अय्यूबले परमेश्‍वरको नाउँलाई धन्यको भन्छन् र आशिष वा विपत्तिबारे सोच्दैनन्

त्यहाँ एउटा तथ्य छ जसलाई धर्मशास्त्रमा उल्‍लेख गरिएको अय्यूबका कथाहरूमा कहीँ पनि समावेश गरिएको छैन, र आज हामी यही तथ्यमा ध्यान केन्द्रित गर्नेछौं। अय्यूबले कहिल्यै पनि आफ्नो आँखाले परमेश्‍वरलाई देखेका थिएनन् वा आफ्नै कानले परमेश्‍वरका वचनहरू सुनेका थिएनन्, तैपनि अय्यूबको हृदयमा परमेश्‍वरका निम्ति एउटा स्थान थियो। परमेश्‍वरप्रति अय्यूबको दृष्टिकोण कस्तो थियो? यो पहिले उल्‍लेख गरिएको जस्तै हो, “यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्।” तिनले विनासर्त, जस्तोसुकै परिस्थिति भए पनि र कुनै कारणविना परमेश्‍वरको नाउँलाई धन्यको भने। हामी देख्छौं कि अय्यूबले आफ्नो हृदय परमेश्‍वरलाई दिएका थिए, र त्यसलाई परमेश्‍वरद्वारा नियन्त्रण गर्न दिएका थिए; तिनका सबै सोच, सबै निर्णय, आफ्नो हृदयमा बनाएका सबै योजना परमेश्‍वरको अघि उदाङ्गो राखिएका थिए, र परमेश्‍वरबाट लुकाइएका थिएनन्। तिनको हृदय परमेश्‍वरको विरोधमा खडा थिएन, र तिनले परमेश्‍वरसँग कहिल्यै पनि तिनको निम्ति केही गरिदिन वा केही कुरा दिन आग्रह गरेनन्, र परमेश्‍वरको आराधनाबाट कुनै पनि कुरा प्राप्त गर्ने अति नै बढी चाहनाहरू राखेनन्। अय्यूबले परमेश्‍वरसँग व्यापारको कुरा गरेनन्, र कुनै बिन्ती वा मागहरू गरेनन्। तिनले परमेश्‍वरको नाउँको प्रशंसा गर्नुको कारण सबै थोकमाथि शासन गर्ने परमेश्‍वरको महान् शक्ति र अख्तियारका निम्ति थियो, र त्यो तिनले आशिष पाएको वा विपत्तिले प्रहार गरेको कुरामा निर्भर थिएन। परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई आशिष दिनुभए पनि वा तिनीहरूमाथि विपत्ति ल्याउनुभए पनि, उहाँको शक्ति र अख्तियार परिवर्तन हुँदैन, यसैले कुनै व्यक्तिका परिस्थितिहरू जस्तोसुकै भए पनि परमेश्‍वरको नाउँको प्रशंसा गरिनुपर्छ भन्‍ने तिनलाई विश्‍वास थियो। परमेश्‍वरको सार्वभौमिकताको कारण मानिसले परमेश्‍वरद्वारा आशिष पाउँछ, र जब मानिसमाथि विपत्ति आइलाग्‍छ, त्यो पनि परमेश्‍वरको सार्वभौमिकताकै कारणले हो। परमेश्‍वरको शक्ति र अख्तियारले मानिसको सम्बन्धका सबै कुरामाथि शासन र प्रबन्ध गर्छ; मानिसको भाग्यका परिवर्तनहरू परमेश्‍वरको शक्ति र अख्तियारका प्रकटीकरण हुन्, र व्यक्तिको दृष्टिकोण जस्तै भए पनि परमेश्‍वरको नाउँको प्रशंसा गरिनुपर्छ। अय्यूबले आफ्‍नो जीवनकालमा यही कुरा अनुभव गरे, र यही कुरा थाहा पाए। अय्यूबका सबै विचार र कार्य परमेश्‍वरको कानमा पुगे र उहाँसामु आइपुगे, र उहाँले त्यसलाई महत्त्वपूर्ण कुराको रूपमा हेर्नुभयो। परमेश्‍वरले अय्यूबको यो ज्ञानको कदर गर्नुभयो, र त्यस्तो हृदय भएकोमा अय्यूबलाई मूल्यवान् ठान्नुभयो। त्यो हृदयले सधैँ परमेश्‍वरको आज्ञालाई पर्खन्थ्यो र चाहे जुनै समय वा ठाउँ होस्, सबै स्थानहरूमा आफूमाथि आइपरेको जुनसुकै कुरालाई त्यसले स्वागत गर्थ्यो। अय्यूबले परमेश्‍वरसँग कुनै माग गरेनन्। तिनले परमेश्‍वरबाट आएका सबै प्रबन्धहरू पर्खने, स्वीकार गर्ने, सामना गर्ने, र पालन गर्ने माग आफैसँग गरे; त्यसो गर्नु आफ्नो कर्तव्य हो भन्‍ने विश्‍वास तिनले गरेका थिए, र परमेश्‍वरले पनि ठीक त्यस्तै चाहनुहुन्थ्यो। अय्यूबले कहिल्यै पनि परमेश्‍वरलाई देखेका थिएनन्, न त उहाँले बोल्नुभएको कुनै वचन नै सुनेका थिए, न त तिनलाई कुनै आदेश दिइएको थियो, न कुनै शिक्षा दिइएको थियो, न त तिनलाई कुनै निर्देशन दिइएको थियो। आजका शब्दमा भन्नुपर्दा, परमेश्‍वरले सत्यताको सम्बन्धमा तिनलाई कुनै ज्ञान, मार्गनिर्देशन वा प्रावधान नदिनुभएको अवस्थामा पनि, तिनमा परमेश्‍वरप्रति त्यस्तो ज्ञान र आचरण हुनु—त्यो बहुमूल्य कुरा थियो, र तिनले त्यस्तो कुरा प्रकट गर्नु परमेश्‍वरका लागि पर्याप्त थियो, र तिनको गवाहीलाई परमेश्‍वरले प्रशंसा र कदर गर्नुभयो। अय्यूबले कहिल्यै परमेश्‍वरलाई देखेका थिएनन् वा परमेश्‍वरले व्यक्तिगत तवरमा कुनै शिक्षा दिनुभएको सुनेका थिएनन्, तर परमेश्‍वरका निम्ति तिनको हृदय र तिनी स्वयम्‌ पनि ती व्यक्तिहरूभन्दा धेरै बहुमूल्य थिए जो परमेश्‍वरको सामु गहन सिद्धान्तको हिसाबमा मात्र कुरा गर्न सक्थे, जसले केवल बलिदानहरू चढाएका कुरामा मात्र घमन्ड गर्थे, जोसँग परमेश्‍वरबारे कहिल्यै पनि साँचो ज्ञान थिएन, र जो कहिल्यै पनि परमेश्‍वरको भय मान्दैनथे। किनभने अय्यूबको हृदय शुद्ध र परमेश्‍वरबाट लुकेको थिएन, र तिनको मानवता इमानदार र दयालु थियो, र तिनले न्याय र सकारात्मक कुरालाई प्रेम गर्थे। यस्तो हृदय र मानवता भएको मानिसले मात्र परमेश्‍वरको मार्ग अनुसरण गर्नसक्थ्यो, र परमेश्‍वरको भय मान्न र खराबीबाट अलग बस्न सक्थ्यो। त्यस्ता व्यक्तिले परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतालाई देख्न सक्थ्यो, उहाँको अख्तियार र शक्तिलाई देख्न सक्थ्यो, र उहाँको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूको आज्ञापालन गर्न सक्थ्यो। केवल त्यस्तो मानिसले मात्र परमेश्‍वरको नाउँको प्रशंसा गर्न सक्दछ। त्यो किनभने परमेश्‍वरले तिनलाई आशिष् दिनुहुन्छ कि तिनीमाथि विपत्ति ल्याउनुहुन्छ भन्‍ने कुरालाई तिनले हेरेनन्; किनकि सबै कुरा परमेश्‍वरकै हातले नियन्त्रण गर्छ, र मानिसले चिन्ता गर्नु भनेको मूर्खता, अज्ञानता र तर्कहीनताको चिन्‍ह हो, सबै कुरामा परमेश्‍वरको सार्वभौमिकता छ भन्‍ने तथ्यमा शङ्का गर्नु र परमेश्‍वरसँग नडराउनुको चिन्‍ह हो भन्ने तिनी जान्दथे। अय्यूबको ज्ञान परमेश्‍वरले चाहनुभएको जस्तै थियो। त्यसोभए के अय्यूबसँग परमेश्‍वरबारे तिमीहरूमा भन्दा बढी सैद्धान्तिक ज्ञान थियो? त्यस समयमा परमेश्‍वरका काम र वाणीहरू थोरै थिए, त्यसकारण परमेश्‍वरको ज्ञान प्राप्त गर्न सजिलो कुरा थिएन। अय्यूबले त्यस्तो उपलब्धि गर्नु निकै ठूलो कुरा थियो। तिनले परमेश्‍वरको कामको अनुभव गरेका थिएनन्, न त उहाँ बोल्नुभएको सुनेका थिए, न परमेश्‍वरको अनुहार देखेका थिए। परमेश्‍वरप्रति तिनले त्यस्तो आचरण राख्न सक्षम हुनुको कारण पूर्णतया तिनको मानवता र तिनको व्यक्तिगत खोजी नै थियो, जुन मानवता र खोजी आजका मानिसहरूमा छैनन्। त्यसकारण, त्यस युगमा, परमेश्‍वरले भन्नुभयो, “तिनी जस्तो सिद्ध र सोझो, पृथ्वीमा कोही पनि छैन।” त्यो युगमा परमेश्‍वरले अघिबाटै तिनको बारेमा त्यस्तो मूल्याङ्कन गरिसक्नुभएको थियो, र त्यस्तै निष्कर्षमा पुग्नुभएको थियो। आज यो कतिको सत्य हुनेछ?

—वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वरको काम, परमेश्‍वरको स्वभाव र परमेश्‍वर स्वयम् २