यसपछि हामी उत्‍पत्ति १:९-११ को पहिलो वाक्यलाई पढौँ: “अनि परमेश्‍वरले भन्‍नुभयो, वायुमण्डलमुनिको पानी एक ठाउँमा जम्मा होस् र सुक्खा भूमि देखा परोस्।” परमेश्‍वरले “वायुमण्डलमुनिको पानी एक ठाउँमा जम्मा होस् र सुक्खा भूमि देखा परोस्” भनी भन्‍नुभएपछि के-कस्ता परिवर्तनहरू आए? यो स्थानमा ज्योति र वायुमण्डलबाहेक के थियो? पवित्रशास्‍त्रमा यस्तो लेखिएको छ: “अनि परमेश्‍वरले सुक्खा भूमिलाई पृथ्वी; र एक ठाउँमा जम्मा भएको पानीलाई समुद्रहरू भन्‍नुभयो: अनि परमेश्‍वरले त्यो असल छ भन्‍ने देख्‍नुभयो।” भन्‍नुको अर्थ, त्यो स्थानमा अब भूमि र समुद्र थिए, अनि भूमि र समुद्र अलग गरिएका थिए। परमेश्‍वरको मुखबाट आएको आज्ञाद्वारा यी नयाँ कुरा देखा परे, “अनि त्यस्तै भयो।” के यसो गर्ने क्रममा परमेश्‍वरले हतारमा गर्नुभयो भनेर पवित्रशास्‍त्रले बताउँछ? के उहाँ शारीरिक परिश्रममा सहभागी हुनुभयो भनेर यसले बताउँछ? त्यसोभए, परमेश्‍वरले कसरी यो गर्नुभयो त? परमेश्‍वरले कसरी यी नयाँ कुरा पैदा गर्नुभयो? स्पष्टै छ, यी सबै हासिल गर्न, यसलाई पूर्णरूपमा सृष्टि गर्न परमेश्‍वरले वचनहरू प्रयोग गर्नुभयो।

माथिका तीनवटा परिच्छेदमा, हामीले तीनवटा महान् घटना घटेको बारेमा जान्यौं। यी तीन महान् घटना परमेश्‍वरका वचनले नै घटाएका थिए र अस्तित्वमा ल्याएका थिए, र उहाँकै वचनको कारण, एकपछि अर्को गर्दै परमेश्‍वरको आँखाको अगाडि यी घटना देखा परे। त्यसकारण “परमेश्‍वर बोल्‍नुहुन्छ, र यो पूरा हुनेछ; उहाँले आज्ञा गर्नुहुन्छ, र यो दृढ रूपमा खडा हुनेछ” भन्‍ने यी वचनहरू खोक्रा होइनन् भनेर बुझ्न सकिन्छ। परमेश्‍वरका विचारहरू पैदा हुनेबित्तिकै उहाँको सार पुष्टि हुन्छ, र जब उहाँले बोल्‍नलाई आफ्‍नो मुख खोल्‍नुहुन्छ, उहाँको सार पूर्ण रूपमा प्रतिबिम्बित हुन्छ।

हामी यो परिच्छेदको अन्तिम वाक्यलाई निरन्तरता दिऔँ: “अनि परमेश्‍वरले भन्‍नुभयो, भूमिले घाँस उमारोस्, बीउ फलाउने बोट-बिरुवाहरू र आफ्नै प्रजातिका फल फलाउने बीउ भएका फलका रुखहरू पृथ्वीमा उमारोस्: अनि त्यस्तै भयो।” जब परमेश्‍वरले बोल्‍दैहुनुहुन्थ्यो, उहाँका विचारहरूलाई पछ्याउँदै यी सबै कुरा अस्तित्वमा आए, र एकै क्षणमा, विभिन्‍न प्रकारका जीवनका स-साना रूपहरूले आ-आफ्‍ना शिर माटोबाट फुत्त-फुत्त निकालिरहेका थिए, र आफ्‍नो शरीरका अलि-अलि धूलो टकटक्याउनुभन्दा पहिले तिनीहरूले संसारप्रति शिर हल्‍लाउँदै र मुस्कुराउँदै एकअर्कालाई उत्सुकताका साथ अभिवादन गरिरहेका थिए। तिनीहरूलाई सृष्टिकर्ताले दिनुभएको जीवनको निम्ति तिनीहरूले उहाँलाई धन्यवाद दिए, र तिनीहरू यावत् थोकका भाग हुन्, र सृष्टिकर्ताको अख्‍तियारलाई प्रदर्शन गर्नको लागि तिनीहरूले आफ्‍नो जीवन समर्पित गर्नेछन् भनेर संसारलाई घोषणा गरे। परमेश्‍वरको वचन बोलिएपछि, भूमि हराभरा र हरियाली भयो, मानिसले उपभोग गर्न सक्‍ने सबै प्रकारका जडीबुटी जमिन फुटाएर उम्री निस्के अनि पहाड र समथर जमिन रूख र वनजङ्गलले भरिए…। जीवनको कुनै पनि नामनिशानै नभएको यो बाँझो जमिन प्रशस्त घाँसपात, जडीबुटी र रूख-बिरुवाले भरिए र हरियालीले ढाक्यो…। घाँसको मीठो बास्ना र माटोको सुगन्ध हावामा फैलियो, र हावाको बहावसँगै वनस्पतिका श्रेणीहरूले क्रमैसँग सास फेर्न थाले, र वृद्धि हुने प्रक्रिया सुरु गरे। यसका साथै, परमेश्‍वरका वचनहरूले गर्दा र उहाँका विचारहरूलाई पछ्याउँदै, सबै वनस्पतिले वृद्धि हुने, फुल्‍ने, फल फलाउने, र वृद्धि हुँदै जाने अनवरत जीवन चक्रलाई सुरु गरे। तिनीहरूले आ-आफ्‍नो जीवनको मार्गलाई पूर्ण रूपमा पालना गर्न थाले र सबै थोकबीच आ-आफ्‍नो भूमिका निर्वाह गर्न थाले…। सृष्टिकर्ताकै वचनको कारण ती जन्‍मे, र जिए। तिनीहरूले सृष्टिकर्ताको कहिल्यै नटुङ्गिने बन्दोबस्‍त र पालनपोषण प्राप्त गर्थे, र सृष्टिकर्ताको अख्‍तियार र शक्तिलाई प्रदर्शन गर्नको लागि तिनीहरू भूमिको हरेक कुनामा दृढताको साथ सधैँ बाँच्थे, र सृष्टिकर्ताले तिनीहरूलाई दिनुभएको जीवनशक्ति तिनीहरूले सधैँ प्रदर्शन गर्थे …

