मुख्य पात्रले “घाउमा नुन-चुक नछर्कनू” भन्ने भनाइलाई जीवनमा सधैँ लागू गर्ने वाणीको रूपमा लिएकी छन्। अरूसँगको अन्तरक्रियामा, उनले मानिसहरूलाई लाज नपार्ने, उनीहरूका कमजोरीहरूको पर्दाफास नगर्ने वा उनीहरूको भावनाहरूमा चोट नपुर्‍याउने प्रयास गर्छिन्। यसो गर्नु नै एक असल व्यक्ति बन्नु हो भनेर उनी सोच्छिन्। मण्डलीको अगुवा भएपछि उनले दाजुभाई-दिदीबहिनीहरूको काममा केही समस्याहरू भएको पत्ता लगाउँछिन्, तर उनी उनीहरूको अपमान हुने डरले ती समस्यप्रति आँखा चिमम्लन्छिन्। उनले मुद्दा उठाउँदा, उनी समस्यालाई ढाढाकछोप गर्छिन्। यसले गर्दा दाजुभाई-दिदीबहिनीहरूले आफ्ना समस्याहरूको गम्भीरतालाई बुझ्न सक्दैनन् र यसले मण्डलीको काममा बाधा पुर्‍याउँछ। परमेश्‍वरको वचनको न्याय र प्रकाश मार्फत उनले बुझ्छिन् कि अरूसँगको व्यवहारमा यी शैतानी दर्शनहरू लागू गर्नु उनीहरूका लागि हानिकारक छ। अनि उनी जानीबुझेर सत्यका सिद्धान्तहरू अनुसार अभ्यास गर्ने एक इमानदार व्यक्ति बन्न थाथाल्छिन्। यो नै साँच्चिकै असल व्यक्ति बन्ने एकमात्र तरीका हो भनेर उनले देख्छिन्!