यस मार्गमा, धेरै मानिसहरूले थुप्रै ज्ञानको कुरा गर्न सक्छन्,

तर उनीहरूको मृत्युको समयमा, उनीहरूका आँखाहरू आँसुले भरिन्छन्,

र आफ्नो जीवनकाल व्यर्थमा खेर फालेकोमा

र परिपक्‍व वृद्धावस्था शून्यतामा जिएकोमा आफैलाई घृणा गर्छन्।

उनीहरूले सिद्धान्तहरू मात्र बुझ्छन्,

तर सत्यतालाई व्यवहारमा लागू गर्न सक्दैनन् अथवा परमेश्‍वरको साक्षी हुन सक्दैनन्;

बरु, उनीहरू यत्तिकै यता उता दौडिरहन्छन्, मौरी झैँ व्यस्त हुन्छन्,

र अन्त्यमा मृत्युको छेउमा पुगेपछि मात्र

उनीहरूले आफूमा साँचो गवाहीको अभाव भएको

र उनीहरूले परमेश्‍वरलाई बिलकुल नचिनेको थाहा गर्छन्।

किन तँ समयको उपयोग गर्दैनस्

र तैँले प्रेम गरेको सत्यताको खोजी गर्दैनस्?

किन भोलिलाई कुर्छस्?

के यो धेरै ढिलो भएन र?

यदि जीवनमा तँ सत्यताको लागि

दुःख भोग्दैनस् अथवा यसलाई प्राप्‍त गर्न खोज्दैनस् भने

तँ मृत्युको घडीमा पछुताउन चाहन्छस् भन्‍ने अर्थ लाग्दैन र?

यदि त्यसो हो भने किन परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छस्?

वास्तवमा, मानिसहरूले यदि अलिकति परिश्रम गरे भने पनि

सत्यतालाई अभ्यास गर्न सक्‍ने थुप्रै विषयहरू छन्

र यसरी परमेश्‍वरलाई सन्‍तुष्‍ट पार्न सक्छन्।

किनकी उनीहरूले परमेश्‍वरको खातिर काम गर्न नसकोस् भनेर

मानिसहरूका हृदयहरू दुष्‍टद्वारा नियन्त्रित छन्,

र निरन्तर रूपमा उनीहरूको शरीरको खातिर दौडधूप गर्छन्,

अन्त्यमा केही पनि प्राप्‍त गर्दैनन्।

यस कारणले, मानिसहरू निरन्तर रूपमा समस्याहरू

र कठिनाइहरूद्वारा पीडित हुन्छन्।

के यिनीहरू शैतानका यातनाहरू होइनन्?

के यो शरीरको भ्रष्‍टता होइन?

तैँले आफ्नो ओठ चलाएर परमेश्‍वरलाई मूर्ख बनाउने कोसिस गर्नु हुँदैन।

बरु, तैँले स्पष्‍ट कार्य गर्नुपर्छ।

आफैलाई धोका नदे—त्यसको अर्थ के हुन सक्छ?

आफ्नो शरीरको खातिर जिएर फाइदा र प्रसिद्धिको लागि सङ्घर्ष गरेर तैँले के प्राप्‍त गर्न सक्छस्?

किन तँ समयको उपयोग गर्दैनस्

र तैँले प्रेम गरेको सत्यताको खोजी गर्दैनस्?

किन भोलिलाई कुर्छस्?

के यो धेरै ढिलो भएन र?

यदि जीवनमा तँ सत्यताको लागि

दुःख भोग्दैनस् अथवा यसलाई प्राप्‍त गर्न खोज्दैनस् भने

तँ मृत्युको घडीमा पछुताउन चाहन्छस् भन्‍ने अर्थ लाग्दैन र?

यदि त्यसो हो भने किन परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छस्?

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट