विषयवस्तु पन्ध्र: तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरूले ख्रीष्टको सारलाई इन्कार गर्छन् (भाग एक)
अ. ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्
आज हामी ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न अभिव्यक्तिहरूको पन्ध्रौँ विषयवस्तु—तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरूले ख्रीष्टको सारलाई इन्कार गर्छन्—भन्नेमाथि सङ्गति गर्नेछौँ। यस विषयवस्तुले ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वर र ख्रीष्टलाई कस्तो व्यवहार गर्छन् भन्ने कुराका दुइटा अभिव्यक्तिहरू खुलासा गर्छ, जसले ख्रीष्टविरोधीहरूको सार जनाउँछन्। यी दुवै अभिव्यक्तिहरू परमेश्वर स्वयम्सँग सम्बन्धित छन्, एकातिर परमेश्वरको आत्मा र अर्कोतिर परमेश्वरको देहधारी देहसँग। ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, न त तिनीहरू उहाँको देहधारी देहलाई नै मान्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरप्रति राख्ने दृष्टिकोणहरू यिनै हुन्, र ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरलाई कस्तो व्यवहार गर्छन् भन्ने कुराका मूल अभिव्यक्तिहरू तिनै हुन्। अहिलेका लागि, हामी यी दुई मूल अभिव्यक्तिहरूको सारमाथि सङ्गति गर्नछैनौँ, बरु पहिला परमेश्वरको अस्तित्वबारे ख्रीष्टविरोधीहरूको अविश्वास कसरी अभिव्यक्त हुन्छ, अर्थात्, ख्रीष्टविरोधीहरूमा परमेश्वरप्रति कस्ता सोच, दृष्टिकोण, मनोवृत्ति, अनि खास व्यवहार, अभिव्यक्ति र हेराइहरू छन्, जसले तिनीहरू उहाँको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन् भनेर प्रमाणित गर्छन् भन्नेबारे छलफल गरौँ। के यस अविश्वासका ठोस अभिव्यक्तिहरू छन्? कतिपयले भन्लान्, “परमेश्वरको अस्तित्वमाथिको ख्रीष्टविरोधीहरूको अविश्वासले तिनीहरूले यस तथ्यलाई नमान्ने र परमेश्वरको अस्तित्वलाई नकार्ने मात्र जनाउँछ। हृदयमा, तिनीहरू कुनै परमेश्वर छैन, र परमेश्वरको आत्मा, परमेश्वर स्वयम्, र सृष्टिकर्ता अदृश्य र अस्तित्वहीन छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूका लागि, ‘परमेश्वर’ पदवी शून्य र मानव कल्पनाको सिर्जना मात्र हो। के यो व्याख्या र सङ्गति गर्न सजिलो कुरा होइन र? यो कसरी ख्रीष्टविरोधीहरूको सारसँग सम्बन्धित छ? कसरी यसका खास अभिव्यक्तिहरू छन्? के यो तिललाई पहाड बनाउनु होइन र? के यो साँच्चिकै त्यस्तो जटिल छ?” के यो सोच्ने तरिका ठिक हो? यदि तिमीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास नगर्ने विषयमा सङ्गति गर्न लगाइयो भने, तिमीहरूले कसरी त्यसमाथि सङ्गति गर्नेथियौ र त्यसलाई चिरफार गर्नेथियौ? उदाहरणका लागि, एक जना अत्यन्तै छली व्यक्तिबारे सोच्। के तैँले उसको छलीपनका खास अभिव्यक्तिहरूबारे कुरा गर्न सक्छस्? यदि तैँले “यो व्यक्ति निकै छली छ, र ऊ सधैँ झूट बोल्छ र एउटा पनि साँचो कुरा बोल्दैन” भन्ने काम मात्र गरिस् भने, के तैँले सङ्गति गरेको हुनेछस्? छलीपनका खास स्थिति र अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? तैँले त्यस व्यक्तिको छलीपनलाई कसरी चिरफार गर्न सक्छस्? तिनीहरूले दैनिक जीवनमा मानिसहरूसँग व्यवहार गर्न र मामलाहरू सम्हाल्न कस्ता उपायहरू प्रयोग गर्छन्? तिनीहरूले संसारसँग व्यवहार गर्न कस्ता विधिहरू प्रयोग गर्छन्? तिनीहरूको चरित्र कस्तो हुन्छ? मानिस, घटना, र कामकुराहरूबारे तिनीहरूको दृष्टिकोण के हुन्छ? यो व्यक्ति निकै छली छ भनेर कसरी प्रमाणित गर्न सकिन्छ? के यसका विस्तृत विवरणहरू छैनन्? विस्तृत विवरणहरू पक्कै छन्। यो छलीपन भनेको के हो वा कस्ता कार्यहरू छली हुन् भन्ने कुरा मात्र होइन, र यो यस शब्दको व्याख्या गर्ने कुरा मात्र होइन, त्यसको साटो तैँले उसका खास अभिव्यक्ति, व्यवहार, सोच, दृष्टिकोणहरू, र मामलाहरूलाई सम्हाल्ने विधिहरू, उसको चरित्र, आदि कुरालाई चिरफार गर्नुपर्छ। छली व्यक्तिको मुख्य विशेषता के हो भने, उसले कहिल्यै कसैसित सङ्गति गर्न पनि आफ्नो हृदय खोल्दैन, र आफ्नो सबैभन्दा नजिकको मित्रलाई समेत उसले आफ्नो हृदयको कुरा खोल्दैन। यस्ता व्यक्तिहरू असाधारण रूपमा रहस्यमय हुन्छन्। खासमा, यस्ता व्यक्तिहरू वृद्ध नै हुन्छन्, वा तिनीहरूले धेरै संसार देखेका हुन्छन् भन्ने हुँदैन, र तिनीहरूसँग अनुभवसमेत थोरै मात्रै हुन सक्छ, तैपनि तिनीहरू अत्यन्तै रहस्यमयी हुन्छन्। तिनीहरू उमेरको हिसाबले निकै धूर्त हुन्छन्। के यस्ता व्यक्तिहरू प्रकृतिले नै छली हुँदैनन् र? तिनीहरूले आफूलाई यति गहन रूपमा लुकाएका हुन्छन् कि कसैले तिनीहरूको वास्तविकता देख्न सक्दैन। तिनीहरूले जति नै धेरै शब्दहरू बोले पनि, कुन साँचो र कुन झूटो हो भन्नु गाह्रो हुन्छ, र तिनीहरूले कुन बेला साँचो र कुन बेला झूट बोलिरहेका छन् भनी कसैलाई थाहा हुँदैन। यसको साथै, तिनीहरू वास्तविक रूप लुकाउन र मिथ्या बोध गराउन निकै सिपालु हुन्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई भ्रममा पारेर सत्यता लुकाउने गर्छन्, जसले गर्दा मानिसहरूले तिनीहरूको झूटो रूप मात्र देख्छन्। तिनीहरूले आफैलाई उच्च, असल, चरित्रवान्, र निष्कपट मानिसहरूको रूपमा, र सबैले मन पराउने र अनुमोदन गर्ने मानिसहरूको रूपमा देखाउँछन्, र अन्त्यमा, सबैले तिनीहरूलाई आराधना र सम्मान गर्छन्। त्यस्तो व्यक्तिसँग तैँले जति लामो समय बिताए पनि, उसले के विचार गरिरहेको छ भन्ने कुरा तँलाई कहिल्यै थाहा हुँदैन। सबै प्रकारका मानिस, घटना, र वस्तुहरूप्रतिको तिनीहरूको दृष्टिकोण र मनोवृत्तिहरू तिनीहरूको हृदयभित्र लुकेका हुन्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै कसैलाई यी कुराहरू बताउँदैनन्। तिनीहरूले आफ्नो घनिष्ठ विश्वासपात्रसँग समेत यी कुराहरूबारे कहिल्यै सङ्गति गर्दैनन्। परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दासमेत, तिनीहरूले आफ्नो हृदयको कुरा वा तीबारेको सत्यता व्यक्त नगर्न सक्छन्। यति मात्र होइन, तिनीहरूले आफूलाई असल मानवता भएको व्यक्ति, अत्यन्तै आत्मिक र सत्यताको खोजीमा समर्पित भएको व्यक्तिको रूपमा प्रस्तुत गर्छन्। तिनीहरूमा कस्तो स्वभाव छ र तिनीहरू कस्तो व्यक्ति हुन् भनेर कसैले पनि बुझ्न सक्दैन। छलीपनका अभिव्यक्तिहरू यिनै हुन्। उदाहरणका लागि, कुनै अल्छी व्यक्तिबारे विचार गर्। अल्छीपनाका खास अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? कतिपयले भन्लान्, “अल्छीपना भनेको बिलकुलै कुनै काम नगर्नु, दिनभर यतिकै बसिरहनु, चलमल गर्न वा केही कुराका बारेमा चिन्ता लिन नचाहनु, र कुराकानी गर्न नचाहनु हो।” के अल्छीपनाका ठोस र मूलभूत अभिव्यक्तिहरू यिनै हुन्? (होइनन्, यी त केही सतही प्रतिभास मात्र हुन्।) त्यसोभए अल्छीपनाका मूलभूत अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? मुख्यगरी, दुई ठूला अभिव्यक्तिहरू छन्: पहिलो, कुनै कठिनाइ सहने अनिच्छा, आफूले जे गरे पनि त्यसमा बोझ वा जिम्मेवारी वहन नगर्नु, आफ्नो शरीरलाई अलिकति असहजता, कठिनाइ वा थकान हुनेबित्तिकै गुनासो गर्नु; दोस्रो, कुनै काम गर्नेप्रति वितृष्णा हुनु, आनन्दको जीवन चाहनु, फुर्सद रोज्नु र श्रम मन नपराउनु, यतिकै समय खेर फाल्नु, दिनभर भौँतारिएर हिँड्नु, साथै कचकच गरिरहनु र काम गर्नुपर्ने बेलामा कसैले भेट्न नसक्नेगरी लुक्नु। अल्छीपनाका दुई प्रमुख अभिव्यक्तिहरू यिनै हुन्: हामी यहाँ खास अभिव्यक्तिहरूबारे छलफल गर्नेछैनौँ। उदाहरणका लागि, कुनै लोलुप व्यक्तिकै कुरा गरौँ। लोलुपताका खास अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? यो मानवताभित्रै पर्ने कुरा हो, जसलाई चिरफार गर्न र खुट्ट्याउन सजिलो हुन्छ, होइन त? (निरन्तर रूपमा देहसुख पछ्याउनु, सधैँ स्वादिष्ठ खाना खान चाहनु, मिठो खाने चाहनाहरू पूरा गर्नु।) (स्वादिष्ठ खानाप्रति अतृप्त भोक लाग्नु।) लोलुपताका अभिव्यक्तिहरू यिनै हुन्। के कुनै ठाउँमा स्वादिष्ठ खाना पाइन्छ भन्ने सुनेपछि त्यो ठाउँ भेट्टाउन ठूलो प्रयत्न गर्ने मानिसहरू हुँदैनन् र? उदाहरणका लागि, मानौँ कुनै ठाउँमा एउटा नयाँ भोजनालय खुल्छ, र त्यहाँ विविध प्रकारका स्वादिष्ठ खानाहरू पाइन्छन्, तर त्यो अलि महङ्गो र धेरै टाढा छ, र त्यहाँ पुग्न गाडीमा एक घन्टा लाग्छ। धेरैजसो मानिसहरू खानाकै लागि त्यति टाढा जानु उचित होइन भन्ठान्छन्। तर खानामा रुचि हुने मानिसहरूले भोजनालयबारे सुनेपछि सोच्छन्, “एक घन्टा गाडीको यात्रा टाढा होइन। जीवन भनेकै खाने, पिउने र रमाइलो गर्ने होइन र? गएर खाऔँ न!” तर, यदि त्यही व्यक्तिलाई एक घन्टा गाडीको यात्रा गरेर आफ्नो काममा जान भनियो भने उसले विचार गर्न थाल्नेछ, “के म त्यहाँ जाँदा थाक्दिनँ र? के मैले त्यत्रो समय खर्चेर त्यहाँ काम गर्न जाँदा फलदायी हुनेछ? मैले खराब मानिसहरू भेटेँ भने के गर्नु? कारमा पेट्रोल सकियो भने के गर्नु? मैले त्यहाँ के खानु? के त्यहाँ तयार खाना पाइनेछ? म त्यहाँको वातावरणसँग घुलमिल हुन सकिनँ भने के गर्नु? म राति निदाउन सकिनँ भने के गर्नु?” तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने कामलाई जटिल बनाउँछन्, र जताततै कठिनाइहरू देख्छन्। तर कुनै स्वादिष्ठ चिज खाने मामलामा तिनीहरू सारा अवरोधहरू पार गर्न तयार हुन्छन्; कुनै पनि अवरोध समस्या नै बन्दैन, र तिनीहरू धेरै सोच्न छोड्छन्। यी लोलुपताका खास अभिव्यक्तिहरू हुन्। म यसलाई यहाँ सङ्क्षिप्तमा मात्र उल्लेख गरिरहेको छु; म त्यसबारे थप चर्चा गर्नेछैनँ।
आजको सङ्गतिको विषयमै फर्कौँ। परमेश्वरको अस्तित्वमा ख्रीष्टविरोधीहरूको अविश्वासका अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? तिनीहरूले कस्ता खास सोचाइ, दृष्टिकोण, र स्थितिहरू प्रकाश गर्छन्? तिनीहरूलाई परिस्थितिहरू आइपर्दा, तिनीहरूमा कस्ता मनोवृत्ति, दृष्टिकोण, र विचारहरू हुन्छन्, जसले तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा साँच्चिकै विश्वास गर्दैनन् भन्ने प्रमाणित गर्छन्? के यो सङ्गति गर्नलायक छैन र? ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्; यस अविश्वासका विस्तृत विवरण र खास अभिव्यक्तिहरू के-के हुन्? (जे भए पनि, तिनीहरू त्यो परमेश्वरद्वारा योजनाबद्ध र बन्दोबस्त गरिएको हो भनेर विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरू त्यो परमेश्वरबाट आएको हो भनेर स्विकार्न सक्दैनन्।) (तिनीहरू परमेश्वरले असललाई इनाम र दुष्टलाई दण्ड दिनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरू निर्लज्जतापूर्वक दुष्कर्म गर्छन्।) यी केही खास अभिव्यक्तिहरू हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्। परमेश्वरको अस्तित्वमाथिको यो अविश्वास एउटा इन्कार हो। तिनीहरूले के कुरालाई नकार्छन्, जसले तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वलाई नकार्छन् भन्ने प्रमाणित गर्छ? (तिनीहरू सृष्टिकर्ताका रूपमा परमेश्वरको पहिचानलाई नकार्छन्।) (तिनीहरू परमेश्वरले सबथोक नियन्त्रण गर्नुहुन्छ र यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने कुरालाई नकार्छन्।) (तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भन्ने कुरालाई नकार्छन्, र परमेश्वरको न्याय र सजायको कामले मानिसहरूको भ्रष्टता पखाल्न र तिनीहरूलाई शैतानबाट मुक्ति दिन सक्छ भन्ने कुरालाई नकार्छन्।) यीमध्ये कुन भनाइ प्रतिनिधिमूलक र बढी अत्यावश्यक छ? परमेश्वरको पहिचानलाई र यावत् थोकमाथिको उहाँको सार्वभौमिकतालाई नकार्नु—के यी प्रतिनिधिमूलक छैनन् र? के ती अत्यावश्यक मामलाहरू होइनन् र? (हुन्।) परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नु भनेको, एकातिर, परमेश्वरको पहिचान र सारलाई मान्नु हो। यसअलावा, यो परमेश्वरको पहिचान र सारमा विश्वास गर्ने जगमा टेकेर परमेश्वरले यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई स्विकार्नु र मान्नु हो। के यो पूर्ण रूपमा परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नु होइन र? के यी दुइटा कुराहरू अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छैनन् र? (छन् नि।) यी दुई सबैभन्दा अत्यावश्यक मामलाहरू हुन्। त्यसकारण, परमेश्वरको अस्तित्वमाथिको ख्रीष्टविरोधीहरूको अविश्वासलाई चिरफार गर्नहेतु हामीले पहिला दुइटा कुराहरू चिरफार गर्न आवश्यक छ: पहिलो, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचान र सार स्विकार्न नमान्नु; दोस्रो, ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत् थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता स्विकार्न नमान्नु। अन्य पक्षहरू यी दुइटा कुराहरूमै आउँछन्। यसअघि, हामीले परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ, परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्, वा परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ भन्ने कुरालाई ख्रीष्टविरोधीहरूले नस्विकारेको बारेमा सङ्गति गर्यौँ। यो पनि एउटा तथ्य हो। तर, म यहाँ ख्रीष्टविरोधीहरू मूलतः परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्, र मूलतः परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन् भनिरहेको छु। यसलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचान र सारलाई नस्विकार्ने र यावत् थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई नस्विकार्ने दृष्टिकोणबाट चिरफार गर्नु बढी शक्तिशाली र प्रतिनिधिमूलक हुनेछ।
क. परमेश्वरको पहिचान र सार स्विकार्न नमान्नु
सुरुमा पहिलो कुरा—ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचान र सार स्विकार्न नमान्नु—यसबारे सङ्गति गरौँ। परमेश्वरको पहिचान के हो? सारा सृजित प्राणीहरूका लागि, परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ, त्यसोभए यावत् थोकका लागि उहाँको पहिचान के हो? (यावत् थोकका सार्वभौम।) यो पदवी पनि सही छ, तर परमेश्वरको साँचो पहिचान चाहिँ के हो? परमेश्वरलाई सम्बोधन गर्दा, के तैँले सिधै उहाँलाई “यावत् थोकका सार्वभौम” भन्न मिल्छ? यो तेरा लागि तेरी आमाको पहिचान तँलाई जन्म दिने र हुर्काउने व्यक्ति भएजस्तै हो, तर के तैँले आफ्नी आमालाई “मलाई जन्म दिने र हुर्काउने व्यक्ति” भनेर बोलाउन मिल्छ? (मिल्दैन।) तँ उसलाई के भनेर बोलाउँछस्? (आमा।) तैँले आमाका लागि प्रयोग गर्ने शब्द त्यही हो। त्यसकारण, सृष्टिकर्ता अर्थात् यावत् थोकका सार्वभौमको पदवी परमेश्वर हो, र परमेश्वर स्वयम्लाई मात्र परमेश्वर भन्न मिल्छ। सारा सृजित र गैर-सृजित कुराहरूका लागि, परमेश्वर परमेश्वर नै हुनुहुन्छ; उहाँको पहिचान यावत् थोकका सार्वभौम हो, र उहाँको पदवी परमेश्वर हो। यो पदवी बोक्ने एउटै जन परमेश्वर स्वयम् हुनुहुन्छ, उहाँ परमेश्वर हुनुहुन्छ। परमेश्वर पदवीको लायक उहाँसँग मात्र परमेश्वरको पहिचान र सार हुन्छ। अहिलेका लागि “सार” शब्दबारे नबोलौँ, बरु पहिचानबारे कुरा गरौँ। परमेश्वरको पहिचान भएको परमेश्वर स्वयम्ले परमेश्वरका कामकुरा गर्नुहुन्छ, परमेश्वरको स्वभाव व्यक्त गर्नुहुन्छ, अनि सारा मानवजातिलाई अगुवाइ गर्नुहुन्छ र परमेश्वरका विधिहरू प्रयोग गरेर सारा मानवजाति र यावत् थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ। परमेश्वरले गर्ने सारा कामकुरामाथि परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र परमेश्वरको पहिचान स्विकार्नेहरूको दृष्टिकोण ख्रीष्टविरोधीहरूकोभन्दा पूर्ण रूपमा फरक हुन्छ। यावत् थोकमाझ परमेश्वरले गर्ने सबथोकलाई सही रूपमा बुझ्न सक्नेहरूले यसमार्फत उहाँका कार्यहरूका विधिहरू देख्नेछन्, र यावत् थोकमाझ उहाँको अस्तित्वबारे आफूलाई विश्वस्त पार्नेछन्। यसको विपरीत, ख्रीष्टविरोधीहरूले यी यावत् थोकलाई हेर्ने दृष्टिकोण, शैली, र कोण परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नेहरूकोभन्दा पूर्ण रूपमा उल्टो हुन्छन्। यसै कारण ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नु, वा यी यावत् थोक गर्न सक्षम एउटै व्यक्ति त्यही व्यक्ति हो जोसँग परमेश्वरको पहिचान छ, र उहाँ मात्र परमेश्वर भनिन लायक हुनुहुन्छ र मानिसहरूद्वारा परमेश्वर भनेर सम्बोधन गर्न लायक हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्नुभन्दा मर्न तयार हुन्छन्।
यावत् थोकमाझ अस्तित्वमा रहेका धेरै मामलाहरू र सारा मानवजातिका लागि, चाहे ती नाङ्गो आँखाले देखिने होऊन् वा नहोऊन्स्, यदि मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू र सामान्य मानवताको चेतनामार्फत तिनलाई हेर्छन् र बुझ्छन् भने, तिनीहरूले पत्ता लगाउनेछन् कि परमेश्वरले नै मानवजातिलाई यावत् थोकमाझ अगुवाइ गर्नुहुन्छ र उहाँ वास्तवमै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ। यावत् थोकका व्यवस्थाहरू र यावत् थोकको विकास कुनै अदृश्य र अवर्णनीय नियमहरूअन्तर्गत योजनाबद्ध र बन्दोबस्त भइरहेका छन् भने, यो सबै कसले योजनाबद्ध र बन्दोबस्त गर्न सक्छ? न त कुनै महान् व्यक्ति न कुनै नायकले नै सक्छ, र यो निश्चय नै प्राकृतिक रूपमा निर्माण हुँदैन। बरु, त्यसो गर्ने त अदृश्य र अमूर्त तर मानिसले बुझ्न सक्ने, साथै यो सबैमाथि सार्वभौम, उहाँ एउटै हुनुहुन्छ। यो को हो? यो परमेश्वर हो। के परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नु मानिसहरूमा हुनुपर्ने न्यूनतम चेतना होइन र? के यो मानिसहरूले कामकुरालाई हेर्दा प्रयोग गर्नुपर्ने सबैभन्दा न्यूनतम र आधारभूत दृष्टिकोण र कोण होइन र? तर, ख्रीष्टविरोधीहरूमा यो चेतना नहुने हुनाले तिनीहरू कामकुरालाई यस्तो दृष्टिकोण र कोणबाट हेर्दैनन्। त्यसकारण, परमेश्वरले योजनाबद्ध गर्नुभएका, मानिसहरूले बुझ्न मात्र सक्ने, र परमेश्वरले खुलस्त रूपमा मानवजातिलाई प्रस्ट भाषामा नभन्नुभएका कामकुरालाई ख्रीष्टविरोधीहरू संयोग, मानव-निर्मित, प्राकृतिक रूपमा निर्माण भएको, वा मानिसहरूले कल्पना गरेको र हेरफेर गरेको समेत ठान्छन्। तैँले परमेश्वरको अस्तित्वको जति गवाही दिए पनि, तैँले जतिसुकै तथ्यहरू प्रयोग गरेर परमेश्वर यावत् थोकमाझ हुनुहुन्छ, परमेश्वरसित परमेश्वरको पहिचान छ, र परमेश्वरको सार हुने एउटैले मात्र यी कामकुरा गर्न र यावत् थोकलाई व्यवस्थित रूपमा बन्दोबस्त गर्न सक्नुहुन्छ, र यस्तो सार्वभौम नै परमेश्वरको पहिचान बोकेको एउटै हुनुहुन्छ भनेर प्रमाणित गर्न खोजे पनि, के ख्रीष्टविरोधीहरूले यस तरिकाले हेर्नेछन्? के ख्रीष्टविरोधीहरूले यसलाई यसरी बुझ्छन्? (बुझ्दैनन्।) तैँले जतिसुकै तथ्यहरू प्रस्तुत गरेर यसलाई प्रमाणित गर्न खोजे पनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले न त यसलाई विश्वास गर्नेछन् न त स्विकार्नेछन्। तिनीहरूले बाहिरी रूपमा केही नभने पनि, अनि तिनीहरूले त्यसलाई खण्डन गर्न कुनै प्रमाण प्रस्तुत गर्न नसके पनि, भित्री रूपमा, तिनीहरू यसमा सयौँ गुणा असहमत भइरहेका र यसलाई स्विकार्न नमानिरहेका हुन्छन्, र यसपछाडि अनेकौँ प्रश्नचिन्हहरू खडा गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको पहिचानमा विश्वास गर्ने मानिसहरू मूर्ख हुन्, तिनीहरू बहकाइएका छन्, र यो परिपक्व सोच नभएकाहरूले मात्र गर्ने र सोच्ने कुरा हो भन्ठान्छन्। तिनीहरूको विचारमा, मानिसको स्वतन्त्र इच्छा मानिस आफैद्वारा नियन्त्रित हुनुपर्छ र स्वतन्त्र रूपमा व्यक्त गरिनुपर्छ। तिनीहरू मानिसहरूले यावत् थोकमाझ घट्ने घटनाहरूबारे आफ्नै तवरले राय बनाउनुपर्छ, र यी घटनाहरूलाई वैज्ञानिक विधिहरू र वैज्ञानिक दृष्टिकोणमार्फत हेरिनुपर्छ, मानिसहरू यति अन्धविश्वासी हुनु हुँदैन, वा तिनीहरूले सबथोकको व्याख्या गर्नका लागि परमेश्वरको सार्वभौमिकता प्रयोग गर्ने, वा परमेश्वरको सार्वभौमिकता प्रयोग गरेर सबथोक हेर्ने गर्नु हुँदैन भन्ठान्छन्। उदाहरणका लागि, मण्डलीमा, धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गरेदेखि उहाँले गर्नुभएका अनेकौँ चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू अनुभव गरेका छन्। तिनीहरू त्यसबखत परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी अगुवाइ गर्नुभयो, परमेश्वरले कसरी तिनीहरूलाई यी घटनाहरूमार्फत उहाँ साँच्चिकै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ, र ती साँच्चिकै उहाँले नै गर्नुभएका हुन् भनेर देखाउनुभयो भन्नेबारे, साथै तिनीहरूले यी घटनाहरूमार्फत प्राप्त गरेका धेरै आशिष्हरू र अनुग्रहबारे गवाही दिन्छन्। गवाहीहरू र भौतिक प्रमाण दुवैमा सबुत छ। परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्नेहरूको आस्थालाई यी गवाहीहरू र भौतिक प्रमाणले बलियो बनाउँछन्, तर के ती सुनेपछि परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास नगर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको दृष्टिकोण परिवर्तन हुन्छ? (हुँदैन।) तैँले कसरी भन्न सक्छस्? किनकि, तैँले जतिसुकै साँचो रूपमा बोले पनि वा तेरो गवाहीलाई व्यक्तिगत रूपमा पुष्टि गर्ने मानिसहरू जतिसुकै भए पनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले त्यो कुरा विश्वास गर्नेछैनन्। तिनीहरूले भन्नेछन्, “म आफैले त्यसको अनुभव नगरेसम्म, यदि मैले देखेको छैन भने, त्यो अस्तित्वमा छैन। तिमीहरूले जे सामना र अनुभव गर्यौ, त्यो एउटा संयोग र आकस्मिक कुरा मात्र थियो। के हरव्यक्तिले आफ्नो जीवनमा खतरनाक वा संयोगवश घटेका घटनाहरू अनुभव गर्दैन र? के यी संयोगवश र आकस्मिक रूपमा घट्ने घटनाहरू घट्नुले ती परमेश्वरले गरेका काम हुन् भन्ने प्रमाणित गर्छ? के यसले यी कामकुरा गर्ने परमेश्वर नै हुन् भनी प्रमाणित गर्छ? सायद यो तिम्रो कल्पना मात्र हो, सायद तिम्रो सौभाग्यले गर्दा तिमीलाई सहयोग गर्नका लागि कोही हितकारी थियो, वा सायद त्यो तिम्रो मर्ने समय नै थिएन र तिमी भाग्यले उम्कियौ।” हेर् त, के तिनीहरू यी मानिसहरूमाथि परमेश्वरले गर्नुभएका कामकुरालाई स्विकार्छन्? (स्विकार्दैनन्।) तिनीहरू परमेश्वरले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाथि गर्नुभएका कामकुरालाई स्विकार्दैनन् वा तिनमा विश्वास गर्दैनन्, न त तिनीहरू परमेश्वरले यस्ता कार्यहरू गर्न सक्नुहुन्छ, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अनुभव गरेका कामकुराहरू साँच्चिकै भएका हुन् भनेर नै विश्वास गर्छन्। तिनीहरू सोच्छन्, “संसारमा यस्ता चिजहरू कसरी अस्तित्वमा रहन सक्छन्? यदि ती हुन्छन् भने, ती केवल मानव कल्पनाका सिर्जनाहरू मात्र हुन्। एउटा भनाइ नै छ, ‘दिनमा जे सोचिन्छ, रातमा त्यसकै सपना देखिन्छ।’ यी कुराहरू सबै भ्रम मात्र हुन्।” जब ख्रीष्टविरोधीहरूले केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले केही चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू, परमेश्वरका केही विशेष अनुग्रह र आशिष्हरू, साथै साधारण मानिसहरूको पहुँचबाहिरका केही कुराहरू अनुभव गरेकोबारे सुन्छन्, तब तिनीहरूले त्यो कुरा विश्वास गर्दैनन्। त्यसोभए, के ख्रीष्टविरोधीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्ने क्रममा प्राप्त गर्ने अन्तर्दृष्टि र मार्गदर्शनमा विश्वास गर्छन्? तिनीहरू त्यसमा पनि विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरले मानिसहरूलाई अन्तर्दृष्टि, ज्योति र मार्गदर्शन दिनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू यो सबै मानव मस्तिष्कबाट, मानिसको ज्ञानमा आधारित विश्लेषण र बुझाइबाट आउँछ, र यसले यी अनुभवात्मक गवाहीहरू उत्पन्न गर्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरू यस्तो विश्वास गर्छन्, “यदि मानिसहरूले धेरै सोचेमा र यस दिशामा कठोर प्रयत्न गरेमा, के तिनीहरूले केही ज्ञान प्राप्त गर्नेछैनन् र? यदि मैले पनि यस सम्बन्धमा प्रयत्न लगाउनुका साथै धेरै सोचेँ र मनन गरेँ भने, कुनै लेख लेखेजस्तै, ममा पनि केही अनुभवात्मक गवाही फुर्न सक्छ।” त्यसकारण, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी अगुवाइ गरेको, कसरी अन्तर्दृष्टि र ज्योति दिएको, न्याय, सजाय, काटछाँट गरेको र ताडना दिएको, परमेश्वरले तिनीहरूलाई जाँच्न र शोधन गर्नहेतु कसरी परिस्थितिहरू योजनाबद्ध गर्नुभएको, साथै यसबाट तिनीहरूले कसरी परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझेको, आदि कुराहरूको अनुभवात्मक गवाही दिँदा, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका यी कुनै पनि कार्यहरूलाई स्विकार्ने वा तिनमा विश्वास गर्ने गर्दैनन्। तिनीहरूले यी सबै कुराहरू असम्भव भएको भन्ठान्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ घट्ने यी घटनाहरूलाई स्विकार्ने वा तिनमा विश्वास गर्ने गर्दैनन्। के यसले परमेश्वरको पहिचान स्विकार्न पूर्ण रूपमा नमान्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको सारलाई पुष्टि गर्छ? खासमा, यो परमेश्वरको पहिचान स्विकार्न नमान्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको सार प्रमाणित गर्ने सबैभन्दा शक्तिशाली प्रमाण चाहिँ होइन।
हामी अस्थायी रूपमा मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको दायराभन्दा बाहिर जाऔँ, र मानिसका समूहरूका र वास्तविक जीवनका विभिन्न मामलाहरूप्रति ख्रीष्टविरोधीहरूका दृष्टिकोणहरू जाँचौँ। यी मामलाहरू के-के हुन्? (मानिसहरूको जन्म, बुढ्यौली, बिमारी, र मृत्यु, साथै सामाजिक परिवर्तन, राजनीतिक बदलाव, र विपत्तिका घटनाहरू। ख्रीष्टविरोधीहरूले यी कुनै पनि कुरामा परमेश्वरको सार्वभौमिकता चिन्न सक्दैनन्।) (ख्रीष्टविरोधीहरू मानिसहरूको नियति परमेश्वरको हातमा हुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्, बरु, तिनीहरू आफ्नै दुइटा हातले एउटा सुन्दर मातृभूमि सिर्जना गर्न चाहन्छन्।) यी खास प्रकटीकरणहरू हुन्, जसले यस मामलाको सारलाई छुन्छन्। के ख्रीष्टविरोधीहरूले मानव नियति, जीवन र मृत्यु, र हरव्यक्तिले जीवनमा भोग्ने सारा अनुभवहरू परमेश्वरको सार्वभौमिकताअन्तर्गत छन् भनेर देख्न सक्छन्? तिनीहरूले यो देख्न सक्दैनन्। उदाहरणका लागि, समाजमा एउटा चर्चित भनाइ छ: “पुलहरूको निर्माण र बाटोहरूको मर्मतले अन्धोपन निम्त्याउँछ, जबकि हत्यारा र आगजनीकर्ताहरूले आफ्ना सन्तानको सङ्ख्या वृद्धि सुनिश्चित गर्छन्।” के यो भनाइ कुनै चिजको मूलभूत नियम हो? के यो सत्यता हो? के यो कुनै दार्शनिक सिद्धान्त हो? (होइन।) त्यसोभए, यो भनाइ कहाँबाट आउँछ? परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूबाट त निश्चय नै आउँदैन; यो मानव विकास अवधिभरि विभिन्न मानिसहरूका जिउने अवस्थाहरूमा देखिने एउटा सतही घटना हो। मानिसहरू संसारमा निष्पक्षता छैन, कुनै व्यक्तिले जति धेरै असल कार्यहरू गर्छ, ऊ त्यति नै धेरै अन्धो बन्ने सम्भावना हुन्छ, र उसले त्यति नै धेरै प्रतिशोधको सामना गर्छ, जबकि कुनै व्यक्तिले जति धेरै दुष्टता गर्छ, ऊ त्यति नै धेरै फस्टाउँछ र उसले संसारमा सफलता पाउँछ। के मानवजातिका विभिन्न कामकुराका विकासका नियमहरू यस भनाइसँग कुनै पनि रूपमा मिल्छन्? यस्तो भनाइ पनि छ, “असल मान्छे उमेरमै मर्छ तर दुष्ट मान्छे हजार वर्ष बाँच्छ।” कस्ता प्रकारका मानिसहरूले यो भनाइ सिर्जना गरेका हुन्? यस प्रकारका भनाइहरूलाई मानिसहरूले लोकोक्ति भनेर चिन्छन्; कस्ता मानिसहरूले यी उक्तिहरू बोल्न सक्छन्? के ती परमेश्वरका विश्वासीहरू हुन्? के तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्ने मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) निश्चित प्रकारका निन्दकहरू हुन्छन्, जो समाजमा र मानिसहरूमाझ असफल हुन्छन्, जसले जतासुकै अवरोध र दुर्भाग्यहरू सामना गर्छन्, अनि जसका आकाङ्क्षाहरू अपूरा हुन्छन्, र तिनीहरू जहाँ गए पनि फस्टाउँदैनन्। तिनीहरू आफू अलि योग्य र सक्षम भएको ठान्छन्, तैपनि तिनीहरू नाम कमाउन, फस्टाउन, अरूलाई उछिन्न, वा आफ्ना पुर्खाहरूलाई सम्मान गर्न असक्षम भएका हुन्छन्। तिनीहरू जहाँ गए पनि बहिष्करण, हेपाइ, र दमनमा पर्छन्, र तिनीहरूमा यी सबै कुराबाट मुक्त हुने क्षमता हुँदैन। अन्ततः तिनीहरू यस्तो निष्कर्षमा पुग्छन्: “समाज वा मानवजातिमा कुनै निष्पक्षता छैन, असललाई इनाम र दुष्टलाई दण्ड दिने कुरा, वा प्रतिशोध छैन। खराब मानिसहरू खराब कामकुरा गरेर पनि दण्डित हुँदैनन्, जबकि दानहरू दिने र गरिबलाई मदत गर्ने जस्ता थुप्रै असल कामहरू गरेका असल मानिसहरूले अन्त्यमा इनाम प्राप्त गर्दैनन्। त्यसकारण, असल नहुनू; त्यो बेकार हो। असल मानिसहरू अन्त्यमा अन्धा बन्छन्—त्यसको साटो दुष्ट व्यक्ति नै बन्नुपर्छ।” तिनीहरू संसारमा र मानिसहरूका समूहमाझ असफल हुने भएकाले संसारमा निष्पक्षता र इन्साफ नभएको, र संसारमा मुक्तिदाता नभएकोबारे गुनासो गर्छन्। तिनीहरू आफ्ना सबल पक्षहरू र दक्षता कसैले नदेख्नुका साथै तिनीहरूलाई कसैले महत्त्वपूर्ण पदहरूमा नराखेर सबैले आफूलाई अन्याय गरेका छन् भन्ठान्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले मानवजाति र संसारबारे गुनासो गर्न यस प्रकारको विकृत सिद्धान्त निर्माण गर्छन्। वास्तवमा, के यी विभिन्न कामकुराहरू घट्नुको पछाडि कारणहरू छन्? के तिनका कुनै कारक सम्बन्धहरू छन्? बिलकुल छन्! ख्रीष्टविरोधीहरूको दृष्टिकोण यी मानिसहरूको जस्तै हुन्छ; तिनीहरू परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्, न त तिनीहरू परमेश्वरको पहिचान बोकेका परमेश्वरले सार्वभौमिकता राख्ने सब थोक धर्मी हुन्छ भनेर नै विश्वास गर्छन्। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरले गर्ने सब थोकले उहाँको पहिचानको प्रतिनिधित्व गर्छ भनेर स्विकार्न असफल हुने मात्र नभई, तिनीहरू समाजमा फैलिने विकृत सिद्धान्त र झूटा शिक्षामा पनि विश्वास गर्छन्। तिनीहरू ती विकृत सिद्धान्त र झूटा शिक्षा साँचो हुन्, र यस संसारमा मौलाउन सक्ने, साथै आराधना र अनुसरण गरिनेहरूलाई मात्र तिनीहरूका हृदयका परमेश्वर, र तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वरको पहिचान बोकेका जनहरू भन्न सकिने ठान्छन्। उदाहरणका लागि, चिनियाँ किंवदन्तीहरूमा, पश्चिमकी रानी आमा, जेड सम्राट, आठ अमरहरू, गुयानयिन, र बुद्धजस्ता व्यक्तित्वहरू छन्—ख्रीष्टविरोधीहरूले हृदयमा साँच्चिकै यिनीहरूकै आराधना गर्छन्। यी किंवदन्तीहरूमा, जेड सम्राट सबैभन्दा महान् हुन्छ; ऊसँग स्वर्गलोकका पापीहरूलाई मृत्युलोकमा फालेर दण्डित गर्ने शक्ति हुन्छ। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले यो कुरा सुन्छन्, तिनीहरूमा ऊप्रति ठूलो प्रशंसा जाग्छ, र तिनीहरूले सोच्छन्, “जेड सम्राट साँच्चिकै परमेश्वर हुन्! उनीसँग परमेश्वरका आचरण, चालढाल, र क्षमताहरू छन्!” यी किंवदन्तीहरूका साथै सर्वसाधारणले भेटीहरू चढाउने तथाकथित अमरहरूले मानिसहरूमाथि ठूलो छाप छाडेका छन्। तिनीहरू यस्तो विश्वास गर्छन्, “यी तथाकथित अमरहरूसँग ठूलठूला सीप र शक्तिहरू छन्। उनीहरू परमेश्वर पदवीका लायक छन्। उनीहरूले संसारमा हुने सारा अन्यायपूर्ण र असन्तोषजनक कामकुराबारे स्वर्गलोकबाट समाधानका उक्ति बताउन सक्छन्, र यदि कसैले इन्साफ खोजिरहेको छ भने, उसले उनीहरूबाट जवाफ पाउन सक्छ। उदाहरणका लागि, बाओ गोंग र गुआन गोंगजस्ता ऐतिहासिक व्यक्तित्वहरूले आत्मिक क्षेत्रमा मानवजातिका लागि इन्साफ कायम राख्छन्। कुनै व्यक्ति अन्यायमा पर्दा, र अदालतहरू अन्यायपूर्ण हुँदा उसले आफ्नो मुद्दा बाओ गोंग वा गुआन गोंगसामु ल्याएमा, उसले न्याय पाउने प्रत्याभूति हुन्छ।” मानिसहरू दन्त्यकथाका यी पात्रहरूले मानवजातिलाई इन्साफ दिन, दुष्ट मानिसहरूलाई दण्डित गर्न, र संसारका सारा अन्यायलाई सच्याउन सक्छन्, जसले गर्दा कष्ट भोग्ने र सङ्घर्ष गर्नेहरू आँसु झार्न छाड्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरू समाजको तल्लो तहका गरिब मानिसहरू, असक्षम र हेपाइमा परेकाहरूले आफ्नो सारा कष्टबाट उम्किन र तिनीहरूले सामना गर्ने सारा दुर्व्यवहार र दमनलाई सुल्झाउनका निम्ति बस यी व्यक्तित्वहरूलाई भेटीहरू चढाउनुपर्ने, विश्वास र अनुसरण गर्नुपर्ने भन्ठान्छन्। यसैगरी, तिनीहरूका मनमस्तिष्कमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरहरू सारा मानव कष्टहरू समाधान गर्ने र मानिसहरूलाई दुःखको सागरबाट बचाउने तथाकथित बोधिसत्त्व र बुद्धजस्तै हुनुपर्ने ठान्छन्। उदाहरणका लागि, एक जना कर्तव्यनिष्ठ मानिसकी आमा असाध्यै बिरामी र चिकित्सा उपचार हुनै नसक्ने अवस्थामा थिई, ऊर आमाको मृत्यु होस् भन्ने चाहँदैनथ्यो, त्यसकारण उसले हरदिन तीन सिन्का धूप बाल्थ्यो र गुयानयिन बोधिसत्त्वको मूर्तिलाई मिष्ठान्न खानपिन चढाउँथ्यो। त्यसपछि उसले एउटा प्रतिज्ञा गर्यो: यदि उसकी आमाको रोग निको हुन सक्यो र ऊ अर्को तीस वर्ष बाँच्न सकी भने, त्यसको बदलामा उसले स्वेच्छाले आफ्नो जीवनको ३० वर्ष त्याग्नेछ, ऊ बाँकी जीवनभरि शाकाहारी बन्नेछ, र ऊ त्यसप्रान्त सधैँ कुनै प्राणीको हत्या गर्नबाट टाढा रहनेछ। धूप बाल्ने, ढोग्ने र यो प्रतिज्ञा गर्नुका साथै आफ्नो इमानदार हृदय चढाएपछि, उसकी आमाको रोग निको भयो। के यसको अर्थ उसको प्रतिज्ञा बोधिसत्त्वले सुनेको हो? के यसको अर्थ उसकी आमा थप ३० वर्ष जिउँछे र ऊ ३० वर्ष कम जिउँछ भन्ने हो? होइन। तर उसले त्यही विश्वास गरेका कारण ऊ त्यो साँचो हो भनेर विश्वस्त भयो। त्यसपछि उसले शाकाहारी बनेर आफ्नो प्रतिज्ञा पूरा गर्न थाल्यो। एक दिन, उसलाई लाग्यो: “मेरी आमा निको भएकी छिन्, र उनको दीर्घायुमा अब कुनै समस्या छैन, त्यसैले के मैले भविष्यमा आफ्नो प्रतिज्ञा तोड्न मिल्छ? के मैले कुखुराको खुट्टा खान मिल्छ? यदि मैले खान चाहेँ भने, म खान सक्छु।” कुखुराको खुट्टा खानेबित्तिकै उसलाई राम्रो लाग्यो, र उसको हृदय शान्त भयो, तर भोलिपल्ट, उसलाई बान्ता भयो र पखाला लाग्यो, र ऊ धेरै दिनसम्म बिरामी भयो र उसमा कुनै सुधार आएन। चौथो दिन उसले सोच्यो: “के यो बोधिसत्त्वले दिएको दण्ड हो? के उनले मलाई मासु खाने अनुमति दिइरहेकी छैनन्? मैले यसअघि बोलेका शब्दहरूले साँच्चिकै काम गरेजस्तो देखिन्छ—मैले मासु खान मिल्दैन!” जब उसले यसबारे सोच्यो, उसले तुरुन्तै थप तीन सिन्का धूप बाल्यो, धेरै मिष्ठान्न भोजन चढायो, र आफ्नो पाप स्विकार्यो। उसको रोग भोलिपल्टै निको भयो। जब उसले बोधिसत्त्व अत्यन्तै प्रभावकारी भएको देख्यो, उसले झनै दृढताका साथ विश्वास गर्यो कि: “मानिसहरूले कार्य गर्दा बोधिसत्त्वले हेरिरहेकी हुन्छिन्। मैले उनलाई झुक्याउने कोसिस गर्नै हुँदैन, मैले आफ्नो प्रतिज्ञा पालन गर्नैपर्छ, नत्र उनको दण्ड भोग्नुपर्छ!” त्यसपश्चात, उसलाई “बोधिसत्त्व” पदवी पवित्र र अनुल्लङ्घनीय छ भन्ने झनै बढी महसुस भयो। उसले दैनिक रूपमा तीन सिन्का धूप बाल्यो र चाडबाड र छुट्टीका बेलामा भेटीहरू चढायो। समयक्रमसँगै, जेड सम्राट, गुयानयिन बोधिसत्त्व, युआन गोंग, आदि जस्ता मानिसहरूले भेटीहरू चढाउने मूर्तिहरू परमेश्वरहरू हुन् भन्ने विश्वास यस्तो व्यक्तिमा प्रबल बन्यो। उसको हृदयमा उनीहरूको हैसियत कुनै सन्देह वा शङ्काबिना झनै अटल बन्यो। ख्रीष्टविरोधीहरूले यी कुराहरू अनुभव नगरेका वा घरमा यस्ता मूर्ति वा माटोका प्रतिमाहरूलाई भेटीहरू नचढाएका भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि बेलाबेलामा आफ्ना सामाजिक वृत्तमा यस्ता कुराहरू सुन्ने वा सामना गर्ने गर्छन्। उदाहरणका लागि, तिनीहरूले बुद्धले कसैको रोग निको पारेको वा दुष्ट मानिसहरूमाथि प्रतिशोध बर्साएर इन्साफ फैलाएकोबारे, कसैको घरमा कुनै फेंग शुई गुरुले केही वस्तु मिलाएपछि त्यो व्यक्ति धनी बनेको, वा कसैले फेंग शुई गुरु वा यिन यांग गुरुलाई चिहानबारे र समाधिस्थल रोज्नेबारे परामर्श लिँदा उसका सन्ततिहरू उच्च अधिकारी बनेका वा तिनीहरूले आफ्ना करियरमा ठूलो सफलता पाएका, आदिबारे सुन्छन्। यी कुराहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूका मनमा परमेश्वरहरूमा मानिसहरूले दैनिक जीवनमा भेट्ने र देख्ने यी तथाकथित बुद्ध र सम्राटहरूमा जस्तै सामर्थ्य र शक्ति हुनुपर्छ भन्ने छाप छोड्छन्। तिनीहरूले यो समेत सोच्छन् कि परमेश्वरहरू मानिसहरूले भेटी चढाउने मूर्तिहरूजस्तै हुनुपर्छ, उनीहरूले त्रास र आश्चर्य जगाउन मानिसहरूलाई केही चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू देखाउनुपर्छ। अनि यदि कुनै परमेश्वरले यसो गरेनन् भने, तिनीहरू त्यसलाई परमेश्वर मान्नु हुँदैन भन्ने सोच्छन्। परमेश्वरहरूबारे यस्ता विचार र बुझाइहरू बोकेर, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरबारे कस्तो अवधारणा बनाउँछन्? तिनीहरूका मनमा, स्वर्गका व्यवस्थाहरू उल्लङ्घन गर्नेहरूलाई स्वर्गका सिपाहीहरू खटाएर जुनसुकै समय र स्थानमा मृत्युलोकमा फाल्न सक्ने जेड सम्राट जस्तो प्राणी साँच्चिकै परमेश्वर हो, र उसमै परमेश्वरको पहिचान हुन्छ। अथवा, मानिसहरूले भेटीहरू चढाउने कुनै मूर्ति, जसले तिनीहरूलाई धनी हुन र उच्च अधिकारी बन्न मदत गर्छ—ख्रीष्टविरोधीहरूका लागि यस्ता प्राणीहरू पनि परमेश्वरहरूको पहिचान बोक्न लायक मानिन्छन्। यो परमेश्वरहरूको पहिचानबारे ख्रीष्टविरोधीहरूको भित्री बोध र बुझाइ हो। त्यसोभए, जब परमेश्वरले ठूलो रातो अजिङ्गर भएको भूमिमा काम गर्नुहुन्छ, र केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ पर्छन्, मण्डलीमा क्षति पुग्छ, र परमेश्वरको काममा अवरोध र बाधा पुग्छ, तब ख्रीष्टविरोधीहरूले के सोच्छन्? “यदि यी परमेश्वर हुन् भने, मण्डलीलाई किन यस्ता कुराहरू आइपर्छन्? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ परिरहँदा, परमेश्वरले आकाशमा दर्शनहरू देखाउनुपर्छ, र गर्जन र क्रोध निकाल्नुपर्छ, जसले गर्दा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गिरफ्तार गर्ने दुष्ट प्रहरी तर्सेका मुसाझैँ त्रासले भागून्। मैले यस्ता घटनाहरू घटेकोबारे किन कहिल्यै सुनेको छैन? यी मानिसहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउँछन् र यिनीहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू हुन् भने, परमेश्वरले किन तिनीहरूको उद्धार र रक्षा गर्दैनन्? ठूलो रातो अजिङ्गरले परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई पागल र क्रूर तरिकाले सताउँछ। परमेश्वर किन मानवजातिलाई न्याय दिन धर्तीमा आउँदैनन्? परमेश्वरले किन ठूलो रातो अजिङ्गरलाई अवरोध गर्दैनन्? उनले किन ठूलो रातो अजिङ्गरलाई दण्डित गर्दैनन्? परमेश्वरको पहिचान भएको परमेश्वरले बोल्न र सत्यता आपूर्ति गर्न मात्र सक्ने त अवश्यै हुन सक्दैन, होइन र? जेड सम्राट, गुयानयिन बोधिसत्त्व, र बुद्धको तुलनामा, परमेश्वरसित ठूला क्षमता र सीपहरू छन् जस्तो देखिँदैन। परमेश्वरसित शक्ति र अख्तियार हुन्छ भनिन्छ, तर यो शक्ति र अख्तियार खै कहाँ छ? के सत्यता आपूर्ति गर्न मात्र सक्ने र परमेश्वरको शक्ति र अख्तियार नहुने परमेश्वर साँच्चै परमेश्वर हुन्? जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू गिरफ्तार हुनै लागेका हुन्छन्, तब परमेश्वरले दुष्ट प्रहरीसामुन्ने पर्खाल खडा गर्नुपर्छ, वा तिनीहरूलाई अन्धो र लङ्गडो बनाउनुपर्छ, र तिनीहरूलाई पागल वा मूर्ख बनाउनुपर्छ। खतरा आउनुपहिले नै परमेश्वरले आसन्न जोखिमबारे सबैलाई प्रस्ट रूपमा थाहा दिनुपर्छ, तिनीहरूले एउटा आवाज सुन्नुपर्छ, एउटा ठूलो सनसनी महसुस गर्नुपर्छ, र तिनीहरूसित प्रस्ट सोच हुनुपर्छ। परमेश्वरले किन यस्ता कामकुरा गर्दैनन्? उनले किन यस्ता परिस्थितिहरू नजिकिँदा कुनै सङ्केतहरू दिँदैनन्? मानिसहरूले गिरफ्तारी, यातना, र सतावट भोग्दा, परमेश्वरले किन यी दियाबलस र दुष्ट प्रहरीलाई रोक्ने वा दण्डित गर्ने गर्दैनन्? तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हतकडी लगाउँदा, उनीहरूलाई डन्डाले हिर्काउँदा, परमेश्वरले किन केही गर्दैनन्? यदि जेड सम्राट वा गुयानयिन बोधिसत्त्व भएको भए, उनीहरूले आफ्ना अनुयायीहरूलाई कहिल्यै यसरी कष्ट भोग्न दिनेथिएनन्। उनीहरूले अवश्यै हस्तक्षेप र मदत गर्नेथिए, दुष्ट प्रहरीलाई अन्धा बनाइदिनेथिए, तिनीहरूका मुहार बिगार्दिनेथिए, तिनीहरूलाई पागल बनाइदिनेथिए, तिनीहरूका हातखुट्टा कुहाइदिनेथिए, तिनीहरूलाई निको नहुने रोग लगाइदिनेथिए, र तिनीहरूलाई एकअर्काबीच मारामार गराउनेथिए। परमेश्वरले किन यसो गर्दैनन्? परमेश्वर ठ्याक्कै कहाँ छन्? के उनी अस्तित्वमा त छन्? समस्याहरू आइपर्दा, मानिसहरूले प्रार्थना गरे पनि परमेश्वरले उनीहरूलाई उद्धार गर्दैनन्, न त उनले उनीहरूलाई खतराबाट उम्किने परिस्थितिहरू नै बन्दोबस्त गर्छन्। जब दुष्ट प्रहरीले यी लाचार मानिसहरूलाई यातना दिन्छन्, आम सुझबुझअनुसार परमेश्वरले हस्तक्षेप र मदत गर्नुपर्छ, यतिकै बस्नु हुँदैन, किनकि परमेश्वरहरूले संसारमा अन्याय हेर्न मन पराउँदैनन्, र परमेश्वरहरूले मानिसहरूलाई दुःखबाट मुक्ति दिनुपर्ने र सारा प्राणीहरूलाई कष्टबाट छुटकारा दिनुपर्छ भन्ने मानिन्छ। अहिले मैले विश्वास गरिरहेको यस परमेश्वरले किन यस्ता कामकुरा बिलकुलै गर्दैनन्? के मैले विश्वास गर्ने परमेश्वर साँच्चिकै अस्तित्वमा छन्?” धेरै कुराहरू अनुभव गरेपछि, ख्रीष्टविरोधीहरू निरन्तर दुविधामा र शङ्कालु हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरमाथि विश्वास गर्ने क्रममा तिनीहरूको भविष्य कस्तो छ भनी हेर्न, तिनीहरू कैदमा पर्नेछन् कि पर्नेछैनन्, तिनीहरूको काम सहज रूपमा अघि बढ्नेछ कि बढ्नेछैन, कुनै खलनायकले तिनीहरूमाथि बदला लिने कोसिस गर्नेछ कि गर्नेछैन, वा तिनीहरूको नियति कैदमा पर्ने छ भने त्यसबाट पन्छिने कुनै उपाय छ कि छैन भनी जाँच्न ज्योतिषी र यिन यांग गुरुहरूकहाँ पनि जान्छन्।
परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र उहाँलाई पछ्याउने क्रममा, ख्रीष्टविरोधीहरूमा परमेश्वरको पहिचान र सारबारे सधैँ धारणाहरू उत्पन्न हुन्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरले किन बोल्ने काम मात्र गर्नुहुन्छ र कुनै चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू देखाउनुहुन्न भनेर सधैँ प्रश्न गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरका वचनहरू पनि पढ्ने भए पनि, तिनीहरूको अभिप्राय सत्यता खोज्नु वा स्वीकार गर्नु होइन, बरु तिनीहरूले तिनलाई अध्ययन र विचार-विमर्श गर्ने मानसिकताले पढ्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरूले साँचो आस्था विकास गर्न नसक्ने मात्र नभई, उल्टै तिनीहरूले जति बढी छानबिन गर्छन्, तिनीहरू त्यति नै बढी शङ्कालु बन्छन्, र तिनीहरूले देहधारी परमेश्वरबारे त्यति नै बढी धारणाहरू पाल्छन्। तिनीहरूको मुख्य धारणा भनेको तिनीहरू ख्रीष्टसँग अलौकिक मानवता हुनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरू सोच्छन्: “यदि ख्रीष्टसँग सामान्य मानवता छ र उनले कुनै चिन्ह वा आश्चर्यकर्महरू गर्दैनन् भने, उनी परमेश्वर हुन् भनेर कसरी प्रमाणित गर्न सकिन्छ?” ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदयमा, परमेश्वरको आत्मा मात्र परमेश्वर हुन्छन्, र चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू देखाउन सक्ने देह मात्र परमेश्वर हुन्छन्। यदि कुनै देहमा सामान्य मानवता मात्र छ र उनले चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्दैनन् भने, उनी सत्यता व्यक्त गर्ने सक्ने भए पनि, उनलाई परमेश्वर मानिँदैन। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूले सधैँ देहधारी परमेश्वरको सारबारे शङ्का गर्नु अनौठो कुरा होइन। ख्रीष्टविरोधी प्रकारको व्यक्तिले आफूलाई जति धेरै कुराहरू आइपरे पनि परमेश्वरका वचनहरूमा सत्यता खोजी गरेर ती कुराहरूको सम्बोधन गर्ने प्रयास गर्दैन, परिस्थितिहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू मार्फत हेर्ने कोसिस गर्नु त परै जाओस्—जुन पूर्ण रूपमा यसकारणले हो कि परमेश्वरको वचनको प्रत्येक पङ्क्ति सत्य हो भनी उनीहरू विश्वास गर्दैनन्। परमेश्वरको घरले जसरी सत्यतामा सङ्गति गर्ने भए पनि, ख्रीष्टविरोधीहरू नसुनी बस्छन्, र परिणामस्वरूप जुनै परिस्थिति आए पनि तिनीहरूमा सही मनोवृत्ति हुँदैन; विशेषगरी, तिनीहरूले परमेश्वर र सत्यतालाई कसरी लिन्छन् भन्ने सन्दर्भमा, ख्रीष्टविरोधीहरू जिद्दी हुँदै आफ्ना धारणाहरू पन्छाउन मान्दैनन्। तिनीहरूले विश्वास गर्ने परमेश्वर त चिह्न देखाउने र आश्चर्यकर्महरू गर्ने अलौकिक परमेश्वर हो। चिह्न देखाउन र आश्चर्यकर्महरू गर्न सक्ने कुनै पनि—चाहे त्यो गुयानिन बोधिसत्त्व, बुद्ध, वा माजु होस्—तिनीहरू त्यसलाई परमेश्वर भन्छन्। तिनीहरू चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्न सक्नेहरू मात्र परमेश्वरको पहिचान बोकेका परमेश्वरहरू हुन्, र नसक्नेहरूले जतिसुकै सत्यताहरू व्यक्त गरे पनि परमेश्वर नै हुन् भनेर भन्न नमिल्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले सत्यता व्यक्त गर्नु भनेको परमेश्वरको महान् शक्ति र सर्वशक्तिमान्ता हो भनेर बुझ्दैनन्; बरु, तिनीहरूले चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्नु मात्र परमेश्वरहरूको महान् शक्ति र सर्वशक्तिमान्ता हो भन्ठान्छन्। त्यसकारण, सत्यता व्यक्त गरेर मानिसहरूलाई विजय गर्ने र मुक्ति दिने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई मलजल, रखवारी, र अगुवाइ गर्ने, तिनीहरूलाई वास्तवमै परमेश्वरको न्याय, सजाय, परीक्षा, र शोधन अनुभव गर्न र सत्यता बुझ्न, आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू फाल्न, र परमेश्वरप्रति समर्पित हुने र उहाँको आराधना गर्ने मानिस बन्न मदत गर्ने, आदि परमेश्वरको व्यावहारिक कामका सम्बन्धमा भन्नुपर्दा—ख्रीष्टविरोधीहरूले यी सबै मानिसको काम भएको, र परमेश्वरको नभएको ठान्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको मनमा परमेश्वरले वेदीको पछाडि लुकेर, मानिसहरूलाई भेटीहरू चढाउन लगाउनुपर्छ, मानिसहरूले चढाएका खानेकुराहरू खानुपर्छ, उनीहरूले बालेका धूपको धुँवामा सास लिनुपर्छ, उनीहरू समस्यामा पर्दा सहयोगको हात फैलाउनुपर्छ, उनीहरू आफै निकै शक्तिशाली भएको देखाएर तिनीहरूले बुझ्न सक्नेगरी तिनीहरूलाई तत्काल सहायता प्रदान गर्नुपर्छ र मानिसले सहायता माग्दा र तिनीहरू आफ्नो बिन्तीमा इमानदार छन् भने तिनीहरूका आवश्यकताहरू पूरा गर्नुपर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूका लागि यस्तो परमेश्वर मात्र साँचो परमेश्वर हो। यसबीचमा, आज परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरालाई ख्रीष्टविरोधीहरूले तिरस्कार गर्छन्। अनि त्यस्तो किन हुन्छ? ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सारलाई विचार गर्दा, उनीहरूलाई सृष्टिकर्ताले सिर्जित प्राणीहरूमाथि गर्नुहुने मलजल, गोठालो र मुक्तिको काम चाहिएको छैन, बरु सबै कुरामा समृद्धि र आफ्ना आकाङ्क्षाहरूको पूर्ति चाहिएको छ, यो जीवनमा दण्डित नहुने र आउँदो संसारमा स्वर्गमा जाने कुरा चाहिएको छ। उनीहरूको दृष्टिकोण र आवश्यकताहरूले तिनीहरूमा सत्यताप्रति घृणाको सार रहेको कुरालाई पुष्टि गर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरू दुष्टता, अलौकिकता, र आश्चर्यकर्महरू मन पराउँछन्, साथै शैतान र दुष्टात्माहरूका कार्यहरू र दुष्ट वचनहरू—जुन नकारात्मक र दुष्ट कुरा हुन्—तिनलाई ईश्वरीय र सत्यताका रूपमा आराधनासमेत गर्छन्। तिनीहरूले यिनलाई आफ्नो जीवनभरको आराधना र पछ्याइको वस्तुका रूपमा, र संसारमा सम्मानित र प्रसारित गर्नुपर्ने कुराका रूपमा लिन्छन्। फलस्वरूप, परमेश्वरलाई पछ्याउने क्रममा परमेश्वरको पहिचानबारे तिनीहरूका धारणा र दृष्टिकोणहरू कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैनन्। यदि यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरको घरमा आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षाहरू पूरा गर्न सकेनन्, यदि तिनीहरूलाई बढुवा वा प्रयोग गरिएन र तिनीहरू तीव्र र ठूलो सफलता हासिल गर्न असफल भए भने, तिनीहरू जुनसुकै समय, क्षण र स्थानमा परमेश्वरलाई विश्वासघात गर्न तयार हुनेछन्। यी मानिसहरूमध्ये कतिपयले १० वर्ष, कतिपयले २० वर्ष विश्वास गरेका छन्, र तँ तिनीहरूसँग जग थियो र तिनीहरूले परमेश्वरलाई छोड्नेछैनन् भन्ठान्लास्, तर वास्तवमा, तिनीहरू जुनसुकै बेला परमेश्वरलाई विश्वासघात गर्न र अधर्मी संसारमा फर्कन तयार हुन्छन्। तिनीहरूले मण्डली नछाडे पनि, तिनीहरूका हृदय पहिल्यै परमेश्वरबाट तर्केका र तिनले उहाँलाई विश्वासघात गरेका हुन्छन्। परिस्थितिहरूले साथ दिँदा वा अवसरहरू सिर्जना हुँदा तिनीहरू झूटा परमेश्वर र दुष्टात्माहरूमा विश्वास गर्न पुग्नेछन्। यदि तिनीहरूले तीव्र सफलता प्राप्त गर्ने, उच्च अधिकारी बन्ने, चर्चित बन्ने, अनि महिमा र सम्पत्ति प्राप्त गर्ने मौका पाएमा, तिनीहरू मण्डली छाड्न र अधर्मी संसारका प्रवृत्तिहरू पछ्याउन हिचकिचाउनेछैनन्। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले प्रश्न गर्छन्, “यदि उनी परमेश्वर हुन् भने, उनी किन ठूलो रातो अजिङ्गरको सतावट र खेदोमा पर्छन्? यदि उनी परमेश्वर हुन् भने, उनले किन चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू देखाएर ठूलो रातो अजिङ्गरलाई सर्वनाश गर्दैनन्? परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमध्ये धेरै जनालाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गरेको र सताएको छ। परमेश्वरले तिनीहरूलाई किन शैतानको सतावटबाट रक्षा र उद्धार गर्दैनन्?” यो ठ्याक्कै यहूदी धर्मका फरिसीहरूले सोचेजस्तै हो, “यदि येशू परमेश्वर हुन् भने, उनलाई किन क्रूसमा टाँग्न सकियो? उनले किन आफूलाई बचाउन सकेनन्?” ख्रीष्टविरोधीहरूले यो कुरा कहिल्यै बुझ्दैनन्, किनकि तिनीहरू सत्यतालाई स्विकार्दैनन्, न त तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूले सबथोक पूरा गर्नेछन् भनेर नै विश्वास गर्छन्। तिनीहरू आफूले देखेका कुरा मात्र विश्वास गर्छन्, र परमेश्वरले गर्नुभएको सम्पूर्ण कामले देखाएको मूल्य वा महत्त्वमाथि आस्था राख्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरले व्यक्त गर्ने हरवचन सत्यता हो र उहाँको हरवचन पूरा र घटित हुनेछ भनेर विश्वास गर्दैनन्; तिनीहरू परमेश्वरको बुद्धिमत्ता शैतानका षड्यन्त्रहरूका आधारमा प्रयोग गरिन्छ, वा परमेश्वरले ठूलो रातो अजिङ्गरलाई सेवा गर्न लगाउन प्रतिभारका रूपमा सेवा गर्न प्रयोगगर्नुहुन्छ, जसले उहाँको सर्वशक्तिमान्ता र बुद्धिमत्ता प्रकट गर्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वर सबथोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ र परमेश्वरका वचनहरूले सबथोक पूरा गर्छन् भनेर विश्वास गर्दैनन्, त्यसोभए के ख्रीष्टविरोधीहरू अझै परमेश्वरका विश्वासी नै हुन् त? होइनन्। ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरलाई नकार्ने र उहाँको प्रतिरोध गर्ने मानिसहरू हुन्; तिनीहरू विशुद्ध अविश्वासीहरू हुन्।
ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचान स्विकार्न नमान्नुपछाडिका मुख्य कारणहरू के-के हुन्? एउटा त ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्ना धारणाहरूमा परमेश्वरले गर्नुपर्छ भनेर कल्पना गरेअनुसार परमेश्वरले संसारको सम्पूर्ण अन्यायलाई सच्याउने, मानवजातिलाई न्याय दिने, वा दुष्टता गर्नेहरूलाई तुरुन्तै दण्डित गर्ने गर्नुहुन्न भन्ने हो; परमेश्वरले सार्वभौमिकता राख्ने सारा कामकुरामा हरदिन धेरै अन्यायपूर्ण घटनाहरू घट्छन्, तैपनि परमेश्वर यसप्रति उदासीन देखिनुहुन्छ, र जवाफमा एउटा वचन बोल्ने वा एउटा काम गर्ने गर्नुहुन्न। ख्रीष्टविरोधीहरूका नजरमा, तिनीहरूले सामना गर्ने कामकुराहरूकै दायराभित्र देख्ने संसारमा भइरहेका सबथोक तिनीहरूका धारणाहरूसँग मिल्दैनन्, र ती देखा पर्नु हुँदैन। तिनीहरू किन यी परिस्थितिहरू देखा पर्नु हुँदैन भन्ठान्छन्? तिनीहरूले सोच्छन्: “यदि परमेश्वर छन् भने, उनले किन यी कुराहरूलाई ध्यान दिँदैनन्? यदि परमेश्वर छन् भने, किन धेरै दुष्ट मानिसहरू अझै पनि राम्रोसँग जिउँछन्? किन धनीहरू झन् धनी र गरिबहरू झन् गरिब बन्छन्? किन धनी मानिसहरू हरदिन मीठो भोजन गर्छन् र अत्यन्तै रमाउँछन्, जबकि धेरै मानिसहरू अझै पनि मागेर खान्छन्? निष्कपट मानिसहरू किन हेपाइ, दमन र शोषणमा पर्छन्? किन केही मानिसहरू श्रम गर्छन् र पसिना बगाउँछन्, यति थोरै पैसाका लागि दैनिक आठ घन्टाभन्दा बढी काम गर्छन्, जबकि अरूले चाहिँ एक घन्टामै कुनै व्यक्तिले जीवनकालमा कमाउन सक्नेभन्दा बढी कमाउँछन्? परमेश्वरले किन यी सामाजिक र सांसारिक अन्यायहरूलाई सम्बोधन गर्नुहुन्न? किन कतिपय चाहिँ अत्यन्तै धनी परिवारमा जन्मिन्छन्, जबकि अरूचाहिँ गरिब र थकित परिवारमा जन्मिन्छन्? किन कतिपय मानिसहरू जीवनभरि महिमा र सम्पत्ति, अनि अनुरक्त पारिवारिक स्नेहमा रमाउन सक्छन्, जबकि अरूचाहिँ उही सामाजिक वातावरणमा जन्मिए पनि रमाउन सक्दैनन्?” यी ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदयभित्रका कहिल्यै समाधान गर्न नसकिने रहस्यहरू हुन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने हुनाले आफूले छर्लङ्गै देख्न नसक्ने र नबुझ्ने सम्पूर्ण कुराहरू, र तिनीहरूले समाधान गर्न नसक्ने यी सारा रहस्यहरू परमेश्वरलाई हस्तान्तरण गर्नुपर्ने, र उहाँलाई समाधानहरू प्रदान गर्न लगाउनुपर्ने, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा तिनका जवाफहरू भेट्टाउनुपर्ने भन्ठान्छन्। तर, तीनदेखि पाँच वर्षसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि तिनीहरू यी जवाफहरू भेट्टाउन सक्षम हुँदैनन्, र आठदेखि दस वर्षसम्म विश्वास गरे पनि तिनीहरूले भेट्टाउन सक्दैनन्। तिनीहरूले २० वर्षसम्म विश्वास गरेपछि सोच्छन्, “मैले किन अझै पनि कुनै जवाफ पाएको छैन? परमेश्वरले किन यी समस्याहरू समाधान गरेका छैनन्? परमेश्वरले किन गुयानयिन बोधिसत्त्व वा जेड सम्राटले जस्तो कार्य गर्दैनन्? परमेश्वरसित अख्तियार र शक्ति, अनि परमेश्वरको पहिचान छ, त्यसकारण उनले यी कामकुरा गर्नुपर्छ! विशेषगरी मण्डलीमा, दुष्ट मानिसहरू किन प्रायः देखा पर्छन् र अवरोध र बाधाहरू निम्त्याउँछन्, साथै कतिपयले त भेटीहरू चोरेर पनि कुनै परिणाम भोग्दैनन्? कतिपय मानिसहरूले प्रायः ढाँट्छन्, र कतिपयले चाहिँ धारणा र अफवाह फैलाउँछन्, तैपनि परमेश्वरको ताडना वा दण्ड भोग्दैनन्; अरूचाहिँ अचानक परमेश्वरमा विश्वास गर्न छाड्छन् र समाजमा काम गर्न जान्छन्, र केही वर्षपछि तिनीहरू कहिल्यै कठिन समय सामना नगरी धनी बन्छन्। कतिपय विश्वासीहरू परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मानिसहरूको भन्दा खराब जीवन जिउँछन्। खासमा, परमेश्वरका विश्वासीहरूले दुःख भोगिरहेका हुन्छन्, र तीमध्ये धेरै सतावटमा परिरहेका हुन्छन्, उनीहरू आफ्ना घर फर्कन सक्दैनन्, र गरिबी र दुःखमा जिइरहेका हुन्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ अवश्यै यो त होइन नि? परमेश्वरलाई पछ्याउनुको मूल्य अवश्यै यो त होइन नि? परमेश्वरले मानिसहरूलाई दिन चाहने दैनिक जीवन अवश्यै यो त होइन नि? जब मानिसहरूले हासिल गर्न नसकिने कुराहरू सामना गर्छन्, तब परमेश्वरले किन कुनै असाधारण काम गरेर तिनीहरूलाई त्यो चिज तुरुन्तै बुझ्ने र पाउने तुल्याउनुहुन्न? मानिसहरूले धेरै कुराहरू बुझ्दैनन्, र परमेश्वरले किन त्यसरी कार्य गर्छन् भनेर तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन। परमेश्वरले किन दियो बालेर मानिसहरूको हृदयमा उज्यालो छर्दैनन्? उनले किन मानिसहरूलाई प्रेरणा दिँदैनन्? जब मानिसहरूले दुष्टता गर्छन्, अनि अवरोध र बाधाहरू निम्त्याउँछन्, तब परमेश्वरले खडा भएर ती दुष्ट मानिसहरूलाई सिधै सराप्ने, र प्रतिशोध सामना गर्न लगाउने गर्दैनन्। मैले परमेश्वरले यस्ता कामकुराहरू गरेका खासै धेरै उदाहरणहरू देखेको छैन। कहिलेकाहीँ मानिसहरूलाई परमेश्वरको अन्तर्दृष्टि, ज्योति, र प्रबन्धको आवश्यकता पर्छ, त्यसोभए, तिनीहरूले किन परमेश्वरलाई महसुस गर्न वा देख्न सक्दैनन्? परमेश्वर कहाँ छन्?” यीजस्ता सबै “किनहरू” ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदयमा अनुत्तरित रहन्छन्। तिनीहरूले यी कुरा र घटनाहरू किन कहिल्यै परिवर्तन हुँदैनन्, उल्टिँदैनन्, र सुधार त झनै हुँदैनन् भनेर बुझ्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नाले मानिसहरूलाई पूर्ण रूपमा रूपान्तरण गर्नुपर्छ, र तिनीहरूका पूरै जीवन, मानसिक दृष्टिकोण, सोचहरू, र विशेषगरी तिनीहरूको जीवनको गुणस्तर, अनि तिनीहरूका क्षमता र प्रतिभाहरू, सबै सकारात्मक दिशातर्फ विकसित हुनुपर्छ भन्ठान्छन्। तिनीहरूले दस-बिस वर्ष अवलोकन गर्दा पनि किन यी परिवर्तनहरू देख्न सक्दैनन्? मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरूमा मनोकल्पना गर्ने वा सपना देख्ने कुराहरू तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेपछि कहिल्यै समाधान वा साकार हुँदैनन्। त्यसोभए, परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको के अर्थ हो? परमेश्वर विश्वास गर्नु र उहाँलाई पछ्याउनुको मूल्य के हो? यी प्रश्नहरू ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदयमा अनसुल्झा र अनुत्तरित रहन्छन्, अनि ख्रीष्टविरोधीहरूले कल्पना गर्नेजस्तो ती साकार वा पूरा भएका हुनेछैनन्, त्यसकारण ख्रीष्टविरोधीहरूको मनको परमेश्वर कहिल्यै अस्तित्वमा हुँदैनन्। अनि स्वाभाविक रूपमा, परमेश्वरको पहिचान बोकेको एउटैलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले मनमा सदाका लागि नकार्छन्।
परमेश्वरमाथि ख्रीष्टविरोधीहरूको विश्वासमा ज्यादै मिसावट छ। वास्तवमा, ख्रीष्टविरोधीहरू साँचो रूपमा परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्; यो सबै ढोँग हो। तिनीहरू गैरविश्वासीहरूले दियाबलस र मूर्तिहरूको आराधना गरेझैँ परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। तिनीहरूलाई परमेश्वरले गर्ने सबथोक स्विकार्न कठिन लाग्छ, र तिनीहरू सधैँ शङ्का र प्रश्नहरू बोकिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले यी शङ्का र प्रश्नहरूलाई आफ्ना हृदयमा लुकाउँछन् र तिनलाई व्यक्त गर्ने आँट गर्दैनन्, अनि तिनीहरू ढोँग गर्नमा पनि निपुण हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरूले परमेश्वरमा जतिसुकै वर्ष विश्वास गरे पनि, तिनीहरू पूर्णतया अविश्वासी रहन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वर र उहाँका सारा कार्यहरूलाई आफ्ना मनोकल्पनाहरू, परमेश्वरबारेका तिनीहरूका विभिन्न कल्पना र धारणाहरू, साथै नैतिकताबारे केही परम्परागत मानव ज्ञान र धारणाहरूले मापन गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको पहिचान र उहाँ अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भन्ने कुरा मापन गर्न यी कुराहरू प्रयोग गर्छन्। अनि अन्तिम नतिजा के हुन्छ? तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वलाई नकार्छन्, र देहधारी परमेश्वरको पहिचान र सारलाई स्विकार्दैनन्। के ख्रीष्टविरोधीहरूले देहधारी परमेश्वरसँग परमेश्वरको पहिचान र सार छ कि छैन भनी मापन गर्न प्रयोग गर्ने मानक गलत छैन र? प्रस्ट रूपमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूले ज्ञानका साथै चर्चित र महान् व्यक्तित्वहरूलाई श्रद्धा गर्छन्, त्यसकारण यी चर्चित र महान् व्यक्तित्वहरूबाट आउने चिजहरूप्रति तिनीहरूमा कहिल्यै आपत्ति वा वितृष्णा हुँदैन। त्यसोभए, तिनीहरूले किन ख्रीष्ट सामान्य र सादा व्यक्ति भएको देखेपछि उहाँलाई तिरस्कार गर्छन्, र ख्रीष्टले धेरै सत्यताहरू व्यक्त गरेको देखेपछि वितृष्णा र घृणा महसुस गर्न थाल्छन्? किनभने तिनीहरूले श्रद्धा र प्रशंसा गर्ने कुरा बिलकुलै सकारात्मक हुँदैन, त्यसको अलिकति पनि सकारात्मक हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरू के मन पराउँछन्? तिनीहरू विचित्रता, दुष्टता, आश्चर्यकर्महरू, र अलौकिक कुराहरू मन पराउँछन्, जबकि ख्रीष्टविरोधीहरूका नजरमा परमेश्वरको सामान्यता र व्यावहारिकता, मानिसप्रति परमेश्वरको सच्चा प्रेम, परमेश्वरको बुद्धिमत्ता, विश्वसनीयता, पवित्रता, र धार्मिकता सबै निन्दित हुन्छन्। उदाहरणका लागि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले खुट्ट्याउने क्षमता प्राप्त गरून् र व्यवहारिक रूपमा पाठ सिकून् भन्नाका लागि एउटा परिस्थिति योजनाबद्ध गर्नुभयो। त्यो कस्तो परिस्थिति थियो? उहाँले भूत लागेको कुनै व्यक्तिलाई तिनीहरूका बीचमा बस्ने बन्दोबस्त गर्नुभयो। सुरुमा, यो व्यक्तिको बोल्ने र काम-कुरा गर्ने शैली, साथै उसको समझ सामान्य नै थियो; ऊ समस्याग्रस्त देखिँदै देखिँदैनथ्यो। तर सम्पर्कको केही अवधिपछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसले भनेको हरेक कुरा वाहियात छ र त्यसमा उचित ढाँचा र क्रम मिलेको छैन भन्ने पत्ता लगाए।