परमेश्वरका दैनिक वचनहरू: परमेश्वरको कामलाई चिन्नु | अंश १५१
परमेश्वरले शैतानलाई हराउनको लागि मानिसहरूको व्यवस्थापनको प्रयोग गर्नुहुन्छ। शैतानले मानिसहरूलाई भ्रष्ट तुल्याएर तिनीहरूको भविष्यलाई समाप्त...
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू: परमेश्वरलाई चिन्नु | अंश ८८
परमेश्वरले यावत् थोक सृष्टि गर्न वचनहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ (छनौट गरिएका खण्डहरू)
छैटौं दिन, सृष्टिकर्ता बोल्नुहुन्छ, र उहाँको मस्तिष्कमा भएका हरेक प्रकारका प्राणी एकपछि अर्को गर्दै देखा पर्छ
चालै नपाई, सबै थोक सृष्टि गर्नुहुने सृष्टिकर्ताको कार्य पाँचौं दिनसम्म जारी रह्यो, र यसपछि तुरुन्तै सृष्टिकर्ताले सबै थोक सृष्टि गर्ने आफ्नो कार्यको छैटौं दिनलाई स्वागत गर्नुभयो। यो दिन अर्को नयाँ सुरुवात, र अर्को असाधारण दिन थियो। त्यसोभए, यो नयाँ दिनको अघिल्लो साँझ सृष्टिकर्ताको योजना के थियो त? उहाँले के-कस्ता नयाँ प्राणीहरू पैदा गर्नुहुनेथियो, सृष्टि गर्नुहुनेथियो? सुन, सृष्टिकर्ताको आवाज त्यही हो …
“अनि परमेश्वरले भन्नुभयो, पृथ्वीले तिनीहरूका प्रजातिअनुसारका जीवित प्राणीहरू, चौपायाहरू र घस्रने जन्तुहरू र प्रजातिअनुसारका जनावरहरू उत्पन्न गरोस्: अनि त्यस्तै भयो। अनि परमेश्वरले प्रजातिअनुसार पृथ्वीको जन्तु, तिनीहरूका प्रजातिअनुसारका चौपायाहरू बनाउनुभयो र पृथ्वीमा घस्रने हरेक जन्तुहरूलाई तिनीहरूकै प्रजातिअनुसार बनाउनुभयो: अनि त्यो असल छ भन्ने परमेश्वरले देख्नुभयो” (उत्पत्ति १:२४-२५)। के-कस्ता जीवित प्राणीहरू समावेश छन्? पवित्रशास्त्रले भन्छ: पालिने पशुहरू, र घस्रने जन्तुहरू, र प्रजाति-प्रजातिका वन-पशुहरू। भन्नुको अर्थ, यो दिन पृथ्वीमा सबै प्रकारका प्राणी मात्रै थिएनन्, तर तिनीहरू सबैलाई प्रकारअनुसार वर्गीकरण पनि गरिएका थिए, त्यसरी नै, “त्यो असल छ भन्ने परमेश्वरले देख्नुभयो।”
अघिल्ला पाँच दिनको अवधिमा जस्तै, सृष्टिकर्ताले उस्तै शैलीमा बोल्नुभयो र आफूले चाहेका जीवित प्राणीहरू जन्मने आदेश दिनुभयो, र तिनीहरू आ-आफ्नै प्रकारअनुसार पृथ्वीमा देखा परे। जब सृष्टिकर्ताले आफ्नो अख्तियार प्रयोग गर्नुहुन्छ, उहाँले बोल्नुभएको कुनै पनि वचन व्यर्थ हुँदैन, र त्यसैअनुसार छैटौं दिनमा उहाँले सृष्टि गर्ने अभिप्राय राख्नुभएका हरेक जीवित प्राणी तोकिएको समयमा देखा परे। सृष्टिकर्ताले “पृथ्वीले तिनीहरूका प्रजातिअनुसारका जीवित प्राणीहरू उत्पन्न गरोस्” भनी भन्नुभएपछि, पृथ्वी तुरुन्तै जीवनले भरिपूर्ण भयो, र भूमिमा अचानक सबै प्रकारका जीवित प्राणीहरू प्रकट भए…। घाँसे मैदानमा, आफ्नो पुच्छर यताउता हल्लाउने गाईका बथानहरू एकपछि अर्को गर्दै देखा परे, भ्या-भ्या गर्ने भेडाहरू बथान-बथानमा जम्मा भए, र घोडाहरू हिं-हिं आवाज निकाल्दै दौडन थाले…। एकै क्षणमा, शान्त घाँसे मैदानको ठूलो क्षेत्र जीवनले भरिपूर्ण भयो…। यी