वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तकका विषयवस्तु निकै बृहत् छन्, त्यसमा सत्यताका विविध पक्ष, साथै केही अगमवाणी समावेश छन् जसले आउने युगको अवस्थाबारे भविष्यवाणी गर्छन्। वास्तवमा, ती अगमवाणीहरू अत्यन्तै साधारण छन्, किनभने यो पुस्तकमा समावेश अधिकांश वचनले जीवन प्रवेशबारे बताउँछन्, मानव प्रकृति खुलासा गर्छन्, अनि परमेश्‍वर र उहाँको स्वभाव कसरी चिन्‍ने भनेर कुरा गर्छन्। अनि कुन युग आउनेछ, कति वटा युग आउँछन्, मानवजाति कस्ता परिस्थितिमा प्रवेश गर्नेछन् भन्‍ने सन्दर्भमा चाहिँ, यो पुस्तकमा कुनै विशिष्ट खाका, विशिष्ट सन्दर्भ वा विशिष्ट कालसमेत छैन भन्‍ने कुरा साँचो होइन? यसो भन्‍नुको अर्थ मानिसहरू आउने युगहरूबारे चिन्तित हुनुपर्दैन, त्यो समय अझै आइसकेको छैन र अझै धेरै टाढा छ भन्‍ने हो। मैले तिमीहरूलाई यी कुराहरूबारे भन्‍नुपऱ्यो भने पनि, तिमीहरूले बुझ्नेछैनौ, र साथै मानिसहरूले अहिले नै यी कुराहरू बुझ्न आवश्यक छैन। ती कुराहरू मानिसहरूको जीवन स्वभाव परिवर्तनसँग त्यति सम्बन्धित छैनन्। तिमीहरूले बुझ्नुपर्ने कुरा त मानव प्रकृति खुलासा गर्ने वचनहरू मात्र हुन्। त्यो पर्याप्त हुन्छ। विगतमा, सहस्राब्दी राज्य, परमेश्‍वर र मानिससँगै विश्राममा प्रवेशजस्ता केही अगमवाणी, र साथै वचनको युगबारे पनि अगमवाणी गरिएको थियो। अगमवाणीका वचनहरू सबै चाँडै आउने समयबारे हुन्; उल्लेख नगरिएका कुराहरू एकदमै टाढाका हुन्। तिमीहरूले टाढाका कुराहरू अध्ययन गर्नु पर्दैन; तिमीहरूले जान्‍नु नपर्ने कुराहरू तिमीहरूलाई बताइनेछैन; तिमीहरूले जान्‍नुपर्ने कुरा भनेको परमेश्‍वरबाट आउने सम्पूर्ण सत्यता हो—उदाहरणका लागि, परमेश्‍वरले मानिसप्रति व्यक्त गर्ने स्वभाव, परमेश्‍वरसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ जुन परमेश्‍वरका वचनद्वारा प्रकट हुन्छ, अनि न्याय र सजायद्वारा मानिसको प्रकृतिको खुलासा, साथै परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई जीवनमा दिने मार्गनिर्देशन—किनभने परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने काम यी नै कुराहरूमा निहित हुन्छ।

परमेश्‍वरले मानवजातिलाई व्यवस्थापन गर्ने काम गर्नुहुँदा यी वचन भन्‍नुको उद्देश्य मुख्यतः मानिसहरूलाई विजय गर्नु र मुक्ति दिनु, अनि मानिसहरूको स्वभाव परिवर्तन गर्नु हो। वर्तमान वचनको युग वास्तविक युग हो, सत्यताले मानिसलाई विजय गर्ने र मुक्ति दिने युग हो; पछि अझै धेरै वचन आउनेछन्—अझसम्म नभनिएका धेरै छन्। कतिपय मानिस हालका यी वचनहरू नै परमेश्‍वरका सम्पूर्ण अभिव्यक्ति हुन् भन्ठान्छन्—यो अत्यन्तै गलत व्याख्या हो, किनभने वचनको युगको काम चीनमा भर्खरै सुरु भएको छ, तर परमेश्‍वरले भविष्यमा सार्वजनिक रूपमा देखा परेर काम गर्नुभएपछि, अझ बढी वचनहरू आउनेछन्। वचनको युगको काममा, राज्यको युग कस्तो हुनेछ, मानवजाति कस्तो गन्तव्यमा प्रवेश गर्नेछन्, त्यो गन्तव्यमा प्रवेश गरेपछि के हुनेछ, त्यसपछि मानवजातिको जीवन कस्तो हुनेछ, मानव नैसर्गिक क्षमता कुन स्तरमा पुग्नेछ, कस्तो अगुवाइ र भरणपोषणको आवश्यकता हुनेछ आदि इत्यादि यी सबै समावेश छन्। परमेश्‍वरको पूर्ण संलग्नता, तैँले कल्पना गरेझैँ, वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तकमा मात्र छैन। के परमेश्‍वरको स्वभावको अभिव्यक्ति र उहाँको काम तैँले कल्पना गरेझैँ सरल हुन सक्छ? परमेश्‍वरको पूर्ण संलग्नता, सर्वव्यापकता, सर्वशक्तिमानता, र सर्वोच्चता खोक्रा शब्द होइनन्—यदि तँ वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तकले परमेश्‍वरको सम्पूर्ण कुरालाई प्रतिनिधित्व गर्छ, र यी वचनले परमेश्‍वरका सबै व्यवस्थापनलाई समापन गर्छन् भनेर भन्छस् भने, तैँले परमेश्‍वरलाई एकदमै सङ्कुचित रूपमा हेरेको हुन्छस्; के यो परमेश्‍वरलाई फेरि पनि सीमाबद्ध गर्नु होइन र? तैँले यी वचन, पूर्ण समावेशी परमेश्‍वरको अत्यन्तै सानो भाग हुन् भनेर जान्नैपर्छ। सम्पूर्ण धार्मिक समूहहरूले परमेश्‍वरलाई बाइबलभित्र सीमाबद्ध गरेका छन्। अनि के आज तिमीहरूले पनि उहाँलाई सीमाबद्ध गरिरहेका छैनौ र? के तिमीहरूलाई परमेश्‍वरलाई सीमाबद्ध गर्नु भनेको उहाँलाई निचो देखाउनु हो भन्‍ने थाहा छैन? के यो परमेश्‍वरलाई दोषी ठहराउनु र निन्दा गर्नु हो भन्‍ने थाहा छैन? अहिले, धेरै मानिस यस्तो सोच्छन्, “परमेश्‍वरले आखिरी दिनहरूमा भनेका सबै कुरा वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तकमा छन्, परमेश्‍वरका थप वचनहरू छैनन्; परमेश्‍वरले भनेका कुरा त्यति नै हुन्,” होइन र? यस्तो सोच्नु ठूलो भुल हो! वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तकका वचनहरू त परमेश्‍वरका आखिरी दिनहरूको कामका सुरुवाती वचन, यो कामका वचनका एउटा अंश मात्र हुन्, यी वचनहरू मूलतः दर्शनका सत्यताहरूसँग सम्बन्धित छन्। पछि, अभ्यासका थुप्रै वृत्तान्तबारे पनि वचनहरू बोलिनेछ। त्यसैले, वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तक सार्वजनिक हुनुले परमेश्‍वरको काम एउटा चरणको अन्त्यमा पुगेको छ भन्‍ने अर्थ दिँदैन, झन् परमेश्‍वरका आखिरी दिनहरूको न्यायको काम अन्तिम निष्कर्षमा पुग्नु त परको कुरा हो। परमेश्‍वरले अझै पनि धेरै वचनहरू व्यक्त गर्नुहुनेछ, र यी वचनहरू व्यक्त गरिसकिएपछि पनि, कुनै व्यक्तिले परमेश्‍वरका सबै व्यवस्थापन कार्य समाप्त भएको छ भन्‍न मिल्दैन। जब सम्पूर्ण ब्रह्माण्डको काम समाप्त हुन्छ, तब मात्र व्यक्तिले छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजना सकिएको छ भन्‍न मिल्छ; तर त्यो बेला, के ब्रह्माण्डमा अझै पनि मानिसहरू अस्तित्वमा हुनेछन् र? जीवन वा मानवजाति रहेसम्म, परमेश्‍वरको व्यवस्थापन पनि जारी रहनैपर्छ। जब छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजना पूरा हुन्छ, यदि मानवजाति, जीवन र यो ब्रह्माण्ड रहन्छ भने, परमेश्‍वरले अझै पनि यी सब व्यवस्थापन गरिरहनु हुनेछ, तर त्यसलाई उप्रान्त छ हजार वर्षे व्यवस्थापन योजना भनिनेछैन। अहिले यसलाई परमेश्‍वरको व्यवस्थापन भनिन्छ। सायद भविष्यमा यसलाई अर्कै नाम दिइनेछ; त्यो मानवजाति र परमेश्‍वरका लागि अर्कै जीवन हुनेछ; त्यतिबेला पनि परमेश्‍वरले आजकै वचनहरू प्रयोग गरी मानिसहरूलाई अगुवाइ गर्नुहुनेछ भनेर भन्‍न मिल्दैन, किनकि यी वचन अहिलेको समयावधिका लागि मात्र उपयुक्त छन्। त्यसैले, परमेश्‍वरको कामलाई कहिल्यै परिभाषित नगर्। केही मानिस भन्छन्, “परमेश्‍वर मानिसहरूलाई यी वचनहरू मात्र दिनुहुन्छ, अरू केही दिनुहुन्‍न; उहाँ यी वचन मात्र भन्‍न सक्नुहुन्छ।” यो पनि त परमेश्‍वरलाई एउटा निश्चित दायराभित्र सीमित पार्नु हो। यो, अहिले राज्यको युगमा येशूको युगमा बोलिएका वचनहरू लागू गर्नुजस्तै हो—के त्यो उचित हुन्छ? कतिपय वचन लागु हुनेछन्, कतिपय हटाइनुपर्ने हुन्छ, त्यसैले तैँले परमेश्‍वरका वचनहरूलाई कहिल्यै हटाउन सकिँदैन भनेर भन्‍न मिल्दैन। के मानिसहरू कामकुरालाई सजिलै परिभाषित गर्छन्? केही क्षेत्रमा, तिनीहरू परमेश्‍वरलाई परिभाषित गर्छै गर्छन्। आज मानिसहरूले बाइबल पढेझैँ, सायद कुनै दिन तैँले वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तक पढ्नेछस्, र परमेश्‍वरको पाइला पछ्याउनेछैनस्। वचन देहमा देखा पर्नुहुन्छ भन्‍ने पुस्तक पढ्ने सही समय अहिले नै हो; कति वर्षपछि यो पुस्तक पढ्नु पुरानो भित्तेपात्रो पढ्नुजस्तै हुनेछ भन्‍ने कुरा निश्चित छैन, किनभने त्यो समयमा पुरानो कुराको ठाउँमा कुनै नयाँ कुरा आउनेछ। मानिसका आवश्यकताहरू परमेश्‍वरको कामअनुसार पैदा र विकास हुन्छ। त्यो बेला, मानव प्रकृति, र मानिसमा हुनुपर्ने नैसर्गिक क्षमता र गुणहरू अलि परिवर्तित भइसकेका हुनेछन्; यो संसार परिवर्तन भएपछि, मानवजातिका आवश्यकताहरू फरक हुनेछन्। कतिपय सोध्छन्: “के पछि परमेश्‍वर बोल्नुहुनेछ?” कतिपयले “परमेश्‍वर बोल्न सक्नुहुनेछैन, किनभने वचनको युगको काम सकिएपछि, अरू केही बोल्नै मिल्दैन, र अरू कुनै पनि वचनहरू झुटो हुनेछन्” भन्‍ने निष्कर्ष निकाल्नेछन्। के यो