परमेश्वरको सेवा गर्नेसम्बन्धी वचनहरू
अंश ७०
यदि तैँले मण्डली अगुवा वा सेवकको हैसियतमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र परमेश्वरको राम्रो गवाही दिन नेतृत्व गर्नुपर्यो भने, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू पढ्न र सत्यताबारे सङ्गति गर्नका लागि अझ धेरै समय बिताउन मार्गदर्शन गर्नु हो। यसरी, परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले मानिसलाई मुक्ति दिनेबारे परमेश्वरको लक्ष्य र उहाँको कामको उद्देश्यबारे अझ गहन ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन् र परमेश्वरको इच्छा र मानिसका लागि उहाँका विभिन्न मापदण्डहरू बुझ्न सक्छन्, जसले उनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य उचित रूपमा निर्वाह गर्ने र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्ने मौका दिन्छ। सङ्गति र प्रचार गर्न भेला हुँदा तिमीहरूले आफ्नो अनुभवात्मक गवाहीबारे व्यावहारिक रूपमा बोल्नुपर्छ, र तिमीहरू वचन र धर्मसिद्धान्त प्रचार गर्नमै सन्तुष्ट हुनु हुँदैन। तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरू खाँदा र पिउँदा, तिमीहरू सत्यता बुझ्नमा केन्द्रित हुनपर्छ—र सत्यता बुझेपछि तिमीहरूले त्यसलाई अभ्यास गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ, र तिमीहरूले अभ्यास गर्यौ भने मात्र साँचो रूपमा सत्यता बुझ्नेछौ। तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको सङ्गति गर्दा, आफूले जानेको विषयमा मात्र बोल। धाक नलगाओ, गैरजिम्मेवार टिप्पणीहरू नगर, वचन र धर्मसिद्धान्त मात्र नफलाक, र बढाइचढाइ नगर। यदि तैँले बढाइचढाइ गरिस् भने, मानिसहरूले तँलाई तिरस्कार गर्नेछन्, र पछि तँलाई धिक्कार लाग्नेछ, र तैँले पछुतो मान्दै निराश महसुस गर्नेछस्—र यो सब तैँले आफै निम्त्याएको हुनेछस्। यदि तैँले मानिसहरूलाई भाषण दिन र निराकरण गर्न वचन र धर्मसिद्धान्त मात्र प्रचार गरिस् भने, के तैँले उनीहरूलाई सत्यता बुझाउन र वास्तविकतामा प्रवेश गराउन सक्छस्? यदि तैँले सङ्गति गर्ने विषय व्यावहारिक छैन भने, यदि त्यो वचन र धर्मसिद्धान्तबाहेक अरू केही होइन भने, तैँले उनीहरूलाई जति नै निराकरण गरिस् र भाषण दिइस् भने पनि, त्यो व्यर्थ हुनेछ। के तैँले मानिसहरू तँसित डराउने र तैँले अह्राएको काम उनीहरूले गर्ने तर विरोध गर्न आँट नगर्ने कुरालाई उनीहरूले सत्यता बुझेको र उनीहरू आज्ञाकारी भएको समान ठान्छस्? यो ठूलो गल्ती हो; जीवनमा प्रवेश गर्नु त्यति सजिलो छैन। कतिपय मानिसहरूले ठूलो प्रभाव पार्न प्रयास गर्ने नयाँ म्यानेजरले जस्तै आफूले भर्खर पाएको अख्तियार परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूमा लाद्ने प्रयास गर्छन् ताकि सबै जना तिनीहरूप्रति समर्पित होऊन्। यसो गर्दा आफ्नो काम अझ सहज हुन्छ भन्ने तिनीहरू सोच्छन्। यदि तँमा सत्यता वास्तविकता छैन भने, चाँडै नै तेरो वास्तविक कद प्रकट हुनेछ, तेरो साँचो रङ्ग खुलासा हुनेछ र तँलाई अवश्य नै हटाइनेछ। केही प्रशासनिक काममा अलिकति निराकरण, काटछाँट र अनुशासन स्वीकार्य हुन्छ। तर यदि तैँले सत्यता सङ्गति गर्न सक्दैनस् भने, अन्त्यमा तँ समस्याहरू समाधान गर्न असक्षम हुनेछस्, र यसले कामका नतिजाहरूमा प्रभाव पार्नेछ। मण्डलीमा जुनसुकै समस्या देखिए पनि, यदि तँ मानिसहरूलाई भाषण मात्र दिइरहन्छस् र दोष मात्र लगाइरहन्छस् भने—यदि तैँले गर्ने भनेकै रिसाहा व्यवहार देखाउनु मात्र हो भने—यो तेरो भ्रष्ट स्वभाव आफै प्रकट भइरहेको हो र तैँले आफ्नो भ्रष्टताको कुरूप अनुहार देखाएको हुन्छस्। यदि तँ सधैँ मञ्चमा उभिन्छस् र मानिसहरूलाई यसरी भाषण दिन्छस् भने, समय बित्दै जाँदा, मानिसहरूले तँबाट जीवनको भरणपोषण प्राप्त गर्न सक्नेछैनन्, उनीहरूले कुनै व्यावहारिक कुरा प्राप्त गर्नेछैनन्, बरु यसको साटो उनीहरूले तँप्रति घिन र दिगमिग महसुस मात्र गर्नेछन्। यसको साथै, कतिपय यस्ता मानिसहरू पनि छन्, जो समझशक्ति नभएर तेरो प्रभावमा पर्छन्, र अरूलाई भाषण दिन र निराकरण र काटछाँट गर्न थाल्छन्। त्यसै गरी, तिनीहरू रिसाउँछन् र झोँक्किन्छन्। तैँले मानिसहरूका समस्या समाधान गर्न सक्नु त कता हो कता—बरु उल्टै तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावलाई हुर्काइरहेको हुन्छस्। अनि के त्यो तिनीहरूलाई अनन्त विनाशको बाटोमा लैजानु होइन र? के त्यो दुष्कर्म होइन र? अगुवाले मुख्य रूपमा सत्यताबारे सङ्गति गर्दै अनि जीवन प्रदान गर्दै अगुवाइ गर्नुपर्छ। यदि तँ सधैँ उच्च स्थानमा बसेर अरूलाई भाषण दिन्छस् भने, के तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्नेछन्? तैँले केही समयसम्म यसरी काम गरेपछि, जब मानिसहरूले तेरो वास्तविकता देख्नेछन्, तब तिनीहरूले तँलाई त्याग्नेछन्। यसरी काम गरेर के तैँले मानिसहरूलाई परमेश्वरको अघि ल्याउन सक्छस्? अवश्यै सक्दैनस्; तैँले केवल मण्डलीको काम बिगार्न र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू सबैलाई तँप्रति घिनाउन र तेरो त्याग गराउन मात्रै सक्छस्। विगतमा कतिपय अगुवा र सेवकहरू यसैकारण निकालिएका थिए। तिनीहरूले व्यावहारिक समस्याहरू समाधान गर्न, मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचन खाने र पिउने काममा डोऱ्याउन वा आफैलाई बुझ्ने काममा अगुवाइ गर्न सत्यताबारे सङ्गति गर्न सकेनन्। तिनीहरूले यी अत्यावश्यक कामहरूमध्ये कुनै पनि गरेनन्; आफैलाई उच्च स्थानमा उभ्याउन, अनि मानिसहरूलाई भाषण दिन र फर्माउन ध्यान केन्द्रित गरे, अनि यसो गरेर आफूले मण्डली अगुवाको काम गरिरहेको भन्ठाने। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले गर्न जाने पनि माथिले जारी गर्नुभएका कामका बन्दोबस्तहरू पूरा गरेनन्, न त तोकिएका कार्यहरू नै राम्ररी गरे। वचन र धर्मसिद्धान्त फलाक्नु र नाराहरू भट्याउनुबाहेक तिनीहरूले आफूलाई उच्च स्थानमा उभ्याएर मानिसहरूलाई अन्धाधुन्ध भाषण छाँट्ने, निराकरण र काटछाँट गर्ने काम मात्र गरे। यसले गर्दा सबैजना यी अगुवा र सेवकहरूदेखि तर्सिए र तिनीहरूदेखि टाढा रहन थाले, र मानिसहरूले तिनीहरूसमक्ष समस्या राख्ने हिम्मत गर्न सकेनन्। यस्तो व्यवहार गरेर ती अगुवा र सेवकहरूले आफ्नो काम बिगारे र त्यसलाई ठप्प पारे। परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई बर्खास्त गरेपछि मात्रै तिनीहरूले आफूले कुनै वास्तविक काम नगरेको महसुस गरे। तिनीहरूलाई ज्यादै पछुतो लाग्यो होला, तर पछुतो गर्नु व्यर्थ हुन्छ। जतिसुकै पछुतो लागे पनि तिनीहरूलाई बर्खास्त गरेर निकालियो।
अंश ७१
तिमीहरू सबैजना सत्यतातर्फ लागिपर्न चाहन्छौ। विगतमा, तिमीहरूले परमेश्वरका वचनमा रहेका सत्यताका विभिन्न पक्षको निचोड निकाल्दा केही परिश्रम गऱ्यौ। केही मानिसहरूले यसबाट थोरै लाभ प्राप्त गरे भने अन्यले नियम पालना मात्र गर्न रुचाए, अनि तिनीहरू बहकिए। फलस्वरूप, तिनीहरूले सत्यताको हरेक पक्षलाई पक्रेर तिनलाई पछ्याउनुपर्ने नियममा परिणत गरे। तिमीहरूले यसरी सत्यताको निचोड निकाल्दा, अरूलाई जीवन प्राप्त गर्न वा सत्यताभित्रबाटै आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्न सहयोग गरिरहेका हुँदैनौ; बरु तिनीहरूलाई सत्यताअन्तर्गत रहेको कुनै ज्ञान वा धर्मसिद्धान्तमा पोख्त बनाइरहेका हुन्छौ। तिनीहरूले परमेश्वरको कामको उद्देश्य बुझेको जस्तो लाग्छ, जबकि वास्तवमा तिनीहरू केही धर्मसिद्धान्त र वचनहरूमा मात्र पोख्त भएका हुन्छन्; तिनीहरू सत्यताभित्र रहेको अर्थ बुझ्दैनन्। यो धर्मशास्त्र वा बाइबल अध्ययन गरेजस्तै हो; बाइबलीय ज्ञानको केही अंश र केही धर्मशास्त्रीय सिद्धान्तलाई सारांशित गरेपछि, मानिसले बाइबलीय ज्ञान र धर्मशास्त्रीय सिद्धान्तबारे बुझाइ मात्र प्राप्त गरेका हुन्छन्। तिनीहरू ती वचन र सिद्धान्त वाचन गर्नमा निकै सिपालु हुन्छन्, तर तिनीहरूसँग कुनै वास्तविक अनुभव हुँदैन। तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई बुझ्दैनन्, अनि परमेश्वरको काम त झनै बुझ्दैनन्। अन्तत: यी मानिसहरूले प्राप्त गरेको कुरा भनेको केही धर्मसिद्धान्त र ज्ञानका केस्रा मात्र हुन्; ती एकाध नियम मात्र हुन्। तिनीहरूले कुनै व्यावहारिक ज्ञान हासिल गरेका हुँदैनन्। यदि परमेश्वरले नयाँ काम गर्नुभयो भने, के यी मानिसहरू त्यसलाई स्विकार्न र त्यसमा समर्पित हुन सक्छन् त? के तँ त्यसलाई आफूले निचोड गरेका सत्यता अनुरूप बनाउन सक्छस् त? यदि तँ सक्छस् र तँसँग केही बुझाइ पनि छ भने, तैँले निचोड गरेका कुराहरू केही हदसम्म व्यावहारिक हुन्छन्। यदि तँ सक्दैनस् भने, तैँले निचोड गरेका कुराहरू केवल नियम हुन्छन् र तिनीहरूको कुनै मोल हुँदैन। त्यसोभए, यसरी सत्यतालाई निचोड गर्नु उचित हो त? के यसले मानिसलाई सत्यता बुझ्न मदत गर्न सक्छ त? यदि त्यसले कुनै प्रभाव पार्दैन भने, त्यसो गर्नुको कुनै अर्थ नै छैन। यो त केवल मानिसहरूलाई धर्मशास्त्र पढ्न लगाउनु हो। यसले तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचन र सत्यता अनुभव गर्ने तुल्याउँदैन। त्यसकारण, परमेश्वरको घरले पुस्तकहरू सम्पादन गर्दा सिद्धान्तहरू पालन गर्नैपर्छ। तिनले मानिसलाई सत्यता सजिलै बुझ्ने, प्रवेशको मार्ग र हृदयमा ज्योति प्राप्त गर्ने तुल्याउन मद्दत गर्न सक्नुपर्छ। यसले सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सजिलो बनाउँछ। तँ ती धर्ममा रहेका मानिसहरूजस्तो हुन मिल्दैन, जो व्यवस्थित रूपमा बाइबलीय तथा धर्मशास्त्रीय ज्ञान अध्ययन गर्छन्। त्यसले मानिसहरूलाई केवल बाइबलीय ज्ञान, धार्मिक कर्मकाण्ड र नियमतर्फ डोर्याउनेछ, र तिनीहरूलाई एउटा बाकसभित्र सीमित गर्नेछ। सत्यता र परमेश्वरको इच्छा बुझ्नका लागि मानिसहरूलाई परमेश्वरसामु ल्याउन त्यो सक्षम छैन। एकपछि अर्को प्रश्न सोधेर अनि तिनको उत्तर दिएर, वा मुख्य बुँदाहरूको रूपरेखा तयार पारेर, अनि त्यसपछि केही हरफमै सत्यताको सारांश र निचोड निकालेर यी मामिला स्पष्ट हुनेछन् र तेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बुझ्न सजिलो बन्नेछन् भन्ने तँलाई लाग्छ। तँलाई यो राम्रै तरिका हो भन्ने लाग्छ। तर, मानिसहरूले त्यो पढिसकेपछि पनि सत्यताभित्र रहेको अर्थ बुझ्नेछैनन्; तिनीहरूले त्यसलाई कहिल्यै पनि सत्यता अनुरूप बनाउनेछैनन्। तिनीहरू केही वचन र धर्मसिद्धान्तमा मात्र पोख्त भएका हुन्छन्। त्यसैले, यी कुरा गर्नुभन्दा नगर्नु नै बेस हुन्छ! यो भनेको मानिसलाई ज्ञान बुझ्ने र त्यसमा पोख्त हुनेतर्फ डोऱ्याउने तरिका हो। तँ मानिसलाई धर्मसिद्धान्त र धर्मतर्फ डोर्याउँदै छस्, र धार्मिक सिद्धान्तअन्तर्गत परमेश्वरमा विश्वास गर्न र उहाँलाई पछ्याउन लगाउँदै छस्। के यो पावलले मानिसहरूलाई परमेश्वरप्रतिको तिनीहरूको विश्वासको दौरान डोर्याएको मार्ग होइन? तिमीहरूलाई लाग्छ, आत्मिक धर्मसिद्धान्त बुझ्नु विशेषत: महत्त्वपूर्ण कुरा हो, तर परमेश्वरका वचन बुझ्नु खासै महत्त्वपूर्ण कुरो होइन। यो ठूलो गल्ती हो। धेरै मानिसहरू यस्ता छन्, जो आफूले परमेश्वरका कतिवटा वचन कण्ठ गर्न सक्छु, कति धर्मसिद्धान्तबारे बोल्न सक्छु, अनि कतिवटा आत्मिक सूत्रहरू पत्ता लगाउन सक्छु भन्ने कुरामा ध्यान दिन्छन्। यसैकारण तिमीहरू सधैँ सत्यताको हरेक पक्षको व्यवस्थित रूपमा निचोड निकाल्न चाहन्छौ, ताकि सबैले एकैनासले ठ्याक्कै एउटै कुरा बोलून्, एउटै धर्मसिद्धान्त जपून्, एउटै ज्ञान हासिल गरून् अनि एउटै नियम पालन गरून्। तिमीहरूको लक्ष्य यही हो। तिमीहरूले मानिसहरूलाई सत्यता अझ राम्ररी बुझाउनका लागि यसो गरेजस्तो देखिन्छ, तर तिमीहरूले मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनका धर्म-सैद्धान्तिक नियमतर्फ डोर्याउँदै छौ, अनि तिनीहरू केवल परमेश्वरका वचनको सत्यता वास्ताविकतादेखि झन्-झन् टाढिनेछन् भन्ने कुरा तिमीहरूलाई थाहा छैन। मानिसहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न साँच्चै मद्दत गर्नका लागि तिमीहरूले परमेश्वरका वचनको अध्ययनलाई सत्यता र मानिसहरूको भ्रष्ट स्थितिसँग जोड्नुपर्छ। तिमीहरूले आफूभित्रै रहेका समस्याबारे आत्मचिन्तन गर्नुपर्छ र तिनलाई बुझ्नुपर्छ, अनि आफूले प्रदर्शन गर्ने भ्रष्ट स्वभावबारे आत्मचिन्तन गर्नुपर्छ। त्यसपछि तैँले परमेश्वरका वचनमा सत्यता खोजेर यिनलाई हल गर्नुपर्छ। मानिसहरूका वास्तविक समस्या समाधान गर्ने र तिनीहरूलाई सत्यता बुझाउने अनि वास्तविकतामा प्रवेश गराउने एकमात्र तरिका यही नै हो। यो परिणाम हासिल गरेर मात्र तिमीहरूले मानिसलाई साँच्चै परमेश्वरसामु ल्याइरहेका हुन्छौ। यदि तँ आत्मिक सिद्धान्त, धर्मसिद्धान्त र नियमबारे मात्र कुरा गर्छस्; यदि तँ मानिसहरूसँग असल आचरण हुने कुरा सुनिश्चित गर्नमा मात्र केन्द्रित हुन्छस्; यदि तैँले हासिल गर्नसक्ने कुरा मानिसहरूलाई एउटै कुरा बोल्न र एउटै नियम पालना गर्न लगाउनु मात्र हो, तर तँ तिनीहरूलाई सत्यता बुझ्ने मार्गमा डोर्याउन सक्दैनस्, अनि तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्न र तिनीहरू परिवर्तित हुन सकून् भनी आफूलाई अझ राम्ररी बुझ्ने तुल्याउन त झनै सक्दैनस् भने, तैँले केवल वचन र धर्मसिद्धान्त बुझेको छस्, र तँमा कुनै पनि पनि सत्यता वास्तविकता छैन। अन्त्यमा, तैँले परमेश्वरमा यसरी विश्वास गरेर सत्यता प्राप्त गर्न नसक्ने मात्र होइन, तैँले आफैलाई अवरोध गरेको र गुमाएको पनि हुनेछस्—तैँले केही पनि प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्।
के तिमीहरूले परमेश्वरको बोल्ने तरिकामा कुनै शैली देखेका छौ? कतिपय मानिसहरूले यसलाई यसरी व्यक्त गर्छन्: परमेश्वरले दिनुहुने हरेक प्रवचनका विषयवस्तु बहुआयामिक हुन्छन्। हरेक अनुच्छेद र हरेक वाक्यको अर्थ फरक हुन्छ। मानिसलाई त्यो सम्झन सजिलो हुँदैन, न त तिनीहरूलाई बुझ्न नै सजिलो हुन्छ। मानिसहरूले हरेक अनुच्छेदको मूल भावलाई सारांशित गर्न चाहे पनि, गर्न सक्नेछैनन्। कमजोर क्षमता भएका मानिसहरूले परमेश्वरका वचन बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई जस्तोसुकै तरिकाले सङ्गति गरिए पनि, तिनीहरू त्यही पनि सत्यता बुझ्न सक्षम हुँदैनन्। परमेश्वरका वचन उपन्यास, गद्य वा साहित्यिक रचना होइनन्; ती त सत्यता र मानिसलाई जीवन आपूर्ति गर्ने भाषा हुन्। मानिसहरूले केवल सोचमग्न भएर यी वचनहरू बुझ्न सक्दैनन्, न त अलि बढी परिश्रम गरेर तीभित्रका शैलीलाई सारांशित गर्न नै सक्छन्। त्यसकारण, तँसँग सत्यताको जुनसुकै पक्षबारे अलिकति ज्ञान भए पनि, अनि तैँले सत्यताको जुनसुकै पक्षबारे स्पष्टताका साथ बोल्न सके पनि, तैँले धाक देखाउन मिल्दैन, किनभने तेरो बुझाइ आंशिक ज्ञान मात्र हो। तेरो बुझाइ सतही मात्रै हुन्छ, यो समुद्रमा पानीको एक थोपा मात्र हो र यो परमेश्वरका वास्तविक अभिप्रायहरूबाट एकदम टाढा हुन्छ। परमेश्वरको हरेक प्रवचनमा, सत्यताका विभिन्न पक्ष हुन्छन्। उदाहरणको लागि, कुनै प्रवचनले परमेश्वरको देहधारणका रहस्यबारे बताउँछ। यसमा देहधारणको महत्त्व, देहधारणले पूरा गर्नुभएको काम, अनि मानिसहरूले परमेश्वरमा कसरी विश्वास गर्नुपर्छ भन्ने कुरा पर्छन्। यसमा मानिसहरूले परमेश्वरलाई कसरी चिन्नुपर्छ र प्रेम गर्नुपर्छ भन्ने कुरा पनि समावेश हुन सक्छ। यसमा सत्यताका कैयौँ पक्षहरू सम्मिलित हुन्छन्। तैँले सोचेझैँ, यदि देहधारणका एकाध अर्थ मात्रै छन्, जसलाई केही वाक्यमा सारांशित गर्न सकिन्छ भने, किन मानिसले सधैँ परमेश्वरबारे धारणा र कल्पनाहरू पाल्छ त? देहधारणको कामले मानिसहरूमाथि कस्तो प्रभाव हासिले गर्ने लक्ष्य राखेको हुन्छ त? त्यसले मानिसलाई परमेश्वरका वचन सुन्न र उहाँमा फर्कन सक्षम बनाउने लक्ष्य राखेको हुन्छ। त्यसको लक्ष्य मानिससँग अन्तरक्रिया गर्नु, मानिसलाई प्रत्यक्ष रूपमा मुक्ति दिनु अनि परमेश्वरलाई जान्न सक्षम तुल्याउनु हो। परमेश्वरलाई चिनेपछि, मानिसहरूले प्राकृतिक रूपमै परमेश्वरको डर मान्ने हृदयको विकास गर्छन्, त्यसपछि तिनीहरूलाई परमेश्वरमा समर्पित हुन सजिलो हुन्छ। त्यसैले उहाँको वचन वा सत्यताको कुनै पनि पक्ष तैँले सोचेजस्तो सरल हुँदैन। यदि तँ परमेश्वरका वचन र दिव्य भाषालाई निकै सरल भए झैँ देख्छस्, अनि कुनै पनि समस्यालाई परमेश्वरका वचनको एउटा अनुच्छेदद्वारा नै समाधान गर्न सकिन्छ भन्ने विश्वास गर्छस् भने, तैँले सत्यतालाई पूर्ण रूपमा बुझ्न सक्दैनस्। तेरो बुझाइ सत्यतासँग मेल खाए पनि, त्यो अझै एकतर्फी नै हुन्छ। परमेश्वरबाट आउने हरेक प्रवचन विविध परिप्रेक्ष्यबाट बोलिएको हुन्छ। मानिसले परमेश्वरका वचनलाई सारांशित वा निचोड गर्न सक्दैन। तिनलाई निचोड गरेपछि, तिमीहरूलाई परमेश्वरका वचनको एउटा अनुच्छेदले एउटा समस्या मात्र सम्बोधन गर्छ भन्ने लाग्छ, जबकि, यथार्थमा, त्यो अनुच्छेदले कैयौँ समस्या समाधान गर्न सक्छ। तैँले तिनलाई समेट्न वा सीमित गर्न सक्दैनस्, किनभने सत्यताका सबै पक्षमा कैयौँ वास्तविकताहरू समावेश हुन्छन्। सत्यता जीवन हो, मानिसले यसको आनन्द उठाउन सक्छन्, अनि यो मानिसले अनेकौँ जीवनकाल वा सयौँ वर्ष जिए पनि पूर्ण रूपमा अनुभव गर्न नसक्ने कुरा हो भनेर किन भनिन्छ? यदि तैँले सत्यताको कुनै निश्चित पक्ष वा परमेश्वरका वचनको एउटा अनुच्छेदको निचोड निकाल्छस् भने, तैँले निचोड निकालेको अनुच्छेद एउटा सूत्र, नियम वाधर्मसिद्धान्त बन्छ—त्यसउपरान्त त्यो सत्यता रहेन। त्यो एक शब्द पनि हेरफेर नगरिएको परमेश्वरका मौलिक वचन नै भए पनि, तैँले यसरी तिनको निचोड निकाल्छस् र तिनलाई विन्यास गर्छस् भने भने, ती सत्यता नभई अव्यावहारिक वचन बन्नेछन्। त्यसो किन हुन्छ? किनभने तैँले मानिसहरूलाई बहकाउनेछस् र धर्मसिद्धान्ततर्फ डोर्याउनेछस्, अनि तिनीहरूलाई तेरै धर्मसिद्धान्तअनुसार सोच्न, कल्पना गर्न, मामिलाहरू हेर्न र परमेश्वरका वचनहरू पढ्न लगाउनेछस्। त्यसलाई बारम्बार पढेपछि, मानिसहरूले त्यसमा भएको एउटा धर्मसिद्धान्त मात्र बुझ्नेछन् र एउटा नियम मात्र देख्नेछन्, र त्यो पक्ष देख्न असक्षम हुनेछन् जुन सत्यता वास्तविकता हो। अन्त्यमा, तैँले मानिसहरूलाई धर्मसिद्धान्त बुझ्ने र नियम पालना गर्ने मार्गमा डोर्याउनेछस्। तिनीहरूलाई परमेश्वरका वचन कसरी अनुभव गर्ने भनी आउनेछैन। तिनीहरूले धर्मसिद्धान्त मात्र बुझ्नेछन् अनि धर्मसिद्धान्तबारे नै छलफल गर्नेछन्, तर सत्यता बुझ्नेछैनन् वा परमेश्वरलाई चिन्नेछैनन्। तिनीहरूका मुखबाट सुमधुर र सही धर्मसिद्धान्त निस्कनेछ, तैपनि तिनीहरूसँग रत्तिभर पनि वास्तविकता हुनेछैन र कुनै उपयुक्त मार्ग हुनेछैन। यस्तो अगुवाइले मानिसलाई ठूलो हानि पुर्याउँछ।
के तिमीहरूलाई मानिसले परमेश्वरलाई गर्ने सेवामा सबैभन्दा निषेधित कुरा के हो भन्ने थाहा छ? कतिपय अगुवा र सेवकहरू परमेश्वरलाई आफू वास्तवमा कति सक्षम छु भनी देखाउनका लागि सधैँ फरक हुन, अरूभन्दा उत्कृष्ट हुन, देखावटी गर्न अनि केही नयाँ चाल पहिल्याउन चाहन्छन्। तर, तिनीहरू सत्यता बुझ्न र परमेश्वरका वचनको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नमा ध्यान दिँदैनन्। यो कार्य गर्ने सबैभन्दा मूर्खतापूर्ण तरिका हो। के यो ठ्याक्कै अहङ्कारी स्वभावको प्रकटीकरण होइन र? कतिपय मानिसहरू यसो पनि भन्छन्, “यदि मैले यसो गरेँ भने, यसले पक्कै पनि परमेश्वरलाई प्रसन्न तुल्याउनेछ; उहाँले यो मन पराउनुहुनेछ। यसपाली म परमेश्वरलाई देखाइदिनेछु। म उहाँलाई चकित पार्नेछु।” “चकित पार्नु” ले केही फरक पार्दैन। त्यसको परिणाम के हुन्छ? मानिसहरूले देख्नेछन् कि तिनीहरूले गर्ने काम अत्यन्तै बेतुक्का हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरको कामलाई हितकर नभई, पैसाको बरबादी हुन्—तिनीहरूले परमेश्वरको भेटीलाई नोक्सान गर्छन्। परमेश्वरको भेटीलाई तैँले आफूखुसी प्रयोग गर्न मिल्दैन, परमेश्वरको भेटी मास्नु पाप हो। यी मानिसहरूले परमेश्वरको स्वभावलाई चिढ्याउन पुग्छन्, पवित्र आत्माले तिनीहरूमा काम गर्न छोड्नुहुन्छ, अनि तिनीहरू निकालिन्छन्। त्यसैले, कहिले पनि आवेगमा आएर आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही नगर्। तैँले नतिजाबारे कसरी सोच्न नसकेको? जब तैँले परमेश्वरको स्वभावलाई चिढ्याउँछस् र उहाँका प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गर्छस्, र त्यसपछि तँ निकालिन्छस् भने, तैँले भन्नुपर्ने केही पनि बाँकी हुनेछैन। तेरो अभिप्राय जे-जस्तो भए पनि, र तैँले यसलाई जानी-जानी गरेको भए पनि वा नभए पनि, यदि तैँले परमेश्वरको स्वभाव वा उहाँको इच्छालाई बुझ्दैनस् भने, तैँले सहजै उहाँको रिस उठाउनेछस् र उहाँका प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गर्न पुग्नेछस्; हरेक व्यक्ति यही कुराबाट सचेत भई टाढा बस्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरको प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गरेपछि वा उहाँको स्वभावलाई चिढ्याएपछि, यदि त्यो अत्यन्तै गम्भीर छ भने, तैँले जानी-जानी कि अनजानमा त्यसो गरिस् भन्ने कुरालाई उहाँले ध्यान दिनुहुनेछैन। यो तैँले स्पष्ट रूपमा देख्नुपर्ने कुरा हो। यदि तैँले यो कुरालाई बुझ्दैनस् भने, तैँले समस्याहरू सामना गर्ने सम्भावना हुन्छ। परमेश्वरको सेवा गर्ने क्रममा, मानिसहरूले ठूला-ठूला प्रगति गर्न, ठूला-ठूला काम गर्न, महान् शब्दहरू बोल्न, महान् कार्य गर्न, ठूला-ठूला सभा आयोजना गर्न, र महान् अगुवा बन्न चाहन्छन्। यदि तँसँग सधैँ यस्ता ठूला महत्वाकांक्षाहरू हुन्छन् भने, तैँले परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गर्नेछस्; यसो गर्ने मानिसहरू चाँडै नै मर्नेछन्। यदि परमेश्वरप्रतिको सेवामा तँ सधैँ राम्रो व्यवहार गर्ने, समर्पित, र विवेकी छैनस् भने, ढिलो-चाँडो तैँले उहाँको स्वभावलाई उल्लङ्घन गर्नेछस्। यदि तैँले परमेश्वरको स्वभावलाई चिढ्याउँछस्, उहाँका प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गर्छस्, अनि फलस्वरूप परमेश्वर विरुद्ध पाप गर्छस् भने, उहाँले तैँले किन त्यसो गरिस् भनेर विचार गर्नुहुनेछैन, न त तेरा अभिप्रायलाई नै विचार गर्नुहुनेछ। त्यसोभए, के तिमीहरूलाई परमेश्वर तर्कसङ्गत हुनुहुन्न जस्तो लाग्छ? के उहाँले मानिसलाई वास्ता गरिरहनुभएको छैन? (त्यसो होइन।) किन होइन? किनभने तँ अन्धो वा बहिरो छैनस्, न त तँ मूर्ख नै छस्। परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरू स्पष्ट र खुलस्त छन्। तैँले तिनलाई देख्न र सुन्न सक्छस्। तैपनि यदि तैँले तिनलाई उल्लङ्घन गर्छस् भने, तँसँग त्यसो गर्नुको के नै कारण हुन सक्छ र? तैँले कुनै पनि अभिप्राय नपालेको भए पनि, यदि परमेश्वरलाई चिढ्याउँछस् भने, समय आएपछि विनाश अनि दण्ड सामना गर्नेछस्। तेरो परिस्थिति कस्तो थियो भन्ने कुराले कुनै फरक पार्नेछ र? शैतानी प्रकृति भएका मानिसले प्राकृतिक रूपमै परमेश्वरको स्वभावलाई चिढ्याउन सक्छन्। कसैलाई पनि छुरा देखाएर परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरू उल्लङ्घन गर्न वा उहाँको स्वभावलाई चिढ्याउन बाध्य पारिँदैन; यस्तो हुँदै हुँदैन। बरु, यो त मानिसको प्रकृतिले निर्धारण गर्ने कुरा हो। “परमेश्वरको स्वभाव भनेको नचिढिनु हो।” यस कथनभित्र एउटा अर्थ रहेको छ। तर, परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूको स्थिति र पृष्ठभूमिको आधारमा दण्ड दिनुहुन्छ। उहाँ परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने थाहा नपाई उहाँलाई चिढ्याउनु एक प्रकारको स्थिति हो भने उहाँ परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने स्पष्टत: थाहा पाए तापनि उहाँलाई चिढ्याउनु अर्कै प्रकारको स्थिति हो। कतिपय मानिसहरूलाई उहाँ परमेश्वर नै हुनुहुन्छ भनेर स्पष्ट रूपमा थाहा भए तापनि तिनीहरू उहाँलाई चिढ्याउन सक्छन्, र तिनीहरू दण्डित हुनेछन्। परमेश्वरले आफ्नो कामको हरेक चरणमा आफ्ना केही स्वभाव व्यक्त गर्नुहुन्छ। के मानिसले तीमध्ये केही बुझेको छैन र? के मानिसहरू परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका अनेकौँ सत्यतामार्फत उहाँले आफ्ना कुन-कुन स्वभाव प्रकट गर्नुभएको छ, साथै मानिसका कुन-कुन कार्य र बोलीले उहाँलाई चिढ्याउने सम्भावना हुन्छ भन्नेबारे थोरबहुत जानकार छैनन् र? जहाँसम्म परमेश्वरका प्रशासनिक आदेशहरूद्वारा स्थापित मामिलाहरू कुरा आउँछ—मानिसले के गर्नुपर्छ र के गर्नु हुँदैन—के मानिसलाई यीबारे पनि थाहा छैन र? मानिसहरूले सत्यता र सिद्धान्तसँग सम्बन्धित केही मामिला पूर्ण रूपमा बुझ्न सक्दैनन्, किनभने तिनीहरूले ती अनुभव गरेका हुँदैनन्; तिनीहरू ती बुझ्न सक्षम हुँदैनन्। तर, प्रशासनिक आदेशहरूसँग सम्बन्धित मामिलाहरू पूर्वनिर्धारित दायराभित्र पर्छन्। ती नियम हुन्। ती मानिसले सजिलै बुझ्न र प्राप्त गर्न सक्ने कुरा हुन्। तिनलाई अध्ययन वा व्याख्या गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन। मानिसहरूले तिनको अर्थ जसरी बुझ्छन्, त्यसै अनुरूप काम गर्नु पर्याप्त हुन्छ। यदि तँ लापरवाह छस्, तँसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छैन, अनि तँ जानाजानी प्रशासनिक आदेशहरू उल्लङ्घन गर्छस् भने, तँ दण्डित हुन लायक छस्!
