चाहे परमेश्‍वरले आफ्नो काम आफ्नो देहधारणमार्फत गर्नुहुने होस् वा आफ्नो आत्मामार्फत, यो सबै उहाँको व्यवस्थापन योजनाअनुसार गरिन्छ। यो काम कुनै प्रत्यक्ष वा परोक्ष विधिअनुसार, वा मानव आवश्यकताअनुसार गरिँदैन, यो त पूर्णतया उहाँको व्यवस्थापन योजनाअनुसार गरिन्छ। आखिरी दिनहरूको काम परमेश्‍वरले चाहेअनुसारका कुनै पनि तरिकाले गर्न सकिन्छ भन्‍ने होइन। यस चरणका कामहरू उहाँको कामका अघिल्ला दुई चरणहरूमा आधारित भएर गरिन्छ। अनुग्रहको युगको काम, अर्थात् उहाँको कामको दोस्रो चरणले मानवजातिलाई छुटकारा पाउन सक्षम तुल्यायो, र यो काम देहधारणद्वारा गरिएको थियो। परमेश्‍वरको कामको वर्तमान चरण निर्वाह गर्नु आत्माको लागि असम्भव कुरा होइन, उहाँ यो काम गर्न सक्षम हुनुहुन्छ, तर यो काम देहधारणद्वारा गरिनु बढी उचित हुन्छ, यसले मानिसहरूलाई अझ प्रभावकारी रूपमा मुक्ति दिन सक्छ। आखिरमा, मानिसहरूलाई विजय गर्ने सवालमा पवित्र आत्माका प्रत्यक्ष वाणीहरूभन्दा पनि देहधारणका वाणीहरू उपयुक्त हुन्छन्, र मानिसहरूले परमेश्‍वरको ज्ञान हासिल गर्ने कार्यमा तिनले अझ राम्रो सहजीकरण गर्छन्। जब आत्मा काम गर्नुहुन्छ, उहाँ सधैँ मानिसहरूका साथ रहन सक्नुहुन्‍न, देहधारणले अहिले गर्नुभएझैँ प्रत्यक्ष रूपले मानिसहरूका साथ रहने र उनीहरूसँग आमने-सामने कुरा गर्ने काम आत्माले गर्न सम्भव छैन, र त्यस्ता समयहरू पनि आउँछन् जब आत्माका लागि मानिसहरूभित्र रहेका कुराहरू खुलासा गर्न सम्भव हुँदैन, जुन देहधारणले गर्न सक्नुहुन्छ। यस चरणमा देहधारणको मुख्य काम भनेको मानिसहरूलाई विजय गर्नु, र विजय गरिसकेपछि तिनीहरूलाई सिद्ध तुल्याउनु हो, ताकि तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई चिनून् र उहाँको आराधना गर्न सकून्। यो युगको अन्त्य गर्ने काम हो। यदि यो चरण मानिसहरूलाई विजय गर्ने कामसँग सम्बन्धित नभई तिनीहरूलाई परमेश्‍वर साँच्चै नै हुनुहुन्छ भनेर जानकारी दिने कामसँग मात्रै सम्बन्धित हुन्थ्यो भने, आत्माले त्यो काम गर्न सक्नुहुन्थ्यो। तिमीहरू सोच्न सक्छौ कि यदि यस चरणको काम आत्माले गर्नुभएको भए उहाँले देहलाई प्रतिस्थापन गर्न र देहले गर्नुभएकै काम गर्न सक्नुहुन्थ्यो, र परमेश्‍वर सर्वशक्तिमान् हुनुभएकोले देह वा आत्मा, जसले काम गरेको भए पनि उही नजिता हासिल गर्न सकिनेथ्यो। तर, तिमीहरू गलत हुनेथ्यौ। परमेश्‍वर उहाँको व्यवस्थापन, र मान्छेलाई मुक्ति दिने उहाँको योजना र उपायअनुसार काम गर्नुहुन्छ। यो तैँले आत्मा सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, देह सर्वशक्तिमान् हुनहुन्छ, र स्वयम् परमेश्‍वर पनि सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, त्यसैले उहाँ आफूले जे चाहनुहुन्छ त्यही गर्न सक्नुहुन्छ भनेर सोचेजस्तो होइन। परमेश्‍वर उहाँको व्यवस्थापन योजनाअनुसार काम गर्नुहुन्छ, र उहाँको कामका प्रत्येक चरणभित्रै निश्चित कदमहरू हुन्छन्। यो चरण कसरी पूरा गरिनुपर्छ, र यसमा कस्ता कुराहरू समावेश गरिनुपर्छ भन्‍ने कुराको पनि योजना बनाइएको हुन्छ। परमेश्‍वरको कामको पहिलो चरण इस्राएलमा गरिएको थियो, र यो अन्तिम चरण ठूलो रातो अजिङ्गरको देश चीनमा गरिँदै छ। केही मानिसहरू भन्‍ने गर्छन्, “के परमेश्‍वर अरू कुनै देशमा यो काम गर्न सक्नुहुन्‍न?” यस चरणको व्यवस्थापन योजनाअनुसार यो काम चीनमै गरिनुपर्छ। चीनका मानिसहरू पिछडिएका छन्, तिनीहरूको जीवन पतित छ, र त्यहाँ कुनै मानव अधिकार वा स्वतन्त्रता छैन। यो त्यस्तो देश हो, जहाँ शैतान, अर्थात् दुष्ट दियाबलस सत्तासीन छ। चीनमा देखापर्नु र काम गर्नुको उद्देश्य संसारको सबैभन्दा अँध्यारो भागमा जिइरहेका र शैतानद्वारा गहिरो रूपमा भ्रष्ट पारिएका मानिसहरूलाई मुक्ति दिनु हो। यो शैतानलाई साँच्चिकै हराउनु र पूर्ण महिमा प्राप्त गर्नु हो। यदि परमेश्‍वरले अन्य कुनै देशमा देखा परेर काम गर्नुहुने हो भने, त्यो त्यति नै अर्थपूर्ण हुनेथिएन। परमेश्‍वरको कामको हरेक चरण जरुरी छ, र परमेश्‍वरले ती काम जसरी गरिनुपर्ने हो, त्यसरी नै गर्नुहुन्छ। केही कुराहरू देहको कामद्वारा प्राप्त गर्न सकिन्छ र केही कुराहरू आत्माको कामद्वारा प्राप्त गर्न सकिन्छ। देह वा आत्मामध्ये सबैभन्दा उत्तम नतिजा जुन तरिकाबाट प्राप्त गर्न सकिन्छ, त्यसैमार्फत परमेश्‍वरले काम गर्न रोज्नुहुन्छ। यो जुनसुकै तरिकाले काम गर्दा पनि फरक पर्दैन, परमेश्‍वर यत्तिकै मानव स्वरूप धारण गरेर काम गर्न सक्नुहुन्छ, र आत्माले पनि कुनै मानिसको आमने-सामने नभई त्यो काम गर्न सक्नुहुन्छ, र यी दुवै तरिकाले निश्चित नतिजाहरू दिलाउन सक्छन् भनी तिमीहरूले सुझाएजस्तो हुँदैन। तिमीहरूले यसलाई गलत रूपमा अर्थ्याउनु हुँदैन। परमेश्‍वर सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, तर उहाँको व्यावहारिक पक्ष पनि छ, र मानिसहरू यसलाई देख्न सक्दैनन्। मानिसहरू परमेश्‍वरलाई निकै अलौकिक मान्छन्, र तिनीहरू उहाँलाई बुझ्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरू उहाँबारे धारणा र विभिन्‍न प्रकारका अवास्तविक विचारहरू बनाउँछन्। परमेश्‍वरका वचन र कार्य सत्यता हुन्, ती व्यावहारिक छन्, ती सबैभन्दा यथार्थपरक कुराहरू हुन्, र मानिसले तिनलाई छुन र देख्न सक्छन् भनेर थोरै मानिसहरूले मात्र बुझ्छन्। यदि मानिसहरूसँग वास्तवमै क्षमता र बोध गर्ने सामर्थ्य छ भने, परमेश्‍वरका वर्षौँका काम अनुभव गरिसकेपछि तिनीहरूले परमेश्‍वरले व्यक्त गर्नुहुने सबै वचनहरू सत्यता वास्तविकताहरू हुन्, उहाँले गर्नुहुने सबै काम र कुराहरूमा सत्यता र सिद्धान्तहरू छन्, र उहाँले गर्नुहुने सबै कामको ठूलो महत्त्व छ भनी जान्‍न सक्नुपर्ने हो। परमेश्‍वरले गर्नुहुने जुनसुकै कामको पनि अर्थ छ, आवश्यकता छ, र त्यसले सबैभन्दा उत्तम नतिजाहरू हासिल गर्न सक्छ। यो सबैको निश्चित उद्देश्य, योजना र महत्त्व छ। के तँलाई परमेश्‍वरको काम अनाहकमा बोलिएका वचनहरूमा आधारित भएर गरिन्छ जस्तो लाग्छ? उहाँको सर्वशक्तिमान् पाटो छ, तर उहाँको व्यावहारिक पाटो पनि छ। तिमीहरूको ज्ञान एकपक्षीय छ। परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमान् पाटोबारे तिमीहरूको बुझाइमा त्रुटिहरू छन्, र भनिरहनै पर्दैन कि उहाँको व्यावहारिक पाटोबारे तिमीहरूको बुझाइमा अझ ठूला त्रुटिहरू छन्।

परमेश्‍वरको कामका तीन चरणहरूमध्ये पहिलो चरणको काम आत्माले गर्नहुन्छ भने अन्तिम दुई चरणका काम देहधारणले गर्नुहुन्छ, र उहाँको कामका हरेक चरण जरुरी छन्। उदाहरणको लागि, क्रुसीकरणलाई लिऔँ, यदि आत्मालाई क्रुसमा टाँगिएको भए त्यसको कुनै अर्थ हुनेथिएन, किनभने मानिसहरूले आत्मालाई देख्न वा छुन सक्दैनन्, र आत्माले केही पनि महसुस गर्न वा कष्ट भोग्न सक्नुहुन्‍न। फलस्वरूप, यो क्रुसीकरणको कुनै अर्थ हुनेथिएन। आखिरी दिनहरूमा हुने काम भनेको मानिसलाई विजय गर्ने काम हो, जुन देहले गर्न सक्नुहुने काम हो—यस काममा आत्माले देहको ठाउँ लिन सक्नुहुन्‍न, र आत्माले गर्नुहुने काम देहले गर्न सक्नुहुन्‍न। जब परमेश्‍वरले आफ्नो कार्यको कुनै पनि चरण पूरा गर्नका लागि देह वा आत्मालाई चुन्‍नुहुन्छ, त्यो एकदमै जरुरी चयन हुन्छ, र त्यो सबै सबैभन्दा उत्तम नतिजा प्राप्त गर्न र उहाँको व्यवस्थापन योजनाका उद्देश्यहरू हासिल गर्नको लागि गरिन्छ। परमेश्‍वरको एउटा सर्वशक्तिमान् पाटो र एउटा व्यावहारिक पाटो छ। आफ्नो कामको हरेक चरणमा उहाँ व्यावहारिक तरिकाले काम गर्नुहुन्छ। मानिसहरू परमेश्‍वर बोल्नुहुन्‍न वा सोच्नुहुन्‍न, र उहाँ आफूले जे चाहनुहुन्छ त्यही गर्नुहुन्छ भन्‍ने कल्पना गर्छन्, तर त्यस्तो हुँदैन। उहाँसँग बुद्धि छ, उहाँसँग उहाँ जे हुनुहुन्छ त्यो सबै छ, र उहाँको सार यही हो। जब उहाँ काम गर्नुहुन्छ, उहाँले आफ्नो स्वभाव, आफ्नो सार, आफ्नो बुद्धि, र उहाँसँग जे छ र उहाँ जे हुनुहुन्छ, ती सबै कुरा प्रकट र व्यक्त गर्नुपर्छ, ताकि मानिसले यी सब कुरा बुझ्न, जान्‍न र प्राप्त गर्न सकून्। उहाँ शून्यतामा आधारित भएर काम गर्नुहुन्‍न, र मानिसहरूका कल्पनामा आधारित भएर त झनै गर्नुहुन्‍न, उहाँ कामको आवश्यकता र प्राप्त गरिनुपर्ने नतिजाहरूअनुसार कार्य गर्नुहुन्छ। उहाँ व्यावहारिक रूपमा बोल्नुहुन्छ, उहाँ दिनानुदिन काम गर्नुहुन्छ र सास्ती बेहोर्नुहुन्छ, र जब उहाँ सास्ती बेहोर्नुहुन्छ, उहाँ पीडा महसुस गर्नुहुन्छ। देहधारण काम गरिरहनुभएको र बोलिरहनुभएको बेला आत्मा त्यहीँ उपस्थित हुनुहुन्छ, र देहधारणले काम नगर्नुभएको वा नबोल्नुभएको बेला आत्मा त्यहाँबाट जानुहुन्छ भन्‍ने होइन। यसो हुने भए उहाँले सास्ती बेहोर्नुहुने थिएन, र त्यो देहधारण पनि हुनेथिएन। मानिसहरू परमेश्‍वरको व्यावहारिक पाटो देख्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरू परमेश्‍वरलाई राम्रोसँग जान्दैनन्, र उहाँबारे तिनीहरूको बुझाइ सतही हुन्छ। मानिसहरू भन्‍ने गर्छन् कि परमेश्‍वर व्यावहारिक र सामान्य हुनुहुन्छ, वा परमेश्‍वर सर्वशक्तिमान् र सर्वशक्तिशाली हुनुहुन्छ—यी सबै वचनहरू तिनीहरूले अरूबाट सिकेका हुन्, किनभने तिनीहरूसँग साँचो ज्ञान वा वास्तविक अनुभव छैन। जब देहधारणको कुरा आउँछ, देहधारणको सारमा किन त्यति धेरै जोड दिइन्छ? आत्मामा किन दिइँदैन? ध्यान देहको काममा केन्द्रित छ, र आत्माको काम भनेको सहायता र मद्दत गर्नु हो, र यसले देहको कामका नतिजाहरू हासिल गर्छ। हरेक चरणमा मानिसहरूले परमेश्‍वरबारे थोरै जान्‍न सक्छन्, तर जब तिनीहरू उहाँबारे अझ धेरै जान्‍न चाहन्छन्, तिनीहरू छलाङ मार्न वा त्यसलाई प्राप्त गर्न सक्दैनन्; जब परमेश्‍वर थोरै बोल्नुहुन्छ, मानिसहरूले पनि थोरै बुझ्छन्, तर उहाँबारे तिनीहरूको बुझाइ अझै पनि खासै स्पष्ट हुँदैन, र तिनीहरू त्यसको मूलभूत कुरालाई सजिलैसँग बुझ्न सक्दैनन्। यदि तिमीहरू देहले गर्न सक्नुहुने जे कुरा पनि आत्माले गर्न सक्नुहुन्छ, र आत्माले देहको ठाउँ लिन सक्नुहुन्छ भन्ठान्छौ भने, तिमीहरूले देहको महत्त्व, देहको काम र देहधारण के हो भनी कहिल्यै बुझ्नेछैनौ।