१

हजारौँ वर्ष बितिसकेको छ,

र मानवजातिले अझै पनि परमेश्‍वरले दिनुभएको ज्योति र हावाको आनन्द लिन्छ,

अझै पनि परमेश्‍वर स्वयम्‌ले फुकिदिनुभएको सास फेर्छ,

अझै पनि परमेश्‍वरले सृष्टि गर्नुभएका फूल, चराचुरुङ्गी,

माछा र कीरा-फट्याङ्ग्रामा रमाउँछ,

र परमेश्‍वरले प्रदान गर्नुभएका सबै थोकमा आनन्द लिन्छ;

दिन र रात अझै पनि आउने-जाने क्रम जारी छ;

सधैँ झैँ चार ऋतु परिवर्तन भइरहन्छ;

आकाशमा उड्ने हाँस शिशिरमा बिदा हुन्छन्,

तैपनि अर्को वसन्तमा फर्कन्छन्;

पानीका माछाले कहिल्यै पनि खोलानाला र ताल-तलैयाहरू—

तिनीहरूको घर छोड्दैनन्।

२

ग्रीष्म याममा पृथ्वीका झ्याउँकिरीहरू आफ्‍नो हृदय खोलेर गीत गाउँछन्;

शरद याममा घाँस-पातभित्रबाट किरकिर गर्ने फट्याङ्ग्रोले

बताससँगै समय-समयमा मन्द स्वरमा गुनगुनाउँछ;

पानी-हाँसहरू बथानमा भेला हुन्छन्, जबकी चीलहरू एकला-एकलै रहन्छन्;

सिंहका समूहले सिकार खेलेर आफ्‍नो पेट पाल्छन्;

बाह्रसिङ्गे मृग घाँस-पात र फूलहरूबाट अलग हुन मिल्दैन…।

सबै थोकका बीचमा रहेका हरेक प्रकारका जीवित प्राणी

बिदा हुन्छन् र फर्कन्छन्, त्यसपछि फेरि बिदा हुन्छन्,

आँखाको एक निमेषमा करोडौँ परिवर्तन भइरहन्छ—

तर परिवर्तन नहुने भनेका तिनीहरूका प्रवृत्ति र अस्तित्वका व्यवस्थाहरू हुन्।

ती परमेश्‍वरको बन्दोबस्‍त र पालनपोषणमा जिउँछन्,

र कसैले पनि तिनीहरूको प्रवृत्ति परिवर्तन गर्न सक्दैन,

न त अस्तित्व सम्‍बन्धी तिनीहरूका व्यवस्थाहरूलाई नै कसैले बिगार्न सक्छ।

—वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय १