मण्डलीको एउटा भजनमा एक हरफले यसो भन्छ, “सबै सत्यता-प्रेमी मानिसहरू दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरू हुन्।” यो भनाइ सही हो। सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरू मात्रै परमेश्‍वरको घरका हुन्छन्; तिनीहरू मात्रै वास्तविक दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्। तँलाई के लाग्छ, के परमेश्‍वरको घरको सभामा प्रायः सहभागी भइरहनेहरू सबैजना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्? हुन् नै भन्‍ने जरुरी छैन। कस्ता मानिसहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू होइनन्? (सत्यताप्रति वितृष्ण रहने, र सत्यता स्वीकार नगर्नेहरू।) सत्यता स्वीकार नगर्ने र सत्यताप्रति वितृष्ण रहने मानिसहरू सबै दुष्ट मानिसहरू हुन्। तिनीहरू सबै विवेक वा समझ नभएका मानिसहरू हुन्। तिनीहरूमध्ये कसैलाई पनि परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुन्‍न। ती मानिसहरू मानवताहीन हुन्छन्, तिनीहरू उचित काममा ध्यान दिँदैनन् र नराम्रो काम गर्दै बेकाबु भई हिँड्छन्। तिनीहरू शैतानी दर्शनअनुसार जिउँछन् र धूर्त युक्तिहरू प्रयोग गर्छन्, अनि अरूलाई प्रयोग गर्छन्, फुस्ल्याउँछन्, र ठग्छन्। तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता स्वीकार गर्दैनन्, र तिनीहरू आशिष्‌ पाउनलाई मात्रै परमेश्‍वरको घरमा घुसपैठ भएका हुन्छन्। किन हामी तिनीहरूलाई अविश्‍वासीहरू भन्छौँ? किनभने तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण रहन्छन्, र सत्यता स्वीकार गर्दैनन्। सत्यता सङ्गति गर्नेबित्तिकै, तिनीहरूको रुचि हट्छ, तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्, सत्यता सुन्‍नै सक्दैनन्, सत्यता अल्छीलाग्दो भएको महुसुस गर्छन् र सुन्न बसिरहन सक्दैनन्। यस्ता मानिसहरू स्पष्टतः अविश्‍वासी र गैरविश्‍वासीहरू हुन्। तैँले तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू मान्नै हुँदैन। तिनीहरूले तँसँग नजिकिन चाहन तँलाई केही फाइदाहरू प्रस्ताव गर्न सक्छन्, र तँलाई सानातिना सहयोग गरेर तँसँग सम्बन्ध स्थापना गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन सक्छन्। तर जब तँ तिनीहरूसँग सत्यता सङ्गति गर्छस्, तब तिनीहरूले देह, काम, सांसारिक मामिलाहरू, गैरविश्‍वासी चलनहरू, भावनाहरू, पारिवारिक मामिलाहरू, र यस्तै बाहिरी कुराहरू छलफल गर्दै मामूली कुराकानीहरूतर्फ मोडिन्छन्। तिनीहरूले भन्‍ने कुनै पनि कुरा सत्यतासँग, र परमेश्‍वरप्रतिको विश्‍वास वा सत्यता अभ्याससँग सम्बन्धित हुँदैन। ती मानिसहरूले सत्यता पटक्कै स्विकार्दैनन्। तिनीहरू कहिल्यै पनि परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्ने वा सत्यता सङ्गति गर्ने गर्दैनन्, र तिनीहरू कहिल्यै पनि प्रार्थना वा आत्मिक उपासना गर्ने गर्दैनन्। के ती मानिसहरू दाजुभाइ र दिदीबहिनी हुन् त? होइनन्। ती मानिसहरू