अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (१२)
हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी दसौँ विषयवस्तु: “परमेश्वरका घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरू (पुस्तकहरू, विभिन्न उपकरण, अन्नपात, आदि कुराहरू) लाई उचित तरिकाले सुरक्षित गर्ने र समझदारीपूर्वक बाँडफाँड गर्ने, अनि क्षति र अपव्यय न्यूनीकरण गर्न नियमित निरीक्षणहरू, मर्मत-सम्भार र सुधार गर्ने; साथै, दुष्ट मानिसहरूकालाई ती कुराहरू स्वामित्वमा लिनबाट रोक्ने” बारे सङ्गति गर्यौँ। दसौँ विषयवस्तुको सङ्गति परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरूका सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम र उनीहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरूसँग सम्बन्धित थियो, र सँगसँगै, त्यस सङ्गतिले तुलनामार्फत झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू खुलासा गरेको थियो। यदि अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरको घरको हरेक काममा आफूले पूरा गर्नुपर्ने र गर्न सक्ने जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छन् भने, तिनीहरू मानकअनुरूपका अगुवा र कामदार हुन्; यदि तिनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्दैनन् र कुनै वास्तविक काम गर्दैनन् भने, तिनीहरू झूटा अगुवाहरू हुन् भन्ने कुरा एकदमै प्रस्ट हुन्छ। दसौँ विषयवस्तुका सम्बन्धमा कुरा गर्नुपर्दा, झूटा अगुवाहरूले परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरूको सुरक्षा गर्ने र समझदारीपूर्वक बाँडफाँड गर्ने काम अवश्य नै राम्ररी गर्दैनन्—ती सामग्रीहरूको राम्रोसँग सुरक्षा गरिएको हुँदैन, वा तिनको सुरक्षा बिलकुलै नगरिएको पनि हुन सक्छ, र झूटा अगुवाहरूले तिनको बाँडफाँडलाई भद्रगोल बनाउँछन्। तिनीहरूले यस कामलाई गम्भीर रूपमा बिलकुलै नलिन पनि सक्छन्। यो सामान्य मामलाहरूसम्बन्धी काम भए पनि, यो अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र तिनीहरूले गर्नुपर्ने काम नै हो। चाहे यो काम तिनीहरू आफैले गरून् वा यो काम गर्न तिनीहरूले उचित मानिसहरूको बन्दोबस्त गरून्, अनि सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुगमन, आदि इत्यादि पनि गरून्, तर जे भए पनि, यो कामलाई अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूबाट अलग गर्न सकिँदैन—यी प्रत्यक्ष रूपमै सम्बन्धित छन्। त्यसकारण, यस कामको कुरा आउँदा, यदि अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरूको उचित तरिकाले सुरक्षा गर्दैनन् र समझदारीपूर्वक बाँडफाँड गर्दैनन् भने, तिनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरिरहेका हुँदैनन्, र तिनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गरिरहेका हुँदैनन्। यो झूटा अगुवाहरूको एउटा प्रकटीकरण हो। हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले झूटा अगुवाहरूले सामान्य मामलाहरूसम्बन्धी यो काम सम्हाल्ने क्रममा देखाउने प्रकटीकरणहरूको सामान्य खुलासा र चिरफार गरेका थियौँ, र केही उदाहरणहरू दिएका थियौँ। यदि कोही झूटो अगुवा हो भने, उसले यस काममा आफ्ना जिम्मेवारीहरू बिलकुलै पूरा गरेको हुँदैन, र उसले गर्ने काम मानकअनुरूप हुँदैन, किनभने झूटा अगुवाहरूले वास्तविक काममा कहिल्यै मेहनत लगाउँदैनन्—एकपटक त्यसको बन्दोबस्त भएपछि, तिनीहरूको काम त्यहीँ समाप्त हुन्छ, र तिनीहरूले कहिल्यै कामको अनुगमन गर्ने वा त्यसमा सहभागी हुने गर्दैनन्। अर्को मुख्य कारण यो हो कि झूटा अगुवाहरू आफूले गर्ने कुनै पनि कामका सिद्धान्तहरू बुझ्दैनन्। तिनीहरू आफ्ना काममा निष्क्रिय भइरहेका नहुँदा पनि, तिनीहरूले जे गर्छन् त्यो परमेश्वरको घरले माग गर्ने सिद्धान्त र नियमहरूअनुरूप हुँदैन, वा सिद्धान्तहरूसँग सम्पूर्ण रूपमै अमिल्दोसमेत हुन्छ। सिद्धान्तहरूसँग अमिल्दो हुनुको अर्थ के हो? त्यसको तात्पर्य के हो भने, तिनीहरू बेपरवाह भएर कार्य गरिरहेका छन्, र आफ्नै कल्पना, इच्छा, भावना, आदि इत्यादिका आधारमा उन्मत्त भएर कार्य गरिरहेका छन्। त्यसैले, चाहे जे भए पनि, अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी यस विषयवस्तुका सम्बन्धमा दुइटा प्रमुख प्रकटीकरणहरू रहेका छन्: पहिलो के हो भने, तिनीहरूले वास्तविक काम गर्दैनन्, र दोस्रो, तिनीहरूले सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन्। मूलभूत प्रकटीकरणहरू यिनै हुन्। हाम्रो पछिल्लो भेलामा, हामीले झूटा अगुवाहरूले सामान्य मामलासम्बन्धी यस किसिमको काम सम्हाल्दा तिनीहरूको मानवता कसरी प्रकट हुन्छ भन्नेबारे सङ्गति र खुलासा गर्यौँ। यस सरल, र एउटै कामको हकमा समेत, झूटा अगुवाहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूसँग यो काम गर्ने योग्यता हुन्छ, तर तिनीहरूले गर्दैनन्। यो यस किसिमका मानिसहरूको चरित्र र मानवतासँग सम्बन्धित छ। तिनीहरूको मानवतामा कस्तो समस्या हुन्छ? तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा हुँदैन, र तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ। हामीले मूलतः दसौँ विषयवस्तुअन्तर्गत अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू, सामान्य सिद्धान्तहरू, र झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गरिसकेका छौँ। आज, हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तुबारेको सङ्गति अघि बढाउनेछौँ।
विषयवस्तु एघार: विशेषगरी भेटीलाई व्यवस्थित ढङ्गले दर्ता, मिलान र सुरक्षित गर्नका निम्ति मानकअनुरूपको मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू छान्ने; आय र व्ययलाई नियमित रूपमा पुनरावलोकन र जाँच गर्ने ताकि फजुल खर्च र अपव्ययका साथै अनुचित खर्चहरू तत्कालै पहिचान गर्न सकियोस्—यस्ता कुराहरूलाई रोक्ने र उचित क्षतिपूर्ति माग गर्ने; यसअलावा, जुनसुकै माध्यम प्रयोग गरेर भए पनि, भेटीलाई दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न र तिनको स्वामित्वमा जानबाट रोक्ने
भेटीहरू भनेका के हुन्
अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तु यस्तो छ: “विशेषगरी भेटीलाई व्यवस्थित ढङ्गले दर्ता, मिलान र सुरक्षित गर्नका निम्ति मानकअनुरूपको मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू छान्ने; आय र व्ययलाई नियमित रूपमा पुनरावलोकन र जाँच गर्ने ताकि फजुल खर्च र अपव्ययका साथै अनुचित खर्चहरू तत्कालै पहिचान गर्न सकियोस्—यस्ता कुराहरूलाई रोक्ने र उचित क्षतिपूर्ति माग गर्ने; यसअलावा, जुनसुकै माध्यम प्रयोग गरेर भए पनि, भेटीलाई दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न र तिनको स्वामित्वमा जानबाट जोगाउने।” यस काममा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? उनीहरूले गर्नुपर्ने मुख्य काम के हो? (भेटीहरूलाई उचित तरिकाले सुरक्षित गर्नु।) दसौँ विषयवस्तु परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरू सुरक्षित गर्ने र समझदारीपूर्वक बाँडफाँड गर्नेबारे थियो; यो चाहिँ भेटीहरूलाई उचित तरिकाले सुरक्षित गर्नेबारे रहेको छ। परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्रीहरू र त्यसका भेटीहरू केही हदसम्म मिल्दाजुल्दा हुन्छन्—तर के ती एउटै हुन् त? (होइनन्।) के भिन्नता छ? (भेटीहरूले मुख्यगरी पैसालाई जनाउँछन्।) पैसा त्यसको एउटा पक्ष हो। परमेश्वरको घरका विभिन्न भौतिक सामग्री र भेटीहरूको प्रकृति कसरी फरक हुन्छ? के परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू भेटी हुन्? के कामका लागि प्रयोग गरिने विभिन्न मेसिनहरू भेटी हुन्? के परमेश्वरको घरले किन्ने दैनिक आवश्यकताका विभिन्न सामानहरू भेटी हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए, यी के हुन् त? परमेश्वरको घरमा, परमेश्वरका वचनका सारा पुस्तकहरू, र परमेश्वरको घरको काममा चाहिने विभिन्न प्रकारका सबै उपकरणहरू, जुन परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले चढाएको पैसाले खरिद गरिएको हुन्छ, जस्तै क्यामेरा, अडियो रेकर्डर, कम्प्युटर, र मोबाइल फोनजस्ता विविध सामग्रीहरू—यी सबै परमेश्वरको घरका भौतिक सामग्रीहरू हुन्। यीबाहेक, टेबुल, कुर्सी, बेन्च, खानेकुरा, र दैनिक आवश्यकताका अन्य त्यस्तै कुराहरू पनि परमेश्वरको घरका भौतिक सामग्री नै हुन्। यीमध्ये कतिपय सामग्रीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले खरिद गर्छन्, र कति अरूचाहिँ परमेश्वरको घरले भेटीहरूद्वारा किनेको हुन्छ; यी सबै कुराहरू परमेश्वरको घरका भौतिक सामग्रीहरूका रूपमा वर्गीकृत हुन्छन्। हामीले यस विषयबारे पछिल्लो भेलामा सङ्गति गरेका थियौँ। अब हामी हामीले एघारौँ विषयवस्तुअन्तर्गत सङ्गति गर्ने एउटा महत्त्वपूर्ण कुरा हेर्नतिर लाग्नेछौँ, र यो कुरा हो: भेटी। भेटीहरू ठ्याक्कै के हुन्? तिनको दायरा कसरी तोकिन्छ? हामीले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूमाथि सङ्गति गर्नुअघि, भेटीहरू के हुन् भन्ने सवाल प्रस्ट पार्न जरुरी छ। अधिकांश मानिसहरूले विगतमा येशूमा विश्वास गरेका र कैयौँ वर्षसम्म यस चरणको काम स्विकारेका भए पनि, भेटीहरूबारे तिनीहरूको अवधारणा धूमिल नै रहेको छ। तिनीहरू भेटीहरू साँच्चिकै के हुन् भन्नेबारे अस्पष्ट छन्। कतिले भन्छन्, भेटीहरू परमेश्वरलाई चढाइने पैसा र भौतिक सामग्रीहरू हुन्, जबकि कति अरूचाहिँ भेटीहरूले मुख्यतः पैसालाई जनाउँछन् भनेर भन्छन्। यीमध्ये कुन कथनचाहिँ सही छ त? (यदि कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाइएको हो भने, चाहे त्यो पैसा होस् वा अन्य सामग्री, चाहे त्यो ठूलो होस् वा सानो, त्यो भेटी नै हुन्छ।) त्यो तुलनात्मक रूपले सही सारांश हो। अब भेटीहरूका दायरा र सीमाहरू प्रस्ट भएपछि, भेटीहरू ठ्याक्कै के हुन् भनेर सही रूपमा परिभाषित गरौँ, ताकि त्यस अवधारणाबारे सबैजना प्रस्ट हुन सकून्।
भेटीहरूको विषयमा, बाइबलमा के अभिलेख गरिएको छ भने, सुरुमा परमेश्वरले मानिसलाई परमेश्वरलाई दशांश चढाउन भन्नुभयो—यो एउटा भेटी हो। चढाइएको परिमाण धेरै भए पनि वा थोरै भए पनि, र जे चढाइएको भए पनि—चाहे त्यो पैसा होस् वा भौतिक सामग्री—यदि त्यो एउटा व्यक्तिको आम्दानीको चढाउनुपर्ने दशांश हो भने, त्यो पक्कै पनि भेटी हुन्थ्यो। परमेश्वरले मानिसबाट माग्नुभएको कुरा यही थियो, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूले परमेश्वरलाई चढाउनुपर्ने कुरा त्यही थियो। यो दशांश भेटीहरूको एउटा पक्ष हो। कति मानिसहरू सोध्छन्, “के त्यो दशांशले पैसा मात्र जनाउँछ?” पैसा नै हुन जरूरी छैन। उदाहरणका लागि, यदि एक व्यक्तिले दश एकड खेतको बाली भित्र्यायो भने, अन्नपात जति भए पनि, अन्त्यमा एक एकड जमिन बराबरको बाली परमेश्वरलाई चढाउनैपर्छ—मानिसहरूले चढाउनुपर्ने भनेकै यो दशांश हो। यसैले, “दशांश”को अवधारणाले पैसा मात्र जनाउँदैन—यसको अर्थ एउटा व्यक्तिले एक हजार युआन कमाउँदा, उसले परमेश्वरलाई एक सय चढाउनैपर्छ भन्ने मात्र होइन—बरु यसले त मानिसहरूले प्राप्त गर्ने सबथोकलाई जनाउँछ, जसमा अझ धेरै कुराहरू समेटिन्छन्,जसमा भौतिक वस्तुहरू र पैसा पनि पर्छन्। बाइबलले यसकै बारेमा कुरा गर्छ। अवश्य नै, आजकाल परमेश्वरको घरले बाइबलअनुसार नै चलेर अत्यन्तै कडाइसाथ मानिसहरूले प्राप्त गर्ने सबथोकको दशांश चढाउनुपर्ने माग गर्दैन; यहाँ म केवल “दशांश” को अवधारणा र परिभाषा सङ्गति गरिरहेको र फैलाइरहेको ,छु ताकि मानिसहरूले दशांश भनेको भेटीको एउटा पक्ष हो भनेर थाहा पाऊन्। म मानिसहरूलाई दशांश चढाउन आह्वान गरिरहेको छैन; मानिसहरूले कति चढाउँछन् भन्ने कुरा उनीहरूको व्यक्तिगत बुझाइ र इच्छामा भर पर्छ, र परमेश्वरको घरसँग यो मामलाका सम्बन्धमा थप मागहरू केही पनि छैन।
भेटीहरूको अर्को पक्ष भनेको मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने वस्तुहरू हो। आम रूपमा भन्नुपर्दा, यसमा अवश्यै दशांश पनि समावेश हुन्छ; खासगरी भन्नुपर्दा, दशांशबाहेक, मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने कुनै पनि कुरा भेटीको वर्गमा पर्छ। परमेश्वरलाई चढाइने चीजहरूले ठूलो दायरा समेट्छ, उदाहरणका लागि, खाना, उपकरणहरू, दैनिक आवश्यकताका कुराहरू, स्वास्थ्य पूरकहरू, साथसाथै पुरानो करारको समयमा वेदीमा चढाइएका गाई, भेडा, आदि इत्यादि। यी सबै भेटीहरू हुन्। कुनै चीज भेटी हो कि होइन भन्ने कुरा चढाउने व्यक्तिको आशयमा भर पर्छ; यदि चढाउने व्यक्तिले यो कुरा परमेश्वरलाई चढाइएको हो भनेर भन्छ भने, चाहे त्यो सीधै परमेश्वरलाई चढाइयोस् वा सुरक्षाका लागि परमेश्वरको घरमा राखियोस्, त्यो भेटीहरूको वर्गमै पर्छ, र त्यसलाई मानिसहरूले स्वेच्छाचारी रूपमा छुन मिल्दैन। उदाहरण दिनुपर्दा: जब कसैले एउटा उच्चस्तरीय कम्प्युटर किनेर परमेश्वरलाई चढाउँछ, त्यो भेटी बन्छ; जब कसैले परमेश्वरलाई गाडी किनिदिन्छ, त्यो भेटी बन्छ; जब कसैले स्वास्थ्य पूरकको दुई बोतल किनेर परमेश्वरलाई चढाउँछ, ती बोतलहरू भेटी बन्छन्। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक सामग्री के-के हुन् भनेर कुनै खास र निश्चित परिभाषा छैन। समग्रमा भन्नुपर्दा, यो निकै फराकिलो दायरा हो—यो परमेश्वर पछ्याउनेहरूले उहाँलाई चढाउने चीजहरू हो। कतिपयले भन्न सक्छन्, “परमेश्वर अहिले धर्तीमा देहधारी हुनुभएको छ, र उहाँलाई चढाइएका चीजहरू उहाँकै हुन्—तर यदि उहाँ धर्तीमा नहुनुभएको भए के हुन्थ्यो? परमेश्वर स्वर्गमा रहनुहुँदा, उहाँलाई चढाइने चीजहरू भेटी हुँदैनन् त?” के यो सही हो? (होइन।) यो कुरा परमेश्वर देहधारणको अवधिमा हुनुहुन्छ कि हुन्न भन्नेमा आधारित हुँदैन। चाहे जे भए पनि, यदि कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाइएको हो भने, त्यो भेटी नै हो। अरूले भन्न सक्छन्, “त्यस्ता धेरै चीजहरू छन् जुन परमेश्वरलाई चढाइन्छन्। के उहाँले तिनको उपयोग गर्न सक्नुहुन्छ? के उहाँले ती सबै उपयोग गर्न सक्नुहुन्छ?” (मान्छेसँग त्यसको कुनै सरोकार छैन।) त्यो भनेको कुरा बताउने सही र तीक्ष्ण तरिका हो। ती चीजहरू परमेश्वरलाई मानवद्वारा चढाइन्छन्; उहाँले तिनलाई कसरी उपयोग गर्नुहुन्छ र उहाँले ती सबै उपयोग गर्न सक्नुहुन्छ कि हुन्न, र उहाँले तिनलाई कसरी बाँडफाँड गर्नुहुन्छ र सम्हाल्नुहुन्छ भन्ने कुराको मान्छेसँग कुनै सम्बन्ध छैन। त्यसबारे पिर गर्नु वा चिन्ता लिनुपर्दैन। संक्षेपमा भन्दा, कसैले परमेश्वरलाई केही चीज चढाउनेबित्तिकै, त्यो चीज भेटीहरूको दायरामा पर्न जान्छ। त्यो परमेश्वरको हुन्छ, र कुनै पनि व्यक्तिसँग त्यसको कुनै सरोकार हुँदैन। कतिले भन्न सक्छन्, “तपाईँले जे-जसरी भनिरहनुभएको छ, त्यो सुन्दा यस्तो लाग्छ मानौँ परमेश्वरले जबरजस्ती त्यो चीजको स्वामित्व दाबी गरिरहनुभएको छ।” के त्यही नै भइरहेको हो त? (होइन।) त्यो चीज परमेश्वरको हो, त्यसैले त्यसलाई भेटी भनिएको हो। मानिसहरूले त्यसलाई आफूखुसीर छुन वा बाँडफाँड गर्न मिल्दैन। कतिले सोध्न सक्छन्, “के त्यो खेर फाल्नु होइन र?” त्यसो हो भने पनि त्यो तेरो सरोकारको विषय होइन। अरूले भन्न सक्छन्, “जब परमेश्वर स्वर्गमा हुनुहुन्छ र देहधारी हुनुहुन्न, तब उहाँले मानिसहरूले उहाँलाई चढाएका वस्तुहरू उपभोग वा उपयोग गर्न सक्नुहुन्न। त्यसबेला के गरिनुपर्छ?” त्यसलाई सजिलै सम्हालिन्छ: सिद्धान्तहरूअनुसार ती चीजहरू सम्हाल्नका लागि परमेश्वरको घर र मण्डली छन्; तैँले त्यसबारे पिर गर्नु वा चिन्ता लिनु आवश्यक छैन। समग्रमा भन्दा, कुनै चीजलाई जसरी सम्हालिए पनि, त्यो भेटीहरूको वर्गमा पर्नेबित्तिकै, त्यो भेटीका रूपमा वर्गीकृत हुनेबित्तिकै, मान्छेसँग त्यसको कुनै सम्बन्ध रहँदैन। अनि त्यो चीज परमेश्वरको हुने भएकाले, मानिसहरूले त्यसलाई मनपरी गर्न मिल्दैन—त्यसो गरे परिणामहरू भोग्नुपर्ने हुन्छ। पुरानो करारको युगमा, शरद ऋतुको बाली भित्र्याउने समयमा, मानिसहरूले हर प्रकारका वस्तुहरू वेदीमा चढाउँथे। कतिले अन्नपात, फलफूल, र अन्य विभिन्न बालीहरू चढाउँथे भने, अरूले गाई र भेडाहरू चढाउँथे। के परमेश्वरले ती चीजहरू उपभोग गर्नुहुन्थ्यो? के उहाँले ती चीजहरू खानुहुन्छ? (अहँ।) उहाँले खानुहुन्न भनेर तैँले कसरी थाहा पाइस्? के तैँले त्यो देखिस्? त्यो तेरो धारणा हो। तँ परमेश्वरले ती खानुहुन्न भन्छस्—अनि, यदि उहाँले एकचोटि टोक्नुभयो भने, त्यसले तँलाई कस्तो महसुस गराउँथ्यो? के त्यो तेरा धारणा र कल्पनाहरूसँग अमिल्दो हुँदैनथ्यो र? कति मानिसहरू त परमेश्वरले ती वस्तुहरू खानु वा उपभोग गर्नुहुन्न भने ती चढाउनु आवश्यक छैन भनेर पनि विश्वास गर्दैनन् र? तिमीहरू कसरी यति निश्चित हुन सक्छौ? के तिमीहरूले “परमेश्वरले ती खानुहुन्न” भन्नुको कारण तिमीहरूलाई उहाँ एक आत्मिक शरीर हुनुभएकाले उहाँले खान सक्नुहुन्न भन्ने लागेर हो, कि तिमीहरूलाई परमेश्वरसित परमेश्वरका रूपमा आफ्नै पहिचान छ, उहाँ दैहिक र मरणशील हुनुहुन्न, र उहाँले यी वस्तुहरू उपयोग गर्नु नपर्ने हो भन्ने लागेर हो? के मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाएका भेटीहरू उहाँले उपभोग गर्नु उहाँका लागि लाजमर्दो कुरा हो? (होइन।) त्यसोभए, के त्यो मानिसहरूका धारणाहरूसँग अमिल्दो हुन्छ, कि त्यो परमेश्वरको पहिचानसँग अमिल्दो हुन्छ? त्यो ठ्याक्कै के हो? (मानिसहरूले यसबारे छलफल गर्नु हुँदैन।) ठीक भनिस्—त्यो मानिसहरूले चासो राख्नुपर्ने कुरा होइन। तैँले परमेश्वरले तिनलाई उपभोग गर्नैपर्छ, वा उपभोग गर्नु हुँदैन भनेर पनि निर्णय गर्नुपर्दैन। तैँले जे गर्नुपर्ने हो त्यो गर्, तेरा कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू पूरा गर्, अनि तेरा दायित्वहरू पूरा गर्—त्यति भए पुग्छ। त्यसपछि तैँले आफ्नो काम पूरा गरेको हुनेछस्। परमेश्वरले ती वस्तुहरू कसरी सम्हाल्नुहुन्छ, त्यो उहाँकै सरोकारको विषय हो। परमेश्वरले ती वस्तुहरू मानिसहरूसँग बाँड्नुहुन्छ, कि यतिकै बिग्रन दिनुहुन्छ, कि उहाँले अलिकति भए पनि तिनको उपभोग गर्नुहुन्छ, कि तिनलाई हेर्नुहुन्छ, यो आलोचनाको विषय होइन, र यो त वैध कुरा हो। परमेश्वरसित यी मामलाहरू कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुराको स्वतन्त्रता हुन्छ। यो मानिसहरूले चासो राख्नुपर्ने कुरा होइन, न त यो तिनीहरूले आलोचना गर्नुपर्ने कुरा नै हो। मानिसहरूले यी मामलाहरूबारे मनपरी कल्पना गर्नु हुँदैन, र तिनको आलोचना वा तीबारे फैसला गर्न त झनै हुँदैन। अब कुरो बुझिस्? मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाएका भेटीहरू उहाँले कसरी सम्हाल्नुपर्छ? (उहाँले तिनलाई जसरी मन लाग्छ त्यसरी सम्हाल्नुहुनेछ।) ठीक भनिस्। यसलाई त्यो तरिकाले बुझ्ने मानिसहरूमा सामान्य समझ हुन्छ। परमेश्वरले यी चीजहरू उहाँको चाहनाअनुसार सम्हाल्नुहुनेछ। उहाँले तिनलाई झलक्क हेर्न पनि सक्नुहुन्छ, वा तिनलाई बिलकुलै नहेर्न वा ध्यान नदिन पनि सक्नुहुन्छ। भेटीहरू चढाउने समय आउँदा भेटीहरू चढाउन, र इच्छा हुँदा परमेश्वरका मागहरूअनुसार भेटीहरू चढाउन, र मान्छेको जिम्मेवारी पूरा गर्नमा मात्र ध्यान दे। परमेश्वरले त्यस्ता मामलाहरू कसरी सम्हाल्नुहुन्छ र तीप्रति कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ भन्नेबारे सरोकार नराख्। संक्षेपमा भन्दा, यदि तैँले जे गर्छस् त्यो परमेश्वरका मागहरूको दायराभित्र पर्छ, विवेकको मानकअनुसार छ, र मानवजातिको कर्तव्य, दायित्व र जिम्मेवारीअनुरूपको छ भने, त्यो नै काफी हुन्छ। परमेश्वरले ती वस्तुहरू कसरी सम्हाल्नुहुन्छ र तीप्रति कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यो उहाँको आफ्नै कुरा हो, र मानिसहरूले त्यसको बिलकुलै आलोचना वा त्यसबारे फैसला गर्नु हुँदैन। तिमीहरूले केही सेकेन्डमै ठूलो गल्ती गर्यौ। मैले तिमीहरूलाई परमेश्वरले यी चीजहरू उपभोग गर्नुहुन्छ कि हुन्न वा खानुहुन्छ कि हुन्न भनेर सोधेँ, र तिमीहरूले उहाँले खाने वा उपभोग गर्ने गर्नुहुन्न भन्यौ। तिमीहरूको गल्ती के थियो? (परमेश्वरको आलोचना गर्नु।) त्यो हतारमा सीमा निर्धारण गर्नु र हतारमा आलोचना गर्नु थियो, र यसले मानिसहरूभित्र अझै पनि परमेश्वरप्रतिका मागहरू छन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। तिनीहरूको नजरमा, परमेश्वरले यी चीजहरू उपभोग गर्नु पनि गलत हो, र उहाँले उपभोग नगर्नु पनि गलत हो। यदि उहाँले उपभोग गर्नुभयो भने, तिनीहरूले भन्नेछन्, “तपाईँ आत्मिक देह हुनुहुन्छ, दैहिक र मरणशील हुनुहुन्न। तपाईँले यी चीजहरू किन उपभोग गर्नुहुन्छ? यो सोच्ने नसकिने कुरा हो!” अनि यदि परमेश्वरले यी चीजहरूलाई वास्तै गर्नुभएन भने, तिनीहरूले भन्नेछन्, “हामीले तपाईँलाई आफ्नो हृदय अर्पण गर्न कष्टकर श्रम गरेका छौँ, तर तपाईँले हामीले चढाएका चीजहरूतिर झलक्क हेर्नु पनि भएन। के तपाईँलाई हाम्रो कुनै चासो छ?” यहाँ पनि मानिसहरूलाई केही भन्नुपर्ने हुन्छ। यो समझ नहुनु हो। सारांशमा भन्दा, मानिसहरूले यो मामलालाई कस्तो मनोवृत्तिले व्यवहार गर्नुपर्छ? (मानिसहरूले परमेश्वरलाई जे चढाउनुपर्ने हो त्यो चढाउनुपर्छ, र परमेश्वरले यी चीजहरू कसरी सम्हाल्नुहुन्छ भन्नेबारे मानिसहरूले कुनै धारणा वा कल्पनाहरू बिलकुलै राख्नु हुँदैन, न त तिनीहरूले त्यसको आलोचना नै गर्नु हुन्छ।) हो—मानिसहरूमा हुनुपर्ने समझ नै त्यही हो। यो परमेश्वरलाई चढाइने चीजहरूसँग सम्बन्धित छ, र ती चीजहरू पनि भेटीहरूकै एउटा पक्ष हुन्। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक वस्तुहरूमा विविध प्रकारका चीजहरू पर्छन्, किनभने मानिसहरू भौतिक संसारमा जिउँछन्, र पैसा, सुन, चाँदी, र गरगहनाका अतिरिक्त, त्यस्ता धेरै चीजहरू छन् जसलाई तिनीहरूले अत्यन्तै राम्रो र मूल्यवान् ठान्छन्, र केही मानिसहरूले परमेश्वरबारे विचार गर्दा वा परमेश्वरको प्रेमबारे सोच्दा, तिनीहरू आफूलाई अमूल्य र मूल्यवान् लाग्ने चीज नै परमेश्वरलाई चढाउन इच्छुक हुन्छन्। जब ती चीजहरू परमेश्वरलाई चढाइन्छन्, तब ती भेटीहरूकै दायरामा पर्छन्; ती भेटी बन्छन्। अनि ती भेटी बनेसँगै, तिनलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा परमेश्वरकै हातमा हुन्छ—त्यसपछि मानिसहरूले तिनलाई छुन मिल्दैन, ती मानिसहरूको नियन्त्रणमा हुँदैनन्, र ती मानिसहरूको स्वामित्वना हुँदैनन्। तैँले कुनै चीज परमेश्वरलाई चढाएपछि, त्यो परमेश्वरको हुन्छ, त्यसलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने कुरा तेरो हातमा हुँदैन, र तैँले उप्रान्त त्यो मामलामा हस्तक्षेप गर्न मिल्दैन। परमेश्वरले त्यो मामलालाई जेजसरी सम्हाल्नु भए पनि वा त्यसप्रति जेजसरी व्यवहार गर्नु भए पनि, मान्छेसँग त्यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। परमेश्वरलाई चढाइने भौतिक सामग्रीहरू पनि भेटीहरूकै एउटा पक्ष हुन्। कति मानिसहरू सोध्छन्, “के पैसा र बहुमूल्य सुन, चाँदी, र गरगहना मात्र भेटी हुन सक्छन्? मानौँ कसैले एक जोर जुत्ता, एक जोर मोजा, वा एक जोर भित्री सोल परमेश्वरलाई चढायो रे—के ती भेटीमा गनिन्छन्?” यदि हामीले भेटीहरूको परिभाषाअनुसार नै हेर्ने हो भने, कुनै चीज जतिसुकै ठूलो होस् वा सानो, अथवा जतिसुकै बहुमूल्य होस् वा सस्तो—चाहे त्यो एउटा कलम होस् वा कागजको टुक्रा नै होस्—यदि त्यो परमेश्वरलाई चढाइएको हो भने, त्यो भेटी नै हो।
भेटीहरूको अर्को पक्ष पनि छ: परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई चढाइएका भौतिक सामग्रीहरू। यी वस्तुहरू पनि भेटीको वर्गमा पर्छन्। त्यस्ता भौतिक वस्तुहरूमा केके पर्छन्? उदाहरणका लागि, मानौँ, कसैले एउटा गाडी किन्यो, र केही समय चलाएपछि उसलाई त्यो अलि पुरानो भएको महसुस भयो, अनि उसले एउटा नयाँ किन्यो, र पुरानो गाडी परमेश्वरको घरले आफ्नो काममा प्रयोग गर्न सकोस् भनेर परमेश्वरको घरलाई चढायो। त्यसपछि त्यो गाडी परमेश्वरको घरको हुन्छ। जुन चीजहरू परमेश्वरको घरका हुन्, तिनलाई भेटीको वर्गमा राख्नुपर्छ—यसो गर्नु ठिक हुन्छ। अवश्य नै, मण्डलीलाई र परमेश्वरको घरलाई चढाइने कुरामा यन्त्र र उपकरण मात्र पर्दैनन्, अरू चीजहरू पनि पर्छन्; यो दायरा निकै ठूलो हुन्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “मानिसहरूले प्राप्त गरेर चढाउने सबै कुराको दशांश एउटा भेटी हो, त्यसैगरी परमेश्वरलाई चढाइएका पैसा र भौतिक वस्तुहरू पनि भेटी नै हुन्; यी चीजहरूलाई भेटीको वर्गमा राख्दा हामीलाई कुनै आपत्ति छैन, यसमा प्रश्न गर्नुपर्ने केही छैन। तर मण्डली र परमेश्वरको घरलाई चढाइएका भौतिक वस्तुहरू पनि किन भेटीको वर्गमै पर्छन्? त्यसको कुनै अर्थ छैन।” ल भन त, के तिनलाई भेटीको वर्गमा राख्नुको कुनै अर्थ हुन्छ? (हुन्छ।) अनि तिमीहरू किन त्यसो भन्छौ? (परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुभएको कारणले गर्दा मात्र मण्डली अस्तित्वमा रहेको हो, त्यसैले मण्डलीहरूलाई जे चढाइन्छ त्यो पनि भेटी नै हो।) राम्रो कुरा गरिस्। मण्डली र परमेश्वरको घर परमेश्वरका हुन्, र ती परमेश्वरको अस्तित्वको कारणले गर्दा मात्र अस्तित्वमा छन्; मण्डली भएरको कारणले मात्र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भेला हुने र बस्ने ठाउँ छ, र परमेश्वरको घर भएरको कारणले नै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका सबै समस्याहरू समाधान गर्ने ठाउँ छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको एउटा साँचो घर छ। यो सबै परमेश्वरको अस्तित्वको जगमा मात्र अस्तित्वमा छन्। मण्डलीका मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र तिनीहरू परमेश्वरको घरका सदस्य भएको कारणले मानिसहरूले मण्डली र परमेश्वरको घरलाई वस्तुहरू चढाएका होइनन्—त्यो सही कारण होइन। परमेश्वरकै कारण मानिसहरूले मण्डली र परमेश्वरको घरलाई वस्तुहरू चढाउँछन्। यसको तात्पर्य के हो? यदि परमेश्वरको कारणले होइन भने, कसले सजिलै मण्डलीलाई वस्तुहरू चढाउँथ्यो र? परमेश्वरबिना, मण्डली अस्तित्वमा रहनेथिएन। जब मानिसहरूसँग आफूलाई नचाहिने वा आवश्यकताभन्दा बढी वस्तुहरू हुन्छन्, तिनीहरूले तिनलाई फाल्न वा प्रयोग नगरी राख्न सक्छन्; कति वस्तुहरू त बेच्न पनि सकिन्छ। ती वस्तुहरू सम्हाल्न यी सबै विधिहरू प्रयोग गर्न सकिन्छ, होइन र? त्यसोभए मानिसहरूले तिनलाई किन यसरी सम्हाल्दैनन्—त्यसको साटो तिनीहरूले ती वस्तुहरू किन मण्डलीलाई चढाउँछन्? के त्यो परमेश्वरको कारणले होइन र? (हो।) ठ्याक्कै भन्नुपुर्दा, परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुभएकाले नै मानिसहरूले मण्डलीलाई वस्तुहरू चढाउँछन्। त्यसकारण, मण्डली वा परमेश्वरको घरलाई चढाइएको कुनै पनि चीजलाई भेटी भनेर वर्गीकृत गर्नुपर्छ। कति मानिसहरू भन्छन्, “म मेरो यो सामान मण्डलीलाई चढाउँछु।” त्यो चीज मण्डलीलाई चढाउनु भनेको परमेश्वरलाई चढाउनुसरह हो, र मण्डली र परमेश्वरको घरसित ती वस्तुहरूलाई सम्हाल्ने पूर्ण अख्तियार हुन्छ। जब तैँले मण्डलीलाई केही चीज चढाउँछस्, त्यसपछि त्यो चीजको तँसँगको कुनै पनि सम्बन्ध गुम्छ; परमेश्वरको घरले र मण्डलीले परमेश्वरको घरले तोकेका सिद्धान्तहरूअनुसार यी भौतिक वस्तुहरूलाई समझदारीपूर्वक बाँडफाँड र प्रयोग गर्नेछन् र सम्हाल्नेछन्। त्यसोभए, यी सिद्धान्तहरू कहाँबाट आउँछन्? परमेश्वरबाट। मूलतः यी वस्तुहरू प्रयोग गर्ने सिद्धान्त के हो भने, तिनलाई परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनाका लागि, र परमेश्वरको सुसमाचारको काम फैलाउनका लागि प्रयोग गरिनुपर्छ। ती कुनै एउटा व्यक्तिको मात्र प्रयोगका लागि होइनन्, कुनै समूहका मानिसहरूको प्रयोगका लागि त झनै होइनन्, बरु ती त सुसमाचार फैलाउने काम र परमेश्वरको घरका विभिन्न कामका निम्ति प्रयोग गरिनलाई हुन्। त्यसकारण, ती वस्तुहरू प्रयोग गर्ने विशेष अधिकार कसैलाई पनि हुँदैन; तिनको प्रयोग र बाँडफाँडको एक मात्र सिद्धान्त र आधार भनेको परमेश्वरको घरले माग गरेका सिद्धान्तहरूअनुसार त्यसो गर्नु हो। यो मनासिब र उचित हुन्छ।
भेटीको परिभाषाका तीन भागहरू यिनै हुन्, जसको प्रत्येक भाग भेटीहरूको एउटा पक्षको परिभाषा, र तिनको दायराको एउटा पक्ष हो। अब तिमीहरू सबै जना भेटीहरू भनेका के हुन् भन्नेबारे प्रस्ट छौ, होइन त? (हो।) यसअघि कतिले यसो भनेका थिए, “यो चीज पैसा होइन, र जुन व्यक्तिले यो चढाएको थियो उसले यो परमेश्वरका लागि हो भनेर भनेको थिएन। उसले यो चढाएको हो भनेर मात्र भनेको थियो। त्यसैले, यो परमेश्वरको घरको प्रयोगका लागि हुन सक्दैन, र यो परमेश्वरलाई त झन् दिनै मिल्दैन।” त्यसैले, तिनीहरूले त्यसको अभिलेख राखेनन्, र गोप्य रूपमा त्यो चीज मनपरी प्रयोग गरे। के त्यो मनासिब हो? (होइन।) तिनीहरूले जे भने त्यो नै मनासिब छैन; तिनीहरूले “मण्डली र परमेश्वरको घरलाई चढाइएका भेटीहरू साझा सम्पत्ति हुन्—तिनलाई जसले पनि प्रयोग गर्न मिल्छ” भनेर पनि भने, जुन प्रस्ट रूपमै बेमनासिब छ। ठ्याक्कै भन्नुपर्दा, धेरैजसो मानिसहरू भेटीहरूको परिभाषा र अवधारणाबारे अन्योलग्रस्त र अस्पष्ट भएकै कारणले गर्दा केही नीच खलपात्रहरू र लालची हृदय र अनुचित कामनाहरू भएका मानिसहरूले परिस्थितिको फाइदा उठाउँदै ती वस्तुहरू कब्जा गर्नेबारे सोच्छन्। अब त तिमीहरू भेटीहरूको सही परिभाषा र अवधारणाबारे प्रस्ट भइसकेका छौ, त्यसैले भविष्यमा त्यस्ता घटना र मानिसहरू सामना गर्दा तिमीहरूले तिनलाई खुट्ट्याउन सक्नेछौ।
भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू
अ. भेटीहरू उचित रूपमा सुरक्षित गर्ने
यसपछि, हामी भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले ठ्याक्कै के-कस्ता जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नुपर्छ भनेर हेर्नतिर लाग्नेछौँ। भेटीहरूका हकमा, अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा भेटीहरू के हुन् भनेर बुझ्न जरुरी छ। जब मानिसहरूले आफूले पाएको चीजको दशांश चढाउँछन्, तब त्यो भेटी हुन्छ; जब उनीहरूले परमेश्वरलाई पैसा वा वस्तुहरू चढाउँदै छु भनेर प्रस्ट रूपमा भन्छन्, तब ती भेटी हुन्छन्; जब उनीहरूले मण्डली वा परमेश्वरको घरलाई कुनै चीज चढाउँदै छु भनेर प्रस्ट रूपमा भन्छन्, तब त्यो भेटी हुन्छ। भेटीहरूको परिभाषा र अवधारणा बुझिसकेपछि, अगुवा र कामदारहरूले मानिसहरूसँग चढाउने भेटीहरूको प्रस्ट बोध हुनैपर्छ र तिनलाई व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, र यस सम्बन्धमा उचित जाँच अघि बढाउनुपर्छ। सुरुमा, उनीहरूले व्यवस्थित रूपमा भेटीहरूको अभिलेख राख्ने र भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने संरक्षकका रूपमा कार्य गर्नका लागि मापदण्डअनुरूपको मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू खोज्नुपर्छ। यो नै अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने कामभित्रको पहिलो कार्य हो। भेटीहरूका यी संरक्षकहरू औसत क्षमता भएका र अगुवा वा कामदार बन्न असक्षम हुन सक्छन्, तर उनीहरू भरपर्दा र केही पनि हिनामिना नगर्ने हुनुपर्नेछ, भेटीहरू उनीहरूको स्वामित्वमा हुँदा ती नहराउने वा मिसमास नहुने हुनुपर्नेछ, र तिनको उचित रूपमा सुरक्षा गरिनुपर्नेछ। यसका लागि कामका प्रबन्धहरूमा नियमहरू छन्। मापदण्डअनुरूपको मानवता भएको भरपर्दो व्यक्तिबाहेक कसैलाई पनि यो काम दिइनु हुँदैन। कमजोर मानवता भएका मानिसहरूले केही राम्रो चीज देख्दा, तिनीहरूमा त्यसको लोभ जाग्छ, र तिनीहरू सधैँ तिनलाई आफै लिने मौका खोजिरहेका हुन्छन्। चाहे जेसुकै होस्, तिनीहरूले सधैँ फाइदा लिन खोजिरहेका हुन्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न मिल्दैन। मापदण्डअनुरूपको मानवता भएको व्यक्ति कम्तीमा पनि इमानदार, र मानिसहरूले भरोसा गर्ने व्यक्ति हुनैपर्छ। उनीहरूलाई भेटीहरू सुरक्षित गर्ने वा मण्डलीका सम्पत्तिहरूको व्यवस्थापन गर्ने जिम्मेवारी दिइएमा, उनीहरूले त्यो राम्रोसँग, मिहिन रूपमा, लगनसाथ, र ठूलो सावधानी अपनाएर गर्नेछन्। उनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ र उनीहरूले यी चीजहरू हिनामिना गर्ने, पैँचो दिने, आदि इत्यादि गर्नेछैनन्। सङ्क्षेपमा भन्दा, तैँले भेटीहरू उनीहरूको हातमा सुम्पेपछि न त एक पैसा, न त एउटा चीज नै हराउनेछ भनेर ढुक्क हुन सक्छस्। यस्तो व्यक्ति फेला पार्न जरुरी छ। यसबाहेक, परमेश्वरको घरको नियम के छ भने, यस्तो एक जना व्यक्ति मात्र खोज्ने होइन; दुई वा तीन जना खोज्नु उत्तम हुन्छ—जसमध्ये केहीले अभिलेख राख्छन् र केहीले सुरक्षा गर्ने काम गर्छन्। यस्ता मानिसहरू फेला परिसकेपछि, भेटीहरूलाई वर्गीकृत गरिनुपर्छ, र कसले कुन वर्गको वस्तुको सुरक्षा गरिरहेको छ, र उसले कति सुरक्षा गरिरहेको छ भन्ने कुराका व्यवस्थित अभिलेखहरू राखिनुपर्छ। के उपयुक्त मानिसहरू फेला पारेर वस्तुहरू सुरक्षित गरी वर्गहरूमा दर्ता गरिसकेपछि काम सकिन्छ? (सकिँदैन।) त्यसोभए, त्यसपछि के गरिनुपर्छ? आय र व्ययका खाताहरू हरेक तीनदेखि पाँच महिनामा जाँचेर ती सही छन् कि छैनन्—अर्थात्, अभिलेख राख्ने व्यक्तिले सही अभिलेख राखेको छ कि छैन, दर्ता गर्दा केही कुरा छुटेको छ कि छैन, आय र व्ययका खाताहरूसँग कूल रकम मिलेको छ कि छैन, आदि इत्यादि कुराहरू हेरिनुपर्छ। यस्तो लेखासम्बन्धी काम सावधानीपूर्वक गरिनुपर्छ। यस्तो काममा खासै दखल नभएका अगुवा र कामदारहरूले यसमा तुलनात्मक रूपमा निपुण व्यक्तिको बन्दोबस्त गरेर यसलाई अघि बढाउनुपर्छ, र त्यसपछि नियमित निरीक्षणहरू गर्ने र उनीहरूका रिपोर्टहरू सुन्ने गर्नुपर्छ। सारांशमा भन्नुपर्दा, उनीहरू आफैले लेखा र समग्र योजनासम्बन्धी काम बुझे पनि वा नबुझे पनि, भेटीहरू सुरक्षित गर्ने कामलाई यतिकै छोड्न मिल्दैन, न त त्यसलाई बेवास्ता गर्न र त्यसबारे सोधखोज नै नगर्न मिल्छ। बरु, उनीहरूले नियमित निरीक्षणहरू गर्नैपर्छ, जाँच गरिएका खाताहरू कस्ता छन् र ती मिलेका छन् कि छैनन् भनी सोधखोज गरिरहनुपर्छ, र त्यसपछि हालको खर्चको स्थिति कस्तो छ, कुनै फजुल खर्च भएको छ कि छैन, बहीखाताको कार्य कुन अवस्थामा छ, र आयहरू व्ययसँग मेल खान्छन् कि खाँदैनन् भनी हेर्न केही व्ययका अभिलेखहरूको नमुना जाँच गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले यी परिस्थितिहरूमाथि दरिलो पकड राख्नुपर्छ। यो भेटीहरू सुरक्षित राख्नेसम्बन्धी एउटा कार्य हो। के तिमीहरू यो काम सजिलो छ भनेर भन्छौ? के त्यसमा एक हदसम्म चुनौती छ? कतिपय अगुवा र कामदारहरू यसो भन्छन्, “मलाई सङ्ख्याहरू मन पर्दैन; ती देख्दा मेरो टाउको दुख्छ।” ठिक छ, त्यसोभए तँलाई निरीक्षण र सुपरिवेक्षणमा सहयोग गर्ने एउटा उपयुक्त व्यक्ति फेला पार्; अनि यी कुराहरूको जाँच गर्न उसको मद्दत लि। तँलाई यो काम मन नपर्न सक्ला वा तँ यो काममा दक्ष नहोलास्, तर यदि तैँले मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न जानेको छस् र सही तरिकाले त्यसो गर्छस् भने, तैँले अझै पनि यो काम राम्ररी गर्न सक्नेछस्। यो काम गर्न उपयुक्त मानिसहरू प्रयोग गरिस् भने, तैँले केवल उनीहरूका रिपोर्टहरू सुने हुन्छ। यसो गरे पनि हुन्छ। यो सिद्धान्त पालन गर्: यो कामको जिम्मा लिने व्यक्तिसँग सबै सुरक्षित सम्पत्तिहरूको नियमित जाँच र मिलान गर्, र त्यसपछि महत्त्वपूर्ण खर्चहरूबारे केही प्रश्नहरू सोध्—के तैँले यो हासिल गर्न सक्छस्? (सक्छु।) अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्न किन जरुरी छ? किनभने यो भेटीहरू सुरक्षित गर्नु हो—यो तेरो जिम्मेवारी हो।
मानिसहरूले परमेश्वरलाई चढाउने भेटीहरू परमेश्वरले उपभोग गर्नका लागि हो, तर के उहाँले ती उपभोग गर्नुहुन्छ र? के परमेश्वरका लागि यो पैसा र यी वस्तुहरूको कुनै उपयोगिता छ? के परमेश्वरलाई चढाइएका यी भेटीहरू सुसमाचारको काम फैलाउनमा प्रयोग गर्नका निम्ति होइनन् र? के ती परमेश्वरको घरको कामका सबै खर्चहरू वहन गर्नका निम्ति होइनन् र? ती परमेश्वरको घरको कामसँग सम्बन्धित छन्, त्यसैले भेटीहरूको व्यवस्थापन र खर्च दुवैमा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू हुन्छन्। त्यो पैसा जसले चढाउने भए पनि वा ती वस्तुहरू जहाँबाट आउने भए पनि, यदि ती परमेश्वरको घरका हुन् भने, तैँले तिनलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, र तैँले त्यो कामको अनुगमन र निरीक्षण गर्नुपर्छ, र त्यसबारे चासो राख्नुपर्छ। यदि परमेश्वरलाई चढाइएका भेटीहरू परमेश्वरको सुसमाचारको काम फैलाउनका लागि उचित रूपमा खर्च गर्न सकिएन, बरु जथाभावी फजुलमा उडाइयो र खेर फालियो, वा दुष्ट मानिसहरूद्वारा खोसियो वा कब्जासमेत गरियो भने, के त्यो उचित हो त? के त्यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारीविमुखता होइन र? (हो।) यो उनीहरूको जिम्मेवारीविमुखता हो। त्यसैले, अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्नैपर्छ। यो उनीहरूका लागि अपरिहार्य कुरा हो। भेटीहरूको राम्ररी व्यवस्थापन गर्नु, तिनलाई सुसमाचारको काम फैलाउनमा र परमेश्वरको व्यवस्थापनसम्बन्धी कुनै पनि काममा सही तरिकाले प्रयोग हुन सक्षम तुल्याउनु अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, र यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरलाई चढाउनका लागि निकै मेहनत गरेर जसोतसो अलिकति पैसा बचाउँछन्। मानौँ, अगुवा र कामदारहरू कर्तव्यमा लापरवाह र बेपरवाह भएर, यो पैसा दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्छ—दुष्ट मानिसहरूले त्यो सबै अन्धाधुन्ध उडाउँछन् र खेर फाल्छन्, वा कब्जासमेत गर्छन्। परिणामस्वरूप, अगुवा र कामदारहरूसँग यात्रा वा खानपानको खर्चका लागि पर्याप्त पैसा हुँदैन, र परमेश्वरका वचनहरूका पुस्तकहरू छाप्ने वा आवश्यक उपकरण र सामग्रीहरू किन्ने समय आउँदा पनि पर्याप्त पैसा हुँदैन। के यसले काममा ढिलाइ गराइरहेको हुँदैन र? जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाएको पैसा उचित प्रयोगमा लगाउनुको साटो दुष्ट मानिसहरूको कब्जामा पुग्छ, अनि जब परमेश्वरको घरको कामका लागि पैसा खर्च गर्नुपर्ने हुन्छ, तर पैसा पर्याप्त हुँदैन, तब के काममा अवरोध पुगेको हुँदैन र? के अगुवा र कामदारहरू आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न असफल भएका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न नसकेर भेटीहरूको राम्रो व्यवस्थापन नगरेका कारण, र उनीहरू असल संरक्षक नबनेका वा उनीहरूले यस कामका सम्बन्धमा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न मन नलगाएका कारण, भेटीहरूमा क्षति पुगेको हुन्छ र मण्डलीका कतिपय काम ठप्प भएको वा केही समयका लागि रोकिएको हुन्छ। के यसका लागि अगुवा र कामदारहरूले ठूलो जिम्मेवारी वहन गरेका हुँदैनन् र? यो अनैतिकता हो। तैँले यी भेटीहरू कब्जा गरेको, उडाएको वा खेर फालेको छैनस् होला, र तिनलाई आफ्नै गोजीमा हालेको छैनस् होला, तर यो परिस्थिति तेरो लापरवाही र जिम्मेवारीविमुखताका कारण सिर्जना भएको छ। के तैँले यसको जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्दैन र? (पर्छ।) यो वहन गर्नका लागि निकै ठूलो जिम्मेवारी हो!
आ. खाताहरू जाँच्ने
आफ्नो काममा, विभिन्न कामका प्रबन्धहरू उचित तरिकाले कार्यान्वयन गर्ने र समस्याहरू समाधान गर्नका लागि सत्यता सङ्गति गर्न सक्षम हुने बाहेक, अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू पनि राम्ररी सुरक्षित गर्नुपर्छ। उनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थित व्यवस्थापन गर्नका लागि परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार उपयुक्त मानिसहरू फेला पार्नुपर्छ, र बेलाबेलामा खाताहरू जाँच्नुपर्छ। कतिपयले सोध्छन्, “परिस्थितिहरूले साथ दिँदैनन् भने, म कसरी तिनको जाँच गर्न सक्छु?” “परिस्थितिहरूले साथ दिँदैनन्”—के त्यो खाताहरूको जाँच नगर्नुको कारण हो? परिस्थितिहरूले साथ नदिँदा पनि तैँले तिनलाई जाँच्न सक्छस्; यदि तँ आफै जान सक्दैनस् भने, तैँले भरपर्दो, उपयुक्त व्यक्तिलाई सुपरिवेक्षण गर्न पठाउनुपर्छ, र संरक्षकले सुहाउँदो तरिकाले भेटीहरूको सुरक्षा गरिरहेको छ कि छैन, खाताहरूमा कुनै अन्तरहरू छन् कि छैनन्, संरक्षक भरपर्दो छ कि छैन, हालसालै उसको स्थिति कस्तो रहिआएको छ र ऊ नकारात्मक बनेको छ कि छैन, निश्चित परिस्थितिहरू सामना गर्दा उसलाई डर महसुस भयो कि भएन, र धोकाको सम्भावना छ कि छैन भनी हेर्न लगाउनुपर्छ। मानौँ तैँले उसको परिवारलाई पैसाको अभाव छ भन्ने सुनिस् रे—के उसले भेटीहरू हिनामिना गर्न सक्ने सम्भावना छ? सङ्गति र परिस्थितिको जाँचबुझमार्फत, तैँले संरक्षक निकै भरपर्दो भएको, उसलाई भेटीहरू छुनु हुँदैन भन्ने थाहा भएको, र उसको परिवारलाई पैसाको जतिसुकै अभाव भए पनि उसले भेटीहरूमा हात नहालेको देख्न सक्छस्, अनि लामो अवधिको अवलोकनमार्फत त्यो संरक्षक पूर्णतया भरपर्दो रहेको प्रमाणित गर्न सकिन्छ। यसबाहेक, भेटीहरू राखिएको घरवरपरको वातावरण खतरनाक छ कि, कुनै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा पक्राउ गरिएका छन् कि, भेटीहरूको संरक्षकले कुनै खतरा सामना गरेको छ कि, भेटीहरू उपयुक्त ठाउँमा भण्डारण गरिएका छन् कि छैनन्, र तिनलाई अर्को ठाउँमा सार्नुपर्छ कि पर्दैन भनी जाँच्न जरुरी हुन्छ। संरक्षकहरूको घरका वातावरण र परिस्थितिहरू बारम्बार निरीक्षण गरिनुपर्छ, ताकि कुनै पनि समयमा उचित प्रतिक्रिया र योजनाहरू बनाउन सकियोस्। यसो गर्ने क्रममा, तैँले कुन समूहहरूले हालसालै नयाँ उपकरणहरू प्राप्त गरेका छन्, र ती उपकरणहरू कसरी प्राप्त भएका थिए भनेर बारम्बार सोधपुछ गर्नुपर्छ। यदि ती उपकरणहरू किनिएका भए, ती खरिद गर्नुअघि कसैले आवेदनहरूको पुनरावलोकन गरेर तिनमा हस्ताक्षर गरेको थियो कि थिएन, ती उच्च मूल्यमा किनिएका थिए कि उचित बजार मूल्यमा किनिएका थिए, अनावश्यक पैसा खर्च गरियो कि गरिएन भन्नेजस्ता कुराहरू तैँले सोध्नुपर्छ। मानौँ कि खाताहरूको जाँच र पुनरावलोकनमार्फत तिनमा कुनै पनि समस्याहरू भेटिएनन्, तर कतिपय खरिदकर्ताहरूले बारम्बार भेटीहरू फजुल तरिकाले उडाउँदा रहेछन्। त्यस्ताहरूले कुनै चीज जति नै महँगो भए पनि त्यही किन्नेछन्; यसबाहेक, तिनीहरूलाई कुनै सामानमा छूट लाग्नेछ, त्यसको मूल्य घट्नेछ भनेर राम्रोसँग थाहा हुन्छ, तर तिनीहरू पर्खँदैनन्, बरु तुरुन्तै त्यो सामान किन्नेछन्, र तिनीहरूले राम्रा, उच्चस्तरीय, र सबैभन्दा नयाँ मोडेलका सामानहरू किन्नेछन्। ती खरिदकर्ताहरूले सिद्धान्तहीन र फजुलखर्ची ढङ्गले पैसा खर्च गर्नेछन्, र यसरी परमेश्वरको घरका लागि सरसामान किन्नेछन्, मानौँ तिनीहरू आफ्नो शत्रुका लागि काम गरिरहेका छन्। तिनीहरूले कहिल्यै सिद्धान्तहरूबमोजिम व्यावहारिक सरसामानहरू किन्दैनन्, बरु कुनै पनि स्टोर खोजेर मूल्य र गुणस्तरको परवाह नगरी सिधै सरसामान किन्छन्। अनि सामानहरू ल्याइसकेपछि, ती केही दिन प्रयोग गर्दैमा बिग्रिन्छन्, र यी खरिदकर्ताहरूले बिग्रेपछि तिनलाई बनाउँदैनन्, बरु नयाँ किन्छन्। यदि खाताहरूको जाँच गर्दा र आर्थिक खर्चहरूको पुनरावलोकन गर्दा, केही मानिसहरूले गम्भीर रूपमा भेटीहरू उडाउँदै र खेर फाल्दै आएको भेटिएमा, यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? के ती मानिसहरूलाई अनुशासनात्मक चेतावनी दिनुपर्छ, कि क्षतिपूर्ति तिर्न लगाउनुपर्छ? अवश्य नै दुइटै जरुरी हुन्छन्। यदि तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा नभएको, तिनीहरू गैरविश्वासी र अविश्वासी भएको, र तिनीहरू दियाबलस भएको पाइएमा, उक्त समस्या तिनीहरूलाई अनुशासनात्मक चेतावनी दिएर वा काटछाँट गरेर मात्र समाधान गर्न सकिँदैन। सत्यतामा जसरी सङ्गति गरे पनि त्यो तिनीहरूले स्विकार्नेछैनन्; तिनीहरूलाई जसरी काटछाँट गरे पनि तिनीहरूले त्यसलाई गम्भीर रूपमा लिनेछैनन्। यदि तिनीहरूलाई क्षतिपूर्ति तिर्न लगाइयो भने, तिनीहरूले तिर्नेछन्, तर भविष्यमा त्यसरी नै व्यवहार गर्न जारी राख्नेछन्, र तिनीहरू बदलिनेछैनन्। तिनीहरूले निश्चय नै परमेश्वरको घरका मागहरूबमोजिम कार्य गर्नेछैनन्; बरु, तिनीहरूले मनमौजी, असावधान, र सिद्धान्तहीन ढङ्गले कार्य गर्नेछन्। यसप्रकारको व्यक्तिलाई कसरी तह लगाइनुपर्छ? के तिनीहरूलाई भविष्यमा प्रयोग गर्न सकिन्छ? तिनीहरूलाई प्रयोग गरिनु हुँदैन; यदि गरिन्छ भने, यसको मतलब अगुवा र कामदारहरू अत्यन्तै मूर्ख छन्—तिनीहरू अत्यन्तै बेवकुफ छन्! जब त्यस्ता अविश्वासीहरू पत्ता लाग्छन्, तब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ, हटाइनुपर्छ, र मण्डलीबाट तुरुन्तै पखालेर फालिनुपर्छ। तिनीहरू सेवा प्रदान गर्न समेत योग्य छैनन्—तिनीहरू त्यसो गर्न अयोग्य छन्!
जब अगुवा र कामदारहरूले खाता र खर्चहरू जाँचिरहेका हुन्छन्, उनीहरूले फजुल खर्च र नाश वा केही अनुचित खर्चका मामिलाहरू मात्र फेला पार्ने नभई, यस्तो काम गर्ने केही मानिसहरूको चरित्र निकृष्ट भएको, तिनीहरू नीच र स्वार्थी रहेको, र तिनीहरूले मण्डलीको काममा घाटा पुर्याएको कुरासमेत पत्ता लाउन सक्छन्। यदि तैँले यस किसिमको परिस्थिति पत्ता लगाइस् भने, त्यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? त्यसलाई सम्हाल्न सजिलो छ: तैँले त्यसलाई ठाउँको ठाउँ सम्हाल्ने र समाधान गर्ने गर्नुपर्छ—ती मानिसहरूलाई बर्खास्त गरिहाल्, त्यसपछि उक्त काम गर्नका लागि उपयुक्त मानिसहरू छान्। उपयुक्त मानिसहरू भनेका तिनै हुन् जसको मानवता मानकअनुरूप छ, जसमा विवेक र समझ छ, र जो परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार कामकुरा सम्हाल्न सक्षम छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्छन्, तिनीहरूले किफायती वस्तुहरू किन्छन्, जुन तुलनात्मक रूपमा व्यावहारिक र टिकाउ पनि हुन्छन्, र जुन किन्नैपर्ने चीजहरू हुन्छन्। तिनीहरू सस्तो वस्तुहरू मात्र किन्न लिँडेढिपी गर्दैनन्, तर सबैभन्दा महङ्गा वस्तुहरू नै किन्न पनि आवश्यक ठान्दैनन्; समान किसिमका वस्तुहरूको समूहमा तिनीहरूले राम्रो समीक्षा र प्रतिष्ठा भएका, साथै उपयुक्त मूल्य भएका वस्तुहरू छान्छन्, र अवश्य नै, यदि ती वस्तुहरूको वारेन्टी अवधि लामो छ भने, त्यो अझ राम्रो हुन्छ। तैँले परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्न यस्तै किसिमको व्यक्ति फेला पार्नैपर्छ। तिनीहरू हृदयमा सही हुनुपर्छ, र तिनीहरूले आफ्ना कार्यहरूमा परमेश्वरको घरलाई ख्याल गर्नुपर्छ, र कामकुराहरूबारे गहन रूपमा सोच्नुपर्छ; तिनीहरूले कामकुराहरू पनि परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार सम्हाल्नुपर्छ, अनेकार्थक कुरा नगरी र प्रस्टतासाथ शिष्ट रूपमा कार्य गर्ने र आफूलाई आचरणमा ढाल्ने गर्नुपर्छ। तैँले त्यस्तो व्यक्ति फेला पारिसकेपछि, तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका केही कामकुराहरू सम्हाल्न लगा, अनि तिनीहरूलाई नियालेर हेर्। यदि तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा उपयुक्त देखिन्छन् भने, तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकिन्छ। तर त्यसको प्रबन्ध गरेपछि पनि कुरा त्यतिमै टुङ्गिँदैन—भविष्यमा, तैँले तिनीहरूसँग भेटघाट गरिरहनुपर्छ, सङ्गति गरिरहनुपर्छ, र तिनीहरूको कामको निरीक्षण गरिरहनुपर्छ। कतिले सोध्छन्, “के तिनीहरूलाई भरोसा गर्न नसकिने भएर त्यसो गर्नुपर्ने हो?” त्यो पूर्णतया भरोसाको कमीले गर्दा होइन—कहिलेकाहीँ, तिनीहरू भरोसायोग्य नै भए पनि निरीक्षण त गर्नैपर्ने हुन्छ। अनि केको निरीक्षण गर्नुपर्छ त? तिनीहरूले सिद्धान्तहरू नबुझेका परिस्थितिहरूमा तिनीहरूको अभ्यासमा विचलनहरू आएका छन् कि वा तिनीहरूले विकृत बुझाइ पालेका छन् कि भनेर हेर्। जाँच गरेर तिनीहरूलाई मद्दत गर्न जरुरी हुन्छ। उदाहरणका लागि, मानौँ तिनीहरूले बजारमा एकदमै प्रख्यात सामान उपलब्ध छ भनेर भन्छन्, तर तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरका लागि त्यो उपयोगी छ कि छैन भन्ने थाहा छैन, तर तिनीहरू यदि अहिले नै किनिएन भने भविष्यमा त्यो बिक्रीमा नहुन सक्छ भनेर चिन्तित हुन्छन्। तिनीहरूले यसलाई कसरी सम्हाल्ने भनेर तँलाई सोध्छन्। यदि तँलाई थाहा छैन भने, तैँले तिनीहरूलाई गएर उक्त पेशेवर काममा संलग्न कोही व्यक्तिलाई सोध्न लगाउनुपर्छ। त्यसपछि उक्त पेशेवर व्यक्तिले भन्छ कि त्यो सामान नवीन हो, जुन बढीजसो उपयोगी हुँदैन, र त्यसमा पैसा खर्च गर्न आवश्यक छैन। उक्त पेशेवर व्यक्तिको रायलाई सन्दर्भ मानेर, उक्त सामान किन्न आवश्यक छैन, त्यो किन्नु फजुल खर्च हुनेछ, र अहिले त्यो नकिन्दा कुनै घाटा हुँदैन भन्ने निर्णय गरिन्छ। अगुवा र कामदारहरूले यो हदसम्म आफ्नो काम गर्नैपर्छ। चाहे कुनै कुरा जति नै महत्त्वपूर्ण वा मामुली किन नहोस्, यदि तिनीहरूले त्यसलाई देख्न सक्छन्, त्यसबारे सोच्न सक्छन्, वा त्यसबारे थाहा पाउन सक्छन् भने, तिनीहरूले एकनासले त्यसको अनुगमन र निरीक्षण गर्नुपर्छ, र त्यसलाई परमेश्वरको घरका मागहरूअनुसार तोकिएको ढङ्गले गर्नुपर्छ। आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु भन्नुको अर्थ नै यही हो।
कतिपय मानिसहरूले प्रायः केही सरसामान किन्न आवेदन दिने गर्छन्, र परमेश्वरको घरलाई यी वस्तुहरू किनिदिन आग्रह गर्छन्, तर ध्यानपूर्वक समीक्षा र जाँच गर्दा, प्रायजसो अनुरोध गरिएका पाँचवटामध्ये एउटा मात्र किन्न आवश्यक देखिन्छ, र अरू चारवटा किन्न आवश्यक हुँदैन। त्यस्ता अवस्थाहरूमा के गर्नुपर्छ? तिनीहरूले आवेदन दिएका वस्तुहरूबारे कडाइसाथ समीक्षा र विचार गर्नुपर्छ, ती हतारमा किन्नु हुँदैन। ती मानिसहरूले काममा आवश्यक छ भनेकै भरमा ती वस्तुहरू किन्नु हुँदैन—ती मानिसहरूलाई त्यो कामका लागि हो भन्ने नाममा आफ्नो इच्छाअनुसार मनपरी वस्तुहरूको आवेदन दिने अनुमति दिनु हुँदैन। यी मानिसहरूले जस्तोसुकै बहाना बनाए पनि, र तिनीहरूको आग्रह जति नै जरुरी भए पनि, अगुवा र कामदारहरू वा भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने जिम्मा लिएका मानिसहरू हरहालतमा हृदयमा स्थिर रहनुपर्छ। उनीहरूले विवेकी ढङ्गले यी वस्तुहरूबारे निरीक्षण र जाँच गर्नैपर्छ; अलिकति पनि त्रुटि हुनु हुँदैन। बिलकुलै खरिद गर्नैपर्ने वस्तुहरूबारे अगुवाहरूले अनुसन्धान गरेर स्वीकृति दनैपर्छ, र यदि ती किन्नु ऐच्छिक हो भने, तिनलाई अस्वीकार गर्नुपर्छ, स्वीकृति दिनु हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले यो काम सावधानीपूर्वक, ठोस रूपमा, र गहिराइमा पुगेर गर्छन् भने, त्यसले भेटीहरू फजुलमा उडाइने र खेर फालिने घटनाहरू कम गराउनेछ, र अझ बढी त, अनुचित खर्चहरू पनि अवश्यै घटाउनेछ। यो काम गर्नु भनेको केवल खातामा अभिलिखित आय र व्ययहरू के-कस्ता छन्, अङ्कहरू के-कस्ता छन् भनेर ध्यानपूर्वक हेर्ने कुरा होइन। त्यो त गौण कुरा हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको त तेरो हृदय सही स्थानमा हुनुपर्छ, र तैँले हरेक खर्च र हरेक प्रविष्टिलाई आफ्नै बैङ्क खातामा गरिएको प्रविष्टिझैँ व्यवहार गर्नुपर्छ। त्यसपछि तैँले तिनलाई विस्तृत रूपमा हेर्नेछस्, अनि तैँले तिनलाई याद गर्न सक्नेछस्, र तिनलाई बुझ्न सक्नेछस्—अनि यदि कुनै भुलचुक वा समस्या भयो भने, त्यो तैँले भन्न सक्नेछस्। यदि तैँले तिनलाई अरू कसैको वा सार्वजनिक खाताका रूपमा हेर्छस् भने, पक्कै पनि तेरो आँखा र दिमागले काम गरेको हुनेछैन, र तैँले कुनै पनि समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्नेछैनस्। कतिपय मानिसहरूले बैङ्कमा अलिकति पैसा बचत गर्छन्, र हरेक महिना त्यसको विवरण लिन्छन् र ब्याज हेर्छन्, त्यसपछि खाताहरू जाँच गर्छन्—तिनीहरूले हरेक महिना कति खर्च भयो, कति पटक पैसा झिकियो, र कति पैसा जम्मा गरियो भनेर जाँच गर्छन्। प्रत्येक प्रविष्टि तिनीहरूको दिमागमा रेकर्ड हुन्छ, तिनीहरूलाई आफ्नो ठेगाना थाहा भएझैँ प्रत्येक अङ्क पनि राम्ररी थाहा हुन्छ, र तिनीहरू दिमागमा तीबारे प्रस्ट हुन्छन्। यदि कहीँकतै कुनै समस्या उत्पन्न भएमा, तिनीहरूले एकै झलकमा त्यो पत्ता लाउन सक्छन्, र तिनीहरूले सानोभन्दा सानो त्रुटिलाई समेत बेवास्ता गर्दैनन्। मानिसहरू आफ्नो पैसामा त यति सावधान हुन सक्छन्, तर के तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरूप्रति पनि उस्तै चासो देखाउँछन्? मेरो विचारमा, ९९.९% मानिसहरूले देखाउँदैनन्, त्यसैले जब परमेश्वरका भेटीहरू सुरक्षाका लागि मानिसहरूलाई हस्तान्तरण गरिन्छ, तब अक्सर फजुलमा उडाउने र खेर फाल्ने अनि विभिन्न किसिमका अनुचित खर्चका घटनाहरू घट्छन्, तैपनि कसैलाई पनि त्यो समस्या हो भन्ने लाग्दैन, र त्यो कामका लागि जिम्मेवार मानिसहरूलाई पनि कहिल्यै विवेकको घोचाइ महसुस हुँदैन। सय युआन गुमाउँदा त परै जाओस्—तिनीहरूले हजार, वा दस हजार युआन गुमाए पनि हृदयमा धिक्कार, ऋणबोध, वा दोष महसुस गर्दैनन्। मानिसहरू यो मामलामा किन यति अन्योलग्रस्त हुन्छन्? के यसले धेरैजसो मानिसहरूको हृदय सही ठाउँमा छैन भन्ने जनाउँदैन र? अनि तँ आफूले बैङ्कमा कति पैसा बचत गरेको छु भनेर चाहिँ कसरी यति प्रस्ट हुन्छस्? जब परमेश्वरको घरको पैसा तैँले सुरक्षित गर्नका लागि अस्थायी रूपमा तेरो खातामा जम्मा गरिन्छ, तैँले त्यसलाई गम्भीर रूपमा लिने वा ख्याल गर्ने गर्दैनस्। यो कस्तो मानसिकता हो? तँ परमेश्वरका भेटीहरूको सुरक्षाका हकमा समेत बफादार छैनस् भने, के तँ अझै परमेश्वरको विश्वासी नै होस् त? भेटीहरूप्रतिको मानिसहरूको मनोवृत्ति नै परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिको प्रमाण हो—भेटीहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति निकै प्रस्ट छ। मानिसहरू भेटीहरूबारे उदासीन हुन्छन् र तिनको वास्ता गर्दैनन्। भेटीहरू हराएमा त्यो कुराले तिनीहरूलाई दुःखी बनाउँदैन; तिनीहरूले जिम्मेवारी लिँदैनन्, र वास्ता गर्दैनन्। त्यसकारण, के परमेश्वरप्रति पनि तिनीहरूको मनोवृत्ति उस्तै हुँदैन र? (हुन्छ।) के कसैले “परमेश्वरका भेटीहरू उहाँका हुन्। मैले तिनको लालच वा तिनलाई कब्जा नगरेसम्म सब थोक सबै ठीक हुन्छ। तिनलाई कब्जा गर्ने जोकोही दण्डित हुनेछ—त्यो उसैको सरोकारको विषय हो, र ऊ त्यसैको लायक हुन्छ। त्यससँग मेरो कुनै सम्बन्ध छैन। त्यसको वास्ता गर्नु मेरो दायित्व होइन” भनेर कसैले भन्छ? के यो कथन सही हो? प्रस्टै छ, यो सही होइन। त्यसोभए, यो कहाँनेर गलत छ? (तिनीहरूको हृदय ठीक छैन; तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काम जोगाउँदैनन्, र भेटीहरूको रक्षा गर्दैनन्।) यस्तो व्यक्तिको मानवता कस्तो हुन्छ? (स्वार्थी र नीच हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नै वस्तुहरूको धेरै ख्याल गर्छन् र तिनलाई राम्रोसँग रक्षा गर्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरका भेटीहरूको ख्याल गर्ने वा तीबारे सोधीखोजी गर्ने गर्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरूको मानवता अत्यन्तै तल्लो सरको हुन्छ। मूलतः त्यो स्वार्थी र नीच हुन्छ। के यस्ता मानिसहरू नृशंस हुँदैनन् र? तिनीहरू स्वार्थी, नीच, र नृशंस हुन्छन्, र तिनीहरूमा मानवीय भावनाको कमी हुन्छ। के त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरलाई प्रेम गर्न सक्छन्? के तिनीहरू उहाँप्रति समर्पित हुन सक्छन्? के तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन सक्छ? (सक्दैन।) त्यसोभए, त्यस्ता मानिसहरूले केका लागि परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्? (आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि।) के यो पूर्ण रूपमा निर्लज्ज हुनु होइन र? कुनै व्यक्तिले भेटीहरूप्रति कसरी व्यवहार गर्छ भन्ने कुराले उसको प्रकृति कस्तो छ भन्ने कुरालाई सबैभन्दा बढी खुलासा गर्छ। मानिसहरूले वास्तवमा परमेश्वरका निम्ति केही पनि गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले अलिअलि कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्ने भए पनि, त्यो अत्यन्तै सीमित हुन्छ। यदि तैँले परमेश्वरका भेटीहरूलाई समेत सही तरिकाले व्यवहार गर्न, वा तिनलाई राम्ररी सुरक्षित गर्न सक्दैनस् भने, यदि तैँले त्यस किसिमको दृष्टिकोण र मनोवृत्ति बोक्छस् भने, के तँ सबैभन्दा बढी मानवताको कमी भएको व्यक्ति होइनस् र? के तैँले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छु भन्नु झूटो होइन र? के त्यो कपटी छैन र? त्यो अत्यन्तै कपटी छ! यस प्रकारको व्यक्तिमा बिलकुलै मानवता हुँदैन—के परमेश्वरले त्यस्तो रद्दीलाई मुक्ति दिनुहुन्छ र?
इ. हर प्रकारका खर्चहरूको अनुगमन, जाँच, र निरीक्षण गर्ने, र कडा परीक्षण गर्ने
अगुवा र कामदारहरू परमेश्वरको घरको असल प्रबन्धक हुनका लागि, उनीहरूले राम्ररी गर्नुपर्ने सबैभन्दा पहिलो काम भनेको भेटीहरूको उचित व्यवस्थापन गर्नु हो। भेटीहरूको उचित सुरक्षा गर्नेबाहेक, उनीहरूले भेटीहरूको खर्चका सम्बन्धमा कडा परीक्षण पनि गर्नुपर्छ। कडा परीक्षण गर्नु भन्नुको अर्थ के हो? मूलतः यसको अर्थ अनुचित खर्च पूर्ण रूपमा हटाउनु, र भेटीहरू फजुलमा उडाउने र खेर फाल्ने कार्य रोक्दै भेटीहरूको हरेक खर्चलाई मनासिब र प्रभावकारी बनाउने प्रयत्न गर्नु हो। यदि भेटीहरूको बर्बादी वा फजुलखर्चका घटनाहरू पत्ता लागेमा, अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई तत्काल रोक लगाउने मात्र नभई संलग्नहरूलाई उत्तरदायी बनाउने, र त्यो काम गर्नका लागि उचित मानिसहरू पहिचान गर्ने काम पनि गर्नुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो व्यवस्थापनको दायराभित्र हरेक खर्च कहाँ जान्छ र हरेक खर्च केका लागि हो भनेर ठ्याक्कै थाहा पाउनुपर्छ—उनीहरूले कडाइका साथ यी कुराहरूको समीक्षा गर्नुपर्छ। उदाहरणका लागि, यदि कुनै कोठामा पङ्खा छैन भने, उनीहरूले त्यो कसले किन्ने, त्यसमा कति खर्च गर्ने, र त्यसका लागि सबैभन्दा उपयुक्त कार्यहरू केके हुन् भन्ने मापदण्डहरू तोक्नुपर्छ। कतिपय अगुवा र कामदारहरू भन्छन्, “हामी व्यस्त छौँ; हामी त्यो किन्न जाने समय निकाल्न सक्दैनौँ।” तँलाई त्यो आफै गएर किन् भनेको होइन। तैँले कुनै असल व्यक्ति, योग्यता भएको व्यक्तिलाई यो काम सम्हाल्न लगाउनुपर्छ। कुनै बुद्धु वा हृदय ठिक ठाउँमा नभएको खराब व्यक्तिलाई यो किन्न नलगा। सामान्य मानवता भएका मानिसहरूलाई तिनीहरूले उपयुक्त विशेषताहरू भएका र उचित मूल्यका सामानहरू किन्नुपर्छ भन्ने थाहा हुन्छ—अत्यधिक विशेषताहरू अनावश्यक हुन्छन्, र ती अत्यन्तै महँगा हुन्छन्। यसविपरीत, भोगविलास खोज्ने र हृदय ठिक ठाउँमा नहुने मानिसहरू अव्यावहारिक वस्तुहरू किन्छन्, जसमा विभिन्न प्रकारका विशेषताहरू जोडजाड गरिएका हुन्छन्, र जसको लागत बढी हुन्छ। खरिदकर्ताहरूमा समझ हुनैपर्छ; तिनीहरूले सिद्धान्तहरू बुझ्नैपर्छ। खरिद गरिएका सामानहरू धेरै लागत नलाग्ने गरी व्यावहारिक, र सबैले उपयुक्त ठान्ने किसिमका हुनुपर्छ। यदि तैँले जथाभाबी पैसा खर्च गर्ने र फजुलमा उडाउने गैरजिम्मेवार व्यक्तिलाई यो खरिद गर्न लगाइस् भने, उसले पङ्खा किन्ने मूल्यको दश गुणा मूल्य तिरेर उच्चस्तरीय एयर कन्डिसनर खरिद गर्नेछ। उसले त्यसलाई अलि बढी मूल्य पर्ने भए पनि मानिसहरू नै हाम्रो पहिलो प्राथमिकता हुनुपर्छ भन्ठान्छ—त्यो एयर कन्डिसनरले हावा फिल्टर गर्ने मात्र नभई, आर्द्रता र तापक्रम पनि मिलाउन सक्छ, र त्यसमा धेरै टाइमर र सेटिङ्हरू पनि हुन्छन्। के त्यो पैसाको बर्बादी होइन र? यो पैसाको बर्बादी र फजुलमा उडाउने काम हो। त्यो व्यक्ति आफै रमाइलो गर्ने जमर्को गरिरहेको हुन्छ, र उसले व्यावहारिक वस्तुहरू किन्नका लागि नभई मजा लिनका लागि, र देखाउनका लागि पैसा खर्च गरिरहेको हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूको हृदय ठिक ठाउँमा हुँदैन। यदि तिनीहरू आफैले आफ्ना लागि खरिद गर्ने हो भने, तिनीहरूले पैसा बचाउने उपायहरू सोच्छन्, छूट मूल्यका सामानहरू खोज्छन्, र मोलमोलाइ गर्ने कोसिस गर्छन्। तिनीहरू सकेसम्म पैसा बचत गर्छन्—जति सस्तो उति राम्रो भन्ने ठान्छन्। तर जब तिनीहरू परमेश्वरको घरका लागि खरिद गर्छन्, तब तिनीहरू जतिसुकै पैसा खर्च भए पनि वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरू सस्ता वस्तुहरू हेर्ने कष्टसमेत गर्दैनन्; तिनीहरू महँगा, उच्चस्तरीय, र अत्याधुनिक सरसामान मात्र किन्न चाहन्छन्। यसको मतलब तिनीहरूको हृदय ठिक ठाउँमा छैन। के ठिक ठाउँमा हृदय नभएका मानिसहरूलाई प्रयोग गर्न मिल्छ? (मिल्दैन।) परमेश्वरको घरका लागि कार्यहरू सम्हाल्दा, ठिक ठाउँमा हृदय नभएका मानिसहरू बेतुके र बेकारका काम मात्र गर्छन्। तिनीहरू सही कुराहरूमा पैसा खर्च गर्दैनन्; तिनीहरू केवल भेटीहरू खेर फाल्छन् र फजुलमा उडाउँछन्, र तिनीहरूको हरेक खर्च बेमनासिब हुन्छ।
अन्य कतिपय मानिसमा गरिबीको मानसिकता हुन्छ र तिनीहरू परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्दा सबैभन्दा सस्ता सामानहरू किन्नुपर्ने, र जति सस्तो उति राम्रो भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरू यसरी परमेश्वरको घरको पैसा बचत भइरहेको ठान्छन्, त्यसैले तिनीहरू पुराना र सस्ता सामानहरू मात्र किन्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरू सबैभन्दा सस्ता मेसिनहरू किन्छन् जुन कमसल हुन्छन्। यी मेसिनहरू प्रयोग गर्नेबित्तिकै बिग्रिन्छन्, अनि मर्मत र प्रयोग गर्न योग्यसमेत हुँदैनन्। त्यसपछि पर्याप्त गुणस्तरका र सामान्य तरिकाले प्रयोग गर्न सकिने अरू मेसिनहरू किन्नुपर्ने हुन्छ, र त्यसैले अर्को रकम खर्च हुन्छ। के यो मूर्खता होइन र? त्यस्ता मानिसहरूलाई कन्जुस भन्नुपर्छ, र तिनीहरूमा गरिबीको मानसिकता हुन्छ। तिनीहरू सधैँ परमेश्वरको घरको पैसा बचाउन चाहन्छन्, र तिनीहरूको खर्च कटौती र बचतबाट के परिणाम आउँछ? यो पैसाको नाश र फजुलखर्चमा परिणत हुन्छ। तिनीहरूले आफ्ना निम्ति बहानाहरूसमेत बनाउँछन्: “मैले जानाजानी त्यसो गरेको होइन। मेरा अभिप्रायहरू असल थिए—म त केवल परमेश्वरको घरको पैसा बचाउन खोजिरहेको थिएँ—म जथाभाबी पैसा खर्च गर्न चाहन्नथेँ।” के तिनीहरूले त्यसो गर्न नचाहनुको कुनै फाइदा हुन्छ? वास्तवमा, तिनीहरूले जथाभाबी पैसा खर्च गरिरहेका हुन्छन्, तिनीहरूले फजुलखर्ज गराउँछन्, र यसमा पैसा र जनशक्ति नाश हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूलाई पनि प्रयोग गर्न मिल्दैन—तिनीहरू बुद्धु हुन्, तिनीहरू पर्याप्त मात्रामा जानकार हुँदैनन्। सङ्क्षेपमा भन्दा, ठिक ठाउँमा हृदय नभएका मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरका लागि किनमेल गर्ने कार्यमा प्रयोग गर्नु हुँदैन, न त बुद्धुहरूलाई नै प्रयोग गर्नु हुन्छ। प्रयोग गरिनुपर्नेहरू भनेका त निश्चित मात्रामा किनमेलको अनुभव भएका र निश्चित योग्यता भएका, अनि सबै कुरालाई अविकृत शैलीमा हेर्ने जानकार मानिसहरू हुन्। चाहे जेसुकै किनिँदै गरिएको भए पनि त्यो व्यावहारिक हुनैपर्छ, र त्यसको मूल्य उचित हुनैपर्छ, र त्यो बिग्रिए पनि मर्मत गर्न सजिलो हुनैपर्छ, र त्यसका पाटपुर्जाहरू किन्न सजिलो हुनैपर्छ। त्यही नै मनासिब कुरा हो। कतिपय मानिस केही चीज किनेपछि त्यसलाई एक महिनाभित्र फिर्ता गर्न सकिने देख्छन् र हत्तपत्त त्यसलाई प्रयोग गरी हेर्न खोज्छन्, र तिनीहरूले एक महिनाभित्रै नतिजा पाइहाल्छन्। यदि त्यसमा केही खराबी छ र त्यसले राम्रोसँग काम गर्दैन भने, तिनीहरू त्यो तुरुन्तै फिर्ता गर्छन्, र अरू नै केही छान्छन्, जसले गर्दा घाटा कम हुन्छ। यस्ता मानिसहरूमा तुलनात्मक रूपमा अलि असल मानवता हुन्छ। मानवता नै नभएका मानिसहरू चाहिँ केही चीज किन्छन्, र त्यसपछि त्यसलाई मिल्काउँछन्। तिनीहरू त्यसमा कुनै खराबी छ कि छैन वा त्यो टिकाउ छ कि छैन भनी प्रयोग गरी हेर्ने गर्दैनन्, न त तिनीहरू त्यसको वारेन्टी कति छ वा त्यसलाई फिर्ता गर्ने समय कति छ भनेर नै हेर्छन्—तिनीहरू यीमध्ये कुनै पनि कुराको वास्ता गर्दैनन्। जब कुनै दिन तिनीहरूमा त्यो वस्तुप्रति अचानक रुचि जाग्छ, तब तिनीहरू त्यसलाई प्रयोग गरी हेर्छन्, र त्यतिबेला मात्र त्यो बिग्रिएको छ भनेर थाहा पाउँछन्। तिनीहरू रसिद हेर्छन् र फिर्ता गर्ने समय सकिसकेको देख्छन्, अनि त्यो सामान फिर्ता गर्नै मिल्दैन। त्यसपछि तिनीहरू “अर्को किनौँ न त” भन्छन्। के त्यो पैसाको नाश होइन र? “अर्को किनौँ न त”—त्यो वाक्यांशसँगै परमेश्वरको घरले अर्को रकम खर्च गर्नुपर्छ। अर्को किन्न आवेदन दिनु झट्ट हेर्दा मण्डलीको कामकै निम्ति भएको, र मनासिब खर्च नै हो जस्तो देखिन्छ, जबकि वास्तवमा, गहिराइमा हेर्ने हो भने, यो तिनीहरूले सामान किनेपछि तत्काल नजाँचेर आफ्नो कर्तव्यलाई बेवास्ता गरेको कारण भएको हुन्छ। भेटीको एउटा रकम खेर जान्छ, र अर्को रकम तिरिन्छ, तैपनि नयाँ सामानको सुरक्षा गर्ने अझै कोही हुँदैन, त्यसैले त्यो पनि छोटो समय प्रयोग गरेपछि बिग्रिहाल्छ। यी वस्तुहरूको रेखदेख गर्ने कोही नहुनु, यी उत्पन्न समस्याहरू समाधान गर्ने कोही नहुनु साँच्चै अनौठो कुरा हो—अगुवा र कामदारहरू के गरिरहेका हुन्छन्? यस कामबारे तिनीहरू आफ्ना जिम्मेवारीबाट पूर्णतया च्युत भएका हुन्छन्—तिनीहरूले सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, र परीक्षणको आफ्नो काम गरेका हुँदैनन्, त्यसैले भेटीहरू यसरी नै फजुलमा उडाइन्छन् र बरबाद पारिन्छन्। यदि खरिदकर्ताहरू जिम्मेवार मानिस हुन् भने, आफूले खरिद गरेको सामान व्यावहारिक छैन भन्ने देख्नेबित्तिकै तिनीहरूले त्यसलाई तत्काल फिर्ता गर्नेछन्। यसले घाटा र बरबादी कम गर्छ। यदि तिनीहरू ठिक ठाउँमा हृदय नभएका गैरजिम्मेवार मानिस हुन् भने, तिनीहरूले कमसल वस्तुहरू किन्नेछन्, र यसरी भेटीहरू खेर फाल्नेछन्। त्यसोभए, यसरी पैसाको नाश हुनुको जिम्मा ठ्याक्कै कसलाई दिइनुपर्छ? के खरिदकर्ता अनि अगुवा र कामदारहरू सबैले यसको जिम्मेवारी लिनुपर्दैन र? यदि अगुवा र कामदारहरूले यो मामला इमानदारीपूर्वक, ठोस रूपमा, र सावधानीपूर्वक सम्हालेका भए, के यी समस्याहरू पत्ता लागिसकेका हुनेथिएंनन्न् र? के यी कमीकमजोरीहरूको पूर्ति गरिसकिएको हुनेथिएन र? (हुनेथियो।) यदि अगुवा र कामदारहरू अक्सर विभिन्न ठाउँका मण्डलीहरूमा भेटीहरूको खर्चको स्थिति निरीक्षण गर्न जान्छन् भने, तिनीहरू समस्याहरू फेला पार्न, र यस्तो फजुल खर्च र पैसाको नाश हटाउन सक्षम हुनेछन्। यदि अगुवा र कामदारहरू अल्छी र गैरजिम्मेवार छन् भने, यस्ता अनुचित खर्च अनि अपव्यय र बरबादीका घटनाहरू बारम्बार उत्पन्न हुनेछन्—ती बढिरहनेछन्। यो वृद्धि केले गराउँछ? के यसको सम्बन्ध अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम नगर्नु, बरु आफूलाई अरूभन्दा माथि राख्नु र अप्रभावकारी अधिकारीजस्तै व्यवहार गर्नुसँग छैन र? (छ।) त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूमा विवेक वा समझ हुँदैन, र तिनीहरूमा मानवता हुँदैन। मण्डलीले खर्च गर्ने सबै पैसा परमेश्वरको घरको भएकाले र त्यो सबै परमेश्वरको भेटी भएको हुनाले, अनि तिनीहरूले आफूसँग त्यसको कुनै सरोकार नभएको ठान्ने हुनाले, तिनीहरू त्यसबारे न त वास्ता गर्छन् न त सोधखोज नै गर्छन्, र तिनीहरू त्यसलाई बेवास्ता गर्छन्। अधिकांश मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरको पैसा त खर्च गरिनैपर्ने कुरा हो, त्यसलाई कुनै पनि तरिकाले खर्च गर्दा हुन्छ, त्यसलाई कुम्ल्याउने वा हिनामिना गर्ने नगरेसम्म त्यसलाई खेर फालिए पनि फरक पर्दैन, र त्यो भनेको मानिसहरूले अनुभव किन्नु र आफ्ना दायराहरू फराकिलो बनाउनु मात्र हो भन्ने लाग्छ। अगुवा र कामदारहरूले यसलाई नदेखेझैँ गरिदिन्छन्: “त्यो पैसा आफूलाई मन लागेअनुसार जसले पनि खर्च गर्न सक्छ, र आफूले चाहेको कुरा किन्न सक्छ। जतिसुकै पैसा खेर गए पनि फरक पर्दैन—जसले पैसा खेर फाल्छ त्यसका लागि ऊ नै जिम्मेवार हुन्छ, र उसले भविष्यमा प्रतिशोध र दण्ड भोग्नेछ—यससँग मेरो कुनै सरोकार छैन। आखिर त्यो मैले खर्च गरेको होइन, र मेरो पैसा खर्च भएको पनि होइन।” के यो गैरविश्वासीहरूले सार्वजनिक कोषको खर्चप्रति राख्ने दृष्टिकोण र मनोवृत्ति नै होइन र? यस्तो लाग्छ, मानौँ तिनीहरूले आफ्नो शत्रुको पैसा खर्च गरिरहेका थिए। गैरविश्वासीहरूले कुनै कारखानामा काम गर्दा, यदि व्यवस्थापनमा कडिकडाइ हुँदैन भने, साझा सामानहरू सधैँ चोरी हुन्छन् र मान्छेका घरमा लगिन्छन् वा त्यतिकै बिग्रिन्छन्, र यदि केही बिग्रियो भने, तिनीहरू कारखानालाई नयाँ किन्न आग्रह गर्छन्। जब तिनीहरू कारखानाका लागि केही खरिद गर्छन्, तिनीहरूले राम्रा र महँगा सामान मात्र किन्छन्। जे भए पनि, पैसा स्वेच्छाचारी रूपमा र उपरि सीमाविना खर्च गरिन्छ। यदि परमेश्वरका विश्वासीहरूमा पनि भेटीहरूप्रति यस्तै मानसिकता छ भने, के तिनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्? के परमेश्वरले त्यस्ता समूहका मानिसहरूमा काम गर्नुहुनेछ? (गर्नुहुनेछैन।) यदि मानिसहरूले परमेश्वरका भेटीहरूप्रति यस्तो मनोवृत्ति राख्छन् भने, तिमीहरूले ती मानिसहरूप्रति परमेश्वर कस्तो मनोवृत्ति राख्नुहुन्छ भनेर मैले नभनीकनै थाहा पाउनुपर्छ।
परमेश्वरप्रतिको कुनै व्यक्तिको मनोवृत्ति प्रकट हुने सबैभन्दा प्रत्यक्ष तरिका भनेको भेटीहरूप्रतिको उसको मनोवृत्ति हो। भेटीहरूप्रतिको तेरो मनोवृत्ति जस्तो छ, परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्ति पनि त्यस्तै नै हुन्छ। यदि तैँले भेटीहरूलाई पनि आफ्नो बैङ्क खाताका प्रविष्टिहरूलाई जस्तै—सावधानीपूर्वक, होसियारीपूर्वक, सतर्कतापूर्वक, कडाइका साथ, जिम्मेवारीपूर्वक, र ध्यानपूर्वक—व्यवहार गर्छस् भने परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्ति पनि लगभग त्यस्तै नै हुन्छ। यदि भेटीहरूप्रतिको तेरो मनोवृत्ति सार्वजनिक सम्पत्तिप्रतिको वा बजारको तरकारीप्रतिको जस्तै— आफूलाई चाहिएको कुरा जथाभाबी अलिकति किन्ने अनि आफूलाई मन नपर्ने कुनै पनि तरकारीलाई हेर्दा समेत नहेर्ने, ती जहाँ राखिएका भए पनि बेवास्ता गर्ने, कसैले तिनलाई लगेर प्रयोग गर्लान् कि भनी वास्ता नगर्ने, ती भुइँमा खसेर कसैले कुल्चिँदा पनि नदेखेको नाटक गर्ने, अनि तँसँग यसको कुनै सरोकार नभएको ठान्ने—मनोवृत्ति छ भने, यो तेरा लागि समस्याको सङ्केत हो। यदि तँ भेटीहरूप्रति त्यस्तो मनोवृत्ति राख्छस् भने, के तँ जिम्मेवार व्यक्ति होस् त? के तँजस्तो व्यक्तिले राम्ररी कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छ त? तँमा कस्तो किसिमको मानवता छ भन्ने कुरा प्रस्ट छ। सङ्क्षेपमा भन्दा, भेटीहरू व्यवस्थित गर्ने काममा, अगुवा र कामदारहरूको मुख्य जिम्मेवारी भनेको तिनलाई राम्ररी सुरक्षित गर्नुबाहेक, तिनीहरूले त्यसपछिको कामको पनि अनुगमन गर्नैपर्छ—सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा त के हो भने, तिनीहरूले नियमित रूपमा खाताहरू जाँच गर्नुपर्छ, साथै हरप्रकारका खर्चहरूको अनुगमन, छानबिन, र निगरानी गर्नुपर्छ, र कडा परीक्षण अघि बढाउनुपर्छ। तिनीहरूले अनुचित खर्चहरूलाई पैसा उडाउने र खेर फाल्ने कार्यमा परिणत हुनुअघि नै पूर्ण रूपमा हटाउनुपर्छ; र यदि अनुचित खर्चहरूले ती दुष्परिणामहरू निम्त्याइसकेका छन् भने, तिनीहरूले जिम्मेवार व्यक्तिहरूलाई उत्तरदायी बनाउनैपर्छ, चेतावनी दिनैपर्छ, र क्षतिपूर्ति तिराउनैपर्छ। यदि तँ यो कामसमेत राम्ररी गर्न सक्दैनस् भने, चाँडो राजीनामा दे—अगुवा वा कामदारको पद ओगटेर नबस्, किनभने तैँले त्यो पदको काम गर्न सक्दैनस्। यदि तैँले यो कामको जिम्मेवारी लिन र यसलाई राम्रोसँग गर्न समेत सक्दैनस् भने, तँ के काम चाहिँ गर्न सक्छस् त? मलाई व्यवस्थित रूपमा भन् त: भेटीहरूका सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले गर्नैपर्ने जम्मा कतिवटा कामहरू छन्? (पहिलो, तिनलाई सुरक्षित गर्नु। दोस्रो, खाताहरूको जाँच गर्नु। तेस्रो, हरप्रकारका खर्चहरूको अनुगमन, छानबिन र निरीक्षण गर्नु, साथै कडा परीक्षण गर्नु; अनुचित खर्चहरू हटाउनैपर्छ, र जोसुकैले फजुल खर्च वा पैसाको नाश गराउने भए पनि उसलाई उत्तरदायी बनाएर क्षतिपूर्ति तिराउनैपर्छ।) के यी चरणहरूअनुसार काम गर्न सजिलो छ? (छ।) यो एउटा स्पष्ट रूपमा परिभाषित काम गर्ने तरिका हो। यदि तैँले यति सरल कामसमेत गर्न सक्दैनस् भने, तैँले अगुवा वा कामदारका रूपमा—परमेश्वरको घरको प्रबन्धकका रूपमा—के चाहिँ गर्न सक्छस् त? हरमोडमा भेटीहरू खेर फालिने र फजुलमा उडाइने घटनाहरू हुन्छन्, र यदि एक अगुवा वा कामदारका रूपमा तँमा त्यसबारे कुनै सचेतना छैन र तँलाई त्यसबारे बिलकुलै नराम्रो लाग्दैन भने, के परमेश्वर तेरो हृदयमा हुनुहुन्छ त—के त्यहाँ उहाँका लागि ठाउँ त छ? यो शङ्कास्पद छ। तँ तेरो परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने हृदय महान् छ र तँसित साँच्चिकै परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छ भनेर भन्छस्, तर जब उहाँका भेटीहरू यसरी फजुलमा उडाइन्छन् र बरबाद पारिन्छन्, तब तँलाई त्यसबारे सचेतनै हुँदैन र बिलकुलै दुख लाग्दैन—के त्यसले परमेश्वरप्रतिको तेरो प्रेम र डरमाथि शङ्का उब्जाउँदैन र? (उब्जाउँछ।) तेरो आस्थासमेत शङ्कास्पद छ, झन् परमेश्वरप्रतिको तेरो प्रेम र डरको त कुरै छोडौँ। परमेश्वरप्रतिको तेरो प्रेम र डर—त्यो कायम रहँदैन! भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षित गर्नु अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने दायित्व हो, र त्यो तिनीहरूले पन्छाउनै नमिल्ने जिम्मेवारी पनि हो। यदि भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षित गरिएनन् भने, त्यो तिनीहरू जिम्मेवारीबाट च्युत हुनु हो— के भन्न सकिन्छ भने भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षा नगर्नेहरू सबै नै झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरू हुन्।
ई. भेटीहरूको ठेगाना, साथै तिनका संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरू तत्काल पत्ता लगाउने
भेटीहरूको खर्चको स्थिति निरीक्षण गर्ने र अनुचित खर्चहरू समाधान गर्नेबाहेक, अगुवा र कामदारहरूको अर्को सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कार्य पनि छ: तिनीहरूले भेटीहरू कहाँ छन्, साथै तिनका संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरू के-कस्ता छन् भनेर तुरुन्तै पत्ता लगाउनुपर्छ। यसको उद्देश्य भनेको दुष्ट मानिसहरू, शङ्कास्पद युक्तिहरू बोकेका मानिसहरू, र लालची हृदय भएका मानिसहरूलाई हेलचेक्र्याइँको फाइदा उठाएर भेटीहरू कब्जामा लिन नदिनु हो। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको घरसित धेरै चीजहरू भएको, र केही चीजहरूको निगरानी गर्ने वा अभिलेख राख्ने कोही पनि नभएको देख्छन्, त्यसैले तिनीहरू सधैँ तिनलाई कहिले आफ्नै निजी सम्पत्ति बनाउने, र आफ्नै प्रयोजनका लागि राख्ने भनेर सोचिरहेका हुन्छन्। यस्ता मानिसहरू जताततै हुन्छन्। कत्ति मानिसहरू बाहिरी रूपमा अरूको फाइदा नउठाउने र भौतिक वस्तु वा पैसाप्रति ठूलो चाहना नराख्ने जस्ता देखिन्छन्, तर त्यो त परिस्थिति र अवस्थाहरू सही नभएर मात्र भएको हुन्छ—यदि सुरक्षाका लागि साँच्चिकै भेटीहरू तिनीहरूको हातमा थम्याउने हो भने, तिनीहरूले तिनलाई मज्जाले कब्जा गर्न सक्छन्। कतिपयले सोध्छन्, “तर ऊ पहिले त अत्यन्तै राम्रो व्यक्ति थियो: ऊ लालची थिएन, र उसको चरित्र ठिकै थियो—त्यसैले उसका हातमा केही भेटीहरू राख्दैमा किन उसको प्रकाश भयो?” यो तैँले यस्ता मानिसहरूसँग धेरै समय नबिताएको, तिनीहरूबारे गहिरो बुझाइमा नपुगेको, र तिनीहरूको प्रकृति सार छर्लङ्गै नदेखेको कारणले भएको हो। यदि तैँले तिनीहरू त्यस किसिमका व्यक्ति हुन् भनेर चाँडै थाहा पाएको हुन्थिस् भने, भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको कब्जामा पर्ने दुर्भाग्य नै आइपर्नेथेन। त्यसैले, भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्न नदिनका निम्ति, अगुवा र कामदारहरूको अर्को अझै महत्त्वपूर्ण कार्य हुन्छ: भेटीहरू रहेको ठाउँ र तिनका संरक्षकहरूका विभिन्न परिस्थितिहरूबारे तुरुन्तै पत्ता लगाउनु र जानकारी अद्यावधिक राख्नु। मानौँ कुनै व्यक्तिको स्वामित्वमा व्यवस्थापन गर्नका लागि केही सय वा केही हजार युआन छ रे, अनि यदि ऊसँग थोरै भए पनि विवेक छ भने, उसले त्यसलाई हिनामिना गर्नेछैन—तर यदि त्यो दसौँ वा सयौँ हजार हुन्थ्यो भने, अधिकांश मानिसहरूलाई भरोसा गर्न सकिने थिएनन्, यो खतरनाक हुनेथ्यो, र तिनीहरूको मन बदलिन सक्छ। तिनीहरूको मन कसरी बदलिन सक्छ? केही सय वा हजारले मानिसहरूको मन बहकाउने सम्भावना हुँदैन, तर दसौँ वा सयौँ हजार छ भने, त्यसले तिनीहरूको मन सजिलै बहकाउन सक्छ। “यति धेरै त मैले कैयौँ जीवनकालमा पनि कमाउन सक्दिनँ, र अहिले यो मेरो हातमा छ—यदि यो मेरो भएको भए मेरो हालत कति राम्रो हुन्थ्यो होला!” तिनीहरूले यसबारे मनमा कुरा खेलाउँछन्: “मलाई यस्ता सोचहरूबारे ग्लानि महसुस हुँदैन—त्यसैले वास्तवमै परमेश्वर हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ? मलाई यस्ता सोचहरू आइरहेका छन् भनेर कसैलाई थाहा नभएको होइन र? कसैलाई पनि थाहा छैन, र मलाई ग्लानि वा नराम्रो महसुस हुँदैन—के यसको अर्थ परमेश्वर नै हुनुहुन्न भन्ने त होइन? मतलब, यदि मैले यो पैसा आफैसित राखेँ भने, के मैले कुनै दण्ड वा प्रतिशोध सामना गर्नु नपर्ने हो? त्यसका कुनै परिणामहरू नहुने हो?” के यो व्यक्तिको मन बदलिने क्रममा छैन र? के उसका हातमा भएका भेटीहरू खतरामा छैनन् र? (छन्।) यसबाहेक, भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने कतिपय मानिसहरू निकै असल हुन्छन्, परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासमा तिनीहरूसँग जग हुन्छ र तिनीहरू आफ्ना कार्यमा बफादार हुन्छन्, र तिनीहरूलाई दसौँ वा सयौँ हजार युआनको सुरक्षा गर्न दिइए पनि, तिनीहरूले त्यो काम राम्रोसँग गर्न सक्छन्, र तिनीहरूले त्यसलाई हिनामिना नगर्ने सुनिश्चित हुन्छ। तर तिनीहरूका परिवारमा केही गैरविश्वासीहरू पनि हुन्छन्, अनि ती मानिसहरूले पैसा देखेपछि तिनीहरूका आँखाहरू ब्वाँसोले आफ्नो सिकारलाई हेर्दा जस्तै राता बन्छन्। दसौँ वा सयौँ हजारको कुरा त बिर्सिदे—यदि पैसा देखेमा, तिनीहरूले एक हजार युआन पनि आफ्नो गोजीमा हाल्छन्। तिनीहरूले त्यो कसको हो भन्ने कुराको वास्ता गर्दैनन्; तिनीहरूले त्यो जसले गोजीमा हाल्न सक्छ, जसले पहिला थुत्छ, त्यो उसैको हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। यदि भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने व्यक्तिवरपर यस्ता दुष्ट ब्वाँसाहरू छन् भने, के भेटीहरू जहाँ पनि र जुनसुकै समयमा कब्जामा पर्ने खतरा हुँदैन र? के यस्तो परिस्थिति आउन सक्छ? (सक्छ।) यदि अगुवा र कामदारहरू लापरवाह छन् र तिनीहरूमा जिम्मेवारीबोध छैन, अनि भेटीहरू त्यस्तो खतरनाक परिस्थितिमा हुँदा पनि तिनीहरूले त्यो देख्दै देख्दैनन् वा गएर त्यसबारे जानकारी लिने र त्यसलाई छानबिन गर्ने गर्दै गर्दैनन् भने, के त्यो खतरनाक होइन र? जुनसुकै स्थान र जुनसुकै समयमा केही गलत कुरा सक्छ। अनि अर्को किसिमको परिस्थिति पनि छ: कतिपय संरक्षकहरूले आफ्नो घरमा पैसा र विभिन्न सरसामान दुवैको सुरक्षा गर्छन्, साथै तिनीहरूले त्यहाँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र अगुवा र कामदारहरूको अतिथिसत्कार पनि गर्छन्। यो अस्थायी रूपमा तुलनात्मक रूपले सुरक्षित हुन सक्छ, तर के दीर्घकालीन रूपमा भेटीहरू त्यहाँ राख्नु उचित हुन्छ त? (हुँदैन।) ती भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने व्यक्ति उपयुक्त भए पनि वातावरण र अवस्थाहरू बिलकुलै उपयुक्त हुँदैनन्। कि त तिनीहरूले अतिथिसत्कार गरिरहेका मानिसहरू हटाइनुपर्छ, कि त भेटीहरू त्यहाँबाट अन्यत्र लगिनुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले न त यो कामको जाँचबुझ गर्छन् न त यससम्बन्धी आफ्नो जिम्मेवारी नै पूरा गर्छन् भने, जुनसुकै स्थान र जुनसुकै समयमा केही गलत कुरा हुन सक्छ; भेटीहरूमा जुनसुकै स्थान र जुनसुकै समयमा नोक्सानी हुन सक्छ र ती पिशाचहरूको हातमा पर्न सक्छन्। अर्को प्रकारको परिस्थिति पनि हुन्छ: कत्ति मण्डलीहरू शत्रुवत् वातावरणमा हुन्छन् जहाँ मानिसहरू प्रायः पक्राउ परिरहेका हुन्छन्, र यसकारण, भेटीहरूको सुरक्षा गरिने घरहरूको ठेगाना कसैले भनिदिने, र ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा छापा मारिने र खानतलास गरिने ठूलो सम्भावना हुन्छ—भेटीहरू कुनै पनि समय पिशाचहरूद्वारा लुटिन सक्छन्। के त्यस्ता ठाउँहरू भेटीहरू राख्नका लागि उपयुक्त हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए, यदि ती पहिले नै त्यहाँ राखिएका भए, के गरिनुपर्छ? तिनलाई तुरुन्तै अन्यत्र सारिनुपर्छ। कतिपय अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दैनन् र वास्तविक काम गर्दैनन्। तिनीहरूले ती कुराहरूको अनुमान गर्न वा तीबारे सोच्न सक्दैनन्, तिनीहरूलाई तीबारे सचेतनै हुँदैन, अनि केही नराम्रो हुन्छ र भेटीहरू पिशाचहरूले थुत्छन्, तब मात्र तिनीहरूले “हामीले त्यतिबेलै तिनलाई अन्यत्र सारेको भए हुन्थ्यो” भन्ने सोच्छन्, र यसरी नै थोरथोरै पछुतो मात्रै मान्छन्। तर यदि केही पनि नराम्रो भएन भने, अर्को दस वर्ष बितेपछि पनि तिनीहरूले भेटीहरू अन्यत्र सार्दैनन्। तिनीहरूले यो समस्याको कारण के-कस्ता गम्भीर परिणामहरू उत्पन्न हुन सक्छन् भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले यी कुराहरूलाई महत्त्व र आकस्मिकताका आधारमा प्राथमिकता दिन सक्दैनन्। अगुवा र कामदारहरूले यस्तो परिस्थिति सामना गर्दा तिनीहरूमा यसबारे प्रस्ट बुझाइ हुनुपर्छ: “भेटीहरू राखिने एउटा ठाउँ उपयुक्त छैन। त्यहाँको वातावरण अत्यन्तै खतरनाक छ, र त्यसकै छेउछाउ धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ परेका, पछ्याइएका, वा निगरानीमा राखिएका छन्। हामीले भेटीहरू त्यहाँबाट बाहिर निकाल्ने उपाय सोच्नुपर्छ। तिनलाई त्यहीँ छोडेर अरूले लैजान पर्खनुभन्दा तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित स्थानमा सार्नु नै उत्तम हुनेछ।” जब भर्खरै कुनै एउटा परिस्थिति उत्पन्न भएको हुन्छ र जब तिनीहरूले भेटीहरू खतरामा परेको पूर्वानुमान गर्छन्, तब तिनीहरूले ती भेटीहरू तत्कालै अन्यत्र सार्नुपर्छ, ताकि तिनलाई ठूलो रातो अजिङ्गर पिशाचद्वारा कब्जा गरिन र हसुरिनबाट जोगाउन सकियोस्। यही नै भेटीहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने, र कुनै पनि जोखिम वा भुलचुक हुनबाट जोगाउने एकमात्र तरिका हो। यही नै अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम हो। अलिकति खतराको सङ्केत देखिनेबित्तिकै, कोही पक्राउ पर्नेबित्तिकै, र कुनै परिस्थिति सिर्जना हुनेबित्तिकै, अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा भेटीहरू सुरक्षित छन् कि छैनन्, ती दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्न, वा तिनीहरूको कब्जामा पर्न, वा पिशाचहरूद्वारा खोसिन सक्छन् कि सक्दैनन्, र भेटीहरूमा कुनै क्षति पुगेको छ कि छैन भनी सोच्नुपर्छ। तिनीहरूले तुरुन्तै भेटीहरूको सुरक्षा गर्ने उपायहरू अपनाउनुपर्छ। यही नै अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। कतिपय अगुवा र कामदारहरूले यसो भन्न सक्छन्, “यी कामहरू गर्नका लागि हामीले जोखिमहरू मोल्नुपर्ने हुन्छ। के हामीले ती कामहरू नगर्न मिल्छ? के मानिसहरू नै हाम्रो पहिलो प्राथमिकता होइनन् र, यसको अर्थ भेटीहरूलाई पहिलो प्राथमिकतामा राख्न आवश्यक छैन, बरु मानिसहरूलाई पहिलो प्राथमिकतामा राख्नुपर्छ, होइन र?” तिनीहरूको प्रश्नबारे तेरो विचार के छ? के यस्ता मानिसहरूमा मानवता हुन्छ? (हुँदैन।) भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षित गर्नु, तिनलाई राम्रोसँग व्यवस्थित गर्नु, र तिनलाई राम्रोसँग निगरानी गर्नु—यी एक असल प्रबन्धकले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू हुन्। अझ गम्भीर शब्दमा भन्नुपर्दा, तैँले आफ्नो जीवन नै बलि दिनु परे पनि त्यो सार्थक नै हुन्छ र तैँले गर्नुपर्ने पनि त्यही हो। त्यो तेरो जिम्मेवारी हो। मानिसहरू सधैँ “परमेश्वरका निम्ति मर्नु एक सार्थक मृत्यु हो” भनेर चिच्याइरहेका हुन्छन्। के मानिसहरू साँच्चिकै परमेश्वरका निम्ति मर्न इच्छुक हुन्छन् त? अहिले तँलाई परमेश्वरका निम्ति मर्न आग्रह गरिएको छैन; तैँले केवल भेटीहरू भरोसापूर्ण तरिकाले सुरक्षित राख्न अलिकति जोखिम लिनुपर्ने माग गरिएको छ। के तँ त्यो काम गर्न इच्छुक छस्? तैँले खुसीसाथ “इच्छुक छु” भन्नुपर्छ! किन? किनभने यो मानिसप्रतिको परमेश्वरको आज्ञा र माग हो, यो तैँले पन्छाउनै नमिल्ने जिम्मेवारी हो, र तैँले यसबाट उम्किने प्रयास गर्नु हुँदैन। तैँले परमेश्वरका निम्ति मर्न सक्छु भनेर दाबी त गरेकै छस्, तब भेटीहरू सुरक्षित गर्न तैँले किन अलिकति मूल्य तिर्न र अलिकति जोखिम लिन सक्दैनस्? के तैँले गर्नुपर्ने त्यही होइन र? यदि तैँले केही वास्तविक काम गर्दैनस्, तर परमेश्वरका निम्ति मर्छु भनेर सधैँ चिच्याइरहेको हुन्छस् भने, के ती शब्दहरू खोक्रा होइनन् र? अगुवा र कामदारहरूमा भेटीहरू सुरक्षित गर्ने कामबारे विशुद्ध बुझाइ हुनुपर्छ, र तिनीहरूले यो जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्छ। तिनीहरूले यसबाट भाग्नु वा तर्किनु हुँदैन, र तिनीहरू आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्नु हुँदैन। तँ अगुवा वा कामदार होस्, त्यसैले यो काम तँमाथि आइपर्ने अनिवार्य जिम्मेवारी हो। यो महत्त्वपूर्ण काम हो—के तँ केही जोखिम लिएर भए पनि, आफ्नो जीवन दाऊमा राखेर भए पनि, यो काम गर्न इच्छुक छस्? के तैँले यसो गर्नुपर्छ? (गर्नुपर्छ।) तँ यसो गर्न इच्छुक हुनुपर्छ; तैँले यो जिम्मेवारी इन्कार्नै हुँदैन। यो मानिसबाट परमेश्वरले गर्नुहुने माग र उहाँले मानिसलाई दिनुहुने आज्ञा हो। परमेश्वरले तँलाई उहाँको सबैभन्दा न्यूनतम माग र आज्ञा बताउनुभएको छ—यदि तँ यसलाई अघि बढाउन इच्छुकसमेत छैनस् भने, तैँले केचाहिँ गर्न सक्छस् त?
अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने र खर्च गर्ने काम सकेसम्म सावधानीपूर्वक र ठोस रूपमा गर्नुपर्छ। उनीहरूले त्यसमा लापरवाही गर्नु हुँदैन, त्यसलाई अरू कसैको सरोकारको विषय भएझैँ व्यवहार गर्ने र जिम्मेवारी इन्कार्ने गर्नु त झनै हुँदैन। यी कुराहरूका हकमा, अगुवा र कामदारहरूले व्यक्तिगत रूपमै परीक्षण कार्य अघि बढाउनुपर्छ, संलग्न हुनुपर्छ, र जानकारीहरू लिनुपर्छ, र तिनलाई व्यक्तिगत रूपमै सम्हाल्ने समेत गर्नुपर्छ, ताकि दुष्ट मानिसहरू र कमजोर मानवता भएका मानिसहरूलाई बेवास्ताको फाइदा उठाउँदै विनाश पैदा गर्नबाट रोक्न सकियोस्। तैँले यो काम जति सावधानीपूर्वक गर्छस्, दुष्ट मानिसहरू र खराब मानिसहरूले बेवास्ताहरूको फाइदा उठाउने अवसर त्यति नै कम पाउनेछन्; तैँले जति विस्तृत सोधपुछहरू गर्छस् र तेरो व्यवस्थापन जति कडा छ, अनुचित खर्च, र पैसा उडाउने र खेर फाल्ने घटनाहरू त्यति नै कम हुनेछन्। कतिले भन्छन्, “के यसो गर्नु परमेश्वरको घरको पैसा बचत गर्नलाई हो? के परमेश्वरको घरसित पैसाको अभाव छ? यदि छ भने, म अझै थप चढाउनेछु।” त्यही भइरहेको हो त? (होइन।) यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, यो मानिससँग गरिने परमेश्वरको मापग हो, र यो अगुवा र कामदारहरूले यो काम गर्दा पालना गर्नुपर्ने सिद्धान्त हो। परमेश्वरको विश्वासीका रूपमा र परमेश्वरको घरमा प्रबन्धकको भूमिका लिएको व्यक्तिका रूपमा, भेटीहरूप्रति तँमा जिम्मेवारी लिने र कठोर परीक्षण गर्ने मनोवृत्ति हुनुपर्छ; नत्र, तँ यो काम गर्न योग्य छैनस्। यदि तँ जिम्मेवारीबोध नभएको र सत्यता नपछ्याउने साधारण विश्वासी भएको भए, तैँले यी कामकुराहरू गर्नुपर्ने नै थिएन। तँ एक अगुवा वा कामदार होस्; यदि तँमा यो जिम्मेवारीबोध छैन भने, तँ अगुवा वा कामदार हुन योग्य छैनस्, र तैँले अगुवा वा कामदार भएर सेवा गरे पनि, तँ गैरजिम्मेवार झूटो अगुवा वा झूटो कामदार होस्, र ढिलोचाँडो तँलाई हटाइनेछ। पूर्णतया जिम्मेवारीबोधको कमी हुने ती सबै परमेश्वरको घरको कामको बिलकुलै रक्षा नगर्ने मानिसहरू हुन्—तिनीहरू सबैमा अलिकति पनि विवेक र समझ हुँदैन। यस्ता मानिसहरूले कसरी कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न सक्छन् होला र? तिनीहरू सबै बुद्धिहीन रद्दी हुन्—तिनीहरू तुरुन्तै परमेश्वरको घर छोडेर जुन संसारका हुन्, त्यहीँ फर्कनुपर्छ!
यदि हामीले भेटीहरूसम्बन्धी सामान्य ज्ञान, साथै भेटीहरूको सुरक्षा गर्नेसम्बन्धी सत्यताहरू र मानिसहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरूबारे यसरी नै सङ्गति बगरेका भए, के तिमीहरू यी कुराहरूबारे अस्पष्ट हुन्थेनौ र? (हुन्थ्यौँ।) जब मानिसहरू सटीक सिद्धान्तहरूबारे अस्पष्ट हुन्छन्, के तिनीहरूले आफ्ना केही जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्दै आएका हुन्छन्? के अधिकांश मानिसहरूले “म कुनै पनि हालतमा परमेश्वरका भेटीहरूको लालच गर्दिनँ, म तिनलाई हिनामिना वा दुरुपयोग गर्दिनँ, बरु तिनको राम्रो निगरानी गर्छु र मानिसहरूलाई स्वेच्छाचारी रूपमा ती खर्च गर्न दिन्नँ—त्यो नै काफी छ” भन्ने सबैभन्दा सतही सिद्धान्तअनुसार चल्दै आएका छैनन् र? के यो सत्यताको अभ्यास हो? के यो आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु हो? (होइन।) यदि अधिकांश मानिसहरूको ज्ञान यो मानकभन्दा बढी छैन भने, यो विषय साँच्चिकै सङ्गति गर्न योग्य छ। यो सङ्गतिमार्फत, के अब तिमीहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने तरिका अनि तिनलाई सुरक्षित गर्दा आफूमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति र ज्ञानबारे अलि बढी बोध र बुझाइ प्राप्त गरेका छौ? (हजुर।) हामी भेटीहरूसँग सम्बन्धित सत्यताहरू र भेटीहरूप्रति कसरी व्यवहार गर्ने र तिनलाई कसरी व्यवस्थापन गर्ने भन्ने सिद्धान्तहरूमाथिको हाम्रो यो सङ्गति यहीँ टुङ्ग्याउँछौँ।
भेटीहरूका सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूका मनोवृत्ति र प्रकटीकरणहरू
अ. भेटीहरूलाई साझा सम्पत्तिका रूपमा व्यवहार गर्नु
अब, हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी एघारौँ विषयवस्तुका सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूको सामान्य खुलासा र चिरफार गर्नेछौँ। हामी भेटीहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्तिमा र तिनको सुरक्षा तथा व्यवस्थापनमा झूटा अगुवाहरूले के-कस्ता प्रकटीकरणहरू देखाउँछन् भन्ने कुरा हेर्नेछौँ। पहिलो प्रकटीकरण भनेको झूटा अगुवाहरूमा भेटीहरूबारे सटीक ज्ञानको कमी हुनु हो। तिनीहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “नामले त भेटीहरू परमेश्वरलाई चढाइन्छ, तर वास्तवमा चाहिँ ती मण्डलीलाई चढाइन्छ। हामीलाई परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ भन्ने थाहा छैन, र आखिर उहाँ यति धेरै सामानहरू प्रयोग गर्न पनि सक्नुहुन्न। यी भेटीहरू नाममा मात्र परमेश्वरलाई चढाइएको हो; वास्तवमा, ती मण्डलीलाई, र परमेश्वरको घरलाई चढाइएको हो, र ती कुनै विशेष व्यक्तिलाई तोकेर चढाइँदैन। मण्डली र परमेश्वरको घर तिनका सारा मानिसहरूका उपनाम हुन्, र यसको मतलब भेटीहरू सबैका हुन्, र जे चीज सबैको हुन्छ त्यो साझा सम्पत्ति हुन्छ। त्यसैले, भेटीहरू सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको स्वामित्वमा पर्ने साझा सम्पत्ति हुन्।” के यो बुझाइ सही हो? स्पष्ट रूपमै होइन। के यस्तो बुझाइ भएका मानिसहरूको मानवतामा समस्या हुँदैन र? के तिनीहरू भेटीहरूको लालसा गर्ने मानिसहरू होइनन् र? लालची हृदय र भेटीहरू हत्याउने चाहना भएका मानिसहरूले भेटीहरूका सम्बन्धमा यही विधि र यही दृष्टिकोण अपनाउँछन्। प्रस्ट रूपमै, तिनीहरूले भेटीहरूमा आँखा लगाइरहेका हुन्छन् र तिनलाई आफ्नै आनन्दका लागि हत्याउन चाहिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू कस्ता किसिमका प्राणीहरू हुन्? के तिनीहरू यहूदाकै किसिमका होइनन् र? त्यसैले, यसप्रकारको अगुवा वा कामदारले परमेश्वरका भेटीहरूलाई मण्डलीको साझा सम्पत्तिका रूपमा लिन्छ। तिनीहरूले मनमा यस्तै किसिमको मनोवृत्ति बोकेका हुन्छन्—तिनीहरूले इमानदारीसाथ भेटीहरू सुरक्षित गर्ने, वा तिनलाई उचित र जिम्मेवार रूपमा व्यवस्थित गर्ने गर्दैनन्, बरु तिनीहरूले भेटीहरूलाई आफ्नै इच्छाअनुसार, निर्लज्ज रूपमा, र पूर्णतया अनियन्त्रित तरिकाले प्रयोग गर्ने गर्छन्, जसमा सिद्धान्तहरूको कमी हुन्छ। तिनीहरूले जोसुकैलाई ती प्रयोग गर्न दिन्छन्, र जसको “आधिकारिक पद” श्रेष्ठतर छ, जसको हैसियत उच्चतर छ, जो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ प्रतिष्ठित छ, उसैले स्वामित्व र प्रयोगमा प्राथमिकता पाउँछ। यो कुरा समाजमा रहेका कम्पनी र कारखानाहरूमा भएजस्तै हुन्छ, जहाँ कम्पनीका गाडी साथै राम्रा र उच्चस्तरीय सामानहरू व्यवस्थापक, कारखाना निर्देशक, र अध्यक्षहरूले प्रयोग गर्न पाउँछन्। तिनीहरू परमेश्वरका भेटीहरूका हकमा पनि यस्तै हुनुपर्छ, र जो अगुवा वा कामदार हो उसलाई नै परमेश्वरको घरका उच्चस्तरीय सामानहरूको आनन्द लिन, र परमेश्वरलाई चढाइएका भेटीहरू उपभोग गर्न प्राथमिकता दिइनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। त्यसैले, अगुवा र कामदार हुनुलाई उच्चस्तरीय कम्प्युटर र मोबाइल फोन किन्ने बहानाका रूपमा प्रयोग गर्ने सबैजनाले, साथसाथै भेटीहरू आफैले लिने ती सबै अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू साझा सम्पत्ति हुन्, र भेटीहरूलाई जसरी मन लाग्छ त्यसरी प्रयोग गर्नुपर्छ र फजुलमा उडाउनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सुनचाँदीका गहना, झोला, कपडा, र जुत्ताहरू चढाउँदा तिनीहरूले परमेश्वरलाई चढाइएको भनेर तोक्दैनन्, त्यसैले केही झूटा अगुवाहरूले यस्तो विश्वास गर्छन्, “तिनीहरूले यी सामानहरू परमेश्वरलाई चढाइएको भनेर नतोकेका हुनाले, ती मण्डलीको प्रयोगका लागि हुनुपर्छ। मण्डलीलाई दिइएको जुनसुकै चीज साझा सम्पत्ति हो, र साझा सम्पत्ति उपभोग गर्नमा अगुवा र कामदारहरूले प्राथमिकता पाउनुपर्छ।” अनि त्यसैले, तिनीहरूले यी चीजहरू स्वाभाविक रूपमै आफैले लिन्छन्। तिनीहरूले छानेर लिएपछि बाँकी रहेका वस्तुहरू जसलाई मन लाग्छ उसले प्रयोग गर्न र लिन सक्छ—सबैले ती कुराहरू बाँडेर लिन्छन्। यी अगुवा र कामदारहरूले यसलाई सम्पत्ति बाँडफाँड गरेको भन्छन्; तिनीहरूलाई पछ्याउँदा, मानिसहरूले राम्रो खानपान गर्न सक्छन्, र साँच्चिकै रमाइलो मान्छन्। सबैजना खुसी हुन्छन्, र सबैले यसो भन्छन्, “परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्—यदि हामीले उहाँमा विश्वास नगरेको भए, के हामीले यी चीजहरू उपभोग गर्न सक्नेथ्यौँ र? यी भेटी हुन्, र यी भेटी उपभोग गर्न हामी लायक छैनौँ!” तिनीहरूले आफू लायक नभएको भन्छन्, तैपनि ती चीजहरू अँठ्याएर राख्छन् र छोड्दैनन्। त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले भेटीहरू कब्जा गरेर बाँडफाँड गर्ने, र कसैको स्वीकृति प्राप्त नगरी व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गर्ने मात्र नभई—यसो गर्ने क्रममा, तिनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थापन, खर्च र प्रयोगप्रति एकनासले ध्यान नदिने समेत गर्छन्, अनि तिनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्न र अभिलेख राख्न उचित मानिसहरू छान्ने काम गर्दैनन्, र खाताहरू जाँच्ने, वा खर्चहरूको स्थिति कडाइसाथ समीक्षा गर्ने काम त झनै गर्दैनन्। भेटीहरूको व्यवस्थापनप्रति झूटा अगुवाहरूको उदासीनताले अस्तव्यस्तता निम्त्याउँछ, र कतिपय भेटीहरू हराउँछन् र फजुलमा उडाइन्छन्। झूटा अगुवाहरूको काममा सबैभन्दा टड्कारै देखिने कुरा भनेको सबैले आफ्नै इच्छाअनुसार काम गर्नु हो। कुनै समूहको सुपरिवेक्षकले जे भन्छ त्यो नै अन्तिम हुन्छ, अनि जब कुनै समूहलाई केही किन्न आवश्यक पर्छ, तिनीहरूले स्वीकृति अनुरोध पेस नगरी नै किन्ने निर्णय गर्न सक्छन्। यदि कामका लागि कुनै चीज चाहिएको छ भने, तिनीहरूले त्यसलाई कति पर्छ, त्यसलाई उपयोग गर्न सकिन्छ कि सकिन्न, वा त्यो जरुरी छ कि छैन भनेर चिन्ता नलिई त्यो किन्न सक्छन्—आखिर तिनीहरूले कुनै व्यक्तिको पैसा नभएर भेटीहरू खर्च गरिरहेका हुन्छन्। झूटा अगुवाहरूले यसको सुपरिवेक्षण वा परीक्षण गर्दैनन्, सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति त झनै गर्दैनन्। जब कुनै चीज किनिएको हुन्छ, झूटा अगुवाहरूले त्यसको सुरक्षा गर्ने कोही छ कि छैन, त्यसमा केही समस्या आउन सक्छ कि सक्दैन, वा त्यो खर्च गरिएको पैसाको लायक छ कि छैन भन्ने कुरालाई एकनासले ध्यान नदिने गर्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई किन ध्यान नदिने गर्छन्? किनभने त्यो पैसा तिनीहरूको होइन—तिनीहरू त्यो पैसा जोकोहीले खर्च गर्न मिल्ने भन्ठान्छन्, किनकि जे भए पनि आखिर जुन पैसा खर्च भइरहेको छ त्यो तिनीहरूको हुँदै होइन। भेटीहरूको व्यवस्थापनको हरेक पक्ष अस्तव्यस्त हुन्छ। त्यो कति अस्तव्यस्त हुन्छ? त्यो समाजवादी देशका ठूला र राज्यको स्वामित्वका कारखानाहरूमा भए जस्तै हुन्छ, जहाँ जसले जेजति काम गरे पनि सबैले बराबर भाग पाउँछन्। सबैले सरसामान घर लिएर जान्छन्, कारखानाको खाना खान्छन्, कारखानाको पैसा कमाउँछन्, र कारखानाका सरसामान हिनामिना गर्छन्। त्यहाँ पूरै अस्तव्यस्तता हुन्छ। झूटा अगुवाहरूले कुनै पनि उपकरण वा सामग्रीहरू खरिद गर्ने सम्बन्धमा खर्चका नियमहरू बनाउँदैनन्। परमेश्वरको घरले नियमहरू बनाउँछ, तर तिनीहरूले कडाइसाथ खर्चहरूको समीक्षा, जाँच, अनुगमन, वा निरीक्षण गर्दैनन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै पनि काम गर्दैनन्। झूटा अगुवाहरूको काम पूरै अस्तव्यस्त हुन्छ, कुनै पनि कुरा व्यवस्थित हुँदैन, र जहाँतहीँ त्रुटिहरू हुन्छन्। हरमोडमा, दुष्ट मानिसहरू र गलत ठाउँमा हृदय भएकाहरूलाई बेवास्ताको मौका छोप्दै फाइदा लिन दिइन्छ। परमेश्वरका भेटीहरू ती मानिसहरूद्वारा निर्बाध रूपमा उडाइन्छन् र खेर फालिन्छन्, तैपनि तिनीहरूलाई कुनै पनि दण्ड वा कारबाही हुँदैन—तिनीहरूलाई चेतावनीसमेत दिइँदैन। तिनीहरू कस्ता अगुवा र कामदार हुन्? के तिनीहरूले आफैलाई खुवाउने हातलाई टोकिरहेका छैनन् र? के तिनीहरू परमेश्वरको घरका संरक्षक हुन्? तिनीहरू त परमेश्वरको घरका चोर गद्दारहरू हुन्!
भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा जिम्मेवारी नलिने यस्ता अगुवा र कामदारहरूलाई कसरी हेरिनुपर्छ? के तिनीहरू निकृष्ट चरित्रका अनि विवेक र समझरहित होइनन् र? ती झूटा अगुवाहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वर र मण्डलीलाई चढाएका वस्तुहरू परमेश्वरको घरको सम्पत्ति हो भन्ठान्छन्, र तिनलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सामूहिक रूपमा व्यवस्थित गर्नुपर्छ भनेर भन्छन्। त्यसैले, जब समस्याहरू उजागर भएका हुन्छन्, र माथिले मानिसहरूलाई जबाफदेही बनाइरहेका हुन्छन्, तब तिनीहरूले आफूलाई जोगाउन भरमग्दुर प्रयास गर्छन्, र अगुवा बनेर हैसियत प्राप्त गरेपछि परमेश्वरका भेटीहरू चोर्नु र जफत गर्नु कति गम्भीर प्रकृतिको विषय हो भन्ने कुरा स्विकार्दैनन्। के तिनीहरू निकृष्ट चरित्रका मानिसहरू होइनन् र? तिनीहरू पूर्णतया निर्लज्ज छन्! तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले किन पैसा र वस्तुहरू चढाउँछन्, र कसलाई चढाउँछन् भन्ने कुरा थाहै हुँदैन। यदि परमेश्वर नहुनुभएको भए, आफूलाई मन पर्ने वस्तुहरू कसले त्यति सजिलै चढाउनेथ्यो र? यो यति सामान्य तर्क हो, तैपनि यी तथाकथित “अगुवाहरू” ले यो कुरा जानेका वा बुझेका हुँदैनन्। यी झूटा अगुवाहरूको एउटा प्रिय वाक्यांश छ: “परमेश्वरको घरका भेटीहरू।” के यो अभिव्यक्तिलाई सच्याउन आवश्यक छैन र? सही अभिव्यक्ति कस्तो हुनुपर्ने हो? “भेटीहरू” वा “परमेश्वरका भेटीहरू।” यदि तैँले विशेषक जोड्न चाहन्छस् भने “परमेश्वर” थप्नुपर्छ—भेटीहरू परमेश्वरका मात्र हुन्। यदि तैँले विशेषक थप्दैनस् भने त्यो “भेटीहरू” मात्र हुन्छ—मानिसहरूलाई भेटीहरूको मालिक मानिस नभई सृष्टिकर्ता अर्थात् परमेश्वर नै हुनुहुन्छ भन्ने कुरा थाहा हुनुपर्छ। मानिस भेटीहरूको स्वामित्व लिन योग्य हुँदैन, र धर्मगुरुहरूले समेत भेटीहरू आफ्नो हो भनेर भन्न मिल्दैन—तिनीहरूले परमेश्वरको अनुमति लिएर भेटीहरू उपभोग गर्न सक्छन्, तर ती तिनीहरूका होइनन्। “भेटीहरू” को विशेषक कुनै व्यक्ति कहिल्यै हुनेछैन—त्यो अरू कोही नभएर परमेश्वर मात्र हुन सक्नुहुन्छ। त्यसैले, झूटा अगुवाहरूले अक्सर बोल्ने “परमेश्वरको घरका भेटीहरू” भन्ने अभिव्यक्ति त्रुटिपूर्ण छ, र त्यसलाई सच्याइनुपर्छ भन्ने कुरा यो एकदमै प्रस्ट छ। “परमेश्वरको घरका भेटीहरू” वा “मण्डलीका भेटीहरू” जस्ता कुनै पनि भनाइ हुनु हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले त “हाम्रा भेटीहरू” र “हाम्रो परमेश्वरको घरका भेटीहरू” भनेर समेत भन्छन्। यी सबै अभिव्यक्तिहरू गलत छन्। भेटीहरू सृजित मानवजातिद्वारा, अर्थात् परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूद्वारा परमेश्वरलाई चढाइन्छ। भेटीहरूको मालिक, प्रयोगकर्ता, र उपभोगकर्ता हुने अधिकार परमेश्वरलाई मात्र हुन्छ। भेटीहरू साझा सम्पत्ति होइनन्; ती मानिसका होइनन्, मण्डली र परमेश्वरको घरका त झनै होइनन्, ती त परमेश्वरका हुन्। परमेश्वरले मण्डली र परमेश्वरको घरलाई ती प्रयोग गर्न अनुमति दिनुहुन्छ—यो उहाँको आज्ञा हो। त्यसकारण, “परमेश्वरको घरका भेटीहरू,” “मण्डलीका भेटीहरू,” र “हाम्रा भेटीहरू” जस्ता सबै अभिव्यक्तिहरू बेठीक छन्, र अझ भन्नु पर्दा, ती मानिसहरूका अभिव्यक्तिहरू हुन् जसमा गोप्य मनसाय लुकेका छन्, र तिनको उद्देश्य मानिसहरूलाई भ्रममा पार्नु र बोधो बनाउनु, र अझै बढी, मानिसहरूलाई गलत मार्गदर्शन गर्नु हो। यस्ता मानिसहरूले भेटीहरूलाई मण्डलीको वा परमेश्वरको घरको, वा सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको साझा सम्पत्ति भनेर वर्गीकृत गर्छन्। यो सबैमा समस्या र त्रुटि छ र यसलाई सच्याइनुपर्छ। यो एकप्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो। यस्ता मानिसहरूले भेटीहरूलाई साझा सम्पत्तिका रूपमा लिन्छन् र आफूखुसी प्रयोग गर्छन्; अथवा, तिनीहरूले आफू अगुवा भएको नाताले आफूसँग यी वस्तुहरू बाँडफाँड गर्ने अधिकार छ भन्ने विश्वास गर्छन्, र त्यसैले तिनीहरूले ती वस्तुहरू आफूले मनपरेका मानिसहरू वा सबैमाझ बराबर बाँडफाँड गर्छन्। तिनीहरूले कस्तो प्रकारको परिदृश्य सिर्जना गर्न खोजिरहेका छन्? त्यस्तो परिदृश्य, जहाँ सबैजना बराबर होऊन्, जहाँ सबैले परमेश्वरको अनुग्रह उपभोग गर्न सकून्, जहाँ सबैले बाँडचुँड गरून्। तिनीहरू परमेश्वरको घरका स्रोतसाधन उदारतापूर्वक बाँडफाँड गरेर मानिसहरूको निगाह प्राप्त गर्न चाहन्छन्। के त्यो घिनलाग्दो कुरा होइन र? त्यो दुष्ट र निर्लज्ज व्यवहार हो! त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी चित्रण गरिनुपर्छ? त्यस्ता झूटा अगुवाहरू भेटीहरूको लालसा गर्छन्, र मानिसहरूले तिनीहरूलाई सुपरिवेक्षण नगरून्, खुलासा नगरून् र नखुट्ट्याऊन् भनेर, तिनीहरू आफूले प्रयोग नगर्ने बाँकी रहेका सरसामान दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाँडिदिन्छन्, जसमार्फत तिनीहरूको निगाह प्राप्त गर्छन् र सबैजना बराबर हुने परिदृश्य निर्माण गर्छन्, अनि सबैलाई तिनीहरूसँगको सङ्गतबाट फाइदा लिन सक्षम तुल्याउँछन्, ताकि कसैले पनि तिनीहरूको खुलासा नगरोस्। यदि तिमीहरूले यसकिसिमको झूटो अगुवा भेट्यौ, जसले तिमीहरूलाई केही फाइदाहरू लिन अनुमति दिन सक्थ्यो र जोसँग तिमीहरूले केही “साझा सम्पत्ति” उपभोग गर्न सक्थ्यौ भने—यदि तिमीहरूसँग यो अधिकार थियो र तिमीहरूले यस्तो फाइदा लिन्थ्यौ भने, के तिमीहरू त्यसमा खुसी हुनेथ्यौ? के तिमीहरूले त्यसलाई अस्वीकार गर्न सक्नेथ्यौ? (सक्नेथ्यौँ।) यदि तिमीहरू लालची छौ, तिमीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छैन, र तिमीहरू परमेश्वरदेखि डराउँदैनौ भने, तिमीहरूले अस्वीकार गर्न सक्नेछैनौ। थोरै भए पनि निष्ठा, समझ, र परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएको जोकोहीले त्यसलाई अस्वीकार गर्नेछ, र तिनीहरूले त्यो अगुवालाई हप्काउन, काटछाँट गर्न, रोक्नका लागि उठ्दै यसो समेत भन्नेछन्: “अगुवा भएको नाताले तिमीले गर्नुपर्ने पहिलो काम भनेको राम्रोसँग भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्नु हो, तिनलाई हिनामिना गर्नु होइन, प्राधिकरबिना आफ्नै इच्छाका आधारमा भेटीहरू सबैलाई बाँड्ने निर्णय गर्नु त झनै होइन। तिमीसँग त्यो अधिकार छैन; परमेश्वरले तिमीलाई दिनुभएको आज्ञा त्यो होइन। भेटीहरू परमेश्वरद्वारा प्रयोग गरिनका लागि हुन्, र मण्डलीद्वारा तिनको प्रयोग गरिनका लागि सिद्धान्तहरू छन्—कसैले पनि तीबारे आफै अन्तिम निर्णय गर्न पाउँदैन। तिमी अगुवा हुन सक्छौ, तर तिमीसँग त्यो विशेष अधिकार छैन। परमेश्वरले तिमीलाई त्यो अधिकार प्रदान गर्नुभएको छैन। तिमीलाई परमेश्वरका सरसामान प्रयोग गर्ने अधिकार छैन—परमेश्वरले तिमीलाई त्यो कामको आज्ञा गर्नुभएको छैन। त्यसैले, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरलाई चढाएका सुनचाँदीका गहनाहरू चाँडो खोल, र तिनीहरूले उहाँलाई चढाएका कपडाहरू फुकाल। तिमीले खानै नहुने चीजहरू खाएको छौ, त्यसको चाँडो क्षतिपूर्ति तिर। यदि तिमी मानव नै हौ र तिमीमा केही लाज छ भने, यो काम तुरुन्त गर। यसबाहेक, तिमीले निगाह प्राप्त गर्न जसलाई यी भेटीहरू पठाएको भए पनि, वा जसलाई ती जफत गर्न र उपभोग गर्न दिएको भए पनि, ती चीजहरू तुरुन्तै फिर्ता ल्याऊ। यदि त्यसो गरेनौ भने, हामी सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सूचना दिनेछौँ र तिमीलाई यहूदाका रूपमा तह लगाउनेछौँ!” के तिमीहरूसँग यसो गर्ने आँट छ? (छ।) भेटीहरूका सम्बन्धमा सबैसँग यस्तो जिम्मेवारी हुन्छ, र तीप्रति तिनीहरूले यस्तो विवेक र यस्तो मनोवृत्तिसाथ व्यवहार गर्नुपर्छ। अवश्य नै, तिनीहरूसँग अरूले भेटीहरूप्रति कस्तो व्यवहार गर्छन्, राम्रोसँग भेटीहरूको सुरक्षा गरिरहेका छन् कि छैनन्, र सिद्धान्तहरूअनुसार भेटीहरूको व्यवस्थापन गरिरहेका छन् कि छैनन् भनी सुपरिवेक्षण गर्ने दायित्व पनि हुन्छ। त्यसैले आफूसित यसको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ठान्ने, अनि यसो भन्दै जिम्मेवार नहुने नगर्: “जे भए पनि म कुनै अगुवा वा कामदार होइन, यो मेरो जिम्मेवारी होइन। मैले त्यो कुरा पत्ता लगाए पनि, त्यसबारे मैले झन्झट बेहोर्नु वा केही भन्नु जरुरी छैन—त्यो त अगुवा र कामदारहरूको मामला हो। जसले स्वेच्छाचारी रूपमा पैसा खर्च गर्छ र भेटीहरू हिनामिना गर्छ, ऊ यहूदा हो, र समय आएपछि परमेश्वरले उसलाई दण्डित गर्नुहुनेछ। जसले कुनै दुष्परिणाम निम्त्याउँछ, त्यसका लागि ऊ नै जिम्मेवार हुन्छ। मैले त्यसमा झन्झट बेहोर्नु आवश्यक छैन। मैले त्यसबारे प्याच्च बोलेर के नै फाइदा हुन्छ र?” तँलाई यस्तो व्यक्तिबारे के लाग्छ? (तिनीहरूसँग कुनै विवेक हुँदैन।) यदि तैँले अगुवा र कामदारहरूले सोधखोज नगर्ने कतिपय क्षेत्रहरूमा मानिसहरूले भेटीहरू फजुलमा उडाइरहेका र जफत गरिरहेका छन् भनेर पत्ता लगाइस् भने, तैँले त्यसमा संलग्न मानिसहरूलाई व्यक्तिगत रूपमै चेतावनी दिनुपर्छ, र त्यो कुरा तुरुन्तै अगुवा र कामदारहरूलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। तैँले यसो भन्नुपर्छ, “हाम्रो टोली प्रमुख र हाम्रो अगुवाले भेटीहरू प्रायः आफै राख्छन्। तिनीहरूले भेटीहरू पनि स्वेच्छाचारी रूपमा खर्च गर्छन्, र तिनीहरू अरूसँग छलफल गर्दैनन् र आफैले यो वा त्यो कुरा किन्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरूका धेरैजसो खर्चहरू सिद्धान्तहरूसँग मिल्दो हुँदैनन्। के परमेश्वरको घरले यसलाई सम्हाल्न सक्छ?” आफूले पत्ता लगाएका समस्याहरूबारे रिपोर्ट र जानकारी गराउनु परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जिम्मेवारी हो। हाम्रो पछिल्लो सङ्गति एकप्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरणबारेरहेको छ—भेटीहरूप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति भनेको तिनलाई साझा सम्पत्तिका रूपमा व्यवहार गर्नु हो ।
आ. भेटीहरूका खर्चहरूबारे वास्ता नगर्नु वा नसोध्नु
भेटीहरू सुरक्षित गर्ने सम्बन्धमा झूटा अगुवाहरूको अर्को प्रकटीकरण के हो भने, तिनीहरूले भेटीहरूको व्यवस्थापन कसरी गर्ने भनेर जानेकै हुँदैनन्। तिनीहरूलाई भेटीहरू छुनु हुँदैन, तिनलाई स्वेच्छाचारी रूपमा अपचलन गर्नु वा हिनामिना गर्नु हुँदैन, ती पवित्र हुन्, तिनलाई पवित्र भनेर अलग्गै राखिन्छ, र तीबारे अनुचित सोचहरू राख्नु हुँदैन भन्ने मात्र थाहा हुन्छ। तर ठ्याक्कै राम्रोसँग भेटीहरूको व्यवस्थापन कसरी गर्ने, तिनको सुरक्षार् कसरी असल संरक्षक बन्ने भन्ने सम्बन्धमा, तिनीहरूसँग यो कामका लागि कुनै पनि मार्ग, कुनै पनि सिद्धान्तहरू, कुनै पनि खास योजना वा कदमहरू हुँदैनन्। त्यसैले, भेटीहरू दर्ता, मिलान, र सुरक्षित गर्ने, अनि आय र व्ययका खाताहरू जाँच्ने, साथै खर्चहरू पनि जाँच्ने जस्ता मामलाहरूमा, यी झूटा अगुवाहरू निकै निष्क्रिय हुन्छन्। जब कसैले अनुमोदनका लागि केही कुरा पेस गर्छ, तब तिनीहरूले त्यसमा हस्ताक्षर गरिदिन्छन्। जब कसैले सोधभर्नाको लागि आवेदन दिन्छ, तब तिनीहरूले उसलाई उक्त रकम दिन्छन्। जब कसैले कुनै उद्देश्यका लागि पैसाका लागि आवेदन दिन्छन्, तब तिनीहरूले उसलाई उक्त पैसा दिइदिन्छन्। तिनीहरूलाई विभिन्न मेसिन र उपकरणहरू कहाँ सुरक्षित राख्ने गरिएको छ भन्ने थाहै हुँदैन। तिनीहरूलाई तिनको संरक्षक उपयुक्त छ कि छैन भन्ने पनि थाहै हुँदैन, न त त्यो व्यक्ति उपयुक्त छ कि छैन भनेर कसरी चिन्ने भनेर नै थाहा हुन्छ; तिनीहरूले मानिसहरूको हृदय छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, र मानिसहरूको सार पनि छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। त्यसैले, यी मानिसहरूको व्यवस्थापनको दायराअन्तर्गत खर्च हुने सबै भेटीका अभिलेखहरू त हुन्छन्, तर ती खाताहरूमा भएका खर्चका विवरणहरू हेर्दा, धेरैजसो खर्चहरू अनुचित र अनावश्यक हुन्छन्—तीमध्ये धेरै खर्चहरू अत्यधिक र फजुल हुन्छन्। यी अगुवा र कामदारहरूको हस्ताक्षरमा भेटीहरू हराउँछन्। देख्दाखेरि, तिनीहरू कुनै खास काम गरिरहेका देखिन्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरू गरिरहेका कामकुराहरूमा बिलकुलै कुनै सिद्धान्तहरू हुँदैनन्। तिनीहरूले परीक्षण प्रक्रिया अघि बढाइरहेका हुँदैनन्—तिनीहरूले झारा मात्र टारिरहेका हुन्छन्, नियम र प्रावधानहरू पालना गर्नेबाहेक केही पनि गरिरहेका हुँदैनन्। यसले भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने मानकहरू बिलकुलै पूरा गर्दैन, त्यसका सिद्धान्तहरू पूरा गर्ने त झन् कुरै नगरौँ। त्यसैले, झूटा अगुवाहरू काममा हुँदाको अवधिमा, अत्यन्तै धेरै अनुचित खर्चहरू हुन्छन्। त्यहाँ कामकुराहरूको सुपरिवेक्षण र व्यवस्थापन गर्ने कोही हुँदा पनि कसरी यी अनुचित खर्चहरू उत्पन्न हुन्छन्? यस्तो किन हुन्छ भने, यी अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काममा जिम्मेवारी लिने गर्दैनन्। तिनीहरूले अल्याङटल्याङ गर्छन् र कामकुराहरू झाराटारुवा तरिकाले सम्हाल्छन्, साथै तिनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार पनि गर्दैनन्। तिनीहरूले अरू कसैलाई चिढ्याउँदैनन्, तिनीहरू मान्छे खुसी पारिहिँड्नेहरूझैँ व्यवहार गर्छन्, साथै राम्रोसँग परीक्षण गर्ने पनि गर्दैनन्। ती भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्नेहरूमाझ साँच्चिकै जिम्मेवार व्यक्ति, साँच्चिकै परीक्षण गर्न सक्ने एकजना पनि नहुन सक्छ। झूटा अगुवाहरूले भेटीहरू सुरक्षित गर्ने मानिसहरू उपयुक्त छन् कि छैनन्, वा ती मानिसहरूका मण्डलीहरूमा कुनै खतरनाक परिस्थितिहरू छन् कि छैनन् भन्नेप्रति कुनै चासो दिँदैनन्। तिनीहरूका लागि त तिनीहरू आफै सुरक्षित हुञ्जेल सबथोक ठिकै हुन्छ। जब खतरा उत्पन्न हुन्छ, तिनीहरूले सोच्ने पहिलो कुरा भनेको आफू कहाँ भाग्न सकिन्छ र आफ्नो पैसा लुटिने त होइन भन्ने मात्र हो, जबकि तिनीहरूले भेटीहरू कहाँ छन् वा ती खतरामा छन् कि छैनन् भनेर न त जाँचबुझ गर्छन् न त सोधखोज नै गर्छन्। घटना घटेको केही महिना वा छ महिनापछि मात्र, तिनीहरूले विवेकका कारण सोधखोज गर्न सक्छन्, र जब तिनीहरूले केही भेटीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरको स्वामित्वमा गइसकेको, केही भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूले फजुलमा उडाइसकेको, र केही भेटीहरूको कुनै अत्तोपत्तो नभएको थाहा पाउँछन्, तब तिनीहरूलाई केही समयका लागि नराम्रो लाग्छ—तिनीहरूले थोरै प्रार्थना गर्छन्, आफ्नो गल्ती स्विकार्छन्, र त्यो कुरा त्यहीँ सकिन्छ। यी मानिसहरू कस्ता प्राणीहरू हुन्? के यस्तो कामगराइमा समस्या हुँदैन र? भेटीहरूप्रति यस्तो मनोवृत्ति राख्ने व्यक्तिलाई परमेश्वरले कस्तो व्यवहार गर्नुहुनेछ? के उहाँले तिनीहरूलाई साँचो विश्वासीका रूपमा लिनुहुनेछ? (लिनुहुनेछैन।) त्यसोभए, उहाँले तिनीहरूलाई केका रूपमा लिनुहुनेछ? (गैरविश्वासीका रूपमा।) जब परमेश्वरले कसैलाई गैरविश्वासीका रूपमा लिनुहुन्छ, के त्यो व्यक्तिलाई कुनै अनुभूति हुन्छ? तिनीहरू आत्मामा भावशून्य र मूर्ख बन्छन्, र जब तिनीहरूले कार्य गर्छन्, तिनीहरूसँग परमेश्वरको अन्तर्दृष्टि वा मार्गदर्शन, वा कुनै ज्योति हुँदैन। तिनीहरूलाई केही आइपर्दा परमेश्वरले तिनीहरूको संरक्षण गर्नुहुन्न, साथै तिनीहरू अक्सर नकारात्मक र कमजोर बनेर अन्धकारमा जिइरन्छन्। तिनीहरूले अक्सर प्रवचनहरू सुन्ने, र आफ्नो काममा कष्ट सहन र मूल्य तिर्न सक्ने भए पनि, तिनीहरूको बिलकुलै प्रगति हुँदैन र तिनीहरू दयनीय देखिन्छन्। तिनीहरूका “नतिजाहरू” तिनै हुन्। के यो दण्ड सहनुभन्दा पनि गाह्रो होइन र? ल भन् त, यदि परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको नतिजा यस्तै हुन्छ भने, त्यो खुसी र उत्सव मनाउने कारण हो कि दुःख र बिलौना गर्ने? मेरो विचारमा त यो राम्रो सङ्केत होइन।
झूटा अगुवाहरूले भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने कामलाई कहिल्यै गम्भीर रूपमा लिँदैनन्। तिनीहरूले “मानिसहरूले परमेश्वरका भेटीहरू छुनु हुँदैन; परमेश्वरका भेटीहरू कसैले हिनामिना गर्नु हुँदैन, र ती खराब मानिसहरूको हातमा पर्नु हुँदैन” भन्दै यी नाराहरू अत्यन्तै राम्रोसँग फलाक्ने गर्छन्, र तिनीहरूका शब्दहरू पनि निकै नैतिक र शिष्ट नै सुनिन्छ, तैपनि तिनीहरूले मानवजस्तो व्यवहार गर्दैनन्। तिनीहरूले भेटीहरू हिनामिना नगर्ने गरे पनि, र तिनीहरूले तीबारे अनुचित सोचहरू, वा तिनलाई कब्जा गर्ने कुनै आशय नराख्ने गरे पनि, र तिनीहरूमध्ये केहीले आफ्नो कुनै पनि खर्चका लागि कहिल्यै परमेश्वरको घरको पैसा प्रयोग नगर्ने वा परमेश्वरका भेटीहरू नछुने, बरु आफ्नै पैसा खर्च गर्ने गरे पनि, भेटीहरूको व्यवस्थापनका सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूका रूपमा तिनीहरूले वास्तविक काम बिलकुलै गर्दैनन्। तिनीहरूले भेटीहरूको खर्चको स्थितिबारे सोधखोज गर्ने वा भेटीहरूको खर्चको परीक्षण गर्ने जस्ता यति सरल कामहरूसमेत गर्दैनन्। तिनीहरू प्रस्ट रूपमै झूटा अगुवाहरू हुन्। भेटीहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति यस्तो हुन्छ: “म भेटीहरू खर्च गर्दिनँ र हिनामिना गर्दिनँ, साथै म अरूले तिनलाई कसरी खर्च गर्छन् वा तिनको हिनामिना गर्छन् कि गर्दैनन् भन्नेबारे पनि चिन्ता लिँदिनँ।” म ती झूटा अगुवाहरूलाई भन्छु, तेरो यो उदासीन मनोवृत्ति निकै समस्याजनक छ। मानिसहरूले गर्नुपर्ने भनेको तिनलाई खर्च र हिनामिना नगर्नु हो, तर अगुवा वा कामदारको नाताले, तैँले अझ बढी गर्नुपर्ने भनेको राम्ररी भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्नु हो, तैपनि तँ यो काम गर्न असफल भएको छस्। यो जिम्मेवारीविमुखता हो। यो एउटा झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो। हुन सक्छ तैँले एक पैसा पनि खर्च गरेको वा एउटा पनि भेटी हिनामिना गरेको छैनस् होला, तर तैँले वास्तविक काम नगर्ने हुनाले, अनि भेटीहरूका सम्बन्धमा पनि कुनै खास व्यवस्थापन कार्य नगर्ने हुनाले, तँलाई झूटो अगुवाका रूपमा चित्रण गरिन्छ, र त्यसो गर्नु न्यायसङ्गत र मनासिब हुन्छ। कतिपय अगुवाहरूले कहिल्यै कुनै भेटीहरू लिने वा प्रयोग गर्ने बिलकुलै गर्दैनन्—अरू सबै अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई प्रयोग गरे पनि तिनीहरूले प्रयोग गर्दैनन्, अनि परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई केही कुरा दिने बन्दोबस्त गर्दा पनि तिनीहरूले त्यसलाई अस्वीकार गर्छन्। तिनीहरू अत्यन्तै सफा र लालचरहित देखिन्छन्, तर जब तिनीहरूलाई भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने बन्दोबस्त गरिन्छ, तिनीहरूले कुनै पनि खास काम कत्ति पनि गर्दैनन्। भेटीहरू जोसुकैले खर्च गरिरहेको भए पनि तिनीहरूले त्यसमा हस्ताक्षर गरिदिन्छन्—तिनीहरूले कुनै जानकारीसमेत लिँदैनन्, र त्यसबारे थप एक शब्द पनि बोल्दैनन्। ती मानिसहरूले भेटीको एक पैसा हिनामिना नगरे पनि, तिनीहरूको व्यवस्थापनको दायराअन्तर्गत भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको हातमा पर्छन्, साथै तिनीहरूको गैरजिम्मेवारी र जिम्मेवारीविमुखताका कारण भेटीहरू जोसुकैले फजुलमा उडाउन वा खेर फाल्न सक्छ। के यो फजुल खर्च र अपव्यय तिनीहरूको गलत व्यवस्थापनसँग सम्बन्धित छैन र? के यो तिनीहरूको जिम्मेवारीविमुखताले निम्त्याएको होइन र? (हो।) के यी मानिसहरूका दुष्कर्महरूमा तिनीहरूको पनि भागीदारी छैन र? के तिनीहरू तिनका लागि जिम्मेवार छैनन् र? यो वहन गर्नका लागि एउटा ठूलो जिम्मेवारी हो, र तिनीहरूले यसलाई पन्छाउन मिल्दैन! तिनीहरू आफ्नो यो हरफमा अडिग रहन्छन्: “जे भए पनि, मैले परमेश्वरका भेटीहरू हिनामिना गरिरहेको छैन, र हिनामिना गर्ने मेरो इच्छा वा योजना पनि छैन। परमेश्वरका भेटीहरू जसले खर्च गरे पनि म खर्च गर्दिनँ; जसले तिनलाई लगेर प्रयोग गरे पनि म गर्दिनँ; जसले तिनको उपभोग गरे पनि म गर्दिनँ। भेटीहरूप्रतिको मेरो मनोवृत्ति यही हो—तिमी जे चाहन्छौ त्यो गर्न सक्छौ!” के त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? (हुन्छन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूले त भेटीहरू उच्चस्तरीय कपडा, विलासी सामान, र गाडीहरूमा समेत खर्च गर्छन्। ल भन् त, के यसकिसिमको झूटो अगुवाले यो समस्या बुझ्न सक्छ? तिनीहरू आफैले भेटीहरू हिनामिना गर्दैनन्, तिनीहरूसँग यस्तो मनोवृत्ति हुन्छ, त्यसोभए के तिनीहरूले भेटीहरू हिनामिना गर्नु नराम्रो हो भन्ने विश्वास गर्दैनन् र? (गर्छन्।) त्यसोभए, ख्रीष्टविरोधीहरूले यस्तो ठूलो दुष्टता गर्दा, तिनीहरूले किन त्यसलाई बेवास्ता गर्छन्, किन त्यसमा रोक लगाउँदैनन्? तिनीहरूले त्यसलाई किन गम्भीर रूपमा लिँदैनन्? (तिनीहरू कसैलाई चिढ्याउन चाहँदैनन्।) के त्यो दुष्कर्म होइन र? (हो।) यो एक संरक्षकले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पूरा नगर्नु हो। यदि तेरो व्यवस्थापनको दौरान भेटीहरू दुष्ट मानिसहरूको हातमा पुग्छन् भने, यदि तिनलाई फजुलमा उडाइन्छ, खेर फालिन्छ, र अनुचित तरिकाले खर्च गरिन्छ भने, यदि ती यसरी नै फुत्कँदै जान्छन्, तैपनि तैँले कुनै काम गर्दैनस् वा एक शब्दसमेत बोल्दैनस् भने, के त्यो जिम्मेवारीविमुखता होइन र? के त्यो झूटो अगुवाको प्रकटीकरण होइन र? यदि तैँले भन्नुपर्ने कुरा भन्दैनस्, गर्नुपर्ने काम गर्दैनस्, पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पूरा गर्दैनस्, र हरेक धर्मसिद्धान्त बुझे पनि वास्तविक काम गर्दै गर्दैनस् भने, तँ पक्कै पनि झूटो अगुवा होस्। तँ यस्तो विश्वास गर्छस्, “जे भए पनि, मैले भेटीहरू हिनामिना गरिरहेको छैन; यदि अरूले गर्छन् भने, त्यो तिनीहरूको कुरा हो।” त्यसोभए, के तँ झूटो अगुवा होइनस् र? भेटीहरू हिनामिना नगर्नु तेरो व्यक्तिगत कुरा हो, तर के तैँले भेटीहरू राम्रोसँग सुरक्षित गरेको छस्? के तैँले भेटीहरूसम्बन्धी आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको छस्? यदि गरेको छैनस् भने, तँ झूटो अगुवा होस्। बहाना बनाउन खोज्दै यसो नभन्: “जे भए पनि, म भेटीहरू हिनामिना गर्दिनँ, त्यसैले म झूटो अगुवा होइन!” भेटीहरू हिनामिना नगर्नु कुनै अगुवा वा कामदार मानकअनुरूपको छ कि छैन भनी मापन गर्ने मापदण्ड हुन सक्दैन; तिनीहरू मानकअनुरूप छन् कि छैनन् भनी मापन गर्ने साँचो मापदण्ड भनेको तिनीहरूले परमेश्वरद्वारा सुम्पिइएका कुराहरूमा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्छन् कि गर्दैनन्, व्यक्तिका रूपमा गर्नुपर्ने काम गर्छन् कि गर्दैनन्, र व्यक्तिका रूपमा पूरा गर्नुपर्ने दायित्व पूरा गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने हो—त्यो नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। त्यसैले, भेटीहरूको व्यवस्थापनमा, तेरो दायित्व र जिम्मेवारी के हो? के तैँले ती सबै पूरा गरेको छस्? यो प्रस्टै छ, तैँले पूरा गरेको छैनस्। तैँले अल्याङटल्याङ मात्र गरिरहेको छस्; तँ मानिसहरूलाई चिढ्याउन डराउँछस्, तर परमेश्वरलाई चिढ्याउन डराउँदैनस्। तैँले भेटीहरूलाई बेवास्ता गर्छस् किनभने तँ मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु कि, तिनीहरूको नजरमा आफ्नो राम्रो छवि बिग्रिन्छ कि भनेर डराउँछस्—यदि तँमा यस्तो प्रकटीकरण छ भने, तँ पक्कै पनि झूटो अगुवा होस्। यो तँलाई कुनै बिल्ला भिराइएको होइन। तथ्यहरू सबैले देख्ने गरी प्रस्तुत गरिएका छन्: तैँले आफ्नो दायित्व र जिम्मेवारीसमेत पूरा गर्न सक्दैनस्—तँ अत्यन्तै स्वार्थी छस्! तैँले अत्यन्तै राम्रोसँग, विवेकसाथ, र होसियारीपूर्वक आफ्नो सरसामान, आफ्नो व्यक्तिगत सम्पत्तिको व्यवस्थापन गर्छस्। तैँले ती चीजहरूलाई प्रतिकूल तत्त्वमा पर्न दिँदैनस्; तैँले कसैलाई ती चीजहरू लान दिँदैनस्, र कसैलाई आफ्नो फाइदा उठाउन दिँदैनस्। तर भेटीहरूका हकमा, तँसित जिम्मेवारीबोध बिलकुलै छैन—तैँले आफ्ना सामानहरूको व्यवस्थापन गर्दा जति जिम्मेवारी पूरा गर्छस्, भेटीहरूका हकमा त्यसको दश भागको एक भागसमेत पूरा गर्दैनस्। तँलाई कसरी असल संरक्षक मान्न सकिन्छ? तँलाई कसरी अगुवा वा कामदार मान्न सकिन्छ? तँ प्रस्ट रूपमै झूटो अगुवा होस्। यो एकप्रकारको झूटो अगुवाको प्रकटीकरण हो।
इ. मनासिब खर्चहरूलाई सीमित गर्नु
अर्को किसिमको झूटो अगुवा हुन्छ, र ऊ पनि निकै घृणित हुन्छ। यस्ता मानिसहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले भेटीहरूको संरक्षण गर्दै आइरहेको व्यक्तिले रवाफी र अत्यन्तै फजुल तरिकाले पैसा खर्च गर्ने गरेको देख्छन्, त्यसैले तिनीहरूले उसलाई बर्खास्त गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरू सावधानीपूर्वक योजना बनाउन र ध्यानपूर्वक बजेट तयार पार्न सक्षम व्यक्ति खोज्ने चाहना गर्छन्, जसले साँच्चै नै सकेसम्म कम पैसा खर्च गर्छ, र मितव्ययी रूपमा घर चलाउन जानेको हुन्छ। तिनीहरू त्यस किसिमको व्यक्ति नै असल संरक्षक हुन्छन् भन्ठान्छन्, र तिनीहरूलाई कोही पनि उपयुक्त छ भन्ने लाग्दैन, र अन्त्यमा तिनीहरू आफै भेटीहरूको संरक्षण गर्न पुग्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरका वचनका पुस्तकका केही प्रतिहरू सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि छाप्नुपर्ने भन्छन्, तब यी अगुवाहरूले पुस्तकहरू छपाउनका लागि अत्यन्तै धेरै पैसा लाग्छ भन्ठानेर यो कार्य पूरा हुन दिँदैनन्; तिनीहरूले कामका लागि त्यो तुरुन्तै चाहिएको हो कि भनी वास्ता गर्दैनन्—तिनीहरूका लागि, पैसा बचत गरे पुग्छ। तिनीहरूलाई परमेश्वरका भेटीहरू कहाँ प्रयोग गर्दा उहाँका अभिप्रायहरूसँग सबैभन्दा मिल्ने हुन्छ भन्ने नै थाहा हुँदैन; तिनीहरूलाई परमेश्वरका भेटीहरूको सुरक्षा गर्न र ती कसैलाई पनि बिलकुलै छुन नदिन मात्र आउँछ। तिनीहरूले खर्च गर्नुपर्ने ठाउँमा खर्च गर्दैनन्—तिनीहरू साँच्चिकै “राम्रोसँग” परीक्षण गरिरहेका हुन्छन्! यसरी काम कसरी अगाडि बढ्न सक्छ? के यी अगुवाहरूका कार्यहरूमा सिद्धान्तहरू हुन्छन्? (हुँदैनन्।) तिनीहरू गरिनुपर्ने काम गर्न, वा छपाइनुपर्ने पुस्तकहरू छपाउन, वा खर्च गर्नुपर्ने पैसा खर्च गर्न दिँदैनन्—तिनीहरूले कुनै पनि मनासिब खर्चहरूको अनुमति दिँदैनन्। के त्यो व्यवस्थापन हो? (होइन।) त्यो के हो त? त्यो सिद्धान्तहरूसम्बन्धी बुझाइको कमी हो। सिद्धान्तहरूसम्बन्धी बुझाइको कमी भएका मानिसहरूले काम गर्दा भेटीहरू कसरी व्यवस्थापन गर्ने भनी जानेका हुँदैनन्। तिनीहरू आफूले पैसामाथि निगरानी गर्नैपर्ने र त्यो एक पैसा पनि घट्न दिन नहुने, अनि, जेसुकै खर्च भए पनि त्यो पैसा छुन नहुने विश्वास गर्छन्। के यो परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) सिद्धान्तहरूबिना कामकुरालाई नियमन गर्नु र परीक्षण गर्नु व्यवस्थापन होइन। मनपरी खर्च, बरबादी, र फजुलमा उडाउने काम व्यवस्थापन होइन, तर एक पैसा पनि खर्च हुन नदिनु र परीक्षणका कारण मनासिब खर्चहरूलाई सीमित गर्नु पनि व्यवस्थापन होइन। न त त्यो सिद्धान्तहरूअनुरूप नै हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले भेटीहरू प्रयोग, बाँडफाँड, र व्यवस्थापन गर्ने सिद्धान्तहरू नबुझेका हुने हुनाले, यावत् किसिमका तमासा र यावत् किसिमका अस्तव्यस्तता आइपर्छन्। यी अगुवाहरू बाहिरी रूपमा निकै जिम्मेवार र अर्पित देखिन्छन्, तर तिनीहरूले गरिरहेको काम चाहिँ कस्तो हुन्छ? (त्यो सिद्धान्तहीन हुन्छ।) अनि त्यो सिद्धान्तहीन हुने भएकाले, तिनीहरूको क्षेत्रको सुसमाचारको काममा अवरोध र रोकावट सामना गर्छ, र भेटीहरूको प्रयोगसम्बन्धी तिनीहरूको अत्यन्तै कडा परीक्षणका कारण केही पेसागत काम पनि रोकिन्छ। बाहिरी रूपमा, तिनीहरू भेटीहरूको संरक्षणमा निकै विवेकशील र जिम्मेवार देखिन्छन्। तर वास्तवमा, तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ नभएको हुनाले, र तिनीहरूले आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूका आधारमा मात्र कार्य गर्ने, र मण्डलीका निम्ति मितव्ययी हुने ढोँगमा परमेश्वरको घरका लागि परीक्षण समेत गर्ने हुनाले, तिनीहरूले थाहै नपाई मण्डलीका विभिन्न कामको प्रगतिमा गम्भीर असर पार्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा चित्रण गर्न सकिन्छ? (सकिन्छ।) यसले तिनीहरूलाई झूटा अगुवा ठहर गर्छ। केही हदसम्म, तिनीहरूले सुसमाचारको काम र मण्डलीको काममा बाधा र अवरोधहरू सृजना गरिसकेका हुन्छन्। यी बाधा र अवरोधहरू तिनीहरूको सिद्धान्तहरूसम्बन्धी बुझाइको अभाव, साथै तिनीहरूले आफ्नै प्राथमिकता र धारणाहरूका आधारमा जथाभाबी काम गर्नु, र सत्यता सिद्धान्तहरू नखोज्नु, वा अरूसँग कामकुराबारे छलफल वा सहकार्य नगर्नुले निम्तिन्छन्। भेटीहरू तिनीहरूसँग हुँदा खेर जाने वा फजुलमा उडाइने छैनन्, तर तिनीहरूले भेटीहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार मनासिब रूपमा प्रयोग गर्न सक्दैनन्, र तिनको सुरक्षा गर्नका लागि मात्रै प्रयोग गरिन दिँदैनन्, र परिणामस्वरूप सुसमाचार फैलाउने काममा ढिलाइ हुन्छ, र परमेश्वरको घरको सामान्य कामको सञ्चालनमा असर पर्छ। त्यसैले, यही प्रकटीकरणका आधारमा, तिनीहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा चित्रण गर्नु बिलकुलै अत्युक्ति हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरूलाई झूटा अगुवाका रूपमा पनि किन चित्रण गरिन्छ? तिनीहरूले काम कसरी गर्ने भनेर जानेका हुँदैनन्, साथै तिनीहरूको भेटीहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्ने भन्ने सम्बन्धी बुझाइ र तिनलाई व्यवहार गर्ने तरिकाहरू अति विकृत हुन्छन्, त्यसोभए के तिनीहरूले अन्य काम राम्ररी गर्न सक्छन् त? निश्चय नै सक्दैनन्। के यी मानिसहरूको बुझाइमा समस्या छैन र? (छ।) तिनीहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ, तिनीहरू प्रावधानहरू पालना गर्छन्, ढोँगमा संलग्न हुन्छन्, र तिनीहरू छद्म-आत्मिक हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरको कामलाई ख्याल गर्दैनन्, र तिनीहरू सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्दैनन्—तिनीहरूले कार्य गर्ने सिद्धान्तहरू भेट्टाउन सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नै तुच्छ चतुर्याइँ र इच्छाअनुसार चल्छन् र प्रावधानहरू पालना गर्छन्। त्यसकारण तिनीहरूको कामको परिणामस्वरूप बाधा र अवरोधहरू आउँछन्। तिनीहरूले काम गर्ने तरिका मूर्खतापूर्ण र भद्दा हुन्छ—त्यो घिनलाग्दो हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू स्पष्ट रूपमा झूटा अगुवा हुन्। के यसो भन्ने कोही छ, “म भेटीहरूको अत्यन्तै राम्रोसँग संरक्षण गर्छु, म यो काम अत्यन्तै ध्यानपूर्वक गर्छु, र अझै पनि, मलाई झूटो अगुवाका रूपमा चित्रण गरिन्छ। त्यसोभए, म अब उप्रान्त तिनको व्यवस्थापन गर्नेछैन! जोसुकैले तिनलाई खर्च गर्न चाहन्छ, गरे हुन्छ; जोसुकैले तिनलाई प्रयोग गर्न चाहन्छ, गरे हुन्छ; जोसुकैले तिनलाई लान चाहन्छ, लगे हुन्छ!”? के त्यो सोच राख्ने कोही छ? त्यसोभए, हामीले विभिन्न किसिमका झूटा अगुवाहरूका फरक-फरक स्थिति र प्रकटीकरणहरू खुलासा गर्नुको उद्देश्य के हो त? (मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरू बोध गर्ने तुल्याउनु र झूटा अगुवाहरूको मार्गमा हिँड्नबाट जोगाउनु।) ठीक भनिस्। यसको उद्देश्य मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरू बोध गर्ने, तिनीहरू सिद्धान्तहरूअनुरूप आफ्नो काम राम्ररी गर्न र आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न सक्षम हुने, धारणा र कल्पनाहरूमा भर नपर्ने, तिनीहरूले मानवीय इच्छा वा आवेश नराख्ने, आफूले कल्पना गरेको कुनै सिद्धान्तलाई सत्यता सिद्धान्तका रूपमा नलिने, आत्मिक भएको ढोँग नगर्ने, र आफूले आत्मिकता ठानेका कुराहरूलाई सिद्धान्तहरूको नक्कल वा प्रतिस्थापनका रूपमा प्रयोग नगर्ने तुल्याउनु हो। अगुवा र कामदारहरूमाझ यस्ता मानिसहरू हुन्छन्, र तिनीहरूलाई चेतावनीका रूपमा लिनु सार्थक हुन्छ।
ई. भेटीहरू कब्जा र उपभोग गर्नु
अर्को प्रकारको झूटो अगुवा पनि हुन्छ, र भेटीहरू व्यवस्थापन गर्ने कुरा आउँदा उसले गर्ने काम झनै अस्तव्यस्त हुन्छ। उसले एक अगुवा वा कामदारका रूपमा, आफूले सधैँ भेटीहरूमा एकटक नजर राखिरहन नसक्ने, वा भेटीहरूको कुरा आउँदा अत्यन्तै ध्यान दिन नसक्ने विश्वास गर्छ। ऊ आफूले केवल मण्डलीको प्रशासनिक काम राम्रोसँग गर्नुपर्ने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको मण्डली जीवन र जीवन प्रवेशसम्बन्धी काम राम्रोसँग गर्नुपर्ने, र त्यसका साथै, विभिन्न किसिमका पेसागत काम राम्रोसँग गरिएको सुनिश्चित गर्नुपर्ने सोच्छ। ऊ भेटीहरू भनेका परमेश्वरले मण्डलीलाई प्रदान गर्नुहुने पैसा र वस्तुहरू भएको, र यो पैसा र यी वस्तुहरू अगुवा र कामदारहरूका जीवन र काममा तिनीहरूका खाँचोहरू पूरा गर्नका लागि भएको विश्वास गर्छ। यसको तात्पर्य के हो भने, भेटीहरू अगुवा र कामदारहरूका लागि तयार गरिएका हुन्छन्, र एकपटक कसैलाई अगुवा वा कामदारका रूपमा चुनिएपछि, परमेश्वरले उसलाई यी भेटीहरू उपभोग गर्ने अनुमति दिनुहुन्छ, साथै अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई बाँडफाँड, उपभोग, र खर्च गर्ने प्राथमिकता पाउँछन्—र त्यसैले, जब कुनै व्यक्ति अगुवा वा कामदार बन्छ, तब ऊ भेटीहरूको मालिक, भेटीहरूको व्यवस्थापक र धनी बन्छ। यस किसिमका मानिसहरू आफ्नो काममा भेटीहरूको सम्पर्कमा आउँदा, तिनीहरूले तिनलाई दर्ता, मिलान, वा संरक्षण गर्दैनन्, न त तिनीहरूले भेटीहरूको आय र व्ययसम्बन्धी खाताहरू जाँच्ने गर्छन्, तिनीहरूले तिनको खर्च र बाँडफाँडको अवस्थाको निरीक्षण त झनै गर्दैनन्। यसको सट्टामा, तिनीहरूले त्यहाँ कस्ता-कस्ता भेटीहरू छन् र अगुवा र कामदारहरूले उपभोग गर्न मिल्ने कुनै छन् कि छैनन् भनी जाँचपड्ताल गरेर बुझ्ने गर्छन्। भेटीहरूप्रति यी अगुवा र कामदारहरूले यस्तै प्रकारको मनोवृत्ति राख्छन्। तिनीहरूको दृष्टिकोणमा, भेटीहरूको दर्ता, मिलान, र संरक्षण गर्न, वा तिनको आय र व्यय वा तिनको खर्चको अवस्था निरीक्षण गर्न आवश्यक हुँदैन—यस्ता कुराहरूको तिनीहरूसँग कुनै सरोकार हुँदैन—तिनीहरूले केवल अगुवा र कामदारहरूलाई भेटीहरू बाँडफाँड गर्नुपर्छ, र भेटीहरू उपभोग गर्ने कुरा आउँदा तिनीहरूलाई प्राथमिकता दिनुपर्छ। तिनीहरूको दृष्टिकोणमा, अगुवा र कामदारहरूले जे भन्छन् त्यो नै सिद्धान्त हो—भेटीहरू कसरी खर्च र बाँडफाँड गर्ने भन्ने कुरा तिनीहरूको निर्णय हो। तिनीहरू अगुवा वा कामदारका रूपमा चुनिनु भनेको कोही पहिले नै सिद्ध पारिएको छ, र कुनै धर्मगुरुझैँ, उसलाई भेटीहरू उपभोग गर्ने विशेषाधिकार, साथै भेटीहरूका हकमा अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार, प्रयोगको अधिकार, र बाँडफाँड गर्ने अधिकार हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। कतिपय मण्डलीहरूमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाउने वस्तुहरूलाई उचित कर्मचारीले दर्ता, मिलान, र भण्डारण गर्नुभन्दा पहिले नै, अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई हेरेर, छानेर, अनि फिल्टर गरेर, आफूले प्रयोग गर्न सक्ने चीज राखिसकेका, खान सक्ने चीज खाइसकेका, लगाउन सक्ने चीज लगाइसकेका, र आफूलाई नचाहिएको चीज खाँचो परेको व्यक्तिलाई सीधै बाँडिसकेका हुन्छन्, यसरी परमेश्वरको साटो तिनीहरूले नै निर्णय गर्छन्। यो नै तिनीहरूको सिद्धान्त हो। यहाँ के भइरहेको छ? के तिनीहरू साँच्चिकै आफूलाई धर्मगुरु सोच्छन्? के यो समझको अत्यन्तै कमी हुनु होइन र? (हो।) अरू अगुवा र कामदारहरू हुन्छन् जसले एउटा परिवारमा दुइटा कुर्सीहरूको कमी भएको, अर्कोमा चुल्हो नभएको, र कसैको स्वास्थ्य कमजोर रहेको र उसले स्वास्थ्य परिपूरक लिनुपर्ने देख्छन्, र त्यसपछि यी सबै वस्तुहरू किन्नका लागि परमेश्वरको घरको पैसा प्रयोग गर्छन्। सारा भेटीहरूको बाँडफाँ, उपभोग, खर्च, र प्रयोगको अधिकार यी अगुवा र कामदारहरूलाई नै हुन्छ—के यसले कुनै अर्थ राख्छ? के यो शैली तिनीहरूको बुझाइमा केही गडबडी भइरहेका कारण निम्तिएको होइन र? तिनीहरूले केका आधारमा निर्णय गरिरहेका छन्? के अगुवा र कामदारहरूसँग भेटीहरू नियन्त्रण गर्ने अधिकार हुन्छ? (हुँदैन।) भेटीहरू त तिनीहरूले व्यवस्थापन पो गर्ने हो, तिनीहरूले नियन्त्रण र प्रयोग गर्ने होइन। तिनीहरूलाई ती उपभोग गर्ने विशेषाधिकार हुँदैन। के अगुवा र कामदारहरू धर्मगुरु सरह हुन्? सिद्ध पारिएका मानिसहरू सरह हुन्? के तिनीहरू भेटीहरूका धनी हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए तिनीहरू किन प्राधिकारबिना फलानो-ढिस्कानो परिवारका लागि वस्तुहरू किन्न भेटीहरू प्रयोग गर्ने निर्णय गर्छन् त—तिनीहरूसँग त्यो अधिकार किन हुन्छ? तिनीहरूलाई त्यो अधिकार कसले दियो? के कामका प्रबन्धहरूले “आफ्नो पद ग्रहण गरेपछि अगुवाहरू र कामदारहरूले गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको परमेश्वरको घरका आर्थिक पक्षहरूमाथि पूर्ण नियन्त्रण जमाउनु हो” भनेर तोकेका हुन्छन्? (हुँदैनन्।) त्यसोभए यस्तो विश्वास गर्ने अगुवा र कामदारहरूको जत्था किन हुन्छ त? त्यहाँ समस्या के हो? जब कुनै दाजुभाइ वा दिदीबहिनीले एउटा महँगो कपडा चढाउँछन् र भोलिपल्ट नै कुनै अगुवा वा कामदारले त्यो लगाइरहेको हुन्छ भने, त्यहाँ के भइरहेको छ? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाएका भेटीहरू किन एउटा व्यक्तिका हातमा पर्छन्? यहाँ “व्यक्ति” भन्नुको अर्थ अरू कोही नभएर उही अगुवा वा कामदार नै हो। ऊ भेटीहरूलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्न असफल हुने मात्र होइन—त्यसको साटो, उसले तिनलाई कब्जा गर्न र व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गर्न अगुवाइ गर्छन्। यसमा के समस्या छ? यदि हामीले यो अगुवा वा कामदारलाई भेटीहरूको व्यवस्थापनको कुरा आउँदा, उसले वास्तविक काम नगरेको प्रसङ्गमा हेर्ने हो भने, तब उसलाई झूटो अगुवाका रूपमा चित्रण गर्न सकिन्छ—तर यदि हामीले उसलाई भेटीहरू कब्जा गरेर व्यक्तिगत रूपमा उपभोग गरेको सन्दर्भमा हेर्ने हो भने, उसलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा शतप्रतिशत चित्रण गर्न सकिन्छ। त्यसोभए, उक्त व्यक्तिलाई ठ्याक्कै कुन रूपमा चित्रण गर्नु समझदारीपूर्ण हुन्छ? (ख्रीष्टविरोधीका रूपमा।) ऊ झूटो अगुवा र ख्रीष्टविरोधी दुवै हो। भेटीहरू व्यवस्थापन गर्दा, झूटा अगुवाहरूले सबै भेटी जाँच्छन्, र तिनलाई व्यवस्थापन गर्न मानिसहरूलाई आज्ञा दिन्छन्। तर त्यसो गर्नु अघि, तिनीहरूले एक अंश आफ्नै लागि कब्जा गर्छन् र प्राधिकारबिना अर्को अंश बाँडफाँड गर्ने निर्णय गर्छन्। बाँकी रहेका वस्तुहरू—जुन तिनीहरू चाहँदैनन्, वा जसलाई तिनीहरूले चिन्दैनन् तर अरूलाई दिन चाहँदैनन्—तिनीहरूले ती वस्तुहरूलाई केही समयका लागि छुट्टै राख्छन्। ती भेटीहरू कहाँ छन्, तिनलाई संरक्षण गर्ने उचित व्यक्ति छ कि छैन, तिनलाई नियमित रूपमा निरीक्षण गर्नुपर्छ कि पर्दैन, कसैले ती चोरिरहेको पो छ कि, वा कसैले ती कब्जा पो गरिरहेको छ कि भन्ने सम्बन्धमा, झूटा अगुवाहरूले एकैनासले वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूको सिद्धान्त यो हो: “मैले उपभोग गर्नुपर्ने चीजहरू र मलाई आवश्यक पर्ने चीजहरू लिइसकेको छु। बाँकी रहेका र मलाई आवश्यक नपर्ने चीजहरू जसले लिन चाहन्छ उसले लिए हुन्छ; जसले तिनलाई व्यवस्थापन गर्न चाहन्छ उसले व्यवस्थापन गरे हुन्छ। जसले पहिला कब्जा गर्छ ती उसैका हुन्छन्—ती जसको हातमा पर्छन् उसैले फाइदा लिन्छ।” यो कस्तो प्रकारको सिद्धान्त र तर्क हो? त्यस्ता मानिसहरू केवल दियाबलस र पशुहरू हुन्!
एक पटक, एक जना झूटो अगुवाले गोदाममा अत्यन्तै धेरै सामान छ भनेर भन्यो, अनि मैले त्यसलाई दर्ता गरेको छस् कि छैनस् भनेर सोधेँ। उसले भन्यो, “मलाई तीमध्ये केही चीजहरू के हुन् भन्ने समेत थाहा छैन, त्यसैले तिनलाई दर्ता गर्ने कुनै उपाय नै छैन।” मैले भनेँ, “त्यो वाहियात कुरा हो। तिनलाई दर्ता गर्न उपाय नहुन कसरी सक्छ? जब तिनलाई पहिलो पटक यहाँ ल्याइयो, त्यसबेलादेखि तिनका अभिलेखहरू राखिएको हुनुपर्छ!” “त्यो निकै लामो समयअघि थियो, त्यो थाहा पाउने कुनै उपाय नै छैन।” यो कस्तो खालको कुरा हो? के उसले जिम्मेवारी लिइरहेको छ? (छैन।) मैले भनेँ, “त्यहाँ केही कपडाहरू छन्—कुन-कुन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनको खाँचो छ भनेर हेर्, अनि ती कपडाहरू तिनीहरूलाई वितरण गर्।” “तीमध्ये कतिपयको स्टाइल पुरानो भइसकेको छ। तिनमा कसैलाई पनि रुचि छैन।” मैले भनेँ, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जे चाहिएको छ, त्यो चाहिँ वितरण गर, अनि तिनीहरूलाई जे चाहिएको छैन, तिनलाई उचित रूपमा सम्हाल्।” तिनीहरूले यो कुरा पालन गरेनन्। के तिनीहरू विवेकशील र लगनशील भइरहेका थिए? तिनीहरूलाई एउटा काम गर्न लगाउँदा, तिनीहरू नकारात्मक कुराहरू भनेर अनि कठिनाइहरू औँल्याएर गुनासो गरिरहन्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरू सिद्धान्तहरूअनुसार राम्रोसँग सम्हाल्नेछु भनेर चाहिँ भन्दैनन्। तिनीहरूमा समर्पित हुने आशय बिलकुलै हुँदैन। कसैले तिनीहरूबाट जे माग गरे पनि, तिनीहरू कठिनाइहरूको कुरा गरिरहन्छन्, मानौँ यदि तिनीहरूले यसरी बोलेर त्यस व्यक्तिलाई निःशब्द बनाउन सके भने, तिनीहरूले जित्नेछन् र आफ्नो पक्ष बलियो बनाउनेछन्, र त्यसपछि तिनीहरूको काम सम्पन्न हुनेछ। यो व्यक्ति कस्तो किसिमको प्राणी हो? तँलाई समस्या सिर्जना गर्न सक्, वा कठिनाइ र समस्याहरू औँल्याउन सक् भनेर अगुवा वा कामदार बनाइएको थिएन—तैँले समस्याहरूलाई समाधान गर्न र कठिनाइहरूलाई सम्हाल्न सक् भनेर बनाइएको थियो। यदि तँ आफ्नो काममा साँच्चिकै सक्षम छस् भने, समस्या र कठिनाइका उठान गरेपछि, तैँले तिनलाई सिद्धान्तहरूअनुसार यसरी सम्हाल्ने र समाधान गर्ने थिएँ भनेर भन्ने थिइस्। झूटा अगुवाहरूले नाराहरू फलाक्न, धर्मसिद्धान्त प्रचार गर्न, ठूला कुरा गर्न, र वस्तुगत तर्क र बहानाहरूबारे बोल्न मात्र सक्छन्—तिनीहरूमा वास्तविक काम गर्ने सक्षमता बिलकुलै हुँदैन, अनि भेटीहरूको व्यवस्थापनमा पनि, तिनीहरू सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न वा आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न त्यसरी नै असक्षम हुन्छन्। तिनीहरू यति कमजोर दिमाग भएका र असक्षम छन्, तैपनि तिनीहरूलाई अझै अब तिनीहरू अगुवा वा कामदार भएकाले, तिनीहरूसँग विशेषाधिकारहरू र हैसियत छ, विशिष्ट पहिचान छ, र तिनीहरू भेटीहरूका मालिक र प्रयोगकर्ता हुन् भन्ने लाग्छ। यस किसिमको झूटो अगुवाले भेटीहरू खर्च गर्ने विशेषाधिकार कसरी उपभोग गर्ने भन्ने मात्र जानेको हुन्छ—उसले भेटीहरूको अनुचित र जथाभाबी खर्चका कुनै पनि घटनाहरू देख्न वा पत्ता लगाउन सक्दैन, र तिनलाई देखे पनि तिनलाई सम्हाल्नका लागि केही पनि गर्दैन। उसले किन यस्तो गर्छ? किनभने उसले अगुवा वा कामदार बनेसँगै आउने श्रेष्ठताको भावनाको उपभोग गर्न मात्र जानेको हुन्छ—उसले अगुवा र कामदारहरूबाट परमेश्वरले गर्नुहुने मागहरू वा परमेश्वरको घरको काम गर्ने सिद्धान्तहरू बिलकुलै बुझेको हुँदैन। ऊ केही काम नलाग्ने हुन्छ, केवल रद्दी हुन्छ, र कमजोर दिमाग भएको व्यक्ति हुन्छ। के त्यस्ता अन्योलमा परेका मानिसहरूले अझै पनि हैसियतका लाभहरू उपभोग गर्ने चाहना गर्नु वाक्कलाग्दो कुरा होइन र? तिमीहरूले गरेको यस किसिमको झूटो अगुवाको खुलासामार्फत तिमीहरूले के बुझेका छौ? यस किसिमको व्यक्ति अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै, उसले भेटीहरूका सम्बन्धमा षडयन्त्रहरू रच्न चाहन्छ, र उसको नजर भेटीहरूमा नै अडिएको हुन्छ। एक नजरमै भ, उसले लामो समयदेखि रवाफी तरिकाले पैसा खर्च गर्ने र भेटीहरू फजुलमा उडाउने लालसा गर्दै आएको छ भनेर भन्न सकिन्छ। अब, अन्ततः उसले त्यो मौका पाएको छ; उसले स्वेच्छाचारी रूपमा त्यसरी पैसा खर्च गर्न, र परमेश्वरको भेटीलाई आफ्नो चाहनाअनुसार प्रयोग गर्न, जुन चीजका लागि उसले काम गरेको छैन ती उपभोग गर्न सक्छ। उसको लोभी साँचो रङ्ग यसरी पूर्ण रूपमा खुलासा हुन्छ। के तिमीहरूले विगत र वर्तमानका, अगुवा र कामदारहरूमाझ त्यस्ता मानिसहरू देख्छौ? तिनीहरूले सधैँ अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू र परिभाषालाई गलत रूपमा व्याख्या गर्छन्, अनि अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै, तिनीहरूले आफूलाई परमेश्वरको घरका मालिक ठान्छन्, तिनीहरूले आफूलाई धर्मगुरुहरूको दर्जामा सूचीकृत गर्छन्, र तिनीहरूले आफूलाई विशिष्ट व्यक्ति ठान्छन्। के यो अलि कमजोर दिमाग होइन र? कोही अगुवा वा कामदार बन्नेबित्तिकै, ऊ उप्रान्त भ्रष्ट मानव नरहने हो र? के ऊ तुरुन्तै पवित्र पारिएको व्यक्तिमा परिणत हुने हो र? तिनीहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले आफू को हुँ भनेर चिन्न छोड्छन्, र तिनीहरू आफूले भेटीहरू उपभोग गर्नुपर्छ भन्ने सोच्छन्—के त्यस्ता मानिसहरू कमजोर दिमागका हुँदैनन् र? त्यस्ता मानिसहरू पक्कै पनि कमजोर दिमागका हुन्छन्, तिनीहरूमा सामान्य मानवताको समझ हुँदैन। हामीले यसरी सङ्गति गरिसकेपछि पनि, तिनीहरूलाई अझै अगुवा र कामदारहरूका कर्तव्य र जिम्मेवारीहरू के-के हुन् भन्ने थाहा हुँदैन। निश्चित रूपमा त्यस्ता अगुवा र कामदारहरू हुन्छन्, र त्यस्ता मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू अत्यन्तै स्पष्ट र प्रकटित हुन्छन्।
भेटीहरू संरक्षण गर्ने सम्बन्धमा विभिन्न किसिमका झूटा अगुवाहरूका प्रकटीकरणहरू मूलतः यिनै हुन्। अझ गम्भीर समस्याहरू भएकाहरू झूटा अगुवाहरूको वर्गमा पर्दैनन्—तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्। त्यसैले, तिमीहरूले यो दायराबारे राम्रो बोध प्राप्त गर्नुपर्छ। यदि कोही झूटो अगुवा हो भने, ऊ त्यही नै हो—उसलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गर्न मिल्दैन। मानवता, कार्यहरू, प्रकटीकरणहरू, र सारका सन्दर्भमा ख्रीष्टविरोधीहरू झूटा अगुवाहरूभन्दा खराब हुन्छन्। अधिकांश झूटा अगुवाहरूमा कमजोर क्षमता हुन्छ, तिनीहरू कमजोर दिमागका हुन्छन्, तिनीहरूमा काम गर्ने सक्षमताको कमी हुन्छ, तिनीहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ र तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइ हुँदैन, तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ, तिनीहरू स्वार्थी र दुष्ट हुन्छन्, र तिनीहरूको हृदय सही ठाउँमा हुँदैन। यसले तिनीहरूलाई भेटीहरू संरक्षण गर्ने सम्बन्धमा वास्तविक काम गर्न सक्षम नहुने र नगर्ने तुल्याउँछ, र त्यसले भेटीहरूको समझदारीपूर्ण व्यवस्थापन र उचित संरक्षणलाई असर पार्छ। झूटा अगुवाहरू आफ्ना जिम्मेवारीबाट च्युत हुने, तिनीहरूले वास्तविक काम नगर्ने, र परमेश्वरको घरका सिद्धान्त र मागहरूअनुरूप काम नगर्ने हुनाले भेटीहरूको एक भाग दुष्ट मानिसहरूको हातमा समेत पर्छ—यस किसिमको समस्या पनि धेरै नै आउँछ। भेटीहरू संरक्षण गर्ने काममा झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू मूलतः यसरी खुलासा हुन्छन्: तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ, तिनीहरू स्वार्थी र दुष्ट हुन्छन्, तिनीहरूको बुझाइ विकृत हुन्छ, तिनीहरूमा काम गर्ने सक्षमताको कमी हुन्छ, तिनीहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ, तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूको खोजी बिलकुलै गर्दैनन्, साथै तिनीहरू लाटा र कमजोर दिमागका मानिसहरू जस्तै हुन्छन्। कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “हामी तपाईँले खुलासा गर्नुभएका अन्य सबै प्रकटीकरणहरूलाई मान्छौँ, तर यदि तिनीहरू लाटा र कमजोर दिमागका छन् भने, तिनीहरू कसरी अगुवा बन्न सक्थे त?” के तिमीहरू कतिपय अगुवा र कामदारहरू लाटा र कमजोर दिमागका छन् भन्ने कुरा मान्छौ? के त्यस्ता मानिसहरू हुन्छन्? कतिपयले यसो भन्न सक्छन्, “तपाईँ हामीलाई अत्यन्तै कम सोच्नुहुन्छ। हामी सबै कलेज वा उच्च शिक्षा पार गरेका आधुनिक मानिस हौँ—यो समाज र मानवजातिका सम्बन्धमा हामीसँग खुट्ट्याउने उत्कृष्ट शक्तिहरू छन्। हामी कमजोर दिमाग भएको व्यक्तिलाई कसरी हाम्रो अगुवा हुन छनोट गर्न सक्छौँ र? सम्भवतः त्यस्तो हुनै सक्दैन!” त्यसमा असम्भव कुरा के छ? तिमीहरूमध्ये अधिकांश कमजोर दिमागका छौ, र अपर्याप्त बुद्धिमत्ताका पनि छौ, त्यसैले तिमीहरूले कमजोर दिमाग भएको व्यक्तिलाई सजिलै अगुवा हुन छनोट गर्न सक्छौ। म किन तिमीहरूमध्ये धेरैजसो कमजोर दिमागका छौ भनेर भन्छु? किनभने तिमीहरूले जति नै अनुभव गरेका भए पनि, तिमीहरूमध्ये धेरैजसोले कामकुराको सार छर्लङ्गै देख्न सक्दैनौ र सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनौ। तिमीहरूले वर्षौँसम्म प्रावधानहरू मात्र पालना गरिरहन सक्छौ, कुनै फेरबदल नगरी बारम्बार उही तरिका अपनाउन सक्छौ, चाहे जसरी सत्यता सङ्गति गरे पनि तिमीहरू सिद्धान्तहरू बोध गर्न असक्षम नै रहन्छौ। यहाँ समस्या के हो? तिमीहरूको क्षमता अत्यन्तै कमजोर छ। तिमीहरूले समस्याहरूको सार वा जडलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनौ, साथै कामकुराहरूको विकासको ढाँचा पत्ता लगाउन सक्दैनौ, कामकुरा गर्दा हुनुपर्ने सिद्धान्तहरू पालना गर्न त झनै सक्दैनौ—यसलाई कमजोर दिमागको हुनु भनिन्छ। तिमीहरू सबैलाई आफ्ना कर्तव्यहरूसँग सम्बन्धित कामकुराका सिद्धान्तहरू बोध गर्न कति समय लाग्छ? कतिपय मानिसहरूले लेखन-पठनको काम गरेको कैयौँ वर्ष भइसक्यो, तर अहिले पनि, तिनीहरूले लेख्ने सबै लेख र पटकथाहरू अझै खोक्रो शब्दहरू नै हुन्, तिनीहरूले अझै पनि सिद्धान्तहरू बोध गर्न सक्दैनन्, र वास्तविकता के हो, वा कुनै वास्तविक कुरा कसरी भन्ने भनेर जानेका हुँदैनन्। यो अत्यन्तै कमजोर क्षमता र अत्यन्तै कम बुद्धिमत्ता हुनु हो। के तिमीहरूले तिमीहरूसँग भएको बुद्धिमत्ताद्वारा कमजोर दिमाग भएको व्यक्तिलाई सजिलै अगुवा हुन छनौट गर्न सक्नेथिएनौ र? अनि तिमीहरूले तिनीहरूलाई छनौट गर्ने मात्र होइन, आफ्नो हृदय पनि तिनीहरूमा लगाउनेथियौ। जब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिनुपर्थ्यो, तैँले त्यस्तो होस् भन्ने चाहनेथिइनस्। दुई वर्षपछि, जब तैँले तिनीहरूलाई छर्लङ्गै देखेको र तिनीहरूबारे बुझाइ प्राप्त गरेको हुनेथिइस्, तब मात्र तैँले तिनीहरू झूटो अगुवा हुन् भनेर खुट्ट्याउन सक्नेथिइस्, तर त्यो बेलामा, तँलाई जे भनिए पनि, तैँले तिनीहरूलाई बर्खास्त हुन दिनेथिइनस्। के तँ तिनीहरूभन्दा पनि कमजोर दिमागको छैनस् र? म किन कतिपय अगुवा र कामदारहरूको बुद्धिमत्ता अपर्याप्त हुन्छ भनेर भन्छु? किनभने तिनीहरूले सबैभन्दा सरल काम मात्र गर्न जानेका हुन्छन्। जब अलि जटिल कामको कुरा आउँछ, तिनीहरूले त्यो कसरी गर्ने भनेर जान्दैनन्, जब तिनीहरूले सानो कठिनाइ सामना गर्छन्, तिनीहरूले त्यसलाई सम्हाल्न जान्दैनन्, अनि जब तिनीहरूलाई एउटा अतिरिक्त काम दिइएको हुन्छ, तिनीहरूलाई के गर्ने भन्ने नै थाहा हुँदैन। के यो तिनीहरूको बुद्धिमत्ताको समस्या होइन र? के यस्ता अगुवाहरू तिमीहरूद्वारा नै चुनिएका होइनन् र? अनि तिमीहरू चाहिँ तिनीहरूको प्रशंसामा लम्पसार पर्छौ: “उनीहरूले प्रेम जोडी नखोजी परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, र उनीहरूले परमेश्वरप्रति आफूलाई बीस वर्षभन्दा बढी समर्पित गरेका छन्। उनीहरूमा दुःख सहने सङ्कल्प छ, ठीक हो, र उनीहरू आफ्नो कामबारे साँच्चिकै गम्भीर छन्।” “तर, के उनीहरूले आफ्ना काममा सिद्धान्तहरू बुझ्छन् त?” “यदि उनीहरूले नै बुझ्दैनन् भने कसले बुझ्छ?” अनि तिनीहरूको काम निरीक्षण गर्दा त्यो पूर्ण रूपमा अस्तव्यस्त भएको पाइन्छ—तिनीहरू कुनै पनि काम कार्यान्वयन गर्न सक्षम हुँदैनन्। तिनीहरूलाई तिनीहरूका कामका सिद्धान्तहरू बताइएको हुन्छ, तर तिनीहरूले त्यो कसरी गर्ने भनेर कहिल्यै जान्दैनन्। तिनीहरू प्रश्नहरू मात्र सोधिरहन्छन्, र सिधै नभनिएसम्म तिनीहरूलाई के गर्नुपर्छ भन्ने थाहा हुँदैन। तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू बताउनु भनेको केही पनि नभन्नु सरह हो; सिद्धान्तहरू एक-एक गरी सूचीकृत गरिएका भए पनि, तिनीहरूले काम कसरी कार्यान्वयन गर्ने भनेर अझै पनि थाहा पाउनेछैनन्। के यस्ता अगुवाहरू छन्? तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू चाहे जसरी बताइए पनि, तिनीहरूले ती बुझ्दैनन्, र तिनीहरू काम कार्यान्वयन गर्न सक्षम हुँदैनन्। उही वचनहरू वा कामकुराबारे कैयौँ पटक तिनीहरूसँग सङ्गति गर् वा तिनीहरूलाई निर्देश दे, र अझै पनि, तिनीहरूले बुझ्नेछैनन्, अनि पछि उक्त समस्या पूर्णतया अनसुल्झा नै रहनेछ—तिनीहरूले अझै पनि के गर्ने भनेर सोध्नेछन्, र एउटा मात्र हरफ छुट्यो भने काम लाग्नेछैन। के तिनीहरू कमजोर दिमाग भएकाहरू होइनन् र? के यी कमजोर दिमाग भएका अगुवाहरू तिमीहरूद्वारा नै छनौट गरिएका होइनन् र? (हुन्।) तिमीहरूले त्यो नकार्न सक्दैनौ, सक्छौ त? त्यस्ता अगुवाहरू पक्कै पनि हुन्छन्।
आज हामीले सङ्गति गरिरहेको झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरू मुख्यगरी भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने कामसँग सम्बन्धित छन्। झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे हामीले गरेको खुलासामार्फत, मानिसहरूले भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्नु अगुवा र कामदारहरूका लागि एउटा महत्त्वपूर्ण काम हो, र तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन भन्ने कुरा पाउनुपर्छ। यो सामान्य मामलासम्बन्धी काम अन्य कामभन्दा फरक भए पनि, यो परमेश्वरको घरको अन्य कामको सामान्य सञ्चालनसँग सम्बन्धित छ। त्यसैले, भेटीहरू व्यवस्थापन गर्नु निकै महत्त्वपूर्ण, निर्णायक काम हो। यो कसरी महत्त्वपूर्ण छ? भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने काममा संरक्षण गरिएका वस्तुहरू परमेश्वरका हुन्—अलि अनुचित तरिकाले भन्नुपर्दा, ती वस्तुहरू परमेश्वरका व्यक्तिगत सम्पत्ति हुन्, त्यसैले अगुवा र कामदारहरू यो कामका सम्बन्धमा अझ बढी एकनिष्ठ, विवेकशील, र लगनशील हुनुपर्छ। यदि हामी यो कामलाई यसको प्रकृतिका आधारमा हेरिरहेका छौँ भने, मलाई त्यसलाई प्रशासनिक कामको सूचिअन्तर्गत राख्नु अत्युक्ति हुन्छ भन्ने लाग्दैन। हामीले यसलाई प्रशासनिक कामको वर्गअन्तर्गत सूचीकृत गर्नुको कारण के हो भने यो काम गर्नु परमेश्वरप्रति र उहाँको सम्पत्तिप्रति मानिसहरूका मनोवृत्तिसँग सम्बन्धित हुन्छ। त्यसैले, मानिसहरूले यो काम गर्दा सही मनोवृत्ति राख्न र सही सिद्धान्तहरू बोध गर्न जरुरी छ। हामीले यसलाई प्रशासनिक कामकै वर्गमा राख्नुको कारण भनेको अगुवा र कामदारहरूलाई यो काम गर्न अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ, साथै यो काम निकै वजनदार कार्य र निकै गह्रौँ बोझ हो भनी बुझाउनका लागि हो। यसको उद्देश्य भनेको तिनीहरूलाई यसलाई नियमित सामान्य मामलासम्बन्धी कामका रूपमा लिनु हुँदैन—तिनीहरूसँग यो कामको महत्त्वबारे सही, गहन ज्ञान हुनैपर्छ, र त्यसपछि त्यस सम्बन्धमा एकनिष्ठ, विवेकशील, र लगनशील हुनुपर्छ भनी बुझाउनु हो। मानिसहरूले अरू मानिसहरूप्रति ध्यान नदिन सक्छन्—गल्तीहरू भए पनि, त्यो ठूलो समस्या हुँदैन। तर म मानिसहरूलाई तिनीहरूले परमेश्वरसँग व्यवहार गर्दा अलमल्ल नहुन, झाराटारुवा नहुन, र मुख मात्र चलाउने काम चाहिँ नगर्ने नहुन आग्रह गर्छु। भेटीहरूको व्यवस्थापन गर्ने काम राम्रोसँग गर्नु परमेश्वरले अगुवा र कामदारहरूलाई दिनुभएको एउटा महत्त्वपूर्ण आज्ञा हो।
मे ८, २०२१