विभिन्न प्रकारका चौपायाहरू देखा परेका घटना शान्त घाँसे मैदानमा देखिएको सुन्दर दृश्य थियो, र तिनले असीमित जीवनशक्ति ल्याए…। तिनीहरू एकअर्कामा आश्रित हुँदै घाँसे मैदानका साथी, र घाँसे मैदानका मालिक बन्नेवाला थिए; त्यसरी नै तिनीहरू यी भूमिका रक्षक र हेरचाह गर्नेहरू बन्नेवाला थिए, जुन तिनीहरूको स्थायी बासस्थान हुनेवाला थिए, र जसले तिनीहरूलाई चाहिने सबै कुरा, तिनीहरूको अस्तित्वको लागि अनन्त पोषणको स्रोत प्रदान गर्नेवाला थिए …
यी विभिन्न चौपाया अस्तित्वमा आएकै दिन, सृष्टिकर्ताको वचनद्वारा एकपछि अर्को गर्दै असंख्य कीराफट्याङ्ग्रा देखा परे। सबै प्राणीहरूमध्ये तिनीहरू सबैभन्दा साना जीवित प्राणीहरू थिए, तैपनि तिनीहरूको जीवनशक्ति सृष्टिकर्ताको आश्चर्यजनक सृष्टि थियो, र तिनीहरू आइपुगेको समय अत्यन्तै ढिलो भएको थिएन…। कतिले आफ्ना स-साना पखेटाहरू चलाउँथे, अरू भने बिस्तारै घस्रिन्थे; कति उफ्रन्थे र फड्को मार्थे, अरू मुस्किलले हिँड्थे; कति अघि दगुर्थे, कति तुरुन्तै पछि हट्थे; कति दायाँबायाँ गर्दै घस्रन्थे, अरू माथि-तल गर्दै उफ्रन्थे…। सबै आफ्नो लागि घर खोज्ने प्रयासमा व्यस्त थिए: कतिले घाँसको बीचमा ठाउँ तयार पारे, कतिले भूँइमा दुलो खन्नलागे, कति जङ्गलको बीचमा लुकेका रूखहरूतर्फ उडे…। आकारमा साना भए तापनि, खाली पेटको पीडा सहन तिनीहरू इच्छुक थिएनन्, र आफ्नो घर भेट्टाइसकेपछि, तिनीहरू आफ्नो लागि खानेकुरा खोज्न हतारमा निस्के। कति कलिलो मुना खान घाँसको बोटमा चढे, कतिले मुखभरि माटो लिए र निकै स्वादिलो मान्दै र खुसी हुँदै पेटसम्म पुग्ने गरी निले (तिनीहरूका लागि, माटोसमेत स्वादिलो खानेकुरा हो); कति जङ्गलहरूबीच लुकेका थिए, तर तिनीहरूले विश्राम गरेनन्, किनभने चमकदार गाढा हरिया पातहरूभित्रको भोजनले तिनीहरूलाई रसिलो खाना प्रदान गर्थ्यो…। कीराफट्याङ्ग्राहरूले तृप्त भएपछि पनि आफ्नो क्रियाकलापलाई रोकेनन्; तिनीहरू कदमा साना भए पनि, तिनीहरूमा अथाह ऊर्जा र असीमित जोस थियो, त्यसकारण सबै प्राणीमध्ये तिनीहरू नै सबैभन्दा सक्रिय र मेहनती थिए। तिनीहरूले कहिल्यै अल्छी गरेनन्, र तिनीहरू कहिल्यै विश्राममा भुलेनन्। तिनीहरूको भोक तृप्त भएपछि, आफ्नो भविष्यको लागि, भोलिको दिनको लागि व्यस्त रहँदै र दौडधूप गर्दै, आफ्नो अस्तित्वको लागि आफ्नो परिश्रममा तिनीहरू लागिरहे…। तिनीहरूले आफैलाई प्रोत्साहन गर्न र उत्साह दिइरहनको लागि विभिन्न प्रकारका धुन र तालमा गीतहरू गुनगुनाउथे। तिनीहरूले हरेक दिन, हरेक वर्षलाई अद्वितीय तुल्याउँदै घाँस-पात, रूख-पात, र हरेक इन्च माटोमा आनन्द थपे…। तिनीहरूले आफ्नै भाषा र तौर-तरिकाद्वारा सबै जीवित प्राणीहरूकहाँ जानकारी प्रसारण गरे। तिनीहरूले आफ्नै विशेष जीवनशैलीको प्रयोग गर्दै सबै कुरामा चिन्ह लगाउँथे, जसमा तिनीहरूले आफ्ना छाप छोड्थे…। माटो, घाँस-पात, र वन-जङ्गलसँग तिनीहरूको सम्बन्ध घनिष्ठ थियो, र तिनीहरूले माटो, घाँस-पात, र वन-जङ्गलमा जोस र जीवनशक्ति ल्याए। तिनीहरूले सबै जीवित प्राणीहरूकहाँ सृष्टिकर्ताको प्रोत्साहन र अभिवादन ल्याए …
