अध्याय ४
सबै मानिसहरूलाई नकारात्मकताबाट सकारात्मकतामा परिवर्तन भएपछि उन्मादपूर्ण हुन र बहकिएर जान नदिनको लागि, परमेश्वरले उहाँका मानिसहरूप्रतिको उहाँका सबैभन्दा ठूला आवश्यक मापदण्डहरूका बारेमा बोलिसक्नुभएपछि—उहाँले व्यवस्थापन योजनाको यो चरणमा उहाँको इच्छा के छ सोबारेमा मानिसहरूलाई बताइसक्नुभएपछि—अन्त्यमा परमेश्वरको इच्छालाई सन्तुष्ट तुल्याउन मनैदेखि तयार हुन तिनीहरूलाई सहयोग गर्न उहाँले तिनीहरूलाई उहाँका वचनहरूको मनन गर्ने अवसर दिनुहुन्छ। जब मानिसहरूका अवस्थाहरू सकारात्मक हुन्छन्, तब परमेश्वरले तिनीहरूलाई तुरुन्तै समस्याको अर्को पक्षका बारेमा प्रश्नहरू गर्न थाल्नुहुन्छ। उहाँले मानिसहरूले पत्ता लगाउन कठिन प्रश्नहरू एकपछि अर्को गरी सोध्नुहुन्छ: “के मप्रतिको तिमीहरूको प्रेम अशुद्धताले कलङ्कित थियो? के मप्रति तिमीहरूको बफादारीता शुद्ध र सम्पूर्ण हृदयको थियो? के मेरो बारेमा तिमीहरूको ज्ञान सत्य थियो? तिमीहरूको हृदयमा मैले कति ठाउँ ओगट्थें?” र यस्तै-यस्तै अन्य प्रश्नहरू। यो अनुच्छेदको पहिलो आधा भागमा, दुई हप्कीहरूबाहेक, बाँकी सबै प्रश्नहरू मात्रै छन्। खास गरी—“के मेरा भनाइहरूले तिमीहरूको केन्द्रमै प्रहार गरेको छ?”—भन्ने प्रश्न अत्यन्तै उचित छ। यसले मानिसहरूको हृदयको गहिराइको सबैभन्दा गुप्त कुरालाई प्रहार गर्छ, यसरी तिनीहरूलाई अचेत रूपमा आफैलाई यो प्रश्न सोध्ने तुल्याउँछ: “के म परमेश्वरप्रतिको मेरो प्रेममा साँच्चै बफादार छु?” मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा अचेत रूपमा, सेवा गर्दाका आफ्ना विगतका अनुभवहरूलाई स्मरण गर्छन्: तिनीहरू आत्म-माफी, आत्म-धार्मिकता, आत्म-महत्त्व, आत्मसन्तुष्टि, प्रसन्नता, र अहङ्कारले भरिएका थिए। तिनीहरू जालमा परेको ठूलो माछाजस्तै थिए—जालमा परेपछि, तिनीहरूले आफूलाई मुक्त गर्न सहज थिएन। यसको साथै, तिनीहरू बारम्बार अनियन्त्रित हुन्थे, तिनीहरूले पटक-पटक परमेश्वरको सामान्य मानवतालाई धोका दिन्थे, र आफूले गर्ने सबै कुरामा आफैलाई पहिलो प्राथमिकता दिन्थे। “सेवाकर्ताहरू” भनेर बोलाइनुभन्दा पहिले, तिनीहरू सामर्थ्यले भरिएका भर्खर जन्मेका सिंहका बच्चाहरू जस्ता थिए। तिनीहरूले केही हदसम्म आफ्नो ध्यान जीवनमा केन्द्रित गर्ने गरे पनि, प्रायजसो तिनीहरू अल्याङटल्याङ मात्रै गरिरहेका हुन्थे; दासहरूजस्तो, तिनीहरूले परमेश्वरप्रति झारातिरुवा शैलीमा काम गर्थे। सेवाकर्ताको रूपमा खुलासा भएको समयमा, तिनीहरू नकरात्मक भए, तिनीहरू पछि हटे, तिनीहरू शोकले भरिएका थिए, तिनीहरूले परमेश्वरको बारेमा गनगन गरे, तिनीहरूले खिन्नतामा शिर निहुर्याए, अनि यस्तै-यस्तै काम गरे। तिनीहरूको हरेक कदममा तिनीहरूको मनमस्तिष्कमा तिनीहरूका आफ्नै सुन्दर, हृदयस्पर्शी कथाहरू गुन्जिरहन्छन्। तिनीहरूलाई सुत्न समेत कठिन हुन्छ, र तिनीहरूले दिनको समय अचेत अवस्थामा नै बिताउँछन्। तिनीहरूलाई दोस्रोपटक परमेश्वरले हटाउनुभएको छ जस्तो देखिन्छ, तिनीहरू कहिल्यै उम्कन नसक्ने गरी पातालमा खसेका छन् जस्तो देखिन्छ। पहिलो अनुच्छेदमा केही कठिन प्रश्नहरू प्रस्तुत गर्नेबाहेक परमेश्वरले केही पनि नगर्नुभएको भए पनि, ध्यान दिएर पढ्दा यसले के देखाउँछ भने, यी प्रश्नहरू सोध्ने परमेश्वरको उद्देश्य प्रश्नहरू सोध्नमा मात्रै सीमित छैन; तिनमा गहन स्तरको अर्थ लुकेको छ, जसलाई अझै विस्तृत रूपमा व्याख्या गरिनुपर्छ।
परमेश्वरले किन एकपटक आज आखिर आज नै हो, र हिजोको दिन बितिसकेको हुनाले, अतीतको यादमा डुब्नु पर्ने कुनै आवश्यक छैन भनेर भन्नुभयो, तैपनि यहाँ पहिलो वाक्यमा नै उहाँले मानिसहरूलाई प्रश्नहरू गर्नुहुन्छ, र तिनीहरूलाई विगतको याद गर्न लगाउनुहुन्छ? यसबारेमा विचार गर: परमेश्वरले मानिसहरूलाई अतीतको याद नगर भनी भन्नुहुन्छ, तर फेरि किन तिनीहरूले विगतको बारेमा मनन गर्नुपर्छ भनेर पनि भन्नुहुन्छ? के परमेश्वरका वचनहरूमा गल्ती हुन सक्छ? के यी वचनहरूको स्रोत गलत हुन सक्छ? प्राकृतिक रूपमै, परमेश्वरका वचनहरूलाई ध्यानै नदिनेहरूले त्यस्तो गहन प्रश्नहरू गर्नेथिएन। तर केही क्षणको लागि, यसबारेमा बताउने कुनै आवश्यकता छैन। पहिलो, म माथिको पहिलो प्रश्नलाई व्याख्या गर्छु—“किन” भन्ने प्रश्न। अवश्य नै, परमेश्वरले म रित्तो शब्दहरू बोल्दिन भनी भन्नुभएको छ भन्ने कुरा सबैलाई थाहा छ। यदि परमेश्वरको मुखबाट वचनहरू बोलिन्छन् भने, तिनमा उद्देश्य र महत्त्व हुन्छ—यसले प्रश्नको केन्द्रबिन्दु छुन्छ। मानिसहरूको सबैभन्दा ठूलो असफलता भनेको तिनीहरूले आफ्ना दुष्ट मार्गहरू परिवर्तन गर्न नसक्नु र तिनीहरूको पुरानो प्रकृतिलाई हटाउन नसक्नु हो। सबै मानिसहरूलाई अझै पूर्ण र वास्तविक रूपमा आफूलाई चिन्ने अवसर दिनको लागि, परमेश्वरले तिनीहरूलाई तिनीहरूले आफ्नो बारेमा अझै गहन रूपमा मनन गर्न सकून्, र यसरी परमेश्वरका वचनहरूमध्ये एउटा पनि रित्तो छैन, र परमेश्वरका सबै वचनहरू फरक-फरक मानिसहरूमा फरक-फरक हदमा पूरा हुन्छन् भनेर जानून् भनेर सुरुमा विगतको बारेमा मनन गर्न लगाउनुहुन्छ। विगतमा, परमेश्वरले मानिसहरूलाई जसरी निराकरण गर्नुहुन्थ्यो त्यसले तिनीहरूलाई परमेश्वरको बारेमा थोरै ज्ञान दिन्थ्यो र परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको इमानदारीतालाई अलिक बढी हृदयस्पर्शी बनाउथ्यो। “परमेश्वर” भन्ने शब्दले ०.१ प्रतिशत मानिसहरू र तिनीहरूको हृदयलाई ओगट्छ। यति कुरा हासिल गरेको तथ्यले परमेश्वरले निकै धेरै मात्रामा मुक्तिको काम गर्नुभएको छ भन्ने देखाउँछ। ठूलो रातो अजिङ्गरले नाजायज फाइदा उठाएको र शैतानले कब्जा गरेको यो समूहमा परमेश्वरले यति कुरा पूरा गर्नु भनेको यस्तो अवस्था हो जसमा तिनीहरूले आफूलाई जस्तो मन पर्यो त्यस्तो गर्ने आँट गर्दैनन् भनेर भन्दा अत्युक्ति हुँदैन। किनभने शैतानले काबुमा राखेका मानिसहरूको सत प्रतिशत हृदय ओगट्नु परमेश्वरको निम्ति असम्भव हुन्छ। अर्को चरणको अवधिमा परमेश्वरसम्बन्धी मानिसहरूको ज्ञानलाई बढाउनको लागि, परमेश्वरले विगतका सेवाकर्ताहरूको अवस्थालाई आजका परमेश्वरका मानिसहरूको अवस्थासँग तुलना गरेर एउटा स्पष्ट भिन्नता प्रस्तुत गर्नुहुन्छ, जसले मानिसहरूलाई अझै लज्जित तुल्याउँछ। परमेश्वरले भन्नुभएजस्तै, “तिमीहरूका सर्म लुकाउने ठाउँ कहीँ पनि छैन।”
