पद १

परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतालाई पहिचान नगर्ने हुनाले,

आफ्ना परिस्थिति र नियति परिवर्तन गर्ने व्यर्थ आशा राख्दै,

मानिस नियतिको सामु विद्रोही र अवज्ञाकारी हुन्छन्

परमेश्‍वरको अख्तियार र नियतिमा रहेको कुरा पन्छाउछन्।

पूर्व कोरस १

कहिल्यै सफल हुन सक्दैनन् र सधै‌ पराजित हुन्छन्।

आफ्नो जीवन खेर फाल्ने क्रममा

मानिसले भोग्ने अन्तरआत्माको यो संघर्षले

यति पीडा दिन्छ कि हाड नै छेड्छ।

कोरस

मानिसको पीडाको कारण के?

यो त उसले लिने मार्गको कारण हुन्छ

र जीवन जीउन छनौट गर्ने

शैलीका कारण यस्तो हुन्छ।

पद २

मानिसको दु:खान्त उसले खुशी जीवन चाहनु होइन

न ख्याति, सम्पन्नता खोज्नु वा नियति अस्विकार गर्नु हो।

यो त उहाँको यथार्थता र मानिसको नियतिमाथीको राज देख्नु हो,

र पनि आफ्ना मार्गहरूलाई सुधार्न नसक्नु हो।

पूर्व कोरस २

ऊ बरु परमेश्‍वरको सार्वभौम शक्ति विरुद्ध जान्छ

अनि हारेपछि मात्रै समर्पण गर्छ।

उहाँ भन्नुहुन्छ, समर्पण गर्नेहरु ज्ञानी हुन्

संघर्ष गर्नेहरू वास्तवमै मुर्ख हुन्।

कोरस

मानिसको पीडाको कारण के?

यो त उसले लिने मार्गको कारण हुन्छ

र जीवन जीउन छनौट गर्ने

शैलीका कारण यस्तो हुन्छ।

अन्त्य

कतिपय मानिसले महसुस नगरेका हुन सक्छन

तर जब तिमी कदर गर्छौ,

जब तिमी वास्तवमै जान्दछौ

कि मानव नियतिमाथि परमेश्‍वरको राज छ,

जब देख्छौ वहाँले तिम्रो लागि योजित

कुरा लाभदायक र सुरक्षात्मक छन्,

तब तिम्रो पीडा चाँडै हल्‍का हुन थाल्छ,

तिमीले स्वतन्त्रता के हो भनि जान्नेछौ।

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट