१

मानिस परमेश्‍वरलाई पछ्याउँदै यी सबै विभिन्न कालखण्डहरूमा हिँडेको छ,

तैपनि परमेश्‍वर यावत् थोक र जीवित प्राणीहरूको

नियतिमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ भनी उसले जान्दैन,

न त परमेश्‍वरले यावत् थोकहरूलाई कसरी योजनाबद्ध र निर्देशन गर्नुहुन्छ भन्‍ने नै उसले जान्दछ।

यसलाई वर्तमान समयको मानिस अनि अति प्राचीनकालको मानिसले समेत बुझेको छैन।

यसो हुनुको कारण परमेश्‍वरका कार्यहरू अत्यन्त अदृश्य भएर होइन,

न त परमेश्‍वरको योजना साकार हुन बाँकी रहेर नै हो,

तर मानिसको हृदय र आत्मा परमेश्‍वरबाट अति टाढा भएको कारण हो,

यो यति टाढा छ कि मानिसले परमेश्‍वरलाई पछ्याउँदा

पनि ऊ शैतानको सेवामा रहन्छ

र उसलाई यो कुरा अझै थाहा छैन।

२

परमेश्‍वरका कदमहरू र परमेश्‍वरको देखापराइलाई कसैले पनि सक्रियतापूर्वक खोज्दैन,

अनि कोही पनि परमेश्‍वरको हेरचाह र सुरक्षामा बाँच्न इच्छुक छैन।

बरु, यस संसारसँग र यो दुष्‍ट मानवजातिले पछ्याउने अस्तित्वका नियमहरूसँग

समायोजित हुनका लागि

तिनीहरू शैतान र दियाबलसहरूको क्षय स्विकार्न इच्छुक हुन्छन्।

यस अवस्थामा, मानिसको हृदय र आत्मा मानिसले शैतानलाई चढाउने भेटी

र शैतानको खाद्य पदार्थ बन्छ।

अझ बढी, मानव हृदय र आत्मा शैतान बस्ने ठाउँ,

साथै त्यसको यथोचित खेल मैदान बनेको छ।

३

मानिसले आफ्ना मानव आचरणका सिद्धान्तहरूका साथै मानव अस्तित्वको मूल्य र अर्थको बुझाइ

थाहा नै नपाइकन गुमाउँछ।

मानिसको हृदयमा परमेश्‍वरका व्यवस्थाहरू अनि परमेश्‍वर र मानिस बीचको करार

क्रमिक रूपमा धुमिल्लिँदै जान्छ

र उसले परमेश्‍वरलाई खोज्न वा उहाँको ख्याल गर्न छोड्छ।

समय बित्दै जाँदा,

मानिसले परमेश्‍वरले उसलाई सृष्‍टि गर्नुको महत्त्वको बुझाइ गुमाउँछ,

न त उसले परमेश्‍वरको मुखबाट निस्केको वचन

र परमेश्‍वरबाट आएका सबै कुरा नै बुझ्छ।

त्यसपछि मानिसले परमेश्‍वरका व्यवस्थाहरू र कानूनहरूको प्रतिरोध गर्न थाल्छ,

अनि उसको हृदय र आत्मा भावशून्य बन्छ…।

परमेश्‍वरले सुरुमा सृष्‍टि गर्नुभएको मानिसलाई गुमाउनुहुन्छ,

अनि मानिसले उसको मौलिक मूललाई गुमाउँछ:

मानवजातिको दुःखान्त यही नै हो।

—वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। परमेश्‍वर मानिसको जीवनको स्रोत हुनुहुन्छ