१

मानौँ कुनै व्यक्तिले नियतिमा विश्‍वास मात्रै गर्छ, र त्यसबारे उसको भावना गहन समेत छ, तर ऊ मानवजातिको नियतिमाथिको सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकतालाई जान्‍न र मान्न, यसमा समर्पित हुन र यसलाई स्वीकार गर्न सक्दैन भने, उसको जीवन दुःखान्त हुनेछ, अझै पनि त्यो व्यर्थमा जिइएको र खोक्रो हुनेछ। तिनीहरू अझै पनि सृष्टिकर्ताको प्रभुत्वमा आफूलाई समर्पण गर्न, त्यस शब्दको सच्‍चा अर्थमा सृजित मानव जाति बन्‍न, अनि सृष्टिकर्ताको स्वीकृती प्राप्त गर्न असमर्थ हुनेछन्। सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकतालाई साँचो रूपमा जान्‍ने र अनुभव गर्ने व्यक्ति सकारात्मक स्थितिमा हुनुपर्छ, नकारात्मक वा लत्तो छाड्ने स्थितिमा हुनु हुँदैन। उसले सबै कुरा भाग्यमा लेखिएको हुन्छ भनेर मान्दै गर्दा, ऊसँग हृदयमा जीवन र नियतिको सही परिभाषा हुनेछ, र त्यो के हो भने मानिसको जीवन पूर्णतया सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकता अन्तर्गत हुन्छ।

२

जब उसले आफू हिँडेको बाटोलाई फर्केर हेर्छ, जब उसले आफ्‍नो जीवन यात्राको हरेक चरणलाई सम्‍झन्छ, तब उसले आफ्नो यात्रा कठिन भए पनि वा सुगम भए पनि, हरेक चरणमा परमेश्‍वरले नै उसको मार्गमा मार्गनिर्देशन गरिरहनुभएकोउसका निम्ति त्यसको योजना बनाइरहनुभएको देख्छ। उसलाई थाहै नपाई आजसम्‍म डोर्‍याउने परमेश्‍वरको ध्यानपूर्ण योजना, साथै उहाँको होसियारीपूर्ण बन्दोबस्त नै थियो। तिनीहरूलाई सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकता स्वीकार गर्न सक्नु, उहाँको मुक्ति स्वीकार गर्न सक्नु व्यक्तिको जीवनको सबैभन्दा ठूलो आशिष् हो भन्ने थाहा हुन्छ! जब उसले आफ्‍नो यात्रालाई फर्केर हेर्छ, जब उसले परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतालाई साँच्चै अनुभव गर्छ, तब उसले परमेश्‍वरले बन्दोबस्त गरेका सबै कुरामा समर्पित हुने झन् सच्चा रूपमा इच्‍छा गर्नेछ, र ऊसँग परमेश्‍वरलाई आफ्‍नो नियति योजनाबद्ध गर्न दिन र परमेश्‍वरविरुद्ध विद्रोह गर्न छाड्न थप सङ्कल्प र आस्था हुनेछ।

—वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय ३