अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (१५)
विषयवस्तु बाह्र: परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, कुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले यस्ता कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गरेर र ती कुराहरूबाट सिकून् (भाग तीन)
मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरू
पछिल्लो भेलामा, हामीले अगुवा र कामदारहरूको बाह्रौँ जिम्मेवारीबारे सङ्गति गर्यौँ:“परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, कुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले यस्ता कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गरेर र ती कुराहरूबाट सिकून्।” यो जिम्मेवारीको हकमा, हामीले मुख्य रूपमा मण्डली जीवनसँग सम्बन्धित विभिन्न समस्याहरूबारे सङ्गति गर्यौँ, जसलाई हामीले एघार वटा समस्यामा विभाजित गर्यौँ। पढेर सुनाओ त। (पहिलो, सत्यता सङ्गति गर्दा प्रायजसो विषयबाट बाहिर जानु; दोस्रो, मानिसहरूलाई बहकाउन र तिनीहरूको आदर जित्न शब्द र सिद्धान्तहरू बोल्नु; तेस्रो, घरायसी मामलाहरूबारे कुरा गर्नु, व्यक्तिगत सम्पर्कहरू निर्माण गर्नु, र व्यक्तिगत मामलाहरू सम्हाल्नु; चौथो, गुटबन्दी गर्नु; पाँचौं, हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्नु; छैटौं, अनुचित सम्बन्धहरूमा संलग्न हुनु; सातौं, आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनु; आठौं, धारणाहरू फैलाउनु; नवौं, नकारात्मकता पोखाउनु; दशौं, आधारहीन अफवाह फैलाउनु; र एघारौँ, निर्वाचनमा हेरफेर र धाँधली गर्नु।) पछिल्लोपटक, हामीले पाँचौं समस्याबारे सङ्गति गरेका थियौँ, जुन हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्नु हो र छैटौं समस्या अनुचित सम्बन्धहरूमा संलग्न हुनु हो। यी दुई प्रकारका समस्याहरूले पनि अघिल्ला चारवटा समस्याहरूले जस्तै मण्डली जीवन र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्। यी दुई प्रकारका समस्याहरूको प्रकृति, यी समस्याहरूले मण्डली जीवनमा ल्याउने हानि, र मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा पार्ने प्रभावलाई हेर्दा, यी दुवै कुराले परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधान ल्याउने मानिस, घटना, र कुराहरू प्रतिनिधित्व गर्न सक्छन्।
ए. आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनु
आज, हामी सातौं समस्याबारे सङ्गति गर्नेछौं—आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनु। त्यस्ता समस्याहरू मण्डली जीवनमा आम हुन्छन् र ती सबैले प्रस्टै देख्न सक्ने हुन्छन्। जब मानिसहरू परमेश्वरको वचन खानपिउन, आफ्नो व्यक्तिगत अनुभवहरूबारे सङ्गति गर्न, वा केही वास्तविक समस्याहरूबारे छलफल गर्न भेला हुन्छन्, तब सही र गलतबारेका फरकफरक दृष्टिकोण वा बहसहरू हुँदा, यसले प्रायजसो मानिसहरूबीच तर्कवितर्क र वादविवाद ल्याउँछन्। यदि मानिसहरू असहमत हुन्छन् र फरकफरक दृष्टिकोण राख्छन्, तर यसले मण्डली जीवनमा बाधा दिँदैन भने, के यो आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनुको रूपमा गन्ती हुन्छ? यसलाई त्यसरी गन्ती गर्न मिल्दैन; यो त सामान्य सङ्गतिको कुरा हो। त्यसकारण, झट्ट हेर्दा धेरै समस्याहरू सातौं समस्यासँग सम्बन्धित छन् जस्तो देखिन सक्छ, तर वास्तवमा, परिस्थिति र प्रकृतिको हिसाबमा अझै गम्भीर, र यसरी बाधा र व्यवधानहरू बन्ने समस्याहरू मात्रै यो समस्याभित्र पर्छन्। अब हामी कुनकुन समस्याहरूको प्रकृतिले तिनलाई यो समस्याअन्तर्गत पर्नयोग्य तुल्याउँछ भन्नेबारे सङ्गति गरौँ।
सबभन्दा पहिला, आपसी आक्रमणमा संलग्न हुने प्रकटीकरणहरू हेर्दा, यो अवश्य नै सामान्य रूपमा सत्यता सङ्गति गर्ने वा सत्यता खोजी गर्ने, वा सत्यता सङ्गति गरेको आधारमा फरकफरक बुझाइ वा ज्योति प्राप्त गर्ने, वा सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्ने, सङ्गति गर्ने, छलफल गर्ने, र निश्चित सत्यताबारे अभ्यास मार्ग खोजी गर्ने कार्य होइन, बरु यो सही र गलतबारे तर्क र विवाद गर्ने कार्य हो। यो आधारभूत रूपमा यसरी नै प्रकट हुन्छ। के मण्डली जीवनमा कहिलेकहीँ यस्तो समस्या देखा पर्छ? (पर्छ।) बाहिरी रूपको आधारमा मात्रै हेर्दा, आपसी आक्रमणमा संलग्न हुनेजस्ता कार्यहरू सत्यता खोजी गर्ने कार्य, वा पवित्र आत्माको अगुवाइमा सत्यता सङ्गति गर्ने कार्य, वा सद्भावपूर्ण सहकार्य गर्ने कार्य होइनन्, बरु यसको जड त जिद्दीपनमा हुन्छ, र यसमा प्रयोग गरिएको भाषामा आलोचना र निन्दा, र श्रापहरूसमेत समावेश हुन्छन्—यस्तो प्रकटीकरण साँच्चै नै शैतानको भ्रष्ट स्वभावको प्रकटीकरण हो। जब मानिसहरूले एकअर्कालाई आक्रमण गर्छन्, तब तिनीहरूको भाषा धारिलो भए नि वा चलाख भए नि, यसमा जिद्दीपन, द्वेष, र घृणा समावेश हुन्छ, र यसमा प्रेम, सहनशीलता, र धैर्यता हुँदैन, र स्वाभाविक रूपमै यसमा सद्भावपूर्ण सहकार्यको अझै धेरै कमी हुन्छ। मानिसहरूले एकअर्कालाई आक्रमण गर्न प्रयोग गर्ने विधिहरू फरकफरक हुन्छन्। उदाहरणको लागि, जब दुई मानिसहरूले कुनै विषयमा छलफल गरिरहेका हुन्छन्, तब पहिलो व्यक्तिले दोस्रोलाई भन्छ, “कति मानिसहरूमा खराब मानवता र अहङ्कारी स्वभाव हुन्छ; तिनीहरूले थोरथोरै काम गरे नि धाक लगाउँछन्, र तिनीहरूले कसैको कुरा सुन्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूले भन्ने गरेका ती मानिसहरूजस्तै हुन्, जो पशुहरूजतिकै जङ्गली र मानवताविहीन छन्।” यो सुनेपछि, दोस्रो व्यक्तिले सोच्छ, “के तैँले भर्खरै भनेको कुरा मेरो विरुद्ध लक्षित थिएन र? तैँले मेरो खुलासा गर्न परमेश्वरका वचनहरूसमेत प्रयोग गरिस्! तैँले मेरो बारे कुरा गरेको हुनाले, म पनि पछि हट्दिनँ। तैँले मसँग कठोर व्यवहार गरेको छस्, त्यसकारण म तँलाई पनि दुर्व्यवहार गर्नेछु!” त्यसकारण, दोस्रो व्यक्तिले भन्छ, “कति मानिसहरू बाहिरी रूपमा अत्यन्तै भक्त देखिन सक्छन्, तर वास्तवमा भित्री रूपमा तिनीहरू अरूभन्दा बढी कुटिल हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूमा उल्लेख गरिएका वेश्या र धन्दावालीहरूजस्तै विपरीतलिङ्गीहरूसँग अनुचित सम्बन्धमा संलग्न हुन्छन्—परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई अत्यन्तै घृणा गर्नुहुन्छ, र तिनीहरूलाई तिरस्कार गर्नुहुन्छ। अनि भक्त देखिनुको के फाइदा? त्यो सबै नाटक मात्रै हो। परमेश्वरले नाटक गर्नेहरूलाई सबैभन्दा बढी घृणा गर्नुहुन्छ; सबै नाटक गर्नेहरू फरिसीहरू हुन्!” यो सुनेपछि, पहिलो व्यक्तिले सोच्छ, “यो मेरो विरुद्ध गरिएको प्रत्याक्रमण हो! ठीक छ, तैँले मलाई कठोर व्यवहार गरिस्, त्यसकारण मैले पनि तँलाई बाँकी राखिनँ भने मलाई दोष नदे!” बारम्बार, ती दुई जना झगडा गर्न थालिरहेका हुन्छन्। के यो परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्नु हो त? (होइन।) तिनीहरूले के गरिरहेका हुन्? (एकअर्कालाई आक्रमण गरिरहेका र लडाइँ गरिरहेका हुन्।) तिनीहरूले केही निहुँसमेत लिन्छन् र आफ्नो आक्रमणको लागि “आधार” खोज्छन्, र त्यो आधारको रूपमा परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गर्छन्—यो पारस्परिक आक्रमणमा संलग्न हुनु हो, यसको साथै, यो मौखिक कलहमा संलग्न हुनु हो। के मण्डली जीवनमा कहिलेकहीँ यसप्रकारको सङ्गति देखा पर्छ? के यो सामान्य सङ्गति हो? के यो सामान्य मानवताभित्रको सङ्गति हो? (होइन।) त्यसोभए, के यस्तो सङ्गतिको कारण मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू पैदा हुन्नन् र? यसले कस्तो प्रकारका बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछ? (सामान्य मण्डली जीवन बिथोलिन्छ, मानिसहरू सही र गलतबारेको विवादमा अल्झन्छन्, र परिणामस्वरूप तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा शान्त भएर मनन र सङ्गति गर्न सक्दैनन्।) जब मानिसहरू मण्डली जीवनमा सही र गलतबारे यस्ता झैझगडा र तर्कहरूमा संलग्न हुन्छन्, र तिनीहरूले व्यक्तिगत आक्रमणहरू गर्छन्, तब के पवित्र आत्माले अझै पनि काम गर्नुहुन्छ त? पवित्र आत्माले काम गर्नुहुन्न; यस्तो सङ्गतिले मानिसहरूको हृदय अन्योलमा पार्छ। बाइबलमा केही वचनहरू छन्, के तिमीहरूलाई ती याद छ? (“फेरि म तिमीलाई भन्छु, यदि पृथ्वीमा तिमीहरूमध्ये दुई जना आफूले माग्ने कुरालाई छुँदै सहमत भएर माग्यौ भने स्वर्गमा हुनुहुने मेरा पिताले तिनीहरूको निम्ति त्यो गरिदिनुहुनेछ। किनभने जहाँ दुई वा तीन जना मेरो नाउँमा भेला हुन्छन्, म त्यहाँ तिनीहरूको बीचमा हुन्छु” (मत्ती १८:१९-२०)।) यी वचनहरूको अर्थ के हो? जब मानिसहरू परमेश्वरअघि भेला हुन्छन्, तब तिनीहरू एउटै हृदय र मनका हुनुपर्छ र परमेश्वरअघि तिनीहरू एउटै हुनुपर्छ; परमेश्वरले तिनीहरूलाई आशिष्हरू दिनुहुनेछ, र मानिसहरू एउटै हृदय र मनका हुँदा मात्रै पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछ। तर के मैले भर्खरै उल्लेख गरेका तर्कवितर्क गर्ने दुई जना मानिसहरू एउटै हृदय र मनका थिए त? (थिएनन्।) तिनीहरू केमा संलग्न थिए? आपसी आक्रमण, लडाइँ, र आलोचना र निन्दामा। तिनीहरूले सतही रूपमा फोहोरी श्रापका शब्दहरू प्रयोग नगरेका वा अर्को व्यक्तिलाई नराम्रो नाम दिएर नबोलेका भए नि, तिनीहरूको शब्दहरूपछाडि रहेको उत्प्रेरणा सत्यता सङ्गति गर्ने वा सत्यता खोजी गर्ने उद्देश्यको थिएन, र तिनीहरूले सामान्य मानवताको विवेक र समझभित्र रहेर बोलिरहेका थिएनन्। तिनीहरूले बोलेको हरेक शब्द गैरजिम्मेवारपूर्ण थियो, र यसमा आक्रामकता र द्वेष लुकेको थियो; हरेक शब्द नै तथ्यहरूअनुरूप थिएन, न त यसको कुनै आधार नै थियो। हरेक शब्द नै परमेश्वरका वचनहरू र परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुसार मामलालाई मूल्याङ्कन गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित थिएन, बरु त्यो आफूले घृणा गरेको र हेला गरेको व्यक्तिविरुद्ध आफ्नै रुचि र इच्छाको आधारमा व्यक्तिगत आक्रमण, मूल्याङ्कन, र निन्दा गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित थियो। तीमध्ये कुनै पनि कुरा एउटै हृदय र मनका हुनुका प्रकटीकरणहरू होइनन्; बरु, ती त जिद्दी आवेग र शैतानको भ्रष्ट स्वभावबाट आएका शब्द र प्रकटीकरणहरू हुन्, र तिनले परमेश्वरलाई खुशी पार्दैनन्; त्यसकारण, त्यहाँ पवित्र आत्माको कुनै काम हुँदैन। यो आपसी आक्रमणमा संलग्न हुनुको प्रकटीकरण हो।
मण्डली जीवनमा, सानातिना मामलाहरू वा विपरीत दृष्टिकोण र हितहरू सम्बन्धमा मानिसहरूबीच प्रायजसो विवाद र द्वन्द्वहरू देखा परिइरहन्छन्। नमिल्दो व्यक्तित्व, महत्त्वाकाङ्क्षा, र रुचिहरूको कारण पनि प्रायजसो विवादहरू पैदा हुन्छन्। सामाजिक हैसियत र शिक्षाको स्तरमा रहेका भिन्नताहरू, वा तिनीहरूको मानवता र प्रकृतिको हिसाबमा रहेका भिन्नताहरू, र बोल्ने र मामलाहरू सम्हाल्ने तरिकामा रहेका भिन्नताहरूको कारण, र यस्तै अरू कारणहरूले गर्दा पनि विभिन्न प्रकारका असहमति र कलहहरू पैदा हुन्छन्। यदि मानिसहरूले परमेश्वरको वचन प्रयोग गरेर यी समस्याहरू समाधान गर्ने प्रयास गर्दैनन् भने, यदि कुनै पारस्परिक बुझाइ, सहनशीलता, साथ, र सहयोग छैन भने, र यदि मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा पूर्वाग्रह र घृणा राख्छन्, र भ्रष्ट स्वभावभित्र एकअर्कासित जिद्दी आवेगसाथ व्यवहार गर्छन् भने, यसले आपसी आक्रमण र आलोचना ल्याउने सम्भावना हुन्छ। कति मानिसहरूसँग थोरथोरै विवेक र समझ हुन्छ, र विवादहरू पैदा हुँदा, तिनीहरूले धैर्यता अभ्यास गर्न, समझसाथ काम गर्न, र अर्को पक्षलाई प्रेमसाथ मद्दत गर्न सक्छन्। तैपनि, कति मानिसहरूले यो कुरा हासिल गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूमा सबैभन्दा आधारभूत सहनशीलता, धैर्यता, मानवता, र समझसमेत हुँदैन। तिनीहरूले प्रायजसो सानातिना कुराहरूबारे, वा एउटै शब्द वा अनुहारको अभिव्यक्तिको निहुँमा अरूविरुद्ध विभिन्न पूर्वाग्रह, सन्देह र गलतफहमीहरू विकास गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले हृदयमा ती अरूविरुद्ध विभिन्न प्रकारका विचार, शङ्का, आलोचना, र निन्दाहरू बोक्ने गर्छन्। यी घटनाहरू मण्डलीभित्र प्रायजसो देखा परिरहन्छन् र यसले प्रायजसो व्यक्तिहरूबीचका सामान्य सम्बन्धहरूमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सद्भावपूर्ण अन्तरक्रियाहरूमा, र परमेश्वरका वचनहरूबारे तिनीहरूले गर्ने सङ्गतिमा समेत असर पार्छ। मानिसहरूले एकअर्कासँग अन्तरक्रिया गर्दा विवादहरू पैदा हुनु सामान्य कुरा हो, तर यदि मण्डली जीवनमा यस्ता समस्याहरू बारम्बार देखा पर्छन् भने, तिनले सामान्य मण्डली जीवनमा असर गर्न, बाधा दिन, र त्यसलाई नष्टसमेत गर्न सक्छन्। उदाहरणको लागि, यदि कसैले भेलामा तर्क सुरु गर्यो भने, त्यो भेलामा बाधा हुनेछ, मण्डली जीवनले फल दिन असफल हुनेछ, र भेलामा सहभागी हुनेहरूले केही पनि प्राप्त गर्नेछैनन्, र तिनीहरूले आधारभूत रूपमा व्यर्थमा भेला भएर आफ्नो समय बरबाद गरिरहेका हुनेछन्। परिणामस्वरूप, यी समस्याहरूले मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्थामा पहिले नै असर पारिसकेका हुनेछन्।
क. आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने कार्यका विभिन्न प्रकारका प्रकटीकरणहरू
१. कमीकमजोरीहरूको आपसी खुलासा
कति मानिसहरूलाई भेलाहरूमा सधैँ घरका मामलाहरू र महत्त्वहीन विषयहरूबारे कुरा गर्न मन पर्छ, र तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेट्दा सानातिना घरका मामलाहरूबारे कुराकानी र गफगाफ गर्छन्, जसले गर्दा ती दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई असहाय महसुस हुन्छ। कुनै व्यक्ति तिनीहरूको कुरा रोक्न खडा हुन सक्छ, तर त्यसपछि के हुन्छ? यदि तिनीहरूको कुरा निरन्तर रोकियो भने, तिनीहरू असन्तुष्ट बन्छन्, र तिनीहरू असन्तुष्ट हुनु भनेकै समस्या हुनु हो। तिनीहरूले सोच्छन्: “तैँले सधैँ मलाई बाधा दिन्छस् र बोल्न दिँदैनस्। त्यसोभए, ठीक छ। तैँले बोल्दा म पनि तँलाई बाधा दिनेछु! जब तैँले परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्छस्, तब म परमेश्वरका वचनहरूको अर्को खण्ड पढेर तेरो कुरा बीचैमा काट्नेछु। जब तैँले आफूलाई चिन्नेबारे सङ्गति गर्छस्, तब म मानिसहरूलाई न्याय गर्ने परमेश्वरका वचनहरूबारे सङ्गति गर्नेछु। जब तैँले आफ्नो अहङ्कारी स्वभाव बुझ्नेबारेमा सङ्गति गर्छस्, तब म मानिसहरूको परिणाम र गन्तव्य निर्धारित गर्नेसम्बन्धी परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गर्नेछु। तैँले जे भने नि म फरक कुरा भनिदिनेछु!” यति मात्र होइन, यदि अरू तिनीहरूको कुरा रोक्न एकजुट भए भने, यो व्यक्तिले खडा भएर तिनीहरूलाई आक्रमण गर्छ। यसको साथै, उसले हृदयमा तिरस्कार र घृणा बोकेको हुनाले, भेलाहरूमा उसले प्रायजसो आफ्नो कुरा रोक्ने व्यक्तिका कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्छन्, त्यो व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुभन्दा पहिले कसरी अरूलाई व्यापारमा धोका दिन्थ्यो, अरूसँगको व्यवहारमा त्यो व्यक्ति कति बेइमान थियो, र आदि इत्यादिबारे कुरा गर्छ—जबजब त्यो व्यक्तिले बोल्छ, तबतब उसले ती कुराहरूबारे नै बोल्छ। सुरुमा त त्यो व्यक्तिले धैर्यता अभ्यास गर्न सक्छ, तर समय बित्दै जाँदा, त्यो व्यक्तिले यस्तो सोच्न थाल्छ: “म सधैँ तँलाई सहयोग गर्छु, म सधैँ तँप्रति सहनशीलता र धैर्यता देखाउँछु, तर तैँले मलाई कुनै सहनशीलता देखाउँदैनस्। यदि तैँले मलाई यसरी व्यवहार गरिस् भने, मैले पनि तँलाई बाँकी नराखी बोलेँ भने मलाई दोष नदे! हामी एउटै गाउँमा धेरै समयदेखि बस्दै आएका छौँ—हामी दुवै एकअर्कालाई राम्ररी चिन्छौं। तैँले मलाई आक्रमण गरेको छस्, त्यसकारण म पनि तँलाई आक्रमण गर्नेछु; तैँले मेरा कमीकमजोरीहरू खुलासा गरेको छस्, तर तँसँग पनि त्यस्ता कमजोरीहरू प्रशस्त छन्।” अनि त्यसपछि, उसले भन्छ, “तैँले सानो हुँदा सामानसमेत चोरेको थिइस्; तैँले गरेका ती सानातिना चोरीहरू अझै लाजमर्दा छन्! मैले जे गरेँ कम्तीमा त्यो व्यवसाय त थियो, र त्यो सबै जीविकोपार्जन गर्नको लागि थियो। यो संसारमा कसले पो केही गल्ती गर्दैन र? तेरो व्यवहारचाहिँ कस्तो छ नि? तेरो व्यवहार त चोर र डाँकूको व्यवहार हो!” के यो आपसी आक्रमणमा संलग्न हुनु होइन र? यी आक्रमणहरूको विधि के हो? यो आपसी रूपमा कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्नु हो, होइन र? (हो।) तिनीहरूले मनमनै यस्तोसमेत सोच्छन्: “तैँले मेरा कमीकमजोरीहरू खुलासा गरिरहन्छस्, ती कुराहरूबारे र मेरो लज्जाजनक विगतबारे सबैलाई थाहा दिइरहन्छस्, जसले गर्दा अरूले मलाई आदर गर्न छोड्छन्—त्यसैले, म पनि पछि हट्नेछैनँ। तेरा प्रेमीहरू कति थिए, तँ विपरीतलिङ्गी कति मानिसहरूसँग बसिस् भन्नेबारे मलाई सबै थाहा छ; मसँग यो सबै हतियार छ। यदि तैँले फेरि मेरा कमीकमजोरीहरू खुलासा गरिस् र मलाई हदभन्दा बाहिर धकेलिस् भने, म तेरा सबै दुष्कर्महरू खुलासा गर्नेछु!” एकअर्कासँग राम्ररी परिचित रहेका र एकअर्कालाई राम्ररी चिनेका मानिसहरूबीच कमीकमजोरीहरूको आपसी खुलासा हुनु आम समस्या हो। सायद असहमतिको कारण वा तिनीहरूबीच द्वन्द्व वा रिस भएको कारण, ती दुई मानिसहरूले भेलाहरूमा एकअर्कालाई आक्रमण गर्नको लागि हतियारको रूपमा प्रयोग गर्न पुराना र सानातिना कुराहरू तन्काउने गर्छन्। ती दुई मानिसहरूले एकअर्काका कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्छन् र एकअर्कालाई आक्रमण र निन्दा गर्छन्, र परमेश्वरको वचन खानेपिउने सबैको समय सक्दिन्छन्, र सामान्य मण्डली जीवनमा असर पुर्याउँछन्। के त्यस्ता भेलाहरूले फल दिन सक्छन् र? के तिनीहरूका वरिपरिका मानिसहरूलाई अझै पनि भेला हुने इच्छा हुन्छ र? कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्: “यी दुई जना निकै समस्याग्रस्त छन्, विगतका ती कुराहरू उठाउनुको के अर्थ हुन्छ र! अहिले तिनीहरू दुवैले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले ती कुराहरू बिर्सनुपर्छ। कसको पो समस्या हुँदैन र? के तिनीहरू दुवै अहिले परमेश्वरअघि आएका छैनन् र? यी सबै समस्याहरू परमेश्वरको वचनद्वारा समाधान गर्न सकिन्छ। कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्नु सत्यता अभ्यास गर्नु होइन, न त यो एउटा व्यक्तिका सबल पक्षहरूबाट सिकेर अर्को व्यक्तिका कमजोरीहरू पूर्ति गर्नु नै हो; यो त आपसी आक्रमण हो, यो शैतानी व्यवहार हो।” तिनीहरूको आपसी आक्रमणले सामान्य मण्डली जीवनमा बाधा दिन्छ र यसलाई नष्ट पार्छ। तिनीहरूलाई कसैले रोक्न सक्दैन, र जोसुकैले तिनीहरूलाई सत्यता सङ्गति गरे नि तिनीहरूले सुन्दैनन्। कति मानिसहरूले तिनीहरूलाई यस्तो सल्लाह दिन्छन्: “एक-अर्काका कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्न छोड्नुहोस्। वास्तवमा, यो सम्पूर्ण कुरा त्यति ठूलो कुरा होइन; के यो क्षणिक मौखिक असहमति मात्रै होइन र? तपाईंहरू दुईबीच कुनै गहन घृणा छैन। यदि तपाईंहरू दुवैले परमेश्वरअघि प्रार्थना गर्न र सत्यता खोजी गर्नको लागि खुलस्त कुरा गर्न, आफूलाई उदाङ्गो पार्न, अनि आफ्ना पूर्वाग्रह, तिरस्कार, र घृणा त्याग्न सक्नुभयो भने, यी सबै समस्याहरू समाधान हुन सक्छन्।” तर ती दुई जना अझै पनि आआफ्नै अडानमा हुन्छन्। तिनीहरूमध्ये एक जनाले भन्छ, “यदि उसले सुरुमा मसँग माफी मागेको भए, र उसले पहिले खुलस्त कुरा गरेर आफूलाई उदाङ्गो पारेको भए, मैले पनि त्यस्तै गर्नेथिएँ। तर यदि उसले पहिलेजस्तै यो कुरा छोड्दैन भने, म पनि उसको विरुद्ध केही कुरा बाँकी राख्नेछैन। तपाईं मलाई सत्यता अभ्यास गर्न लगाउनुहुन्छ—उसले चाहिँ किन अभ्यास गर्दैन? तपाईं मलाई त्यस्ता कुराहरू छोड्न लगाउनुहुन्छ—त्यो उसले चाहिँ किन सुरुमा गर्दैन?” के यो अनुचित हुनु होइन र? (हो।) तिनीहरूले अनुचित व्यवहार गर्न थाल्छन्। कसैको सल्लाहले पनि तिनीहरूमा असर गर्दैन, र तिनीहरूले सत्यतामा गरिएको सङ्गति पनि सुन्दैनन्। तिनीहरूले एकअर्कालाई भेट्नेबित्तिकै, तर्कवितर्क गर्छन्, एकअर्काका कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्छन् र एकअर्कालाई आक्रमण गर्छन्। झगडा गर्न नछोड्नेबाहेक, तिनीहरूले एकअर्कासँग गर्ने सबै कुरामा घृणा हुन्छ, र तिनीहरूले बोल्ने हरेक शब्दमा आक्रमण र श्रापका आशय हुन्छन्। यदि मण्डली जीवनमा, एकअर्कालाई देख्नेबित्तिकै आक्रमण गर्ने र मौखिक कलहमा संलग्न भने यस्ता दुई मानिसहरू छन् भने, के यो मण्डली जीवनले फल दिन सक्छ र? के मानिसहरूले यसबाट केही सकारात्मक कुरा प्राप्त गर्न सक्छन् र? (सक्दैनन्।) जब त्यस्ता परिस्थितिहरू देखा पर्छन्, तब धेरैजसो मानिसहरू यसो भन्दै चिन्तित हुन्छन्, “जब हामी भेला हुन्छौं, तब ती दुई जना सधैँ झगडा गरिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूले कसैको सल्लाह सुन्दैनन्। हामीले के गर्नुपर्ने हो?” तिनीहरू त्यहाँ हुँदासम्म, भेलाहरू शान्तिपूर्ण हुँदैनन्, र तिनीहरूले सबैलाई बाधा दिन्छन्। त्यस्ता परिस्थितिहरूमा, मण्डली अगुवाहरूले समस्या समाधान गर्न कदम चाल्नुपर्छ; तिनीहरूले त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई मण्डली जीवनमा निरन्तर बाधा दिइरहन दिनु हुँदैन। यदि बारम्बार सल्लाह, सङ्गति, र सकारात्मक अगुवाइपछि पनि कुनै परिणामहरू हासिल हुँदैनन्, र दुवै पक्षले आफ्नो पूर्वाग्रह कायम राखिराख्छन् र एकअर्कालाई क्षमा दिन मान्दैनन्, र एकअर्कालाई आक्रमण गरिरहन्छन् र मण्डली जीवनमा बाधा दिइरहन्छन् भने, यो मामलालाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल्नु अत्यावश्यक हुन्छ। तिनीहरूलाई यसो भनिनुपर्छ: “तिमीहरू दुई जना यो स्थितिमा आएको धेरै भएको छ, र यसले मण्डली जीवनमा र सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा गम्भीर बाधाहरू ल्याएको छ। धेरैजसो मानिसहरूलाई तिमीहरूको यो व्यवहारप्रति रिस उठेको छ, तर यसबारे केही भन्न तिनीहरू डराउँछन्। तिमीहरूको वर्तमान मनोवृत्ति र प्रकटीकरणहरू हेर्दा, मण्डलीले सिद्धान्तहरूअनुसार मण्डली जीवनमा तिमीहरूको सहभागिता रोक्नुपर्छ र तिमीहरूलाई आत्मचिन्तन गर्न अलग राख्नुपर्छ। जब तिमीहरू मिलेर बस्न, सामान्य सङ्गतिमा संलग्न हुन, र सामान्य अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धहरू निर्माण गर्न सक्छौ, तब तिमीहरू मण्डली जीवनमा फेरि फर्केर आउन सक्छौ।” तिनीहरू यसमा सहमत भए नि नभए नि, मण्डलीले यो निर्णय गर्नुपर्छ; यो सिद्धान्तहरूअनुसार मामला सम्हाल्नु हो। यी कुराहरू यसरी नै सम्हाल्नुपर्छ। एक हिसाबमा, यो ती दुई व्यक्तिहरूको लागि फाइदाजनक हुन्छ; यसले तिनीहरूलाई आफ्नो बारे मनन गर्न र आफूलाई चिन्न प्रेरित गर्न सक्छ। अर्को हिसाबमा, यसले मुख्य रूपमा अझै धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको बाधाबाट रक्षा गर्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “तिनीहरूले कुनै दुष्कर्म गरेका छैनन्; तिनीहरूको सारको हिसाबमा पनि तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन्। तिनीहरूको मानवतामा सानातिना कमीकमजोरीहरू मात्रै छन्, तिनीहरू स्वेच्छाचारी हुन्छन्, तिनीहरूमा अनुचित व्यवहार गर्ने, अनि डाहा र विवाद गर्ने प्रवृत्ति मात्र छ। यसको कारण मात्रै किन तिनीहरूलाई अलग राख्ने?” तिनीहरूको मानवता जस्तोसुकै होस्, तर जबसम्म तिनीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा ल्याउँछन्, तबसम्म मण्डली अगुवाहरूले त्यो समस्या सम्बोधन र समाधान गर्न हस्तक्षेप गर्नुपर्छ। यदि ती दुई व्यक्ति दुष्ट छन् भने, त्यो कुरा पत्ता लगाउनेबित्तिकै, तिनीहरूलाई अलग गर्नेजस्तो सरल प्रतिक्रिया दिइनु हुँदैन; तिनीहरूलाई सीधै हटाइहाल्ने निर्णय तुरुन्तै गरिनुपर्छ। यदि तिनीहरूको कार्य अरूलाई हानि नहुने गरी वा परमेश्वरको घरका हितहरूमा घाटा ल्याउने अरू खराब कार्यहरू नगर्ने गरी एकअर्कालाई आक्रमण गर्ने र सही र गलतबारे तर्कवितर्क गर्ने कार्यमा मात्रै सीमित हुन्छ, र तिनीहरू दुष्ट छैनन् भने, तिनीहरूलाई हटाउनुपर्दैन। बरु यसको साटो, तिनीहरूको मण्डली जीवनलाई रोक्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई आत्मचिन्तनको लागि अलग राख्नुपर्छ। यो शैली सबैभन्दा उचित छ। यो मामलालाई यसरी सम्हाल्नुको उद्देश्य भनेको मण्डली जीवनको सामान्य सुव्यवस्था सुनिश्चित गर्नु र मण्डलीको काम सामान्य रूपमा अघि बढ्न सक्ने कुरा प्रत्याभूत गर्नु हो।
२. आपसी खुलासा र आक्रमणहरू
कति मानिसहरूमा परमेश्वरको वचन खानेपिउने कार्यबारे बोध क्षमताको कमी हुन्छ र परमेश्वरको वचनबारेको आफ्नो अनुभवात्मक बुझाइबारे कसरी सङ्गति गर्ने तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। तिनीहरूलाई मानिसहरूको खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरूलाई अरूसँग जोड्न मात्रै आउँछ। त्यसकारण, जब तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा हुने सत्यताबारे सङ्गति गर्छन्, तब तिनीहरूसँग सधैँ व्यक्तिगत मनसाय हुन्छ; तिनीहरू सधैँ अरूलाई खुलासा गर्ने र आक्रमण गर्ने अवसरको फाइदा लिन चाहन्छन्, जसले गर्दा मण्डलीमा अशान्ति पैदा हुन्छ। यदि खुलासा गरिएका मानिसहरूले यी परिस्थितिहरूलाई सही रूपमा लिन, र तिनलाई परमेश्वरबाट आएका हुन् भनेर बुझ्न, अनि समर्पण र धैर्यता अपनाउन सक्छन् भने, कुनै विवाद हुनेछैन। तैपनि, अरूले आफ्ना समस्याहरूबारे सङ्गति र खुलासा गरेको सुन्दा व्यक्तिमा प्रतिरोध अनुभूति हुनु अपरिहार्य नै हुन्छ। उसले मनमनै सोच्छ, “तपाईंले परमेश्वरका वचनहरू पढिसकेपछि, तीबारे किन तपाईं आफ्नो अनुभवात्मक बुझाइ बाँड्नुहुन्न, वा किन आफूलाई चिन्नेबारे कुरा गर्नुहुन्न, र किन मलाई मात्रै आक्रमण गर्नुहुन्छ र निसाना बनाउनुहुन्छ? के तपाईं मलाई अप्रिय ठान्नुहुन्छ? ममा भ्रष्ट स्वभाव छ भन्ने कुरा परमेश्वरका वचनहरूले पहिले नै स्पष्ट पारेका छन्—के तपाईंले साँच्चै यसो भनिरहनु आवश्यक छ र? ममा भ्रष्ट स्वभाव हुन सक्छ, तर के तपाईंमा पनि यस्तो स्वभाव छैन र? तपाईंले सधैँ मलाई निसाना बनाउँदै छली भन्नुहुन्छ, तर तपाईंमा पनि त धूर्तताको कमी छैन!” आक्रोश र अवज्ञाले भरिएका, तिनीहरूले एक-दुईपटक धैर्यता अभ्यास गर्न सक्छन्, तर समय बित्दै जाँदा, र तिनीहरूका गुनासोहरू जम्मा भएपछि, ती विस्फोट हुन्छन्। अनि ती विस्फोट भएपछि, कुरो विपत्तिजनक बन्छ। तिनीहरूले भन्छन्, “जब केही मानिसहरूले व्यवहार गर्छन् र बोल्छन्, तब तिनीहरूले झट्ट हेर्दा अत्यन्तै इमानदार र खुलस्त भएको बहाना गर्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरू हरकिसिमका युक्तिहरूले भरिएका हुन्छन्, र सधैँ अरूविरुद्ध षड्यन्त्र गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूसँग कुरा गर्दा कसैले पनि तिनीहरूको विचार वा अभिप्राय बुझ्न सक्दैन; तिनीहरू छली मानिसहरू हुन्। जब हामी त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई भेट्छौं, तब हामीले तिनीहरूसँग कुराकानी वा अन्तरक्रिया गर्न सक्दैनौँ; तिनीहरू अत्यन्तै डरलाग्दा हुन्छन्। यदि तिमी होशियार भएनौ भने, तिमी तिनीहरूको पासोमा पर्नेछौ र तिमीलाई तिनीहरूले धोका दिनेछन् र प्रयोग गर्नेछन्। त्यस्ता मानिसहरू सबैभन्दा दुष्ट हुन्, परमेश्वरले सबैभन्दा बढी घृणा र घिनाउनुहुने मानिसहरू हुन्। तिनीहरूलाई त अतल कुण्डमा, आगो र गन्धकको कुण्डमा फ्याँकिदिनुपर्छ!” यो सुनेपछि, अर्को व्यक्तिले सोच्छ, “तिमीमा भ्रष्ट स्वभाव छ तर तिमीलाई खुलासा गर्न तिमी किन अरूलाई दिँदैनौ? तिमी कति अहङ्कारी र आत्मधर्मी छौ, त्यसकारण म तिमीलाई खुलासा गर्न परमेश्वरका वचनहरूको अर्को खण्ड खोज्छु; हेरोँला, तिमीले के भन्ने रहेछौ!” आफ्नो खुलासा भएपछि त्यो अर्को व्यक्ति अझै रिसाउँछ, र उसले सोच्छ: “त्यसोभए, तिमीले यो कुरा छोड्दैनौ, होइन त? तिमीले यो कुरा बिर्सिंदैनौ, होइन त? तिमीले मलाई मनै पराउँदैनौ, र ममा भ्रष्ट स्वभाव छ भन्ने तिमीलाई लाग्छ, होइन र? ठीक छ, त्यसोभए म पनि तिमीलाई खुलासा गर्नेछु!” त्यसकारण उसले भन्छ, “कति मानिसहरू त बिलकुलै ख्रीष्टविरोधी मात्रै हुन्छन्; तिनीहरूले हैसियत र अरूको प्रशंसा मन पराउँछन्, र अरूलाई भाषण दिन, अरूलाई खुलासा गर्न र दोष दिन परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गर्न मन पराउँछन्, जसले गर्दा अरूले तिनीहरूमा भ्रष्ट स्वभाव छैन भन्ने सोच्छन्। तिनीहरू पूरै उच्च र शक्तिशाली हुन्छन्, र तिनीहरूले आफू पवित्र बनेको छु भन्ने सोच्छन्, तर के तिनीहरू फोहोरी पिशाचहरू मात्रै होइनन् र? के तिनीहरू शैतान र दुष्टात्माहरू मात्रै होइनन् र? ख्रीष्टविरोधीहरू के हुन्? ख्रीष्टविरोधीहरू शैतानहरू हुन्!” तिनीहरू कतिपटक झगडा गरेका हुन्छन्? के कसैले जित्छ? (जित्दैन।) के तिनीहरूले अरूलाई सुधार गर्न सक्ने कुनै कुरा बोलेका छन्? (छैनन्।) त्यसोभए, यी शब्दहरू के हुन्? (आलोचना, निन्दा।) ती आलोचना हुन्। तिनीहरू वास्तविक परिस्थिति वा तथ्यहरूप्रति ध्यान नदिई लापरवाही रूपमा बोल्छन्, स्वेच्छाचारी ढङ्गले अरूलाई आलोचना र निन्दा गर्छन्, र श्रापसमेत दिन्छन्। के अर्को व्यक्तिलाई ख्रीष्टविरोधी भनेर भन्ने तथ्यगत आधार तिनीहरूसँग हुन्छ? त्यो व्यक्तिले ख्रीष्टविरोधीका केकस्ता दुष्कर्म र प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गरेको हुन्छ? के उसको भ्रष्ट स्वभाव ख्रीष्टविरोधीको सारको स्तरमा पुग्छ? जब परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूले त्यो अर्को व्यक्तिलाई खुलासा गरेको सुन्छन्, तब के तिनीहरूले यो वस्तुगत र साँचो हो भन्ने सोच्छन्? के यी दुई मानिसहरूले बोलेका शब्दहरूमा कुनै दया वा असल अभिप्रायहरू हुन्छन्? (हुँदैनन्।) के तिनीहरूको उद्देश्य आफूलाई चिन्न एकअर्कालाई सहयोग गर्नु, र आफूलाई आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्न र सक्दो चाँडो सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सहयोग गर्नु हो? (होइन।) त्यसोभए तिनीहरूले किन यसो गरिरहेका हुन्छन्? यो तिनीहरूको व्यक्तिगत रिस पोखाउनको लागि, अर्को पक्षलाई प्रहार गर्न र बदला लिनको लागि हो, त्यसकारण तिनीहरूले स्वेच्छाचारी ढङ्गले तथ्यहरूसँग मिल्दै नमिल्ने आरोप लगाउँछन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू र अर्को व्यक्तिला प्रकटीकरण र सारहरूअनुसार एकअर्कालाई सही रूपमा मूल्याङ्कन र चित्रण गरिरहेका हुँदैनन्, बरु तिनीहरूले एकअर्कालाई प्रहार गर्न, बदला लिन, र आफ्नो व्यक्तिगत रिस पोखाउन मात्रै परमेश्वरका वचनहरू प्रयोग गरिरहेका हुन्छन्; तिनीहरूले सत्यता पटक्कै सङ्गति गरिरहेका हुँदैनन्। यो गम्भीर समस्या हो। तिनीहरूले सधैँ अर्को व्यक्तिको अहङ्कारी स्वभाव भएकोमा उसलाई आक्रमण गर्न र दोष दिन उसका विभिन्न कुराहरू प्रयोग गर्छन्—यो मनोवृत्ति कुटिल र दुर्भावनापूर्ण छ, र यो अवश्य नै राम्रो अभिप्रायले गरिएको खुलासा होइन। परिणामस्वरूप यसले आपसी शत्रुता र घृणा मात्रै ल्याउँछ। यदि खुलासा गर्ने कार्य प्रेमसाथ अरूलाई सहयोग गर्ने मनोवृत्तिले अघि बढाइन्छ भने, त्यो मानिसहरूले महसुस गर्न सक्छन् र त्यसलाई सही रूपमा लिन सक्छन्। तर यदि कसैले अर्को व्यक्तिलाई दोष दिन र आक्रमण गर्न त्यो अर्को व्यक्तिको अहङ्कारी स्वभाव प्रयोग गर्छ भने, त्यो त त्यो व्यक्तिलाई प्रहार गर्न र कष्ट दिनको लागि मात्रै हुन्छ। हरेकमा अहङ्कारी स्वभाव हुन्छ, तैपनि किन तिनीहरूले सधैँ एउटै व्यक्तिलाई निसाना बनाइरहेका हुन्छन्? तिनीहरूले किन सधैँ एउटै व्यक्तिमा ध्यान दिइन्छन् र उसलाई छोड्दैनन्? त्यो व्यक्तिको अहङ्कारी स्वभाव निरन्तर खुलासा गर्नु—के यसको उद्देश्य उसलाई त्यो स्वभाव त्याग्न मद्दत गर्नु हो? (होइन।) त्यसोभए यसको कारण के हो त? किनभने तिनीहरूलाई अर्को व्यक्ति अप्रिय लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरूले उसलाई प्रहार गर्ने र बदला लिने अवसरहरू खोज्छन्, र सधैँ उसलाई कष्ट दिन चाहन्छन्। त्यसकारण, जब तिनीहरूले अर्को व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी, शैतान, दियाबलस, छली र कुटिल व्यक्ति हो भनेर भन्छन्, तब के त्यो तथ्यगत हुन्छ? यसले तथ्यहरूलाई अलिअलि छुन सक्छ, तर तिनीहरूले ती कुराहरू भन्नुको उद्देश्य त्यो अर्को व्यक्तिलाई सहयोग गर्नु वा सत्यता सङ्गति गर्नु होइन बरु आफ्नो व्यक्तिगत रिस पोखाउनु र बदला लिनु हो। तिनीहरूलाई कष्ट दिइएको हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरू बदला लिन चाहन्छन्। तिनीहरूले कसरी बदला लिन्छन्? त्यो अर्को व्यक्तिलाई खुलासा गरेर, दोष दिएर, दियाबलस, शैतान, दुष्टात्मा, ख्रीष्टविरोधी भनेर—तिनीहरूलाई सबैभन्दा नराम्रो नाम दिएर, अनि सबैभन्दा गम्भीर आरोप लगाएर। के यो स्वेच्छाचारी मूल्याङ्कन र दोषारोपण होइन र? यी कुराहरू भन्नुपछाडि दुवै पक्षको अभिप्राय, उद्देश्य, र उत्प्रेरणा अर्को व्यक्तिलाई आफूलाई चिन्न र आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्न मद्दत गर्नु भन्ने हुँदैन, झन् उसलाई परमेश्वरको वचनको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न वा सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्न मद्दत गर्ने भन्ने त कुरै हुँदैन। बरु, तिनीहरूले अर्को व्यक्तिलाई आक्रमण र प्रहार गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्, उसलाई खुलासा गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्, ताकि तिनीहरूले आफ्नो व्यक्तिगत रिस पोखाउने र बदला लिने आफ्नो उद्देश्य हासिल गर्न सकून्। यो आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनु हो। अरूलाई आक्रमण गर्ने यो विधिमा आपसी कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्ने कार्यमा भन्दा बढी आधार भएजस्तो देखिए नि, र यो अर्को व्यक्तिमा भ्रष्ट स्वभाव छ र ऊ दियाबलस र शैतान हो भनेर भन्नको लागि परमेश्वरका वचनहरूलाई अर्को व्यक्तिसँग जोड्ने कार्य भए नि, र सतही रूपमा यो निकै आत्मिक देखिए नि, यी दुई विधिहरूको प्रकृति उस्तै छ। यी दुवै विधिहरू सामान्य मानवतामा रहेर परमेश्वरको वचन र सत्यता सङ्गति गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित छैनन्, बरु व्यक्तिगत रुचिहरूको आधारमा गैरजिम्मेवार र स्वेच्छाचारी ढङ्गले अर्को व्यक्तिलाई आलोचना गर्ने, दोष दिने, श्राप दिने, र व्यक्तिगत आक्रमणहरूमा संलग्न हुने कार्यहरूसँग सम्बन्धित छन्। यस्तो प्रकृतिका कुराकानीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू पनि ल्याउँछन्, र तिनले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा हस्तक्षेप गर्छन् र हानि पुर्याउँछन्।
जब तिमीहरूले दुई मानिसहरू एकअर्काको भ्रष्ट स्वभाव खुलासा गर्दै आपसी आक्रमणमा संलग्न भइरहेको देख्छौ, तब तिमीहरूले के गर्नुपर्छ? के टेबल ठटाएर तिनीहरूलाई भाषण दिनु आवश्यक हुन्छ? के तिनीहरूलाई एक बाल्टिन चिसो पानी खन्याएर शान्त पार्नु, अनि तिनीहरू गलत छन् भन्ने महसुस गराउनु र एकअर्कासँग माफी माग्न लगाउनु आवश्यक हुन्छ? के यी विधिहरूले समस्या समाधान गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) ती दुई व्यक्तिहरू हरेक भेलामा सधैँ झगडा गर्छन्, र हरेक भेला समाप्त भएपछि, तिनीहरू अर्को झगडाको लागि तयार हुन्छन्। घरमा, तिनीहरूले आक्रमणमा प्रयोग गर्नको लागि परमेश्वरका वचन र आधारहरू खोज्छन्, तिनीहरूले मस्यौदासमेत लेख्छन्, र अर्को पक्षलाई कसरी आक्रमण गर्ने, उसका कुन-कुन पक्षहरूमा कसरी आक्रमण गर्ने, उसलाई कसरी आलोचना गर्ने र दोष दिने, कुन भाव प्रयोग गर्ने, र सबैभन्दा सशक्त आक्रमण र निन्दा गर्नको लागि परमेश्वरका कुन-कुन वचनहरू प्रयोग गर्ने भनेर हिसाबकिताब गर्छन्। तिनीहरूले अर्को पक्षलाई दोष दिन र प्रहार गर्नको लागि विभिन्न आत्मिक शब्दहरू पनि खोज्छन् र अर्को पक्षले परिस्थिति परिवर्तन गर्न नसकोस् भनेर अभिव्यक्तिका विभिन्न विधिहरू प्रयोग गर्छन्, र तिनीहरू अर्को झगडामा उसलाई ढाल्न, र फेरि खडा हुन असम्भव तुल्याउन लागिपर्छन्। यी सबै व्यवहारहरू आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने कार्यसँग सम्बन्धित छन्। के त्यस्ता समस्याहरू समाधान गर्न सजिलो छ? यदि धेरैजसो मानिसहरूले सल्लाह र सहयोग गरेपछि, र सत्यताबारे सङ्गति दिएपछि पनि तिनीहरूले अझै पश्चात्ताप वा मार्ग परिवर्तन गरेनन् भने—अर्थात्, भेला हुँदा तिनीहरूले एकअर्काविरुद्ध तर्कवितर्क गर्छन् र सराप्छन्, कसैको सल्लाह सुन्दैनन्, र तिनीहरूलाई कसैले सत्यताबारे सङ्गति दिँदा वा काटछाँट गर्दा त्यो स्विकार्दैनन् भने—के गर्नुपर्छ? यसलाई सम्हाल्न सजिलो छ: तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। के यसले समस्या समाधान गर्दैन र? के यो सजिलो छैन र? के तिनीहरूसँग सङ्गति गरिरहनु जरुरी छ र? के तिनीहरूलाई अबदेखि प्रेमसाथ सहयोग गर्नु जरुरी छ र? भन त, के त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रेम गरेर सहनशीलता र धैर्यता देखाउनु उचित हुन्छ? (यो उचित हुँदैन।) यो किन उचित हुँदैन? (तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन्—तिनीहरूसँग सङ्गति गर्नुको कुनै अर्थ हुँदैन।) ठीक भन्यौ, तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन्। तिनीहरूले मौखिक कलहमा संलग्न हुन मात्रै भेलाहरूमा सहभागिता जनाउँछन्। तिनीहरूले सत्यता पछ्याउनको लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरूलाई मौखिक कलहमा संलग्न हुन मात्रै मन पर्छ। के यो सामान्य मानवताको प्रदर्शन र प्रकटीकरण हो? के तिनीहरूसँग सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने समझ हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूमा सामान्य मानवताको समझ हुँदैन। भेलाहरूमा, यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूबाट सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्नको लागि, र यसरी आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव र समस्याहरू समाधान गर्नको लागि ध्यानपूर्वक र उचित तरिकाले परमेश्वरका वचनहरू पढ्दैनन्। बरु, तिनीहरूले सधैँ अरूका समस्याहरू समाधान गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूको ध्यान निरन्तर अरूमा केन्द्रित हुन्छ, र तिनीहरूले अरूमा गल्तीहरू खोज्छन्; तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरका वचनहरूमा अरूका समस्याहरू खोज्ने उद्देश्य राख्छन्। परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने र सङ्गति गर्ने अवसरलाई तिनीहरूले अरूलाई खुलासा र आक्रमण गर्न प्रयोग गर्छन्, र परमेश्वरका वचनहरूलाई तिनीहरूले अरूलाई आलोचना गर्न, हेला गर्न, र दोष दिन प्रयोग गर्छन्। तर तिनीहरूले आफूलाई चाहिँ परमेश्वरका वचनहरूबाट अलग राख्छन्। तिनीहरू कस्ता व्यक्ति हुन्? के यी मानिसहरू सत्यता स्विकार्ने मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) तिनीहरू एउटा कुरामा विशेष सिपालु हुन्छन् र तिनीहरूलाई एउटा कुराप्रति विशेष रुचि हुन्छ: तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढिसकेपछि, उहाँका वचनहरूले खुलासा गर्ने विभिन्न समस्या, स्थिति, र प्रकटीकरणहरू बारम्बार अरू मानिसहरूमा पहिचान गर्छन्। तिनीहरूले ती समस्याहरू जति धेरै पहिचान गर्छन्, त्यति नै तिनीहरूलाई आफूमा ठूलो जिम्मेवारी छ भन्ने लाग्छ र तिनीहरू आफूले गर्न सक्ने कुरा धेरै छन् भन्ने विश्वास गर्छन्, र यी समस्याहरू खुलासा गर्नुपर्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले यी समस्याहरू भएका एकै जनालाई पनि छोड्दैनन्। तिनीहरू कस्ता व्यक्ति हुन्? के त्यस्ता मानिसहरूसँग समझ हुन्छ? के तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुन्छ? (हुँदैन।) मण्डलीमा, यदि त्यस्ता मानिसहरूले बोल्ने वा बाधा दिने गर्दैनन् भने, तिनीहरूलाई तह लगाउनु जरुरी पर्दैन। तर यदि तिनीहरूले निरन्तर यसरी व्यवहार गर्छन्, सधैँ अरूलाई आक्रमण गर्छन्, आलोचना गर्छन्, र दोष दिन्छन् भने, मण्डलीले तिनीहरूलाई तह लगाउन, र हटाउन उपयुक्त कारबाही चाल्नुपर्छ। मानिसहरूले खुलासा गरेपछि पनि उही विधि र माध्यमहरू प्रयोग गरेर तिनीहरूलाई आक्रमण गर्ने, आलोचना गर्ने, र दोष दिनेहरूको हकमा भन्नुपर्दा, यदि परिस्थितिहरू गम्भीर छन् र तिनीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याएका छन् भने, तिनीहरूलाई पनि सफाइ गरी हटाइनुपर्छ र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूबाट अलग राखिनुपर्छ—तिनीहरूप्रति कुनै पनि दया देखाइनु हुँदैन।
आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने अरू कुनकुन प्रकटीकरणहरूमा मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने प्रकृति हुन्छन्? आपसी कमीकमजोरीहरू खुलासा गर्नु, र व्यक्तिगत द्वेष प्रकट गर्न र एकअर्कासँग बदला लिनको लागि एकअर्काको भ्रष्ट स्वभाव खुलासा गर्नु, मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने स्पष्ट प्रकटीकरणहरू हुन्। यी दुई प्रकटीकरणहरूबाहेक, अरूलाई जानीजानी खुलासा र चिरफार गर्नको लागि खुलस्त कुरा गर्ने र आफूलाई उदाङ्गो पार्ने र आफूलाई चिरफार गर्ने नाटक गर्नु पनि हो—यस्तो आक्रमण मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउने प्रकटीकरण पनि हो। त्यसकारण, व्यक्तिले भनेको कुरा चाहे स्पष्ट रूपमा भनिएको होस् वा अप्रत्यक्ष रूपमा चलाख तरिकाले भनिएको होस्, यदि त्यो कुरा उसका आफ्नै समस्याहरूबारेमा नभई अरूका समस्याहरूबारेमा हो भने, के त्यो आक्रमण हो? (होइन।) त्यसोभए, कुनकुन परिस्थितिहरूमा आक्रमणहरू समावेश हुन्छन्? यो भनिएको कुरापछाडि रहेको अभिप्राय र उद्देश्यमा निर्भर हुन्छ। यदि कुनै कुरा मानिसहरूलाई आक्रमण गर्न र बदला लिन, वा व्यक्तिगत द्वेष पोखाउनलाई भनिएको हो भने, यो आक्रमण हो। यो एउटा परिस्थिति हो। यसको साथै, तथ्यहरू र सत्य के हो भन्ने कुरासँग बाझिने गरी मानिसहरूलाई आलोचना र निन्दा गर्न समस्याका साना सतही पक्षहरूलाई ठूलो बनाउनु, समस्याको सार के हो भनेर नहेरी गैरजिम्मेवार रूपमा निष्कर्ष निकाल्नु—यो पनि व्यक्तिगत द्वेष पोखाउनु र बदला लिनु हो, यो आलोचना र निन्दा गर्नु हो, र यस्तो परिस्थितिले पनि आक्रमण समावेश गर्छ। अरू के छ? (मानिसहरूबारे आधारहीन अफवाहहरू सिर्जना गर्ने, के त्यो पनि त्यस्तो कुरा हो?) आधारहीन अफवाहहरू सिर्जना गर्ने कार्य अवश्य नै अझै बढी रूपमा यही कार्यमा पर्छ। कति वटा परिस्थितिहरूमा आक्रमण समावेश हुन्छ? (तीन वटा।) यी परिस्थितिहरूलाई सारांशित गर त। (पहिलो भनेको निश्चित उद्देश्य लिएर अरूलाई प्रहार गर्नु हो। दोस्रो भनेको तथ्यहरू र सत्यताविपरीत हुने गरी अरूलाई आलोचना र निन्दा गर्नु हो, जुन गैरजिम्मेवार तरिकाले स्वेच्छाचारी रूपमा अरूको चरित्र चित्रण गर्नु हो। तेस्रो भनेको मानिसहरूबारे आधारहीन अफवाहहरू सिर्जना गर्नु हो।) यी तीन परिस्थितिहरूको प्रकृतिले तिनलाई व्यक्तिगत आक्रमणहरू भनेर भन्न योग्य तुल्याउँछ। कुनकुन परिस्थितिहरू व्यक्तिगत आक्रमणको रूपमा गणना हुन्छन् र कुनकुन परिस्थितिहरू व्यक्तिगत आक्रमणको रूपमा गणना हुँदैनन् भनेर हामीले कसरी छुट्याउने? आक्रमण गर्नेहरूको हकमा भन्नुपर्दा, कुनकुन कार्य वा शब्दहरूले आक्रमण प्रतिनिधित्व गर्छन्? मानौँ कि व्यक्तिका शब्दहरूमा अलिक अगुवाइ गर्ने प्रकृति समावेश छ, र तिनले अरूलाई बहकाउन सक्छन्, र तिनमा अफवाह फैलाउने गुण पनि छ। त्यो व्यक्तिले मानिसहरूलाई बहकाउन र झुक्याउन केही न केही कुरा सिर्जना गरिरहेको हुन्छ र अफवाह र झूटहरू निर्माण गर्दै हिँडिरहेको हुन्छ। तिनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्य भनेको अझै धेरै मानिसहरूलाई तिनीहरूले भनेको कुरा सही छ भनेर स्विकार्न र विश्वास गर्न लगाउनु, र तिनीहरूले भनेको कुरा सत्यताअनुरूप छ भनेर सहमत गराउनु हो। यसको साथै, तिनीहरूले अरू कसैमाथि बदला लिन र उसलाई नकारात्मक र कमजोर बनाउन पनि चाहन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “तेरो चरित्र यति खराब छ—मैले तेरो वास्तविक परिस्थिति खुलासा गर्नुपर्छ, र तेरो त्यो अहङ्कार कुच्याउनुर्छ, अनि त्यसपछि तैँले केको धाक र रवाफ लाउँछस् हेरूँला! म कसरी तेरो छेउमा उभिन सक्छु र? तँलाई नकारात्मकतामा डुबाएर ढाल्नुपहिले मेरो घृणा कम हुनेछैन। म सबैलाई तँ नकारात्मक हुन सक्छस् र तँसँग पनि कमजोरीहरू छन् भनेर देखाइदिनेछु!” यदि तिनीहरूको उद्देश्य यही हो भने, तिनीहरूको बोलीवचनमा आक्रमण समावेश हुन्छ। तर मानौँ तिनीहरूको अभिप्राय तथ्यहरू र कुनै मामलाबारे के कुरा साँचो हो भनेर स्पष्ट पार्नु मात्रै हो रे—यसबारे सही अन्तर्ज्ञान प्राप्त गरेपछि र केही अनुभवद्वारा समस्याको सार पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूलाई यो कुरामा सङ्गति गरिनुपर्छ भन्ने लाग्छ ताकि धेरैजसोले यसलाई बुझ्न सकून् र यो विषयमा कस्तो बुझाइ शुद्ध हुन्छ भन्ने थाहा पाउन सकून् भन्ने हो रे, अर्थात्, तिनीहरूको उद्देश्य यो विषयमा रहेका अझै धेरै मानिसहरूको विकृत वा एकतर्फी दृष्टिकोणहरू सुधार गर्नु हो रे—के यो आक्रमण हो? (होइन।) तिनीहरूले कसैलाई आफ्नो व्यक्तिगत विचार स्विकार्न जबरजस्ती गरिरहेका हुँदैनन्, र तिनीहरूले व्यक्तिगत बदला लिने अभिप्राय राखिरहेका त झनै हुँदैनन्। बरु, तिनीहरूले तथ्यहरूको सत्यता मात्रै स्पष्ट पार्न चाहेका हुन्छन्; तिनीहरूले अर्को पक्षलाई बुझ्न सहयोग गर्न, र उसलाई यो बुझाइबाट बाटो बिराउनबाट रोक्न प्रेम प्रयोग गरिरहेका हुन्छन्। अर्को पक्षले यसलाई स्विकारे नि नगरे नि, उसले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छ। त्यसकारण यो व्यवहार, यो शैली आक्रमण होइन। यी दुई फरक प्रकटीकरणहरूमा बोलिने भाषा, शब्द छनौट, र बोल्ने तरिका, भाव, र मनोवृत्तिबाट व्यक्तिको अभिप्राय र उद्देश्य के हो भनेर पत्ता लगाउन सकिन्छ। यदि कुनै व्यक्तिले अर्को पक्षलाई आक्रमण गर्ने अभिप्राय राख्छ भने, उसको भाषा अवश्य नै धारिलो हुनेछ, र उसको बोलीको शैली, स्वरशैली, शब्द छनौट, र मनोवृत्तिमा उसको अभिप्राय र उद्देश्य स्पष्ट हुनेछ। यदि उसले अर्को पक्षलाई आफूले भनेको कुरा स्विकार्न जबरजस्ती गरिरहेको छैन, र उसले अवश्य नै अर्को पक्षलाई आक्रमण गरिरहेको छैन भने, उसको बोलीवचन अवश्य नै सामान्य मानवताको विवेक र समझका प्रकटीकरणहरूअनुरूप हुनेछ। यसको साथै, उसको बोल्ने मनोवृत्ति, शैली, र शब्द छनौट अवश्य नै तर्कसङ्गत हुनेछ, र यो सामान्य मानवताको क्षेत्रभित्र नै पर्नेछ।
व्यक्तिगत आक्रमण के हो र के होइन भनेर छुट्याउने सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति गरिसकेपछि, के तिमीहरूले अहिले यो कुरा खुट्ट्याउन सक्छौ? यदि तिमीहरूले अझै पनि यो कुरा खुट्ट्याउन सक्दैनौ भने, तिमीहरूले समस्याको सार छर्लङ्गै देख्न सक्नेछैनौ। कसैकसैको सङ्गति जति नै रमाइलो सुनिए नि, यदि तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गरिरहेका छैनन् भने, यदि तिनीहरूले मानिसहरूलाई सत्यता बुझ्न र आफ्नो कर्तव्य उचित रूपमा पूरा गर्न मद्दत गर्ने उद्देश्य राखेका छैनन्, बरु मानिसहरूलाई चिढ्याउन प्रयोग गरिने कुराहरू निरन्तर खोजिरहेका छन्, उनीहरूलाई आलोचना गर्न र दोष दिन सक्दो प्रयास गरिरहेका छन्, र तिनीहरूले बाहिरी रूपमा मानिसहरूलाई खुट्ट्याउँछन् जस्तो देखिए नि वास्तवमा तिनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्य अरूलाई दोष दिनु र आक्रमण गर्नु मात्र हो भने, यो परिस्थितिमा व्यक्तिगत आक्रमण समावेश हुन्छ। मानिसहरूबीच हुने सानातिना कुराहरू अत्यन्तै सरल र स्पष्ट हुन्छन्; यदि यी कुराहरूबारे सत्यता सङ्गति गरियो भने, यसको लागि एउटा भेला पनि चाहिँदैन। त्यसोभए के हरेक भेलामा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे धेरै कुरा गरेर तिनीहरूको समय लिनु आवश्यक हुन्छ त? यसो गर्नु आवश्यक हुँदैन। यदि मानिसहरूले सधैँ अरूसित निरन्तर निहुँ खोज्छन् भने, त्यो मानिसहरूलाई आक्रमण गर्नु र बाधाहरू पैदा गर्नु हो। मानिसहरूले एउटा मामलामै अल्झिएर यसबारे अटुट रूपमा कुरा गर्नुको कारण के हो? त्यो के हो भने, कोही पनि आफ्ना अभिप्राय र उद्देश्यहरू त्याग्न तयार हुँदैन, कसैले नि आफूलाई चिन्ने प्रयास गर्दैन, र कसैले नि सत्यता वा तथ्यहरू र के साँचो हो भनेर स्विकार्दैन, त्यसकारण तिनीहरूले अरूसित निरन्तर निहुँ खोजिरहन्छन्। अरूसित निरन्तर निहुँ खोजिरहनुको प्रकृति के हो? त्यो आक्रमण हो। त्यो अरूविरुद्ध प्रयोग गरिने कुराहरू खोज्नु, अरूको शब्द छनौटमा गल्तीहरू खोज्नु, र अरूका कमीकमजोरीलाई उनीहरूविरुद्ध प्रयोग गर्नु, एउटै कुरामा अटुट रूपमा लागिरहनु र आफ्नो अनुहार रातो नभएसम्म तर्क गरिरहनु हो। यदि मानिसहरूले सामान्य मानवतामा रहेर सङ्गति गरिरहेका छन्, एकअर्कालाई साथ र सहयोग दिइरहेका छन् भने—अर्थात्, आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरिरहेका छन् भने—तिनीहरूबीचको सम्बन्ध झन्झन् राम्रो हुँदै जानेछ। तर यदि तिनीहरू आपसी आक्रमण र तर्कवितर्कमा संलग्न भइरहेका हुन्छन्, आफ्नै औचित्य प्रस्ट पार्न एकअर्कासँग अल्झिरहेका हुन्छन्, सधैँ आफ्नै स्थिति माथि पार्न चाहन्छन्, हार स्विकार्न चाहँदैनन् र सम्झौता गर्दैनन्, र व्यक्तिगत गुनासाहरू त्याग्दैनन् भने, तिनीहरू दुईबीचको सम्बन्ध अन्ततः झन्झन् तनावपूर्ण हुँदै जानेछ र यो झन्झन् खराब हुँदै जानेछ; यो सामान्य अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्ध हुनेछैन, र तिनीहरू भेट हुँदा तिनीहरूको आँखा रातो हुने अवस्थासमेत हुन सक्छ। यसबारे विचार गर त, जब कुकुरहरू झगडा गर्छन्, तब आक्रामक कुकुरको आँखा रातो हुन्छ। यसको आँखा रातो हुनुको कारण के हो? के यो घृणाले भरिएको अवस्था होइन र? के मानिसहरूले एकअर्कालाई आक्रमण गर्नु पनि त्यस्तै होइन र? यदि, जब मानिसहरूले सत्यता सङ्गति गर्छन्, तब तिनीहरूले एकअर्कालाई आक्रमण गर्दैनन्, बरु एकअर्काका सबल पक्षहरूबाट फाइदा लिएर, अनि एकअर्कालाई सहयोग गरेर एकअर्काका कमीकमजोरी पूर्ति गर्न सक्छन् भने, के तिनीहरूबीचको सम्बन्ध खराब हुन सक्छ र? तिनीहरूको सम्बन्ध त निश्चय नै झन्झन् सामान्य हुँदै जान्छ। जब दुई जना मानिसहरूले सामान्य मानवताको विवेक र समझभित्र रहेर बोल्छन्, कुराकानी गर्छन्, सङ्गति गर्छन्, वा बहससमेत गर्छन्, तब तिनीहरूको सम्बन्ध सामान्य हुनेछ, र तिनीहरू भेट्नेबित्तिकै रिसाउने वा झगडा गर्न थाल्ने गर्दैनन्। यदि मानिसहरूले एकअर्कालाई नभेटेको अवस्थामा पनि अर्को पक्षको उल्लेख गर्दा मात्रै पनि तिनीहरूमा घृणा र व्याख्या गर्नै नसकिने रिस पैदा हुन्छ भने, यो सामान्य मानवताको समझ र विवेक हुनुको प्रकटीकरण होइन। मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव भएकोले तिनीहरूले एकअर्कालाई आक्रमण गर्छन्; यो तिनीहरूको वातावरणसँग पटक्कै सम्बन्धित हुँदैन। यस्तो किन हुन्छ भने, मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, सत्यता स्विकार्न सक्दैनन्, र विवादहरू हुँदा सत्यता अभ्यास गर्ने वा सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्ने गर्दैनन्, त्यसकारण मण्डली जीवनमा आपसी कमीकमजोरी खुलासा गर्नु, आलोचनाहरू, र आपसी आक्रमण र निन्दाका कुराहरू देखा पर्नु आम कुरा नै हो। मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुने हुनाले, र तिनीहरू प्रायजसो समझको कमी रहेको स्थितिमा हुने हुनाले, र तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउने हुनाले, र तिनीहरूले केही सत्यता बुझे नि त्यो अभ्यास गर्न तिनीहरूलाई गाह्रो हुने हुनाले, तिनीहरूबीच सजिलै विवादहरू र विभिन्न प्रकारका आक्रमणहरू पैदा हुन्छन्। यदि कहिलेकहीँ यी आक्रमणहरू देखा पर्छन् भने, तिनले मण्डली जीवनमा अस्थायी रूपमा मात्रै असर गर्छन्, तर निरन्तर आपसी आक्रमण गर्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूले मण्डली जीवनमा गम्भीर बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा पनि गम्भीर असर र हस्तक्षेप गर्छन्।
३. मौखिक कलह
मण्डलीमा, अर्को प्रकारका व्यक्ति पनि हुन्छन्—यस्ता व्यक्तिले आफूलाई सही साबित गर्न विशेष मन पराउँछन्। उदाहरणको लागि, यदि तिनीहरूले कुनै गलत काम गरे वा गलत बोले भने, अरूले तिनीहरूबारे खराब राय राख्न सक्छन्, र यसले धेरैजसोको नजरमा तिनीहरूको छविमा असर गर्नेछ भन्ने तिनीहरूलाई डर लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरूले आफूलाई सही साबित गर्ने प्रयास गर्छन् र भेलाहरूमा यो मामलाको स्पष्टीकरण दिन्छन्। तिनीहरूबारे खराब राय राख्नबाट मानिसहरूलाई रोक्नु नै यसरी स्पष्टीकरण दिनुपछाडि रहेको तिनीहरूको उद्देश्य हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले दिनभरि यही कुरामा धेरै प्रयत्न र विचारहरू लगाइरहन्छन्: “मैले यो कुरालाई कसरी स्पष्ट पार्न सक्छु? मैले त्यो व्यक्तिलाई कसरी स्पष्ट रूपमा बताउन सक्छु? तिनीहरूले मेरो बारे निर्माण गरेका खराब रायहरूलाई मैले कसरी खण्डन गर्न सक्छु? आजको भेला यो विषयमा कुरा गर्ने राम्रो अवसर हो।” अनि भेलामा, तिनीहरूले भन्छन्, “मैले पछिल्लोपटक गरेको काम कसैलाई चोट पुर्याउने वा खुलासा गर्ने उद्देश्यले गरिएको थिएन; मेरो अभिप्राय असल थियो, र यो मानिसहरूलाई मद्दत गर्नु थियो। तैपनि, कति मानिसहरूले सधैँ मलाई गलत बुझ्छन्, सधैँ मलाई निसाना बनाउन चाहन्छन्, र सधैँ मलाई लोभी र महत्त्वाकाङ्क्षी छ, र मेरो मानवता खराब छ भन्ने सोच्छन्। तर वास्तवमा म पटक्कै त्यस्तो छैनँ, छु त? मैले त्यस्ता कुराहरू गरेको वा भनेको छैनँ। जब मैले उपस्थित नरहेको कसैबारे कुरा गरेँ, तब मैले जानीजानी उसलाई समस्यामा पारिरहेको थिइनँ। जब मानिसहरूले खराब काम गरेका हुन्छन्, तब तिनीहरूले कसरी अरूलाई यसबारे कुरा गर्न दिन सक्दैनन् र?” तिनीहरूले आफूलाई सही साबित गर्ने र रक्षा गर्ने दुवै तरिकाले धेरै कुरा बोल्छन्, साथै अर्को पक्षका धेरै समस्याहरू खुलासा गर्छन्, र त्यो सबै तिनीहरूले आफूलाई त्यो मामलाबाट अलग गर्नको लागि, र आफूले प्रकट गरेको कुरा भ्रष्ट स्वभाव होइन, र आफूमा खराब मानवता छैन वा सत्यताप्रति घृणा छैन, र खराब अभिप्राय त झनै छैन, र आफूले असल अभिप्राय राखेको छु, तर आफ्नो असल अभिप्रायलाई प्रायजसो गलत रूपमा बुझिन्छ, र अरूका गलतफहमीहरूको कारण आफूलाई प्रायजसो दोषी ठहराइन्छ भनेर सबैलाई विश्वस्त तुल्याउनको लागि गर्छन्। स्पष्ट र अप्रत्यक्ष दुवै रूपमा, तिनीहरूको शब्दले सुन्नेहरूलाई तिनीहरू निर्दोष छन्, र तिनीहरू गलत र खराब हुन् भनेर सोच्ने मानिसहरू दुष्टहरू र सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरू हुन् भन्ने महसुस गराउँछ। यो सुनेपछि, अर्को पक्षले यस्तो बुझ्छ: “के तँमा भ्रष्ट स्वभाव छैन भनेर भन्नु नै तेरा शब्दहरूको तात्पर्य होइन र? के यो आफूलाई राम्रो देखाउनको लागि मात्रै होइन र? के यो आफूलाई नचिन्नु, सत्यता नस्विकार्नु, र तथ्यहरू नस्विकार्नु मात्रै होइन र? यदि तैँले यी कुराहरू स्विकार्दैनस् भने, ठीकै छ, तर किन मलाई निसाना बनाउनु? मैले तँलाई निसाना बनाउने अभिप्राय राखेको थिइनँ, न त म तँलाई प्रहार नै गर्न चाहन्थेँ। तैँले जे मन लाग्यो त्यही सोच्न सक्छस्; मसँग यसको के सम्बन्ध छ र?” त्यसकारण तिनीहरूले आफूलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनन् र यसो भन्छन्, “जब केही मानिसहरूले सानातिना समस्या सामना गर्छन्, थोरै अनुचित व्यवहार वा पीडा भोग्छन्, तब तिनीहरू त्यो स्विकार्न अनिच्छुक हुन्छन्, र आफूलाई सही साबित गर्न र स्पष्टीकरण दिन चाहन्छन्; तिनीहरू सधैँ आफूलाई समस्याबाट अलग गर्ने प्रयास गर्छन्, र सधैँ आफूलाई राम्रो देखाउन, र आफ्नो छवि सुन्दर बनाउन चाहन्छन्। तिनीहरू त्यस्तो व्यक्ति नै होइनन्, त्यसकारण तिनीहरूले किन आफूलाई राम्रो देखाउने, र आफूलाई सिद्ध देखाउने प्रयास गर्छन्? साथै, म सत्यता सङ्गति गर्छु, म कसैलाई निसाना बनाउँदिनँ, न त म कसैलाई प्रहार गर्ने वा बदला लिनेबारे नै विचार गर्छु। चाहे अरूले जेसुकै सोचे नि सोचून्!” के यी दुई मानिसहरूले सत्यता सङ्गति गरिरहेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए, तिनीहरूले के गरिरहेका हुन्छन्? एउटा पक्षले भन्छ, “मैले ती कुराहरू मण्डलीको कामको लागि गरेँ। तिमीले के सोच्छौ म त्यसको मतलब गर्दिनँ।” अर्कोले भन्छ, “जब मानिसले काम गर्छ, तब स्वर्गले हेरिरहेको हुन्छ। परमेश्वरलाई मानिसहरूका विचारहरू थाहा हुन्छ। तँसँग केही सद्भाव, क्षमता, र वाक्पटुता छ, र तैँले खराब कामकुरा गर्दैनस् भन्दैमा, परमेश्वरले तेरो सूक्ष्मजाँच गर्नुहुनेछैन भन्ने नसोच्; तैँले आफ्ना विचारहरू गहिरो गरी लुकाउँदा परमेश्वरले ती विचार देख्न सक्नुहुन्न भन्ने नसोच्। परमेश्वरले मात्र होइन, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सबैले समेत ती विचारहरू देख्न सक्छन्! के तँलाई परमेश्वरले मानिसहरूको हृदयको गहिराइ जाँच्नुहुन्छ भन्ने थाहा छैन र?” तिनीहरू दुई जनाले केबारे तर्क गरिरहेका हुन्छन्? एक पक्षले आफूलाई सही साबित गर्न, आफूलाई दोषमुक्त गर्न, अरूले तिनीहरूबारे खराब धारणा नराखून् भनेर ठूलो प्रयास गरिरहेको हुन्छ, जबकि अर्को पक्षले यसलाई त्यतिकै नछोड्ने जिद्दी गर्छ, र त्यो व्यक्तिलाई आफूलाई राम्रो देखाउन नदिने इच्छा गर्छ, साथै उसलाई हप्की लाउँदै खुलासा गर्ने र दोष दिने उद्देश्य राख्छ। झट्ट हेर्दा, यी दुईले एकअर्कालाई प्रत्यक्ष रूपमा सरापिरहेका वा एकअर्कालाई प्रत्यक्ष रूपमा खुलासा गरिरहेका हुँदैनन्, तर तिनीहरूको बोलीमा उद्देश्य हुन्छ: एउटा पक्षले उसलाई गलत बुझ्नबाट अर्को व्यक्तिलाई रोक्ने प्रयास गर्छ, र त्यसले आफ्नो नाममा सफाइ दियोस् भनेर माग गर्छ, जबकि अर्को पक्षले त्यसो गर्न इन्कार्छ, बरु उसलाई उपनाम भिराउन र दोष दिन जिद्दी गर्छ, र पहिलो पक्षको स्वीकार माग गर्छ। के यो कुराकानी सामान्य रूपमा सत्यता सङ्गति गर्नु हो? (होइन।) के यो विवेक र समझमा आधारित कुराकानी हो? (होइन।) त्यसोभए यस्तो कुराकानीको प्रकृति के हो? के यस्तो कुराकानी आपसी आक्रमणमा संलग्न हुनु होइन र? (हो।) के आफूलाई सही साबित गर्ने व्यक्तिले परमेश्वरबाट आएका कुराहरू स्विकार्न, आफूलाई चिन्न, र अभ्यास गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू भेट्टाउन कसरी सकिन्छ भन्नेबारे सङ्गति गरिरहेको हुन्छ? होइन, तिनीहरूले अरूसामु आफूलाई सही साबित गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले अरूलाई आफ्ना विचार, दृष्टिकोण, अभिप्राय, र उद्देश्यहरू स्पष्ट पार्न, अर्को पक्षसामु आफूलाई स्पष्ट पार्न, र अर्को पक्षलाई आफ्नो नाममा सफाइ दिन लगाउन चाहन्छन्। यसको साथै, तिनीहरू अर्को पक्षले तिनीहरूलाई खुलासा गरेको र दोष दिएको कुरा इन्कार्न चाहन्छन्, र अर्को पक्षले भनेको कुरा तथ्यहरू वा सत्यतासँग मिले नि नमिले नि, तिनीहरू यसलाई पहिचान गर्दैनन्, वा यसलाई स्विकार्न अनिच्छुक छन् भने, अर्को पक्षले भनेको कुरालाई गलत नै ठान्छन्, र यसलाई सुधार्न चाहन्छन्। जबकि अर्को पक्षले तिनीहरूको नाममा सफाइ दिन चाहँदैन बरु तिनीहरूलाई खुलासा गर्न, र तिनीहरूलाई आफ्नो दोष स्विकार्न बाध्य पार्न चाहन्छ। एउटाचाहिँ स्विकार्न अनिच्छुक हुन्छ, र अर्कोले उसलाई स्विकाराउन जिद्दी गर्छ, र यसले तिनीहरूबीच आक्रमण पैदा गर्छ। यस्तो कुराकानीको प्रकृति भनेको आपसी आक्रमणमा संलग्न हुनु हो। अनि, यस्तो आक्रमणको प्रकृति के हो? के यो कुराकानीमा आपसी इन्कार, आपसी गुनासो, र आपसी निन्दाको विशेषता हुन्छ? (हुन्छ।) के मण्डली जीवनमा पनि यस्तो कुराकानी हुन्छ? (हुन्छ।) यस्ता कुराकानीहरू सबै मौखिक कलह हुन्।
यस्तो कुराकानीलाई किन मौखिक कलह भनिन्छ? (किनभने यसमा संलग्न मानिसहरूले सही र गलतबारे तर्कवितर्क गरिरहेका हुन्छन्, कसैले पनि आफूलाई चिन्ने प्रयास गरिरहेका हुँदैनन्, र कसैले पनि केही प्राप्त गर्दैनन्; तिनीहरू निरन्तर यही कुरामा लागिरहन्छन्, र कुराकानीहरू अर्थहीन हुन्छन्।) तिनीहरूले को सही छ वा गलत छ, को श्रेष्ठ छ वा कनिष्ठ छ भनेर तर्कवितर्क गर्दै धेरै कुरा गरिरहेका र धेरै ऊर्जा बरबाद गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले निरन्तर तर्कवितर्क गर्छन् तर कसैले जित्दैन, तर त्यसपछि पनि तिनीहरूले तर्कवितर्क गरिरहन्छन्। तिनीहरूले अन्ततः यसबाट के प्राप्त गर्छन्? के यो सत्यताको बुझाइ, परमेश्वरका अभिप्रायहरूको बुझाइ हो? के यो पश्चात्ताप गर्ने र परमेश्वरको सूक्ष्मजाँच स्विकार्ने क्षमता हो? के यो परमेश्वरबाट आएका कुराहरू स्विकार्ने र आफूलाई अझै बढी चिन्ने क्षमता हो? तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि कुरा प्राप्त गर्दैनन्। यी अर्थहीन विवादहरू र सही र गलतबारे हुने यी कुराकानीहरू मौखिक कलह हुन्। सरल रूपमा भन्दा, मौखिक कलहहरू पूर्ण रूपमा अर्थहीन कुराकानीहरू हुन्, जहाँ भनिएको सबै कुरा व्यर्थ हुन्छ, र अरूको लागि एउटा शब्द पनि सुधारात्मक वा फाइदाजनक हुँदैन, बरु बोलिएका सबै शब्दहरू चोट पुर्याउने किसिमका हुन्छन्, र ती सबै मानव इच्छा, जिद्दी आवेश र मानिसहरूको मनबाट, र अवश्य नै अझै बढी रूपमा मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावबाट आएका हुन्छन्। बोलिने हरेक शब्द आफ्नै हित, आफ्नै छवि र प्रतिष्ठाको लागि बोलिएको हुन्छ, अरूको सुधार वा सहयोगको लागि हुँदैन, सत्यताको कुनै पक्षबारेको आफ्नो बुझाइ वा परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्ने उद्देश्यको लागि हुँदैन, र अवश्य नै परमेश्वरका वचनहरूमा व्यक्तिको कुन भ्रष्ट स्वभाव खुलासा गरिएको छ, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव परमेश्वरका वचनहरूसँग मिल्छ कि मिल्दैन, वा आफ्नो बुझाइ सही छ कि छैन भनेर छलफल गर्नको लागि पनि हुँदैन। यी अर्थहीन स्वस्पष्टीकरण र व्याख्याहरू जति नै मनमोहक, इमानदार, वा भक्तिपूर्ण भए नि ती सबै मौखिक कलह र आपसी आक्रमण र आलोचनाहरू हुन्, जसले न त अरूलाई फाइदा गर्छ, न त आफूलाई नै। तिनले अरूलाई हानि गर्ने र आफ्नो सामान्य अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धमा असर गर्ने मात्र नभई, आफ्नै जीवन वृद्धिमा पनि बाधा दिन्छन्। छोटकरीमा भन्दा, प्रयोग गरिएको बहाना, अभिप्राय, मनोवृत्ति, भाव, वा प्रयोग गरिएका माध्यम र विधिहरू जेसुकै भए नि यसमा अरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा आलोचना र निन्दा गर्ने कार्य संलग्न हुन्छ भने, यी सबै शब्द, विधि, र आदि इत्यादि कुराहरू अरूलाई आक्रमण गर्ने वर्गमा पर्छन्, ती सबै मौखिक कलह हुन्। के यो दायरा फराकिलो छ? (यो निकै फराकिलो छ।) त्यसोभए, जब तिमीहरूले मानिसहरूको आक्रमण, आलोचना, र निन्दा सामना गर्छौ, तब के तिमीहरूले अरूलाई आक्रमण गर्ने र दोष दिने व्यवहारमा संलग्न हुनबाट आफूलाई रोक्न सक्छौ? तिमीहरूले यस्ता परिस्थितिहरू सामना गर्दा कसरी अभ्यास गर्नुपर्छ? (हामी प्रार्थनाद्वारा परमेश्वरअघि शान्त हुनुपर्छ; त्यसपछि हाम्रो हृदयमा घृणा रहनेछैन।) व्यक्ति बुझ्ने र समझदार छ भने, उसले परमेश्वरअघि शान्त भएर उहाँलाई प्रार्थना गर्न, र सत्यता स्विकार्न सक्छ भने, उसले आफ्ना अभिप्राय र इच्छाहरू नियन्त्रण गर्न सक्छ, र त्यसपछि ऊ अरूलाई आलोचना पनि नगर्ने वा आक्रमण पनि नगर्ने अवस्थामा पुग्न सक्छ। कसैको अभिप्राय र उद्देश्य व्यक्तिगत द्वेष पोखाउनु वा बदला लिनु होइन भने, र अवश्य नै अर्को पक्षलाई आक्रमण गर्नु पनि होइन भने, बरु उसले सत्यता नबुझ्ने वा यसलाई अत्यन्तै सतही रूपमा बुझ्ने हुनाले, र ऊ अलिक मूर्ख र अज्ञानी वा स्वेच्छाचारी भएकोले अनजानमा अर्को पक्षलाई चोट पुर्याउने गर्छ भने, अरूको सहयोग, साथ, र सङ्गतिमार्फत, सत्यता बुझेपछि, उसको बोलीवचन अझै सही हुनेछ, साथै अरूबारे उसले गर्ने मूल्याङ्कन र दृष्टिकोणहरू पनि अझै सही हुनेछन्, र उसले अरूले प्रकट गर्ने भ्रष्ट स्वभाव र गलत कार्यहरूलाई सही रूपमा लिन सक्नेछ, र यसरी उसले अरूमाथि गर्ने आफ्ना आक्रमण र आलोचनाहरूलाई क्रमिक रूपमा घटाउँदै लानेछ। तर यदि व्यक्ति सधैँ आफ्नो भ्रष्ट स्वभावभित्र जिउँछ, र उसले अप्रिय ठानेको वा उसलाई पहिले चिढ्याएको वा हानि गरेको जोकोहीविरुद्ध बदला लिने अवसरहरू खोज्छ, र सधैँ त्यस्ता अभिप्रायहरू राख्छ, र सत्यता खोजी गर्ने वा परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्ने वा उहाँमा भरोसा गर्ने पटक्कै गर्दैन भने, उसले कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा अरूलाई आक्रमण गर्न सक्छ, र यसलाई समाधान गर्न गाह्रो हुन्छ। अनजानमा अरूलाई आक्रमण गर्ने समस्या समाधान गर्न सजिलो हुन्छ, तर जानीजानी र उद्देश्यपूर्ण रूपमा आक्रमण गर्ने समस्या समाधान गर्न सजिलो हुँदैन। यदि कुनै व्यक्तिले कहिलेकहीँ र अनजानमा अरूलाई आक्रमण र आलोचना गर्छ भने, अरूले उसलाई साथ दिन र सहयोग गर्न सत्यता सङ्गति गर्दा, उसले सत्यता बुझेपछि आफ्नो मार्ग परिवर्तन गर्न सक्छ। तैपनि, यदि कसैले निरन्तर बदला लिने र व्यक्तिगत कुविचार पोखाउने प्रयास गर्छ, र सधैँ अरूलाई कष्ट दिन वा ढाल्न चाहन्छ, र उसले त्यस्ता अभिप्रायहरू लिएर अरूलाई आक्रमण गर्छ, जुन कुरालाई सबै मानिसहरूले महसुस गर्न र देख्न सक्छन् भने, त्यस्तो व्यवहार मण्डली जीवनको लागि बाधा र व्यवधान बन्छ; यो पूर्ण रूपमा जानीजानी ल्याइने बाधा र व्यवधान हो। त्यसकारण, अरूलाई आक्रमण गर्ने यस्तो स्वभाव भएको व्यक्तिलाई परिवर्तन गर्न गाह्रो हुन्छ।
अब, के तिमीहरूले अरूलाई आक्रमण गर्ने र दोष दिने समस्या कसरी समाधान गर्नुपर्छ भन्ने कुरा बुझ्यौ? एउटै मात्र तरिका छ—व्यक्तिले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँमा भरोसा गर्नुपर्छ, अनि त्यसपछि उसको घृणा क्रमिक रूपमा आफै हराउनेछ। अरूलाई आक्रमण गर्न सक्ने मानिसहरू मुख्य रूपमा दुई प्रकारका हुन्छन्। एउटा प्रकारचाहिँ आफूलाई नराम्रो लाग्ने मानिसहरू भेट्दा, सोच्दै नसोची प्याच्चै बोल्ने, मुखमा जे आयो त्यही बोल्ने र ठाडो बोल्ने, चोट पुर्याउने कुराहरू बोल्ने मानिसहरू हुन्। तैपनि प्राय तिनीहरूले उद्देश्यपूर्ण रूपमा वा जानी-जानी मानिसहरूलाई आक्रमण गर्दैनन्—तिनीहरू बस आफूलाई काबुमा राख्न मात्र सक्दैनन्, र यो तिनीहरूको स्वभाव मात्रै हो, र तिनीहरूले अनजानमै अरू मानिसहरूलाई आक्रमण गर्छन्। यदि तिनीहरूलाई काटछाँट गरियो भने, तिनीहरूले त्यो स्विकार्न सक्छन्, त्यसकारण तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरू हटाइनुपर्ने पात्रहरू होइनन्। तर दुष्ट मानिसहरूले काटछाँट स्विकार्दैनन्, र तिनीहरूले प्रायजसो मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्, तिनीहरूले प्रायजसो अरूलाई आक्रमण गर्छन्, आलोचना गर्छन्, प्रहार गर्छन्, र बदला लिन्छन्, र कति पनि सत्यता स्विकार्दैनन्। तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू हुन्, र मण्डलीले सम्बोधन गर्नुपर्ने र हटाउनुपर्ने मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्। किन तिनीहरूलाई सम्बोधन गरिनु र हटाइनुपर्छ? तिनीहरूको प्रकृति सारबाट हेर्दा, अरूलाई आक्रमण गर्ने तिनीहरूको व्यवहार अनजानमा हुँदैन, बरु जानीजानी भएको हुन्छ। किनभने यी मानिसहरूमा दुर्भावपूर्ण मानवता हुन्छ—कसैले पनि तिनीहरूलाई चिढ्याउनु वा आलोचना गर्नु हुँदैन, र कसैले तिनीहरूलाई गल्तीले अलिकति चोट पुर्याउने कुरा भन्यो भने, तिनीहरूले बदला लिने अवसरहरू खोज्ने विचार गर्छन्—त्यसैले, त्यस्ता मानिसहरूले अरूविरुद्ध आक्रमण गर्न सक्छन्। मण्डलीले सम्बोधन गर्नुपर्ने र सफाइ गरी हटाउनुपर्ने प्रकारका व्यक्ति यिनै हुन्। आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने जोकोही व्यक्ति—ऊ जुनसुकै पक्षमा भए नि, उसले सक्रिय रूपमा आक्रमण गरिरहेको भए नि वा निष्क्रिय रूपमा आक्रमण गरिरहेको भए नि—ऊ यस्ता आक्रमणहरूमा सहभागी हुन्छ भने, ऊ कुटिल अभिप्राय भएको दुष्ट व्यक्ति हो, जसले थोरै असन्तुष्टि हुँदा पनि अरूलाई कष्ट दिनेछ। त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली जीवनमा गम्भीर बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्। तिनीहरू मण्डलीभित्रका एकप्रकारका दुष्ट व्यक्ति हुन्। अलिक कम गम्भीर मामलाहरू समाधान गर्नको लागि संलग्न व्यक्तिलाई आत्मचिन्तन गर्न लगाउन अलग गर्न सकिन्छ; अझै गम्भीर अवस्थामा, संलग्न व्यक्तिलाई सफाइ गरी हटाइनु वा निष्कासित गरिनुपर्छ। यो मामला सम्हाल्ने क्रममा अगुवा र कामदारहरूले बुझ्नुपर्ने सिद्धान्त यही हो।
यो सङ्गतिमार्फत, के अब तिमीहरूले अरूलाई आक्रमण गर्नु भनेको के हो भन्ने कुरा बुझ्यौ? के तिमीहरूले यो कुरा खुट्ट्याउन सक्छौ? मैले आक्रमण भनेको के हो भनेर परिभाषित गरेपछि, कति मानिसहरूले सोच्छन्, “अरूलाई आक्रमण गर्ने कार्यको यति व्यापक परिभाषा भएकोले, भविष्यमा कसले बोल्ने आँट गर्छ र? हामी मानिसहरू कसैले पनि सत्यता बुझेका छैनौँ, त्यसकारण हामीले मुख खोल्यौँ भने मात्रै पनि अरूलाई आक्रमण गर्नेछौं, जुन भयानक कुरा हो! भविष्यमा, हामी अरूलाई आक्रमण गर्नबाट जोगिन बिहान उठेदेखि हामीले केवल खाना खाने र पानी पिउने अनि चुपचाप बस्ने गर्नुपर्छ, मुखमा टेप लगाउनुपर्छ र लापरवाह रूपमा बोल्नु हुँदैन। त्यो राम्रो हुनेछ, अनि हाम्रा दिनहरू अझै शान्तिपूर्ण हुनेछन्।” के यस्तो सोचाइ सही छ? मुखमा टेप लगाउँदा समस्या समाधान हुँदैन; अरूलाई आक्रमण गर्ने समस्याको सार भनेको व्यक्तिको हृदयको समस्या हो, यो व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभावले पैदा गरेको हुन्छ, र यो व्यक्तिको मुखको समस्या होइन। मानिसहरूले मुखले बोल्ने कुरा तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव र तिनीहरूको विचारद्वारा नियन्त्रित हुन्छ। यदि व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभाव समाधान भयो, र उसले साँच्चै नै केही सत्यता बुझ्छ, र उसको बोली पनि अलिक सिद्धान्तअनुरूप र संयमित बन्छ भने, अरूलाई आक्रमण गर्ने उसको समस्या आंशिक रूपमा हल हुनेछ। अनि अवश्य नै, मण्डली जीवनमा मानिसहरूको सामान्य अन्तरव्यैयत्तिक सम्बन्धहरू हुनको लागि, र तिनीहरू आपसी आक्रमण वा मौखिक कलहमा संलग्न नहुनको लागि, तिनीहरूले प्रार्थनामा बारम्बार परमेश्वरअघि आउनु, परमेश्वरको अगुवाइ माग्नु, र धार्मिकताको लागि भोकाउने र तिर्खाउने भक्त हृदय लिएर परमेश्वरअघि शान्त हुनु अत्यावश्यक हुन्छ। त्यो तरिकाले, जब कसैले अनजानमा तँलाई चोट पुर्याउने कुरा भन्छ, तब परमेश्वरअघि तेरो हृदय शान्त हुन सक्छ, तैँले यसलाई तिनीहरूविरुद्ध प्रयोग गर्नेछैनस्, र तँ अर्को व्यक्तिसँग तर्कवितर्क गर्न चाहनेछैनस्, झन् आफूलाई रक्षा गर्न र सही साबित गर्न चाहनु त धेरै परको कुरा हो। बरु, तैँले यसलाई परमेश्वरबाट आएको हो भनी स्विकार्नेछस्, आफूलाई चिन्ने राम्रो अवसर दिएकोमा परमेश्वरलाई धन्यवाद दिनेछस्, र अरूका शब्दहरूद्वारा तँसँग अझै पनि यो र त्यो समस्या हुन्छ भन्ने कुरा थाहा गराएकोमा पनि उहाँलाई धन्यवाद दिनेछस्। यो तैँले आफूलाई चिन्ने राम्रो अवसर हो, यो परमेश्वरको अनुग्रह हो, र तैँले यसलाई परमेश्वरबाट आएको हो भनी स्विकार्नुपर्छ। तँलाई चोट पुर्याउने व्यक्तिप्रति तँसँग आक्रोश हुनु हुँदैन, न त तैँले तेरा गल्तीहरू उठाउने वा तेरा कमीकमजोरी खुलासा गर्ने व्यक्तिप्रति जानीजानी इन्कार र घृणा अनुभूत गर्नु नै हुन्छ, र तैँले जानीजानी वा अनजानमा तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्ने वा तिनीहरूप्रति बदला लिन हरकिसिमका उपायहरू प्रयोग गर्ने गर्नु पनि हुँदैन। यीमध्ये कुनै पनि शैलीले परमेश्वरलाई खुशी पार्दैन। बारम्बार प्रार्थना गर्न परमेश्वरअघि आइज, अनि तेरो हृदय शान्त भएपछि, अरूले अनजानमा तँलाई हानि गर्दा तैँले यसलाई सही रूपमा लिन सक्नेछस्, तिनीहरूप्रति सहनशीलता र धैर्यता देखाउन सक्नेछस्। यदि कसैले तँलाई जानीजानी हानि गर्यो भने, तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले यसलाई कसरी लिनेछस्—तैँले तिनीहरूसँग आवेशमा आएर तर्क गर्नेछस् कि परमेश्वरअघि शान्त भएर सत्यता खोजी गर्नेछस्? पक्कै पनि, मैले भनिरहनुपर्दैन, प्रवेश गर्ने कुन तरिका सही छ भन्ने कुरा तिमीहरू सबैलाई स्पष्ट रूपमै थाहा छ।
