तेरो भित्रको विश्‍वासद्वारा मात्र तैँले परमेश्‍वरलाई देख्न सक्छस्,

अनि जब तँमा विश्‍वास हुन्छ परमेश्‍वरले तँलाई सिद्ध बनाउनुहुन्छ।

विश्‍वासविना उहाँले यो गर्न सक्नुहुन्न।

जब आफ्नो व्यक्तिगत अनुभवमा उहाँका कार्यहरू देख्‍न सक्‍ने विश्‍वास तँमा हुन्छ,

तब परमेश्‍वर तँकहाँ देखा पर्नुहुनेछ,

र उहाँले तँलाई ज्ञान दिनुहुनेछ अनि भित्रबाट तँलाई डोर्याउनुहुनेछ।

त्यो विश्‍वासविना परमेश्‍वरले त्यसो गर्न सक्‍नुहुनेछैन।

यदि तैँले परमेश्‍वरमा आशा गुमाएको छस् भने, तैँले कसरी उहाँको कामको अनुभव गर्न सक्‍नेछस् र?

त्यसकारण, तँमा विश्‍वास छ र तैँले परमेश्‍वरप्रति शङ्का गर्दैनस् भने मात्र,

उहाँले जे गर्नुभए पनि उहाँप्रति तँमा साँचो विश्‍वास छ भने मात्र

उहाँले तँलाई तेरा अनुभवहरूद्वारा ज्ञान र प्रकाश दिनुहुनेछ,

तब मात्र तैँले उहाँका कामहरू देख्न सक्‍नेछस्।

यी सबै कुराहरू विश्‍वासद्वारा नै प्राप्त गरिन्छ।

विश्‍वास शोधनबाट मात्र आउँछ, अनि शोधनको अनुपस्थितिमा विश्‍वास बढ्न सक्दैन।

यो “विश्‍वास” भन्‍ने शब्दले केलाई जनाउँछ?

विश्‍वास भनेको कुनै कुरा देख्न वा छुन नसक्दा,

परमेश्‍वरको काम मानिसका विचारहरूसँग मेल नखाँदा,

त्यो मानव जातिको पहुँचभन्दा पर हुँदा मानव हृदयमा हुने सच्‍चा आस्था र इमानदार हृदय हो।

परमेश्‍वरले यही विश्‍वासको बारेमा कुरा गर्नुभएको हो।

कठिनाइ र शोधनको समयमा मानिसहरूलाई विश्‍वास चाहिएको हुन्छ,

अनि विश्‍वास यस्तो कुरा हो जुन शोधन पछि आउँछ;

शोधन र विश्‍वासलाई अलग गर्न सकिँदैन।

परमेश्‍वरले जसरी काम गर्नुभए पनि र तेरो वातावरण जस्तोसुकै भए पनि

तँ जीवनलाई अनि सत्यतालाई खोजी गर्न

अनि परमेश्‍वरको कामको ज्ञानलाई खोज्न,

उहाँका कामहरूलाई बुझ्न सक्‍छस्, अनि तँ सत्यताअनुसार कार्य गर्न सक्छस्।

यसो गर्नु नै साँचो विश्‍वास हुनु हो,

अनि त्यसो गर्दा तैँले परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वास हराएको छैनस् भन्ने देखिन्छ।

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट