त्यो “देहधारण” परमेश्‍वर देहमा देखा पर्ने घटनाहो;

परमेश्‍वरले सृष्टि गरिएको मानवजातिका बीचमा देहको प्रतिरूपमा काम गर्नुहुन्छ।

त्यसकारण परमेश्‍वर देहधारी हुनको लागि, उहाँ सुरुमा देह,

सामान्य मानवता सहितको देह हुनुपर्छ; यो सबैभन्दा आधारभूत सर्त हो।

वास्तवमा, परमेश्‍वरको देहधारणको तात्पर्य भनेको परमेश्‍वर देहमा जिउनुहुन्छ र काम गर्नुहुन्छ,

परमेश्‍वर उहाँको सार-तत्वमा नै देह बन्‍नुहुन्छ, मानिस बन्‍नुहुन्छ भन्‍ने हो।

मानवताविना कुनै देह हुन सक्दैन,

र मानवता विनाको व्यक्ति मानव होइन।

यसरी, परमेश्‍वरको देहको मानवता परमेश्‍वरको देहधारी शरीरको अन्तर्निहित गुण हो।

“जब परमेश्‍वर देह बन्‍नुहुन्छ उहाँ पूर्ण रूपमा ईश्‍वरीय हुनुहुन्छ,

र कुनै पनि हालतमा मानव हुनुहुन्‍न” भनी भन्‍नु भनेको ईश्‍वरनिन्दा हो,

किनभने यो अभिव्यक्ति यथार्थ हुँदै होइन, र यसले देहधारणको सिद्धान्तलाई उल्‍लङ्घन गर्छ।

परमेश्‍वर देह बन्‍नुहुने भएकोले,

उहाँको सार मानवता र ईश्‍वरीयताको संयोजन हो।

यस संयोजनलाई परमेश्‍वर स्वयम्,

पृथ्वीमा परमेश्‍वर स्वयम् हो भनी भनिन्छ।

त्यसैले कामको प्रतिनिधि उहाँको मानवतामा बास गर्ने ईश्‍वरीयता हो।

उहाँको मानवताभित्र लुकेको हुन्छ;

वास्तवमा, उहाँको मानवताद्वारा होइन, उहाँको पूर्ण ईश्‍वरीयताद्वारा नै उहाँको कार्य गरिन्छ।

तर काम गर्ने उहाँकै देह हो। उहाँ मानिस हुनुहुन्छ र परमेश्‍वर पनि हुनुहुन्छ भनेर भन्‍न सकिन्छ,

परमेश्‍वर सारसहित देहमा जिउने मानिस बन्‍नुहुन्छ

त्यसैले सामान्य सारा मानिसहरूभन्दा माथि हुनुहुन्छ।

अनि त्यसैले, उहाँको जस्तो मानव भेष सहितका सबैमध्ये,

मानवता सहितका सबैमध्ये,

उहाँ मात्रै देहधारी परमेश्‍वर स्वयम् हुनुहुन्छ—

अरू सबै सृष्टि गरिएका मानव हुन्।

परमेश्‍वर देह बन्‍नुहुने भएकोले,

उहाँको सार मानवता र ईश्‍वरीयताको संयोजन हो।

यस संयोजनलाई परमेश्‍वर स्वयम्,

पृथ्वीमा परमेश्‍वर स्वयम् हो भनी भनिन्छ।

तिनीहरू सबैमा मानवता भए तापनि, सृष्टि गरिएका मानवमा मानवता बाहेक केही पनि हुँदैन,

जबकि देहधारी परमेश्‍वर फरक हुनुहुन्छ:

उहाँको देहमा उहाँमा मानवता मात्रै होइन, तर अझै महत्त्वपूर्ण कुरा, उहाँमा ईश्‍वरीयता छ।

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट