यो काम राम्ररी पूरा गर्न गाह्रो हुँदैन, होइन र? (अहँ, हुँदैन।) काम गर्ने महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूका कम्तीमा पनि छवटा वर्गहरू छन्। सातौं वर्ग अतिरिक्त वर्ग हो, र यसले अत्यन्तै विशेष प्रकारको परिस्थिति प्रतिनिधित्व गर्छ। यि पहिलो छवटा वर्गमा सूचीबद्ध गरिएका विभिन्न व्यक्तिहरू सबै सेवकाइ क्षेत्र वा देशमा हुन्छन् नै भन्ने छैन। तैपनि, चाहे जुनै देश भए नि, अगुवा र कामदारहरू र महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्नेहरूलाई रक्षा गर्नु कामको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो। यो सबै मण्डली अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने कामको भाग हो, र यो तिनीहरूले राम्ररी पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी हो।
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्नु
अ. आश्रयदाता परिवारको लागि सुरक्षा मापदण्डहरू
अहिले हामीले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू को हुन् भनेर स्पष्ट पारिसकेका छौँ, त्यसैले हामी अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने विशेष सम्बन्धित कामहरूबारे हेरौँ—अर्थात्, सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्नु, र तिनीहरूलाई सुरक्षित राख्नु। त्यसोभए, अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेका छन् भनेर मानिने गरी उनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट प्रभावकारी रूपमा रक्षा गर्नको लागि केकस्ता विशेष सम्बन्धित कामहरू गर्नुपर्छ? विशेष सम्बन्धित कामहरू गर्ने क्रममा, कतिपय अगुवा र कामदारहरूलाई आफू अप्ठ्यारोमा परेझैँ लाग्छ, र तिनीहरू आफ्नो कपाल कन्याउँदै तनावमा रहन्छन्। यी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने मानिसहरूको लागि स्थान नियोजन गर्ने एउटा महत्त्वपूर्ण सिद्धान्त छ: तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न तिनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गरिनुपर्छ। चाहे कामका महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरमा राखियोस् वा भाडाको घरमा राखियोस्, अत्यावश्यक कुरा के हो भने तिनीहरूको सुरक्षाचाहिँ सुनिश्चित गरिनैपर्छ। तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नु भनेको तिनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्नु हो। त्यसोभए, तिनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्न अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ? यसको लागि महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका मानिसहरूलाई उचित स्थानमा राखिनुपर्छ। अब हामी यसलाई दुई पक्षबाट हेरौँ: एउटा त आश्रयदाता परिवारको आन्तरिक वातावरण हो, र अर्को बाहिरी वातावरण हो। आन्तरिक वातावरणको हिसाबमा भन्दा, पहिला त आश्रयदाता साँचो विश्वासी हुनुपर्छ, जो आश्रयदाता हुन तयार हुनुपर्छ, र जो कुराहरू गोप्य राख्न, होशियार भएर काम गर्न, र बाहिरी संसारलाई बुद्धिमानी ढङ्गले सम्हाल्न सक्ने व्यक्ति हुनुपर्छ। यदि कुनै विशेष परिस्थिति पैदा भयो भने, यसको प्रतिक्रिया कसरी दिने भन्ने कुरा तिनीहरूले जान्नुपर्छ; तिनीहरूले निष्क्रिय रूपमा होइन, सक्रिय रूपमा यसलाई सम्हाल्न र सम्बोधन गर्न सक्नुपर्छ। यसको साथै, तिनीहरूसँग स्थानीय स्तरमा उचित छवि हुनुपर्छ, वा स्थानीय स्तरमा केही प्रतिष्ठा र सम्पर्क हुनुपर्छ। तिनीहरू प्रभावशाली नभए नि कम्तीमा आफ्नो उचित स्थानमा बस्ने र राम्रो जीवन जिउने र कहिल्यै समस्या पैदा नगर्ने वा आफ्नो घरमा खराब व्यक्तिहरूलाई आकर्षित नगर्ने मानिसहरू हुनुपर्छ। तिनीहरूसँग जुवातास खेल्न वा पिउन भेला हुने साथीहरू हुनु हुँदैन। यसअलावा, बाहिरी संसार र छिमेकीहरूसँगको तिनीहरूको सम्बन्ध तुलनात्मक रूपमा सामान्य हुनुपर्छ। तिनीहरू ऋणको कुनै विवादमा मुछिएको हुनु हुँदैन र तिनीहरू छिमेकीहरूसँग द्वन्द्वमा परेको हुनु हुँदैन। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनीहरूको घरको वातावरण तुलनात्मक रूपमा शान्त हुनुपर्छ, र आश्रयदाताको जटिल सम्बन्धहरू हुनु हुँदैन, र तिनीहरूको घरमा बाधाहरू पैदा गर्ने बाहिरी मानिसहरू त्यति धेरै आउनु हुँदैन, र आदि इत्यादि हुनु हुँदैन—सबै पक्षहरू उपयुक्त हुनुपर्छ। अझ भन्ने हो भने, आश्रयदाताका छोराछोरी वा आफन्तहरूले परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासलाई समर्थन गर्नुपर्छ, वा कम्तीमा पनि तिनीहरूले आश्रयदाता दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई विरोध गर्नु हुँदैन, र अवश्य नै यी कुराहरूबारे लापरवाह रूपमा कुरा गर्नु हुँदैन। कतिले यसो भन्न सक्छन्, “यी सबै मापदण्डहरू पूरा गर्ने आश्रयदाता परिवार भेट्टाउन सजिलो छैन!” यसको अर्थ तुलनात्मक रूपमा उपयुक्त ठाउँ खोज्नु हो; पूर्ण सिद्धता जरुरी छैन। कम्तीमा पनि जिउने वातावरण उचित हुनुपर्छ—शान्त र बाहिरी हस्तक्षेपबाट मुक्त हुनुपर्छ—जसले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्ने मापदण्ड पूरा गर्छ। कत्ति आश्रयदाता परिवारहरूमा परिवारका हरेक सदस्य विश्वासी नभए नि आश्रयदाताले घरभित्र प्रतिष्ठा पाएको हुन्छ र उसले नै निर्णय गर्ने गर्छ। तिनीहरूका गैरविश्वासी छोराछोरी वा आफन्तहरूले परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासमा वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिने कार्यमा हस्तक्षेप गर्ने आँट गर्दैनन्; आन्तरिक रूपमा असहमत नै भए नि यो जानकारी तिनीहरूले परिवारभन्दा बाहिरका मानिसहरूलाई बाँड्ने आँट गर्दैनन्। यदि साँच्चै नै कुनै कुरा भयो भने, तिनीहरूले सुरक्षा प्रदान गर्नसमेत सहयोग गर्न सक्छन्। यसरी, यो आश्रयदाता घरमा बस्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पनि बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट प्रभावित हुन सक्दैनन्। कत्ति घटनाहरूमा आश्रयदाता डरपोक हुन्छ, किनभने उसलाई आफ्ना छोराछोरीले परमेश्वरमाथिको उसको विश्वास खुलासा गर्न सक्छन्, आफ्ना छिमेकीहरूले आफ्नो विश्वासबारे थाहा पाएर रिपोर्ट गर्न सक्छन्, र विशेषगरी परिस्थिति खराब हुन सक्छ र उसलाई पक्राउ गरिनेछ भन्ने डर हुन्छ। अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिन थालेपछि, ऊ हरेक दिन डरमा हुन्छ, दिनमा खान वा राती सुत्न सक्दैन, र चोरजस्तै दिनभरि चिन्ता र डरले लुकेर बस्छ। जब उसले कुनै कुरा भइरहेको छ भन्ने सुन्छ, जस्तै उसले सरकारले घरको दर्ता जाँच गर्ने योजना बनाएको छ वा सरकारी कर्मचारीहरू विभिन्न बहानामा कुनै काम गर्न उसको घरमा आउँदै छन् भन्ने सुन्छ, तब ऊ अत्यन्तै डराउँछ र ऊ आफै पनि यसमा नमुछियोस् भनेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तुरुन्तै घर छोड्न लगाउँछ। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यस्तो देख्छन्, तब तिनीहरू तुरुन्तै स्थानान्तर हुनुपर्छ, किनभने त्यस्तो ठाउँ बास बस्न लायक हुँदैन; यसलाई केही दिनको लागि अस्थायी रूपमा मात्रै प्रयोग गर्न सकिन्छ। यदि आश्रयदाताको परिवारका छोराछोरी, आफन्तहरू, वा साथीहरू दुष्ट मानिसहरू हुन् र तिनीहरूले आश्रयदाताले विश्वासीहरूलाई स्वागत गरिरहेको छ भन्ने थाहा पाएपछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिन वा प्रहरीलाई समेत सुम्पन सक्छन् भने, यो अत्यन्तै खतरनाक कुरा हो। त्यस्तो आश्रयदाता परिवार बस्न लायक हुँदैन। कत्ति आमाबुबाले आफ्ना छोराछोरीको अघि दासहरूले जस्तो व्यवहार गर्छन्; तिनीहरूले यसो भन्न सक्छन्, “ठीकै छ, मेरा छोराछोरीले मेरो कुरा सुन्छन्,” तर वास्तवमा, तिनीहरूको छोराछोरीको आज्ञापालन परिस्थितिमा निर्भर हुन्छ। जब तिनीहरूका आफ्नै हितहरू सम्बन्धित हुन्छन्, तब ती छोराछोरीले तिनीहरूको कुरा सुन्दैनन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफूले बास दिइरहेको कुरा छोराछोरीलाई बताउने आँट गर्दैनन्। यदि छोराछोरी वा आफन्तहरूले थाहा पाए भने, तिनीहरूले अवश्य नै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई घरबाट निकाल्छन्, र ती आश्रयदाताले तिनीहरूलाई रोक्न सक्दैनन्—घरमा तिनीहरूको निर्णय चल्दै चल्दैन। त्यस्ता व्यक्ति आश्रयदाता हुन लायक हुँदैनन्; तिनीहरूसँग आश्रयदाता बन्ने इच्छा हुन सक्छ तर आश्रयदाता बन्ने साहस नहुन सक्छ। के कायर व्यक्तिले साँच्चै नै आश्रय दिने आँट गर्न सक्छन् र? यदि तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सक्दैनस् भने, तँ यो कर्तव्यको लागि योग्य छैनस्—तैँले यसको लागि स्वेच्छाले काम गर्न अघि बढ्नु हुँदैन र तैँले अगुवा र कामदारहरूलाई खोक्रा प्रतिज्ञाहरू गर्नु हुँदैन, र तैँले यो कर्तव्य स्विकार्नु पनि हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले त्यस्तो घरमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास राख्ने बन्दोबस्त गर्छन् भने, के तिमीहरूलाई त्यो उचित लाग्छ? (लाग्दैन।) यो अत्यन्तै अनुचित कुरा हो। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खतराको मुखमा नपार्। सायद दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू अरू ठाउँमा बस्दा नै धेरै सुरक्षित हुन्थे होला; यदि तैँले तिनीहरूलाई यस्तो व्यक्तिको घरमा राख्ने बन्दोबस्त गरिस्, जसका छोराछोरी वा आफन्तहरू गैरविश्वासीहरू छन् र तिनीहरूले त्यहाँ विश्वासीहरू बसिरहेका छन् भन्ने पत्ता लगाउनेबित्तिकै यसबारेमा रिपोर्ट गर्न सक्छन्, र यसरी तिनीहरूको ज्यान खतरामा पार्छन् भने, के त्यो आश्रयदाता धिक्कारपूर्ण हुँदैन र? यदि आश्रयदाता त्यस्ता परिस्थितिहरूमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्न आफ्नो ज्यान जोखिममा पार्न तयार छ र उसले प्रभावकारी रूपमा तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सक्छ भने, र यदि उसले सामान्यतया पर्याप्त बुद्धि देखाउँछ भने, यो आश्रयदाता परिवार अझै पनि उपयुक्त विकल्प हुन सक्छ। तैपनि, यदि उसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्न आफ्नो ज्यान जोखिममा पार्न सक्दैन, र, जब उसको परिवारका गैरविश्वासीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रिपोर्ट गरेर पुलिसको हातमा सुम्पिने धम्की दिन्छन्, तब ऊसँग कुनै समाधान हुँदैन र कछुवाले आफ्नो टाउको खोलमा लुकाएजस्तै पछि हट्न मात्रै सक्छ, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्दैन र तिनीहरूलाई पक्राउ गर्न गैरविश्वासीहरूलाई अनुमति मात्रै दिन्छ भने, यो घर बास दिनको लागि उपयुक्त हुँदैन। यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू केही दिन अस्थायी रूपमा त्यहाँ बस्छन्, अनि त्यसपछि उपयुक्त व्यक्ति भेट्टाइनेबित्तिकै तुरुन्तै तिनीहरूलाई त्यो ठाउँमा सारिन्छ भने, त्यो कुरा सहनीय नै हुन्छ। आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नको लागि त्यस्ता घरमा लामो समयसम्म बस्नु उचित हुँदैन। आश्रयदाता परिवारले कम्तीमा पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षास्थिति रक्षा गर्न सक्नुपर्छ—आश्रयदाता परिवारको लागि तोकिएको एउटा मापदण्ड यही हो। बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट जोगिनको लागि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको हकमा, एक हिसाबले तिनीहरूको जिउने वातावरण उपयुक्त हुनुपर्छ; यसअलावा, आश्रयदाताको आफ्नै चरित्र पनि सबै हिसाबमा उपयुक्त हुनुपर्छ—अर्थात्, तिनीहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्न सक्नुपर्छ। तिनीहरूले यो कुरा हासिल गर्न सक्छन् भने मात्रै अगुवा र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई तिनीहरूको घरमा राख्न सक्छन्। यदि आश्रयदाताको विश्वास थोरै छ र ऊ अयोग्य र निर्दयी छ, र उसले आफ्नो घरमा अन्तिम निर्णय आफै गर्न सक्दैन, र उसको कुनै पनि गैरविश्वासी सन्तान वा आफन्तले उसलाई नियन्त्रण गर्न सक्छ भने, यो निकै समस्याग्रस्त कुरा हो। त्यस्तो ठाउँ पाहुनाहरूलाई बास राख्न पूर्ण रूपमा अनुपयुक्त हुन्छ। घर ठूलै भए नि, धेरै कोठा भए नि, सहज वातावरण भए नि, र अवस्था राम्रो भए नि, अझै त्यो घर पाहुना राख्न लायक हुँदैन। उपयुक्त जिउने वातावरण हुनु मात्रै पर्याप्त हुँदैन; आश्रयदाता पनि उपयुक्त हुनुपर्छ। यहाँको मुख्य कुरा के हो भने, आश्रयदाताले सबभन्दा पहिले त आफूले आश्रय दिइरहेका कर्तव्य निभाउने व्यक्तिहरू बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट सुरक्षित हुने कुरा सुनिश्चित गर्न सक्नुपर्छ। त्यसपछि मात्रै जिउने वातावरण विचार गरिनुपर्छ। अलिक कम आदर्श वातावरण पनि स्वीकार्य हुन्छ—चाहे सानो ठाउँ होस्, सीमित इन्टरनेट होस्, सरल खाना होस्, वा पानीको पहुँच कम होस्, त्यो स्वीकार्य हुन्छ। यदि आश्रयदाता उपयुक्त छ, खतरा पैदा हुँदा उचित प्रतिक्रिया दिन सक्छ, विभिन्न जटिल परिस्थितिहरू व्यवस्थापन गर्न सक्छ, र खासगरी कुनै पनि सम्भावित रूपमा उत्पन्न हुनसक्ने विशेष परिस्थितिहरू उचित रूपमा सम्हालेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा प्रत्याभूत गर्न सक्छ भने, ऊ आश्रयदाताको रूपमा मापदण्ड स्तरअनुरूपको हुन्छ। आश्रयदाता परिवारको जियाइ वातावरणप्रति हाम्रा मापदण्डहरू उच्च छैनन्; सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो भने, यसले सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सक्नुपर्छ। यसबारे विस्तृतमा गइरहनु आवश्यक छैन।
आ. निवास स्थलको वातावरणका मापदण्डहरू
आश्रयदाता परिवारको निवासवरपरको बाहिरी वातावरणको हकमा, अगुवा र कामदारहरूले विचार गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको यो सुरक्षित छ कि छैन भन्ने कुरा हो। आश्रयदाता परिवारका अवस्थाहरू जेसुकै भए नि वा त्यो निवास दाजुभाइ-दिदीबहिनीको घर भए नि वा भाडाको घर भए नि, त्यो निवासको बाहिरी वातावरण सुरक्षित छ कि छैन भनेर विचार गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ; सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यही हो। सर्वप्रथम, यदि यो आश्रयदाता परिवारको परमेश्वरमाथिको विश्वासबारे त्यति धेरै चर्चापरिचर्चा छैन र सार्वजनिक सुरक्षा ब्यूरोमा तिनीहरूको विश्वासबारे कुनै अभिलेख छैन भने मात्रै यो उचित हुन्छ। यदि विगतमा, जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू त्यहाँ भेला हुन्थे, तब छिमेकीहरूले यसबारे सरकारलाई रिपोर्ट गर्थे, र यो परिवारले प्रायजसो अपरिचित मानिसहरूसँग भेलाहरू आयोजना गर्छ भन्ने कुरा सरकारलाई पहिले नै थाहा छ भने, यो स्थान आश्रयको लागि उपयुक्त हुँदैन। यदि भाडामा लिइएको हो भने पनि त्यस्तो परिवारको घर भाडामा लिनु उचित हुँदैन। यो एउटा पक्ष हो। यसअलावा, कति ठाउँहरूमा सार्वजनिक सुरक्षा कमजोर हुन्छ, र बारम्बार चोरी, हत्या, र अरू विभिन्न मामलाहरू देखा परिरहन्छन्। त्यहाँका बासिन्दाहरू पनि तुलनात्मक रूपमा अलि जटिल व्यक्तिहरू हुन्छन्, अनि प्रायजसो घरदर्ता र परिचयपत्रहरू जाँच गर्न, संदिग्ध अपराधीहरू अनुसन्धान गर्न, र आदि इत्यादि गर्न पुलिस त्यहाँ आइरहन्छ। मलाई भन् त, यदि तँ त्यस्तो ठाउँमा बसिस् भने, के तँ बारम्बार हस्तक्षेपको सिकार हुँदैनस् र? (हुन्छु।) त्यस्ता ठाउँहरू पनि बस्नलाई उपयुक्त हुँदैनन्। त्यहाँ हरेक केही दिनमा ढकढक्याउँदै पुलिस आइपुग्छ, र नजिकै चोरी वा हत्या भएको छ भनेर भन्छ र अनुसन्धानमा सघाउन अनुरोध गर्छ, र दोषीलाई देखे तुरुन्तै रिपोर्ट गर्न मानिसहरूलाई लगाउँछ। त्यहाँ सधैँ हरबहानामा ढोका ढकढकाउँदै पुलिस आइरहन्छ, र तिनीहरूले घटना अनुसन्धान गरिरहेको दाबी गर्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरूले बाहिरी मानिसहरू र अपरिचितहरूको चियो गरिरहेका हुन्छन्—ठ्याक्कै भन्दा, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू खोजिरहेका हुन्छन्। के तँलाई त्यस्तो आश्रय घरमा बस्दा कुनै सुरक्षा महसुस हुन्छ? (हुँदैन।) निस्सन्देह नै तँ दिनभरि डरमा हुनेछस्। यी बाहिरी आपराधिक घटनाहरू आश्रयदाता परिवारसँग सम्बन्धित नभए नि अझै तँलाई सहज महसुस हुँदैन। यस्तो वातावरणमा जिउँदा प्राय तँलाई तेरो व्यक्तिगत सुरक्षा खतरामा छ भन्ने महसुस भइरहन्छ। कुन दिन पुलिसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अपरिचित देखेर सोधपुछ गर्न थाल्छ, र पक्राउसमेत गर्न सक्छ भन्ने कसलाई के थाहा। के तैँले यो भयानक परिस्थिति हो भनेर भन्दैनस् र? (हो।) यसअलावा, धेरैजसो चिनियाँ मानिसहरूमा सुरक्षा चेतनाको कमी हुन्छ; कसैले ढकढक्याएको सुन्नेबित्तिकै, तिनीहरूले ढोका खोलिहाल्छन्, र तिनीहरूले प्रायजसो ढोका बन्द पनि गर्दैनन्, जसले गर्दा सजिलै घटनाहरू घटित हुन सक्छन्। स्वतन्त्रता र प्रजातन्त्र भएका पश्चिमी देशहरूमा, निजी निवासहरूलाई निजी क्षेत्र मानिन्छ। यदि कुनै बाहिरी व्यक्ति अनुमतिविना निजी क्षेत्रमा प्रवेश गर्यो भने, यसलाई गैरकानुनी मानिन्छ, र त्यहाँ बस्ने मानिसहरूले पुलिस बोलाउँछन्। त्यसपछि घुसपैठ हुने व्यक्ति कानुनी रूपमा जिम्मेवार ठहरिन्छ। त्यसकारण, यदि अपरिचितले ढकढक गर्यो भने, तैँले ढोका खोल्नुपर्दैन—तैँले यसो गर्न इन्कार्न सक्छस्। कसैले तँलाई भेट्नको लागि समय मिलाएको थियो नै भने पनि, यदि तँ तयार छैनस् वा तैँले आफ्नो मन बदलेको छस् भने, तैँले ढोका खोल्नुपर्दैन; तैँले तिनीहरूसँग अर्को समय मिलाउन सक्छस्। पश्चिमी देशहरूका मानिसहरूसँग यस्तो अधिकार हुन्छ, तिनीहरूसँग यो कानुनी चेतना हुन्छ। तर चिनियाँ मानिसहरूमा यो कानुनी चेतनाको कमी हुन्छ। जबजब तिनीहरूले ढोका ढकढकाएको सुन्छन्, तबतब तिनीहरूले तुरुन्तै ढोका खोलिहाल्छन्। यसले सतर्कताको कमी, आत्मरक्षाको चेतनाको कमी, र सम्बन्धित कानुनहरूसँगको अपरिचितता देखाउँछ। चीन तानाशाही राज्य भएकोले, र यहाँ एकपक्षीय शासनलाई कानुनभन्दा माथि राखिएको हुनाले, यसको कानुनी प्रणाली एउटा देखावटी रूप मात्रै हो। ठूलो रातो अजिङ्गरले चीनमा कानुन र व्यवस्था पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्दै काम गर्छ, लापरवाही रूपमा दुष्कर्म गर्छ, र मानिसहरूसँग कुनै पनि मानव अधिकार हुँदैन। चिनियाँ मानिसहरूले मानव अधिकारहरूप्रति ध्यान दिँदैनन्, न त तिनीहरूले अनुशासनात्मक प्रावधानहरू पालना गर्ने र कानुन मान्ने बोध नै विकास गरेका हुन्छन्; खासगरी, तिनीहरूमा आत्मरक्षाको चेतनाको कमी हुन्छ, र धेरैजसो मानिसहरूलाई आफूलाई रक्षा गर्न कानुन कसरी प्रयोग गर्ने भन्ने नै थाहा हुँदैन। परिणामस्वरूप, सुरक्षाको कुनै ग्यारेन्टी हुँदैन। सारांशमा भन्दा, कमजोर सार्वजनिक सुरक्षा भएको कुनै पनि ठाउँमा, जटिल पृष्ठभूमि र पहिचान भएका बासिन्दाहरू भएका, बारम्बार जाँचहरू हुने, वा बारम्बार विभिन्न आपराधिक मामलाहरूको घटना घट्ने कुनै पनि ठाउँमा, मानिसहरू सजिलै बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट प्रभावित हुन्छन्। त्यस्तो ठाउँ बस्नको लागि उपयुक्त हुँदैन। महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको लागि आवासको बन्दोबस्त गर्दा विचार गर्नुपर्ने सार्वजनिक सुरक्षाको तत्त्व यही हो।
आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका मानिसहरूको लागि बस्ने वातावरण होशियारीसाथ छनौट गर्नुपर्छ; व्यस्त शहरी क्षेत्र र खतरनाक स्थानहरूबाट जोगिनु नै सबैभन्दा राम्रो हो। हामीले कुनकुन स्थानहरूलाई व्यस्त शहरी क्षेत्रहरू भनेर भनिरहेका छौं? यसमा रेलवे, राजमार्ग, चौबाटो, र बजारहरूजस्ता ठाउँहरू समावेश हुन्छन्। विशेषगरी प्रमुख रेलवे लाइनहरूमा, जहाँ हरदिन असंख्य रेलहरू आवतजावत हुन्छन्, र हरेकपटक रेल जाँदा-आउँदा नजिकका घरहरूको भुइँ काँपिरहन्छ। यस्तो वातावरणमा, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा शान्ति भेट्टाउनु पूर्ण असम्भव हुन्छ। यसअलावा, घरबाट टाढा बसेर आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न वर्षौँ बिताएका कत्ति मानिसहरू निरन्तर तनावमा जिउँछन्, र तिनीहरूको हृदय सबैभन्दा राम्रो स्थितिमा हुँदैन, जसले गर्दा तिनीहरूलाई त्यस्ता ठाउँहरूमा बस्न अझै बढी असहज हुन्छ। यदि शान्त वातावरण चाहिने निश्चित कामहरू, जस्तै रेकर्डिङ गर्ने वा लेखरचनामा आधारित कामहरूको हकमा, कम्तीमा पनि कुनै होहल्लाको हस्तक्षेप हुनु हुँदैन, र सुरक्षाको पनि सुनिश्चितता हुनुपर्छ—यही नै सर्वोत्तम हुनेछ। यदि पूर्ण रूपमा सुरक्षित ठाउँ छैन भने, तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित ठाउँ खोज्नुपर्छ। यस्तो अवस्थामा, थोरै होहल्ला स्वीकार्य नै हुन्छ, र हामीले मापदण्डहरूलाई धेरै माथि राख्नु हुँदैन; जिउने वातावरण सुरक्षित छ भने, यो नै पर्याप्त हुनेछ। साथै, यदि घर ठूलो ट्राफिक भिड हुने क्षेत्रमा पर्छ भने, जस्तै ट्राफिक लाइटहरू भएको ठाउँनजिक वा चौबाटोमा पर्छ भने, त्यहाँ हरदिन अनगिन्ती पैदल यात्री र सवारीसाधनहरू आवतजावत गर्छन्। त्यस्तो घर धेरै यात्रीहरूको नजरमा पर्छ, र झट्ट हेर्दा नै, बाटो हिँड्नेहरूले सजिलै भित्रका कुराहरू देख्न सक्छन्। विशेषगरी राती जब बत्तीहरू बालिएका हुन्छन्, तब घरभित्रको अवस्था स्पष्टै देखिन्छ। के तैँले अझै पनि त्यस्तो घरमा बस्न स्वीकार्य हुन्छ भनेर भन्नेछस्? के यो वातावरण उपयुक्त हुन्छ त? (अहँ, हुँदैन।) यो साँच्चै उपयुक्त हुँदैन। यस्तो ठाउँमा बस्ने मानिसहरूले प्रायजसो हस्तक्षेपको समस्या भोग्छन्, र प्रायजसो अपरिचित मानिसहरूले तिनीहरूको अवलोकन गरिरहेको देख्छन्। जब तिनीहरूको आँखा अपरिचितको आँखासँग जुध्छ, तब तिनीहरू झस्कन्छन्, र हरदिन असहज महसुस गर्छन्, र निरन्तर आफूलाई कसैले हेरिरहेजस्तो महसुस गर्छन्—यसमा, पछाडिबाट कसैले काम पो गरिरहेको छ कि, र परिस्थिति निर्देशित र नियन्त्रित पो गरिरहेको छ कि, कसलाई के थाहा हुन्छ र। के त्यस्तो वातावरणमा जिउँदा सहजता पाउन सकिन्छ भन्ने तँलाई लाग्छ? त्यसैगरी, कत्ति घरहरूमा आवाज रोक्ने अवस्था कमजोर हुन्छ, त्यसकारण घरभित्र ठूलो आवाजमा बोल्दा वा भजन बजाउँदा, बाहिरका मानिसहरूले सबै कुरा सुन्न सक्छन्। साथै, कत्ति घरहरू समुदायको सबैभन्दा अग्लो स्थानमा हुन्छन्, र त्यस्तो अवस्थामा ती घरहरूमा चट्याङ लाग्ने सम्भावना धेरै हुने मात्र होइन, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले घरबाहिर पाइला टेक्नेबित्तिकै वरपरका छिमेकीहरूले पनि देखिहाल्छन्। तिनीहरूलाई कहिलेकहीँ भेन्टिलेशनको लागि वा शितलताको लागि झ्यालहरू खोल्नसमेत असहज हुन्छ; पर्दाहरू तान्दा पनि झ्याल बन्दै हुनुपर्छ, र त्यसकारण कहिल्यै पनि प्रकाश आउँदैन, र बाहिर निस्केर यताउता गर्नु त झन् बढी असहज हुन्छ। बाहिरका मानिसहरूले अवलोकन गर्लान् र ध्यान देलान् भन्नेबारे निरन्तर चिन्ता भइरहन्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू एकैपटक आउनेजाने नगरे नि, जबजब कुनै व्यक्ति प्रवेश गर्छ वा बाहिर निस्कन्छ, तबतब बाहिरका मानिसहरूले स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्। अनि अन्त्यमा, त्यो घरमा कति जना अपरिचित मानिसहरू बस्छन् भन्नेबारे तिनीहरूलाई समग्र रूपमा थाहा भइहाल्छ। के तिमीहरू यहाँ बसेर पनि मानिसहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सकिन्छ भनेर भन्छौ? (अहँ, सकिँदैन।) कत्ति मानिसहरूले सोच्छन्, “हामी प्रायजसो घरभित्रै आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका हुन्छौं, र हामी बाहिर गए नि पालैपालो गर्छौँ र एकैपटक बाहिर जाँदैनौँ। यसरी अभ्यास गर्दा, वरपरका छिमेकीहरूलाई केही थाहा हुँदैन।” तर तँ पालैपालो बाहिर गए नि, यदि कसैले तँ अपरिचित व्यक्ति होस् भन्ने थाहा पायो भने यसले समस्या ल्याउनेछ। धेरै गैरविश्वासीहरूले आफै पनि राम्रो जीवन जिउँदैनन्, र त्यसमाथि अरूका मामलाहरू अवलोकन गर्न र औँल्याउनमा विशेष आनन्द लिन्छन्। कत्तिले त तेरो जासुसी गर्न, र तँ घरभित्र के गर्छस् भनेर हेर्न दूरबीनसमेत प्रयोग गर्न सक्छन्। यदि तिनीहरूले विश्वासीहरू भेला भइरहेका छन् भन्ने पत्ता लगाए भने, इनामको लागि तुरुन्तै सरकारलाई यसबारे रिपोर्ट गर्छन्। त्यस्तो व्यक्तिले तँलाई निसाना बनायो भने, के यो खतरनाक परिस्थिति हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूले तँलाई निसाना बनाएपछि, के त्यसबाट कुनै असल कुरा आउन सक्छ र? तँ अन्ततः अवश्य नै पक्राउ पर्नेछस्! देश वा क्षेत्र जुनसुकै भए नि, अरूको चियोचर्चा गर्ने मानिसहरूको कहिल्यै कमी हुँदैन। तिनीहरूले तँलाई निगरानी गरेर एक पैसा नकमाए नि, त्यो काम गर्न तिनीहरू एकदमै तयार हुन्छन्—तिनीहरूले अरूको चियोचर्चा गरेर समय बिताउन आफ्नो गोजीबाट पैसासमेत तिर्छन् र आफ्नै काममा समेत ढिलाइ पुर्याउँछन्। अनि यदि तँलाई रिपोर्ट गरेर इनाम पाइन्छ भने त, तिनीहरू त्यसो गर्न झनै इच्छुक हुन्छन्। विशेषगरी चीनजस्तो तानाशाही शासनमा, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई निगरानी गर्ने मानिसहरू अत्यन्तै धेरै हुन्छन्। तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुने हुनाले र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूप्रति तिनीहरूलाई वितृष्णा महसुस हुने हुनाले, तिनीहरूले विश्वासीहरू मिलेर अन्तरक्रिया गरिरहेका वा भेला भइरहेका छन् भन्ने पत्ता लगाउनेबित्तिकै, त्यसबारे रिपोर्ट गरिहाल्छन्। यदि रिपोर्ट गर्दा इनाम पाइन्छ भने त झन्, तिनीहरूले त्यसो गर्दा अथक सन्तुष्टि नै प्राप्त गर्छन्। के यसले मण्डलीमा सजिलै समस्या ल्याउँदैन र? (ल्याउँछ।) यदि तँमाथि यसरी हस्तक्षेप हुँदै छ भने, के यो अगुवा र कामदारहरूले राम्ररी स्थान नियोजन नगरेकोले भएको होइन र? यदि अगुवा र कामदारहरूले परिस्थिति राम्ररी विचार नगरेको कारण, महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बास राख्ने स्थान र वातावरण अनुचित भएका रहेछन् भने, त्यसबाट आउने परिणामहरू यिनै हुन्। यदि व्यक्ति बस्ने स्थानले धेरै ध्यान आकर्षित गर्छ भने, यसले गर्दा परिस्थिति सजिलै गलत बन्न सक्छ। अनि कुनै कुरा गलत भयो र त्यसपछि मात्रै यो ठाउँ बस्नको लागि उपयुक्त छैन भन्ने कुरा तैँले महसुस गरिस् भने, त्यो ढिलो भइसकेको हुन्छ। त्यसकारण, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको लागि उपयुक्त बस्ने ठाउँ छनौट गर्नु पनि एउटा मुख्य काम हो, र खराब छनौटले सजिलै खतरा निम्त्याउन सक्छ।
इ. अगुवा र कामदारहरूले कर्मचारीहरूको लागि स्थान नियोजन गर्ने काम कसरी गर्नुपर्छ?
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको जिउने वातावरणको हकमा, चाहे यो आन्तरिक वातावरण वा बाहिरी वातावरणसँग सम्बन्धित होस्, अगुवा र कामदारहरूले सबै पक्षहरू राम्ररी विचार गर्नुपर्छ। तिनीहरूले सधैँ हामीले हाम्रो बाहिरी संसारसँग अन्तरक्रिया गरेनौँ भने, केही हुनेछैन भन्ने ठान्दै आफ्नो सोचाइमा सरलता अपनाउनु हुँदैन। आजको समाज अत्यन्तै जटिल छ, हरप्रकारका पिशाचहरूले भरिएको छ, र ठाउँ जुनसुकै भए नि तँलाई नियाल्दै चियो गर्ने मानिसहरू सधैँ हुन्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको जाँचबुझबाट जोगिन असम्भव हुन्छ। तैँले यस्तो पनि सोच्न सक्छस्, “मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेर कुनै पनि कानुन तोडेको वा कुनै पनि गलत काम गरेको छैनँ। मैले आफ्नो कर्तव्य मात्रै निर्वाह गरिरहेको छु; मेरो जीवनमा केही हुनु हुँदैन, होइन र?” तर तथ्यहरू तैँले कल्पना गरेजस्तो सरल छैनन्। चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीले किन परमेश्वरको विरोध गर्न र परमेश्वरको मण्डलीमाथि दमन गर्न यति धेरै जनशक्ति र स्रोतसाधनहरू खर्च गर्छ? के तैँले त्यो बुझ्न सक्छस्? तैँले कहिल्यै बुझ्न सक्नेछैनस्। तैँले दियाबलसहरू र शैतानहरूको प्रकृति कति हदसम्म छर्लङ्गै देख्न सक्छस्? तैँले दियाबलस र शैतानहरूबारे अत्यन्तै थोरै कुरा बुझेको छस्। यो समाज अत्यन्तै जटिल छ, र दियाबलस र शैतानहरू दुष्कर्म गर्ने दुष्ट मानिसहरू हुन्। तिनीहरूले सबैभन्दा बढी गर्न चाहेको कुरा भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पक्राउ गरेर मण्डलीको काममा बिथोल्नु हो। यदि तँ सधैँ शैतानहरूलाई साधारण मानिसहरू मात्रै ठान्छस् भने, तँ साँच्चै नै अज्ञानी छस्; यसले देखाउँछ कि, तैँले यो समाजको दुष्टता देखेकै छैनस्, र तैँले अवश्य नै दियाबलस र शैतानहरूको घृणितपन पनि छर्लङ्ग देखेकै छैनस्। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीको काम राम्ररी गर्नको लागि, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नुपर्छ—सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यही हो। तानाशाही शासनमा रहेको देशमा, जहाँ कुनै विश्वासको स्वतन्त्रता छैन, त्यहाँ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नु निकै गाह्रो हुन्छ। तर जति नै गाह्रो भए नि, उचित बस्ने ठाउँहरू होसियारीसाथ छनौट गरिनुपर्छ; यसमा कुनै पनि हेलचेक्र्याइँ हुनु हुँदैन। परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूमा यी कुराहरूबारेको सङ्गति पनि समावेश छ। अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बाहिरी संसारको बाधा र हस्तक्षेपबाट मुक्त भएर आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ—तिनीहरूले यसमा आफ्नो हृदय लगाए भने, यो कुरा हासिल गर्न सक्छन्। तिनीहरूले झाराटारुवा र गैरजिम्मेवार रूपमा काम गर्छन् भने, र यसरी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा बेवास्ता गर्दै आफ्नै सुरक्षाबारे मात्रै वास्ता गर्छन् भने मात्रै चिन्ताको विषय हुन्छ। यसले मण्डलीको काम राम्ररी गर्न असम्भव तुल्याउँछ। यदि तेरो हेलचेक्र्याइँ, इमानदारिताको कमी, गैरजिम्मेवारिता, वा वातावरण र समस्याको डरको कारण, तैँले यी कुराहरू गर्न असफल भइस्, जसले गर्दा महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका व्यक्तिहरू पक्राउ पर्छन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको ज्यान खतरामा पर्छ—र यसले मण्डलीको काममा ढिलाइ गराउँछ र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा हानि पुर्याउँछ—भने, अगुवा वा कामदारको रूपमा, यसको जिम्मेवारी तैँले नै वहन गर्नुपर्छ। क्षतिपूर्तिमा केही पैसा खर्च गरेर वा प्रार्थनाद्वारा पापस्वीकार गरेर मात्रै यो जिम्मेवारी समाधान गर्न सकिँदैन; यो त्यति सरल छैन। त्यसोभए, यो कुराको प्रकृति के हो? यो हटाउन नसकिने कलङ्क, एक अनन्त अपराध हो—तँमा एउटा दोष परेको हुन्छ। यो “दोष” ले साधारण गल्ती मात्रै जनाउँदैन; परमेश्वरको नजरमा, यो अपराध हो। यदि तेरा अपराधहरू धेरै छन् भने—तैँले विगतमा अपराधहरू गरेको थिइस्, आज पनि गरिरहेको छस्, र पछि भविष्यमा पनि अझै धेरै अपराध गर्नेछस् भने—ठूला र धेरै अपराधहरू सबै जम्मा भएर तैँले अनन्त विनाश र बरबादी भोग्नेछस्। परमेश्वरले त्यसउप्रान्त तँलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन, र परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वास व्यर्थ हुनेछ। तँसँग मुक्तिको कुनै आशा नहुने मात्र होइन, तैँले दण्ड पनि सामना गर्नेछस्। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्नो काम गर्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ! के तैँले यो कुरा कण्ठ गरेको छस्? (गरेको छु।) अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ, र वातावरण जति नै प्रतिकूल वा खतरनाक भए नि, तिनीहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा प्रत्याभूत गर्न र तिनीहरूको लागि उचित स्थान नियोजनको बन्दोबस्त गर्नको लागि स्थानीय अवस्थाहरूअनुसार सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ। यसको लक्ष्य भनेको मण्डलीको काम सामान्य रूपमा अघि बढ्न सकोस् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नु हो।
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको लागि तय गरिएका ठाउँहरू बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट मुक्त हुने कुरा सुनिश्चित गर्नको लागि, अगुवा र कामदारहरूले बासस्थान र यसको वातावरणप्रतिका मापदण्ड र सिद्धान्तहरूको अलावा, आश्रयदाता परिवारको परिस्थितिका विभिन्न पक्षहरूसँग सम्बन्धित पनि मापदण्ड र सिद्धान्तहरू पनि छन्। जब अगुवा र कामदारहरूले सम्भावित आश्रयदाता परिवार भेट्टाउँछन्, तब तिनीहरूले सुरुमा परिवारको वातावरण र अवस्थाहरू कस्ता छन्, यसका सदस्यहरूको अवस्था कस्तो छ, अरूसँग तिनीहरूको कुनै विवाद छ कि छैन, तिनीहरूका कोही शत्रुहरू छन् कि छैनन्, सरकारसँग तिनीहरूको कुनै उल्झन् छ कि छैन, तिनीहरू बारम्बार मुद्दामा संलग्न हुन्छन् कि हुँदैनन्, तिनीहरूसँग जटिल सामाजिक सम्बन्धहरू छन् कि छैनन्, भन्नेजस्ता कुराहरूबारे सोधपुछ गर्नुपर्छ। यी सबै आधारभूत परिस्थितिहरूबारे राम्ररी सोधपुछ गर्नु र जानकारी लिनुपर्छ। यदि आश्रयदाता वा तिनीहरूका छोराछोरी र अरू परिवारका सदस्यहरूको सामाजिक सम्बन्ध जटिल छ, र परिवार निरन्तर अशान्तिमा हुन्छ भने—समस्या पैदा गर्न वा ऋण उठाउन बारम्बार खराब व्यक्तिहरू घर आउँछन्, वा डाँकू वा लुटेराहरूबाट धम्कीका पत्रहरू, साथै सरकार वा अदालतबाट समाह्वानहरू आइरहन्छन् भने—यी सबै अत्यन्तै समस्याग्रस्त कुराहरू हुन्। यदि तँ यो घरमा भेला भइरहेको वा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छस् भने, के यी कुराहरू बाधा बन्दैनन् र? त्यसकारण, जब तिमीहरूले यो आश्रयदाता परिवार भेट्टाउँछौ, तब तिमीहरूले सुरुमा प्रश्नहरू सोधेर तिनीहरूको आधारभूत परिस्थितिबारे जानकारी लिनुपर्छ। यदि यी समस्याहरू छैनन् भने राम्रो हुन्छ, तर यदि छन् र अहिले अझै उपयुक्त ठाउँ भेट्टाउन सकिँदैन भने, आश्रयदाताले यी समस्याहरू प्रभावकारी रूपमा सम्हाल्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा विचार गर्। यदि आश्रयदाताले ती समस्याहरू प्रभावकारी रूपमा सम्हाल्न सक्दैन र यी अराजक कुराहरू हटाउन सक्दैन भने, यो घर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिनको लागि उपयुक्त हुँदैन, किनभने यहाँ बस्दा तिनीहरूले कुनै पनि बेला बाहिरी संसार र बाहिरी मानिस, घटना, र कुराहरूको हस्तक्षेपबाट कष्ट भोग्न सक्छन्। यी वातावरणहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूलाई सीधै लक्षित गरिरहेका हुँदैनन्। तैपनि, धर्ममाथि सतावट हुने देशमा विश्वासीहरू विशेष संवेदनशील समूह हुन्, अझ भन्ने हो भने, सरकारले व्यापक रूपमा प्रोपागाण्डा प्रचार गर्ने, मस्तिष्क सफाइ गर्ने, अफवाहहरू सिर्जना गर्ने, र बदनामी गर्ने प्रयासहरू गरेपछि, गैरविश्वासीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूलाई बुझ्न नसक्ने मात्र होइन, बरु उल्टै चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीको शब्दजालमै विश्वास गर्नसमेत थाल्छन्, र यसले गर्दा विश्वासीहरूप्रति तिनीहरूमा निश्चित घृणा र शत्रुता पैदा हुन्छ। त्यसकारण, यदि तिनीहरूले कुनै निश्चित परिवारले विश्वासीहरूलाई बास दिइरहेको छ भनेर पत्ता लगाए भने, त्यो स्थिति बास दिने परिवार र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू दुबैको लागि अत्यन्तै खतरनाक हुन्छ। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू त्यस्तो वातावरणमा जिउँछन्, तब तिनीहरूले बारम्बार हस्तक्षेपको समस्या भोग्ने मात्र नभई, तिनीहरूको सुरक्षा पनि सुनिश्चित हुन सक्दैन। त्यसोभए, किन तिनीहरूलाई त्यहाँ बस्न लगाउने? त्यो स्पष्ट रूपमै खतरनाक ठाउँ हो, त्यहाँ बस्न उपयुक्त हुँदैन—तिनीहरूलाई तुरुन्तै स्थानान्तर गरिनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको लागि स्थान नियोजन गरेर आफ्नो हात टकटक्याउने गर्नु हुँदैन, र तिनीहरूले यस्तो सोच्नु हुँदैन, “तिनीहरूसँग खाने र बस्ने ठाउँ, र घाम र झरीबाट सुरक्षित हुने ठाउँ छ भने, ठीकै हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन् भने, कुनै समस्या हुँदैन। आखिर हामीले यति धेरै उपयुक्त ठाउँ कहाँ नै पो भेट्टाउनेछौँ र?” यो अत्यन्तै गैरजिम्मेवार कार्य हो! यदि त्यो बेला उपयुक्त ठाउँ छैन भने, तिनीहरू त्यहाँ अस्थायी रूपमा रहन सक्छन्, तर तैँले तिनीहरूलाई जतिसक्दो चाँडो स्थानान्तर गर्नको लागि तुरुन्तै कुनै उपयुक्त स्थान खोज्नुपर्छ; यसलाई दीर्घकालीन निवासको रूपमा लिनु हुँदैन।
कत्ति अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले निश्चित ठाउँमा महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको लागि स्थान नियोजन गर्छन्, खाने-पिउने र विश्रामका अवस्थाहरू कस्ता छन् भनेर सोध्छन्, र कुनै गैरविश्वासीहरूले तिनीहरूको निगरानी गरिरहेका छन् कि छैनन् भनेर सोध्छन्। केही दिनसम्म कुनै असामान्य कुरा देखिएको छैन भन्ने सुनेपछि, तिनीहरूले त्यो मामलालाई त्यतिकै छोडिदिन्छन्, र छ महिना वा त्योभन्दा बढी समयसम्म तिनीहरूको अवस्था जाँच गर्दैनन्। तिनीहरू आफूले स्थान नियोजन राम्ररी नै गरेको छु र आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको छु भन्ने विश्वास गर्छन्, र यसरी तिनीहरूले सबै कुरा पूरा भएको र ठीकै भएको सोच्छन्। जहाँसम्म पछि वातावरणमा हस्तक्षेप हुनेछ कि छैन वा सुरक्षाको लागि कुनै सम्भावित खतराहरू छन् कि छैनन् भन्ने कुरा छ, तिनीहरूले यसमा थप ध्यान दिँदै दिँदैनन्। के यो उचित हो त? (होइन।) यो किन उचित होइन? (स्थान नियोजन गरेपछि, अगुवा र कामदारहरूले फलोअप गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले फलोअप गरेनन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू खतरनाक परिस्थितिमा परे अनि तिनीहरू स्थानान्तर हुन सकेनन् भने, तिनीहरू पक्राउ पर्न सक्छन्।) तर कत्ति अगुवा र कामदारहरूले सोच्छन्, “तिमीहरू सबै वयस्क हौ—के मैले साँच्चै फलोअप गर्नुपर्छ? के तिमीले खतरा छ कि छैन भनेर देख्न सक्दैनौ र? सक्दैनौ भने, तिम्रो मस्तिष्कले काम गरिरहेको छैन! यदि तिमीले खतरा देख्यौ भने, आफै अर्को ठाउँ सर—के मैले तिमीहरूलाई साँच्चै भनिरहनुपर्छ र?” तिनीहरूले यसरी तर्क गर्छन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ, के यो तर्क उचित छ? (छैन।) किन छैन? (किनभने महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नु अन्तर्निहित रूपमै अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो; यो तिनीहरूले पूरा गर्नुपर्ने तिनीहरूको भूमिकामा समावेश भएको काम हो।) तिनीहरूले यसलाई अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कामको भागको रूपमा लिँदैनन्; तिनीहरूले यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सहयोग गर्नु हो, असल कार्यहरू गर्ने ली फेङको उदाहरण पछ्याउनुजस्तै हो भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले यसलाई मण्डलीको काम रक्षा गर्न गरिएको कार्यको रूपमा पनि लिँदैनन्, बरु यसलाई मण्डलीको कामसँग सम्बन्धित नभएको, कर्मचारीहरूको स्थान नियोजनको रूपमा मात्रै लिन्छन्। के तैँले यो मूर्खतापूर्ण कुरा हो भनेर भन्दैनस्? कस्तो व्यक्तिले यसरी सोच्ने गर्छ? (जिम्मेवारीबोध नभएको व्यक्तिले।) ती अल्छी, बेइमान, र गैरजिम्मेवार झूटा अगुवाहरूले यसरी नै सोच्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काम परिपालन गर्ने गर्दैनन्; दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको लागि ठाउँ मिलाएपछि, तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले तिमीहरूको लागि यति राम्रो स्थानमा बस्ने ठाउँ मिलाएँ—मैले तिमीहरूलाई कति ठूलो निगाह गरेको छु!” तिनीहरूले यसलाई मण्डलीको काम परिपालन गर्ने कार्यको रूपमा लिँदैनन्। अगुवा र कामदारहरूको रूपमा, यदि तैँले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको लागि उचित रूपमा स्थान नियोजन गर्दैनस् र तिनीहरूको सुरक्षा प्रभावकारी रूपमा सुनिश्चित गर्दैनस् भने, यदि तिनीहरूले खतरा सामना गर्छन् र आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा निर्वाह गर्न सक्दैनन् भने, के मण्डलीको काममा ढिलाइ हुनेछैन र? तैँले सुरुमा तिनीहरूको लागि उचित रूपमा बस्ने स्थानहरू मिलाउनुपर्छ ताकि तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित होस्, अनि त्यसपछि मात्रै तिनीहरूले सामान्य रूपमा काम गर्न सक्छन्। तर ती झूटा अगुवाहरूले त्यसरी सोच्दैनन्; तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई कुनै स्थानमा राख्छन् र त्यसपछि बेवास्ता गर्छन्, र लामो समयसम्म तिनीहरूको अवस्थाबारे कुनै जाँच गर्दैनन्। जब खतरनाक परिस्थिति पैदा हुन्छ र तिनीहरूले आफ्नो अगुवालाई सम्पर्क गर्न सक्दैनन्, तब तिनीहरूसँग आफै स्थानान्तर हुनेबाहेक अरू कुनै विकल्प हुँदैन। अनि बल्ल अगुवाले यो थाहा पाएर जाँच गर्न जान्छ, तर ती मानिसहरू धेरै पहिले गइसकेका हुन्छन्, र तिनीहरू कहाँ गएका छन् भन्ने कुरा अगुवालाई थाहै हुँदैन। यो कस्तो व्यक्ति हो? यो कस्तो अगुवा वा कामदार हो? झूटो अगुवा। विशेषगरी अरू क्षेत्रबाट आएका र स्थानीय वातावरणसँग अपरिचित रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको हकमा, अगुवा र कामदारहरूले नियमित रूपमा भेटेर फलोअप गर्नु अझै बढी आवश्यक हुन्छ। अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूको लागि एकपटक स्थान नियोजन गरिसकेपछि यसले सबै कुरा स्थायी रूपमा समाधान गर्छ भन्ने अनुमान गर्नु हुँदैन; वास्तवमा, यो काम पूरा भएकै हुँदैन। तिनीहरूले उनीहरूलाई बारम्बार भेट्नु र फलोअप गर्नुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूलाई त्यो स्थानमा आफै जान असहज हुन्छ भने, तिनीहरूले जाँच गर्न अरूलाई खटाउनुपर्छ। कम्तीमा पनि, तिनीहरूले यो कामबारे फलोअप गर्नुपर्छ—यी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको जिउने वातावरण मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ, कुनै खतरा छ कि वा कुनै असामान्य कुरा छ कि, वा कुनै विशेष परिस्थितिहरू देखा परेका छन् कि, र स्थानान्तर गर्नु आवश्यक छ कि भनेर जाँच गर्नुपर्छ। यो सबै कुराबारे जानकारी लिनु र फलोअप गर्नुपर्छ। यदि छोटो अवधिको लागि यो ठाउँ सबैभन्दा उपयुक्त देखिन्छ भने, ठीकै छ, तर केही समयपछि, तिनीहरू उनीहरूको वातावरण र सुरक्षाबारे जाँच गर्न, र उनीहरूसँग पर्याप्त खाना र आपूर्ति छ कि छैन भनेर जाँच गर्न फेरि जानुपर्छ—यी सबै विवरणहरूबारे जानकारी सोधखोज गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको काम नबुझ्ने सम्भावना पनि हुन्छ, र त्यस्तो अवस्थामा तिनीहरूले त्यो पक्षमा हस्तक्षेप गर्नु हुँदैन, तर तिनीहरूको लागि उचित रूपमा स्थान नियोजन गर्ने काम अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो—त्यो काम नगर्नु भनेको आफ्नो जिम्मेवारी बेवास्ता गर्नु हो र यसले तिनीहरू वास्तविक काम नगर्ने झूटा अगुवाहरू हुन् भन्ने देखाउँछ। विशेषगरी अरू क्षेत्रका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको हकमा, तिनीहरूलाई थप नजिकबाट ध्यान दिइनुपर्छ र तिनीहरूप्रति लापरवाह व्यवहार गर्नु हुँदैन। अगुवा र कामदारहरूले बेलाबेलामा तिनीहरूको हालखबर बुझ्नुपर्छ, र तिनीहरूले समाधान गर्नुपर्ने कुनै कठिनाइहरू छन् कि, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका वातावरणमा कुनै समस्या वा विशेष परिस्थितिहरू आएका छन् कि, उदाहरणको लागि, स्थानीय सरकार, टोल समिति, वा पुलिस चौकीसँग सम्बन्धित कुनै असामान्य क्रियाकलाप भएको छ कि भनेर हेर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले वस्तुगत स्थितिबारे पूर्ण जानकार रहनको लागि यी कुराहरूबारे जाँचबुझ र सोधखोज गरिरहनुपर्छ। त्यसपछि, अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूलाई उचित रूपमा बास दिने र रक्षा गर्ने सिद्धान्त र अभ्यास मार्गहरूबारे आश्रयदाता परिवारसँग सङ्गति गर्नुपर्छ, ताकि आश्रयदाता परिवारले अभ्यासका यी सिद्धान्त र मार्गहरू पूर्ण रूपमा बुझ्न सकून्। तर यति गरेपछि सबै कुरा सक्कियो भन्नेचाहिँ हुँदैन। अगुवा र कामदारहरूले बेलाबेलामा आश्रयदाता परिवारलाई भेटेर वस्तुगत स्थितिबारे सोधखोज पनि गर्नुपर्छ। कुनै पनि समस्याहरू पैदा नहुने कुरा सुनिश्चित गर्नको लागि तिनीहरूले आफूले पत्ता लगाएका हरकुनै मामला तुरुन्तै समाधान गरिहाल्नुपर्छ। त्यसपछि मात्रै काम साँच्चिकै राम्ररी पूरा हुन्छ। यदि आश्रयदाताले आश्रय दिने कार्यमा कठिनाइहरू सामना गर्यो भने, जस्तै आर्थिक सीमितता वा ज्ञानबुद्धिको कमीले गर्दा पैदा हुने परिस्थितिहरूमा तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन वा त्यसलाई सम्हाल्न नसक्ने स्थिति आयो भने, अगुवा र कामदारहरूले ती समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्नुपर्छ। आर्थिक सीमितताहरू समाधान गर्न सजिलो छ—परमेश्वरको घरले आश्रयदातालाई पैसा प्रदान गर्न सक्छ, जबकि आश्रयदाता परिवारले जनशक्ति योगदान मात्रै दिनुपर्छ। यदि आश्रयदातामा ज्ञानबुद्धिको कमी छ भने, त्यो ठूलो समस्या हो। अगुवा र कामदारहरूले यो क्षेत्रसँग सम्बन्धित आवश्यक ज्ञानबुद्धि र अभ्यासका केही सिद्धान्तहरू स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्नुपर्छ। यदि आश्रयदाता अझै पनि कमजोर नै छ भने, अगुवा र कामदारहरूले यो काम राम्ररी अघि बढाउनको लागि आश्रयदाता परिवारसँग सहकार्य गर्न नजिकैको कोही बुद्धिमानी दाजुभाइ-दिदीबहिनी खोज्नुपर्छ। यदि समस्या आश्रयदाता आफैमा छ भने—जस्तै ऊ डरपोक छ वा पक्राउको डर मान्छ भने—अगुवा र कामदारहरूले साथ र सहयोग प्रदान गर्न सत्यता सङ्गति गर्नुपर्छ, र परमेश्वरका अभिप्रायहरू साथै यो कर्तव्य निर्वाह गर्नुको मूल्य र महत्त्वबारे सङ्गति गर्नुपर्छ। यदि यो वस्तुगत वातावरणको समस्या हो भने, यसमा ढिलाइ गर्ने वा यसलाई त्यतिकै छोड्ने गर्नु हुँदैन, र यसलाई अवश्यै लापरवाही रूपमा लिनु पनि हुँदैन; यसलाई तुरुन्तै समाधान गरिनुपर्छ। उदाहरणको लागि, यदि मानिसहरूले यो ठाउँ पहिले नै थाहा पाइसकेका छन्, र शङ्कास्पद अपरिचित मानिसहरू प्रायजसो त्यो क्षेत्रमा आउनेजाने गर्छन्, र कसैले त्यो स्थानको निगरानी गर्ने सम्भावना छ भने, यसले गुप्त खतरा पैदा गर्छ। त्यसकारण, तुरुन्तै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई स्थानान्तर गर—कुनै घटना घटुन्जेल पर्खिँदा ढिला भइसकेको हुनेछ। यदि परिस्थिति अस्थायी हो र यो सामान्य र नियमित प्रक्रिया मात्रै हो भने, यसलाई अझै पनि मुस्किलले मात्र सहन सकिन्छ: यसबाट जोगिनको लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई एकदुई दिनसम्म अस्थायी रूपमा अन्त कतै पठाओ, अनि पछि तिनीहरू फर्केर आउन सक्छन्। यदि मानिसहरूले पहिले नै थाहा पाएका छन् भने, त्यहाँ बस्नु उपयुक्त विकल्प हुँदैन, र स्थायी रूपमा अन्त सर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। यी अगुवा र कामदारहरूले यो काममा सम्हाल्नुपर्ने र समाधान गर्नुपर्ने केही विस्तृत समस्याहरू यिनै हुन्। यो काम भनेको मानिसहरूलाई खाने र बस्ने बन्दोबस्तसहित कुनै ठाउँमा राखेर काम पूरा भयो भनेर भन्नु मात्रै होइन; यसमा धेरै कुराहरू समावेश हुन्छन्। विशेषगरी चीनजस्तो देशमा, जहाँ वातावरण विशेष रूपमा शत्रुवत् छ र धार्मिक सतावट गम्भीर छ, त्यहाँ अगुवा र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको जिउने वातावरण र सुरक्षा समस्याहरूप्रति अझै बढी ध्यान दिनुपर्छ र नजिकबाट निगरानी गर्नुपर्छ। तिनीहरू लापरवाह हुनु हुँदैन। यी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा प्रत्याभूत हुने र तिनीहरूले मनमा शान्ति लिएर आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नको लागि सम्बन्धित कामका सबै पक्षहरू राम्ररी पूरा गरिनुपर्छ। यसरी, काम राम्ररी पूरा हुन्छ। आश्रयदाता परिवारहरूको हकमा अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम यही हो, र यसमा निकै धेरै कुराहरू समावेश छन्।
कत्ति अगुवा र कामदारहरूले काम गर्ने निश्चित महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूलाई उचित आश्रयघरमा राख्ने बन्दोबस्त गरेपछि, तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्छन् र आश्रयदाता परिवारहरूको परिस्थितिबारे निरन्तर फलोअप गर्दैनन्। तिनीहरू भन्छन्, “म हरेक दिन मण्डलीको काममा व्यस्त हुन्छु—मसँग यी मानिसहरूलाई भेट्ने समय कसरी हुन सक्छ र? यसबाहेक, अरू धेरै कामहरू छन्, र यो निकै खतरनाक पनि छ। हाम्रो काम गर्नु त्यति सजिलो छैन!” तिनीहरूले निरन्तर वस्तुगत कारणहरूमा जोड दिन्छन्, तैपनि आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न तिनीहरू चाहँदै चाहँदैनन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ—के तिनीहरूको यो अभिव्यक्ति जायज छ? (छैन।) किन छैन? (वास्तवमा, यो काम गर्नको लागि अगुवा र कामदारहरूको धेरै समय र ऊर्जा चाहिँदैन। तिनीहरूले बाहिर जाँदा उनीहरूलाई भेट्न सक्छन्। अनि यदि तिनीहरूसँग समय छैन भने, तिनीहरूले नजिकका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेट्न लगाउन पनि सक्छन्।) यदि अगुवा र कामदारहरूले यो काम राम्ररी गर्न चाहन्छन् भने, तिनीहरूलाई आफ्नो प्राथमिक कामले अलिक व्यस्त राखे नि अझै तिनीहरूले यो काममा ध्यान दिन समय निकाल्न सक्नेछन्। यदि तिनीहरूसँग आफै जाने समय छैन भने, तिनीहरूले अरूलाई पठाउन सक्छन्। तिनीहरूले अरूलाई पठाउने बन्दोबस्त गरे नि वा आफै गए नि, अन्ततः यो काम अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीको दायराभित्रै पर्छ। यो काम राम्ररी गर्नु अगुवा र कामदारहरूको महत्त्वपूर्ण जिम्मेवारी हो, र यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरू अत्यन्तै व्यस्त छन् र तिनीहरूसँग समय छैन, र तिनीहरूले अरूलाई पठाउने बन्दोबस्त पनि गर्दैनन् भने, कसैले नि यो मामलाको हेरचाह गर्नेछैन। यदि कुनै कुरा गलत भयो भने, यो अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी बेवास्ता गरेको हुनेछ। महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गरिरहेकाहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपको कष्ट भोग्नबाट रोक्नको लागि, अगुवा र कामदारहरूले समस्याहरूका सबै पक्षहरूलाई ध्यान दिनुपर्छ, र उनीहरूले आफ्नो कर्तव्य शान्तिपूर्वक पूरा गर्न र आफूले हातमा लिएको काम व्यवस्थित रूपमा अघि बढाउन सक्ने कुरा सकेसम्म बढी प्रत्याभूत गर्नुपर्छ। यदि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई राम्ररी रक्षा गरियो भने, यो महत्त्वपूर्ण काम रक्षा गर्नुसरह हो। जब महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूले सामान्य रूपमा काम गर्न सक्छन्, तब महत्त्वपूर्ण काम पनि व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न सक्छ। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू रक्षा गर्नुको उद्देश्य वास्तवमा कामको हरेक महत्त्वपूर्ण कुरा रक्षा गर्नु हो। यदि कत्ति अगुवा र कामदारहरूले “तपाईंले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गरिरहनुभएको छ र मलाई तपाईंको रक्षा गर्न लगाइएको छ, तर म नेतृत्वको पदमा छु, र म पनि सुरक्षित छैनँ। मैले आफ्नै सुरक्षाको समेत ग्यारेन्टी दिन सक्दिनँ, त्यसकारण मैले कसरी तपाईंहरूको रक्षा गर्न सक्छु र?” भनेर भन्छ भने—तब के यो अभिव्यक्ति सही हुन्छ? (यो सही हुँदैन।) त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूमा कस्तो बुझाइ हुन्छ? (तिनीहरूको बुझाइ कमजोर हुन्छ; त्यस्ता मानिसहरू स्वार्थी हुन्छन् र तिनीहरूले कुरा बङ्ग्याउने सम्भावना हुन्छ।) तिनीहरू कुरा बङ्ग्याउने सम्भावना भएकाहरू नै हुन्। के कुरा बङ्ग्याउने प्रवृत्ति भएका व्यक्तिहरूमा समझको कमी हुन्छ? (हुन्छ।) यदि यी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका थिएनन् बरु बाह्य संसारमा जागिर गरिरहेका र जीवन जिइरहेका थिए भने, के तिनीहरूलाई अझै पनि सुरक्षा आवश्यक हुनेथ्यो? तिनीहरूले मण्डलीको काम र परमेश्वरको घरका महत्त्वपूर्ण कर्तव्यहरू निर्वाह गरिरहेका हुनाले, र तिनीहरूलाई पक्राउ गरियो भने तिनीहरूलाई जेल सजाय हुने वा तिनीहरू कुटपिटमा पर्ने वा अङ्गभङ्गसमेत हुने सम्भावना हुनाले, यसले मण्डलीको काममा गम्भीर असर पार्छ, त्यसकारण महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई राम्ररी रक्षा गरिनुपर्छ। यसरी मात्रै मण्डलीको काम व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न सक्छ। यदि तिनीहरू कुनै लोकतान्त्रिक देशमा छन् जहाँ धार्मिक आस्थाको स्वतन्त्रता छ र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई सताउने गरिँदैन भने, यो काम अगुवा र कामदारहरूको लागि सरल हुन्छ। तिनीहरूले केवल उपयुक्त घर मात्र खोज्नुपर्छ र कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको लागि केवल स्थानीय कानुन र नियमहरूअनुसार उचित रूपमा स्थान नियोजन मात्र गर्नुपर्छ। बढीमा, तिनीहरूले उनीहरूको हालैको दैनिक जीवन परिस्थितिहरू कसरी अघि बढिरहेका छन् र जिउने वातावरणले कुनै सरकारी नियमहरू उल्लङ्घन गर्छ कि गर्दैन भनेर मात्रै सोधखोज गर्नुपर्छ। यदि उल्लङ्घन भएको छ भने, समस्या के हो, साथै यसलाई कसरी सुधार र समाधान गर्ने भनेर स्पष्ट पार्नु आवश्यक हुन्छ। यदि कुनै उल्लङ्घन भएको छैन, तर सरकारले समस्या पैदा गरिरहेको छ, वा दुष्ट मानिसहरू वा अज्ञात व्यक्तिहरूले दुर्व्यवहार गरिरहेका छन् भने, यी कुराहरू उचित रूपमा सम्हाल्न वकीलसँग परामर्श लिनु आवश्यक हुन्छ। कत्ति स्वतन्त्र र लोकतान्त्रिक देशमा, बढीमा यस्तो काम मात्रै गर्नुपर्ने हुन्छ। तैपनि, धार्मिक आस्थाको कुनै स्वतन्त्रता नभएका तानाशाही देशहरूमा, आश्रयदाता परिवारहरूका वातावरण र अवस्थाहरूका मापदण्डहरू अझै कडा हुनुपर्छ, अनि सुरक्षाबारे अझै धेरै र अझै विस्तृत काम गरिनुपर्छ। अवश्य नै, त्यस्तो काममा संलग्न हुने कठिनाइ पनि अझै ठूलो नै हुन्छ। महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्ने कामको हकमा भन्नुपर्दा, यदि वातावरणको हरेक पक्षलाई राम्ररी विचार गरियो भने, त्यो वातावरणबाट आउने हस्तक्षेपहरू तुलनात्मक रूपमा कम हुनेछन्। यदि बाहिरी वातावरण र आन्तरिक वातावरण दुवैलाई पूर्ण रूपमा ध्यान दिइयो भने, वास्तविक र व्यवहारिक मार्ग भेट्टाउन सकिन्छ। यसरी, वातावरणलाई केही हदसम्म सुधार गर्न सकिन्छ, र हस्तक्षेपहरूलाई घटाउन सकिन्छ। यो शैली तुलनात्मक रूपमा अलिक उचित हुन्छ।
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई सुरक्षित राख्ने
अ. विश्वासमाथि सतावट हुने देशहरूमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सुरक्षा कसरी सुनिश्चित गर्ने
अगुवा र कामदारहरूको पन्ध्रौँ जिम्मेवारी भनेको, सर्वप्रथम, कामका महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्नु हो; यसअलावा, अगुवा र कामदारहरूले यी मानिसहरूलाई सुरक्षित पनि राख्नुपर्छ। तिनीहरूलाई सुरक्षित राख्ने मापदण्डहरू अझै कडा छन्। सुरुमा हामी सुरक्षामा कुनकुन पक्षहरू संलग्न हुन्छन्, त्यो हेरौँ—तिमीहरूले सुरक्षासँग सम्बन्धित कुनकुन कुराहरू सोच्न सक्छौ? महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नको लागि, सुरुमा तिनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपले असर नगर्ने कुरा प्रत्याभूत गर्नु आवश्यक हुन्छ—न्यूनतम रूपमा हासिल गर्नुपर्ने कुरा यही हो, र यही जगमा मात्रै अन्त्यममा तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न सकिन्छ। हामीले यहाँ कुरा गरिरहेको सुरक्षा भनेको कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूलाई बाधा नदिइने वा पक्राउ नगरिने र तिनीहरूले सामान्य रूपमा कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्ने कुरा प्रत्याभूत गर्न सक्नु हो। यो यति सरल छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूलाई हस्तक्षेप र पक्राउबाट रक्षा गरिने कुरा प्रत्याभूत गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूको सुरक्षा कुनै पनि हालतमा सुनिश्चित हुँदैन। यसबारे विचार गर—कामका महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नको लागि अगुवा र कामदारहरूले के कुरामा ध्यान दिनुपर्छ? पहिला त तिनीहरूले महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई उपयुक्त स्थानमा राख्ने बन्दोबस्त गर्नुपर्छ। उपयुक्त स्थान भनेको के हो? यसले कम्तीमा पनि दुई सर्तहरू पूरा गर्नुपर्छ। पहिलो, यो स्थान कुनै पनि वातावरणको हस्तक्षेपबाट मुक्त हुनुपर्छ। दोस्रो, यसले ध्यान आकर्षित गर्नु हुँदैन; यो परिवारले परमेश्वरमा विश्वास गर्छ र अरूलाई बास दिन्छ भन्ने कुरा केही स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मात्रै थाहा हुनुपर्छ, अरू कसैलाई थाहा हुनु हुँदैन। यस्तो ठाउँ मात्रै महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूलाई बास दिनको लागि उपयुक्त हुन्छ। यी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरू आएपछि, हरेक व्यक्तिको नाम र जन्मस्थान, साथै उसले जिम्मा लिएको मण्डलीको कामको प्रकार र उसलाई सरकारले पहिले पक्राउ गरेको वा हाल खोजिरहेको छ कि छैन भन्नेजस्ता खास परिस्थितिहरूलगायतका व्यक्तिगत जानकारी लापरवाह रूपमा अरूलाई खुलासा गर्नु हुँदैन। यस्ता कुराहरू जति कम मानिसहरूलाई थाहा हुन्छ, त्यति नै राम्रो हुन्छ। मानिसहरूको कद अत्यन्तै सानो हुने भएकोले र पक्राउ परेर जेल हालियो भने तिनीहरू दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा अनिश्चित हुने भएकोले, तिनीहरूले भविष्यमा आफू समस्यामा पर्नबाट जोगिनको लागि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको व्यक्तिगत जानकारीबारे लापरवाह रूपमा सोधखोज गर्नबाट टाढै बस्नुपर्छ। यो विषयमा रहेका सिद्धान्त र ज्ञानबुद्धिहरूबारे बारम्बार सङ्गति गरिनुपर्छ ताकि सबैले कुरा बुझून्। यो परमेश्वरको घरको कामको लागि मात्रै फाइदाजनक हुँदैन, यो त हरेक व्यक्तिको लागि पनि फाइदाजनक हुन्छ। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले आश्रयदाता परिवारका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न र अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा तिनीहरूको गैरविश्वासी परिवारका सदस्यहरूलाई महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरूको व्यक्तिगत जानकारी नबाँड्न निर्देशन दिनुपर्छ। के यो काम गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ? (हुन्छ।) आश्रयदाता परिवारका कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्दैनन्। उदाहरणको लागि, कसैले केही अगुवा र कामदारहरूलाई बास दिएको थियो, र त्यसपछि ऊ ती मानिसहरूको व्यक्तिगत परिस्थिति, पारिवारिक पृष्ठभूमि, र तिनीहरूले निर्वाह गरिरहेका कर्तव्यहरूसँग परिचित भयो। अनि त्यसपछि, उसले आफ्ना छोराछोरीलाई भन्यो, “हेर्, ऊ पनि तेरै उमेरको हो। उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको दश वर्ष भएको छ र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न आफ्नो जागिरसमेत छोडेको छ। उसले एउटा सहरको सरकारी विभागमा काम गर्थ्यो, र उसको वार्षिक आम्दानी दशौँ हजार युआन हुन्थ्यो!” हेर् त, उसले त्यतिकै कुरा गरिरहेजस्तो देखिन्छ, तर उसले ती मानिसहरूले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्छन् भन्ने कुरा आफ्नो गैरविश्वासी परिवारका सदस्यहरूसामु खुलासा गरिसकेको छ। कति मानिसहरूले त यसभन्दा पहिले पक्राउ परेका र जेल परेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिँदा, आफ्नो परिवारका सदस्यहरूलाई यसोसमेत भन्छन्, “हेर् त, तिनीहरू वर्षौँ जेल बसेका थिए र तिनीहरू कहिल्यै यहूदा बनेनन्। रिहाइ भएपछि पनि तिनीहरूले कर्तव्य निभाइरहेका छन्। अहिले सरकारले तिनीहरूलाई फेरि पक्राउ गर्न चाहन्छ, त्यसकारण तिनीहरू आफ्नो परिवार भेट्न घर जान सक्दैनन्, तैपनि तिनीहरू नकारात्मक हुँदैनन्। तिनीहरूको विश्वास कति ठूलो छ, हेर् त? तैँले चाहिँ किन उचित रूपमा विश्वाससमेत गर्न नसकेको?” यसरी, तिनीहरूले आफ्ना छोराछोरीलाई मार्गदर्शन गर्ने विधिमार्फत लापरवाह रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका महत्त्वपूर्ण जानकारी खुलासा गर्छन्। के यसले भविष्यमा समस्याहरू ल्याउन सक्छ? (सक्छ।) के यो समस्या हो? (हो।) यदि यसको कारण केही भएन भने, ठीकै छ; तर ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ सुरु गरेपछि, बाहिर निस्केर विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीविरुद्ध रिपोर्ट गर्ने पहिलो व्यक्ति तिनीहरूको गैरविश्वासी परिवारको सदस्य नै हुन्छ: “अफिसर! फलानो व्यक्ति अगुवा हो—तपाईंले चाहनुभएको व्यक्ति उही हो।” त्यसपछि धोका दिइएको त्यो व्यक्ति ठूलो रातो अजिङ्गरको पक्राउमा गर्छ र कुटपिटले गर्दा अधमरो हुन्छ, र त्यसपछि उसले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न वा सामान्य जीवन जिउन सक्छ कि सक्दैन भन्नेबारेमै प्रश्नहरू उठ्छन्। धोकाको परिणाम यही हुन्छ। के यो आश्रयदाताको लापरवाह बोलीले पैदा भएको होइन र? (हो।) यदि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूले त्यस्ता सुरक्षा जोखिमहरू सामना गर्छन् भने, के यसको अर्थ अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम राम्ररी गरेका छैनन् भन्ने होइन र? (हो।) आश्रयदाताले सोच्छ, “हाम्रो परिवारका सदस्यहरू सबै असल मानिसहरू हुन्; तिनीहरूले तपाईंलाई धोका दिनेछैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासको समर्थन गर्छन्—तपाईंहरू आउँदा तिनीहरूले तरकारी र मासुसमेत किन्छन्!” तिनीहरूले आफ्नो गैरविश्वासी परिवारका सदस्यहरूलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूजस्तै व्यवहार गर्छन्, र आफ्नो परिवारले केसम्म गर्न सक्छ वा आफ्नो परिवारका सदस्यहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिए भने परिणामहरू कति गम्भीर हुन सक्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्। तिनीहरू विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अवस्थाबारे अत्यन्तै जिज्ञासु पनि हुन्छन्, र सोध्छन्, “तपाईंले यो कर्तव्य निर्वाह गर्नुभएको कति वर्ष भयो? के तपाईंले कहिल्यै कुनै खतरनाक कर्तव्य निर्वाह गर्नुभएको छ? के तपाईं परमेश्वरको विश्वासीको रूपमा स्थानीय रूपमा प्रसिद्ध हुनुहुन्छ? के तपाईंलाई कहिल्यै पक्राउ गरिएको छ?” विशेषगरी परमेश्वरमाथिको विश्वासको कारण खोजीसूचीमा परेका वा पुलिस रेकर्ड भएका अनि अर्को क्षेत्र वा देशमा सुसमाचार प्रचार गरिरहेका मानिसहरूको हकमा, आश्रयदाताले सधैँ जानकारी मागिरहेको र सोधपुछ गरिरहेको हुन्छ, “के तपाईं खोजीसूचीमा पर्नुभएको हो? यो स्थानीय वारेन्ट हो कि प्रान्तीय वारेन्ट हो, कि राष्ट्रिय वारेन्ट हो?” “तपाईंको रेकर्ड छ—तपाईंलाई कतिपटक पक्राउ गरिएको छ? तपाईंलाई कति वर्षको जेल सजाय भयो?” तिनीहरूले यी कुराहरूबारे अत्यन्तै विस्तृत रूपमा सोधखोज गर्छन्। तिनीहरूको घरमा बस्ने विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरू आश्रय दिनमा निकै उत्साहित रहेको र तिनीहरू खराब मानिसहरू नरहेको देख्छन्। त्यसैले तिनीहरूलाई यो जानकारी नदिँदा अलि असभ्य देखिएला जस्तो लाग्छ, र तिनीहरूलाई कठिन स्थिति आइपर्छ। कति मानिसहरूलाई त केही कुरा भन्नैपर्ने विवशता महसुस हुन्छ, र त्यो भनिसकेपछि त्यसले कहिलेकहीँ अपरिहार्य रूपमै गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउँछ। त्यसकारण, यसबारे अगुवा र कामदारहरूले आश्रयदातालाई सिधै निर्देशन दिनुपर्छ: “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिने क्रममा तपाईंले पालना गर्नुपर्ने केही नियमहरू छन्। लापरवाही रूपमा सोधपुछ नगर्नुहोस् वा प्रश्नहरू नगर्नुहोस्—उनीहरूबारे धेरै थाहा पाउँदा तपाईंलाई फाइदा हुँदैन। यदि कुनै घटना घट्यो र तपाईंले यातनाको कष्ट सहन सक्नुभएन भने, तपाईं यहूदा बन्न सक्नुहुन्छ। त्यस्तो अवस्थामा, तपाईँले जानेको र बुझेको जानकारीले वास्तवमै तपाईंलाई यहूदा बन्ने बाटो खुलाइदिन्छ। यदि त्यसो भयो भने, यसले तपाईंलाई जीवनभरिको पछुतोमा पार्नेछ, र तपाईंले अन्त्यमा दण्ड सामना गर्नुहुनेछ। यदि तपाईंलाई यी विवरणहरू थाहा छैन भने, तपाईं यहूदा बन्नुहुनेछैन। त्यसकारण, तपाईंले यी कुराहरूबारे सोधपुछ गर्ने वा जान्ने प्रयास गर्नु हुँदैन। यी कुरा थाहा नहुँदा यसले तपाईंलाई रक्षा गर्छ र यसले तपाईंलाई तपाईंको आश्रयदाताको काममा वा परमेश्वरमाथिको विश्वासमा गरिने सत्यता प्राप्तिमा असर गर्दैन। तपाईंलाई यी कुरा थाहा नभएकै राम्रो हुन्छ। तपाईँलाई स्पष्ट रूपमा थाहा छँदै छ, यी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न आएका हुन् र तिनीहरू खराब मानिसहरू वा दुष्ट मानिसहरू होइनन्, त्यसकारण थप सोधपुछ गर्नु पर्दैन। तपाईँले तिनीहरूलाई बास दिने आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो, र तिनीहरूको सुरक्षा प्रत्याभूत गर्नु नै पर्याप्त हुन्छ।” यो अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कामको एउटा पक्ष हो। यसको साथै, आफ्नो विश्वासमा जग नभएका र नाममात्रका स्थानीय विश्वासीहरू, प्याच्च बोल्ने र सोधखोज गर्ने प्रवृत्ति भएका, सरकारी कर्मचारीहरूसँग नजिकको सम्पर्कमा रहने, र समस्या आइपर्दा तुरुन्तै कछुवाले टाउको लुकाएजस्तै लुक्ने—र मण्डलीलाई धोका दिन र यहूदा बन्न सक्ने—मानिसहरूलाई आश्रयदाता परिवारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आश्रय दिइरहेका छन् भन्ने कुरा पटक्कै थाहा दिनु हुँदैन। यदि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई बास दिने काममा सहयोग गर्न केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको आवश्यकता पर्यो भने, सहकार्य गर्नको लागि परमेश्वरमाथिको विश्वासमा जग बसालेका र बुद्धि भएका मानिसहरूलाई मात्रै छनौट गर्नुपर्छ। जग वा बुद्धि नभएका मानिसहरू पटक्कै उपयुक्त हुँदैनन्। त्यसोभए सहयोग ठ्याक्कै कसरी प्रदान गरिनुपर्छ? आश्रयदाता परिवारका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो घरमा आश्रय दिने कार्यमा ध्यान दिनुपर्छ, जबकि बुद्धि र विश्वास भएका स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बाहिरबाट ढाकछोप गर्दै र वातावरण रक्षा गर्दै सहयोग गर्नुपर्छ। तिनीहरूले प्रभावशाली मानिसहरूसँग सङ्गत गर्नुपर्छ, र सरकारी नीति, प्रचलन, र सम्भावित कार्बाहीहरूबारे जानकारी राख्नुपर्छ, र आश्रयदाता परिवारका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तुरुन्तै सूचित गर्नुपर्छ। यसरी, यदि सरकारले कुनै पक्राउ अभियान सुरु गर्यो भने, तुरुन्तै रोकथाम उपायहरू अपनाउन सकिन्छ, र अझै पनि ठाउँ खाली गर्ने र सर्ने, वा लुक्ने समय हुनेछ, यसरी कुनै पनि खतराबाट जोगिन सकिन्छ। यसरी मात्रै महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको सुरक्षा आधारभूत रूपमा सुनिश्चित गर्न सकिन्छ। छोटकरीमा भन्दा, अगुवा र कामदारहरूले यो कामलाई सरल मानसिकताले लिनु ठीक हुँदैन; यो विषयमा जटिल रूपमा सोच्नु नै सरल रूपमा सोच्नुभन्दा सधैँ राम्रो हुन्छ, किनभने सुरक्षाका समस्याहरू बेवास्ता गर्न सकिँदैन—यदि कुनै कुरा गलत भयो भने, यो सानो समस्या हुनेछैन!
महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने काममा ध्यान दिनुपर्ने खास परिस्थितिहरू पनि छन्। कति मानिसहरूले जोखिमपूर्ण कर्तव्यहरू लिन्छन्, जस्तै परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू ढुवानी गर्ने, वा कार्य निर्देशनहरू पुर्याउने वा घटनामा परेका क्षेत्रहरूमा परिणामहरू सम्हाल्नेजस्ता जोखिमपूर्ण कर्तव्यहरू लिन्छन्। यस्तो खतरनाक काम गर्नेहरू महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरूसँग कहिल्यै सँगै बस्नु हुँदैन, न त तिनीहरूलाई ती व्यक्तिहरू कहाँ बस्छन् वा कुन परिवारले तिनीहरूलाई बास दिइरहेको छ भन्ने कुरा नै जान्नु हुन्छ। किनभने खतरनाक काम गर्नेहरू कुनै पनि बेला खेदोमा परी पक्राउ पर्न सक्छन्। यदि तिनीहरूलाई पक्राउ गरियो र यातना दिइयो भने, तिनीहरूले मण्डलीलाई धोका दिन सक्छन्, जसले गर्दा महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरू र आश्रयदाता परिवारहरू पनि सँगै मुछिनेछन्। के यसमा सुरक्षा समस्या संलग्न हुँदैन र? यदि महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्ने कति मानिसहरू कुनै मामलाहरू सम्हाल्न बाहिर गए, अनि तीन दिनभित्र फर्किआउने सहमति जनाए, तर तीन दिनपछि फर्किआएनन् भने, के तिमीहरूले यो परिस्थिति खतरनाक हुन्छ भनेर भन्छौ? के कर्तव्य निर्वाह गर्ने अरू व्यक्तिहरू सर्नुपर्छ? (पर्छ।) त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, तुरुन्तै सर्नु अत्यावश्यक हुन्छ; कुनै ढिलाइ गर्नु हुँदैन र कुनै जोखिम लिनु हुँदैन—तिनीहरूले भाग्यभरोसाको मानसिकता राख्नु हुँदैन। कति मानिसहरू अल्छी हुन्छन्, तिनीहरूलाई ठाउँ सर्नु झमेलापूर्ण लाग्छ, अनि ठाउँ सर्न अनिच्छुक हुँदै तिनीहरू भन्छन्, “अझै एक दिन पर्खँदा के हानि हुन्छ र? सायद कुनै विशेष परिस्थितिले तिनीहरूलाई ढिलाइ भएको हुन सक्छ।” थप एक दिन प्रतीक्षा गर्दा खतरा बढ्छ। यदि तँ सरिस् र केही भएन भने, तँ सधैँ फर्केर आउन सक्छस्, र त्यो गल्ती हुँदैन। तर यदि तँ सरिनस् र थप एक दिन प्रतीक्षा गरिस् भने, घटना घट्न सक्छ, र त्यो घटना घट्दासम्म, पछुतो गर्नलाई ढिला भइसकेको हुन्छ। त्यसकारण, यदि मामलाहरू सम्हाल्न गएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भनेको समयभित्र फर्किआएनन् भने, कुनै कुरा गलत भएको हुन सक्छ। कुनै पनि अनिष्ट घटनाबाट जोगिनको लागि, सम्बन्धित दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तुरुन्तै निस्केर तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित स्थानमा सर्नुपर्छ। उपयुक्त स्थान भेट्टाएपछि, तिनीहरूले ढिला नगरी आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा निभाउन थाल्न सक्छन्। अर्को परिस्थिति के हुन सक्छ भने, कर्तव्य निर्वाह गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको स्थान नियोजन गर्ने कामको जिम्मेवार स्थानीय मण्डलीको व्यक्तिलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गर्छ। त्यस्तो परिस्थितिमा के गर्नुपर्छ? (महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई तुरुन्तै सार्नुपर्छ।) अगुवा र कामदारहरूको पहिलो प्राथमिकता भनेको यी महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई तुरुन्तै तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित स्थानमा सार्नु हो। सबैभन्दा बढी रूपमा तिनीहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी हुनुपर्छ। तिनीहरू कुनै पनि खतरामा पर्नु हुँदैन। तिनीहरूलाई सारिएपछि, त्यसपछिको काम अघि बढाउन सकिन्छ। कति मूर्ख मानिसहरूमा सधैँ भाग्यभरोसाको मानसिकता हुन्छ: “फलानो-फलानी पक्राउ परे, तर ठीकै छ; तिनीहरूको विश्वास निकै दह्रिलो छ, र प्रतिकूल परिस्थितिहरूमा तिनीहरू सधैँ विशेष दह्रिला हुन्छन्। तिनीहरू कहिल्यै धोकामा संलग्न हुँदैनन्। त्यसकारण, म कुनै खतरा छैन भन्ने कुराको ग्यारेन्टी दिन सक्छु—कोही पनि सर्नुपर्दैन।” के यी शब्दहरू सही छन्? (छैनन्।) यसो भन्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्, “तिनीहरू धोकामा संलग्न भए नि छानेर मात्र धोका दिनेछन्—तिनीहरूले अनावश्यक कुराहरूबारे मात्रै जानकारी दिनेछन्, र त्यसले पक्कै पनि तपाईंहरूको सुरक्षामा असर पार्नेछैन।” के यी शब्दहरू सही छन्? (छैनन्।) यी शब्दहरू सही छैनन्! के मानिसहरूले अरूलाई छर्लङ्गै देख्न सक्छन्? सम्बन्धित व्यक्तिको कद ठूलै भए नि हामी अति आत्मविश्वाससाथ बोल्नबाट जोगिनुपर्छ, किनभने कुनै कुरा गलत भयो भने कसैले पनि परिणामहरू वहन गर्न सक्दैन। महत्त्वपूर्ण कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा गर्न अरू के काम गर्नुपर्छ? जब तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य सुरु गर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित सत्यता सिद्धान्तहरूबारे, साथै परिस्थितिहरू आइपर्दा कुनकुन सिद्धान्त र ज्ञानबुद्धि लागू गर्ने भन्नेबारे स्पष्ट सङ्गति गर्नुपर्छ। यसको साथै, जब तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न बाहिर जान्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूसँग सहकार्य गर्न सामाजिक अनुभव र ज्ञानबुद्धि भएका एकदुई जना मानिसहरू खटाउनुपर्छ। यो शैली मात्रै सुरक्षित र भरपर्दो हुन्छ। यसरी अभ्यास गर्दा यसले एकतर्फ तिनीहरूको व्यक्तिगत सुरक्षा प्रत्याभूत गर्न सक्छ। अर्कोतर्फ, यसले तिनीहरूलाई आफूले समाधान गर्न नसक्ने केही समस्याहरू सुल्झाउन मद्दत मिल्न सक्छ। यसले निश्चित समस्याहरूबाट जोगाउनेछ र कर्तव्य निर्वाह गर्न बाहिर जानेहरूले सामान्य रूपमा आफ्नो काम गर्न सक्छन् भन्ने कुराको ग्यारेन्टी दिन्छ। अगुवा र कामदारहरूको हकमा, कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको सुरक्षा ग्यारेन्टी गर्नु कामको अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण पक्ष हो, र विशेषगरी विश्वासको स्वतन्त्रता नभएका देशहरूमा यो अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। मण्डलीको काम राम्ररी गर्नको लागि, पहिलो प्राथमिकता भनेको कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा ग्यारेन्टी गर्नु हो, चाहे तिनीहरूले स्थानीय स्तरमा कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका होऊन् वा चाहे बाहिर गएर काम गरिरहेका होऊन्। सुरक्षाको काम राम्ररी सम्हाल्न सक्ने अगुवा र कामदारहरू मात्रै परमेश्वरको प्रयोगयोग्य हुन्छन्। यो काम गर्न नसक्ने मानिसहरू मानवता अपरिपक्व रहेका, र अन्तर्ज्ञान र ज्ञानबुद्धि नभएका मानिसहरू हुन्। तिनीहरूलाई परमेश्वरको प्रयोगयोग्य बन्न गाह्रो हुन्छ।
आ. विदेशका विभिन्न देशहरूमा रहेका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको सुरक्षा कसरी सुनिश्चित गर्ने
क. परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने
विदेशका विभिन्न ठाउँमा मण्डलीको काम सञ्चालन गर्दा, पहिलो प्राथमिकता भनेको कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्तिहरूको लागि उचित रूपमा स्थान नियोजन गर्नु, र तिनीहरूको सुरक्षा प्रत्याभूत गर्नु हो, ताकि तिनीहरूले सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सकून्। अर्को महत्त्वपूर्ण मामला भनेको कानूनी स्थितिको मामला सम्हाल्नु हो, र यो मामला परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू नयाँ देश आइपुग्नेबित्तिकै सम्हाल्नुपर्ने हुन्छ। कानुनी स्थितिविना वा तिनीहरूको स्थिति वैध छैन भने, तिनीहरूको जिउने वातावरण जति नै राम्रो भए नि तिनीहरूलाई सधैँ देशनिकाला हुने खतरा हुन्छ। वैध स्थिति नभएका व्यक्तिहरूलाई अवैध बासिन्दाहरू मानिन्छ, र ती मानिसहरूको सुरक्षामा खतरा हुन्छ; तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित नभएमा तिनीहरूले लामो समयसम्म कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्दैनन्। त्यसकारण, विदेशका ठाउँहरूमा कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्तिहरूको लागि उचित स्थानहरू मिलाउनु अगुवा र कामदारहरूको पहिलो काम हो। तिनीहरूको स्थान उचित रूपमा बन्दोबस्त भएपछि, अर्को चरण भनेको तिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अगाडि बढाउने बन्दोबस्त गर्नु हो। कुनै पनि देशमा, कम्तीमा पनि, कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउनुको उद्देश्य भनेको दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई त्यहाँ कानुनी रूपमा बस्न मद्दत गर्नु नै हुनुपर्छ। महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने कामको महत्त्वपूर्ण भाग यो पनि हो। बस्न पाउने कानुनी अनुमति पाउनको लागि, पहिलो मापदण्ड के हो भने, व्यक्तिको स्थिति वैध हुनैपर्छ; ऊ कुनै पनि ठाउँमा गैरकानुनी रूपमा बस्न पाउँदैन। अगुवा र कामदारहरूले कानुनी रूपमा बस्न पाउने स्थितिको लागि सरकारका नियमहरूअनुसार दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको लागि स्थान नियोजन गर्न सक्दो गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरू या त स्थान नियोजनको यो काममा प्रत्यक्ष रूपमा संलग्न हुन सक्छन् या त तिनीहरूले यसबारे फलोअप गर्न सक्छन्। यदि तिनीहरूले छर्लङ्गै देख्न नसक्ने कुराहरू छन् भने, तिनीहरूले तुरुन्तै माथिल्ला अगुवा र कामदारहरूसँग सोधखोज गर्नुपर्छ। विशेष परिस्थितिहरू नभएको अवस्थामा, तिनीहरूले मण्डलीका पहिलेका नियमहरूअनुसार अभ्यास गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले बेलाबेलामा सोधखोज गर्नुपर्छ, र यदि कसैको कानुनी स्थितिमा समस्याहरू रहेको वा कुनै विशेष परिस्थितिहरू आइपरेको थाहा हुनआएमा, तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कानुनी स्थितिबारे चलाउनुपर्ने प्रक्रियाका कुराहरू हल गर्न बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्ने व्यक्तिहरू नियुक्त गर्नुपर्छ। अवश्य नै, यसको पहिलो चरण भनेको स्थितिको प्रक्रिया चलाउनको लागि केही विशेषज्ञ वकिलहरू खोज्नु हो। वकिलहरू नियुक्त गर्दा, ठगिनबाट जोगिनको लागि सतर्कता अपनाउनुपर्छ—नक्कली वकिलहरू वा कानुनी स्थिति सम्हाल्ने विशेषज्ञता नभएकाहरूलाई काममा लगाउनु हुँदैन। अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा कानुनी स्थितिको प्रक्रिया चलाउनेसम्बन्धी यी पक्षहरू विचार गर्नुपर्छ, र यी कुराहरूबारे राम्रो बन्दोबस्त मिलाउनुपर्छ। यो काम पनि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको रक्षा गर्ने र तिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने कार्यको भाग हो, त्यसकारण यो काम गर्ने सवाल आउँदा अगुवा र कामदारहरू हात बाँधेर बस्नु हुँदैन। कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरूको स्थान नियोजन गर्ने काम परमेश्वरको घरको काम हो; हामीले माथिबाट प्रत्यक्ष बन्दोबस्तहरू प्राप्त गरेपछि मात्रै यो काम गर्नुपर्छ। यदि माथिले यस्तो बन्दोबस्त गरेन भने, हामीले यसबारे झमेला लिनु जरुरी छैन, र कुनै कुरा गलत भए नि हामीसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। साथै, हरेक देशमा आप्रवास र कानूनी स्थितिसम्बन्धी फरकफरक नियमहरू हुन्छन्; हामीले यस्तो ठूलो मामला सम्हाल्न सक्दैनौँ! हरेकजना आफ्नै भरमा रहनुपर्छ र अवस्था सर्वोत्तम बनोस् भन्ने आशा गर्नुपर्छ—यदि तिनीहरूले कुनै देशमा बस्न पाए भने, तिनीहरू बस्नेछन्; पाएनन् भने, तिनीहरू फर्केर जानेछन्।” के यी शब्दहरू सही छन्? (छैनन्।) यो मनोवृत्तिबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? (यो गैरजिम्मेवार छ।) एक हिसाबमा, यो गैरजिम्मेवार मनोवृत्ति हो; अर्को हिसाबमा, यो झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काम नगर्ने र जिम्मेवारीबाट पछि हट्ने प्रकटीकरण हो। अगुवा र कामदारहरूको हकमा, विदेशमा काम गर्ने महत्त्वपूर्ण व्यक्तिहरूको लागि स्थान नियोजन गर्नु पनि कामको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो। तिनीहरूको लागि उचित रूपमा स्थान नियोजन गरिएपछि र तिनीहरूले सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सकेपछि, अर्को चरण भनेको तुरुन्तै बाह्य मामला हेर्ने व्यक्तिहरूलाई तिनीहरूको कानूनी स्थितिको प्रक्रिया चलाउन मद्दत गर्न लगाउनु हो। विशेषगरी जब यो प्रक्रिया अघि बढाउने क्रममा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सम्हाल्न नसक्ने विशेष परिस्थितिहरू देखा पर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले समाधानहरू खोज्ने उपायहरू सोच्नुपर्छ, र समस्यालाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। यदि कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया चलाउने कार्यमा कुनै समस्या भयो भने, यो सानो कुरा होइन र यसलाई सक्दो चाँडो र तुरुन्तै सम्हाल्नु र समाधान गर्नुपर्छ। यसमा ढिलाइ नगर—आज गर्न सकिने कुरालाई भोलिको लागि थाती राख्नु हुँदैन; यसलाई भोलिको लागि थाती राख्दा यसले अकल्पनीय भयानक परिणामहरू ल्याउन सक्छ। यदि अगुवा र कामदारहरू आफ्नो जिम्मेवारीमा लापरवाह हुन्छन् र हेल्चेक्र्याइँ गर्छन्, र मामलालाई आतुरी रूपमा दिँदैनन् र कानुनी स्थितिको प्रक्रिया चलाउने सबैभन्दा राम्रो समयमा ढिलाइ गर्छन्, र यसले गर्दा कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्तिहरूले सामान्य रूपमा काम गर्न सक्दैनन् भने, त्यो जिम्मेवारी कसको हुन्छ? यी व्यक्तिहरूले मण्डली अगुवा र प्रक्रिया गर्ने कर्मचारीहरूलाई अनुरोध गरे, अनि अगुवा र कामदारहरूलाई यसबारे थाहा भयो, तर तिनीहरूले या त यो कुरालाई गम्भीरतापूर्वक लिएनन् वा यसलाई नसम्हाल्ने बहानाहरू बनाए, त्यसकारण केही महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउनमा र ढिलाइ भयो, र यसले गर्दा मण्डलीको कामका केही महत्त्वपूर्ण पक्षहरूमा केही हदसम्म असर पर्यो भने, यहाँ कसले जिम्मेवारी लिनुपर्छ, तिमीहरूलाई के लाग्छ? (अगुवा र कामदारहरूले।) यो मामलाबारे परमेश्वरको बारम्बार जोड दिँदै आएको छ। अगुवा र कामदारहरूलाई यसबारे थाहा नहुने भन्ने हुँदैन, न त तिनीहरू अनभिज्ञ नै हुन्छन् न त तिनीहरूमा बुझाइको कमी नै हुन्छ; बरु कुरा के हो भने, तिनीहरूलाई यसबारे थाहा त हुन्छ तर तिनीहरूले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन्। जबसम्म यो तिनीहरूको आफ्नै मामलासँग सम्बन्धित हुँदैन, जबसम्म यो अरू कसैको मामला हुन्छ, तिनीहरूले यसमा सम्भव भएजति ढिलाइ गर्छन्, जसले गर्दा अन्ततः परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कानूनी स्थितिको प्रक्रियाजस्तो महत्त्वपूर्ण मामलामा ढिलाइ हुन्छ। जब दुष्परिणामहरू देखा पर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले नै जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्छ। यो जिम्मेवारी भनेको बोल्ने कुरा मात्रै होइन—यदि यसले मण्डलीको काम, र विशेषगरी परमेश्वरको घरको महत्त्वपूर्ण काममा असर गर्छ भने, अगुवा र कामदारहरूले वहन गर्नुपर्ने जिम्मेवारी निकै ठूलो बन्छ। कम्तीमा पनि, परमेश्वरले तिनीहरूको दोष अभिलेख गर्नुहुनेछ, र यो अपराध बन्नेछ—यसको परिणाम त्यही हुनेछ। यदि यो तेरो हातमा पर्ने र तेरो जिम्मेवारीको दायराभित्रको काम हो, तर तैँले यसलाई गर्दैनस् वा बेवास्ता गर्छस्, वा निश्चित व्यक्तिगत कारणहरूले गर्दा यसमा ढिलाइ गराउँछस् भने, तैँले जिम्मेवारी वहन गर्नैपर्छ। कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “मलाई यो कुरा कसरी समाधान गर्ने भन्ने थाहा थिएन; मसँग अगाडि बढ्ने कुनै बाटो थिएन।” तर के तैँले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिएर अवसर पाउनेबित्तिकै माथिल्लो स्तरका अगुवा र कामदारहरूसँग सोधखोज गरिस् त? अरू कतिले त आफू अरू काममा व्यस्त भएकोले यसबारे बिर्सेछु भनेर भन्छन्। व्यस्त भएर यसबारे साँच्चै बिर्से पनि, कसैले बारम्बार तिनीहरूसँग समस्या उठाएपछि र तिनीहरूलाई सम्झाएपछि पनि कसरी तिनीहरूले बिर्सिन्छन्? यसले के समस्या जनाउँछ? (तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कुरा मनमा राखेकै हुँदैनन्; तिनीहरूसँग बोझको बोध नै हुँदैन।) तिनीहरूले यस्तो महत्त्वपूर्ण कुरा बिर्सन सक्छन् भन्ने तथ्यले तिनीहरूसँग जिम्मेवारीबोध छैन र तिनीहरू भरोसायोग्य छैनन् भन्ने देखाउँछ। तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउनेजत्तिको महत्त्वपूर्ण कुरा बिर्सन सक्छस्—के तैँले आफ्नै कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कुरा पनि बिर्सन्छस्? यदि तैँले आफ्नै मामलाहरू बिर्सन चाहँदैनस् तर अरूका मामलाहरू बिर्सन सक्छस् भने, यसले तँमा खराब चरित्र छ, तँमा प्रेमको कमी छ, र तँ स्वार्थी र नीच छस् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। तैँले आफ्नो कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने काम पूरा गरेको छस्, तैपनि तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कामलाई साधारण र मामुली मामलाको रूपमा लिन्छस्—वा यसलाई पूर्ण रूपमा बेवास्तासमेत गर्छस्—र अन्त्यमा तिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने यो महत्त्वपूर्ण मामलामा ढिलाइ गराउँछस्। के तैँले त्यसको जिम्मेवारी वहन गर्न सक्छस्? के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूमा विवेक र समझको पूर्ण कमी हुँदैन र? तिनीहरू कति स्वार्थी र नीच हुन्छन्! तिनीहरूले आफ्नै मात्र वास्ता गर्छन् र अरूलाई बेवास्ता गर्छन्—यसले के समस्या जनाउँछ? के तिनीहरू झूटा अगुवाहरू होइनन् र? (हुन्।) यसरी तिनीहरूको समस्याको सार पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छ। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने काममा ध्यान दिन चाहँदैनन्; तिनीहरूलाई यो झमेलापूर्ण लाग्छ। तिनीहरूले हृदयमा सोच्छन्, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कामसँग मेरो के सम्बन्ध छ र?” तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने मामलालाई यसरी लिन्छन्, जसले गर्दा अन्ततः यो महत्त्वपूर्ण मामलामा ढिलाइ हुन्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर पर्छ, र मण्डलीको काममा पनि असर पर्छ। के तैँले त्यस्ता झूटा अगुवाहरू दण्ड पाउन लायक छन् भनेर भन्छस्? (हो।) यो जानीजानी गरिने भएकोले तिनीहरूलाई जिम्मेवार तुल्याउनुपर्छ; यो वस्तुगत कारकतत्त्वहरूले गर्दा भएको आकस्मिक ढिलाइ अवश्य नै होइन। यदि प्राकृतिक विपत्ति आइपरेको हुन्थ्यो भने, जस्तै भूकम्प, बाढी, वा कुनै ठूलो राजनीतिक घटनाले यातायात र सञ्चारमा बाधा पुर्याएकोले यी कुराहरू सम्हाल्न असम्भव भएको हुन्थ्यो भने, त्यो बुझ्न सकिने कुरा हुनेछ। तर यदि यीमध्ये कुनै घटना पनि घटेको हुँदैन, र तिनीहरूले अझै पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कुरा बिर्सेका वा बेवास्ता गरेका छन्, जसले गर्दा यस्तो महत्त्वपूर्ण मामला—यी व्यक्तिहरूको कानूनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने कार्य ढिलाइ भयो भने, त्यस्तो अगुवा वा कामदार जिम्मेवारीविमुख भएको हुन्छ। तिनीहरूको दोष अभिलेख गरिनेछ र तिनीहरूलाई जिम्मेवार तुल्याइनेछ। कुरो बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) तँ अगुवा वा कामदार होस् भने, आफूले गर्नुपर्ने काम पूरा गर्ने जिम्मेवारी तेरै हुन्छ। तेरो जिम्मेवारीको दायराभित्र पर्ने सबै कुराहरू तैँले परमेश्वरको घरका मापदण्डहरूअनुसार उचित रूपमा सम्हाल्नु र पूरा गर्नुपर्छ। तर यदि तँ जानीजानी काम गर्नबाट पन्छिन्छस् वा यसमा ढिलाइ गर्छस् भने, यो जिम्मेवारीविमुख हुनु हो, र यसरी विमुख बन्नु अपराध हो। यदि तैँले जानीजानी कुनै मामलामा ढिलाइ गर्छस् र यसलाई सम्हाल्दैनस् भने, तेरो असफलता अन्ततः अपराध बन्नेछ, र परमेश्वरले तेरो दोष अभिलेख गर्नुहुनेछ। यो मामलाको लागि तँलाई जिम्मेवार ठहराइनेछ।
बाहिरका देशहरूमा, यदि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कानूनी स्थितिमा केही निश्चित समस्याहरू छन् भने, वा यदि तिनीहरूका छिमेकी वा अपरिचितहरूले तिनीहरूबारे गुनासो वा रिपोर्ट गरे भने, तिनीहरूले देशनिकालाको खतरा सामना गर्न सक्छन्। बाहिरका देशहरूमा परमेश्वरका चुनिएका कति मानिसहरूलाई निश्चित देशहरूका सरकारले झूटा आरोपहरू बन्दी बनाएर दण्डित गर्न वा पक्राउ गरेर जेल हाल्नसमेत सक्छन्। परिस्थिति जेसुकै भए नि, जब अगुवा र कामदारहरूलाई यसबारे थाहा हुन्छ, तब तिनीहरूले आफ्नो खोलमा लुक्ने कछुवाहरूले जस्तो व्यवहार गर्नु हुँदैन; तिनीहरूले यस्तो मामला सुरुमै सम्हाल्नुपर्छ, र यसको अन्तिम उद्देश्य दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्नु, तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्न नदिनु हुनुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीको काम बन्दोबस्त गर्नमा मात्रै वास्ता गर्छन्, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने मामलाप्रति ध्यान दिँदैनन्, जसले गर्दा आफ्नो कानुनी स्थिति नभएर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ वा देशनिकालामा पर्छन् भने, यी परिणामहरू के हुन्? के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसर बरबाद गरेका हुँदैनन् र? के यसले मण्डलीको काममा प्रत्यक्ष असर गर्दैन र? त्यसैले यो समस्याको प्रकृति निकै गम्भीर छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले यसभन्दा पहिले यो मामला सम्हालेका छैनन् भने, तिनीहरूले वकिलहरूसँग परामर्श गर्दै यो मामला सम्हाल्नको लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीमाझबाट बाहिरी मामलाहरू सम्हाल्न दक्ष व्यक्ति खोजेर, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू अनि महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूलाई रक्षा गर्ने उद्देश्य हासिल गर्न लागिपर्न सक्छन्। यो पनि विदेशमा अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने कामको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो; यो मामला सम्हाल्न स्थानीय अगुवा र कामदारहरूले अग्रसरता जनाउनुपर्छ। स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा गर्नेबाहेक, तिनीहरूले विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको पनि सुरक्षा गर्नुपर्छ; यसरी मात्रै मण्डलीको काम सुनिश्चित हुन्छ। यो हरेक देशका अगुवा र कामदारहरूले स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र महत्त्वपूर्ण काम गर्ने विदेशी व्यक्तिहरूप्रति पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी हो; तिनीहरूले हात बाँधेर बस्नु हुँदैन। कति अगुवा र कामदारहरू भन्छन्, “तिनीहरू विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्, र हामी तिनीहरूसँग परिचित छैनौँ; हाम्रो बीचमा कुनै व्यक्तिगत सम्बन्ध छैन। तिनीहरूलाई यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न परमेश्वरको घरले पठाएको हो—हामीसँग यसको के सम्बन्ध छ र? यो दुर्घटना त तिनीहरू आफैले आफूमाथि ल्याएको कुरा हो; तिनीहरूले आउनुभन्दा पहिले स्पष्ट रूपमा परिस्थितिबारे सोधपुछ गरेनन् र यी मामलाहरू राम्रोसित सम्हालेनन्। हामीसँग यो दुर्घटनामा हस्तक्षेप गर्ने कुनै उपाय छैन; सरकारले तिनीहरूलाई के गर्नेछ कसलाई के थाहा।” यी मामलाहरूबाट उम्कन र जोगिनको लागि तिनीहरूले विभिन्न बहानाहरू मात्रै प्रयोग गर्छन्, तर तिनलाई समाधान गर्न अघि बढ्ने उपायहरू खोज्ने प्रयास गर्दैनन्। के यसरी व्यवहार गर्नु सही हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? (यदि अगुवा र कामदारहरू यी समस्याहरू समाधान गर्न अघि बढेनन्, र यसबीच, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग समस्याहरू समाधान गर्ने कुनै मार्ग छैन भने, अवश्य नै अप्ठ्यारो परिस्थिति पैदा हुनेछ। अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्ने आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेका हुँदैनन्—यो तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी बेवास्ता गर्नु हो।) अगुवा र कामदारहरूको कर्तव्य भनेको परमेश्वरको घरमा अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने हरेक जिम्मेवारी पूरा गर्नु हो। परमेश्वरको घरको दायरा स्थानीय क्षेत्र, स्थानीय प्रदेश, वा निश्चित देशमा मात्र सीमित हुँदैन; परमेश्वरको घरका कुनै राष्ट्रिय सीमाहरू, कुनै क्षेत्रीय सीमाहरू हुँदैनन्। के परमेश्वरले मानिसहरूलाई छनौट गर्नु र मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुमा कुनै जातीय सीमाहरू हुन्छन्? (पटक्कै हुँदैनन्।) के राष्ट्रियता वा क्षेत्रका सीमाहरू हुन्छन्? (त्यस्ता कुनै सीमा हुँदैनन्।) त्यस्ता कुनै पनि सीमा हुँदैनन्। परमेश्वरले आफ्नो काम गर्नुहुने सिद्धान्त यही हो; त्यसकारण, यो सिद्धान्त सत्यता हो! दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू जुनसुकै देशका भए नि तिनीहरू सबैले एउटै परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, एउटै परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्, र एउटै परमेश्वरले सङ्गति र आपूर्ति गर्नुहुने सत्यता खान्छन् र पिउँछन्। तिनीहरूले एउटै परमेश्वरले गर्नुहुने काम अनुभव गर्छन्, र एउटै परमेश्वरको आराधना गर्छन्। छालाको रङ्ग वा जाति जेसुकै भए नि तिनीहरू परमेश्वरको घरमा र परमेश्वरअघि एउटै हुन्छन्—तिनीहरू एउटै परिवार हुन्। तिनीहरू एउटै परिवार भएका हुनाले, तिनीहरूबीच कुनै भिन्नता हुनु हुँदैन; कुनै जातीय वा क्षेत्रीय सीमाहरू हुनु हुँदैन; “तिमी एसियाली हौ, म युरोपियन हुँ,” वा “तिमी गोरो छौ, म कालो व्यक्ति हुँ” भन्ने भनाइहरूमा विभाजन हुनु हुँदैन—यी भिन्नताहरू हुनु हुँदैन। यदि तैँले अझै पनि परमेश्वरको घरमा यी भिन्नताहरू छुट्याउँछस् भने, यो स्पष्ट हुन्छ कि तैँले परमेश्वरको घरलाई परमेश्वरको घरको रूपमा लिँदैनस्, र आफूलाई परमेश्वरको घरको सदस्य ठान्दैनस्। त्यसकारण, जब विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले देशनिकाला वा गैरकानुनी पक्राउजस्ता समस्याहरू सामना गर्छन्, तब तिनीहरू जहाँबाट आएका भए नि, तिनीहरूको राष्ट्रियता जेजस्तो भए नि, वा तिनीहरूको छालाको रङ जस्तो भए नि, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू नै हुन्छन्—र तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भएका हुनाले, जब तिनीहरूले समस्याहरू सामना गर्छन्, तब स्थानीय अगुवा र कामदारहरूले अघि बढेर कर्तव्यपरायण रूपमा यो मामला सम्हाल्नुपर्छ, र मानिसहरूबीच भिन्नता छुट्याउनु हुँदैन। यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ, र परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग पूर्ण रूपमा मिल्छ, र यो मानिसहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने सत्यता हो।
अहिले, चीनमा रहेका धेरै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सुसमाचार प्रचार गर्न र परमेश्वरको गवाही दिन बाहिरका विभिन्न देशहरू गइरहेका छन्। यी देशहरूमा पुगेपछि, तिनीहरूले मनमा शान्ति लिएर काम गर्न सक्नुभन्दा पहिले गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको आफ्नो कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउनु हो। कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउनु सरल कुरा होइन; यसको लागि स्थानीय मण्डलीका मानिसहरूको सहकार्य आवश्यक पर्छ। विभिन्न देशका मण्डली इन्चार्जहरूले चीनबाट आएका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई कानुनी स्थितिबारे प्रक्रिया अघि बढाउने मामला सुल्झाउन मद्दत गर्नको लागि आफ्नो देशका नीतिहरू बुझेका र यसका कानुनहरू जानेका केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू खोज्नुपर्छ। यो मामला सुल्झाउनु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ। विभिन्न देशका मण्डली अगुवा र कामदारहरूले सहकार्य गर्न सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ, किनभने मानिसहरूको कानुनी स्थितिको मामला पूर्ण रूपमा समाधान गरेर मात्रै मण्डलीको काम सामान्य रूपमा अघि बढ्न सक्छ; नत्र, मण्डलीको काममा असर हुनेछ। विभिन्न देशका मण्डली इन्चार्जहरू त्यस्ता मामला सम्हाल्न सक्ने मानिसहरूसहित यो काम गर्न तम्तयार भइबस्नुपर्छ। यसो गर्दा यसले मण्डलीको काममा फाइदा गर्छ र यो परमेश्वरका अभिप्रायहरूप्रति उचित ध्यान पुर्याउने प्रकटीकरण पनि हो। कति अगुवा र कामदारहरूले यसो भन्न सक्छन्, “हामीले यस्तो मामला कहिल्यै सम्हालेका छैनौँ, र के गर्ने भन्ने पनि हामीलाई थाहा छैन।” यस्तो परिस्थितिमा, तिनीहरूले यस्ता मामलाहरू बुझेका मानिसहरू खोज्नुपर्छ। हरेक देशमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमाझ, शिक्षा र ज्ञान भएका मानिसहरू हुन्छन्, र राष्ट्रिय कानुन र नीतिहरू बुझेका मानिसहरू पनि हुन्छन्। तिनीहरूलाई यी कुराहरू सम्हाल्ने मार्ग खोज्न अलिअलि परामर्श मात्रै चाहिन्छ—के कुरा त्यही होइन र? यस्तो मामला सम्हाल्दा, तँ निष्क्रिय रहँदै हात बाँधेर बस्नु हुँदैन; यदि तैँले कुनै कुरा बुझेको छैनस् भने, परामर्श गर्न वकिल खोज्नुपर्छ। उपयुक्त प्रकारको वकिल भेट्टाइयो भने, स्वाभाविक रूपमै एउटा बाटो हुनेछ। हामीले यो कुरा नबुझ्न पनि सक्छौं, तर वकिलले बुझेको हुन्छ। खोजी गर्ने हृदय हुनु सही मनोवृत्ति हो; खोजी गर्ने हृदय हुनु भनेको जिम्मेवारीबोध हुनुको प्रकटीकरण हो। यदि निश्चित कठिनाइहरू देखा परे भने, तैँले एउटै हृदय र मनले प्रार्थना, खोजी, र सङ्गति गर्नुपर्छ, र समस्या समाधान गर्ने सिद्धान्त र मार्ग पत्ता लगाएपछि, तैँले त्यो समस्या पूर्ण रूपमा समाधान गर्नुपर्छ। त्यसपछि मात्रै मण्डलीको काम सहज रूपमा अघि बढ्न सक्छ। यदि