उनी मण्डलीको कामको जिम्मेवार व्यक्ति हुन्। आफ्ना अगुवाहरूको सङ्गति एकदमै स्पष्ट र धाराप्रवाह रहेको देखेपछि, उनले उनीहरूको प्रशंसा नगरी बस्‍न सक्दिनन्। उनीहरूले अप्रत्याशित रूपमा दोष स्विकार्दै राजीनामा दिएपछि, उनी नकारात्मक बन्छिन् र परिस्थितिलाई गलत तरिकाले बुझ्छिन्। उनले आफू ती अगुवाहरूको बराबरी छुइनँ, त्यसैले निश्‍चय नै राम्रो काम गर्न सक्दिनँ भन्‍ने ठान्छिन्। उनले परमेश्‍वरका वचनहरू खान्छिन् र पिउँछिन्, अनि आत्मचिन्तन गर्छिन्। किन उनी विश्‍वास परमेश्‍वरलाई गर्छिन् तर पूजाचाहिँ मानिसहरूलाई गर्छिन्? उनले आफूबारे के सिक्छिन्? के-कस्ता गलत दृष्टिकोणहरू परिवर्तन गर्छिन्?