१

परमेश्‍वरप्रतिको साँचो विश्‍वास भनेको केवल मुक्ति पाउनका लागि उहाँमा विश्‍वास गर्नु होइन, असल व्यक्ति बन्‍न मात्रै उहाँमा विश्‍वास गर्नु त झनै होइन। यो मानव रूप प्राप्त गर्न मात्रै उहाँमा विश्‍वास गर्नु पनि होइन। तथ्य के हो भने, परमेश्‍वरप्रतिको विश्‍वाससम्बन्धी मानिसको राय परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, अनि उहाँ सत्य, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ, र कुरा त्यति हो भनेर विश्‍वास गर्नु मात्र हुनु हुँदैन। यो उहाँलाई स्विकार्नु, अनि उहाँ यावत् थोकमाथि सार्वभौम, सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, उहाँले संसार र यावत् थोक बनाउनुभयो, उहाँ अद्वितीय र सर्वोच्च हुनुहुन्छ भनी विश्‍वास गर्नु पनि होइन। यो कुरा यी तथ्यहरूलाई विश्‍वास गर्नु मात्रै पनि होइन।

२

परमेश्‍वरको अभिप्राय भनेको तेरो सम्पूर्ण अस्तित्व र हृदय उहाँलाई दिनुपर्छ र उहाँमा समर्पित हुनुपर्छ भन्‍ने हो—अर्थात्, तैँले परमेश्‍वरलाई पछ्याउनुपर्छ, उहाँद्वारा प्रयोग गरिनुपर्छ, र तँ उहाँलाई सेवा प्रदान गर्नसमेत इच्छुक हुनुपर्छ—तैँले परमेश्‍वरका लागि जेसुकै पनि गर्नु उचित मात्रै हुन्छ। परमेश्‍वरले पूर्वनिर्धारित गरेका र चुनेका मानिसले मात्रै उहाँमा विश्‍वास गर्नुपर्छ भन्‍ने होइन। तथ्य के हो भने, सारा मानवजातिले उहाँको आराधना गर्नुपर्छ, उहाँको कुरा मान्नुपर्छ र उहाँमा समर्पित हुनुपर्छ, किनभने मानवजातिलाई परमेश्‍वरले नै सृष्टि गर्नुभएको हो।

—वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन