१

परमेश्‍वर, तपाईंले मसँग दयालु व्यवहार गर्नुहुँदा म प्रसन्‍न हुन्छु, र सान्त्वनाको अनुभूति गर्छु;

जब तपाईंले मलाई सजाय दिनुहुन्छ, म अझै बढी सान्त्वना र आनन्द महसुस गर्छु।

म कमजोर भए पनि र मैले अवर्णनीय कष्ट सहे पनि,

यसमा आँसु र दुःख भए पनि,

यो दुःखको कारण मेरो विद्रोहीपन र कमजोरी हो भनी तपाईं जान्‍नुहुन्छ।

म रुन्छु किनभने म तपाईंका अभिप्रायहरूलाई पूरा गर्न सक्दिनँ,

म शोक र पछुतो महसुस गर्छु किनभने तपाईंका मागहरूका लागि म अपर्याप्त छु,

तर यो स्थिति प्राप्त गर्न म इच्‍छुक छु,

तपाईंलाई सन्तुष्ट पार्नको लागि मैले सक्‍ने सबै गर्न म इच्‍छुक छु।

२

तपाईंको सजायले मलाई सुरक्षा दिएको छ

र मलाई सर्वोत्तम मुक्ति दिएको छ;

तपाईंको न्यायले तपाईंको सहनशीलता र धैर्यतालाई उछिन्छ।

तपाईंको सजाय र न्यायविना,

मैले तपाईंको कृपा र प्रेमिलोदयालुपनको आनन्द उठाउने थिइनँ।

आज तपाईंको प्रेमले स्वर्गहरूलाई उछिनेको र अरू सबै थोकलाई पार गरेको म अझै बढी देख्‍छु।

तपाईंको प्रेम त कृपा र प्रेमिलोदयालुपन मात्रै होइन;

त्योभन्दा पनि बढी, यो सजाय र न्याय हो।

तपाईंको सजाय र न्यायद्वारा मैले धेरै प्राप्त गरेको छु।

तपाईंको सजाय र न्यायविना,

एक जना पनि शुद्ध पारिन्‍नथ्यो

र एक जनाले पनि सृष्टिकर्ताको प्रेम अनुभव नगर्नेथ्यो।

—वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। पत्रुसका अनुभवहरू: सजाय र न्यायसम्‍बन्धी उनको ज्ञान