विषयवस्तु नौ: तिनीहरूले आफैलाई पृथक् तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्नै चासो र महत्वाकाङ्क्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् र ती व्यक्तिगत महिमासँग साट्छन् (भाग चार)
आ. ख्रीष्टविरोधीहरूका हितहरू
आज हामी हाम्रो पछिल्लो भेलामा गरिएको विषयबारे सङ्गति गर्न जारी राख्नेछौं। पछिल्लो पटक हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूका विभिन्न प्रकटीकरणहरूको नवौं बुँदा ख्रीष्टविरोधीहरूका हितहरूको दोस्रो खण्डबारे सङ्गति गरेका थियौँ। यो खण्डमा हामीले तिनीहरूको आफ्नै प्रतिष्ठा र हैसियतबारे सङ्गति गरेका थियौँ, होइन र? (हो।) यसबारे स्मरण गरेर मलाई मोटामोटी सारांश देओ त। मुख्य रूपमा हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूका आफ्नै प्रतिष्ठा र हैसियतसँग सम्बन्धित कति बुँदाहरूमा सङ्गति गर्यौँ? (परमेश्वरले पछिल्लो पटक दुइटा बुँदामा सङ्गति गर्नुभयो। पहिलोचाहिँ काटछाँट हुनुप्रति रहने ख्रीष्टविरोधीहरूको मनोवृत्तिसँग सम्बन्धित थियो। ख्रीष्टविरोधीहरूले कहिल्यै पनि काटछाँट स्वीकार गर्न वा यसमा समर्पित हुन सक्दैनन्, न त तिनीहरूले यसलाई सत्यताको रूपमा स्वीकार गर्न नै सक्छन्। अनि दोस्रोचाहिँ, ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूको समूहमा आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियत कसरी रक्षा गर्छन् र तिनीहरूमा के-कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन् भन्ने बारेमा थियो। ख्रीष्टविरोधीहरूको सार प्रतिस्पर्धा गर्नु हो, र तिनीहरूले आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ।) त्यसोभए, अब आज हामी यो विषयबारे सङ्गति गर्न जारी राखौँ। पछिल्लो पटक मैले तिमीहरूलाई के गृहकार्य दिएको थिएँ? हाम्रो भेलापछि मैले तिमीहरूलाई के कुराबारे मनन र सङ्गति गर्न लगाको थिएँ? तिमीहरूलाई याद छ? (परमेश्वरले हामीलाई हामीमा ख्रीष्टविरोधीहरूको कुन स्वभाव छ, र कामकुराहरू गर्दा हामी ख्रीष्टविरोधीहरूको कुन प्रकृतिमा भर पर्छौं भनेर हेर्न ख्रीष्टविरोधीहरूका प्रकटीकरणहरूबारे गरिएको सङ्गति र चिरफारसँग आफूलाई तुलना गर्नू भनी भन्नुभएको थियो।) मुख्य विषय यही थियो। उपविषय केबारे थियो? (यो ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो प्रतिष्ठा र हैसियत रक्षा गर्दा कुन-कुन प्रतिस्पर्धी प्रकृतिहरू प्रदर्शन गर्छन्, र हामीले हाम्रो वास्तविक जीवनमा ती कुरा कसरी प्रकट गर्छौं, र हामीले कसरी काम गर्छौं, हामीले के भन्छौं, र प्रतिष्ठा र हैसियतको खातिर के गर्छौं, र हाम्रो हैसियत रक्षा गर्न हाम्रा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग ख्याति र लाभको लागि प्रतिस्पर्धा गर्ने कुन-कुन प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छौं भनेर हेर्न ती ख्रीष्टविरोधी कुराहरूसँग आफूलाई तुलना गर्ने भन्ने बारेमा थियो।) के अरू कसैले यसमा केही थप्न सक्छ? (ख्रीष्टविरोधीहरूका यी प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति गर्दा अरू मानिसहरू कस्ता छन् भनेर सधैँ कुरा नगर्नू, बरु ख्रीष्टविरोधीहरूमा जस्तै हामीमा कुन स्वभाव र प्रकटीकरणहरू छन् भनेर आफूलाई ती कुराहरूसँग तुलना गर्नू र तीबारेमा सङ्गति गर्नू भनेर परमेश्वरले हामीलाई भन्नुभएको थियो।) मोटामोटी रूपमा कुरा त्यही हो। मानिसहरूको समूहमा ख्रीष्टविरोधीहरूले व्यवहार गर्ने आदर्श वाक्य के हो भनी हामीले पछिल्लो पटक सङ्गति गरेका थियौँ? के यसले तँलाई केही छाप पारेन र? (तिनीहरूको आदर्श वाक्य हो, “मैले प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ! प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ! प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ!”) तँलाई यो कुरा याद रहेछ। तैँले कसरी यो याद गर्न सकिस्? (किनभने परमेश्वरले भन्नुभएको “मैले प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ! प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ! प्रतिस्पर्धा गर्नैपर्छ!” भन्ने ख्रीष्टविरोधीहरूको यो आदर्श मैले आफै पनि प्रायजसो प्रकट र खुलासा गरिरहने कुरा हो। यसको साथै, परमेश्वरले गर्नुभएको सङ्गतिको भाव निकै स्पष्ट थियो, र परमेश्वरले जुन तरिकाले यी वचनहरू व्यक्त गर्नुभएको थियो त्यो मेरो आफ्नै हृदयको स्थितिसँग मिल्थ्यो, त्यसैले यसले मलाई निकै गहन प्रभाव पार्यो।) कहिलेकहीँ, जब म ख्रीष्टविरोधीहरूका विविध प्रकटीकरणहरू र तिनीहरूका विभिन्न प्रकारका प्रकृति सारबारे सङ्गति र चिरफार गर्छु, तब म केही दैनिक भाषा, साथै मानिसहरूलाई स्विकार्न सजिलो हुने, र मानिसहरूमा गहन छाप पार्ने निश्चित भाव र विधिहरू प्रयोग गर्छु, र म वास्तविक जीवनसँग निकै मिल्ने केही उदाहरणहरू पनि प्रयोग गर्छु। यसो गर्दा यसले साँच्चै नै मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको सार जान्न र आफूलाई चिन्न सहयोग गर्छ। मानिसहरूले आफूलाई चिन्न र आफ्नो वास्तविक जीवनमा परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्न पनि यो फाइदाजनक हुन्छ, र तिनीहरूलाई यस्तो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव परिवर्तन गर्न यो झनै फाइदाजनक हुन्छ, होइन र? (हो।) तिमीहरूले पछिल्लो सङ्गतिबारे याद गरेका कुरा बताएका छौ, तर पूरा विवरण यी कुराभन्दा धेरै छन्—अझै धेरै विवरणहरू छन्। सङ्गति सुनेपछि तिमीहरूले सारांश बनाउनुपर्छ। कम्तीमा पनि, सङ्गति सुनेपछि, तिमीहरूले भेला भएर धेरै पटक यसलाई सुन्नुपर्छ, र त्यसपछि सबैले सँगै मिलेर सारांश बनाउन सक्छौ। हाम्रो पछिल्लो सङ्गतिबारे तिमीहरूले याद गरेका कुरा र सारांशहरू सुनेपछि, म तिमीहरूलाई भन्छु, यो अलिक थोत्रोजस्तो लाग्यो, मानौँ तिमीहरूले एक-दुई वर्ष पहिले यो सङ्गति सुनेका थियौ र यसले तिमीहरूमा कुनै छाप पार्न सकेको थिएन। तिमीहरूसँग एउटा खण्ड, वा एक-दुई वाक्य, वा एक-दुई वटा कुराको केही अवधारणा र छाप बाँकी हुन सक्छ, तर धेरैजसोमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई खुलासा गर्ने अझै धेरै आधारभूत ज्ञान र चिरफारबारे कुनै अवधारणा वा याद नभएजस्तो देखिन्छ। त्यसकारण, हामीले छलफल गरेका विषयहरूमा तिमीहरूले अझै धेरै मनन गर्दै एकअर्कासँग सङ्गति गर्नुपर्छ। ती कुराहरूलाई गम्भीरतापूर्वक नलिई त्यतिकै सुनेर एकातिर पन्छ्याउने काम नगर। यदि तिमीहरूले त्यसो गर्छौ भने, सत्यतामा प्रवेश गर्ने तिमीहरूको गति अत्यन्तै ढिलो हुनेछ—यी प्रवचनहरूबारे मनन नगरी बसेर हुँदैन। त्यसैले, तिमीहरूले आफ्नो मण्डली जीवनमा यी प्रवचनहरू अनुसार कसरी काम गर्छौ? के तिमीहरू हरेक हप्ता आफ्ना भेलाहरूमा यी प्रवचनहरूबारे सङ्गति गर्छौ? कि तिमीहरूले राम्रो छाप र गहन ज्ञान प्राप्त गर्न सकूँ, र त्यसपछि तीद्वारा सत्यता बुझ्न सकूँ भनेर हालैका प्रवचन र सङ्गतिहरू धेरै पटक सुन्छौ? के तिमीहरू यसो गर्छौ? (परमेश्वर, हरेक हप्ताका हाम्रा भेलाहरूमा हामी सुरुमा परमेश्वरका नयाँ सङ्गतिहरू खाने-पिउने गर्छौं।) यसको लागि मण्डली अगुवा, प्रचारकहरू, र निर्णय समूहहरूमा मण्डली जीवनको इन्चार्ज रहेका मानिसहरूले जिम्मेवारी लिनुपर्छ; यसरी मात्रै मण्डलीको काम राम्रोसित गर्न सकिन्छ।
ग. आफ्नै फाइदाको लागि षड्यन्त्र रच्नु
१. परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्नु
आज हामी ख्रीष्टविरोधीहरूका हितहरूको तेस्रो खण्ड, अर्थात् फाइदाहरूबारे सङ्गति गर्नेछौं। फाइदाहरू के-के हुन्? (आशिष् र हितहरू प्राप्त गर्नु।) यो अत्यन्तै सरल व्याख्या हो; यसको शाब्दिक अर्थ यही हो। यसमा अरू कुरा थप त—फाइदाहरू के-के हुन्? (ती मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा वा बाह्य संसारमा काम गर्दा प्राप्त गर्न सक्ने भौतिक र अभौतिक हितहरू, इच्छा गरिने कुराहरू, र सुविधाहरू हुन्।) यो व्याख्या सही छ। फाइदाहरू भनेका मानिसहरूले आफ्नो तलब बाहेक थप रूपमा प्राप्त गर्ने राम्रो व्यवहारका कुराहरू हुन्, र यसमा दैनिक आवश्यकताका कुराहरू, खाना, वा कुपनजस्ता कुराहरू समावेश हुन्छन्। यी कुराहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्दा प्राप्त हुने सुविधा र भौतिक वा अभौतिक व्यवहार पनि जनाउँछन्; यी सबै कुरा फाइदाहरू हुन्। अहिले मैले यो शब्दको अर्थ के हो भनेर व्याख्या गरिसकेपछि, के तिमीहरूलाई हामीले यो खण्डमा सङ्गति गर्न लागेको क्षेत्र, उदाहरण, र प्रकटीकरणहरूबारे थाहा भयो? अहिले तिमीहरूको दिमागमा निश्चित मानिसहरूको व्यवहार र कार्यहरू, साथै यी कुराहरू गर्न सक्ने मानिसहरूको झल्को आइरहेको होला, होइन र? तिमीहरूले सोच्ने सबैभन्दा पहिला मानिसहरू को हुन्? (मण्डलीको भरमा बाँच्न आफ्नो हैसियतको फाइदा लिने मानिसहरू।) तिनीहरू एक प्रकारका व्यक्ति हुन्। ती मानिसहरूले पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छन्। तिनीहरूमध्ये केहीसँग हैसियत हुन्छ, तिनीहरू विभिन्न स्तरका अगुवा र सेवकहरू वा सुपरभाइजरहरू हुन्छन्, जबकि अरूले साधारण कर्तव्यहरू निर्वाह गर्छन्। तिनीहरू सबैमा के-कस्ता आम प्रकटीकरणहरू हुन्छन्? तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा आफ्नो देह, परिवार र आफ्नो आनन्दको लागि निरन्तर केही काम र केही निश्चित कुराहरू गर्छन्। हरेक दिन तिनीहरू दौडधूप गर्छन् र मूल्य चुकाउँछन्, र तिनीहरूले सधैँ यो काम गरेर वा यो कर्तव्य पूरा गरेर के-कस्ता इच्छित कुराहरू प्राप्त हुन्छन् भन्ने बारेमा ध्यान दिइरहन्छन्। तिनीहरूले यसबाट के-कस्ता सुविधा र अनुकूल व्यवहार प्राप्त गर्न सक्छन् भन्ने बारेमा सधैँ योजना गरिरहेका र हिसाबकिताब गरिरहेका हुन्छन्। यी कुराहरू थाहा भएपछि, तिनीहरूले यी कुराहरू प्राप्त गर्न जे गर्नुपर्ने हो त्यही गर्नेछन्, र अझै बढी रूपमा, तिनीहरूले अवश्य नै यी सुविधा र यी हितहरू प्राप्त गर्ने कुनै अवसर पनि गुमाउनेछैनन्। यो मामलामा, तिनीहरू निर्दयी र असंवेदनशील हुन्छन् भनेर पनि भन्न सकिन्छ, र तिनीहरूले पक्कै पनि आफ्नो इज्जत र मर्यादालाई पनि ध्यान दिँदैनन्। तिनीहरूलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले नकारात्मक रूपमा हेर्छन् भन्ने डर हुँदैन, र यसकारण परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी मूल्याङ्कन गर्नुहुन्छ भन्ने बारेमा पनि तिनीहरूले अवश्य नै चिन्ता गर्दैनन्। तिनीहरूले आफूले निर्वाह गरिरहेका कर्तव्यहरूको फाइदा कसरी लिने भनेर गुप्त रूपमा मनन र षड्यन्त्र मात्रै गर्छन् ताकि तिनीहरूले प्राप्त गर्न सक्ने सबै फाइदाजनक व्यवहारको आनन्द लिन सकून्। त्यसकारण, यस्ता मानिसहरूमा यस्तो सोचाइ र तर्क हुन्छ जसलाई सतही स्तरमा गलत मान्न सकिँदैन, अर्थात्: “परमेश्वरको घर मेरो परिवार हो, र मेरो परिवार परमेश्वरको घर हो; मेरो जे हो त्यो परमेश्वरको हो, र परमेश्वरको जे हो त्यो मेरो हो। मानिसहरूका कर्तव्यहरू तिनीहरूका जिम्मेवारीहरू हुन्, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्यबाट प्राप्त गर्न सक्ने सबै फाइदाहरू परमेश्वरले दिनुभएका अनुग्रहहरू हुन्; मानिसहरूले तिनलाई इन्कार्नु हुँदैन, बरु उहाँबाट आएको भनी स्वीकार गर्नुपर्छ। यदि मैले ती प्राप्त गरिनँ भने, अरू कसैले प्राप्त गर्नेछ, त्यसैले म अघि बढेर यी फाइदाहरूको आनन्द लिनेछु र नम्रताको नाटक गर्नेछैनँ, र मैले अवश्य नै कुनै पनि कुरा शालीनतासाथ इन्कार्नु पर्दैन। मैले यी फाइदाहरूमा लागिपर्नुपर्छ र समर्पित हृदय र इमानदार मनोवृत्तिले यी कुराहरू स्विकार्न हात फैलाउनुपर्छ।” तिनीहरूले त्यस्ता फाइदाहरूलाई स्वाभाविक रूपमै तिनीहरूले पाउनुपर्ने र ग्रहण गर्नुपर्ने व्यवहारको रूपमा हेर्छन्; यो त कुनै व्यक्तिले काम गर्दा अनि समय र मेहनत लगाउँदा, उसले प्राप्त गर्ने तलब र इनाम उसले पाउनुपर्ने उचित कुरा हो भन्ने उसलाई लागेजस्तै हो। त्यसकारण, तिनीहरूले यी कुराहरू हिनामिना गरे पनि र यिनैमा लागिपरेर यी फाइदाहरू प्राप्त गरे पनि, तिनीहरूले यसलाई गलत वा परमेश्वरले घृणा गर्नुहुने कुराको रूपमा हेर्दैनन्, न त विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको बारेमा कुनै राय राख्छन् कि राख्दैनन् भनेर नै तिनीहरूले वास्ता गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले यी सबै कुराहरूको आनन्द लिन्छन्, यी कुराहरूमै लागिपर्छन्, र अझै बढी रूपमा, हरदिन तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा यी सबै कुराहरूको लागि योजना बनाउँछन्, मानौँ त्यसो गर्नु नै पूर्ण रूपमा सही र स्वभाविक कुरा हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने नियमित अवस्था यही हो, र यही नै ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा आफ्ना व्यक्तिगत हितहरूको लागि चलाकी गर्ने नियमित अवस्था पनि हो। त्यसोभए, ख्रीष्टविरोधीहरूको मानसिकता के हो? “मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, यसको सट्टा केही कुरा प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। मैले यो कर्तव्य निर्वाह गर्न मेरो परिवारलाई त्यागेको हुनाले, र मैले परमेश्वर र उहाँको घरको लागि आफ्नो मेहनत, ऊर्जा, र समय दिएको हुनाले, मैले आफूले चाहेको सबै राम्रो व्यवहारको आनन्द लिन पाउनुपर्छ।” ख्रीष्टविरोधीहरूले यी सबै कुरालाई तिनीहरूले स्वाभाविक रूपमै पाउन योग्य कुराहरू, र मानिसहरू यी कुराहरूमा लागिनपरे पनि परमेश्वरले दिनुपर्ने कुराहरूको रूपमा हेर्छन्। यही नै ख्रीष्टविरोधीहरूको दृष्टिकोण हो। त्यसकारण, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा, तिनीहरूले निरन्तर फाइदाहरूको लागि मेहनत गरिरहेका हुन्छन्, र अरू कसैले तीमध्ये एउटा फाइदा लगिदेला, र तिनीहरूको लागि थोरैमात्र बाँकी रहला भन्ने कुराको सधैँ डर मान्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवस्था यही हो। कर्तव्य निर्वाह गर्नुको पछाडिका तिनीहरूका सबै अभिप्राय, मनसाय, र उद्देश्यहरूको आधार अन्ततः के हुन्छ? यी सबै कुराहरूको आधार तिनीहरू ठूला मूर्खहरू मात्रै होलान् र जीवनको कुनै अर्थ नहोला भन्ने सोच्दै आफ्नै लागि सबै फाइदाहरू प्राप्त गर्न षड्यन्त्र गर्नु हो। ख्रीष्टविरोधीहरूको मानसिकता यही हो।
ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति वा सत्यतालाई प्रेम नगर्ने तिनीहरूको प्रकटीकरणलाई परमेश्वरले जे-जसरी खुलासा गर्नुभए पनि, तिनीहरूले यी अभिप्राय र पछ्याइहरूलाई त्याग्दैनन्; तिनीहरू निरन्तर फाइदाहरूमै लागिपर्छन्। उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरूले अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गर्न थालेपछि, मण्डली वा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ती खान-बस्न दिने परिवारलाई केही खाना वा उपकरणहरू किनिदिन्छन् वा केही पैसासमेत उपहार दिन्छन्। यदि यो कर्तव्य निर्वाह गर्ने व्यक्ति ख्रीष्टविरोधी हो भने, उसले आफ्ना लागि प्राप्त गर्न प्रयास गर्ने चिताएका कुराहरू छोटामोटा उपहारजस्ता मामुली कुरा हुँदैनन्। तिनीहरू भन्छन्, “मैले यी विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खान-बस्न दिन मेरो घर दिइरहेको छु, र तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्दा तिनीहरूको लागि सेवा प्रदान गरिरहेको छु, त्यसकारण परमेश्वरको घरले अवश्य नै सबै सामग्री र पैसा प्रदान गर्नुपर्छ। मैले तिमीहरू सबैलाई मेरो घर प्रदान गरिरहेको र खाना पकाइदिइरहेको छु र तिमीहरूको सुरक्षाको ग्यारेन्टी दिइरहेको छु; त्यो त पहिले नै राम्रो कुरा हो। बाँकी कुराको हकमा—तिमीहरूले जे खान्छौ, पिउँछौ, र प्रयोग गर्छौ—त्यो मण्डलीले नै प्रदान गर्नुपर्छ।” मण्डलीले नै यी कुराहरू प्रदान गर्नुपर्छ भन्ने कुरा वास्तवमा गलत होइन, तर यहाँ म ख्रीष्टविरोधीहरूले कसरी अतिथि-सत्कार गर्ने कर्तव्य निर्वाह गर्छन् र अरूले कसरी साँचो रूपमा यो कर्तव्य निर्वाह गर्छन् भन्ने बीचको भिन्नताबारे सङ्गति गर्न चाहन्छु। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गर्छन्, तब यो कार्यलाई जे देखिन्छ त्यो रूपमा मात्रै लिनु हुँदैन; तिनीहरूसित गुप्त मनसायहरू हुन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले यो अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छु, त्यसकारण मैले यसबाट केही फाइदा लिन षड्यन्त्र रच्नुपर्छ। मण्डलीले केही खाना र अरू आवश्यकताहरू प्रदान गरिरहेको छ, त्यसकारण मेरो परिवारका सदस्यहरूले पनि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगै ती खाना खान र ती सबै कुरा चाहेअनुसार प्रयोग गर्न पाउनुपर्छ। मेरो परिवार परमेश्वरको घरको हो, त्यसकारण जुन कुरा परमेश्वरको घरको हो, त्यो मेरो परिवारको पनि हो।” ख्रीष्टविरोधीहरूले यस्तै मनोवृत्तिले कर्तव्य निभाउँछन्, होइन र? (हो।) त्यसकारण, कतिपय मानिसहरूले अतिथि-सत्कारको काम गर्न थालेपछि, तिनीहरूको हृदय परिवर्तन हुन थाल्छ, तिनीहरूले निरन्तर विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खान-बस्न दिँदा प्रयोग गरिने भौतिक कुराहरू र पैसाबारे विचार गरिरहेका हुन्छन्, र यदि कसैले यी कुराहरूलाई ध्यान दिएर हेरिरहेका छैनन् भने, यी ख्रीष्टविरोधीहरूले केही फाइदा प्राप्त गर्ने अवसर आइहाल्छ। कस्तो अवसर? तिनीहरूले गुप्त रूपमा यस्तो हिसाब लाउँछन्, “एक व्यक्तिले दिनमा यति खर्च गर्छ, त्यसकारण जति पैसा बाँकी हुन्छ, त्यो म मण्डलीलाई फर्काउँदिनँ; म यसलाई आफ्नै लागि राख्नेछु। कम्तीमा पनि यो मैले कमाएको पैसा हो, त्यसकारण यसलाई आफैसित राखेकोमा कसैले पनि मलाई दोष दिन सक्दैन; अवश्य नै, यो मैले पाउनुपर्ने कुरा नै हो!” त्यसपछि तिनीहरूले बाँकी रहेको पैसा आफ्नै खल्तीमा राख्छन्। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले त विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले दान दिएका वा परमेश्वरको घरले प्रदान गरेका केही भौतिक कुराहरू आफ्नै लागि राख्न हरकिसिमका बहानाहरू बनाउन खोज्छन्। कति ठाउँमा त विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू फेरि त्यहाँ बस्न जाँदा, ओछ्यानको गद्दा, सिरानी र तन्ना हुँदैनन्, खानामा मासु र सागसब्जी हुँदैनन्, र तिनीहरूले यसबारेमा सोध्दा, यी ख्रीष्टविरोधीहरूले यसो भन्छन्, “लामो समयसम्म खाना राख्यो भने, यसको स्वाद त्यति मीठो हुँदैन, त्यसकारण हामीले खायौँ।” के यी लोभी मानिसहरू होइनन् र? (हुन्।) परमेश्वरको घरले प्रदान गर्ने भौतिक कुराहरू, साथै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मेजमानको लागि किनेका कुराहरू यी ख्रीष्टविरोधीहरूको हातमा पर्नेबित्तिकै, ती तिनीहरूको स्वामित्वका वस्तु बन्छन्; तिनीहरूले आफूखुसी ती प्रयोग गर्छन् वा खान्छन्, वा तिनलाई प्रत्यक्ष रूपमा आफ्नै सम्पत्तिको रूपमा लिन्छन् र लुकाउँछन्। विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू फेरि त्यहाँ जाँदा, ती कुराहरू कहीँ देखिँदैनन्। यदि मण्डलीले फेरि यी ख्रीष्टविरोधीहरूको निवासस्थान प्रयोग गर्नुपर्यो भने, फेरि ती कुराहरू किन्न पैसा खर्च गर्नुपर्छ, र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले ती कुराहरू फेरि तिनीहरूको घरमा ल्याउनुपर्छ। यो देख्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू खुशी हुन्छन्, र सोच्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु पक्कै पनि राम्रो कुरा हो! म अरू कुनै काम गरेर यति चाँडो धनी हुन सक्दिनँ; विभिन्न कुरा प्राप्त गर्ने सबैभन्दा सहज तरिका यही हो। साथै, मण्डलीका यी सामानहरू हराए भनेर पुलिसलाई रिपोर्ट गर्ने आँट कसैले गर्दैन; मेरो बारे रिपोर्ट गर्ने प्रयास भयो भने, म नै पहिले रिपोर्ट गरिदिनेछु! त्यसकारण तिमीले गर्न सक्ने एउटै कुरा भनेको चुपचाप बस्नु र सहनु हो, यसबारे गुनासो गर्ने तिम्रो कुनै ठाउँ छैन। मैले यी कुराहरू हात लिएँ र यो कुरा खाइदिएँ। तिमी मलाई के गर्न सक्छौ? परमेश्वरले पक्षपात गर्दैनन्। मैले मेरा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई खान-बस्नको लागि मेरो घर दिइरहेको छु, त्यसैले मैले दिएको योगदान त्यही हो, र यसको लागि परमेश्वरले मलाई याद गर्नेछन्। मैले थोरै लिँदा केको डर मान्ने? यो त मैले पाउनुपर्ने कुरा नै हो! यो कुरा केही मात्रामा खाँदा केको डर मान्ने? तिमीहरूले जे खान पाउँछौ, के त्यो मैले खान नपाउने? तिमीहरू परमेश्वरको घरका सदस्यहरू हौ भने, म पनि होइनँ र? मैले यो परिस्थितिबाट फाइदा मात्रै लिनेछैनँ, म त आफै पनि ती कुरा खानेछु र एक्लै भोजन गर्नेछु!” आफ्नो कर्तव्यप्रति ख्रीष्टविरोधीहरूको मनोवृत्ति यस्तै हुन्छ। आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, तिनीहरूको उद्देश्य ती कुराहरू प्राप्त गर्नु भन्ने हुन्छ, र तिनीहरूले ती कुराहरूलाई सबैभन्दा ठूलो फाइदाको रूपमा हेर्छन्, अनि यसो भन्छन्, “यी कुराहरू परमेश्वरले दिएका सबैभन्दा ठूला अनुग्रह हुन्; यो अनुग्रहभन्दा ठोस कुरा अरू केही छैन, र यो आशिष्भन्दा वास्तविक र ठोस रूपमा फाइदाजनक अरू केही छैन। यो एकदम राम्रो कुरा हो! सबैले ‘परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ यो जीवनमा सय गुणा र अर्को संसारमा अनन्त जीवन प्राप्त गर्नु हो’ भनेर भन्छन्; यसले यो भनाइ पूरा गर्छ। अहिले मैले यो आशिष्को पूर्वस्वाद लिइरहेको छु। यो साँच्चै नै परमेश्वरको दया हो!” त्यसकारण, परमेश्वरको घरका कुराहरू आफ्नो स्वामित्वमा लिन, र निर्दयी तरिकाले तिनलाई आफ्नै बनाउन ख्रीष्टविरोधीहरूलाई कुनै डर हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्वरको घरका ती सम्पत्तिहरूलाई कसरी हेर्छन्? तिनीहरूले तिनलाई गैरविश्वासीहरूको सार्वजनिक सम्पत्तिलाई जस्तै व्यवहार गर्छन्; तिनीहरू सबै लोभी हुन्छन्, तिनीहरू सबै परमेश्वरको घरका कुराहरू आफ्नै लागि लिन चाहन्छन्, तैपनि अझै तिनीहरू यी कुराहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्दा तिनीहरूले प्राप्त गर्नुपर्ने अनुग्रह र आशिष्हरू हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। यसको साथै, तिनीहरूले यसबारेमा कहिल्यै कुनै पछुतो वा लाज महसुस गर्दैनन्, न त तिनीहरूले आफ्नै दुष्टता वा निष्ठाको कमी नै पहिचान गर्छन्। यीमध्ये कति ख्रीष्टविरोधीहरू त बढ्दो रूपमा लोभी र महत्त्वाकाङ्क्षीसमेत बन्छन्। अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा, तिनीहरूले कहिल्यै पनि आफ्नो कार्यलाई परमेश्वरले घृणा गर्नुहुन्छ वा आफ्नो कार्यले उहाँलाई चिढ्याउँछ भन्ने सोच्दैनन्। बरु, तिनीहरूले मनमा हिसाबकिताब र तुलना गरिरहन्छन्, र सोच्छन्, “त्यो परिवारले पाहुना राख्ने काम गर्यो र ती कुराहरू पायो। यदि मैले पनि तिनै मानिसहरूलाई पाहुना राखेँ भने, मैले पनि उचित रूपमा ती कुराहरू पाउनुपर्नेछ। त्यो घरवाला मभन्दा बढी सहजतामा जिउँछ, र उसले मीठो खाना पनि खान्छ। मैले पनि त्यस्तो फाइदा कसरी नउठाएको होला?” तिनीहरूले यी कुराहरूको लागि पनि हिसाबकिताब र प्रतिस्पर्धा गर्छन्। अवसर आउनेबित्तिकै, तिनीहरू निर्दयी हुन्छन् र यसलाई कदापि छोड्दैनन्। त्यसैले, अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निभाइरहेको हुँदा, ख्रीष्टविरोधीहरूले लोभ गर्छन् र आफूले सक्ने जुनसुकै कुरा हातमा लिन खोज्छन्—चाहे त्यो एक जोडी इनसोलजस्तो सानो कुरादेखि परमेश्वरको घरले किनेको उपकरणजस्तो ठूलो कुरा नै किन नहोस्। तिनीहरूले कर्तव्य निभाउने अवसरको फाइदा उठाएर आफ्नो लागि विभिन्न कुरा लिन, परमेश्वरको घरको सम्पत्ति दुरुपयोग गर्न हरेक बहाना र उपायहरू रच्छन्, तर तिनीहरूले यो काम परमेश्वरको घरको सम्पत्ति रक्षा गर्न मात्रै गरिरहेका छन्, र यी कुराहरू कर्तव्य निर्वाह गर्दा तिनीहरूले पाउनुपर्ने कुराहरू मात्रै हुन् भनेर लाज नमानी भन्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र उहाँलाई पछ्याउने मानिसहरूमाझ यस्ता कुराहरू हुने गर्छन्।
अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको बेला, ख्रीष्टविरोधीहरूले बाहिरी रूपमा आफूलाई लोभ नगर्ने वा सरसामान लिन नखोज्ने व्यक्तिजस्तो रूपमा प्रस्तुत गर्न सक्छन्, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अतिथि-सत्कार गरेकोमा कुनै पैसा लिन नमान्न सक्छन्, र काम नलाग्ने वस्तुहरूलाई समेत देख्ने बित्तिकै हतार-हतार सुरक्षित राख्ने काम गर्न सक्छन्। तैपनि, परमेश्वरको घरका बहुमूल्य कुराहरूको हकमा भने, तिनीहरूले ती कुराहरूलाई त्यतिकै छोड्दैनन्। तिनीहरूले सायद एक युआन मूल्य बराबरको कुरा फिर्ता दिनेछन् होला, तर सय युआन, हजार युआन, दश हजार युआन, वा अझै बहुमूल्य कुनै पनि कुरालाई भने, तिनीहरूले यसलाई आफ्नो लागि दह्रिलो गरी वालेटमा राख्नेछन्। कति मानिसहरूको हकमा चाहिँ, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूको हेरचाह गरिरहेका बेला स्थानीय स्तरमा खतरनाक परिस्थिति पैदा हुन्छ, र तिनीहरूले यो काम गरिरहेको थाहा भएका मानिसहरू सायद अरू ठाउँ भाग्छन् वा पक्राउ पर्छन्, र त्यसकारण तिनीहरूले सुरक्षित राखेका यी सम्पत्तिहरूबारे तिनीहरूलाई बाहेक अरू कसैलाई थाहा हुँदैन—यस्ता परिस्थितिहरूमा नै मानिसहरूको जाँच हुन्छ। परमेश्वरमा साँचो विश्वास गर्ने, सत्यतालाई प्रेम गर्ने र परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएका मानिसहरू सधैँ आफ्नो कर्तव्यमा लागिरहन्छन्, र ती सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्नेबारे तिनीहरूसँग कुनै विचार वा सोचाइ हुँदैन। तैपनि ख्रीष्टविरोधीहरू यस्ता हुँदैनन्; तिनीहरूले ती सम्पत्तिहरू आफ्नै लागि लिनको लागि दिमाग खियाउँदै हरसम्भव उपाय सोच्छन्। आफूले ती सम्पत्तिहरू रक्षा गरिरहेको थाहा भएका मानिसहरूलाई केही हुनेबित्तिकै, ख्रीष्टविरोधीहरूले गुप्त रूपमा मनमनै खुशी मान्ने गर्छन् र आनन्दसाथ जोशमा उफ्रने समेत गर्छन्। तिनीहरूले कुनै डर नमानी तुरुन्तै ती सम्पत्तिहरू आफै लिन्छन्, तिनीहरूले कुनै आत्मनिन्दा वा ग्लानि अनुभव गर्नु त परको कुरा हो। कति ख्रीष्टविरोधीहरूले त ती सम्पत्तिहरू आफ्नै घरखर्चमा प्रयोग गर्छन् र आफ्नो इच्छाअनुसार तिनको ठाउँठेगान लाउँछन्, कतिले चाहिँ तुरुन्तै आफ्नो घरको लागि आफूले चाहेका कुराहरू किन्न त्यो पैसा प्रयोग गर्छन्, अनि कतिले चाहिँ त्यो पैसा सीधै आफ्नो बैंक खातामा हाल्छन् र आफ्नै लागि राख्छन्। अनि जब विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ती सम्पत्ति सङ्कलन गर्न जान्छन्, तब के ख्रीष्टविरोधीहरूले आफूले गरेको कुरा स्विकार्न सक्छन् त? ख्रीष्टविरोधीहरूले कहिल्यै कदापि स्वीकार गर्दैनन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र कर्तव्य निर्वाह गर्नुको पछाडि रहेको तिनीहरूको उद्देश्य आफूले चाहेका कुराहरू प्राप्त गर्नु हो, र तिनीहरूले चाहेका ती कुराहरूमा परमेश्वरका भेटीहरू, परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू, र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका व्यक्तिगत सम्पत्तिहरूसमेत पर्छन्। त्यसैले, ख्रीष्टविरोधीहरूले लोभ, इच्छा, र व्यक्तिगत महत्त्वाकाङ्क्षासाथ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छन्; तिनीहरू सत्यता पछ्याउन, परमेश्वरको न्याय र सजाय स्विकार्न, वा परमेश्वरको मुक्ति स्विकार्न आएका हुँदैनन्, बरु सबै फाइदा, सबै सुविधा, र सबै सम्पत्ति प्राप्त गर्न आएका हुन्छन्। यो भन्न सकिन्छ कि ती मानिसहरू लोभ र इच्छाले भरिएका हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो हृदय केमा केन्द्रित गर्छन्? तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूमा हृदय केन्द्रित गर्छन्। त्यसकारण जब तिनीहरूले अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गर्छन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरको घरले कसको लागि के किन्छ, परमेश्वरको घरले कसलाई कति पैसा दिन्छ, र अतिथि-सत्कारको कर्तव्य निर्वाह गर्दा निश्चित मानिसहरूले परमेश्वरको घर र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट कति ठूला फाइदा र कुन-कुन इच्छित कुराहरू प्राप्त गर्छन् भन्ने कुरामा ध्यान दिन्छन्—तिनीहरूले आँखा लाउने कुराहरू यिनै हुन्। यदि तिनीहरूलाई साधारण विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिन लगाइयो र त्यसो गरेर तिनीहरूले कुनै पनि इच्छित कुरा प्राप्त गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरूले त्यो काम गर्न नपरोस् भनेर हरकिसिमका बहानाहरू बनाउनेछन्। तर माथिल्लो स्तरका अगुवालाई बास दिन लगाइयो भने, तुरुन्तै तिनीहरूको मनोवृत्ति १८० डिग्री मोडिन्छ र परिवर्तन हुन्छ, अनि तिनीहरू मुस्कुराइरहन्छन्, र व्यग्रतासाथ त्यस अगुवाको प्रतीक्षा गर्छन्; तिनीहरूलाई आफ्ना घरमा यो “ठूलो” पाहुनालाई स्वागत गर्न साह्रै हतार हुन्छ, र तिनीहरूले यो अगुवालाई परमेश्वरलाई जस्तै पूजा गर्छन्। तिनीहरूलाई लाग्छ तिनीहरूको चिठ्ठा परेको छ, तिनीहरूको दुहुनो गाई आएको छ, र यदि तिनीहरूले यो अवसर गुमाए भने धनी बन्ने तिनीहरूको मौका गुम्नेछ, त्यसकारण तिनीहरूले यसलाई कसरी आफ्नो हातबाट फुत्कन दिन सक्छन् र? परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्ने लोभ, इच्छा, उत्प्रेरणा र अभिप्राय लिएर, तिनीहरूले आफ्ना चाहनाहरू पूरा गर्न सक्ने यो कर्तव्य स्वीकार गर्छन्—यसमा तिनीहरूको अन्तिम उद्देश्य के हो? के यो आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नु हो? के यो विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई राम्ररी खानबस्न दिनु हो? के यो आफ्नो बफादारी अर्पण गर्नु हो? के यो सत्यता प्राप्त गर्नु हो? होइन, यीमध्ये कुनै पनि होइन; तिनीहरू त आफ्ना इच्छित कुराहरू प्राप्त गर्न यो अवसर प्रयोग गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले साधारण मानिसहरूलाई खानबस्न दिँदैनन्, तर हैसियत भएका अगुवा वा सेवकलाई स्वागत गर्नुपर्छ भन्ने सुन्ने बित्तिकै, तिनीहरू त्यसमा लागिपर्छन्, र त्यसपछि आफ्नो लागि हरप्रकारका दैनिक आवश्यकताका सरसामान र घरमा चाहिने उपकरणहरू परमेश्वरको घरलाई किन्न लगाउन विभिन्न बहानाहरू बनाउँछन्, र यसो भन्छन्, “अगुवाहरू यहाँ बस्न आउँदा खराब अवस्थामा बस्नु हुँदैन। के खानबस्न सहज बनाउन सबै तयारी गर्नु पर्दैन र? हामी परमेश्वरको घरले प्रदान गर्ने कुराहरूको आनन्द लिँदैनौँ; यदि हामीले आनन्द लियौँ नै भने पनि, हामीले अगुवाहरूको सेवा गर्ने क्रममा मात्र यसो गरिरहेका हुन्छौँ। साथै, यदि कुनै अगुवा आए भने, उनलाई यहाँ दैनिक रूपमा खाइने खाना खाने बानी हुँदैन होला। अगुवाहरूले हरदिन धेरै कुराहरू व्यवस्थापन गर्नुपर्छ, र यदि उनी अस्वस्थ भए भने, के हामी बासदाताको रूपमा आफ्नो कर्तव्यमा लापरवाह भएजस्तै हुँदैन र? त्यसकारण, मण्डलीले अगुवाहरूको लागि दिनमा तीन पटक खाना तयार गर्नुपर्छ। हामीले तिनीहरूको लागि दूध, रोटी, अण्डा, र हरप्रकारका सागसब्जी, फलफूल, मासु, र स्वास्थ्य सामग्रीहरू तयार राख्नुपर्छ।” के यो सुन्दर र विचारशील सोच होइन र? ख्रीष्टविरोधीहरूले मानव भाषा राम्ररी बोल्छन्, तर के तिनीहरूले साँच्चै आफ्नो हृदयमा अगुवाहरूबारे विचार गरिरहेका हुन्छन् त? तिनीहरूको गुप्त उद्देश्य वास्तवमा के हुन्छ? तिनीहरूको उद्देश्य त्यति सरल हुँदैन। तिनीहरू गरिब हुन सक्छन् र तिनीहरूले पहिले कहिल्यै मीठो कुरा खाएका वा देखेका नहुन सक्छन्, र त्यसैले तिनीहरू यो अवसरलाई अनुभवहरू हासिल गर्न, धनीहरूले जस्तै जिउन, सबै आधारभूत आवश्यकताहरू पूरा भएको जीवन जिउन, आफ्नो स्वास्थ्य हेरचाह गर्न, साधारण मानिसहरूले खान नसक्ने कुराहरू खान र साधारण मानिसहरूले प्राप्त गर्न नसक्ने व्यवहारको आनन्द लिन प्रयोग गर्न चाहन्छन्। त्यसैले त तिनीहरूको सोच यति अरूको ख्याल गर्नेजस्तो देखिन्छ। तर तिनीहरूको त्यो ख्यालपछाडि के कुरा लुकेको हुन्छ? तिनीहरू आफ्नै खातिर षड्यन्त्र गर्न चाहन्छन्, यी कुराहरू प्राप्त गर्न र यी कुराहरू हात लिन चाहन्छन्, र तिनीहरूले अवश्य नै आफ्नो षड्यन्त्रका हरेक पक्षबारे विचार गरिरहेका हुन्छन्—अरू कसैको लागि तिनीहरूले यसो गर्दैनन्। अनि जब यी ख्रीष्टविरोधीहरूले अगुवालाई स्वागत गर्छन्, तिनीहरूले साँच्चै नै सुखी जीवन जिउँछन्। त्यसपछि, तिनीहरूले सोच्छन्, “यसरी जिउँदा कति रमाइलो हुने रहेछ, तर यी कुराहरू वास्तवमा मेरा होइनन्। यी कुराहरू कहिले मेरा होलान्? यदि मैले यो अगुवालाई बिदा गरेँ भने, मैले यी कुराहरूको आनन्द लिन पाउँदिनँ, तर मैले उसलाई बिदा नगरूँ भने, मसँग वास्तवमै उसलाई खानबस्न दिइरहने सदिच्छा छैन। यदि मेरा यी इच्छित कुराहरू नभएका भए, म कुनै पनि हालतमा यो कर्तव्य पूरा गर्दिनथिएँ। हरदिन, म बिहानै उठ्नुपर्छ र ढिलो सुत्नुपर्छ, म निरन्तर डरको स्थितिमा रहनुपर्छ, र मैले उसलाई पर्खिनुपर्छ। अहिले त मलाई सधैँ लाग्छ, यो कर्तव्य निर्वाह गर्दा प्राप्त गर्नेभन्दा गुमाउने कुरा धेरै छ, र यसबाट प्राप्त हुने फाइदा र आनन्दहरू पर्याप्त छैनन्। यदि यो अगुवा लामो समयसम्म यहाँ बसिरह्यो भने, मैले के गर्ने? मैले उसलाई बिदा गर्ने उपाय खोज्नुपर्छ, त्यसपछि मेरो घरमा फेरि शान्ति र एकान्त हुनेछ।” के मानिसहरूले यस्तै सोच्छन्? के सामान्य मानवता भएका र साँचो रूपमा कर्तव्य निभाउने मानिसहरूले यसरी सोच्छन्? (सोच्दैनन्।) ख्रीष्टविरोधीहरूले चाहिँ यस्तै सोच्छन्। तिनीहरूले प्राप्त गर्ने इच्छित कुराहरू वा फाइदाहरू जति नै ठूला भए पनि, तिनीहरूको लोभ र इच्छा कहिल्यै सन्तुष्ट हुन सक्दैन; तिनीहरू अतृप्त हुन्छन्, तिनीहरू आफूले केही प्राप्त गरेको छैनँ भन्ने सोच्छन्, र तिनीहरू यो कर्तव्य निभाउनु आफूले गर्नुपर्ने काम हो भन्ने सोच्दैनन्। यस विपरीत, तिनीहरूले यो थप बलिदान र मूल्य हो भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले जति धेरै कुराहरू वा जति ठूला फाइदाहरू प्राप्त गरे नि, तिनीहरूलाई आफूले गुमाएको छु भन्ने लाग्छ र तिनीहरूले आफूबाट परमेश्वरको घरले फाइदा लिइरहेको छ, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले फाइदा लिइरहेका छन्, तर तिनीहरूले यसबाट आफूले इच्छा गरेका केही पनि प्राप्त गरिरहेका छैनन् भन्ने सोच्छन्। समय बित्दै जाँदा, तिनीहरूलाई ती इच्छित कुराहरूले तिनीहरूलाई सन्तुष्ट पार्न र तिनीहरूको लोभ तृप्त पार्न सक्दैनन् भन्ने लाग्छ। अब भन त, यी ख्रीष्टविरोधीहरूमा कस्तो मानवता हुन्छ? के तिनीहरूमा कुनै मानवता हुन्छ? (हुँदैन।) अनि के मानवता नभएका मानिसहरूमा विवेक हुन्छ? के तिनीहरूले साँचो रूपमा कर्तव्य पूरा गर्ने इच्छा, साथै नम्र बन्ने, इमानदार हुने, र साँचो रूपमा मेहनत गर्ने इच्छा बोकेर कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले कुनै पैसा नलिई, अनि कुनै पारिश्रमिक र कुनै इनाम नखोजी कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्? (सक्दैनन्।) किन सक्दैनन्? तिनीहरूमा विवेकको कुनै चेतना हुँदैन, र तिनीहरूले जति ठूला फाइदाहरू प्राप्त गरे पनि, तिनीहरूले आफूलाई ती पाउन योग्य ठान्छन्। के यो “योग्य ठान्नु” सामान्य मानिसहरूले सोच्न नसक्ने र कहिल्यै नसोच्ने कुरा होइन र? के यस्तो सोचाइ र मनोवृत्तिमा कुनै लाजको बोध हुन्छ? (हुँदैन।) के लाजको बोध नभएका मानिसहरूमा कुनै मानवता हुन्छ? यो कुराले ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटा प्रकृति खुलासा गर्छ, र त्यो लाज वा विवेकहीन बन्ने प्रकृति हो।
लाज विहीन मानिसहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? मानवजातिका कस्ता प्रकारका मानिसहरूमा कुनै लाज हुँदैन? (भ्रमरोगी मानिसहरूमा।) मानसिक रोगी मानिसहरूमा कुनै लाज हुँदैन, सबैले तिनीहरूलाई नै हेरिरहेका छन् भन्ने समेत थाहा नपाई तिनीहरू सडकमा नाङ्गै दौडन्छन्, र तिनीहरू सायद लुगा गाएनाहरूलाई समेत हाँसोमा उडाउँदै यसो भन्छन् होला, “हेर त तिमीहरूलाई लुगा लगाउन पनि कति समस्याजनक छ। म लुगा नलगाई सडकमा दौडिरहेको छु, र मलाई यति धेरै स्वतन्त्र र निर्धक्क महसुस हुन्छ!” के लाज विहीन हुनु भनेको यही होइन र? (हजुर, हो।) लाज विहीन हुनु भनेको यही हो। लाज विहीन मानिसहरूमा विवेकको कुनै चेतना हुँदैन र तिनीहरू मानसिक रूपमा बिरामी हुन्छन्; तिनीहरू अरू सबैलाई बेफाइदा गराएर फाइदा लिन्छन्, अरूको जुनसुकै कुरा आफै लिन चाहन्छन्, तिनीहरूको लोभ र इच्छाले सामान्य मानव समझको दायरा पार गरेको हुन्छ—तिनीहरू आफूलाई नियन्त्रण गर्न नसक्ने अवस्थामा पुगेका हुन्छन् र तिनीहरूमा विवेकको कुनै चेतना हुँदैन। के यस्ता मानिसहरूले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छन्? अवश्य नै सक्दैनन्। तिनीहरूले ख्याति, लाभ, हैसियत र भौतिक हितहरू मात्रै पछ्याउँछन्, र तिनीहरूले सत्यता कहिल्यै प्राप्त गर्दैनन्। त्यसैले, के स्वर्गको राज्यमा तिनीहरूको स्थान हुनेछ? परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई मुक्ति दिने वा सिद्ध पार्ने गर्नुहुन्न। के ती मानिसहरूलाई दया गर्नुपर्छ? (पर्दैन।) यी मानिसहरूलाई त घृणा गर्नुपर्छ; तिनीहरू घिनलाग्दा, तिरस्कारपूर्ण, र तुच्छ छन्। ती मानिसहरूको चरित्र घृणित र नीच हुन्छ; तिनीहरूसँग कुनै इज्जत वा लाज हुँदैन। तिनीहरूको हृदय लोभ, महत्त्वाकाङ्क्षा, र इच्छाले भरिएको हुन्छ। तिनीहरूले आफ्ना हितहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गर्न कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसरको फाइदा मात्रै लिन चाहन्छन्, र तिनीहरूले सत्यता पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्, न त तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार नै काम गर्छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरसँग प्रार्थना गर्छन्, तब तिनीहरूले आफूले इच्छा गरेका कुराहरू, हितहरू, र परमेश्वरका आशिष्हरू पनि माग्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरसमक्ष आफूले कसरी कष्टभोग र त्याग गरेको छु भनेर व्याख्या गर्छन्, तर तिनीहरू आफूले भोगेका कष्ट र चुकाएका मूल्यहरूलाई उहाँसँग सौदा गर्न, परमेश्वरबाट आशिष् र इनाम माग्न, र खुलेआम परमेश्वरको अघि आफ्नो हात पसारेर आफूले चाहेको अनुकूल भौतिक व्यवहार माग्नलाई मात्रै यी कुराहरूबारे प्रार्थना गर्न परमेश्वरको अघि आउँछन्। परमेश्वरको अघि आउँदा तिनीहरूले व्यक्त गर्न चाहने कुराहरू भनेका तिनीहरूका लोभ र चाहना सन्तुष्ट नभएर तिनीहरू पोख्ने गुनासो, विरोध, असन्तुष्टि, वेदना, द्वेष, साथै निराशा मात्र हुन्। जब परमेश्वरले यी प्रकटीकरणहरू देख्नुहुन्छ, तब उहाँले तिनीहरूलाई प्रेम गर्नुहुन्छ कि घृणा गर्नुहुन्छ? (उहाँले तिनीहरूलाई घृणा गर्नुहुन्छ।) जब तिनीहरूले मण्डलीको खातिर थोरै मेहनत गर्छन्, तब तिनीहरू यसलाई घोषणा गर्न र श्रेय दाबी गर्न तुरुन्तै परमेश्वरको अघि आउँछन्, र विभिन्न कर्तव्य निर्वाह गर्दा वा विभिन्न काम गर्दा तिनीहरूले के-कस्ता त्यागहरू गरेका छन् र के-कस्ता कुराहरू समर्पित गरेका छन् भनेर परमेश्वरलाई बताउँछन्; तिनीहरूलाई परमेश्वरले यी कुराहरूबारे थाहा पाउनुहुनेछैन, परमेश्वरले यी कुराहरू देख्न सक्नुहुन्न, र तिनीहरूले चुकाएका मूल्यहरू परमेश्वरले बिर्सनुहुनेछ भन्ने डर लाग्छ। त्यसकारण, यी मानिसहरूलाई परमेश्वरको अघि दुष्ट र लाजमर्दा रूपमा हेरिन्छ। जब तिनीहरू आफूले चुकाएका मूल्यहरू व्याख्या र घोषणा गर्न, आफूले के कुराहरू प्राप्त गर्न चाहेको हो त्यो उहाँलाई व्याख्या गर्न, र परमेश्वरसामु हात पसारेर आफूले चाहेका इनामहरू माग्नको लागि परमेश्वरको अघि आउँछन्, तब परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “दुष्ट काम गर्ने तिमीहरू, मबाट दूर होओ।” परमेश्वरको मनोवृत्ति के हुन्छ? “तँ जस्ता मानिसहरू मेरो अघि आउन लायक छैनन्। मलाई तँप्रति घृणा लाग्छ र तँप्रति विरक्त लाग्छ। मैले तँलाई चाहेको सबै कुरा दिएको छु; तैँले यो जीवनमा प्राप्त गर्न चाहेको सय गुणा प्राप्त गरिसकेको छस्। तँलाई अरू के चाहिन्छ?” परमेश्वरले मानवजातिलाई मुख्य रूपमा जे दिन चाहनुहुन्छ, त्यो भौतिक कुरा होइन, बरु उहाँले त मानवजातिलाई सत्यता दिन चाहनुहुन्छ, ताकि सत्यताद्वारा तिनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सकून्। तैपनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले निर्लज्जतासाथ परमेश्वरको कामको विरोध गर्छन्, तिनीहरूले सत्यता खोजी गर्दैनन्, र तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्दैनन्। बरु यसको साटो, तिनीहरूले परमेश्वरको कामको अवधिमा पाएको कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसरलाई अनुचित रूपमा आफ्ना इच्छित कुराहरू प्राप्त गर्न प्रयोग गर्न चाहन्छन्; तिनीहरूले सबै कुरामा अरूको कुनै पर्बाह नगरी चोर बाटोहरू अपनाउँदै फाइदा लिन्छन्, तैपनि तिनीहरूलाई प्रायजसो आफूलाई घाटा भइरहेको छ र आफूले धेरै फाइदा प्राप्त गरेको छैन भन्ने लाग्छ। तिनीहरूलाई प्रायजसो आफूले धेरै त्याग र समर्पण गरेको छु, र फाइदाभन्दा आफ्नो घाटा बढी छ भन्ने पनि लाग्छ, र त्योभन्दा पनि अझै बढी, तिनीहरूले प्रायजसो आफ्ना त्यागहरूप्रति पछुतो गर्छन्, र आफूले पर्याप्त रूपमा परिस्थिति विचार गरेको छैन वा आफ्नो लागि बाहिर निस्कने बाटो सोचेको छैन भन्ने पनि लाग्छ। त्यसकारण, तिनीहरूलाई आफ्ना त्यागहरूको लागि समयमै इनाम नपाएकोमा हृदयमा प्राय रिस उठिरहन्छ, र तिनीहरू परमेश्वरप्रति गुनासोले पनि भरिइरहन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा प्राय यस्तो सोच्दै हिसाबकिताब गरिरहेका हुन्छन्, “के परमेश्वर धर्मी छैनन् र? परमेश्वरले पक्षपात गर्दैनन्, होइन र? के परमेश्वर मानिसहरूलाई आशिष् दिने परमेश्वर होइनन् र? के परमेश्वरले मानिसका सबै असल कार्यहरू र उसले समर्पित गरेका कुराहरू र आफूलाई समर्पित गरेको कुरा याद गर्दैनन् र? मैले परमेश्वरको कामको लागि आफ्नो परिवार त्यागेको र मूल्य चुकाएको छु, तर मैले परमेश्वरबाट के प्राप्त गर्छु?” यदि तिनीहरूको लोभ र इच्छा छोटो अवधिमा सन्तुष्ट भएन भने, तिनीहरू नकारात्मक बनेर गुनासो गर्न थाल्छन्। यदि तिनीहरूको लोभ र इच्छा लामो अवधिमा सन्तुष्ट भएन भने, तिनीहरूको अन्तस्करण सञ्चित तिक्तताले भरिन्छ। अनि यो सञ्चित तिक्तताका परिणामहरू के-के हुन्? तिनीहरू हृदयमा परमेश्वरलाई शङ्का र प्रश्न गर्न थाल्छन्, तिनीहरू परमेश्वरको धर्मी स्वभावको आलोचना गर्न थाल्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरको प्रेम र सारमा समेत शङ्का गर्न थाल्छन्। यदि यो तिक्तता लामो समयसम्म जम्मा भयो भने, यी कुराहरू घातक ट्यूमर बन्छन् र फैलिन थाल्छन्, र तिनीहरू कुनै पनि बेला परमेश्वरलाई धोका दिन सक्ने बन्छन्। विशेषगरी जब तिनीहरू नकारात्मक र कमजोर अनि तुलनात्मक रूपमा अपरिपक्व कद भएका कतिपय मानिसहरूको अगाडि हुन्छन्, वा विश्वासमा नयाँ रहेका कतिपय मानिसहरूको अगाडि हुन्छन्, तब तिनीहरू बेलाबेलामा यी नकारात्मक भावनाहरू प्रकट गर्छन् र फैलाउँछन्, र परमेश्वरप्रतिको आफ्नो असन्तुष्टि र ईश्वरनिन्दा फैलाउँछन्, र तिनीहरू समझशक्ति नभएका कतिपय मानिसहरूलाई परमेश्वरको धर्मी स्वभाव र उहाँको सारबारे शङ्का गर्न समेत बहकाउँछन्। के ख्रीष्टविरोधीहरूले यसो गर्दैनन् र? तिनीहरूका महत्त्वाकाङ्क्षा, चाहना, पछ्याइ, र अभिप्रायहरू सन्तुष्ट नभएका हुनाले, तिनीहरूले यी कुराहरू गर्न सक्छन् र परमेश्वरप्रति यस्तो मनोवृत्ति पैदा गर्न सक्छन्—यो कस्तो स्वभाव हो? यो स्पष्ट रूपमै ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव र शैतानी स्वभाव हो।
ख्रीष्टविरोधीले जतिसुकै कष्ट भोगे पनि वा मण्डलीमा जतिसुकै मूल्य चुकाए पनि, तिनीहरूलाई यो तिनीहरूको दायित्वको भाग हो, सृष्टि गरिएको प्राणीले निर्वाह गर्नुपर्ने कर्तव्य हो भन्ने लाग्दैन, तर यसलाई तिनीहरूले परमेश्वरले याद गर्नुपर्ने तिनीहरूको योगदानको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, यदि परमेश्वरले तिनीहरूको योगदान याद गर्नुभयो भने, उहाँले तिनीहरूलाई तुरुन्तै आशिष्, प्रतिज्ञा, र विशेष भौतिक कृपाहरू दिनुपर्छ, र तिनीहरूलाई फाइदाहरू प्राप्त गर्न र विशेष लाभहरू प्राप्त गर्न दिनुपर्छ। त्यसपछि मात्रै ख्रीष्टविरोधी सन्तुष्ट हुनेछ। कर्तव्यबारे ख्रीष्टविरोधीको बुझाइ कस्तो हुन्छ? तिनीहरूलाई कर्तव्य भनेको सृष्टि गरिएको प्राणीले लिनुपर्ने दायित्व हो भन्ने लाग्दैन, न त यो परमेश्वर पछ्याउनेहरूले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी हो भन्ने नै लाग्छ। बरु, तिनीहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्नु परमेश्वरसँगको कारोबारमा लेनदेन गर्ने आधार हो, उहाँको इनामसित साट्न सकिने कुरा, र आफ्नै महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरू सन्तुष्ट पार्ने र परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासको कारण आशिष्हरू प्राप्त गर्ने तरिका हो भन्ने लाग्छ। तिनीहरूले सोच्छन्, कर्तव्य निर्वाह गर्नको लागि पूर्वसर्त भनेकै परमेश्वरको अनुग्रह र आशिष् पाउनु हुनुपर्छ र यसले मात्र मानिसहरूलाई परमेश्वरमाथिको साँचो विश्वास दिन्छ, र यदि परमेश्वरले मानिसहरूलाई भविष्यका चिन्ताहरूबाट मुक्त गराउनुभयो भने मात्रै तिनीहरूले सहजतासाथ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्। तिनीहरूले यो पनि सोच्छन् कि, कर्तव्य निर्वाह गर्नेहरूलाई परमेश्वरले हरेक सुविधा दिनुपर्छ र राम्रो व्यवहार गर्नुपर्छ, र मानिसहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्दाको अवधिमा परमेश्वरको घरले प्रदान गर्ने सबै फाइदाहरूको आनन्द लिन पाउनुपर्छ। मानिसहरूले यी कुराहरू पाउनैपर्छ। ख्रीष्टविरोधीहरूले हृदयमा यस्तै सोच्छन्। यी सोचाइका तरिकाहरू नै ख्रीष्टविरोधीहरूका दृष्टिकोण र आदर्श उक्ति हुन्, र यी कुराले कर्तव्यप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति प्रतिनिधित्व गर्छन्। परमेश्वरको घरले कर्तव्य निर्वाह गर्ने सत्यताबारे जेजसरी सङ्गति गरे पनि, ख्रीष्टविरोधीहरूले हृदयमा पालेर राखेका कुराहरू कहिल्यै परिवर्तन हुँदैनन्। तिनीहरू कर्तव्य निर्वाह गर्नेबारेको आफ्नो दृष्टिकोणमै सदैव लागिरहनेछन्। यो प्रकटीकरण सम्बन्धमा हामीले एउटा वाक्यांश प्रयोग गर्न सक्छौं—त्यो के हो? यो भौतिक कुराहरूलाई अरू सबै कुराभन्दा माथि राख्नु हो; अर्थात्, हातमा लिन सकिने कुराहरू मात्रै वास्तविक हुन्, र प्रतिज्ञाहरू गर्नु व्यर्थ हो। यी मानिसहरूमा भएका प्रकटीकरणहरूको सार भौतिकवाद हो, होइन र? (हो।) भौतिकवाद भनेको नास्तिकता हो; तिनीहरू आफूले देख्न र छुन सक्ने कुराको आधारमा मात्रै अघि बढ्छन्, आफूले देख्न सक्ने कुराको मात्रै हिसाब लिन्छन्, र तिनीहरू आफूले देख्न नसक्ने कुराको अस्तित्व इन्कार गर्छन्। त्यसकारण, यो निर्धारित गर्न सकिन्छ कि, कर्तव्यसम्बन्धी ख्रीष्टविरोधीको ज्ञान र बुझाइ निश्चय नै सत्यता सिद्धान्तहरूसँग मिल्दैन, र यो पूर्ण रूपमा गैरविश्वासीहरूको दृष्टिकोण जस्तै हुन्छ; साँच्चै नै, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्। तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरका सबै वचनहरू सत्यता र साँचो मार्ग हुन् भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू ख्याति, लाभ र हैसियत मात्रै वास्तविक हुन्, र आफूले पछ्याउने र आनन्द लिने सबै कुरा मानव प्रयास र संघर्षद्वारा, र आफूले चुकाएको मूल्यद्वारा मात्रै प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्ने मात्रै विश्वास गर्छन्। यो “मानिसहरूले आफ्नै दुई हातले खुशीको निर्माण गर्नुपर्छ” भन्ने दृष्टिकोणभन्दा कसरी फरक छ र? कुनै फरक छैन। तिनीहरू मानिसहरूले परमेश्वरको खातिर कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्न आफैलाई अर्पित गरेर अनि मूल्य चुकाएर अन्त्यमा सत्यता र जीवन प्राप्त गर्छन् भन्ने विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरका मापदण्डहरू अनुसार काम गर्ने र यसरी आफ्नो कर्तव्य पर्याप्त रूपमा पूरा गर्ने मानिसहरूले सृष्टिकर्ताको अनुमोदन र आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्छन् भन्ने कुरामा पनि विश्वास गर्दैनन्। यसले देखाउँछ कि तिनीहरू मानवजातिलाई परमेश्वरले दिनुभएको प्रतिज्ञा वा परमेश्वरका आशिष्हरूमा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू सबै थोकमाथि रहेको परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूमा साँचो विश्वास हुँदैन। तिनीहरू यति मात्रै विश्वास गर्छन्, “म आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छु, त्यसकारण मैले परमेश्वरको घरबाट विशेष व्यवहार र भौतिक आशिष्हरू प्राप्त गर्नुपर्छ। परमेश्वरको घरले मलाई हरेक भौतिक विशेषाधिकार र आनन्द प्रदान गर्नुपर्छ। त्योचाहिँ व्यावहारिक कुरा हुनेछ।” ख्रीष्टविरोधीको मानसिकता र दृष्टिकोण त्यही हो। तिनीहरूले परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरू विश्वासयोग्य छन्, वा सत्यता प्राप्त गरेर व्यक्तिले जीवन प्राप्त गर्छ र परमेश्वरद्वारा आशिषित हुन्छ भन्ने तथ्यमा विश्वास गर्दैनन्। जब आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कुरा आउँछ, तब तिनीहरू सत्यता पटक्कै खोजी गर्दैनन्, सत्यता स्वीकार गर्दैनन्, र तिनीहरूले झनै कम रूपमा मात्र मनमा राख्ने कुरा यो सत्यता हो: मान्छेले सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्नु नै परमेश्वरको सबैभन्दा ठूलो आशिष् हो र यो परमेश्वरले याद गर्नुहुने कुरा हो, र यो प्रक्रियाको अवधिमा, मान्छेले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ र आखिरमा परमेश्वरद्वारा मुक्ति पाउन सक्छ—परमेश्वरले मान्छेलाई दिनुभएको सबैभन्दा ठूलो प्रतिज्ञा यही हो। यदि तैँले परमेश्वरले तँलाई दिनुभएका प्रतिज्ञाहरूमा विश्वास गर्छस् र यी प्रतिज्ञाहरू स्वीकार गर्न सक्छस् भने, तँसँग परमेश्वरप्रति साँचो विश्वास छ। यी वचनहरू सुन्दा ख्रीष्टविरोधी र अविश्वासीहरूले कस्तो महसुस गर्छन्? (तिनीहरूले परमेश्वरले भन्नुभएका कुराहरूमा विश्वास गर्दैनन् र यसलाई छल हो भन्ठान्छन्।) तिनीहरूले सोच्छन् कि परमेश्वरले बोल्नुभएका यी वचनहरू मानिसहरूसित भ्रामक कुराहरू गरेर केही मूर्ख र सरल बुद्धि भएका मूर्खहरूलाई परमेश्वरको सेवा गर्न लगाउने, र त्यसपछि तिनीहरूको सेवा समाप्त भएपछि तिनीहरूलाई निकाल्ने काम मात्रै हो। तिनीहरूले सोच्छन्, “सत्यता प्राप्त गर्ने? हँ! सत्यता के हो भनेर कसले देख्न सक्छ? परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरू के हुन् भनेर कसले छुन सक्छ? कसले ती प्राप्त गरेको छ? परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरू वास्तविक हुँदैनन्; ख्याति र लाभ, र हैसियतका फाइदाहरू प्राप्त गर्नु मात्रै वास्तविकता हो; ख्याति र लाभको लागि मेहनत गर्नु र हैसियतका फाइदाहरू प्राप्त गर्नु मात्रै वास्तविकता हो। मैले परमेश्वरले मानिसलाई दिने प्रतिज्ञाहरू र उनले मान्छेलाई प्रदान गर्ने सत्यताबारे सुनेको वर्षौँ भयो, तर म पटक्कै परिवर्तन भएको छैनँ, मैले कुनै फाइदा प्राप्त गरेको छैनँ, झन् यी कुराहरूले मलाई हैसियतसाथ उच्च जीवन जिउन मदत गर्नु त परको कुरा हो। कतिपय मानिसहरूले आफूले सत्यता प्राप्त गरेको र आफू परिवर्तन भएको, र आफूले परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गरेको भनेर गवाही दिए पनि, तिनीहरू अझै पनि अत्यन्तै साधारण देखिन्छन्, तिनीहरू सबै सामान्य मानिसहरू हुन्, त्यसकारण तिनीहरूले कसरी परमेश्वरका आशिष्हरू प्राप्त गरेर स्वर्गको राज्य प्रवेश गर्न सक्छन्?” तिनीहरू हातैले प्राप्त गर्न सकिने कुराहरू मात्रै सबैभन्दा वास्तविक हुन्छन् भन्ने सोच्छन्। के यो अविश्वासीहरूको दृष्टिकोण होइन र? अवश्य नै हो। त्यसकारण, ती ख्रीष्टविरोधीहरू मण्डली प्रवेश गरेपछि, तिनीहरूले सबै कुरालाई शङ्काको नजरले हेर्छन्, तिनीहरूले केही फाइदा कहाँ पाउन सक्छन्, तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासबाट केही फाइदा लिन र अझै ठूलो व्यावहारिक फाइदा पाउन के-कस्ता अवसरहरू प्रयोग गर्न सक्छन् भनेर सधैँ विचार गर्छन्—तिनीहरूले प्रायजसो यी कुराहरूबारे मनमा हिसाब-किताब गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूलाई आफूले ख्याति, लाभ र हैसियत प्राप्त गरेर मात्रै सबै फाइदाहरू प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्ने लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरू हैसियत पछ्याउने र यी कुराहरूको लागि मेहनत गर्न आफूलाई समर्पित गर्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरू कहिल्यै पनि सत्यताबारे मनन गर्ने वा परमेश्वरको इच्छाबारे खोजी गर्ने गर्दैनन्, र तिनीहरू सत्यता पछ्याउनलाई नभई, आफ्नो हृदयलाई सान्त्वना दिन र रिक्तता भर्नलाई मात्र परमेश्वरका वचनहरू खानेपिउने गर्छन्। कुनै पनि बेला, यदि तैँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई आफ्ना लोभ र चाहनाहरू त्याग्न, ख्याति, लाभ, र हैसियतको पछ्याइ पूरै त्याग्न, र परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासबाट आफूले चाहेका यी फाइदाहरू त्याग्न लगाइस् भने, तिनीहरूले त्यसो गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई यी कुराहरू त्याग्न लगाउँदा यसले तिनीहरूलाई तैँले तिनीहरूको छाला उतार्ने वा तिनीहरूको नसा निकाल्ने प्रयास गरिरहेको छस् भन्ने महसुस गराउँछ; यी कुराहरूविना, तिनीहरूलाई तिनीहरूको हृदय खोसिएको छ, तिनीहरूले आफ्नो प्राण गुमाएका छन् भन्ने लाग्छ, र यी महत्त्वाकाङ्क्षा र इच्छाहरूविना तिनीहरूलाई परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासको कुनै आशा छैन, र जीवनले यसको अर्थ गुमाउँछ भन्ने लाग्छ। तिनीहरूको नजरमा, आफ्नो कर्तव्यको खातिर मात्रै आफूलाई समर्पित गर्ने र मूल्य चुकाउने, व्यक्तिगत फाइदाहरू नखोज्ने मानिसहरू सबै मूर्खहरू हुन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले अपनाउने सांसारिक व्यवहारको सिद्धान्त भनेको “आफ्नो दुनो आफैले सोझ्याउनुपर्छ” भन्ने हो। तिनीहरूले सोच्छन्, “मानिसहरू कसरी आफ्नो बारेमा नसोची बस्न सक्छन् र? मानिसहरू कसरी आफ्नो फाइदाको लागि मेहनत नगरी बस्न सक्छन् र?” हृदयभित्र तिनीहरूले सबै कुरा त्याग्ने र परमेश्वरको लागि इमानदारीसाथ आफूलाई समर्पित गर्नेहरूलाई घृणा गर्छन्, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य बफादार रूपमा निर्वाह गर्ने र भौतिक जीवनमा अत्यन्तै मितव्ययी र सरल रूपमा जिउनेहरूलाई तिरस्कार गर्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको र कर्तव्य निर्वाह गरेको कारण सतावटमा परी घर फर्केर आउन नसक्नेहरूलाई तिरस्कार गर्छन्। तिनीहरूले प्रायजसो यी मानिसहरूलाई यसो भन्दै मनमनै हाँसोमा उडाउँछन्, “परमेश्वरमाथिको तिमीहरूको विश्वासको कारण तिमीहरूले आफ्नो घर गुमाएका छौ। तिमीहरू आफ्नो परिवारसँग बस्न सक्दैनौ र खुकुरीको धारमा बाँचिरहेका छौ—तिमीहरू कति मूर्ख छौ! परमेश्वरमाथिको विश्वास लगायत, व्यक्तिले जेसुकै गरे पनि, उसले सांसारिक व्यवहारको सिद्धान्त अपनाउनुपर्छ: उसले कुनै पनि हालतमा घाटा सहनु हुँदैन। उसले परमेश्वरका प्रतिज्ञा र आशिष्हरू देख्न र छुन सक्नुपर्छ, र अपनाउनुपर्ने एउटै उचित मनोवृत्ति फाइदा नदेखेसम्म एक सिन्को नभाँच्नू भन्ने हो। तिमीहरू कति मूर्ख छौ! मलाई हेर त। म परमेश्वरमा विश्वास पनि गर्छु र ख्याति, लाभ र हैसियत पनि पछ्याउँछु। म परमेश्वरको घरले दिएका सबै राम्रो व्यवहारको आनन्द लिन्छु र भविष्यमा मैले आशिष्हरू पनि प्राप्त गर्न सक्छु। मैले कुनै कष्ट भोग्नुपर्दैन, र मैले प्राप्त गर्ने आशिष्हरू तिमीहरूका भन्दा ठूला हुनेछन्। म तिमीहरूले जस्तो भविष्यमा कुनै आशिष् प्राप्त गर्न सकिन्छ सकिँदैन भन्नेबारे कुनै निश्चितता प्राप्त नगरी आफ्नो परिवार र जागिर त्याग्दै, घर फर्केर जान नसक्ने हुने गरी मूल्य चुकाउँदिनँ।” यी मानिसहरू के हुन्? तिनीहरू सत्यता पछ्याउँदैनन्, इमानदारीसाथ कर्तव्य निर्वाह गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरू सत्यता पछ्याउने र कर्तव्य निर्वाह गर्न, परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्न, र परमेश्वरको इच्छा पछ्याउन आफ्नो परिवार र जागिर त्याग्ने, कष्ट भोग्ने र मूल्य चुकाउनेहरूलाई तिरस्कार गर्छन्। के यस्ता मानिसहरू धेरै छन्? (छन्।) हरेक मण्डलीमा केही न केही छन्। के यी मानिसहरू परमेश्वरका साँचो विश्वासी हुन्? के तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? (सक्दैनन्।) तिनीहरू परमेश्वरका साँचो विश्वासी होइनन्, तिनीहरूले मुक्ति पाउनु त धेरै परको कुरा हो।
ख्रीष्टविरोधीहरूले जुनसुकै समस्या सामना गरे पनि वा तिनीहरूले जे गरे पनि, तिनीहरूले सोच्ने पहिलो कुरा भनेको तिनीहरूले सत्यता र मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने होइन, बरु त्यसको साटो तिनीहरूले आफ्ना सबै देहगत फाइदाहरूबारे विचार गर्छन्। तिनीहरूको हृदयमा तिनीहरूको देहसँग सम्बन्धित सबै फाइदाहरूले नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण स्थान, सबैभन्दा उच्च स्थान, सर्वोच्च स्थान लिएका हुन्छन्। तिनीहरूले हृदयमा कहिल्यै पनि परमेश्वरको इच्छाबारे विचार गर्दैनन्, तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्वरको कामबारे विचार गर्दैनन्, झन् तिनीहरूले कुन कर्तव्य मान्छेले निर्वाह गर्नुपर्छ भन्नेबारे विचार गर्नु त परको कुरा हो। परमेश्वरले मानिसहरूलाई पर्याप्त रूपमा कर्तव्य निर्वाह गर्न जेजसरी मापदण्ड दिनुभए पनि, परमेश्वरले मानिसहरूलाई सृष्टि गरिएका योग्य प्राणीहरू हुन जेजसरी मापदण्ड दिनुभए पनि, ख्रीष्टविरोधीहरू पूर्ण रूपमा उदासीन रहन्छन्। परमेश्वरले जुनसुकै विधि अपनाउनुभए पनि वा उहाँले जुनसुकै वचनहरू बोल्नुभए पनि, उहाँले यी मानिसहरूलाई उत्प्रेरित गर्न सक्नुहुन्न, र यसरी तिनीहरूलाई आफ्नो एजेण्डा परिवर्तन गर्न र आफ्ना लोभ र इच्छाहरू त्याग्न लगाउन सक्नुहुन्न। यी मानिसहरू नाम र तथ्य दुवै हिसाबमा ख्रीष्टविरोधीहरूमाझ रहेका भौतिकवादी र अविश्वासीहरू हुन्। त्यसोभए, के यी मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूको स्तरका थिग्रिएका कसिङ्गरहरू मान्न सकिन्छ? (सकिन्छ, किनभने कतिपय ख्रीष्टविरोधीहरूले अझै पनि हैसियतको खातिर केही सेवा दिन सक्छन्, जबकि यी मानिसहरू सेवा दिनसमेत पनि तयार हुँदैनन्।) ठीक भन्यौ। यी मानिसहरूले फाइदाहरू चाहन्छन्, तिनीहरूले दिनभरि नजर लगाउने र सोचिरहने कुरा भनेका फाइदाहरू हुन्, र तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा फाइदाहरूमै केन्द्रित हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले अतिथि-सत्कारको काम गर्छन् र जब तिनीहरूको अण्डा, चामल, वा पीठो सकिन्छ, तब तिनीहरूले तुरुन्तै यी कुराहरू किन्न कसैलाई पठाउन मण्डलीलाई अनुरोध गर्छन्। तिनीहरू आफैले केही पनि किन्दैनन्; मानौँ तिनीहरूले अतिथि-सत्कारको काम सुरु गर्नुभन्दा पहिले घरमा यी कुराहरू कहिल्यै खाँदैनथिए। तिनीहरूले यो कर्तव्य निर्वाह गर्न सुरु गर्नुभन्दा पहिले यी सबै कुरा आफै किन्थे, तर यो कर्तव्य सुरु गर्नेबित्तिकै, तिनीहरूले बहाना बनाउँछन्, तिनीहरूलाई आफू सही भएझैँ र आत्मविश्वास पाएझैँ हुन्छ, र परमेश्वरको घरले तिनीहरूको ऋण खाएको छ जस्तैगरी तिनीहरू ऋण उठाउनेहरू, परमेश्वरको घरका ऋणदाताहरू बन्छन्—यस्ता मानिसहरू असल हुँदैनन्।
म मूलभूमि चीनका केही घरहरूमा बसेको छु, र त्यहाँका कतिपय विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मानवता उत्कृष्ट थियो। तिनीहरूले विश्वास गरेको दुई-तीन वर्ष मात्रै भएको भए पनि र तिनीहरूले त्यति धेरै सत्यता नबुझेका भए पनि, तिनीहरूले आफ्नो अतिथि-सत्कारको कर्तव्य इमानदारीसाथ पूरा गर्थे। यदि परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई पैसा दिन खोज्थ्यो भने, तिनीहरूले इन्कार गर्थे; विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई दिएका कुनै पनि कुराको सट्टा तिनीहरू पैसा दिन्थे, र परमेश्वरको घरको स्वामित्वमा रहेको कुनै पनि कुरालाई तिनीहरूले ध्यान दिएर सुरक्षित राख्थे; यदि परमेश्वरको घरले किनेको कुनै पनि कुरा प्रयोग भएन भने, तिनीहरूले यसको मूल्य बराबरको रकमसमेत परमेश्वरको घरलाई फिर्ता दिन्थे। आर्थिक रूपमा सम्पन्न रहेका कतिपय मानिसहरूले स्वेच्छाले अतिथि-सत्कार गर्थे, र परमेश्वरको घरले दिएको एक पैसा पनि लिँदैनथिए। कतिपय मानिसहरू धनी हुँदैनथे, तैपनि तिनीहरूले समेत परमेश्वरको घरले दिएको कुनै पनि पैसा लिँदैनथिए। मण्डली वा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको घरलाई अतिथि-सत्कारको लागि जे-जस्ता कुराहरू दिए पनि, तिनीहरूले कुनै पनि कुराको दुरुपयोग गर्दैनथे। के तिनीहरूले सत्यता बुझेका हुनाले यस्तो भएको हो? होइन, यो त चरित्रको कुरा थियो। यसको साथै, र अझै महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरू साँचो विश्वासी थिए, र तिनीहरूमा असल चरित्र पनि थियो, त्यसकारण तिनीहरूले यो काम गर्न सकेका थिए, नत्र त तिनीहरूले त्यसो गर्न सक्दैनथे। म अतिथि-सत्कार गर्ने केही घरहरूमा गएको छु र घरमालिकहरूले मलाई प्रयोग गर्नको लागि आफ्नो सबैभन्दा राम्रो सिरक र कम्बलहरू ल्याएर दिन्थे, र मैले भन्थेँ, “यी त नयाँ र प्रयोग नगरिएका छन्। तिनलाई प्याकेजिङ्गमै राख, र म ती प्रयोग गर्नेछैनँ।” तिनीहरूले मलाई ती प्रयोग गर्न क गर्थे। त्यसपछि अतिथि-सत्कार गर्ने केही परिवारहरूले मेरो प्रयोगको लागि सबै नयाँ कुरा किन्थे, र मैले भन्थेँ, “नयाँ कुरा नकिन, यो पैसा खेर फाल्नु हो। म यहाँ तिमीहरूसँग जे छ त्यही मात्रै प्रयोग गर्नेछु। कुनै पैसा खर्च नगर। म जहाँ गए पनि मानिसहरूलाई यो र त्यो किन भनेर सुझाव दिँदिनँ। सधैँ नयाँ कुराहरू प्रयोग गर्नु आवश्यक हुँदैन।” कतिपय मानिसहरू त अझै पनि यसरी पैसा खर्च गर्न जिद्दी गर्थे। अतिथि-सत्कार गर्ने केही परिवारहरूले खानाको समयमा धेरै परिकारहरू पकाउँथे। मलाई के खान मन पर्छ भन्ने थाहा नभएर, तिनीहरूले धेरै थरीका परिकार बनाउँथे ताकि मैले छनौट गर्न सकूँ, किनभने तिनीहरूले थोरै किसिमका मात्रै परिकार बनाए भने, मैले राम्रोसँग खान सक्दिनँ कि भन्ने चिन्ता तिनीहरूलाई हुन्थ्यो। यस्ता मानिसहरू पनि धेरै हुन्छन्। तर कतिपय अतिथि-सत्कार गर्ने घरहरू भने फरक हुन्छन्। म तिनीहरूकहाँ जाँदा, घरबेटीहरू मेरो लागि दैनिक आवश्यकताहरू जोहो गरी टोपल्थे, तिनीहरूले खाना पकाउँदा प्रयोग गर्ने सामग्रीहरू विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले किनेर ल्याएका कुराहरू मात्रै हुन्थे, र तिनीहरूले गएर थप सामग्री किन्नुपर्ने हुँदा, पैसाको लागि हात पसार्थे। त्यसपछि अतिथि-सत्कारका अरू केही घरहरू पनि छन्, जहाँ मैले केही सामानहरू सुरक्षित राख्नको लागि छोड्थेँ। केही समय म त्यहाँ नजाँदा, तिनीहरूले दराजको ताला तोड्थे र केही कुरा हराउँथे। तिनीहरू सबैले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र तिनीहरू सबैले अतिथि-सत्कारको काम गर्छन्, तर के तिनीहरू बीचको भिन्नता ठूलो छैन र? परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कतिपय मानिसहरू यस्ता कुराहरू गर्न सक्षम हुन्छन्—के यो मानिसहरूले गर्ने कुरा हो र? यो त डाँकू, लुटेरा, खलनायक, र बदमासहरूले गर्ने कुरा हो। के साँचो विश्वासीहरूले यस्ता कुराहरू गर्न सक्छन् त? यदि साँचो विश्वासीले तेरो लागि कुनै कुरा सुरक्षाको लागि राखेको छ भने, तँ जति लामो समयसम्म टाढा रहे पनि, आठ-दश वर्षसम्म नै टाढा रहे पनि, तिनीहरूले तेरो लागि त्यो सधैँ सुरक्षित राख्नेछन्; तिनीहरूले त्यसलाई छुने, हेर्ने, वा खोतल्नेछैनन्। तर अतिथि-सत्कार गर्ने कतिपय परिवारहरूमा, यदि तैँले कुनै कुरा छोडिस् भने, तँ ढोकाबाट निस्कनेबित्तिकै तिनीहरूले यसलाई खोतल्छन् र हेर्छन्। तिनीहरूले के कुरा खोतलिरहेका हुन्छन्? तिनीहरूले गहना, मोबाइल, वा पैसाजस्ता बहुमूल्य कुराहरू छन् कि छैनन् भनेर तेरो झोला खोतलिहेर्छन्—तिनीहरूले यी सबै कुराहरू खोतलिहेर्छन्। कतिपय महिलाहरूले के कुरा खोतलिहेर्ने गर्छन्? तिनीहरूले तँसँग कुनै राम्रो लुगा छ कि छैन भनेर हेर्न चाहन्छन्। खोतल-खातल गरिसकेपछि, तिनीहरूले सोच्छन्, “अहो, यी लुगाहरू कति राम्रा रहेछन्। म लगाएर हेर्छु।” मलाई भन त, के यस्ता घटनाहरू घट्दैनन् र? (घट्छन्।) तँलाई कसरी थाहा भयो? के तिमीहरूले यस्तो घटना भएको देखेका छौ? यी कुराहरू हुन्छन् भन्ने कुराको ठोस प्रमाण मसँग छ। एक साल, शरद ऋतुको अन्त्यतिर, मैले एउटा बास दिने घरमा केही लुगाहरू छोडेँ। एक दिन, मलाई अचानक यीमध्ये केही लुगा लगाउनुपर्छ भन्ने लाग्यो र मैले ती लुगाहरू लिन जाने योजना बनाएँ, त्यसकारण म त्यो घर गएँ। अनि, के भयो थाहा छ। म घर प्रवेश गर्दा, त्यस वृद्ध घरबेटीले मेरो ऊनको कोट कस्तो देखिएला भनेर लाएर हेर्दै थिई। संयोगवश मैले देखेँ। मैले भनेँ, “के गरिरहेको हो?” ऊ छक्क परी। उसले के गरिरहेकी छे भनेर मैले देख्छु भन्ने यस्तो संयोगबारे उसले कहिल्यै कल्पना पनि गरेकी थिइन, र ऊ अत्यन्तै लज्जित भई। तैपनि, यस्ता मानिसहरू निर्लज्ज हुन्छन्, र उसले तुरुन्तै भनी, “अहो, तपाईंको ऊनको कोटले मलाई सुहाउँछ भन्ने तपाईंलाई लाग्दैन?” मैले भनेँ, “त्यो मेरो कोट हो। तैँले लगाइरहेको छस् भने म लगाउन सक्दिनँ।” उसले भनी, “लिनुहोस्, म लिन चाहन्नँ।” मैले भनेँ, “तैँले लिन चाहँदैनस् भने किन लगाएर हेरिरहेको थिइस्? के अलमारीको ढोका बन्द थिएन र?” उसले भनी, “आज मेरो कुनै काम थिएन, त्यसकारण मैले यसलाई निकालेर हेरेँ।” मैले भनेँ, “यो तेरो होइन, त्यसैले तैँले यसलाई छुनु हुँदैनथ्यो।” यो वास्तवमै घटित घटनाको एउटा उदाहरण हो। यसो गर्नुपछाडिको उसको अभिप्राय के थियो मलाई थाहा छैन। मलाई भन त, के यस्तो व्यक्ति परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्ति हो? के मैले तिनीहरूलाई परमेश्वरका विश्वासी र परमेश्वरको परिवारका सदस्यको रूपमा लिनुपर्छ? (पर्दैन।) तिनीहरू परमेश्वरका अनुयायी बन्न लायक हुँदैनन्, तिनीहरू कुनै लाज, विवेक वा समझ, र कुनै मानवता नभएका शैतानको गिरोहका सदस्यहरू हुन्—तिनीहरू बदमासहरू हुन्। के परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुनेछ? यस्ता मानिसहरूमा न्यूनतम सत्यनिष्ठा र इज्जत वा परमेश्वरप्रतिको न्यूनतम आदरसमेत हुँदैन—परमेश्वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सक्दै सक्नुहुन्न। परमेश्वरले बोल्नुहुने सत्यता र उहाँले मान्छेलाई दिनुहुने जीवन त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रदान गरिँदैन; ती मानिसहरू परमेश्वरको परिवारका सदस्यहरू होइनन्, तिनीहरू त परमेश्वरको घरबाहिरका अविश्वासीहरू हुन्, र तिनीहरू दियाबलसकाहरू हुन्। सत्यतालाई प्रेम नगर्ने र सत्यताप्रति प्रतिकूल रहने ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति सारबाहेक, तिनीहरूको चरित्र पनि अत्यन्तै नीच र घृणित हुन्छ, र त्यस्ता मानिसहरू घिनलाग्दा, घृणित, र तिरस्कारयोग्य हुन्छन्। हामीले भर्खरै कुरा गरेका परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्ने यी मानिसहरूको प्रकटीकरणबाट यो देखाउन पर्याप्त हुन्छ कि, यी मानिसहरूले जुनसुकै कर्तव्य निर्वाह गरे पनि, तिनीहरूले कहिल्यै साँचो रूपमा आफूलाई समर्पित गर्दैनन् र तिनीहरूले कहिल्यै इमानदारीसाथ त्यसो गर्दैनन्। बरु, तिनीहरू आफ्नै एजेण्डा, लोभ, र चाहनाहरू लिएर आउँछन्, तिनीहरू सत्यता प्राप्त गर्न होइन, बरु फाइदाहरू प्राप्त गर्न दौडँदै आउँछन्। त्यसकारण, तैँले यसलाई जसरी हेरे पनि, त्यस्ता मानिसहरूको मानवता परमेश्वरको लागि अपर्याप्त नै हुन्छ। त्यसकारण मलाई भन त, के तिमीहरू त्यस्ता मानिसहरूको मानवतालाई पर्याप्त ठान्छौ, र के तिनीहरूलाई असल मानिसहरू ठान्छौ? (ठान्दैनौँ।) तिमीहरूले पनि त्यस्ता मानिसहरूलाई घृणा गर्छौ, होइन र? (हजुर।) जब कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको घरले कुनै कुरा किनेको छ भन्ने सुन्छन्, तब तिनीहरू त्यसमा आफ्नो भाग चाहन्छन्, र जब तिनीहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले लुगा दान गरिरहेको देख्छन्, तब तिनीहरू त्यो प्राप्त गर्न लायक भए नि नभए नि वा तिनीहरूले त्यो पाउनुपर्ने भए नि नभए नि, तिनीहरू त्यो प्राप्त गर्न प्रयास गर्छन्, र अरू कसैले भन्दा बढी सक्रिय भई मेहनत गर्छन्; जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा गर्नुपर्ने कुनै काम छ वा गर्नुपर्ने केही रद्दी वा थकाइलाग्दो काम छ भन्ने सुन्छन्, तब तिनीहरू तुरुन्तै लुक्छन् र तिनीहरूलाई कहीँ पनि भेट्टाउन सकिँदैन। त्यस्ता मानिसहरू धूर्त र कुटिल हुन्छन्, र नीच चरित्रका हुन्छन्—तिनीहरू घिनलाग्दा, तिरस्कारयोग्य, र घृणित हुन्छन्!