त्यसो भए, परमेश्वरले तिनीहरूलाई प्रश्न गर्नकै लागि मात्रै प्रश्न गरिरहनुभएको छैन भनेर मैले किन भनेँ त? सुरुदेखि अन्तिमसम्म यसलाई ध्यान दिएर पढ्दा यसले के देखाउँछ भने, परमेश्वरले गर्नुभएका प्रश्नहरूलाई विस्तृत रूपमा व्याख्या नगरिएको भए पनि, ती सबैले परमेश्वरप्रतिको मानिसहरूको बफादारीता र परमेश्वरसम्बन्धी तिनीहरूको ज्ञानको हदलाई जनाउँछन्; अर्को शब्दमा भन्दा, ती प्रश्नहरूले मानिसहरूको वास्तविक अवस्थाहरूलाई जनाउँछन्, जुन दयनीय छ, र तिनीहरूलाई यसको बारेमा खुलेर करा गर्न कठिन हुन्छ। यसबाट के देख्न सकिन्छ भने, मानिसहरूको कद अत्यन्तै सानो छ, परमेश्वरसम्बन्धी तिनीहरूको ज्ञान अत्यन्तै सतही छ, र उहाँप्रतिको तिनीहरूको बफादारीता कलङ्कित र अशुद्ध छ। परमेश्वरले भन्नुभएजस्तै, लगभग सबै मानिसहरूले धमिलो पानीमा माछा मार्छन् र नाममात्रको काम गर्छन्। जब परमेश्वरले “के तिमीहरू मेरा मानिसहरू हुन अयोग्य छौ भन्ने साँच्चै विश्वास गर्छौ?” भनी भन्नुहुन्छ, यी वचनहरूको साँचो अर्थ के हो भने, सारा मानिसहरूमाझ, कोही पनि परमेश्वरका मानिसहरू बन्न योग्यका छैनन्। तर अझै ठूलो प्रभाव हासिल गर्नको लागि, परमेश्वरले प्रश्न सोध्ने विधि प्रयोग गर्नुहुन्छ। यो विधि मानिसहरूको हृदयलाई छेड्ने हदसम्म जाने गरी तिनीहरूलाई निर्दयी रूपमा आक्रमण गर्ने, प्रहार गर्ने, र मार्ने विगतका वचनहरूभन्दा निकै नै प्रभावकारी छ। मानौं परमेश्वरले निरस र खल्लो कुरा यसरी बताउनुभयो, “तिमीहरू मप्रति निष्ठावान छैनौ, र तिमीहरूको निष्ठा कलङ्कित छ, तिमीहरूको हृदयमा मेरो निम्ति कुनै ठोस स्थान छैन…। म तिमीहरूलाई तिमीहरू आफैदेखि लुक्ने कुनै ठाउँ दिनेछैन, किनभने तिमीहरूमध्ये कोही पनि मेरा मानिसहरू बन्नका लागि पर्याप्त छैनौ।” तिमीहरूले यी दुवैलाई तुलना गर्न सक्छौ, र विषयवस्तु एउटै भए पनि, हरेकको शैली फरक छ। प्रश्नहरूको प्रयोग अझै बढी प्रभावकारी छ। तसर्थ, बुद्धिमानी परमेश्वरले पहिलो शैलीको प्रयोग गर्नुहुन्छ, जसले उहाँले बोल्दा प्रयोग गर्नुहुने कलालाई देखाउँछ। यो कुरा मानिसले हासिल गर्न नसक्ने कुरा हो, त्यसकारण परमेश्वरले यसो भन्नुभएको कुरा उचितै हो, “मानिसहरू मैले प्रयोग गर्ने भाँडाकुँडा मात्रै हुन्। तिनीहरूबीचको एउटै मात्र भिन्नता के हो भने कतिचाहिँ अत्यन्तै न्यून महत्त्वका छन् र कति भने बहुमूल्य छन्।”
मानिसहरूले पढ्दै जाने क्रममा, परमेश्वरका वचनहरू गहन र शीघ्र हुँदै जान्छन्, तिनीहरूले सास फेर्ने मौका पनि बिरलै पाउँछन्, किनभने कुनै पनि हालतमा परमेश्वरले मानिससँग खुकुलो व्यवहार गर्नुहुन्न। जब मानिसहरूलाई सबैभन्दा बढी पछुतो भइरहेको हुन्छ, परमेश्वरले फेरि पनि तिनीहरूलाई यसो भनेर चेतावनी दिनुहुन्छ: “यदि तिमीहरू माथिका प्रश्नहरूबारे पूर्ण रूपमा अनजान छौ भने, त्यसले तिमीहरू धमिलो पानीमा माछा मार्दैछौ, तिमीहरू केवल सङ्ख्या थप्न मात्र उपस्थित छौ भन्ने देखाउँछ, र त्यस बेला मद्वारा पूर्वनिर्धारित भएर तिमीहरू निश्चय नै हटाइनेछौ र दोस्रो चोटि अतल कुण्डमा फालिनेछौ। यी मेरा चेतावनीका वचनहरू हुन्, र यसलाई हल्का रूपमा लिने जो-कोहीलाई पनि मेरो न्यायद्वारा प्रहार गरिनेछ, र तोकिएको समयमा विनाशको सामना गराइनेछ।” यी वचनहरू पढेपछि, मानिसहरूले तिनीहरू अतल कुण्डमा फ्याँकिएको समयको बारेमा विचार नगरी बस्न सक्दैनन्: महाविपत्ति आउँछ भन्ने डर, परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरूको शासन, तिनीहरूका आफ्नै अन्त्यले तिनीहरूलाई पर्खिरहेको अवस्था, लामो समयसम्म हैरान, निराश, व्याकुल भएको, तिनीहरूको हृदयको उदास अवस्थाको बारेमा कसैलाई बताउन नपाएको अवस्था—यसको तुलनामा त तिनीहरूको देहलाई हटाइदिएकै भए राम्रो हुनेथियो भन्ने तिनीहरूलाई लाग्छ…। तिनीहरूको सोचाइ यो बिन्दुमा पुगेपछि, तिनीहरू व्याकुल नभई रहन सक्दैनन्। तिनीहरू विगतमा कस्ता थिए, तिनीहरू आज कस्ता छन्, र भोलि तिनीहरू कस्ता हुनेछन् भनेर विचार गर्दा, तिनीहरूको हृदयमा शोक-सुर्ता बढ्छ, तिनीहरू थाहै नभई काँप्न थाल्छन्, तसर्थ तिनीहरू परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरूप्रति झन्-झन् भयभीत हुन्छन्। “परमेश्वरका मानिसहरू” भन्ने शब्द बोल्ने माध्यम मात्रै हुन सक्छ भन्ने तिनीहरूलाई थाहा भएपछि, तिनीहरूको हृदयको हर्ष तुरुन्तै हैरानीमा परिवर्तन हुन्छ। परमेश्वरले तिनीहरूलाई प्रहार गर्न तिनीहरूकै घातक कमजोरीको प्रयोग गरिरहनुभएको छ, र यस बिन्दुमा, उहाँले मानिसहरूको नशाहरू निरन्तर चलायमान हुने गरी र परमेश्वरका कार्यहरू अथाह छन्, परमेश्वर पहुँचभन्दा बाहिर हुनुहुन्छ, परमेश्वर पवित्र र शुद्ध हुनुहुन्छ, र तिनीहरू परमेश्वरका मानिसहरू बन्न योग्य छैनन् भन्ने तिनीहरूको बोधलाई बढाउने गरी, उहाँको कामको अर्को चरणको सुरुवात गर्दै हुनुहुन्छ। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले पछि पर्ने दुस्साहस नगरी आफूलाई सुधार गर्ने आफ्ना प्रयासहरूलाई दुई गुणा बढाउँछन्।
त्यसपछि, मानिसहरूलाई एउटा पाठ सिकाउन, र तिनीहरूलाई आफूलाई चिन्ने, परमेश्वरको डर मान्ने, र परमेश्वरदेखि भयभीत हुने तुल्याउनको लागि, परमेश्वरले आफ्नो नयाँ योजना सुरु गर्नुहुन्छ: “सृष्टिको समयदेखि आजको दिनसम्म, धेरै मानिसले मेरा वचनहरू उल्लङ्घन गरेका छन्, यसैले मेरो पुनर्बहालीको प्रवाहबाट सोरेर अलग्याइएका र हटाइएका छन्; अन्त्यमा, तिनीहरूका शरीरहरू नष्ट हुन्छन् र तिनीहरूका आत्माहरूलाई पातालमा फालिनेछ र अहिले पनि तिनीहरू गम्भीर