मानव शक्ति, मानव आत्मसंयम, र मानव धैर्यतामा भरोसा गरेर मण्डली जीवनमा आपसी आक्रमण र मौखिक कलहबाट टाढा रहनु निकै गाह्रो हुन्छ। तेरो मानवता जति नै राम्रो भए नि, तँ जति नै कोमल र दयालु भए नि, वा जति नै उदार भए नि, तैँले तेरो इज्जत, सत्यनिष्ठा, र आदि इत्यादिमा चोट पुर्याउने केही मानिस वा कुराहरू सामना गर्नु अपरिहार्य नै हुन्छ। यस्ता समस्याहरूलाई कसरी सम्हाल्ने र लिने भन्नेबारे तँसँग सिद्धान्त हुनुपर्छ। यदि तैँले यी समस्याहरूलाई आवेगसाथ लिइस् भने, यो त निकै सजिलो भइदिन्छ: तिनीहरूले तँलाई सराप्छन्, र तैँले तिनीहरूलाई सराप्छस्, तिनीहरूले तँलाई आक्रमण गर्छन्, र तैँले तिनीहरूलाई आक्रमण गर्छस्, खुनको बदला खुन, ज्यानको बदला ज्यान लिन्छस्, तिनीहरूले तँलाई जे कुराले प्रहार गर्छन्, तैँले त्यही विधिहरू प्रयोग गरेर तिनीहरूलाई प्रहार गर्छस्, र तैँले आफ्नो गरिमा, सत्यनिष्ठा, र इज्जतको रक्षा गर्छस्। यो हासिल गर्न निकै सजिलो छ। तैपनि, तैँले यो विधि उचित छ कि छैन, यो तेरो र अरू दुवैको लागि फाइदाजनक छ कि छैन, र यसले परमेश्वरलाई खुशी पार्छ कि पार्दैन भनेर हृदयमा तौलनुपर्छ। प्रायजसो, जब मानिसहरूले यो समस्याको सार पत्ता लगाएका हुँदैनन्, तब तुरुन्तै तिनीहरूको सोचाइ यस्तो हुन्छ, “उसले मलाई कृपा देखाउँदैन, त्यसैले मैले किन उसलाई कृपा देखाउने? उसले मलाई कुनै प्रेम देखाउँदैन, त्यसैले मैले किन उसलाई प्रेमसाथ व्यवहार गर्ने? उसले मप्रति कुनै धैर्यता देखाउँदैन र मलाई सहयोग गर्दैन, त्यसैले मैले किन ऊप्रति धैर्यता देखाउने वा उसलाई सहयोग गर्ने? उसले मसँग निर्दयी व्यवहार गर्छ, त्यसैले म उसलाई दुर्व्यवहार गर्नेछु। मैले किन खुनको बदला खुन, ज्यानको बदला ज्यान लिन सक्दिनँ?” मानिसहरूको मनमा आउने पहिलो विचारहरू यिनै हुन्। तर जब तैँले साँच्चै नै यस्तो व्यवहार गर्छस्, तब तँलाई भित्री शान्ति हुन्छ कि असहज र पीडा हुन्छ? जब तैँले साँच्चै नै यस्तो छनौट गर्छस्, तब तैँले के प्राप्त गर्छस्? तैँले के हासिल गर्छस्? धेरै मानिसहरूले यस्तो व्यवहार गर्दा, तिनीहरूलाई भित्री रूपमा असहज महसुस हुन्छ भन्ने अनुभव गरेका छन्। अवश्य नै, धेरैजसो मानिसहरूलाई विवेकले नै दोष दिँदैन, झन् तिनीहरू परमेश्वरप्रति ऋणी छन् भन्ने भावनाले मनमा यो असहजता आउने त कुरै नगरौँ; मानिसहरूमा त्यस्तो कद हुँदैन। तिनीहरूमा यो असहजता केले पैदा गर्छ? यो मानिसहरूको घृणा, तिनीहरू अपमानित हुँदा तिनीहरूको गरिमा र इज्जतमा आउने चुनौती, साथै मौखिक रूपमा तिनीहरूलाई चिढ्याइएपछि तिनीहरूको हृदयमा हुने चोट, रिस, घृणा, अवज्ञा, र आक्रोशबाट आउँछ, र यी सबै कुराले मानिसहरूलाई असहज महसुस गराउँछ। यो असहजताका परिणामहरू केके हुन्? यो असहजता अनुभव गरेपछि, तुरुन्तै तैँले तँसँग गरिमा र इज्जत छ र तँलाई हेप्न सजिलो छैन भनेर देखाउनको लगि त्यो व्यक्तिलाई तह लगाउन केकस्तो भाषा प्रयोग गर्ने, र उसलाई ढाल्न कसरी कानुनी र उचित माध्यमहरू प्रयोग गर्ने भनेर मनन गर्न थाल्नेछस्। जब तँलाई असहज महसुस हुन्छ, जब तँमा घृणा पैदा हुन्छ, तब तैँले त्यो व्यक्तिलाई धैर्यता र सहनशीलता देखाउने, वा उसलाई सही रूपमा व्यवहार गर्ने, वा अरू सकारात्मक कुराहरू विचार गर्ने गर्दैनस्, बरु डाहा, घृणा, आवेग, शत्रुता, घृणा, र निन्दाजस्ता सबै नकारात्मक कुराहरू विचार गर्छस्, र तैँले उसलाई हृदयमा अनगिन्ती रूपमा सराप्ने, र तैँले खाइरहेको वा तँ सुतिरहेको वा कुनै पनि बेला ऊविरुद्ध कसरी बदला लिने भन्नेबारे सोच्ने, र उसले तँलाई आक्रमण वा निन्दा गर्यो भने उसलाई कसरी निराकरण गर्ने र त्यस्ता परिस्थितिहरू कसरी सम्हाल्ने र आदि इत्यादि कसरी गर्ने भनेर कल्पना गर्छस्। तैँले अर्को व्यक्तिलाई कसरी ढाल्ने, आफ्नो द्वेष र घृणा कसरी पोखाउने, र अर्को व्यक्तिलाई कसरी तेरो अघि झुक्न र तेरो डर मान्न लगाउने, र फेरि तँलाई चिढ्याउने आँट नगर्ने बनाउने भनेर दिनभरि मनन गर्छस्। तैँले प्रायजसो अर्को व्यक्तिलाई कसरी पाठ सिकाउने, तँ कति शक्तिशाली छस् भनेर उसलाई कसरी थाहा दिने भन्नेबारे पनि विचार गर्छस्। जब त्यस्ता विचारहरू देखा पर्छन्, र जब कल्प दृश्यहरू तेरो मनमा बारम्बार देखा पर्छन्, तब तिनले तँलाई दिने बाधा र दुष्परिणामहरू अतुलनीय हुन्छन्। तँ मौखिक कलह र आपसी आक्रमण गर्ने स्थितिमा परेपछि, परिणामहरू केके हुन्छन्? के त्यो बेला परमेश्वरअघि शान्त हुनु सजिलो हुन्छ? के यसले तेरो जीवन प्रवेश ढिलो गराउँदैन र? (गराउँछ।) मामलाहरू सम्हाल्ने गलत तरिका छनौट गर्दा व्यक्तिमा आउने असर यही हो। यदि तैँले सही मार्ग रोजिस् भने, जब कसैले तेरो छवि वा अभिमानमा हानि गर्ने तरिकाले बोल्छ, वा तेरो इज्जत र गरिमाप्रति अपमान गर्छ, तब तैँले सहनशील बन्ने निर्णय गर्न सक्छस्। तैँले कुनै पनि प्रकारको भाषा प्रयोग गरेर तिनीहरूसँग तर्कवितर्क गर्ने वा जानीजानी आफूलाई सही साबित गर्ने र अर्को पक्षलाई खण्डन र आक्रमण गर्ने, र यसरी आफूमा घृणा पैदा गर्ने गर्दैनस्। सहनशील हुनुको सार र महत्त्व के हो? तैँले भन्छस्, “उसले भन्ने कति कुराहरू तथ्यहरूसँग मिल्दैनन्, तर सत्यता बुझ्नु र मुक्ति प्राप्त गर्नुपहिले सबै यस्तै हुन्छन्, र म पनि एकपटक यस्तै थिएँ। अहिले सत्यता बुझेपछि, म सही र गलतबारे तर्कवितर्क गर्ने गैरविश्वासीहरूको मार्ग हिँड्ने वा झैझगडाको दर्शनमा संलग्न हुने गर्दिनँ—म त सहनशीलता र अरूलाई प्रेमसाथ व्यवहार गर्ने विकल्प रोज्छु। उसले भन्ने कति कुराहरू तथ्यहरूसँग मिल्दैनन्, तर म तीप्रति ध्यान दिँदिनँ। म आफूले पहिचान गर्न र बुझ्न सक्ने कुराहरू स्विकार्छु। म तिनलाई परमेश्वरबाट आएको भनी स्विकार्छु र तिनलाई प्रार्थनामा परमेश्वरअघि ल्याउँछु, र मेरा भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्ने परिस्थितिहरू तय गर्न उहाँलाई अनुरोध गर्छु, ताकि मैले यी भ्रष्ट स्वभावहरूको सार जान्न सकूँ र यी समस्याहरू समाधान गर्न, तिनलाई क्रमिक रूपमा जित्न, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सुरु गर्ने अवसर पाउन सकूँ। आफ्नो बोलीवचनद्वारा मलाई चोट पुर्याउने मानिसहरूको हकमा र तिनीहरूले भन्ने कुराहरू सही भए नि नभए नि, वा तिनीहरूको अभिप्राय जे भए नि, एक हिसाबले म यसबारे समझशक्ति अभ्यास गर्छु, र अर्को हिसाबले म तिनीहरूलाई सहन्छु।” यदि यो व्यक्ति सत्यता स्विकार्ने व्यक्ति हो भने, तैँले ऊसँग शान्तिसाथ बस्न र सङ्गति गर्न सक्छस्। यदि ऊ त्यस्तो होइन भने, यदि ऊ दुष्ट व्यक्ति हो भने, ऊप्रति ध्यान नदे। उसले पर्याप्त हदसम्म काम गरुन्जेल, र सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसलाई राम्ररी खुट्ट्याउन्जेल, र तैँले पनि खुट्ट्याउन्जेल, र अगुवा र कामदारहरूले उसलाई सफाइ गरेर तह लगाउन लागुन्जेल पर्खी—त्यो बेला नै परमेश्वरले उसलाई सम्बोधन गर्ने समय आएको हुन्छ, र अवश्य नै, तँलाई पनि खुशी लाग्नेछ। तर तैँले छनौट गर्नुपर्ने मार्ग भनेको दुष्ट मानिसहरूसँग मौखिक कलह गर्नु वा तिनीहरूसँग तर्कवितर्क गर्नु र आफूलाई सही साबित गर्ने प्रयास गर्नु भन्ने पटक्कै होइन। बरु, कुनै कुरा आइपर्दा सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्नु हो। चाहे यो तँलाई चोट पुर्याउने मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने कार्य होस् वा र तँलाई चोट नपुर्याउने र तँलाई फाइदा दिने मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने कार्य होस्, अभ्यासका सिद्धान्तहरू उस्तै हुनुपर्छ। जब तैँले यो मार्ग रोज्छस्, के तेरो हृदयमा कुनै घृणा हुनेछ? थोरै असहजता हुन सक्छ। आफ्नो इज्जतमा चोट पुगेपछि कसलाई असहज महसुस हुँदैन र? यदि कसैले असहज महसुस भएको छैन भनेर दाबी गर्छ भने, त्यो झूट हुनेछ, त्यो छली कुरा हुनेछ, तर तैँले सत्यता अभ्यास गर्नहेतु यो कठिनाइ सहन र भोग्न सक्नेछस्। जब तैँले यो मार्ग रोज्छस्, तब तँ फेरि परमेश्वरअघि आउँदा तँसँग सफा विवेक हुनेछ। किन तेरो विवेक सफा हुनेछ? किनभने तँलाई स्पष्टै यो थाहा हुन्छ कि तेरा शब्दहरू आवेशबाट आएका छैनन्, तेरा स्वार्थी इच्छाहरूको खातिर तँ आफ्नो अनुहार रातो हुन्जेल अरूसँग विवादमा संलग्न हुँदैनस्, र सत्यता बुझ्ने जगको आधारमा तँ परमेश्वरको मार्ग पछ्याउँछस् र आफ्नै मार्ग हिँड्छस्। तँलाई हृदयमा पूरै यो स्पष्ट हुन्छ कि तैँले रोजेको मार्ग परमेश्वरले निर्देशित गर्नुभएको मार्ग हो, त्यो परमेश्वरले तोक्नुभएको मार्ग हो, र त्यसैले तँलाई भित्री रूपमा विशेष शान्ति हुनेछ। जब तँसँग त्यस्तो शान्ति हुन्छ, तब के तँ र अरूबीचको घृणा र व्यक्तिगत ईखले तँलाई बाधा दिनेछ? (दिनेछैन।) जब तैँले साँच्चै नै यसलाई भुलेर स्वेच्छाले सकारात्मक मार्ग रोज्छस्, तब तेरो हृदय स्थिर र शान्त हुनेछ। तँलाई द्वेष, घृणा, र घृणाबाट पैदा हुने बदला लिने मानसिकता र युक्तिहरूजस्ता अरू कुराहरूले बाधा दिनेछैनन्, जुन सबै आवेगका कुरा हुन्। तैँले रोजेको मार्गले तँलाई शान्ति र स्थिर हृदय दिनेछ, र ती आवेशका कुराहरूले तँलाई बाधा दिन सक्नेछैनन्। जब ती कुराले तँलाई उप्रान्त बाधा दिन सक्दैनन्, के तैँले अझै पनि तँलाई बोलीवचनद्वारा चोट पुर्याउनेहरूलाई आक्रमण गर्ने वा तिनीहरूसँग मौखिक कलह गर्ने तरिकाहरू सोच्नेछस्? सोच्नेछैनस्। अवश्य नै, कहिलेकहीँ तेरो सानो कदको कारण वा केही विशेष प्रसङ्गहरूको कारण तँमा झोक, आवेग, र घृणा पैदा हुनेछ। तर सत्यता अभ्यास गर्ने तेरो अठोट, संकल्प, र इच्छाले यी कुराहरूलाई तेरो हृदयमा बाधा दिनबाट रोक्नेछ। अर्थात्, यी कुराहरूले तँलाई बाधा दिन सक्नेछैनन्। तँमा अझै पनि आवेगहरू आउन सक्छन्, जस्तै, तैँले यस्तो सोच्न सक्छस्, “उसले निरन्तर मेरो लागि परिस्थिति कठिन बनाइरहेको छ। मैले कुनै दिन उसलाई मज्जाले भन्नुपर्छ, र उसले किन मलाई सधैँ निसाना बनाइरहेको र सधैँ समस्यामा पारिरहेको छ भनेर उसलाई सोध्नुपर्छ। उसले मलाई किन सधैँ हेला र अपमान गर्छ भनेर मैले उसलाई सोध्नुपर्छ।” तँमा कहिलेकहीँ यस्ता विचारहरू आउन सक्छन्। तर केही समय सोचेपछि, तैँले ती गलत छन्, र त्यसरी काम गर्दा परमेश्वरलाई बेखुश पार्नेछ भन्ने महसुस गर्नेछस्। जब त्यस्ता विचारहरू देखा पर्छन्, तब तँ त्यो स्थिति सुल्ट्याउन तुरुन्तै परमेश्वरअघि फर्किआउनेछस्, त्यसैले ती गलत विचारहरूले तँलाई प्रभुत्वमा पार्नेछैनन्। फलस्वरूप, तँभित्र केही सकारात्मक कुराहरू देखा पर्न थाल्नेछन्—जस्तै आत्मज्ञान, अनि परमेश्वरले दिनुहुने केही अन्तर्दृष्टि र ज्योति, जसले तँलाई मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन र परिस्थितिहरूलाई छर्लङ्गै देख्न मद्दत गर्नेछ—अनि, थाहै नभई यी सकारात्मक कुराहरूले तँलाई सत्यता वास्तविकताबारे अझै बढी बुझ्न र त्यसमा प्रवेश गर्न मद्दत गर्नेछन्। यो विन्दुमा, घृणा, स्वार्थी इच्छा, र आवेग धपाउने तेरो प्रतिरोध, अर्थात्, “प्रतिरक्षा क्षमताहरू” झन्झन् दह्रिलो हुँदै जानेछन्, र तेरो कद झन्झन् ठूलो हुँदै जानेछ। आवेगबाट आउने ती कुराहरूले तँलाई नियन्त्रण गर्न छोड्नेछन्। तँमा कहिलेकहीँ केही गलत सोच, विचार, र आवेगहरू हुन सक्ने भए नि यी कुराहरू तुरुन्तै हराउनेछन्, तेरो प्रतिरोध र कदले तिनलाई हटाउनेछ र नष्ट गर्नेछ। यो बेला, तँभित्र सकारात्मक कुराहरू, सत्यताको वास्तविकता, र परमेश्वरका वचनहरू हाबी हुनेछन्। जब यी सकारात्मक कुराहरू हाबी हुन्छन्, तब तँलाई बाहिरी मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूले प्रभाव पार्नेछैनन्। तेरो कद बढ्नेछ, तेरो स्थिति झन्झन् सामान्य हुँदै जानेछ, र तँ अबदेखि भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउनेछैनस् र तँ दुष्चक्रको दिशातर्फ विकसित हुनेछैनस्, र यसरी तेरो कद निरन्तर वृद्धि भइरहनेछ।
जब तँ मण्डलीमा वा मानिसहरूको समूहमा हुन्छस्, तब यदि तैँले आफ्नो गरिमा र इज्जतमा हानि गर्ने व्यक्तिगत आक्रमणहरू सामना गर्दा सहनशील र धैर्य हुन र अभ्यासको सही मार्ग छनौट गर्न सक्छस् भने, यो फाइदाजनक हुन्छ। तैँले यो फाइदा नदेख्न पनि सक्छस्, तर जब यस्तो घटना अनुभव गर्छस्, तब तैँले अचेतन रूपमै थाहा पाउनेछस् कि मानिसहरूप्रतिका परमेश्वरका मापदण्डहरू र उहाँले तिनीहरूलाई प्रदान गर्नुहुने मार्ग एक उज्यालो मार्ग र एक साँचो एवं जिउने मार्ग हुन्, र तिनले मानिसहरूलाई सत्यता प्राप्त गर्न र मानिसहरूलाई फाइदा लिन मद्दत गर्छन्, र ती सबैभन्दा अर्थपूर्ण मार्ग हुन्। जब तँ मानिसहरूको समूहमा हुन्छस्, खासगरी जब तँ मण्डली जीवनमा हुन्छस्, तब तैँले विभिन्न परीक्षा र प्रलोभनहरूमाथि पार पाउन सक्छस्। जब कसैले तँलाई दुर्भावपूर्ण उद्देश्यले आक्रमण गर्छ र चोट पुर्याउँछ वा जानीजानी तँसँग बदला लिने र तँमाथि आफ्नो घृणा पोखाउने प्रयास गर्छ, तब तैँले यो कुरालाई सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार लिएर अभ्यास गर्न सक्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ। परमेश्वरले मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावलाई घृणा गर्नुहुने हुनाले, उहाँले मानिसहरूलाई आफूले सामना गर्ने कुराहरूलाई आवेगसाथ नलिन, बरु परमेश्वरअघि शान्त भएर सत्यता र परमेश्वरका अभिप्रायहरू खोज्न, र त्यसपछि मानिसहरूप्रतिका परमेश्वरका मापदण्डहरू वास्तवमा केके हुन् भनेर बुझ्न लगाउनुहुन्छ। मानव धैर्यता सीमित छ, तर व्यक्तिले सत्यता बुझेपछि, उसको धैर्यतामा सिद्धान्तहरू हुनेछन्, र यो त्यो व्यक्तिको लागि सत्यता अभ्यास गर्ने उत्प्रेरणा शक्ति र सहयोगमा परिणत हुन सक्छ। तैपनि, यदि व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, सही र गलतबारे तर्कवितर्क गर्न र अरूलाई आक्रमण गर्न मन पराउँछ, र उसमा आफ्नो जिद्दी आवेशमा जिउने प्रवृत्ति छ भने, जब उसलाई आक्रमण गरिन्छ, तब ऊ मौखिक कलह र आपसी आक्रमणमा संलग्न भइहाल्नेछ। यसले यसमा संलग्न हुने सबैलाई हानि गर्छ, र कसैलाई पनि सुधार वा सहयोग प्रदान गर्दैन। जब व्यक्ति आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुन्छ, तब पछि गएर ऊ थकित हुन्छ, अत्यन्तै लखतरान पर्छ, र दुवै पक्षलाई चोट पुग्छ; र तिनीहरूले कुनै पनि सत्यता किमार्थ प्राप्त गर्न सक्दैनन्, र अन्त्यमा तिनीहरूले केही पनि हासिल गर्दैनन्। मौका पाउँदा घृणा र बदला लिनेछु भन्ने अभिप्राय मात्रै बाँकी रहन्छ। आपसी आक्रमण र मौखिक कलहले अन्ततः मानिसहरूमा ल्याउने प्रतिकूल परिणाम यही हो।
हामीले भर्खरै सङ्गति गरेको आपसी आक्रमण र मौखिक कलहको विषयमा, के तिमीहरूले अहिले खुट्ट्याउने सिद्धान्तहरू बुझेका छौ? के तिमीहरूले कुनकुन परिस्थितिहरूमा आपसी आक्रमण र मौखिक कलह समावेश हुन्छ भनेर छुट्याउन सक्छौ? मानिसहरूको समूहमा बारम्बार आपसी आक्रमण र मौखिक कलहहरू देखा पर्छन् र ती कुरा प्राय देख्न सकिन्छ। आपसी आक्रमणहरूमा मुख्य रूपमा बदला लिने, प्रतिशोध साँध्ने, व्यक्तिगत द्वेष पोखाउने, र आदि इत्यादि उद्देश्यले कसैलाई व्यक्तिगत रूपमै आक्रमण गर्न, आलोचना गर्न, निन्दा गर्न, र सराप्नसमेतको लागि जानीजानी उसका समस्याहरूलाई निसाना बनाउने कार्य समावेश हुन्छ। चाहे जे भए नि, आपसी आक्रमण र मौखिक कलह सत्यता सङ्गति गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित हुँदैनन्, न त ती सत्यता अभ्यास गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित नै हुन्छन्, र ती अवश्य नै सद्भावपूर्ण सहकार्यका प्रकटीकरण पनि होइनन्। बरु, ती आवेग र शैतानको भ्रष्ट स्वभावको कारण मानिसहरूमाथि बदला लिने र प्रहार गर्ने प्रकटीकरणहरू हुन्। आपसी आक्रमण र मौखिक कलहको उद्देश्य स्पष्ट रूपमा सत्यता सङ्गति गर्नु होइन, सत्यता बुझ्नको लागि तर्कवितर्क गर्नु त झन् हुँदै होइन। बरु, यसको उद्देश्य त आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव, महत्त्वाकाङ्क्षा, स्वार्थी इच्छा, र देहगत रुचिहरू सन्तुष्ट पार्नु हो। स्पष्टतः आपसी आक्रमणहरू सत्यता सङ्गति गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित हुँदैनन्, र ती पक्कै पनि मानिसहरूलाई प्रेमसाथ सहयोग र व्यवहार गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित हुँदैनन्; बरु, ती त मानिसहरूलाई कष्ट दिने, तिनीहरूलाई खोलौनाझैँ खेलाउने, र मूर्ख बनाउने शैतानका रणनीति र विधिहरूमध्ये एउटा हुन्। मानिसहरू भ्रष्ट स्वभावमा जिउँछन् र तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्। यदि तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्ने निर्णय गरेनन् भने, तिनीहरू त्यस्ता पासो र परीक्षाहरूमा, र आपसी आक्रमण र मौखिक कलहको लडाइँमा सहजै फस्छन्। तिनीहरूको अनुहार रातो हुन्छ तर तिनीहरू सधैँ एउटै शब्द, वाक्यांश, वा हेराइबारे तर्कवितर्क गर्दै, एकअर्कालाई जित्न वर्षौँसम्म लडाइँ गर्छन्, यहाँसम्म कि जाबो एउटै कुराको लागि दुवै पक्ष हार्ने अवस्थामा समेत पुग्छन्। भेट हुनेबित्तिकै, तिनीहरूले अटुट रूपमा तर्कवितर्क गर्छन्, र कतिले कम्प्युटर च्याट समूहमा एकअर्कालाई आक्रमण गर्छन्, सराप्छन्, र दोषसमेत दिन्छन्। यो घृणा कति गम्भीर भएको हुन्छ! तिनीहरूले भेलाहरूमा एकअर्कालाई पर्याप्त रूपमा सरापिसकेका हुँदैनन्, तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो घृणा विसर्जित गरिसकेका हुँदैनन्, तिनीहरूले आफ्नो उद्देश्य हासिल गरिसकेका हुँदैनन्, र घर गएपछि, तिनीहरूले यसबारे जति विचार गर्छन्, तिनीहरू त्यति नै रिसाउँछन्, र त्यहाँ तिनीहरूले एकअर्कालाई सराप्न जारी राख्छन्। यो कस्तो जोश हो? के यो बढुवा दिन लायक छ, के यो पैरवी गर्न लायक छ? (छैन।) यो कस्तो “दुस्साहसी जोश” हो? यो केही कुराको डर नमान्ने जोश हो, यो निमयकानुनविहीनताको जोश हो, यो शैतानले मानिसलाई भ्रष्ट तुल्याउनुको परिणाम हो। अवश्य नै, त्यस्ता व्यवहार र कार्यहरूले यी व्यक्तिहरूको जीवन प्रवेशमा महत्त्वपूर्ण बाधा र घाटाहरू ल्याउँछन्, र तिनले मण्डली जीवनमा पनि बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्। त्यसकारण, यी परिस्थितिहरू सामना गर्दा, यदि अगुवा र कामदारहरूले दुई मानिसहरूले एकअर्काविरुद्ध आक्रमण र मौखिक कलह गरिरहेको, र अन्त्यसम्म लड्ने कसम खाइरहेको पत्ता लगाए भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गरी हटाउनुपर्छ, र तिनीहरूलाई सहनु हुँदैन र तिनीहरूलाई अवश्य नै आड पनि दिनु हुँदैन। तिनीहरूले अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्नुपर्छ र सामान्य मण्डली जीवन कायम राख्नुपर्छ, हरेक भेलाले परिणामहरू हासिल गर्छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ, र त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने र सत्यता सङ्गति गर्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको समय लिन दिएर सामान्य मण्डली जीवनमा बाधा पुर्याउन दिनु हुँदैन। यदि भेलाहरूमा तिनीहरूले एकअर्काविरुद्ध आक्रमण र मौखिक कलह गरिरहेको पत्ता लाग्यो भने, यसलाई तुरुन्तै रोक्नु र समाधान गर्नुपर्छ। यदि यसलाई प्रतिबन्धित गर्न सकिँदैन भने, यी मानिसहरूलाई भेलाद्वारा तुरुन्तै खुलासा र चिरफार गरिनुपर्छ, र तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। मण्डली परमेश्वरका वचनहरू खानेपिउने, र परमेश्वरको आराधना गर्ने ठाउँ हो; यो एकअर्कालाई आक्रमण गर्ने वा व्यक्तिगत रिस पोखाउन मौखिक कलह गर्ने ठाउँ होइन। मण्डली जीवनमा बारम्बार बाधा दिने, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा असर गर्ने जोकोहीलाई सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। मण्डलीले त्यस्ता मानिसहरूलाई स्वागत गर्दैन, यसले दियाबलसहरूबाट आउने बाधा वा दुष्ट मानिसहरूको उपस्थितिलाई अनुमति दिँदैन—यी मानिसहरूलाई हटाओ, अनि समस्या समाधान हुनेछ।
मण्डलीमा, यदि केही मानिसहरू आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न भएको पत्ता लाग्यो भने, तिनीहरूका बहाना र कारणहरू जेसुकै भए नि, र तिनीहरूको छलफलको चुरो जेसुकै भए नि—यो सबैले वास्ता गर्ने कुरा भए नि नभए नि—मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू पैदा भइरहेका छन् भने, यो समस्यालाई तुरुन्तै र कुनै हिचकिचाहटविना समाधान गरिनुपर्छ। यदि यसमा संलग्न व्यक्तिहरूलाई रोक्न वा प्रतिबन्धित गर्न सकिँदैन भने, तिनीहरूलाई सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। त्यस्ता परिस्थितिहरू सामना गर्दा अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम यही हो। यसमा मुख्य सिद्धान्त के हो भने, तैँले यी मानिसहरूको खराब व्यवहार सहने वा तिनीहरूलाई आड दिने गर्नु हुँदैन, न त तैँले यी मानिसहरूको लागि सही र गलतबारे निर्णय गर्ने, को सही छ र को गलत छ, को ठीक हो र को बेठीक हो भनेर हेर्ने, को सही छ र को गलत छ भनेर स्पष्ट रूपमा छुट्याउने, त्यसपछि दुवै पक्षलाई समान दण्ड दिने, वा तैँले दोषी ठानेकोलाई दण्ड दिने र अर्कोलाई इनाम दिने कार्य गर्नु नै हो—समस्या समाधान गर्ने तरिका यो होइन। यो मामला सम्हाल्दा, तैँले यसलाई कानुनअनुसार मापन गर्नु पर्दैन, तैँले यसलाई नैतिक मापदण्डहरूअनुसार मापन र मूल्याङ्कन गर्नु पनि झनै हुँदैन, बरु तैँले यसलाई मण्डलीका कार्य सिद्धान्तहरूअनुसार मापन गर्नु र सम्हाल्नुपर्छ। आपसी आक्रमणमा संलग्न दुवै पक्षहरूको हकमा, तिनीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन् भने, मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई रोक्नु र प्रतिबन्धित गर्नुलाई वा तिनीहरूलाई अलग गर्नु वा सफाइ गरी हटाउनुलाई आफ्नो कर्तव्यको रूपमा लिनुपर्छ, तिनीहरूले के भयो भनेर सुनाएको र तिनीहरूको हरेक कारण र बहाना बताएको, र अर्को व्यक्तिविरुद्ध आक्रमण गर्नु र मौखिक कलहमा संलग्न हुनुको अभिप्राय, उद्देश्य, र मूलजडबारे कुरा गरेको ध्यान दिएर सुन्नु हुँदैन—तिनीहरूको सम्पूर्ण कथा बुझ्नु हुँदैन, बरु समस्या समाधान गर्नुपर्छ, र मण्डली जीवनमा आएका यी बाधा र व्यवधानहरू हटाउनुपर्छ, र ती पैदा गर्नेहरूलाई तह लगाउनुपर्छ। मानौँ कि अगुवा र कामदारहरूले कुरो मिलाउने काम गर्छन् र “मध्यमार्गी” शैली अपनाउँछन्, आपसी आक्रमणमा संलग्न हुने दुवै मानिसहरूप्रति मिलापपूर्ण नीति अपनाउँछन्, र यसरी तिनीहरूलाई मण्डली जीवनमा लापरवाही रूपमा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउन दिइरहन्छन्, तर यसमा हस्तक्षेप गर्ने वा यसलाई सम्हाल्ने काम गर्दैनन्—तिनीहरूले यी मानिसहरूलाई आड मात्रै दिइरहन्छन्। तिनीहरूले हरेकपटक तिनीहरूलाई अर्ती र सल्लाह मात्रै दिइरहन्छन्, र राम्ररी समस्या समाधान गर्नै सक्दैनन्। त्यस्ता अगुवा र कामदारहरू आफ्नो कर्तव्यमा लापरवाह हुन्छन्। यदि मण्डलीमा मानिसहरू आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने समस्या देखा पर्यो, र मण्डली जीवनमा गम्भीर बाधा र हानि भयो, र यसले गर्दा धेरैजसो मानिसहरूमा द्वेष र घृणा पैदा भयो भने, अगुवा र कामदारहरूले तुरुन्तै काम गर्नुपर्छ, र मण्डली सफाइ गर्ने परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्त र सिद्धान्तहरूअनुसार दुवै पक्षलाई अलग गर्नुपर्छ वा सफाइ गरी हटाउनुपर्छ। तिनीहरूले यसमा संलग्न व्यक्तिहरूको मामलामा फैसला गर्ने र यी व्यक्तिगत कलहहरूबारे मूल्याङ्कन गर्ने “उच्च अधिकारीहरू” को रूपमा काम गर्नु हुँदैन, तिनीहरूले को सही छ र को गलत छ, को ठीक छ र को बेठीक छ भनेर हेर्न यी मानिसहरूले फोहोरी रूपमा र लामो समयसम्म बोल्ने व्यर्थका कुराहरू ध्यानपूर्वक सुन्ने गर्नु हुँदैन, र यी कुराहरूबारे मूल्याङ्कन गरेर अझै धेरै मानिसहरूलाई यी कुराहरूबारे छलफल र सङ्गति गर्ने तुल्याउने, र यसरी अझै धेरै मानिसहरूले हृदयमा द्वेष र घृणा बोक्ने अवस्था ल्याउनु हुँदैन। यसले गर्दा मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू खान, पिउन, र सङ्गति गर्न प्रयोग गर्नुपर्ने समय बरबाद हुनेछ। यो त अझ बढी रूपमा अगुवा र कामदारहरूले कर्तव्य बेवास्ता गर्नु हो, र अभ्यासको यो सिद्धान्त गलत छ। यदि प्रतिबन्धित गरिएका पक्षहरूले कुनै बेला पश्चात्ताप गरे, र अबदेखि आपसी आक्रमण र मौखिक कलहद्वारा भेलाको समय सक्दिने काम गर्दैनन् भने, तिनीहरूमाथि गरिएको अलग्याउने कारबाही हटाउन सकिन्छ। यदि तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूको रूपमा हटाइएको छ, र कसैले तिनीहरू परिवर्तन भएर असल भएका छन् भनेर दाबी गर्छ भने, तिनीहरूले पश्चात्तापका वास्तविक प्रकटीकरणहरू देखाए कि देखाएनन् भनेर हेर्नु, र यो विषयमा बहुमतको विचार माग्नु पनि अत्यावश्यक हुन्छ। तिनीहरूलाई फिर्ता गरेर स्विकारिए पनि तिनीहरूलाई नजिकबाट निगरानी गर्नुपर्छ, र तिनीहरूको बोल्ने समय कडाइपूर्वक प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ, र त्यसपछि तिनीहरूलाई तिनीहरूको प्रकटीकरणको आधारमा सम्हाल्नुपर्छ। मण्डली अगुवा र कामदारहरूले बुझ्नुपर्ने र ध्यान दिनुपर्ने सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। अनि अवश्य नै, यो मामला सम्हाल्ने कार्य व्यक्तिपरक धारणाहरूमा आधारित हुनु हुँदैन; दुवै पक्षको आपसी आक्रमणमा बाधा र व्यवधान ल्याउने प्रकृति समावेश हुनुपर्छ। तिनीहरूमध्ये एक जनाले क्षणिक रूपमा अर्कोलाई चोट पुर्याउने कुरा बोलेको र, त्यसपछि त्यो व्यक्तिले आफ्नो टिप्पणीद्वारा बदला लिएकोले मात्रै मानिसहरूलाई बोल्नबाट रोक्ने र अलग गर्ने गर्नु हुँदैन। मानिसहरूलाई त्यसरी सम्हाल्ने कार्य वास्तवमा सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन! अगुवा र कामदारहरूले सिद्धान्तहरू राम्ररी बुझ्नुपर्छ, र आफ्ना कार्यहरू सिद्धान्तहरूअनुरूप छन् भनेर बहुमतको सहमति हुने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ, र बेकाबु भएर खराब कामकुराहरू गर्ने वा समस्याको गम्भीरता सक्दो हदसम्म बढाइचढाइ गराउने गर्नु हुँदैन। कामको यो पक्षको हकमा, एउटा हिसाबले, धेरैजसोले आक्रमण भनेको के हो भनेर खुट्ट्याउन सिक्नुपर्छ, र अर्को हिसाबले, मण्डली अगुवा र कामदारहरूले पनि यो काम गर्दा बुझ्नुपर्ने सिद्धान्तहरू र पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू राम्रोसित जान्नुपर्छ।
४. मानिसहरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा दोष दिने कार्यहरू
आपसी आक्रमणको अर्को प्रकटीकरण पनि छ। कत्ति मानिसहरूलाई केही आत्मिक शब्दहरू थाहा हुन्छ, र तिनीहरूले आफ्नो बोलीवचनमा सधैँ “दुष्ट,” “शैतान,” “सत्यता अभ्यास नगर्नु,” “सत्यतालाई प्रेम नगर्नु,” “फरिसी,” र आदि इत्यादिजस्ता केही शब्दहरू प्रयोग गर्छन्—तिनीहरूले निश्चित मानिसहरूलाई स्वेच्छाचारी ढङ्गले आलोचना गर्न यी शब्दहरू प्रयोग गर्छन्। के यसमा थोरै नै भए नि आक्रमणको प्रकृति हुँदैन र? पहिले एउटा व्यक्ति थियो जसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा उसको इच्छाअनुसार काम नगर्ने जोकोहीलाई सराप्न चाहन्थ्यो। तर उसले मनमनै सोच्यो: “अहिले मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, मानिसहरूलाई सराप्ने कार्य अनुचित लाग्छ। यसले मलाई सन्तको शिष्टताअनुरूप नरहेजस्तो देखाउँछ। मैले सराप्ने शब्द वा फोहोरी भाषा प्रयोग गर्न मिल्दैन, तर यदि मैले सरापिनँ भने, मलाई बेचैन लाग्छ, म आफ्नो घृणा कम गर्न सक्दिनँ—मलाई सधैँ मानिसहरूलाई सराप्न मन लाग्छ। त्यसैले मैले तिनीहरूलाई कसरी सराप्नुपर्ला?” त्यसकारण उसले नयाँ शब्द पत्ता लगायो। जसले उसलाई चिढ्यायो, कुनै व्यवहारद्वारा चोट पुर्यायो, वा उसको कुरा सुनेन, त्यो व्यक्तिलाई उसले यसरी सराप्छ: “दुष्ट दियाबलस!” “तँ दुष्ट दियाबलस होस्!” “फलानो-फलानो दुष्ट दियाबलस हो!” उसले “दियाबलस” भन्ने शब्दअगाडि “दुष्ट” भन्ने शब्द थप्छ—मैले कसैले पनि यो वाक्यांश प्रयोग गरेको कहिल्यै सुनेको थिइनँ। के यो निकै नयाँ कुरा होइन र? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ऊद्वारा “दुष्ट दियाबलसहरू” भनेर लापरवाह रूपमा सरापिन्थे—त्यो सुन्दा कसलाई पो सहज लाग्छ र? उदाहरणको लागि, यदि उसले कुनै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई एक गिलास पानी माग्यो, र त्यो व्यक्ति अत्यन्तै व्यस्त भएकोले आफै खानुहोस् भनेर भन्यो भने, उसले त्यो व्यक्तिलाई सराप्छ: “दुष्ट दियाबलस!” यदि ऊ भेलाबाट फर्केर आयो र उसको खाना अझै तयार भइनसकेको देख्यो भने, ऊ रिसाउँछ: “दुष्ट दियाबलसहरू, तिमीहरू सबै अति अल्छी छौ। म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न बाहिर जान्छु, र फर्केर आउँदा मेरो लागि खानासमेत तयार भएको हुँदैन!” ऊसँग अन्तरक्रिया गर्ने जोकोही ऊद्वारा “दुष्ट दियाबलस” भनेर सरापिन सक्छ। यो कस्तो व्यक्ति हो? (दुष्ट व्यक्ति।) ऊ कसरी दुष्ट हो? उसको नजरमा, उसलाई चिढ्याउने वा उसको इच्छाअनुरूप नहुने जोकोही व्यक्ति दुष्ट दियाबलस हो—ऊ मात्रै दुष्ट हुँदैन, अरू सबै दुष्ट हुन्छन्। के उसले यसो भन्नुको पछाडि कुनै आधार हुन्छ? पटक्कै हुँदैन; उसले मानिसहरूलाई सराप्नको लागि स्वेच्छाचारी ढङ्गले एउटा शब्द छनौट गर्यो, जसले उसलाई आफ्नो घृणा कम गर्न र आफ्ना भावनाहरू पोखाउन मद्दत गर्यो। उसलाई लाग्छ, यदि उसले साँच्चै नै कसैलाई सराप्यो भने, अरूले ऊ परमेश्वरको विश्वासीजस्तो देखिँदैन भनेर भन्न सक्छन्, अनि उसले सोच्छ कि यदि उसले कसैलाई दियाबलस भनेर बोलायो भने, त्यो श्राप होइन, र अरूको लागि त्यो उचित नै देखिनुपर्छ, र यसरी उसका आफ्नै इच्छाहरू पनि पूरा हुन्छन् र अरूलाई उसमा गल्ती भेट्टाउने कुनै ठाउँ पनि हुँदैन। यो व्यक्ति निकै धूर्त र निकै दुष्ट हो, उसले मानिसहरूलाई बदला लिन र दोष दिन सबैभन्दा खराब भाषा, अर्थात् मानिसहरूलाई कुनै प्रतिरोध गर्ने ठाँवै नदिने भाषा प्रयोग गर्छ, तैपनि मानिसहरूले उसलाई सरापेको वा अनुचित रूपमा बोलेको आरोप लगाउन सक्दैनन्। त्यस्तो व्यक्ति सामना गर्दा, के धेरैजसो मानिसहरू ऊबाट टाढा बस्छन् वा उसको नजिक आउँछन्? (तिनीहरू ऊबाट टाढा बस्छन्।) किन? तिनीहरूले उसलाई चिढ्याउन सक्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरू ऊबाट टाढा बस्न मात्रै सक्छन्; चलाख मानिसहरूले गर्ने भनेकै यही हो।
कुनै व्यक्तिलाई स्वेच्छाचारी रूपमा दोषी ठहराउने, नाम दिइने, र कष्ट दिने घटना प्रायजसो हरेक मण्डलीमा घट्छ। उदाहरणको लागि, कत्ति मानिसहरूले निश्चित अगुवा वा सेवकप्रति पूर्वाग्रह राख्छन् र बदला लिनको लागि, तिनीहरूको पिठ्यूँपछाडि तिनीहरूको बारेमा टिप्पणी गर्छन्, र सत्यताबारे सङ्गति गर्ने बहानामा तिनीहरूको खुलासा र चिरफार गर्छन्। त्यस्ता कार्यहरूका पछाडिका आशय र लक्ष्यहरू गलत हुन्छन्। यदि कुनै व्यक्तिले साँच्चै नै परमेश्वरको गवाही दिन र अरूलाई फाइदा दिनको लागि सत्यतामा सङ्गति गरिरहेको छ भने, उसले आफ्ना साँचो अनुभवहरूबारे सङ्गति गर्नुपर्छ, र आफूलाई चिरफार गरेर अनि चिनेर अरूलाई फाइदा पुर्याउनुपर्छ। यस्तो अभ्यासले अझै राम्रा नतिजाहरू दिन्छ, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यसलाई अनुमोदन गर्नेछन्। यदि कसैको सङ्गतिले अर्को व्यक्तिलाई आक्रमण गर्ने वा बदला लिने प्रयासमा उसको खुलासा गर्छ, उसलाई आक्रमण र अपमान गर्छ भने, सङ्गतिको आशय गलत हुन्छ, यो अनुचित हुन्छ, परमेश्वरले यस कुरालाई तिरस्कार गर्नुहुन्छ र यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुधार गर्दैन। यदि कसैको आशय अरूलाई दोष दिनु वा कष्ट दिनु हो भने, ऊ दुष्ट व्यक्ति हो र उसले दुष्टता गरिरहेको हुन्छ। परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन सक्नुपर्छ। यदि कसैले जानी-जानी मानिसहरूलाई प्रहार गर्छ, खुलासा गर्छ, वा हेला गर्छ भने, उसलाई प्रेमपूर्ण ढङ्गले सहयोग गर्नुपर्छ, सङ्गति दिनुपर्छ र चिरफार, वा काटछाँट गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले सत्यतालाई स्विकार्न सक्दैनन्, र जिद्दी भएर आफ्नो मार्ग मर्मत गर्न मान्दैन भने, यो पूर्ण रूपमा फरक कुरा हो। प्रायजसो स्वेच्छाचारी ढङ्गले अरूलाई दोष दिने, नामकरण गर्ने र कष्ट दिने दुष्ट मानिसहरूका हकमा, तिनीहरूको राम्ररी खुलासा गरिनुपर्छ, ताकि सबैले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सिकून्, त्यसपछि तिनीहरूलाई मण्डलीबाट प्रतिबन्धित वा निष्कासित गर्नुपर्छ। यो अत्यावश्यक कुरा हो, किनभने त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली जीवन र मण्डलीको काममा बाधा दिन्छन्, र तिनीहरूले मानिसहरूलाई भ्रममा पार्ने र मण्डलीमा अराजकता ल्याउने सम्भावना हुन्छ। विशेषगरी, कत्ति दुष्ट मानिसहरूले प्रायजसो अरूलाई आक्रमण गर्ने र दोष दिने गर्छन्, ताकि तिनीहरूले आफूलाई प्रदर्शन गर्ने र अरूलाई आदर गराउने आफ्नो लक्ष्य हासिल गर्न सकून्। यी दुष्ट मानिसहरूले प्रायजसो अप्रत्यक्ष रूपमा अरूको खुलासा, र चिरफार गर्न र अरूलाई दमन गर्नको लागि भेलाहरूमा सत्यतामा सङ्गति गर्ने अवसरको प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई सहयोग गर्न र मण्डलीमा आएका समस्याहरूलाई समाधान गर्नको लागि यसो गरिरहेका छन् भनेर समेत यसलाई सही साबित गर्छन्, र यी बहानाहरूलाई आफ्ना लक्ष्यहरू हासिल गर्नको लागि ढाकछोपको रूपमा प्रयोग गर्छन्। तिनीहरू अरूलाई आक्रमण गर्ने र दु:ख दिने खालका मानिसहरू हुन्, र तिनीहरू सबै प्रस्ट रूपले दुष्ट मानिसहरू हुन्। सत्यता पछ्याउने मानिसहरूलाई आक्रमण गर्ने र दोष दिने सबै मानिसहरू अत्यन्तै आक्रमक हुन्छन्, र परमेश्वरको घरको कामको रक्षा गर्नको लागि दुष्ट मानिसहरूको खुलासा र चिरफार गर्ने मानिसहरूमा मात्रै न्यायको भावना हुन्छ र तिनीहरूलाई परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ। दुष्ट मानिसहरू प्रायजसो आफ्नो दुष्कर्ममा अत्यन्तै धूर्त हुन्छन्; तिनीहरू सबै आफूलाई सही साबित गर्न र अरूलाई भ्रममा पार्ने लक्ष्य हासिल गर्नको लागि धर्मसिद्धान्तको प्रयोग गर्न सिपालु हुन्छन्। यदि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले यी दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन र प्रतिबन्ध गर्न सकेनन् भने, मण्डली जीवन र मण्डलीको काम पूर्ण रूपमा अस्तव्यस्त हुनेछ—वा हङ्गामा समेत मच्चिनेछ। दुष्ट मानिसहरूले समस्याहरूबारे सङ्गति गर्दा र तिनलाई चिरफार गर्दा, तिनीहरूसँग सधैँ आशय र लक्ष्य हुन्छ, र यो सधैँ कोहीप्रति लक्षित हुन्छ। तिनीहरूले आफूलाई चिरफार गरिरहेका वा चिनिरहेका हुँदैनन्, न त तिनीहरू आफ्ना समस्याहरू समाधान गर्न खुलस्त बनिरहेका र आफूलाई उदाङ्गो पारिरहेका नै हुन्छन्—बरु, तिनीहरू अरूको खुलासा गर्ने, चिरफार गर्ने, र अरूलाई आक्रमण गर्ने अवसरको फाइदा लिइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो अरूको चिरफार गर्न र अरूलाई दोष दिनको लागि आफ्नो आत्मज्ञानमा सङ्गति गर्ने कार्यको फाइदा लिन्छन्, र परमेश्वरका वचनहरू र सत्यतामा सङ्गति गर्ने उपायद्वारा, तिनीहरूले मानिसहरूको खुलासा गर्छन्, साथै उनीहरूलाई हेला र बदनाम गर्छन्। तिनीहरू सत्यता पछ्याउने, मण्डलीको कामको निम्ति बोझ लिने, र प्रायजसो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूप्रति अत्यन्तै घिन र तिरस्कार महसुस गर्छन्। दुष्ट मानिसहरूले यी मानिसहरूको उत्प्रेरणालाई प्रहार गर्न र तिनीहरूलाई मण्डलीको काम गर्नबाट रोक्नको लागि अनेक किसिमका बहाना र निहुँहरू प्रयोग गर्नेछन्। तिनीहरू एकातिर त्यस्ता मानिसहरूप्रति डाहा र घृणा महसुस गर्छन्; अर्कोतिर, यी मानिसहरू काम गर्न उठे भने यसले तिनीहरूको ख्याति र प्राप्ति अनि हैसियत खतरामा पार्छ भन्ने डर मान्छन्। त्यसकारण, तिनीहरू यी मानिसहरूलाई चेतावनी दिने, दमन गर्ने, र प्रतिबन्ध गर्ने उपायहरू खोज्ने हरेक प्रयास गर्छन्, यहाँसम्म कि तिनीहरूलाई दोष दिनको लागि तिनीहरूलाई फसाउन र तथ्यहरू बङ्ग्याउनको लागि हतियारहरू समेत जम्मा गर्छन्। यसले यी दुष्ट मानिसहरूको स्वभाव सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई घृणा गर्ने स्वभाव हो भन्ने कुरालाई पूर्ण रूपमा प्रकट गर्छ। सत्यता पछ्याउने र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्ने, र निष्कपट, सभ्य, र इमान्दार मानिसहरूप्रति तिनीहरूमा विशेष घृणा हुन्छ। तिनीहरूले यसो भन्दैनन् होला, तर तिनीहरूको मानसिकता त्यस्तै हुन्छ। त्यसोभए तिनीहरूले किन सत्यता पछ्याउने, अनि असल र इमान्दार मानिसहरूलाई नै खास रूपमा खुलासा गर्न, होच्याउन, दमन गर्न, र बहिष्कार गर्नको लागि लक्षित गर्छन्? यो तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा नै असल मानिसहरू र सत्यता पछ्याउनेहरूलाई ढाल्न, मार्न, र कुल्चनको लागि गरिएको प्रयास हो, ताकि तिनीहरूले मण्डलीलाई नियन्त्रण गर्न सकून्। कत्ति मानिसहरूले कुरा यस्तो हो भनेर विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूलाई, म एउटा प्रश्न सोध्छु: सत्यतामा सङ्गति गर्दा, यी दुष्ट मानिसहरूले किन आफ्नो खुलासा वा चिरफार गर्दैनन्, बरु सधैँ अरूलाई निसाना बनाएर खुलासा गर्छन्? के साँच्चै तिनीहरूले भ्रष्टता प्रकट नगर्ने, वा तिनीहरूमा भ्रष्ट स्वभावहरू नहुने हुन सक्छ? निश्चय नै त्यस्तो होइन। त्यसोभए, तिनीहरूले किन खुलासा र चिरफारको लागि अरूलाई निसाना बनाउन जिद्दी गर्छन्? तिनीहरू ठ्याक्कै के हासिल गर्ने कोसिस गरिरहेका हुन्छन्? यो प्रश्नबारे गहन रूपमा सोच्नुपर्ने हुन्छ। यदि व्यक्तिले मण्डलीलाई बाधा दिने दुष्ट मानिसहरूका दुष्ट कार्यहरू खुलासा गर्छ भने उसले आफ्नो काम गरिरहेको हुन्छ। तर यसको सट्टा, यी मानिसहरूले सत्यताबारे सङ्गति गर्ने बहानामा असल मानिसहरूको खुलासा गरिरहेका र उनीहरूलाई यातना दिइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूको आशय र उद्देश्य के हो? के तिनीहरू परमेश्वरले असल मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ भन्ने देखेर क्रोधित भएका हुन्? वास्तवमा कुरा त्यही हो। परमेश्वरले दुष्ट मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्न, त्यसकारण दुष्ट मानिसहरूले परमेश्वर र असल मानिसहरूलाई घृणा गर्छन्—यो सब निकै स्वभाविक कुरा हो। दुष्ट मानिसहरूले सत्यता स्विकार्दैनन् वा यसलाई पछ्याउँदैनन्; तिनीहरू आफैले मुक्ति पाउन सक्दैनन्, तर तिनीहरू सत्यता पछ्याउने र मुक्ति पाउन सक्ने असल मानिसहरूलाई कष्ट दिन्छन्। समस्या के हो? यदि यी मानिसहरूसँग आफ्नो र सत्यताको ज्ञान भएको भए, तिनीहरूले खुलस्त भएर सङ्गति गर्न सक्थे, तर तिनीहरू सधैँ अरूलाई निसाना बनाइरहेका र उक्साइरहेका हुन्छन्, तिनीहरूसँग सधैँ अरूलाई आक्रमण गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ र तिनीहरूले सत्यता पछ्याउने मानिसहरूलाई सधैँ आफ्ना काल्पनिक शत्रुहरूको रूपमा राखिरहेका हुन्छन्। दुष्ट मानिसहरूको पहिचानहरू यिनै हुन्। त्यस्ता दुष्टता गर्न सक्ने मानिसहरू असली दियाबलस र शैतानहरू हुन्, प्रतिबन्धित गरिनुपर्ने मुख्य ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, र यदि तिनीहरूले धेरै दुष्कर्म गरे भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै तह लगाइनुपर्छ—तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निष्कासन गर्नुपर्छ। असल मानिसहरूलाई प्रहार गर्ने र बहिष्कार गर्ने सबै मानिसहरू कुहिएका स्याउ हुन्। म किन तिनीहरूलाई कुहिएका स्याउ भन्छु? किनभने तिनीहरूले मण्डलीमा अनावश्यक विवाद र द्वन्द्व पैदा गरेर, त्यहाँको परिस्थिति झन्-झन् खराब बनाउने सम्भावना हुन्छ। तिनीहरूले एक दिन एउटा व्यक्तिलाई र अर्को दिन अर्को व्यक्तिलाई निसाना बनाउँछन्, र तिनीहरूले सधैँ अरूलाई, अर्थात् सत्यतालाई प्रेम गर्ने र पछ्याउनेहरूलाई निसाना बनाइरहेका हुन्छन्। यसले मण्डली जीवनमा बाधा पुर्याउने सम्भावना हुन्छ र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू सामान्य रूपमा खाने-पिउने कार्यमा, साथै सत्यताबारे तिनीहरूले गर्ने सामान्य सङ्गतिमा पनि असर पार्न सक्छ। यी दुष्ट मानिसहरूले प्रायजसो सत्यताबारे सङ्गति गर्ने नाममा अरूलाई आक्रमण गर्नको लागि मण्डली जीवन जिउने कार्यबाट फाइदा लिन्छन्। तिनीहरूले भन्ने हरेक कुरामा शत्रुता हुन्छ; तिनीहरूले सत्यता पछ्याउने र परमेश्वरको लागि आफूलाई समर्पित गर्ने मानिसहरूलाई आक्रमण र निन्दा गर्न रिस उठ्दो टिप्पणीहरू गर्छन्। यसका परिणामहरू के-के हुन्छन्? यसले मण्डलीको जीवनमा बाधा र अवरोध ल्याउनेछ, र मानिसहरूलाई हृदयमा असहज तुल्याउनेछ र परमेश्वरको अघि मौन हुन असक्षम तुल्याउनेछ। किटेरै भन्नुपर्दा, यी दुष्ट मानिसहरूले अरूलाई दोष दिन, प्रहार गर्न, र चोट पुर्याउनको लागि भन्ने नैतिकहीन कुराहरूले प्रतिरोध निम्त्याउन सक्छन्। यसले समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्दैन; बरु, यसले मण्डलीमा डर र चिन्ता पैदा गर्छ र मानिसहरू बीचको सम्बन्धमा बिगार्छ, जसले गर्दा तिनीहरूको बीचमा तनाव सिर्जना हुन्छ र तिनीहरू भनावैरीमा फस्छन्। यी मानिसहरूको व्यवहारले मण्डली जीवनमा असर गर्ने मात्र होइन, मण्डलीमा द्वन्द्व पनि बढाउँछ। यसले समग्र मण्डलीको काम र सुसमाचार प्रचारमा समेत असर पार्न सक्छ। त्यसकारण, अगुवा र सेवकहरूले यस्ता व्यक्तिलाई चेतावनी दिन, साथै तिनीहरूले उनीहरूलाई सीमित गर्न र तह लगाउन पनि आवश्यक हुन्छ। एक हिसाबमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अरूलाई बारम्बार आक्रमण गर्ने र दोष दिने यी दुष्ट मानिसहरूलाई कडा प्रतिबन्ध लगाउनैपर्छ। अर्को हिसाबमा, मण्डली अगुवाहरूले अरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा प्रहार गर्ने र दोष दिनेहरूको तुरुन्तै खुलासा गरेर तिनीहरूलाई रोक्नुपर्छ, र यदि तिनीहरू साँच्चि नै सक्दैनन् भने, तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्नुपर्छ। दुष्ट मानिसहरूलाई भेलाहरूमा मण्डलीको जीवनमा बाधा दिनबाट रोक्नैपर्छ, र यसको साथै, भ्रमित मानिसहरूलाई मण्डली जीवनमा असर गर्ने तरिकाले बोल्नबाट रोक्नुपर्छ। यदि दुष्ट व्यक्तिले दुष्टता गरेको पाइएमा, उसको खुलासा गर्नैपर्छ। तिनीहरूलाई मनोमानी रूपमा काम गर्न, र आफूले चाहे अनुसार दुष्टता गर्न पटक्कै दिनु हुँदैन। सामान्य मण्डली जीवन कायम राख्ने र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सामान्य रूपमा भेला हुन, परमेश्वरका वचनहरू खान-पिउन, र सत्यता सङ्गति गर्न सक्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले सामान्य रूपमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छन् भन्ने कुरालाई सुनिश्चित गर्नु अत्यावश्यक हुन्छ। त्यसपछि मात्रै मण्डलीमा परमेश्वरको इच्छा कार्यान्वयन हुनेछ, र यसरी मात्रै उहाँका चुनिएका मानिसहरूले सत्यता बुझ्न, वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, र परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्छन्। के तिमीहरूले मण्डलीमा यस्ता दुष्ट मानिसहरू पत्ता लगाएका छौ? तिनीहरूले सधैँ असल मानिसहरूप्रति डाहा गर्ने घृणा बोक्छन्, र सधैँ उनीहरूलाई निसाना बनाउँछन्। आज तिनीहरूले एउटा असल व्यक्तिलाई घृणा गर्छन्, अनि भोलि अर्कोलाई; तिनीहरू जोसुकैलाई आलोचना गर्न र तिनीहरूमा रहेका धेरै गल्तीहरू खोतल्न सक्ने हुन्छन्, र यसको साथै, तिनीहरूले भनेको कुरा पनि अत्यन्तै आधारपूर्ण र उचित सुनिन्छ, र अन्त्यमा तिनीहरूले व्यापक आक्रोश पैदा गर्छन्, र तिनीहरू समूहको लागि काँडा बन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीमा यति हदसम्म बाधा दिन्छन् कि मानिसहरूको हृदय पूरै अन्योल बन्छ, र धेरै मानिसहरू नकारात्मक र कमजोर बन्छन्, र भेलाहरूबाट कुनै फाइदा वा सुधार प्राप्त हुँदैन, र कत्तिले त भेलाहरूमा सहभागी हुने इच्छासमेत गुमाउँछन्। के त्यस्ता दुष्ट मानिसहरू कुहिएका आलु होइनन् र? यदि तिनीहरू हटाइनुपर्ने स्तरमा पुगिसकेका छैनन् भने, तिनीहरूलाई अलग्याइनु वा प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ। उदाहरणको लागि, भेलाहरूमा तिनीहरूलाई अरूलाई प्रभाव पार्नबाट रोक्न अलग ठाउँमा बस्न लगाओ। यदि जिद्दीपूर्वक तिनीहरूले बोल्ने र मानिसहरूलाई आक्रमण गर्ने अवसरहरू खोज्छन् भने, तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गरिनुपर्छ—व्यर्थका कुराहरू बोल्नबाट रोकिनुपर्छ। यदि तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित गर्न असम्भव भयो र तिनीहरू विस्फोट हुने वा प्रतिरोध गर्ने अवस्थामा पुगे भने, तिनीहरूलाई तुरुन्तै हटाइनुपर्छ। अर्थात्, जब तिनीहरू प्रतिबन्धित हुन तयार हुँदैनन्, र जब यसो भन्छन्, “तपाईंले मेरो बोल्ने क्षमतालाई कुन आधारमा प्रतिबन्धित गरिरहनुभएको छ? अरू सबैले किन पाँच मिनेट बोल्न पाउँछन्, र मैले एक मिनेट मात्रै बोल्न पाउँछु?”—जब तिनीहरूले निरन्तर यी प्रश्नहरू सोध्छन्, तब यसको अर्थ तिनीहरूले प्रतिरोध गर्दै छन् भन्ने हुन्छ। जब तिनीहरू प्रतिरोध गर्नमा लागेका हुन्छन्, तब के तिनीहरूले अवज्ञा गरिरहेका हुँदैनन् र? के तिनीहरूले समस्या पैदा गर्ने, र अशान्ति मच्चाउने प्रयास गरिरहेका हुँदैनन् र? के तिनीहरूले मण्डली जीवनमा बाधा दिन लागेका हुँदैनन् र? तिनीहरूले वास्तवमा तिनीहरू को हुन् भनेर प्रकट गर्न लागेका हुन्छन्; तब तिनीहरूलाई तह लगाउने समय आएको हुन्छ—तिनीहरूलाई तुरुन्तै सफाइ गरी हटाइनुपर्छ। के यो उचित छ? हो, उचित छ। धेरैजसो मानिसहरूले सामान्य मण्डली जीवन जिउन सकून् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नु साँच्चै सजिलो हुँदैन, किनभने हरकिसिमका दुष्ट मानिसहरू, दुष्ट आत्माहरू, फोहोरी पिशाचहरू, र “विशेष प्रतिभाहरू” ले विभिन्न कुराहरू बरबाद गर्न खोजिरहेका हुन्छन्। के हामीले तिनीहरूलाई प्रतिबन्धित नगरेर हुन्छ त? कत्ति “विशेष प्रतिभाहरूले” त मुख खोलेर बोल्नेबित्तिकै अरूलाई होच्याउन र आक्रमण गर्न थाल्छन्—यदि तैँले चश्मा लगाइस् वा तेरो कपाल झरेको छ भने, तिनीहरूले तँलाई आक्रमण गर्छन्; यदि तैँले भेलाहरूमा आफ्नो अनुभव गवाही बाँडिस् वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सक्रिय र जिम्मेवार भइस् भने, तिनीहरूले तँलाई आक्रमण र आलोचना गर्छन्; यदि परीक्षाको बेला तँसँग परमेश्वरमाथिको विश्वास हुन्छ भने, यदि तँ कमजोर छस्, वा यदि तैँले परमेश्वरबारे गुनासो नगरी आफ्नो विश्वास प्रयोग गरेर पारिवारिक कठिनाइहरूमाथि पार पाउँछस् भने, तिनीहरूले तँलाई आक्रमण गर्छन्। यहाँ आक्रमणको अर्थ के हो? यसको अर्थ अरूले जे गरे नि त्यो कुरा यी मानिसहरूलाई कहिल्यै मन पर्दैन; त्यो कुरालाई तिनीहरूले सधैँ घृणा गर्छन्, र तिनीहरूले सधैँ हुँदै नभएका गल्तीहरू खोज्छन्, र सधैँ अरूलाई दोष दिने प्रयास गर्छन्, र अरूले गर्ने कुनै पनि कुरा तिनीहरूको नजरमा कहिल्यै सही हुँदैन। तैँले सत्यता सङ्गति गरे पनि र परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूअनुसार समस्याहरू समाधान गरिस् भने पनि, तिनीहरूले तेरो गल्ती खोतल्छन् र आलोचना गर्छन्, र तैँले गर्ने सबै कुरामा गल्तीहरू भेट्टाउँछन्। तिनीहरूले जानीजानी समस्याहरू पैदा गर्छन्, र सबै जना तिनीहरूको आक्रमणमा पर्छन्। मण्डलीमा हरेक पटक यस्तो व्यक्ति देखा पर्दा, तैँले त्यसलाई तह लगाइहाल्नुपर्छ; यदि यस्ता दुई जना देखा परे भने, तैँले दुवैलाई तह लगाउनुपर्छ। किनभने तिनीहरूले मण्डली जीवनमा ल्याउने हानि ठूलो हुन्छ, र तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधानहरू ल्याउँछन्, र यसका परिणामहरू भयानक हुन्छन्।
ख. प्राय अरूलाई आक्रमण गरिरहने मानिसहरूका मानवताका विशेषताहरू
आज, हामीले आपसी आक्रमण र भनाभनको समस्यासँग सम्बन्धित धेरै पक्षहरूबारे सङ्गति गरेका छौँ। के तिमीहरूले यी पक्षहरूमा पर्ने विभिन्न प्रकारका व्यक्तिहरूले प्रदर्शन गर्ने प्रकटीकरणहरूको प्रकृति बुझेका छौ? अरूलाई आक्रमण गर्ने प्रवृत्ति कसको हुन्छ त्यसबाट सुरु गरौँ—के तिनीहरूमा सामान्य मानवताको समझ हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूमा समझको कमी हुनुका प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूप्रति तिनीहरूका मनोवृत्ति र सिद्धान्तहरू के-के हुन्? विभिन्न मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूलाई सामना गर्दा, तिनीहरूले छनौट गर्ने विधि र मनोवृत्तिहरू के-के हुन्? उदाहरणको लागि, सही र गलतबारे तर्क गर्न मन पराउनु, के यो मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूप्रति तिनीहरूले राख्ने मनोवृत्तिहरूमध्ये एउटा होइन र? (हो।) सही र गलतबारे तर्क गर्न मन पर्नु भनेको, हरेक मामलामा सही के हो वा गलत के हो भनेर स्पष्ट पार्ने प्रयास गर्नु, र मामला स्पष्ट नभएसम्म र को सही हो र को गलत हो भनेर नबुझेसम्म नरोकिनु, र कुराहरू औँल्याउने कार्यमा जिद्दीपूर्वक एकोहोरो लाग्नु हो। यसरी व्यवहार गर्नुको के अर्थ? के आखिरमा सही र गलतको बारेमा तर्क गर्नु सही हुन्छ? (हुँदैन।) गल्ती कहाँ छ? के सत्यता अभ्यास गर्नुसँग यसको कुनै सम्बन्ध छ? (कुनै सम्बन्ध छैन।) किन कुनै सम्बन्ध छैन भनेर भन्छस्? सही र गलतको बारेमा तर्क गर्नु भनेको सत्यता सिद्धान्तहरू पालन गर्नु होइन, यो सत्यता सिद्धान्तहरूबारे छलफल वा सङ्गति गर्नु होइन; बरु, मानिसहरूले सधैँ को सही हो र को गलत हो, को ठीक हो र को बेठीक हो, को सही पक्षमा छ र को छैन, कोसँग राम्रो कारण छ, र कोसँग छैन, र कसले उच्च सिद्धान्त व्यक्त गर्छ भन्नेबारे कुरा गर्छन्; तिनीहरू यही कुरामा लागिपर्छन्। जब परमेश्वरले मानिसहरूलाई परीक्षाहरूको सामना गराउनुहुन्छ, तब तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरसँग तर्क गर्ने प्रयास गर्छन्, तिनीहरू सधैँ कुनै न कुनै कारण लिएर आउँछन्। के परमेश्वरले तँसँग त्यस्ता कुराहरूका बारेमा छलफल गर्नुहुन्छ? के परमेश्वरले प्रसङ्ग के हो भनेर सोध्नुहुन्छ? के परमेश्वरले तेरो कारण र अभिप्रायहरू के-के हुन् भनेर सोध्नुहुन्छ? सोध्नुहुन्न। परमेश्वरले तँलाई जाँच्दा तँमा समर्पणको मनोवृत्ति छ कि प्रतिरोधको मनोवृत्ति छ भनेर सोध्नुहुन्छ। परमेश्वरले तैँले सत्यता बुझ्छस् कि बुझ्दैनस्, तँ समर्पित छस् कि छैनस् भनेर सोध्नुहुन्छ। परमेश्वरले माग गर्नुहुने यति हो, अरू केही छैन। परमेश्वरले तँलाई तेरो समर्पणको कमीको कारण के हो भनेर सोध्नुहुन्न, तँसँग असल समझ छ कि छैन भनेर हेर्नुहुन्न—उहाँले यस्ता कुराहरूका बारेमा बिलकुलै सोचविचार गर्नुहुन्न। परमेश्वरले तँ समर्पित छस् कि छैनस् भन्ने कुरा मात्रै हेर्नुहुन्छ। तेरो जिउने वातावरण र प्रसङ्ग जस्तोसुकै भए पनि, परमेश्वरले तेरो हृदयमा समर्पण छ कि छैन, तँमा समर्पणको मनोवृत्ति छ कि छैन भनेर मात्रै जाँच्नुहुन्छ। परमेश्वरले तँसँग सही र गलतको बारेमा बहस गर्नुहुन्न; परमेश्वरले तेरा तर्कहरू के हुन् भन्नेबारे चासो राख्नुहुन्न। परमेश्वरले त तँ साँच्चै समर्पित छस् कि छैनस् भन्ने कुराबारे मात्रै चासो राख्नुहुन्छ—परमेश्वरले तँलाई यति मात्र माग्नुहुन्छ। के यो सत्यता सिद्धान्त होइन र? सही र गलतको बारेमा तर्क गर्न, साथै भनाभनमा संलग्न हुन मन पराउने मानिसहरू—के तिनीहरूको हृदयमा सत्यता सिद्धान्तहरू हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? के तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता सिद्धान्तहरूमा ध्यान दिएका हुन्छन्? के तिनीहरूले कहिल्यै तिनलाई पछ्याएका हुन्छन्? के तिनीहरूले कहिल्यै तिनलाई खोजेका हुन्छन्? तिनीहरूले कहिल्यै पनि तिनलाई ध्यान दिएका पछ्याएका वा खोजी गरेका हुँदैनन्, र ती कुराहरू तिनीहरूको हृदयमा हुँदै हुँदैनन्। फलस्वरूप, तिनीहरू मानव धारणाहरूमा मात्रै जिउन सक्छन्, तिनीहरूको हृदयमा सही र गलत, ठीक र बेठीक, निहुँ, कारण, कुतर्क, र तर्कहरू मात्र हुन्छन्, त्यसपछि चाँडै तिनीहरूले एक-अर्कालाई आक्रमण गर्छन्, आलोचना गर्छन्, र दोष दिन्छन्। यस्ता मानिसहरूको स्वभाव कस्तो हुन्छ भने तिनीहरू सही र गलतबारे बहस गर्न र मानिसहरूको आलोचना र दोष दिन मन पराउँछन्। यस्ता मानिसहरूसँग सत्यताप्रति कुनै प्रेम वा स्वीकारोक्ति हुँदैन, तिनीहरूले परमेश्वरलाई जाँच्ने र उहाँसँग तर्क गर्ने, परमेश्वरको आलोचना र अवज्ञा गर्नेसमेत सम्भावना हुन्छ। अन्त्यमा, तिनीहरू दण्डित हुन पुग्छन्।
के सही र गलतबारे तर्क गर्न मन पराउनेहरूले सत्यता खोजी गर्छन्? के तिनीहरूले यी परिस्थितिहरूमा आफूले सामना गर्ने मानिस, घटना र कुराहरूमार्फत परमेश्वरका अभिप्रायहरू, परमेश्वरका मापदण्डहरू, वा अभ्यास गर्नुपर्ने सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्छन्? खोज्दैनन्। परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूसित “त्यो घटना कस्तो थियो” वा “त्यो व्यक्ति कस्तो छ” भनेर अध्ययन गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। यो व्यवहार के हो? के मानिसहरूले यसैलाई नै प्रायजसो अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिनु भनेर भन्दैनन् र? तिनीहरू मानिसहरूको औचित्य पुष्टीकरण र घटना परिघटनाहरूबारे तर्क गर्छन्, र यी कुराहरू स्पष्ट पार्न जिद्दी गर्छन्, तर तिनीहरूले यी जटिल परिस्थितिहरूको प्रक्रियाको कुन भागमा सत्यता खोजी गरेका, सत्यता बुझेका वा अन्तर्दृष्टि पाएका छन् भनेर उल्लेख गर्दैनन्। तिनीहरूमा अभ्यासका यी अनुभव र विधिहरू हुँदैन। तिनीहरूले यसो मात्रै भन्छन्: “तिमीले स्पष्ट रूपमै मलाई त्यो मामलामा निसाना बनाइरहेको थियौ, मलाई अपमान गरिरहेको थियौ। के तिमीलाई म यो कुरा थाहा पाउन नसक्ने गरी यति मूर्ख छु भन्ने लाग्छ? तिमीले किन मलाई अपमान गरेको? मैले तिमीलाई चिढ्याएको छैनँ; तिमीले किन मलाई निसाना बनाएको? तिमीले मलाई निसाना बनाएर लक्षित गरिरहेको हुनाले, म पनि पछि हट्नेछैनँ! मैले तिमीलाई धैर्यता देखाएको धेरै भइसक्यो, तर मेरो धैर्यताको पनि सीमा छ। मलाई सहजै हेप्न सक्छु भन्ने नसोच; म तिमीसँग डराउँदिनँ!” यी समस्याहरूमै अल्झिएर, तिनीहरूले निरन्तर आफ्ना स्पष्टीकरणहरू प्रस्तुत गर्छन्, अनि सही र गलत र ठीक र बेठीक कुराहरूबारे बोलिलिरहन्छन्, तर तिनीहरूका ती तथाकथित स्पष्टीकरणहरू सत्यतासँग पटक्कै मिल्दैनन्, र ती कुनै एक शब्द पनि परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुरूप हुँदैनन्। तिनीहरू मानिस, घटना, र परिस्थितिहरूबारे यति हदसम्म बोलिरहन्छन् कि अरूहरू अत्यन्तै दिक्क हुन्छन् र कोही पनि ती कुरा सुन्न चाहँदैनन्, तैपनि तिनीहरू आफूचाहिँ ती कुराहरूबारे बोलेर कहिल्यै थकित हुँदैनन्, र तिनीहरू जहाँ गए नि तिनै कुराहरूबारे बोलिरहन्छन्, मानौँ तिनीहरूलाई ती कुराहरूको भूत नै चढिसकेको छ। अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिनु र सत्यता खोजी गर्न पटक्कै नमान्नु भनेको यही हो। आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने मानिसहरूको दोस्रो विशेषता भनेको अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिन विशेष रुचि हुनु हो। के अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिने मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन्? (गर्दैनन्।) तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, यो कुरा स्पष्टै छ। त्यसोभए, के यी व्यक्तिहरूले सत्यता बुझेका हुन्छन्? के परमेश्वरले बोल्नुहुने सत्यता वास्तवमा के हो भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ? अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिने तिनीहरूको बाहिरी व्यवहार हेर्दा, के तिनीहरूलाई वास्तवमा सत्यता के हो भन्ने थाहा हुन्छ? तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन, त्यो स्पष्ट छ। तिनीहरूले आदर गर्ने विचारचाहिँ के हो त? त्यो विचार के हो भने, जसको शब्दले सबैभन्दा बढी औचित्य साबित गर्छ ऊ नै सही हुन्छ, जसको व्यवहार निष्कपट र सबैले देख्न सक्ने गरी खुला छ ऊ नै सही हुन्छ, र जसले बहुसंख्यकको अनुमोदन प्राप्त गर्दै नैतिकता, नीतिशास्त्र, र परम्परागत संस्कृतिअनुसार काम गर्छ, ऊ नै सही हुन्छ। तिनीहरूको दृष्टिकोणमा, यो “सही” ले सत्यता प्रतिनिधित्व गर्छ, त्यसकारण तिनीहरूले ठूलो साहससाथ अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिन सक्छन्, र यी कुराहरूबारे बोल्न कहिल्यै छोड्दैनन्। तिनीहरूलाई के विश्वास हुन्छ भने, आफू सही साबित हुनु भनेको आफूसँग सत्यता हुनुजस्तै हो—के यो अत्यन्तै समस्याग्रस्त कुरा होइन र? कत्ति मानिसहरूले भन्छन्, “मैले मण्डलीको काममा बाधा वा व्यवधान ल्याएको छैनँ, म अरूबाट फाइदा लिँदिनँ, मलाई अरूका कुराहरू चोर्न मन पर्दैन, र म हेपाहा छैनँ; म दुष्ट व्यक्ति होइन।” के यसको तात्पर्य ऊ सत्यता अभ्यास गर्ने, सत्यता भएको व्यक्ति हो? अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिने धेरैजसो मानिसहरूले आफूलाई अफवाहहरूबारे चिन्ता गर्नुनपर्ने सीधा मानिसहरू ठान्छन्, र आफूलाई कहिल्यै पनि अरूको चापलुसी नगर्ने इमानदार र आदरणीय मानिसहरू ठान्छन्। त्यसकारण, परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले तर्क र बहस गर्ने गर्छन्, र यी माध्यमहरूद्वारा आफ्नो औचित्य सही छ भनेर प्रमाणित गर्न जिद कस्छन्। तिनीहरूले के विश्वास गर्छन् भने, यदि तिनीहरूको स्पष्टीकरण ठोस छ, र यसलाई खुलस्त रूपमा प्रस्तुत गर्न सकिन्छ, र धेरैजसो मानिसहरू यसमा सहमत छन् भने, तिनीहरू सत्यता भएको व्यक्ति हुन्छन्। तिनीहरूको “सत्यता” के हो? यसलाई कुन मापदण्डद्वारा मापन गरिन्छ? के त्यस्ता मानिसहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन् भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? (लाग्दैन।) त्यसकारण, तिनीहरू सधैँ अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिन्छन् र तिनै कुराहरू जिद्दीपूर्वक बोलिरहन्छन्। यी मानिसहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले सधैँ भन्छन्, “मैले तिमीलाई चिढ्याएको छैनँ। तिमीले किन सधैँ मलाई निसाना बनाइरहेको हुन्छौ? तिमीले मलाई निसाना बनाउनु गलत कुरा हो!” तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “यदि मैले तिमीलाई चिढ्याइनँ भने, तिमीले मसँग यस्तो व्यवहार गर्नु हुँदैन। तिमीले मलाई यसरी व्यवहार गरिरहेको हुनाले, म तिमीलाई पनि त्यसै गर्नेछु, म बदला लिनेछु, र मेरो बदला उचित आत्मरक्षा हो, यो न्यायसङ्गत कुरा हो। सत्यता सिद्धान्त यही हो। त्यसकारण, तिमीले गरिरहेको कुरा सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप छैन, तर मैले गरिरहेको कुरा त्यसअनुरूप छ। त्यसकारण म यही विषयमा ध्यान दिनेछु, र म सधैँ यो समस्या उठाउनेछु, र सधैँ तिम्रो बारे उल्लेख गर्नेछु!” तिनीहरूले अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिनु सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्, तर के यो ठूलो गल्ती होइन र? यो साँच्चै नै ठूलो गल्ती हो, र तिनीहरू गलत कुराप्रति उन्मुख भएका हुन्छन्। अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिनु सत्यता अभ्यास गर्नुभन्दा पूर्ण फरक कुरा हो। यी मानिसहरूको मानवताको दोस्रो समस्या यही हो—तिनीहरू अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिन्छन्। मानवताका समस्याहरू केसँग सम्बन्धित हुन्छन्? के ती व्यक्तिको प्रकृतिसँग सम्बन्धित हुँदैनन् र? यी मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुन्छ, तर तिनीहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन्, र तिनीहरूले जानेका शब्दहरू, जस्तै खुला र स्पष्ट हुनु, सीधा र इमानदार हुनु, निष्कपट र खुलस्त हुनु, सोझोसाझा हुनु, आदि इत्यादि कुराहरू व्यक्ति कसरी बन्ने भन्ने कुराका आधारभूत पक्षहरू हुन् भन्ने सोच्छन्, र तिनीहरूले यी कुराहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरू ठान्छन्। यो अत्यन्तै गलत दृष्टिकोण हो।
आपसी आक्रमणमा संलग्न हुने र मौखिक कलहमा लाग्ने प्रवृत्ति भएका मानिसहरूमा असामान्य मानवता हुन्छ। यसको पहिलो पक्ष भनेको सही र गलतबारे तर्कवितर्क गर्न मन पराउनु हो; दोस्रो भनेको अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्तिनु हो। तेस्रो पक्ष के हो? के यो तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न पूर्ण रूपमा इन्कार्नु होइन र? तिनीहरूले एउटा पनि सही अभिव्यक्ति स्विकार्न सक्दैनन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “तिमीले भनेको कुरा सही नै भए नि तिमीले मलाई इज्जत बचाउन मद्दत गर्नुपर्छ, तिमीले चलाखीसाथ बोल्नुपर्छ र मलाई चोट पुर्याउनु हुँदैन। यदि तिम्रा शब्दहरू कठोर छन् र त्यसले गर्दा मैले इज्जत गुमाउन सक्छु भने, तिमीले ती कुरा मलाई व्यक्तिगत रूपमा भन्नुपर्छ। तिमीले मलाई धेरै मानिसहरूअघि चोट पुर्याउने, मेरो गर्वप्रति विचार नपुर्याउने र मलाई लाजमर्दो परिस्थितिबाट निस्कने बाटो नदिने गर्नु हुँदैन। अझ भन्ने हो भने, तिमीले भनेको कुरा गलत छ, र त्यसकारण मैले बदला लिनुपर्छ!” अझै गम्भीर अवस्थामा त यस्ता मानिसहरूले प्रतिरोध नै गर्छन्: “तिम्रा शब्दहरू जति नै सही भए नि म तिनलाई स्विकार्नेछैनँ! तिमीले अरू कसैको बारे कुरा गर्छौ भने ठीकै छ, तर मलाई निसाना बनाउनु ठीक हुँदैन, चाहे तिमी सही नै किन नहोऊ!” परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा पनि, यदि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूले तिनीहरूलाई निसाना बनाइरहेका वा खुलासा गरिरहेका छन् भन्ने महसुस गरे भने, तिनीहरूलाई ती वचनहरूप्रति वितृष्ण हुन्छ र तिनीहरू तिनलाई सुन्न अनिच्छुक हुन्छन्—यति मात्र हो, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू मात्र सामना गरिरहेका हुनाले, तिनीहरू उहाँसँग तर्कवितर्क गर्न सक्दैनन्। यदि कसैले तिनीहरूका समस्या वा स्थितिहरू आमनेसामनेबाटै औँल्यायो, वा तिनीहरूलाई निसाना बनाउने अभिप्रायविना अनजानमै तिनीहरूबारे उल्लेख गर्यो भने, तिनीहरूले बदला लिन र मौखिक कलह पैदा गर्न सक्छन्। के यसको अर्थ त्यस्ता व्यक्तिहरूले सत्यता स्विकार्न पूर्ण रूपमा इन्कार्छन् भन्ने हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूको मानवताको सार यही हो—सत्यता स्विकार्न पूर्ण रूपमा इन्कार्नु। त्यसकारण, तिनीहरूको मौखिक कलहको विषयवस्तु जेसुकै भए नि वा यी कलहहरू जहाँ भए नि त्यस्ता मानिसहरूको मानवता स्पष्टै हुन्छ। तिनीहरूले सत्यता बुझेका हुँदैनन्, र प्रवचनहरूमा भनिएको कुरा बुझे नि तिनीहरूले सत्यता स्विकार्दैनन्; तिनीहरू अझै पनि आपसी आक्रमणमा संलग्न हुन्छन् र निरन्तर मौखिक कलहमा सहभागी हुन्छन्, वा तिनीहरूमा प्रायजसो अरूलाई आक्रमण गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। तिनीहरूका यी प्रकटीकरणहरूको आधारमा, तिनीहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? सबभन्दा पहिला त, के तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू सत्यता बुझेपछि त्यो अभ्यास गर्न सक्ने व्यक्तिहरू हुन्? (होइनन्।) जब तिनीहरूले समस्याहरू पत्ता लगाउँछन्, तब के तिनीहरूले तिनलाई समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) जब तिनीहरूले अरू मानिसहरूबारे धारणाहरू, र पूर्वाग्रहहरू वा व्यक्तिगत विचारहरू बोकेका हुन्छन्, तब के तिनीहरूले सत्यताको खोजी गर्नको लागि ती कुराहरू पन्छाउने अग्रसरता लिन सक्छन्? (सक्दैनन्।) तिनीहरूले यी कुनै पनि कुरा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले गर्न नसक्ने यी सबै कुराहरू हेर्दा, अरूलाई आक्रमण गर्ने र मौखिक कलहमा संलग्न हुने प्रवृत्ति भएका सबै व्यक्तिहरू असल हुँदैनन् भन्ने स्पष्ट हुन्छ। तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूको आधारमा हेर्दा, तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् र सत्यता खोजी गर्न इच्छुक हुँदैनन्। सत्यतासँग सम्बन्धित मामलाहरूमा, तिनीहरूले जुनसुकै पूर्वाग्रह वा गलत दृष्टिकोणहरू विकास गरे नि तिनीहरू आत्मधर्मी नै हुन्छन् र बिलकुलै सत्यता खोजी गर्दैनन्, र तिनीहरूलाई स्पष्ट रूपमा सत्यता सङ्गति गरे नि त्यो स्विकार्न तिनीहरू मान्दैनन्, झन् सत्यता अभ्यास गर्न तयार हुनु त परको कुरा हो। यसबीच, यी व्यक्तिहरूले अझै घृणित प्रकटीकरण देखाउँछन्: केही शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बुझेपछि, तिनीहरूले आफूले बुझेका यी महान् धर्मसिद्धान्तहरू अरूलाई स्वेच्छाचारी ढङ्गले आक्रमण गर्न, आलोचना गर्न, र दोष दिन, र अरूलाई बन्धन र नियन्त्रणमा पार्नसमेत प्रयोग गर्छन्। यदि तिनीहरूले अरूलाई आफ्नो आलोचना र निन्दाद्वारा अधीनमा पार्न सकेनन् भने, खोक्रा सिद्धान्तहरूद्वारा ती अरूलाई बन्धनमा पार्न हरेक तरिका सोच्छन्। यदि ती मानिसहरूले अझै पनि स्विकारेनन् भने, तिनीहरूले उनीहरूलाई आक्रमण गर्न अझै घृणित र भयानक विधिहरूको सहारा लिन्छन्, यहाँसम्म कि ती मानिसहरू तिनीहरूप्रति हार खान्छन्, र कमजोर र नकारात्मक बन्छन्, वा तिनीहरूलाई आदर गर्न थाल्छन् र तिनीहरूको चालबाजीमा पर्न थाल्छन्—त्यसपछि तिनीहरूलाई सन्तुष्टि मिल्छ। त्यसैले, यी व्यवहार, प्रकटीकरण, र सत्यताप्रतिको मनोवृत्तिको आधारमा, यी व्यक्तिहरू कस्ता प्रकारका मानिसहरू हुन्? तिनीहरू सत्यता स्विकार्न पूर्ण रूपमा इन्कार्छन्—सत्यताप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति यही हो। अनि तिनीहरूको मानवताचाहिँ कस्तो हुन्छ? तिनीहरूमध्ये धेरैजसो दुष्ट मानिसहरू हुन्; ठेट हिसाबमा भन्दा, तिनीहरूमध्ये ९०% भन्दा बढी दुष्ट मानिसहरू हुन्। दुष्ट मानिसहरूले हरेक मामलामा सही र गलत स्पष्ट पार्न मन पराउँछन्, र अन्यथा त्यो कुरालाई त्यतिकै छोड्दैनन्, र तिनीहरूमा सधैँ यस्तै प्रवृत्ति हुन्छ। अनि यसअलावा, कुनै परिस्थितिहरू सामना गर्दा, दुष्ट व्यक्तिहरू मान्छे र अरू कुराहरूमै अल्झेर बस्छन्, र अथक रूपमा ती कुराहरूमै आसक्त हुन्छन्, सधैँ आफ्नै स्पष्टीकरणहरू प्रस्तुत गर्छन्, र सधैँ आफ्नो कुरामा सबैलाई सहमत हुन र समर्थन गर्न लगाउने, र आफू सही छु भनेर दाबी गर्ने प्रयास गर्छन्, र तिनीहरूले कसैलाई पनि तिनीहरूबारे खराब कुरा बोल्न दिँदैनन्। अझ भन्ने हो भने, परिस्थितिहरू सामना गर्नुपर्दा दुष्ट मानिसहरूले सधैँ मानिसहरूलाई पिँजडामा राख्ने र नियन्त्रण गर्ने अवसरहरू खोज्छन्। मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न तिनीहरूले कुन विधि प्रयोग गर्छन्? तिनीहरूले हरेलाई दोष दिन्छन्, र हरेक व्यक्तिलाई तिनीहरू अपर्याप्त छन्, तिनीहरूसँग समस्या र गल्तीहरू छन्, र तिनीहरू यी दुष्ट मानिसहरूभन्दा नीच छन् भन्ने विश्वास गराउँछन्, र त्यसपछि यी दुष्ट मानिसहरूलाई प्रसन्न र खुशी महसुस हुन्छ। तिनीहरूले आफूलाई मात्रै उभिन दिएर अरू सबैलाई हराएपछि, के तिनीहरूले सबैलाई आफ्नो नियन्त्रणमा राखेका हुँदैनन् र? मानिसहरूलाई नियन्त्रण गरेर तिनीहरूले हासिल गर्ने उद्देश्य भनेको सबैलाई दोष दिनु र ढाल्नु हो, र यसरी सबैलाई आफू असमर्थ छु, नकारात्मक र कमजोर छु भनेर विश्वास गराउनु, र परमेश्वरका वचनहरू र सत्यतामाथिको विश्वास गुमाउन, र परमेश्वरमाथिको विश्वास गुमाउन लगाउनु र तिनीहरूसँग पछ्याउने मार्ग नहुने तुल्याउनु हो—यसपछि यी दुष्ट मानिसहरूलाई खुशी र सन्तुष्टि मिल्छ। यी पक्षहरू हेर्दा, के दुष्ट मानिसहरूमध्ये धेरै जना यस्तै मानिसहरू हुन्छन् भन्ने स्पष्ट हुँदैन र? समूहमा हुँदा, चाहे आमनेसामने होस् वा मानिसहरूको पिठ्युँपछाडि होस्, कस्ता मानिसहरूले सधैँ अरूलाई आक्रमण गर्ने प्रवृत्ति देखाउँछन्, र अरूलाई आक्रमण गर्न विभिन्न विधिहरू प्रयोग गर्छन्, त्यो हेर—त्यस्ता मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू हुन्। यी व्यक्तिहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्, न त सत्यता सङ्गति नै गर्छन्, र तिनीहरूले प्रायजसो परिस्थितिको फाइदा उठाउँदै आफू असल मानिस हुँ, आफूले जे गरे नि त्यो उचित र आधारपूर्ण हुन्छ, र आफ्नो व्यवहार सीधा र सामान्यभन्दा माथिल्लो तरिकाको छ भनेर घमण्ड गर्छन्—तिनीहरूले सधैँ आफू सभ्य र आदरणीय, र सीधा र धर्मी व्यक्ति हुँ भनेर घमण्ड गर्छन्। यी मानिसहरूले कहिल्यै पनि सत्यताको गवाही दिँदैनन्, न त परमेश्वरका वचनहरूको गवाही नै दिन्छन्, तिनीहरूलाई त अथक रूपमा मान्छे र अरू कुराहरूप्रति आसक्त हुन, र आफ्नै स्पष्टीकरणहरू प्रस्तुत गर्न मात्रै मन पर्छ। तिनीहरूको अभिप्राय र उद्देश्य भनेको आफू असल मानिस हुँ, र आफूले सबै कुरा बुझेको छु भनेर मानिसहरूलाई विश्वास गराउनु हो। मण्डलीमा प्राय आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने मानिसहरूको हकमा भन्नुपर्दा, चाहे त्यो आक्रमणको सुरुवात गर्ने मानिस होस् वा आक्रमणमा परेको मानिस होस्, यदि मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान आयो भने, धेरैजसो मानिसहरू तिनीहरूलाई चेतावनी दिन र प्रतिबन्धित गर्न खडा हुनुपर्छ। यी मानिसहरूलाई उनमत्त भएर खराब कुराहरू गर्न समय दिनु हुँदैन, न त तिनीहरूलाई आफ्नो व्यक्तिगत रिस र क्षणिक आवेशको कारण आफ्नो व्यक्तिगत रिस पोखाएर र बदला लिने प्रयास गर्दै अरूलाई असर गर्न नै दिनुपर्छ। अवश्य नै, मण्डली अगुवाहरूले पनि निष्ठासाथ आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नुपर्छ, र यी मानिसहरूलाई मण्डली जीवनमा बाधा र व्यवधान ल्याउनबाट प्रभावकारी रूपमा प्रतिबन्धित गर्नुपर्छ, र धेरैजसो मानिसहरूलाई बाधाबाट जोगाउनुपर्छ। जब मानिसहरू आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुन्छन्, तब मण्डली अगुवाहरूले तिनीहरूलाई समयमै रोक्न र प्रतिबन्धित गर्न सक्नुपर्छ। यदि तिनीहरूलाई रोक्ने र प्रतिबन्धित गर्ने प्रयासले समस्या समाधान गर्दैन, र तिनीहरू एकअर्कालाई आक्रमण गर्न र मौखिक कलहमा संलग्न हुन जारी राख्छन्, अरूलाई बाधा दिन्छन्, र मण्डली जीवनमा निरन्तर हानि गर्छन् भने, त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई हटाइनु वा निष्कासित गरिनुपर्छ। यही नै मण्डली अगुवाहरूको जिम्मेवारी हो।
हामीले आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुने मानिसहरूका व्यवहार र प्रकटीकरणहरूबारे निकै सङ्गति गरेका छौं। हामीले भर्खरै तिनीहरूको मानवताबारे छोटकरीमा चिरफार र सङ्गति पनि गरेका छौं, र यसले तिमीहरूलाई तिनीहरूबारे अझै बढी समझ पाउन मद्दत गर्नेछ, र तिमीहरूमध्ये धेरैले के भइरहेको छ भनेर पत्ता लगाउन र तिनीहरूले बोल्दा र व्यवहार गर्दा तिनीहरूलाई समयमै खुट्ट्याउन सक्नेछौ। तिमीहरूले यी मानिसहरूको सार जति राम्ररी बुझ्छौ र जान्दछौ, त्यति नै चाँडो तिमीहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्नेछौ, र परिणामस्वरूप तिमीहरूलाई ती कुराले झन्झन् कम मात्र बाधा दिनेछन्। आपसी आक्रमण र मौखिक कलहमा संलग्न हुनेहरूले मण्डली जीवनमा र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई पार्ने हानिबारे तिमीहरूमध्ये धेरैजसोलाई स्पष्ट भएको हुनुपर्छ। यस्ता मानिसहरूले पक्कै पनि आफ्नो बारे मनन गर्दैनन् र लड्न पनि छोड्दैनन्। यदि तिनीहरूलाई तुरुन्तै तह लगाइएन र हटाइएन भने, तिनीहरूले मण्डली जीवनमा निरन्तर बाधा र व्यवधानहरू ल्याउनेछन्। त्यसकारण, यस्ता मानिसहरूलाई तह लगाउनु र हटाउनु मण्डली अगुवाहरूको कामको अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण पक्ष हो र यसलाई बेवास्ता गरिनु हुँदैन।
जुन ५, २०२१
