हामीले पछिल्लो भेलामा ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसको हृदय नियन्त्रण गर्नेबाहेक मण्डलीका आर्थिक कुरालाई पनि नियन्त्रण गर्छन् भन्ने तथ्यबारे सङ्गति गऱ्यौँ। हामीले सङ्गति गरेका मुख्य बुँदाहरू के-के थिए? (हामीले दुई मुख्य बुँदाबारे सङ्गति गऱ्यौँ: पहिलो बुँदा तिनीहरू मण्डलीको सम्पत्ति आफै हात पार्न र प्रयोग गर्न प्राथमिकता दिन्छन् भन्ने थियो भने दोस्रो बुँदा तिनीहरू फजुल रूपमा भेटी खर्च गर्छन्, हिनामिना गर्छन्, सापटीमा लाउँछन्, ठगी गरी चलाउँछन्, र चोर्छन् भन्ने थियो।) हामीले यी दुई मुख्य बुँदाबारे सङ्गति गऱ्यौँ। आज हामी ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूको चौधौँ विषयवस्तुबारे सङ्गति गर्नेछौँ: तिनीहरूपरमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्छन्। यो विषयवस्तुमा अब हामी ख्रीष्टविरोधीहरूमा ख्रीष्टविरोधी सार भएको पुष्टि गर्ने के-कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन् भनी हेरौँ। तिनीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्छन्: यसो हेर्दा, यी दुई पदावली—“परमेश्वरको घर” र “व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र”—ले दुष्ट ख्रीष्टविरोधीहरूले के गर्न सक्छन् भन्ने कुराको कुनै सङ्केत दिँदैनन्। “ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नै घरझैँ ठान्छन्” भनेर भन्दा यसले यो “घर” ले केलाई इङ्गित गरिरहेको छ, यो सकारात्मक हो कि नकारात्मक, यसलाई प्रशंसाको रूपमा प्रयोग गरिँदै छ कि निन्दा गर्ने हिसाबले भन्ने कुराको कुनै बाहिरी सङ्केत दिँदैन। तर के “घर” को ठाउँमा “व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र” राख्दा त्यसले केही समस्या छन् भन्ने जनाउँछ? सर्वप्रथम, “व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र” ले हामीलाई के बताउँछ? (ख्रीष्टविरोधीहरू अन्तिम निर्णय आफै गर्न चाहन्छन्।) अरू के बताउँछ? (तिनीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नो प्रभावक्षेत्र ठान्छन्, र नजिकका साथीसङ्गी र आफ्नो घरपरिवारका मानिसहरूको जगेर्ना गर्छन्, र त्यसपछि मण्डलीमाथि पकड जमाउँछन्।) यो पनि ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटा प्रकटीकरण हो। अरू केही छ? के यो वाक्यांशको सतही अर्थले यो ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रभावक्षेत्र, ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति प्रयोग गर्ने र हैकम जमाउने ठाउँ, सबैलाई ख्रीष्टविरोधीहरूले नियन्त्रण गर्ने, एकाधिकार लाद्‍ने, र मुठीमा राख्ने ठाउँ, ख्रीष्टविरोधीहरूले अरनखटन गर्ने ठाउँ हो भन्ने जनाउँछ? (हो।) हामी यो वाक्यांशलाई यसरी अर्थ्याउन सक्छौँ; किनभने हामीले यसअघि ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूबारे छलफल गर्दा, तिनीहरूको सार चिरफार र खुलासा गर्नेबारे धेरै सङ्गति गरेका थियौँ। यीमध्ये मुख्य प्रकटीकरण भनेको ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने र शक्ति प्रयोग गर्ने प्रयास गर्नु हो—यद्यपि अवश्य नै अन्य विभिन्न प्रकटीकरणहरू पनि छन्।

अब हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूले “व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र” अभ्यास गर्नुको सामान्य अर्थबारे सङ्गति गरिसकेकाले, “परमेश्वरको घर” ले ठ्याक्कै के अर्थ दिन्छ भन्नेबारे सङ्गति गरौँ। के तिमीहरूलाई परमेश्वरको घर भनेको के हो भनेर थाहा छ—के तिमीहरू यसको सही परिभाषा दिन सक्छौ? सँगै भेला भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको समूह—के परमेश्वरको घर भनेको यही हो? के ख्रीष्ट र परमेश्वरलाई पछ्याउने मानिसहरूको भेला वा सभालाई नै परमेश्वरको घर मानिन्छ? के मण्डली अगुवा, डिकन र विभिन्न टोली अगुवाहरूको भेलालाई नै परमेश्वरको घर मानिन्छ? (मानिँदैन।) परमेश्वरको घर भनेको ठ्याक्कै के हो? (ख्रीष्टले शासन गर्ने मण्डली मात्र परमेश्वरको घर हो।) (परमेश्वरका वचनहरूलाई आफ्ना अभ्यासका सिद्धान्तका रूपमा लिने मानिसहरूको भेलालाई मात्र परमेश्वरको घर मानिन्छ।) के यी दुई परिभाषा सही छन्? तिमीहरूले त्यो व्याख्या गर्न सक्दैनौ। तिमीहरूले सबै प्रवचन सुनेपछि पनि त्यति सामान्य परिभाषा दिन सक्दैनौ। तिमीहरूलाई यी आत्मिक पदावली र शब्दावलीलाई गम्भीरतापूर्वक लिने र तिनलाई दिनुपर्ने ध्यान दिने बानी परेको छैन भन्ने कुरा प्रस्ट छ। तिमीहरू कस्तो लापरवाही! त्यसैले मनन गर: परमेश्‍वरको घर भनेको ठ्याक्कै के हो त? यदि यसलाई सैद्धान्तिक रूपमा परिभाषित गर्ने हो भने, परमेश्‍वरको घर त्यो ठाउँ हो जहाँ सत्यताले शासन गर्छ, परमेश्‍वरका वचनहरूलाई आफ्नो अभ्यासका सिद्धान्तहरूका रूपमा लिएका मानिसहरूको जनसमूह हो। यो अवस्थामा, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरलाई आफ्नो व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्नु एउटा समस्या हो; परमेश्वरलाई पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको भेलालाई तिनीहरूले आफ्नो व्यक्तिगत प्रभावको क्षेत्र, आफूले शक्ति प्रयोग गर्ने ठाउँ र आफूले शक्ति प्रयोग गर्ने वस्तु ठानिरहेका हुन्छन्। परमेश्वरको घरलाई आफ्नो व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्ने ख्रीष्टविरोधीहरूबाट बुझ्न सकिने शाब्दिक अर्थ यही हो। तैँले त्यसलाई जुन कोणबाट व्याख्या गरिस् वा हेरिस् भने पनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरलाई आफ्नो व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझौँ ठान्नुले मानिसहरूलाई बहकाउन र नियन्त्रण गर्न अनि पूर्ण शक्ति हातमा लिन खोज्ने तिनीहरूको प्रकृति सारलाई देखाउँछ। परमेश्‍वरको घर त्यो ठाउँ हो जहाँ परमेश्‍वर काम गर्नुहुन्छ र बोल्नुहुन्छ, जहाँ परमेश्‍वर मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, जहाँ परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्वरको काम अनुभव गर्छन्, शुद्ध पारिन्छन् र मुक्ति प्राप्त गर्छन्, जहाँ परमेश्‍वरको इच्छा र अभिप्रायलाई कुनै अवरोधविना कार्यान्वयन गर्न सकिन्छ, र जहाँ परमेश्‍वरको व्यवस्थापन योजनालाई कार्यान्वयन र पूरा गर्न सकिन्छ। सारांशमा, परमेश्‍वरको घर त्यो स्थान हो जहाँ परमेश्‍वरको शक्ति हुन्छ, जहाँ परमेश्‍वरका वचनहरू र सत्यताले शासन गर्छन्; यो कुनै पनि व्यक्तिले आफ्नो शक्ति प्रयोग गर्ने, आफ्नै कार्य-व्यवस्थापन सञ्चालन गर्ने, वा आफ्नै चाहना वा बृहत् परिकल्पनाहरू हासिल गर्ने स्थान होइन। यद्यपि, ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने कुरा ठ्याक्कै परमेश्वरको चाहनाविपरीत हुन जान्छ: तिनीहरू परमेश्वर के गर्न चाहनुहुन्छ भन्नेतिर ध्यान दिँदैनन् र त्यो बेवास्ता गर्छन्, तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू मानिसहरूमाझ फलदायी हुन्छन् कि हुँदैनन् भनेर वास्ता गर्दैनन्, न त परमेश्वरका वचन र सत्यता सिद्धान्तहरू मानिसहरूमाझ बुझ्न, अभ्यास गर्न र अनुभव गर्न सकिन्छ कि सकिँदैन भनेर नै वास्ता गर्छन्; तिनीहरू आफूसँग हैसियत, शक्ति, र बोल्ने स्वतन्त्रता छ कि छैन; आफ्ना अभिप्राय, विचार, र चाहनाहरू मानिसहरूमाझ पूरा गर्न सकिन्छ कि सकिँदैन भन्नेतिर मात्र चासो देखाउँछन्। यसको मतलब, तिनीहरूको प्रभावको क्षेत्रभित्र कति जना मानिसले तिनीहरूका कुरा सुन्छन् र आज्ञापालन गर्छन्, तिनीहरूको कस्तो छवि, ख्याति, र अख्तियार छ—सटीक रूपमा भन्नुपर्दा तिनीहरूले व्यवस्थापन गर्न प्रयास गर्ने मुख्य कुरा यिनै हुन्, र तिनीहरूले हृदयमा सबैभन्दा बढी चासो राख्ने कुरा यिनै हुन्। परमेश्वर मानिसमाझ बोल्नुहुन्छ र काम गर्नुहुन्छ, मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, अगुवाइ गर्नुहुन्छ, र भरणपोषण गर्नुहुन्छ, उहाँसामु आउन आउन, उहाँका अभिप्रायहरू बुझ्न, क्रमिक रूपमा सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, र बिस्तारै परमेश्वरप्रति समर्पित हुन मार्गदर्शन गर्नुहुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने सबथोक ठ्याक्कै यसविपरीत हुन्छ। परमेश्वर मानिसहरूलाई उहाँसामु आउन डोर्‍याउनुहुन्छ, तर ख्रीष्टविरोधीहरू यी मानिसहरूको लागि परमेश्वरसित होड गर्छन् र तिनीहरूलाई आफूसामु ल्याउने कोसिस गर्छन्। परमेश्वर मानिसहरूलाई सत्यता वास्तिकतामा प्रवेश गर्न, उहाँका अभिप्रायहरू बुझ्न, र क्रमिक रूपमा परमेश्वरको प्रभुत्वमा समर्पित हुन मार्गदर्शन गर्नुहुन्छ; ख्रीष्टविरोधीहरू मानिसहरूलाई क्रमिक रूपमा नियन्त्रण गर्ने, तिनीहरूका चाल बुझ्ने, र तिनीहरूलाई दह्रिलो रूपमा आफ्नो अधीनमा ल्याउने कोसिस गर्छन्। सारांशमा भन्‍नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू सबै कुरा परमेश्वरका अनुयायीहरूलाई आफ्ना अनुयायी बनाउनको लागि गर्छन्; सत्यता नपछ्याउने ती भ्रमित मानिसहरूलाई आफ्नो अधीनमा ल्याएपछि, तिनीहरू एक कदम अगाडि बढेर परमेश्वरलाई पछ्याउन र तिनीहरूको अधीनमा रहेर बफादारीसाथ आफ्नो कर्तव्य निभाउन सक्नेहरूलाई आफ्नो पक्षमा ल्याउन भएभरको उपाय लगाउँछन्, मण्डलीका सबैलाई आफ्नो कुरा सुन्न लगाउँछन्, र उनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधहरूका चाहनाहरूअनुसार जिउन, कार्य गर्न, व्यवहार गर्न, र सबथोक गर्न लगाउँछन्, ताकि उनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले भन्ने सबथोक पालन गरून्, तिनीहरूका चाहनाहरू पालन गरून्, र तिनीहरूका मागहरू पालन गरून्। भन्नुको मतलब, परमेश्वर जे गर्ने चाहना राख्नुहुन्छ, र परमेश्वर जेजस्तो परिणाम हासिल गर्न चाहनुहुन्छ, ख्रीष्टविरोधीहरू पनि त्यही नतिजा हासिल गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले हासिल गर्न चाहने नतिजा मानिसहरूलाई परमेश्वरसामु आउन र परमेश्वरलाई आराधना गर्न लगाउनु होइन, बरु तिनीहरूसामु आउन र तिनीहरूको आराधाना गर्न लगाउनु हो। समग्रमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति प्राप्त गरिसकेपछि, आफ्नो प्रभाव क्षेत्रभित्रको हरव्यक्ति र हरकुरालाई नियन्त्रण गर्ने प्रयास गर्छन्, तिनीहरूले जुन क्षेत्रलाई सकिन्छ त्यसै क्षेत्रलाई नियन्त्रण गर्ने प्रयास गर्छन्, तिनीहरूले मण्डली अर्थात् परमेश्वरको घर र परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई आफ्नो शक्ति चलाउने र आफूले शासन गर्न सक्ने क्षेत्र बनाउँछन्। त्यसो भन्नुको मतलब, परमेश्वरले मानिसहरूलाई उहाँसामु ल्याउन डोऱ्याउनुहुन्छ भने, ख्रीष्टविरोधीहरूचाहिँ मानिसहरूलाई बहकाउँछन् र ती मानिसहरूलाई आफूसामु ल्याउन डोऱ्याउन चाहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले यी सबै गर्नुको उद्देश्य भनेको परमेश्वरका अनुयायीहरूलाई आफ्ना अनुयायी बनाउनु, र परमेश्वरको घर र मण्डलीलाई आफ्नो घर बनाउनु हो। ख्रीष्टविरोधीहरूसँग यी उत्प्रेरणा र सार हुने भएकाले, तिनीहरूसँग कस्ता विशिष्ट प्रकटीकरण र व्यवहारहरू हुन्छन् जसले यी ख्री/ष्टविरोधीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्, तिनीहरू परमेश्वरका शत्रु हुन्, तिनीहरू परमेश्वर र सत्यताप्रति शत्रुता राख्ने पिशाच र शैतान हुन् भन्ने देखाउँछन्? अब हामी ख्रीष्टविरोधीहरूसँग तिनीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्छन् भनेर पुष्टि गर्ने कस्ता विशिष्ट प्रकटीकरण र शैलीहरू छन् भनी ठोस रूपमा चिरफार गर्नेछौँ।

अ. ख्रीष्टविरोधीहरू शक्तिमा एकाधिकार जमाउँछन्

ख्रीष्टविरोधीहरू कसरी परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रझैँ ठान्छन् भन्ने कुराको पहिलो प्रकटीकरणबारे हामीले बारम्बार सङ्गति गरेका छौँ, र यो ख्रीष्टविरोधीहरूमा मात्र हुने अत्यावश्यक प्रकटीकरण हो: ख्रीष्टविरोधीहरू अरू कुनै पनि कुराभन्दा बढी हैसियतलाई प्रेम गर्छन्। तिनीहरू किन हैसियतलाई सबैभन्दा बढी प्रेम गर्छन्? हैसियतले के जनाउँछ? (शक्ति।) ठिक भनिस्—यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ। हैसियत छ भने मात्र तिनीहरूसँग शक्ति हुन सक्छ, र शक्ति छ भने मात्र तिनीहरूले सजिलै कामकुरा गराउन सक्छन्; शक्ति छ भने मात्र तिनीहरूका विभिन्न चाहना, महत्त्वाकाङ्क्षा, र उद्देश्यहरू पूरा हुने र वास्तविकता बन्ने आशा हुन्छ। त्यसैले, ख्रीष्टविरोधीहरू अत्यन्तै धूर्त हुन्छन्, यस्ता मामलाहरूमा तिनीहरूको स्पष्ट दृष्टिकोण हुन्छ; यदि तिनीहरूले परमेश्वरको घरलाई आफ्नो व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र बनाउनु छ भने पहिला शक्तिमा एकाधिकार जमाउनुपर्छ। यो एक स्पष्ट प्रकटीकरण हो। तिमीहरूले भेटेका, सुनेका वा आफ्नै आँखाले देखेका ख्रीष्टविरोधीहरूमध्ये, कुनचाहिँले शक्तिमा एकाधिकार जमाउन खोज्दैनथ्यो र? तिनीहरूले जुनसुकै विधि प्रयोग गर्ने भए पनि, चाहे त्यो चिप्ले भएर वा धूर्त्याइँ गरेर होस्, वा बाह्य रूपमा शान्त र मिलनसार भएर होस्, वा अझ क्रूर र अत्यन्तै नीच उपायहरू लगाएर होस्, वा हिंसामार्फत होस्, ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटै मात्र उद्देश्य हुन्छ: हैसियत पाउनु र त्यसपछि शक्ति प्रयोग गर्नु। यसर्थ, मैले सङ्गति गर्न चाहेको पहिलो कुरा भनेको ख्रीष्टविरोधीहरू सबैभन्दा पहिला शक्तिमा एकाधिकार जमाउने कोसिस गर्छन् भन्ने हो। शक्तिप्रतिको ख्रीष्टविरोधीहरूको चाहना सामान्य मानिसहरूकोभन्दा धेरै बढी हुन्छ; त्यो भ्रष्ट स्वभाव भएका साधारण मानिसहरूको चाहनाभन्दा धेरै बढी हुन्छ। भ्रष्ट स्वभाव भएका साधारण मानिसहरू आफूलाई अरूले मान गरून्, र अरूले राम्रो ठानून् भन्ने मात्र चाहन्छन्; तिनीहरू कुराकानीमा आफू हाबी हुन रुचाउँछन्, तर शक्ति नपाउँदा र मानिसहरूले तिनीहरूलाई आराधना नगर्दा तिनीहरूलाई त्यति धेरै पीडा हुँदैन; तिनीहरू आफूसँग त्यो कुरा भए पनि नभए पनि जीवन चलाउन सक्छन्; तिनीहरूमा शक्तिप्रतिको केही मोह र चाहना हुन्छ, तर त्यो ख्रीष्टविरोधीहरूमा भएजतिको हदमा हुँदैन। त्यो हद कति हो त? शक्ति नभएमा, खीष्टविरोधीहरू निरन्तर चिन्तित हुन्छन्, तिनीहरूले शान्ति पाउन सक्दैनन्, राम्ररी खान र सुत्न नसकेर कष्ट भोग्छन्, तिनीहरूलाई हरदिन पट्यारलाग्दो र बेचैनीपूर्ण लाग्छ, र हृदयमा आफूले कुनै कुरा हासिल गर्न नसकिरहेको, र केही कुरा छुटाइरहेको जस्तो महसुस हुन्छ। साधारण भ्रष्ट मानिसहरूचाहिँ शक्ति पाउनमा खुसी हुन्छन्, तर शक्ति नपाउँदा ज्यादै खिन्न हुँदैनन्; तिनीहरू अलि निराश होलान्, तर साधारण व्यक्ति भएकोमा सन्तुष्ट पनि हुन्छन्। यदि ख्रीष्टविरोधीहरू साधारण बन्नुपऱ्यो भने, तिनीहरू बाँच्‍नै सक्दैनन्, र तिनीहरू जीवन चलाउनै सक्दैनन्, र तिनीहरू आफूले जीवन दिशा र उद्देश्य गुमाएझैँ गरी अगाडिको मार्ग अर्थात् जीवनमा अघि बढिरहन जान्दैनन्। तिनीहरूलाई हैसियत भए मात्र आफ्नो जीवन ज्योतिले भरिएको हुन्छ, हैसियत र शक्ति भए मात्र जीवन गौरवशाली, शान्तिपूर्ण र आनन्दित हुन्छ भन्ने लाग्छ। के यो सामान्य मानिसहरूभन्दा फरक होइन र? ख्रीष्टविरोधीहरू हैसियत पाइसकेपछि असामान्य रूपले उत्साहित बन्छन्। यो देखेर अरूले सोच्छन्: किन तिनीहरू पहिलेभन्दा फरक छन्? किन तिनीहरू यति प्रफुल्ल र प्रसन्न छन्? किन तिनीहरू यति खुसी छन्? सोधेपछि थाहा हुन्छ कि, यो त तिनीहरूसँग हैसियत भएकोले; तिनीहरूसँग शक्ति भएकोले; कुराकानीमा तिनीहरूको प्रभाव रहने भएकोले; तिनीहरूले मानिसहरूलाई हुकुम चलाउन सक्ने भएकोले; तिनीहरूले शक्ति चलाउन सक्ने भएकोले; तिनीहरूसँग प्रतिष्ठा भएकोले; र तिनीहरूसित समर्थकहरू भएकोले हो रहेछ। ख्रीष्टविरोधीहरूसँग हैसियत र शक्ति हुँदा, तिनीहरूको मानसिक दृष्टिकोणमा केही कुरा परिवर्तन हुन्छ।

शक्तिप्रतिको ख्रीष्टविरोधीहरूको चाहनाले तिनीहरूको सार साधारण होइन, र यो साधारण भ्रष्ट स्वभाव होइन भन्ने सङ्केत गर्छ। त्यसैले, आफू जोसुकैमाझ भए पनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले अरूभन्दा अलग देखिने उपाय खोज्ने, देखावा गर्ने, आफ्नो प्रचार गर्ने, आफ्ना गुण र सद्‌गुणहरू सबैलाई देखाउने र आफूप्रति सबैलाई ध्यान दिन लगाउने, र मण्डलीमा आफ्नो लागि कुनै न कुनै स्थान सुरक्षित गर्ने प्रयास गर्नेछन्। मण्डलीमा निर्वाचन हुँदा, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्नो अवसर आएको: आफ्नो प्रचार गर्ने, आफ्ना कामनाहरू साकार पार्ने, र आफ्ना चाहनाहरू पूरा गर्ने मौका आएको आभास हुन्छ। तिनीहरू अगुवा चयन हुन आफूले गर्नसक्ने सबथोक गर्छन्, र शक्ति प्राप्त भएमा काम फत्ते गर्न सजिलो हुनेछ भन्ने सोच्दै शक्ति प्राप्त गर्न सकेजति सबै गर्छन्। अनि, यो किन सजिलो हुनेछ? ख्रीष्टविरोधीहरूसँग शक्ति नभएको बेला, यसो हेर्दा तिनीहरूका महत्त्वाकाङ्क्षा, चाहना र सार थाहा पाउन नसकिने हुन सक्छ, किनकि तैँले बुझ्न नसक् भनेर तिनीहरूले कुराहरू लुकाउँछन्, र बहानाहरू बनाउँछन्। तर तिनीहरूले हैसियत र शक्ति प्राप्त गरेपछि सर्वप्रथम के गर्छन्? तिनीहरूले आफ्नो हैसियत सुदृढ पार्ने, र आफ्नो शक्ति फैलाउन र बलियो बनाउने प्रयास गर्छन्। अनि, तिनीहरूले आफ्नो शक्ति बलियो बनाउन र आफ्नो हैसियत सुदृढ पार्न कस्ता विधिहरू प्रयोग गर्छन्? ख्रीष्टविरोधीहरूसँग धेरै माध्यम हुन्छन्; तिनीहरूले यस्तो अवसर गुमाउनेछैनन्, तिनीहरू शक्ति आफ्नो हातमा पारिसकेपछि केही नगरी बस्नेछैनन्। तिनीहरूका निम्ति, यस्तो अवसर आउनु भनेको ठूलो खुसीको समय हो—साथै तिनीहरूले आफ्नो धुर्त्याइँ चलाउने, र आफ्नो क्षमताको पूर्ण प्रयोग गर्ने समय हो। कुनै ख्रीष्टविरोधी चयन भएपछि, उसले पहिला उसका परिवार र आफन्तहरूलाई छानबिन गर्छन्, ऊसँग कसको नजिकको नाता छ, ऊसित कसले चेपारो घस्छ, ऊसँग कोचाहिँ निकट छ, र ऊसित को मिल्छ र कसको विचार मिल्छ भनी जाँच्छ। उसले को सोझो छ, कसले उसको पक्ष लिनेछैन, यदि उसले परमेश्वरको घरका नियम र सिद्धान्तविपरीत कुनै काम गरेमा कसले उसका बारेमा रिपोर्ट गर्छ भनेर पनि जाँच्छ—उसले यिनीहरूलाई नै फकाइ-फुस्लाइ गर्छन्। तिनीहरूलाई छानबिन गरेपछि, ऊ सोच्छ: “मसित मेरा अधिकांश आफन्तहरूको राम्रो सम्बन्ध छ, हाम्रो ठ्याक मिल्छ, हाम्रो विचार मिल्छ; यदि तिनीहरू मेरा अधीनस्थ बने र मैले तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सकेँ भने, के मेरो प्रभाव बढ्नेछैन र? के यसले मण्डलीभित्र मेरो हैसियतलाई स्थिर पार्नेछैन र? ‘आफन्तहरूलाई बेवास्ता नगरी सक्षमहरूलाई अघि बढाउनुपर्छ’ भन्ने भनाइ नै छ। अविश्वासी अधिकारीहरू सहयोगका लागि आफ्ना नजिकका साथीभाइ र सहकर्मीहरूमा भर पर्नुपर्छ—अब म एक अधिकारी भएकाले, मैले पनि त्यही गर्नैपर्छ, यो राम्रो विचार हो। पहिला, मैले आफ्ना आफन्तहरूलाई अघि बढाउनैपर्छ। मेरा श्रीमती र छोराछोरीबारे त भन्नै परेन; पहिलो कुरा त म तिनीहरूका लागि केही पदहरू बन्दोबस्त गर्नेछु। मेरी श्रीमतीले के गर्नेछे? मण्डलीमा भेटीको हेरचाह गर्नु अत्यावश्यक र महत्त्वपूर्ण भूमिका हो—आर्थिक शक्ति हाम्रै हातमा हुनुपर्छ, तबमात्र म स्वतन्त्र रूपमा र सजिलै पैसा खर्च गर्न सक्नेछु। यो पैसा बाहिरी व्यक्तिको हातमा पर्नु हुँदैन; यदि पऱ्यो भने, त्यो आखिर उसैको हुनेछ, अनि खर्चबर्चको निगरानी र नियन्त्रण गरिनेछ, जुन सहज हुँदैन। के अहिले हिसाबकिताब राख्ने व्यक्ति मेरो पक्षमा छ? यसो हेर्दा त ऊ ठिकै देखिन्छ, तर भित्र उसले के सोचिरहेको छ कसलाई के थाहा। होइन, उसको ठाउँमा मेरी श्रीमतीलाई हिसाबकिताब राख्न दिन मैले कुनै उपाय त सोच्नैपर्छ।” त्यो ख्रीष्टविरोधीले त्यसबारे श्रीमतीसँग कुरा गर्छ, र ऊ भन्छे, “यो त गजबको कुरा हो! अहिले त तपाईं मण्डलीको अगुवा हुनुहुन्छ, मण्डलीका भेटीहरूमा अन्तिम निर्णय गर्ने अधिकार तपाईंकै हुन्छ, होइन र? तपाईँ भेटीको रेखदेख कसले गर्छ भनेर निर्णय गर्नुहोस्।” ख्रीष्टविरोधीले भन्छ: “तर अहिले हिसाबकिताब राख्ने व्यक्तिलाई हटाउन कुनै राम्रो उपाय नै छैन।” उसकी श्रीमतीले त्यसबारे एकछिन सोच्छे र भन्छे: “ए उसलाई हटाउनु सजिलो भएन? भनिदिनुस् न उसले त्यो काम गरेको धेरै समय भयो। त्यो राम्रो होइन; मृत खाता, खराब कर्जा, वा घुस खाएका घटनाहरू हुन सक्छन्। कसैलाई लामो समयदेखि कुनै कुरा सुम्पिएको छ भने सजिलै गल्तीहरू हुन्छन्; समय बित्दै जाँदा, उसले आफूसँग पूँजी भएको महसुस गर्छ, र अरू मानिसको कुरा सुन्न छोड्छ। यति मात्र नभएर, हिसाबकिताब हेर्ने व्यक्ति निकै पाको भएको छ, ऊ सजिलै अन्योल हुन्छ र बारम्बार कुराहरू बिर्सिन्छ। यदि कहिल्यै कुनै चुक भएमा त्यसले घाटा निम्त्याउनेछ। यो यस्तो महत्त्वपूर्ण भूमिका हो—उसलाई प्रतिस्थापित गर्नुपर्छ।” उसलाई प्रतिस्थापित गर्नुपर्छ भनेर कसले भन्नुपर्छ? यस व्यक्तिलाई प्रतिस्थापित गर्ने कुरा मण्डलीको अगुवाको रूपमा उसको मुखबाट आउनु हुँदैन; ख्रीष्टविरोधीकी श्रीमतीलाई राख्ने सुझाव दिन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई नै लगाउनुपर्छ। उसकी श्रीमतीले आफ्नो प्रस्ताव राखेपछि, मण्डलीका भेटीहरू उसलाई सुम्पिइन्छ। तर मण्डलीको सिद्धान्तअनुसार, भेटीको सुरक्षा एक व्यक्तिले मात्र गर्न मिल्दैन, दुई-तीन जनाले संयुक्त रूपमा गर्नुपर्छ, जसले गर्दा कुनै एउटा व्यक्तिले सानो मौकाको फाइदा उठाउन र परमेश्वरको घरको रूपियाँ-पैसा हिनामिना गर्नबाट बच्न मद्दत मिल्छ। त्यसैले त्यसलाई ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो काकाकीछोरी ऊ लामो समयदेखि परमेश्वरको विश्वासी हो, उसले धेरै भेटी चढाएकी छे, उसको राम्रो ख्याति छ, र उसलाई भरोसा गर्न सकिन्छ भन्दै भेटीको सुरक्षामा आबद्ध हुन सिफारिस गर्छ। सबैले भन्छन्, “यी दुवै तपाईंका आफन्त हुन्। तपाईंको परिवारभन्दा बाहिरको पनि कोही हुनैपर्छ।” त्यसैले ख्रीष्टविरोधीले आर्थिक कारोबार व्यवस्थापन र नियन्त्रण गर्नमा सहयोग गर्न एउटी अक्कलगुम भएकी वृद्धा दिदीलाई सिफारिस गर्छ। ख्रीष्टविरोधीले पहिला आर्थिक कारोबारलाई आफ्नो परिवारको नियन्त्रणमा ल्याउँछ, त्यसपछि विशेष गरी यो पैसा कसरी खर्च गर्ने भन्नेबारे र त्यसका विशेष आयव्ययलाई उसका परिवारले सञ्चालन गर्छ—यी सबै कुराको नियन्त्रण उसैको हातमा हुन्छ।

के ख्रीष्टविरोधीले आर्थिक शक्तिमा एकाधिकार जमाएर सम्पत्ति नियन्त्रण गरेपछि आफ्नो लक्ष्य हासिल गरेको हुन्छ? गरिसकेको हुँदैन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण त मण्डलीका विभिन्न कामका सुपरिवेकहरूलाई नियन्त्रण गर्नु, तिनीहरूलाई आफ्नो पक्षमा पार्नु, र अरनखटन गर्नु हो। ख्रीष्टविरोधीलाई यो नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण हो भन्ने लाग्छ; यो त प्रत्येक टोलीका निम्न तहका मानिसहरूले उसले भनेअनुसार गर्छ गर्दैन, र उसको शक्ति सबैभन्दा तल्लो तहसम्म पुग्छ पुग्दैन भन्ने कुरासित सम्बन्धित छ। त्यसोभए उसले यो कसरी गर्छ? उसले बृहत सुधारहरू ल्याउँछ। पहिला, उसले सङ्गति गर्छ, र प्रत्येक मूल टोलीको काममा यो गल्ती र त्यो गल्ती छ भन्छ। उदाहरणका लागि, भिडियो सम्पादन टोलीका केही समस्या देखिएका हुन्छन्, र ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “यी समस्याहरू सुपरिवेक्षकले गरेका हुन्। तिनीहरूका काममा यी ठूला त्रुटिहरू हुनु र तिनले ठूला समस्याहरू निम्त्याउनुले सुपरिवेक्ष त्यस कामको योग्य छैन, र उसलाई प्रतिस्थापित गर्नुपर्छ भन्ने पुष्टि गर्छ; यदि प्रतिस्थापन गरिएन भने, यो काम उचित रूपले सम्पन्न गर्न सकिँदैन। त्यसोभए, उसलाई कसले प्रतिस्थापन गर्नेछ? तिमीहरूको मनमा कोही छ—कुनै उम्मेद्वारहरू छन्? टोलीमा आफ्नो काम गर्नमा उत्कृष्ट को छ?” सबैले यसबारे सोच्छन् र कसैले भन्छ, “एक जना भाइ अत्यन्तै राम्रो छ, तर ऊ उपयुक्त हुन्छ हुँदैन मलाई थाहा छैन।” ख्रीष्टविरोधीले जवाफ दिन्छ: “यदि तिमीलाई थाहा छैन भने, उसलाई चुन्न मिल्दैन। म तिमीहरूलाई एक जना सिफारिस गर्नेछु। मेरो छोरो—ऊ २५ वर्षको छ र उसले स्पेसल इफेक्ट र भिडियो निर्माण मूल विषय लिएर कम्प्युटर विज्ञानमा स्नातक गरेको छ। ऊ परमेश्वरको नयाँ विश्वासी हो, र त्यति सत्यता पछ्याउँदैन, तर यो काममा तिमीहरू सबैभन्दा ऊ उत्तम हुनेछ। के तिमीहरूमध्ये यस क्षेत्रमा व्यावसायिक रूपमा लागेको कोही छ?” सबैले जवाफ दिन्छन्, “हामी तपाईंले भनेजस्तो व्यावसायिक हैनौँ, तर हामीले लामो समयदेखि आफ्नो कर्तव्य निभाउँदै आएका छौँ र परमेश्वरको घरको यस कामका सिद्धान्तहरू बुझ्छौँ। के उसले बुझ्छ?” “उसले नबुझे पनि फरक पर्दैन; उसले सिक्न सक्छ।” यो कुरा सबैलाई ठिकै लाग्छ र तिनीहरू उसले भनेको मान्छ, उसलाई जो मनपर्छ उसैलाई अघि बढाउन सहमत हुन्छन्, र यसरी ख्रीष्टविरोधीले अर्को महत्त्वपूर्ण भूमिका नियन्त्रण गर्छ। त्यसपछि ख्रीष्टविरोधीलाई परमेश्वरको घरका लागि सुसमाचारको काम महत्त्वपूर्ण छ—र त्यसको सुपरिवेक्षक आफ्नो पक्षको व्यक्ति होइन भन्ने लाग्छ। उसलाई प्रतिस्थापित गर्नैपर्छ। उसलाई कसरी प्रतिस्थापित गर्ने? त्यही उपाय लगाएर: त्रुटि देखाएर। ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “पछिल्लो पटकको सम्भावित सुसमाचार ग्रहणकर्तालाई के भयो?” कसैले जवाफ दिन्छ, “उसले एक महिना जति विश्वास गरेपछि, केही नकारात्मक काण्ड सुन्यो र त्यसैलाई पत्यायो, त्यसैले उसले त्यसउप्रान्त विश्वास नै गरेन।” ख्रीष्टविरोधीले सोध्छ, “उसले कसरी त्यतिकै विश्वास गर्न छोड्न सक्यो? के यो तिमीहरूले दर्शनसम्बन्धी सत्यता प्रस्ट रूपले सङ्गति नगरेकाले हो? कि तिमीहरू अल्छी भएकाले, वा प्रतिकूल वातावरणदेखि डराएकाले र आफू खतरामा परिने डरले तिमीहरूले प्रस्टसित कामकुरामा सङ्गति नगरेर हो? कि तिमीहरूले उसका बारेमा तुरुन्तै चासो नराखेकाले हो? कि तिमीहरूले उसलाई उसका कठिनाइहरू समाधान गर्नमा मद्दत गर्न नसकेर हो?” उसले एकपछि अर्को प्रश्नहरूको ओइरो लगाउँछ। अरूले जसरी जवाफ दिए पनि, वा जे स्पष्टीकरण दिए पनि, त्यसले केही फरक पार्दैन; ख्रीष्टविरोधीले सुसमाचार टोलीको सुपरिवेक्षकमा एकदमै धेरै समस्या छन्, उसका गल्तीहरू ज्यादै गम्भीर छन्, ऊ गैरजिम्मेवार हो, र उक्त कामका लागि अयोग्य छ भनेर जिद कस्छ, र यसरी उसलाई जबर्जस्ती बर्खास्त गर्छ। उसलाई बर्खास्त गरिसकेपछि ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “फलानो दिदीले पहिले सुसमाचार प्रचार गरेकी छे र ऊसँग अनुभव पनि छ—मलाई त ऊ ठिक छे जस्तो लाग्छ।” यो सुनेर मानिसहरूले “उनी त तपाईंकी दिदी हुन्! उनले बोल्न त बोल्छिन् होला, तर उनको मानवता असल छैन। उनको अत्यन्तै नराम्रो छवि छ, उनलाई प्रयोग गर्न मिल्दैन” भन्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू असहमत हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “यदि तिमीहरू सहमत हुँदैनौ भने सुसमाचार टोली विघटन हुनेछ। तिमीहरूले अबउप्रान्त सुसमाचार प्रचार गर्नेछैनौ, तिमीहरू यो कर्तव्य राम्ररी गर्न सक्षम छैनौ। कि त त्यसो गर्नुपऱ्यो किचाहिँ उपयुक्त टोली अगुवा रोज्नुपऱ्यो, अनि मेरी दिदी सहायक टोली अगुवा हुन्छे!” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले एक जनालाई चयन गर्छन्, र ख्रीष्टविरोधी उसकी दिदीलाई सहायक टोली अगुवा हुन दिने सर्तमा मन नपरी-नपरी सहमत हुन्छ। यसरी सहमतिमा पुगेपछि, सुसमाचार टोली यथावत रहन सक्छ।

चाहे जहाँ होस् वा जेसुकै काममा होस्, ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्ना मिल्ने साथीहरू, आफ्नो पक्षका मानिसहरूलाई राख्नुपर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले अगुवा बनेर हैसियत प्राप्त गरेपछि, तिनीहरूको पहिलो कार्य प्रत्येक टोलीका सदस्यहरू आफ्नो जीवन प्रवेशमा कस्तो गरिरहेका छन् भनी निरीक्षण गर्ने, वा तिनीहरूको काम कस्तो भइरहेको छ, तिनीहरूले आफ्नो काममा आइपरेका विभिन्न कठिनाइहरू कसरी समाधान गर्न सकिन्छ, र कुनै महत्त्वपूर्ण समस्या वा चुनौतीहरू छन् कि भनी पत्ता लगाउने हुँदैन; बरु, तिनीहरू कर्मचारीहरूको स्थिति के छ, र हरेक टोलीको प्रमुख को हो, प्रत्येक टोलीमा तिनीहरूविरुद्ध को छ अनि भविष्यमा तिनीहरूको हैसियतका लागि कुन मानिसहरू खतरा बन्नेछन् भनी हेर्छन्। तिनीहरूलाई यस्ता मामलाहरूबारे अत्यन्तै राम्रो जानकारी हुन्छ, तर तिनीहरू मण्डलीको कामका परिस्थितिबारे कहिल्यै सोध्दैनन्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका स्थिति, तिनीहरूको जीवन प्रवेश, वा मण्डली जीवन कस्तो चलिरहेको छ भन्नेबारे कहिल्यै सोध्दैनन्, र तिनीहरू त्यसको ख्याल त झनै गर्दैनन्। तर तिनीहरूलाई प्रत्येक टोलीका प्रभारीहरूबारे राम्ररी थाहा हुन्छ: उनीहरू आफ्ना साथी हुन् कि होइनन्, आफूसित उनीहरूको ठ्याक मिल्छ कि मिल्दैन, र उनीहरूले तिनीहरूको शक्ति वा हैसियतमा खतरा पो उत्पन्न गर्छन् कि गर्दैनन्। तिनीहरूलाई यी सबै वृत्तान्त थाहा हुन्छ र तिनीहरूले यसको प्रस्टसित हल निकालेका हुन्छन्। तिनीहरू समूहमा जो व्यक्ति तुलनात्मक रूपमा इमानदार छ र जसले सत्य कुरा बोल्छ ऊबाट जोगिनुपर्छ र उसलाई कुनै हैसियत दिनु हुँदैन भन्ने ठान्छ; तर तिनीहरू चिप्लो घस्नमा निपुण, चापलुसी गर्न जान्ने, अरू मानिसको चित्त बझाउनका लागि मिठो बोल्ने, र उसको इसारामा कामकुरा गर्न सक्नेहरूलाई निगाह देखाउँछन्। ख्रीष्टविरोधीले तिनीहरूलाई निगाह देखाउने सोच्छ र महत्त्वपूर्ण पदमा बढुवा गर्ने योजना बनाउँछ। उसले तिनीहरूलाई आफू जहाँ गयो त्यहाँ लाने, तिनीहरूले अझ बढी प्रवचनहरू सुनेको निश्चित गर्ने र तिनीहरूलाई आफ्ना साथी बनाउनेसमेत सोच्छ। मण्डलीका सत्यता पछ्याउनेहरू, न्याय बोध भएकाहरू, र सत्य कुरा बोल्न आँट गर्नेहरू, परमेश्वरलाई एकनासले उच्च पार्ने र उहाँको गवाही दिनेहरू, दुष्ट शक्ति, हैसियत वा अख्तियारअघि नझुक्नेहरू—ऊ तिनीहरूबाट जोगिन्छ, तिनीहरूलाई घृणा गर्छ, विभेद गर्छ, र हृदयबाट हटाउँछ। तर, ऊ आफूलाई चिप्लो घस्नेहरूलाई, विशेष गरी उसको परिवारका सदस्यहरू, टाढाका आफन्तहरू, उसका वरिपरि रहन सक्नेहरूलाई आफ्नै मानिस ठान्छ र परिवारझैँ व्यवहार गर्छ। ख्रीष्टविरोधीको अधीनमा रहेका र उसका वरिपरि रहन सक्ने, उसको इसारामा चल्ने र कामकुरा गर्दा निर्देशन लिने, साथै उसका इच्छाअनुसार कामकुरा गर्नेहरू—यी मानिसहरूमा विवेक वा समझ, मानवता, र अलिकति पनि परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुँदैन। तिनीहरू गैरविश्वासीहरूको झुन्ड हो। तिनीहरूले जे खराब कामहरू गरे पनि, ख्रीष्टविरोधी तिनीहरूलाई पालनपोषण गर्छ, सुरक्षा दिन्छ, र आफ्नै परिवार ठान्छ, तिनीहरूलाई आफ्नो अधीनमा ल्याउँछ—यसरी ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्र निर्माण हुन्छ।

ख्रीष्टविरोधीको व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र को-को मिलेर बनेको हुन्छ? सर्वप्रथम, ख्रीष्टविरोधी नै प्रमुख, अगुवा, पूर्ण अख्तियार बोकेको राजा हुन्छ जसको बोलीप्रति यो अधिकारक्षेत्रमा प्रश्न उठाउन मिल्दैन। ऊसँग रगतको नाता भएका मानिसहरू, उसको परिवार, उसका मित्रजन, साथीसँगी, कट्टर समर्थकहरू, उसलाई खुसीसाथ पछ्याउने र उसका आदेश मान्नेहरू, र अझै अन्य मानिसहरू जो खुसीसाथ ऊसँग सङ्गत गर्छन् र उसका दुष्कर्ममा संलग्न हुन्छ, परमेश्वरको घरका बन्दोबस्त र प्रशासनिक आदेशहरू जसरी नियमन हुने भए पनि, परमेश्वरका वचन र सत्यता सिद्धान्तहरूले जे भने पनि उसैका लागि मरिन्जेल काम गर्ने, जोखिम मोल्ने, र उसका लागि परिश्रम गर्नेहरू—यिनीहरू ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रका सदस्यहरू हुन्। समग्रमा, तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीका कट्टर अनुयायी हुन्। अनि ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रका यी सबै सदस्यहरूले के गर्छन् त? के तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य र प्रत्येक काम परमेश्वरको घरका नियम र सिद्धान्तअनुसार गर्छन् त? के तिनीहरू परमेश्वरले माग गर्नुभएअनुसार गर्ने अनि उहाँका वचनहरू र सत्यतालाई सबैभन्दा उच्च सिद्धान्तका रूपमा लिने गर्छन्? (गर्दैनन्।) मण्डलीमा यस्ता मानिसहरू छन् भने, के सत्यता र परमेश्वरका वचनहरू अवरोधविना अघि बढ्न सक्छन्? अघि बढ्न नसक्ने मात्र होइन, ख्रीष्टविरोधी झुन्डले बाधा पुऱ्याउने, बहकाउने, र तोडफोड गर्ने भएकाले परमेश्वरका वचनहरू, उहाँले व्यक्त गर्ने सत्यता, अनि उहाँले मानिसहरूबाट गर्ने मागहरूलाई मण्डलीमा फलदायी बनाउन सकिँदैन; तिनलाई कार्यान्वयन गर्न सकिँदैन। ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्र अस्तित्वमा रहँदा, परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले सामान्य मण्डली जीवन जिउन सक्दैनन्, न त सामान्य तरिकाले आफ्नो कर्तव्य निभाउन नै सक्छन्, झन् सत्यता सिद्धान्तबमोजिम कामकुरा गर्न त परको कुरा हो; मण्डलीमा प्रत्येक काम ख्रीष्टविरोधीद्वारा नियन्त्रित हुन्छ। जहाँ यस्तो हल्का मात्रामा हुन्छ, त्यहाँ ख्रीष्टविरोधीको बाधाले भद्रगोल मच्चाउँछ, मानिसहरू चिन्तित स्थितिमा हुन्छन्, काममा कुनै प्रगति हुँदैन, अनि मानिसहरूलाई आफ्नो काम कसरी राम्रोसँग गर्ने वा आफ्नो कर्तव्य सही तरिकाले गर्ने भनी थाहा हुँदैन; सबथोक लथालिङ्ग हुन्छ। गम्भीर स्थितिमा, सारा काम ठप्प हुन्छ, र कसैले कुनै चासो देखाउँदैन वा वास्ता गर्दैन। थोरै मानिसले समस्या छ भनेर बताउन सके पनि यो समस्या ख्रीष्टविरोधीले निम्त्याएको हो भनी खुट्ट्याउन सक्दैनन्; तिनीहरू पनि ख्रीष्टविरोधीको बाधा र भट्काउमा पर्छन्, अनि को सही वा गलत हो भनी जान्दैनन्; कतिपयले निश्चित समस्याहरू भेट्टाउन सक्ने भए पनि र बोल्न वा कामको भार लिन चाहे पनि, तिनीहरू उक्त काम गर्न सक्षम हुँदैनन्। ख्रीष्टविरोधीको खुलासा गर्न कोसिस गर्ने, वा न्यायको बोध हुने र उक्त कामको जिम्मा लिन कोसिस गर्ने जोकोहीलाई उसले दबाउँछ। उसले तिनीहरूलाई कुन हदसम्म दबाउँछ? यदि तैँले आवाज उठाउने आँट गरिनस्, दयाको भीख मागिस्, उसका बारेमा जानकारी दिने आँट गरिनस्, उसका बारेमा माथिल्लो तहलाई रिपोर्ट गर्ने, उसको कामका समस्याहरू उठाउने, सत्यतामा सङ्गति गर्ने, वा “परमेश्वर” शब्द उच्चारण गर्ने आँट गरिनस् भने, ख्रीष्टविरोधीले तँलाई माफी दिन्छ। यदि तैँले सिद्धान्त पालना गरेर उसको खुलासा गरिस् भने, उसले तँलाई दण्डित गर्न सम्भव भएजति सबथोक गर्नेछ, उसले तँलाई भर्त्सना गर्न र दबाउन हरेक माध्यम प्रयोग गर्नेछ, अनि तँलाई नकार्न र दबाउन आफ्नो अधिकारक्षेत्रका सदस्यहरू, साथै अरू यता न उताका मानिसहरू, र आँट नभएका, कायर, साथै ख्रीष्टविरोधी शक्तिदेखि डराउनेहरूलाई समेत उक्साउँछ। अन्त्यमा, सानो आस्था र कद हुने कतिपयलाई ख्रीष्टविरोधीले घुँडा टेकाउनेछ। अनि यो कुराले ख्रीष्टविरोधी खुसी हुन्छ; उसले आफ्नो उद्देश्य हासिल गरेको हुन्छ। उसले शक्ति प्राप्त गरेपछि, उसले यस शक्तिमा एकाधिकार जमाउन र आफ्नो हैसियत जोगाउन, मण्डलीका सबै काम आफ्नो आफन्तजन, र आफूसँग राम्रो सम्बन्ध भएकाहरूलाई दिने मात्र नभई, त्यो सँगसँगै ऊसँग कुनै सम्बन्ध नभएका अरू मानिसलाई नियुक्त गरेर उसका लागि सेवा गर्न र मरिन्जेल काम गर्न लगाउँछ, जसको उद्देश्य भविष्यमा आफ्नो हैसियत कायम राख्नु, सधैँ आफ्नो हातमा शक्ति लिनु हो। उसलाई मनमा लाग्छ, आफ्नो अधिकारक्षेत्रमा जति धेरै मानिस हुन्छन्, आफ्नो दलबल त्यति नै ठूलो हुन्छ, र आफ्नो शक्ति त्यति नै ठूलो हुन्छ। अनि उसको शक्ति जति ठूलो हुन्छ, उसको प्रतिरोध गर्न र नाइँ भन्न सक्नेहरू, अनि उसलाई खुलासा गर्ने आँट गर्नेहरू त्यति नै बढी डराउँछन्। यस्ता मानिसहरूको सङ्ख्या झन्-झन् कम पनि हुँदै जान्छ। मानिसहरू ऊदेखि जति बढी डराउँछन्, परमेश्वरको घर र परमेश्वरसित जोरी खोज्नलाई ऊसित त्यति बढी पूँजी हुन्छ; ऊ परमेश्वरसँग डराउन छोड्छ, र परमेश्वरको घरद्वारा निराकरण हुनदेखि डराउँदैन। ख्रीष्टविरोधीको शक्तिको चाहना, उसले त्यसद्वारा के गर्छ भन्ने कुरा, साथै उसका विभिन्न व्यवहारका आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, मूलतः ख्रीष्टविरोधी भनेको परमेश्वरको शत्रु हो; ऊ शैतान र दियाबलस हो।

ख्रीष्टविरोधीले आफ्नै अधिकारक्षेत्र स्थापित गरेपछि के गर्छ? के ऊ मण्डलीको सुसमाचारको काम कस्तो भइरहेको छ भन्नेबारे अत्यन्तै चिन्तित हुन्छ? के ऊ त्यसबारे चासो लिन्छ, वा उसले त्यसबारे सोधखोज गर्छ? उसले केवल निरीक्षण भ्रमण गर्ने, झारा टार्ने, लापर्बाही तरिकाले थोरै वचनहरूले काम चलाउनुभन्दा बढी केही गर्दैन। उसले निरीक्षण भ्रमण गर्नुको उद्देश्य के हो? कुन उद्देश्यले ऊ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू केकस्तो गर्दै छन् भनी हेर्न यो विस्तृत भ्रमण गर्छ? के यो तिनीहरूको जीवन प्रवेश कस्तो भइरहेको छ भन्नेबारे उसलाई वास्ता भएर हो? होइन। उसलेऊ आफ्नो प्रभाव क्षेत्रभित्रको कसैले उसको प्रतिरोध गर्ने अभिप्राय राखेको छ कि छैन, उसलाई शङ्काको नजरले हेर्ने, वा उसलाई “नाइँ” भन्न आँट गर्ने, वा ऊसामु नझुक्न र उसले भनेअनुसार नगर्न आँट गर्ने कोही छ कि छैन भनी हेरिरहेको हुन्छ; उसले आफ्नै आँखाले हेर्नुपर्छ, ऊ स्वयम् उक्त परिस्थितिसित परिचित हुनुपर्छ। त्यो एउटा पक्ष हो। अझ, ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो अधिकारक्षेत्र स्थापित गरेपछि, आफूलाई वैध राजा बनाउँछ—र यदि तैँले ऊ तानाशाह, सहरको हुल्याहा, लुटेराहरूको अगुवा हो भनिस् भने, उसले आफूसित हैसियत र शक्ति हुन्जेल वास्तै गर्दैन। उसको प्रभाव क्षेत्र, उसको अधिकारक्षेत्रभित्र, सारा शक्ति उसैको हातमा हुन्छ, उसकै अरनखटन चल्छ। त्यो सँगसँगै, ऊ आफ्नो गुटका मानिसहरूले गर्ने आराधना, प्रशंसा, र सम्मान, साथै तिनीहरूको चिप्लो घसाइ, चापलुसी, र तिनीहरूले उसमा जगाइदिने श्रेष्टताको भावना र दिने विशेष व्यवहारहरूमा समेत रमाउँछ। के तँलाई ख्रीष्टविरोधीले उच्च स्थानबाट बोल्नका लागि मात्र शक्तिमा एकाधिकार जमाउँछ भन्ने लाग्छ? के यो त्यस्तो चाहना पूरा गर्नका लागि मात्र हो? होइन। ऊ योभन्दा ठूलो कुरा चाहन्छ: त्यो हो, उसले आफ्नो अधिकारक्षेत्रमा हैसियत र शक्ति पाएर प्राप्त हुने सबै व्यवहार। ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो अधिकारक्षेत्र स्थापित गरेपछि, उसले आफ्ना कट्टर अनुयायीहरू पाएपछि, उसका दिनहरू प्राचीन सम्राटहरूको भन्दा आरामदायी हुन्छ। उसले केही पनि गर्नु पर्दैन: एकै शब्दमा उसको चाह पूरा हुन्छ; उसलाई चाहिने कुराहरू एकै शब्दमा अगाडी आइपुग्छ। उदाहरणका लागि, ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “आज मौसम राम्रो छ; मलाई किन कुखुराको मासु यति धेरै खाऊँखाऊँ लागेको?” मध्याह्नअघि नै कसैले कुखुराको मासु पकाइसकेको हुन्छ। मध्याह्नको खाना खाने बेलामा उक्त ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “हामी परमेश्वरका विश्वासीहरूले रक्सी त पिउन मिल्दैन, तर हल्का जलपान गर्दा कसो होला?” आफ्ना अगुवाका कुरा सुनेर, ख्रीष्टविरोधीका अनुयायीहरूले जलपान किन्न कसैलाई तुरुन्तै पठाउँछ। के उसले आफूले चाहेको जे पनि पाउँदैन र? उसले हात फैलाउनु र मुख खोल्नु मात्र पर्छ, जे पनि ल्याइदिनेछ र उसका सबै चाह पूरा हुनेछन्। उसका दिनहरू एकदमै आरामसित बित्छ। त्यसपछि ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “आज जाडो छ। पोहोरको स्वेटर मुसाले र प्वाल पारेको थियो, मैले त्यो लगाउनु उचित हुँदैन—राम्रो देखिँदैन। खोइ कोनी, यो सालको स्वेटर कहाँ छ।” कसैले उसलाई केही स्वेटर किनिदिने प्रस्ताव गर्दा उसले त्यो यतिकै किनेर हुँदैन, उसले सन्तहरूको मर्यादा राख्नैपर्छ, र सिद्धान्तअनुसार पैसा खर्चनुपर्छ भन्छ। यसो भनेलगत्तै, कसैले उसलाई केही स्वेटर किनिदिन्छ। ती आइपुगेपछि ख्रीष्टविरोधीलाई लाग्छ, यदि उसले केही पनि भनेन भने यो सब जानाजानी गरेको देखिनेछ, त्यसैले उसले भन्छ: “यी कसले किनेको? के यो सिद्धान्तको उल्लङ्घन होइन? के यसले मलाई गलत देखाउँदैन? ती कसले किनेको? म उसलाई पैसा दिन्छु।” उसले आफ्नी पत्नीलाई पहिले मण्डलीको भेटीबाट केही पैसा निकाल्न अह्राउँछ, र आफूसँग पैसा भएपछि त्यो पैसा तिर्नेछु भन्छ। वास्तवमा, उसले यतिकै यसो भन्छ; त्यो फिर्ता गर्ने उसको कुनै योजना हुँदै हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीले आफूले चाहेको जे पनि पाउँछ, सबथोक तयारी अवस्थामा पाउँछ। यी कुराहरू पाएपछि के उसलाई हृदयमा कुनै दोषी महसुस हुन्छ? के उसलाई आफ्नो विवेकले घोचेको महसुस हुन्छ? (हुँदैन।) उसले कसरी दोषी महसुस गर्न सकोस् त? उसले खोजेको नै ठ्याक्कै यही हो, ऊ दिनरात यसैका लागि तड्पेको हो—उसले यसलाई कसरी अस्वीकार गर्न सकोस् त? यो फाइदालाई खेर फाल्न मिल्दैन, यदि उसले त्यसको फाइदा लिएन भने त्यो खेर जानेछ र त्यो कुनै कामको हुनेछैन; त्यसको फाइदा लिइसकेपछि पनि उसले केही प्रिय कुरा भन्नेछ, ताकि पैसा खर्च गर्ने व्यक्तिले स्वेच्छाले सो गरोस्, र त्यसबारे केही पनि सोच्ने आँट नगरोस्।

ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्नो अधिकारक्षेत्रमा आफ्नो अधीनमा रहेकाहरूले दिने विभिन्न विशेष व्यवहार र सेवाहरू प्राप्त गर्ने मात्र नभई आफ्नो अधिकारक्षेत्रका मानिसहरूलाई तिनीहरूको पूर्ण आज्ञा मान्न प्रशिक्षण पनि दिन्छन्। उदाहरणका लागि, यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले सबैलाई ५ बजे उठ्नू भनेमा सबै जना ५ बजेअघि उठ्नैपर्छ। ढिलो उठ्नेहरू काटछाँटमा पर्नेछन्—तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीको हाउभाउ हेर्नुपर्छ; खाना खाने बेला, ऊ नबसेसम्म कोही पनि टेबलमा बस्ने आँट गर्दैन, र उसले चमच चलाउन सुरु गर्नुभन्दा पहिले कसैले चलाउने आँट गर्दैन। उसले जे गर्ने निर्णय गर्छ, त्यो गरिनैपर्छ; उसले जसरी कुनै काम गर्ने निर्णय गर्छ, अरूले पालना गर्नैपर्छ, र अवज्ञा सह्य हुँदैन। उसको अधिकारक्षेत्रमा, ऊ नै अगुवा, राजा हुन्छ, साथै उसको कुरा नै अन्तिम हुन्छ—जसले पालना गर्न सक्दैन ऊ दण्डित हुनेछ। उसका अधीनमा रहेकाहरूलाई उसका आदेशहरू विनाप्रश्न पालना गर्न, उसको विरुद्धमा अलिकति पनि नजान, अनि उसले जे आज्ञा गर्छ त्यो न्यायसङ्गत र जायज छ—यो तिनीहरूको कर्तव्य र दायित्व हो—भनी विश्वास गर्न प्रशिक्षित गरिन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र आफ्ना कर्तव्यहरू निभाउने नाममा, ख्रीष्टविरोधीको अधीनमा रहेकाहरूले विनाप्रश्न उसको आज्ञा मान्छन्, उसलाई आफ्ना काँधमा बोक्छन् अनि आफ्नो राजा र मालिकको रूपमा व्यवहार गर्छन्। यदि जोकोहीले ख्रीष्टविरोधीबारे कुनै विचार वा राय बोक्छ, यदि उसको दृष्टिकोण ख्रीष्टविरोधीको भन्दा फरक छ भने, ख्रीष्टविरोधीले उसलाई खण्डन गर्न, होच्याउन, विश्लेषण गर्न, आलोचना गर्न, निन्दा गर्न, र दबाउन कुनै कसर बाँकी छोड्नेछैन, ख्रीष्टविरोधी ऊप्रति उक्त व्यक्ति पूर्ण रूपले समर्पित नभइन्जेल विश्राम लिँदैन। ख्रीष्टविरोधी आफ्नो अधिकारक्षेत्रमा मौलाउँछ, जहाँ उसलाई अति नै आराम हुन्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले चढाएको सबै पैसा ख्रीष्टविरोधीकहाँ जान्छ, साथै ऊसँग जे छैन त्यो तिनीहरूले जुटाइदिनैपर्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीलाई सन्तुष्ट र खुसी पार्न उसका आवश्यकताहरू तत्काल पूरा गर्नैपर्छ। ख्रीष्टविरोधीले यी मानिसहरूलाई लगभग दासकै रूपमा प्रशिक्षित गरेको हुन्छ। उसले सबैभन्दा बारम्बार गर्ने प्रचार उसले कति कष्ट भोग्यो र ऊ कति बफादार थियो भन्ने विषय वरिपरी घुम्छ, र त्यसमा ऊ परमेश्वरलाई खुसी बनाउन र सत्यता सिद्धान्तबमोजिम हुन मानिसहरूले उसलाई कसरी बुझ्नुपर्छ र उसको कुरा मान्नुपर्छ भनेर जोड दिन्छ। ख्रीष्टविरोधीले सानदार प्रवचनहरू दिन्छ, नाराहरू भन्छ, अनि मानव धारणा र कल्पनासित पूर्ण रूपले मिल्ने धर्मसिद्धान्तहरू प्रस्तुत गर्छ, अरूबाट आराधना पाउँछ र प्रशंसा कमाउँछ। त्यो सँगसँगै, उसले आफूविरुद्ध कुनै पनि सन्देह, शङ्का, वा बुझाइ उत्पन्न हुनबाट प्रभावकारी रूपमा रोक्छ, साथै उसलाई खुलासा गर्न वा खुट्ट्याउनबाट र विश्वासघात गर्ने सोचाइबाट मानिसहरूलाई रोक्छ। यसो गर्दा उसको शक्ति सदाका लागि रहने, त्यो मण्डलीमा कुनै परिवर्तन नभई स्थिर हुने सुनिश्चित हुन्छ। के ख्रीष्टविरोधीले निकै अगाडिसम्म सोचिरहेको हुँदैन र? त्यसो हो भने, यी सबै कार्यको उद्देश्य के हो? एउटै शब्द—शक्ति। चाहे त्यो उसको अधिकारक्षेत्र भित्रकाहरू होऊन् वा बाहिरका, चाहे त्यो उसका कट्टर अनुयायीहरू होऊन् वा उसलाई खुट्ट्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, ख्रीष्टविरोधीलाई सबैभन्दा बढी केको डर र चिन्ता हुन्छ? यी व्यक्तिहरूले सत्यता बुझ्लान्, तिनीहरू परमेश्वरसामु आउलान्, तिनीहरूले उसलाई खुट्ट्याउलान् र इन्कार गर्लान् भन्ने कुराको डर र चिन्ता हुन्छ। उसलाई सबैभन्दा बढी यही कुराको डर हुन्छ। सबैले उसलाई इन्कार गरेपछि, ऊ सेनाविनाको कमाण्डर बन्छ, उसले आफ्नो हैसियत र प्रतिष्ठा गुमाउँछ, र उसको शक्ति खोसिन्छ। त्यसकारण, उसलाई के लाग्छ भने आफ्नो अधिकारक्षेत्रलाई सुरक्षित गरेर, आफ्ना कट्टर अनुयायीहरूलाई वशमा राखेर, उसलाई पछ्याउनेहरूलाई कठोरतापूर्वक भ्रममा पारेर र नियन्त्रण गरेर, तिनीहरूलाई आफ्नो बलियो पकडमा राखेर मात्र आफ्नो शक्तिलाई स्थिर पार्न सकिन्छ। यसरी, ऊ आफूलाई आफ्नो शक्तिद्वारा प्राप्त विशेष व्यवहारलाई बलियोसित पक्रेर राख्छ। कतिपय ख्रीष्टविरोधी चतुर आचारण र व्यवहारका हुन्छन्, र मानिसहरूको मन जित्न माहिर हुन्छन्। तिनीहरूको अधीनमा भएको अधिकारक्षेत्रभित्र तिनीहरूका लागि दौडधुप गर्ने, तिनीहरूका भौतिक आवश्यकताहरू पूर्ति गर्ने, र तिनीहरूका लागि सूचना सङ्कलन गर्ने वा परिस्थितिहरू सहज पारिदिने विभिन्न प्रकारका व्यक्तिहरू हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीको प्रभावको क्षेत्रभित्र, यदि राम्रो क्षमता भएको, सत्यता पछ्याउने, र सत्यता सिद्धान्तहरू पालना गर्ने कोही पनि छैन भने, उक्त ख्रीष्टविरोधीले मण्डलीमा लामो समयसम्म नियन्त्रण गरिराख्न सक्छ, अनि यस मण्डलीका मानिसहरू पूर्ण रूपले नष्ट हुनेछन् र सपार्नै नसक्ने गरी बहकिनेछन्। कामको छानबिन गर्न माथिले कसैलाई पठाए भए पनि, त्यो व्यर्थ हुनेछ। ख्रीष्टविरोधीको नियन्त्रणमा मण्डली अभेद्य र छिर्न नसकिने बलियो गढ बनेको हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीलाई जसले खुलासा र विश्लेषण गरे पनि, वा जसले सत्यता सिद्धान्तमा सङ्गति गरे पनि, बहकाउमा परेकाहरूले उनीहरूका कुरा सुन्नेछैनन्। बरु, तिनीहरू सत्यताको विरोध गर्दै अनि ख्रीष्टविरोधीको खुलासा र विश्लेषणलाई भर्त्सना गर्दै ख्रीष्टविरोधीकै पक्षमा उभिनेछन्।

ख्रीष्टविरोधी, उसका कट्टर अनुयायीहरू, र उसको अधिकारक्षेत्रका सदस्यहरू सधैँ परमेश्वरको घरका मामलाहरूबारे छलफल र जाँचबुझ गरिरहेका हुन्छन्: कसलाई कहाँ सारिएको छ? कसलाई प्रतिस्थापित गरिएको छ? फलानो-फलानो कुरा खुलासा गर्नेबारे माथिले अर्को सङ्गति र प्रवचन जारी गर्नुभएको छ—के हामीले त्यो कुरा अरूलाई बताउनुपर्छ? हामीले त्यसलाई कसरी बताउने? त्यो पहिला कसलाई बताउने, र त्यसपछि कसलाई बताउने? के हामीले हस्तक्षेप गरेर केही संशोधन वा सम्पादन गर्नुपर्छ? हालै बाह्य मानिसहरूसँग को सम्पर्कमा रहेको छ? के कसैलाई माथिले तल पठाउनुभएको छ? के ती मानिसहरूमध्ये कसैको तल्लो तहका हाम्रा मानिसहरूसँग सम्पर्क रहेको छ? तिनीहरू बारम्बार यस्ता कुराहरूबारे सँगै छलफल गर्छन्; तिनीहरू माथिका सबै कार्य प्रबन्धहरूको जवाफ दिन प्रायजसो मिलेमतो र षड्यन्त्र गर्छन्, जवाफी उपाय, योजना, र माध्यमहरूबारे छलफल गर्छन्; त्यसैले पनि तिनीहरू आफूभन्दा मुनिका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका परिस्थितिबारे बारम्बार छलफल र जाँच गर्छन्। ख्रीष्टविरोधी र उसको अधिकारक्षेत्रका सदस्यहरू सारा दिन नङ-मासु भएर षडयन्त्र गर्दै बिताउँछन्। सँगै हुँदा, तिनीहरू सत्यता, वा परमेश्वरको इच्छामा सङ्गति गर्दैनन्, झन् मण्डलीको काम, वा आफ्नो कर्तव्य निभाउने, मण्डलीको कामलाई अघि बढाउने, वा परमेश्वरका वचनको वास्तविकतामा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको प्रवेशलाई मार्गदर्शन गर्ने, वा बाह्य परिस्थितिहरू सम्हाल्ने तरिकाबारे सङ्गति गर्नु त परै जाओस्। तिनीहरू यी उचित कामकुराबारे कहिल्यै सङ्गति गर्दैनन्, बरु कोचाहिँ कोसँग नजिकिँदै छ, सँगै हुँदा यी मानिसहरू कसका बारेमा कुरा गर्छन्, कतैतिनीहरूले पिठ्यूँपछाडि आफ्ना अगुवाहरूबारे कुरा गरिरहेका त छैनन् भनेर जाँच्छन्; अनि तिनीहरू कसको परिवार धनी छ, र तिनीहरूले कुनै भेटी चढाएका छन् कि छैनन् भन्नेतिर ध्यान दिन्छन्। तिनीहरू गोप्य रूपमा यिनै कुराहरूबारे छलफल गरिरहन्छन्, तिनीहरू सधैँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र माथिका कार्य प्रबन्धहरूको आलोचना गरिरहेका हुन्छन्—तिनीहरू सधैँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र माथिबाट बच्नलाईचलाकीसित गर्न आफूले सक्ने सबथोक गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले गोप्य रूपमा गर्ने कुरा लज्जास्पद हुन्छ: यदि त्यसले मण्डलीलाई हानि गरेन भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई गर्छ; तिनीहरू सधैँ षडयन्त्र गरिरहेका वा राम्रो क्षमता भएका र सत्यता पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरलाई नाटीकुटी गरिरहेका हुन्छन्, तिनीहरू सधैँ राम्रा मानिसहरूलाई ढाल्न वा तिनीहरूको बदनाम गर्न खोजिरहेका हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले कुनै कुरा गर्दा, तिनीहरू जहिले पनि त्यसबारे आफ्नो झुन्डका मानिसहरूसँग छलफल गर्छन्—यसमा षडयन्त्र र योजनाहरू पर्छन्। ख्रीष्टविरोधी समूहले भनेको कुनै कुराले विश्लेषण थेग्न सक्दैन; ध्यानपूर्वक विश्लेषण गरिएमा त्यो सबै कुरामा समस्याहरू भेटिन्छन्। अधिकारक्षेत्रबाहिरका मानिसहरूसित तिनीहरू जोगिन्छन् र सावधान रहन्छन्; ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रमा जे पनि गर्न पाइन्छ: तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, परमेश्वरको घर, माथिल्लो तहका अगुवाहरू, र परमेश्वरको समेत आलोचना गर्छन्। जे गरे पनि जायज मानिन्छ। तर अधिकारक्षेत्रबाहिरको कोही उपस्थित हुँदा, तिनीहरूले आफ्ना कुरा लुकाउँछन्, मुख बन्द गर्छन्, बोल्दैनन्, यहाँसम्म कि बाहिरका मानिसहरूले बुझ्न नसक्ने गोप्य भाषामा बोल्छन्। तिनीहरूको हाउभाउको निश्चित अर्थ हुन्छ, कुटिल मुस्कानको केही अर्थ हुन्छ, र हाच्छिउँ काड्नु र खोक्नुले समेत केही अर्थ दिन्छ—यी सबै तिनीहरूका गोप्य सङ्केतहरू हुन्। तिनीहरू कहिलेकाहीँ टाउको कन्याउँछन्, कहिलेकाहीँ आफ्ना कान तान्छन्, कहिलेकाहीँ खुट्टा बजार्छन्, कहिलेकाहीँ दुवै हात रगड्छन्; ती सबैले केही अर्थ दिन्छन्। यी नै ख्रीष्टविरोधी गिरोहका सामान्य प्रकटीकरणहरू, तिनीहरूले मण्डलीमा शक्तिमा एकाधिकार जमाइसकेपछि प्रकट गर्ने विभिन्न व्यवहार हुन्। तिनीहरूका विभिन्न व्यवहार र प्रकटीकरणलाई मूल्याङ्कन गर्दा, र तिनीहरूलाई तिनीहरूको मानवताको दृष्टिकोणबाट विश्लेषण गर्दा, यी मानिसहरू के हुन्? के तिनीहरू छलीपन र दुष्टपनका अनुयायी होइनन् र? (हुन्।) अनि के यी मानिसहरूमा कुनै न्यायको बोध हुन्छ? के तिनीहरूमा कुनै विवेक वा नैतिकता हुन्छ? के तिनीहरू इमानदार हुन्छन्? हुँदैनन्। यी मानिसहरूलाई लाज हुँदैन। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको चन्दा पचाउँछन् र त्यो आफूले पाउनुपर्ने हो ठान्छन्; त्यो सँगसँगै, तिनीहरू मनपरी गर्छन् र मण्डलीमा उद्दण्ड मच्चाउँछन्, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि पुऱ्याउँछन्—अनि तिनीहरू अस्थायी रूपमा मात्र मण्डलीको भरमा जिउने नभई हरदिन, पुस्तौँपुस्ता त्यसै गर्छन्। के यिनीहरू मान्छेको मासु खाने र रगत पिउने दियाबलस होइनन् र? तिनीहरू लाज पचेका हुन्! सँगै हुँदा, ख्रीष्टविरोधी र त्यसको गिरोह सधैँ “राष्ट्रिय मामलाहरू” बारे छलफल गरिरहेका हुन्छन्। तर के गोप्य कोठामा हुने तिनीहरूको छलफल लज्जास्पद हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरू केको बारेमा कुरा गर्छन्? के तिनीहरू मण्डलीको कामबारे सङ्गति गर्छन्? के तिनीहरूलाई मण्डलीको काम बोझल लाग्छ? कतिपय ठाउँमा, मण्डली निगरानीमा हुन्छ अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई ठूलो रातो अजिङ्गर सरकारले सरकारले पिछा गरिरहेको र निगरानी गरिरहेको हुन्छ, यहाँसम्म कि धेरैजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनी त सरकारको नियन्त्रणमा पर्छन्न् अनि गिरफ्तारी र कैदको खतरा सामना गर्छन्। के तिनीहरू वास्ता गर्छन्? के तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिन, उनीहरूलाई जेलको सतावट र कष्ट भोग्न नदिन मद्दत गर्न कुनै उपाय गर्ने प्रयास गर्छन्? गोप्य रूपमा, के तिनीहरू मण्डलीलाई क्षति हुन नदिन मण्डलीका पुस्तक, सरसम्पत्ति आदि कसरी सुरक्षा गर्ने भनेर छलफल गर्छन्? यदि मण्डलीमा कुनै यहूदा देखा परेमा, के तिनीहरूले तत्कालै प्रतिक्रिया जनाउने, प्रभावित दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुरक्षा दिन उनीहरूका लागि सुरक्षित स्थानको बन्दोबस्त गर्ने गर्छन्? के तिनीहरू यस्ता कामकुरा गर्नेछन् त? (गर्नेछैनन्।) मानिसहरूसित शक्ति हुँदा, तिनीहरू असल कामहरू गर्न सक्छन् र खराब कामहरू पनि गर्न सक्छन्। त्यसोभए, आफूसँग शक्ति हुँदा ख्रीष्टविरोधीले के गर्छ? (खराब कामकुरा गर्छ।) उसले कस्ता खराब कामकुरा गर्छ? (उसले आफ्नो कुरा नसुन्ने जोकोहीलाई दण्डित गर्ने उपायहरू खोज्छ। जब परमेश्वरको घरले कामबारे सोधखोज गर्न केही अगुवा र सेवकहरू पठाउँछ, तब उसले उनीहरूबाट पन्छिने उपाय, वा उनीहरूबाट लाभ लिने र उनीहरूलाई आलोचना गर्ने, उनीहरूको निन्दा गर्ने उपाय खोज्नेछ, साथै उनीहरूलाई चाँडोभन्दा चाँडो जान लगाउने, कामबारे सोध्न र उसका समस्याहरू पत्ता लगाउन नदिने कारणहरू खोज्नेछ।) कतिपय ख्रीष्टविरोधीहरू त्यसको ठ्याक्कै उल्टो गर्छन्: तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूका समस्याबारे रिपोर्ट गर्नेछन् भन्ने डरले माथिले पठाएको अगुवामाथि निगरानी राख्छन्, उनीहरूलाई राम्रो खान र पिउन दिन्छन्, अनि तल्लो तहका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सम्पर्कमा आउन रोक्छन्। अगुवाहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे सोध्दा, तिनीहरू यस्तो जवाफ दिन्छन्, “उनीहरू सबै ठिकै छन्। यतिबेला हाम्रो सुसमाचारको काम राम्ररी अगाडि बढिरहेको छ। हामीले प्रतिकूल वातावरणबाट उत्पन्न सबै समस्या समाधान गरेका छौँ, र हामीलाई विश्वासघात गर्न खोज्ने यहूदाहरूलाई निष्कासन गरेका छौँ; हामीले मण्डलीको काममा बाधा पुऱ्याउन खोज्नेहरूलाई तह लगाएका छौँ, र तिनीहरू सबैलाई हटाएका छौँ, अनि परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू सामान्य रूपमा वितरण गरिएका छन्। कुनै पनि समस्या छँदै छैन।” यसो भनेर, तिनीहरू अरू मानिसबारे केही कुराको रिपोर्ट पनि गर्छन्। माथिले कसैलाई तिनीहरूबारे अनुसन्धान गर्न पठाउनुहुँदा, यदि तिनीहरूलाई कसैले तिनीहरूबारे रिपोर्ट गरेको छ भन्ने लागेमा—तिनीहरूले अगुवाहरूलाई मण्डलीको काममा वास्तवमा के भइरहेको छ भनेर बताउन, र ख्रीष्टविरोधीका समस्याहरू पत्ता लगाउन नदिन जानाजानी त्यस व्यक्तिका समस्याहरू रिपोर्ट गरेर माथिल्लो तहका अगुवाहरूलाई भ्रममा पार्छन् र ख्रीष्टविरोधीले रिपोर्ट गरेको व्यक्तिमा समस्याहरू छन् भनेर सोच्ने तुल्याउँछन्, ताकि अन्त्यमा तिनीहरू प्रतिस्थापित नहोऊन्, र त्यसउप्रान्त खतरामा नपरून्। ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो अधिकारक्षेत्रको रक्षा गर्नुको उद्देश्य आफ्नो शक्ति सुदृढ गर्नु र त्यसलाई प्रभावकारी बनाउनु हो, त्यसैले तिनीहरू धेरै अनुचर, अनुगामी, कट्टर अनुयायी, र साथीहरूलाई वृद्धि गराउँछन्। तिनीहरूले यस्ता मानिसहरूलाई वृद्धि गराउनुको उद्देश्य शक्तिमा पूर्ण एकाधिकार जमाउनु, त्यसलाई कमजोर हुन वा आफूबाट खोसिन नदिनु हो।

ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्रठान्छन्, र तिनीहरूले नेतृत्व सम्हालेपछि पहिलो कामस्वरूप शक्तिमा एकाधिकार जमाउँछन्। के तिमीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्तिमा एकाधिकार जमाएको कुनै उदाहरण सम्झेका छौ? (यसअघि, एक मण्डली अगुवा थियो जो ख्रीष्टविरोधी थियो। जब कसैले उसका समस्याहरू औँल्याउँथ्यो वा उसलाई खुलासा गर्थ्यो, तब उसले त्यस व्यक्तिलाई दबाउँथ्यो र ऊसका परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू जफत गर्थ्यो। परिस्थितिबारे थप जानकारी लिन म उसका मण्डलीहरूका केही भेला समूहहरूमा गएँ। आफ्ना दुष्ट कार्यहरू पर्दाफास होला भन्ने डरले त्यस ख्रीष्टविरोधीले मलाई धपाउने कोसिस गऱ्यो र त्यही मलाई उसको अनुमतिनिना गोप्य रूपले भेलाहरूमा सहभागी भएको आरोप लगाउने मौका छोप्यो। पछि, माथिल्लो तहका अगुवाहरूले छानबिन गर्न कसैलाई पठाए, अनि उक्त ख्रीष्टविरोधीले मेरो झूटो निन्दा गऱ्यो, मेरो खोइरो खन्यो, र मलाई नजरबन्दमा समेत राख्यो, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मेरो सङ्गत नगर्न निर्देशन दियो। त्यो बेला, यस ख्रीष्टविरोधीले एक अगुवा र एक सेवकसँगको सहकार्यमा आठवटा मण्डलीहरू नियन्त्रण गर्थ्यो। अन्त्यमा, धेरै महिनाको सङ्गति र सुझबुझपछि, अन्तत: दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको यो समूहलाई हटाए।) ख्रीष्टविरोधीहरू यसरी परिचालन हुन्छन्। तिनीहरूले मण्डलीमा जे गरे पनि, त्यसको उद्देश्य शक्तिमा आफ्नो पकड जमाउने र मानिसहरूलाई नियन्त्रणमा राख्ने हुन्छ। तिनीहरू विशेषतः आफ्नो हैसियत र शक्तिलाई खतरामा पार्ने जोकोहीप्रति संवेदनशील हुन्छन्। तिनीहरू यस्ता मामलाहरूको गन्ध थाहा पाइहाल्छन्, र तिनीहरू यी मामलाहरू आफ्नो प्रतिकूल छन् र त्यसले आफ्नो पदलाई खतरामा पार्छ भनेर तुरुन्तै थाहा पाउँछन्। के यो दुष्टता होइन र? किन ख्रीष्टविरोधीहरू यस्ता मामलाहरूप्रति यति संवेदनशील हुन्छन्? अरूले त्यो कुरा किन थाहा पाउँदैनन्? यो तिनीहरूको प्रकृतिसँग सम्बन्धित हुन्छ; ख्रीष्टविरोधीहरू मात्र यी कुराहरूबारे सचेत हुन सक्छन्। यसले एउटा कुरा पुष्टि गर्छ: ख्रीष्टविरोधीहरूको यस्तो सार हुन्छ। तिनीहरूको शक्तिप्रतिको चाहना असाधारण हुन्छ, र तिनीहरूसँग विचित्रको लालसा हुन्छ। तिनीहरू प्रभारी रहेको मण्डलीमा जब कोही आउँछ, तब तिनीहरूले उसलाई अध्ययन गर्नेछन्, र सोच्नेछन्, “के यो व्यक्तिबाट मेरो हैसियत र प्रतिष्ठामा खतरा हुन्छ? ऊ यहाँ मलाई बढुवा गर्न आएको हो कि बर्खास्त गर्न? ऊ यहाँ मेरा समस्याहरू अनुसन्धान गर्न आएको हो कि कामबारे सामान्य सङ्गति गर्न?” तिनीहरू पहिला यी कुराहरू पत्ता लगाउने कोसिस गर्छन्। तिनीहरू विशेषतः यस्ता मामलाहरूमा संवेदनशील हुन्छन् किनभने तिनीहरूमा हैसियत र शक्तिप्रति विशेष स्नेह हुन्छ; तिनीहरू शक्ति र हैसियतका लागि जिउँछन्। तिनीहरू सोच्छन्, यदि आफूले शक्ति गुमायो, आफ्ना अनुचरहरू कम भए, र आफू सेनाविनाको कमाण्डर बन्यो भने, जीवनको अर्थ गुमेको हुनेछ। त्यसकारण, ख्रीष्टविरोधीहरू आफूले प्राप्त गरेको हैसियत र शक्तिको सम्बन्धमा, आफू तीनवटा, पाँचवटा, वा दशवटा मण्डलीका प्रभारी भए पनि, जति बढी त्यति राम्रो भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले आफ्नो शक्ति अरू मानिसहरूलाई किमार्थ दिनेछैनन्। तिनीहरू त्यो आफ्नो अधिकार, आफूले लडेर पाएको कुरा, आफूले क्रान्ति र रणनीतिमार्फत प्राप्त गरेको कुरा हो भन्ठान्छन्। यदि अरूले त्यो पाउन चाहन्छन् भने उनीहरू त्यसको बदलामा आफ्नो जीवन दिन तयार हुनैपर्छ। यो ठूलो रातो अजिङ्गरजस्तै हो—यदि कसैले त्यसको तानाशाही शासन अन्त्य गर्न लोकतान्त्रिक परिवर्तनको सुझाव दिँदै, कम्युनिष्ट पार्टीलाई निष्पक्ष निर्वाचन गराउन आग्रह गरेको भए, ठूलो रातो अजिङ्गरले के भन्नेथियो? “लोकतन्त्र? तैँले त्यसको बदलामा दुई करोड मानिसको टाउको दिनुपर्छ! कम्युनिष्ट पार्टीले अनगिन्ती व्यक्तिहरूको रगत बगाएर शक्ति प्राप्त गरेको हो। यदि तँ शक्ति हत्याउन चाहन्छस् भने, तैँले त्यसको बद्लामा त्यति नै मानिसहरूको रगत र जीवन दिनुपर्नेछ!” ख्रीष्टविरोधीहरू पनि उस्तै हुन्। यदि तँ तिनीहरूले शक्ति त्यागेको गरेको चाहन्छस् भने, तैँले सत्यता सङ्गतिमा गरेर मात्र तिनीहरू मान्नेछैनन्; तिनीहरूले तँसित सङ्घर्ष गर्नेछन् र लड्नेछन्। तिनीहरूका विधि वा माध्यमहरू जतिसुकै घृणित भए पनि, तिनीहरूले आफ्नो शक्ति जोगाउनैपर्छ। परमेश्वरका चुनिएका सारा मानिसहरू ब्युँझिएर एक भई तिनीहरूलाई खुलासा गरी नहटाइञ्जेल, तिनीहरू हट्नेछैनन्। के ख्रीष्टविरोधीहरू अति नै दुष्ट हुँदैनन् र? यो ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्ट र उग्र स्वभावको पूर्ण पुष्टि र उदाहरण हो। नियन्त्रित पात्रहरू इच्छुक होऊन् वा नहोऊन्, तिनीहरू सच्चा रूपले झुकून् वा नझुकून्, तिनीहरू आज्ञापालन गर्न र पछ्याउन इच्छुक होऊन् वा नहोऊन्, ख्रीष्टविरोधीहरूले यसबारे वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरू बलपूर्वक आफ्नो शक्ति प्रयोग गरेर मानिसहरूलाई दबाउने र नियन्त्रणमा राख्ने गर्छन्। कसैले पनि अवज्ञा गर्न नसक्ला: जो झुक्दैन ऊ दण्डित हुनेछ। यिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्।

भर्खरै, हामीले ख्रीष्टविरोधीहरू कसरी शक्तिमा एकाधिकार जमाउँछन् भन्नेबारे केही निर्दिष्ट अभ्यास र प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गऱ्यौँ। के हामी यी अभ्यास र प्रकटीकरणहरूबाट, ख्रीष्टविरोधीहरूमा उग्र र दुष्ट स्वभाव अनि सार हुन्छ भन्ने कुरा देख्न सक्दैनौँ र? के कसैले तिनलाई बदल्न सक्छ? चाहे तिनीहरूसित तर्क गरेर, तिनीहरूलाई भावनात्मक रूपमा मोहित पाऱ्यौ, परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता प्रस्तुत गरेर, तिनीहरूलाई काटछाँट गरेर होस्, वा साँचो भावनाले तिनीहरूलाई बदल्न खोजेर होस्—के यीमध्ये कुनै विधिले तिनीहरूलाई शक्तिमा एकाधिकार जमाउने अभ्यास त्याग्ने तुल्याउन सक्छ? (सक्दैन।) कतिपय मानिस भन्छन्, “ख्रीष्टविरोधीहरू त भ्रष्ट स्वभाव भएका मानिस मात्र हुन्। मानिसहरूमा मानव भावनाहरू हुन्छन्। यदि तिमीले तिनीहरूलाईभावनात्मक रूपमा मोहित पाऱ्यौ, कामकुरालाई तार्किक रूपमा व्याख्या गऱ्यौँ, र फाइदा-बेफाइदाहरू प्रस्ट पाऱ्यौ भने, तिनीहरूले सिद्धान्त बुझेपछि त्यसरी कार्य नगर्लान्। तिनीहरूले आफ्ना गल्तीस्विकार्लान्, पश्चात्ताप गर्लान्, र ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्गमा हिँड्न छाड्लान्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा आफ्नो अधिकारक्षेत्र स्थापित गर्ने, परमेश्वरको घरभित्र शक्तिमा एकाधिकार जमाउन आफ्ना कट्टर अनुयायीहरूलाई ल्याउने, अनि मानवता र नैतिकता अनुरूप नभएका यी कार्यहरूमा संलग्न हुने काम नगर्लान्।” के ख्रीष्टविरोधीहरू यसरी प्रभावित हुन सक्छन्? (सक्दैनन्।) के कसैले कहिल्यै कुनै ख्रीष्टविरोधीलाई परिवर्तन गरेको छ? कतिपय भन्छन्, “सायद तिनीहरूले सानैदेखि आफ्ना आमाबाट राम्रो शिक्षा पाएनन्, तिनीहरू बिग्रिए। अहिले, यदि तिनका आमाले तिनीहरूसित कुरा गरी वा परिवारको सबैभन्दा प्रतिष्ठित व्यक्तिले, वा सबैभन्दा लामो समयदेखि विश्वासी रहेको व्यक्तिले तिनीहरूसित तर्क गरेमा तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने कामकुरा गर्न छोड्लान्।” के यो साँचो हो? (होइन।) किन होइन? (तिनीहरूसित तर्क गरेर काम छैन; तपाईं जति धेरै कुरा गर्नुहुन्छ, त्यति नै तिनीहरू अप्रसन्न हुन्छन्। यदि तपाईंले तिनीहरूलाई खुलासा र काट-छाँट गरिहनुभयो भने, तिनीहरूले तपाईंलाई घृणा गर्नेछन्।) ठिक भनिस्। के तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता धेरै सुनेका हुँदैनन् र? कतिपय ख्रीष्टविरोधीले कुनै परिवर्तन नभई दसबीस वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्छन् र परमेश्वरका वचनहरू धेरै नै पढेका हुन्छन्। किन कुनै पनि परिवर्तन आएको छैन? किनभने तिनीहरूको हृदय दुष्टताले भरिएको हुन्छ—परमेश्वरले त तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्न भने के मानिसहरूले आफूसँग भएको थोरै ज्ञान र धर्मसिद्धान्तद्वारा तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्छन्? मानव समाजमा, देशहरूमा शिक्षा हुन्छ, र समाजमा कानुन हुन्छ, र ती सबैले मानिसहरूलाई असल बन्न सिक्न र अपराध नगर्न हौसला दिन्छन्। तर त्यसले मानिसहरूलाई किन परिवर्तन गर्न सक्दैन? के राष्ट्रिय शिक्षा र प्रणालीले समाजमा कुनै सकारात्मक प्रभाव पारेका छन्? के राष्ट्रले प्रवर्धन गर्ने ती कुराहरूमा मानवताका लागि कुनै शैक्षिक महत्त्व वा मूल्य हुन्छ? के ती प्रभावकारी भएका छन्? (छैनन्।) के मानिसहरूलाई अनुशासनमा राख्ने सबैभन्दा उच्च र कडिकडाउ ठाउँ बाल सुधार गृह र जेलजस्ता हरेक देशका कानुनी विभागहरूले समेत मानिसहरूको सार परिवर्तन गरेका छन् त? केही बलात्कारी, चोर, र ठगहरूको कुरा गरौँ—तिनीहरू यति धेरै जेल जाने र जेलबाट छुट्ने गर्छन् कि तिनीहरू बानी परेका अपराधी नै बन्छन्—के तिनीहरू अन्त्यमा परिवर्तन हुन्छन् त? अहँ, तिनीहरूलाई कसैले परिवर्तन गर्न सक्दैन। व्यक्तिको सार परिवर्तन गर्न सकिँदैन। त्यसै गरी, ख्रीष्टविरोधीहरूको सार पनि परिवर्तन गर्न सकिँदैन। शक्तिमा एकाधिकार जमाउने अभ्यासले ख्रीष्टविरोधीहरूको सारलाई जनाउँछ, र यो सार परिवर्तन गर्न सकिँदैन। यस्तो परिवर्तन गर्न नसकिने व्यक्तिप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? के यो उहाँले उसलाई परिवर्तन गर्न र मुक्ति दिन सक्दो गर्ने र त्यसपछि उसको प्रकृतिमा रूपान्तरण ल्याउने मनोवृत्ति हुन्छ? के परमेश्वर यो काम गर्नुहुन्छ? (गर्नुहुन्न।) अब तिमीहरूले परमेश्वर यस्तो काम गर्नुहुन्न भनेर बुझिसकेपछि, ख्रीष्टविरोधीहरूसित कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई इन्कार गर्नुपर्छ।) पहिला, खुट्ट्याउने र विश्लेषण गर्ने गर्; तिनीहरूलाई छर्लङ्गै बुझेपछि, इन्कार गर्। कुनै व्यक्तिलाई ऊ अहङ्कारी र आत्मधर्मी अनि ख्रीष्टविरोधीजस्तै छ भन्ने सोचेर आफ्नै धारणा र कल्पनाहरूको आधारमा इन्कार नगर्। यसो गरेर हुँदैन; तँ अन्धो बन्न मिल्दैन। सम्पर्क गरेर, अनुसन्धान गरेर र खुट्ट्याएर बिस्तारै कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी भएको प्रमाणित र पुष्टि गर्। पहिला, सबैसित ती कुराहरूको सङ्गति र विश्लेषण गर्, ती खुट्ट्याउने काम गर्, अनि त्यसपछि सत्यता पछ्याउने र न्यायको बोध भएका मण्डलीका मानिसहरूसित एक भई उसलाई इन्कार गर्। पहिला उसलाई खुट्ट्याउने र विश्लेषण गर्ने गर्, र त्यसपछि इन्कार गर्—ख्रीष्टविरोधीहरूसँग व्यवहार गर्ने यो नै सर्वोत्तम विधि हो। पाखण्ड गर्नमा माहिर र अत्यन्तै धूर्त कतिपय ख्रीष्टविरोधीहरूको हकमा भन्नुपर्दा, यदि तैँले तिनीहरूसँग सम्पर्क गरी तिनीहरूलाई अनुसन्धान गरेर र खुट्ट्याएर तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी भएको पुष्टि गरेको छस्, तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई राम्ररी चिन्दैनन्, तिनीहरूमा अझै पनि वास्तविक समझ छैन, र तैँले तिनलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसित सङ्गति र विश्लेषण गर्दा, उनीहरूले तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर विश्वास नगर्ने र नस्विकार्ने मात्र नभई “तपाईं तिनीहरूविरुद्ध पूर्वग्राही हुनुहुन्छ; यो तपाईंको व्यक्तिगत राय हो” समेत भन्छन् भने—तैँले के गर्नुपर्छ? यदि तैँले “जेहोस्, मैले तिनीहरूलाई खुट्ट्याएकै छु, म तिनीहरूद्वारा भ्रममा पर्ने वा बाधित हुनेछैन, म तिनीहरूको कुरा सुन्नेछैनँ, र म निश्चय नै तिनीहरूको आज्ञा मान्नेछैनँ। तिमीहरूले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनु नखुट्ट्याउनु मेरो चासोको विषय होइन। मैले तिमीहरूलाई तिनीहरूका प्रकटीकरण र तिनीहरूले गर्ने कामकुराबारे बताएको छु, अनि तिमीहरूले विश्वास गरे पनि नगरे पनि, सुने पनि नसुने पनि, जुनै पनि तरिकाले जिम्मेवारी पूरा भएको छ। यदि तिमीहरू तिनीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा पऱ्यौ भने, यदि तिमीहरूले तिनीरूको कुरा सुनेर तिनीहरूलाई पछ्यायौ भने, तिमीहरू परिणामहरू भोग्न योग्य छ र तिमीहरू अभागी हुनु जायज हो!” भनिस् भने—के यो विधि स्वीकार्य हुन्छ? के यो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु मानिन्छ? के यो परमेश्वरप्रति बफादार हुनु मानिन्छ? (मानिँदैन।) त्यसोभए तैँले के गर्नुपर्छ? यस्ता कुराहरू हुन्छै हुन्छन्; यस्ता मामलाहरू पक्कै उत्पन्न हुनेछन। कतिपय मानिसहरूले जतिसुकै प्रवचनहरू सुने पनि सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, अनि ख्रीष्टविरोधीहरूका प्रकटीकरणलाई तुलना गर्न वा खुट्ट्याउन सक्दैनन्। कोही ख्रीष्टविरोधी हो भन्ने कुरा घामजस्तै छर्लङ्ग हुँदा पनि उनीहरू उसलाई देख्न सक्दैनन् र अझै पनि भ्रममा पर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले उनीहरूलाई हानि नगरूञ्जेल, उनीहरूलाई नदबाउञ्जेल, गाली र काटछाँट नगरूञ्जेल, वा उनीहरूकै अगाडि दुष्कर्म नगरूञ्जेल उनीहरूले तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर स्विकार्नेछैनन्। अरूले तथ्य बताए पनि वा प्रमाण पेश गरे पनि, उनीहरूले त्यो पत्याउनेछैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने काम आफ्नै आँखाले देखेपछि र ख्रीष्टविरोधीहरूले गर्ने दुर्व्यवहार आफैले अनुभव गरेपछि मात्र उनीहरू त्यो कुरा स्विकार्न सक्छन्। यस परिस्थितिबारे के गर्न सकिन्छ? (उनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरू पछ्याउन र दुर्व्यवहार अनुभव गर्न दिनुपर्छ; दुर्व्यवहारमा परेपछि मात्र उनीहरूको होस खुल्नेछ।) के यो अलि कठोर भएन र? (यो उनीहरूप्रति कठोर हुँदैन। यस्ता मानिसहरू सङ्गतिमार्फत सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, आफैले दुर्व्यवहार भोगेपछि मात्र उनीहरूको चेत र होस खुल्न सक्छ। त्यसकारण, यस्ता मानिसहरूलाई सम्हाल्ने तरिका यही मात्र हो।) यो एउटा सिद्धान्त हो। तैँले सकारात्मक रूपमा कुरा गर्दा कतिपय मानिसले बुझ्दैनन्; तिनीहरूमा त्यो कुरा बुझ्ने क्षमता हुँदैन। उदाहरणका लागि, यदि तैँले तिनीहरूलाई “यो क्षेत्र खतरनाक छ; तिमी राती एक्लै हिँड्यौ भने, तिमीले लुटेराहरू भेट्न सक्छौ। धेरै मानिसलाई यस्तो भएको छ। राती नहिँड; चाँडै फर्केर आऊ!” भनिस् भने तिनीहरू त्यो कुरा विश्वास गर्दैनन् र साथीविनै राति एक्लै हिँड्न जिद् कस्छन्। त्यो अवस्थामा, तँ तिनीहरूलाई एक्लै हिँड्न दिन्छस् तर गोप्य रूपमा तिनीहरूको रक्षा गर्छस्, र तिनीहरू साँच्चै समस्यामा नपर्ने सुनिश्चित गर्छस्। यो आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु हो। जब वास्तविक समस्या आइपर्छ, तब तैँले तिनीहरूलाई रक्षा गर्न, तिनीहरूमा कुनै समस्या आइपर्न नदिन, अनि पाठ सिक्न र त्यो कुरा दिमागमा राख्न मद्दत गर्न सक्छस्। अन्त्यमा, तिनीहरूले तैँले भनेको कुरा सही रहेछ भनेर विश्वास गर्नेछन्। त्यसकारण, जो ख्रीष्टविरोधीहरूको भ्रममा पर्छन् र सत्यतामा जति नै सङ्गति गरे पनि तिनीहरूलाई चिन्न सक्दैनन्, उनीहरूले समझशक्ति विकास गर्नका निम्ति गम्भीर हानि भोग्नुपर्छ, पाठ सिक्नुपर्छ, र त्यसलाई दिमागमा राख्नुपर्छ। अन्योलमा हुने र सल्लाह बेवास्ता गर्नेहरूले ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्टता र क्रूरता छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, साथै ख्रीष्टविरोधीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा लिन्छन्, तिनीहरूसित त्यस्तो अन्तरक्रिया गर्छन्, तिनीहरूलाई प्रेमपूर्वक मद्दत गर्ने र सच्चा रूपले व्यवहार गर्ने, र तिनीहरूसित हृदयबाट नै कुरा गर्नेसमेत गर्छन्। फलस्वरूप, उनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको सिकार बन्छन्। कतिपय मानिसले एकपटक मात्र नभई कैयौँपटक हानि बेहोरेपछि मात्र समझशक्ति विकास गर्छन्। जब तँ उनीहरूसित सङ्गति गर्छस् र उनीहरूलाई साथ दिन्छस्, तब तिनीहरू तँलाई विश्वास गर्छन्। यो प्रभावकारी विधि हो, तर कतिपय मानिसहरूले यस्ता कुराहरूमा कष्ट भोग्नुपर्छ। यसअघि, अन्योलमा परेको कुनै व्यक्ति थियो जसमा समझशक्ति थिएन र परमेश्वरको घरले एक ख्रीष्टविरोधीलाई प्रतिस्थापित गर्दा उसले त्यो कुरालाई निको मानेन। ख्रीष्टविरोधीका दुष्ट कार्यहरू प्रस्ट थिए र ऊ ख्रीष्टविरोधी वर्गमा पर्थ्यो। त्यसलाई ऊबाहेक सबैले स्विकारे, र ऊसित कसैले पनि सङ्गति गर्न सकेन। अन्ततः उसले ख्रीष्टविरोधीलाई पछ्यायो। केही समयपछि, गम्भीर हानि भोगेर ऊ रुँदै फर्क्यो, र उसले ख्रीष्टविरोधी साँच्चै भयानक रहेछ भनेर स्विकाऱ्यो। खासमा, ख्रीष्टविरोधी सधैँ नै त्यतिकै खराब थियो, तर उसमा ख्रीष्टविरोधीको राम्रो छाप परेकाले र उसले चापलुसी गर्न चाहेकाले, उसले ख्रीष्टविरोधीले गरेको सबथोक सह्यो र स्विकाऱ्यो। जब ख्रीष्टविरोधीले हैसियत गुमायो, तब उसले ख्रीष्टविरोधीसँग समान स्तरमा रहेर कुरा गऱ्यो, अनि ख्रीष्टविरोधीले गरेका कतिपय कामकुराबारे रायहरू राख्न थाल्यो। उसको दृष्टिकोण बदलियो, र उसले समस्याहरू देख्न थाल्यो। अन्त्यमा, ख्रीष्टविरोधीलाई फेरि पनि पछ्याउन लगाए पनि, उसले सिधै अस्वीकार गर्थ्यो—ऊ ख्रीष्टविरोधीलाई पछ्याउनभन्दा मर्न इच्छुक थियो, किनभने उसले ठूलो हानि भोगेको र ख्रीष्टविरोधीलाई छर्लङ्गै देखेको थियो। खासमा, उसले छर्लङ्गै देखेको कुरा त्योभन्दा पहिल्यै उसलाई बताइएको थियो, तर उसले त्यो कुरा मान्न र स्विकार्न मानेको थिएन। त्यसमा केही गर्न सकिँदैनथ्यो। यस्ता मानिसहरूले घुमाउरो बाटो लिनुपर्छ र धेरै कष्ट सहनुपर्छ—तिनीहरूको कष्ट जायज हो। म किन त्यो जायज हो भन्छु? मेरो भन्नुको मतलब, यदि तँसँग आशिष् छ तर तँ त्यो प्राप्त गर्न मान्दैनस्, र कष्ट भोग्न नै जिद् कस्छस् भने—त्यसमा केही गर्न सकिन्न—तैँले पहिला कष्ट सहनुपर्छ र भोग्नुपर्छ। यो जायज कष्ट हो।

ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्तिमा एकाधिकार जमाउँदा, मुख्य गरी नाइँनास्ति नगरी आफ्नो आज्ञा पालन गर्नेहरूलाई महत्त्वपूर्ण कार्यहरू सुम्पन्छन्। त्यसपछि तिनीहरू अझै ढलपल भइरहेका, सजिलै प्रभावित हुने मनभएका, र आफ्नो पक्षमा पार्न सकिनेहरूलाई तालिम दिन्छन्। यी व्यक्तिहरू पर्याप्त तालिम पाएर ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रको सदस्य बनेपछि, ख्रीष्टविरोधी ढुक्क हुन सक्छ। ख्रीष्टविरोधी आफूले प्रयोग गर्न नसक्नेहरूलाई पूर्ण रूपमा त्याग्छ, र तिनीहरूलाई आफ्नो अधिकारक्षेत्रबाट निकाल्छ। नाइँनास्ति नगरी उसको आज्ञापालन गर्न सक्नेहरू सबै उसका कट्टर अनुयायी, उसको अधिकारक्षेत्रका बफादार सदस्य मानिन्छन्। उसले यी व्यक्तिहरूलाई आफ्ना अनुयायी, अनुचर, र विश्वासपात्र मान्छ। यो समूहभित्र उसको शक्ति हाबी हुन्छ; अर्थात्, ऊमार्फत शक्तिको प्रभावकारी अभ्यास हुन्छ। त्यसकारण, के भन्न सकिन्छ भने ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्तिमा एकाधिकार जमाएर परमेश्वरको घरलाई आफ्नै अधिकारक्षेत्रमा रूपान्तरण गर्दा ठूलो मेहनत लगाउँछन्। तिनीहरूले विभिन्न कार्य गर्छन् र यसका लागि ठूलो मूल्य चुकाउँछन्, तर यस मूल्यको नतिजास्वरूप परमेश्वर, सत्यता, र सत्यता पछ्याउने सबै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसित शत्रुता हुन्छ। यो शक्तिको मूल्य र महत्त्व के हो? त्यो ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वर र उहाँको घरविरुद्ध होड गर्न, आफ्नै गढ स्थापित गर्न, स्वतन्त्र राज्यहरू निर्माण गर्न, र स्वतन्त्र रूपले ठूलो शक्ति प्रयोग गर्न पुँजी प्राप्त गर्छन् भन्ने तथ्यमा हुन्छ।

आ. ख्रीष्टविरोधीहरू परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्छन्

यसअघि, हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र ठान्ने अर्थात् शक्तिमा एकाधिकार जमाउने पहिलो प्रकटीकरणबारे सङ्गति गऱ्यौँ। शक्तिमा एकाधिकार जमाउने सम्बन्धमा, हामीले मुख्यतः ख्रीष्टविरोधीहरू कसरी शक्ति प्राप्त गर्छन्, त्यो प्राप्त गरेपछि कसरी आफ्नो हैसियत स्थिर पार्छन् र त्यो शक्तिलाई थप बलियो बनाउँछन्, अनि अन्त्यमा, त्यो शक्ति कसरी प्रयोग गर्छन् भन्नेसम्बन्धी निर्दिष्ट विषयमा सङ्गति गऱ्यौँ। ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्तिमा एकाधिकार जमाउनेबाहेक, परमेश्वरको घरलाई आफ्नै व्यक्तिगत अधिकारक्षेत्र ठान्नुको दोस्रो ठोस अभ्यास परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु हो। परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नुको शाब्दिक अर्थ बुझ्न सजिलो हुनुपर्छ, त्यसोभए “परिस्थिति” ले केलाई जनाउँछ? कुनै ख्रीष्टविरोधीले शक्तिमा एकाधिकार जमाउने, आफ्नै अधिकारक्षेत्र स्थापित गर्ने, अनि आफ्ना कट्टर अनुयायी, साथीसँगी, र प्रभावक्षेत्र जम्मा गर्ने गरिसकेपछि, के उसले आफ्नो काममा अरूलाई हस्तक्षेप गर्न दिन सक्छ? के उसले अरूलाई आफूले रेखदेख गर्ने मामला र प्रभावक्षेत्रमा संलग्न हुन वा हस्तक्षेप गर्न अनुमति दिन सक्छ? (ऊ यसको अनुमति दिँदैन।) ख्रीष्टविरोधीका लागि, शक्ति नै उसको जीवन हो। उसको प्रभावक्षेत्रभित्र, सबथोक उसकै निर्देशनमा चल्नुपर्छ। उसको प्रभाव क्षेत्रभित्र जे भए पनि, त्यसमा संलग्न मानिस र मामलाहरू, साथै ती मामलाहरूको अन्तिम नतिजा सबै ऊद्वारा नै निर्मित र नियन्त्रित हुनुपर्छ। यो उसको इच्छासँग मिल्ने र उसका आवश्यकताहरू पूरा गर्ने हुनैपर्छ, यसले उसलाई कुनै क्षति पुऱ्याउनु हुँदैन। उदाहरणका लागि, यदि उसले कुनै निश्चित मामलामा हस्तक्षेप गर्दैन, हात हाल्दैन, वा त्यसलाई आफूअनुकूल बनाउँदैन, बरु त्यसलाई आफै सामान्य तरिकाले विकसित हुन दिन्छ भने, उसको छवि बिग्रन सक्छ वा कसैले रिपोर्ट गरेर ऊ बरखास्त हुन सक्छ, यस्तोमा उसको हैसियत धरापमा पर्न सक्छ र ऊसँग भएको शक्ति हराउन सक्छ। त्यसकारण, मण्डलीभित्र हुने ठूला-साना सबै प्रकारका मामलाको हकमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधी आफैले ती सम्हाल्नैपर्छ। यी मामलाहरूमा उसको ख्याति र हैसियत अनि उसको शक्ति समावेश हुन्छन्। उसको शक्तिसँग असम्बन्धित मामलाहरूको सम्बन्धमा भन्नुपर्दा, उसले ती नजाँच्ने वा नदेखेझैँ गर्ने निर्णय गर्ला। विशेष गरी परमेश्वरको घरको काम, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवन प्रवेश, मण्डली जीवन, र यस्ता विभिन्न मामलाहरूका सम्बन्धमा, यदि यिनले उसको हैसियत र शक्तिलाई छुँदैनन् र तिनमा माथिसँगको उसका अन्तरक्रियाहरू समावेश हुँदैनन् भने, उसले तीबारे पर्बाह गर्दैन, जाँच्दैन, वा चासो लिँदैन। उदाहरणका लागि, सुसमाचार टोलीले प्राप्त गर्ने मानिसहरूको मासिक सङ्ख्या उसका लागि अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ किनभने यसले उसको हैसियतलाई प्रभाव पार्छ। यदि प्रत्येक महिना रिपोर्ट गरिएको सङ्ख्याले उसको हैसियत सुनिश्चित गर्न सक्छ भने, उसले आफ्नो हैसियत जोगाउनका निम्ति त्यो सङ्ख्या हासिल गर्न हदै प्रयास गर्छ जबकि उसका लागि अरू मामला अप्रासङ्गिक हुन्छन्। उदाहरणका लागि, मानौँ उसले रेखदेख गर्ने क्षेत्रले सामान्य परिस्थितिमा एक महिनामा सय मानिस प्राप्त गर्नुपर्छ। तर, यदि वातावरणले साथ दिएन, त्यस महिना विशेष परिस्थिति आइपऱ्यो, वा कतिपय मानिस अझै पनि आफ्नो अनुसन्धान अवधिमै छन्, त्यसले गर्दा प्राप्त मानिसहरूको सङ्ख्या एक सय पुगेन भने, ख्रीष्टविरोधी यस मामलामा प्रयत्न लगाउँछ र चिन्तित हुन्छ। ऊ केबारे चिन्तित हुन्छ? के उसलाई परमेश्वरको सुसमाचार विस्तार सहज रूपमा अघि नबढेको देखेर भारी महसुस हुन्छ र चिन्ता लाग्छ? के यो सुसमाचार सुनाउनेहरूमा जिम्मेवारी बोध नभएको र तिनीहरू झाराटारुवा भएको, अनि आफूले कसरी तिनीहरूलाई मलजल गर्ने र त्यो समाधान गर्ने भन्नेचिन्ता हो? कि यो सुसमाचार सुनाउनलाई पर्याप्त जनशक्ति नभएको, र आफूले त्यो कसरी मिलाउनु र बढाउनुपर्छ भन्नेचिन्ता हो? होइन, ऊ यी कुराहरूबारे चिन्तित हुँदैन। ऊ त कसरी माथिले उसका गुप्त शैलीहरू थाहा नपाउनेगरी त्यो सङ्ख्या बढाएर एक सयमा पुऱ्याउने भनेर चिन्तित हुन्छ। यदि खास सङ्ख्या सय नभएर असी छ र उसले साँचो रूपमा त्यो रिपोर्ट दिन्छ भने, माथिले त्यो परिस्थितिबारे अनुसन्धान गर्न र थप जान्न कुनै व्यक्ति पठाउन सक्नुहुन्छ, त्यसोभए उसले कसरी रिपोर्ट गर्न सक्छ ताकि माथिले प्रतिक्रिया नजनाउनुहोओस्? उसले अन्ठानब्बे जना मानिस भनेर रिपोर्ट गर्छ। कसैले भन्छ, “तिमीले यस्तो झूट बोल्न मिल्दैन; यो ठगी हो, यो अस्वीकार्य छ।” उसले जवाफ दिन्छ, “ठिकै छ। मैले निर्णय गर्ने हो; यदि केही भइहाल्यो भने, म त्यसको जिम्मेवारी लिनेछु।” किन उसले यही सङ्ख्या रिपोर्ट गऱ्यो? के यसको कुनै गहिरो अर्थ छ? के उसले यो ध्यानपूर्वक विचार गरेको हो? गरेको हो। खास सङ्ख्या असीलाई सय जना भनेर रिपोर्ट गर्नु धेरै ठूलो अन्तर हो, जसले गर्दा पछि यो झूट छोप्न कठिन हुन्छ। तर, यदि उसले अन्ठानब्बे भनेर रिपोर्ट गऱ्यो भने, माथिले त्यो सयभन्दा मुनि छ भन्ने देखे पनि, त्यो मान्य सङ्ख्या देखिन्छ र माथिबाट निगरानी निम्तिनेछैन, जसले उसको हैसियत सुरक्षित हुने सुनिश्चित गर्छ। कहिलेकाहीँ, यदि उसले एक सय मानिस प्राप्त गऱ्यो भने, दुई सय भनेर रिपोर्ट गर्ने आँट गर्छ, अनि यदि माथिले कसैलाई अनुसन्धान गर्न पठाउनुभयो भने, ऊसँग त्यो सम्हाल्ने उपायहरू हुन्छन्। उसले अतिरिक्त सय जनाले अहिले अनुसन्धान गरिरहेका छन् र तिनीहरू अर्को महिना प्राप्त हुनेछन् भनी दाबी गर्छ। यदि माथिले यो निरीक्षण गर्न कोही पनि पठाउनुभएन भने, उसले आफ्ना योगदानहरू प्रदर्शन गर्ने उपाय भेट्टाउँछ। कहिलेकाहीँ, यदि उसले एक महिनामा एक जना व्यक्ति पनि प्राप्त गरेको छैन भने, तीस वा पचास जना प्राप्त गरेको भनेर झूटो रिपोर्टसमेत गर्छ, त्यसपछि अर्को महिना त्यसको पूर्ति गर्ने उपाय लगाउँछ। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, सुसमाचार सुनाएर प्राप्त मानिसहरूको सङ्ख्या रिपोर्ट गर्ने सम्बन्धमा, ख्रीष्टविरोधीले त्यो तोडमोड गर्न, त्यसबारे झूट बोल्न, ठग्न, र गोप्य शैली प्रयोग गर्न सक्छ। कुनै आँकडा कसरी रिपोर्ट गर्ने, र कुन आँकडा रिपोर्ट गर्ने कुराहरू सिधै ख्रीष्टविरोधीद्वारा निर्देशित हुन्छन्। के यो परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु होइन र?

ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो हैसियत र शक्ति निरन्तर रूपमा परमेश्वरका चुनिएका जनहरूको कर्तव्य निर्वाहमा हस्तक्षेप गर्न र बाधा पुऱ्याउनका लागि प्रयोग गर्छ। ऊ सिद्धान्तका आधारमा चल्ने र प्रभावकारी तरिकाले आफ्नो कर्तव्य गर्ने जोकोहीलाई दबाउने र बहिष्कार गर्ने गर्छ। उसले यसरी कार्य गर्नुको उद्देश्य के हो? परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु हो; उसले आफूभन्दा मुनिकालाई वशमा राखेर अनि माथिलाई छलेर पूर्ण नियन्त्रण जमाउँछ। उसले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नुको उद्देश्य के हो? सत्यता प्रकट हुन रोक्नु, मानिसहरूलाई सत्यता थाहा पाउन नदिनु, माथिलाई ठग्नु, तल उसको कामको वास्तविक अवस्था लुकाउनु, अनि उसले कुनै वास्तविक काम गऱ्यो कि गरेन र आफ्नो काम कसरी गऱ्यो भन्ने कुरा लुकाउनु हो। अन्य कुराहरूमध्ये उसले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नुको उद्देश्य तथ्यहरू ढाकछोप गर्नु, सत्यता छोप्नु, र आफ्ना दुष्ट अभिप्रायहरू लुकाउनु, साथै आफ्ना दुष्ट कार्य, अत्यन्तै अवज्ञाकारी कार्य, र आफूले कुनै वास्तविक काम कसरी गर्दैन र गर्न सक्दैन भन्ने सत्यता अन्य कुराहरूलाई छिपाउनु हो। उदाहरणका लागि, जब परमेश्वरको घरलाई निश्चित रकम चाहिन्छ र त्यसले उसको मण्डलीमा भेटीहरू कति छन् भनेर सोध्छ, तब त्यो ख्रीष्टविरोधीले पहिला परमेश्वरको घरलाई कति चाहिन्छ भनेर सोध्छ। यदि तैँले आफूलाई एक-दुई हजार चाहिएको छ भनिस् भने, उसले एक-दुई सय मात्र छ भन्छ; यदि तैँले दसौँ हजार चाहिएको छ भनिस् भने, उसले एक-दुई हजार मात्र छ भन्छ। वास्तवमा, ऊसँग मण्डलीको भेटी दसौँ हजार रूपियाँ हुन्छ र ऊ त्यो त्याग्न इच्छुक हुँदैन। के उसले दुष्ट अभिप्रायहरू पालिरहेको छैन र? ऊ के गर्न चाहन्छ? ऊ यी भेटीहरू आफ्नै प्रयोगका लागि हत्याउन चाहन्छ। के यसलाई परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गरेको भन्न मिल्छ? (मिल्छ।) ख्रीष्टविरोधीले भेटी नत्याग्ने हदसम्म परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्छ। यदि तैँले उसको मण्डलीमा लेखन, सङ्गीत, वा भिडियो निर्माणको सिप भएको कोही छ कि भनी सोधिस् भने, उसले भन्ला, “हामीकहाँ लेखनमा सिपालु एक जना अठहत्तर वर्षको व्यक्ति छ, ऊ भूतपूर्व पत्रकार हो र उसलाई पेटको गम्भीर समस्या छ।” वास्तवमा, यो व्यक्ति तीस-पैँतीसको, जीवनको शिखरमा हुन्छ, र उसलाई पेटको कुनै गम्भीर रोगले च्यापेको हुँदैन। किन ख्रीष्टविरोधी आफ्नो पकड खुकुलो पार्दैन? किन ऊ झूटो जानकारी दिन्छ? ऊ परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न चाहन्छ। उसलाई यस्तो प्रतिभालाई जान दिएमा आफ्नो प्रभुत्वमा असर पर्छ भन्ने लाग्छ; ऊ यी प्रतिभाशाली व्यक्तिहरूलाई राखिराख्न पनि चाहन्छ। के यी प्रतिभाशाली मानिसहरू साँच्चै उसैका हुन्? (होइनन्।) त्यसोभए किन ऊ तिनीहरूलाई जान दिँदैन? परमेश्वरको घरलाई यी सिपालु मानिसहरूचाहिँदा, किन ऊ यिनीहरू उपलब्ध गराउँदैन र गतल जानकारीसमेत दिन्छ? ऊ आफ्नो हैसियत जोगाउन मानिसहरूलाई भ्रममा पार्न चाहन्छ—वास्तवमा उसले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गरिरहेको हुन्छ। ऊ यसमा संलग्न पक्षहरू यी कर्तव्यहरू गर्न इच्छुक छन् कि छैनन् भनेर सोध्दैन, न त यी मानिसहरूका परिस्थितिलाई परमेश्वरको घरसामु साँचो रूपमा प्रस्तुत नै गर्छ। बरु, ऊ तिनीहरूलाई आफ्नै प्रयोगका लागि राख्छ, वा यदि आफूले प्रयोग गर्दैन भने पनि तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरलाई दिन मान्दैन। उदाहरणका लागि, यदि परमेश्वरको घरलाई मण्डलीको एक जना भिडियो निर्माता चाहिएमा, ख्रीष्टविरोधीले यो कुरा देख्छ र सोच्छ, “भिडियो निर्माणमा सिपालु व्यक्ति उपलब्ध गराउनु—के मैले यस्तो राम्रो अवसर छोड्न मिल्छ? हरेक व्यक्तिले आफ्नै दूनो सोझ्याउँछ: मेरी छोरी, छोरा, र केही आफन्तहरूले भिडियो निर्माणबारे केही कुरा बुझेका छन्, त्यसैले तिनीहरूले परमेश्वरको घरका मागहरू पूरा गरे पनि नगरे पनि म तिनीहरू नै उपलब्ध गराउनेछु।” मानिसहरू उपलब्ध गराउनेजस्तो राम्रो अवसर आउँदा, उसले आफ्ना आफन्त र साथीसँगीहरूलाई प्राथमिकता दिन्छ, र बाहिरी मानिसहरूलाई कुनै मौका दिँदैन। के यो परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु होइन?

माथि उल्लिखित उदाहरणहरूका आधारमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नुले ठ्याक्कै केलाई जनाउँछ? के यसको अर्थ ख्रीष्टविरोधीले हरव्यक्ति र हरकुरालाई नियन्त्रण र आफूअनुकूल प्रयोग गर्दै पूर्ण प्रभुत्व जमाउँछ भन्ने होइन? सबथोक उसकै हातमा हुन्छ, अनि सबै कुरामा उसकै अन्तिम निर्णय हुन्छ; उसैले पछिबाट बोर्डलाई नियन्त्रण गर्छ, निर्देशन दिन्छ र आफूअनुकूल प्रयोग गर्छ। यो परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु हो। जब माथिले परिस्थिति बुझ्न उसको मण्डलीमा कोही पठाउनुहुन्छ, र यस व्यक्तिले केही मानिससँग कुरा गर्न अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो जीवन प्रवेश र कर्तव्य निर्वाहमा कस्तो गरिरहेका छन् भनी हेर्न, अनि परमेश्वरका वचनका पुस्तक र प्रवचनका रेकर्डहरू परमेश्वरका चुनिएका हरेक व्यक्तिलाई वितरण गरिएका छन् कि छैनन् भनी जाँच्न चाहन्छ, तब ख्रीष्टविरोधीले भन्छ, “ठिक छ, म तपाईंलाई दुई जना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरमा लानेछु।” यी दुई मानिस को हुन्छन्? के ती दुवै ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रका मानिस होइनन् र? (हजुर, हुन्।) यी दुई मानिस उसकी बहिनी र उसको सालो हुन्। माथिले पठाउएको व्यक्तिलाई यी दुई घरमा लगेपछि, यी दुई मानिसले भन्छन्, “हाम्रो मण्डली जीवन एकदमै राम्रो छ, र हामीले सबै प्रकारका प्रवचन, सङ्गति र गवाही भिडियोहरू पाएका छौँ। हाम्रो मण्डली अगुवा मण्डलीको कामका लागि बाहिर जानुभएको निकै दिन भयो र घर फर्कनुभएको छैन।” उसको मण्डलीमा जो गए पनि, उसले वास्तविक परिस्थिति अलिकति पनि बुझ्न सक्दैन। ख्रीष्टविरोधीले मण्डलीको साँचो अवस्थाबारे सबथोक, उत्पन्न समस्याहरू, बाधा र अवरोध पुऱ्याइरहेका दुष्ट मानिसहरू, झारा टार्दै आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरू, गलत भएका कार्यहरू आदि इत्यादि ढाकछोप गर्छ। तँ त्यहाँ जाँदा मनपर्दा दृश्यहरू मात्र देख्छस्—त्यो सब झूटो रूप हो। याद गर्नुपर्ने एउटा मात्र कुरा छ: यदि माथिद्वारा पठाइएको व्यक्तिले मण्डलीका भेटीहरू राख्ने उपयुक्त ठाउँ छ कि छैन र केही भेटी लगिनुपर्ने हो कि होइन भनी सोधेमा, ख्रीष्टविरोधीले हतारपतार मण्डलीको भेटी धेरै छैन भन्छ। अन्य सारा कामको सम्बन्धमा, ऊ सकारात्मक कुरा गर्छ, तर भेटीहरू संलग्न अवस्थाको सम्बन्धमा गर्दैन—उक्त व्यक्तिले बोल्नुअघि नै ऊ त्यो कुराकानी टुङ्ग्याउँछ। ख्रीष्टविरोधीले सबै प्रकारका कर्तव्यहरू गर्न उपयुक्त मण्डलीका कर्मचारीहरूलाई नियन्त्रणमा राख्छ, जबकि आफूलाई मनपर्ने र सर्तहरू पूरा नगर्ने कतिपय मानिस, विशेष गरी खराब मानवता हुने र दुष्टात्माले काम गरिरहेकाहरू, वा मूलतः आत्मिक बुझाइ नहुने, घृणित मानवता हुने, आफ्नो कर्तव्य झारा टार्दै गर्ने, परमेश्वरमाथिको आस्थामा जग नहुने, र ठ्याक्कै अविश्वासीहरूजस्तै अरू मानिस परमेश्वरको घरलाई दिन्छ। यी मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य झारा टार्दै गर्नेबाहेक, बाधा र अवरोध पनि खडा गर्छन् अनि यिनीहरू बेलगाम व्यवहारमा संलग्न हुन्छन्, अनि कतिपयले त कष्ट सहन सक्दैनन् र परमेश्वरको घर छोड्न चाहन्छन्। कतिपयले त अफवाह र धारणा फैलाउने समेत गर्छन्, अनि कतिपयचाहिँ आफ्ना कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्दैनन्, टिभी नाटक वा अनेकौँ बकवास भिडियोहरू हेरेर दिन बिताउँछन्। अनि अन्त्यमा के हुन्छ? कतिपय यी मानिसलाई त्यहाँबाट पठाइन्छ। पठाइनेमध्ये, पन्चानब्बे प्रतिशतभन्दा बढीमा खराब मानवता हुन्छ। तिनीहरूको मानवता कति खराब हुन्छ? ज्यादै खराब हुन्छ—तिनीहरूमा मानवता हुँदैन, र कतिपयले त परमेश्वरमा बिलकुलै विश्वास गर्दैनन्। यी मानिसहरू कहाँबाट आएका हुन्? के ती सबै मण्डलीले उपलब्ध गराएका होइनन् र? तिनीहरू मण्डलीद्वारा उपलब्ध गराइएका हुनाले, उपलब्ध गराउने मानिसहरूमा अवश्यै समस्या हुनुपर्छ। यी मानिसहरूमध्ये कतिपय ख्रीष्टविरोधी हुन सक्ने, र उपलब्ध गराइएका व्यक्तिहरू ख्रीष्टविरोधीका आफन्त, साथीसँगी, वा कट्टर अनुयायी हुन सक्ने कुरालाई नकार्न सकिन्न। कुरा यही होइन र? के साँच्चै मानवता भएको र अलि विवेक हुने व्यक्तिले प्रतिभाशाली व्यक्तिहरूलाई भरणपोषण गर्ने महत्त्वपूर्ण मामलालाई ध्यान दिएर सम्हाल्न सक्छ? के ऊ अलि जिम्मेवार हुन सक्छ? के उसले आफ्ना केही स्वार्थी मनसाय हटाउन सक्छ? मानवता र विवेक भएको व्यक्तिले यो कुरा पूर्ण रूपमा हासिल गर्न सक्छ, अनि एक प्रकारको व्यक्तिले मात्र हासिल गर्न सक्दैन, त्यो ख्रीष्टविरोधीहरू हो। तिनीहरू सबै राम्रा कुरा आफै राख्न चाहन्छन्, र आफूलाई फाइदा नहुने कुनै पनि कुरालाई स्पष्टसित नकार्छन् र त्यसमा सहकार्य गर्न मान्दैनन्—यस्ताहरू ख्रीष्टविरोधी हुन्।

ख्रीष्टविरोधीहरूले सधैँ पूर्ण नियन्त्रण जमाउन र मण्डलीका मामलाहरू चलाउन चाहनुबाहेक परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने तिनीहरूको अझ बढी घिनलाग्दो पक्ष पनि छ। के आफ्ना कट्टर अनुयायीहरूसँगै मिलेमतो गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको घरका बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित हुन, आफ्ना कर्तव्य राम्ररी निभाउन, परमेश्वरको घरको काम पालना गर्न, र आफ्ना जिम्मेवारी र दायित्वहरू पूरा गर्न सक्छन्? (अहँ, सक्दैनन्।) त्यसैले मैले तिनीहरू मिलेमतो गरिरहेका हुन्छन् भनेको हुँ। तिनीहरू मिलेमतो गर्छन् भनिसकेपछि, तिनीहरूले एकसाथ सँगै भन्ने र गर्ने कुरामा गोप्य लेनदेन समावेश हुन्छ। यसो हेर्दा, यी मानिसहरू मिलनसार देखिन्छन्, वरिष्ठताको सम्मान गर्छन् र व्यवस्थित हुन्छन्, अनि अत्यन्तै प्रेमिलो, शिष्ट, र एकअर्काप्रति सम्मान देखाउने, साथै शालीन र असल चरित्रका देखिन्छन्। वास्तवमा, यो सबै देखावटी, नक्कली, र पाखण्ड हो। तिनीहरूले यति शिष्ट भएर एकअर्काप्रति उच्च सम्मान र शालीनता देखाउन सक्नुको कारण के हो? यसको एउटा कारण छ। तिनीहरूले एकसाथ मिलेमतो गर्नुको उद्देश्य एकअर्काबाट आफ्ना कमजोरीहरू परिपूर्ति गर्न सिक्नु वा परमेश्वरको इच्छा पालना गर्न र मण्डलीको काम राम्ररी गर्नहेतु एकअर्कालाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न साथ दिनु होइन। बरु, यो त आपसी शोषण, निर्भरता, र सहयोगका निम्ति हो। जति धेरै मानिस त्यति नै धेरै शक्ति हुने, र धेरै शक्तिले कामकुरा सम्हाल्न उति नै सजिलो हुने, र निजी मामलाहरू सम्हाल्न त्यति नै सहज हुने भएकाले तिनीहरू मिलेमतो गर्छन्। त्यसैले, तिनीहरू सँगै हुँदा अत्यन्तै मिलनसार देखिन्छन्, मानौँ तिनीहरू अत्यन्तै घनिष्ठ परिवार हुन्। तिनीहरू आफूभन्दा ठूलालाई शिष्ट रूपले सम्बोधन गर्छन्, आफ्नै उमेरकालाई “सिस्टर” वा “ब्रदर” भनेर बोलाउँछन्, यी शब्दहरू स्नेह र सामाजिक मूल्य-मान्यता साथ भन्छन्। यदि कुनै व्यक्तिलाई त्यो परिस्थितिको वास्तविकता थाहा छैन भने, उसले तिनीहरूलाई तिनीहरूको प्रेम, आपसी सहयोग र निर्भरताका लागि प्रशंसासमेत गर्न गर्ला; तिनीहरू कठिन घडीमा सहयोगको हात बढाउन इच्छुक देखिन्छन्, अनि निकै खुसी र सन्तुष्ट हुन्छन्, र यसो भन्छन्, “हामी सबै परिवार हौँ; हामी एउटै परमेश्वरमा विश्वास गर्छौँ।” तिनीहरू बोल्दाखेरी अर्थपूर्ण नजरद्वारा प्रेम बाँड्छन्, आफूहरू वास्तवमै एक परिवार र बलियो बन्धनमा बाँधिएको समूह हौँ भनी थप पुष्टि गर्छन्। त्यसोभए, तिनीहरूले मिलेमतो गर्दा ठ्याक्कै के गर्छन्? उदाहरणका लागि, एउटी दिदी एउटा कम्पनीकी महाप्रबन्धक छे र उसको सामाजिक सम्बन्ध र सम्पर्कहरू विस्तृत छन्। उसले ख्रीष्टविरोधीको अधिकारक्षेत्रमा मानिसहरूहरूका निम्ति धेरै कामकुरा गरेकी छे, र अधिकांश मानिसले ऊबाट निगाह पाएका छन्, त्यसैले तिनीहरू उसलाई आफ्नो “ठुलदिदी” भन्छन्। जब कसैको घरमा केही भइरहेको हुन्छ, जस्तै छोरा विश्वविद्यालय गइरहेको हुन्छ वा छोरीले जागिर खोजिरहेकी हुन्छे, तब तिनीहरू निश्चित रूपमा उसको परामर्श लिन्छन् र मामलाहरू समाधान गर्न उसको मद्दत माग्छन्। यदि कोही अस्पताल भर्ना भएको छ, अनि मण्डलीको एक व्यक्ति त्यो अस्पतालमा काम गर्छ र उसले आयतित औषधीहरू प्राप्त गर्न मद्दत गर्न सक्छ भने, ख्रीष्टविरोधीले तुरुन्तै यस व्यक्तिलाई घनिष्ठ विश्वासपात्र र परिवारको भाग मान्छ। तिनीहरू मिलेमतो गरेर यस्ता कार्यहरू सम्हाल्छन्, एकअर्कालाईआपसी लाभ पुऱ्याउँछन्, र दुवै पक्षलाई फाइदा हुने स्थिति सिर्जना गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरू सँगै हुँदा आपसमा अत्यन्तै राम्रो सम्बन्ध भएको र मिलेको, सक्दो खुसी र कहिल्यै झगडा नगर्ने देखिन्छन्। तर, यो मिलापपछाडि, हरव्यक्तिले गोप्य मनसायहरू पालेको हुन्छ, कसरी अर्कोलाई शोषण गर्ने र अरूलाई प्रयोग गर्ने, साथै अरूलाई मद्दत गर्दै कसरी आपसी लाभ उठाउन र अरू मानिसको निगाह फिर्ता गर्न सकिन्छ भनेर सोचिरहेको हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीले आफ्नो अधिकारक्षेत्र स्थापित गरेर कट्टर अनुयायीहरू प्राप्त गरेपछि, दैनिक जीवनका सारा स-साना मामलाहरूमा सहयोग गर्न ऊसित आफ्नो टोली र “परिवार” हुन्छ। उदाहरणका लागि, जागिर खोज्ने, कलेज जाने, बढुवा पाउने, गम्भीर रोगको सामना गर्ने, अर्को ठाउँमा सर्ने, वा पक्राउ परेपछि जेलबाट छुट्न मध्यस्थकर्ताको रूपमा पैसा तिर्ने व्यक्ति भेट्टाउने मामलाका सन्दर्भमा—यी सबै मामलाहरू सम्हाल्ने एक व्यक्ति हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, के यी “परिवारका सदस्यहरू” उपयोगी छैनन् र? के तिनीहरूमा भर पर्न सकिँदैन र? के तिनीहरू एकअर्कालाई भर गर्न र सहयोग गर्न सक्दैनन् र? (सक्छन्।) त्यसकारण, यस्तो अधिकारक्षेत्रभित्र व्यक्तिले मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई आफ्ना सिद्धान्त ठानेर सँगै अन्तरक्रिया नगरिरहेको, वा मानिसहरूले आफ्नो विवेकअनुसार कार्य नगरेको, परमेश्वरका वचनहरूअनुसार नजिएको, परमेश्वरलाई आराधना नगरेको, एकअर्कासित सामान्य तरिकाले अन्तरक्रिया नगरेको, हार्दिक सङ्गति नगरेको, आफ्नो हृदय नखोलेको र आफूलाई उदाङ्गो नपारेको, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावबारे सङ्गति नगरेको र त्यसलाई नचिनेको, वा एकअर्काबाट आफ्ना कमीकमजोरीहरू परिपूर्ति गर्न नसिकेको देख्छ—त्यस्तो केही पनि हुँदैन। यो टोली, यो अधिकारक्षेत्र ख्रीष्टविरोधी गिरोहको अधिकारक्षेत्र हो, जहाँ सत्यताको कुनै प्रभुत्व हुँदैन, जहाँ पवित्र आत्मा काम गर्नुहुन्न, र जहाँ मानिसहरूको हृदयमा परमेश्वरका वचनहरू हुँदैनन्। बरु, यहाँ ख्रीष्टविरोधीको गिरोह सन्तुष्ट भएर, आरामसित, आनन्दले जिउँछन्, र त्यसलाई आफ्नै घर ठान्छन्। वास्तवमा, यो न त परमेश्वरको घर हो न त मण्डली नै हो; यो त समाज हो, ख्रीष्टविरोधीको गिरोह हो।

ख्रीष्टविरोधीहरू मण्डलीलाई आफ्नो अधिकारक्षेत्रमा परिणत गर्छन्, त्यसलाई कुनै सामाजिक समूह र तिनीहरूको गिरोहमा बदल्छन्। तिनीहरू विनाशकारी र घृणास्पद कार्यहरूमा संलग्न हुन्छन्, अनि पूर्णतया अविश्वासीहरूका चाल र विधिअनुसार बोल्ने र कार्य गर्ने गर्छन्। हरव्यक्ति वाक्पटु, बोलक्कड, एकदमै गुण्डागिरी आगर्ने, अन्तर्घाती र दुष्ट हुन्छ, र सत्यता स्विकार्न मान्दैन। बाहिरी रूपमा, तिनीहरू शोधित, सभ्य, शिष्ट, अनुशासित, अनि क्षमता र चरित्र भएको सुबानी व्यक्ति खोल ओड्छन्। तर, वास्तवमा तिनीहरू सबै अन्तर्घाती, धूर्त, नीच, र दुष्ट पात्र हुन्छन्। तिनीहरू एकअर्कासित मिलेमतो गर्छन्, सम्बन्ध स्थापित गर्छन्, प्रभाव जमाउन प्रतिस्पर्धा गर्छन्, फजुल खर्चमा ध्यान दिन्छन्, अनि समाजमा साम्प्रदायिक र कार्मिक सम्बन्धहरूमा जोड दिन्छन्। तिनीहरू समाजमा कसको ठूलो प्रभाव, उच्च हैसियत, र बढी प्रतिष्ठा छ, साथै रणनीति बनाउनमा को उत्कृष्ट छ भन्नेतिर ध्यान दिन्छन्। तैँले तिनीहरूको बोली र व्यवहारबाट कुनै सच्चा विश्वास खुट्ट्याउन सक्दैनस्; झन् तैँले तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वरका वचनका लागि सानोभन्दा सानो ठाउँ देख्नु त परै जाओस्। तिनीहरूको विश्वास खेल र छलकपटभन्दा बढी केही होइन। यी दुष्ट पात्रहरू मण्डलीलाई सामाजिक समूह, दुष्ट पात्रहरूले मिलेमतो गर्ने अधिकारक्षेत्रमा परिणत गरेका हुन्छन्, जतिबेला तिनीहरू यसो भन्दै सानदार शब्दहरू निरन्तर व्यक्त गरिरहेका हुन्छन्: “हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्छौँ, उहाँको घरमा आफ्ना कर्तव्यहरू निभाउँछौँ, यसरी परमेश्वरलाई पछ्याउँछौँ, त्यस तरिकाले आफ्ना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कल्याणमा योगदान पुऱ्याउँछौँ, यसरी उनीहरूलाई सहयोग र साथ दिन्छौँ, र यस्तो-यस्तो तरिकाले एकअर्कालाई प्रेम गर्छौँ।” तिनीहरू मानिसहरूलाई भ्रम र जालमा पार्ने दुष्ट माध्यमका सँगसँगै विभिन्न नीच विधिहरू चलाएर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि पुऱ्याउँछन्, तैपनि आफूले कर्तव्य निभाइरहेको, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मद्दत गरिरहेको, परमेश्वरको महिमा गाइरहेको, र उहाँको साक्षी दिइरहेको विश्वास गर्छन्। तिनीहरूलाई यी कार्य र व्यवहारपछाडि परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हुन्छ भनेर थाहा हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई आफ्नो शक्तिको जालमा पार्छन्, मण्डलीलाई आफ्नो अधिकारक्षेत्र, सामाजिक समूह, शैतानको शक्तिअन्तर्गत रहने मानिसहरूको सङ्गठनमा परिणत गर्छन्। के यस्तो सङ्गठनलाई अझै पनि मण्डली मान्न सकिन्छ? प्रस्ट रूपले सकिन्न। के ख्रीष्टविरोधीहरूको व्यवहार असाध्यै वाकवाकलाग्दो हुँदैन र? के तिमीहरूले कहिल्यै ख्रीष्टविरोधीको यस्तो गिरोह देखेका छौ? तँलाई तिनीहरूमाझ हुँदा कस्तो महसुस हुन्छ? बाहिरी रूपमा, तिनीहरू नम्र र मिलनसार देखिन्छन्—तर जब तँ तिनीहरूसित सत्यता र परमेश्वरको इच्छाबारे सङ्गति गर्छस्, तब तिनीहरू एक प्रकारको अति घृणा र अरूचिको मनोवृत्ति देखाउँछन्, जुन तिनीहरूको बाहिरी नम्रता र मिलनसारीविपरीत हुन्छ। तैँले तिनीहरूसित सत्यतामा सङ्गति गर्दा, तिनीहरूलाई तँ बाहिरी व्यक्ति होस् भन्ने लाग्छ, र तैँले मण्डलीको कामबारे सङ्गति गर्दा, तिनीहरूलाई झनै त्यस्तो लाग्छ; जब तँ कर्तव्य निर्वाहमा अभ्यास गर्नुपर्ने सत्यता सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति गर्छस्, तब तिनीहरू कुण्ठित हुन्छन् र रूचि देखाउँदैनन्, र त्यति बेला तिनीहरू आफ्नो पिशाची स्वरूप प्रकट गर्छन्, टाउको कन्याउँछन्, हाइ काड्छन्, र तिनीहरूको आँखामा आँसु आउँछ। के यो असामान्य होइन र? तैँले सत्यतामा सङ्गति गर्नेबित्तिकै तिनीहरूको पिशाची स्वरूप किन उत्पन्न हुन्छ? के तिनीहरू प्रत्येकको हृदयमा धेरै प्रेम हुँदैन र? तैँले सत्यताबारे सङ्गति गर्न सुरु गर्दा कसरी तिनीहरू रूचि गुमाउन सक्छन्? के त्यसरी तिनीहरूको खुलासा हुँदैन र? के तिनीहरूमा बाहिरी कार्यहरू गर्नेप्रति ठूलो उत्साह र बफादारी हुँदैन र? अनि यदि तिनीहरू बफादार छन् भने, के तिनीहरूसँग वास्तविकता हुँदैन र? यदि तिनीहरूसँग वास्तविकता छ भने, मानिसहरूले सत्यता सङ्गति गरेको सुन्दा तिनीहरू खुसी हुनुपर्छ, तिनीहरूले त्यसको तृष्णा गर्नुपर्छ। किन तिनीहरूको स्थिति सधैँ असामान्य, दुष्टात्माको वशमा परेको समेत हुन्छ? यसले तिनीहरूका सामान्य मैत्रीपूर्ण अन्तरक्रियाहरू, अनि तिनीहरूको नम्रता र मिलनसारी पूर्णतया झूट हुन् भन्ने देखाउँछ। तिनीहरूलाई पूर्ण रूपले खुलासा त परमेश्वरका न्याय वचनहरू र सत्यताहरूले गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरू रिसले चूर हुन्छन्, र तिनीहरूको अवस्था सामान्यजस्तो एकदमै हुँदैन, अनि तिनीहरू दुष्टता गर्न र बाधा पुऱ्याउन थाल्छन्। त्यसपछि, परमेश्वर तिनीहरूलाई शैतानकहाँ सुम्पनुहुन्छ र त्यसउप्रान्त तिनीहरूको चासो राख्नुहुन्न। तिनीहरूले असङ्ख्या दुष्कर्महरू गरेर आफ्नो साँचो रूप देखाएका हुन्छन्।

ख्रीष्टविरोधीहरूले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने कुरा साँच्चै वास्तविकता हो। अलि सामान्य अवस्थामा, एक व्यक्तिले निश्चित सङ्ख्यामा मानिसहरूलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्छ; गम्भीर अवस्थामा, एक गिरोहले निश्चित मात्रामा मानिसहरू र त्यसबाहेकका हरेक मामलालाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्छ। एक व्यक्तिले आफूअनुकूल प्रयोग गर्न सक्ने कामकुरा र परिस्थितिहरूको सङ्ख्या सीमित हुन्छ; त्यसैले, ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो दलबललाई विस्तार गर्न र आफ्नो हैसियत जोगाउन मानिसहरूको कुनै टोलीलाई प्रशिक्षित गराउनै पर्ने हुन्छ। तिनीहरू सहयोग पाउन, आफ्नो हैसियत र शक्ति जोगाउन, अनि परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नका लागि मद्दत लिन मानिसहरूको एक समूहलाई लोभ्याउनु र नियन्त्रण गर्नुपर्ने हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो गिरोह बनाएपछि, तिनीहरूको प्रभावक्षेत्र बढ्दै जान्छ, जसले गर्दा तिनीहरूले थप कामकुरालाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नपाउँछ, अनि तिनीहरूको संलग्नता फराकिलो बन्छ। परिणामस्वरूप, पीडितहरूको सङ्ख्या बढ्छ। तिमीहरूले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न सक्ने ख्रीष्टविरोधीको गिरोहलाई भेट्यौ भने के गर्नुपर्छ? के तिमीहरूले कहिल्यै यस्तो गिरोह देखेका छौ? यस समूहका सामान्यता चारपाँच जना, वा दश जनाभन्दा बढी मुख्य सदस्य हुन्छन्। हरव्यक्ति विभिन्न कामका लागि जिम्मेवार हुन्छ। उदाहरणका लागि, त्यहाँ कर्मचारी काँटछाँट गर्नमा खप्पिस, आर्थिक गतिविधि सम्हाल्ने, माथिसँग कुराकानीगर्ने, र जे आइपरे पनि ख्रीष्टविरोधीका लागि कामकुरा तुरन्तै ढाकछोप गरिदिने; साथै पर्दापछाडिबाट सल्लाह दिने, मानिसहरूलाई हानि पुऱ्याउन नराम्रा कामहरूको षडयन्त्र रच्ने; आफवाह फैलाउनमा माहिर, फूट पैदा गराउने, दुष्टकर्मीहरूलाई दुष्टता गर्न सहयोग गर्ने, जानकारी सङ्कलन गर्ने, अनि लाभ लिइदिने र तिनीहरूलाई चिकित्सा उपचार दिलाउने व्यक्तिहरू हुन्छन्। छोटकरीमा भन्नुपर्दा, यो झुन्डमा हरप्रकारको भूमिका खेल्ने कुनै व्यक्ति हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीहरू प्रभाव नजमाएका, सोझा र सरल, अनि समाजमा मामलाहरू सम्हाल्ने क्षमता नभएका व्यक्तिहरूलाई बेवास्ता गर्छन्। त्यसको साटो, तिनीहरू विशेष गरी हैसियत, ख्याति, प्रभाव भएका, अनि एक अधिकारीका रूपमा वा समाजमा ठूलो व्यवसाय गर्नमा अनुभव भएका विश्वासीहरू—संसार देखेका, कामकुरा फत्ते गर्न सक्ने, र तिनीहरूका लागि राम्रा कुराहरू हासिल गर्ने मानिसहरू—लाई लक्षित गर्छन्। उदाहरणका लागि, यदि एउटा कारको मूल्य ४,००,००० लाख पर्छ भने, बजार बुझ्न सक्ने व्यक्तिले प्रयोग भइसकेको कार आधा मूल्यमा ख्रीष्टविरोधीलाई उपलब्ध गराउन सक्छ, जुन नयाँ कार जतिकै हुन्छ। के त्यो ख्रीष्टविरोधी त्यस्तो व्यक्तिसँग निकट हुन पुगेमा उसलाई समूहमा भित्र्याउनेछ? (भित्र्याउनेछ।) ख्रीष्टविरोधीहरू यस्तै मानिसहरूलाई भित्र्याउँछन्। तिनीहरूको उद्देश्य के हो? तिनीहरू परमेश्वरको घर, परमेश्वरले काम गर्ने ठाउँलाई सामाजिक समूहमा परिणत गर्न उद्देश्य राख्छन्, जसले गर्दा मानिसहरूमाझ परमेश्वरको काम र सत्यताको प्रवाह अवरुद्ध हुन्छ—तिनीहरू आफ्नै लक्ष्यहरू हासिल गर्न चाहन्छन्। यदि कुनै साधारण विश्वासी हृदय र आत्मादेखि नै परमेश्वरलाई विश्वास गर्छे, आफ्नो परिवार र करियर त्याग्न सक्छे, सोझी र सरल छे तर कामकुरा सम्हाल्ने क्षमता राख्दिन भने, के ख्रीष्टविरोधीले उसलाई चाहन्छ? (चाहँदैन।) यदि उसका श्रीमान् र छोरा दुवैले व्यापार पैसा कमाउन सक्छन्, समाजमा तिनीहरूको प्रभाव छ, र तिनीहरूलाई कसैले पनि धम्काउने आँट गर्दैन भने, के ख्रीष्टविरोधीका लागि यस्ती पाको उमेरकी महिलाको कुनै मूल्य हुन्छ? ख्रीष्टविरोधीको नजरमा उसको अन्तर्निहित मूल्य नभए पनि, उसको परिवारको सन्दर्भमा ऊ अत्यन्तै मूल्यवान् छे। ऊसँग पैसाको कमी छैन, उसको घरमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पाहुना राख्न सकिन्छ, र यदि केही आइपऱ्यो भने, त्यो समाधान गर्न उसले आफ्नो परिवारको मद्दत पाउन सक्छे। यस्तो व्यक्ति ख्रीष्टविरोधीका लागि मूल्यवान् हुन्छ। ख्रीष्टविरोधी यस्तो व्यक्तिलाई लोभ्याउन र भ्रममा पार्न सम्भव भएजति सबथोक गर्छ, उसलाई आफ्नो पक्षमा उभिने र ऊद्वारा प्रयोग हुने तुल्याउँछ। ख्रीष्टविरोधी आफूलाई काम लाग्ने मानिसहरूलाई सही रूपमा मूल्याङ्कन गर्छ। ऊ साँचो आस्था हुने, इमानदारीपूर्वक परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, वा असल चरित्र भएका, र कर्तव्य निर्वाहमा बफादार, अनि हेरचाह र मलजल पाएपछि प्रगति गर्न र साँच्चै मूल्य चुकाउन सक्नेहरूलाई वास्ता गर्दैन वा महत्त्व दिँदैन। तँ जति बढी सोझो हुन्छस्, र तँमा जति बढी विवेक र समझ हुन्छ, उसलाई तँप्रति त्यति नै अरुचि जाग्छ। यदि तैँले साँचो रूपमा र सोझो तरिकामा बोलिस् भने, उसलाई तँप्रति अरुचि जाग्छ र घृणा लाग्छ। तँलाई देख्दा ऊ तँबाट टाढै बस्छ। यदि तैँले ऊसँग कुराकानी गरिस् भने, उसले देखावटी हँस्सीमजाक गर्छ तर तँ उसका लागि मूल्यवान् नभइन्जेल ऊ हृदयदेखि बोल्दैन। ऊ आफ्ना लागि मूल्यवान्, र आफ्नो शक्ति र हैसियतलाई फाइदा पुग्ने मानिसहरूलाई प्राथमिकता दिन्छ। यदि ऊद्वारा प्रयोग हुन सक्ने, र कामकुरा गर्न, साँचो तथ्यहरू ढाकछोप गर्न, उसका लागि उचित बहानाहरू खोजेर खराब कामकुरा गर्न, अनि कसैले नदेख्नेगरी, कसैले त्यो खुलासा गर्न वा छर्लङ्ग देख्न नसक्नेगरी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भ्रममा पार्न उसलाई मद्दत गर्न सक्ने व्यक्ति उसको शोषण र नियुक्तिको पात्र बन्छ। यदि कुनै व्यक्ति जोसँग कुरा गर्दा पनि सधैँ चिप्लो घसेर बोल्छ, अख्तियार भएकाहरूको गुणगान गाउँछ, हैसियत हुनेलाई पछ्याउँछ, र कसैप्रति समझशक्ति देखाउँदैन भने, के ख्रीष्टविरोधीले उसलाई प्रयोग गर्छ? ख्रीष्टविरोधीका लागि यस्तो व्यक्ति मूल्यवान् हुन्छ, तर ऊ त्यस्तो व्यक्तिप्रति सावधानी पनि अपनाउँछ। ऊ आफूलाई चिप्लो घस्नेहरूलाई पूर्ण भरोसा गर्दैन, र उसलाई निश्चित कुराहरू थाहा दिँदैन। पदक्रमले महत्त्व राख्ने बैठकहरूमा, ऊ यस्ता व्यक्तिहरूलाई बढी महत्त्वपूर्ण भेलाहरूमा राख्दैन। यस्ता दोधारे व्यक्तिहरू कम महत्त्वका वा साधारण भेलाहरूमा सहभागी हुन सक्छन्। किनभने यदि अर्को अगुवा पैदा भएमा, यी दोधारे व्यक्तिहरूले जुनसुकै बेला उसलाई विश्वासघात र खुलासा गर्न सक्छन्। ख्रीष्टविरोधी यस्ता मानिसहरूसँग व्यवहार गर्न धूर्त हुन्छ, तिनीहरूलाई परिस्थितिअनुसार प्रयोग गर्छ। त्यसकारण, परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने सन्दर्भमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधी एकदमै सावधान हुन्छ। ऊ यस्ता मामलाहरूलाई व्यवस्थित तरिकाले र सावधानीपूर्वक सम्हाल्छ, कसरी कार्य गर्ने र कुन मानिसहरूलाई फाइदाका लागि प्रयोग गर्ने भनेर होसियारीसाथ विचार गर्छ। ऊ मनमा घनिष्ठ मित्रगण र साधारण मित्रहरूबीचको फरक छुट्याउँछ।

जब ख्रीष्टविरोधीले कुनै नौलो व्यक्ति, जस्तै माथिल्लो तहको अगुवा वा आफूले राम्ररी नचिनेको व्यक्तिलाई भेट्छ, तब ऊ पहिला उक्त व्यक्तिको चरित्र, उसमा कुनै पछ्याइ वा सोखहरू छन् कि छैनन्, उसमा साँचो आस्था छ कि छैन, उसले परमेश्वरमा विश्वास गरेको समयावधि, ऊसँग सत्यता वास्तविकता र त्यसबारे समझ छ कि छैन, अनि उसले जीवन प्रवेशको बोझ बोक्छ कि बोक्दैन भनेर जाँच्छ। ऊ हरेक पक्षको मूल्याङ्कन र अवलोकन गर्छ, त्यसपछि उसलाई कुराहरू ओकल्न लगाउन र उसको परीक्षा लिन विभिन्न विधि प्रयोग गर्छ। यदि उसले कुनै व्यक्ति अन्योलमा रहेको देखेमा, सावधानी अपनाउनुपर्ने ठान्दैन र उसलाई बेवास्ता गर्छ। तर, यदि कुनै व्यक्ति चतुर र बुझ्न गाह्रो रहेछ भन्ने देखिएमा, उसलाई आफू सावधान हुनुपर्ने महसुस हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीले परिस्थितिलाई नियन्त्रणमा राख्नुको उद्देश्य सबथोक नियन्त्रण गर्नु, सबै प्रकारका मानिसलाईनियन्त्रणमा राख्ने लगायत सबथोकमा अन्तिम निर्णय गर्न चाहनु हो। परमेश्वरको घरका नियमावलीहरू उसका लागि कागजको टुक्राजस्तै अर्थहीन् बन्छन्, साथै परमेश्वरका प्रशासनिक आदेश र स्वभावको कुनै अस्तित्व हुँदैन, मानौँ ती हावा हुन्। उसको महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहना मानिसहरूलाई नियन्त्रणमा राख्ने र उसको कुरा सुन्न लगाउनेमा सीमित हुँदैन; ऊ हरव्यक्तिले अनुभव गर्ने हरघटना, साथै उसकै अगाडि उसको प्रभावक्षेत्रभित्र र बाहिर दुवै ठाउँमा हुने मामलाहरूलाई नियन्त्रणमा राख्ने हदसम्म जान्छ। यसरी नियन्त्रण गर्नुको उद्देश्य के हो? उसको शक्ति र हैसियत, साथै उसको ख्याति जोगाउनु हो। एउट वाक्यांशले ख्रीष्टविरोधीले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्ने कुरालाई समेटर सारांशमा बताउँछ: सबथोक उसको नियन्त्रणा हुन्छ। यसर्थ, ख्रीष्टविरोधीले ठूला वा साना कुनै पनि मामलालाई अनदेखा गर्ने आँट गर्दैन। उसले कुनै पनि कुरालाई अनदेखा गर्ने आँट गर्दैन, ऊ आफ्नो हैसियत वा प्रभाव क्षेत्रसँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरामा सहभागी हुन र हस्तक्षेप गर्न चाहन्छ, कुनै पनि लाभ छुटाउन चाहँदैन। ऊ मण्डलीभित्र धेरै मामलामा सक्रिय रूपले संलग्न हुन, र कामकुरा कसरी अघि बढिरहेका छन् भन्ने परिस्थिति बुझ्न चाहन्छ। उदाहरणका लागि, यदि कतिपय मानिस साँच्चै उसको कुरा सुन्दैनन् वा ऊप्रति समर्पित हुँदैनन् र सधैँ ऊबारे रायहरू राख्छन् भने, ऊले तिनीहरूलाई दण्ड दिने उपायहरू खोज्छ। तर यदि उसले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्ने कुनै बहाना भेट्टाउन सकेन भने के गर्छ? उसले परमेश्वरको घरबाट पठाइएका पुस्तक र रेकर्ड प्रवचनका रेकर्डिङहरू नियन्त्रण गर्ने उपाय खोज्छ। उसले आफूप्रति को आज्ञाकारी छ भन्ने आधारमा यी सामग्रीहरू कसले तुरुन्तै पाउँछ भनेर निर्धारण गर्छ। यदि तैँले उसको कुरा सुनिनस् वा त्यस अवधिमा अनुचित व्यवहार देखाइस् भने, उसले स्रोतसाधन सीमित छन् भनेर तँलाई ती सामग्री पठाउनेछैन। ख्रीष्टविरोधीले तेरो व्यवहार हेर्छ। यदि तैँले त्यसबारे प्रस्ट रूपले सोचिस्, त्यसलाई छर्लङ्गै देखिस्, र ख्रीष्टविरोधीको मनोविज्ञान बुझिस् भने; यदि तैँले स्वेच्छाले आफ्ना भूलहरू स्विकारिस्, र ख्रीष्टविरोधीसित नजिकिइस् भने, उसले बहाना बनाएर यसो भन्नेछ, “यसपटक, परमेश्वरको घरले सबैका लागि पर्याप्त सामग्रीहरू पठाएको छ, र तिमीले पनि पाउँछौ।” तर, यदि उसले तँ केही समयपछि फेरि टाढिएको देख्यो भने पनि उसले तँलाई दण्ड दिनेछ। नयाँ सामग्रीहरू आउँदा उसले तँलाई जानकारीसमेत दिनेछैन, उसले तँलाई केही पनि दिँदै दिनेछैन, अनि उसले कुनै बहाना खोजेर तँसित भएको चिजसमेत जफत गर्न सक्छ। विशेष गरी जब ख्रीष्टविरोधीले आफूले पर्दापछाडि गरेका गलत कार्यहरू कसैलाई थाहा हुन सक्छ र त्यसले ती कार्यको रिपोर्ट गर्न सक्छ भन्ने थाहा पाउँछ, तब ऊ पहिल्यै कदम चालिहाल्छ, सक्रिय रूपमा आफ्ना गल्तीहरू स्विकार्छ अनि आफूलाई चिनेको बताउँछ, र सुरुमा नरम शैली प्रयोग गर्छ। नरम शैली काम नलाग्ने देखिएपछि, त्यो सन्तोषजनक नदेखिएपछि, र यस व्यक्तिले अझै पनि उसको रिपोर्ट गर्ने सम्भावना भएपछि, ख्रीष्टविरोधीले ठूलो प्रयास गर्दै अझ धेरै मानिसहरू एकत्रित गरेर यस व्यक्तिलाई घेरा हाल्नेछ र बलजफ्ती धम्की दिनेछ। त्यस व्यक्तिले सम्झौता नगरिन्जेल, उसको रिपोर्ट गर्दिनँ भनेर पक्का नगरेसम्म यो क्रम जारी रहन्छ, र त्यसपछि मात्र ख्रीष्टविरोधी रोकिन्छ। कतिपय अवस्थामा, ख्रीष्टविरोधीले पहिला अरूको खुलासा गर्न पनि सक्छ; अरूले उसको खुलासा र रिपोर्ट गर्ला भन्ने डरले, उसले पहिल्यै कदम चाल्छ, अर्को व्यक्तिलाई झूटा आरोपहरू लगाउन र उसका लागि पासो थाप्न जानाजानी अर्को व्यक्तिबाट फाइदा उठाउँछ। पछि, उसले त्यस व्यक्तिलाई एक्ल्याएर निष्कासन गर्ने बहाना भेट्टाउँछ, माथि र मण्डलीसँग उसको सम्पर्क टुटाइदिन्छ। अब, ख्रीष्टविरोधीले सुरक्षित महसुस गर्छ र चिन्ता लिन छोड्छ। के यो परिस्थितिहरूलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु होइन र? (हो।) यस्ता मामलाहरूमा ख्रीष्टविरोधीका कार्यहरू एकदुईवटा एकाध घटना वा एकदुई वटा विधि प्रयोग गर्ने मात्र होइनन् भन्न सकिन्छ। ख्रीष्टविरोधीले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न, आफ्नो हैसियत जोगाउन, र आफ्नो अधिकारक्षेत्र डगमगिन नदिनका निम्ति, धेरै दुष्कर्म गर्छ। उदाहरणका लागि, उसले मण्डलीभित्र कर्मचारी प्रणाली र बन्दोबस्तहरू फेरबदल गर्छ। उसले अझ धेरै मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ फूट पैदा गराउँछ, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आपसमा आक्रमण र आलोचना गर्न लगाउँछ। उसले बढी न्याय बोध भएका कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई घेराउ गर्न आफ्ना अनुयायीहरूलाई उक्साउने समेत गर्छ; उसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसामु माथिले आफूलाई आदर गर्ने दाबीसमेत गर्छ। यति मात्र नभएर, उसले आफ्नो उत्कृष्ट कामबारे घमण्ड गर्दै र आफूले आत्मज्ञान प्राप्त गरेको, स्वेच्छाले आफ्ना समस्याहरू उदाङ्गो पार्न सक्ने इत्यादि दाबी गर्दै माथिलाई पत्रहरू लेख्छ। उसले माथिट निगाह पाउने उद्देश्यले पत्रहरू लेख्छ र आफ्ना समस्याहरूबारे जानकारी दिन्छ। उसले परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्न, आफ्ना कट्टर अनुयायीहरूलाई पकडमा राख्न, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई चालबाजी गर्न, र सँगसँगै परमेश्वरको घरलाई चालबाजी गर्न विभिन्न माध्यम र विधिहरू प्रयोग गर्छ। यी नै ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीभित्रपरिस्थितिहरू नियन्त्रण गर्न प्रयोग गर्ने विभिन्न अभ्यास हुन्। अवश्य नै, अझ धेरै निर्द्धिष्ट अभ्यासहरू छन्, तर तिनलाई यहाँ सूचिकृत गरिनेछैन। सारांशमा भन्नुपर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी मण्डलीलाई नियन्त्रण गर्छन् भन्ने मामलाहरू सामान्य हुन्, अनि तिनीहरूले प्रकट गर्ने विभिन्न अभ्यासहरू पनि सामान्य हुन्।

इ. ख्रीष्टविरोधीहरू मानिसहरूको हृदय जाँच्छन् र नियन्त्रण गर्छन्

शक्तिमा एकाधिकार जमाउने र परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नेबाहेक, अन्य कस्ता कार्यहरूले ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्वरको घरलाई आफ्नै अधिकारक्षेत्र ठान्छन् भनेर पुष्टि गर्न सक्छन्? शक्तिमा एकाधिकार राख्ने सम्बन्धमा, हामीले मुख्यतः कर्मचारी मामलाका पक्षहरूबारे सङ्गति गऱ्यौँ, जबकि परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु मुख्य गरी घटनाहरूको विकासलाई नियन्त्रण गर्नेसम्बन्धी हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्तिमा एकाधिकार जमाउनु भनेको बाहिरी कार्य हो, र परिस्थितिलाई आफूअनुकूल प्रयोग गर्नु पनि बाहिरी कुरा नै हो जुन मानिसहरूले देख्न सक्छन्—यी पक्षहरूलाई नियन्त्रण गर्न सजिलो हुन्छ। तर, एउटा कुरालाई नियन्त्रण गर्न जोकोहीलाई अत्यन्तै गाह्रो हुन्छ। त्यो कुरा के हो? (मानिसहरूको हृदय र सोचलाई नियन्त्रण गर्नु।) ल भन्, के त्यो सही हो? (हजुर, हो।) बाइबल भन्छ, “हृदय अरू सब थोकभन्दा बढी छली हुन्छ” (यर्मिया १७:९), अर्थात्, मानव हृदय नियन्त्रण गर्न सबैभन्दा गाह्रो कुरा हुन्छ। के ख्रीष्टविरोधीहरूले सबैभन्दा गाह्रो कुरालाई नियन्त्रण गर्ने प्रयास गर्लान् त? के तिनीहरू “मानव हृदय सबैभन्दा छली र नियन्त्रण गर्न गाह्रो हुने भएकाले, म त्यसलाई नियन्त्रण गर्नेछैनँ। तिनीहरूले जे सोचे पनि सोचून्; यदि मसित शक्ति छ, यदि मानिसहरूमाथि मेरो नियन्त्रण छ भने, त्यो पर्याप्त हो। म तिनीहरूका कार्य र व्यवहार मात्र नियन्त्रण गर्नेछु, तिनीहरूका सोचलाई तह लगाउने काम परमेश्वरलाई दिन सकिन्छ; ममा क्षमता छैन, त्यसैले म त्यसमा टाउको दुखाउनेछैनँ” भनेर भन्लान् त? के ख्रीष्टविरोधीहरूले यसरी सम्झौता गर्लान् त? (अहँ, गर्दैनन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूको सारलाई नियाल्दा, तिनीहरूको महत्त्वाकाङ्क्षा भनेको कुनै व्यक्तिको सम्पूर्णतालाई नियन्त्रण गर्नु हो। तिनीहरूका लागि नियन्त्रण गर्न सबैभन्दा चुनौतीपूर्ण कुरा मानव हृदय हो, तर यसलाई पनि नियन्त्रण गर्ने तिनीहरूको सबैभन्दा बढी चाहना हुन्छ। तिनीहरू मानिसहरूलाई आफ्नो शक्तिको पासोमा पार्छन्, सबथोकमा पूर्ण नियन्त्रण जमाउँछन्: घटनाहरू कुन दिशामाप प्रकट हुन्छ, कति जना मानिस संलग्न छन्, कस्ता मामलाहरू अघि सारिन्छन्, यी घटनाहरूको पूर्ण विकासक्रम, र परिणामहरू कस्ता हुनेछन्—यी सबै तिनीहरूले चालु गर्ने कुरा र तिनीहरूको हृदयको चाहनाअनुसार विकसित हुन्छन्। तर, एउटा प्रश्न छ, मानिसहरूले हृदयमा के सोचिरहेका हुन्छन्? उनीहरू तिनीहरूबारे के सोचिरहेका हुन्छन्? के उनीहरूमा तिनीहरूको राम्रो छाप परेको हुन्छ कि हुँदैन? उनीहरू तिनीहरूलाई मन पराउँछन् कि पराउँदैनन्? के उनीहरू तिनीहरू ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर हृदयमा विश्वास गर्छन्? के उनीहरू तिनीहरूका कार्यहरूलाई खुट्ट्याउने वा निको नमान्ने गर्छन्? मानिसहरूले बाहिरी रूपमा तिनीहरूलाई सम्मान देखाउँदा र चिप्लो घस्दा, उनीहरू हृदयमा साँच्चै के सोचिरहेका हुन्छन्? के उनीहरूको हृदयमा भएको कुरा उनीहरूका बाहिरी स्वरूपसँग साँच्चै मिल्छन्? के उनीहरू तिनीहरूप्रति साँच्चै आज्ञाकारी हुन्छन्? यो ख्रीष्टविरोधीहरूलाई एकदमै परेसान पार्ने मामिला हो। तिनीहरू जति परेसान हुन्छन्, त्यति नै जवाफ खोज्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरलाई आफ्नै अधिकारक्षेत्र ठान्नुको तेस्रो प्रकटीकरण यही हो—मानिसहरूको हृदय जाँच्ने र नियन्त्रणमा लिने।

के मानिसहरूको हृदय जाँच्न र नियन्त्रणमा गर्न सजिलो छ? जाँच्नु र नियन्त्रण गर्नुले कुनै कामकुरा गर्दा कार्य वा व्यवहारका दुई फरक हदलाई जनाउँछन्। जब कुनै ख्रीष्टविरोधीले शक्ति हातमा लिन्छ अनि कुनै घटनाको पूरै विकासक्रम र त्यसको परिणामलाई नियन्त्रण गर्छ, जब ऊ यी कुराहरूलाई नियन्त्रण गर्छ, तब उसको अधिनमा वा उसको प्रभाव क्षेत्रभित्र रहेका मानिसहरू हृदयमा साँच्चै के सोचिरहेका हुन्छन्—उनीहरू उसलाई परमेश्वर वा सिद्ध व्यक्तिजस्तो ठान्छन् कि ठान्दैनन्, उनीहरू ऊप्रति घृणा, राय, वा धारणाहरू राख्छन् कि राख्दैनन्, र उनीहरू उसलाई खुट्ट्याउँछन् कि खुट्ट्याउँदैनन्—मानिसहरूले हृदयमा साँच्चै सोचिरहेका यी कुराहरू अनुमान गर्न निकै चुनौतीपूर्ण हुन्छ। त्यसोभए उसले के गर्छ? उसले आफ्ना अधिनमा रहेकाहरूलाई नियाल्छ, समझशक्ति नभएका र शोषण गर्न सजिला जोकोहीलाई लाभहरू दिन्छ वा केही मिठा शब्दहरू भन्छ। यी मानिसहरू ठ्याक्कै रबरका भकुण्डोजस्तै हुन्छन्: तैँले त्यसलाई हिर्काउँदैपिच्छे त्यसमा थप ऊर्जा भरिन्छ। ऊ यस्ता व्यक्तिहरूलाई गोटीका रूपमा प्रयोग गर्छ। उसले उनीहरूलाई के गर्न प्रयोग गर्छ? उसले यी गोटीहरूलाई ऊप्रति मानिसहरूको हृदय जाँच्न लगाउँछ। उसले कुनै गोटीलाई भन्ला, “हालै, हाम्रो मण्डलीका सिस्टर ली र उसकी छोरीले कम भेटी चढाउँदै आएका छन्। उनीहरूले धेरै चढाउने गर्थे, तर अहिले उनीहरू खासै आउँदैनन्। हाल उनीहरू कस्ता छन्? के उनीहरूले बाहिरकाहरूसँग कुनै सम्पर्क राखेका छन्? घरमा केही भइरहेको छ कि? गएर हेर अनि केही मद्दत गर त।” त्यो व्यक्ति सिस्टर लीको घर गएर यताउती हेर्छ र सोच्छ, “यहाँ कुनै अपरिचित अनुहारहरू छैनन्। ती दुई सिस्टरले निकै शान्त जीवन जिइरहेका देखिन्छन्। उनीहरूलाई कुनै कठिनाइ आइपरेको छ जस्तो देखिँदैन। उनीहरू किन हाम्रा भेलाहरूमा गइरहेका छैनन्? म थप सोधपुछ गर्छु।” यस व्यक्तिले सोध्छ, “के तपाईंहरूले घरमा हालै कुनै नयाँ ज्योति प्राप्त गर्नुभएको छ? भर्खरै म अलि कमजोर महसुस गर्दै आएको छु; मसित एकछिन सङ्गति गर्नुहोस् न।” उक्त व्यक्ति सत्यता र मद्दत खोज्न आएको रहेछ भन्ने देखेर ती सिस्टरहरूले ऊसित सङ्गति गर्छन् र भन्छन्, “हालै, हामीले परमेश्वरका विश्वासीहरूले अरू मानिसलाई पछ्याउनु वा सधैँ उनीहरू भर पर्नु हुँदैन भन्ने नयाँ ज्योति पाएका छौँ; चुनौतीहरू आइपर्दा, हामीले परमेश्वरसामु आएर प्रार्थना गर्नुपर्छ; यो नै सर्वोच्च बुद्धि हो। मानिसहरू भरपर्दा हुँदैनन्, व्यक्तिले परमेश्वरमा मात्र भर पर्न सक्छ; उहाँ मानिसहरूलाई सत्यता, जीवन र उनीहरू हिँड्नुपर्ने मार्ग प्रदान गर्नुहुन्छ—मानिसहरू यसो गर्न सक्दैनन्। म सधैँ अरूमा भर पर्ने गर्थेँ, तर पछि एउटी बहिनीसँगको सङ्गतिमार्फत...।” उसले जवाफ दिन्छ, “एउटी बहिनीसँगको सङ्गतिमार्फत? ती बहिनी कहाँ हुनुहुन्छ? के उहाँ बाहिरी व्यक्ति हुनुहुन्छ?” ती सिस्टरहरूले भन्छन्, “उहाँ खासमा बाहिरी व्यक्ति हुनुहुन्न; उहाँ हाम्रै मण्डलीकी बहिनी हुनुहुन्छ जो धेरै वर्ष टाढा रहेर आफ्नो कर्तव्य निभाएपछि फकर्नुभएको हो।” उसले जवाफ दिन्छ, “तैपनि के त्यो बाहिरी व्यक्तिसँग सम्पर्क राख्नु नै होइन र? तपाईंले सोचविचार नगरी बाहिरकाहरूसँग सङ्गत गर्नुभो; तपाईंले यो विषय मण्डलीलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ!” त्यो व्यक्तिले यो जानकारी लिएपछि, दुई महत्त्वपूर्ण जानकारीहरू खुलाउँछ: पहिलो, ती दुई सिस्टर अगुवासँग नजिक हुन चाहँदैनन्, र उनीहरूले उसलाई केही खुट्ट्याएको देखियो; दोस्रो, उनीहरूले बाहिरी व्यक्तिसँग सम्पर्क गरेका छन्, र त्यस बाहिरी व्यक्तिले उनीहरूलाई केही कुरा भनेको छ; वृतान्तहरू स्पष्ट छैनन्, ती सिस्टरहरूले त्यो व्यक्तिबारे केही पनि भन्नेछैनन्, उनीहरूले जानाजानी त्यो कुरा लुकाइरहेका छन्, त्यसको मतलब अगुवाप्रति उनीहरूको बफादारी ढलपल भइरहेको छ र उनीहरू ऊबाट सावधान हुन थालेका छन्। जब य व्यक्ति फर्केर उनीहरूबारे ख्रीष्टविरोधीलाई रिपोर्ट गर्छ, तब के त्यो सुनेर ख्रीष्टविरोधी खुसी हुन्छ? के उसले “धेरै राम्रो, मेरा अधिनस्थहरूले अन्तत: मलाई केही खुट्टाएका रहेछन्” भन्ने सोच्ला? (अहँ, सोच्दैन।) उसले के सोच्ला? “यो नराम्रो हो। ती दुई सिस्टर आज्ञाकारी थिए, उनीहरू मण्डलीका सच्चा विश्वासी थिए, र उनीहरूले धेरै भेटी चढाउँथे। यस यो अपरिचित व्यक्तिले उनीहरूसित कुराकानी गर्न थालेदेखि, यी दुई अलि अनाज्ञाकारी बनेका छन्। के उनीहरूले भविष्यमा भेटी चढाउन जारी राख्नेछन्? यो समस्याजनक र खतरनाक हो।” ख्रीष्टविरोधीलाई असहज महसुस हुन्छ। किन उसलाई असहज महसुस हुन्छ? (मानिसहरूले उसलाई खुट्ट्याइरहेका छन् र उसको कुरा सुन्न छाडेका छन्।) ठ्याक्कै भनिस्, मानिसहरूको हृदय अबउप्रान्त उसको तिकडम र नियन्त्रणमा हुनेछैन, उनीहरूको हृदय परिवर्तन भइरहेको छ, त्यसैले उसलाई असहज महसुस हुन्छ। विगतमा, यी दुई जना सोझा र सरल थिए, उनीहरू निकै आज्ञाकारी थिए र उसलाई कमै खुट्ट्याउँथे, उसले जे भने पनि केही नसोची त्यो स्विकार्थे। अब उनीहरूको हृदयमा परिवर्तन आएको छ, उनीहरूमा समझशक्ति विकास भएको छ, र उनीहरूले दूरी कायम गरिरहेका छन्, सम्भवतः उसलाई इन्कार गरिरहेका छन्, र सायद उसको रिपोर्ट गर्ने आशय समेत राखिरहेका छन्—त्यसले समस्या निम्त्याउँछ। के यो ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूको हृदय जाँच्ने र नियन्त्रण गर्ने निर्दिष्ट प्रकटीकरण होइन र?

जब ख्रीष्टविरोधीले कुनै असामान्य कुरा देख्छ, तब तुरन्तै आफ्ना साथीसँगी वा दाहिने हातहरूलाई परिस्थितिबारे पत्ता लगाउन र त्यसका भित्री कारणहरू बुझ्न पठाइहाल्छ। यदि कुनै परिवर्तन भएको छैन, यदि मानिसहरू उस्तै छन् र उनीहरूको हृदय परिवर्तन भएको छैन भने, ऊ आश्वस्त हुन्छ, उसको असहजता वा तनाव हट्छ। तर, यदि उसले कुनै असामान्य, उसलाई थाहा नभएको, उसको हेरफेरअन्तर्गत नपर्ने, उसले कल्पना नगरेको कुरा पत्ता लगाएमा, त्यो समस्याजनक हुन्छ। ऊ चिन्तित र व्यग्र बन्छ, र उसले हतारमा कदम चाल्नेछ। उसका कदमहरूको उद्देश्य के हो? ऊ मानिसहरू आफूसित एकै मनको होस् र उनीहरूको हृदय नबदलियोस् भन्ने चाहन्छ। मानिसहरूले आफ्ना विचार उसलाई थाहा दिनैपर्छ अनि बफादारी, सङ्कल्प, र इमानदारी व्यक्त गर्दै निरन्तर उसलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। उसले मानिसहरूका हृदयका बदलिँदो सोच र विचारहरू, अनि उनीहरूका सोचका दिशा र सिद्धान्तहरू नियन्त्रण गर्नैपर्छ। असहमति जनाउने जोकोही पत्ता लाग्नेबित्तिकै, उसले त्यसलाई परिवर्तन गर्नतिर लाग्नैपर्छ। यदि त्यो परिवर्तन हुन वा साथी बन्न सक्दैन भने, बरु शत्रु बन्नेछ। उसको शत्रु बन्नुका परिणामहरू केके हुन्? त्यसले दण्ड र दमन भोग्नेछ। यो एउटा शैली हो। अर्को शैली पनि छ। ख्रीष्टविरोधी आफ्नो वरिपरिका मानिसहरूप्रति सधैँ आशङ्कित हुन्छ, उनीहरूलाई पूर्ण रूपमा ठम्याउन सक्दैन, मानिसहरूले उसलाई खुट्ट्याउलान् र उसको रिपोर्ट गर्लान् भनेर थुरथुर हुन्छ, र हृदयमा भन्छ: “के तिमीले मैले भेटी चोरेको र आफ्नै तवरले कामकुरा गरेको देख्यौ? यदि देखेको भए, के तिमीले खुट्ट्याउन सक्थ्यौ? के तिमीले मेरो रिपोर्ट गर्न सक्थ्यौ?” कतिपय ख्रीष्टविरोधी पर्दापछाडि यौन लम्पट पनि हुन्छन्, र सोच्छन्, “यी कुराबारे कसलाई थाहा छ? यसबारे थाहा भएकाहरू के सोचिरहेका छन्? के मैले जसोतसो बहाना बनाउन, झूटो छाप पार्न, र त्यसपछि यी मानिसहरूलाई जाँच्न, उनीहरूको भित्री सोच निकाल्न, र उनीहरू साँच्चै के सोचिरहेका छन् भनी बुझ्न आवश्यक छ?” के ख्रीष्टविरोधीहरू यस्ता कामकुरा गर्छन् त? ख्रीष्टविरोधीहरूजस्ता दुष्ट मानिसहरूलाई त यस्ता कामकुरा गर्ने बानी नै हुन्छ; तिनीहरूका लागि त्यो स्वभाविक हुन्छ—तिनीहरू त्यो उत्कृष्ट रूपमा गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूलाई एकसाथ भेला पार्छ र भन्छ, “आज, यहाँ मैले सबैलाई मण्डलीमा मैले हालै गरेको काममा मेरा कमीकमजोरीहरू जाँच्न र मैले प्रकट गरेका भ्रष्ट स्वभावहरूसम्बन्धी मेरो ज्ञानबारे कुरा गर्ने उद्देश्यले मात्र बोलाएको हुँ। खुलस्तसित बोल्नुहोस्, नहिचकिचाउनुहोस्। म तपाईंहरूलाई भर्त्सना गर्ने छैनँ। मन खोलेर आमनेसामने खुलस्त रूपले सङ्गति गरौँ। यदि मैले केही गल्ती गरेँ भने, म परिवर्तन हुनेछ; यदि गरिनँ भने, म गल्ती नगर्न यसलाई चेतावनीको रूपमा लिनेछु। परमेश्वरको घरमा सबथोक खुला, नलुकाइएको, र उदाङ्गो हुन्छ। हामी सबथोक परमेश्वरसामु गर्छौँ, र कोही पनि अरू कोहीबाट सावधान हुन आवश्यक छैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हो, ढुक्क हुनुहोस्। म सुरुमा आफैलाई जाँच्नेछु। हालै, मैले आफ्नो अल्छीपन र देहसुखको चाहनाका कारण आफ्नो काम राम्ररी गरेको छैनँ। हाल सुसमाचारको काम राम्रो भइरहेको छैन, र मैले मण्डली जीवनलाई खासै ध्यान दिएको छैनँ। म सुसमाचारको काममा व्यस्त भएँ र मैले अरू मामलाका लागि समय निकाल्न सकिनँ। अवश्यै म जिम्मेवार छु। मैले आफ्ना कल्पनाहरूमा भर परेर, मण्डली जीवन दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू आफैद्वारा चल्छ, र मैले खासै चिन्ता लिनुपर्दैन भन्ठानेँ। तपाईंहरू सबै जना वयस्क हुनुहुन्छ, र परमेश्वरका वचनहरू अत्यन्तै प्रस्ट छन्, त्यसैले मैले आफूलाई सारा हृदयले सुसमाचारको काममा समर्पण गरेँ। तर, मैले सुसमाचारको काममा पनि राम्रो गरिनँ। मैले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसामु आफ्ना गल्तीहरू स्विकार्निपरेछ, तपाईंहरूलाई क्षमा माग्नुपर्छ, र परमेश्वरलाई क्षमा माग्नुपर्छ। यहाँ, म तपाईंहरू सबैसामु नतमस्तक छु।” सबैले यो कुरा देख्छन् र मनमनै सोच्छन्, “ऊ बदलिएको रहेछ; ऊ पहिलेजस्तो धूर्त देखिँदैन। आज किन ऊ यति इमानदार छ? केही गडबड छ। म निष्कर्षमा पुगिहाल्नु हुँदैन; अब उसले के भन्छ, म हेर्नेछु।” ख्रीष्टविरोधी भन्दै जान्छ, ऊ आफूलाई दियाबलस, शैतान हो भनेर चिन्छु भन्छ, आफूले कुनै वास्तविक काम गरेको छैन भनेर स्विकार्छ, अनि माथिका लागि उपलब्ध हुन र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कुनै पनि आलोचना वा हप्काइ स्विकार्न इच्छुक छु भन्छ। उसले अझै भन्दै जान्छ, “उनीहरूले मलाई बरखास्त गर्छन् र अगुवाइ गर्न दिँदैनन् भने पनि, सबैभन्दा तलकामध्ये हुन इच्छुक छु। म मेरो काम सम्हाल्न हाम्रो मण्डलीका सिस्टर ली र उहाँकी छोरीलाई सिफारिस गर्छु।” उसले आफ्नो उत्तराधिकारी चयन गरिसकेको हुन्छ। के उसको मनोवृत्ति निकै इमानदार छैन र? कुनै शङ्का गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छ र? यसो भन्दै गर्दा, ऊ रुनसमेत थाल्छ। त्यसपछि, उसले आफ्नी श्रीमतीलाई ल्याउँछ र भन्छ, “यस समयावधिमा, तिमीले पनि कुनै वास्तविक काम गरेकी छैनौ, बाधा र अवरोध मात्र खडा गरेकी छौ, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अन्धाधुन्ध काटछाँट गरेकी छौ। तिमीलाई पनि बरखास्त गर्नुपर्छ।” ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूलाई ऊ इमानदार भएको अनुभूति गराउन आफू र त्यसपछि उसको परिवारमाथि औँला उठाउँछ। सबैले यो कुरा सुनेपछि, कसैले भन्छ, “वास्तवमा, हामीले तपाईंहरूलाई लामो समयदेखि खुट्ट्याउँदै आएका छौँ। तपाईंहरू मामलाबारे हामीसँग परामर्श लिनुहुन्न; तपाईंहरू थोरै जना बसेर कामकुराबारे गोप्य रूपमा छलफल गर्नुहुन्छ र निर्णय गर्नुहुन्छ। यो कुरा परमेश्वरको घरको कामका सिद्धान्तहरूसित मेल खाँदैन। त्यसबाहेक, तपाईंहरूले तपाईंहरूमध्ये अगुवा को हुने भनेर हामीलाई थाहै नदिई आफै निर्णय गर्नुभएको छ—हामीलाई जान्ने अधिकारसमेत छैन। तपाईंहरूले छानेको व्यक्तिले वास्तविक काम गर्न नसक्ने मात्र होइन तर बाधासमेत खडा गर्छ, तर तपाईंहरू उसलाई हटाउनुहुन्न।” दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू एकपछि अर्को गर्दै आफ्ना राय व्यक्त गर्छन्। यो कुरा सुनेपछि ख्रीष्टविरोधी सोच्छ, “यो त नराम्रो हो! तर, उनीहरूले आफ्ना विचारहरू एकैपटक व्यक्त गर्नु चाहिँ राम्रो हो। यसले मेरो भावी काममा फाइदा गर्नेछ। यदि उनीहरूले व्यक्त नगरेर मलाई पछाडिबाट छुरा रोपेका, र मलाई थाहै नदिई माथिलाई रिपोर्ट पत्र लेखेका भए, मेरो छुट्टी हुनेथ्यो, होइन र? भाग्यवश, मैले यो चाल चलेँ, म चलाख छु र चाँडो प्रतिक्रया जनाउँछु, अनि मैले बेलैमा उनीहरूको राय बुझेँ।” त्यसपछि उसले चिल्लो कुरा गर्दै भन्दै गयो, “तपाईंहरूले भरोसा र आज मेरा गल्तीहरूलाई इमानदारीपूर्वक आलोचना गरेकोमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धन्यवाद छ। म ती कुराहरूलाई भविष्यमा पक्कै पनि बदल्नेछु। यदि बद्लिनँ भने, दण्ड र श्राप मेरो टाउकोमा आइपपरून्।” ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूको हृदय जाँच्ने र नियन्त्रण गर्ने कुरा लुकेर सुन्नु र ढोकाबाट चियाएर हेर्नुमा मात्र सीमित हुँदैन। गम्भीर अवस्थाहरूमा, ऊसँग आवश्यक पर्दा प्रयोग गर्ने गोप्य हतियार हुन्छ। कस्तो हतियार? ऊ लोकतन्त्र र स्वतन्त्रता अभ्यास गर्छ, मानिसहरूलाई पर्याप्त वाक स्वतन्त्रता दिन्छ, उनीहरूलाई आफ्ना राय र भित्री विचारहरू व्यक्त गर्ने पूर्ण स्वतन्त्रता दिन्छ, मानिसहरूलाई आफ्ना भित्री भावनाहरू व्यक्त गर्न हौसला दिन्छ, चाहे ती गुनासा नै किन नहोऊन्। त्यसपछि, उसले आफूसित विचार नमिल्ने वा ऊबारे राय राख्नेहरूको कमजोरीको फाइदा उठाएर उनीहरू सबैलाई तुरुन्तै हटाउँछ। ख्रीष्टविरोधीको शैली कस्तो लाग्छ? यो अत्यन्तै दुष्ट हो! के यो ठूलो रातो अजिङ्गरको शैलीसँग अलि मिल्दैन र? तिनीहरू मूलत: एउटै समूह हुन्, तिनीहरूको प्रकृति सार एउटै हुन्छ। ठूलो रातो अजिङ्गर यसै गरी परिचालित हुँदैन र? ख्रीष्टविरोधीले कस्तो काम गर्छ भनी हेर्नु भनेको ठूलो रातो अजिङ्गरको कुरूप अनुहार हेर्नुजस्तै हो।

ख्रीष्टविरोधीहरू मिठा र सही शब्दहरू प्रयोग गरेर मानिसहरूलाई लोभ्याउन र आफूप्रति विश्वास्त पार्न माहिर हुन्छन्। मानिसहरूलाई जाँचेर उनीहरूका साँचो परिस्थितिहरू खोतले निकालेपछि, नतिजा के हुन्छ? के मानिसहरूले तिनीहरूलाई यी साँचो कुराहरू भनेकाले ख्रीष्टविरोधीहरूले पश्चात्ताप गर्नेछन्? के तिनीहरूले हार मान्ने, दुष्टता गर्न छोड्ने, आफ्नो शक्ति त्याग्ने, शक्तिप्रतिको आफ्नो चाहना छोड्ने, र आफ्नो अधिकारक्षेत्र विघटन गर्ने काम गर्नेछन्? कहिल्यै गर्नेछैनन्। बरु, तिनीहरूले अझ धेरै प्रयासहरू गर्नेछन्। तिनीहरूले मानिसहरूका हृदय नियन्त्रण गर्न आफूले सक्ने सबथोक गरेपछि, आफूसँग मिल्नेहरूलाई राख्छन् र नमिल्नेजति सबैलाई फाल्छन्। यस्ता परिस्थितिहरूमा मण्डलीका कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनी हटाइएका छन्, निष्कासन गरिएका छन्, वा उनीहरूका परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू जफत गरिएका छन् भन्ने कुरालाई हामीले नकार्न मिल्दैन। यी व्यक्तिहरू अन्यायमा परेका हुन्। अन्यायमा परेका यी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले के गर्नुपर्छ? के कुनै ख्रीष्टविरोधी मण्डलीमा देखा परेर उनीहरूलाई यसरी दण्डित गरेको र विश्वास गर्न असम्भव तुल्याएको कारण उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छाड्नुपर्छ? के उनीहरूले त्यसो गर्न मिल्छ? (अहँ, मिल्दैन।) के ख्रीष्टविरोधीहरू वा अन्धकार वा दुष्ट शक्तिहरूसामु सम्झौता गर्नु वा झुक्नु उचित हुन्छ? के तिमीहरूले रोज्नुपर्ने मार्ग त्यही हो? (अहँ, होइन।) त्यसोभए, तिमीहरूले कस्तो मार्ग रोज्नुपर्छ? (ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा र रिपोर्ट गर्ने मार्ग।) मेरो कुरा सुन्, जब तैँले कुनै व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भनेर थाहा पाउँछस्, तब यदि उसको प्रभाव ठूलो छ, अनि धेरै अगुवा र सेवकहरूले उसको कुरा सुन्छन् र तेरो कुरा सुन्दैनन्, अनि यदि तैँले उसको खुलासा गरिस् र सम्भवत तँलाई एक्ल्याइयो वा हटाइयो भने, तैँले आफ्नो रणनीतिलाई ध्यानपूर्वक विचार गर्नैपर्छ। उसलाई एक्लै सामना नगर्; परिस्थिति तेरो पक्षमा छैन। सुरुमा सत्यता बुझ्ने र समझशक्ति भएका केही मानिसलाई सम्पर्क गर्, अनि उनीहरूलाई सङ्गति गरिमाग्। यदि तिमीहरू सहमतिमा पुग्यौ भने, सत्यता स्विकार्न र सहमतिमा आउन सक्ने थप दुई अगुवा वा सेवकसँग कुरा गर्। केही मानिसहरू सँगै काम गरेर संयुक्त रूपले ख्रीष्टविरोधीलाई खुलासा गर र तह लगाऊ। यसरी, तिमीहरूलाई सफलता मिल्ने मौका हुन्छ। यदि ख्रीष्टविरोधीको ज्यादै ठूलो प्रभाव छ भने, तिमीहरू माथिलाई रिपोर्ट पत्र पनि लेख्न सक्छौ। यो सबैभन्दा उत्तम शैली हो। यदि केही अगुवा र सेवकले तिमीहरूलाई साँच्चै दबाउन खोज्छन् भने, तिमीहरू तिनीहरूलाई यसो भन्न सक्छौ, “यदि तिमीहरू हामीले गरेको खुलासा र रिपोर्ट स्विकार्दैनौ भने, हामी यस मामलालाई माथिकहाँ लैजानेछौँ र उहाँले नै तिमीहरूलाई तह लगाउनुहोओस्!” यसो गर्दा तिमीहरूलाई सफलता मिल्ने झन् बढी मौका हुन्छ, किनकि तिनीहरू तिमीहरूविरुद्ध जाने आँट गर्नेछैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको सामना गर्दा, तैँले यो भरपर्दो शैली अपनाउनैपर्छ—कहिल्यै एक्लैले सामना नगर्। यदि तँसित केही अगुवा र सेवकहरूको साथ छैन भने, तेरा प्रयासहरू विफल भएरै छाड्छन्, तैँले रिपोर्ट पत्र लेखेर माथिलाई बुझाइस् भने मात्र तेरा प्रयासहरू सफल हुन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरू अत्यन्तै अन्तर्घाती र धूर्त हुन्छन्। यदि तँसित पर्याप्त प्रमाण छैन भने, तिनीहरूविरुद्ध नलाग्। तिनीहरूसँग तर्क वा वादविवाद गर्नु बेकार छ, प्रेम देखाएर तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न खोज्नु बेकार छ, अनि तिनीहरूसित सत्यताबारे सङ्गति गरेर केही हुनेवाला छैन; तैँले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्नेछैनस्। तैँले तिनीहरूलाई परिवर्तन गर्न नसक्ने परिस्थितिमा तिनीहरूसित मनदेखि कुरा गर्नु, तिनीहरूसित तर्क गर्नु, र तिनीहरूले पश्चात्ताप गरेको पर्खनु तेरो सर्वोत्तम कार्यविधि हुँदैन। बरु, तिनीहरूलाई थाहा नदिई तिनीहरूको खुलासा र रिपोर्ट गर्, माथिलाई नै तिनीहरूलाई तह लगाउन दे, अनि तिनीहरूको खुलासा गर्न, रिपोर्ट गर्न, र तिनीहरूलाई अस्वीकार गर्न अझ धेरै मानिसहरूलाई प्रोत्साहित गर्, ताकि अन्त्यमा तिनीहरू मण्डलीबाट जरैदेखि फालिऊन्। के यो राम्रो विधि होइन र? यदि तिनीहरूले तेरा भित्री सोचहरू बाहिर निकाल्ने, तँलाई जाँच्ने, र तैँले तिनीहरूलाई कतै खुट्ट्याएको छस् कि छैनस् भनी हेर्ने उद्देश्य राखेमा, तैँले तिनीहरू ख्रीष्टविरोधि हुन भनेर पहिल्यै चिनिसकेको छस् भने तैँले के गर्नुपर्छ? (मैले तिनीहरूलाई साँचो कुरा भन्नु हुँदैन, बरु केही समयका लागि तिनीहरूकै कुरा पछ्याउनुपर्छ, मेरो खुट्ट्याइ तिनीहरूलाई थाहा दिनु हुँदैन, र त्यसपछि मैले गोप्य तरिकाले तिनीहरूको खुलासा र रिपोर्ट गर्नुपर्छ।) यो विधि कस्तो छ? (राम्रो।) तैँले दियाबलस र शैतानहरूका योजनाहरू छर्लङ्गै बुझ्नु जरुरी छ र तिनीहरूका पासो वा जालमा पर्नबाट जोगिनैपर्छ। तैँले शैतान र दियाबलसहरूको सामना गर्दा, बुद्धि प्रयोग गर्न, र तिनीहरूसित साँचो कुरा नबोल्न जरुरी हुन्छ। किनभने तैँले परमेश्वर र सच्चा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसित मात्र साँचो कुरा बोल्न मिल्छ। तैँले शैतान, दियाबलस, वा ख्रीष्टविरोधीहरूसित कहिल्यै साँचो कुरा बोल्नु हुँदैन। तेरो हृदयको कुरा बुझ्न अनि तेरो हृदयमा सार्वभौमिकता राख्न र त्यसलाई जाँच्न परमेश्वर मात्र योग्य हुनुहुन्छ। तेरो हृदयलाई नियन्त्रण गर्न वा जाँच्न कोही पनि, विशेष गरी दियाबलस र शैतानहरू, योग्य हुँदैनन्। त्यसकारण, यदि दियाबलस र शैतानहरूले तँबाट सत्यता निकाल्ने प्रयास गर्छन् भने, तँसित “नाइँ” भन्ने, त्यसको जवाफ दिन अस्वीकार गर्ने, र जानकारी नदिने अधिकार छ—यो तेरो अधिकार हो। यदि तैँले “तँ दियाबलस, मबाट मेरा शब्दहरू फुत्काउन चाहन्छस्, तर म तँलाई साँचो कुरा भन्नेछैनँ, म तँलाई बताउनेछैनँ। म तेरो रिपोर्ट गर्नेछु—तैँले मलाई के गर्न सक्छस्? यदि तैँले मलाई सताउने आँट गरिस् भने म तेरो रिपोर्ट गर्नेछु; यदि तैँले मलाई सताइस् भने, परमेश्वरले तँलाई श्राप र दण्ड दिनुहुनेछ!” भनिस् भने, के यसले काम गर्छ? (अहँ, गर्दैन।) बाइबल भन्छ, “यसैले तिमीहरू सर्पहरूझैँ बुद्धिमान् र ढुकुरहरूझैँ हानिरहित होओ” (मत्ती १०:१६)। यस्ता परिस्थितिमा, तँ सर्पझैँ बुद्धिमान् हुनैपर्छ; तँ बुद्धिमान् हुनुपर्छ। हाम्रो हृदय परमेश्वरले मात्र जाँच्न र स्वामित्वमा राख्न योग्य छ, र उहाँलाई मात्र दिनुपर्छ। हाम्रा हृदयको योग्य परमेश्वर मात्र हुनुहुन्छ, शैतान र दियाबलसहरू योग्य छैनन्! त्यसकारण, के ख्रीष्टविरोधीहरूलाई हाम्रो हृदयमा के छ वा हामी के सोचिरहेका छौँ भनेर जान्ने अधिकार छ? तिनीहरूलाई त्यो अधिकार छैन। तिनीहरूले तँबाट सत्यता फुत्काउने र तँलाई जाँच्ने प्रयास गर्नुको उद्देश्य के हो? तिनीहरूको उद्देश्य तँलाई नियन्त्रण गर्नु हो; तैँले यो कुरा प्रस्ट रूपमा बुझ्नैपर्छ। त्यसैले, तिनीहरूलाई साँचो कुरा नभन्। तैँले तिनीहरूलाई खुलासा र अस्वीकार गर्न, पदबाट झार्न, र कहिल्यै सफल हुन नदिनका लागि अझ धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई एकजुट पार्ने उपायहरू खोज्नु जरुरी छ। तिनीहरूलाई मण्डलीबाट जरैदेखि उखेलेर फाल्, परमेश्वरको घरमा फेरि बाधा पुऱ्याउने र शक्ति चलाउने कुनै पनि मौका नदे।

ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूको हृदय जाँच्नु र नियन्त्रण गर्नु कटु वास्तविकता हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको सार हेर्दा, के प्रस्ट हुन्छ भने यस्ता गतिविधिहरूमा संलग्न हुनु तिनीहरूका लागि स्वाभाविक हुने कुरा हो, र यो एकदम सामान्य हो। विभिन्न मण्डलीमा, ख्रीष्टविरोधीहरू प्रायजसो आफ्ना विश्वासपात्रहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ घुसपैठ गर्न, हालखबर जाँच्न, र भित्री जानकारी बटुल्न पठाउँछन्। कहिलेकाहीँ, तिनीहरूले सङ्कलन गर्ने जानकारी स-साना घरायसी मामला वा मानिसहरूबीचका सामान्य कुराकानीसँग सम्बन्धित हुन्छ, जुन बिलकुलै महत्त्वपूर्ण हुँदैनन्। तर, ख्रीष्टविरोधीहरू सधैँ यी मामलाहरूबारे अचाक्ली ध्यान दिन्छन्, अनि मानिसहरूका विचार र रायमा आउने परिवर्तनहरू तुरुन्तै बुझ्न यी मामलाहरूलाई सोच र दृष्टिकोणको उचाइमा समेत पुऱ्याउँछन्। यसको उद्देश्य तिनीहरूले परिस्थितिहरू र हरव्यक्तिको परिस्थितिलाई सहजै नियन्त्रण गर्न, प्रत्येकलाई तुरुन्तै प्रतिक्रिया दिन सक्नका लागि हो। ख्रीष्टविरोधीहरू शक्ति र हैसियतका सम्बन्धमा आफ्ना कार्यहरूमा अत्यन्तै सटीक हुन्छन्। कुन हदसम्म सटीक हुन्छन्? तिनीहरूले मामलाहरू कसरी सम्हाल्छन् भन्नेबारे हरव्यक्तिको दृष्टिकोण, साथै भौतिक वस्तु, पैसा, हैसियत, परमेश्वरप्रतिको विश्वास, कर्तव्य निर्वाह, र जागिर परित्याग सम्बन्धी तिनीहरूका दृष्टिकोणका सन्दर्भमा भन्नुपर्दा—तिनीहरू यो सबै कुरा पूर्णतया जान्न चाहन्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले यो कुरा पूर्णतया जानेपछि, मानिसहरूलाई भरणपोषण गर्न, मानिसहरूका गलत दृष्टिकोणबदल्न, वा समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्दैनन्। बरु, तिनीहरू आफ्नै हैसियत, शक्ति र अधिकारक्षेत्रका लागि सत्यता प्रयोग गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूको हृदय जाँच्नु र नियन्त्रण गर्नुको उद्देश्य यही हो। ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफूले गर्ने सबथोक अर्थपूर्ण र मूल्यवान् लाग्छ, तर अर्थपूर्ण र मूल्यवान् ठानिएका यी सबै कुरालाई परमेश्वर सटीक रूपमा निन्दा गर्नुहुन्छ। ती कुरा ठ्याक्कै परमेश्वरको विरोधी र शत्रु हुन्।

नोभेम्बर ७, २०२०