आफूले सृष्टि गरेका सबै थोकमाथि सृष्टिकर्ताले नजर लगाउनुभयो, र यस क्षणमा उहाँको नजर वन-जङ्गल र पहाड-पर्वतमा रोकियो, उहाँको मन त्यसमा केन्द्रित भयो। उहाँका वचनहरू उच्चारण गरिएपछि, घना जङ्गलमा, र पहाडहरूमा एक प्रकारका प्राणीहरू देखा परे जुन पहिले कहिल्यै देखिएका थिएनन्: ती परमेश्वरको मुखले बोल्नुभएका वन-पशुहरू थिए। चाँडै नै, तिनीहरूले आफ्ना शिर हल्लाए र आफ्ना पुच्छर हल्लाए, हरेकका आ-आफ्नै अद्वितीय अनुहार थिए। कतिको भुवादार वस्त्र थियो, कति कवचधारी थिए, कति तीखा दाँत भएका थिए, कतिको पङ्क्तिबद्ध दाँत थिए, कति लामो घाँटी भएका थिए, कति छोटो पुच्छर भएका थिए, कति ठूला-ठूला आँखा भएका थिए, कति कमजोर नजरका थिए, कतिले घाँस खान निहुरिनुपर्थ्यो, कतिले मुखभरि रगत बोकेका हुन्थे, कति दुई खुट्टाले बुरुक्क-बुरुक्क उफ्रन्थे, कति चार खुरले हिँड्थे, कतिले रुखको टुप्पामा बसेर टाढा-टाढा हेर्थे, कति जङ्गलमा पस्रेर पर्खन्थे, कति विश्राम गर्नलाई गुफाहरू खोज्थे, कति समथर भूमिमा दौडँदै उल्लसित भइरहेका हुन्थे, कति वन-जङ्गलमा सिकारको खोजी गरिरहेका हुन्थे…; कति गर्जिरहेका हुन्थे, कति कुकुर रोएझैँ कराइरहेका हुन्थे, कति भुकिरहेका हुन्थे, कति रोइरहेका हुन्थे…; कति उच्च स्वरका थिए, कति मध्यम स्वरका, कति पूर्ण स्वरका, कति स्पष्ट र सुमधुर थिए…; कति डरलाग्दा थिए, कति सुन्दर थिए, कति घिनलाग्दा थिए, कति समाऊँ-समाऊँ लाग्दा थिए, कति भयानक थिए, कति मोहक थिए…। पालैपालो, तिनीहरू प्रत्येक देखा परे। तिनीहरू कति उच्च र शक्तिशाली छन्, स्वतन्त्र, एकअर्कालाई एक नजर हेर्ने झमेलामा नपरी एकअर्काको परवाह नगर्ने खालका छन्…। ती सबै सृष्टिकर्ताद्वारा दिइएको जीवन, र आफ्नै जङ्गलीपन र जनावरपन वहन गर्दै, वन-जङ्गलमा र पहाड-पर्वतमा देखा परे। सबैभन्दा घृणित, त्यति अभिमानले भरिएका—तिनीहरूलाई कसले पहाड-पर्वत र वन-जङ्गलका साँचो मालिकहरू तुल्यायो? सृष्टिकर्ताले तिनीहरू देखा पर्ने घटनाको प्रबन्ध गर्नुभएको क्षणदेखि नै, तिनीहरूले वन-जङ्गल र पहाड-पर्वतलाई “दाबी गरे”, किनभने सृष्टिकर्ताले पहिले नै तिनीहरूको सीमामा मोहर लगाइक्नुभएको थियो र तिनीहरूको अस्तित्वको क्षेत्रलाई निर्धारित गरिसक्नुभएको थियो। तिनीहरू मात्रै पहाड-पर्वत र वन-जङ्गलका साँचो प्रभुहरू थिए, अनि त्यही कारणले गर्दा नै तिनीहरू त्यति उग्र, त्यति घृणित थिए। सबै प्राणीमध्ये तिनीहरू नै साँचो रूपमा जङ्गली, पाशविक, र सधाउन नसकिने थिए, र खासमा यही कारणले नै तिनीहरूलाई “वन-पशुहरू” भनियो। तिनीहरूलाई सधाउन सकिँदैनथियो, त्यसैले तिनीहरूलाई पाल्न सकिँदैनथियो, र तिनीहरू मानवजातिसँग मिलेर बस्न वा मानवजातिको खातिर परिश्रम गर्न सक्दैनथिए। तिनीहरूलाई पाल्न नसकिने, तिनीहरूले