पनि गलत होइन? मानवजातिले परमेश्‍वरलाई परिभाषित गर्ने गल्ती सजिलै गर्छन्; मानिसहरू विगतमा टाँसिरहने र परमेश्‍वरलाई परिभाषित गर्ने झुकाव राख्छन्। तिनीहरू उहाँलाई प्रस्टसँग चिन्दैनन्, तर अझै पनि मनपरी उहाँको कामलाई परिभाषित गर्छन्। मानिसहरूमा यस्तो अहङ्कारी प्रकृति हुन्छ! तिनीहरू जहिले पनि विगतका पुराना धारणाहरूमा अडिरहने र बितेका दिनका कुराहरू आफ्नो हृदयमा राख्ने चाहना गर्छन्। तिनीहरू त्यसलाई आफ्नो पूँजीको रूपमा प्रयोग गर्छन्, अहङ्कारी र अभिमानी बन्छन्, आफूले सबै कुरा बुझेको सोच्छन्, र परमेश्‍वरको कामलाई परिभाषित गर्ने दुस्साहस गर्छन्। यसो गर्दा, के तिनीहरूले परमेश्‍वरको आलोचना गरिरहेका हुँदैनन् र? त्यसबाहेक, मानिसहरू परमेश्‍वरको नयाँ कामलाई कुनै चासो दिँदैनन्; यसले तिनीहरूलाई नयाँ कुरा स्वीकार गर्न कठिन हुन्छ भन्‍ने देखाउँछ, तैपनि तिनीहरू अन्धाधुन्ध परमेश्‍वरको कामलाई परिभाषित गर्छन्। मानिसहरू यति अहङ्कारी छन् कि तिनीहरूमा समझ नै छैन, तिनीहरू कसैको कुरा सुन्दैनन्, र परमेश्‍वरका वचनसमेत स्विकार्दैनन्। मानिसको प्रकृति नै यस्तो छ: पूर्णतः अहङ्कारी, आत्मधर्मी, र अलिकति पनि समर्पित नहुने। जब फरिसीहरूले येशूलाई दोषी ठहराए, तिनीहरू यस्तै थिए। तिनीहरू यस्तो सोच्थे “तपाईं सही भए पनि, म तपाईंलाई पछ्याउनेछैनँ—यहोवा मात्र साँचो परमेश्‍वर हुनुहुन्छ।” आज, कतिपय यसो भन्नेहरू पनि छन्: “के उहाँ ख्रीष्ट हुनुहुन्छ र? उहाँ साँच्चै ख्रीष्ट हुनुभए पनि म उहाँलाई पछ्याउँदिनँ!” के यस्ता मानिसहरू छन्? धर्मका धेरै मानिस यस्तै छन्। यसले मानिसको स्वभाव अति भ्रष्ट छ, मानिसहरू मुक्ति पाउन योग्य छैनन् भन्‍ने कुरा देखाउँछ।

युगौँदेखिका सन्तहरूमध्ये मोशा र पत्रुसले मात्रै परमेश्‍वरलाई साँच्चै चिनेका थिए, र परमेश्‍वरको अनुमोदन पाएका थिए; तर, के तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई बुझ्न सके? तिनीहरूले जे बुझे, त्यो पनि एकदम सीमित छ। तिनीहरू आफैले म परमेश्‍वरलाई चिन्छु भन्‍ने आँट गरेनन्। परमेश्‍वरलाई साँच्चै चिन्‍नेहरूले उहाँलाई परिभाषित गर्दैनन्, किनभने तिनीहरूलाई परमेश्‍वर असीमित र अमाप्य हुनुहुन्छ भनेर थाहा छ। परमेश्‍वरलाई नचिन्‍नेहरू नै उहाँलाई अनि उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, त्यसलाई परिभाषित गर्ने झुकाव राख्छन्। तिनीहरू परमेश्‍वरबारे कल्पनामा चुर्लुम्मै डुबेका हुन्छन्, परमेश्‍वरले गरेका सबथोकबारे सजिलै धारणाहरू बनाउँछन्। त्यसैले, परमेश्‍वरलाई चिन्छु भनेर विश्‍वास गर्नेहरू परमेश्‍वरलाई सबैभन्दा बढी प्रतिरोध गर्छन्, र ती मानिसहरू सबैभन्दा बढी खतरामा हुन्छन्।