अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२४)
विषयवस्तु चौध: विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि निकाला वा निष्कासित गर्ने (भाग तीन)
विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने मानक र आधारहरू
अ. परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडि व्यक्तिको उद्देश्यका आधारमा
पछिल्लो भेलामा, हामीले अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीका बारेमा सङ्गति गर्यौँ: “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि निकाला वा निष्कासित गर्ने।” यो जिम्मेवारीको विषयवस्तुका आधारमा, हामीले फरक-फरक परिस्थितिहरूमा विभिन्न मानिसहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूलाई सारांशित गर्यौँ, त्यसपछि यी विभिन्न व्यक्तिहरूलाई तिनीहरूको प्रकटीकरणका आधारमा खुट्ट्यायौँ। यी व्यक्तिहरूलाई खुट्ट्याएर, हामीले परमेश्वरको घरले खुट्ट्याउनुपर्ने र निकाल्नुपर्ने दुष्ट मानिसहरू को हुन्—अर्थात्, परमेश्वरको घरमा रहन नदिइने र निकालिने कार्यका निसानाहरू को हुन् भन्ने कुरालाई स्पष्ट रूपमा पहिचान गर्ने उद्देश्य राखेका थियौँ। पछिल्लो दुई पटक, हामीले तीन वटा पक्षबाट विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने र वर्गीकरण गर्ने कार्यका बारेमा सङ्गति गर्यौँ। आज, हामी यी तीन वटा पक्षहरूमार्फत विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई वर्गीकरण गर्ने कार्यका विभिन्न विवरणहरूका बारेमा सङ्गतिलाई जारी राख्नेछौँ। पहिलो, यसमा सूचीकृत गरिएका चौधौँ जिम्मेवारी र तीन वटा निश्चित वर्गहरू पढ। (अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारी: “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि निकाला वा निष्कासित गर्ने।” एक: परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको पछाडि व्यक्तिको उद्देश्य; दुई: व्यक्तिको मानवता; तीन: आफ्नो कर्तव्यप्रतिको व्यक्तिको मनोवृत्ति।) पढिसकेपछि, के तिमीहरूलाई अघिल्ला दुई वटा सङ्गतिका केही आधारभूत विषयवस्तुहरू याद आयो? (आयो।) सुरुमा हाम्रो पछिल्लो सङ्गतिको विषयवस्तुलाई पुनरावलोकन गरौँ। (पछिल्लो पटक, परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको पछाडि रहेको व्यक्तिको उद्देश्यबार परमेश्वरले सङ्गति गर्नुभयो, र यस विषयका चारदेखि आठ बुँदासम्म समेट्नुभयो: चौथो, अवसरवादमा संलग्न हुनु; पाँचौं, मण्डलीको भरमा जिउनु; छैटौँ, आश्रय खोज्नु; सातौँ, समर्थक खोज्नु; आठौँ, राजनीतिक उद्देश्यहरू पछ्याउनु।) पछिल्लो सङ्गतिमा यी पाँच बुँदाहरूमा छलफल गरिएको थियो। यी पाँच प्रकारका मानिसहरूका आधारभूत प्रकटीकरणहरू र तिनीहरूले प्रकट गरेका भ्रष्ट सारहरूका बारेमा सङ्गति गरेर, परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको तिनीहरूको व्यवहार र अभिप्राय र उद्देश्यहरू, साथै परमेश्वरबाट तिनीहरूले गर्ने निरन्तर मागहरूका आधारमा मूल्याङ्कन गरेर हेर्दा, के यी मानिसहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनी मान्नुपर्छ र मण्डलीमा नै रहन दिनुपर्छ? (अहँ, त्यस्ता मानिसहरूलाई पखाल्नुपर्छ, किनभने परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास सत्यता पछ्याउन वा मुक्ति पछ्याउनका लागि हुँदैन। तिनीहरू सबैका व्यक्तिगत अभिप्राय र योजनाहरू हुन्छन्, अनि तिनीहरूले आफ्नो लागि फाइदाहरू प्राप्त गर्ने र परमेश्वरको घरमा लाभहरू प्राप्त गर्ने आशा गर्छन्। तिनीहरू परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने मानिसहरू होइनन्; तिनीहरू सबै अविश्वासीहरू हुन्।) यदि अविश्वासीहरूलाई मण्डलीबाट निकालिएन भने, तिनीहरूले मण्डलीको काम र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई केकस्तो हानि गर्छन्? (तिनीहरूले न त परमेश्वरको वचन खान्छन् र पिउँछन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरको काम अनुभव नै गर्छन्; तिनीहरू सत्यतालाई स्वीकार नगरी मण्डलीमा बस्छन्। यसको साथै, तिनीहरूले नकारात्मकता र धारणाहरू पोखाउन सक्छन्, यसरी बाधा र अवरोधहरू पैदा गर्न सक्छन्, र नकारात्मक भूमिका खेल्न सक्छन्।) यी प्रकटीकरणहरू मानिसहरूले मूलतः देख्न सक्ने कुरा नै हुन्।
पछिल्लो सङ्गतिमा छलफल गरिएका पाँच प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू हेर्दा, के ती मानिसहरूमा कुनै साझा विशेषता हुन्छ? (हुन्छ।) तिनीहरूको साझा विशेषता के हो? (ती सबै मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन्।) (तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, सत्यतामा विश्वास गर्दैनन्, र सत्यताप्रति रुचि राख्दैनन्।) यसले तिनीहरूको सार छुन्छ। तिनीहरूले सत्यतामा विश्वास नगर्ने हुनाले, सत्यता स्वीकार गर्दैनन्। सत्यता पटक्कै स्वीकार नगर्ने मानिसहरूको सार अविश्वासीकै सार हो। अविश्वासीहरूको पहिचान चिन्हहरू केके हुन्? तिनीहरू अवसर छोप्न, मण्डली जीवन जिउन, विपत्तिबाट जोगिन, साथ पाउन र सित्तैमा खान पाइरहन परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। तिनीहरूमध्ये कतिपय त राजनीतिक लक्ष्यहरूसमेत पछ्याउँछन्, अनि तिनीहरू निश्चित मामलाहरूमार्फत सरकारसँग सम्पर्क स्थापित गर्न र आधिकारिक नियुक्ति पाउन चाहन्छन्। त्यस्ता मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन्, तिनीहरूमध्येका एकएक व्यक्ति अविश्वासीहरू हुन्। तिनीहरू परमेश्वरमाथिको विश्वासमा यी मनसाय र अभिप्रायहरू बोकेर हिँड्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा पूर्ण निश्चितसाथ हृदयमा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले उहाँलाई स्वीकार गरे नै भने पनि, शङ्का गर्दै स्वीकार गर्छन्, किनभने तिनीहरूले अङ्गालेका दृष्टिकोणहरू नास्तिक हुन्छन्। तिनीहरूले भौतिक संसारमा आफूले देख्न सक्ने कुराहरूमा मात्रै विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने कुरा विश्वास गर्दैनन् भनेर हामी किन भन्दै छौँ? किनभने तिनीहरू परमेश्वरले स्वर्ग र पृथ्वी र यावत् थोक सृष्टि गर्नुभएको हो, र मानवजातिलाई सृष्टि गरेपछि परमेश्वरले तिनीहरूलाई डोर्याइरहनुभएको र तिनीहरूमाथि सार्वभौमिकता चलाइरहनुभएको छ भन्ने तथ्यहरूमा एकनासले विश्वास गर्ने वा तिनलाई स्विकार्ने गर्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूले परमेश्वर देह बन्न सक्नुहुन्छ भन्ने तथ्यमा विश्वास गर्न पटक्कै सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले परमेश्वर देह बन्न सक्नुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन् भने, के तिनीहरूले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सबै सत्यताहरूमा विश्वास गर्न र तिनलाई स्विकार्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) यदि तिनीहरूले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सत्यताहरूमा विश्वास गर्दैनन् भने, के तिनीहरूले परमेश्वरले मानवजातिलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ भन्ने कुरामा र मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँको व्यवस्थापन योजनामा विश्वास गर्छन् त? (गर्दैनन्।) तिनीहरूले यी कुनै कुरामा पनि विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूको अविश्वासको जड के हो? त्यो जड के हो भने, तिनीहरूले परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भन्ने कुरामै विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू नास्तिक र भौतिकवादीहरू हुन्। तिनीहरूले भौतिक संसारमा देख्न सकिने कुराहरू मात्रै वास्तविक हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले युक्ति र अनुचित माध्यमहरूद्वारा मात्रै ख्याति, लाभ, र हैसियत हासिल गर्न सकिन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले सफल हुने र सुखी जीवन जिउने एउटै मात्र उपाय शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउनु हो भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले आफ्नो भाग्य आफ्नै हातमा हुन्छ, र सुखी जीवन बनाउन र सुरक्षित गर्न आफूमै भर पर्नुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको सार्वभौमिकता वा उहाँको सर्वशक्तिमान्तामा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा भरोसा गरे आफूलाई केही प्राप्त हुनेछैन भन्ने सोच्छन्। अन्त्यमा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूले सबै कुरा हासिल गर्न सक्छन् भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्तामा विश्वास गर्दैनन्। त्यसकारण परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासमा अवसर छोप्ने, मण्डली जीवन जिउने, शरण खोज्ने, समर्थक खोज्ने, विपरीतलिङ्गी साथीहरू बनाउने, र राजनीतिक लक्ष्यहरू पछ्याउने—आफ्ना लागि आधिकारिक पद र खानपिनको आधार सुरक्षित गर्ने—जस्ता मनसाय र उद्देश्यहरू देखा पर्छन्। ती मानिसहरूले परमेश्वरले सबै कुरामाथि सार्वभौम शासन गर्नुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास नगर्ने हुनाले नै तिनीहरू आफ्ना अभिप्राय र उद्देश्यहरू लिएर दुस्साहसपूर्ण र अनैतिक रूपले मण्डलीमा घुसपैठ हुन सक्छन्, मण्डलीमा आफ्नो प्रतिभा प्रयोग गर्न वा आफ्ना इच्छाहरू पूरा गर्न चाहन्छन्। यसको अर्थ तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आफ्नो अभिप्राय र इच्छा सन्तुष्ट पार्न मण्डलीमा घुसपैठ भइरहेका हुन्छन्; तिनीहरूले मण्डलीमा ख्याति, लाभ, र हैसियत प्राप्त गर्न चाहन्छन्, र यसरी तिनीहरूलेसित्तैमा खान पाइरहने टिकट पाउनेछन्। तिनीहरूको व्यवहार, साथै तिनीहरूको प्रकृति सारबाट परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूको उद्देश्य, मनसाय, र अभिप्राय वैध्य छैन, र तिनीहरू कसैले पनि सत्यता स्विकार्दैनन् वा इमानदारीसाथ परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन् भनेर भनेर जोकसैले देख्न सक्छ।—तिनीहरूले मण्डलीमा घुसपैठ गरेर पनि ठाउँ मात्रै ओगट्ने गर्छन्, कुनै सकारात्मक भूमिका खेल्दैनन्। त्यसकारण, मण्डलीले त्यस्ता मानिसहरूलाई स्विकार्नु हुँदैन। ती मानिसहरू मण्डलीमा घुसपैठ भएका भए पनि, तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू होइनन्, तिनीहरू त अरूले असल अभिप्राय राखेर ल्याइएका मानिसहरू मात्र हुन्। “तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू होइनन्”—यो वाक्यांशलाई कसरी अर्थ लगाउनुपर्छ? यसको अर्थ के हो भने, परमेश्वरले तिनीहरूलाई पूर्वनिर्धारित र छनौट गर्नुभएको छैन; उहाँ तिनीहरूलाई आफ्नो कामका पात्रका रूपमा हेर्नुहुन्न; न त उहाँले तिनीहरूलाई उहाँद्वारा मुक्ति दिइने मानवको रूपमा पूर्वनिर्धारित नै गर्नुभएको छ। ती मानिसहरू मण्डलीमा घुसपैठ भएपछि, हामीले स्वाभाविक रूपमा तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा व्यवहार गर्न सक्दैनौँ, किनभने तिनीहरू साँचो रूपमा सत्यता स्विकार्ने वा परमेश्वरको काममा समर्पित हुने मानिसहरू होइनन्। कतिले सोध्न सक्छन्, “तिनीहरू परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होइनन्, त्यसकारण मण्डलीले किन तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाउने वा निकाल्ने गर्दैन?” परमेश्वरको अभिप्राय त उहाँका चुनिएका मानिसहरूले यी मानिसहरूबाट समझशक्ति सिक्न सकून् र यसरी शैतानका युक्तिहरू छर्लङ्गै देख्न सकून् र शैतानलाई इन्कार्न सकून्। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले समझशक्ति प्राप्त गरेपछि, यी अविश्वासीहरूलाई हटाइनुपर्छ। समझशक्ति विकास गर्नुको उद्देश्य भनेको परमेश्वरका घरमा आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू लिएर घुसपैठ भएका यी अविश्वासीहरूलाई खुलासा गर्नु र तिनीहरूलाई मण्डलीबाट सफाइ गरी हटाउनु हो, किनभने ती मानिसहरू परमेश्वरका साँचो विश्वासी होइनन्, र तिनीहरू सत्यता स्वीकार गर्ने र पछ्याउने मानिसहरू हुनु त झन् परको कुरा हो। तिनीहरू मण्डलीमा बसेर केही फाइदा हुँदैन—बरु ठूलो हानि मात्रै हुन्छ। पहिलो कुरा त, मण्डलीमा घुसपैठ भएपछि, ती अविश्वासीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरका वचनहरू खाने-पिउने गर्दैनन् र अलिकति पनि सत्यता स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरका वचनहरू र सत्यताबाहेकका कुराहरू छलफल गर्छन्, जसले गर्दा अरूको हृदयमा बाधा हुन्छ। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा हानि गर्न मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान मात्रै ल्याउँछन्। दोस्रो कुरा, यदि तिनीहरू मण्डलीमै बसे भने, तिनीहरूले गैरविश्वासीहरूले जस्तै बेकाबु रूपमा दुष्कर्महरू गरेर मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउँछन्, र मण्डलीलाई धेरै गुप्त खतराहरूमा पार्छन्। तेस्रो कुरा, तिनीहरू मण्डलीमै बसे पनि, तिनीहरूले स्वेच्छाले सेवाकर्ताका रूपमा काम गर्दैनन्, र तिनीहरूले थोरै सेवा चढाए पनि, त्यो आशिष्हरू प्राप्त गर्नको लागि मात्रै हुनेछ। यदि एकदिन तिनीहरूले आशिष् पाउन सक्दिनँ भनेर थाहा पाए भने, तिनीहरू क्रोधित भएर मण्डलीका काममा बाधा र क्षति पुर्याउँछन्। त्यसलाई समर्थन गर्नुभन्दा जतिसक्दो चाँडो तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्नु बेस हुन्छ। चौथो कुरा, ती अविश्वासीहरूले गुटबन्दी गर्ने, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई सहयोग गर्ने र पछ्याउने, मण्डलीभित्र मण्डलीका काममा ठूलो खतरा पैदा गर्ने दुष्ट शक्ति पैदा गर्ने सम्भावना हुन्छ। यी चार कुराहरू ध्यानमा राख्दा के देखिन्छ भने, परमेश्वरका घरमा घुसपैठ गर्ने यी अविश्वासीहरूलाई चिन्नु र खुलासा गर्नु, र त्यसपछि तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाउनु अत्यावश्यक हुन्छ। यो नै मण्डलीको काममा सामान्य प्रगति कायम राख्ने, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू खानपिउन र सामान्य रूपमा मण्डली जीवन जिउन सक्ने, अनि त्यसरी तिनीहरू परमेश्वरमाथिको विश्वासको सही मार्ग प्रवेश गर्न सक्ने कुरा प्रभावकारी रूपमा सुरक्षित गर्ने एउटै तरिका हो। यस्तो किन हो भने, यी अविश्वासीहरू मण्डलीमा घुसपैठ हुँदा यसले परमेश्वरको चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा ठूलो हानि गर्छ। यस्ता धेरै मानिसहरू छन् जसले तिनीहरूलाई चिन्न सक्दैनन्, बरु तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा व्यवहार गर्छन्। कति मानिसहरूले त तिनीहरूसँग केही वरदान वा सबल पक्षहरू छन् भन्ने देखेर, तिनीहरूलाई अगुवा र सेवककै रूपमा सेवा गर्न छनौट गर्छन्। मण्डलीमा झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरू यसरी नै उत्पन्न हुन्छन्। तिनीहरूको सार हेर्दा, तिनीहरू कसैले पनि परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ, वा उहाँका वचनहरू सत्यता हुन्, वा उहाँले सबैमाथि सार्वभौम रूपमा शासन गर्नुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन् भनेर देख्न सकिन्छ। परमेश्वरको नजरमा तिनीहरू गैरविश्वासीहरू हुन्। उहाँले तिनीहरूलाई कुनै ध्यान दिनुहुन्न, र पवित्र आत्माले तिनीहरूमा काम गर्नुहुन्न। त्यसकारण, तिनीहरूको सारका आधारमा, तिनीहरू परमेश्वरको मुक्तिका पात्र होइनन्, र तिनीहरू निश्चय नै उहाँले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएका वा चुन्नुभएका मानिसहरू होइनन्। परमेश्वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिन किमार्थ सक्नुहुन्न। जेजसरी हेरे पनि, तीमध्ये कुनै पनि अविश्वासीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू होइनन्। तिनीहरूलाई तुरुन्तै र सही रूपमा चिन्नुपर्छ, र त्यसपछि हटाउनुपर्छ। तिनीहरूलाई अरूलाई बाधा पुर्याउँदै मण्डलीमा लुकर बस्न दिनु हुँदैन। ती अविश्वासीहरू फरकफरक उद्देश्य र मनसायसाथ मण्डलीमा घुसपैठ हुन्छन्, र तैँले तिनीहरूलाई सुरुमा छर्लङ्गै देख्न वा चिन्न नसक्ने सम्भावना हुन्छ। तैपनि, समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूसँग बारम्बार अन्तरक्रिया गर्ने क्रममा र तिनीहरूसँग धेरै व्यवहार गरेसँगै, तैँले तिनीहरूलाई झन्झन् बढी बुझ्नेछस्, र तिनीहरू अविश्वासी हुन् भनेर देखाउने विभिन्न प्रकटीकरणहरू झन्झन् स्पष्ट रूपमा देख्नेछस्। त्यसपछि, के परमेश्वरका वचनहरूअनुसार तिनीहरूलाई चिन्न सजिलो हुँदैन र? (हुन्छ।) यदि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सबैले अविश्वासीहरूलाई चिन्न सक्छन् भने, तिनीहरूलाई खुलासा गरेर हटाउने समय आएको हुन्छ। तिनीहरूको चरित्र, तिनीहरूको सामाजिक हैसियत जेजस्तो भए पनि, वा मण्डलीमा तिनीहरूको वरिष्ठता जति नै ठूलो भए पनि, यदि तिनीहरूले धेरै वर्ष प्रवचन सुनेपछि पनि सत्यता स्विकार्न सक्दैनन् र तिनीहरू परमेश्वरबारे धारणाहरूले भरिएका हुन्छन् भने, तिनीहरू पहिले नै अविश्वासीको रूपमा खुलासा भइसकेका हुन्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूका उद्देश्य र प्रकटीकरणहरूबारे विचार गर्दा, निस्सन्देह तिनीहरू हटाइनु वा निष्कासित गरिनुपर्ने मानिस हुन्। मण्डलीले हरेक अवधिमा गर्नुपर्ने सफाइको काम यही हो।
परमेश्वरमा विश्वास गर्ने उद्देश्यको विषयले आठ वटा बुँदाहरूलाई समेट्यो, जसको अर्थ आठ प्रकारका मानिसहरू छन्, जसका प्रकटीकरणहरू हामीले विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन र त्यसपछि सटीक विशेषताहरू प्रस्तुत गर्न र तिनीहरूलाई सोहीअनुसार सम्हाल्नका लागि पर्याप्त हुन्छन्। छोटकरीमा भन्दा, यी आठ प्रकारका मानिसहरू मण्डलीमा रहन सक्दैनन्। कतिपयले यस्तो सोध्न सक्छन्, “के यी आठ प्रकारका मानिसहरूमध्ये प्रत्येकले एउटै किसिमको व्यवहार मात्रै प्रदर्शन गर्छन्?” यस्तै हुन्छ भन्ने छैन; परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको कतिपय मानिसहरूको उद्देश्यमा चार-पाँच वटा बुँदाहरू समावेश हुन्छन्—तिनीहरूले आश्रय खोज्छन्, तिनीहरू मण्डलीको भरमा जिउँछन्, अवसरवादमा संलग्न हुन्छन्, राजनीतिक उद्देश्यहरू पछ्याउँछन्, र जथाभावी विपरीतलिङ्गीलाई खोजी गर्छन्, अन्धाधुन्ध अरूलाई यौन प्रलोभनमा पार्न मण्डलीमा घुसपैठ गर्छन्। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यमा दुई वटा बुँदा समावेश हुन सक्छ—एउटा भनेको मण्डलीको पदाधिकारी बन्ने प्रयास गर्नु हो, र अर्को भनेको अवसरवादमार्फत आशिष्हरू खोज्नु हो, वा कतिपयले विपरीत लिङ्गीलाई खोज्नुका साथै मण्डलीको भरमा बाँच्ने गर्न पनि सक्छन्। स्पष्ट रूपमा नै, यी मानिसहरू फाइदा लिनका लागि, परमेश्वरको घर वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो काम पूरा गर्न, आफ्नो लागि मेहनत गराउननका लागि प्रयोग गर्ने अभिप्राय लिएर परमेश्वरको घरमा आउँछन्; आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्न र आफ्ना इच्छाहरू पूरा गर्नका लागि, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो सेवा गर्न लगाउनका लागि सबै माध्यमहरू प्रयोग गर्छन्। छोटकरीमा भन्दा, मण्डलीमा घुसपैठ गरेकाका र पखालिनु वा निष्कासित गरिनुपर्ने यी अविश्वासी र अवसरवादीहरू परमेश्वरको घरमा आउनुको स्पष्ट उद्देश्य भनेको सित्तैमा खानु र आफ्नो व्यक्तिगत फाइदाका लागि परिस्थितिको फाइदा उठाउनु हो। चाहे तिनीहरूको बोलीवचनमा होस् वा व्यवहारमा होस्, तिनीहरूको उद्देश्यलाई सधैँ अस्पष्ट रूपमा खुट्ट्याउन सकिन्छ। यी मानिसहरूले सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गर्दैनन् र सत्यताप्रति तिनीहरूलाई कुनै चासो हुँदैन; कहिलेकाहीँ तिनीहरूले घृणा वा प्रतिरोधको मनस्थिति र मनोवृत्तिसमेत देखाउँछन्। मण्डलीले तिनीहरूका लागि जुनसुकै कर्तव्यको प्रबन्ध गरे पनि, तिनीहरूले यसबाट फाइदा पाउँछन् भने मात्रै मन नलागी-नलागी सहकार्य गर्छन्। यदि तिनीहरूका लागि कुनै फाइदा छैन भने, तिनीहरूले आन्तरिक रूपमा विरोध गर्छन् र नकारात्मकता र निष्क्रियता, र घृणा वा इन्कारसमेत देखाउँछन्। केही फाइदा छ भने मात्रै तिनीहरूले थोरै काम गर्छन्; छैन भने, तिनीहरू तर्किन्छन् वा निष्क्रिय बसेर झारा टार्छन्। कामका महत्त्वपूर्ण क्षणहरूमा, तिनीहरू लुकामारी खेल्छन्, हराउँछन् र मण्डलीको कामलाई बेवास्ता गर्छन्। यी प्रकटीकरणहरूबाट, परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास त सित्तैमा खानका लागि मात्रै हो भन्ने स्पष्ट हुन्छ; तिनीहरूलाई सेवाका लागि प्रयोग गर्दा समेत यसले फाइदाभन्दा बढी हानि गर्छ।
१. मण्डलीको निगरानी गर्नु
आज, हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडि व्यक्तिको उद्देश्यसम्बन्धी विषयको अन्तिम बुँदामा सङ्गति गर्नेछौँ। यसभन्दा पहिले उल्लेख गरिएका आठ बुँदाबाहेक, अर्को प्रकारको व्यक्ति पनि छ जसले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडि राखेको उद्देश्य र अभिप्राय वैध हुँदैन। फाइदाहरूद्वारा मात्रै उत्प्रेरित हुने, ख्याति, लाभ, र हैसियत पछ्याउन सक्दो प्रयास गर्ने माथि उल्लेख गरिएका मानिसहरूबाट तिनीहरूलाई के कुराले छुट्याउँछ? यस्तो व्यक्ति हैसियत वा निरन्तर नियमित भोजन पाउनका लागि, वा आफ्नो जीवनलाई अझै सहज बनाउन, र इत्यादि कुराका लागि पदाधिकारी बन्न मण्डलीमा प्रवेश गर्दैन; तिनीहरूको उद्देश्य साधारण मानिसहरूले पत्ता लगाउन गाह्रो हुन्छ। यो उद्देश्य के हो? मण्डलीलाई निगरानी र नियन्त्रण गर्नु हो। मण्डलीको निगरानी गर्नु परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडि व्यक्तिको उद्देश्यसम्बन्धी विषयको नवौँ बुँदा हो। यी मानिसहरू मण्डलीको विकासक्रमलाई नियन्त्रण गर्ने उद्देश्यले यसलाई निगरानी गर्ने काम लिएर मण्डलीमा प्रवेश गर्छन्। तिनीहरूलाई काममा खटाउने मानिसहरू, तिनीहरूका वरिष्ठ वा मालिकहरूले सरकार, निश्चित धार्मिक समूह, वा समाजको कुनै पनि सङ्घलाई प्रतिनिधित्व गर्न सक्छन्। तिनीहरू मण्डलीसँग अपरिचित हुने हुनाले, यसप्रति जिज्ञासाले भरिएका हुने हुनाले, र तिनीहरूलाई मण्डलीको उत्पत्ति, गठन, र अस्तित्वबारे समेत असहज लाग्ने हुनाले, तिनीहरूसँग मण्डलीलाई गहन रूपमा बुझ्ने, मण्डलीको संरचना, यसको काम, र विभिन्न परिस्थितिहरूका बारेमा जान्ने अभिप्राय हुन्छ। त्यसकारण, कतिपय मानिसहरूलाई निगरानीको काम गर्न मण्डलीमा खटाइन्छ। मण्डलीको निगरानी गर्ने काम गर्ने मानिसहरू, चाहे तिनीहरू सरकारबाट आएका मानिसहरू हुन्, धार्मिक समूहहरूबाट आएका मानिसहरू हुन्, वा कुनै पनि सामाजिक संस्थाबाट आएका मानिसहरू हुन्, परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडि तिनीहरूको उद्देश्य साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको भन्दा पूर्ण रूपमा फरक हुन्छ। तिनीहरू परमेश्वरको मुक्ति स्वीकार गर्न आएका होइनन्; तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र उहाँलाई स्वीकार गर्ने आधारमा परमेश्वरका वचनहरू, सत्यता, र परमेश्वरको मुक्ति स्वीकार गर्न आएका होइनन्। परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वाससँग राजनीतिक उद्देश्यहरू वा कुनै पनि सङ्गठनले दिएको काम जोडिएको हुन्छ। त्यसकारण, मण्डलीको निगरानी गर्नु भनेको मण्डलीमा घुसपैठ गर्ने र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तिनीहरूको उद्देश्य, र तिनीहरूका वरिष्ठहरूले तोकेको काम दुवै हो; यो तिनीहरूले आफ्नो ज्याला कमाउनका लागि गर्ने काम हो।
मण्डलीलाई निगरानी गर्न मण्डलीमा घुसपैठ गर्नहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूले के कुराको निगरानी गर्छन्? तिनीहरूले मण्डलीका शिक्षाहरू, यसका उद्देश्यहरू, यसले वकालत गर्ने कुरा, यसले गर्ने काम, र यसका सदस्यहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू जस्ता धेरै पक्षको निगरानी गर्छन्, यसले सरकार, धर्म, वा समाजमा कुनै हानि गर्छ कि गर्दैन भनेर मूल्याङ्कन गर्छन्। तिनीहरूले बोलिने कुराहरूमा कुनै पनि समाज-विरोधी, सरकार-विरोधी, वा राज्य-विरोधी अभिव्यक्तिहरू छन् कि छैनन् भनेर जाँच गर्छन्। शिक्षाका हकमा भन्दा, तिनीहरूले मण्डलीले वकालत गर्ने विचारहरू के-के हुन् भनेर निगरानी गर्छन्। यी मानिसहरूले मण्डलीमा घुसपैठ गर्दा तिनीहरूलाई पत्ता लगाउन तँलाई सजिलो नहुन सक्छ किनभने तिनीहरूले भेलाहरूमा ध्यान दिएर सुन्न सक्छन् र निन्द्राले लट्ठ नभई गम्भीर नोटहरू लिन सक्छन्। तिनीहरूले हरेक भेलामा विभिन्न व्यक्तिहरूका भाषणहरूलाई इमानदारी साथ सारांशित समेत गर्न सक्छन्, अन्तमा कुन-कुन कुरा राष्ट्रिय सरकारका हित र मापदण्डहरूअनुरूप छन्, र कुन-कुन कुरा राज्यको शासनका लागि हानिकारक छन्, कुन-कुन कुरा सरकारसँग बाझिन्छन्, र इत्यादि कुराहरू हेर्नका लागि विभिन्न मानिसहरूका फरक-फरक विचार र दृष्टिकोणहरूको सारांश निकाल्न र तिनलाई वर्गीकरण गर्न सक्छन्। तिनीहरूले मिहिन ढङ्गले मण्डली सदस्यहरूका यी गहन दृष्टिकोणहरूको सारांश निकाल्न र तिनलाई वर्गीकरण गर्न, र अभिलेख राख्न सक्छन्। तिनीहरूले किन यसो गर्छन्? किनभने यो तिनीहरूको जागिर, र तिनीहरूको काम हो; तिनीहरूले आफ्ना वरिष्ठहरूलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। तिनीहरूको कामको पहिलो भाग यही हो: मण्डलीका शिक्षा र यसका सबै सदस्यहरूका वैचारिक प्रवृत्तिहरू बुझ्नु। तिनीहरूले यी प्रचलनहरूमा समाज वा राज्यका लागि हानिकारक तत्त्वहरू समावेश छन् भन्ने विश्वास गरेपछि, वा यदि तिनीहरूले केही कट्टरपन्थी विचार र दृष्टिकोणहरू देखा पर्छन् भन्ने विश्वास गरे भने, तिनीहरूले तुरुन्तै यसबारे रिपोर्ट गर्नेछन् र आफ्ना वरिष्ठहरूलाई जानकारी दिनेछन् ताकि उचित उपायहरू अपनाउन सकियोस्। तिनीहरूले सुरुमा मण्डलीको शिक्षा बुझ्ने उद्देश्य राख्छन्—मण्डलीको निगरानी गर्दा तिनीहरूले गर्ने मुख्य काम यही हो—यसपछि तिनीहरूले मण्डलीका कर्मचारीहरूका बारेमा जानकारी लिन्छन्। उदाहरणका लागि, तिनीहरूले मण्डलीका वरिष्ठ अगुवाहरू को हुन् भन्ने बारेमा जानकारी सङ्कलन गर्छन्, जसमा तिनीहरूको आवासीय ठेगाना, उमेर, रूप, शैक्षिक स्तर, चासो र रुचिहरू, स्वास्थ्य अवस्था, तिनीहरूले दैनिक जीवनमा कुराकानी गर्ने विषयहरू, तिनीहरू जाने ठाउँहरू, तिनीहरूले गर्ने काम, साथै तिनीहरूको दैनिक काम गर्ने समय र कामका विषयवस्तु समावेश हुन्छ। तिनीहरूले यी अगुवाहरूले सरकार, धर्महरू, वा सामाजिक प्रचलनहरूविरुद्ध कुनै अभिव्यक्ति दिएका वा कुनै कार्यहरू अघि बढाएका छन् कि छैनन् भन्ने कुरालाई, साथै राष्ट्रको शासन प्रणाली र वर्तमान राजनीतिक घटनाक्रमहरूप्रति यी अगुवाहरूले दिने प्रतिक्रियाहरू, र अरू कुराहरूलाई हेर्छन्। मण्डलीको निगरानी गर्नेहरूले बुझ्ने उद्देश्य राख्ने पक्षहरू यी सबै नै हुन्। यसको साथै, तिनीहरूले मण्डलीको संरचना र प्रशासनिक संरचनाहरूप्रति पनि निरन्तर ध्यान दिन्छन्। उदाहरणका लागि, तिनीहरूले मण्डलीका अगुवा र सेवकहरू को हुन्, कुन स्तरका अगुवाहरूलाई बर्खास्त गरिएको छ, बर्खास्त गरिएपछि तिनीहरूलाई कसरी अर्को काममा लगाइयो, कुन-कुन अगुवाहरूलाई पक्राउ गरिएको छ, र पछि कसले तिनीहरूको काम लियो भन्ने कुराका विषयमा जानकारी राखिरहन्छन्। तिनीहरूले उत्तराधिकारीको उमेर, लिङ्ग, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको अवधि, तिनीहरूको शैक्षिक स्तर, र तिनीहरू प्रतिभाशाली विश्वविद्यालय स्नातकहरू हुन् कि होइनन्—तिनीहरूले देश वा समाजमा कुनै नकारात्मक असर पार्छन् कि पार्दैनन्, र तिनीहरूलाई सरकारी विभागहरूमा काम गर्न लगाउन सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने बारेमा जानकारी, र अरू निश्चित जानकारीहरू सङ्कलन गर्छन्। तिनीहरूले आफ्नो पदभार ग्रहण गरिरहेका वा बर्खास्त भएका निश्चित मण्डली अगुवाहरूसमेत पत्ता लगाउन चाहन्छन्। अर्थात्, कर्मचारीहरूको हैसियत, निश्चित प्रशासनिक काम, र मण्डलीको संरचना जस्ता यी सबै कुरा तिनीहरूले आफूलाई परिचित गराउने उद्देश्य राख्ने पक्षहरू हुन्। यसको साथै, तिनीहरूले मण्डलीमा कामका कति वटा विषयवस्तुहरू छन्, कति वटा समूहहरू छन्, र हरेक समूहका सुपरभाइजरहरूका विवरणहरू, र अरू कुराहरूका जानकारीहरू पूर्ण रूपमा बुझ्ने उद्देश्य राख्छन्। तिनीहरू सोधपुछ गर्ने, अवलोकन गर्ने, र सिक्ने कार्य गर्दै यताउता गर्छन्, र विस्तृत रूपमा आफ्नो काम अघि बढाउँछन्। मण्डलीमा घुसपैठ गर्ने यस्ता मानिसहरूले गर्नुपर्ने काम र पूरा गर्नुपर्ने कार्य भनेको मण्डलीको निगरानी गर्ने उद्देश्य पूरा गर्न मण्डलीको परिस्थिति र यसका विभिन्न घटनाक्रमहरूका सबै पक्षका बारेमा तुरुन्तै बुझ्नु हो। उदाहरणका लागि, यसमा विदेशमा मण्डली कसरी विकास भइरहेको छ, कति वटा देशमा सुसमाचार फैलिएको छ, र कुन-कुन देशमा मण्डलीहरू स्थापना भएका छन्—तिनीहरूले यी सबै विवरणहरू बुझ्नुपर्छ। मण्डलीको निगरानी गर्ने क्रममा तिनीहरूले पूरा गर्ने मुख्य कामहरू यिनै हुन्: पहिलो, मण्डलीको शिक्षा बुझ्नु; दोस्रो, मण्डलीका कर्मचारीहरूको परिस्थिति बुझ्नु; अनि तेस्रो, मण्डलीको कामको अवस्था र यसका हालैका मुख्य गतिशीलताहरू बुझ्नु। तिनीहरूले पूर्ण रूपमा शैतान, अर्थात् ठूलो रातो अजिङ्गरका सहकर्मी र सेवकहरूका रूपमा काम गर्छन्; तिनीहरू शैतानका साँचो सेवकहरू हुन्।
मण्डलीको निगरानी गर्ने यस्ता मानिसहरूले मण्डलीका शिक्षा, कर्मचारी, कामका प्रचलनहरू, मण्डलीको स्तर, र अरू पक्षहरूसँग सम्बन्धित जानकारी प्राप्त गर्नका लागि मण्डलीमा घुसपैठ गर्छन्। तिनीहरूले यी प्रत्येक पक्षलाई बुझ्ने र त्यसपछि आफ्ना वरिष्ठहरूलाई यसबारे रिपोर्ट गर्ने उद्देश्य राख्छन्, जसले कुनै पनि बेला परिस्थितिका आधारमा मण्डलीलाई सम्बोधन गर्न सम्बन्धित नीति योजना वा उपायहरू विकास गर्न सक्छन्। छोटकरीमा भन्दा, मण्डलीको निगरानी गर्नुपछाडिको तिनीहरूको उद्देश्य पटक्कै राम्रो हुँदैन। नत्र भने, यसले तिनीहरूलाई सम्पत्ति वा फाइदा नदिए पनि किन तिनीहरूले मण्डलीको निगरानी गर्नेथिए र? तिनीहरूलाई मण्डलीको अस्तित्वप्रति असहज भएकाले होइन र? तिनीहरूले परमेश्वरले स्थापना र अगुवाइ गर्नुभएको मण्डलीमा विशुद्ध रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, राज्य, समाज, वा राजनीतिक समूह र सङ्घसंस्थाहरूसँग कुनै सम्बन्ध नभएका मानिसहरू हुन्छन् भन्ने विश्वास गर्दैनन्। तर तिनीहरूले मण्डलीलाई जसरी हेरे पनि, तिनीहरूलाई असहज नै लाग्छ। किन? किनभने तिनीहरू नास्तिक हुन्, तिनीहरूले परमेश्वरलाई स्वीकार गर्दैनन्, र सत्यतालाई घृणा पनि गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरू विश्वासीहरूलाई दमन र पक्राउ गर्ने, साथै मण्डलीको निगरानी गर्ने जस्ता मूर्ख र हास्यास्पद कार्यहरू गर्न सक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले किन मण्डलीविरुद्ध निगरानी र प्रतिरोधका उपायहरू अपनाउँछन्? किनभने तिनीहरूको सबैभन्दा ठूलो चिन्ता के हो भने, मण्डली अत्यन्तै ठूलो हुँदै गयो र यसका सदस्यहरू धेरै भए भने यसले देश, सरकार, र समाजमा ठूलो असर पार्छ, र परम्परागत संस्कृति र परम्परागत धार्मिक समूहहरूलाई समेत खतरामा पार्छ र प्रभाव पार्छ। मण्डलीविरुद्ध तिनीहरूको निगरानी र प्रतिरोधको पछाडि रहेको वास्तविक कारण यही हो। त्यसकारण, तिनीहरूले मण्डलीको निगरानी र प्रतिरोध गर्ने कार्यलाई पूरा गर्नुपर्ने राजनीतिक कामका रूपमा लिन्छन्।
मण्डलीको निगरानी गर्ने यस्ता मानिसहरूलाई मण्डलीभित्र पत्ता खुट्ट्याउन सजिलो नहुन सक्छ किनभने तिनीहरूले गुप्त मनसायहरू बोकेका हुन्छन् र अरूले तिनीहरूलाई पत्ता लगाउन नसकून् भनेर तिनीहरू गहन रूपमा लुक्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले मण्डलीका धेरैजसो मानिसहरूले जे गर्यो त्यही गर्न सक्छन्, कुनै असामान्य काम गर्दैनन्, विशेष रूपमा शिष्ट देखिन्छन्, र मण्डलीले गरेको कामका बारेमा कहिल्यै कुनै असहमतिपूर्ण दृष्टिकोण व्यक्त गर्दैनन्। तर, यी व्यक्तिहरूमा एउटा विशेषता हुन्छ: तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्यप्रति उदासीन हुन्छन्, र यस विषयमा न त तिनीहरू त्यति सक्रिय हुन्छन्, न त तिनीहरू त्यति निष्क्रिय नै हुन्छन्। तिनीहरूले आफूलाई तोकिएक थोरै कर्तव्यहरू गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले कहिल्यै आफूले काम गर्ने ठाउँ, आफ्नो पारिवारिक परिस्थिति, वा आफूले पहिले परमेश्वरमा विश्वास गरे-नगरेको तथ्यजस्ताआफ्ना व्यक्तिगत विवरणहरू उजागर गर्दैनन्। यदि कसैले सरकारी विभागमा काम गर्ने बारेमा उल्लेख गर्यो भने, तिनीहरूले अत्यन्तै कुरा टार्छन्, र तिनीहरू सरकार, राजनीति, नीति, वा धर्मका बारेमा कुनै पनि विचार दिनबाट जोगिन्छन्। तिनीहरूको व्यवहार कुनै पनि संवेदनशील विषयहरूबाट जोगिने किसिमको हुन्छ; तिनीहरूले सरकारलाई न त आलोचना गर्छन्, न त प्रशंसा नै, न त तिनीहरूले यसका नीतिका बारेमा छलफल गर्छन्, न त शासन प्रणालीका बारेमा नै। जब कसैले निश्चित व्यक्ति जासस हो भनेर औँल्याउँछ, तब तिनीहरू निकै बेचैन हुन्छन् र आफूलाई बचाउ गर्न तुरुन्तै खडा समेत हुन सक्छन्। बेचैन हुनुको साथै, तैँले तिनीहरूको हेराइबाट त्यस्ता संवेदनशील विषयहरूबाट जोगिने प्रवृत्ति पनि देख्न सक्छस्; तिनीहरू आफूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्ने जोकोहीबाट टाढा बस्छन्। यसको साथै, तिनीहरूलाई प्रायजसो अज्ञात स्रोतहरूबाट फोन आउँछ, वा मण्डलीसँग सम्बन्धित नभएका रहस्यमय व्यक्तिहरूले तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्छन् र तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्छन्, र तिनीहरूले यी कलहरूमध्ये एउटा उठाउनेबित्तिकै, तिनीहरू अरूबाट टाढा जान्छन्। यदि कसैले तिनीहरूलाई यस्तो बेला देखे भने, तिनीहरू स्पष्ट रूपमा व्याकुल हुन्छन्, लाजले रातो हुन्छन्, र तिनीहरूको पहिचान पत्ता लाग्न सक्छभन्ने डरले अत्यन्तै असहज देखिन्छन्। मण्डलीका बारेमा गुप्त रूपमा जानकारी सङ्कलन गर्नेबाहेक, तिनीहरूले बेला-बेलामा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अवस्थाका बारेमा सोधपुछ पनि गर्छन्, र यस्ता प्रश्नहरू गर्छन्, “तपाईंले परमेश्वरमा विश्वास गरेको कति वर्ष भयो? के तपाईंका आमाबुबाले विश्वास गर्छन्? के तपाईंका परिवारका सदस्यहरू मुख्य भूमि चीनमा बस्छन्? मुख्य भूमिमा बस्ने तपाईंका परिवारका सदस्यहरूमध्ये, क-कसले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, र उनीहरूले विश्वास गरेको कति वर्ष भयो? तिनीहरूको उमेर कति भयो? तपाईंहरूको स्थानीय मण्डलीमा कति जना मानिसहरू छन्? अहिले तिनीहरूको अवस्था कस्तो छ?” बेला-बेलामा, तिनीहरूले मानिसहरूले खुलासा गर्न नचाहने संवेदनशील र व्यक्तिगत जानकारी खोज्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबीचको सामान्य अन्तरक्रियामा, कसैले संवेदनशील व्यक्तिगत जानकारी बाँड्न चाहँदैन भने, कसैले पनि जानी-जानी वा सक्रिय रूपमा त्यसबारे सोध्दैन। तर, यो व्यक्तिले त्यस्ता कुराहरूलाई विशेष ध्यान दिन्छ, यहाँसम्म कि केही अगुवा र कामदारहरू वा महत्त्वपूर्ण कामका इन्चार्जहरूका चालचलनहरूलाई पनि निगरानी गर्छ, यी मानिसहरूको कम्प्युटर र मोबाइल फोन वा तिनीहरूको ठेगानासम्बन्धी जानकारीको डाटासम्म पहुँच प्राप्त गर्ने प्रयास गर्छ, र यी विवरणहरूलाई राम्ररी अनुसन्धान गर्न जिद्दी गर्छ। यदि उसले निश्चित अगुवा भेलामा सहभागी भएको छैन भन्ने देख्यो भने, उसले सोध्छ, “आज फलानो व्यक्ति भेलामा आएको छैन। उसले के गरिरहेको छ?” यदि कसैले ऊ व्यस्त छ भनेर उल्लेख गर्यो भने, उसले थप अनुसन्धान गर्नेछ: “के कुरामा व्यस्त भयो? के उसले फेरि ती नयाँ विश्वासीहरूलाई मलजल गरिरहेको छ? ती नयाँ विश्वासीहरू को हुन्? तिनीहरूले कहिलेदेखि विश्वास गर्न थालेका हुन्? मलाई यसबार कसरी थाहा भएन?” तिनीहरूले अझै गहन रूपमा कुरा खोतलिरहन्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भन्छन्, “यदि हामीलाई थाहा हुनु हुँदैन भने, नसोधौँ। किन सोधिरहने? यो जीवन प्रवेशसँग सम्बन्धित छैन, यसमा सत्यता संलग्न छैन; यो कुरा जान्नु आवश्यक छैन।” यसमा घुसपैठकले जवाफ दिन्छ, “तर यी परमेश्वरको घर, मण्डलीको कामका मामलाहरू हुन्; हामीले यसबारे किन थाहा पाउन मिल्दैन? हामी सबैले परमेश्वरमा विश्वास गर्छौँ, र थोरै कुरा थाहा पाउँदा फरक पर्दैन। यदि तपाईंहरू जान्न चाहनुहुन्न भने, यसको अर्थ तपाईंहरूलाई मण्डलीको काम वा मण्डली अगुवाहरूको वास्ता छैन भन्ने हुन्छ। अगुवा ठ्याक्कै कसलाई भेट्न गयो? त्यहाँ कति जना नयाँ विश्वासीहरू छन्? तिनीहरू कहाँ छन्? म पनि तिनीहरूलाई भेट्न चाहन्छु।” तिनीहरूले सधैँ यी कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गरिरहेका हुन्छन्।
मण्डलीको निगरानी गर्नेहरूले सबैभन्दा बढी ध्यान दिने अर्को काम पनि छ, जुन मण्डलीको आर्थिक अवस्था बुझ्नु हो। एक हिसाबमा, तिनीहरूले मण्डलीका आर्थिक स्रोतहरू बुझ्न खोज्छन्। तिनीहरूले मण्डलीले कारखाना वा उद्यमहरू स्थापना गरेको छ कि छैन, यसको स्वामित्वमा कारखानाहरू छन् कि छैनन्, यसले काममा बालश्रमको प्रयोग गर्छ कि गर्दैन, र मण्डलीका कामका विभिन्न भागहरूमा नाफा कमाउने उद्यमहरू समावेश छन् कि छैनन् भनेर जान्न चाहन्छन्। उदाहरणका लागि, मण्डलीले परमेश्वरका वचनहरूका भिडियोहरू, चलचित्रहरू, भजनहरू निर्माण गर्दा, र पुस्तकहरू छाप्दा यसले नाफा कमाउँछ कि कमाउँदैन वा अत्यधिक नाफा उत्पन्न गर्छ कि गर्दैन; मण्डलीका आर्थिक स्रोतहरू के-के हुन्; मण्डलीलाई सहयोग गर्न कुनै धनी व्यक्तिले दान दिन्छ कि दिँदैन; यी व्यक्तिहरूमा राजनीतिक कुलीन वर्ग वा करोडपति र अरबपतिहरू समावेश छन् कि छैनन्—तिनीहरूले बुझ्न चाहने विवरणहरू यिनै हुन्। मण्डलीका प्रशासनिक संरचना र आर्थिक स्रोतहरू पत्ता लगाउने बाहेक, तिनीहरूले मण्डलीको अर्थव्यवस्था को रेखदेखबारे पनि बुझ्ने उद्देश्य राख्छन्, र तिनीहरूको उद्देश्य भनेको यी रकम कता जान्छन् भन्ने कुरा पत्ता लगाउनु हो। मण्डलीले आफ्नो पैसा कसरी खर्च गर्छ, यो कुनै गैरकानुनी क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुन्छ कि हुँदैन, यसले संयुक्त रूपमा तानाशाही सरकारहरूको विरोध गर्न र मानव अधिकारहरू कायम राख्नका लागि सामाजिक कुलीन वर्गलाई संगठित गर्छ कि गर्दैन वा विभिन्न सामाजिक सङ्घ-संस्था र समूहहरूसँग सहकार्य गर्छ कि गर्दैन, र इत्यादि—तिनीहरूले बुझ्ने उद्देश्य राख्ने केही महत्त्वपूर्ण परिस्थितिहरू यी पनि हुन्। कतिपय मानिसहरूले प्रश्न गर्छन्: “के मण्डलीको निगरानी गर्ने काम ठूलो रातो अजिङ्गरको राष्ट्रले मात्रै गर्छ?” के यो अभिव्यक्ति सही छ? वास्तवमा, सम्पूर्ण संसार र सम्पूर्ण मानव समाजले परमेश्वरको प्रतिरोध गर्छन्। तानाशाही शासनमा रहेका राष्ट्रहरूले मात्रै परमेश्वरको विरोध गर्दैनन्; तथाकथित इसाई देशहरूमा समेत, शक्तिमा रहेका धेरैजसो मानिसहरू नास्तिक र गैरविश्वासीहरू हुन्, र आस्था भएका वा इसाई धर्म मान्ने शक्तिमा रहेका मानिसहरूका बीचमा समेत, सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्ने मानिसहरूको सङ्ख्या सानो हुन्छ। धेरैजसो मानिसहरूले सत्यतालाई मान्दैनन्, स्वीकार गर्नु त परको कुरा हो। त्यसोभए, के यिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, तैपनि उहाँको विरोध गर्ने मानिसहरू होइनन् र? उदाहरणका लागि, इसाई धर्म, क्याथोलिक धर्म, र इस्राएलको यहूदी धर्म जस्ता धर्महरूको माथिल्लो स्तरमा सत्यतालाई स्वीकार गर्ने मानिसहरू हुन्छन्? पटक्कै हुँदैनन्। तिनीहरूमध्ये कोही पनि परमेश्वरको कामको अनुसन्धान गर्न आउँदैनन्; एक जनाले पनि सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्दैन। ठ्याक्कै भन्दा, तिनीहरू सबै अविश्वासीहरू हुन्; तिनीहरू सबैले परमेश्वरको विरोध गर्छन् र तिनीहरू सबै ख्रीष्ट-विरोधीहरू बराबर हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको काममा बाधा दिन्छन् र अन्तर्ध्वंस गर्छन् र परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई निर्दयी रूपमा दमन गर्छन् र सताउँछन्, जुन कुरा तिनीहरूले परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको कामलाई गर्ने व्यवहारबाट प्रमाणित हुन्छ। कुन सम्प्रदायले आफ्ना विश्वासीहरूलाई स्वतन्त्र रूपमा साँचो मार्गको अनुसन्धान गर्न, बाहिरका प्रचारकहरूको कुरा सुन्न, वा अपरिचित मानिसहरूलाई स्वागत गर्न दिन्छ? एउटाले पनि यसो गर्न सक्दैन। कुन नश्ल वा राष्ट्र मण्डलीसँग मैत्रीपूर्ण छ? (कुनै पनि छैन।) यदि तिनीहरूले तँलाई थोरै धार्मिक स्वतन्त्रता र अलिकति सास फेर्ने ठाउँ दिए भने, यो नै सराहनीय कुरा हो। के तैँले अझै पनि यसमाथि तिनीहरूले तँलाई साथ दिनेछन् भन्ने अपेक्षा गर्छस्? जब परमेश्वरको मण्डली देखा पर्छ वा जब मण्डलीले सुसमाचार प्रचार गर्न थाल्छ, तब परमेश्वरको अस्तित्वमा पटक्कै विश्वास नगर्ने र परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सत्यताहरूलाई निश्चित घृणा र तिरस्कार गर्ने यी मानिसहरूले आफ्नो हातमा एउटा विशेष काम लिन्छन्, र त्यो काम भनेको मण्डलीलाई नजिकबाट निगरानी गर्नका लागि व्यक्तिहरूलाई खटाउनु हो। यहाँ “निगरानी” को अर्थ “अनुगमन” गर्नु, पकडमा राख्नु र नियन्त्रण गर्नु भन्ने हुन्छ; अर्थात्, हरेक अवधिमा मण्डलीका सबै पक्षहरूलाई कडाइका साथ अनुगमन गर्नु, पकडमा राख्नु, र नियन्त्रण गर्नु। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “तिनीहरूले परमेश्वरको कामलाई सार्वजनिक रूपमा निन्दा वा विरोध गरेका छैनन्, न त हामीले हाम्रो स्थानीय जीवनमा सतावट वा उत्पीडन भोगेका छौँ। हामीलाई के लाग्छ भने, विदेशमा बसेर परमेश्वरमा विश्वास गर्नु, भेला हुनु, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु, र सुसमाचार प्रचार गर्नु ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा भन्दा झनै राम्रो र सुरक्षित छ। हामीले कुनै हस्तक्षेप अनुभव गरेका छैनौँ।” कुनै हस्तक्षेप नभएकाले र तँलाई केही स्वतन्त्रता दिइएको भन्दैमा, तैँले तिनीहरूले मण्डलीको निगरानी गर्ने कामलाई नकार्न मिल्दैन। तँलाई दिइने थोरै धार्मिक स्वतन्त्रता आधारभूत सामाजिक प्रथा हो; तैँले आफूले बस्ने देशको कुनै पनि नागरिकले पाउने आधारभूत अधिकारहरू मात्रै उपभोग गरिरहेको छस्। यी आधारभूत अधिकारहरू उपभोग गर्नुको अर्थ राष्ट्रिय सरकारले, सामाजिक समूहहरूले, वा धार्मिक समुदायले परमेश्वरको काम र मण्डलीको कामलाई स्वीकार गरेको छ र मानेको छ, तिनीहरू मित्रवत् बनेका छन्, वा अब कुनै शत्रुता र निगरानी छैन भन्ने हुँदैन। के कुरा त्यही होइन र? (हो।) यो मामला अमूर्त छैन, छ त? (अहँ, छैन।)
शैतानी शासनहरूको शत्रुता र निगरानीप्रति हाम्रो मनोवृत्ति कस्तो हुनुपर्छ? हामीले यसलाई इन्कार गर्नुपर्छ र त्यसबाट जोगिनुपर्छ कि बस् यसलाई बेवास्ता गर्नुपर्छ? सुरुमा, यसबारे विचार गर: के मण्डलीलाई आफूले गर्ने कुनै पनि कामको निगरानी हुने डर हुन्छ? (हुँदैन।) के हामीले कुनै गुप्त क्रियाकलापहरू गर्छौँ? के हामी कुनै राज्य-विरोधी वा सरकार-विरोधी राजनीतिक अभिव्यक्तिहरू दिन्छौँ? (दिँदैनौँ।) यो कुरालाई पुष्टि गर्न सकिन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुमा कहिल्यै राजनीतिक सहभागिता समावेश हुँदैन। तिमीहरूमध्ये धेरैजसोले परमेश्वरमा विश्वास गरेको तीन वर्षभन्दा बढी भएको छ, कतिले विश्वास गरेको त बीस-तीस वर्ष समेत भइसक्यो। प्रवचन सुनेका यति वर्षमा, के कसैले मण्डलीले राज्य-विरोधी वा समाज-विरोधी अभिव्यक्तिहरू दिएको भेट्टाएका छौ? (छैनौँ।) अलिकति पनि छैन; परमेश्वरको घरले कहिल्यै राजनीतिका बारेमा छलफल गर्दैन। यसको साथै, सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डली परमेश्वरले स्थापना गर्नुभएको हो, यो पृथ्वीमा आउने परमेश्वरको राज्यको पूर्वस्वाद हो, यो कुनै पनि व्यक्तिले बनाएको, कुनै पनि व्यक्तिले स्थापना गरेको संस्था होइन। त्यसोभए, परमेश्वरले मण्डलीलाई के काम गर्नका लागि स्थापित गर्नुभएको हो? यो समाज-विरोधी, धर्म-विरोधी, वा राजनीति-विरोधी काममा संलग्न हुनका लागि होइन। त्यसोभए मण्डलीको काम के हो त? पहिलो, यसको मुख्य काम भनेको परमेश्वर आखिरी दिनहरूमा मानवजातिलाई मुक्ति दिन देहधारी हुनुभएको छ भन्ने सुसमाचार प्रचार गर्नु, मानवजातिले परमेश्वरतिर फर्केर उहाँको आराधना गर्लान् कि भनेर परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सबै सत्यताहरू स्वीकार गर्न तिनीहरूलाई सहयोग गर्नु हो। दोस्रो, यसमा सत्यताको तृष्णा गर्नेहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूको न्याय र सजायलाई स्वीकार गर्न र शुद्ध पारिन, र अन्तिममा मुक्ति हासिल गर्नका लागि परमेश्वरको अघि ल्याउने कार्य समावेश हुन्छ। परमेश्वरले स्थापित गर्नुभएको मण्डलीले गर्ने काम यही हो, र यो मण्डलीको अस्तित्वको महत्त्व र मूल्य हो। यो राजनीति, व्यापार, उद्योग, प्रविधि, वा समाजको अरू कुनै पनि क्षेत्रसँग सम्बन्धित छैन र तीसँग जोडिएको छैन; यो यी कुराहरूसँग पटक्कै सम्बन्धित छैन। त्यसोभए मण्डलीभित्र परमेश्वरले गर्नुहुने मुक्तिको कामको सार के हो? सबैभन्दा सरल र स्पष्ट रूपमा भन्दा, यो मानवजातिको व्यवस्थापन हो। मानवजातिलाई व्यवस्थापन गर्नुको निश्चित विषयवस्तु भनेको मानिसहरूलाई परमेश्वरको अघि, परमेश्वरका वचनहरूको वास्तविकतामा ल्याउनु, तिनीहरूलाई शुद्ध पारिन र मुक्ति प्राप्त गर्नका लागि परमेश्वरको न्याय र सजायलाई स्वीकार गर्ने तुल्याउनु हो। मानवजातिलाई व्यवस्थापन गर्ने निश्चित काम यही हो। मण्डली संलग्न हुने कुनै पनि काम परमेश्वरको व्यवस्थापन, परमेश्वरको योजनासँग सम्बन्धित हुन्छ, र अवश्य नै, यसमा परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका वचनहरू समावेश हुन्छन्; सांसारिक मानिसहरूले गर्ने विभिन्न कामहरूसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। त्यसकारण, मण्डलीबारे कुनै पनि जानकारी, चाहे त्यो यसको शिक्षा, कर्मचारी, प्रशासनिक संरचना, यसको कामको अवस्थासँग सम्बन्धित होस्, वा मण्डलीको आर्थिक अवस्थासँग सम्बन्धित नै किन नहोस्, यसको कुनै पनि देश, समाज, नश्ल, धर्म, वा मानव समूहसँग कुनै सम्बन्ध हुँदैन—अलिकति पनि सम्बन्धित हुँदैन। त्यसकारण, यी कुराहरूलाई ध्यानमा राख्दै, चाहे त्यो सत्तासीन पार्टी होस्, धार्मिक समूह होस्, वा सामाजिक समूह होस्, मण्डलीको निगरानी गर्न मानिसहरूलाई पठाउने तिनीहरूको कार्य पूर्ण रूपमा के बराबर हुन्छ? (अनावश्यक कार्य।) “अनावश्यक कार्य” भनेको औपचारिक अभिव्यक्ति हो। आम भनाइ के हो? गर्नका लागि कुनै काम नहुनु होइन र? मेरो दृष्टिकोणमा, यो कार्य ठीक त्यही हो; तिनीहरूका दिन अत्यन्तै धेरै सहजता र सुखले भरिएका हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले यी केही निष्क्रिय व्यक्तिहरूलाई मण्डलीको निगरानी गर्न पठाउँछन्, र यसलाई राजनीतिक काम, गम्भीर कार्य रूपमा समेत लिन्छन्—यो अत्यन्तै वाहियात कुरा हो! त्यस्तो प्रयास गरेर त, शैक्षिक वा परोपकारी संस्थाहरू खोल्दा निकै राम्रो हुनेथ्यो। यो त अत्यन्तै धेरै देहगत सहजताले गर्दा आलस्य हुने, र उचित कामहरूमा ध्यान नदिने अवस्था मात्रै हो! यदि सम्पूर्ण मानवजाति परमेश्वरको मण्डली जस्तै भएको भए, र त्यसलाई परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमा गोठालो र अगुवाइ गर्नुभएको भए, यो संसार, यो मानवजातिले अनावश्यक संस्था, खर्च, र समस्याहरूको झन्झटबाट बच्नेथियो। कम्तीमा पनि, जासूस संस्था र पुलिस विभाग जस्ता एजेन्सीहरू, यी सुरक्षा क्षेत्रहरूको कुनै काम हुनेथिएन र तिनीहरूलाई भङ्ग गरेर अर्को काममा लगाउनुपर्नेथ्यो।
मण्डलीको निगरानी गर्न खटाइएका व्यक्तिहरू मिसनमा हुन्छन्। मण्डलीमा घुसपैठ गरेपछि तिनीहरूको प्राथमिक काम हामीले सङ्गति गरेका यी केही पक्षहरू नै हुन्; तिनीहरूले मण्डलीभित्रका केही आधारभूत र महत्त्वपूर्ण परिस्थितिहरू बुझेपछि, आफ्ना वरिष्ठहरूलाई रिपोर्ट गर्छन्। तिनीहरूको विचार, दृष्टिकोण, वा तिनीहरूको कामपछाडिको उद्देश्य जेसुकै भए पनि, मण्डलीभित्र यी निगरानीकर्ताहरूको उपस्थिति थाहा पाएपछि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सतर्क हुनुपर्छ र तिनीहरूलाई बुद्धिमानीका साथ सम्हाल्नुपर्छ। के यो शैली सही छ? (छ।) त्यसोभए, के ज्यादा सतर्क हुनु आवश्यक हुन्छ? (हुँदैन।) त्यस्ता मानिसहरू देखा परे भने, हामीले त्यसलाई कसरी लिनुपर्छ? दुई वटा सिद्धान्त छन्, र यो अत्यन्तै सरल छ। यदि तिनीहरू सोधपुछ गर्दै र जानकारी खोज्दै हिँड्छन् भने, यसले स्पष्ट रूपमा नै तिनीहरू जासूस वा गुप्तचर भएको सङ्केत गर्छ। त्यस्ता व्यक्तिहरू अत्यन्तै नीच र अभिमानी मानवता भएका हुन्छन्; तिनीहरूले मण्डलीमा गम्भीर बाधाहरू पुर्याउँछन्। तिनीहरूको उपस्थितिले मात्रै मानिसहरूका बीचमा अशान्ति पैदा गर्छ, जसले तिनीहरूलाई परमेश्वरसामु आउनबाट रोक्छ। भेलाहरू र कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा पनि बाधा र असर पर्छ, र सुरक्षामा पनि खतरा पैदा हुन्छ। त्यस्तो व्यक्तिलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (उसलाई मण्डलीबाट हटाउनुपर्छ।) ठीक भन्यौ; यदि उसले मण्डली जीवन वा मण्डलीको काममा बाधा दिन्छ भने, उसलाई सीधै सफाइ गरिनुपर्छ। त्यसोभए, के ऊबाट लुक्नु वा डराउनुपर्ने कुनै आवश्यकता हुन्छ? (हुँदैन।) कतिपय मानिसहरूले विदेशमा जासूसहरूको सामना गरेपछि, तिनीहरू मुख्य भूमिमा पुलिस देखेझैँ गरी आत्तिएर जताततै लुक्छन्। जब कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू काममा जान्छन् र तिनीहरूलाई जासुसहरूले भेटेर प्रश्नहरू सोध्छन्, र उनीहरूको सोधपुछको लबज पुलिसको जस्तै डरलाग्दो सुनिन्छ, तब तिनीहरू यति डराउँछन् कि काम पूरा नगरी भाग्छन्। म भन्छु, “तँ कसरी यस्तो कमजोर बन्न सकेको? किन भाग्नु? डर मान्नुपर्ने कुरा के छ र? ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा, धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ परे तर तिनीहरू भयभीत भएनन्; तिनीहरू यहूदा बनेनन्, तर तिनीहरू आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा भए। त्यसोभए, विदेशमा आइसकेपछि पनि, किन तँ अझै पनि यति डराउन सकेको? तैँले कुनै पनि कानुन तोडेको छैनस्; के कुराको डर मान्ने?” कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “तिनीहरू सधैँ मसँग नजिक हुने प्रयास गर्छन्, र तिनीहरूले सधैँ मलाई सोधपुछ गरिरहेका हुन्छन्।” के तैँले तिनीहरूलाई प्रतिप्रश्न गर्न सक्दैनस् र? तैँले यसो भन्न सक्छस्, “तिमीसँग मलाई सोधपुछ गर्ने के अधिकार छ? के मैले तिमीलाई चिनेको छु? के तिमी परिचय पत्र जाँच्ने ठूलो रातो अजिङ्गरका अधिकारी हौ? तिमीले कसलाई प्रतिनिधित्व गर्छौ? मलाई प्रश्नहरू गरिरह्यौ भने म तिमीलाई मुद्दा हाल्नेछु!” के तिनीहरूसँग डराउनुपर्ने कुनै कारण छ? (छैन।) कतिपय मानिसहरूले त्यस्ता जासुसहरूको सामना गरेपछि बोल्ने आँट गर्दैनन् र तिनीहरू डरले तुरुन्तै भाग्छन्। कतिपय भ्रमित मानिसहरूले यी शैतानी जासुस र पाल्तु कुकुरहरूलाई पटक्कै खुट्ट्याउन सक्दैनन् र तिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्ने प्रयास समेत गर्छन्। केही प्रयास गरेपछि, तिनीहरूले यस्तो महसुस गर्छन्, “यो परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्ने व्यक्ति होइन रहेछ। ऊ किन ठूलो रातो अजिङ्गरको अधिकारी जस्तो देखिन्छ?” केही त गलत छ भन्ने महसुस गरेपछि, तिनीहरूले हरेस खान्छन्। पछि, तिनीहरूले यसबारे विचार गर्छन्: “परमेश्वरले मलाई रक्षा गरिरहनुभएको छ; धन्न मैले उसलाई कुनै व्यक्तिगत जानकारी खुलासा गरिनँ। कस्तो झूटो चेतावनी!” तिनीहरू यति डराएका हुन्छन् कि तिनीहरूले त्यस उप्रान्त आफूले भेटेको जोकोहीलाई जथाभाबी सुसमाचार प्रचार गर्ने आँट गर्दैनन्। वास्तवमा, प्रचारद्वारा मण्डलीमा ल्याइएका मानिसहरूमध्ये केही साँच्चै जासुसहरू पनि थिए। तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरले मण्डलीमा घुसाइएका गुप्तचरहरू हुन्, र तिनीहरूलाई जानी-जानी शैतानले बन्दोबस्त गरेका हुन्छन्। तिनीहरू भेडाको वस्त्र धारण गरेका ब्वाँसाहरू जस्तै हुन्, जसले परमेश्वरका वचनहरू नखाई-नपिई वा सत्यतामा सङ्गति नगरी मण्डलीमा घुसपैठ गर्छन्, सधैँ मण्डलीबारेको जानकारीको खोजीनिधो गर्छन् र व्यक्तिगत विवरणहरूबारे चियोचर्चो गर्छन्। तिनीहरूको व्यवहार शङ्कास्पद छ वा तिनीहरूले मण्डलीभित्र बाधाहरू ल्याइसकेका छन् भन्ने पत्ता लागेपछि, तिनीहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गर्नुपर्छ—ठूलो रातो अजिङ्गरका गुप्तचरहरूलाई, अर्थात् शैतानका सेवकहरूलाई मण्डलीमा बाधा पुर्याउन पटक्कै दिनु हुँदैन। तिमीहरूले भेट्टाउने हरेकलाई सफाइ गर; तिनीहरूलाई कुनै दयामाया नदेखाओ! यदि कुनै व्यक्ति जासुससँग मिलेर बस्छ, सधैँ जासुसलाई मायाको भावले दयालु व्यवहार गर्न, सोधिएका कुनै पनि प्रश्नहरूको उत्तर दिन, जासुसका लागि पाल्तु कुकुरको भूमिका खेल्न तयार हुन्छ भने, त्यस्तो बदमासलाई सीधै निष्कासित गर्नैपर्छ! शङ्कास्पद व्यक्तिहरूलाई नजिकबाट निगरानी र अनुगमन गर्नुपर्छ; मण्डलीका बारेमा एउटा पनि विवरण तिनीहरूलाई खुलासा गर्नु हुँदैन, विशेष गरी अगुवा र सेवकहरू को हुन् भन्ने कुरा खुलासा गर्नु हुँदैन। यदि जासुसलाई कुनै पनि जानकारी प्राप्त गर्न दिइयो भने, यसले कुनै पनि बेला मण्डलीमा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका लागि गुप्त खतरा वा विपत्ति ल्याउन सक्छ। त्यसकारण, जब कुनै व्यक्ति शङ्कास्पद देखिन्छ, तब उसले कहिल्यै परमेश्वरका वचनहरू खाने पिउने नगरुन्जेल वा सत्यतामा सङ्गति नगरुन्जेल, ऊ अवश्य नै अविश्वासी हो, र उसलाई तुरुन्तै निकाल्नु नै सही हुन्छ। त्यस्तो व्यक्ति जासुस नभए पनि, ऊ असल व्यक्ति होइन, र उसलाई निकाल्नु कुनै पनि हालतमा अन्यायपूर्ण हुँदैन। यदि कुनै व्यक्ति जासुससँग नजिकको सम्बन्धमा छ र उसले मण्डलीलाई धोका दिन सक्छ भन्ने पत्ता लाग्यो भने, उसलाई हरहालतमा तुरुन्तैनिकाल्नुपर्छ। त्यस्तो नीच र बदमासले मण्डलीमा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका लागि विपत्ति मात्रै ल्याउन सक्छ। तिनीहरू पाल्तु कुकुरहरूभन्दा पनि खराब हुन्छन्; तिनीहरूले दुष्ट कार्यहरू नगरे पनि, तिनीहरूलाई निकाल्नैपर्छ। अहिले, ठूलो रातो अजिङ्गर पतनको सङ्घारमा छ, तर तिनीहरू आफ्नो हार र विनाशलाई स्वीकार गर्न अनिच्छुक छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पक्राउ गर्ने र सताउने कार्यलाई जारी राख्छन् र परमेश्वरको घरमा घुसपैठ गर्न जासुस अभियानहरू सञ्चालन गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिने र अन्तर्ध्वंस गर्ने कार्य कहिल्यै पनि रोकिएको छैन। अहिले, केही स्पष्टतः शङ्कास्पद व्यक्तिहरू खुलासा भएका छन्। जानकारी सङ्कलन गर्ने तिनीहरूका प्रयासहरूले खैलाबैला मच्चाएका छन्, जसले गर्दा अरूले सजिलै तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्छन्। तिनीहरूले आफूलाई खुलासा गरेपछि, तिनीहरूलाई मण्डलीले निकाल्छ। तर के सबै धूर्त जासुसहरू खुलासा भएका छन्? बिलकुलै छैनन्। ठूलो रातो अजिङ्गरका एजेन्टहरूले सबै ठाउँका मण्डलीहरूमा घुसपैठ गरेको सम्भावना हुन सक्छ। कतिपय व्यक्तिहरूलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्रेपछि, शैतानले आफ्नो तर्फबाट काम गर्न लगाउन अनि मण्डलीमा घुसपैठ गर्न लगाउनका लागि तिनीहरूलाई धम्की, परीक्षा, र विभिन्न अरू माध्यमहरूमार्फत करकाप गर्छ। यी गुप्त जासुसहरू हुन्। त्यस्ता गुप्तचरहरू धोकेबाज र धूर्त हुन्छन्, र तिनीहरूसँग केही चलाकी र बुद्धि हुन्छ। गैरविश्वासीहरूका शब्दहरूमा भन्दा, तिनीहरूमा केही क्षमता हुन्छ। मण्डलीको निगरानी गर्दा, तिनीहरूले नदेखिने गरी त्यसो गर्छन्, चुपचाप र गुप्त रूपमा काम गर्छन्, र आफ्नो अन्तरक्रियामा कहिल्यै आफ्ना साँचो अभिप्रायहरू प्रकट गर्दैनन्। तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा धेरैजसो मानिसहरूले केही महसुस गर्दैनन्; तिनीहरूलाई जासुसले जानकारी सङ्कलन गरिरहेको छ भन्ने थाहा हुँदैन, न त तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्यप्रति जासुसको घृणा नै महसुस हुन्छ। धेरैजसो मानिसहरूले जासुसहरू मण्डलीको निगरानी गर्न आएका हुन् भनेर महसुस गर्नुभन्दा पहिले नै तिनीहरूले मण्डलीको आधारभूत परिस्थितिलाई बुझिसकेको हुन सक्छ। बाहिरबाट हेर्दा, त्यस्ता व्यक्तिहरूले मण्डली वा धेरैजसो मानिसहरूलाई कुनै बाधा दिँदैनन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? के हामीले मण्डलीलाई तिनीहरूले निगरानी गर्ने कार्यलाई सम्बोधन गर्न कुनै उपाय वा समाधानहरू अपनाउनुपर्छ? पहिले उल्लेख गरिएझैँ, के मण्डलीले कुनै पनि हिसाबमा तिनीहरूको निगरानीको डर मान्छ? (मान्दैन।) हाम्रो मण्डलीको अस्तित्व र यो संलग्न हुने विभिन्न कामका विषयहरू खुल्ला र छर्लङ्ग छन्; कामका यी विषयहरू मानवजातिका बीचमा सबैभन्दा न्यायोचित अभियानहरू हुन्। यदि कुनै पनि संस्थाले मण्डलीको कुनै पनि पक्षलाई बुझ्न चाहन्छ भने, मण्डलीका अनुभवात्मक गवाहीहरूलाई अनलाइनमा सार्वजनिक रूपमा प्रसारण गरिन्छ—हरेकले आफूलाई मन लागे अनुसार तिनलाई हेर्न सक्छन्। त्यहाँ कुनै रहस्यहरू, कुनै गैरकानुनी क्रियाकलापहरू छैनन्, र सामाजिक सुव्यवस्थाप्रति बाधाहरू वा विरोधाभासी बोली वा व्यवहारहरू अवश्य नै छैनन्। त्यसकारण, यदि तिनीहरूले गुप्त रूपमा मण्डलीको परिस्थितिको अनुसन्धान र निगरानी गर्छन् भने, तिनीहरूलाई छोडिदेओ। मैले किन यसो भनेँ? एजेन्टका रूपमा काम गर्ने यी व्यक्तिहरूसँग निश्चित व्यावसायिक मानक हुन्छ, र साधारण मानिसहरूले पर्दापछाडि तिनीहरूले पूरा गर्ने कामहरू के-के हुन् भनेर पत्ता लगाउन सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूले बाधाहरू पैदा नगरुन्जेल, तिनीहरूसँग झमेला गर्नु पर्दैन; तिनीहरूलाई त्यतिकै छोडिदेओ। यसको साथै, यी अविश्वासी, नास्तिकहरू, र राजनीतिक रूपमा संलग्न व्यक्तिहरू मण्डली जीवनप्रति न त अभ्यस्त नै हुन्छन्, न त तिनीहरूलाई यसबारे चासो नै हुन्छ। हरेक दिन मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने, न्याय र सजायलाई स्वीकार गर्ने, र आफूलाई चिन्ने, परमेश्वरलाई चिन्ने, र स्वभाव परिवर्तनका बारेमा छलफल गर्ने गरेको ठाउँ, अर्थात् मण्डलीमा, तिनीहरूलाई कसरी काँडा र सियोले घोचेको वा कष्ट भोगेको जस्तो महसुस हुन सक्दैन र? हरेक भेलामा, तिनीहरू तातो कराइमा राखिएका कमिला जस्तै बेचैन हुन्छन्; तिनीहरूलाई जबरजस्ती मण्डलीमा बस्न मन लाग्दैन। तिनीहरूले मण्डली एउटा मण्डली मात्रै हो, र राजनीतिक रूपमा संलग्न संस्था बिलकुलै होइन भन्ने कुरा हृदयमा बुझेका हुन्छन्। मण्डलीको निगरानी गरेर र त्यसबारे जानेर, अनि यसले ठ्याक्कै के गर्छ भन्ने कुरा थाहा पाएर, तिनीहरूले परमेश्वरले सबै थोकमाथि र मानवजातिको भाग्यमाथि सार्वभौम रूपमा शासन गर्नुहुन्छ भन्ने तथ्यका बारेमा ज्ञान पाउँछन्, जसले गर्दा तिनीहरूले यति अज्ञानी रूपमा नजिउने गरी आफ्नो दृष्टिकोणलाई फराकिलो बनाउँछन्। तिनीहरू पनि सृजित प्राणीहरू हुन्, तैपनि मानिसलाई परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको हो भन्ने समेत तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन, जसले तिनीहरू कति मूर्ख र महत्त्वहीन छन् भन्ने कुरा देखाउँछ! के तिनीहरूलाई मण्डलीमा बस्न दिँदा कुनै जोखिम हुन्छ? यदि तिनीहरूले मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खतरामा पार्दैनन् वा बाधा पुर्याउँदैनन् भने, तिनीहरूलाई त्यतिकै छोडिदेओ। तिनीहरूले बाधा पैदा गर्ने कुनै कुरा गरेपछि, त्यो तिनीहरूको खुलासाको क्षण हो, र तिनीहरूलाई सम्हाल्ने सही समय त्यही हो। तथ्य र प्रमाणहरूका आधारमा, तिनीहरूलाई तुरुन्तै खुट्ट्याऊ र वर्णन गर—तिनीहरूको मिसन समाप्त हुन्छ, र मण्डलीले स्वाभाविक रूपमा नै तिनीहरूलाई निष्कासित गर्छ। के यो शैली राम्रो छ? (छ।) कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “के मण्डलीको काम खुला र स्पष्ट छैन र? किन मानिसहरूले गर्ने निगरानीमा प्रतिबन्ध लगाउने?” यो कुरा मुख्य रूपमा ठूलो रातो अजिङ्गर, अर्थात् शैतानको शासनप्रति लक्षित छ। यसले गर्ने मण्डलीको निगरानी परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई दमन, पक्राउ, र हानि गर्ने उद्देश्यका लागि गरिएको हुन्छ; त्यसकारण, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सतावट र नरसंहार भोग्नबाट रोक्नका लागि परमेश्वरको घरले यसको निगरानी गर्न दिँदैन। यदि लोकतान्त्रिक देशहरू वा धार्मिक समूहहरूका व्यक्तिहरू साँचो मार्गको अनुसन्धान गर्न आए भने, तिनीहरूले यसलाई अनलाइनमा खोजी गर्न वा मण्डलीलाई सम्पर्क गर्न सक्छन्। मण्डलीले इमानदारिताको साथ सत्यताको खोजी गर्ने जोकोहीलाई ग्रहण गर्छ। तर यदि अर्को पक्षले खराब अभिप्रायहरू राख्छ र सही र गलतलाई बङ्ग्याउने र मण्डलीको निन्दा गर्ने प्रयास गर्छ भने, परमेश्वरको घरले कसरी उसले गर्ने निगरानीलाई अनुमति दिन सक्छ? के तिनीहरूले गर्ने निगरानीलाई अनुमति दिनु अत्यन्तै मूर्खतापूर्ण हुँदैन र? के यो मूर्खतापूर्ण र अज्ञानी कार्य हुँदैन र? (हुन्छ।) परमेश्वरको घरले सधैँ सत्यताको खोजी गर्नेहरूलाई स्वागत गरेको छ र न्यानो तरिकाले ग्रहण गरेको छ, जुन पूर्णतया परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुरूप छ। यदि मानिसहरूले यो कुरा बुझ्दैनन् भने, यो तिनीहरूको मूर्खता र अज्ञानताका कारण हो। मण्डलीको बाहिरी नीति खुला र स्पष्ट छ, यो पूर्ण रूपमा सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप छ, र यो बौद्धिकता र बुद्धिले भरिएको छ। यदि कसैले यी सकारात्मक कुराहरू बुझ्न सक्दैन भने, ऊ बेतुक्का व्यक्ति, भ्रमित व्यक्ति हो। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यदि गुप्तचर वा शैतानका सेवकहरू मण्डलीका बारेमा जान्न आउँछन् भने, के हामी इमानदार मानिसहरू बन्नुपर्छ र हामीले साँचो रूपमा तिनीहरूका प्रश्नहरूको उत्तर दिनुपर्छ?” दियाबलसहरू र शैतानहरूलाई सत्यता बताउनु मूर्खतापूर्ण कुरा हो; यसले व्यक्तिलाई इमानदार व्यक्ति बनाउँदैन, बरु शैतानको पाल्तु कुकुर बनाउँछ। जब शैतान जस्तो व्यक्तिले मण्डलीका परिस्थितिहरूका बारेमा जान्ने र बुझ्ने इच्छा गर्छ, तब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँग तिनीहरूलाई बताउने कुनै जिम्मेवारी हुँदैन। तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्दैनन् र तिनीहरूसँग कुनै सद्भावना हुँदैन, त्यसकारण हामीसँग तिनीहरूलाई भन्ने केही कुरा हुँदैन! यसो गर्नु आवेगशील हुनु होइन, बरु बुद्धिमानी हुनु हो। कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “यदि तिनीहरूले मलाई ‘तपाईँहरूको मण्डलीलाई कसले अगुवाइ गर्छ? तिनीहरूले विश्वास गरेको कति वर्ष भयो?’ भनेर सोधे भने, के मैले तिनीहरूलाई बताउन मिल्छ?” तैँले तिनीहरूलाई यस्तो सोध्नुपर्छ, “हाम्रो अगुवाका बारेमा जान्नुको पछाडि तपाईँको उद्देश्य के हो? सुरुमा मलाई यो कुरा भन्नुहोस्, म यसबारे विचार गर्नेछु, त्यसपछि तपाईँलाई जानकारी दिने कि नदिने भनेर निर्णय गर्नेछु।” के यो उत्तर बुद्धिमानी छ? (छ।) सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्नु भनेको यही हो। बुझ्यौ? सुसमाचारको काम फैलिँदै जाँदा र मण्डलीका मानिसहरूको सङ्ख्या क्रमिक रूपमा बढ्दै जाँदा, बेला-बेलामा फरक-फरक देश र क्षेत्रका मण्डलीहरूमा गुप्तचरहरू र एजेन्टहरू देखा पर्न सक्छन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूका हकमा, तिनीहरूलाई बुद्धिमानीपूर्वक सम्हाल्नका लागि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई जानकारी दिनु नै पर्याप्त हुन्छ। यदि तिनीहरूले बाधा वा अवरोधहरू ल्याउँछन् भन्ने पत्ता लाग्यो भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै निकाल्नुपर्छ। धेरैजसो मानिसहरूमा यी एजेन्टहरूले बोल्ने र व्यवहार गर्ने तरिका, वा तिनीहरूको आचरणका बारेमा केही बुझाइ र समझ हुनुपर्छ, र तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा उनीहरूसँग अवश्य नै केही चेतना वा बोध हुन्छ। यदि मण्डलीका केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मात्रै त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई देखे, तर तिनीहरू जासूस वा गुप्तचर हुन् कि होइनन् भन्ने कुराबारे पक्का भएनन् भने, तिनीहरूलाई सतर्कताको साथ र बुद्धिमानी तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ। यदि धेरैजसो मानिसहरूले देखेका छन् भने, तिनीहरूले एक-अर्कालाई जानकारी दिन र सतर्कताका उपायहरू अपनाउन सक्छन्। यदि शङ्कास्पद जासुसहरूले मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूप्रति कुनै मित्रता देखाउँदैनन्, निरन्तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई फन्दामा पार्ने र मण्डलीलाई बाधा दिने प्रयास गर्छन्, र सधैँ मण्डलीलाई बदनाम गर्ने प्रमाण खोज्छन्, यहाँसम्म कि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको फोटो वा रेकर्डिङ समेत लिन्छन्, वा आफूले जान्न चाहेको जानकारी निकाल्न लोभ र परीक्षाको प्रयोग गर्छन् भने, त्यस्ता व्यक्तिहरू पत्ता लागेपछि, तिनीहरूलाई जाँच नगरिकन छोड्नु हुँदैन—तिनीहरूलाई तुरुन्तै मण्डलीबाट निकाल्नुपर्छ। तिमीहरूले पहिले यी परिस्थितिहरूको सामना गरेका छैनौ होला, त्यसकारण म तिमीहरूलाई अग्रिम रूपमा चेतावनी दिइरहेको छु। यो त तिमीहरूको बुझाइलाई फराकिलो बनाउनु हो, मानवजाति, समाज, राजनीति, र संसारलाई चिन्नु हो—यो यति अन्धकारमय र दुष्ट छ।
परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको नवौँ उद्देश्यका हकमा भन्दा—मण्डलीको निगरानी गर्नु—आधारभूत विषयवस्तुका बारेमा गरिएको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ। के सबै कुरा स्पष्ट रूपमा सङ्गति गरिएको छ? (छ।) मण्डलीको निगरानी गर्नेहरूले कुन-कुन विषयवस्तुहरूको निगरानी गर्ने उद्देश्य राख्छन्? (मण्डलीका शिक्षाहरू, कर्मचारीसम्बन्धी परिस्थितिहरू, कामका अवस्थाहरू, र आर्थिक अवस्था।) आधारभूत रूपमा, तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी चासो हुने कुराहरू यी चार वटा क्षेत्रहरू नै हुन्। यी चार पक्षहरूमा के-के पर्छन्? तिनमा तिनीहरूले सबैभन्दा बढी चिन्ता गर्ने कुरासँग पर्छन्: मण्डलीको उपस्थितिले समाज, राष्ट्र, र धार्मिक समुदायमा पार्ने असर। तिनीहरूलाई मण्डलीले धर्मको आवरणमा राजनीतिमा संलग्न भएर सरकारलाई सत्ताच्यूत गर्न सक्छ भन्ने पनि चिन्ता हुन्छ, र तिनीहरूले यसलाई सबैभन्दा ठूलो गुप्त खतराका रूपमा लिन्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले मण्डलीलाई दमन गर्छन्, सताउँछन्, र प्रतिबन्धित गर्छन्, र यसका सदस्यहरूलाई पक्राउ गर्छन्। ठूलो रातो अजिङ्गरको राष्ट्रले सबै धार्मिक आस्थाहरूमाथि प्रतिबन्ध लगाउँछ, कतिपय देशहरूले निश्चित आस्थाहरूलाई निषेध गर्छन्, र धेरैजसो देशहरूले सत्यता सत्तासीन हुन्छ, र मानिसहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्छन्, र तिनीहरूको शासन खतरामा पर्छ भन्ने कुराको डर मान्छन्। छोटकरीमा भन्दा, कुनै ठाउँमा परमेश्वरले जति धेरै काम गरिरहनुभएको हुन्छ र सत्यता व्यक्त गरिरहनुभएको हुन्छ, र मण्डलीमा पवित्र आत्माको काम जति धेरै हुन्छ, तिनीहरूलाई विभिन्न सरकारले त्यति नै निगरानी गर्ने र शत्रुताको नजरले हेर्ने सम्भावना हुन्छ। त्यसकारण, मण्डलीका सबै गतिविधिहरूलाई निगरानी गर्नका लागि, सरकारले प्रायजसो मण्डलीको परिस्थितिका बारेमा जान्न र बुझ्नका लागि साँचो मार्गको अनुसन्धान गर्ने मानिसहरूको भेषमा एजेन्टहरू पठाउँछन्। यसको साथै, तिनीहरूले मण्डलीको कामका प्रचलनहरूलाई बुझ्ने, मण्डली राजनीतिमा संलग्न छ कि छैन, मण्डलीको काम सञ्चालान गर्ने बहानामा यसले कुनै राजनीतिक क्रियाकलापमा सहभागिता जनाइरहेको छ कि छैन, वा यसको वैदेशिक धार्मिक शक्तिहरूसँग कुनै सम्बन्ध छ कि छैन जस्ता विभिन्न कुरा हेर्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरू नै बुझ्न चाहन्छन् र यी कुराहरूका बारेमा नै चिन्ता गर्छन्। यसको साथै, तिनीहरूले मण्डलीको आर्थिक अवस्था पनि बुझ्न चाहन्छन्। तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्: “यो मण्डलीको सङ्ख्या बढेको छ र यसको विकास तीव्र रूपमा भइरहेको छ—तिनीहरूको पैसा कहाँबाट आउँछ? कुन-कुन सङ्घसंस्था वा धनी व्यक्तिहरूले तिनीहरूलाई दान दिइरहेका छन्?” छोटकरीमा भन्दा, हामीले नसोचेका र तिनीहरूले विचार नगरेका कुनै पनि कुरा हुँदैन। किन? किनभने तिनीहरू दुष्ट हुन्छन्; तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू हुन्। मण्डलीको परिस्थितिका बारेमा बुझ्ने तिनीहरूको प्रयास मण्डलीको अस्तित्वका बारेमा रहेको तिनीहरूको ठूलो चिन्ताले गर्दा, मण्डलीले अझै धेरै मानिसहरूलाई प्रभाव पार्ला र तिनीहरूको शासन खतरामा पर्ला भन्ने डरबाट आएको हुन्छ; मण्डलीका बारेमा तिनीहरूलाई ठ्याक्कै यही कुराको चिन्ता हुन्छ। मण्डलीले सुरु गरेको काम जति नै न्यायसङ्गत वा उचित भए पनि, तिनीहरूले विश्वास गर्दैनन्। किन? किनभने तिनीहरू अविश्वासी, नास्तिक, र भौतिकवादीहरू हुन्—भौतिकवादीहरूले गर्न सक्ने कुरा यही हो। तिनीहरूले चिन्ता गर्ने चार वटा परिस्थितिहरू यिनै हुन्। हामीले यी चार परिस्थितिहरूका बारेमा त्यस्ता व्यक्तिहरूले गर्ने चिन्ताका कारण र उद्देश्यहरू बुझेपछि तिनीहरूलाई उचित तरिकाले कसरी सम्हाल्ने भन्ने बारेदुई वटा सिद्धान्तहरूका बारेमा सङ्गति गर्यौँ। यी सिद्धान्तहरूको सरल सारांश प्रस्तुत गर र तिनका बारेमा बोल। (यदि तिनीहरूले मण्डलीमा बाधाहरू ल्याए भने, तिनीहरूलाई सफाइ गर; यदि तिनीहरूले बाधाहरू ल्याएनन् भने, तिनीहरूसँग झमेला गर्नु पर्दैन।) यदि तिनीहरूले बाधाहरू ल्याउँछन्, जताततै चियोचर्चो गर्छन् र अरूलाई अत्याउँछन् भने, तिनीहरूलाई दयामाया नगरी सफाइ गर; यदि तिनीहरूले बाधाहरू ल्याउँदैनन् र धेरैजसो मानिसहरूले तिनीहरूलाई याद गर्दैनन् वा खुट्ट्याउन सक्दैनन् भने, तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्। यो साँच्चै नै मण्डलीको काम हो, सबै धार्मिक क्रियाकलापहरू हुन्, र यो राजनीतिमा पटक्कै संलग्न छैन भन्ने कुरा तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा देखेपछि, यो कुरालाई पुष्टि गर्नेबित्तिकै तिनीहरू आफै जान्छन्। धार्मिक परिस्थितिहरूलाई बुझ्नका लागि प्रजातान्त्रिक देशहरूले प्रयोग गर्ने शैली यही हो। मानवजाति अत्यन्तै जटिल छ भन्ने कुरा यसभन्दा पहिले पनि उल्लेख गरिएको थियो। मानवजातिको जटिलताको कारण के हो? के यो मानवजातिको दुष्टताबाट आएको होइन र? (हो।) मानवजातिको दुष्टता कसरी पैदा भयो? मानवजाति दुष्ट छ भनेर किन भन्ने? किनभने शैतानले मानवजातिलाई अत्यन्तै गहन रूपमा भ्रष्ट तुल्याएको छ। यसलाई सरल भाषामा कसरी भनिन्छ? शैतानले मानिसहरूलाई पिशाचहरूमा परिणत गरेको छ; सारा मानवजाति दियाबलसहरूको शासनअन्तर्गत छ, ठूला-साना दियाबलसहरू धेरै छन्, त्यसकारण मानिसहरू भेला हुने ठाउँहरू पिशाचहरूका सहर बनेका छन्। जब धेरै पिशाचहरू भेला हुन्छन्, तब अवस्था जटिल हुन्छ; तिनीहरूले सबै किसिमका दुष्ट कार्यहरू गर्न र सबै किसिमका दुष्ट क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुन सक्षम हुन्छन्। सबै दियाबलसहरू दुष्ट हुने हुनाले, र तिनीहरूका बीचमा सधैँ कलह हुने हुनाले, र तिनीहरू कहिल्यै एक-अर्कासँग मिल्न नसक्ने हुनाले, यसले मामलालाई जटिल बनाउँछ। जब परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने मानिसहरू एक साथ भेला हुन्छन्, तब यो कुरा निकै सरल हुन्छ; तिनीहरू सबै परमेश्वरका वचनहरू पढ्न र मण्डली जीवन जिउन इच्छुक हुन्छन्, र तिनीहरू सबैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र उचित कामहरूमा संलग्न हुन मन पराउँछन्। तिनीहरूले कुटिल र दुष्ट क्रियाकलापहरूमा सहभागी हुँदैनन्—बढीमा, तिनीहरूले केही भ्रष्टता प्रकट गर्न सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरूले मात्रै परमेश्वरमाथिको आस्थामार्फत मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्। परमेश्वरमाथिको आस्थामार्फत दियाबलसहरूले कहिल्यै मुक्ति पाउन सक्दैनन्, किनभने नानीदेखि लागेको बानी बदल्न सकिँदैन। दियाबलसहरूले दशकौँ वा शताब्दीऔँदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्थेभने पनि, तिनीहरू परिवर्तन हुनेथिएनन्, जुन कुरा सबैले देख्न सक्ने तथ्य हो। अहिले, धेरै मण्डलीहरूले दियाबलसहरूहरूलाई सफाइ गरेका छन्, जुन राम्रो कुरा हो र यो परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग पूर्ण रूपमा मिल्छ। कतिपय मण्डलीहरूमा, आधा मानिसहरू दियाबलसहरू हुन्छन्, जबकि अरूमा, अल्पसङ्ख्यक मानिसहरू दियाबलसहरू हुन्छन्। के त्यस्ता मण्डलीहरूमा मण्डलीको काम अघि बढाउन सजिलो हुन्छ? अवश्य नै हुँदैन। यदि दियाबलसहरूलाई सफाइ गरियो, भ्रष्ट मानवजातिलाई मात्रै बाँकी राखियो भने, मण्डलीको काम गर्न निकै सजिलो हुन्छ। सबैभन्दा दयनीय परिस्थिति के हो भने, कतिपय मण्डलीहरूमा झूटा अगुवा वा ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति हातमा लिएका हुन्छन्, र दियाबलसहरूले नेतृत्वको भूमिका लिएका हुन्छन्; त्यसपछि ती मण्डलीहरूका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले साँच्चै नै कष्ट भोग्छन्। मलाई भन, के झूटा अगुवा वा ख्रीष्ट-विरोधीहरूले शक्ति हातमा लिने कार्यले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई शान्ति र हर्ष दिन सक्छ? झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू पूर्ण रूपमा दुष्ट र सत्यता विपरीत हुन्छन्। यदि तिनीहरूलाई साथ दिने दश-बीस जना जीवित पिशाचहरू छन् भने, त्यस्तो मण्डलीमा बस्नु भनेको पिशाचहरू भेला हुने ठाउँमा, दियाबलस राजाले नियन्त्रण गरेको पिशाचहरूको गुफामा बस्नु जस्तै हो; यो त मासु पेल्ने मेसिनभित्र बस्नु जस्तै हो, जसले गर्दा तेरो मन र आत्मामा अशान्ति हुन्छ। हरेक दिन, तेरा विचारहरूलाई कोसँग लडाइँ वा सङ्घर्ष गर्ने, कोसँग मित्रता गर्ने र नजिक हुने, कोबाट जोगिने र सतर्क हुने, र इत्यादि कुराहरूले ओगटेका हुन्छन्; तँसँग शान्तिको वातावरण समेत हुँदैन, तँ बिना कुनै शान्ति निरन्तर डर र त्रासमा जिउँछस्। के यो मासु पेल्ने मेसिनभित्र हुनु जस्तो होइन र? (हो।) यो दुष्ट समाज, यो दुष्ट मानवजातिले सबैलाई र हरेक समूह वा सङ्गठनलाई उस्तै तरिकाले व्यवहार गर्छ, र सबैमा एउटै विचार र दृष्टिकोणहरू लागू गर्छ। त्यसै गरी, तुलनात्मक रूपमा सकारात्मक रहेको मण्डलीप्रति समेत तिनीहरूले असहज मान्छन्, र यसलाई छोड्दैनन्। जेसुकै भए पनि, हामीले तिनीहरूलाई व्यवहार गर्ने तरिका सिद्धान्तनिष्ठ हुन्छ, होइन र?
व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको नवौँ उद्देश्य—मण्डलीको निगरानी गर्ने बारेमा—अहिले पूर्ण रूपमा सङ्गति गरिएको छ, र अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीको पहिलो वर्गका सबै विषयवस्तुहरूमा पनि आधारभूत रूपमा सङ्गति गरिएको छ। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासपछाडि रहेका यी अविश्वासी र नास्तिकहरूका उद्देश्यहरूको सारांशमा यी बुँदाहरू समावेश हुन्छन्। सङ्गति गरिएको अन्तिम उद्देश्य विषयवस्तुका हिसाबले अघिल्लो उद्देश्यभन्दा अलिक फरक छ। जब मण्डलीको निगरानी गर्ने मानिसहरूले मण्डलीमा घुसपैठ गर्छन्, तब तिनीहरू भोजन, हैसियत, वा जीवन र कामका सुविधाहरूको पछि लागेका हुँदैनन्, तर राजनीतिक उद्देश्यका लागि आएका हुन्छन्। तिनीहरूको उद्देश्य जेसुकै भए पनि, हामीले तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देखेपछि र खुट्ट्याएपछि, तुरुन्तै उचित कारबाही गर्नुपर्छ, यी व्यक्तिहरूलाई सफाइ वा निष्कासित गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई मण्डलीमा लामो समयसम्म लुक्न दिनु हुँदैन। यो अगुवा र कामदारहरूका लागि महत्त्वपूर्ण काम हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको तिनीहरूको उद्देश्यका आधारमा, साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू—परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू—र मण्डलीले सफाइ वा निष्कासित गर्नुपर्ने विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरू को हुन् भनेर खुट्ट्याऊ र निर्धारित गर; यी दुष्ट मानिसहरूलाई तुरुन्तै पहिचान गर त्यसपछि तिनीहरूलाई सफाइ वा निष्कासित गर्न तुरुन्तै सम्बन्धित शैली अपनाऊ। विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने र वर्गीकरण गर्ने कार्यको पहिलो वर्ग यही हो: व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य। हामीले यस विषयमा हाम्रो सङ्गति समाप्त गरेका छौँ।
आ. व्यक्तिको मानवताका आधारमा
अब हामी दोस्रो वर्ग, अर्थात् तिनीहरूको मानवताका बारेमा कुरा गर्छौँ। व्यक्तिको मानवताका प्रकटीकरणहरूमार्फत, हामीले यो व्यक्तिले साँच्चै नै परमेश्वरमा विश्वास गर्छ कि गर्दैन र ऊ मण्डलीमा रहन उपयुक्त छ कि छैन भनेर खुट्ट्याउँछौँ र निर्धारित गर्छौँ। यदि तिनीहरूको मानवताको प्रकटीकरण र प्रकाश र तिनीहरूको मानवताको सारका आधारमा तिनीहरू साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होइनन्, तिनीहरू मण्डलीमा बस्न उपयुक्त छैनन्, तिनीहरूको उपस्थितिले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिन्छ, र—तिनीहरूको व्यवहार अनुसार—तिनीहरू मण्डलीबाट निकाल्नुपर्ने वा निष्कासित गरिनुपर्ने मानिसहरूको वर्गमा पर्छन् भने, मण्डलीले यी व्यक्तिहरूलाई निकाल्न वा निष्कासित गर्न तुरुन्तै तदनुरूप योजनाहरू बनाउनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीबारेको सङ्गति सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासन गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित छ। मानवताको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यी व्यक्तिहरूको मानवता अवश्य नै खराब र दुष्ट हुन्छ; सरल भाषामा भन्दा, तिनीहरू असल हुँदै हुँदैनन्। तिनीहरूको मानवताका प्रकटीकरणहरूका आधारमा, तिनीहरूलाई मण्डलीमा बाधाहरू पैदा गर्न र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको मण्डली जीवन र तिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्ने तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा असर गर्न जारी राख्नबाट रोक्नका लागि मण्डलीबाट निकाल्नुपर्छ वा निष्कासित गरिनुपर्छ। त्यसकारण, कुन-कुन प्रकटीकरणहरूद्वारा हामीले व्यक्तिको मानवतालाई असल वा दुष्ट भनी मूल्याङ्कन गर्छौँ र यसरी मण्डलीले उसलाई निकाला वा निष्कासित गर्नुपर्छ कि पर्दैन भनेर निर्णय गर्छौँ? संक्षेपमा भन्नुपर्दा, दोस्रो वर्गमा—मानवजातिमा—धेरै बुँदाहरू समावेश छन्, तर सुरुमा हामी पहिलो बुँदामा सङ्गति गरौँ।
क. तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनु
पहिलो बुँदा तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरूका बारेमा हो। तिमीहरू सबैले अवश्य नै यस्तो व्यक्तिलाई प्रायजसो देखेका छौ। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनुको प्राथमिक प्रकटीकरण के हो? सिद्धान्तहरूविना बोल्नु, अभिप्राय र उद्देश्यहरू लिएर सधैँ विवाद पैदा गर्नु, र प्रतिकूल प्रभाव निम्त्याउनु हो। स्पष्ट रूपमा नै, त्यस्ता मानिसहरूको बोलीवचनमा गम्भीर समस्याहरू हुन्छन्, जसको जड खराब स्वभाव र मानवताको कमी हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउँछन्। यसलाई यस शब्दको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, “तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रतिनिधित्व गर्नु” को अर्थ प्रायजसो तथ्यलाई झूट र झूटलाई तथ्य भनेर दाबी गर्नु हो; यो कालो-सेतोलाई उल्ट्याउनु र तथ्यहरूलाई असत्य विवरणहरूद्वारा झकिझकाउ पार्नु, आधारहीन आरोपहरू लगाउनु, आधारहीन मूल्याङ्कनहरू गर्नु, र आफूलाई जसरी मन लाग्छ त्यसरी बोल्नु हो। त्यस्ता मानिसहरूले कहिल्यै पनि परिस्थितिलाई सकारात्मक दृष्टिकोणले हेर्दैनन्; तिनीहरूले भन्ने कुराले मानिसहरूलाई सुधार गर्दैन, र यसले मानिसहरूलाई बिलकुलै फाइदा वा सहयोग गर्दैन। तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने, संलग्न हुने, र कुराकानी गर्ने क्रममा, तिनीहरूको बोलेको सुन्दा त्यसले प्रायजसो मानिसहरूको हृदयलाई अन्धकार र धमिलोपनमा डुबाउँछ, जसले गर्दा तिनीहरूले आफ्नो विश्वासमामा आस्थासमेत गुमाउँछन्, फलस्वरूप तिनीहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुनै झुकाव हुँदैन, र तिनीहरूले आत्मिक भक्ति र भेलाहरूको समयमा आफ्नो मन शान्त पार्न सक्दैनन्। तिनीहरू के सही र के गलत हो भन्ने बारेमा गरिने दाबीहरू र त्यस्ता व्यक्तिहरूले फैलाउने अफवाहहरूद्वारा प्रायजसो मन र आत्मामा व्याकुल हुन्छन्, र तिनीहरूले सबैलाई प्रतिकूल रूपमा हेर्न थाल्छन् र अरूमा गल्तीहरू बाहेक केही पनि देख्दैनन्। प्रायजसो, तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गरिएको सुनेपछि, मानिसहरूको सामान्य सोचाइमा बाधा पुग्छ, र मामलाहरूप्रतिको तिनीहरूको सही दृष्टिकोणसमेत खलबलिन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूलाई के सही हो र के होइन भनेर खुट्ट्याउन गाह्रो हुन्छ। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्ने मानिसहरूले भन्ने केही कुराहरूका कारण समझशक्तिको कमी भएका मानिसहरू थाहै नपाई प्रायजसो प्रलोभनर परीक्षामा पर्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “यी मानिसहरूले कसैलाई हानि गरेका छैनन्, तिनीहरू सामान्य रूपमा नै भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्, कहिलेकाहीँ तिनीहरूले दान र अरूलाई सहयोग समेत गर्छन्, र तिनीहरूले कुनै नराम्रो काम गरेका छैनन्।” तर, त्यस्ता व्यक्तिहरूसँगको तिनीहरूको अन्तरक्रियाका परिणामहरू प्रायजसो के हुन्छन् भने, तिनीहरू सही र गलतका मामिलाहरू र परीक्षामा फस्छन्, र मानिसहरूबीचका भावनात्मक बन्धनहरू, र अनुचित अन्तरवैयत्तिक सम्बन्धहरूका बीचमा डुब्छन्। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्ने यी मानिसहरू मानिसहरूबीचका उचित सम्बन्धहरूलाई खलबल्याउने र मानिसहरूको मनभित्र रहेका केही शुद्ध बुझाइहरूलाई अन्तर्ध्वंस गर्ने कार्यमा विशेषज्ञ हुन्छन्। तिनीहरूको दृष्टिकोणमा, राम्रो सम्बन्ध भएका र एक-अर्कालाई साथ र सहयोग दिन सक्ने जुनसुकै व्यक्तिहरू तिनीहरूको गुप्त आक्रमण र आलोचनाको निसाना बन्छन्। त्यसै गरी, केही बफादारीसाथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र आफूलाई धेरथोर समर्पित गर्ने जोकोही पनि तिनीहरूको आक्रमणको निसाना बन्छन्। कुनै कुरा जति नै असल वा सकारात्मक भए पनि, तिनीहरूले त्यसलाई बदनाम गर्ने उपायहरू खोज्छन्। तिनीहरूले सबै कुराको अप्रत्यक्ष आलोचना गर्छन्, हरेक मामलामा टिप्पणी गर्छन्, र सबै मुद्दाहरूका बारेमा आफ्नै दृष्टिकोण राख्छन्। यी दृष्टिकोणहरू पटक्कै सच्चा दृष्टिकोणहरू हुँदैनन्; बरु, तिनीहरूले बकवास कुराहरू बोल्छन्, साँचो तथ्य र झूटहरूलाई गोलमटोल बनाउँछन्, र कालो-सेतोलाई उल्ट्याउँछन्; कुनै उद्देश्य हासिल गर्न, वा मानिसहरूका बीचमा कलह पैदा गर्न, वा निश्चित व्यक्तिहरूलाई निन्दा गर्नका लागि, तिनीहरूतथ्यहरूलाई झूटा विवरणहरूद्वारा सिँगारपटार गरेर र आधारहीन आरोप लगाएर, शून्यबाट केही कुरा सिर्जना गरेर जानी-जानी र जथाभावी कुराहरू बनाउँछन्। तथ्यहरू थाहा नभएका मानिसहरूले तिनीहरूको कुरा सुन्छन् र तिनीहरूको दाबी उचित देखिन्छ र त्यो झूटो हुन सक्दैन भन्ने सोच्छन्, र यसरी तिनीहरू बहकाउमा पर्छन्। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने यस्तो व्यक्तिले कुनै पनि सकारात्मक कुराको अप्रत्यक्ष आलोचना गर्छ। के तिनीहरूमा न्यायको बोध भएकाले तिनीहरूले यस्तो गर्छन्? (होइन।) तिनीहरू सक्रिय रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने, बफादार हुने, उत्साहका साथ आफूलाई समर्पित गर्ने, र विवेक र समझ भएका मानिसहरूप्रति अवज्ञाकारी हुन्छन् र तिनीहरूलाई आदर गर्दैनन्। त्यसोभए, यी व्यक्तिहरूले जथाभावी बोल्नुको कारण के हो? यसको जड कहाँ हुन्छ? तिनीहरूले किन सधैँ तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउँछन्? (किनभने तिनीहरूको मानवता खराब हुन्छ।) ठीक भन्यौ; यो खराब मानवताका कारणले हुन्छ। यदि तिनीहरूको मानवता असल भएको भए, तिनीहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नेथिएनन्। बोलचाल विवेक र चेतनामा आधारित हुनुपर्छ; हरेक मोडमा विकृत सिद्धान्त र विधर्महरू बोल्न मिल्दैन। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नुको जड खराब मानवता हो। त्यस्ता मानिसहरूले जे भने पनि त्यसको स्वाद अमिलो नै हुन्छ; हल्का रूपमा भन्दा, तिनीहरूले अरूलाई आलोचना गरिरहेका हुन्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरूका शब्दहरूमा निन्दा गर्ने र श्राप दिने खराब अभिप्रायका केही तत्त्वहरू, र उक्साहट, डाहा, अवज्ञा, घृणा, र मानिसहरू निराश हुँदा उसलाई लात हान्ने सङ्केतहरू समेत हुन्छन्। सारांशमा भन्दा, तिनीहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नुका मुख्य विशेषताहरू यिनै हुन्। यी विशेषताहरूबाहेक, त्यस्ता व्यक्तिहरूमा अर्को आम विशेषता पनि हुन्छ: तिनीहरूले आफूसँग जे कुराको कमी छ, त्यही कुरा भएका मानिसहरूलाई घृणा गर्छन्, र तिनीहरूसँग जे कुरा छ, त्यसको कमी भएका मानिसहरूलाई हाँसोमा उडाउँछन्। के तिनीहरूको मानवता राम्रो हुन्छ? (हुँदैन।) आफूसँग जे कुराको कमी छ, त्यो भएका मानिसहरूलाई घृणा गर्ने, र आफूसँग जे कुरा छ, त्यसको कमी भएका मानिसहरूलाई हाँसोमा उडाउने यस्ता व्यक्तिहरूलाई आफूभन्दा राम्रो जोसुकै व्यक्तिप्रति डाहा लाग्छ र तिनीहरूले उसको पिठ्यूँपछाडि उसका बारेमा खराब कुरा गर्छ, उसलाई आलोचना र निन्दा गर्छ; जबकि, यदि कुनै व्यक्ति तिनीहरूभन्दा कमसल छ भने, तिनीहरूले उसलाई गिल्ला गर्न, व्यङ्ग्य गर्न, र होच्याउन तयार हुँदै हाँसोमा उडाउँछन्। तिनीहरूले कुनै पनि मामिलालाई सही तरिकाले बुझ्न सक्दैनन्, वा सबैभन्दा आधारभूत मानव नैतिकताका आधारमा त्यसलाई लिन सक्दैनन्। तिनीहरूले कसैका लागि आशिष्हरूको कामना गर्नु आवश्यक हुँदैन, न त तिनीहरूले कसैको भलाइको चाहनु वा सबै कुरा तिनीहरूले चाहे अनुसार अघि बढोस् भन्ने कामना गर्नु, वा तिनीहरू सही मार्गमा हिँडून् भन्ने कामना गर्नु नै आवश्यक हुन्छ; तर कम्तीमा पनि, तिनीहरूले कुनै द्वेष नलिई अरूलाई सही तरिकाले मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ—तिनीहरू यसमा समेत असफल हुन्छन्। तिनीहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नुको मुख्य कारण के हो? स्पष्ट रूपमा नै, तिनीहरूको बोलीवचनबाट, र अरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिबाट, र तिनीहरूले आफ्नो हृदयभित्र के सोच्छन् र अरूसँग कसरी व्यवहार गर्छन् भन्ने कुराबाट, यस्तो प्रकारका मानिसहरूको मानवता खराब छ भन्ने कुरा प्रस्ट हुन्छ। यस्ता मानिसहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न आफ्नो मुख मात्रै प्रयोग गर्ने भए पनि, यी कार्यहरूका पछाडि तिनीहरूको हृदयभित्र तिनीहरूले हासिल गर्न चाहने उपलब्धि र उद्देश्यहरू, साथै मानिसहरू र कामकुराहरूप्रतिको तिनीहरूका साँचो दृष्टिकोण र मनोवृत्तिहरू लुकेका हुन्छन्। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनेहरूले सत्यतालाई राम्ररी बुझ्छन् कि बुझ्दैनन्, र तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू हुन् कि होइनन् भन्ने कुरालाई अहिलेका लागि पन्छाएर हेर्दा, तिनीहरूको मानवताको यो विशेषता—तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनुका आधारमा—के तिनीहरूले मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा कुनै असल, उत्थानकारी, वा सकारात्मक प्रभाव पार्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) बिलकुलै सक्दैनन्!
तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्नेहरूमा के-कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन् भन्ने कुरा हेर्नका लागि हामी केही निश्चित उदाहरणहरू हेरौँ। उदाहरणका लागि, मानौँ, धनी परिवारकी एक जना बहिनी छिन्, तर सुसमाचार प्रचार गर्न र परमेश्वरको गवाही दिनका लागि, उनले देहसुख त्यागेकी छिन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न घर छोडेकी छिन्। मलाई भन, सामान्य मानिसहरूले यो परिस्थितिलाई कसरी हेर्नेथिए? के तिनीहरूले उनको प्रशंसा र डाहा गर्नेथिएनन् र? कम्तीमा पनि, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न देहसुख त्याग गर्न सक्ने यो बहिनी सराहनीय र अनुकरण गर्न लायक छिन् भन्ने सोच्नेथिए। तर तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउनेहरूले उनीबारे कस्तो टिप्पणी गर्छन्? तिनीहरूले भन्छन्, “उनले दिनभरि बाहिर गएर सुसमाचार प्रचार गर्दै धनी व्यक्तिको जीवन त्यागिरहेकी छिन्; यदि उनी यसरी नै चलिरहिन् भने, ढिलो-चाँडो उनको श्रीमानले उनलाई घरबाट निकाल्नेछ! के परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको आशिष्हरू प्राप्त गर्नु र आनन्द लिनुसँग सम्बन्धित छैन र? उनलाई हेर त, उनले आशिष्हरू त पाएकी छिन् तर तिनको आनन्द लिन जान्दिनन्, आफ्नो कर्तव्य पूर्ण हृदयले पूरा गर्न आफ्नो परिवार र करियरलाई त्यागेकी छिन्; के त्यो मूर्खता होइन र? मेरो परिवार त्यति धनी भएको भए, म त घरमा रमाइलो गरेर बस्नेथिएँ।” मलाई भन, के ती शब्दहरूमा मानवता अनुरूप भएको, अरूलाई सुधार्ने एउटा पनि वाक्य एउटा छ? (छैन।) केही समझ भएका मानिसहरूले यो सुनेपछि सोच्नेथिए, “के यो तथ्यहरूलाई बङ्ग्याउनु होइन र? विश्वासीले परमेश्वरका लागि आफूलाई समर्पित गर्नका लागि सबै कुरा त्याग्नु, र भौतिक सुखहरूको पछि नलाग्नु स्वाभाविक रूपमा नै सकारात्मक कुरा हो, तर तिनीहरूले यसलाई निन्दा गरिरहेका छन्।” यदि कुनै समझविहीन व्यक्तिले यो कुरा सुन्यो भने, ऊ बहकाउ र बाधामा पर्नेछ; परमेश्वरमा विश्वास गर्ने उसको जोश, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि कामकुरा त्याग्ने र आफूलाई समर्पित गर्ने उसको उत्साह तुरुन्तै गम्भीर रूपमा क्षतिग्रस्त हुनेछ। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरूका शब्दहरू थोरै भए पनि, तिनले अरूमा पार्ने नकारात्मक प्रभाव ठूलो हुन्छ, त्यो कसैलाई केही समयसम्म नकारात्मक महसुस गराउन र पहिलेको अवस्थामा फर्कन नसक्ने तुल्याउन पर्याप्त हुन्छ। के कुरा यही होइन र? (हो।) विश्वसनीय लाग्ने केही शब्दहरू सुन्दा मात्रै पनि कतिपय मानिसहरूलाई विष लाग्न सक्छ। त्यस्ता विषालु शब्दहरू बोल्न सक्ने मानिसहरूको मानवताका बारेमा यसले के भन्छ? (यो खराब हुन्छ।) के तिनीहरूका शब्दहरूमाझ यस्तो कुनै वाक्य छ, जसलाई सुनेपछि त्यसले कसैको आस्थालाई बढाउन सक्छ? (छैन।) यी सबै शब्दहरू के हुन्? विस्तारमामा भन्दा, ती सबै अविश्वासीहरूका शब्दहरू हुन्; परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूले तीमध्ये एउटा वाक्य पनि बोल्नु हुँदैन। अझै विशेष गरी भन्दा, यी मानिसहरूले बोलेको एउटा वाक्यले पनि कुनै मानवतालाई प्रतिबिम्बित गर्दैन। मानवताको कमी हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ नैतिकता समेत नहुनु हो। नैतिकताको कमी हुनु भनेको के हो? त्यस बहिनीको जीवन अवस्था राम्रो छ र उनको परिवार धनी छ, अनि यी मानिसहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? के यो डाहा गर्ने, त्यसपछि राम्रो कामना गरेर अघि बढ्ने खालको हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए, तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? डाहा, रिस, द्वेष, र हृदयमा गुनासो पाल्नु: “के ऊ यति धेरै पैसा पाउन लायक छे? मसँग किन त्यति धेरै पैसा छैन? परमेश्वरले किन उसलाई आशिष् दिनुहुन्छ तर मलाई दिनुहुन्न?” त्यो बहिनी धनी र समृद्धि छिन्, त्यसकारण तिनीहरूले साँचो आदर वा शुभकामनाको एउटा शब्द पनि नबोली मनमा डाहा र घृणाको अनुभूति गर्छन्। यसले सबैभन्दा आधारभूत नैतिकता समेत पूर्ण रूपमा नभएको सङ्केत गर्छ। त्यो बहिनी धनी छिन्, त्यसकारण तिनीहरूले लगभग उनलाई लुट्ने वा उनको सम्पत्ति ठग्ने प्रयास गर्ने हदसम्म पुग्ने घृणा पालेका पाल्छन्। यसको साथै, यो बहिनी धनी परिवारमा बस्छिन्, तैपनि उनले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि राम्रो जीवन अवस्था र भौतिक सुखसयलहरू त्याग्न सक्छिन्; परमेश्वरका विश्वासीका लागि, यो कुरा बधाई दिन लायक कुरा हो, यो आदर र डाहा गर्न लायक कुरा हो। मानिसहरूले उनको भलाइको कामना, र उनीसँग नजिक हुने र उनलाई अनुकरण गर्ने प्रयास गर्नुपर्ने हो। तर तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने यी मानिसहरूसँग भन्नलाई यस्तो कुनै कुरा हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरू कसरी बोल्छन्? हरेक वाक्यमा कठोर शब्दहरू र घृणाको सङ्केत हुन्छन्। तिनीहरूले किन यसरी बोल्न सक्छन्? किनभने तिनीहरूलाई आफ्नै परिस्थितिप्रति चित्त बुझेको हुँदैन र तिनीहरू त्योदेखि असन्तुष्ट हुन्छन्, र तिनीहरूले द्वेष पालेका हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले यी धनी बहिनीमाथि आफ्नो रिस पोखाउँछन्। परमेश्वरका विश्वासीका रूपमा, व्यक्तिले आफ्नो कर्तव्य सक्रिय रूपमा पूरा गर्न र सत्यता पछ्याउन सक्नेहरूलाई विशेष रूपमा कदर गर्नुपर्छ, प्रशंसा गर्नुपर्छ, तिनीहरूबाट सिक्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई अनुकरण गर्नुपर्छ। यी मानिसहरूले आफ्ना कमजोरीहरूलाई पूर्ति गर्नका लागि ती बहिनीका सबल पक्षहरूबाट सिक्नुको सट्टा, उनलाई मूर्ख भन्दै उनको गिल्ला गर्छन् र उनका श्रीमानले उनीसँग सम्बन्धविच्छेद गरून् भन्ने समेत आशा गर्छन्; तिनीहरूले उनको पतन हेर्न प्रतीक्षा गरिरहेका हुन्छन्। यदि ती बहिनीसँग साँच्चै नै उनका श्रीमानले सम्बन्धविच्छेद गरे भने, के तिनीहरूलाई खुसी लाग्नेथिएन र? के तिनीहरूको इच्छा पूरा हुनेथिएन र? यसले तिनीहरूका साँचो भावनाहरू, साथै तिनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्यलाई पनि प्रतिबिम्बित गर्छ। तिनीहरूले अरूको राम्रो होस् भन्ने सोच्दैनन्; कसैले राम्रो गरिरहेको वा तिनीहरूभन्दा राम्रो भएको देख्दा, तिनीहरू डाहा र घृणाले भरिन्छन्। परमेश्वरमाथिको अरू कसैको आस्था जति नै दह्रिलो भए पनि, यदि त्यो व्यक्ति तिनीहरूभन्दा असल छ भने, तिनीहरूले त्यो कुरा पटक्कै मान्दैनन्। तिनीहरूमा पूर्ण रूपमा मानवताको कमी हुन्छ, र तिनीहरू आशिष् वा सुधारको एउटा शब्द समेत बोल्न असमर्थ हुन्छन्। तिनीहरूले किन त्यस्ता शब्दहरू बोल्न सक्दैनन्? किनभने तिनीहरूको मानवता अत्यन्तै दुष्ट हुन्छ! तिनीहरूले बोल्न नचाहने, वा तिनीहरूमा सही शब्दहरूको कमी हुने होइन; बरु, तिनीहरूको हृदय डाहा, घृणा, र आक्रोशले भरिएको हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले आशिष्का शब्दहरू बोल्न असम्भव हुन्छ। त्यसोभए, के तिनीहरूको हृदय त्यस्ता भ्रष्ट कुराहरूले भरिएको तथ्यले तिनीहरूको मानवता खराब छ भन्ने कुराको सङ्केत गर्न सक्छ? (सक्छ।) सक्छ। तिनीहरूले त्यस्ता भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्ने हुनाले, अरूलाई यो कुरा खुट्ट्याउन सजिलो हुन्छ, र अरूले तिनीहरूको भ्रष्ट सारलाई छर्लङ्ग देख्न सक्छन्।
अर्को उदाहरण हेरौँ। एक जना बहिनी थिइन्, जसले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुभन्दा पहिले सधैँ आफ्नो देउरानीसँग विवाद गर्थिन्। पछि, तिनीहरू दुवैले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाले र परमेश्वरका वचनहरू खाएर-पिएर केही सत्यताहरू बुझ्न पुगे। तिनीहरूले आफूलाई कसरी आचरणमा ढाल्ने र अरूसँग कसरी मिलेर बस्ने भन्ने कुरा बुझे, र तिनीहरूको भ्रष्टता प्रकट भएपछि तिनीहरूले एक-अर्कासँग खुलस्त कुरा गर्न र आफूलाई चिन्ने प्रयास गर्न सके, जसले गर्दा तिनीहरूको सम्बन्ध झन्-झन् सौहार्दपूर्ण हुँदै गयो। कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूलाई डाहा गर्थे र भन्थे, “तिनीहरूलाई हेर त, सारा परिवारले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र नन्द-भाउजूहरू त साँच्चै दिदीबहिनी जस्तै छन्। के यो सबै परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको आस्थाको कारण भएको होइन र? गैरविश्वासीहरूका परिवारहरू पटक्कै मिलेर बस्न सक्दैनन्, एउटै आमाका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा समेत सधैँ एक-अर्कासँग झगडा र प्रतिस्पर्धा हुन्छ। विश्वासीहरू निकै राम्रा हुन्छन्; नन्द-भाउजूहरू साँचो दिदीबहिनी नभए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, तिनीहरूका पछ्याउनेउद्देश्यहरू साझा हुन्छन्, तिनीहरू एउटै मार्गमा हिँड्छन्, र एउटै भाषा बोल्छन् भने, तिनीहरू आत्मामा मिल्छन्, जुन अद्भुत कुरा हो!” यसले के देखाउँछ भने, परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने मानिसहरू गैरविश्वासीहरूभन्दा फरक हुन्छन्। फरक-फरक परिवारका मानिसहरू परमेश्वरको घरमा र परमेश्वरको अघि मिल्ने समान उद्देश्य र पछ्याइहरू लिएर भेला हुन्छन्। यसो भन्नुको उद्देश्य भनेको यो परमेश्वरका वचनहरू र कामको प्रभाव, र परमेश्वरले मानिसहरूलाई दिनुभएको अनुग्रह हो भन्ने कुरा मानिसहरूलाई थाहा दिनु हो। यो गैरविश्वासीहरूसँग नभएको र तिनीहरूले आनन्द लिन नसक्ने कुरा हो। कम्तीमा पनि, यो सुनेपछि परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र परमेश्वरमाथिको विश्वासप्रति सकारात्मक दृष्टिकोण हुनु राम्रो कुरा हो भन्ने लाग्नुपर्ने हो। तर तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने व्यक्तिले यसबारे के भन्छ, सुन: “हत्तेरी! बाहिरबाट हेर्दा ती नन्द-भाउजू मिलेर बस्ने, भेलाहरूमा सामञ्जस्यपूर्ण भए जस्तो देख्छौ होला—के तिनीहरू बेला-बेलामा एक-अर्कासँग झगडा पनि गर्दैनन् र? तिमीलाई थाहा छैन, तिनीहरूबीच साह्रै भनाभन हुन्थ्यो!” अरूले भन्छन्, “तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास नगरेकाले र सत्यता नबुझेकाले विगतमा विवाद र तर्कहरू गर्थे। अहिले तिनीहरू एकदमै मिलेर बस्छन्! किनभने अहिले तिनीहरू दुवैले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, केही सत्यताहरू बुझेका छन्, र सङ्गतिमा एक-अर्कासँग खुलस्त कुरा गर्न र आफ्नै भ्रष्टताहरू चिन्न सक्छन्, र प्रायजसो सँगै आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्। तिनीहरूका बीचमा अझै पनि केही खटपट हुने गरे पनि, तिनीहरूले सामान्यतया एक-अर्कासँग आफ्ना गल्तीहरू स्वीकार गर्न, र आफूले गर्ने सबै कुरामा एक-अर्काको परामर्श लिन सक्छन्। यो कुनै पनि गैरविश्वासीले हासिल गर्न सक्ने कुरा होइन, र यो कुरा रगतको नाता भएका आफन्तहरूले समेत हासिल गर्न सक्दैनन्।” तैपनि, तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्ने व्यक्तिले भन्छ, “कुन परिवारमा झगडा हुँदैन र? नन्द-भाउजूको त कुरै छोडौँ, आफ्नै दिदीबहिनीको बीचमा समेत झगडा हुन्छ, होइन र? अहिले तिनीहरूबीच भएजस्तो लाग्न सौहार्दता अरूलाई देखाउनक लागि मात्रै हो। तिनीहरूको ससुरा मरेपछि, तिनीहरूले सम्पत्तिको उत्तराधिकारका लागि लडाइँ गर्दैनन् भन्ने कुरामा म विश्वास गर्दिनँ! के परमेश्वरमा विश्वास गर्नु त कामना, र एक प्रकारको आत्मिक सान्त्वना मात्रै होइन र? के तिनीहरूले यसका लागि साँच्चै नै यति धेरै सम्पत्ति त्याग्न सक्छन्? हुनै सक्दैन!” के यी शब्दहरूमा तथ्यहरू अनुरूप एउटा पनि अभिव्यक्ति छ? के तिनमा मानिसहरूको भलाइको कुनै कामना, कुनै आशिष् छ? (छैन।) अरूले पनि आफूले जस्तै परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिइरहेका देखेर, के परमेश्वरमा विश्वास गर्नु साँच्चै नै राम्रो कुरा हो भन्ने व्यक्तिगत भावना व्यक्त गर्ने कुनै कुरा छ? (छैन।) तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्ने मानिसहरूको दृष्टिकोणमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा हुने यी व्यक्तिगत रूपान्तरणहरू सबै कपटी हुन्छन्; परमेश्वरमा विश्वास गरेर हुने सत्यता प्राप्ति र स्वभावमा आउने परिवर्तनहरू सबै झूटा हुन्छन्; परमेश्वरले मानिसहरूलाई शुद्ध पार्न सक्नुहुन्छ, परमेश्वरले मानिसहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने कुरा तिनीहरूले विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूका शब्दहरूबाट, मानिसहरूलाई तिनीहरूले गर्ने स्वेच्छाचारी आलोचना, घृणा, र श्राप मात्रै होइन, तर परमेश्वरको काम र उहाँका वचनहरूले मानिसहरूमा हासिल गरेको परिणामप्रति तिनीहरूको अविश्वास र इन्कार पनि देख्न सकिन्छ। नन्द-भाउजूको सम्बन्ध राम्रो छ, र परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासका कारण तिनीहरू सँगै हुँदा एक-अर्काप्रति सहनशीलता र धैर्य देखाउँछन्। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने यो व्यक्तिलाई हृदयमा असहज र असन्तुष्ट महसुस हुन्छ, त्यसकारण उसले दिदीबहिनीहरूका बीचमा कलह पैदा गर्नका लागि हरसम्भव प्रयास गर्छ, र उसले नन्द-भाउजूको भेट हुँदा उनीहरूलाई तर्क गर्न र झगडा गर्न लगाउन सक्यो भने, ऊ खुसी हुन्छ। यो कस्तो व्यवहार हो? यो कस्तो मानसिकता हो? तिनीहरूको मानसिकतालाई विश्लेषण गर्दा, के यो अलिक विकृत कुरा होइन र? (हो।) तिनीहरूको व्यवहारका हिसाबमा भन्दा, के यो घृणित छैन र? (हो।) तैपनि, यस्ता मानिसहरू अझै पनि मण्डली जीवनमा सहभागी हुन्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूका बीचमा, तिनीहरू जस्ता मानिसहरूको कमी हुँदैन। यी मानिसहरूलाई सामान्यतया “विषालु जिब्रो” भएको व्यक्ति भनेर भनिन्छ। वास्तवमा, तिनीहरूको जिब्रो मात्र विषालु हुँदैन; तिनीहरूको भित्री संसार पनि अत्यन्तै अन्धकारमय र विषालु हुन्छ! दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जस्तोसुकै राम्रो अनुभवात्मक गवाही बाँडे पनि, तिनीहरूका नजरमा, यी सबै कृत्रिम र काल्पनिक हुन्छन्, र तिनमा कुनै विशेष कुरा हुँदैन। परमेश्वरले जसमा न्याय र सजायको काम गर्नुभए पनि, र फलस्वरूप तिनीहरूले महत्त्वपूर्ण लाभहरू प्राप्त गरेर तिनीहरू खडा भई आफ्नो अनुभव बाँड्न र परमेश्वरको गवाही दिन सक्ने भए पनि—आफ्नो अन्तस्करणमा, यी व्यक्तिहरूले यस कुरालाई घृणा गर्छन्, र सोच्छन्, “त्यसमा यति ठूलो के कुरा छ र? यति धेरै प्रवचन सुनेपछि, के जोसुकैले केही बुझाइ प्राप्त गर्दैन र? तिमी अनुभवात्मक गवाही लेख लेखेरै आफूलाई विजेता ठानेर सन्तुष्ट हुन्छौ? भविष्यमा परिस्थिति खराब हुँदा तिमीले अझै परमेश्वरका बारेमा गुनासो गर्छौ कि गर्दैनौ, हेरौँला। यदि परमेश्वरले तिम्रा छोराछोरी खोसिदिनुभयो भने, तिमी रुन्छौ कि रुँदैनौ, र तिमीले अझै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छौ कि सक्दैनौ भनेर हेर्न चाहन्छु!” तिमीहरूलाई तिनीहरूको हृदय के कुराले भरिएको हुन्छ भन्ने लाग्छ? पूरै संसार अराजकतामा होओस् भन्ने कामना गर्नु र मानिसहरू सही मार्गमा हिँड्छन् भन्ने डर मान्नुले भरिएको हुँदैन र? सारांशमा भन्दा, कसैको परिवारमा जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले त्यसबारे केही टिप्पणी गर्नैपर्छ, तर तिनीहरूले जे भने पनि, यी सबै मानिसहरूको एउटै विशेषता हुन्छ, जुन के हो भने, तिनीहरूले कसैमा राम्रो होस् भन्ने सोच्दैनन्—तिनीहरू अरू सबैसँग कुनै योग्यता नभए जस्तो गरी उनीनीहरूका बारेमा कुरा गर्छन्; तिनीहरूलाई अरूलाई कसिङ्गर ठानेर उनीहरूका बारेमा कुरा गर्दा खुसी लाग्छ, र तिनीहरूले सधैँ अरूको दुर्भाग्यमा आनन्द लिइरहेका हुन्छन्। यदि कसैको परिवार धनी छ भने, तिनीहरू डाहा, रिस, र घृणा गर्छन्, हृदयमा निरन्तर गुनासो गर्छन्, र परमेश्वरले त्यो व्यक्तिले उपभोग गरेको सम्पत्ति र अनुग्रह खोस्नुहोओस्, र आफूलाई दिनुहोओस् भनेर कामना गर्छन्। यी व्यक्तिहरूले मानिसहरूको पिठ्यूँपछाडि बोल्ने गुनासाहरू सुन्नै असहनीय हुन्छन्। के तिनीहरू कुनै पनि हिसाबमा परमेश्वरका विश्वासीहरू जस्ता हुन्छन्? अवश्य नै, यस्ता मानिसहरू आफ्नो भेष बदल्न पनि सिपालु हुन्छन्। तिनीहरूको हृदय जति नै विषालु वा अन्धकारमय भए पनि, भेलाहरूमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको उपस्थितिमा, तिनीहरूले पनि आफ्ना बुझाइ र अन्तर्ज्ञानहरूमा सङ्गति गर्छन्, आफ्नो भेष बदल्न भव्य धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन्, र आफ्ना लागि “महिमित” र राम्रो छवि निर्माण गर्छन्। तर पर्दापछाडि, तिनीहरूले मानवले जस्तै बोल्दैनन् वा व्यवहार गर्दैनन्। धेरैजसो मानिसहरूले यी व्यक्तिहरूसँग अन्तरक्रिया गरेका छैनन् र तिनीहरूको साँचो प्रकटीकरण वा तिनीहरूको हृदयको गहिराइमा लुकेको कुरा थाहा पाएका छैनन्, भेलाहरूमा तिनीहरूले सही तरिकाले बोलेको मात्रै सुनेका छन् भने, तिनीहरूको मानवता कति दुष्ट वा क्रूर छ, वा तिनीहरूको चरित्र कति नीच छ भन्ने पत्ता लगाएका हुँदैनन्, बरु तिनीहरूका बारेमा राम्रो समेत सोच्नेछन्। तिनीहरूसँग अझै धेरै समय बिताएपछि र पर्दापछाडि जीवनमा तिनीहरूको कार्य र व्यवहारलाई बुझेपछि मात्रै, मानिसहरूले क्रमिक रूपमा तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन र घृणा गर्न थाल्छन्। त्यसकारण, कुनै व्यक्तिले भेलाहरूमा बोल्ने मीठा शब्दहरूका आधारमा मात्रै उसलाई खुट्ट्याउनु हुँदैन; उसको सार र साँचो रूप देख्नका लागि पर्दापछाडि उसको जीवनका व्यवहार र शब्दहरूलाई पनि नियाल्नुपर्छ।
मानिसहरूले जस्तै नबोल्नु बाहेक, तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरूको अर्को विशेषता पनि हुन्छ: तिनीहरू आफू अपरिचित रहेको वा आफूले कहिल्यै अन्तरक्रिया नगरेका मानिसहरू लगायत सबैका बारेमा र सबै कुराका बारेमा टिप्पणी गर्न चाहन्छन्, र अरूको जीवनका साना कुराहरूलाई समेत छोड्दैनन्। तिनीहरूले टिप्पणी गर्नुको परिणाम के हुन्छ भने, कुनै कुरा जति नै सकारात्मक भए पनि, यसलाई तिनीहरूको बोलीवचनले नकारात्मकमा परिणत गर्छ; कुनै कुरा जति नै उचित भए पनि, यो तिनीहरूको दुष्ट ओठबाट गुज्रेपछि नकारात्मकमा परिणत हुन्छ। यसले तिनीहरूलाई खुसी तुल्याउँछ, जसले गर्दा तिनीहरूले राम्ररी खान र सुत्न सक्छन्। मलाई भन, यो कस्तो प्राणी हो? उदाहरणका लागि, यदि कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यस वर्ष राम्रो आम्दानी गरेका छन् र आर्थिक रूपमा तिनीहरू राम्रो अवस्थामा छन्—अझै बढी, दशौँ भागभन्दा बढी भेटी चढाउँछन् भने—तिनीहरूलाई डाहा लाग्छ र तिनीहरूले भन्छन्, “तिमीले यस वर्ष किन यति धेरै भेटी चढाएको? तिमीले कति धेरै दिएका छौ भन्ने आधारमा परमेश्वरले कुनै व्यक्ति असल छ कि दुष्ट छ भनेर निर्धारित गर्नुहुन्न। तिम्रो उत्सुकताको के अर्थ? परमेश्वरको घरमा पैसाको कमी छैन।” अप्रिय शब्दहरू फेरि बाहिर आउँछन्, होइन र? जसले उचित काम गरे पनि, वा सत्यता अनुरूपको काम गरे पनि, तिनीहरूलाई त्यसप्रति आपत्ति हुन्छ, र हृदयमा चरम घृणा हुन्छ। तिनीहरूले तँलाई नियन्त्रण गर्नका लागि सबै माध्यमहरू प्रयोग गर्छन्, तिनीहरूले तँलाई प्रहार गरेर नढालुञ्जेल र तँबाट सकारात्मकतालाई नहटाऊञ्जेल तँलाई आक्रमण गर्न, दोष लगाउन, र निन्दा गर्न बहानाहरू खोज्छन्, र तँलाई पूर्ण रूपमा अन्योलमा पार्छन्, र सही के हो र के होइन भनेर छुट्टयाउन नसक्ने अवस्थामा पुर्याउँछन्। त्यसपछि तिनीहरू मजाले हाँस्छन्, तँलाई भित्री रूपमा गिल्ला गर्छन् र मनमनै भन्छन्, “तेरो हैसियत नै यति त हो नि, र पनि तँ अनुभवात्मक गवाहीका बारेमा कुरा गर्छस्!” यो त दियाबलसले साँचो रङ्ग देखाउनु हो, होइन र? के यी शैतानको सेवक, ख्रीष्टविरोधीका शब्दहरू होइनन् र? (हुन्।) मैले यस्तो व्यक्तिका बारेमा जति कुरा गर्छु, मलाई त्यति नै रिस उठ्छ र त्यति नै घृणा लाग्छ। के तिमीहरूले कहिल्यै त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई भेटेका छौ? तिनीहरूको रूप वा अनुहारको बनावट जस्तोसुकै भए पनि, जब तिनीहरूले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न लागेका हुन्छन्, तब तिनीहरूको हाउभाउ अनौठो बन्छ: ओठहरू बटारिन्छन्, आँखाहरू दोब्रिन्छन्, तिनीहरूले अरूलाई सीधा हेर्न छोड्छन्, र कतिपय मानिसहरूको हुलिया त आफ्नो ठाउँबाट सरे जस्तो समेत देखिन्छ। यो तिनीहरूले मानवले जस्तो बोल्न लागेका छैनन् भनेर तँलाई सङ्केत प्रवाहित गरिएको हो। त्यो बेला तैँले के गर्छस्? तैँले यस सङ्केतलाई लिन्छस् कि छेक्छस्? (छेक्छु।) तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्दै टाढा बस्नुपर्छ: “नबोल्नुस्; म यो कुरा सुन्न चाहन्नँ। तपाईँ अरूको कुरा साह्रै काट्नुहुन्छ। यदि तपाईँ मानवले जस्तो बोल्नुहुन्न भने, मबाट टाढा बस्नुहोस्। म तपाईँको बाधामा पर्न चाहन्नँ; म यी अनुचित अन्तरवैयत्तिक सम्बन्धहरूमा फस्न चाहन्नँ, र म तपाईँ जस्तो व्यक्तिलाई ध्यान दिनेछैनँ।” तिमीहरूमध्ये कसलाई तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पर्छ, कसको आचरण त्यस्तो छ भनेर नियाल अनि हेर, त्यसपछि तुरुन्तै तिनीहरूबाट टाढा बस। यी व्यक्तिहरूको मानवताको विशेषता के हो? विषालु तरिकाले बोल्नु, वा अझै बोलीचालीको भाषामा भन्दा, “विषालु जिब्रो” हुनु हो। तिनीहरूका विषालु शब्दहरू खुलासा गरेर, तैँले तिनीहरूले जारी गर्ने विभिन्न अभिव्यक्तिहरू देख्न सक्छस्; तिनीहरूका अभिव्यक्तिहरूबाट, तैँले तिनीहरूको भित्री संसारलाई देख्न सक्छस्, र तिनीहरूको मानवता सार के हो, र तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू हुन् कि होइनन् भनेर ठ्याक्कै निर्धारित गर्न सक्छस्। तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने यस्ता मानिसहरूले आफूले जारी गर्ने विभिन्न सङ्केत र अभिव्यक्तिहरूद्वारा अरूलाई तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू भनेर स्पष्ट रूपमा तोक्न तुल्याउँछन्। यस्ता मानिसहरूले निकाला वा निष्कासित हुने मापदण्डलाई पूर्ण रूपमा पूरा गर्छन्; तिनीहरूप्रति कुनै दया देखाउन सकिँदैन। तिनीहरूलाई निकाल्नैपर्छ, र मण्डलीभित्र बाधाहरू पैदा गर्न दिनु हुँदैन।
हामीले भर्खरै तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरूका विशेषताहरूका बारेमा सङ्गति गर्यौँ, र परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासको अवस्था र तिनीहरूको मानवताका प्रकटीकरणहरूबाट के स्पष्ट हुनुपर्छ भने, तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुने, र सत्यतालाई प्रेम नगर्ने प्रकारका मानिसहरू हुन्। तिनीहरूको मानवता यति कमजोर हुन्छ कि तिनीहरूले समझ प्राप्त गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूमा सबैभन्दा आधारभूत मानव नैतिकताको समेत कमी हुन्छ; यति मात्र हो कि तिनीहरूको खास मामलामा, तिनीहरूको कमजोर मानवताको विशेषता के हो भने तिनीहरूलाई तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न विशेष रूपमा मन पर्छ। तिनीहरूले बोल्ने वचनहरूबाट, तिनीहरूको मानवताको विशेषता, र तिनीहरूको मानवता सारलाई देख्न सकिन्छ; स्पष्ट रूपमा नै, यस्ता मानिसहरू कमजोर मानवता भएका व्यक्तिहरू हुन्। तिनीहरूको मानवता कुन हदसम्म कमजोर हुन्छ? यो दुष्ट हुने हदसम्म कमजोर हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको वर्गमा राख्न सकिन्छ। किनभने तिनीहरूले प्रायजसो बोल्ने शब्दहरू कहिलेकाहीँ गुनासो देखाउने, र थोरै डाहा व्यक्त गर्ने, वा कहिलेकहीँ थोरै मानव कमजोरी देखाउने हुँदैन; तिनीहरूका प्रकटीकरणहरू साधारण र सामान्य भ्रष्ट स्वभावका हुँदैनन्, तर तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर वर्गीकरण गर्न सकिन्छ भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्नका लागि पर्याप्त हुन्छन्। पहिलो प्रकारको व्यक्ति यही हो: तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न मन पराउने मानिसहरू।
ख. फाइदा लिन मन पराउनु
दोस्रो प्रकारका मानिसहरू फाइदा लिन मन पराउने मानिसहरू हुन्। फाइदा लिन मन पराउने बारेमा सङ्गति गर्ने क्रममा कतिपय मानिसहरूमा पक्कै पनि धारणाहरू हुन्छन्, र तिनीहरूले सोच्छन्, “कुन चाहिँ भ्रष्ट मानवले फाइदा लिन मन पराउँदैन र? यो मानव प्रकृति हो; यसो गर्दा दुष्कर्म गरिँदैन भने, थोरै फाइदा लिनुमा यति गम्भीर कुरा के हुन्छ र?” हामीले यहाँ सङ्गति गरिरहेका फाइदा लिन मन पराउनु सामान्य मानिसहरूले फाइदा लिन मन पराउनुको दायराभन्दा बाहिर जान्छ—यो दुष्टताको हदसम्म पुग्छ। मण्डलीमा यस्ता मानिसहरू धेरै हुनुपर्छ, वा कम्तीमा पनि केही भाग हुनुपर्छ। “हामी सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हौं” भन्ने बहानामा, तिनीहरूले जताततै फाइदा लिन्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा, परमेश्वरको घर, र मण्डलीमा फाइदा लिन्छन्। तिनीहरूले के-कस्ता फाइदाहरू लिन्छन्? उदाहरणका लागि, यदि तिनीहरूको परिवारले घर किन्नुपर्यो तर तिनीहरूसँग पर्याप्त पैसा छैन भने, तिनीहरू ऋण लिन आफन्त वा साथीहरूकहाँ आउँदैनन्, न त तिनीहरू ऋण लिन बैंकमा नै जान्छन्; तिनीहरूले कुनै ब्याजको कुरा नगरी, वा कहिले तिर्ने भनेर नबताई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट ऋण लिन्छन्—तिनीहरूले सापट मात्रै लिन्छन्। तिनीहरूले “सापट लिन्छन्” भनेर भन्नु यसलाई राम्रो तरिकाले भन्नु हो; वास्तवमा तिनीहरूले यो पैसा लिइरहेका मात्रै हुन्छन्, किनभने तिनीहरूले पैसा फिर्ता गर्ने वा ब्याज तिर्ने अभिप्राय कहिल्यै राख्दैनन्। तिनीहरूले किन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निसाना बनाउँछन्? तिनीहरूले के सोच्छन् भने तिनीहरू सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भएका हुनाले, तिनीहरूले कठिनाइको बेला सहयोग गर्नुपर्छ, र कसैले सहयोग गरेन भने, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनी होइनन्। त्यसकारण, तिनीहरू पैसा सापट लिनका लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूकहाँ जान्छन्, र तिनीहरूलाई पैसा ऋण दिनु मात्रै सही र उचित कुरा हो भन्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई महसुस गराउनका लागि तर्कहरू खोज्छन्। अरू मानिसहरूले कुनै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीको परिवारको कार छ भन्ने देख्छन् र यसको बारेमा विचार गरिरहन्छन्, र हरेक केही दिनमा वा समय-समयमा निरन्तर चलाउन मागिरहन्छन्। तिनीहरूले चलाउन त माग्छन् तर फर्काउँदैनन्, र तेल भर्दैनन्, र कहिलेकहीँ कुच्याउँछन् वा ठोक्काउँछन्। तिनीहरूले अरूको घरमा देख्ने कुनै पनि मीठो खाना, उपयोगी कुरा, वा कुनै पनि मूल्यवान् कुराको तृष्णा गर्छन् र षड्यन्त्र गर्छन्, र आफूले पाउनका लागि लालची गर्छन्। तिनीहरू जोसुकैको घरमा गए पनि, तिनीहरूले कुनै पनि फाइदा वा आफूले लिन सक्ने कुनै पनि कुरा खोज्दै जताततै तलास गर्छन् र हेर्छन् यसरी तिनीहरूको आँखा चोरको जस्तै लोभले चम्किएको हुन्छ—सानो गमलामा रोपिएको बिरुवा समेत तिनीहरूको हातबाट उम्कनेछैन। अरूसँग बाहिर जाँदा वा खाना खाँदा, तिनीहरूले कहिल्यै पनि यातायात वा खानाका लागि तिर्ने प्रस्ताव गर्दैनन्। जब तिनीहरूले कुनै राम्रो कुरा भेट्छन् तब तिनीहरूले किन्न चाहन्छन्, तर जब भुक्तानी गर्ने समय आउँछ, तब तिनीहरूले अरूलाई तिनीहरूको बिल तिर्न लगाउँछन् र पछि तिनीहरूले त्यो पैसा तिर्ने कुरै गर्दैनन्; तिनीहरूले फाइदा लिन मात्रै चाहन्छन्, चाहे यो एक पैसा होस् वा चार आना होस्। यदि तँ राम्रा कुराहरू प्राप्त गर्न चाहन्छस् भने, तैँले ती कुराहरूका लागि आफै तिर्न सक्छस्; यदि तँ आफ्नै पैसाले तिर्न चाहँदैनस् भने, अरूबाट फाइदा लिने प्रयास पनि नगर्, र यति लोभी नबन्; अरूबाट आदर पाउनका लागि तँसँग केही इज्जत हुनुपर्छ। तर यस्तो व्यक्तिमा इज्जतको कमी हुन्छ, उसले फाइदा लिन मात्रै चाहन्छ, र उसले जति धेरै फाइदा लिन्छ त्यति नै आनन्दित महसुस गर्छ। मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू देखा पर्नु लाजको कुरा हो कि महिमाको कुरा हो? (लाजको कुरा।) यो लाजमर्दो कुरा हो। के तिनीहरूले यसरी फाइदा लिनु अत्यावश्यक हुन्छ भनेर तिमीहरू भन्छौ? के तिनीहरूले खानेकुरा किन्न नसक्ने वा आफ्नो परिवारको हातमुख जोड्न नसक्ने हुनाले यस्तो भएको हुन्छ? पटक्कै हुँदैन। वास्तवमा, तिनीहरूसँग खर्च गर्नका लागि पर्याप्त पैसा र खानका लागि पर्याप्त खाना हुन्छ; यति मात्र हो कि तिनीहरूको लोभ यति ठूलो हुन्छ कि यसले तिनीहरूलाई तिनीहरूको इज्जत खोस्ने हदसम्म पुग्छ, र यसले अरूमा तिनीहरूप्रति घृणा र तिरस्कार पैदा गर्छ। के त्यस्तो व्यक्ति असल हुन्छ? (हुँदैन।) कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सधैँ फाइदा लिने प्रयास गर्छन्, अलिकति पनि घाटा भयो भने तिनीहरूलाई चोट लाग्छ, र तिनीहरूलाई यसको बारेमा बोल्नुपर्छ भन्ने लाग्छ। काम दिँदा, तिनीहरूले सधैँ पैसाको विषय उठाउँछन्: “यात्राको यात्रा खर्च यति-यति हुनेछ, बास बसेको यति-यति हुनेछ, खाना खर्च यति-यति हुनेछ, र इत्यादि।” तिनीहरूलाई यसो भनिन्छ, “पैसाको बारेमा चिन्ता नगर्नुहोस्, मण्डलीले नै प्रदान गर्नेछ।” तर पैसा प्राप्त गरेपछि, तिनीहरूले यसो भन्दै यसको बारेमा झगडा गर्छन्: “यतिले पुग्दैन। मैले त्यहाँ २०० युआन लिएर के गर्न सक्छु? एउटा भनाइ छ, ‘घरमा पैसा कन्चुस गर्नू तर यात्रा गर्दा धेरै पैसा बोक्नू।’ मैले थप केही फाल्टो पैसा बोक्नुपर्छ; मैले सबै प्रयोग गरिनँ भने, बाँकी रकम म मण्डलीलाई नै फर्काउनेछु।” तिनीहरू फर्केर आउँदा, तिनीहरूले कुनै पैसा बाँकी छ भन्ने बारेमा केही उल्लेख गर्दैनन्, न त तिनीहरूले आफ्नो खर्चको बारेमा नै रिपोर्ट गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीबाट समेत फाइदा लिने आँट गर्छन्; के तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरू हिनामिना गर्ने आँट गर्छन्? (गर्छन्।) तिनीहरू कस्ता प्राणी हुन्? तिनीहरूमा इज्जत, साथै विवेक र समझको कमी हुन्छ। के परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछ? अरू मानिसहरू मण्डलीको लुगाधुने मेसिन, तातो पानी, सेम्पू, लुगा धुने पाउडर, र इत्यादि प्रयोग गरेर नुहाउन, कपाल धुन, र लुगा धुनका लागि भेला हुने ठाउँ वा बास दिइने स्थानहरूमा जान्छन्; तिनीहरूले यी सुविधाहरूको समेत फाइदा लिन्छन्, र मण्डलीका सामानहरू प्रयोग गरेर आफ्नै पैसा बचत गर्छन्। तिनीहरूले के सोच्छन् भने तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुनाले, तिनीहरू परमेश्वरको घरका भाग हुन्, त्यसकारण परमेश्वरको घरको कुनै पनि वस्तु स्वतन्त्र रूपमा प्रयोग गर्नका लागि तिनीहरूको पनि हो, र यसलाई प्रयोग नगर्नु, वा नलिनु, वा यसबाट केही फाइदा नलिनु भनेको खेर फ्याक्नु हो भन्ने सोच्छन्; अनि तिनीहरूले यसलाई बिगारे पनि, तिनीहरूले यसको क्षतिपूर्ति दिने कुनै अभिप्राय राख्दैनन्। जब तिनीहरूको आफ्नै सामानको कुरा आउँछ, तब तिनीहरूलाई ती कुराको प्रयोग संयमित रूपमा गर्ने र सावधानीपूर्वक हेरचाह गर्ने तरिका थाहा हुन्छ, तर तिनीहरूले परमेश्वरको घरका उपकरण र सामानहरू भत्काए भने क्षतिपूर्ति दिँदैनन् तर आफूले चाहे अनुसार प्रयोग गर्छन्। के तिनीहरू असल मानिसहरू हुन्? ती अवश्य नै कुनै असल मानिसहरू होइनन्। विशेष गरी मण्डलीले केही सामान किन्नु पर्ने निश्चित परिस्थितिहरूमा, तिनीहरूले सक्रिय रूपमा स्वेच्छाचारी रूपमा काम गर्छन्, र त्यस्ता कामहरू सम्हाल्न विशेष रूपमा इच्छुक हुन्छन्। तिनीहरू किन यति उत्साहित हुन्छन्? तिनीहरूले नाफा प्राप्त गर्न, र फाइदाहरू लिन सक्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्; सामान किनेपछि, तिनीहरूले बाँकी रहेको कुनै पनि पैसा आफ्नो खल्तीमा राख्छन्। तिनीहरूले आफूले सक्ने जुनसुकै कुराको फाइदा लिन चाहन्छन्, र त्यसो नगर्नु भनेको खेर फाल्नु हो भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूले पालना गर्ने तर्क यही हो। यदि तिनीहरूले फाइदा लिन पाएनन् भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई श्राप दिन्छन् र परमेश्वरको घरलाई श्राप दिन्छन्—तिनीहरूले सबैलाई श्राप दिन्छन्; तिनीहरू दुष्ट पिशाच, फोहोरी भिखारी, मगन्ते हुन्, जसले नाफा लिन र फाइदा लिनका लागि आफ्नो माग्ने भाँडो जताततै थाप्छन्। मानिसहरूले भन्छन्, “तिमी त सधैँ केही न केही माग्छौ; के तिमी दुर्गन्धित भिखारी होइनौ र?” तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “ठीक छ, मलाई जेसुकै भन्नुहोस्—कन्चुस, लोभी, दुर्गन्धित भिखारी, खाते भन्नुहोस्—मैले फाइदा लिन सकेँ भने, ठीकै छ।” के यस्ता मानिसहरूसँग कुनै इज्जत हुन्छ? (हुँदैन।) के त्यस्ता मानिसहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई केही मात्रामा बाधा दिँदैनन् र? विशेष गरी कठिन परिस्थिति र कमजोर आर्थिक स्थितिमा रहेका ती परिवारहरूका लागि, के तिनीहरूले केही मात्रामा बाधा र हानि ल्याउँदैनन् र? (ल्याउँछन्।) के तिनीहरूले कदमा सानो रहेका र विशेष रूपमा कमजोर रहेका मानिसहरूलाई नकारात्मक रूपमा असर गर्न सक्छन्? (सक्छन्।) तिनीहरूलाई देख्दा मात्रै मानिसहरूलाई घृणा लाग्छ; तिनीहरूलाई देख्ने हरेक व्यक्तिलाई झिजो लाग्छ, तैपनि उसलाई इन्कार गर्न लाज लाग्छ, यसरी ऊ तिनीहरूलाई आफूबाट यसरी खुलस्त फाइदा लिन दिन बाध्य हुन्छन्। तिनीहरूसँग खराब मानवता र नीच चरित्र छ भन्ने सबैलाई थाहा हुन्छ, तर तिनीहरू सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्, र तिनीहरूले कहिलेकहीँ केही कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन्, र तिनीहरूसँग थोरै विश्वास छ, र कहिलेकहीँ तिनीहरूले आफ्नो घरमा आश्रय दिएर थोरै मेहनत गर्न सक्छन् भन्ने कुरालाई हेर्दा—यी कुराहरूका खातिर, धेरैजसो मानिसहरूले जहाँ गए पनि फाइदा लिने तिनीहरूको व्यवहारप्रति आँखा चिम्लिन्छन्, र यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन्। तैपनि, तिनीहरूले मण्डलीभित्र पैदा गर्ने बाधाहरू झन्-झन् ठूलो हुँदै जान्छन्, जसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूलाई असहज महसुस हुन्छ; के यो समस्या होइन र? (हो।) यी व्यक्तिहरू जहाँसुकै मानिसहरूलाई टोक्ने र तिनीहरूलाई टोकेर मार्न सक्ने बौलाहा कुकुर नभए पनि, तिनीहरू मानिसहरूलाई आनन्दले बस्न नदिने र सताउने भुसुनोहरू जस्तै हुन्छन्। यदि तिनीहरूलाई सफाइ गरिएन भने, तिनीहरूले अटुट बाधाहरू ल्याउनेछन्। तिनीहरू मण्डलीमा नै बसे भने यसले निरन्तर विपत्ति ल्याउँछ, जसले गर्दा मानिसहरूले शान्ति प्राप्त गर्दैनन्। बाधा पाएपछि, मानिसहरूलाई निकै झिजो लाग्छ, र तिनीहरूले प्रायजसो त्यस्ता व्यक्तिहरूप्रति वितृष्ण गर्छन्; तैपनि कुनै समाधान नभएको हुनाले, तिनीहरूले बारम्बार यो कुरा सहन्छन्। तिनीहरू कस्तो प्रकारका व्यक्तिहरू हुन्? मानिसहरूका बीचमा यस्ता घृणित बदमासहरू समेत हुन्छन्; त्यस्ता व्यक्तिहरूले किन परमेश्वरमा विश्वास समेत गर्छन्? तिनीहरू जिउन समेत लायक हुँदैनन्! आफूले सक्ने जेसुकै कुरामा फाइदा लिनु—कस्तो लाजमर्दो कुरा! आफ्नो क्षमताले भ्याए अनुसार जति सक्दो धेरै भौतिक कुराहरूको आनन्द लिई; यदि तँसँग क्षमताको कमी छ भने, तैँले अरूको स्वामित्वको कुराको आनन्द लिनु हुँदैन, वा यसलाई हिनामिना गर्नु हुँदैन। यदि अरूले बेला-बेलामा परोपकारी रूपमा केही कुरा निःशुल्क दिएका हुनाले, वा तँसँग कुनै कुराप्रति निश्चित रुचि भएको हुनाले, वा तँलाई कुनै कुरा पर्ने हुनाले तैँले कुनै सानो र महत्त्वहीन तरिकाले फाइदा लिइस् भने, सबैले त्यो कुरालाई क्षमा दिन सक्छन्। भनाइ नै छ, “गरिबीले महत्त्वाकाङ्क्षालाई सीमित गर्छ;” यो ठूलो समस्या होइन। तर यदि तैँले सधैँ यसरी फाइदाहरू खोजिरहेको हुन्छस्, यहाँसम्म कि तँ यसप्रति लाज विहीन र लाज पचेको व्यक्ति बन्छस्, र तँ दुर्गन्धित भिखारी बन्छस्, वा बौलाहा कुकुर वा सबैको आँखामा घुम्ने भुसुना बन्छस् भने, तँलाई तुरुन्तै सफाइ गरिनुपर्छ। यी सबै समस्याहरूलाई अन्त्य गर्नका लागि यस्ता मानिसहरूलाई एक पटक र सधैँका लागि तह लगाउनुपर्छ।
फाइदा लिन मन पराउनेहरूका हकमा भन्दा, तिमीहरूले तिनीहरूलाई कति सहन सक्छौ? यदि तिमीहरूले साँच्चै नै तिनीहरूलाई सहन सक्दैनौ, र तिनीहरूले तिमीहरूबाट फाइदा लिएपछि मरेको भुसुनो निलेको जस्तो अनुभव गर्छौ भने—तिमीहरूमध्ये धेरैजसोले सँगै हुँदा तिनीहरूप्रति अनियन्त्रित रूपमा रिसाउँछौ र तिनीहरूका बारेमा निरन्तर गुनासो गर्छौ भने—त्यो बेला, के तिनीहरूलाई पहिले नै हटाइनु पर्दैन र? (पर्छ।) जब यो असहनीय हुन्छ, जब यो चरम हदमा पुग्छ, तब तिनीहरूलाई सफाइ गर्न सबैले हातेमालो गर्नुपर्छ। यो परमेश्वरको घरबाट काँडा हटाउनु हो, र यो मानिसहरूलाई निकै खुशी पार्ने कुरा हो। त्यस्तो व्यक्ति त खराब हुन्छ, जसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूलाई खलबली हुन्छ। यो मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने एउटा घातक घटना हो, जसले गर्दा मानिसहरू यो व्यक्तिसँग सम्बन्धित समस्याको बारेमा सङ्गति गर्न र समाधान गर्न भेला हुन बाध्य हुन्छन्। यो अभ्यास उचित छ, किनभने दुष्ट व्यक्तिले पैदा गरेको बाधाले पहिले नै कतिपय मानिसहरूलाई हानि गरिसकेको हुन्छ। दुष्ट व्यक्तिलाई दुष्कर्म गरिरहनबाट रोक्न, मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था कायम राख्न, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई थप हानि हुनबाट रोक्नका लागि, दुष्ट व्यक्तिलाई तुरुन्तै तह लगाउनुपर्छ र सफाइ गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले सफाइपछि मण्डलीको बारेमा रिपोर्ट गर्न सक्छन् भने, बुद्धिमानीपूर्वक तिनीहरूलाई यो जानकारी दिनुपर्छ: “तिमीलाई सफाइ गरिएको वा निष्कासित गरिएको होइन। घर गएर अलग बस र आफ्नो बारेमा मनन गर। तिमीले उचित रूपमा मनन गरेपछि, पश्चात्तापको पत्र लेख, त्यसपछि हामी तिमीलाई मण्डलीमा स्वागत गर्न सक्छौं। अहिलेका लागि, तिमीले अझै धेरै पैसा कमाउने र जीवनको आनन्द लिने प्रयास गर्नुपर्छ; यसको साथै, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने विषयमा मनन गर्नुपर्छ। यसरी, तिमीले कुनै पनि पक्षलाई बेवास्ता गरिरहेको हुँदैनौ।” कस्तो लाग्यो? (राम्रो लाग्यो।) हामी उसलाई सफाइ गरिएको छ वा निष्कासित गरिएको छ भनेर भन्नेछैनौँ; यति मात्र हो कि आजदेखि, यो व्यक्ति मण्डलीमा रहनेछैन। यसलाई यसरी सम्हाल्दा कस्तो होला? (राम्रो हुन्छ।) एकदम राम्रो! तर्क गर्नु वा हिसाब-किताबहरू मिलाउनु पर्दैन, तर तिनीहरूलाई काम गर्न, पैसा कमाउन, र आफ्नै जीवन जिउन संसारमा फर्केर जान दिने सरल र स्पष्ट समाधान मात्रै दिनुपर्छ। सारांशमा भन्दा, फाइदा लिन मन पराउने मानिसहरूको मानवता त्यति राम्रो हुँदैन। यसलाई दुष्ट भनेर भन्न नसकिने भए पनि, फाइदा लिन मन पराउने तिनीहरूको चरित्रले तिनीहरूलाई निकै झिजो लाग्दो र घृणित तुल्याउँछ। तिनीहरूले हरेक सम्भावनाको दुरुपयोग गर्छन्! त्यस्ता मानिसहरू गैरकानुनी वा आपराधिक क्रियाकलापहरूमा संलग्न नभए पनि, तिनीहरूको कार्य र व्यवहारले मण्डली जीवनमा ल्याउने दीर्घकालीन बाधा र व्यवधानहरू—यी परिणामहरू—कुनै पनि दुष्ट कार्यभन्दा गम्भीर हुन्छन्; ती कुराहरू तिनीहरूलाई अविश्वासी वा मण्डलीबाट हटाइने दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गर्नका लागि पर्याप्त हुन्छन्। यसो गर्दा यसले अविश्वासीहरूले मण्डलीमा आउने बाधा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हुने दुर्व्यवहारलाई पूर्ण रूपमा रोक्छ।
यसभन्दा पहिले हामीले फाइदा लिन मन पराउनेहरूलाई सम्हाल्ने विशेष तरिकाको बारेमा सङ्गति गरेका थियौँ, जुन मुख्य भूमिमा भइरहेको सतावटका विशेष परिस्थितिहरूका आधारमा विकास गरिएको विधि हो। विदेशका मण्डलीहरूमा, तिनीहरूलाई सीधै सफाइ गर्नु ठीकै हुन्छ। तैपनि, कुनै पनि सम्हाल्ने विधि जुनसुकै प्रकारका मानिसहरूप्रति लक्षित भए पनि, यो सिद्धान्त आधारित र बुद्धिमानी दुवै छ भन्ने कुरालाई सुनिश्चित गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। मण्डलीमा प्रशासनिक आदेश र नियमहरू छन्, जुन सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सामान्य मण्डली जीवन र कर्तव्य पूरा गर्ने सामान्य सुव्यवस्थाको रक्षा गर्ने उद्देश्यले जारी गरिएका छन्। यदि कसैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मण्डली जीवनमा वा तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्दा बाधा दिन्छ भने, यसो गर्न दिइँदैन; त्यो व्यक्तिलाई परमेश्वरले घृणा गर्नुहुनेछ। अवश्य नै, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको दैनिक जीवनमा कुनै पनि प्रकारको दुर्व्यवहार वा हस्तक्षेप गर्न अनुमति छैन। यो अगुवा र सेवकहरूले समाधान गर्न जिम्मेवारी लिनुपर्ने समस्या हो। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका आफन्त, इष्टमित्र, वा परिचितहरू हुन सक्छन्, जसले “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” को नाममा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आकर्षित गर्ने र बहकाउने प्रयास गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्। यस्ता व्यक्तिहरूलाई सम्हाल्ने दायित्व र जिम्मेवारी अगुवा र सेवकहरू, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको हुन्छ। तिनीहरूको व्यवहार र कार्यहरूले अरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र परमेश्वरलाई पछ्याउनबाट रोक्छन्, र मण्डलीको काममा बाधा पनि ल्याउँछन्, त्यसकारण अगुवा र सेवकहरू परिस्थितिलाई समाधान गर्न र प्रतिबन्धहरू लागू गर्न अघि आउनुपर्छ। अवश्य नै, त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई निराकरण गर्न र सम्हाल्नका लागि हाम्रा उचित विधिहरू छन्। कुटपिट वा हप्कीको सहारा लिनु पर्दैन; हामीले तिनीहरूलाई तिनीहरूको समस्याको सार र परमेश्वरका चुनिएका धेरैजसो मानिसहरूले तिनीहरूप्रति लगाएका दोष र आरोपहरू स्पष्ट पार्छौं, र अन्तमा तिनीहरूलाई यसो भन्छौं: “तिमीलाई सफाइ गर्नु भनेको बहुमतले गरेको र हस्ताक्षर गरेको निर्णय हो। तिमी सहमत भए पनि नभए पनि, मण्डलीसँग यो निर्णय गर्ने र तिमीलाई त्यस अनुसार सम्हाल्ने अख्तियार छ। तिमीले पालना गर्नुपर्छ।” यसरी यो समस्या समाधान हुन्छ, र सम्हाल्ने यस्तो तरिका पूर्ण रूपमा सिद्धान्त आधारित छ। फाइदा लिन मन पराउनेहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू अनुसार व्यवहार गर्नुपर्छ र सम्हाल्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले तँबाट फाइदा लिन केही कुरा माग्न चाहन्छन् भने, तँलाई इच्छा लाग्छ भने तिनीहरूलाई त्यो कुरा दिन सक्छस्, वा इच्छा लाग्दैन भने इन्कार गर्न सक्छस्; निर्णय तेरो हो। तिनीहरूलाई मागेको कुरा दिनु दयाको कार्य हो; दिन इन्कार गर्नु तेरो अधिकार हो। यदि तिनीहरूले “के हामी सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होइनौँ र? कति लोभी, केही कुरा समेत दिन नचाहने व्यक्ति!” भनेर भन्छन् भने, तैँले यस्तो जवाफ दिन सक्छस्: “यो मेरो सम्पत्ति हो, र यो नदिने अधिकार मसँग छ। यो सिद्धान्तहरू अनुरूप छ। ‘हामी सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हौँ’ भनेर मलाई दबाब नदेऊ; तिमीले भनेको कुरा सत्यता होइन। परमेश्वरले ‘तैँले तिनीहरूलाई यो कुरा दिनुपर्छ’ भनेर भन्नुभयो भने मात्र, म तिमीलाई यो कुरा दिनेछु।” मण्डलीको बहानामा वा “हामी सबै विश्वासीहरू र सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हौँ” भन्ने विचारको आधारमा कसैले पनि व्यक्तिगत सम्पत्ति जफत गर्ने वा लिने अधिकार पाउँदैन। के यो सत्यता हो? (हो।) सत्यता यही हो। यो सत्यतालाई पालना गरेर मात्रै सबैका लागि निष्पक्षतालाई सुनिश्चित गर्न सकिन्छ, र सबैले आफ्ना साँचो अधिकारहरूको आनन्द लिन सक्छन्। तर यदि कसैले व्यक्तिगत कुराहरू जबरजस्ती लिन वा सापटी लिनका लागि “परमेश्वरको घरको कामका आवश्यकताहरू,” “मण्डलीको कामका आवश्यकताहरू,” वा “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका आवश्यकताहरू” जस्ता बहानाहरू प्रयोग गर्यो भने, के यो सत्यता अनुरूप हुन्छ? (हुँदैन।) के तँसँग सत्यता अनुरूप नरहेका अनुरोधहरूलाई इन्कार गर्ने अधिकार हुन्छ? (हुन्छ।) अनि यदि तैँले यसरी दिन इन्कार गरेकोमा कसैले तँलाई कन्जुस वा लोभी भनेर नाम दियो भने, के तँ डराउनेछस्? (डराउनेछैन।) यदि कसैले यस कुरालाई ठूलो कुरा बनायो, तैँले मण्डलीको कामलाई समर्थन गर्दैनस् वा तँमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूप्रति प्रेमको कमी छ भनेर दाबी गर्यो, जसले गर्दा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई इन्कार गर्छन् र अलग गर्छन् भने, के तँ डराउनेछस्? तँ पछि हट्छस्। त्यो बेला, तैँले सोच्छस्, “कार चलाउन दिनु कुन ठूलो समस्या भयो र? मण्डली, परमेश्वरको घर, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चलाउन मागे पनि त्यो ठीकै हुन्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई नचिढ्याउनु राम्रो हो। एउटा व्यक्तिलाई चिढ्याउनु डरलाग्दो कुरा होइन, तर यदि सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू चिढिए, र मप्रति तिनीहरूको हृदय चिसो भयो, जसले गर्दा म अलग भएँ भने, मैले के गर्ने?” तैँले परमेश्वरमा विश्वास गरेको हुनाले, के कुराको डर मान्नुपर्छ र? तिनीहरूले तँलाई अलग गरेको अर्थ तिनीहरूसँग सत्यता छ वा तिनीहरूको कार्य सत्यता अनुरूप छ भन्ने हुँदैन। सत्यता सधैँ सत्यता नै हुन्छ। अल्पसंख्यक वा धेरैजसो मानिसहरू यसमा सहमत भए पनि नभए पनि यो सत्यता नै हो। सत्यताविना, यदि अल्पसंख्यक बहुमतमा समर्पित भए पनि, यो सत्यता हुँदैन। यो कसैले पनि इन्कार गर्न नसक्ने तथ्य हो। कसैमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरा उसले कति राम्ररी बोल्छ भन्ने कुरामा निर्भर हुँदैन, तर उसले सत्यतालाई अभ्यास गर्न र सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। उदाहरणका लागि, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने उद्देश्यले नयाँ कम्प्युटर किनिस्, र कसैले यसलाई मण्डलीको कामका लागि हो भनेर दाबी गर्दै चलाउनका लागि माग्न चाहन्छ। तैँले उसलाई चलाउन दिन इन्कार गर्छस्, र उसले भन्छ: “तिमीमा प्रेमको कमी छ, तिमी परमेश्वरलाई प्रेम गर्दैनौ, तिमीमा कुनै त्याग छैन। यो थोरै त्याग समेत तिमीले गर्न नसक्ने कुरा हो।” के यी शब्दहरू सही छन्? के ती सत्यता अनुरूप छन्? (छैनन्।) तैँले यस्तो प्रतिक्रिया दिनुपर्छ: “कम्प्युटर मेरो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि हो। मैले अहिले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको छु, त्यसकारण म कम्प्युटरविना बस्न सक्दिनँ। यदि तिमीले मेरो कम्प्युटर चलाउन लग्यौ भने, के त्यसले मेरो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर गर्दैन र? के त्यो सत्यता अनुरूप हुनेछ? तिमीलाई वास्तवमा केका लागि कम्प्युटरको आवश्यकता पर्यो? तिमीले यो मण्डलीको कामका लागि हो भनेर भन्छौ; यदि त्यसो हो भने, तिमीले यसलाई प्रमाणित गर्न कसैलाई खोज्नुपर्छ। यसको साथै, मण्डलीको कामका लागि भए पनि, तिमीले मबाट माग्नु हुँदैन। यदि तिमीले मेरो कम्प्युटर लियौ भने मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न के प्रयोग गर्ने? त्यो तिम्रो अत्यन्तै स्वार्थी व्यवहार हो! मण्डलीको कामका आवश्यकताहरूलाई फाइदा लिने बहानाको रूपमा प्रयोग नगर, म त्यस्तो कुराको फन्दामा पर्नेछैनँ। मलाई समझशक्तिको कमी भएको भ्रमित व्यक्ति नठान; तिमीले फाइदा लिने प्रयास गरिरहेको छौ, तर यस्तो हुनेछैन!” शैतानको पासोमा पर्नबाट जोगिनका लागि त्यस्ता मानिसहरूसँग यसरी बोल्नु अत्यावश्यक हुन्छ। के यो समस्या समाधान गर्न सजिलो छ? तैँले सत्यता बुझेपछि र सिद्धान्तहरू अनुसार काम गरेपछि, तैँले अरूले के भन्छन् भनेर डर मान्नु पर्दैन। तिनीहरूले तँलाई झूटो नाम दिए पनि ध्यान नदे; तिनीहरूले बोल्ने त्यो थोरै धर्मसिद्धान्तले कसैलाई पटक्कै विश्वस्त गर्नेछैन। यसरी फाइदा लिन मन पराउने मानिसहरूको मानवताको प्रकटीकरण र तिनीहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरूका बारेमा यसरी सङ्गति गरिएको छ।
फाइदा लिन मन पराउने मण्डलीका मानिसहरूका हकमा भन्दा, एक हिसाबमा, मानिसहरूले तिनीहरूलाई अझै सटीक र व्यावहारिक रूपमा चिन्नुपर्छ, र अर्को हिसाबमा, मानिसहरूले सत्यता बुझ्नुपर्छ; तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा लिनुपर्ने अडान, तिनीहरूले गर्नुपर्ने काम, तिनीहरूले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू, र मानिसहरू, घटनाहरू, र कामकुराहरूप्रति तिनीहरूमा हुनुपर्ने मनोवृत्तिको बारेमा तिनीहरू हृदयमा स्पष्ट हुनुपर्छ। भीडलाई नपछ्या, न त मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि भन्ने डर नै मान्, र विशेष गरी निश्चित व्यक्तिहरूलाई खुशी पार्नका लागि तैँले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त र अडानलाई नत्याग्, यसो गरिस् भने तैँले मानिसहरूलाई खुशी पार्ने तर परमेश्वरको हृदयमा चोट पुर्याउनेछस्, परमेश्वरलाई तँप्रति घृणा गर्ने तुल्याउनेछस्। यदि यो सिद्धान्तहरू अनुरूपको कार्य हो भने, तैँले यसो गर्दा मानिसहरूलाई चिढ्याए पनि वा तिनीहरूले तँलाई पिठ्युँ पछाडि भर्त्सना गरे भने पनि, त्यसले केही असर गर्दैन; तैपनि यदि यो सिद्धान्तहरू अनुरूपको कार्य होइन भने, यसो गरेर तैँले सबैको अनुमोदन र साथ प्राप्त गरे पनि, र तँ सबैसँग मिले पनि—तर एउटा कुरा के हो भने तैँले परमेश्वरको अघि यसको बारेमा लेखा दिन सक्दैनस्—तैँले घाटा भोगेको हुन्छस्। यदि तैँले बहुसंख्यकसँग सम्बन्ध कायम राख्छस्, तिनीहरूलाई खुशी तुल्याउँछस् र सन्तुष्ट तुल्याउँछस् र तिनीहरूको प्रशंसा कमाउँछस्, तर सृष्टिकर्ता परमेश्वरलाई चिढ्याउँछस् भने, तँ महामूर्ख होस्। त्यसकारण, तैँले जे गरे पनि, यो सिद्धान्तहरू अनुरूप छ कि छैन, यसले परमेश्वरलाई खुशी पार्छ कि पार्दैन, यसप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति के हो, मानिसहरूले कस्तो अडान लिनुपर्छ, मानिसहरूले के-कस्ता सिद्धान्तहरू पालना गर्नुपर्छ, परमेश्वरले कसरी निर्देशन दिनुभएको छ, र तैँले यो काम कसरी गर्नुपर्छ भन्ने कुरा तैँले स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्छ—तँ सुरुमा यस कुराको बारेमा स्पष्ट हुनुपर्छ। अरूसँगका तेरा सङ्गतहरू र अरूसँगका तेरा भौतिक आदानप्रदान र व्यवहारहरू—के यी कुराहरू सिद्धान्तहरू अनुरूपको जगमा निर्माण भएका छन्? के ती परमेश्वरलाई खुशी पार्ने जगमा निर्माण भएका छन्? होइन भने, तैँले जे-जस्ता कुराहरू गरे पनि, तैँले यसलाई जति नै राम्ररी कायम राखे पनि, तैँले यो जति नै सिद्ध रूपमा गरे पनि, वा तैँले अरूबाट जति धेरै प्रशंसा प्राप्त गरे पनि, परमेश्वरले ती कुरालाई याद गर्नुहुनेछैन। त्यसकारण, कसैसँगको तेरो सङ्गत र अन्तरक्रियाका सिद्धान्तहरू तिनीहरूले तँबाट फाइदा लिन्छन् कि लिँदैनन् वा तैँले तिनीहरूबाट फाइदा लिन्छस् कि लिँदैनस् भन्ने कुरासँग सम्बन्धित हुनु हुँदैन—ती कुराहरू यो जगमा निर्माण हुनु हुँदैन। बरु, तिमीहरूले गर्ने कुरा सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप छ कि छैन भन्ने कुरासँग यी सिद्धान्तहरू सम्बन्धित हुनुपर्छ। त्यसपछि मात्रै यसलाई “परमेश्वरमाथिको हाम्रो विश्वासको आधारमा” भनेर साँचो रूपमा मान्न सकिन्छ; त्यसपछि मात्रै तैँले “हामी सबै विश्वासीहरू, सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हौं” भनेर भन्न सक्छस्; त्यसपछि मात्रै तैँले यसलाई आधारको रूपमा लिन सक्छस्। जीवन प्रवेश, कर्तव्य, र मण्डलीको कामसँग सम्बन्धित मामलाहरू बाहेक, अरू कुनै पनि अन्तरक्रिया “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” भन्ने आधारमा आधारित हुनु हुँदैन। यदि यसमा कर्तव्य, जीवन प्रवेश, वा मानिसहरूका बीचमा हुने सामान्य अन्तरक्रियाहरू समावेश हुँदैन, तर कसैले सधैँ निश्चित उद्देश्य हासिल गर्नका लागि “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” को भेषलाई बहानाको रूपमा प्रयोग गर्छ भने, उसले अवश्य नै त्यस्ता अभिव्यक्ति, विधि, र फाइदाजनक सर्तहरूलाई आफ्नो व्यक्तिगत फाइदा लिन र व्यक्तिगत फाइदाका लागि युक्ति बनाउन बहानाको रूपमा प्रयोग गर्ने प्रयास गरिरहेको हुन्छ। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू यसप्रति सतर्क हुनुपर्छ, र बहकाउमा पर्नबाट जोगिनका लागि त्यस्ता समस्याहरूलाई बुद्धिले सम्हाल्नुपर्छ। किनभने मण्डलीका धेरैजसो मानिसहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन्, र कति जना सिद्धान्तहरूविना काम गर्ने र लापरवाह दुष्कर्म गर्ने अविश्वासीहरू समेत हुन्छन्। तिनीहरूले “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” को नाममा काम गर्दा यसले मण्डलीको काममा सबैभन्दा सजिलै असर गर्छ र बाधा दिन्छ। आज यो सब भन्नुको उद्देश्य के हो? यो कुरा अरूसँगको कुराकानीमा होस् वा अन्तरक्रियामा होस्, त्यसको जग सत्यता सिद्धान्तहरूमा आधारित हुनुपर्छ भन्ने कुरालाई स्पष्ट पार्नका लागि हो। यसले मानिसहरूका बीचमा अनुचित व्यवहार हुनबाट रोक्छ; अवश्य नै, यसले फाइदा लिन मन पराउनेहरूलाई फाइदा लिनका लागि निकास खोज्नबाट पनि रोक्छ, र यसको साथै आफ्नो इज्जतप्रति अत्यन्तै चिन्तित वा मानवतामा कमजोर रहेकाहरूलाई सधैँ फाइदा लिइनबाट, सधैँ छलमा पर्नबाट, र सधैँ घाटा भोग्नबाट पनि रोक्छ। कतिपय मानिसहरूले—आफ्नो परिवारको परिस्थितिहरूमा स्पष्ट कठिनाइको बाबजुद पनि—फाइदा लिन मन पराउने व्यक्तिले तपाईंलाई आदर गर्छु त्यसैले तपाईंलाई नै भनेको भन्दै सापट माग्दा आफ्नो मेहनतले कमाएको पैसा सापट दिन्छन्, र “बहादुरी” देखाउँदै आफूलाई घाटामा पार्छन्। पैसा सापट दिइएपछि के हुन्छ? सापट लिने व्यक्ति हराउँछ। त्यसपछि, सापट दिने व्यक्तिले आफूलाई रक्षा नगर्नुभएकोमा परमेश्वरसँग गुनासो गर्छ। के यो समझ हुनु हो? के तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ तैँले कुनै काम गर्दा सोच्नु पर्दैन, परमेश्वरले सबै कुराको हेरचाह गर्नुहुनेछ भन्ने सोच्थिस्? के त्यसले तँलाई व्यर्थको व्यक्ति बनाउँदैन र? परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार, बुद्धिमानी हुन, र सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्न लगाउनुहुन्छ। के तैँले यो कुरा बुझ्न सक्दैनस्? यदि तैँले यी सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्दैनस् भने, तँ सधैँ घाटा भोग्न र फस्न लायक हुन्छस्। अन्त्यमा, जब तेरो जीवनमा कुनै उम्कने बाटो हुँदैन, तब तैँले कसलाई दोष दिन सक्छस्? तैँले आफै यो कुरा ल्याएको होस्। तेरा कार्यहरू प्रेमका कारण थिएनन्; ती मूर्खतापूर्ण थिए! तैँले ठगलाई खुशी पार्न पैसा सापट दिइस्, तर जब तँलाई पैसा चाहिन्छ, तब के तैँले परमेश्वरको घरबाट पैसा माग्न सक्छस्? के परमेश्वरको घरले तेरो लागि यो जिम्मेवारी लिनुपर्छ? परमेश्वरको घरले यो खर्च तिर्छ भन्ने अपेक्षा गरेर, के तँ परमेश्वरप्रति ऋणी भइरहेको हुँदैनस् र? जीवनमा कुनै उम्कने बाटो नहुँदा, तैँले कसरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छस्? यदि तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरिस् भने, परमेश्वरले तँलाई सन्तुष्ट पार्न सक्नुहुन्न; यो त तैँले रोपेको कुराको कटनी गर्ने कार्य हुनेछ, र यो तैँले पाउन लायक कुरा हो। तँलाई यति मूर्ख बन्न कसले भनेको छ! के परमेश्वरले तँलाई त्यो व्यक्तिमा भरोसा गर्न लगाउनुभएको हो? के उहाँले तँलाई त्यस व्यक्तिलाई पैसा सापट दिन लगाउनुभयो? लगाउनभएन; यो तेरो व्यक्तिगत कार्य थियो, र यसले परमेश्वरको अभिप्रायलाई प्रतिनिधित्व गर्दैन। यदि तेरा व्यक्तिगत कार्यहरू गलत छन् र तिनले प्रतिकूल परिणामहरू ल्याउँछन् भने, तैँले आफै मात्रै जिम्मेवारी लिन सक्छस्। तैँले किन परमेश्वरको घरलाई जिम्मेवार तुल्याउनुपर्छ, वा परमेश्वरलाई तेरो लागि जिम्मेवार तुल्याउनुपर्छ? परमेश्वरले तँलाई रक्षा नगर्नुभएकोमा किन गुनासो गर्ने? तँ वयस्क होस्; तँमा किन अपेक्षा गरिएको मूल्याङ्कन क्षमताको कमी छ? के तैँले तँसँग पैसा माग्ने समाजका जोकोहीलाई पैसा सापट दिन्छस्? तैँले यसको बारेमा सोच्नुपर्छ, होइन र? कसैले अनुरोध गर्दा “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” भनेर उल्लेख गरेको छ भन्दैमा तैँले किन कसैलाई पैसा सापट दिन्छस्? के यसले तँ मूर्ख छस् भन्ने देखाउँदैन र? तँ मूर्ख मात्रै होइनस्, तर तँ अति मूर्ख होस्; महामूर्ख! के तँलाई सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गरिरहेका छन्, तिनीहरू सबैले सत्यता बुझेका छन् भन्ने लाग्छ? तिनीहरूमध्ये कम्तीमा पनि एक तिहाइले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, र तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्। के तैँले यो कुरा पत्ता लगाउन सक्दैनस् र? के तँलाई सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू परमेश्वरको मुक्तिका पात्रहरू हुन्, र तिनीहरू साँच्चै नै परमेश्वरका हुन् भन्ने लाग्छ? के तँलाई “धेरैलाई बोलाइन्छ, तर थोरैलाई चुनिन्छ” भन्ने थाहा छैन र? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कसलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? तिनीहरूले भ्रष्ट मानवजातिलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्! यदि तैँले तिनीहरूलाई भरोसा गरिस् भने, के तँ मूर्ख भइरहेको हुँदैनस् र? तेरा व्यक्तिगत कार्यहरूले जे-जस्ता प्रतिकूल परिणामहरू ल्याए पनि, परमेश्वरको घर वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खोज्दै नजा; कसैले पनि तेरोलागि भरपाई गर्न सक्दैन, न त कसैसँग तेरो लागि जिम्मेवारी लिने दायित्व नै हुन्छ। तैँले तीतोपन पैदा गरिस्, तैँले नै यसलाई सहनुपर्छ; जिम्मेवारी तेरो नै हुन्छ। यसको साथै, यी कुराहरूलाई सङ्गति र छलफलका लागि मण्डली जीवनमा ल्याउने नगर्; कसैले पनि यो कुरा सुन्न चाहँदैन, र तेरा भताभुङ्ग मामलाहरू सम्हाल्ने दायित्व अरूसँग हुँदैन। यदि कसैले साँच्चै नै तँलाई सहयोग गर्न चाहन्छ भने, तिमीहरू दुई जनाले यसलाई व्यक्तिगत रूपमा समाधान गर्न सक्छौ। बुझ्यौ?
यी मामलाहरूमा सङ्गति गर्दा यसले मानिसहरूलाई स्मरण गराउने कार्यको रूपमा काम गर्छ, तिनीहरूको ज्ञानलाई फराकिलो बनाउँछ, र तिनीहरूका लागि चेतावनीको घण्टीको रूपमा काम गर्छ, जसले गर्दा परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका बीचमा, सबै प्रकारका मानिसहरू हुन्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। तिमीहरूले एउटा महत्त्वपूर्ण कुरा याद गर्नुपर्छ, जुन कुराको बारेमा मैले पहिले पनि धेरै पटक उल्लेख गरेको छु: परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई भ्रष्ट मानवजातिबाट चुनिएको हुन्छ। यसको अर्थ के हो? यसले के जनाउँछ भने हरेक व्यक्तिलाई शैतानले भ्रष्ट तुल्याएको छ, हरेक व्यक्तिमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ र उसले विभिन्न हदसम्म दुष्कर्म गर्न सक्छ, र सही प्रसंगभित्र, उसले परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने कुराहरू गर्न सक्छ। हामीले भर्खरै सङ्गति गरेका तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्ने र फाइदा लिन मन पराउने कार्य विश्वासीहरूले नै गर्छन्; गैर-विश्वासीहरू हाम्रो लागि अप्रासंगिक छन्, त्यसकारण हामी यहाँ तिनीहरूका बारेमा उल्लेख गर्नेछैनौँ। हामीले सङ्गति गरेका मानवताको यी प्रकटीकरणहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू नै हुन्। त्यसकारण, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” को पदलाई भव्य, आदर्शमय, वा पवित्र र तोड्न नसकिने कुराको रूपमा नहेर्। यदि तैँले त्यसो गरिस् भने, त्यो तेरो मूर्खता हो। परमेश्वरले कहिल्यै यसो भन्नुभएको छैन, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बहुमूल्य छन्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनी बनेपछि, तिनीहरू पवित्र हुन्छन्, तिनीहरू परमेश्वरका विश्वासपात्र, पूर्ण रूपमा भरपर्दो बन्छन्; तैँले तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा भरोसा गर्न सक्छस्, र तिनीहरूले जे भने पनि वा गरे पनि त्यो सत्यता हुन्छ।” यस्तो कहिल्यै भएको छैन; यी तेरा धारणा र कल्पनाहरू हुन्। यदि अहिलेसम्म तैँले “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू” भन्ने पदको पछाडि रहेको वास्तविक अर्थलाई देख्न सकेको छैनस् भने, तँ साँच्चै नै मूर्ख छस्; तैँले यति वर्ष प्रवचनहरू सुनेको व्यर्थ भएको छस्। तैँले आफू कस्तो व्यक्ति हुँ भन्ने समेत पत्ता लगाएको छैनस्, तैपनि तैँले अरूलाई यति विश्वास गर्छस्, तिनीहरूलाई—दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई—त्यस्तो पवित्र र भव्य ठान्छस्, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यो कुरा मन पर्दैन,” “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू रिसाएका छन्”, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कष्ट भइरहेको छ”, र “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो र त्यो भने” भन्ने बारेमा कुरा गर्छस्, यसरी स्नेहको साथ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बारेमा कुरा गर्छस्। के तैँले परमेश्वरका वचनहरूमा कुनै पनि ठाउँमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू अत्यन्तै आदर्शमय र पवित्र, र भरपर्दा हुन्छन् भनेर लेखिएको देखेको छस्? एउटा वाक्य पनि छैन, होइन र? त्यसोभए तैँले किन तिनीहरूलाई त्यसरी हेर्छस्? त्यसले तँलाई पटमूर्ख तुल्याउँछ। त्यसकारण, तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट जति नै धेरै हानि वा घाटा भोगे पनि, यो पूर्ण रूपमा तेरो आफ्नै गल्ती हो। अन्त्यमा, तैँले भोग्ने घाटा र हानिहरूलाई ट्यूशन शुल्कको रूपमा ठान्। यो तैँले सिक्नुपर्ने पाठ हो। तिमीहरूले सधैँ यो कुरा याद गर्नुपर्छ: दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सत्यतालाई प्रतिनिधित्व गर्दैनन्, तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रतिनिधित्व गर्नु त परको कुरा हो; तिनीहरू परमेश्वरका नजिकका मानिसहरू, परमेश्वरका साक्षीहरू, वा परमेश्वरका प्रिय छोराछोरीहरू सरह होइनन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू को हुन्? तिनीहरू पनि तँ जस्तै भ्रष्ट मानिसहरू हुन्; तिनीहरूसँग परमेश्वरको बारेमा धारणाहरू हुन्छन्, तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, सत्यताप्रति वितृष्ण गर्छन्, तिनीहरूसँग अहङ्कारी स्वभाव हुन्छ, तिनीहरूसँग आक्रमक र दुष्ट स्वभाव हुन्छ, तिनीहरूले आफूलाई हरेक हिसाबमा परमेश्वरका शत्रुको रूपमा प्रस्तुत गर्न, आफ्नो कर्तव्य झाराटारुवा रूपमा पूरा गर्न, र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बहानामा अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट फाइदा समेत लिन सक्छन्। यो सब भन्नुको उद्देश्य के हो? यो तँ र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका बीचमा कलह फैलाउनका लागि होइन तर तँलाई सबैको साँचो रङ्ग स्पष्ट रूपमा देख्न, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भन्ने पदलाई सही रूपमा लिन, तेरो वरिपरिका मानिसहरूलाई सही रूपमा लिन, र सबैसँग उचित अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धहरू स्थापना गर्न सहयोग गर्नका लागि हो। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग आफूलाई एकताबद्ध गर्ने उद्देश्यले व्यक्तिगत निगाहहरू, भौतिक कुराहरू विनिमय गर्ने, चापलुसी गर्ने, मक्ख पार्ने, सहने, वा अरू त्यस्ता माध्यमहरूद्वारा अरूसँग असल सम्बन्धहरू स्थापना गर्ने वा सम्बन्ध कायम राख्ने प्रयास नगर्। यो अनावश्यक कुरा हो, र तैँले यस विषयमा गर्ने सबै कुरा परमेश्वरका लागि घृणित र तिरस्कारपूर्ण हुन्छ। त्यसोभए, मानिसहरूका बीचमा जिउने सबैभन्दा राम्रो तरिका, जिउने सबैभन्दा राम्रो मनोवृत्ति र सिद्धान्त के हो? यो परमेश्वरको वचन हो। परमेश्वरका वचनहरूले के भन्छन्? तिनले उचित र सामान्य अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धहरू स्थापना गर्नू भनेर भन्छन्। यी सम्बन्धहरू कसरी स्थापित हुन्छन्? परमेश्वरका वचनहरू अनुसार अरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने, बोल्ने, र सङ्गत गर्ने। उदाहरणका लागि, यदि कुनै व्यक्ति ठाउँ सरिरहेको छ र तँसँग सहयोग गर्ने समय छ कि छैन भनेर सोध्छ भने, यदि तँ इच्छुक छस् भने, तँ जान सक्छस्; यदि यसले तेरो कर्तव्यमा असर गर्नेछ भन्ने डरले तँ अनिच्छुक छस् भने, तैँले इन्कार गर्न सक्छस्। यो तेरो अधिकार हो र अवश्य नै, तैँले पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त पनि हो। तैँले तिनीहरूलाई चिढ्याउनेछु वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको बीचमा रहेको सद्भावमा बाधा दिनेछु भन्ने डरले मन नलागि-नलागि र विरोधाभासपूर्ण रूपमा सहमति जनाएर पछि हृदयमा अनिच्छाको महसुस गर्नु पर्दैन, जसले गर्दा तेरो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा असर पर्छ। त्यसो गर्नु सिद्धान्तहरू विपरीत हुन्छ भन्ने तँलाई राम्ररी थाहा हुन्छ, तैपनि तैँले अरूलाई सन्तुष्ट पार्न र असल सम्बन्ध कायम राख्नका लागि तैँले दासले जस्तै तिनीहरूको जबरजस्ती र हुकुम मान्छस्। तैँले अरूलाई सन्तुष्ट पार्नु राम्रो कार्य होइन, र परमेश्वरले तँलाई याद गर्नुहुनेछैन। तैँले अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धहरू कायम राख्न मात्रै यसो गरिरहेको हुन्छस्; तैँले मण्डलीको कामको खातिर वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नका लागि काम गरिरहेको हुँदैनस्, यो तेरो जिम्मेवारी वा दायित्व हुनु त परको कुरा हो। परमेश्वरले कहिल्यै पनि त्यस्ता कार्यहरूलाई याद गर्नुहुनेछैन, र तैँले ती कार्यहरू गरे पनि, तँ ती व्यर्थमा गर्छस्। त्यसकारण, त्यस्ता कुराहरूको सामना गर्दा, के तैँले कसरी छनौट गर्ने भनेर गम्भीरतापूर्वक र होशियारीको साथ विचार गर्नु पर्दैन र? कतिपय मानिसहरूलाई सहयोग माग्ने गरिन्छ, तर तिनीहरूको कर्तव्यले वास्तवमा तिनीहरूलाई निकै व्यस्त तुल्याउँछ, र तिनीहरूले भर्खरै भेलामा सहभागी हुने वा केही आत्मिक भक्तिका लागि समय मिलाउन सकेका हुन्छन्। तिनीहरू स्पष्ट रूपमा नै जान चाहँदैनन्, र सिद्धान्तहरू अनुसार, तिनीहरू जानु पनि हुँदैन। तर, तिनीहरूले इज्जतको बारेमा धेरै वास्ता गर्ने हुनाले, तिनीहरूले इन्कार गर्न सक्दैनन्। अन्त्यमा, के हुन्छ? तिनीहरूले ती नीच र फाइदा खोज्ने व्यक्तिहरूलाई आफ्नो शोषण गर्न दिन्छन्, यसरी तिनीहरूले आफ्नो जीवन प्रवेशमा समर्पित गर्नुपर्ने समय बरबाद गर्छन्। के त्यो घाटा होइन र? यो तिनीहरूले पाउने लायक कुरा हो! यस्तो घाटा भोग्ने व्यक्ति अरूको सहानुभूति वा दया पाउन पटक्कै लायक हुँदैन। यो पाउनुपर्ने घाटा हो भनेर किन भन्ने? कसले तँलाई परमेश्वरका वचनहरू बेवास्ता गर्न लगायो? तँलाई मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि भन्ने डर मान्न कसले लगायो? यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरू सुन्नुभन्दा मानिसहरूलाई नचिढ्याउन ठीक लाग्छ भने, तँ यो घाटा पाउन योग्य छस्! कतिपयले भन्छन्, “मानिसहरू सून्यतामा जिउँदैनन्; मानिसहरूका बीचमा अन्तरक्रिया हुनैपर्छ।” तैँले कसरी अन्तरक्रिया गर्छस् भन्ने कुरा महत्त्वपूर्ण हुन्छ। कुन सत्यता सिद्धान्तहरू अनुरूप छ, परमेश्वरका अभिप्रायहरू अनुरूप छ, र कुनले तेरो जीवन प्रवेशमा अझै बढी फाइदा गर्छ: सिद्धान्तहरू अनुसारको अन्तरक्रिया, कि सिद्धान्तहरूविनाको अन्तरक्रिया, सबै कुरालाई सहज बनाउन प्रयास गर्ने अनि मानिसहरूलाई खुशी पार्ने व्यक्ति बन्नु? कुन छनौट गर्ने तँलाई थाहा छ, होइन र? यदि तँलाई कसरी छनौट गर्ने भन्ने थाहा छ र पनि तँ अझै पनि दलदलमा फस्छस् भने, अन्तिम परिणाम तैँले मात्रै भोग्नुपर्छ। के त्यो स्पष्ट कुरा होइन र? (हो।)
दुष्ट मानिसहरूको मानवताको अझै धेरै प्रकटीकरणहरू छन्, र आजको सङ्गति सीमित थियो, र यसले तथ्य र झूटहरूलाई गलत रूपमा प्रस्तुत गर्न र अरूबाट फाइदा लिन मन पराउने पक्षहरूमा मात्रै ध्यान दिएको थियो। यी दुई पक्षहरूका बारेमा सुनेपछि मात्रै धेरैजसो मानिसहरूमा केही भावना र समझशक्ति पैदा हुन्छ, र तिनीहरूले यसो भन्न थाल्छन्, “त्यसोभए खराब मानवता त यस्तो पो हुने रहेछ!” तर मण्डलीमा यस्ता मानिसहरू साँच्चै नै हुन्छन्, त्यसकारण के गर्नुपर्छ? तिनीहरूको उपस्थिति ठूलो समस्या होइन, किनभने मण्डलीमा सिद्धान्त र नियमहरू छन्; यसले त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई सम्हाल्न उचित उपायहरू अपनाउन सक्छ। यी विषयहरूका बारेमा गरिएको आजको सङ्गतिको उद्देश्य भनेको धेरैजसो मानिसहरूलाई यी दुई प्रकारका दुष्ट मानिसहरूको बारेमा स्पष्ट बुझाइ र समझशक्ति प्राप्त गर्न, त्यसपछि तिनीहरूलाई हटाउन सँगै काम गर्नका लागि सहयोग गर्नु हो।
नोभेम्बर २०, २०२१