पछि, केही अलौकिक परिस्थितिहरू देखा परे: उसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सधैँ मैले यो वा त्यो दर्शन देखेँ, र फलानो-फलानो प्रकाश प्राप्त गरेँ भनेर भन्थ्यो। उदाहरणका लागि, एक दिन, उसलाई बाफमा पकाएको रोटी बनाउनुपर्छ भनेर प्रकाश गरियो—उसले बनाउनैपर्यो—त्यसको भोलिपल्ट, के हुन पुग्यो भने, ऊ बाहिर जानुपर्ने भयो, त्यसकारण उसले आफ्नो साथमा ती रोटी लग्यो। पछि, ऊ दक्षिणतिर लाग्नुपर्छ भनेर उसलाई सपनामा प्रकाश गरियो; छ माइलअगाडि उसलाई कसैले पर्खिरहेको थियो। ऊ हेर्न गयो, र त्यहाँ एक जना बाटो बिराएको व्यक्ति बसिरहेको थियो; उसले यस व्यक्तिलाई परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको कार्यका बारेमा गवाही दियो, र उसले त्यसलाई स्विकार्यो। उसले सधैँ प्रकाशहरू पाइरहेको हुन्थ्यो, उसले सधैँ आवाजहरू सुनिरहेको हुन्थ्यो, उसलाई सधैँ अलौकिक कुराहरू भइरहेका हुन्थे। हरेक दिन, के खाने, कहाँ जाने, के गर्ने, कोसँग कुराकानी गर्ने भन्नेबारेमा, उसले कहिल्यै सामान्य मानव जीवनका नियमहरूलाई पछ्याएन, न त उसले परमेश्वरका वचनहरूलाई आधार वा सिद्धान्तका रूपमा खोज्ने वा सँगै सङ्गति गर्न मानिसहरू खोज्ने काम नै गर्यो। ऊ सधैँ आफ्ना भावनाहरूमाथि भर पर्थ्यो, र आवाज, वा प्रकाश, वा सपनाको प्रतीक्षा गर्थ्यो। के यो व्यक्ति सामान्य थियो? (थिएन।) उसको दैनिक तीन छाक खाना र उसको दैनिकीमा नियमितता देखिन्थ्यो, तैपनि उसले सधैँ आवाजहरू सुनिरहेको हुन्थ्यो। केही मानिसहरूले उसलाई खुट्ट्याए र यी आवाजहरू दुष्टात्मा लागेका प्रकटीकरणहरू हुन् भनेर भने। बिस्तारै, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसलाई झन्-झन् खुट्ट्याउन थाले, र एक दिन ऊ मानसिक बिमारीले ग्रस्त भयो, पागल कुराहरू भन्न थाल्यो, र ऊ कपाल जिङ्ग्रिङ्ग पारेर पागलपनको अवस्थामा नाङ्गै भागेर गयो। त्योसँगै अन्ततः उक्त मामला निष्कर्षमा पुग्यो। के अब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कुनै दुष्टात्माले काम गरिरहेको र भूत लागेको विशेष प्रकटीकरणहरूबारे अन्तर्दृष्टि र सुझबुझ प्राप्त गरेका छैनन् र? तिनीहरूमध्ये कतिपयले यसअघि यस्ता कुराहरूको सामना अवश्यै गरेका थिए, र तीबारे सुझबुझ पाइसकेका थिए, जबकि अरूले चाहिँ लामो समयसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेका थिएनन्, र यस्ता कुराहरू भोगेका थिएनन्, त्यसकारण तिनीहरू बहकिने सम्भावना थियो। तर तिनीहरू बहकिए पनि नबहकिए पनि वा तिनीहरूसित सुझबुझ भए पनि नभए पनि, यदि परमेश्वरले यो वातावरणको बन्दोबस्त नगर्नुभएको भए, के तिनीहरूमा दुष्टात्माको काम वा पकडबारे साँचो सुझबुझ हुन्थ्यो र? (हुन्थेन।) त्यसोभए परमेश्वरले यो वातावरणको बन्दोबस्त गर्नु र यी कामकुराहरू गर्नुको उद्देश्य र महत्त्व ठ्याक्कै के थियो? यसको उद्देश्य तिनीहरूलाई व्यावहारिक रूपमा सुझबुझ प्राप्त गर्न र पाठ सिक्न, अनि दुष्टात्माको प्रभावमा परेका वा भूत लागेकाहरूलाई खुट्ट्याउन जान्न सक्षम तुल्याउनु हो। यदि मानिसहरूलाई—शिक्षकले कुनै पुस्तक पढाएर, अनि किताबबी सिद्धान्तहरूबारे मात्र बोलेर आफ्ना विद्यार्थीहरूलाई कुनै वास्तविक अभ्यास वा तालिम नगराएजस्तै—दुष्टात्माको काम के हो भनेर मात्र भनियो भने, मानिसहरूले केही धर्मसिद्धान्त र कथनहरू मात्र बुझ्नेथिए। तैँले व्यक्तिगत रूपमा देखेको छस्, आफ्नै आँखाले देखेको छस्, र आफ्नै कानले सुनेको छस् भने मात्रै, तैँले दुष्ट आत्माको काम के हो, र यसका निश्चित अभिव्यक्तिहरू के-के हुन् भन्ने कुरालाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्छस्। अनि जब तैँले त्यस्ता मानिसहरूलाई फेरि भेट्छस्, तैँले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन र इन्कार गर्न सक्नेछस्; तैँले त्यस्तो अवस्थालाई उचित रूपमा सम्बोधन गर्न र सम्हाल्न सक्नेछस्। त्यसकारण, के तैँले यस्तो वातावरणमा प्राप्त गर्ने कुरा भेलाहरूमा सहभागी भएर अनि दिनभरि प्रवचनहरू सुनेर प्राप्त गर्ने कुराभन्दा धेरै बढी व्यावहारिक हुँदैन र? सामान्य सोचाइ र चेतना भएका, र सत्यता पछ्याउने मानिसहरूसँग यी कामकुराहरू गर्ने परमेश्वरका तरिकाहरूबारे सही बुझाइ हुनेछ। तिनीहरूले यसो भन्दै गुनासो गर्नेछैनन्, “परमेश्वरले किन दुष्टात्माहरूलाई मण्डलीमा देखा पर्ने अनुमति दिनुहुन्छ? परमेश्वरले मलाई किन पहिल्यै चेतावनी दिनुभएन? उहाँले दुष्टात्माहरूलाई किन पखाल्नुहुन्न?” तिनीहरूले यी कुराहरूबारे गुनासो गर्नुको साटो तिनीहरू आभारी हुनेछन्, तिनीहरूले परमेश्वरको उत्कृष्ट र बुद्धिमानीपूर्ण कामका लागि उहाँको प्रशंसा गर्नेछन्, र परमेश्वरले मानिसलाई अत्यन्तै प्रेम गर्नुहुन्छ भनेर भन्नेछन्! तर, ख्रीष्टविरोधीहरू सत्यतालाई स्विकार्दैनन्, र सँगसँगै, तिनीहरूका हृदय परमेश्वरबारेका धारणा र कल्पनाहरूले भरिएका हुन्छन्, साथै तिनीरूले हृदयमा दियाबलस र आदर्श व्यक्तिहरूलाई साँच्चिकै आराधना गर्छन्, अनि साँचो परमेश्वरले गर्ने सबथोकलाई तिनीहरूका आदर्श व्यक्तिसँग दाँज्छन् र मापन गर्छन्। त्यसैले, यस्ता परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले पहिला सोच्छन्, “के यो परमेश्वरको काम हो? तिमीहरू कसरी यति मूर्ख हुन सक्छौ? परमेश्वरले दुष्टात्माहरूलाई कसरी मण्डलीमा देखा पर्ने अनुमति दिन सक्छन्?” के यो गलत बुझाइ होइन र? पहिले, तिनीहरूले यो परमेश्वरको काम हो भन्ने कुरालाई नकार्छन् र यस्तो पनि सोच्छन्, “परमेश्वरले त पक्कै पनि यस्तो गर्नेथिएनन्। परमेश्वरहरू मानिसहरूले दुःख भोगून् भन्ने चाहँदैनन्। जब गुयानयिन बोधिसत्त्वले मानिसहरूले दुःख भोगिरहेको देख्छिन्, तब उनका प्रतिमाहरूले आँसु झार्न थाल्छन्; उनी सारा प्राणीहरूलाई कष्टबाट छुटकारा दिलाउन, हरव्यक्तिलाई बुद्धको नामअन्तर्गत ल्याउन, र तिनीहरूलाई मानव जगतको सारा दुःखबाट मुक्त पार्न चाहन्छिन्। परमेश्वरहरू कृपालु हुनुपर्छ, आफ्ना चुनिएका मानिसहरूको हेरचाह गर्ने हुनुपर्छ, र उनीहरूले दुष्टात्माहरूलाई मण्डलीमा देखा पर्ने अनुमति दिनु हुँदैन। यो निश्चय नै परमेश्वरको काम हुन सक्दैन।” यस्ता कामकुराहरू भएपछि, ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदयमा, तिनीहरूले पहिला परमेश्वरको पहिचानलाई झनै बढी शङ्का गर्छन्, र त्यो सँगसँगै तिनीहरू परमेश्वरका कार्यहरू स्विकार्न सयौँ, हजारौँ गुणा बढी अनिच्छुक हुन्छन्, र तिनलाई मूल्याङ्कन र निन्दासमेत गर्छन्। तिनीहरू यो मामला परमेश्वरबाट आएको हो भनी स्विकार्ने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पनि यसो भन्दै गिज्याउँछन्, “तिमी मूर्खहरू अझै पनि सबथोक परमेश्वरले गरेका हुन् भनेर विश्वास गर्छौ। परमेश्वरले यस्तो कार्य गर्दैनन्! परमेश्वरले त उनका थुमाहरूको रक्षा र हेरचाह गर्नुपर्छ, र आफ्ना हातले तिनीहरूलाई जोगाउनुपर्छ। परमेश्वरहरू मानिसहरूका आश्रय हुन्; मानिसहरूले यी सारा कठिनाइहरू भोग्नु पर्दैन। मानिसहरूलाई सारा नकारात्मक र खराब कुराहरू आइपर्नु हुँदैन, परमेश्वरहरूले त्यसरी काम गर्छन्।” ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदय परमेश्वरबारेका शङ्का, इन्कार, धारणा, र निन्दाले भरिएका हुन्छन्। फलस्वरूप, परमेश्वरले जे गर्नुभए पनि, तिनीहरूको नजरमा त्यो गलत हुन्छ र परमेश्वरले गर्नुपर्ने काम हुँदैन, र त्यो तिनीहरूका लागि परमेश्वरलाई निन्दा र इन्कार गर्ने प्रमाण र बल ह। यसमा, ख्रीष्टविरोधीहरूको परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने प्रकृति सार पूर्ण रूपमा प्रकाश हुन्छ। उदाहरणका लागि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चिनियाँ कम्यूनिष्ट पार्टीको यातना र सतावट भोग्दा, प्रहरीले इस्तिरीलाई रातो हुनेगरी तताउँछन् र उनीहरूको शरीरमा डाम्छन्, जसले यति पीडा दिन्छ कि उनीहरू बेहोस हुन्छन्, र त्यहाँ रहेका सबै भयभीत हुन्छन्। यो दृश्य देखेपछि ख्रीष्टविरोधीहरूले के सोच्छन्? “यी शैतान र दियाबलसहरू अति निर्दयी छन्! तिनीहरूमा कुनै मानवता, दया वा करुणा छैन। तिनीहरूका विधिहरू अति क्रूर छन्, म त्यो हेर्नै सक्दिनँ! यदि म त्यहाँ भएको भए, म त्यस इस्तिरीलाई चिसो पारेर कपासमा परिणत गर्नेथिएँ, र तिनलाई मानिसहरूको शरीरमा बिस्तारै, न्यानो र नरम तरिकाले, परमेश्वरको हातले आफ्ना थुमाहरूलाई सुमसुम्याएझैँ छुन लगाउनेथिएँ, मानिसहरूलाई उनको कृपालु हृदय, उनको प्रेम र न्यानोपन महसुस गराउनेथिएँ, र उनलाई पछ्याउन उनीहरूलाई थप आस्था र दृढ-सङ्कल्प दिनेथिएँ। तर मानवजाति भनेका मानवजाति मात्र हुन्—हाम्रा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र हामीजस्तै मानिसहरूले यति धेरै कष्ट भोगेको देख्दा हामी केही पनि गर्न असमर्थ हुन्छौँ। अनि परमेश्वर कहाँ छन्? परमेश्वरले किन यी शैतान र दियाबलसहरूका हातलाई यसै क्षण रोक्दैनन्? उनले किन रातो-तातो इस्तिरीलाई चिस्याउँदैनन्? इस्तिरीले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई छुँदा, परमेश्वरले किन उनीहरूलाई कुनै पीडा अनुभव नहुने तुल्याउँदैनन्? गुयानयिन बोधिसत्त्व भएको भए, उनले पक्कै पनि यसो गर्नेथिइन्; उनी जीवित प्राणीहरूले एकअर्कालाई दुर्व्यवहार गरेको र मारेको हेर्न चाहँदिनन्, उनी ती कसैले थोरै पनि हेपाइ वा पीडा सहेको देख्न चाहँदिनन्। उनले सारा प्राणीहरूलाई मनमा राख्छिन्, उनको हृदय आकाशभन्दा फराकिलो छ, र उनको प्रेम असीमित छ। त्यो नै साँचो परमेश्वर हो! परमेश्वरले किन यस्तो कार्य गर्दैनन्? म कुनै परमेश्वर होइन, ममा यो क्षमता छैन। यदि म परमेश्वर भएको भए, म मेरा मानिसहरूलाई यसरी दुःख भोग्न दिन्नथेँ।” ख्रीष्टविरोधीहरूलाई जे आइपरे पनि, तिनीहरूका आफ्नै दृष्टिकोण, दाबी, राय, र “उत्कृष्ट विचारहरू” समेत हुन्छन्। तिनीहरूलाई जे आइपरे पनि, तिनीहरूले त्यसलाई कहिल्यै परमेश्वरका वचनहरूसित जोड्दैनन्, तिनीहरूले परमेश्वरलाई बुझ्न, परमेश्वरलाई गवाही दिन, परमेश्वरको पहिचान पुष्टि गर्न, परमेश्वरको पहिचान बोकेका परमेश्वरको सार कहाँ र कसरी व्यक्त हुन्छ भनेर पुष्टि गर्न कहिल्यै सत्यता खोज्दैनन्—ख्रीष्टविरोधीहरू यसरी अभ्यास गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले हरमोडमा शैतानका, विभिन्न दुष्टात्माहरूका, वा गुयानयिन बोधिसत्व र बुद्धका दृष्टिकोणहरू प्रयोग गरेर परमेश्वरको मूल्याङ्कन र उहाँसँग प्रतिस्पर्धा गर्छन्। यसको अन्तिम नतिजा के हुन्छ? ख्रीष्टविरोधीहरू हरमोडमा परमेश्वरलाई नकार्छन्, उहाँका कार्यहरू र सार, उहाँले गर्ने सबथोकको अर्थ र मूल्य, र त्यसले मानिसहरूलाई कसरी शिक्षा दिन्छ भन्ने कुरालाई नकार्छन्। तिनीहरू परमेश्वरले यसरी काम गरेर मानिसहरूमा प्राप्त गर्न चाहनुभएको नतिजा, र परमेश्वरका अभिप्रायहरूको अस्तित्वलाई नकार्छन्। परमेश्वरले गर्ने सबै कुराको महत्त्व र मूल्यलाई नकारेर, के ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको पहिचानलाई नकारिरहेका छैनन् र? (छन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूका यी प्रकटीकरण र सार, तिनीहरूले प्रकाश गर्ने सोचहरू, अनि तिनीहरूलाई कामकुराहरू आइपर्दा परमेश्वरबारे तिनीहरूका रिस, मागहरू, असन्तुष्टि, र प्रश्नहरू, आदि कुराहरू सबै ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचानलाई नस्विकार्नुका ठोस प्रकटीकरणहरू हुन्। तथ्यहरू यिनै हुन्।
ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचानलाई नकार्नुका प्रकटीकरण र स्रोतहरूबारे भर्खरै हामीले गरेको सङ्गतिमार्फत तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूको के-कस्तो सार देखिस्? के तैँले ख्रीष्टविरोधीहरू यस संसारबारे शङ्कालु छन् र निष्पक्षता र धार्मिकतालाई प्रेम गर्छन् भन्ने देख्न सक्छस्? के ख्रीष्टविरोधीहरू दयालु मानवता, करुणा, कृपा, महान् प्रेम, र दुष्टताप्रति घृणा बोकेका मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए ख्रीष्टविरोधीहरू कस्ता खालका मानिस हुन्? (तिनीहरू सत्यतालाई घृणा गर्ने र त्यसप्रति वितृष्ण हुने, हरमोडमा परमेश्वरलाई क्रोधित बनाउने दुष्ट मानिसहरू हुन्।) त्यो एउटा पक्ष हो। अरू के छ? के ख्रीष्टविरोधीहरूले “पुलहरूको निर्माण र बाटोहरूको मर्मतले अन्धोपन निम्त्याउँछ, जबकि हत्यारा र आगजनी गर्नेहरूले आफ्ना सन्तानको सङ्ख्या वृद्धि सुनिश्चित गर्छन्” भन्ने सामाजिक भनाइलाई निकै अनुमोदन गर्दैनन् र? के यसको अर्थ तिनीहरू संसारको स्थितिबारे बिलौना गरिरहेका छन् र तिनीहरूलाई मानवजातिमाथि दया लागिरहेको छ भन्ने होइन र? तिनीहरू यस भनाइसित सहमत हुनु कस्तो प्रकृतिको कुरा हो? के यस भनाइमा स्वर्गको अन्यायबारे कुनै गुनासो छैन र? ख्रीष्टविरोधीहरूले त्यसबारे केही गर्न नसक्ने भए पनि, तिनीहरू यस्ता रोष र भावनाहरू पाल्छन् र स्वर्ग अन्यायी भएको भनी गुनासो गर्छन्: “स्वर्ग त निष्पक्ष हुन्छ र स्वर्गका आँखाहरू हुन्छन् भनिन्छ, होइन र? त्यसोभए किन संसारमा राम्रो गर्नेहरूले इनाम पाउँदैनन्, जबकि दुष्ट मानिसहरूलाई फलिफाप हुन्छ? यस संसारमा निष्पक्षता कहाँ छ? यस संसारमा अन्यायका मामलाहरू कसरी उत्पन्न भए? किनकि स्वर्ग अन्धो र अन्यायपूर्ण छ!” यसभित्रको अन्तर्निहित अर्थ के हो भने, परमेश्वरसित कुनै निष्पक्षता छैन, र बुद्ध र गुयानयिन मात्र निष्पक्ष छन्। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदय वास्तविक परमेश्वरले गर्ने कामकुराबारेका रोष, गुनासो, इन्कार, र निन्दाले भरिएको हुन्छ। के कुराले यो सबै निम्त्याउँछ? यसको कारण के हो? यो ख्रीष्टविरोधीहरूको सारले निम्त्याउँछ। यो कस्तो सार हो? ठ्याक्कै भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदय परमेश्वरको परिभाषाबारेका धारणा र कल्पनाहरूले भरिपूर्ण हुन्छ; तिनीहरू वास्तविक परमेश्वरले ठ्याक्कै कसरी काम गर्नुहुन्छ र मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ भनेर जान्दैनन् वा बुझ्दैनन्। परमेश्वरले गर्ने सबथोकबारे तिनीहरूको मूल्याङ्कन तिनीहरूका आफ्नै धारणा र कल्पनाहरूमा आधारित हुन्छ। अनि यी कुराहरू केमा आधारित छन्? ती पूर्णतया दियाबलस राजा शैतानले मानवजातिमा हालिदिएका विभिन्न झूटा शिक्षा र भ्रमहरूमा आधारित छन्। यी झूटा शिक्षा र भ्रमहरू जतिसुकै दुष्ट वा पूर्वाग्रही भए पनि, ती मानिसहरूका धारणाहरू, मनोवैज्ञानिक आवश्यकताहरू, र भावनात्मक खाँचोहरूसित मेल खान्छन्, र ठ्याक्कै यिनै कुराहरू आफूलाई आचरणमा ढाल्ने र यावत थोकलाई मापन गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूका मानकका साथै परमेश्वरलाई मापन गर्ने तिनीहरूको मानक बन्छन्; ख्रीष्टविरोधीहरू जरैदेखि गलत हुन्छन्। अर्को अझै महत्त्वपूर्ण कारणचाहिँ ख्रीष्टविरोधीहरू शक्ति र भव्य चिजहरू मन पराउँछन्। उदाहरणका लागि, मानौँ एक जना व्यक्ति कुनै दरबारमा जन्मिन्छ, र उसले हरदिन उच्च कोटीको व्यवहार पाउँछ, सबैभन्दा मीठा खाना खान्छ र सबैभन्दा राम्रा कपडाहरू लगाउँछ, उसले केही गर्नुपर्दैन, र आफूले चाहेको जे पनि पाउँछ। के परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूले यस्तो जीवन पछ्याउँछन्? कुनै सामान्य व्यक्तिलाई थोरै ईर्ष्या र डाह हुनेछ, तर उसले सोच्नेछ, “यो सबै परमेश्वरद्वारा निर्धारित हो। परमेश्वरले हामीलाई जहाँ राख्नुहुन्छ, हामी त्यहीँ जिउँछौँ। त्यस्तो जीवन हामीलाई सुहाउँछ नै भन्ने हुँदैन। के यस्तो वातावरणमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न सकिन्छ? के व्यक्तिले सत्यता बुझ्न र मुक्ति पाउन सक्छ? त्यो कठिन हुनेछ। परमेश्वरले हामीलाई जे दिनुभयो, त्यो नै पर्याप्त छ; जबसम्म हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छौँ र परमेश्वरका वचनहरू पढ्न, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, र अन्त्यमा मुक्ति पाउन ठिक अवस्थामा हुन्छौँ, त्यो नै सबैभन्दा खुसीको कुरा हो।” तर के ख्रीष्टविरोधीहरूले यस्तो सोच्छन्? (सोच्दैनन्।) तिनीहरूले यस्तो सोच्छन, “मेरा बुबा किन कुनै सम्राट थिएनन्? यदि मेरा बुबा कुनै धनी मानिस वा सम्राट भएका भए, मेरो जीवन साँच्चिकै जिउनलायक हुनेथ्यो। उसको बुबा किन सम्राट हो? किन उसले खान वा लाउनको चिन्ता नलिई बेपरवाह जीवन जिउँछ, आफूले चाहेको जे पनि पाउँछ, पैसा र शक्ति सधैँ उसकै नियन्त्रणमा हुन्छ? स्वर्ग अन्यायपूर्ण छ! ऊ त्यति सक्षम छैन, र उसमा अलिकति पनि प्रतिभा, शिक्षा वा दिमाग छैन। उसले केका आधारमा यी यावत थोकहरू पायो? मैले चाहिँ किन पाउन सक्दिनँ? यदि मैले ती चिजहरू पाउन सक्दिनँ र अरूले सक्छन् भने, म तिनलाई घृणा गर्नेछु! अनि यदि मैले तिनीहरूलाई घृणा गर्न सकिनँ भने, म स्वर्गलाई अन्यायपूर्ण भएकोमा र मलाई खराब भाग्य दिएकोमा घृणा गर्नेछु, र म मेरो दुर्भाग्यलाई घृणा गर्नेछु, मेरो बाटो छेक्ने नीच व्यक्तिलाई घृणा गर्नेछु, र मेरो घरको खराब वास्तुलाई घृणा गर्नेछु!” तिनीहरूको मनमा के चलिरहेको हुन्छ? ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदयमा घृणा जागेपछि, तिनीहरूका मुखबाट हरप्रकारका भ्रामक तर्कहरू निस्कन सक्छन्।
