अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (९)
अगुवा र कामदारहरू मानक अनुरूप छन् कि छैनन् भनी मूल्याङ्कन गर्ने दुई मापदण्डहरू
अब हामीले अगुवा र कामदारहरूका जम्मा आठवटा जिम्मेवारीहरूमा सङ्गति गरेका छौँ, र यी आठवटा जिम्मेवारीहरू सम्बन्धमा हामीले झूटा अगुवाहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूलाई चिरफार गरेका छौँ। तिनलाई यस तरिकाले चिरफार गरेपछि, के अब तिमीहरूले झूटा अगुवाहरूलाई केही हदसम्म खुट्याउन सक्छौ? यदि तँ एक अगुवा होस् भने, के तँ झूटा अगुवाहरूका यी अभ्यासहरूमा संलग्न हुनबाट पन्छिन सक्छस्? के तैँले सचेत रूपमा काम गर्न र हामीले सङ्गति गरेका जिम्मेवारीहरूका आधारमा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्छस्? अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी सङ्गतिमार्फत, अब तिमीहरूलाई अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम कसरी गर्नुपर्छ, यो काम गर्नमा कस्ता विवरणहरू संलग्न हुन्छन्, उनीहरूले काम कसरी कार्यान्वयन गर्नुपर्छ, र उनीहरूले कसरी मानक अनुरूपका अगुवा र कामदार बन्ने अभ्यास गर्नुपर्छ भनेर हृदयमा थाहा भएको हुनुपर्छ। यदि कुनै व्यक्तिको योग्यता पर्याप्त छ, यदि उसमा निश्चित मात्रामा कार्यक्षमता छ, र उसले बोझ पनि वहन गर्छ भने, ऊ झूटा अगुवाहरूका यी प्रकटीकरणहरू नदेखाउन सक्षम हुनुपर्छ। तर, यदि कुनै व्यक्तिमा योग्यता छ र केही मात्रामा कार्यक्षमता छ, तर उसले बोझ वहन गर्दैन भने, के ऊ मानक अनुरूपको अगुवा हुन र अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्षम हुन्छ? (हुँदैन।) उसलाई यसो गर्न अलि गाह्रो गाह्रो हुन्छ। मानौँ कुनै अगुवाले बोझ वहन गर्छ र उसको मानवता कमजोर छैन, तर उसलाई आफ्नो काम कसरी गर्ने भन्ने नै थाहा छैन। ऊसँग जति सङ्गति गरे पनि, उसलाई अझै पनि खास काम कसरी कार्यान्वयन गर्ने र त्यसमा कसरी सहभागी हुने भनेर थाहा हुँदैन, साथै उसले सिद्धान्तहरू वा निर्देशन भेटाउन सक्दैन। उसले खास पेसा वा कामका लागि मार्गनिर्देशन प्रदान गर्न पनि जानेको हुँदैन। समस्याहरू देखा पर्दा उसले ती समस्याहरूको सार पत्ता लगाउन सक्दैन, र उसले तिनलाई समाधान गर्न जान्दैन। फलस्वरूप, ऊ सधैँ आफूले गर्ने जुनसुकै काममा वा आफूले सम्हालिरहेको जुनसुकै मामलामा निकै निष्क्रिय र सुस्त हुन्छ। के त्यस्तो व्यक्तिले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्छ? (सक्दैन।) यो कस्तो प्रकारको समस्या हो? यस प्रकारको व्यक्ति निकै उत्साही हुने, उसले बोझ वहन गर्ने, र आफ्नो काम गर्न चाहने भए पनि, उसको योग्यता अत्यन्तै कमजोर हुन्छ, उसमा कार्यक्षमता हुँदैन र उसले उक्त काम लिन, वा खास काम गर्न वा खास समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैन; कुनै पनि काममा सहभागी हुँदा उसले झारा मात्र टार्छ, साथै ऊ निकै मन्द बुद्धिको, असंवेदनशील, र निष्क्रिय हुन्छ। फलस्वरूप, धेरै समस्याहरू उत्पन्न हुन्छन्, तैपनि उसले तीमाथि काम थालनी गर्न सक्दैन, उसलाई ती कहाँबाट आउँछन् भनेर थाहा हुँदैन, तीमाथि कसरी सङ्गति गर्ने वा तिनलाई कसरी समाधान गर्ने भन्ने कुरा त झनै थाहा हुँदैन, र ऊ उक्त समस्याहरूबारे माथिलाई रिपोर्ट गर्न र उनीहरूबाट मदत खोज्न समेत सक्षम हुँदैन। त्यसकारण, ऊ अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्षम हुँदैन, साथै ऊ अगुवा बन्न चयन भए पनि, ऊ राम्रो अगुवा हुँदैन—ऊ झूटो अगुवा हुन्छ।
अब हामीले अगुवा र कामदारहरूका आठवटा जिम्मेवारीहरूबारे सङ्गति गरिसकेपछि, के तिमीहरू झूटो अगुवाको आधारभूत परिभाषा दिन सक्छौ? कुनै कुनै अगुवाले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारी पूरा गरिरहेको छ कि छैन, वा ऊ झूटो अगुवा हो कि भनी कसरी मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ? सबैभन्दा आधारभूत रूपमा, उसले तिनीहरू वास्तविक काम गर्न सक्छन् कि सक्दैनन्, तिनीहरूमा यो क्षमता छ कि छैन हेर्नुपर्छ। त्यसपछि, उसले तिनीहरूमा यो काम राम्रोसँग गर्ने बोझ छ कि छैन हेर्नुपर्छ। तिनीहरूले भन्ने कुराहरू कति मिठा सुनिन्छन् र तिनीहरूले धर्मसिद्धान्तहरू कति बुझेजस्तो देखिन्छ भन्ने कुरालाई वास्तै नगर्, अनि तिनीहरूले बाह्य मामलाहरू सम्हाल्दा तिनीहरू कति प्रतिभावान् र वरदानयुक्त छन् भन्ने कुरालाई पनि वास्ता नगर्—यी कुराहरू महत्त्वपूर्ण छैनन्। तिनीहरूले मण्डलीको सबैभन्दा आधारभूत कामहरू राम्ररी गर्न सक्छन् कि सक्दैनन्, सत्यता प्रयोग गरी समस्याहरू समाधान गर्न सक्छन् कि सक्दैनन्, र मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा डोर्याउन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुराचाहिँ सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ। सबैभन्दा आधारभूत र अत्यावश्यक कुरा यही हो। यदि तिनीहरू यी वास्तविक कामहरू गर्न नसक्ने छन् भने, तिनीहरूको क्षमता जति नै राम्रो भए पनि, तिनीहरूमा जति नै प्रतिभा भए पनि, वा तिनीहरूले जति धेरै कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सके पनि, तिनीहरू झूटा अगुवाहरू नै हुन्। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन् भन्ने कुरा अहिले बिर्सिदिऊँ। तिनीहरूको क्षमता राम्रो छ र तिनीहरू सक्षम छन्। तिनीहरूलाई केही समय तालिम दिइयो भने, तिनीहरूले अवश्यै वास्तविक काम गर्न सक्नेछन्। त्यसबाहेक, तिनीहरूले कुनै खराब काम गरेका छैनन् र दुष्टता गरेका छैनन्, अथवा अवरोध वा बाधाहरू पुऱ्याएका छैनन्—तपाईं कसरी तिनीहरू झूटा अगुवा हुन् भनी भन्न सक्नुहुन्छ?” यसलाई हामीले कसरी व्याख्या गर्ने? तँ कति प्रतिभाशाली छस्, तँसित कुन स्तरको क्षमता र शिक्षा छ, तैँले कतिवटा नाराहरू फलाक्न सक्छस्, वा तैँले कतिवटा शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बुझेको छस् भन्ने कुराले फरक पर्दैन; तँ जतिसुकै व्यस्त भए पनि वा एक दिनमा तँ जति नै थकित भए पनि, वा तैँले जतिसुकै टाढा यात्रा गरेको भए पनि, तँ जतिसुकै मण्डलीहरूमा जाने गरे पनि, वा तैँले जतिसुकै जोखिम लिए पनि र जतिसुकै कष्ट सहे पनि—यी कुनै पनि कुराले महत्त्व राख्दैन। तँ कामका बन्दोबस्तहरूका आधारमा आफ्नो काम गरिरहेको छस् कि छैनस्, तैँले ती बन्दोबस्तहरूलाई सही तरिकाले लागु गरिरहेको छस् कि छैनस्; तैँले अगुवाइ गरेको कालमा तँ आफू जिम्मेवार भएको हरेक विशेष काममा सहभागी भइरहेको छस् कि छैनस्, र तैँले कतिवटा साँचो समस्याहरू समाधान गरेको छस्; तेरो अगुवाइ र मार्गदर्शनका कारण कति जना व्यक्तिहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू बुझेका छन्, र मण्डलीको काम कति अघि बढेको र विकसित भएको छ भन्ने कुराहरूले चाहिँ महत्त्व राख्छन्—तैँले यी नतिजाहरू हासिल गरेको छस् कि छैनस् भन्ने कुराले चाहिँ महत्त्व राख्छ। तँ जुनसुकै विशेष काममा संलग्न भए पनि, महत्त्वपूर्ण कुरा तैँले ठूलो बनेर आदेशहरू मात्र दिनुको साटो निरन्तर कामको अनुगमन र निर्देशन गरिरहेको छस् कि छैनस् भन्ने हो। यसअलावा, तैँले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा जीवन प्रवेश पाउँछस् कि पाउँदैनस्, तैँले सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्न सक्छस् कि सक्दैनस्, तँमा सत्यता अभ्यास गर्ने गवाही छ कि छैन, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सामना गरेका वास्तविक समस्याहरूलाई तैँले सम्हाल्न र समाधान गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुराहरूले पनि महत्त्व राख्छ। यी र यस्तै अन्य कामकुराहरू सबै कुनै अगुवा वा कामदारले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरेको छ कि छैन भनेर मूल्याङ्कन गर्ने मापदण्ड हुन्। के तिमीहरू यी मापदण्डहरू व्यावहारिक छन् भन्छौ? अनि के ती मानिसहरूप्रति न्यायसङ्गत छन्? (छन्।) ती सबैप्रति न्यायसङ्गत छन्। तेरो शिक्षाको स्तर जति भए पनि, तँ जवान वा वृद्ध भए पनि, तैँले जतिसुकै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरेको भए पनि, तँ जति नै वरिष्ठ भए पनि, वा तैँले परमेश्वरको वचन जति नै पढेको भए पनि, यो कुनै पनि कुरा महत्त्वपूर्ण होइन। अगुवाका रूपमा चुनिएपछि तैँले मण्डलीको काम कति राम्रोसँग गर्छस्, तँ आफ्ना काममा कतिको प्रभावकारी र दक्ष छस्, अनि प्रत्येक काम व्यवस्थित र प्रभावकारी रूपमा अघि बढ्छ कि बढ्दैन, र त्यसमा ढिलाइ हुन्छ कि हुँदैन भन्ने कुरा चाहिँ महत्त्वपूर्ण हुन्छ। कुनै अगुवा वा कामदारले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरेको छ कि छैन भनेर मापन गर्दा मूल्याङ्कन गरिने मुख्य कुराहरू यिनै हुन्।
भर्खरै हामीले गरेको सङ्गतिमार्फत, अब तिमीहरूले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूसम्बन्धी केही मात्रामा प्रस्ट बुझाइ र ज्ञान, साथै झूटा अगुवाको परिभाषा र सारबारे शुद्ध अभिव्यक्ति प्राप्त गरेका छौ। कुनै व्यक्ति झूटो अगुवा हो कि होइन भनी मूल्याङ्कन गर्ने सबैभन्दा आधारभूत मापदण्ड भनेको ऊ वास्तविक काम गर्न सक्षम छ कि छैन भनी हेर्नु, र त्यसपछि उसले वास्तवमा वास्तविक काम गर्छ कि गर्दैन भनी हेर्नु हो। यी दुई प्रमुख मापदण्डहरू हुन्: एउटा चाहिँ ऊ सक्षम छ कि छैन भन्ने प्रश्न हो, र अर्को चाहिँ ऊ इच्छुक छ कि छैन भन्ने प्रश्न हो। के तिमीहरूले यी कुराहरू याद गर्न सक्छौ? कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “म कुनै अगुवा होइन, त्यसैले मैले यी कुराहरू किन याद गर्नुपर्छ र?” के यो टिप्पणी सही हो? (होइन।) यो किन गलत हो? यी सत्यताहरूको बुझाइमार्फत, एकातिर मानिसहरूले आफूलाई चिन्छन्, र अर्कोतिर, उनीहरूले अरू मानिसहरूलाई खुट्याउन सक्छन्—मानिसहरूले बुझ्नु र आत्मसात् गर्नुपर्ने सत्यताहरू यिनै हुन्, र तिनलाई नबुझी हुँदैन। सर्वप्रथम, तैँले अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूअनुसार आफूमा अगुवा हुने योग्यता र क्षमता छ कि छैन भनी मापन गर्नुपर्छ। यदि तँमा यी कुराहरू छैनन् भने, अगुवा बन्ने चाहना छोडिदे। यदि तँमा अगुवा हुने योग्यता छैन तर तँ अझै अगुवा हुन चाहन्छस् भने त्यो महत्त्वाकाङ्क्षा हो; तँ अगुवा बन्नेबित्तिकै तैँले वास्तविक काम गर्न सक्नेछैनस्, र तँ अपरिहार्य रूपमा झूटो अगुवा बन्नेछस्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “ममा राम्रो योग्यता छ; सबै जनामध्ये, म उत्कृष्ट छु। म अक्सर राम्रा विचारहरू, र केही चलाख र राम्रा सुझावहरू प्रस्तुत गर्छु। मसँग आफूले गर्ने हरेक कुरामा विशेष क्षमता छ, र मसँग तुलनात्मक रूपमा प्रशस्त, ज्ञान, अन्तर्ज्ञान, र अनुभव छ। के यो सबैको अर्थ म अगुवा हुन सक्छु भन्ने होइन र?” त्यसपछि, तिनीहरूले आफूलाई पनि मापन गरेर आफूमा जिम्मेवारीको भावना छ कि छैन र आफूले बोझ वहन गर्छु कि गर्दिन भनी हेर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले कामकुराबारे रायहरू मात्र बोक्छन्, कामकुरा गर्ने इच्छा मात्र गर्छन्, र सधैँ ठूला महत्त्वाकाङ्क्षाहरू राख्छन् तर तिनलाई पूरा गर्न सक्दैनन्, अनि तिनीहरू प्रयत्न लगाउन र मूल्य तिर्न जान्दैनन्, साथै कुनै मूल्य तिर्न इच्छुक छैनन् भने—यदि तिनीहरू सधैँ आफ्नो दिमाग र हृदय आरामदायी स्थितिमा होस् भन्ने चाहन्छन्, फुर्सदिलो र जन्जिरमुक्त हुन, आरामदायी जीवन जिउन मन पराउँछन्, अनि चिन्ता गर्न वा व्यस्त हुन मन पराउँदैनन्, र थकान र कष्टदेखि डराउँछन् भने—तिनीहरूलाई अगुवा हुन सुहाउँदैन, र तिनीहरू अगुवाको काम लिन वा निर्वाह गर्न असक्षम हुनेछन्।
हामीले भर्खरै कुनै अगुवा मानकअनरूप छ कि छैन भनी मूल्याङ्कन गर्ने दुइटा मापदण्डहरूलाई सारांशीकृत गर्यौँ: ऊ वास्तविक काम गर्न सक्षम छ कि छैन र उसले वास्तविक काम गर्छ कि गर्दैन। यदि मानिसहरूले यी दुइटा मापदण्डहरू बुझ्छन् भने, उनीहरू पूर्ण रूपमा प्रस्ट हुनुपर्छ कि उनीहरू अगुवा हुन सक्षम छन् कि छैनन्, साथै उनीहरू राम्रोसँग मण्डलीको काम गर्न सक्षम छन् कि छैनन्, उनीहरूले आफ्ना जिम्मेवारीहरू राम्रोसँग पूरा गर्छन् कि गर्दैनन्, र अगुवा बनेपछि उनीहरू मापदण्डअनुरूपका अगुवा बन्छन् कि बन्दैनन्। जो अहिले अगुवा र कामदारका रूपमा सेवा गरिरहेका छौ, के अब तिमीहरूले केही मार्गहरू र आफूले केही वास्तविक काम गरेको छु कि छैन र अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गरेको छु कि छैन भनी मापन गर्ने केही सिद्धान्तहरू पाएका छौ कि छैनौ? अगुवा र कामदारहरूका यी आठवटा जिम्मेवारीहरूमाथि गरिएको सङ्गतिमार्फत, तिमीहरूले झूटा अगुवाहरूले कस्ता प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छन् भनेर मूल्याङ्कन गर्न र अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम कसरी गर्नुपर्छ भनेर सङ्क्षेपमा भन्न सक्नुपर्छ, साथै आफ्नो काममा कहाँ कमी, अपर्याप्तता, वा स्पष्टताको अभाव छ, र अबदेखि आफूले कसरी काम गर्नुपर्छ—तिमीहरूमा कम्तीमा पनि यी अन्तर्ज्ञानहरू हुनुपर्छ। यदि तिमीहरूसँग कसरी अगुवा वा सेवक हुने अथवा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू कसरी पूरा गर्ने भन्ने सम्बन्धमा कुनै निष्कर्ष वा अन्तर्ज्ञानहरू छैनन् भने, त्यसको मतलब तिमीहरूको योग्यता त्यो कामका लागि पर्याप्त छैन। यसबाहेक, यदि तिमीहरू झूटा अगुवाहरूलाई कसरी खुट्याउने भन्ने बारेमा पूरै दुबिधामा छौ भने, यसले झन् बढी तिमीहरूको योग्यता कमजोर छ भन्ने देखाउँछ। एउटा विशेष परिस्थिति पनि छ: कतिपय मानिसहरू हुन्छन् जसले यी सङ्गतिहरू सुनेका भए पनि तिनीहरूमा सत्यताका लागि प्रयत्न गर्ने वा अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्ने दृढनिश्चय हुँदैन, जसले उक्त मामलालाई गम्भीर रूपमा वा हृदयमा बिलकुलै लिँदैनन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “को झूटो अगुवा हो भन्ने बारेमा मलाई मतलब छैन। कुनै हालतमा, यदि म अगुवा भएँ भने, म माथिकाले जे गर्न भनेका छन् त्यही गर्ने थिएँ। मैले यति धेरै प्रयास गर्नु वा यति धेरै सोच्नुपर्ने थिएन।” तिनीहरूले प्रवचनहरू सुन्दा केवल झारा टारिरहेका र समय कटाइरहेका हुन्छन्, तिनीहरूले प्रवचन ठ्याक्कै केको बारेमा छ भनेर लगभग थाहा पाउँछन्, तर तिनीहरू कुन सत्यताहरू र मानिसप्रति परमेश्वरका कस्ता अपेक्षाहरूमा सङ्गति भइरहेको छ भनेर सारांशमा बताउन अत्यन्तै अल्छी गर्छन्, र यी कुराहरूलाई मनमा लिन इच्छुक हुँदैनन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “यी मामलाहरू खुट्याउन अति झन्झटिलो छ। जे भए पनि, म आफूबाट एउटा कुराको मात्र अपेक्षा गर्छु, त्यो हो दुष्टता नगर्ने, बाधा र अवरोधहरू सिर्जना नगर्ने, र अरूभन्दा फरक नदेखिने, बस् यति नै काफी छ। यो अत्यन्तै सरल कुरा हो! यो जिउने गजब तरिका हो; म आफैसँग उच्च मागहरू राख्दिनँ।” तिनीहरूले प्रवचनहरू जति नै सुने पनि तिनीहरूको दृष्टिकोण यही मात्र हो, र तिनीहरूलाई कसैले पनि परिवर्तन गर्न सक्दैन; तैँले सत्यतामाथि जति सङ्गति गरे पनि, सङ्गति गर्न जस्तोसुकै विधि प्रयोग गरे पनि, वा जेमा सङ्गति गरे पनि, तैँले तिनीहरूको मन छुन सक्दैनस्; तिनीहरूले यी वचनहरू सुन्ने वा नसुन्नेबारे चासो राख्दैनन्; त्यसले तिनीहरूलाई खासै फरक पार्दैन। यस प्रकारको व्यक्तिले अल्याङटल्याङ गरेर जीवन बिताउँछ, र उसले कुनै पनि कुरालाई गम्भीर रूपमा लिँदैन। अगुवा र कामदारहरूका आठवटा जिम्मेवारीहरूमाथि सङ्गति गर्नेबारे त भन्नै परेन—हामीले ती सबैमा सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले अझै बुझ्ने छैनन् र कुनै पनि सिद्धान्त वा मार्गहरू सारांशीकृत गर्न सक्ने छैनन्। यस्ता मानिसहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनन्, सत्यता वा कुनै पनि सकारात्मक कुराहरूमा तिनीहरूलाई रुचि हुँदैन र तिनीहरूले कुनै ऊर्जा निकाल्न सक्दैनन्, बरु तिनीहरूलाई खाने, पिउने, र मोजमस्तीको खोजीमा एक प्रकारको चासो हुन्छ। अगुवा र कामदारहरूका आठवटा जिम्मेवारीहरूमा सङ्गति गरेर, एकातिर, हामीले अगुवा र कामदारहरूका केही जिम्मेवारीहरूका साथै अगुवा वा सेवकका रूपमा काम गर्ने र आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्ने तरिकाबारे सङ्क्षेपमा कुरा गरेका छौँ; अर्कोतिर, हामीले झूटा अगुवाहरूले प्रदर्शन गर्ने केही खास प्रकटीकरणहरूबारे सङ्क्षेपमा कुरा गरेका छौँ। हामीले भर्खरै झूटा अगुवाहरूलाई खुट्याउने दुइटा आधारभूत सिद्धान्तहरू अर्थात् दुइटा मापदण्डहरूको निष्कर्ष निकाल्यौँ: एउटा त कुनै व्यक्ति वास्तविक काम गर्न सक्षम छ कि छैन भन्ने हो, अनि अर्को उसले सत्यता सिद्धान्तहरू बुझेपछि वास्तवमा वास्तविक काम गर्छ कि गर्दैन भन्ने हो। कोही झूटो अगुवा हो कि होइन भनी मूल्याङ्कन गर्नका लागि यी दुइटा मापदण्डहरू प्रयोग गर्नु अहिलेसम्मकै सबैभन्दा सरल र उचित विधि हो।
विषयवस्तु नौ: आवश्यकताको आधारमा, कार्यान्वयनको स्थितिको मार्गनिर्देशन, सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुरोध र अनुगमन प्रदान गर्दै परमेश्वरको घरको विभिन्न कार्य बन्दोबस्तलाई सही ढङ्गबाट सञ्चार, जारी र कार्यान्वयन गर्ने (भाग एक)
कार्य बन्दोबस्तहरूका परिभाषा र खास विषयवस्तुहरू