समस्या पत्ता लाग्दा, अगुवा र कामदारहरूले यसबारे तुरुन्तै जानकारी लिन, फलोअप गर्न, र यसलाई समाधान गर्न सक्छन् भने, के तिनीहरू जिम्मेवार अगुवा र कामदारहरू होइनन् र? (हुन्।) त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूसँग जिम्मेवारीबोध हुने मात्र नभई, तिनीहरूले तुरुन्तै समस्याहरू समाधान गर्न पनि सक्छन्, र यसको अर्थ तिनीहरू मापदण्डअनुरूपका अगुवा र कामदार बन्ने आशा हुन्छ। सत्यताप्रतिको तिनीहरूको बुझाइ गहनता जेजस्तो भए नि, यदि तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्ने कार्यमा ध्यान दिन्छन् भने, तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्छन्। कम्तीमा पनि, तिनीहरूले थोरै मात्र गल्ती गर्छन् वा कुनै पनि गल्ती नगर्न सक्छन्; अनि तिनीहरूले केही गल्ती गरे नि घाटाहरू पूर्ति गर्न तुरुन्तै ती कुराहरू सुधार्न सक्छन्, र अन्तिममा परमेश्वरको घरको काम रक्षा गर्ने उद्देश्य हासिल गर्न सक्छन्। के तिमीहरूलाई यो जिम्मेवारी पूरा गर्नु गाह्रो छ भन्ने लाग्छ? (लाग्दैन।) वास्तवमा, यो गाह्रो छैन; यो कुरा मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा बफादारिता देखाउँछन् कि देखाउँदैनन् र तिनीहरूले आफ्नो काममा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। तैँले बस केही सोचविचार गर्नुपर्छ, थोरै समय खर्चनुपर्छ, र केही ऊर्जा लगानी गर्नुपर्छ; यसको लागि तैँले पैसा खर्च गर्नु वा कुनै जोखिम लिनु पर्दैन। तैँले समस्याहरू समाधान गर्न र मामलाहरू राम्ररी सम्हाल्न मद्दत गर्न अघि बढ्नुपर्छ, र यसरी तँ मापदण्डको स्तरमा पुग्न सक्छस्। त्यसकारण, यो गाह्रो कुरा होइन, र अगुवा र कामदारहरूको लागि, यो कुरा हासिल गर्न सजिलो हुनुपर्छ। तर कति मानिसहरू त यति सजिलो कुरासमेत हासिल गर्न सक्दैनन्, र यो अपर्याप्त सामर्थ्य वा क्षमताको कारण, वा परिस्थिति वा वातावरणले यसो गर्न नदिएर यस्तो भएको होइन, बरु यो त तिनीहरूसँग यसो गर्ने इच्छा नभएकोले यस्तो भएको हो, र यो कुरा अत्यन्तै स्पष्ट छ। जब महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिहरूको कानूनी स्थिति वा निवाससँग सम्बन्धित विशेष परिस्थितिहरू, वा तिनीहरूको स्थान नियोजनसँग सम्बन्धित मामलाहरू देखा पर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूसँग यो काम गर्ने जिम्मेवारी हुन्छ। तैँले कसको लागि स्थान निर्धारण गरिरहेको छस्, वा तिनीहरूको राष्ट्रियता वा जाति के हो भन्ने कुराको मतलब हुँदैन; तैँले यो कुरालाई परमेश्वरबाट आएको भनेर स्वीकार मात्रै गर्नुपर्छ। यो काम परमेश्वरले तँलाई सुम्पनुभएको हो; यो तेरो जिम्मेवारी र दायित्व, साथै तेरो मिसन हो। तैँले स्विकार्ने यो काम कुनै पनि व्यक्तिबाट आएको होइन, यो त परमेश्वरबाट आएको हो, त्यसकारण तैँले स्थान नियोजन गर्ने यी मानिसहरू को हुन् भन्नेबारे चिन्ता गर्नु हुँदैन। कति मानिसहरूले यसो भन्न सक्छन्, “स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्नु स्वीकार्य कुरा हो, तर विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू यहाँ आए भने त्यो हाम्रो चिन्ताको कुरा होइन।” यसो भन्ने मानिसहरूमा जिम्मेवारीबोध वा मानवताबोध हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूले स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा लिन्छन्, तर विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा लिँदैनन्—के यो सत्यता हो? (होइन।) के यो सत्यताअनुरूप छ? (छैन।) यो किन सत्यताअनुरूप छैन? (झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरूप्रति विचार पुर्याउँदैनन्; तिनीहरूले विदेशी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बेवास्ता गर्छन्, र समस्याहरू देखा पर्दा ती समस्याहरू सम्हाल्न अघि बढ्दैनन्—तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काम रक्षा गर्दैनन्।) झूटा अगुवाहरू विभिन्न बहानाहरू बनाउँदै जिम्मेवारीबाट पछि हट्छन् र तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्न र सत्यता अभ्यास गर्न तयार छु भनेर दाबी त गर्छन्, तर मण्डलीको कामका महत्त्वपूर्ण मामलाहरूको हकमा तिनीहरू लुक्छन्। यो गैरजिम्मेवार हुनु हो। विदेशमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा गर्ने सबै मामलाहरूको हकमा, अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई तुरुन्तै सम्हाल्नुपर्छ, र यो कुरालाई आफूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र कामको रूपमा लिनुपर्छ। तिनीहरूले यसबाट पन्छिने बहाना बनाउनु हुँदैन, न त तिनीहरूले यो कामलाई बेवास्ता गरेर यसबाट परमेश्वरको घरको कामका विभिन्न कुराहरूको प्रगतिमा असर पर्न दिन नै मिल्छ।
ख. सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आधारभूत कानुनी ज्ञान प्रदान गर्नु
विदेशमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षासँग सम्बन्धित कामका अरू केकस्ता पक्षहरूबारे तिमीहरूले सोच्न सक्छौ? (बाहिरका देशहरूमा, अगुवा र कामदारहरूले सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई केही आधारभूत कानुनी ज्ञान पनि प्रदान गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले कानुनी चेतनाबोध विकास गरून् र तिनीहरू कानुन उल्लङ्घन गर्ने क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुनबाट जोगिऊन्।) अगुवा र कामदारहरूले सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई विभिन्न सरकारी नियमहरूबारे आधारभूत कानुनी ज्ञान र बुझाइ प्रदान गर्नुपर्छ। तिनीहरूले आफू रहेको देशको स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट, जस्तै आप्रवास नीति र दैनिक जीवनसँग सम्बन्धित नीतिहरूबारे थप जानकारी लिनुपर्छ, र त्यसपछि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समन्वय गर्दै यी कुराहरू अध्ययन गर्न लगाउनुपर्छ ताकि तिनीहरूले राष्ट्रिय सरकारका नियमहरू कडाइसाथ पालना गरून् र कानुन उल्लङ्घन गर्ने कुनै पनि काम गर्नबाट टाढै बस्न सकून्। खासगरी, चीनका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू, जो धेरै वर्षसम्म तानाशाही शासनमा रहेका छन्, तिनीहरूसँग कानुनी ज्ञानको कमी हुन्छ र तिनीहरूले कानुनको महत्त्व बुझ्दैनन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले असभ्य मानिसहरूले जस्तै जथाभाबी र लापरवाही रूपमा व्यवहार गर्छन्। जब तिनीहरू विदेशमा बस्न आउँछन्, तब तिनीहरू अत्यन्तै अज्ञानी देखिन्छन् र तिनीहरूले प्रायजसो नियमहरूबारे बुझाइको कमी देखाउने कुराहरू गर्छन्। उदाहरणको लागि, कति पश्चिमी लोकतान्त्रिक देशहरूमा, सामाजिक सुव्यवस्था राम्ररी व्यवस्थापन गरिन्छ, र राती १० बजेदेखि बिहान ८ बजेसम्म होहल्लामा रोक लगाउने नियमहरू लागू गरेका हुन्छन्—कुकुर भुकेको वा निर्माण मेसिनहरूको थर्थराहटजस्ता आवाजहरूको लागि अनुमति दिइँदैन। यदि कसैले यी प्रावधानहरू उल्लङ्घन गर्यो र यसबारे रिपोर्ट गरियो भने, पुलिसले यसलाई सम्हाल्नेछ। मूलभूमि चीनमा, कसैले नि यी कुराहरू सम्हाल्दैन; जहाँ मानिसहरू बस्छन् त्यहाँ लापरवाह रूपमा होहल्ला हुन्छ, र ठूलो आवाजमा सङ्गीत बजाउने, नाच्ने, पिउने, र पार्टी गर्नेजस्ता सोर मच्चाउने काम हुन्छ, र यसमा कसैले नि हस्तक्षेप गर्दैन। यदि कसैले केही गर्ने प्रयास गर्यो भने, उसले बदला भोग्न सक्छ, त्यसकारण चिनियाँ मानिसहरूसँग यो कुरा सहनेबाहेक अरू कुनै विकल्प हुँदैन। पश्चिमी देशहरू फरक छन्; सबैलाई कानुनले रक्षा गर्छ। यदि तेरो कुकुर राती बारम्बार भुक्छ, जसले गर्दा तेरा छिमेकीहरूको विश्राममा बाधा हुन्छ भने, तिनीहरूले तेरो विरुद्ध उजुरी गर्नेछन्। तैँले गरिरहेको कुराले अरूको सामान्य जीवनमा असर गर्छ भने, तैँले कानुनी प्रावधानहरू उल्लङ्घन गरेको हुन्छस्—तिनीहरूले तेरो विरुद्ध उजुरी गर्न कानुनलाई हतियारको रूपमा प्रयोग गर्नु वैध नै हुन्छ। कति मानिसहरूले राती ११-१२ बजेसम्म निर्माणको काम जारी राख्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूका छिमेकीहरूको विश्राममा असर हुन्छ र यसले उजुरी निम्त्याउँछ। त्यसपछि जरिबाना तिराउन पुलिस आउँछ र तोकिएको समयमा हल्ला नगर्न चेतावनी दिन्छ। कति मानिसहरूमा वातावरणीय सरसफाइबारेमा समेत चेतनाको कमी हुन्छ, र तिनीहरूले सडकमा जताततै फोहोर फाल्छन् र मैलो गर्छन्। पश्चिमी लोकतान्त्रिक देशहरू विशेष व्यवस्थित हुन्छन्। बासिन्दाहरूले फोहोर फाल्ने समय तय गरेका हुन्छन्, र फोहोर उठाउनको लागि निर्धारित दिनमा फोहोर बोक्ने ट्रकहरू आउँछन्। फोहोर सङ्कलन गरेपछि, सडक सफा हुन्छ। यो कुरा नबुझ्नेहरूले कसिङ्गर जताततै फाल्न सक्छन्, र यसलाई पनि नियमहरूको उल्लङ्घनको रूपमै लिइन्छ। यसले सार्वजनिक सरसफाइ र सहर रूप बिगार्छ, त्यसकारण तिनीहरूविरुद्ध उजुरी पर्न सक्छ। चिनियाँ मानिसहरूले नियमहरू पालना नगरेर विदेशमा बस्दा प्रायजसो उजुरीको सिकार बन्छन्। धेरैपटक उजुरीमा परेपछि, तिनीहरूले पश्चिमी मानिसहरूबारे धारणाहरू विकास गर्छन्, र भन्छन्, “पश्चिमी मानिसहरू उजुरी गर्न मन पराउँछन्; तिनीहरूले हरेक सानोभन्दा सानो कुराबारे उजुरी गर्छन्,” र यसबारे म भन्छु, “तिनीहरूले धेरै कुराहरूबारे तेरो विरुद्ध उजुरी गरे, तर तैँले आफ्नो बारे मनन गरेकै छैनस्, केवल उजुरी गरे भनेर तिनीहरूलाई दोष मात्रै दिएको छस्। त्यसैले के तिनीहरूले उजुरी गर्नु सही पो थियो कि? अनि के तैँले गरेका कुराहरू सही थिए त, कि थिएनन्?” तिनीहरूले ती उजुरीहरू दायर गर्नु पूर्ण रूपमा सही थियो; तैँले तिनीहरूको हितमा हानि गरिस् र तिनीहरूको जीवनमा असर पारिस्, त्यसकारण तिनीहरूले किन तेरो विरुद्ध उजुरी गर्न पाउँदैनन् र? यो सामाजिक सुव्यवस्था रक्षा गर्नको लागि र यो देश कानुनद्वारा शासित छ भन्ने कुरा प्रदर्शन गर्नको लागि गरिएको हो; सबैलाई कानुनले रक्षा गर्छ, र यो देशमा कानुन देखाउनको लागि मात्रै हुँदैन—यहाँ हरेकले आफ्नो अधिकार र हितहरू रक्षा गर्न कानुनलाई हतियारको रूपमा प्रयोग गर्न सक्छ। तिनीहरूले तेरो विरुद्ध उजुरी गरिरहेका छन्, किनभने तैँले कानुन बुझेको छैनस् र स्थानीय नियमहरू उल्लङ्घन गरेको छस्। तैँले सुरुमा स्थानीय नियमहरू जान्नुपर्छ, अनि कानुन र नियमहरूअनुसार काम गर्नुपर्छ—त्यसपछि, के तिनीहरूले अझै पनि तेरो विरुद्ध उजुरी गर्नेछन् भन्ने तँलाई लाग्छ? (तिनीहरूले त्यसपछि उजुरी गुनासो गर्नेछैनन्।) त्यसोभए मामला जति नै गम्भीर भए नि चिनियाँ मानिसहरूले किन कहिल्यै उजुरी गर्दैनन् त? (तिनीहरूलाई सरकारले धेरै पहिलेदेखि दमन गर्दै आएको छ। तिनीहरूले उजुरी गर्ने आँट गर्दैनन्। चिनियाँ मानिसहरूमा आफ्नो अधिकार रक्षा गर्ने कुनै अवधारणा पनि हुँदैन।) चीन कानुनले शासन गर्ने देश होइन। त्यहाँ कानुनअनुसार शासन गरिँदैन। चीनका कानुनहरू प्रदर्शनको लागि मात्रै हुन्, र त्यहाँ उजुरी गर्नु व्यर्थ हुन्छ। यदि तैँले उजुरी गरिस्, र अर्को पक्षसँग शक्ति र प्रभाव छ भने, उसले तेरो खेदो गर्न सक्छ। यदि तँसँग कुनै प्रभाव छैन भने, तैँले उजुरी गर्ने आँटसमेत गर्दैनस्; उजुरी गर्दा यसले सजिलै तँलाई समस्यामा पार्न सक्छ। त्यसकारण जब चिनियाँ मानिसहरूले सतावट सामना गर्छन्, विशेषगरी कुनै व्यक्ति मारिएको अवस्थामा, त्यो मृत्यु जति नै अन्यायपूर्ण भए नि, यदि दोषीले केही पैसा तिर्यो भने मामला व्यक्तिगत रूपमै समाधान गर्न सकिन्छ। पीडितको परिवारका सदस्यहरूले किन मुद्दा लगाउँदैनन्? तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, तिनीहरूले कहिल्यै जित्नेछैनन्; यसको लागि धेरै पैसा खर्च गरे नि तिनीहरूले न्याय प्राप्त गर्नेछैनन्, न त अपराधीलाई नै कठघरामा उभ्याइनेछ, त्यसकारण तिनीहरूले यसलाई कानुनी रूपमा अघि नबढाउने बरु व्यक्तिगत रूपमै सल्टाउने निर्णय गर्छन्। चीनका कानुनहरू प्रदर्शनको लागि मात्रै हुन्; चीन कानुनको शासनमा रहेको देश होइन, र त्यहाँ न्याय खोज्ने कुनै ठाँवै छैन। त्यहाँ मुद्दा गर्नु व्यर्थ हुन्छ। त्यसकारण, चिनियाँ मानिसहरूले जस्तोसुकै गैरकानुनी परिस्थितिहरू सामना गरे नि उजुरी गर्ने आँट गर्दैनन्। यस्तो किन हुन्छ भने, कम्युनिस्ट पार्टीले दुष्कर्मबाहेक अरू केही पनि गर्दैन, यो अत्यन्तै समझहीन छ, र यसले कानुनअनुसार शासन गर्दैन। चीनमा, कुनै व्यक्ति सर्वसाधारण हो भने, उसले सामना गर्ने समस्या जति नै गम्भीर भए नि त्यो कम्युनिस्ट पार्टीको नजरमा चिन्ताको विषयको रूपमा गन्ती हुँदैन—कसैले नि यसलाई सम्बोधन गर्नेछैन। अरूको विश्राममा असर गर्ने, वा चोर्ने, लुट्ने, र घर फोर्नेजस्ता कुराहरूलाई कम्युनिस्ट पार्टीले समस्याहरू ठान्दैन। तर पश्चिमी देशहरूमा अवस्था फरक हुन्छ। पश्चिममा लोकतान्त्रिक प्रणाली छ र यो कानुनले शासन गर्ने समाज हो; कसैको विश्राममा असर पर्यो भने, उजुरी पर्नेछ, र यो मामला अनुसन्धान गर्न र सम्हाल्न पुलिस आउनेछ। पश्चिमीहरूमा यो कानुनी चेतना हुन्छ र तिनीहरूले त्यस्ता मूर्ख काम गर्दैनन्; विदेशबाट आएका र नियमहरू नबुझ्नेहरूले मात्रै त्यस्ता मूर्ख काम गर्छन्। जब चिनियाँ मानिसहरू सुरुमा विदेश बस्न थाल्छन्, तब तिनीहरूले प्रायजसो उजुरीहरू सामना गरिरहन्छन्। समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूले स्थानीय कानुन र नियमहरूबारे थाहा पाउँछन् र तिनीहरूले त्यसउप्रान्त कानुन उल्लङ्घन गर्ने वा अरूलाई बाधा दिने कामकुराहरू गर्ने आँट गर्दैनन्। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरू रहेको देशका विभिन्न व्यवस्था र नियमप्रावधानहरूबारे जानकारी प्राप्त गर्ने व्यवस्था मिलाउनुपर्छ। तर तिनीहरूले जे गर्ने अभिप्राय राखे नि सुरुमा कानुनबारे परामर्श लिनुपर्छ—तिनीहरूले आफ्नै आँगनमा कुखुरा वा सुँगुर पाले नि सुरुमा सरकारका नियमप्रावधानहरू जाँच गर्नुपर्छ। तिनीहरूले अनलाइन जानकारी खोज्न वा स्थानीय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग परामर्श लिन सक्छन् र यसरी सही उत्तरहरू भेट्टाउन सक्छन्। विभिन्न पश्चिमी देशहरूमा, सबै मामलाहरूबारे सरकारले निश्चित नियमहरू तोकेको हुन्छ। उदाहरणको लागि, निर्माणमा विद्युत प्लगहरू भुइँबाट कति माथि हुनुपर्छ र हरेक प्लग कति टाढा हुनुपर्छ भन्नेबारे नियमहरू छन्। सिँढीको रेलिङ्गको मोटाइ र सिँढीको बारको चौडाइबारे पनि निश्चित मापदण्डहरू छन्। निर्माणको हरेक चरणमा सरकारी कर्मचारीहरूले निरीक्षण गरिरहेका हुन्छन्, त्यसकारण निर्माण नियमहरू उल्लङ्घन गर्ने भवनहरू वा अनियमित निर्माणहरू दुर्लभ मात्रै हुन्छन्। यदि बासिन्दाहरूले घर बनाउन, औजार राख्ने कटेरो, वा सानो भण्डारण कोठा बनाउन चाहन्छन् भने, तिनीहरूले सरकारी अनुमति लिनुपर्छ। यदि तिनीहरूले कुखुरा वा हाँस हुर्काउन चाहन्छन् भने, छिमेकीको घरजग्गाबाट यो ठाउँ कति टाढा हुनुपर्छ भन्नेबारे नियमहरू हुन्छन्। अगुवा र कामदारहरूले यी व्यवस्था र प्रावधानहरू नबुझे नि, यदि मण्डलीको काममा यी मामलाहरू समावेश छन् भने, तिनलाई तिनीहरूले ध्यान दिनुपर्छ। तिनीहरूले सुरुमा स्थानीय कानुन र सरकारी नियमहरूबारे परामर्श गर्नुपर्छ; यी कुराहरूबारे स्पष्ट हुनु हाम्रो कर्तव्य निर्वाह गर्नको लागि फाइदाजनक हुन्छ। कानुनी मामलाहरू मण्डलीको आन्तरिक कामसँग सीधै सम्बन्धित नभए नि सबैलाई आधारभूत कानुनी ज्ञान प्रदान गर्नु अझै पनि फाइदाजनक नै हुन्छ। कम्तीमा पनि, तिनीहरूले केही ज्ञान प्राप्त गर्न सक्नेछन्, केही नियमहरू बुझ्न सक्नेछन्, र कसरी उचित रूपमा जिउने भनेर जानकारी लिने र मानवताको स्वरूप हासिल गर्न सक्नेछन्। यसको साथै, अगुवा र कामदारहरूले बाहिरी मामलाहरूको लागि जिम्मेवार मानिसहरूसँग सङ्गति पनि गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले कानुनी चेतना विकास गर्न सकून्। सानातिना मामलाहरूको हकमा वकिलसँग परामर्श गर्नु अनावश्यक हुन्छ—तिनीहरूले स्थानीय प्रावधानहरू मात्रै बुझेर तिनलाई कडाइसाथ पालना गरे पुग्छ। तर ठूला मामलाहरूको हकमा भने तिनीहरूले स्थानीय कानुनहरूको बुझाइ प्राप्त गर्न वकिलसँगै परामर्श लिनुपर्छ। सारांशमा भन्दा, जेसुकै गरे नि सबै कार्य कानुन र नियमहरूअनुरूप नै हुनुपर्छ। यसरी केही समयसम्म अभ्यास गर्दा मानिसहरूले कानुन र नियमहरू पालना गर्नुको महत्त्व अनुभव गर्नेछन्, र तिनीहरूले काम गर्दा नियमहरू पालना गर्नेछन्। यो मण्डलीको कामको लागि पनि फाइदाजनक नै हुन्छ।
ग. मानिसहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्न पठाउँदा पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू
महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको सुरक्षाको हकमा, अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने अर्को क्षेत्र पनि छ, र त्यो आफ्नो कर्तव्य निभाउन बाहिर जानेहरूको सुरक्षा गर्नु हो। मानिसहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निभाउन बाहिर पठाउँदा केकस्ता सिद्धान्तहरू पालना गर्नुपर्छ? पहिलो, मानिसहरूको उमेर र लिङ्ग, साथै तिनीहरूको अन्तर्ज्ञान र जीवन अनुभवलाई ध्यान दिनुपर्छ—यो विषयमा अगुवा र कामदारहरू भ्रमित वा लापरवाह हुनु हुँदैन। उदाहरणको लागि, यदि तैँले अपरिचित ठाउँमा सुसमाचार प्रचार गर्न मानिसहरूलाई पठाइरहेको छस् भने, कस्तो प्रकारका मानिसहरू पठाउन उपयुक्त हुन्छन्? (केही अन्तर्ज्ञान र बुद्धि भएका मानिसहरू।) यदि मण्डलीमा धेरै उपयुक्त मानिसहरू छैनन्, जसमा धेरैजसो जीवन अनुभव र अन्तर्ज्ञान नभएका, र परिस्थितिहरू कसरी सम्हाल्ने भन्ने थाहा नभएका छन्—र विशेषगरी चुनौतीपूर्ण समस्याहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले सिद्धान्तहरूविना बोल्ने गर्छन्, र तिनीहरू बुद्धि पनि नभएका जवान मानिसहरू हुन् भने, तिनीहरूले काम गर्न सक्नेछैनन्। यदि त्यस्ता मानिसहरूलाई परिचालन गरियो भने, तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्न नसक्ने मात्र नभई, उल्टै काममा असर पार्ने र ढिलाइ गराउने सम्भावनासमेत हुन्छ। त्यसकारण, मानिसहरूलाई बाहिर गएर कर्तव्य निभाउनको लागि परिचालन गर्दा, परिपक्व मानवता र बुद्धि भएका मानिसहरू छनौट गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ—यस्ता मानिसहरू मात्रै उपयुक्त हुन्छन्। यदि पर्याप्त रूपमा उपयुक्त मानिसहरू छैनन् भने, जवान मानिसहरूलाई पाका मानिसहरूसँग जोडा बनाएर कर्तव्य निभाउन लगाओ। उदाहरणको लागि, मानौँ २५-२६ वर्षकी एउटी जवान बहिनीले परमेश्वरमा विश्वास गरेको निकै समय भएको भए नि, ऊसँग विश्वास र कद भएको भए नि, र उसले आफ्नो कर्तव्य लामो समयसम्म निभाउँदै आएको भए नि, अपरिचित ठाउँमा कर्तव्य निभाउन पठाइयो भने उसलाई कसरी सुरक्षित बस्ने भन्ने थाहा हुँदैन—यस्तो अवस्थामा, कर्तव्य निभाउनको लागि ऊसँग जान समाजमा अनुभव भएको स्थानीय विश्वासी दाजुभाइ वा दिदीबहिनी खोज्नु आवश्यक हुन्छ। अवश्य नै, यदि कर्तव्य निभाउने स्थान परिचित क्षेत्र वा पहिले नै मण्डली रहेको स्थान हो भने, जवान दाजुभाइ वा दिदीबहिनी पनि जान सक्छन्। तर यदि मानिसहरू सुसमाचार प्रचार गर्न वा अरू काम गर्न अपरिचित ठाउँमा, विशेषगरी कमजोर सार्वजनिक सुरक्षा भएको ठाउँमा जाँदै छन् भने, तिनीहरूको व्यक्तिगत सुरक्षामा ध्यान दिनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले बाहिर गएर काम गर्न काम गर्नको लागि जसलाई पठाए नि सर्वप्रथम सुरक्षाबारे नै विचार गर्नुपर्छ। यदि सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएका मानिसहरू कस्ता मानिसहरू हुन्, वा तिनीहरूले अनुचित कामकुराहरू गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा स्पष्ट छैन भने, मानिसहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्न पठाउँदा सतर्कता अपनाउनुपर्छ। विगतमा, कति अगुवा र कामदारहरूले प्रायजसो १८-१९ वर्ष उमेरका, वा २० वर्ष उमेरका कलिला दिदीबहिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्न अपरिचित ठाउँमा पठाउँछन् भन्ने सुनेको थिएँ, र केही दुर्भाग्यपूर्ण घटनाहरू घटेका थिए भनेर रिपोर्ट पनि गरिएको थियो। वास्तवमा जेसुकै भएको भए नि यो कुरा अन्ततः अगुवा र कामदारहरूले काम गर्दा राम्ररी ध्यान नपुर्याएको तथ्यसँग सम्बन्धित थियो। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा यी कुराहरूप्रति ध्यान दिनुपर्छ र अत्यन्तै कलिला दिदीबहिनी वा दाजुभाइहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निभाउन अपरिचित र खतरनाक स्थानहरूमा लापरवाह रूपमा पठाउनु हुँदैन। एक अगुवाले एकपटक १८-१९ वर्षका दुईजना दिदीबहिनीलाई सुसमाचार प्रचार गर्न खटाएको थियो। जब कसैले तिनीहरू अत्यन्तै कलिला छन् र यसको लागि उपयुक्त छैनन् भनेर भन्यो, तब अगुवाले यसको सट्टा २१ वर्षकी एउटी बहिनी खोज्यो र सोच्यो, “तपाईंले १९ वर्षकी बहिनी अत्यन्तै कलिली छे भनेर भन्नुभयो, त्यसकारण मैले २१ वर्षकी बहिनी भेट्टाएँ। यो त अलि पाको उमेर भयो होला नि, होइन र?” यो अगुवाको क्षमता कस्तो थियो? ऊ कुरा बङ्ग्याउने प्रवृत्ति भएको थियो, होइन र? (हो।) १९ वर्षभन्दा दुई वर्ष मात्रै बढी उमेर भएकोले—के उसले जीवन अनुभव प्राप्त गरेकी हुन सक्छे? के उसले समाजमा अनुभव प्राप्त गरेकी हुन सक्छे? कठिनाइ वा खतरनाक परिस्थितिहरू सामना गर्दा, के ऊ रुन पो थाल्थी कि? उमेरमा ऊ दुई वर्ष जेठी भए नि ऊ अझै अत्यन्तै कलिली थिई र उसले यो काम लिन सक्दिनथिई। कम्तीमा पनि, ३०-४०, वा ५०-६० को दशकमा रहेको एक जना विश्वासी दाजुभाइ वा दिदीबहिनी खोज्नु आवश्यक हुन्छ—तिनीहरू पाका उमेरका हुन्छन् र तिनीहरूसँग समाजको अनुभव हुन्छ; परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूसँग तिनलाई सम्हाल्ने ज्ञानबुद्धि हुन्छ, जसले गर्दा कुनै पनि खतरनाक परिस्थिति आइपर्नबाट जोगिन सकिन्छ। कलिला मानिसहरूले धेरै कुरा देखेका वा अनुभव गरेका हुँदैनन् र तिनलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन; खतराहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले खतरा महसुससमेत गर्न सक्दैनन्, जसले गर्दा घटनाहरू सहजै घटित हुन्छन्। उमेर खाएका मानिसहरूले भने यो समाज र यो मानवजातिका धेरै दुष्टता देखेका हुन्छन्, त्यसैले तिनीहरू मानिसहरूप्रति बढी सतर्क हुने गर्छन्। समाजबाट सिकेको अनुभव र वास्तविक जीवनको ज्ञानको आधारमा, तिनीहरूले निश्चित परिस्थितिहरूमा कस्तो खतरा पैदा हुन सक्छ, खतराको स्तर कति उच्च छ, कुनकुन व्यक्तिहरू दुष्ट मानिसहरू हुन्, र निश्चित मानिसहरूले केकस्ता कामकुराहरू गर्न सक्छन् भन्नेबारे केही मनासिब मूल्याङ्कन गर्न सक्छन्। खतरनाक परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूसँग खतराबाट उम्कनको लागि ज्ञानबुद्धि पनि हुन्छ। अर्कोतर्फ, कलिला मानिसहरूमा अनुभवको कमी हुन्छ। परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले सम्भावित खतरनाक दुष्परिणामहरू महसुस गर्न सक्दैनन्। त्यसकारण, सुरक्षा समस्याहरूको हकमा, पाका मानिसहरूले कलिला मानिसहरूले भन्दा धेरै विचार पुर्याउन सक्छन्। जब अगुवा र कामदारहरूले मानिसहरूलाई बाहिर गएर आफ्नो कर्तव्य निभाउन लगाउँछन्, तब तिनीहरूले स्थानीय अवस्थाहरूप्रति ध्यान दिनुपर्छ र केही ज्ञानबुद्धि र अनुभव भएका तुलनात्मक रूपमा अलि पाका उमेरका मानिसहरूलाई कर्तव्य निभाउने कलिला मानिसहरूसँग सहकार्य गर्न लगाउनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले यी मामलाहरूमा एकदमै राम्रो विचार पुर्याउनुपर्छ।
जुनसुकै देशमा मण्डलीको काम गरिए पनि, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नु अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने कामको विषयवस्तु हो। काम गर्न जसलाई पठाइए पनि, तिनीहरू कामका लागि सक्षम हुनका लागि र तिनीहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नका लागि निश्चित क्षमता र केही सक्षमता भएको हुनुपर्छ; निश्चित रूपमा, सार्वजनिक सुरक्षा कमजोर भएका क्षेत्र वा देशहरूमा यो कुरा अझै बढी लागू हुन्छ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको सुरक्षालाई प्राथमिक रूपमा विचार लिनुपर्छ, लापरवाही रूपमा यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “ठीक छ। हामीले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य पूरा गरिरहेका छौं—हामीसँग परमेश्वरको सुरक्षा छ, त्यसकारण कोही मर्नेछैन। के कुरा गलत हुन सक्छ र?” के तिनीहरूले यसो भन्नु सही हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? (यसरी बोल्नु गैरजिम्मेवार कार्य हो, र यो दृष्टिकोण पनि वास्तविकताबाट निकै टाढा छ।) मानिसहरूले आफूले पूरा गर्न सक्ने जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न र आफूले विचार गर्न सक्ने कुरालाई पूरा गर्न सक्दो गर्नुपर्छ; तिनीहरूले परमेश्वरलाई जाँच्नु हुँदैन, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षाको बारेमा जोखिम लिनु हुँदैन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई रक्षा गर्न सक्नुहुन्छ, तर यदि तैँले विचार गर्न सक्ने समस्याहरूलाई विचार गर्दैनस्, र तैँले परमेश्वरलाई जाँच्नका लागि दाउको रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षालाई प्रयोग गर्छस् भने, परमेश्वरले तँलाई प्रकाश गर्नुहुनेछ—यस्तो मूर्ख कुराहरू गर्ने गरी कसले तँलाई यति मूर्ख बनायो! त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले यस्तो कुरालाई गैरजिम्मेवार कुराहरू गर्ने बहानाको रूपमा प्रयोग गर्नु हुँदैन; आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नु तेरो जिम्मेवारी हो, र तैँले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ। तैँले विचार गर्न सक्ने र पूरा गर्न सक्ने सबै कुरालाई ध्यान दिएपछि, तैँले विचार नगरेको कुराको हकमा भन्दा, परमेश्वरले त्यस विषयमा कसरी काम गर्नुहुनेछ भन्ने कुरा परमेश्वरको आफ्नै मामला हो र यससँग तेरो कुनै सम्बन्ध हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले अन्धाधुन्ध सबै जिम्मेवारी परमेश्वरको काँधमा हालिदिन्छन्, र भन्छन्, “मानिसहरूको सुरक्षाका लागि परमेश्वर नै जिम्मेवार हुनुहुन्छ, त्यसकारण हामीले डर मान्नु पर्दैन; हामीले आफूले चाहे अनुसार प्रचार गर्न सक्छौं। परमेश्वरको नजरमा, सबै कुरा स्वतन्त्र र मुक्त हुन्छ; हामीले ती कुराहरूका बारेमा चिन्ता गर्नु पर्दैन!” के यस्तो अभिव्यक्ति सही हुन्छ? (हुँदैन।) यस्तो अभिव्यक्ति अनुसार, परिस्थितिहरू आइपर्दा मानिसहरूले सिद्धान्तहरू खोज्नु पर्दैन; यदि त्यसो हो भने त, परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सत्यताको के फाइदा हुन्छ र? यो व्यर्थ हुनेछ। यी वर्षहरूमा, परमेश्वरले मानिसहरूलाई परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुरूप बाँच्न, सत्यता कसरी पछ्याउने, र यो दुष्ट संसार र यो दुष्ट मानवजातिको बीचमा कसरी व्यक्ति बन्ने भनेर जान्नका लागि आफ्ना चुनिएका मानिसहरूलाई सहयोग गर्ने उद्देश्यले मानिसहरूलाई सिकाउनका लागि धेरै वचनहरू धैर्यता र परिश्रमको साथ बोल्नुभएको छ। यो तैँले परमेश्वरलाई जाँच्नका लागि दिइएको होइन, न त तैँले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू अनुसार र सिद्धान्तहरूविना आफूले चाहे अनुसार काम गर्नका लागि नै हो। अगुवा र कामदारहरूले सुसमाचार प्रचारको काममा राम्रो गर्नका लागि, तिनीहरूले सबैभन्दा पहिले मानिसहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी दिनुपर्छ। त्यसो गर्नका लागि, तिनीहरूले सुरुमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको निश्चित परिस्थितिहरू पत्ता लगाउनुपर्छ र बुझ्नुपर्छ, उपयुक्त मानिसहरूलाई पठाउनुपर्छ, र मानिसहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी गर्नका लागि विभिन्न परिस्थितिहरूमा के गर्ने भन्ने कुरा पनि बुझ्नुपर्छ। यदि कुनै स्थान विशेष रूपमा अराजक छ, त्यहाँ कोही परिचितहरू छैनन्, र त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न जाने व्यक्तिको सुरक्षाको ग्यारेन्टी दिन सकिँदैन भने, अहिलेका लागि त्यहाँ मानिसहरूलाई नपठाओ; यो जोखिम नलिओ, अनावश्यक त्यागहरू नगर। जुनसुकै कर्तव्य पूरा भइरहेको भए पनि वा जुनसुकै काम अघि बढेको भए पनि, तैँले संसारमा गएर आफ्नो ज्यान जोखिममा पार्नु पर्दैन, न त तैँले आफ्नो सुरक्षा वा आफ्नो ज्यानलाई नै बाजी लगाउनु हुन्छ। अवश्य नै, चीनको वातावरणमा, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न जोखिम लिनु अपरिहार्य हुन्छ। सरकारले परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई सताउँछ, र खतरा छ भन्ने कुरा राम्ररी थाहा पाए पनि, तैँले अझै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपर्छ, परमेश्वरलाई पछ्याउनुपर्छ, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ; तैँले आफ्नो कर्तव्य त्याग्नु हुँदैन, र कुनै पनि कामलाई रोक्न सकिँदैन। बाहिरका देशहरूका परिस्थितिहरू सबै फरक-फरक हुन्छन्—कतिपय देशहरू चीन जस्ता निरङ्कुश देशहरू छन्, जबकि अरूमा लोकतान्त्रिक प्रणालीहरू छन्। लोकतान्त्रिक प्रणाली भएका देशहरूमा, सुसमाचार प्रचारको काम सहज रूपमा अघि बढ्न सक्छ, र विभिन्न कामहरू अझै सहज रूपमा अघि बढ्न पनि सक्छन्। तर निरङ्कुश विशेषता भएका कतिपय देशमा, मानिसहरू असभ्य र पिछाडिएका दुवै हुन्छन्, र तिनीहरूलाई साँचो मार्ग स्वीकार गर्न सजिलो हुँदैन। जब तिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गरिन्छ, तब तिनीहरूले यसको बारेमा अनुसन्धान नगर्ने मात्र होइन, तर तिनीहरूले अन्धाधुन्ध यसलाई निन्दा गर्न सक्छन्, र पुलिसलाई परिस्थितिको बारेमा रिपोर्ट समेत गर्न सक्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न मानिसहरूलाई नपठाओ; बरु, काम गर्नका लागि सुरक्षाको कुरा सुनिश्चित गर्न सकिने ठाउँहरू छनौट गर। यी सबै कुराहरू अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिएर विचार गर्नुपर्ने कुराहरू हुन्। उदाहरणका लागि, अत्यन्तै जटिल धार्मिक पृष्ठभूमि भएका मलेसिया, इन्डोनेशिया, वा भारत जस्ता देशहरूमा, निश्चित धार्मिक सम्प्रदायहरूले सम्पूर्ण समाजलाई ठूलो प्रभाव पार्छन् र नियन्त्रण गर्छन्, यहाँसम्म कि सरकार पनि यी धर्महरूको प्रभावमा परेको हुन्छ। त्यसकारण, त्यस्ता देशमा, त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न थप मानिसहरूलाई नपठाओ; स्थानीय मण्डलीहरूले मात्र सुसमाचार प्रचार गर्नु मात्रै पनि पर्याप्त हुन्छ। कतिपय देशमा, फरक-फरक प्रदेश वा प्रान्तहरू अनुसार परिस्थिति फरक-फरक हुन्छ, र स्थानीय कानुन र नियमहरू राष्ट्रिय कानुन र नियमहरूभन्दा फरक हुन्छन्। उदाहरणका लागि, निश्चित क्षेत्रहरूमा विशेष धार्मिक पृष्ठभूमि हुन्छ, र ती क्षेत्रहरूमा, मण्डली र राज्य एकताबद्ध हुन्छन्। कतिपय अवस्थामा, धार्मिक अगुवाहरूसँग स्थानीय सरकारी अधिकारीहरूको भन्दा पनि ठूलो अख्तियार हुन्छ र तिनीहरूले केही राष्ट्रिय नीतिहरूलाई खुलस्त उल्लङ्घन गर्न सक्छन्। यदि तैँले त्यस्ता क्षेत्रमा सुसमाचार प्रचार गरिस् भने, सुरक्षाका सम्भावित जोखिमहरू हुनेछन्। यी सम्भावित जोखिमहरू तेरो बारेमा अफवाहहरू बनाउने वा तँलाई घरबाट निकाल्ने कार्यमा मात्रै सीमित हुँदैनन्—तिनीहरूले तँलाई पक्राउ गर्न, कुनै आरोप नलगाई जेल हाल्न, र यातना दिन, तँलाई अङ्गभङ्ग गर्न वा मार्न समेत सक्छन्, र पनि सरकारले हस्तक्षेप गर्दैन। वास्तवमा, धेरैजसो धार्मिक सम्प्रदायका अगुवाहरूले बाहिरी धर्महरूलाई घृणा गर्छन्। तिनीहरूको प्रभाव अत्यन्तै ठूलो हुने हुनाले र तिनीहरूलाई कुनै पनि कानुनले बन्धनमा नपार्ने हुनाले, तिनीहरूले सुसमाचार प्रचारकहरूलाई जति नै निर्दयी रूपमा सताए पनि, तिनीहरूलाई जिम्मेवारी तुल्याउने आँट कसैले गर्दैन, र स्थानीय सरकारी अधिकारीहरू समेत तिनीहरूलाई चिढ्याउन अनिच्छुक हुन्छन्। तैँले तिनीहरूको क्षेत्रमा सुसमाचार प्रचार गर्न थालेपछि, तिनीहरूले तँलाई आफूले चाहे अनुसार कष्ट दिन सक्छन्। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरू कुनै ठाउँमा सुसमाचार प्रचार गर्न मानिसहरूलाई पठाउँदा विशेष रूपमा होशियार हुनुपर्छ। पहिलो, तिनीहरूले त्यो ठाउँको परिस्थितिको बारेमा अनुसन्धान गर्नुपर्छ र सिक्नुपर्छ—विश्वासको स्वतन्त्रता छ कि छैन, धार्मिक शक्तिहरू कति शक्तिशाली छन्, र त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्ने मानिसहरूको बारेमा रिपोर्ट गरियो भने के-कस्ता परिणामहरू आउन सक्छन्। त्यहाँ मानिसहरूलाई पठाउने कि पठाउने भनेर निर्धारित गर्नुभन्दा पहिले यी कुराहरूलाई स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्छ। यदि कुनै ठाउँको बारेमा थाहा भएपछि, यो सुसमाचार प्रचार गर्न लायक छैन भनेर निर्धारित गरियो भने, त्यहाँ प्रचार गर्न मानिसहरूलाई पठाउने अनुमति कसैलाई हुँदैन। यो सुसमाचार प्रचारकहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नका लागि गर्नुपर्ने कामको एउटा भाग पनि हो। कतिपय अगुवा र कामदारहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ, र तिनीहरूले भन्छन्, “ठीक छ; परमेश्वरले हामीलाई रक्षा गर्नुहुनेछ। चुनौती जति कठिन हुन्छ, हामीले यसलाई त्यति नै धेरै लिनुपर्छ। त्यो ठाउँमा प्रभुमा विश्वास गर्ने मानिसहरू धेरै छन्, त्यसकारण हामी किन त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न नजाने?” कसैले तिनीहरूलाई भन्छ, “त्यहाँ निजी जेलहरू छन्। यदि हामी त्यहाँ सुसमाचार प्रचार गर्न गयौँ भने, हामीलाई थुनामा राख्ने मात्र होइन, तर हामी त्यहाँ मर्ने समेत सम्भावना हुन्छ। हामी जानु हुँदैन!” ती मूर्ख झूटा अगुवाहरूले यस्तो सोच्छन्, “ठूलो रातो अजिङ्गरसँग धेरै जेलहरू छन्, तर हामीलाई यसको त डर लाग्दैन—त्यसकारण हामीले किन त्यहाँका केही निजी जेलहरूको डर मान्ने? जेलले हाम्रो शरीरलाई बन्धनमा राख्न सक्छ तर हाम्रो हृदयलाई बन्धनमा राख्न सक्दैन! नडराऊ—चुपचाप जाऊ!” त्यसपछि तिनीहरूले मानिसहरूको एकपछि अर्को टोली पठाउँछन्, र अन्त्यमा, तिनीहरू कोही पनि फर्केर आउँदैनन्; तिनीहरू सबै पक्राउ पर्छन्। झूटा अगुवाहरू चकित हुन्छन्। समस्या के हो? (यस्ता झूटा अगुवाहरू मूर्खहरू हुन्।) त्यस्ता झूटा अगुवाहरू बदमासहरू हुन्; तिनीहरू गैरजिम्मेवार हुन्छन्, जसले मानिसहरूलाई खतराको मुखमा पार्छन्। तिनीहरू किन आफै जाँदैनन्? तिनीहरूलाई खतराको डर लाग्दैन, त्यसकारण तिनीहरू नै पहिले जानुपर्छ। यदि तिनीहरू गए, सुरक्षित रूपमा फर्केर आए, र मानिसहरूलाई विश्वासमा जिते भने, अरू तिनीहरू गएपछि जान सक्छन्। जेसुकै भए पनि, सुसमाचार प्रचार गर्दा मानिसहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी हुनुपर्छ। सुसमाचार प्रचार गर्न खतरनाक रहेका र अनुचित रहेका क्षेत्रमा पटक्कै जोखिम नलिऊ। मुख्य भूमि चीनभन्दा बाहिरको कुनै पनि ठाउँ सुरक्षित छ भन्ने नसोच; यो भ्रम हो, विकृत बुझाइ हो। अज्ञानी मानिसहरूले मात्रै यसरी सोच्छन्—यस्ता मानिसहरूले यस संसारको बारेमा त्यति धेरै कुरा बुझेका हुँदैनन्! धेरैजसो पश्चिमी देशहरूमा विश्वासको स्वतन्त्रता भएकोले र प्रभुमा विश्वास गर्ने मानिसहरू तुलनात्मक रूपमा धेरै हुने भएकाले, तैँले खुलस्त सुसमाचार प्रचार गर्न सक्छस् र धार्मिक समुदाय कति अन्धकारमय र दुष्ट छ भनेर खुलेआम खुलासा गर्ने विभिन्न अभिव्यक्तिहरू व्यक्त गर्न सक्छस् भन्ने नसोच्; यदि तैँले यसो गरिस् भने, परिणामहरू अकल्पनीय हुनेछन्। तैँले सुसमाचार प्रचार गर्दा, चाहे धर्मका मानिसहरूलाई होस् वा गैर-विश्वासीहरूलाई होस्, तैँले भ्रष्ट मानवजाति, अर्थात् परमेश्वरको विरोध गर्ने मानवजातिको सामना गरिरहेको हुन्छस् भन्ने कुरा बुझ्नुपर्छ। यस विषयमा अत्यन्तै सरल रूपमा नसोच्।
यदि अगुवा र कामदारहरूले सुसमाचार प्रचारकहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी दिन चाहन्छन् भने, तिनीहरूले समस्याका सबै पक्षहरूलाई राम्ररी विचार गर्नुपर्छ, र कुनै समस्या पैदा भएमा, यसलाई तुरुन्तै सम्हाल्नुपर्छ, त्यसपछि, अभ्यासका सिद्धान्त र मार्गहरू पत्ता लगाउन, अघि बढ्न कसरी अभ्यास गर्ने भनेर निर्धारित गर्नका लागि अनुभव र पाठहरूलाई सारांशित गर्नुपर्छ—यो पनि गर्नुपर्ने कामको महत्त्वपूर्ण पक्ष हो। अगुवा र कामदारहरूले पहिले विचार नगरेका वा सामना नगरेका केही कुराहरू हुन्छन्; समस्याहरू पैदा भएपछि, तिनीहरूले यी कुराहरूलाई सारांशित गर्नुपर्छ: “के हामी अझै पनि त्यस्ता ठाउँमा जाने? के मानिसहरूलाई पठाउने यो तरिका सही छ? के हामीले सुसमाचार प्रचार गर्ने वा अरू कुनै महत्त्वपूर्ण काम गर्ने कार्यका अर्का चरणहरूका लागि योजना, रणनीति, वा दिशालाई परिवर्तन गर्नुपर्छ?” सारांशित गर्ने निरन्तर प्रक्रियामा, अगुवा र कामदारहरूले क्रमिक रूपमा कामका विधि र सिद्धान्तहरू निर्धारित गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले जति धेरै काम गर्छन्, यो त्यति नै निश्चित हुन्छ र यो अपेक्षा गरिएको मापदण्डमा पुग्छ, कम आपतहरू देखा पर्छन्, वा कुनै आपतहरू देखा पर्दैन, वा यस क्रममा महत्त्वपूर्ण कामका कर्मचारीहरूले कुनै जोखिम नलिई काम गर्न पाउँछन्। यो परिणाम हासिल गर्नका लागि, अगुवा र कामदारहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा विभिन्न क्षेत्रहरूमा सामना गरिने विभिन्न वातावरण र परिस्थितिहरूका बारेमा बारम्बार अनुभवहरू सारांशित गर्नुपर्छ र बुझाइ प्राप्त गर्नुपर्छ। तिनीहरूले जति धेरै जानकारी प्राप्त गर्छन् र यो जति सटीक हुन्छ, मामलाहरू सम्हाल्ने सिद्धान्त र योजनाहरू त्यति नै सटीक हुनेछन्, जसले गर्दा अन्तिममा मानिसहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्ने परिणाम हासिल हुनेछ। यसरी, सुसमाचार प्रचारको काम व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्छ भन्ने कुरालाई सुनिश्चित गर्न सकिन्छ।
इ. सुरक्षाको काममा ध्यान नदिने अगुवा र कामदारहरूलाई कसरी निराकरण गर्ने