सत्यता अभ्यास गर्दैनन्, र सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्‍वरको घरमा घुसेपछि, जब तिनीहरूले भेलाहरूमा सधैँ परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्दै सत्यता सङ्गति गरिएको, आफूलाई चिन्नेबारे कुराकानी गरिएको, र कर्तव्य निर्वाह गर्दा आइपर्ने समस्याहरूबारे सङ्गति गरिएको देख्छन्, तब तिनीहरू हृदयदेखि नै वितृष्ण बन्छन्। तिनीहरूसँग कुनै बुझाइ वा अनुभव नहुने भएकोले, र भन्नको लागि केही पनि नभएर, तिनीहरू मण्डली जीवनबाट वाक्‍क हुन्छन्। तिनीहरू निरन्तर यस्तो सोच्छन्, “किन सधैँ परमेश्‍वरका वचनबारे सङ्गति गर्ने? किन सधैँ आफूलाई चिन्नेबारे कुराकानी गर्ने? मण्डली जीवनमा किन कुनै मनोरञ्जन वा आनन्द छैन? यस्तो मण्डली जीवन कहिले सक्किन्छ? हामीले कहिले राज्य प्रवेश गरेर आशिष् पाउनेछौँ?” तिनीहरूलाई सत्यता सङ्गति पट्यारलाग्दो लाग्छ र त्यो सुन्न चाहँदैनन्। ती मानिसहरूलाई केही हुँदा, तिमीहरू के भन्छौ, के तिनीहरूले सत्यता खोज्छन् त? के तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन् त? (सक्दैनन्।) यदि सत्यताप्रति चासो नै राख्दैनन् भने, तिनीहरूले कसरी सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन् र? त्यसो भए, तिनीहरू केअनुसार जिउँछन् त? निस्सन्देह नै, तिनीहरू शैतानका दर्शनहरूअनुसार जिउँछन्, र तिनीहरू सधैँ कुटिल र धूर्त हुन्छन्, र तिनीहरूमा सामान्य मानवताको जीवन हुँदैन। तिनीहरूले कहिल्यै पनि परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्ने वा सत्यता खोजी गर्ने गर्दैनन्, बरु मानव छल, युक्ति र दुनियाँसित व्यवहार गर्ने सांसारिक दर्शनहरू प्रयोग गरेर सबै कुरा सम्‍हाल्छन्—जसले गर्दा तिनीहरूको अस्तित्व थकाइलाग्दो र पीडादायी हुन्छ। तिनीहरू दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूसँग गैरविश्‍वासीहरूसँग झैँ अन्तरक्रिया गर्छन्, र तिनीहरू शैतानी दर्शनहरू पछ्याउँछन् अनि झूट बोल्छन् र ठग्छन्। तिनीहरू विवाद गर्न र ससाना कमजोरी केलाउन रुचाउँछन्। तिनीहरू जुनसुकै समूहमा जिइरहेका भए पनि, सधैँ को कोसँग मिल्छ, र कसले कोसँग समन्वय गरेको छ भनेर हेर्न खोज्छन्। तिनीहरू बोल्दा, अरू मानिसहरूका प्रतिक्रियाहरूलाई ध्यानपूर्वक नियाल्न्छन्, सधैँ सचेत रहन्छन्, र कसैलाई पनि नचिढ्याउने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू आफ्नो वरपरका सबै कुराहरू र अरूसँगको सम्बन्ध सम्हाल्न सधैँ दुनियाँसित व्यवहार गर्ने सांसारिक दर्शनहरू पछ्याइरहेका हुन्छन्। त्यसैले नै तिनीहरूको अस्तित्व निकै थकानपूर्ण हुन्छ। तिनीहरू अन्य मानिसहरूमाझ सक्रिय देखिए पनि, वास्तवमा तिनीहरू आफैलाई मात्र तिनीहरूको अप्ठ्यारो थाहा हुन्छ, र यदि तिमीहरूले नजिकबाट नियाल्यौ भने, तिनीहरूको जीवन थकानपूर्ण भएको महसुस गर्नेछौ। ख्याति, लाभ, वा इज्जतको कुरामा, तिनीहरू को सही को गलत, को उच्च को निम्न हो भनी स्पष्ट पार्न जोड दिन्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्नो कुरा प्रमाणित गर्न बहस गर्नैपर्ने हुन्छ। अरूले त्यो सुन्न चाहँदैनन्। मानिसहरू भन्छन्, “के तपाईं आफूले भनेको कुरालाई सरल बनाउन सक्नुहुन्छ? के तपाईं सीधासीधा भन्न सक्नुहुन्छ? तँपाईलाई किन यति फोगट्या बन्‍नुपरेको हो?” तिनीहरूका विचारहरू अत्यन्त जटिल र कठिन हुन्छन्, र तिनीहरू वास्तविक समस्याहरू महसुस नगरी त्यस्तो थकानपूर्ण जीवन जिउँछन्। तिनीहरू किन सत्यता खोज्न र इमानदार हुन सक्दैनन्? किनभने तिनीहरू सत्यताप्रति वितृष्ण छन् र इमानदार हुन चाहँदैनन्। त्यसोभए, तिनीहरू जीवनमा के कुरामा भर पर्छन् त? (दुनियाँसित व्यवहार गर्ने सांसारिक दर्शनहरू र मानव विधिहरूमा।) काम गर्न मानव विधिहरूमा भर पर्दा त्यस्ता नतिजाहरू निम्तिने सम्भावना हुन्छ जसमा व्यक्ति स्वयम्‌को खिल्ली उडाइन्छ वा उसको कुरूप पक्ष प्रकट भइदिन्छ। त्यसैले, अझ नजिकबाट जाँच्दा, तिनीहरूका कार्यहरू, तिनीहरूले पूरै दिनभर गरिरहने कामकुराहरू—ती सबै तिनीहरूको आफ्नै इज्जत, ख्याति, लाभ र आडम्बरसँग सम्बन्धित हुन्छन्। तिनीहरू जालोमै जिइरहेका छन् जस्तो गरी, तिनीहरूलाई हरेक कुरामा तर्कसङ्गत हुनुपर्छ, या त हरेक कुराको लागि बहाना बनाउनुपर्छ, र यसरी तिनीहरू सधैँ आफ्नै खातिर बोलिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूको सोचाइ जटिल हुन्छ, तिनीहरू अति बकवास गर्छन्, र तिनीहरूका शब्दहरू अत्यन्तै उल्झनपूर्ण हुन्छन्। तिनीहरू जहिले पनि के सही र के गलत भनी बहस गरिरहेका हुन्छन्, त्यसको कुनै अन्त्य हुँदैन। यदि तिनीहरू इज्जत कमाउन खोजिरहेका छैनन् भने पनि, प्रतिष्ठा र हैसियतको लागि प्रतिस्पर्धा गरिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरू यी कुराहरूको लागि नजिएको कुनै समय नै हुँदैन। अनि अन्तिम परिणाम के हुन्छ त? तिनीहरूले इज्जत त कमाएका हुन सक्छन्, तर सबैजना तिनीहरूदेखि दिक्क र थकित हुन्छन्। मानिसहरूले तिनीहरूलाई भित्रैदेखि चिनिसकेका हुन्छन् र तिनीहरूमा सत्यता वास्तविकता छैन र तिनीहरू इमानदारीपूर्वक परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने व्यक्ति होइनन् भनेर बुझिसकेका हुन्छन्। अगुवाहरू र कामदारहरू वा अन्य दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्न केही शब्दहरू प्रयोग गर्दा, तिनीहरू ढीठ भई स्विकार्न अस्वीकार गर्छन्, अनि तर्क गर्न वा बहाना बनाउन जोड दिन्छन्, र जिम्मेवारी अरूमा थोपर्न खोज्छन्। सभाहरू दौरान तिनीहरू आफ्नो प्रतिरक्षा गर्छन्, विवाद सुरु गर्छन्, र परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूमाझ समस्या पैदा गर्छन्। तिनीहरू हृदयमा यस्तो सोचिरहेका हुन्छन्, “के मैले आफ्नो कुरा राख्ने ठाउँ कहीँ छैन?” यो कस्तो व्यक्ति हो? के यो सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हो? के यो परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने व्यक्ति हो? जब तिनीहरूले कसैले तिनीहरूको अभिप्रायसँग नमिल्ने कुरा गरेको सुन्छन्, तिनीहरू सधैँ विवाद गर्न र स्पष्टीकरण माग्न चाहन्छन्; को सही र को गलत भन्‍ने कुरामा अल्झिन्छन्, र सत्यता खोजी गर्ने र सत्यता सिद्धान्तअनुसार ती कुराप्रति व्यवहार गर्ने गर्दैनन्। तिनीहरूलाई मामला जतिसुकै सरल भए पनि, त्यसलाई अत्यन्तै जटिल बनाउनैपर्छ—तिनीहरू केवल समस्या निम्त्याइरहेका हुन्छन्, तिनीहरू अत्यन्त थकित हुनै योग्य छन्! मानिसहरूले सामना गर्ने धेरै समस्याहरू स्व-निर्मित हुन्छन्। तिनीहरू बिनाकारण समस्या खोज्छन्। सरल शब्‍दमा भन्‍नुपर्दा, तिनीहरूले सही कुराहरूमा आफ्नो समय लगाइरहेका हुँदैनन्। निरर्थक मानिसहरूको जीवनशैली यही हो। अनि कतिपय मूर्ख मानिसहरूचाहिँ सही र गलतमा नअल्झिए पनि, तिनीहरूको क्षमता यति कमजोर हुन्छ कि तिनीहरूले कुनै पनि कुरा छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरू सुँगुरजस्तै अन्योलमा जिउँछन्। यी दुई प्रकारका मानिसहरू पूर्णतया फरक हुन्छन्: एउटा बायाँ झुक्छ र अर्को दायाँ, तर दुवै गैरविश्‍वासी वर्गमा पर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूले जति नै वर्षदेखि परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेका भए पनि वा जति धेरै प्रवचनहरू सुनेका भए पनि, कहिल्यै सत्यता बुझ्न सक्दैनन्, झन् सत्यता अभ्यास के हो भनेर तिनीहरूले जान्ने त कुरै नगरौँ। जुनसुकै परिस्थिति सामना गर्दा पनि तिनीहरू कहिल्यै सत्यता खोजी गर्दैनन्, बरु मानव विधिहरू र शैतानका दर्शनहरूद्वारा थकाइलाग्दो र दयनीय जीवन जिउँछन्। के तिनीहरू परमेश्‍वरका इमानदार विश्‍वासीहरू हुन्‌ त? बिल्कुलै होइनन्। सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूले वास्तवमै परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्दैनन्। सत्यता स्विकार्न सक्दै नसक्‍ने मानिसहरूलाई विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू भनेर भन्‍न सकिँदैन। सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यता स्विकार्न सक्‍ने मानिसहरू मात्रै विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्। अब, सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरू को हुन् त? तिनीहरू सबै गैरविश्‍वासीहरू हुन्। सत्यता पटक्कै नस्विकार्नेहरू सत्यताप्रति वितृष्ण हुन्छन् र सत्यता इन्कार्छन्। अझै स्पष्ट रूपमा भन्दा, तिनीहरू सबै मण्डलीमा घुसपैठ भएका गैरविश्‍वासीहरू हुन्। यदि तिनीहरूले हरकिसिमका दुष्कर्महरू गर्न र मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध पुऱ्याउन सक्छन् भने, तिनीहरू शैतानका दासहरू हुन्। तिनीहरूलाई हटाइनु र निष्कासित गरिनुपर्छ। तिनीहरूलाई विश्‍वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रूपमा व्यवहार गर्न बिलकुलै सकिँदैन। तिनीहरूलाई प्रेम गर्ने सबै मानिसहरू अत्यन्तै मूर्ख र अज्ञानी हुन्छन्।