आज, हामी अगुवा र कामदारहरूको नवौँ जिम्मेवारीमा सङ्गति गर्नेछौँ: त्यो हो, “आवश्यकताको आधारमा, कार्यान्वयनको स्थितिको मार्गनिर्देशन, सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुरोध र अनुगमन प्रदान गर्दै परमेश्वरको घरको विभिन्न कार्य बन्दोबस्तलाई सही ढङ्गबाट सञ्चार, जारी र कार्यान्वयन गर्ने।” यो जिम्मेवारीलाई समग्रमा हेर्दा, अगुवा र कामदारहरूले के कुरा कार्यान्वयन गर्न आवश्यक छ? (परमेश्वरको घरका विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरू।) यस जिम्मेवारीको केन्द्रबिन्दु भनेको परमेश्वरको घरका विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरू कसरी कार्यान्वयन गर्ने भन्ने हो—अगुवा र कामदारहरूका लागि यो नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कार्य हो। कुनै व्यक्ति जुनसुकै तहको अगुवा वा सेवक भए पनि, एक अगुवा वा सेवकको नाताले, उसले सधैँ कार्य बन्दोबस्तहरू साथै कार्य बन्दोबस्तहरूलाई कार्यान्वयन गर्ने खास काम सामना गर्नुपर्नेछ। विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्नु हरेक अगुवा र कामदारको कामसँग सान्दर्भिक हुन्छ, र यो निकै महत्त्वपूर्ण, निकै खास, र निकै मूलभूत कार्य हो। यो कुराबारे विचार गर्दा, के सुरुमा कार्य बन्दोबस्तहरू भनेका के हुन् भन्नेबारे खास रूपमा सङ्गति गर्न जरुरी छैन र? (छ।) त्यसोभए, कार्य बन्दोबस्तहरू भनेका के हुन्? कार्य बन्दोबस्तहरूका दायरा र परिभाषा के हुन्? कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “के कार्य बन्दोबस्तहरूको दायराले मण्डलीको कार्यसम्बन्धी निश्चित कामहरू र विषयवस्तु मात्र समेट्दैन र? अनि के कार्य बन्दोबस्तहरू यी काम र विषयवस्तुको बन्दोबस्त गर्नु र तिनलाई जारी गर्नु मात्र होइनन् र?” यो व्याख्याबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? के त्यो सबै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र होइन र? (हजुर, हो नि।) अनि “शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू” को अर्थ के हो? यसको अर्थ यो हो कि, यस व्याख्याको कुनै पनि शब्द गलत नसुनिए पनि, तैँले त्यो सुनेपछि पनि त्यसलाई अझै बुझ्दैनस्; यस्तो लाग्छ मानौँ यसलाई बिलकुलै व्याख्या गरिएको थिएन। पहिला कार्य बन्दोबस्तहरूको लिखित वर्णनको रूपमा परिभाषा दिऊँ, ताकि मानिसहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू ठ्याक्कै के हुन् भनी बुझ्न र जान्नका निम्ति उनीहरूमा एउटा आधारभूत अवधारणा हुन सकोस्। कार्य बन्दोबस्तहरू कुनै खास कार्यका लागि परमेश्वरको घरले बनाएका योजना र मापदण्डहरू हुन्; ती कुराहरू अगुवा र कामदारहरूद्वारा सञ्चार र कार्यान्वयन हुनु आवश्यक छ, र ती कुनै खास कार्यका लागि मण्डलीका सबै सदस्यहरूलाई जारी गरिएका मापदण्ड, काम, र विधिहरू पनि हुन्—कार्य बन्दोबस्तहरूको परिभाषा यही हो। अनि कार्य बन्दोबस्तहरूमा कस्ता विषयवस्तुहरू समेटिन्छन्? यो “विषयवस्तुहरू” भन्ने संज्ञा सबैलाई थाहा छ, तर के यी विषयवस्तुहरूको दायराभित्रै केही खास विषय समेटिएको हुनु पर्दैन र? (पर्छ।) तिमीहरूलाई कुन विषयको बारेमा थाहा छ? (त्यसमा सुसमाचारको काम छ, अनि चलचित्र निर्माणको काम छ।) त्यो दुइटा विषयहरू भए। (त्यसमा मण्डली जीवनसम्बन्धी र मण्डलीका प्रशासनिक सङ्गठनहरू स्थापना गर्नेसम्बन्धी निश्चित मापदण्डहरू पनि छन्।) त्यसमा अरू के काम छ? (त्यसमा मण्डलीलाई पखाल्ने काम, साथै मण्डलीका व्यवस्थापन प्रणालीहरूसँग सम्बन्धित निश्चित काम छ।) कार्य बन्दोबस्तहरूको खास विषयसूची यसप्रकार छन्: पहिलो विषयवस्तु, मण्डलीको प्रशासनिक काम। यो सबैभन्दा ठूलो काम हो, र यदि प्रशासनिक काम राम्रोसँग गरिएन भने, त्यहाँ मण्डलीको काम बिलकुलै हुनेछैन। दोस्रो विषयवस्तु, कर्मचारीसम्बन्धी काम। यो एउटा ठूलो काम हो। तेस्रो विषयवस्तु, सुसमाचारको काम। यो पनि एउटा ठूलो काम हो। चौथो विषयवस्तु, विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरू। यस कामको दायरा अलि ठूलो छ, र यसमा चलचित्र निर्माण, लिपिमा आधारित काम, अनुवाद, सङ्गीत, भिडियो निर्माण, कला, आदि इत्यादि समावेश हुन्छन्। पाँचौँ विषयवस्तु, मण्डली जीवन। छैठौँ विषयवस्तु, सम्पत्ति व्यवस्थापनको काम। सातौँ विषयवस्तु, सफा गर्ने काम। आठौँ विषयवस्तु, बाह्य मामलाहरू। नवौँ विषयवस्तु, मण्डलीको कल्याण। उदाहरणका लागि, मण्डलीले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका घरमा उत्पन्न हुने कठिनाइहरूलाई कसरी समाधान गर्छ, र मण्डलीले तिनका बारेमा के गर्छ, साथै कारागारमा रहेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेट्न जाने र तिनका परिवारलाई कसरी रेखदेख गर्नुपर्छ, आदि इत्यादि—यो सबै मण्डलीको कल्याण अन्तर्गत पर्छ। दसौँ विषयवस्तु, आपत्कालीन योजनाहरू। कहिलेकाहीँ, मण्डलीले केही आपत्कालीन उपायहरू जारी गर्नेछ। उदाहरणका लागि, जब महामारी देखा पर्यो, तब मण्डलीले त्यहीबमोजिम आइसोलेसन प्रणाली अपनायो। यी जस्ता योजनाहरू सबै आपत्कालीन काम अन्तर्गत पर्छन्। कार्य बन्दोबस्तहरूमा मूलतः यी दसवटा विषयवस्तुहरू समावेश हुन्छन्। अन्य कुनै पनि सानो विषयवस्तु वा विशेष परिस्थितिलाई यिनै दसवटाभित्र समावेश गरिन्छ—मूलतः मण्डलीको काममा यिनै दस ठूला विषयवस्तुहरू समावेश हुन्छन्। यी मूलतः परमेश्वरको घरले जारी गरेका विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरूको दायरा हुन्, होइन त? (हो।) अब यी विषयवस्तुहरू पुष्टि भइसकेपछि, तिमीहरू सबैले अब परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू अलिकति बुझ्नुपर्छ, र यी परमेश्वरको घरका ठूला कामहरू हुन् भनेर थाहा पाउनुपर्छ। अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूका सम्बन्धमा परमेश्वरको घरले राख्ने मापदण्डहरूको दायरा नै यही हो। यसको आशय यो हो कि, एक अगुवा वा सेवकको नाताले, तेरो कामको दायरा र तैँले पूरा गर्नैपर्ने जिम्मेवारीहरूलाई कार्य बन्दोबस्तहरूमा समावेश गरिएका यी विषयवस्तुहरूबाट अलग राख्नै मिल्दैन—यी सबै विषयवस्तुहरू जरुरी छन्। यी कामहरू बाहेक, तँलाई गर्न इच्छा लागेका कामहरूबाट तैँले राम्रोसँग जे गर्न सक्छस्, थोरै भए पनि गर्, अनि परमेश्वरको घरले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा थप मागहरू राख्दैन। त्यसकारण, जब तैँले आफ्नो काम गरिरहेको हुन्छस्, तैँले यी कामहरू कसरी अघि बढाउने, परमेश्वरको घरको कार्य बन्दोबस्तहरूले के माग गर्छन्, तैँले कुन खास काम गर्नैपर्छ, त्यसलाई कसरी कार्यान्वयन गर्ने, त्यो राम्ररी कार्यान्वयन भइरहेको छ कि छैन, अहिलेको प्रगति कस्तो भइरहेको छ, तैँले उक्त कामको अनुगमन गरेको छस् कि छैनस्, राम्रोसँग नगरिएको वा विचलन र त्रुटिहरू भएको कुनै काम छ कि छैन, र त्यस काममा सहभागी हुने सबैले वास्तवमा काम गरिरहेको छ कि छैन भनेर मनन गर्नुपर्छ—तैँले सधैँ यी कुराहरू मनन गरिरहनुपर्छ। अब तिमीहरूले कार्य बन्दोबस्तहरूमा संलग्न खास कामका विषयवस्तुहरू बुझिसकेपछि, के मैले यी प्रत्येक विषयवस्तुहरूको सामान्य व्याख्या गर्न जरुरी छ? अथवा सायद तिमीहरू यस्तो सोचिरहेका छौ: “हामी यी कामका विषयवस्तुहरूसँग धेरै वर्षदेखि सम्पर्कमा रहेका छौँ र हामीले ती सबै बुझ्छौँ; फेरि तिनको व्याख्या गर्नु आवश्यक छैन—बरु अलि महत्त्वपूर्ण कुरामा सङ्गति गर्नुहोस्। यो विषय त्यति महत्त्वपूर्ण छैन, हामीले यसको बारेमा जाने पनि नजाने पनि फरक पर्दैन, र हामी यसको बारेमा सुन्न चाहँदैनौँ।” के यो विषयलाई थप व्याख्या गर्न जरुरी छ? (छ।) जरुरी छ भने, त्यसबारे सामान्य तरिकाले कुरा गरौँ न त। म यस्ता केही विषयवस्तुहरू चयन गर्नेछु जुन तिमीहरूका लागि तुलनात्मक रूपमा नौलो छन्, जुन त्यति स्पष्ट छैनन्, जुन अलि अमूर्त छन्, अनि तीमाथि सङ्गति गर्नेछु।
अ. प्रशासनिक काम
आऊ, पहिलो विषयवस्तु ‘प्रशासनिक काम’ बारे सङ्गति सुरु गरौँ। प्रशासनिक काम तुलनात्मक रूपले अमूर्त हुन्छ र पर्याप्त मात्रामा मूर्त हुँदैन, र धेरै मानिसहरूले यो कुरा बुझ्दैनन्। विशेषगरी, जसले छोटो समयका लागि मात्र परमेश्वरमा विश्वास गरेका छन् तिनीहरूलाई मण्डलीको गठन र त्यसको प्रशासनिक कामबारे साँच्चिकै थाहा हुँदैन, र तिनीहरूलाई प्रशासन भनेको के हो भन्ने थाहा हुँदैन। यो प्रशासन परमेश्वरले जारी गर्नुभएका प्रशासनिक आज्ञाहरूसँग उस्तै कुरा होइन। यस प्रशासनिक काममा मुख्यगरी मण्डलीहरू स्थापना गर्नेबारे परमेश्वरको घरका खास सर्तहरू संलग्न हुन्छन्। अनि यी खास सर्तहरूमा के विषय समावेश हुन्छ? तिनमा मण्डलीहरू कसरी विभाजित गरिन्छन्, प्रत्येक मण्डलीमा कति जना मानिसहरू छन्, मण्डलीहरूलाई कसरी नामकरण गरिन्छ, आदि समावेश हुन्छन्। कार्य बन्दोबस्तहरूमा मण्डलीहरू तिनका प्राकृतिक भौगोलिक वातावरणअनुसार विभाजित हुनुपर्ने, ३० देखि ५० जना मानिसहरू तुलनात्मक रूपमा एकअर्कासँग नजिक बस्नुलाई मण्डली भनेर वर्गीकृत गरिने भनेर तोकिएको छ। उदाहरणका लागि, मानौँ क्षेत्र ‘क’ मा तीनचार वटा गाउँहरू पर्छन्; यदि यी गाउँहरूमा ५० जना विश्वासीहरू छन् भने, तिनीहरूलाई मण्डली भनेर वर्गीकृत गर्न सकिन्छ। उनीहरूले आफैले तोकेको समय र स्थानमा भेलाहरू राख्नेछन्, उनीहरूसित मण्डली अगुवा र डिकनहरू हुनेछन्, साथै उनीहरूले मण्डलीको खास काम गर्नुपर्नेछ, र ती यस मण्डलीद्वारा सँगै व्यवस्थित गरिनेछन्। मण्डलीहरूको विभाजन र मण्डलीहरूमा हुने सदस्यहरूको सङ्ख्याको सम्बन्धमा तोकिएको सर्त नै यही हो। साथसाथै, यो मण्डली एउटा निश्चित जिल्लाको जिम्मेवारी अन्तर्गत पर्नेछ, जुन त्यो कुन जिल्लामा अवस्थित छ भन्ने कुरामा भर पर्छ, अनि त्यस मण्डलीमा भएभरका विभिन्न कामहरूका लागि त्यो जिल्ला जिम्मेवार हुनेछ, जस्तै त्यहाँको मण्डली जीवन, अगुवा र डिकनहरू उचित छन् कि छैनन् भन्ने कुरा, परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू वितरण गर्ने, विभिन्न कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्ने, र माथिका मापदण्डहरू सञ्चार गर्ने, आदि। कति वटा मण्डलीहरू मिलेर एउटा जिल्ला बन्छ, र कति वटा जिल्लाहरू मिलेर एउटा अञ्चल बन्छ, साथै अञ्चलहरू जिल्लाहरूका लागि जिम्मेवार हुने, र जिल्लाहरू मण्डलीहरूका लागि जिम्मेवार हुने, र ती प्रशासनिक इकाईहरू हुने जस्ता कुराहरूका लागि परमेश्वरको घरसित खास कार्य बन्दोबस्तहरू हुन्छन्। सामान्य भाषामा, यसलाई प्रशासनिक काम भनिन्छ, र यो अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूको दायराभित्रै पर्छ। त्यसोभए, अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? उनीहरूले मण्डलीहरूलाई तिनको प्राकृतिक भौगोलिक वातावरण र स्थानका आधारमा कार्य बन्दोबस्तहरूअनुसार विभाजन गर्नुपर्छ। यदि कुनै मण्डलीका मानिसहरूको सङ्ख्या समयसँगै बढिरह्यो भने, फेरि पनि मण्डलीलाई मानिसहरूको सङ्ख्या र भौगोलिक वातावरणको आधारमा विभाजित गर्नुपर्छ। उदाहरणका लागि, यदि कुनै मण्डली ५० देखि बढेर ८० जना मानिसहरू बन्यो भने, त्यसलाई दुइटा मण्डलीमा विभाजित गरिनुपर्छ; यदि यी दुइटा मण्डलीहरूमा ८० जनाबाट बढेर १५० जना मानिसहरू पुग्यो भने, तिनलाई तीनवटा मण्डलीहरूमा विभाजित गरिनुपर्छ। यदि कुनै मण्डली बढेर ७०, ८०, वा १०० पुगे पनि त्यसलाई अझै दुइटा मण्डलीमा विभाजित गरिएको छैन भने, के त्यसले यस मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूले परमेश्वरको घरको प्रशासनिक काम बुझ्दैनन् भन्ने देखाउँदैन र? (देखाउँछ।) यस्ता समयमा, अगुवा र कामदारहरूले यस विषयसँग सम्बन्धित कार्य बन्दोबस्तहरू पढ्नुपर्छ—कार्य बन्दोबस्तहरूबारे मण्डलीको निर्देशिकामा विशिष्ट सर्तहरू समावेश हुन्छन्। यदि कुनै मण्डलीलाई दुई नयाँ मण्डलीहरूमा विभाजित गरियो भने, प्रत्येक मण्डलीले आवश्यक अगुवा र कामदारहरू चयन गर्नैपर्छ जस्तै मण्डली अगुवाहरू, डिकनहरू, आदि। त्यसोभए, अगुवा र कामदारहरूले के गर्नुपर्छ? उनीहरूले मण्डलीमा भएका मानिसहरूको सङ्ख्या र मण्डलीको स्थापनाको स्थिति थाहा पाउनुपर्छ र बोध गर्नुपर्छ। यो नै मण्डलीको प्रशासनिक काम हो, र यो नै सबैभन्दा ठूलो काम हो। जहाँ मण्डलीका चुनिएका मानिसहरू छन् त्यहाँ एउटा मण्डली हुनुपर्छ, अनि एक पटक मण्डली स्थापित भइसकेपछि, अगुवा र कामदारहरूले त्यस मण्डलीको कामको हरेक पक्षको जिम्मेवारी लिनैपर्छ, जस्तै परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू वितरण गर्ने, मण्डली सदस्यहरूको व्यवस्थापन गर्ने, कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्ने ताकि उनीहरूले कार्य बन्दोबस्तहरूका विषयहरू के-के हुन् भनेर थाहा पाऊन्। प्रशासनिक काममा मुख्यगरी मण्डलीहरू स्थापना गर्ने, साथै मण्डलीहरूका प्रशासनिक सङ्गठनहरू र कर्मचारीहरू स्थापना गर्ने कुराहरू संलग्न हुन्छन्—यी सबै प्रशासनिक काम भित्रकै खास कामहरू हुन्। कस्ता मानिसहरूले सामान्यतया यो काम बढी सामना गर्छन्? नयाँ विश्वासी मण्डलीहरू, सुसमाचार टोलीहरू, साथै क्षेत्रीय अगुवाहरू, जिल्ला अगुवाहरू, र सुसमाचार फैलाइँदै गरेका क्षेत्रहरूका मण्डली अगुवाहरू, सबैले यो काम बढी सामना गर्छन्। यसबाहेक, प्रशासनिक काममा एउटा विशेष काम पनि समावेश हुन्छ, जुन मण्डलीहरूलाई पूर्णकालिक कर्तव्य गर्ने मण्डली, आंशिक कर्तव्य गर्ने मण्डली, साधारण मण्डली, र समूह ‘ख’ हरूमा छुट्याउनु हो, र यो अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने अर्को काम हो। अगुवा र कामदारहरूमा मण्डलीहरूलाई कसरी छुट्याउनेबारे बोध हुनुपर्छ, र मण्डलीहरूलाई छुट्याउने सिद्धान्त भनेको मानिसहरूलाई मानिसहरूलाई उनीहरूले गर्ने कर्तव्यहरूमा भएका भिन्नताका आधारमा फरक मण्डलीहरूमा विभाजन गर्ने, कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरूलाई नगर्ने मानिसहरूबाट छुट्याउने, र पूर्णकालिक कर्तव्य निर्वाह गर्ने मानिसहरूलाई आंशिक कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूबाट छुट्याउने हो—यो अर्को विशेष र खास प्रशासनिक काम हो।
आ. कर्मचारीसम्बन्धी काम
दोस्रो विषयवस्तु, कर्मचारीसम्बन्धी काम। यो विषयवस्तु सबै तहका अगुवा र कामदारहरूको चयन, नियुक्ति, र बर्खासीसँग सम्बन्धित छ। कार्य बन्दोबस्तहरूले निर्वाचन प्रणालीहरूका लागि, कस्ता प्रकारका मानिसहरूलाई अगुवा र कामदारहरूमा चयन गर्ने भन्नका लागि खास सर्तहरू, साथै निर्वाचनका विधि र खास मापदण्डहरू प्रदान गर्छन्। केही विशेष परिस्थितिहरू पनि हुन्छन्, उदाहरणका लागि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू एकअर्कासँग भर्खरै मात्र भेटेका छन् र एकअर्कालाई राम्रोसँग चिन्दैनन्, अनि निर्वाचनमार्फत उचित अगुवा र कामदारहरू चयन गर्न सक्दैनन् भने के गर्नुपर्छ? त्यो अवस्थामा, मानिसहरूलाई पदोन्नति र नियुक्ति गर्न सकिन्छ, अगुवा हुनका लागि तुलनात्मक रूपमा को चाहिँ उपयुक्त छ भनेर जाँच्नुपर्छ, र त्यसपछि तिनीहरूबारे थप जान्नुपर्छ, सङ्गति गर्नुपर्छ, र सामान्य जाँचहरू गर्नुपर्छ, यसपछि उनीहरूलाई नियुक्त गर्न सकिन्छ। यसबाहेक, जब माथिले कुनै ठूलो परियोजनाको बन्दोबस्त गर्छ वा केही मानिसहरूलाई सुपरभाइजरमा नियुक्त गर्छ, यो एउटा विशेष कार्य बन्दोबस्त हो। अर्को पनि विशेष परिस्थिति छ, र त्यो के हो भने जब कसैले फलानो अगुवाले वास्तविक काम गर्दैन र ऊ ख्रीष्टविरोधी मार्गमा हिँड्छ भन्दै माथिलाई रिपोर्ट लेख्छ, अनि माथिले यो कुरा पुष्टि गरेपछि रिपोर्ट गरिएको अगुवालाई आफ्नो पदबाट बर्खास्त गर्ने कार्य बन्दोबस्त जारी गर्नुहुन्छ। यो कर्मचारीसम्बन्धी कामसँग सम्बन्धित अर्को कार्य बन्दोबस्त हो। छोटकरीमा, कर्मचारीसम्बन्धी काममा मण्डलीका सबै तहका अगुवा र कामदारहरूको चयन, नियुक्ति, र बर्खासी समावेश हुन्छन्। यो कामको विषयवस्तु तुलनात्मक रूपमा सरल छ, र यो बुझ्न सजिलो छ।
इ. सुसमाचारको काम
तेस्रो विषयवस्तु, सुसमाचारको काम। परमेश्वरको घरमा प्रशासनिक काम र कर्मचारीसम्बन्धी कामपछिको ठूलो खास व्यावसायिक काम नै सुसमाचारको काम हो। परमेश्वरको घरले सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएकाहरू, सुसमाचार प्रचार गर्ने भौगोलिक क्षेत्र, र सुसमाचार प्रचार गर्नुपर्ने उपाय र माध्यहरूका सम्बन्धमा खास कार्य बन्दोबस्तहरू गर्दै यो कामको विषयवस्तुका लागि एकपछि अर्को धैरै कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको छ। सँगसँगै, परमेश्वरको घरसँग सारा परमेश्वरका वचनका विभिन्न पुस्तकहरू, चलचित्र र भिडियोहरू, साथै सुसमाचार प्रचारका लागि आवश्यक विविध कार्यक्रमहरूसम्बन्धी कार्य बन्दोबस्तहरूमा पनि विशेष भनाइहरू रहेको छ, र विविध प्रकारका सामान्य धारणाहरू र सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएकाहरूका बारम्बार सोधिने प्रश्नहरूका सम्बन्धमा समेत भनाइहरू रहेको छ। कतिपय भनाइहरू विशेष रूपमा लेखनमा प्रस्तुत नगरिएका हुन सक्छन्, तर मौखिक र वाचिक सङ्गतिमा ती धेरैजसो हुन्छन्। सुसमाचारको काम सधैँ अघि बढिरहन्छ र जारी रहन्छ, र यो काम अघि बढिरहँदा, परमेश्वरको घरले निरन्तर रूपमा उत्पन्न हुने समस्याहरू र निरन्तर रूपमा सामना गरिने समस्याहरूका सम्बन्धमा खास कार्य बन्दोबस्त र सर्तहरू सिर्जना गरेको हुन्छ, साथै त्यसले सुसमाचार सेवकहरू, सुसमाचार डिकनहरू, र सुसमाचारको कामका सुपरभाइजरहरूलाई केही खास मापदण्ड र कामहरू पनि जारी गरेको हुन्छ। यो पछिल्लो चरणमा परमेश्वरको घरले सुसमाचारको कामका बन्दोबस्तहरूबारे धेरै कुरा नभने पनि, सत्यताको यस पक्षमाथि मण्डलीमा बारम्बार सङ्गति गरिन्छ। विशेषगरी, सुसमाचार विदेशमा फैलिन थालेपछि, परमेश्वरको घरले विभिन्न भाषाहरूमा अनुवादको कामका खास कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको छ। विभिन्न विदेशी भाषाहरू जानेका अनुवादक र सुसमाचारसम्बन्धी कामदारहरूले यस प्रकारको काममा सहकार्य गर्न आफूले सकेको सबै गर्छन्, र परमेश्वरको घरले सुसमाचारको काममा सहकार्य गर्न यस प्रकारका धेरै मानव संसाधनहरू लगानी गरेको छ, र यो परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूसँग मेल खान्छ। छोटकरीमा, माथिले सधैँ सुसमाचार फैलाउने कामलाई मार्गदर्शन गरिरहेको, त्यसबारे सोधिरहेको, त्यसको अनुगमन गरिरहेको, र त्यसको रेखदेख गरिरहेको हुन्छ। त्यसोभए, यो कामको सम्बन्धमा अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? सुसमाचारको कामका लागि सुपरभाइजर हुनुको अर्थ यो होइन कि अगुवा र कामदारहरू पूर्ण रूपमा अहस्तक्षेप हुन सक्छन्, उनीहरूले कामलाई कुनै ध्यान नदिन, त्यसबारे सोधपुछ नगर्न, त्यसलाई बेवास्ता गर्न, र यस्तो सोच्न सक्छन्, “काम जसरी विकसित हुन्छ, हुन देऊ। आखिरमा, त्योसँग मेरो कुनै सम्बन्ध छैन। म मण्डली जीवन र विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरूका लागि जिम्मेवार छु। सुसमाचारको काममा समस्याहरू छन् भने त्यो मेरो चासोको कुरा होइन।” के यो ठीक हो? (होइन।) यो आफ्नो कर्तव्यमा विमुख हुनु हो। परमेश्वरको घरको सबै काममध्ये अगुवा र कामदारहरूले ध्यान दिनुपर्ने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण काम सुसमाचारको काम हो। तँ यस कामका लागि सिधै जिम्मेवार नबनाइएको हुन सक्छस्, तर तैँले त्यो कति विकसित भइरहेको छ र त्यसको प्रगति अवस्था कस्तो छ भन्नेबारे सोधपुछ गर्नैपर्छ—तैँले यी कुराहरूको अनुगमन गर्न, तिनका बारेमा जान्न, र तिनलाई बुझेर नियन्त्रणमा राख्न जरुरी छ। विशेषगरी केही महत्त्वपूर्ण कर्मचारीहरू, जस्तै सुसमाचार समूहहरूका सुसमाचार प्रचारक र मलजलकर्ताहरू, साथै सुसमाचारको कामका सुपरभाइजरहरूका सम्बन्धमा, अगुवा र कामदारहरूले उनीहरूका परिस्थितिहरू समयमै बुझ्नुपर्छ, र यदि यी कर्मचारीहरूमा समस्याहरू उत्पन्न भएमा, उनीहरूले तिनलाई तत्काल समाधान गर्नैपर्छ—यो काम तोकिएपछि उनीहरूले त्यसबाट हात झिक्नु हुँदैन। यसबाहेक, अगुवा र कामदारहरूले सुसमाचार फैलाउने काममा संलग्न सारा सुसमाचार प्रचारकहरूलाई नियमित रूपमा निरीक्षण गर्न र निर्देशन दिन जरुरी छ, जसमा मण्डलीहरूमा रहेका र पहिलो पङ्क्तिका सुसमाचार प्रचारकहरू, साथै प्रत्येक टोलीका मलजलकर्ताहरू समावेश हुन्छन्। परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूले सारा सुसमाचार प्रचारक र मलजलकर्ताहरूले विशेष प्रशिक्षण पार गर्नैपर्ने कुरा धेरै अघि नै आवश्यक ठहराएको छ। विशेष प्रशिक्षण भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ त्यो सुसमाचार प्रचारक र मलजलकर्ताहरूले दर्शनसम्बन्धी सत्यताहरूबारे प्रस्ट बुझाइ प्राप्त गरेका छन् र उनीहरूले यी कुराहरू प्रस्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्छन् भनी सुनिश्चित हुनुपर्छ भन्ने हो। यदि उनीहरू पूर्णतया प्रस्ट नभएका दर्शनहरूसम्बन्धी सत्यताहरूको कुनै पक्ष छ भने, त्यसमा बारम्बार सङ्गति दिनैपर्छ, अनि सुसमाचार प्रचारक र मलजलकर्ताहरूको बुझाइ जति विस्तृत भयो, त्यति राम्रो हुन्छ। यसका लागि परमेश्वरको घरसित कार्य बन्दोबस्तहरू छ, होइन र? (हो।) सुसमाचार फैलाउने काम विशिष्ट र जटिल काम हो जसमा धेरै वटा फरकफरक कार्यहरू समावेश हुन्छन्। हरेक कार्य राम्रोसँग गरिएको र नजिकबाट अनुगमन गरिएको सुनिश्चित गरिनुपर्छ; यो परमेश्वरको आज्ञा हो। हरेक कार्य राम्ररी पूरा गरिनुपर्छ, र हरेक कार्यका नतिजाहरू निरन्तर रूपमा सुधार हुने सुनिश्चित गरिनुपर्छ—यो मात्र परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग मेल खान्छ। चलचित्र निर्माण, लेखनमा आधारित काम, सङ्गीत, कला, र अनुवादजस्ता अरू सबै प्रकारका व्यावसायिक कामहरू सुसमाचारको कामलाई सहयोग र टेवा दिनका लागि अस्तित्वमा रहन्छन्, र सुसमाचारको काम सबैभन्दा अग्रपङ्क्तिको काम हो। त्यसकारण, विभिन्न कर्तव्यहरू पूरा गर्ने व्यक्तिहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्नुपर्छ र परमेश्वरले अपेक्षा गर्नुभएका नतिजाहरू हासिल गर्नुपर्छ। यसरी, तिनीहरू सुसमाचार फैलाउने काममा सहभागी हुनेछन्। किनभने अन्य सबै प्रकारका यी व्यावसायिक कार्यहरू सुसमाचार फैलाउने कामको खातिर गरिएका हुन्छन्, र यो सबै काम सुसमाचार फैलाउने काममा केन्द्रित हुनुपर्छ र सुसमाचार फैलाउने काममा हर कामले अटुट आपूर्ति प्रदान गर्नुपर्छ। आज, सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि आवश्यक पर्ने सबै सामग्री, चलचित्र, र विभिन्न भिडियोहरू पर्दापछाडि रहेका परमेश्वरका चुनिएका धेरै मानिसहरूको प्रयासद्वारा निर्मित छन्। यी मानिसहरूले पर्दापछाडि गर्ने सबै कुराले सुसमाचार फैलाउने कामको लागि शक्तिशाली साथ प्रदान गर्छन्। विगतमा, परमेश्वरको घरमा चलचित्रसम्बन्धी फरकफरक प्रकारका कामहरू हुँदैनथे, त्यसमा धेरै गीतहरू हुँदैनथे, न त त्योसँग ठूलो सङ्ख्यामा अनुभवात्मक गवाही भिडियोहरू नै हुन्थे। त्यो केवल सुसमाचारसम्बन्धी कामदारहरूले निरन्तर रूपमा सङ्गति प्रदान गरेकोमा भर पर्थ्यो। सुसमाचारसम्बन्धी कामदारहरूले मुख सुकिन्जेल कुरा गर्थे, र कुनै ठूला नतिजाहरू आउँछन् नै भन्ने थिएन, र कुनै एउटा व्यक्ति प्राप्त गर्न गाह्रो हुन्थ्यो। मण्डलीले सबै प्रकारका भिडियोहरू निर्माण गरेपछि, सुसमाचार समूहहरूको काम तुलनात्मक रूपमा हल्का, र पहिलेभन्दा धेरै सजिलो बन्यो, साथै कार्य दक्षता बढ्यो। कतिपय मानिसहरू सोचमा जिद्दी र रूढिवादी हुन्छन्, अनि जब तैँले तिनीहरूलाई सुसमाचार सुनाउँछस्, तैँले सत्यतामा जति सङ्गति गरे पनि, त्यो काम लाग्दैन, र तिनीहरूले आफ्ना धारणाहरू कायम राख्छन् र त्यसलाई स्विकार्न मान्दैनन्—त्यसपछि तैँले के गर्छस्? तैँले तिनीहरूलाई सुसमाचारसम्बन्धी एकदुई वटा गवाही चलचित्रहरू हेराउँछस्, अनि तिनीहरूका धारणाहरूमा रूपान्तरण आउँछ, र साँचो मार्गबारे तिनीहरूमा राम्रो भावना पलाउन थाल्छ। जब तिनीहरू फेरि खोजी गर्न आउँछन्, तिनीहरूका हृदयमा कुनै ठूला बाधा वा अवरोधहरू बाँकी हुँदैनन्, अनि तैँले फेरि तिनीहरूसँग सत्यतामाथि सङ्गति गर्दा तिनीहरूले त्यसलाई सजिलै स्विकार्न सक्छन्। त्यही कारणले तैँले सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएकाहरूलाई परमेश्वरको घरले निर्माण गरेका चलचित्रहरू देखाउँदा, वा परमेश्वरका वचनहरू पढेर सुनाउँदा, वा अनुभवात्मक गवाही भिडियोहरू देखाउँदा नतिजाहरू साँच्चिकै प्रस्ट हुन्छन्—यसो गर्नु तैँले तिनीहरूलाई असीमित वचनहरू भन्नुभन्दा बढी प्रभावकारी हुन्छ। जसले साँचो मार्गको खोजी र अनुसन्धान गरिरहेको भए पनि, सुरुमा उसलाई केही चलचित्रहरू हेर्न लगा, र त्यसपछि परमेश्वरका वचनहरू बढी पढ्न लगा, र यसरी तिनीहरूका लागि मार्ग प्रशस्त गर्। यसपछि, तिनीहरूका धारणाहरू समाधान गर्नलाई तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्। यसले परिस्थितिहरूलाई अझ धेरै सहज बनाउँछ। आजकल, साँचो मार्ग अनुसन्धान गरिरहेकाहरूले परमेश्वरको घरद्वारा निर्मित धेरै चलचित्र र गवाही भिडियोहरू पहिल्यै इन्टरनेटमा हेरिसकेका हुन्छन्, र विशेषगरी, तिनीहरूले परमेश्वरका धेरै वचनहरू पढेका हुन्छन्; खोजी र अनुसन्धान गर्न आउनुअघि नै तिनीहरूमा साँचो मार्गबारे राम्रो भावना हुन्छ, र तिनीहरूले मूलतः त्यो नै साँचो मार्ग हो भनेर चिनिसकेका हुन्छन्। के तिमीहरूले यसमा केही कुरा पत्ता लगाएका छौ? परमेश्वरको घरले निर्माण गर्ने यी चलचित्रहरू, यी परमेश्वरका वचनका वाचन भिडियोहरू, यी अनुभवात्मक गवाही भिडियोहरू, भजनका भिडियोहरू, आदि परमेश्वरलाई गवाही दिनका लागि अत्यन्तै प्रभावकारी हुन्छन्! सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएकाहरूसँग सङ्गति र बहस गरेर यति धेरै सास खेर फाल्नु आवश्यक छैन; एक पटक यी भिडियोहरू हेरिसकेपछि, तिनीहरू साँचो मार्ग स्विकार्न सक्षम हुन्छन्। यसले सुसमाचार प्रचार गर्नेहरूको धेरै समय बचाउँछ र यसले सुसमाचार प्रचारका लागि सबै सहायक साथ अत्यन्तै शक्तिशाली हुन्छ भन्ने देखाउँछ! सुसमाचार प्रचार गर्नका लागि यति प्रचुर मात्रामा विभिन्न प्रकारका स्रोतहरू छन्! सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएका धेरै जना अनलाइनमा गएर परमेश्वरको काम अनुसन्धान गर्दा चकित हुन्छन्, किनभने परमेश्वरको घरको वेबसाइटमा अति धेरै कुरा हुन्छ र प्रचुर मात्रामा सामग्री हुन्छ! परमेश्वरका वचनहरू प्रचुर हुन्छन्, प्रचुर मात्रामा सबै प्रकारका चलचित्र र भिडियोहरू हुन्छन्, साथै अनुभवात्मक गवाहीहरू प्रचुर हुन्छन् र त्यसमा तँलाई चाहिने सबथोक हुन्छ। यो साँच्चिकै पवित्र आत्माको काम र मार्गदर्शनको नतिजा हो! यो साँच्चिकै सबै परमेश्वरको कामबाट आएको हो। ठूलो रातो अजिङ्गर र धार्मिक संसारले अफवाहहरू फैलाए र त्यसको बदनाम गरे पनि, त्यसको कुनै फाइदा हुँदैन। जे भए पनि, परमेश्वरको घरका सबै कामहरूले हासिल गरेका नतिजाहरू र प्राप्त गरेका फलहरू सबैले प्रस्ट रूपमा देख्न सक्छन्, र ती परमेश्वरका वचनहरूद्वारा हासिल गरिएका तथ्यहरू हुन्।
राज्यको सुसमाचार फैलाउने काममा, परमेश्वरको घरका सबै कामहरू अत्यन्तै विधिवत तरिकाले मिलाइएका हुन्छन् र सुव्यवस्थित रूपमा अघि बढ्छन्। सुसमाचार फैलाउने काम महत्त्वपूर्ण, दीर्घकालीन, र कठिन काम हो। त्यसकारण, सुसमाचारको काम लिने व्यक्तिहरू, चाहे सुपरभाइजर हुन् वा सुसमाचारसम्बन्धी साधारण कामदारहरू हुन्, तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा यो कामको महत्त्व पुष्टि गरेको हुनुपर्छ। तिमीहरूले सुसमाचारको अग्रपङ्क्तिमा रहेर काम गरिरहेको र आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको हुने भए पनि, तिमीहरूको पछाडि, अर्थात्, पर्दापछाडि धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले विभिन्न किसिमका सहायक काम गरिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरू सुसमाचार फैलाउने काममा साथ दिने शक्ति हुन्। मेरो तात्पर्य के हो? परमेश्वरको घरको सबै काम सुसमाचार फैलाउने कार्यमा केन्द्रित हुन्छ, र परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूले निर्वाह गर्ने कर्तव्यले सुसमाचार फैलाउने सेवामा हुन्छन्। कर्तव्य पूरा गर्ने हरेक दाजुभाइ-दिदीबहिनीले सुसमाचारको काममा सहभागिता जनाएको हुन्छ, र हरप्रकारको काम निकटतम र घनिष्ट रूपमा सुसमाचारको कामसँग सम्बन्धित हुन्छ। छोटकरीमा, सुसमाचारको कामलगायत हरेक काम परमेश्वरको कामको गवाही दिनको लागि राम्रोसँग पूरा गरिनु पर्ने कर्तव्य हो, जुनसुकै काम श्वसबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कामसित अर्थात् परमेश्वरको बारेमा गवाही दिनुसित निकट रूपमा सम्बन्धित हुन्छ। यो पूर्णतया सही हो। त्यसकारण, परमेश्वरको घरले सुसमाचार प्रचार गर्ने कामलाई सबै कामहरूको सूचिको शीर्षस्थानमा राख्छ, र त्यो परमेश्वरको घरका विभिन्न प्रकारका सबै कामहरूमध्ये पहिलो नम्बरमा आउँछ—यो पूर्णतया उचित हो। यो एउटा ठूलो, कठिन र दीर्घकालीन काम हो, साथै परमेश्वरको चुनिएको हरेक व्यक्ति र परमेश्वरलाई पछ्याउने हरेक व्यक्तिमा यो काम राम्रोसँग गर्ने तयारी गर्नका लागि र यो लामो युद्ध लड्नका लागि तागत, धैर्य, र प्रशस्त आस्था हुनुपर्छ। तँ १० वर्ष, २० वर्ष, वा ३० वर्ष दृढ रूपमा लागिपरेको भए पनि, तँ सधैँ परमेश्वरप्रति वफादार हुनुपर्छ, तैँले आफ्नो जीवन र जीवनकाल सुसमाचार प्रचार गर्ने काममा समर्पित गर्नुपर्छ, र तँ अन्त्यसम्म परमेश्वरप्रति वफादार हुनुपर्छ। यो परमेश्वरलाई पछ्याउने हरेक व्यक्तिले वहन गर्नैपर्ने महत्त्वपूर्ण जिम्मेवारी हो, र परमेश्वरले सबैलाई सुम्पने आज्ञा पनि यही हो।
मेरो यो सङ्गतिमार्फत के तिमीहरू सबैले हृदयमा जोश पाएका छौ, र के तिमीहरूले सुसमाचारको कामलाई महत्त्वपूर्ण ठान्न थालेका छौ? कतिपय मानिसहरूले पहिले यसो भनेका छन्, “म कुनै प्राविधिक पेसाहरू बुझ्दिनँ, मलाई नाटक गर्न आउँदैन र म कलाकार हुन सक्दिनँ, शब्दहरू प्रयोग गर्ने कुरामा मेरो कुनै ठोस आधार छैन, त्यसैले मलाई लेखहरू लेख्न आउँदैन, म सङ्गीत बुझ्दिनँ र मलाई कलाको बारेमा झनै कम थाहा छ। म कुनै पनि कुरामा राम्रो नभएकाले मलाई सुसमाचार समूहमा खटाइएको हो। के सुसमाचार समूहहरू परमेश्वरको घरको एकान्त कुना सरह होइनन् र? मलाई एकान्त कुनामा पठाइएपछि, के मैले अझै पनि मुक्ति प्राप्त गर्ने कुनै आशा रहन्छ?” कुरा यही हो त? यदि तैँले यो परिस्थितिलाई साँच्चिकै यसरी नै बुझ्छस् भने, तैँले परमेश्वरलाई गलत बुझेको छस्: सुसमाचार प्रचार गर्नु हरेक व्यक्तिले पूरा गर्नैपर्ने जिम्मेवारी हो। यदि तैँले केही पनि राम्रोसँग गर्न सक्दैनस् र कुनै प्राविधिक पेसालाई बुझेको छैनस्, र तैँले सक्ने भनेकै सुसमाचार प्रचार गर्नु मात्र हो भने, तँलाई सुसमाचार समूहमा कर्तव्य पूरा गर्ने बन्दोबस्त गरिनेछ। यो तेरो अन्तिम मौका हो, र यो तँलाई एउटा सामानको रूपमा खेर नफालियोस्, र जतिसक्दो प्रयोग गर्न सकियोस् भन्ने सुनिश्चित गर्नका लागि गरिन्छ, ताकि तैँले मानवजातिको रूपमा आफ्नो कार्यलाई हदैसम्म निर्वाह गर्न सक्। यदि तैँले केही पनि राम्रोसँग गर्न सक्दैनस् र तँ आफूले गर्ने हरेक कुरामा मन्द बुद्धिको छस्, तर तैँले सुसमाचार प्रचार गर्ने कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न सक्छस्, र तँलाई सुसमाचार स्विकार्नेहरू खोज्न भनिए पनि, तैँले यो काम व्यावहारिक तरिकाले पूरा गर्न सक्छस्, र आफूले भेट्टाएका सुसमाचार स्विकार्ने सम्भावना भएकाहरूलाई सुसमाचार प्रचारकहरूकहाँ पठाउन सक्छस्। त्यो सँगसँगै, तैँले बिस्तारै परमेश्वरका वचनहरू, परमेश्वरको काम, र परमेश्वरका अभिप्रायहरूबारे प्रचार गर्न, साथै मानिसहरूलाई परमेश्वरसामु ल्याउन सक्छस्। के यो तेरो कर्तव्य होइन र? अन्य मानिसहरूले पुस्तकमा आधारित काम, चलचित्र निर्माणको काम, र अन्य प्रकारका कामहरूमा संलग्न भएर केही नतिजाहरू निकाल्छन्, तर तँलाई यी कुराहरू गर्न आउँदैन र तँमा कुनै विशेष प्रतिभा व वरदानहरू छैन, तैपनि तैँले आफ्नो शक्तिलाई सुसमाचारको काममा समर्पित गर्छस्, तैँले सम्पूर्ण रूपमा लागेर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छस्, र तँ परमेश्वरले दिनुभएको आज्ञा पूरा गर्छस् भने, के यी असल कार्यहरू होइनन् र? यी पनि असल कार्यहरू हुन्, र परमेश्वरलाई तिनलाई याद गर्नुहुनेछ। यसले यी वचनहरू पूरा गर्छ: मानिसहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यहरूमा महानता वा तुच्छताका कुनै भिन्नताहरू हुँदैनन्; महत्त्वपूर्ण कुरा केवल तँ आफ्नो कर्तव्यमा वफादार छस् कि छैनस् र तैँले त्यो मानक अनुरूप तरिकाले गर्छस् कि गर्दैनस् भन्ने हो। परमेश्वरले सबैलाई निष्पक्ष र समान रूपमा व्यवहार गर्नुहुन्छ; तैँले केही पनि गर्न नसक्ने भएपछि, तँलाई सुसमाचार प्रचार गर्न भनिन्छ—यो तँलाई अरू कुनै कर्तव्य लिन नसक्ने परिस्थितिमा तेरो अन्तिम सम्भावित कार्य गर्न मदत गर्नका लागि गरिन्छ। यसमार्फत, तँलाई एउटा अवसर र आशाको किरण दिइएको हो; तँलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नबाट वञ्चित गरिएको होइन। परमेश्वरसित अझै पनि तेरो लागि एउटा आज्ञा छ र उहाँ तँविरुद्ध पक्षपाती हुनुहुन्न। त्यसकारण, सुसमाचार समूहहरूमा खटाइनेहरूलाई एकान्त कुनामा पठाइएको होइन, न त तिनीहरूलाई त्यागिएको हो, बरु तिनीहरू फरक ठाउँमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका हुन्छन्। सुसमाचारको कामका कार्य बन्दोबस्तहरूमाथि सङ्गति गरेपछि के अब तिमीहरूले त्यसलाई प्रस्ट रूपमा बुझ्छौ र तिमीहरूमा त्यसबारे कुनै गलतफहमी छैन हो? (हो।) के तिमीहरूले त्यसबारे दम्भी महसुस गर्नेछौ? मानिसहरूले जे कर्तव्य पूरा गर्ने भए पनि, उनीहरूप्रति परमेश्वरका अपेक्षाहरू बदलिँदैनन्: परमेश्वरले उनीहरूको वफादारी र इमानदारी चाहनुहुन्छ। यदि तैँले “म अरूको ध्यानमा पर्न खोज्दिनँ, मलाई दम्भी महसुस हुनेछैन, म परमेश्वरले जे गर्न भन्नुहुन्छ त्यही गर्छु” भन्छस्, तर तँमा कुनै वफादारी छैन, कुनै इमानदारी छैन भने, त्यसले हुँदैन। तैँले सुसमाचारको कामलाई जसरी बुझे पनि, जुनसुकै अवस्थामा, यदि तँमा वफादारी र इमानदारी आए भने, तेरो कर्तव्य निर्वाह मानक अनुरूप हुनेछ। तैँले सुसमाचार प्रचार गर्ने कर्तव्यलाई जति राम्रो माने पनि वा त्यसप्रति तेरो मनोवृत्ति जति सकारात्मक भए पनि, यदि तैँले कष्ट सहन सक्दैनस्, र तँमा कुनै तागत र कुनै वफादारी छैन भने, त्यसले पनि काम गर्दैन। त्यसकारण, तँलाई जहाँ राखिए पनि, तँ जुनसुकै समय वा स्थानमा भए पनि, तँ जस्तोसुकै मानिसहरूको सम्पर्कमा आए पनि र तैँले जे कर्तव्य पूरा गर्ने भए पनि त्यसले फरक पार्दैन। परमेश्वरले सधैँ तँलाई हेर्नुहुनेछ र तेरो अन्तस्करणको सूक्ष्मजाँच गर्नुहुनेछ। यस्तो नसोच् कि तँ एउटा सुसमाचार समूहको सदस्य भएकाले परमेश्वरलाई तँलाई ध्यान दिनुहुन्न वा परमेश्वरले तँलाई हेर्न सक्नुहुन्न, र त्यसकारण तैँले आफूले चाहेको जे पनि गर्न सक्छस्। अनि यदि तँलाई कुनै सुसमाचार समूहमा खटाइयो भने, तँमा मुक्ति प्राप्त गर्ने कुनै आशा बाँकी रहनेछैन भनेर सोच्ने, त्यसपछि त्यसलाई नकारात्मक रूपमा हेर्ने नगर्। यी सोच्ने शैलीहरू दुइटै गलत छन्। तँलाई जहाँ राखिए पनि वा तँलाई जस्तो कर्तव्य पूरा गर्न बन्दोबस्त गरिए पनि, तैँले त्यही नै गर्नुपर्छ, र तैँले त्यो काम लगन र जिम्मेवारीपूर्वक पूरा गर्नुपर्छ। तँप्रति परमेश्वरका अपेक्षाहरू परिवर्तन हुँदैनन्, साथै परमेश्वरका बन्दोबस्तहरूप्रति तेरो समर्पण पनि परिवर्तन हुनु हुँदैन। सुसमाचारसम्बन्धी कामदारहरूको हैसियत अन्य कर्तव्यहरू पूरा गर्नेहरूको जस्तै हुन्छ; कुनै व्यक्तिको मूल्य उसले गर्ने कर्तव्यद्वारा नभई उसले सत्यता पछ्याउँछ कि पछ्याउँदैन र उसमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुराद्वारा मापन गरिन्छ। सुसमाचारको काम अर्थात् यो ठूलो र खास कामको सन्दर्भमा मैले सङ्गति गर्ने भनेको यति मात्र हो।
ई. विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरू
चौथो विषयवस्तु, विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरू। यसमा चलचित्र निर्माण, पुस्तकसम्बन्धी काम, सङ्गीत, कला, अनुवाद, आदि समावेश हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “हामी पोसाक बनाउनेहरू पनि चलचित्र निर्माणमा संलग्न हुन्छौँ। के पोसाकहरू बनाउनुलाई एक प्रकारको काम मानिन्छ?” पोसाक बनाउनुलाई चलचित्र निर्माण र सङ्गीतसम्बन्धी कामका प्रकारमै समावेश गरिन्छ; यो एक प्रकारको सहायक काम हो जसले यस्ता प्रकारका कामहरूसँग सहकार्य गर्छ। हरेक चरणमा, परमेश्वरको घरले यस्ता प्रकारका व्यावसायिक कामका लागि खास आवश्यकताहरूसम्बन्धी विशिष्ट कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको हुन्छ। कतिपय लेखनमार्फत सञ्चार गरिन्छन्, र कतिपय चाहिँ भेलाहरूमा मौखिक रूपमा सङ्गतिमार्फत सञ्चार गरिन्छन्। तिनलाई जसरी सञ्चार गरिए पनि, अगुवा र कामदारहरूले तिनको जिम्मेवारी बोक्नुपर्छ, यस कामका लागि परमेश्वरको घरले जारी गरेका खास आवश्यकताहरूको अभिलेख राख्नुपर्छ र यी टिपोटहरूलाई व्यवस्थित गर्नुपर्छ, र त्यसपछि तीमाथि ठोस सङ्गति गरेर तिनको खास कार्यान्वयनमा लाग्नुपर्छ। यो पनि एउटा ठूलो काम हो, र यो सुसमाचारको कामपछि आउने दोस्रो खास काम हो। यो खास कामको सन्दर्भमा भन्नुपर्दा, परमेश्वरको घरले विभिन्न पेसाहरूमा आबद्ध सबै कर्मचारीहरूलाई निरन्तर रूपमा आफ्ना कर्तव्यहरूसँग सम्बन्धित व्यावसायिक ज्ञान लिन, साथै परमेश्वरको घरको कामका लागि कस्ता कुराहरू उपयोगी हुन्छन् भनी निश्चय गर्नका लागि जानकारी खोज्न आवश्यक गराउँछ। सँगसँगै, परमेश्वरको घरले निरन्तर रूपमा सत्यता सिद्धान्तहरूमाथि सङ्गति गरिरहेको र विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामका लागि ठोस योजनाहरू प्रदान गरिरहेको हुन्छ। कहिलेकाहीँ यस्ता प्रकारका कामहरूबारे सुपरभाइजर र समूहका सदस्यहरूलाई सँगै सङ्गति दिइन्छ, र कहिलेकाहीँ तिनका बारेमा अगुवा, सेवक, र उक्त कामका लागि जिम्मेवार सुपरभाइजरहरूलाई मात्र सङ्गति दिइन्छ। चाहे ती लेखनमार्फत सञ्चार र सङ्गति गरिएका हुन् वा भेलाहरूमार्फत, जे भए पनि यस्ता प्रकारका कामहरू निरन्तर रूपमा सुधार भइरहेका र मापदण्डअनुरूप बनाइँदै गरिएका हुन्छन्, साथै सुसमाचारको कामका आवश्यकताहरूअनुसार निरन्तर रूपमा खास बन्दोबस्तहरू भइरहेका हुन्छन्। उदाहरणका लागि, मानौँ परमेश्वरको घरले तुलनात्मक रूपमा नयाँ विषयवस्तुमा चलचित्र निर्माण गर्छ, र उक्त चलचित्र अत्यन्तै व्यावसायिक तरिकाले छायाङ्कन गरिएको हुन्छ। उक्त चलचित्र अनलाइनमा अपलोड भएपछि, त्यसलाई अत्यन्तै रुचाइन्छ। यस्तो परिस्थितिमा, परमेश्वरको घरले प्रतिक्रिया र सुसमाचारको कामका आवश्यकताहरूका आधारमा यस प्रकारको कामका लागि विशिष्ट मापदण्डहरू बनाउँछ। छोटकरीमा, यो काम निरन्तर रूपमा सारांशीकृत र सुधार भइरहेको हुन्छ, र यो निरन्तर रूपमा विकास पनि भइरहेको हुन्छ।
विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरूका लागि परमेश्वरको घरका बन्दोबस्तहरूले मानिसहरूलाई धेरै अध्ययन गर्न, साथै प्रशिक्षक र विभिन्न प्रकारका स्रोत र शैक्षिक सामग्रीहरू खोजेर तीबाट सिक्न आवश्यक गराउँछन्। उदाहरणका लागि गायनलाई लिऊँ; एउटा प्रशिक्षक खोजेर उनीबाट सिक्नु र उनलाई स्वर प्रशिक्षण गराउनु पनि एउटा खास कार्य बन्दोबस्त हो। यो बन्दोबस्त सुनेपछि, अगुवा र कामदारहरूले माथिका मापदण्डहरूबमोजिम यो काम गर्न उचित प्रशिक्षक खोज्नुपर्छ र उनलाई हाम्रा गायकहरूलाई सही प्रशिक्षण दिन लगाउनुपर्छ, गायकहरूलाई सही स्वर सङ्गीतको ज्ञान र गाउने सही तरिका अध्ययन गर्न मदत गर्न लगाउनुपर्छ, साथै पुराना कृतिहरू फेला पारेर तीबाट सिक्न जरुरी हुन्छ। सङ्गीत रचना र गायकदल गायनसम्बन्धी व्यावसायिक ज्ञान सधैँ अध्ययन गरिनुपर्छ, र परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूले सधैँ मानिसहरूलाई निरन्तर रूपमा आफ्ना कर्तव्यहरूसँग सम्बन्धित व्यावसायिक ज्ञान अध्ययन गर्न, र केही उन्नत र व्यावहारिक विधिहरू सिक्न, आदि आवश्यक गराउँछन्। यी कार्यबन्दोबस्त र आवश्यकताहरू केवल एक पटक जारी गरेर अन्त्य हुने कुरा होइनन्, बरु अगुवा र कामदारहरूले यी कार्य बन्दोबस्तहरूमा बारम्बार सङ्गति गर्न, व्यावसायिक काममा लागेकाहरूलाई मार्गदर्शन गर्न, उनीहरूलाई निरन्तर रूपमा अध्ययन गर्न सक्षम बनाउन, र सबै प्रकारका व्यावसायिक कामहरूलाई निरन्तर र प्रभावकारी रूपमा विकसित र गहन बनाउन प्रयास गर्न, र यथास्थितिमा नबस्न आवश्यक छ। कतिपय मानिसहरूले सोच्छन्, “कार्य बन्दोबस्तहरू आज हामीलाई जारी गरिएका छन्, त्यसैले हामीले तिनलाई यही महिना मात्र अभ्यास गर्न आवश्यक हुन्छ र त्यसपछि कुरा सकिन्छ। यदि माथिले त्यसका बारेमा भविष्यमा केही पनि भनेन भने, सायद हामीले तिनलाई अभ्यास गरिरहन आवश्यक हुँदैन।” कुरा साँच्चिकै यही हो त? (होइन।) अगुवा र कामदारहरूले यस तरिकाले बिलकुलै सोच्नु हुँदैन, तर बारम्बार सोधपुछहरू गरिरहनुपर्छ र सोध्नुपर्छ, “तिमीहरूको यो पेसाको अध्ययन कस्तो चलिरहेको छ? के तिमीहरूले कुनै कठिनाइहरू सामना गरिरहेका छौ? के त्यसमा सिद्धान्तहरूसँग बाझिने वा तिनका विरुद्धमा जाने केही कुरा छ? आफ्नो अध्ययनमा कसले सबैभन्दा राम्रो गरेको छ, को सबैभन्दा दक्ष छ, र कसले त्यो सबैभन्दा छिटो सिकेको छ? यी सिद्धान्तहरू अध्ययन गरेपछि तिमीहरूलाई आफूले सिकेका कुन कुराहरू परमेश्वरको घरको कामका लागि प्रयोग गर्न उचित लाग्छ?” यसबाहेक, अगुवा र कामदारहरूले विदेशी भाषाहरू अध्ययन गरिरहेका सुसमाचार समूहका मानिसहरूलाई प्रश्नहरू सोध्नुपर्छ जस्तै, “तिमीले कति वर्षदेखि यो विदेशी भाषा सिक्दै आएका छौ? अहिले तिम्रो पढाइ कस्तो हुँदै छ? तिमी दैनिक कतिवटा छलफलमा संलग्न हुन सक्छौ? के तिमीले साधारण आत्मिक शब्दहरू अनुवाद गर्न सक्छौ? के तिमीले यो विदेशी भाषा प्रयोग गरेर सुसमाचार प्रचार गर्नेसँग सम्बन्धित यी सत्यताहरू भन्न सक्छौ? अहिले तिम्रो बोलाइ राम्रो छ कि लेखाइ? के तिमीलाई सिक्नका लागि कुनै शिक्षकको मदत चाहिन्छ? के विदेशी भाषाहरू अध्ययन गर्न बढी उपयुक्त र दक्ष अरू कोही छ? के यस प्रकारका कर्मचारीहरूको सङ्ख्या वृद्धि भएको छ? कसैलाई भाषा सिक्नु अत्यन्तै झन्झटिलो र गाह्रो छ भन्ने लागेको, त्यसैले उसले त्यो सिक्न छोड्न, र बीचमै त्याग्न चाहेको, र अर्को कर्तव्यमा लाग्न चाहेको छ?” यस प्रकारका कामसँग सम्बन्धित यस्ता विशिष्ट मामलाहरूबारे बारम्बार सोधपुछ गर्न र तिनको रेखदेख गर्न आवश्यक हुन्छ। माथिले विशिष्ट कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको हुने भएकाले, सुपरभाइजरहरूले यी खास कार्यहरूको अन्तिमसम्म जिम्मेवारी लिनुपर्छ। माथिले सोधपुछ नगरेसम्म निष्क्रिय रूपमा पर्खेर नबस्; माथिले छ महिना वा एक वर्षसम्म कुनै सोधपुछ नगरे पनि तैँले सबै काम आफ्नो क्षमताले भ्याएसम्म राम्रोसँग नै गर्नुपर्छ, र तँ माथिको निरीक्षण र निर्देशन स्विकार्न सधैँ तयार रहनुपर्छ—यो नै सही मानसिकता हो। किनभने कार्य बन्दोबस्तहरू जारी र सञ्चार गरिएका छन्, र तँ कामको सुपरभाइजर भएको नाताले त्यसको अनुगमन गर्न जिम्मेवार हुन्छस्, र तैँले त्यसकारण आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नुपर्छ। तर, यदि तँ आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्षम छैनस् भने, तँ केही नकामको होस् र तँलाई बर्खास्त गरेर हटाइनुपर्छ। त्यसैले, अगुवा र कामदारहरूले यी विशिष्ट कार्य बन्दोबस्तहरू वा माथिले दिएका सङ्गतिहरू मनन गरेर तीमाथि सङ्गति गर्नुपर्छ, र त्यसपछि तिनलाई कार्यान्वयन गर्नुपर्छ र परिस्थितिअनुसार कामको अनुगमन गर्नुपर्छ। उनीहरूले पछिल्लो समय कस्ता प्रकारका कामहरूलाई बेवास्ता गरेका छन्, र लामो समयदेखि जाँच गरेका छैनन्, र उनीहरू कुन काममा व्यक्तिगत रूपमा त्यति राम्रो छैनन् र उनीहरूले कुन कामका बारेमा पछिल्लो समय सोधपुछ गरेका छैनन्, साथै परिणामस्वरूप उनीहरू कसको पछिल्लो अवस्थाबारे अनभिज्ञ छन् भनेर हेर्नुपर्छ, र त्यसपछि गएर ती कामहरू हेर्नुपर्छ। यसबाहेक, विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरूको सन्दर्भमा, परमेश्वरको घरले अर्को विशिष्ट बन्दोबस्त गरेको हुन्छ: यसका लागि सान्दर्भिक प्रतिभाशाली व्यक्तिहरू निरन्तर रूपमा पत्ता लगाउन, जगेर्ना गर्न, र प्रवर्धन गर्न आवश्यक हुन्छ। त्यसोभए, अगुवा र कामदारहरूले यो कार्य बन्दोबस्त प्राप्त गरेपछि, उनीहरूले के गर्नुपर्छ? उनीहरूले यस्तो काम गर्न उपयुक्त व्यक्ति कोही छ कि छैन भन्ने कुरामा ध्यान दिनुपर्छ। यदि केही मानिसहरू यस प्रकारको काम गर्नमा उपयुक्त छन् तर तिनीहरूमा प्राविधिक पेसाबारे धेरै पकड छैन भने, तिनीहरूलाई चाँडो जगेर्ना गरेर त्यसमा अध्ययन र प्रशिक्षणको बन्दोबस्त गर्नुपर्छ। छोटकरीमा, विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरू पनि महत्त्वपूर्ण काम नै हुन्। यो काममा थुप्रै विषयवस्तुहरू समावेश हुन्छन्, र त्यसको दायरा पनि विशाल हुन्छ, साथै परमेश्वरको घरले त्यसका लागि धेरै विशिष्ट कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको हुन्छ। यस कामका लागि चाहिने भनेको निरन्तर अध्ययन, सङ्क्षेपण, र गहनतामा प्रवेश हो, साथै यसलाई निरन्तर मापदण्डअनुरूप बनाउनका लागि उचित सिद्धान्तहरू फेला पार्नुपर्छ। यसबाहेक, यस्ता कर्तव्यहरू गर्न उपयुक्त प्रतिभाशाली व्यक्तिहरूलाई निरन्तर जगेर्ना गर्नुपर्छ। विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरूको यो ठूलो विषयवस्तुका लागि गरिएको कार्य बन्दोबस्त नै यही हो, र यो बुझ्न पनि सजिलो छ।
उ. मण्डली जीवन
पाँचौँ विषयवस्तु, मण्डली जीवन। परमेश्वरको घरले मण्डली जीवनको दौरान खाइने र पिइने सामग्री, मण्डली जीवनको ढाँचा, र मण्डली जीवन जिउने मानिसहरूको सङ्ख्याका सम्बन्धमा विशिष्ट बन्दोबस्त र प्रावधानहरू बनाएको छ। परमेश्वरको घरसित विशेष परिस्थिति र अवस्थाहरूमा भेलाहरूको ढाँचा र मण्डली जीवनको सामग्रीका सम्बन्धमा त्यही अनुरूपका कार्य बन्दोबस्तहरू पनि छन्। यस्ता प्रकारका बन्दोबस्तहरू मुख्यगरी लिखित रूपमा जारी गरिन्छन्। फरक-फरक देशहरूमा नवप्रवेशीहरूको मण्डली जीवन—उनीहरूका भेलाहरूको ढाँचा र मात्रा, र उनीहरूले खाने र पिउने सामग्री, आदि—का लागि गरिने कार्य बन्दोबस्तहरू मूलतः केही विशेष परिस्थितिहरूमा बाहेक आदिवासी चिनियाँको मण्डली जीवनका लागि गरिने कार्य बन्दोबस्तहरूसँग मिल्दो हुन्छन्। मैले भर्खरै तँलाई मण्डली जीवनसँग सम्बन्धित कार्य बन्दोबस्तहरूको दायराको सिंहावलोकन दिएको छु—त्यसमा खानु र पिउनु पर्ने परमेश्वरका वचनहरूको सामग्री, भेलाहरूमा सत्यतामा सङ्गति गर्ने हालसालैका सामग्री, र भेलाहरूमा गरिने सङ्गतिको ढाँचा समावेश हुन्छन्। उदाहरणका लागि, भेलाहरूमा सङ्गति गर्नमा एउटै व्यक्तिलाई हाबी हुन नदिने, एक व्यक्तिलाई सङ्गति गर्न दिइने अधिकतम समय, लामो कुरा गर्ने र आफ्नो कुरा प्रस्ट रूपमा व्यक्त नगर्ने मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने र सम्हाल्ने, आदि—मण्डली जीवन र भेलाहरूसँग सम्बन्धित यी सबै खास कुराहरूबारे कार्य बन्दोबस्तहरूमा खास कथनहरू छन्। अगुवा र कामदारहरू एकातिर यी कार्य बन्दोबस्तहरू जारी र सञ्चार गर्न जिम्मेवार हुन्छन्, र अर्कोतिर, उनीहरू तिनका बारेमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग प्रस्ट रूपमा सङ्गति गर्न, मण्डलीका सबै सदस्यहरूलाई ती कुराहरू बुझ्न र स्विकार्न सक्षम तुल्याउन जिम्मेवार हुन्छन्, त्यसपछि उनीहरूले केवल तिनलाई कडाइका साथ कार्यान्वयन र पालना गर्न आवश्यक हुन्छ। विशेषगरी, भेलाहरूमा बोल्दा बारम्बार विषयभन्दा बाहिर जाने, व्यवधानहरू निम्त्याउने, शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्ने, र नाराहरू फलाक्नेहरूलाई प्रतिबन्ध लाउनुपर्छ, र यस्ता विशेष परिस्थितिहरूका सम्बन्धमा कार्य बन्दोबस्तहरूमा विशिष्ट प्रावधानहरू रहेका छन्। मण्डली जीवनसम्बन्धी कार्य बन्दोबस्तहरू मुख्यगरी भेलाहरूसम्बन्धी विभिन्न कामकुरासँग सम्बन्धित हुन्छन्, ती जटिल हुँदैनन्, ती निकै सरल हुन्छन्, र कुनै व्यक्तिले जे कर्तव्य निर्वाह गर्ने भए पनि, उसले केवल यी कार्यबन्दोबस्तहरूमा सिद्धान्तहरू पालना गर्नु आवश्यक हुन्छ। उदाहरणका लागि, भेलाहरूमा, सुसमाचार समूहहरूले मण्डली जीवनसँग सम्बन्धित कार्य बन्दोबस्तहरूमा रहेका सिद्धान्तहरूको पालना मात्र गर्नुपर्छ—यसमा उनीहरूका लागि विशेष कुरा केही हुँदैन। अन्य समूहहरूले अन्य मानिसहरूभन्दा फरक काम मात्र गर्छन्, भेलाहरू, सत्यतामा सङ्गति गर्ने, परमेश्वरका वचनहरू प्रार्थनार्थ पढ्ने, र व्यक्तिगत अनुभवहरूमाथि सङ्गति गर्ने जस्ता कुराहरूमा सबै कुरा उस्तै हुन्छ—यो दायरा पार हुँदैन। उनीहरूले मण्डली जीवनको दौरान खाइने र पिइने सामग्री, सङ्गतिले लिने स्वरूप, र भेलाहरूको ढाँचासम्बन्धी परमेश्वरको घरका वर्तमान प्रावधानहरू बमोजिम अभ्यास मात्र गर्नुपर्छ। अवस्थाहरूले साथ दिएमा, मानिसहरू व्यक्तिगत रूपमा सँगै भेला हुन सक्छन्, नत्र उनीहरूले अनलाइन भेलाहरू राख्न सक्छन्। यो अत्यन्तै सरल र प्रस्ट रूपमा चित्रण गरिएको मामला हुनुपर्छ। कतिपय मण्डली सदस्यहरू फरक-फरक महादेश र देशहरूमा छरिएका हुन्छन्, कतिपय युरोपमा हुन्छन् भने कतिपय चाहिँ मध्य पूर्वमा हुन्छन्; यस्तो परिस्थितिमा, अनलाइन भेलाहरू जरुरी हुन्छन्। भेलाहरू कुन समयमा र कति अन्तरालमा राख्ने भन्ने कुरा स्थानीय मण्डलीहरूले निर्णय गर्ने हो; परमेश्वरको घरले यस मामलाको सम्बन्धमा खास प्रावधानहरू राख्दैन, न त त्यसले यसमा हस्तक्षेप नै गर्छ। परमेश्वरको घरले यो मामलामा किन हस्तक्षेप गर्दैन? मण्डलीमा कतिपय मानिसहरूले पूर्णकालिक कर्तव्य निर्वाह गर्दैनन्; उनीहरूसँग जागिर र परिवार हुन्छ, उनीहरूका व्यक्तिगत परिस्थितिहरू अलग हुन्छन्, साथै फरक देशहरूका समय क्षेत्रहरू फरक हुन्छन्, त्यसैले हप्तामा कति पटक भेला हुने र प्रत्येक भेला कुन समयमा हुने भन्ने कुरा उनीहरू आफैलाई निर्णय गर्न दिनुपर्छ। परमेश्वरको घरले यससम्बन्धी खास प्रावधानहरू बनाउँदैन, बरु एउटा सिद्धान्त मात्र प्रदान गर्दछ। परमेश्वरको घरले नयाँ विश्वासीहरू हप्तामा कति पटक भेला हुने भन्ने दायरा तोकेको छ, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र नगर्नेहरू हप्तामा कति पटक भेला हुन्छन् भन्नेमा फरक छ। के नयाँ विश्वासीहरूलाई हप्तामा सात पटक भेला हुन आवश्यक गराउने कुनै कार्य बन्दोबस्त छ? (छैन।) त्यसोभए, नयाँ विश्वासीहरू हरेक हप्ता कति पटक भेला हुनुपर्छ भन्ने कुरा केमा आधारित हुन्छ? (त्यो नयाँ विश्वासीहरूसँग कति समय छ भन्नेमा आधारित हुन्छ।) हप्ताको बढीमा दुईतीन पटक, र कम्तीमा एक पटक भेला हुनु पूर्ण रूपमा उचित हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “हाम्रो क्षेत्रका मानिसहरू खेतीपातीको काम सकिएपछि फुर्सदिला हुन्छन्, त्यसैले सबै जना हरेक दिन भेला हुन चाहन्छन्—हामीलाई त दैनिक दुई पटक भेला भए पनि हुन्छ। हामी साँच्चिकै भेला हुन चाहन्छौँ।” नयाँ विश्वासीहरूको हृदय उत्साहले भरिएको हुन्छ र उनीहरू सधैँ अझ बढी सत्यताहरू बुझ्न चाहन्छन्। यदि उनीहरूका पारिवारिक परिस्थितिहरूले साथ दिन्छन् भने, उनीहरूले भेलाहरूमा बढी सहभागी हुन अनुरोध गर्नु राम्रो कुरा हो, तर त्यसले उनीहरूको दैनिक जीवनलाई असर पार्नु भएन। मानिसहरू हरेक हप्ता कति पटक भेला हुनुपर्छ भन्ने कुरा प्रत्येक क्षेत्रका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका परिवार र कार्य परिस्थितिहरू अनुसार निर्धारण गरिनुपर्छ—परमेश्वरको घरले यस मामलाका सम्बन्धमा खास प्रावधानहरू राख्दैन। परमेश्वरले चुनिएका मानिसहरू जसको लागि यो सम्भव छ उनीहरूले बढी भेला हुन सक्छन्, र त्यसपछि उनीहरूले बढी सत्यताहरू बुझ्नेछन् तीव्र गतिमा जीवन वृद्धि हासिल गर्नेछन्। यो राम्रो कुरा हो। तर, उचित अवस्थामा नभएकाहरूलाई यसरी भेला हुन उपयुक्त हुँदैन, उनीहरू हप्तामा कम्तीमा एकदुई वटा भेलाहरूमा सहभागी भए पुग्छ। हरेक हप्ता विभिन्न क्षेत्रका मण्डलीहरू कति पटक भेला हुने भन्ने कुरा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले निर्णय गर्ने हो, र यसमा कसैले पनि हस्तक्षेप गर्नु हुँदैन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यो हो कि भेलाहरू अन्य कुनै कारणले नभई मानिसहरूले सत्यता बुझ्न सकून् भन्नका लागि आयोजना गरिन्छन्। त्यसकारण, हरेक मण्डलीले कति पटक भेलाहरू आयोजना गर्ने भन्ने कुरा त्यसका खास परिस्थितिहरूअनुसार निर्णय गरिन्छ। यदि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू हरेक हप्ता एउटा अतिरिक्त भेलामा सहभागी हुन सक्छन् भने, त्यो उनीहरूको जीवन वृद्धिका लागि बढी लाभदायक हुन्छ। यदि सत्यता नपछ्याउने र धेरै भेलाहरूमा सहभागी हुन नचाहने मानिसहरू छन् भने, उनीहरूमाथि यो कुरा लागु गर्नु हुँदैन। विशेषगरी तलबी कामदारहरू जो अलि व्यस्त हुन्छन् र जोसँग धेरै भेलाहरूमा सहभागी हुने समय हुँदैन, उनीहरूलाई यसो गर्न आवश्यक गराउनु हुँदैन। मानिसहरू भेलाहरूमा सहभागी हुने अवस्थामा भए पनि नभए पनि वा उनीहरू जति पटक भेला हुने भए पनि, परमेश्वरको घरले हस्तक्षेप गर्ने वा कुनै पनि प्रतिबन्ध लगाउने गर्दैन। किनभने प्रत्येक विश्वासीका परिस्थिति र पृष्ठभूमिहरू सबै फरक हुन्छन्, त्यसैले उनीहरूलाई कुनै पनि बाध्यतामा पार्नु हुँदैन। मण्डली जीवनको दौरान खाइने र पिइने सामग्रीको सम्बन्धमा परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूमा त्यही अनुसारका प्रावधानहरू छन्, र मण्डलीका सबै तहका अगुवाहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनको प्रस्ट बुझाइ राख्नु आवश्यक हुन्छ। अगुवा र कामदारहरूले माथिका कार्य बन्दोबस्तहरूद्वारा अघि बढाउन आवश्यक खास कार्य र मामलाहरू ठ्याक्कै के-के हुन् भन्ने कुरा बुझ्नैपर्छ, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले पनि अगुवा र कामदारहरूले यो काम गरिरहेका छन् कि छैनन् भनी हेर्नका लागि उनीहरूको रेखदेख गर्नैपर्छ। मण्डली जीवनको दौरान खाइने र पिइने सामग्री, साथै भेलाहरूसँग सम्बन्धित अनि बुझ्न र पछ्याउन जरुरी कार्य बन्दोबस्तहरूको सन्दर्भमा, अगुवा र कामदारहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूसित एउटा सहमतिमा पुग्नैपर्छ—विभिन्नता कदापि स्वीकार्य हुँदैन। मण्डली जीवनको कामसम्बन्धी कार्य बन्दोबस्तहरू निकै सरल छन्, मानिसहरूले सजिलै बुझ्छन्, र अमूर्त छैनन्।
ऊ. सम्पत्ति व्यवस्थापन
छैठौँ विषयवस्तु, सम्पत्ति व्यवस्थापन। सम्पत्ति व्यवस्थापनको काममा सुसमाचारको काम वा विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरूमा जस्तो बारम्बार कार्य बन्दोबस्तहरू जारी नगरिने भए पनि, परमेश्वरको घरसित त्यसका लागि खास कार्य बन्दोबस्तहरू हुन्छन्। सम्पत्ति व्यवस्थापनमा के-के संलग्न हुन्छन्? त्यसमा सम्पत्तिहरूलाई कसरी राख्ने, तिनलाई कहाँ राख्ने, तिनको व्यवस्थापन कसले गर्ने, र खतरा वा प्रतिकूल वातावरणहरू उत्पन्न हुँदा, साथै त्यस्तै अन्य विशेष परिस्थितिहरूमा तिनलाई कसरी बाँडफाँड, व्यवस्थापन, र हस्तान्तरण गर्ने भन्ने कुराहरू संलग्न हुन्छन्। कार्य बन्दोबस्तहरूमा वास्तवमा यी सबै कुराहरूसम्बन्धी प्रावधानहरू हुन्छन्, र जब यो कामको कुरा आउँछ, अगुवा र कामदारहरूले माथिले सिधै आदेशहरू देलान् वा कार्य बन्दोबस्तहरू जारी गर्लान् भनेर पर्खेर बस्नु अनि त्यसपछि मात्र निष्क्रिय रूपमा सम्पत्तिहरू व्यवस्थापन गर्न थाल्नु हुँदैन। तत्कालका लागि अगुवा र कामदारहरूले सम्पत्तिलाई खास तरिकाले सम्हाल्ने कुनै कार्य बन्दोबस्तहरू छैनन् भने, र उनीहरूलाई सम्पत्ति कसरी सम्हाल्ने भनी थाहा नभएको र उनीहरूले माथिबाट सामयिक प्रतिक्रियाहरू लिन नसक्ने विशेष परिस्थितिहरूमा, उनीहरूले के गर्नुपर्छ? सुरक्षा नै पहिलो प्राथमिकता हो, र परमेश्वरको घरको सम्पत्तिको सुरक्षा गर्नु उनीहरूको जिम्मेवारी हो। परमेश्वरको घरले छापेका परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू, साथै फरक-फरक प्रकारका सबै यन्त्र, खानेकुरा, पैसा, र त्यस्तै अन्य सम्पत्तिहरूको सन्दर्भमा, अगुवा र कामदारहरूले ती सबैलाई परमेश्वरको घरका बन्दोबस्तहरूबमोजिम सुरक्षित ठाउँहरूमा राख्नुपर्छ, र यी कुराहरूलाई ओसिन, ढुसी लाग्न, किराले खान दिनु हुँदैन, तिनलाई दुष्ट मानिसहरू वा ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा खोसिन दिनु त झनै हुँदैन। त्यसैगरी, परमेश्वरको घरका यी सम्पत्तिहरूलाई राम्ररी व्यवस्थापन गर्नेबाहेक, अगुवा र कामदारहरूले कडाइका साथ गोपनीयता पनि कायम राख्नुपर्छ; यी मामलाहरूसँग सम्बन्ध नभएका मानिसहरूलाई तिनका बारेमा थाहा दिनु हुँदैन, र तिनका बारेमा थाहा हुनेहरूले मुख बन्द गर्नुपर्छ र ती कुराहरू खुल्ने तरिकाले बोल्नु हुँदैन। परमेश्वरको घरसित यो कामसम्बन्धी खास कार्य बन्दोबस्तहरू छन्, र तीमध्ये केहीलाई लिखित रूपमा जारी वा खुलासा गर्नु उचित हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले सम्पत्ति व्यवस्थापन गर्ने राम्रा उपाय र विधिहरू निकाल्छन् भने, पक्कै पनि, परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूलाई कुनै क्षतिबाट जोगाउन राम्रोसँग व्यवस्थापन र सुरक्षा गर्ने सिद्धान्तलाई पालना गर्दै, उनीहरूले उक्त मामलाबारे अन्य अगुवा र कामदारहरूसँग छलफल गरेर स्वतन्त्र रूपमा निर्णय गर्न सक्छन्। यो एउटा विशेष काम हो, र मुख बन्द नराख्ने, जिम्मेवारीको भावना नभएका, अनुचित मनसायहरू बोकेका, भर्खरै मात्र विश्वास गर्न थालेका र आफ्नो आस्थाको जग नबसालेका, अनि सधैँ लालची रूपमा परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूमा नजर राख्नेहरूलाई समान रूपमा त्यसको बारेमा थाहा पाउन दिनु हुँदैन। यी कुराहरू परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूमा प्रस्ट रूपमा व्यक्त गर्न सकिँदैन, तर के अगुवा र कामदारहरू अनि भरपर्दो संरक्षकहरू यसबारे सचेत हुनुपर्दैन र? (पर्छ।) एउटा विशेष परिस्थिति छ। मानौँ एक जना नवनिर्वाचित अगुवाले तीन वर्ष मात्र परमेश्वरमा विश्वास गरेको छ, ऊ राम्रो क्षमता बोकेको, निकै उत्साहित छ, र बाहिरबाट हेर्दा ऊ ठिकै देखिन्छ, तैपनि उसको चरित्र कस्तो छ, उसले सम्पत्तिलाई कसरी हेर्छ, वा ऊ लोभी छ कि छैन भन्ने कुरा थाहा पाइएको छैन। यी कुराहरू अनजान र अनिश्चित छन्, अनि लामो समय परमेश्वरमा विश्वास गरेका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यस व्यक्तिलाई राम्ररी चिनेका छैनन्, उनीहरूले यस व्यक्तिलाई पूर्ण रूपमा चिनेका छैनन्। यस्तो परिस्थितिमा के गर्नुपर्छ? उसलाई उक्त काम हस्तान्तरण गर्ने समय आएपछि अरू सबै काम हस्तान्तरण गरिन्छ—के सम्पत्तिको काम हस्तान्तरण गर्नु हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? अगुवा र कामदारहरूको मुख्य काम सम्पत्ति व्यवस्थापन गर्नु मात्र होइन; सम्पत्ति त उनीहरूको कामको एउटा पाटो मात्र हो। यदि साँच्चिकै उचित व्यक्तिले सम्पत्ति व्यवस्थापन गरिरहेको छ र यो नवनिर्वाचित अगुवा भरपर्दो छैन भने, अहिलेका लागि उसलाई यो काम हस्तान्तरण नगर्नु नै ठीक हो, किनभने उसले लामो समयसम्म परमेश्वरमा विश्वास गर्छ कि गर्दैन वा ऊ अडिग रूपमा उभिन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा थाहा हुँदैन। विगतमा, एक जना व्यक्ति भर्खरै मण्डली अगुवाका रूपमा चयन भएको थियो, आफ्नो पदभार ग्रहण गरेपछि, उसले सुरुमै परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई भेटीहरू राखिने ठाउँका खाता नम्बर र पासवर्डहरू मागेको थियो। उसले यी बैङ्क खाता नम्बर र पासवर्डहरू कोसँग छ भनेर सोध्यो, र उनीहरूलाई यो काम तुरुन्तै आफूलाई हस्तान्तरण गर्न भनी दबाब दियो। यो परिस्थितिमा, के यो काम उसलाई हस्तान्तरण गर्नुपर्छ? उसलाई अरू कुनै पनि कामको चिन्ता वा चासो थिएन, तर ऊ यस मामलाबारे अत्यन्तै गम्भीर र चिन्तित थियो—के ऊ भरपर्दो व्यक्ति थियो? कोही अगुवा वा कामदार हो भन्दैमा ऊ भरपर्दो हुन्छ भन्ने नसोच्। वास्तवमा, सिद्धान्तहरूअनुसार छानिएका संरक्षकहरू मात्र भरपर्दो हुन्छन्—उनीहरू परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूको सुरक्षा गर्न आफ्नो जीवन अर्पण गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरू सबैभन्दा भरपर्दो हुन्छन्। त्यसोभए, के सबै अगुवा र कामदारहरू यसो गर्न सक्षम हुन्छन् त? हुन्छन् नै भन्ने छैन। विगतमा, एक जना क्षेत्रीय अगुवालाई ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा पक्राउ गरिएको थियो, र उसले मण्डलीका सबै सम्पत्तिहरू बेचे, जसले गर्दा ठूलो मात्रामा सम्पत्ति गुम्यो। यदि उसलाई मण्डलीका सम्पत्तिहरू कहाँ छन् भनेर थाहा नभएको भए, उसलाई मरिन्जेल कुटेको भए पनि, उसले यो कुरा खुलासा गर्न सकेको हुँदैनथ्यो, त्यसपछि के परमेश्वरको घरका सम्पत्तिमा क्षति पुगेको हुँदैनथ्यो र? उसलाई धेरै कुरा थाहा भएकोले नै उसले यातना र दर्दनाक कुटाइ सहन नसकेपछि सबै कुरा बताएको, र यो पैसा ठूलो रातो अजिङ्गरको हातमा परेको थियो। यदि उसलाई यी सम्पत्तिहरू कहाँ छन् भनेर थाहा नदिइएको भए, र यदि त्यसको रक्षा गर्ने व्यक्ति भरपर्दो भइदिएको भए, के परमेश्वरको घरको पैसाले क्षति बेहोर्नु परेको र त्यो ठूलो रातो अजिङ्गरद्वारा जबरजस्ती खोसिएको हुने थियो? अहँ, हुँदैनथ्यो। यो एउटा गम्भीर पाठ हो। त्यसकारण, यस कामको बन्दोबस्तको सन्दर्भमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको सुरक्षा नै पहिलो प्राथमिकता हो, क्षतिहरूलाई न्यूनतम बिन्दुमा राख्नुपर्छ, र काम जुन तरिकामा सुरक्षित हुन्छ त्यसरी गरिनुपर्छ। परमेश्वरको घरको सम्पत्तिलाई व्यवस्थापन गर्नका लागि त्यसलाई व्यवस्थापन गर्नमा वफादारी देखाउने व्यक्ति फेला पार्—यो नै सबैभन्दा भरपर्दो कार्यप्रक्रिया हो। यस व्यक्तिले अरू केही गर्न नसके पनि ऊ वफादार हुनेछ र उसले पक्कै पनि पैसाको सुरक्षा गर्न सक्नेछ, त्यसैले सम्पत्तिको सुरक्षा गर्नका लागि यस व्यक्तिलाई प्रयोग गर्नु नै ठीक हो। यो काममा एक समयमा एउटा मात्र कार्य गरिने भएकाले त्यसका लागि गरिने बन्दोबस्तहरू निकै सरल छन्: सम्पत्तिको सुरक्षा गर्न सही मानिसहरू खोज्ने र त्यसलाई राख्नका लागि सुरक्षित स्थान खोज्ने। यसबाहेक, परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू बाँडफाँड र खर्च गर्ने सम्बन्धी परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूमा खास सर्तहरू पनि रहेका छन्; पैसा आवश्यक खर्चहरूमा खर्च गर्न मिल्छ, अनावश्यक खर्चहरूमा मिल्दैन। अर्को कुरा के छ भने सम्पत्तिहरूसम्बन्धी खर्चहरूका लागि कडा नियामक प्रणाली छ, र परमेश्वरको घरले विभिन्न प्रक्रिया र कार्यविधिहरूका लागि विशिष्ट सर्तहरू राखेको छ, जसका लागि केही व्यक्तिहरूको हस्ताक्षर आवश्यक हुन्छ, आदि। व्यवस्थापन, सुरक्षा गर्ने काम, खर्च, र लेखा पनि हुन्छ—यी सबै कुराहरूका लागि खास कार्य बन्दोबस्तहरू हुन्छन्।