सृष्टिकर्ताको जीवन असाधारण छ, उहाँका विचारहरू असाधारण छन्, र उहाँको अख्‍तियार असाधारण छ, त्यसकारण, जब उहाँका वचनहरू उच्‍चारण गरिए, यसको अन्तिम परिणाम “अनि त्यस्तै भयो” भन्‍ने थियो। स्पष्टै छ, परमेश्‍वरले आफ्‍नै हातले काम गर्नु आवश्यक छैन; उहाँले हुकुम गर्न आफ्‍ना विचार र आदेश दिन उहाँका वचनहरू मात्रै प्रयोग गर्नुहुन्छ, र यसरी कामकुरा हासिल गरिन्छन्। त्यो दिन, परमेश्‍वरले पानीहरूलाई एउटै ठाउँमा भेला गर्नुभयो, र सुक्खा जमिन देखा पर्न लगाउनुभयो, यसपछि परमेश्‍वरले भूमिबाट घाँसपात उमार्नुभयो, र बीउहरू फलाउने जडीबुटी, फल फलाउने बोटबिरुवा वृद्धि भए, अनि परमेश्‍वरले ती प्रत्येकलाई तिनका प्रकारअनुसार वर्गीकरण गर्नुभयो, र प्रत्येकलाई आ-आफ्‍नै बीउ उत्पन्‍न गर्ने तुल्याउनुभयो। यी सबै नै परमेश्‍वरका विचार र उहाँको वचनका आज्ञाहरूअनुसार प्रकट भए, र एकपछि अर्को गर्दै नयाँ संसारमा देखा परे।

परमेश्‍वरले आफ्‍नो कामको आरम्‍भ गर्नुभन्दा पहिले नै, आफूले जे हासिल गर्ने अभिप्राय राख्‍नुभएको थियो, त्यसको चित्र उहाँको मनमा थियो, र त्यो चित्रको विषयवस्तुबारे बोल्‍नका लागि आफ्‍नो मुख खोली यी कुरा हासिल गर्न जब परमेश्‍वर तयार हुनुभयो, उहाँको अख्‍तियार र शक्तिको कारण सबै थोकमा परिवर्तन आउन थाल्यो। परमेश्‍वरले त्यो जसरी गर्नुभए पनि, वा उहाँले आफ्‍नो अख्‍तियारको प्रयोग जसरी गर्नुभएको भए पनि, उहाँको योजनाअनुरूप र उहाँका वचनहरूले गर्दा चरणबद्ध रूपमा सबै कुरा हासिल गरिए, र उहाँकै वचन र अख्‍तियारद्वारा एकपछि अर्को गर्दै, स्वर्ग र पृथ्वीबीच परिवर्तनहरू आए। यी सबै परिवर्तन र घटनाहरूले सृष्टिकर्ताको अख्‍तियार, र जीवनको शक्तिको असाधारणपन र महानतालाई प्रदर्शन गरे। उहाँका सोचहरू सरल विचार, वा रित्तो चित्र होइनन्, ती त जीवनशक्ति र असाधारण ऊर्जासहितका अख्तियार हुन्, र सबै थोकलाई परिवर्तन हुन, पुनर्जीवित हुन, नवीकरण हुन, र नष्ट हुन लगाउने शक्ति हुन्। यसैले, उहाँकै विचारहरूले गर्दा सबै थोक सुचारु हुन्छन्, यसका साथै उहाँको मुखका वचनहरूको कारणले यी सबै हासिल गरिन्छन् …

सबै थोक देखा पर्नुभन्दा पहिले, परमेश्‍वरका सोचहरूमा निकै पहिले नै पूर्ण योजना निर्मित भइसकेको थियो, र धेरै पहिले नै नयाँ संसारलाई हासिल गरिसकिएको थियो। तेस्रो दिन, भूमिमा अनेक किसिमका वनस्पति देखा परेका भए तापनि, यो संसारको सृष्टि गर्ने आफ्‍नो कार्यका चरणहरूलाई रोक्‍ने कुनै कारण परमेश्‍वरसँग थिएन; उहाँको अभिप्राय आफ्ना वचनहरू निरन्तर रूपमा बोल्‍ने, हरेक नयाँ कुराको सृष्टि हासिल गरिराख्ने थियो। उहाँ बोल्‍नुहुन्थ्यो, उहाँले आफ्‍ना आज्ञाहरू जारी गर्नुहुन्थ्यो, र आफ्‍नो अख्तियार प्रयोग गर्नुहुन्थ्यो र आफ्‍नो शक्ति देखाउनुहुन्थ्यो, र उहाँले सृष्टि गर्ने अभिप्राय राख्‍नुभएका सबै थोक र मानवजातिको लागि तयारी गर्न उहाँले योजना बनाउनुभएको सबै कुरा तयारी गर्नुभयो …

—वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय १