अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (१२)
हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी दसौँ विषयवस्तुमा सङ्गति गर्यौँ: त्यो हो, “परमेश्वरका घरका विभिन्न सम्पत्तिहरूलाई (पुस्तकहरू, विभिन्न उपकरण, अन्नपात र यस्तै अन्य कुराहरू) उचित तरिकाले सुरक्षित गर्ने र विवेकपूर्वक परिचालन गर्ने, अनि क्षति र खेर जाने अवस्थालाई न्यून गर्न नियमित निरीक्षणहरू, मर्मत-सम्भार र सुधार गर्ने; साथै, दुष्ट मानिसहरूलाई ती कुराहरू हडप्न वा दुरुपयोग गर्न नदिने।” दसौँ विषयवस्तुको सङ्गति अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम र परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामानहरूका सम्बन्धमा उनीहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरूसँग सम्बन्धित थियो, र सँगसँगै, त्यसले तुलनामार्फत झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू खुलासा गरेको थियो। यदि अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरको घरको हरेक काममा आफूले पूरा गर्नुपर्ने र गर्न सक्ने जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छन् भने, तिनीहरू मापदण्डअनुरूपका अगुवा र कामदार हुन्; यदि तिनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्दैनन् र कुनै वास्तविक काम गर्दैनन् भने, तिनीहरू झूटा अगुवा हुन् भनेर अत्यन्तै प्रस्ट हुन्छ। दसौँ विषयवस्तुका सम्बन्धमा, झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक वस्तुहरूको सुरक्षा गर्ने र विवेकपूर्वक परिचालन गर्ने काममा अवश्य पनि राम्रो गर्दैनन्—ती वस्तुहरू राम्रोसँग सुरक्षा गरिएका हुँदैनन्, वा तिनको बिलकुलै सुरक्षा नगरिएको पनि हुन सक्छ, र झूटा अगुवाहरूले तिनलाई अस्तव्यस्त तरिकाले परिचालन गर्छन्। तिनीहरूले यो कामलाई गम्भीर रूपमा बिलकुलै नलिन पनि सक्छन्। त्यो सामान्य मामलाहरूसम्बन्धी काम भए पनि, त्यो अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र उनीहरूले गर्नुपर्ने काम नै हो। चाहे त्यो काम तिनीहरू आफैले गरून् वा त्यो काम गर्न तिनीहरूले उचित मानिसहरूको बन्दोबस्त गरून्, र सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुगमन, आदि नै अघि बढाऊन्, जे भए पनि, यो कामलाई अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूबाट अलग गर्न सकिँदैन—तिनको प्रत्यक्ष रूपमा सम्बन्धित छन्। त्यसकारण, यस कामको सम्बन्धमा भन्नुपर्दा, यदि अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक वस्तुहरूलाई उचित तरिकाले जोगाउँदैनन् र विवेकपूर्वक परिचालन गर्दैनन् भने, तिनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरिरहेका छैनन्, र तिनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गरिरहेका छैनन्। यो झूटा अगुवाहरूको एउटा प्रकटीकरण हो। हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले झूटा अगुवाहरूले सामान्य मामलाहरूसम्बन्धी यस विषयवस्तुलाई सम्हाल्ने क्रममा देखाउने प्रकटीकरणहरूको खुलासा र विश्लेषण गरेका थियौँ, र केही उदाहरणहरू दिएका थियौँ। यदि कोही झूटो अगुवा हो भने, उसले यो काममा आफ्ना जिम्मेवारीहरू बिलकुलै पूरा गरेको हुँदैन, र उसले गर्ने काम मापदण्डअनुरूप हुँदैन। किनभने झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काममा कहिल्यै मेहनत लगाउँदैनन्—एक पटक त्यो बन्दोबस्त भएपछि, तिनीहरूको काम त्यहीँ समाप्त हुन्छ, र तिनीहरूले कहिल्यै कामको अनुगमन गर्दैनन् वा काममा सहभागिता जनाउँदैनन्। अर्को मुख्य कारण यो हो कि झूटा अगुवाहरू आफूले गर्ने कुनै पनि कामका सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन्। तिनीहरू आफ्ना काममा निष्क्रिय भइरहेका नभए पनि, तिनीहरूले जे गर्छन् त्यो परमेश्वरको घरले माग गरेका सिद्धान्त र नियमहरूसँग मिल्दैनन्, वा सिद्धान्तहरूसँग पूर्ण रूपमा बेमेल नै हुन्छ। सिद्धान्तहरूसँग बेमेल हुनु भन्नुको अर्थ के हो? त्यसको आशय यो हो कि तिनीहरू असावधानीपूर्वक कार्य गरिरहेका छन्, आफ्नै कल्पना, इच्छा, भावना, आदिका आधारमा कार्य गरिरहेका छन्। त्यसैले, जे भए पनि, अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी यो विषयवस्तुका सम्बन्धमा दुइटा प्रमुख प्रकटीकरणहरू रहेका छन्: पहिलो यो हो कि तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्, र दोस्रो यो हो कि तिनीहरूले सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन्। मूलभूत प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले झूटा अगुवाहरूले सामान्य मामलासम्बन्धी यस किसिमको काम सम्हाल्दा तिनीहरूको मानवता कसरी प्रकट हुन्छ भन्ने कुराको सङ्गति र खुलासा गरेका थियौँ। यो सरल एउटै मात्र कामको हकमा समेत, झूटा अगुवाहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूसँग यो काम गर्ने क्षमता हुन्छ, तर तिनीहरूले गर्दैनन्। यो यस किसिमका मानिसहरूको चरित्र र मानवतासँग सम्बन्धित छ। तिनीहरूको मानवतामा कस्तो समस्या हुन्छ? तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा हुँदैन, र तिनीहरूको चरित्र निकृष्ट हुन्छ। हामीले मूलतः दसौँ विषयवस्तु अन्तर्गत अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू, सामान्य सिद्धान्तहरू, र झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूको सङ्गति गरिसकेका छौँ। आज, हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तुबारे सङ्गतिलाई अघि बढाउनेछौँ।
विषयवस्तु एघार: विशेषगरी भेटीलाई व्यवस्थित ढङ्गबाट दर्ता, मिलान र सुरक्षित गर्ने कार्यको निम्ति मानक हदसम्म मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू छान्ने; आय र व्ययलाई निरन्तर पुनरावलोकन र जाँच गर्ने ताकि फजुल खर्च र खेर जाने स्थितिका साथै अनुचित खर्चहरू तत्कालै पहिचान गर्न सकियोस्—यस्ता कुराहरूलाई रोक्ने र उचित क्षतिपूर्ति माग गर्ने; यसअलावा, जुनसुकै माध्यम प्रयोग गरेर भए पनि, भेटीलाई दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न र दुरुपयोग हुनदेखि जोगाउने
भेटीहरू भनेका के हुन्
अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तुको सामग्री यो हो: “विशेषगरी भेटीलाई व्यवस्थित ढङ्गबाट दर्ता, मिलान र सुरक्षित गर्ने कार्यको निम्ति मानक हदसम्म मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू छान्ने; आय र व्ययलाई निरन्तर पुनरावलोकन र जाँच गर्ने ताकि फजुल खर्च र खेर जाने स्थितिका साथै अनुचित खर्चहरू तत्कालै पहिचान गर्न सकियोस्—यस्ता कुराहरूलाई रोक्ने र उचित क्षतिपूर्ति माग गर्ने; यसअलावा, जुनसुकै माध्यम प्रयोग गरेर भए पनि, भेटीलाई दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न र तिनीहरूको कब्जामा पर्नदेखि जोगाउने।” यो काममा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? उनीहरूले गर्नुपर्ने मुख्य काम के हो? (भेटीहरूलाई उचित तरिकाले सुरक्षित गर्ने।) दसौँ विषयवस्तु परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामानहरू सुरक्षित गर्ने र विवेकपूर्वक परिचालन गर्ने बारेमा थियो; यो चाहिँ भेटीहरूलाई उचित रूपमा सुरक्षित गर्ने बारेमा रहेको छ। परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामानहरू र त्यसका भेटीहरू केही हदसम्म मिल्दो छन्—तर के ती एउटै हुन् त? (होइनन्।) के भिन्नता छ? (भेटीहरूले मुख्यगरी पैसा जनाउँछन्।) पैसा त्यसको एउटा पक्ष हो। परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामानहरूको र भेटीहरूको प्रकृति कसरी फरक छन्? के परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू भेटी हुन्? के कामका लागि प्रयोग गरिने विभिन्न मेसिनहरू भेटी हुन्? के परमेश्वरको घरले किन्ने विभिन्न दैनिक आवश्यकताका सामानहरू भेटी हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए, यी के हुन् त? परमेश्वरको घरमा, परमेश्वरका वचनका सारा पुस्तकहरू, र त्यसको कामका लागि चाहिने विभिन्न प्रकारका सबै उपकरणहरू जुन त्यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले चढाएको पैसाले खरिद गर्छ, जस्तै क्यामेरा, अडियो रेकर्डर, कम्प्युटर, र मोबाइल फोन जस्ता विविध सामग्रीहरू—यी सबै परमेश्वरको घरका भौतिक सामानहरू हुन्। यीबाहेक, टेबुल, कुर्सी, बेन्च, खाना, र त्यस्ता अन्य दैनिक आवश्यकताका सामानहरू पनि परमेश्वरको घरका भौतिक सामान नै हुन्। यी कतिपय सामानहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले खरिद गर्छन्, र अरू चाहिँ परमेश्वरको घरले भेटीहरूले किन्छ; तिनलाई परमेश्वरको घरका भौतिक सामानहरूमा वर्गीकृत गरिन्छन्। हामीले यस विषयमाथि पछिल्लो भेलामा सङ्गति गर्यौँ। अब हामी केही महत्त्वपूर्ण कुरा हेर्न तिर लाग्नेछौँ जसको बारेमा हामी एघारौँ विषयवस्तु अन्तर्गत सङ्गति गर्नेछौँ: त्यो हो, भेटीहरू। भेटीहरू ठ्याक्कै के हुन्? तिनको दायरा कसरी तोकिन्छ? हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूमाथि सङ्गति गर्नुअघि, भेटीहरू के हुन् भन्ने प्रश्नलाई प्रस्ट पार्न जरुरी हुन्छ। अधिकांश मानिसहरूले विगतमा येशूमा विश्वास गरेका र केही वर्षसम्म यो चरणको काम स्विकारेका भए पनि, भेटीहरूबारे तिनीहरूको अवधारणा अस्पष्ट नै रहेको छ। तिनीहरू भेटीहरू साँच्चिकै के हुन् भन्नेबारे अस्पष्ट छन्। कतिपयले भन्नेछन् कि भेटीहरू परमेश्वरलाई चढाइने पैसा र भौतिक सामानहरू हुन्, जबकी अन्यले भेटीहरूले मुख्यगरी पैसा जनाउँछन् भन्नेछन्। यीमध्ये कुन कथन सही छ? (यदि कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाइएको हो भने, चाहे त्यो पैसा होस् वा अन्य सामान, चाहे त्यो ठूलो होस् वा सानो, त्यो भेटी नै हो।) त्यो तुलनात्मक रूपले सही सारांश हो। अब भेटीहरूका दायरा र सीमाहरू प्रस्ट भएपछि, भेटीहरू ठ्याक्कै के हुन् भनेर सही रूपमा परिभाषित गरौँ, ताकि त्यसको अवधारणाबारे सबै जना प्रस्ट हुन सकून्।
भेटीहरूको विषयमा, बाइबलमा अभिलिखित छ कि सुरुमा परमेश्वरले मानिसलाई परमेश्वरलाई दशांश चढाउन आदेश दिनुभयो—यो एउटा भेटी हो। चढाइएको मात्रा धेरै भए पनि वा थोरै भए पनि, र जे चढाइएको भए पनि—चाहे त्यो पैसा होस् वा भौतिक वस्तुहरू—यदि त्यो एक व्यक्तिको आम्दानीको चढाउनुपर्ने दशमांश हो भने, त्यो पक्कै पनि भेटी हुन्थ्यो। परमेश्वरले मानिसबाट माग्नुभएको कुरा यही थियो, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूले परमेश्वरलाई चढाउनुपर्ने कुरा त्यही नै थियो। यो दशांश भेटीहरूको एउटा पक्ष हो। कतिपय मानिसहरू सोध्छन्, “के त्यो दशमांशले पैसा मात्र जनाउन सक्छ?” पैसा नै हुनुपर्छ भन्ने जरूरी छैन। उदाहरणका लागि, यदि एक व्यक्तिले दश एकड खेतको फसल काट्यो भने, अन्नपात जति भए पनि, अन्त्यमा एक एकड जमिन बराबरको फसल परमेश्वरलाई चढाउनैपर्छ—मानिसहरूले चढाउनुपर्ने भनेकै यो दशमांश हो। यसैले, “दशमांश” अवधारणाले पैसा मात्र बुझाउँदैन—यसको अर्थ एक व्यक्तिले जब एक हजार डलर कमाउँछ, उनीहरूले परमेश्वरलाई एक सय चढाउनैपर्छ भन्ने मात्र होइन—बरु यसले मानिसहरूले प्राप्त गर्ने सबथोकलाई जनाउँछ जसले अझ धेरै कुराहरू समेट्छ—जस्तै भौतिक वस्तुहरू र पैसा। बाइबलले यसकै बारेमा कुरा गर्छ। अवश्य पनि, आजकाल मानिसहरूले उनीहरूले प्राप्त गर्ने सबथोकको अत्यन्तै कडाइका साथ दशमांश दिनुपर्ने विषयमा परमेश्वरको घरले बाइबलको पालना गर्दैन; यहाँ म केवल “दशमांश” को अवधारणा र परिभाषा सङ्गति गरिरहेको र फैलाइरहेको छु ताकि मानिसहरूले दशांश भनेको भेटीको एउटा पक्ष नै हो भनेर थाहा पाऊन्। म मानिसहरूलाई दशमांश चढाउन आह्वान् गरिरहेको छैन; मानिसहरूले कति चढाउँछन् भन्ने कुरा उनीहरूको व्यक्तिगत बुझाइ र इच्छामा भर पर्छ, र परमेश्वरको घरसँग यस मामलाको सम्बन्धमा थप मागहरू केही पनि छैन।
भेटीहरूको अर्को पक्ष मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने वस्तुहरू हो। सामान्य रूपमा भन्नुपर्दा, यसमा अवश्यै दशांश पनि समावेश हुन्छ; खासगरी भन्नुपर्दा, दशांशबाहेक, मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने कुनै पनि कुरा “भेटी” को वर्गमा पर्छ। परमेश्वरलाई चढाइने चीजहरूले ठूलो दायरा समेट्छ, उदाहरणका निम्ति, खाना, उपकरणहरू, दैनिक आवश्यकताहरू, स्वास्थ्य पूरकहरू, साथसाथै पुरानो करारको समयमा वेदीमा चढाइएका गाइ, भेडा, आदि। यी सबै भेटीहरू हुन्। कुनै चीज भेटी हो कि होइन भन्ने कुरा चढाउने व्यक्तिको आशयमा भर पर्छ; यदि चढाउने व्यक्तिले यो थोक परमेश्वरलाई चढाइएको हो भन्छ भने, चाहे त्यो सीधै परमेश्वरलाई चढाइयोस् वा सुरक्षाका लागि परमेश्वरको घरमा राखियोस्, त्यो भेटीहरूको वर्गमा नै पर्छ, र त्यसलाई मानिसहरूले स्वेच्छाचारी रूपमा छुन मिल्दैन। उदाहरण दिनुपर्दा: जब कसैले एउटा उच्च-स्तरीय कम्प्युटर किनेर परमेश्वरलाई चढाउँछ, त्यो भेटी बन्छ; जब कसैलाई परमेश्वरलाई गाडी किनिदिन्छ, त्यो भेटी बन्छ; जब कसैले दुई बोतल स्वास्थ्य पूरक किनेर परमेश्वरलाई चढाउँछ, ती बोतलहरू भेटी बन्छन्। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक सामानहरू के-के हुन् भनेर कुनै खास र निश्चित परिभाषा छैन। समग्रमा भन्नुपर्दा, यसको दायरा निकै फराकिलो छ—यो परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूले उहाँलाई चढाएका चीजहरू हो। कतिले भन्न सक्छन्, “परमेश्वर अहिले धर्तीमा देहधारी हुनुभएको छ, र उहाँलाई चढाइएका चीजहरू उहाँकै हुन्—तर यदि उहाँ धर्तीमा नहुनुभएको भए के हुन्थ्यो? जब परमेश्वर स्वर्गमा हुनुहुन्छ, के उहाँलाई चढाइएका चीजहरू भेटी होइनन् त?” के यो सही हो? (होइन।) यो परमेश्वर देहधारणको अवधिमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भन्ने कुरामा आधारित छैन। जे भए पनि, यदि कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाइएको हो भने, त्यो भेटी नै हो। अरूले भन्न सक्छन्, “त्यस्ता धेरै चीजहरू छन् जुन परमेश्वरलाई चढाइन्छन्। के उहाँले तिनको प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ? के उहाँले ती सबै प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ?” (मानिससँग त्यसको कुनै सरोकार छैन।) त्यो सही र गहिरो तरिकाले व्यक्ति गरिएको हो। यी चीजहरू परमेश्वरलाई मानवद्वारा चढाइन्छन्; उहाँले तिनलाई कसरी प्रयोग गर्नुहुन्छ र उहाँले ती सबै प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ कि सक्नुहुन्न, र उहाँले तिनलाई कसरी परिचालन गर्नुहुन्छ र सम्हाल्नुहुन्छ भन्ने कुराको मानिससँग कुनै सम्बन्ध छैन। त्यसको बारेमा पिर मान्नु वा चिन्ता लिनु पर्दैन। संक्षेपमा भन्दा, कसैले परमेश्वरलाई केही चीज चढाउने बित्तिकै, त्यो चीज भेटीहरूको दायरामा पर्न जान्छ। त्यो परमेश्वरको हो, र त्यसको कुनै पनि व्यक्तिसँग कुनै सरोकार हुँदैन। कतिले भन्न सक्छन्, “तपाईंले जसरी भनिरहनुभएको छ, यस्तो लाग्छ मानौँ परमेश्वरले जबरजस्ती त्यो चीजमा स्वामित्व जनाइरहनुभएको छ।” के त्यही नै भइरहेको हो त? (होइन।) त्यो चीज परमेश्वरको हो, त्यसैले त्यसलाई भेटी भनिएको हो। मानिसहरूले त्यसलाई इच्छाअनुसार छुन वा परिचालन गर्न मिल्दैन। कतिले सोध्लान्, “के त्यो बरबादी होइन र?” बरबादी नै भए पनि, त्यो तेरो सरोकारको विषय होइन। अरूले भन्लान्, “जब परमेश्वर स्वर्गमा हुनुहुन्छ र देहधारी हुनुहुन्न, त्यसबेला उहाँले मानिसहरूले उहाँलाई चढाएका वस्तुहरूको उपभोग वा प्रयोग गर्न सक्नुहुन्न। त्यसबेला के गर्नुपर्छ?” त्यसको सजिलै हेरचाह गरिन्छ: यी चीजहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार सम्हाल्नका लागि परमेश्वरको घर र मण्डली रहेका छन्; तैँले त्यसको बारेमा पिर मान्नु वा चिन्ता लिनु आवश्यक छैन। समग्रमा भन्दा, कुनै चीजलाई जसरी सम्हालिए पनि, त्यो भेटीहरूको वर्गमा पर्नेबित्तिकै, त्यो भेटीको रूपमा वर्गीकृत हुनेबित्तिकै, मानिससँग त्यसको कुनै सम्बन्ध रहँदैन। अनि त्यो चीज परमेश्वरको हुने भएकाले, मानिसहरूले त्यसलाई मनपरी गर्नु हुँदैन—त्यसो गरेमा परिणामहरू भोग्नुपर्ने हुन्छ। पुरानो करारको युगमा, शरद ऋतुको बाली उठाउने समयमा, मानिसहरूले यावत् प्रकारका वस्तुहरू वेदीमा चढाउँथे। कतिले अन्नपात, फलफूल, र अन्य विभिन्न बालीहरू चढाउँथे भने अन्यले गाइ र भेडाहरू चढाउँथे। के परमेश्वरले ती चीजहरू उपभोग गर्नुहुन्थ्यो? के उहाँले ती चीजहरू खानुहुन्छ? (खानुहुन्न।) उहाँले खानुहुन्न भनेर तँलाई कसरी थाहा हुन्छ? के तैँले देखिस्? त्यो तेरो धारणा हो। तँ परमेश्वरले ती खानुहुन्न भन्छस्—खैर, यदि उहाँले एक मुख खानुभयो भने, त्यसले तँलाई कस्तो महसुस गराउँथ्यो? के त्यो तेरा धारणा र कल्पनाहरूसँग बेमेल हुनेथ्यो? कतिपय मानिसहरू परमेश्वरले ती वस्तुहरू खानु वा उपभोग गर्नुहुन्न भने ती चढाउनु आवश्यक छैन भन्ने विश्वास गर्दैनन् र? तिमीहरू कसरी यति निश्चित हुन सक्छौ? के तिमीहरूले “परमेश्वरले ती खानुहुन्न” भन्नुको कारण तिमीहरूलाई उहाँ एक आत्मिक शरीर भएको र उहाँले खान नसक्ने भन्ने लागेर हो, कि तिमीहरूलाई परमेश्वरसित परमेश्वरको रूपमा पहिचान छ, उहाँ दैहिक र मरणशील हुनुहुन्न, र उहाँले यी वस्तुहरू उपयोग गर्नु हुँदैन भन्ने लागेर हो? के मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाएका भेटीहरू उहाँले उपभोग गर्नु उहाँका लागि लाजमर्दो कुरा हो? (होइन।) त्यसोभए, के त्यो मानिसहरूका धारणाहरूसँग बेमेल हुन्छ, कि परमेश्वरको पहिचानसँग बेमेल हुन्छ? त्यो ठ्याक्कै कुन चाहिँ हो? (मानिसहरूले यसबारे छलफल गर्नु हुँदैन।) ठीक भनिस्—त्यो मानिसहरूले चासो राख्नुपर्ने कुरा होइन। तैँले परमेश्वरले तिनलाई उपभोग गर्नैपर्छ, वा उहाँले तिनलाई उपभोग गर्नु हुँदैन भनेर पनि निर्णय गर्नुपर्दैन। तैँले जे गर्नुपर्ने हो त्यो गर्, तेरो कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू पूरा गर्, अनि तेरा दायित्वहरू पूरा गर्—त्यति भए पुग्छ। त्यसपछि तैँले आफ्नो काम पूरा गरेको हुनेछस्। परमेश्वरले ती वस्तुहरूलाई कसरी सम्हाल्नुहुन्छ, त्यो उहाँको सरोकारको विषय हो। परमेश्वरले ती वस्तुहरू मानिसहरूसँग बाँड्नुहुन्छ, कि यतिकै बिग्रन दिनुहुन्छ, कि उहाँले अलिकति भए पनि तिनको उपभोग गर्नुहुन्छ, कि तिनलाई हेर्नुहुन्छ, यो आलोचनाको विषय होइन, र यो वैध कुरा हो। परमेश्वरसित यी मामलाहरूलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने स्वतन्त्रता हुन्छ। यो मानिसहरूले चासो राख्नुपर्ने कुरा होइन, न त यो तिनीहरूले आलोचना गर्नुपर्ने कुरा नै हो। मानिसहरूले यी मामलाहरूबारे मनपरी कल्पना गर्नु हुँदैन, तिनका बारेमा आलोचना वा फैसला गर्न त झनै हुँदैन। अब बुझिस्? मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाएका भेटीहरूलाई उहाँले कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (उहाँले तिनलाई जसरी मन लाग्छ त्यसरी सम्हाल्नुहुनेछ।) ठीक भनिस्। यसलाई त्यो तरिकाले बुझ्ने मानिसहरूमा सामान्य समझ हुन्छ। परमेश्वरले यी चीजहरूलाई आफ्नो चाहनाअनुसार सम्हाल्नुहुनेछ। उहाँले तिनलाई झलक्क हेर्न सक्नुहुन्छ, वा तिनलाई बिलकुलै नहेर्न वा ध्यान नदिन सक्नुहुन्छ। भेटीहरू चढाउने समय आउँदा भेटी चढाउन, र इच्छा लागेको बेलामा परमेश्वरका मागहरूअनुसार भेटीहरू चढाउन, र मानिसको जिम्मेवारी पूरा गर्नमा मात्र चासो राख्। परमेश्वरले त्यस्ता मामलाहरूलाई कसरी सम्हाल्नुहुन्छ र व्यवहार गर्नुहुन्छ भन्नेबारे चासो नराख्। संक्षेपमा भन्दा, यदि तैँले जे गर्छस् त्यो परमेश्वरका मागहरूको दायराभित्र नै पर्छ, विवेकको मापदण्डअनुसार छ, र मानवजातिको कर्तव्य, दायित्व र जिम्मेवारीअनुसार छ भने त्यो नै काफी हुन्छ। परमेश्वरले यी वस्तुहरूलाई कसरी सम्हाल्नुहुन्छ र व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यो उहाँको आफ्नै कुरा हो, र मानिसहरूले त्यसमाथि बिलकुलै आलोचना वा फैसला गर्नु हुँदैन। तिमीहरूले एकदुई सेकेन्डमै ठूलो गल्ती गर्यौ। मैले तिमीहरूलाई परमेश्वरले यी चीजहरू उपभोग गर्नुहुन्छ कि गर्नुहुन्न वा खानुहुन्छ कि खानुहुन्न भनेर सोधेको थिएँ, र तिमीहरूले उहाँले खाने वा उपभोग गर्ने गर्नुहुन्न भन्यौ। तिमीहरूको गल्ती के थियो? (परमेश्वरको आलोचना गर्नु।) त्यो हतारमा सीमा निर्धारण गर्नु र हतारमा आलोचना गर्नु थियो, र यसले मानिसहरूभित्र अझै पनि परमेश्वरसँग मागहरू छन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। तिनीहरूका नजरमा, परमेश्वरले यी चीजहरू उपभोग गर्नु गलत हो, र उहाँले उपभोग नगर्नु पनि गलत हो। यदि उहाँले उपभोग गर्नुभयो भने तिनीहरूले “तपाईं आत्मिक शरीर हुनुहुन्छ, दैहिक र मरणशील हुनुहुन्न। तपाईंले यी चीजहरू किन उपभोग गर्नुहुन्छ? यो अत्यन्तै अशोचनीय कुरा हो!” अनि यदि परमेश्वरले यी चीजहरूप्रति सोच्नुभएन भने, मानिसहरूले यसो भन्नेछन्, “हामीले तपाईंलाई आफ्नो हृदय अर्पण गर्न कष्टपूर्वक श्रम गरेका छौँ, तर तपाईंले हामीले चढाएका चीजहरूतिर झलक्क हेर्नु पनि भएन। के तपाईंलाई हाम्रो कुनै चासो छ?” यहाँ पनि मानिसहरूलाई केही भन्नु छ। यो समझ नहुनु हो। सारांशमा भन्दा, मानिसहरूले यस मामलालाई कस्तो मनोवृत्तिद्वारा हेर्नुपर्छ? (मानिसहरूले परमेश्वरलाई जे चढाउनुपर्ने हो त्यो चढाउनुपर्छ, र परमेश्वरले यी चीजहरूलाई कसरी सम्हाल्नुहुन्छ भन्नेबारे मानिसहरूले कुनै धारणा वा कल्पनाहरू बिलकुलै राख्नु हुँदैन, न त तिनीहरूले त्यसमा आलोचना गर्न नै हुन्छ।) हो—मानिसहरूमा हुनुपर्ने समझ नै त्यही हो। यो परमेश्वरलाई चढाइने चीजहरूसँग सम्बन्धित छ, र ती पनि भेटीहरूकै एउटा पक्ष हुन्। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक वस्तुहरूमा विविध प्रकारका चीजहरू समावेश हुन्छन्। किनभने मानिसहरू भौतिक संसारमा जिउँछन्, र पैसा, सुन, चाँदी, र गरगहनाका अतिरिक्त, त्यस्ता धेरै चीजहरू छन् जसलाई तिनीहरूले अत्यन्तै राम्रो र मूल्यवान् ठान्छन्, र केही मानिसहरूले परमेश्वरको विचार गर्दा वा परमेश्वरको प्रेमबारे सोच्दा, तिनीहरू आफूलाई अमूल्य र मूल्यवान् लागेको चीज परमेश्वरलाई चढाउन इच्छुक हुन्छन्। जब यी चीजहरू परमेश्वरलाई चढाइन्छन्, तब ती भेटीहरूकै दायरामा पर्छन्; ती भेटी बन्छन्। अनि ती भेटी बनेसँगै, तिनलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा परमेश्वरमा भर पर्छ—त्यसपछि मानिसहरूले तिनलाई छुन मिल्दैन, ती मानिसहरूको नियन्त्रणमा हुँदैनन्, र तिनमा मानिसहरूको स्वामित्व हुँदैन। एक पटक तैँले कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाएपछि, त्यो परमेश्वरकै हुन्छ, त्यसलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा तँमा भर पर्दैन, र तैँले उप्रान्त यस मामलामा हस्तक्षेप गर्न मिल्दैन। परमेश्वरले त्यस मामलालाई जसरी सम्हाल्नु वा व्यवहार गर्नु भए पनि, मानिससँग त्यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक सामानहरू पनि भेटीहरूकै एउटा पक्ष हुन्। कतिपय मानिसहरू सोध्छन्, “के पैसा र बहुमूल्य सुन, चाँदी, र गरगहनाहरू मात्र भेटी हुन सक्छन्? मानौँ कसैले एक जोर जुत्ता, एक जोर मोजा, वा एक जोर भित्री सोल परमेश्वरलाई चढायो—के तिनलाई भेटीमा गनिन्छ?” यदि हामीले भेटीहरूको परिभाषाअनुसार नै हेर्ने हो भने, कुनै चीज जतिसुकै ठूलो वा सानो होस्, अथवा जतिसुकै बहुमूल्य वा सस्तो होस्—चाहे त्यो एउटा कलम वा कापीको टुक्रा नै भए पनि—यदि त्यो परमेश्वरलाई चढाइएको थियो भने, त्यो भेटी नै हो।
भेटीहरूको अर्को पक्ष पनि छ: परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई चढाइएका भौतिक वस्तुहरू। यी वस्तुहरू पनि भेटीको श्रेणीमा पर्छन्। त्यस्ता भौतिक वस्तुहरूमा के-के पर्छन्? उदाहरणका लागि, मानौँ, कसैले एउटा गाडी किन्यो, र केही समय चलाएपछि उसलाई त्यो अलि पुरानो भएको महसुस भयो, अनि उसले एउटा नयाँ किन्यो, र पुरानो गाडी परमेश्वरको घरले त्यसको आफ्नो कामको निम्ति प्रयोग गरोस् भनेर परमेश्वरको घरलाई चढायो त्यसपछि त्यो गाडी परमेश्वरको घरको हुन्छ। जुन चीजहरू परमेश्वरको घरका हुन् तिनलाई भेटीको वर्गमा राख्नुपर्छ—यसो गर्नु ठिक हुन्छ। अवश्य पनि, मण्डलीलाई र परमेश्वरको घरलाई चढाइनेमा यन्त्र र उपकरण मात्र पर्दैनन्, अरू पनि केही चीजहरू पर्छन्; यो दायरा निकै ठूलो हुन्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “मानिसहरूले प्राप्त गरेर चढाउने सबै कुराको दशमांश एउटा भेटी हो, परमेश्वरलाई चढाइएका पैसा र भौतिक वस्तुहरू पनि भेटी नै हुन्; यी चीजहरूलाई भेटीको वर्गमा राख्दा हामीलाई कुनै आपत्ति छैन, यसमा प्रश्न गर्नुपर्ने केही छैन। तर मण्डली र परमेश्वरको घरलाई चढाइएका भौतिक वस्तुहरू पनि किन भेटीको श्रेणीमा नै पर्छन्? त्यो बुझ्न गाह्रो छ।” ल भन, के तिनलाई भेटीको वर्गमा राख्नुको कुनै अर्थ हुन्छ? (हुन्छ।) अनि तिमीहरू किन त्यसो भन्छौ? (परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुभएको कारणले गर्दा मात्र मण्डली अस्तित्वमा रहेको हो, त्यसैले मण्डलीहरूलाई जे चढाइन्छ त्यो पनि श्वभेटी नै हो।) राम्रो कुरा गरिस्। मण्डली र परमेश्वरको घर परमेश्वरका हुन्, र ती परमेश्वरको अस्तित्वका कारणले गर्दा मात्र श्वअस्तित्वमा रहन्छन्; मण्डली भएर मात्र दाजुभाइ—दिदीबहिनीहरू भेला हुने र बस्ने ठाउँ छ, र परमेश्वरको घर छ र नै दाजुभाइ—दिदीबहिनीहरूका सबै समस्याहरू समाधान गर्ने ठाउँ छ, र दाजुभाइ—दिदीबहिनीहरूको एउटा साँचो घर छ। यो सबै परमेश्वरको अस्तित्वको आधारमा मात्र अस्तित्वमा छन्। मण्डलीका मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र तिनीहरू परमेश्वरको घरका सदस्य भएकाले नै मानिसहरूले मण्डली र श्वश्वा परमेश्वरको घरलाई वस्तुहरू चढाउने होइनन्—त्यो नै सही कारण होइन। परमेश्वरकै कारण मानिसहरूले मण्डली र परमेश्वरको घरलाई वस्तुहरू चढाउँछन्। यसको आशय के हो? यदि परमेश्वरको कारणले होइन भने कसले सजिलै मण्डलीलाई वस्तुहरू चढाउँथ्यो? परमेश्वरबिना, मण्डली अस्तित्वमा रहने थिएन। जब मानिसहरूसँग आफूलाई नचाहिने वा आवश्यकताभन्दा बढी वस्तुहरू हुन्छन्, तिनीहरूले तिनलाई फाल्न वा प्रयोग नगरी राख्न सक्छन्; कतिपय वस्तुहरूलाई बेच्न पनि सकिन्छ। यी सबै विधिहरूलाई ती वस्तुहरूलाई सम्हाल्नमा प्रयोग गर्न सकिन्छ, होइन? त्यसोभए मानिसहरूले तिनलाई किन यसरी सम्हाल्दैनन्—त्यसको साटो तिनीहरूले ती वस्तुहरू किन मण्डलीलाई चढाउँछन्? के त्यो परमेश्वरको कारणले होइन र? (हो।) ठ्याक्कै भन्नुपुर्दा परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ र नै मानिसहरूले मण्डलीलाई वस्तुहरू चढाउँछन्। त्यसकारण, मण्डली वा परमेश्वरको घरलाई चढाइएको कुनै पनि चीजलाई भेटी भनेर वर्गीकृत गर्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “म मेरो यो सामान मण्डलीलाई चढाउँछु।” त्यो चीज मण्डलीलाई चढाउनु भनेको परमेश्वरलाई चढाउनु सरह हो, र मण्डली र परमेश्वरको घरसित ती वस्तुहरूलाई सम्हाल्ने पूर्ण अख्तियार हुन्छ। जब तैँले मण्डलीलाई केही चीज चढाउँछस्, त्यसपछि तँसित त्यो चीजको कुनै पनि सम्बन्ध गुम्छ; परमेश्वरको घरले र मण्डलीले परमेश्वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूअनुसार यी भौतिक वस्तुहरूलाई विवेकपूर्वक परिचालन, प्रयोग गर्नेछन् र सम्हाल्नेछन्। त्यसोभए, यी सिद्धान्तहरू कहाँबाट आउँछन्? परमेश्वरबाट। मूलतः यी वस्तुहरूको प्रयोग गर्ने सिद्धान्त के हो भने तिनलाई परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनाका लागि, र परमेश्वरको सुसमाचारको काम फैलाउनका लागि प्रयोग गरिनुपर्छ। ती कुनै पनि व्यक्तिले मात्र प्रयोग गर्नका लागि होइनन्, कुनै समूहका मानिसहरूले प्रयोग गर्नका लागि त झनै होइनन्, बरु तिनलाई सुसमाचार फैलाउने काम र परमेश्वरको घरका विभिन्न कामका निम्ति प्रयोग गर्ने हो। त्यसकारण, यी वस्तुहरू प्रयोग गर्ने विशेष अधिकार कसैलाई पनि हुँदैन; तिनको प्रयोग र परिचालनको एक मात्र सिद्धान्त र आधार भनेको परमेश्वरको घरले माग गरेका सिद्धान्तहरू अनुसार हुनुपर्छ। यो मनासिब र उचित हुन्छ।
यी भेटीको परिभाषाका तीनवटा भागहरू हुन्, जसमध्ये प्रत्येक भाग भेटीहरूको एउटा पक्षको परिभाषा, र तिनको दायराको एउटा पक्ष हो। अब तिमीहरू सबै जना भेटीहरू भनेका के हुन् भन्नेबारे प्रस्ट छौ, होइन त? (हो।) यसअघि कतिपयले यसो भनेका थिए, “यो चीज पैसा होइन, र जुन व्यक्तिले यो चढाएको थियो उसले यो परमेश्वरको लागि हो भनेको थिएन। उसले आफूले यो चढाउन लागेको मात्र भनेको थियो। त्यसैले, यो परमेश्वरको घरको प्रयोगका लागि हुन सक्दैन, र यो परमेश्वरलाई त झन् दिनै मिल्दैन।” त्यसैले, तिनीहरूले त्यसको अभिलेख राखेनन्, र गोप्य रूपमा त्यो चीजलाई मनपरी प्रयोग गरे। के त्यो मनासिब हो? (होइन।) तिनीहरूले जे भने त्यो नै मनासिब छैन; तिनीहरूले य “मण्डलीलाई र परमेश्वरको घरलाई चढाइएका भेटीहरू साझा सम्पत्ति हुन्—तिनलाई जसले पनि प्रयोग गर्न मिल्छ” पनि भने, जुन प्रस्ट रूपमा बेमनासिब छ। ठ्याक्कै भन्नुपर्दा धेरैजसो मानिसहरू भेटीहरूको परिभाषा र अवधारणाबारे दुबिधामा र अस्पष्ट भएकै कारणले गर्दा कतिपय नीच खलपात्रहरू र अभिलाषी हृदय र अनुचित आकाङ्क्षाहरू भएका कतिपय मानिसहरूले परिस्थितिको फाइदा लिएर ती वस्तुहरू कब्जामा लिनेबारे सोच्छन्। अब तिमीहरू भेटीहरूको सही परिभाषा र अवधारणाका बारेमा प्रस्ट भएकाले, तिमीहरूले भविष्यमा त्यस्ता घटना र मानिसहरूलाई सामना गर्दा तिमीहरूले खुट्याउन सक्नेछौ।
भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू
अ. भेटीहरू उचित रूपमा सुरक्षित गर्ने
यसपछि, हामी भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले ठ्याक्कै कस्ता जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नुपर्छ भनेर हेर्न तिर लाग्नेछौँ। भेटीहरूका हकमा, अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा भेटीहरू के हुन् भनेर बुझ्न जरुरी छ। जब मानिसहरूले आफूले लिएको चीजको दशमांश चढाउँछन् त्यो भेटी हुन्छ; जब उनीहरूले परमेश्वरलाई पैसा वा वस्तुहरू चढाउँदै छु भनेर प्रस्ट रूपमा व्यक्त गर्छन्, ती भेटी हुन्छन्; जब उनीहरूले मण्डली वा परमेश्वरको घरलाई कुनै चीज चढाउँदै छु भनेर प्रस्ट रूपमा व्यक्त गर्छन्, त्यो भेटी हुन्छ। एक पटक भेटीहरूको परिभाषा र अवधारणालाई बुझिसकेपछि, अगुवा र कामदारहरूले मानिसहरूले चढाउने भेटीहरूको प्रस्ट बोध राख्नुपर्छ र तिनलाई व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, साथै यस सम्बन्धमा उचित जाँचबुझ अघि बढाउनुपर्छ। सुरुमा, उनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थित रूपमा अभिलेख राख्ने र भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने संरक्षकका रूपमा कार्य गर्नका लागि मापदण्डअनुरूपको मानवता भएका भरपर्दो मानिसहरू खोज्नुपर्छ। यो नै अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने कामभित्रको पहिलो कार्य हो। भेटीहरूका यी संरक्षकहरू औसत योग्यता भएका र अगुवा व कामदार बन्न असक्षम हुन सक्छन्, तर उनीहरू भरोसायोग्य हुनेछन्, उनीहरूले केही पनि हिनामिना गर्नेछैनन्, भेटीहरू उनीहरूको स्वामित्वमा हुँदा हराउने वा मिसिने छैनन्, र ती उचित रूपमा सुरक्षित गरिनेछन्। यसका लागि कार्य बन्दोबस्तहरूमा नियमहरू छन्। मापदण्डअनुरूपको मानवता भएको भरपर्दो व्यक्ति बाहेक कसैलाई यो काम दिनु हुँदैन। कमजोर मानवता भएका मानिसहरूले केही राम्रो चीज देख्दा, तिनीहरूले त्यसको लालसा राख्छन्, र तिनीहरू सधैँ तिनलाई आफैसँग राख्ने मौकाहरू खोजिरहेका हुन्छन्। चाहे जेसुकै होस्, तिनीहरू सधैँ फाइदा लिन खोजिरहेका हुन्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न मिल्दैन। जुन व्यक्तिको मानवता मापदण्डअनुरूप छ ऊ कम्तीमा इमानदार व्यक्ति हुनुपर्छ, जसलाई मानिसहरूले भरोसा गरून्। यदि भेटीहरू सुरक्षित गर्ने वा मण्डलीका सम्पत्तिहरू व्यवस्थित गर्ने जिम्मेवारी दिइएमा, उनीहरूले त्यसलाई राम्रोसँग, मिहिन रूपमा, लगनका साथ, र ठूलो सावधानी अपनाएर पूरा गर्नेछन्। उनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ र उनीहरूले यी चीजहरूलाई हिनामिना गर्ने, पैँचो दिने, आदि गर्नेछैनन्। संक्षेपमा भन्दा, तैँले भेटीहरू उनीहरूको हातमा उनीहरूको हातमा सुम्पेपछि न एक पैसा हराउनेछ न एउटा चीज हराउनेछ भनेर तँ ढुक्क रहन सक्छस्। यस्तो व्यक्ति फेला पार्न जरुरी छ। यसबाहेक, परमेश्वरको घरको यस्तो नियम छ कि एक जना मात्र यस्तो व्यक्ति फेला पार्ने होइन; दुई वा तीन जना उत्तम हुन्छ—जसमध्ये केहीले अभिलेख राख्छन् र केहीले सुरक्षा गर्ने काम गर्छन्। एक पटक यस्ता मानिसहरू फेला परिसकेपछि, भेटीहरूलाई वर्गीकृत गरिनुपर्छ, र कसले कुन श्रेणीको वस्तुको सुरक्षा गरिरहेको छ, र उसले कति सुरक्षा गरिरहेको छ भन्ने कुराको व्यवस्थित अभिलेखहरू राखिनुपर्छ। के उचित मानिसहरू फेला पारेर वस्तुहरूलाई सुरक्षित र श्रेणीहरूमा दर्ता गरिसकेपछि काम सकिन्छ? (सकिँदैन।) त्यसोभए, त्यसपछि के गर्नुपर्छ? आय र व्ययका खाताहरू हरेक तीनदेखि पाँच महिनामा जाँचेर सही छन् कि छैनन्—अर्थात्, अभिलेख राख्ने व्यक्तिले सही अभिलेखहरू राखेको छ कि छैन, दर्ता गर्दा केही कुरा छुटेको छ कि छैन, जम्मा रकम आय र व्ययका खाताहरूसँग मिलेका छन् कि छैनन्, आदि कुराहरू हेर्नुपर्छ। यस्तो लेखासम्बन्धी काम सावधानीपूर्वक गर्नुपर्छ। यस्तो काममा खासै दखल नभएका अगुवा र कामदारहरूले त्यसमा तुलनात्मक रूपमा प्रखर व्यक्तिको बन्दोबस्त गरेर त्यसलाई अघि बढाउनुपर्छ, र त्यसपछि नियमित निरीक्षणहरू गरेर उनीहरूको रिपोर्टहरू सुन्नुपर्छ। समग्रमा, उनीहरू आफैले लेखासम्बन्धी काम र समग्र योजना बुझेका भए पनि नभए पनि, उनीहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने कामलाई यतिकै छोड्न मिल्दैन, न त त्यसलाई बेवास्ता गर्न र त्यसबारे नसोध्न नै मिल्छ। त्यसको साटो, उनीहरूले नियमित निरीक्षणहरू गर्नुपर्छ, जाँच गरिएका खाताहरू कस्ता छन् र ती मिलेका छन् कि छैनन् भनी सोध्नुपर्छ, र त्यसपछि व्ययका केही अभिलेखहरूको नमुना जाँच गर्नुपर्छ ताकि हालसालको खर्चको स्थिति कस्तो छ, कुनै फजुल खर्च भएको छ कि छैन, लेखा पुस्तक कुन अवस्थामा छ, र आयहरू व्ययसँग मेल खान्छन् कि खाँदैनन् भनी देख्न सकियोस्। अगुवा र कामदारहरूले यी परिस्थितिहरूमाथि दरिलो पकड राख्नुपर्छ। यो भेटीहरू सुरक्षित राख्ने सम्बन्धी एउटा कार्य हो। के तिमीहरू यो काम सजिलो छ भन्छौ? के त्यसमा एक हदसम्म चुनौती छ? कतिपय अगुवा र कामदारहरू यसो भन्छन्, “मलाई सङ्ख्याहरू मन पर्दैन; तिनलाई देख्दा मेरो टाउको दुख्छ।” खैर, त्यसोभए एक जना उचित व्यक्ति फेला पार् जसले तँलाई निरीक्षण र सुपरिवेक्षणमा सहयोग गरोस्; यी कुराहरू जाँच गर्न उसले तँलाई सहयोग गरोस्। हुन सक्छ तँलाई यो काम मन पर्दैन वा तँ यो काममा दक्ष छैनस्, तर यदि तैँले मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न जानेको छस् र सही तरिकाले प्रयोग गर्छस् भने, तैँले अझै पनि यो काम राम्ररी गर्न सक्नेछस्। त्यो काम गर्न उचित मानिसहरू प्रयोग गरिस् भने तैँले केवल उनीहरूको रिपोर्टहरू सुने हुन्छ। त्यसो गर्दा पनि हुन्छ। यो सिद्धान्त पालन गर्: सो कामको जिम्मा लिने व्यक्तिसँग सबै सुरक्षित सम्पत्तिहरूको नियमित रूपमा जाँच र मिलान गर्, र त्यसपछि महत्त्वपूर्ण खर्चहरूबारे केही प्रश्नहरू सोध—के तैँले यो हासिल गर्न सक्छस्? (सक्छु।) अगुवा र कामदारहरूले यो गर्न किन जरुरी छ? किनभने यो भेटीहरू सुरक्षित गर्नु हो—यो तेरो जिम्मेवारी हो।
मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने भेटीहरू परमेश्वरले उपभोग गर्नुहोस् भन्नका लागि हो, तर के उहाँले तिनलाई उपभोग गर्नुहुन्छ? के परमेश्वरलाई यो पैसा र यी वस्तुहरूको उपयोगिता छ? के परमेश्वरलाई चढाइएका यी भेटीहरू प्रयोग गर्न र सुसमाचारको काम फैलाउनका निम्ति होइनन् र? के ती परमेश्वरको घरको कामका सबै खर्चहरूका लागि होइनन् र? ती परमेश्वरको घरको कामसँग सम्बन्धित भएकाले, भेटीहरूको व्यवस्थापन र खर्च दुवैमा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू हुन्छन्। यो पैसा जसले चढाउने वा यी वस्तुहरू जहाँबाट आउने भए पनि, यदि ती परमेश्वरको घरका हुन् भने, तैँले तिनलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, साथै तैँले यो कामको अनुगमन गर्नुपर्छ, निरीक्षण गर्नुपर्छ, र त्यसबारे चासो राख्नुपर्छ। यदि परमेश्वरलाई चढाइएका भेटीहरू परमेश्वरको सुसमाचारको काम फैलाउनका लागि उचित रूपमा खर्च गर्न सकिएन, बरु असावधानीपूर्वक फजुलमा उडाइयो र खेर फालियो, वा दुष्ट मानिसहरूले खोसे वा कब्जा गरे भने, के त्यो उचित हो? के त्यो अगुवा र कामदारहरूको कर्तव्य विमुखता होइन र? (हो।) यो उनीहरूको कर्तव्य विमुखता हो। त्यसैले, अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्नैपर्छ। उनीहरूले यो गर्न जरुरी छ। भेटीहरूलाई राम्ररी व्यवस्थित गर्नु, तिनलाई सुसमाचारको काम फैलाउनमा र परमेश्वरको व्यवस्थापनसम्बन्धी कुनै पनि काममा सही तरिकाले प्रयोग हुन सक्षम तुल्याउनु अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, र त्यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू परमेश्वरलाई चढाउनका लागि निकै मेहनत गरेर थोरै भए पनि पैसा बचाउन सफल हुन्छन्। मानौँ कि अगुवा र कामदारहरू उनीहरूका कर्तव्यमा लापरवाह र बेवास्ते हुने कारणले यो पैसा दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्छ—दुष्ट मानिसहरूले त्यो सबै हिनामिना र नाश गर्छन्, वा कब्जा समेत गर्छन्। परिणामस्वरूप, अगुवा र कामदारहरूसँग यात्रा खर्च वा जीवनयापनको खर्चका लागि पर्याप्त पैसा हुँदैन, र परमेश्वरका वचनहरूका पुस्तकहरू छाप्ने वा आवश्यक उपकरण र सामग्रीहरू किन्ने समय आउँदा समेत पर्याप्त पैसा हुँदैन। के यसले काममा ढिलाइ गरिरहेको हुँदैन र? जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाएको पैसालाई उचित रूपमा प्रयोग गर्नुको साटो दुष्ट मानिसहरूले कब्जामा लिन्छन्, अनि परमेश्वरको घरको कामका लागि पैसा खर्च गर्नुपर्ने हुन्छ, तर पैसा पर्याप्त हुँदैन, तब के काममा अवरोध पुगेको हुँदैन र? के अगुवा र कामदारहरू आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न असफल भएका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न नसकेका र भेटीहरूलाई राम्ररी व्यवस्थित नगरेका हुने, र उनीहरू असल परिचारक नबनेका वा उनीहरूले यस कामका सम्बन्धमा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नमा मन नलगाएका कारणले गर्दा, भेटीहरूमा क्षति पुगेका हुन्छन् र मण्डलीका कतिपय काम ठप्प भएको वा केही समयका लागि रोकिएको हुन्छ। के यसका लागि अगुवा र कामदारहरूको ठूलो जिम्मेवारी हुँदैन र? यो अधर्म हो। हुन सक्छ तैँले यी भेटीहरू कब्जा गरेको, हिनामिना गरेको वा खेर फालेको छैनस्, र तिनलाई आफ्नै गोजीमा हालेको छैनस्, तर यो परिस्थिति तेरो लापरवाही र कर्तव्य विमुखताको कारणले गर्दा सिर्जना भएको छ। के तैँले यसको जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्दैन र? (पर्छ।) यो वहन गर्नका लागि निकै ठूलो जिम्मेवारी हो!
आ. खाताहरू जाँच्ने
उनीहरूको काममा, विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरू उचित तरिकाले कार्यान्वयन गर्ने र समस्याहरू समाधान गर्नका लागि सत्यता सङ्गति गर्न सक्षम हुनु बाहेक, अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू राम्ररी सुरक्षित गर्नुपर्छ। उनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थित व्यवस्थापन गर्नका लागि परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार उचित मानिसहरू फेला पार्नुपर्छ, र बारम्बार खाताहरू जाँच्नुपर्छ। कतिपयले सोध्छन्, “परिस्थितिहरूले साथ नदिएको खण्डमा म कसरी तिनको जाँच गर्न सक्छु?” “परिस्थितिहरूले साथ दिँदैनन्”—के त्यो खाताहरूको जाँच नगर्नु पर्ने कारण हो? परिस्थितिहरूले साथ नदिँदा पनि तैँले तिनलाई जाँच्न सक्छस्; यदि तँ आफै जान सक्दैनस् भने, तैँले संरक्षकले सुहाउँदो तरिकाले भेटीहरूको सुरक्षा गरिरहेको छ कि छैन, खाताहरूमा कुनै अन्तरहरू छन् कि छैनन्, संरक्षक भरपर्दो छ कि छैन, हालसालै उसको स्थिति कस्तो छ र ऊ नकारात्मक बनेको छ कि छैन, निश्चित परिस्थितिहरू सामना गर्दा उसलाई डर महसुस भयो कि भएन, र धोकाको सम्भावना छ कि छैन भनी हेर्नका लागि भरपर्दो र उचित व्यक्तिलाई सुपरिवेक्षण गर्न पठाउनुपर्छ। मानौँ तैँले उसको परिवारसँग पैसाको अभाव छ भन्ने सुनिस्—के उसले भेटीहरू हिनामिना गर्न सक्ने सम्भावना छ? सङ्गति र परिस्थितिको छानबिनमार्फत, तैँले संरक्षक निकै भरपर्दो भएको, उसलाई भेटीहरू छुनु हुँदैन भन्ने थाहा भएको, र उसको परिवारसँग पैसाको जति अभाव भए पनि उसले भेटीहरूमा हात हालेको छैन भन्ने देख्न सक्छस्, र लामो अवधिको अवलोकनमार्फत, संरक्षक पूर्णतया भरपर्दो छ भनी प्रमाणित हुन सक्छ। यसबाहेक, भेटीहरू राखिएको घर वरपरको वातावरण खतरनाक छ कि, कुनै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा पक्राउ गरिएका छन् कि, भेटीहरूको संरक्षकले कुनै खतरा सामना गरेको छ कि, भेटीहरू उचित ठाउँमा भण्डारण गरिएका छन् कि छैनन्, र तिनलाई अर्को ठाउँमा सार्नुपर्छ कि पर्दैन भनी जाँच्न जरुरी हुन्छ। संरक्षकहरूका घरको वातावरण र परिस्थितिहरूको बारम्बार निरीक्षण गरिनुपर्छ, ताकि कुनै पनि समयमा उचित प्रतिक्रिया र योजनाहरू बनाउन सकियोस्। तैँले यसो गर्दा, तैँले कुन समूहहरूले हालसालै उपकरणहरू प्राप्त गरेका छन्, र ती उपकरणहरू कसरी प्राप्त भएका थिए भनेर बारम्बार जानकारीहरू पनि लिनुपर्छ। यदि ती किनिएका भए, तैँले ती खरिद गर्नुअघि कसैले आवेदनहरूको पुनरावलोकन गरेर तीमाथि हस्ताक्षर गरेको थियो कि थिएन, ती उच्च मूल्यमा किनिएका थिए कि उचित बजार मूल्यमा किनिएका थिए, अनावश्यक पैसा खर्च भएको छ कि छैन, आदि कुराहरू सोध्नुपर्छ। मानौँ कि खाताहरूको जाँच र पुनरावलोकनमार्फत पुस्तकहरूमा कुनै पनि समस्याहरू भेटिएनन्, तर कतिपय खरिदकर्ताहरूले बारम्बार भेटीहरूलाई फजुलखर्ची तरिकाले हिनामिना गर्दै आएको पत्ता लागेको छ। कुनै चीज जतिसुकै महँगो भए पनि तिनीहरूले त्यो किन्नेछन्; यसबाहेक, जब तिनीहरूलाई कुनै सामानमा छूट लाग्नेछ, त्यसको मूल्य घट्नेछ भनेर राम्रोसँग थाहा हुन्छ, तिनीहरू पर्खँदैनन्, बरु तुरुन्तै त्यो सामान किन्नेछन्, र तिनीहरूले राम्रा, उच्च-स्तरीय, र सबैभन्दा नयाँ मोडेलका सामानहरू किन्नेछन्। यी खरिदकर्ताहरूले सिद्धान्तविहीन र अनर्गल तरिकाले पैसा खर्च गर्छन्, र तिनीहरूले भेटीहरू खर्च गरेर परमेश्वरको घरका लागि सामानहरू किन्छन् मानौँ तिनीहरू आफ्नो शत्रुका लागि कामकुरा गरिरहेका छन्। तिनीहरूले कहिल्यै सिद्धान्तहरूबमोजिम व्यावहारिक सामानहरू किन्दैनन्, बरु कुनै पनि स्टोर खोज्छन् र मूल्य र गुणस्तरको पर्वाह नगरी सिधै सामानहरू किन्छन्। सामानहरू फिर्ता ल्याइसकेपछि, ती केही दिन प्रयोग गर्दैमा बिग्रिन्छन्, र यी खरिदकर्ताहरूले बिग्रेपछि तिनलाई बनाउँदैनन्—तिनीहरूले नयाँ किन्छन्। यदि खाताहरूको जाँच गर्दा र आर्थिक खर्चहरूको पुनरावलोकन गर्दा केही मानिसहरूले गम्भीर रूपमा भेटीहरू हिनामिना गर्दै र खेर फाल्दै आएको भेटिएमा, यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? के ती मानिसहरूलाई अनुशासनात्मक चेतावनी दिनुपर्छ, कि क्षतिपूर्ति तिर्न लगाउनुपर्छ? अवश्य पनि दुइटै जरुरी छन्। यदि तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा नभएको, तिनीहरू गैरविश्वासी, अविश्वासी रहेको, तिनीहरू दियाबलस रहेको पाइएमा, उक्त समस्यालाई अनुशासनात्मक चेतावनी दिएर वा तिनीहरूलाई काटछाँट गरेर मात्र समाधान गर्न सकिँदैन। सत्यता जति नै सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले त्यसलाई स्विकार्नेछैनन्; तिनीहरूलाई जति काटछाँट गरे पनि, तिनीहरूले त्यसलाई गम्भीर रूपमा लिनेछैनन्। यदि तिनीहरूलाई क्षतिपूर्ति तिर्न लगाइयो भने तिनीहरूले तिर्नेछन्, तर तिनीहरूले भविष्यमा त्यही तरिकाले व्यवहार गरिरहनेछन्, र तिनीहरू बदलिनेछैनन्। तिनीहरूले निश्चय नै परमेश्वरको घरका मागहरूबमोजिम कार्य गर्नेछैनन्; बरु, तिनीहरूले मनमौजी, असावधान, र असैद्धान्तिक शैलीमा कार्य गर्नेछन्। यस किसिमको व्यक्तिलाई कसरी तह लगाउनुपर्छ? के तिनीहरूलाई भविष्यमा प्रयोग गर्न सकिन्छ? तिनीहरूलाई प्रयोग गरिनु हुँदैन; यदि गरिन्छ भने, अगुवा र कामदारहरू अत्यन्तै मूर्ख छन्—तिनीहरू अत्यन्तै बेकुफ छन्! जब त्यस्ता अविश्वासीहरू पत्ता लाग्छन्, तब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ, हटाइनुपर्छ, र मण्डलीबाट तुरुन्तै पखालिनुपर्छ। तिनीहरू सेवा गर्न समेत योग्य छैनन्—तिनीहरू सेवा गर्न अयोग्य छन्!
जब अगुवा र कामदारहरूले खाता र खर्चहरू जाँचिरहेका हुन्छन्, उनीहरूले फजुल खर्च र बरबादी वा केही अनुचित खर्चहरूका घटनाहरू फेला पार्ने मात्र नभएर यो काम गर्ने कतिपय मानिसहरूको चरित्र निकृष्ट भएको, तिनीहरू नीच र स्वार्थी रहेको, र तिनीहरूले मण्डलीको काममा घाटा पुर्याएको भनेर पनि थाहा पाउन सक्छन्। यदि तैँले यस किसिमको परिस्थिति पत्ता लगाइस् भने, तैँले त्यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? त्यसलाई सम्हाल्न सजिलो छ: तैँले त्यसलाई तुरुन्तै सम्हाल्ने र समाधान गर्ने गर्नुपर्छ—ती मानिसहरूलाई बर्खास्त गर्, त्यसपछि उक्त काम गर्न उचित मानिसहरू छान्। उचित मानिसहरू भन्नाले ती हुन् जसको मानवता मापदण्डअनुरूप छ, जसमा विवेक र समझ छ, र जो परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार कामकुरा सम्हाल्न सक्षम छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्छन्, तिनीहरूले किफायती वस्तुहरू किन्नेछन् जुन तुलनात्मक रूपमा व्यावहारिक र टिकाउ पनि हुन्छन्, जुन किन्नैपर्ने चीजहरू हुन्। तिनीहरू सस्तो वस्तुहरू मात्र किन्न दृढ हुँदैनन्, तर सबैभन्दा महङ्गा वस्तुहरू किन्न पनि आवश्यक ठान्दैनन्; समान किसिमका वस्तुहरूको समूहमा तिनीहरूले राम्रो समीक्षा र प्रतिष्ठा भएका, साथै उपयुक्त मूल्य भएका वस्तुहरू छान्नेछन्, र अवश्य पनि, यदि तिनको वारेन्टी अवधि लामो छ भने, त्यो अझ राम्रो हुन्छ। तैँले परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्न यस्तै किसिमको व्यक्ति फेला पार्नुपर्छ। तिनीहरू हृदयमा सही हुनैपर्छ, र तिनीहरूले आफ्ना कामहरूमा परमेश्वरको घरको विचार गर्नैपर्छ, र परिणामहरूबारे सोच्नुपर्छ; तिनीहरूले कामकुरालाई पनि परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार सम्हाल्नुपर्छ, दोधारबिना र प्रस्टताका साथ सुशील रूपमा कार्य गरेर आफूलाई व्यवहारमा ढाल्नुपर्छ। तैँले त्यस्तो व्यक्ति फेला पारिसकेपछि, तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका केही कामकुराहरू सम्हाल्न लगाएर तिनीहरूलाई अवलोकन गर्। यदि तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा उचित देखिन्छन् भने, तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्छ। तर त्यो बन्दोबस्त गरेपछि कुरा त्यतिमै टुङ्गिँदैन—भविष्यमा, तैँले तिनीहरूसँग भेटघाट गर्नुपर्छ, सङ्गति गर्नुपर्छ, र तिनीहरूको कामको निरीक्षण गर्नुपर्छ। कतिले सोध्छन्, “के त्यो तिनीहरूलाई भरोसा गर्न नसकिने भएर हो?” त्यो पूर्णतया भरोसाको कमीले गर्दा होइन—कहिलेकाहीँ, तिनीहरू भरोसायोग्य नै भए पनि, निरीक्षण गर्नैपर्ने हुन्छ। अनि के चाहिँ निरीक्षण गर्नुपर्छ? तिनीहरूले सिद्धान्तहरू नबुझेको परिस्थितिहरूमा तिनीहरूको अभ्यासमा विचलनहरू आएका छन् कि वा तिनीहरूमा विकृत बुझाइ छ कि भनेर हेर्। छानबिन अघि बढाएर तिनीहरूलाई सहयोग गर्न जरुरी हुन्छ। उदाहरणका लागि, मानौँ तिनीहरूले बजारमा एकदमै प्रख्यात सामान छ भनेर भन्छन्, तर तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका लागि त्यसको उपयोगिता छ कि छैन भन्ने थाहा छैन, साथै तिनीहरू यदि अहिले नै किनिएन भने भविष्यमा त्यो बिक्रीमा नहुन सक्छ भनेर चिन्तित हुन्छन्। तिनीहरूले यसलाई कसरी सम्हाल्ने भनेर तँलाई सोध्छन्। यदि तँलाई थाहा छैन भने, तैँले तिनीहरूलाई गएर उक्त व्यावसायिक काममा संलग्न कोही व्यक्तिलाई सोध्न आग्रह गर्नुपर्छ। त्यसपछि उक्त व्यावसायिक व्यक्तिले भन्छ त्यो सामान नयाँ हो जुन बढीजसो उपयोगी हुँदैन, र त्यसमा पैसा खर्च गर्न आवश्यक छैन। उक्त व्यावसायिक व्यक्तिको रायलाई सन्दर्भ मानेर, उक्त सामान किन्न आवश्यक छैन, त्यो किन्नु फजुल खर्च हुनेछ, र अहिले त्यो नकिन्दा कुनै घाटा हुँदैन भन्ने निर्णय गरिन्छ। अगुवा र कामदारहरूले यो हदसम्म आफ्नो काम गर्नैपर्छ। कुनै चीज जति नै महत्त्वपूर्ण वा मामुली किन नहोस्, यदि तिनीहरूले त्यसलाई देख्न सक्छन्, त्यसबारे सोच्न सक्छन्, वा त्यसबारे थाहा पाउन सक्छन् भने, तिनीहरूले एकनासले त्यसको अनुगमन र निरीक्षण गर्नुपर्छ, र यो काम परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार तोकिएको शैलीमा गर्नुपर्छ। आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु भन्नुको अर्थ नै यही हो।
कतिपय मानिसहरूले प्रायः सामानहरू किन्न आवेदन दिन्छन्, र परमेश्वरको घरलाई यी वस्तुहरू किनिदिन आग्रह गर्छन्, तर ध्यानपूर्वक समीक्षा र जाँच गर्दा, प्रायजसो अनुरोध गरिएका पाँचवटा मध्ये एउटा मात्र किन्न आवश्यक देखिन्छ, र अरू चारवटा किन्न आवश्यक हुँदैन। त्यस्ता अवस्थाहरूमा के गर्नुपर्छ? तिनीहरूले आवेदन दिएका वस्तुहरूबारे कडाइका साथ समीक्षा र विचार गर्नुपर्छ, ती हतारमा किन्नु हुँदैन। ती मानिसहरूले काममा आवश्यक छ भनेकै भरमा ती वस्तुहरू किन्नु हुँदैन—ती मानिसहरूलाई कामको नाममा वस्तुहरूका लागि आफ्नो इच्छाअनुसार मनलागी आवेदन दिने अनुमति दिनु हुँदैन। यी मानिसहरूले जस्तोसुकै भेष अपनाए पनि, र तिनीहरूको आग्रह जति जरुरी भए पनि, अगुवा र कामदारहरू वा भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने प्रभारी मानिसहरू कुनै पनि हालतमा हृदयमा स्थिर रहनुपर्छ। उनीहरूले विवेकपूर्वक यी वस्तुहरूको निरीक्षण र जाँच गर्नुपर्छ; अलिकति पनि त्रुटि हुनु हुँदैन। जुन वस्तुहरू बिलकुलै खरिद गर्नैपर्छ अगुवाहरूले तिनको अनुसन्धान गर्न र स्वीकृति दिन जरुरी हुन्छ, र यदि ती किन्नु ऐच्छिक हो भने, तिनलाई अस्वीकार गर्नुपर्छ, स्वीकृत गर्नु हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले यो काम सावधानीपूर्वक, ठोस रूपमा, र गहिराइमा पुगेर गर्छन् भने, त्यसले भेटीहरू फजुलमा उडाइने र खेर जाने घटनाहरू कम गर्नेछ, र अझ बढी, अनुचित खर्चहरू पनि अवश्यै घटाउनेछ। यो काम केवल खातामा अभिलिखित आय र व्ययहरू कस्ता छन्, अङ्कहरू कस्ता छन् भनेर ध्यानपूर्वक हेर्ने मामला होइन। त्यो गौण कुरा हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तेरो हृदय सही स्थानमा हुनुपर्छ, र तैँले आफ्नो हरेक खर्च र हरेक प्रविष्टिलाई आफ्नै बैङ्क खातामा गरेको प्रविष्टि भएझैँ व्यवहार गर्नुपर्छ। त्यसपछि तैँले तिनलाई विस्तृत रूपमा हेर्नेछस्, अनि तैँले तिनलाई याद गर्न सक्नेछस्, र तिनलाई बुझ्न सक्नेछस्—अनि यदि कुनै भुलचुक वा समस्या भयो भने, तैँले भन्न सक्नेछस्। यदि तैँले तिनलाई अरू कसैका वा सार्वजनिक खाताका रूपमा हेर्छस् भने, पक्कै पनि तेरो आँखा र दिमागले काम गरेको छैन, र तैँले कुनै पनि समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्नेछैनस्। कतिपय मानिसहरूले बैङ्कमा अलिकति भए पनि पैसा बचत गर्छन्, र हरेक महिना, तिनीहरूले तिनको स्टेटमेन्ट पढ्छन् र ब्याज हेर्छन्, त्यसपछि खाताहरू जाँच गर्छन्—तिनीहरूले हरेक महिना कति खर्च भयो, कति पटक पैसा झिकियो, र कति पैसा जम्मा गरियो भनेर जाँच गर्छन्। प्रत्येक प्रविष्टि तिनीहरूको दिमागमा रेकर्ड हुन्छ, तिनीहरूलाई प्रत्येक अङ्क आफ्नो ठेगानाझैँ राम्ररी थाहा हुन्छ, र तिनीहरू दिमागमा तिनका बारेमा प्रस्ट हुन्छन्। यदि कहीँकतै कुनै समस्या उत्पन्न भएमा, तिनीहरूले एकै झलकमा पत्ता लगाउन सक्छन्, साथै तिनीहरूले सबैभन्दा सानो त्रुटिलाई समेत बेवास्ता गर्दैनन्। मानिसहरू आफ्नो पैसामा यति सावधान हुन सक्छन्, तर के तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरूप्रति पनि उस्तै चासो देखाउँछन्? मेरो विचारमा, ९९.९% मानिसहरूले देखाउँदैनन्, त्यसैले जब परमेश्वरका भेटीहरू सुरक्षाका लागि मानिसहरूलाई हस्तान्तरण गरिन्छन्, तब अक्सर फजुलमा उडाउने र खेर फाल्ने अनि विभिन्न किसिमका अनुचित खर्चहरूका घटनाहरू हुन्छन्, तैपनि त्यो कसैलाई पनि समस्या हो भन्ने लाग्दैन, र यस कामका लागि जिम्मेवार मानिसहरूलाई पनि कहिल्यै लाज महसुस हुँदैन। सय डलर गुमाउँदा त परै जाओस्—तिनीहरूले एक हजार, वा दस हजार डलर हराए पनि हृदयमा गुनासो, ऋणभार, वा दोष महसुस गर्दैनन्। यस मामलामा मानिसहरू किन यति अलमल्ल हुन्छन्? के यसले धेरैजसो मानिसहरूको हृदय सही ठाउँमा छैन भन्ने जनाउँदैन र? तँ आफूले बैङ्कमा कति पैसा बचत गरेको छु भनेर कसरी यति प्रस्ट हुन्छस्? जब परमेश्वरको घरको पैसा तँलाई सुरक्षित गर् भन्नका लागि अस्थायी रूपमा तेरो खातामा जम्मा गरिन्छ, तैँले त्यसलाई गम्भीर रूपमा लिँदैनस् वा त्यसबारे ख्याल गर्दैनस्। यो कस्तो मानसिकता हो? तँ परमेश्वरका भेटीहरूको हकमा समेत बफादार छैनस् भने के तँ अझै परमेश्वरको विश्वासी नै होस्? भेटीहरूप्रति मानिसहरूको मनोवृत्ति नै परमेश्वरप्रति तिनीहरूको मनोवृत्तिको प्रमाण हो—भेटीहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति निकै प्रस्ट हुन्छ। मानिसहरू भेटीहरूबारे उदासीन हुन्छन् र तिनीहरूले तीप्रति चासो राख्दैनन्। भेटीहरू हराएमा त्यो कुराले तिनीहरूलाई दुःखी बनाउँदैन; तिनीहरूले जिम्मेवारी लिँदैनन्, र वास्ता गर्दैनन्। त्यसकारण, के परमेश्वरप्रति पनि तिनीहरूको मनोवृत्ति उस्तै हुँदैन र? (हुन्छ।) के “परमेश्वरका भेटीहरू उहाँकै हुन्। यदि मैले तिनको लालच गरिनँ वा तिनलाई कब्जा गरिनँ भने, सबै ठीक हुन्छ। तिनलाई कब्जा गर्ने जोकोही दण्डित हुनेछ—त्यो उसैले गरेको हो, र ऊ त्यसको लायक छ। यसमा मेरो कुनै सम्बन्ध छैन। ममा यसबारे चासो राख्ने दायित्व छैन” भनेर कसैले भन्छ? के यो कथन सही हो? प्रस्ट रूपमा होइन। त्यसोभए, यो कहाँ गलत छ? (तिनीहरूको हृदय ठीक छैन; तिनीहरू परमेश्वरको घरको कामलाई बचाउ गर्दैनन्, र भेटीहरूको रक्षा गर्दैनन्।) यस किसिमको व्यक्तिको मानवता कस्तो हुन्छ? (स्वार्थी र नीच हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नै वस्तुहरूको धेरै ख्याल राख्छन् र तिनलाई राम्रोसँग रक्षा गर्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरूको ख्याल राख्दैनन् वा तिनका बारेमा सोधीखोजी गर्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूको मानवताको गुणस्तर अत्यन्तै कम हुन्छ।) मूलतः त्यो स्वार्थी र नीच हुन्छ। के यस किसिमका मानिसहरू नृशंस हुँदैनन् र? तिनीहरू स्वार्थी र नीच, नृशंस हुन्छन्, र तिनीहरूमा मानवीय भावनाको कमी हुन्छ। के त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरलाई प्रेम गर्न सक्छन्? के तिनीहरू उहाँप्रति समर्पित हुन सक्छन्? के तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन सक्छ? (सक्दैन।) त्यसोभए, त्यस्ता मानिसहरूले केका लागि परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्? (आशिष्हरू प्राप्त गर्न।) के यो पूर्ण रूपमा निर्लज्ज हुनु होइन र? कुनै व्यक्तिले भेटीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्छ भन्ने कुराले उसको प्रकृति कस्तो छ भन्ने कुरा सबैभन्दा बढी प्रकाश गर्छ। मानिसहरू वास्तवमा परमेश्वरका निम्ति केही पनि गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले अलिअलि कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्ने भए पनि, त्यो अत्यन्तै सीमित हुन्छ। यदि तैँले परमेश्वरका भेटीहरूलाई समेत सही तरिकाले व्यवहार गर्न, वा तिनलाई राम्ररी सुरक्षित गर्न सक्दैनस्, यदि तैँले त्यस किसिमको विचार र मनोवृत्ति बोक्छस् भने, के तँ सबैभन्दा मानवता नभएको व्यक्ति होइनस् र? के तैँले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छु भन्नु झूटो होइन र? के त्यो छली होइन र? त्यो अत्यन्तै छली हो! यस्तो प्रकारको व्यक्तिमा बिलकुलै मानवता हुँदैन—के परमेश्वरले त्यस्तो फोहोरी व्यक्तिलाई मुक्ति दिनुहुन्छ?
इ. यावत् प्रकारका खर्चहरू अनुगमन, जाँच, र निरीक्षण गर्ने, र कडा मूल्याङ्कन गर्ने
अगुवा र कामदारहरू असल परिचारक हुनका लागि, उनीहरूले राम्ररी गर्नुपर्ने पहिलो काम भनेको भेटीहरूलाई उचित रूपमा व्यवस्थित गर्नु हो। भेटीहरूलाई उचित रूपमा सुरक्षित गर्नु बाहेक, उनीहरूले भेटीहरूको खर्चका सम्बन्धमा कडा मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ। कडा मूल्याङ्कन गर्नु भन्नुको अर्थ के हो? मूलतः त्यसको अर्थ भेटीहरू फजुलमा उडाउनु र बरबाद गर्नुभन्दा अनुचित खर्चहरू पूर्ण रूपमा हटाउनु, र भेटीहरूको हरेक खर्चलाई मनासिब र प्रभावकारी बनाउने प्रयत्न गर्नु हो। यदि बरबादी वा फजुलखर्चीका घटनाहरू पत्ता लागेमा, अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई तत्काल रोक लगाउने मात्र नभई तिनीहरूलाई उत्तरदायी बनाउने, र काम गर्नका लागि उचित मानिसहरू पहिचान गर्ने काम पनि गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो व्यवस्थापन क्षेत्रभित्र हरेक खर्च कहाँ जान्छ र हरेक खर्च केका लागि हो भनेर ठ्याक्कै थाहा पाउनुपर्छ—उनीहरूले यी कुराहरूलाई कडा रूपमा समीक्षा गर्नुपर्छ। उदाहरणका लागि, यदि कुनै कोठामा पङ्खाको अभाव छ भने, उनीहरूले त्यो कसले किन्ने, त्यसमा कति खर्च गर्ने र त्यसका लागि सबैभन्दा उपयुक्त कार्यहरू के-के हुन् भन्ने सम्बन्धी मापदण्डहरू दिनुपर्छ। कतिपय अगुवा र कामदारहरू भन्छन्, “हामी व्यस्त छौँ; हामी त्यो किन्न जाने समय निकाल्न सक्दैनौँ।” तँलाई त्यो आफै गएर किन्न भनेको होइन। तैँले कुनै असल व्यक्ति अर्थात् योग्यता भएको व्यक्तिलाई यो काम सम्हाल्न लगाउनुपर्छ। जो लन्ठक छ र जसको हृदय गलत ठाउँमा छ त्यस्तो खराब व्यक्तिलाई यो किन्न नलगा। सामान्य मानवता भएका मानिसहरूलाई तिनीहरूले उपयुक्त विशेषताहरू भएका र उचित मूल्य सहितका सामानहरू किन्नुपर्छ—अत्यधिक विशेषताहरू अनावश्यक हुन्, र ती अत्यन्तै महङ्गा हुन्छन् भन्ने थाहा हुन्छ। यसको विपरीत, भोगविलास खोज्ने र जसको हृदय सही ठाउँमा छैन ती मानिसहरूले त्यस्ता अव्यावहारिक वस्तुहरू किन्छन् जसमा विभिन्न प्रकारका कार्यहरू मिसमास हुन्छन्, र जसको लागत बढी हुन्छ। खरिदकर्ताहरूमा समझ हुनैपर्छ; तिनीहरूले सिद्धान्तहरू बुझेको हुनैपर्छ। खरिद गरिएका सामानहरू धेरै लागत नलाग्ने गरी व्यावहारिक, र सबैले उचित ठान्ने किसिमका हुनुपर्छ। यदि तैँले जथाभावी रूपमा पैसा खर्च गर्ने र फजुलमा उडाउने गैरजिम्मेवार व्यक्तिलाई यो खरिद गर्न लगाइस् भने, तिनीहरूले पङ्खा किन्ने मूल्यको दश गुणा महँगो मूल्य तिरेर उच्चस्तरीय एयर कन्डिसनर खरिद गर्नेछ। तिनीहरूले ठान्छन् कि त्यसलाई अलि बढी मूल्य पर्ने भए पनि मानिसहरू नै हाम्रो पहिलो प्राथमिकता हुनुपर्छ—त्यो एयर कन्डिसनरले हावा फिल्टर गर्ने मात्र होइन, त्यसले आर्द्रता र तापक्रम पनि मिलाउन सक्छ, र त्यसमा धेरै टाइमर र सेटिङ्हरू हुन्छन्। के त्यो बरबादी होइन र? यो बरबादी र फजुलमा उडाउने काम हो। त्यो व्यक्ति आफैले आनन्द लिने खोजीमा हुन्छ, र उसले व्यावहारिक वस्तुहरू किन्नका लागि नभई रोमाञ्चका लागि, र देखाउनका लागि पैसा खर्च गरिरहेको हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूको हृदय गलत ठाउँमा हुन्छ। यदि तिनीहरू आफैले खरिद कार्य गरे भने, तिनीहरूले पैसा बचत गर्ने उपायहरू खोज्छन्, छूट मूल्यका सामानहरू खोज्छन्, र मोलमोलाइ गर्ने कोसिस गर्छन्। तिनीहरूले सकेमा पैसा बचत गर्छन्—जति सस्तो उति राम्रो ठान्छन्। तर जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरका लागि खरिद कार्य गर्छन्, तिनीहरूले जतिसुकै पैसा खर्च भए पनि वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूले सस्तो वस्तुहरूलाई हेर्ने कष्ट समेत गर्दैनन्; तिनीहरू महङ्गा, उच्चस्तरीय, अत्याधुनिक सामानहरू मात्र किन्न चाहन्छन्। यसको मतलब तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा छैन। के गलत ठाउँमा हृदय भएका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न मिल्छ? (मिल्दैन।) परमेश्वरको घरका लागि कार्यहरू सम्हाल्दा, गलत ठाउँमा हृदय भएका मानिसहरूले निरर्थक र बेकारका कामकुरा मात्र गर्छन्। तिनीहरूले सही कुराहरूमा पैसा खर्च गर्दैनन्; तिनीहरू केवल भेटीहरूलाई बरबाद गर्छन् र फजुलमा उडाउँछन्, साथै तिनीहरूको हरेक खर्च बेमनासिब हुन्छ।
अन्य कतिपय मानिसहरूमा गरिबी मानसिकता हुन्छ र तिनीहरू परमेश्वरको घरका लागि खरिद कार्य गर्दा सबैभन्दा सस्तो सामानहरू किन्नुपर्ने, र जति सस्तो उति राम्रो भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरू यसरी परमेश्वरको घरको पैसा बचत भइरहेको ठान्छन्, त्यसैले तिनीहरूले पुराना र सस्तो सामानहरू मात्र किन्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरूले सबैभन्दा सस्तो मेसिनहरू किन्छन् जुन कमसल हुन्छन्। यी मेसिनहरू प्रयोग गर्नेबित्तिकै बिग्रिन्छन्, र ती मर्मत र प्रयोग गर्न योग्य हुँदैनन्। त्यसपछि अरू मेसिनहरू किन्न जरुरी हुन्छ जुन पर्याप्त गुणस्तरको होऊन्, र जसलाई सामान्य तरिकाले प्रयोग गर्न सकियोस्, त्यसैले अर्को रकम खर्च हुन्छ। के यो मूर्ख कुरा होइन र? त्यस्ता मानिसहरूलाई लोभी भन्नुपर्छ, र तिनीहरूमा गरिबी मानसिकता हुन्छ। तिनीहरू सधैँ परमेश्वरको घरको पैसा बचाउन चाहन्छन्, र तिनीहरूको खर्च कटौती र बचतबाट के परिणाम आउँछ? यो बरबादी र पैसाको अपव्ययमा परिणत हुन्छ। तिनीहरू आफ्ना निम्ति यस्ता बहानाहरू समेत बनाउँछन्: “मैले जानाजान त्यसो गरेको होइन। मेरा अभिप्रायहरू राम्रा थिए—म त केवल परमेश्वरको घरको पैसा बचाउन खोजिरहेको थिएँ—म जथाभावी रूपमा पैसा खर्च गर्न चाहन्नथेँ।” के तिनीहरूले त्यसो गर्न नचाहनु कुनै उपयोगी हुन्छ? वास्तवमा, तिनीहरूले जथाभावी रूपमा पैसा खर्च गरिरहेका हुन्छन्, यसले बरबादी निम्त्याउँछ, र यसमा पैसा र जनशक्ति खर्च हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूलाई पनि प्रयोग गर्न मिल्दैन—तिनीहरू लन्ठक हुन्, तिनीहरू पर्याप्त मात्रामा बुज्रुग हुँदैनन्। संक्षेपमा भन्दा, गलत ठाउँमा हृदय भएका मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरका लागि खरिद कार्य गर्नमा प्रयोग गर्नु हुँदैन, न त लन्ठकहरूलाई नै मिल्छ। प्रयोग गरिनु पर्ने भनेको निश्चित खरिद अनुभव भएका र निश्चित योग्यता भएका, अनि सबै कुरालाई अविकृत शैलीमा हेर्ने बुज्रुग मानिसहरू हुनुपर्छ। जे किनिँदै गरिएको भए पनि, त्यो व्यावहारिक हुनैपर्छ, र त्यसको मूल्य उचित हुनैपर्छ, साथै त्यो बिग्रिए पनि मर्मत गर्न सजिलो हुनुपर्छ, र त्यसका पाटपुर्जाहरू किन्न सजिलो हुनुपर्छ। त्यो जायज हो। कतिपय मानिसहरूले केही चीज किनेपछि त्यसलाई एक महिनाभित्र फिर्ता गर्न सकिने देख्छन् छिटो त्यसलाई परीक्षण गर्न खोज्छन्, र तिनीहरूले एक महिनाभित्रमा नै नतिजाहरू पाउँछन्। यदि त्यसमा केही खराबी छ र त्यसले राम्रोसँग काम गर्दैन भने, तिनीहरूले त्यो तुरुन्तै फिर्ता गर्छन्, र अरू नै केही छान्छन्, जसले गर्दा घाटा कम हुन्छ। यस्ता मानिसहरूमा तुलनात्मक रूपमा राम्रो मानवता हुन्छ। मानवता नै नभएका मानिसहरूले केही चीज किन्छन्, र त्यसपछि त्यसलाई मिल्काउँछन्। तिनीहरूले त्यसमा कुनै खराबी छ कि छैन वा त्यो टिकाउ छ कि छैन भनी हेर्न परीक्षण गर्दैनन्, न त तिनीहरूले त्यसको वारेन्टी कति छ वा त्यसलाई फिर्ता गर्न तिनीहरूसँग कति समय छ भन्ने कुरा नै हेर्छन्—तिनीहरू यो कुनै पनि कुराबारे वास्ता गर्दैनन्। जब कुनै दिन तिनीहरूलाई त्यो वस्तुप्रति अचानक रुचि लाग्छ, तब तिनीहरूले त्यसलाई लिएर परीक्षण गर्छन्, र त्यतिबेला मात्र त्यो बिग्रिएको छ भनेर थाहा पाउँछन्। तिनीहरूले रसिद हेर्छन् र फिर्ता गर्ने समय सकिएको देख्छन्, अनि उक्त सामान फिर्ता गर्नै मिल्दैन। त्यसपछि तिनीहरूले “त्यसोभए अर्को किनौँ” भन्छन्। के त्यो बरबादी होइन र? “अर्को किनौँ”—त्यो वाक्यांशसँगै परमेश्वरको घरले अर्को रकम तिर्नुपर्छ। अर्को किन्न आवेदन दिनु बाहिरी रूपमा मण्डलीको कामका निम्ति भएको, र मनासिब खर्च भएको जस्तो देखिन्छ, जबकी वास्तवमा, गहिराइमा हेर्ने हो भने, यो तिनीहरूले सामान किनेपछि तत्काल नजाँचेर आफ्ना कर्तव्यलाई उपेक्षा गरेका कारणले भएको हो। निश्चित भेटी खेर गएको र अर्को तिरिएको हुन्छ, तर नयाँ सामानलाई सुरक्षा गर्ने अझै पनि कोही छैन, त्यसैले त्यो पनि छोटो समय प्रयोग गरेपछि बिग्रिहाल्छ। यी वस्तुहरूको निरीक्षण गर्ने कोही नहुनु, उत्पन्न हुने समस्याहरू समाधान गर्ने कोही नहुनु अनौठो कुरा हो—अगुवा र कामदारहरू के गरिरहेका हुन्छन्? यो कामका सम्बन्धमा तिनीहरू पूर्णतया कर्तव्यच्युत भएका हुन्छन्—तिनीहरूले सुपरिवेक्षण गर्ने, निरीक्षण गर्ने, र सत्यापन गर्ने आफ्नो काम गरेका हुँदैनन्, त्यसैले भेटीहरू यसरी नै फजुलमा उडाइन्छन् र बरबाद गरिन्छन्। यदि खरिदकर्ताहरू जिम्मेवार मानिस हुन् भने, तिनीहरूले आफूले खरिद गरेको सामान व्यावहारिक छैन भन्ने देख्नेबित्तिकै त्यसलाई तत्काल फिर्ता गर्नेछन्। यसले घाटा र बरबादी काम गर्छ। यदि तिनीहरू गलत ठाउँमा हृदय भएका गैरजिम्मेवार मानिस हुन् भने, तिनीहरूले कमसल वस्तुहरू किन्नेछन्, र यसरी भेटीहरू बरबाद गर्नेछन्। त्यसोभए, यसरी पैसाको नाश हुनुको जिम्मा ठ्याक्कै कसलाई दिनुपर्छ? के खरिदकर्ता अनि अगुवा र कामदारहरू सबैले यसको जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्दैन र? यदि अगुवा र कामदारहरूले यस मामलालाई इमानदारीपूर्वक, ठोस रूपमा, र सावधानीपूर्वक सम्हालेका भए, के यी समस्याहरू पत्ता लागेका हुने थिएनन् र? के यी त्रुटिहरू पूर्ति भएका हुने थिएनन् र? (भएका हुने थिए।) यदि अगुवा र कामदारहरू अक्सर विभिन्न ठाउँका मण्डलीहरूमा भेटीहरूको खर्चको स्थिति निरीक्षण गर्न जान्छन् भने, तिनीहरू समस्याहरू फेला पार्न, र यस किसिमको फजुल खर्च र बरबादी हटाउन सक्षम हुनेछन्। यदि अगुवा र कामदारहरू अल्छी र गैरजिम्मेवार छन् भने, यस्ता अनुचित खर्चका अनि अपव्यय र बरबादीका घटनाहरू बारम्बार उत्पन्न हुनेछन्—ती बढ्न जारी रहनेछन्। यो वृद्धि के कुराले निम्त्याउँछ? के अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम नगर्नु, बरु आफूलाई अरूभन्दा माथि राख्नु र अप्रभावकारी अधिकारी जस्तै व्यवहार गर्नुसँग यसको केही सम्बन्ध छैन र? (छ।) त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूमा कुनै विवेक वा समझ हुँदैन, र तिनीहरूसँग मानवता हुँदैन। मण्डलीले खर्च गर्ने सबै पैसा परमेश्वरको घरको भएको र त्यो सबै परमेश्वरका भेटीहरू भएको हुनाले, अनि तिनीहरूले आफूसँग त्यसको कुनै सम्बन्ध नभएको भन्ठान्ने हुनाले तिनीहरूले त्यसको बारेमा न त वास्ता गर्छन् न सोध्छन्, र तिनीहरूले त्यसलाई बेवास्ता गर्छन्। अधिकांश मानिसहरू विश्वास गर्छन् कि परमेश्वरको घरको पैसा खर्च गरिनुपर्छ, त्यसलाई कुनै पनि तरिकाले खर्च गर्दा हुन्छ, यदि तिनीहरूले त्यसलाई कुम्ल्याएनन् वा हिनामिना गरेनन् भने त्यो खेर गए पनि फरक पर्दैन, र त्यो मानिसहरूले अनुभव किन्नु र आफ्ना दायराहरू फराकिलो बनाउनु हो। अगुवा र कामदारहरू यसप्रति आँखा चिम्लन्छन्: “त्यो पैसा जसले जसरी मन लाग्छ त्यसरी खर्च गर्न, र जे मन लाग्छ त्यो किन्न मिल्छ। जतिसुकै खेर गएको भए पनि फरक पर्दैन—जसले पैसा खेर फाल्छ त्यसका लागि ऊ नै जिम्मेवार हुन्छ, र उसले भविष्यमा प्रतिशोध र दण्ड भोग्नेछ—मसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन। आखिरमा त्यो मैले खर्च गरेको होइन, र मेरो पैसा खर्च भएको होइन।” के यो गैरविश्वासीहरूले सार्वजनिक कोषको खर्चप्रति राख्ने दृष्टिकोण र मनोवृत्ति जस्तै होइन र? यस्तो लाग्छ मानौँ तिनीहरूले शत्रुको पैसा खर्च गरिरहेका थिए? गैरविश्वासीहरूले कुनै कारखानामा काम गर्दा, यदि व्यवस्थापन कमजोर छ भने, साझा सामानहरू सधैँ चोरी गरेर घर लगिन्छन् वा जथाभावी बिग्रिन्छन्, र यदि केही बिग्रियो भने, तिनीहरूले कारखानालाई नयाँ सामान किन्न आग्रह गर्नेछन्। जब तिनीहरूले कारखानाका लागि खरिद गर्छन्, तिनीहरूले राम्रा र महङ्गा वस्तुहरू मात्र किन्नेछन्। जे भए पनि, पैसा स्वेच्छाचारी रूपमा र माथिल्लो तहको रोकतोकबिना खर्च गरिनेछ। यदि परमेश्वरका विश्वासीहरूमा पनि यस्तो मानसिकता छ भने, के तिनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्? के परमेश्वरले त्यस्ता समूहका मानिसहरूमाथि काम गर्नुहुनेछ? (गर्नुहुनेछैन।) यदि मानिसहरूले परमेश्वरका भेटीहरूप्रति यस्तो मनोवृत्ति राख्छन् भने, तिमीहरूले ती मानिसहरूप्रति परमेश्वरले कस्तो किसिमको मनोवृत्ति राख्नुहुन्छ भनेर मैले नभनी थाहा पाउनुपर्छ।
परमेश्वरप्रति कुनै व्यक्तिको मनोवृत्ति प्रकट हुने सबैभन्दा प्रत्यक्ष तरिका भेटीहरूप्रति उसको मनोवृत्ति हो। भेटीहरूप्रति तेरो मनोवृत्ति जस्तो छ, परमेश्वरप्रति तेरो मनोवृत्ति त्यही नै हुन्छ। यदि तैँले भेटीहरूलाई आफ्नो बैङ्क खाताका प्रविष्टिहरूलाई जस्तै—सावधानीपूर्वक, होसियारीपूर्वक, सतर्कतापूर्वक, कडाइका साथ, जिम्मेवारीपूर्वक, र ध्यानपूर्वक—व्यवहार गर्छस् भने परमेश्वरप्रति तेरो मनोवृत्ति लगभग यस्तै हुन्छ। यदि भेटीहरूप्रति तेरो मनोवृत्ति सार्वजनिक सम्पत्तिप्रति वा बजारको तरकारीप्रति जस्तै—आफूलाई जे चाहिन्छ त्यो जथाभावी रूपमा अलिकति किन्ने अनि आफूलाई मन नपर्ने कुनै पनि तरकारीलाई हेर्न समेत नहेर्ने, ती जहाँ राखिएका भए पनि बेवास्ता गर्ने, कसैले तिनलाई लगेर प्रयोग गर्लान् कि भनी वास्ता नगर्ने, ती भुइँमा खसेर कसैले कुल्चिँदा पनि नदेखेको बहाना गर्ने, अनि तँसँग यसको कुनै सम्बन्ध नभएको ठान्ने—मनोवृत्ति छ भने, यो तेरो लागि समस्याको सङ्केत हो। यदि तैँले भेटीहरूप्रति त्यस्तो मनोवृत्ति राख्छस् भने, के तँ जिम्मेवार व्यक्ति होस्? के तँ जस्तो व्यक्तिले राम्ररी कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छ? तँसित कस्तो किसिमको मानवता छ भन्ने कुरा प्रस्ट छ। संक्षेपमा भन्दा, भेटीहरूलाई व्यवस्थित गर्ने काममा, अगुवा र कामदारहरूको मुख्य जिम्मेवारी भनेको, तिनलाई राम्ररी सुरक्षित गर्नु बाहेक, तिनीहरूले त्यसपछिको कामको अनुगमन गर्नैपर्छ—सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरूले नियमित रूपमा खाताहरू जाँच गर्नुपर्छ, साथै यावत् प्रकारका खर्चहरूको अनुगमन, छानबिन, र निगरानी गर्नुपर्छ, र कडा सत्यापन अघि बढाउनुपर्छ। तिनीहरूले अनुचित खर्चहरूलाई फजुल खर्च र बरबादीमा परिणत हुनुअघि नै पूर्ण रूपमा हटाउनुपर्छ; र यदि अनुचित खर्चहरूले पहिल्यै ती कुराहरू निम्त्याइसकेका छन् भने, तिनीहरूले दोषीहरूलाई उत्तरदायी बनाउनुपर्छ, चेतावनी दिनुपर्छ, र क्षतिपूर्ति तिराउनुपर्छ। यदि तैँले यति काम समेत राम्ररी गर्न सक्दैनस् भने, चाँडो राजीनामा दे—अगुवा वा कामदारको पद ओगटेर नबस्, किनभने तैँले त्यो पदको काम गर्न सक्दैनस्। यदि तैँले यो कामको जिम्मेवारी समेत लिन सक्दैनस् र त्यसलाई राम्रोसँग गर्न सक्दैनस् भने, तैँले के काम गर्न सक्छस्? मलाई व्यवस्थित रूपमा भन्: भेटीहरूका सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने जम्मा कति वटा कामहरू छन्? (पहिलो तिनलाई सुरक्षित गर्नु हो। दोस्रो खाताहरू जाँच गर्नु हो। तेस्रो यावत् प्रकारका खर्चहरूको अनुगमन, छानबिन र निरीक्षण गर्नु, साथै कडा सत्यापन गर्नु हो; अनुचित खर्चहरूलाई हटाउनैपर्छ, र जसले फजुल खर्च वा बरबादी निम्त्याए पनि, उसलाई उत्तरदायी बनाएर क्षतिपूर्ति तिराउनैपर्छ।) के यी चरणहरूअनुसार काम गर्न सजिलो छ? (छ।) यो काम गर्ने एउटा स्पष्ट रूपमा निरूपित उपाय हो। यदि तैँले यति सरल काम समेत गर्न सक्दैनस् भने, तैँले अगुवा वा कामदारका रूपमा—अर्थात् परमेश्वरको घरको परिचारकका रूपमा—के चाहिँ गर्न सक्छस्? हरेक मोडमा भेटीहरू बरबाद गरिने र फजुलमा उडाइने घटनाहरू छन्, र यदि एक अगुवा वा कामदारका रूपमा तँमा त्यसबारे कुनै चेतना छैन र तँलाई त्यसबारे बिलकुलै नराम्रो लाग्दैन भने, के परमेश्वर तेरो हृदयमा हुनुहुन्छ—के त्यहाँ परमेश्वरका लागि ठाउँ त छ? यो शङ्कास्पद छ। तैँले भन्छस् कि तेरो परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने हृदय महान् छ र तँसित साँच्चिकै परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छ, तर जब उहाँका भेटीहरू फजुलमा उडाइन्छन् र बरबाद गरिन्छन्, तँलाई त्यसबारे चेतना नै हुँदैन र बिलकुलै दुख लाग्दैन—के त्यसले परमेश्वरप्रति तेरो प्रेम र डरमाथि शङ्का उब्जाउँदैन र? (उब्जाउँछ।) तेरो आस्था नै शङ्कास्पद छ, परमेश्वरप्रति तेरो प्रेम र डरको त कुरै छोडौँ। परमेश्वरप्रति तेरो प्रेम र डर टिक्दैन—त्यो मान्य छैन! भेटीहरूलाई राम्रोसँग सुरक्षित गर्नु अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने दायित्व हो, र त्यो तिनीहरूले पन्छाउनै नमिल्ने जिम्मेवारी पनि हो। यदि भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षित गरिएनन् भने, त्यो तिनीहरू कर्तव्यबाट चुक्नु हो—भेटीहरूलाई राम्रोसँग सुरक्षा नगर्ने सबै झूटा अगुवा र झूटा कामदार हुन् भन्न सकिन्छ।
ई. भेटीहरूको ठेगाना, साथै तिनका संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरूबारे तत्काल पत्ता लगाउने
भेटीहरूको खर्चको स्थिति निरीक्षण गर्ने र अनुचित खर्चहरू समाधान गर्ने बाहेक, अगुवा र कामदारहरूको अर्को सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कार्य छ: तिनीहरूले भेटीहरू कहाँ छन्, साथै तिनका संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरू तुरुन्तै पत्ता लगाउनुपर्छ। यसको उद्देश्य भनेको दुष्ट मानिसहरू, शङ्कास्पद योजनाहरू बोकेका मानिसहरू, र लालची हृदय भएका मानिसहरूलाई बेवास्ताको फाइदा उठाएर भेटीहरू कब्जामा लिन नदिनु हो। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको घरसित धेरै चीजहरू भएको, र केही चीजहरूको निगरानी गर्ने वा अभिलेख राख्ने कोही पनि नभएको देख्छन्, त्यसैले तिनीहरू सधैँ तिनलाई कहिले आफ्नै निजी सम्पत्ति बनाउने, र आफ्नै प्रयोजनका लागि राख्ने भनेर सोचिरहेका हुन्छन्। यस्ता मानिसहरू जहाँतहीँ हुन्छन्। कतिपय मानिसहरू बाहिरी रूपमा अरूको फाइदा नउठाउने र भौतिक वस्तु वा पैसाका लागि ठूलो चाहना नराख्ने जस्ता देखिन्छन्, तर त्यो परिस्थिति र अवस्थाहरू ठीक नभएका कारणले गर्दा हो—यदि भेटीहरूलाई सुरक्षाका लागि साँच्चिकै तिनीहरूको हातमा थम्याइएका भए, तिनीहरूले तिनलाई कब्जा गर्न पनि सक्छन्। कतिले सोध्छन्, “तर ऊ पहिले त अत्यन्तै राम्रो व्यक्ति थियो: ऊ लालची थिएन, र उसको चरित्र ठिकै थियो—त्यसोभए उसका हातमा केही भेटीहरू राख्दैमा किन उसको प्रकाश भयो?” यो तैँले यस्ता मानिसहरूसँग धेरै समय नबिताएको, तिनीहरूबारे गहिरो बुझाइमा नपुगेको, तिनीहरूको सारलाई छर्लङ्गै नबुझेको कारणले गर्दा हुने कुरा हो। यदि तैँले तिनीहरू त्यस किसिमका व्यक्ति हुन् भनेर चाँडै थाहा पाएको थिइस् भने, भेटीहरूले दुष्ट मानिसहरूको कब्जामा पर्ने दुर्भाग्य भोग्नु पर्ने थिएन। त्यसैले, भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न नदिनका निम्ति, अगुवा र कामदारहरूको अर्को अझै महत्त्वपूर्ण कार्य हुन्छ: भेटीहरू रहेको ठाउँ र संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरूबारे तुरुन्तै पत्ता लगाउनु र जानकारी राखिरहनु। मानौँ कुनै व्यक्तिको स्वामित्वमा व्यवस्थापन गर्नका लागि केही सय वा केही हजार डलर छ, यदि ऊसँग थोरै भए पनि विवेक भए, उसले त्यसलाई हिनामिना गर्नेछैन—तर यदि त्यो दसौँ वा सयौँ हजार हुन्थ्यो भने, अधिकांश मानिसहरूलाई भरोसा गर्न सकिँदैन, यो खतरनाक हुनेछ, र तिनीहरूको मन बदलिन सक्छ। तिनीहरूको मन कसरी बदलिन सक्छ? केही सय वा हजारले मानिसहरूको मन बहकाउने सम्भावना हुँदैन, तर दसौँ वा सयौँ हजार छ भने, तिनीहरूको मन सजिलै बहकिन सक्छ। “म केही जीवनकालमा यति धेरै कमाउन सक्दिनँ, तर अहिले त्यो मेरो हातमा छ—यदि त्यो मेरो भइदिएको भए म कति धनी हुन्थेँ होला!” तिनीहरूले मनमा यस्तो कुरा खेलाउँछन्: “मलाई यस्ता सोचहरूबारे ग्लानि महसुस हुँदैन—त्यसोभए के वास्तवमै परमेश्वर हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ? मलाई यस्ता सोचहरू आइरहेका छन् भनेर कसैलाई थाहा हुँदैन नि होइन र? कसैलाई पनि थाहा हुँदैन, र मलाई ग्लानि वा नरमाइलो महसुस हुँदैन—के यसको अर्थ परमेश्वर नै हुनुहुन्न भन्ने हो त? त्यसोभए यदि मैले यो पैसा आफैसित राखेँ भने, के मैले कुनै दण्ड वा प्रतिशोध सामना गर्नु पर्नेछैन र? त्यसका कुनै परिणामहरू हुनेछैनन् र?” के यस व्यक्तिको मन बदलिने क्रममा छैन र? के उसका हातमा भएका भेटीहरू खतरामा छैनन् र? (छन्।) यसबाहेक, भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने कतिपय मानिसहरू निकै राम्रा हुन्छन्, परमेश्वरमाथिको विश्वासमा तिनीहरूको जग हुन्छ र तिनीहरू आफ्ना कार्यमा बफादार हुन्छन्, साथै तैँले तिनीहरूलाई केही दसौँ वा सयौँ हजार डलर सुरक्षित गर्न दिइस् भने पनि, तिनीहरूले त्यो काम राम्रोसँग गर्न सक्नेछन्, र तिनीहरूले त्यसलाई हिनामिना नगर्ने सुनिश्चित हुन्छ। तर तिनीहरूका परिवारमा केही गैरविश्वासीहरू हुन्छन्, अनि ती मानिसहरूले पैसा देखेपछि तिनीहरूका आँखाहरू ब्वाँसोले आफ्नो सिकारलाई हेर्दा जस्तै रातो बन्छन्। दसौँ वा सयौँ हजारको कुरा त बिर्सिदे—यदि तिनीहरूले देखेमा, तिनीहरू एक हजार डलर पनि आफ्नो गोजीमा हाल्छन्। तिनीहरूले त्यो कसको हो भनेर वास्ता गर्दैनन्; तिनीहरू जसले त्यसलाई गोजीमा हाल्न सक्छ, जसलाई त्यसलाई पहिला खोस्छ त्यो उसैको हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। यदि भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने व्यक्तिका वरपर यस्ता दुष्ट ब्वाँसोहरू छन् भने, के भेटीहरू जहाँ पनि र जुनसुकै समयमा कब्जामा लिइने खतरामा हुँदैनन् र? के यस्तो परिस्थिति आउन सक्छ? (सक्छ।) यदि अगुवा र कामदारहरू लापरवाह छन् र तिनीहरूमा जिम्मेवारीको बोध छैन, अनि भेटीहरू यस्तो खतरनाक परिस्थितिमा हुँदा तिनीहरूले त्यो देख्न समेत देख्दैनन् वा गएर त्यसका बारेमा जानकारीहरू लिने र त्यसलाई छानबिन गर्ने समेत गर्दैनन् भने के त्यो खतरनाक होइन र? जुनसुकै स्थान र जुनसुकै समयमा केही कुरा बिग्रिन सक्छ। अर्को किसिमको परिस्थिति पनि छ: कतिपय संरक्षकहरूले आफ्ना घरका पैसा र विभिन्न सामानहरू दुवैको सुरक्षा गर्छन्, साथै तिनीहरूले त्यहाँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र अगुवा र कामदारहरूलाई पाहुना पनि राख्छन्। यो अस्थायी रूपमा तुलनात्मक रूपले सुरक्षित हुन सक्छ, तर के दीर्घकालीन रूपमा भेटीहरू त्यहाँ राख्नु उचित हुन्छ? (हुँदैन।) तिनको सुरक्षा गर्ने व्यक्ति उचित भए पनि वातावरण र अवस्थाहरू बिलकुलै उचित हुँदैनन्। कि त तिनीहरूले पाहुना राखिरहेका मानिसहरूलाई हटाउनुपर्छ, कि भेटीहरू त्यहाँबाट लगिनुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले न त यो कामको छानबिन गर्छन् न त्यस सम्बन्धी आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्छन् भने, जुनसुकै स्थान र जुनसुकै समयमा केही कुरा बिग्रिन सक्छ; भेटीहरूले जुनसुकै स्थानमा र जुनसुकै समयमा क्षति बेहोर्न सक्छन् र ती पिशाचहरूका हातमा पर्न सक्छन्। अर्को प्रकारको परिस्थिति पनि हुन्छ: कतिपय मण्डलीहरू असहज वातावरणमा हुन्छन् जहाँ मानिसहरू प्रायः पक्राउ परिरहेका हुन्छन्, र यसका कारणले गर्दा, भेटीहरू सुरक्षित गर्ने घरहरूलाई सजिलै विश्वासघात हुने, र ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा आक्रमण र खोजबिन गरिने खतरा हुन्छ—भेटीहरू कुनै पनि समयमा पिशाचहरूद्वारा लुटिन सक्छन्। के त्यस्ता ठाउँहरू भेटीहरू राख्नका लागि उपयुक्त हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए, यदि ती पहिले नै त्यहाँ राखिएका भए, के गरिनुपर्छ? तिनलाई तुरुन्तै अन्यत्र सार्नुपर्छ। कतिपय अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दैनन् र वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरूको अनुमान गर्न वा तिनका बारेमा सोच्न सक्दैनन्, तिनीहरूलाई तिनका बारेमा चेतना हुँदैन, अनि जब केही कुरा बिग्रिन्छ र भेटीहरू पिशाचहरूले खोसेर लान्छन्, तब मात्र तिनीहरूले “हामीले त्यतिबेला नै तिनलाई अन्यत्र सारेको भए हुन्थ्यो” भन्ने सोच्छन्, र यसरी नै थोरै पछुतो मान्छन्। तर यदि केही पनि बिग्रिएन भने, अर्को दस वर्ष बित्दा पनि तिनीहरूले भेटीहरू अन्यत्र सार्दैनन्। तिनीहरूले यो समस्याका कारण कस्ता गम्भीर परिणामहरू उत्पन्न हुन सक्छन् भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले कामकुरालाई महत्त्व र आकस्मिकताका आधारमा प्राथमिकता दिन सक्दैनन्। अगुवा र कामदारहरूले यस्तो परिस्थिति सामना गर्दा त्यसबारे प्रस्ट बुझाइ प्राप्त गरेको हुनुपर्छ: “भेटीहरू राखिने एउटा ठाउँ उपयुक्त छैन। त्यहाँको वातावरण अत्यन्तै खतरनाक छ, र त्यसकै छेउछाउमा धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ परेका, पछ्याइएका, वा निगरानीमा राखिएका छन्। हामीले भेटीहरूलाई त्यहाँबाट बाहिर निकाल्ने उपाय सोच्नुपर्छ। तिनलाई जहाँको तहीँ छोडेर खोसिन लगाउनुभन्दा तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित स्थानमा सार्नु नै उत्तम हुनेछ।” जब भर्खरै एउटा परिस्थिति उत्पन्न भएको हुन्छ र तिनीहरूले भेटीहरू खतरामा छन् भनेर पूर्वानुमान गर्छन्, तब तिनीहरूले तिनलाई तत्काल अन्यत्र सार्नुपर्छ, ताकि तिनलाई ठूलो रातो अजिङ्गर पिशाचद्वारा कब्जा गर्न र हसुर्नबाट जोगाउन सकियोस्। यो भेटीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने, र कुनै पनि जोखिम वा भुलचुकहरू हुनबाट जोगाउने एकमात्र तरिका हो। यो अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम हो। अलिकति खतराको सङ्केत देखिनेबित्तिकै, कोही पक्राउ पर्नेबित्तिकै, कुनै परिस्थिति सिर्जना हुनेबित्तिकै, अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा भेटीहरू सुरक्षित छन् कि छैनन्, ती दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न, वा तिनीहरूको कब्जामा पर्न, वा पिशाचहरूद्वारा खोसिन सक्छन् कि सक्दैनन्, र भेटीहरूमा कुनै क्षति पुगेका छन् कि छैनन् भनी सोच्नुपर्छ। तिनीहरूले तुरुन्तै भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने उपायहरू अपनाउनुपर्छ। यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। कतिपय अगुवा र कामदारहरूले यसो भन्न सक्छन्, “यी कामहरू गर्नका लागि हामीले जोखिमहरू लिनुपर्ने हुन्छ। के हामीले ती कामहरू नगर्न मिल्छ? के मानिसहरू नै हाम्रो पहिलो प्राथमिकता भएको, जसको मतलब भेटीहरूलाई पहिलो प्राथमिकतामा राख्न आवश्यक नभएको र मानिसहरूलाई पहिलो प्राथमिकतामा राख्नुपर्ने होइन र?” तिनीहरूको प्रश्नबारे तेरो विचार के छ? के यी यस्ता मानिसहरूमा मानवता हुन्छ? (हुँदैन।) भेटीहरूलाई राम्रोसँग सुरक्षित गर्नु, तिनलाई राम्रोसँग व्यवस्थित गर्नु, र तिनलाई राम्रोसँग निगरानी गर्नु—यी एक असल परिचारकले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू हुन्। अझ गम्भीर रूपमा भन्नुपर्दा, तैँले आफ्नो जीवनको बलिदान दिनु परे पनि त्यो सार्थक नै हुन्छ र तैँले गर्नुपर्ने पनि त्यही नै हो। त्यो तेरो जिम्मेवारी हो। मानिसहरू सधैँ “परमेश्वरका निम्ति मर्नु एक सार्थक मृत्यु हो” भनेर चिच्याइरहेका हुन्छन्। के मानिसहरू साँच्चिकै परमेश्वरका निम्ति मर्न इच्छुक हुन्छन् त? अहिले तँलाई परमेश्वरका निम्ति मर्न आग्रह गरिएको छैन; तैँले केवल भेटीहरूलाई सुरक्षित रूपमा जोगाउनका लागि थोरै जोखिम लिनुपर्छ। के तँ त्यो काम गर्न इच्छुक छस्? तैँले खुसीका साथ “इच्छुक छु” भन्नुपर्छ! किन? किनभने यो मानिसप्रति परमेश्वरको आज्ञा र माग हो, यो तैँले पन्छाउनै नमिल्ने जिम्मेवारी हो, र तैँले त्यसबाट उम्किने प्रयास गर्नु हुँदैन। तैँले परमेश्वरका निम्ति मर्न सक्छु भनेर दाबी गर्छस् भने, भेटीहरू सुरक्षित गर्नका लागि तैँले किन अलिकति मूल्य तिर्न र अलिकति जोखिम लिन सक्दैनस्? के तैँले गर्नुपर्ने त्यही नै होइन र? यदि तैँले वास्तविक काम केही पनि गर्दैनस्, तर तँ सधैँ परमेश्वरका निम्ति मर्ने बारेमा चिच्याइरहेको हुन्छस् भने, के यी वचनहरू खोक्रो होइनन् र? अगुवा र कामदारहरूमा भेटीहरूलाई सुरक्षित गर्ने कामसम्बन्धी विशुद्ध बुझाइ हुनुपर्छ, र तिनीहरूले यो जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्छ। तिनीहरूले यसबाट भाग्नु वा यसलाई पन्छाउनु हुँदैन, र तिनीहरू आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्नु हुँदैन। तँ अगुवा वा कामदार होस् भने, यो काम तँमाथि आइपर्ने अनिवार्य जिम्मेवारी हो। यो महत्त्वपूर्ण काम हो—के तँ केही जोखिम लिएर भए पनि, तेरो जीवन जोखिममा राखेर भए पनि, त्यो काम गर्न इच्छुक छस्? के तैँले त्यो गर्नुपर्छ? (गर्नुपर्छ।) तँ त्यो गर्न इच्छुक हुनुपर्छ; तैँले यो जिम्मेवारीलाई अस्वीकार गर्नु हुँदैन। यो मानिसप्रति परमेश्वरको माग र उहाँले मानिसलाई दिने आज्ञा हो। परमेश्वरले तँलाई उहाँको सबैभन्दा न्यूनतम माग र आज्ञा बताउनुभएको छ—यदि तँ त्यसलाई अघि बढाउन समेत इच्छुक छैनस् भने, तैँले के चाहिँ गर्न सक्छस्?
अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने र खर्च गर्ने काम सकेसम्म सावधानीपूर्वक र ठोस रूपमा गर्नुपर्छ। उनीहरूले त्यसमा लापरवाही गर्नु हुँदैन, त्यसलाई अरू कसैको सरोकारको विषय भएझैँ व्यवहार गर्न र जिम्मेवारी अस्वीकार गर्न त झनै हुँदैन। अगुवा र कामदारहरूले व्यक्तिगत रूपमा सत्यापन गर्नुपर्छ, संलग्नता जनाउनुपर्छ, र यी कामकुरा सम्बन्धी जानकारीहरू लिनुपर्छ, ताकि दुष्ट मानिसहरू र कमजोर मानवता भएका मानिसहरूले बेवास्ताको फाइदा उठाएर विनाश सिर्जना नगरून्। तैँले जति सावधानीपूर्वक यो काम गर्छस्, दुष्ट मानिसहरू र खराब मानिसहरूले बेवास्ताहरूको फाइदा उठाउने अवसर त्यति नै कम पाउनेछन्; तैँले जति विस्तृत जानकारीहरू लिन्छस् र तेरो व्यवस्थापन जति कडा छ, अनुचित खर्च, फजुल खर्च र बरबादीका घटनाहरू त्यति नै कम हुनेछन्। कतिले भन्छन्, “के यसो गर्नु परमेश्वरको घरका लागि पैसा बचत गर्नलाई हो? के परमेश्वरको घरसित पैसाको अभाव छ? यदि हो भने, म अझै थप चढाउनेछु।” त्यही नै भइरहेको हो त? (होइन।) यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, यो मानिसप्रति परमेश्वरको माग हो, र यो अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्दा पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त हो। परमेश्वरको विश्वासी र परमेश्वरको घरमा परिचारकको भूमिका लिएको व्यक्तिको नाताले, भेटीहरूप्रति तँसँग जिम्मेवारी लिने र कडा सत्यापन गर्ने मनोवृत्ति हुनुपर्छ; नत्र, तँ यो काम गर्न योग्य छैनस्। यदि तँ जिम्मेवारीको बोध नभएको र सत्यता नपछ्याउने साधारण विश्वासी थिइस् भने, तैँले यी कामकुराहरू गर्नुपर्ने थिएन। तँ एक अगुवा वा कामदार होस्; यदि तँमा यो जिम्मेवारीको बोध छैन भने, तँ अगुवा वा कामदार हुन योग्य छैनस्, र तैँले अगुवा वा कामदार भएर सेवा गरे पनि, तँ गैरजिम्मेवार झूटो अगुवा वा झूटो कामदार हुन्छस्, र ढिलोचाँडो तँलाई हटाइनेछ। जोसँग पूर्णतया जिम्मेवारीको बोधको कमी हुन्छ ती सबै परमेश्वरको घरको कामको बिलकुलै रक्षा नगर्ने मानिसहरू हुन्—तिनीहरू सबैमा विवेक र समझको सानो झिल्को समेत हुँदैन। यस्ता मानिसहरूले कसरी कर्तव्यहरू पूरा गर्न सक्छन् होला? तिनीहरू सबै लापरवाह निम्नस्तरीय मानिस हुन्—तिनीहरू तुरुन्तै परमेश्वरको घर छोडेर जहाँबाट आएका हुन् त्यहीँ फर्कनुपर्छ!
यदि हामीले भेटीहरू सम्बन्धी सामान्य ज्ञानका साथै भेटीहरूको सुरक्षा गर्नेसम्बन्धी सत्यताहरू र मानिसहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने सिद्धान्तमा यसरी नै सङ्गति गरेनौँ भने, के तिमीहरू यी कुराहरूबारे अस्पष्ट हुने थिएनौ र? (हुने थियौँ।) जब मानिसहरू सटीक सिद्धान्तहरूका बारेमा अस्पष्ट हुन्छन्, के तिनीहरूले आफ्ना केही जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दै आएका हुन्छन्? के अधिकांश मानिसहरूले “म कुनै पनि हालतमा परमेश्वरका भेटीहरूको लालच गर्दिनँ, म तिनलाई हिनामिना वा गडबडी गर्दिनँ, साथै म तीमाथि राम्रो निगरानी राख्छु र मानिसहरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा तिनको खर्च गर्न दिन्नँ—त्यो नै काफी छ” भन्ने सबैभन्दा सतही सिद्धान्त अपनाउँदै आएका छैनन् र? के यो सत्यताको अभ्यास हो? के यो आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु हो? (होइन।) यदि अधिकांश मानिसहरूको ज्ञान यो मानकभन्दा बढी छैन भने, यो विषय साँच्चिकै सङ्गति गर्न योग्य छ। यो सङ्गतिमार्फत, के अब तिमीहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने तरिका अनि तिनलाई सुरक्षित गर्दा आफूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति र ज्ञानबारे अलि बढी बोध र बुझाइ प्राप्त गरेका छौ? (हजुर।) हामी भेटीहरूसँग सम्बन्धित सत्यताहरू र भेटीहरूलाई कसरी व्यवहार र व्यवस्थापन गर्ने भन्नेसम्बन्धी सिद्धान्तहरूमाथिको हाम्रो सङ्गतिलाई यहीँ टुङ्ग्याउनेछौँ।
भेटीहरूका सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूका मनोवृत्ति र प्रकटीकरणहरू
अ. भेटीहरूलाई साझा सम्पत्तिका रूपमा व्यवहार गर्नु
अब, हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू सम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तुका सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूको सामान्य खुलासा र विश्लेषण गर्नेछौँ। हामी भेटीहरूप्रतिको मनोवृत्तिमा र तिनको सुरक्षा तथा व्यवस्थापनमा झूटा अगुवाहरूले कस्ता प्रकटीकरणहरू देखाउँछन् भन्ने कुरालाई हेर्नेछौँ। पहिलो प्रकटीकरण भनेको झूटा अगुवाहरूमा भेटीहरूबारे सही ज्ञानको कमी हुन्छ। तिनीहरूले विश्वास गर्छन्, “भेटीहरू भन्नका लागि परमेश्वरको नाममा चढाइन्छन्, तर वास्तवमा, ती मण्डलीलाई चढाइन्छन्। हामीलाई परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ भन्ने थाहा छैन, र आखिरमा उहाँले यति धेरै सामानहरू प्रयोग गर्न पनि सक्नुहुन्न। यी भेटीहरू नाममा मात्र परमेश्वरलाई चढाइएको हो; वास्तवमा, ती मण्डलीलाई र परमेश्वरको घरलाई चढाइएको हो, र ती कुनै विशेष व्यक्तिलाई खुलस्त रूपमा चढाइने गरिँदैन। मण्डली र परमेश्वरको घर तिनका सारा मानिसहरूका प्रतीक हुन्, र यसको आशय यो हो कि भेटीहरू सबैका हुन्, र जे चीज सबैको हुन्छ त्यो साझा सम्पत्ति हुन्छ। त्यसैले, भेटीहरू सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको स्वामित्वमा पर्ने साझा सम्पत्ति हुन्।” के यो बुझाइ सही हो? स्पष्ट रूपमा होइन। के यस्तो बुझाइ भएका मानिसहरूको मानवतामा समस्या हुँदैन र? के तिनीहरू भेटीहरूको लालसा गर्ने मानिस होइनन् र? लालची हृदय र भेटीहरू हत्याउने चाहना भएका मानिसहरूले भेटीहरूका सम्बन्धमा यो विधि र यो दृष्टिकोण अपनाउँछन्। प्रस्ट रूपमा, तिनीहरू भेटीहरूमा आँखा लगाइरहेका हुन्छन् र तिनलाई आफ्नै आनन्दका लागि हत्याउन मन पराउँछन्। यिनीहरू कस्ता किसिमका प्राणी हुन्। के तिनीहरू यहूदा वर्गमै पर्दैनन् र? त्यसैले, यस प्रकारको अगुवा वा कामदारले परमेश्वरका भेटीहरूलाई मण्डलीको साझा सम्पत्तिको रूपमा लिन्छ। तिनीहरूले मनमा यस किसिमको मनोवृत्ति बोकेका हुन्छन्—तिनीहरूले इमानदारीका साथ भेटीहरूलाई सुरक्षित गर्ने, वा तिनलाई उचित र जिम्मेवार रूपमा व्यवस्थित गर्ने गर्दैनन्, बरु, तिनीहरूले भेटीहरूलाई इच्छाअनुसार, निर्लज्ज रूपमा, र पूर्णतया अनियन्त्रित तरिकाले प्रयोग गर्छन्, जसमा सिद्धान्तहरूको कमी हुन्छ। तिनीहरूले जसलाई पनि ती प्रयोग गर्न दिन्छन्, र जसको “आधिकारिक पद” ठूलो छ, जसको हैसियत उच्च छ, जो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ प्रतिष्ठित छ, उसले स्वामित्व र प्रयोगमा प्राथमिकता पाउँछ। यो कुरा समाजमा रहेका कम्पनी र कारखानाहरूमा जस्तै हुन्छ, जहाँ कम्पनीका गाडी साथै राम्रा र उच्चस्तरीय सामानहरू व्यवस्थापक, कारखानाका निर्देशक, र अध्यक्षहरूले प्रयोग गर्न पाउँछन्। तिनीहरू परमेश्वरका भेटीहरूका हकमा पनि यस्तै हुनुपर्ने, जो अगुवा वा कामदार हो उसलाई परमेश्वरको घरका उच्चस्तरीय सामानहरू उपभोग गर्नमा, परमेश्वरलाई चढाइएका भेटीहरू उपभोग गर्नमा प्राथमिकता दिनुपर्ने विश्वास गर्छन्। त्यसैले, अगुवा र कामदार हुनुलाई उच्चस्तरीय कम्प्युटर र मोबाइल फोन किन्ने बहानाका रूपमा प्रयोग गर्ने सबै जनाले, साथै भेटीहरू आफैले लिने ती सबै अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू साझा सम्पत्ति हुन्, र भेटीहरूलाई जसरी मन लाग्छ त्यसरी प्रयोग गर्नु र फजुलमा उडाउनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सुन र चाँदीका गहना, झोला, कपडा, र जुत्ताहरू चढाउँदा तिनीहरूले परमेश्वरलाई चढाइएको भनेर तोक्दैनन्, त्यसैले कतिपय झूटा अगुवाहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “तिनीहरूले यी सामानहरू परमेश्वरलाई चढाइएको भनेर नतोकेका हुनाले, ती मण्डलीको प्रयोगका लागि हुनुपर्छ। मण्डलीलाई जे चीज दिइएको छ त्यो साझा सम्पत्ति हो, र साझा सम्पत्ति उपभोग गर्नमा अगुवा र कामदारहरूले प्राथमिकता पाउनुपर्छ।” त्यसैले, तिनीहरूले यी चीजहरू स्वाभाविक रूपमा आफैले लिन्छन्। तिनीहरूले छानेर लिएपछि बाँकी रहेका वस्तुहरू जसलाई मन लाग्छ उसले प्रयोग गर्न र लिन सक्छ—सबैले तिनलाई बाँडेर लिन्छन्। यी अगुवा र कामदारहरूले यसलाई सम्पत्ति बाँडफाँट गरेको भन्छन्; तिनीहरूलाई पछ्याउँदा, मानिसहरूले राम्रोसँग खान र पिउन सक्छन्, र साँच्चिकै रमाइलो गर्छन्। सबै जना खुसी हुन्छन्, र तिनीहरूले यसो भन्छन्, “परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्—यदि हामीले उहाँमा विश्वास नगरेका भए के हामीले यी चीजहरू उपभोग गर्न सक्ने थियौँ र? यी त भेटी हुन्, र हामी तिनलाई उपभोग गर्न लायक छैनौँ!” तिनीहरूले आफू लायक नभएको भन्छन्, तैपनि तिनीहरूले ती चीजहरूलाई अँठ्याएर राख्छन् र छोड्दैनन्। त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू कब्जा गरेर बाँडफाँट गर्ने, र कसैको स्वीकृति प्राप्त नगरी व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गर्ने मात्र होइन—यसो गर्दा, तिनीहरूले समान रूपमा भेटीहरूको व्यवस्थापन, खर्च र प्रयोगप्रति ध्यान दिँदैनन्, न त तिनको व्यवस्थापन गर्न र अभिलेख राख्न उचित मानिसहरू छान्छन्, र तिनीहरूले खाताहरू जाँच्ने, वा खर्चहरूको स्थितको कडाइका साथ समीक्षा गर्ने काम त झनै गर्दैनन्। भेटीहरूको व्यवस्थापनप्रति झूटा अगुवाहरूको उदासीनताले अस्तव्यस्तता निम्त्याउँछ, र कतिपय भेटीहरू हराउँछन् र फजुलमा उडाइन्छन्। झूटा अगुवाहरूको काममा सबैभन्दा सजिलै देखिने भनेको सबैले आफ्नै इच्छाअनुसार काम गर्छन्। कुनै समूहको सुपरभाइजरले जे भन्छ त्यो नै अन्तिम हुन्छ, अनि जब कुनै समूहलाई केही किन्न आवश्यक पर्छ, तिनीहरूले स्वीकृतिका लागि अनुरोध पेश नगरी किन्ने निर्णय गर्न सक्छन्। यदि कामका लागि कुनै चीज चाहिएको छ भने, तिनीहरूले त्यसलाई कति मूल्य पर्छ, त्यसलाई उपयोग गर्न सक्छु कि सक्दिनँ, वा त्यो जरुरी छ कि छैन भनेर चिन्ता नलिई त्यो किन्न सक्छन्—जे भए पनि, तिनीहरूले कुनै व्यक्तिको पैसा नभएर भेटीहरू खर्च गरिरहेका हुन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यसको सुपरिवेक्षण वा सत्यापन गर्दैनन्, सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति त झनै गर्दैनन्। जब केही चीज किनिएको हुन्छ, झूटा अगुवाहरूले समान रूपमा त्यसको सुरक्षा गर्ने कोही छ कि छैन, त्यसमा केही समस्या आउन सक्छ कि सक्दैन, वा त्यो खर्च गरिएको पैसाको लायक छ कि छैन भन्ने कुराप्रति कुनै ध्यान दिँदैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरूमा किन ध्यान दिँदैनन्? किनभने उक्त पैसा तिनीहरूको होइन—तिनीहरूले त्यसलाई जोकोहीले खर्च गर्न मिल्ने भन्ठान्छन्, किनकी जे भए पनि जुन पैसा खर्च भइरहेको छ त्यो तिनीहरूको होइन। भेटीहरूको व्यवस्थापनको हरेक पक्षमा अस्तव्यस्तता हुन्छ। त्यो कति अस्तव्यस्त हुन्छ? त्यो समाजवादी देशका ठूला र राज्यको स्वामित्वमा रहेका कारखानाहरूमा जस्तै हुन्छ, जहाँ तिनीहरूले जे-जति काम गरे पनि सबैले बराबर पाउँछन्। सबैले सामानहरू घर लिएर जान्छन्, कारखानाको खाना खान्छन्, कारखानाको पैसा कमाउँछन्, र कारखानाका सामानहरू हिनामिना गर्छन्। त्यो पूर्ण अस्तव्यस्तता हो। झूटा अगुवाहरूले कुनै पनि उपकरण वा सामग्रीहरू खरिद गर्नमा खर्चका नियमहरू बनाउँदैनन्। परमेश्वरको घरले नियमहरू बनाउँछ, तर तिनीहरूले कडाइका साथ खर्चहरूको समीक्षा, जाँच, अनुगमन, वा निरीक्षण गर्दैनन्। तिनीहरूले यो कुनै पनि काम गर्दैनन्। झूटा अगुवाहरूको काम पूर्णतया अस्तव्यस्त हुन्छ, कुनै पनि कुरा व्यवस्थित हुँदैन, र जहाँतहीँ त्रुटिहरू हुन्छन्। हरेक मोडमा, दुष्ट मानिसहरू र गलत ठाउँमा हृदय भएकाहरूलाई बेवास्ताहरूको दुरुपयोग गर्न र फाइदा लिन दिइन्छ। परमेश्वरका भेटीहरू ती मानिसहरूद्वारा फजुलमा निर्बाध रूपमा फजुलमा उडाइन्छन् र बरबाद गरिन्छन्, तैपनि तिनीहरूलाई कुनै पनि प्रकारको दण्ड वा कारबाही हुँदैन—तिनीहरूलाई एउटा चेतावनी समेत दिइँदैन। यिनीहरू कस्ता किसिमका अगुवा र कामदार हुन्? के तिनीहरू कृतघ्न भइरहेका छैनन् र? के तिनीहरू परमेश्वरको घरका परिचारक हुन्? तिनीहरू त परमेश्वरको घरका चोर गद्दारहरू हुन्!