ए. पखाल्ने काम
सातौँ विषयवस्तु, पखाल्ने काम। परमेश्वरको घरले यस कामका लागि पनि निरन्तर रूपमा कार्य बन्दोबस्तहरू गरिरहेको हुन्छ। कार्य बन्दोबस्तहरू, एकातिर, परमेश्वरको घरको कामका आवश्यकताका आधारमा गरिन्छन् र, अर्कोतिर, विभिन्न प्रकारका मानिसहरूको वर्गीकरण र परिभाषाका साथै विभिन्न प्रकारका मानिसहरू प्रकाश भएपछि उनीहरूका प्रकटीकरणहरूअनुसार हरेकलाई आफ्नै प्रकारमा छुट्याउने आधारमा गरिन्छ। परमेश्वरको घरसित सबै प्रकारका ख्रीष्टविरोधी, दुष्ट मानिस, र अविश्वासीहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू छन्; कतिलाई कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूको दर्जाबाट पखालिन्छ, कतिलाई पूर्णकालिक कर्तव्य गर्ने मण्डलीहरूबाट पखालिएर आंशिक कर्तव्य गर्ने मण्डली वा साधारण मण्डलीहरूमा पठाइन्छ, कतिलाई साधारण मण्डलीहरूबाट पखालिएर समूह ‘ख’ मा पठाइन्छ, र कतिलाई त सिधै निकाला वा निष्कासन गरिन्छ। सुनेअनुसार परमेश्वरको घरले मण्डलीलाई पखाल्ने कामका लागि बारम्बार कार्य बन्दोबस्तहरू गरिरहेको छ, र त्यसले विभिन्न प्रकारका पखालिन योग्य मानिसहरूका लागि पनि कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको छ। आफ्ना कर्तव्यहरू पूरा गर्नमा मानिसहरूमा हुने मनोवृत्तिहरू र आफ्ना कर्तव्यहरू पूरा गर्दा तिनीहरूले गरेका अपराधहरू, साथै विभिन्न प्रकारका मानिसहरूमा प्रकाश हुने भ्रष्ट सारका आधारमा, परमेश्वरको घरले अन्ततः यी मानिसहरूलाई सम्हाल्ने खास योजनाहरू बनाउँछ। त्यसकारण, विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिस, अविश्वासी, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई परमेश्वरको घरले सम्हाल्ने काम पूर्णतया परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार गरिन्छ, र यो पूर्णतया परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग मिल्दो तरिकाले गरिन्छ। यी कार्य बन्दोबस्तहरूको सन्दर्भमा कुरा गर्दा, एकातिर सत्यता सिद्धान्तहरूमा सङ्गति गर्न जरुरी हुन्छ ताकि मानिसहरूले तिनलाई बुझून् र विभिन्न प्रकारका मानिसहरू खुट्याउन सिकून्, अर्कोतिर मण्डलीहरूलाई यी कार्य बन्दोबस्तहरू जारी गर्न जरुरी हुन्छ ताकि तिनलाई सङ्गति र कार्यान्वयन गर्न सकियोस्। जे भए पनि, मण्डलीलाई पखाल्ने काम सकेसम्म चाँडो कार्यान्वयन हुनुपर्छ, र त्यसमा कहिल्यै हस्तक्षेप हुनु हुँदैन। मण्डलीमा कुनै पनि दुष्ट मानिसहरू बाँकी रहुञ्जेल त्यो जारी रहनैपर्छ। यस्तो होइन कि माथिकाले मण्डलीलाई पखाल्नू भनी आदेश दिएर कार्य बन्दोबस्त जारी गरेपछि अगुवा र कामदारहरूले केही समय मात्र पखाल्ने काम गर्नुपर्छ, र त्यो पखाल्ने काम गरिएको केही समयपछि फेरि पनि दुष्ट मानिसहरूले बाधा सिर्जना गरिरहेका छन् भन्ने पत्ता लाग्यो, तर माथिकाले त्यसबारे कुनै कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको छैन भने, अगुवा र कामदारहरूले ती दुष्ट मानिसहरूका बारेमा चिन्ता गर्न वा तिनीहरूलाई पखाल्न आवश्यक पर्दैन—त्यसो गरेर हुँदै हुँदैन। मण्डलीको पखाल्ने कामलाई निरन्तर रूपमा व्यवस्थित ढङ्गले अघि बढाउनैपर्छ; निकाल्नु वा निष्कासित गर्नुपर्ने मानिसहरू हुञ्जेल पखाल्ने काम जारी रहनैपर्छ। माथिकाले आदेश देलान् वा माथिल्लो तहका अगुवाहरूले तँलाई ती कुराहरू सञ्चार गर्लान् भनेर निष्क्रिय रूपमा पर्खेर नबस्, अनि अझ धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कसैको रिपोर्ट गर्लान् भनेर निष्क्रिय रूपमा पर्खेर नबस्। परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले कसैको खुलासा र रिपोर्ट गर्नेबित्तिकै, अगुवा र कामदारहरूले त्यो घटनाको छानबिन गर्न र त्यसलाई सम्हाल्न सुरु गर्नुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले उक्त रिपोर्ट पत्र दिन मानेनन् र त्यस मामलालाई सम्हालेनन् भने, तिनीहरूको छानबिन गरेर तिनीहरूलाई तह लगाउनुपर्छ, र यदि तिनीहरूले कुनै दुष्ट व्यक्तिको रक्षा गरिरहेको पाइएमा, तिनीहरूलाई त्यो दुष्ट व्यक्तिसँगै मण्डलीबाट निकालिनुपर्छ। मण्डलीलाई पखाल्ने काम नगर्ने जुनसुकै अगुवा वा कामदार झूटो अगुवा वा कामदार हो र उसलाई तुरुन्तै बर्खास्त गरिनुपर्छ। यदि तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई रक्षा र संरक्षण समेत गर्छन् भने, तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीका रूपमा चित्रण गरेर मण्डलीबाट निकाल्न वा निष्कासित गर्न सकिन्छ। मण्डलीलाई पखाल्ने सम्बन्धमा परमेश्वरको घरले बनाएका खास सर्तहरू यिनै हुन्। मण्डलीलाई पखाल्ने काम अत्यन्त जरुरी प्राथमिकतामा पर्छ र यसको गहिरो महत्त्व छ। ल भन्, के मण्डलीलाई पखाल्ने काम मण्डलीलाई शुद्ध पार्नका लागि गरिने होइन र? यदि मण्डलीलाई शुद्ध पारिएको छ—अर्थात्, यदि त्यसमा कुनै पनि दुष्ट मानिसहरूले बाधाहरू सिर्जना गरिरहेका छैनन् र त्यसका सदस्यहरूमा अविश्वासीहरू मिसिएका छैनन् भने—त्यो साँचो मण्डली हुनेछ, र त्यसले मण्डली जीवनका लागि उत्कृष्ट नतिजाहरू पनि पाउनेछ। के यो ख्रीष्टको राज्य प्राप्ति तर्फको अर्को ठूलो कदम हुने थिएन र? यो जस्तो शुद्ध मण्डली राज्यको सुसमाचार फैलाउनमा सबैभन्दा लाभदायक हुने थियो, किनभने सबैसँग सत्यता वास्तविकता हुने थियो, सबै जना परमेश्वरलाई गवाही दिन र परमेश्वरका मानिसका रूपमा पूर्ण बनाइन सक्षम हुने थिए, र कुनै पनि दुष्ट मानिसहरूले बाधाहरू सिर्जना गरिरहेका हुने थिएनन्। त्यसकारण, मण्डलीलाई पखाल्नु भनेको एउटा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण काम हो र यो पूर्णतया परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले आफ्ना कर्तव्यहरू पूरा गर्ने वातावरणलाई थप शान्तिपूर्ण, र दुष्ट मानिसहरूको बाधारहित बनाउनका लागि गरिन्छ। त्यसैगरी, परमेश्वरको घरले आवारा र केही नकामका मानिसहरूलाई साथ दिँदैन, र आराममा लिप्त हुने अनि आफ्नो पेट भरिन्जेल खाने परजीवीहरूलाई साथ दिँदैन। कर्तव्यहरू बिलकुलै पूरा नगर्ने र अरू मानिसहरूले कर्तव्य पूरा गरेकोमा बाधा दिने र असर पार्ने ती सबैलाई, र गैरजिम्मेदार टिप्पणीहरू गर्ने, हस्तक्षेप गर्ने, र मण्डलीमा आफूले गर्नुपर्ने काम नगर्ने ती सबैलाई पनि निकाल्नुपर्छ। विभिन्न प्रकारका सबै मानिसहरू अब पूर्ण रूपमा प्रकाश भएका छन्, मण्डलीको पखाल्ने काम सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण हुन्छ, र त्यो पूर्ण रूपमा र राम्रोसँग गरिनुपर्छ। प्रकाश भएका यी सारा दुष्ट मानिस, ख्रीष्टविरोधी, अविश्वासी, केही नकामका मानिस, र परजीवीहरू तिनै हो जो परमेश्वरद्वारा तिरस्कृत हुन्छन्, र तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन्। यदि मण्डलीले पखाल्ने काम नगरेको भए, यसले सुसमाचार फैलाउने कामलाई असर पार्ने थियो। त्यसकारण, मण्डलीलाई पखाल्ने काम एउटा महत्त्वपूर्ण काम हो जुन वर्तमानमा तत्काल राम्रोसँग पूरा गर्नु आवश्यक हुन्छ। मण्डलीलाई पखाल्ने काम राम्रोसँग गर्न सक्ने ती अगुवा र कामदारहरू मात्र जगेर्ना गर्न लायक हुन्छन् र तिनीहरू मात्र अगुवा र कामदार रहिरहन सक्छन्। मण्डलीलाई पखाल्ने काममा अवरोध पुर्याउने जुनसुकै अगुवा वा कामदार एउटा बाधा वा व्यवधान हो, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले उसको खुलासा र रिपोर्ट गर्नैपर्छ। सबै तहका अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा मण्डलीका यी सबै बाधा र अवरोधहरूलाई राम्रोसँग निकालेर समाधान गर्नुपर्छ—यो परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग मेल खान्छ। यो मात्र मण्डलीको विभिन्न कामहरूको सहज प्रगतिका लागि र मण्डलीले परमेश्वरको इच्छालाई अघि बढाउनका लागि अनुकूल हुन्छ ताकि परमेश्वरले सबै महिमा प्राप्त गर्न सक्नुहोस्।
ऐ. बाह्य मामलाहरू
आठौँ विषयवस्तु, बाह्य मामलाहरू। बाह्य मामलाहरूको काम न त ठूलो न सानो काम हो, र बाह्य मामलाहरूका सम्बन्धमा परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूभित्र केही सिद्धान्तहरू छन्। एउटा त स्थानीय कानुन र खास स्थानीय प्रावधानहरूबारे थाहा पाउनु हो। भन्नुको मतलब, मण्डलीले कुनै निश्चित ठाउँमा जेसुकै गरोस्, तैँले पहिला स्थानीय कानुनहरूबारे थाहा पाउनैपर्छ—त्यो एउटा सिद्धान्त हो। अर्को सिद्धान्त यो हो कि, तैँले आफूले नबुझेका वा आफू प्रस्ट नभएका बाह्य मामलाहरूसँग सम्बन्धित समस्याहरू सामना गर्दा, कुनै वकिल र सम्बन्धित कानुन व्यवसायीहरूको परामर्श लिनैपर्छ, र जानकारीबिना आफैले निर्णय लिनु हुँदैन; तैँले फरक-फरक देशहरूका फरक-फरक राष्ट्रिय अवस्थाहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्नका लागि खास योजनाहरू बनाउनैपर्छ। त्यसोभए, यी योजनाहरू कसरी आउँछन्। वकिलले जे भन्छ तैँले त्यो मान्नैपर्छ र वकिललाई नै निर्णयहरू गर्न दिनुपर्छ—आफैले स्वेच्छाचारी मूल्याङ्कन वा निर्णयहरू नगर्। राष्ट्रिय अवस्था, नीति, कानुन, र प्रावधानहरू हरेक देशमा फरक हुन्छन्, त्यसैले आफ्नो कल्पनाको आधारमा व्यवहार नगर्। उदाहरणका लागि, मानौँ तैँले चीनमा बाटोमा कोही लुटपिटमा परेको देखिस्। चीनको कानुनले कुनै पनि पैदल यात्रीले यस्तो घटना देखेमा उसले साहसपूर्वक हस्तक्षेप गर्न सक्ने, पहिला चोरलाई समात्न, र त्यसपछि उसलाई प्रहरीकहाँ बुझाउन सक्ने प्रावधान गरेको छ। यदि तैँले यसो गरिस् भने, तँ एक साहसी नायक बन्नेछस्, तैँले कुनै कानुनी जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्ने छैन, र तेरो प्रशंसा गरिनुपर्छ। यो चीनको राष्ट्रिय परिस्थिति र पद्धति नै हो, र यो चीनको एक प्रकारको परम्परागत संस्कृति हो—चिनियाँ मानिसहरू यसलाई “परम्परागत सद्गुण” भन्ने मीठो नाम दिएर व्याख्या गर्छन्। तर, पश्चिममा, विशेषगरी संयुक्त राज्य अमेरिका र क्यानडा जस्ता देशहरूमा, यदि तैँले कुनै चोरलाई केही कुरा चोरिरहेको देखिस् र तुरुन्तै उसलाई समातेर प्रहरीलाई आएर उसलाई पक्राउ गर्न पर्खिस् भने, त्यो गलत हो, त्यो नियम उल्लङ्घन गर्नु हो। किनभने तँ एक साधारण नागरिक मात्र होस् र कानुन कार्यान्वयन गर्ने अधिकारी होइनस्, र तँसित कसैलाई पक्राउ गर्ने अधिकार हुँदैन; प्रहरीसँग मात्र कसैलाई पक्राउ गर्ने अधिकार हुन्छ। तैँले कुनै चोरलाई केही कुरा चोरिरहेको देखिस् भने, तैँले त्यो कुरा प्रहरीकहाँ रिपोर्ट गर्न सक्छस्, तर तँ आफैले चोरलाई पक्राउ गर्न मिल्दैन। यदि तैँले विधि नपुर्याई चोर पक्राउ गरिस् भने, तैँले गैरकानुनी कार्य गरिरहेको हुन्छस्—पश्चिमा राष्ट्रहरूको कानुन नै यही हो। चिनियाँ मानिसहरूको “परम्परागत सद्गुण” लाई पश्चिमा राष्ट्रहरूमा अभ्यास गर्नु उचित हुँदैन। यदि तैँले कुनै पश्चिमी देशमा कोही ढलेको देखिस् भने, कानुनले के भन्छ? तैँले गएर सोध्नुपर्छ, “तपाईं ठीक त हुनुहुन्छ? के तपाईंलाई सहयोग चाहिन्छ?” यदि त्यस व्यक्तिले उसलाई कुनै सहयोग चाहिँदैन भन्यो भने, तँ जान सक्छस्। यदि तैँले कोही ढलेको देखिस् तर उसलाई ठीक छ कि छैन भनेर सोधिनस् वा उसलाई जाँचिनस्, र तैँले केवल हिँड्न जारी राखिस् भने, तैँले नियम तोडिरहेको हुन्छस्। यदि तैँले चीनमा यस्तो परिस्थिति सामना गरिस् भने, त्यो ठगी हुन सक्छ, र यदि तैँले त्यसलाई बेवास्ता गरिस् भने केही पनि हुनेछैन। यदि तैँले, “तपाईंलाई ठीक त छ? के तपाईंलाई सहयोग चाहिन्छ?” भनेर सोधिस् भने, त्यसले तँलाई समस्यामा पार्न सक्छ, त्यस व्यक्तिले तँलाई ठगी गर्न सक्छ, र तैँले फेरि कहिल्यै राम्रो जीवन जिउनेबारे बिर्सिदिए हुन्छ। यी दुइटा कुराहरूले के बताउँछन्? फरक देशहरूमा र फरक जातिहरूमा शिक्षा नै फरक हुन्छ, सामाजिक वातावरण र सामाजिक प्रणालीहरू, र पक्कै पनि कानुन र नियमावलीहरू पनि फरक हुन्छन्। जब बाह्य मामलाहरूको कुरा आउँछ, एकातिर, यो काम गर्ने मानिसहरूले मण्डलीसँग सम्बन्धित कानुन, नियमावली, र प्रावधानहरूलाई सही रूपमा बुझ्नुपर्छ, र, अर्कोतिर, तिनीहरूले केही सामान्य जीवनसम्बन्धी ज्ञान वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जान्न आवश्यक कानुनी प्रावधानहरू फैलाउने काम पनि गर्नुपर्छ। त्यसकारण, परमेश्वरको घरसित यो कामसम्बन्धी कार्य बन्दोबस्तहरू छन् जसले यो काम गर्नेहरूलाई जे गर्दा पनि सधैँ सान्दर्भिक कानुन र सरकारी नियमावलीहरूको परामर्श लिन आवश्यक गराउँछन्। विशेषगरी समाधान गर्न कठिन समस्याहरू सामना गर्दा, तिनीहरूले कुनै वकिलको परामर्श लिनुपर्छ, अन्धाधुन्ध रूपमा आफैले मूल्याङ्कन गर्ने वा चिनियाँ मानिसहरूको सोचाइ र तर्कअनुसार समाधानहरू निकाल्ने गर्नु हुँदैन—यो मूर्ख र अज्ञानी तरिकाले काम गर्नु हो। एक पटक यी कुराहरू बुझिसकेपछि, तैँले बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी कामको महत्त्व, त्यसले हासिल गर्न खोजेका नतिजाहरू, साथै परमेश्वरको घरले यी कार्य बन्दोबस्तहरू गर्न कति जरुरी छ भन्ने कुरा थाहा पाउनुपर्छ। यस कामको दायरा खासै ठूलो छैन, त्यसैले धेरैजसो परिस्थितिहरूमा यस काममा संलग्न कर्मचारीहरूले त्यसका कार्य बन्दोबस्तहरूबारे स्पष्ट बुझाइ प्राप्त गरे काफी हुन्छ। यदि त्यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जान्नुपर्ने कुरा हो भने, उनीहरूलाई त्यो कुरा बुझ्न र बोध गर्न मदत गर्। बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी काम निकै महत्त्वपूर्ण पनि छ, किनभने उनीहरूले विदेशमा बस्ने र काम गर्नेसम्बन्धी कानुन र नियमावलीहरू नबुझी हुँदैन। परमेश्वरको घरले यस सम्बन्धमा आवश्यक पर्ने कार्य बन्दोबस्तहरू गरेको छ, र यसलाई कार्य बन्दोबस्तहरूका आधारमा नै कार्यान्वयन गर्न जरुरी छ। यदि विशेष परिस्थितिहरू उत्पन्न भएमा, परमेश्वरको घरले केही आपत्कालीन समाधानहरू निकाल्नेछ। यदि कुनै काम बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी कार्यसँग सम्बन्धित छ भने, तैँले बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी कर्मचारीहरूको परामर्श लिएर परमेश्वरको घरले उक्त कामसम्बन्धी कस्ता खास बन्दोबस्तहरू गरेको छ भनी हेर्नुपर्छ, अन्धाधुन्ध तरिकाले आफ्नै कल्पनामा भरोसा गरेर अज्ञानी कदम नचाल्। त्यस तरिकाले कार्य गर्नाले समस्या निम्तिने सम्भावना हुन्छ, र परिणामहरू अशोचनीय हुनेछन्। बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी काम एक समयमा एउटा मात्र गरिने काम पनि हो, यो जटिल हुँदैन, र तैँले अधिकांश खास कार्य मामलाहरू कार्य बन्दोबस्तहरूमा पाउन सक्छस्। जब मानिसहरूले पहिलो पटक विदेशमा बाह्य मामलाहरूसम्बन्धी काम गर्न थाल्छन्, त्यो अलि जटिल लाग्न सक्छ, तर केही समय गरेपछि, उनीहरूले शैली र विधिहरू पत्ता लगाउँछन्, र त्यो अब त्यति जटिल देखिँदै देखिँदैन। सुरुमा, विदेश गएका चिनियाँ मानिसहरूबारे फोहोर गरेको, राती अबेला सुतेको, बिहान चाँडो उठेको, भुक्ने कुकुरहरू लिएर मानिसहरूलाई बाधा दिएको, बरन्डामा कपडा सुकाएको, र अनुचित तरिकाले पार्किङ्ग गरेको भन्ने रिपोर्टहरू गरिन्थ्यो—तिनीहरूको धेरै कुराहरूका लागि रिपोर्ट गरिन्थ्यो। अन्ततः तिनीहरूबारे धेरै पटक रिपोर्ट गरिए, प्रहरी सधैँ तिनीहरूलाई मार्गदर्शन दिन तिनीहरूको ढोका ढकढक्याउन आइपुग्थे, र लामो समय बितेपछि मात्र तिनीहरूले आफू चीनमा नभई विदेशमा छु भन्ने कुरा महसुस गरे। अलिअलि गर्दै तिनीहरू सचेत बने, तिनीहरूले कानुनबारे केही चेतना प्राप्त गरे, र तिनीहरूले जीवन, काम, ड्राइभिङ्, आदिसम्बन्धी केही नियमहरू बुझे। जब चिनियाँ मानिसहरू पहिलो पटक विदेश गएका थिए, तिनीहरूले आफूलाई कसरी आचरणमा ढाल्ने भन्नेबारे केही आधारभूत शिष्टाचार मात्र बुझ्थे र तिनीहरूमा धेरैजसो कानुनी मामलाहरूसम्बन्धी सामान्य ज्ञान थिएन; तिनीहरू ठ्याक्कै जङ्गली जनावर जस्तै थिए, तिनीहरूमा कुनै कानुनी ज्ञान थिएन। केही वर्षपछि, तिनीहरूले केही ज्ञान प्राप्त गरे र केही नियमहरू बुझे, मानौँ तिनीहरूलाई घरमा पालिएका थिए, र तिनीहरू अलि सुधार भए।
ओ. मण्डली कल्याण
नवौँ विषयवस्तु, मण्डली कल्याण। परमेश्वरको घरले यसअघि मण्डली कल्याणसम्बन्धी कार्य बन्दोबस्तहरू तयार गरेको थियो, र यदि पूर्णकालिक कर्तव्य पूरा गर्नेहरू वा तिनीहरूका परिवारलाई हातमुख जोड्नमा सहयोग चाहिएमा, मण्डली अगुवाहरूले यो समस्यालाई समाधान गर्नैपर्छ। खास कार्यान्वयनका योजना र सिद्धान्तहरू यी कार्य बन्दोबस्तहरूमा पाउन सकिन्छ, र परमेश्वरको घरले खास कथन र सर्तहरू प्रदान गरेको छ। परमेश्वरमा विश्वास गरेकाले जेल परेका, र यसरी आफ्ना परिवारको दैनिक जीवनमा कठिनाइ निम्तिएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू; घरबाट टाढा रहेर लामो समयसम्म आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्ने र आफ्ना छोराछोरीको हेरचाह गर्ने कोही नभएका आमाबुबाहरू; र धेरै वर्ष आफ्ना कर्तव्य निर्वाह गरेका बिरामी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका सम्बन्धमा, मण्डलीले सहायता र यी र यस्तै अन्य कठिनाइहरूका समाधानहरू प्रदान गर्नुपर्छ। यो कामसँग सम्बन्धित एउटा विशेष परिस्थिति छ, र त्यो हो जब केही परिवारहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्ना घरमा पाहुना राख्ने सर्तहरू पूरा गर्छन्, तर तिनीहरूसँग आम्दानीको स्रोत छैन भने—तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पाहुना राख्दा लाग्ने खर्च कसरी चलाउनुपर्छ? यो मण्डली कल्याणसम्बन्धी काम अन्तर्गत पर्छ। यो सम्बन्धी सर्तहरू कार्य बन्दोबस्तहरूमा पाउन सकिन्छ, अथवा अगुवा र कामदारहरूले पाहुना राख्ने कामलाई अघि बढाउनका निम्ति मण्डलीका स्रोतहरूलाई स्थानीय परिस्थितिअनुसार यथोचित रूपमा बाँडफाँट गर्न सक्छन्—यी सबै कुराहरूका लागि मण्डलीका खास सर्तहरू रहेका छन्। यदि यी खास सर्तहरूको दायराभन्दा बाहिर केही विशेष परिस्थितिहरू उत्पन्न हुन्छन् भने, अगुवा र कामदारहरूले उक्त मामलाबारे सङ्गति र छलफल गर्न, र त्यस इलाकाका सामान्य जियाइ स्तरहरूका आधारमा ठोस र व्यावहारिक बन्दोबस्तहरू तयार गर्न सक्छन्। यो ठूलो-स्तरको काम नभएको र धेरै महत्त्वपूर्ण काम पनि नभएको भए पनि, यो अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूको दायराभित्रै पर्ने काम हो, र यसलाई बेवास्ता गर्न मिल्दैन। यदि हातमुख जोड्नका लागि सहयोग चाहिने वा आर्थिक सहयोग चाहिने कोही पनि छैन भने, अगुवा र कामदारहरूले यस्तो आवश्यकता भएका मानिसहरू खोज्न विशेष प्रयास गर्नु आवश्यक छैन। यदि त्यस्ता मानिसहरू छन् भने, अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई पन्छाउनु हुँदैन, र झन् तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्नु, निष्क्रिय रूपमा उभिरहनु, वा तिनीहरूलाई नदेखेझैँ गर्नु हुँदैन। उनीहरूले सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्नुपर्छ—यो उनीहरूको जिम्मेवारी हो।
औ. आपत्कालीन योजनाहरू
दसौँ विषयवस्तु, आपत्कालीन योजनाहरू। आपत्कालीन योजनाहरूले परमेश्वरको घरको कामको कुनै पनि भागमा उत्पन्न हुने विशेष समस्याहरूलाई सम्बोधन गर्छन्। सुसमाचारको काममा, वा प्रशासनिक काममा, वा व्यावसायिक काममा तुरुन्त समाधान गर्नुपर्ने समस्याहरू देखा परेका भए पनि, वा यदि ख्रीष्टविरोधी वा झूटा अगुवाहरू संलग्न मुद्दामा काम भइरहेको भए पनि, वा मानिसहरूलाई भ्रममा पारिएको कुनै विशेष परिस्थिति पहिचान भइरहेको भए पनि, यी सबै आपत्कालीन योजनाहरूको वर्गमा पर्छन्। उदाहरणका लागि, यदि कसैले बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गर्यो, वा यदि कुनै ख्रीष्टविरोधीले स्वेच्छाचारी र तानासाही बनेर आफ्नै राज्य स्थापना गर्ने कोसिस गरिरहेको छ भने, परमेश्वरको घरले यीमध्ये एउटा परिस्थितिसम्बन्धी खास योजनाका लागि कार्य बन्दोबस्तहरू सिर्जना गर्न जायज ठान्नेबित्तिकै, यसले सोहीअनुसार लिखित सञ्चार गर्नेछ। आपत्कालीन योजनाहरू त्यसबखत मण्डलीमा देखा परिरहेका केही आपत्कालीन परिस्थितिहरूमा आधारित हुन्छन्, र माथिकाले परिस्थितिहरूको गाम्भीर्यअनुसार खास कार्य बन्दोबस्तहरू सिर्जना गर्दछ, र त्यसपछि तिनलाई जारी र सञ्चार गर्दछ। खास योजना अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने जुनसुकै कामसँग सम्बन्धित हुन सक्छ, यदि त्यो माथिकाले बन्दोबस्त गरेको हो र माथिकाले अगुवा र कामदारहरूलाई त्यो कुरा कार्यान्वयन गर्न आवश्यक गराएको छ भने, अगुवा र कामदारहरूले माथिका कार्य बन्दोबस्तहरूबमोजिम नै त्यसलाई जारी गरेर कार्यान्वयन गर्नुपर्छ। उनीहरू यी कार्य बन्दोबस्तहरूबारे निश्चिन्त हुनु हुँदैन। जब माथिकाले यस किसिमका कार्य बन्दोबस्तहरू तयार गर्छन्, ती कुनै प्रशासनिक काम वा कुनै खास व्यावसायिक कामभन्दा कम हुँदैनन्। यी कार्य बन्दोबस्तहरू अस्थायी मात्र भए पनि, अगुवा र कामदारहरूले तिनलाई नियमित कार्य बन्दोबस्तहरूझैँ जारी, सञ्चार, कार्यान्वयन र अनुगमन गर्नैपर्छ, र पछि माथिकालाई विवरण र प्रतिवेदन उपलब्ध गराउनुपर्छ—यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। आपत्कालीन योजनाहरू कुनै खास कामप्रति लक्षित हुँदैनन्, अर्थात्, कुनै पनि समयमा माथिकाले सबै क्षेत्रका सबै तहका अगुवाहरूलाई काम तोक्न, आवश्यकता निर्धारण गर्न, वा कार्य बन्दोबस्त दिन सक्छ, र अगुवा र कामदारहरूले यस प्रकारको कामलाई बेवास्ता गर्नै हुँदैन। ती कार्य बन्दोबस्तहरू भएको, र ती सबै तहका अगुवाहरूलाई र सबै क्षेत्रलाई जारी गरिने हुनाले, ती अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूको दायराभित्रै पर्ने काम हुन्। अगुवा र कामदारहरूले निष्क्रिय रूपमा उभिने वा कामलाई दायराको आधारमा, वा त्यो ती दायराभित्र पर्छ कि पर्दैन भन्ने आधारमा वर्गीकरण गर्ने, वा माथिको बोली र कार्य बन्दोबस्तहरूको जरुरतको अड्कल गरेर तिनलाई समयमै कार्यान्वयन गर्ने कि नगर्ने भनी निर्धारण गर्ने गर्नु हुँदैन। यस्ता कुराहरू हुनु हुँदैन, बरु अगुवा र कामदारहरूले उक्त कामलाई नियमित कामझैँ अघि बढाउनुपर्छ, र त्यसलाई महत्त्वपूर्ण कार्य र आज्ञाको रूपमा लिएर पूरा गर्नुपर्छ—यो अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। विशेष परिस्थितिहरूमा आपत्कालीन योजनाहरू हुने गर्छन्, र यो विशेष सन्दर्भहरूमा अघि बढाइने काम हो। जब केही खास र विशेष घटनाहरू घट्छन्, तब माथिकाले यी सन्दर्भ र घटनाहरूलाई प्रयोग गरेर अगुवा र कामदारहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यो अवसरको सदुपयोग गरेर सत्यतालाई अझ व्यावहारिक तरिकाले प्रयोग गरी मानिस र वस्तुहरूलाई चिन्न, मानिस र वस्तुहरूलाई छर्लङ्गै देख्न सिक्न, र सत्यताबारे अझ ठूलो बुझाइ हासिल गर्न लगाउनेछ। यसो गर्नुको उद्देश्य भनेको मानिसहरूलाई झूटा अगुवाहरू र ख्रीष्टविरोधीहरू चिन्न सक्षम तुल्याउनु हो। यसबाहेक, यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मण्डली जीवनका लागि शान्त, उचित, र अबाधित वातावरणमा रहन सक्षम तुल्याउनका लागि गरिन्छ। अर्कोतर्फ, यो मानिसहरूलाई सामयिक तरिकाले विभिन्न पाठहरू सिक्न र प्रशिक्षण प्राप्त गर्न सक्षम तुल्याउनका लागि गरिन्छ; एक पटक यस तरिकाले प्रशिक्षित भएपछि, मानिसहरूले आफ्ना जीवनमा अति धेरै प्रगति गर्नेछन्। माथिकाले सबै तहका अगुवा र कामदारहरूलाई र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई, र खासगरी सत्यता पछ्याउने दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यस तरिकाले नै प्रशिक्षण दिन्छन्। त्यसमा कुनै द्वेषभाव हुँदैन, माथिकाले मानिसहरूलाई सताइरहेको, वा सानो कुरालाई ठूलो बनाइरहेको हुँदैन। ती आपत्कालीन योजनाहरू हुन्, जुन अस्थायी कार्य बन्दोबस्तहरू हुन्, तैपनि ती अझै महत्त्वपूर्ण र मूल्यवान् छन्, र मलाई आशा छ कि सबै तहका अगुवा र कामदारहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यो कुरा बुझ्न र तिनलाई सही तरिकाले हेर्न सक्छन्।
हामीले जम्मा १० वटा कार्य बन्दोबस्तहरूको सूचि बनाएका छौँ, र अब मैले मूलतः यी दसवटा विषयवस्तुहरूमा सङ्गति गरिसकेको छु। मैले तिनका बारेमा धेरै विस्तृत रूपमा सङ्गति गरेको छैन, तर मैले जे-जति सङ्गति गरेको छु त्यो नै तिमीहरूलाई कार्य बन्दोबस्तहरू ठ्याक्कै के हुन् र परमेश्वरको घरले गर्ने खास काम के हो भन्ने कुरा बुझाउन र बोध गराउन काफी हुन्छ। अर्को हिसाबले, तिमीहरू परमेश्वरले मण्डलीमा र उहाँले यी खास विषयवस्तुहरूमार्फत चयन गर्नुभएका मानिसहरूमाझ ठ्याक्कै के गरिरहनुभएको छ भनी बुझ्न सक्षम तुल्याइएका छौ। परमेश्वरको घरको काम भनेको कुनै उद्यममा, वा राजनीतिमा, वा मानव अधिकारमा संलग्न हुनु होइन, न त कुनै व्यावसायिक गतिविधिमा संलग्न हुनु नै हो; परमेश्वरको घरले गर्ने कामका विषयवस्तुहरू कार्य बन्दोबस्तहरूमा पाइनेहरू नै हुन्। त्यसैले, केही सत्तारूढ दलहरू र सामाजिक संस्थाहरूले सधैँ सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डलीमा के भइरहेको छ भनी अनुगमन, अनुसन्धान र छानबिन गरिरहेका हुन्छन्, र सायद यसलाई जाँच गरेर—परमेश्वरको घरका भिडियो र वेबसाइटहरू हेरेर—तिनीहरूले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डली एउटा साँचो आस्था हो, र यो कुनै पनि देशका राजनीतिक गतिविधिहरूमा संलग्न छैन भन्ने पुष्टि गरेका छन्। सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डलीले धेरै वर्षदेखि चिनियाँ कम्युनिष्ट पार्टीको उन्मत्त दमन र आक्रमणहरू सामना गर्दै आएको छ तर अझै पनि यसले सुसमाचार प्रचार गर्न र परमेश्वरको गवाही दिन जारी राखेको छ, र यसले परमेश्वरका वचनहरू, सत्यता, र सबै प्रकारका गवाही भिडियोहरू अनलाइनमा अपलोड गरेको छ, जसले मानव समाजलाई अत्यन्तै ठूला र धेरै फाइदाहरू पुर्याएको छ र आखिरी दिनहरूमा परमेश्वरले निरन्तर रूपमा सत्यता व्यक्त गरेर मानवजातिलाई मुक्ति दिइरहनुभएको छ भन्ने कुरालाई पूर्ण रूपमा प्रमाणित गरेको छ। तिनीहरूले निरन्तर रूपमा अनुसन्धान गरिरहन्छन्, र यो अनुसन्धानबाट कस्तो नतिजा पाउँछन्? के तिनीहरू भयानक तरिकाले निराश हुँदैनन् र? तिनीहरूले हाम्रो मण्डलीलाई “सम्प्रदाय” को संज्ञा दिन, र मण्डलीलाई पार्टीविरोधी र राज्यविरोधी कहलाउन के आधार भेट्न सकिन्छ भनेर समेत मनन गर्थे। तर अब तिनीहरूले यसो गर्न नसकिने देखेका छन्—मण्डलीले वर्षौँदेखि जारी गर्दै आएका कार्य बन्दोबस्तहरू हेर्दा, तिनीहरूसँग मण्डलीलाई यस्ता संज्ञाहरू दिने कुनै उपाय छैन, र तिनीहरूको अनुसन्धान सबै व्यर्थ भएको छ। यो ठ्याक्कै ती दिनहरूमा यहूदीहरूले प्रभु येशूको अध्ययन गरेजस्तै हो। शास्त्री, फरिसी, र वरिष्ठ सरकारी अधिकारीहरूले प्रभु येशूले भन्नुभएका र गर्नुभएका कुराहरू अध्ययन गरे र उहाँले गर्नुभएको केही पनि कानुनविपरीत वा राजनैतिक प्रकृतिको थिएन, प्रभु येशूले भन्नुभएको र गर्नुभएको सबथोक सही थियो, सत्यता थियो, र पूर्णतया धर्मशास्त्रहरूबमोजिम थियो भन्ने थाहा पाए, र अन्त्यमा तिनीहरू निराश भए। धार्मिक संसारले अहिले परमेश्वरको घरले धेरैभन्दा धेरै चलचित्र र अनुभवात्मक गवाही भिडियोहरू निर्माण गरिरहेको छ, र विशेषगरी परमेश्वरका वचनका पुस्तकहरू र वाचनहरूको सङ्ख्या बढिरहेको छ भन्ने देख्छ, त्यसैले तिनीहरूले के सोच्छन्? यदि तिनीहरूले यी सबै कुराहरू परमेश्वरबाट आइरहेका छन् भनेर देख्न सक्दैनन् भने, तिनीहरू साँच्चिकै अत्यन्तै मूर्ख छन्! जुन कुरा परमेश्वरबाट आउँछ त्यो फस्टाउनैपर्छ—यो पवित्र आत्माको कामको नतिजा हो, र यसलाई कसैले पनि लुकाउन सक्दैन। परमेश्वरका वचनहरू अहिले संसारभरि फैलिएका छन् र उहाँले व्यक्त गर्नुभएका सत्यताहरू सारा मानवजातिका अगाडि प्रस्तुत गरिएका छन्; परमेश्वरको देखापराइ र काम शक्तिशाली रूपमा अघि बढिरहेको छ, कुनै पनि राष्ट्र वा शक्तिले त्यसको विरोध गर्न सक्दैन। ठूलो रातो अजिङ्गर पूर्ण रूपमा लज्जित र पराजित भइसकेको छ! धार्मिक संसारले त्यसको जतिसुकै निन्दा गर्न सक्ने भए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरको कामलाई प्रतिरोध गर्न सक्दैनन्, र अन्त्यमा, तिनीहरू हटाइन र त्यसको ज्वारभाटामा डुब्न मात्र सक्छन्।
अब मैले कार्य बन्दोबस्तहरूबारे सङ्गति गरिसकेको छु। मैले जे कुराका बारेमा सङ्गति गरेको छु, के ती सबै परमेश्वरको घरले गरेका काम होइनन् र? तिमीहरूका आँखाले देख्ने, तिमीहरूका कानले सुन्ने, र तिमीहरूले व्यक्तिगत रूपमा अनुभव र कदर गर्ने काम यही हो—यसमा लुकाउनुपर्ने कुरा केही पनि छैन। ठूलो रातो अजिङ्गरसँग मण्डलीका वर्षौँदेखिका सबै कार्य बन्दोबस्तहरू छन्—तिनीहरूसँग भएका कार्य बन्दोबस्तहरू धेरै र वृहत् छन्। तिनीहरूले ती हरेक दिन अध्ययन गर्छन्, र बारम्बार अध्ययन गरिरहेपछि तिनीहरू अन्त्यमा यो निष्कर्षमा पुग्छन्: “यदि यी मानिसहरूले निरन्तर रूपमा परमेश्वरका वचनहरू फैलाइरहने र यसरी परमेश्वरको कामको गवाही दिने हो भने, त्यो भयानक हुनेछ! यी सबै मानिसहरूलाई नष्ट पार्नै पर्छ, र भागेर विदेश गए पनि तिनीहरूलाई बाँकी राख्नु हुँदैन।” देखिस् नि, दियाबलसहरू साधारण भ्रष्ट मानिसहरू जस्तो हुँदैनन्—तिनीहरूले अन्तिम अप्रिय अवस्थासम्म नै परमेश्वरको विरोध गर्नेछन्। यदि साधारण भ्रष्ट मानिसहरूले मण्डलीका गवाहीहरू देखेमा, तिनीहरूले ती बुझ्न सक्नेछन्, तिनीहरूलाई ती व्यावहारिक लाग्नेछ, र तिनीहरू कुनै सतावटमा संलग्न हुनेछैनन्। तर, शैतान र दियाबलसहरू यस्ता हुँदैनन्। जब तिनीहरूले तँलाई परमेश्वरलाई पछ्याइरहेको र परमेश्वरको गवाही दिइरहेको देख्छन्, तब तिनीहरूले तँलाई घृणा गर्छन्, तँलाई मार्न चाहन्छन्, र तँलाई जिउने अनुमति दिँदैनन्। यदि तैँले तिनीहरूले भने जस्तै गरिनस् र तिनीहरूको आराधना गरिनस् भने, तिनीहरूले तँलाई कहिल्यै माफ गर्नेछैनन्, र तिनीहरूले तँलाई जिउन दिनेछैनन्। तँ जहाँ गए पनि तिनीहरूले मृत्यु पर्यन्त तेरो खेदो गर्नेछन्। यो ठूलो रातो अजिङ्गरले गर्ने काम हो। यो शैतानको दुष्टता हो, र त्यो साधारण भ्रष्ट मानिसहरूभन्दा फरक हुन्छ। तँ यसबारे प्रस्ट हुनैपर्छ।
कार्य बन्दोबस्तहरू कसरी सही तरिकाले सञ्चार र कार्यान्वयन गर्ने
अ. कार्य बन्दोबस्तहरू कसरी सञ्चार गर्ने
यी दसवटा कार्य बन्दोबस्तहरू परमेश्वरले मण्डलीमा र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमाझ निर्वाह गर्ने विभिन्न प्रकारका सबै कार्यहरूका दायरा र सामग्री हुन्। यस कामको दायरा र सामग्री बुझ्नाले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई अगुवा र कामदारहरूलाई यो काम राम्रोसँग गर्न रेखदेख गर्न मदत गर्छ। अर्को हिसाबले, यसले मुख्यगरी अगुवा र कामदारहरूलाई आफ्ना जिम्मेवारीहरूका दायरा, उनीहरूले गर्नुपर्ने काम र पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू बुझ्न र बोध गर्न, साथै “अगुवा र कामदारहरू” पदवीनामको सही परिभाषा प्राप्त गर्न मदत गर्छ। अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? उनीहरूले कस्तो स्वरूपमा जिउनुपर्छ? के उनीहरू केन्द्रीय सरकारका अधिकारीहरू जस्तै हुनुपर्छ? (पर्दैन।) “अगुवा र कामदारहरू” कुनै आधिकारिक पद स्थान वा पदवी वा पद होइन। व्यक्तिले अगुवा र कामदारहरू के हुन् भन्ने कुरा उनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यहरूबाट, र परमेश्वरले उनीहरूलाई सुम्पने आज्ञा र उनीहरूलाई आवश्यक गराउने स्तरहरूबाट बुझ्नुपर्छ। यसरी, व्यक्तिले “अगुवा र कामदारहरू” पदवीनामको तुलनात्मक रूपमा ठोस बुझाइ प्राप्त गर्नेछ, र ऊ अगुवा र कामदारहरूको परिभाषाबारे अझ प्रस्ट बन्नेछ। अगुवा र कामदारहरूले न्यूनतम रूपमा पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू के-के हुन्? उनीहरूले हरेक कार्य बन्दोबस्तलाई नवौँ विषयवस्तुमा उल्लिखित परमेश्वरको घरका मापदण्डहरूबमोजिम सही तरिकाले सञ्चार, जारी, र कार्यान्वयन गर्नुपर्छ। कार्य बन्दोबस्त जे पक्षसँग सम्बन्धित भए पनि, यदि त्यो अगुवा र कामदारहरूमार्फत सञ्चार गरिएको छ भने, उनीहरूले कार्य बन्दोबस्तबारे पूर्ण रूपमा सही बुझाइ प्राप्त गरेपछि ढिलाइ र रोकावटबिना मण्डलीहरूलाई त्यो कुरा सञ्चार गर्नैपर्छ। कार्य बन्दोबस्तहरू कसलाई सञ्चार गरिँदै छ भन्ने कुरामा, यदि परमेश्वरको घरले कार्य बन्दोबस्तहरू प्रचारक, मण्डली अगुवा, र मण्डली डिकन लगायत सबै तहका अगुवा र कामदारहरूलाई सञ्चारित गर्न आवश्यक गराउँछ भने, ती यस तहका मानिसहरूसम्म सञ्चारित गर्नुपर्छ, अनि सकिन्छ; यदि कार्य बन्दोबस्तहरू हरेक दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई सञ्चारित गर्नुपर्ने हो भने, तिनलाई परमेश्वरको घरका आवश्यकताहरूबमोजिम कडाइका साथ हरेक दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई सञ्चारित गर्नुपर्छ। यदि वातावरणले लिखित रूपमा कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार गर्न असहज तुल्याउँछ, र यसो गर्दा सुरक्षा जोखिमहरू वा झनै ठूला समस्याहरू ल्याउँछन् भने, कार्य बन्दोबस्तहरूको महत्त्वपूर्ण र प्रमुख सामग्री हरेक व्यक्तिलाई मौखिक रूपमा सही तरिकाले सञ्चारित गर्नुपर्छ। त्यसोभए, कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चारित भएको मानिन यो कसरी गरिनुपर्छ? यदि कार्य बन्दोबस्तहरू लिखित रूपमा सञ्चारित भइरहेका छन् भने, ती सबैले प्राप्त गरेका छन्, सबैले तिनका बारेमा थाहा पाएका छन्, र सबैले तिनलाई गम्भीर रूपमा लिइरहेका छन् भन्ने कुरा पुष्टि हुनुपर्छ; यदि ती मौखिक रूपमा सञ्चारित भइरहेका छन् भने, तिनलाई सञ्चार गरिसकेपछि, मानिसहरूलाई तिनीहरूले ती कुराहरू प्रस्ट रूपमा बुझेका छन् कि छैनन् र तिनीहरूलाई याद छ कि छैन भनेर बारम्बार सोधिनुपर्छ, र तिनीहरूलाई कार्य बन्दोबस्तहरू दोहोर्याउन लगाउन पनि सकिन्छ—यस तरिकामा मात्र कार्य बन्दोबस्तहरू साँचो रूपमा सञ्चार भएको मान्न सकिन्छ। यदि मानिसहरूले परमेश्वरको घरका आवश्यक सिद्धान्तहरू के-के हुन्, र खास सामग्री के हो भनी दोहोर्याएर भन्न र प्रस्ट रूपमा व्यक्त गर्न सक्छन् भने, यसले कार्य बन्दोबस्तहरू पहिल्यै तिनीहरूका मनमा सञ्चारित भएका छन्, तिनीहरूले तिनलाई याद गरेका छन्, र प्रस्ट रूपमा बुझेका छन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। त्यसपछि मात्र कार्य बन्दोबस्तहरू साँचो रूपमा सञ्चारित भएका छन् भन्ने मान्न सकिन्छ। यदि अवस्थाहरू, वातावरण, र त्यस्ता अन्य तत्वहरू सबै कार्य बन्दोबस्तहरूलाई लिखित रूपमा सञ्चारित गर्न उपयुक्त छन् भने, ती बिलकुलै लिखित रूपमा सञ्चार गरिनुपर्छ; यदि वातावरणले साथ नदिएका कारण तिनलाई लिखित रूपमा सञ्चार गर्न सकिँदैन र त्यसको सट्टामा तिनलाई मौखिक रूपमा नै सञ्चार गर्नुपर्छ भने, जे कुरा मौखिक रूपमा सञ्चार भइरहेको छ त्यो कार्य बन्दोबस्तहरूसँग मिल्दोजुल्दो भएको, ती विकृत नभएको, र तिनमा कुनै व्यक्तिगत बुझाइ नजोडिएको, र मूल पाठ सम्बन्धित रहेको पुष्टि हुनैपर्छ—यस तरिकाले मात्र कार्य बन्दोबस्तहरू साँचो रूपमा र सही तरिकाले सञ्चार भएको छ भन्ने मान्न सकिन्छ। कार्य बन्दोबस्तहरू पूर्ण रूपमा तिनका विशिष्ट शब्दहरूअनुसार सञ्चार गरिनुपर्छ; तिनलाई गैरजिम्मेवार तरिकाले वा मानिसहरूका व्यक्तिगत बुझाइ र कल्पनाहरूका आधारमा विकृत वा निरर्थक व्याख्याहरू सहित सञ्चार गर्नु हुँदैन। जब तिनलाई सही तरिकाले सञ्चार गर्ने कुरा आउँछ, मानिसहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार गर्नका लागि कडाइको स्तर बुझ्नुपर्छ; अर्थात्, तिनलाई सञ्चार गर्ने काम सही तरिकाले गरिनुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “के हामीले तिनलाई दुरुस्त सञ्चार गर्नुपर्छ?” अहँ, त्यसो गर्नु आवश्यक छैन। दुरुस्ती त उपकरणहरूका लागि चाहिने कुरा हो; यदि मानिसहरूले तिनलाई सही तरिकाले सञ्चार गर्ने सकेमा, ती राम्रै हुनेछन्। उदाहरणका लागि, मण्डली जीवनका सम्बन्धमा, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरलाई चिन्नेबारे परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन आवश्यक गराउँछन्—के यो कुरा सञ्चार गर्न सजिलो हुन्छ? (हुन्छ।) कार्य बन्दोबस्तहरूले मानिसहरूलाई एउटा दायरा दिन्छन् र तिनीहरूले परमेश्वरका यी सबै सान्दर्भिक वचनहरू पढ्न सक्छन्। तर, यदि कसैले कार्य बन्दोबस्तहरूलाई गलत व्याख्या गर्यो, आफ्ना व्यक्तिगत बुझाइ र धारणा र कल्पनाहरू जोड्यो र केही अतिरिक्त शब्दहरू सञ्चार गर्यो भने, के यसको अर्थ ऊ कार्य बन्दोबस्तहरूबाट विचलित भएको छ भन्ने होइन र? के उसले कार्य बन्दोबस्तहरू सही तरिकाले सञ्चार गरिरहेको हुन्छ? (हुँदैन।) उसले कार्य बन्दोबस्तहरूमा आफ्नै कुराहरू थपेर सञ्चार गरिरहेको छ—यो विशुद्ध रूपमा वाहियात कुरा हो। व्यक्तिले माथिबाट आउने कार्य बन्दोबस्त केही पटक दोहोर्याएर पढ्नुपर्छ र ऊ त्यसको सही अर्थ, त्यसले हासिल गर्न खोजेका नतिजाहरूबारे प्रस्ट हुनुपर्छ, र त्यसपछि उसले माथिकाले बन्दोबस्त गरेका खास कामहरू अभ्यास गर्ने सही तरिका पत्ता लगाउनुपर्छ, र कुनै पनि गल्तीहरू गर्नु हुँदैन। यी कुराहरू सङ्गति गरेर बुझेपछि कार्य बन्दोबस्त सञ्चार गर्दा पूर्ण रूपमा सही हुनेछ। पहिला गर्नु पर्ने काम भनेको ग्रामीण क्षेत्रका अगुवा र कामदारहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू अन्य सबै तहका अगुवा र कामदारहरूलाई सञ्चार गर्नु हो, र अन्त्यमा ती हरेक मण्डलीका हरेक समूहका सुपरभाइजरलाई पठाउनु हो। त्यसपछि परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरूबारे भेलाहरूमा केही पटक सङ्गति गर्नुपर्छ ताकि परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूले तिनलाई बुझून् र अभ्यास गर्न जानून्—यो नतिजा हासिल भएपछि मात्र ती सञ्चारित भएको मान्न सकिन्छ। कार्य बन्दोबस्तहरू परमेश्वरको घरले आवश्यक गराएको विधि र दायराअनुसार नै सञ्चार गरिनुपर्छ। सञ्चार गरिने सामग्री, अवश्य पनि, सही र त्रुटिरहित हुनुपर्छ। तैँले यतिकै तिनको गलत व्याख्या गर्न र आफ्नै विचारहरू थप्न हुँदैन—त्यो तिनलाई सही तरिकाले सञ्चार गर्नु होइन, र यो अगुवा वा कामदारको रूपमा आफ्ना कर्तव्यहरूलाई उपेक्षा गर्नु हो। कार्य बन्दोबस्तहरूलाई सही तरिकाले सञ्चार र कार्यान्वयन गर्नुलाई यसरी बुझ्नुपर्छ।
यदि अगुवा र कामदारहरू अझै पनि कसरी कार्य बन्दोबस्तहरूलाई सही तरिकाले सञ्चार गर्ने भन्नेबारे निश्चित छैनन् भने उनीहरूले के गर्नुपर्छ? यसको एउटा निकै सरल र सजिलो विधि छ। अगुवा र कामदारहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू प्राप्त गरेपछि, उनीहरूले पहिला कार्य बन्दोबस्तहरूमा अन्य अगुवा र कामदारहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्छ, यी कार्य बन्दोबस्तहरूका लागि माथिकाले कति वटा खास विषयवस्तुहरू आवश्यक गराएका छन् भनेर हेर्नुपर्छ, र तिनलाई एक-एक गरी सूचिबद्ध गर्नुपर्छ। त्यसपछि, यी कार्य बन्दोबस्तहरूका आधारमा, उनीहरूले स्थानीय मण्डलीको वास्तविक परिस्थितिबारे विचार गर्नुपर्छ, जस्तै सुसमाचारको काम, विभिन्न प्रकारका व्यावसायिक कामहरू, र मण्डली जीवनका परिस्थितिहरू, साथै विभिन्न किसिमका सबै मानिसहरूको क्षमता र पारिवारिक परिस्थितिहरू, आदि, र यी सबै कुराहरूलाई समाहित गरेर यी कामहरू कसरी कार्यान्वयन गर्नुपर्छ भनी हेर्नुपर्छ। सङ्गतिमार्फत, सारा अगुवा र कामदारहरू कार्य बन्दोबस्तहरूबारे एउटा मिल्दो र सही बुझाइमा पुग्नुपर्छ, र उनीहरूसँग तिनलाई सञ्चार गर्ने त्यही बमोजिमका विधिहरू हुनुपर्छ—यस तरिकाले मात्र कार्य बन्दोबस्तहरू सही तरिकाले सञ्चार हुनेछन्। यदि कुनै अगुवा वा कामदारले कार्य बन्दोबस्तहरू प्राप्त गर्छ, र तिनमा विशेषगरी के छ भन्ने कुरा थाहा नभई अन्धाधुन्ध रूपमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेला पार्छ र तिनलाई जारी र सञ्चार गर्छ भने, के यो उचित हो? यसको नतिजास्वरूप कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार गरिएको एकदुई महिनापछि, तिनलाई हरेक मण्डलीमा कार्यान्वयन गर्ने तरिकामा विचलनहरू भएका छन् भन्ने पत्ता लाग्छ, र उक्त अगुवा वा कामदारले कार्य बन्दोबस्तहरूलाई नजिकबाट हेरेपछि मात्र उनीहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार गर्दा विचलनहरू भएका रहेछन् भनेर थाहा पाउँछन्। यदि त्यस अगुवा वा कामदारले त्यसबेला नै जिम्मेवारीपूर्वक कार्य बन्दोबस्तहरू पढेको वा तीमाथि सङ्गति गरेको भए, ठिकै हुने थियो, तर उसले क्षणिक रूपमा अल्छी गरेको र झारा टारेको हुनाले, उसले मण्डलीको काममा धेरै त्रुटि र विचलनहरू देखा पर्न लगायो, अनि पछि, उसले तिनलाई सच्याउनुपर्छ। यसले थप एउटा पूरै अनावश्यक चरण थप्छ र समय बरबाद गर्छ। उनीहरूले सिधै कार्य बन्दोबस्तहरूलाई प्रस्ट रूपमा सङ्गति गरेर त्यसपछि तिनलाई पालैपालो सञ्चार र कार्यान्वयन गरेका भए राम्रो हुने थियो। काम राम्रोसँग नगर्दा के त्यो गल्ती होइन र? (हो।) त्यसकारण, कार्य बन्दोबस्तहरू सही तरिकाले सञ्चार गर्ने चरणहरू छन्। अगुवा र कामदारहरूले सुरुमा कार्य बन्दोबस्तहरूको खास सामग्रीबारे साँचो बोध र सही बुझाइ प्राप्त गर्नैपर्छ, र त्यसपछि उनीहरूको मनमा विशिष्ट कार्यान्वयन योजनाहरू, कार्यान्वयन विधिहरू, र कार्यान्वयनका लक्षित व्यक्तिहरू हुनैपर्छ—यस तरिकाले मात्र कार्य बन्दोबस्तहरू सही रूपमा सञ्चार गर्न सकिन्छ। अगुवा र कामदारहरूसँग कार्य बन्दोबस्तहरूबारे अपूरो बुझाइ मात्र हुँदा, उनीहरूले तिनलाई बुझेका जस्तो मात्र देख्दा, उनीहरू तिनका बारेमा अस्पष्ट हुँदा, वा उनीहरूले तिनका खास आवश्यकताहरू र सामग्रीलाई बुझ्दै नबुझ्दा, यदि उनीहरूले तिनलाई अन्धाधुन्ध रूपमा जारी र सञ्चार गरेमा, के त्यो उचित हुन्छ? (हुँदैन।) के त्यस्ता अगुवा र कामदारहरूले राम्ररी काम गर्न सक्छन्? पक्कै सक्दैनन्। त्यसैले, जहाँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कार्य बन्दोबस्तहरूका खास आवश्यक मापदण्डहरू के-के हुन्, वा तिनलाई ठ्याक्कै कसरी अघि बढाउने भन्नेबारे थाहा पाएका हुँदैनन्, त्यस्ता परिस्थितिहरूमा अगुवा र कामदारहरूले कार्य बन्दोबस्तहरूबारे पहिल्यै सही बुझाइ प्राप्त गरिसकेका हुन्छन्, साथै तिनलाई कार्यान्वयन गर्ने ठोस योजना र कदमहरू तयार पारिसकेका हुन्छन्—यस तरिकामा मात्र अगुवा र कामदारहरूले पहिलो चरणलाई, अर्थात् कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार गर्ने कामलाई, अघि बढाउन सक्छन्। जब कार्य बन्दोबस्तहरू सञ्चार भएका हुन्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सबैले कार्य बन्दोबस्तहरूको सामग्रीलाई सही रूपमा बुझ्छन्, र परमेश्वरको घरले यो काम गर्नुको महत्त्व, मूल्य र स्तरहरूबारे केही ज्ञान प्राप्त गर्छन्, तब अगुवा र कामदारहरूले मानिस र खास कामहरू कसरी तोक्ने भन्नेबारे, र यस कामलाई कसले कार्यान्वयन गर्ने र अघि बढाउने भन्ने योजनाबारे तुरुन्तै सङ्गति गर्नुपर्छ—काम गर्ने चरणहरू यिनै हुन्। यस तरिकाले कामको अनुगमन गर्नेबारे तिमीहरूलाई के लाग्छ? के त्यसलाई कामलाई नजिकबाट अनुगमन गरेको मान्न सकिन्छ? के त्यो कामलाई तुरुन्तै अनुगमन गर्नु हो? (हो।)
आ. कार्य बन्दोबस्तहरू कसरी कार्यान्वयन गर्ने
यस्तो होइन कि, अगुवा र कामदारहरूले एउटा कार्य बन्दोबस्त प्राप्त गरेपछि, उनीहरूले केवल त्यसलाई सञ्चार र जारी गर्नुपर्छ, अनि काम सकिन्छ। के हरेक मण्डलीमा रहेका परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले कार्य बन्दोबस्त जारी भएको छ भनेर थाहा पाएपछि त्यो कार्यान्वयन भएको मान्न सकिन्छ? यो कुनै कार्य बन्दोबस्तलाई साँच्चिकै अघि बढाउनु वा कार्यान्वयन गर्नु होइन, यो उनीहरूका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नु होइन, न त यो परमेश्वरले अन्त्यमा आवश्यक गराउने मानक नै हो। कार्य बन्दोबस्त सञ्चार र जारी गर्नु उद्देश्य होइन—त्यसलाई कार्यान्वयन गर्नु चाहिँ उद्देश्य हो। त्यसोभए, कार्य बन्दोबस्तहरूलाई खास रूपमा कसरी कार्यान्वयन गरिनुपर्छ? अगुवा र कामदारहरूले सम्बन्धित सबै सुपरभाइजर र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सँगै बोलाउनुपर्छ र काम कसरी गरिनुपर्छ भन्नेबारे उनीहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्छ, र त्यो सँगसँगै कामलाई अघि बढाउनका लागि एक प्रमुख सुपरभाइजर र समूह सदस्यहरू चयन गर्नुपर्छ। काम कार्यान्वयन गर्दा अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने पहिलो कुरा भनेको सङ्गति हो—सिद्धान्तहरूसँग मिल्ने गरी र परमेश्वरको घरको यो कार्य बन्दोबस्तबमोजिम हुने गरी कसरी काम गर्ने, र यो काम परमेश्वरको घरको यो कार्य बन्दोबस्त कार्यान्वयन भएको र अघि बढाइएको छ भन्ने अर्थ लाग्ने तरिकाले कसरी गर्ने भन्नेबारे सङ्गति गर्ने हो। सङ्गति गर्ने क्रममा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र अगुवा र कामदारहरूले विभिन्न योजनाहरू सुझाउनुपर्छ, र अन्त्यमा एउटा तरिका, विधि, र सबैभन्दा उचित र सिद्धान्तहरूबमोजिमका चरणहरू छान्नुपर्छ, र पहिला के गर्ने, अनि त्यसपछि के गर्ने भन्ने निर्णय गर्नुपर्छ, ताकि काम व्यवस्थित ढङ्गले अघि बढ्न सकोस्। यो कुरा सैद्धान्तिक रूपमा बुझिसकेपछि, जब मानिसहरूमा कुनै कठिनाइ वा कल्पनाहरू बाँकी हुँदैनन्, जब उनीहरूले यो कामप्रति कुनै प्रतिरोध महसुस गर्दैनन्, र परमेश्वरको घरको यो कार्य बन्दोबस्तको अर्थ र उद्देश्य बुझ्न सक्छन्, तब उक्त काम अझै पनि कार्यान्वयन भएको मान्न सकिँदैन। यस कामका लागि को सबैभन्दा उपयुक्त छ र त्यसमा को सबैभन्दा दक्ष छ, कसले यो कामको जिम्मेवारी वहन गर्न सक्छ, र कोसँग यो काम पूरा गर्ने क्षमता छ भन्ने कुरा निर्क्योल गर्न पनि जरुरी हुन्छ। यो काम स्विकार्ने मानिसहरू छनोट गरिएको हुनु पर्नेछ, कार्यान्वयन योजना र पूरा हुनुपर्ने अन्तिम मिति तय गरिएको हुनु पर्नेछ, र काम पूरा हुनका लागि आवश्यक पर्ने स्रोत, सामग्री, र त्यस्तै अन्य कुराहरू तयार गरिएको र प्रस्ट रूपमा भनिएको हुनु पर्नेछ—त्यसपछि मात्र काम कार्यान्वयन भएको मान्न सकिन्छ। अवश्य पनि, कार्यान्वयन गर्नु अघि, यस कामका लागि जिम्मेवार मानिसहरूसँग व्यक्तिगत रूपमा खास कुराकानी र छलफलहरू चलाउनु, उनीहरूले यसअघि यो काम गरेका छन् कि छैनन् र यसबारे उनीहरूका विचार र सोचहरू के-के छन् भनी सोध्न पनि जरुरी छ। यदि उनीहरूले सिद्धान्तहरूसँग मेल खाने केही योजना र सोचहरू प्रदान गर्छन् भने, तिनलाई अपनाउन सकिन्छ। यसबाहेक, हरेक काम कार्यान्वयन गर्दा, वास्तवमा कतिवटा समस्याहरू रहेका छन् भनी पत्ता लगाउनमा पनि ध्यान दिनैपर्छ—यस चरणलाई बेवास्ता गर्नु हुँदैन। समस्याहरू पत्ता लागेपछि, समस्याहरूलाई सामयिक रूपमा समाधान गर्ने उपायहरू सोच्नुपर्छ, र भए जति सबै समस्याहरूलाई पूर्ण रूपमा समाधान गरेपछि मात्र कार्य बन्दोबस्त वास्तवमै कार्यान्वयन हुनेछ। यसका साथै, के तैँले यो काम कसरी परमेश्वरको घरका आवश्यक सिद्धान्तहरूसँग मिल्दो तरिकाले गर्ने भनेर खोजी पनि गर्नु पर्दैन र? यसै गरी, यो कामको समय कति हो, यो कति समयावधिमा पूरा हुनैपर्छ भन्नेसम्बन्धी परमेश्वरको घरका कुनै मापदण्डहरू छन् कि छैनन्, व्यावसायिक सीपहरूका सम्बन्धमा कुनै ठोस सर्तहरू छन् कि छैनन्, आदि, सबै अगुवा र कामदारहरूले सम्बन्धित सुपरभाइजरहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्ने विषयहरू हुन्। यो कार्यान्वयन हो। कार्यान्वयन मौखिक कुराकानी वा सिद्धान्तमा समाप्त हुँदैन, बरु यसमा सम्बन्धित कामको वास्तविक प्रगति, साथै समाधान गरिनु पर्ने केही खास समस्या र कठिनाइहरू संलग्न हुन्छन्। यी सबै अगुवा र कामदारहरूले सुपरभाइजरहरूसँग कार्य बन्दोबस्त कार्यान्वयन गर्दा विचार गर्नुपर्ने कुराहरू हुन्। भन्नुको मतलब, यो खास काम गर्नुअघि, अगुवा र कामदारहरूले सुपरभाइजरहरूसँग यस प्रकारको सङ्गति, विश्लेषण, र छलफल चलाउनुपर्छ—यो कार्यान्वयन हो। यो कार्यान्वयन अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो, र अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्नुपर्ने कुरा नै यही हो। यस तरिकाले अभ्यास गर्नु भनेको वास्तविक काम गर्नु हो। मानौँ कुनै अगुवाले यसो भन्छ, “अहिले, यो काम कसरी गर्ने भनेर मलाई पनि थाहा छैन। जे भए पनि, मैले यो काम तिमीलाई हस्तान्तरण गरेको छु। मैले तिमीलाई कार्य बन्दोबस्त पनि सञ्चार र जारी गरेको छु, र सम्बन्धित सबै मामलाहरूबारे बताएको छु। जहाँसम्म तिमीलाई त्यो गर्न आउँछ कि आउँदैन, तिमीले त्यो राम्रो तरिकाले गर्छौ कि नराम्रो तरिकाले गर्छौ, र त्यसका लागि तिमीलाई कति समय लाग्छ भन्ने कुरा छ, त्यो सबै तिमीमा नै भर पर्ने कुरा हो। यी कुराहरूको मसँग कुनै सरोकार छैन। यति काम गरेर मैले आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेको छु।” के यो अगुवा र कामदारहरूले भन्ने कुरा हो? (होइन।) यदि कुनै अगुवाले यसो भन्छ भने, ऊ कस्तो व्यक्ति हो? ऊ झूटो अगुवा हो। जब माथिकासँग आवश्यकताहरू हुन्छन् र कार्य बन्दोबस्तहरूअनुसार काम गर्न जरुरी हुन्छ, तब यस प्रकारको व्यक्तिले त्यसलाई पूर्ण रूपमा अरू कसैमाथि थोपर्छ, र भन्छ, “यो तिमी गर, मलाई गर्न आउँदैन। आखिर तिमीले त्यो सबै बुझ्छौ। तिमी विज्ञ हौ, म त भुइँमान्छे हुँ।” यो झूटा अगुवाहरूले बारम्बार बोल्ने एउटा “चर्चित भनाइ” हो; तिनीहरूले कुनै बहाना भेटाउँछन् र त्यसपछि चुपचाप भाग्छन्।
निष्कर्षमा भन्नुपर्दा, झूटा अगुवाहरू आफ्ना काममा जिम्मेवार हुँदैनन्। तिनीहरूको क्षमता उच्च भए पनि वा न्यून भए पनि, अथवा तिनीहरू त्यस काममा लागि योग्य भए पनि नभए पनि, मुख्य कुरा तिनीहरूले ध्यान दिँदैनन् र त्यसमा हृदय लगाउँदैनन्, साथै तिनीहरू सधैँ झाराटारुवा हुन्छन्। यी कुराहरू जिम्मेवार नहुनुका प्रकटीकरणहरू हुन्। मानौँ कुनै अगुवा वा कामदारमा क्षमता र गहिरो अनुभवको केही कमी छ, तर उसले ध्यानपूर्वक काम गर्न र आफ्नो काममा हृदय लगाउन सक्छ। उसले आफ्नो काममा हासिल गर्ने नतिजाहरू त्यति ठूला नभए पनि, कम्तीमा, ऊ जिम्मेवार व्यक्ति हो, उसले आफ्नो पूरै हृदय आफ्नो काममा लगाउँछ, र त्यसमा पूरै प्रयत्न लगाउँछ। उसमा अलिकति क्षमताको कमी र सानो कद भएकाले मात्र उसले राम्ररी काम नगर्ने हो। यदि ऊ केही समय प्रशिक्षण लिएपछि आफ्नो काममा पूर्ण रूपमा योग्य बन्यो भने, यस प्रकारको अगुवालाई जगेर्ना गर्न जारी राख्नुपर्छ। यदि कुनै अगुवामा एक विवेक वा समझको झिल्को समेत छैन, र ऊ आफ्नो पदमा मात्र टाँसिरहन्छ र उसले हैसियतका फाइदाहरू उठाउँछ, तर कुनै वास्तविक काम बिलकुलै गर्दैन भने, ऊ साँच्चिकैको झूटो अगुवा हो र उसलाई तुरुन्तै बर्खास्त गर्नुपर्छ, र उसलाई फेरि कहिल्यै पदोन्नति पाउन वा प्रयोग गरिन अनुमति दिनु हुँदैन। एक साँचो अगुवा अर्थात् जिम्मेवार अगुवाले आफ्नो काममा सारा प्रयत्न लगाउँछ—उसले आफ्नो मन त्यसमा समर्पित गर्छ, उसले परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्नका लागि अनेक प्रकारका उपायहरू खोज्छ, र उसले आफूले सक्ने सबैभन्दा ठूलो प्रयास गर्छ—यसरी, उसले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गरिरहेको हुन्छ। परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्ने क्रममा, जिम्मेवार अगुवाहरूले कार्यान्वयनको स्थिति अवलोकन र अनुगमन पनि गर्नेछन्। कुनै अप्रत्याशित परिस्थिति आउँदा, उनीहरू चुपचाप भाग्नु र उक्त मामलाबाट हात झिक्नुको साटो प्रतिक्रिया जनाउने उपायहरू र समाधानहरू अपनाउन सक्षम हुनेछन्। यस तरिकाले काम कार्यान्वयन गर्नुलाई जिम्मेवार हुनु भनिन्छ। जब कुनै कार्य बन्दोबस्त जारी हुन्छ, तब अगुवा र कामदारहरूले त्यो कामलाई अहिलेको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कामको रूपमा लिनुपर्छ र त्यसको जिम्मेवारी लिनुपर्छ; उनीहरूले व्यक्तिगत रूपमा त्यसको अनुगमन गर्नुपर्छ, सुरुदेखि अन्त्यसम्म त्यसको जिम्मेवारी लिनुपर्छ, र त्यो काम सही मार्गमा पुगेर हरेक समूहका अगुवाहरूले त्यसलाई कसरी सञ्चालन गर्ने भन्ने कुरा जानेपछि मात्र कामबाट हात झिक्नुपर्छ। तर त्यसबाट हात झिकेपछि पनि, अगुवा र कामदारहरूले कामको स्थिति बुझ्नु र बारम्बार त्यसको निरीक्षण गर्नु आवश्यक हुन्छ, यस तरिकाले मात्र काम राम्ररी गरिएको सुनिश्चित गर्न सकिन्छ। अगुवा र कामदारहरूले आफ्ना पद नछाड्नु, सुरुदेखि अन्त्यसम्म दृढतापूर्वक लागिरहनु, कामलाई सही मार्गमा पुर्याउनु—यसलाई वास्तविक काम गरेको भनिन्छ। यस अवधिमा, अगुवा र कामदारहरूले अन्य कामहरूको प्रगतिमा ध्यान दिन र त्यसको समीक्षा गर्न पनि आवश्यक छ। काममा जस्तोसुकै कठिनाइ वा समस्याहरू उत्पन्न भए पनि, अगुवा र कामदारहरूले चाँडो कार्यस्थलमा गएर निर्देशन र समाधान दिलाउनुपर्छ। प्रमुख अगुवा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण काममा अडिग रहनुपर्छ, र त्यो सँगसँगै उनले मण्डलीको अन्य काम अनुगमन गरेर, बुझेर, निरीक्षण, र रेखदेख गरेर त्यो सबै सामान्य तरिकाले अघि बढ्ने सुनिश्चित गर्न पनि जरुरी छ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कामको सन्दर्भमा, प्रमुख अगुवाले आफैले कार्यस्थलमै काम गरेर यस कामको जिम्मेवारी सम्हाल्नुपर्छ, र विशेषगरी कामका महत्त्वपूर्ण भागहरूमा, उनीहरूले निश्चय नै कार्यस्थल छोड्नु हुँदैन। यदि एउटा व्यक्तिले पर्याप्त हुँदैन भने, उनीहरूसित सहकार्य गर्न र कामलाई निर्देशित गर्न अर्को व्यक्तिको बन्दोबस्त गर्नुपर्छ—यो भनेको हरेक प्रयत्न गरेर साझा उद्देश्यमा एकताबद्ध भएर महत्त्वपूर्ण काम राम्रोसँग गर्नु हो। परमेश्वरको घरसित हरेक चरण र समयावधिमा एउटा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण काम हुने भएकाले, यदि प्रमुख अगुवाले महत्त्वपूर्ण काम राम्रोसँग गर्दैन भने, उसको क्षमतामा समस्या छ र उसलाई बरखास्त गर्नैपर्छ। प्रमुख अगुवाले सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कामको जिम्मेवारी लिनुपर्छ भने अन्य अगुवाहरूले साधारण कामको जिम्मेवारी लिनुपर्छ; अगुवा र कामदारहरूले कामको महत्त्व र जरुरतको क्रमअनुसार प्राथमिकता दिन र फाइदा र बेफाइदाहरू तौलन सिक्नुपर्छ। यदि अगुवा र कामदारहरूले यी सिद्धान्तहरूमा निपुणता हासिल गर्न सक्छन् भने, उनीहरू मापदण्डअनुसारका अगुवा र कामदार हुन्।
परमेश्वरको घरका अधिकांश अगुवा र कामदारहरू युवा हुन्छन्, उनीहरू नवप्रवेशी हुन्छन्, र काम गर्न प्रशिक्षण लिइरहेका हुन्छन्, त्यसैले सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको उनीहरूले सिद्धान्तहरूमा निपुण हुन सिक्नु हो। कतिले भन्लान्, “के अगुवा र कामदारहरूका लागि परमेश्वरको घरले राखेका मापदण्डहरू अति उच्च छैनन् र?” वास्तवमा बिलकुलै उच्च छैनन्। मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरूमा निपुण हुन आवश्यक गराउनु कसरी उच्च मापदण्ड हुन्छ? यदि कोही सिद्धान्तहरूमा निपुण हुन सक्दैन भने उसले कसरी राम्रोसँग काम गर्न सक्छ? यदि कसैले सिद्धान्तहरूबिना मामलाहरू सम्हाल्छ भने ऊ कसरी अगुवा वा कामदार हुन सक्छ? सिद्धान्तहरूमा निपुण हुनु अगुवा र कामदारहरूका लागि तोकिएको मापदण्ड हो, साधारण मानिसहरूका लागि होइन; यदि कोही सिद्धान्तहरूमा निपुण हुन सक्दैन भने, उसले काम राम्रोसँग गर्न सक्नेछैन। जुन मानिसहरूमा क्षमताको अत्यन्तै अभाव छ तिनीहरू सिद्धान्तहरूमा पछि पर्छन्, परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई जगेर्ना गर्दैन, र तिनीहरू अगुवा हुन योग्य पनि हुँदैनन्। कतिपय मानिसहरूलाई अगुवा हुन सधैँ कठिन लाग्छ, र यसका दुइटा कारणहरू छन्: एउटा त तिनीहरूले सत्यता बिलकुलै बुझेका हुँदैनन् र तिनीहरू सत्यतालाई प्रयोग गरेर समस्याहरू समाधान गर्न सक्षम हुँदैनन्; अर्को कारण चाहिँ तिनीहरूमा क्षमताको कमी हुन्छ, तिनीहरूले काम गर्नुको अर्थ जानेका हुँदैनन्, कामका लागि सिद्धान्तहरू र अभ्यासको मार्गलाई प्रस्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले धर्मसिद्धान्तहरू समेत प्रस्ट रूपमा बोल्न सक्दैनन्। यस्ता मानिसहरू अगुवा हुन उचित हुँदैनन्। मानौँ कसैको क्षमता अत्यन्तै कम छ, उसलाई काम कसरी गर्ने भन्ने थाहा छैन, र ऊ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा बिलकुलै दक्ष छैन—अर्थात्, उसले एक दिन लाग्ने काम गर्न केही दिन लगाउँछ, र एक महिनामा सकिने काम गर्न छ महिना लगाउँछ—यस्ता मानिसहरू बेकार हुन्, तिनीहरू केही नकामका हुन्। अत्यन्तै कम क्षमता भएका मानिसहरूले कुनै पनि कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न सक्दैनन्। मैले मानिसहरूका लागि यी मापदण्डहरू राख्नु न्यायोचित र जायज पनि हो, र ती अगुवा र कामदारहरूले हासिल गर्न सक्ने कुराहरू नै हुन्। कतिपय मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरले बनाएका मापदण्डहरू अत्यन्तै उच्च छन् भन्ने लाग्छ—यसले तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै कम छ, तिनीहरू अगुवा र कामदार हुन योग्य छैनन्, र तिनीहरूले जवाफदेहिता लिएर राजीनामा दिनुपर्छ भन्ने देखाउँछ। तिनीहरू अगुवा वा कामदारका जिम्मेवारीहरू स्विकार्न लायक छैनन्, र तिनीहरू अगुवा वा कामदार हुन सुहाउँदैन, त्यसैले तिनीहरू अगुवा नै भए पनि झूटा अगुवा हुन्। यदि तिनीहरूले एउटा काम समेत राम्रोसँग गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले त्यो सँगसँगै अरू काममा कसरी ध्यान दिन सक्छन् त? के अत्यन्तै कम क्षमता भएका मानिसहरू अगुवा र कामदार हुन लायक हुन्छन्? यदि तिनीहरू सुरक्षा कुकुर जति राम्रा पनि छैनन् भने तिनीहरू मानव कहलिन लायक हुँदैनन्। जब एउटा कुकुरले घरको रेखदेख गर्छ, त्यसले घरअगाडिको आँगन, घरपछाडि आँगन, र तरकारीबारीको मात्र रेखदेख गर्दैन, त्यसले त घरका कुखुरा, हाँस, र भेडाको समेत रेखदेख गर्न सक्छ। त्यसले कुनै अपरिचित व्यक्ति आएको देख्नेबित्तिकै भुक्छ—त्यसले कसैलाई पनि आँगनमा प्रवेश गर्न दिँदैन र मालिकलाई अपरिचित व्यक्ति आएको भनी सतर्क गराउन जानेको हुन्छ। एउटा कुकुरको दिमाग पनि सामान्य हुँदैन। यदि कसैको क्षमता अत्यन्तै