बाहिरबाट हेर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू अत्यन्तै हितकारी देखिन्छन्, तर तथ्य के हो भने, तिनीहरूले आराधना गर्ने र पछ्याउने कुनै पनि कुराहरू सकारात्मक हुँदैनन्। तिनीहरूले प्रचार गर्ने उक्ति र भनाइहरू सुन्दा तिनीहरू संसारको स्थितिबारे बिलौना गरिरहेका र तिनीहरूलाई मानवजातिमाथि दया लागिरहेको जस्तो सुनिएला, तर खासमा, तिनीहरू पूर्णतया दियाबलस र शैतान हुन्। यदि तिनीहरूले शक्ति प्राप्त गर्छन् र तिनीहरू यस संसारमा माथि उक्लिन्छन् भने, के तिनीहरू दुष्टता गर्न सक्षम हुन्छन्? के तिनीहरू असल मानिस बन्न सक्षम हुन्छन्? तिनीहरू जघन्य पापहरूले भरिएका दुर्जनहरू हुन्। तिनीहरूले शक्ति प्राप्त गर्न नसक्ने र संसारमा खासै उन्नति नगरिरहेका हुनाले, तिनीहरू अलि अन्यायमा परेको महसुस गर्छन् र त्यसपछि परमेश्वरमा विश्वास गर्न र उहाँलाई पछ्याउन थाल्छन्। तर, सारमा तिनीहरू सत्यतालाई बिलकुलै पछ्याउन चाहँदैनन्, र तिनीहरू विशेषगरी सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनन्; बरु, तिनीहरू सकारात्मक कुराहरूप्रति वितृष्ण हुन्छन् र दुष्ट शक्तिहरू, तागत, विलासी जीवनशैली, र संसारका दुष्ट प्रवृत्तिहरूलाई प्रेम गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरू परमेश्वरको पहिचान र सार बोकेको परमेश्वरले भन्ने र गर्ने सबै कुरालाई तिरस्कार गर्छन्, र तिनीहरू यी कुराहरूलाई निन्दा, मूल्याङ्कन र अपमान गर्छन्। परमेश्वरको काम मानिसहरूका लागि जतिसुकै मूल्यवान् वा अर्थपूर्ण भए पनि, तिनीहरूले तिनलाई न त मान्छन्, न स्विकार्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको पहिचान र सारलाई नस्विकार्ने मात्र नभई, तिनीहरू कुनै परमेश्वरको नक्कल गर्न पनि चाहन्छन्, सारा प्राणीहरूलाई कष्टबाट मुक्त गर्न सक्ने मुक्तिदाता भएको ढोँग गर्छन्, जसले पुलहरू निर्माण गर्ने र बाटाहरू मर्मत गर्नेहरू अन्धो नहुने, हत्यारा र आगजनीकर्ताहरू दण्डित हुने र तिनीहरूका सन्ततिहरूको सङ्ख्या नबढ्ने, अनि समाजको सबैभन्दा तल्लो स्तरका र दुःख भोगिरहेका मानिसहरूले अबउप्रान्त दुःख नपाउने र तिनीहरूका गुनासाहरू सम्बोधन गर्ने स्थान पाउने सुनिश्चित गर्न सक्छ। तिनीहरू संसारको सबै पीडा हटाउन र मानिसहरूलाई कष्टबाट उद्धार गर्न चाहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू साँच्चिकै हृदयको गहिराइमा “विश्वव्यापी प्रेम” र अनन्त “महान् प्रेम” पाल्छन्! आखिरमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको पहिचान र सारलाई नस्विकार्नु पछाडिको कारण ठ्याक्कै के हो? तिनीहरू यसो भन्छन्: “ईश्वरलेले जे गरे पनि, उनी ईश्वरजस्ता छैनन्। ईश्वरजस्तो त सबैभन्दा अधिक म छु; म ईश्वर हुन सबैभन्दा योग्य छु। किनकि ईश्वरले जे गर्छन्, त्यो मेरो रुचिहरूसँग मिल्दैन वा जनमानसका रुचि र आवश्यकताहरूअनुरूप हुँदैन; मैले मात्र जनमानसका आवश्यकता र मन बुझ्न सक्छु, मैले मात्र सारा प्राणीहरूलाई दुःखबाट मुक्त गर्न सक्छु, र म मात्र मानवजातिको मुक्तिदाता हुन सक्छु।” तिनीहरूका महत्त्वाकाङ्क्षा र सार खुलासा भएका छन्, छैनन् र? यस्ता महत्त्वाकाङ्क्षा र सार भएका ख्रीष्टविरोधीहरूको साँचो रूप ठ्याक्कै कस्तो हुन्छ? प्रधान दूत अर्थात् दियाबलस शैतानको जस्तो हुन्छ। तिनीहरू परमेश्वरको पहिचानलाई नकार्छन् र परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, किनभने तिनीहरू आफै ईश्वर हुन चाहन्छन्। तिनीहरू ईश्वरले तिनीहरूलेजस्तै सोच्नुपर्छ, र ईश्वरसित तिनीहरूकै जस्ता प्रकटीकरणहरू, स्वभाव, र महान् प्रेमको सार हुनुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरू संसारका सारा अन्याय देखेपछि संसारको स्थितिबारे बिलौना गर्ने र मानवजातिमाथि दया लाग्ने मानसिकता बोकेको व्यक्ति मात्र ईश्वर हो भन्ने सोच्छन्। तिनीहरू आफूले विश्वास गर्ने परमेश्वरसँग यी गुणहरू छैनन्, तिनीहरू मात्र यस्तो मन र यस्तो ठूलो हृदय भएका, तिनीहरूसँग मात्र यस्तो सद्गुण र महान् प्रेम भएको भन्ठान्छन्। यो नै ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हो, परमेश्वरको पहिचान स्विकार्न नमान्ने तिनीहरूका विभिन्न प्रकटीकरण र सार हो। त्यसकारण, यदि तँ ख्रीष्टविरोधीहरूलाई ईश्वरका रूपमा श्रद्धा गर्छस् र तिनीहरूको आराधना गर्छस् भने, तिनीहरू तँप्रति रुष्ट हुनेछैनन्। यदि तैँले तिनीहरूको पहिचान र सार ईश्वरको जस्तो छ, तिनीहरूसित बुद्धकै समान मन र महान् प्रेम छ, र तिनीहरू ईश्वर हुन् भन्दै तिनीहरूलाई पछ्याइस् भने, तिनीहरू तँसित खुसी र पूर्ण रूपमा सन्तुष्ट हुनेछन्। यो नै ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हो। के ख्रीष्टविरोधीहरूले देखाउने यो सार दुष्ट छैन र? तैँले परमेश्वरको नाम र उहाँका अद्भुत कार्यहरूको जति नै गुणगान गरिस्, अनि मानवजातिको मुक्तिका लागि परमेश्वरले गर्नुभएको सबथोक र उहाँले चुकाउनुभएका मूल्यहरूको गवाही दिइस् भने पनि, तिनीहरूले हृदयमा अवज्ञा गर्नेछन् र भन्नेछन्, “म यसको तारिफ गर्न सक्दिनँ। म यसलाई त्यो रूपमा हेर्दिनँ; त्यो सबै मानव मनोकामना र कल्पना मात्र हो।” जब तैँले परमेश्वर, उहाँको बुद्धि, उहाँको सर्वशक्तिमान्ता, मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँका विचारशील अभिप्रायहरू, र उहाँले चुकाउनुभएका मूल्यहरूको गवाही दिन्छस्, अनि उहाँको सार, उहाँको पहिचान, र सृष्टिकर्ताले मानवजातिमाथि गर्नुभएको सबथोकको गवाही दिन्छस्, तब एक खाले व्यक्तिलाई मात्र असहज महसुस हुन्छ, र त्यो ख्रीष्टविरोधी हो। अनि तिनीहरूले के सोच्छन्? “तिमी किन सधैँ ईश्वरबारे कुरा गर्छौ? मैले पनि तिमीलाई धेरै मलजल र समर्थन गरेको छु। मैले तिमीलाई प्रेम गरेको छु, मदत गरेको छु, तिमी बिरामी हुँदा औषधी किनिदिएको छु, र अरूले छाडेर जाँदा तिमीलाई सहयोग गरेको छु, तिमीसँगै सङ्गति गरेको छु, र तिम्रो साथमा रहेको छु। तिमी किन मेरो प्रशंसा गर्दैनौ?” कसैले परमेश्वरको गवाही दिने वा प्रशंसा गर्नेबित्तिकै, ख्रीष्टविरोधीहरू निराश महसुस गर्छन् र ईर्ष्याका कारण उसलाई घृणा गर्छन्। कसैबाट परमेश्वरको प्रशंसा भइरहेको सुन्दा परमेश्वरका सामान्य विश्वासीहरूले के महसुस गर्छन्? सुरुमा, तिनीहरूले त्यस व्यक्तिले भनेको कुरालाई र उसले सङ्गति गरेको अनुभवात्मक गवाहीलाई “आमेन” भन्नेछन्।त्यसका साथै, तिनीहरूले ध्यानपूर्वक सुन्नेछन्, र सोच्नेछन्, “परमेश्वरले तिनीहरूमाथि त्यसरी काम गर्नुभयो—परमेश्वर अत्यन्तै महान् हुनुहुन्छ, उहाँले मानिसलाई साँच्चिकै प्रेम गर्नुहुन्छ! यदि मैले भविष्यमा त्यस्तै परिस्थितिहरू सामना गर्नुपर्यो भने, म पनि सत्यता खोज्नेछु। तिनीहरूले त्यसरी कार्य गरेर परमेश्वरलाई चोट पुर्याउँछन्; मैले पनि विगतमा त्यसरी कार्य गरेको छु, म बस यसबारे अनजान थिएँ। म परमेश्वरप्रति ऋणी छु! परमेश्वरले यसरी कार्य गर्नु मानिसहरूका लागि लाभदायक हुन्छ, तर मैले यो कुरा बुझिनँ। मलाई लाग्छ, मेरो कद यस व्यक्तिको भन्दा सानो छ, मेरो बुझाइ शुद्ध छैन, र मेरो क्षमता कमजोर छ। म सानो कदको व्यक्तिलाई अन्तर्दृष्टि र मार्गदर्शन दिनुहोस् भनेर म परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छु। परीक्षाहरू सामना गर्दा तिनीहरू कसरी कमजोर बनेनन्? तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरूको मार्गदर्शन थियो। यदि मैले त्यस्ता परिस्थितिहरू सामना गरिरहेको भए, म कमजोर बन्न र मैले ठोकर खान पनि सक्थेँ। परमेश्वरले मेरो सानो कद देखेर अहिलेसम्म त्यस्तो परिस्थिति सामना नगराएर ममाथि दया देखाउनुभएको छ। परमेश्वरले गर्ने सबथोक असल हुन्छ!” तर यो सुन्दा ख्रीष्टविरोधीहरू बेखुसी हुन्छन्: “के रे? परमेश्वरले गर्ने सबथोक असल हुन्छ रे? यो असलपन कहाँ छ? यदि परमेश्वरले गर्ने सबथोक त्यति असल हुन्छ भने, मानिसहरू नकारात्मक र कमजोर किन छन्? यदि ईश्वरले गर्ने सबथोक असल हुन्छ भने, कतिपय मानिसहरू किन निष्कासित हुन्छन्? यदि ईश्वरले गर्ने सबथोक असल हुन्छ भने, सुसमाचार फैलाउने र कर्तव्यहरू पूरा गर्ने क्रममा किन सधैँ अवरोध र बाधाहरू हुन्छन्? मैले थुप्रै असल कार्यहरू गरेको छु; मैले परिश्रम गरेको छु, भेटीहरू चढाएको छु, र सुसमाचार प्रचार गर्दा मानिसहरू प्राप्त गरेको छु। किन कसैले मेरो प्रशंसा गर्दैन? ईश्वरले त्यसको बदलामा मलाई किन कुनै चिज, केही इनाम दिएका छैनन्? यदि मानिसहरूलाई मेरै सामु मेरो प्रशंसा गर्न लाज लाग्छ भने, मेरो पिठ्यूँपछाडि गरे पनि हुन्छ। किन कसैले मेरो प्रशंसा वा सराहना गर्दैन? के ममा कुनै सद्गुण छैन र?” तिनीहरू निराश बन्छन्। यदि कसैले साधारण व्यक्तिको प्रशंसा गरेमा ख्रीष्टविरोधीहरूले खासै केही महसुस गर्नेछैनन्। तर कसैले परमेश्वरको महान् शक्ति, महान् प्रेम, र बुद्धिको, वा परमेश्वरको पहिचानको गवाही दिएमा, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई घृणा र ईर्ष्या महसुस हुन्छ। जब कोही परमेश्वरप्रति समर्पित हुन, उचित सृजित प्राणी हुन र आफ्ना दायराहरू ननाघ्ने र सृष्टिकर्ताको प्रभुत्वअन्तर्गत समर्पित हुने व्यक्ति हुन इच्छुक हुन्छ, ख्रीष्टविरोधीहरूले यो कुरा मन पराउँदैनन् र भन्छन्, “तिमी किन यति इच्छुक र सक्रिय रूपमा ईश्वरप्रति समर्पित हुन्छौ? तिमीलाई किन मैले भनेको कुनै पनि कुरा सुन्न यति गाह्रो हुन्छ? म जे भन्छु त्यो गलत हुँदैन!” तिनीहरूलाई मानिसहरूले तिनीहरूका अनुयायी बनेर हरमोडमा तिनीहरूको प्रशंसा गरेको, तिनीहरूको नाम ओठमै राखेको, तिनीहरूलाई आफ्नो हृदयमा राखेको, तिनीहरूको भलाइ र बलबारे सपनासमेत देखेको, र भेटेजति सबैसँग तिनीहरूको प्रशंसा गरेको मन पर्छ। यदि तिनीहरू बिरामी परे र आफ्नो मुख देखाएनन् भने, मानिसहरूले यसो भन्नेछन्, “तपाईँबिना हामी के गरौँ? तपाईँ नहुँदा, हामी छरपस्ट हुन्छौ; हामी विश्वास गरिरहन वा जिइरहन सक्दैनौँ!” यदि ख्रीष्टविरोधीहरूले यो कुरा सुनेमा, तिनीहरू खुसीले गदगद हुनेथिए, र यो कुरा सुन्नलाई तिनीहरू जस्तोसुकै कष्ट सहन वा दिनौँसम्म खाना वा निन्द्रा त्याग्न तयार हुनेथिए। तर यदि कसैले तिनीहरूको प्रशंसा गरेन, तिनीहरूलाई आदर्श पात्र मानेन, तिनीहरूको आराधना गरेन, वा तिनीहरूलाई गम्भीरतापूर्वक लिएन भने, तिनीहरू निराश महसुस गर्छन् र हृदयमा घृणा पाल्छन्—यो एक खाँटी ख्रीष्टविरोधी हो। छोटकरीमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले परेमश्वरको पहिचानलाई कहिल्यै स्विकार्नेछैनन्। तिनीहरू परमेश्वरको पहिचान र सारलाई स्विकार्दैनन्, परमेश्वरको पहिचान र सार बोकेको जनले तिनीहरूमाथि गरेको कामलाई त झनै स्विकार्दैनन्, न त तिनीहरू परमेश्वरले मानवजातिमाझ गरेको सम्पूर्ण कामलाई मान्ने वा स्विकार्ने नै गर्छन्।
ख. यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता स्विकार्न नमान्नु
अब, “तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरूले ख्रीष्टको सारलाई इन्कार गर्छन्” भन्ने विषयको दोस्रो प्रकटीकरण:ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता स्विकार्न नमान्नुबारे सङ्गति गरौँ। ख्रीष्टविरोधीहरूका लागि, परमेश्वरको पहिचान बोकेको सृष्टिकर्ता अस्तित्वमा हुँदै हुनुहुन्न, उहाँ एक मिथक मात्र हुनुहुन्छ। त्यसोभए, के ख्रीष्टविरोधीहरूले सृष्टिकर्ताले यावत थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई मान्न सक्छन्? तिनीहरूले यो तथ्यलाई मान्दैनन् भनेर भनिरहनै पर्दैन। तिनीहरूले यसलाई मान्दैनन्, र यो पनि तथ्यहरूमा आधारित छ। परमेश्वरबारे ख्रीष्टविरोधीहरूको विश्वास, ज्ञान, र बुझाइ मानव धारणा र कल्पनाहरूमा, आदर्श व्यक्तिबारे केही मानव बोध र बुझाइहरूमा, साथै मानिसहरूलाई बहकाउनका लागि ती आदर्श व्यक्तिहरूले प्रयोग गर्ने झूटा शिक्षा र भ्रमहरूमा पनि आधारित हुन्छन्। के ख्रीष्टविरोधीहरूको हृदयका धारणा, कल्पना, झूटा शिक्षा, भ्रम, र अन्य कुराहरू परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यसित मिल्छन् कि विरोधाभासी छन्? ती अवश्यै यो तथ्यसित विरोधाभासी छन्। मानिसहरूले भेटीहरू चढाउने आदर्श व्यक्तिहरूले मानवजातिमाझ दह्रिलो पकड राख्नका निम्ति मानव धारणा, कल्पना, र रुचिहरूसँग मेल खाने केही झूटा शिक्षा र भ्रमहरू अघि सारेर तिनीहरूलाई बहकाउँछन्, जस्तै “बुद्ध हितकारी हुनुहुन्छ,” “स्वर्गले जीवित प्राणीहरूलाई प्रिय ठान्छ,” “साततले मन्दिर बनाउनुभन्दा एउटा जीवन बचाउनु ठूलो हो,” र “जे हुनु नै छ त्यो हुनैपर्छ, र जे हुनु छैन त्यसलाई जबरजस्ती गर्नु हुँदैन।” अरू के छ? (तिमीभन्दा तीन फिटमाथि एउटा परमेश्वर छन्।) तिमीभन्दा तीन फिटमाथि भनेकोचाहिँ कहाँ हो? त्यो मध्यआकाशमा हो, जहाँ शैतान बस्छ। यो “परमेश्वर” भनेको के हो? (यो शैतान हो।) अनि बौद्ध धर्मावलम्बीहरूले प्रायजसो प्रयोग गर्ने भनाइ चाहिँ के हो? (भलाइको बदला भलाइ र दुष्टताको बदला दुष्टता; आज भएन भने, यी कुराहरू पक्कै पनि चुक्ता हुनेछन्, अहिले समय मात्रै नआइसकेको हो।) मानिसहरू अक्सर संसारमा भनिने यी तुलनात्मक रूपले सकारात्मक भनाइहरू र दार्शनिक सिद्धान्तहरूलाई सत्यता ठान्छन्, तर वास्तवमा, के यी वचनहरू सत्यता हुन्? के ती र सत्यताबीच कुनै सम्बन्ध छ? (छैन।) जस्तै “भलाइको बदला भलाइ र दुष्टताको बदला दुष्टता; आज भएन भने, यी कुराहरू पक्कै पनि चुक्ता हुनेछन्, अहिले समय मात्रै नआइसकेको हो”—“भलाइको बदला भलाइ” भन्नुको मतलब के हो? “भलाइ” ले केलाई जनाउँछ? के यो इन्साफ, सत्यता हो, कि मानिसको थोरै सद्भावना हो? (यो मानिसको सद्भावना हो।) के मानिसको थोरै सद्भावना भलाइद्वारा साँच्चिकै चुक्ता हुन्छ? हुन्छ भन्ने जरुरी छैन। “पुलहरूको निर्माण र बाटोहरूको मर्मतले अन्धोपन निम्त्याउँछन्”—पुलहरू निर्माण गर्नु र बाटोहरू मर्मत गर्नु दयाका कार्यहरू हुन् भने तिनले किन अन्धोपन निम्त्याउँछन्? के यी कार्यहरू गर्दा इनाम प्राप्त हुन्छ? (हुँदैन।) “दुष्टताको बदला दुष्टता”—हत्या र आगजनी दुष्टता हुन्, त्यसोभए के ती दुष्टताद्वारा चुक्ता हुन्छन्? (हुँदैनन्।) किन हुँदैनन्? “जबकि हत्यारा र आगजनी गर्नेहरूले आफ्ना सन्तानको सङ्ख्या वृद्धि सुनिश्चित गर्छन्”—यी वचनहरूले “दुष्टताको बदला दुष्टता” लाई खण्डन गर्छन्। “यी कुराहरू पक्कै पनि चुक्ता हुनेछन्, अहिले समय मात्रै नआइसकेको हो”—“समय मात्रै नआइसकेको हो” भन्नुको अर्थ के हो? समय आउनुको अर्थचाहिँ के हो? जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, तब तिनीहरूले यी वचन र भनाइहरूलाई सकारात्मक कुरा र सत्यताका रूपमा लिन्छन्। खोक्रो हृदय भएका र आत्मिक भरणपोषणको स्रोत नभएका मानिसहरूले यी तथाकथित सही वचनहरूलाई आफूलाई सान्त्वना दिन आफ्नो आत्मिक भरणपोषणका रूपमा, एक प्रकारको आत्मिक सहानुभूतिका रूपमा लिन्छन्, “ठिकै छ नि त, जीवनमा आशा छ, यस संसारमा अझै पनि निष्पक्षता र धार्मिकता छ, र इन्साफ कायम राख्ने अझै पनि कोही त छ। निष्पक्ष परिणाम पाउन अझै पनि सम्भव छ, र अन्त्यमा यो सबै कुरामाथि एउटा समाधानको बयान पारित हुनेछ।” के ती भनाइहरू यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताबारे साँचो बुझाइहरू हुन् त? के ती मानिसहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वर सार्वभौम हुनुभएको तथ्यलाई स्विकार्नुका साँचो प्रकटीकरणहरू हुन्? (होइनन्।) के मानिसहरूले भन्ने गरेका भनाइ वा उखानहरू परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यसँग सम्बन्धित छन्? (छैनन्।) किन छैनन्? (यी वचनहरू सत्यता होइनन्।) तेरो जवाफले सैद्धान्तिक तहमा यसलाई प्रमाणित गर्छ, तर मूल कारण के हो? मूल कारण यो धर्मसिद्धान्तजति सामान्य छँदै छैन, यसलाई यही एउटा वाक्यमा व्याख्या गर्न सम्भव छँदै छैन। यावत थोकमाथि परमेश्वर सार्वभौम हुने कुरा खासै सामान्य नभएकाले यसलाई कसरी बुझ्नुपर्छ? हामीले यसअघि सङ्गति गरेजस्तै, ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भनेर मान्दैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले जे हेरिरहेका भए पनि, तिनीहरूले त्यसलाई सधैँ एक दर्शकको दृष्टिकोणबाट, र पैसा र शक्तिलाई नै जीवन ठान्ने भौतिकवादीको दृष्टिकोणबाट छानबिन र विश्लेषण गर्छन्। यदि कुनै व्यक्तिले कुनै पनि कुरालाई यस्तो दृष्टिकोण र परिप्रेक्ष्यले हेर्यो भने, के त्यस समस्याको सार परिवर्तन हुनेछैन र? के त्यो फरक हुनेछैन र? यदि कसैले यावत थोकको विकासका विधिविधान र नियमहरूलाई कुनै भौतिकवादीको दृष्टिकोणबाट हेरेमा, अन्तिम नतिजा के हुनेछ? के संसारबारे भौतिकवादीको दृष्टिकोणले संसारसँग व्यवहार गर्ने मानव दर्शन, रणनीति, विधि, र शैलीहरू उत्पन्न गर्नेछैन र? के त्यसले खेलका नियमहरू उत्पन्न गर्नेछैन र? (गर्नेछ।) नतिजा यही हो, र यस समस्याको सार यसैमा छ।
कुनै भौतिकवादीले शक्तिलाई कसरी हेर्छ? उसलाई लाग्छ कि यदि कुनै व्यक्तिले शक्ति प्राप्त गर्न चाहन्छ भने, पहिलो कुरा, ऊसित रणनीतिहरू हुनुपर्छ, दोस्रो, उसले अनेकथरिका मानिसहरूलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न सक्नुपर्छ, तेस्रो, ऊ निर्दयी हुनुपर्छ, र चौथो, ऊ परिवर्तनशील हुनैपर्छ। के यो भौतिकवादी दृष्टिकोण होइन र? के यसमा परमेश्वरको सार्वभौमिकताप्रति समर्पणको कुनै सङ्केत छ? (छैन।) भौतिकवादीहरूले शक्तिबारे यी विचारहरू कसरी निर्माण गरे? के यी विचारहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको सारले निर्माण गरेको होइन र? (हो।) ख्रीष्टविरोधीहरूको के-कस्तो सारले? ल भन् त, यदि ख्रीष्टविरोधीहरूमा कुनै दुष्ट सार नभएको भए, के तिनीहरूले “मानिसहरूलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न सक्नु” भन्ने वाक्यांश निर्माण गर्नेथिए त? के तिनीहरूले आफूसँग “रणनीतिहरू हुनुपर्छ” भनेर सोच्नेथिए त? के तिनीहरूले आफू “परिवर्तनशील हुनैपर्छ” भन्नेथिए त? यदि तिनीहरूसित क्रूर सार नभएको भए, के तिनीहरूले तिनीहरू “निर्दयी हुनुपर्छ” भन्नेथिए त? (भन्नेथिएनन्।) यो ख्रीष्टविरोधीहरूको सारद्वारा निर्धारित हुन्छ। के तिनीहरूको सारद्वारा उत्पन्न विभिन्न सोचहरू तिनीहरूको मनका विचारहरू मात्र हुन्, कि संसारसँग व्यवहार गर्ने तिनीहरूका सिद्धान्तहरू र दैनिक जीवनमा तिनीहरूको व्यवहार उस्तै हुन्छन्? (संसारसँग व्यवहार गर्ने तिनीहरूका सिद्धान्तहरू उस्तै हुन्छन्।) तिनीहरू आफ्ना दैनिक जीवनमा र समूहहरूमाझ निरन्तर सारांशहरू बनाइरहेका हुन्छन्, त्यसैले तिनीहरूका रणनीतिहरू झन्-झन् परिपक्व र अनुभवी बन्दै जान्छन्, र अन्त्यमा पैशाचिक बन्छन्। पैशाचिक भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ पर्याप्त मात्रामा निर्दयी, कठोर, र अनिष्टकर बन्नु हो। के तिनीहरूको निर्दयता, दयाहीनता, र अनिष्टताका प्रकटीकरणहरूले तिनीहरूलाई परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित बनाउन सक्छन्? कदापि सक्दैनन्। त्यसकारण, चाहे ख्रीष्टविरोधीहरू जवान होऊन् वा वृद्ध, तिनीहरूले सबथोक आफ्नै दर्शन, विधिविधानहरू, खेलका नियमहरू, रणनीतिहरू, र अनुभवका आधारमा गर्छन्। के यी सबै कुरा परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यसित मिल्छ कि विरोधाभासी छ? (विरोधाभासी छ।) जब ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्ना सारांशहरूमार्फत निर्माण गरेका यी सबै विधिविधानहरूलाई कार्यान्वयन गर्छन्, तब तिनीहरूको सिद्धान्त र उद्देश्य के हुने गर्छ? तिनीहरूको प्रेरणा के हुने गर्छ? तिनीहरू यसो भन्छन्, “यदि तिमी आफूले चाहेको कुरा प्राप्त गर्न चाहन्छौ भने, तिमीले त्यसका लागि जे-जे गर्नुपर्छ त्यो गर्न, र जुनसुकै हदसम्म जान, पर्याप्त मात्रामा निर्दयी, कठोर, र अनिष्टकर हुन सिक्नैपर्छ, एउटा भनाइ नै छ नि, ‘सानो मनले भलाद्मी भइँदैन; असली पुरुष कठोर हुनैपर्छ।’” यसो भन्नुको मतलब के हो? यसको मतलब यो हो: “परमेश्वरको कस्तो सार्वभौमिकता? स्वर्गका बन्दोबस्तहरूको कस्तो पर्खाइ? यस्ता कुनै कुराहरू छैनन्! कुनचाहिँ अधिकारी वा राजा आज रहेको स्थनामा उग्र र क्रूर तरिकाले पुगेनन्? के यी पदहरू लडाइँ र हत्यामार्फत प्राप्त गरिएका होइनन् र?” ख्रीष्टविरोधीहरूको यो दृष्टिकोणलाई हेर्दा, के तिनीहरूले परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भन्ने तथ्य स्विकार्छन्? (स्विकार्दैनन्।) गैरविश्वासीहरूको संसारमा, यो बाँच्ने नियमबारे ख्रीष्टविरोधीहरूको यस्तो दृष्टिकोण हुन्छ। त्यसोभए, तिनीहरू मण्डलीमा हुँदा, के तिनीहरूले कार्य गर्दा त्यही रणनीतिहरू प्रयोग गर्नेछन्? के तिनीहरूले जीवनका उही नियमहरू पालना गर्नेछन्? यो अलिकति पनि परिवर्तन हुनेछैन। ख्रीष्टविरोधीहरू मण्डलीमा आउँदासमेत तिनीहरूले कहिल्यै आफूलाई काबुमा राख्ने वा सुधार्ने गर्दैनन्, तिनीहरूले कदापि यसो गर्दैनन्। तिनीहरूले यसो भन्छन्, “यदि तिमी अरूभन्दा उत्कृष्ट हुन चाहन्छौ भने, तिमीले रणनीतिहरू बोक्न सिक्नैपर्छ। वरिपरि सबै जना हुँदा, विशेषगरी प्रतिष्ठित मानिसहरू हुँदा, तिमीले देखावा गर्ने सक्दो प्रयास गर्न, र प्रभारी, अगुवा, र आफूभन्दा माथिकालाई यो कुरा देखाउन जरुरी छ। त्यसपछि तिमीले बढुवा प्राप्त गर्ने र महत्त्वपूर्ण पदहरूमा नियुक्त हुने मौका पाउनेछौ, र अरूभन्दा उत्कृष्ट हुने अवसर पाउनेछौ। यसअलावा, तिमीले मानिसहरूमाझ भएको बेलामा नभएको बेलाभन्दा फरक तरिकाले व्यवहार गर्न सिक्नैपर्छ, तिमीले छल गर्न सिक्नैपर्छ। मानिसहरूको अगाडि असल कामकुरा गर्नू, अनि भयानक, खराब, र काला कर्तुतहरू, अनि मानिसहरूलाई मन नपर्ने कामकुरा गोप्य रूपमा गर्नू। आफूलाई कहिल्यै कोहीसामु छर्लङ्ग नपार्नू। तिमीले मानिसहरूलाई आफ्नो उत्कृष्ट पाटो देखाउने, र राम्रोसँग आफ्नो भेष बदल्ने गर्नैपर्छ। तिमी साँच्चिकै जतिसुकै खराब भए पनि, तिमीले त्यसलाई राम्रोसँग छोप्नैपर्छ। मानिसहरूको साथ नगुमाउनू। तिमीले तिनीहरूको साथ गुमाइसकेपछि, ढिला भइसकेको हुन्छ—त्यसपछि तिमीले कुनै मौका पाउनेछैनौ।” ख्रीष्टविरोधीहरू मण्डलीमा यस्ता रणनीतिहरू र बाँच्ने नियमहरूअनुसार पनि जिउँछन्।
यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता अनुभव गरेका र थाहा पाएका सारा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका गवाहीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी हेर्छन्? ख्रीष्टविरोधीहरूले भन्छन्, “मानिसहरूसँग दिमाग, सोच, र शिक्षा हुन्छ, र तिनीहरूले सम्पादन र रचनामार्फत यी अनुभवात्मक गवाहीहरू सिर्जना गरेका हुन्। खासमा, यी सबै अनुभवात्मक गवाहीहरू मानिसहरूले कल्पना गरेका हुन्, ती सबै झूटा हुन्, र ती सबै असम्भव छन्। आफैले बनाउने भए म पनि अनुभवात्मक गवाहीहरू बनाउन सक्थेँ। म अनुभवात्मक गवाहीका दस-बिस वटा लेखहरू लेख्न सक्थेँ। मैले त्यसो गर्ने कष्ट नगरेको मात्र हो। के तिमीहरूलाई मैले तिमीहरूका सानातिना षड्यन्त्रहरू छर्लङ्गै देख्न सक्दिनँ जस्तो लाग्छ? के तिमीहरू देखावा गर्नका लागि मात्र यसो गरिरहेका छैनौ र? तिमीहरू यसलाई परमेश्वरको गवाही दिने, परमेश्वरको नामको गवाही दिने, र यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको गवाही दिने जस्ता राम्रा नामहरू दिन्छौ, र तिमीहरूले परमेश्वरको गवाही दिएको भन्छौ, तर खासमा, तिमीहरू आफ्नै गवाही दिन र अरूभन्दा उत्कृष्ट हुन मात्र त्यसो गरिरहेका हुन्छौ।” तिनीहरू परमेश्वरले मानिसहरूमाथि गर्नुभएको कामबारेका सारा गवाहीहरूको सत्यतालाई मान्दैनन्। बाहिरी संसारका विभिन्न वातावरण र परिस्थितिहरू, र हरदेशका अवस्थाहरूको सन्दर्भमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरले कसरी काम गरिरहनुभएको छ भनेर छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, र परमेश्वरले बाहिरी संसारका वातावरणहरूलाई सम्भाल्ने, परिवर्तन गर्ने, वा बन्दोबस्त गर्ने सन्दर्भमा भन्नुपर्दा, तिनीहरू उहाँले यो सबै गर्नुको अर्थलाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई लाग्छ कि “‘परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम छन्’ भन्ने कुरा एउटा खोक्रो, सुन्दा ठूलो कुरा लाग्ने भनाइ मात्र हो। वास्तवमा, तिमी जुनसुकै देश गए पनि, तिमीले त्यस देशको सरकारको आज्ञापालन गर्नुपर्छ नि, होइन? तिमी त्यस देशका सरकारी र कानुनी बन्धनहरूको अधिनमा हुन्छौ, होइन र? के यसको अर्थ परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम छन् भन्ने भनाइ असफल हुन्छ भन्ने होइन र? उनले जसरी आफ्नो सार्वभौमिकता अभ्यास गरे पनि, के त्यसले कुनै पनि देशका सरकार र कानुनहरूलाई उछिन्न सक्छ?” त्यसकारण, मण्डली र मण्डलीको कामका लागि बाहिरी संसारको वातावरण र परिस्थिति प्रतिकूल हुनेबित्तिकै, ख्रीष्टविरोधीहरू गोप्य रूपमा खुसी महसुस गर्छन् र त्यसबारे हाँस्छन्, र आफ्ना पैशाचिक मुहारहरू खुलाउँछन्। जब मण्डलीको काम सहज रूपमा अघि बढिरहेको हुन्छ, र परमेश्वरले त्यसलाई आशिषित् र अगुवाइ गरिरहनुभएको हुन्छ, अनि सबथोक सही रूपमा चलिरहेको हुन्छ, जब बाहिरी संसारको वातावरणबाट कुनै हस्तक्षेप हुँदैन, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका स्थितिहरू झन्-झन् राम्रा बनिरहेका हुन्छन्, तब ख्रीष्टविरोधीहरूका हृदय बेचैन र अधैर्य हुन्छन्, तिनीहरूलाई अत्यन्तै ईर्ष्या, असहजता, र घृणा महसुस हुन्छ। तिनीहरूलाई किन घृणा महसुस हुन्छ? तिनीहरू परमेश्वर यो सबै कुरामाथि सार्वभौम हुन सक्नुहुन्छ भनेर विश्वास गर्दैनन्। मण्डली भनेको परमेश्वरको घर हो, त्यो त्यही ठाउँ हो जहाँ परमेश्वरले उहाँको व्यवस्थापनको काम गर्नुहुन्छ, जहाँ परमेश्वरले मानवजातिलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, जहाँ परमेश्वरको इच्छामा अवरोध हुँदैन, र जहाँ परमेश्वरका वचनहरू मानिसहरूमा साकार र पुष्टि गर्न सकिन्छ। जब मण्डलीलाई राम्रो भइरहेको हुन्छ, त्यसले परमेश्वरको अख्तियारको वास्तविकता प्रस्तुत गर्छ, साथै यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ र यो साँचो हो भन्ने तथ्यलाई पुष्ट गर्छ। यो तथ्य स्थापित र पुष्टि भएपछि, त्यो ख्रीष्टविरोधीहरूको ठूलो अपमान हुन्छ। अपमानित भएपछि, के ख्रीष्टविरोधीहरूले हृदयमा खुसी, शान्ति, र आराम महसुस गर्छन्, कि अवज्ञा र क्रुद्ध महसुस गर्छन्? (तिनीहरूले अवज्ञा र क्रुद्ध महसुस गर्छन्।) तिनीहरू हृदयमा केका बारेमा सोचिरहेका हुन्छन्? तिनीहरू परमेश्वरलाई घृणा र इन्कार गर्छन्। यदि बाहिरी रूपमा मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको परिस्थिति खासै राम्रो नभएको, यी मानिसहरू सतावट, उत्पीडन र बहिष्करणमा परिरहेको, र तिनीहरूसँग समाजमा कुनै हैसियत नभएको देखिएमा, ख्रीष्टविरोधीहरू हृदयमा निकै खुसी र प्रसन्न महसुस गर्छन्, तर जब मण्डलीको काम र मण्डली जीवन सबै फस्टाइरहेका र निरन्तर रूपमा विकसित भइरहेका हुन्छन्, तब ख्रीष्टविरोधीहरू खुसी महसुस गर्दैनन्। तिनीहरूले किन खुसी महसुस गर्दैनन्? किनभने यो तिनीहरूका धारणाहरूसँग मिल्दै मिल्दैन, यो तिनीहरूले अपेक्षा नै नगरेको कुरा हो। परमेश्वरको सार्वभौमिकता र परमेश्वरका वचनहरू पूरा र साकार भएका हुन्छन्, तिनले तिनीहरूका विचारहरू उल्ट्याएका हुन्छन्, त्यसकारण तिनीहरू दुःखी हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले देखाउने विचार र दृष्टिकोणहरू, साथै तिनीहरूका असन्तुष्ट भावनाहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, के तिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरकै समान दृष्टिकोण बोक्दैनन् र? के तिनीहरूको प्रकृति सार ठूलो रातो अजिङ्गरकै समान छैन र? यो पूर्ण रूपमा समान छ।
पूरै संसार, यावत थोक, र सारा सृजित प्राणीहरूले पालना गर्ने कानुन र नियमहरूका सन्दर्भमा ख्रीष्टविरोधीहरू यस्तो सोच्छन्: “प्रकृति र ऋतुहरू धेरै पहिले बनेका थिए। यदि लामो समयसम्म जाडो भएमा, त्यसपछि गर्मी हुनेछ; यदि लामो समयसम्म गर्मी भएमा, त्यसपछि जाडो हुनेछ। जब पातहरू झर्ने समय आउँछ, हुरी चल्दा ती झर्छन्। के यो सबै अत्यन्तै सामान्य कुरा होइन र? यो कसरी परमेश्वरको सार्वभौमिकता भयो? यो कसरी परमेश्वरले बनाएको नियम भयो? परमेश्वरका नियमहरूले के गर्न सक्छन्? मानिसहरूले धेरै जनावरहरूको हत्या गरेर पनि कुनै परिणाम भोगेका छैनन्; मानवजाति अझै पनि पहिलेजस्तै जिइरहन्छ, होइन र? परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम छन् भनिन्छ, त्यसोभए परमेश्वरले ती कुराहरूमाथि सार्वभौमिकता राखेको मैले किन देख्दिनँ? परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम छन् भनिन्छ, तर किन दुष्ट मानिसहरू सधैँ फस्टाउँछन् जबकि असल मानिसहरू कहिल्यै हावी हुन पाउँदैनन्?” अन्त्यमा, तिनीहरू यो निष्कर्षमा पुग्छन्: “यस संसारमा कुनै मुक्तिदाता छैन; संसारलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने त मानवजातिले हो। यस संसारलाई शासन गर्ने त संसारका देशहरूका महान् हस्ती र नेताहरूले हो, र यस संसारको परिदृश्य परिवर्तन गर्ने तिनै मानिसहरूले हो। ती महान् र सक्षम मानिसहरू नहुने हो भने, संसार बरबाद हुनेथ्यो। जहाँसम्म परमेश्वर यावत थोकमाथि सार्वभौम छन् भन्ने कुरा छ, त्यो म देख्न सक्दिनँ। परमेश्वर कसरी तीमाथि सार्वभौम छन्? म किन यो कुरा महसुस गर्न सक्दिनँ? म किन यो कुरा बुझ्न सक्दिनँ? किन यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा मानव धारणाहरूविपरीतका धेरै कुराहरू पर्छन्?” तिनीहरूले यसलाई न त मान्न सक्छन् न स्विकार्न नै सक्छन्। यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता, यावत थोकमाथि परमेश्वर सार्वभौम हुने तरिका, यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा उहाँले प्रकट गर्ने स्वभाव, परमेश्वरका कार्य सिद्धान्तहरू, परमेश्वरको सार, आदि कुराको सम्बन्धमा भन्नुपर्दा, सत्यता पछ्याउने मानिसहरूले आफ्नो जीवनकालमा यसको सानो टुक्रा मात्र बुझ्न सक्छन्। तैपनि यो नै तिनीहरूलाई परमेश्वरका सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित गराउन, सृष्टिकर्ताका सारा वचनहरूप्रति समर्पित गराउन, र सृष्टिकर्तालाई परमेश्वरका रूपमा मान्न लगाउन पर्याप्त हुन्छ। केही मानिसहरूले यसलाई थोरै बुझ्न सके पनि, तिनीहरूले त्यसलाई पूर्ण रूपमा बुझ्न असम्भव हुन्छ, किनकि परमेश्वरका धेरै कामहरू उहाँको हैसियत र पहिचानबाट कार्यान्वयन गरिन्छन्, र यी कामहरू र सृजित मानिसहरूका सोच र अनुभूतिबीच सधैँ कुनै न कुनै अन्तर हुनेछ। अनि मानिसहरूले आफ्ना जीवनकालमा अनुभव गर्ने कामकुरामार्फत तिनीहरूले बुझ्न सक्ने थोरै कुरालाई सत्यता पछ्याउनेहरू, अर्थात् अन्तदृष्टि र सत्यता बुझ्ने क्षमता भएकाहरूले मात्र बोध गर्न सक्छन्। कमजोर क्षमताका, अन्तदृष्टि नभएका र सत्यतालाई बिलकुलै प्रेम नगर्नेहरूले त यति थोरै बुझाइसमेत प्राप्त गर्न सक्दैनन्। प्रायः भन्ने गरिन्छ कि परमेश्वरका सोचहरू मानिसका भन्दा उच्च हुन्छन्। यसको मतलब मानवहरू सधैँ सृष्टिकर्ताका सोचहरूको स्तरमा पुग्नबाट चुक्छन्, र तिनीहरूले थोरै बुझाइ प्राप्त गर्नु भनेको परमेश्वरको अनुग्रह हो। सत्यता पछ्याउनेहरूको हकमा, परमेश्वरका धेरै वचनहरू सुनेपछि, अनि धेरै सत्यताहरू बुझेपछि र अनुभव गरेपछि परमेश्वरको अन्तिम चरणको काम स्विकार्नेहरूले मात्र यो कुरा हासिल गर्न सक्छन्—यसका लागि जीवनभर प्रयत्न गर्न आवश्यक पर्छ। मूलभूत रूपमा परमेश्वरको पहिचानलाई नकार्ने ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्नो सारका हिसाबले सत्यता वा सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनन्, र परमेश्वरको पहिचान र सारसँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरालाई त झनै प्रेम गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरू यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्यलाई स्विकार्ने बिन्दुमा कहिल्यै पुग्नेछैनन्। यस तथ्यलाई मान्ने कुरा सत्यताको बुझाइ र पछ्याइमा आधारित हुन्छ, तर ख्रीष्टविरोधीहरू सत्यतालाई नकार्छन्, सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्, परमेश्वरलाई घृणा गर्छन्, र परमेश्वरको पहिचान र सारलाई त झनै घृणा गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूका लागि यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्य सधैँ अस्तित्वहीन हुनेछ। “अस्तित्वहीन” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ यी लन्ठकहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्य कहिल्यै देख्ने वा बुझ्नेछैनन् भन्ने हो। त्यसकारण, तिनीहरू यो कुरा बोध गर्न सक्दैनन्। यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताभित्र धेरै कुराहरू पर्छन्, र यसले धेरै सत्यताहरूका साथै परमेश्वरको बुद्धि, अनि परमेश्वरको पहिचान र सारलाई समेट्छ। परमेश्वर सार्वभौम हुनुहुने यावत थोकका बीच उहाँले सबै कुरालाई कसरी योजनाबद्ध गर्नुहुन्छ? विधिहरू, समय, र यस मामलाबारे परमेश्वरका सोचविचारका हिसाबमा, उहाँको दिमागले त्यसलाई कसरी योजना र लागु गर्छ? यी पक्षहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता कुनै चानचुने मामला होइन; यसमा निकै जटिल सम्बन्धहरू हुन्छन्। आत्मिक बुझाइ हुँदै नभएका र सत्यतालाई नस्विकार्ने ख्रीष्टविरोधीहरूजस्ता लन्ठकहरूले कसरी परमेश्वरले यावत थोकमाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने कुरा कहिल्यै बुझ्नेछैनन्। तिनीहरूले यो कहिल्यै बुझ्नेछैनन् भने, के तिनीहरूले यसलाई मान्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) कतिले भन्छन्, “तिनीहरूले मान्दैनन् किनकि तिनीहरूले बुझ्न सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले यो बुझ्न सक्ने भए, के तिनीहरूले यसलाई मान्नेथिएनन् र?” यो एउटा निचोड मात्र हो; निचोडहरू तर्कसँग मेल मात्रै खान्छन्, तिनीहरू तथ्यहरूसँग मिल्छन् नै भन्ने हुँदैन। त्यसोभए, तथ्यहरूको सत्यताचाहिँ के हो? ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्यलाई कहिल्यै मान्नेछैनन्। अहिलेका लागि, ख्रीष्टविरोधीहरूबारे कुरा नगरौँ, बरु प्रधान दूत, शैतान, दियाबलस, र ठूलो रातो अजिङ्गरबारे कुरा गरौँ। त्यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सताउँछ, मण्डलीमा क्षति पुर्याउँछ, र परमेश्वरको काममा बाधा दिन्छ। जब परमेश्वरले त्यसमाथि विपत्ति ल्याउनुहुन्छ, जसले गर्दा त्यो आत्तिँदै यताउता गर्न थाल्छ, हतासिन्छ, पूरै अलमलमा पर्छ, तब त्यसले सामना गर्न सक्दैन, र अन्त्यमा कृपा याचना गर्छ, “म स्वर्गविरुद्ध फेरि कहिल्यै लड्नेछैनँ।” यस भनाइबाट कस्तो जानकारी प्राप्त गर्न सकिन्छ? ठूलो रातो अजिङ्गरले स्वर्गको, र परमेश्वरको अस्तित्वलाई मान्छ, तर त्यसको प्रकृति परिवर्तन हुँदैन; त्यसले परमेश्वरको अस्तित्वलाई माने पनि, त्यो अझै परमेश्वरविरुद्ध नै लाग्छ र त्यसले उहाँको विरोध गर्छ। त्यसले परमेश्वरलाई हराउन नसकेपछि अबउप्रान्त स्वर्गसँग नलड्ने भन्दै कृपा याचना गर्छ। तर के त्यो साँच्चिकै वशमा परेको र कृपा याचना गरिरहेको हुन्छ? हुँदैन, जब त्यो निको हुन्छ, त्यसले लडाइँलाई निरन्तरता दिनेछ; यसको प्रकृति नै यस्तै हो, र यसको प्रकृति बदलिँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरूमा यही प्रकृति हुन्छ।
ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताभित्र मानवजातिको नियतिमाथि उहाँको सार्वभौमिकतालाई कसरी हेर्छन्? यसमा अति सूक्ष्म मामला संलग्न हुन्छ। यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको कुरा आउँदा, “यावत थोक” भन्ने अवधारणा स्थूल र ज्यादै वृहत् छ; ख्रीष्टविरोधीहरूले यो स्विकार्न सक्दैनन्, तिनीहरू यसप्रति अन्धा हुन्छन्, र यसलाई छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। त्यसोभए, के ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरले तिनीहरूकै नियतिमाथि कसरी सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने कुराप्रति समर्पित हुन्छन्? के तिनीहरूले यो बोध गर्छन्? के तिनीहरूले यो बुझ्छन्? के तिनीहरूले यसलाई मान्न सक्छन्? झनै सक्दैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्ना वास्तविक जीवनका सारा राम्रा कुराहरू आफ्नै प्रयत्नमार्फत हासिल गरेको ठान्छन्। उदाहरणका लागि, यदि तिनीहरू कुनै विश्वविद्यालयमा भर्ना भएमा, तिनीहरूले यसको श्रेय आफ्नो पढाइमा राम्रो गरेको कुरालाई दिन्छन्, र तिनीहरू कुनै प्रतिष्ठित विश्वविद्यालयमा पढ्नकै लागि जन्मिएको विश्वास गर्छन्। यदि तिनीहरूले राम्रो जीवन जिइरहेका छन् र पैसा कमाएका छन् भने, तिनीहरू आफू धनी हुन नै लेखिएको ठान्छन्, किनकि तिनीहरूले समृद्ध जीवन पाउनेछन्, र तिनीहरूको अधिकारी बन्ने र आर्थिक रूपमा राम्रो हुने भाग्य छ भनेर ज्योतिषीहरूले भनेका हुन्छन्। जब कामकुरा बिग्रिन्छ, वा तिनीहरूले आशा गरेजस्तो हुँदैन, र तिनीहरूले दुःख पाउँछन्, तब तिनीहरू गुनासो गर्न थाल्छन्, “मलाई किन यस्तो नराम्रो हुन्छ? मेरो भाग्य किन यति खराब छ? म अत्यन्तै अभागी छु!” तिनीहरूले यी कुराहरूलाई मानव दृष्टिकोणबाट अर्थ्याउने र हेर्ने गर्छन्। यदि सबथोक सहज रूपमा चलिरहेको छ भने, तिनीहरू सबै अहङ्कारी बन्छन्, हरमोडमा देखावा गर्छन्, उग्र र डरलाग्दो मुद्रा देखाउँछन्, र ढिठ र अभिमानी व्यवहार गर्छन्; तर तिनीहरूले चाहेजस्तो नहुँदा तिनीहरू परमेश्वर र अन्य मानिसहरूलाई दोष दिन्छन्, र परिस्थितिलाई उल्टाएर त्यसबाट उम्किने उपाय खोज्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरू परमेश्वरले तोक्नुभएको र गर्नुभएको सबथोक राम्रो हुन्छ भन्छन्, तर भित्रभित्रै, तिनीहरूले दिमाग खियाउँछन्, परिस्थितिलाई उल्टाउनका लागि हरउपाय लगाउँछन्, र त्यसबाट उम्किने वा त्यसलाई बदल्ने कोसिस गर्छन्, र यसो भन्छन्, “म मेरो भाग्य खराब छ र म अत्यन्तै अभागी छु भनेर विश्वास गर्न अस्वीकार गर्छु। म संसार अत्यन्तै अन्यायपूर्ण छ, मजस्तो सक्षम व्यक्तिले अन्त्यमा दिनको ज्योति देख्नेछैन, मेरो चम्किने समय कहिल्यै आउनेछैन भनेर विश्वास गर्न अस्वीकार गर्छु। खासमा, नियति भनेको एउटा खोक्रो खबटा मात्र हो, यो त एउटा भनाइ मात्र हो; यो सबै आफ्नै प्रयत्न र सङ्घर्षहरूमा भर पर्छ। एउटा भनाइ नै छ, ‘अब्बल हुनका लागि ठूलो कष्ट सहनुपर्छ।’ यो नै सर्वोच्च मत हो; मैले यो कहिल्यै बिर्सनु हुँदैन, मैले यो प्रयोग गरेर आफूलाई उत्प्रेरित गर्नैपर्छ।” तिनीहरूले परमेश्वरले गर्ने सबथोक राम्रो हुन्छ, परमेश्वर सबथोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ, र तिनीहरू परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित हुन्छन् भनेर बारम्बार भन्छन्, तर अन्त्यमा तिनीहरूले “अब्बल हुनका लागि ठूलो कष्ट सहनुपर्छ” भन्छन्। बाहिरी रूपमा, तिनीहरूले आत्मिक वचनहरू बोल्छन्, तर गोप्य रूपमा, तिनीहरूले कार्यान्वयन, अभ्यास र अनुसरण गर्ने सिद्धान्तहरू संसारसँग व्यवहार गर्ने शैतानका दर्शनहरू, तर्क, र सोचाइ हुन्। के यसमा कुनै समर्पण हुन्छ? (हुँदैन।) ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई यसरी नै हेर्छन्, बुझ्छन् र लिन्छन्। यी प्रकटीकरण र उदाहरणहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, के ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्यलाई मान्ने र त्यसमा विश्वास गर्ने गर्छन्, कि त्यसलाई शङ्का र निन्दा गर्छन्? (तिनीहरूले त्यसलाई शङ्का र निन्दा गर्छन्।) तिनीहरूले जे भने पनि, तिनीहरूका वास्तविक प्रकटीकरणहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू मूलतः यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई तिरस्कार गर्छन् र त्यसमा विश्वास गर्दैनन्। कतिपय ख्रीष्टविरोधीहरूले त बेतुके भनाइहरूसमेत राख्छन्: “तिमीले कसरी केही कुराका लागि प्रयत्न नगर्न, अनि निष्क्रिय रूपमा परमेश्वरको सार्वभौमिकताको प्रतीक्षा मात्र गर्न मिल्छ? के तिमीले आफ्नो खाना आफैले पकाउनुपर्दैन? के तिमीले केही पनि नगरी आकाशबाट फल प्राप्त होला भनेर प्रतीक्षा गर्न मिल्छ? परमेश्वरले जसरी सार्वभौमिकता राखे पनि, मानिसहरूले कडा मेहनत गर्न र कदम चाल्न आवश्यक हुन्छ, होइन र?” ख्रीष्टविरोधीहरूले यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई स्विकार्न नमान्ने मात्र नभई, तिनीहरूले त्यसलाई नकार्ने र गलत अर्थ्याउने समेत गर्छन्। तिनीहरूले त्यसलाई गलत अर्थ्याउनुको उद्देश्य के हो? तिनीहरूले चाहना राख्ने सारा लाभहरूका लागि नैतिकताहीन रूपमा लड्नुका लागि कुनै आधार र बहाना खोजिरहेका हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकताको तथ्यबारे तिनीहरूको साँचो दृष्टिकोण के हो? अविश्वास, इन्कार, र निन्दा—यो नै तिनीहरूको साँचो दृष्टिकोण हो।
आज हामीले सङ्गति गरेका दुइटा कुराहरूमा, हामीले मुख्यगरी ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास नगर्ने प्रकटीकरणलाई चिरफार गर्यौँ। यो सङ्गति सुनेपछि, के तिमीहरूले कुनै बुझाइ प्राप्त गरेका छौ? कुन मानिसहरूमा यी समस्याहरू छन्? कस्ता व्यक्तिमा ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव हुन्छ तर ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हुँदैन, र ऊ परिवर्तन हुन सक्छ? कुन मानिसहरूमा उस्तै समस्याहरू छन्, तर ख्रीष्टविरोधीहरूको सार छ, तिनीहरू परिवर्तन हुन सक्दैनन्, सदाका लागि परमेश्वरका शत्रु रहन्छन्, र मुक्तिका नभएर विनाशका निशाना हुन्छन्? के तिमीहरूले पनि यी प्रकटीकरणहरू देखाउँछौ? के तिमीहरूलाई परिवर्तन हुन सक्छु जस्तो लाग्छ? के तिमीहरूले सत्यतालाई स्विकार्न र यी सोचहरूलाई बदल्न र प्रतिस्थापित गर्नका लागि त्यसलाई प्रयोग गर्न सक्छौ? (सक्छौँ।) कुन मानिसहरू बदलिन सक्दैनन्? एकखाले व्यक्ति हुन्छ जो विलासी जीवन जिउने, दरबारजस्तै सजिसजाउ गरिएका ठूला घरहरूमा बस्ने, र थुप्रै विलासी गाडीहरू भएका गैरविश्वासीहरूलाई देखेपछि लोभिन्छ र बिलौना गर्छ, “धनी हुनु, अधिकारी हुनु, सक्षम हुनु त गजब हुने रहेछ! ऊ किन यति सक्षम छ? ऊ किन यति भाग्यमानी छ? उसले आफ्नो पैसा कसरी कमायो?” जब तिनीहरूले कसैसँग सामाजिक हैसियत भएको देख्छन्, तब तिनीहरू उसलाई निकै चिल्लो घस्छन्, खुसामद गर्छन्, र उसको चापलुसी गर्ने कोसिस गर्छन्, उसका लागि जे पनि गर्न र जुनसुकै हदसम्म चाकरी गर्न तयार हुन्छन्। तिनीहरू समाजका दुष्ट प्रवृत्तिहरूलाई अत्यन्तै मन पराउँछन् र अक्सर तिनको हिस्सा बन्ने इच्छा राख्छन्, परमेश्वरमाथिको आस्थाले तिनीहरूलाई त्यसो गर्नबाट रोक्दा दुःखी हुन्छन्। अझ बढी, तिनीहरू संसारले आफूलाई छाडेर गएको महसुस गर्छन्; तिनीहरू एक्लो, असहाय, तिनीहरूलाई भरणपोषण गर्ने केही नभएको, तिनीहरूले कुनै सान्त्वना भेट्टाउन नसक्ने महसुस गर्छन्, र प्रायः विक्षिप्त महसुस गर्छन्। अर्कोखाले व्यक्तिले पैसा र शक्ति भएकाहरूले समाजमा आफ्ना मामलाहरू सम्हाल्दा सफलता पाएको देख्दा ठूलो प्रशंसा महसुस गर्छन् र अक्सर यसो भन्दै जयजयकार गर्छन्, “तिनीहरूले एक जना व्यक्तिको हत्या गरे, तर तिनीहरूसँग पैसा र सम्पर्क भएका कारण, तिनीहरू छोटो समय मात्र कारागारमा बसेर निस्के। त्यो नै वास्तविक क्षमता हो!” तिनीहरू समाजका यस्ता मानिसहरूलाई उच्च सम्मान गर्छन् र आदरभावले हेर्छन्। अझै अर्कोखाले व्यक्तिले समाजका संवेदनशील राजनीतिक विषयहरूलाई विशेष ध्यान दिन्छ र तीबारे गहन रूपमा चासो राख्छ, अनि राजनीतिसँग सम्बन्धित केही मामलाहरूमा साँच्चिकै संलग्न हुन र हाम फाल्नसमेत चाहन्छ। यी र यस्तै प्रकारका अन्य मानिसहरूसित भित्री रूपमा परमेश्वरप्रति ख्रीष्टविरोधीहरूको जस्तै मनोवृत्ति हुन्छ: तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, परमेश्वरको पहिचान, वा यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ भन्ने तथ्यलाई मान्दैनन्। यी मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू एउटै गिरोहका हुन्। तिनीहरू मण्डली वा परमेश्वरको घरका होइनन् र अन्त्यमा पखालिनेछन्। तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूसित मिलेर रहन सक्दैनन् र तिनीहरूले हिँड्ने मार्ग परमेश्वरका मागहरूसित मिल्दैन। यी सबै मानिसहरू खतरनाक हुन्छन्; तिनीहरूले अहिलेसम्म कुनै दुष्टता नगरेका, र खुलेआम परमेश्वरलाई इन्कार, मूल्याङ्कन, वा निन्दा नगरेका, वा खुलेआम मानिसहरूलाई बहकाउमा नपारेका र मण्डलीमा हैसियतका लागि प्रतिस्पर्धा नगरेका भए पनि, तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हुन्छ, किनभने तिनीहरूले मूलभूत रूपमा परमेश्वरको पहिचानलाई मान्दैनन्, र यावत थोकमाथि परमेश्वरको सार्वभौमिकता छ भन्ने तथ्यलाई त झनै मान्दैनन्। तिनीहरू दुष्ट शक्तिहरूका र शैतानको गिरोहका हिस्सा हुन्। तिनीहरू दुष्टता, र दियाबलस र शैतानद्वारा प्रवर्तित कुनै पनि झूटा शिक्षा वा भ्रमका साथै संसारमा उत्पन्न हुने, चर्चित भएको वा फैलिएको कुनै पनि दुष्ट प्रवृत्तिलाई श्रद्धा गर्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरका वा मण्डलीका होइनन् र परमेश्वरको मुक्तिका निशाना होइनन्। यी मानिसहरू परमेश्वरका साँचो शत्रु हुन्, तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्।
नोभेम्बर १४, २०२०