भेटीहरूलाई सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा जिम्मेवारी नलिने यस्ता अगुवा र कामदारहरूलाई कसरी हेरिनुपर्छ? के तिनीहरू निकृष्ट चरित्रका अनि विवेक र समझरहित होइनन् र? यी झूटा अगुवाहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वर र मण्डलीलाई चढाएका वस्तुहरू परमेश्वरको घरको सम्पत्ति भएको ठान्छन्, र भन्छन् कि तिनलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले एउटा समूहको रूपमा व्यवस्थित गर्नुपर्छ। त्यसैले, जब समस्याहरू उजागर भएका हुन्छन्, र माथिकाले मानिसहरूलाई जबाफदेही बनाइरहेको हुन्छ, तब तिनीहरूले आफूलाई जोगाउन भरमग्दुर प्रयास गर्छन्, र अगुवा बनेर हैसियत प्राप्त गरेपछि परमेश्वरका भेटीहरू चोर्नु र जफत गर्नु कति गम्भीर विषय हो भन्ने कुरा स्विकार्दैनन्। के यिनीहरू निकृष्ट चरित्रका मानिस होइनन् र? तिनीहरू पूर्णतया निर्लज्ज छन्! तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले किन पैसा र वस्तुहरू चढाउँछन्, र कसलाई चढाउँछन् भन्ने कुरा थाहा हुँदैन। यदि परमेश्वर नहुनुभएको भए, आफूलाई मन पर्ने वस्तुहरू कसले सजिलै चढाउने थियो र? यो यस्तो सामान्य तर्क हो, तैपनि यी तथाकथित “अगुवाहरू” ले त्यो जानेका वा बुझेका हुँदैनन्। यी झूटा अगुवाहरूको एउटा प्रिय वाक्यांश छ: “परमेश्वरको घरका भेटीहरू।” के यो अभिव्यक्तिलाई सच्याउन आवश्यक छैन र? सही अभिव्यक्ति कस्तो हुनुपर्ने हो? “भेटीहरू” कि “परमेश्वरका भेटीहरू।” यदि तैँले विशेषक जोड्न चाहन्छस् भने “परमेश्वर” थप्नुपर्छ—भेटीहरूमा परमेश्वरको मात्र स्वामित्व रहन्छ। यदि तैँले विशेषक थप्दैनस् भने त्यो “भेटीहरू” मात्र हुन्छ—मानिसहरूले अझै थाहा पाउनुपर्छ कि भेटीहरूको मालिक भनेको सृष्टिकर्ता अर्थात् परमेश्वर नै हो, मानिस होइन। मानिस भेटीहरूमा स्वामित्व राख्न योग्य हुँदैन, साथै धर्मगुरुहरूले समेत भेटीहरू तिनीहरूको भएको भनेर भन्न मिल्दैन—तिनीहरूले परमेश्वरको अनुमति लिएर भेटीहरू उपभोग गर्न सक्छन्, तर ती तिनीहरूका होइनन्। “भेटीहरू” को विशेषक कहिल्यै पनि कुनै व्यक्ति हुनेछैन—त्यो अरू कोही नभएर परमेश्वर मात्र हुन सक्छ। त्यसोभए, झूटा अगुवाहरूले अक्सर बोल्ने “परमेश्वरको घरका भेटीहरू” भन्ने अभिव्यक्ति त्रुटिपूर्ण छ, र त्यसलाई सच्याइनुपर्छ भन्ने कुरा निकै प्रस्ट छ। “परमेश्वरको घरका भेटीहरू” वा “मण्डलीका भेटीहरू” जस्ता कुनै पनि भनाइ हुनु हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले त “हाम्रा भेटीहरू” र “हाम्रो परमेश्वरको घरका भेटीहरू” समेत भन्छन्। यी सबै अभिव्यक्तिहरू गलत छन्। भेटीहरू परमेश्वरलाई मानवजातिद्वारा, अर्थात् परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूद्वारा चढाइन्छन्। तिनको मालिक, प्रयोगकर्ता, र उपभोगकर्ता हुने अधिकार परमेश्वरलाई मात्र हुन्छ। भेटीहरू साझा सम्पत्ति होइनन्; ती मानिसका होइनन्, मण्डली र परमेश्वरको घरका त झनै होइनन्, बरु ती त परमेश्वरका हुन्। परमेश्वरले मण्डली र परमेश्वरको घरलाई ती प्रयोग गर्न अनुमति दिन्छ—यो उहाँको आज्ञा हो। त्यसकारण, “परमेश्वरको घरका भेटीहरू,” “मण्डलीका भेटीहरू,” र “हाम्रा भेटीहरू” जस्ता सबै अभिव्यक्तिहरू अस्पष्ट छन्, र अझ भन्नुपर्दा, तिनीहरू गोप्य मनसाय बोकेका मानिसहरूका अभिव्यक्तिहरू हुन्, तिनको उद्देश्य मानिसहरूलाई भ्रममा पार्नु र बोधो बनाउनु, र अझ बढी, मानिसहरूलाई गलत मार्गदर्शन गर्नु हो। यस्ता मानिसहरूले भेटीहरूलाई मण्डलीको, वा परमेश्वरको घरको, वा सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको साझा सम्पत्तिमा वर्गीकृत गर्छन्। यो सबैमा समस्या र त्रुटि छ र तिनलाई सच्याइनुपर्छ। यो एक प्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो। यस्ता मानिसहरूले भेटीहरूलाई साझा सम्पत्तिका रूपमा लिन्छन् र आफूखुसी प्रयोग गर्छन्; अथवा, तिनीहरूले भएको नाताले आफूसँग यी वस्तुहरू परिचालन गर्ने अधिकार छ भन्ने विश्वास गर्छन्, र त्यसैले तिनीहरूले ती वस्तुहरू आफूले मन परेका मानिसहरूलाई अथवा सबैलाई बराबरी रूपमा वितरण गर्छन्। तिनीहरूले कस्तो प्रकारको परिदृश्य सिर्जना गर्न खोजिरहेका छन्? त्यस्तो परिदृश्य जहाँ सबै जना समान होऊन्, जहाँ सबैले परमेश्वरको अनुग्रह उपभोग गर्न सकून्, जहाँ सबैले साझा गरून्। तिनीहरू परमेश्वरको घरका स्रोतसाधनलाई उदारतापूर्वक प्रयोग गरेर मानिसहरूको निगाह किन्न चाहन्छन्। के त्यो घिनलाग्दो कुरा होइन र? त्यो दुष्ट र निर्लज्ज व्यवहार हो! त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी चित्रण गरिनुपर्छ? त्यस्ता झूटा अगुवाहरू भेटीहरूको लालसा गर्छन्, र मानिसहरूले तिनीहरूलाई सुपरिवेक्षण, खुलासा नगरून् र तिनीहरूलाई नचिनून् भन्नका निम्ति, तिनीहरू आफूले प्रयोग नगर्ने बाँकी रहेका सामानहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाँडिदिन्छन्, जसमार्फत तिनीहरूको निगाह प्राप्त गर्छन् र त्यस्तो परिदृश्य हासिल गर्छन् जहाँ सबै जना बराबर हुन्छन्, साथै सबैलाई तिनीहरूसँगको सङ्गतबाट फाइदा लिन सक्षम तुल्याउँछन्, ताकि कसैले पनि तिनीहरूको खुलासा नगरोस्। यदि तिमीहरूले यस किसिमको झूटो अगुवा भेट्यौ, जसले तिमीहरूलाई केही फाइदाहरू लिन अनुमति दिन सकोस् र जोसँग तिमीहरूले केही “साझा सम्पत्ति” उपभोग गर्न सक्छौ—यदि तिमीहरूसँग यो अधिकार थियो र तिमीहरूले यस्तो फाइदा लियौ भने, के तिमीहरू त्यसमा खुसी हुने थियौ? के तिमीहरूले त्यसलाई अस्वीकार गर्न सक्ने थियौ? (सक्ने थियौँ।) यदि तिमीहरू लालची छौ, तिमीहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छैन, र तिमीहरू परमेश्वरदेखि डराउँदैनौ भने, तिमीहरूले अस्वीकार गर्न सक्नेछैनौ। थोरै भए पनि निष्ठा, समझ, र परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएको जोकोहीले त्यसलाई अस्वीकार गर्नेछ, र तिनीहरू यसो भन्दै त्यस अगुवालाई गाली गर्न, काटछाँट गर्न, रोक्नका लागि पनि उठ्नेछन्: “अगुवा भएको नाताले तिमीले गर्नुपर्ने पहिलो काम भनेको भेटीहरूलाई राम्रोसँग व्यवस्थापन गर्नु हो, तिनलाई हिनामिना गर्नु होइन, प्राधिकारबिना आफ्नै इच्छाका आधारमा भेटीहरू सबैलाई वितरण गर्ने निर्णय गर्नु त झनै होइन। तिमीसँग त्यो अधिकार छैन; परमेश्वरले तिमीलाई दिएको आज्ञा त्यो होइन। भेटीहरू परमेश्वरले प्रयोग गर्ने हुन्, र मण्डलीले तिनलाई प्रयोग गर्नुका सिद्धान्तहरू छन्—कसैले पनि तिनका बारेमा अन्तिम निर्णय गर्न पाउँदैन। तिमी अगुवा हुन सक्छौ, तर तिमीलाई त्यो सुविधा छैन। परमेश्वरले तिमीलाई त्यो सुविधा प्रदान गर्नुभएको छैन। तिमीलाई परमेश्वरका सामानहरू प्रयोग गर्ने अधिकार छैन—परमेश्वरले तिमीलाई त्यो कामको आज्ञा गर्नुभएको छैन। त्यसैले, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरलाई चढाएका सुन र चाँदीका गहनाहरू चाँडो खोल, र तिनीहरूले उहाँलाई चढाएका कपडाहरू फुकाल। तिमीले खानै नहुने चीजहरू खाएकोमा चाँडो क्षतिपूर्ति तिर। यदि तिमी मानव नै हौ र तिमीमा केही लाज छ भने, यो काम तुरुन्त गर। यसबाहेक, तिमीले जसको निगाह प्राप्त गर्नका निम्ति यी भेटीहरू पठाएको भए पनि, वा जसलाई ती कब्जा गर्न र उपभोग गर्न दिएको भए पनि, ती चीजहरू तुरुन्तै फिर्ता ल्याऊ। यदि त्यसो गरेनौ भने, हामी सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सूचना दिनेछौँ र तिमीलाई यहूदाको रूपमा तह लगाउनेछौँ!” के तिमीहरूलाई यसो गर्ने आँट छ? (छ।) भेटीहरूका सम्बन्धमा सबैसँग यो जिम्मेवारी हुन्छ, र तिनीहरूले तिनलाई यो विवेक र यस्तो मनोवृत्तिका साथ व्यवहार गर्नुपर्छ। अवश्य पनि, तिनीहरूसँग अरूले भेटीहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्छन्, तिनीहरूले तिनलाई राम्रोसँग सुरक्षा गरिरहेका छन् कि छैनन्, र तिनीहरूले तिनलाई सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवस्थापन गरिरहेका छन् कि छैनन् भनी सुपरिवेक्षण गर्ने दायित्व पनि हुन्छ। तँसित यसको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ठान्ने, अनि यसो भन्दै जिम्मेवार नहुने नगर्: “जे भए पनि, म कुनै अगुवा वा कामदार होइन, यो मेरो जिम्मेवारी होइन। मैले त्यो कुरा पत्ता लगाए पनि, मैले त्यसबारे चिन्ता लिनु वा केही भन्नु पर्दैन—त्यो त अगुवा र कामदारहरूको मामला हो। जसले स्वेच्छाचारी रूपमा पैसा खर्च गर्छ र भेटीहरू हिनामिना गर्छ, ऊ यहूदा हो, र समय आएपछि परमेश्वरले उसलाई दण्डित गर्नुहुनेछ। जसले कुनै परिणाम निम्त्याउँछ, त्यसको लागि ऊ नै जिम्मेवार हुन्छ। मैले यसमा चिन्ता लिनु आवश्यक छैन। मैले त्यसबारे अनावश्यक कुरा गरेर के नै फाइदा हुन्छ र?” तँलाई यस्तो व्यक्तिबारे के लाग्छ? (तिनीहरूसँग कुनै विवेक हुँदैन।) यदि तैँले अगुवा र कामदारहरूले छानबिन नगर्ने कतिपय क्षेत्रहरूमा मानिसहरूले भेटीहरू फजुलमा उडाइरहेका र कब्जा गरिरहेका छन् भनेर पत्ता लगाइस् भने, तैँले त्यसमा संलग्न मानिसहरूलाई व्यक्तिगत रूपमा चेतावनी दिनुपर्छ, साथै त्यो कुरा तुरुन्तै अगुवा र कामदारहरूलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। तैँले यसो भन्नुपर्छ, “हाम्रो टोली प्रमुख र हाम्रो अगुवाले भेटीहरू प्रायजसो आफै राख्छन्। तिनीहरूले भेटीहरू पनि स्वेच्छाचारी रूपमा खर्च गर्छन्, र तिनीहरू अरूसँग छलफल गर्दैनन् र आफैले अनेक कुराहरू किन्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरूका धेरैजसो खर्चहरू सिद्धान्तहरूसँग मिल्दो हुँदैनन्। के परमेश्वरको घरले यसलाई सम्हाल्न सक्छ?” तिनीहरूले पत्ता लगाएका समस्याहरूबारे रिपोर्ट र जानकारी गराउनु परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जिम्मेवारी हो। हाम्रो अघिल्लो सङ्गति एक प्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरणबारे थियो—भेटीहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति तिनलाई साझा सम्पत्तिको रूपमा व्यवहार गर्नु हो।
आ. भेटीहरूका खर्चहरूबारे वास्ता नगर्ने वा नसोध्ने
भेटीहरूलाई सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूको अर्को प्रकटीकरण भनेको तिनीहरूले भेटीहरूलाई कसरी व्यवस्थापन गर्ने भनेर जानेका हुँदैनन्। तिनीहरूलाई भेटीहरूलाई छुनु हुँदैन, तिनलाई स्वेच्छाचारी रूपमा अपचलन गर्नु वा हिनामिना गर्नु हुँदैन, ती पवित्र हुन्, तिनलाई पवित्र भनेर अलग्गै राखिन्छ, र तिनका बारेमा अनुचित सोचहरू राख्नु हुँदैन भन्ने मात्र थाहा हुन्छ। तर ठ्याक्कै कसरी भेटीहरूलाई राम्रोसँग व्यवस्थापन गर्ने, तिनको सुरक्षार्थ कसरी असल परिचारक बन्ने भन्ने सम्बन्धमा, तिनीहरूसँग यो कामका लागि कुनै मार्ग, कुनै पनि सिद्धान्तहरू, कुनै खास योजना वा कदमहरू हुँदैनन्। त्यसैले, भेटीहरू दर्ता, मिलान, र सुरक्षित गर्ने, साथै आय र व्ययका खाताहरू जाँच्ने र खर्चहरू जाँच्ने जस्ता मामलाहरूमा, यी झूटा अगुवाहरू निकै निष्क्रिय हुन्छन्। कसैले अनुमोदनका लागि केही कुरा पेश गर्दा तिनीहरूले त्यसमा हस्ताक्षर गरिदिन्छन्। कसैले सोधभर्नाका लागि आवेदन दिँदा तिनीहरूले उसलाई सोधभर्ना दिन्छन्। कसैले कुनै उद्देश्यका लागि पैसाका लागि आवेदन दिँदा, तिनीहरूले उसलाई उक्त पैसा दिन्छन्। तिनीहरूलाई विभिन्न मेसिन र उपकरणहरू कहाँ सुरक्षित गरिँदै छन् भन्ने थाहा हुँदैन। तिनीहरूलाई तिनको संरक्षक उपयुक्त छ कि छैन भन्ने पनि थाहा हुँदैन, न त तिनीहरू उपयुक्त छन् भनेर कसरी भन्ने भनेर नै थाहा हुन्छ; तिनीहरूले मानिसहरूको हृदयलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, र मानिसहरूका सारहरूलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। त्यसैले, यी मानिसहरूको व्यवस्थापनको दायराअन्तर्गत खर्च हुने सबै भेटीहरूका अभिलेखहरू भए पनि, ती खाताहरूमा भएका खर्चका विवरणहरू हेर्दा, धेरै खर्चहरू अनुचित र अनावश्यक छन्—तीमध्ये धेरै खर्चहरू अत्यधिक र फजुल छन्। यी अगुवा र कामदारहरूले हस्ताक्षर गरेका भेटीहरू हराउँछन्। देख्दाखेरि, तिनीहरू खास काम गरिरहेका देखिन्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरू के गरिरहेका छन् भन्ने कुराका सिद्धान्तहरू बिलकुलै छैनन्। तिनीहरूले सत्यापन गरिरहेका हुँदैनन्—तिनीहरूले झारा टारिरहेका हुन्छन्, नियम र प्रावधानहरू पालना गर्नेबाहेक केही पनि गरिरहेका हुँदैनन्। यसले भेटीहरू व्यवस्थित गर्ने मानकहरू बिलकुलै पूरा गर्दैन, त्यसका सिद्धान्तहरू त झनै पूरा गर्दैन। त्यसैले, झूटा अगुवाहरू काममा भएको अवधिमा, अत्यन्तै धेरै अनुचित खर्चहरू हुन्छन्। यदि त्यहाँ वस्तुहरूको सुपरिवेक्षण र व्यवस्थापन गर्ने कोही छ भने, यी अनुचित खर्चहरू कसरी उत्पन्न हुन्छन्? किनभने यी अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा जिम्मेवारी लिँदैनन्। तिनीहरूले औपचारिकता मात्र पूरा गर्छन् र कामकुरालाई झाराटारुवा तरिकाले सम्हाल्छन्, साथै तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्दैनन्। तिनीहरूले अरूलाई चिढ्याउँदैनन्, तिनीहरू मानिसहरूलाई खुसी पार्ने जस्तो व्यवहार गर्छन्, साथै सही तरिकाले सत्यापन गर्दैनन्। भेटीहरू व्यवस्थापन गर्नेहरूमध्ये साँच्चिकै जिम्मेवार व्यक्ति एक जना पनि नहुन सक्छ, साँच्चिकै सत्यापन गर्न सक्ने एक जना पनि नहुन सक्छ। झूटा अगुवाहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने मानिसहरू उपयुक्त छन् कि छैनन्, वा ती मानिसहरूका मण्डलीहरूमा कुनै खतरनाक परिस्थितिहरू छन् कि छैनन् भन्नेप्रति कुनै चासो दिँदैनन्। तिनीहरूका लागि, तिनीहरू आफै सुरक्षित हुञ्जेल, सबथोक ठिकै हुन्छ। जब खतरा उत्पन्न हुन्छ, तिनीहरूले सोच्ने पहिलो कुरा भनेको आफू कहाँ भाग्न सकिन्छ र आफ्नो पैसा लुटिने त होइन भन्ने हो, तर तिनीहरूले भेटीहरू कस्तो अवस्थामा छन् वा ती खतरामा छन् कि छैनन् भनेर न त छानबिन गर्छन् न सोध्छन्। घटना घटेको केही महिना वा आधा वर्षपछि मात्र, तिनीहरूले विवेकद्वारा सोध्न सक्छन्, र जब तिनीहरूले केही भेटीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरको स्वामित्वमा गइसकेका छन्, केही भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूले फजुलमा उडाएका छन्, र केही भेटीहरूको केही अत्तोपत्तो छैन भनेर थाहा पाउँछन्, तब तिनीहरूलाई केही समयका लागि नराम्रो लाग्नेछ—तिनीहरूले थोरै प्रार्थना गर्नेछन्, आफ्नो गल्ती स्विकार्नेछन्, र त्यो विषयको अन्त्य हुनेछ। यी मानिसहरू कस्ता प्राणी हुन्? के यसरी काम गर्दा कुनै समस्या हुँदैन? भेटीहरूप्रति यस्तो मनोवृत्ति राख्ने व्यक्तिलाई परमेश्वरले कस्तो व्यवहार गर्नुहुनेछ? के उहाँले तिनीहरूलाई साँचो विश्वासीका रूपमा लिनुहुनेछ? (लिनुहुनेछैन।) त्यसोभए, उहाँले तिनीहरूलाई केका रूपमा लिनुहुनेछ? (गैरविश्वासीका रूपमा।) जब परमेश्वरले कसैलाई गैरविश्वासीका रूपमा लिनुहुन्छ, के त्यस व्यक्तिलाई कुनै अनुभूति हुन्छ? तिनीहरू आत्मामा संवेदनहीन र मूर्ख बन्छन्, र जब तिनीहरूले कार्य गर्छन्, तिनीहरूसँग परमेश्वरको अन्तर्दृष्टि वा मार्गदर्शन, वा कुनै ज्योति हुँदैन। तिनीहरूलाई केही आइपर्दा परमेश्वरले तिनीहरूको संरक्षण गर्नुहुन्न, साथै तिनीहरू अक्सर नकारात्मक र कमजोर बनेर अन्धकारमा जिइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले अक्सर प्रवचनहरू सुन्ने, र आफ्नो काममा कष्ट सहन र मूल्य तिर्न सक्ने भए पनि, तिनीहरूको बिलकुलै प्रगति हुँदैन र तिनीहरू दयनीय देखिन्छन्। तिनीहरूका “नतिजाहरू” तिनै हुन्। के यो दण्ड सहनुभन्दा झनै गाह्रो होइन र? ल भन्, यदि कसैले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको नतिजा यस्तै हुन्छ भने, के त्यो खुसी र उत्सव मनाउने कारण हो कि दुःख र बिलौना गर्ने? मेरो विचारमा, यो राम्रो सङ्केत होइन।
झूटा अगुवाहरूले भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने कामलाई कहिल्यै गम्भीर रूपमा लिँदैनन्। तिनीहरूले “मानिसहरूले परमेश्वरका भेटीहरू छुनै हुँदैन; परमेश्वरका भेटीहरू कसैले पनि हिनामिना गर्नु हुँदैन, र ती खराब मानिसहरूका हातमा पर्नु हुँदैन” भन्ने र यी नाराहरू अत्यन्तै राम्रोसँग फलाक्ने, साथै तिनीहरूका शब्दहरू निकै नैतिक र शिष्ट सुनिने भए पनि, तिनीहरूले मानव जस्तो व्यवहार गर्दैनन्। तिनीहरूले भेटीहरू हिनामिना नगर्ने, र तिनीहरूले तिनका बारेमा अनुचित सोचहरू, वा तिनलाई कब्जा गर्ने कुनै आशय नराख्ने, र तिनीहरूमध्ये कतिपयले त कहिल्यै पनि परमेश्वरको घरको पैसा प्रयोग नगर्ने वा आफ्नो कुनै पनि खर्चका लागि परमेश्वरका भेटीहरू नछुने, बरु आफ्नै पैसा खर्च गर्ने भए पनि, भेटीहरूको व्यवस्थापनका सम्बन्धमा अगुवा र कामदारका नाताले तिनीहरूले वास्तविक काम बिलकुलै गर्दैनन्। तिनीहरूले त भेटीहरूको खर्चको स्थितिबारे वा भेटीहरूका खर्चको सत्यापन गर्नेबारे सोध्ने जस्तो यति सरल कामहरू समेत गर्दैनन्। यिनीहरू प्रस्ट रूपमा झूटा अगुवा हुन्। भेटीहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति यस्तो हुन्छ: “म तिनलाई खर्च गर्दिनँ र हिनामिना गर्दिनँ, साथै म अरूले तिनलाई कसरी खर्च गर्छन् वा तिनको हिनामिना गर्छन् कि गर्दैनन् भन्नेबारे पनि चिन्ता लिन्न।” म यी झूटा अगुवाहरूलाई तेरो यो उदासीन मनोवृत्ति निकै समस्याझनक छ भनेर भन्छु। मानिसहरूले गर्नुपर्ने भनेको नै तिनलाई खर्च नगर्नु र हिनामिना नगर्नु हो, तर अगुवा वा कामदारको नाताले, तैँले अझ बढी गर्नुपर्ने भनेको भेटीहरूलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्नु हो, तैपनि तँ यो काम गर्न असफल भएको छस्। त्यसलाई कर्तव्यविमुखता भनिन्छ। यो एउटा झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो। हुन सक्छ तैँले एक पैसा पनि खर्च गरेको वा एउटा पनि भेटी हिनामिना गरेको छैनस्, तर तैँले वास्तविक काम नगर्ने, र भेटीहरूका सम्बन्धमा कुनै खास व्यवस्थापनको काम नगर्ने हुनाले, तँलाई झूटो अगुवाको रूपमा चित्रण गरिन्छ, र त्यसो गर्नु न्यायसङ्गत र मनासिब हुन्छ। कतिपय अगुवाहरूले कहिल्यै कुनै पनि भेटीहरू बिलकुलै लिँदैनन् वा प्रयोग गर्दैनन्—अरू सबै अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई प्रयोग गरे पनि, तिनीहरूले प्रयोग गर्दैनन्, अनि परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई केही कुरा दिने बन्दोबस्त गर्दा तिनीहरूले त्यसलाई अस्वीकार गर्छन्। तिनीहरू अत्यन्तै सफा र लालचरहित देखिन्छन्, तर जब तिनीहरूलाई भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने बन्दोबस्त गरिन्छ, तिनीहरूले कुनै खास काम बिलकुलै गर्दैनन्। भेटीहरू जोसुकैले खर्च गरिरहेको भए पनि, तिनीहरूले त्यसमा हस्ताक्षर गर्नेछन्—तिनीहरूले कुनै जानकारीहरू समेत लिँदैनन्, र त्यसबारे एउटा पनि बढी शब्द बोल्दैनन्। यी मानिसहरूले भेटीहरूको एक पैसा पनि हिनामिना नगरे पनि, तिनीहरूको व्यवस्थापनको क्षेत्रअन्तर्गत भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको कब्जामा पर्छन्, साथै तिनीहरूको गैरजिम्मेदारी र कर्तव्यविमुखताका कारण भेटीहरू जोसुकैले फजुलमा उडाउन वा बरबाद गर्न सक्छ। के यो फजुल खर्च र बरबादी तिनीहरूको गलत व्यवस्थापनसँग सम्बन्धित छैन र? के यो तिनीहरूको कर्तव्यविमुखताले निम्त्याएको होइन र? (हो।) के यी मानिसहरूका दुष्ट कार्यहरूमा तिनीहरूको पनि भागीदारी छैन र? के तिनीहरू तिनका लागि जिम्मेवार छैनन् र? यो एउटा ठूलो जिम्मेवारी हो, र तिनीहरूले यसलाई पन्छाउन मिल्दैन! तिनीहरू आफ्नो यो हरफमा अडिग रहन्छन्: “जे भए पनि, मैले परमेश्वरका भेटीहरू हिनामिना गरिरहेको छैन, र मेरो इच्छा वा योजना पनि छैन। परमेश्वरका भेटीहरू जसले खर्च गरे पनि, म चाहिँ खर्च गर्दिनँ; जसले तिनलाई लगेर प्रयोग गरे पनि म चाहिँ गर्दिनँ; जसले तिनको उपभोग गरे पनि म चाहिँ गर्दिनँ। भेटीहरूप्रति मेरो मनोवृत्ति यही नै हो—तिमी जे चाहन्छौ त्यो गर्न सक्छौ!” के त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? (हुन्छन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूले भेटीहरू उच्चस्तरीय कपडा, विलासी सामान, र गाडीहरूमा समेत खर्च गर्छन्। ल भन्, के यस किसिमको झूटो अगुवाले यो समस्या बुझ्न सक्छ? तिनीहरू आफैले भेटीहरू हिनामिना गर्दैनन्, तिनीहरूसँग यस्तो मनोवृत्ति हुन्छ, त्यसोभए के तिनीहरूले तिनलाई हिनामिना गर्नु नराम्रो हो भन्ने विश्वास गर्दैनन् र? (गर्छन्।) त्यसोभए, ख्रीष्टविरोधीहरूले यस्तो ठूलो दुष्टता गर्दा, तिनीहरूले किन त्यसलाई बेवास्ता गर्छन् र रोक लगाउँदैनन्? तिनीहरूले त्यसलाई किन गम्भीर रूपमा लिँदैनन्? (तिनीहरू कसैलाई चिढ्याउन चाहँदैनन्।) के त्यो दुष्ट कार्य होइन र? (हो।) यो एक परिचारकले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पूरा नगर्नु हो। यदि तेरो व्यवस्थापनको दौरान भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको स्वामित्वमा पुग्छन्, यदि तिनलाई फजुलमा उडाइन्छ, बरबाद गरिन्छ, र अनुचित तरिकाले खर्च गरिन्छ, यदि ती यसरी नै हराउँदै जान्छन्, तैपनि तैँले कुनै काम गर्दैनस् वा एक शब्द समेत बोल्दैनस् भने, के त्यो कर्तव्यविमुखता होइन र? के त्यो झूटो अगुवाको प्रकटीकरण होइन र? यदि तैँले भन्नुपर्ने कुरा भन्दैनस्, गर्नुपर्ने काम गर्दैनस्, पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पूरा गर्दैनस्, र तैँले हरेक धर्मसिद्धान्त बुझे पनि वास्तविक काम चाहिँ गर्दैनस् भने, तँ पक्कै पनि झूटो अगुवा होस्। तँ यस्तो विश्वास गर्छस्, “जे भए पनि, मैले भेटीहरू हिनामिना गरिरहेको छैन; यदि अरूले गर्छन् भने, त्यो तिनीहरूको कुरा हो।” त्यसोभए, के तँ झूटो अगुवा होइनस् र? भेटीहरू हिनामिना नगर्नु तेरो व्यक्तिगत कुरा हो, तर के तैँले भेटीहरूलाई राम्रोसँग सुरक्षित गरेको छस्? के तैँले भेटीहरू सम्बन्धी आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको छस्? यदि गरेको छैनस् भने, तँ झूटो अगुवा होस्। बहानाहरू खोजेर यसो नभन्: “जे भए पनि, म भेटीहरू हिनामिना गर्दिनँ, त्यसैले म झूटो अगुवा होइन!” भेटीहरू हिनामिना नगर्नु मात्र कुनै अगुवा वा कामदार मानकअनुरूप छ कि छैन भनी मापन गर्ने मापदण्ड हुन सक्दैन; तिनीहरू मानकअनुरूप छन् कि छैनन् भनी मापन गर्ने साँचो मापदण्ड भनेको तिनीहरूले परमेश्वरद्वारा सुम्पिएका कुराहरूमा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्छन् कि गर्दैनन्, व्यक्तिले गर्नुपर्ने काम गर्छन् कि गर्दैनन्, र व्यक्तिले पूरा गर्नुपर्ने दायित्व पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने हो—त्यो नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। त्यसैले, भेटीहरूको व्यवस्थापनमा, तेरो दायित्व र जिम्मेवारी चाहिँ के हो? के तैँले ती सबै पूरा गरेको छस्? तैँले गरेको छैनस् भन्ने कुरा निकै प्रस्ट छ। तैँले झारा मात्र टारिरहेको छस्; तँ मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि भनेर डराउँछस्, तर तँ परमेश्वरलाई चिढ्याउँछु कि भनेर डराउँदैनस्। तैँले भेटीहरूलाई बेवास्ता गर्छस् किनभने तँ मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि, तिनीहरूको नजरमा तेरो राम्रो छवि बिग्रिन्छ कि भनेर डराउँछस्—यदि तँमा यस्तो प्रकटीकरण छ भने, तँ पक्कै पनि झूटो अगुवा होस्। यो तँलाई आधारहीन आरोप लगाएको होइन। तथ्यहरू सबैले देख्ने गरी प्रस्ट छन्: तैँले आफ्नो दायित्व र जिम्मेवारी समेत पूरा गर्न सक्दैनस्—तँ अत्यन्तै स्वार्थी छस्! तैँले आफ्ना सामानहरू, तेरो व्यक्तिगत सम्पत्तिलाई अत्यन्तै राम्रोसँग, विवेकपूर्वक, र होसियारीपूर्वक व्यवस्थापन गर्छस्। तैँले ती चीजहरूलाई प्रतिकूल मौसममा पर्न दिँदैनस्; तैँले कसैलाई पनि ती चीजहरू लान दिँदैनस्, र कसैलाई पनि आफ्नो फाइदा उठाउन दिँदैनस्। तर भेटीहरूको हकमा, तँसित जिम्मेवारीको बोध बिलकुलै छैन—तैँले तेरो आफ्नै सामानहरू व्यवस्थापन गर्दा जति जिम्मेवारी पूरा गर्छस्, भेटीहरूको हकमा त्यसको दशमांश समेत पूरा गर्दैनस्। तँलाई कसरी असल परिचारक मान्न सकिन्छ? तँलाई कसरी असल अगुवा वा कामदार मान्न सकिन्छ? तँ प्रस्ट रूपमा झूटो अगुवा होस्। यो एक प्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो।
इ. मनासिब खर्चहरूलाई सीमित गर्नु
अर्को किसिमको झूटो अगुवा हुन्छ, र तिनीहरू पनि निकै घृणित हुन्छन्। यस्ता मानिसहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले देख्छन् कि भेटीहरूको सुरक्षा गर्दै आइरहेको व्यक्तिले अनर्गल र अत्यन्तै फजुल तरिकाले पैसा खर्च गर्ने गरेको छ, त्यसैले तिनीहरूले उसलाई बर्खास्त गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरू यस्तो व्यक्ति खोज्ने इच्छा गर्छन् जो सावधानीपूर्वक योजना बनाउन र ध्यानपूर्वक बजेट तयार पार्न सक्षम होस्, जसले सकेसम्म कम पैसा खर्च गर्ने कोसिस गरोस्, र जसले मितव्ययी तरिकाले घर चलाउन जानेको होस्। तिनीहरू त्यस किसिमको व्यक्ति नै असल परिचारक हुने सोच्छन्, र तिनीहरूलाई कोही पनि उचित छ भन्ने लाग्दैन, र अन्त्यमा तिनीहरू आफैले भेटीहरूको सुरक्षा गर्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरका वचनका केही पुस्तकहरू सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि छाप्नुपर्ने भन्छन्, तब यी अगुवाहरूले पुस्तकहरू छपाउनका लागि अत्यन्तै धेरै पैसा लाग्ने भन्ठानेर यो कार्य पूरा हुन दिँदैनन्; तिनीहरूले कामको लागि त्यो जरुरी चाहिएको हो कि होइन भनी वास्ता गर्दैनन्—तिनीहरूका लागि, पैसा बचत भए हुन्छ। तिनीहरूलाई परमेश्वरका भेटीहरू कहाँ प्रयोग गर्दा उहाँका अभिप्रायहरूसँग सबैभन्दा मिल्दो हुन्छ भन्ने नै थाहा हुँदैन; तिनीहरूले गर्न जानेकै परमेश्वरका भेटीहरूको रक्षा गर्नु र ती कसैलाई पनि बिलकुलै छुन नदिनु हो। तिनीहरूले खर्च गर्नुपर्ने ठाउँमा खर्च गर्दैनन्—तिनीहरू साँच्चिकै “राम्रोसँग” सत्यापन गरिरहेका हुन्छन्, होइन र! यो तरिकाले काम कसरी अगाडि बढ्न सक्छ? के यी अगुवाहरूका कार्यहरूमा सिद्धान्तहरू हुन्छन्? (हुँदैनन्।) तिनीहरूले गर्नुपर्ने काम गर्न, वा छपाइनुपर्ने पुस्तकहरू छपाइन, वा खर्च गर्नुपर्ने पैसा खर्च गर्न दिँदैनन्—तिनीहरूले कुनै पनि मनासिब खर्चहरूको अनुमति दिँदैनन्। के त्यो व्यवस्थापन हो? (होइन।) त्यो के हो त? त्यो सिद्धान्तहरू सम्बन्धी बुझाइको कमी हो। सिद्धान्तहरू सम्बन्धी बुझाइको कमी भएका मानिसहरूले काम गर्दा भेटीहरू व्यवस्थापन गर्न जानेका हुँदैनन्। तिनीहरू आफूले पैसामाथि निगरानी गर्नैपर्ने र त्यो एक पैसा पनि घट्न दिन नहुने, अनि जुनसुकै खर्च भए पनि त्यो पैसा छुन नहुने विश्वास गर्छन्। के यो परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग मिल्दो कुरा हो? (अहँ, होइन।) सिद्धान्तहरूबिना कामकुरालाई नियमन गर्नु र सत्यापन गर्नु व्यवस्थापन होइन। मनपरी खर्च, बरबादी, र फजुलमा उडाउने काम व्यवस्थापन होइन, तर एक पैसा पनि खर्च गर्न नदिनु र सत्यापनका कारण मनासिब खर्चहरूलाई सीमित गर्नु पनि व्यवस्थापन होइन। न त त्यो सिद्धान्तहरूसँग नै मिल्छ। कतिपय मानिसहरूले भेटीहरू प्रयोग, परिचालन, र व्यवस्थापन गर्ने सिद्धान्तहरू नबुझेका हुने हुनाले, यावत् किसिमका तमासा र यावत् किसिमका अस्तव्यस्तता आइपर्छन्। यी अगुवाहरू बाहिरी रूपमा अत्यन्तै जिम्मेवार र समर्पित देखिन्छन्, तर तिनीहरूले गर्ने काम चाहिँ कस्तो हुन्छ? (त्यो सिद्धान्तहीन हुन्छ।) अनि त्यो सिद्धान्तहीन हुने भएकाले, तिनीहरूको क्षेत्रको सुसमाचारको काममा अवरोध र सीमितता आइपर्छ, र भेटीहरूको प्रयोग सम्बन्धी तिनीहरूको अत्यन्तै कडा सत्यापनका कारण केही व्यावसायिक काम पनि सीमित पारिन्छ। बाहिरी रूपमा, तिनीहरू भेटीहरूको सुरक्षामा निकै विवेकवान् र जिम्मेवार देखिन्छन्। तर वास्तवमा, तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ नभएका हुनाले, र तिनीहरूले आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूका आधारमा मात्र कार्य गर्ने, र मण्डलीको निम्ति मितव्ययी हुने नाममा परमेश्वरको घरको सत्यापन समेत गर्ने हुनाले, तिनीहरूले थाहै नपाइ मण्डलीका विभिन्न कामहरूको प्रगतिमा गम्भीर रूपमा असर पार्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा चित्रण गर्न सकिन्छ? (सकिन्छ।) यसले तिनीहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा योग्य बनाउँछ। केही हदसम्म तिनीहरूले पहिले नै सुसमाचारको काम र मण्डलीको काममा बाधा र अवरोधहरू निम्त्याएका हुन्छन्। यी बाधा र अवरोधहरू तिनीहरूको सिद्धान्तहरू सम्बन्धी बुझाइको कमी, साथै तिनीहरूले आफ्नै रुचि र धारणाहरूका आधारमा असावधानीपूर्वक काम गर्नु, र सत्यता सिद्धान्तहरू नखोज्नु, वा अरूसँग कामकुराबारे छलफल वा सहकार्य नगर्नुले निम्त्याउँछन्। भेटीहरू तिनीहरूसँग हुँदा खेर जाने वा फजुलमा उडाइने छैनन्, तर तिनीहरूले भेटीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार मनासिब रूपमा प्रयोग गर्न सक्दैनन्, र तिनलाई रक्षा गर्नका लागि मात्रै प्रयोग गरिन दिँदैनन्, र परिणामस्वरूप सुसमाचार फैलाउने काममा ढिलाइ हुन्छ, र परमेश्वरको घरको सामान्य सञ्चालनलाई असर पर्छ। त्यसैले, यही प्रकटीकरणको आधारमा, तिनीहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा चित्रण गर्नु बिलकुलै अत्युक्ति हुँदैन। तिनीहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा पनि किन चित्रण गरिन्छन्? तिनीहरूले काम कसरी गर्ने भनेर जानेका हुँदैनन्, साथै तिनीहरूको भेटीहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्ने भन्ने सम्बन्धी बुझाइ र तिनलाई व्यवहार गर्ने तरिकाहरू अति विकृत हुन्छन्, त्यसोभए के तिनीहरूले अन्य काम राम्ररी गर्न सक्छन् त? निश्चय नै सक्दैनन्। के यी मानिसहरूको बुझाइमा समस्या छैन र? (छ।) तिनीहरूको बुझाइ विकृत छ, तिनीहरू आफ्ना प्रावधानहरू पालना गर्छन्, ढोँगमा लाग्छन्, र तिनीहरू झूटा आत्मिक हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको कामबारे विचार गर्दैनन्, र तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्दैनन्—तिनीहरूले कार्य गर्ने सिद्धान्तहरू भेट्टाउन सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नै सानो चतुर्याइँ र इच्छाअनुसार चल्छन् र प्रावधानहरू पालना गर्छन्। त्यसकारण तिनीहरूको कामको परिणामस्वरूप बाधा र अवरोधहरू आउँछन्। तिनीहरूको काम गराइ मूर्खतापूर्ण र भद्दा हुन्छ—त्यो घिनलाग्दो हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू पक्कै पनि झूटा अगुवा हुन्। के यसो भन्ने कोही छ, “म भेटीहरूको अत्यन्तै राम्रोसँग सुरक्षा गर्छु, म यो काम अत्यन्तै ध्यानपूर्वक गर्छु, तर अझै पनि, मलाई झूटो अगुवाको रूपमा चित्रण गरिन्छ। त्यसोभए, म अब उप्रान्त तिनको व्यवस्थापन बिलकुलै गर्नेछैन! जसले तिनलाई खर्च गर्न चाहन्छ, गरे हुन्छ; जसले तिनलाई प्रयोग गर्न चाहन्छ, गरे हुन्छ; जसले तिनलाई लगेर जान चाहन्छ, लगे हुन्छ!” के त्यो सोच राख्ने कोही छ? त्यसोभए, हामीले विभिन्न किसिमका झूटा अगुवाहरूका फरक-फरक स्थिति र प्रकटीकरणहरू खुलासा गर्नुको उद्देश्य के हो त? (मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरू बोध गराउनु र झूटा अगुवाहरूको मार्गमा हिँड्नबाट बचाउनु।) ठीक भनिस्। यसको उद्देश्य मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरू बोध गराउनु हो, ताकि तिनीहरू आफ्नो काम राम्ररी गर्न र आफ्नो जिम्मेवारीलाई सिद्धान्तहरूबमोजिम पूरा गर्न सक्षम होऊन्, धारणा र कल्पनाहरूमा नजाऊन्, तिनीहरूले मानवीय इच्छा वा आवेशीपन नराखून्, आफूले कल्पना गरेको कुनै सिद्धान्तलाई सत्यता सिद्धान्तका रूपमा नलिऊन्, आत्मिक भएको ढोँग नगरून्, र आफूलाई आत्मिकता भन्ने लागेको सिद्धान्तहरूको नक्कल वा प्रतिस्थापनको रूपमा प्रयोग नगरून्। अगुवा र सेवकहरूमध्ये यस्ता मानिसहरू हुन्छन्, र तिनीहरूलाई चेतावनीका रूपमा लिनु उचित हुन्छ।
ई. भेटीहरू कब्जा र उपभोग गर्नु
अर्को प्रकारको झूटो अगुवा पनि हुन्छ, र भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने सम्बन्धमा तिनीहरूले गर्ने काम झनै अव्यवस्थित हुन्छ। तिनीहरू विश्वास गर्छन्, एक अगुवा वा कामदारको नाताले, तिनीहरूले सधैँ आफ्नो नजर भेटीहरूमा राखिरहन सक्दैनन्, वा भेटीहरूप्रति अत्यन्तै ध्यान दिन सक्दैनन्। तिनीहरू आफूले केवल मण्डलीको प्रशासनिक काम राम्रोसँग गर्नुपर्ने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको मण्डली जीवन र जीवन प्रवेश सम्बन्धी काम राम्रोसँग गर्नुपर्ने, र त्यसबाहेक, विभिन्न किसिमका व्यावसायिक काम राम्रोसँग सम्पन्न भएको सुनिश्चित गर्नुपर्ने सोच्छन्। तिनीहरूले विश्वास गर्छन् कि भेटीहरू भनेका परमेश्वरले मण्डलीलाई प्रदान गर्ने पैसा र सामानहरू हुन्, र यो पैसा र यी सामानहरू अगुवा र कामदारहरूका जीवन र काममा तिनीहरूका आवश्यकताहरू पूरा गर्नका लागि हुन्। यसको तात्पर्य यो हो कि भेटीहरू अगुवा र कामदारहरूका लागि तयार गरिएका हुन्छन्, र जब कोही अगुवा वा कामदारका रूपमा चुनिन्छ, तब परमेश्वरले उसलाई यी भेटीहरू उपभोग गर्ने अनुमति दिनुहुन्छ, साथै अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई परिचालन, उपभोग, र खर्च गर्ने प्राथमिकता पाउँछन्—त्यसैले, जब कुनै व्यक्ति अगुवा वा कामदार बन्छ, तब ऊ भेटीहरूको मालिक, भेटीहरूको व्यवस्थापक र धनी बन्छ। यस किसिमका मानिसहरू आफ्नो काममा भेटीहरूको सम्पर्कमा आउँदा तिनीहरूले तिनलाई दर्ता, मिलान, वा सुरक्षित गर्दैनन्, न त तिनीहरूले भेटीहरूको आय र व्यय सम्बन्धी खाताहरू जाँच्ने गर्छन्, तिनीहरूले तिनको खर्च र परिचालनको स्थितिको निरीक्षण त झनै गर्दैनन्। यसको सट्टामा, तिनीहरूले त्यहाँ कस्ता-कस्ता भेटीहरू छन् र अगुवा र कामदारहरूले उपभोग गर्न मिल्ने कुनै छ कि छैन भनी छानबिन गरेर बुझ्छन्। भेटीहरूप्रति यी अगुवा र कामदारहरूले यस्तै प्रकारको मनोवृत्ति बोकेका हुन्छन्। तिनीहरूको विचारमा, भेटीहरू दर्ता, मिलान, र सुरक्षित गर्न, वा तिनको आय र व्यय वा तिनको खर्चको स्थिति निरीक्षण गर्न आवश्यक पर्दैन—तिनीहरूसँग यस्ता कुराहरूको कुनै सम्बन्ध हुँदैन—तिनीहरूले केवल अगुवा र कामदारहरूलाई भेटीहरू बाँडफाँट गर्नुपर्छ, र भेटीहरू उपभोग गर्ने सम्बन्धमा तिनीहरूलाई प्राथमिकता दिनुपर्छ। तिनीहरूको विचारमा, अगुवा र कामदारहरूले भन्ने भनेको सिद्धान्त हो—भेटीहरू कसरी खर्च र परिचालन गर्ने भन्ने कुरा तिनीहरूको निर्णय हो। तिनीहरू विश्वास गर्छन् कि अगुवा वा कामदारका रूपमा चुनिनु भनेको कोही पहिले नै सिद्ध पारिएको छ, र कुनै धर्मगुरुझैँ उसलाई भेटीहरू उपभोग गर्ने सुविधा, साथै अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार, प्रयोगको अधिकार, र भेटीहरूलाई परिचालन गर्ने अधिकार हुन्छ। कतिपय मण्डलीहरूमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाउने वस्तुहरूलाई उचित कर्मचारीले दर्ता, मिलान, र भण्डारण गर्नुभन्दा पहिले नै अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई हेरेर, छानेर, अनि फिल्टर गरेर आफूले प्रयोग गर्न सक्ने चीजलाई राखिसकेका, खान सक्ने चीज खाइसकेका, लगाउन सक्ने चीज लगाइसकेका, र जे चीज आफूलाई चाहिँदैन त्यो जसलाई आवश्यक परेको छ उसलाई बाँडिसकेका हुन्छन्, यसरी परमेश्वरको साटो तिनीहरूले नै निर्णय गर्छन्। यो नै तिनीहरूको सिद्धान्त हो। यहाँ के भइरहेको छ? के तिनीहरू साँच्चिकै आफूलाई धर्मगुरु सोच्छन्? के यसमा समझको अत्यन्तै कमी छैन र? (छ।) अरू अगुवा र कामदारहरू हुन्छन् जसले एउटा परिवारमा दुइटा कुर्सीहरूको कमी भएको, अर्कोमा चुल्हो नभएको, र कसैको स्वास्थ्य कमजोर रहेको र उसले स्वास्थ्य परिपूरक लिनुपर्ने देख्छन्, र त्यसपछि परमेश्वरको घरको पैसा प्रयोग गरेर यी सबै वस्तुहरू किन्छन्। सारा भेटीहरूको परिचालन, उपभोग, खर्च, र प्रयोगको अधिकार यी अगुवा र कामदारहरूलाई नै हुन्छ—के यसले अर्थ राख्छ? के यो शैली तिनीहरूको चिन्तनमा केही गडबडी आएको कारणले निम्तिएको होइन र? तिनीहरूले केका आधारमा निर्णय गरिरहेका छन्? के अगुवा र कामदारहरूसँग भेटीहरू नियन्त्रण गर्ने अधिकार हुन्छ? (हुँदैन।) भेटीहरू त तिनीहरूले व्यवस्थापन पो गर्ने हो, तिनीहरूले नियन्त्रण र प्रयोग गर्ने होइन। तिनीहरूलाई ती उपभोग गर्ने सुविधा हुँदैन। के अगुवा र कामदारहरू धर्मगुरु सरह हुन्? सिद्ध पारिएका मानिसहरू सरह हुन्? के तिनीहरू भेटीहरूका धनी हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए तिनीहरू किन प्राधिकारबिना भेटीहरू प्रयोग गरेर अनेक परिवारका लागि वस्तुहरू किन्ने निर्णय गर्छन्—तिनीहरूसँग त्यो अधिकार किन हुन्छ? तिनीहरूलाई त्यो अधिकार कसले दियो? के कार्य बन्दोबस्तहरूले “आफ्नो पद ग्रहण गरेपछि अगुवाहरू र कामदारहरूले गर्नुपर्ने पहिलो काम भनेको परमेश्वरको घरका आर्थिक पक्षहरूमाथि पूर्ण नियन्त्रण जमाउनु हो” भनेर तोकेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए केही अगुवा र कामदारहरू किन यस्तो विश्वास गर्छन् त? त्यसमा के समस्या छ? जब कुनै दाजुभाइ वा दिदीबहिनीले एउटा महँगो कपडा चढाउँछन् र भोलिपल्ट नै कुनै अगुवा वा कामदारले त्यो लगाइरहेको हुन्छ भने, त्यहाँ के भइरहेको छ? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाएका भेटीहरू किन कुनै व्यक्तिका हातमा पर्छन्? यहाँ “व्यक्ति” भन्नुको अर्थ अरू कोही नभएर उही अगुवा वा कामदार हो। तिनीहरू भेटीहरूलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्न असफल हुने मात्र होइन—त्यसको साटो, तिनीहरू तिनलाई कब्जा गर्न र व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गर्न अघि सर्छन्। यसमा के समस्या छ? यदि हामीले यो अगुवा वा कामदारलाई भेटीहरूको व्यवस्थापनका सम्बन्धमा उसले वास्तविक काम नगरेको प्रसङ्गमा हेर्ने हो भने, उसलाई झूटो अगुवाको रूपमा चित्रण गर्न सकिन्छ—तर यदि हामीले उसलाई भेटीहरू कब्जा गरेर व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गरेको सन्दर्भमा हेर्ने हो भने, उसलाई शतप्रतिशत ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गर्न सकिन्छ। त्यसोभए, त्यस व्यक्तिलाई ठ्याक्कै कुन रूपमा चित्रण गर्नु विवेकपूर्ण हुन्छ? (ख्रीष्टविरोधीका रूपमा।) ऊ झूटो अगुवा र ख्रीष्टविरोधी दुइटै हो। भेटीहरू व्यवस्थापन गर्दा, झूटा अगुवाहरूले सबै भेटीहरू जाँच्छन्, र तिनलाई व्यवस्थापन गर्न मानिसहरूलाई आज्ञा गर्छन्। तर त्यसअघि, तिनीहरूले एक अंश आफै कब्जा गर्छन् र प्राधिकारबिना अर्को अंश परिचालन गर्ने निर्णय गर्छन्। बाँकी रहेका वस्तुहरू—जुन तिनीहरूले चाहँदैनन्, वा जसलाई तिनीहरूले चिन्दैनन् तर अरूलाई दिन चाहँदैनन्—तिनीहरूले ती वस्तुहरूलाई केही समयका लागि छुट्टै राख्छन्। ती भेटीहरू कहाँ छन्, तिनलाई सुरक्षित गर्ने उचित व्यक्ति छ कि छैन, तिनलाई नियमित रूपमा निरीक्षण गर्नुपर्छ कि पर्दैन, कसैले ती चोरिरहेको पो छ कि, वा कसैले ती कब्जा पो गरिरहेको छ कि भन्ने सम्बन्धमा, सबै झूटा अगुवाहरूले चिन्ता लिँदैनन्। तिनीहरूको सिद्धान्त यो हो: “मैले उपभोग गर्नुपर्ने चीजहरू र आफूलाई आवश्यक पर्ने चीजहरू पहिले नै लिइसकेको छु। मलाई आवश्यक नपर्ने र बाँकी रहेका चीजहरू जसले लिन चाहन्छ उसले लिए हुन्छ; जसले तिनलाई व्यवस्थापन गर्न चाहन्छ उसले व्यवस्थापन गरे हुन्छ। जसले पहिला कब्जा गर्छ ती उसैको हुन्छ—ती जसको हातमा पर्छन् उसैले फाइदा लिन्छ।” यो कस्तो प्रकारको सिद्धान्त र तर्क हो? त्यस्ता मानिसहरू पूर्णतया दियाबलस र पशु हुन्!
एक पटक, एक जना झूटो अगुवाले गोदाममा अत्यन्तै धेरै सामान छ भनेर भन्यो, अनि मैले त्यसलाई दर्ता गरेको छस् कि छैनस् भनेर सोधेँ। उसले भन्यो, “मलाई ती केही चीजहरू के हुन् भन्नेसमेत थाहा छैन, त्यसैले तिनलाई दर्ता गर्न सम्भव नै छैन।” मैले भनेँ, “त्यो वाहियात कुरा हो। तिनलाई दर्ता गर्न कसरी असम्भव हुन सक्छ? जब तिनलाई पहिलो पटक यहाँ ल्याइयो, त्यसबेलादेखि तिनका अभिलेखहरू राखिएको हुनुपर्छ!” “त्यो निकै लामो समयअघि थियो, त्यो थाहा पाउन सम्भव नै छैन।” यो कस्तो खालको कुरा हो? के उसले जिम्मेवारी लिइरहेको छ? (छैन।) मैले भनेँ, “त्यहाँ केही कपडाहरू छन्—कुन-कुन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनको आवश्यकता छ भनेर हेर, अनि ती कपडाहरू तिनीहरूलाई वितरण गर।” “तीमध्ये कतिपयको स्टाइल पुरानो भइसकेको छ। तिनमा कसैलाई पनि रुचि छैन।” मैले भनेँ, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जे चाहिएको छ त्यो चाहिँ वितरण गर, अनि तिनीहरूलाई जे चाहिएको छैन तिनलाई उचित तरिकाले सम्हाल।” तिनीहरूले यो कुरा पूरा गरेनन्। के तिनीहरू कर्तव्यनिष्ठ र लगनशील भइरहेका थिए? तिनीहरूलाई एउटा काम गर्न लगाउँदा, तिनीहरू नकारात्मक कुराहरू भनेर अनि कठिनाइहरू औँल्याएर गुनासो गरिरहन्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार राम्रोसँग सम्हाल्नेछु चाहिँ भन्दैनन्। तिनीहरूमा समर्पित हुने आशय बिलकुलै हुँदैन। कसैले तिनीहरूलाई जे आवश्यक गराए पनि, तिनीहरू कठिनाइहरूको कुरा गरिरहन्छन्, मानौँ यदि तिनीहरूले यसरी बोलेर त्यस व्यक्तिलाई निःशब्द बनाउन सके, तिनीहरूले जित्नेछन् र आफ्नो पक्ष बलियो बनाउनेछन्, र त्यसपछि तिनीहरूको काम सम्पन्न हुनेछ। यो व्यक्ति कस्तो किसिमको प्राणी हो? तँलाई समस्या सिर्जना गर्न सक्, वा कठिनाइ र समस्याहरू औँल्याउन सक् भन्नका लागि अगुवा वा कामदार बनाइएको होइन—तैँले समस्याहरूलाई समाधान गर्न र कठिनाइहरूलाई सम्हाल्न सक् भन्नका लागि हो। यदि तँ आफ्नो काममा साँच्चिकै सक्षम छस् भने, समस्या र कठिनाइका कुराहरू उठाएपछि, तैँले तिनलाई सिद्धान्तहरूअनुसार यसरी सम्हाल्ने र समाधान गर्ने थिएँ भनेर भन्ने थिइस्। झूटा अगुवाहरूले नाराहरू फलाक्न, धर्मसिद्धान्त प्रचार गर्न, ठूलो कुरा गर्न, र वस्तुगत तर्क र बहानाहरूबारे बोल्न मात्र सक्छन्—तिनीहरूमा वास्तविक कार्यक्षमता बिलकुलै हुँदैन, अनि भेटीहरूको व्यवस्थापनमा पनि तिनीहरू सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न वा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न त्यसरी नै असक्षम हुन्छन्। तिनीहरू यति कमजोर बुद्धि भएका र असक्षम छन्, तैपनि तिनीहरूलाई अझै लाग्छ कि अब तिनीहरू अगुवा वा कामदार भएकाले, तिनीहरूसँग विशेष अधिकारहरू र हैसियत छन्, विशिष्ट पहिचान छ, र तिनीहरू भेटीहरूको मालिक र प्रयोगकर्ता हुन्। यस किसिमको झूटो अगुवाले भेटीहरू खर्च गर्ने विशेष अधिकार कसरी उपभोग गर्ने भन्ने मात्र जानेको हुन्छ—तिनीहरूले भेटीहरूको अनुचित र जथाभावी खर्चका कुनै पनि घटनाहरू देख्न वा पत्ता लगाउन सक्दैनन्, र तिनीहरूले तिनलाई देख्न पनि सक्छन् तर तिनलाई सम्हाल्नका लागि केही पनि गर्दैनन्। तिनीहरू किन यस्तो गर्छन्? किनभने तिनीहरूले अगुवा वा कामदार बनेसँगै आउने श्रेष्ठताको भावनामा रमाउन मात्र जानेका हुन्छन्—तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूप्रति परमेश्वरका मागहरू वा परमेश्वरको घरको काम गर्ने सिद्धान्तहरू बिलकुलै बुझेका हुँदैनन्। तिनीहरू केही काम नलाग्ने, निम्नस्तरीय, र कमजोर बुद्धि भएका मानिस हुन्। के त्यस्ता अन्योलमा परेका मानिसहरूले अझै पनि हैसियतका फाइदाहरू उपभोग गर्ने इच्छा गर्नु निराशाजनक कुरा होइन र? हामीले गरेको यस किसिमको झूटो अगुवाको खुलासामार्फत तिमीहरूले के बुझेका छौ? यस किसिमको व्यक्ति अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै, तिनीहरू भेटीहरूका सम्बन्धमा षडयन्त्रहरू रच्न चाहन्छन्, र तिनीहरूको नजर भेटीहरूमा नै अडिएको हुन्छ। एक नजरमै भन्न सकिन्छ कि तिनीहरूले लामो समयदेखि आवश्यकताभन्दा बढी पैसा खर्च गर्ने र भेटीहरू फजुलमा उडाउने इच्छा राख्दै आएका छन्। अब, अन्ततः तिनीहरूले मौका पाएका छन्; तिनीहरूले स्वेच्छाचारी रूपमा त्यस तरिकाले पैसा खर्च गर्न, र परमेश्वरको भेटीलाई आफ्नो इच्छाअनुसार प्रयोग गर्न, जुन चीजका लागि तिनीहरूले काम गरेका छैनन् त्यसलाई उपभोग गर्न सक्छन्। तिनीहरूको लोभी साँचो रङ्ग यसरी पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छ। के तिमीहरूले विगत र वर्तमानका अगुवा र कामदारहरूमध्ये त्यस्ता मानिसहरू देख्छौ? तिनीहरूले सधैँ अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू र परिभाषालाई गलत रूपमा व्याख्या गर्छन्, अनि तिनीहरू अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै, तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरको घरका मालिकका रूपमा लिन्छन्, तिनीहरूले आफूलाई धर्मगुरुहरूको दर्जामा सूचीकृत गर्छन्, र तिनीहरूले आफूलाई विशिष्ट व्यक्ति ठान्छन्। के यो अलि कमजोर बुद्धि होइन र? कोही अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै ऊ अब भ्रष्ट मानव नरहने हो र? के ऊ तुरुन्तै पवित्र व्यक्तिमा परिणत हुने हो र? तिनीहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले आफू को हुँ भनेर चिन्नै छोड्छन्, र तिनीहरू आफूले भेटीहरू उपभोग गर्नुपर्छ भन्ने सोच्छन्—के त्यस्ता मानिसहरू कमजोर बुद्धिका होइनन् र? त्यस्ता मानिसहरू पक्कै पनि कमजोर बुद्धिका हुन्छन्, तिनीहरूमा सामान्य मानवताको समझ हुँदैन। हामीले यसरी सङ्गति गरिसकेपछि पनि तिनीहरूलाई अझै अगुवा र कामदारहरूका कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू के-के हुन् भन्ने थाहा हुँदैन। निश्चित रूपमा त्यस्ता अगुवा र कामदारहरू हुन्छन्, र त्यस्ता मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू अत्यन्तै स्पष्ट र प्रकटित हुन्छन्।
भेटीहरूलाई सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा विभिन्न किसिमका झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू मूलतः यिनै हुन्। अझ गम्भीर समस्याहरू भएकाहरू झूटा अगुवाहरूको वर्गमा पर्दैनन्—तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्। त्यसैले, तिमीहरूले यो क्षेत्रको बारेमा राम्रो बोध प्राप्त गर्नुपर्छ। यदि कोही झूटो अगुवा हो भने, ऊ त्यही नै हुन्छ—उसलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गर्न मिल्दैन। मानवता, कार्यहरू, प्रकटीकरणहरू, र सारका सन्दर्भमा ख्रीष्टविरोधीहरू झूटा अगुवाहरूभन्दा बढी खराब हुन्छन्। अधिकांश झूटा अगुवाहरूमा कमजोर योग्यता हुन्छ, तिनीहरू कमजोर बुद्धिका हुन्छन्, तिनीहरूमा कार्यक्षमताको कमी हुन्छ, तिनीहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ र तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ हुँदैन, तिनीहरूको चरित्र निकृष्ट हुन्छ, तिनीहरू स्वार्थी र दुष्ट हुन्छन्, साथै तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा हुँदैन। यसले तिनीहरूलाई भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा वास्तविक काम गर्न सक्षम नहुने र नगर्ने तुल्याउँछ, र त्यसले भेटीहरूको उचित व्यवस्थापन र उपयुक्त सुरक्षालाई असर पार्छ। झूटा अगुवाहरू कर्तव्यविमुख हुने, तिनीहरूले वास्तविक काम नगर्ने, र परमेश्वरको घरका सिद्धान्त र मागहरूबमोजिम काम नगर्ने हुनाले एक भाग भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको हातमा समेत पर्छन्—यस किसिमको समस्या पनि धेरै नै आउँछ। भेटीहरू सुरक्षित गर्ने काममा झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू मूलतः यसरी खुलासा हुन्छन्: तिनीहरूको चरित्र निकृष्ट हुन्छ, तिनीहरू स्वार्थी र दुष्ट हुन्छन्, तिनीहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ, तिनीहरूमा कार्यक्षमताको कमी हुन्छ, तिनीहरूको योग्यता कमजोर हुन्छ, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू बिलकुलै खोज्दैनन्, साथै तिनीहरू लाटा र कमजोर बुद्धिका मानिसहरू जस्तै हुन्छन्। कतिपयले भन्न सक्छन्, “हामी तपाईंले खुलासा गर्नुभएका अन्य सबै प्रकटीकरणहरूलाई मान्छौँ, तर यदि तिनीहरू लाटा र कमजोर बुद्धिका छन् भने, तिनीहरू कसरी अगुवा बन्न सक्थे त?” के तिमीहरू कतिपय अगुवा र कामदारहरू लाटा र कमजोर बुद्धिका छन् भन्ने कुरा मान्छौ? के त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? कतिपयले भन्न सक्छन्, “तपाईं हामीलाई अत्यन्तै कम आँक्नुहुन्छ। हामी सबै कलेज वा उच्च शिक्षा पार गरेका आधुनिक मानिस हौँ—यो समाज र मानवजातिका सम्बन्धमा हामीसँग खुट्याउने उत्कृष्ट शक्तिहरू छन्। हामी कमजोर बुद्धि भएको व्यक्तिलाई कसरी हाम्रो अगुवा हुन चयन गर्न सक्छौँ र? सम्भवतः त्यस्तो हुनै सक्दैन!” त्यसमा असम्भव कुरा के छ? तिमीहरूमध्ये अधिकांश कमजोर बुद्धि भएका छौ, र अपर्याप्त बौद्धिकता भएका पनि छौ, त्यसैले तिमीहरूले कमजोर बुद्धि भएको व्यक्तिलाई सजिलै अगुवा हुन चयन गर्न सक्छौ। म किन तिमीहरूमध्ये धेरैजसो कमजोर बुद्धिका छौ भन्छु? किनभने तिमीहरूले जति नै अनुभव प्राप्त गरेको भए पनि, तिमीहरूमध्ये धेरैजसोले कामकुराको सार छर्लङ्गै देख्न सक्दैनौ र सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनौ। तिमीहरूले वर्षौँसम्म प्रावधानहरू मात्र पालना गर्न सक्छौ, कुनै फेरबदल नगरी बारम्बार उही तरिका अपनाउँछौ, जतिसुकै सत्यता सङ्गति गरे पनि तिमीहरू सत्यता सिद्धान्तहरू बोध गर्न असक्षम नै रहन्छौ। यसमा के समस्या छ? तिमीहरूको योग्यता अत्यन्तै कमजोर छ। तिमीहरूले समस्याहरूको सार वा जडलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनौ, साथै परिस्थितिहरूको विकासको ढाँचा पत्ता लगाउन सक्दैनौ, कामकुरा गर्दा अपनाउनुपर्ने सिद्धान्तहरू पालना गर्न त झनै सक्दैनौ—यसलाई कमजोर बुद्धि हुनु भनिन्छ। तिमीहरू सबैलाई आफ्ना कर्तव्यहरूसँग सम्बन्धित कामकुराका सिद्धान्तहरू बोध गर्न कति समय लाग्छ? कतिपय मानिसहरूले केही वर्षदेखि पाठमा आधारित काम गर्दै आएका छन्, तर अहिले पनि, तिनीहरूले लेख्ने सबै लेख र पटकथाहरू अझै खोक्रो शब्दहरू हुन्, तिनीहरूले अझै पनि सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, र वास्तविकता के हो, वा कुनै वास्तविक कुरा कसरी भन्ने भनेर जानेका हुँदैनन्। यो अत्यन्तै कमजोर योग्यता र अत्यन्तै कम बौद्धिकता हुनु हो। तिमीहरूसँग जुन बौद्धिकता छ, के तिमीहरूले त्यसद्वारा कमजोर बुद्धि भएको व्यक्तिलाई सजिलै अगुवा हुन चयन गर्न सक्दैनौ र? अनि तिमीहरूले तिनीहरूलाई चयन गर्ने मात्र होइन, आफ्नो हृदय पनि तिनीहरूमा लगाउँछौ। जब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्थ्यो, तैँले त्यस्तो होस् भन्ने चाहँदैनथिस्। दुई वर्षपछि, जब तैँले तिनीहरूलाई छर्लङ्गै देखेको र बुझाइ प्राप्त गरेको थिइस्, त्यसबेला नै तैँले तिनीहरू झूटो अगुवा हुन् भनेर चिन्न सक्ने थिइस्, तर त्यो बेलामा, तँलाई जे भनिए पनि, तैँले तिनीहरूलाई बर्खास्त हुन दिँदैनथिस्। के तँ तिनीहरूभन्दा पनि कमजोर बुद्धिको छैनस् र? म किन कतिपय अगुवा र कामदारहरूको बौद्धिकता अपर्याप्त हुन्छ भन्छु? किनभने तिनीहरूले सबैभन्दा सरल काम मात्र गर्न जानेका हुन्छन्। जब अलि जटिल कामको कुरा आउँछ, तिनीहरूले त्यो कसरी गर्ने भनेर जानेका हुँदैनन्, जब तिनीहरूले सानो कठिनाइ सामना गर्छन्, तिनीहरूले त्यसलाई सम्हाल्न जानेका हुँदैनन्, अनि जब तिनीहरूलाई एउटा अतिरिक्त काम दिइएको हुन्छ, तिनीहरूलाई के गर्ने भन्ने नै थाहा हुँदैन। के यो तिनीहरूको बौद्धिकताको समस्या होइन र? के यस्ता अगुवाहरू तिमीहरूद्वारा नै चुनिएका होइनन् र? अनि तिमीहरू चाहिँ तिनीहरूलाई आदर गर्दै लम्पसार पर्छौ: “उनीहरूले प्रेम जोडी नखोजी परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, र उनीहरूले परमेश्वरका लागि बीस वर्षभन्दा बढी अर्पण गरेका छन्। उनीहरूमा दुःख सहने इच्छा छ, ठीक हो, र उनीहरू आफ्नो कामबारे साँच्चिकै गम्भीर छन्।” “यद्यपि, के उनीहरूले आफ्ना काममा सिद्धान्तहरू बुझ्छन्?” “यदि उनीहरूले बुझ्दैनन् भने कसले बुझ्छ?” अनि तिनीहरूको काम निरीक्षण गर्दा त्यो पूर्ण रूपमा अस्तव्यस्त भएको पाइन्छ—तिनीहरू कुनै पनि काम कार्यान्वयन गर्न सक्षम हुँदैनन्। तिनीहरूलाई तिनीहरूका कामका सिद्धान्तहरू बताइएको हुन्छ, तर तिनीहरूले त्यो कसरी गर्ने भनेर कहिल्यै जान्दैनन्। तिनीहरू प्रश्नहरू मात्र सोधिरहन्छन्, र सिधै नभनेसम्म के गर्नुपर्छ भन्ने थाहा पाउँदैनन्। तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू बताउनु भनेको केही पनि नभन्नु जस्तै हो; सिद्धान्तहरू एक-एक गरी सूचीकृत गरिएका भए पनि, तिनीहरूले काम कसरी कार्यान्वयन गर्ने भनेर अझै पनि थाहा पाउनेछैनन्। के यस्ता अगुवाहरू छन्? तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू जति भने पनि, तिनीहरूले ती बुझ्दैनन्, र तिनीहरू काम कार्यान्वयन गर्न सक्षम हुँदैनन्। उही वचनहरू वा कामकुराबारे कैयौँ पटक तिनीहरूसँग सङ्गति गर् वा तिनीहरूलाई सिका, तर अझै पनि तिनीहरूले बुझ्नेछैनन्, अनि पछि उक्त समस्या पूर्णतया अनसुल्झा रहनेछ—तिनीहरूले अझै पनि के गर्नुपर्छ भनेर सोध्नेछन्, र एउटा मात्र हरफ छुटे पनि त्यो काम लाग्दैन। के तिनीहरू कमजोर बुद्धि भएका होइनन् र? के यी कमजोर बुद्धि भएका अगुवाहरू तिमीहरूद्वारा नै चयन भएका होइनन् र? (हुन् नि।) तिमीहरूले त्यो कुरा नकार्न सक्दैनौ, सक्छौ त? त्यस्ता अगुवाहरू पक्कै पनि हुन्छन्।
आज हामीले सङ्गति गरिरहेको झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू मुख्यगरी भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने कामसँग सम्बन्धित छन्। झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे हामीले गरेको खुलासामार्फत, मानिसहरूले थाहा पाउनुपर्छ कि भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्नु अगुवा र कामदारहरूका लागि एउटा महत्त्वपूर्ण काम हो, र तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। यो सामान्य मामला सम्बन्धी काम अन्य कामभन्दा फरक भए पनि, यो परमेश्वरको घरको अन्य कामको सामान्य सञ्चालनसँग सम्बन्धित छ। त्यसैले, भेटीहरू व्यवस्थापन गर्नु भनेको निकै महत्त्वपूर्ण र अपरिहार्य काम हो। यो कसरी महत्त्वपूर्ण छ? भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने काममा सुरक्षित गरिएका वस्तुहरू परमेश्वरका हुन्—अलि अनुचित तरिकाले भन्नुपर्दा, ती वस्तुहरू परमेश्वरका व्यक्तिगत सम्पत्ति हुन्, त्यसैले अगुवा र कामदारहरू यो कामको सम्बन्धमा अझ बढी समर्पित, सचेत, र लगनशील हुनुपर्छ। यदि हामी यो कामलाई यसको प्रकृतिको आधारमा हेरिरहेका छौँ भने, मलाई लाग्दैन कि त्यसलाई प्रशासनिक कामको सूचिमा राख्नु अत्युक्ति हुन्छ। हामीले यसलाई प्रशासनिक कामको वर्गमा सूचीकृत गर्नुको कारण के हो भने यो काम गर्नु परमेश्वरप्रति र उहाँको सम्पत्तिप्रति मानिसहरूको मनोवृत्तिसँग सम्बन्धित छ। त्यसैले, मानिसहरूले यो काम गर्दा सही मनोवृत्ति राख्न र सही सिद्धान्तहरू बोध गर्न जरुरी छ। हामीले यसलाई प्रशासनिक कामकै वर्गमा राख्नुको कारण भनेको अगुवा र कामदारहरूलाई यो काम गर्न निकै महत्त्वपूर्ण छ, साथै यो काम निकै वजनदार कार्य र निकै गह्रौँ बोझ हो भनी बुझाउनका लागि हो। यसको उद्देश्य भनेको तिनीहरूलाई यसलाई सामान्य मामला सम्बन्धी कामका रूपमा लिनु हुँदैन—तिनीहरूसँग यो कामको महत्त्वबारे सही र गहन ज्ञान हुनैपर्छ, र त्यसपछि त्यस सम्बन्धमा समर्पित, सचेत, र लगनशील हुनुपर्छ भनी बुझाउनु हो। मानिसहरूले अरू मानिसहरूप्रति ध्यान नदिन सक्छन्—गल्तीहरू देखा परे पनि, त्यो ठूलो समस्या हुँदैन। तर म मानिसहरूलाई तिनीहरूले परमेश्वरलाई जसरी लिन्छन् त्यसमा अलमल्ल नहुन, झाराटारुवा नहुन, र मुख मात्र चलाउने काम चाहिँ नगर्ने नहुन अनुरोध गर्छु। भेटीहरूलाई व्यवस्थापन गर्ने काम राम्रोसँग गर्नु परमेश्वरले अगुवा र कामदारहरूलाई दिनुभएको एउटा महत्त्वपूर्ण आज्ञा हो।
मे ८, २०२१
