अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२२)
पछिल्लोपटक, हामीले अगुवा र सेवकहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारी “परमेश्वरका चुनिएका जनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण र हानिदेखि जोगाउने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न र आफ्नो हृदयबाट तिनीहरूलाई त्याग्न सक्ने बनाउने” बारे सङ्गति गर्यौँ। अब, यसको समीक्षा गरौँ: हामीले अगुवा र सेवकहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारी सम्बन्धमा ठ्याक्कै कुनकुन बुँदाहरू सङ्गति गर्यौँ? (हामीले पाँचवटा बुँदाहरू सङ्गति गर्यौँ: खुलासा गर्ने, काटछाँट गर्ने, चिरफार गर्ने, प्रतिबन्ध लगाउने, र सुपरिवेक्षण गर्ने।) यी पाँचवटा बुँदाहरू नै अगुवा र सेवकहरूको यो जिम्मेवारीमा पर्ने खास कार्यहरू हुन्; ख्रीष्टविरोधीहरू सम्बन्धमा अगुवा र सेवकहरूले पूरा गर्नुपर्ने खास कार्यहरू यिनै हुन्। त्यसोभए, यी कार्यहरू सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूमा केकस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन्? के हामीले पछिल्लोपटक केही विवरणबारे पनि सङ्गति गर्यौँ? (गर्यौँ।) झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू यसप्रकार छन्: पहिलो, तिनीहरू मानिसहरूलाई चिढ्याइएला कि भनेर डराउँछन् र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासित गर्ने आँट गर्दैनन्। दोस्रो, तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्याउन सक्दैनन्। तेस्रो, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको लागि सुरक्षा छाताको रूपमा काम गर्छन्। चौथो, तिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूप्रति गैरजिम्मेवार हुन्छन्। गैरजिम्मेवारी भनेको कस्तो हुन्छ? ख्रीष्टविरोधीहरूबाट बाधा र बहकाउ सामना गर्नुपर्दा, झूटा अगुवाहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्न सक्दैनन्, ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्ट कार्यहरू खुलासा गर्न सक्दैनन्, शैतानका षड्यन्त्रहरू खुलासा गर्न सक्दैनन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुट्याउन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सत्यता सङ्गति गरेर मदत गर्न सक्दैनन्—तिनीहरूले त्यस्तो काम गर्दै गर्दैनन्। यसबाहेक, सानो कद भएका र समझशक्तिको कमी भएका मानिसहरू जो ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउमा पर्छन्, तिनीहरूले पुनर्लाभका कुनै पनि काम गर्न नसक्ने मात्र नभई “खुच्चिङ” भन्नेजस्ता निर्दयी कुराहरूसमेत बोल्ने गर्छन्। यो गैरजिम्मेदारीको एउटा ठेट प्रकटीकरण हो, र यसले झूटा अगुवाहरूमा मण्डलीको कामप्रति कुनै बोझको भावना हुँदैन भन्ने जनाउँछ। यी प्रकटीकरणहरू ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउँदा र बाधा पार्दा झूटा अगुवाहरूले अपनाउने खास व्यवहार र शैलीहरू हुन्। यो कामप्रति तिनीहरूको खास मनोवृत्ति भनेको गैरजिम्मेदारी र अबफादारी हो। तिनीहरूले विभिन्न बहानाहरू बनाउँदै, विभिन्न विधिहरू प्रयोग गरेर ख्रीष्टविरोधीहरूलाई हरियो झन्डा देखाउँछन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूको सुरक्षा छाता भएर काम गर्छन्, तर मण्डलीको काम र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका अधिकार र हितहरू रक्षा गर्न सक्दैनन्। यदि झूटा अगुवाहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बाधा दिने, बहकाउने, नियन्त्रण गर्ने र गम्भीर हानि गर्नेजस्ता समस्याहरू तत्काल समाधान गरेर, त्यसपछि ख्रीष्टविरोधीहरूलाई प्रतिबन्ध लाउन, अलग्याउन, र निकाल्न वा निष्कासित गर्न सक्थे भने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सबैभन्दा ठूलो सुरक्षा पाउनेथिए। तर अगुवाको रूपमा तिनीहरू यो कामको निम्ति अयोग्य हुन्छन्। एउटा निश्चित दृष्टिकोणबाट, यो भन्न सकिन्छ कि तिनीहरूले लुकीलुकी ख्रीष्टविरोधीहरूको रक्षा गरिरहेका र तिनीहरूको लागि मार्ग निर्माण गरिरहेका हुन्छन्, ताकि तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन, नियन्त्रण गर्न, र हानि गर्न, साथै सामान्य मण्डली जीवन र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको कर्तव्यनिर्वाहमा बाधा दिन सकून्। झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्।
विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, अनि सफाइ गर्ने (भाग एक)
अगुवा र सेवकहरूको तेह्रौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गरिसकेपछि, आज हामी चौधौँ विषयवस्तुबारे सङ्गति गर्नेछौँ। चौधौँ जिम्मेवारीको सामग्री कतिपय हिसाबले तेह्रौँ जिम्मेवारीसँग मिल्दोजुल्दो छ। चौधौँ जिम्मेवारीमा अगुवा र सेवकहरूले गर्नुपर्ने विशेष काम ख्रीष्टविरोधीहरूसँग सम्बन्धित भएको मात्र नभई यसले विभिन्न दुष्ट मानिसहरूलाई पनि समेट्छ, जसले गर्दा यसको दायरा तेह्रौँ जिम्मेवारीभन्दा अलि फराकिलो बन्छ। चौधौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्नुअघि, पहिला यसको विषयवस्तु पढौँ। (अगुवा र सेवकहरूको चौधौँ जिम्मेवारी: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, अनि सफाइ गर्ने।) यो वाक्य लामो छैन, तर अगुवा र सेवकहरूले गर्नुपर्ने विशेष कामबारे कुरा गर्नुपर्दा, यो बाहिरबाट देखिएजस्तो सरल छैन। यो वाक्यमा उल्लेखित अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीहरू ठ्याक्कै केके हुन्? अगुवा र सेवकहरूले निर्वाह गर्नुपर्ने काम कोप्रति लक्षित हुन्छ? (विभिन्न दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरू।) यसमा गर्नुपर्ने खास काम के हो? (तिनीहरूलाई चाँडै चिन्ने। चिनिसकेपछि तिनीहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासित गर्ने।) विलम्ब नगरी चाँडै चिन्ने; सङ्केतहरू पहिचान भएपछि, सही मूल्याङ्कन र चित्रण गर्नुपर्छ, र त्यसपछि यसमा संलग्न व्यक्तिहरूलाई निकालेर निराकरण गर्नुपर्छ। वास्तवमा, अगुवा र सेवकहरूले गर्नुपर्ने खास काममा दुइटा कार्यहरू पर्छन्: मानिसहरू चिन्ने र समस्याहरू समाधान गर्ने। बाहिरबाट हेर्दा, यो यति सजिलो देखिन्छ: पहिला चिन्ने, र त्यसपछि परमेश्वरको घरले निकाला वा निष्कासन गर्न आवश्यक ठानेका दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई लक्षित गरेर तुरुन्तै समाधान र उपायहरू पत्ता लगाउने। यो दृष्टिकोणबाट हेर्दा, अगुवा र सेवकहरूको लागि यो काम राम्रोसँग गर्न र यो जिम्मेवारी पूरा गर्न सजिलो देखिन्छ, र यसमा खासै कठिनाइ देखिँदैन, किनभने परमेश्वरको घरले पहिल्यै विभिन्न मानिसहरूलाई चिन्ने र निकाल्नेसम्बन्धी विस्तृत कुराहरूबारे बृहत् रूपमा सङ्गति गरेको छ, र यो मामलाबारे धेरै कुरा गरिएको छ। बाहिरबाट हेर्दा, चौधौँ जिम्मेवारीमा संलग्न काम कतिपय हिसाबले पहिले सङ्गति गरिएका बाह्रौँ र तेह्रौँ जिम्मेवारीहरूको विशेष विषयवस्तुसँग मिल्दोजुल्दो नै देखिन्छ, तर चौधौँ जिम्मेवारीमा अगुवा र सेवकहरूले गर्ने काम ख्रीष्टविरोधीहरूप्रति मात्र नभई विभिन्न दुष्ट मानिसहरूप्रति पनि लक्षित हुन्छन्। यसले दायरा फराकिलो बनाएर विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई समेट्छ, र यसले व्यवस्थित र विशिष्ट सङ्गति आवश्यक गराउँछ। यो एकप्रकारको दुष्ट व्यक्तिका प्रकटीकरणहरूबारे नभई विभिन्न प्रकारका व्यक्तिका प्रकटीकरणहरूबारे भएकोले, अगुवा र सेवकहरूको चौधौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्दा, हामी यो कामका लक्षित मानिसहरू किटान गर्न केन्द्रित हुनेछौँ। यो एउटा पक्ष हो। यसबाहेक, यी मानिसहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्ने—प्रतिबन्ध लगाउने, अलग पार्ने, निकाल्ने, कि निष्कासित गर्ने—भन्नेबारे अब हामी विस्तारमा सङ्गति गर्नेछौँ।
मण्डली भनेको के हो
यो कामबारे विस्तारमा सङ्गति गर्नुअघि पहिला यससँग सम्बन्धित एउटा विषय सङ्गति गरौँ। यो चिरपरिचित विषय पनि हुन सक्छ, वा तिमीहरूले ठ्याक्कै बुझ्न नसकेको विषय पनि हुन सक्छ। यो विषय के हो? यो हो, “मण्डली भनेको के हो?” यो विषय कस्तो सुनिन्छ? कति मानिसहरूले भन्न सक्छन्, “तपाईं अगुवा र सेवकहरूका जिम्मेवारीहरूबारे सङ्गति गरिरहनुभएको छ, त्यसैले त्यसबारे मात्र विशिष्ट रूपमा सङ्गति गर्नुहोस्। मण्डली भनेको के हो भन्नेबारे किन सङ्गति गर्नुहुन्छ? के त्यो यो विषयसँग सम्बन्धित छ र?” बाहिरबाट हेर्दा, त्यो असम्बन्धित देखिएला, र कतिले त यसोसमेत भन्न सक्छन्, “यो त पूर्ण रूपमा असम्बन्धित विषय हो। सङ्गतिको लागि किन यो कुरा उठाउने?” तिमीहरूले जेजस्तो सोचे नि यी सोचहरू पाखा लगाउँदै पहिला मण्डली भनेको के हो भन्नेबारे मनन गर। यो “मण्डली” शब्द, यो पदवीनामको परिभाषाबारे प्रस्ट सङ्गति गरेपछि, तिमीहरूले हामी किन यो विषय सङ्गति गरिरहेका छौँ भनेर थाहा पाउनेछौ।
अ. मण्डलीबारे धेरै बुझाइहरू
मण्डली भनेको के हो भन्नेबारे सङ्गति गर्नुको मतलब “मण्डली” पदवीनामबारे स्पष्ट र सही व्याख्या गर्नु हो; यसको अर्थ “मण्डली” शब्दको विशिष्ट र सही परिभाषा सम्प्रेषण गर्नु हो। सबभन्दा पहिला, तिमीहरूले “मण्डली” शब्दलाई के कसरी बुझ्छौ र बोध गर्छौ, त्यो कुरा छलफल गर्न सक्छौ। मण्डली भनेको के हो? सैद्धान्तिक व्याख्याबाटै सुरु गरौँ र त्यसपछि अझ विशिष्ट र तुलनात्मक रूपमा व्यावहारिक परिभाषामा जाऔँला। (मेरो बुझाइमा सच्चा रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र सत्यता पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भेला भएर परमेश्वरको आराधना गर्ने ठाउँलाई नै मण्डली भनिन्छ।) यो परिभाषाले मण्डली भनेको कस्तो ठाउँ हो भन्ने कुरा जनाउँछ; यो मूलतः एक ठोस र भौतिक संस्था हो। यो एक सैद्धान्तिक परिभाषा हो। के यो परिभाषा सही छ? के यसमा केही बेठीक कुराहरू छन्? सिद्धान्तको हिसाबले, यो परिभाषा स्वीकार्य छ। अरू कसले थप केही भन्न सक्छ? (म अलिकति थप्छु। परमेश्वरको देखापराइ र काम, साथै उहाँले सत्यता व्यक्त गर्नुहुने हुनाले एक समूह मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्; तिनीहरू मिलेर बनेको जमातलाई नै मण्डली भनिन्छ।) यो परिभाषाले मण्डली कस्तो समूह हो भन्ने व्याख्या गर्छ। यो पनि एउटा औपचारिक र सैद्धान्तिक परिभाषा नै हो। (म पनि थप्छु, यो समूहका मानिसहरूले पवित्र आत्माको काम पाएका हुन्छन्, र जब तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू पढ्नको लागि भेला हुन्छन्, तब पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि प्राप्त हुन्छ, र तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न र जीवनमा वृद्धि हुन सक्षम हुन्छन्। मण्डली भनेको त्यस्तै मानिसहरूको भेला हो।) मण्डलीको परिभाषामा थपिएको यो कुराले यो कस्तो प्रकारको भेला हो भनेर व्याख्या गर्छ—यो भेलाका मापदण्डहरू परमेश्वरका वचनहरू खानु र पिउनु, पवित्र आत्माको काम प्राप्त गर्नु, र जीवनमा वृद्धि हुनु हो। यो पनि मूलतः मण्डलीको एउटा औपचारिक र सैद्धान्तिक परिभाषा नै हो। अरू केही थप कुराहरू छन्? (यो मानिसहरूको त्यस्तो समूह हो जसले परमेश्वरका वचनहरूलाई अभ्यासको सिद्धान्तको रूपमा लिन्छ, र यो सत्यता र ख्रीष्टद्वारा शासित हुन्छ। यो समूहले परमेश्वरको काम अनुभव गर्न, सत्यता स्विकार्न, जीवनमा वृद्धि हुन, र मुक्ति पाउन सक्छ। यस्तो समूहलाई नै मण्डली भनिन्छ।) यो “समूह” भर्खरै उल्लेखित “जमात” सँग मिल्दोजुल्दो छ। अरू केही थप्नु छ? यदि तिमीहरूले थप्नुपर्ने कुरा छैन भने, माथि उल्लेखित चारवटा बुझाइहरूको पुनरुक्ति गर्न सक्छौ; र त्यो भनेको तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्न सुरु गरेदेखि अहिलेसम्म ठ्याक्कै जे कुरालाई मण्डलीको परिभाषा ठानेको छस्, त्यही कुरा हो। यसलाई सैद्धान्तिक रूपमा परिभाषित गर्न सजिलो छ, होइन र? उदाहरणको लागि, सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने र आराधना गर्ने मानिसहरूको जमातलाई मण्डली भन्न सकिन्छ; वा परमेश्वरको इच्छा पछ्याउने, परमेश्वरप्रति समर्पित हुन खोज्ने, वा परमेश्वरको आराधना गर्ने समूहलाई मण्डली भन्न सकिन्छ; वा पवित्र आत्माको काम, पवित्र आत्माको मार्गदर्शन, र परमेश्वरको उपस्थिति प्राप्त गरेका, साथै परमेश्वरको आराधना गर्न सक्षम समूहलाई मण्डली भन्न सकिन्छ। के यी मण्डलीका सैद्धान्तिक परिभाषा होइनन् र? (हुन्।) तिमीहरू सबैले मण्डलीको परिभाषाका यी मापदण्डहरू बुझेका र जानेका छौ, होइन र? (हजुर।) त्यसोभए, त्यो कुरा दोहोर्याएर भन। (मण्डलीले सच्चा रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र ख्रीष्टलाई पछ्याउने मानिसहरूको जमातलाई जनाउँछ। एउटा साँचो मण्डलीले पवित्र आत्माको काम र परमेश्वरको मार्गदर्शन पाएको हुन्छ; यो ख्रीष्ट र सत्यताद्वारा शासित हुन्छ, यो त्यही ठाउँ हो जहाँ परमेश्वरका अनुयायीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खाने र पिउने, परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने, र जीवन प्रवेश प्राप्त गर्ने गर्छन्। यो एउटा साँचो मण्डली हो। मण्डली धार्मिक समुदायहरूभन्दा फरक हुन्छ। मण्डली धार्मिक रीतिरिवाज वा परमेश्वरको आराधना गर्ने बाह्य तरिकाहरूमा संलग्न हुँदैन।) यो मूलतः मण्डलीको सैद्धान्तिक परिभाषा हो। उदाहरणको लागि, मण्डलीलाई परमेश्वरले बोलाउनुभएका मानिसहरू भेला हुने ठाउँ भनेर परिभाषित गर्नु, वा मण्डलीलाई सच्चा रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, उहाँप्रति समर्पित हुने, र उहाँको आराधना गर्ने मानिसहरूको जमात भनेर परिभाषित गर्नु, वा मण्डलीलाई परमेश्वरले बोलाउनुभएका मानिसहरूको भेला, आदि इत्यादि भनेर परिभाषित गर्नु—यी पदवीनामहरूले मण्डलीबारे विभिन्न समूहका विश्वासीहरूका आधारभूत बुझाइ र परिभाषाहरू प्रतिबिम्बित गर्छन्। फरकफरक धर्म र सम्प्रदायहरूले मण्डलीलाई कसरी परिभाषित गर्छन् भन्ने कुरामा नजाऔँ—परमेश्वरलाई पछ्याउने हामीजस्ताको लागि, मण्डलीको परिभाषा के हो? यो सच्चा रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, पवित्र आत्माको काम र परमेश्वरको मार्गदर्शन हुने, र परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, सत्यता पछ्याउन, परमेश्वरप्रतिको समर्पण पछ्याउन, र परमेश्वरलाई आराधना गर्न सक्ने मानिसहरूको समूहभन्दा बढी अरू केही होइन। यसलाई कुनै स्थान, जमात, भेला, समूह, समुदाय वा अरू नै केही भनेर परिभाषित गरिए पनि—जस्तोसुकै शब्द प्रयोग गरिए पनि—परिभाषाका मापदण्डहरू मूलतः यिनै हुन्। मण्डलीसम्बन्धी मानिसहरूको आधारभूत बुझाइबाट हेर्दा, अर्थात् तिमीहरूले “मण्डली” पदवीनामलाई परिभाषित गर्न प्रयोग गर्ने मापदण्डबाट हेर्दा, यो प्रस्ट हुन्छ कि मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याएपछि र केही सत्यताहरू बुझेपछि तिनीहरूको बुझाइमा अब मण्डली कुनै साधारण समुदाय वा समूह रहँदैन। बरु, यो त परमेश्वरमाथिको सच्चा विश्वाससँग सम्बन्धित हुन्छ, परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने, पवित्र आत्माको काम प्राप्त गर्ने, साथै परमेश्वरप्रति समर्पित हुन वा उहाँको आराधना गर्न सक्षम हुने, वा जीवन प्रवेश, स्वभाव परिवर्तन, परमेश्वरको लागि गवाही दिने, आदि इत्यादि कुरासँग सम्बन्धित हुन्छ। यसलाई यो तरिकाले हेर्दा, परमेश्वरले आफ्नो काम गर्न थाल्नुभएपछि, “मण्डली” पदवीनामले धेरैजसो मानिसहरूको हृदयमा अझ गहन, विशिष्ट बुझाइ र बोध पाएको छ, जुन मण्डलीसम्बन्धी परमेश्वरको विचारसँग अझ नजिक छ। यो अब कुनै भवन, सामाजिक समुदाय, विभाग, संस्था, वा अरू कुनै कुरा मात्र रहँदैन; बरु, यो परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, परमेश्वरका वचनहरू, सत्यता र परमेश्वरको आराधना गर्नेजस्ता कुराहरूसँग सम्बन्धित हुन्छ।
आ. मण्डलीको अस्तित्वको महत्त्व र यसले गर्ने काम
मण्डलीको विशिष्ट अवधारणा र परिभाषा सन्दर्भमा, हामी हतारमा अहिले नै निष्कर्ष निकाल्नतिर लाग्दैनौँ। तिमीहरूले “मण्डली” पदवीनामको आधारभूत अवधारणा वा त्यसको परिभाषा बुझेपछि, के तिमीहरू मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य, मण्डलीको अस्तित्वबाट उत्पन्न काम, र मण्डलीले मानिसहरूमाझ खेल्ने भूमिकाबारे प्रस्ट भएका छौ? के यी पक्षहरूको विषयवस्तु पनि मण्डलीको परिभाषासँग सम्बन्धित हुन्छ? सामान्य रूपमा भन्नुपर्दा, कुनै पनि मण्डलीले जे गर्छ त्यो नै त्यसको अस्तित्वको महत्त्व हो। उदाहरणको लागि, एउटा घरलाई नै लिऊँ—यो घरको उद्देश्य के हो? यसमा बस्ने र यसलाई प्रयोग गर्ने मानिसहरूको लागि यसको मूल्य र महत्त्व के छ? यसले कम्तीमा पनि हावा र पानीबाट जोगाउँछ, जुन यसको एउटा महत्त्व हो; अर्को महत्त्व के हो भने, जब तँ साह्रै गलेको र थकित हुन्छस् र तेरो जाने कुनै ठाउँ हुँदैन, तब घर यस्तो स्थान हो जहाँ तँ आराम गर्न र शान्ति र सन्तुष्टिसाथ बस्न सक्छस्। यो घरलाई बस्ने घर भनिन्छ, तर तेरो लागि यसको काम के हो? यसले तँलाई हावा र पानीबाट जोगाउँछ, आराम, विश्राम, स्वतन्त्रतामा रमाउने क्षमता, आदि इत्यादि कुराहरू प्रदान गर्छ; यी कुराहरू नै तेरो लागि यो घरको महत्त्व हुन्। अब, फेरि एकपटक भन् त, मण्डलीको भूमिका के हो? यसको निर्माण र अस्तित्वको मूल्य र महत्त्व के हो? सामान्य अर्थमा, मण्डलीले के गर्छ, यसले के भूमिका खेल्छ? के तिमीहरू यसबारे प्रस्ट छौ? मण्डलीले ठ्याक्कै के काम वा कस्तो प्रकारको काम गर्नुपर्छ, र यो मण्डली कहलिनको लागि र यो काम साँचो मण्डलीले गर्नुपर्ने काम हुनको लागि यसको कामको क्षेत्रमा के कुरा समावेश हुनुपर्छ? यो मण्डलीको परिभाषा सन्दर्भमा सङ्गति गरिनुपर्ने केही विशिष्ट विषयवस्तु हो। सबभन्दा पहिला, मण्डलीले ठ्याक्कै के काम गर्छ? (मुख्यगरी, यसले परमेश्वरका वचनहरू उद्घोष गर्छ, परमेश्वरको कामको गवाही दिन्छ, र सुसमाचार फैलाउँछ, र अझ धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरसामु आउन र उहाँको मुक्ति स्विकार्न मदत गर्छ।) के यो खास काम हो? (हो।) यो मण्डलीको अस्तित्वको महत्त्व हो र यो यसले गर्नुपर्ने एउटा खास काम हो, तर यो नै सबथोक होइन। परमेश्वरका वचनहरू फैलाउनु र परमेश्वरको कामको गवाही दिनु एउटा खास काम हो। यो कामको लागि को जिम्मेवार हुन्छ? अहिलेको सुसमाचार टोली। मण्डलीले अरू के काम गर्छ? (दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सँगै भेला हुन, परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, र परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्न सङ्गठित पार्ने, उनीहरूलाई निरन्तर रूपमा सत्यता बुझ्न र सामान्य तवरले आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न सक्षम तुल्याउने।) यो खास कामको उद्देश्य मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, सत्यता बुझ्न, र आफ्ना कर्तव्यहरू सामान्य रूपमा निर्वाह गर्न अगुवाइ गर्नु हो। परमेश्वरका वचनहरू फैलाउनु भनेको कुनै पनि मण्डलीको मुख्य र महत्त्वपूर्ण काम हो। मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, सत्यता बुझ्न, र सामान्य रूपमा आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न अगुवाइ गर्नु मण्डलीको अत्यावश्यक काम हो; यो भित्री रूपमै निर्देशित हुन्छ। यी दुइटा कामहरू—एउटा बाहिरी र एउटा भित्री—मण्डलीको अस्तित्वबाट उत्पन्न हुने काम हुन्। तिनलाई मण्डलीले निर्वाह गर्नुपर्ने दुई महत्त्वपूर्ण काम पनि भन्न सकिन्छ। अरू कुनै काम छन्? (अर्को काम भनेको मानिसहरूलाई परमेश्वरको न्याय अनुभव गर्न अगुवाइ गर्नु हो ताकि उनीहरूले शुद्ध भएर स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न सकून्।) यो मण्डलीको एउटा खास भित्री काम हो। तिमीहरूले उल्लेख गरेका यी सबै मूलतः प्रतिनिधिमूलक कामहरू हुन्। परमेश्वरको काम अनुभव गर्नु, जस्तै विभिन्न वातावरणहरू अनुभव गर्नु, न्याय, सजाय, काटछाँट, आदि इत्यादि अनुभव गर्नु, र अन्त्यमा स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्नु र मुक्ति प्राप्त गर्नु एउटा खास काम हो। मण्डलीको निर्माण र अस्तित्वले मानिसहरूमाथि पार्ने असर र प्रभाव नै यही हो। परमेश्वरका वचनहरू फैलाउने र परमेश्वरको गवाही दिने काम सुसमाचार टोलीले मात्र अघि बढाउने होइन; यो त विभिन्न अनुभवात्मक गवाही लेखहरू, भजनहरू, विभिन्न भिडियो र चलचित्रहरू, आदि इत्यादिमार्फत पनि हासिल हुन्छ, जुन परमेश्वरका वचनहरू फैलाउने काममा समाविष्ट हुने खास सामग्री र परियोजना पनि हुन्। यसबाहेक, मण्डली जीवनसँग सम्बन्धित कामहरू पनि छन्: सत्यता बुझ्नको लागि परमेश्वरका वचनहरू खानु र पिउनु, परमेश्वरप्रति समर्पित हुन र परमेश्वरलाई चिन्न सक्षम हुनु, साथै कर्तव्य निर्वाह गर्दा परमेश्वरको काम र परमेश्वरले बन्दोबस्त गर्नुभएका विभिन्न वातावरणहरू अनुभव गर्नु र यसरी स्वभाव परिवर्तन र मुक्ति प्राप्त गर्नु। मण्डली निर्माण भएपछि यसको अस्तित्वको आधारमा उत्पन्न हुने थुप्रै कार्यहरू यिनै हुन्। यी मुख्य कार्यहरूबाहेक, के अरू गौण कार्यहरू पनि छन्? गौण कार्यहरू भनेका के हुन्? तिनले महत्त्वरहित वा सामान्य कामकाज जनाउँछन्, तर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि सत्यता पछ्याउन र आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्नमा यस्तो कामका केही फाइदाहरू पनि छन्; यस्तो कामले मानिसहरूको जीवन वृद्धिमा र विभिन्न मामलाहरूबारे तिनीहरूको दृष्टिकोण रूपान्तरण गर्नमा सकारात्मक प्रभाव पार्न सक्छ। विशेष परिस्थितिहरूमा, के मण्डलीको कामबाट उत्पन्न हुने मानिसहरूको भौतिक जीवनअस्तित्वसँग सम्बन्धित सामान्य कामकाजलाई मण्डलीको जरुरी काम मानिन्छ? उदाहरणको लागि, खेती, पशुपालन, र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको लागि आवश्यक पर्ने खाद्यपदार्थ उपलब्ध गराउने अन्य गतिविधिहरू—के यिनलाई मण्डलीको अत्यावश्यक काम मानिन्छ? (मानिँदैन।) अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको लागि कम्प्युटर, उपकरण, र अन्य वस्तुहरू प्रदान गर्नुलाई के मानिन्छ—के यिनलाई मण्डलीको अत्यावश्यक काम मानिन्छ? (मानिँदैन।) त्यसोभए मण्डलीको अत्यावश्यक कामले केलाई जनाउँछ? यसमा मण्डलीको परिभाषाको कुरा आउँछ। यसअघि तिमीहरूले दिएका मण्डलीका परिभाषाहरू राम्रा थिए; म तीसँग निकै सन्तुष्ट थिएँ किनभने तिमीहरूका परिभाषामा प्रयोग भएका मापदण्डहरू त्यस्ता उच्च सत्यताहरूसँग सम्बन्धित छन्, जस्तै मानिसहरूको जीवन प्रवेश, परमेश्वरमा साँचो विश्वास, उहाँको अनुसरण, परमेश्वरलाई चिन्नु, अनि स्वभाव परिवर्तन, परमेश्वरप्रति समर्पण, र परमेश्वरको आराधना। यो कुरालाई मध्यनजर गर्दा, मण्डलीको अस्तित्व मानिसहरूका दैहिक जीवन र स्वार्थहरूसँग सम्बन्धित कुराहरूको निम्ति बिलकुलै होइन, जस्तै उनीहरूलाई न्यानो प्रदान गर्नु र पेटभरि खाना दिनु, उनीहरूलाई स्वस्थ राख्नु, वा उनीहरूको भविष्यको ख्याल राख्नु। मण्डली मानिसहरूको भौतिक अस्तित्व भरथेग गर्न वा मानिसहरूलाई दैहिक जीवनमा राम्रोसँग रमाउन मदत गर्नको लागि अस्तित्वमा रहँदैन। कति मानिसहरू भन्छन्, “त्यो ठीक होइन। हाम्रो भौतिक जीवन र अस्तित्वबारे परमेश्वरका वचनहरूमा उल्लेख छ, जसले हामीलाई स्वस्थ रहनेबारे केही आधुनिक कला र ज्ञान सिक्न भन्छ। के यी हाम्रो अस्तित्वसँग सम्बन्धित छैनन् र?” के यिनलाई मण्डलीको अत्यावश्यक काम मानिन्छ? (मानिँदैन।) मण्डली परमेश्वरका विश्वासीहरूले बनेको हुन्छ र मानिसहरूको जीवनमा स्वतः गाँस, बास, कपास, यातायात, र दैनिक आवश्यकताहरू संलग्न हुन्छन्, त्यसैले संयोगवश मण्डलीले मानिसहरूलाई यी समस्याहरू समाधान गर्न मदत गर्छ। यी कुराहरू समाधान हुने भएपछि, मानिसहरूले सोच्छन्, “मण्डली हाम्रो दैनिक आवश्यकताहरूको लागि पनि जिम्मेवार हुन्छ। यो मण्डलीको नियमित र अत्यावश्यक काम हो।” के यो गलत बुझाइ होइन र? (हो।) के कुराले यस्तो गलत बुझाइ निम्त्याउँछ? (उनीहरू मण्डलीको अत्यावश्यक काम के हो भन्नेबारे प्रस्ट छैनन्।) उनीहरू किन अझै यसबारे अझै अस्पष्ट छन्? के उनीहरूको बुझाइमा समस्या छैन र? (छ।) किन उनीहरूको बुझाइमा समस्या छ? यो क्षमतासँग सम्बन्धित छ। अन्ततः यो कमजोर क्षमताको कुरा हो।
मण्डलीको अत्यावश्यक काम सम्बन्धमा, भर्खरै तीन बुँदाहरू उल्लेख भएका छन्: एउटा, परमेश्वरका वचनहरूको गवाही दिनु र तिनलाई फैलाउनु हो। अर्को, मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, परमेश्वरका वचनहरूको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्नु, साथै मानिसहरूलाई सत्यता बुझ्न, परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न, र आफ्ना कर्तव्यहरू राम्ररी निर्वाह गर्न मदत गर्नु हो। अनि अर्को, मानिसहरूलाई परमेश्वरको काम अनुभव गर्न, परमेश्वरको सार्वभौमिकता अनुभव गर्न, र परमेश्वरका वचनहरूको बुझाइको आधारमा आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव फालेर स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न अगुवाइ गर्नु हो। यी सबैको उद्देश्य मानिसहरूले मुक्ति हासिल गरून् भन्ने हो। यी तीन बुँदाहरू राम्ररी सारांशीकृत गरिएका छन्; मण्डलीले गर्नुपर्ने काम तिनै हुन्, र मानवजातिको लागि, मण्डली सदस्यहरूको लागि, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य र महत्त्व तिनै हुन्। तर यो पर्याप्त रूपमा व्यापक छैन। यी अत्यावश्यक कामहरूबाहेक, मानिसहरूले मण्डलीले गर्ने काम अनुभव गर्नेबाहेक अरू कस्ता अत्यावश्यक फाइदाहरू प्राप्त गर्छन् भन्नेबारे फेरि सोच। (मानिसहरूले विभिन्न मानिस, घटना, र परिस्थिति खुट्याउन सिक्छन्।) विभिन्न मानिस, घटना र परिस्थिति खुट्याउनु केही हदसम्म नजिक छ; यो मण्डलीको अत्यावश्यक कामसँग सम्बन्धित छ। जब हामी अत्यावश्यक कामबारे कुरा गर्छौँ, हामी प्रतिनिधिमूलक कामहरूबारे कुरा गरिरहेका हुन्छौँ। हामीले भर्खरै जे कुराबारे सङ्गति गर्यौँ ती मानिसहरूले हासिल गर्ने सकारात्मक उपलब्धिहरू, वा मण्डलीहरूले गर्ने केही कामहरू हुन् जसमा मानिसहरूले संलग्नता जनाउने वा अनुभव लिने गर्छन्। यी अत्यावश्यक कामहरूबाहेक, मण्डलीको अस्तित्वको अर्को महत्त्व भनेको मानिसहरूलाई मानवजातिबारे, संसारबारे, र अन्धकारको प्रभावबारे बुझ्न मदत गर्नु हो। के यो तिमीहरूले सङ्गति गरेका तीन कामहरूभन्दा बाहिरको अत्यावश्यक काम हो? के यो खास काम हो? (हो।) पहिलो तीन कामहरूको तुलनामा, यसलाई गौण काम मानिन्छ। यसलाई किन गौण मानिन्छ? किनभने यो मानिसहरूले पहिलो तीनवटा कामहरू अनुभव गरेर हासिल हुने नतिजा हो—यो परमेश्वरको काम अनुभव गरेर, परमेश्वरका वचनहरू खाएरपिएर, सत्यता बुझेर, आफ्नै भ्रष्ट स्वभाव बुझेर, साथै परमेश्वरलाई चिनेर हासिल हुने कुरा हो। त्यो नतिजा भनेको मानिसहरूले यो दुष्ट मानवजाति, यो अँध्यारो संसार, र अन्धकारको प्रभाव बुझ्नु हो। के अब आंशिक रूपमा यो नतिजा हासिल भएको छ? (छ।) के यो मण्डलीको अस्तित्वको महत्त्व होइन र? के यो परमेश्वर पछ्याउनेहरूमाथि मण्डलीको अस्तित्वबाट हुनुपर्ने कार्य र प्रभाव होइन र? (हो।) एकातिर, यसले यस्तो वस्तुगत असर पार्छ; अनि अतिरिक्त रूपमा, मण्डलीहरूले पनि यो कामलाई सकारात्मक र सक्रिय रूपमा अघि बढाइरहेका हुन्छन्। यो काममा कस्ता खास परियोजनाहरू पर्छन्? उदाहरणको लागि, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको पक्राउ र यातना अनुभवसम्बन्धी चलचित्रहरू—एकातिर, यी चलचित्रहरू परमेश्वर पछ्याउनेहरूले शैतानको क्रूर उत्पीडन भोग्दा दिएका गवाहीहरू हुन्; अर्कोतिर, यी चलचित्रहरूले यो दुष्ट मानवजाति, यो अँध्यारो संसार, र अँध्यारो प्रभावहरूले कसरी परमेश्वर र सत्यतालाई प्रतिरोध र निन्दा गर्छन् भन्ने कुराहरू, साथै तिनीहरूले परमेश्वर पछ्याउनेहरूलाई कसरी क्रूर रूपमा सताउने गर्छन् भन्ने विभिन्न तरिकाहरू खुलासा गर्छन्। यी कुराहरू खुलासा गर्ने क्रममा, यी चलचित्रहरूले मानिसहरूलाई मानवजाति, संसार, र अन्धकारको प्रभावलाई यो दृष्टिकोणबाट बुझ्न पनि मदत गर्छन्। कति मानिसहरू भन्छन्, “तपाईंले ‘मानवजाति र संसारलाई बुझ्नु’ भन्नुको अर्थ के हो?” तिमीहरू सबैलाई यसको अर्थ के हो जस्तो लाग्छ? (मानवजाति र संसारको अन्धकार र दुष्टता बुझ्नु, साथै सारा मानवजाति परमेश्वरका शत्रु हुनुको सार बुझ्नु।) ठीक भनिस्। यसको अर्थ मानवजातिका दुष्टता र अन्धकार बुझ्नु, परमेश्वरका शत्रुका रूपमा सारा मानवजातिका कुरूप मुहार र साँचो रङ्गहरू बुझ्नु हो। यातना र व्यक्तिगत अनुभवात्मक गवाहीबारेका भिडियोहरू मण्डलीहरूले गर्ने यो कामका विशिष्ट उदाहरण हुन्। यसबाहेक, परम्परागत संस्कृति, मानव नैतिक दृष्टिकोणहरू, निश्चित जातीय समूह वा वर्णहरूका सोचहरू, र चीनका दाओवाद र कन्फ्युसियसवादका परम्परागत धर्मसिद्धान्तहरू, केही झूटा सत्यताहरू, साथै मानिसहरूलाई बाँध्ने र उनीहरूका सोचहरू सङ्कुचित पार्ने पारिवारिक नियम र लालनपालनहरू खुलासा गर्नु—यी कुराहरू खुलासा गर्नुको उद्देश्य के हो? यो कुन वर्गको कामअन्तर्गत पर्छ? के मैले पहिले “आफैलाई पीडा दिएर विगतको तीतोपन पलपल मनमा गुन्नु” भन्ने कथामा चिरफार गरेको विषयवस्तु पनि संसार, मानवजाति, र अन्धकारको प्रभाव बुझ्नुकै पाटो होइन र? (हो।) यो यस कामको खास विषयवस्तुको एउटा उदाहरण हो। त्यसकारण, यो काम पनि मण्डलीले निर्वाह गर्नुपर्ने एउटा खास काम नै हो। सारांशमा भन्नुपर्दा, मण्डलीको काम भनेको एक हिसाबले मानिसहरूलाई सकारात्मक रूपमा सत्यतामार्फत सत्यता वास्तविकतामा डोर्याउनु, र उनीहरूलाई परमेश्वरप्रति समर्पण हासिल गराउनु हो। अर्को हिसाबले, शैतानी र अँध्यारो संसार खुलासा गर्नु, सत्यता र परमेश्वरप्रति शैतानका विभिन्न शत्रुवत् क्रियाकलापहरू खुलासा गर्नु, र मानव समाजमा रहेका दुष्ट प्रवृत्तिहरू, भ्रष्ट मानवजातिका विभिन्न विचार र धारणाहरू, साथै उनीहरूका विधर्म, भ्रम, आदि इत्यादि कुराहरू खुलासा गर्नु हो, ताकि मानिसहरूले यो दुष्ट युगको साँचो प्रकृति र सार बुझ्न सकून्। के यो मण्डलीको अत्यावश्यक काम होइन र? (हो।) वास्तवमा, तिमीहरूले मण्डलीको कामबाट धेरै कुरा र ठूला लाभहरू प्राप्त गरिसकेका छौ। जहाँसम्म मण्डलीमा रहेका मानिसहरूको कुरा छ, चाहे ती सत्यतामा चासो राख्नेहरू होऊन्, वा सत्यतामा चासो नराख्नेहरू होऊन्, तीनदेखि पाँच वर्षसम्म परमेश्वरलाई पछ्याएपछि, सत्यता सङ्गति गर्ने भेलाहरू, परमेश्वरका वचनहरूको प्रार्थना-वाचन, गैरविश्वासीहरूको सतावट र अपमान भोगाइ, दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरूका बाधाहरू, अनि हरप्रकारका मानिस, घटना, र कुराहरूमार्फत, उनीहरूले अनजानमा यो अँध्यारो संसार, दुष्ट मानवजाति, शासकीय अधिकारीहरू, र सारा संसारको अँध्यारो प्रभाव चिन्ने र बुझ्नेछन्। उनीहरूले हासिल गर्ने उपलब्धिहरू यिनै हुन्। अनि यी उपलब्धिहरू कसरी आउँछन्? के मण्डलीहरूको अस्तित्वले गर्दा हो? के मण्डलीहरूले गर्ने कामले गर्दा हो? (हो।) एकातिर, मानिसहरूले परमेश्वरका वचन, काम र स्वभावबारे केही बुझाइ प्राप्त गरेका हुन्छन्; अर्कोतिर, उनीहरूले संसार, मानवजाति, र अन्धकारको प्रभावसम्बन्धी त्यहीअनुरूपका केही चेतना र समझ पनि प्राप्त गरेका हुन्छन्। यी दुई उपलब्धिहरूले मानिसहरूमा ल्याउने नतिजा र सकारात्मक प्रभावहरू नै उनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्नको लागि हासिल गर्नुपर्ने कुराहरू हुन्।
सारांशमा कुनै पनि मण्डलीको कामलाई परमेश्वरका वचनहरू र काम फैलाउनु र तिनको गवाही दिनु, र मानिसहरूले सत्यता बुझ्न, परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न, र आफ्ना कर्तव्यहरू अझ राम्ररी गर्न सकून् भनेर उनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन अगुवाइ गर्नु, अनि सत्यताको बुझाइको जगमा, उनीहरूलाई परमेश्वरको काम अनुभव गर्न, आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्न र स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न अगुवाइ गर्नु भनेर भन्न सकिन्छ। यी तीन पक्षहरूबाहेक, यसमा मानिसहरूलाई दुष्ट मानवजाति, अँध्यारो संसार, र अन्धकारको प्रभाव बुझ्न मदत गर्ने कुरा पनि छ। मण्डलीका कार्य परियोजनाहरू धेरै नभए नि, यसको खास विषयवस्तुचाहिँ विशाल छ। यी सबै विषयवस्तु परमेश्वरका वचनहरू, सत्यता, भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्ने, र परमेश्वरप्रति समर्पित हुने कुरासँग सम्बन्धित छ; अनि अवश्य नै यो मुक्ति प्राप्त गर्नुसँग अझ बढी सम्बन्धित छ। यो नै मण्डलीको कार्य र मण्डलीको अस्तित्वको महत्त्व हो। मण्डलीको कामको हरेक पक्ष परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशसँग निकट रूपमा सम्बन्धित हुन्छ, किनभने यसमा परमेश्वरका वचनहरूप्रति मानिसहरूले गर्ने व्यवहार, परमेश्वरप्रति उनीहरूको देखाउने मनोवृत्ति, उनीहरूको मुक्ति, साथै संसार, मानवजाति, र अन्धकारको प्रभावप्रति उनीहरूका दृष्टिकोण र मनोवृत्तिहरू संलग्न हुन्छन्। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, मण्डलीको अस्तित्व सबैसँग निकट रूपमा सम्बन्धित हुन्छ, र मण्डलीले गर्ने काम, साथै यसको अस्तित्वको मूल्य र महत्त्वलाई, परमेश्वरको मुक्ति स्विकार्ने कुनै पनि व्यक्तिबाट अलग गर्नै सकिँदैन।
मण्डलीले गर्नुपर्ने विशिष्ट कामबारे सङ्गति गरिसकेपछि, अब हामी “मण्डली” पदवीनाम र मण्डलीको अस्तित्वबारे मानिसहरूमा रहेका अनुचित परिभाषा र दृष्टिकोणहरूबारे छलफल गरौँ। सर्वप्रथम त, मानिसहरू मण्डलीलाई तुलनात्मक रूपमा सुखदायी ठाउँ, न्यानोपन र चमकले भरिएको ठाउँ, द्वन्द्व, युद्ध, हत्या, वा रक्तपात नहुने तुलनात्मक रूपमा मैत्रीपूर्ण ठाउँ—अर्थात् मानिसहरूको हृदयले अभिलाषा राखेको अनि खुसीले भरिएको आदर्श ठाउँको रूपमा सोच्छन्। यहाँ कुनै ईर्ष्या वा मनमुटाउ हुँदैन, कुनै षड्यन्त्र रच्ने काम हुँदैन, कुनै दुष्ट प्रवृत्तिहरू वा बाह्य संसारमा भेटिने अन्य कुनै पनि कुराहरू हुँदैनन्। यसलाई मानिसहरूको हृदय बिसाउने आदर्श ठाउँको रूपमा हेरिन्छ। “मण्डली” पदवीनामबारे मानिसहरूले जतिसुकै सुन्दर कल्पनाहरू गरे पनि समग्रमा मण्डलीले उनीहरूलाई निश्चित मात्रामा आत्मिक भरणपोषण प्रदान गर्दछ। मानिसहरूको लागि यो आत्मिक भरणपोषणको बढी ठोस उपयोगिता हुन्छ: उनीहरूलाई कठिनाइहरू आइपर्दा, उनीहरू आफ्ना दुःख व्यक्त गर्न मण्डली आउन सक्छन्, र मण्डलीले उनीहरूलाई आफ्ना चिन्ताहरू हटाउन र कठिनाइहरू समाधान गर्न मदत गर्न सक्छ। उदाहरणको लागि, उनीहरूलाई काममा वा जीवनमा कठिनाइहरू आइपरेमा, उनीहरूका छोराछोरी अनाज्ञाकारी भएमा, उनीहरूको लोग्ने वा स्वास्नीले परसम्बन्ध राखेको भएमा, सासूबुहारीबीच द्वन्द्व भएमा, सहकर्मी वा छिमेकीहरूसँग विवाद भएमा, उनीहरूका छोराछोरीलाई हेपिएमा, उनीहरूको जग्गा कुनै स्थानीय निरङ्कुश व्यक्तिले खोसेमा, र यस्तै अरू केही भएमा—जब यी कुराहरू आइपर्छन्, तब मानिसहरूले आशा गर्छन् कि मण्डलीको कोही व्यक्तिले उनीहरूको पक्षमा उभिएर यी समस्याहरू समाधान गर्न र टुङ्गो लाउन उनीहरूलाई मदत गर्न सक्छन्। मानिसहरूको मनमा, मण्डली भनेको त्यस्तो ठाउँ हो। निस्सन्देह नै मानिसहरूको मनमा मण्डली भनेको एउटा शरण, आदर्श स्वर्ग, चिन्ता हटाउने र कठिनाइहरू समाधान गर्ने, हिंसा अन्त्य गर्ने र मानिसहरूलाई शान्तिमा जिउन दिने र न्याय कायम राख्ने ठाउँ हो। जीवन कठिन बनेमा, मण्डलीले राहत दिलाउनुपर्छ; खाने सागपात र पकाउने चामल छैन भने, ती कुराहरू मण्डलीले प्रदान गर्नुपर्छ; लत्ताकपडा छैन भने मण्डलीले ती किनिदिनुपर्छ; कोही बिरामी परेमा, मण्डलीले उपचारको खर्च बेहोर्नुपर्छ। कसैलाई काममा कठिनाइहरू आइपर्दा, मण्डलीमा रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मदत गर्ने, भनसुन गर्ने, चिनजानबाट लाभ उठाउने, वा मार्गदर्शन दिने गर्नुपर्छ। कसैका छोराछोरीहरूले कलेजको प्रवेश परीक्षा दिइरहेका छन् भने, उसले अझ धेरै मानिसहरूलाई उनीहरूको लागि प्रार्थना गराउन मण्डलीको मदत प्राप्त गर्न खोज्छ, र आफ्ना छोराछोरीहरूले सफलतापूर्वक कलेजमा प्रवेश प्राप्त सक्ने सुनिश्चित गर्ने प्रयास गर्छ। जेजस्ता कठिनाइहरू आइपरे नि, यदि व्यक्ति मण्डलीमा आउँछ भने, यी सबै कठिनाइहरू समाधान गर्न र टुङ्गो लाउन सकिन्छ। यदि कसैले दुष्ट मानिसहरूको हातबाट दुर्व्यवहार नै भोगे पनि, मण्डलीले आफूसँग भएका धेरै मानिसहरू र आफ्नो ठूलो प्रभावको कारण परिस्थिति साम्य पार्न सक्छ। धेरैको हौसला र समर्थन पाएपछि, व्यक्तिले उप्रान्त कायर हुनु वा गुण्डाहरूको थिचोमिचोमा परिने डर मान्नुपर्दैन। समाजमा दमन, बहिष्कार, र निरन्तर सङ्घर्ष सामना गरिरहँदा र आफ्नो जीविकोपार्जन गर्ने कुनै उपाय नहुँदा पनि, व्यक्तिले मण्डलीबाट मदत र राम्रो सल्लाह लिन र उचित काम प्राप्त गर्न सक्छ। मानिसहरूले यी सबै र अरू धेरै कुराहरू मण्डलीले खेल्नुपर्ने भूमिका र निर्वाह गर्नुपर्ने काम हो भनी विश्वास गर्छन्। मानिसहरूका सोच र धारणाहरू, वा उनीहरूले मण्डलीप्रति राख्ने मागलाई हेर्दा, उनीहरूले निस्सन्देह नै मण्डलीलाई एउटा कल्याणकारी संस्था, परोपकारी सङ्गठन, जोडी मिलाइदिने वा काम खोजिदिने एजेन्सी, वा रेड क्रस सोसाइटीको रूपमा हेर्छन्। कतिले त के पनि सोच्छन् भने उनीहरू जति नै सक्षम भए नि वा समाजमा र मानवजातिमाझ उनीहरूको हैसियत जेजस्तो भए नि उनीहरूले सधैँ कुनै शक्तिशाली संस्थामै भर पर्नुपर्छ। उनीहरूले समाजमा कठिनाइहरू सामना गर्दा वा सत्तासीन शक्तिहरूसँग आमनेसामने हुँदा, उनीहरूलाई एउटा बलियो शक्तिको आवश्यकता पर्छ, जसले उनीहरूलाई साथ दिइदिन, उनीहरूको लागि बोलिदिन, उनीहरूको लागि नेतृत्व सम्हालिदिन, र उनीहरूका अधिकार र हितहरूको वकालत गरिदिन सकून्। उनीहरूको विचारमा, मण्डलीले यो भूमिका पूरा गर्न र उनीहरूले आशा गरेको उद्देश्य हासिल गर्न सक्छ, त्यसकारण मण्डली नै उनीहरूको एकलो रोजाइ बन्छ। प्रस्ट रूपमै, उनीहरूले मण्डलीलाई एउटा सामाजिक सङ्गठन वा सङ्घको रूपमा हेर्छन्, जस्तै शिक्षक सङ्गठन, यातायात सङ्घ, किसान सङ्घ, आदि इत्यादि—यस्तै प्रकारका सामाजिक समूह र सङ्गठनहरू ठान्छन्। मानिसहरूले वास्तवमा मण्डलीलाई जस्तोसुकै परिभाषाहरू दिए पनि, मण्डलीले गर्ने काम र मण्डलीको सही परिभाषा हेर्दा यो प्रस्ट हुन्छ कि मण्डलीप्रति मानिसहरूका मनोवृत्ति र मागहरू गलत र अमान्य छन्, र मानिसहरूमा ती कुरा हुनु हुँदैन। मण्डली भनेको “धनीलाई लुटेर गरिबलाई पाल्ने,” हिंसा हटाउने र दयालु मानिसहरूलाई शान्तिमा जिउन दिने, वा न्याय कायम राख्ने ठाउँ होइन, यो दुनियाँलाई मद्दत गर्ने र मानिसहरूलाई बचाउने वा मानिसहरूको चिन्ता कम गर्ने वा उनीहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्ने ठाउँ त झन् हुँदै होइन। मण्डली कुनै परोपकारी सङ्गठन होइन, यो कुनै कल्याणकारी संस्था होइन, र यो कुनै सामाजिक जमघट होइन। मण्डलीको स्थापना वा उपस्थिति कुनै सामाजिक समूह वा सङ्गठनको रूपमा कार्य गर्नको लागि होइन। परमेश्वरका वचनहरूको गवाही दिने र तिनलाई फैलाउने, मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, परमेश्वरको काम अनुभव गर्न, साथै उनीहरूका भ्रष्ट स्वभावहरू फालेर मुक्ति हासिल गर्न अगुवाइ गर्नेजस्ता मण्डलीले गर्नुपर्ने थोरै आधारभूत कामहरूबाहेक, मण्डलीसँग समाज वा कुनै जातीय समूहलाई कुनै सेवा वा सहयोग प्रदान गर्नुपर्ने जिम्मेवारी हुँदैन। यसबाहेक, मण्डली भनेको मानिसहरूका अधिकार र हितहरूको लागि लड्ने ठाउँ पनि होइन र मण्डलीसँग मानिसहरूका भौतिक जीवन, सामाजिक हैसियत, कार्यपद, तलब, सामाजिक कल्याण, आदि इत्यादि कुराहरू सुनिश्चित गर्ने दायित्व पनि हुँदैन। मानिसहरू आफ्नो धारणामा मण्डलीले दिने सेवाहरू हिंसा हटाउनु र दयालु मानिसहरूलाई शान्तिपूर्वक जिउन दिनु, न्याय कायम राख्नु, मानिसहरूका चिन्ताहरू कम गर्नु र उनीहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्नु, दुनियाँलाई सहयोग गर्नु र मानिसहरूलाई बचाउनु, साथै मानिसहरूका अधिकार र हितको लागि लड्नु—मूलतः यिनै सेवाहरू हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, मानिसहरूले मण्डली भनेको उनीहरूले तत्काल मदत पाउने ठाउँ हो र जस्तोसुकै कठिनाइ पनि मण्डलीद्वारा समाधान गर्न र टुङ्गो लाउन सकिन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। प्रस्ट रूपमै मानिसहरूले मण्डलीलाई एउटा सामाजिक संस्था, सङ्गठन, वा समूहको रूपमा लिन्छन्। तर के मण्डली त्यस्तो संस्था हो त? (होइन।) यदि मानिसहरूले ठानेझैँ मण्डलीको प्रकार्य र भूमिका हिंसा हटाउने र दयालु मानिसहरूलाई शान्तिपूर्वक जिउन दिने, न्याय कायम राख्ने, मानिसहरूका चिन्ता कम गर्ने र उनीहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्ने, दुनियाँलाई मदत गर्ने र मानिसहरूलाई बचाउने, मानिसहरूका अधिकार र हितको लागि लड्ने, आदि इत्यादि हुन्थ्यो त, यस्तो मण्डलीलाई मण्डली नै भन्न मिल्थेन, किनभने परमेश्वरका वचनहरू, पवित्र आत्माको काम, वा मानिसहरूलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको कामसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। त्यस्तो समूह वा सङ्गठनलाई त केवल समूह वा सङ्गठन मात्र भनिनुपर्छ, जसको मण्डलीसँग कुनै सम्बन्ध हुँदैन, न त मण्डलीको कामसँग कुनै नाता नै हुन्छ। यदि कुनै सङ्गठनले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने नाममा सेवाहरूमा भाग लिने, परमेश्वरको आराधना गर्ने, बाइबल पढ्ने, प्रार्थना गर्ने, भजनहरू गाउने, र प्रशंसा गर्नेजस्ता गतिविधिहरू गर्ने गर्छ भने पनि, वा त्यसले औपचारिक भेलाहरू र आराधना, साथै तथाकथित बाइबल अध्ययन भेला, प्रार्थना भेला, सहकर्मी भेला, आदानप्रदान भेला, आदि इत्यादि सञ्चालन गर्छ भने पनि, वा त्यसका सदस्यहरू वा त्यसको संरचना जस्तोसुकै प्रकारको भए पनि, साँचो मण्डलीसँग यी कुराहरूको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। त्यसोभए, साँचो मण्डली भनेको ठ्याक्कै के हो त? त्यो कसरी अस्तित्वमा आउँछ? साँचो मण्डली परमेश्वरको देखापराइ, उहाँको काम, र मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँको सत्यता अभिव्यक्तिको कारणले बनेको हुन्छ। यो मानिसहरूले परमेश्वरको आवाज सुन्दा, परमेश्वरलाई मदत माग्दा, र परमेश्वरप्रति समर्पण देखाउँदा उत्पन्न हुन्छ। यो साँचो मण्डली हो। मण्डली मानवहरूद्वारा सङ्गठित र स्थापित हुँदैन, यो त परमेश्वरद्वारा व्यक्तिगत रूपमै स्थापित गरिएको र परमेश्वरद्वारा व्यक्तिगत रूपमै अगुवाइ र रखवारी गरिएको हुन्छ। त्यसैले त परमेश्वरले आफ्ना मण्डलीहरूलाई आज्ञाहरू गर्नुहुन्छ। मण्डलीको मिसन भनेको परमेश्वरका वचनहरू फैलाउनु, परमेश्वरको कामको गवाही दिनु, र मानिसहरूलाई परमेश्वरको आवाज सुन्न, परमेश्वरको उपस्थितिमा फर्कन, परमेश्वरको मुक्ति स्विकार्न, परमेश्वरको काम अनुभव गरेर परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्न, र परमेश्वरको गवाही दिन मदत गर्नु हो—यो यति सरल छ। यो नै मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य र महत्त्व हो।
इ. मण्डलीको परिभाषा
मण्डली के हो भन्ने विषयमा सङ्गति गरेपछि, अब तिमीहरूसित अब मण्डलीको गठन, मण्डलीले गर्ने काम, र यसले हासिल गर्ने नतिजाहरूबारे केही बुझाइ छ। तिमीहरू मण्डलीको अस्तित्वका केही मूल्य र महत्त्व पनि बुझ्न सक्छौ। त्यसकारण, के अब हामी मण्डलीको सही परिभाषा दिन सक्छौँ? सर्वप्रथम त, मण्डली भनेको मानिसहरूलाई भावनात्मक सहजता प्रदान गर्ने ठाउँ हुँदै होइन, न त त्यो मानिसहरूले राम्ररी खान र लाउन पाउने कुरा सुनिश्चित गर्ने वा मानिसहरूलाई आश्रय दिने ठाउँ नै हो। मण्डली भनेको मानिसहरूका भौतिक अधिकार र हितहरू सुनिश्चित गर्ने वा उनीहरूले जीवनमा सामना गर्ने कठिनाइहरू समाधान गर्ने ठाउँ होइन। यो मानिसहरूका आत्मिक शून्यताहरू भर्ने र आत्मिक भरणपोषण प्रदान गर्ने ठाउँ होइन। मण्डलीहरू मानिसहरूले आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूअनुसार सोचेका कुरा होइनन्, त्यसैले मण्डलीको खास परिभाषा के हो? मण्डली भनेको ठ्याक्कै के हो? बाइबलमा, प्रभु येशूले मण्डली पदनामको आधारभूत व्याख्या गर्नुभएको छ। उहाँले ठ्याक्कै के भन्नुभएको छ? (“किनभने जहाँ दुई वा तीन जना मेरो नाउँमा भेला हुन्छन्, म त्यहाँ तिनीहरूको बीचमा हुन्छु” (मत्ती १८:२०)।) यी वचनहरूको अर्थ यो हो कि जति जना मानिसहरू भेला भए पनि, यदि उनीहरूले पवित्र आत्माको काम पाएका छन् र परमेश्वर उनीहरूसँगै हुनुभएको अनुभूति गर्छन् भने, त्यो ठाउँ मण्डली हो—ठ्याक्कै त्यही हो। आखिरी दिनहरूमा, परमेश्वर काम गर्न र सत्यता व्यक्त गर्न देखा पर्नुभएको छ। जब मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, प्रार्थनार्थ पढ्न र सङ्गति गर्न भेला हुन्छन्, तब त्यहाँ परमेश्वरको उपस्थिति, र पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि पनि हुन्छ, र त्यसको मतलब यो हो कि परमेश्वरले त्यसलाई मण्डलीको रूपमा स्विकार्नुहुन्छ। यदि मानिसहरू भेला हुन्छन् तर उनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खानेपिउने गर्दैनन्, खोक्रो आत्मिक धर्मसिद्धान्तहरू मात्र रट्छन्, र पवित्र आत्माको काम अनुभूत गर्न सक्दैनन् भने, त्यो मण्डली होइन, किनभने त्यो परमेश्वरद्वारा स्वीकृत भएको हुँदैन, त्यसकारण त्यसले पवित्र आत्माको काम प्राप्त गरेको हुँदैन। जुन भेलाहरूमा परमेश्वर उपस्थित हुनुहुन्छ तिनमा उहाँको आशिष् र मार्गदर्शन पाइन्छ, र जब मानिसहरू त्यस्ता भेलाहरूमा एकत्रित हुन्छन्, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खाँदै र पिउँदै गरेका भए नि, सत्यता सङ्गति गरिरहेका भए नि, वा सत्यता प्रयोग गरेर समस्याहरू समाधान गरिरहेका भए नि, यी सबै कुरा परमेश्वरका मापदण्ड र अगुवाइसँग जोडिएका हुन्छन्, र त्यसैले यी सबै कुरा परमेश्वरद्वारा आशिषित् हुन्छन्। त्यसकारण, यदि कुनै प्रकारको भेलामा परमेश्वरको मार्गदर्शन, अगुवाइ, र उपस्थिति हुन्छ भने, त्यसलाई मण्डली भन्न सकिन्छ। यो नै मण्डलीको सबैभन्दा सरल, सबैभन्दा आधारभूत परिभाषा हो, र अनुग्रहको युगमा मण्डलीको परिभाषा त्यही थियो। यो त्यो बेलाको परमेश्वरको कामको प्रसङ्गबाट जन्मिएको थियो, र त्यसैले यो सही र साँचो हो। तर आखिरी दिनहरूको यो चरणको कामको क्रममा, परमेश्वरले अझ बढी वचनहरू बोल्नुभएको र झन् ठूला कामहरू गर्नुभएको हुनाले, मण्डलीको परिभाषा अनुग्रहको युगको त्यो आधारभूत परिभाषाभन्दा अझ गहिरो हुनुपर्छ। परमेश्वरको काम निकै धेरै अघि बढेको छ। मण्डली अब पवित्र आत्माको काम र परमेश्वरको उपस्थितिमा मात्र सीमित छैन। अहिले परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमै उहाँका मण्डलीहरूमा काम गरिरहनुभएको र यसरी तिनीहरूलाई मार्गदर्शन र रखवारी गरिरहनुभएको छ; परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू उहाँका वर्तमान वचनहरू खान र पिउन, साथै ख्रीष्टलाई पछ्याउन र गवाही दिन सक्षम छन्। त्यसकारण, आखिरी दिनहरूमा मण्डलीको परिभाषा अनुग्रहको युगमा भन्दा अझ विकसित भएको छ; यसको व्याख्या पहिलेभन्दा गहन, सही र विशिष्ट बनेको छ, र यो अवश्यै सत्यता र परमेश्वरका वचनहरूबाट छुट्टयाउनै नमिल्ने भएको छ। त्यसोभए, मण्डलीलाई परिभाषित गर्ने सबैभन्दा सही र उचित तरिका के हो? पहिला त, यसको आधारभूत परिभाषा भनेको सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने मानिसहरूको समूह हुनुपर्छ। अझ विशिष्ट रूपमा भन्दा, मण्डली भनेको सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने, उहाँका वचनहरूअनुसार चल्ने, सत्यता पछ्याउने, उहाँका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्ने, र परमेश्वरप्रति समर्पित हुन र उहाँको आराधना गर्न सक्ने, र उहाँको इच्छा पछ्याउन र उहाँको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्ने मानिसहरूको एउटा समूह हो। यो परिभाषाको मुख्य पाटो “मानिसहरूको एउटा समूह” हो। मण्डली भनेको कुनै ठाउँ, वा हुल, वा समुदाय होइन, आस्था बोकेका मानिसहरूको भेला मात्र त झनै होइन। उक्त “समूह” करिब एक दर्जन, वा तीसदेखि पचास जना, वा पक्कै पनि त्योभन्दा ठूलो सङ्ख्याका मानिसहरूले बनेको हुन सक्छ। उनीहरू सँगै भेला हुन, वा ससाना समूहमा बाँडिएर भेला हुन सक्छन्; यो लचकदार र परिवर्तनशील हुन्छ। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, जब परमेश्वरका यी अनुयायीहरूले उहाँलाई उच्च पार्छन्, गवाही दिन्छन्, र आराधना गर्छन्, र उहाँको इच्छा पछ्याउँछन्, तब उनीहरू एउटा मण्डली हुन्छन्। उनीहरू जति जना भेला भए नि मण्डली नै हुन्छन्। उदाहरणको लागि, ५० जना मानिसहरूलाई सानो मण्डली भनिन्छ, र १०० जना मानिसहरूलाई ठूलो मण्डली भनिन्छ—मण्डलीको आकार सदस्यहरूको सङ्ख्याद्वारा निर्धारित हुन्छ। मण्डलीहरू ठूला, मध्यम, र साना आकारका हुन्छन्, मण्डलीमा मानिसहरूको सङ्ख्या निश्चित हुँदैन। हामी फेरि पनि मण्डलीको परिभाषा हेरौँ: सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने, उहाँका वचनहरूअनुसार चल्ने, सत्यता पछ्याउने, उहाँका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्ने, परमेश्वरप्रति समर्पित हुन र उहाँको आराधना गर्न सक्ने, र उहाँको इच्छा पछ्याउन, र उहाँको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्ने मानिसहरूको एउटा समूह। किन मण्डलीलाई यसरी परिभाषित गरिन्छ? किनभने परमेश्वर मण्डलीहरूमा काम गर्न चाहनुहुन्छ, र परमेश्वर मानिसहरूको त्यो समूहलाई मुक्ति दिन चाहनुहुन्छ। यस्ता मानिसहरूको समूहलाई मात्रै मण्डली भन्न सकिन्छ। अनि यस्ता मानिसहरू एकसाथ भेला भए भने मात्रै तिनीहरूले सामान्य रूपमा परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन र तिनको अभ्यास गर्न, साथै साँचो रूपमा परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न, उहाँप्रति समर्पित हुन र उहाँको आराधना गर्न सक्छन्। मानिसहरूको यो समूह परमेश्वरका वचनहरूद्वारा सञ्चालित र मार्गनिर्देशित हुन्छ; त्यसकारण त्यस्ता मानिसहरूको समूहमार्फत नै मण्डलीको परिभाषा निर्माण हुन्छ। धर्मका मानिसहरूले सत्यता र परमेश्वरको काम नस्विकार्ने, अनि परमेश्वरले उनीहरूलाई मुक्ति नदिनुहुने हुनाले, उनीहरू मण्डली होइनन्, उनीहरू एउटा धार्मिक समुदाय हुन्। मण्डली र धर्मबीचको सबैभन्दा प्रस्ट भिन्नता यही हो। मण्डली मात्र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छ, र ख्रीष्टद्वारा व्यक्तिगत तवरमै रखवारी गरिएको मण्डली मात्र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छ। परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्नु भन्नुको अर्थ के हो? के हामीले पवित्र आत्माको काम, वा पवित्र आत्माको मार्गदर्शन, अन्तर्दृष्टि, र ज्योति उल्लेख गर्नु आवश्यक छ? (छैन।) ल भन् त, कुन बढी व्यावहारिक हुन्छ: परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्नु, कि पवित्र आत्माको काम प्राप्त गर्नु? (परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्नु।) परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्नु बढी व्यावहारिक र ठोस हुन्छ। पवित्र आत्माको कामले केवल मानिसहरूलाई केही अन्तर्दृष्टि र ज्योति प्रदान गर्दै उनीहरूलाई सत्यता बुझ्नमा मदत गर्छ र परमेश्वरका वचनहरूमा अभ्यासका सिद्धान्तहरू पत्ता लगाउन अगुवाइ गर्छ। यसको नतिजास्वरूप उनीहरू परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छन्। के पवित्र आत्माले काम नगर्नुभए नि मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझेर अनि सिद्धान्तहरू बोध गरेर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्थे? (सक्थे।) अब त परमेश्वरका वचनहरू धेरै बोलिएका छन्; मानिसहरूले प्रायः प्रवचनहरू सुनिरहन्छन् र परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न सक्छन्। पवित्र आत्माको कामविना पनि मानिसहरूलाई के गर्ने भनेर थाहा हुन्छ। जो सत्यतालाई प्रेम गर्छन् उनीहरूले सत्यता बुझ्न सकेको खण्डमा परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न परमेश्वरको कामप्रति समर्पित हुन सक्छन्। जो सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् उनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सुने पनि बुझ्दैनन्, र थोरथोरै बुझे नै भने पनि उनीहरू ती वचन अभ्यास गर्न अनिच्छुक हुन्छन्, र यसरी हटाइन मात्र सक्छन्। आखिरी दिनहरूमा, परमेश्वरले मानिसहरूलाई व्यक्तिगत रूपमै अगुवाइ र रखवारी गर्न सोझै सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ। पवित्र आत्माको काम त गौण मात्र हुन्छ। यो त भर्खरै बच्चा हिँड्न सिकिरहेको जस्तै हो; कहिलेकाहीँ वयस्क व्यक्तिले मद्दत गर्नेछ। उक्त बच्चा राम्रोसँग हिँड्न र दगुर्न सक्ने भएपछि उसलाई अरू कसैको साथ चाहिँदैन। त्यसकारण, पवित्र आत्माको काम पूर्ण हुँदैन, न त त्यो अत्यावश्यक नै हुन्छ। जब मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छन्, यसको मतलब यो हो कि उनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्छन्, सत्यता बुझ्छन्, र उनीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूले के अर्थ दिन्छन् र परमेश्वरले मानिसहरूलाई आवश्यक गराउनुहुने सिद्धान्त र मापदण्डहरू केके हुन् भन्ने कुरा थाहा छ, र उनीहरूले यी सिद्धान्त र मापदण्डहरू बुझ्न र लागु गर्न सक्छन्। मानिसहरूको हृदय परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्नु भन्नुको अर्थ यही हो। परमेश्वरले यी कुराहरूबारे पर्याप्त स्पष्टता र प्रस्टतासाथ बोलिसक्नुभएको छ, त्यसकारण यहाँ पवित्र आत्माको काम उल्लेख गर्नु आवश्यक छैन। आखिरी दिनहरूमा, परमेश्वरले अत्यन्तै यति धेरै सत्यताहरू व्यक्त गरेर प्रत्येक सत्यता मानिसहरूको लागि प्रस्ट र बुझ्न सकिने तुल्याउनुभएको छ। त्यसकारण, पवित्र आत्माको काम त्यति महत्त्वपूर्ण छैन, त्यो सहायक मात्र हो। मानिसहरूले सत्यता नबुझ्दा वा परमेश्वरले यति राम्रोसँग र प्रस्टतासाथ अत्यन्तै धेरै वचनहरू नबोल्नुभएको हुँदा मात्र पवित्र आत्माले सहायक र प्रेरक प्रकृतिको केही काम गर्नुहुन्छ, जसले मानिसहरूलाई केही सामान्य ज्योति प्रदान गर्छ र उनीहरूलाई अलिअलि प्रेरित गर्छ, र उनीहरूलाई सही निर्णय गर्न र जीवन एवं विभिन्न वातावरणहरूमा सही मार्ग हिँड्न मदत गर्छ। अहिले भनेको परमेश्वरका वचनहरूको युग हो, जहाँ परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमै मानवजातिलाई अगुवाइ गर्नुहुन्छ, र सबै कुरामा परमेश्वरका वचनहरू नै हाबी हुन्छन्। पवित्र आत्माको काम सहायक मात्र हो। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन्, जब परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न सक्छन्, र जब परमेश्वरका वचनहरूअनुसार जिउँछन्, तब परमेश्वरका अभिप्रायहरू पूरा हुन्छन्।
मण्डलीको आधारभूत परिभाषामा रहेको पहिलो वाक्यांश हेरौँ: “सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने।” यो “सच्चा रूपमा” शब्दको विशिष्ट अर्थ छ। यसले ती समय मात्र कटाइरहेका, नाममात्र रूपले ठाउँ भरिरहेका, अघाउन्जेल खाने, मुक्तिको लागि अनुग्रहमा भर पर्ने, वा गोप्य मनसाय र लक्ष्यहरू बोकेकाहरूलाई जनाउँदैन। त्यसोभए, “सच्चा रूपमा” भन्नुको अर्थ के हो त? सबैभन्दा आधारभूत र सामान्य व्याख्या यस्तो हुन्छ: जबसम्म व्यक्तिले परमेश्वर, सत्यता, वा सृष्टिकर्ताबारे सुनिरहन्छ, तबसम्म उसले हृदयमा एउटा अभिलाषा महसुस गरिरहन्छ, स्वेच्छापूर्वक त्याग गरिरहन्छ, स्वेच्छापूर्वक आफूलाई समर्पित गरिरहन्छ, स्वेच्छापूर्वक दुःख सहिरहन्छ, र ऊ परमेश्वरको बोलावट स्विकार्नको लागि परमेश्वरसामु आउन, र सबथोक त्यागेर परमेश्वरलाई पछ्याउन इच्छुक भइरहन्छ। जबसम्म ऊसँग सच्चा हृदय भइरहन्छ, तबसम्म त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्: “तपाईं किन यो आस्थाले भरिपूर्ण र परमेश्वरलाई पछ्याउने मानिसहरूको समूह हो भन्नुहुन्न?” मानिसहरू त्यो स्तरमा पुग्नै सक्दैनन्। अहिले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेकाहरूमध्ये, केहीले करिब दस वर्षदेखि विश्वास गरेका छन्, र केहीले बिस वा तीस वर्षदेखि विश्वास गरेका छन्; मूलतः यो इमानदारी हुनु नै पर्याप्त छ। यसलाई आस्थाले भरिपूर्ण हुनु भनी परिभाषित गर्नु सही हुँदैन। हामीले गर्ने मण्डलीको परिभाषा एउटा आधारभूत र विशिष्ट परिस्थितिमा आधारित हुन्छ, जसमा शब्दहरूभित्र ससाना खोटहरू खोज्ने वा परिभाषा र मापदण्ड अत्यन्तै उच्च पार्ने काम गर्नु हुँदैन, किनभने त्यो अव्यावहारिक हुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “‘सच्चा रूपमा’ र ‘आस्थाले भरिपूर्ण’ भनेर मात्र पुग्दैन। यसलाई परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने धर्मी मानिसहरूको समूह भन्नुपर्छ—त्यसो भन्दा उत्तम हुन्छ!” यदि हामीले मापदण्ड यति उच्च बनायौँ भने, त्यसपछिका “सत्यता पछ्याउने, उहाँका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्ने” भन्ने वाक्यांशहरू सबै बेकार हुन्छन्। मुख्य कुरा यो हो कि मण्डलीका सदस्यहरू ती सबै हुन् जसलाई परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुहुन्छ। यो समूहका मानिसहरू शैतानका भ्रष्ट स्वभाव र परमेश्वरबारे धारणा र कल्पनाहरूले भरिएका हुन्छन्। अझ यथार्थ रूपमा भन्नुपर्दा, उनीहरू विद्रोहले भरिपूर्ण, समर्पण नभएका, सत्यता नबुझ्ने, र परमेश्वरबारे बिलकुलै ज्ञान नभएका हुन्छन्—यो नै सबैभन्दा यथार्थ परिस्थिति हो। त्यसकारण, परमेश्वरको नजरमा, मण्डलीका सदस्यहरू त्यस्तो यथार्थ परिस्थिति र वास्तविक हैसियतमा हुन्छन्। परमेश्वरले यही आधारभूत सर्तमा आधारित भएर, अर्थात् उनीहरूले सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउन सक्छन् सक्दैनन्, र साँच्चिकै आफूलाई समर्पित गर्न र त्याग्न सक्छन् सक्दैनन् भन्ने आधारमा मानिसहरू छनोट गर्नुहुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “यदि उनीहरू इमानदार छन् भने, किन अझै अनावश्यक चाहनाहरू राख्छन्? यदि उनीहरू इमानदार छन् भने, किन अझै आशिष्हरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्?” मानिसहरूले परमेश्वरको काम अनुभव गर्दा यी बिस्तारै परिवर्तन हुँदै जानेछन्। यतिखेर हामी मण्डलीको मूलभूत अवधारणा परिभाषित गरिरहेका छौँ। यो आधारभूत अवधारणा परमेश्वरले मानिसहरू छनोट गर्नुका सबैभन्दा न्यूनतम मापदण्ड र सबैभन्दा तल्लो मानक हो। यी मापदण्डहरू बिलकुलै खोक्रा र बढाइचढाइ कुरा होइनन्; यी त तिमीहरूको वास्तविक परिस्थितिसँग अत्यन्तै मेल खान्छन्। अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, तिमीहरूलाई छनोट गर्दा र तिमीहरूमध्ये कसैलाई मुक्ति दिने निर्णय गर्दा, परमेश्वरले हेर्नुहुने मापदण्डहरू यिनै हुन्। यदि तैँले यी मापदण्डहरू पूरा गर्छस् भने, तँलाई परमेश्वरद्वारा परमेश्वरको घरमा ल्याइन्छ र तँ मण्डलीको सदस्य बन्छस्। वास्तविक परिस्थिति यही हो। त्यसकारण, मण्डलीको परिभाषाको पहिलो वाक्यांश नै “सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने” भन्ने छ; यो तुलनात्मक रूपमा सही छ। यो समूहका मानिसहरूले परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने, अन्धकारको प्रभावबाट उम्किने, अनि संसार र ठूलो रातो अजिङ्गरविरुद्ध पूर्ण रूपमा विद्रोह गर्ने मापदण्डहरू पूरा गर्न सक्दैनन्। उनीहरूले यी सबै कुराहरू पूरा गर्न सक्दैनन्। किन? किनभने उक्त परिभाषाले परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास पछ्याउन सक्ने भनेर पनि उल्लेख गर्छ। मानिसहरूमा सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यताको अभिलाषा राख्ने हृदय हुने हुनाले, पछ्याउने क्रममा उनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू अनुभव र अभ्यास गर्न सक्छन्, र अन्त्यमा उनीहरूले परमेश्वरको आराधना गर्न सक्छन्। परमेश्वरको आराधना गर्नुमा परमेश्वरप्रति समर्पित हुने, परमेश्वरका वचनहरू सुन्ने, परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरू स्विकार्ने, र परमेश्वरका सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरू स्विकार्ने कुराहरू पर्छन्। अन्ततः यो समूहका मानिसहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्। परमेश्वरको नजरमा मण्डलीका सदस्यहरूको खास हैसियत यही हो। के यो सबैभन्दा आधारभूत सर्त होइन र? (हो।) कति मानिसहरू भन्छन्, “तपाईंले शैतानका भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्ने र शुद्धीकरण प्राप्त गर्ने कुरा उल्लेख गर्नुभएन। यो परिभाषाले यी कुराहरू समेट्दैन।” के ती कुराहरू यो परिभाषामा समावेश छन्? (छन्।) ती कुन भागमा समावेश छन्? परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न खोज्नुमा। यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न खोज्न सक्छस् भने, के तेरा भ्रष्ट स्वभावहरू बिस्तारै हल हुँदैनन् र? के तँ शैतानका भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्न र स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न सक्षम हुँदैनस् र? (हुन्छु।) स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्ने क्रममा, तैँले बिस्तारै परमेश्वरका वचनहरू बुझ्छस् र तेरा आफ्नै भ्रष्ट स्वभावहरू हल गर्छस्। जब तैँले तेरा केही भ्रष्ट स्वभावहरू हल गर्छस्, के तेरो परमेश्वरमाथिको आस्था र परमेश्वरप्रतिको समर्पण बढ्छ? के यी कुराहरूबीच कुनै सम्बन्ध हुन्छ? (हुन्छ।) तैँले परमेश्वरको जति बढी आराधना गर्छस्, त्यति बढी तँमा परमेश्वरप्रतिको समर्पण हुनेछ। परमेश्वरप्रतिको तेरो समर्पण बढ्दा, के तँ मुक्ति प्राप्त गर्ने नजिक पुगिरहेको हुँदैनस् र? (हुन्छु।) त्यसोभए, यो समूह भन्नाले कस्ता मानिसहरू हुन्? उनीहरू मुक्ति प्राप्त गर्न सक्नेहरू हुन्। मण्डलीका सदस्यहरूको खास परिस्थिति यही हो। कतिले भन्छन्, “मण्डलीको यो परिभाषाले त मण्डली संलग्न हुने काम उल्लेख नै गर्दैन।” के यसमा मण्डली संलग्न हुने अत्यावश्यक कामसँग सम्बन्धित कुनै भाग छ? (मुक्ति प्राप्ति पछ्याउनु।) यो भाग निकट रूपमा सम्बन्धित छ। मण्डलीले गर्ने काम, चाहे त्यो परमेश्वरका वचनहरू फैलाउने होस् वा मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन अगुवाइ गर्ने होस्, वा मानिसहरूलाई आफूलाई चिन्न र शैतानका भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्न मदत गर्ने होस्, त्यसको अन्तिम उद्देश्य भनेकै मानिसहरूलाई मुक्ति प्राप्त गर्न मदत गर्नु हो। त्यसकारण, के तिमीहरूले मण्डलीको यो सबैभन्दा आधारभूत र सामान्य अवधारणा स्विकार्न सक्छौ? (सक्छौँ।) यो परिभाषा बढाइचढाइ गरिएको वा खोक्रो छैन, र यसभित्र सुन्दा ठूला लाग्ने शब्द र वाक्यांशहरू प्रयोग भएका छैनन्, बरु यसले त मण्डलीको निर्माण वा परिभाषाको लागि चाहिने सबैभन्दा आधारभूत आवश्यकताहरू समावेश गरेको छ।
अब मैले व्याख्या गरिसकेको छु, त्यसैले के तिमीहरू मण्डलीको अवधारणाको परिभाषाको पृष्ठभूमि बुझ्छौ? (बुझ्छौँ।) यदि मैले यो तरिकाले व्याख्या नगरेको भए, तिमीहरूले मण्डलीको अत्यावश्यक काम र मण्डलीको परिभाषा निकै गहन छन् भन्ठान्नेथ्यौ। अब तिमीहरूले मण्डलीको परिभाषा बझ्छौ, त्यसैले तिमीहरूलाई मण्डलीबारे आफ्नो बुझाइ अत्यन्तै सतही छ भन्ने लाग्छ। मण्डलीको परिभाषा प्रस्ट पारिएको छ—यो यति व्यावहारिक छ। कुराहरू जति बढी व्यावहारिक हुन्छन्, त्यति नै मानिसहरूलाई अक्सर आफू सतही रहेछु भन्ने लाग्छ। वास्तवमा, नजिकबाट हेर्ने हो भने, यो परिभाषाको हरेक शब्द व्यावहारिक र विशिष्ट परिस्थितिहरूसँग जोडिएको र निकट रूपमा सम्बन्धित रहेको छ, र बिलकुलै सतही छैन। मण्डलीको परिभाषाको पहिलो वाक्यांश “सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने” भन्ने हो। परमेश्वरले चाहनुहुने भनेकै यो “सच्चा रूपमा” भन्ने हो। कति मानिसहरूमा यस्तो सच्चाइ हुन्छ? के मानिसहरूलाई यस्तो सच्चाइ धारण गर्न सजिलो छ? सजिलो छैन। “परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्ने” बारे कुरा गर्दा, के तैँले त्यो कुरा हासिल गरेको छस्? तैँले यो वाक्यांश सतही र हासिल गर्न सजिलो छ भन्ठान्छस्। यदि परमेश्वरले “उठ्, मेरो पछि लाग्, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्” भनेर भन्नुभयो, र मानिसहरूले पालन गरे भने, के यसको अर्थ तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छन् भन्ने हुन्छ? यसको अर्थ मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न र परमेश्वर पछ्याउन इच्छुक छन् भन्ने मात्र हुन्छ, तर उनीहरू परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्ने अवस्थामा पुगेका हुँदैनन्—उनीहरू अझै त्यसबाट धेरै टाढा हुन्छन्! परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्न तँमा के हुनु आवश्यक छ? न्यूनतम मापदण्ड भनेको तैँले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्नुपर्छ; तैँले परमेश्वरका वचनहरूका मापदण्डहरूले के जनाइरहेका छन्, परमेश्वरका वचनहरूको लागि कस्ता सिद्धान्तहरू आवश्यक पर्छन्, र विभिन्न मानिस, घटना र कुराहरू सामना गर्दा, परमेश्वरका वचनहरू कसरी लागु गर्ने, र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न परमेश्वरका वचनहरूलाई कसरी आफ्नो अभ्यासमा बदल्ने भनेर जान्नुपर्छ। यो सजिलो छैन। क्रमिक रूपमा केही हदसम्म परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्ने हुँदै जानको निम्ति, लामो अवधिसम्म परमेश्वरका वचनहरू खानु र पिउनु, प्रार्थनार्थ पढ्नु, अनुभव गर्नु, तिनमा संलग्न हुनु, र तिनलाई बुझ्नु, साथै परमेश्वरका अभिप्रायहरू र परमेश्वरको स्वभावको बुझाइ प्राप्त गर्नु आवश्यक हुन्छ। त्यसकारण, “परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्ने” भन्ने वाक्यांश हेर्दा, धेरैजसो मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरूअनुसार चल्छन् नै जस्तो गरी सतही रूपमा सामान्य देखिन्छ, तर वास्तवमा कुरा त्यस्तो हुँदैन। मानिसहरूका वास्तविक परिस्थितिहरू हेर्दा प्रस्ट हुन्छ कि यो वाक्यांश केवल मानिसहरूको लागि परमेश्वरको मापदण्ड मात्र हो, जुन उनीहरूले अहिलेसम्म बिलकुलै हासिल गरेकै छैनन्। “उहाँका वचनहरूको अभ्यास पछ्याउने” भन्ने अर्को वाक्यांश पनि मानिसहरूको लागि परमेश्वरको मापदण्ड हो। तैँले परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास हासिल गरेको छैनस्; तँ केवल परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न खोजिरहेको छस्। तैँले यो पछ्याइ कसरी गर्नुपर्छ? तँलाई परिस्थितिहरू आइपर्दा, परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुसार अभ्यास गर्। ढाँट्ने काम नगर्; इमानदार व्यक्ति बन्। के तैँले त्यति गर्न सक्छस्? त्यसो गर्न सजिलो छैन। जब तँ काटछाँटमा पर्छस्, तैँले समर्पित हुन र आत्मचिन्तन गरेर आफूलाई चिन्न, साथै सत्यताअनुसार अभ्यास गर्न सक्नुपर्छ। के तैँले यो कुरा हासिल गर्न सक्छस्? यदि यो मुस्किल लाग्यो वा यदि तेरो आफ्नै इच्छा अत्यन्तै बलियो भएर तँ सधैँ आफ्नो आवेशीपन प्रकट हुन दिन चाहन्छस् भने, तैँले मामलाहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल्ने, र आफ्नो आवेशीपन खुलासा नगर्ने वा मनोमानी र स्वेच्छाचारी तरिकाले कार्य नगर्ने पछ्याइमा लाग्नुपर्छ; तैँले परमेश्वरका वचनहरूले भनेअनुसार गर्नुपर्छ, र काटछाँट स्विकार्नुपर्छ, आफ्ना अपराधहरू चिन्नुपर्छ, र आफू कहाँ चुकेँ भनेर बुझ्नुपर्छ। यसलाई परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास पछ्याउनु भनिन्छ। के परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न थाल्नुको अर्थ व्यक्ति परिवर्तन भएको छ भन्ने हो? यो त्यति सरल छैन। यदि तँलाई अगुवा वा कामदारको रूपमा चुनियो भने, के तैँले मनोमानी र स्वेच्छाचारी रूपमा कार्य गर्नबाट आफूलाई रोक्न सक्छस्? यो सजिलो छैन; यसको लागि तैँले सत्यता बुझ्न जरुरी छ, परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न सक्ने हुन जरुरी छ, र एक अवधिसम्म अनुभव गर्न जरुरी छ; त्यसपछि मात्र तैँले यो कुरा हासिल गर्न सक्छस्। यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न चाहन्छु भन्छस्, तर तँसित यो मौखिक इच्छा मात्र छ र तेरो हृदयमा कुनै प्रेरणा छैन भने, त्यसले पुग्दैन। यदि तेरो हृदय इच्छुक छ, र तँ साँच्चिकै सत्यता अभ्यास गर्न चाहन्छस् भने, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न सक्छस्। यदि तँ सत्यता अभ्यास गर्न हृदयमा अनिच्छुक छस् भने, तैँले कसम खाए नि वा अरूले तँलाई साथ दिए नि, त्यो काम लाग्नेछैन। तँसित सङ्कल्प हुनुपर्छ, अर्थात् तँसित परमेश्वरप्रतिको ठूलो चाहना भएको हृदय हुनुपर्छ। तैँले परमेश्वरले कुनै मामला कसरी परिभाषित गर्नुहुन्छ र त्यसबारे के मापदण्ड आवश्यक गराउनुहुन्छ भनेर जान्नुपर्छ, अनि त्यो पक्षसँग सम्बन्धित परमेश्वरका सबै वचनहरू खोजेर सङ्कलन गर्नुपर्छ, र तिनलाई प्रार्थनार्थ पढेर बुझ्नुपर्छ। तिनलाई एउटा नोटबुकमा लेखेर वा सजिलै देखिने ठाउँमा लगेर राख्। कामको विश्राम समयमा, तिनलाई हेरिस् र पढिस् भने, समयसँगै तँलाई परमेश्वरका यी वचनहरू याद हुनेछ र तैँले तिनलाई हृदयमा राख्नेछस्। हरदिन परमेश्वरका वचनहरूको साँचो अर्थबारे घोत्लिने गर्, अनि कस्तो तरिकाले बोल्नु र कार्य गर्नुलाई परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गरेको मानिन्छ भनेर मनन गर्। यसलाई परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास पछ्याउनु भनिन्छ। के यो हासिल गर्न सजिलो छ? यो सजिलो छैन; यो रातारात वा एकै पटक धेरै बल लगाएर हासिल गर्न सकिने कुरा होइन। कतिपय मानिसहरू “म रगतको कसम खान्छु” भन्छन्, तर त्यो बेकार हो। तँ “म निराहार र निर्जला व्रत बसेर प्रार्थना गर्नेछु” भन्छस्, तर त्यो बेकार हो। तँ “म रातभरि जागराम बसेर कष्ट भोग्नेछु” भन्छस्, तर त्यो पनि बेकार हो। तैँले सत्यता पछ्याउनैपर्छ; तँसित सत्यता पछ्याउने प्रकटीकरणहरू हुनैपर्छ, र सत्यता पछ्याउने मार्ग हुनैपर्छ; तँसित सही माध्यम र विधिहरू हुनैपर्छ। तँसित जस्तो प्रकारका माध्यम वा विधिहरू भए पनि, तँ परमेश्वरका वचनहरूबाट बाहिर जान मिल्दैन; तैँले परमेश्वरका वचनहरूमा मेहनत लगाउन, हरेक कुरालाई परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गर्न, हरेक परिस्थितिमा परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गरेर समस्याहरू समाधान गर्न, र परमेश्वरका वचनहरूलाई आफ्नो प्रमुख प्राथमिकता बनाउन जरुरी छ। यसलाई सत्यता पछ्याउनु भनिन्छ। उदाहरणको लागि, अरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने सम्बन्धमा, तैँले परमेश्वरका वचनहरूले यसबारे के भन्छन् भनेर हेर्न र अरूसँग अन्तरक्रिया गर्नुसँग सम्बन्धित परमेश्वरका वचनहरू खोज्न आवश्यक हुन्छ। सौहार्दपूर्ण सहकार्यको लागि, यस पक्षसँग सम्बन्धित परमेश्वरका वचनहरू पनि खोज्। वफादारीका साथ कर्तव्य निर्वाह गर्ने सम्बन्धमा मापदण्डअनुसारको कर्तव्य निर्वाहबारे परमेश्वरका वचनहरू खोज् र परमेश्वरका अत्यावश्यक वचनहरू याद गर्, र तिनलाई हृदयमा राख्। झूटो अगुवा भनेको के हो, झूटा अगुवाहरूमा कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन्, तिनीहरूमा विवेक र समझ हुन्छ हुँदैन, र परमेश्वरले झूटा अगुवाहरूलाई कसरी परिभाषित गर्नुहुन्छ भन्ने सम्बन्धमा, परमेश्वरका यी प्रमुख वचनहरू खोज्ने, तिनलाई नोटबुकमा लेख्ने, सजिलै देख्न सकिने ठाउँमा राख्ने, अनि समय मिल्नेबित्तिकै तिनलाई प्रार्थनार्थ पढ्ने गर्। आफ्नो जीवन प्रवेश र स्वभाव परिवर्तनसँग सम्बन्धित हरेक मामलामा यसरी नै अभ्यास गर्ने र मेहनत लगाउने गर्। यसलाई सत्यता पछ्याउनु भनिन्छ। यदि तैँले यो स्तरको मेहनत गर्दैनस् भने, त्यसलाई सत्यता पछ्याउनु भनिँदैन; त्यसलाई झारा टारेको, देखावटी काम गरेको, र अल्याङटल्याङ गरेर दिन कटाएको भनिन्छ।
अब “परमेश्वरको आराधना गर्ने” भन्ने वाक्यांश हेरौँ। परमेश्वरको आराधना गर्नुमा वास्तविक भय, डर, आदर, र इमानदारी, साथै परमेश्वरलाई परमेश्वरको रूपमा लिने, आफ्नो हृदयमा परमेश्वरको लागि ठाउँ राख्ने, परमेश्वरले बन्दोबस्त गर्नुभएका वातावरणहरू र उहाँले दिनुभएका आज्ञाहरूप्रति विवेकपूर्ण रूपमा व्यवहार गर्ने, र परमेश्वरले भन्नुभएको हरेक वचनलाई गम्भीरता र जिम्मेवारीपूर्वक लिने, आदि इत्यादि कुराहरू पर्छन्। यी सबै प्रकटीकरणहरूलाई आराधना भनिन्छ। चाहे तेरै अगाडि परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू होऊन् वा उहाँले व्यक्त गर्नुभएका सारा वचनहरू होऊन्, यदि तैँले ती वचनहरू जानेको र सम्झेको छस् भने, र यदि हृदयमा तैँले तिनलाई बुझ्छस् र तँ तीबारे पक्का छस् भने, तैँले तिनलाई आफूलाई उचित आचरणमा ढाल्ने, र जिउने, र आदि इत्यादि गर्ने मापदण्डहरूको रूपमा लिनुपर्छ—यो नै परमेश्वरको आराधना गर्नुको प्रकटीकरण हो। मामलाहरू सामना गर्नुपर्दा, ती तेरा रुचि, चाहना, वा धारणाहरूअनुरूप भए नि नभए नि, तैँले आफ्नो हृदय शान्त पारेर यो कुरा सोच्न सक्नुपर्छ, “के यो परमेश्वरले गर्नुभएको हो? के यो परमेश्वरबाट उत्पति भएको हो? परमेश्वरले किन यसो गर्नुभयो? परमेश्वरले ममा के कुरा शोधन गर्न चाहनुहुन्छ, र उहाँले ममा के कुरा रूपान्तरण गर्न चाहनुहुन्छ? परमेश्वरको अभिप्राय ठ्याक्कै के हो? म कसरी परमेश्वरका बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित हुनुपर्छ? मैले परमेश्वरको अभिप्राय कसरी पूरा गर्नुपर्छ? एक मानवको नाताले मैले आफ्नो जिम्मेवारी कसरी पूरा गर्नुपर्छ?” यी सबै र यस्तै अन्य प्रकटीकरणहरू परमेश्वरको आराधना गर्नुका प्रकटीकरणहरू हुन्। तैँले बढी सत्यता नबुझे नि एक सामान्य व्यक्तिको रूपमा, परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्ने, सच्चा रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउने व्यक्तिको रूपमा, तँमा कम्तीमा परमेश्वरप्रति हुनुपर्ने मनोवृत्ति यही हो। परमेश्वरसँग सम्बन्ध राख्ने सबै कुरा, परमेश्वरका वचनहरूसँग सम्बन्धित सबै कुरा, अनि तँलाई दिइएको परमेश्वरको आज्ञा, तेरो कर्तव्य र तेरो जिम्मेवारीबारेका सबै कुरालाई तैँले लापरवाही, असावधानी र अपमानजनक रूपमा नभई होसियारी र सतर्कतासाथ लिनुपर्छ—यसलाई परमेश्वरको आराधना गर्नु भनिन्छ। परमेश्वरसँग सम्बन्धित सबै कुरालाई सजग, होसियार, अनि परमेश्वरको डर र भय मान्ने हृदयले सम्हाल्नु—यसलाई परमेश्वरको आराधना गर्नु भनिन्छ। के यो कुरा हासिल गर्न सजिलो छ? यो सजिलो छैन। वास्तविक अनुभवविना, “परमेश्वरको आराधना गर्ने” भन्ने तिन्टा शब्द बुझ्नसमेत गाह्रो हुन्छ, वास्तवमै परमेश्वरको आराधना अभ्यास गर्ने कुरा त गर्दै नगरे हुन्छ। मण्डलीको परिभाषाको अन्तिम वाक्यांश “उहाँको मुक्ति प्राप्त गर्ने” भन्ने हो। यसलाई कसरी बुझ्नुपर्छ? मुक्ति प्राप्त गर्ने मार्ग लामो छ, र यसमा अझ धेरै कुरा आवश्यक पर्छ। सबभन्दा पहिला तेरो हिँड्ने मार्ग सही हुनुपर्छ; तँ परमेश्वरका वचनहरूमा भएका सबै सत्यताहरू स्विकार्न सक्षम हुनुपर्छ, र तँ परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास पछ्याउने र परमेश्वरप्रति समर्पित हुने व्यक्ति हुनुपर्छ। तेरो जीवन परमेश्वरका वचनहरूअनुसार नै चल्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरको अस्तित्व स्विकार्ने मात्र नगरी, सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यताअनुसार व्यवहार गर्ने पनि गर्नुपर्छ; तँमा परमेश्वरप्रति साँचो डर र साँचो समर्पण हुनुपर्छ, तैँले हृदयमा परमेश्वरलाई बारम्बार प्रार्थना गर्नुपर्छ, र तँ बिस्तारै परमेश्वरको आराधना गर्नतर्फ लाग्नुपर्छ। त्यसपछि तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने र परमेश्वरप्रति समर्पित हुने व्यक्ति बन्छस्; तँ ठ्याक्कै परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुहुने खालको व्यक्ति हुन्छस्। सच्चा रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्ति सही व्यक्ति हुनुपर्छ। सही व्यक्ति हुनुको फाइदा के हो? यो कि, तँलाई मुक्ति प्राप्त गर्न अत्यन्तै गाह्रो हुनेछैन; तँमा मुक्ति प्राप्त गर्ने आशा रहनेछ। मण्डलीको परिभाषासम्बन्धी विशिष्ट विवरणहरूबारेको हाम्रो सङ्गति यति नै हो।
ई. मण्डलीप्रति मानिसहरूले बोक्ने धारणा र विचारहरू
भर्खरै हामीले मण्डली भनेको के हो, मण्डलीले गर्ने अत्यावश्यक काम के हो, र मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरूमा मण्डलीबारे के कल्पना गर्छन् र मण्डलीबाट के अपेक्षा गर्छन् भन्नेबारे सङ्गति गर्यौँ। अन्त्यमा, हामीले मण्डली अवधारणाको एउटा परिभाषा दियौँ। यसलाई परिभाषित गरिसकिएकोले, अब तिमीहरूले “मण्डली” पदनामको सही बुझाइ प्राप्त गरेको हुनुपर्छ; तिमीहरूले मण्डलीले गर्नुपर्ने काम, मानिसहरूलाई सत्यता प्राप्त गर्न र मुक्ति पाउन मदत गर्न मण्डलीले खेल्ने भूमिका, र परमेश्वर पछ्याउने सबैको लागि मण्डलीको महत्त्वबारे आधारभूत बुझाइ प्राप्त गरेको हुनुपर्छ। हामीले मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरूमा मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य र मण्डलीले गर्नुपर्ने काम के हो भन्ने विश्वास गर्छन् भन्नेबारे सङ्क्षेपमा प्रतिनिधिमूलक विश्लेषण र खुलासा पनि गर्यौँ। मानिसहरूका धारणाहरूअनुसार मण्डलीबारेका उनीहरूका बुझाइ र व्याख्याहरूबारे तिमीहरूले छर्लङ्गै देख्न वा बुझ्न नसकेको केही छ? कति मानिसहरूले सोच्छन् कि मण्डली समाजको कुनै न कुनै प्रकारको काममा संलग्न हुनुपर्छ वा समाजमा न्याय कायम राख्नेलगयात यसको कुनै न कुनै भूमिका हुनुपर्छ। मानिसहरूका धारणाअनुसार, मण्डलीले एउटा सकारात्मक छवि प्रतिनिधित्व गर्छ, त्यसैले यसले किन न्याय कायम गर्न सक्दैन? के मण्डलीको काम वा परमेश्वरका मापदण्डहरूसँग न्याय कायम गर्नुको कुनै सम्बन्ध छ? (छैन।) मानिसहरूले चर्चा गर्ने “न्याय कायम गर्नु” ले के जनाउँछ? (मानिसहरूले जे कुरालाई न्याय कायम गर्नु भन्छन् त्यो साँचो न्याय होइन। त्यो त केवल देहका स्वार्थहरू रक्षा गर्नु हो र त्यो सत्यतासँग मिल्दैन।) के सत्यतासँग त्यो न्यायको कुनै सम्बन्ध छ? (छैन।) मानवजातिले त्यसैलाई न्याय भन्छन्। उदाहरणको लागि, केही दुष्ट शक्तिहरूलाई धपाउनु, केही अन्यायहरू र मानिसहरूले गलत व्यवहार वा अपमान भोगेका घटनाहरू सच्याउनु, वा दुष्ट मानिसहरूलाई तिनीहरूले पाउनुपर्ने दण्ड दिनु, र कमजोर समूहहरूका हितहरू पुनर्स्थापना र रक्षा गर्नु, आदि इत्यादि—मानिसहरूले यिनै कुराहरूलाई न्याय कायम गर्नु भन्छन्। यस्तो न्याय कायम गर्नुको मुख्य उद्देश्य के हो? के मानिसहरूले सत्यता पछ्याउनुसँग यसको कुनै सम्बन्ध छ? के मानिसहरूले मुक्ति पाउनुसँग यसको कुनै सम्बन्ध छ? (छैन।) यो त मानव धार्मिकता र नैतिकताको आधारमा उब्जिने एउटा भनाइ मात्र हो; सत्यतासँग यसको बिलकुलै कुनै सम्बन्ध छैन। के हामीले यो सत्यताको स्तरमा पुग्दैन भन्न मिल्छ? (मिल्छ।) मिल्छ र? (मिल्दैन; यी दुई असम्बन्धित कुरा हुन्।) ठीक भनिस्, यी पूर्ण रूपमा असम्बन्धित छन्; यी दुई फरक कुराहरू हुन्। मानवजातिले कस्तो प्रकारको न्याय कायम गर्छ? त्यस्तो प्रकारको न्याय, जहाँ अलि तल्लो सामाजिक हैसियतको सामान्य व्यक्तिलाई दुष्ट मानिसहरूले उत्पीडन दिँदा वा कुनै अधिकार वा हितहरूबाट वञ्चित गर्दा, ती दुष्ट मानिसहरूलाई विधिपूर्वक दण्डित गरिन्छ, अनि सामान्य वा साधारण व्यक्तिले फेरि दुर्व्यवहार भोग्नुपर्दैन। यो मानिसहरूका दैहिक हितहरू पुनर्स्थापित र प्रत्याभूत गर्ने, मानिसहरूबीच सापेक्ष समानता हासिल गर्ने, सामाजिक स्तरहरूबीचका खाडलहरू हटाउने, साथै दुष्ट मानिसहरू आफ्ना दुष्कर्महरूमा सफल नहोऊन् र अन्यायमा परेकाहरूका गुनासोहरू निवारण होऊन् भनी सुनिश्चित गर्ने कुरा हो। मानवजातिले यसैलाई न्याय कायम गर्नु भन्छन्, र सत्यतासँग यसको बिलकुलै कुनै सम्बन्ध छैन। तिमीहरूले अझै पनि यो सत्यताको स्तरमा पुग्दैन भनेर कसरी भन्न सक्छौ? के यो सत्यतासँग सम्बन्धित छ त? अहँ, छैन। ल भन् त, के कष्ट भोग्ने ती मानिसहरू असल मानिस नै हुन्छन् भन्ने छ? (त्यो जरुरी छैन।) उनीहरूलाई कष्ट भोग्नबाट रोक्नु—के त्यो न्याय हो? के त्यो सत्यतासँग मेल खान्छ? के त्यसपछि ती मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? यी प्रस्ट रूपमा दुई भिन्न मामलाहरू हुन्—यी दुइ कुरालाई कसरी एकै ठाउँमा राख्न सकिन्छ? त्यसैले यो सत्यताको स्तरमा पुग्न सक्ने प्रश्नै उठ्दैन; यो सत्यतासँग एउटै कुरा हुँदै होइन। यदि तिमीहरूमा यो विषयबारे केही असहमतिहरू छन् भने, सम्भवतः तिमीहरूमध्ये अधिकांशले न्याय कायम गर्ने मामला छर्लङ्गैसित बुझ्नै सक्दैनौ र तिमीहरू अझै पनि यसमा धेरथोर आसक्त छौ, र यस्तो सोच्छौ, “यो कसरी गलत हुन सक्छ? यो कसरी मण्डलीले गर्नुपर्ने काम नहुन सक्छ?” खासमा, मण्डलीको कामसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन। कति यस्ता मानिसहरू पनि छन्, जो सोच्छन् कि मण्डली भनेको त यस्तो ठाउँ हुनुपर्छ, जहाँ दुष्टलाई दण्ड दिइन्छ र असललाई प्रवर्धन गरिन्छ, र यसले दुष्कर्महरू र दुष्ट, अँध्यारा शक्तिहरूलाई दण्डित गर्ने अनि असल र सद्गुणीहरूलाई प्रवर्धन गर्ने काम गर्नुपर्छ। के हुनुपर्ने यही हो त? के दुष्टलाई दण्ड दिने र असललाई प्रवर्धन गर्ने कुरा सत्यताको स्तरमा पुग्न सक्छ? दुष्ट के हो र असल के हो भन्ने कुरा आउँदा, मानिसहरूले यी कुराहरूबीच प्रस्ट भिन्नता छुट्याउन सक्दैनन्। मानिसहरूले दुष्टलाई दण्डित गर्नु र असललाई प्रवर्धन गर्नु भन्नुको अर्थ के हो? के यो परमेश्वरले भन्नुभएको दुष्टलाई दण्डित गर्ने, असललाई इनाम दिने, र सबैलाई आआफ्नो प्रकारअनुसार छुट्याउनेसँग सम्बन्धित छ? (छैन।) यो असम्बन्धित छ। दुष्ट र असललाई परिभाषित गर्ने मानवजातिको मापदण्ड के हो? चिनियाँ मानिसहरूको परिभाषाअनुसार, दुष्ट भनेको के हो र असल भनेको के हो? तिनीहरूले केको आधारमा दुष्ट र असललाई परिभाषित गर्छन्? यो बौद्ध संस्कृति हो। बौद्ध धर्मले दुनियाँलाई मदत गर्ने र मानिसहरूलाई मुक्ति दिने, हत्या नगर्ने, आदि इत्यादि अवधारणाहरूबारे कुरा गर्छ—यिनलाई असल मानिन्छ, तर कुखुरा, माछा, गाई, वा भेडाको मासु खानुलाई दुष्ट मानिन्छ र त्यसो गर्ने मानिसहरूलाई दण्डित तुल्याइनुपर्छ। कुनै पनि मासु खानु हुँदैन, र कुनै पनि जिउँदो प्राणीलाई मार्नु हुँदैन। हत्यालाई दुष्ट मानिन्छ, अनि हत्या गर्नेहरूले बुद्धसामु पाप स्विकारेर क्षमा याचना गर्नुपर्छ। बौद्धमार्गीहरूले दिने दुष्टको परिभाषा यही हो; के परमेश्वरले भन्नुभएको दुष्टता र यो एउटै हो? (होइन।) यी दुई अलग कुराहरू हुन्, त्यसैले यस्तो दुष्टताको परिभाषासँग सत्यताको बिलकुलै कुनै सम्बन्ध छैन र यो निश्चय नै सत्यताको स्तरमा पुग्न सक्दैन। त्यसोभए, बौद्ध धर्मले असल भन्नुको अर्थ के हो? यो त झनै बेतुके, सतही, र पाखण्डी कुरा हो। बौद्धमार्गीहरूले कुनै पनि प्राणीहरूको हत्या नगर्नु असल हो र बन्दी जनावरलाई मुक्त गर्नु असल हो भन्ने विश्वास गर्छन्। कुनै दुष्ट व्यक्तिले जति नै मानिसहरूको हत्या गरेको वा जतिसुकै पापहरू गरेको भए पनि, यदि उसले हतियार त्यागेमा ऊ तत्काल बुद्ध बन्न सक्छ—यसलाई असल मानिन्छ। “साततले मन्दिर बनाउनुभन्दा एउटा जीवन बचाउनु ठूलो कुरा हो” भन्ने भनाइ पनि छ, जसको अर्थ निसर्त रूपमा र सिद्धान्तहरूविना मानिसहरूलाई अन्धाधुन्ध रूपले बचाउनु हो—यहाँसम्म कि दियाबलस, दुष्ट मानिस, ठग, गुन्डा, र जोसुकैलाई बचाउनु पनि असल कुरा हो। यो कस्तो खालको असल हो? त्यस्ता मानिसहरू कुनै समझशक्ति, अडान, वा सिद्धान्तहरू नभएका मूर्ख मानिसहरू हुन्। जोसुकैलाई बचाउने र माफी दिने—के यसलाई असल मान्न मिल्छ? यो त असल शब्दको लायकसमेत छैन; यो त शैतान र दियाबलसहरूको ढोँग हो। तिनीहरूले पशु हत्या गर्दैनन् तर अनगिन्ती आत्माहरू नष्ट पार्छन्। यो तिनीहरूको तथाकथित असल हो, जुन वास्तवमा एउटा ढोँग मात्र हो। त्यसोभए, के मण्डलीले दुष्टलाई दण्डित गर्ने र असललाई प्रवर्धन गर्ने भूमिका खेल्नुपर्छ भन्ने धारणाको कुनै तुक छ? (छैन।) कुनै पनि जाति वा धर्मको सांस्कृतिक पृष्ठभूमि जेसुकै भए नि, मण्डलीको काम वा मण्डलीको गवाहीसँग दुष्टलाई दण्डित गर्नु र असललाई प्रवर्धन गर्नुको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। यी शब्दहरू न्यायोचित र प्रशंसापूर्ण देखिन्छन् भन्दैमा यी मण्डलीको कामसँग सम्बन्धित हुनुपर्छ वा मण्डलीले समाजमा खेल्नुपर्ने भूमिका यही हो भन्ने नसोच्। यो त मानव धारणा र कल्पना हो। “न्याय कायम गर्नु” र “दुष्टलाई दण्डित गर्नु र असललाई प्रवर्धन गर्नु” भन्नेबाहेक, “मानिसहरूका अधिकार र हितको लागि लड्नु” र “चिन्ता कम गर्नु र कठिनाइहरू समाधान गर्नु” भन्नेजस्ता मानव धारणाहरूअनुरूप हुने अन्य असल वाक्यांशहरूको पनि मण्डलीको काम वा मण्डलीको गवाहीसँग कुनै सम्बन्ध हुँदैन। तिमीहरू सबैले यो कुरा बुझ्न सक्नुपर्छ। मण्डलीको परिभाषा, मण्डलीले गर्नुपर्ने काम, अनि मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य र महत्त्वबारे अब धेरथोर रूपमा प्रस्टसित सङ्गति गरिसकिएको छ।
विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने मापदण्ड र आधारहरू
अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारीमा फर्कौँ, र त्यो हो, सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, अनि सफाइ गर्ने। अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने यो काम भर्खरै मैले सङ्गति गरेको मण्डलीहरूबारेको हरेक विवरणसँग सम्बन्धित छ कि छैन, हेरौँ। हामीले किन यी विशिष्ट विवरणहरूमा सङ्गति गर्नु आवश्यक छ? यी विवरणहरू अनि अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने यो कामबीचको सम्बन्ध के हो? (यी दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरू मण्डलीका सदस्य होइनन् र तिनीहरूलाई बगाइपठाउनुपर्छ। यसको साथै, तिनीहरूको अस्तित्वले मण्डलीहरूले गर्ने काममा बाधा र अवरोध पनि पुर्याउँछ।) त्यसको मतलब, यसमा एउटा सम्बन्ध छ; यो सङ्गति व्यर्थ भएको छैन। मण्डली पदनाम वा परिभाषाबारे हरेक विवरण बुझेपछि, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीका सदस्यहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ, उनीहरूले मण्डलीबाट निकाला वा निष्कासन गर्नुपर्ने विभिन्न मानिसहरूप्रति कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ, उनीहरूले कसरी यो काम राम्रोसँग गर्न सक्छन्, र उनीहरूले कसरी आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ र कसरी मण्डलीको काम कायम राख्नुपर्छ भन्ने कुरा जाँचौँ। सबभन्दा पहिला, अगुवा र कामदारहरूले मण्डलीको परिभाषा के हो, मण्डली किन हुनुपर्छ, र मण्डलीले के काम गरिरहेको हुनुपर्छ भनेर बुझ्नुपर्छ। यी कुराहरू बुझेपछि, उनीहरूले मण्डलीको अस्तित्व वा मण्डलीले गर्ने कामबारे मण्डलीका कुनकुन वर्तमान सदस्यहरूले सकारात्मक भूमिका खेल्दैनन्, वा कसले मण्डलीको अत्यावश्यक काममा बाधा, अवरोध र नकारात्मक असरहरू पार्न सक्छ, वा मण्डलीको छविमा गम्भीर असर पार्न र परमेश्वरको नाउँको अपमान गर्नसमेत सक्छ भन्ने कुरा हेर्नुपर्छ। यी मानिसहरूलाई प्रस्ट रूपमा चिन्नु र चाँडै हटाउनु वा निष्कासित गर्नु—के यो नै अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम होइन र? (हो।) त्यसोभए, यो काम राम्रोसँग पूरा गर्नुमा के कुरा संलग्न हुन्छ? सबै प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई हटाउन वा निष्कासित गर्न र मण्डलीलाई शुद्ध पार्न, अनि मण्डलीको अस्तित्वको मूल्य प्रकट हुन दिन र मण्डलीलाई यसले पूरा गर्नुपर्ने भूमिका पूरा गर्न दिन, र सँगसँगै मण्डलीको कामलाई सहज रूपमा अघि बढ्न दिनको निम्ति, अगुवा र कामदारहरूले सबभन्दा पहिला मण्डलीका कुनकुन मानिसहरूचाहिँ दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर चिन्नुपर्छ। यो काम अघि बढाउँदा अगुवा र कामदारहरूले पहिला बुझ्नुपर्ने जानकारी वा वास्तविक परिस्थिति यही हो। विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई चिन्नु नै यो काममा अगुवा र कामदारहरूले सामना गर्ने पहिलो मामला हो। विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई चिन्नुको उद्देश्य के हो? यसको उद्देश्य तिनीहरूलाई आआफ्नै प्रकारअनुसार छुट्ट्याउनु र मण्डलीका साँचो सदस्यहरूको रक्षा गर्नु हो। यद्यपि, यी मानिसहरूको रक्षा गर्नु मात्रले चौधौँ जिम्मेवारीमा उल्लेखित काम सफलतापूर्वक अघि बढाइँदै छ भन्ने जनाउँदैन। त्यसोभए, यो कामलाई सफलतापूर्वक अघि बढाउने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण पक्षचाहिँ के हो त? त्यो पक्ष मण्डलीको अधीनमा नपर्ने सबै प्रकारका अविश्वासी र दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्ने वा निष्कासित गर्ने काम हो। यी मानिसहरूलाई दुष्ट मानिस वा ख्रीष्टविरोधीहरू भनेर परिभाषित गरिएका भए नि नभए नि, यदि तिनीहरूले निकाला वा निष्कासित हुने सर्तहरू पूरा गर्छन् भने, यो कामको आवश्यकता उत्पन्न हुन्छ, र त्यसपछि अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्ने समय आएको हुन्छ। अब पहिला हामी विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी चिन्ने भनेर सङ्गति गरौँ।
अ. परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यको आधारमा
हामीले विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई कसरी चिन्नुपर्छ? पहिलो मापदण्ड भनेको तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यको आधारमा तिनीहरूलाई चिन्नु हो। दोस्रो मापदण्ड तिनीहरूको मानवताअनुसार चिन्नु हो। अनि तेस्रो मापदण्ड आफ्नो कर्तव्यप्रति तिनीहरूको मनोवृत्तिअनुसार चिन्नु हो। यदि हामीले सामान्य र छोटा शीर्षकहरू प्रयोग गर्ने हो भने, ती यस्ता हुनेछन्: पहिलो, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य; दोस्रो, तिनीहरूको मानवता; र तेस्रो, आफ्नो कर्तव्यप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति। अब हामीसँग यी तीन शीर्षकहरू भइहाले, त्यसैले यी प्रत्येकबारे तिमीहरूको बुझाइ के छ? हामीले यसअघि मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यबारे धेरै छलफल गरेका छैनौँ। हामीले मानिसहरूको मानवता र आफ्नो कर्तव्यप्रतिको उनीहरूको मनोवृत्तिबारे बढी कुरा गरिसकेका छौँ, त्यसकारण तिमीहरू यी कुराहरूबारे बढी परिचित छौ। मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य के हुन्छ भन्ने कुरा पनि तिमीहरूको लागि वास्तवमा धेरै नौलो होइन, किनभने तिमीहरू आफैले एउटा उद्देश्यसाथ परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेका छौ। कति मानिसहरूले नरक जान नचाहने हुनाले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, त्यस्तै कतिले स्वर्ग जान चाहेर अनि कतिले चाहिँ मर्न नचाहेर, कतिले विपत्तिहरूबाट बच्न, अनि कतिले चाहिँ असल मानिस हुने चाहनाको कारण, र कतिले दुर्व्यवहारबाट बच्न, अनि कतिले चाहिँ आदि इत्यादि कारणहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। यो विषय तिमीहरूको लागि नौलो होइन; यति मात्र हो कि मैले चर्चा गर्न लागेका विवरणहरू अलि नौलो हुन सक्छन्—मैले तीबारे के भनुँला वा मैले कहाँबाट सुरु गरुँला भन्ने थाहा नभएर तिमीहरू तीबारे अलि अनिश्चित हुन सक्छौ। त्यसकारण, यसबारे संक्षिप्त रूपमा कुरा गरौँ। ल भन् त, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने क्रममा कस्ता प्रकारका अभिप्राय र उद्देश्यहरू राख्ने मानिसहरूलाई निकाल्नु वा निष्कासित गर्नुपर्छ? (प्रसिद्धि र हैसियत मात्र पछ्याउने अनि शक्ति मात्र हातमा लिन चाहने, साथै आफ्नो हैसियतको निम्ति नैतिकहीन रूपमा मण्डलीलाई बाधा दिनेहरूलाई।) यो एक प्रकारको व्यक्ति हो। अरू पनि छन्? (आशिष्हरू मात्र पछ्याउने अनि अघाउन्जेल खान खोज्ने अविश्वासीहरू।) अविश्वासीहरू, यो अर्को प्रकारको व्यक्ति हो। अझै छन्? तिमीहरू केही मानिसहरूका प्रकटीकरणहरूबारे सोचिरहेका हुन सक्छौ, तर तिमीहरूले यी मानिसहरूले भ्रष्ट स्वभावहरू मात्र प्रकट गरिरहेका छन् कि तिनीहरू वास्तवमै अशुद्ध उद्देश्यहरू बोकेर परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरू हुन् जसलाई निकाल्नु वा निष्कासित गर्नुपर्छ भनेर प्रस्ट रूपमा चिन्न सक्दैनौ। तिमीहरूले यो कुरा पत्ता लगाउन सक्दैनौ र यो अलि अस्पष्ट छ भन्ने ठान्छौ, त्यसैले तिमीहरूले प्रस्टसित भन्न सक्दैनौ। मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य भन्ने विषय आफैमा निकै फराकिलो हुन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुमा सबैका केही न केही अभिप्राय र उद्देश्यहरू हुन्छन्। तर हामीले यहाँ कुरा गरिरहेका परमेश्वरमा विश्वास गर्न अशुद्ध उद्देश्यहरू बोक्ने मानिसहरूले परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्ने सर्तहरू पूरा गर्दैनन्। तिनीहरूले मुक्ति हासिल गर्न सक्दैनन् र तिनीहरू श्रमिक हुने न्यूनतम मापदण्डमा समेत पुग्न सक्दैनन्। यी मानिसहरूको परमेश्वरमा विश्वास गर्ने उद्देश्य चाहे जे भए नि, एउटा उद्देश्य बोकेर परमेश्वरमा विश्वास गर्न आउने यी मानिसहरूले अवसर पाएमा आफ्ना लक्ष्यहरू हासिल गर्ने प्रयास गर्नेछन्, र यदि तिनीहरूले अवसर पाएनन् भने दुष्टता गर्नेछन् र बाधाहरू सिर्जना गर्नेछन्। यसले मण्डलीको काममा वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा अकल्पनीय परिणामहरू ल्याउनेछ, र यसैले यी मानिसहरूलाई निकाला वा निष्कासनको निसानामा राखिनुपर्छ। अहिलेको लागि यी मानिसहरूको मानवता वा आफ्नो कर्तव्यहरूप्रति तिनीहरूले राख्ने मनोवृत्तिहरूलाई बिर्सेर तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यबारे मात्र भन्नुपर्दा, यो उद्देश्य सत्यता स्विकार्न र मुक्ति हासिल गर्नलाई कदापि हुँदैन, झन् परमेश्वरप्रति समर्पित हुन र उहाँको आराधना गर्नलाई हुन्छ भनेर त कुरै नगरे हुन्छ। त्यसकारण, स्वाभाविक रूपमै तिनीहरूको परमेश्वरमाथिको विश्वासले मुक्तिको नतिजा निकाल्दैन। यी मानिसहरूलाई मण्डलीमा रहन दिएर परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू—अर्थात् साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनी—लाई बाधा दिन लगाउनुभन्दा तिनीहरूलाई सकेसम्म चाँडो सही रूपमा चिनेर परिभाषित गर्नु र तत्काल मण्डलीबाट निकाल्नु नै उचित हुन्छ। तिनीहरूलाई मण्डलीका सदस्य वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीझैँ व्यवहार गरिनु हुँदैन। त्यसैले, यसप्रकारका मानिसहरू को हुन् त? भर्खरै, तिमीहरूले केही अवधारणाहरूबारे मोटामोटी रूपमा कुरा गर्यौ। म केही ठोस उदाहरणहरू दिनेछु, अनि तिमीहरूले सुनेपछि बुझ्नेछौ।
क. अधिकारी हुने चाहना पूरा गर्नु
पहिला, मण्डलीबाट निकाल्नु वा निष्कासित गर्नुपर्ने पहिलो प्रकारको व्यक्तिबारे कुरा गरौँ। कति मानिसहरू सधैँ समाजमा अधिकारी बनेर आफ्ना पुर्खाहरूको नाम राख्न चाहन्छन्, तर उनीहरूका करियर मार्गहरू असफल हुन्छन्। यद्यपि, अधिकारी बन्ने उनीहरूको चाहना बिलकुलै घट्दैन। तर उनीहरूको परिवारको सामाजिक हैसियत उच्च हुँदैन, त्यसकारण उनीहरूले यति सानो चाहनासमेत हासिल गर्न नसकेर जीवन आशारहित भएको महसुस गर्छन् र संसार अत्यन्तै अन्यायपूर्ण रहेको देख्छन्। उनीहरू आफूसँग केही ज्ञान र दक्षता छ भन्ने महसुस गर्छन्, तर कसैले पनि उनीहरूको कदर गर्दैन। उनीहरूले कुनै समर्थक भेटाउन सक्दैनन्, र अधिकारी बन्ने सम्भावना उनीहरूको लागि निकै टाढा देखिन्छ। यस्तो निराशाजनक परिस्थितिमा, उनीहरूले मण्डली फेला पार्छन्। उनीहरूलाई लाग्छ कि यदि उनीहरू मण्डलीमा अगुवा बन्न सके, त्यो पनि अधिकारी हुनुजस्तै हो, अनि उनीहरूको चाहना पूरा हुन सक्छ। त्यसकारण, उनीहरू महान्ता हासिल गर्न चाहँदै परमेश्वरको घर आउँछन्। उनीहरू आफ्नो दक्षता र सक्षमताहरू ठ्याक्कै परमेश्वरको घरमा उपयोग गर्न ठीक भएको, र यसरी अधिकारी र विशिष्ट व्यक्ति बन्ने आफ्नो आशा पूरा गर्न सकिने, र जीवनभरको इच्छा पूरा हुने सोच्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे उनीहरूको विचारलाई यस्ता भनाइहरूमा सारांशीकृत गर्न सकिन्छ, जस्तै “गुनको बदला गुनले तिर्नुपर्छ,” “साँचो सुन अन्ततः चम्किछोड्छ,” र “बाठो चरोले बलियो हाँगा रोज्छ”—उनीहरू यस्तै पृष्ठभूमिबाट परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मार्ग हिँड्न रोज्छन्। यो व्यक्तिको सार हेर्दा प्रस्ट हुन्छ कि उसले संसारमा सत्यता छ भनेर विश्वास गर्दैन, मुक्तिदाता हुनुहुन्छ भनेर त झनै विश्वास गर्दैन। छोटकरीमा भन्दा, उसले एउटै साँचो परमेश्वरमा विश्वास गर्दैन र सृष्टिकर्ताको अस्तित्वमा त झनै विश्वास गर्दैन। बाइबलमा लेखिएको भए नि नभए नि वा धार्मिक संसारमा प्रचार गरिने भए नि नभए नि—परमेश्वरले संसार र मानवजातिको सृष्टि गर्नुभयो, परमेश्वरले मानवजातिमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ र मानवजातिलाई अगुवाइ गर्नुहुन्छ—तर यी सबै भनाइहरू उनीहरूको लागि ऐतिहासिक अभिलेख मात्र हुन्। कसैले तिनको छानबिन गर्दैन, र कसैले तिनलाई पुष्टि गर्न सक्दैन; ती केवल किंवदन्ती र कथा हुन्, एकप्रकारका धार्मिक संस्कार हुन्। आस्थाबारे उनीहरूको सबैभन्दा आधारभूत बुझाइ नै यही हो। उनीहरू यो बुझाइ बोकेर परमेश्वरमा विश्वास गर्न आउँछन्, र आफू सही मार्ग हिँडिरहेको, ज्योतिको लागि अन्धकार त्यागेको, र आफू बलियो हाँगा रोज्ने “बाठो चरो” भएको सोच्छन्। उनीहरूले अधिकारी र विशिष्ट व्यक्ति बन्ने आफ्नो रोजाइ र चाहना अवश्य पनि त्यागेका हुँदैनन्। उनीहरूले यति धेरै मानिसहरू भएको यो विशाल संसारमा उनीहरूको लागि कुनै ठाउँ छैन र परमेश्वरको घरले मात्र उनीहरूलाई आशा दिन सक्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। मण्डलीमा बस्नाले मात्र उनीहरूलाई आफ्ना प्रतिभाहरू सदुपयोग गर्ने र विशिष्ट व्यक्ति बन्ने उनीहरूको चाहना पूरा गर्ने मौका दिन सक्छ। किनभने अहिलेको परिस्थिति हेर्दा, बाहिरी संसार झन्झन् दुष्ट र अँध्यारो बनिरहेको छ; यो संसारमा मण्डली मात्र शुद्धताको भूमिको रूपमा रहेको छ—संसारमा मण्डली मात्र त्यस्तो ठाउँ हो जसले मानिसहरूलाई आत्मिक भरणपोषण प्रदान गर्न सक्छ, र मण्डली मात्र झन्झन् फस्टाइरहेको छ। उनीहरू त्यस्ता इच्छा र उद्देश्यहरू बोकेर परमेश्वरमा विश्वास गर्न आउँछन्। आस्था राख्न थालेपछि, उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, सत्यता पछ्याउनेबारे, वा सत्यता, परमेश्वरको स्वभाव, र परमेश्वरको कामसम्बन्धी मामलाहरूबारे केही पनि बुझ्दैनन्। उनीहरूले यी मामलाहरू पछ्याउने वा ध्यान दिने गर्दैनन्। उनीहरूले हृदयमा हैसियत र पदको चाहना बिलकुलै त्यागेका हुँदैनन्; बरु, उनीहरू यी धारणा र दृष्टिकोणहरूमा अडिग रहेर मण्डलीमा समय बिताइरहेका हुन्छन्। उनीहरू मण्डलीलाई एउटा सामाजिक सङ्गठन, वा धार्मिक समुदायको रूपमा हेर्छन्, अनि परमेश्वरको काम र परमेश्वरका वचनहरूलाई विश्वासीहरूले आफ्नो अन्धविश्वासको कारण सिर्जना गरेका भ्रमको रूपमा हेर्छन्। त्यसकारण, जब सत्यता पछ्याउने कुरा आउँछ, जब परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरको कामको कुरा आउँछ, तब उनीहरूलाई घिन र प्रतिरोध महसुस हुन्छ। यदि कसैले कुनै कुरा परमेश्वरले गर्नुभएको काम हो, परमेश्वरको सार्वभौमिकता हो, वा परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्य हो भनेर भन्छ भने, उनीहरूले घिनाउँछन्। तर उनीहरूलाई जति घिन लागे नि, र उनीहरूले सत्यतालाई मान्ने वा स्विकार्ने भए नि नभए नि, मण्डलीमा हैसियतको पद प्राप्त गरी अख्तियारको लालसा पूरा गर्ने उनीहरूको चाहना कहिल्यै घटेको वा त्यागिएको हुँदैन। उनीहरूमा यस्तो महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहना हुने हुनाले उनीहरूले स्वतः विभिन्न प्रकटीकरणहरू प्रकट गर्छन्। उदाहरणको लागि, उनीहरूले यस्ता कुराहरू भनेर मानिसहरूलाई उक्साउँछन्, जस्तै: “हरेक कुरालाई परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित बनाउने वा परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरसित जोड्ने काम नगर। वास्तवमा, मानिसहरूका धेरै विचार र भनाइहरू सही हुन्छन्; मानिसहरूमा आफ्नै दृष्टिकोण र अडानहरू हुनुपर्छ।” उनीहरूले यी भनाइहरू फैलाएर मानिसहरूलाई भ्रममा पार्छन्। त्योसँगसँगै, उनीहरूले आफ्ना प्रतिभा, वरदान, साथै उनीहरूले संसारमा खेल्न सक्ने विभिन्न रणनीति र चालबाजीहरू पनि जोरदार रूपमा प्रस्तुत गर्छन्, र यसरी मानिसहरूको नजरमा पर्न र तिनीहरूको ध्यान र उच्च सम्मान प्राप्त गर्ने कोसिस गर्छन्। उनीहरूले जोरदार प्रस्तुति दिनुको उद्देश्य के हो? यसको उद्देश्य मानिसहरूले आफूलाई उच्च ठानून् र आदरभावले हेरून् भन्ने हो; मानिसहरूमाझ हैसियत प्राप्त गर्ने र यसरी आधिकारिक करियर पछ्याउने इच्छा पूरा गरेर आफ्ना पुर्खाहरूको नाम-इज्जत राख्नु हो। उनीहरू आफूलाई मानिसहरूले आदर र प्रशंसा गर्दा, पछ्याउँदा, अनुमोदन गर्दा, पुज्दा, र आदरभावले हेर्दा, साथै चापलुसी गर्दासमेत सन्तुष्ट हुन्छन्। यति मात्र नभई, उनीहरूले अथक रूपमा यी कुराहरू पछ्याउने र यी कुराहरूमै आनन्द लिनेसमेत गर्छन्। परमेश्वरको घरले लगातार रूपमा ख्रीष्टविरोधीहरू, दुष्ट मानिसहरू, र मानिसहरूका विभिन्न भ्रष्ट स्वभावहरूको खुलासा गर्ने भए पनि, उनीहरूले हृदयमा यी कुराहरूलाई तुच्छ ठान्छन् र तिरस्कार गर्छन् र यी कुराहरूप्रति अत्यन्तै घिनाउँछन्। उनीहरू आफूले संसारमा र समाजमा हासिल गर्न नसकेका इच्छाहरू पूरा गर्न एकोहोरो रूपमा हैसियत पछ्याउँछन् र आफूलाई अरूले आदर गरून् र आदरभावले हेरून् भन्ने चाहन्छन्। त्यसैले, उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य के हो? उनीहरूको उद्देश्य यो जुनीमा सय गुणा प्राप्त गर्ने र आउँदो संसारमा शाश्वत जीवन प्राप्त गर्ने होइन, र निश्चय नै सत्यता स्विकारेर मुक्ति प्राप्त गर्ने पनि होइन। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा काम गर्ने होइन, बरु अधिकारी र मालिक बन्ने, हैसियतका लाभहरूमा रमाउने हो। मण्डलीमा त्यस्ता मानिसहरू निश्चय नै हुन्छन्; मण्डलीमा अवैध रूपमा प्रवेश गर्ने दुष्कर्मीहरू यिनै हुन्। मण्डलीले यस्ता मानिसहरूलाई कदापि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसँग मिसिन दिँदैन, त्यसकारण निकालिनुपर्ने मानिसहरू यिनै हुन्। के उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य चिन्न सजिलो छ? (छैन।) उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुका अभिप्राय र उद्देश्यहरू, साथै मण्डलीमा उनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे विचार गर्दा, उनीहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? (अविश्वासीहरू।) हो, उनीहरू अविश्वासीहरू हुन्। अविश्वासी हुनुको अलावा, उनीहरू परमेश्वरको घरमा हैसियत र सम्भाव्यताहरू पछ्याएर अख्तियारको लालसा पूरा गर्न पनि चाहन्छन्। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य अधिकारी बन्नु हो। त्यसोभए, यी मानिसहरूलाई पखालेर फाल्नुपर्ने कारण के हो? कसैले यसो भन्न सक्छ, “यदि अविश्वासीहरूले परमेश्वरको घरमा श्रम गर्छन्, र मण्डलीको साथीको रूपमा थोरै मदत गर्न सक्छन् भने, के उनीहरूलाई राखिरहनु ठीक होइन र?” के यो भनाइ मान्य छ? (छैन।) यो किन मान्य छैन? (अधिकारी बन्ने उनीहरूको चाहनाले निश्चय नै त्यस्ता कामकुरा गर्नतिर डोर्याउँछ, जसले अरूलाई बाधा दिन्छ, परमेश्वरको घरको कामलाई कुनै फाइदा दिँदैन, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सत्यता पछ्याइमा असर पार्छ।) तैँले त्यसलाई जसरी हेरे पनि, अविश्वासीहरूले सत्यताको प्रतिरोध गर्छन् र परमेश्वरलाई नकार्छन्, त्यसकारण परमेश्वरको घरले उनीहरूलाई राख्न सक्दैन। उनीहरूले सकारात्मक भूमिका खेल्दैनन्। उनीहरूले अधिकारी बन्न खोजे नि नखोजे नि, अविश्वासीहरूको रूपमा उनीहरूका टिप्पणी, प्रकटीकरण, र कार्यहरू मात्रले पनि बाधाहरू नै सिर्जना गर्न सक्छन् तर कुनै पनि सकारात्मक प्रभाव पार्दैनन्। कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले निश्चित वातावरणहरू अनुभव गर्दा यसो भन्छन्, “यो परमेश्वरको सार्वभौमिकता हो, र हामी समर्पित हुनैपर्छ।” के अविश्वासीहरू समर्पित हुन सक्छन्? उनीहरू बाधा दिन र विरोध गर्न खडा भएनन् भने, त्यो नै काफी हुन्छ। उनीहरूले हृदयमा यस्तोसम्म भन्छन्, “सबथोक परमेश्वरको सार्वभौमिकता हो नभन। मानिसहरूसँग पनि आफ्नै केही रायहरू हुनुपर्छ र केही स्वतन्त्रता हुनुपर्छ; सबै कुराको श्रेय परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई नदेऊ!” उनीहरूले अरूलाई कमजोर बनाउने मात्र नभई मानिसहरूलाई भ्रममा पार्न केही अनेकार्थक झूटा भ्रमहरू पनि छर्छन्। के यो निर्लज्ज कुरा होइन र? उनीहरूले अविश्वासीहरूमाझ केही चतुर चालबाजी र चालहरू चाल्न सक्लान्, तर यी चालबाजी र चालहरू चाल्नको लागि परमेश्वरको घर गलत ठाउँ हो! कति मानिसहरूले क्लिनिक सञ्चालन गर्छन्, जहाँ सबै जान मन पराउँछन्, किनभने उनीहरू भन्छन्, त्यहाँको सुईले दुखाइ हुँदैन। सुईले किन दुखाइ हुँदैन? सुईको टुप्पो एनेस्थेटिकमा डुबाइन्छ, त्यसकारण त्यसले अवश्यै दुखाउँदैन। के यो बुद्धिमानी विधि हो? (होइन, यो हानिकारक विधि हो।) तैपनि उनीहरूले यसलाई बुद्धिमानी विधिको रूपमा लिन्छन् र यसले उनीहरूको क्षमता र सीप देखाउँछ भन्ने सोचेर यसबारे घमन्ड गर्छन्, र भन्छन्, “तिमी परमेश्वरप्रति समर्पित हुनेबारे मात्र, परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्य, र परमेश्वरको सार्वभौमिकताबारे मात्र कुरा गर्छौ। के तिमीसँग ममा भएका सीपहरू छन्?” के यो निर्लज्ज कुरा होइन र? (हो।) उनीहरूले त्यस्ता हानिकारक चालहरूमा समेत घमन्ड गर्छन्! अवैध रूपमा मण्डलीमा प्रवेश गर्ने अविश्वासीहरूको मनसाय बोकेका मानिसहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्नुपर्छ। किन? यी मानिसहरूले हृदयमा सत्यताको प्रतिरोध गर्छन् र सत्यताप्रति वितृष्णा राख्छन्। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य चाहे जेसुकै होस्, त्यो उनीहरूले खुलस्त रूपमा स्विकार्ने सक्ने कुरा भए नि नभए नि, अविश्वासीहरूको रूपमा उनीहरूको सारको आधारमा भन्नुपर्दा, मण्डलीले उनीहरूलाई निकाला वा निष्कासन नै गर्नुपर्छ। यी अविश्वासीहरू निश्चित उद्देश्यसहित मण्डलीमा अवैध प्रवेश गर्छन्, र मण्डलीभित्र आफ्ना प्रतिभाहरू देखाउन, आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षाहरू पूरा गर्न, र आफ्ना इच्छाहरू सन्तुष्ट पार्न चाहन्छन्। उनीहरू मण्डलीजस्तो अमूल्य ठाउँलाई शक्ति हातमा लिने, आफ्नो प्रदर्शन गर्ने, र मानिसहरूलाई भ्रम र नियन्त्रणमा पार्ने माध्यमको रूपमा प्रयोग गर्न चाहन्छन्। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्यबारे विचार गर्दा, उनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू र मण्डलीको कामलाई बाधा र अवरोध पुर्याउन सक्षम छन्। त्यसकारण, यी मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरबाट निकाला वा निष्कासन गर्नैपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले उनीहरूको अविश्वासी सार छर्लङ्गै बुझ्नैपर्छ। उनीहरूका प्रकटीकरणहरूमा आधारित भएर होस् वा परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे उनीहरूका नियमित भनाइहरूमा आधारित भएर होस्, तैँले परिस्थिति बुझेर उनीहरू अविश्वासी हुन् भन्ने प्रस्ट थाहा पाएपछि नहिचकिचाई निर्णायक रूपमा उनीहरूलाई इन्कार्नुपर्छ। तैँले जुनसुकै विधि वा बुद्धि प्रयोग गर्, तर उनीहरूलाई निकाल्ने कुनै न कुनै उपाय खोज्—यो नै अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम हो; यो नै उनीहरूले काँधमा लिनुपर्ने काम हो। यो निकाला वा निष्कासन गरिनुपर्ने मानिसहरूको एउटा प्रकार हो।
ख. विपरीत लिङ्गीहरू खोज्नु
अब, निकाला वा निष्कासन गरिनुपर्ने दोस्रो प्रकारका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू केके हुन्? कति मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नमा कहिल्यै संलग्न भएका हुँदैनन्; उनीहरूलाई यो उचित लागेको मात्र हुन्छ। उनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गरेर के पछ्याउनु वा प्राप्त गर्नुपर्छ भन्ने कुरा जान्ने रुचि हुँदैन। उनीहरूले सुनेका हुन्छन् कि परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू निकै कर्तव्यनिष्ठ र सोझा हुन्छन्, त्यसैले उनीहरू मण्डलीमै प्रेमजोडी खोज्न र त्यसपछि विवाह गरेर स्थिर जीवन जिउन चाहन्छन्। यो नै उनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्य हो, त्यसकारण उनीहरू मण्डलीमा आफ्नो आदर्श जोडी खोज्न आउँछन्। यी अविश्वासीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कहीँकतै कुनै रुचि हुँदैन; उनीहरूलाई सृष्टिकर्ताबारे, सत्यताबारे, अनि मुक्ति पाउने, परमेश्वरलाई चिन्ने, कर्तव्य निर्वाह गर्ने, वा त्यस्ता कुनै पनि मामलाहरूबारे कुनै वास्ता हुँदैन। उनीहरूले परमेश्वरका वचन र प्रवचनहरू सुनेर कुरा बुझ्न सके नि त्यसलाई हृदयमा लिन चाहँदैनन्। उनीहरू केवल एउटा आदर्श जोडी मात्र खोज्न चाहन्छन्, र अवश्यै धेरै मानिसहरू भेटेर आफ्नो सञ्जाल फराकिलो पार्ने आशा राख्छन्। उनीहरू एउटा आदर्श जोडी भेट्टाउने उद्देश्यले परमेश्वरमा विश्वास गर्न आउँछन्। कति मानिसहरूले भन्लान्, “उनीहरूमा यस्तो उद्देश्य छ भनेर तपाईंलाई कसरी थाहा भयो? उनीहरूले केही पनि भनेका वा त्यो तपाईंलाई सुनाएका छैनन्!” उनीहरूले त्यो आफ्नो व्यवहारमार्फत देखाउँछन्। उनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा वा कसैसँग सम्पर्क राख्दा सधैँ विपरीत लिङ्गीहरू खोज्ने गर्छन्। कुनै व्यक्ति मन परेपछि, उनीहरू त्यो व्यक्तिसँग सङ्गति गरिरहन्छन् र उसैको नजिक परिरहन्छन्, सधैँ उसकै बारे जानकारी लिँदै उसकै बारे जान्ने प्रयास गरिरहन्छन्। यी असामान्य व्यवहार र प्रकटीकरणहरूप्रति अगुवा र कामदारहरूको पर्याप्त ध्यान जानुपर्छ, र उनीहरूका अभिप्रायहरू के हुन् र उनीहरू के उद्देश्य हासिल गर्न चाहन्छन् भनेर नियाल्नुपर्छ; उनीहरूलाई कसले सुसमाचार सुनाए, किन उनीहरू विशेष रूपले विपरीतलिङ्गीहरूको सम्पर्क खोज्छन्, किन उनीहरूसँग विपरीतलिङ्गीहरूलाई भन्नको लागि सधैँ केही न केही हुन्छ, र किन उनीहरू विपरीतलिङ्गीहरूप्रति विशेष झुकाव राख्ने, र खासगरी किन आफूलाई मन पर्ने मानिसहरूप्रति विशेष जिज्ञासा र चासो राख्ने गर्छन् भनेर निश्चित गर्नुपर्छ। यस्ता व्यक्तिहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूबारे सकारात्मक सोच नै राखेका हुन्छन्। उनीहरूले भेलाहरूमा, प्रवचनहरू सुन्न, परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्न, भजनहरू गाउन, व्यक्तिगत अनुभवहरू सङ्गति गर्न, र अन्य यस्तै मामलाहरूमा कुनै रुचि नराखे नि सामान्यतया बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्ने कुनै कुरा बोल्दैनन्। उनीहरू प्रेमजोडी खोजेर असल जीवन जिउनमा मात्रै केन्द्रित हुन्छन्। यदि उनीहरूले जोडी भेटाएमा, सो जोडीसँगै परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छन्; उनीहरू आफैले नपछ्याए नि आफ्नो जोडीलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्न साथ दिन सक्छन्। कति मानिसहरू तुलनात्मक रूपमा स्वीकार्य मानवता भएका, र सहयोगी हुन्छन्, साथै मिलनसार र दयालु बन्न सक्दो प्रयास गर्छन्। उदाहरणको लागि, उनीहरू अरूलाई सहन सक्छन्, कठिनाइमा परेकाहरूलाई ती कठिनाइ हल गर्न मदत गर्ने सबै उपाय सोच्ने, केही सल्लाह दिने, आदि इत्यादि गर्न सक्छन्। उनीहरू अरूप्रति तुलनात्मक रूपमा उदार हुन्छन् र कुनै द्वेषभाव राख्दैनन्, तर उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य खासै इज्जतदार हुँदैन। उनीहरू सत्यता पछ्याउँदैनन् र जोसुकैले उनीहरूसँग सत्यता सङ्गति गरे नि त्यो स्विकार्दैनन्। आधा वर्ष वा एकदुई वर्ष पछ्याएपछि पनि उनीहरूमा कुनै बदलाब आउँदैन। उनीहरूले विश्वास नगर्नेबारे केही नभन्ने भए नि र कुनै बाधा वा अवरोधहरू सिर्जना नगर्ने भए नि, उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मामलाहरूमा पनि कुनै रुचि अभिवृद्धि गर्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरू मण्डलीमा रहनु उचित हो? (होइन।) के त्यस्ता मानिसहरूलाई पखालेर फाल्नुपर्छ? (उनीहरूलाई पनि पखालेर फाल्नुपर्छ।) यसको कारण के हो? (किनभने उनीहरू सत्यतामा रुचि राख्दैनन्, र उनीहरू मुक्तिका पात्र होइनन्। यदि उनीहरू मण्डलीमा रहेर सधैँ जोडी खोजिरहन्छन् भने, त्यसबाट अरूलाई बाधा पुग्नेछ र उनीहरूमाथि परीक्षा आइपर्नेछ; उनीहरूले सकारात्मक भूमिका खेल्नेछैनन्।) कुरा ठ्याक्कै त्यही हो। उदाहरणको लागि, कति मानिसहरू अत्यन्तै धेरै मासु खान मन पराउँछन्। उनीहरूले मासु खाँदा आफ्नो कामै बिर्सन्छन्। यदि मासु छैन भने उनीहरूले गर्नुपर्ने केही काम गर्न सक्छन्, तर मासु छ भने उनीहरूको काममा ढिलाइ हुन्छ। उनीहरूको लागि मासु के हो? (परीक्षा।) ठ्याक्कै मिलाइस्, त्यो परीक्षा हो। त्यसोभए, के सधैँ जोडीको खोजीमा हुनेहरूलाई परीक्षाको स्रोत मान्न मिल्छ? (मिल्छ।) उनीहरू वास्तवमै परीक्षाका स्रोत हुन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई यो कुरा प्रस्ट पारिनुपर्छ: “तिमीसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्ने वा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कुराप्रति कुनै इमानदारिता छैन। तिमी कहिल्यै पनि मण्डलीमा समाहित हुन सकेका छैनौ र तिमीलाई कहिल्यै पनि साँचो विश्वासी मानिएको छैन। यी दुई वर्षको सङ्गतमा, हामीले तिम्रो उद्देश्य देखिसकेका छौँ: तिमी केवल मण्डलीमा एउटा जोडी खोज्न चाहन्छौ। के यसले असल मानिसहरूलाई हानि गरिरहेको छैन र? तिम्रो लागि मण्डलीका मानिसहरू उचित छैनन्। तिम्रो लागि त अविश्वासीहरूमाझ नै धेरै जना उचित छन्। गएर अविश्वासीहरूमाझ नै कोही खोज।” यसको आशय उनीहरूलाई यसो भन्नु हो, “हामीले तिमीलाई छर्लङ्गै बुझेका छौँ। तिमी परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमा पर्दैनौ। तिमी परमेश्वरको घरको व्यक्ति होइनौ। तिमीलाई हाम्रा दाजुभाइ वा दिदीबहिनी मान्न सकिँदैन।” यस्ता मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरका सिद्धानन्तहरूअनुसार मण्डलीबाट निकाल्नुपर्छ। यसरी, जथाभाबी रूपमा जोडी खोजिहिँड्ने र अरूलाई फकाउने यी मानिसहरू बढारिनेछन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई चिन्न सजिलो छैन र? (छ।) यी मानिसहरू अविश्वासी पनि हुन्। उनीहरूमा मण्डलीप्रति, धार्मिक आस्थाप्रति, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूप्रति थोरथोरै झुकाव हुन्छ। उनीहरू केवल परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अवसर प्रयोग गरी विश्वासीहरूमध्येबाट जोडी खोज्न, ऊसँग बस्न र समर्पित भएर उसको सेवा गर्न चाहन्छन्। ल भन् त, के यस्तो कुरा सम्भव हुन्छ? के हामीले उनीहरूलाई सन्तुष्ट पार्नुपर्छ? के मण्डलीले यस्ता मामलाहरू प्रबन्ध गर्नुपर्छ? (पर्दैन।) मण्डलीसँग उनीहरूका व्यक्तिगत प्राथमिकताहरू पूरा गर्ने कुनै दायित्व हुँदैन। उनीहरूले विश्वासीहरू राम्रा मानिस हुन् भनेर जति नै सोचे नि, उनीहरूले यी विश्वासीहरूसँग उचित तरिकाले जीवन जिउन सकिन्छ, वा विश्वासीहरू सही मार्ग हिँड्न सक्छन् भनेर जति नै सोचे नि, त्यो बेकार छ—उनीहरूको रायले कुनै अर्थ राख्दैन। यस्ता अविश्वासीहरू अधिकांश मण्डलीहरूमा भेट्न सकिन्छ। यी मानिसहरूलाई निराकरण गर्ने उपाय भनेकै भर्खरै हामीले सङ्गति गरेको विधि प्रयोग गर्नु हो, वा तिमीहरूसँग योभन्दा राम्रा विधिहरू छन् भने त्यो पनि प्रयोग गर्न सक्छौ, तर उनीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल्नैपर्छ। यी अविश्वासीहरूलाई विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूमा वर्गीकृत गरिन्छ—के त्यो अति हुन्छ र? (हुँदैन।) हामी अविश्वासीहरूलाई ठ्याक्कै यस्तै व्यवहार गर्छौँ।
ग. विपत्तिहरूबाट बच्नु
अरू कस्ता प्रकारका मानिसहरूलाई मण्डलीबाट निकाला वा निष्कासन गरिनुपर्छ? (अर्को प्रकार भनेको विपत्तिहरूबाट बच्नकै लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरू हुन्।) विपत्तिहरूबाट बच्नकै लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्नु पनि मानिसहरूले विश्वास गर्नुको एउटा उद्देश्य हो। के परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अधिकांश मानिसहरूमा पनि यसप्रकारको दूषण हुँदैन र? (हुन्छ।) त्यसोभए, यसको कारण कुन मानिसहरूलाई निकाल्नु वा निष्कासन गर्नुपर्छ र कुन मानिसहरूले भ्रष्टताको सामान्य प्रकटीकरण मात्र देखाइरहेका हुन्छन् र उनीहरूलाई निकाल्नु वा निष्कासन गर्नु हुँदैन भनेर हामीले कसरी छुट्याउने? अधिकांश मानिसहरूको आस्थामा विपत्तिहरूबाट बच्नकै लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मनसाय मिसिएको हुन्छ—यो तथ्य हो। विपत्तिहरूबाट बच्नको लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूमध्येबाट, तिमीहरूले निकाला वा निष्कासन गर्नको लागि मापदण्डहरू पुग्ने अविश्वासीहरू छुट्याउनुपर्छ। उदाहरणको लागि, विपत्तिहरू झन्झन् खराब बन्न थालेका छन् भन्ने देखेपछि, त्यस्ता मानिसहरू अझ बारम्बार भेलाहरूमा भाग लिन थाल्छन् र पहिले परमेश्वरको घरमै फिर्ता गरेका परमेश्वरको वचनका पुस्तकहरू चाँचाँडो फिर्ता लान्छन्, र अब गम्भीर रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहन्छु भनेर भन्छन्। तर विपत्तिहरू सकिएपछि वा साम्य भएपछि, उनीहरू व्यापार गरेर पैसा कमाउनतिरै फर्किन्छन्, सबै सम्पर्क माध्यमहरू बन्द गर्छन्, ताकि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भेलाको लागि उनीहरूलाई फेला पार्न वा सम्पर्क गर्न नसकून्। जब विपत्तिहरू आइलाग्छन्, तब उनीहरू सक्रिय रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको खोजीमा लाग्छन्, तर जब विपत्तिहरूको अन्त्य हुन्छ, तब उनीहरूलाई भेटाउन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निकै गाह्रो पर्छ, र जोकसैले पनि उनीहरूलाई विरलै मात्र सम्पर्क गर्न सक्छन्। के यी प्रकटीकरणहरू निकै प्रस्ट छैनन् र? (छन्।) विपत्ति आएको छैन भने उनीहरू यसो भन्छन्, “मानिसहरूले सामान्य जीवन जिउनुपर्छ। हामी दैनिक गतिविधिहरूमा लाग्नुपर्छ। मैले हरदिन घरमा खाना बनाउनुपर्छ, र बच्चाहरू विद्यालय लानुपर्छ र लिन जानुपर्छ, त्यसैले कहिलेकाहीँ म भेलाहरूमा आइपुग्न सक्दिनँ। यसबाहेक, जिउनको लागि पैसा चाहिन्छ; सबै जियाइ खर्चहरू बेहोर्नैपर्छ। हामी पैसा नकमाई बाँच्न सक्दैनौँ। यो संसारमा पैसाविना कसैले जीवन धान्न सक्दैन। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुरा व्यावहारिक हुनुपर्छ!” उनीहरूले पैसा कमाउने र दैनिक गतिविधिहरू गर्ने कुरामा पूरै केन्द्रित भएर विश्वसनीय रूपमा बोल्छन् र पर्याप्त कारणहरू दिन्छन्, कहिलेकाहीँ मात्र भेलामा सहभागिता जनाउँछन् र परमेश्वरका वचनहरू विरलै पढ्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कुराप्रति उनीहरूको मनोवृत्ति न चिसो न तातो, बरु उदासीन प्रकारको हुन्छ। विपत्ति आउँदा उनीहरूले भन्छन्, “अहो, म त परमेश्वरविना रहनै सक्दिनँ; मलाई परमेश्वर चाहिन्छ! मैले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न र हरदिन उहाँलाई पुकार्न आवश्यक छ! म विपत्तिहरूबाट बच्न खोजिरहेको छैन; मुख्य कुरा म परमेश्वरलाई हृदयमा नराखी बस्नै सक्दिनँ। परमेश्वरलाई हृदयमा नराखी जीवन जिउनु अझै खोक्रो नै लाग्छ!” उनीहरूले परमेश्वरबारेको ज्ञान देखाउने एउटा शब्द पनि बोल्न सक्दैनन्; उनीहरूले त आफ्ना क्रियाकलाप र व्यवहारलाई सत्य साबित गर्ने शब्दहरू मात्र बोल्छन्। उनीहरूलाई परमेश्वरको घरले हरेकलाई कति पुस्तकहरू वितरण गर्छ भनेर थाहा हुँदैन; उनीहरूलाई प्रवचनहरू कुन विषयमा पुगेको छ भनेर थाहा हुँदैन; उनीहरूलाई मण्डलीमा अहिले कुन सत्यताहरूबारे सङ्गति भइरहेको छ भनेर थाहा हुँदैन। उनीहरू छ महिनामा वा वर्षको एकपटक भेलामा सहभागी हुन्छन्। सहभागी हुँदा उनीहरूले यसो भन्छन्, “अविश्वासीहरू अति खराब हुन्छन्। समाज अन्यायपूर्ण छ। यो संसार दुष्ट छ। पैसा कमाउन मेहनत गर्नु अत्यन्तै गाह्रो छ! मानिसहरूमा परमेश्वरको बोझ हलुका छ…।” उनीहरू यी बेकारका कुराहरू बोलिरहन्छन् जसको भेलाको सङ्गतिका विषय र सामग्रीसँग कुनै सम्बन्ध हुँदैन। उनीहरूले प्रार्थनामा केही खोक्रा शब्दहरू बोल्छन् र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे थोरै देखावटी शब्दहरू बोल्छन् र त्यसपछि आफूलाई विश्वासी ठान्छन्, अनि हृदयमा ढुक्क र शान्त महसुस गर्छन्। के यो परमेश्वरमा विश्वास गर्नु हो? यस्ता मानिसहरू कस्ता नीचहरू हुन्? यदि तैँले उनीहरूलाई “तिमी किन नियमित रूपमा भेलाहरूमा आउँदैनौ?” भनेर सोधिस् भने, उनीहरूले यसो भन्छन्, “मलाई अवस्थाहरूले साथै दिँदैनन्। परमेश्वरले मेरो लागि यही वातावरण बन्दोबस्त गर्नुभएको छ, र म समर्पित हुनैपर्छ।” यी शब्दहरू कति मीठा सुनिन्छन्! उनीहरूले यस्तो पनि भन्छन्, “हेर, परमेश्वरले मेरो लागि यो वातावरण बन्दोबस्त गर्नुभएको छ। मेरो पूरै परिवार खानाको लागि ममा निर्भर छ, त्यसैले जीवन धान्नको लागि मैले पैसा कमाउनुपर्छ! यतिखेर, पैसा कमाउनु नै परमेश्वरले मलाई दिनुभएको काम हो।” उनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कुरा, साथै सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफ्ना जिम्मेवारी र दायित्वहरूबारे चर्चा गर्न पूर्ण रूपमा चुक्छन्, झन् परमेश्वरका वचनहरू कसरी अभ्यास गर्ने भनेर त किन पो उल्लेख गर्थे र; उनीहरू कहिलेकाहीँ मात्र भेलामा सहभागी हुन्छन् र केही पैसा चढाउँछन्, अनि परमेश्वरको घरप्रति योगदान गरेको छु भन्ठान्छन्। अरू पनि छन्, जो आफ्ना छोराछोरीहरू बिरामी पर्दा, परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छन्, अनि केही दिनपछि, जब छोराछोरीको स्वास्थ्यमा सुधार आउँछ, तब उनीहरूले तुरुन्त मण्डलीलाई भेटीस्वरूप केही पैसा चढाउँछन् र त्यसपछि फेरि गायब हुन्छन्। उनीहरूले हरेकपटक दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा सत्यताबारे कहिल्यै सङ्गति गर्दैनन्, न त परमेश्वरका वचनहरू नै पढ्छन्। विपत्ति वा प्रकोपहरू नहुँदा, उनीहरूले कहिल्यै परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दैनन्। उनीहरूका दैनिक कुराकानीका विषय सधैँ ससाना घरायसी कुराहरू, सही र गलतका विवादहरू, दैहिक जीवन, विभिन्न सामाजिक घटना, र देखेसुनेका विभिन्न कुराहरू हुन्छन्; उनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूबारे विरलै सङ्गति गर्छन् र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे मर्मस्पर्शी शब्द कहिल्यै उच्चारण गर्दैनन्। उनीहरू परमेश्वरको हेरचाह र रक्षा खोज्न मात्र मण्डलीमा आफ्नो स्थान कायम राख्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने उनीहरूको तरिका नै यही हो; उनीहरू बिलकुलै सत्यता नपछ्याई केवल शान्ति र आशिष्हरू खोज्छन्। उनीहरूलाई सत्यतामा कहीँकतै कुनै रुचि हुँदैन। उनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेर लाभ, अनुग्रह, र आशिष् प्राप्त गर्न मात्र चाहन्छन्। उनीहरू अर्को जुनीबारे वास्ता गर्दैनन्, किनभने उनीहरूले त्यो देख्न सक्दैनन् र त्यसमा बिलकुलै विश्वास गर्दैनन्। उनीहरू यही जुनीमा परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिन र सबै विपत्तिहरूबाट बच्न मात्र चाहन्छन्। परमेश्वर र मण्डली नै उनीहरूको आश्रय भएकोले, उनीहरू निश्चय नै आफूलाई कठिनाइ वा विपत्तिहरू आइपर्दा मात्र भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू परमेश्वरका इमानदार विश्वासी हुन्? (होइनन्।) उनीहरू कस्ता मानिस हुन्? (अवसरवादी र अविश्वासीहरू।) यिनीहरू विपत्तिहरूबाट बच्न मण्डलीलाई प्रयोग गर्ने अविश्वासीहरू हुन्। के यस्ता मानिसहरूलाई मण्डलीमा रहन दिनुपर्छ? (पर्दैन।) जब उनीहरू भेलाहरूमा आउँछन्, उनीहरूले अरूलाई बाधा दिन्छन् र भित्री रूपमा बेचैन पार्छन्। धेरैजसो मानिसहरू अत्यन्तै नम्र स्वभावका हुन्छन् र उनीहरूलाई रोक्ने प्रयास गर्न अप्ठ्यारो मान्छन्, त्यसैले उनीहरूलाई बकबकाउन र परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउनमा सबैलाई बाधा पार्न दिन्छन्। यो अवस्थामा अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ? के उनीहरूले यस्ता मानिसहरूलाई प्रतिबन्ध लगाउने, बहुसङ्ख्यकका हितहरू रक्षा गर्ने, र सामान्य मण्डली जीवन कायम राख्ने गर्नुपर्दैन र? (पर्छ।) तैँले उनीहरूसँग भएका परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू फिर्ता लिएर उनीहरूलाई मण्डलीबाट निस्केर जाने सल्लाह दिँदा हुन्छ। कसैलाई मनाएर मण्डलीबाट निस्केर जान लगाउने विभिन्न तरिकाहरू छन्—तिमीहरूले आफ्नै उपायहरू सोच्न सक्छौ। बस यो सुनिश्चित गर् कि अबउप्रान्त उनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सम्पर्क गर्दै नगरून्। मानौँ कसैले यसो भन्यो रे, “यो व्यक्ति असल छ। उसले मण्डलीमा ससाना घरायसी कुराहरूबारे बोल्ने मात्र हो, तर मण्डलीको काममा बाधा दिने वा हाम्रो कर्तव्यनिर्वाहमा असर पार्ने काम गर्दैन, त्यसकारण हामी सहनशील हुनुपर्छ! परमेश्वरमा विश्वास गर्दा, के हामीले हरप्रकारका मानिसहरू सहनु र झेल्नुपर्दैन र? परमेश्वरले हरेक व्यक्तिले मुक्ति पाओस् भन्ने चाहनुहुन्छ र उहाँ कसैले पनि विनाश भोग्न परोस् भन्ने चाहनुहुन्न!” त्यसपछि तैँले ऊ मुक्तिको पात्र हो होइन भनेर विचार गर्नुपर्छ। यदि होइन भने, के हामीले उसलाई खुट्याएर निकाल्नुपर्दैन र? (पर्छ।) कति मानिसहरू भन्छन्, “म अत्यन्तै नम्र छु; उनीहरूलाई मनाएर मण्डलीबाट निस्केर जान लाउन मलाई अप्ठ्यारो लाग्छ।” यो समस्या हल गर्न सजिलो छ। यदि तैँले उनीहरूलाई सम्पर्क गर्दै गरिनस् भने, उनीहरूले तँलाई बाधा वा पाबन्दीमा पार्नेछैनन्। उनीहरूसित भेट भए नि उनीहरूसित कुरा गर्नुपर्दैन। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मामलाहरूबारे उनीहरूसित कुरा गर्नुपर्ने कुनै जरुरी छैन; उनीहरूलाई गैरविश्वासीजस्तै व्यवहार गर्। कति मानिसहरू भन्छन्, “के हामीले उनीहरूलाई प्रेमपूर्वक मदत गर्दै आफूले बुझेको सत्यता उनीहरूसँग सङ्गति गर्न मिल्दैन र?” यस्ता अविश्वासीहरूको लागि, यदि तँमा साँच्चिकै प्रेम छ भने, तैँले प्रयास गरे हुन्छ। यदि तैँले उनीहरूलाई साँच्चिकै बदल्न सकिस् भने, उनीहरूलाई निकाल्न वा निष्कासन गर्न आवश्यक हुँदैन। कति मानिसहरू भन्छन्, “म आफ्नो प्रयास खेर फाल्दिनँ। उनीहरूलाई मदत गर्नु भनेको सुँगुरलाई नुहाइदिनुजस्तै बेकार हो; त्यसलाई धोएर जति सफा पारे नि त्यो गएर हिलोमै लडीबुडी गर्छ। त्यो ठ्याक्कै त्यस्तै प्राणी हो; त्यो बदलिनेछैन!” यदि तैँले यो कुरा बुझ्न सक्छस् भने, तँ सही छस्। के तैँले अझै पनि अविश्वासीहरूलाई मदत गर्न उनीहरूसित सत्यता सङ्गति गर्नेछस्? के तिमीहरूले अझै पनि यो अर्थहीन काम गर्नेछौ? (गर्नेछैनौँ।) यो अवस्थामा, तिमीहरूले आफू मूर्ख भएको र मानिसहरूलाई छर्लङ्गै बुझ्न नसकेको थाहा पाउँछौ। अविश्वासीहरू बदलिन सक्दैनन्। यी मानिसहरूलाई पनि थाहा हुन्छ कि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरू असल कार्यहरू गर्छन् र खराब कार्यहरू गर्दैनन्, उनीहरूले अरूलाई हेप्ने वा ठग्ने काम गर्दैनन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूप्रति उनीहरूको राम्रै छाप परेको हुन्छ, त्यसकारण उनीहरूले “परमेश्वर हुनुहुन्छ” र “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु राम्रो हो” भन्ने नाउँमा भेष बदल्छन् र अवैध रूपमा मण्डली प्रवेश गर्छन्, अनि मानिसहरूलाई उनीहरू दाजुभाइ वा दिदीबहिनी हुन् भन्ने सोच्ने तुल्याउँछन्। कति मानिसहरू त यसमा वास्तवमै फस्छन्, र साँच्चिकै उनीहरूलाई दाजुभाइ वा दिदीबहिनी ठान्छन्, र बारम्बार उनीहरूलाई भेट्न जान्छन् र मदत गर्छन्। लामो समयपछि मात्र उनीहरूले थाहा पाउँछन्: “यो व्यक्ति आफूलाई विपत्ति वा कठिनाइहरू आइपर्दा मात्र मण्डली आउँछ, र काम नलाग्ने, अर्थहीन कुराहरू गर्छ। जब उसको लागि परिस्थितिहरू सहज र सबै कुरा ठिकै हुन्छ, र जीवन राम्रैसँग चलिरहन्छ, तब उसले सबैलाई बेवास्ता गर्छ। यदि पहिल्यै ऊ दुर्जन हो भन्ने थाहा भएको भए, हामीले उसलाई मदत वा यति मेहनत गर्ने नै थिएनौँ!” अब पछुताएर के फाइदा छ? पछुताउन ज्यादै ढिलो भइसकेको छ—तैँले व्यर्थमा धेरै कुरा बोलिसकेको छस्! छोटकरीमा भन्नुपर्दा, यस्ता अविश्वासीहरूलाई चाँडोभन्दा चाँडो खुट्याउन, निराकरण गर्न, र मण्डलीबाट निकाल्न आवश्यक छ। उनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनी नठान्; उनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनी होइनन्। परमेश्वरद्वारा चुनिएका मानिसहरू मात्र दाजुभाइ-दिदीबहिनी हुन्; मुक्ति पाउन सक्ने र परमेश्वरको आराधना गर्ने पछ्याइमा लागेकाहरू मात्र दाजुभाइ-दिदीबहिनी हुन्। विपत्तिहरूबाट बच्नको लागि परमेश्वरको घरमा अल्झिरहने र सत्यता नस्विकारी लोभी तरिकाले परमेश्वरको अनुग्रहमा रमाउनेहरू अविश्वासीहरू हुन्। उनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनी होइनन्, र उनीहरू निश्चय नै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू होइनन्। कुरो बुझिस्? यस्ता अविश्वासीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्नुपर्छ; उनीहरूलाई जसरी निमिट्यान्न पार्नुपर्ने हो त्यसरी निमिट्यान्न पार्नुपर्छ। यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, र यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सबैले प्रस्ट रूपमा बुझ्नुपर्ने सिद्धान्त पनि हो।
अक्टोबर २३, २०२१