मानवजातिको लागि काम गर्न नसक्ने भएकाले नै तिनीहरू मानवजातिबाट टाढा बस्नुपर्थ्यो, र मानिस तिनीहरूको नजिक जान सक्दैनथियो। तिनीहरू मानवजातिबाट टाढा बस्नुपर्ने भएकोले र मानिस तिनीहरूको नजिक जान नसक्ने भएकोले, सृष्टिकर्ताले तिनीहरूलाई प्रदान गर्नुभएको जिम्मेवारी अर्थात् पहाड-पर्वत र वन-जङ्गललाई रक्षा गर्ने काम तिनीहरूले पूरा गर्न सके। तिनीहरूको जङ्गलीपनले पहाड-पर्वतलाई सुरक्षा दियो र वन-जङ्गलको रखवारी गऱ्यो, र यो तिनीहरूको अस्तित्व र सन्तान उत्पादनको लागि सबैभन्दा उत्तम सुरक्षा र सुनिश्चितता थियो। यसका साथै, तिनीहरूको जङ्गलीपनले सबै थोकको बीचमा सन्तुलन कायम राख्यो र यसको सुनिश्चितता प्रदान गर्यो। तिनीहरूको आगमनले पहाड-पर्वत र वन-जङ्गललाई सहयोग र सुरक्षा मिल्यो; तिनीहरूको आगमनले अचल र रित्तो पहाड-पर्वत र वन-जङ्गलमा असीमित जोस र जीवन-शक्ति ल्यायो। यस विन्दुदेखि यता, पहाड-पर्वत र वन-जङ्गल तिनीहरूको स्थायी वासस्थान बने, र तिनीहरूले कहिल्यै आफ्नो घर गुमाउनेवाला थिएनन्, किनभने तिनीहरूकै लागि नै पहाड-पर्वत र वन-जङ्गल देखा परेका र अस्तित्वमा आएका थिए; वन-पशुहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेवाला थिए र तिनलाई सुरक्षित गर्नको लागि आफूले सक्ने सबै गर्नेवाला थिए। त्यसरी नै, वन-पशुहरूले तिनीहरूको क्षेत्रलाई कायम राख्न, र सृष्टिकर्ताले स्थापित गर्नुभएका सबै थोकमा सन्तुलन कायम राख्न तिनीहरूको पाशविक प्रकृतिलाई निरन्तर प्रयोग गर्नको लागि सृष्टिकर्ताले दिनुभएका आदेशहरूलाई कडाइका साथ पालन गर्नेवाला थिए, र सृष्टिकर्ताको अख्तियार र शक्तिलाई प्रदर्शन गर्नेवाला थिए!
—वचन, खण्ड २। परमेश्वरलाई चिन्ने विषयमा। परमेश्वर स्वयम् अद्वितीय १
तपाई र तपाईको परिवारलाई अति आवश्यक छ भनेर आह्वान गर्दै: पीडा बिना सुन्दर जीवन बिताउने मौका प्राप्त गर्न प्रभुको आगमनलाई स्वागत गर्नु। यदि तपाईं आफ्नो परिवारसँग यो आशिष प्राप्त गर्न चाहनुहुन्छ भने, कृपया हामीलाई सम्पर्क गर्न बटन क्लिक गर्नुहोस्। हामी तपाईंलाई प्रभुको आगमनलाई स्वागत गर्ने बाटो फेला पार्न मद्दत गर्नेछौं।
सम्बन्धित विषयवस्तु
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू: देहधारण | अंश १३९
देहधारी परमेश्वर सधैँभरि मानवसँग बस्न सक्नुहुन्न किनकि परमेश्वरले गर्नुपर्ने अरू धेरै काम छन्। उहाँ शरीरमा बाँधिएर बस्न सक्नुहुन्न,...
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू: जीवनमा प्रवेश | अंश ५६९
मानिसहरूसँग आफ्नै प्रकृतिको बारेमा अति नै सतही बुझाइ हुन्छ, र यो अनि परमेश्वरको न्याय र प्रकाशका वचनहरूका बीचमा ठूलो भिन्नता हुन्छ। यो...
परमेश्वरका दैनिक वचनहरू: जीवनमा प्रवेश | अंश ४६८
परमेश्वरको यस चरणको काममा मानिसहरूले कसरी सहकार्य गर्नुपर्छ? वर्तमान समयमा परमेश्वरले मानिसहरूलाई जाँच्दैहुनुहुन्छ। उहाँले कुनै वचन...
सेयर गर्नुहोस्