कम छ र उसलाई कुकुरसँग पनि तुलना गर्न मिल्दैन भने, के त्यस्तो व्यक्ति निकम्मा होइन र? कतिपय मानिसहरू फुर्सद रुचाउँछन् र कामलाई घृणा गर्छन्, घिचुवा र अल्छी हुन्छन्, र आफूले केही नगरी परमेश्वरको घरमा सित्तैँमा खान चाहन्छन्—के तिनीहरू परजीवी होइनन् र? परमेश्वरको घरले अगुवा र कामदारहरूलाई सिद्धान्तहरूअनुसार मामलाहरू सम्हाल्न आवश्यक गराएर तिनीहरूलाई जगेर्ना गरिरहेको र आफ्ना कर्तव्य निर्वाहमा सत्यता अभ्यास गर्न र वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुने प्रशिक्षण दिइरहेको हुन्छ। कतिपय अगुवा र कामदारहरू सत्यता पछ्याउन र परमेश्वरको घरका बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन सक्षम हुन्छन्—यी सबै मानिसहरू परमेश्वरद्वारा आशिषित् हुन्छन्। फुर्सद रुचाउने र कामलाई घृणा गर्ने अनि वास्तविक काम केही नगर्नेहरूलाई हटाउनैपर्छ। आरामको लालसा राख्ने, कष्ट र थकानदेखि डराउने, कष्ट र कठिनाइहरूबारे सधैँ गुनासो गर्ने र कष्ट बिलकुलै सहन नसक्ने ती सबै बेकारका मानिसहरूलाई हटाउनैपर्छ—एक जना पनि बाँकी राख्नु हुँदैन! यदि अगुवा र कामदारहरूले आफ्नो काम सुरु गर्दा विभिन्न कठिनाइहरू सामना गरेमा, उनीहरूले समस्याको स्रोत खोज्नुपर्छ, अनि त्यसपछि समस्या सिर्जना गर्ने ती बाधक र नाजायज मानिसहरू अर्थात् ती बाधा र अवरोधहरूलाई पखाल्नुपर्छ। जब बाँकी रहेकाहरू सबै सत्यता स्विकार्न, पालन गर्न, र समर्पित हुन सक्ने मानिसहरू मात्र हुन्छन्, तब उनीहरूलाई अगुवाइ गर्न धेरै सजिलो हुनेछ। अगुवा र कामदारहरूले काम गर्दा, उनीहरूले पहिला सत्यतामाथि प्रस्ट रूपमा सङ्गति गर्नुपर्छ ताकि मानिसहरूले ती सुनेपछि अघि बढ्ने मार्ग भेटून्। उनीहरूले धर्मसिद्धान्तहरू ओकल्ने, नाराहरू फलाक्ने गर्नु हुँदैन, र मानिसहरूलाई आफूप्रति ध्यान दिन, आफूले भनेको मान्न, र अभ्यास गर्न बाध्य पार्नु त झनै हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरूले सत्यतामाथि प्रस्ट रूपमा सङ्गति गरेमा, अधिकांश मानिसहरू त्यसलाई अभ्यास गर्न इच्छुक हुनेछन्। अगुवा र कामदारहरूले प्रस्ट रूपमा वा बुझिने गरी कामकुराहरू व्याख्या गर्दैनन् तैपनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अभ्यास गर्न आवश्यक गराउँछन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अभ्यास गर्न जान्दैनन् र अभ्यासको मार्ग भेट्टाउन सक्दैनन् भने त्यो चिन्ताको विषय हो—यसले कामका नतिजाहरूमा प्रभाव पार्नेछ। यदि अगुवा र कामदारहरूले हरेक प्रकारको खास काममा संलग्न सिद्धान्तहरूको बुझिने गरी व्याख्या गर्न र तीमाथि प्रस्ट रूपमा सङ्गति गर्न सक्छन् भने, अधिकांश मानिसहरू बुझ्ने र व्यावहारिक हुनेछन्, र उनीहरू सहकार्य गर्न इच्छुक हुनेछन्। यदि कसैले भनेको कुरा सही, सत्यतासँग मिल्दो, र मण्डलीको कामका लागि र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको जीवन प्रवेशका लागि फाइदाजनक छ भने सबै जना उसको कुरा सुन्न इच्छुक हुन्छन्। तर, यस्तो परिस्थिति पनि हुन्छ जहाँ कतिपय अगुवा र कामदारहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बोल्छन्, र कसैले उनीहरूलाई अभ्यासको खास मार्गबारे सोध्दा उनीहरूले त्यसलाई व्याख्या गर्न सक्दैनन्, बरु उनीहरू केही ठूला धर्मसिद्धान्तहरू ओकल्छन् र केही नाराहरू फलाक्छन्, र त्यसपछि त्यस व्यक्तिलाई फर्काइदिन्छन्। त्यस व्यक्तिको चित्त बुझ्दैन, र सोच्छ “तपाईं मलाई यो कुरा अभ्यास गर्न भनिरहनुभएको छ तर तपाईंले नै यो कुरा प्रस्ट रूपमा व्याख्या गर्नुभएको छैन भने—म यो कसरी अभ्यास गर्न सक्छु त? मसँग पछ्याउने कुनै मार्ग छैन! मैले त नबुझेकाले पो तपाईंलाई सोधेको हुँ, तर तपाईंले पनि बुझ्नुभएको रहेनछ, धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न र नाराहरू फलाक्न मात्र जान्नुभएको रहेछ। तपाईं मभन्दा जान्ने हुनुहुन्न। मैले किन तपाईंको कुरा पालना गर्नु? म त सत्यतालाई पालना गर्छु, तपाईंले धर्मसिद्धान्तहरू बोल्नु वा नाराहरू फलाक्नुलाई होइन!” यस्तो परिस्थिति आउँछ। यदि अगुवा र कामदारहरूले खोक्रो धर्मसिद्धान्तहरू नबोल्न, साँचो रूपमा बोल्न, र अभ्यासका सिद्धान्तहरू र मार्ग प्रस्ट रूपमा सङ्गति गर्न सक्छन् भने, अधिकांश मानिसहरूले पालना गर्न सक्नेछन्। त्यसकारण, मण्डलीको काम गर्न वास्तवमा सजिलो छ; यदि अगुवा र कामदारहरू गम्भीर रूपमा कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्न सक्छन्, आफ्ना कामको पदमा अडिग रहन्छन्, र खास काममा संलग्न हुन्छन् भने, उनीहरूले पक्कै पनि राम्रोसँग काम गर्न सक्नेछन्। चिन्ताजनक कुरा के हो भने यदि अगुवा, कामदार र सुपरभाइजरहरू गैरजिम्मेदार छन् र आफूलाई श्रेष्ठ ठान्छन्, धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न र नाराहरू फलाक्न मात्र जान्दछन्, र स्थलमा खास काममा संलग्न हुँदैनन् भने—काममा अवश्यै समस्याहरू आउनेछन्। किनभने उनीहरूभन्दा मुनिका मानिसहरूले यस्ता किसिमका कुराहरू छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्, उनीहरूलाई बाटो देखाउने कोही चाहिन्छ, उनीहरूलाई एउटा मुख्य आधार चाहिन्छ, उनीहरूलाई व्यक्तिगत रूपमा नै अगुवाइ गर्न र के गर्ने भनी बताउने कोही चाहिन्छ, उनीहरूलाई पर्यवेक्षण गर्ने र निरीक्षण गर्ने कोही चाहिन्छ, अन्यथा काम कार्यान्वयन हुनेछैन। यदि तैँले हैसियतको पदबाट एकदुई वटा धर्मसिद्धान्त र नाराहरू फलाक्न सकिस् भने तलका मानिसहरूले कदम चाल्नेछन् र तैँले भनेजस्तो गर्नेछन् भनेर अपेक्षा गरेको छस् भने, त्यो सपना मात्र हो। तलका मानिसहरू यन्त्र जस्तै हुन्छन्: यदि उनीहरूलाई कसैले पनि सक्रिय पारेन भने, उनीहरूले कदम चाल्नेछैनन्। यदि अगुवा र कामदारका रूपमा काम गर्नेहरूले यो कुरा समेत छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन् भने, उनीहरूमा अन्तर्ज्ञानको ज्यादै कमी छ! जब झूटा अगुवाहरूले काम गर्छन्, तिनीहरूले केही पनि छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई के काम महत्त्वपूर्ण हो र के चाहिँ सामान्य काम हो भन्ने थाहा हुँदैन, न त तिनीहरूले कामहरूलाई महत्त्व र जरुरतको आधारमा प्राथमिकता दिन नै सक्छन्। तिनीहरूले जे नै गरे पनि, तिनीहरूमा सिद्धान्तहरू हुँदैनन्, तिनीहरूले अभ्यासको मार्गलाई प्रस्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरू केवल धर्मसिद्धान्तहरू बोल्छन् र नाराहरू फलाक्छन्, र केही अव्यावहारिक कुराहरू मात्र भन्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरू कुनै पनि काम गर्न बिलकुलै सक्षम हुँदैनन् र हटाइन मात्र सक्छन्। अगुवा र कामदारहरूले कामलाई कसरी बन्दोबस्त र कार्यान्वयन गर्ने भन्ने जान्नुपर्छ, र उनीहरूले काम कसरी निरीक्षण र निर्देशन गर्ने भन्ने पनि जान्नुपर्छ, साथै उत्पन्न हुने समस्याहरूलाई आफैले समाधान गर्न सक्नुपर्छ। यस्ता अगुवा र कामदारहरूले मात्र वास्तविक काम गर्न र मानिसहरूलाई पूर्ण रूपमा विश्वस्त पार्न सक्छन्। यदि कुनै अगुवाले काम निर्देशन गर्न वा समस्याहरू पत्ता लगाएर समाधान गर्न सक्दैन्, यदि उसले अरूलाई निरन्तर रूपमा भाषण दिन र काटछाँट गर्न मात्र सक्छ, र उसले आफैले कामकुरालाई अस्तव्यस्त बनाएपछि अरूलाई दोष दिन्छ भने, यो अयोग्य अगुवा हुनु हो। यस्तो अगुवा बेकारको व्यक्ति हो, ऊ झूटो अगुवा हो, र उसलाई हटाउनैपर्छ। यदि तँलाई कुनै खास काम गर्न आउँदैन भने, तैँले यो खास काम राम्ररी गर्नमा मदत गर्नका लागि कम्तीमा दुई जना उचित मानिसहरू खोज्नुपर्छ, र तैँले सुरुमा बाधाहरू सिर्जना गर्ने बाधक मानिसहरूलाई कम्तीमा तह लगाएर निकाल्नुपर्छ। के यो राम्रोसँग यो काम गर्नका लागि अनुकूल अवस्थाहरू सिर्जना गर्नु होइन र? यदि तैँले केही वास्तविक काम गर्न सक्ने मानिसहरू भेटेपछि उनीहरूलाई तुरुन्तै प्रवर्धन गरिस्, र यदि तैँले बाधा र अवरोधहरू निम्त्याउने मानिसहरूलाई तुरुन्तै तह लगाएर निकालिस् भने, तैँले यस कामलाई निरन्तरता दिँदा पहिलेभन्दा ज्यादै कम कठिनाइहरू हुनेछन्। क्षमताको अत्यन्तै कमी भएका अगुवाहरू यसरी काम गर्न सक्षम हुँदैनन्। उनीहरू मानिसहरू चिढिएलान् भनेर डराउँछन्, र उनीहरूले कुनै दुष्ट व्यक्तिलाई बारम्बार बाधा र अवरोधहरू सिर्जना गरिरहेको देख्दा, उनीहरूले उसलाई तह लगाउँदैनन्। उनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्षम को छ भनेर बताउन पनि सक्दैनन्, र उनीहरूलाई कामको जिम्मा लिने गरी कसलाई पदोन्नति गर्नु उचित हुन्छ भनेर थाहा हुँदैन। यस्ता अगुवाहरू अन्धा हुन्छन् र आफ्ना काम गर्न सक्षम हुँदैनन्। यदि अगुवा र कामदारहरूले सत्यता वा व्यावसायिक सीपहरू बुझेका छैनन् भने, उनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्नेछैनन्, त्यसैले अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम गर्न बारम्बार प्रशिक्षण लिनुपर्छ। यदि उनीहरू सिद्धान्तहरूमा निपुण छन्, कामलाई महत्त्व र जरुरतका आधारमा प्राथमिकता दिन जान्दछन्, र फाइदा र बेफाइदाहरू तौलन जान्दछन् भने, उनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्न सक्छन् र उनीहरू मापदण्ड अनुरूपका अगुवा र कामदार बन्न सक्छन्।
अब मैले परमेश्वरको घरका आवश्यकताहरूबमोजिम कार्य बन्दोबस्तहरू सही रूपमा सञ्चार, जारी, र कार्यान्वयन गर्नेसम्बन्धी सामग्रीबारे सङ्गति गरेपछि, के तिमी अगुवा र कामदारहरूले कार्य बन्दोबस्तहरूलाई कसरी हेर्ने र कार्यान्वयन गर्ने भन्नेबारे केही आधारभूत बुझाइ प्राप्त गरेका छौ? अनि के अब तिमीहरूले कार्य बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्दा पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र दायित्वहरूबारे केही खास बुझाइ प्राप्त गरेका छौ? (हजुर।) अब खास बुझाइ प्राप्त गरिसकेपछि, तैँले आफूले के गर्नुपर्छ र आफू कुन हदसम्म त्यो गर्न सक्षम छु भनेर विचार गर्नुपर्छ, र त्यसपछि तैँले आफूमा अगुवा वा कामदार हुने क्षमता छ कि छैन, र आफू अगुवा वा कामदारको काम गर्न लायक छु कि छैन भनी मूल्याङ्कन गर्न सक्नुपर्छ। कम क्षमता भएका र वास्तविक काम नगर्ने केही अगुवा र कामदारहरू—अर्थात्, हामी जसलाई झूटा अगुवा भन्छौँ, उनीहरूको कुरा गर्नुपर्दा—तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरूको नवौँ जिम्मेवारीको खास सामग्री बुझिसकेपछि, तिनीहरूले के गर्नुपर्छ? कतिपयले भन्छन्, “मैले यसअघि अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू वास्तवमै बुझेको थिइनँ, र म अगुवा बनेपछि, मैले केवल देखिनका निम्ति आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूमा भरोसा गरेर केही काम गरेँ, र मलाई लाग्थ्यो कि म कष्ट सहन उत्साहित र इच्छुक भएकाले, म सायद मापदण्ड अनुरूपको अगुवा थिएँ। परमेश्वरलाई यस तरिकाले सङ्गति गरेको सुनेपछि म स्तब्ध भएको छु। म त झूटो अगुवा रहेछु, मेरो क्षमता अत्यन्तै कम छ, र म वास्तविक काम गर्न सक्दिनँ। म परमेश्वरको घरको एउटा खास कार्य बन्दोबस्त कार्यान्वयन गर्न समेत सक्षम छुइनँ। मैले सोच्ने गर्थेँ कि केही पटक कुनै कार्य बन्दोबस्त पढ्नु, त्यो कुरा सबै जनासम्म पुर्याउनु, र त्यसपछि तलका मानिसहरूले त्यो हासिल गर्न खोज्दा उनीहरूलाई प्रोत्साहन र निगरानी गर्नु भनेको मैले त्यो कार्य बन्दोबस्तलाई कार्यान्वयन गरेको हो। केही समयपछि, मैले उक्त काम राम्ररी गरिएको रहेनछ र धेरै खास कामहरूलाई बेवास्ता गरिएको रहेछ भन्ने पत्ता लगाएँ, र मैले त्यसपछि मात्र थाहा पाएँ कि मेरो क्षमतामा साँच्चिकै कमी रहेछ, र म अगुवा हुने खालको व्यक्ति होइन रहेछु।” त्यसोभए, यस्तो व्यक्तिले के गर्नुपर्छ? के उसले आफ्नो काम त्याग्नु ठीक हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसोभए के यो समस्या समाधान गर्ने कुनै उपाय छ? कि यो समस्या समाधान गर्नै सकिँदैन? (अहँ, यो समाधान गर्न नसकिने होइन। ती मानिसहरूले परमेश्वरका आवश्यकताहरूबमोजिम राम्रो गर्ने प्रयत्न गर्नैपर्छ।) यो एउटा सकारात्मक र सक्रिय दृष्टिकोण हो; यो निकै राम्रो दृष्टिकोण हो। तिनीहरूले परमेश्वरका आवश्यकताहरूबमोजिम राम्रो गर्ने, आस्था राखेर परमेश्वरमा भरोसा गर्ने, र नकारात्मक नबन्ने, वा आफ्नो काममा हर नमान्ने प्रयत्न गर्नुपर्छ—यो एउटा समाधान हो। के यो राम्रो समाधान हो? (हो।) तर के यो एउटै मात्र समाधान हो त? (अहँ, होइन। यदि तिनीहरूको क्षमता कम छ र तिनीहरूले साँच्चिकै कुनै वास्तविक काम गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले यसको जवाफदेहिता लिएर आफ्नो पदबाट राजीनामा दिए हुन्छ।) यो दोस्रो समाधान हो। यदि तिनीहरूले यसअघि कोसिस गरेका छन्, र तिनीहरूलाई अगुवाको काम गर्न सक्दिनँ भन्ने लागेको छ—अर्थात्, यदि तिनीहरूलाई त्यो ज्यादै मुस्किल र कठोर लाग्छ, र तिनीहरू त्यसबारे निकै व्यग्र छन् र राम्रोसँग सुत्न सक्दैनन्, र हरेक दिन तिनीहरूलाई टाउको उचाल्न वा सास फेर्न नसक्ने गरी पहाडले थिचेको जस्तो अनुभूति हुन्छ, साथै हिँड्दा तिनीहरूलाई खुट्टाहरू समेत गह्रौँ भएको महसुस हुन्छ—र यी खास आवश्यकताहरू सुनेपछि तिनीहरूलाई झनै आफ्नो क्षमता अत्यन्तै कम छ र उक्त काम गर्न सक्दै सक्दिनँ भन्ने महसुस हुन्छ भने, तिनीहरूले के गर्नुपर्छ? तिनीहरूले एउटा काम गर्न सक्छन्, त्यो हो तुरुन्तै राजीनामा दिने। यदि तिनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्दैनन् भने तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामलाई असल पार्नु हुँदैन—तिनीहरूमा हुनुपर्ने समझ यही हो। तिनीहरूले अन्धाधुन्ध रूपमा आफूलाई सीमाभन्दा बाहिर धकेल्नु, आफ्ना क्षमताभन्दा बाहिरको काम गर्ने कोसिस गर्न जिद कस्नु, वा मूर्खतापूर्ण कामहरू गर्नु हुँदैन। यस्ता कामकुरा नगर्नेहरूमा मात्र समझ हुन्छ। समझ भएका मानिसहरूमा आत्मचेतना हुन्छ; तिनीहरू आफ्नो क्षमताबारे प्रस्ट हुन्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्ना कमीकमजोरीहरू थाहा हुन्छ। मानिसहरूले आफ्नो क्षमतालाई प्रस्ट रूपमा चिनेपछि मात्र उनीहरूले आफू के गर्न सक्षम छु, के गर्न सक्षम छैन, र के गर्न सबैभन्दा उपयुक्त छु भनेर सही रूपमा बुझ्न सक्छन्। मानिसहरूले किन आफ्नो क्षमता थाहा पाउनैपर्छ? यसले उनीहरूलाई आफूले गर्नुपर्ने कर्तव्य सुनिश्चित गर्न मदत गर्छ, र त्यो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न पनि मदत गर्छ। यदि तैँले पहिल्यै आफूलाई जाँचेर आफूमा यो क्षमता मात्र भएको देखिसकेको छस् र आफूले अगुवाको काम गर्न नसक्ने थाहा पाएको छस् भने, तैँले फेरि आफूलाई जाँच्न र त्यो कुरा फेरि प्रमाणित गर्न आवश्यक छैन। तैँले तुरुन्तै राजीनामा दिनुपर्छ—आफ्नो पदमा टाँसिएर राजीनामा दिन अस्वीकार नगर्; तैँले खास काम गर्न नसक्दा अरूलाई असर र ढिलाइ नपार्। के राजीनामा दिनु अघि बढ्ने मार्ग होइन र? तेरो सामु यी दुइटा मार्गहरू छन्, तैँले एउटा रोज्न सक्छस्; तँसँग अघि बढ्ने मार्गको कमी छैन, र मार्ग एउटा मात्र छैन। तैँले आफूप्रतिको बुझाइका आधारमा, साथै तँलाई चिन्ने तेरो वरिपरिका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तेरो बारेमा गरेका मूल्याङ्कनहरूका आधारमा आफ्नो वास्तविक परिस्थितिबारे व्यावहारिक र सही मूल्याङ्कनहरू गर्न, र त्यसपछि सही निर्णय गर्न सक्छस्। परमेश्वरको घरले तेरा लागि परिस्थितिहरू कठिन पार्नेछैन। तँलाई यसबारे के लाग्छ? (यो राम्रो हो।) कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “म फेरि कोसिस गर्न र राम्रो गर्ने प्रयास गर्न चाहन्छु। मलाई लाग्छ, म यो गर्न सक्छु। ती वर्षहरूमा मैले सत्यता पछ्याउनेप्रति खासै ध्यान दिइनँ, र अगुवा बनेपछि म अझै सत्यता खोज्न जान्दिनथेँ र अलमल्ल तरिकामा काम गर्थेँ। म सोच्ने गर्थेँ कि मण्डली अगुवा हुनु निकै सजिलो छ, त्यसमा मानिसहरूलाई भेलाहरूमा सहभागी हुन सङ्गठित गर्ने, सत्यतामा सङ्गति गर्न अगुवाइ गर्ने, समस्याहरू उत्पन्न हुँदा तिनलाई सामयिक रूपमा समाधान गर्ने, र माथिले गरेका जुनसुकै बन्दोबस्तहरू कार्यान्वयन गर्ने काम मात्र पर्छन्, र काम त्यतिमै सकिन्छ। मैले, केही समय अगुवा भएपछि, आफूले समाधान गर्न नसक्ने धेरै समस्याहरू छन् भनेर पत्ता लगाउँला, माथिकाले कामको बारेमा सोध्दा जबाफ दिन नजानुँला, र परमेश्वरका चुनिएका केही मानिसहरूले वास्तविक समस्याहरू उठाउँदा, म कुनै जबाफ दिन सक्षम नहुँला भनेर कहिल्यै कल्पना गरेको थिइनँ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेका यी वर्षहरूमा, उनीहरू सबैले बारम्बार परमेश्वरका वचनहरू पढेका छन् र प्रवचनहरू सुनेका छन्। उनीहरू सबैले निश्चय नै केही सत्यताहरू बुझ्छन् र केही खुट्याउने क्षमता राख्छन्। सत्यता वास्तविकताबिना, म उनीहरूलाई साँच्चिकै मलजल गर्न वा भरणपोषण गर्न सक्दिनँ।” अब परमेश्वरको घरमा कुनै पनि प्रकारको खास काम राम्ररी गर्न त्यति सजिलो छैन भन्ने प्रस्ट भएको छ। एक हिसाबले, मानिसहरूमा क्षमता हुनु आवश्यक छ, र अर्को हिसाबले, उनीहरूले बोझ वहन गर्नुपर्छ, साथै सत्यता बुझ्नुपर्छ—यी सबै कुराहरू पूर्णतया जरुरी छन्। कसैले सत्यता नपछ्याउनु वा उसमा क्षमताको कमी हुनु हुँदैन, र कसैमा मानवताको कमी हुनु र उसले बोझ वहन नगर्नु हुँदैन। तर, कतिपय मानिसहरू अविश्वस्त रहन्छन्। उनीहरू अझै पनि पुनः प्रयास गर्न चाहन्छन्, र अर्को मौका दिइयोस् भनेर अनुरोध गर्छन्—के यस्ता मानिसहरूलाई अर्को मौका दिइनुपर्छ? यदि उनीहरूको कार्य सामर्थ्य र क्षमता दुइटै औसत छन्, तर उनीहरूले केही खास काम गर्न सक्छन्, र उनीहरू झाराटारुवा हुँदैनन् र समस्याहरूलाई समाधान गरेर आफ्नो काममा नतिजाहरू हासिल गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्छन्, र माथिकाले गरेको कुनै पनि बन्दोबस्त पालना गर्न र त्यसमा समर्पित हुन सक्छन्, अनि मूलतः परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्तहरू र आवश्यक सिद्धान्तहरूअनुसार कामलाई कार्यान्वयन गर्छन्, साथै यसअघि उनीहरू सानै उमेरका भएकाले उनीहरूले राम्रोसँग काम नगरेका, सत्यता नबुझेका, र सतही जग भएका भए पनि, उनीहरू सही मानिस हुन् भने, उनीहरूले अर्को मौका पाउनुपर्छ र आफूलाई प्रशिक्षण दिन जारी राख्नुपर्छ—उनीहरूलाई अन्धाधुन्ध रूपमा बरखास्त नगर्। अगुवा वा कामदार हुन त्यति सजिलो छैन, न त अगुवा वा कामदार चयन गर्न नै सजिलो हुन्छ। अब, अधिकांश अगुवा र कामदारहरूले आफ्ना जिम्मेवारीबारे केही बुझाइ प्राप्त गरेका छन्, र उनीहरू आफ्नो काममा कम्तीमा पहिलेभन्दा अलि राम्रो हुनेछन्—यो तथ्य कुरा हो।
अब मैले अगुवा र कामदारहरूको नवौँ जिम्मेवारसम्बन्धी सत्यता सिद्धान्तहरू—आवश्यकताको आधारमा, कार्यान्वयनको स्थितिको मार्गनिर्देशन, सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुरोध र अनुगमन प्रदान गर्दै परमेश्वरको घरको विभिन्न कार्य बन्दोबस्तलाई सही ढङ्गबाट सञ्चार, जारी र कार्यान्वयन गर्ने—बारे सङ्गति गरिसकेपछि तिमीहरू सबैको हृदय प्रफुल्ल भएको छ, र तिमीहरूले अभ्यासको मार्ग पाएका छौ। अब तिमीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र जीवन प्रवेश प्राप्त गर्न सक्षम मात्र छैनौ, तर तिमीहरूले अगुवा र कामदारहरूबारे केही ज्ञान र विवेक पनि प्राप्त गरेको हुनुपर्छ, र कम्तीमा पनि अगुवा र कामदारहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू र उनीहरूले गर्नुपर्ने कामबारे प्रस्टता र बुझाइ हासिल गरेको हुनुपर्छ। छोटकरीमा, अगुवा र कामदारहरूले वास्तविक काम गरिरहेका छन् कि छैनन् भनेर थाहा पाउनु परमेश्वरका चुनिएका हरेक मानिसका लागि उपयोगी र फाइदाजनक हुन्छ, र यसरी अगुवा र कामदारहरूसम्बन्धी उनीहरूको बुझाइ अब खोक्रो रहनेछैन, बरु अझ ठोस् बन्नेछ।
अप्रिल १०, २०२१
