फ्लेभियेन, बेनिन

सेप्टेम्‍बर २०१९ मा मैले सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरका आखिरी दिनहरूको कामलाई स्वीकार गरेँ। पछि मलाई मण्डली भेलाहरूका समूह अगुवा चयन गरियो, र ब्रदर-सिस्टरहरूले म चाँडो कुरा बुझ्छु, ममा राम्रो क्षमता छ भनेर भन्थे। त्यसको केही समयपछि नै मलाई सुसमाचार डिकन चयन गरियो, र मैले पहिलेभन्दा सक्रिय भएर आफ्ना कर्तव्य निर्वाह गरेँ। म हरेक दिन सुसमाचार प्रचार गर्न र भेलाहरू आयोजना गर्नमा व्यस्त भएँ। ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मेरो सङ्गति मन पर्थ्यो, र मैले राम्रो काम गरेँ भनेर मण्डली अगुवाले भन्थे। यो कुरा सुन्दा म असाध्यै खुसी हुन्थेँ, र मलाई आफ्नो क्षमता निकै राम्रो छ भन्‍ने लाग्थ्यो। अझ धेरै मानिसहरूको आदर पाउन म परमेश्‍वरका अझै धेरै वचन पढ्थेँ, र उहाँको घरका धेरै चलचित्र र उहाँको वचन पाठ गरिएका भिडियोहरू हेर्थेँ। तर, देखावटीको लागि केवल शब्द र सिद्धान्तहरू बुझे मलाई पुग्थ्यो, परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझ्न वा सत्यता अभ्यास गर्नतिर म लाग्दिनथेँ। भेलाहरूमा, मैले धेरै कुरा बुझेको छु भन्‍ने अरूलाई लागोस् भनेर म जतिसक्दो विस्तृत रूपमा सङ्गति गर्ने गर्थेँ। मैले सबै कुरा जानेको छु भन्‍ने अरूले सोचून् भनेर म आफूले राम्ररी नबुझेका कुराहरूमा पनि सङ्गति गर्थेँ। मेरा अगुवाको हृदयमा राम्रो छवि बनाउन आफू निकै दह्रिलो भएको बहाना गर्थेँ। उदाहरणको लागि, पहिला ममा परमेश्‍वरको कामबारे धारणाहरू थिए, तर यदि मैले त्यो बताएँ भने मेरा अगुवाले मैले सत्यता बुझेको छैनँ भन्‍ने ठान्‍नेछन् भनी सोचेँ। त्यसकारण मैले आफ्ना धारणाहरूलाई अगुवाबाट जानाजानी लुकाएँ। त्यो त मैले मकुन्डो लगाइरहेको जस्तो भयो। अरूसामु जे देखा परेको थियो त्यो त भ्रम थियो।

केही महिनापछि, म मण्डली अगुवाको रूपमा, मुख्यतः सुसमाचार कार्यका इन्चार्ज चयन भएँ। यस काममा क्षमता, समझशक्ति, र काम गर्ने योग्यता चाहिन्थ्यो। मलाई मण्डलीमा मबाहेक अरू कसैसँग ती योग्यता छैनन्, त्यसैले परमेश्‍वरले मलाई यो कर्तव्यमा नियुक्त गर्नुभएको छ भन्‍ने लाग्यो। बारम्बार बढुवा गरिएकोले मलाई आफू अरूभन्दा फरक छु, सत्यताको खोजी गर्नमा सबैभन्दा उत्सुक छु, परमेश्‍वरले प्रेम र निगाह गर्नुभएको व्यक्ति हुँ भन्‍ने महसुस भयो। म मण्डलीमा विशेष व्यक्ति हुँ, त्यहाँ म नभई हुँदैन भन्ने पनि मलाई लाग्यो। सुसमाचार प्रचार कामको निम्ति जिम्‍मेवार हुनु भनेको मण्डलीको ढोकामा पाले हुनुजस्तै हो, किनभने भित्र को प्रवेश गर्न सक्छ र को सक्दैन भन्‍ने मैले नै निर्णय गर्न सक्छु भन्‍नेसमेत मैले सोचेको थिएँ। बिस्तारै, म झन्-झन् अहङ्कारी हुँदै गएँ, र मलाई आफू अरूभन्दा माथि छु, म आदेश जारी गर्न सक्छु, र ब्रदर-सिस्टरहरू मेरो कुरा सुन्नुपर्ने मेरा “सिपाही” हुन् भन्ने लाग्‍न थाल्यो। मण्डली काममा, म सधैँ आफै निर्णय गर्न र अन्तिम फैसला गर्न चाहन्थेँ। मलाई काम गर्ने क्षमता भएको, सिद्धान्तमा पोख्त व्यक्ति म नै हुँ, त्यसैले मैले अरूका दृष्टिकोण वा सल्‍लाह स्वीकार गर्नु पर्दैन भन्‍नेजस्तो लाग्यो। म सधैँ ब्रदर-सिस्टरहरूलाई तुच्छ ठान्थेँ। औसत क्षमता भएकी एक समूह अगुवा थिइन्, जसलाई म स्वीकार गर्दिनँथिएँ। उनी आफ्‍नो कर्तव्यमा प्रभावकारी छिन् कि छैनन् भन्‍ने विचारै नगरी म मनमानी ढङ्गले उनको सट्टामा अर्को मान्छे राख्न चाहन्थेँ। यसको साथै, मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मेरो अधीनस्थ मानिस ठान्थेँ, र तिनीहरूलाई आफूले चाहेको ढङ्गमा आलोचना गर्न सक्छु भन्‍ने मलाई लाग्थ्यो। एक जना सिस्टरले आफ्‍नो कर्तव्यमा आफ्‍नै अभ्यास शैली अपनाउँथिन्, तर तिनले यो सही गरिरहेकी छिन् भन्ने मलाई लागेन, त्यसकारण सिद्धान्तहरूमा सङ्गति नगरिकन मैले उनलाई कठोर आलोचना गरेँ। यसले गर्दा उनी यति साह्रो नकारात्मक भइन् कि मसँग सहकार्य गर्न उनले चाहिनन्। पछि, एउटा भेलामा हाम्रा अगुवाले सबै जनालाई कुनै समस्या छ कि भनेर सोधे, र यी सिस्टरले सीधै यसो भनिन्: “ब्रदर फ्लेभियेनसँग एउटा समस्या छ। उहाँ सत्यतामा सङ्गति गर्नुहुन्न, सधैँ अरूको आलोचना गर्नुहुन्छ, र हरेकपटक मलाई आलोचना गर्दा रूखो व्यवहार गर्नुहुन्छ।” त्यसपछि अरू धेरै ब्रदर-सिस्टरहरूले पनि म मानिसहरूलाई मनमानी ढङ्गले आलोचना गर्छु भनी रिपोर्ट गरे, अनि परमेश्‍वरका वचनहरू प्रयोग गर्दै मेरो अहङ्कारी व्यवहारको खुलासा गरे।

वास्तवमा, केही मानिसले पहिले नै मलाई मेरो अहङ्कारी व्यवहारको समस्याबारे बताइसकेका थिए। कतिपय ब्रदर-सिस्टरहरूले मैले अरूको कामबारे सोध्‍दा म अत्यन्तै कडा भएको देखेर मलाई यसो भन्दै सन्देश पठाए, “ब्रदर, त्यसरी बोल्‍नु राम्रो होइन। तपाईंले आफ्‍ना ब्रदर-सिस्टरहरूलाई नकारात्मक महसुस गराउनुहुनेछ।” ब्रदर-सिस्टरहरूले म अरूलाई होच्याएर बोल्छु, आफूलाई ब्रदर-सिस्टरहरूसँग समान स्तरमा राख्दिनँ, तिनीहरूमध्ये केहीलाई मसँग कुरा गर्न मन पर्दैन र अरूलाई चाहिँ आफूमाथि अति आक्रमक व्यवहार गरिएको महसुस भएकोले उप्रान्त आफ्नो कर्तव्य गर्न चाहँदैनन् भनेर पनि बताए। ब्रदर-सिस्टरहरूको बारम्‍बार हप्की र काटछाँटपछि, मेरो अभिमानमा धक्का लाग्यो। मलाई म परमेश्‍वरले प्रेम र निगाह गरेको व्यक्ति हुँ भन्‍ने लाग्थ्यो, तर ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई खुलासा र इन्कार गरेको देख्दा मलाई अत्यन्तै त्यागिएको र नकारात्मक महसुस भयो। मैले खोजी गर्ने उत्साह गुमाएँ, र आफ्नो कर्तव्यमा झारा टार्ने काम गरेँ, ब्रदर-सिस्टरहरूको कामको अनुगमन गरिनँ, अनि तिनीहरूले सामना गरेका कठिनाइ र समस्याहरू समाधान गर्नमा ध्यान दिइनँ। तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी के कुराको खाँचो छ, त्यसबारे मैले पटक्कै वास्ता गरिनँ।

पछि, एक जना सिस्टरले मलाई परमेश्‍वरको वचनको एउटा खण्ड पठाइन्। त्यो मेरो अवस्थासित एकदमै मेल खान्थ्यो। परमेश्‍वर भन्नुहुन्छ: “मानवजाति शैतानद्वारा भ्रष्ट भएको हुनाले, मानिसहरूको प्रकृतिमा ह्रास आउन थाल्यो र तिनीहरूले बिस्तारै सामान्य मानिसहरूमा हुने समझ हराए। तिनीहरूले अब मानिसको स्थानमा रहेर मानवीय प्राणीहरूले जस्तो काम गर्दैनन्; तर तिनीहरू खराब आकाङ्क्षाहरूले भरिएका हुन्छन्; तिनीहरूले मानिसको स्थानलाई उछिनेका छन्, तैपनि तिनीहरू अझै उच्‍च स्थानमा जाने इच्छा गर्छन्। यो ‘उच्‍च’ ले केलाई जनाउँछ? तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई उछिन्ने, स्वर्गलाई र अरू सबै कुरालाई उछिन्‍ने इच्छा गर्छन्। मानिसहरूले यस्तो स्वभाव प्रकट गर्नुको मूल कारण के हो? समग्रमा भन्दा, मानिसको प्रकृति अति नै अहङ्कारी छ। धेरैजसो मानिसहरूले ‘अहङ्कार’ शब्‍दको अर्थ बुझ्छन्। यो निन्दात्मक शब्‍द हो। यदि कसैले अहङ्कार प्रकट गर्छ भने, अरूले त्यो असल व्यक्ति होइन भन्‍ने सोच्छन्। जब कुनै व्यक्ति अत्यन्तै अहङ्कारी हुन्छ, तब अरूले त्यो व्यक्ति दुष्ट व्यक्ति हो भन्‍ने अनुमान गर्छन्। कसैले पनि आफूमाथि यो शब्‍द प्रयोग गरियोस् भन्‍ने चाहँदैन। तैपनि, वास्तवमा हरेक व्यक्ति नै अहङ्कारी हुन्छ, र सारा भ्रष्ट मानवहरूमा यही सार हुन्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, ‘म अलिकति पनि अहङ्कारी छैनँ। मैले कहिल्यै पनि प्रधान स्‍वर्गदूत बन्‍ने चाहना गरेको छैनँ, न त मैले कहिल्यै परमेश्‍वरलाई उछिन्‍ने वा अरू सबैलाई उछिन्‍ने चाहना नै गरेको छु। म सधैँ नै विशेष रूपमा शिष्ट र कर्तव्यनिष्ठ व्यक्ति रहिआएको छु।’ यस्तै हुन्छन् भन्‍ने छैन; यी वचनहरू गलत छन्। मानिसहरू प्रकृति र सारमा अहङ्कारी बनेपछि, तिनीहरूले बारम्‍बार परमेश्‍वरको विरुद्धमा विद्रोह र विरोध गर्छन्, उहाँका वचनहरूमा ध्यान दिँदैनन्, उहाँको विषयमा धारणाहरू उत्पन्‍न गर्छन्, उहाँलाई धोका दिने कुराहरू गर्छन्, तिनीहरूका आफ्नै बढाइ गर्ने र आफ्नै गवाही दिने कुराहरू गर्न सक्‍ने हुन्छन्। तैँले तँ अहङ्कारी छैनस् भनी भन्छस्, तर मानौँ तँलाई एउटा मण्डली दिइयो र त्यसको नेतृत्व गर्ने अनुमति दिइयो; मानौँ मैले तँलाई काटछाँट गरिनँ, र परमेश्‍वरको परिवारका कसैले पनि तँलाई आलोचना वा सहयोग गरेनन्: त्यसलाई केही समय नेतृत्व गरिसकेपछि तैँले मानिसहरूलाई तेरो खुट्टामा ल्याउँछस् र तँलाई आदर र श्रद्धा गर्ने हदमा पुग्‍ने गरी तिनीहरूलाई आज्ञापालन गर्न लाउँछस्। अनि तँ किन त्यसो गर्छस्? यो तेरो प्रकृतिद्वारा निर्धारित भएको हुनेछ; यो प्राकृतिक प्रकटीकरणबाहेक अरू केही हुँदैन। तैँले यो कुरा अरूबाट सिक्‍नुपर्ने कुनै आवश्यकता हुँदैन, न त तिनीहरूले नै तँलाई यो सिकाउनुपर्ने आवश्यकता हुन्छ। तँलाई अरूले यसो गर्न निर्देशन दिनु वा तँलाई यसो गर्न बाध्य गर्नु आवश्यक हुँदैन; यस प्रकारको परिस्थिति प्राकृतिक रूपले नै आउँछ। तैँले गर्ने सबै कुरा मानिसहरूलाई तेरो बढाइ गर्ने, तेरो प्रशंसा गर्ने, तेरो आराधना गर्ने, तेरो आज्ञा मान्‍ने, र सबै कुरामा तेरो कुरा सुन्‍ने बनाउनु हो। तँलाई एक अगुवा बनाएको तथ्यले नै स्वाभाविक रूपमा यस्तो परिस्थिति ल्याउँछ, र यस कुरालाई परिवर्तन गर्न सकिँदैन। अनि यस्तो परिस्थिति कसरी आउँछ? यो कुरा मानिसका अहङ्कारी प्रकृतिद्वारा निर्धारित हुन्छ। अहङ्कार प्रकट हुनु भनेको परमेश्‍वरको विरुद्धको विद्रोह र प्रतिरोध हो। जब मानिसहरू अहङ्कारी, अभिमानी, र आफैलाई धर्मी सम्झने हुन्छन्, तब तिनीहरूले आफ्नै स्वतन्त्र राज्य स्थापना गर्ने र आफूलाई जुन तरिकाले मन लाग्यो त्यसरी काम गर्ने प्रवृत्ति हुन्छ। तिनीहरूले अरूलाई पनि आफ्नै हातमा ल्याउँछन् र तिनीहरूलाई आफ्नो अङ्गालोमा खिच्छन्। मानिसहरूले यस्ता अहङ्कारी कार्यहरू गर्न सक्‍नुले तिनीहरूको अहङ्कारी प्रकृति शैतानको जस्तो छ भन्‍ने प्रमाणित गर्छ; यो प्रधान स्वर्गदूतको जस्तो छ। जब तिनीहरूको अहङ्कार र अभिमान एक निश्‍चित तहमा पुग्छ, तब तिनीहरूको हृदयमा परमेश्‍वरको लागि कुनै स्थान हुँदैन, र परमेश्‍वरलाई पन्छ्याइन्छ। त्यसपछि, तिनीहरू परमेश्‍वर बन्‍न चाहन्छन्, मानिसहरूलाई तिनीहरूको आज्ञापालन गर्न लगाउँछन् र तिनीहरू प्रधान स्वर्गदूत बन्छन्। यदि तँमा त्यस्तो शैतानी अहङ्कारी प्रकृति छ भने, तेरो हृदयमा परमेश्‍वरका निम्ति कुनै ठाउँ हुनेछैन। तैँले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरे पनि, परमेश्‍वरले अबदेखि तँलाई पहिचान गर्नुहुनेछैन, तँलाई दुष्ट व्यक्तिको रूपमा हेर्नुहुनेछ, र तँलाई हटाउनुहुनेछ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। अहङ्कारी प्रकृति नै परमेश्‍वरप्रतिको मानिसको विरोधको जड हो)। परमेश्‍वरका वचनहरू पढेपछि मैले त्यो बेलासम्‍मको आफ्नो व्यवहारबारे विचार गरेँ। सुरुमा म विश्‍वासमा आउँदा सबैले मलाई सम्‍मान गरेका र प्रोत्साहन दिएका थिए। तिनीहरूले मसँग राम्रो क्षमता छ र मैले राम्रो सङ्गति गर्छु भनी भन्थे। मलाई निकैपटक बढुवा पनि गरियो, त्यसकारण मलाई आफू विशेष र अरूभन्दा असल व्यक्ति हुँ, र तिनीहरूको इन्चार्ज हुन योग्य छु भन्‍ने लागेको थियो। मेरो अहङ्कारी र आत्मधर्मी प्रकृति अनि हैसियत पछ्याउने लक्ष्यले मलाई आफू परमेश्‍वरले मन पराएको र निगाह गरेको व्यक्ति हुँ भन्‍ने सोच्ने बनायो। मलाई आफू अरूभन्दा उत्कृष्ट र उच्‍च छु भन्‍ने महसुस भयो, त्यसकारण मैले अरूलाई हप्काउन र विवश पार्न आफ्नो पदको प्रयोग गर्न थालेँ। मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई नियन्त्रण गरेर मेरो कुरा सुन्न लगाउने प्रयाससमेत गरेँ। मैले त प्रधान स्‍वर्गदूतले जस्तो व्यवहार गरिरहेको थिएँ! मैले आफूलाई अति उच्‍च ठानेँ। ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई काटछाँट र इन्कार गरेपछि म आफूले कल्‍पना गरे जत्तिको सिद्ध रहेनछु भन्‍ने थाहा भयो। मैले म अरूभन्दा उच्‍च छु र परमेश्‍वरले मलाई निगाह गर्नुभएको छ भन्‍ने ठानेको थिएँ, तर ती मेरा कल्‍पना मात्रै थिए।

केही दिनपछि, मैले परमेश्‍वरका वचनहरूका दुईवटा खण्ड पढेँ जसमा ख्रीष्ट-विरोधीहरूलाई खुलासा र विश्लेषण गरिएको छ। परमेश्‍वर भन्नुहुन्छ: “ख्रीष्टविरोधीहरूले हैसियत प्राप्त गर्न र महत्त्वाकाङ्क्षा पूरा गर्नका लागि, र मण्डलीलाई नियन्त्रण गर्ने र परमेश्‍वर बन्‍ने आफ्नो लक्ष्य हासिल गर्नका लागि जुनसुकै मूल्य तिर्नेछन्। तिनीहरू उच्‍च प्रवचनहरू दिन आफूलाई चाहिने धर्मसिद्धान्तले सुसज्‍जित हुनको लागि, राति अबेरसम्‍म काम गर्छन् र उज्यालो हुनेबित्तिकै उठ्छन्, राती जागराम बस्छन् र भालेको डाकोसँगै आफ्‍नो प्रवचनको अभ्यास गर्छन्, र तिनीहरू अरूले भनेका तेजिला कुराहरू समेत लेखेर राख्छन्। तिनीहरू यी उच्च प्रवचनहरू कसरी व्यक्त गर्ने भनेर हरदिन सोचविचार गर्छन्, परमेश्वरका कुन वचनहरू रोज्दा सबैभन्दा उपयोगी हुनेछन्, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूबाट आदर र प्रशंसा प्राप्त हुन्छ भनेर मनन गर्छन्, र ती वचनहरूलाई कण्ठ पार्छन्। त्यसपछि, तिनीहरू ती वचनहरूलाई कसरी तिनीहरूको विवेक र तेज देखाउने तरिकाले व्याख्या गर्ने भनी विचार गर्छन्। परमेश्वरको वचनको प्रभाव साँच्चिकै आफ्नो हृदयमा पार्नको निम्ति तिनीहरू उहाँको वचन अझ थुप्रै पटक सुन्ने प्रयत्न गर्छन्। तिनीहरू कलेजमा नाम निकाल्न प्रतिस्पर्धा गर्ने विद्यार्थीहरूले जस्तै मेहनत गरेर यो सबै काम गर्छन्। जब कसैले राम्रो, वा केही प्रकाश प्रदान गर्ने, वा केही सिद्धान्त प्रदान गर्ने प्रवचन दिन्छ, तब ख्रीष्टविरोधीले त्यसलाई लेखेर सङ्कलन गर्छ र त्यसलाई आफ्‍नै प्रवचन बनाउँछ। ख्रीष्टविरोधीले जति मेहनत गर्नु परे पनि त्यो उसको लागि धेरै हुँदैन। त्यसो भए, तिनीहरूको यो मेहनतको मनसाय र अभिप्राय के हुन्छ? त्यो हो परमेश्वरका वचनहरू प्रचार गर्न, स्पष्ट र सहजताको साथ बोल्‍न, तिनलाई फरर भन्‍न सक्षम बन्‍नु, ताकि अरूले तिनीहरूभन्दा त्यो ख्रीष्टविरोधी धेरै आत्मिक छ, परमेश्‍वरका वचनहरू धेरै जानेको छ, र परमेश्‍वरलाई धेरै प्रेम गर्छ भन्‍ने देख्‍न सकून्। यसरी, ख्रीष्टविरोधीले आफ्‍ना वरिपरिका केही मानिसहरूको प्रशंसा र आराधना प्राप्त गर्न सक्छ। उसले यसो गर्नु सार्थक छ र यसको लागि जुनसुकै प्रयास गर्नु, मूल्य चुकाउनु, वा कठिनाइ भोग्‍नु उचित छ भन्‍ने ठान्छ” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु दस (भाग सात))। “ख्रीष्टविरोधीहरूको व्यवहारको सार भनेको निरन्तर विविध उपाय र विधि प्रयोग गरेर आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहना पूरा गर्नु, मानिसहरूलाई बहकाउनु र फन्दामा पार्नु, अनि उच्च हैसियत प्राप्त गर्नु हो ताकि मानिसले तिनीहरूलाई पछ्याऊन् र आराधना गरून्। तिनीहरूले आफ्नो हृदयको गहिराइमा मानवजातिको लागि परमेश्‍वरसँग जानी-जानी होड गरिरहेका नहुन सक्छन्, तर एउटा कुरा निश्‍चित छ: तिनीहरूले मानवको लागि परमेश्‍वरसँग होड नगरे पनि, तिनीहरूले अझै पनि मानवको बीचमा हैसियत र शक्ति प्राप्त गर्न चाहन्छन्। एक दिन तिनीहरूले हैसियतको लागि परमेश्‍वरसँग होड गरिरहेका छन् भन्‍ने तिनीहरूले पत्ता लगाए पनि, र तिनीहरूले आफैलाई अलिकति लगाम लगाए पनि, तिनीहरूले अझै हैसियत र ख्याति पछ्याउन विविन्न विधिहरू प्रयोग गर्छन्; केही मानिसहरूको अनुमोदन र आदर प्राप्त गरेर वैध हैसियत प्राप्त गर्न सकिन्छ भनेर तिनीहरूलाई हृदयमा स्पष्टै थाहा हुन्छ। छोटकरीमा भन्दा, ख्रीष्टविरोधीहरूले हरेक काममा कर्तव्य निभाएजस्तो देखिए पनि, यसको परिणाम भनेको मानिसहरूलाई बहकाउनु, र तिनीहरूलाई आफ्नो पूजा गर्न र आफूलाई पछ्याउन लगाउनु हो—यसरी तिनीहरूले आफ्‍नो कर्तव्य निभाउनु भनेको आफैलाई उचाल्‍नु र आफ्नै बारेमा गवाही दिनु हो। मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्ने—र मण्डलीमा हैसियत र शक्ति प्राप्त गर्ने—तिनीहरूको महत्वाकाङ्क्षा कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैन। तिनीहरू पूराको पूरा ख्रीष्टविरोधी हुन्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु पाँच: तिनीहरूले मानिसहरूलाई भ्रममा पार्छन्, लोभ्याउँछन्, धम्काउँछन् र नियन्त्रणमा राख्छन्)। परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, अरूबाट प्रशंसा र भक्ति प्राप्त गर्न ख्रीष्टविरोधीहरूले मानिसहरूलाई छल गर्न बाहिरी कष्टको प्रयोग गर्दै भ्रम पैदा गर्छन्। के म पनि त्यस्तै थिइनँ र? मैले सधैँ ख्याति र हैसियत खोजेँ, र अरूले मलाई सम्मान गरून् भनेर नै सबै कुरा गर्ने गर्थेँ। म परमेश्‍वरको वचन पढ्नमा यति धेरै समय बिताउथेँ कि कहिलेकहीँ त राती अबेरसम्‍म सुत्दिनथिएँ, तर मेरो उद्देश्य भनेको अरूसामु आफूलाई राम्ररी प्रदर्शन गर्न अनि अरूलाई मेरो सम्मान र प्रशंसा गर्न लगाउन अझै बढी सिद्धान्तहरू बुझ्नु मात्रै थियो। परमेश्वरका वचनहरूले ममा भएका सबै प्रकटीकरणहरू खुलासा गरे। मलाई परमेश्‍वरले दोषी ठहर्‍याइसक्नुभएको छ, म बहिष्कार हुनेछु भन्ने लाग्यो, र म चिन्ताग्रस्त भएँ। तर, मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मेरो वास्तविक स्थितिबारे बताउने आँट गरिनँ किनभने मलाई ख्रीष्टविरोधीको रूपमा हेरिनेछ र हटाइनेछ भन्‍ने डर थियो। मैले अरूको अघि आफ्नो चिन्ता लुकाउने प्रयास गरेँ, तर मेरो हृदय पीडामा थियो, र मलाई मृत्युदण्ड दिइएको छ जस्तो महसुस भयो। त्यही अवधिमा, एक जना ख्रीष्टविरोधीलाई खुलासा गरेर हटाइएको थियो। बाहिरी रूपमा तिनी परमेश्‍वरमा समर्पित छिन् र अरू ब्रदर-सिस्टरहरूसँग सङ्गति गर्न परमेश्‍वरको वचन खोजी गर्छिन् जस्तो देखिन्थ्यो, तर तिनी आफू चाहिँ परमेश्‍वरको वचन अभ्यास गर्दिनथिइन्, र आफ्ना धारणासित मेल नखाने कुनै कुरा हुँदा तिनले नकारात्मकता फैलाउने गर्थिन्, र परमेश्‍वरका आखिरी दिनहरूको कामलाई इन्कार गर्ने र साँचो मार्ग अनुसन्धान गर्नेहरूलाई बाधा दिनेसमेत गर्थिन्। मेरा आफ्नै कतिपय प्रकटीकरण उनका जस्तै छन् भन्‍ने मलाई थाहा भयो। उदाहरणको लागि, मैले ब्रदर-सिस्टरहरूसँग सङ्गति गर्नको लागि अक्सर परमेश्‍वरको वचन खोज्ने गर्थेँ, तर म आफैले भने परमेश्‍वरको वचन अभ्यास गर्दिनथिएँ। आइपरेका समस्या समाधानका लागि परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझ्नमा वा सत्यता अभ्यास गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्नुको साटो म आफ्नै ज्ञान र बुद्धिमा भर परेँ। त्यसबाहेक, मसित परमेश्‍वरका वचनहरूले खुलासा गरेका ख्रीष्टविरोधी प्रकटीकरणहरू पनि थिए। म ख्रीष्टविरोधी बन्‍नेछु र हटाइनेछु भनेर म झन डराएको थिएँ किनभने ममा खराब प्रकृति छ, म ब्रदर-सिस्टरहरूलाई सहजै छल र नियन्त्रण गर्न सक्छु, अनि एकदिन त्यही ख्रीष्टविरोधीले जस्तै मण्डलीको काममा वाधा पुऱ्याउनेछु भन्ने मलाई लाग्यो। यो सोचले मेरो डरलाई झनै बढायो। आशिष्‌ पाउने आशा नभएको महसुस गरेँ, त्यसकारण मैले गुनासोहरू गर्न थालेँ, “मैले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्न र कर्तव्य पूरा गर्न आफ्नो परिवारको विरोधलाई बेवास्ता गरेँ। मैले मेरो भविष्यलाई समेत त्यागेँ र नयाँ-नयाँ ठाउँमा गएर सुसमाचार सुनाउन घर छोडेँ। मैले त्यस्तो ठूलो मूल्य चुकाएर पनि म नरकमा दण्डित हुन जाँदैछु। यस्तो परिणाम हुनेछ भन्‍ने थाहा भएको भए, म यति धेरै समर्पित हुनेथिइनँ। मैले मर्नुअघि कम्तीमा पनि केही शारीरिक सुख त प्राप्त गर्नेथिएँ।” त्यो बेला मैले आफ्‍नो गन्तव्यबारे मात्रै सोचेँ, र परमेश्‍वरको इच्‍छा खोजी गर्नेतिर ध्यान दिइनँ, त्यसकारण म सधैँ परमेश्‍वरविरुद्ध प्रतिरक्षात्मक बनेँ र मैले उहाँलाई गलत ठानेँ। यदि मैले त्यस्तो महत्त्वपूर्ण कर्तव्यमा रहिरहेँ भने मलाई अवश्य खुलासा गरिनेछ र हटाइनेछ भन्‍ने मलाई लाग्यो, त्यसैले मैले आफ्नो नेतृत्वको पदबाट राजीनामा दिएँ। ब्रदर-सिस्टरहरूले मेरो साँचो रूप देखेपछि आलोचना र काटछाँट गर्नेछन् भन्‍ने मलाई डर थियो, त्यसकारण तिनीहरूलाई मनको कुरा बताइनँ, न तिनीहरूसँग सहकार्य नै गरेँ। ब्रदर-सिस्टरहरूसँगको मेरो सम्‍बन्ध पुरै टाढियो। पछि, म मेरो अविश्‍वासी परिवारकहाँ फर्केर सुसमाचार प्रचार गर्ने भनी घर जाने बहाना बनाएँ। परिवारबाट दबाब र अवरोध सामना गर्नुपर्दा म झनै नकारात्मक बनेँ। म अझै भेलामा उपस्थित भए पनि मैले झारा मात्रै टारिरहेको थिएँ। म अत्यन्तै कमजोर भएको थिएँ, र मलाई सबै कुरा सकियो जस्तो लाग्यो, त्यसकारण मैले मण्डली त्याग्ने निर्णय गरेँ।

मण्डली छोडेपछि, मेरो हृदय अत्यन्तै रित्तो भयो। म दिनभरि आफ्नो कोठाभित्र बस्थेँ र मलाई केही पनि गर्न मन लाग्दैनथियो। मेरो परिवारले मलाई उप्रान्त सताउन छोडेको थियो र शारीरिक रूपमा आराम भए पनि, म चिन्ताग्रस्त थिएँ र अत्यन्तै दोषी महसुस गर्थें। मैले परमेश्‍वरलाई धोका दिएकोमा उहाँले मलाई दण्ड दिनुहुनेछ भन्‍ने निरन्तर चिन्ता लाग्थ्यो। मलाई नरक र मृत्युको डर लाग्यो—मैले यो चिन्ता हटाउने प्रयास गरेँ, तर व्यर्थ भयो। मैले आफ्नो प्राणलाई सान्त्वना दिने केही कुरा भेट्टाउँछ कि भन्ने आशा राख्दै समाज विज्ञानका धेरै पुस्तक पढेँ, तर मेरो भित्री घाउमा कुनै कुराले मलम लगाउन सकेन। म निष्क्रिय भई मृत्युको प्रतीक्षा मात्रै गर्न सक्छु जस्तो देखिन्थ्यो। एकदिन, मैले मेरो अप्ठ्यारो अवस्थाबाट निस्कने मार्गदर्शन माग्दै परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरेँ। पछि, मैले भजनहरू सुन्न र परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्न थालेँ। उहाँका वचनहरूले मेरो विवेकलाई झकझकाए र मलाई अन्तर्दृष्टि प्रदान गरे। परमेश्‍वर भन्नुहुन्छ: “केही मानिसहरूमा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरूले प्राय: केही भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्छन्, तर त्यस्ता प्रकटीकरणहरू हुँदाहुँदै पनि, तिनीहरूले चिन्तन गरेर आफ्नो बारेमा जान्दछन्, र तिनीहरू सत्यता स्वीकार र अवलम्‍बन गर्न सक्षम हुन्छन्, र केही समयपछि तिनीहरूमा परिवर्तन देख्‍न सकिन्छ। तिनीहरू मुक्तिको सम्भावित पात्रहरू हुन्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु चार: तिनीहरू आफूलाई उच्च पार्छन् र आफ्नै गवाही दिन्छन्)। “त्यस्ता मानिसहरू पनि छन् जो, परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्दा, प्रायः धारणा र गलतबुझाइहरू विकास गर्छन् किनकि परमेश्‍वरले मानिसका भ्रष्ट स्थितिहरू पर्दाफास गर्नुहुन्छ र मानिसलाई निन्दा गर्दै केही कुरा बोल्‍नुहुन्छ। तिनीहरू परमेश्‍वरका वचनहरू आफूप्रति लक्षित छन्, परमेश्‍वरले आफूलाई त्यागिरहनुभएको छ र उहाँले आफूलाई मुक्ति दिनुहुन्‍न भन्‍ने सोच्दै नकारात्मक र कमजोर बन्छन्। तिनीहरू यति हदसम्म नकारात्मक बन्छन् कि तिनीहरूको आँसु नै झर्छ र अबउप्रान्त परमेश्‍वरलाई पछ्याउन चाहँदैनन्। यो वास्तवमा परमेश्‍वरलाई गलत बुझ्नु हो। जब तैँले परमेश्‍वरका वचनहरूको अर्थ बुझ्दैनस्, तैँले परमेश्‍वरलाई सीमित पार्ने कोसिस गर्नु हुँदैन। तँलाई परमेश्‍वरले कस्तो व्यक्तिलाई त्याग्नुहुन्छ, वा उहाँले कस्ता परिस्थितिमा मानिसहरूबाट आशा मार्नुहुन्छ, वा कस्ता परिस्थितिमा मानिसहरूलाई पन्छाउनुहुन्छ भन्‍ने कुरा थाहा छैन; यो सबै कुराका सिद्धान्त र परिवेश हुन्छन्। यदि तँसँग यी सब कुराबारे पूर्ण अन्तर्दृष्टि छैन भने, तँ अति संवेदनशील बन्‍ने सम्भावना हुन्छ र तैँले परमेश्‍वरको एउटा वचनको आधारमा आफूलाई सीमित पार्नेछस्। के त्यो समस्याजनक कुरा होइन र? जब परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई न्याय गर्नुहुन्छ, उहाँले तिनीहरूको कुन प्रमुख पक्षको निन्दा गर्नुहुन्छ? परमेश्‍वरले जुन कुराहरूको न्याय र खुलासा गर्नुहुन्छ, ती मानिसहरूका भ्रष्ट स्वभाव र भ्रष्ट सारहरू हुन्, उहाँले तिनीहरूका शैतानी स्वभाव र शैतानी प्रकृतिको निन्दा गर्नुहुन्छ, उहाँले परमेश्‍वरप्रति तिनीहरूका विद्रोह र विरोधका विविध प्रकटीकरण र व्यवहारहरूको निन्दा गर्नुहुन्छ, उहाँले तिनीहरूलाई परमेश्‍वरमा समर्पित हुन नसकेकोमा, सधैँ परमेश्‍वरको विरोध गरेकोमा, र सधैँ तिनीहरूका आफ्नै उत्प्रेरणा र लक्ष्यहरू भएकोमा निन्दा गर्नुहुन्छ—तर यस्तो निन्दाको अर्थ परमेश्‍वरले शैतानी स्वभाव भएका मानिसहरूलाई परित्याग गर्नुभएको छ भन्‍ने हुँदैन। यदि तँ यसबारे प्रस्ट छैनस् भने, तँसँग बोध क्षमता नै छैन, यसले कताकता तँलाई सधैँ सबथोकमा शङ्का गर्ने र परमेश्‍वरलाई गलत अर्थ्याउने, मानसिक रोगी मानिसहरूझैँ बनाउँछ। यस्ता मानिसहरूमा साँचो आस्था हुँदैन, त्यसैले तिनीहरूले कसरी परमेश्‍वरलाई अन्त्यसम्मै पछ्याउन सक्छन् र? परमेश्‍वरबाट निन्दाको एउटा अभिव्यक्ति सुन्दा नै तैँले सोच्छस् कि, परमेश्‍वरबाट निन्दित भएपछि मानिसहरू परमेश्‍वरद्वारा त्यागिएका हुन्छन्, र अब तिनीहरूले मुक्ति पाउनेछैनन्, र यही कारणले तँ नकारात्मक बन्छस्, र तैँले आफूलाई निराशामा डुबाउँछस्। यो परमेश्‍वरको गलत व्याख्या गर्नु हो। खासमा, परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई त्याग्नुभएको हुँदैन। तिनीहरू आफैले परमेश्‍वरको गलत व्याख्या गरेर आफूलाई त्यागेका हुन्छन्। मानिसहरूले आफैलाई त्याग्नुभन्दा गम्भीर कुरा केही हुँदैन, र यो कुराले पुरानो करारको यो वचन चरितार्थ गर्छ: ‘मूर्खहरू बुद्धिको चाहनामा मर्छन्’ (हितोपदेश १०:२१)। मानिसहरूले आफूलाई निराशामा डुबाउनुभन्दा मूर्ख व्यवहार केही हुँदैन। कहिलेकाहीँ तैँले परमेश्‍वरका त्यस्ता वचनहरू पढ्छस् जसले मानिसहरूलाई सीमित पारेजस्तो देखिन्छ; तर खासमा, तिनले कसैलाई पनि सीमित पारिरहेका हुँदैनन्, बरु ती परमेश्‍वरका इच्छाहरू र विचारहरूका अभिव्यक्ति हुन्। ती सत्यता र सिद्धान्तका वचन हुन्, तिनले कसैलाई सीमित पारिरहेका हुँदैनन्। रिस र आक्रोशको समयमा परमेश्‍वरले बोल्नुभएका वचनले पनि परमेश्‍वरको स्वभाव प्रतिनिधित्व गर्छन्, ती वचनहरू सत्यता हुन्, र ती सिद्धान्तका वचन हुन्। यो कुरा मानिसहरूले बुझ्नैपर्छ। परमेश्‍वरले यसो भन्नुको उद्देश्य मानिसहरूलाई सत्यता र सिद्धान्तहरू बुझ्न दिनु हो; यो कसैलाई सीमित पार्नु किमार्थ होइन। मानिसहरूको अन्तिम गन्तव्य र इनामसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन, ती कुरा झन् मानिसहरूको अन्तिम दण्ड हुने त कुरै भएन। ती त मानिसहरूलाई न्याय र काँटछाँट गर्न बोलिएका वचन मात्र हुन्, ती उहाँका अपेक्षा पूरा नगर्ने मानिसहरूप्रतिको रिसका परिणाम हुन्, ती मानिसहरूलाई जगाउन र उक्साउन बोलिएका हुन्, र ती परमेश्‍वरको हृदयका वचनहरू हुन्। तर अझै पनि, कतिपय मानिसहरू परमेश्‍वरको न्यायको एउटै अभिव्यक्तिको कारण पछारिन्छन् र परमेश्‍वरलाई त्याग्छन्। यस्ता मानिसहरूलाई आफ्नो लागि के ठिक हुन्छ भन्‍ने नै थाहा हुँदैन, तिनीहरू समझप्रतिरोधी हुन्छन्, र बिलकुलै सत्यता स्विकार्दैनन्। … कहिलेकहीँ परमेश्‍वर मानिसहरूबाट अलग बस्‍नुहुन्छ, र तिनीहरूले आफ्नै बारे मनन गरून् भनी कहिलेकहीँ तिनीहरूलाई केही समयको निम्ति एकछेउमा राख्नुहुन्छ, तर परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई त्याग्नुभएको हुँदैन; उहाँले तिनीहरूलाई पश्‍चात्ताप गर्ने मौका दिइरहनुभएको हुन्छ। परमेश्‍वरले धेरै दुष्कर्म गर्ने दुष्ट मानिसहरू, अविश्‍वासीहरू, र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मात्र साँच्‍चिकै त्याग्नुहुन्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, ‘मलाई आफू पवित्र आत्माको कामविहीन भएको र लामो समयदेखि पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टिरहित रहेको महसुस गर्छु। के परमेश्‍वरले मलाई त्याग्नुभएको हो?’ यो एउटा गलत धारणा हो। यसमा स्वभावको समस्या पनि छ: मानिसहरू बढी नै भावुक हुन्छन्, तिनीहरू सधैँ आफ्नै समझ पछ्याउँछन्, सधैँ मनमौजी हुन्छन्, र तिनीहरूमा तर्कसङ्गति हुँदैन—के यो स्वभावको समस्या होइन र? तँ भन्छस्, परमेश्‍वरले तँलाई त्याग्नुभएको छ, र उहाँले तँलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन, त्यसोभए के उहाँले तेरो अन्त्य निश्‍चित गर्नुभएको छ? परमेश्‍वरले तँसित क्रोधका केही शब्दहरू मात्र बोल्नुभएको छ। कसरी तँ उहाँले तँलाई त्याग्‍नुभएको छ, र उहाँ अबउप्रान्त तँलाई चाहनुहुन्‍न भनेर भन्‍न सक्छस्? कहिलेकाहीँ तँ पवित्र आत्माको कामलाई महसुस गर्न सक्दैनस्, तर परमेश्‍वरले तँलाई उहाँका वचनहरू पढ्ने अधिकारबाट वञ्‍चित गर्नुभएको हुँदैन, न त उहाँले तेरो परिणाम निर्धारण गर्नुभएको, वा तेरो मुक्तिको मार्ग बन्द गर्नुभएको नै हुन्छ—त्यसो भए, तँ केको बारे यति उदास छस्? तँ खराब स्थितिमा छस्, तेरा मनसायहरूमा समस्या छन्, तेरा सोच र दृष्टिकोणमा समस्या छन्, तेरो मानसिक स्थिति विकृत छ—तैपनि तैँले सत्यता खोजी गरी यी समस्याहरू सुल्झाउँदैनस्, बरु निरन्तर परमेश्‍वरबारे गलत व्याख्या र गुनासो गर्ने, र जिम्मेवारी परमेश्‍वरमाथि थोपर्न गर्छस् र ‘परमेश्‍वरले मलाई चाहनुहुन्‍न, त्यसैले अबउप्रान्त म उहाँमा विश्‍वास गर्नेछैनँ’ भनेरसमेत भन्छस्। के तँ अविवेकी बन्दै छैनस् र? के तँ अनुचित हुँदै छैनस् र?” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। आफ्ना धारणाहरूलाई समाधान गरेपछि मात्र व्यक्ति परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने सही बाटोमा प्रवेश गर्न सक्छ (१))। परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो हृदयसँग कुरा गरे। परमेश्‍वरले मलाई त्याग्नुभएको, दोषी ठहर्‍याउनुभएको, वा मेरो परिणाम निर्धारण गर्नुभएको छैन भन्ने मैले बुझेँ। वास्तवमा, शैतानद्वारा म कति भ्रष्ट पारिएको थिएँ भन्ने कुरा परमेश्‍वरलाई थाहा थियो। परमेश्‍वरले मलाई ठीक समयमा खुलासा गर्न ब्रदर-सिस्टरहरूलाई अनुमति दिनुभयो अनि मेरो भ्रष्ट स्वभाव र मैले लिएको गलत मार्ग प्रकट गर्न आफ्ना वचनहरू प्रयोग गर्नुभयो, किनभने यसरी मात्रै मैले आफूबारे ज्ञान प्राप्त गर्न सक्थेँ। यो त म परिवर्तन हुने ठूलो मौका थियो! परमेश्‍वरको न्याय, सजाय, र काटछाँट मलाई दोषी ठहराउन वा हटाउनका लागि नभई मुक्ति दिनका निम्ति थिए! मैले आफूलाई साँचो अर्थमा चिन्न सक्छु र साँचो पश्चात्ताप प्राप्त गर्न सक्छु भन्ने परमेश्वरले आशा गर्नुभएको थियो। तर मैले परमेश्‍वरको इच्‍छालाई गलत रूपमा बुझ्‍न आफ्ना व्यक्तिगत पूर्वाग्रह र धारणाहरू प्रयोग गरेँ, र यसरी ममा ख्रीष्टविरोधीका प्रकटीकरणहरू भएको हुनाले, परमेश्‍वरले अवश्य नै मलाई चाहनुहुन्‍न, र मैले नष्ट गरिने व्यक्तिहरूकै जस्तो नियति भोग्नुपर्छ भन्ने विश्वास गरेँ। मजस्तो ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव भएको व्यक्ति मण्डलीमा रह्यो भने, उसले ढिलो-चाँडो मण्डलीको काममा बाधा पुऱ्याउनेछ भनेर मैले विश्वास गरेँ। तर वास्तवमा, परमेश्‍वरको नजरमा मेरा सबै प्रकटीकरण सामान्य कुरा थिए। मैले ख्रीष्टविरोधीका प्रकटीकरणहरू प्रकट गरेँ, तर म अझै ख्रीष्टविरोधी बनेको थिइनँ। परमेश्‍वरले ख्रीष्टविरोधीको सार भएकाहरूलाई हटाउनुहुन्छ र दण्ड दिनुहुन्छ। तिनीहरू पश्‍चात्ताप गर्न असक्षम हुन्छन्, किनभने तिनीहरूको प्रकृति सार दुष्ट हुन्छ, अनि तिनीहरूले सत्यतालाई घृणा र तिरस्कार गर्छन्। तिनीहरूले जस्तोसुकै गलत काम गरे पनि, आफ्नो गल्ती कहिल्यै स्वीकार गर्दैनन्, अनि आफ्‍नो प्रतिष्ठा र हैसियतलाई मृत्युसम्मै कायम राख्‍न सक्‍नेजति सबै कुरा गर्छन्। मैले आफू अत्यन्तै भ्रष्ट भएको पनि महसुस गर्न सकेँ, र आफ्नो गल्ती थाहा पाएँ, त्यसकारण मैले अझै पश्‍चात्ताप गर्ने मौका पाएँ। ममा ख्रीष्टविरोधीको स्वभाव मात्र थियो, म अलिकति पनि सत्यता स्वीकार गर्न नसक्ने वा सत्यतालाई घृणा गर्ने ख्रीष्टविरोधी थिइनँ। परमेश्वरले मलाई मेरो खुलासा गरिएको भ्रष्टताको आधारमा दोषी ठहराउनुभएको थिएन, तर हर सम्भव भएसम्म मलाई मुक्ति दिने प्रयास गर्नुभएको थियो, मैले पश्चात्ताप गर्नेछु भनेर प्रतीक्षा गर्नुभएको थियो। तर म चाहिँ परमेश्वरविरुद्ध धारणाहरू पालेर जिइरहेको थिएँ र मैले उहाँलाई गलत ठानेँ, र परमेश्वरले मलाई हटाउनुहुनेछ भन्ने विश्वास गरेँ। त्यसैले, यदि म मण्डलीमा रहेँ भने काममा निरन्तर अवरोध पुऱ्याउनेछु र अझै ठूलो सजाय भोग्नेछु भनेर चिन्तित हुँदै, मैले राजीनामा दिएँ, र मण्डली छोडेँ। मैले परमेश्‍वरको इच्‍छालाई बुझिनँ, र उहाँको प्रेम वा धर्मी स्वभावलाई जानिनँ। परमेश्‍वरले मलाई उप्रान्त चाहनुहुन्‍न, त्यसकारण मैले गर्ने कुनै पनि प्रयास व्यर्थ हो भन्‍ने सोचेँ। यदि मैले यस संसारमा शारीरिक सुख प्राप्त नगरेको भए, मसँग केही पनि हुनेथिएन। मैले गरेको कुरालाई अहिले सम्‍झेर हेर्दा, मलाई अत्यन्तै लाज लाग्छ। मैले आफ्नो सारा जीवनभरि परमेश्वरलाई पछ्याउनेछु भनेर धेरैपटक शपथ खाएँ, तर मलाई न्याय र खुलासा गरिएपछि, म निष्क्रिय बनेँ, परमेश्‍वरको मुक्तिलाई इन्कार गरेँ, र उहाँमाथिको विश्‍वास गुमाएँ, अनि हिचकिचाहटविना आफ्ना व्यक्तिगत हितहरूलाई, र संसारमा फर्किएर शारीरिक सुख भोग्ने छनौट गरेँ। मेरो विवेक कहाँ थियो! मलाई गहिरोभन्दा गहिरो अफसोस भयो। अब मैले परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझेँ, ममा फेरि जीवनको आशा पलाएको जस्तो देखियो, र मलाई मृत्युबाट ब्युउँताइएको छ जस्तै लाग्यो। मैले अध्ययन र कार्यलगायत आफ्ना सबै व्यक्तिगत योजनाहरूलाई त्यागेँ र होशियारीपूर्वक परमेश्‍वरको वचन मनन गर्न, भजनहरू गाउन, परमेश्‍वरको वचन पाठ गरिएको सुन्‍न, र परमेश्वरका वचनमा उहाँको इच्‍छा खोज्‍न थालेँ। यो त परमेश्‍वरप्रतिको विश्‍वासको मार्गमा हिँड्न सुरु गरेजस्तै लाग्थ्यो। मैले फेरि अलिअलि गर्दै परमेश्‍वरको कृपा प्राप्त गरेँ र परमेश्‍वरको उपस्थितिको सुखानुभूति गरेँ। मैले भित्री शान्ति र आनन्द प्राप्त गरेँ, अनि आफ्नो हृदयमा मण्डली फर्किने इच्‍छा जागेको महसुस गरेँ। तथापि, मण्डलीले मलाई स्वीकार गर्छ कि गर्दैन मलाई थाहा थिएन। त्यसकारण, मैले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दै कृपा र मुक्ति दिनुहोस् भनी बिन्ती गरेँ।

केही हप्तापछि, मैले परमेश्‍वरको वचनको एउटा खण्ड पढेँ र उहाँको इच्‍छा अलिक धेरै बुझेँ। परमेश्‍वर भन्नुहुन्छ: “कामको यो चरण सुरु भएको धेरै वर्षपछि, एउटा मान्छे थियो, जसले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्थ्यो तर सत्यता पछ्याउँदैनथ्यो; ऊ पैसा कमाउन र जीवनसाथी खोज्न मात्र चाहन्थ्यो, सम्पन्‍न जीवन जिउन चाहन्थ्यो, त्यसैले उसले मण्डली छोड्यो। केही वर्ष भौँतारिएपछि, उ अचानक फर्कियो। उसलाई आफ्नो हृदयमा धेरै पछुतो लाग्यो, र ऊ निकै रोयो। यसले उसको हृदयले परमेश्‍वरलाई पूरै छोडेको थिएन भन्‍ने पुष्टि गर्‍यो, जुन राम्रो कुरा हो; ऊसँग मुक्ति पाउने मौका र आशा अझै पनि थियो। यदि उसले विश्‍वास गर्न छोडेको भए र ऊ गैरविश्‍वासीहरूजस्तै भएको भए, ऊ पूर्ण रूपमा सकिनेथ्यो। यदि उसले साँच्चै पश्चात्ताप गर्न सक्छ भने, उसको निम्ति अझै आशा बाँकी छ; यो दुर्लभ र अत्यन्तै बहुमूल्‍य कुरा हो। परमेश्‍वरले जसरी काम गर्नुभए पनि, र उहाँले मानिसहरूलाई जसरी व्यवहार गर्नुभए पनि, उहाँले तिनीहरूलाई घृणा गर्नुभए पनि, तिरस्कार गर्नुभए पनि, वा सराप्नुभए पनि, यदि तिनीहरू फनक्कै फर्कन सक्ने दिन आयो भने, मलाई अत्यन्तै ठूलो सान्त्वना मिल्नेछ, किनभने यसको अर्थ तिनीहरूको हृदयमा अझै पनि परमेश्‍वरको निम्ति थोरै ठाउँ छ, तिनीहरूले पूर्ण रूपमा आफ्‍नो मानव तर्क वा मानवतालाई गुमाएका छैनन्, तिनीहरूले अझै पनि परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्न चाहन्छन्, र तिनीहरूसँग अझै पनि उहाँलाई स्वीकार गरेर उहाँकहाँ फर्कने अभिप्राय छ भन्‍ने हुन्छ। आफ्नो हृदयमा साँचो रूपमा परमेश्‍वरलाई राखेका मानिसहरूको हकमा, तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरलाई जहिलेसुकै छोडेर गएको भए पनि, यदि तिनीहरू फर्केर आए भने, र तिनीहरूले यो परिवारलाई अझै प्रिय ठान्छन् भने, म केही हदसम्‍म भावुकतामा गाँसिनेछु र यसबाट केही सान्त्वना लिनेछु। तैपनि, यदि तिनीहरू कहिल्यै पनि फर्केर आएनन् भने, म यसलाई दयनीय ठान्‍नेछु। यदि तिनीहरू फर्केर साँचो रूपमा पश्‍चात्ताप गर्न सक्छन् भने, मेरो हृदय विशेष रूपमा सन्तुष्टि र सान्त्वनाले भरिनेछ। यो मान्छे फर्केर आउन नसक्नुको अर्थ के हो भने, उसले परमेश्‍वरलाई बिर्सेको थिएन; उसले हृदयमा अझै पनि परमेश्‍वरको तृष्णा गरेकोले ऊ फर्केर आयो। हामी भेट्दाको क्षण निकै मार्मिक थियो। जब ऊ छोडेर गएको थियो, ऊ अवश्य नै अलिक नकारात्मक भइरहेको थियो, र ऊ खराब स्थितिमा थियो; तैपनि, यदि ऊ अहिले फर्केर आउन सक्छ भने, यसले ऊसँग अझै पनि परमेश्‍वरप्रतिको विश्‍वास छ भन्‍ने प्रमाणित गर्छ। तर, ऊ निरन्तर अघि बढ्न सक्छ कि सक्दैन भन्‍ने कुरा अज्ञात हुन्छ, किनभने मानिसहरू अत्यन्तै छिटो परिवर्तन हुन्छन्। अनुग्रहको युगमा, येशूले मानिसहरूलाई कृपा र अनुग्रह गर्नुभयो। यदि एक सयमा एउटा भेडा हरायो भने, उहाँले एउटालाई खोज्‍न उनान्सयलाई छोड्नुहुन्थ्यो। यो हरफले यान्त्रिक कार्यलाई प्रतिनिधित्व गर्दैन, न त नीतिहरूलाई नै प्रतिनिधित्व गर्छ; बरु, यसले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने परमेश्‍वरको आत्तुरी अभिप्राय, साथै तिनीहरूप्रतिको उहाँको गहन प्रेमलाई देखाउँछ। यो काम गर्ने तरिका होइन; यो त एक किसिमको स्वभाव, एक प्रकारको मानसिकता हो। तसर्थ, कतिपय मानिसहरू छ महिना वा एक वर्षको लागि मण्डली छोडेर जान्छन् वा जतिसुकै कमजोरी भए पनि वा जति धेरै गलत अवधारणाहरूबाट कष्ट भोगे पनि, पछि वास्तविकतामा बिउँझने, ज्ञान प्राप्त गर्ने र त्यस मार्गबाट फनक्क फर्किने, अनि सही मार्गमा फर्कने तिनीहरूको क्षमताले मलाई विशेष रूपमा सान्त्वना दिन्छ र मलाई थोरै भए पनि आनन्द दिन्छ। आनन्द र वैभवको यो संसारमा, र यो दुष्ट युगमा, परमेश्‍वरलाई स्वीकार गर्न, र सही मार्गमा फर्केर आउन सक्‍नु भनेको निकै आराम र उत्साह ल्याउने कुरा हो। उदाहरणको लागि, छोराछोरी हुर्काउने कामलाई लिऊँ: तिनीहरूले आमाबाबुलाई प्रेम गर्ने भए पनि नगर्ने भए पनि, यदि तिनीहरूले तँलाई स्वीकार गरेनन्, र कहिल्यै फर्केर नआउने गरी घर छोडेर गए भने, तँलाई कस्तो लाग्‍नेछ? भित्री रूपमा, तँलाई जहिल्यै पनि तिनीहरूको चिन्ता लागिरहनेछ, र तैँले सधैँ विचार गर्नेछस्, ‘मेरो छोरो कहिले फर्किनेछ? मलाई हेर्न मन लाग्यो। जे भए पनि, त्यो मेरो छोरा हो, र मैले त्यसलाई व्यर्थैमा हुर्काएको र प्रेम गरेको होइन।’ तैँले सधैँ यस्तो विचार गरेको हुन्छस्; तैँले सधैँ त्यो दिन आओस् भनेर चाहेको हुन्छस्। यस विषयमा सबैले उस्तै अनुभूति गर्छ, परमेश्‍वरको बारेमा त के कुरा गर्ने र—बाटो बिराएपछि मान्छेले फेरि फर्किआउने बाटो भेट्टाउनेछ र बिग्रेको छोरो घर आउनेछ भन्‍ने उहाँको आशा अझै ठूलो छैन र? आजभोलिका मानिसहरू सानो कदका छन्, तर साँचो विश्‍वासप्रति तिनीहरूमा कुनै लगाव नभएको र तिनीहरू अविश्‍वासी भएकाले परमेश्‍वरको सरोकारभन्दा तल्लो स्तरमा रहेको अवस्था छ भने त बेग्‍लै कुरा हो, नत्र तिनीहरूले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू बुझ्‍ने दिन आउने नै छ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन)। परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो हृदय छोए, र आँशु झरेर अनुहारमा बग्यो। मलाई परमेश्‍वर मसँग आमने-सामने कुरा गरिरहनुभएको छ, आमा आफ्नो बच्‍चासँग बोलेजस्तो बोलिरहनुभएको छ जस्तो लाग्यो। म सबैभन्दा हताश हुँदा, परमेश्‍वरले मलाई बचाउनुभयो र उहाँको प्रेम कत्ति वास्तविक छ भनेर महसुस गराउनुभयो! परमेश्‍वर मानिसहरूलाई सजिलै दोषी ठहराउनुहुन्न वा मार्नुहुन्न भन्‍ने मैले बुझेँ। परमेश्वर आखिरी दिनहरूमा मानवजातिलाई मुक्ति दिन देहधारी भई आउनुभयो। मैले सोचेजस्तो