अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (१६)
विषयवस्तु बाह्र: परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई सही बनाउने; यसअतिरिक्त, सत्यता सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले यस्ता कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून् (भाग चार)
मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कुराहरू
ऐ. धारणाहरू फैलाउनु
क. धारणाहरू फैलाउने कार्यका प्रकटीकरणहरू
आज हामी अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्न जारी राख्नेछौं: “परमेश्वरको काम र मण्डलीहरूको सामान्य सुव्यवस्थालाई खलबल्याउने र बाधा पुर्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई सही बनाउने। यसअतिरिक्त, सत्यता सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले यस्ता कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गरून् र ती कुराहरूबाट सिकून्।” मण्डली जीवनमा पैदा हुने विभिन्न बाधा र व्यवधानहरूबारे भन्नुपर्दा, हामीले एघार वटा कुराहरू सूचीबद्ध गरेका छौं। पछिल्लोपटक हामीले सातौं समस्या: आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनु भन्नेबारे सङ्गति गरेका थियौँ। आज, हामी आठौं समस्या: धारणाहरू फैलाउनु भन्नेबारे सङ्गति गर्नेछौँ। मण्डली जीवनमा धारणाहरू फैलाउने कार्य पनि प्रायजसो भइरहन्छ। सत्यता पटक्कै नस्विकार्ने कतिपय मानिसहरूले आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूको आधारमा परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, र तिनीहरूले प्रायजसो मण्डली जीवनमा बाधा दिन केही धारणाहरू फैलाउने गर्छन्। मण्डलीले यो व्यवहारलाई प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ र मण्डली जीवनमा सत्यता सङ्गति गरेर यसलाई समाधान गर्नुपर्छ। शाब्दिक दृष्टिकोणबाट हेर्दा, धारणाहरू फैलाउनु उचित व्यवहार होइन, र यो सकारात्मक कुरा होइन बरु नकारात्मक कुरा हो भन्ने कुरा जोकोहीले देख्न सक्छ। त्यसकारण, मण्डली जीवनमा यस्तो व्यवहार रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। जुनसुकै प्रकारका मानिसहरूले धारणाहरू फैलाए पनि, तिनीहरूको मनसाय जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले जानीजानी वा अनजानमा धारणाहरू फैलाइरहेका भए पनि, जबसम्म तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउँछन्, तबसम्म यसले मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने नै छ, र हानिकारक प्रभावहरू पार्ने नै छ। त्यसकारण, यो मामलालाई शतप्रतिशत प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ। धारणाहरू फैलाउने कार्यले कुनै दृष्टिकोणबाट पनि मानिसहरूको सत्यता पछ्याइ, परमेश्वर चिन्ने पछ्याइ, वा सत्यता वास्तविकताभित्रको प्रवेशमा सकारात्मक र स्वीकार्य भूमिका खेल्न सक्दैन; यसले यी कुराहरूमा बाधा दिने र हानि गर्ने प्रभाव मात्रै पार्न सक्छ। त्यसकारण, जब कसैले मण्डली जीवनमा धारणाहरू फैलाउँछ, तब अरूलाई बहकाउन र बाधा दिनको लागि अन्धाधुन्ध तिनीहरूलाई धारणाहरू फैलाउन दिइरहनुको सट्टा, सबैले—मण्डली अगुवा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले—यो मामला खुट्ट्याउनुपर्छ र त्यो व्यक्तिलाई रोक्न र प्रतिबन्धित गर्न तुरुन्तै कदम चाल्नुपर्छ। सुरुमा हामी धारणाहरू फैलाउनु भनेको कस्तो शब्द हो भन्नेबारे सङ्गति गरौँ। यो समझशक्ति पाइसकेपछि, यसमार्फत मानिसहरूले धारणाहरू फैलाउनु भनेको के हो भनेर सही रूपमा परिभाषित गर्न सक्नेछन् र यसलाई बेवास्ता गर्नु र उदासीनतासाथ लिनुको सट्टा यसलाई रोक्न र प्रतिबन्धित गर्न पनि सक्नेछन्।
१. परमेश्वरबारे धारणाहरू फैलाउनु
जुन धारणाहरू फैलन्छन्, ती लक्षित नै हुन्छन्। पहिला, हामीले ती कोप्रति लक्षित छन् र केकस्ता धारणाहरू फैलाइएको छ भन्ने कुरा हेर्नुपर्छ। यी कुराहरू बुझ्दा यसले मानिसहरूले बोलेका कुनकुन अभिव्यक्तिहरू र मानिसहरूले फैलाउने कुनकुन दृष्टिकोणहरू धारणाहरू हुन् भन्ने कुरा जान्न मद्दत गर्नेछ। कुनकुन शब्दहरू मानिसहरूका धारणाहरू हुन् र कुनकुन कार्यहरूले धारणाहरू फैलाउने कार्य समावेश गर्छ भन्ने कुरा थाहा पाएपछि, यसले धारणाहरू फैलाउने कार्यलाई अझै सही र अझै सान्दर्भिक रूपमा प्रतिबन्धित गर्न मानिसहरूलाई सक्षम तुल्याउँछ। सर्वप्रथम, धारणाहरू फैलाउने सबैभन्दा गम्भीर कार्यमा परमेश्वरबारे रहेका मानिसहरूका विचार र गलतफहमीहरू संलग्न हुन्छन्। यो एउटा प्रमुख वर्ग हो। परमेश्वरको पहिचान, परमेश्वरको सार, परमेश्वरको स्वभाव, परमेश्वरका वचनहरू, परमेश्वरको काम, र परमेश्वरको अस्तित्वबारे अवास्तविक दृष्टिकोण र अभिव्यक्तिहरू फैलाउनु सबै नै धारणाहरू फैलाउनु हो। यो एउटा सामान्य अभिव्यक्ति हो; विशिष्ट रूपमा भन्दा, कस्तो प्रकारका अभिव्यक्तिहरू धारणाहरू फैलाउनु हो? परमेश्वरबारे गलतफहमीहरू फैलाउनु, परमेश्वरको आलोचना र निन्दा गर्नु, र परमेश्वरविरुद्ध ईशनिन्दा गर्नुसमेत सबै नै धारणाहरू फैलाउनु हो। सरल रूपमा भन्दा, वास्तविकताअनुरूप नभएका परमेश्वरबारेका बुझाइहरू र परमेश्वरको पहिचान र सारअनुरूप नभएका अभिव्यक्ति र गलत व्याख्याहरू फैलाउनु सबै नै धारणाहरू फैलाउनु हो। उदाहरणको लागि, मण्डली जीवनमा कतिपय मानिसहरूले प्रायजसो परमेश्वरको पहिचान र परमेश्वरको सारबारे कुरा गरिरहन्छन्। तिनीहरूसँग परमेश्वरको पहिचान र सारबारे साँचो बुझाइ हुँदैन। परमेश्वरले तिनीहरूको लागि तय गर्नुभएका जिउने परिवेश र कर्तव्य निर्वाह गर्ने वातावरणमा समर्पित हुन नसक्ने हुनाले, र अरू यस्तै कुराहरूको कारण तिनीहरूले प्रायजसो हृदयमा परमेश्वरबारे शङ्का गर्छन् र उहाँलाई गलत बुझ्छन्। त्यसपछि तिनीहरूले परमेश्वरबारेका आफ्ना गलतफहमीहरू र परमेश्वरलाई नबुझेकोबारेका आफ्ना विचारहरू फैलाउँछन्। छोटकरीमा भन्दा, यी विचारहरू सृष्टि गरिएको मानवको दृष्टिकोणबाट परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरू स्विकार्ने र तिनमा समर्पित हुने कार्य होइनन्, बरु यी त व्यक्तिगत पूर्वाग्रह, गलतफहमीहरू, र आलोचना र निन्दाहरूले समेत भरिएका हुन्छन्। यी कुराहरू सुनेपछि, अरू मानिसहरूले परमेश्वरबारे गलतबुझाइ र उहाँप्रति सतर्कता विकास गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो साँचो विश्वास पनि गुमाउँछन्, र तिनीहरूमा साँचो समर्पण पनि कहीँकतै हुँदैन।
कति मानिसहरूले के सोच्छन् भने, परमेश्वरमा विश्वास गर्दा त्यसले शान्ति र आनन्द ल्याउनुपर्छ, र यदि तिनीहरूले परिस्थितिहरू सामना गरे भने, तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना मात्रै गर्नुपर्छ, अनि परमेश्वरले तिनीहरूको पुकार सुन्नुहुनेछ, र तिनीहरूलाई अनुग्रह र आशिष् दिनुहुनेछ, र तिनीहरूको लागि सबै कुरा शान्तिपूर्ण र सहज रूपमा अघि बढ्ने सुनिश्चित गर्नुहुनेछ। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपछाडिको तिनीहरूको उद्देश्य भनेकै अनुग्रह खोजी गर्नु, आशिष्हरू प्राप्त गर्नु, र शान्ति र खुशीको आनन्द लिनु हो। यही दृष्टिकोणहरूको कारण नै तिनीहरूले परमेश्वरका लागि आफूलाई अर्पित गर्न आफ्नो परिवार त्याग्छन् वा जागिर छोड्छन् र कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्। तिनीहरू के विश्वास गर्छन् भने, जबसम्म तिनीहरूले यी कुराहरू त्याग्छन्, परमेश्वरका लागि आफूलाई अर्पित गर्छन्, कठिनाइहरू भोग्छन्, र लगनशीलतासाथ काम गर्छन्, असाधारण व्यवहार प्रदर्शन गर्छन्, तबसम्म तिनीहरूले परमेश्वरका आशिष्हरू र निगाह प्राप्त गर्नेछन्, र तिनीहरूले जस्तोसुकै कठिनाइहरू सामना गरे पनि, तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरे भने, उहाँले ती कठिनाइहरू समाधान गर्नुहुनेछ र सबै कुरामा तिनीहरूको लागि बाटो खोल्नुहुनेछ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने धेरैजसो मानिसहरूले राख्ने दृष्टिकोण यही हो। मानिसहरूलाई यो दृष्टिकोण जायज र सही हो भन्ने लाग्छ। वर्षौँसम्म हरेश नखाई परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वास कायम राखिराख्ने धेरै मानिसहरूको क्षमता प्रत्यक्ष रूपमा यही दृष्टिकोणसँग जोडिएको हुन्छ। तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले परमेश्वरको लागि धेरै मेहनत गरेको छु, मेरो व्यवहार अत्यन्तै राम्रो छ, र मैले कुनै दुष्कर्महरू गरेको छैनँ; परमेश्वरले अवश्य नै मलाई आशिष् दिनुहुनेछ। मैले धेरै कष्ट भोगेको छु र हरेक कामको लागि ठूलो मूल्य चुकाएको छु, कुनै गल्ती नगरी सबै कुरा परमेश्वरका वचन र मापदण्डहरूअनुसार गरिरहेको छु, त्यसकारण परमेश्वरले मलाई आशिष् दिनुपर्छ; उहाँले मेरो लागि सबै कुरा सहज रूपमा अघि बढ्ने, मेरो हृदयमा प्रायजसो शान्ति र आनन्द हुने, र मैले परमेश्वरको उपस्थितिमा आनन्द लिन पाउने सुनिश्चित गर्नुपर्छ।” के यो मानव धारणा र कल्पना होइन र? मानव दृष्टिकोणबाट हेर्दा, मानिसहरूले परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिन्छन् र फाइदाहरू प्राप्त गर्छन्, त्यसकारण यसको लागि अलिकति कष्ट भोग्नु उचित हुन्छ, र यो कष्टलाई परमेश्वरका आशिष्हरूसँग साट्नु सार्थक हुन्छ। यो परमेश्वरसँग सौदा गर्ने मानसिकता हो। तर सत्यताको दृष्टिकोणबाट र परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यो आधारभूत रूपमा परमेश्वरको कामका सिद्धान्तहरू वा परमेश्वरले मानिसहरूलाई दिनुहुने मापदण्डहरूअनुरूप हुँदैन। यो पूर्ण रूपमा कामना मात्रै हो, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारेको मानव धारणा र कल्पना मात्रै हो। चाहे यसमा परमेश्वरसँग सौदा गर्ने कार्य संलग्न होस् वा परमेश्वरबाट विभिन्न कुराहरू माग गर्ने कार्य समावेश होस्, वा चाहे मानव धारणा र कल्पनाहरू नै समावेश होस्, जे भए पनि यीमध्ये कुनै पनि कुरा परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुरूप हुँदैन, न त यसले मानिसहरूलाई आशिष् दिने परमेश्वरका सिद्धान्त र मापदण्डहरू नै पूरा गर्छ। खासगरी, यो लेनदेनको सोच र दृष्टिकोणले परमेश्वरको स्वभाव चिढ्याउँछ, तर यो कुरा मानिसहरूले महसुस गर्दैनन्। जब परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा मानिसहरूका धारणाहरूसँग मिल्दैन, तब तिनीहरूले तुरुन्तै आफ्नो हृदयमा उहाँबारे गुनासो र गलतफहमीहरू पैदा गर्छन्। तिनीहरूले अन्यायमा परेको महसुससमेत गर्छन् र त्यसपछि परमेश्वरसँग तर्क गर्न थाल्छन्, र तिनीहरूले उहाँलाई आलोचना र निन्दासमेत गर्न सक्छन्। मानिसहरूमा जस्तोसुकै धारणा र गलतफहमीहरू पैदा भए पनि, परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, उहाँले मानव धारणा वा इच्छाहरूअनुसार कहिल्यै कसैसँग काम वा व्यवहार गर्नुहुन्न। परमेश्वरले सधैँ उहाँले गर्न चाहेको कुरा, उहाँकै तरिका र उहाँकै प्रकृति सारको आधारमा गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले हरेक व्यक्तिसँग कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ भन्नेबारे उहाँसित सिद्धान्तहरू हुन्छन्; र उहाँले हरेक व्यक्तिमाथि गर्ने कुनै पनि कुरा मानव धारणा, कल्पना, वा रुचिहरूमा आधारित हुँदैन—मानव धारणाहरूसँग सबैभन्दा नमिल्ने परमेश्वरको कामको पक्ष यही हो। जब परमेश्वरले मानिसहरूको लागि तिनीहरूका धारणा र कल्पनाहरूसँग पूर्ण रूपमा बाझिने वातावरण तय गर्नुहुन्छ, तब तिनीहरूले हृदयमा परमेश्वरविरुद्ध धारणा, आलोचना, र दोषारोपणहरू निर्माण गर्छन्, र उहाँलाई इन्कारसमेत गर्न सक्छन्। के त्यसपछि परमेश्वरले तिनीहरूका आवश्यकताहरू पूरा गर्न सक्नुहुन्छ? अवश्य नै सक्नुहुन्न। परमेश्वरले कहिल्यै पनि मानव धारणाहरूअनुसार आफ्नो काम गर्ने तरिका र इच्छाहरू परिवर्तन गर्नुहुनेछैन। त्यसोभए परिवर्तन हुनुपर्ने को हो? मानिसहरू। परमेश्वरले गर्नुहुने कुरालाई आफ्ना धारणाहरूसँग मापन गरेर यो सही छ कि छैन भनेर हेर्नुको सट्टा, बरु मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरू त्याग्नुपर्छ, परमेश्वरले योजनाबद्ध गरेका वातावरण स्विकार्नुपर्छ र त्यसमा समर्पित हुनुपर्छ, ती वातावरणहरूलाई अनुभव गर्नुपर्छ, अनि आफ्ना धारणाहरू सुल्झाउन सत्यता खोज्नुपर्छ। जब मानिसहरूले आफ्नै धारणाहरूमा लाग्ने जिद्दी गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरविरुद्ध प्रतिरोध विकास गर्छन्—यो स्वाभाविक रूपमै हुने कुरा हो। प्रतिरोधको जड केमा हुन्छ? यो मानिसहरूको हृदयमा सामान्यतया आफ्नै धारणा र कल्पनाहरू हुन्छन्, सत्यता हुँदैनन् भन्ने तथ्यमा निहित हुन्छ। त्यसैले, जब मानिसहरूले परमेश्वरको काम मानव धारणाहरूअनुरूप हुँदैन भन्ने तथ्य सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरको अवज्ञा गर्छन् र उहाँविरुद्ध आलोचना गर्न सक्छन्। यसले के प्रमाणित गर्छ भने मानिसहरूमा आधारभूत रूपमा परमेश्वरप्रति समर्पित हुने हृदय हुँदैन, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव शुद्ध हुनबाट निकै टाढा हुन्छ, र तिनीहरू आधारभूत रूपमै आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउँछन्। तिनीहरू मुक्ति प्राप्त गर्नबाट अझै निकै टाढा छन्।
जब मानिसहरूले हृदयमा परमेश्वरबारे धारणाहरू विकास गर्छन् र उहाँको प्रतिरोध गर्छन्, तब केही विवेक भएका मानिसहरूले मन नलागीनलागी परमेश्वरले गर्नुहुने कुराहरू स्विकार्नेछन् र परमेश्वरले तय गर्नुभएको वातावरणमा घुलमिल हुने र मानिसहरूमाथि रहेको उहाँको सार्वभौमिकता स्विकार्ने प्रयास गर्नेछन्। मानिसहरूले कति वटा धारणाहरू र कति हदसम्म त्याग्न सक्छन्, त्यो कुरा आंशिक रूपमा तिनीहरूको क्षमतामा र आंशिक रूपमा तिनीहरूले सत्यता स्विकार्छन् कि स्विकार्दैनन् र तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू हुन् कि होइनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। केही मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढेर, खोजी र सङ्गति गरेर, अनि मनन गरेर परमेश्वरद्वारा तय गरिएका वातावरणहरू सक्रिय रूपमा सामना गर्छन्। तिनीहरूले क्रमिक रूपमा सबै थोकमाथि रहेको परमेश्वरको सार्वभौमिकताबारे केही बुझाइ प्राप्त गर्छन् र यसरी आफ्नो समर्पण र विश्वास बढाउँछन्। तर कति मानिसहरूले चाहिँ आफूले सामना गर्ने वातावरण जेसुकै भए नि सत्यता खोजी गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले परमेश्वरले योजनाबद्ध गर्नुभएका सबै वातावरणलाई आफ्नै धारणा र कल्पनाहरू, र यसले आफूलाई फाइदा गर्छ कि गर्दैन भन्ने कुराको आधारमा मूल्याङ्कन गर्छन्। तिनीहरूको विचार सधैँ आफ्नै हितहरूमा केन्द्रित हुन्छ; तिनीहरूले सधैँ आफूले कति ठूलो फाइदा प्राप्त गर्न सक्छु, अनि भौतिक कुराहरू, पैसा, र देहगत आनन्दको हिसाबमा कति धेरै आफ्ना हितहरू सन्तुष्ट पार्न सक्छु भन्नेबारे मात्रै वास्ता गर्छन्; अनि तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरले तय गर्नुहुने सबै कुराबारे यी तत्त्वहरूकै आधारमा निर्णय र व्यवहार गर्छन्। अनि अन्त्यमा, आफ्नो दिमाग खियाएपछि, तिनीहरू परमेश्वरले तय गर्नुभएको वातावरणमा समर्पित नहुने बरु यसबाट उम्कने र तर्किने निर्णय गर्छन्। तिनीहरूको प्रतिरोध, इन्कार, र पछि हट्ने कार्यको कारण, तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरका वचनहरूबाट टाढा राख्छन्, र यसरी जीवनको अनुभव गुमाउँछन्, र घाटा भोग्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूको हृदयमा पीडा र कष्ट हुन्छ। तिनीहरूले त्यस्ता वातावरणहरूको जति धेरै विरोध गर्छन्, तिनीहरूले त्यति नै ठूलो कष्ट भोग्छन्। जब यस्तो परिस्थिति पैदा हुन्छ, तब परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको थोरै विश्वास पनि अन्ततः चकनाचुर हुन्छ। यस बेला, तिनीहरूको हृदयमा हाबी हुने धारणाहरू सबै एकैपटक देखा पर्छन्: “मैले परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गरेको यति लामो समय भइसक्यो, तैपनि परमेश्वरले मलाई यसरी व्यवहार गर्नुहुनेछ भन्ने मैले अपेक्षा गरेको थिइनँ। परमेश्वर अनुचित हुनुहुन्छ, र उहाँले मानिसहरूलाई प्रेम गर्नुहुन्न! परमेश्वरले उहाँको लागि इमानदारितासाथ आफूलाई अर्पित गर्नेहरूले अवश्य नै धेरै आशिष् पाउनेछन् भनेर भन्नुभएको छ। मैले परमेश्वरको लागि इमानदारितासाथ आफूलाई अर्पित गरेको छु, मैले मेरो परिवार र करियर त्यागेको छु, कठिनाइ भोगेको छु, र मेहनत गरेको छु—परमेश्वरले किन मलाई धेरै आशिष् दिनुभएन? परमेश्वरका आशिष्हरू कहाँ छन्? म किन तिनलाई महसुस गर्न वा देख्न सक्दिनँ? परमेश्वरले किन मानिसहरूलाई अनुचित व्यवहार गर्नुहुन्छ? परमेश्वरले किन आफ्नो वचन पूरा गर्नुहुन्न? मानिसहरूले परमेश्वर विश्वासयोग्य हुनुहुन्छ भनेर भन्छन्, तर मैले किन यो कुरा महसुस गर्न सक्दिनँ? अरू सबै कुरा पन्छाएर हेर्दा, यो वातावरण मात्रैमा पनि, मलाई त परमेश्वर विश्वासयोग्य हुनुहुन्छ भन्ने पटक्कै महसुस हुँदैन!” मानिसहरूमा धारणाहरू हुने हुनाले, तिनीहरू सजिलै तीद्वारा छलिन्छन् र बहकाउमा पर्छन्। जब परमेश्वरले मानिसहरूको स्वभाव परिवर्तन गर्न र तिनीहरूको जीवन वृद्धि गर्न वातावरणहरू मिलाउनुहुन्छ, तब पनि तिनीहरूलाई स्विकार्न गाह्रो हुन्छ र तिनीहरूले परमेश्वरलाई गलत बुझ्छन्। तिनीहरूले यो परमेश्वरको आशिष् होइन र परमेश्वरले तिनीहरूलाई मन पराउनुहुन्न भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको लागि आफूले इमानदारितासाथ आफूलाई अर्पित गरेको तर परमेश्वरले आफ्ना प्रतिज्ञाहरू पूरा नगर्नुभएको विश्वास गर्छन्। सत्यता नपछ्याउने यी मानिसहरू यसरी कुनै सानो वातावरणको एउटा परीक्षाबाटै सजिलै खुलासा हुन्छन्। जब तिनीहरू खुलासा हुन्छन्, अन्ततः तिनीहरूले सबैभन्दा बढी भन्न चाहेको कुरा भन्छन्: “परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्न। परमेश्वर विश्वासयोग्य परमेश्वर हुनुहुन्न। परमेश्वरका वचनहरू बिरलै पूरा हुन्छन्। परमेश्वरले भन्नुभयो, ‘परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ त्यो गर्नुहुन्छ, जे भन्नुहुन्छ त्यो पूरा हुन्छ, र उहाँले जे गर्नुहुन्छ त्यो अनन्तसम्म रहन्छ।’ यी वचनहरू पूरा भएको खोइ त? म किन यो देख्न वा महसुस गर्न सक्दिनँ? फलानीलाई हेर त। परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, उसले परमेश्वरको लागि मैले जति त्याग गरेको छु वा आफूलाई जति अर्पित गरेको छु त्यति गरेकी छैन, न त उसले मैले जति धेरै त्याग नै गरेकी छे। तर उसका छोराछोरी प्रतिष्ठित विश्वविद्यालयहरूमा भर्ना भएका छन्, उसको श्रीमानले बढुवा पाएको छ, र तिनीहरूको व्यापार फस्टाइरहेको छ, र तिनीहरूको उब्जनी अरूको भन्दा बढीसमेत हुन्छ। अनि मैले के प्राप्त गरेको छु? म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ!” यी शब्दहरू ती मानिसहरूका साँचो विचार, र तिनीहरूका आदर्श भनाइ हुन्। तिनीहरू यी धारणाहरूले भरिएका हुन्छन्, यी हास्यास्पद विचार र दृष्टिकोणहरूले भरिएका हुन्छन्, र फाइदा र लेनदेनहरूबारेका विचारहरूले भरिएका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको काम र उहाँका इमानदार अभिप्रायहरूलाई यसरी नै बुझ्छन् र लिन्छन्, र तिनीहरूले यी कुराहरूप्रति यसरी नै व्यवहार गर्छन्। त्यसकारण, परमेश्वरले बारम्बार सावधानीपूर्वक मिलाउनुहुने वातावरणहरूमा, तिनीहरूले बारम्बार आफ्ना धारणाहरूद्वारा परमेश्वरलाई मापन गर्छन् र उहाँलाई गलत बुझ्छन्, र तिनीहरू निरन्तर असफल हुन्छन् र ठेस खान्छन्। यसको साथै, तिनीहरूले निरन्तर आफ्ना धारणाहरू सही छन् भनेर पुष्टि गर्ने प्रयास गर्छन्। जब तिनीहरूले यी धारणाहरू पुष्टि भइसकेका कुरा हुन् र परमेश्वरलाई स्वेच्छाचारी ढङ्गले मूल्याङ्कन गर्न, आलोचना गर्न, र दोष दिनको लागि यी पर्याप्त प्रमाण हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्, तब तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउन थाल्छन्, किनभने तिनीहरूको हृदय परमेश्वरबारे रहेका धारणाहरूले भरिएको हुन्छ। यी धारणाहरूमा के कुरा मिसिएको हुन्छ? यो गुनासो, असन्तुष्टि, र गनगनले भरिएको हुन्छ। जब तिनीहरू यी कुराहरूले भरिएका हुन्छन्, तब तिनीहरूले रिस पोखाउने अवसरहरू खोज्छन्। तिनीहरूले आफूले सामना गरेका “अन्याय” सुन्ने भीड भेट्टाउँछु भन्ने आशा गर्छन्; तिनीहरूले यी कुराहरू ती मानिसहरूसामु पोखाउन चाहन्छन् र आफूले भोगेका तथाकथित अनुचित व्यवहारबारे उनीहरूलाई बताउन चाहन्छन्। यी मानिसहरूले फैलाउने धारणाहरू मण्डली जीवनमा यसरी नै देखा पर्छन्, त्यस्ता धारणाहरू यसरी नै पैदा हुन्छन्। यी मानिसहरूको हृदय गुनासो, अवज्ञा, र असन्तुष्टि, साथै परमेश्वरबारेका गलतफहमी र गुनासाहरू, र परमेश्वरबारेका आलोचना र निन्दाहरूले समेत भरिएको हुन्छ, जसले गर्दा अन्ततः तिनीहरूको हृदय ईशनिन्दाले भरिन्छ। तिनीहरूलाई आशिष्हरू प्राप्त नहोला कि भन्ने डर हुन्छ र तिनीहरू छोडेर जान अनिच्छुक हुन्छन्, र त्यसकारण तिनीहरूले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो गलतबुझाइ र उहाँप्रति रहेको आफ्नो असन्तुष्टि मानिसहरूमाझ फैलाउँछन्, र अझै बढी रूपमा तिनीहरूले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो आलोचना र निन्दा र उहाँविरुद्धको ईशनिन्दा फैलाउँछन्। तिनीहरूले के विषयमा ईशनिन्दा गर्छन्? तिनीहरूले परमेश्वरको विषयमा ईशनिन्दा गर्छन्, र उहाँले तिनीहरूसँग अनुचित व्यवहार गर्नुहुन्छ र तिनीहरूले गरेको कामको लागि तिनीहरूलाई उचित र समान प्रतिफल दिनुहुन्न भनेर भन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरलाई तिनीहरूको भेटी र त्यागपछि तिनीहरूलाई अनुग्रह र ठूला आशिष्हरू नदिनुभएकोमा आलोचना गर्छन्। तिनीहरूले पाउने आशा गरेका ती देहगत आवश्यकताहरू—भौतिक कुराहरू, पैसा, र आदि इत्यादि कुराहरू—परमेश्वरबाट प्राप्त गरेका हुँदैनन्, जसले गर्दा तिनीहरूको हृदय गुनासो र वितृष्णाले भरिएको हुन्छ। धारणाहरू फैलाउनुपछाडि तिनीहरूको उद्देश्य भनेको, एउटा हिसाबमा, रिस पोखाउनु र बदला लिनु, र यसरी मनोवैज्ञानिक सन्तुलनको अनुभूति हासिल गर्नु हो; अनि, अर्को हिसाबमा, अझै धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरबारे गलतफहमी र धारणाहरू विकास गर्न लगाउनु हो, जसले गर्दा यी मानिसहरू पनि तिनीहरूजस्तै परमेश्वरविरुद्ध सतर्क हुन्छन्। यदि अझै धेरै मानिसहरूले “हामी फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनौँ” भनेर भन्छन् भने, तिनीहरूलाई भित्री रूपमा सन्तुष्टि हुनेछ। तिनीहरूले धारणा फैलाउनुपछाडिको उद्देश्य र आधारभूत कारण यही हो।
धारणाहरू फैलाउने मानिसहरूको आदर्श भनाइ के हो? तिनीहरूले प्रायजसो दोहोर्याइरहने भनाइ के हो? निश्चित कुराहरू अनुभव गरेपछि र आफूले चाहेका फाइदाहरू प्राप्त नगरेपछि, तिनीहरूले निरन्तर मनमनै यसो भन्छन्, “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ।” तर यसो भनेपछि पनि तिनीहरूलाई आफ्नो घृणा शान्त भएको वा आफ्नो उद्देश्य हासिल भएको छ भन्ने लाग्दैन। जब तिनीहरू भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्, तब अरूले जुनसुकै कुराबारे सङ्गति गरे नि त्यो तिनीहरूले स्विकार्न सक्दैनन्। तिनीहरूले यही वाक्यांश फेरि पनि भन्नुपर्छ, यसलाई धेरैपटक, दशपटकभन्दा पनि बढी दोहोर्याउनुपर्छ। “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ”—के यो वाक्यांश अर्थले भरिएको छैन र? यसको पछाडि एउटा कथा लुकेको छ। तिनीहरूको “विश्वास” के हो? के तिनीहरूले पहिले परमेश्वरमा विश्वास गरेका थिए? के तिनीहरूको पहिलेको विश्वास साँचो विश्वास थियो? के यसमा सृष्टि गरिएको प्राणीमा हुनुपर्ने समर्पण थियो? (थिएन।) पटक्कै थिएन। तिनीहरू परमेश्वरबारेका धारणा र कल्पनाहरूले पूरै भरिएका हुन्छन्। अझै महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरू कुनै पनि समर्पणविनाका हुन्छन् र परमेश्वरप्रति माग र अनुरोधहरूले भरिएका हुन्छन्। तिनीहरूको “विश्वास” को अर्थ के हो? “मलाई विश्वास छ, परमेश्वर स्वर्ग र पृथ्वी र यावत् थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ। मलाई विश्वास छ, परमेश्वरले मलाई अरूको हेपाइबाट जोगाउन सक्नुहुन्छ। मलाई विश्वास, परमेश्वरले मलाई देहगत सहजताको आनन्द लिन, असल र समृद्धिपूर्ण जीवन जिउन, र आफ्नो लागि सबै कुरा शान्तिपूर्ण र सुखद रूपमा अघि बढाउन दिन सक्नुहुन्छ। मलाई विश्वास छ, परमेश्वरले मलाई स्वर्गको राज्य प्रवेश गर्न दिनुहुन्छ र मलाई ठूला आशिष्हरू दिनुहुन्छ, मलाई यो जीवनमा सय गुणा, र आउने संसारमा अनन्त जीवन प्राप्त गर्न दिनुहुन्छ!” के यो विश्वास हो? यी “विश्वासहरू” मा त समर्पणको कुनै पित्को पनि छैन, र यीमध्ये कुनै पनि मानिसहरूप्रतिका परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुरूप छैनन्। यी विश्वासहरू व्यक्तिगत फाइदाको दृष्टिकोणबाट मात्रै आएका हुन्छन्। परमेश्वरले सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ र मानिसहरूमा काम गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले कहिलेचाहिँ मानिसहरूलाई सुखी जीवन जिउन, अरूभन्दा माथि जिउन, वा असीमित सम्भाव्यताहरूको साथमा समृद्धि र सफलता पाउन मदद्त गर्नेछु भनेर भन्नुभएको छ र? (कहिल्यै भन्नुभएको छैन।) त्यसोभए तिनीहरूले किन आफ्नो “विश्वास” लाई यति बहुमूल्य ठान्छन्? तिनीहरूले फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ भनेरसमेत भन्छन्। के तिनीहरूको विश्वासको कुनै मूल्य हुन्छ? के परमेश्वरले यसलाई स्विकार्नुहुन्छ? तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकताको कुनै लक्षण हुँदैन, परमेश्वरप्रति समर्पणको पनि कुनै लक्षण हुँदैन, र तिनीहरूले परमेश्वरबाट आशिष्, लाभ, र फाइदाहरू प्राप्त गर्न मात्रै चाहन्छन्, र यसैलाई तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेर भन्छन्। के यो परमेश्वरविरुद्ध गरिएको ईशनिन्दा होइन र? यस्ता मानिसहरू धारणाहरूले भरिएका हुन्छन् र तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्ने अभिप्रायले भरिएका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको काम पटक्कै अनुभव गर्दैनन् र परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्दैनन्। तिनीहरूले गर्ने सबै कुराको उद्देश्य र मनसाय पूर्ण रूपमा आफ्नै देहको फाइदाको लागि हुन्छ। तिनीहरूलाई आफ्नो बारे राम्रो महसुस हुन्छ र तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो तथाकथित विश्वासलाई विशेष रूपमा बहुमूल्य ठान्छन्। यदि परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास यति बहुमूल्य र आदर्शमय छ भने, जब परमेश्वरले तिनीहरूको लागि केही सानो वातावरण मिलाउनुहुन्छ, तब तिनीहरूले किन यसबाट सत्यता बुझ्न वा आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुन सक्दैनन्? यहाँ के भइरहेको छ? जब परमेश्वरले तिनीहरूको विश्वास जाँच्नुहुन्छ, तब तिनीहरूले परमेश्वरलाई के दिन्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरलाई दिने गलतफहमी, गुनासो, र प्रतिरोधहरू उहाँले चाहनुहुने कुराहरू हुन सक्छन्? के यी कुराहरू सत्यताअनुरूप हुन्छन्? स्पष्ट रूपमै, हुँदैनन्। त्यसकारण, यी मानिसहरूले मण्डलीमा खुलेआम धारणाहरू फैलाउन सक्ने तथ्यले एउटा कुरा प्रमाणित गर्छ: तिनीहरूले परमेश्वर चिन्दैनन् र परमेश्वर सबै थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास त झनै गर्दैनन्—तिनीहरूले विश्वास गर्ने परमेश्वर अस्तित्वमै हुँदैन। जब यी मानिसहरूले परमेश्वरलाई अवज्ञा गर्ने, दोष दिने, र ईशनिन्दा गर्ने कार्यमा थप मानिसहरूलाई बहकाउन र आफूतिर तान्नको लागि खुलेआम धारणाहरू फैलाउँछन्, तब तिनीहरूले अबदेखि तिनीहरू परमेश्वरका अनुयायीहरू होइनन्, अबदेखि विश्वासीहरू होइनन्, र अबदेखि सृष्टिकर्ताको प्रभुत्वमा रहेका सृष्टि गरिएका प्राणीहरू होइनन् भनेर अचेतन रूपमा खुलेआम घोषणा गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले फैलाउने धारणाहरू सरल विचार वा अभिव्यक्तिहरू हुँदैनन्; तिनीहरूले त आफू र परमेश्वरबीच अटुट पर्खाल निर्माण गरेका हुनाले, र परमेश्वरप्रति व्यवहार गर्न, परमेश्वरसँगको आफ्नो सम्बन्ध सम्हाल्न, र परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरको कामप्रति व्यवहार गर्नको मानव धारणा र कल्पनाहरू प्रयोग गर्नु सही छ र तिनीहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने तरिका यही हो भनेर निर्णय गरेका हुनाले, धारणाहरू फैलाउँछन्। जब त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली जीवनमा खुलेआम धारणाहरू फैलाउँछन्, तब के तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ? कि, तिनीहरूको कद सानो र जग सतही भएको हुनाले, तिनीहरूलाई आफ्नो दृष्टिकोण व्यक्त गर्ने स्वतन्त्रता र पश्चात्ताप गर्ने पर्याप्त समय र ठाउँ दिनुपर्छ? उचित कार्य के हुन्छ? (तिनीहरूलाई रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नु उचित हुन्छ।) तिनीहरूलाई रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नु किन उचित हुन्छ? कति मानिसहरू भन्छन्, “यदि तपाईंले तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्नुभयो र स्वतन्त्र रूपमा बोल्न दिनुभएन भने, र तिनीहरूले विश्वास गर्न र भेलाहरूमा सहभागिता जनाउन छोडे भने, के त्यो तिनीहरूलाई हानि गर्नु होइन र? त्यो कति दुःखदायी कुरा हुनेछ! के परमेश्वरले एउटा व्यक्तिलाई विनाश भोग्न दिनुको साटो, बरु सबै मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन र? हराएको एउटा भेडालाई समेत खोज्नुपर्छ—भेडा खोज्न यति धेरै मेहनत गरेपछि, के उहाँले फेरि पनि यसलाई हराउन दिन सक्नुहुन्छ र?” के यी शब्दहरू सही छन्? (छैनन्।) ती किन सही छैनन्? (किनभने त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरमा साँचो विश्वास गर्दैनन्; तिनीहरूले आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आशामा मात्रै परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, र तिनीहरूको विश्वास अशुद्धताहरूसँग मिसिएको हुन्छ।) परमेश्वरमाथिको कसको विश्वासमा केही अशुद्धताहरू मिसिएका हुँदैनन् र? के तँसँग पनि त्यस्तो कुरा छैन र? के यो मान्य कारण हो? त्यस्ता मानिसहरूको अभिव्यक्तिलाई विचार गर्: “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ।” यी कस्तो प्रकारका शब्दहरू हुन्? के यो र गैरविश्वासीहरू, दियाबलसहरू, र शैतानको ईशनिन्दाबीच कुनै भिन्नता छ? (छैन।) यो अभिव्यक्तिको अर्थ के हो? “मसँग अब परमेश्वरमाथिको कुनै विश्वास छैन। विगतमा, मैले परमेश्वरमा पूर्ण हृदयले विश्वास गर्थेँ र उहाँलाई पछ्याउँथेँ, तर परमेश्वरले मलाई आशिष् दिनुभएन। बरु, उहाँले मलाई कठिनाइमा पार्न र ठेस लगाउन त्यस्ता वातावरणहरू बन्दोबस्त गर्नुभयो। परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ त्यो उहाँले गर्नुहुने कुरासँग पटक्कै मिल्दैन, त्यसकारण मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने आँट गर्न छोडेँ! म पहिले अत्यन्तै मूर्ख थिएँ। मैले परमेश्वरको लागि त्याग गरेँ, आफूलाई अर्पित गरेँ, र धेरै कठिनाइ भोगेँ, तर ठूलो रातो अजिङ्गरले मलाई पक्राउ गर्दा र सताउँदा, मैले परमेश्वरबाट कुनै सुरक्षा पाइनँ। मेरो परिवारको व्यापार पनि अरूको जस्तो राम्ररी अघि बढिरहेको थिएन, मैले अरूले जति पैसा कमाइरहेको थिइनँ, र मेरा आमाबुबा बिरामी नै रहिरहे। मैले यति धेरै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेर केही पनि प्राप्त गरिनँ। के परमेश्वरले मानिसहरूलाई धेरै आशिष् दिनेछु भनेर भन्नुभएको छैन र? मैले परमेश्वरबाट केकस्ता आशिष्हरू प्राप्त गरेँ? परमेश्वरका वचनहरू पटक्कै पूरा भएका छैनन्, त्यसकारण म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ!” “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ!” भन्ने अभिव्यक्तिमा धेरै कुराहरू समावेश छन्। यो परमेश्वरप्रतिको गुनासो, असन्तुष्टि, र गलतफहमीले भरिएको छ। छोटकरीमा भन्दा, तिनीहरूले कठिनाइ भोगेपछि र आकाङ्क्षी सोच लिएर आफूलाई अर्पित गरेपछि, परमेश्वरले तिनीहरूलाई तिनीहरूका मागहरूअनुसार आशिष् दिनुभएन, न त तिनीहरूलाई तिनीहरूका धारणा र कल्पनाहरूअनुसार पारिश्रमिक वा इनाम नै दिनुभयो, त्यसकारण तिनीहरू परमेश्वरप्रति असन्तुष्ट भए र तिनीहरू घृणाले भरिए, र यस्तो परिस्थितिमा तिनीहरूले यो वाक्य बोले। यो वाक्य अचानक आएको थिएन; तिनीहरूले यो वाक्य बोलेको बेला धेरै व्यवहार र प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गरिसकेका थिए र तिनीहरू खुलासा भइसकेका थिए। त्यस्ता मानिसहरूको परमेश्वरसँगको सम्बन्धमा के समस्या हुन्छ? परमेश्वरसँगको तिनीहरूको सम्बन्धमा सबैभन्दा ठूलो समस्या के हो? तिनीहरूले आफूलाई कहिल्यै पनि सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा लिएका थिएनन् र परमेश्वरलाई आराधना गर्नुपर्ने सृष्टिकर्ताको रूपमा पनि कहिल्यै लिएका थिएनन्। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासको सुरुवातदेखि नै, तिनीहरूले परमेश्वरलाई पैसाको रूख, र सम्पत्तिको खजानाको रूपमा लिएका थिए; तिनीहरूले उहाँलाई कष्ट र विपत्तिबाट मुक्ति दिने बोधिसत्त्वको रूपमा लिएका थिए, र तिनीहरूले आफूलाई यो बोधिसत्त्व, यो मूर्तिको अनुयायीको रूपमा लिएका थिए। तिनीहरूले सोचे कि परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको बुद्धमा विश्वास गर्नुजस्तै हो, जहाँ शाकाहारी खाना खाएर, धर्मशास्त्रहरू पढेर, बारम्बार धूप चढाएर अनि झुकेर बसेर, तिनीहरूले आफूले चाहेको कुरा प्राप्त गर्न सक्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि विकास गरेका सबै कथाहरू तिनीहरूको धारणा र कल्पनाहरूको क्षेत्रमै विकसित भएका हुन्छन्। तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीले सृष्टिकर्ताबाट आएको सत्यता स्विकारेको कुनै पनि प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गरेका हुँदैनन्, न त तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीले सृष्टिकर्ताप्रति देखाउनुपर्ने कुनै समर्पण नै प्रदर्शन गरेका हुन्छन्; तिनीहरूले त निरन्तर माग गर्ने, निरन्तर हिसाबकिताब गर्ने, र निरन्तर अनुरोध गर्ने कार्य मात्रै गरेका हुन्छन्। यो सबै कुराले अन्ततः परमेश्वरसँगको तिनीहरूको सम्बन्ध तोड्न पुग्यो। यस्तो सम्बन्ध लेनदेनको आधारमा हुन्छ र यो कहिल्यै पनि दह्रिलो गरी खडा हुन सक्दैन; ढिलोचाँडो त्यस्ता मानिसहरू खुलासा भएरै छोड्छन्। तिनीहरूले मण्डली जीवनमा सहभागिता जनाए पनि, धारणाहरू नफैलाए पनि, र कहिलेकहीँ परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी अगुवाइ गर्नुभएको छ, परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी आशिष् दिनुभएको छ, तिनीहरूले के कुराको आनन्द लिएका छन्, र आदि इत्यादि कुराहरूबारे सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले बताउने धेरैजसो कुराहरू तिनीहरूले परमेश्वरबाट प्राप्त गरेको अनुग्रह, आनन्द, र देहगत लाभहरूसँग सम्बन्धित हुन्छन्। यी छलफलहरू सत्यता र परमेश्वरमा समर्पित हुनुसँग पटक्कै सम्बन्धित हुँदैनन्, र यी कुरामा सत्यता वास्तविकताको पूर्ण कमी हुन्छ। जब परिस्थितिहरू अनुकूल हुन्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरप्रति विश्वास र प्रेम, र अरू मानिसहरूप्रति सहनशीलता र धैर्यता देखाउँछन्, र यो सबै एउटै उद्देश्य हासिल गर्नको लागि, अर्थात् परमेश्वरका सबै आशिष्हरू प्राप्त गर्नको लागि गरिन्छ। जब परमेश्वरले तिनीहरूले प्राप्त गरेको अनुग्रह, लाभ, र भौतिक फाइदाहरू खोस्नुहुन्छ, तब तिनीहरूका धारणाहरू प्रकट हुन्छन्। ती मानिसहरूले स्वार्थद्वारा उत्प्रेरित भएर व्यक्तिगत फाइदालाई प्राथमिकता दिन्छन्, र आफूले चाहेको कुरा प्राप्त नगर्दा तिनीहरू रिसाउँछन्; तिनीहरूले परमेश्वरप्रति आफ्नो असन्तुष्टि पोखाउन धारणाहरू फैलाउन थाल्छन्, र सँगसँगै तिनीहरूले आफूप्रति सहानुभूति देखाउने र परमेश्वरबारेका आफ्ना धारणाहरू स्विकार्ने अझै धेरै मानिसहरू आकर्षित गर्ने प्रयास पनि गर्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई रोक्नु र प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ? (पर्छ।) तिनीहरूले सङ्गति गर्ने विषय, विचार, र दृष्टिकोणहरूले सत्यताको शुद्ध बुझाइ प्रतिबिम्बित गर्दैनन्, न त ती कुराले मानिसहरूलाई परमेश्वरमा समर्पित हुन र उहाँमा साँचो विश्वास गर्न सहयोग नै गर्छन्। यसको साटो, ती कुराले मानिसहरूलाई परमेश्वरबाट टाढा लैजान्छन्, परमेश्वरप्रति गलतफहमी, सतर्कता अनि उहाँप्रति इन्कारसमेत पैदा गर्छन्, र ती मानिसहरूले फैलाउने धारणाहरू सुन्नेहरूलाई पनि तिनीहरूले जस्तै चुपचाप “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ” भनेर आफूले आफैलाई चेतावनी दिन लगाउँछन्। त्यस्ता मानिसहरूले फैलाउने धारणाहरूले अरूलाई दिने बाधा यही हो।
२. परमेश्वरका वचनहरू र कामबारे धारणाहरू फैलाउनु
धारणाहरू फैलाउने यी मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू मापन गर्न, परमेश्वरको काम मापन गर्न, र परमेश्वरको सार र परमेश्वरको स्वभाव मापन गर्न पनि आफ्नै धारणाहरू प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरूभित्र रहेर परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, आफ्ना धारणाहरूभित्र रहेर परमेश्वरलाई हेर्छन्, र आफ्ना धारणाहरूमै रहेर परमेश्वरले भन्नुहुने हरेक वचन, परमेश्वरले गर्नुहुने हरेक काम, र परमेश्वरले मिलाउनुभएका हरेक वातावरण अवलोकन र सूक्ष्मजाँच गर्छन्। जब परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा तिनीहरूका धारणाहरूअनुरूप हुन्छ, तब तिनीहरूले परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ, परमेश्वर विश्वासयोग्य हुनुहुन्छ, र परमेश्वर पवित्र हुनुहुन्छ भन्दै ठूलो स्वरमा परमेश्वरको प्रशंसा गर्छन्। जब परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा तिनीहरूका धारणाहरूअनुरूप हुँदैन, र तिनीहरूका हितहरूमा गम्भीर घाटा हुन्छ, र तिनीहरूले ठूलो पीडा भोग्छन्, तब तिनीहरू परमेश्वरले बोल्नुहुने वचनहरू र उहाँले गर्नुहुने काम इन्कार्न बाहिर आउँछन्; तिनीहरूले धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरलाई गलत बुझ्न र उहाँविरुद्ध सतर्क हुन उक्साउँदै, “परमेश्वरका वचनहरूमा यति सजिलै विश्वास नगर, र परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास पनि नगर; नत्र, यदि तिमीबाट फाइदा लुटियो र तिमीलाई घाटा भयो भने, यसको लागि कसैले पनि जिम्मेवारी लिनेछैन” र आदि इत्यादि कुराहरू भन्दै धारणाहरूसमेत फैलाउँछन्। उदाहरणको लागि, परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “मेरो लागि इमानदारितासाथ मेहनत गर्नेहरूलाई म अवश्यै धेरै आशिष् दिनेछु”—के यी वचनहरू सत्यता होइनन् र? यी वचनहरू शतप्रतिशत सत्यता हुन्। तिनमा कुनै उग्रता वा छल छैन। ती झूटहरू वा भव्य सुनिने विचारहरू होइनन्, ती कुनै प्रकारका आत्मिक सिद्धान्त त झनै होइनन्—ती त सत्यता हुन्। सत्यताका यी वचनहरूको सार के हो? त्यो के हो भने, परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्दा तँ इमानदार हुनुपर्छ। “इमानदार” को अर्थ के हो? इच्छुक र अशुद्धतारहित हुनु; पैसा वा ख्यातिद्वारा उत्प्रेरित नहुनु, र अवश्य नै आफ्ना अभिप्राय, इच्छा, र उद्देश्यहरूको लागि काम नगर्नु हो। तँलाई जबरजस्ती गरिएकोले, वा तँलाई उक्साइएको, बहकाइएको, वा तानिएको हुनाले तैँले आफूलाई अर्पित गरेको हुँदैनस्, बरु यो त तँभित्रबाट र स्वेच्छाले आउँछ; यो विवेक र समझबाट पैदा हुन्छ। इमानदार हुनु भनेको यही हो। परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्ने इच्छाको हिसाबमा भन्नुपर्दा, इमानदार हुनु भनेकै यही हो। त्यसैले, जब तैँले आफूलाई परमेश्वरमा अर्पित गर्छस्, तब व्यावहारिक रूपमा इमानदारिता कसरी प्रकट हुन्छ? तँ झूट वा धोकामा संलग्न हुँदैनस्, कामबाट जोगिन चलाकीको सहारा लिँदैनस्, र झाराटारुवा रूपमा काम गर्दैनस्; तैँले आफ्नो सारा हृदय र मन लगाउँछस्, आफूले सक्दो गर्छस्, र आदि इत्यादि कुराहरू गर्छस्—यहाँ उल्लेख गर्नुपर्ने विवरणहरू धेरै छन्! छोटकरीमा भन्दा, इमानदार हुनुमा सत्यता सिद्धान्तहरू समावेश हुन्छन्। मान्छेप्रतिका परमेश्वरका मापदण्डहरूपछाडि एउटा मानक र सिद्धान्त हुन्छ। कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्नको लागि आफ्नो इमानदारी र मेरा थोरै बचतहरू सबै अर्पित गरेँ भने, के मैले अझै धेरै कुरा प्राप्त गर्नेछु? यदि मैले अझै धेरै कुरा प्राप्त गर्न सक्छु भने, यो सबै कुरा अर्पित गर्नु सार्थक हुन्छ!” तिनीहरूले भेटी चढाएपछि, आफूलाई परमेश्वरले आशिष् नदिनुभएको देख्छन् र यसबारे मनन गर्दै यस्तो सोच्छन्: “सायद मैले पर्याप्त रूपमा अर्पित गरेको छैनँ होला, त्यसकारण म अझै धेरै अर्पित गर्नेछु। म बाहिर गएर सुसमाचार प्रचार गर्नेछु।” जब तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा कठिनाइहरू सामना गर्छन्, तब प्रार्थना गर्छन्। कहिलेकहीँ, जब तिनीहरूले खाना खान छुटाउँछन् र राम्ररी सुत्दैनन्, तब पनि प्रार्थना गर्न जारी राख्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्: “परमेश्वरको लागि इमानदारितासाथ आफूलाई अर्पित गर्नेहरूले अवश्यै धेरै आशिष् पाउनेछन् भनेर परमेश्वरले भन्नुभएको छ। सायद मेरो इमानदारिता अझै पर्याप्त छैन होला, त्यसकारण म अझै धेरै प्रार्थना गर्नेछु।” प्रार्थनामार्फत तिनीहरूले विश्वास प्राप्त गर्छन् र थोरै कठिनाइ भोग्नुपर्दा पनि रिसाउँदैनन्। तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्दा केही परिणामहरू देख्न थाल्छन् र सोच्छन्: “अहिले मसँग केही इमानदारिता छ। अब म तुरुन्तै घर जान्छु, र मेरो परिवारको जीवन सुधार भएको छ कि छैन, मेरो छोराछोरीको रोग निको भएको छ कि छैन, र पारिवारिक व्यापार सहज रूपमा अघि बढिरहेको छ कि छैन, हेर्नेछु—परमेश्वरबाट आशिष्हरू आएका छन् कि छैनन्, त्यो हेर्नेछु।” के यो परमेश्वरको लागि इमानदारितासाथ आफूलाई अर्पित गर्नु हो? (होइन।) यो के हो त? (लेनदेन।) यो परमेश्वरसँग सौदा गर्नु हो। तिनीहरूले आफूले चाहेको कुरा गर्न, र त्यसबाट आफूले चाहेको कुरा प्राप्त गर्न आफ्नै धारणाहरूमा आधारित भएर आफ्नै विधिहरू र आफूले “इमानदारिता” ठानेको कुरा प्रयोग गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरले बोल्नुभएका यी वचनहरू पुष्टि गर्न आफूले बुझेको “इमानदारिता” निरन्तर प्रयोग गर्छन्, परमेश्वरले के गर्ने अभिप्राय राख्नुहुन्छ, उहाँले के गर्नुभएको छ, र के गर्नुभएको छैन भनेर निरन्तर सोधपुछ गर्छन्, र परमेश्वरले आफूलाई आशिष् दिनुहुन्छ कि हुन्न, र उहाँले तिनीहरूलाई धेरै आशिष् दिनुहुन्छ कि नुहुन्न भन्नेबारे निरन्तर अनुमान लाउँछन्। तिनीहरूले निरन्तर आफूले के कुरा अर्पित गरेको छु र आफूले कति कुरा प्राप्त गर्नुपर्छ, परमेश्वरले आफूलाई त्यो कुरा दिनुभएको छ कि छैन र परमेश्वरका वचनहरू पूरा भएका छन् कि छैनन् भनेर हिसाबकिताब गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले निरन्तर परमेश्वरको अभिव्यक्ति जाँच्ने तथ्यहरू खोजिरहेका हुन्छन्। परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्ने क्रममा, तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरका वचनहरू साँचो हुन् कि होइनन् भनेर पुष्टि गर्न चाहिरहन्छन्। तिनीहरूको उद्देश्य भनेकै परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्दा परमेश्वरका आशिष्हरू आफूले प्राप्त गर्न सक्छु कि सक्दिनँ भनेर हेर्नु हो। तिनीहरूले निरन्तर परमेश्वरलाई जाँचिरहेका हुन्छन्, र उहाँका वचनहरू पुष्टि गर्न सधैँ परमेश्वरका आशिष्हरू आफूमै हेर्न चाहन्छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू आफूले कल्पना गरेझैँ सजिलै पूरा हुँदैनन्, र परमेश्वरका वचनहरूको सत्यता पुष्टि गर्न गाह्रो छ भन्ने देख्छन्, तब परमेश्वरबारे तिनीहरूका धारणाहरू अझै गम्भीर हुन्छन्। अनि सँगसँगै, तिनीहरूले परमेश्वरले बोल्नुहुने हरेक वचन सत्यता हुन्छ नै भन्ने छैन भनेर दृढ विश्वास गर्न थाल्छन्। हृदयमा यस्तो कुरा भएपछि, तिनीहरूले परमेश्वरबारे शङ्का र प्रश्न गर्न थाल्छन्, र प्रायजसो उहाँबारे धारणाहरू विकास गर्ने गर्छन्। धारणाहरूले भरिपूर्ण हृदय भएका यी मानिसहरूले मण्डली जीवन जिउने र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्ने क्रममा परमेश्वरबारेका आफ्ना केही धारणाहरू बारम्बार प्रकट गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूबारे पनि धारणाहरू विकास गर्छन् र परमेश्वरको काम मापन गर्न आफ्नै धारणाहरू प्रयोग गर्ने पनि गर्छन्। जब परमेश्वरको काम निरन्तर तिनीहरूको धारणाहरूअनुरूप हुँदैन र जब यो तिनीहरूको अपेक्षाहरूबाट पूर्णविपरीत हुन्छ, तब तिनीहरूले परमेश्वरप्रति आफ्नो असन्तुष्टि प्रकट गर्न आफ्ना धारणाहरू फैलाउँछन्। उदाहरणको लागि, परमेश्वरले आफ्नो काम समाप्त हुन लागेको छ, र मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउन र उहाँको लागि आफूलाई अर्पित गर्न, र परमेश्वरको काममा सहकार्य गर्न सबै कुरा त्याग्नुपर्छ, र सांसारिक सम्भाव्यताहरू, सद्भावपूर्ण परिवार, र अरू यस्तै कुराहरू पछ्याउन छोड्नुपर्छ भनेर भन्नुहुन्छ। परमेश्वरले यी वचनहरू बोल्नुभएपछि, परमेश्वरले धेरै काम गरिरहनुहुन्छ। तीन, पाँच, सात, वा आठ वर्ष बित्छन्, र कत्ति मानिसहरूले परमेश्वरको काम अझै पनि स्थिर रूपमा अघि बढिरहेको देख्छन्, तर उहाँको काम समाप्त भइरहेको वा ठूलो विपत्ति आउँदै गरेको र सबै विश्वासीहरूले आश्रय लिएको कुनै सङ्केत देख्दैनन्। परमेश्वरको काम मापन गर्न आफ्ना धारणाहरू प्रयोग गर्नेहरूले परमेश्वरको काम तुरुन्तै समाप्त होस् भन्ने सोच्छन् ताकि विश्वासीहरू परमेश्वरका सुन्दर आशिष्हरूमा सहभागी हुन सकून्। तर परमेश्वरले यसरी काम गर्नुहुन्न; उहाँले मानव धारणा र कल्पनाहरूअनुसार यो कुरा हासिल गर्नुहुन्न। अनि प्रतीक्षा गर्न नसक्नेहरू बेचैन बन्छन् र तिनीहरूले यसो भन्दै शङ्का गर्न थाल्छन्: “के परमेश्वरको काम पहिले नै समाप्त हुन लागेको होइन र? के यो चाँडै समाप्त हुनुपर्ने होइन र? के परमेश्वरले ठूलाठूला विपत्ति र महाविपत्तिहरू आउन लागेका छन् भनेर भन्नुभएको छैन र? परमेश्वरको घरले किन अझै पनि धेरै काम गरिरहेको छ? परमेश्वरको काम ठ्याक्कै कहिले समाप्त हुनेछ? यो कहिले पूरा हुनेछ?” यी मानिसहरूलाई सत्यता वा परमेश्वरका मापदण्डहरूमा कत्ति पनि चासो हुँदैन। तिनीहरूलाई मुक्ति हासिल गर्न सत्यता अभ्यास गर्ने, परमेश्वरमा समर्पित हुने, वा शैतानको प्रभावबाट उम्कने कार्यप्रति कुनै चासो हुँदैन। तिनीहरूलाई त केवल र खासगरी परमेश्वरको काम कहिले समाप्त हुनेछ, तिनीहरूको परिणाम जीवन हुनेछ कि मृत्यु हुनेछ, तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्न कहिले राज्यमा प्रवेश गर्न सक्नेछन्, र राज्यका सुन्दर दृश्यहरू केके हुनेछन् भन्नेजस्ता कुराहरूमा मात्रै चासो हुन्छ। तिनीहरूको सबैभन्दा ठूलो चिन्ता नै यही हो। त्यसकारण, केही समयसम्म कष्ट भोगेपछि र स्वर्ग र पृथ्वी अपरिवर्तित नै रहेको देखेपछि, र संसारका देशहरू सामान्य रूपमै अघि बढिरहेको देखेपछि, तिनीहरूले भन्छन्, “परमेश्वरका यी वचनहरू कहिले पूरा हुनेछन्? मैले धेरै वर्षदेखि प्रतीक्षा गरिरहेको छु—ती किन अझै पूरा भएका छैनन्? के परमेश्वरका वचनहरू साँच्चै नै पूरा हुन सक्छन् त? परमेश्वर आफ्नो वचनमा लागिरहनुहुन्छ कि हुन्न?” त्यसैले, यी मानिसहरूले धैर्यता गुमाउँछन्, बेचैन बन्छन्, र जीवन जिउन संसारमै फर्किजाने अवसरहरू खोज्न चाहन्छन्।
परमेश्वरको काम र परमेश्वरले व्यक्त गर्नुहुने सत्यताहरू सधैँ मानव कल्पनाहरूभन्दा बाहिर जान्छन् र ती सधैँ मानव धारणाहरूभन्दा धेरै टाढा हुन्छन्। मानिसहरूले जेजसरी प्रयास गरे नि तिनलाई बुझ्न वा मापन गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई परमेश्वरको कामका विधिहरू केके हुन् वा यसले केकस्ता उद्देश्यहरू हासिल गर्ने अभिप्राय राख्छ भन्ने कुरा थाहै हुँदैन, त्यसकारण अन्ततः कत्ति मानिसहरूले शङ्का गर्न थाल्छन्: “के परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ? परमेश्वर वास्तवमा कहाँ हुनुहुन्छ? परमेश्वरले सत्यताहरू व्यक्त गरिरहनुहुन्छ, तर के उहाँले अति धेरै कुरा व्यक्त गर्नुहुन्न र? के परमेश्वरले हामीलाई उहाँको राज्यमा ल्याउनुहुनेछ भनेर भन्नुभएन र? हामी कहिले स्वर्गको राज्य प्रवेश गर्न सक्छौं? यी कुराहरू कसरी अझै साकार वा पूरा भएका छैनन्? अझै ठ्याक्कै कति वर्ष लाग्छ? सधैँ परमेश्वरको दिन नजिकै छ भनेर भनिन्छ, तर यो आउँदै छ भन्ने कुरा उल्लेख भएको धेरै वर्ष भयो—तर यो किन यति टाढा छ र यो किन कहिले नटुङ्गिनेजस्तो देखिन्छ?” तिनीहरूले यसरी सोच्ने मात्र होइन, यी शङ्काहरू जताततै फैलाउनेसमेत गर्छन्। यसले के समस्या इङ्गित गर्छ? यति धेरै प्रवचन सुनेपछि पनि, तिनीहरूले किन अझै सत्यता पटक्कै बुझेका हुँदैनन्? तिनीहरूले किन सधैँ परमेश्वरको कामलाई सीमित गर्न मानव धारणा र कल्पनाहरू प्रयोग गर्छन्? यी कुराहरूलाई तिनीहरूले किन परमेश्वरका वचनहरूअनुसार हेर्न सक्दैनन्? के तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्व पुष्टि गर्न र परमेश्वरका वचनहरूद्वारा मुक्ति पाउने मार्ग निर्धारित गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरले बोल्नुहुने यी सबै वचनहरू र उहाँले गर्नुहुने सबै कामकुरा मानिसहरूलाई मुक्ति दिनलाई हुन् भनेर बुझेका हुन्छन्? के सत्यता प्राप्त गरेर अनि मुक्ति हासिल गरेर मात्रै मानिसहरूले परमेश्वरले मानवजातिलाई प्रतिज्ञा गर्नुभएका सबै आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्छन् भन्ने कुरा तिनीहरूले बुझेका हुन्छन्? तिनीहरूले बोल्ने कुराहरू र तिनीहरूले फैलाउने धारणाहरूबाट, तिनीहरूले परमेश्वरले के गरिरहनुभएको छ वा परमेश्वरले यो सबै काम गर्नु र यी सबै वचनहरू बोल्नुको उद्देश्य के हो भन्ने कुरा आधारभूत रूपमा बुझेकै हुँदैनन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। तिनीहरू त बस अविश्वासीहरू हुन्! धेरै वर्ष प्रवचन सुनेपछि र परमेश्वरको घरमा धेरै वर्ष अल्याङटल्याङ गरेपछि, तिनीहरूले के प्राप्त गरेका हुन्छन्? तिनीहरूले त परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि नुहुन्न भनेरसमेत पुष्टि गरेका हुँदैनन्, र यो कुराको कुनै निश्चित उत्तर तिनीहरूसँग हुँदैन। मण्डलीमा तिनीहरूले कस्तो भूमिका खेल्छन्? आशिष् नपाई केही समयसम्म परिश्रम गरेपछि, तिनीहरूले अरूलाई बहकाउन र बाधा दिन अनैतिक रूपमा धारणाहरू फैलाउँछन्। तिनीहरूले लापरवाही रूपमा बोल्ने कुराहरू परमेश्वर र उहाँको कामविरुद्ध गरिने आलोचनाहरू हुन्। तिनीहरूमध्ये कतिले भन्छन्, “म त परमेश्वरको काम तीनदेखि पाँच वर्षमा पूरा हुनेछ भन्ने सोच्थेँ; अहिले दश वर्ष बितिसके पनि अझै यो काम पूरा हुँदैन भनेर त मैले अपेक्षै गरेको थिइनँ। यो काम कहिले पूरा हुनेछ? गवाही लेखहरू निरन्तर लेखिँदै छन्; भजन प्रस्तुति र चलचित्रहरूका भिडियोहरू निरन्तर निर्मित हुँदै छन्; सुसमाचार प्रचार निरन्तर हुँदै छ—यो कहिले समाप्त हुनेछ?” तिनीहरूले अरूलाई समेत सोध्छन्: “के तिमीहरूले पनि त्यस्तै सोच्दैनौ र? ठिकै छ, तिमीहरूले जेसुकै सोचे नि मेरो विचार त्यही हो। म इमानदार व्यक्ति हुँ; म आफ्नो मनमा जे छ त्यही बोल्छु, मनमा जे छ त्यो नबोल्ने, र सबै कुरा लुकाएर राख्ने कत्ति मानिसहरूजस्तो छैनँ।” तिनीहरू कति “इमानदार” छन्, जेसुकै बोल्न पनि आँट गर्ने! अझै खराब कुरा त, तिनीहरूले यस्तोसमेत भन्छन्, “यदि परमेश्वरको काम चाँडै समाप्त भएन भने, म जागिर खोजेर केही पैसा कमाउनेछु, र आफ्नो जीवन जिउनेछु। परमेश्वरमा विश्वास गरेका यतिको वर्षहरूमा, मैले धेरै राम्रा खाना, धेरै रमाइला ठाउँ, धेरै भौतिक आनन्द गुमाएको छु! यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास नगरेको भए, म हवेलीमा बस्थेँ, मसँग कार हुन्थ्यो, र विगतका यी वर्षहरूमा मैले संसारको धेरैपटक यात्रासमेत गरिसकेको हुन्थेँ। विगतलाई फर्केर हेर्दा, परमेश्वरमा विश्वास नगर्दाको जीवन निकै राम्रो थियो; म निकै खुशी थिएँ। यो अलिक खोक्रो भए नि मैले कुनै प्रतिबन्धविना देहगत सुखहरूको आनन्द लिन, राम्ररी खानपिउन, र आफूले चाहेको जेसुकै गर्न सक्थेँ। परमेश्वरमा विश्वास गरेको यी वर्षहरूमा, मैले धेरै कष्ट भोगेको छु, र आफूलाई अत्यन्तै कठिनाइमा पारेको छु! मैले थोरै सत्यता प्राप्त गरेको भए नि र हृदयमा अलिक सुरक्षित महसुस गरेको भए नि, यी सत्यताहरूले ती देहगत सुखहरूको स्थान लिन सक्दैनन्! यसबाहेक, परमेश्वरको काम कहिल्यै समाप्त हुँदैन, रैछ र परमेश्वर कहिल्यै पनि मानिसहरूअघि देखा पर्नुहुन्न रैछ, त्यसकारण मलाई कहिल्यै पनि साँचो रूपमा सुरक्षित महसुस हुँदैन। तिनीहरूले त भन्छन्, सत्यता बुझ्दा र प्राप्त गर्दा शान्ति र आनन्द आउँछ, तर शान्ति र आनन्द प्राप्त हुनुको के फाइदा र? मसँग अझै पनि कुनै देहगत आनन्द छैन!” यी विचारहरू तिनीहरूको मनमा अनगिन्तीपटक घुमिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले ती कुराहरू अति धेरैपटक मनमनै दोहोर्याएका हुन्छन्। जब तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरूमा दह्रिलो गरी खडा हुने पर्याप्त औचित्य छ भन्ने विश्वास गर्छन् र जब तिनीहरूलाई समय आएको छ र तिनीहरू परमेश्वरको काममा नाटीकुटी गर्न पर्याप्त रूपमा योग्य छन् भन्ने लाग्छ, तब तिनीहरू माथि उद्धृत गरिएका टिप्पणी र धारणाहरू नफैलाई बस्न सक्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो असन्तुष्टि र परमेश्वरको कामबारेका आफ्ना धारणा र गलतफहमीहरू फैलाउँछन्, र अझै धेरै मानिसहरूलाई बहकाएर परमेश्वर र उहाँको कामबारे गलत बुझ्न लगाउने प्रयास गर्छन्। अनि अवश्य नै, गुप्त मनसाय भएका केही मानिसहरू पनि छन्, जो अझै धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्नबाट रोक्न, र तिनीहरूलाई आफ्नो वर्तमान कर्तव्य त्याग्न र परमेश्वरलाई इन्कार्न लगाउन चाहन्छन्; यदि मण्डली फुट्यो भने, तिनीहरूको लागि त्यो नै सबैभन्दा राम्रो कुरा हुनेछ। तिनीहरूको उद्देश्य के हो? “यदि मैले आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्दिनँ भने, तिमीहरू कसैले पनि आशिष् पाउने आशा गर्नु हुँदैन। म तिमीहरू सबैको लागि सबै कुरा बरबाद गर्नेछु ताकि तिमीहरू कसैले पनि सत्यता वा परमेश्वरले प्रतिज्ञा गर्नुभएका आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आशा गर्न नसक!” आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आफ्नो कुनै आशा नभएको देख्दा, तिनीहरूले थप प्रतीक्षा गर्ने धैर्यता गुमाउँछन्। तिनीहरूले आफूले पनि आशिष्हरू प्राप्त गर्दैनन्, र अरूले पनि ती प्राप्त नगरून् भन्ने चाहन्छन्। त्यसकारण, जब तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउँछन्, तब एक हिसाबमा तिनीहरूले आफ्नो असन्तुष्टि पोखाइरहेका हुन्छन्, र परमेश्वरको कामको कुनै पनि कुरा मानव धारणा र कल्पनाहरूसँग मिल्दैन, र परमेश्वरको काम गर्ने तरिकाले मानिसहरूका भावनाहरूप्रति कुनै ध्यान पुर्याउँदैन भनेर गुनासो गरिरहेका हुन्छन्। अनि सँगसँगै, तिनीहरूले अझै धेरै मानिसहरूलाई बहकाएर तिनीहरूलाई परमेश्वरबारे गलत बुझ्ने र गुनासो गर्ने, परमेश्वरबारे धारणाहरू विकास गर्ने, र विश्वास गुमाउने तुल्याउन चाहन्छन्। तिनीहरूले आफूले जस्तै परमेश्वरबारेका आफ्ना गलतफहमी र धारणाहरूको कारण अझै धेरै मानिसहरूले उहाँलाई त्यागून् भन्ने चाहन्छन्।
ख. धारणाहरू फैलाउने मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने
मण्डलीमा कसैले परमेश्वरबारे धारणाहरू र असन्तुष्टि फैलाउँदा केकस्ता परिणामहरू पैदा हुन्छन्? के यसले मण्डली जीवनका परिणामहरूमा प्रत्यक्ष रूपमा असर गर्छ? के यसले सामान्य मण्डली जीवन र मण्डलीको काममा बाधा दिन्छ? (दिन्छ।) यसले परमेश्वरमाथिको मानिसहरूको विश्वासमा असर गर्छ र आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्ने तिनीहरूको क्षमतामा असर गर्छ। त्यसकारण, धारणाहरू फैलाउनेहरूलाई प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ। तिनीहरूले कहिलेकहीँ मात्रै त्यस्ता कुराहरू उल्लेख गरे पनि तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गरिनु र खुट्ट्याइनुपर्छ; तिनीहरूमा कस्तो मानवता छ, र तिनीहरूले धारणाहरू फैलाएको क्षणिक नकारात्मकता र कमजोरीको कारणले हो कि तिनीहरूको प्रकृति सारको समस्याको कारणले हो, त्यो हेर—तिनीहरूले निरन्तर सत्यता पछ्याइरहेका छन् कि छैनन् र अझै धेरै मानिसहरूलाई बहकाउन र मण्डली जीवनमा बाधा र हानि गर्न जानीजानी धारणाहरू फैलाइरहेका छन् कि छैनन्, त्यो हेर। यदि यो कहिलेकहीँ आउने नकारात्मकता र कमजोरी मात्रै हो भने, सत्यता सङ्गति गरेर तिनीहरूलाई साथ र सहयोग दिनु नै पर्याप्त हुन्छ। यदि तिनीहरूले सल्लाह मान्दैनन् र धारणाहरू फैलाउन र मण्डली जीवनमा बाधा दिन जारी राख्छन्—र अरूलाई नकारात्मक र कमजोर बनाउने, र आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्ने तिनीहरूको क्षमतामा असर पार्ने गर्छन् भने—त्यसको अर्थ तिनीहरू शैतानका नोकरहरू हुन् र तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। अनि किन तिनीहरूलाई अर्को मौका नदिने त? के तिमीहरूलाई त्यस्ता मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन् भन्ने लाग्छ? (लाग्छ।) तिनीहरूको मानवता जस्तोसुकै भए नि त्यस्ता मानिसहरू अविश्वासीहरू नै हुन्। अविश्वासीहरू गहूँबीच उम्रिने सामाजस्तै हुन्—तिनीहरूलाई उखेल्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले अविश्वासीहरूका केही प्रकटीकरणहरू मात्रै प्रदर्शन गर्छन् र मण्डली जीवनमा बाधाहरू ल्याएका छैनन्, र अझै पनि मण्डलीका साथीहरूको रूपमा रहेर सेवा गर्न र सेवा दिन सक्छन् भने, तिनीहरूलाई त्यतिकै छोडिदिन सकिन्छ। तर निरन्तर धारणाहरू फैलाउनेहरूले सधैँ अविश्वासीहरूका दृष्टिकोण र टिप्पणीहरू व्यक्त गर्छन्। तिनीहरूले लापरवाह रूपमा विभिन्न कुराहरू बोलिरहेका मात्रै हुँदैनन्; तिनीहरूको उद्देश्य त अझै धेरै मानिसहरूलाई परमेश्वरबाट टाढा लैजानको लागि उक्साउनु, बहकाउनु, र आकर्षित गर्नु हो। तिनीहरूको अभिप्राय यस्तो हुन्छ: “यदि मैले आशिष्हरू प्राप्त गर्न सकिनँ भने, म अबदेखि विश्वास गर्नेछैनँ। तिमीहरू पनि कसैले आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आशा गर्नु हुँदैन, र तिमीहरूले पनि विश्वास गर्नु हुँदैन! यदि तिमीहरूले विश्वास गरिरह्यौ भने, यदि तिमीहरूले अडिग भएर कुनै दिन आशिष्हरू प्राप्त गर्यौ भने के गर्ने—के त्यसले मलाई कठिन स्थितिमा पार्नेछैन र? त्यसपछि मलाई कसरी भित्री सन्तुलन महसुस हुन सक्छ र? त्यसरी हुँदैन। भविष्यमा पछुतो गर्नबाट जोगिन, म तिमीहरूलाई बाधा दिनेछु र तिमीहरूको विश्वासमा बाधा दिनेछु, र तिमीहरूलाई परमेश्वरबाट टाढा जान, परमेश्वरलाई धोका दिन, र मसँगै मण्डली छोडिजान लगाउनेछु—त्यो नै सबैभन्दा राम्रो हुनेछ।” तिनीहरूको उद्देश्य यही हुन्छ। के त्यस्ता अविश्वासीहरूलाई हटाउनुपर्दैन र? (पर्छ।) तिनीहरूलाई हटाउनुपर्छ। यदि केही अविश्वासीहरूले विश्वास गर्न छोडे भने, मण्डलीले तिनीहरूसँग भएका परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू फिर्ता लिएर तिनीहरूसँगको सम्बन्ध तोड्छ। अनि केही अरू अविश्वासीहरू यस्ता हुन्छन्, जोसित परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे र विश्वासीहरूबारे केही सकारात्मक भावनाहरू हुन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीमा सकारात्मक र स्वीकार्य भूमिका खेल्दैनन्; तिनीहरूले कहिलेकहीँ मण्डलीका साथीहरूको रूपमा मात्रै सहयोग गर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूले सत्यता नपछ्याए नि वा सत्यता सङ्गति नगरे नि धारणाहरू फैलाउने वा मण्डली जीवन बिथोल्ने गर्दैनन्। जबसम्म तिनीहरूले थोरथोरै सेवा दिन सक्छन्, तबसम्म तिनीहरूलाई मण्डलीमा बस्न दिनुपर्छ र हटाउनुपर्दैन। तर निरन्तर धारणाहरू फैलाउने ती अविश्वासीहरूको हकमा भने कुनै दया देखाउनु हुँदैन। तिनीहरूले परमेश्वरबारे आफ्ना धारणा र गलतफहमीहरू फैलाउँछन्, जसले गर्दा मण्डली जीवन बिथोलिन्छ र मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधानहरू पैदा हुन्छन्। यी अविश्वासीहरू शैतानका नोकरहरू हुन्। तिनीहरूसँग धारणाहरू हुन्छन्; तर तिनलाई समाधान गर्न तिनीहरूले सत्यता खोजी नगर्ने मात्र होइन, बरु उल्टै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई बहकाउन आफ्ना धारणाहरूसमेत फैलाउँछन्। तिनीहरूले परमेश्वरलाई धोका दिन्छन् र अरूलाई पनि आफूसँगै बरबाद गर्न चाहन्छन्। यस्ता अभिप्रायहरू लिएर तिनीहरूले मण्डलीको काम बिथोल्छन्। के परमेश्वरले तिनीहरूलाई क्षमा दिन सक्नुहुन्छ? अहँ, तिनीहरूलाई त्यतिकै छोड्नु हुँदैन। यो मामला त के हो भने, तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्ने वा अलग्याउने मात्रै होइन, कुनै दया नदेखाई, तिनीहरूलाई हटाएर सधैँको लागि तिनीहरूको नामसमेत काटिदिनुपर्छ।
मण्डलीमा, कत्ति मानिसहरूले कहिल्यै सत्यता पछ्याउँदैनन् र परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिन कसरी काम गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा कहिल्यै बुझ्दैनन्। निश्चित कुराहरू अनुभव गरेपछि, तिनीहरूले परमेश्वरबारे गलतफहमी, प्रतिरोध, र गुनासाहरू विकास गर्छन्; अनि तिनीहरूले भन्ने र गर्ने केही कुराहरूले धारणाहरू फैलाउने काम गर्छन्। तिनीहरूले फैलाउने धारणाहरू परमेश्वरको वचन र कामप्रतिको बुझाइमा हुने विचलनहरू वा परमेश्वरबारेमा हुने गलतफहमीहरू मात्रै हुँदैनन्। तीमध्ये कत्ति त अझै गम्भीर हुन्छन्, र तिनले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भन्ने कुरा सीधै इन्कार्छन्—तिनले परमेश्वरलाई पूरै आलोचना र निन्दा गर्छन्। अनि अरू धारणाहरू—तिनीहरूले फैलाउने अरू धारणाहरूले परमेश्वरविरुद्ध खुल्लमखुल्ला आक्रमण र ईशनिन्दासमेत गर्छन्। तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणी वा परमेश्वरको अनुयायीको दृष्टिकोणमा उभिएर समर्पित हृदयले आफ्नो भ्रष्टता र विद्रोह चिरफार गर्ने वा चिन्ने प्रयास गरिरहेका हुँदैनन्, न त तिनीहरूले सत्यता नै स्विकारिरहेका र परमेश्वरको कामबारेको आफ्नो बुझाइ र उहाँका अभिप्रायहरूबारेको आफ्नो बुझाइ नै सङ्गति गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले व्यक्त गर्ने धारणाहरू यी सकारात्मक बुझाइहरूको ठ्याक्कै विपरीत हुन्छन्। जब अरूले तिनीहरूका धारणाहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरबारे कुनै बुझाइ प्राप्त गर्दैनन्, न त साँचो विश्वास नै विकास गर्छन्, अनि अवश्य नै परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास पनि बढ्दैन। बरु, परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास अस्पष्ट बन्छ, घट्छ, वा पूरै हराउँछ। त्योसँगसँगै, परमेश्वरको कामको दर्शन पनि तिनीहरूलाई अस्पष्ट हुन्छ। तिनीहरूले फैलाउने धारणाहरू मानिसहरूले जति सुन्छन्, त्यति नै उनीहरूको हृदय अन्योल पर्छ, यहाँसम्म कि उनीहरूलाई परमेश्वरमा किन विश्वास गर्नुपर्छ भन्ने कुरा पनि स्पष्ट हुँदैन र उनीहरूले परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुन्न भन्नेबारे शङ्का गर्न थाल्छन्। परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् कि होइनन्, परमेश्वरका वचन र कामले मानिसहरूलाई शुद्ध पार्न र मुक्ति दिन सक्छन् कि सक्दैनन्, र अरू त्यस्तै कुराहरू—ती सबै कुरा तिनीहरूको लागि अस्पष्ट र शङ्कास्पद बन्छन्। जब मानिसहरूले त्यस्ता व्यक्तिहरूले फैलाउने धारणा र गलतफहमीहरू सुन्छन्, तब तिनीहरू परमेश्वरप्रति शङ्का गर्न र सतर्क हुन थाल्छन्; तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई सीमित गर्न, परमेश्वरविरुद्ध गलतफहमी र गुनासोहरू विकास गर्न, र भित्री रूपमा परमेश्वरबाट टाढिनसमेत थाल्छन्। यो अत्यन्तै समस्याग्रस्त कुरा हो। तिनीहरूसँग यी नकारात्मक र प्रतिकूल विचार, दृष्टिकोण, योजना, र युक्तिहरू भएपछि, तिनीहरूले स्विकारेका जानकारी र टिप्पणीहरू सामान्य मानवताको आवश्यकताअनुरूप हुँदैनन्, र सत्यतासँग पनि मिल्दैनन् भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ—ती कुराहरू शैतानबाट आएका हुन्छन् भन्ने कुरा शतप्रतिशत निश्चित हुन्छ। धारणाहरू फैलाउने मानिसहरूको अभिप्राय वा मनसाय जेसुकै भए नि, तिनीहरूले अफवाह र भ्रमहरू जानीजानी फैलाए नि अनजानमा फैलाए नि, तिनीहरूले मण्डलीमा हानिकारक असर पार्छन् भने, तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। अवश्य नै, यदि त्यस्ता मानिसहरूलाई मण्डली जीवनभन्दा बाहिर पत्ता लगाइयो र खुट्ट्याइयो भने पनि तिनीहरूलाई तुरुन्तै रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। यदि सत्यता बुझेको व्यक्तिले त्यस्ता कुराहरू फैलाउनेहरूलाई खण्डन र खुलासा गर्न, र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ती कुराहरू खुट्ट्याउन सहयोग गर्न परमेश्वरका वचनहरू वा आफ्नै बुझाइ प्रयोग गर्न सक्छ भने, यो अझै राम्रो कुरा हो। यो शैतानविरुद्ध लड्नु हो। यदि तँमा कदको कमी छ भने, तैँले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन र तिनीहरूबाट टाढा बस्न सिक्नुपर्छ। यदि तँसँग कद छ भने, तैँले तिनीहरूलाई खुलासा गर्नुपर्छ। के तिमीहरूसित यसो गर्ने आँट छ? के यो काम कसरी गर्ने तिमीहरूलाई थाहा छ? यो कुराले नै कसैमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरा सबैभन्दा बढी प्रकट गर्छ। जब केही नयाँ विश्वासीहरूले त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरबारे फैलाएका धारणा र गलतफहमीहरू सुन्छन्, तब तिनीहरू छक्क पर्छन् र भन्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिले कसरी यसरी बोल्न सक्छ?” यदि जगविनाका मानिसहरूले यी धारणा र भ्रमहरू सुने भने, के तिनीहरू नकारात्मक र कमजोर बन्दैनन् र? के तिनीहरूले यी भ्रमहरूलाई स्विकार्नेछैनन् र? के तिनीहरू बहकाउमा परेर मण्डली छोड्नेछैनन् र? यी सबै कुराहरू हुने सम्भावना अधिक हुन्छ। जब धारणाहरू फैलाउने व्यक्तिले “म फेरि कहिल्यै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ” भनेर भन्छ, तब उसले यसो भन्दा ऊ जस्तोसुकै स्थितिमा भए नि यसले उसले परमेश्वरमाथिको विश्वास पूर्ण रूपमा गुमाएको छ र ऊ अविश्वासी हो भन्ने जनाउँछ। त्यस्ता शब्दहरू फैलाउनेको उद्देश्य जेसुकै भए नि, के तैँले तिनलाई सुनेर कुनै सुधार प्राप्त गर्न सक्छस्? (सक्दिनँ।) जब तँ कमजोर हुन्छस् र यी शब्दहरू सुन्छस्, तब तँलाई यस्तो महसुस हुन सक्छ, “यो व्यक्तिले मेरो पीडा बुझ्छ; जब उसले आफ्ना धारणाहरूबारे कुरा गर्छ, तब उसले मेरो आफ्नै भित्री विचारहरूलाई आवाज दिइरहेको छ जस्तै लाग्छ।” तर यदि विश्वास भएको कसैले यी शब्दहरू सुन्यो भने, उसले सोच्छ, “यो अत्यन्तै विद्रोही कार्य हो! त्यस्ता शब्दहरू कसरी बोल्न सकेको? के यो परमेश्वरको निन्दा गर्नु होइन र? म त यस्ता कुराहरू भन्ने आँट गर्नेथिइनँ, किनभने यसले परमेश्वरको स्वभाव चिढ्याउँछ!” तिनीहरूले यी धारणाहरू फैलाउन सक्छन् भन्ने तथ्यले के देखाउँछ भने यी विचारहरू धेरै पहिले नै विकास भएका हुन्छन् र तिनले तिनीहरूको हृदयमा जरा गाडिसकेका हुन्छन्। यदि त्यस्ता विचारहरू भर्खरै निर्माण हुन थालेका हुन् र ती अझै पनि उम्रिने चरणमै छन्, र ती पूर्ण रूपमा धारणाहरूमा विकसित भएका छैनन् भने, अनि व्यक्तिले ती कुरालाई शब्दमा उतारेको छैन र अरूलाई बहकाएको वा बाधा दिएको छैन भने, यसले तिनीहरूमा थोरथोरै समझ छ भन्ने देखाउँछ; तिनीहरूले आफ्नो जिब्रो काबुमा राख्न सक्छन् र यसरी हटाइने परिणामबाट जोगिन सक्छन्। तर यदि तिनीहरूले ती कुरा बोल्छन् र मण्डली जीवन बिथोल्छन् भने, तिनीहरूलाई थप शिष्टता देखाउन सकिँदैन; तिनीहरूलाई खुलासा गर्नु र हटाउनुपर्छ। सत्यतालाई प्रेम नगर्ने र सत्यता बुझ्ने क्षमता नभएका मानिसहरूमा बारम्बार धारणाहरू विकास हुने सम्भावना हुन्छ। तर बारम्बार परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने र समझशक्ति भएका मानिसहरूले आफूमा धारणाहरू देखा परे नि तिनलाई हल गर्न सत्यता खोजी गर्छन्। बारम्बार धारणाहरू फैलाउनेहरूलाई परमेश्वरको कामले खुलासा गर्छ र हटाउँछ; तिनीहरू सत्यतालाई पटक्कै प्रेम नगर्ने र सत्यता स्विकार्न नसक्ने मानिसहरू हुन्, तिनीहरू सबै सत्यताप्रति वितृष्णा राख्ने र घिन मान्ने मानिसहरू हुन्। यसमा कुनै शङ्का छैन।
विभिन्न देश र स्थानहरूको मण्डली जीवनमा, धारणाहरू फैलाउने समस्या निश्चय नै अस्तित्वमा हुन्छ किनभने सत्यतालाई प्रेम नगर्ने मानिसहरू जताततै हुन्छन्। सत्यता नपछ्याउने, सत्यताप्रति वितृष्ण रहने, र देहगत आनन्द खोज्नेहरू, साथै अविश्वासी र दुष्ट मानिसहरू, र यस्तै अरूहरूले सत्यता नपछ्याउने हुनाले, सधैँ परमेश्वरका वचनहरू र देहधारी परमेश्वरबारे धारणाहरू पाल्छन्। तिनीहरूको हृदय धारणाहरूले भरिएको हुन्छ, परमेश्वरबारेका कल्पनाहरूले भरिएको हुन्छ र उहाँप्रतिका मागहरूले भरिएको हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरले बोल्नुहुने हरेक वचनलाई पूर्ण रूपमा जान्न र बुझ्न सक्दैनन्; ती वचनहरूलाई तिनीहरूले आफ्नै धारणा, रुचिहरू, र आफ्नै व्यक्तिगत फाइदा र घाटाहरूको आधारमा मात्रै बुझ्छन्। तिनीहरूको हृदय परमेश्वरप्रतिका विभिन्न धारणा, कल्पना, र अनुचित मागहरू, साथै परमेश्वरबारेका विभिन्न गलतफहमी र मूल्याङ्कनहरू, र आदि इत्यादि कुराहरूले भरिएको हुन्छ। त्यसकारण, ती मानिसहरूले धारणाहरू फैलाउनु स्वाभाविकै कुरा हो—यो नयाँ कुरा होइन। त्यस्ता मानिसहरू अस्तित्वमा छन् भने, बेलाबेलामा धारणाहरू फैलिन सक्छन् र यो कुनै पनि बेलामा हुन सक्छ। जब परमेश्वरले तिनीहरूका धारणा र इच्छाहरूअनुरूप नहुने कुनै कुरा बोल्नुहुन्छ वा गर्नुहुन्छ, र जब यसले तिनीहरूको हितमा हानि गर्छ, तब तिनीहरू रिसले चुर हुन्छन् र आफ्नै हितहरूको खातिर बोल्न र परमेश्वर एवं उहाँको कामविरुद्ध लड्न थाल्छन्। यी मानिसहरू सधैँ सत्यता र परमेश्वरको विरोधमा खडा हुन्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू, परमेश्वरको स्वभाव, र परमेश्वरको कामको विश्लेषण र सूक्ष्मजाँच गर्छन्। तिनीहरूले निरन्तर परमेश्वरका वचनहरू र काम सही छन् छैनन् भनेर सूक्ष्म रूपले हेर्ने र जाँच्ने गर्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको देहधारी देह परमेश्वरको पहिचान र हैसियतसँग मिल्छ कि मिल्दैन भनेर पुष्टि गर्न पनि निरन्तर चाहन्छन्। तिनीहरूले पुष्टि गर्ने प्रक्रिया दौरान, ठ्याक्कै मिल्ने उत्तरहरू प्राप्त गर्न तिनीहरूलाई निकै गाह्रो हुन्छ; तिनीहरूको नजरमा, परमेश्वरका वचनहरू पूरा हुन र सही साबित हुन निकै गाह्रोसमेत हुन्छ। त्यसकारण, धारणाहरू फैलाउँदा तिनीहरूले धेरै कुरा भन्न सक्छन्। तिनीहरूले समय, स्थान, वा प्रसङ्ग जेसुकै भए नि आफ्ना धारणाहरू फैलाउँछन्। जब तिनीहरूलाई परमेश्वरप्रति कुनै पनि हिसाबमा असन्तुष्टि हुन्छ, तब ती कुराहरू तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू प्रयोग गरेर मापन गर्छन्। यदि परमेश्वरका वचन र काम तिनीहरूका धारणाहरूअनुरूप छैनन् भने, तिनीहरूले तुरुन्तै आफ्ना धारणाहरू व्यक्त गर्छन्। हामी यस्तो अभिव्यक्ति दिनुलाई फैलाउने कार्यको रूपमा चित्रित गर्छौं। यसलाई किन “फैलाउने” कार्य भनिन्छ? किनभने तिनीहरूले व्यक्त गर्ने कुराहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू, मण्डली जीवन, वा परमेश्वरको घरको काममा सकारात्मक असर पार्दैनन्। ती कुराहरूले बाधा, व्यवधान, र हानि मात्रै ल्याउँछन्। त्यसकारण, त्यस्ता टिप्पणीहरूको अभिव्यक्ति दिनुलाई “फैलाउने कार्य” भनेर भन्दा उचित नै हुन्छ।
धारणाहरू फैलाउने समस्याबारे केही आधारभूत समझ प्राप्त गरेपछि, तैँले सत्यताको आधारमा मानिसहरूका विभिन्न गलत धारणा र टिप्पणीहरू चिरफार गर्नु र खुट्ट्याउनुपर्छ, र त्यसपछि परमेश्वरको घरका प्रावधानहरूअनुसार तिनलाई सम्हाल्नु र समाधान गर्नुपर्छ। अवश्य नै, त्यस्ता समस्याहरू समाधान गर्नु अगुवा र कामदारहरूको पन्छाउन नसकिने जिम्मेवारी हो। यसको साथै, यो सङ्गति सुनेपछि, परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूलाई पनि धारणाहरू फैलाउने मानिसहरू र तिनीहरूका शब्द र व्यवहारहरू खुलासा र चिरफार गर्ने दायित्व र जिम्मेवारी हुन्छ। यदि तँसँग तिनीहरूलाई रोक्ने वा प्रतिबन्धित गर्ने साहस छैन भने, तैँले परमेश्वरका वचनहरू र आफूले बुझेको सत्यताको आधारमा तिनीहरूसँग सङ्गति र बहस गर्न सक्छस्। यस्तो बहसको उद्देश्य के हो? यो सानो कद भएका र सत्यता नबुझ्ने मानिसहरूलाई कतिपय मानिसहरूद्वारा फैलाइने धारणा र भ्रमहरूको कारण अन्योल र बहकाउमा पर्न दिनुको सट्टा, त्यो बहस सुनेर कसका शब्दहरू सत्यताअनुरूप छन् भनेर महसुस गर्न सक्षम तुल्याउनु हो। यो परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि र मण्डली जीवनको लागि फाइदाजनक हुन्छ। जब कसैले सत्यताअनुरूप नरहेका शब्दहरू बोल्दै छन् भन्ने कुरा पत्ता लगाइन्छ—चाहे ती मानव धारणाहरू होऊन् वा भ्रमहरू होऊन्—तब बहस हुनुपर्छ। त्यस्ता बहसहरूले मानिसहरूलाई सुधार गर्छन्। कम्तीमा पनि, यी बहसहरू सुनेपछि, हेर्नेहरूले धारणाहरू फैलाउने मानिसहरूका शब्दहरू साँच्चै नै धारणाहरू हुन् भन्ने कुरा स्पष्ट देख्न सक्छन्, र तिनीहरूले यी धारणाहरूका कुनकुन पक्षहरू सत्यतासँग मिल्दैनन्, ती धारणाहरूको सार के हो, ती किन सत्यताअनुरूप छैनन्, तिनलाई किन धारणाको रूपमा चित्रण गरिन्छ, तिनलाई फैलाउने मानिसहरूलाई किन प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ, र आदि इत्यादि कुराहरू बुझ्न सक्छन्—तिनीहरूले बहकिनु र भ्रमित तरिकाले खेलौना बन्नुको सट्टा यी मामलाहरूमा सही अन्तर्ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन्। मानिसहरूले फैलाउने धारणाहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा र मण्डली जीवनमा केही बाधा र हानि ल्याउन सक्ने भए नि यी कुराहरू अनुभव गर्नु मानिसहरूको लागि वास्तवमा खराब कुरा होइन। कम्तीमा पनि, यसले तिनीहरूलाई समझशक्तिमा वृद्धि हुन, धारणाहरू फैलाउने मानिसहरूको साँचो रङ्ग के हो, धारणाहरू फैलाउँदा तिनीहरूले केकस्ता स्वभावहरू प्रकट गर्छन्, र तिनीहरूले फैलाउने धारणा र सत्यताबीचको भिन्नता के हो भनेर देख्न सहयोग गर्छ। यसमार्फत एक हिसाबमा, मानिसहरूले ती टिप्पणीहरू खुट्ट्याउन सक्नेछन् र तीविरुद्ध प्रतिरक्षा क्षमता पाउन सक्नेछन्। अर्को हिसाबमा, तिनीहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई पनि केही मात्रामा खुट्ट्याउन सक्नेछन्, र अविश्वासीहरूले, सत्यता पटक्कै नभएका र परमेश्वरबारे प्रायजसो धारणाहरू राख्ने मानिसहरूले केकस्ता शब्दहरू बोल्छन् भन्ने कुरा जान्नेछन्, र तिनीहरूको विश्वास साँचो छैन भन्ने कुरा पनि जान्नेछन्—कम्तीमा पनि, मानिसहरूले यस्तो समझशक्ति प्राप्त गर्न सक्नेछन्। अवश्य नै, यदि तैँले अझै पनि यी समस्याहरू सामना गरेको छैनस् भने, “हे परमेश्वर, बिन्ती छ, मेरो लागि वातावरण मिलाइदिनुहोस् ताकि मैले मानिसहरूले फैलाउने धारणाहरू को अर्थ के हो भन्ने कुरा बुझ्न सकूँ” भन्दै लापरवाही रूपमा प्रार्थना नगर्। धारणाहरू फैलिने घटनाको प्रत्यक्षदर्शी बन्नु कुनै खेल होइन र यसले तँलाई सजिलै बहकाउन सक्छ। अनि जब त्यस्ता घटनाहरू देखा पर्छन्, तब तैँले तिनलाई सही रूपमा सम्हाल्नुपर्छ। तिनलाई फुत्काउने वा तीबाट जोगिने काम नगर्; तिनलाई सही रूपमा सामना गर्, र परमेश्वरले तेरो लागि तय गर्नुभएका हरेक वातावरणलाई गम्भीर र कठोर मनोवृत्तिले लिने गर्। सत्यता प्राप्त गर्नको लागि सत्यता पछ्याउने व्यक्तिमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति यही हो। जब तैँले कसैले धारणाहरू फैलाएको भेट्छस्, तब तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न सिक्नुपर्छ: “हे परमेश्वर, बिन्ती छ, मसँग रहनुहोस्, मलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहोस्, र अगुवाइ गर्नुहोस्, ताकि मैले यी शब्दहरू र यस्तो व्यक्तिलाई खुट्ट्याउन सकूँ, र मभित्र यी मानिसहरूका कुनै पनि धारणाहरू छन् कि छैनन् भनेर पहिचान गर्न सकूँ।” अनि प्रार्थना गरेपछि, गएर यो कुरा अनुभव गर्। अवश्य नै, यो समय तैँले कति सत्यता साँचो रूपमा बुझेको छस् र तेरो कद कति ठूलो छ भन्नेबारे पनि जाँच गरिने समय हुनेछ। जब कसैले धारणाहरू फैलाइरहेको हुन्छ, तब यदि तैँले ती कुरा सुन्छस् र तँसँग कुनै आन्तरिक प्रतिक्रिया वा विचारहरू हुँदैनन्, बरु तँ रेडियोजस्तै हुन्छस् र—तिनीहरूले जुनसुकै धारणाहरू व्यक्त गरे नि र फैलाए नि, तिनलाई कुनै प्रतिरोध वा इन्कार क्षमताविना, र तिनलाई खुट्ट्याउने कुनै क्षमताविना स्विकार्छस् भने—के यो अत्यन्तै समस्याग्रस्त कुरा होइन र? कत्ति मानिसहरूले त कसैले धारणाहरू व्यक्त गरिरहेको सुन्दा त्यसरी बोलिएको कुरा गलत छ भन्ने कुरा हृदयमा महसुस गर्छन्, र त्यो व्यक्तिसँग सङ्गति र बहस गर्न चाहन्छन्, तर तिनीहरू आफूलाई कसरी उचित रूपमा अभिव्यक्त गर्ने, वा त्यो व्यक्तिलाई कसरी खुलासा र चिरफार गर्ने भनेर जान्दैनन्। अनि तिनीहरू यदि आफूले प्रभावकारी रूपमा प्रतिक्रिया दिन सकिएन भने, आफ्नो अनुहार रातो हुनेछ, र त्यसपछि आफू अन्तिममा हार्दा आफ्नो इज्जत गुम्नेछ र आफू अप्ठ्यारो परिस्थितिमा पर्नेछु भनेर पनि डराउँछन्। तैपनि, तिनीहरूले यस्तो सोच्दै बहस नगरी यो कुरालाई त्यतिकै छोड्न चाहँदैनन्: “मैले धेरै प्रवचन सुनेको छु र धेरै कुरा बुझेको छु, तर पनि किन मसँग तिनीहरूको कुरा खण्डन गर्ने शब्दहरू छैनन्? मसँग परमेश्वरबारे कुनै धारणाहरू छैनन्, र मसँग परमेश्वरमाथिको साँचो विश्वास छ, त्यसकारण तिनीहरूका भ्रमहरू खण्डन गर्ने समय आएको भए नि मैले किन अहिले स्पष्ट रूपमा कुराहरू व्याख्या गर्न सक्दिनँ?” तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउने व्यक्तिले झन्झन् बढी बोलिरहेको, र तिनीहरूका शब्दहरू झन्झन् घोर र घृणित हुँदै गएको देख्छन् तर तिनलाई खण्डन वा चिरफार गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले खडा भएर तिनीहरूलाई खुलासा गर्न सक्दैनन्, तिनीहरूलाई रोक्न सक्नु त झन् धेरै परको कुरा हो, र यसले गर्दा तिनीहरूलाई भित्री रूपमा अत्यन्तै तनाव र चिन्ता महसुस हुन्छ। यस विन्दुमा मात्रै तिनीहरूले आफ्नो कद अत्यन्तै सानो छ भन्ने महसुस गर्छन् र सत्यताप्रतिको आफ्नो बुझाइ अझै पूर्ण र सही दृष्टिकोणमा रूपान्तरण भएको छैन, यो केही टुक्राटुक्री वाक्यांशहरू, ज्योतिका छरपस्ट कुट्काकुट्की र विचारहरू मात्रै हुन्, र तिनीहरूसँग सत्यताबारे बिलकुलै कुनै पनि साँचो ज्ञान छैन भन्ने कुरा देख्छन्। यो व्यक्तिले धारणाहरू फैलाइरहेको र मानिसहरूलाई बहकाइरहेको छ, र ऊ अविश्वासी हो भन्ने तिनीहरूलाई राम्ररी थाहा हुन्छ, र तिनीहरूले उसलाई खुलासा गर्न र उसको दृष्टिकोण खण्डन गर्न चाहन्छन्, तर यति हो कि तिनीहरूसँग त्यसो गर्नको लागि उचित र शक्तिशाली भाषाको कमी हुन्छ। तिनीहरूले यसो मात्रै भन्न सक्छन्, “परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा असल हुन्छन्; तिमीले यसलाई स्विकार्नुपर्छ। परमेश्वर पवित्र र सिद्ध हुनुहुन्छ; उहाँ तिमीले भनेजस्तो पटक्कै हुनुहुन्न। परमेश्वर सबै थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ, र मानिसहरू सृष्टि गरिएका प्राणीहरू हुन्। तिनीहरू परमेश्वरमा समर्पित हुनुपर्छ। परमेश्वरमा समर्पित भएर मानिसहरूलाई घाटा हुँदैन।” तिनीहरूले यी सतही सिद्धान्तहरू मात्रै व्यक्त गर्न सक्छन् जसले महत्त्वपूर्ण बुँदाहरू पटक्कै छुँदैनन्। यो विशेष घटना अनुभव गरेपछि, तिनीहरूले आफ्नो कद अत्यन्तै सानो छ भन्ने महसुस गर्छन् र सोच्छन्, “म किन यति असमर्थ छु? सामान्यतया, म भव्य धर्मसिद्धान्तहरूबारे बारम्बार कुरा गर्न सक्छु, र निकै राम्रो तरिकाले बोल्न सक्छु; म कुनै समस्याविना भेलामा एक घण्टासम्म बोल्न सक्छु, र आँखा झिमिक्क नपारी तीनदेखि पाँच पेज प्रवचन नोटहरू लेख्न सक्छु, र यो विषयमा मलाई निकै आत्मविश्वास छ। तर जब म कसैले यसरी धारणाहरू फैलाएको, र यसरी परमेश्वरलाई आलोचना र निन्दा गरेको घटना सामना गर्छु, तब ममा किन कुनै सतर्कता हुँदैन, किन कुनै प्रतिक्रिया हुँदैन? किन मैले कुनै शक्तिशाली खुलासा र खण्डन गर्न सक्दिनँ?” यसबाट तिनीहरूले के पत्ता लगाउँछन्? के तिनीहरूले आफूले सत्यता बुझेको छैन भन्ने महसुस गर्दैनन् र? के यो महसुस गर्नु राम्रो कुरा हो, कि नराम्रो कुरा हो? (राम्रो कुरा।) अन्त्यमा, तिनीहरूले आफ्नो वास्तविक कद पत्ता लगाउँछन्। यदि तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउने कसैलाई भेट्टाएका हुन्थेनन् भने, तिनीहरूले अझै पनि आफूसँग कद छ, आफूले सत्यता बुझेको छु, आफूमा समझशक्ति छ, र आफू सबै कुरा देख्न सक्छु, विभिन्न आत्मिक सिद्धान्तहरू प्रचार गर्न सक्छु, र ठूलो सहजतासाथ हरेक सत्यताबारे अलिअलि सङ्गति गर्न सक्छु भन्ने सोच्न सक्थे। तर जब तिनीहरूले कसैले धारणाहरू फैलाइरहेको घटना सामना गर्छन्, तब तिनीहरूलाई यो कुरा गलत हो भन्ने थाहा भए नि तिनीहरू असहाय हुन्छन्, र केही गर्न सक्दैनन्, र अन्ततः पराजित हुन्छन्। के यो लाजमर्दो कुरा होइन र? के यो महिमित कुरा हो र? (होइन।) त्यसोभए, यसलाई कसरी समाधान गर्नुपर्छ? यदि तँसँग तिनीहरूसँग विवाद गर्ने सही शब्दहरू छैनन्, र तँ लाजमा पर्नबाट जोगिन चाहन्छस् र शैतानलाई पूर्ण रूपमा लाजमा पार्न र जित्न आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुन चाहन्छस् भने, तैँले के गर्नुपर्छ? म तिमीहरूलाई एउटा प्रभावकारी विधि बताउँछु: यदि तैँले तिनीहरूले अटुट रूपमा धारणाहरू फैलाएको देख्छस्, र धेरैजसो मानिसहरूमा समझशक्तिको कमी छ र उनीहरू तिनीहरूको प्रभावमा पर्छन्, तर तैँले तिनीहरूसँग तर्क गर्न सक्दैनस् भने, पाखुरा सुर्कनुपर्ने समय आएको छ; टेबल ठट्टाएर यसो भन्, “चुप लाग! तिमीले केको कुरा गरिरहेको छौ? म तिमीसँग तर्क गर्न सक्दिनँ होला, तर तिमी अविश्वासी हौ भन्ने मलाई थाहा छ! तिमीले भनेको कुरा हेर; के त्यसमा सत्यताअनुरूपको एउटा शब्द पनि छ? तिमीले परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द लिएको धेरै वर्ष भएको छ—के तिमीले कहिल्यै परमेश्वरको लागि प्रशंसाको एक शब्द बोलेको वा कुनै गवाही दिएको छौ? तिमीसँग परमेश्वरविरुद्ध गुनासाहरू छन्; यदि तिमीसँग तागत छ भने, सीधै तेस्रो स्वर्ग जाउ र परमेश्वरसँग सीधै कुरा गर। यहाँ बाधाहरू पैदा गर्न छोड। अब म औपचारिक रूपमै तिमी भागिहाल भनेर आदेश दिन्छु!” के तिमीहरूले यसो भन्ने आँट गर्छौ? के यो आवेगपूर्ण हुनु हो? (अहँ, होइन।) यो शैतानको लागि घोषणा जारी गर्नु हो। चुपचाप यस्तो गर। तिनीहरूलाई यसो भन, “ए अविश्वासी, गइहाल! तिमीले केही नगरी यति धेरै परमेश्वरको अनुग्रह प्राप्त गरेको छौ, ए विवेकहीन दुष्ट व्यक्ति; तिमी मानव बन्न लायक छैनौ!” बस एउटै शब्द: “गइहाल!” कस्तो लाग्यो? यो शक्तिशाली छ, तर यसलाई लापरवाही रूपमा प्रयोग गर्नु हुँदैन। तैँले अझै सत्यता नबुझेका नयाँ विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यसो भन्नु हुँदैन, तर अविश्वासीहरू र शैतानका नोकरहरूलाई भने तैँले निर्दयी रूपमा यस्ता आदेशहरू दिन सक्छस्: “यो परमेश्वरको घर हो, साँचो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घर हो, परमेश्वर पछ्याउनेहरूको घर हो। यो दियाबलस र शैतानहरूको घर होइन। यहाँ दियाबलस र शैतानहरूको आवश्यकता पर्दैन। तिमी दियाबलस र शैतान हौ, त्यसकारण गइहाल!” के यो उचित छ? (छ।) यो सबैभन्दा राम्रो विधि होइन; तिमीहरूको कद सानो भएकोले, शैतानसँग लड्न तिमीहरूमा पर्याप्त कद नभएकोले मात्रै, मैले तिमीहरूलाई यो विधि सिकाइरहेको छु। वास्तवमा, यो आदर्श विधि होइन। आदर्श विधि के हो भने—यदि तिमीहरूले धेरै सत्यता बुझेका छौ र तिमीहरूमा परमेश्वरमाथिको साँचो विश्वास र साँचो ज्ञान छ भने—तिमीहरूले तिनीहरूलाई खण्डन गर्न सक्छौ, र तिमीहरूले तिनीहरूलाई यति राम्रोसित खण्डन गरिदिन्छौ कि तिनीहरू अत्यन्तै लज्जित हुन्छन्, र यसले गर्दा तिनीहरूले अन्ततः सबैलाई यसो भन्छन्: “मैले आफ्नो विश्वास कायम राख्न सक्दिनँ; म लाजले तिमीहरू कसैको अनुहार हेर्न सक्दिनँ। म दियाबलस र शैतान हुँ; म आफै मण्डली छोड्छु।” अहिले तिमीहरूसँग यो क्षमता नभएको हुनाले, तिमीहरूले बारम्बार धारणाहरू फैलाउनेहरूलाई मैले तिमीहरूलाई सिकाएको विधिअनुसार नै व्यवहार गर्नुपर्छ।
मण्डलीमा बारम्बार धारणाहरू फैलाउनेहरूलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा के अहिले थाहा भयो? के तिमीहरूले अहिले मानिसहरूलाई बहकाउन धारणाहरू फैलाउनेहरूलाई चिन्न सक्छौ? (सक्छौँ।) धारणाहरू फैलाउने मुख्य प्रकारका बोलीवचनहरू केके हुन्? एउटा प्रकारले परमेश्वरका वचनहरूलाई लक्षित गर्छ, अर्को प्रकारले परमेश्वरको कामलाई लक्षित गर्छ, र अर्को प्रकारले परमेश्वरको स्वभाव र सारलाई लक्षित गर्छ। यस्ता बोलीवचनहरू नरमदेखि गम्भीरसम्मका अर्थात् परमेश्वरबारेका कल्पना र गलत अर्थ्याइहरूदेखि परमेश्वरबारेका आलोचना, दोषारोपण, र ईशनिन्दासम्मका हुन्छन्। यीबाहेक, मानिसहरूले परमेश्वरप्रतिका आफ्ना गुनासा, अवज्ञा, र असन्तुष्टिजस्ता कुराहरू व्यक्त गर्ने नकारात्मक र प्रतिरोधी टिप्पणीहरू पनि हुन्छन्। सारांशमा भन्दा, धारणाहरू फैलाउने सबै शब्दहरू परमेश्वरलाई अवज्ञा गर्ने, आलोचना गर्ने, दोष दिने, र ईशनिन्दा गर्ने प्रकृतिका हुन्छन्, र तिनले पैदा गर्ने परिणाम भनेको मानिसहरूलाई परमेश्वरप्रति शङ्का गर्ने र उहाँविरुद्ध सतर्क हुने, उहाँलाई गलत बुझ्ने र आफूलाई उहाँबाट टाढा राख्ने, र उहाँलाई इन्कार्ने बनाउनु हो। यी कुराहरू खुट्ट्याउन सजिलै हुनुपर्छ।
ग. धारणाहरू समाधान गर्ने सिद्धान्त र मार्गहरू
धारणाहरू फैलाउने कार्यका अझै पनि केही कुराहरू छन् जसबारे सङ्गति गरिनु आवश्यक छ। कत्ति मानिसहरू भन्छन्: “धारणाहरू फैलाउने कार्यबारे मण्डली जीवन अवधिमा खुलासा र चिरफार गर्ने अभ्यास गर्नुपर्छ, र यसलाई हामीले प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ। तैपनि, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने क्रममा, हामीले विभिन्न धारणाहरू विकास गर्ने सम्भावना हुन्छ; यो हाम्रो नियन्त्रणभन्दा बाहिरको कुरा हो। त्यसकारण, धारणाहरूको हकमा, हामीले सही रूपमा अभ्यास गर्न सकूँ, र मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू नल्याऊँ, अरूलाई हानिकारक असर नपारौँ, वा अरूको जीवनमा घाटा नल्याऔँ भनेर हामीले अभ्यासको कस्तो मार्ग पछ्याउनुपर्छ? व्यवहार गर्ने उचित तरिका के हो?” के मानिसहरूमा धारणाहरू हुन्छन् भन्ने कुरा तथ्य होइन र? के यो अपरिहार्य कुरा होइन र? (हो।) कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “सत्यता नपछ्याउनेहरूले मात्रै धारणाहरू विकास गर्छन्।” के यो अभिव्यक्ति सही छ? यो आंशिक रूपमा मात्रै सही छ। सत्यता पछ्याउनेहरूले पनि कहिलेकहीँ विशेष परिस्थितिहरू सामना गर्दा परमेश्वरबारे धारणाहरू विकास गर्न सक्छन्, किनभने मानिसहरूले सत्यता र परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्नुभन्दा पहिले, र परमेश्वरबारे ज्ञान प्राप्त गर्नुभन्दा पहिले, तिनीहरूले परमेश्वरका वचन र कामबारे केही धारणाहरू विकास गर्छन्। यी धारणाहरू सत्यताअनुरूप नभएका केही भ्रमपूर्ण मानव विचारहरू हुन्। कत्ति धारणाहरू नैतिकता, दर्शन, परम्परागत संस्कृति, नैतिक सिद्धान्तहरू, र आदि इत्यादि कुराहरूअनुरूप हुन सक्छन्, र झट्ट हेर्दा, यी विचारहरू सही पनि देखिन्छन्। तैपनि, यी विचारहरू सत्यताअनुरूप हुँदैनन्, बरु त्यसको विपरीत हुन्छन्। यो तथ्य हो। मानिसहरूले यी धारणाहरूलाई कसरी सामना गर्नुपर्छ? मानिसहरूले सत्यता पछ्याउनुभन्दा पहिले नै आफूसँग कैयौँ धारणाहरू बोकिरहेका हुन्छन्; यी अन्तर्निहित धारणाहरू हुन्। मानिसहरूले सत्यता पछ्याउने प्रक्रिया दौरान, वातावरण र विभिन्न प्रसङ्गहरू परिवर्तन हुने हुनाले तिनीहरूमा निकै धेरै नयाँ धारणाहरू पैदा हुन्छन्; यीचाहिँ आर्जित धारणाहरू हुन्। दुवै प्रकारका धारणाहरू मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने आफ्नो यात्रामा सामना गर्नुपर्ने कुराहरू हुन्। त्यसोभए, के धारणाहरू समाधान गर्ने कुनै उपाय छ? के अभ्यासको कुनै मार्ग छ? कत्तिले भन्छन्, “यो कुरा सम्हाल्न सजिलो छ। हामीले हाम्रा अन्तर्निहित धारणाहरूविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्छौं; हामीले तीप्रति कुनै ध्यान दिनु आवश्यक छैन। हामीले सत्यता पछ्याउने प्रक्रियामा, र सत्यता बुझ्ने क्रममा यी धारणाहरू क्रमिक रूपमा समाधान हुनेछन् र हट्नेछन् भन्नेमा हामी निश्चित छौं। आर्जित धारणाहरूको हकमा चाहिँ, हामी तिनलाई समाधान गर्न परमेश्वरमा भरोसा गर्छौं, र हामी तिनको बन्धनमा पनि पर्दैनौँ। त्यसकारण, अहिलेसम्म हामीले हृदयमा परमेश्वरविरुद्ध प्रतिरोध, निन्दा, वा ईशनिन्दाजस्ता कुराहरू पैदा गर्न सक्ने धारणाहरू निर्माण गरेका छैनौँ।” अभ्यासको यो विधि, अर्थात् धारणाहरू सामना गर्ने र सम्हाल्ने यो तरिका कस्तो छ? के यसले धारणाहरू समाधान गर्न सक्छ? के यसमा केही कमीकमजोरी छन्? के धारणाहरूप्रतिको यो मनोवृत्ति सक्रिय र सकारात्मक छ? (छैन।) के यो मनोवृत्तिले मानिसहरूमा कुनै सकारात्मक प्रभाव पार्छ? यदि तैँले यी धारणाहरूलाई बेवास्ता गर्ने निष्क्रिय विधि प्रयोग गर्छस्, र तिनलाई आफ्नो हृदयको सबैभन्दा गुप्त भागमा भण्डारण गर्छस्, र ती प्रकट हुँदा तिनलाई कुल्चीमिल्ची पार्दै प्रार्थना गर्छस् र त्यसपछि ती समाधान भएको ठान्छस्, र ती फेरि देखा पर्दा तिनलाई त्यसरी नै निराकरण गर्छस्, र पछि तीबारे कत्ति पनि विचार नगरी ती समस्यै होइनन् जस्तो व्यवहार गर्छस्, र “जे भए नि मैले विश्वास गरेको परमेश्वर अझै मेरै परमेश्वर हुनुहुन्छ, म अझै परमेश्वरकै सृष्टि गरिएको प्राणी हुँ, र परमेश्वर अझै मेरै सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ; यो कुरा परिवर्तन भएकै छैन” भन्ने विश्वास गर्छस् भने, के धारणाहरू समाधान गर्ने सबैभन्दा प्रभावकारी तरिका यही हो त? के यसले सकारात्मक परिणाम हासिल गर्छ त? के यस्तो अभ्यासले धारणाहरू जरैबाट पूरै समाधान गर्छ त? अवश्य नै गर्दैन। यी धारणाहरू जति नै ठूला वा साना भए नि, वा जति नै धेरै वा थोरै भए नि, जबसम्म मानिसहरूको हृदयमा यी धारणाहरू अस्तित्वमा रहन्छन्, तबसम्म तिनीहरूको जीवन प्रवेश र परमेश्वरसँगको तिनीहरूको सम्बन्धमा केही न केही नकारात्मक असर पर्नेछ, र यसरी बाधाहरू पैदा हुनेछन्। विशेषगरी जब मानिसहरू कमजोर हुन्छन्; जब तिनीहरूले पार पाउन नसकिने वातावरण सामना गर्छन्; जब तिनीहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्दैनन्, र तिनीहरूसँग अभ्यास मार्ग हुँदैन, र परमेश्वरलाई कसरी सन्तुष्ट पार्ने तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन; अनि जब तिनीहरूलाई आफूसँग मुक्तिको कुनै आशा छैन भन्ने लाग्छ, तब यी धारणाहरू तुरुन्तै तिनीहरूभित्र देखा पर्छन्, र तिनीहरूको विचारमा हाबी हुन्छन्, र तिनीहरूको हृदयमा डेरा जमाइबस्छन्, र यसरी यी धारणाहरूले तिनीहरू बस्छन् वा छोडिजान्छन् भन्ने कुरामा समेत असर पार्न सक्छन्, र तिनीहरूले छनौट गर्ने मार्ग पनि प्रभावति पार्न सक्छन्। अनि सायद तैँले कहिल्यै वास्ता नगर्ने र तँलाई कहिल्यै असर नगर्ने वा तँलाई कहिल्यै तल नझार्ने कुनै धारणा पनि हुन सक्छ—तैँले सधैँ आफू त्यसको मालिक हुँ, त्यसलाई नियन्त्रण गर्न सक्छु भन्ने विश्वास गरेको पनि हुन सक्छस्—तर कुनै निश्चित असफलता, बर्खास्ती वा हटाइ, वा परमेश्वरबाट आएको कठोर अनुशासन र सजाय अनुभव गरेपछि, वा तँलाई तँ अतल कुण्डमा परेको छु जस्तो महसुस भएपछि, त्यस्तो समयमा त्यो धारणा तेरो लागि कुनै अतिरिक्त वस्तुको रूपमा मात्रै रहँदैन। तैँले त्यसलाई बेवास्ता गरे नि त्यसले तेरा विचारहरू बिथोल्न र बहकाउन सक्छ, र त्यो तेरा विचार र दृष्टिकोणहरू, परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्ति, र परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वासमा समेत हाबी हुन सक्छ। यदि तँसँग ती धारणाहरू सम्हाल्ने उचित विधि वा अभ्यास सिद्धान्त छैन भने, वा तँसँग ती कुराहरूबारे स्पष्ट बुझाइ छैन भने, ती धारणाहरूले बारबार रूपमा तेरो जीवन प्रवेश वा तेरो तत्कालीन छनौटहरूमा असर गर्नेछन्। तिनले परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्ध र परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्तिमा समेत असर गर्न सक्नेछन्। त्यसकारण, कुनै पनि प्रसङ्गमा पैदा हुने विभिन्न धारणाहरू सामना गर्दा, हानि हुनबाट जोगिन र सकारात्मक र फाइदाजनक परिणाम हासिल गर्नको लागि मानिसहरूले तिनलाई सामना गर्न र सम्हाल्न कस्तो मनोवृत्ति र विधि अपनाउनुपर्छ? यो एउटा प्रश्न हो, र यसबारे स्पष्ट रूपमा सङ्गति गर्नुपर्ने हुन्छ।
देहमा जिउने मानिसहरूमा स्वतन्त्र इच्छा र विचार हुन्छ। तिनीहरू शिक्षित भए नि नभए नि, तिनीहरूको क्षमता जेजस्तो भए नि, वा तिनीहरूको लिङ्ग जे भए नि, जबसम्म मानिसहरूमा विचारहरू हुन्छन्, तबसम्म तिनीहरूले धारणाहरू पैदा गर्ने नै छन्। यदि कुनै धारणाले तेरो भ्रष्ट स्वभावमा प्रभुत्व जमायो भने, तैँले त्यो धारणाको कारण परमेश्वरलाई अवज्ञा गर्नेछस्। त्यसकारण, मानिसहरूमा धारणाहरू हुनुको यो समस्या समाधान गरिनुपर्छ। धारणाहरू फैलाउनेहरूले मात्रै धारणाहरू पैदा गर्दैनन्; यति मात्र हो कि तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू फैलाउँछन्, तिनीहरू लापरवाह रूपमा परमेश्वरको विरोधमा खडा हुन्छन् र उहाँबारे विभिन्न दृष्टिकोण र मूल्याङ्कनहरू फैलाउँछन्। तर के धारणाहरू नफैलाउनेहरूमा कुनै धारणा हुँदैन भन्ने कुरा साँचो हो त? हरेक व्यक्तिसँग धारणाहरू हुन्छन्; यो तथ्य हो। भिन्नता के हो भने जानीजानी धारणाहरू फैलाउनेहरूमा अन्तर्निहित रूपमै सत्यताप्रति वितृष्ण प्रकृति सार हुन्छ। तिनीहरूले सत्यता नस्विकार्ने हुनाले र बरु आफ्ना धारणाहरू सही छन् र पूर्ण रूपमा सत्यताअनुरूप छन् भन्नेसमेत विश्वास गर्ने हुनाले, यदि तिनीहरूका धारणाहरू सत्यतासँग बाझिन्छन् भने, तिनीहरूले सत्यता होइन बरु आफ्ना धारणाहरू स्विकार्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरू यहीँनेर असफल हुन्छन् र यहीँनेर तिनीहरू प्रतिबन्धित र निन्दित हुन्छन्। त्यसोभए साधारण र सामान्य मानिसहरूले धारणाहरू पैदा गर्दाचाहिँ किन तिनीहरूलाई दोषी ठहराइँदैन त? किनभने तिनीहरूमध्ये धेरैजसोले तर्कसङ्गत रूपले बोल्छन् र व्यवहार गर्छन्, र मानव धारणाहरू सत्यताअनुरूप छैनन् र ती गलत छन् भन्ने कुरा हृदयमा थाहा पाएका हुन्छन्; तिनीहरूले तुरुन्तै आफ्ना धारणाहरू समाधान गर्न नसक्ने भए नि तिनलाई त्याग्न तिनीहरू तयार हुन्छन्। जब तिनीहरूले सत्यता स्विकार्ने निर्णय गर्छन्, तब तिनीहरूका भित्री धारणाहरू सत्यताद्वारा प्रतिस्थापित र समाधान हुन्छन्; तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू त्याग्छन् र तिनीहरू तिनको प्रभाव, प्रतिबन्ध, वा प्रभुत्वमा पर्न छोड्छन्। त्यसकारण, यी मानिसहरूले आफूमा धारणाहरू भए नि ती फैलाउने काम गर्दैनन्। तिनीहरू अझै पनि आफ्नो कर्तव्य सामान्य रूपमा निर्वाह गर्न, परमेश्वरलाई सामान्य रूपमा पछ्याउन, परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरको काम स्विकार्न, परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन, र परमेश्वरको मुक्तिमा समर्पित हुन सक्छन्। अनि तिनीहरूले सधैँ आफू सृष्टि गरिएको प्राणी हुँ र परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्छन्। तिनीहरूले हृदयमा जुनसुकै धारणाहरू राखे पनि, तिनीहरू परमेश्वरसँगको सामान्य सम्बन्ध कायम राख्न र सृष्टि गरिएको प्राणी र सृष्टिकर्ताबीचको सम्बन्ध कायम राख्न सक्छन्, अनि आफ्नो कर्तव्य त्याग्नबाट, र परमेश्वरको नाम त्याग्नबाट जोगिन सक्छन्, अनि परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास अपरिवर्तित नै रहिरहन्छ। तर कुरा यही भए नि, यदि धारणाहरू कहिल्यै समाधान भएनन् भने, तिनले अझै पनि मानिसहरूलाई बरबाद पार्न र तिनीहरूमा विनाश ल्याउन सक्छन्। त्यसकारण, हामीले धारणाहरू कसरी सामना र समाधान गर्ने भन्नेबारे अझै पनि सङ्गति गर्नु जरुरी छ।
तिमीहरूलाई कुनचाहिँ समाधान गर्न सजिलो लाग्छ: परमेश्वरमा विश्वास गर्नुभन्दा पहिलेदेखि मानिसहरूमा रहेका अन्तर्निहित धारणाहरू कि परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि विशेष वातावरण र प्रसङ्गहरूमा मानिसहरूभित्र विकास हुने धारणाहरू? (आन्तरिक धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो हुन्छ।) मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाल्दा परमेश्वरबारे तिनीहरूमा भएका कल्पना र धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो हुन्छ, जबकि उहाँमा विश्वास गरेपछि परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने क्रममा तिनीहरूमा विकसित हुने धारणाहरू समाधान गर्न त्यति सजिलो हुँदैन—यो सैद्धान्तिक अभिव्यक्ति हो, तर अन्त्यमा यो तथ्यहरूसँग मिल्दैन। “सैद्धान्तिक” को अर्थ के हो? यसको अर्थ यस्ता निष्कर्षहरू मानिसहरूले दर्शन र तर्कको आधारमा निकाल्छन्। मानिसहरूले सुरुमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न र दर्शनहरूबारे सत्यता बुझ्न थालेपछि, तिनीहरूले आफ्ना केही धारणाहरू त्याग्छन् र समाधान गर्छन्। वास्तवमा, यो संकल्प सैद्धान्तिक स्तरमा मात्रै हासिल हुन्छ; यी धारणाहरू समाधान भएजस्तो लाग्छ, तर मानिसहरूले परमेश्वर पछ्याउँदा विकास गर्ने धेरै धारणाहरू तिनीहरूका अन्तर्निहित धारणाहरूसँग सम्बन्धित हुन्छन्। सिद्धान्तगत हिसाबमा, यी दुई प्रकारका धारणाहरूमध्ये, अन्तर्निहित धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो हुन्छ, तर वास्तवमा, जबसम्म मानिसहरूले सत्यतालाई स्विकार्न र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्न सक्छन्, र जबसम्म तिनीहरूले सत्यताको बुझाइ हासिल गर्छन्, तबसम्म दुवै प्रकारका धारणाहरू समाधान गर्न सजिलै हुन्छ। उदाहरणको लागि, तिमीहरूमध्ये कतिले अन्तर्निहित धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो छ भनेर भन्छौ, तर तिमीहरूले विकृत बुझाइ भएका मानिसहरू भेट्टाउन सक्छौ, जो अत्यन्तै जिद्दी हुन्छन् र महत्त्वहीन विवरणहरूमा अति धेरै ध्यान दिन्छन्, र जो बाइबल, उत्कृष्ट आत्मिक लेखहरू, र बाइबल व्याख्याताहरूका अर्थ्याइहरू अनुसन्धान गर्छन्; यी मानिसहरूले आफूले भेट्टाएका कुराहरू तँलाई दोहोर्याउँदै सुनाउँछन्, र तैँले सत्यताबारे जेजसरी सङ्गति गरे नि त्यो तिनीहरूले स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले शुद्ध प्रवचन, सत्यता, वा सही शब्दहरू स्विकार्न सक्दैनन्; तिनीहरूले ती कुराहरू सुन्दा तिनलाई स्विकार्दैनन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूको बुझाइ क्षमतामा समस्या हुन्छ; अर्को हिसाबमा, तिनीहरूलाई सकारात्मक कुराहरू वा सत्यता मन पर्दैन, बरु तिनीहरू जिद्दी हुन र महत्त्वहीन विवरणहरूमा ध्यान दिन, र भाषाको खेल खेल्न मन पराउँछन्, र तिनीहरूलाई सिद्धान्त र धर्मशास्त्र मन पर्छ। के त्यस्ता मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) तथ्यहरूबाट मूल्याङ्कन गर्दा, त्यस्ता मानिसहरूको स्वभाव र रुचिहरूको आधारमा हेर्दा, तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्दैनन्। मानिसहरूका प्रारम्भिक धारणाहरू वास्तवमा अत्यन्तै सतही र बाह्य किसिमका हुन्छन्, र तिनलाई समाधान गर्न निकै सजिलो हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिमा सामान्य सोचाइ र सामान्य बुझाइ क्षमता छ भने, जब तैँले तिनीहरूसँग दर्शनहरूसँग सम्बन्धित सत्यताबारे सङ्गति गर्छस्, तब तिनीहरूले त्यो कुरा बुझे भने, तिनीहरूले सजिलै आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्छन्। तर एकप्रकारका मानिसहरू सामान्य सोचाइ नभएकाहरू हुन्छन्, तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, र सत्यता स्विकार्दैनन्। के त्यस्ता मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) त्यसकारण, त्यस्ता मानिसहरूका धारणाहरू समाधान गर्न गाह्रो हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिसँग सामान्य समझ छ र उसले सत्यता स्विकार्न सक्छ भने, उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि परमेश्वरबारे जुनसुकै धारणाहरू विकास गरे नि, र यी धारणाहरू जुनसुकै वातावरण वा प्रसङ्गमा पैदा भए नि, उसले परमेश्वरसँग तर्क गर्दैन। उसले भन्छ, “म मानव हुँ, ममा भ्रष्ट स्वभाव छ, र मेरो सोचाइ र व्यवहार गलत हुन सक्छ। परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ, र परमेश्वर कहिल्यै गलत हुनुहुन्न। मेरा विचारहरू जति नै उचित भए नि ती अझै पनि मानव विचारहरू हुन्, ती मानवबाट आएका हुन्छन् र ती सत्यता होइनन्। यदि ती विचारहरू परमेश्वरका वचनहरू वा सत्यतासँग बाझिन्छन् भने, यी जति नै उचित भए नि गलत हुन्छन्।” अहिले यी धारणाहरू ठ्याक्कै कहाँ गलत छन् भन्ने कुरा तिनीहरूलाई थाहा नहुन सक्छ, त्यसकारण तिनीहरूले कसरी अभ्यास गर्छन्? तिनीहरूले समर्पण अभ्यास गर्छन्, तिनीहरू जिद्दी हुँदैनन् र तिनीहरूले निश्चित विवरणहरूमा मात्रै अति धेरै ध्यान दिँदैनन्, र परमेश्वरले कुनै दिन यो कुरा प्रकट गर्नुहुनेछ भन्ने विश्वास गर्दै यसलाई त्यहीँ छोडिदिन्छन्। कसैले तिनीहरूलाई सोध्छ, “परमेश्वरले यो कुरा प्रकट गर्नुभएन भने के गर्ने?” तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “तब म सधैँ समर्पित हुनेछु। परमेश्वर कहिल्यै गलत हुनुहुन्न, र परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यो कहिल्यै गलत हुँदैन। यदि परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा मानव धारणाहरूअनुरूप छैन भने, यसको अर्थ परमेश्वर गलत हुनुहुन्छ भन्ने हुँदैन, बरु मानिसहरूले यसलाई जान्न वा बुझ्न सक्दैनन् भन्ने हुन्छ। त्यसकारण, मानिसहरूले सबैभन्दा बढी गर्नुपर्ने कुरा भनेको सूक्ष्मजाँच गर्नु होइन, तिनीहरू आफ्ना धारणाहरूमा अडिग रहिरहनु हुँदैन, र परमेश्वरमा गल्तीहरू पत्ता लगाउन आफ्ना धारणाहरू प्रयोग गर्नु हुँदैन, र परमेश्वरमा समर्पित नहुन र उहाँलाई अवज्ञा गर्नको लागि तर्क र बहानाको रूपमा आफ्ना धारणाहरू प्रयोग गर्नु हुँदैन।” तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरूलाई यसरी नै लिन्छन्। के यस्तो अभ्यास सत्यता अभ्यास गर्नु होइन र? यो साँच्चै नै सत्यता अभ्यास गर्नु हो। जब तिनीहरूले धारणाहरू विकास गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरलाई ती धारणाका कुराहरूसँग तुलना गर्ने वा ती धारणाहरूलाई परमेश्वरबारे सूक्ष्मजाँच गर्न, र परमेश्वर साँचो हुनुहुन्छ कि हुन्न वा उहाँ अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुन्न भनेर पुष्टि गर्न प्रयोग गर्ने गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले तिनीहरूका ती धारणाहरू त्याग्छन् र सत्यता स्विकार्न र परमेश्वर चिन्न लागिपर्छन्। तर तिनीहरूले परमेश्वर चिन्न सक्दो प्रयास गरे नि उहाँलाई चिन्न सक्दैनन्। अनि त्यसपछि तिनीहरूले के गर्छन्? तिनीहरू अझै पनि समर्पित हुन्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “परमेश्वर कहिल्यै गलत हुनुहुन्न। परमेश्वर सधैँ परमेश्वर नै हुनुहुन्छ। सत्यता व्यक्त गर्ने परमेश्वर नै हुनुहुन्छ। परमेश्वर नै सत्यताको स्रोत हुनुहुन्छ।” यी धारणाहरू सामना गर्दा, सबभन्दा पहिले त तिनीहरूले परमेश्वरलाई परमेश्वरको स्थानमा र आफूलाई सृष्टि गरिएको प्राणीको स्थानमा राख्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू पन्छाएनन् वा समाधान गरेनन् भने पनि, परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको समर्पणको मनोवृत्ति परिवर्तन हुँदैन। यो मनोवृत्तिले तिनीहरूलाई रक्षा गर्छ, जसले गर्दा तिनीहरू परमेश्वरअघि सृष्टि गरिएको प्राणीको पहिचानमा रहन सक्छन्। त्यसकारण, के त्यस्ता मानिसहरूका धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो हुन्न र? (हुन्छ।) यो कसरी हासिल हुन्छ? मानौँ तिनीहरूले कुनै परिस्थिति सामना गर्दा यसरी बोलेका छन् रे: “परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा सत्यता हो र यो सही हुन्छ, परमेश्वर सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ र उहाँले गल्ती गर्न सक्नुहुन्न भनेर भन्नु—के त्यो गलत होइन र? परमेश्वरले गल्ती गर्न सक्नुहुन्न भनेर भनिए पनि यो त सैद्धान्तिक अभिव्यक्ति मात्रै हो। वास्तवमा, परमेश्वरले गर्नुहुने कत्ति कुराहरू असंवेदनशील हुन्छन् र ती मानव भावनाहरूसँग मिल्दैनन्। मलाई लाग्छ यो मामला पूर्ण रूपमा सही छैन। पूर्ण रूपमा सही नभएका कुराहरूको हकमा, म समर्पित हुनु वा मैले तिनलाई स्विकार्नु जरुरी हुँदैन, होइन र? मैले परमेश्वरको नाम वा उहाँको पहिचान इन्कार नगरे नि मैले अहिले विकास गरेका धारणाहरूले मलाई परमेश्वरबारे अझै धेरै अन्तर्ज्ञान र अझै राम्रो बुझाइ दिएका छन्—परमेश्वरले पनि केही कुराहरू गलत गर्नुहुन्छ र उहाँका पनि कहिलेकहीँ गल्तीहरू गर्ने समयहरू हुन्छन्। त्यसकारण, अबदेखि, मानिसहरूले परमेश्वर धर्मी, सिद्ध, र पवित्र हुनुहुन्छ भनेर भन्दा म विश्वास गर्नेछैनँ। म यी अभिव्यक्तिहरूमा सानो प्रश्नचिन्ह लगाउनेछु। परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ र मैले उहाँको सार्वभौमिकता स्विकार्न सक्छु, तैपनि भविष्यमा मैले छनौट गरेर स्विकार्नुपर्छ र मैले अन्योल हुँदै र अन्धाधुन्ध रूपमा समर्पित हुनु हुँदैन। यदि म गलत रूपमा समर्पित भएँ भने के गर्ने? के मैले घाटा भोग्दिनँ र? म मूर्खतापूर्ण तरिकाले समर्पित हुने व्यक्ति बन्नु हुँदैन।” यदि तिनीहरूले धारणाहरू र परमेश्वरलाई यस्तो मनोवृत्तिले लिन्छन् भने, के तिनीहरूले सजिलै आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्छन् र? के यस्तो अभ्यास सत्यता अभ्यास गर्नु हो त? (होइन।) के तिनीहरू र परमेश्वरबीच रहेको सम्बन्ध समस्याग्रस्त भइसकेको हुँदैन र? के तिनीहरूले निरन्तर परमेश्वरलाई सूक्ष्मजाँच गरिरहेका हुँदैनन् र? परमेश्वर त तिनीहरूको नियतिमाथि शासन गर्ने सार्वभौम होइन बरु तिनीहरूको सूक्ष्मजाँचको विषय बनिसक्नुभएको हुन्छ। तिनीहरूले आफू सृष्टिकर्ताको प्रभुत्वमा रहेको सृष्टि गरिएको प्राणी हुँ भनेर स्विकारे पनि, तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीका कर्तव्य र दायित्वहरू पूरा गरिरहेका हुँदैनन्। तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा रहेको आफ्नो मूल स्थानमा रहेर सृष्टिकर्तालाई लिइरहेका हुँदैनन्, बरु आफूलाई सृष्टिकर्ताको विरोधमा उभ्याइरहेका हुन्छन्, र सृष्टिकर्तालाई सूक्ष्मजाँच गरिरहेका र सृष्टिकर्ताका कार्य र व्यवहारहरू विश्लेषण गरिरहेका हुन्छन्, र आफ्नो विवेकको आधारमा समर्पित हुने कि नहुने र स्विकार्ने कि नगर्ने भनेर विकल्पहरू छनौट गरिरहेका हुन्छन्। के यो मनोवृत्ति र अभ्यास शैली सत्यता स्विकार्ने व्यक्तिमा हुनुपर्ने प्रकटीकरणहरू हुन्? के तिनीहरूका धारणाहरूलाई समाधान गर्न सकिन्छ? (अहँ, तिनलाई समाधान गर्न सकिँदैन।) तिनलाई कहिल्यै समाधान गर्न सकिँदैन। किनभने परमेश्वरसँगको तिनीहरूको सम्बन्ध विकृत भएको हुन्छ; यो सामान्य सम्बन्ध हुँदैन, यो सृष्टि गरिएको प्राणी र सृष्टिकर्ताबीचको सम्बन्ध हुँदैन। तिनीहरूले परमेश्वरलाई सूक्ष्मजाँच गरिनुपर्ने वस्तुको रूपमा लिन्छन्, र उहाँलाई निरन्तर सूक्ष्मजाँच गर्छन्। तिनीहरूले आफूले सही र असल ठानेको कुरा स्विकार्छन्, तर मानव धारणा र कल्पनाहरू वा मानव रुचिहरूअनुरूप नरहेको कुराबारे भित्री रूपमा परमेश्वरसँग विरोध र विवाद गर्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरबाट टाढिन्छन्। के त्यस्ता व्यक्ति सत्यता स्विकार्ने व्यक्ति हुन् त? सतही रूपमा हेर्दा, कुनै घटनाहरू नभएको र परमेश्वरबारे कुनै धारणाहरू नभएको अवस्थामा, तिनीहरू परमेश्वरले बोल्नुहुने वचनहरूमा समर्पित हुन सक्छन्। तर तिनीहरूले धारणाहरू विकास गरेपछि, तिनीहरूको समर्पण हराउँछ; यो कहीँकतै देख्न सकिँदैन, र यसलाई अभ्यास गर्न सकिँदैन। यहाँ के भइरहेको हुन्छ? यहाँ स्पष्टै छ कि तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्ने मानिसहरू होइनन्। तिनीहरूले परमेश्वरलाई सत्यताको स्रोत वा सत्यता आफैको रूपमा स्विकार्दैनन्। सत्यता स्वीकार नगर्ने मानिसहरूमा ती धारणाहरू जहिलेसुकै देखा परे नि ती धारणाहरू त्याग्न वा समाधान गर्न तिनीहरूलाई गाह्रो हुन्छ।
माथिको सङ्गतिको विषयवस्तुबाट हेर्दा, कुन प्रकारको धारणा समाधान गर्न सजिलो छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? यो कुरा परिस्थितिमा निर्भर हुन्छ। सत्यता स्विकार्न सक्ने, समझदार र सही मानिसहरूको हकमा, तिनीहरूका धारणाहरू जुनसुकै बेला पैदा भए पनि तिनलाई समाधान गर्न सजिलो हुन्छ। सत्यता स्विकार्न नसक्नेहरूको हकमा, तिनीहरूका धारणाहरू जुनसुकै बेला प्रकट भए पनि तिनलाई समाधान गर्न गाह्रो हुन्छ। कति मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको बीसतीस वर्ष भएको हुन्छ, तर अहिले पनि, तिनीहरूले भन्ने कुनै पनि कुरा सत्यताअनुरूप हुँदैन; त्यो सब शब्द र सिद्धान्तहरू, अनि मानव धारणाहरू मात्रै हुन्छ। तिनीहरूले कुनै पनि सत्यता बुझ्दै बुझेका हुँदैनन्—के तिनीहरूका धारणाहरू देखा पर्दा तिनीहरूले तिनलाई त्याग्न सक्छन् त? यो भन्न गाह्रो छ। यदि तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् भने, तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्नेछैनन्। मानिसहरूमा धारणाहरू हुनु अपरिहार्य नै हुन्छ। हरेकको मस्तिष्कले कुनै पनि बेला विभिन्न धारणाहरू पैदा गर्न सक्छ, चाहे ती अन्तर्निहित वा चाहे आर्जित नै किन नहोऊन्। हरेकको हृदयमा धारणाहरू हुन्छन्, चाहे तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै धेरै वर्ष भएको किन नहोस्। त्यसोभए यसमा के गरिनुपर्छ? के यो समस्या समाधान गर्न नसकिने किसिमको कुरा हो? यसलाई समाधान गर्न सकिन्छ; यसमा याद राख्नुपर्ने केही सिद्धान्तहरू छन्। यी सिद्धान्तहरू अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छन्। जब तैँले त्यस्ता परिस्थितिहरू सामना गर्छस्, तब यी सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्। केही समयसम्म अभ्यास गरेपछि, तैँले परिणामहरू देख्नेछस्, र तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछस्। जब धारणाहरू देखा पर्छन्, तब धारणा जस्तोसुकै भए पनि, सुरुमा यो सोचाइ सही छ कि छैन भनेर आफ्नो हृदयमा मनन र विश्लेषण गर्। यदि तँलाई स्पष्ट रूपमा यो सोचाइ गलत र विकृत छ, र यो परमेश्वरको ईशनिन्दा हो भन्ने लाग्छ भने, तुरुन्तै प्रार्थना गर्, र परमेश्वरलाई यो समस्याको सार पहिचान गर्न अन्तर्दृष्टि र मार्गदर्शन दिनुहोस् भनेर अनुरोध गर्, र त्यसपछि भेलामा आफ्नो बुझाइबारे छलफल गर्। अनि परिस्थितिलाई बुझने र अनुभव गर्ने क्रममा, आफ्ना धारणाहरू समाधान गर्ने कार्यमा ध्यान दे। यदि यसरी अभ्यास गर्दा स्पष्ट परिणामहरू प्राप्त हुँदैनन् भने, तैँले सत्यता बुझेको व्यक्तिसँग सत्यताको यो पक्षबारे सङ्गति गर्नुपर्छ, र अरूबाट सहयोग र परमेश्वरका वचनहरूबाट समाधानहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। परमेश्वरका वचनहरू र तेरा अनुभवहरूमार्फत, तैँले परमेश्वरका वचनहरू सही छन् भन्ने कुरा क्रमिक रूपमा पुष्टि गर्नेछस्, र तैँले आफ्ना धारणाहरू समाधान गर्ने सवालमा ठूला परिणामहरू प्राप्त गर्नेछस्। परमेश्वरका त्यस्ता वचन र कामहरू स्वीकार र अनुभव गरेपछि, तैँले बल्ल परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्नेछस् र परमेश्वरको स्वभावबारे केही ज्ञान प्राप्त गर्नेछस्, र यसले तँलाई आफ्ना धारणाहरू त्याग्न र समाधान गर्न सक्षम बनाउनेछ। तैँले परमेश्वरलाई अबदेखि गलत रूपमा बुझ्नेछैनस् वा तँ उहाँविरुद्ध सतर्क हुनेछैनस्, न त तैँले अनुचित मागहरू नै गर्नेछस्। यो सहजै समाधान गर्न सकिने धारणाहरूको कुरा हो। तर एउटा अर्को प्रकारको धारणा पनि छ जसलाई बुझ्न र समाधान गर्न मानिसहरूलाई गाह्रो हुन्छ। समाधान गर्न गाह्रो रहेका धारणाहरूको हकमा, तैँले पालना गर्नुपर्ने एउटा सिद्धान्त छ: तिनलाई व्यक्त गर्ने वा फैलाउने नगर्, किनभने त्यस्ता धारणाहरू व्यक्त गर्दा त्यसले अरूलाई फाइदा गर्दैन; यो त परमेश्वरलाई अवज्ञा गरेको तथ्य हो। यदि तैँले धारणाहरू फैलाउनुका प्रकृति र परिणामहरू बुझ्छस् भने, तैँले यसलाई स्पष्ट रूपमा आफै राम्ररी मापन गर्नुपर्छ र लापरवाह रूपमा बोल्नबाट टाढा बस्नुपर्छ। यदि तैँले “मण्डलीमा मेरा शब्दहरू रोकेर राख्दा साह्रै नमिठो लाग्छ; मलाई त म विस्फोट हुन्छु जस्तो लाग्छ” भनेर भन्छस् भने, तैँले अझै पनि यी धारणाहरू फैलाउँदा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको लागि साँच्चै फाइदाजनक हुन्छ कि हुँदैन भनेर विचार गर्नुपर्छ। यदि यो फाइदाजनक छैन र यसले गर्दा अरूले परमेश्वरबारे धारणाहरू राख्छन्, वा परमेश्वरलाई अवज्ञा र आलोचना गर्नसमेत सक्छन् भने, के तैँले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई हानि गरिरहेको हुँदैनस् र? तैँले मानिसहरूलाई हानि गरिरहेको हुन्छस्; यो महामारी फैलाउनुभन्दा फरक हुँदैन। यदि तँसँग साँच्चै नै समझ छ भने, तैँले धारणाहरू फैलाएर अरूलाई हानि गर्नुको सट्टा आफै पीडा भोग्न चाहनेछस्। तैपनि, यदि तँलाई आफ्ना शब्दहरू रोकेर राख्दा पीडा हुन्छ भने, तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ। यदि समस्या समाधान भयो भने, के त्यो राम्रो कुरा होइन र? यदि तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दासमेत आफ्ना धारणाहरूद्वारा उहाँलाई आलोचना गर्दै गलत बुझ्छस् भने, तैँले आफूलाई नै समस्यामा पारिरहेको हुन्छस्। तैँले परमेश्वरलाई यसरी प्रार्थना गर्नुपर्छ: “हे परमेश्वर, ममा यी विचारहरू छन्, र म तिनलाई त्याग्न चाहन्छु, तर सक्दिनँ। बिन्ती छ मलाई अनुशासित गर्नुहोस्, विभिन्न वातावरणहरूद्वारा मलाई खुलासा गर्नुहोस्, र मेरा धारणाहरू गलत छन् भनेर पहिचान गर्न मलाई मद्दत गर्नुहोस्। तपाईँले मलाई जसरी अनुशासनमा राख्नुभए पनि, स्वीकार गर्न तयार छु।” यो मानसिकता सही छ। यस्तो मानसिकता लिएर परमेश्वरसँग प्रार्थना गरेपछि, के तँलाई कम उकुसमुकुस हुँदैन र? यदि तैँले प्रार्थना र खोजी जारी राखिस्, परमेश्वरबाट अन्तर्दृष्टि र ज्योति प्राप्त गरिस्, परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझिस्, र तेरो हृदय उज्यालो भयो भने, तँलाई अबदेखि उकुसमुकुस महसुस हुनेछैन। अनि, के समस्या समाधान हुनेछैन र? परमेश्वरप्रतिको तेरो धारणा, प्रतिरोध, र विद्रोहीपन लगभग हराउनेछ; कम्तीमा पनि, तँलाई ती कुरा व्यक्त गर्नुको आवश्यकता महसुस हुनेछैन। यदि त्यसले अझै पनि काम गरेन र समस्या पूर्ण रूपमा समाधान भएन भने, तेरा धारणाहरू समाधान गर्न मद्दत गर्ने अनुभव भएको व्यक्ति खोज्। तिनीहरूलाई तँसँग भएका धारणाहरू समाधान गर्नेसँग सम्बन्धित परमेश्वरका वचनहरूका केही खण्डहरू खोज्न लगा, र तिनलाई दर्जनौँ वा सयौँपटक पढ्; सम्भवतः तेरा धारणाहरू पूर्ण रूपमा समाधान हुनेछन्। कतिले यसो भन्न सक्छन्, “यदि मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगका भेलामा धारणाहरू व्यक्त गरेँ भने, त्यो धारणाहरू फैलाउने कार्य हुनेछ, त्यसकारण म त्यसो गर्न सक्दिनँ। तर ती कुरा लुकाएर राख्दा साह्रै नराम्रो लाग्छ। के मैले मेरो परिवारसँग यसबारे कुरा गर्न सक्छु?” यदि तेरो परिवारका सदस्यहरू पनि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन् भने, तिनीहरूको वरपर यी धारणाहरू व्यक्त गर्दा तिनीहरूलाई पनि बाधा हुनेछ। के यो उचित हुन्छ त? (हुँदैन।) यदि तैँले भनेको कुराले अरूलाई खराब प्रभाव पार्छ, तिनीहरूलाई हानि गर्छ र बहकाउँछ भने, तैँले त्यो कुरा कदापि भन्नु हुँदैन। बरु, समस्या समाधान गर्न परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्। यदि तैँले भक्त हृदयले, धार्मिकताका लागि भोकाउने र तिर्खाउने हृदयले प्रार्थना गरिस् र परमेश्वरका वचनहरू खाने-पिउने गरिस् भने, तेरा धारणाहरू समाधान हुन सक्छन्। परमेश्वरका वचनहरूमा समग्र सत्यता हुन्छ; तिनले कुनै पनि समस्या समाधान गर्न सक्छन्। यो तैँले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् र तँ परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न तयार छस् कि छैनस्, र तैँले आफ्ना धारणाहरू त्याग्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुरामा मात्रै निर्भर हुन्छ। यदि तँलाई परमेश्वरका वचनहरूमा समग्र सत्यता हुन्छ भन्ने विश्वास छ भने, तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र समस्याहरू देखा पर्दा तिनलाई समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्नुपर्छ। यदि केही समयसम्म प्रार्थना गरेपछि, तँलाई अझै पनि परमेश्वरले अन्तर्दृष्टि दिनुभएको अनुभव हुँदैन र तैँले के गर्ने भन्नेबारे परमेश्वरबाट स्पष्ट वचनहरू प्राप्त गरेको हुँदैनस्, तर अचेतन रूपमै तेरा धारणाहरूले तँलाई आन्तरिक रूपमा असर गर्न छोड्छन्, अब देखि तेरो जीवनमा बाधा दिँदैनन्, र ती बिस्तारै हराउँदै जान्छन्, र तिनले परमेश्वरसँगको तेरो सामान्य सम्बन्धमा असर गर्दैनन्, र अवश्य नै तेरो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कार्यमा पनि असर गर्दैनन् भने, के यो धारणा लगभग समाधान भएको हुँदैन र? (हुन्छ।) अभ्यासको मार्ग भनेकै यही हो।
सर्वप्रथम त सत्यता नबुझ्नेहरूले आफूसँग धारणाहरू हुँदा तिनलाई समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्नुपर्छ भन्ने कुरा याद गर्नुपर्छ। ती धारणाहरू तिनीहरूले कहिल्यै फैलाउनु हुँदैन र लापरवाही रूपमा यसो भन्नु हुँदैन, “मसँग वाक् स्वतन्त्रता छ। आखिर यो मेरो आफ्नै मुख त हो; म आफूले चाहेको कुरा, आफूले चाहेको व्यक्तिलाई, र आफूले चाहेको वातावरणमा बताउन सक्छु।” यसरी बोल्नु गलत कुरा हो। कत्ति असल वा सही शब्दहरू बोल्दा त्यसबाट अरूलाई फाइदा पुग्छ नै भन्ने हुँदैन, अनि जुन शब्दहरू धारणाहरू वा शैतानका प्रलोभनहरू हुन्, ती शब्दहरू बोलिँदा तिनले अमाप्य परिणामहरू ल्याउन सक्छन्। ती परिणामहरूको आधारमा हेर्दा, यदि तँसँग तैँले व्यक्त गर्न जिद्दी गर्ने धारणा छ, र त्यसो गर्दा तँलाई राम्रो लाग्छ र त्यसले तँलाई खुशी पार्छ भन्ने तँलाई लाग्छ भने, तेरा कार्यहरूलाई दुष्ट कार्यहरूको रूपमा चित्रण गरिनुपर्छ, र परमेश्वरले तेरो विरुद्ध ती कुराहरू अभिलेख गर्नुहुनेछ। ती कुराहरू किन तेरो विरुद्ध अभिलेख गरिन्छ? तँलाई अभ्यासका धेरै सकारात्मक विधि, मार्ग, र सिद्धान्तहरू बताइएको छ, तर तैँले ती छनौट गरिनस्; बरु, तैँले मानिसहरूलाई हानि गर्ने मार्ग छनौट गरिस्—यो जानीजानी गरिएको थियो, होइन र? त्यसोभए, के तेरा कार्यहरूलाई दुष्ट कार्यहरू भन्नु हदभन्दा बढी हो त? (होइन।) अरूलाई बाधा दिन र बहकाउन आफ्ना धारणाहरू अघि सार्नुभन्दा पनि तैँले अनुभवद्वारा र परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेर अनि खोजी गरेर यो समस्या आफै समाधान गर्ने निर्णय गर्न सक्छस्। विवेक र समझ भएको व्यक्तिले छनौट गर्नुपर्ने तरिका यही हो। त्यसैले तैँले किन यसरी छनौट गर्दैनस्? किन अरूलाई हानि गर्ने र चोट पुर्याउने तरिका छनौट गर्छस्? के शैतानले यही गर्दैन र? दुष्ट मानिसहरूले अरूलाई र आफूलाई हानि गर्ने कुराहरू गर्छन्। यदि तैँले पनि त्यस्ता कुराहरू गर्छस् भने, के परमेश्वरले यसलाई घृणा गर्नुहुन्न र? (हुन्छ।) परमेश्वरले तेरा धारणाहरूलाई दोषी नठाने पनि, तैँले आफ्ना धारणाहरू समाधान गर्न आफै सत्यता खोजी गर्नुपर्छ र तँसँग सत्यता अभ्यास गर्ने मार्ग हुनुपर्छ। यदि धारणाहरू निराकरण गर्ने तेरो तरिका अरूलाई जानीजानी बहकाउन र हानि गर्न, अनि मण्डली जीवन र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवन प्रवेश र सामान्य स्थिति बिथोल्न ती धारणाहरू फैलाउनु हो भने, तेरा कार्यहरू दुष्ट कार्यहरू हुन्। यस्तो परिस्थिति सामना गर्दा, व्यक्तिले कस्तो निर्णय गर्नुपर्छ? सत्यता पछ्याउने मानवता भएको व्यक्तिले अरूलाई बहकाउने र हानि गर्ने मार्ग छनौट गर्दैन; उसले सक्रिय र सकारात्मक सिद्धान्तहरू अभ्यास र पालना गर्ने निर्णय गर्छ, अनि प्रार्थना गर्न र सत्यता खोजी गर्न परमेश्वरअघि आउँछ, र समस्या समाधान गर्न परमेश्वरलाई मद्दत गर्न अनुरोध गर्छ। कत्तिले भन्छन्, “जब म परमेश्वरलाई मद्दत माग्छु, तब मलाई सधैँ उहाँको मद्दत अमूर्त र अदृश्य छ भन्ने लाग्छ। के मैले यसको सट्टा मानिसहरूको मद्दत खोज्ने विकल्प रोज्न सक्छु?” सक्छस्, तैँले अझै धेरै सत्यता बुझेको र तेरो भन्दा बढी कद भएको व्यक्ति, तेरो धारणाहरूको बाधा र प्रभावमा परेर कमजोर नबनी तेरो समस्या समाधान गर्न सक्छ भन्ने तैँले विश्वास गरेको व्यक्ति, र यस्तै समस्याहरू अनुभव गरेको र तिनलाई कसरी समाधान गर्ने भनेर बताउन सक्ने व्यक्ति रोज्न सक्छस्—यो मार्ग पनि उचित छ। यदि तैँले सामान्यतया निकै भ्रमित हुने र कुनै कुराको वास्तविकता देख्न नसक्ने व्यक्ति रोजिस् र, यो विषय सुनेपछि, उसले तुरुन्तै खेलाबैला मच्चाउँछ, र जताततै धारणाहरू फैलाउन र व्यवधानहरू पैदा गर्न चाहन्छ, र विश्वास त्याग्न चाहन्छ भने—तेरो कार्यले अनजानमा मण्डली जीवनमा बाधा दिएको हुनेछ। त्यसपछि के तेरा कार्यहरू दुष्ट कार्यहरूको रूपमा चित्रित हुनेछैनन् र? (हुनेछन्।) त्यसकारण, जब धारणाहरू कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा आउँछ, तब तँ होशियार र सतर्क हुनुपर्छ, तैँले भ्रमित वा आवेगपूर्ण तरिकाले व्यवहार गर्नु हुँदैन, र तैँले धारणाहरूलाई सत्यताको रूपमा किमार्थ लिनु हुँदैन—मानव विचारहरू जति नै सही भए नि ती सत्यता होइनन्। यस्तो तरिका अपनाउँदा, तँलाई निकै शान्ति हुनेछ, र तेरा धारणाहरूले कुनै समस्या पैदा गर्न सक्नेछैनन्। धारणाहरू हुनु डर मान्नुपर्ने कुरा होइन—तैँले सत्यता खोजी गरिस् भने, ती अन्ततः समाधान हुने नै छन्। कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “तर धारणाहरू समाधान गर्न सजिलो छैन।” कत्ति धारणाहरू समाधान गर्न साँच्चै गाह्रो हुन्छ, त्यसकारण के गर्नुपर्छ? यो सरल छ। कत्ति मानिसहरूको विचार र मनमा कतिपय धारणाहरू कहिल्यै समाधान हुँदैनन्। यो पहिले नै तथ्य हो, तर कुनै धारणा समाधान गर्न जति नै गाह्रो भए नि त्यो सत्यता हुँदैन। तैँले यो कुरा बुझेको छस् भने, समस्या सम्हाल्न सजिलो छ। यहाँ एउटा तथ्य छ जुन मैले तिमीहरूलाई बताउनुपर्छ: परमेश्वरले आफूले गर्ने सबै कुरा सबैलाई पूर्ण वा स्पष्ट रूपमा बुझ्न आवश्यक गराउनुहुन्न; उहाँले सबैलाई यसभित्र रहेको सत्यता के हो वा उहाँले किन कुनै निश्चित तरिकाले कार्यव्यवहार गर्नुहुन्छ भनेर जान्न आवश्यक गराउनुहुन्न। परमेश्वरले चाहनुहुने कुरा यो होइन; उहाँले मानिसहरूको लागि यी मापदण्डहरू तोक्नुहुन्न। यदि तेरो क्षमता पर्याप्त रूपमा राम्रो छ भने, तैँले हासिल गर्ने कुनै पनि स्तरको बुझाइ राम्रो हुन्छ—बस तँ सक्दो प्रयास गर्। यदि तैँले बुझ्न सक्दैनस् भने, तँ वृद्ध हुँदै जाँदा, र तेरा अनुभवहरू निरन्तर गहन हुँदै जाँदा, र तैँले अझै धेरै अनुभवहरू बटुल्दै जाँदा, सत्यताप्रतिको तेरो बुझाइ पनि क्रमिक रूपमा गहन हुँदै जानेछ, र तेरा धारणाहरू घट्दै जानेछन्। तैपनि, धेरैजसो मानिसहरू केही विशेष कुराहरू बुझ्न नसक्ने हुन्छन् र तिनलाई तिनीहरूले कहिल्यै बुझ्दैनन्। के परमेश्वरले तिनीहरूलाई ती कुराहरू बुझ्न जबरजस्ती गर्नुहुन्छ र? गर्नुहुन्न; परमेश्वरले जबरजस्ती तिनीहरूमा बुझाइ घुसाइदिने गर्नुहुन्न। उदाहरणको लागि, परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएका यावत् थोकमाझ मानिसहरूले जान्न चाहने तर जान्न नसक्ने धेरै रहस्यहरू छन्। तैपनि, परमेश्वरले उहाँका वचनहरू र काममा मानिसहरूलाई शुद्ध पार्न र मुक्ति दिन सत्यता व्यक्त गर्ने कार्यमा मात्रै ध्यान दिनुहुन्छ। उहाँले अरू कुराहरू बिरलै उल्लेख गर्नुहुन्छ, र कहिलेकहीँ उल्लेख गर्दा पनि छोटो रूपमा मात्रै उल्लेख गर्नुहुन्छ; परमेश्वरले मानिसहरूलाई यी कुराहरू विस्तृतमा कहिल्यै व्याख्या गरिदिनुहुन्न। किन गरिदिनुहुन्न? किनभने मानिसहरूले यी कुराहरू बुझ्नु जुरुरी छैन। परमेश्वरले मानिसहरूमा गर्नुहुने काममा एक हिसाबमा उहाँले आफ्नो स्वभाव सार प्रकट गर्नुहुन्छ; अर्को हिसाबमा, परमेश्वरसँग आफूले गर्ने कुराहरूबारे उहाँका विचार, योजना, स्रोत र उद्देश्यहरू, र उहाँले फरकफरक मानिसहरूमा काम गर्न प्रयोग गर्नुहुने तरिका र विधिहरू, उहाँले सबै थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुने तरिका र विधिहरू, र आदि इत्यादि कुराहरू हुन्छन्। मुक्ति पाउनलाई मानिसहरूले सबै सत्यताहरू बुझ्नुपर्छ र तिनीहरू ती सबैमा प्रवेश गर्नुपर्छ भनेर परमेश्वरले कहिल्यै भन्नुभएको छैन। किनभने परमेश्वर अत्यन्तै सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ! सबै थोकमाथि उहाँले व्यवहार गर्ने, बोल्ने, काम गर्ने, र सार्वभौमिकता राख्ने तरिकाले स्वाभाविक रूपमै उहाँको स्वभाव, सार, पहिचान, र आदि इत्यादि कुराहरू प्रकट गर्छन्। परमेश्वरले उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ ती सबै स्वाभाविक रूपमै प्रकट गर्नुभए नि उहाँले मानिसहरूलाई ती सबै कुरा बुझ्ने वा जान्ने मापदण्ड दिनुहुन्न, किनभने परमेश्वर सधैँ परमेश्वर नै रहनुहुनेछ, र उहाँ सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, जबकि सृष्टि गरिएको मानवजाति सानो छ र तिनीहरूमा शक्तिको पूर्ण कमी छ; मानिस र परमेश्वरबीच ठूलो धाँदो छ! त्यसैले, मानिसहरूले परमेश्वरबारे केही धारणा र कल्पनाहरू विकास गर्नु अत्यन्तै सामान्य कुरा हो। परमेश्वरले यसलाई हृदयमा लिनुहुन्न, तर तैँले सधैँ यसलाई अत्यन्तै गम्भीरतापूर्वक लिन्छस् र जिद्दीपूर्वक यसप्रति आसक्त हुन्छस्। यो शैलीले काम गर्दैन। यदि तँ सत्यता पछ्याउने र उच्च क्षमता भएको व्यक्ति होस् भने, तैँले सत्यता बुझेको छस् र तँसँग परमेश्वरबारे साँचो ज्ञान छ भने, यी धारणा र कल्पनाहरू स्वाभाविक रूपमै सुल्झिनेछन्। यदि तैँले सत्यता पछ्याउँदैनस्, र तँसँग जोसुकैले सत्यता सङ्गति गरे नि त्यो तँ स्विकार्दैनस् र सधैँ आफ्ना धारणाहरूमा अडिग रहन्छस् भने, यसको परिणाम के हुनेछ? परिणाम यो हुनेछ कि तँ आफ्नो जीवनको अन्त्यमा पुगे नि वा परमेश्वरको काम पूर्ण रूपमा समाप्त हुने विन्दुमा पुगे नि तैँले सत्यता प्राप्त गरेको हुँदैनस्, बरु तेरा धारणा र कल्पनाहरूद्वारा मृत्युतर्फ डोर्याइएको हुनेछस्। तैँले परमेश्वरको आत्मिक शरीर देखा परेको देखे नि परमेश्वरबारेका आफ्ना धारणा र कल्पनाहरू समाधान गर्न सक्नेछैनस्। के तैँले यी धारणाहरू समाधान गर्न नसक्ने भएकैले परमेश्वरले तँलाई सबै तथ्य र साँचो के हो भनेर भन्नुहुनेछ र? एक हिसाबमा, उहाँले त्यसो गर्नु अनावश्यक छ; अर्को हिसाबमा, एउटा तथ्य छ, र त्यो के हो भने, मानव मस्तिष्क र मनमा यी कुराहरू ग्रहण गर्ने ठूलो क्षमता हुँदैन। परमेश्वरले गर्नुहुने काम मानव कल्पनाभन्दा बाहिरको र सबै थोकभन्दा बाहिरको काम हो। सबै थोकको तुलनामा, मानिसहरू समुद्रतटको बालुवाको कणजस्तै हुन्। यो व्याख्या तथ्यहरूसँग मिल्छ र यसलाई उचित ठान्न सकिन्छ। यदि परमेश्वरले तँलाई सबै कुरा बताउन चाहनुभयो भने पनि, के तँसँग यो सबै कुरा ग्रहण गर्ने क्षमता छ र? कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “मैले किन यो सब ग्रहण गर्न सक्दिनँ? यदि परमेश्वरले अझै धेरै भन्नुभयो भने, मैले अझै धेरै कुरा बुझ्न र अझै धेरै कुरा प्राप्त गर्न सक्छु। त्यस्तो अवस्थामा, मलाई निगाह मिल्नेथ्यो!” त्यो त सपना मात्रै हो; ती मानिसहरूले आफ्नो क्षमतालाई बढी ठानिरहेका हुन्छन्। परिस्थिति वास्तवमा त्यस्तो छैन। परमेश्वरको नजरमा, उहाँले तँलाई भन्नुहुने कुराहरू सबै अत्यन्तै सरल र स्पष्ट छन्; ती मानिसहरूले बुझ्न सक्ने कुराहरू हुन्। वास्तवमा, यस्ता धेरै कुराहरू छन् जसबारे परमेश्वरले बताउनुभएको छैन किनभने मानिसहरूले ती कुरा बुझ्न सक्दैनन्। त्यसकारण, तेरा केही धारणाहरू अन्त्यमा समाधान नहुनु अत्यन्तै सामान्य कुरा हो। परमेश्वरले तँलाई बुझाउन जरुरी रहेका र बताउन चाहनुभएका, वा तैँले सहन र बुझ्न सक्ने कुराहरू, तैँले बुझ्नेछस्। तैँले सहन वा बुझ्न नसक्ने, तेरो शारीरिक आँखाले देख्न नसक्ने कुराहरूको हकमा, परमेश्वरले तँलाई ती कुराहरू बताउनुभयो नै भने पनि, त्यो व्यर्थ हुनेछ र मेहनत खेर जानेछ। फलस्वरूप, परमेश्वरले तँलाई ती कुराहरू बताउनुहुन्न। त्यस्ता धारणाहरूको हकमा, तँ मर्ने बेला वा परमेश्वरको काम पूरा हुँदा पनि तैँले अझै कुरा बुझेको हुँदैनस् भने, त्यसले केमा असर गर्छ? के त्यसले परमेश्वरप्रतिको तेरो समर्पणमा असर गर्छ? के त्यसले सृष्टि गरिएको प्राणीको भूमिका स्विकार्ने तेरो कार्यमा असर गर्छ? के यसले परमेश्वरको पहिचान र सार चिन्ने तेरो कार्यमा असर गर्छ? यदि तँलाई यी कुनै पनि रूपले असर गर्दैन भने, तैँले मुक्ति पाएको हुनेछस्। त्यसोभए, के यस्तो धारणा अझै पनि समाधान गरिनुपर्छ त? पर्दैन। यो अन्तिम प्रकारको धारणा हो, जुन मृत्युको क्षणमा समेत समाधान गर्न नसकिने धारणा हो। कत्ति मानिसहरू भन्छन्, “हे परमेश्वर, तपाईंले गर्नुभएको यो काम, तपाईंले भन्नुभएका यी वचनहरू, र तपाईंले तय गर्नुभएको यो वातावरण मैले अझै बुझेको छैनँ। के म मर्नुभन्दा पहिले मलाई यो कुरा भन्न सक्नुहुन्छ ताकि म शान्तिले मर्न सकूँ?” परमेश्वरले त्यस्ता अनुरोधहरू बेवास्ता गर्नुहुन्छ। तँ शान्तिमै जान सक्छस्; तैँले आत्मिक क्षेत्रका सबै कुराहरू बुझ्नेछस्।
मानिसहरूलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको आफ्नै मापदण्ड छ; यो तैँले आफ्ना धारणाहरू कति राम्ररी समाधान गरेको छस् वा तीमध्ये कतिलाई त्यागेको छस् भन्ने कुरामा आधारित हुँदैन। बरु, यो तँ परमेश्वरकोकति भय मान्छस् भन्ने कुरामा आधारित हुन्छ र तँ उहाँप्रति कति समर्पित छस्, तैँले उहाँप्रति साँचो रूपमा डर मान्छस् कि मान्दैनस् र तँ उहाँप्रति साँचो रूपमा समर्पित हुन्छस् कि हुँदैनस् भन्ने कुरामा आधारित हुन्छ। परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरामा अर्थ हुन्छ, र तँलाई त्यो स्विकार्न सजिलो भए नि, वा तँलाई त्यो स्विकार्न गाह्रो भए नि र यसले तँमा धारणाहरू पैदा गर्ने सम्भावना भए नि, चाहे जुनसुकै हकमा पनि, यसको फलस्वरूप परमेश्वरको पहिचान परिवर्तन हुँदैन; उहाँ सधैँ सृष्टिकर्ता नै रहनुहुनेछ, र तँ सधैँ सृष्टि गरिएको प्राणी रहनेछस्। यदि तँ कुनै पनि धारणाद्वारा सीमित हुँदैनस्, र अझै पनि सृष्टि गरिएको प्राणी र सृष्टिकर्ताको रूपमा परमेश्वरसँगको सम्बन्ध कायम गर्न सक्छस् भने, तँ परमेश्वरको सृष्टि गरिएको साँचो प्राणी होस्। यदि तँ कुनै पनि धारणाको प्रभाव वा बाधामा नपर्न सक्षम छस्, र हृदयदेखि नै परमेश्वरमा साँचो रूपमा समर्पित हुन सक्छस् भने, र यदि सत्यताबारे तेरो बुझाइ गहन भए नि वा सतही भए नि तैँले धारणाहरू पन्छाउन सक्छस्, र तँ तीद्वारा बाधित नभई बस्न सक्छस्, र परमेश्वर नै सत्यता, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ, परमेश्वर सदासर्वदा परमेश्वर नै रहनुहुनेछ, र परमेश्वरले गर्ने कुरा गलत हुँदैन भनेर विश्वास गर्छस् भने, तैँले मुक्ति पाउन सक्छस्। वास्तवमा, हरेकको कद सीमित हुन्छ। मानिसहरूक दिमागमा कति कुराहरू अटाउन सक्छ र? के तिनीहरूले परमेश्वरलाई बुझ्न सक्छन् र? त्यो त कामना मात्र हो! यो कुरा नबिर्सी: परमेश्वरअघि मानिसहरू सदैव शिशुहरू हुन्। यदि तँलाई आफू चलाख छु भन्ने लाग्छ भने, यदि तँ सधैँ चलाख बन्ने प्रयास गर्छस्, र सबै कुरा पत्ता लगाउने प्रयास गर्छस्, र “यदि मैले यो कुरा बुझ्न सकिनँ भने, म तपाईं मेरो ईश्वर हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्न सक्दिनँ, म तपाईं मेरो ईश्वर हुनुहुन्छ भनेर मान्न सक्दिनँ, र म तपाईं सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्न सक्दिनँ। यदि तपाईंले मेरा धारणाहरू समाधान गर्नुभएन भने, तपाईं सपना मात्रै देख्दै हुनुहुन्छ कि म तपाईं ईश्वर हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्नेछु, मैले तपाईंको सार्वभौमिकता स्विकार्नेछु, र म तपाईंमा समर्पित हुनेछु” भनेर सोच्छस् भने, यो समस्याजनक कुरा हो। कसरी? परमेश्वरले तँसँग त्यस्ता कुराहरूबारे तर्क गर्नुहुन्न। मानिसको हकमा उहाँ कहिल्यै पनि यस्तो हुनुहुनेछैन: यदि तैँले परमेश्वर तेरो परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्दैनस् भने, उहाँले तँ उहाँको सृष्टि गरिएको एक प्राणी होस् भनेर स्विकार्नुहुनेछैन। जब परमेश्वरले तँलाई उहाँको सृष्टि गरिएको एक प्राणी होस् भनेर स्विकार्नुहुन्न, तब परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्तिको कारण परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्धमा बदलाव आउँछ। यदि तँ परमेश्वरमा समर्पित हुन, र परमेश्वरको पहिचान र सार, अनि परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा स्विकार्न सक्दैनस् भने, तेरो पहिचानमा बदलाव आउनेछ। अनि के तँ अझै पनि सृष्टि गरिएको प्राणी हुन्छस् र? परमेश्वरले तँलाई स्विकार्नुहुन्न; तर्क गर्नुको कुनै अर्थ छैन। अनि यदि तँ सृष्टि गरिएको प्राणी होइनस्, र परमेश्वरले तँलाई चाहनुहुन्न भने, के तँसँग अझै मुक्ति पाउने आशा हुन्छ र? (हुँदैन।) परमेश्वरले किन तँलाई सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा लिनुहुन्न? तँ सृजित प्राणीले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र कर्तव्यहरू पूरा गर्न सक्दैनस्, र तैँले सृष्टिकर्तासँग सृष्टि गरिएको प्राणीको स्थानबाट व्यवहार गर्दैनस्। त्यसैले परमेश्वरले तँसँग कसरी व्यवहार गर्नुहुनेछ? उहाँले तँलाई कसरी हेर्नुहुनेछ? परमेश्वरले तँलाई मापदण्डअनुसारको सृजित प्राणीका रूपमा हेर्नुहुनेछैन, बरु एउटा भ्रष्ट, दियाबलस र शैतानको रूपमा हेर्नुहुनेछ। के तैँले आफूलाई चलाख ठानेको थिइनस् र? अनि तैँले कसरी आफूलाई दियाबलस र शैतान बनाएको छस्? यो चलाखपन होइन, यो त मूर्खता हो। यी वचनहरूले मानिसहरूलाई के बुझ्न मद्दत गर्छन्? मानिसहरू परमेश्वरसामु नियमअनुसार चल्नैपर्छ भनेर बुझ्न मद्दत गर्छन्। यदि तँसँग धारणाहरू हुने कारण छ नै भने पनि, तैँले आफसँग सत्यता छ, र तँसँग परमेश्वरविरुद्ध होहल्ला गर्ने र उहाँलाई सीमित गर्ने पूँजी छ भन्ने नसोच्। तैँले अरू जेसुकै गर्, तर त्यस्तो नबन्। तैँले सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा रहेको आफ्नो पहिचान गुमाएपछि, तँ नष्ट हुनेछस्—यो कुनै मजाक होइन। यो ठ्याक्कै किन हो भने, जब मानिसहरूमा धारणाहरू हुन्छन्, तब तिनीहरू फरक शैली लिन्छन् र फरक समाधान अपनाउँछन्, त्यसकारण परिणामहरू पूर्ण रूपमा फरक हुन्छन्।
धारणाहरूको हकमा कसरी अभ्यास गर्ने भन्नेबारेमा, के तिमीहरूसँग सिद्धान्तहरू छन्? के ती सिद्धान्तहरूले तिमीहरूलाई सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा उचित व्यवहार गर्न सक्ने गरी रक्षा गर्छन्? के त्यो मार्ग असल छ? (छ।) त्यसोभए त्यसलाई सारांशीकरण गर् त। (यदि यो तुलनात्मक रूपमा समाधान गर्न सजिलो धारणा हो भने, हामीले प्रार्थना र खोजी गर्नैपर्छ, परमेश्वरका वचनहरूबाट यस्तो धारणा चिरफार गर्ने सत्यता खोज्नैपर्छ, र हामीले सत्यता बुझ्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सङ्गति पनि गर्न सक्छौँ; यसरी, हामीले धारणाका भ्रामक पक्षहरू छर्लङ्गै देख्न सक्नेछौँ, र यसरी यसलाई समाधान गर्न सक्नेछौँ। कति धारणाहरू त्यस्ता पनि हुन्छन् जसलाई समाधान गर्न त्यति सजिलो हुँदैन, तर हामीले तिनलाई पक्रिराख्नु हुँदैन। हामीमा सत्यता स्वीकार गर्ने र परमेश्वरमा समर्पित हुने मनोवृत्ति हुनुपर्छ, र हामीले हामी सृष्टि गरिएका प्राणीहरू हौँ र परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यो अवश्य नै सही हुन्छ, र यो त हामीलाई महसुस नभएको मात्र हौँ भन्ने कुरा जान्नुपर्छ। हामीले बुझे नि नबुझे नि, हामीले धारणाहरू फैलाउनु हुँदैन। हामीले बारम्बार परमेश्वरसँग प्रार्थना र खोजी गर्न सिक्नुपर्छ, अनि बिस्तारै यी धारणाहरूलाई पनि समाधान गर्न सकिन्छ। तेस्रो परिस्थिति के हो भने, कतिपय धारणाहरू अन्त्यसम्मै समाधान हुँदैनन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, जबसम्म हामी यी धारणाहरूद्वारा बाध्यतामा पर्दैनौँ र तिनलाई फैलाउँदैनौँ, तबसम्म ठीकै हुन्छ। यदि यी धारणाहरू अन्त्यमा समाधान भएनन् भने पनि, जबसम्म हामी तिनमा अडिग रहँदैनौँ र तिनको कारण हामीले दुष्टता गर्दैनौँ, तबसम्म परमेश्वरले हामीलाई दोषी ठहराउनुहुनेछैन, र यसले हाम्रो मुक्तिमा असर गर्नेछैन।) समग्रमा कति वटा सिद्धान्तहरू छन्? (तीन वटा।) समग्रमा तीन वटा सिद्धान्त छन्। तिमीहरूले ती सबै टिपोट गर्यौ, होइन र? तिमीहरूले सत्यता र सिद्धान्तहरू बुझेपछि, स्वाभाविक रूपमै तिमीहरूका धारणाहरू समाधान हुनेछन्। तैँले तेरा धारणाहरूलाई तँमाथि बाधा वा ठेस पुर्याउन दिनु हुँदैन; समाधान गर्न सकिने ती धारणाहरू समाधान गर्न सक्दो गर्, र अस्थायी रूपमा समाधान गर्न नसकिने ती धारणाहरूको हकमा, कम्तीमा पनि तिनलाई तँमाथि असर पुर्याउन नदे। तिनले तँलाई कर्तव्य निर्वाह गर्नबाट छेक्नु हुँदैन, न त तिनले परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्धमै असर पुर्याउनु हुन्छ। तैँले ध्यान दिनुपर्ने मुख्य कुरा के हो भने, तैँले कम्तीमा पनि धारणाहरू फैलाउनु हुँदैन, दुष्कर्म गर्नु हुँदैन, बाधा वा व्यवधानहरू पैदा गर्नु हुँदैन, र तैँले शैतानको सेवक वा शैतानको निकासको रूपमा काम गर्नु हुँदैन। यदि, तैँले जति नै प्रयास गरे पनि, केही धारणालाई सतही रूपमा मात्रै समाधान गर्न सकिन्छ तर पूर्ण रूपमा समाधान गर्न सकिँदैन भने, त्यसलाई बेवास्ता गर्। धारणाहरूलाई सत्यता खोजी गर्ने तेरो कार्य वा तेरो जीवन प्रवेशमा असर पुर्याउन नदे। यी सिद्धान्तहरूमा पोख्त बन्, अनि सामान्य परिस्थितिहरूमा तँ सुरक्षित हुनेछस्। यदि तँ सत्यता स्वीकार गर्ने, सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होस्, दुष्ट व्यक्ति होइनस्, र तँ बाधा वा व्यवधानहरू ल्याउन अनिच्छुक हुन्छस्, र जानीजानी बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँदैनस् भने, जब तैँले सामान्यतया धारणाहरू उत्पन्न हुने समस्या सामना गर्छस्, तब तँ सामान्यतया सुरक्षित नै हुनेछस्। अभ्यासको सबैभन्दा आधारभूत सिद्धान्त यही हो: यदि समाधान गर्न कठिन हुने धारणा देखा पर्यो भने, त्यो धारणाअनुसार काम गर्न हतार नगर्। पहिला, प्रतीक्षा गर् र यसलाई समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्, परमेश्वरले गर्नुहुने कुरा गलत हुन सक्दैन भन्ने विश्वास गर्। यो सिद्धान्त याद राख्। त्यसबाहेक, आफ्नो कर्तव्य पन्छ्याउने नगर् वा आफ्ना कर्तव्य निर्वाहमा धारणालाई असर पुर्याउन नदे। यदि तँसँग धारणाहरू छन् र तैँले “म यो कर्तव्य जसोतसो टार्नेछु; म खराब मुडमा छु, त्यसकारण म तपाईंका लागि राम्रो काम गर्नेछैनँ” भनेर भन्छस् भने, यो राम्रो कुरा होइन। तेरो मनोवृत्ति नकारात्मक र झाराटारुवा बनेपछि, यो समस्याजनक बन्छ; यो तँभित्र धारणाहरूले काम गरेको हो। जब धारणाहरूले तँभित्र काम गर्छन् र तेरो कर्तव्य निर्वाहमा असर पुर्याउँछन्, तब यसको अर्थ यो बेला परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्ध वास्तवमा परिवर्तन भइसकेको छ भन्ने हुन्छ। कतिपय धारणाहरूले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा असर पुर्याउन सक्छन्, र त्यो गम्भीर समस्या हो, र ती धारणाहरूलाई तुरुन्तै समाधान गरिनुपर्छ। कति अरू धारणाहरूले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा वा परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्धमा असर पुर्याउँदैनन्, त्यसकारण ती मुख्य समस्याहरू होइनन्। यदि तैँले विकास गर्ने धारणाहरूले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा असर पार्न सक्छन्, जसले गर्दा तैँले परमेश्वरमा शङ्का गर्न सक्छस्, आफ्नो कर्तव्य लगनशील भई निर्वाह गर्न सक्दैनस्—र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह नगर्दा कुनै दुष्परिणाम आउनेछैन भन्नेसमेत सोच्छस्—र तँमा कुनै त्रास वा परमेश्वरको भय मान्ने हृदय छैन भने, यो खतरनाक कुरा हो। यसको अर्थ तँ परीक्षामा पर्नेछस्, र शैतानले तँलाई छल्नेछ र बन्दी बनाउनेछ। तेरा धारणाहरू र तैँले गर्ने छनौटप्रतिको तेरो मनोवृत्ति महत्त्वपूर्ण हुन्छ; धारणाहरू समाधान गर्न सकिए पनि नसकिए पनि, र तिनीहरूको समाधान जुनसुकै हदसम्म गर्न सकिए पनि, तँ र परमेश्वरबीचको सामान्य सबन्धमा परिवर्तन हुनु हुँदैन। एउटा कुरो, तैँले परमेश्वरले योजनाबद्ध गरेका सबै वातावरणमा समर्पित हुन सक्नुपर्छ, र परमेश्वरले गर्नुहुने हरेक कुरा सही र अर्थपूर्ण हुन्छ भनेर पुष्टि गर्न सक्नुपर्छ, र यो ज्ञान र सत्यताको यो पक्ष तेरा लागि कहिल्यै परिवर्तन हुनु हुँदैन। अर्को कुरो, तँलाई परमेश्वरले हस्तान्तरण गर्नुभएको कर्तव्यलाई तैँले पाखा लगाउनु हुँदैन, यसको बोझ तैँले आफूबाट हटाउनु हुँदैन। यदि, आन्तरिक वा बाहिरी रूपमा, तँसँग परमेश्वरप्रति कुनै प्रतिरोध, विरोध, विद्रोहीपन छैन भने, परमेश्वरले तेरो समर्पणता, र तँ पर्खिरहेको छस् भनेर मात्रै देख्नुहुनेछ। तँसँग अझै पनि धारणाहरू हुन सक्छन्, तर परमेश्वरले तेरो विद्रोहीपन देख्नुहुन्न। अनि तँभित्र कुनै विद्रोहीपन र विरोध नभएपछि, परमेश्वरले अझै पनि तँलाई सृष्टि गरिएको आफ्नो प्राणी सम्झनुहुन्छ। यसविपरीत, यदि तेरो हृदय गुनासो र अवज्ञाले भरिएको छ, र तैँले बदला लिने मौका खोजिरहेको छस्, र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न इच्छुक छैनस्, तर तैँले यसको बोझ आफूबाट हटाउन खोजिरहेको छस्—यहाँसम्म कि, तेरो हृदयमा, परमेश्वरबारे सबै प्रकारका गुनासाहरू छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा तँमा निश्चित प्रकारका अवज्ञा र द्वेषका प्रकटीकरणहरू देखा पर्छन् भने—त्यो बेला परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्धमा पहिले नै धेरै ठूलो परिवर्तन आइसकेको हुन्छ। तैँले पहिले नै परमेश्वरको सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा रहेको स्थान छोडिसकेको हुन्छस्; तँ उप्रान्त सृष्टि गरिएको प्राणी हुँदैनस्, बरु तँ दियाबलसहरू र शैतानको वाहक बनेको हुन्छस्—र त्यसैले परमेश्वरले तँलाई कुनै दया देखाउनुहुनेछैन। जब कुनै व्यक्ति यो बिन्दुमा आइपुग्छ, ऊ डरलाग्दो क्षेत्रतर्फ अघि बढिरहेको हुन्छ। यदि परमेश्वरले केही गर्नुभएन भने पनि, ऊ मण्डलीमा दृढ रहन सक्नेछैन। त्यसैले, तिनीहरूले गर्ने प्रत्येक कुरामा—विशेषगरी धारणाहरू समाधान गर्ने जस्ता कुराहरू भएमा—मानिसहरूले परमेश्वरलाई चिढ्याउने, वा परमेश्वरले दोषी ठहराउनुभएका, वा अरूलाई चोट वा हानि पुर्याउने कुरा नगर्ने सवालमा सचेत हुनुपर्छ। यो नै सिद्धान्त हो।
मानिसहरूमा परमेश्वरबारे धारणाहरू हुनु सानो समस्या होइन! मानिसहरूले परमेश्वरसँगको सामान्य सम्बन्ध कायम राख्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ, तर यो सम्बन्धमा सबैभन्दा बढी असर पार्ने कुरा भनेको मानिसहरूका धारणाहरू हुन्। परमेश्वरबारेका मानिसहरूका धारणाहरू समाधान भएपछि मात्रै परमेश्वरसँग सामान्य सम्बन्ध कायम राख्न सकिन्छ। अहिले, धेरै मानिसहरूमा गम्भीर समस्या छ। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै धेरै वर्ष भए पनि, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्षम नै भए पनि, सुरुदेखि अन्त्यसम्मै तिनीहरूका धारणाहरू पूर्णतया समाधान गर्न सक्दै सकिँदैन। यसले परमेश्वरसँगको तिनीहरूको सम्बन्धमा गम्भीर असर पार्छ र परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको प्रेम र उहाँप्रतिको तिनीहरूको समर्पणमा सीधै असर पार्छ। त्यसकारण, मानिसहरूले परमेश्वरबारे जुनसुकै धारणाहरू विकास गरे पनि, यो एउटा गम्भीर कुरा हो, जसलाई बेवास्ता गरिनु हुँदैन। धारणाहरू पर्खालजस्तै हुन्; तिनले परमेश्वरसँगको मानिसहरूको सम्बन्ध छेक्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू परमेश्वरको मुक्तिको कामसँग असम्बन्धित बन्छन्। त्यसकारण, मानिसहरूले परमेश्वरबारे धारणाहरू राख्नु अत्यन्तै गम्भीर समस्या हो, जसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन! यदि मानिसहरूमा धारणाहरू छन् र तिनीहरूले तुरुन्तै सत्यता खोजी गरेर ती समस्या समाधान गर्न सक्दैनन् भने, यसले सजिलै नकारात्मकता, परमेश्वरप्रतिको प्रतिरोध, र उहाँविरुद्ध शत्रुतासमेत पैदा गर्न सक्छ। के त्यसपछि तिनीहरूले अझै सत्यता स्विकार्न सक्छन् र? तिनीहरूको जीवन प्रवेश ठप्प हुनेछ। परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने मार्ग अनियमित र खाल्टाखुल्टी परेको हुन्छ। मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुने भएकोले, तिनीहरूले कैयौँ छड्के बाटो अपनाउन सक्छन्, र तिनीहरूले कुनै पनि परिस्थितिमा धारणाहरू निर्माण गर्न सक्छन्। यदि सत्यता खोजी गरेर यी धारणाहरू समाधान गरिएन भने, मानिसहरूले परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्न र उहाँलाई अवज्ञा गर्न सक्छन्, उहाँप्रति शत्रुताको बाटो हिँड्न सक्छन्। मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो लिएपछि, तिमीहरूलाई के लाग्छ, के तिनीहरूको लागि मुक्ति पाउने मौका बाँकी हुन्छ? त्यो बेला सम्हाल्न सजिलो हुँदैन, र कुनै मौका बाँकी रहँदैन। त्यसैले, परमेश्वरले तँलाई आफ्नो सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा इन्कार्नुभन्दा पहिले, तैँले परमेश्वरको सृष्टि गरिएको प्राणी कसरी बन्ने भनेर सिक्नुपर्छ। सृष्टिकर्ताको सूक्ष्मजाँच गर्ने वा तैँले विश्वास गरेको परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भनेर कसरी प्रमाणित र पुष्टि गर्ने भनेर पत्ता लगाउने प्रयास नगर्। यो तेरो दायित्व वा जिम्मेवारी होइन। तैँले हृदयमा सोच्नु र मनन गर्नुपर्ने भनेको आफ्नो कर्तव्य कसरी पूरा गर्ने र मापदण्डअनुसारको सृजित प्राणी कसरी बन्ने भन्नेबारे हो, तर तैँले हरदिन परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ कि हुन्न, वा उहाँ साँच्चै परमेश्वर हुनुहुन्छ कि हुन्न भनेर प्रमाणित गर्ने, वा परमेश्वरले के गर्नुभएको छ र उहाँका कार्यहरू सही छन् कि छैनन् भनेर सूक्ष्मजाँच गर्ने गर्नु हुँदैन। यी तैँले सूक्ष्मजाँच गर्नुपर्ने कुराहरू होइनन्।
जुन १९, २०२१