दण्डको अधीनमा छन्। धेरै मानिसहरूले मेरा वचनहरू अनुसरण गरेका छन्, तर तिनीहरू मेरो ज्ञान र प्रकाशको विरुद्धमा गएका छन् … र कतिचाहिँ …।” यी वास्तविक उदाहरणहरू हुन्। यी वचनहरूमा, परमेश्वरले परमेश्वरका मानिसहरूलाई उहाँका सबै युगका कार्यहरू जान्न लगाउनको लागि वास्तविक चेतावनी मात्र दिनुहुन्न, आत्मिक संसारमा के भइरहेको छ त्यसको एउटा भागको अप्रत्यक्ष चित्रण पनि प्रदान गर्नुहुन्छ। यसले गर्दा मानिसहरूले परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको अवज्ञाबाट कुनै पनि असल कुरा आउन सक्दैन भन्ने जान्दछन्। तिनीहरू लाजको अनन्त चिन्ह बन्नेछन्, र तिनीहरू शैतानको मूर्तरूप, र शैतानको प्रतिलिपि बन्नेछन्। परमेश्वरको हृदयअनुसार त, अर्थको यो पक्ष गौण महत्त्वको छ, किनभने यी वचनहरूले मानिसहरूलाई पहिले नै थरथर काम्ने र के गर्ने भन्ने अन्योलमा पारिसकेका छन्। यसको सकारात्मक पक्ष के हो भने, मानिसहरू डरले काम्ने क्रममा, तिनीहरूले आत्मिक संसारका केही विवरणहरू पनि प्राप्त गर्छन्—तर केही मात्रै, त्यसकारण मैले थोरै व्याख्या प्रदान गर्नैपर्छ। आत्मिक संसारको प्रवेशद्वारबाट के देख्न सकिन्छ भने, त्यहाँ हरप्रकारका आत्माहरू छन्। तर, कतिपय पातालमा छन्, कतिपय नरकमा छन्, कतिपय अग्नि-कुण्डमा छन्, र कतिपय अतलकुण्डमा छन्। म यसमा केही कुरा थप्न चाहन्छु। सतही रूपमा भन्दा, यी आत्माहरूलाई स्थानअनुसार विभाजन गर्न सकिन्छ; तैपनि, विशिष्ट रूपमा भन्दा, कतिलाई परमेश्वरको सजायले सीधै निराकरण गर्छ, र कति भने शैतानको बन्धनमा हुन्छन्, जुन बन्धनलाई परमेश्वरले प्रयोग गर्नुहुन्छ। अझै विशिष्ट रूपमा भन्दा, तिनीहरूको सजाय तिनीहरूका परिस्थितिहरूको गम्भीरताअनुसार फरक-फरक हुन्छन्। यस बिन्दुमा, म अझै थप व्याख्या गर्न चाहन्छु। परमेश्वरको हातले प्रत्यक्ष रूपमा नै सजाय दिइएकाहरूको पृथ्वीमा कुनै आत्मा हुँदैन, जसको अर्थ तिनीहरूलाई पुनर्जन्म हुने कुनै मौका हुँदैन। शैतानको सत्ताअन्तर्गतका आत्माहरू—“मेरा शत्रुहरू भएका छन्” भनेर परमेश्वरले बताउनुभएका शत्रुहरू—सांसारिक तत्वहरूसँग जोडिएका हुन्छन्। पृथ्वीका विभिन्न दुष्ट आत्माहरू सबै परमेश्वरका शत्रुहरू, शैतानका सेवकहरू हुन्, र तिनीहरू अस्तित्वमा हुनुको कारण सेवा गर्नु, परमेश्वरका कार्यहरूका प्रतिभार हुने गरी सेवा गर्नु हो। तसर्थ, परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “यी मानिसहरू शैतानद्वारा कैद गरिएका मात्र छैनन्, तिनीहरू त अनन्त पापीहरू र मेरा शत्रुहरू भएका छन्, र तिनीहरूले सीधै मेरो विरोध गर्छन्।” त्यसपछि, परमेश्वरले यस किसिमको आत्माको कस्तो अन्त्य हुन्छ भनेर मानिसहरूलाई बताउनुहुन्छ: “तिनीहरू मेरो क्रोधको पराकाष्ठामा मेरो न्यायका पात्रहरू हुन्।” परमेश्वरले तिनीहरूको वर्तमान अवस्थाहरूको बारेमा पनि स्पष्ट पार्नुहुन्छ: “आज पनि तिनीहरू अन्धा छन्, अझै पनि अँध्यारो कालकोठरीमा छन्।”
मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूको सच्चापनको बारेमा बताउन, परमेश्वरले प्रमाणको रूपमा वास्तविक उदाहरण प्रयोग गर्नुहुन्छ (उहाँले बताउनुभएको पावलको घटना) ताकि उहाँको चेतावनीले मानिसहरूमा गहन प्रभाव पारोस्। पावलको बारेमा बताइएको कुरालाई कथाको रूपमा लिनबाट मानिसहरूलाई रोक्न र आफूलाई दर्शकहरू ठान्नबाट तिनीहरूलाई रोक्न—यसको साथै, तिनीहरूले परमेश्वरबाट सिकेका हजारौं वर्ष पहिले भएका कुराहरूलाई गर्व गर्दै देखाउनबाट तिनीहरूलाई रोक्न—परमेश्वरले पावलले आफ्नो जीवनभरि भोगेका अनुभवहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्नुहुन्न। बरु, परमेश्वरले पावलको लागि के-कस्ता परिणामहरू आए र उनको अन्त्य कस्तो भयो, पावलले किन परमेश्वरको विरोध गरे, र कसरी पावल त्यस्तो अवस्थामा पुगे भन्ने कुरामा ध्यान केन्द्रित गर्नुहुन्छ। पावलले चाहना गरेका आशाहरूलाई अन्त्यमा उहाँले कसरी इन्कार गर्नुभयो त्यस कुरालाई जोड दिने, र आत्मिक क्षेत्रमा पावलको अवस्था कस्तो थियो त्यसलाई उदाङ्गो पार्ने कुरामा परमेश्वरले ध्यान केन्द्रित गर्नुहुन्छ: “पावललाई परमेश्वरले प्रत्यक्ष रूपमा नै सजाय दिनुभयो।” मानिसहरू अचेत र परमेश्वरका वचनहरूको कुनै पनि कुरा बुझ्न नसक्ने अवस्थामा रहेकाले, परमेश्वरले एउटा व्याख्या समावेश गर्नुहुन्छ (वाणीको अर्को भाग), र फरक पक्षसँग सम्बन्धित विषयको बारेमा बोल्न थाल्नुहुन्छ: “जसले मेरो (मेरो देहगत अस्तित्व मात्र होइन तर अझ महत्त्वपूर्ण कुरा, मेरा वचनहरू र मेरो आत्मा, अर्थात्, मेरो ईश्वरत्वलाई समेत विरोध गर्नु) विरोध गर्छ, त्यसले आफ्नो देहमा मेरो दण्ड भोग्दछ।” सतही रूपमा भन्दा, यी वचनहरू माथिका वचनहरूसँग सम्बन्धित नरहेका र यी दुईबीचमा कुनै सम्बन्ध नरहेको देखिए पनि, नआत्तिओ: परमेश्वरका आफ्नै उद्देश्यहरू छन्; “माथिका उदाहरणहरूले के प्रमाणित गर्छ भने” भन्ने सरल शब्दहरूले यी हेर्दा सम्बन्धित नदेखिने विषयहरूलाई प्राकृतिक रूपमा जोड्छन्—परमेश्वरका वचनहरूको निपुणता यही हो। तसर्थ, पावलको विवरणबाट मानिसहरूले अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्छन्, र अघिल्लो र पछिल्लो खण्डबीचको सम्बन्धको कारण, पावलले दिएको पाठबाट, तिनीहरू परमेश्वरलाई चिन्ने कार्यमा थप लागिपर्छन्, अनि यी वचनहरू बोलेर परमेश्वरले हासिल गर्न चाहनुभएको प्रभाव ठीक त्यही नै हो। त्यसपछि, परमेश्वरले मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा सहयोग र अन्तर्दृष्टि प्रदान गर्ने केही वचनहरू बोल्नुहुन्छ: यसबारेमा मैले बोल्नु आवश्यकता छैन; यी कुराहरू बुझ्न सजिलो छ भन्ने तँलाई लाग्नेछ। तैपनि परमेश्वरले भन्नुभएका यी वचनहरूलाई मैले व्याख्या गर्नैपर्छ, “जब मैले सामान्य मानवतामा काम गरें, धेरै मानिसहरूले मेरो क्रोध र प्रतापको तुलनामा आफैलाई मापन गरिसकेका थिए, र मेरो बुद्धि र स्वभावको बारेमा यसअघि नै अलिअलि जानेका थिए। आज, म सीधै ईश्वरत्वमा बोल्छु र काम गर्छु, र अझै पनि कोही मानिसहरू छन् जसले मेरो क्रोध र न्यायलाई आफ्नै आँखाले देख्नेछन्; यसबाहेक, न्यायको युगको दोस्रो चरणको मुख्य काम भनेको सबै मानिसलाई मेरो देहका कामहरू प्रत्यक्ष रूपमा जान्न दिनु र तिमीहरू सबैलाई प्रत्यक्ष रूपमा मेरो स्वभाव हेर्न दिनु हो।” यी थोरै वचनहरूले नै सामान्य मानवतामा परमेश्वरले गर्नुहुने कामलाई समापन गर्छन् र न्यायको युगमा गरिने परमेश्वरको कामको दोस्रो भागलाई औपचारिक रूपमा सुरु गर्छन्, जुन कार्यलाई ईश्वरीयतामा अघि बढाइन्छ, साथै यी वचनहरूले मानिसहरूको एक समूहको अन्त्यको बारेमा भविष्यवाणी पनि गर्छन्। यस बिन्दुमा, के कुरा स्पष्ट पार्नु उचित हुन्छ भने, मानिसहरू परमेश्वरका मानिसहरू बन्दा परमेश्वरले तिनीहरूलाई यो न्यायको युगको दोस्रो भाग हो भनेर भन्नुभएको थिएन। बरु, मानिसहरूलाई परमेश्वरको इच्छा र यो युगमा परमेश्वरले हासिल गर्न चाहनुभएका उद्देश्यहरू, र परमेश्वरले पृथ्वीमा गर्नुहुने अन्तिम चरणको कार्यको बारेमा बताइसक्नुभएपछि मात्रै यो न्यायको युगको दोस्रो भाग हो भनेर व्याख्या गर्नुहुन्छ। अवश्य नै, यसमा पनि परमेश्वरको बुद्धि छ। जब मानिसहरू भर्खरै बिरामीको शय्याबाट उठ्छन्, तिनीहरूले तिनीहरू मर्नेछन् कि मर्नेछैनन्, वा त्यो रोगलाई तिनीहरूको शरीरबाट हटाउन सकिन्छ कि सकिँदैन भन्नेबारेमा मात्रै मतलब गर्छन्। तिनीहरू मोटाउनेछन् कि छैनन्, वा तिनीहरूले सही वस्त्र पहिरिनेछन् कि छैनन् भन्नेबारेमा तिनीहरूले कुनै ध्यान दिँदैनन्। तसर्थ, मानिसहरूले आफूहरू परमेश्वरका मानिसहरू हौं भनेर पूर्ण विश्वास गरिसकेपछि मात्रै परमेश्वरले मानिसहरूलाई उहाँका मापदण्डहरूका बारेमा चरणबद्ध रूपमा बताउनुहुन्छ, र आजको युग कुन हो भनेर बताउनुहुन्छ। किनभने मानिसहरू निको भएको केही दिनपछि मात्रै तिनीहरूसँग परमेश्वरको व्यवस्थापनका चरणहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्ने ऊर्जा हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूलाई यसको बारेमा बताउने सबैभन्दा उचित समय यही नै हुन्छ। मानिसहरूले बुझेपछि मात्रै विश्लेषण गर्न थाल्छन्: यो न्यायको युगको दोस्रो भाग भएको हुनाले, परमेश्वरका मापदण्डहरू अझै कडा बनेका छन्, र म परमेश्वरका मानिसहरूमध्ये एक बनेको छु। यसरी विश्लेषण गर्नु सही हुन्छ, र यस प्रकारको विश्लेषण मानिसले प्राप्त गर्न सक्ने कुरा हो; यही कारणले गर्दा, परमेश्वरले बोल्ने यो शैली प्रयोग गर्नुहुन्छ।
मानिसहरूले अलि-अलि बुझिसकेपछि, परमेश्वर फेरि पनि बोल्नको लागि आत्मिक क्षेत्रमा प्रवेश गर्नुहुन्छ, र त्यसपछि तिनीहरू फेरि एकपटक पासोमा पर्छन्। प्रश्नहरूको यो श्रृंखलामा, हरेक व्यक्तिले अन्योल भई, परमेश्वरको इच्छा कहाँ छ, परमेश्वरका कुन-कुन प्रश्नहरूको उत्तर दिने, साथै परमेश्वरका प्रश्नहरूको उत्तर दिनको लागि कुन भाषाको प्रयोग गर्ने भन्ने थाहा नभएर आफ्नो टाउको कन्याउँछन्। उसलाई हाँस्ने कि रुने, थाहा हुँदैन। मानिसहरूका लागि, यी वचनहरूमा अत्यन्तै गहन रहस्यहरू छन् जस्तो देखिन्छ—तर तथ्यहरू ठीक विपरीत छन्। मैले तेरो लागि यहाँ सानो व्याख्या थप्नुपर्छ होला—यसले तेरो मस्तिष्कलाई विश्राम दिनेछ, र यो त सरल कुरा हो र यसको बारेमा सोचिरहनुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन भन्ने तँलाई लाग्नेछ। वास्तवमा, वचनहरू धेरै भए पनि, तिनमा परमेश्वरको एउटै मात्र उद्देश्य छ: यी प्रश्नहरूमार्फत मानिसहरूको बफादारीता प्राप्त गर्नु। तर यसलाई सीधै बताउनु फाइदाजनक छैन, त्यसकारण परमेश्वरले फेरि पनि प्रश्नहरूको प्रयोग गर्नुहुन्छ। तैपनि उहाँले बोल्नुहुने शैली विशेष गरी नरम छ, जुन सुरुको भन्दा विपरीत हो। तिनीहरूलाई परमेश्वरले प्रश्न गर्नुभएको भए तापनि, यस प्रकारको फरक शैलीले मानिसहरूलाई केही हदसम्म सहजता दिन्छ। तैँले पनि हरेक प्रश्नलाई एक-एक गरी पढ्न सक्छस्; के यी कुराहरूलाई विगतमा धेरै पटक उल्लेख गरिएको छैन र? यी केही सरल प्रश्नहरूमा, धेरै प्रचुर विषयवस्तु लुकेको छ। कतिचाहिँ मानिसहरूको मानसिकताको व्याख्या हुन्: “के तिमीहरू पृथ्वीमा जीवन उपभोग गर्न चाहन्छौ जुन स्वर्गको जस्तो छ?” कति भने मानिसहरूले गरेको “लडाकू-शपथ” हुन्, जुन तिनीहरूले परमेश्वरको अघि खाएका हुन्छन्: “के तिमीहरू साँच्चै आफैलाई मद्वारा मारिन, भेडाझैं मद्वारा डोऱ्याइनका लागि सुम्पन सक्छौ?” र तिनीहरूमध्ये कतिचाहिँ परमेश्वरले मानिसलाई दिनुभएका मापदण्डहरू हुन्: “यदि म सिधा बोल्दिनँ थिएँ भने के तैँले आफ्नो वरिपरिका सबै थोकहरू त्याग्न सक्थिस् र आफैलाई मद्वारा प्रयोग हुन दिन सक्थिस्? के मैले चाहेको वास्तविकता यही होइन र? …” तिनमा परमेश्वरले मानिसलाई दिनुभएको अर्ती र आश्वासनहरू पनि छन्: “तापनि म तिमीहरूलाई भन्छु, अब उप्रान्त शङ्काको भारले नथिचिनू, तिमीहरू आफ्नो प्रवेशमा सक्रिय हुनू र मेरा वचनहरूको सबैभन्दा प्रगाढ गहिराइहरूलाई बुझ्नू। यसले तिमीहरूलाई मेरा वचनहरू गलत प्रकारले बुझ्नबाट, र मेरो अर्थमा अस्पष्ट भएर मेरो प्रशासनिक आदेशहरूको उल्लङ्घन गर्नबाट बचाउँछ।” अन्तिममा, परमेश्वरले मानिसप्रतिको आफ्नो आशाको बारेमा बताउनुहुन्छ: “म आशा गर्छु, मेरा वचनहरूमा तिमीहरूका निम्ति मेरा अभिप्रायहरूलाई तिमीहरूले बुझ्नेछौ। उप्रान्त तिमीहरूका आफ्नै सम्भावनाहरूका बारेमा नसोच र परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरूमा समर्पित हुनको लागि तिमीहरूले मेरो अघि गरेका सङ्कल्पहरू अनुसार सबै कुरामा व्यवहार गर।” अन्तिम प्रश्नको गहन अर्थ छ। यो विचार-उत्तेजक छ, यसले मानिसहरूको हृदयमा गहन प्रभाव पार्छ र कानको नजिक बजाइएको घण्टीजस्तै अटुट रूपमा बजिरहन्छ, त्यसकारण यसलाई भुल्न कठिन हुन्छ …
माथि उल्लेखित कुराहरू तैँले सन्दर्भको रूपमा प्रयोग गर्न सक्ने व्याख्याका केही शब्दहरू हुन्छ।