ख्रीष्टविरोधीहरूले हरेक पक्षमा आफ्ना फाइदाहरूप्रति देखाउने चासोलाई चिरफार गर्नको लागि तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्ने क्रममा देखाउने विभिन्न प्रकटीकरणहरू प्रयोग गर्दा, हामीलाई यी मानिसहरू अविश्वासी, भौतिकवादी, घृणित, नीच, र कमसल चरित्रका, घिनलाग्दा मानिसहरू हुन्, र परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुने पात्रहरू होइनन् भनेर देख्न मदत मिल्छ। त्यस्ता मानिसहरूको परिभाषालाई सत्यताप्रति प्रतिकूल रहने स्तरसम्म उठाउनु पर्दैन; हामीले तिनीहरूको मानवता र चरित्रको हिसाबमा तिनीहरूको वास्तविकता पहिले नै देख्न सक्छौं, त्यसकारण यसलाई सत्यतासँग सम्बन्धित छ भनेर यति उच्च स्तरसम्म लैजानु पर्दैन। त्यसकारण, चाहे परमेश्वरको घरमा होस् वा मानिसहरूको कुनै समूहमा होस्, त्यस्ता मानिसहरू सधैँ सबैभन्दा नीच र चरित्रहीन मानिसहरू हुनुपर्छ। अनि अवश्य नै, यदि तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरमा सत्यताको आधारमा मापन गर्नुपर्यो भयो भने, तिनीहरू अझै घृणित र नीच देखिन्छन्। के तिमीहरूमा ख्रीष्टविरोधीहरूले देखाउने यो प्रकटीकरणका अरू कुनै उदाहरणहरू छन्? (एउटा ख्रीष्टविरोधीले परमेश्वरको घरको लागि पुस्तकहरू छाप्ने काम गरिरहेको थियो, र उसले झूटो लेखाको माध्यमबाट परमेश्वरको भेटीका सयौं हजार युआनहरू हिनामिना गर्यो। उसलाई अनुसन्धान गरेपछि थाहा भयो कि, उसले यो कर्तव्य निर्वाह गर्न सुरु गर्नुभन्दा पहिले, उसको परिवारसँग थोरै मात्र पैसा थियो, तर यो कर्तव्य निर्वाह गर्न थालेपछि, उसले घर र कार किन्यो, तर यी कुराहरू खाताबाट पत्ता लगाउन सकिएन। उसको परिवार सबै जना अत्यन्तै आक्रमक थिए, र त्यसकारण भेटीहरू फिर्ता लिन सकिएन।) के यो घटनाको लागि अगुवा र सेवकहरू प्रत्यक्ष रूपमा जिम्मेवार थिएनन् र? (थिए। पछि, थप विवरणहरू बाहिर आएपछि, त्यो बेला जिम्मेवार रहेका अगुवा र सेवकहरूले यो ख्रीष्टविरोधीले व्यवस्थापन गरेका खाताहरू कहिल्यै जाँच गरेनन् भन्ने पत्ता लाग्यो। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्यमा हेलचेक्र्याइँ गरे र तिनीहरू जिम्मेवार नभएको कारणले गर्दा नै यो परिस्थिति पैदा भएको थियो। तिनीहरू अवश्य नै प्रत्यक्ष रूपमा जिम्मेवार थिए।) त्यसोभए, के तिनीहरूको अपराध परमेश्वरको अभिलेख पुस्तकमा लेखिनुपर्थ्यो? (पर्थ्यो।) घटनापछि यी मानिसहरूलाई कसरी ठेगान लगाइयो? (कतिलाई सफाइ गरियो र हटाइयो, र कतिले भेटीहरू फिर्ता गरिरहेका छन्।) तिनीहरूलाई ठेगान लगाउने उचित तरिका यही हो। अगुवा र सेवकहरूले आफ्नो कर्तव्यलाई बेवास्ता गरे र यो मामिलामा सुपरभाइजरको रूपमा रहेको आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्न सकेनन्। खासगरी, तिनीहरूले गलत व्यक्तिलाई प्रयोग गरे र तिनीहरूले यो व्यक्तिलाई निगरानी वा रेखदेख गर्ने कुनै प्रयास गरेनन्, र आफूले प्रयोग गरिरहेको यो व्यक्तिका समस्याहरू समयमै पत्ता लगाउन सकेनन्, र त्यसैले गम्भीर परिणामहरू देखा परे, र यसले गर्दा परमेश्वरका भेटीहरू र परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरूमा ठूलो घाटा भयो; यो प्रत्यक्ष रूपमा जिम्मेवार रहेका यी सबै मानिसहरूको जिम्मेवारी थियो, र तिनीहरूका सबै अपराधहरू रेकर्ड गरिनु नै पर्थ्यो। यो त सही व्यक्तिलाई काममा प्रयोग नगरेको कारण तिनीहरूले आफूमा ल्याएको विनाशकारी परिणाम थियो र यसले गर्दा परमेश्वरको घरलाई घाटा भयो, र अन्त्यमा मूल्य चुकाउने परमेश्वरको भेटी थियो। मलाई भन त, के ख्रीष्टविरोधीहरू सधैँ लोभी हुन्छन्, कि मूल्यवान् कुरा देख्दा मात्रै तिनीहरूमा यी दुष्ट विचारहरू आउँछन्? (तिनीहरू सधैँ लोभी हुन्छन्।) त्यसकारण जब तैँले त्यस्ता मानिसहरूसँग सङ्गत र अन्तरक्रिया गर्छस्, तब तैँले तिनीहरूको लोभ र इच्छाहरूलाई अवश्य नै पत्ता लाउन सक्छस्। अगुवा र सेवकहरूले जिम्मेवारी नलिएको कारण, मानिसहरूलाई नचिनेको कारण, मानिसहरूलाई स्पष्ट रूपमा नदेखेको कारण, र मानिसहरूलाई दुरुपयोग गरेको कारण, यो परिणाम आएको थियो, त्यसकारण तिनीहरूको काँधमा भारी जिम्मेवारी पर्यो र तिनीहरू निष्कासित हुन लायक थिए।
पहिले हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति, सार, स्वभाव, र तिनीहरूले पछ्याउने मार्गका मुख्य पक्षहरूबारे सङ्गति गरेका थियौँ। आज हामी ख्रीष्टविरोधीहरूको मानवताको क्षेत्रभित्रका प्रकटीकरणहरूबारे सङ्गति र चिरफार गरिरहेका छौं, र यो वास्तविक जीवनसँग सम्बन्धित छ। यो सानो पक्ष भए पनि, यसले अझै पनि मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरूका निश्चित प्रकटीकरणहरू पहिचान गर्न मदत गर्न सक्छ; यी ख्रीष्टविरोधीहरूका निश्चित किसिमका स्पष्ट विशेषता, चिन्ह, र प्रतीकहरू पनि हुन्। उदाहरणको लागि, ख्रीष्टविरोधीले हैसियत, ख्याति, लाभ, र प्रभावलाई प्रेम गर्छ, र ऊ अत्यन्तै स्वार्थी, घृणित, र क्रूर हुन्छ, र उसले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, त्यसकारण उसको मानवता र चरित्र कस्तो हुन्छ? कतिपयले भन्छन्, “कति ख्रीष्टविरोधीहरूले त प्रतिष्ठा र हैसियतलाई प्रेम गरे पनि, तिनीहरूमा आदरणीय र आदर्शमय चरित्रहरू हुन्छन्, र तिनीहरूमा विवेक र समझ हुन्छ।” के यो सही हो? (अहँ, होइन।) किन होइन? ख्रीष्टविरोधीहरूमा कस्तो स्वभाव सार हुन्छ भन्नेबारे कुरा नगरौँ; सुरुमा तिनीहरूको मानवता र चरित्र हेरौँ। तिनीहरू निश्चय नै असल मानिसहरू होइनन्, तिनीहरू मर्यादा, विवेक, वा आदर्शमय चरित्र भएका मानिसहरू होइनन्, झन् तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू हुनु त परको कुरा हो। के यस्तो मानवता भएका मानिसहरूले सही मार्ग पछ्याउन सक्छन्? निश्चय नै सक्दैनन्, किनभने तिनीहरूको चरित्रमा सही मार्ग पछ्याउने सार हुँदैन, र त्यसकारण यी मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्न सक्दै सक्दैनन्, झन् तिनीहरूले यसलाई स्वीकार गर्न सक्नु त परको कुरा हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले जुन अभिप्राय र मनोवृत्तिले कर्तव्य निर्वाह गर्छन् त्यो आधारमा हेर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूको चरित्र र मानवताले मानिसहरूलाई तिनीहरूप्रति इन्कार र विरक्त मान्ने बनाउँछ, र योभन्दा पनि नराम्रो कुरा त, परमेश्वरले तिनीहरूलाई तिरस्कार नै गर्नुहुन्छ। तिनीहरूले जुनसुकै कर्तव्य निर्वाह गरे पनि, तिनीहरू सधैँ परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्न चाहन्छन्, र उहाँलाई इनाम, पैसा, वस्तु र लाभहरू माग्न चाहन्छन्। अनि परमेश्वरले तिनीहरूलाई कुन प्रकारका मानिसहरूको रूपमा हेर्नुहुन्छ? यी मानिसहरू पक्कै पनि असल मानिसहरू होइनन्। त्यसैले, परमेश्वरले उहाँको नजरमा त्यस्ता मानिसहरूलाई ठ्याक्कै कसरी परिभाषित गर्नुहुन्छ? उहाँले त्यस्ता मानिसहरूलाई के नाम दिनुहुन्छ? बाइबलमा अनुग्रहको युगको एउटा कथा छ: यहूदाले प्रायजसो पैसाको झोलाबाट चोर्ने गर्थ्यो, र अन्त्यमा परमेश्वरले उसलाई सेवा दिने काममा, अर्थात् प्रभु येशूलाई धोका दिने काममा प्रयोग गर्नुभयो। प्रभु येशूलाई क्रूसमा टाँगियो, र आफ्नो प्रभु र साथीहरूलाई धोका दिने भूमिका निर्वाह गरेको यहूदा पेट फुटेर मर्यो। त्यसकारण, परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्ने र परमेश्वरलाई चढाइएको भेटी चोर्ने यी मानिसहरू सबै परमेश्वरको नजरमा यहूदाहरू हुन्, जसको अर्थ यी मानिसहरूलाई परमेश्वरले यहूदा नाम दिनुहुन्छ भन्ने हो। अहिले यहूदाको रूपमा दोषी ठहराइएका यी ख्रीष्टविरोधीहरूले यहूदाले जस्तै आफ्नो प्रभु र साथीहरूलाई धोका दिने काम नगरे पनि, तिनीहरूको प्रकृति सार उस्तै हुन्छ। तिनीहरूको के कुरा समान हुन्छ? तिनीहरूले परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू चोर्न र हिनामिना गर्नलाई आफ्नो पद र आफ्नो कर्तव्य निभाउने अवसरको फाइदा उठाउँछन्। त्यसकारण परमेश्वरले यी मानिसहरूलाई यहूदा नाम दिनुभएको हो, र तिनीहरू आफ्नो प्रभु र साथीहरूलाई धोका दिने व्यक्तिको समान स्तरमा हुन्छन्। अर्थात्, परमेश्वरको घरका सम्पत्तिहरू हिनामिना गर्ने र हडप्ने यी ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्नो प्रभु र साथीहरूलाई धोका दिने यहूदाजस्तै हुन्, र त्यस्ता मानिसहरूको परिणाम कस्तो आउनेवाला छ भनेर पत्ता लगाउन धेरै विचार गरिरहनु पर्दैन।
२. दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको सेवामा परिश्रम गराएर शोषण गर्नु
कर्तव्य निर्वाह गर्दा, ख्रीष्टविरोधीहरू जुन फाइदाहरू प्राप्त गर्न लागिपर्छन्, ती फाइदाहरू हामीले पहिले नै छलफल गरिसकेका कुराहरूमा मात्र सीमित हुँदैनन्—पैसा, भौतिक वस्तु, भोजन र प्रयोगका सामानहरू—यी फाइदाहरूको दायरा निकै ठूलो हुन्छ। उदाहरणको लागि, जब ख्रीष्टविरोधीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्छन्, तब तिनीहरूले त्यो कर्तव्य निर्वाह गर्ने नाममा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई शोषण गर्छन्, अर्थात् तिनीहरूलाई तिनीहरूको सेवामा श्रम गर्न लगाउँछन्, र तिनीहरूलाई हुकुम दिँदै हिँड्छन्—के यो ख्रीष्टविरोधीहरूले प्राप्त गर्न लागिपर्ने फाइदा होइन र? (हो।) कतिपय मानिसहरू मण्डली अगुवा बन्नुभन्दा पहिले घरमा सबै कुरा सधैँ एकलै गर्छन्, र तिनीहरूमा कुनै महत्त्वाकाङ्क्षा वा खराब अभिप्रायहरू नभएजस्तो देखिन्छ। तैपनि, तिनीहरूले मण्डली अगुवाको रूपमा निर्वाचित भएर हैसियत प्राप्त गरेपछि, के तिनीहरूले अझै पनि सबै कुरा आफै गर्छन् त? तिनीहरूले हैसियत प्राप्त गरेपछि आफू फरक भएको छु, परमेश्वरको घरमा आफूलाई विशेष व्यवहार गरिनुपर्छ, र आफ्नो “कर्तव्य” संयुक्त रूपमा पूरा गर्न “भीडको शक्ति” कसरी परिचालित गर्ने भनेर सिक्नुपर्छ भन्ने सोच्छन्; अनि तिनीहरूको घरको हरेक काम मण्डलीको दायित्वभित्र पर्ने काम बन्छ, र तिनीहरूले आफ्नो घरायसी कामकाज र दैनिक कार्यहरूलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको बीचमा बाँडिदिन्छन्। उदाहरणको लागि, जब तिनीहरूको घरमा गरिनुपर्ने कुनै काम हुन्छ, तब तिनीहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भन्छन्, “म विगत केही दिनदेखि मण्डलीको काममा व्यस्त छु। के तपाईंहरूमध्ये कसैसँग मलाई एउटा काममा मदत गर्ने समय छ?” अनि, तीन वा पाँच जना मानिसहरूले स्वेच्छाले काम गरिदिन्छन् र केही समयपछि काम पूरा हुन्छ। यी अगुवाहरूले सोच्छन्, “धेरै हातले काम हल्का बन्छ। अगुवा हुनु राम्रो कुरा हो, मैले केही भन्नुपर्छ, अनि काम पूरा भइहाल्छ। भविष्यमा, जब घरमा गर्नुपर्ने कुनै काम हुन्छ, तब म मेरा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई नै मदत गर्न लाउनेछु।” यसरी अघि बढ्दै जाँदा, तिनीहरूले मण्डली अगुवाहरूको काम त्यति धेरै पूरा गर्दैनन्, तर तिनीहरूले मानिसहरूलाई आफ्नो घरमा काम गर्न लाउन धेरै कुरा मिलाउँछन्, र तिनीहरूले यो कुरालाई समय तालिकामा समेत राख्छन्—तिनीहरू कति “व्यस्त” मण्डली अगुवाहरू हुन्! तिनीहरू अगुवा बन्नुभन्दा पहिले तिनीहरूको घरमा कहिल्यै पनि त्यति धेरै काम हुँदैन, तैपनि तिनीहरू अगुवा बनेपछि, घरमा गरिनुपर्ने काम धेरै हुन्छ। कति दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको बाली रोप्छन्, कतिले तिनीहरूको जमिनमा सिँचाइ गर्छन्, कतिले तिनीहरूको सागसब्जी रोप्छन्, कतिले घाँस काट्छन्, कतिले मल हाल्छन्, र कतिले त तिनीहरूको सागसब्जी बेचेर समेत तिनीहरूलाई मदत गर्छन्, तर त्यसबाट प्राप्त गरेको सबै पैसा तिनीहरूलाई नै दिन्छन्, आफ्नो लागि एक पैसा पनि राख्दैनन्। तिनीहरू मण्डली अगुवा बनेपछि, तिनीहरूको घरको जीवन फस्टाउँछ; तिनीहरूले जे गरे पनि, मानिसहरूले सधैँ तिनीहरूलाई साथ र सहयोग दिन्छन्, र तिनीहरूको हरेक शब्द अत्यन्तै प्रभावकारी हुन्छ। तिनीहरूलाई अत्यन्तै खुशी र सन्तुष्टि हुन्छ, र तिनीहरूले झन्झन् यस्तो सोच्न थाल्छन्, “मण्डली अगुवाको यो पद अत्यन्तै राम्रो हो, र हैसियत हुनु निकै राम्रो कुरा हो। यदि घरमा कहिल्यै खानेकुराको कमी भयो भने, मैले एक शब्द मात्रै बोल्नुपर्छ र मानिसहरूले मलाई खानेकुरा दिइहाल्छन्, र तिनीहरूले यसको लागि पैसासमेत लिन चाहँदैनन्। यो जीवन कस्तो सहज छ! मेरो विश्वासको कारण मलाई साँच्चै नै परमेश्वरले आशिष् दिइरहनुभएको छ। यो ठूलो आशिष् हो, र यो साँच्चै नै परमेश्वरको अनुग्रह हो! परमेश्वर अत्यन्तै महान् छन्; परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्!” जब कसैले तिनीहरूलाई सेवा गरिसक्छ वा तिनीहरूले आदेश दिएको काम पूरा हुन्छ, तब तिनीहरूले सधैँ “परमेश्वरलाई धन्यवाद दिन्छन्” र “परमेश्वरबाट आएको भनी स्वीकार गर्छन्”। यी मामुली मण्डली अगुवाहरूले त आफ्नो पदलाई यति हदसम्म प्रयोग गर्न सक्छन्—के तिमीहरू यसो गर्न सक्छौ? के तिमीहरू यस्तो काम गर्न सक्षम हुनेछौ? मानिसहरू किन अगुवा बन्न प्रतिस्पर्धा गर्छन्? तिनीहरू किन हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्छन्? यदि कुनै फाइदा प्राप्त नगर्ने हो भने, के जोकसैले हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्नेथियो त? यदि तिनीहरूले पदको लागि प्रतिस्पर्धा गर्दा गोरुजस्तो जोतिँदै काम गर्नुपर्थ्यो भने, के कसैले यसको झमेला लिनेथियो त? हैसियत पाएपछि यसबाट यति धेरै फाइदाहरू हुने भएकोले नै मानिसहरूले हैसियत हात पार्न र हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न मरिहत्ते गर्छन्। मामुली मण्डली अगुवा बन्दा नै यसले तिनीहरूलाई यति धेरै फाइदाहरू दिन्छ, र यसले तिनीहरूको जीवनमा यति धेरै सुविधा र फाइदाहरू ल्याउँछ—कस्तो व्यक्तिले यस्तो व्यवहार गर्छ? के तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू मानवता र विवेक भएका मानिसहरू हुन्? के तिनीहरू परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएका मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) तिनीहरूलाई आफूले सबै जनाको लागि र परमेश्वरको घरको लागि मण्डली अगुवाको काम गर्छु भन्ने विश्वास हुन्छ, र तिनीहरू यसलाई कर्तव्यको रूपमा लिँदैनन्। तिनीहरूलाई के पनि विश्वास हुन्छ भने, तिनीहरूले मण्डली अगुवाको रूपमा गर्ने कुनै पनि काम आफ्नो घरको जीवन त्याग गरेको आधारमा गरेका हुन्छन्, त्यसकारण विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूले चुकाएको मूल्यको परिपूर्ति गरिदिनुपर्छ। यदि तिनीहरूसँग घरको काम गर्ने समय छैन भने, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई मदत गरिदिनुपर्छ; यदि तिनीहरूसँग खेतमा काम गर्ने समय छैन भने, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य जस्तै गरी, तिनीहरूको खेत जानुपर्छ र तिनीहरूको लागि काम गरिदिनुपर्छ। मण्डली अगुवाको रूपमा काम गर्नको लागि तिनीहरूले जे कुरा त्यागेका भए पनि, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई त्यसको दोब्बर परिपूर्ति गरिदिनुपर्छ। यी केही यस्ता कुराहरू हुन् जसमा ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउँछन् र आफ्नो व्यक्तिगत जीवनका काम गराउँछन्। ख्रीष्टविरोधीहरू अगुवा बनेपछि, तिनीहरूले यस्तो अवसरलाई पटक्कै खेर जान दिँदैनन् र हात बाँधेर यी फाइदाहरू फुत्केर गएको हेरिबस्दैनन्। बरु, तिनीहरूले यसको ठीक विपरीत काम गर्छन्: तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो लागि मेहनत गर्न प्रयोग गर्ने, र तिनीहरूलाई गोरुजस्तै काममा लगाउने हरेक क्षण र हरेक अवसर प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मूर्खता र इमानदारिताको फाइदा उठाउँछन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउन तिनीहरूको स्वेच्छाले कर्तव्य निर्वाह गर्ने र परमेश्वरको लागि मूल्य चुकाउने मानसिकताको समेत फाइदा उठाउँछन्। यस क्रममा, तिनीहरूले केही वचनहरू सत्यता हुन् भनेर नाटक पनि गर्छन् र तिनलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई शिक्षा दिन प्रयोग गर्छन्, ताकि तिनीहरूले यस्तो विचार सिकून्: अगुवाहरू पनि मानव नै हुन्, अगुवाहरूका पनि परिवार हुन्छन्, र अगुवाहरूले पनि आफ्नो जीवन जिउनुपर्छ, र यदि अगुवाले आफ्नो घरका मामलाहरू सम्हाल्ने समय पाउँदैन भने, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यसलाई आफ्नो कर्तव्यको रूपमा लिनुपर्छ; अगुवाले तिनीहरूलाई यी कुराहरू गर्न लगाइरहनु आवश्यक हुँदैन, तर अगुवाले गर्न नसक्ने यी कुराहरू तिनीहरूले सक्रिय रूपमा र स्वेच्छाले गर्नुपर्छ। यस्तो लहैलहै र उक्साहटमा फसेर धेरै विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यी अगुवाहरूलाई स्वेच्छाले सेवा गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले शक्ति र हैसियत हातमा लिएर हासिल गर्न चाहने उद्देश्य यही हो, र यही नै तिनीहरूले शक्ति र हैसियत हातमा लिएर पूरा गर्न चाहने एउटा काम र पाउन चाहने एउटा फाइदा हो। के यस्ता मानिसहरू धेरै छन्? (छन्।) यी मानिसहरू शैतानहरू हुन्। सत्यता नभएका र सही मार्ग नपछ्याउने मानिसहरूको हैसियत थोरै नै भए पनि तिनीहरूले यस्ता कुराहरू गर्न सक्छन्—के यी मानिसहरू दयनीय होइनन् र? तिनीहरूको चरित्र तिमीहरूलाई कस्तो लाग्छ? के तिनीहरूमा कुनै विवेक वा समझ हुन्छ?
कतिपय मण्डलीहरूमा, त्यस्ता विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पनि हुन्छन्, जो सामान्यतया आफ्नो घरमा बस्दैनन्, बरु लामो समयसम्म आफ्नो मण्डली अगुवाको घरमा बस्छन्। तिनीहरू किन प्रायजसो आफ्नो अगुवाको घरमा बस्छन्? किनभने अगुवाले “अगुवा” को पद लिएदेखि, उसको घरमा एक घरायसी कामदार आवश्यक परेको हुन्छ। उसले एक बहिनीलाई छनौट गर्छ, र त्यो बहिनी त्यो अगुवाको घरको समर्पित घरायसी कामदार बन्छे। त्यो बहिनी घरायसी कामदार बन्छे, अनि उसको कर्तव्य के बन्छ? उसले आफ्नो भागमा पर्ने काम वा मण्डलीसँग सम्बन्धित काम गरिरहेकी हुँदिन, बरु अगुवाको परिवारका सबै पुस्ताका दैनिक जीवनका काम गर्न प्रतीक्षा गरिरहेकी हुन्छे, र उसलाई अगुवाको घरका कामहरू पूरा गर्नु पूर्ण रूपमा उचित छ भन्ने लाग्छ, र यसबारे ऊसँग कुनै गुनासो वा धारणा पनि हुँदैन। यहाँ समस्या को हो? मण्डली अगुवाले जति धेरै काम गर्नु परे पनि वा तिनीहरूले जति धेरै मानिसहरूलाई अगुवाइ गरे पनि, के तिनीहरू साँच्चै यति धेरै व्यस्त हुन्छन् त? के तिनीहरू साँच्चै आफ्नो दैनिक जीवन चलाउन सक्दैनन् र? तिनीहरूले दैनिक जीवन चलाउन सक्दैनन् नै भने पनि, त्यो तिनीहरूको आफ्नै मामला हो। अरू कसैसँग यसको के सम्बन्ध हुन्छ र? यदि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ध्यान नदिने वा निष्क्रिय रहेछन् भने, त्यस्ता अगुवाहरूले तिनीहरूलाई पारो देखाइदिन्छन् र तिनीहरूसँग “सत्यता सङ्गति गर्ने” नाममा यसको फाइदा उठाउँछन्, र यही कुराको कारण विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई काटछाँट गरिन्छ—यहाँ के भइरहेको हुन्छ? जब तिनीहरूको घरमा ओछ्यान फोहोर हुन्छ, यसलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले धुनुपर्छ, जब तिनीहरूको घर फोहोर हुन्छ, यसलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सफा गर्नुपर्छ, र खाने समयमा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले नै खाना पकाउनुपर्छ; यी अगुवाहरू अल्छी बन्छन्, र तिनीहरूले अगुवाको रूपमा यसरी नै काम गर्छन्। जब यस्ता मानिसहरूमा यी प्रकटीकरणहरू र यस्तो मानवता हुन्छ, तब के तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन सक्छन्? (सक्दैनन्।) किन सक्दैनन्? (यस्ता मानिसहरूमा मानवताको धेरै कमी हुन्छ र तिनीहरू अत्यन्तै घृणित हुन्छन्। तिनीहरूलाई सत्यताप्रति कुनै चासो हुँदैन।) यदि तिनीहरूलाई सत्यताप्रति कुनै चासो छैन भने, तिनीहरू किन अगुवा बन्छन्? (तिनीहरूले प्रतिष्ठा र हैसियत पछ्याउन, र आफ्नो प्रदर्शन गर्न त्यसो गर्छन्।) तैँले यसलाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनस्, होइन र? कस्ता प्रकारका मानिसहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो सेवामा श्रम गराउन शोषण गर्न सक्छन्? के यो ख्रीष्टविरोधीहरूको एउटा स्पष्ट विशेषता होइन र? सबै कुरामा आफ्नै फाइदाहरू मात्रै खोज्ने, आफ्नो फाइदा र घाटाबारे मात्रै चिन्ता गर्ने, र यसरी व्यवहार गर्दा सत्यतासित मेल खान्छ खाँदैन, यसमा मानवता हुन्छ हुँदैन, यसले परमेश्वरलाई खुशी पार्छ पार्दैन, र यसबाट विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कुनै फाइदा वा सुधार प्राप्त गर्न सक्छन् सक्दैनन् भन्नेबारे सोच्दै नसोच्ने तिनीहरू यी कुराहरूबारे विचार गर्दै गर्दैनन्, केवल आफ्नो फाइदा र घाटाबारे, र आफूले ठोस फाइदाहरू प्राप्त गर्न सक्छु सक्दिनँ भन्नेबारे मात्रै विचार गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले पछ्याउने मार्ग यही हो, र यही नै ख्रीष्टविरोधीहरूको चरित्र हो। यो हैसियत भएको प्रकारको व्यक्ति हो। कति मानिसहरूको चाहिँ कुनै हैसियत हुँदैन र तिनीहरूले साधारण कर्तव्य निर्वाह गर्छन्, तर जब तिनीहरूले केही योग्यता प्राप्त गर्छन्, तब तिनीहरूले पनि अरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउन चाहन्छन्। कति मानिसहरूले भने केही जोखिमपूर्ण कर्तव्यहरू निर्वाह गर्छन् र अरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउन आदेश दिन चाहन्छन्। अनि, कतिले चाहिँ विशेष कर्तव्यहरू निर्वाह गर्छन् र त्यो आफ्नो कर्तव्यलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउने आधारभूत सर्त, मोलतोलको आधार र पूँजीको रूपमा लिन्छन्। उदाहरणको लागि, कति मानिसहरूसँग अरूले नसिकेका वा नबुझेका विशेष व्यावसायिक सीपहरू हुन्छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा यी व्यावसायिक सीपहरूसँग सम्बन्धित कर्तव्य निर्वाह गर्न थाल्छन्, तब तिनीहरूले अरू मानिसहरूभन्दा आफू फरक छु, आफूलाई परमेश्वरको घरमा महत्त्वपूर्ण पदमा राखिएको छ, र आफू अहिले माथिल्लो स्तरमा छु भन्ने सोच्छन्, र विशेषगरी तिनीहरूलाई आफ्नो मूल्य दोब्बर भएको छ, र आफू आदरणीय छु भन्ने लाग्छ। परिणामस्वरूप, तिनीहरूलाई केही निश्चित कामहरू तिनीहरू आफैले गर्नु आवश्यक छैन भन्ने लाग्छ, र तिनीहरू आफूलाई खाना ल्याइदिने वा आफ्नो लुगा धोइदिनेजस्ता दैनिक कामहरूमा कुनै पारिश्रमिक नदिई अरूलाई सेवा गर्न लगाउनु स्वाभाविक कुरा हो भन्ने सोच्छन्। कतिले त आफ्नो कर्तव्यमा व्यस्त छु भनेर बहाना गरी विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको लागि नानाथरी काम गर्न लगाउँछन्। तिनीहरू आफैले नगरी नहुने कुराहरूबाहेक बाँकी सबथोक, अरूलाई सेवामा लगाउन वा अरूलाई गर्न लगाउन सकिने अरू सबै कुरा, अरूलाई नै गर्न लगाउँछन्। किन? तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्, “मसँग पूँजी छ, म आदरणीय छु, म परमेश्वरको घरको एउटा दुर्लभ प्रतिभा हुँ, म विशेष कर्तव्य निर्वाह गर्छु, र म परमेश्वरको घरको मलजलको मुख्य प्रापक हुँ। तिमीहरू कोही पनि मजत्ति उत्तम छैनौ, तिमीहरू सबै मभन्दा तल्लो स्तरका छौ। मैले परमेश्वरको घरमा विशेष योगदान दिन सक्छु, तर तिमीहरूले सक्दैनौ। त्यसकारण, तिमीहरूले मेरो सेवा गर्नुपर्छ।” के यी कुराहरू हदभन्दा बढी र लाजमर्दा मागहरू होइनन् र? हरेकले आफ्नो हृदयमा यी मागहरू राखेका हुन्छन्, तर ख्रीष्टविरोधीहरूले निर्दयी र लाजमर्दो रूपमा यी कुराहरूलाई अवश्य नै अझै बढी माग गर्छन्, र तैँले तिनीहरूसँग जेजसरी सत्यता सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले यी कुराहरू त्याग्दैनन्। साधारण मानिसहरूमा पनि ख्रीष्टविरोधीहरूका यी प्रकटीकरणहरू हुन्छन्, र यदि तिनीहरूसँग थोरै प्रतिभा छ वा तिनीहरूले थोरै योगदान दिए भने, तिनीहरूले केही विशेष व्यवहार पाउने अधिकार पाउँछु भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले आफ्नै लुगा र मोजाहरू पनि धुँदैनन् र अरूलाई नै यो काम गर्न लगाउँछन्, र तिनीहरूले मानवताविरुद्ध जाने केही अनुचित मागहरू गर्छन्—तिनीहरूमा समझको यति कमी हुन्छ! मानिसहरूमा रहेका यी विचार र मागहरू तर्कसङ्गतताको दायराभित्र पर्दैनन्; सुरुमा यी कुरालाई तल्लो स्तरबाट हेर्दा समेत, यी मानवता र विवेकका मापदण्डहरू अनुरूप हुँदैनन्, र माथिल्लो स्तरबाट हेर्दा, यी सत्यता अनुरूप हुँदैनन्। यी सबै प्रकटीकरणहरूलाई ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्ना फाइदाहरूमा लागिपर्ने कार्यको वर्गमा राख्न सकिन्छ। भ्रष्ट स्वभाव भएका हरेक व्यक्ति यी कुराहरू गर्न सक्षम हुन्छन्, र तिनीहरूले पनि यी कुराहरू गर्ने आँट गर्छन्। यदि कसैसँग थोरै प्रतिभा र पूँजी छ र उसले केही योगदान दिन्छ भने, उसले अरूबाट नजायज फाइदा लिन चाहन्छ, उसले कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसरलाई आफ्नै फाइदाको लागि मेहनत गर्न प्रयोग गर्न चाहन्छ, उसले आफ्नो लागि विभिन्न कुराहरू पूर्वतयार राख्न चाहन्छ र अरूलाई आफ्नो सेवा गर्न लगाएर त्यसबाट आउने खुशी र अनुकूल व्यवहारको आनन्द लिन चाहन्छ। कति मानिसहरूले त कर्तव्य निर्वाह गर्नको लागि आफ्नो परिवार र जागिरसमेत त्याग्छन्, र त्यो अवधिमा तिनीहरूलाई केही सानातिना रोग लाग्छन् र परिणामस्वरूप तिनीहरू भावुक बन्छन्, र कसैले पनि तिनीहरूबारे चिन्ता वा तिनीहरूको हेरचाह गर्दैनन् भनेर गुनासोसमेत गर्छन्। तैँले आफ्नो कर्तव्य आफ्नै लागि निर्वाह गरिरहेको छस्, तैँले आफ्नै कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छस् र आफ्नै जिम्मेवारी पूरा गरिरहेको छस्—अरू मानिसहरूसँग यसको के सम्बन्ध छ? व्यक्तिले जे-जस्ता कर्तव्यहरू निर्वाह गरे पनि, ती कहिल्यै पनि अरू कसैको लागि वा कसैको सेवा गर्नको लागि गरिँदैन, त्यसकारण कुनै व्यक्तिलाई पनि कुनै पारिश्रमिक नपाई अरूको सेवा गर्ने वा अरूको खटनमा बस्ने दायित्व हुँदैन। के यो सत्यता होइन र? (हो।) परमेश्वरले मानिसहरूलाई प्रेमिलो बन्न, र अरूप्रति धैर्य र सहनशील हुन लगाउनुहुने भए पनि, व्यक्तिले अरूलाई यस्तो बन्न व्यक्तिगत रूपमा कर गर्नु हुँदैन र त्यसो गर्नु अनुचित कार्य हो। यदि तैँले कुनै माग नगरी कसैले तँसँग सहनशील र धैर्य व्यवहार गर्न र तँलाई प्रेम देखाउन सक्छ भने, त्यो तिनीहरूको हातको कुरा हो। तैपनि, यदि विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तैँले माग गरेको कारण तेरो सेवा गर्छन् भने, यदि तैँले तिनीहरूलाई जबरजस्ती आदेश दिन्छस् र शोषण गर्छस्, वा तैँले तिनीहरूको आँखामा छारो हालेको आधारमा तिनीहरूले तेरो सेवा गर्छन् भने, तँमा समस्या छ। कतिले त आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसरको फाइदासमेत उठाउँदै, त्यसलाई प्रायजसो निश्चित धनी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट विभिन्न कुराहरू लिन, तिनीहरूलाई यो वा त्यो कुरा किन्न लगाउन र तिनीहरूलाई आफ्नो सेवामा लगाउन बहानाको रूपमा प्रयोग गर्छन्। उदाहरणको लागि, यदि तिनीहरूलाई थप लुगा चाहिएको छ भने, तिनीहरूले कुनै विश्वासी भाइ वा बहिनीलाई भन्छन्, “तिमीले लुगा सिलाउन सक्छौ, होइन र? मेरो लागि गएर लगाउने लुगा बनाइदेऊ न।” त्यो विश्वासी भाइ वा बहिनीले भन्छ, “त्यसोभए पैसा निकाल्नुहोस्। कपडा किन्नुहोस् अनि म तपाईंको लागि सिलाइदिन्छु।” तिनीहरूले पैसा निकाल्दैनन् तर विश्वासी दाजुभाइ वा दिदीबहिनीलाई जबरजस्ती तिनीहरूको लागि कपडा किन्न लगाउँछन्—के यो कार्यको प्रकृति छली छैन र? विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगको सम्बन्धबाट फाइदा उठाउनु, आफ्नै पूँजीबाट फाइदा उठाउनु, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने अवसरबाट दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसित हरप्रकारका सेवा र अनुकूल व्यवहार माग गर्न, र तिनीहरूलाई आफ्नो लागि परिश्रम गर्न आदेश दिन फाइदा उठाउनु—यी सबै ख्रीष्टविरोधीहरूको नीच चरित्रका प्रकटीकरणहरू हुन्। के त्यस्ता मानिसहरूले सत्यता पछ्याउन सक्छन्? के तिनीहरू परिवर्तन हुन पनि सक्छन् र? (सक्दैनन्।) मैले यसरी सङ्गति गरेको सुन्दा, सायद कति मानिसहरूले यी कुराहरू गर्नु खराब कुरा हो भन्ने महसुस गर्लान् र आफूलाई अलिक नियन्त्रण गर्न पनि सक्लान्, तर के आफूलाई नियन्त्रण गर्नु भनेको सत्यता पछ्याउनु र सत्यता अभ्यास गर्नुसरह हुन्छ र? आफूलाई नियन्त्रण गर्नु भनेको आफ्नो गल्ती महसुस गर्नु, र आफ्नो छवि र अभिमानप्रति ध्यान दिनु मात्र हो। मैले यस्तो चिरफार गरेको सुनेपछि, यी मानिसहरूले समस्याको गम्भीरता देख्छन् र तिनीहरूले फेरि गल्ती गर्नु हुँदैन, र यदि तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनीहरूको वास्तविकता चिन्ने मौका दिए भने, तिनीहरूलाई खुलासा र इन्कार गरिनेछ भन्ने महसुस गर्छन्। तिनीहरूले महसुस गर्ने कुरा यो विन्दुसम्म मात्रै सीमित हुन्छ, र तिनीहरूको हृदयबाट तिनीहरूको इच्छा र लोभ हटाउन सकिँदैन।
कति मानिसहरूले सोच्छन्, “म परमेश्वरको घरको लागि मेहनत गर्छु, परमेश्वरको घरमा धेरै योगदान दिएको छु, म यस्तो कर्तव्य निर्वाह गर्छु, जसमा कसैले पनि मेरो स्थान लिन सक्दैन। जब मलाई खाँचो पर्छ, तब मेरा आवश्यकताहरू पूरा गर्न मलाई मदत गर्ने कर्तव्य दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र परमेश्वरको घरको हुन्छ। सधैँ, तिनीहरूले मलाई कुनै सर्त र पारिश्रमिकविना सेवा गर्नुपर्छ।” के यो लाजमर्दो सोचाइ होइन र? के यो नीच चरित्रको प्रकटीकरण होइन र? उदाहरणको लागि, हरेक व्यक्ति कहिलेकहीँ बिरामी पर्छ, तर जब कतिपय मानिसहरू बिरामी हुन्छन्, तब तिनीहरू अरूलाई यसबारे बताउँदै हिँड्दैनन्, बरु तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य जसरी निर्वाह गर्नुपर्ने हो त्यसरी नै निर्वाह गरिरहन्छन्। तिनीहरूलाई कसैले चिन्दैन र कसैले वास्ता गर्दैन, तर तिनीहरूले व्यक्तिगत रूपमा गुनासो गर्ने वा कर्तव्यमा ढिलाइ गर्ने गर्दैनन्। तर कतिपय मानिसहरू भने बिरामी नभए पनि बिरामी भएको बहाना गर्छन्, तिनीहरूले महारानी वा उच्चकुलीन व्यक्तिले जस्तो व्यवहार गर्छन्, र मानिसहरूलाई तिनीहरूको प्रतीक्षा गर्न लगाउन सकेजति सबै माध्यम प्रयोग गर्छन्, र विशेष व्यवहार पाउनको लागि सम्भव भएका सबै कुरा गर्छन्। तिनीहरू बिरामी नहुँदा पनि बिरामी भएको बहाना गर्छन्, र यदि तिनीहरू साँच्चै बिरामी भए भने, त्यो अझै समस्याजनक कुरा बन्छ, किनभने तिनीहरूको हातबाट कति मानिसहरूले कष्ट भोग्छन् र कतिले तिनीहरूको खटनमा चल्नुपर्छ कसलाई के थाहा। यो त्यस्तो व्यक्ति बिरामी हुँदा सबैको जीवनमा आइपर्ने दुर्भाग्य हो; कतिले तिनीहरूलाई कुखुराको मासुको सूप बनाइदिन्छन्, कतिले तिनीहरूलाई मालिस गरिदिन्छन्, कतिले तिनीहरूलाई खुवाइदिन्छन्, र कतिले तिनीहरूलाई हिँड्न सहयोग गर्छन्—के धेरै मानिसहरूले दुःख पाउँदैनन् र? (पाउँछन्।) सुरुमा त यो साधारण र सानोतिनो रोग मात्रै हुन्छ, तर तिनीहरूलाई त यो गम्भीर र घातक रोग हो भनेर नाटक गर्नुपर्छ—तिनीहरूलाई किन नाटक गर्नुपरेको? तिनीहरू विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई छल गरेर सेवा प्रदान गर्न लगाउन, तिनीहरूलाई रुङ्न र आफ्नो सेवामा लगाउन यसो गर्छन्। के यी मानिसहरू लाजपचेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) के यस्ता मानिसहरू धेरै हुन्छन्? के तिमीहरू सबै पनि यस्तै छैनौ र? (मैले अझै पनि यो कुरा पहिचान गरेको छैनँ।) यदि तिमीहरूले यो कुरा पहिचान गरेका छैनौ भने, यसले यो प्रमाणित गर्छ कि, तिमीहरू सामान्यतया आफ्नो दैनिक जीवनमा आफ्नो व्यवहार जाँच गर्दैनौ, तिमीहरू आफ्नो विचार र प्रकृति सार जाँच गर्दैनौ, र परमेश्वरको निरीक्षण स्वीकार गर्दैनौ। कति मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा अलिक थकित हुन्छन् र तिनीहरूलाई राती त्यति निद्रा लाग्दैन, र तिनीहरूले यसलाई भयानक अवस्था हो जस्तो बनाउँछन्। भोलि बिहान उठेपछि, तिनीहरूले यसो भनेर गुनासो गर्छन्, “हिजो राती एक झिमिक्क पनि सुतिनँ। विगत केही दिनदेखि म आफ्नो कर्तव्यमा यति व्यस्त भएको छु कि म सुत्न पनि नसक्ने गरी थकित छु। छिटो गरेर मलाई मालिस गरिदिने कसैलाई बोलाइदेऊ न!” वास्तवमा, तिनीहरू छ घण्टा सुतेका हुन्छन्। तिनीहरूसँग जेसुकै समस्या भए पनि, तिनीहरूले सधैँ त्यसको दोष आफ्नो कर्तव्यलाई दिन्छन्; तिनीहरू थकित भए नि, तिनीहरूले कष्ट भोगे नि, वा तिनीहरू बिरामी भए नि र तिनीहरूलाई असहज भए नि, सधैँ यी कुराहरूको दोष तिनीहरू आफ्नो कर्तव्यलाई दिन्छन्। तिनीहरू किन आफ्नो कर्तव्यलाई दोष दिन्छन्? यो त बस केही फाइदाहरू प्राप्त गर्ने, र सबैलाई तिनीहरूप्रति सहानुभूति महसुस गराउने कार्य हो, अनि त्यसपछि तिनीहरूले मानिसहरूलाई सेवा गर्न र रुङ्न लगाउँदा पनि त्यो उचित नै देखिन्छ। सधैँ सम्राट र सामाज्ञी जस्तो व्यवहार गर्ने र अरूलाई रुङ्न लगाउने यी मानिसहरू के हुन्? यी मानिसहरू नीच चरित्रकाहरू हुन् र तिनीहरू घिनलाग्दा हुन्छन्। जब कतिपय मानिसहरूलाई अलिक अस्वस्थ महसुस हुन्छ, र कहिलेकहीँ खाना पच्दैन, तब तिनीहरूले यसलाई अत्यन्तै गम्भीर देखाउँछन्, यसलाई ठूलो बनाउँछन्, र तुरुन्तै मालिस गर्ने व्यक्ति खोज्छन्। मालिस गर्दा अलिकति दुख्यो भने, चिच्याउँछन् र कराउँछन्, र त्यसको भित्री आशय हो: “मालिस गर्दा पनि मैले कष्ट भोग्नुपर्छ। यदि परमेश्वरले मलाई इनाम दिनुभएन र सिद्ध तुल्याउनुभएन भने, मलाई साँच्चै घाटा हुनेछ!” जब तिनीहरूले अलिअलि कष्ट भोग्छन् र अलिअलि मूल्य चुकाउँछन्, तब तिनीहरूले यो कुरा पृथ्वीका हरेक व्यक्तिले थाहा पाऊन् भनेर सारा संसारको अघि घोषणा गर्न चाहन्छन्। के तैँले आफ्नै लागि कर्तव्य निर्वाह गर्दैनस् र? के तैँले परमेश्वरको अघि कर्तव्य निर्वाह गर्दैनस् र? तैँले केको लागि आफ्नो कष्ट मानिसहरूसामु घोषणा गरिरहेको छस्? के त्यो सतही कुरा होइन र? त्यस्ता मानिसहरू नीच चरित्रकाहरू हुन् र तिनीहरू अति घिनलाग्दा हुन्छन्! अरू कुन-कुन तरिकाले ती मानिसहरू नीच हुन्छन्? तिनीहरूले विशेष बानीबेहोरा र विशिष्टताहरू पनि देखाउँछन्, ताकि मानिसहरूलाई तिनीहरू अरूभन्दा फरक छन्, र तिनीहरू अत्यन्तै बहुमूल्य छन् र ठूलो हेरचाह र सुरक्षा खाँचोमा छन् भन्ने कुरा थाहा होस्। उदाहरणको लागि, जब कुनै व्यक्तिले खाना रुच्दैन र केही खान सक्दिनँ भनेर भन्छ, तब यस्तो व्यक्तिले पेट समाउँदै उसको पेट पनि खराब छ भनेर भन्छ, तर ऊ कर्तव्य निर्वाह गर्न पनि लागिपरिरहन्छ, र कसैलाई तुरुन्तै गएर पेटको औषधि ल्याउन आदेश दिन्छ। एउटा यस्तो व्यक्ति पनि थियो जसलाई मैले भनेको थिएँ, “हेर्, म थोरै मात्र खान सक्छु, र चिसो खानेकुरा र पेय पदार्थ मेरो पेटले सहन सक्दैन।” मैले यसो भनेको सुनेपछि, त्यो व्यक्तिले भन्यो, “तपाईंको पेटले चिसो सहन सक्दैन? मेरो पनि त्यस्तै छ।” मैले भनेँ, “तेरो पेटले कसरी चिसो कुरा सहँदैन?” उसले भन्यो, “मलाई चिसो लाग्नेबित्तिकै, मेरो पेट दुख्छ; यसले चिसो कुरा सहँदैन।” तर उसले त्यसो भन्दै गर्दा, एउटा केरा हातमा लिएर एक-दुई गाँसमै प्वाक्कै निलिहाल्यो। मैले भनेँ, “तैँले एक-दुई गाँसमै केरा निल्ने रहेछस्, त्यसकारण तेरो पेटले साँच्चै चिसो पटक्कै सहँदैन होला। के तेरो पेटले साँच्चै चिसो सहन सक्दैन त?” के त्यस्ता मानिसहरू लाज पचेका र तर्कसङ्गत हुँदैनन् र? यदि कुनै व्यक्तिको सामान्य मानवतामा तर्कसङ्गतता र लाजको बोध छैन भने, ऊ मानव नै होइन, ऊ त पशु हो। पशुहरूले सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, र तिनीहरूमा सामान्य मानवताको निष्ठा, मर्यादा, विवेक, र समझ हुँदैन। यी मानिसहरूमा कुनै लाज वा मर्यादा नभएको हुनाले, जब तिनीहरूले अलिअलि कर्तव्य निर्वाह गर्छन् र अलिअलि कठिनाइ भोग्छन्, तब तिनीहरूले यसबारेमा सम्पूर्ण संसारको अगाडि घोषणा गर्न चाहन्छन्, ताकि सबैले तिनीहरूको प्रयासलाई स्वीकार गरून्, तिनीहरूलाई नयाँ आदरले हेरून्, र ताकि परमेश्वरले तिनीहरूलाई विशेष व्यवहार दिनुहोस्, दयालु व्यवहार गर्नुहोस् र आशिष् प्रदान गर्नुहोस्। योसँगै, तिनीहरूलाई कसै न कसैले तुरुन्तै सेवा प्रदान गर्नुपर्छ, तिनीहरूको मागको जबाफ दिनुपर्छ, र तिनीहरूको सेवामा हरपल हाजिर भइरहनुपर्छ। तिनीहरू तिर्खाउँदा, कसै न कसैले तिनीहरूको लागि चिया खन्याइदिनुपर्छ; तिनीहरूलाई भोक लाग्दा, कसै न कसैले तिनीहरूलाई खाना पस्किदिनुपर्छ। तिनीहरूसँग सधैँ तिनीहरूको सेवा गर्ने, तिनीहरूले भनेको कुरा गर्ने, र तिनीहरूको आवश्यकताहरू पूरा गर्ने कोही न कोही हुनुपर्छ। यस्तो लाग्छ मानौँ तिनीहरूको देह अरू कसैको लागि जन्मेको हो, र तिनीहरूलाई जन्मजातै रुँगेर बस्ने कसै न कसैको आवश्यकता हुन्छ; मानौँ कसैले रुँगेन भने तिनीहरूसँग आफ्नो हेरचाह गर्ने क्षमता नै हुँदैन, र तिनीहरू अशक्त हुन्छन्। जब तिनीहरूसँग आफूले अह्राइने, वा आफ्नो सेवामा श्रम गर्न आदेश दिइने व्यक्ति हुँदैन, तब तिनीहरूलाई एकलो र खोक्रो, र जीवनको कुनै अर्थ वा आशा नभएजस्तो महसुस हुन्छ। जब तिनीहरूले अरूलाई सेवा गर्न र रुङ्न लगाउने मौका र बहाना भेट्टाउँछन्, तब तिनीहरूलाई सन्तुष्टि र खुशी लाग्छ, मानौँ तिनीहरू अहिले उल्लासमय जीवन जिइरहेका छन्। तिनीहरूले जीवन यति सुन्दर छ, परमेश्वरमाथिको विश्वास यति सुन्दर छ, र यही नै परमेश्वरमाथिको विश्वासको अर्थ हो, र यसरी नै विश्वासीले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपर्छ भन्ने सोच्छन्। कर्तव्यबारेको तिनीहरूको बुझाइ यस्तो हुन्छ: कर्तव्य भनेको अरूलाई सेवा गर्न लगाउने र स्वतन्त्र रूपमा अरूलाई खटनमा राख्न सक्षम भइने आधारमा प्रयत्न लगाउनु र आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु हो—तिनीहरूको कर्तव्य यही हो। तिनीहरूलाई तिनीहरूले सधैँ आफ्नो कर्तव्यको लागि इनाम प्राप्त गर्नैपर्छ, सधैँ केही न केही प्राप्त गर्नैपर्छ र केही न केही प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नैपर्छ भन्ने विश्वास लाग्छ। यदि तिनीहरूले पैसा वा भौतिक कुराहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गरिरहेका छैनन् भने, देहगत सुख र आनन्दहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्, र कम्तीमा पनि तिनीहरूको देह आनन्द र सहजताको स्थितिमा हुनुपर्छ, अनि तिनीहरूलाई खुशी लाग्नेछ, र त्यसपछि तिनीहरूसँग आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने ऊर्जा हुनेछ र तिनीहरूले केही बफादारीसाथ यो काम गर्न सक्नेछन्। के त्यस्ता मानिसहरूमा सत्यताबारे विकृत बुझाइ हुन्छ, कि तिनीहरूको नीच चरित्रको कारण तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्दैनन्? (तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले सत्यता स्वीकार गर्दैनन्।) यी मानिसहरू पूराका पूरा अविश्वासीहरू हुन्, ख्रीष्टविरोधीहरूका भक्त सन्तान र ख्रीष्टविरोधीहरूका मूर्तरूप हुन्।
परमेश्वरको घरमा केही यस्ता अभिनेताहरू छन्, जो बाह्य संसारमा हुँदा अभिनय गरेर आनन्दित हुन्थे र अभिनय पेसा मन पराउँथे, तर त्यहाँ आफ्नो महत्त्वाकाङ्क्षा हासिल गर्न सक्षम भएका थिएनन्। अहिले तिनीहरू परमेश्वरको घर आएका छन् र अन्ततः तिनीहरूका इच्छाहरू पूरा भएका छन्: तिनीहरूले आफूलाई मनपर्ने पेसामा काम गर्न सक्छन्, तिनीहरूको हृदय चरम आनन्दले भरिएको हुन्छ, र सँगसँगै तिनीहरूले यो अवसर दिएकोमा परमेश्वरलाई धन्यवाद पनि दिन्छन्। यिनीहरूमध्ये एउटा व्यक्तिले मुख्य भूमिका लिने सौभाग्य पायो, र त्यसपछि उसलाई आफू नाम र दाम भएको व्यक्ति हुँ, र त्यो नाम र दामको खातिर आफूले केही गर्नुपर्छ भन्ने लाग्यो। अनि, उसले संसारका सेलिब्रेटी र स्टारहरूले के गर्छन्, तिनीहरूले कसरी व्यवहार गर्छन्, तिनीहरूको स्टायल के हो, र तिनीहरूको जीवन शैली कस्तो छ भनेर हेर्यो, र गुणस्तरीय र आदर्श जीवन जिउनु भनेको यही हो भन्ने विश्वास गर्दै उसले तिनीहरूको नक्कल र अनुकरण गर्यो। त्यसैले, उसले मुख्य भूमिका पाएर “स्टार” बनेको क्षणदेखि नै फुइँ लगाउन थाल्यो। उसले कति हदसम्म फुइँ लगायो त? एक पटक एउटा सानो घटना घटेको थियो, जसले यो समस्यालाई व्याख्या गर्न सक्छ। जब क्रूका सबैजना छायाङ्कन सुरु गर्न तयार भए, तब यो विशेष “स्टार” को आँखीभौँ राम्ररी कोरिएको थिएन, र सबैले उसलाई पर्खनुपर्यो, उसको अघिपछि हिँड्नुपर्यो, र सेवा गर्नुपर्यो। दश मिनेट बित्यो, त्यसपछि बीस मिनेट बित्यो, तर यो स्टारलाई उसको आँखीभौँ राम्ररी कोरिएको छैन भन्ने नै लाग्यो, र त्यसैले उसले मेकअप गर्नेलाई त्यो पूरै हटाएर फेरि नयाँ ढङ्गले कोर्न लगायो। एक घण्टा बित्यो, तर अझै सबै कलाकार र क्रू यो “स्टार” को आँखीभौँ राम्रो बनेपछि मात्र छायाङ्कन सुरु गर्न पर्खिरहेका थिए—हरेकले यो व्यक्तिको सेवा गर्नुपर्थ्यो र उसकै अघिपछि लाग्नुपर्थ्यो। यो कस्तो व्यक्ति हो? के ऊ सामान्य व्यक्ति हो? के ऊ मानवता भएको व्यक्ति हो? होइन। ऊ शैतानको गुटको व्यक्ति हो, ऊ शैतानको हो, र ऊ परमेश्वरको घरको होइन। के परमेश्वरको घरमा स्टारहरू हुन्छन्? परमेश्वरको घरमा स्टारहरू हुँदैनन्, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू मात्रै हुन्छन्; फरक-फरक कर्तव्यहरू मात्रै हुन्छन्, उचो र नीचो पदहरूबीच कुनै भिन्नता हुँदैन। त्यसोभए, कुन आधारमा यो एउटा व्यक्तिले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यसरी कुरेको कुर्यौ गर्न लगायो? एउटा कुरा निश्चित छ, उसले आफू अरू मानिसहरूभन्दा महत्त्वपूर्ण छु, आफ्नो कर्तव्य अरू मानिसहरूको भन्दा वजनदार छ, आफूविना प्रस्तुतिको छायाङ्कन गर्न सकिँदैन, र आफूविना अरूले व्यर्थमा कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका हुन्छन् भन्ने सोचेको थियो। त्यसैले, अरू सबैले उसको सेवा गर्नुपर्थ्यो, उसलाई कुर्दै मूल्य चुकाउनु र धैर्य गर्नुपर्थ्यो, र कसैले पनि गुनासो गर्नु हुँदैनथ्यो। मानवताको कमी हुनुबाहेक, यस्ता मानिसहरूले यसरी व्यवहार गर्ने सिद्धान्तहरू कहाँबाट प्राप्त गरेका हुन्छन्? तिनीहरूका सिद्धान्तहरू सत्यता र परमेश्वरका वचनहरूबाट आएका हुन्छन् कि मानवका भ्रष्ट स्वभावहरूबाट आएका हुन्छन्? (मानवका भ्रष्ट स्वभावहरूबाट।) शैतानको गुटबाट आएका मानिसहरूमा शैतानका भ्रष्ट स्वभावहरू मात्रै हुँदैनन्, तिनीहरूले मानिसहरूको समूहभित्र देखाउने कार्य, व्यवहार, र प्रकटीकरणहरू पनि घृणित हुन्छन्। ती किन घृणित हुन्छन्? तिनीहरूले सधैँ परिस्थिति नियन्त्रण गर्न, अरूलाई प्रयोग गर्न, र अरूलाई आफ्नो वरिपरि घुमाएर आफूलाई केन्द्रीय व्यक्ति बनाउन चाहन्छन्। यसो गर्दा, तिनीहरूले स्पष्ट रूपमै आफूलाई अरू सबैभन्दा माथिको स्थानमा राखिरहेका हुन्छन्; तिनीहरूले अरू सबैभन्दा माथि उठेर सबैलाई नियन्त्रण गर्न चाहन्छन्। के यो मानिसहरूले गर्नुपर्ने कुरा हो? (होइन।) कसले यसो गर्छ? (शैतानले।) यो त शैतानले गर्ने कुरा हो। परमेश्वरले जुन सत्यताहरूमा मानिसहरूलाई कर्तव्य निर्वाह गर्ने मापदण्ड दिनुहुन्छ ती सत्यताहरूमा, के मानिसहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा परिस्थिति आफ्नो हातमा लिएर सबैको विचार र व्यवहार नियन्त्रण गर्नुपर्छ भन्ने कुनै मापदण्ड छ? (छैन।) त्यसोभए यो कुरा कहाँबाट आउँछ? यो त मानिसहरूले जन्मजात रूपमै लिएर आउने शैतानी प्रकृति हो। मानिसहरू शैतान हुन् र जन्मेदेखि नै तिनीहरूमा यो प्रकृति हुन्छ। तिनीहरूले यो कुरा सिक्नु पर्दैन, कसैले पनि तिनीहरूलाई यस्तो कुरा सिकाउनु पर्दैन, र तैँले तिनीहरूसँग जेजसरी सत्यता सङ्गति गरे पनि, तिनीहरूले यो कुरा त्याग्नेछैनन्। एउटा यस्तो व्यक्ति पनि थियो जसको केही कपाल राम्ररी मिल्दैनथ्यो र उसले मञ्चमा आफ्नो प्रस्तुति दिनुभन्दा पहिले त्यो कपाल मिलाइएको थिएन। रूपको हिसाबमा, ऊ राम्रै देखिन्थ्यो, तैपनि ऊ समयमै प्रस्तुति दिन स्टेज चढ्दैनथ्यो; विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसलाई जति नै अनुरोध गरे पनि, यो सबै व्यर्थ हुन्थ्यो। उसले आफूलाई एक स्टारको रूपमा, मुख्य चमकको रूपमा लिन्थ्यो; उसले नमिलेका यी थोरै कपालको खातिर सबैलाई मूल्य चुकाउन र आफ्नो समय खर्च गर्न लगाउँथ्यो, र सबैले उसको मात्रै सेवा गर्नुपर्थ्यो। के यो सामान्य मानवता भएको व्यक्तिमा हुनुपर्ने प्रकटीकरण हो? यो व्यवहारको प्रकृति के हो? के उसले फाइँफुट्टी लगाइरहेको थिएन र? ऊ जिम्मेवार बनिरहेको थिएन र ऊ सबै समझप्रति पूरै बहिरो थियो। जहाँसम्म उसको कुरा थियो, उसको लागि त कसैको कर्तव्य पनि उसको जत्ति महत्त्वपूर्ण थिएन, र हरेकले उसैको सेवा गर्नुपर्थ्यो। उसले सोच्थ्यो, “यदि यी दुइटा कपाल सुकाएर ठीक ठाउँमा ल्याउन पूरै दिन लाग्यो भने पनि, तिमीहरूले मलाई यो पूरै दिन पर्खनुपर्छ; यदि दुई दिन लाग्यो भने पनि, तिमीहरूले दुई दिन नै पर्खनुपर्छ; अनि यदि जीवनभर लाग्यो भने भनि, तिमीहरूले जीवनभर नै पर्खनुपर्छ। परमेश्वरको घरका काम र हितहरू के हुन् र—मेरा हितहरू नै पहिलो स्थानमा आउँछन्! यदि मैले मेरो कपाल हावाले सुकाएर मिलाउन सकिनँ भने, के म क्यामेराअगाडि जाँदा मेरो छविमा हानि पुग्नेछैन र? मेरो छवि अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ। परमेश्वरको घरका हितहरूको कुनै अर्थ छैन!” यो व्यक्ति कस्तो व्यक्ति हो? यस्तो व्यक्तिले यसो पनि भन्नेछ, “म परमेश्वरलाई प्रेम गर्छु, परमेश्वरको गवाही दिन्छु, परमेश्वरको लागि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छु, र सबै कुरा त्याग्छु।” के यो सबै झूट होइन र? उसले एक-दुई वटा कपाल सुकाउने जस्तो कुरासमेत त्याग्न सक्दैन भने, उसले केचाहिँ त्याग्न सक्छ र? उसले के कुराचाहिँ परित्याग गर्न सक्छ? उसले परित्याग गर्ने सबै कुरा नक्कली हुन्! यस्ता मानिसहरू पूर्ण रूपमा तर्कविसङ्गत हुन्छन्, तिनीहरूमा कुनै विवेक हुँदैन, र तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ, र सत्यतालाई प्रेम गर्नबाट तिनीहरू झनै धेरै चुकेका हुन्छन्। तिनीहरूको मानवता मापदण्ड अनुरूप नहुने हुनाले, कसैले पनि तिनीहरूसँग सत्यताबारे बताउनेछैनन्, तिनीहरू यसको योग्य हुँदैनन्, र तिनीहरूको चरित्र मापदण्ड अनुरूप हुँदैन। अनि त्यस्तो नीच मानवता बोकेका तिनीहरूसँग सत्यताबारे कुरा गर्नु सुँगुर वा कुकुरसँग सत्यताबारे कुरा गर्नुजस्तै हुनेछैन र? जब तिनीहरूमा केही मानव स्वरूप हुन्छ र तिनीहरूले मानव रूपमा बोल्न सक्छन्, तब मानिसहरूले तिनीहरूसँग सत्यताबारे कुरा गर्नेछन्, तर अहिले तिनीहरू यसको योग्य हुँदैनन्। यस्ता मानिसहरू धेरै छन्, निकै धेरै छन्। त्यसोभए, किन कतिपय मानिसहरूले यी कुराहरू प्रकट गर्दैनन् त? किनभने तिनीहरूले अझै अवसरको फाइदा उठाएका हुँदैनन्; यो तिनीहरूको क्षमता र प्रतिभा अत्यन्तै साधारण भएकोले, र तिनीहरूले चर्चापरिचर्चाको ठाउँ पुग्ने मौका नपाएकोले र केही पूँजी प्राप्त नगरेकोले हो, तर हृदयमा तिनीहरूले षड्यन्त्र गरिरहेका हुन्छन्, तिनीहरूका योजनाहरू अझै पनि गर्भावस्थामै रहेका हुन्छन्। त्यसकारण तिनीहरूले यस्तो प्रकटीकरण देखाएका हुँदैनन्। तैपनि, यो प्रकटीकरण नहुनुको अर्थ तिनीहरूमा यो प्रकृति छैन भन्ने हुँदैन। यदि तँ सत्यता पछ्याउँदैनस्, बरु ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो पछ्याउँछस् भने, ढिलोचाँडो एकदिन तैँले यो प्रकटीकरण अचानक देखाइहाल्नेछस्। तँ भनेको तँ नै होस्, र मानवतारहित हुनु भनेको मानवतारहित हुनु नै हो; बहाना गरेर वा तँसँग प्रतिभा नभएकोले र कमजोर क्षमता भएकोले तँ मानवता भएको व्यक्ति बन्न सक्दैनस्। त्यसकारण एउटै मात्र बाटो छ: जब व्यक्तिले सत्यता स्विकार्न र काटछाँट हुन स्विकार्न सक्छ, तब उसको चरित्रमा केही सुधार आउन सक्छ। जब तिनीहरूले यी तथ्यहरू सामना गर्न सक्छन्, जब यी तथ्यहरूलाई सही रूपमा लिन सक्छन्, र त्यसपछि जब आफ्नो व्यवहार र अन्तस्करणलाई बारम्बार परीक्षण र जाँच गर्न सक्छन्, तब तिनीहरू अझै राम्रो बन्न सक्छन् र तिनीहरूले आफूलाई अलिक नियन्त्रण गर्न सक्छन्। आफूलाई अलिक नियन्त्रण गरेर के उद्देश्य हासिल गर्न सकिन्छ? तैँले आफूलाई त्यति लाजमा पार्नेछैनस्, तेरो प्रतिष्ठा अलिक राम्रो हुनेछ, मानिसहरूले तँलाई घिनाउनेछैनन्, परमेश्वरले तँलाई तिरस्कार गर्नुहुनेछैन, र यसरी तँसँग अझै पनि परमेश्वरबाट मुक्ति पाउने मौका हुन सक्छ। के यो मानवजातिमा हुनुपर्ने न्यूनतम समझ होइन र? के अलिकति भए पनि विवेक र समझ भएको व्यक्तिलाई यसरी अभ्यास र प्रवेश गर्न सजिलो हुँदैन र?
जब तिमीहरूले मैले त्यस्ता मानिसहरूबारे बताएको कुरा गरेको सुन्छौ, तब तिमीहरूलाई निकै ढुक्क लाग्छ, तर यदि मैले तिमीहरूको बीचमा रहेका निश्चित मानिसहरूबारे कुरा गरेँ भने, तिमीहरूलाई कस्तो लाग्नेथियो? के तिमीहरूले सामान्य रूपमा प्रतिक्रिया दिनेथियौ? म तँलाई भन्छु, यदि तँ स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्न र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न चाहन्छस् भने, तैँले एकपछि अर्को परीक्षा पार गर्नुपर्छ। यी कुराहरूलाई सानोतिनो नठान्; यदि तेरो मानवता मापदण्ड अनुरूप छैन भने, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई घिनाउने मात्र होइन, तँलाई परमेश्वरले समेत सिद्ध पार्नुहुने वा मुक्ति दिनुहुनेछैन। परमेश्वरको कसैलाई मुक्ति दिने सबैभन्दा आधारभूत सर्त भनेको त्यो व्यक्तिमा मानवता, समझ, र विवेक हुनुपर्छ, र उसलाई लाज भनेको के हो त्यो थाहा हुनुपर्छ भन्ने हो। जब यस्तो व्यक्ति परमेश्वरको अघि आउँछ र उहाँका वचनहरू सुन्छ, तब परमेश्वरले उसलाई ज्योति, डोर्याइ, र अगुवाइ प्रदान गर्नुहुनेछ। मानवता, विवेक, समझ, वा लाजको बोध नभएका मानिसहरू परमेश्वरको अघि आउन सदासर्वदा अयोग्य हुनेछन्। तैँले प्रवचनहरू सुने पनि र केही धर्मसिद्धान्तहरू जाने पनि, अन्तर्दृष्टि पाउनेछैनस्, त्यसकारण तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सदैव असमर्थ हुनेछस्। यदि तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्दैनस् भने, मुक्ति प्राप्त गर्ने तेरा आशाहरू शून्य हुन्छन् भन्ने कुरा महसुस गर्न त्यति धेरै समय लाग्दैन। यदि तँमा ख्रीष्टविरोधीहरूका यी प्रकटीकरणहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभाव र सार मात्रै छन्, र तँसँग परमेश्वरले तँमा हुनुपर्छ भनी मापदण्ड दिनुभएको सामान्य मानवताका कुनै पनि प्रकटीकरण छैन भने, तँ ठूलो खतरामा हुन्छस्। यदि तैँले मैले खुलासा गरिरहेका ख्रीष्टविरोधीहरूका यी हरेक प्रकटीकरण र सार, साथै तिनीहरूको व्यवहार र खुलासाहरूसँग आफूलाई तुलना गर्न सक्छस् भने, यदि तँमा थोरै वा धेरै हदसम्म ती सबै कुराहरू छन् भने, यो तेरो लागि अत्यन्तै खतरनाक हुन्छ। यदि तैँले अझै पनि सत्यता पछ्याउँदैनस् र तँलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा वर्गीकरण गरिन्जेल पर्खेर बस्छस् भने, तँ पूर्ण रूपमा समाप्त हुनेछस्। यीमध्ये कुनचाहिँ घातक रोग हो: ख्रीष्टविरोधीको सार हुनु कि ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हुनु? (ख्रीष्टविरोधीको सार हुनु।) हो त? (हो।) यसबारे ध्यान दिएर विचार गर, त्यसपछि फेरि उत्तर देओ। (ख्रीष्टविरोधीको सार हुनु र ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हुनु दुवै घातक रोग हुन्।) किन? (किनभने ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन्, र ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएका मानिसहरूको हकमा पनि यस्तै हुन्छ। ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएका मानिसहरूले जुनसुकै समस्या सामना गरे पनि, तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता पछ्याउनमा ध्यान दिँदैनन्, र तिनीहरूमा न्यूनतम मानवता र समझसमेत हुँदैन; यस्ता मानिसहरू सत्यता प्राप्त गर्न असमर्थ हुन्छन्, र तिनीहरूले मुक्ति पनि प्राप्त गर्न सक्दैनन्—यो पनि एउटा घातक रोग हो।) अरू कसले बोल्न चाहन्छ? (मेरो बुझाइ के हो भने, यी दुवै घातक रोग होइनन्, तर यदि कसैले सत्यता पछ्याउँदैन भने, त्योचाहिँ घातक रोग हो।) यो यस बारेको राम्रो बुझाइ हो। तैपनि, यसको लागि एउटा पूर्वसर्त छ, र त्यो ख्रीष्टविरोधीको सार हो—ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरूले सत्यता पटक्कै पछ्याउँदैनन्, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्—ख्रीष्टविरोधीको सार हुनु सबैभन्दा खतरनाक कुरा हो। ख्रीष्टविरोधीको सार भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ यी मानिसहरूले सत्यता पटक्कै पछ्याउँदैनन्; तिनीहरूले हैसियत मात्रै पछ्याउँछन्, तिनीहरू अन्तर्निहित रूपमै परमेश्वरका शत्रुहरू हुन्, तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्, तिनीहरू शैतानको मूर्तरूप हुन्, जन्मेदेखि नै तिनीहरू दियाबलसहरू हुन्, तिनीहरू मानवता विहीन हुन्छन्, तिनीहरू भौतिकवादीहरू हुन्, तिनीहरू नियमित अविश्वासीहरू हुन्, र त्यस्ता मानिसहरू सत्यताप्रति विमुख हुन्छन्। “सत्यताप्रति विमुख हुनु” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ तिनीहरूले परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनन्, तिनीहरूले परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने तथ्य स्वीकार गर्दैनन्, झन् परमेश्वरले सबै थोक र सबै कुरामाथि सार्वभौमिकता राख्नुहुन्छ भन्ने तथ्य स्वीकार गर्नु त परको कुरा हो। त्यसकारण, जब त्यस्ता मानिसहरूलाई सत्यता पछ्याउने मौका दिइन्छ, तब के तिनीहरूले त्यसो गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन नसक्ने हुनाले, र तिनीहरू सदासर्वदा सत्यताका शत्रुहरू र परमेश्वरका शत्रुहरू हुने हुनाले, तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछैनन्। सत्यता प्राप्त गर्न सदा असमर्थ हुनु भनेको घातक रोग हो। अनि स्वभावको हिसाबमा, ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएका सबै मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरूबीच समानताहरू हुन्छन्: तिनीहरूले उस्तै प्रकटीकरणहरू, उस्तै खुलासाहरू प्रदर्शन गर्छन्, र तिनीहरूले यी प्रकटीकरण र खुलासाहरू प्रदर्शन गर्ने तरिका, तिनीहरूको सोचाइ शैली, र परमेश्वरबारे तिनीहरूका धारणा र कल्पनाहरू पनि उस्तै हुन्छन्। तर ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएका मानिसहरूले सत्यता स्विकार्न सके पनि नसके पनि र परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने तथ्य स्विकार्न सके पनि नसके पनि, तिनीहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन् भने, तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव घातक रोग बन्छ, र यही कारणले गर्दा तिनीहरूको परिणाम पनि ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरूको जस्तै हुनेछ। तैपनि भाग्यवश, ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएका मानिसहरूमध्ये कति जनामा मानवता, समझ, विवेक, र लाजको बोध हुन्छ, तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्, र तिनीहरूमा परमेश्वरबाट मुक्ति पाउनको लागि चाहिने आवश्यक कुराहरू हुन्छन्। यी मानिसहरूले सत्यता पछ्याउँछन्, त्यसैले तिनीहरूले स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्छन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्छन्, र आफ्नो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव त्याग्छन्, र त्यसकारण तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव तिनीहरूको लागि उप्रान्त घातक रोग रहँदैन, र तिनीहरूले मुक्ति पाउने सम्भावना हुन्छ। कुन परिस्थितिमा ख्रीष्टविरोधी स्वभाव हुनु भनेको घातक रोग हो भनेर भन्न सकिन्छ? यसको लागि एउटा पूर्वसर्त छ, र त्यो के हो भने यी मानिसहरूले परमेश्वरको अस्तित्व स्विकारे पनि, परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गरे पनि, परमेश्वरले भन्नुभएका सबै कुरामा विश्वास गरे पनि र त्यसलाई स्विकारे पनि, र तिनीहरूले कर्तव्य निर्वाह गर्न सके पनि, तिनीहरूमा एउटा कुरा गलत हुन्छ: तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता अभ्यास गर्ने वा सत्यता पछ्याउने गर्दैनन्। त्यसकारण तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव तिनीहरूको लागि घातक बन्छ, र यसले तिनीहरूको ज्यान लिन सक्छ। तर ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरूको कुरा आउँदा, परिस्थिति जेसुकै भए पनि, यी मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्ने वा सत्यतालाई स्विकार्ने सम्भावनै हुँदैन, र तिनीहरूले कहिल्यै पनि सत्यता प्राप्त गर्न सक्दैनन्। कुरो बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) तिमीहरूले बुझ्यौ। मलाई यो कुरा दोहोर्याएर बताओ त। (ख्रीष्टविरोधीको सार भएका मानिसहरू अन्तर्निहित रूपमै परमेश्वरका शत्रुहरू हुन्। तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम र स्वीकार गर्न सक्ने मानिसहरू होइनन्, र तिनीहरूले सत्यता प्राप्त गर्नु सधैँ असम्भव हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूको लागि तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव घातक रोग हो। जबकि ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका निश्चित मानिसहरूको हकमा, तिनीहरूमा मानवता, समझ, विवेक, र लाजको बोध छ भने, र तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन् र सत्यतालाई पछ्याउँछन्, र त्यसपछि सत्यता पछ्याएर स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्छन् भन्ने पूर्वसर्तको आधारमा, तिनीहरूले सही मार्ग पछ्याइरहेका हुन्छन्, र तिनीहरूको लागि तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव घातक रोग होइन। यो सबै कुरालाई यी मानिसहरूको सार र तिनीहरूले पछ्याउने मार्गले निर्धारित गरेको हुन्छ।) भन्नुको अर्थ, ख्रीष्टविरोधी सार भएका मानिसहरूले सत्यता पछ्याउनु कहिल्यै सम्भव हुँदैन, र तिनीहरूले कहिल्यै मुक्ति प्राप्त गर्न सक्दैनन्, जबकि ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरूलाई दुई प्रकारमा वर्गीकरण गर्न सकिन्छ: एक प्रकारकाले सत्यता पछ्याउँछन् र मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन्, र अर्को प्रकारकाले सत्यता पटक्कै पछ्याउँदैनन् र तिनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्दैनन्। मुक्ति प्राप्त गर्न नसक्नेहरू सबै श्रमिकहरू हुन्; केही निश्चित बफादार श्रमिकहरू रहन सक्छन्, र तिनीहरूले फरक परिणाम प्राप्त गर्ने सम्भावना हुन सक्छ।
ख्रीष्टविरोधी सार भएका मानिसहरूले किन मुक्ति प्राप्त गर्न सक्दैनन्? किनभने यी मानिसहरूले सत्यता स्वीकार गर्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ भन्ने कुरा नै स्वीकार गर्छन्। यी मानिसहरूले सकारात्मक कुराहरू हुन्छन् भनेर स्वीकार गर्दैनन्, र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनन्। बरु त्यसको साटो, तिनीहरूले दुष्ट कुराहरू र नकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्; तिनीहरू सबै दुष्ट र नकारात्मक कुराहरूका मूर्तरूप हुन्, र तिनीहरू सबै नकारात्मक र दुष्ट कुराहरू अभिव्यक्त गर्नेहरू हुन्, र त्यसैले तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्णा मान्छन्, सत्यताप्रति शत्रुवत् हुन्छन्, र सत्यतालाई घृणा गर्छन्। के तिनीहरूले त्यस्तो सार लिएर सत्यता पछ्याउन सक्छन्? (सक्दैनन्।) त्यसकारण, यी मानिसहरूलाई सत्यता पछ्याउन लगाउनु असम्भव हुन्छ। के एउटा पशुलाई अर्को प्रकारको पशुमा रूपान्तरण गर्नु सम्भव छ त? उदाहरणको लागि, के बिरालोलाई कुकुर वा मूसा बनाउन सकिन्छ त? (सकिँदैन।) मूसा सधैँ मूसा नै हुनेछ, त्यो प्राय प्वालहरूमा लुकेर अँध्यारोमै बस्ने गर्छ। बिरालो सधैँ मुसाको प्राकृतिक शत्रु हुनेछ, र यो कुरालाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन—यसलाई कहिल्यै परिवर्तन गर्न सकिँदैन। तैपनि ख्रीष्टविरोधी स्वभाव भएका मानिसहरूमाझ केही यस्ता व्यक्तिहरू पनि हुन्छन्, जो सत्यता र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन्, जो सत्यता अभ्यास गर्न र पछ्याउन सबै कुरा त्याग्न इच्छुक हुन्छन्; तिनीहरूले परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ त्यही अभ्यास गर्छन्, परमेश्वरले तिनीहरूलाई जसरी अगुवाइ गर्नुभए पनि तिनीहरूले पछ्याउँछन्, तिनीहरू परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ त्यही गर्छन्, तिनीहरूले पछ्याउने मार्ग पूर्ण रूपमा परमेश्वरले तोक्नुभएको मार्ग अनुरूप हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरले देखाउनुभएको दिशा र उद्देश्यहरू अनुसार नै पछ्याउँछन्। तर अरूको हकमा भन्दा, तिनीहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन् भन्ने तथ्यबाहेक, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधीको मार्ग पनि पछ्याउँछन्, र यी मानिसहरूको परिणाम के हुनेछ भन्ने कुरा थाहा पाउन त्यति धेरै समय लाग्दैन। तिनीहरूले सत्यता प्राप्त नगर्ने मात्र होइन, तिनीहरूले मुक्ति पाउने मौका पनि गुमाउनेछन्—यी मानिसहरू कति दयनीय हुन्छन्! परमेश्वरले तिनीहरूलाई अवसर दिनुहुन्छ र सत्यता र जीवन पनि प्रदान गर्नुहुन्छ, तर तिनीहरूले यी कुराहरूलाई कदर गर्दैनन्, र सिद्ध पारिने मार्ग पछ्याउँदैनन्। यो होइन कि परमेश्वरले केही मानिसहरूलाई अरूलाई भन्दा बढी निगाह गर्नुहुन्छ र यी मानिसहरूलाई चाहिँ मौका दिनुहुन्न, बरु यो हो कि तिनीहरूले यी अवसरहरूलाई कदर नगरेकोले वा परमेश्वरले तोक्नुभए अनुसार काम नगरेकोले तिनीहरूले मुक्ति पाउने मौका गुमाएका हुन्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभाव घातक बन्छ र यसले गर्दा तिनीहरूले आफ्नो जीवन गुमाउन सक्छन्। तिनीहरूले सोच्छन् कि केही धर्मसिद्धान्तहरू बुझ्दा अनि केही बाहिरी कार्यहरू र असल व्यवहार प्रदर्शन गर्दा परमेश्वरले तिनीहरूको ख्रीष्टविरोधी स्वभावको मामला हेर्नुहुन्न, तिनीहरूले यसलाई लुकाउन सक्छन्, र परिणामस्वरूप तिनीहरूले स्वाभाविक रूपमै सत्यता अभ्यास गर्नु पर्दैन र आफूले चाहेको जुनसुकै कुरा गर्न सक्छन्, र आफ्नै बुझाइ, विधि, र कामनाअनुसार काम गर्न सक्छन्। अन्त्यमा, परमेश्वरले तिनीहरूलाई जेसुकै मौका दिनुभए पनि, तिनीहरू जिद्दी भएर आफ्नै मार्गमा लागिरहन्छन्, तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधी मार्ग पछ्याउँछन्, र तिनीहरू परमेश्वरका शत्रुहरू बन्छन्। परमेश्वरले तिनीहरूलाई सुरुदेखि नै शत्रुको रूपमा परिभाषित गर्नुभएकोले तिनीहरू परमेश्वरका शत्रुहरू बनेका होइनन्—परमेश्वरले सुरुमा तिनीहरूलाई कुनै परिभाषा दिनुभएन, किनभने परमेश्वरको नजरमा तिनीहरू उहाँका शत्रुहरू वा ख्रीष्टविरोधी सार भएका मानिसहरू थिएनन्, बरु तिनीहरू केवल शैतानी भ्रष्ट स्वभाव भएका मानिसहरू मात्रै थिए। परमेश्वरले जति नै धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुभए पनि, तिनीहरू अझै पनि आफ्नो पछ्याइमा सत्यताप्रति लागिपर्दैनन्। तिनीहरूले मुक्तिको मार्गमा पाइला चाल्न सक्दैनन्, बरु तिनीहरूले ख्रीष्टविरोधी मार्ग पछ्याउँछन्, र अन्ततः मुक्ति पाउने आफ्नो मौका गुमाउँछन्। के त्यो लाजमर्दो कुरा होइन र? यो त अति लाजमर्दो कुरा हो! यी मानिसहरू अत्यन्तै दयनीय छन्। तिनीहरू किन दयनीय छन्? तिनीहरूले केही शब्द र सिद्धान्तहरू बुझेका हुन्छन् तर तिनीहरू आफूले सत्यता बुझेको छु भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा थोरै मूल्य चुकाउँछन् र केही असल व्यवहार देखाउँछन् तर तिनीहरू आफूले सत्यता अभ्यास गरिरहेको छु भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूसँग केही प्रतिभा, क्षमता, र वरदानहरू हुन्छन्, र तिनीहरूले केही शब्द र सिद्धान्तहरू बोल्न सक्छन्, केही काम गर्न सक्छन्, केही विशेष कर्तव्यहरू पूरा गर्न सक्छन्, तर तिनीहरू आफूले जीवन प्राप्त गरेको छु भन्ने सोच्छन्; तिनीहरूले थोरै कष्ट भोग्न सक्छन् र थोरै मूल्य चुकाउन सक्छन् तर तिनीहरू परमेश्वरमा समर्पित हुन र सबै कुरा त्याग्न सक्छु भनेर गलत रूपमा सोच्छन्। तिनीहरूले आफ्नो बाहिरी असल व्यवहार, वरदान, र आफूलाई सुसज्जित गर्ने शब्द र सिद्धान्तहरूलाई सत्यको अभ्यास गर्ने कार्यलाई प्रतिस्थापित गर्न प्रयोग गर्छन्—तिनीहरूको सबैभन्दा ठूलो समस्या, तिनीहरूको घातक कमजोरी यही हो। यसले तिनीहरूलाई तिनीहरू पहिले नै मुक्तिको मार्गमा हिँडिसकेका छन्, र तिनीहरूमा पहिले नै कद र जीवन छ भनेर गलत विश्वास गराउने तुल्याउँछ। तर जे भए पनि, यदि यी मानिसहरूले अन्त्यमा मुक्ति प्राप्त गर्न सकेनन् भने, तिनीहरूले आफू बाहेक अरू कसैलाई दोष दिन पाउँदैनन्; किनभने तिनीहरू आफैले सत्यतामा ध्यान दिइरहेका, र सत्यता पछ्याइरहेका हुँदैनन्, र तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरूको बाटो पछ्याउन अत्यन्तै धेरै इच्छुक हुन्छन्।
अहिले कति मानिसहरू त यस्ता पनि छन्, जसले ३० वर्षदेखि प्रवचन सुनेपछि पनि सत्यता के हो, वा धर्मसिद्धान्त के हो भनेर अझै थाहा पाएका छैनन्। जब तिनीहरूले मुख खोल्छन्, तब तिनीहरूले खोक्रा सिद्धान्तहरू, अरूलाई भाषण दिने शब्दहरू, र खोक्रा नाराहरू मात्रै बोल्छन्, र तिनीहरूले विगतमा कसरी कष्ट भोगे र मूल्य चुकाए भनेर मात्रै कुरा गर्छन्, र यसरी आफ्नो वरिष्ठता मात्र प्रकट गर्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै आफ्नो आत्मज्ञानबारे बोल्दैनन्, र तिनीहरूले काटछाँट कसरी स्वीकार गर्छन्, कसरी भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्छन्, कसरी ख्याति र लाभको लागि प्रतिस्पर्धा गर्छन्, वा तिनीहरूमा ख्रीष्टविरोधी स्वभावका के-कस्ता प्रकटीकरणहरू छन् भन्ने कुरा बोल्दैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरूबारे कहिल्यै कुरा गर्दैनन्; तिनीहरूले आफ्नो योगदानबारे मात्रै कुरा गर्छन् तर आफ्नो अपराधबारे कुरा गर्दैनन्। के यी मानिसहरू ठूलो खतरामा हुँदैनन् र? कति मानिसहरूले प्रवचन सुनेको २०-३० वर्ष भइसकेको हुन्छ तर अझै पनि सत्यता वास्तविकता के हो वा परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुनु भनेको के हो भन्ने कुरा तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन, त्यसकारण, मलाई त शङ्कै लाग्छ, यी मानिसहरूमा परमेश्वरका वचनहरू बुझ्ने क्षमता सायद नहुन सक्छ। तिनीहरूले ३० वर्षसम्म प्रवचन सुनेपछि आफूमा कद छ भन्ने सोच्छन्, तर जब तिनीहरूसँग हैसियत हुँदैन, तब अझै पनि तिनीहरू नकारात्मक हुन सक्छन्, र एकान्तमा तिनीहरू रुनेछन् र गुनासो गर्नेछन्, र आफ्नो कामसमेत त्याग्न सक्नेछन्। ३० वर्षसम्म प्रवचन सुनेपछि, जब तिनीहरूलाई बर्खास्त गरिन्छ, तब तिनीहरू अझै पनि झगडालु र अनुचित हुन सक्छन्, र आफूलाई परमेश्वरको विरुद्धमा खडा गर्न सक्छन्। त्यति धेरै वर्षदेखि प्रवचन सुनेर तिनीहरूले के बुझेका हुन्छन्? यदि तिनीहरूले त्यति धेरै प्रवचन सुनेपछि पनि सत्यता के हो भनेर बुझेका छैनन् भने, के तिनीहरूले व्यर्थमा विश्वास गरेका छैनन् र? भ्रमित विश्वास भनेको यही हो!
मार्च १४, २०२०