अंश ७२
अगुवाको रूपमा काम गर्नेहरूले काममा अति धेरै ध्यान दिनु वा सधैँ आफ्नो हैसियतमा मात्र केन्द्रित हुनु हुदैन, न त तिनीहरूले आफ्नो लागि उच्च मानकहरू तय गर्नु नै हुन्छ, र तिनीहरूले “म अगुवा हुँ, मसँग यो पद र हैसियत छ, अनि मसँग यो गुण र दक्षता पनि छ। मैले तँलाई अगुवाइ गर्न सक्ने भएकोले म तँलाई भरणपोषण गर्न पनि सक्छु” भनेर सबैले थाहा पाऊन् भन्दै हरेक व्यक्तिका समस्याहरू समाधान गर्न हरतरहको उपायहरू सोच्नु पनि हुँदैन। तिनीहरूले यस्ता वचनहरू बोल्न सक्नु भनेको समस्याजनक कुरा हो। कुन अर्थमा यो समस्याजनक कुरा हो? यदि तेरो उत्प्रेरणा गलत छ र तँसँग आफ्ना मामिलाहरू सम्हाल्ने कुनै सिद्धान्तहरू छैनन् भने तैँले गर्ने हरेक कामहरू गलत हुनेछन् र तिनले विचलन ल्याउनेछन्। यदि तँ गलत रूपले उत्प्रेरित छस् भने, तैँले गर्ने हरेक कामहरू गलत नै हुनेछन्। सत्यता खोजी गर्न, सत्यता बुझ्न, दर्शनहरूसम्बन्धी सत्यताको सार बुझ्न र सिद्धान्तहरूको यो पक्षमा पोख्त हुनमा केन्द्रित हू—त्यो सही हुन्छ। तँलाई केही आइपर्दा वा तैँले समस्याहरू सम्हालिरहँदा, जबसम्म तँ यी दायराहरूभन्दा बाहिर जाँदैनस्, तबसम्म तैँले अरूलाई मद्दत गर्न र तिनीहरूका कठिनाइहरू समाधान गर्न सक्नेछस् र तँ योग्य अगुवा हुनेछस्। तर यदि तैँले केही धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बुझ्छस् र यदि तँ आफूलाई ती कुराहरूले मात्र सुसज्जित पार्छस्, अझ बढी प्रवचनहरू मात्र सुन्छस् र अगुवाइ गर्न केही थप अक्षर तथा शब्दहरूमा पोख्त मात्र बन्छस् भने र यदि तैँले कसैको समस्या समाधान गर्न खोज्दा केही धर्मसिद्धान्त, र केही अक्षर तथा शब्दहरू मात्र बताउँछस् र फलस्वरूप तिनीहरूको कुनै पनि समस्या समाधान गर्दैनस् भने, तँमा अगुवा हुने कुनै वास्तविकता छैन् र तँ एउटा खोक्रो खोल मात्र होस्। यो कस्तो अगुवा हो? (झूटो अगुवा।) यो झूटो अगुवा हो। तँ वास्तविक काम गर्न असक्षम छस्। कसैले झूटो अगुवाको खुलासा र रिपोर्ट नगरे पनि, मण्डलीमा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रगति हुनेछैन, समस्याहरू बढ्दै जानेछन्, अनि झूटो अगुवाले दोष वहन गर्दै पद त्याग गर्न बाध्य हुनुपर्नेछ। यदि तँ झुटो अगुवा होस् भने, तेरो पद जतिसुकै उच्च भए तापनि, तँ झूटो अगुवा नै होस्। अब, तैँले वास्तविक काम गर्न सक्नु वा नसक्नु, र तँ झूटो अगुवा हुनु वा नहुनु—यी सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू होइनन्। त्यसो भए, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो त? तैँले अब चाँचाँडो सत्यता खोजी गर्न र जीवन प्रवेश गर्ने कुरामा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ। जब तैँले जीवन प्रवेश गरेको, आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गरेको, र परमेश्वरको इच्छा बुझेको हुन्छस्, र जब तँ आफ्नै गलत स्थितिहरू समाधान गर्न सक्षम हुन्छस्, तँलाई अरू मानिसहरूका समस्याहरू समाधान गर्न सजिलो हुनेछ। जब तैँले सत्यता बुझ्छस् र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्छस्, के तब पनि तँलाई अरूका समस्याहरू समाधान गर्न सक्दिनँ कि भन्ने डर लाग्नेछ? तैँले राम्रोसँग अगुवाइ गर्न सक्छु कि सक्दिनँ भनेर चिन्ता लिनुपर्दैन। यदि तँसँग सत्यता वास्तविकता छ भने, तँ स्वतः आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पुरा गर्न र वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्न सक्षम हुनेछस्। तैँले यो कुरा पूर्ण रूपले बुझ्नुपर्छ। यदि तँ यो कुरा पूर्ण रूपले बुझ्दैनस्, र सधैं एक अगुवाको रूपमा आफ्नो हैसियत रक्षा गर्न, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको हृदयमा आफ्नो राम्रो छवि स्थापित गर्न चाहन्छस् भने, तेरो अभिप्राय गलत छ, र तँ स्वतः कलङ्कित र असफल हुनेछस्। यदि तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने र आफ्नै जीवन प्रवेशमा केन्द्रित हुने व्यक्ति होस्, र तैँले आफ्नो मानवीय महत्वाकाङ्क्षा, चाहना र गलत खोजीहरू त्याग्छस्, र तँ यी कुराहरूबाट बाधित हुदैनस् भने, तँ सत्यता पछ्याउन सक्षम हुनेछस्, र तैँले समयक्रममा स्वतः सत्यताको हरेक पक्ष बुझ्नेछस्। यस तरिकाले, तँ अरूलाई अत्यन्तै सहज रूपमा मद्दत गर्ने अवस्थामा पुग्नेछस् र तँलाई त्यसो गर्न कुनै कठिनाइ हुनेछैन। त्यसकारण, तैँले आफ्नो हैसियत रक्षा गर्नु हुँदैन। यो एउटा खोक्रो खोल हो। यो बेकार छ। यसले तँलाई कुनै लाभ दिनेछैन, र यसले तँलाई सत्यता बुझ्न पनि मद्दत गर्नेछैन। त्यसैगरी, यसले तँलाई धेरै गल्तीहरू गर्न उक्साउन सक्छ, र यसले तँलाई बहकाउन पनि सक्छ। भ्रष्ट मानवजातिको लागि हैसियत एउटा पासो हो। तर यस बाधालाई कसैले पनि पन्छाउन सक्दैन, सबैले यो पार गर्नैपर्छ, र यो कुरा तैँले यसलाई कसरी लिन्छस् त्यसमा भर पर्छ। यदि तैँले मानवीय विधिहरू प्रयोग गरेर यसलाई सम्हाल्न खोजिस् भने, तैँले आफूलाई संयम राख्न वा त्याग गर्न सक्नेछैनस्। यसलाई सत्यता प्रयोग गरेर मात्र समाधान गर्न सकिन्छ। सत्यताले यो कठिनाइ समाधान गर्न सक्छ। यदि तँ सत्यता खोज्न सक्छस् भने, तैँले यस मामिलालाई जरैदेखि सम्बोधन गर्न सक्छस्। यदि तैँले यो कठिनाइ समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्न सक्दैनस् भने, यदि तैँले केवल आफूलाई नियन्त्रित गरिरहेको र कामकुराहरूविरुद्ध विद्रोह गरिरहेको छस् भने—यदि तैँले आफ्नो सोच, शैली, विचारजस्ता कुराहरूविरुद्ध मात्र विद्रोह गरिरहेको छस्, र तँ सधैं यसरी नै विद्रोह गर्छस् भने—यो कस्तो विधि हो? यो त नकारात्मक र निष्क्रिय शैली हो। तैँले यसलाई समाधान गर्न सकारात्मक विधिहरू प्रयोग गर्नुपर्छ, अर्थात्, तैँले यसलाई सत्यताद्वारा समाधान गर्नुपर्छ, र यस मामिलालाई पूर्ण रूपमा बुझ्नुपर्छ। सर्वप्रथम ख्रीष्टविरोधी र झूटा अगुवाहरूले प्रतिष्ठा, लाभ र हैसियत खोज्न तथा आफ्नो आडम्बर र घमण्ड रक्षा गर्न प्रयोग गर्ने विभिन्न शैलीहरू हेर्। ती कुराहरू स्पष्टसित देखेपछि तँलाई यस्तो अनुभूति हुनेछ, “ओहो, कति लाजमर्दो, साँच्चिकै कस्तो लाजमर्दो! के मैले पनि तिनै शैली प्रयोग गर्दै छु?” त्यसपछि, तैँले आफूमाथि चिन्तन गर्न थाल्नेछस् र चाँडै तैँले यस्तो महसुस गर्नेछस्, “ओहो, मैले पनि धेरैजसो तिनै शैलीहरू प्रयोग गर्ने रहेछु, म ती ख्रीष्टविरोधी र झूटा अगुवाहरूभन्दा त्यति फरक छैन।” तँलाई हृदयमा केही पछुतो हुनेछ, र तैँले यसो भन्नेछस्, “म मेरो हैसियत जोगाइराख्न र यो लज्जापन प्रकट गरिरहन सक्दिनँ,” अनि तैँले पाठ सिक्ने सङ्कल्प गर्नेछस्। अरूले तँलाई सम्मान गर्छन् गर्दैनन्, तैँले अरू मानिसहरूका कति समस्याहरू हल गर्न सक्छस्, कसैले तँलाई सुन्छन् सुन्दैनन्, वा कति मानिसहरूको हृदयमा तेरो लागि ठाउँ छ भन्नेतिर ध्यान दिन छोड्। यदि तेरो हृदयमा यस्ता कुराहरू सधैँ रहन्छन् भने, तँ विचलित र प्रभावित हुनेछस्, र तँसँग सत्यता पछ्याउने समय कम हुनेछ। तैँले प्रतिष्ठा, लाभ र हैसियत प्राप्त गर्ने महत्त्वाकाङ्क्षा तथा चाहनाहरू पछ्याउनमा आफ्नो सीमित ऊर्जा र अमूल्य समय खर्चेको छस्। फलस्वरूप, तैँले सत्यता र जीवन प्राप्त गरेको छैनस्। तैँले हैसियत प्राप्त गरेको भए पनि र तेरा महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरू पूरा भएका भए पनि, तैँले जीवन प्रवेश गरेको हुदैनस्, बरु पवित्र आत्माको काम गुमाएको हुन्छस्। अनि यसको अन्तिम परिणाम के हुनेछ? तँलाई निष्कासित र दण्डित गरिनेछ। यस्तो किन हुन्छ? तैँले गलत मार्ग रोज्छस्। अनि, यदि तँ पावलको स्तरमा पुगेको छस् भने, तँलाई अन्त्यमा दण्डित गरिनेछ। तर यदि तँ पावलको स्तरमा पुगेको छैनस्, र तँ आफ्नो सही मार्गमा समयमै फर्कन्छस् भने, तेरो निम्ति छुटकाराको मौका र मुक्तिको आशा अझै रहन्छ।
परमेश्वरका विश्वासीहरूका जस्तोसुकै समस्याहरू भए पनि, चाहे ती हैसियत, प्रतिष्ठा, लाभ र सम्पतिको खोजी हुन्, वा चाहे व्यक्तिगत महत्त्वाकाङ्क्षा तथा चाहनाहरूको पुर्ति हुन्, ती जेसुकै नै भए पनि, ती समस्याहरू सत्यताको खोजीमार्फत नै गर्नुपर्छ। कुनै समस्याले पनि सत्यतालाई छलेर अघि जान सक्दैन। कुनै पनि कुरा सत्यताबाट अलग हुँदैन। परमेश्वरमाथिको विश्वासमा सत्यताबाट टाढिनेबित्तिकै व्यक्तिको विश्वास खोक्रो हुन्छ। अरू कुराको पछि लागेर कुनै फाइदा छैन। कतिपय मानिसहरू प्रभावशाली र गौरवशाली कर्तव्यहरू निर्वाह गर्दै अरूलाई आफ्नो आदर र ईर्ष्या गर्ने तुल्याउँन पाउँदा नै सन्तुष्ट हुन्छन्। के यो उपयोगी छ? यो तेरो अन्तिम उदेश्य होइन, न त यो तेरो अन्तिम इनाम नै हो, र यो निश्चय नै तेरो गन्तव्य होइन। तसर्थ, तैँले जेसुकै कर्तव्य निभाए पनि, त्यो अस्थायी मात्र हो, त्यो शाश्वत होइन। यो तँलाई परमेश्वरले प्रदान गर्नुभएको कुनै प्रशंसा होइन, न त यो उहाँले तँलाई दिनुभएको इनाम नै हो। अन्त्यमा, मानिसहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन कि सक्दैनन् भन्ने कुरा तिनीहरूले पूरा गर्ने कर्तव्यमा होइन, बरु तिनीहरूले सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् र तिनीहरू अन्त्यमा परमेश्वरमा पूर्ण रूपमा समर्पित हुन, आफैलाई उहाँका योजनाबद्ध कार्यहरूको कृपामा छोड्न, भविष्य र नियतिको बारेमा केही नसोच्न र सृष्टि गरिएको योग्य प्राणी बन्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरामा निर्भर रहन्छ। परमेश्वर धर्मी र पवित्र हुनुहुन्छ र उहाँले सबै मानवजातिलाई मापन गर्न प्रयोग गर्नुहुने मानकहरू यिनै हुन्। यी मानकहरू अपरिवर्तनीय छन् र तैँले यो सम्झनैपर्छ। यी मानकहरूलाई दिमागमा खोपेर राख्, र कुनै अवास्तविक कुरालाई पछ्याउन अर्को बाटो पत्ता लगाउनेबारेमा जुनसुकै बेलामा नसोच्। मुक्ति प्राप्त गर्न चाहने सबैलाई परमेश्वरले दिनुभएका सर्त र मापदण्डहरू कहिले पनि परिवर्तन हुँदैनन्। तिमीहरू जोसुकै भए तापनि ती उस्तै रहन्छन्। तैँले परमेश्वरले दिनुभएका सर्त र मापदण्डहरूअनुसार परमेश्वरमा विश्वास गरेर मात्रै मुक्ति हासिल गर्न सक्छस्। यदि तैँले अस्पष्ट कुराहरूको खोजी गर्ने अर्को मार्ग भेट्टाइस्, र तैँले संयोगले सफलता पाउने कल्पना गर्छस् भने, तँ परमेश्वरलाई विरोध गर्ने र धोका दिने व्यक्ति होस्, र परमेश्वरले तँलाई अवश्य नै श्राप र दण्ड दिनुहुनेछ।
अंश ७३
आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निभाउन र परमेश्वरले सुम्पनुभएको काम राम्ररी गर्न, अगुवा र सेवकहरूले पहिला परमेश्वरको इच्छा बुझ्नुपर्छ र कामको आकार र मात्रामा ध्यान केन्द्रित गर्नुहुन्न। त्यसको सट्टा तिनीहरूले जीवनमा प्रवेश गरेका छन् कि छैनन् र आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गरेका छन् कि छैनन् भन्ने कुरामा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ। परमेश्वरले अगुवा र सेवकहरूबाट माग गर्नुहुने कुरा यही हो। के तिमीहरू अब व्यक्तिको स्वभावमा हुने परिवर्तनलाई साँच्चै बुझ्छौ? स्वभावमा परिवर्तन भनेको के हो? के तिमीहरू व्यवहार अनि स्वभावमा आउने परिवर्तनलाई खुट्ट्याउन सक्छौ? कुन स्थितिहरूलाई व्यक्तिको जीवन स्वभावको परिवर्तन मान्न सकिन्छ, अनि कुन स्थितिहरू बाहिरी व्यवहारमा आउने परिवर्तन मात्र हुन् त? व्यक्तिको बाहिरी व्यवहारमा आउने परिवर्तन र भित्री जीवनमा आउने परिवर्तन बिचको भिन्नता के हो? के तिमीहरू फरक छुट्ट्याउन सक्छौ? तिमीहरू एउटा उत्साहपूर्ण हृदय भएको, मण्डलीका लागि दौडधुप गरिरहने र समय लगाइरहने व्यक्ति देख्छौ, अनि भन्छौ: “उसको स्वभाव परिवर्तन भएको छ!” तिमीहरू आफ्नो परिवार र जागिर त्यागेको कुनै व्यक्ति देख्छौ, अनि भन्छौ: “उसको स्वभाव परिवर्तन भएको छ!” तिमीहरू सोच्छौ, उसको स्वभाव परिवर्तन नभएको भए, उसले यस्तो त्याग गर्न सक्ने नै थिएन। तिमीहरूमध्ये धेरैले कामकुरालाई यसरी हेर्छौ, तर के यो दृष्टिकोण सही हो त? केही मानिसहरू झनै बेतुक्का हुन्छन्; तिनीहरूले परिवार वा जागिर त्यागेको व्यक्ति देख्दा यसो भन्छन्: “यो मान्छेले परमेश्वरलाई साँच्चै प्रेम गर्छ!” आज तिमीहरू यो व्यक्तिले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छ भन्छौ, भोलि अर्कै कुनै व्यक्तिले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छ भन्छौ। तिमीहरूले कुनै व्यक्तिले निरन्तर प्रचार गरिरहेको देख्यौ भने, यसो भन्छौ: “यो व्यक्तिले परमेश्वरलाई चिनेको छ। उसले सत्यता प्राप्त गरेको छ। उसले परमेश्वरलाई नचिनेको भए, के उसले यति धेरै कुराहरू भन्न सक्थ्यो?” के तिमीहरूले कामकुराहरूलाई यसरी हेर्दैनौ र? तिमीहरूमध्ये धेरैले मानिस र कुराहरूलाई पक्कै पनि यसरी नै हेर्छौ। तिमीहरू जहिले पनि अरूलाई ताज पहिराइदिएर सम्मान गर्छौ र तिनीहरूको चापलुसी गर्छौ। आज, तिमीहरू एउटा व्यक्तिलाई परमेश्वरलाई प्रेम गरेकोमा ताज पहिराइदिन्छौ, भोलि अरू कसैलाई परमेश्वरलाई चिनेकोमा, उहाँप्रति वफादार भएकोमा ताज पहिराइदिन्छौ। तिमीहरू अरूलाई ताज पहिराइदिनमा “खपिस” छौ। हरेक दिन, तिमीहरू अरूलाई ताज पहिराइदिएर तिनीहरूको चापलुसी गर्छौ, जसले गर्दा तिनीहरूलाई हानि पुग्छ, तैपनि त्यसो गरेकोमा तिमीहरू गर्व महसुस गर्छौ। तिमीहरूले अरूलाई यसरी प्रशंसा गरेर तिनीहरूलाई अहङ्कारी बनाउँछौ। यसरी प्रशंसा पाउनेहरूले सोच्छन्, “म परिवर्तित भएको छु, म ताज पहिरिन सक्छु, म निश्चय नै स्वर्गको राज्यमा पस्नेछु!” अझ खत्तम कुरा त के हो भने, पावल जस्तै, सधैँ आफूले कति पीडा भोगेको छु र कति गवाही दिएको छु भन्ने मानिसहरू पनि छन्। तिनीहरू परमेश्वरको इच्छाको अलिकति पनि ख्याल नगरी आफ्नै गुणगान गाउँछन् अनि आफ्नै धारणा र प्राथमिकता अनुसार बोल्छन्। तिनीहरूले आफ्नै स्वभाव परिवर्तन नगरेको कुरा स्पष्ट भए पनि अरूलाई आफ्नो अनुकरण गर्न भन्छन्, र परिणामस्वरूप, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तर विवेक नभएका मानिसहरू, र खास गरी तिनीहरूलाई आराधना गर्ने मानिसहरूलाई हानि पुग्छ र तिनीहरू बहकिन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासको सही मार्गमा पाइला चालेका हुँदैनन्, उत्साहका कारण आफूलाई समर्पित गरिरहेका र कष्ट भोगिरहेका मात्र हुन्छन्। तिनीहरू कसैलाई धोका नदिइकन वा यहूदा नबनिकन पक्राउ परेका र थुनिएका मात्र छन्—र त्यसैले तिनीहरू आफू गवाहीमा दृढ खडा भएको र स्वर्गको राज्यमा पस्न योग्य भएको सोच्छन्। तिनीहरूले यो थोरै अनुभवलाई गवाहीको रूपमा व्यवहार गरेर सबैतिर यसको प्रदर्शन गर्छन्। के यो मानिसहरूलाई छल गर्न देखावट गर्नु होइन र? धेरै मानिसहरूले यसप्रकारको “गवाही” दिन्छन्, अनि कति मान्छे बहकिएका छन्? यस्ता मानिसहरूलाई विजेताको रूपमा व्यवहार गरिनु बेतुक्का कुरा होइन र? के तिमीहरूलाई परमेश्वरले यस्ता मानिसहरूलाई कसरी हेर्नुहुन्छ भनेर थाहा छ? के तिमीहरूलाई विजेता भनेको ठ्याक्कै के हो भनेर थाहा छ? यसरी झुटो गवाही दिने कार्य परमेश्वरद्वारा श्रापित हुन्छ। यसरी तिमीहरूले कतिवटा दुष्कर्महरू गरेका छौ? तिमीहरू अरूलाई जीवन दिन सक्दैनौ, न त अरूको स्थिति भेद गर्न नै सक्छौ। तिमीहरू मानिसहरूलाई ताज पहिराइदिन मात्र सक्छौ, अनि परिणामस्वरूप तिनीहरूलाई विनाशतर्फ लैजान्छौ। के तिमीहरूलाई भ्रष्ट व्यक्तिले प्रशंसा सहन सक्दैन भन्ने कुरा थाहा छैन? यदि कसैले उसको प्रशंसा गरेन भने, ऊ नाक फुलाएर अति घमण्डी बन्छ। तर मानिसहरूले उसको प्रशंसा गरे भने, के ऊ झन् चाँडै मर्दैन र? तिमीहरूलाई परमेश्वरलाई प्रेम गर्नु, परमेश्वरलाई चिन्नु, इमानदारीपूर्वक उहाँमा समर्पित हुनु भनेको के हो भनेर थाहा छैन। तिमीहरू यी कुनै पनि कुराहरू बुझ्दैनौ। तिमीहरू कुराहरूको बाहिरी स्वरूप हेर्छौ अनि अरूको मूल्याङ्कन गर्छौ, तिनीहरूलाई ताज पहिराइदिन्छौ अनि तिनीहरूको चापलुसी गर्छौ, र यसरी धेरै मानिसहरूलाई बहकाउँछौ र हानि पुऱ्याउँछौ र तिमीहरू यो बारम्बार गर्छौ। यसरी तिमीहरूको प्रशंसा पाएर, धेरै मानिसहरू बहकिएर लडेका छन्। तिनीहरू फेरि खडा भए पनि, तिनीहरूले आफ्नो जीवन प्रगतिलाई स्थगित गरेका छन्, र धेरै घाटा बेहोरिसकेका छन्। अहिले तीमध्ये धेरैजसो मानिसहरू अझै पनि परमेश्वरमाथिको विश्वासको सही मार्गमा छैनन् र तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन सक्दैनन्, र आफूलाई अलिकति मात्र चिन्छन्। यदि, यसरी तिनीहरूको प्रशंसा गरियो भने, तिनीहरूले आफू पहिले नै परमेश्वरमाथिको विश्वासको सही मार्गमा भएको र आफूसँग केही सत्यता वास्तविकताहरू भएको महसुस गर्दै, आत्म-सन्तुष्ट, निष्क्रिय हुनेछन् र तिनीहरू आफ्नै तौर-तरिकाहरूमा अड्किनेछन्। तिनीहरू आफ्नो बोलीमा विश्वस्त हुनेछन्, मण्डलीका मानिसहरूलाई हप्काउनेछन् अनि तानाशाह झैँ व्यवहार गर्नेछन्। के तैँले यस्तो तरिकाले काम गरेर मानिसहरूलाई हानि पुऱ्याएर बर्बाद गरिरहेको छैनस्? कस्तो व्यक्तिले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छ? परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने मानिसहरू पत्रुस जस्तो हुनैपर्छ, तिनीहरूलाई सिद्ध पारिनैपर्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरको प्रेम हासिल गर्न बाटोको अन्त्यसम्मै उहाँलाई पछ्याउनैपर्छ। परमेश्वरले मानिसहरूको हृदय गहन रूपमा नियाल्नुहुन्छ, र परमेश्वरले मात्र कसले उहाँलाई प्रेम गर्छ भनेर निर्धारण गर्न सक्नुहुन्छ। मानिसहरूलाई यो सपष्ट रूपमा देख्न सजिलो हुँदैन, अनि तिनीहरूले कसरी अरूको फैसला सुनाउन सक्छन्? परमेश्वरलाई मात्र क-कसले उहाँलाई साँच्चै प्रेम गर्छन् भनेर थाहा हुन्छ। तिनीहरूसँग परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने हृदय भए पनि, तिनीहरू आफू परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हौँ भन्ने आँट गर्दैनन्। परमेश्वरले पत्रुस परमेश्वर-प्रेमी व्यक्ति हो भनेर भन्नुभयो, तर पत्रुस आफैले त्यसो कहिल्यै भनेन। त्यसैले के परमेश्वरलाई प्रेम गर्नु भनेको सहजै घमण्ड गर्न मिल्ने कुरा हो त? परमेश्वरलाई प्रेम गर्नु मानिसको कर्तव्य हो, त्यसैले हृदयमा परमेश्वरका लागि अलिकति प्रेम पलाउने बित्तिकै घमण्ड गर्नु तर्कहीन कुरा हो। यदि तँ आफै परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होइनस्, तर परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति भएकोमा अरूको प्रशंसा गर्छस् भने त्यो त झनै तर्कहीन कुरा हो। यो पागलपन हो। परमेश्वरलाई मात्र को परमेश्वर-प्रेमी हो भनेर थाहा हुन्छ र उहाँले मात्र को त्यस्तो छ भनेर भन्न सक्नुहुन्छ। यदि यी शब्द कुनै व्यक्तिको मुखबाट निस्किन्छ भने, ऊ गलत स्थान ओगटेर बसेको छ। तँ परमेश्वरको स्थान ओगटेर, अरूको प्रशंसा र चापलुसी गर्दैछस्—यो कसको खातिर गरिन्छ? परमेश्वरले निश्चय नै मानिसहरूको चापलुसी गर्नुहुन्न, न त तिनीहरूको प्रशंसा नै गर्नुहुन्छ। पत्रुसलाई पूर्ण पारेपछि, परमेश्वरले आखिरी दिनहरूको काम नगरेसम्म उसलाई उदाहरणको रूपमा प्रयोग गर्नुभएन। त्यो बेला, उहाँले कहिल्यै अरूलाई “पत्रुसले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छ।” भन्ने शब्दहरू भन्नुभएन। उहाँले आखिरी दिनहरूमा परमेश्वरको न्याय अनुभव गर्ने अनि उहाँलाई प्रेम गर्न खोज्नेहरूका लागि उसलाई नमुना र उदाहरण बनाउँदै यो चरणको काम गर्दा मात्रै यस्ता कुराहरू भन्नुभयो। परमेश्वरले गर्नुहुने सबथोकमा अर्थ हुन्छ। मानिसहरूले जथाभावी फलानो व्यक्ति परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हो भनेर भन्नु कति बेतुक्का कुरा हो! यो अति वाहियात कुरा हो। पहिलो कुरा, यस्ता मानिसहरू गलत स्थानमा उभिरहेका छन्। दोस्रो, यो कुरा मानिसहरूले फैसला सुनाउन सक्ने कुरा नै होइन। अरूको चापलुसी गर्नु भनेको के हो? यो भनेको अरूलाई अल्मल्याउनु, धोका दिनु र हानि पुऱ्याउनु हो। तेस्रो, वस्तुपरक प्रभावको सन्दर्भमा, यस्तो व्यवहारले अरूलाई सही मार्गमा डोऱ्याउन नसक्ने मात्र होइन, यसले अरूको जीवन प्रवेशमा पनि बाधा दिन्छ र तिनीहरूको जीवनमा हानि पुऱ्याउँछ। यदि तँ सधैँ कुनै व्यक्तिले परमेश्वरलाई प्रेम गर्छ, कुराहरू त्याग्न सक्छ, र ऊ परमेश्वरप्रति वफादार छ भन्छस् भने, के सबैले उसका बाहिरी कार्यहरूको अनुसरण गर्नेछैनन् र? तिमीहरूले अरूलाई सही मार्गमा नडोऱ्याएको मात्र होइन, तिमीहरूले प्राय जसो मानिसहरूलाई बाहिरी कार्यहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्ने पनि तुल्याएका छौ, यतिसम्म कि तिनीहरू ताजका लागि यी बाहिरी अभ्यासहरूमा भर पर्छन् र अनजानमै पावलको मार्ग पछ्याउँछन्। के यसको त्यस्तो प्रभाव परेको छैन र? तैँले यी शब्दहरू बोल्दा, के तँ यी समस्याहरूबारे सचेत हुन्छस्? तँ कुन स्थानमा उभिरहेको छस्? तैँले कुन भूमिका निर्वाह गरिरहेको छस्? तेरा शब्दहरूको वस्तुपरक प्रभाव के हो? यसले अरूलाई अन्तत: कस्तो मार्ग पछ्याउने तुल्याउँछ? यो कुन हदसम्म हानिकारक छ? मानिसहरूले यस्तो तरिकाले काम गर्दा त्यसले गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउँछ।
मण्डलीभित्रका केही अगुवा र सेवकहरू आफ्नो अनुभवबारे बोल्न र गवाही दिन अनि समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता प्रयोग गर्न सक्दैनन्। तिनीहरू सधैँ आफूले कति कष्ट भोगेका छन्, कसरी काटछाँट र निराकरण स्विकारेका छन्, धेरै पीर-मर्का भोगे पनि कसरी नकारात्मक भएनन्, आफ्नो कर्तव्य निभाउन कसरी दृढ रहे भन्ने कुराहरूबारे गवाही दिन्छन्। पावलजस्तै, तिनीहरू सधैँ आफ्नै गवाही दिन्छन्, आफैलाई स्थापित गर्छन्, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई आफ्नो प्रशंसा, सम्मान र आदर गर्ने तुल्याउँछन्। यसका साथै, यस्ता मानिसहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्त राम्ररी बताउन सक्ने र प्रचार गर्न सक्ने व्यक्ति देख्दा, तिनीहरूको चापलुसी गर्छन्, र पावल जस्ता अगुवा र सेवक हरूको तारिफ र प्रशंसा गर्छन् अनि यसरी अरूलाई तिनीहरूको आराधना गर्न लगाउँछन्। तिनीहरू मलजल र आपूर्तिको काम गर्न असफल मात्र हुँदैनन्, तर अरूलाई पावलको मार्ग पछ्याउन अगुवाइ गर्ने विनाशकरी र बाधा पुर्याउने काममा पनि संलग्न हुन्छन्। तिनीहरू पूरै समय आफू सक्षम भएको र असल अगुवा भएको गलत सोच राख्छन् र परमेश्वरबाट इनामहरू पाउन चाहन्छन्। के यो तिमीहरूमध्ये धेरै जनाको स्थिति होइन र? तिमीहरूको शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूमा मात्र ध्यान दिने, निरन्तर अरूलाई उपदेश दिने अहिलेको व्यवहारको आधारमा, के तिमीहरूले मानिसहरूलाई सही मार्गमा डोऱ्याउन सक्छौ? यसले तिनीहरूलाई अन्तत: कुन मार्गमा डोऱ्याउन सक्छ? के यसले तिनीहरू सबैलाई पावलको मार्गमा डोऱ्याउनेछैन? म यो जस्ताको तस्तै देख्छु, यो अतिशयोक्ति होइन। तिमीहरू सबैजना मानिसहरूलाई पावलको मार्गमा डोऱ्याइरहेका, पावलजस्तै अगुवाहरू हौ भन्न मिल्छ। के तिमीहरूलाई अझै पनि कुनै प्रकारको ताज चाहिन्छ? तिमीहरूलाई निन्दा गरिएन भने तिमीहरू भाग्यमानी हुनेछौ। तिमीहरूका कार्यहरूको आधारमा हेर्दा, तिमीहरू सबैजना परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने, परमेश्वरको सेवा गरिरहेका, तर उहाँको प्रतिरोध गरिरहेका मानिस बनेका छौ र तिमीहरू उहाँको काममा बाधा दिन खपिस भएका छौ। यदि तिमीहरू यस्तै मार्गमा हिँडिरह्यौ भने, तिमीहरू अन्ततः झुटो गोठाला, झुटो सेवक, झुटो अगुवा र ख्रीष्टविरोधी बन्नेछौ। राज्यका लागि तालिम लिने समय अहिले नै हो। यदि तिमीहरूले सत्यतामा प्रयास लगाएनौ र काममा मात्र ध्यान दियौ भने, तिमीहरूले थाहै नपाई पावलको मार्ग लिनेछौ। यसका साथै, तिमीहरूले पावलजस्तै मानिसहरूको समूहलाई पनि आफूसँगै ल्याउनेछौ। के तिमीहरू त्यसपछि परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने र उहाँको काममा बाधा पुऱ्याउने मानिस बन्नेछैनौ? त्यसैले यदि परमेश्वरको सेवा गर्ने व्यक्तिले उहाँको गवाही दिन सक्दैन, वा उहाँका चुनिएका मानिसहरूलाई सही मार्गमा डोऱ्याउन सक्दैन भने, ऊ परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने व्यक्ति हो। यहाँ यी दुई मार्गहरू मात्र छन्। पत्रुसको मार्ग सत्यता पछ्याउने र अन्तत: आफ्नो विश्वासमा सफलता पाउने मार्ग हो। पावलको मार्ग सत्यता नपछ्याउने, अनि आशिष् र इनामहरू मात्र पछ्याउने मार्ग हो। त्यो असफलताको मार्ग हो। आज, पत्रुसको सफलताको मार्ग पछ्याउने मानिसहरू निकै कम छन्, जबकी पावलको असफलताको मार्ग पछ्याउनेहरू अति धेरै छन्। अगुवा र सेवकका रूपमा काम गरिरहेका तिमीहरूले यदि सुरुदेखि अन्त्यसम्मै सत्यता पछ्याएनौ भने, तिमीहरू सबै झुटा अगुवा र झुटा सेवक बन्नेछौ, र तिमीहरू सबै ख्रीष्टविरोधी र परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने दुष्ट मानिसहरू हुनेछौ। यदि तिमीहरूले अबदेखि सही मार्ग लियौ र साँच्चै पत्रुसको मार्ग समात्यौ भने तिमीहरू अझै पनि परमेश्वरले स्विकार्नुहुने असल अगुवा र सेवक बन्न सक्छौ। यदि तिमीहरू सिद्ध पारिन र परमेश्वरका वचनहरूको सत्यतामा प्रवेश गर्न खोज्दैनौ भने, तिमीहरू खतरामा छौ। तिमीहरूको मूर्खता र अज्ञानता, सतही र अपर्याप्त अनुभव, सानो कद र अपरिपक्वतालाई ख्यालमा राख्दा, गर्न सकिने एउटा मात्रै कुरा भनेको तिमीहरूसँग सत्यताबारे अझै सङ्गति गर्न सकिन्छ ताकि तिमीहरू बुझ्न सक्षम होऔ, तर तिमीहरूले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छौ कि सक्दैनौ भन्ने कुरा तिमीहरूको व्यक्तिगत पछ्याइमा भर पर्छ। किनभने आजको समय पत्रुस र पावलको समयभन्दा निकै फरक छ। ती दिनहरूमा, येशूले मानिसलाई न्याय गर्ने, सजाय दिने वा मानिसको स्वभाव परिवर्तन गर्ने काम गरिसक्नुभएको थिएन। आज, देहधारी परमेश्वरले निकै पारदर्शी रूपमा सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ। यदि मानिसहरूले अझै पनि पावलको मार्ग लिए भने, यसले तिनीहरूको स्विकार्ने क्षमता त्रुटिपूर्णछ भनेर देखाउँछ, र साथै, यसले तिनीहरूको चरित्र पावलको जस्तै अति दुष्ट छ, र तिनीहरूको स्वभाव अति अहङ्कारी छ भन्ने कुराको सङ्केत पनि गर्छ। त्यो युग आजको भन्दा फरक थियो, र सन्दर्भ पनि फरक थियो। आज, परमेश्वरको वचन कति उज्ज्वल र स्पष्ट छ; मानौँ तँलाई सिकाउन र डोऱ्याउन उहाँ आफैले आफ्नो हात अघि सार्नुभएको छ, त्यसैले यदि तैँले अझै पनि गलत मार्ग लिइस् भने त्यो अक्षम्य हुनेछ। यसका साथै, आज, पत्रुस र पावलको दुईवटा नमुना छ, एउटा सकारात्मक, अर्को नकारात्मक, एउटा उदाहरण र अर्को चेतावनी। यदि तैँले गलत मार्ग लिइस् भने, यसको अर्थ तैँले गलत छनौट गरेको छस् र तँ अति दुष्ट छस्। यसका लागि अरू कोही नभई तँ आफै दोषी हुनेछस्। सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्तिले मात्र अरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गराउन सक्छ, तर सत्यता वास्तविकता नभएको व्यक्तिले अरूलाई बहकाउन मात्र सक्छ।
अंश ७४
यस्ता अगुवा र सेवकहरू हुन्छन् जो, आफ्नो काममा परमेश्वरका वचनहरूअनुसार सत्यताबारे सङ्गति गर्दैनन्। तिनीहरू आफै मामलाहरू पूर्णत: बुझ्न सक्दैनन्, अनि प्राय: यसो भन्छन्, "म सबैले आफ्ना राय व्यक्त गरून् भन्ने चाहन्छु। सबैजना, मनमा भएको कुरा खुलेर भनौँ।" यसरी सबैलाई आफ्नो अडान व्यक्त गर्न दिनु र अन्तत: सहमतिमा आइपुग्नु सही र एकदम प्रजातान्त्रिक जस्तो सुनिन सक्छ। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, यो अभ्यास अन्तिम उपायको रूपमा स्वीकार्य हुन्छ, तर यसबाट सत्यताअनुरूप निष्कर्ष निस्किन्छ भन्ने निश्चित हुँदैन। कसैले पनि सत्यता नबुझ्ने र सबैजनाका रायमा खोट हुने भएकाले, तिनीहरू एकसाथ जम्मा भए पनि सत्यताअनुरूपको निष्कर्षमा पुग्न सक्दैनन्। यस्तै हुन्छ, होइन त? यदि सत्यता बुझ्ने कुनै व्यक्ति सहभागी भए चाहिँ धेरै राम्रो हुन्थ्यो; कुराहरू सुध्रिन्थे। तर, सत्यता बुझ्ने व्यक्तिले यसको अगुवाइ गर्नु निकै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यस व्यक्तिले सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित सत्यता खोज्नतर्फ डोऱ्याउनुपर्छ। यसरी, तिनीहरूले निकाल्ने निष्कर्षहरू सत्यताअनुरूप हुन सक्छन्। यो सर्वोत्तम तरिका हो। अन्तत: एकता पाउन र सत्यतासम्बन्धी सहमतिमा पुग्नका लागि सत्यता बुझ्ने व्यक्तिले कमान लिनु, डोऱ्याउनु, र सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूमा आधारित सत्यताहरूबारे सङ्गति गर्नमा अगुवाइ गर्नु आवश्यक हुन्छ। यो अभ्यास गर्ने एक मात्र सही तरिका हो। त्यसोभए, प्रजातन्त्रलाई कसरी हेर्नुपर्छ त? वर्तमान समयमा, भ्रष्ट मानवजातिमाझ, प्रजातन्त्र तुलनात्मक रूपमा प्रगतिशील र विकसित सामाजिक व्यवस्था हो। यो अग्रगामी र चलनचल्तीमा पनि छ, र बहुमतको स्वादअनुसारको छ। यो व्यवस्था तुलनात्मक रूपमा विकसित र प्रगतिशील छ, तर, के कुनै पनि व्यवस्था, जति नै उत्कृष्ट भए पनि, त्यसले मानव पापको समस्या समाधान गर्न सक्छ त? के त्यसले सामाजिक दुष्टता र अध्याँरोको सार बदल्न सक्छ त? यो हासिल गर्नै सकिन्न, झन् तानाशाही शासनमा हासिल गर्न सकिने त कुरै भएन। के ती प्रजातान्त्रिक देशहरूका अधिकारीहरूमाझ पनि काफी भ्रष्टाचार र दुराचार छैन र? यस व्यवस्थामा हुने कुनै पनि घटना सत्यताअनुरूप छैन किनकि मानवजाति गहन रूपमा शैतानद्वारा भ्रष्ट तुल्याइएको छ; मानवजातिमा कुनै पनि सत्यता छैन। मानिसहरू आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरूअनुरूप जिउँछन्, परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्छन् र उहाँको प्रतिरोध गर्छन्; तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न सम्भव नै हुँदैन। शक्तिमा रहेका राष्ट्रिय नेताहरू, साथ साथै ती प्रसिद्ध व्यक्तित्वहरू सबै समेत ज्ञान हुँदा-हुँदै पनि, शैतानको स्वभावअनुरूप जिउँछन्। तिनीहरूमा एक रती पनि सत्यता हुँदैन र तिनीहरू परमेश्वरविरूद्ध विरोध गर्ने र परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने धेरै कार्यहरू गर्न सक्षम हुन्छन्। तिनीहरूले केही दुष्ट, असङ्गत कार्यहरू समेत गर्न सक्छन्। तिनीहरूसँग विश्वास भए पनि वा नभए पनि, तीमध्ये एकजनाले पनि सत्यता स्विकार्न वा साँचो रूपमा परमेश्वरलाई पछ्याउन सक्दैनन्। तिनीहरूमध्ये एकजना पनि परमेश्वरमा समर्पित हुँदैनन् वा उहाँको आराधाना गर्दैनन्। तिनीहरू कहिल्यै पनि परमेश्वरलाई उच्च पार्ने वा उहाँको गवाही दिने कुनै कुरा गर्दैनन्। तिनीहरूले बोल्ने सबै शब्द नास्तिक हुन्छन्, ती सब वचनले परमेश्वरलाई इन्कार र प्रतिरोध गर्छन्; ती सब झूटा शिक्षा हुन्, स्वर्गलाई अवज्ञा गर्ने वचन हुन्, र दियाबलसका वचनबाहेक केही होइनन्। तसर्थ, मानवहरूले आफ्ना राष्ट्रहरू शासन गर्न जुनसुकै व्यवस्था अपनाए पनि, तिनीहरू परमेश्वरमा समर्पित हुनेछैनन्, उहाँको आराधना गर्नेछैनन्, उहाँद्वारा व्यक्त गरिएका कुनै पनि सत्यता स्विकार्नेछैनन्, वा उहाँका वचन र सत्यताअनुसार आफ्ना राष्ट्रहरू शासन गर्नेछैनन्। तिनीहरू कानुनको नियम र विज्ञानको आधारमा हुने शासनको लागि पहल गर्छन्। यसले के देखाउँछ भने तिनीहरूले लिने मार्ग परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह र उहाँको प्रतिरोध गर्ने मार्ग हो। यस्ता राष्ट्रहरू उहाँद्वारा आशिषित हुँदैनन्। पिसाची राजाहरूद्वारा शासित कुनै पनि राष्ट्रले परमेश्वरको सबैभन्दा बढी प्रतिरोध गर्छ र उहाँद्वारा श्रापित हुन्छ। यी ती राष्ट्रहरू हुन् जसलाई परमेश्वरले नाश गर्नुपर्छ भनी निर्धारण गर्नुभएको छ। त्यसैले, कुनै देश परमेश्वरद्वारा तिरस्कृत र नष्ट गरिन्छ कि गरिँदैन भन्ने कुरा त्यो देश प्रजातान्त्रिक छ कि छैन भन्नेमा मुख्यत: निर्भर हुँदैन। मुख्य कुरा भनेको त्यस राष्ट्रको सत्तामा भएको समूह कस्ता खालका मानिसहरूले बनेको छ भनी हेर्नु हो। यदि सत्तामा भएका सबै दियाबलस, शैतानी खालका छ्न्, यदि ती सबै परमेश्वरको प्रतिरोध गरिरहेका पिशाचका जमात हुन् भने, त्यो देशलाई उहाँ घृणा गर्नुहुन्छ र श्राप दिनुहुन्छ, र त्यो देश उहाँद्वारा नष्ट हुनेछ।
यदि मण्डलीका अगुवा र सेवकहरूले सत्यता पछ्याउँदैनन् र आफ्नो काम सिद्धान्तविना गर्छन् भने, त्यसको परिणाम के हुनेछ त? तिनीहरूले पक्कै पनि परमेश्वरको अनुमोदन पाउनेछैनन्। कतिपय अगुवा र सेवकहरू यसो सोच्छन्, "मसँग सत्यता भए पनि वा नभए पनि, यदि मैले सबै मामलाहरूमा प्रजातन्त्रको अभ्यास गरेँ र तानासाही व्यवहार गरिनँ भने, मैले दुष्टता गरिरहेको छैनँ भन्ने कुरा निश्चित पार्न सक्छु। यसरी, म परमेश्वरद्वारा हटाइने छैनँ। यदि मैले आफ्नो काम राम्रोसँग गरेँ भने, परमेश्वरले मलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछ।" के यो भनाइ सही छ त? के तिमीहरू तिनीहरूले के भनिरहेका छन् भनी खुट्ट्याउन सक्छौ? के तानासाही रूपमा कार्य नगर्नाले यी मानिसहरू परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप छन् भनी पुष्टि हुन्छ त? के प्रजातन्त्रको अभ्यास गर्नाले तिनीहरू सिद्धान्तअनुरूप कार्य गर्छन् भन्ने पुष्टि हुन्छ त? यस्तो तरिकाको सोच तर्कसङ्गत लागे पनि, वास्तवमा, यो गलत हो। सत्यता नपछ्याउने अगुवा र सेवकहरूले जसरीसुकै अभ्यास गरे पनि, त्यो सधैँ नमिल्ने कदम र गलत हुन्छ। सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्नु मात्र सही हुन्छ। अगुवा र सेवकहरूले सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्न डटिरहन सक्नु, र जस्तोसुकै परिस्थितिको सामना गरे पनि, सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसारका सत्यताबारे सङ्गति गर्न र सत्यता अभ्यास गर्ने मार्ग भेट्टाउनतर्फ अगुवाइ गर्नु नै एक मात्र उचित तरिका हो। अगुवा र सेवकहरूले सधैँ सबैलाई आफ्नो राय व्यक्त गर्न र आफ्नो मनको कुरा भन्न दिने तरिकाको अभ्यास गर्नु सही हो कि गलत हो त? (त्यो गलत हो।) यो कहाँनेर गलत हुन जान्छ त? (कसैसँग सत्यता नहुँदा।) त्यो सही हो। कसैसँग सत्यता नहुँदा। तिनीहरूले जसरीसुकै सङ्गति गरे पनि, के तिनीहरूको सङ्गतिको निष्कर्ष सत्यताअनुरूप हुन सक्छ त? त्यो सम्भवै छैन। त्यसोभए सत्यताअनुरूप हुन व्यक्तिले के गर्नुपर्छ त? (परमेश्वरले के भन्नुभएको छ भनेर हेर्नुपर्छ। व्यक्तिले उहाँका वचनहरूभित्र मार्ग खोज्नुपर्छ।) यो भनाइ कस्तो सुनिन्छ? यो सत प्रतिशत सही छ। अगुवा र सेवकहरूले सबै मामलाहरूमा परमेश्वरका वचनहरूअनुरूप सत्यताबारे सङ्गति गर्नुपर्छ, र उहाँका वचनहरूमा मार्ग खोज्नुपर्छ; त्यसपछि मात्र सही निष्कर्षमा पुग्न सकिन्छ। र सबैले सत्यता सिद्धान्तहरूबारे कसरी सङ्गति गर्छन् र तिनीहरूले सही रूपमा सिद्धान्तहरू भेट्टाउँछन् कि भेट्टाउँदैनन् भन्ने कुरा अर्को मामला हो। यदि तँ सबैलाई सत्यता र सिद्धान्तहरू खोज्नलाई परमेश्वरका वचनहरू पढ्नतर्फ अगुवाइ गर्न सक्छस् भने, यसले तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् भन्ने देखाउँछ। यदि तँ सबैजनालाई परमेश्वरका वचनहरूमा आधार खोज्ने वा उहाँका वचनहरूमा सिद्धान्तहरू खोज्नेबारे कुनै पनि कुरा उल्लेख नै नगरी केवल सङ्गति गराउँछस् र तिनीहरूलाई आफ्ना राय व्यक्त गर्न लगाउँछस् भने तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होइनस्; तँ सिद्धान्तहरूको वास्ता नगरी कामकुराहरू मिलाउन खोज्दैछस्। यदि, अन्त्यमा, तैँले सबैलाई हात उठाएर भोट गर्न लगाएर बहुमतले विजय पाउँछ भने, के यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ त? कहिलेकाहीँ, संयोगवस्, यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन सक्छ वा सिद्धान्तहरूको दायराभन्दा बाहिर नजान सक्छ। तर अधिकांश समय यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुनेछैन किनकि तँ सिद्धान्तहरू खोज्दैनस्; तँ केवल सबैको आधारहीन टिप्पणी सुनिरहेको हुन्छस्, जहाँ सबैभन्दा ठूलो र चर्को आवाज हुनेहरूले अन्तिम निर्णय लिन्छन्। अनि अन्त्यमा यो अगुवालाई के हुन्छ त? ऊ जुन पक्ष हावी हुन्छ त्यही पक्षको कुरा सुन्ने दहीचिउरे बन्छ। यो कुरा केही अगुवाहरूले दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई निष्कासन गर्दा हात उठाएर भोट गर्न लगाएको जस्तै नै हो। यदि एउटै व्यक्ति पनि असहमत छ भने, तिनीहरूले त्यस दुष्ट व्यक्तिलाई निष्कासित गर्ने वा हटाउने गर्दैनन्। मैले भनेको कुराले समेत केही फरक पार्दैन। के यो परमेश्वरलाई छेऊ लगाउनु होइन र? तिनीहरूले परमेश्वरलाई छेऊ लगाउनु अनि अझै सत्यता खोजिरहेको छौँ भन्नु बिलकुलाई बकवास हो! सबैले सत्यताबारे सङ्गति गर्दा र सिद्धान्तहरू खोज्दा अन्तिम नजिता के हुन्छ त? त्यस सङ्गतिको परिणाम परमेश्वरका वचनहरू, सत्यता र सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ; त्यो उहाँका अभिप्रायहरूबमोजिम हुन्छ। यदि, लामो सङ्गतिपछि भएको सहमतिको कार्यन्वयन गर्दा त्यसले परमेश्वरको घरको हितलाई हानि पुऱ्याउँछ र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई लाभ पुऱ्याउँदैन भने, त्यो सहमतिको परिणाम सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन। यो पक्कै पनि परमेश्वरका वचनहरूको विरुद्ध जान्छ। यसमा कुनै शङ्कै छैन। त्यसोभए यस सहमतिको परिणामको सार के चाहिँ हो त? यो खोक्रो धर्मसिद्धान्त हो जुन मिठो सुनिन्छ, अधर्मी संसारको तरिकाहरूअनुरूप हुन्छ, सबैको स्वादअनुसारको हुन्छ, र यसले सबैको स्वार्थलाई लाभ पुऱ्याउँछ, तर त्यो परमेश्वरको घरको सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैन। कतिपय अगुवाहरू अलमलिएका हुन्छन्; तिनीहरू न सत्यता पछ्याउँछन् न त त्यसलाई बुझ्छन्। सबैले सङ्गति गरिसकेपछि, यी अगुवाहरू आफ्नै प्राथमिकतालाई सुहाउने परिणाम रोज्छन्, जुन वास्तवमा सत्यता सिद्धान्तहरूको विरुद्ध जान्छ। तिनीहरू आफूले गरिरहेको कार्य न्यायसङ्गत छ र तर्कसङ्गत छ र पूर्णरूपमा सत्यताअनुरूप छ भन्ने विश्वास गर्छन्। वास्तवमा, तिनीहरू परमेश्वरको वचन नै सत्यता हो भन्ने बुझ्दैनन्। तिनीहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू के हुन् भन्ने त झनै बुझ्दैनन्। तिनीहरू सबैको सङ्गतिबाट आफूलाई मनपरेको परिणाम खोज्छन्, र यसो सोच्छन्, "हेर म कति प्रजातान्त्रिक छु। म तनासाही छैनँ। म सबैसँग सबथोक छलफल गर्छु, अनि अन्त्यमा त्यो सबैको निर्णय हुन्छ। हामीले हात उठाएर यसका लागि भोट गऱ्यौँ। यो निर्णय लिन सक्ने समूहको समाधान हो; मैले आफैँ मात्र लिएको निर्णय होइन।" तिनीहरू आफूसँग एकदमै प्रसन्न हुन्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरका मापदण्डहरूमाथि कुल्चिँदै, उहाँको घरको हित र उहाँका वचनहरूको सत्यतालाई अन्त्यमा विश्वासघात गरिरहेका हुन्छन्। सबैजना सन्तुष्ट हुन्छन् र सबैले लाभ पाएका हुन्छन्। तर के यसबाट परमेश्वर सन्तुष्ट हुनुहुनेछ त? के उहाँले यसलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछ त? परमेश्वरले आफ्नो हृदयमा के महसुस गर्नुहुनेछ त? यी अगुवाहरू ती कुराहरूको वास्ता गर्दैनन्; तिनीहरू केवल यही तवरमा मण्डलीको काम गरिरहन्छन्। तिनीहरू झुटा अगुवा वा ख्रीष्टविरोधी हुन् कि होइनन् भन्ने कुरा सबैले खुट्टयाउनुपर्छ। के सबैतिरका मण्डलीहरूमा यस्ता घटनाहरू धेरै हुन्छन् त? पक्कै पनि हुन्छन्।
मानिसहरूको समर्थन पाउन र अगुवा भएर पुन:निर्वाचित हुनका लागि, कतिपय मण्डली अगुवाहरू आफू तानासाह नभएको ढोङ्ग गर्दै सबथोकमा प्रजातान्त्रिक सिद्धान्तहरूको अभ्यास गर्छन्। तिनीहरू यसलाई मानिसहरूको समर्थन किन्न प्रयोग गर्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरू आफ्नै हैसियतलाई मजबुत बनाउन सो गरिरहेका हुन्छन्। के यो ख्रीष्टविरोधीको व्यवहार होइन त? (हो।) केवल ख्रीष्टविरोधीले मात्र यसरी कार्य गर्छ। के तिमीहरू पनि यी कुराहरू गर्छौ त? (कहिलेकाहीँ।) अनि के तिमीहरू यी कार्यहरूलाई कुन-कुन अभिप्रायहरूले नियन्त्रण गरिरहेका छन् भनी चिन्तन गर्छौ? यदि व्यक्तिले भर्खरै अगुवाको काममा तालिम लिन थाल्दैछ अनि सिद्धान्तहरू बुझ्दैन भने त्यो कुरालाई बुझ्न सकिन्छ। तर ऊ अगुवा वा सेवक भएको केही वर्ष भइसक्दा पनि अझै पनि यही गर्ने ढिपी गर्छ भने, यो सिद्धान्त नहुनु हो। यो झुटो अगुवाइ हो र त्यो व्यक्ति सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होइन। यदि व्यक्तिको आफ्नै अभिप्राय र लक्ष्यहरू छन् अनि यसरी नै गर्ने हठ गर्छ भने, ऊ ख्रीष्टविरोधी हो। तिमीहरू यस समस्यालाई कसरी हेर्छौ? यो समस्याको सामना गर्दा तिमीहरू के अभ्यास गर्छौ? यदि तिमीहरूका आफ्नै अभिप्राय र लक्ष्यहरू छन् भने, तिमीहरूले तिनलाई समाधान गर्न के गर्नुपर्छ त? (मैले ममा केही अभिप्रायहरू छन् भनी याद गरेको छु। कहिलेकाहीँ, मलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले म आफ्ना कार्यहरूमा खुला र पारदर्शी छैन, म उनीहरूलाई नभनी निर्णय गर्छु भन्नेछन् भन्ने डर लाग्छ। मलाई यस्तो सोच आउँदा, म दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग छलफल गरेर मामला सुल्झाउँछु। म आफ्नै हिसाबमा निर्णय लिँदिनँ।) अरूसँग सल्लाह लिन मिल्छ। सबैजनाले सुचित भएको निश्चित गर्नु उचित हुन्छ; यो भनेको काममा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको निगरानी स्वीकार गर्नु हो, जसले तँलाई तेरो कर्तव्य निभाउन सहयोग पुऱ्याउँछ। तर, ती छलफल दौरान, तैँले सत्यता सिद्धान्तहरूको पालन पनि गर्नैपर्छ। यदि तँ सत्यता सिद्धान्तहरूबाट टाढिइस् भने, त्यो छलफल विषयभन्दा बाहिर जान वा त्यसले समय बर्बाद गर्न सक्छ, र तँ सही निष्कर्षमा आउनेछैनस्। तसर्थ, छलफल सुरू गर्दा, अगुवा र सेवकहरूले परमेश्वरका वचनहरूको सान्दर्भिक वचनखण्डहरू पढ्न अगुवाइ लिनुपर्छ। यसरी, सबैले उहाँका वचनहरूअनुसार सङ्गति गर्न सक्छन्। यस्तो खालको सङ्गतिले मार्ग दिनेछ र राम्रो नतिजा ल्याउनेछ। तैँले आफू छेऊमा बसेर सबैलाई आफूखुसी सङ्गति गर्न दिन मिल्दैन। यदि कसैले पनि दृढ रायहरू व्यक्त गर्दैनन्, अनि तिनीहरू सत्यता खोज्दैनन् भने, यस्तो किसिमको सङ्गति जति लामो समयसम्म गरे पनि निरर्थक नै हुन्छ। त्यसले कहिल्यै सही परिणाम हासिल गर्नेछैन। त्यसैले, यदि मण्डलीमा असल अगुवा छैन, अनि मण्डलीलाई सत्यता नबुझ्ने व्यक्तिले अगुवाइ गरिरहेको छ भने; यदि त्यो समूह कुनै दृढ राय नभएका अलमल्ल परेका व्यक्तिहरूको समूह हो जसले मनपरी सङ्गति गर्छ र जसको सङ्गतिले बकवास मात्र उत्पादन गर्छ भने, यसको असर के हुन सक्ला त? यो कथित प्रजातन्त्रलाई के भनिन्छ त? यो सब सिद्धान्त नभएको अन्धाधुन्ध गरिने बहस हो जसले सही परिणाम ल्याउनेछैन। यस्तो किसिमको प्रजातान्त्रिक तरिकाले सकारात्मक प्रभाव पार्न सक्दैन। सबैको आकर्षक र चिप्लो बोलीको मुखौटाका बाबजुद, तिनीहरूमा वास्तवमा दृढ राय, साँचो प्रतिभा र वास्तविक सिकाइको कमी हुन्छ। तिनीहरूले मानिसहरूलाई सही मार्गतर्फ अगुवाइ गर्नै सक्दैनन्। तिनीहरू मानिसहरूलाई बहकाउने वचनहरू मात्र बोल्छन्, जसको कुनै सकारात्मक प्रभाव हुँदैन। जे होस्, परिस्थिति आइपर्दा सत्यता बुझ्ने कुनै व्यक्तिले अगुवाइ नगरी कसैले प्रजातान्त्रिक छलफल सञ्चालन गर्छ भने त्यसले काम गर्नेछैन। अझै पनि सबैभन्दा उत्तम तरिका भनेको अगुवा र सेवकहरू आफैले सत्यता खोज्नु, परमेश्वरका सान्दर्भिक वचनहरू रोज्नु, तिनलाई ध्यान दिएर पढ्नु र तिनको ध्यानपूर्वक मनन गर्नु हो। त्यसपछि, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई भेलामा सबैसँग सङ्गति र छलफल गर्न ल्याउन सक्छन्। यसरी मात्र नतिजा हासिल गर्न सकिन्छ। अनि झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूको कुरा गर्दा, तिनीहरू परिस्थिति जस्तोसुकै भए पनि कहिल्यै प्रजातान्त्रिक परामर्श अभ्यास गर्दैनन्। तिनीहरू कहिल्यै पनि मानिसहरूलाई छलफल गर्न वा सङ्गति गर्न लगाउँदैनन्। तिनीहरू प्रजातान्त्रिक परामर्शले तिनीहरूको अभिप्राय र लक्ष्यहरूको खुलासा गर्नेछन् वा तिनको विरुद्ध निर्णय हुनेछ भन्ने डरले आफ्नै अभिप्राय र लक्ष्यहरूलाई नै पक्रिरहन्छन्। तसर्थ, तिनीहरू तानासाही व्यवहार गर्छन्, सधैँ निर्णय लिने व्यक्ति बन्न चाहन्छन्। यदि तिनीहरूले केही साना-तिना मामलाहरूमा प्रजातान्त्रिक सङ्गतिको अभ्यास गरिहाले भने पनि, त्यो केवल सबैको समर्थन बटुल्न अनि सबैले तिनीहरूलाई राम्रो नजरले हेरून् भन्ने प्रयासमा मात्र गरिएको हुन्छ; त्यो पूर्णत: तिनीहरूको आफ्नो हैसियत मजबुत बनाउनका लागि गरिएको हुन्छ। यदि तिमीहरूले ती अभिप्राय भएका केही मानिसहरू भेट्टायौ भने, तिनीहरूसँग सतर्क रहनैपर्छ र तिनीहरूलाई नियाल्नैपर्छ, र आवश्यक हुँदा तिनीहरूको खुलासा गर्नैपर्छ र तिनीहरूलाई रोक्नैपर्छ। सही अगुवा वा सेवक त्यो हो जसले पहिले आफैले सत्यता खोज्छ, अनि त्यसपछि सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूबारे सङ्गति गर्न र सत्यता खोज्न अगुवाइ गर्छ। सङ्गतिको दौरान, सबैजनाको हृदय पूर्णरूपमा स्पष्ट नहुन सक्ला, र थोरै अस्पष्ट होला, तर तिनीहरूले निरन्तर सङ्गति गर्दै जाँदा, पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि पाउनेछन्। सायद तीमध्ये एकजनाले एउटा ज्योति वा मार्गबारे बताउन सक्छ, अनि सबैले त्यो प्रकाशको ज्योतिमा निरन्तर सङ्गति गरिरहँदा, तिनीहरूको हृदयमा स्पष्टता पैदा हुनेछ, र तिनीहरूले अभ्यासको उचित मार्ग निर्धारण गर्न सक्नेछन्। सबैले सँगै सङ्गति गर्न जारी राख्दा, तिनीहरूले अझै बढ्दो स्पष्टताका साथ बोल्नेछन्। पवित्र आत्माको कामद्वारा एकजना व्यक्तिले मात्र अन्तर्दृष्टि र ज्योति पायो भने, त्यो सबैजनाले अन्तर्दृष्टि र ज्योति पाएकोसरी हुनेछ। सबै अगुवा र सेवकहरूले यसरी सत्यता खोज्न सिक्नुपर्छ। यो तरिकाले अभ्यास गर्दा पवित्र आत्माले काम गर्ने मौका खुल्छ। यदि तँ सधैँ सबैजनाको रायसँग सहमत हुन्छस् अनि पवित्र आत्मा कसरी काम गर्नुहुन्छ भन्ने जान्न खोज्दैनस् भने, त्यो भुल हुनेछ। सधैँ सबैजनाको राय पछ्याउनु अनि सबैले राम्रो ठान्ने कुरामा सम्झौता गर्नु—यो कस्तो खालको तरिका हो त? यो समर्थन बटुल्ने, बोझ नउठाउने, अनि परमेश्वरको घरको कामको ख्याल नगर्ने तरिका हो। सतहमा तैँले आफ्नो कार्य गरेको, मानिसहरूलाई सङ्गति गर्न र आफ्नो राय व्यक्त गर्न दिएको, प्रजातन्त्रको अभ्यास गरेको, र तानासाह नभएको वा एकतर्फी कार्य नगरेको भए पनि, तेरो उद्देश्य भनेको समर्थन बटुल्नु, मानिसहरूले तँलाई उच्च ठान्ने तुल्याउनु, तेरो अनुमोदन गर्ने बनाउनु, तँ तानासाही छैनस्, तँ समझदार छस् र काम गर्न सक्षम छस् भन्ने तुल्याउनु हो। यो भएपछि तँ सन्तुष्ट हुन्छस्। के यो गर्नु सही हो त? के तेरो उद्देश्य सही छैन भने परिणाम सही हुन सक्छ त? अहँ, पक्कै पनि हुन सक्दैन। तैँले सबैजनाको समर्थन पाएको हुन्छस्, अनि तिनीहरूलाई खुशी बनाएको हुन्छस्। तिनीहरू सबैले तँ असल अगुवा होस्, झुटो अगुवा वा ख्रीष्टविरोधी होइनस्, र तैँले काम गर्न सक्छस् भन्छन्; तिनीहरू सबैले तेरो समर्थन गर्छन्—तर अन्त्यमा लाभ पाउने कसले हो त? तैँले हो। के यो राम्रो परिणाम हो त? होइन। सर्वप्रथम, तैँले परमेश्वरको गवाही दिइनस्, अनि दोश्रो, तैँले परमेश्वरको घरको कामलाई कायम राखिनस्। अन्तिम परिणाम भनेको तैँले आफ्नो र अरू सबैजनाको स्वार्थको सुरक्षा गरिस्, अनि तैँले आफ्नै हैसियतको सुरक्षा गरिस्, तर कसैले पनि परमेश्वरको घर र मण्डलीको हितको सुरक्षा गरेन। तिमीहरू सबैमाझ एकदम समन्वय हुन्छ, तर परमेश्वरको घरको महत्त्वपूर्ण कामलाई छेऊ लगाइएको हुन्छ। कसैले पनि परमेश्वरको घरको काम कसरी सिद्धान्त र परमेश्वरका मागहरूअनुरूप हुनुपर्छ भन्ने कुरालाई ध्यान दिँदैनन् वा वास्ता गर्दैनन्। के यो परमेश्वरको घरको हितहरूप्रतिको विश्वासघात होइन त? तैँले सबैको समर्थन बटुल्न सत्यता, परमेश्वरका मागहरू, र परमेश्वरको घरको काम र हितलाई विश्वासघात गरेको छस्। अन्त्यमा, तैँले र अरू सबैजनाले लाभ पाए। तिनीहरू घृणित, नीच मानिसहरू हुन् र त्यो धोकेबाजहरूको गुट हो। ख्रीष्टविरोधीहरूले लिने मार्ग यही हो। सबैलाई रिझाउन र आफ्नो हैसियत कायम राख्न तैँले परमेश्वरको घरको हितलाई विश्वासघात गर्दा, अन्त्यमा तैँले सबैजनाको साथ र समर्थन पाउँछस् र सबैले सधैँ तँलाई नै तिनीहरूको अगुवाका रूपमा रोज्नेछन्। तैँले आफ्नो हैसियत त मजबुत बनाइस्, तर के मण्डलीमा परमेश्वरका अभिप्रायहरू र सत्यता अघि बढेको छ त? (छैन।) ती तँद्वारा अवरोधित भएका छन्। तैँले नियन्त्रण गर्ने मण्डलीमा परमेश्वरको इच्छा अघि बढेको छैन। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमाझ परमेश्वरका वचनहरू अघि बढेका छैनन् र ती परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको हृदयमा प्रवेश गरेर तिनीहरूको जीवन बनेको छैन। यसको मुख्य दोषी को हो त? तँ होस्। तँ मण्डलीमा परमेश्वरको इच्छा अघि नबढाउने तगारो र अवरोध भएको छस्—परमेश्वर कसरी तँसँग क्रोधित नहुन सक्नुहुन्छ र? के तँलाई प्रतिस्थापन गरिनुपर्दैन त? यदि तँलाई प्रतिस्थापन गर्नुपर्ने समय आइसक्यो तर अझै पनि कसैले मान्दैन भने तँ के भइसकेको हुनेछस् त? तँ ख्रीष्टविरोधी भइसकेको हुनेछस्। तँलाई आराधना गर्ने र पछ्याउने सबैलाई तैँले गलत मार्गतर्फ अगुवाइ गरेको हुन्छस्, तिनीहरू सबैले मुक्ति पाउने मौका गुमाएका हुन्छन्, र तिनीहरू तेरा बलिका बोका भएका हुन्छन्। तेरो नियन्त्रणमा भएको मण्डली ख्रीष्टविरोधीको राज्य बनेको हुन्छ। नतिजाहरू यिनै हुन्। तँलाई प्रतिस्थापन गर्न किन कोही पनि मान्दैन त? किनकि तैँले तिनीहरू सबैलाई किनिसकेको छस्, र अब तिनीहरू तँलाई परमेश्वर ठान्छन्। तैँले तिनीहरूको हृदयमा भएको परमेश्वरको स्थान ओगटेको, र पूर्णत: तिनीहरूको हृदय कब्जा गरेको हुन्छस्। उप्रान्त तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वर वा सत्यता हुँदैन; तिनीहरू तँद्वारा बन्दी बनाइएका र नियन्त्रित भइरहेका हुन्छन्। यो शैतानले मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने र भ्रष्ट तुल्याउनेभन्दा पटक्कै फरक हुँदैन। परमेश्वरले यी मानिसहरूलाई तेरो हातमा राखिदिनुभएको छ, तैपनि तैँले तिनीहरूलाई लुट्छस् र कब्जा गर्छस्। के यो ख्रीष्टविरोधी होइन त? यो वास्तवमै ख्रीष्टविरोधी हो। ख्रीष्टविरोधीले मण्डलीमा के भूमिका निभाउँछ त? यो एकदमै प्रस्ट र देख्न सजिलो हुन्छ। ख्रीष्टविरोधी शैतानको मुनीम हो जो शैतानले चाहने सबथोक गर्छ र शैतानको मानिसहरूलाई भ्रमित पार्ने र नियन्त्रण गर्ने लक्ष्य हासिल गर्छ। यो गरेर, तिनीहरू शैतानको सहयोगी बन्छन् र तिनीहरूलाई परमेश्वरले श्राप र दण्ड दिनुपर्छ।
अहिले, अगुवा र सेवक भएर सेवा गर्ने सबैजना ख्रीष्टविरोधीको मार्ग लिइएला भनी डराउँछन्। त्यसोभए, यो नतिजाबाट जोगिनतैँले के गर्न सक्छस् त? सर्वप्रथम, तैँले आफूले निभाउने कर्तव्य र कामहरू परमेश्वरका आज्ञा हुन् भन्ने बुझ्नैपर्छ, र तैँले आफ्नो काम परमेश्वरका मागहरूअनुरूप गर्नैपर्छ। यसो गरेर, तेरो मनमा एउटा उद्देश्य र दिशा हुनेछ, र तैँले सत्यता र परमेश्वरका वचनहरूभित्रका मार्ग खोज्न सक्नेछस्। त्यसपछि, सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूभित्रको ज्योति अझै बढी पाउने, परमेश्वरका अभिप्रायाहरू र सत्यता बुझ्ने, र त्यसपछि सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्ने तुल्याउन सबैलाई परमेश्वरका वचनहरूको सान्दर्भिक वचनखण्डहरूबारे सङ्गति गर्नतर्फ अगुवाइ गर्नुपर्छ र तिनीहरूलाई उहाँका वचनहरूअनुसारको सत्यताबारे सङ्गति गर्न सक्ने बनाउनुपर्छ। यो भनेको सही मार्गमा पाइला राख्नु हो। सारमा, मण्डलीको काम भनेको परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई परमेश्वरले व्यक्त गर्ने सबै सत्यताहरू बुझ्न र तिनमा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्नु हो। मण्डलीको सबैभन्दा आधारभूत काम यही नै हो। त्यसैले, जुनसुकै समस्याको समाधान गरिरहेको भए पनि, कुनै पनि भेला परमेश्वरका वचनहरूको सान्दर्भिक वचनखण्ड पढ्न वा सत्यताबारे सङ्गति गर्नबाट छुट्टै हुन मिल्दैन। अन्तत: यदि तैँले सत्यता र अभ्यासका सिद्धान्तहरूबारे स्पष्ट नहुञ्जेल सङ्गति गर्न सक्छस् भने, सबैले सत्यता बुझ्नेछन् र कसरी त्यसको अभ्यास गर्ने भनी जान्नेछन्। तैँले भेलाको दौरान सत्यताको जुनसुकै पक्ष खाने-पिउने गरिरहेको भए पनि, तैँले यो तरिकाले सङ्गति गर्नैपर्छ र तैँले सामना गरेको समस्याहरूको आधारमा सत्यता खोज्नैपर्छ। सत्यता बुझेकाहरूले सङ्गतिको अगुवाइ गर्नैपर्छ, र त्यसपछि अन्तर्दृष्टि पाएकाहरूले सङ्गतिलाई निरन्तरता दिन सक्छन्। यसरी, तिनीहरूले जति धेरै सङ्गति गर्छन्, त्यति नै धेरै पवित्र आत्माले तिनीहरूमाथि काम गर्नुहुनेछ, अनि तिनीहरूले जति धेरै सत्यताबारे सङ्गति गर्छन्, त्यति नै धेरै स्पष्टता पाउनेछन्। सबैले सत्यता बुझिसकेपछि, तिनीहरूले पूर्ण आजादी र स्वतन्त्रता पाउनेछन् र तिनीहरूसँग पछ्याउने मार्ग हुनेछ। भेलाबाट हासिल हुन सक्ने सर्वोत्तम नतिजा यही हो। जब सबैले यस्तो खालको सङ्गतिद्वारा सत्यता वास्तविकताबारे स्पष्ट नहुञ्जेल कुराकानी गर्छन्, तब के तिनीहरूले सत्यता बुझ्नेछैनन् र? (बुझ्नेछन्।) मानिसहरूले सत्यता बुझेपछि, त्यसको अनुभव र अभ्यास कसरी गर्ने भन्ने स्वत: बुझ्नेछन्। तिनीहरू सही रूपमा सत्यता अभ्यास गर्न सक्षम भए पछि, के तिनीहरूले सत्यता पाएका हुनेछैनन् त? (पाएका हुनेछन्।) व्यक्तिले सत्यता पाएपछि, के उसले परमेश्वर पाएको हुनेछैन त? यदि कसैले परमेश्वर पाएको छ भने, के उसले परमेश्वरद्वारा दिइने मुक्ति पाएको हुनेछैन त? (पाएको हुनेछ।) यदि तैँले अगुवा वा सेवकको रूपमा गर्ने काममा यो नतिजा हासिल गर्न सकिस् भने, तैँले आफ्नो काम उचित रूपले गरेको, मापदण्डअनुसार आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेको हुनेछस्, र तैँले परमेश्वरको अनुमोदन पाउनेछस्। जब परमेश्वरका सबै चुनिएका मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन्, के तिनीहरू अझै पनि तँलाई आराधना गर्ने, आदर्श मान्ने र पछ्याउनेछन् त? (छैनन्।) मानिसहरूले लाभ पाउन मात्र तेरो सह्रनी, सम्मान गर्नेछन्, तँसँग सम्पर्कमा आउन र अन्तरक्रिया गर्न इच्छुक हुनेछन्, र तेरो सङ्गति सुन्न इच्छुक हुनेछन्। सत्यता बुझ्नेहरू साँच्चै ज्योति र नून हुन सक्छन्। सृजित प्राणीको रूपमा कर्तव्य पूरा गर्नु, र योग्य सृजित प्राणी हुनु भनेको यही नै हो। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् र परमेश्वरसँग निकट सम्बन्ध बनाउँछन्, तिनीहरू परमेश्वरसँग अनुकुलता हासिल गर्न सक्छन्, उप्रान्त उहाँको विरुद्ध विद्रोह गर्दैनन्, उहाँबारे गलतफहमी राख्दैनन्, उहाँको प्रतिरोध गर्दैनन्, अनि जेसुकै समस्या सामना गरे पनि उहाँलाई उच्च पार्न र उहाँको गवाही दिन सक्नेछन्। यदि अगुवा वा सेवक भएर, तैँले यस्ता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्छस् भने, थाहै नपाई, तैँले मानिसहरूलाई परमेश्वरसामु ल्याएको हुनेछस्। तैँले अगुवाइ गर्ने मानिसहरूले पनि सत्यता अभ्यास गर्न, वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, परमेश्वरलाई उच्च पार्न र उहाँको गवाही दिन सक्नेछन्। यसरी, तैँले अगुवाइ गर्ने मानिसहरू पनि परमेश्वरको अनुमोदन पाउन र उहाँद्वारा प्राप्त गरिन सक्षम हुनेछन्। त्यसैले, जब अगुवा सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्छ, त्यो पूर्णत: परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छ। मानिसहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप कार्य गरुञ्जेल, तिनीहरूको कार्यका नतिजाहरू कुनै गम्भीर नकारात्मक असरविना नै झन्-झन् राम्रो हुँदै मात्र जानेछन्, अनि तिनीहरूसँग हरेक मामलामा परमेश्वरको आशिष् र सुरक्षा हुनेछ। कहिलेकाहीँ तिनीहरूले केही भुल गरिहाले भने पनि, परमेश्वरले तिनीहरूलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहुनेछ र अगुवाइ गर्नुहुनेछ, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूमा सुधार पाउनेछन्। जब मानिसहरूले सही मार्ग लिन्छन्, तिनीहरूसँग परमेश्वरको आशिष् र सुरक्षा हुनेछ।
परमेश्वरको घरले प्रजातान्त्रिक चुनाव र परामर्श अभ्यास गर्नुपछाडिको उद्देश्य के हो त? प्रजातन्त्रको अभ्यास किन गर्नैपर्छ त? (मानिसहरूले मनमानी नगरून भनेर।) पक्कै पनि, यो यही समस्याबाट जोगिनका लागि हो। तर, प्रजातान्त्रिक परामर्श अभ्यास गर्नुको अन्तिम लक्ष्य भनेको समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको प्रयोग गर्नु, भुलहरूबाट जोगिनु, र परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप कार्य गर्नु हो। यो सत्यता बुझ्न र सही पथमा प्रवेश गर्नका लागि हो। यो परमेश्वरको इच्छा पछ्याउने मार्ग भेट्टाउन, उहाँको काममा समर्पित हुन, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकताभित्र अगुवाइ गर्न हो ताकि उहाँको इच्छा अघि बढोस्। यो झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूले फैलाएको भ्रम र बाधाहरूबाट बचाउन, मण्डलीमा अस्तव्यस्तता पैदा हुनबाट रोक्न, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवनलाई हानिबाट रक्षा गर्नका लागि पनि हो। प्रजातान्त्रिक परामर्शको अभ्यासले यी नतिजा ल्याउन सक्छ। यदि मण्डलीमा सत्यताबारे सङ्गति वा प्रजातान्त्रिक परामर्शहरू हुँदैनन् भने, अस्तव्यस्तता फैलन र दियाबलस र शैतानले कमजोरीको फाइदा उठाएर शक्ति झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीको हातमा पुग्न अति सजिलो हुन्छ। सबै मानिसमा भ्रष्ट स्वभाव हुने भएकाले, अगुवा र सेवकहरूले तानासाही व्यवहार गर्ने, आफूलाई मात्र विचार राख्न दिने, र सबै निर्णय आफैले गर्ने सम्भावना सबैभन्दा धेरै हुन्छ। परमेश्वरको घरले प्रजातान्त्रिक चुनाव विशुद्ध रूपमा अगुवा र सेवकहरूलाई मनमानी गर्नबाट रोक्नका लागि, र साथै झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डलीमा शक्ति सञ्चालन गर्नबाट, तिनीहरू निर्णय लिने एकमात्र व्यक्ति हुनबाट, र मण्डलीलाई तिनीहरूको परिवारको नियन्त्रणमा आउनबाट रोक्नका लागि पनि हो। यो पूर्णत: सबै तानासाही र ख्रीष्टविरोधी तरिकाहरू रोक्नका लागि हो। तर, यसको अर्थ परमेश्वरको घरले प्रजातन्त्रको अभ्यास गरेर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अन्तिम निर्णय लिन दिइरहेको छ भन्ने होइन, र सबथोकको निर्णय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग परामर्श गरेर नै गरिनुपर्छ भन्ने पनि पक्कै होइन। परमेश्वरको घरमा प्रजातन्त्रका साथै केन्द्रीकरण पनि हुन्छ। यसरी अभ्यास गर्नु एकदमै आवश्यक हुन्छ। के प्रजातन्त्र मात्र अभ्यास गरेर निकालिएका निष्कर्ष सत्यताअनुरूप हुने निश्चित हुन्छ त? हुन्छ नै भन्ने छैन। त्यसैले त्यहाँ केन्द्रीकरण हुनैपर्छ। केन्द्रीकरण भनेको के हो त? यो भनेको पूर्णत: सत्यता र परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुने सही निष्कर्ष निकाल्न सबैजनाको राय जम्मा गर्नु हो। जब प्रजातान्त्रिक परामर्शहरूले राम्रो नतिजा हासिल गर्न सक्दैनन्, त्यतिबेला त्यो नतिजा हासिल गर्न चाहिने कुरा भनेको केन्द्रीकरण हो। केन्द्रीकरणको अभ्यास गर्ने तरिका भनेको जब निर्णय लिने समूहले कुनै समस्याबारे सङ्गति गरेर सहमतिमा आउन र सही निर्णय लिन सक्दैन, तब तिनीहरूले यो कुरालाई माथि रिपोर्ट गर्नुपर्छ ताकि तिनीहरूले निर्णय लिऊन्। माथिकाले सत्यता बुझ्ने र तिनीहरूसँग सिद्धान्त हुने भएकाले, तिनीहरूले प्रदान गर्ने समाधानहरू सही र परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुन्छन्। यदि मण्डली अगुवा वा निर्णय लिने समूहले स्पष्टरूपमा सत्यताबारे सङ्गति गर्न वा सिद्धान्त र मार्ग पत्ता लगाउन सकेनन्, यदि तिनीहरूलाई कसरी निर्णय लिने भनी आएन, अनि यस्तो परिस्थितिमा, तिनीहरूले माथिलाई रिपोर्ट गरेनन् वा समाधान बनाउन आग्रह गरेनन्, र त्यसको सट्टा आफ्नै स्वेच्छाअनुसार हैकम जमाए भने, त्यो मण्डली र निर्णय लिने समूह झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूद्वारा नियन्त्रित हुन्छन्। यदि परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सत्यताबारे सङ्गति गरेर नतिजा हासिल गरे, अनि तिनीहरूले निकालेका निष्कर्ष सही छन् भने, माथिकाले त्यसको अनुमोदन गर्नेछन्। यदि तिनीहरूको निष्कर्षमा अझै पनि भुलहरू छन् भने, र ती पूर्णत: सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप छैनन् भने, माथिकाले त्यसलाई सच्याउनेछन्। यसरी प्रजातान्त्रिक परामर्शमा कहिलेकाहीँ उत्पन्न हुने त्रुटिहरूबाट प्रभावकारी रूपमा जोगिन सकिन्छ। यो केन्द्रीकरणद्वारा, प्रजातान्त्रिक परामर्शहरू सामान्यरूपमा सञ्चालन हुन्छन्, तिनलाई बाधा हुँदैन, र साथ-साथै, अगुवा र सेवकहरूको कर्तव्य निर्वाहमा कुनै भुल पनि हुँदैन भनी निश्चित गर्न सम्भव हुन्छ। परमेश्वरको घरले प्रजातन्त्र अभ्यास गरे पनि, यसका लागि सिद्धान्तहरू हुन्छन्। ती सिद्धान्तहरू के हुन् भने सो अभ्यास परमेश्वरका वचनहरूको सत्यताअनुरूप गरिनुपर्छ, र व्यक्ति सबै मामलाहरूमा परमेश्वर र उहाँले भन्नुहुने सबकुरामा समर्पित हुनैपर्छ। प्रजातन्त्रसम्बन्धी परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन यो नतिजा हासिल हुनैपर्छ। मण्डलीको प्रजातन्त्रको अभ्यासको अन्तिम नतिजा सत्यताअनुरूप हुनैपर्छ। यदि त्यसो हुँदैन भने, त्यसलाई उल्टाइनैपर्छ। केही मानिसहरू प्रजातन्त्रको अभ्यास गर्नु भनेको सब मामलामा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले अन्तिम निर्णय लिन्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जेसुकै भने पनि त्यसलाई सम्मान गरेर त्यसबारे विचार गरिनैपर्छ भन्ने सोच्छन्। के यो सही हो त? के दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सत्यता हुन्छ त? (हुँदैन।) यदि तिनीहरूलाई सबै मामलाहरूमा अन्तिम निर्णय लिन दिने हो भने, त्यो झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई अन्तिम निर्णय लिन दिनुभन्दा कसरी फरक हुन्छ र? यो दुवै अवस्थामा, तिनीहरूसँग सत्यता हुँदैन र तिनीहरू भ्रष्ट मानिसहरू हुन्। यदि तिनीहरूले अन्तिम निर्णय लिन पाए भने, के त्यो भनेको शैतानले शक्ति हातमा लिएको हुँदैन र? तसर्थ, प्रजातन्त्र अभ्यास गर्नु भनेको दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले भनेको हरेक कुरा सत्यता हो, सही हो, र त्यसको सम्मान गरिनुपर्छ भन्ने होइन। यो हुँदै होइन। प्रजातन्त्र भनेको मुख्यत: हरेक व्यक्तिलाई बोल्ने, कुराकानी गर्ने, सङ्गति गर्ने, र तिनीहरूलाई आफ्ना जिम्मेवारी, दायित्व र कर्तव्यहरू पूरा गर्ने मौका दिनका लागि अभ्यास गरिन्छ। तर, निर्णय लिने अधिकार भनेको निर्णय लिने समूहको हातमा हुन्छ। निर्णय सत्यता बुझ्नेहरूद्वारा लिइन्छ, र सबै महत्त्वपूर्ण मामलाहरू माथिकाले निर्णय गर्छन्। यसरी, मण्डलीले गर्ने निर्णयहरू समग्रमा सही हुन्छन्, वा धेरैजसो निर्णयहरू सही हुन्छन्, र भुलहरू कम-कम हुँदै जानेछन् भन्ने निश्चित गर्न सकिन्छ। प्रजातान्त्रिक चुनाव र परामर्शहरू अपनाउनु पछाडिको अर्थ यही हो। यी कुराहरू पूर्णत: सबै मामलाहरूमा सत्यताअनुरूप हुने प्रभाव हासिल गर्न, परमेश्वरको इच्छा पछ्याउने, कम भन्दा कम गल्तीहरू गरिने वा गल्ती नै नगरिने, र परमेश्वरको इच्छा रोकावटविना पूरा गरिने अवस्थासम्म पुग्नका लागि अभ्यास गरिन्छन्। यदि प्रजातान्त्रिक चुनाव र परामर्श अभ्यास गरिएन भने, कमजोरीको फाइदा उठाउने प्रशस्त दुष्ट मानिसहरू, तानासाही रूपमा व्यवहार गर्ने झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरू हुनेछन् भन्ने कुरा निश्चित हुन्छ। यसले सुसमाचारको विस्तारमा मात्र नभई, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको मण्डली जीवन र जीवन प्रवेशमा पनि असर पार्छ। परमेश्वरको घरले प्रजातान्त्रिक चुनावको अभ्यास गर्न थालेदेखि, केही सङ्ख्यामा झुटा अगुवा र सेवकहरूको खुलासा भएको र तिनीहरूलाई हटाइएको छ, र दुष्ट मानिसहरूले फाइदा उठाउने मौकै पाएका छैनन्। कैयौँ त्यस्ताहरू पनि छन् जो सत्यता पछ्याउँछन्, र जसलाई परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले अनुमोदन गरेका छन्, जो अगुवा र सेवकका रूपमा चुनिएका छन्। तिनीहरूलाई तालिम गर्ने र सिद्ध पारिने मौका दिइएको छ। यी प्रजातान्त्रिक चुनावको अभ्यास गर्नुको प्रस्ट नतिजाहरू हुन् र तिनलाई सबैले देख्न सक्छन्। परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिसहरूले के बुझ्नुपर्छ भने मण्डलीले प्रजातन्त्र अभ्यास गर्नु परमेश्वरको घर, मण्डली, र व्यक्तिहरूका लागि लाभदायी र अनुकूल हुन्छ। मण्डलीको हरेक व्यक्ति परमेश्वरको घरको सदस्य भएकाले, र तिनीहरूमध्ये कोही पनि पराइ नभएकाले, हरेक व्यक्तिसँग मण्डलीका काम र त्यस्तै अरू कुरासँग सम्बन्धित हुने मामलाहरूबारे बोल्ने, कुराकानी गर्ने, भोट गर्ने र चुनाव गर्ने अधिकार हुन्छ। यो सबैको अधिकार हो। तर, तँसँग यो अधिकार हुनु भनेको तँसँग सत्यता छ, वा तैँले लापरवाह भएर कार्यहरू गर्न पाउँछस् भन्ने होइन। यदि तैँले यो अधिकारको दुरूपयोग गरिस् भने, के परमेश्वरको घरले तँलाई रोक्नुपर्दैन त? (पर्छ।) तँलाई यो अधिकार तैँले सत्यता अभ्यास गर्नेछस् र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप मामलाहरू सम्हाल्नेछस् भनेर दिइएको हो। यो तैँले मण्डली र परमेश्वरको घरका हितहरू कायम राख्नेछस् भनेर दिइएको हो। यो तँलाई अन्तिम निर्णय लिन र जथाभावी कार्यहरू गर्नका लागि दिइएको होइन। मण्डलीले तैँले भनेका सही कुराहरूलाई साँच्न र अपनाउन सक्छ। यदि तैँले गलत कुरा भनिस्, र तेरो विरुद्ध निर्णय भयो भने, तैँले हठ गर्नैहुँदैन। तैँले स्वीकरण र समर्पण अभ्यास गर्नुपर्छ। यस्तो प्रकारको अभ्यास परमेश्वरको घरको कामका लागि लाभदायी हुन्छ।
अंश ७५
मण्डलीका अगुवाहरू र कार्यकर्ताहरूले आफ्नो काम गर्दा दुई वटा सिद्धान्तमा ध्यान दिनुपर्छ: एउटा हो, कामको बन्दोबस्तहरूद्वारा निर्धारित गरिएका ठीक सिद्धान्तहरू अनुसार काम गर्नु, ती सिद्धान्तहरू कहिल्यै पनि उल्लङ्घन नगर्नु र तिनीहरूले गरेका कल्पना वा तिनीहरूका आफ्नै विचारलाई तिनीहरूका कामको आधार नबनाउनु। तिनीहरूले गर्ने सबै कुरामा, तिनीहरूले मण्डलीको काममा चासो देखाउनुपर्छ, र सधैँ परमेश्वरको घरको हितलाई पहिलो स्थानमा राख्नुपर्छ। अर्को कुरा—यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ—सबै कुरामा तिनीहरूले पवित्र आत्माको मार्गनिर्देशनलाई पछ्याउने कार्यमा ध्यान दिनुपर्छ, र परमेश्वरको वचन कडाइका साथ पालन गर्दै सबै कुरा गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरू अझै पनि पवित्र आत्माको मार्गनिर्देशनको विरुद्धमा छन् भने, वा यदि तिनीहरू हठी बन्दै आफ्नै विचारहरूमा चल्छन्, र आफ्नै कल्पनाहरूअनुसार कार्यहरू गर्छन् भने, तिनीहरूका कार्यहरू परमेश्वरको विरुद्ध अति गम्भीर प्रतिरोध बन्नेछन्। पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि र मार्गनिर्देशनप्रति बारम्बार आफ्नो पिठ्यूँ फर्काउँदा त्यसले तिनीहरूलाई बन्द बाटोमा पुऱ्याउँछ। यदि तिनीहरूले पवित्र आत्माको काम गुमाए भने, तिनीहरूले काम गर्न सक्नेछैनन्; र यदि तिनीहरूले कुनै प्रकारले काम गर्न सके भने पनि, तिनीहरूले केही पनि हासिल गर्नेछैनन्। काम गर्ने क्रममा अगुवा र सेवकहरूले पालन गर्नुपर्ने दुई मुख्य सिद्धान्तहरू यिनै हुन्: एउटा भनेको माथिका कार्य बन्दोबस्तहरूसँग ठ्याक्कै मिल्ने गरी आफ्नो काम गर्नु, साथै माथिबाट तोकिएका सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्नु; र अर्कोचाहिँ आफूभित्र पवित्र आत्माको मार्गनिर्देशनलाई पछ्याउनु। यी दुई सिद्धान्तहरू बुझेपछि तिनीहरूले काममा गल्तीहरू गर्ने त्यति धेरै सम्भावना हुनेछैन। तिमीहरूको मण्डलीमा काम गरेको अनुभव अझै सीमित छ, र जब तिमीहरू काम गर्छौ, तब तिमीहरूका आफ्नै विचारहरूले ती कामलाई एकदमै धेरै अशुद्ध तुल्याउँछ। कहिलेकहीँ, पवित्र आत्माबाट आउने तँभित्रको ज्ञान वा अगुवाइलाई तैँले बुझ्न सक्दैनस्; अरू बेला, तैंले त्यो बुझेको जस्तो देखिन्छ, तर तैंले त्यसलाई बेवास्ता गर्ने सम्भावना हुन्छ। तिमीहरू सधैँ मानवीय तरिकाले कल्पना गर्छौ वा निष्कर्षमा पुग्छौ, आफूलाई जे उचित लाग्छ त्यसै गर्छौ, पवित्र आत्माका उद्देश्यहरूको कुनै वास्ता गर्दैनौ। पवित्र आत्माबाट आउने कुनै पनि अन्तर्दृष्टिलाई पन्छ्याउँदै तँ पूर्ण रूपमा आफ्नै विचारअनुसार काम गर्छस्। यस्ता परिस्थितिहरू बारम्बार आउँछन्। पवित्र आत्माको भित्री मार्गनिर्देशन अनुभव गर्न सक्नेभन्दा परको हुँदैन; यो वास्तवमा अति सामान्य हुन्छ। अर्थात्, तेरो हृदयको गहिराइमा, तँलाई व्यवहार गर्ने उचित र सर्वोत्तम तरिका यही हो भन्ने महसुस हुन्छ। यो विचार वास्तवमा एकदम स्पष्ट छ; यो चिन्तनबाट आएको होइन, र कहिलेकहीँ तैँले किन त्यस्तो प्रकारले व्यवहार गर्नुपरेको हो सो पूर्ण रूपमा बुझ्दैनस्। यो प्रायजसो पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टिबाहेक अरू केही हुँदैन। अनुभव भएका मानिसहरूको जीवनमा यो बारम्बार भइरहन्छ। सबैभन्दा उचित काम कुन हो, त्यो गर्न पवित्र आत्माले तँलाई अगुवाइ गर्नुहुन्छ। यो तैँले सोचिरहने कुरा होइन, बरु यो त तेरो हृदयको भावना हो जसले तँलाई काम गर्ने सबैभन्दा उत्तम तरिका यही हो भन्ने महसुस गराउँछ, र किन भनेर थाहै नभई तँलाई त्यसरी काम गर्न मन लाग्छ। यो पवित्र आत्माबाट आएको हुन सक्छ। व्यक्तिको आफ्ना विचारहरू प्रायजसो धारणा र सोचविचारबाट आउँछ, र त्यो सबैमा आफ्नै इच्छा मिसिएको हुन्छ; उसले सधैँ त्यो आफ्नो लागि के लाभ र फाइदाको छ भन्ने सोच्छ; मानिसले गर्छु भनेर निर्णय गरेको हरेक कुरामा यी कुराहरू हुन्छन्। तापनि, पवित्र आत्माको मार्गनिर्देशनमा कुनै पनि हिसाबले त्यस्तो मिश्रण हुँदैन। पवित्र आत्माबाट प्राप्त हुने मार्गनिर्देशन वा अन्तर्दृष्टिमा सावधानीपूर्वक ध्यान दिनु आवश्यक हुन्छ; विशेष गरी मुख्य विषयहरूमा, त्यसलाई बुझ्नका निम्ति तँ होसियार हुनुपर्छ। आफ्नै दिमाग प्रयोग गर्न मन पराउने, र आफ्नै विचारहरूमा काम गर्न मन पराउने मानिसहरू, तिनीहरूले त्यस्तो मार्गनिर्देशन वा अन्तर्दृष्टिलाई गुमाउने धेरै सम्भावना हुन्छ। योग्य अगुवा र सेवकहरू भनेका पवित्र आत्माको कार्य प्राप्त गरेका, हरेक क्षणमा पवित्र आत्माको काममा ध्यान दिने, पवित्र आत्माको आज्ञापालन गर्ने, परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएका, परमेश्वरको इच्छालाई ध्यान दिने, र अथक रूपमा सत्यताको खोजी गर्ने मानिसहरू हुन्। परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न र उहाँको लागि उचित रूपमा गवाही दिनको लागि, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तँमा आउने अभिप्राय र अशुद्धताहरूका बारेमा बारम्बार मनन गर्नुपर्छ, र त्यसपछि कामको कति भाग मानव विचारद्वारा प्रेरित छ, कति भाग पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टिद्वारा पैदा भएको छ, र कति भाग परमेश्वरका वचनहरूअनुरूप छ भनेर हेर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। तैँले लगातार, र सबै परिस्थितिहरूमा, आफ्ना बोलीवचन र कार्यहरू सत्यताअनुरूप छन् छैनन् भनेर मनन गर्नुपर्छ। यस तरिकाले बारम्बार अभ्यास गर्दा त्यसले तँलाई परमेश्वरको सेवा गर्ने सही मार्गमा राख्दछ। परमेश्वरप्रतिको सेवा उहाँकै अभिप्रायहरू अनुरूप प्राप्त गर्नका निम्ति व्यक्तिमा सत्यता वास्तविकताहरू हुनु आवश्यक पर्छ। सत्य बुझेपछि मात्र मानिसहरूसँग तिनीहरूका आफ्नै विचारहरूबाट के आउँछ अनि मानव मनसायहरूबाट के आउँछ भनेर छुट्याउन र चिन्न सक्ने क्षमता हुन्छ। तिनीहरूले मानिसका अशुद्धताहरू, साथै सत्यको आधारमा काम गर्नुको अर्थ के हो सो बुझ्न सक्छन्। तिनीहरू वास्तविकता छुट्याउन सक्ने भएपछि मात्रै तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न र पूर्ण रूपमा परमेश्वरको इच्छाअनुरूपका बन्न सक्छन् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्न सकिन्छ। सत्यता नबुझी, मानिसहरूले समझशक्तिको अभ्यास गर्नु असम्भव हुन्छ। मानिसहरूले समझशक्ति प्रयोग गर्नु असम्भव छ। एउटा भ्रमित व्यक्तिले उसको आफ्नै भ्रष्टता प्रकट हुनु भनेको के हो वा परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नुको अर्थ के हो भनी नजानी आफ्नो जीवनभरि परमेश्वरमा विश्वास गरेको हुन सक्छ, किनकि उसले सत्यतालाई बुझ्दैन; त्यो विचार उसको मनमा अस्तित्वमा समेत रहेको हुँदैन। अत्यन्तै कम क्षमता भएका मानिसहरूका लागि, सत्यता तिनीहरूको पहुँचदेखि बाहिर हुन्छ; त्यस विषयमा तैँले उनीहरूसित जति नै सङ्गति गरे पनि उनीहरूले अझै बुझ्दैनन्। त्यस्ता व्यक्तिहरू भ्रममा परेका हुन्छन्। तिनीहरूको विश्वासमा, भ्रमित मानिसहरूले परमेश्वरको गवाही दिन सक्दैनन्; तिनीहरूले थोरै मात्र सेवा गर्न सक्छन्। यदि अगुवा र सेवकहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न चाहन्छन् भने, तिनीहरूको क्षमता अत्यन्तै खराब हुनु हुँदैन। कम्तीमा पनि, तिनीहरूले आत्मिक कुराहरू बुझ्नुपर्छ र विशुद्ध रूपमा परिस्थिति बोध गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले सहजै सत्यता बुझ्न र अभ्यास गर्न सकून्। कतिपय मानिसहरूको अनुभव अत्यन्तै सतही हुन्छ, त्यसकारण कहिलेकहीँ सत्यताप्रतिको तिनीहरूको बुझाइमा तलमाथि हुन्छ, अनि तिनीहरूमा गल्ती गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। जब तिनीहरूको बुझाइ तलमाथि हुन्छ, तब तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्ने कार्यको स्तरमा पुगेका हुँदैनन्। जब सत्यतासम्बन्धी मानिसहरूको बुझाइमा विचलन आउँछ, तब तिनीहरूले नियमहरू अनुसरण गर्ने सम्भावना हुन्छ, र जब तिनीहरूले नियमहरू अनुसरण गर्छन्, तब सहजै गल्ती हुन सक्छ, र तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्ने कार्यको स्तरमा पुगेका हुँदैनन्। जब बुझाइमा तलमाथि हुन्छ, तब ख्रीष्टविरोधीहरूले सहजै छल गर्न र प्रयोग गर्न पनि सक्छन्। त्यसकारण, बुझाइमा गडबडी भयो भने धेरै गल्तीहरू हुन सक्छन्। फलस्वरूप, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न नसक्ने मात्र होइन, तिनीहरू सहजै बरालिन सक्छन्, र त्यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा हानि गर्छ। यसरी कसैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुको महत्त्व के हुन्छ र? तिनीहरू मण्डलीको काममा बाधा र व्यवधान ल्याउने व्यक्ति बनेका हुन्छन्। अझ भन्ने हो भने, यी असफलताहरूबाट पाठहरू सिकिनुपर्छ। परमेश्वरले सुम्पनुभएको काम पुरा गर्नको लागि, अगुवा र सेवकहरूले यी दुई वटा सिद्धान्तहरू बुझ्नु अत्यावश्यक हुन्छ: कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा माथिबाट दिइएका कार्य बन्दोबस्तहरूलाई कडाइका साथ पालन गर्नुपर्छ, र परमेश्वरको वचनअनुसार पवित्र आत्माको मार्गदर्शनलाई ध्यान दिनु र पालन गर्नुपर्छ। यी दुई वटा सिद्धान्तहरू बुझेपछि मात्र व्यक्तिको कार्य प्रभावकारी हुन सक्छ र परमेश्वर सन्तुष्ट हुन सक्नुहुन्छ।
अंश ७६
मण्डलीमा, कस्तो व्यक्ति सबैभन्दा अहङ्कारी हुन्छ? उसको अहङ्कार कसरी आफै प्रकट हुन्छ? कस्तो मामलामा उसको अहङ्कार सबैभन्दा बढी खुलासा हुन्छ? के तिमीहरूलाई यसको समझ छ? मण्डलीभित्रका सबैभन्दा अहङ्कारी मानिसहरू वास्तवमा दुष्टजन र ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्। तिनीहरूको अहङ्कार सामान्य मानिसहरूको भन्दा धेरै हुन्छ, यहाँसम्म कि तिनीहरू समझहीन हुने विन्दुसम्म पुग्छन्। कुन-कुन मामलाहरूमा यो देख्न सबैभन्दा सजिलो हुन्छ? तिनीहरूलाई काटछाँट र निराकरण गरिंदा तिनीहरूको अहङ्कारी स्वभाव सबैभन्दा स्पष्ट रूपमा खुलासा हुन्छ। यी ख्रीष्टविरोधीहरूका दुष्कर्महरूको परिमाण जतिसुकै भए पनि, यदि कसैले तिनीहरूलाई निराकरण गर्छ भने, तिनीहरूले रिसाएर यसो भन्नेछन्: “मलाई आलोचना र गाली गर्ने तँ को होस्? तँ कति जनालाई अगुवाइ गर्न सक्छस्? के तँ प्रवचन दिन सक्छस्? के तँ सत्यता सङ्गति गर्न सक्छस्? तैँले मेरो भूमिका निभाउनुपरेको भए, तँ मजत्तिको नि राम्रो हुन्थिनस्!” यो कुरा तिमीहरूलाई कस्तो लाग्छ? के तिनीहरूसँग सत्यता स्विकार्ने अलिकति पनि मनोवृत्ति छ त? यदि तिमीहरूले निराकरण र काटछाँटलाई यसरी लिन्छौ भने, त्यसले समस्या निम्त्याउँछ। यसले तिमीहरूसँग कुनै सत्यता वास्तविकता छैन, र तेरो जीवन स्वभाव परिवर्तित भएकै छैन भन्ने प्रमाणित गर्छ। के यति गहन रूपमा भ्रष्ट भएको बूढोखाडो अगुवा वा सेवक हुन सक्छ? के उसले परमेश्वरलाई सेवा गर्ने कर्तव्य निभाउन सक्छ? पक्कै सक्दैन, किनकि यस्ता मानिसहरू अगुवा वा सेवक बन्न योग्यसमेत हुँदैनन्। अगुवा वा सेवक हुन, कम्तीमा पनि व्यक्तिमा अलिकति वास्तविक अनुभव हुनैपर्छ, उसले केही सत्यताहरू बुझ्नैपर्छ, उसमा केही सत्यताहरू र सबैभन्दा आधारभूत स्तरको आज्ञाकारिता हुनैपर्छ, भन्नुको अर्थ, कम्तीमा पनि व्यक्तिमा काटछाँट र निराकरण स्विकार्न सक्ने सक्षमता हुनैपर्छ—यस्तो व्यक्ति मात्र अगुवा वा सेवक हुन योग्य हुन्छ। यदि व्यक्तिसँग कुनै पनि सत्यता वास्तविकता छैन, र उसलाई काटछाँट र निराकरण गर्दा, ऊ अझै पनि बहस र प्रतिरोध गर्छ, अनि उसले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैन भने, र यदि यस्तो व्यक्तिले परमेश्वरको सेवा गर्छ भने, तिमीहरूलाई परिणाम के हुन्छ जस्तो लाग्छ? यसमा शङ्कै छैन, उसले परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नेछ; उसले जस्तोसुकै काम गरिरहेको भए पनि, उसले सत्यता अभ्याससमेत गर्नेछैन, सिद्धान्तहरूअनुसार कामकुरा सम्हाल्नु त परै जाओस्। त्यसैले सत्यता वास्तविकता नभएका मानिसहरूले अगुवा वा सेवकको भूमिका निभाए भने, तिनीहरूले निश्चय नै ख्रीष्टविरोधी मार्ग हिँड्नेछन् र परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नेछन्। किन कैयौँ अगुवा र सेवकहरू अलिकति कर्तव्य निभाउनेबित्तिकै खुलासा हुन्छन्? किनभने तिनीहरू सत्यता पछ्याउँदैनन्, बरु इज्जत, नाफा र हैसियत खोज्छन्, र परिणामस्वरूप, तिनीहरू स्वतः ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्गमा लाग्छन्। तिमीहरू सबैजनाको कुरा गर्नुपर्दा, यदि तिमीहरूलाई एउटा मण्डलीको जिम्मा दिइयो, र ६ महिनासम्म कसैले तिमीहरूलाई सोधखोज गरेन भने, तिमीहरू अन्त्यमा गलत मार्ग हिँड्नेछौ र मनपरी गर्नेछौ। यदि तिमीहरूलाई एक वर्षको लागि आफ्नै खुसीमा छाडियो भने, तिमीहरूले अरूलाई बहकाउनेछौ, अनि तिनीहरू सबैजना धर्मसिद्धान्तका शब्द र वाक्यांश बोल्न र कोभन्दा को राम्रो छ भनेर तुलना गर्नमै केन्द्रित हुनेछन्। यदि तिमीहरूलाई दुई वर्ष आफ्नै खुसीमा छाडियो भने, तिमीहरूले मानिसहरूलाई आफूअघि डोर्याइल्याउनेछौ, अनि मानिसहरूले परमेश्वरको होइन, तिमीहरूको आज्ञापालन गर्नेछन्, र यसरी मण्डली पतित भएर धर्ममा लाग्नेछ। यसको कारण के हो? के तिमीहरूले कहिल्यै यो प्रश्नबारे सोचेका छौ? व्यक्तिले मण्डलीलाई यसरी अगुवाई गर्दा ऊ कुन मार्ग हिँडिरहेको हुन्छ? ख्रीष्टविरोधी मार्ग। के तिमीहरू यस्तो हुनेछौ? अहिले बुझेका थोरै सत्यताहरूद्वारा तिमीहरूले मानिसहरूलाई कहिलेसम्म आपूर्ति दिन सक्छौ? के तिमीहरूले मानिसहरूलाई परमेश्वरमाथिको विश्वासको सही मार्गमा अगुवाइ गर्न सक्छौ? यदि परमेश्वरका चुनिएकाहरूले धेरै प्रश्न सोधे भने, के तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरूअनुरूप सत्यता सङ्गति गरेर उत्तर दिन सक्छौ? यदि तँ सत्यता बुझ्दैनस् र धर्मसिद्धान्तका केही शब्द र वाक्यांश मात्र प्रचार गर्छस् भने, तँलाई एक-दुईपटक सुनिसकेपछि मानिसहरूलाई पर्याप्त भइसकेको हुनेछ, र तैँले धर्मसिद्धान्तका शब्द र वाक्यांश प्रचार गर्न जारी राख्दा, तिनीहरू दिक्क हुनेछन्, र भित्री कुरा खुट्टयाउन सक्नेछन्—यो अवस्थामा, तिनीहरूलाई किन प्रचार गरिरहने? यदि तँ समझ भएको व्यक्ति होस् भने, तैँले अरूलाई घर्मसिद्धान्तका वाक्यांश प्रचार गर्न छोड्नुपर्छ, माथि उभिएर अरूलाई भाषण दिन छोड्नुपर्छ, अरूहरू जहाँ उभिएका छन्, त्यहीँ उभिनुपर्छ र तिनीहरूसँगै परमेश्वरका वचन खाने, पिउने र अनुभव गर्ने गर्नुपर्छ। यी सबै समझ भएका मानिसहरूका प्रकटीकरणहरू हुन्। अति अहङ्कारी र आत्मधर्मी मानिसहरूले सजिलै आफ्नो समझ गुमाउँछन्, र अरूलाई धर्मसिद्धान्तका शब्द र वाक्यांश प्रचार गर्नमा जोड दिन्छन्, वा अझ गहन आत्मिक सिद्धान्तहरू खोजेर-सिकेर रवाफ देखाउँछन् र यसरी अरूलाई छल्न खोज्ने मान्छे बन्छन्। यसरी व्यवहार गर्नु परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नु हो। यसरी प्रचार गरिरहिस् भने परिणामहरू के हुनेछन् भनेर के तँ स्पष्ट छस्? तैँले मानिसहरूलाई कहाँ डोऱ्याउनेछस् भनेर के तँ स्पष्ट छस्? जब तँ ख्रीष्टविरोधी मार्गमा हिँड्छस्, र मानिसहरूलाई डोर्याउँदै तेरो अघि ल्याउँछस् र तिनीहरूलाई तेरो आराधना र आज्ञापालन गर्ने तुल्याउँछस्, तब यो कस्तो खालको समस्या हुन्छ? के तँ परमेश्वरका चुनिएकाहरू खोस्न उहाँसँग प्रतिस्पर्धा गरिरहेको छैनस् र? यो भनेको सुरुमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहेका, उहाँमा फर्किन चाहेका, र उहाँलाई प्राप्त गर्न चाहेका मानिसहरूलाई आफूसामु ल्याएर, आफ्नो आज्ञापालन गर्ने, आफूले भनेको कुरा गर्ने र आफूलाई परमेश्वरझैँ व्यवहार गर्ने तुल्याउनु हो। अनि, यसको परिणाम के हुनेछ? यी मानिसहरूले सुरुमा मुक्ति पाउन परमेश्वरमा विश्वास गरे, तर तिनीहरू अन्त्यमा तँद्वारा छलिए—तिनीहरूले मुक्ति नपाउने मात्र होइन, अनन्त सजाय भोगेर नाससमेत हुनेछन्। यस्तो तरिकाले व्यवहार गरेर, तैँले तिनीहरूलाई भड्काइरहेको छस्, गहन हानि पुऱ्याइरहेको छस्, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूलाई गुमाउने तुल्याइरहेको छस्। अब तँ कुन अपराधको दोषी होस्? तैँले तिनीहरूलाई कसरी क्षतिपूर्ति गर्न सक्छस्? तैँले नयाँ विश्वासीहरूलाई छल गरेर आफ्नो हातमा लगिस्, तिनीहरूलाई आफ्ना थुमा बनाइस्, र तिनीहरू सबैले तँलाई सुन्छन्, तँलाई पछ्याउँछन्, अनि हृदयभित्र तँ खासमा यस्तो सोच्छस्: “अब म शक्तिशाली भएँ; कति धेरै मानिसहरूले मेरो कुरा सुन्छन्, र मण्डली मेरो इसारा र हुकुममा चल्छ।” मानिसभित्र रहेको यो धोकाको प्रकृतिले तँलाई अवचेतन रूपमा परमेश्वरलाई कल्पित आकृतिमा परिणत गर्ने तुल्याउँछ, र तँ आफैले कुनै प्रकारको धर्म वा सम्प्रदाय निर्माण गर्नेछस्। विभिन्न धर्म र सम्प्रदायहरूको उदय कसरी हुन्छन् त? तिनीहरूको उदय यसरी नै हुन्छ। हरेक धर्म र सम्प्रदायका अगुवाहरूलाई हेर्—ती सबै अहङ्कारी र आत्म-धर्मी छन् र तिनीहरूले गर्ने बाइबलको व्याख्याहरूमा सन्दर्भको अभाव हुन्छ र ती तिनीहरूका आफ्नै धारणा र कल्पनाहरूद्वारा निर्देशित हुन्छन्। तिनीहरू सबै आफ्ना काम गर्नका निम्ति वरदानहरू र ज्ञानमा भर पर्छन्। यदि तिनीहरूले प्रचार गर्न नसक्ने हो भने, के मानिसहरूले तिनीहरूलाई पछ्याउलान्? जे भए पनि, तिनीहरूसँग केही ज्ञान हुन्छ र तिनीहरूले केही धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्न सक्छन् वा अरूलाई कसरी जित्ने र केही जुक्तिहरूको प्रयोग कसरी गर्ने भन्ने तिनीहरूलाई थाहा छ। तिनीहरूले मानिसहरूलाई छल्न र मानिसहरूलाई आफ्नो अगाडि ल्याउनका निम्ति यी कुराहरूको प्रयोग गर्छन्। यी मानिसहरूले परमेश्वरमा नाम मात्रको विश्वास गर्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरूले यी अगुवाहरूलाई पछ्याउँछन्। जब साँचो मार्गको प्रचार गर्दै गरेको कोहीसँग तिनीहरूको जम्काभेट हुन्छ, तिनीहरूमध्ये केहीले भन्छन्, “विश्वास गर्ने मामलामा हामीले हाम्रो अगुवासँग परामर्श लिनुपर्छ।” परमेश्वरमाथि विश्वास गर्ने र सत्यता स्वीकार गर्ने कुरा आउँदा मानिसहरूलाई कसरी अरूको सहमति र स्वीकृति आवश्यक पर्दो रहेछ, हेर्—के यो समस्या होइन र? त्यसो भए ती अगुवाहरू के बनेका छन् त? के तिनीहरू फरिसीहरू, झूटा गोठालाहरू, ख्रीष्ट विरोधीहरू र मानिसहरूले साँचो बाटो स्वीकार गर्ने कुरामा ठेस लाग्ने बाधाहरू बनेका छैनन् र? त्यस्ता मानिसहरू पावलकै प्रकारका हुन्। म किन त्यसो भन्दै छु? पावलका पत्रहरू बाइबलमा अभिलेख गरिएका छन् र २ हजार वर्षदेखि हस्तान्तरण गरिँदै आएका छन्। अनुग्रहको युगको पूरै समय, प्रभुमा विश्वास गर्नेहरूले बारम्बार पावलका पत्रहरू पढे र तिनलाई आफ्नो मापदण्ड माने—अर्थात् कष्ट भोग्नू, आफ्नो शरीरलाई वशमा राख्नू, अनि अन्त्यमा धार्मिकताको ताज प्राप्त हुन्छ भन्ने ठाने…। सबै मानिसहरूले पावलका शब्द र धर्मसिद्धान्तअनुसार परमेश्वरमा विश्वास गरे। यी दुई हजार वर्षहरूमा, कैयौँ मानिसहरूले पावलको अनुकरण गरेका छन्, उसलाई आराधना गरेका र उसलाई पछ्याएका छन्। तिनीहरूले पावलका शब्दहरूलाई धर्मग्रन्थझैँ व्यवहार गरेका छन्, प्रभु येशूका वचनहरूलाई पावलका शब्दहरूले प्रतिस्थापन गरेका छन् र तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न असफल भएका छन्। के यो विचलन होइन र? यो ठूलो विचलन हो। अनुग्रहको युगमा मानिसहरूले परमेश्वरको कति इच्छा बुझ्न सके? त्यो बेला येशूलाई पछ्याउने मानिसहरू, आखिर, अल्पसङ्ख्यक नै त थिए, र उहाँलाई चिन्नेहरू त झनै कम सङ्ख्यामा थिए—उहाँका चेलाहरूले समेत उहाँलाई साँचो रूपमा चिनेका थिएनन्। यदि मानिसहरूले बाइबलमा अलिकति ज्योति देख्छन् भने, यसले परमेश्वरको इच्छालाई प्रतिनिधित्व गर्छ भनेर ठान्नु हुँदैन, र अलिकति अन्तर्दृष्टिलाई परमेश्वरसम्बन्धी ज्ञानको रूपमा त झन् लिनु नै हुँदैन। सबै मानिसहरू अहङ्कारी र अभिमानी छन्, र तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा परमेश्वरलाई राख्दैनन्। जब तिनीहरूले केही धर्मसिद्धान्तहरू बुझ्छन्, तिनीहरू आफै अघि बढ्छन्, जसले गर्दा धेरै व्यक्तिगत सम्प्रदायहरूको उदय हुन्छ। अनुग्रहको युगमा परमेश्वर मानिसहरूसँग कत्ति पनि कडा हुनुहुन्थेन। येशूको नाममा रहेका सबै धर्म र सम्प्रदायहरूमा पवित्र आत्माको केही न केही काम हुन्थ्यो; तिनीहरूमा दुष्ट आत्माले काम नगरेसम्म, पवित्र आत्माले कुनै पनि मण्डलीमा काम गर्नसक्नुहुन्थ्यो, त्यसैले अधिकांश मानिसहरूले परमेश्वरको अनुग्रहको आनन्द उठाउन सक्थे। विगतमा, मानिसहरूले उहाँमाथि गर्ने विश्वास साँचो वा झुटो जे-जस्तो भए पनि, तिनीहरूले अरूलाई नै पछ्याए पनि, वा तिनीहरूले सत्यता पछ्याउँदै नपछ्याए पनि, परमेश्वर मानिसहरूसँग कडा हुनुहुन्थेन, किनकि उहाँले उहाँद्वारा पूर्वनिर्धारित गरिएका र चुनिएकाहरूले आखिरी चरणमा उहाँसामु आएर उहाँको न्याय स्विकार्नैपर्नेछ भनेर पूर्वनिर्धारित गरिसक्नुभएको थियो। यदि परमेश्वरको आखिरी दिनहरूको काम स्विकारिसकेपछि पनि मानिसहरूले अझै अरूलाई नै आराधना गर्न र पछ्याउन जारी राक्छन् भने, र यदि तिनीहरूले सत्यता पछ्याउनुको सट्टा आशिष् र ताज पछ्याउँछन् भने, त्यो अक्षम्य हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूको अन्त्य पावलको जस्तै हुनेछ। यसरी म किन जहिल्यै पनि पावल र पत्रुसको उदाहरण प्रयोग गरिरहन्छु? यी दुई मार्गहरू हुन्। परमेश्वरका विश्वासीहरूले कि त पत्रुसको मार्ग पछ्याउँछन् कि त पावलको। यी दुई मार्गहरू मात्र छन्। चाहे तँ अनुयायी या अगुवा जे भए पनि, कुरो एउटै हो। यदि तँ पत्रुसको मार्ग हिँड्न सक्दैनस् भने, तँ पावलको मार्गमा हिँडिरहेको छस्। यो पन्छ्याउन नसकिने कुरा हो; तेस्रो मार्ग छँदै छैन। परमेश्वरको इच्छा नबुझ्ने, परमेश्वरलाई नचिन्ने, सत्यता बुझ्न नखोज्ने, र पूर्ण रूपमा परमेश्वरको आज्ञापालन गर्न नसक्नेहरूले अन्तत: पावलकै जस्तो अन्त्य भोग्नैपर्छ। यदि तँ परमेश्वरलाई चिन्न वा परमेश्वरको इच्छा बुझ्न खोज्दैनस् भने, र तँ धर्मसिद्धान्तका शब्द र वाक्यांश बोल्न र आत्मिक सिद्धान्तहरू प्रचार गर्न सक्षम हुन मात्रै खोज्छस् भने, तैँले परमेश्वरलाई प्रतिरोध गर्न र धोका दिन मात्रै सक्छस्, किनकि परमेश्वरलाई प्रतिरोध गर्नु नै मानव प्रकृति हो। सत्यतासँग नमिल्ने कुराहरू पक्कै पनि मानिसको इच्छाबाट उत्पन्न हुन्छन्। मानिसको इच्छाबाट उत्पन्न हुने जुनसुकै कुराले, चाहे त्यो मानिसको नजरमा असल होस् वा खराब, त्यसले परमेश्वरको काममा बाधा दिन्छै दिन्छ। कतिपय मानिसहरूलाई लाग्छ कि तिनीहरूले केही मामलाहरूमा सत्यताअनुरूप कार्य नगरे पनि, दुष्कर्म वा परमेश्वरको प्रतिरोध गरिरहेका छैनन्। के यो सही हो? यदि तँ सत्यताअनुरूप कार्य गर्दैनस् भने, तैँले पक्कै सत्यता उल्लङ्घन गरिरहेको छस्, र सत्यता उल्लङ्घन गर्नु सारगत रूपमा परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नु नै हो; यो बस गम्भीरताको फरक स्तर मात्र हो। यदि तँलाई परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने व्यक्ति भनेर वर्गीकरण गरिएन भने पनि, परमेश्वरले तेरो तारिफ गर्नुहुनेछैन, किनकि तँ सत्यता अभ्यास गर्दैनस्, तँ बस सत्यतासँग असम्बन्धित कार्यहरू मात्र गर्छस्, र आफ्नै इच्छाअनुसार मात्र व्यवहार गर्छस्। सत्यता नपछ्याउनेहरूले केही दुष्कर्म नगरे पनि, के तिनीहरू आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू हटाउन सक्षम हुन्छन् त? यदि तिनीहरू आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू हटाउन सक्षम हुँदैनन् भने, तिनीहरू अझै पनि ती भ्रष्ट स्वभावहरूअनुसार नै जिइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने कुनै कार्य नगरे पनि, उहाँको आज्ञापालन गर्नै सक्दैनन् र परमेश्वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई स्विकार्नुहुन्न।