कतिपय अगुवा र कामदारहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूमा जिम्मेवारीको बोधको कमी हुन्छ; तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन् र तिनीहरू वास्तविक काम गर्नका लागि अत्यन्तै अल्छी हुन्छन्। आफूले जिम्मेवारी पाउने क्षेत्रमा, महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्नेहरूले प्रायजसो सुरक्षा जोखिमहरूको सामना गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू सर्न वा स्थानान्तर हुन बाध्य हुन्छन्, यसरी तिनीहरूले शान्तिसित आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्। नघट्ने घटनाहरू पनि बारम्बार घट्छन्। उदाहरणका लागि, कुनै अगुवा वा कामदारले होचो क्षेत्रमा रहेको एउटा आश्रयदाता घर खोज्छ। जब भारी वर्षा र बाढीको अपेक्षा गरिन्छ, तब घर डुब्छ भन्ने डरले, त्यहाँ बस्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू अग्रिम रूपमा सर्नुपर्छ—कामका उपकरण, बर्तन, भाँडो, र अरू सबै कुरा लिएर दुई दिनसम्म निरन्तर सर्नुपर्छ। यसले गर्दा सबै जना अत्यन्तै थकित हुन्छन्, र तिनीहरूको शिर निराशाले झुक्छ। तिनीहरूले भन्छन्, “हामी हरेक केही दिनमा सरिरहेका छौं, सधैँ भागिरहेका हुन्छौं। यो कहिले समाप्त हुनेछ? के हामीले आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न सक्ने सुरक्षित र भरपर्दो घर भेट्टाउन सक्दैनौँ र?” त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले यो थोरै कामको बोझ समेत लिन सक्दैनन्; तिनीहरूको अधीनमा रहेका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले न त खान नै सक्छन् न त सुत्न नै सक्छन्, न त तिनीहरूसँग पर्याप्त आवास नै हुन्छ। तिनीहरूको जिउने अवस्था सधैँ अस्थायी हुन्छ, र सबै जना कुनै पनि बेला विपत्तिबाट उम्कन तयार भएर बसेका हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो दैनिक सामानहरू प्रयोग गरिसकेपछि, तुरुन्तै ती कुराहरू पोको पार्छन्, किनभने कुनै पनि बेला घरको दर्ता जाँचको घोषणा गरिने परिस्थिति पैदा हुन सक्छ। वास्तवमा, यो परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूको खोजी गर्नु हो भन्ने सबैलाई थाहा हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरू कुनै पनि बेला स्थानान्तर हुन तयार हुनुपर्छ। परिणाम स्वरूप, कर्तव्य पूरा गर्नेहरू सधैँ डराउँछन् र तिनीहरूसँग कुनै सुरक्षाको प्रत्याभूति हुँदैन। के यसले तिनीहरूको कर्तव्यका परिणामहरूमा असर गर्दैन र? के यो अगुवा र कामदारहरूले गरिरहेको कामसँग सम्बन्धित हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूले यो काम कसरी गरिरहेका हुन्छन्? (तिनीहरूले यो काम त्यति राम्ररी गरिरहेका हुँदैनन्, र आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरिरहेका हुँदैनन्।) कतिपय अगुवा र कामदारहरू गैरजिम्मेवार हुन्छन् र तिनीहरूमा समर्पणको कमी हुन्छ। तिनीहरूसँग जिउने अवस्थाहरूका बारेमा उच्च मापदण्डहरू हुँदैनन्; तिनीहरूलाई बतास र वर्षाबाट रक्षा गर्ने ठाउँ छ भने, त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। त्यसकारण, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बस्नका लागि सुरक्षित र स्थिर ठाउँ खोज्न पनि सक्दो प्रयास गर्दैनन्। कतिपय अगुवा र कामदारहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ; तिनीहरूलाई कस्तो वातावरण शान्त किसिमको र बस्नका लागि उपयुक्त हुन्छ, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि उपयुक्त हुन्छ भन्ने थाहा हुँदैन। तिनीहरूले अरू कसैले पनि भाडामा लिन नचाहने होचो ठाउँको घर भाडामा लिन्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बसाइँ सरेर आएपछि, केही दिनभित्र तिनीहरूलाई लुतो लाग्छ र सबैतिर चिलाउँछ। के भइरहेको छ? घर अत्यन्तै ओसिलो हुन्छ, र भुइँबाट पानी निस्किरहेको हुन्छ। के त्यस्तो ठाउँमा कोही बस्न सक्छ? त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले यो समस्या समेत समाधान गर्न सक्दैनन्, तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्नका लागि उपयुक्त घर भेट्टाउन सक्दैनन्—यो कस्तो क्षमता हो? अरू कतिपय अगुवा र कामदारहरूले चुहिने, निर्माणाधीन अवस्थामा रहेको, आवाज रोक्ने केही नभएको, वा इन्टरनेट, पानी, वा बिजुली नभएको घर भाडामा लिन सक्छन्—त्यहाँ कोही कसरी बस्न सक्छ? तिनीहरूले राम्रा घरहरूलाई बेवास्ता गर्छन् र यी खराबी रहेका घरहरू भाडामा लिन जिद्दी गर्छन्—के यसले मामलामा बाधा दिँदैन र? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बाहिर काम नगरे पनि, घरमा धेरै आधारभूत सुविधाहरू हुँदैनन्; तिनीहरू पालमा बस्दा नै राम्रो हुन्छ। धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कठिनाइको बानी परेको भए पनि, यस्तो स्तरको कठिनाइ भोग्नु चरम कुरा होइन भन्ने महसुस गरे पनि, र तिनीहरूले यसलाई सहन सके पनि, के हरेक केही दिनमा यसरी निरन्तर कष्ट भोग्दा यसले कर्तव्य पूरा गर्ने तिनीहरूको कार्यमा असर गर्दैन र? त्यसकारण, यदि अगुवा र कामदारहरूको क्षमता कमजोर छ र तिनीहरूमा जिम्मेवारीको बोधको कमी छ भने, तिनीहरूले यो कामको बोझ लिन सक्दैनन्; तिनीहरूले तुरुन्तै राजीनामा दिनुपर्छ र यो काम राम्ररी गर्न सक्ने कसैलाई यो काम लिन सिफारिस गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले धेरैजसो महत्त्वपूर्ण काम गर्ने व्यक्तिको जीवन र कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर नगरून्। महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्नेहरूका लागि स्थान नियोजन गर्नका लागि हरेक पक्षलाई विचार गर्नुपर्ने आवश्यकता हुँदैन, तर कम्तीमा पनि आधारभूत जिउने वातावरणलाई सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यस विषयमा सुनिश्चितता छ भने मात्रै मण्डलीको काममा असर पर्दैन। के यो काम गर्न सजिलो छ? (छ।) यो काम गर्न सजिलो छ भनेर भन्नु सरल छ, तर यदि अगुवा र कामदारहरू कमजोर क्षमता भएका र जिम्मेवारीको बोध नभएका भ्रमित मानिसहरू हुन् भने, तिनीहरूले यो काम गर्न सक्दैनन्। जब अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्न सक्दैनन् वा राम्ररी गर्न सक्दैनन्, तब धेरै मानिसहरूले परिणामहरू भोग्छन्, र तिनीहरू हरेक दिन अनिकालबाट भागिरहेका छन् जस्तो गरी जिउँछन्—यसरी त तिनीहरूले कसरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्? कतिपय झूटा अगुवाहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन् र पनि आफूलाई चर्चित स्थानमा राख्न मन पराउँछन्। तिनीहरूले काम राम्ररी गर्न सक्दैनन् तर पद त्याग्न मान्दैनन्, आफ्नो पदमा अडिग रहन्छन् र छोड्दैनन्। त्यस्ता अगुवाहरूलाई कसरी निराकरण गर्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई बर्खास्त गर्नुपर्छ।) तिनीहरूलाई बर्खास्त गर्नु सजिलो छ; समस्या भनेको तिनीहरूको काम लिनका लागि अझै राम्रो व्यक्ति छ कि छैन भन्ने हो। छैन भने, के तिमीहरूले यो कामको बोझ लिन सक्छौ? के महत्त्वपूर्ण कामका कर्मचारीहरूले जिउने स्थिर वातावरण पाएका छन् भन्ने कुराको ग्यारेन्टी दिन सक्छस्? यदि एउटा व्यक्तिले यसलाई सम्हाल्न सक्दैन भने, के तिमीहरू चार-पाँच जना मिलेर यो कामको बोझ लिन सक्छौ? यदि तिमीहरूले पनि यो काम व्यवस्थापन गर्न सक्दैनौ भने—यदि तिमीहरूले यस्तो सरल काम समेत गर्न सक्दैनौ, आधारभूत जिउने वातावरण समेत सुनिश्चित गर्न सक्दैनौ भने—तिमीहरूले अस्थायी रूपमा अलिक बढी कठिनाइ र कष्ट भोग्नु नै पर्छ। यदि तिमीहरू अझै पनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा जिद्दी हुन सक्छौ, र कठिनाइ भोग्ने तिमीहरूको सङ्कल्प पर्याप्त रूपमा दह्रिलो छ भन्ने देखेर परमेश्वरले काम गर्नका लागि भरपर्दो रूपमा कामहरू सम्हाल्ने र समस्याहरू समाधान गर्न सक्ने कसैलाई पठाउनुभयो भने, तिमीहरूको कष्ट भोग्ने दिनहरू समाप्त हुनेछन् र तिनलाई असल दिनहरूले प्रतिस्थापन गर्नेछन्। यदि यी समस्याहरूलाई समाधान गर्न यस्तो व्यक्ति कोही आएन भने, तिमीहरूले आफ्नो नियतिलाई स्वीकार गर्नुपर्छ—तिमीहरूले कठिनाइ भोग्नु नै पर्ने हुन्छ, तिमीहरूले यो भोग्नु नै पर्ने थियो; तिमीहरूले आफ्नो हृदय शान्त गरेर यो कुरा भोग्नु नै पर्छ। वास्तवमा, यो थोरै कठिनाइ भोग्नु सार्थक नै हुन्छ; यो जेलमा बसेर यातना भोग्नुभन्दा निकै राम्रो कुरा हो। कम्तीमा पनि तँलाई यातना दिइँदैन वा सोधपुछ गरिँदैन; तैँले अझै पनि परमेश्वरका वचनहरू पढ्न, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग मिलेर मण्डली जीवन जिउन सक्छस्। बाटोमा केही बाधाव्यवधान, अवरोध, र ठेस लाग्ने ठाउँहरू भए पनि, र तँ बारम्बार स्थानान्तर हुनुपरे पनि, यो तेरो जीवनको असाधारण अनुभव नै हो, जसबाट तैँले पाठहरू सिक्न र केही कुरा प्राप्त गर्न सक्छस्। के यो निकै राम्रो कुरा होइन र? (हो।) मानिसहरूमा कठिनाइ भोग्ने सङ्कल्प हुनुपर्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरलाई आफूले चाहे अनुसार योजनाबद्ध काम गर्न दिनुपर्छ। यदि तैँले साँच्चै नै यो कठिनाइ भोग्न सक्दैनस् भने, तैँले हृदयदेखि यसरी परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न सक्छस्: “हे परमेश्वर, कष्ट भोगिरहेका हामीलाई हेर्नुहोस् भनी अनुरोध गर्छौं—हामी कति दयनीय छौं! हामी कुनै गुनासो वा पछुतोविना तपाईंलाई पछ्याउँछौं! हामी तपाईंलाई तपाईंप्रतिको हाम्रो अटल बफादारितालाई ध्यानमा राख्दै, यो कठिनाइको जीवनलाई अन्त्य गरिदिनुहोस् भनी अनुरोध गर्छौं! हामी तपाईंलाई उपयुक्त ठाउँ खोजिदिने उपयुक्त अगुवा वा कामदार पठाउन अनुरोध गर्छौं! हामीले हरेक दिन बाहिर बसेर ठाउँ-ठाउँमा सर्दै निरन्तर दुःख भोगिरहेका छौँ, र यो कति लामो समयसम्म जारी रहनेछ हामीलाई थाहा छैन। हामी अबदेखि विस्थापित हुन चाहँदैनौँ—हामीलाई स्थिर घर खोजिदिनुहोस्!” के यसरी प्रार्थना गर्नु उचित हुन्छ? तैँले यसरी प्रार्थना गर्न सक्छस्; वातावरणका आवश्यकताहरूका आधारमा, तैँले यसरी प्रार्थना गर्नुपर्छ।
अर्को दृष्टिकोणबाट हेर्दा कठिनाइ भोग्नु त्यति खराब कुरा होइन; केही कठिनाइ भोग्दा यसले तेरो इच्छाशक्तिलाई खार्न सक्छ। तेरो इच्छाशक्तिलाई खार्नु भनेको के हो? यसको अर्थ यो कठिनाइ निरन्तर भोगेपछि, तँ यसप्रति स्तब्ध बन्छस् र यसलाई कठिनाइको रूपमा पहिचान गर्न छोड्छस्; तैँले जति नै धेरै कठिनाइ भोगे पनि, तँलाई पीडा हुँदैन। तैपनि, परिस्थितिहरूको सामना गर्दा, तैँले केही पाठहरू सिक्नुपर्छ, केही अन्तर्ज्ञान प्राप्त गर्नुपर्छ, र मानिसहरूलाई कसरी चिन्ने भनेर सिक्नुपर्छ। यदि अगुवा वा कामदारको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ र उसले स्थान नियोजन गर्ने काम समेत राम्ररी गर्न सक्दैन भने, उसले कसरी परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई भरणपोषण गर्न र अगुवाइ गर्न सक्छ? त्यस्ता मानिसहरू अगुवा वा कामदार हुन लायक हुँदैनन्। परमेश्वरको घरसँग घरको भाडा दिने पैसा छैन भन्ने होइन, र यसले बस्नका लागि निश्चित ठाउँ नभएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हेरेर बसिरहन चाहँदैन। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई सधैँ कठिनाइ भोग्न वा हरेक दिन कठिन जीवन जिउन लगाउने कार्यको वकालत गर्दैन, तैपनि कुनै कठिनाइ भोग्ने मानिसहरूबाट यो पछि पनि हट्दैन। तर यदि अगुवा र कामदारहरूले स्थान नियोजन गर्ने काम समेत सम्हाल्न सक्दैनन्, र उचित कुरा गर्नु तिनीहरूका लागि साँच्चै नै संघर्षको कुरा बन्छ भने, तिनीहरूले घमण्ड गर्नका लागि के बाँकी हुन्छ र? तिनीहरू प्रत्येक जना शिक्षित नै देखिन्छन्, तिनीहरूसँग डिप्लोमा हुन्छ, र तिनीहरू हैसियत भएका व्यक्तिहरू हुन्छन्, तैपनि यो सानो मामला सम्हाल्ने काम तिनीहरूका लागि यस्तो संघर्ष बन्छ। त्यस्तो अवस्थामा, गर्नुपर्ने केही हुँदैन—तैँले यसलाई परमेश्वरबाट आएको भनेर स्वीकार मात्रै गर्न सक्छस्। यो मानिसहरूले भोग्नुपर्ने कठिनाइ हो; तैँले परमेश्वरलाई आफूले चाहे अनुसार योजनाबद्ध गर्न दिनुपर्छ। यो सही कुरा हो। सायद एक दिन, यो कठिनाइपछि राम्रा दिनहरू आउनेछन्, र त्यहाँदेखि यस्तो जीवन जारी रहनेछैन। तँ जस्तोसुकै वातावरणमा भए पनि, तैँले समर्पणको मनोवृत्ति कायम राख्नुपर्छ र तँ गुनासो गर्नबाट जोगिनुपर्छ। यदि कुनै निश्चित अगुवा वा कामदार भरोसा गर्न नसकिने छ र उसले काम राम्ररी गर्दैन भने, यसले परमेश्वरप्रतिको तेरो इमानदारिता र बफादारितामा असर नगरोस्, र यसले परमेश्वरप्रतिको तेरो समर्पणता र परमेश्वरप्रतिको समर्पणको मनोवृत्तिमा असर नगरोस्। यसरी, तँ यस मामलामा दह्रिलो गरी खडा भएको हुनेछस्। अगुवा र कामदारहरू साधारण मानिसहरू मात्रै हुन्। यदि तिनीहरूको क्षमता कमजोर छ र तिनीहरूले काम गर्न सक्दैनन्, वा यदि तिनीहरू आफ्नो जिम्मेवारी पूरा नगर्ने झूटा अगुवाहरू हुन् भने, त्यो तिनीहरूको व्यक्तिगत समस्या हो र परमेश्वरको घरसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। तिनीहरूलाई यसरी व्यवहार गर्न निर्देशन दिएको परमेश्वरको घरले होइन; यति मात्र हो कि तिनीहरूको गैरजिम्मेवारीको कारण तिनीहरू खुलासा भएका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई सुम्पिएको काम पूरा गर्न सक्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई बर्खास्त र हटाउन मात्रै सकिन्छ। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यो कठिनाइ भोग्छन्, तब तिनीहरूले यसलाई परमेश्वरबाट आएको हो भनेर स्वीकार गर्नुपर्छ र परमेश्वरलाई आफूले चाहे अनुसार योजनाबद्ध गर्न दिनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले काम राम्ररी नगरे पनि वा तिनीहरूसँग समस्याहरू भए पनि, परमेश्वर सत्यता, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ भन्ने तथ्य सधैँ अपरिवर्तित नै रहन्छ। तैँले परमेश्वरलाई पछ्याउने, परमेश्वरमा समर्पित हुने, र परमेश्वरका वचनहरूलाई स्वीकार गर्ने तरिका कहिल्यै परिवर्तन हुनु हुँदैन। यी अनन्त सत्यताहरू हुन्। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा, जस्तोसुकै अप्रिय कुराहरू देखा परे पनि, तैँले तिनलाई परमेश्वरबाट आएका हुन् भनेर स्वीकार गर्नुपर्छ र ती कुराहरूबाट पाठहरू सिक्नुपर्छ। तैँले आफूलाई परमेश्वरको अघि शान्त पार्नुपर्छ र उहाँसँग प्रार्थना गर्नुपर्छ, र आफूलाई बाहिरी संसारको प्रभावमा पर्न दिनु हुँदैन। तैँले विभिन्न वातावरणहरूमा अनुकूल हुन सिक्नुपर्छ र सबै प्रकारका वातावरणहरूमा परमेश्वरको काम अनुभव गर्न सिक्नुपर्छ। यसरी मात्रै तैँले जीवन प्रवेश हासिल गर्न सक्छस्। कतिपय मानिसहरूको कद सानो हुन्छ; जब कठिनाइ पैदा हुन्छ, तब तिनीहरूले गुनासो गर्छन् र तिनीहरू चिन्तित हुन्छन्, व्याकुल हुन्छन् र तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वास गुमाउँछन्—यो अत्यन्तै मूर्ख र अज्ञानी कार्य हो! वास्तविक काम नगर्ने अगुवा र कामदारहरूलाई खुलासा गरिएको छ र हटाइएको छ, तर यो कुरासँग तेरो के सम्बन्ध हुन्छ र? तिनीहरूले अनुचित रूपमा काम मिलाएकै कारण मात्रै तँ किन नकारात्मक हुन्छस् र परमेश्वरबाट टाढा हुन्छस्? के यो पूर्ण रूपमा विद्रोही कार्य होइन र? (हो।) जब मानिसहरूले कुनै गलत काम गर्छन्, तब तैँले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन र इन्कार गर्न सक्छस्, तर परमेश्वरलाई इन्कार गर्दैनस् वा सत्यतालाई इन्कार गर्दैनस्। सत्यता गलत छैन, र परमेश्वर गलत हुनुहुन्न। मानिसहरूले यस्तो कठिनाइ भोग्नुपर्छ भन्ने परमेश्वरको मूल अभिप्राय होइन; तर भ्रष्ट मानवजातिका लागि, केही कठिनाइ भोग्नु साँच्चै नै अत्यावश्यक हुन्छ। थोरै कठिनाइ भोग्नु तेरो लागि फाइदाजनक हुन्छ; फाइदा के हो भने तैँले पाठहरू सिक्छस् र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्न सिक्छस्। यदि तैँले विभिन्न कठिनाइहरू भोग्न सकिस् भने, तैँले केही सहनशीलता प्राप्त गर्छस्, र तँ सबै किसिमका वातावरणहरूमा आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छस्। कठिनाइ भोग्न सक्नुले परमेश्वरमा समर्पित हुने तेरो सङ्कल्पलाई सुधार गर्छ। यो परमेश्वरको मूल अभिप्राय र परमेश्वरले तँमा देख्न चाहनुहुने परिणाम हो। यदि तैँले परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्न र परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुसार काम गर्न र अभ्यास गर्न सक्छस्; यदि तैँले जस्तोसुकै प्रकारका मानिसहरू वा वातावरणहरूको सामना गरे पनि परमेश्वरलाई त्याग्नबाट आफूलाई रोक्न सक्छस्; अनि यदि तैँले सत्यताको अभ्यास गर्न, परमेश्वरमा समर्पित हुन, सही बुझाइ र मनोवृत्ति प्राप्त गर्न, परमेश्वरमाथिको अपरिवर्तित विश्वास कायम राख्न सक्छस्, र तेरो देहले जति नै धेरै कष्ट भोगे पनि परमेश्वरको बारेमा गुनासो गर्न वा हृदयमा उहाँबाट आफूलाई टाढा राख्नबाट तँ जोगिन सक्छस् भने; तँसँग कद छ।
अगुवा र कामदारहरूले महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूको सुरक्षा गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपबाट रक्षा गर्नुपर्छ। यो काममा धेरै विवरणहरू समावेश छन्। एक हिसाबमा, अगुवा र कामदारहरूले यी विस्तृत कामहरूलाई कसरी निश्चित रूपमा लागू गर्ने भन्ने कुरा बुझ्नुपर्छ। यसको साथै, निश्चित विशेष परिस्थितिहरूको सामना गर्दा, तिनीहरूले सटीक मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ, त्यसपछि उपयुक्त सिद्धान्तहरू खोज्नुपर्छ र परिस्थितिहरूलाई सम्हाल्ने बारेमा निश्चित योजनाहरू विकास गर्नुपर्छ। अन्तिम उद्देश्य भनेको सबै प्रकारका महत्त्वपूर्ण कामका कर्मचारीहरूको सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्नु हो। यसरी मात्रै सुसमाचार प्रचारको काम व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्छ भन्ने कुराको ग्यारेन्टी दिन सकिन्छ। यो सिद्धान्त पालना गर्नु सही कुरा हो; अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्नुको उद्देश्य र सिद्धान्त यही हो। यदि अगुवा र कामदारहरूले यो उद्देश्य र सिद्धान्तलाई सटीक रूपमा पालना गर्छन् भने, तिनीहरू यो काम गर्ने मापदण्डको स्तरमा पुगेका हुन्छन्। यो काममा अरू के-कस्ता समस्याहरू समावेश हुन्छन्? कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “म पहिले कहिल्यै पनि अगुवा वा कामदार भएको छैनँ, न त मैले यस्ता कुराहरूको सामना नै गरेको छु। यो काममा मैले के गर्नुपर्छ मलाई थाहा छैन, र यो कसरी गर्ने मलाई थाहा छैन। त्यसोभए, मैले त्यसो गर्नु पर्दैन—तिमी सुरक्षित छौ कि छैनौ भन्ने कुरालाई कसले मतलब गर्छ र? तिमीहरू आफै यो कुरा सम्हाल्नुपर्छ।” के तिनीहरूले यस विषयमा हात धुनु स्वीकार्य हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूलाई हटाउनुपर्छ। यदि तैँले वास्तविक काम गर्दैनस् भने, तँ केको लागि प्रयोग हुन्छस् र? के तँ सुन्दर देखिन्छस् भन्दैमा तँलाई सजावटको रूपमा राख्ने? यस्ता अगुवा र कामदारहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ र हटाउनुपर्छ; तिनीहरूलाई कुनै काम नगरी पद लिन दिनु हुँदैन। झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्—तिनीहरूमा विवेक वा समझ हुँदैन, होइन र? यदि तिनीहरूसँग साँच्चै नै विवेक र समझ छ भने, समस्याहरू देखा पर्दा तिनीहरूले किन तिनलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्दैनन्? कोही पनि सबै कुरा जानेर जन्मिँदैन; सबैले बिस्तारै सिक्ने हो। यदि तैँले सत्यताको खोजी गर्न सक्छस् भने, तैँले काम राम्ररी गर्ने उपाय भेट्टाउनेछस्। यदि तँसँग जिम्मेवारीको बोध छ भने, तैँले काम राम्ररी गर्ने उपाय सोच्नेछस्। नेतृत्वको काम गर्नु वास्तवमा गाह्रो छैन; व्यक्तिले सत्यताको खोजी गर्न सक्छ भने, उसलाई काम राम्ररी गर्न सजिलै हुन्छ। यसको साथै, अगुवा र कामदारहरूका सहकर्मीहरू हुन्छन्; दुई-तीन जना मानिसहरू एउटै हृदय र मनका भए भने, कुनै पनि काम हासिल गर्न सजिलो हुन्छ। अहिले, धेरै अगुवा र कामदारहरूले तालिम लिइरहेका छन्; तिनीहरूले समस्याहरू समाधान गर्न सबै कुरामा सत्यताको खोजी गर्न तालिम लिइरहेका छन्। यस विन्दुमा, कम्तीमा पनि कतिपय अगुवा र कामदारहरू नेतृत्वको काममा सक्षम हुन्छन् र तिनीहरूले सुसमाचार प्रचारको काम राम्ररी गर्न सक्छन्, होइन र? (हो।) त्यसकारण, आजका लागि हामी यही बुँदासम्म सङ्गति गर्नेछौं। बिदा!
जुलाई २०, २०२४