परमेश्‍वरले मलाई कहिल्यै पनि त्याग्नुभएको थिएन। बरु, मेरो भ्रष्ट स्वभाव र मैले लिएको गलत मार्गको कारण उहाँले आफ्नो अनुहार मदेखि लुकाउनुभएको थियो। यो त मलाई अनुशासन दिन र परिवर्तन गर्नका लागि उहाँको धार्मिकता र पवित्रता थियो। मैले पश्‍चात्ताप गर्छु भनेर परमेश्‍वरले प्रतीक्षा गरिरहनुभएको थियो, तर ममा परमेश्‍वरबारे धारणा र गलत बुझाइहरू थिए। म सधैँ व्यक्तिगत दृष्टिकोणमा खडा रहेँ र सत्यता बुझेकोझैँ गरी परमेश्वरको इच्छाको ठाउँमा आफ्ना धारणालाई राखेँ। म एकदमै विद्रोही भए पनि, परमेश्‍वरलाई मेरो कमजोरी र म कहाँ ढल्छु र असफल हुन्छु भन्‍ने कुरा थाहा थियो। परमेश्वरको प्रेम मैले कल्पना गर्न सकेको भन्दा महान् थियो। परमेश्वरले चरणबद्ध रूपमा मलाई म नबिउँझेसम्म अगुवाइ गर्नुभयो। मानिसहरूलाई मुक्ति दिने परमेश्‍वरको अभिप्राय सच्‍चा छ भन्‍ने मैले देखेँ। मानिसहरूले उहाँको नाम र मार्गलाई कायम राखे भने, उहाँले सधैँ मुक्तिको हात बढाउनुहुनेछ। परमेश्‍वर हरेकको जीवनको लागि जिम्‍मेवार हुनुहुन्छ, तर मानिसहरूले सक्रिय रूपले सृष्टि गरिएको प्राणी रूपमा आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नैपर्छ। परमेश्वर मजस्ता कायरहरूलाई मन पराउनुहुन्न, उहाँ त सङ्कल्पित मानिसहरूलाई मन पराउनुहुन्छ। मैले साँचो रूपमा पश्‍चात्ताप गरेँ अनि सत्यता खोजेँ र आफूलाई परिवर्तन गरेँ भने, अझै ढिलो भइसकेको थिएन। मसित अझै पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन गर्ने र मुक्ति पाउने मौका थियो। मैले परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझेपछि, मेरो नकारात्मक अवस्था र गलत बुझाइ परिवर्तन भयो।

पछि, मैले परमेश्‍वरको वचनको अर्को खण्ड पढेँ जसले मलाई परमेश्‍वरको न्यायको कामबारे केही बुझाइ प्रदान गर्‍यो। परमेश्‍वर भन्नुहुन्छ: “आज परमेश्‍वरले तिमीहरूको न्याय गर्नुहुन्छ, तिमीहरूलाई सजाय दिनुहुन्छ, र तिमीहरूलाई दोषी ठहराउनुहुन्छ, तर तैँले यो थाहा पाउनु पर्छ, कि तँलाई दोष लाउनुको लक्ष्य तैँले आफैलाई चिन् भन्‍ने हो। उहाँले तँलाई दोष लाउनुहुन्छ, सराप्नुहुन्छ, न्याय गर्नुहुन्छ, र सजाय दिनुहुन्छ, यसैले कि तैँले आफूलाई चिन्‍न सक्, ताकि तेरो स्वभाव परिवर्तन हुन सकोस्, ताकि तैँले आफ्‍नो मूल्यलाई जान्‍न सक् र परमेश्‍वरका सबै कामहरू धर्मी छन् र उहाँको स्वभाव र उहाँको कामका आवश्यकताहरू अनुसार छन्, र उहाँले मानिसको मुक्तिको योजनाअनुसार काम गर्नुहुन्छ, अनि उहाँ मानिसलाई प्रेम गर्नुहुने, बचाउनुहुने, न्याय गर्नुहुने र दण्ड दिनुहुने धर्मी परमेश्‍वर हुनुहुन्छ भनी देख्‍न सक्। यदि तँलाई तँ निम्न प्रतिष्ठाको छस्, तँ भ्रष्ट र विद्रोही छस् भन्‍ने मात्र थाहा छ, तर परमेश्‍वरले आज तँमाथि पठाउनुहुने न्याय र सजायद्वारा उहाँको मुक्तिलाई स्पष्ट पार्न चाहनुहुन्छ भनी जानिनस् भने तैँले अनुभव प्राप्त गर्ने कुनै उपाय हुँदैन, अनि तँ अझ अगि बढ्न योग्य हुने कुरा त परै जाओस्। परमेश्‍वर मार्न वा नाश गर्न आउनुभएको होइन, तर न्याय गर्न, सराप्न, सजाय दिन र बचाउन आउनुभएको हो। उहाँको ६,००० वर्षको व्यवस्थापन योजना नजिक नआउञ्‍जेलसम्‍म—उहाँले प्रत्येक वर्गको मानिसको नतिजा प्रकट गर्नुभन्दा पहिले—पृथ्वीमा परमेश्‍वरले गर्नुहुने काम मुक्तिका लागि हुनेछ; यसको उद्देश्य भनेको उहाँलाई प्रेम गर्नेहरूलाई पूर्ण—सम्पूर्ण रूपमा—बनाउनु नै हो र उनीहरूलाई उहाँको प्रभुत्वको अधीनमा झुकाउनु हो। परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई जसरी बचाउनु भए पनि, त्यो सबै तिनीहरूका पुरानो शैतानिक स्वभावबाट तिनीहरूलाई अलग पारेर नै गरिन्छ; अर्थात्, उहाँले तिनीहरूलाई जीवनको खोजी गर्ने बनाएर बचाउनुहुन्छ। यदि तिनीहरूले त्यसो गरेनन् भने, तिनीहरूसँग परमेश्‍वरको मुक्तिलाई स्वीकार गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। मुक्ति परमेश्‍वर स्वयम्‌को काम हो, र जीवनको खोजी गर्नु भनेको मुक्ति स्वीकार गर्नको लागि मानिसले गर्नैपर्ने कुरा हो। मानिसको नजरमा मुक्ति परमेश्‍वरको प्रेम हो र परमेश्‍वरको प्रेम कहिल्यै पनि सजाय, न्याय र सरापहरू हुन सक्दैन; मुक्तिमा प्रेम, दया र त्यसबाहेक सान्त्वनाका शब्दहरू, साथसाथै परमेश्‍वरले प्रदान गर्नुभएका असीमित आशिषहरू हुनुपर्दछ। जब परमेश्‍वरले मानिसलाई बचाउनुहुन्छ, तब मानिसहरूले आफ्ना हृदयहरू परमेश्‍वरलाई दिन सकून् भनी परमेश्‍वरले उनीहरूलाई आफ्ना आशिषहरू र अनुग्रहले असर पार्दै त्यसो गर्नुहुन्छ भनी मानिसहरू विश्‍वास गर्दछन्। भन्नुको तात्पर्य यो हो, कि उहाँले मानिसलाई छुनु भनेको उहाँले तिनीहरूलाई बचाउनु हो। यस प्रकारको मुक्ति एक सम्झौता गरेर गरिन्छ। जब परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई एक सय गुणा दिनुहुन्छ तब मात्र मानिस परमेश्‍वरको नाउँको सामु झुक्छ र उहाँका निम्ति राम्रो गर्ने र उहाँलाई महिमा दिने कोसिस गर्छ। मानव जातिका लागि परमेश्‍वरको अभिप्राय यो होइन। परमेश्‍वर भ्रष्ट मानव जातिलाई बचाउन पृथ्वीमा काम गर्न आउनुभएको छ; यसमा कुनै झूट छैन। यदि यो झूट थियो भने, निश्चय उहाँ व्यक्तिगत रूपले आफ्नो काम गर्न आउनुहुने थिएन। विगतमा, उहाँको मुक्तिको माध्यमहरूमा चरम प्रेम र दया देखाउने कार्य समावेश थियो, यहाँसम्म कि, उहाँले मानव जातिलाई सम्पूर्ण रूपमा प्राप्त गर्न शैतानलाई आफ्नो सबै कुरा दिनुभयो। वर्तमान विगतजस्तो अलिकति पनि छैन: आज तिमीहरूलाई दिइएको मुक्ति आखिरी दिनहरूमा, प्रत्येकलाई उसको प्रकारअनुसार वर्गीकरण गरिएको समयमा आउँछ; तिमीहरूको मुक्तिको माध्यम प्रेम वा करुणा होइन, तर त्यो सजाय र न्याय हो, यसैले कि मानिसले पूर्ण रूपमा मुक्ति पाओस्। यसैले, तिमीहरूले पाउने भनेको सजाय, न्याय र निर्दयी प्रहार मात्र हो, तर यो कुरा जान: यो निर्दयी प्रहारमा दण्ड अलिकति पनि छैन। मेरा वचनहरू जति नै कठोर भए पनि, तँमाथि आइपर्ने चाहिँ थोरै वचनहरू मात्र हुन् जुन तिमीहरूलाई निर्दयी लाग्‍न सक्छ, र म जति नै रिसाए पनि तिमीहरूमाथि बर्सिने भनेको मेरो धिक्कारका वचनहरू नै हुन्, मेरो उद्देश्य तिमीहरूको हानि गर्ने वा तिमीहरूलाई मार्ने होइन। के यो सबै तथ्य होइनन् र? यो जान् कि हिजोआज चाहे धर्मी न्याय होस् वा निर्दयी शुद्धीकरण र सजाय होस्, सबै कुरा मुक्तिकै लागि हुन्। आज प्रत्येकलाई प्रकार अनुसार वर्गीकरण गरिए पनि वा मानिसका वर्गहरूलाई उदाङ्गो पारिए पनि, परमेश्‍वरका सबै वचनहरू र कामको उद्देश्य भनेको परमेश्‍वरलाई साँचो रूपमा प्रेम गर्नेहरूलाई मुक्ति दिनु नै हो। धर्मी न्याय मानिसलाई शुद्ध गर्नका लागि ल्याइन्छ, र निर्दयी शोधन तिनीहरूलाई शुद्ध पार्नका लागि गरिन्छ; कठोर वचनहरू वा ताडना, दुवै शुद्ध पार्नका लागि र मुक्तिको खातिर दिइन्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। तैँले प्रतिष्ठाका आशिष्‌हरूलाई पन्छ्याउनुपर्छ र मानिसको निम्ति मुक्ति ल्याउने परमेश्‍वरको अभिप्रायलाई बुझ्‍नुपर्छ)। मैले परमेश्‍वरका वचनहरू पढेपछि, परमेश्‍वरको न्यायको कामलाई बुझेको रहेनछु भन्‍ने थाहा पाएँ। मैले पहिलोपटक परमेश्‍वरको कार्य स्वीकार गर्दा, त्यो त धेरैजसो परमेश्‍वरको प्रेम, कृपा, र पवित्र आत्‍माको ज्योति र अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्नका लागि नै थियो। परमेश्‍वरको अनुग्रह लिनुमा नै म सन्तुष्ट थिएँ। मलाई आफू परमेश्‍वरको हातमा सानो बालक हुँ, उहाँले मन पराएको व्यक्ति, विशेष र सिद्ध छु, र मलाई परमेश्‍वरले त्यति कठोर न्याय गर्नु हुँदैन भन्‍ने सोचेँ। त्यसकारण, जब परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो भ्रष्टता र ख्रीष्टविरोधी स्वभावलाई खुलासा गरे, तब परमेश्‍वरले मलाई हटाउनुहुनेछ भन्‍ने लाग्यो। वास्तवमा, मैले परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझिनँ। शैतानले मानिसहरूलाई गम्भीर रूपमा भ्रष्ट तुल्याएको थियो, अनि परमेश्‍वरको कठोर न्याय र सजायले मात्रै मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन गर्न र हामीलाई शैतानको प्रभुत्वबाट पूर्ण रूपमा मुक्त गर्न सक्थ्यो। शैतानद्वारा म अति भ्रष्ट पारिएको, र असाध्यै अहङकारी र आत्मधर्मी थिएँ, त्यसैले मलाई ब्युँझाउन परमेश्‍वरका वचनहरूको न्याय र सजाय आवश्यक थियो। यस प्रकारको कामले मात्रै मलाई शैतानले तुल्याएको मेरो भ्रष्टताको कुरूपतालाई देखाउन सक्थ्यो, र त्यसपछि मात्रै मैले आफूलाई घृणा गर्न र शैतानलाई त्याग्‍न सक्थेँ। त्योबिना, मैले अझै पनि आफूलाई सिद्ध र परमेश्‍वरले प्रेम गरेको व्यक्ति ठान्‍नेथिएँ, अनि त्यसपछि मैले कहिल्यै पनि सत्यता खोजी गर्ने वा आत्मसमीक्षा गर्नेथिइनँ। म नमरुञ्‍जेलसम्‍म ख्रीष्टविरोधीको गलत मार्गमा हिँड्नेथिएँ। म परमेश्‍वरमा विश्‍वास त गर्थेँ, तर कष्ट भोग्‍न पटक्कै चाहन्‍नथिएँ, अनि परमेश्‍वरबाट बच्चाजस्तै पुलिपुलिन चाहन्थेँ, सधैँभरि परमेश्‍वरको अनुग्रह र कृपा प्राप्त गर्न चाहन्थेँ। यसरी म परमेश्‍वरद्वारा कसरी कहिल्यै शुद्ध पारिन सक्थेँ र? मेरो अज्ञानता र स्वार्थीपनले मलाई परमेश्‍वरलाई गलत ठान्न, उहाँबाट टाढिन, र उहाँलाई धोका दिन लगायो। परमेश्वरको न्यायको कामपछाडि उहाँको प्रेम र मुक्ति लुकेको थियो भनेर मैले बुझ्न सकिनँ। मैले आफ्नो अज्ञानता र स्वार्थीपनको लागि ठूलो मूल्य चुकाएको थिएँ। परमेश्‍वरको न्याय र सजायको कामको ठूलो महत्त्व थाहा पाएपछि, ममा फेरि परमेश्‍वरलाई पछ्याउने र उहाँको काम अनुभव गर्ने आत्मविश्‍वास पलायो। परमेश्‍वरको काम मेरा धारणाअनुसार भए पनि नभए पनि, त्यो मलाई शुद्ध पार्न र मेरो भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन गर्न, अनि मलाई शैतानको प्रभुत्वबाट पूर्णरूपमा मुक्त गर्नको लागि नै थियो भनेर बुझेँ। परमेश्वरको न्याय र सजाय मानिसलाई मुक्ति दिने उहाँको सर्वोत्तम तरिका हो।

त्यसपछि, मैले परमेश्वरका अझ धेरै वचनहरू पढेँ र उहाँका मापदण्डहरू बुझेँ। परमेश्‍वरले म सृष्टि गरिएको साँचो प्राणी बनेको, उहाँको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्‍त स्वीकार गरेको, आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेको, उहाँलाई चिनेको, र उहाँको गवाही दिएको चाहनुहुन्थ्यो। वास्तवमा, मेरो हैसियत मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको जस्तै थियो। परमेश्‍वरले मलाई केही वरदान र प्रतिभा, वा अगुवाको रूपमा सेवा गर्ने मौका दिनुभएको थियो, तर त्यसको अर्थ मेरो हैसियत ब्रदर-सिस्टरहरूको हैसियतभन्दा उच्‍च छ भन्‍ने थिएन। म पनि सृष्टि गरिएको प्राणी र परमेश्वरको मुक्ति चाहिएको भ्रष्ट व्यक्ति नै थिएँ। यी वरदान र प्रतिभा परमेश्‍वरले दिनुभएको थियो, त्यसकारण मैले आफ्नो प्रदर्शन गर्नु हुँदैनथियो। परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्नको लागि मैले मेरा प्रयासहरू कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्नमा केन्द्रित गर्नुपर्ने थियो। मैले यी कुरा महसुस गरेपछि, अभ्यासको मार्ग पाएँ, र राहत महसुस गरेँ। अब मैले आफ्ना कर्तव्यलाई निरन्तरता दिन मण्डलीमा तुरुन्तै फर्केर जान चाहेँ। यसपटक, परमेश्‍वरलाई पछ्याउने र आफ्‍नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने मेरो सङ्कल्प अझ दह्रिलो थियो। मैले अरू सबै कुरा पन्छ्याएर परमेश्‍वरलाई पछ्याउने चाहना गर्दै परमेश्‍वरप्रतिको विश्वाससँग असम्‍बन्धित मेरो कम्प्युटर र फोनमा भएका सबै कुरा डिलिट गरेँ। केही दिनपछि, म मण्डलीमा फर्केर गएँ र सुसमाचार प्रचारलाई निरन्तरता दिएँ। म परमेश्वरप्रति असाध्यै कृतज्ञ भएँ। मैले आफ्ना कर्तव्यमा ब्रदर-सिस्टरहरूसँग सचेत भई सहकार्य गरेँ। हरेक समस्याको सामना गर्दा, मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई दृष्टिकोण र सुझाव मागेँ, अनि तिनीहरूलाई सहभागी हुन अनुरोध गरेँ। मैले उप्रान्त आफै अन्तिम निर्णय गर्न र ब्रदर-सिस्टरहरूमाथि मेरा दृष्टिकोणहरू लाद्‍न छोडेँ। बरु, मैले कामकुराबारे विचार गरेँ र सबैसँग कामकुराबारे छलफल गरेँ। मैले उप्रान्त तिनीहरूलाई मेरो सम्मान गर्न लगाउनका लागि देखावटी गर्न वा तिनीहरूलाई नियन्त्रण गर्न चाहिनँ। मलाई उप्रान्त शक्तिको चाहना थिएन। बरु, मैले ब्रदर-सिस्टरहरूसँगै सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्न सिकेँ। यसरी अभ्यास गर्दा, मलाई अझ धेरै सहज महसुस भयो, जुन मैले पहिले कहिल्यै अनुभव गरेको थिइनँ।

यो अनुभवपछि, मैले आफ्ना भ्रष्ट स्वभावबारे केही बुझाइ प्राप्त गरेको छु। मैले परमेश्‍वरको काम र मानवजातिलाई मुक्ति दिने उहाँको इच्छाबारे केही अन्तर्दृष्टि, र साथमा अझै ठूलो विश्‍वास पनि प्राप्त गरेको छु। मलाई साँच्‍चै के महसुस भएको छ भने, परमेश्‍वरको न्याय र सजाय दोषी ठहर्‍याउने र नष्ट गर्ने कुरा होइन, तर उहाँको प्रेम र मुक्ति हो। परमेश्वरको वचनले भन्छ: “परमेश्‍वरको सजाय र न्याय नै ज्योति हो र यो मानिसको मुक्तिको ज्योति हो, र मानिसको लागि योभन्दा उत्तम आशिष, अनुग्रह वा सुरक्षा कुनै छैन” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। पत्रुसका अनुभवहरू: सजाय र न्यायसम्‍बन्धी उनको ज्ञान)। परमेश्‍वरलाई धन्यवाद!